ELISE TITLE

JACK I JILL

Rozdział

1

Jack wszedł do łazienki i spojrzał w lustro. Golić się czy

się nie golić? - Nie był zdecydowany. Spędzał czwarty

dzień wakacji na wspaniałej, tropikalnej wyspie Tobago.

Urlop zaczął się niepomyślnie. Już pierwszego poranka,

zaraz po przyjeździe do hotelu Caribe Reef, zbił szkło

w jedynej parze okularów. Wkrótce potem ustalił, że

w okolicy nie ma optyka. Musiałby wysłać okulary na

wyspę Trinidad. Dostałby je, powiedzmy, za tydzień. Po­

nieważ jednak zostały mu jeszcze cztery dni, przestał się

tym przejmować.

Poza tym bez okularów widział wystarczająco dobrze,

co prawda niezbyt ostro - w zwykłych okolicznościach

wprawiałoby go to w zdenerwowanie, zwłaszcza przy pra­

cy - ale tu, w tropikach, podczas urlopu, nie miał nic

przeciwko temu, aby świat rysował się nieco mniej

wyraźnie.

Popatrzył na swoje odbicie w lustrze. Miał trzydniowy

zarost na twarzy, a w dodatku jego czupryna domagała się

ręki fryzjera. Na ogół był bardzo staranny, ale czasem lubił

szokować wyglądem abnegata. A poza tym wypoczywał na

tropikalnej wyspie.

Włożył więc maszynkę do golenia z powrotem do etui

z kosmetykami i skropił się odrobiną wody kolońskiej. Ku­

pił ją na podróż, ponieważ jej zapach wydawał mu się

egzotyczny. Uśmiechnął się spojrzawszy raz jeszcze na

swój niewyraźny wizerunek w lustrze. Wyobrażał sobie

przez moment, że jest to zarośnięta twarz Robinsona Cru-

zoe, który przed chwilą zażywał kąpieli u wybrzeży Toba­

go.

W godzinę później Jack siedział samotnie przy stoliku

nakrytym bawełnianym, batikowym obrusem. Od słońca

chronił parasol w kolorze mięty. Kilkanaście metrów dalej

zaczynało się, oddzielone miękkim, białym piaskiem plaży,

czyściuteńkie morze. Mężczyzna z zadowoleniem słuchał

pomruku rozbijających się o brzeg fal, delektował się po­

wiewem pasatu i smakował jedną z lokalnych specjalności,

gulasz z owoców morza zwany callaloo. Niespodziewanie

przy jego stoliku zatrzymała się atrakcyjna blondynka.

Włożyła cienkiego papierosa z filtrem w dyskretnie poma­

lowane usta i nachylając się lekko ku niemu zapytała, czy

ma ogień.

- Przykro mi, nie palę - odpowiedział uprzejmie.

I w tym momencie zauważył pudełko zapałek ze złotym

napisem „Hotel Caribe Reef pozostawione zapewne przez

kogoś z obsługi.

Jack nie wykazał się zbytnim refleksem. W gruncie rze­

czy bardzo atrakcyjna blondynka podrywała go. Nie miał

wielkiego doświadczenia, ale podał jej ogień z galanterią,

jak gdyby robił to stale.

- Jesteś wspaniale opalony - stwierdziła kobieta, wy­

dmuchując dym pełnymi, uszminkowanymi ustami.

Przedstawiła się jako Suzanne z Dayton w Ohio.

- Jestem Jack. - Ograniczył się do podania imienia. Nie

osiedlił się jeszcze w Filadelfii, ale nie mieszkał już w Chi­

cago. Jakie miało więc znaczenie, skąd przyjechał?

- Wiesz - kobieta przymrużyła oczy i zaciągnęła się

papierosem - w dawnych czasach uchodziłbyś za korsarza.

Zaśmiał się i raz jeszcze pomyślał o Robinsonie Cruzoe.

Suzanne z Dayton była być może nie całkiem w jego typie,

ale nie mógłby powiedzieć, że nie było czym ucieszyć oka.

Rozważał, czy nie zaprosić jej do stolika na poobiedniego

drinka, ale spojrzał przypadkiem na drzwi balkonowe, któ­

re otwarty się na patio, i zaparło mu dech w piersiach. Oczy

zrobiły się okrągłe ze zdumienia.

Jack Harrington nie był zbyt romantycznym mężczyzną.

Nie lubił łzawych miłosnych opowieści. Podczas jazdy

samochodem zawsze przełączał stację, kiedy radio zaczy­

nało nadawać sentymentalne melodie. Nie wierzył w mi­

łość od pierwszego wejrzenia, nie przepadał za weselnymi

dzwonami ani za wpatrywaniem się w gwiazdy.

Lecz teraz, kiedy ujrzał Jill, cała dotychczasowa filozo­

fia życiowa wzięła w łeb. Jej imię, rzecz jasna, poznał

dopiero później, ale już w pierwszej chwili wiedział, że

dziewczyna jest stworzona dla niego. Tylko ona. Cruzoe

znalazł Piętaszka na wyspie Tobago i spotkał prawdziwą

miłość. Oto metafora!

W drzwiach stała kasztanowowłosa piękność w przyle­

gającej do ciała sukience bez ramiączek. Wyglądała, jakby

zstąpiła z obrazu Michała Anioła. Gęste włosy spadały na

kremowe ramiona bezładnymi, lśniącymi falami. Mimo że

z powodu braku szkieł nie widział szczegółów - zdawał

sobie sprawę z tego, że ma przed sobą doskonałość.

Jack nie mógł oderwać od niej wzroku, kiedy dyrektor

hotelu prowadził ją przez patio. Jej chód był zachwycający.

Cudowne włosy falowały w rytm kroków.

Nie wierzył własnemu szczęściu, kiedy dyrektor posa­

dził nieznajomą przy sąsiednim stoliku. Działała na niego
podniecająco. Zniewolił go zapach perfum, które poczuł,

gdy przeszła obok. Była to niezwykła kompozycja malwy
i cytryny. Zelektryzował go jej nieco schrypnięty głos, gdy

dziękowała dyrektorowi. Wyobraził sobie, że dłońmi wy­

czuwa jedwab jej ciała...

Musiała być nowym gościem. Nie mógłby przecież nie

zauważyć tej kasztanowowłosej bogini.

- Taka cudowna noc - mówiła blondynka poprzez dym

papierosowy. - Czy spacer przy świetle księżyca nie byłby
wspaniały?

Spacer przy świetle księżyca! Uświadomił sobie, że mil­

czeniem daje biednej blondynie niewłaściwą odpowiedź.

- Przykro mi... mam inne plany na dzisiejszą noc.

Chciał, aby odniosła wrażenie, iż traktuje ją z należną

uwagą, przynajmniej w chwili kiedy się usprawiedliwiał.
Nie było to łatwe, bo nieskazitelna piękność siedziała nie­
całe półtora metra od niego i przyciągała wzrok z magnety­
czną siłą.

Blondynka zgniotła papierosa w popielniczce, rzuciła

mu pogardliwe spojrzenie i odeszła.

Bogini musiała wiedzieć, że ją obserwuje. Zdawał sobie

sprawę z tego, że to w złym guście, że zachowuje się jak
absolutny głupiec, ale jakaś trudna do określenia moc nie
pozwoliła mu oderwać od niej wzroku. Spojrzała w końcu
w jego stronę. Uśmiechnął się z szelmowskim błyskiem
w oku, mając nadzieję, że wygląda raczej na gbura niż na
zakochanego idiotę, którym był w istocie.

Odwzajemniła uśmiech. Zwykłe spojrzenie sprawiłoby

mu radość, uznałby je nawet za zachętę, lecz jej uśmiech,

jej piękny uśmiech zbił go z pantałyku.

Jego bogini wróciła do studiowania menu. Zanim kel­

nerka zdążyła do niej podejść, odezwał się zuchwale:

- Powinna pani spróbować callaloo. Robią to z tutej­

szych owoców morza. Bardzo smaczne. - Starał się, aby

jego głos brzmiał niedbale, ale nawet on sam usłyszał

w nim ton podekscytowania i nadziei.

Spuściła wzrok uwodzicielsko, z przesadnie akcentowa­

ną skromnością uśmiechając się raz jeszcze do niego.

- Dziękuję za radę.
Ten zmysłowy głos Marilyn Monroe dopełnił miary.

Kiedy kelnerka podeszła do stolika, bogini, ku jego

satysfakcji, zamówiła callaloo.

Zachwyt to za mało powiedziane. Wprost upajał się

sytuacją. I to nie dlatego że zamówiła callaloo, nie dlatego

że była piękna i miała zniewalający uśmiech, i niewiary­

godnie zmysłowy głos. Ale dlatego że była jedna jedyna.

Gdy tylko się pojawiła, natychmiast zawładnęła jego ser­

cem. W ułamku sekundy stał się innym człowiekiem. Na­

wet powietrze wokół zmieniło się, było przejrzystrze i jaś­

niejsze.

Pogląd Jacka na sposób spędzania urlopu odmienił się

w okamgnieniu. Przestał myśleć o planowanym relaksie,

o sprzyjających kontemplacji rejsach jachtem, o lekturze

intrygującej książki, którą rozpoczął w samolocie, o wyle­

giwaniu się i samotnych kąpielach słonecznych na białym

piasku, wreszcie o planach związanych z nową pracą

i urządzaniu w myślach nowego mieszkania. Nie dostrze­

gał w tej chwili nikogo i niczego poza kasztanowowłosą

pięknością.

Działając pod wpływem impulsu zaprosił ją do swego

stolika, choć kończył już prawie swoje callaloo.

- Skoro obydwoje jesteśmy samotni... - zaczął zawie­

szając głos.

Zeszła na kolację sama, może kochanek, zmęczony po­

dróżą, został w pokoju? Serce Jacka zamarło na chwilę.

- Tak, zdaje się, że jesteśmy. Zdaje się... Mogę się

przysiąść do pana.

Mówiąc, przymykała powieki w zachwycający sposób.

Taki był jej zwyczaj. To nie była kokieteria. Raczej kombi­

nacja nie dającej się usprawiedliwić nieśmiałości i elektry­

zującej tajemniczości.

- Jack Harrington.
Nie wyciągnął ręki. Wiedział, że będzie drżała. Był

w stanie jedynie gapić się na nią, przejęty i niezdolny do

uciszenia dzikiego łomotu serca.

- Jillian Ballard - przedstawiła się cicho, siadając na­

przeciw niego.

Zapytał automatycznie, czy mówi się do niej „Jill" i po­

czuł się nagle jak osioł. Osioł i Jill Wspaniale. Rzeczywi­

ście wspaniale!

- Nie - powiedziała ze zmysłowym uśmiechem - ale

nie mam nic przeciwko temu, żebyś tak się do mnie zwra­

cał. Brzmi to fajnie... Jack i Jill.

Zaśmiał się razem z nią. Od tej chwili wszystko chciał

robić razem z nią.

Po raz pierwszy ośmielił się spojrzeć jej w oczy. Co za

niezwykłe oczy! Nigdy w życiu nie widział osoby z dwoj­

giem oczu w dwu różnych kolorach. Ale czyż nie wiedział

od pierwszego wejrzenia, że Jill jest jedyna i niepowtarzal­

na? Prawa tęczówka miała ciepły brązowy kolor, podczas

gdy lewa najżywszy odcień indygo.

W trakcie kolacji prawie nie rozmawiali. Jack był skrę­

powany, ponieważ wiedział, że mają na wyciągnięcie ręki.

A Jill okazała się niewiarygodnie powściągliwa i w zauwa­

żalny sposób zadowolona z milczącego towarzystwa Ja­

cka. Nie próbowała zadawać pytań, jakie nieodmiennie

pojawiają się w rozmowach nieznajomych urlopowiczów.

W rodzaju: skąd jesteś ani spod jakiego jesteś znaku. Zad-

nych pytań w ogóle. Powiedziała mu tylko, że smakuje jej

callaloo.

- Myślę, że jutro spróbuję małży - dodała.

Nie zamawiał wcześniej małży, w ogóle go nie zaintere­

sowały.

- Ja też bardzo chętnie spróbuję - stwierdził.

Do diabła z jego kulinarnymi przyzwyczajeniami.

- Spróbujmy razem - podsumował z bijącym sercem

w obawie, że mogłaby tej propozycji nie przyjąć. Ku jego

radości tak się jednak nie stało.

Perspektywa następnej kolacji z Jill sprawiła, że Jack

całą noc nie zmrużył oka. Następnego ranka, raz jeszcze

stanął przed lustrem w łazience i uznał, że, mimo niewy-

spania.wygląda całkiem nieźle, że jeszcze bardziej przypo­

mina korsarza. Mrugnął do swego odbicia i wycedził przez

zęby: - Ty diabelski awanturniku, ty! - Zarumienił się na

myśl o tym, że ktoś mógłby to usłyszeć. Wciągnął kąpielo­

we spodenki i wybiegł na plażę.

Jill nienawidziła lotów i podczas podróży na Tobago

starała się stłumić niepokój dwiema szklaneczkami krwa­

wej mary. Nigdy nie nadużywała alkoholu. Wybrała krwa­

wą mary, bo sok pomidorowy dobrze „przegryzał się" z al­

koholem. Po dwóch szklaneczkach poczuła lekki zawrót

głowy i mdłości, i, mimo wszystko, zdenerwowanie, zwła­

szcza że samolot wpadał w jedną dziurę po drugiej.

Nie dość, że lot przebiegał burzliwie, przed lądowaniem

musiała wybrać się na krótko do toalety, aby włożyć szkła

kontaktowe. Kupiła je przed wyjazdem, a ponieważ miała

nadzieję na sen podczas podróży - nie śpieszyła się z wkła­

daniem ich pod powieki.

Zdecydowała się na ten zakup pod wpływem impulsu.

Kiedy w Filadelfii wybrała się do optyka, żeby zamówić

nową parę przepisanych jej przez okulistę soczewek, asy-

stentka przekonała ją do szkieł kontaktowych. Chodziło

o ów nadzwyczajny, fioletowoniebieski kolor, który przy­

bierały oczy po założeniu takich właśnie szkieł. Chociaż

oczy Jill miały miłą, ciepłą, brązową barwę, dziewczyna

w skrytości ducha marzyła o oczach niebieskich.

Sprytna sprzedawczyni sfinalizowała transakcję, kiedy

powiedziała, a właściwie niemal wykrzyczała, że kasztano­

we włosy w połączeniu z niebieskimi oczami zrobią pioru­

nujące wrażenie. Zwłaszcza wtedy, dodała, gdy Jill rozwią­

że koński ogon i pozwoli włosom spadać luźnymi lokami.

Zamówiwszy parę błękitnych szkieł, takich samych, ja­

kie nosiła asystentka, Jill wstąpiła do modnego supermar­

ketu Lord & Taylor, aby móc zaimponować później kilko­

ma seksownymi kostiumami plażowymi oraz fry wolną bie­

lizną. Robiła te zakupy w podnieceniu, ale z poczuciem

pewnej swobody. W pracy ubierała się w sposób tradycyj­

ny. Nosiła kostiumiki na miarę, popielate, granatowe,

w prążki, oraz krochmalone, bawełniane bluzki i praktycz­

ne pantofle. Podczas wakacji mogła sobie pozwolić na

odrobinę szaleństwa. W głębi duszy była sentymentalną

osobą. Kiedy zdecydowała się na urlop w tropikach - wy­

obrażała sobie pełną przygód eskapadę i krótki romans

z odrobiną goryczy.

Układała wielkie plany. Żyła marzeniami. Dziewczyna

ma w końcu prawo do marzeń, prawda? Zwłaszcza taka jak

ona, ze spadającą kaskadą kasztanowych włosów i głębią

oczu. Myślała z utęsknieniem o urlopie i coraz mocniej od­

czuwała potrzebę wyjazdu. Nie wyjeżdżała nigdzie od

dwóch lat i nigdy jeszcze nie spędzała wakacji w tropikach.

Wydawały jej się wspaniałe i podniecające.

I oto znajdowała się w małej toalecie samolotu przyglą­

dając się szkłom, które połyskiwały w pudełeczku. Rozmy­

ślnie zostawiła stare okulary w domu. Znała swoją naturę

na tyle dobrze, aby wiedzieć, że inaczej straci sporo ner-

wów. Na ogół trudno jej było podjąć decyzję. Uwierzyła

zapewnieniom asystentki, że w nowych szkłach wywoła

piorunujące wrażenie. Włożywszy je na próbę czuła się

bardzo dobrze. A ponadto chciała mieć niebieskie oczy.

Rozpuściła już koński Ogon; włosy w nieładzie spływały

na ramiona. Nieźle, musiała przyznać. Wyraziste, niebie­

skie oko spojrzało na nią z lustra. Uśmiechnęła się uwodzi­

cielsko do własnego odbicia. Może jeszcze nie piorunujące

wrażenie, ale w każdym razie znaczna odmiana.

Ważyła drugą soczewkę na koniuszku wskazującego

palca i już miała zamiar umieścić ją pod lewą powieką,

kiedy samolot wpadł nagle w wielką, powietrzną dziurę

i zadygotał. Szkło spadło na podłogę. Jill uklękła, aby je

odnaleźć. Po serii wstrząsów uzmysłowiła sobie, że ma

mdłości i trzęsie się ze strachu. Usiadła ciężko i dostrzegła

światełko alarmowe, które wzywało ją na miejsce. Prze­

rwała poszukiwania i wykonała polecenie.

Samolot podchodził do lądowania. W panice zapomnia­

ła zupełnie o zgubionym szkle. Kiedy maszyna podkoło-

wała do portu i wreszcie zatrzymała się bezpiecznie, lęk

ustąpił, ale skutki wypicia dwóch szklaneczek krwawej

mary odczuwała nadal.

Była prawie szósta więczór, kiedy wreszcie odjechała

z lotniska. Prawie nic nie jadła i gdy znalazła się u celu

podróży w hotelu Caribe Reef, postanowiła coś przekąsić.

Zostawiła walizki w hotelowym pokoju, wzięła prysznic,

włożyła jedną z seksownych, plażowych sukienek i zeszła

do patio, żeby coś zjeść.

Wyszedłszy przez drzwi werandy dostrzegła bruneta,

który jadł kolację przy jednym ze stolików. Mężczyzna ten

sprawiał wrażenie prawdziwego wilka morskiego. Mógł

z pewnością podobać się kobietom. Stojąca obok blondyn­

ka pożerała go oczami. Jill była zaskoczona sposobem,

w jaki na nią spojrzał. Spojrzał to zresztą źle powiedziane.

On puszczał do niej oko. Zanim się odwróciła, został za­

szczycony długim spojrzeniem, które w myśl intencji Jill

miało być zagadkowe. Przyspieszyła kroku, aby zrównać

się z dyrektorem hotelu, który prowadził ją do stolika.

Spojrzała na menu starając się je przestudiować, ale cały

czas czuła na sobie wzrok nieznajomego. Zerknęła na nie­

go nieśmiało. Uśmiechnął się. Starał się najwyraźniej rzu­

cić na nią urok. Errol Flynn, w swoich najlepszych korsar­

skich filmach, nie robił tego lepiej. Poczuła, że serce jej

zamiera.

Posłała mu uśmiech mając nadzieję, że zrozumie go

właściwie. Próbowała zasygnalizować chęć nawiązania

kontaktu, bez narażania swej kobiecej dumy. Nigdy do­

tychczas nie próbowała tak się uśmiechać. Uśmiech pofru­

nął jak na skrzydłach. Snuła czasem romantyczne marze­

nia, a tu pal diabli marzenia - od dwudziestu minut jest na

wyspie i już przystojny, wyjątkowo pociągający nieznajo­

my patrzy na nią w taki sposób, jakby w życiu nie miał

kobiety.

Udała, że wraca do lektury menu, patrząc kątem oka na

urodziwego korsarza i wysoką blond lisicę. Z zadowole­

niem dostrzegła, że po wymianie kilku zdań blondynka

odeszła obrażona. Jill miała wrażenie, że jej korsarz nawet

tego nie zauważył, ponieważ cały czas gapił się na nią.

Ciągle studiowała menu. Uświadomiła sobie, że nie potrafi

dokonać wyboru. I, o zgrozo, miała tylko jedno szkło kon­

taktowe - w owym błękitnym kolorze. Błagała w myślach

nieznajomego, aby. odwrócił się na chwilę. Chciała niezna­

cznie wyjąć to nieszczęsne szkło. Cóż bowiem, u licha, ten

śmiałek z fantazją pomyśli sobie o kobiecie, która ma jed­

no oko błękitne, a drugie brązowe? Wpadła w panikę. Sta­

rała się podnieść kartę wyżej i przesłonić nią twarz, ale on

już się ku niej nachylał:

- Powinna pani spróbować callaloo. Robią to z miej­

scowych owoców morza. Bardzo smaczne - zapewnił.

Uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

- Dziękuję za radę - wymamrotała niskim głosem, któ­

ry przyjmował taką barwę zawsze wtedy kiedy była zakło­

potana.

Gdy w minutę później pojawiła się kelnerka, Jill zamó­

wiła callaloo. Na ogół była ostrożna, gdy przychodziło do

próbowania nowych potraw, ale tym razem pomyślała so­

bie, że być może sprawi mu przyjemność. Mówiąc szczerze

myślała nie tylko o jedzeniu.

I rzeczywiście musiało tak być, bo zaraz potem zaprosił

ją do stolika. Powiedział: „Skoro obydwoje jesteśmy samo­

tni...", a nie: „Skoro spędzamy czas przy kolacji w poje­

dynkę", co oznaczało, że, podobnie jak ona, przyjechał do

tego tropikalnego raju sam.

Jedynym powodem, dla którego mimo to ociągała się ze

zmianą miejsca, był brak drugiego szkła kontaktowego.

Ale - próbowała się przekonywać - zapadał zmierzch.

Będzie starała się nie patrzeć mu prosto w oczy. Być może

nie zauważy, że jest osobliwą damą o oczach w dwu róż­

nych kolorach. A w końcu, do diabła z tym wszystkim.

Dlaczego nie miałaby zaryzykować? Nie mogła temu przy­

stojnemu korsarzowi dać kosza. Pieszczoty, pocałunki,

seks. A więc to tak! Myślała już o bezpiecznym seksie,

a jeszcze nie przesiadła się do jego stolika. Jej dotychcza­

sowe życie poświęcone było karierze. Miłość i seks znajdo­

wały się w gruncie rzeczy na marginesie. Nie spotykała się

z mężczyznami zbyt często. A ponadto pracowała w jednej

z tych firm, które kategorycznie zabraniają mieszania

spraw zawodowych z osobistymi. Ale nie było się czym

przejmować - o mężczyznach z jej firmy można było po­

wiedzieć wszystko, ale nie to, że przypominali romantycz­

nych kochanków.

Odłożyła kartę i przysiadła się do uwodzicielskiego nie­

znajomego.

- Jack Harrington - przedstawił się. Nie wyciągnął dło­

ni na powitanie, co przyjęła z zadowoleniem, bo jej własna

była wilgotna ze zdenerwowania.

- Jillian Ballard.

- Mówi się do ciebie Jill?

Zaśmiała się. Nawet jej bliscy tak do niej nie mówili.

- Nie - odparła ze śmiechem przypominając sobie stary

wierszyk Mamy-Gęsi z rymowanek dla dzieci: Jack i Jill

wdrapali się na górę po wiadro wody. Jack spadł z góry na

pazury, a Jill sturlała się za nim". - Ale nie będę miała nic

przeciwko temu, abyś tak się do mnie zwracał. Brzmi to

fajnie... Jack i Jill...

Teraz on się uśmiechnął. Miał szalenie zmysłowy

uśmiech. A więc już razem żartowali.

Starała się cały czas patrzeć w dół, ale nie zawsze było

to możliwe. Zauważyła z ulgą, że nie powiedział ani słowa

na temat jej oczu. W czasie kolacji zachowywał się bardzo

uprzejmie. Ujęło ją to, że nie zadawał pytań. Nie miała

najmniejszej ochoty na ujawnianie szczegółów ze swego

życia. Postanowiła umknąć w przypadku, gdyby Jack za­

gadnął o cokolwiek, co miałoby bardziej osobisty chara­

kter. Sama również, celowo, nie zadawała mu żadnych

pytań natury intymnej. To był jej sposób na unikanie tema­

tów, które można niepotrzebnie wywołać. A poza tym -

może nie chciała wiedzieć zbyt wiele? Może był kobiecia­

rzem lub hultajem, który ma w domu żonę i pięcioro dzie­

ci?

Milczeli dopóty, dopóki talerze nie zostały sprzątnięte

ze stołu.

- Smakowało mi callaloo - skłamała. Nie było to danie

niejadalne, ale nigdy nie przyszłoby jej do głowy, aby

zamówić je powtórnie. A z drugiej strony znajdowała się

w takim stanie ducha, że gdyby Jack zaproponował nastę­

pną porcję owoców morza, prawdopodobnie zgodziłaby się

bez oporów. Czując, że ma przewagę, rzuciła:

- Myślę, że jutro zamówię małże.

Małże. Nie miała w gruncie rzeczy pojęcia, czym są

małże ani nie zależało jej zbytnio na tym, aby tę lukę

wypełnić. Doszła jednak do wniosku, że człowiek, który

jada callaloo, je przypuszczalnie także małże i miała na­

dzieję, że będzie mu przyjemnie zjeść z nią razem to coś.

- Ja również z przyjemnością spróbuję - odrzekł. -

Zróbmy to razem.

Spokojnie, moje spragnione serce, pomyślała.

- Wspaniale - zgodziła się. I uświadomiła sobie, że

musi odejść, zanim wszystko zepsuje. Wymówiła się od

ponczu - czuła się tak, jak gdyby już wypiła poncz. Biorąc

pod uwagę jej słabą głowę i zmęczenie, rzeczywiście tak

mogło być. Umówili się na następny więczór i Jill wróciła

do pokoju.

Zaraz po zamknięciu drzwi weszła do łazienki, żeby

wyjąć niebieskie szkło. Następne dni urlopu rysowały się

dość mgliście, ale była już tak rozkochana w swoim pira­

cie, że nawet przez obydwa szkla widziałaby niewyraźnie.

Wzięła ze sobą na urlop sporo książek, ale odsunęła je

w kąt. Z Jackiem Harringtonem mogła przeżyć o wiele cie­

kawszą historię.

Następnego ranka zjadła ze smakiem śniadanie z kuchni

kontynentalnej - mango i rogalika z dżemem. Wypiła ka­

wę, a potem przebrała się w kostium bikini i zeszła na dół,

na hotelową plażę.

Udawała sama przed sobą, że chce popływać. W istocie

marzyła o spotkaniu Jacka. Oczekiwanie na spotkanie przy

kolacji wydawało się jej nie do zniesienia.

I nagle w tłumie męskich ciał dostrzegła go. Musiał

zadziałać jej wewnętrzny radar.

Siedział przechylony przy jednym z barków na weran­

dzie, pod daszkiem, nie dalej, jak kilka metrów od miejsca,
w którym rozłożyła swój ręcznik. Na chwilę zawładnęła
nią przemożna chęć, aby otworzyć przed nim serce, żeby
obydwa serca mogły się połączyć i bić jak jedno. Nigdy
w życiu nie ulegała szaleńczym pokusom, ale teraz wszy­
stko wydawało się jej możliwe.

Najwyraźniej siłą swej woli ściągnęła uwagę Jacka.

W chwilę po tym, jak go dostrzegła, odwrócił się i napotkał
spojrzenie jej brązowych oczu. Może błękitny kolor wy­
warłby na nim większe wrażenie, ale telepatyczny przekaz
mówił jej, że kolor oczu nie ma znaczenia.

Rozdział

2

Po tym pierwszym spotkaniu z JiU Jack uświadomił so­

bie, że jeśli choć trochę ceni swoją niezależność, powinien

czym prędzej wziąć nogi za pas. Ale nie zrobił tego. Spę­

dzili razem dzień na plaży, zjedli małże na kolację - były

nawet całkiem smaczne - i wybrali się na przechadzkę

wzdłuż wybrzeża przy świetle księżyca. Szli wolnym kro­

kiem i trzymali się za ręce.

- Kiedy wracasz do domu? - Jill po dłuższej chwili

przerwała milczenie. Było to jedno z niewielu pytań, jakie

mu zadała.

Jack nie chciał zdradzać, że zostały mu tylko trzy dni na

Tobago. W gruncie rzeczy urlop mu się nie kończył. Przed

podjęciem pracy zamierzał poświęcić kilka dni na urządza­

nie nowego mieszkania.

- A jak długo ty tu jeszcze będziesz? - zagadnął.

Jill roześmiała się. Mógł słuchać jej śmiechu bez końca.

- Sześć dni.

- I ja też - rzucił, modląc się w skrytości ducha, aby

można było przedłużyć pobyt w hotelu. Ale jeśli będzie
trzeba, rozbije namiot na plaży.

Ścisnęła jego dłoń. Przystanęli. Popatrzyła na niego

wielkimi, brązowymi oczami. Opowiedziała mu przy kola­
cji historię o „niebieskim" oku i obydwoje mieli sporo
uciechy. Wyznał, że lubi jej oczy w takim właśnie kolorze,
naturalnym. Była to prawda.

Bliskość Jill oszołomiła Jacka, do tej pory żadna kobieta

nie wzbudzała w nim takich emocji. Usta Jill, pełne i lekko
rozchylone, miały kolor malin. Poczuł nagle szaloną ochotę
na maliny. Bardzo chciał popróbować tych malinowych
ust.

To było szaleństwo. Bał się ją pocałować. Miał do czy­

nienia z kobietami i był podobno niezłym kochankiem. Ale
Jill była inna. Poza tym był w niej wściekle zakochany.
Czuł, że miłość ogarnia go z wielką szybkością i pasją. Nie
wiedział, jak sobie z tym poradzić. Nie chciał niczego
przyspieszać, w obawie, że Jill go odtrąci. Nie mógł do
tego dopuścić ani na to pozwolić.

Ale jej brązowe oczy patrzyły na niego w taki sposób,

jak gdyby był rzeczywiście korsarzem...

- Chcę cię pocałować - szepnął nie mogąc opanować

tego pragnienia. Czy korsarze informują zawczasu o swo­
ich zamiarach?

- Ja też chcę - odparła, a jej głos był jeszcze bardziej

zmysłowy niż zwykle.

Kiedy ich usta spotkały się, ciało Jacka przebiegł ele­

ktryzujący dreszcz. Zdawało mu się, że znalazł się w raju.
Zapach Jill podziałał na niego jak afrodyzjak. Obawa minę­
ła. Całował dziewczynę zachłannie, jak gdyby nie mógł się
nasycić. Pocałunek stawał się coraz dzikszy i gorętszy,
a dłonie Jacka przesunęły się z jej pięknych ramion na

plecy. Przez jedwabną sukienkę mini wyczuwał ciepło jej

ciała.

- Nie mogę trzymać rąk z dala od ciebie - szepnął.

- Cieszę się - westchnęła.

Pocałował ją mocno i namiętnie. Była słodsza i bardziej

upajająca, niż wszystkie maliny świata.

Jill szła do hotelu na tak niepewnych nogach, że co jakiś

czas się potykała. Nagle, tuż przed wejściem na stopnie

werandy, Jack uniósł ją mocnymi rękami, przeniósł przez

hol, wniósł do windy i dojechał w ten sposób na siódme

piętro do swego pokoju. Kto żyw gapił się na nich, ale oni

patrzyli tylko na siebie. Nawet gdyby nastąpił wybuch

wulkanu i lawa zalała hotel, Jill nie zwróciłaby na to uwagi.

Podobnie zresztą jak Jack. Obydwoje byli zajęci dążeniem

do bardzo wyraźnego celu.

Gdy wreszcie znaleźli się w pokoju, Jack nie włączył

światła. Nie powiedział słowa. Jill również milczała. We­

szli razem w ciemność obejmując się i całując, przytuleni

i bardzo siebie spragnieni.

Zerwał z niej sukienkę i czarne majteczki - jedyne co

miała na sobie. Jill zamierzała kochać się po wariacku, bez

zahamowań, i nie miała cienia wątpliwości, że postępuje

właściwie. Do niedawna, przed poznaniem Jacka, była

przekonana, że stać ją jedynie na miłosne marzenia. Ale to

wszystko działo się naprawdę. I Jack też istniał naprawdę.

Beż żadnego oporu rozebrała go. Naprężone, mocne, mę­

skie ciało budziło w niej drżenie. Wyczuła ustami, że napi­

nają się mięśnie jego torsu. Nie spotkała się do tej pory

z taką reakcją. Miała pewne doświadczenie. Było w jej ży­

ciu kilku ważnych mężczyzn, dokładnie dwóch, ale żaden

z nich nie zachowywał się w taki sposób. W dodatku ona

sama nigdy wcześniej nie przeżywała podobnych emocji.

Jack poczuł, że traci nad sobą kontrolę, kiedy usta Jill

zaczęły wędrować w dół, wzdłuż jego ciała. Zaczął szep-

tac", że bardzo jej pragnie, że bardzo jej potrzebuje, że

bardzo ją kocha. Nie były to jedynie łóżkowe wyznania.

Mówił prawdę. I chciał, żeby Jill w to uwierzyła.

- Kocham cię - rzekł półgłosem i zaczął ją całować

z czułością raczej niż z pasją, ponieważ pragnął, aby uświa­

domiła sobie, zanim zaczną się kochać, że właśnie będą się

kochać. Kochać, a nie bawić w seks.

- Ja też cię kocham. Nigdy nikogo jeszcze nie kocha­

łam i nigdy już nikogo innego nie pokocham - odparła

z takim żarem, że ze wzruszenia łzy zakręciły mu się

w oczach.

Jill bała się, że go wystraszy. Nigdy jeszcze nie mówiła

tak otwarcie o swoich uczuciach. Ledwie wybrzmiały te

słowa, a już zdjął ją lęk, że powiedziała za wiele, zbyt

szczerze, zbyt naiwnie. Ale przecież Jack wyznał, że ją

kocha. Uwierzyła mu. Czy to oznacza, że chciał, aby zwią­

zała się z nim na zawsze? Jill wystraszyła się, że ten zawa-

diaka przerazi się intensywnością jej uczuć i ucieknie. Albo

gorzej - że prześpi się z nią teraz, a potem odpłynie z Toba­

go pierwszym statkiem. Odechciało się jej nagle krótkiego,

romantycznego epizodu. Przygoda w ogóle nie wchodziła

w rachubę. Pragnęła więcej. Żądała wszystkiego.

Jacka zakłopotały własne łzy. Nie chciał, aby Jill sądzi­

ła, że jest kimś w rodzaju sentymentalnego cymbała. Za­

mierzał kochać się z kobietą swego życia. Był Robinsonem

Cruzoe. Silnym, brawurowym, odważnym, śmiałym korsa­

rzem. Czy Robinson Cruzoe beczałby, gdyby kobieta, którą

kocha nad życie, powiedziała mu, że będzie jego jedyną

miłością? Nigdy w życiu... Wtulił więc twarz w jej włosy.

Porwał ją z gniewem na ręce i zaniósł do łóżka. Dłońmi

posługiwał się jak ogrodnik, który dotyka nierozwiniętego

pączka. Jill była rozbudzona do szaleństwa. Szła za nim

ślepo. Było to dla niej coś zupełnie nowego. Ich usta spot­

kały się znowu i pragnęła, aby pocałunek trwał więcznie.

Jack zaczął ją kochać z pośpiechem samotnika, który spę­

dził ostatni okres na bezludnej wyspie. Odkrywał wszy­

stkie sekretne miejsca, aż Jill wydała z siebie jęk rozkoszy

i Jack przerwał na moment. Objęła go mocno nogami

w obawie, że przestanie robić to, co robi, że to cudowne

uczucie wewnątrz niej zgaśnie.

Przeszył go dreszcz, kiedy poczuł, że biodra Jill zaczy­

nają się pod nim poruszać". Wilgotny połysk pokrywał jej

ciało. Nigdy nie widział tak wspaniałego obrazu: Wenus

i rzucająca blask księżniczka wyspy tropikalnej w jednej

osobie. Zatracił się w zachwycie, kiedy z krzykiem wyrzu­

ciła z siebie słowa pożądania. Szybkim ruchem sięgnął po

mały, srebrny pakiecik, który leżał w szufladce nocnej

szafki.

W końcu, kiedy Jill myślała, że oszaleje z podniecenia,

wypełnił ją. Na szyi poczuła jego gorący oddech. Szeptał

jej do ucha cudowne zaklęcia, przekonując ją, że są dla

siebie wspaniałymi partnerami, że to musiało się stać i że

tak bardzo ją kocha. Słyszała tylko co drugie słowo - jej

ciało wibrowało w coraz szybszym rytmie. Czuła się tak,

jak gdyby znajdowała się w pędzącym wagoniku szalonej

kolejki w największym na święcie wesołym miasteczku: lot

w górę, ku radosnemu objawieniu, ekstaza, orgazm. I kiedy

to nastąpiło, jej serce, dusza i ciało rozpłynęły się w szczę­

śliwej błogości, ponieważ był to akt kompletny, w którym

miłość połączyła się z namiętnością.

- Kocham cię - wyszeptał, kiedy odpoczywali w swo­

ich ramionach. -I nigdy nie będę kochać nikogo innego.

Jego słowa poruszyły ją bardziej niż wszystkie zaklęcia

miłosne, jakie słyszała wcześniej. Były potwierdzeniem jej

własnych uczuć, tych samych, których wyznanie już zary­

zykowała. Kochali się, a on wcale nie zamierzał odlatywać

najbliższym samolotem z Tobago. Zaśnie w jej ramionach,

a rano będą kochać się ponownie. Czekało ich sześć wspa-

niałych nocy i dni wypełnionych miłością. A kiedy minie
ostatni dzień...

Jill nie wiedziała o nim nic a nic. Dokąd uda się siódme­

go dnia? Ile ma lat? Czy jest żonaty? Obawy, że może mieć
w domu żonę i dzieci, zaczęły ją męczyć coraz bardziej.
Postanowiła sprawdzić podstawowe dane. Zaczęła od naj­
ważniejszego pytania.

Uśmiechnął się i przyznał chętnie:

- Jestem wolny. I nigdy w życiu nie byłem tak blisko

zaręczyn. Ostami raz miałem narzeczoną w szkole śred­
niej. Nigdy nie myślałem poważnie o kobiecie. - Jego
chłopięcy, nieśmiały uśmiech kontrastował z męskim wy­
glądem.

Jill nie powiedziała mu, jak bardzo było to ujmujące.

Sądziła, że nie powinna robić takich uwag.

- Ja też jestem wolna - rzekła. - Mam dwadzieścia

osiem lat. Wychowywałam się w małym miasteczku w Wi-
sconsin jako jedynaczka. Mam uczulenie na fasolę, a spot­
kanie ciebie jest na pewno najważniejszym wydarzeniem

w moim życiu.

Przyciągnął ją do siebie. Powiedział, że ma trzydzieści

cztery lata - ona dawała mu trzydzieści pięć - i że wycho­
wał się na przedmieściach Chicago, że też jest jedynakiem
i że poznanie jej jest zdecydowanie najważniejszym wyda­
rzeniem w jego życiu.

I zaraz potem ustalili, że obydwoje mieszkają w Filadel­

fii. Zgodzili się co do tego, że zetknął ich ze sobą szczęśli­
wy traf, choć Jill, mówiąc szczerze, nie bardzo wierzyła
w zrządzenia losu.

Jack uważał to wszystko za niesłychane. Jill mieszkała

w Philly. Czy ich drogi kiedykolwiek mogłyby się przeciąć,
gdyby nie wakacje na Tobago? Raczej nie. Filadelfia to
wielkie miasto.

Objął ją jeszcze mocniej, rozkoszując się żarem jej ciała.

Myśl, że mógł nigdy nie spotkać tej kobiety, poraziła go.

Czuł, że Jill podziela jego lęk. Ich ciała znowu zaczęły

poruszać się zgodnym rytmem. Miał wrażenie, że działają

powodowani niezrozumiałym pośpiechem, jak gdyby

chcieli udowodnić, że los się nie pomylił, że nie na darmo

był szczodry.

Jack z trudem oparł się pokusie zaproponowania jej mał­

żeństwa. Boże mój, zdawał sobie sprawę, że to szaleństwo.

Kto, znając kobietę nieco dłużej niż dwadzieścia cztery

godziny, oświadcza się? Ale był absolutnie pewien, że po

dwudziestu czterech dniach, dwudziestu czterech miesią­

cach, dwudziestu czterech latach, jego uczucia będą do­

kładnie takie same, jak w tej chwili. Był przekonany, że

chce, aby Jill została jego żoną, że chce spędzić z nią całe

życie, że chce ją kochać, szanować i otaczać czułością,

dopóki śmierć ich nie rozłączy. Jack i Jill na zawsze...

Gdyby Jack zapytał Jill, czy wyjdzie za niego za mąż,

odpowiedziałaby radosnym „tak". Wiedziała, że to szaleń­

stwo, ale nie zawahałaby się. Co prawda nie panowała nad

emocjami, ale też miała swoje racje. Uświadomiła sobie, że

wie o Jacku to, co jest istotne, że jest ciepły, czuły, roman­

tyczny i namiętny. Nie miała cienia wątpliwości, że jest

najbardziej ekscytującym kochankiem, o jakim kobieta

mogłaby marzyć. Lista jego przymiotów ciągnęła się bez

końca. Jack był uczciwy i otwarty. Tchnął w nią życie.

Zmusił ją do odnalezienia prawdziwej tożsamości. Zanim

się pojawił, szła przez życie mechanicznie, bez czucia.

Gdyby zatelefonowała tego więczoru do rodziny, że spot­

kała właśnie mężczyznę, z którym chce wziąć ślub, powie­

dzieliby, że zapewne zwariowała, że uległa udarowi słone­

cznemu. Nie spierałaby się. Pradopodobnie mieliby rację.

Sytuacja była niezwykła. Ale to nie był udar. To była

miłość.

W rocznicę Jacka i Jill, podczas czwartej wspólnej kola-

cji, kelnerka powiedziała im, że zanosi się na huragan,

który może przejść nad wyspą za kilka dni, jeśli tylko nie

zmieni kierunku. Goście hotelowi powinni przedsięwziąć

środki ostrożności...

Jack przedsięwziął takie środki od razu. Przy księżycu

i daniach kreolskiej kuchni poprosił Jill o rękę.

To były niewiarygodnie romantyczne oświadczyny. Jack

padł przed nią na kolana, chwycił jej dłonie - w jednej

z nich niefortunnie trzymała widelec z krewetką po kreol-

sku, która wylądowała na jego białych, marynarskich spod­

niach i rzekł:

- Cieszmy się życiem. Wkroczyłaś w moje życie i liczy

się każda chwila. Wyjdź za mnie, Jill. Wyjdź za mnie tu, na

Tobago, jutro. Jeśli nadejdzie huragan i morze zaleje wy­

spę, odpłyniemy razem na zawsze.

Ostatnia część oświadczyn była, trzeba to przyznać,

melodramatyczna, ale Jill ani przez moment nie przypusz­

czała, że huragan czy wybuch wulkanu mogłyby ich

zmieść. Była przekonana, że miłość obroni ich przed każ­

dym kataklizmem.

- Tak, wyjdę za ciebie, Jack - zabrzmiało w odpowie­

dzi.

Ledwie to wyznała, zerwał się i uniósł ją do góry. I na

samym środku restauracji Caribe Reef, wypełnionej do

ostatniego miejsca, krzyknął na cały głos z radości. Ich usta

złączyły się w pocałunku.

Wszyscy obecni, goście i personel, zaczęli bić brawo.

Jack obejmował ją mocno. Śmiali się. Jill płakała. I cho­

ciaż, ze względu na brak okularów nie mogłaby tego przy­

siąc, to jednak była pewna, że Jack również płacze.

Nie posiadała się ze szczęścia. Szepnęła:

- Jestem najszczęśliwszą kobietą na święcie.

- A ja jestem najszczęśliwszym mężczyzną - odparł

Jack. Był zbyt podniecony, aby martwić się, czy Jill widzia­

ła jego łzy.

Ujął jej ręce i ucałował każdy palec z osobna. Obiecał,

że jutro rano zacznie od kupna ślubnych obrączek, a potem

porozmawia z duchownym z malowniczej, białej, pokrytej

stiukami świątynki nad Englishman's Bay o ceremonii

ślubnej. Po czym formalnie obwieścił nowinę, zapraszając

wszystkich obecnych na ślub.

Następnego ranka, kiedy Jack poszedł do kościółka, aby

omówić przygotowania do uroczystości, Jill pojechała do

miasta, żeby kupić ślubną suknię. Nie chciała niczego wy­

szukanego. Suknia miała być z białego, miękkiego i lejące­

go się materiału. Znalazła doskonały strój w stolicy Toba­

go, Scarborough, ni mniej, ni więcej tylko na ulicznym

straganie. Była to sukienka z białej, przezroczystej baweł­

ny, z przymarszczonym karczkiem i szeroką spódniczką,

opadającą swobodnie do połowy łydki. Całość uzupełniała

wielobarwna kamizelka z ręcznie tkanego materiału, zapi­

nana na malutkie, złote serduszka.

Kiedy Jill zwierzyła się sprzedawczyni, że pójdzie

w tym dzisiejszego popołudnia do ślubu, kobieta złożyła

jej gratulacje w miękkim, egzotycznie brzmiącym, kreol-

skim języku. Jill wręczyła jej pieniądze, małą, choć i tak

dwukrotnie wyższą od żądanej ceny, sumę. Kobieta dorzu­

ciła wtedy piękną, białą, koronkową chustę nalegając, aby

dziewczyna zrobiła z niej welon. Rozczulona wspaniało­

myślnością, Jill objęła kobietę i zaprosiła ją na ślub. Śniada

twarz rozjaśniła się. Sprzedawczyni zapytała, czy może

przyprowadzić ze sobą kogoś z rodziny i z grona przyja­

ciół. Jill zapewniła, że oczywiście, może przyprowadzić ze

sobą, kogo tylko chce.

Tobago jest małą wyspą. Trudno ją uznać za najlepsze

miejsce na zakupy. Jack chciał znaleźć specjalny pierścio­

nek dla Jill. Wybór był bardzo skromny. Oferowano rzeczy

niemodne i drogie. Nic nie zwróciło jego uwagi. Zaczynał

już tracić nadzieję, kiedy trafił nie tyle na sklep, co na

chałupkę w pobliżu Pigeon Point. Wejście okolone było

kwiatami jasnoczerwonej bugenwilli. Na jednym z okien

frontowych umieszczono ręcznie sporządzony mały napis:

James Ivory, jubiler.

Drzwi otwarły się. Jack zamierzał ustalić, czy pan Wory

robi pierścionki. Bardzo wysoki i otyły mężczyzna o mie­

dzianej skórze, w spodenkach kąpielowych, powitał go

przyjaznym skinieniem głowy.

- Szuka pan Jamesa, prawda, człowieku?

Mówił z wyraźnym, karaibskim akcentem.

- Tak. To znaczy szukam pierścionka. Ślubnej obrącz­

ki.

- Trafił pan we właściwe miejsce. - Uśmiechnął się

w odpowiedzi pokazując dwa złote zęby.

Jack nie był tego pewien. Zwalisty pan Wory ze swymi

wielkimi rękami nie wyglądał na rzemieślnika, którego

wyroby byłyby godne delikatnych palców Jill. Musiał się

cofnąć, ponieważ pan Wory zrobił krok naprzód, położył

mu ciężką dłoń na ramieniu i potrząsnął nim życzliwie.

- A więc się żenisz. Fantastycznie, człowieku. Fanta­

stycznie. Wejdź, wejdź, musimy wypić.

James Wory nie dał Jackowi czasu na odpowiedź, trzy­

mając go mocno za ramię. Uroczyście wprowadził gościa

do głównego pomieszczenia kamiennej chałupy. Panował

tam przyjemny chłód. W pokoju znajdowały się gustowne

mebelki z wikliny oraz poduszki i poduszeczki w posze­

wkach z batiku i malowanej bawełny. Surowość kamiennej

podłogi łagodziły maty. Bambusowe okiennice chroniły

dom przed gorącym słońcem, ale zarazem przepuszczały

dość światła, aby wnętrze miało ciepły, domowy charakter.

Wydało się ono Jackowi zaskakująco kobiece. Za chwilę

pojawiła się pani Wory. W odróżnieniu od potężnego Jame­

sa była malutka. Stanowiło to ogromny kontrast. Jasnowło­

sa, zielonooka, delikatnej budowy kobieta poruszała się

z gracją. James przedstawił Jacka żonie, mówiąc bez wstę­

pów, że gość przyszedł po ślubne obrączki.

Laura przyjęła tę wiadomość z takim samym zadowole­

niem jak jej mąż.

- Ach, to wspaniale, kiedy będzie ślub? - zapytała

z przesadnym akcentem brytyjskim.

- Dziś po południu, w kościele świętego Jana nad zato­

ką,

Laura i James uśmiechnęli się jednocześnie.

- Tam, gdzie odbył się nasz, pięć lat temu - wyjaśnił

James.

- Spotkaliśmy się z Jamesem i pokochali tu, na Tobago.

- Laura była agentką biura podróży i robiła rekonesans

na potrzeby swego przedsiębiorstwa sprawdzając hotele

i restauracje.

- Zakochałam się w Tobago od pierwszego wejrzenia -

podchwyciła Laura. - Chciałam zabrać ze sobą do Londy­

nu coś, co zawsze przypominałoby mi tę wyspę. Dotarłam

tu, do Pigeon Point, i na plaży spotkałam Jamesa.

- Pracowałem nad naszyjnikiem z korali i Laura pode­

szła bliżej, aby się przyjrzeć...

- Przyjrzeć się? Ja oniemiałam na widok cudownych

kamieni oprawnych w złoto. Były nadzwyczajne.

- Oniemiała po raz drugi, kiedy podałem jej cenę. -

James zachichotał. - Chciałem ją nabrać. Zamierzałem dać

jej ten naszyjnik. Bardzo chciała go mieć, widać to było na

pierwszy rzut oka.

- To znaczy... że zakochał się pan w niej... wtedy... od

razu? - spytał zaskoczony Jack. Czy to oznaczało, że jakiś

czarownik voodoo sprawował magiczną władzę nad Toba­

go?

- Ach, więc myśli pan - rzekł James mrużąc oczy - że

wraz z narzeczoną jesteście państwo jedyną parą, która

poznała miłość od pierwszego wejrzenia? A może pan są­

dzi, że ją pan w ogóle wymyślił?

- Skąd pan wie - zaśmiał się Jack - że w przypadku

moim i Jill chodzi o miłość od pierwszego wejrzenia?

- Bo jest to wypisane na pańskim obliczu, człowieku. -

James uśmiechnął się szeroko.

W chwilę potem chłodnym, białym winem wznosili to­

ast za pomyślność przyszłego małżeństwa, po czym James

pokazał Jackowi prosty, ale elegancki pierścionek, który

właśnie wykończył. Była to jedyna w swoim rodzaju obrą­

czka z gładkiego złota inkrustowana lśniącym, czarnym

koralem, jak gdyby wymarzona dla Jill.W dodatku zakup

ten leżał w granicach możliwości finansowych Jacka, choć

wydawało mu się, że James specjalnie obniżył cenę. W po­

dziękowaniu Jack zaprosił ich oboje na ślub.

James klepnął go przyjacielskim gestem po plecach.

- Dobrze, przyjacielu. Będziesz pewnie potrzebować

starszego drużby, prawda?

- Tak - rzucił Jack, uradowany, że ten jowialny, serde­

czny mężczyzna, który wie wszystko o miłości od pier­

wszego wejrzenia, trzyma z nim sztamę.

Kiedy Jill wróciła do hotelu - w recepcji czekała na nią

wiadomość od Jacka.

„Pastor od św. Jana załatwi wszystko z władzami miasta.

Ceremonia jest umówiona na czwartą po południu. Kocha­

nie, do zobaczenia na obiedzie. Kocham cię. Jack".

Jill spojrzała na zegarek. Minęła dwunasta w południe.

Weszła do restauracji, gdzie dyrektor hotelu powitał ją jak

starą przyjaciółkę. Powiadomiła go, że Jack zaraz przy-

jdzie. Dyrektor wskazał jej specjalny stół i za chwilę wrócił

z butelką bardzo dobrego szampana. Z ogromną staranno­

ścią umieścił butelkę w srebrnym wiaderku z lodem i ob­

wiązał szyjkę białą, lnianą serwetką. Potem poprawił na­

krycia uśmiechając się pogodnie, lecz trochę nieśmiało.

Odchrząknął raz i drugi, a potem zapytał, czy zaproszenie

na ślub, skierowane przez Jacka do wszystkich, ma być

traktowane poważnie.

- Oczywiście!

- To dobrze. Bo część personelu o tym mówi. Nie każ­

dego dnia goście hotelowi spotykają się i wie pani...

- Będzie nam bardzo miło powitać całą obsługę na

weselu. Ani Jack, ani ja nie znamy nikogo na wyspie i myśl

o tym, że w kościele nie byłoby gości...

- Nie będzie nikogo z rodziny? - zapytał zakłopota­

ny.

- Nie. Ja nawet jeszcze... ich nie zawiadomiłam. To coś

takiego... jak huragan.

Obrócił butelkę szampana w wiaderku z lodem.

- Czy to znaczy, że nie ma pani drużby?

J i 11 uśmiechnęła się i pokręciła przecząco głową.

W gruncie rzeczy nie pomyślała o drużbie, ponieważ nie

planowała formalnej ceremonii. Była zbyt zajęta i rozpro­

mieniona, aby zastanawiać się nad czymkolwiek.

Dyrektor hotelu przedstawił się pospiesznie jako Henry

Theodore Porter, ukłonił się i zapytał, czy mógłby wobec

tego dostąpić honoru odprowadzenia panny młodej do ko­

ścioła. Jill była poruszona. Zwrócił przy tym uwagę, i Jill

przyznała mu rację, że w pewnym stopniu przyczynił się do

tego, iż zawarli znajomość - posadził ich przecież pier­

wszego więczora przy sąsiednich stołach. Powiedziała mu,

że będzie zaszczycona, jeśli zechce towarzyszyć jej do

kościoła jako drużba.

Widok Jill w białej sukience zaparł Jackowi dech

w piersiach. Była to najpiękniejsza narzeczona na święcie.

Dzięki uprzejmości dyrektora hotelu zajechali do kościoła

odkrytą, dwukołową dorożką. Wchodząc do wnętrza zanie­

mówili. Świątynia była wypełniona po brzegi. Niemal

przepełniona. Przybyło wielu pracowników i gości hotelu.

James włożył nowe, białe spodnie i pogniecioną, pomarań­

czową koszulę z jedwabiu, natomiast Laura miała na sobie

jasną, kolorową spódnicę z perkalu i bladożółtą bluzkę.

Tuż za drzwiami, obok Jamesa i Laury, czekał dyrektor

hotelu, do którego Jack i Jill zwracali się teraz po imieniu -

Henry. Henry był wystrojony jak spod igły: smoking, świe­

ża, biała koszula i czarna muszka.

Kobieta z bazaru siedziała w jednej z tylnych ławek

z sześciorgiem dzieci i grupą przyjaciół, wśród których Jill

rozpoznała innych sprzedawców. Pozostali goście weselni

wyglądali na mieszkańców wyspy, do których dotarła wia­

domość, że zapowiada się dobra zabawa.

Jack i Jill uważali, że jest to najwspanialszy i najcudow­

niejszy ślub, jaki można sobie tylko wymarzyć.

Sześć dni temu nie znali nikogo na wyspie, nie mó­

wiąc już o tym, że nie wiedzieli o swoim istnieniu. A te­

raz każdy, kogo spotkali, przybył tu, aby być świadkiem

ich ślubu.

Kilku muzyków ze stałego zespołu hotelu Caribe Reef

grało marsza weselnego w rytmie reggae. Zgromadzeni za­

częli lekko kołysać się w rytm wyspiarskiej muzyki.

Jill była rozpromieniona. Nie posiadała się z radości.

Wsunęła rękę pod ramię Henry'ego, kiedy ruszyli do ołta­

rza idąc między uśmiechniętymi, dobrze im życzącymi

i zajmującymi wszystkie ławki gośćmi. Oczy obecnych

były skierowane na pannę młodą.

Jack stał przy ołtarzu obok drużby, Jamesa, i patrzył jak

zaczarowany na olśniewającą Jill, która zbliżała się ku
niemu.

W oczach Jill pojawiły się łzy szczęścia, kiedy wzięli się

z Jackiem za ręce.

Kiedy Jack wsunął jej na palec przepiękny, ręcznie ro­

biony piercionek ze złota i czarnego korala, a pastor ogłosił
ich mężem i żoną, poczuli, że znaleźli raj na ziemi.

Jack i Jill na zawsze...

Rozdział

3

- Jesteś pewna, Jill, że chcesz jeszcze jedną krwawą

mary?

JiU spojrzała na świeżo poślubionego męża ze zniecier­

pliwieniem.

- Tak, Jack, jestem tego pewna.

Jack skinął na stewardesę.

- Jeszcze jedną krwawą mary dla mojej żony. - Zawa­

hał się. - I whisky z wodą sodową dla mnie.

JiU obrzuciła go przelotnym spojrzeniem.

- To już trzecia czy czwarta?

- Nie pamiętam - odpowiedział.

- Czy zwykle... tyle pijasz? - spytała nerwowo.

- Nie, raczej nie. A ty?

- Nienawidzę alkoholu. - Zdobyła się na wymuszony

uśmiech. - Wszystko dlatego... że jeszcze bardziej niena­

widzę latać samolotem.

- Nienawidzisz... latać?

- Tak. A ty?

- Nie zawsze.

Na kolanach Jacka leżał kolorowy magazyn. Linijki

skakały mu przed oczami. Nie miał przecież okularów.

A może to były nerwy? Koszula, mokra od potu, lepiła się

do ciała.

- Jill, powinniśmy... porozmawiać. - Jego głos przy­

brał stanowczy ton. W którymś momencie musi jasno po­

stawić sprawę. Na wakacjach dał się porwać romantycznej

przygodzie, przeobraził się w nieokrzesanego wilka mor­

skiego, promieniującego męskością, której żadna kobieta

nie była w stanie się oprzeć. Co sobie Jill pomyśli, kiedy

odkryje, że jego prawdziwe oblicze ma się tak do wizerun­

ku poszukiwacza przygód jak Filadelfia do Tobago?

Jill spojrzała z zainteresowaniem.

- Porozmawiać?

- To znaczy... musimy się lepiej poznać.

Jill roześmiała się kryjąc zdenerwowanie.

- Masz na myśli to, że odwróciliśmy kolejność rzeczy?

Jack pocałował ją czule w policzek.

- Nie mam nic przeciwko temu - szepnął.

Drgnęła pod jego dotykiem. Wyglądał tak wspaniale, tak

pociągająco. Bliskość Jacka nieodmiennie ją podniecała.

- Ja również - zapewniła w odpowiedzi.

- Moja dzika, egzotyczna księżniczko z wysp. - Jack

pogładził jej kasztanowe, rozwiane włosy.

Jill poczuła przypływ wyrzutów sumienia.

- Rzeczywiście... powinniśmy porozmawiać, Jack.

Ale zanim mogli rozpocząć szczerą wymianę zdań

o tym, że codzienna rzeczywistość mocno różni się od

egzotycznych wakacji, pojawiła się dziarska stewardesa

z zamówionymi napojami.

- Moje gratulacje. Jeden z pasażerów powiedział mi

przed chwilą, że jesteście młodą parą. - Stewardesa popa-

trzyła na nich z niedowierzaniem. - Czy to prawda, że

zakochaliście się w sobie od pierwszego wejrzenia i po

tygodniu wzięliście ślub?

- Po sześciu dniach, jeśli chodzi o ścisłość- przyznała

Jill.

Zwykle więcej czasu zajmowała jej decyzja, czy wybrać

czarne pantofle, czy może granatowe. Przez miesiąc nie

była w stanie postanowić, jaki prezent kupić mamie na

urodziny. Od roku nie potrafiła rozstrzygnąć, jakie meble

chce mieć w sypialni. Nigdy nie podejmowała ważnych

decyzji pod wpływem chwili. A właściwie... prawie nigdy.

Jill spojrzała na Jacka. Był niezwykle przystojny, męski

i pociągający. W istocie przypominał zawadiackiego kor­

sarza. Jak ten mąż-korsarz odmieni twoje prawdziwe życie,

Jillian Ballard? - pomyślała. Chciała, żeby już przestał

nazywać ją „dziką, egzotyczną księżniczką z wysp".

- Ojej, jaka to piękna historia - rozmarzyła się ste­

wardesa. - Raz zadurzyłam się w facecie na Jamajce. Był

piękny jak z obrazka. Od razu wpadliśmy sobie w oko.

Spędziliśmy razem dwa upojne tygodnie. Mieliśmy do sie­

bie często pisać, układaliśmy wspólne plany. Byłam pew­

na, że to ten, na którego czekałam.

- I co było dalej? - spytała Jill.

Stewardesa zaśmiała się ironicznie.

- Przysłał mi list. A właściwie kartkę. Kilka miesięcy

później natknęłam się na niego w San Francisco. Wyglądał

wspaniale - zrobiła pauzę - jeśli akurat podobają ci się

mężczyźni, którzy noszą sukienki...

- Sukienki? - Jill połknęła duży łyk krwawej mary.

Stewardesa wzruszyła ramionami z miną kobiety do­

świadczonej.

- Miał świetny gust, muszę to przyznać. Dostałam gę­

siej skórki widząc go w sukni a la Perry Ellis. Wtedy

wszystko zrozumiałam.

- Przecież powiedziałaś, że spotykaliście się przez dwa

tygodnie - mruknęła Jill, czując jak jej żołądek zaczyna

odmawiać posłuszeństwa.

- Kiedy byliśmy ze sobą na Jamajce, widziałam go

tylko w cienkich koszulkach, dżinsach i spodenkach kąpie­

lowych. - Stewardesa pochyliła się nad Jill. - Wcale bym

się nie zdziwiła, gdyby grzebał w moich strojach, kiedy

brałam prysznic - szepnęła konspiracyjnie. - Czasami

dowiadujesz się o kimś dziwnych rzeczy.

Jack i Jill spojrzeli na stewardesę ponurym wzrokiem,

ona zaś uśmiechnęła się i pospieszyła do swoich obowiąz­

ków.

Jill dopiła koktajl.

- Hej, głowa do góry - powiedział łagodnie Jack. Ujął

dłoń Jill. Była zimna i wilgotna. - Przysięgam, nigdy nie

przymierzałem twoich strojów, kiedy byłaś w łazience.

Jill uśmiechnęła się kpiąco. Czuła, że krwawa mary

idzie jej do głowy.

- A co z moimi nocnymi koszulami?

- Też ich nie zakładałem, słowo harcerza. Było ci

w nich cudownie - przypomniał. - A jeszcze cudowniej

zdejmowało się je z ciebie.

- Jack...

- Słucham?

- Czy myślisz, że popełniliśmy szaleństwo?

Delikatnie ugryzł ją w palec.

- Trochę...

- Czy często... ci się to zdarza?

- Niezbyt często - przyznał, czując niemiłe sensacje

w żołądku.

- Jill...

Położyła mu głowę na ramieniu.

- To było takie romantyczne. Niewiarygodnie romanty­

czne.

Jack chłonął zapach jej włosów. Poczuł falę gorąca.

- Nigdy dotąd nie przeżyłem czegoś takiego, Jill.

Wiesz, co mam na myśli?

- Mhm.

Zagłębił się w fotelu i zamknął oczy.

- To było niewiarygodnie romantyczne.

- Mhm.

- Kocham cię, Jill.

- Kocham cię, Jack.

- Może... powinniśmy porozmawiać?

Uniosła głowę i z ciepłym uśmiechem popatrzyła mu

w oczy.

- Później. Porozmawiamy później. Mamy przed sobą

całe życie, żeby się lepiej poznać.

Pocałowała go czule. Jeszcze przez chwilę chciała pozo­

stać jego dziką, egzotyczną księżniczką z wysp.

Pierwszego ranka po powrocie z Tobago Jack zbudził

się bladym świtem. Pospiesznie opuścił mieszkanie Jill,

teraz ich wspólne mieszkanie, i pognał przez całe miasto do

swojego apartamentu, aby się przebrać do pracy. Kiedy był

gotów, zajrzał do administratora i powiedział mu, że wy­

prowadza się tego popołudnia i że chętnie odnająłby swoje

mieszkanie. Na szczęście administrator miał już kogoś na

oku i obiecał, że nie będzie żadnego problemu. Jeden kło­

pot z głowy, pomyślał. Żeby dało się rozwiązać pozostałe

równie łatwo...

Jill, po przebudzeniu, ogarnęły smutne myśli. Po pier­

wsze, nie miała jeszcze okazji uświadomić mężowi, że jego

„dzika, egzotyczna księżniczka z wysp" jest na co dzień

pruderyjną, stateczną specjalistką od inwestycji w August

Foundation, wielkiej organizacji charytatywnej, która

udziela prywatnych stypendiów na badania społeczne i na­

ukowe. Lubiła swoją pracę, podnosiła jej prestiż, umożli-

wiała utrzymanie określonego statusu i była dobrze płatna.

Ale na co dzień okazywała się dość monotonna, a przede

wszystkim sprawiała, że życie upływało w nieustannym

pośpiechu.

I kolejny kłopot. Jak powiedzieć napuszonemu, obłud­

nemu Howardowi Wendellowi Augustowi, przewodniczą­

cemu sławetnej Fundacji Augusta, że jedna z jego najsolid-

niejszych pracownic, zawsze rozsądna i chodząca po zie­

mi, wróciła z tygodniowych wakacji z mężem u boku? To

będzie prawdziwy szok dla Augusta, który z pewnością

uzna jej krok za podejrzany, a w każdym razie za nieodpo­

wiedzialny.

Jill ubierała się do pracy i w myślach układała plan

zajęć. Na początek czeka ją spotkanie z Augustem i no­

wym szefem działu stypendiów dla fizyków. Jeśli ma się

przygotować do tej rozmowy, musi się pospieszyć. Szybko

wypiła kawę i pobiegła do taksówki.

August Foundation mieściła się w wielkim kamiennym

budynku z lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia, w eks­

kluzywnej dzielnicy Chestnut Hill. Wystrój wnętrz podkre­

ślał pozycję i nieposzlakowaną opinię fundacji. Ściany

w części recepcyjnej wyłożone były drewnem. Dębową

klepkę podłogi przykrywał wielki orientalny dywan. Na­

około sali rozstawiono mahoniowe stoliki i ciężkie, brązo­

we fotele. Na ścianach umieszczono angielskie płótna ze

scenami myśliwskimi. W pomieszczeniach biurowych

obowiązywał ten sam styl i kolorystyka. O wszystkich

zmianach wyposażenia decydował osobiście przewodni­

czący fundacji. Nikt nie ośmielił się uchybić temu zarzą­

dzeniu.

Jill minęła recepcję i zatrzymała się dopiero przed gabi­

netem Augusta. Poprawiła okulary w ciemnej oprawce,

upewniła się, czy ani jeden włos nie uwolnił się z ciasno

upiętego koka, wygładziła zmarszczki szarej wełnianej

spódnicy, jeśli w ogóle takie były - i uznała, że może

wreszcie stanąć przed obliczem szefa. Rano, mimo pośpie­

chu, starannie wybrała odpowiedni strój: szary flanelowy

kostium, białą bluzkę zapiętą na ostatni guzik, sznur pereł

i solidne, czarne skórzane pantofle. Uchyliła drzwi i spu­

ściła wzrok, jakby wchodziła do świętego przybytku.

Cynthia Adams, sekretarka Augusta, skinęła głową na

przywitanie. Była nowym nabytkiem fundacji. Poprzednia

sekretarka, Milly Reeves, prostoduszna starsza pani o si­

wych włosach, miesiąc temu przeszła na emeryturę. Dla

wszystkich było zaskoczeniem, że August przyjął do pracy

rudowłosą piękność z Południa. Okazało się jednak, że uro­

da nie przeszkadzała Cynthii być rzeczową, sprawną i od­

daną, jednym słowem idealną sekretarką Fundacji Augusta.

- Czy udał się urlop, Jillian? - spytała grzecznie Cyn­

thia.

- Tak, bardzo - uśmiechnęła się Jill.

- Pan August zostawił dla pani te notatki. Prosił, żeby

je pani przejrzała, a za kilka minut poprosi panią do siebie.

Jill rzuciła okiem na dokument.

- Czy pojawił się już ten nowy facet?

- Tak. Pan August właśnie z nim rozmawia - potwier­

dziła Cynthia i odwróciła się do komputera.

Gdy pięć minut później Jill otworzyła drzwi prowadzące

do sanktuarium szefa, rozpoznała znajomą woń starej skóry

zmieszaną z cytrynowym zapachem płynu do polerowania

mebli. Zwykle ta mieszanka uspokajała Jill, teraz wprawiła

ją w panikę. Inna sprawa, że dzisiaj była mocno zdenerwo­

wana.

- Oto i panna Ballard - rozpromienił się Howard Wen-

dell August. - Chluba Fundacji Augusta, moja wzorowa

pracownica, specjalistka od inwestycji.

August był niskim, przysadzistym mężczyzną około

sześćdziesiątki, o siwych, krótko przystrzyżonych włosach

i surowym obliczu. Mówił z lekkim, choć podkreślanym,

angielskim akcentem, mimo że urodził się i wychował

w Filadelfii.

Kiedy szef przedstawiał ją nieznajomemu, rzuciła na

niego roztargnione spojrzenie, zwracając uwagę na gładko

przyczesane ciemne włosy, rogową oprawę okularów, gra­

natowy garnitur bez wyrazu i niemodne czarne buty. Może

jest on błyskotliwy, ale niespecjalnie wpadający w oko,

pomyślała.

Kiedy Ji 11 zajęła swoje miejsce, Jack bawiąc się okulara­

mi, wstał z krzesła, aby się przyjrzeć młodej kobiecie. Ro­

bił to bez większego zainteresowania. Pewnie kompetentna

i bardzo wydajna, ale jej wygląd nie przyprawia o szybsze

bicie serca.

Machinalnie wyciągnął rękę na przywitanie.

- Miło mi panią poznać.

Jill odpowiedziała uprzejmie, ale kiedy ściskała dłoń

mężczyzny, poczuła ciarki na plecach.

W jednej chwili wspaniała opalenizna zniknęła z jej

twarzy. Nie, nie, to niemożliwe, powtarzała w myślach

z niedowierzaniem. To niemożliwe, aby ten uprzedzająco

grzeczny i zupełnie nieciekawie wyglądający naukowięc

był jej zawadiackim korsarzem.

Mocny, zdecydowany uścisk dłoni nieznajomej sprawił,

że Jack spojrzał na nią uważniej. Pod wpływem niezrozu­

miałego impulsu przyjrzał się jej jeszcze dokładniej - i

wtedy nastąpił szok.

W pełnym napięcia milczeniu kobieta i mężczyzna wpa­

trywali się w siebie.

- Jack...?

- Jill...?

- Tak, wszystko się zgadza. - August uśmiechnął się

nieznacznie. - Ale nie nazywaj jej Jill. Ostrzegam cię,

Jack, takie poufałości niezbyt jej odpowiadają - zachicho-

tał. - Chyba nie chcesz mieć na pieńku ze specjalistką od

inwestycji, Harrington. Jillian to podpora naszej fundacji.

Jack nie zwrócił uwagi na ostrzeżenie nowego szefa. Był

szalenie zakłopotany. To wszystko było jak zły sen; czekał,

że za chwilę zadzwoni budzik i że obudzi się mając przy

boku swoją dziką, egzotyczną księżniczkę z wysp.

Ale budzik nie zadzwonił. Skończyło się na tym, że

Howard Wendell August chrząknął znacząco, zaskoczony

dziwną sceną. Wymagał od podwładnych układności

i uprzejmości w ramach określonych norm i reguł. Ani

więcej, ani mniej.

- Może podniesiesz notatki - August zwrócił uwagę

Jackowi z udawaną dobrodusznością.

- Jakie?- spytał Jack myśląc o czymś zupełnie innym.

Jill spojrzała w dół.

- Te, które upuściłeś - odezwała się teatralnym szep­

tem. Czuła, że z trudem porusza ustami. Były jak z drewna.

Jack wielkim wysiłkiem woli oderwał od niej oczy i pró­

bował zrozumieć, co Jill do niego powiedziała. Wreszcie

przyszedł do siebie na tyle, aby wyjąkać:

- Ach tak... dokumenty.

Przyklęknął, żeby je pozbierać, ale zapomniał, że ciągle

ściska rękę kobiety. O mały włos nie ściągnął jej z fotela.

- Pozwól... że ci pomogę - zaproponowała drżącym

głosem.

- Nie... dam sobie radę - wymamrotał zmieszany

Jack.

Jill obserwowała spod oka niezdarne gesty Jacka. Chyba

nie byłaby bardziej zaskoczona, gdyby natknęła się na

swojego korsarza... ubranego w sukienkę.

Kiedy August rozpoczął mowę powitalną, Jill czuła, że

zdenerwowanie powoli ustępuje i zamienia się w gniew.

Jak mógł ją tak oszukać, udając szalonego łowcę przygód?

Podczas następnych dwóch kwadransów, które Howard

Wendell August poświęcił na przedstawienie swoich za­
mierzeń i oczekiwań oraz zadań stojących przed fundacją,
Jack ciągle nie wierzył własnym oczom i nieustannie ob­
serwował Jill. Ładna mi egzotyczna, dzika księżniczka
z wysp! Jak mogła go tak zwieść?

- Jak mogłeś...?

- Co to znaczy: jak mogłem? Jak ty mogłaś...?
- Czy możesz na mnie nie krzyczeć, Jack? Nie możemy

tu rozmawiać. - Jill nerwowo rozglądała się dookoła, jak­
by ściany rzeczywiście miały uszy. - August nie lubi,
kiedy jego pracownicy się kłócą.

- A jeśli to sprzeczka między mężem i...
Zasłoniła mu dłonią usta, zanim zdążył dokończyć.
- Jack, czy przeczytałeś już wewnętrzny regulamin

Fundacji Augusta? Zażyłe stosunki między pracownikami
mogą być powodem zwolnienia. A małżeństwo... to coś
nieporównanie gorszego.

- Kiedy braliśmy ślub, nie wiedzieliśmy, że jesteśmy

kolegami z pracy - odparował poprawiając okulary.

- Ciszej. Proszę cię, Jack. Nie wymawiaj nawet tego

słowa. To okropne. To naprawdę okropne.

Jill, przestraszona i zagubiona, zapadła głęboko w fotel;

zdjęła okulary i przyglądała się im tępym wzrokiem.

Bez okularów, z kilkoma swawolnymi kosmykami,

z rumieńcem na policzkach, Jill zaczęła przypominać
księżniczkę z wysp. Zbliżył się i uklęknął koło niej.

- Śmieszna historia - powiedział łagodnie.

Lekki uśmiech pojawił się w kącikach jej ust.

- Okropnie wyglądasz z tymi przylizanymi włosami.

Obruszył się.

- Nie miałem odwagi pójść do fryzjera. Myślałem, że

zanim wrócę do domu, jakoś się uporam z brylantyną, scho­
wam okulary, zarzucę na ramię marynarkę niczym Frank

Sinatra, zmierzę cię pociągłym, męskim spojrzeniem i ani

się domyślisz, że stoi przed tobą nieśmiały, zamknięty

w sobie naukowięc, którego kobiety traktują jak powietrze.

Tam, na Tobago... jak ci to powiedzieć, troszkę się zagalo­

powałem - zawahał się - a nawet bardzo.

- Ja też. Bardzo - przyznała z zakłopotaniem Jill.

Kiedy Jack pochylił się i wziął ją w ramiona, zapomnia­

ła na moment, że znalazła się w objęciach kolegi z pracy,

tuż pod bokiem Howarda Wendella Augusta. Stukanie do

drzwi natychmiast sprowadziło ją na ziemię. Gwałtownym

ruchem odepchnęła od siebie Jacka.

Stracił równowagę, przewrócił się - i wtedy otworzyły

się drzwi. Pojawiła się w nich rudowłosa sekretarka Augu­

sta.

- Och- zdziwiła się Cynthia. Szkoła dla sekretarek nie

przygotowała jej na taką okoliczność.

- Co się stało, panie Harrington? Czy jest pan chory?

Jill posłała Jackowi błagałne spojrzenie, aby się przy­

padkiem nie wygadał. Miała uzasadnione powody do

obaw, bo wyraźnie szykował się do szczerej odpowiedzi.

W porę przypomniał sobie stosowny fragment regulaminu

wewnętrznego i zmienił zdanie.

- Pokazywałem... panie Ballard... świetne ćwicze­

nie... na kręgosłup. Okazało się, że obydwoje cierpimy...

na bóle w krzyżu. - Niezgrabnie podniósł się z podłogi,

przeciągnął i rzekł z nerwowym uśmiechem: - O tak.

Wyraźnie pomogło.

Jill miała ochotę zapaść się pod ziemię. Bóle w krzyżu?

Akurat sprytna sekretarka Augusta w to uwierzy, pomyśla­

ła.

Cynthia zmierzyła Jacka uważnym spojrzeniem.

Jill, przygotowana na najgorsze, wstrzymała oddech.

- Proszę mi pokazać, gdzie pana boli, panie Harring­

ton? - spytała Cynthia. - W dole pleców?

Jill i Jack wymienili szybkie spojrzenia.

- Tak... dokładnie tam. W dole pleców - powiedział

powoli Jack, pokazując ręką feralne miejsce.

Teraz Jill przejęła pałeczkę.

- Tak, mamy bóle dokładnie w tym samym miejscu.

- Czy to nie jest dziwny zbieg okoliczności... - zasta­

nawiała się Cynthia.

Jill wyczuła w jej głosie wyraźny ton niedowierzania.

- Bo ja wiem - odpowiedziała, byle coś powiedzieć.

- Musi mi pan koniecznie pokazać to ćwiczenie, panie

Harrington - stwierdziła Cynthia. - Tak się składa, ze

mam bóle dokładnie w tym samym miejscu. Gdyby pan

znalazł sposób na rozluźnienie mięśni, byłabym panu nie­

zmiernie wdzięczna.

Jill posłała Jackowi niewyraźny uśmiech.

- Musi pan koniecznie zademonstrować to ćwiczenie

Cynthii, panie Harrington.

Jack przygładził napomadowane włosy i poprawił oku­

lary. Był wyraźnie zbity z tropu.

- To właściwie... nie jest stuprocentowy sposób, wie

pani. I kręgosłup... kręgosłupowi nierówny. Jednemu to

ćwiczenie pomaga... drugiemu niezupełnie. - Uśmiechnął

się z zażenowaniem. - Czy nie lepiej będzie, jeśli...

obie... poprosicie o pomoc lekarza?

Cynthia była wyraźnie rozczarowana.

- Skoro tak pan uważa...

- Czy coś jeszcze? - spytała szybko Jill.

- Byłabym zapomniała. Spotkanie o trzeciej z ludźmi

od Burtona jest przełożone na środę. Godzinę ustalimy

później. Przesłali materiały, na które pani czekała. Oczywi­

ście pan August chciał je przejrzeć pierwszy. Prosił, żeby

pani do niego zajrzała, gdyby miała pani jakieś wątpliwości

czy kłopoty. Bardzo chętnie pani pomoże. - Cynthia poło­

żyła folder na biurku Jill.

W połowie drogi do drzwi obróciła się w stronę Jacka.

- Może pan poprawi... spodnie... panie Harrington.

Pan August przywiązuje dużą wagę do schludnego wyglą­
du pracowników. A gdyby pan chciał odbywać w pracy
ćwiczenia kręgosłupa, może przyniósłby pan matę?

Jack starał się zachować powagę.
- Masz rację. To chyba dobry pomysł, Cynthio.
Jack obrócił się w stronę Jill z uśmiechem na twarzy.
Jill popatrzyła na mężczyznę z surową miną.

- Musisz odejść, Jack.

- Tak, z pewnością. To mój pierwszy dzień. Muszę się

urządzić.

- N i e - odpowiedziała szorstko. - Nie z mojego poko­

ju. Musisz odejść z fundacji. Nie możemy pracować razem,

Jack.

- Dlaczego?- spytał.
- Dlaczego? Chyba domyślasz się, dlaczego?
- Uspokój się, kochanie. Pan August nie życzy sobie,

aby miedzy jego schludnie ubranym personelem'dochodzi­
ło do konfliktów - wyrecytował. Otrzepał spodnie i po­
prosił Jill, aby dokonała inspekcji. - Lepiej?

Jill wybuchnęła.
- Jack, mówię poważnie. Nie możemy tu zostać razem.

A ja mam dłuższy staż. To znaczy że to ty musisz odejść.

- Odejść? Jill, nie mogę tego zrobić. Czy zdajesz sobie

sprawę, jak długo starałem się o tę posadę? Fundacja Augu­
sta posiada ogromną renomę. Otwiera drogę do sukcesu. To
szansa, jaka się trafia w życiu tylko raz. Znam takich, któ­
rzy daliby wszystko, żeby się tutaj znaleźć.

- Znam takich, którzy dali wszystko- przerwała sucho

Jill.

- Jill, bądź rozsądna.

Była rozsądna. Zawsze była rozsądna. Najlepszy do­

wód, że jej w ogóle nie zna.

- Posłuchaj mnie - zaczęła. - Pracuję w fundacji od

siedmiu lat. Krok po kroku wspinałam się na samą górę.

Jeśli myślisz, że to przyszło łatwo, jesteś w dużym błędzie.

Poświęciłam wiele, aby pokonać kolejne przeszkody i jeśli

dobrze rozegram partię, mam szansę zostać prawą ręką

Augusta.

Szelmowski uśmiech z Tobago na twarzy Jacka zupełnie

nie pasował do sytuacji.

- Jill, jesteś cudowna. Pociągająca i ambitna. Lubię to

u żony...

Jill zacisnęła zęby.

- Nie jestem pociągająca, Jack. To ty... tak uważasz.

Jestem zupełnie inna, niż myślisz... niż myślałeś. - Zawa­

hała się. - Nie byłam sobą na Tobago. To oczywiste. Może

to sprawa tropików, słońca, morza, palm... a może... magii

voodoo. - Oparła głowę na biurku i ukryła ją w ramio­

nach. - Jack, co myśmy najlepszego zrobili?

- Zakochaliśmy się w sobie do utraty tchu - powie­

dział łagodnie.

Powoli podniosła głowę, długo wkładała okulary i po­

prawiała fryzurę. Pracownicy Fundacji Augusta - jak

przypomniała Cynthia - zobowiązani byli wyglądać po­

rządnie.

- Nie, Jack, to nie my zakochaliśmy się w sobie. -

Czuła, jak drżały jej wargi. Na próżno starała wziąć się

w garść. - Zakochali się w sobie zuchwały pirat i kobieta,

która całe życie spędza w wełnianych kostiumach. I która

wymyśliła, że podczas urlopu będzie udawać księżniczkę

z wysp. To jest historia z bajki.

- Bajki zawsze dobrze się kończą, Jill.

- To znaczy że złożysz wymówienie? - spytała z na­

dzieją.

Jack uśmiechnął się łagodnie.

- I to ma być szczęśliwe zakończenie?

Jill wiedziała, że właśnie skończył się ich miodowy

miesiąc.

- Jack, jeśli myślisz, że zmięknę i poddam się, to jesteś

w błędzie. Nie ustąpię, a jeśli ty nie zrezygnujesz z pracy,

wyrzucą nas oboje. Nie jestem romantyczką gotową po­

święcić karierę dla uczucia.

- Jill, Jill, wcale nie musisz odchodzić. Ani ja. I wcale

nas nie wyrzucą. Zaufaj mi, moja dzika, swawolna księżni­

czko z wysp. Czy nie słyszałaś nigdy, że miłość pokonuje

wszystkie przeszkody?

Rozdział

4

Jill unikała Jacka do końca dnia; była poruszona i rozko-

jarzona. Koledzy sądzili, że wróci z egzotycznych wakacji

wypoczęta i w świetnej formie, dlatego trudno było im

zrozumieć, dlaczego jest inaczej. A Jill nie miała najmniej­

szej ochoty na wyjaśnienia.

Po pracy w pośpiechu opuściła gmach fundacji, aby nie

natknąć się na Jacka. W tym samym czasie Jack wynajął

małą ciężarówkę. Chciał przewieźć pudła ze swoimi rze­

czami do mieszkania Jill. Na szczęście nie miał własnych

mebli. Poprzednio wynajmował mieszkanie umeblowane.

Przeprowadzka zajęła dobrą godzinę, ale poszła raczej

gładko. Poznał nowego lokatora, który wprowadził się na

jego miejsce. W mieszkaniu Jill nie czekało go miłe powi­

tanie.

- Jack, może... nie powinieneś się... wyprowadzać od

siebie... tak szybko.

Jack z wrażenia upuścił ciężki karton z książkami.

- Małżonkowie zwykle mieszkają razem - odparł ze

spokojem. - A poza tym, administrator już wynajął moje

mieszkanie - uśmiechnął się. - Pomóż mi trochę,

a później usiądziemy razem i... zaczniemy się lepiej po­

znawać.

- Jack, to nie takie proste.

Podniósł upuszczony karton.

- Przede wszystkim zastanówmy się, gdzie pomieścić

wszystkie moje rzeczy. Narobiłem ci niezłego bałaganu.

Ale powoli się z tym uporamy. Co zrobić z książkami?

Jill doszła do wniosku, że, przynajmniej na razie, nie

miał wyboru. Musi u niej zamieszkać.

- Już wiem. Zanieś je do gościnnego pokoju... nie bę­

dzie nam... już potrzebny.

Jack przemierzał bawialnię z ciężkim kartonem. Jill, cią­

gle w biurowej bluzce, zabrała się za mniejszy karton, wy­

pełniony po brzegi różnymi drobiazgami. Wystawał z nie­

go pozłacany puchar.

- Turniej szachowy - skomentował. - Taki ze mnie

sportowięc. A ty?

Jill wzruszyła ramionami.

- Kiedyś wygrałam zawody pływackie.

- Pływasz? To wspaniale.

- Kiedy wygrałam tamte zawody, miałam siedem lat.

Zatrzymał się na progu pustej sypialni i popatrzył na Jill.

- Byliśmy tak zajęci wczorajszego więczoru... -

uśmiechnął się do wspomnień - ... że nie miałem okazji

powiedzieć, jak bardzo podoba mi się twoje mieszkanie, to

znaczy styl, w jakim je urządziłaś.

Rozglądał się wokoło, z aprobatą oceniając małą, ale

przytulną bawialnię w ciepłym brzoskwiniowym odcieniu,

szary dywan, kanapę w barwne wzory i kozetkę w podobny

deseń, stojącą przy kominku.

- Wszystko odziedziczyłam po poprzedniej lokatorce

- mruknęła Jill. - Przykro mi, ale... urządzanie wnętrz

nie jest moją najsilniejszą stroną.

- Ani moją, ale potrafię wiele zrobić w domu.

Jill poczuła rumieniec na policzkach. Ktoś taki bardzo

by się teraz przydał.

Jack uśmiechnął się, jakby czytał w jej myślach.

- Drobne prace stolarskie? Zajrzę do moich książek

i może uda mi się sklecić nowe regały. Co ty na to?

Jill nie wiedziała, co odpowiedzieć. Wpatrywała się

w tego niezbyt pociągającego mężczyznę w niemodnym

granatowym garniturze, ciężkich rogowych okularach

i mało twarzowej fryzurze - i czuła w sobie wielką pustkę.

Przypomniała sobie historię, którą opowiadała w samolo­

cie stewardesa. „Czasami dowiadujesz się o kimś niezłych

rzeczy". Pierwszy szok miała już za sobą i nawet pociesza­

ła się w duchu, że ten fatalny granatowy garnitur jest mimo

wszystko lepszy niż sukienka a la Peny Ellis.

Wynoszenie rzeczy Jacka z ciężarówki i wożenie na pią­

te piętro zajęło im następne pół godziny. Do przyniesienia

została tylko olbrzymia torba na ubrania. Jack, bez waha­

nia, zaniósł ją do sypialni. Jill deptała mu po piętach.

Myślami uporczywie wracała do jednego tematu. Zdecydo­

wała, że dłużej już nie może milczeć. Powinni się wreszcie

rozmówić!

- Jack, musisz się z tym pogodzić. Nie możemy praco­

wać razem w fundacji. To absolutnie niemożliwe.

Zaglądał właśnie do szafy.

- Nie ma tu za dużo miejsca.

Popatrzyła na niego z roztargnieniem.

- Ułóż swoje ubrania w gościnnym pokoju.

Na widok jego rozbawionej miny dodała szybko:

- Zanim wszystkiego... nie uporządkujemy.

- Weźmiemy się za to podczas weekendu- zapropono­

wał układnie.

Jill zauważyła na łóżku karton ze skarpetkami i bielizną.

Przeniosła pudło do gościnnego pokoju.

Jack popatrzył na nią ze zdziwieniem.

- Wiesz, nie mam w zwyczaju układania tego w szafie.

- Moja szafa jest pełna - burknęła - a ta stoi pusta.

Jack rozsunął zamek torby na ubrania i posłusznie za­

czął wieszać garnitury. Jill trzymała karton pełen skarpetek

i miała zamiar zacząć je układać, ale nie mogła się na to

zdobyć. Stała zażenowana. Wiedziała, że to idiotyczny od­

ruch, przecież przekroczyli granicę intymności. Zgoda,

przekonywała samą siebie, ale w zupełnie innych okolicz­

nościach. Pod gwiaździstym tropikalnym niebem, wśród

złotych plaż i szafirowego morza. Na Tobago wszystko

wydawało się takie bajkowe, takie... nierealne.

- Jack, i co teraz zrobimy?

- Nie wiem. Ja mam zamiar wziąć prysznic. Przyłą­

czysz się do mnie?

- Nie mam ochoty... Co ty robisz? - spytała nerwowo,

kiedy zaczął rozpinać spodnie.

- Zwykle rozbieram się przed wejściem do łazienki.

A ty?

Spodnie opadły na podłogę.

- Nie bądź taki rezolutny.
- Nie przeszkadzało ci to na Tobago.
- Ale to nie jest Tobago. Jak sobie wyobrażasz poważną

rozmowę... bez spodni?

Uśmiechnął się szeroko.

- Mogę zdjąć i resztę.

- Jak możesz być taki... taki...?
- Pociągający? Prowokujący? Szelmowski? - Drażnił

się z nią szczerząc zęby.

- ... taki nie do zniesienia.
- Jill, daj spokój. Nie martw się na zapas.

- Skąd wiesz, że martwię się na zapas? Spędziliśmy

razem raptem sześć dni.

- Siedem. Cały tydzień. To nasza pierwsza rocznica.

Zdążył ją szybko pocałować, zanim go odepchnęła.
- Jack, powinieneś to brać bardziej poważnie.
- Jak najpoważniej - potwierdził. - W bogactwie i w

biedzie, w zdrowiu i w chorobie, na dobre i na złe...

Jill opadła na łóżko.
- Gorzej już być nie może.- Czuła łzy pod powiekami.

Pochylił się nad nią.
- To znaczy, że może być już tylko lepiej - szepnął

z chytrym uśmiechem.

Ten facet miał urok, mniejsza o okulary, brylantynę na

włosach i całą resztę, pomyślała. Nie było najmniejszej

wątpliwości. Cokolwiek mu się przydarzyło na Tobago -

pozostał tym, kim był. Nie mogła tego powiedzieć o sobie.

Po powrocie do Filadelfii niewiele potrafiła w sobie

odnaleźć z beztroslciej dziewczyny, która oddała się bez

reszty miłosnym uniesieniom. Teraz samo wspomnienie

tamtych chwil krępowało ją i wprawiało w zażenowanie.

Odwróciła się od Jacka i ukryła twarz w dłoniach.
- Moje życie było dotychczas takie poukładane. Może

nazbyt, to prawda, ale czy to tak źle? Zgoda, nie było w nim

wielkich porywów, ale też nie było rozczarowań.

- Przeżyliśmy wielkie chwile na Tobago. Były więcej

warte, niż cały rozsądek świata.

Zdjął okulary swoje i Jill i położył je na łóżku.
- Mówiłaś na Tobago, że i dla ciebie te chwile były

bardzo ważne.

Jill sięgnęła po okulary, włożyła je i wstała z łóżka.

Poprosiła Jacka, żeby włożył spodnie. Nie posłuchał i za­

czął rozpinać koszulę. Starała się odwrócić od niego wzrok

i wmówić sobie za wszelką cenę, że mężczyzna obok niej

to nieciekawy naukowięc, a nie smagły Adonis z Tobago,

któremu tak niedawno uległa bez opamiętania.

- Jack, musimy podjąć decyzję. Nie znasz Augusta. To

wzór cnót. Przywiązuje niesłychaną wagę do zasad. Spę­

dziłeś w gmachu fundacji tylko jeden dzień. Jeszcze nie

miałeś okazji się przekonać, jaką mocną ręką trzyma perso­

nel. Nie zezwala na żadne wyjątki od narzuconych przez

siebie reguł zachowania i postępowania. Kilka lat temu

natknął się na dwójkę naszych pracowników, którzy wy­

chodzili z kina trzymając się pod rękę. Wyrzucił ich nastę­

pnego dnia. Jeśli August dowie się, że jesteśmy małżeń­

stwem, obydwoje natychmiast stracimy pracę. Czy chcesz

właśnie tego?

- Wcale nie musi się o tym dowiedzieć - odparł Jack

zdejmując koszulę.

Choć nie był to sprzyjający moment, Jill nie mogła się

oprzeć urokowi nagiego opalonego torsu Jacka. Widok

obnażonego mężczyzny podziałał na nią jak sygnał alarmo­

wy. Obudziła się trzymana na wodzy namiętność, uczucie,

któremu nie oparła się na Tobago.

- To się nie uda Nie potrafię kłamać.
- Nie musisz kłamać. - Jack się uśmiechnął. - Po pro­

stu zataisz jeden szczegół: że podczas wakacji wyszłaś za

mąż.

- Czy nie sądzisz, że byłoby dużo prościej, gdybyśmy

nie pracowali razem? - nalegała, odsuwając się od Jacka

i mierząc go badawczym spojrzeniem. - I bez tego ciężko

nam będzie... ułożyć wspólne życie. Po co jeszcze bardziej

komplikować sprawy? Pomyśl, jak trudno nam będzie

w ciągu dnia udawać, że prawie się nie znamy, a więczo­

rem kłaść się do jednego łóżka

Jack uśmiechnął się prowokująco.
- Pomyśl, ile to doda pikanterii naszemu pożyciu, Jill.

Otoczył ją ramieniem i pocałował czule i gorąco. Poca­

łunek przyprawił Jill o lekki zawrót głowy.

Broniła się jak mogła, ale uświadomiła sobie, że powoli,

lecz nieodwołalnie przegrywa bitwę. Jednak nie potrafiła

przyznać się do porażki.

- Nie widzę w tym żadnej pikanterii. To czyste szaleń­

stwo. To schizofrenia.

W oczach Jacka pojawiły się wesołe ogniki.

- Hej, pomyśl przez chwilę o Supermanie.

Jill spojrzała na niego ze zdziwieniem. Pierwsze objawy

schizofrenii?

- O Supermanie?

- Tak, o tym facecie z komiksu. Czy na co dzień nie

wygląda jak zwyczajny, przeciętny mężczyzna? Nikt by nie

przypuszczał, że występuje jeszcze w innym wcieleniu. Na

tym zasadza się pomysł...

- Proszę cię, Jack. Doskonale wiesz, że życie to nie

komiks. Myśl racjonalnie. Jeśli nie podejmiemy rozsądnej

decyzji, obydwoje wylądujemy w długiej kolejce bezrobot­

nych. Jedno z nas musi złożyć rezygnację. - Rzuciła mu

ostre spojrzenie. - I domyślasz się pewnie, kogo mam na

myśli.

Jack, nie zważając na nic, położył obie ręce na jej ramio­

nach.

- Wiesz, co to jest?

Jill w geście samoobrony udawała święte oburzenie, ale

czuła, że jej opór słabnie coraz bardziej pod czułym spo­

jrzeniem Jacka.

- No co?

- Nasza pierwsza sprzeczka małżeńska.

- Och, proszę... - broniła się, kiedy ją objął i przycią­

gał ku sobie. Dlaczego stoi przed nią tylko w spodenkach?

Nie mogła zebrać myśli.

- To znaczy że po raz pierwszy mamy okazję pocało-

wać się na zgodę i zapomnieć o wszystkim - szeptał jej do
ucha.

- Nie chcę nawet o tym słyszeć - zaprotestowała, ale

obydwoje wiedzieli, że nie mówi tego z przekonaniem.

- Całus na zgodę.
- Nie, Jack. Najpierw porozmawiamy o fundacji - pró­

bowała przekonać go resztką sił.

- Dajmy temu pokój, Jill. Sama mówiłaś, że potrzebu­

jemy dużo czasu, aby się do siebie przyzwyczaić. Nie

zrobimy tego w jeden więczór. Dlaczego nie skupimy uwa­
gi na tym, w czym już osiągnęliśmy pewne porozumienie?
Już tak dawno...

- Jack, pozwól mi odejść. To... to wszystko... nie ma

sensu. Okłamujemy się. To wszystko jest jak jedno wielkie

kłamstwo, czy tego nie widzisz?

Starała się uwolnić z objęć Jacka, ale jej opór topniał

coraz bardziej. Uświadomiła sobie, że reaguje na jego bli­
skość. W jaką nową kabałę zamierza się wpakować? Uzna­
ła, że winą należy obarczyć kobietę o fiołkowych oczach,
która doradziła jej szkła kontaktowe przed wyjazdem na
Tobago. Gdyby miała na nosie solidne okulary i nie udawa­
ła kogoś, kim nie jest, nie popadłaby w te wszystkie tarapa­
ty-

- Jack, musimy do tego podchodzić spokojnie - błaga­

ła.

Przyciągnął ją jeszcze mocniej.
- Słuchaj, Jill, mam trzydzieści cztery lata i przez cały

czas podchodziłem do życia bez emocji. Byłem opanowa­
ny, rozsądny, chodziłem mocno po ziemi i dwa razy prze-
myśliwałem każdy krok. I raczej... nie byłem typem play­
boya... Zawsze czułem się niezręcznie w towarzystwie
pań. Byłem takim facetem, który poproszony przez kobietę
o przypalenie papierosa, włoży go... do swoich ust, i to
odwrotnym końcem, i jeszcze... osmali się, podpalając

filtr. Kiedy umawiałem się na obiad do restauracji, było

jasne, że popełnię jakąś gafę i że na przykład przewrócę

kieliszek z winem. Oczywiście... to musiało być czerwone

wino. A jeśli chodzi o podboje miłosne, to przeważnie...

przechodziły bokiem. Owszem, miałem kilka przygód,

szczerze mówiąc... - zrobił pauzę i spojrzał na nią z czu­

łym uśmiechem - ... od tej pory zawsze będę z tobą szcze­

ry... ale były dosyć rzadkie i w ogóle... nie ma o czym

mówić.

Popatrzył jej w oczy.

- Przydarzyło nam się coś wspaniałego na Tobago.

Ożyliśmy na nowo. To nie był lekkomyślny epizod. Czy

tego nie rozumiesz? Odkryliśmy coś w nas samych i w

sobie nawzajem. Coś podniecającego, radosnego, cudow­

nego. Uwierz mi, Jill Ballard Harrington, możesz być za

dnia cichym, sumiennym pracownikiem Fundacji Augusta,

a w nocy wspaniałą kochanką, kobietą z moich marzeń.

- Jack, ty zupełnie zwariowałeś. Albo ciągle szumią ci

w głowie tropikalne koktajle. Nie jestem kobietą z niczyich

marzeń. Nie znasz mnie, to wszystko.

- Może to ty nie znasz siebie, Jill?

- Znam siebie doskonale. I w tym cała rzecz.

Zawiesiła głos.

- Masz przed sobą prawdziwą Jill. Skrytą, pruderyjną,

zasadniczą, ostrożną aż do przesady. Zamarzyła mi się

ekscytująca przygoda i przeżyłam ją razem z tobą, ale na

co dzień jestem tak śmiała i perwersyjna, jak zdziwaczała

stara panna.

Spojrzała na niego zawstydzona.

- Dobrze, jeśli już mówimy o doświadczeniach z płcią

przeciwną... Mężczyzna, z którym ostatnio umawiałam się

na randki, powiedział mi, że przypominam mu jego matkę.

Gdybym się z nim spotkała jeszcze raz, pewnie oddałby mi

swoje skarpetki do zacerowania. Kiedyś widywałam się

z maklerem giełdowym. Gdy w końcu znaleźliśmy się
w łóżku, zabrał ze sobą „Wall Street Journal", jako lekturę
na potem. Czytał na głos. - Westchnęła głęboko. - O ile
się zorientowałam, zaczął czytać już w trakcie. Na szczę­
ście miałam zamknięte oczy.

- Kiedy kochaliśmy się na Tobago miałaś otwarte oczy

- przypomniał Jack. - A ja nigdy nie czytałem „Wall Stre­
et Journal", ani przed, ani po. - Wziął ją w ramiona i obsy­
pał jej szyję zmysłowymi pocałunkami. - Powinnaś to

wziąć pod uwagę, Jill.

- Odbiegasz od tematu. - Dłonie Jacka zawędrowały

pod bluzkę. - Jack... co robisz?

Jack zdobywał ją cal po calu. Całował jej twarz i zaczął

delikatnie pieścić piersi.

- Odbiegam od tematu - mruknął.
- Jack, to do niczego nie prowadzi.
- Przyjmujesz zakład?
- Wstrętny, ordynarny uwodziciel.
Zaśmiał się, zadowolony z siebie.
- Taki już jestem - powiedział tonem Supermana, roz­

pinając Jill stanik. - Czy teraz zdecydujesz się na wspólny
prysznic?

Westchnęła pokonana, przyznając w duchu, że żadna

przegrana nie była równie wspaniała.

- Superman bierze prysznic w budce telefonicznej, już

zapomniałeś?

Przytulali się do siebie mokrymi, namydlonymi ciałami.

Jack pokrywał pocałunkami kształtne krągłe piersi Jill i ob­
serwował z zachwytem, jak nabrzmiewają pod pieszczotą

jego warg.

- Cudownie smakujesz.
- To mydło, a nie ja.
- Smakujesz cudownie nawet namydlona.

Całowali się namiętnie. Jack zaczął gładzić jej pośladki.

Jill uśmiechnęła się przyzwalająco. Ogarnęła ją fala go­

rąca, gdy zorientowała się, że i Jack jest gotowy i spragnio­

ny.

A później uśmiech zamarł na jej twarzy, oddech stał się

szybki i urywany.

I nic już nie było ważne, cały realny świat odpłynął

daleko. Nie byli w Filadelfii. Nie byli na Tobago. Byli

w swoim małym, wspólnym święcie, którego nikt więcej

nie zamieszkiwał. Fantazja i rzeczywistość zmieszały się

ze sobą; Jack i Jill stopili się w jedno.

Dużo później Jill rozglądała się po kuchni i zastanawia­

ła, co przygotować na obiad. Sprawa pracy w tej samej

firmie nie posunęła się ani o krok, ale Jill czuła się odprężo­

na i uwolniona od kłopotów. Jack miał rację. Szalone mi­

łosne uniesienie sprawiło, że wszystkie jej problemy wyda­

ły się nagle zupełnie drugorzędne.

Jack, w ręczniku kąpielowym wokół bioder, zajrzał do

kuchni. Opalone ciało było lekko wilgotne. Ciemne, kręco­

ne włosy, mokre i uwolnione od brylantyny, przypominały

Jill jej zawadiackiego korsarza.

- Przykro mi, ale mogę ci zaproponować tylko jajeczni­

cę i niewiele więcej. Musimy zrobić zakupy...

- Wspólne zakupy. Jak to ładnie brzmi - powiedział,

obserwując, jak rozbija jajka. W płaszczu kąpielowym,

z rozpuszczonymi, kasztanowymi włosami spadającymi na

ramiona, opalona, nie przypominała ani na jotę zdziwacza­

łej, starej panny.

- Zrobimy zakupy jutro... po pracy - Jill przymknęła

oczy. Może była niespełna rozumu, ale klamka zapadła.

Oboje zostaną w fundacji. Bezbarwny naukowięc za dnia.

Superman w nocy. Czy prawdziwy Jack Harrington sprosta

wyzwaniu?

Zbliżył się do niej, przygarnął do siebie, jakby jej nigdy

już nie chciał wypuścić z objęć. Ręcznik zsunął się w dół.

Jajecznica była ostatnią rzeczą, na którą miał ochotę.

- Jesteś... nienasycony - szepnęła na poły z przyganą,

na poły z zachwytem.

- Nigdy jeszcze nie kochałem się w kuchni - mruknął

pieszcząc jej ucho i rozwiązując pasek płaszcza kąpielowe­

go.

- To trochę dekadenckie, ale w dobrym stylu. Jack,

w końcu jesteśmy w... Filadelfii.

- Wiem.

Uwalniał ją z płaszcza. Nie miała niczego pod spodem.

- Co by sobie o nas pomyśleli bogobojni obywatele

tego miasta? - drażnił się z nią.

Kiedy płaszcz opadł na podłogę, wtuliła się w jego cie­

płe, męskie ciało.

- Pomyśleliby, że jesteśmy gwałtowni i szaleni - sze­

pnęła.

- Gwałtowni i szaleni? Udowodnimy to teraz.

Wstrzymała oddech, kiedy pociągnął ją w dół, na ku­

chenną posadzkę.

Jack z uśmiechem wyjął jej z rąk trzepaczkę do jajek.

Dokładnie w tym samym momencie usłyszeli dzwonek.

Jill popatrzyła na Jacka z przerażeniem w oczach.

- Kto to może być?

- Może domokrążny sprzedawca biblii?

Całował jej szyję nie zważając na nic.

- Nie zwracajmy uwagi, może sobie pójdzie.

Kolejna seria dzwonków była bardziej natarczywa.

- Chyba wstanę i otworzę - powiedziała Jill z ociąga­

niem i z ciężkim westchnieniem podniosła się z podłogi.

- Lepiej załóż szlafrok, moja słodka lisiczko, inaczej

sprzedawca biblii pomyśli, że umarł i trafił do raju.

Jill roześmiała się i sięgnęła po płaszcz kąpielowy.

- Poczekaj, zaraz wracam.

Ciągle z uśmiechem na ustach, mimo coraz bardziej

ponaglających dzwonków, podeszła do drzwi, zamknęła je

na łańcuch i uchyliła tylko po to, żeby powiedzieć, że ona

niczego nie potrzebuje.

Uśmiech zniknął w jednej chwili z twarzy Jill.

- O, nie! - krzyknęła, zamknęła szybko drzwi i oparła

się o nie całym ciężarem.

Jeszcze kilka dzwonków, a później coraz gwałtowniej­

sze łomotanie.

- Jillian? Jillian? Co ci się stało? Proszę... otwórz. Czy

dobrze się czujesz? Może wezwać pomoc?

Jill zamknęła oczy. Tego tylko brakowało. Eleanor

Windsor była osobą, którą w tej chwili najmniej chciała

widzieć.

Jack wyjrzał z kuchni. Tak jak go Pan Bóg stworzył. Jill

popatrzyła na niego z trwogą i przyłożyła palec do ust.

- Chwileczkę, Eleanor... już idę! -krzyknęła.

Jeszcze kilka dzwonków.

- Jillian, idę po dozorcę.

- Nie, nie... nie ma potrzeby. - Jill wysilała głos. -

Nic się nie stało. Muszę się... tylko ubrać. Poczekaj chwil­

kę. - Jill uspokajała niespodziewanego gościa i jednocześ­

nie szepnęła z paniką w głosie do Jacka:

- Szybko. Ubierz się i ukryj gdziekolwiek. Jeśli Elea­

nor zobaczy nas tu razem...

- Kto to jest Eleanor?

- Eleanor Windsor. Jedna z moich asystentek w funda­

cji. Nie stój tak. Odłóż trzepaczkę do jajek.

- Jillian? Jillian? - Głos zza drzwi nie dawał za wygra­

ną.

- Czego ona chce? - Jack wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Wiem tylko, że jest największą plotkarką

w firmie. O Boże, co my zrobimy?

Jack pocałował ją szybko.

- Otwórz jej drzwi i dowiedz sie, o co chodzi. Ukryję

się w drugiej sypialni, przyjdź po mnie, kiedy już będzie po
wszystkim.

Jill zupełnie straciła głowę.

- W porządku, w porządku - powtarzała nerwowo.
- Nie ruszę się z miejsca.
- Jillian? Czy ktoś jest z tobą? Jillian? Jeśli natychmiast

nie otworzysz, wrócę z...

Jill rzuciła się rozpaczliwie do drzwi.
- O, Eleanor, co za niespodzianka!
- Jillian, na miłość boską, co się z tobą dzieje?
- Ze mną? - Jill poczuła rumieniec na twarzy. - Dla­

czego...?

- Masz gości?
- Gości?
- Wydawało mi się, że słyszałam męski głos.
- To musiało być radio.

Szarooka Eleanor Windsor, ze spojrzeniem, przed któ­

rym nic się nie ukryje, z jasnobrązowymi włosami upięty­
mi w kok i uniesionym czujnie nosem, przekroczyła próg.
Jill pomyślała, że ów nos był tym, co Eleanor miała najle­
pszego. Być może mężczyźni z jej niedużego, choć kształt­
nego, młodego ciała wybraliby co innego. Eleanor była, jak
to się mówi, hojnie obdarzona przez naturę.

- Jillian, zapomniałaś, prawda? Kompletnie zapomnia­

łaś.

- Zapomniałam? - Jill broniła się słabym głosem.
- Myślałam, że kiedy nie zobaczysz mnie dzisiaj w pra­

cy, przypomnisz sobie, z jakiego powodu.

- Z jakiego?
- Z powodu malarzy, Jillian. Dzisiaj rozpoczęli u mnie

remont. - Eleanor nie kryła oburzenia.

- Malarze? - Jill popatrzyła z roztargnieniem.

- Tak, malarze. - Eleanor traciła panowanie nad sobą.

- Jillian, czy czujesz się dobrze? Czy ktoś...?

Jill miała wrażenie, że nokautujący cios odebrał jej od­

dech.

- Ach, malarze?

Eleanor sięgnęła do drzwi... po walizkę, której Jill

wcześniej nie zauważyła.

- Chyba nie będziemy w nieskończoność stały

w przedpokoju.

Serce Jill waliło jak młot.

- Wiesz, właściwie...

- Przecież obiecałaś, że będę się mogła wprowadzić do

ciebie na tydzień. Wiesz, jak nie znoszę zapachu świeżej

farby.

Eleanor zostawiła Jill w przedpokoju i energicznym

krokiem ruszyła do bawialni.

- Zostawię walizkę w gościnnym pokoju i powieszę pa­

rę rzeczy w szafie. Czy jadłaś już coś? Pomyślałam, że

może zamówimy pizzę. Pokazują dzisiaj w telewizji „Prze­

minęło z wiatrem". Bez przerw na reklamy. Bite pięć go­

dzin. Prawda, że cudownie?

- Nie! - krzyknęła krótko Jill.

Eleanor dzieliło już tylko kilka kroków od drzwi gościn­

nego pokoju. Stanęła i zmierzyła Jill przenikliwym spo­

jrzeniem.

- Nie lubisz,.Przeminęło z wiatrem'?

- Nie. Miałam na myśli to, że... nie możesz skorzystać

z gościnnego pokoju.

Eleanor zmarszczyła czoło.

- A dlaczegóż to, na Boga?

- Bo... bo...

Zanim Jill była w stanie znaleźć jakąkolwiek

odpowiedź, drzwi do sypialni się otworzyły. Stanął w nich

Jack, w opiętych dżinsach i z nagim torsem.

- Bo ja zajmuję ten pokój - powiedział i posłał zdzi­

wionemu gościowi jeden ze swoich słynnych szelmo­

wskich uśmiechów.

Eleanor Windsor nie była osobą, którą łatwo zbić z pan-

tałyku, ale na widok wysokiego przystojnego mężczyzny

stojącego w drzwiach gościnnego pokoju Jill, była w stanie

uczynić tylko jedno: otworzyć szeroko usta ze zdumienia.

Rozdział

5

Na twarzy Jill malowało się przerażenie. Czuła się jak

pacjent, który przed chwilą został poinformowany, że jest

śmiertelnie chory. Wyrok wydawał się nieubłagany. Rze­

czywistość przypominała koszmarny sen.

Eleanor wpatrywała się w Jacka w skupieniu, niczym

biolog, który odkrył nie znane, cudowne żyjątko. Stała

nadal z szeroko otwartymi ustami. Wreszcie wydała z sie­

bie głuchy jęk. Ciągle nie mogła oderwać wzroku od nagie­

go, męskiego torsu.

Jack popatrzył z przyganą na Jill.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że spodziewamy się

gościa, kochanie? Zadziwiasz mnie. Zawsze byłaś taka

zorganizowana.

- Zapomniałam... - wyjąkała. Pomyślała, że Jack zu­

pełnie oszalał. I jeszcze ją w to wciągał. Jutro rano wszyscy

w fundacji dowiedzą się prawdy. Howard WendelJ August

będzie prawdopodobnie pierwszym z nich. Jeśli Jack uwa-

za, że zdoła przekonać Augusta... aby ich z miejsca nie
wyrzucił za drzwi...

Jack, nie zważając na błysk gniewu w oczach Jill,

uśmiechnął się szeroko.

- Wycieczka na Tobago nieźle dała ci popalić. Nigdy

cię nie widziałem w takim stanie. Przedobrzyłaś z tropikal­
nymi koktajlami, co? - przemówił tonem kowboja z Dzi­
kiego Zachodu.

Jill ledwie utrzymywała się na nogach, ale nie miało to

nic wspólnego z tropikalnymi koktajlami.

Eleanor z widocznym wysiłkiem przeniosła wzrok na

Jill i zaczęła wpatrywać się w nią badawczo.

- Mam nadzieję, Jillian, że nie złapałaś żadnego tropi­

kalnego... choróbska.

Gdyby wzrok mógł zabijać, Jack już by nie żył.
- Choróbska? - mruknęła. - Możesz to i tak nazwać.
- Muszę przyznać, Jillian, że nie wyglądasz najlepiej.

I zachowujesz się bardzo dziwnie. Nawet nie przedstawiłaś
mi swojego... przyjaciela.

Jack widział rosnące zmieszanie na twarzy Jill, więc

postanowił ją wyręczyć.

- Jestem J.R. - powiedział z szerokim uśmiechem, po­

trząsając ręką Eleanor, długo i po przyjacielsku. - A wła­
ściwie John Raymond Ballard, ale przyjaciele nazywają
mnie J.R.

Jill wpatrywała się w niego mrugając powiekami. J.R.?

John Raymond? On naprawdę stracił rozum.

- J.R.? To tak jak ten facet w serialu „Dallas" - mruk­

nęła Eleanor, przyglądając się bosym stopom mężczyzny.

- Ale w niczym nie przypominam tego łobuza, niech

mi pani wierzy, pani...? - Jack pytająco uniósł brwi.

- Eleanor. Eleanor Windsor - wykrztusiła, odwzaje­

mniając energicznie uścisk. - Nie chciałam pana urazić,
proszę mi wierzyć - tłumaczyła się gorliwie.

Jack mrugnął do niej, z trudem uwalniając rękę.

- Przecież to jasne, Eleanor. Zgrywałem się z ciebie.

Nie lubię, kiedy ludzie nabijają się z mojego przezwiska.

Mów mi po prostu John...

- Och, nie, dlaczego? - Oczy Eleanor zrobiły się wiel­

kie jak spodki. - J.R. to... brzmi... cudownie. - Zaczer­

wieniła się po uszy.

- Albo możesz mnie nazywać Jack. Tak do mnie mówi

Jill i nasi starzy, szczególnie kiedy się wkurzę.

- Co ty... powiedziałeś?- Jill zamarła.

- Powiedziałem, że nazywacie mnie czasami Jack- ty,

tata i mama. - Podniósł głos i niczym nauczyciel w klasie

wymawiał starannie każde słowo. - Znów za bardzo wy­

moczyła uszy. Jak ją znam, cały urlop spędziła w wodzie.

Jill pływa jak ryba. Kiedy miała siedem lat, wygrała zawo­

dy pływackie. Cała rodzinka była z niej dumna jak diabli.

Nie chcę się przechwalać, ale to ja ją wszystkiego nauczy­

łem. To znaczy... pływać. Była pojętną uczennicą. Pokaż

jej coś nowego, a za chwilę zrobi to lepiej od ciebie.

Eleanor promieniała szczęściem.

- A więc jesteś bratem Jillian?

- A kim miałbym być, Eleanor? - Jack posłał jej uwo­

dzicielski uśmiech.

- Myślałam, że... a właściwie to już nie wiem.

Eleanor speszyła się i na nowo oblała rumieńcem. Do­

brze wiedział, co miała na myśli - że przyłapała swoją

szefową z facetem jak malowanie. Odwróciła się do Jill.

- Nigdy mi nie wspominałaś, Jillian, że masz brata. Nie

wiem dlaczego, ale zawsze uważałam cię za jedynaczkę

- rzuciła oskarżycielskim tonem.

Ja siebie też, pomyślała ponuro Jill. Zgoda, Filadelfia

nazywana była Miastem Braterskiej Miłości, ale Jack po­

traktował to określenie zbyt dosłownie.

- Właściwie wcale się nie dziwię, że Jill nie opowiadała

o mnie. Prawdę mówiąc, nieźle się ze sobą posprzeczali­

śmy kilka lat temu. Chciała, żebym się wreszcie ustatko­

wał, brał życie bardziej poważnie i koniecznie znalazł żo­

nę. Uważała, że jestem pędziwiatr i że za łatwo ulegam

wpływom... - tłumaczył Jack z zakłopotaniem, świetnie

wcielając się w nową rolę. - ... Zupełne przeciwieństwo

mojej siostry, na której zawsze można było polegać, roz­

sądnej i solidnej.

Jill wpatrywała się w niego, ale nie odezwała się ani

słowem.

Jack pogładził ją po głowie i po raz kolejny uśmiechnął

się do Eleanor.

- Jesteś świadkiem naszego spotkania po latach. - Jack

rzucił szybkie spojrzenie w stronę Jill. - Czy nie tak, sio­

strzyczko?

On rzeczywiście cierpi na schizofrenię, pomyślała Jill.

Nie miała innego wyboru, jak tylko przytaknąć. Jack Har-

rington - człowiek o stu twarzach. Zuchwały korsarz, na­

ukowięc w rogowych okularach, a teraz... czuły braciszek

J.R. Wcale niewykluczone, że w następnym wcieleniu wło­

ży sukienkę, a ona nawet nie mrugnie okiem.

- Jakie to miłe - wzruszyła się Eleanor. - Rodzina

powinna się trzymać razem. Mam dwie siostry i wiem, jak

wiele dla mnie znaczą.

- Z pewnością- przytaknął Jack, przenosząc wzrok na

walizkę Eleanor stojącą na podłodze. - Widzę, że nie poja­

wiłem się w porę. Przyjechałem wczoraj w nocy, z całym

dobytkiem, i ulokowałem się w gościnnym pokoju. Jill po­

zwoliła mi zostać u siebie, dopóki się nie urządzę.

- Ach tak. - Eleanor ucieszyła się wyraźnie i posłała

mu ciepły uśmiech. - A więc przeprowadzasz się do Fila­

delfii. Na stałe?

- Mam taki zamiar.

Jill była zaskoczona, ale musiała przyznać, że kochany

braciszek, J.R., wymyślił nie najgorszy sposób, aby się

pozbyć Eleanor.

- Moja droga, tak mi przykro. - Słowa z trudem prze­

chodziły przez zaschnięte gardło Jill - Nie spodziewałam

się J.R. ...I tak się ucieszyłam na jego widok... że na

śmierć zapomniałam o...

- Oczywiście, Jillian. - Eleanor okazała zrozumienie.

- Wiedziałam, że nie będziesz miała pretensji. Jesteś

osobą... która potrafi się wczuć w czyjąś sytuację - wyją­

kała Jill

- Nie ma najmniejszego problemu, naprawdę - uspo­

kajała ją Eleanor. Śledziła oczami każde poruszenie Jacka.

Jill była zaskoczona, że jej asystentka bez skrępowania

wpatruje się w Jacka z wyraźnym zainteresowaniem. Do

tej pory znała Eleanor Windsor jako zarozumiałą, nadzwy­

czaj cnotliwą osobę, gotową poświęcić życie osobiste dla

kariery w Fundacji Augusta. Teraz nie przypominała tamtej

Eleanor. Jill wcale nie było w smak, że Eleanor Windsor

wyraźnie miała ochotę na bliższą znajomość z Jackiem.

Podrywaczka od siedmiu boleści.

- Mówiłaś coś, Jillian?

- Ja? - Jill popatrzyła na nią zaskoczona. - Zastana­

wiałam się tylko... dokąd mogłabyś... pójść. - I to jak

najszybciej, dodała w myśli.

Eleanor uśmiechnęła się uwodzicielsko do Jacka.

- Nie widzę najmniejszego powodu, żeby gdzieś iść.

Dlaczego nie miałabym zostać tutaj? Mogę spać na kozetce

w bawialni - zakończyła z przekonaniem.

- W żadnym wypadku - stanowczo sprzeciwiła się Jill.

Eleanor zdumiał ten nagły brak gościnności.

- To znaczy... pewnie... nie byłoby ci zbyt... wygod­

nie. Czyż nie mam racji, J.R.?

- Kozetka wygląda na całkiem wygodną, jeśli już ktoś

pyta mnie o zdanie - odparł Jack. - Gdyby nie to, że

wszystkie moje graty są już w gościnnym pokoju, chętnie

bym ci go odstąpił...

- Ależ nie ma o czym mówić, J.R. Zanim Jillian urzą­

dziła gościnny pokój, spędziłam parę nocy na kozetce. To

było wtedy kiedy moje mieszkanie było odkażane, przypo­

minasz sobie, Jillian? I wspominam ją całkiem mile.

- Ależ moja droga - oponowała Jill. - Czy nie uwa­

żasz, że byłoby to... - ujęła Eleanor za ramię i odwróciła

od Jacka - ... po prostu... niestosowne?

Eleanor wybuchnęła śmiechem i obróciwszy się na pię­

cie znów zaczęła wpatrywać się w Jacka.

- Twoja siostra jest prawdziwą strażniczką cnót, J.R.,

ale ja nie widzę w tym niczego nagannego. Zresztą Jillian

idealnie nadaje się na przyzwoitkę. A może nie będzie nam

potrzebna? - Zaśmiała się, zadowolona ze swojej elo­

kwencji, a jeszcze bardziej z perspektywy zawarcia bliż­

szej znajomości z przystojnym bratem Jill.

Po raz pierwszy od pojawienia się niespodziewanego

gościa nie wiedział, co powiedzieć.

- W porządku. - Eleanor zatarła ręce. - A więc wszy­

stko postanowione. Będzie nam razem bardzo miło. - Spo­

jrzała czule na Jacka. - Czy widziałeś „Przeminęło z wia­

trem", J.R.? Wiesz, przypominasz do złudzenia Retta But­

lera. Musisz to koniecznie obejrzeć.

Jill prychnęła. Tania podrywaczka od siedmiu boleści.

Wszyscy troje usadowili się na kanapie, Eleanor udało

się wślizgnąć między Jacka i Jill. Jedli pizzę i oglądali

„Przeminęło z wiatrem". W innej sytuacji Jack i Jill za­

pewne z przyjemnością obejrzeliby owiany legendą film.

Ale w tych okolicznościach obydwoje zastanawiali się, jak

wybrnąć z kłopotów.

Tylko Eleanor czuła się jak w siódmym niebie. Ściskała

w ręku chusteczkę i przykładała ją do oczu w stosownych

momentach.

- Och, J.R., nie mogę się opanować. - Ścierała łzy

z policzka. - Jaka ze mnie idiotka, prawda? Nic na to nie

poradzę, jestem niepoprawną romantyczką i wszystko za

bardzo biorę sobie do serca.

Czasami, jakby przez przypadek, kładła na moment rękę

na kolanie Jacka. Nie czyniła tego w sposób ostentacyjny.

Ale Jill i tak była wściekła.

Jack współczuł Jill, ale jednocześnie pochlebiało mu, iż

była o niego zazdrosna. Już wcześniej, od momentu nie­

spodziewanego spotkania w gabinecie Augusta, domyślił

się, że miała poważne wątpliwości nie tylko na temat

wspólnej pracy w fundacji, ale również ich małżeństwa.

Mała porcja zazdrości nie zaszkodzi Jill. Pozwoli jej uświa­

domić sobie, że naprawdę go kocha i że są sobie przezna­

czeni. On nie miał wątpliwości. Wybrał ją na całe życie.

Będą mieli dużo czasu, aby się do siebie dopasować.

Jill była coraz bardziej zła. Wiedziała doskonale, że Jack

igra z jej uczuciami. Co więcej, wydawało się, że bardzo

mu odpowiadała ta nowa maskarada. Jak on, u licha, wyb­

rnie z kolejnych tarapatów, zastanawiała się, kiedy rano

będzie musiał się zmienić w ugrzecznionego urzędnika?

Jack pociągnął nosem zupełnie jak Eleanor.

- Wiesz, ze mnie chyba też sentymentalny facet - zwie­

rzył się zakłopotany, zabierając chusteczkę z jej rąk i głoś­

no wycierając nos. Tym razem dłoń Eleanor pozostała na

kolanie Jacka o kilka sekund dłużej.

- Zaskakujesz mnie, J.R. Większość mężczyzn, których

znam, to sztywniacy albo tacy, którzy wstydzą się okazy­

wać swoje uczucia. Jak miło jest spotkać kogoś, kto nie

ukrywa wzruszeń. - Uśmiechnęła się do Jill, siedzącej

sztywno u jej boku. - Twój brat to wyjątkowa osobowość.

Nie bardzo mogę sobie wyobrazić, że jesteś jego siostrą.

Nawet gruboskórna Eleanor zrozumiała, że niechcący

popełniła nietakt i mocno się zarumieniła.

- To znaczy... nie miałam na myśli, że... chciałam

tylko powiedzieć, że obydwoje bardzo się różnicie... tem­
peramentem i zachowaniem. Nie uważam, żebyś... była
zimna, Jillian. Jesteś zawsze... taka opanowana, zawsze
mocno stąpasz po ziemi. I niezwykle to w tobie cenię. Ile
razy powtarzałam w myśli, że chciałabym być taka jak ty,
Jillian. Moja wybujała uczuciowość to dla mnie prawdziwe
przekleństwo.

Jill zacisnęła ręce. Miała szczerą ochotę udusić Eleanor.

Następne pół godziny upłynęło w kompletnej ciszy, aż do
chwili kiedy skończyła się pierwsza część projekcji.

- A więc, J.R., jakie masz plany? Co będziesz robił

w Filadelfii? - Eleanor nie dawała za wygraną. - Czy
znalazłeś już pracę?

Jack przeciągnął się.
- Nie i nie bardzo się palę.
- A czym się zajmujesz, J.R.?
Jill uniosła brwi.
- Wszystkim po trochu - mruknęła.
- Jesteś dowcipna, Jillian - zaszczebiotała Eleanor.
Jack uśmiechnął się szeroko.
- Och tak, Jill potrafi być bardzo wesoła.
- Naprawdę? - zdziwiła się Eleanor. - Nie miałam

okazji poznać jej od tej strony. Jillian jest zwykle taka
poważna i skupiona.

Jill zacisnęła ręce aż do bólu. Pokusa, aby wreszcie

udusić Eleanor, stawała się coraz silniejsza. Drogiemu bra­
ciszkowi J.R. też powinno się nieźle oberwać. Czuła, że

jeszcze chwila, a straci panowanie nad sobą. Tym razem

przeciągnął strunę.

Przerwa przedłużała się. Eleanor sięgnęła po czystą chu­

steczkę przygotowując się do oglądania drugiej części fil­
mu. Podała chustkę również Jackowi. Jill podniosła się
z kanapy.

- Na jak długo nas opuszczasz, siostrzyczko?

- Mam już tego dosyć.

Jill zrobiła dłuższą przerwę.

- Mam już dosyć tego filmu. Idę do łóżka.

Jack popatrzył na nią uważnie. Nie chciał zostać sam na

sam z rozszczebiotaną Eleanor.

- No cóż - przeciągnął się. - Właściwie to niegłupi

pomysł.

Eleanor nie potrafiła ukryć rozczarowania.

- J.R., nie możesz mnie zostawić. Nie cierpię oglądać

„Przeminęło z wiatrem" w samotności - powiedziała to­

nem rozkapryszonej dziewczynki. - A poza tym jest do­

piero kwadrans po dziesiątej. Sądziłam, że tak jak ja, jesteś

nocnym markiem.

- A ty jesteś nocnym markiem? - Jack miał nadzieję,

że kiedy Eleanor zaśnie, przekładnie się do sypialni żony.

Wyznanie Eleanor skomplikowało te plany.

- Nigdy nie kładę się spać przed pierwszą.

- Nawet kiedy następnego dnia idziesz do pracy?

- Potrzebuję bardzo niewiele snu. Taką mam konstru­

kcję psychiczną. - Eleanor uśmiechnęła się uwodzicielsko.

- Dziwne. - Jack po raz kolejny się przeciągnął. - Ja

lubię wcześnie kłaść się spać i wcześnie wstawać. - Od­

wrócił się do Jill. - Pewne przyzwyczajenia z dzieciństwa

pozostają na całe życie, prawda, siostrzyczko?

- Masz absolutną rację, Jack - odparła chłodno.

Jack mrugnął do Eleanor.

- Widzisz, nazwała mnie Jack. To znaczy że mi jeszcze

nie przebaczyła.

Jill posłała mu miażdżące spojrzenie.

- Pewnych rzeczy nie da się przyśpieszyć, J.R. Ballard.

- Och nie, Jillian, dajcie sobie buziaka i pogódźcie się.

Życie jest zbyt krótkie, aby je marnować w ten sposób

- strofowała ich Eleanor.

- Zawsze mówię to samo - powiedział Jack z entuzja­

zmem i szybko przygarnął Jill, zanim zdołała się zoriento­

wać w jego zamiarach. Objął ją i gładząc po szyi przytulił

mocno do siebie.

- Odczep się ode mnie - mruknęła Jill przez zaciśnięte

zęby. - Jack, natychmiast przestań. Jack, J.R., proszę...

- Kiedy byliśmy dziećmi, Eleanor, siłowaliśmy się tak

ze sobą do upadłego. - Jack wcale nie miał zamiaru wypu­

ścić z ramion wyrywającej się Jill.

Dopiął swego. Tego już było za wiele. Jill kopnęła go na

oślep z całej siły.

- Ajaj, chyba nie przypuszczałaś, Eleanor, że w mojej

siostrze drzemie dzika kotka - przekomarzał się, tłumiąc

okrzyk bólu.

- Nigdy - odpowiedziała skwapliwie, patrząc z za­

zdrością na Jill w objęciach Jacka.

- Jack, ostrzegam cię po raz ostatni - syknęła Jill.

Mężczyzna niespodziewanie przerzucił ją przez prawe

ramię.

- Kiedy byłaś mała, zanosiłem cię w ten sposób do

łóżka, pamiętasz?

Ruszył w stronę sypialni.
- Boże, jakie to cudowne, przypomnieć sobie stare,

dobre czasy.

Eleanor zachichotała.

- Jillian, przysięgam, w firmie nikt mi nie uwierzy, kie­

dy opowiem tę scenę.

Jill, przewieszona przez plecy Jacka, przestała na chwilę

okładać go kopniakami i zmierzyła asystentkę takim wzro­

kiem, że ta szybko zmieniła zdanie.

- Nie, nie. Oczywiście, będę trzymała język za zębami

- zapewniła skwapliwie. - Jakie to miłe, że ty i J.R., po­

traficie zachowywać się tak... swobodnie.

Jack otworzył drzwi sypialni i szybko zamknął je za

sobą.

- Nigdy ci tego nie zapomnę - wybuchnęła Jill, gdy

wreszcie uwolniona z uścisku Jacka, usiadła na łóżku.

- Ciszej. Eleanor może nas usłyszeć.
- Jesteś psychicznie chory, Jacku Har...
Zamknął jej usta szybkim pocałunkiem.
- Jak mogłeś... - zaczęła z nową werwą, odpychając

go od siebie.

- Miałaś jakiś lepszy pomysł? - szepnął. - Gdyby mi

coś szybko nie przyszło do głowy, twoja przyjaciółka Elea­
nor...

- Ona nie jest moją przyjaciółką - przerwała stanow­

czo.

- Może nie jest, ale jest twoim gościem.
- Tak. I cały twój cudowny plan wziął w łeb. Co teraz

masz zamiar zrobić, braciszku J.R.?

Uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Przede wszystkim nie mam zamiaru oglądać filmu do

końca.

- Nie mówię o dzisiejszym więczorze...
- A ja tak. Posłuchaj, kiedy tylko Eleanor odda się

sennym marzeniom, wśliznę się tutaj i...

- Och nie, proszę. O Boże, tylko tego brakowało, żeby

Eleanor narobiła plotek, że mam romans z własnym bra­
tem. Czy sądzisz, że August z większym zrozumieniem

potraktuje kazirodztwo niż wiadomość o małżeństwie
dwojga pracowników? - spytała odzyskując humor.

- Bo ja wiem? Przynajmniej J.R. nie jest pracownikiem

fundacji, dobre i to - drażnił się z nią.

- Jack, to wcale nie jest zabawne. Co zrobisz jutro? Jak

się przemienisz w Jacka Harringtona? Tak, aby Eleanor
tego nie zauważyła?

- To proste. Wyjdę stąd, zanim się obudzi, poszukam

najbliższej budki telefonicznej i w mgnieniu oka dokonam

niezbędnej operacji.

- Już to widzę. Jakiś gliniarz będzie przechodził obok,

a ty mu „w mgnieniu oka" opowiesz swoją historię o Su­

permanie, który zmienia skórę. - Jilł nie kryła ironii.

- W porządku, może budka telefoniczna byłaby miej­

scem zbyt krępującym. W takim razie skorzystam z publi­

cznej toalety w jednym z sąsiednich biurowców.

- Jack, nie możemy tego ciągnąć przez cały tydzień.

Musisz się... przeprowadzić do hotelu... przynajmniej do­

póki... Eleanor będzie mieszkać u mnie. Wytłumaczę jej,

że nie mogliśmy się ze sobą porozumieć i uznaliśmy oby­

dwoje, że lepiej będzie, jeśli...

- Widzę, że chcesz mnie rozłączyć z Eleanor. Coś mi

się zdaje, że jesteś zazdrosna, pani Harrington.

- Jestem zbyt wściekła na ciebie, żeby czuć zazdrość.
- Spokojnie, Jill. Eleanor nie jest w moim typie. A jeśli

chodzi o przeprowadzkę do hotelu, czy tak sobie wyobra­

żasz początek naszego małżeństwa? - uśmiechnął się

kpiąco.

- A co z kolejnym słabym punktem twojego planu?

Eleanor zobaczy jutro w fundacji Jacka Harringtona. Co się

stanie, jeśli odkryje, że wspomniany Jack Harrington i J.R.

Ballard to jedna i ta sama osoba? Co wtedy?

- Nic - odpowiedział z uśmiechem.
- Jack...
- Naprawdę nic. Ponieważ Eleanor nawet się dobrze nie

przyjrzy nudnemu, sztywnemu Jackowi Harringtonowi.

Nie zauważy mnie. To znaczy nie zauważy, że ja to on.

Będzie pochłonięta rozmyślaniami o mnie jako twoim bra­

cie. A ja zaszyję się w cichy kąt. Ten ja, który jest nim.

A jeśli chodzi o tego mnie, który jest twoim mężem...

Jill zamknęła oczy i z rezygnacją potrząsnęła głową.

- Poślubiłam faceta, który się kwalifikuje do domu wa­

riatów.

- Zwariowałem na twoim punkcie, Jill. - Odgarnął jej

włosy z czoła i rozsunął poły płaszcza kąpielowego. - Bar­

dziej na punkcie żony niż siostry. - Robił wszystko, aby

wywołać choć cień uśmiechu na jej twarzy. Ale od razu

otrzeźwiała.

- Co sobie o nas pomyśli Eleanor? Jack, lepiej będzie,

jeśli...

- Jill, gniewasz się jeszcze? - Delikatnie pieścił jej

piersi.

- Staram się za wszelką cenę - mruknęła. Westchnęła

cicho, gdy pieszczoty stały się śmielsze.

- Jack, Eleanor usłyszy...

- Nie usłyszy niczego, prócz ryku telewizora. Idź za

głosem serca, kochanie.

- Jack, nie możemy tego robić, to... nieprzyzwoite.

W oczach Jacka pojawiły się wesołe iskierki.

- A więc później? Kiedy Eleanor zaśnie?

Jill westchnęła zrezygnowana.

- Od samego początku, od pierwszej chwili gdy ciebie

ujrzałam, byłam przekonana, że to czyste szaleństwo. Kto,

będąc przy zdrowych zmysłach, poślubia faceta po trzech

dniach znajomości?

- Ja byłem gotów już pierwszego dnia, ale nie chciałem

cię ponaglać.

- Ponaglać? Mam wrażenie, że utknęłam w obroto­

wych drzwiach, które kręcą się coraz szybciej.

- Wszystko dobrze się skończy - pocieszał ją przytula­

jąc do siebie. - Potrzebujemy trochę czasu. Zaufaj mi, Jill.

- Komu mam zaufać? - spytała cicho wtulając się

w jego ramiona. - Supermanowi, koledze, bratu?

Uśmiechnął się.

- Wszystkim trzem.

- A ilu ich jeszcze siedzi w tobie?

Rozległo się nieśmiałe pukanie do drzwi.

- J.R.?

Jack i Jill wymienili znaczące spojrzenia. Jill wzniosła

oczy do sufitu.

- Słucham, Eleanor. - Twarz Jacka się rozpromieniła.

Ani mu było w głowie uwolnić Jill z objęć, mimo ze się

bardzo o to starała.

- Przerwa już się skończyła, właśnie zaczyna się druga

część. Jesteś pewien, że nie chcesz jej obejrzeć razem ze

mną, J.R.?

- Jill i ja... wspominamy właśnie... stare, dobre cza­

sy... kiedy byliśmy... beztroskimi dzieciakami. - Usta

Jacka pieściły ucho Jill. - Mamy tyle zaległości do odro­

bienia. - Jego wargi wędrowały w stronę szyi. Czuł, jak

coraz szybciej bije jej serce.

Jill, wbrew rozsądkowi, z trudem hamowała rosnącą na­

miętność. Rozum zalecał opanowanie, a nieposłuszne ręce

odpowiadały pieszczotami na pieszczoty.

Eleanor nadsłuchiwała po drugiej stronie drzwi.

- J.R., chyba powinieneś już dać odpocząć Jillian. -

Okrasiła swoje słowa urywanym chichotem. - Może nie

znasz na tyle swojej siostry... kiedy nie wyśpi się porząd­

nie, następnego dnia staje się mocno... zrzędliwa. A ja

muszę z nią jutro pracować.

- Uduszę tę kobietę, przysięgam. Nie wytrzymam z nią

do końca tygodnia - mruknęła Jill pod nosem. - Co ja

mówię, jaki tydzień? Ona nie przeżyje tej nocy.

- Trzymaj nerwy na wodzy, siostrzyczko.

- Jeśli myślisz, że twoja szyja nie jest w niebezpieczeń­

stwie, J.R. Ballard...

- Bezpieczne czasy już się skończyły - szepnął jej do

ucha i naparł na nią całym ciężarem ciała.

- Och, Jack. Cały świat wiruje mi przed oczami. Krew

uderza mi... do głowy. Mam zawroty... nie mogę złapać

tchu. I nie potrafię już... pozbierać myśli.

- Zgadza się, dokładnie wszystkie objawy...

- Braku piątej klepki?

- Miłości.

- A jaka to różnica?

- Miłość jest o wiele przyjemniejsza.

Uniosła brwi i popatrzyła na niego z łobuzerskim

uśmiechem.

- Ach tak. Nie wiedziałam.

Uporał się z połami płaszcza kąpielowego i całował

piersi Jill, które nabrzmiewały pod dotykiem jego warg.

Jill objęła go mocno za szyję.

Stukanie do drzwi stało się specjalnością Eleanor.

- J.R., tracisz najlepsze momenty.

- To ona tak uważa - szepnęła Jill prosto do ucha J.R.

Rozdział

6

Dochodziła druga w nocy, kiedy Jack, ziewając, włożył

spodnie od piżamy i na palcach ruszył do drzwi. Cicho

wyszedł ze swojego pokoju i zajrzał do salonu, aby się

upewnić, czy droga do sypialni Jill stoi otworem.

Telewizor był zgaszony, nie paliło się światło, czy jed­

nak Eleanor wreszcie poszła spać - tego nie sposób było

ustalić. Doprawdy, inaczej sobie wyobrażał pierwsze do­

świadczenia małżeńskie.

Otworzył drzwi nieco szerzej. Zaskrzypiały. Usłyszał

westchnienie, a później skrzypnęły sprężyny kanapy. Elea­

nor przewracała się na drugi bok. Czekał cierpliwie, aż się

ułoży.

Jeszcze kilka skrzypnięć - i zapadła cisza. Odczekał

parę minut, póki nie usłyszał głębokiego, równego odde­

chu. Eleanor najwyraźniej zasnęła. Ostrożnie zrobił kilka

kroków. Spojrzał w stronę sypialni Jill. Cały kłopot w tym,

że drzwi znajdowały się dokładnie po przekątnej i trzeba

było przejść niebezpiecznie blisko kanapy Eleanor.

Jack-naukowięc wybrał tę drogę bez wahania, Jack-ko-

chanek i awanturnik zaakceptował wybór. Oczyma duszy

ujrzał nagą Jill, niedbale okrytą kołdrą, ciepłą i bezbronną,

czekającą we śnie na swojego Robinsona Cruzoe. Ta wizja

dodała mu skrzydeł.

Zbliżał się do kanapy. Eleanor oddychała równo i rytmi­

cznie. Na razie wszystko szło jak po maśle.

- Pst.

Jack zamarł.

- Pst, J.R.

Jack zerknął w kierunku kanapy. Eleanor. O, nie. Elea­

nor z szeroko otwartymi oczami.

W półmroku dostrzegł jej głowę unoszącą się znad po­

duszki.

- Ja też nie mogłam zasnąć - wyszeptała. Zapaliła noc­

ną lampkę.

Jack odruchowo zasłonił nagość i zamarł w melodrama-

tycznym geście, rodem z filmu. Poczuł się jak zwierzę zła­

pane w sidła. Uśmiechnął się do Eleanor z zażenowaniem.

W odpowiedzi kobieta uśmiechnęła się uwodzicielsko.

Obecność Jacka, tu, w środku nocy, potwierdzała jej naj­

skrytsze domysły. J.R. Ballard ma na nią wielką ochotę.

Tak jak ona na niego.

- Muszę wyglądać okropnie - szepnęła.

- Właśnie... zachciało mi się pić... i szedłem do kuch­

ni.

Eleanor popatrzyła na Jacka z niedowierzaniem.

- Ależ J.R., do kuchni idzie się w przeciwnym kierun­

ku.

- Ja szedłem do łazienki... najpierw chciałem pójść do

łazienki...

- Zaskakujesz mnie, J.R.

- Ja?

- Nigdy nie przypuszczałam, że jesteś taki... nieśmiały.

- Nieśmiały?

- Dobrze to rozumiem. Ja też jestem nieśmiała. Zazwy­

czaj... Nigdy jeszcze nie przydarzyło mi się nic takiego...

Opuściła nogi i usiadła na łóżku.

- Co masz na myśli? - Jack spytał nerwowo.

Eleanor, zasłonięta po szyję flanelową nocną koszulą,

otuliła się dodatkowo kocem w dowód niesłychanej skro­

mności, której zresztą nikt od niej nie wymagał. Jedną ręką

przyciskała koc, drugą poprawiała poduszkę.

- Usiądź proszę, J.R.

- Ja... do łazienki - wymamrotał pod nosem, wypada­

jąc zupełnie z roli.

Eleanor uśmiechnęła się wyrozumiale.

- Poczekam.

Jack mijając sypialnię Jill posłał zamkniętym drzwiom

spojrzenie pełne tęsknoty i żalu.

W łazience, zażenowany i spięty, zastanawiał się, ile

czasu powinien tu spędzić. Żadne sztuczki nie wchodziły

w grę: wiedział, że Eleanor czeka na niego z zapartym

tchem. Spuścił wodę, odkręcił kran, przeciągnął się i ruszył

do drzwi.

Eleanor wykorzystała te krótkie kilka chwil, aby popra­

wić fryzurę. A kiedy Jack zbliżył się do kanapy, poczuł, że

posłużyła się ponadto miętowym odświeżaczem do ust,

który, jak głosił slogan reklamowy, „czyni pocałunek słod­

kim i ponętnym".

- Eleanor, właściwie powinienem...

- Ciiii - Eleanor chwyciła go za nagie ramię i przy­

ciągnęła do siebie. - J.R., chyba nie chcesz obudzić sio­

stry. - Przysunęła się jeszcze bliżej. - Nie przypuszczam,

aby potrafiła nas zrozumieć. Jeśli chodzi o mężczyzn, Jil-

lian zadziera nosa i jest przesadnie rozsądna. Nie sądzę,

żeby w ogóle wierzyła w... miłość od pierwszego wejrze­

nia...

- Eleanor...

Położyła mu palec na ustach.

- Nie, nie mów nic, J.R. Bardzo mi się podobasz, ale nie

powinniśmy się spieszyć. Musimy trzymać na wodzy na­

sze... naturalne instynkty. Powinniśmy się najpierw lepiej

poznać. Nigdy bym sobie nie darowała... gdybyś pomyślał,

J.R.... że należę... do łatwych kobiet. Wiem, że z męskie­

go punktu widzenia to wygląda inaczej. A szczególnie -

takiego mężczyzny jak ty. Kobiety ścielą ci się u stóp...

- Eleanor...

- Już dobrze, J.R. Zgoda, może nie jestem kobietą świa­

tową, ale przeczytałam wiele powieści dla kobiet i ogląda­

łam mnóstwo seriali. I... to znaczy, nie... chciałam, żebyś

mnie dobrze zrozumiał... Nie jestem taka niedoświadczo­

na... w kontaktach z mężczyznami.

- Eleanor...

- Zawstydziłam cię, prawda J.R.?

- Eleanor, muszę wracać do łóżka.

Uczepiła się go jeszcze mocniej.

- Kocham twoje oczy, J.R. Czuję, że potrafią czytać

w mojej duszy.

- Nie sądzę.

- J.R., czy wierzysz w przeznaczenie?

- Eleanor, robi się późno - odparł Jack i pomyślał

w duchu: Już nigdy więcej.

Przysunęła się bliżej.

- Wiedziałam, J.R., że tej nocy nie zagrzejesz miejsca

w swoim łóżku.

Po czole Jacka spłynęła kropla potu.

- To był błąd- mruknął, starając się uwolnić z jej uści­

sków. Prawie dopiął celu, kiedy w pokoju nagle rozbłysło

światło.

- Jack?

Na dźwięk głosu Jill Jack poderwał się z kanapy. Jill

stała w drzwiach sypialni i z wyraźnym zaskoczeniem

przyglądała się na przemian to Jackowi, to swojej asystent­

ce.

- Jillian, to naprawdę nie było to... o czym myślisz.

- Eleanor zerwała się na równe nogi. - Mieliśmy właś­

nie... właściwie Jack szedł do łazienki... i rozmawialiśmy

sobie. - Eleanor przyciskała koc do piersi, widomy dowód

niewinności.

Jill wpatrywała się w Jacka z takim wyrzutem, że zrozu­

miał, iż musi się usprawiedliwić.

- Rozmawialiśmy... o serialach- zaczął.

- Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam wam w samym

środku najciekawszej sceny - przerwała cierpko Jill.

Eleanor zachichotała, lecz pod wpływem wzroku Jill

uśmiech zamarł jej na twarzy.

Jack odsunął się od Eleanor na bezpieczną odległość.

Ruszył w stronę żony, ale Jill powstrzymała go stanow­

czym gestem.

- Chciałam ci tylko jedno powiedzieć... J.R. Dopóki

jesteś... gościem... w moim domu... zachowuj się przy­

zwoicie.

Popatrzył na nią z rozbawieniem.

- Przyzwoicie?

- Tak - odpowiedziała szorstko. - A to oznacza na

przykład, że nie powinieneś defilować półnagi przed kobie­

tą... z którą nie łączy cię żadne pokrewieństwo.

Jack przytaknął zgodnie.

- Masz całkowitą rację. Wiesz, myślałem, że Eleanor

już śpi i...

- Naprawdę myślał, że już śpię - potwierdziła pospie­

sznie Eleanor. Oblała się rumieńcem, ponieważ sądziła, że

kłamie jak z nut.

Przyglądając się obydwojgu podejrzliwie, Jill powie­

działa:

- A więc teraz wszyscy wracamy do łóżek - każde do

swojego - i na tym kończymy całą historię.

Jack usiłował wkraść się do sypialni Jill, ale zatrzasnęła

mu drzwi przed nosem. W chwilę później usłyszał trzask

zamka.

Kiedy wracał do swojego pokoju, Eleanor posłała mu

blady uśmiech, ale nie zwrócił nawet na to uwagi - za­

mknął za sobą drzwi odrobinę za głośno.

Kiedy następnego ranka Eleanor weszła do kuchni i zo­

baczyła Jill przyrządzającą kawę, postanowiła jej wszystko

dokładnie wyjaśnić. A w każdym razie miała szczere chęci.

- Jillian, jeśli chodzi o ubiegłą noc... to razem z twoim

bratem tylko...

- Wolałabym już do tego nie wracać, Eleanor. - Jill

wyjęła z szafy dwa kubki i postawiła na tacy.

- Jillian, czy J.R. jeszcze śpi?

- Nie, J.R. poszedł sobie.

- Ach, Jillian, nie powinnaś była go wyrzucać.

- Nie zrobiłam tego - odpowiedziała. Chociaż miałam

na to wielką ochotę, dodała w duchu. - J.R. wyszedł po­

biegać, kiedy było jeszcze ciemno za oknem.

- Czy wróci, zanim wyjdziemy do pracy?

- Wątpię.

- Jillian, jesteś zła?

- Gorzej... jestem wstrząśnięta.

- Tym, że przypadłam do gustu twojemu bratu?

Jill wzdrygnęła się.

- Przyznaję, zwykle byłam dosyć świętoszkowata... -

ciągnęła Eleanor.

- Jeśli nawet, to na pewno nie wczoraj.

Eleanor uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

- J.R. wyzwala we mnie... dzikie... instynkty.

- Masz rację. J.R. działa w ten sposób na kobiety -

przytaknęła Jill ze zrozumieniem.

- Przypuszczam, że przez jego życie przewinęło się

wiele kobiet. Wspaniałych, gorących, pełnych tempera­

mentu. - Strapiona Eleanor zwiesiła głowę.

- Chcesz trochę kawy, Eleanor? - Jill postawiła przed

nią dymiący kubek.

- Co twój brat sobie o mnie pomyśli? Zrobiłam z siebie

zeszłej nocy ciężką idiotkę. Nigdy dotychczas nie byłam

taka... bezwstydna, nieopanowana. Tak mi teraz głupio.

- Uspokój się. On jest do tego przyzwyczajony. - Jill

usiadła naprzeciw Eleanor i łyknęła kawy.

- Jillian, czy on ma kogoś... bliskiego?

- Jak by ci to powiedzieć...
- O Boże, a więc ma kogoś. Oczywiście, że ma. Kocha

kogoś innego. Kogoś pięknego, światowego, bez zahamo­

wań...

Lekki uśmiech pojawił się na wargach Jill.
- Nigdy o niej nie myślałam w ten sposób, ale sądzę, że

Jack- to znaczy J.R. - pewnie określiłby ją w ten sposób.

- A więc to coś poważnego. - Łzy napłynęły do oczu

Eleanor.

Jill zrobiło się jej żal.
- Eleanor, nie znasz J.R., tak jak ja go znam. On jest...

taki zmienny.

- A więc może zmieni też zdanie na temat tej drugiej

kobiety - powiedziała Eleanor z nadzieją.

- Nie. Nie to miałam na myśli. Chciałam po prostu

powiedzieć... - Chciałam po prostu powiedzieć, żebyś

trzymała swoje łapska z dala od mojego męża, pomyślała

Jill i dodała: - Eleanor, J.R. skacze z kwiatka na kwiatek.

Nie sądzę, aby zabawił w Filadelfii dłużej. Znudzi mu się

tu... i pojedzie dalej. Tak jak to zwykle bywa. Nie powin-

naś z nim wiązać żadnych nadziei. Musisz wziąć też pod

uwagę fakt, że istnieje druga kobieta.

- Czy ona mieszka w Filadelfii?

Jill zawahała się.

- Właściwie nie. Ale kto wie? Może się tutaj pojawić.

- Czy znasz ją, Jillian?

- Czy ją znam? Na dobrą sprawę nie wiem, co o niej

sądzić.

Eleanor niespodziewanie pochyliła się w stronę Jill

i chwyciła ją za przegub dłoni.

- Jill, pomożesz mi?

Jill przełknęła ślinę.

- Tobie?

- Wstawisz się za mną, powiesz mu o mnie parę życzli­

wych słów? Mam mu tyle do zaoferowania, Jillian. Wier­

ność, ciepło, zrozumienie... gorące uczucie.

- Gorące uczucie?

- Nie zrozum mnie źle, Jillian. Nie podejmę żadnych

pochopnych kroków, ale już o tym rozmawiałam z J.R. i...

- Rozmawiałaś o swoim gorącym uczuciu z J.R.?

- Tak, i postawiłam sprawę jasno: że nigdy nie zdobędę

się na... przelotny... czysto fizyczny związek z mężczy­

zną. Chcę czegoś więcej... czegoś głębszego. J.R. jest ty­

pem światowca. Musisz przyznać, że niezupełnie pasuje do

moich wyobrażeń... - zarumieniła się. - Domyślasz się,

o czym mówię, Jillian. Chodzi mi o to, że kobiety nie zasta­

nawiają się zbyt długo zapraszając go do swojej alkowy.

- Tak ci powiedział J.R. - że jest postrachem damskich

sypialni?

- Wiesz, Jillian, Jack jest zbyt dobrze wychowany, aby

o swoich... podbojach... opowiadać na prawo i lewo.

Jill uśmiechnęła się przyjaźnie do koleżanki.

- Eleanor, czy chcesz posłuchać dobrej rady?

- Nie, Jillian. Wolałabym nie.

- Eleanor...

- Kocham go, Jillian. I nic na to nie poradzę. Musiałam

to wreszcie powiedzieć. Myślisz pewnie, że zwariowałam.

- Nie.

- Ależ tak. Nie sądzę, abyś potrafiła mnie zrozumieć.

Jesteś za mało wrażliwa, żebyś mogła się zakochać od

pierwszego wejrzenia. Pewnie zresztą w ogóle nie wie­

rzysz, że taka miłość istnieje.

Jill wzruszyła ramionami i wstała od stołu.

- Pospieszmy się, bo spóźnimy się do pracy.

Eleanor popatrzyła na zegarek.

- O Boże, masz rację.

Dopiła resztę kawy i zaniosła kubek do zlewu.

- A właśnie - odezwała się Eleanor zmieniając temat

- nie wspomniałaś ani słowem o wczorajszym spotkaniu

z Augustem i nowym szefem działu stypendiów. Jak się

nazywa? Harris? Harrison?

Jill zamarła.

- Harrington- wykrztusiła wreszcie.

- Właśnie. Harrington. Jack Harrington. No i jaki on

jest?

- Nudny naukowięc. - Jill zajęła się zmywaniem kubka.

- Mogłam się tego spodziewać - skwitowała Eleanor.

- Czy August powiedział ci, że chciałby, abym została łącz­

nikiem miedzy zespołem Harringtona i naszym działem?

Kubek wysunął się z drżących rąk Jill i rozbił o zlew.

Eleanor popatrzyła na skorupy i sinobladą twarz Jill.

- O Boże, znów zrobiło ci się słabo? Musiałaś złapać

jakieś choróbsko podczas wakacji, to pewne. Mam nadzie­

ję, że nie piłaś tam wody. Oczywiście, nie sposób jej całko­

wicie uniknąć. Na przykład warzywa myte są w wodzie.

No i proszę, możesz przez cały czas uważać starannie, aby

pić butelkowaną wodę, a jednocześnie jesz sałatę ze zdrad­

liwymi kropelkami...

- Eleanor,proszę...

- Czy nie powinnaś położyć się do łóżka?

- Nie. Już czuję się lepiej.

- Na pewno? Wydajesz się niezwykle podatna na ataki...

- Daj mi chwilę odpocząć.- Jill przysiadła na moment,

a Eleanor, niczym troskliwa kwoka, nie odstępowała jej na

krok.

Jill walczyła z myślami. To jasne, że nie mogła pozwolić

Eleanor pracować razem z Jackiem. Sprawa byłaby pro­

stsza, gdyby mieli widywać się w fundacji tylko od czasu

do czasu, ale ponieważ zamieszkali razem...

- Jillian, przeszło ci trochę?

- Jeszcze moment.

- Czy na pewno nie chcesz zostać w domu?

- Nie mogę. Mam dzisiaj dużo pracy.

- Wiem coś o tym. Wystarczy kilka dni urlopu, a trudno

się potem wygrzebać spod sterty zaległych papierów. Ale

nie przejmuj się, Jillian. Pomogę ci we wszystkim.

- Nie będziesz mogła... pracując z Harringtonem.

- Ale ja nie będę z nim pracować.

- Co? Przecież powiedziałaś, że...

- Nienawidzę naukowców. Są tacy sztywni i mało­

mówni, że można z nimi zwariować.

- Ale August...

- Udało mi się go przekonać, żeby powierzył to zadanie

Paulowi Cookowi.

Twarz Jill znów nabrała kolorów.

- Coś mi się zdaje, że odetchnęłaś z ulgą. Widać jestem

ci bardziej potrzebna, niż dawałaś mi odczuć, Jillian.

- Tak... z pewnością - Jill zerwała się z krzesła. -

Czas już na nas.

Jill była rzeczywiście zawalona robotą przez całe przed­

południe. Zapewne dlatego ani razu nie pomyślała o tym,

jak niesłychanie jej życie skomplikował Jack Harrington

alias J.R. Ballard. Dopiero widok Eleanor, która pojawiła

się tuż przed przerwą na lunch, przywołał wszystkie boles­

ne wspomnienia.

- Jillian, zastanawiałam się, czy ... J.R. lubi muzykę?

- Muzykę? Myślę, że tak.

- Muzykę poważną? Mozarta? Beethovena?

- A dlaczego pytasz? - zainteresowała się Jill.

- Pomyślałam, że może kupię bilety na koncert.

- On chyba niespecjalnie przepada za takimi impreza­

mi.

- Ach tak, a co sądzisz o tym, żebym...

- Eleanor, za dużo mam spraw na głowie, żeby w tej

chwili omawiać z tobą zainteresowania muzyczne mojego

brata. A i ty powinnaś być o tej porze zajęta czym innym.

- Lepiej się dzisiaj do ciebie nie zbliżać.

- Może dlatego że nie udało mi się porządnie wyspać.

Eleanor się zaczerwieniła.

- Tej nocy nic takiego już się nie powtórzy. Porozma­

wiam z twoim bratem.

- Ja także- ucięła Jill.

Jack pojawił się w minutę po tym, kiedy zniknęła Elea­

nor. Niewiele brakowało, aby wpadli na siebie.

Widok Jacka wyprowadził Jill całkowicie z równowagi.

- Zamknij drzwi - rozkazała ostro. Kiedy patrzyła na

Jacka, musiała przyznać, że wspaniale potrafił się znów

przemienić w bezbarwnego, przesadnie uprzejmego na­

ukowca.

- Dzień dobry, Jillian. - Ton dziarskiego kowboja i in­

ne artybuty J.R. zniknęły bez śladu.

- Co tutaj robisz?

- Poprosiłaś mnie do środka i kazałaś zamknąć drzwi.

- Na twarzy Jacka pojawił się ślad uśmiechu.

- Ja przez ciebie zwariuję, Jacku Harringtonie.

- Bardzo mi przykro, Jillian - mruknął bez specjalnej

skruchy.

Jill przysunęła się bliżej i przyglądała mu się badawczo.
- Czy ty się malujesz?
- Co najwyżej trochę pudru. Chciałem zatuszować opa­

leniznę. Uważasz, że przesadziłem? - Potarł twarz ręką.

- A teraz?

Jill utkwiła wzrok w suficie.

- Eleanor nawet nie mrugnęła okiem, kiedy się jej

przedstawiłem.

- Co...?

- Byłoby dziwne, gdybym się jej nie przedstawił.
Złapała się za głowę i zamknęła oczy.
- Wymieniliśmy nawet długi uścisk dłoni. - Jack oży­

wił się. - Bardzo długi uścisk dłoni.

- Widzę, że jesteś z siebie zadowolony.
- Myślałem, że i ty będziesz, Jillian. I jeszcze słówko

na boku o wczorajszej nocy, siostrzyczko... Szedłem właś­
nie do twojej sypialni, kiedy nakryła mnie Eleanor. Dzisiaj
będę bardziej ostrożny.

- Daremny trud. Zamykam drzwi na klucz.

- Jill...?

- Mam na imię Jillian, nie zapominaj o tym. Musimy

też uzgodnić pewne zasady postępowania. Po pierwsze,
trzymaj się z dala od Eleanor. Po drugie, trzymaj się z dala
ode mnie. Możesz mnie pozdrowić, kiedy się będziemy
mijali w holu, ale to wszystko. Nie chcę, abyś przychodził
do mojego pokoju. Nie chcę, abyś podchodził do mojego
stolika podczas lunchu. Nie chcę, abyś siadał w pobliżu
podczas narad personelu. A jeśli chodzi o mój dom...

- Mniej więcej domyślam się, Jillian.
- To dobrze. Zatem możesz zamknąć drzwi... kiedy

będziesz stąd wychodził.

Jack nawet nie drgnął.

Jill posłała mu miażdżące spojrzenie.

- August prosił mnie, abym przejrzał podania o sty­

pendia z kimś z twojego działu. - Wskazał na trzymany

w ręku plik kartek. - Chciał, żebym porozmawiał o tym

z Eleanor, ale myślę, że wolałabyś, abym raczej zwrócił

się do ciebie.

- Sądziłam, że to Paul Cook jest naszym pośrednikiem

- stwierdziła Jill.

- Masz rację, ale chwilowo jest bardzo zajęty. - Jack

uśmiechnął się nieśmiało. - Jeśli jednak nie masz dla mnie

czasu, zwrócę się do Eleanor.

- Siadaj.

- Jesteś cudowna, kiedy się wściekasz.

Aż do końca dnia Jill nie mogła zajmować się notowa­

niami giełdowymi i lokatami długoterminowymi. Musiała

poświęcić czas Jackowi. Fundacja nie poniesie większego

uszczerbku. Dzięki staraniom o nowe środki finansowe

i ostrożnym, zarazem rozsądnym lokatom oraz jeszcze

ostroźniejszej polityce stypendialnej, Fundacja Augusta,

mimo niekorzystnej sytuacji gospodarczej, była w dobrej

kondycji finansowej.

Gdyby jej życie układało się równie korzystnie, jak eg­

zystencja fundacji!

Tego popołudnia, kilka minut po piątej, Jill stała przy

oknie w swoim pokoju biurowym. Odkładała jak mogła

powrót do domu i spotkanie z „braciszkiem" i zakochaną

w nim po uszy asystentką.

Obserwowała przez okno ulicę. Zobaczyła mężczyznę

w płaszczu z workiem na ubrania w dłoni, spieszącego

w stronę przystanku. Autobus przystawał dokładnie na wy­

sokości bramy fundacji. Jill zobaczyła, że mężczyzna ma­

cha w stronę kierowcy. Autobus zaczekał, mężczyzna

wskoczył na stopień i odjechał.

To był jej kolega z pracy, naukowięc w rogowych oku­

larach, który gnał co sił, aby w którejś z toalet przekształcić

się w jej Supermana, w kolejnym wcieleniu odgrywające­

go rolę uwodzicielskiego J.R. Ballarda. Jill pokręciła gło­

wą. Jak długo wytrzyma w tym schizofrenicznym święcie?

Nie sposób, aby bawił się w przebierankę przez cały ty­

dzień. Postanowiła, że po powrocie do domu zmusi Jacka,

aby na kilka dni przeprowadził się do hotelu. Wtedy będzie

mogła powiedzieć Eleanor, że brat, swoim zwyczajem, nie

zagrzał miejsca w Filadelfii i pojechał do dawnej narzeczo­

nej. Eleanor będzie smutno, ale to nic; byłaby nieporówna­

nie bardziej rozczarowana, gdyby dostała kosza od J.R.

Eleanor zajrzała do pokoju, Jill wkładała właśnie

płaszcz.

- Cześć. Pomyślałam, że możemy wrócić do domu ra­

zem. Zaszalejmy i weźmy taksówkę, na spółkę to nie bę­

dzie drogo. Autobus w godzinach szczytu wlecze się w nie­

skończoność.

Biedna Eleanor gotowa była zrobić wszystko, aby jak

najszybciej przywitał ją uśmiech J.R. Ballarda.

- Nie przesadzaj, Eleanor, to tylko kilka przystanków.

- Dobrze wiedziała, że Jack potrzebuje czasu, aby się prze­

mienić w J.R. Ale ile?

Jill zapakowała dokumenty do teczki i razem z Eleanor

opuściły biuro.

- Wiesz, Jillian, dzwoniłam do twojego brata.

- Tak? I co ci miał do powiedzenia?

- Nie było go w domu.

- Wiesz, J.R. nie jest raczej typem domatora.

- Może szukał pracy?

Jill popatrzyła z powątpiewaniem.

- Może...

- Nie chcę się wtrącać w nie swoje sprawy, ale czy nie

powinnaś pomóc bratu w odnalezieniu miejsca w życiu?

- Nie chcę się wtrącać w twoje sprawy, ale powinno do

ciebie wreszcie dotrzeć, że J.R. to klasyczny uwodziciel.
I nie zapominaj, Eleanor, że ponadto w grę wchodzi inna
kobieta.

- Ona nie jest dla niego odpowiednia, Jillian. Nie pytaj,

skąd wiem. Po prostu czuję to. Intuicja. Dostrzegłam tęsk­
notę w oczach J.R., Jillian. Czy zauważyłaś, jaki jest spię­
ty? Tamta kobieta nie potrafi dać mu wszystkiego. Widzę to

jak na dłoni. J.R. nie jest szczęśliwy, Jillian.

Z tym akurat bym się zgodziła, pomyślała Jill.

Rozdział

7

Jack położył ósemkę pik na dziewiątkę trefl. Następną

kartą był walet karo. Walet i królowa należą do siebie.

Zaglądał do wszystkich kupek kart, póki nie znalazł królo­

wej kier. Rozrzucił resztę kart nieudanego pasjansa i wpa­

trywał się ze smutkiem w karcianą parę.

Od niespodziewanej wizyty Eleanor Windsor minęły

trzy koszmarne dni i noce. Nie chciał się przyznać Jill, że

misterny plan przebieranek jemu także porządnie dał się we

znaki. Co gorsza, Jill postanowiła, że będzie korzystał

z własnego łóżka, a nie z jej. Co więczór, po powrocie

z pracy i szybkim posiłku, znikała na dobre za drzwiami

swojej sypialni, które w dodatku zamykała na klucz. Twier­

dziła, że ma mnóstwo pilnych prac - pourlopowe zaległo­

ści. Raz dorzuciła od niechcenia: „Czy tydzień na Tobago,

nawet najwspanialszy, wart jest tego całego zamieszania po

powrocie?"

Jack czuł się podle. Wiedział, że Jill również jest w fa-

talnym nastroju. Tylko Eleanor tryskała werwą i humorem.

Nic dziwnego. Jill zamykała się u siebie na całe więczory,

a więc Eleanor miała J.R. wyłącznie dla siebie.

Jack starał się jak mógł, aby ostudzić uczucia Eleanor

i zniechęcić ją do siebie. Użył też koronnego argumentu

- podkreślił, że w jego życiu istnieje inna kobieta. I jeśli

nawet od pewnego czasu nie są ze sobą, to istnieje duża

szansa, że wkrótce znów się połączą.

Rezultat był przeciwny do oczekiwanego. Eleanor

wzmogła wysiłki, aby postawić na swoim i osiągnąć uprag­

niony cel. Nie martwiła się zbytnio istnieniem konkurentki,

w myśl porzekadła: co z oczu, to i z serca.

Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo się myli. Im rza­

dziej Jack widywał Jill, tym bardziej za nią tęsknił. W sa­

motnych chwilach, kiedy na próżno starał się zasnąć, roz­

pamiętywał tropikalne noce na Tobago i gorące uniesienia

przy świetle księżyca, urywany oddech Jill i słony smak jej

opalonego ciała.

Pozostała gorycz i pragnienie nie do ugaszenia. Jack

zrzucił karty z łóżka, dama i walet poleciały na podłogę.

Zgasił światło i wyciągnął się na plecach.

Słyszał przytłumiony dźwięk telewizora dochodzący

z bawialni. Eleanor była nocnym markiem. Wysiadywała

do późna, bo ciągle miała nadzieję, że J.R., tak jak za

pierwszym razem, wymknie się ze swojego pokoju i że

będzie miała okazję wypróbować na nim kilka sztuczek

podpatrzonych w serialach.

Jackowi żal było Eleanor; chociaż musiał być stanow­

czy, to przecież nie chciał jej zranić. Może któregoś dnia

i ona spotka swojego Robinsona Cruzoe.

Jack przewracał się na łóżku, usiłując ułożyć się do snu.

Przez ścianę dobiegały odgłosy z wciąż nastawionego tele­

wizora. Za chwilę dały się słyszeć kroki Eleanor. Szła

najwyraźniej do kuchni. Dwie minuty później znowu usły-

szał kroki obok swoich drzwi. To Eleanor wracała do salo­
nu. Z kolei nocną ciszę zakłócił motyw muzyczny z pro­
gramu Davida Lettermana. Letterman dotrzyma towarzy­
stwa Eleanor przez kolejne pół godziny, pomyślał, a co ze
mną?

Kręcił się i wiercił przez dobre pół godziny. Wspomnie­

nia z Karaibów nie dawały mu zasnąć. Wreszcie odrzucił
kołdrę, zapalił lampkę i wstał z łóżka. Było pięć po pier­
wszej. Okręciwszy się kocem podszedł do okna. O mało
nie pośliznął się na porozrzucanych po podłodze kartach.

Rozsunął białe, lniane zasłony i wpatrywał się w nocne

światła miasta. Dźwięki dochodzące z ulicy mieszały się
z głośnymi monologami Lettermana.

Myślał o Jill śpiącej w nagrzanym, wygodnym łóżku,

które było wystarczająco szerokie dla dwojga. I które dzie­
lili ze sobą tylko przez jedną noc. Od tego czasu Jill stała
się taka obca. Trzymała się z dala od Jacka. Czar szybko
pryskał. Ale Jack dobrze wiedział, że Jill go kocha. Tamta
Jill, z Tobago - wesoła, czuła, łagodna, namiętna. Ta -
odpychająca, więcznie spięta i zapracowana po uszy kobie­
ta - to nie była prawdziwa Jill. Jack w pełni zdawał sobie
sprawę z tego, że jeszcze raz musi pomóc Jill odnaleźć
prawdziwą siebie. Tylko wtedy do niego wróci.

Był coraz bardziej wściekły. Na ryczący telewizor. Na

zamknięte na klucz drzwi sypialni Jill. Czuł, że dłużej tego
nie wytrzyma. Musi coś zrobić. Musi się dostać do Jill.
Teraz, natychmiast.

Jego wzrok spoczął na niewielkim występie poniżej

okna. W okamgnieniu przypomniał sobie szklane, rozsu­

wane drzwi prowadzące z sypialni Jill na taras. Wystarczy­
łoby dostać się po gzymsie do rogu budynku, wszystkiego
najwyżej pięć metrów, a późnej kolejne trzy, cztery metry
- i już powinien być taras.

A co będzie, jeśli go nie wpuści? Przecież nie da mu

zamarznąć na tarasie, a on dobrowolnie stamtąd się nie
ruszy. Aby zmiękczyć serce Jill, włożył tylko spodnie od
piżamy.

Wyobraźnia zaczęła mu podsuwać następującą scenę:

rozgrzana od snu Jill i on, trzęsący się z zimna, w jej obję­
ciach. Przytul mnie mocno, kochanie, ogrzej mnie...

Jill nie potrafiła tego zrozumieć. Spędziła z Jackiem

tylko jedną noc w sypialni, a od tej pory łóżko wydawało

się puste. Rzecz jasna to nie był pierwszy lepszy z brzegu.

To był ktoś, w kim zakochała się po uszy w raju tropikal­
nych wysp. I kogo poślubiła pod wpływem chwili, nie
myśląc, jak będzie wyglądało ich dalsze wspólne życie.

Ale gdyby nawet zastanawiała się nad tym nie wiadomo

jak długo, z pewnością nie przypuszczałaby, że będzie ono

wyglądać właśnie tak.

Przez trzy ostatnie nerwowe dni i pełne wyrzeczeń noce

pozostawiła Jacka samemu sobie. Widziała, jak się męczył.
Nadgorliwe zaloty Eleanor jeszcze pogorszyły sytuację.

Jill także nie potrafiła się wziąć w garść. Za zamknięty­

mi drzwiami sypialni usiłowała zająć się pracą, ale, roztarg­
niona i nieobecna, na dobrą sprawę nasłuchiwała głosu
Jacka zza ściany. Budził w niej czułe wspomnienia, pra­
gnienie i tęsknotę.

Jill przekręciła się na łóżku - tyle pustego miejsca

obok. Spojrzała na budzik. Wskazywał 1:05. Już tak
późno? Dziś, podobnie jak wczoraj i przedwczoraj, nie
mogła zasnąć. Za każdym razem, kiedy zamykała oczy,
powracały gorące noce Tobago. Przewróciła się na drugi

bok i tępym wzrokiem wpatrywała się w pustą przestrzeń
przed sobą.

Jack przylgnął do zimnego, szorstkiego muru - pięć

pięter ponad betonowym chodnikiem. Stopy niepewnie

szukały punktu oparcia. Przeliczył się. Z okna występ wy­

dawał się dużo szerszy. Ale to nic. Desperacja i tęsknota

popychały go do czynu. Był Robinsonem Cruzoe. I nie

było dla niego „ani za wysokiej góry, ani za szerokiej

rzeki", które oddzieliłyby go od Piętaszka.

Tutaj jednak nie chodziło o górę ani o rzekę, lecz o pię­

ciopiętrową przepaść u stóp. Drżał jak liść osiki, z zimna

i ze strachu; żeby tylko powróciła władza w członkach

i opanowanie.

Zaczął się zastanawiać, czy nie wczołgać się z powro­

tem przez okno, czy nie wrócić do pustego, kawalerskiego

łóżka. Słowem, czy nie lepiej poddać się i zrezygnować.

Ale bywają przecież takie momenty, kiedy trzeba brać los

we własne ręce. Tak jak na Tobago.

Znów ruszył, niezbyt pewien, czy jest przy zdrowych

zmysłach. Zaczął się pocieszać, że po nocnych doświadcze­

niach poranny powrót pójdzie jak po maśle.

Zanim przemierzył połowę drogi, uzmysłowił sobie, że

to próżna nadzieja. Nie będzie łatwiej ani trochę.

Okna sypialni Jill, a także drzwi prowadzące na taras

chroniły zasłony. Wewnątrz najwyraźniej nie paliło się

światło. Zastukał lekko w szybę, a później przybliżył usta

do rozsuwanych drzwi.

- Jill. Jill... to ja. Jack. Tutaj, na tarasie.

Jill podskoczyła. Przetarła oczy. Czy to był sen? Przy­

sięgłaby, że słyszała głos Jacka.

Wstała i szybko podeszła do drzwi pokoju. Przycisnęła

ucho. Usłyszała jedynie podniesiony głos Davida Lettermana.

Westchnęła. Przez moment myślała, że Eleanor usnęła

przed telewizorem, więc Jack przedsięwziął kolejną nocną

eskapadę. Ale za drzwiami nie było nikogo.

I wtedy znów usłyszała głos Jacka.

Zaczęła się wpatrywać w drzwi prowadzące na taras.

Nie. To niemożliwe. Czy było już z nią tak źle, że zaczyna­
ła miewać przywidzenia? A może to wspaniałemu małżon­
kowi urosły skrzydła i przyfrunął na taras? A może rzeczy­
wiście był Supermanem?

Wracając do łóżka pomyślała, że przydałby się dobry

proszek na sen. Ale nie miała niczego pod ręką. Do tej pory
nie potrzebowała żadnych tego rodzaju medykamentów.
Jutro kupi.

- Jill. Otwórz drzwi... Zamarzam... I nie ruszę się

stąd... zanim mnie nie wpuścisz.

Jill ostrożnie podeszła do szklanych drzwi. Jeśli to było

przywidzenie, środki nasenne nic tu nie pomogą. Rano
trzeba się będzie udać do najbliższego psychiatry.

Jack i Jill wpatrywali się w siebie przez szybę.
- Jack, czyś ty oszalał? Jak się tam dostałeś?
- Nie... słyszę...- szczękał zębami.
- Co mówisz? - Jill podniosła głos.
Jack zastukał w ramę.
- Wpuść... mnie...
- Ciiii...- otworzyła zamek i uchyliła drzwi.
Jack wpadł do pokoju, a wraz z nim fala chłodnego

powietrza.

- Jak się tam dostałeś? - Jill nie ustępowała.
- Ja...? Pieszo.
- W powietrzu?
- Nie... po gzymsie.
- Jack, naprawdę zwariowałeś.
- Masz... rację.
Rzuciła mu się na szyję.
- Przytul mnie mocno, kochanie, ogTzej mnie... - po­

wtarzał przygotowaną rolę. Nie wypadła najlepiej, za bar­
dzo szczękał zębami.

Koszula nocna Jill opadła na podłogę. Leżała w ramio­

nach Jacka w wielkim łóżku, stworzonym dla dwojga.

Jack ciągle nie mógł opanować drżenia, uspokajał się, że

na miłość mają jeszcze mnóstwo czasu. Jill, prztulona,

ogrzewała go całym ciałem.

- Och, Jill... jesteś taka cudowna- szeptał.

- Ty też. Ale trzeba nie mieć piątej klepki, żeby aż tak

ryzykować.

- Dla ciebie... gotów jestem na wszystko.

Przeszył ją dreszcz, kiedy lodowata dłoń Jacka wsunęła

się między jej uda.

- Zimna?- zapytał.

- Nie. Cudowna - zaśmiała się cicho.

- Tak... za tobą... tęskniłem, Jill - szeptał, obsypując

jej ciało łagodnymi pocałunkami, które wiele obiecywały.

- Przeżyliśmy koszmarny tydzień - przyznała. - I da­

leko nam jeszcze do końca.

- Nie myśl teraz o tym, pani Harrington. - Pocałunki

Jacka stawały się coraz bardziej natarczywe.

- Pani Harrington - powtórzyła przyciskając policzek

do jego policzka, który wreszcie rozgrzał się odrobinę.

- Tajemnicza pani Harrington.

Wargi Jacka odnalazły jej usta. Poczuł falę ciepła, roz­

chodzącą się po całym ciele, i gwałtowny przypływ pożą­

dania.

- Ważne jest tylko jedno: żebyśmy nigdy nie mieli

sekretów przed sobą. Za kilka lat będziemy się śmiali z dzi­

siejszych kłopotów.

- Tak uważasz?

Przygarnął ją do siebie.

- Tak uważam - szepnął.

Jackowi wreszcie zrobiło się ciepło i błogo... Wtedy

właśnie usłyszeli ostry głos Eleanor, nawołujący J.R.,

a później odległe pukanie do drzwi.

- O Boże, ona dobija się do ciebie.

- A niech to, zostawiłem zapalone światło. Pewnie my­

śli, że jeszcze nie poszedłem spać.

Jill roześmiała się.
- Przecież to prawda.

- Ale ona o tym nie wie. Może uzna, że zasnąłem z za­

palonym światłem.

- J.R., otwórz drzwi... Wydaje mi się... że ktoś się

włamał do mieszkania. Słyszałam podejrzane odgłosy. -

Sądząc z tonu Eleanor można było przypuszczać, że jest

solidnie wystraszona.

- Ona ci nie da spokoju. Musisz wrócić do siebie i po­

rozmawiać z nią. - Jill odepchnęła go lekko.

Do pokoju Jacka prowadziła tylko jedna droga i na samą

myśl o niej zrobiło mu się słabo. Delikatnie mówiąc. Nikt

na święcie nie zmusi go do powrotu na ten wąski gzyms,

pomyślał. Pewnie za wyjątkiem Eleanor Windsor.

- Nie przejmuj się, Jack - pocieszyła go Jill, mylnie

interpretując jego minę. - Zostawię drzwi do sypialni

otwarte. Kiedy się uporasz z Eleanor, wśliiniesz się do

mnie.

Malarze, którzy odnawiali mieszkanie Eleanor, zadzwo­

nili do niej w piątek z nowiną, że skończyli pracę.

- To wspaniale, dwa dni .wcześniej, niż się spodziewa­

łaś. - Jill starała się zbyt jawnie nie okazywać radości. Na

wszelki wypadek dodała: - Sypianie na tej zdezelowanej

kanapie pewnie nie należy do przyjemności.

Eleanor nie potrafiła ukryć rozczarowania.
- W sobotę mieliśmy razem z J.R. robić półki na książ­

ki. A w niedzielę chciałam przygotować ucztę dla nas

wszystkich w podziękowaniu za gościnę.

- To miło z twojej strony, ale nie sądzę, aby J.R. dał się

na to namówić. A ja muszę dbać o linię. Za bardzo sobie

dogadzałam na Tobago.

Eleanor westchnęła.

- Poza tym będziesz miała cały weekend na posprząta­

nie mieszkania - wyliczała Jill.

- Masz rację- mruknęła Eleanor bez przekonania.

Kiedy Eleanor pakowała torby, wrócił Jack.

- Malarze skończyli wcześniej - poinformowała go

Jill siląc się na obojętny ton.

- Mieli skończyć dopiero w poniedziałek - powiedzia­

ła Eleanor.

Jack odetchnął z ulgą.

- I co, bardzo cię to zmartwiło? - Znał odpowiedź.

Nagle Eleanor rozpromieniła się.

- Mam wspaniały pomysł. Zapraszam was jutro do sie­

bie na kolację.

- Jutro? - Jill spojrzała znacząco na Jacka.

- Umieram z ciekawości, J.R., czy spodoba ci się moje

mieszkanie.- Eleanor wracała do życia. - Pamiętasz, mó­

wiłeś mi, że uwielbiasz różowy kolor. Moją sypialnię kaza­

łam pomalować na cudowny róż...

- Jutro?- Jack wymienił spojrzenie z Jill. - Mieliśmy

chyba jakieś plany na sobotę, prawda, siostrzyczko?

- Tak... rzeczywiście... masz rację.

- Jakie plany? - spytała ostro Eleanor. - Przez cały

tydzień nie mówiliście o żadnych planach.

- Bilety na mecz koszykówki- wymyśliła na poczeka­

niu Jill. - Kupiłam je, kiedy się dowiedziałam, że J.R.

przyjeżdża. Uwielbia koszykówkę.

Eleanor popatrzyła na nich podejrzliwie.

- Myślałam, że lubisz futbol, J.R.

- Koszykówkę też.

- Kiedy byliśmy dzieciakami, tatuś zabierał nas na me­

cze koszykówki, pamiętasz, J.R.?

- Może zatem spotkamy się w niedzielę więczorem?

- Eleanor nie dawała za wygraną.

- Przecież w poniedziałek rano idziemy do pracy. - Jill

pokręciła głową. - To nie jest dobry pomysł.

Twarz Eleanor pojaśniała.

- Ty, J.R., nie idziesz.

Jack przejął pałeczkę.

- Nie, w poniedziałek nie idę do pracy, ale...

- Masz spotkanie w urzędzie zatrudnienia.

- Właśnie, dobrze, że mi przypomniałaś, siostrzyczko.

Eleanor zamknęła walizkę zrezygnowana. Może prze­

grała bitwę, ale to nie koniec wojny.

- Skoro tak, to może spotkamy się w przyszłym tygo­

dniu- zaproponowała.

- Zobaczymy - zgodnie odpowiedzieli Jill i Jack.

W dziesięć minut po upragnionym odejściu Eleanor le­

żeli objęci w podwójnym łóżku Jill.

- Jack, już myślałam, że nigdy nie zostaniemy sami.

Uszczypnij mnie, zdaje mi się, że śnię.

Starał się udowodnić, że to nie sen: pieścił łagodnie jej

piersi, które pęczniały pod dotykiem dłoni.

- Mmmmm - mruczała. - To na pewno nie sen. -

Dłoń Jacka rozpoczęła wędrówkę po ciele Jill.

Całowali się mocno, gorąco, jakby chcieli jak najszyb­

ciej odrobić zaległości.

Jill oplotła Jacka ramionami. Nie mogła się nadziwić,

jaki to luksus - mieć go przy sobie i tylko dla siebie.

- Kocham cię - szepnęła wtulając się w niego tak czu­

le, jak tylko to było możliwe.

Jill poddawała się cudownym pieszczotom. Jack cało­

wał jej szyję, wędrował pocałunkami w dół, ku piersiom.

Nie spieszył się. Pozwalał Jill smakować słodkie chwile

i sam się nimi upajał.

Nie pozostawała dłużna. Pieściła jędrne, opalone ciało,

a ręce szły w ślad za ustami.

- Jesteś moją dziką, egzotyczną księżniczką z wysp -

szepnął. Tak, wiedział, że znów ją odnalazł. I teraz pomoże

jej odnaleźć samą siebie.

- Jesteś korsarzem i Supermanem w jednej osobie.

- A co sądzisz o naukowcu i rozpustnym braciszku?

- To są tylko twoje przebieranki, kochanie. Jack, czy

my się jakoś z tego wygrzebiemy?

- Oczywiście, że tak. Zobacz, jak nam dobrze idzie

w fundacji. Pracujemy razem, widujemy się codziennie.

I co, warto się było denerwować?

- A jeśli ktoś zobaczy nas razem... wychodzących z ki­

na albo z teatru?

- Nie zobaczy.

- Nie będziemy chodzić razem do kina?

- Nie będziesz chodzić do kina z nudziarzem Jackiem

Harringtonem z Fundacji Augusta. Będziesz chodzić z...

J.R., ze swoim braciszkiem. Stanowimy wzorowe rodzeń­

stwo, nie do rozdzielenia. - Przywarł do niej. - Mam

udowodnić?

- Jack, a co z Eleanor?

- A co ma być?

- Jest w tobie wściekle zakochana.

- Wyleczy się.

- Nie sądzę, Jack. Nigdy jej nie widziałam w takim

stanie. A znam ją od pięciu lat. Poszła na skargę do Augu­

sta, kiedy podczas wspólnego pikniku któryś z pracowni­

ków zdjął koszulę przy grze w siatkówkę. Powiedziała Au­

gustowi, że to był nieprzyzwoity incydent. Ty paradowałeś

przed nią w samych spodniach od piżamy, a jej ciekła ślin­

ka.

Jack uśmiechnął się szeroko.

- A tobie?

- Ja uważam, że to nieprzyzwoite wyglądać tak męsko

jak ty. -Wyprężyła się i przylgnęła do niego. - Chodź.

Jack właśnie miał to zrobić, kiedy odezwał się dzwonek.
Jęknęli jak na komendę.
- No n i e - powiedział Jack.

- Proszę,nie- powiedziała Jill.

Wiedzieli, że to nie domokrążny sprzedawca biblii ani

nikt w tym rodzaju.

- Eleanor - syknęła Jill, widząc swoją asystentkę

w otwartych drzwiach. Obok stała walizka. Poczuła, że
robi się jej słabo.

- Nie uwierzysz. Po prostu... Co, miałaś brać prysznic?

- Eleanor wpatrywała się w płaszcz kąpielowy Jill.

- Tak... właściwie... owszem.

Eleanor nie dała jej skończyć i już była w salonie.

- Jak to dobrze, że jeszcze zastałam malarzy. To wszy­

stko, co mam do powiedzenia - mruknęła Eleanor.

- Co się... stało?
- Co się stało? Zaraz ci powiem, co się stało. Ci cholerni

malarze chyba są ślepi. Przecież powiedziałam, że sypial­
nia ma być na różowo, prawda?

- Prawda.
- Właśnie. Nawet zostawiłam im próbkę materiału

z odcieniem.

- I

co?

- Pomalowali na jasny fiolet.
- Fiolet?
- Fiolet.

Jack wyjrzał z gościnnego pokoju, w dżinsach i baweł­

nianej koszulce.

- Co się stało?
- J.R., nie uwierzysz! - krzyknęła Eleanor.
- Malarze pomalowali jej sypialnię na fioletowo.
- Na fioletowo? - powtórzył Jack.

- Na fioletowo- przytaknęła Eleanor.
- Fiolet również bywa ładny - podsunął nieśmiało

Jack.

- Ale fiolet to nie to samo co róż - orzekła Eleanor

tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Jill, stojąca za jej plecami, przymknęła oczy.

- Zażądałam, aby przemalowali sypialnię i powiedzia­

łam, że nie dorzucę im za to ani centa.

- I co, zgodzili się? - spytał Jack, dobrze znając

odpowiedź.

- Oczywiście, że się zgodzili - potwierdziła Eleanor.
- Ile czasu im to zajmie? - tym razem spytała Jill.

Eleanor wzruszyła ramionami.
- Kilka godzin. No i musi wyschnąć farba. Tak czy

inaczej, weekend mam z głowy. - Uśmiechnęła się ciepło.
- W sumie dobrze się składa, J.R. Pomogę ci zrobić półki
na książki.

- Półki? Aha, wspaniale.
- A więc głowa do góry, uśmiechnij się, JJR. - powie­

działa czule Eleanor i zdjęła płaszcz.

Jack zdobył się na najcieplejszy uśmiech, na jaki w tych

okolicznościach było go stać. Cały weekend z Eleanor.
A może jeszcze dłużej. Nie miał odwagi spojrzeć na Jill.

- Szybko rozpakuję swoje rzeczy - Eleanor przejęła

inicjatywę. - Nie sprawię ci kłopotu, prawda? - zwróciła
się do Jiłl w przelocie. - Przecież i tak miałam zostać do
poniedziałku.

- Jakiż to kłopot... - Jill czuła, że nie mówi tego zbyt

przekonująco.

- Jesteś taka kochana, Jillian. Masz cudowną siostrę,

J.R.

Jack westchnął.
- O tak, absolutnie.

Eleanor rozkładała swoje rzeczy w salonie. - Nie wiem

jak wy, ale ja nie mogę już się doczekać weekendu - roz­

siadła się wygodnie na kanapie. - A jeśli chodzi o jutrzej­
szy więczór...

- Jutrzejszy więczór?
- ... to musisz sprawdzić bilety na mecz. Przeczytałam

w gazecie, że wasza drużyna gra jutro... w Detroit.

- Naprawdę?- Jill zrobiła wszystko, aby wypaść natu­

ralnie. - Musiałam... pomylić daty.

- Zdarza się - skwitowała Eleanor. - Skoro nie macie

wspólnych planów, to może porwałabym J.R. na jutrzejszy
więczór?

Jill zamrugała oczami.
- Porwała?
- Nie masz nic przeciwko temu, wiedziałam. - Eleanor

ożywiła się. - W końcu nie jesteście syjamskim rodzeń­
stwem i można was rozdzielić na jeden więczór. Prawda?

Rozdział

8

- Powiedziała, że najpóźniej w poniedziałek - burczał

Jack niemal podstawiając Jill nogę. Dreptał za nią po salo­

nie, w którym robiła porządki.

- Wiem. Wierz mi, wiem - odparła podenerwowana.

- A dziś jest wtorek.

- Wiem, dziś jest wtorek.

- I co, nie wie, kiedy ci malarze wreszcie skończą?

- Gdyby miała na to wpływ, malowaliby mieszkanie

przez całe jej życie.

- Ona doprowadzi mnie do szaleństwa, Jill.

- W porządku, panie J.R. Dlaczego ma pan być tak

cholernie nieodporny?

- Nie wiedziałem, że będę musiał być nieodporny bez

końca.

- Myślisz, że dla mnie ta cała sytuacja jest łatwiejsza do

zniesienia? Ty przynajmniej nie musisz słuchać jej zwie­

rzeń. - Jill zaczęła przedrzeźniać Eleanor. - Jillian, zdradź

mi, proszę, co takiego J.R. widzi w tej drugiej kobiecie?
Dlaczego tak trudno mu o niej zapomnieć

-

?

Jack uśmiechnął się. Po raz pierwszy od kilku dni.
- Powiedziałaś jej, dlaczego?
- Nie - spojrzała na niego - ale ona opowiedziała mi

to i owo. - Jack nagle pobladł.

- Co takiego?
- Mówiła mi, że jej powiedzałeś, że ja... że ona... ta

druga kobieta... ma zwyczaj uprawiać grę.

- Grę? Ty... ona... ta druga kobieta uprawia grę?
- Twierdziła, że się jej zwierzyłeś, że... ta druga kobie­

ta... jest niezdecydowana.

- Ach, tak.
- więc powiedziałeś, że ja... że ona...
- Że ona - pospieszył z wyjaśnieniem Jack.
- A więc powiedziałeś Eleanor? Niezdecydowana. Ja.
- To znaczy ta druga kobieta. Ta, o której opowiadałem

Eleanor.

- Nie bądź...
- Przepraszam. Złóż to na karb zdenerwowania.
- To, że jesteś rezolutny?
- Że mówiłem Eleanor, że jesteś... że jest... że ta druga

kobieta... jest niezdecydowana.

- Jack, jest coś, o czym powinieneś wiedzieć.
- Co, kochanie?
- Życie małżeńskie mi nie służy.

- Hej, ludzie! Chińskie dania. Chodźcie! - zawołała

Eleanor wyjmując z torby białe, kartonowe pojemniki. -

Mam przyrządzić? Jillian? J.R.?

Jill weszła do kuchni.
- Kupiłaś tego bardzo dużo.
- Zawsze możemy zjeść resztę jutro na kolację.- Elea­

nor spostrzegła lodowate spojrzenie Jill. - Nie przejmuj

się, Jill. Ja stawiam. W końcu pozwoliłaś mi mieszkać tu
przez cały tydzień.

Cały tydzień? Prawie dwa tygodnie.

- Gdzie jest J.R.? Będzie zimne. Sądzę, źe lubi dania

gorące. A jeśli o mnie idzie, im bardziej gorące i pikantne,
tym lepsze.

- Tak, wiem - mruknęła Jill.
Eleanor zbyt była zajęta przyrządzaniem kolacji, aby

zwrócić uwagę na wyraźną ironię w głosie Jill.

- J.R. - zawołała- chodź i spróbuj!
Jack przywlókł się do kuchni.
- No, jesteś. Już myślałam, że wyokrętowałeś się stąd.
Przyszła mu do głowy pewna myśl.
- Eleanor chce wiedzieć - Jill założyła ręce - jak go­

rące i jak pikantne ma być danie.

- Co?
- Chińska kolacja, głuptasie. - Eleanor zachichotała

we właściwy sobie i niepowtarzalny sposób.

- Och, nie... za gorąca. Letnia. Wolę letnią.
- Co takiego? Zaryzykuj - przymilała się Eleanor.
- Obawiam się, że nie jestem typem ryzykanta.
- Oczywiście, że jesteś, J.R. Na twarzy masz to wypisa­

ne, awanturniku.

- Przeceniasz mnie. - Jack posłał jej skąpy uśmiech.
- Nie sądzę- powiedziała Eleanor z udawaną nieśmia­

łością. - A ty, Jillian?

- Spróbował raz czegoś bardzo gorącego i pikantnego

- uśmiechnęła się blado.

- I c o ? - spytała Eleanor.
- Od tamtej chwili jest całkiem inny.
- To prawda. - Jack wydawał się rozmarzony.
To zdarzyło się w czwartek w nocy. Jill nie mogła spać.

Jak niemal zawsze ostatnio. Ale tej nocy czuła się jeszcze
gorzej. Za oknem padał śnieg, a ona żyła wspomnieniami

namiętnych, tropikalnych nocy. Miała na sobie nocną ko­
szulę, którą kupiła na Tobago. Wybrał ją Jack. Z bladonie-
bieskiego jedwabiu. Przezroczysta, obcisła, seksy.

Uśmiechnęła się, przypominając sobie, co powiedział

Jack w samolocie, kiedy wracali do domu. „Uwielbiam
twoje nocne stroje, a jeszcze bardziej kocham zdejmować

je z ciebie".

Dreszcz podniecenia przebiegł jej ciało, gdy spojrzała

w lustro. Potem popatrzyła na zegarek wmontowany w ra­
dio. Kwadrans po jedenastej.

Podeszła na palcach do drzwi i usłyszała, jak Jack mówi

Eleanor dobranoc. Eleanor próbowała go, jak zwykle, na­
mówić na wspólne oglądanie nocnego programu TV. Ale
Jack pożegnał się, twierdząc, że jest zmęczony.

Jill oparła się o drzwi i przymknęła powieki wyobraża­

jąc sobie, jak Jack się rozbiera i wsuwa pod koc. Położyła

rękę na własnej piersi. Och, Jack, weź mnie, weź...

Otworzyła oczy i zerknęła na rozsuwane drzwi. Ugryzła

się lekko w koniuszek małego palca. Czyżby się w ogóle
odważyła...?

Zbliżyła się ostrożnie do drzwi. Odciągnęła zasłony.

Spojrzała na taras. Starała się ocenić odległość do pokoju
Jacka.

Musiała przyjrzeć się gzymsowi, żeby sprawdzić, jak

jest szeroki. Po omacku sięgnęła po koc i zarzuciła go sobie

na ramiona. Wyszła na taras w pantofelkach, zasuwając za
sobą drzwi, aby nie wyziębić sypialni.

Gzyms był znacznie węższy, niż sądziła. W jaki sposób

Jack miał odwagę po nim chodzić?

Wiatr ze śniegiem otrzeźwił Jill. Pomyślała, że to sza­

leństwo. Drżąc z zimna cofnęła się do środka, decydując się
na kolejną, długą noc bez Jacka. Sięgnęła po drewniany
uchwyt rozsuwanych drzwi.

Pociągnęła. I nic. Zamknięte. Szarpnęła mocniej. Drzwi

nie otwierały się. Były zablokowane.

Zastukała w futrynę. Puk, puk, puk.

Eleanor podeszła do odbiornika TV, ściszyła głos. Sły­

szała wyraźnie. Puk, puk, puk. Pukanie dochodziło z poko­

ju Jill.

Może Jill gimnastykuje się, pomyślała. Podeszła do

drzwi jej sypialni i lekko zastukała. Nikt nie odpowiadał.

- Jillian?

Cisza

Eleanor przyłożyła ucho. Słychać było wyraźnie - puk,

puk, puk.

- Wszystko w porządku, Jillian...?

Nikt nie odpowiadał.

Położyła rękę na klamce. Drzwi do sypialni były za­

mknięte. Pobiegła przez salonik do drzwi Jacka.

- J.R.!

- Właśnie idę do łóżka - odezwał się znużonym gło­

sem.

- Otwórz, proszę. Dzieje się coś niedobrego.

- Eleanor...

- Nie, ja mówię poważnie. Jakieś dziwne stuki docho­

dzą z pokoju Jillian. - Eleanor z niepokojem szeptała

przez drzwi: - Pukałam... ona nie otwiera.

- Prawdopodobnie poszła spać.

Albo udaje, że śpi, pomyślał Jack, aby nie musieć wy­

słuchiwać kolejnych zwierzeń.

Ale Eleanor nie ustępowała.

- J.R., musisz sprawdzić, czy wszystko jest z nią w po­

rządku.

- Dobrze, już dobrze. Zaczekaj chwUę, tylko się ubiorę.

Kiedy otworzył drzwi, Eleanor natychmiast kurczowo

chwyciła go za rękę.

- Jack, coś stało się Jillian. Ja to wiem.
- Nie przejmuj się. - Jack uwolnił rękę.

Podeszła za nim do drzwi Jill.

- Jill, to ja - zapukał. Nie lubił tego , J.R."
Cisza.
- Widzisz- Eleanor uczepiła się jego koszuli- mówi­

łam ci. Słyszałam straszny łomot. - Ucichła na chwilę
przytykając ucho do drzwi. - Już go nie słychać.

- Jill! - Jack zapukał głośniej. - Obudź się, Jill. - Po­

ruszył energicznie klamką. - Może wzięła pigułki nasen­
ne.

- Może przedawkowała i stukała w podłogę, wzywając

pomocy. Zanim... nie umarła. Zachowywała się dość dziw­
nie ostatnio. J.R., musimy otworzyć te drzwi.

Spróbował raz jeszcze, z całą powagą i coraz większym

niepokojem.

- Coś się stało - wykrzykiwała za jego plecami Eleanor

- ja to czuję J.R.! Wezwać pogotowie? Policję?

Jill, ku swemu przerażeniu, uświadomiła sobie, że za­

mek zasuwanych drzwi zatrzasnął się na dobre. Nie było
sposobu, aby otworzyć go od zewnątrz. Po kilku minutach
pukania w szybę, w nadziei, że zaalarmuje Eleanor, Jill
dała za wygraną.

Miała, jak jej się wydawało, dwie możliwości: stać na

tarasie i marznąć przez następne dwie godziny, aż Eleanor
zgasi telewizor, albo wdrapać się na gzyms i dotrzeć do
pokoju Jacka. Biorąc pod uwagę fakt, że drzwi do sypialni
były zamknięte i że Eleanor zaśnie przed odbiornikiem
- co zdarzało się jej wiele razy - Jill uznała, że w gruncie
rzeczy nie ma wyboru. Musiała działać w pośpiechu, zanim
zacznie trząść się z zimna do tego stopnia, że spadnie
z gzymsu.

Jack próbował czterokrotnie i niemal nadwerężył sobie

ramię, nim drzwi sypialni Jill w końcu ustąpiły. Wpadł do
pokoju. Eleanor tuż za nim.

- Ach, mój Boże! - Eleanor zaparło dech w piersiach.

- Nie ma jej. Została... porwana.

Jack podbiegł do szklanych, rozsuwanych drzwi, a Elea­

nor cofnęła się do saloniku i wystukała numer policji 911.

Padał coraz gęstszy śnieg. Ostatni etap wędrówki po

gzymsie był naprawdę niebezpieczny. Wilgotna, jedwabna
nocna koszula oblepiała ciało Jill. Zgubiła koc, ale była
prawie u celu. Ach, Jack, ogrzej mnie, ogrzej mnie...

Udało się. Przylgnęła do ściany i zapukała w okno.
Po kilku beznadziejnych próbach uświadomiła sobie, że

nie ma go w pokoju. A okno było zamknięte. Co teraz? -
pomyślała z rozpaczą.

- Dziękuję panu, że tak szybko pan się zjawił- powie­

działa Eleanor z wyraźną ulgą otwierając frontowe drzwi.

Brzuchaty mężczyzna w średnim wieku strzepnął śnieg

z kurtki i wszedł do środka.

- Byłem o kilka przecznic stąd, kiedy pani zadzwoniła.

Ktoś zniknął, prawda?

- Przypuszczam, że został porwany. Słyszałam przera­

żające odgłosy z pokoju Jillian. Chodzi o Jillian Ballard,
kobietę, która wynajmuje to mieszkanie.

- Kim pani jest? - Policjant wyjął pióro i otworzył

notesik.

- Nazywam się Eleanor Windsor.
- Też pani tu mieszka?
- Tylko chwilowo, wprowadziłam się tu na czas malo­

wania mojego mieszkania. Pracuję z Jillian w Fundacji Au­
gusta. Jillian jest moją szefową. I przyjaciółką.

Policjant spojrzał przez ramię Eleanor na Jacka, który

wychodził właśnie ze swego pokoju zmieszany i zanie­
pokojony. Jack sprawdził gzyms, najpierw od strony tarasu
Jillian, a potem przy własnym oknie. Nigdzie jej nie było.
Z lękiem i drżeniem spojrzał nawet w dół, na ulicę. Ruch
odbywał się normalnie. Nie zgromadził się żaden tłum. Nie
mogła wypaść. Więc gdzie się podziała, do diabła?

- Kim pan jest?- spytał policjant.
- To J.R. John Raymond Ballard, brat Jillian - zapisz­

czała Eleanor, zanim Jack zdołał cokolwiek powiedzieć.

- Mieszka pan tutaj?
- Tylko chwilowo - znowu wyręczyła go Eleanor.
- Pańskie mieszkanie też jest odnawiane?
- N i e - odparł Jack z roztargnieniem. - Przyjechałem

do miasta. - Poczuł, że ma wyschnięte wargi. - Nie wi­
dział pan, czy nikt... żeby ktoś... wypadł...

Policjant zaprzeczył głową.

- Pańska siostra popełniła samobójstwo?
Jack był wstrząśnięty.
- Nie, och nie.
- Wątpię, aby miała ochotę wspinać się po gzymsie

piątego piętra.

- Myślę, sierżancie - przerwała Eleanor - że ktoś

wtargnął do pokoju Jillian...

- Widziała pani kogoś?
- Nie. To znaczy, ktoś musiał dostać się przez taras.
- Słyszałem o facecie dwupiętrowym, panno Windsor,

ale nie sądzi pani, że pięć pięter wzrostu to nieco za dużo?

- Słyszałam hałas, łomot - zaprotestowała.

I w tym momencie wszyscy troje usłyszeli pukanie. Do

drzwi frontowych.

Policjant stał najbliżej. Otworzył.
- Zapomniałam... kluczy - wyjąkała Jill Gdyby nie

uchylone okno w korytarzu, stałaby w dalszym ciągu na
gzymsie.

Policjant obrzucił spojrzeniem od stóp do głów pokrytą

śniegiem, drżącą kobietę w przemoczonej koszuli.

- Przypuszczam, że zapomniała pani również swego

ubrania, panno Ballard.

Przytaknęła. Jack szybko okrył ją kocem z kozetki.

- Co się stało, Jillian? - spytała Eleanor głosem peł­

nym niepokoju.

- Nie widzisz, że zmarzła na kość? - warknął Jack.

- Chodź, Jill, musimy zdjąć z ciebie te mokre rzeczy.

Eleanor ruszyła pierwsza.
- Tak, J.R., będzie lepiej, jeśli ja zajmę się twoją siostrą.
- N i e - warknął jeszcze raz biorąc Jill na ręce. Zaniósł

ją do jej pokoju i pchnął drzwi, które zamknęły się za nim

z trzaskiem.

Eleanor popatrzyła na policjanta spłoszona.
- Są ze sobą... bardzo blisko.
- Tak sądzę- przytaknął kwaśno.

- Niepokoję się o twoją siostrę, J.R. - powiedziała

Eleanor następnego ranka osaczając Jacka w kącie kuchni.

- Nie martw się. Czuje się dobrze.
- Ale ja mam na myśli jej zachowanie poprzedniej

nocy. Co ona robiła na tarasie?

- Nie mogła spać. Chciała zaczerpnąć świeżego powie­

trza.

- Świeżego? Było bardzo zimno, a w dodatku późno.
- Chciała popatrzeć na gwiazdy... Uwielbia to... od

dziecka.

- Wczoraj nie było gwiazd. Padał śnieg.
- Dzień dobry - przywitała się Jill wchodząc do kuch­

ni. - Robi się późno, Eleanor. Będzie lepiej, jeśli
weźmiemy taksówkę.

- Jesteś pewna, że chcesz iść dziś do pracy, Jillian?
- Tak, Eleanor, jestem pewna.

W dziesięć minut później, w taksówce, Eleanor popa­

trzyła na nią z powagą.

- Chcę, żebyś wiedziała, Jillian, te możesz na mnie

liczyć.

- Tak, wiem - mruknęła Jill ponuro.
- Malarze zadzwonili do mnie z wiadomością, że dzi­

siaj kończą robotę, ale gdybyś chciała, żebym została na
weekend...

Znaczenie słów Eleanor Jill uświadomiła sobie dopiero

po chwili, a kiedy to się stało, poczuła ogromną ulgę.

- Nie, wracaj do domu. Czuję się... dobrze. Bardzo

dobrze. Spędzę miły, spokojny weekend w domu.

- Gdybym była na twoim miejscu, nie wychodziłabym

z łóżka.

- To dobra rada, Eleanor.

Jack zajrzał ostrożnie do gabinetu Jill.
- Chciałaś mnie widzieć?
Spojrzała na niego znacząco i rozkazała:
- Wejdź i zamknij drzwi.
Podeszła do niego i zarzuciła mu ręce na ramiona.

Popatrzył na nią oszołomiony.

- Moja droga panno Ballard, co powiedziałby sam Ho­

ward August, gdyby zobaczył dwoje swoich zaufanych
pracowników obejmujących się w taki sposób?

- Chciałby się pan obejmować ze mną przez cały we­

ekend, panie Harrington?

- To znaczy...?
- Ona wraca dziś do domu. Jej mieszkanie jest wreszcie

odmalowane.

Jack porwał Jill i zakręcił wkoło, a potem mocno poca­

łował w usta. Jill, łamiąc z rozkoszą wszystkie zasady, od­
dała mu pocałunek z taką samą pasją. Odskoczyli jednak

od siebie, kiedy rozległ się dzwonek wewnętrznego telefo­

nu.

Uśmiechnięta, zarumieniona Jill nachyliła się nad biur­

kiem.

- Jillian, pan August prosi cię do swego gabinetu. -

Cynthia cedziła słowa.

- Kiedy? - Jill zastanawiała się, czy sekretarka Augu­

sta może rozpoznać jej przyspieszony oddech.

- W tej chwili, chyba że zajmujesz się czymś ważnym.

Jack i Jill wymienili uśmiechy.

- W porządku, to... może chwilę poczekać.

- Dobrze, powiem mu, że już idziesz- rzuciła Cynthia

chłodno.

- Usiądź, Jillian - powitał ją August wylewnie. - Wy­

glądasz świetnie, moja droga.

- Dziękuję. - Jill wygładziła brązową, tweedową

spódnicę siadając na skórzanym fotelu naprzeciw wielkie­

go, mahoniowego biurka szefa.

August pochylił się w zamyśleniu opierając łokcie na

blacie. Jill spostrzegła wyraz lekkiego zatroskania na jego

zazwyczaj zdumiewająco pogodnym obliczu.

- Czy coś jest nie w porządku? - Poczuła dreszcz nie­

pokoju. Od powrotu z Tobago z całą pewnością nie praco­

wała tak wydajnie, jak poprzednio. Starała się zapanować

nad nerwami i zdawała sobie sprawę z tego, że udaje się jej

to z trudnością.

August uśmiechnął się dobrotliwie, po czym ściągnął

usta i przyjrzał się jej uważnie.

- Jillian, zamierzam rozpocząć nowy rodzaj działalno­

ści.

- Tak? - Jillian była zaintrygowana, bowiem August

mówił zazwyczaj dość precyzyjnie.

- Tak. I chciałbym cię do tego włączyć. W gruncie rze­

czy liczę na ciebie, Jillian.

- Dobrze, przecież pan wie, że zawsze może pan na

mnie liczyć.

- Byłem przekonany, że to powiesz, Jillian. Zawsze

wydawało mi się, że mogę na tobie polegać. Że nigdy mnie
nie zawiedziesz.

- Nigdy.- Nawet nie drgnęła jej powieka.
- Chcę, żebyś spędziła weekend u mnie, Jillian. Prze­

dyskutujemy ten pomysł. Będą tam pewne... osoby.
Chciałbym, abyś je poznała.

- Ten weekend? - Jill nie mogła ukryć nuty rozczaro­

wania w głosie.

- Tak, wynająłem nawet samochód dla ciebie na dzi­

siejszy więczór.

- Dzisiejszy więczór? Ale... - Serce w niej zamarło.
- Rozmawiałem już z Eleanor. Powiedziała mi, że we­

ekend masz wolny i zamierzasz spędzić go w domu.

- Tak... mniej więcej.
- W porządku. Możesz wypocząć u mnie i to w do­

brych warunkach.

- Z tym, że...
- Chodzi o twojego brata, prawda? - spytał August.
- Mojego brata? - Twarz Jill pobladła.
- Tak, tak. Eleanor powiedziała mi, że twój brat zatrzy­

mał się u ciebie. Oczywiście weź go ze sobą.

- Wziąć go ze sobą?
- Tak, tak. Nalegam. Chciałbym poznać twoją rodzinę,

Jillian. I jestem przekonany, że twój brat dobrze będzie czuł

się w nowym towarzystwie.

- Tak, ale on jest... nieśmiały.
- Nonsens. Poleciłem już Eleanor, aby do niego zate­

lefonowała. Ona zresztą też spędzi z nami weekend.

- Ach, tak.

- Eleanor zna już twojego brata, więc będzie miał brat­

nią duszę.

W głośniku telefonu wewnętrznego na biurku Augusta

odezwał się głos Cynthii.

- Pan Harrington czeka.
- Tak, dobrze, proszę go tu przysłać. - August podniósł

się z fotela. - Co masz zrobić jutro, zrób dzisiaj, Jillian.
Cynthia przekaże ci informację na temat samochodu. Cze­
kam na ciebie dziś więczór, powiedzmy, około siódmej.

- Siódmej? Tak... siódmej. - Jill starała się za wszelką

cenę wyglądać na osobę zaszczyconą zaproszeniem Ho­

warda Wendella Augusta.

Wielki Howard był najwyraźniej zamyślony. Jack roz­

począł swoje sprawozdanie raz jeszcze, lecz August mu
przerwał.

- Przepraszam, Jack. Powtórz ten poprzedni frag­

ment...

Zanim Jack wydobył z siebie głos, August wstał z fotela

i powstrzymał go gestem ręki.

- Obawiam się, Jack, że nie mogę się skoncentrować.

Przyszedł mi do głowy pewien pomysł.

- Chciałby pan przełożyć spotkanie?
Zamiast przeprosić go, August zaczął przyglądać się

Jackowi ze szczególnym zainteresowaniem.

- Ile ma pan lat, Jack?
- Ja? Ale... trzydzieści cztery.
- Trzydzieści cztery. - August kiwnął głową. - Radzi

pan sobie bardzo dobrze, jak na swój wiek, Jack.

- Hm... tak, sądzę, że tak
- Jest pan solidny, poważny, pilny, oddany pracy. To

cenne cechy.

Jack poczuł nagle, że kołnierzyk jego koszuli jest za

ciasny.

- Tak, tak przypuszczam.
- Nie masz co przypuszczać, powinieneś czuć się dum­

ny, mój synu. Jestem bardzo zadowolony, że człowiek tak
inteligentny i na takim poziomie wchodzi w skład mojego
zespołu.

- Dziękuję panu. - Jack skłonił się.
August westchnął, znużony.
- Zastanawiam się czasem, Jack, jak to się dzieje, że

jeden człowiek jest silny i rzetelny, a inny to... hultaj.

- Hultaj? - Krople potu zaczęły spływać Jackowi po

plecach.

August przyglądał mu się uważnie.

- Sądzę, że pewnego dnia zechcesz ożenić się i założyć

rodzinę.

Przez chwilę panowała absolutna cisza. August wes­

tchnął ponownie.

- Pragnąłbym tego dla mojego syna, Jack. Dobrej, sta­

łej pracy, żony, rodziny. Korzeni, stabilizacji, potomstwa.

- Ma pan syna?

Nikt w fundacji, nie wyłączając Jill, nie wspomniał nig­

dy o tym, że August ma dzieci.

August lekko zmarszczył brwi.
- Tak. Syna. Kiplinga.
- Mieszka tu, w Filadelfii?
August spojrzał na Jacka wzrokiem bez wyrazu.

- W Paryżu, od czterech lat.
- W Paryżu?
- Tak. - August zamilkł na dłuższą chwilę, po czym

powiedział: - Kipling łudzi się, że będzie malarzem.

Jack mógł sobie wyobrazić wszystko, ale nie to, że syn

nudnego, nadętego Howarda Wendella Augusta jest artystą.

Zresztą August także nie mógł sobie tego wyobrazić.
- Oczywiście żadnej swojej pracy nie sprzedał. A ja

z kolei nie mam pretensji do tego, aby rozumieć jego...

sztukę. - August użył słowa „sztuka" w taki sposób, jak
gdyby był to termin obsceniczny.

- Abstrakcjonizm?
August zdusił w sobie jakąś osobliwą kompozycję

dźwięków.

- Idiotyzm - to byłoby właściwsze słowo. Kipling nie

traktuje sztuki poważnie. Lubi pozory, zwłaszcza wtedy
kiedy robi to pewne wrażenie na kobietach. Wino, kobiety
i śpiew - oto jak mój syn spędza młodość. Ale młodość
przemija, mój chłopcze. Kipling skończył trzydzieści jeden
lat w ubiegłą środę. Jest to punkt zwrotny. Przekona się, że
nie można tak żyć, bez korzeni, bez odpowiedzialności. -
August uśmiechnął się ze smutkiem. - Bez pieniędzy.

A więc chodziło także po prostu o pieniądze.
- Kipling przyjechał do domu. Już czas, żeby się ustat­

kował.

Jack zastanawiał się przez chwilę, czy syn marnotrawny

też jest tego zdania.

- Oczywiście, nie będzie to proces łatwy. Kipling po­

trzebuje dobrej, silnej kobiety. Takiej jak jego matka. Moja
Agnes jest dla mnie opoką, bezpiecznym portem w czasie
burzy. Jest mocna, odporna, nieugięta. Z taką kobietą u bo­
ku Kipling może tu wejść i przejąć fundację pewnego dnia.

- Tak, myślę... że każdy mężczyzna potrzebuje odpo­

wiedniej kobiety - wymamrotał Jack.

August obszedł biurko i poklepał go serdecznie po ple­

cach.

- Właśnie tak jest, mój chłopcze. Mam kobietę dla Ki-

plinga.

- Ma pan?
- Mam. Jillian Ballard.
Jack próbował przełknąć ślinę i zakrztusił się. August

klepnął go w plecy.

- Jillian... Ballard? - wybełkotał Jack.

- Mam wrażenie, że jej prawie nie znasz, ale przeko­

nasz się, że to kobieta-skała.

- ... skała?
- To ktoś taki, jak Agnes sprzed czterdziestu lat.
- Jillian?
- To właśnie znakomita kobieta, która wzięłaby mego

syna w garść. Zamierzam poznać ich ze sobą podczas naj­
bliższego weekendu.

- Jillian i Kipling?
- Tak. Chcę przedstawić go paru osobom. Zamierzam

uruchomić pewne przedsięwzięcie na rzecz fundacji, któ­
rym pokieruje. Planuję przydzielić mu do współpracy Jil­
lian. Bliskość, mój chłopcze. Tak, ona zdziała cuda. Kiedy
Kipling ustatkuje się, jestem przekonany, że okaże się wła­
ściwym partnerem.

- Czy to znaczy - wyraził wątpliwość Jack - że libe­

ralizuje pan dotychczasowe zasady obcowania ze sobą pra­
cowników?

August popatrzył na niego ze zdziwieniem i oburze­

niem.

- W żadnym wypadku, Harrington. Normy przyzwoito­

ści, obowiązujące w tej fundacji od ponad stu lat, stanowią

jej solidny fundament.

- Jak zatem pański syn i Jillian... wie pan, sir...
- Mój syn- August ściągnął brwi - nie jest, w ścisłym

znaczeniu tego słowa, pracownikiem. Owszem, mam za­
miar go wypróbować. Chcę, aby pokierował pewnym no­
wym zamierzeniem i jeśli ujawni zdolności, które, mam
nadzieję, posiada, wtedy trzeba będzie dokonać pewnych
korekt

- Korekt?
August spojrzał na niego z dezaprobatą.
- Jestem pewien, że jeśli między Jillian i Kiplingiem

wszystko ułoży się tak, jak tego pragnę, dziewczyna nie

będzie miała nic przeciwko zrezygnowaniu z kariery na
rzecz szczęśliwego małżeństwa.

- Założymy się? - cicho mruknął Jack, a głośno zapy­

tał, czy Jillian słyszała o Kiplingu.

- Nie - zamrugał August - Nie chciałem denerwo­

wać jej przed weekendem.

- To znaczy że ona spędzi w pańskim domu... cały

weekend? Z Kiplingiem?

- Czemu tak się denerwujesz, mój chłopcze? Agnes i ja

będziemy im towarzyszyć cały czas. I w końcu jest to po
części spotkanie zawodowe.

- To znaczy, że będą tam także inne osoby?
- Tak.
- Z fundacji?
- Tak.
Jack pokiwał głową starając się wymyślić błyskawicznie

jakiś taktowny sposób, aby znaleźć się w gronie zaproszo­

nych gości. Nie zamierzał narażać swojej niczego nie po­
dejrzewającej żony na kontakt ze znanym kobieciarzem.

- Wie pan, Jack, właśnie się zastanawiam. Jeśli ma pan

wolny weekend, może zechciałby pan przyjechać do nas
i poznać Kiplinga? Poznanie porządnego, solidnego męż­
czyzny, z którym mój syn mógłby zawrzeć bliższą znajo­
mość, to rzecz nie do pogardzenia.

Jack poderwał się i uścisnął rękę Augusta.
- Tak, sir. Dokładnie o tym samym sobie pomyślałem,

proszę mi wierzyć. Przyjadę z przyjemnością.

Entuzjazm Jacka speszył nieco Augusta, ale starszy

mężczyzna nie dał tego po sobie poznać i powiedział:

- O siódmej dziś więczór. Jestem ci wdzięczny. Myślę,

że przypadniecie sobie z Kiplingiem do gustu.

- Ja też tak sądzę, sir. Postaram się dołożyć wszelkich

starań, sir...

- W porządku.- August położył mu dłoń na ramieniu.

- Nie musisz być z Kiplingiem cały czas. Chcielibyśmy,

aby Jillian i Kipling... zaprzyjaźnili się, prawda?

Jack uśmiechnął się z przymusem.
- Słusznie, sir. Jillian i Kipling.
August objął go ramieniem i odprowadził do drzwi.
- To będzie wielki weekend, Jack. Jestem pewien, ze

polubisz Kiplinga i że Jillian on się spodoba. Przy wszy­
stkich swoich wadach jest to czarujący i bardzo przystojny
mężczyzna. Kobiety twierdzą, że nie można mu się oprzeć.
Co jakiś czas stawia go to w trudnej sytuacji. - Spojrzał na
Jacka. - Ale z pomocą Jillian, mój chłopcze, wszystko się
zmieni.

Rozdział

9

- Nie możemy tam jechać razem - oponowała Jill

układając szary, wełniany sweter w walizce.

- W porządku - odparł Jack. - Wyjaśnij zatem Augu­

stowi, dlaczego twój brat nie może uczestniczyć w spotka­

niu.

- Nie rozumiesz tego, Jack? Postępuje zgodnie z pole­

ceniami. August wyraźnie dał do zrozumienia, że życzy

sobie poznać mojego brata.

- Rozumiem, nie denerwuj się. August chce mieć pew­

ność, że twój brat nie jest żadną nędzną kreaturą ani pół­

główkiem, zanim wyda cię za swego jedynego syna.

- Jack, jesteś śmieszny. Przecież nie mogę wyjść za

syna Augusta. Byłaby to, bagatela, bigamia.

- I zarazem nie możesz powiedzieć Augustowi, że je­

steś już zamężna, bo, bagatela, stracisz pracę. - Jack wyjął

ze schowka walizkę.

- Co robisz?- spytała Jill.

- Pakuję rzeczy.
- Którego z was? - spytała ostrożnie.
- Obydwu. - Rzucił jej kose spojrzenie.
- Jack...
- W ten sposób rozwiążę wszystkie problemy. Kiedy

starszego brata J.R. nie będzie w pracy, wszystkiego dopil­
nuje dobry Jack Harrington.

- Dopilnuje mnie, chcesz powiedzieć. Mnie i Kiplinga

Augusta.

- Ale imię - mruknął Jack. - Jak sądzisz, jak wołano

na niego w dzieciństwie: Kippy? Kipper?

- Jesteś zazdrosny o mężczyznę, którego nawet nie wi­

działam?

- August mówi, że jego syn to playboy. Kobiety uważa­

ją, że nie można mu się oprzeć.

- Naprawdę? - Jill kokieteryjnie przechyliła głowę,

żeby zirytować Jacka.

Podziałało. Jack zaczął wrzucać bieliznę do walizki.

- Chcesz, żebym był zazdrosny. Odpłacę ci tym sa­

mym.

- Tym samym? - Uśmiechnęła się niewinnie.
- Nie bądź taka rezolutna.
- To nie bądź szalony - przestrzegła chwytając go za

rękaw. - Posłuchaj, Jack, nawet Superman nie może być
Clarkiem Kentem i samym sobą jednocześnie. Myślę, że
najlepszym wyjściem dla was obydwu będzie prośba o ur­
lop. Poinformuję Augusta, że J.R. musiał zostać w domu
z powodu grypy, a ty zatelefonujesz do niego i powiesz, że
dzwoni... Jack Harrington i że musisz wyjechać z miasta
w ważnych sprawach rodzinnych. Tak będzie najrozsąd-
niej.

Jack nadal pakował swoje rzeczy.
- Nigdy ci się to nie uda, Jack. - Za późno zorientowa-

la się, że zabrzmiało to jak wyzwanie. Dostrzegła błysk

w jego oczach.

Tymczasem odezwał się dzwonek u drzwi.
- Eleanor - wyjęczała Jill. - Ona myśli, że pojedzie­

my do Augusta razem, wszyscy troje.

- Chcesz powiedzieć': wszyscy czworo.

Jack nigdy nie wspomniał o tym Jill, ale perspektywa

spotkania J.R. i Howarda Wendella Augusta niepokoiła go
bardzo. Nietrudno zmylić zakochaną Eleanor. Z Howar­
dem Wendellem nie pójdzie tak łatwo. Co będzie, jeśli
czcigodny szef Fundacji Augusta dostrzeże pewne podo­
bieństwa między J.R., energicznym bratem Jill, a nieśmia­
łym, powściągliwym naukowcem, Jackiem Harringtonem?
Jack dobrze wiedział, co się stanie. Wybuchnie gigantyczna
awantura, która zmiecie z powierzchni ziemi i jego, i Jill.

Kiedy Eleanor nacisnęła dzwonek do drzwi rezydencji

Augusta, wielkiego, trzypiętrowego budynku pokrytego
dachówką, z potężnymi, białymi filarami i ścianami z pol­
nego kamienia, Jack odsunął się nerwowo. Dziadek Ho­
warda Augusta, Josiah August, twórca Fundacji Augusta,
kazał wznieść ten dom w połowie dziewiętnastego wieku.
Dom pozbawiony celowo wszelkich znamion bogactwa
był świetnie utrzymany.

Jill wpatrywała się w drzwi wejściowe z ponurym wyra­

zem twarzy. Miała wrażenie, że uczestniczy w ceremonii
pogrzebowej. Własnej.

Pojawił się służący - ciemnowłosy, prosty jak trzcina

mężczyzna w czarnych spodniach, białej koszuli i białej
marynarce.

- Proszę wejść. Rodzina zebrała się we frontowym sa­

lonie - poinformował uprzejmym, choć stanowczym to­
nem.

Jill i Eleanor postawiły swoje bagaże. Jack miał dwie

walizki, jedną z czarnej, drugą z brązowej skóry.

- Ta - podał służącemu brązową - należy do pana

Harringtona, który przybędzie tu nieco później. Zechce ją
pan zanieść do jego pokoju.

Eleanor spojrzała na niego ze zdziwieniem.
- Skąd wziąłeś jego walizkę?
Jack uśmiechnął się zdejmując lotniczą skórzaną kurtkę

na podszewce.

- Facet wstąpił po południu do mieszkania Jill. Wie­

dział, że ona wybiera się tutaj i zapytał, czy nie będzie
miała nic przeciwko temu, aby zabrać jego bagaż. Zamie­
rza przyjechać pociągiem nieco później. Jill nie było, co
prawda, w domu, ale ja się zgodziłem. - Jack podał kurtkę
służącemu. - Hanington wygląda na fajnego faceta.

- Tak przypuszczam. - Eleanor wzruszyła ramionami.

- Prawie go nie znam.

Jill rzuciła Jackowi ponure spojrzenie, a Jack, starając

się ukryć niepokój, zachichotał nerwowo.

Howard Wendell August wyszedł z salonu do holu i po­

witał wylewnie całą trójkę, uśmiechając się uprzejmie do
obydwu pań.

- A pan jest zapewne bratem Jill? - spytał wyciągając

do Jacka dłoń.

Jack przytaknął skinieniem głowy.
Jill wstrzymała oddech, kiedy August odchylił głowę,

aby przyjrzeć się uważnie panu J.R.

- No cóż... - zaczął August marszcząc czoło.
Jack uwolnił swoją rękę z uścisku Augusta. Dłoń była

wilgotna.

Jill zbladła czując, że wpada w panikę.
- Nie widzę w gruncie rzeczy żadnego podobieństwa.

- August ściągnął wargi.

- Ależ jest. W kształcie oczu, w budowie- wtrąciła się

Eleanor ze zdziwieniem.

- Hmmm. - August pokiwał głową. - Chyba masz

rację. - Uśmiechnął się do Jacka. - Bardzo mi miło, ze

zechciał pan przyjechać, J.R. Słyszałem, że zamierza pan

osiedlić się w Filadelfii. Nie jest to najlepsze z miejsc do

zapuszczania korzeni. Dyskutowałem właśnie na ten temat

z moim synem. - August przerwał nagle i spojrzał na Jill.

- Czy mówiłem ci już, że Kipling wrócił z Paryża? - Nie

czekając na odpowiedź dodał: - Proszę, wejdźcie, poznaj­

cie państwo moją rodzinę, zapraszam na koktajl. Harring-

ton dzwonił przed chwilą, że coś go zatrzymało do więczo­

ra. Zaczniemy kolację zgodnie z planem. Mam nadzieję, że

dołączy do nas w czasie kawy i deseru.

Jill posłała Jackowi słaby uśmiech za plecami Augusta.

Agnes August i jej syn, Kipling, podnieśli się z brązowej,

skórzanej sofy, gdy Howard wszedł wraz z gośćmi do oka­

załego pomieszczenia, które wyglądem oraz umeblowa­

niem przypominało salę recepcyjną fundacji. Najwidocz­

niej i tu obowiązywał gust starego Josiaha Augusta.

Jedynie Kipling August najwyraźniej nie pasował za­

równo do wnętrza, jak i do zgromadzonego towarzystwa.

Zupełnie jak kwiat do kożucha. Trudno było uwierzyć, że

ten wysoki, atrakcyjny blondyn o uwodzicielskim spojrze­

niu wzrastał w dusznej atmosferze rodzinnej i że jest po­

tomkiem Howarda Wendella Augusta oraz jego kostycznej

żony, Agnes, małej, drobnej osóbki o nerwowej, wynędz­

niałej twarzy i o fryzurze królowej Elżbiety. A więc to była

kobieta, pomyślał Jack patrząc na Agnes August, którą

Howard porównywał wcześniej do boskiej Jill? Od razu

przestał się denerwować. Mężczyznę, który widzi podo­

bieństwo między Agnes August i boską Jill, trudno byłoby

uznać, mimo szczerych chęci, za spostrzegawczego.

Agnes powitała wchodzących uprzejmym uśmiechem,

natomiast Kipling wyszedł im na spotkanie wolnym kro­

kiem z niewymuszoną elegancją. Podał rękę, kolejno.Elea-

nor, Jackowi i na końcu Jill, mówiąc cicho za każdym

razem: bonsoir.

Jack o mało nie zadławił się własną śliną, gdy zauważył

z przerażeniem, że obydwie kobiety wyglądają na oczaro­

wane Kiplingiem. Odpowiedział na powitanie dość opry­

skliwie.

Agnes poprosiła Howarda, aby zaproponował drinki.

W chwilę później zwróciła się do Kiplinga, aby zaprosił

gości do mahoniowego bufetu na przystawki, które czekały

na srebrnej tacy. Okazało się, że Agnes woli porozumiewać

się z gośćmi za pośrednictwem męża lub syna. Mówiła na

przykład: „Kipling, może Jillian woli dla odmiany coś bez

alkoholu?" albo: „Howard, kochanie, powiedz, że kolacja

gotowa" lub też „Kipling, zapytaj gości, jakie mięso podać,

czy ma być mocno wypieczone?"

Najwyraźniej Howard i Kipling byli przyzwyczajeni do

tej maniery, a Eleanor skoncentrowała uwagę przede wszy­

stkim na J.R. Natomiast zarówno Jack, jak i Jill czuli się

zakłopotani. Żadne z nich nie wiedziało, jak odpowiadać.

Czy mieli mówić: „Howard, niech pan zechce powiedzieć

pani Agnes, że mięso jest wspaniałe", czy raczej należało

zwracać się do Agnes, ignorując fakt, że nie zareaguje

bezpośrednio?

Ale było to najmniejsze zmartwienie. Znacznie bardziej

niepokoiło ich zapowiedziane przybycie Jacka Harringto-

na. Jack miał pewien pomysł. Zrealizowanie go wymagało

precyzji i sprzyjających okoliczności. Na razie nie można

było tego zrobić.

Najbardziej zirytował Jacka fakt, że Kipling zaczął oka­

zywać wyraźne zainteresowanie Jill. Czy był, jak Jack,

prawdziwie oczarowany młodą kobietą, czy pragnął raczej

odzyskać łaski rodziny i dostęp do konta? Na razie nie

można było tego rozstrzygnąć. W każdym razie zaloty Ki-

plinga były dla Jacka nie do zniesienia. O dziwo, Jill nie

okazywała najmniejszej oznaki zniecierpliwienia. Howard

i Agnes byli zadowoleni rozwojem sytuacji. Również Elea-

nor było to na rękę. Doszła do wniosku, że zdoła skoncen­

trować na sobie uwagę J.R. W każdym razie czyniła wysił­

ki w tym kierunku. Martwiło ją, że J.R. tak bardzo niepokoi

się o siostrę. Uważała, że dla obydwojga byłoby dobrze,

gdyby Jill znalazła sobie adoratora. I wyglądało na to, że

właśnie to się stało. Eleanor poczuła ukłucie zazdrości. Nie

dlatego, żeby uważała syna Augusta za bardziej atrakcyjne­

go od J.R., ale nie ulegało wątpliwości, że pewnego dnia

Kipling przejmie po ojcu interesy. Odpowiednia pozycja

towarzyska nie była dla Eleanor bez znaczenia.

August rozplanował miejsca przy stole w taki sposób,

aby przy kolacji Kipling i Jill siedzieli obok siebie. Jack

i Eleanor mieli usiąść po drugiej stronie, natomiast on sam

i jego żona u szczytu stołu. Zanim podano potrawy, August

poinformował, że Kipling podejmie pracę w fundacji. Za­

jmie się nowym działem, który będzie przyznawał stypen­

dia dla autorów wartościowych projektów artystycznych.

- Projekty te, rzecz jasna - dodał August z całą mocą

- będą musiały cechować się pewnymi walorami społecz­

nymi.

- Przypuszczam - wtrącił Kipling z uśmieszkiem - że

autorzy graffiti nie mają po co składać wniosków.

August rzucił Jill nerwowe spojrzenie.

- Liczę na to, że twoje informacje i opinie pomogą

Kiplingowi. - Popatrzył na zegarek. - Chciałbym, aby

Kipling poznał także Jacka Harringtona. Wystartował

w fundacji wspaniale. Będzie świetnym przykładem dla

Kiplinga.

- Nie mogę się doczekać poznania pana Harringtona.

- Uśmiechnął się Kipling pod nosem.

- Nigdy nic nie wiadomo. Może akurat przypadniecie

sobie do gustu. - Na twarzy Jacka pojawił się grymas.

Jill wyglądała przez moment na poirytowaną, ale szybko

się opanowała.

- A więc- zwróciła się do Kiplinga poprawiając się na

krześle - musisz być podekscytowany tym wszystkim.

- To wszystko może okazać się bardziej ekscytujące,

niż oczekiwałem. - Posłał jej uwodzicielskie spojrzenie.

Podczas kolacji Kipling ze swadą opowiadał obecnym

o pobycie w Paryżu w środowisku cyganerii artystycznej,
o wyczynach na uniwersytecie w Yale i o wybrykach
w szkole. Wspomnienia adresowane były do wszystkich,
ale miały bawić i zadziwiać przede wszystkim Jill.

Podczas nie kończących się popisów Kiplinga Jill oka­

zywała mu zainteresowanie, aby poirytować Jacka, ale
w gruncie rzeczy maskowała nudę. Zazdrość męża spra­
wiała jej odrobinę satysfakcji.

- Pamiętasz, tato, jak mnie zawiesili w Exter?

August rzucił synowi groźne spojrzenie i zwrócił się do

Jill:

- Kipling był niewątpliwie niesfornym chłopcem, ale to

oczywiście dowodzi jego niezależności i odwagi.

Agnes odchrząknęła dyskretnie i zwróciła się do męża:

- Nie zapomnij powiedzieć Jill, kochanie, że Kipling

cierpiał na zaburzenia tarczycy, co z pewnością wywarło
wpływ na jego zachowanie w dzieciństwie.

Howard popatrzył na żonę złym wzrokiem.

- Chłopiec jest i był zawsze zdrowy jak byk, Agnes.

Lekarz, do którego z nim poszłaś, to znachor.

- Zatem dlaczego - Agnes parsknęła nerwowym śmie­

chem - poleciła go nam twoja rodzona siostra, kochanie?

August zarechotał z aprobatą, jak gdyby Agnes dostar­

czyła mu argumentu dowodzącego jego racji.

Kipling nachylił się ku Jill.

- Moja biedna matka zawsze bardzo się mną przejmo­

wała, Jill. Mogę mówić do ciebie

)t

Jill"? - zapytał uwodzi­

cielsko. - Czy może wolisz„Jilly"?

- Ona woli„Jillian" - wtrącił się Jack.

Eleanor uścisnęła lekko jego ramię.

- Ale przecież, J.R., sam mówisz do niej, Jiłl".
- To co innego - zarumienił się Jack. - Jesteśmy...

rodziną.

- Biedny J.R. - Eleanor uśmiechnęła się do Kiplinga.

- On zawsze tak martwi się o swoją siostrę, jak twoja

matka o ciebie, Kip.

- Ja nie martwię się o Jiłl... Jillian - zaprotestował

Jack. - Po prostu znam jej upodobania.

- A więc- uśmiechnął się rozbrajająco K i p - powiedz

mi, J.R., jakie są upodobania Jilly.

Jack poczuł, że tężeją mu mięśnie twarzy. To drań! Ja

mu d a m - Jilly!

- Może sam zapytasz o to Jillian? - Był tak wściekły,

że zapomniał o nosowym, zachodnim akcencie.

Na szczęście nikt tego nie zauważył.
Kipling przechylił głowę w łobuzerski sposób i niebie­

skimi oczyma wpatrywał się w Jiłl.

- Brat niepokoi się o ciebie, prawda?
- Nie wiesz, jacy są starsi bracia? - uśmiechnęła się

Jill.

- Jako jedynak nie wiem.- Kipling August brał rzeczy

dosłownie. Jak na artystę, wyobraźni miał niewiele.

- Mogę ci zdradzić, Kipling, że Jillian lubi uczciwość,

szczerość i prawość - odezwał się Howard August z peł­
nym przygany spojrzeniem, które mówiło: Jeśli chcesz tej
kobiety równie mocno jak powrotu do naszych łask, musisz
wziąć się do roboty.

Jack patrzył w milczeniu, jak Kipling nerwowo kładzie

rękę na dłoni Jill.

- Wspaniale, Jilly. A czego nie lubisz?
- Lodów czekoladowych.

Wszyscy parsknęli śmiechem. Z wyjątkiem Jacka.

- Czy możemy zaprosić naszych gości do salonu na

kawę, kochanie? - spytała Agnes.

- Miałem nadzieję - Howard rzucił okiem na zegarek

- że Harrington zdąży przed końcem kolacji.

- Może coś go zatrzymało - powiedziała Jill, posyłając

ukradkowe spojrzenie Jackowi.

- Mam nadzieję, że nie-odparł August cierpko.- Har­

rington wie, jak bardzo zależało mi na tym, aby poznał

Kiplinga. Ponadto jeśli ktoś się umawia...

- Proszę nie niepokoić się o Harringtona. - Jack błys­

nął okiem Supermana w stronę Jill. - Zapewnił nas zosta­
wiając swoją walizkę, że przyjedzie tu, choćby się paliło
i waliło.

August wstał od stołu. Za nim pozostali uczestnicy ko­

lacji.

- Może panie zechcą łaskawie przejść do salonu. Pa­

nów zapraszam do gabinetu na cygaro. Jedno cygaro dzien­
nie, to wszystko, na co Agnes mi pozwala. Lubię je palić po
kolacji. Kipling? J.R.?

Kipling uśmiechnął się protekcjonalnie.

- Rzuciłem papierosy, ale nie mam nic przeciwko temu,

żeby zapalić jedno z twoich importowanych cygar, tato.

- A ja - powiedział z zakłopotaniem J.R. - obawiam

się, że jestem cholernie uczulony na dym. I szczerze mó­
wiąc, jestem też trochę zaziębiony i jeśli nie macie nic
przeciwko temu, poszedłbym do łóżka.

- Och, J.R., przecież jest dopiero wpół do dziesiątej

- zaprotestowała Eleanor.

- Wyglądasz rzeczywiście trochę mizernie - orzekła

Jill dotykając jego policzka. Chociaż nie akceptowała tej

niedorzecznej, podwójnej gry, nie mogła pozostawić Jacka
bez pomocy.

Jack uścisnął jej dłoń, uśmiechając się nie całkiem po

bratersku. Na szczęście nikt poza Jill nie przyglądał się jego
twarzy.

- Ma gorączkę?- zapytała Eleanor z niepokojem.
- Tak. Tak sądzę. Niewysoką, ale sen dobrze mu zrobi

- odparła Jill zdecydowanym tonem.

- Ależ oczywiście, Howard, powinniśmy pozwolić

chłopcu pójść do łóżka - włączyła się Agnes.

- Tale, tak, naturalnie - powiedział Howard.

- Zaprowadzę cię do twego pokoju, dobrze? - zapro­

ponował Kipling.

- Dziękuję. - Jack objął braterskim gestem Jill. - Nie

siedź zbyt długo, siostrzyczko, sama pociągasz nosem.

- Nic dziwnego.- Eleanor odezwała się uniżonym gło­

sem. - Musiałaś się trochę przeziębić na gzymsie podczas
śnieżycy wczorajszej nocy, Jillian.

Jill zmroziła ją wzrokiem.
- Interesujące - uśmiechnął się Kipling.
- O czym rozmawiacie, Jillian? - z groźną miną zapy­

tał Howard Wendell August.

- E, to nic takiego - mruknęła Jillian rumieniąc się.

Lady Godiva na wietrze czułaby się mniej obnażona.

- Eleanor lubi dramatyzować - zareagował ostro Jack.
- Ale...- zaczęła Eleanor.
- Jeśli Jilly nie podejmuje tego tematu, zostawmy to

- powiedział gładko Kipling.

Jill uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością. Jack za­

ciął usta. Uznał, że zasługuje na co najmniej taki sam
uśmiech.

- Więc cóż, J.R. - zaofiarował się Kipling - pokażę

panu drogę do pańskiego pokoju.

Jack podziękował Agnes za wspaniałą kolację i wyszedł

z synem Augusta.

- Podoba mi się pańska siostra, J.R. - zaczął Kipling,

kiedy szli szerokimi, krętymi schodami na drugie piętro.

- Zauważyłem - mruknął Jack.
- I co śmieszniejsze, byłem z góry bardzo źle do niej

nastawiony.

- Czyżby?
- Tak, ojciec opowiadał mi o niej praktycznie od chwili

powitania na lotnisku. Jaka jest wspaniała, zdolna, odpo­
wiedzialna, jak bardzo można na niej polegać. Spodziewa­
łem się, że to jakaś nieciekawa stara panna bez odrobiny
gustu.

Jack oblizał wysuszone wargi.
- No cóż, podoba mi się siostra, lubię ją... ale to nie jest

typ femme fatale - odezwał się.

- Po kilku drobnych korektach mogłaby być - zaopo­

nował Kipling i uśmiechnął się szeroko do Jacka. - Jest
pan jej bratem, J.R. Zapewne nie dostrzega pan tego, co ja

widzę. Ale powiem panu coś, czego ani pan, ani ludzie tacy

jak mój ojciec nie spostrzegają. W oczach Jilly płonie

ogień. Gdyby tylko odrzuciła dotychczasową pozę, czło­
wieku, iskry fruwałyby nad całym miastem.

Jacka ogarnęła wściekłość.
- Jill nie pragnie płonąć. - Chyba że z miłości do

mnie, dodał w myśli.

- Ja wiem, że bratu nie powinienem mówić pewnych

rzeczy, ale nie zna pan, jak sądzę, prawdziwej Jilly. - Ki­
pling otworzył drzwi do pokoju Jacka.

Jack był bardzo wzburzony, ale pohamował się. Miał na

razie coś ważniejszego do zrobienia.

- Widzę, że lokaj pomylił walizki, moją i Harringtona

- rzekł zwykłym głosem pokazując czarną torbę.

- Nic nie szkodzi, pokój Harringtona jest tuż obok,

przeniosę ją.

- Nie, proszę się nie fatygować. Ja sam się tym zajmę.

Niech pan wraca do ojca na cygaro.

Kipling uśmiechnął się. Jack wiedział, że to nie cygaro

ciągnie go na dół. Miał teraz szansę na zawarcie bliższej

znajomości z Jilly. Nie będzie już czuł na karku oddechu

starszego brata.

Jack odpowiedział uśmiechem.

- W porządku, zatem dobrej nocy. Mam nadzieję, że

pańska rodzina nie będzie miała nic przeciwko temu, jeśli

sobie pośpię dłużej. Nie jadam śniadań.

Uśmiech Kiplinga stał się jeszcze szerszy. Cały ranek we

dwójkę z Jilly...

- Niech pan śpi tak długo, jak długo ma pan ochotę,

J.R...

Jack przyjrzał się sobie w lustrze. Włosy zaczesane do

góry, bez przedziałka, na nosie sowie okulary, ciemnonie­

bieski, nieciekawy garnitur, mocno wykrochmalona, biała

koszula, czerwony krawat. Włożył na siebie szary, wełnia­

ny płaszcz, zawiązał szaro-czarny szalik.

Musiał teraz wydostać się z domu nie zwracając niczyjej

uwagi. Wiedział, że August i syn są w gabinecie. Drzwi

były najprawdopodobniej zamknięte, żeby dym z cygar nie

rozchodził się po całym domu. Kobiety wróciły do fronto­

wego salonu. Jill miała dopilnować, żeby się stamtąd nie

ruszały. Pozostał kucharz, który mógł zmywać naczynia

i robić kawę w kuchni. I lokaj. Z nim był największy kło­

pot, ponieważ mógł znajdować się wszędzie.

Jack popatrzył przez okno. Było umieszczone dość wy­

soko. Żadnych krat, żadnych rynien.

Uchylił drzwi. W zasięgu wzroku nie było nikogo. Na­

leżało zejść szybko i cicho po schodach, przejść przez

główny hol i znaleźć się za drzwiami. W taki sposób, aby

nikt tego nie zauważył.

Wziął głęboki oddech i ruszył patrząc ponad balustradą,

aby mieć pewność, że nikt nie wygląda na korytarz. Jak na

razie wszystko szło dobrze.

Przyspieszył i znalazł się na dole. Należało teraz poko­

nać odcinek drogi do drzwi wyjściowych.

Trzymał już rękę na klamce, gdy wtem usłyszał za sobą

kroki. Nie było żadnej kryjówki. Odwrócił się i zobaczył

lokaja przechodzącego z salonu do pokoju stołowego.

Gdybym rzeczywiście był Supermanem, pomyślał Jack

rozpaczliwie. Widok obcego mężczyzny u drzwi wywołał

zdumienie lokaja.

- A... halo - wyjąkał Jack. Miał zamiar powiedzieć

coś na temat nie zamkniętych drzwi. Ale przecież nikt w tej

okolicy nie trzymał drzwi otwartych.

Na twarzy lokaja pojawiła się groźna mina.

- Jakim sposobem...

Nagle z salonu wybiegła Jil1-

- Wszystko w porządku. Państwo Augustowie oczeku­

ją pana Harringtona. To ja go wpuściłam. Zauważyłam go,

gdy wychodziłam z garderoby. Właśnie miałam wszystkich

zawiadomić, że przyjechał.

Podbiegła do Jacka.

- Myśleliśmy wszyscy... że już nie przyjedziesz, Jack.

Obawiam się, że jest już po kolacji... Zdejmij płaszcz.

Właśnie siadamy do deseru i kawy.

Odwróciła się do lokaja:

- Proszę powiadomić pana Augusta i Kiplinga, że przy­

jechał Jack Harrington. Mam wrażenie, że są w gabinecie.

Chodźmy, Jack, zaprowadzę cię do salonu i przedstawię

pani August.

Lokaj wzruszył lekko ramionami, skinął głową i udał się

do gabinetu, aby spełnić życzenie Jill.

Kiedy zniknął, popatrzyła na Jacka z przygnębieniem.

- Na twoim miejscu wypiłabym kawę, zjadłabym de­

ser, pożegnałabym się ze wszystkimi i wyszła. Ale jesteś
tak sprytny, że z pewnością dasz sobie świetnie radę.

- To prawda, Jillian - powiedział Jack z udawanym

wyrzutem. - Umowa jest umową, jak powiada nasz sza­
nowny gospodarz. Na dobre i na złe.

Rozdział

10

- Jak to możliwe, że wpakowałam się w taką niedorze­

czną sytuację? - zastanawiała się Jill. W ciągu minionych

godzin jej przerażenie rosło z minuty na minutę.

Niby brat przemieniał się w kolegę, aby za chwilę zno­

wu wejść w skórę brata. A tak naprawdę był przecież jej

ślubnym małżonkiem! Ogarniał ją strach na myśl, że

w pewnym momencie Jackowi powinie się noga i że ktoś

z obecnych zacznie coś podejrzewać. Jack nie mógł prze­

cież pojawiać się w tym samym miejscu i czasie, co J.R.

Ballard.

Nerwy Jill były napięte do ostatnich granic. Na domiar

złego Kipling August ostentacyjnie ją adorował. W nor­

malnych warunkach nie miałaby żadnych trudności

z utemperowaniem zalotów Kiplinga, ale obecność Jacka

pod jedną z dwu postaci wprawiała ją w stan takiego zde­

nerwowania, że Jill z trudem robiła dobrą minę do złej gry.

Kiedy w sobotę późnym popołudniem przebierała się do

kolacji, rozległo się pukanie do drzwi.

- Kto tam? - zapytała ostrożnie spodziewając się albo

J.R., albo Jacka. Tymczasem dobiegł ją zza drzwi głos

Kiplinga:

- Mogę chwileczkę porozmawiać z tobą, Jilly?

„Jilly". Co najmniej dziesięć razy prosiła go, aby się tak

do niej nie zwracał.

- Ubieram się. Zobaczymy się na dole.

- Proszę, Jilly. Wrzuć coś na siebie, to nie potrwa długo.

- No... dobrze, chwileczkę... - Włożyła flanelowy

szlafrok na nagie ciało, mocno zawiązała pasek i otworzyła

drzwi.

Kipling stał w progu uśmiechając się szeroko. Blond

kosmyk wisiał mu nad czołem.

Wszedł szybko do środka, zrobił krok w jej stronę i wy­

ciągnął rękę do włosów Jill. Nie zdążyła ich związać.

- Powinnaś zawsze nosić fryzurę taką, jak teraz. Jest

cudowna- wymamrotał.

Jill odgarnęła luźne pasma w tył głowy.

- Nigdy się tak nie czeszę... nie znoszę bałaganu... nie

lubię wyglądać nieporządnie - mówiła tonem pedantki.

Kipling zamknął za sobą drzwi.

- Zauważyłaś, że ani przez chwilę nie udawało mi się

być sam na sam z tobą, Jilly?

- Naprawdę? - Na jej twarzy pojawił się bezbarwny

uśmiech.

Spróbował raz jeszcze kładąc obydwie ręce na ramio­

nach Jill. Zmierzył ją pociągłym spojrzeniem.

- Tak. Jeśli nie siedzi nam na karku twój brat, to ten

ponury naukowięc, Hanington, zanudza nas bez końca

swoją pracą w fundacji. Nie mogę uwierzyć, że ojciec rze­

czywiście życzy sobie, abym korzystał ze wskazówek tego

męczącego bałwana.

Chociaż Jill była zła na Jacka za całe to zamieszanie, to

mimo wszystko nie zamierzała pozwalać, aby ktokolwiek

krytykował jej męża.

- To nie jest bałwan - powiedziała ostro.
- Przecież nie lubisz tego typa.
- Nie. - Jill przełknęła głośno ślinę. - Ale on... ma

dobre intencje. Bardzo dobre. - Zamknęła oczy. Wiedzia­

ła, kto jest największym bałwanem w całej tej farsie. Ona

sama.

Kip, zdaje się, był innego zdania. Uśmiechnął się do niej

ciepło, pojednawczo.

- Dobrze, już dobrze, przepraszam, że tak się o nim

wyraziłem. Jeśli go lubisz, Jilly, dam mu szansę. Postaram

się poznać go lepiej.

- Nie, to znaczy... macie obydwaj... bardzo mało

wspólnego.

- To nieprawda, mamy coś wspólnego. Ciebie.
- Mnie? Co to ma znaczyć?

- Sądzę, że ten biedak, Harrington, podkochuje się tro­

szkę w tobie, Jilly. Nie mów mi, że tego nie zauważyłaś.

- Nie, nie. To niemożliwe. Ja... prawie go nie znam. To

znaczy pracujemy razem, ale to wszystko. Między nami nic

nie ma, między Jackiem i mną czy między...

- Nie przejmuj się, nie mówiłem, że łączy cię coś z Har-

ringtonem. Nie jest przecież w twoim typie.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - Zajęła pozycję

obronną, lecz zaraz się zmitygowała.

- Potrzebny ci mężczyzna... bardziej energiczny...

bardziej uduchowiony. - Uśmiechnął się głupawo.- Fizy­

cznie bardziej witalny.

Jill cofnęła się nerwowo.
- Kipling, nie powinieneś mówić do mnie w ten sposób.
- Dlaczego, Jilly?

Ponieważ jestem mężatką. Dlatego, idioto, dodała

w myśli.

- Prawie się nie znamy, Kipling- powiedziała szorstko

biorąc spinkę z toaletki. Wpięła ją we włosy, włożyła oku­

lary i starała się wyglądać tak jak typowa stara panna.

Surowa i nieprzystępna. - Muszę ci coś wyznać.

Na jego twarzy pojawił się wyraz zaciekawienia i pod­

niecenia.

- Tak, Jilly, możesz mi zaufać.

Złożyła przed sobą ręce i postanowiła zabawić się jego

kosztem.

- Wiem, dlaczego to robisz, Kipling.

- Co robię?

Czy był aż tak tępy, czy po prostu chciał wprawić ją

w zakłopotanie?

- Mam wrażenie, że chcesz, abym pomyślała... - nie

tak łatwo było to powiedzieć, ale praktycznie wszystko

było trudne od dnia ślubu - ... że czujesz do mnie coś

więcej, niż jest w istocie.

Kipling zrobił zdziwioną minę.

- Chcesz powiedzieć, że...

- Tak.

- Ale ja czuję, Jilly.

- Nie. Nie czujesz.

- Owszem, czuję - podkreślił.

- Nie, twój ojciec...

Kipling wyglądał na zaszokowanego.

- Mój ojciec też się w tobie podkochuje?

- Wielkie nieba, nie. Nie, proszę. Staram się ci powie­

dzieć, że wiem, iż twój ojciec chciałby, abyśmy... ty i ja...

obydwoje... zaczęli się ze sobą spotykać.

Uśmiechnął się pokazując lśniące, białe zęby.

- Możesz wierzyć lub nie, ale po raz pierwszy w życiu

jesteśmy z ojcem tego samego zdania.

- Naprawdę...
- Tak, to prawda - przerwał jej. - Mówiłem twemu

bratu, że jestem przekonany, iż mój ojciec zamierza dać
mnie jakiejś strasznej i beznadziejnej starej pannie w śred­
nim wieku. Nie mogłem wprost uwierzyć memu szczęściu,
kiedy zobaczyłem ciebie.

- Powiedziałeś to wszystko...J.R.? - zapytała Jill ner­

wowo. Nic dziwnego, że zachowywał się jak ogar.

- Och, tak - uśmiechnął się Kipling fałszywie. - Nie

sądzę, aby był zadowolony.

- Chyba nie był - zgodziła się cicho Jill.
- Wiem, że twój brat odnosi się do mnie podejrzliwie.

Mogę zrozumieć, jak się czuje. Gdybyś była moją siostrą,
też starałbym się uchronić cię przed jakimś nicponiem. Ale

ja naprawdę chcę się ustatkować i zająć biznesem. Jeśli

tylko J.R. przekona się, że jestem człowiekiem poważnym
i odpowiedzialnym, mam pewność, że zdobędę jego sym­
patię.

- Nie liczyłabym na to.
- Ale najpierw muszę zdobyć twoją sympatię, Jilly.

- Kipling uśmiechnął się prowokująco i ruszył raz jeszcze
przez pokój w jej stronę.

- Sądzę, że będzie lepiej, jeśli teraz zostawisz mnie

samą - zareagowała ostro cofając się. - Ja naprawdę mu­
szę ubrać się do kolacji. Twoja matka zapowiedziała, że
chciałaby nas wszystkich widzieć na koktajlu o siódmej.

- Jilly...
- Proszę, naprawdę musisz wyjść.
- Ale zdradź mi - nie dawał za wygraną - czy mam

szansę?

Jill dobrze wiedziała, że stanowcze „nie" nie przypadnie

do gustu Augustowi seniorowi, więc uśmiechnęła się
uprzejmie i powiedziała:

- Obawiam się, Kip... ja podchodzę do takich kwestii

bardzo powoli i ostrożnie. Nigdy nie działam... impulsyw­

nie. Zwłaszcza w sprawach osobistych.

- Rozumiem. - Kip chwycił jej dłoń. - Świetnie.

Świetnie. Nie będę cię popędzać.

- I... mam... brata... z którym muszę się liczyć.

- Nie przejmuj się bratem - rzucił pewnym siebie gło­

sem. - Zostaw wszystko mnie. - Nagle dłoń Kiplinga

znalazła się na jej karku. - Jilly, mogę cię pocałować? Raz?

- Nie. - Było to energiczne, nie budzące wątpliwości,

męskie „nie" rozzłoszczonego J.R., który nagle otworzył

drzwi.

- J... J.R... - Zdumiona Jill próbowała złapać oddech.

- Uspokój się, starszy bracie - warknął Kipling.

- To ty się uspokój, Kipper. A może będzie lepiej, jak

weźmiesz zimny prysznic - zaproponował Jack z pogróż­

ką w głosie.

- Na miłość boską, J.R. - Jill z trudem panowała nad

sobą. - Przestań zachowywać się jak jakiś wściekły...

- Starszy bracie? - wszedł jej w słowo Jack. - Dobrze,

że nie ma tu mamy i taty. Nie wiem, co by było, gdyby

zobaczyli cię w sypialni z mężczyzną, którego prawie nie

znasz. Sprawiłaś mi zawód.

Jill myślała, że skręci mu kark, od razu, na miejscu. Ale

Kipling, starając się zdobyć sympatię J.R., zaczął bełkotać,

że to jego wina i że chciał jedynie zapewnić Jill o tym, jaką

jest wspaniałą kobietą. Przysięgał, że nie stało się nic nie­

właściwego.

Jack ściskał dłońmi skronie.

- Cała ta sprawa przyprawiła mnie o jedną z tych stra­

szliwych migren. Muszę się położyć. - W jego głosie po­

brzmiewała tragiczna nuta. - Jill przeproś w moim imieniu

państwa Augustów. Ty wiesz, jakie są te bóle głowy. To

potrwa kilka godzin.

Cała ta maskarada ciągnęła się już zbyt długo.

- J.R...- Jill zwróciła się do Jacka:- Myślę, że będzie

najlepiej, jeśli spakujesz rzeczy i wrócisz do domu jeszcze

dzisiejszej nocy.

- Nie bądź tak niemiła dla brata, Jilly - wtrącił się Kip.

- Nie widzisz, że naprawdę cierpi?

Cierpi? To ja wpadłam w pułapkę, uzupełniła Jill w my­

śli.

- Kipling, możesz nas zostawić samych? Chcę poroz­

mawiać chwilę z bratem.

- Nie teraz, Jill. - Jack skrzywił się z bólu. - To złośli­

wa migrena. Zejdę na dół później i wtedy porozmawiamy.

- Przyniosę ci coś na ten ból głowy, J.R. - Kipling

klepnął go przyjaźnie po ramieniu. - Aspirynę? A może

coś mocniejszego?

- Dzięki, aspiryna... mogłaby pomóc.

Jill patrzyła z niemą wściekłością, jak wychodzili oby­

dwaj z jej pokoju. To ona powinna mieć migrenę. Cóż

byłoby w tym dziwnego?

- Dokąd idziesz, Eleanor? - zapytała Jill asystentkę,

która po kolacji zabierała się do wyjścia.

- Na górę, zobaczyć, jak się czuje J.R. Może chciałby,

żebym mu przyniosła coś do zjedzenia?

- Och, nie. - Jill zerwała się z krzesła. - On... nigdy

nie je, kiedy ma migrenę. Dostałby... mdłości.

- Ja dobrze wiem, jak on się czuje - mruknął Jack.

Jill posłała mu ponure spojrzenie.

- Pan też miewa migreny? - spytał Howard.

- Niezbyt często- odparł Jack.- Najlepiej je przespać

- uśmiechnął się nieśmiało do Eleanor - i J.R. najpra­

wdopodobniej to właśnie robi. Nie sądzę, aby budzenie go

było najmądrzejszym pomysłem.

- Oczywiście, że nie - zgodził się chętnie Kipling. -

Dajmy mu pospać.

Jack nie mógł powstrzymać słabego uśmiechu. Biedny

Kipling wyobrażał sobie, że jeśli J.R. leży opatulony w łóż­

ku, to można będzie zaryzykować drugie „podejście" do

jego siostry. Najpierw jednak musi się pozbyć tego nudne­

go Jacka Harringtona.

Howard August wstał od stołu.
- Zapalimy, panowie?
- Nie dzisiaj, tato. Myślałem o tym, żeby zaprosić Jill

- wziął ją za rękę - na drinka i tańce do klubu.

- Wspaniale. - Jack poderwał się i wziął za rękę Elea-

nor. - Chodźmy razem.

- Nie, dziękuję - wtrąciła Eleanor. - Zostanę w domu

na wypadek, gdyby obudził się J.R. Być może będzie cze­

goś potrzebował...

- Panie Howardzie, pani Agnes - zwrócił się do nich

Jack z desperacją w głosie. - A może państwo także się

wybiorą?

Agnes wyglądała na osobę, która może by i uległa, ale

Howard uciął krótko:

- Nie, nie. Zostawmy drinki i tańce młodym.
- Dobrze więc. - Jack zatarł ręce. - Pójdziemy we

trójkę. - Uśmiechnął się do Kiplinga i Jill.

- Przykro mi, stary, ale mój porsche jest dwuosobowy.
- Możemy wziąć samochód Jillian.
- Nie masz niczego do omówienia z panem Harringto-

nem, tato? - Mrugnął do ojca Kip.

- A propos- August senior był bardzo zadowolony, że

Jill wzbudziła takie zainteresowanie syna i chemie objął

Jacka ramieniem. - Znasz stare powiedzonko: Dwoje to

towarzystwo, troje to tłum?

Jill uśmiechnęła się do Jacka złośliwie. Ostatnia rzecz,

na jaką miała ochotę, to więczór z Kiplingiem Augustem,

ale uważała, że Jack powinien wypić piwo, którego sam

sobie nawarzył, urządzając jej upokarzającą scenę w sy­

pialni. Wzięła pod rękę Kiplinga:

- Powiedz mojemu bratu, Jack, jeśli go zobaczysz dziś

więczór, aby nie czekał na nas, kiedy się obudzi.

- Jest pan rozkojarzony, Jack. - Howard August spo­

jrzał na niego srogim wzrokiem.

- Przepraszam, sir. Trochę boli mnie głowa. Być może

zaraziłem się grypą od J.R. - Jack próbował bezskutecznie

powstrzymywać ziewanie.

August udał, że tego nie zauważył i pochylił się w fote­

lu.

- Powiedz mi, jak mężczyzna mężczyźnie, czy sądzisz,

że te iskry między Kiplingiem i Jillian wywołają płomień?

- Iskry? - Jack celowo spojrzał na Augusta bezmyśl­

nie.

- Nie powiesz chyba, że nie zauważyłeś?

- Przykro mi, sir.

- Owszem, owszem. Podobają się sobie nawzajem.

- Nie za wcześnie na takie wnioski? Przecież oni pra­

wie się nie znają.

- Mój syn nigdy nie traci czasu, gdy idzie o sprawy

sercowe, drogi chłopcze. A co się tyczy Jillian, nigdy nie

widziałem jej tak podekscytowanej i roztargnionej. Jeśli to

nie skutek wzajemnego zainteresowania, to czym to wytłu­

maczysz?

- Niestrawnością- mruknął Jack.

- Nonsens. - August zachichotał. - Myślę, że to coś

najlepszego, co mogło im się przydarzyć. I mam zamiar

zrobić, co się da, aby podsycić ogień, jeśli pan pojmuje mój

cel, Harrington.

- To znaczy, sir - Jack wstał trzymając się za brzuch -

chciałem powiedzieć, że to ja mam atak niestrawności.

- Ruszył w kierunku drzwi. - Obawiam się... że rzeczy-

wiście będę musiał... pana przeprosić. - Chwycił za klam­

kę. - Czy możemy przełożyć naszą dyskusję na jutrzejszy

ranek?

- Tak przypuszczam. - August przyglądał mu się

z zainteresowaniem. - Z pewnością męczy to pana od

chwili przyjazdu. Jest pan jakiś nieswój, Harrington.

- To prawda, jestem nie w sosie, sir - wyznał Jack i z

uśmiechem wdzięczności na twarzy wyszedł z pokoju.

Eleanor szła schodami w górę. Pospieszył za nią.

Uśmiechnęła się z roztargnieniem:

- Idę sprawdzić, co tam z J.R. Jeśli zbudził się i czuje

się lepiej, może zechce pójść do klubu?

- Myślisz? - Oblicze Eleanor rozjaśniło się. - Po mi­

grenie?

- Na twoim miejscu - rzucił jej ukradkowe spojrzenie

- włożyłbym więczorową suknię i poszedłbym sprawdzić,

czy J.R. nie ma ochoty na tańce.

Eleanor oblizała wargi i poklepała Jacka po plecach.

- Dobry pomysł, dziękuję. Mam taką wspaniałą, czer­

woną suknię...

- Zakład - wyszczerzył zęby - że J.R. się nie oprze.

- Masz rację, Jack. I nie wyglądaj tak kiepsko, kiedy

masz kłopoty żołądkowe.

- Tak? Dziękuję bardzo, Eleanor, popracuję nad tym.

Jej spojrzenie nie pozostawiało wątpliwości, że będzie

musiał popracować bardzo ciężko. Młoda kobieta radośnie

pospieszyła do pokoju, aby przebrać się w czerwoną suk­

nię.

Zanim zapukała do sypialni J.R., przeobrażenie Jacka

już się dokonało.

- Ach, J.R., wyglądasz wspaniale - pochwaliła Elea­

nor. - Musisz czuć się lepiej.

- Znacznie lepiej, zwłaszcza teraz - odparł Jack zna­

czącym tonem. - Ta sukienka to bomba.

- E, po prostu coś, co miałam pod ręką.
- To jest sukienka na party - pochylił się ku niej - ale

wątpię, czy na party Augusta.

- Mam pomysł. - Eleanor roześmiała się przejęta. -

Kipling i Jillian pojechali do klubu parę minut temu. Przy­
łączmy się do nich. Jillian pojechała sportowym samocho­
dem, więc możemy wziąć jej auto. Potańczymy, wypijemy
parę drinków...

- Nic już nie m ó w - Jack wyglądał na rozpromienione­

go. - Do licha...

Kiedy znaleźli się u szczytu schodów, Eleanor nagle się

zatrzymała.

- Poczekaj. Zajrzę do Jacka Harringtona, może wybie­

rze się z nami. Już wcześniej miał na to ochotę, ale Howard
zatrzymał go na rozmowę o interesach.

Jack chwycił ją za rękę, kiedy odwróciła się, żeby pójść"

do jego pokoju.

- Ja sprawdzę. Zejdź na dół i weź nasze płaszcze.
- Dobrze- zgodziła się wzruszając ramionami, ale sta­

ła i dalej patrzyła na Jacka.

- Harrington?- Jack zapukał do drzwi. - Nie śpisz? Tu

J.R. Eleanor i ja idziemy do klubu. Chcesz iść z nami?
- Przystawił ucho do drzwi i uśmiechnął się do Eleanor,

udając, że słucha odpowiedzi Harringtona.

- Nie chce iść? - spytała.
- Niestrawność. - Jack zrobił współczującą minę.
- Poczekaj, mam tabletki w pokoju. Dam mu. - Zeszła

kilka stopni, ale Jack podniósł rękę.

- O co chodzi, Jack?

Pauza.

- W porządku. Jesteś pewien?
Pauza.
- Zatem do zobaczenia rano. - Jack podszedł do Elea-

nor i poprowadził ją za rękę na dół po schodach. - Ma
tabletki. Właśnie zażył. Mówi, że potrzeba mu jedynie snu.

- Dziwny facet ten Harrington - zadumała się Eleanor.
- Niezbyt komiczny. - Jack spojrzał na nią wesoło.
- Gdyby zrobił coś ze swoim wyglądem- zachichotała

Eleanor. - I nie był tak przejęty swoją pracą i tak niezdarny
w towarzystwie, mógłby być... nawet atrakcyjny.

- Za wiele oczekujesz od tego biedaka - uśmiechnął

się przebiegle Jack.

Eleanor patrzyła na Jacka figlarnie. Ćwiczyła to spojrze­

nie przed lustrem przez kilka dni.

- Nie każdy mężczyzna może być takim szczęściarzem,

jak ty, J.R., i tak dobrze się prezentować. Bardzo dobrze.

- Och, nie. Musiałem włożyć w to pewien wysiłek -

mruknął Jack.

- Wspaniale tańczysz, Jilly. - Kipling wirował z nią

w rumbie po szerokim parkiecie Meadowbrook Country
Club.

- Nie tańczę zbyt często - odparła. Rzadko kiedy tań­

czyła przed Tobago. I w ogóle potem. Ale na Tobago - całą
noc.

- To będzie niezła zabawa, ta wspólna praca w fundacji

- wyszeptał jej do ucha i mocniej przycisnął.

- A co z twoim malarstwem?
- E, malarstwo, mój ojciec uważa, ze sztuka to błaha

rozrywka.

- Wydawało mi się, że do pewnego stopnia jesteś dum­

ny z tego, iż nie myślisz tak jak ojciec.

- Ojciec myśli tylko o tobie. I ja też. - Zaśmiał się

zmysłowo, kierując swój gorący oddech prosto w jej ucho.

- Ty mnie nawet nie znasz.
- Mam zamiar cię poznać, Jilly. Począwszy od dzisiej­

szego dnia będziemy się bardzo często widywać.

- Nie wiem, czy wiesz, że w fundacji obowiązuje zasa­

da: pracownicy nie mogą się ze sobą zadawać.

- Twoja śliczna główka nie musi się przejmować tą

zasadą, Jilly.

- Nie sądzę, aby wchodziły w grę wyjątki. - Jill żywiła

nadzieję, że tak właśnie będzie. - Ponadto niektórzy z na­
szych kolegów mogą mieć poważne zastrzeżenia, że pan
August robi wyjątek dla syna.

- Rozluźnij się, Jill. To tylko chwilowe rozwiązanie,

dopóki nie znajdę innego wyjścia - szepnął mężczyzna.

- Powinieneś wiedzieć, że moja kariera... moja pozycja

w fundacji... jest... dla mnie wszystkim.

- Czeka cię więc cudowna niespodzianka, moja Jilly,

albowiem jesteś pod moją ochroną. - Kip uśmiechnął się
znacząco i obrócił nią w tańcu.

Nagle jego uśmiech przeszedł w grymas i przez chwilę

Jill myślała, że wypuści ją z objęć.

- Kip...- chwyciła go za rękaw marynarki.
- Cholera - mruknął zamierając w bezruchu. Patrzył

gdzieś dalej, ale trzymał ją mocno.

Odwróciła głowę i znieruchomiała. Jack i Eleanor ma­

chali rękami na powitanie.

- A co z jego migreną?- mruknął Kipling, kiedy orkie­

stra zaczęła grać wolnego, romantycznego fokstrota.

- Myślę, że mu przeszła - powiedziała Jill, ale miała

wątpliwości, czy na pewno.

- Tańczy tu. - Kipling uśmiechnął się ściągniętymi

ustami. - Panie J.R., Eleanor, miło was widzieć.

- Wiesz - Jack odpowiedział uśmiechem - wieki nie

tańczyłem z moją siostrą. Nie masz nic przeciwko temu,
żeby się zamienić?

Kipling oczywiście miał, podobnie zresztą jak Eleanor,

ale obydwoje zauważyli błysk determinacji i zazdrości
w oczach J.R.

Jack oddalił się z Jill na skraj parkietu. Dziewczyna

popatrzyła na niego ponurym wzrokiem.

- Nie podoba mi się to ciągłe szpiegowanie, Jack. Jeśli

nie masz do mnie zaufania...

- To nie o zaufanie idzie, a o tego słodkiego Casanovę.

Co byś zrobiła, gdybym nie wszedł do twego pokoju? Usta

Kippera już się dopasowywały do twoich.

- Nie mów o nim „Kipper", Jack - warknęła.

- Przypuszczam, że chciałaś, żeby cię pocałował.

- Jack, naprawdę...

Nim skończyła, Kipling i Eleanor zbliżyli się do nich

tańcząc. Kipling klepnął Jacka w ramię.

- Mogę przerwać?

- Nie możesz - syknął Jack, ale na szczęście słyszała

to tylko Jill. Pchnęła go lekko i wróciła w ramiona Kipa.

Nie miał innego wyjścia, jak zaproponować taniec Eleanor.

- Kipling jest bardzo miły- stwierdziła Eleanor zachę­

cająco. - I bardzo lubi twoją siostrę. Powinieneś być zado­

wolony, J.R.

- On do niej nie pasuje. Zupełnie.

- A czy to nie twoja siostra powinna zdecydować?

- Nie ma zbyt wielkiego doświadczenia, jeśli idzie

o mężczyzn.

Melodia się skończyła. Jack, holując Eleanor, ruszył

prosto w kierunku Jill i Kiplinga.

Kipling wyglądał na zniecierpliwionego.

- Jill i ja mieliśmy właśnie wyjść do holu na drinka.

- Świetny pomysł - rzucił Jack pogodnie.

Tymczasem, niefortunnym zbiegiem okoliczności, jedy­

ne wolne miejsca w holu znajdowały się przy stolikach

dwuosobowych, stojących jednak zbyt daleko od siebie,

aby można było swobodnie rozmawiać.

Jack utknął z Eleanor w odległości około siedmiu me­

trów od stolika, przy którym usiedli Jill i Kipling. Gotując

się w środku ze złości, sączył martini i patrzył, jak młodszy
August uwodzi jego żonę.

- J.R., słyszałeś, co mówiłam?
- Co? - Jack spojrzał roztargnionym wzrokiem na Elea­

nor i znowu zaczął obserwować tamtych dwoje.

Eleanor poszła w jego ślady. Uśmiechnęła się.
- Z pewnością czują się dobrze.
- Z pewnością- rzucił przez zęby.
Eleanor chwyciła go za ramię.
- Nie chcesz, aby Jillian spotykała się z miłym młodym

mężczyzną i założyła rodzinę?

Jack znał już odpowiedź na to pytanie, ale nie mógł jej

udzielić. Podniósł się za to nagłym ruchem.

- Dokąd idziesz, J.R.?
- Grają naszą piosenkę.
- Nie wiedziałam, że mamy piosenkę.
- Moją i Jill.
- Ty i siostra macie piosenkę? - Mimo całego zauro­

czenia Jackiem, Eleanor zaczęła poważnie zastanawiać się
nad J.R. Słyszała o nadopiekuńczej miłości macierzyń­
skiej. Ale braterska?

- Dobrze, dobrze, przepraszam. - Jack prowadził

wściekłą Jill na parkiet. - Wiem, że sądzisz, iż oblałem
Kiplinga drinkiem naumyślnie, ale przysięgam, to przypa­
dek. Byłem zły. A czego oczekiwałaś? Mam się w spokoju
przyglądać, jak inny mężczyzna obłapia moją żonę...

- On mnie nie obłapiał.
- Ale chciał.
- Nie wiem, co robić, Jack.
- Przeżywamy nieprzyjemną chwilę, za dwadzieścia lat

będziemy się z tego śmiać.

- Być może nigdy się już nie roześmieję.
- Ale skąd. Na pewno będzie inaczej.

- Ale skąd. Na pewno będzie inaczej.

- Nie można tak dalej, Jack. Poruszam się po bardzo

wąskiej linie.

- Weekend prawie się kończy. Jedyne, co ci pozostało,

to dać delikatnie kosza Kipperowi. Przepraszam - chcia­

łem powiedzieć: Kiplingowi.

- Synowi szefa nie odmawia się, ot tak.

- Owszem, jeśli się ma męża, Jill.

Spojrzała na niego wyczerpana.

- Ty to nazywasz małżeństwem?

•<ł

Rozdział

11

- Źle wyglądasz, Jill. To znaczy, chciałem powiedzieć",

że nie wyglądasz najlepiej. Czyżbyś chciała coś... powie­

dzieć"? Jesteś zła? Oczywiście, jesteś zła.

- To wszystko nie wygląda dobrze, Jack.

- Będzie lepiej.

Nie rozpakowując rzeczy usiadła znużona na łóżku.

- Nasze małżeństwo to katastrofa. Farsa. Tragifarsa.

Jack przysiadł obok Jill.
- Nie powinienem zachowywać się w ten weekend jak

zazdrosny idiota. Ale to dlatego, Jill, że tak bardzo cię

kocham. To jest nowe doświadczenie. Miłość". Zazdrość.

Małżeństwo.

Jill pochyliła się, objęła rękami kolana i patrzyła tępo

w podłogę.

- Będziesz musiał się wyprowadzić, Jack- stwierdziła

głosem pełnym żalu.

- Z fundacji?- zapytał Jack.

Wolno podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy.

- Z fundacji też.
- JM...

Wstała, kiedy próbował ją objąć.

- Idę się... przejść. - Chwyciła płaszcz. Stojąc do nie­

go tyłem powiedziała pełnym bólu szeptem: - Myślę, że
powinieneś* spać dziś w hotelu, Jack. A jutro lepiej zacznij
szukać jakiegoś... mieszkania.

- Co ty pleciesz, Jill? Jeśli bardzo zależy ci na tym,

żebym wyniósł się z fundacji, zrobię to.

- Zrobisz to? - W oczach Jill zabłysła nadzieja.
- Daj mi rok.
- Rok? Jack...
- Słuchaj, Jill, nikt przy zdrowych zmysłach nie rzuci

tak wspaniałej pracy z marszu, a przynajmniej nie zrobi
tego bez istotnego powodu. Co powiem Augustowi? My­

ślisz, że mi wystawi dobrą opinię? Jak wyjaśnię całą sytu­
ację przyszłym pracodawcom? Pomyślą, że jestem niespeł­
na rozumu, skoro zrezygnowałem z takiej szansy.

- A ja uważam, że będziesz niespełna rozumu, jeśli

zostaniesz- rzuciła ostro.

- Ale posłuchaj, przecież nic się nie stało. Spędziliśmy

cały weekend z Augustem i jego synem. Żaden z nich ani
przez chwilę nie podejrzewał, że J.R. Ballard i Jack Har-
rington to ta sama osoba.

- Jeden weekend. Ale Kipling zamierza pracować ra­

zem z nami na co dzień. Co będzie, jeśli któregoś dnia
zauważy, że mówisz albo robisz coś, co przypomina...
J.R.?

- Nie zauważy. Mężczyźni tacy jak Kipling nie zwraca­

ją uwagi na kogoś, kto nie stanowi dla nich zagrożenia.

Jack Hanington jest nijakim, bezbarwnym facetem, który

w dodatku haruje jak wół. A co do Eleanor...

- Idzie nie tylko o pracę, Jack.

- To się ułoży, Jill. Daj mi szansę.

- Nie mogę. Kto wie, jak wiele szans w życiu ma każde

z nas? Ja wykorzystałam chyba wszystkie na Tobago.

Ruszyła do drzwi.

- Nie możesz iść na taką pogodę. Jest mroźnie. To się

skończy zapaleniem płuc.

- Wszystko mi jedno - stwierdziła zrezygnowanym

głosem, na próżno próbując uwolnić ramię z jego uścisku.

- Nie obchodzi mnie, że wszystko ci jedno. Mnie nie

jest wszystko jedno...

- O Boże, Jack... - Patrzyła na niego surowo, choć

czuła, że jej policzki oblał rumieniec.

- Nie mogę, Jill. Za bardzo mi zależy na tobie - wy­

szeptał uśmiechając się nieśmiało, ale kusząco. Dalej ją

przytrzymywał, lekko i zarazem zmysłowo.

Czuła, że jej opór słabnie. Słyszała swój głośny oddech.

- Powinnam była jechać do Orlando na wakacje. Dis­

ney World. Myszka Miki, Kaczor Donald...

Jack położył jej rękę na biodrze. Oblała ją fala gorąca.
- Nigdy nie powinnam była kupować tych szkieł kon­

taktowych. Nie zwróciłbyś na mnie uwagi, gdybym miała

jednakowe, brązowe oczy.

- Owszem, zwróciłbym.

Pocałował ją delikatnie, wolno, bez pośpiechu. Jill za­

mknęła oczy i w przypływie namiętności wplotła mu palce

we włosy i przywarła do jego ciała.

- Nigdy nie powinnam była jechać na Tobago. To był

mój wielki błąd...

Powoli zdejmował z niej płaszcz, który w jednej chwili

zsunął się na podłogę. Zaczął rozpinać guziki bluzki.

- Może to było callaloo. Powinnam była zignorować

twoją sugestię i zamówić coś... zwykłego. Coś... och...

och, Jack.

Jego usta znalazły raz jeszcze jej wargi i chwilowo prze­

rwały te rozważania.

- Nie powinniśmy tego robić - wyszeptała.

- Małżonkowie robią to cały czas - powiedział cicho

Jack i rozbierał ją dalej.

- Nie mogę myśleć, kiedy to... robisz - szeptała tracąc

oddech, gdy Jack dotknął jej nagich piersi.

- Nie myśl. Przeżywaj. Przyjemnie, Jill? - Jack zdjął

z niej bluzkę, potem halkę, na końcu majteczki. Sam szyb­

ko pozbył się ubrania również rozrzucając je po całej sy­

pialni.

Z ogniem i pasją zawadiackiego korsarza porwał Jill

w ramiona i położył na łóżku.

- Kocham cię - wyszeptał - Błogosławię szkła, bło­

gosławię callaloo, błogosławię Tobago.

Serce Jill biło jak szalone. Wtuliła się w niego, nie była

w stanie się opierać. Mimo że powiedziała mu, iż to wariac­

kie małżeństwo nie ma sensu i że trzeba je rozwiązać, czuła

upajające ciepło, które zawładnęło całym jej ciałem. Nie­

mal nie mogła złapać oddechu, powietrze stało się nagle

takie... gorące, tropikalne.

- Tak, tak - szeptała - błogosławię Tobago. Cudow­

nie... och, tak... mmmmm... Tobago - obejmowała go

mocno rękami.

Jack całował ją delikatnie i żarłocznie zarazem. Wydali

z siebie jednocześnie jęk. Całował jej powieki, policzki,

koniuszek nosa, podbródek, dotykając końcem języka.

I nagle, wolno, zaczął się zsuwać w dół jej ciała, a jego

pocałunki stawały się coraz bardziej podniecające.

- Smakujesz wybornie - wyszeptał znad jej brzucha.

A potem znad biodra. Jego mocne dłonie głaskały jej uda,

a potem otwarły je delikatnym, ale stanowczym ruchem.

Zesztywniała na chwilę, ale natychmiast uległa oddychając

coraz szybciej, w rytm cudownych pieszczot.

- Ach, nie... ach, tak, tak... - Jego język rozpalał jej

pożądanie.

Kiedy w nią w końcu wszedł, pragnęła, aby ją wziął,

porwał, nasycił. Mdlała z podniecenia, drżała z rozkoszy.

Czuła się tak, jak gdyby miała za chwilę eksplodować. Gdy

nadszedł moment ekstazy, obydwoje krzyczeli z rozkoszy.

Zasnęli potem spleceni ramionami. Jack spał kamien­

nym snem, ale Jill męczyły koszmary. Kiedy budzik za­

dzwonił za piętnaście siódma w poniedziałek rano, Jack

odwrócił się zaspany w stronę Jill. Uprzytomnił sobie, że

jej nie ma i wtedy rozbudził się na dobre.

Jill była już gotowa do wyjścia. Elegancka, zdecydowa­

na, porządnie i profesjonalnie wyglądająca urzędniczka

Fundacji Augusta.

- To, co zdarzyło się w nocy, Jack...

- To, co zdarzyło się w nocy, Jill, było wspaniałe.

- To, co zdarzyło się w nocy - starała się nie zwracać

uwagi na jego zmysłowy uśmiech - niczego nie zmienia.

Odrzucił koc. Jill na widok nagiego ciała Jacka szybko

zamknęła oczy.

- Ubierz się, Jack, proszę... Musimy załatwić parę

spraw.

- Sądzę, że będzie najlepiej, jeśli rozbierzesz się i wró­

cisz do łóżka.

- Nie. - Choć nie okazywała niepokoju, jej serce biło

jak szalone. Położyła dłonie na kolanach, nie dlatego, aby

zachować pozory opanowania, ale dlatego że drżały. -

Myślę, że potrzebna jest nam... na pewien okres... separa­

cja. Zbyt dużo i zbyt szybko się dzieje. Potrzebuję trochę

czasu i spokoju. Muszę się zastanowić. Nie sądzę, abym

mogła to zrobić przy tobie. - Zacisnęła pięści. Chcę,

żebyś sobie znalazł jakieś inne mieszkanie.

- Jill...

- Tak, Jack. - Musiała hamować łzy. - Jestem zbyt

skołowana tym wszystkim. Musze... muszę wprowadzić

na powrót pewien ład i spokój do mojego życia. Jeśli... nie

zamieszkasz gdzie indziej, obawiam się, że nigdy już nie

będę normalna.

- Normalność to żadna atrakcja, Jill - mruknął, pod­

niósł się z łóżka i ruszył ku niej.

- Nie, Jack, nie! - rzuciła ostro.

Stanął, ponieważ wydało mu się, że w jej głosie brzmi

panika.

- Kocham cię, Jill.
Otwarła oczy nie zwracając uwagi na łzy, które spływały

jej po policzkach.

- To wszystko działo się pod wpływem chwili, Jack.

Muszę mieć czas na oddzielenie marzeń od realnego życia.

Potrzebny jest nam okres... separacji.

- Całe nasze życie to separacja - stwierdził zdenerwo­

wany. - Od kiedy jesteśmy w domu, spaliśmy ze sobą

dokładnie dwa razy. Mówienie o tym, że miesiąc miodowy

skończył się...

- Ja mówię o tym, że skończyło się małżeństwo - za­

tkała.

- Ponieważ byłem trochę górą?
- Trochę? Trochę? Ja nawet nie wiem, kim jesteś.
- Jestem twoim mężem.

- Wtedy, kiedy nie jesteś moim bratem albo współpra­

cownikiem, którego nawet nie wolno mi znać. Jesteśmy...

ukrywającą się parą. Oto kim jesteśmy, Jack.

- I co wobec tego zrobimy? Chcesz wyjść z ukrycia?
- Chciałabym, żebyś wyszedł z ukrycia i z tego domu.

Możesz spać w pokoju gościnnym, dopóki nie znajdziesz

sobie mieszkania.

- W porządku, jeśli tego chcesz. Ale znalezienie czegoś

zabierze mi trochę czasu...

Gdyby opierał się wystarczająco długo, być może zmie­

niłaby zdanie.

- Do końca tygodnia, Jack - rzuciła kategorycznie.
- Dobrze - odparł z rezygnacją i smutkiem.
- I to oznacza zarazem koniec J.R. Ballarda - dodała

zdecydowanie. - Powiem Eleanor, że mój brat wyjechał
z miasta...

- Uświadomiłem sobie, że nie mogę żyć bez kobiety,

którą kocham. To prawda, Jill.

- Słuchaj, i tak jest to dla mnie wystarczająco trudne,

nie komplikuj tego. W końcu możesz przecież przestać
udawać. Możesz być po prostu Jackiem Harringtonem.
Pracownikiem Fundacji Augusta. Przez rok. Kiedy przesta­
niemy być... ze sobą... może uda się jakoś... w pracy.
Będę się czuła trochę dziwnie... ale...

- To właśnie jest dziwne, Jill. Zastanów się. Ty mnie

kochasz. Ja ciebie kocham. - Postąpił krok w jej stronę.

- Czy możesz coś włożyć na siebie, do diabła?! To nie

Tobago. To Filadelfia! - krzyknęła. - Ludzie nie chodzą
nago w Filadelfii.

- Robią to we własnych domach.
- Już wkrótce to nie będzie twój dom - oświadczyła

wkładając płaszcz.

- Dość! - Jack wyskoczył z pokoju.
- Dość. - Głos Jill brzmiał może nie tak donośnie, ale

wystarczająco stanowczo. Mocno zatrzasnęła za sobą
drzwi.

Kiedy Jack ubierał się, Jill jechała do fundacji. Roman­

tyczne wspomnienia z Tobago, nawet jeśli zachowały moc,
zostały pogrzebane.

- Jack, już piąty dzień oglądasz mieszkania. W każdym

znajdujesz jakieś wady. A co sądzisz o pracowni, którą
oglądałeś dziś rano, przed przyjściem do pracy?

- Mysia dziura.
- Mysia?- Jill popatrzyła na niego z powątpiewaniem.
- Naprawdę, Jill, mysia - rozłożył ręce. - O, taka.
- To nie jest śmieszne, Jack.
- W porządku, żartowałem. Myszy nie są takie duże.

Ale braki metrażowe można nadrobić liczebnością.

- Jesteś nie do zniesienia. - Otwarła gazetę na stronie

z ogłoszeniami i zaczęła przeglądać listę ofert. - Proszę,
zerknij na to.

- Które? - Nachylił się nad nią.
- Bardzo duże, nowoczesne mieszkanie z jedną sypial­

nią - czytała głośno. - Dywany, dobra lokalizacja. Do
dyspozycji od zaraz.

Pochylił się jeszcze bardziej, a jego gorący oddech celo­

wo musnął jej ucho.

- Wygląda dobrze, jeśli...
- Jeśli co? Cena jest rozsądna, położenie świetne, na

Cherry Street, dziesięć minut od fundacji. Możesz nawet
przychodzić na piechotę.

- Ale bez zwierzaków.
- C o ?
- Na końcu ogłoszenia - zwierzęta wykluczone.
- Widzę, co jest na końcu ogłoszenia. Nie masz zwie­

rzaków.

- Jeszcze nie mam.
- Nigdy nie wspominałeś, że chcesz założyć hodowlę.

To jest jeszcze jedna wymówka, Jack. Ale szkoda gadać.
Masz dwa dni na znalezienie mieszkania. Albo przeprowa­
dzisz się do schroniska.

- Jesteś twarda, Jill.
- Jestem zdesperowana, Jack. - Rzuciła gazetę. - J.R.

musi wyjechać.

J.R. był asem w rękawie Jacka. Gdyby J.R. zniknął, Jack

nie mógłby zbliżyć się do Jill więcej niż na milę. Chyba że

w fundacji. Jack wiedział, że jeśli to zrobi, to nie tylko

obydwoje stracą posady, ale Jill nigdy mu tego nie wybaczy
i będzie musiał zapomnieć o niej na zawsze.

A jeśliby do tego doszło, wiedział, kto natychmiast

wtargnie: Kipling August.

Kipling, który rozpoczął pracę w ostatni poniedziałek,

zachowywał się na terenie fundacji powściągliwie, ale kil­
kanaście razy telefonował do Jill do domu i trzykrotnie
pojawił się u niej osobiście. Jill starała się trzymać go na
dystans, ale rzeczywistą przeszkodą, która uniemożliwiała
zaloty, był brat Jill, J.R. Tak przynajmniej uważał Jack.

Tyle tylko, że czas uciekał.

Podniósł gazetę i zaczął czytać ogłoszenia na chybił

trafił, żeby udobruchać Jill. Zdaje się, że wywarło to pe­
wien skutek.

- Zrobię stek - oświadczyła idąc do kuchni. - Ty też

zjesz?

- Jasne - rzucił znad gazety i w tym momencie rozległ

się dzwonek u drzwi. - Twoja nowa miłość, Kipling, bez
wątpienia. - Uśmiechnął się ponuro.

- Albo twoja nowa miłość, Eleanor- rzuciła złośliwie.

Okazało się, że obydwoje mieli rację.
- Jedliście już coś? - spytała Jacka Eleanor.
- Właśnie... miałam robić... steki - odparła za niego

Jill. - Chętnie zaprosiłabym was, ale mam tylko dwa.

- Nic nie szkodzi - powiedział Kip, który wszedł do

środka i położył dłonie na ramionach Jill. - Nie będziesz
dziś robić kolacji. Ja zapraszam. - Mrugnął do Jacka. -
Podwójna randka. Oblewanie.

- Oblewanie czego? - ostrożnie spytał Jack.

Mojego nowego mieszkania. - Kipling wpatrywał

się w Jill i uśmiechał uwodzicielsko. - Zgadnij, gdzie ono
się znajduje?

- Gdzie?- spytał Jack.

- Tuż obok. - Kipling nie odrywał wzroku od Jill. -

Pomyśl tylko, Jilly, następnym razem, kiedy wyjdziesz na

taras, aby popatrzeć na gwiazdy i zatrzaśniesz za sobą

drzwi, będziesz mogła po prostu przejść po gzymsie do

mnie. Okno sypialni będzie zawsze otwarte.

Jill posłała Eleanor druzgocące spojrzenie, a Jack zimno

popatrzył na Kiplinga. Ale niespodziewani goście uśmie­

chali się promiennie.

- To ja wypatrzyłam ogłoszenie. - Eleanor wzięła Ja­

cka pod rękę. - Kip wspomniał, że chce wyprowadzić się

od rodziców.

Jack pluł sobie w brodę, że przeoczył ogłoszenie, ale

było już za późno. To nie on wynajął apartament. Nie dość,

że stracił wspaniałą okazję, to jeszcze w dodatku dał taką

szansę Kiplingowi!

- Kiplingowi od razu bardzo się to mieszkanie spodo­

bało - paplała Eleanor.

- Nie wątpię - mruknął Jack.

- Ale oczywiście Kipling nie potrzebuje dla siebie tylu

sypialni - ciągnęła. - Zaproponowałam, żeby poszukał

sobie kogoś do spółki. I Kip uznał, że to świetny pomysł.

W Jacku wszystko się gotowało. Widział, że Kipling

pożera Jill oczami. Dobrze wiedział, kogo Kip miał na

myśli.

- I co ty na to, J.R.? - spytała Eleanor z dziecięcą

niewinnością.

- Po moim trupie - wysyczał.

- Z bratem u boku, Jillian, nie musisz się martwić o re­

putację.

Jill uśmiechnęła się w sposób wymuszony.

- Nie miałam na myśli Jillian. Miałam na myśli ciebie,

J.R. - ciągnęła Eleanor. - Myślałam, że chętnie wyna­

jmiesz apartament do spółki z Kipem. Jillian wspomniała,

że szukasz mieszkania...

- Mówiłam ci, że J.R. zamierza wrócić do... Teksasu

- poprawiła ją Jill.ostrzegając Jacka spojrzeniem.

- Tak, to prawda, mówiłaś, ale może J.R. chce... dać

jeszcze... jedną szansę Filadelfii? - Popatrzyła na Jacka

z nadzieją. - Jesteś tu krótko, J.R. Na tyle krótko, że nie
odkryłeś jeszcze... wszystkiego... co miasto ma ci do za­
oferowania.

- Nie sądzę - oponowała Jill - aby było to miasto

w typie J.R.

- Może zatem powrót do Teksasu dobrze mu zrobi -

włączył się Kipling. Zaakceptował pomysł Eleanor, ponie­
waż sądził, że wreszcie uda mu się pozbyć opiekuńczego
starszego brata. Podróż J.R. przez cały kraj do Teksasu była
bardziej na rękę Kipowi niż przeprowadzka przez hol.

Pozostawanie w sąsiedztwie Jill było bardzo na rękę

Jackowi.

- Teksas nie ucieknie. - Poklepał Augusta juniora. -

Eleanor ma rację. Rzeczywiście, nie powinienem tak szyb­
ko opuszczać tego miasta. - Zauważył, że Jillian była
wściekła.

- Co się stało, Jilly? - spytał z troską Kipling. - Nie

cieszysz się, że twój brat nadal będzie przy tobie?

- Oczywiście, że się cieszy - powiedział Jack szczy­

piąc ją w policzek. - Zanim tu przyjechaliście, Jill czytała
ogłoszenia, starając się znaleźć dla mnie mieszkanie w Fi­
ladelfii. Prawda, Jill?

Ciepły brąz oczu Jill stał się prawie czarny. Jak mógł jej

to zrobić? Kiedy to się skończy? Nie do zniesienia, nie do
utemperowania, irytujący, ale, musiała to przyznać, także
niezmordowany. Cała ta szalona, zwariowana tragifarsa
zmęczyła ją do ostateczności, a ten ma w sobie coraz wię­
cej energii.

- No więc, Kip, kiedy się wprowadzasz? - dopytywał

się uradowany Jack.

- Już podpisałem umowę. Apartament jest mój.

- Wspaniale. Jutro zacznę przenosić rzeczy. Do nie­

dzieli wszystko będzie załatwione. - Ciągle trzymał rękę

na ramieniu Kipa, a drugą objął Jill, która była sztywna jak

kij. - To dokąd idziemy na kolację?

- Nie mogę sobie wyobrazić wyjazdu twego brata. -

Eleanor westchnęła z zadumą, siedząc naprzeciwko Jill

w jej gabinecie.

- Nie ty jedna.

- Myślę, że gdyby... odnalazł się... nie byłby tak...

spięty. Spędził tu już prawie dwa tygodnie, a ciągle jest

rozdrażniony. To ta druga kobieta. Wiem to. Ona mu nie da

odejść.

- Mówił ci coś o niej... od kiedy zamieszkał z Kipem?

- Jill starała się nie okazać szczególnego zainteresowania.

- Nawet nie wymienił jej imienia. Nie musi o niej mó­

wić. Ona jest cieniem, który się nad nim unosi i spycha

mnie. Wiem, że jest twoim bratem, Jillian, ale wydaje mi

się, że ta kobieta to... niezdrowa obsesja J.R.

Jill westchnęła. Dobrze wiedziała, jak Jack się czuje.

Czuła się dokładnie tak samo.

Kip wsunął wniosek o stypendium do teczki i popatrzył

na Jacka, który siedział przy swoim biurku i przeglądał

jakieś notatki.

- I co myślisz, Harrington?

- O wniosku? - Jack spojrzał, przesuwając nerwowo

okulary - mówiłem ci, jest za bardzo...

- Nie o wniosku, a o Jilly.

- Jillian Ballard? A co ona ma wspólnego z wnio­

skiem?

- Nic nie ma wspólnego, Jezu, Harrington, czy ty nigdy

nie myślisz o niczym innym poza pracą? Chciałbym wie-

dzieć, czy Jilly wspomniała ci kiedykolwiek o mnie, czy

mam już pierwszy punkt?

Jack poczuł, że zaciskają mu się pięści.

- Czy nie za wcześnie na pierwszy punkt? - spytał

ostro.

- Nikt nie mógłby cię podejrzewać o to, że jesteś zwie­

rzęciem towarzyskim, Harrington. - Zaśmiał się Kip su­

cho. - Czy nigdy... no wiesz... nie strzeliłeś gola?

Jack wsunął zaciśnięte pięści w kieszenie spodni i zaciął

usta.

- Nie chodzi ci chyba o mecz?

- Nie, nie lubię piłki.
- Domyśliłem się, że nie mówisz o boisku - odchrząk­

nął Jack.

Kip przechylił się na krześle i wyprostował nogi.

- Gdyby udało mi się rozruszać nieco Jilly...

- Być może nie jesteś w jej typie - powiedział Jack

nieprzyjemnym tonem.

- To nie to. To ten jej cholerny brat. Myślałem, że jak

go wyciągnę od niej i umieszczę u siebie, Jilly poczuje się

trochę bardziej... swobodna.

- A nie jest?

- Nie. Zachowuje się tak, jak gdyby patrzył na nią przez

cały czas, nawet jeśli nie ma go w pobliżu. Jilly boi się, że

brat uzna jej zachowanie za niestosowne. - Oparł łokcie na

biurku i uśmiechnął się lubieżnie. - Co nie znaczy, że nie

jest wygłodzona.

- Wygłodzona?
- Nie mam na myśli jedzenia, Harrington - odparł Ki­

pling.

Jack z wysiłkiem powstrzymywał furię. Miał rację, kie­

dy powiedział Jill, że tacy mężczyźni jak Kipling August są

tak pochłonięci sobą, że nie dostrzegają innych. Chyba że

jest to konkurent. August junior z całą pewnością nie uwa­

żał tego nijakiego, nudnego Harringtona za konkurenta.

- Ona potrzebuje mężczyzny, Harrington. - Kipling

wstał z krzesła. - Ona pragnie mężczyzny. I ja jej zaoferuję

coś wspaniałego. - Uśmiechnął się konspiracyjnie. - Znam

mężczyznę akurat dla niej.

Jack patrzył w drzwi i nagle zaświtała mu nowa myśl.

- I ja też, Kipper - mruknął pod nosem. - I ja też.

Rozdział

12

Jill stale wracała do tego samego pytania: gdyby jeszcze

raz można było dokonać wyboru, czy postąpiłaby inaczej?

I nie była pewna odpowiedzi. Wiedziała tylko jedno. Sytu­

acja była zbyt skomplikowana. Wyszła za mąż i nie wyszła.

Była jedynaczką i miała brata. Pracowała z kimś', kogo

powinna ledwo znać, a był to jej mąż. Odkąd po raz pier­

wszy zobaczyła zawadiackiego korsarza na Tobago, zatra­

ciła poczucie rzeczywistości. I nie zaznała ani chwili spo­

koju. Jak długo jeszcze będzie w stanie to wytrzymać? Na

to pytanie znała odpowiedź: miała już tego po dziurki

w nosie.

Nadeszło piątkowe popołudnie. Jill wróciła właśnie po

pracy do domu. Mieszkanie bez Jacka wydawało się ciche

i puste. Z Jackiem - zamieniało się w piekło.

Może to ona powinna zrezygnować z pracy w fundacji?

Czy nie rozwiązałoby to wszystkich problemów? Czy na

decyzji nie zaważyły wyłącznie ambicje i to, co nazywała

fair play,

zasadą uczciwej gry? Czy nie było z jej strony

skrajną głupotą poświęcać prawdziwą miłość dla kariery?

Nie. Wszystko to nie było takie proste. Oczywiście,

ambicje zawodowe znaczyły bardzo wiele, ale nie były
najważniejsze. Małżeństwo z Jackiem okazało się jedną
wielką tragifarsą. Nie potrafiła dać sobie rady z Jackiem
Harringtonem, który tak często zmieniał twarze, ale przede
wszystkim nie potrafiła dojść do ładu sama ze sobą. Prude­
ryjna, konwencjonalna, pedantyczna Jillian staczała bój
z Jill żywiołową, niepohamowaną, pełną pasji i uczuć. Na
Tobago Wenus wyłoniła się z morskiej piany. W Filadelfu
znów schowała się do swojej muszli. Jak tyle sprzeczności
mogło się pomieścić w jednej osobie? Mniejsza o to.

Odezwał się dzwonek.
Jill zawahała się. Jedyną osobą, którą chciałaby zoba­

czyć, był Jack. Jedyną osobą, której widoku nie zniosłaby,
był Jack. Nic się nie zmieniło. Była pełna sprzecznych
uczuć.

Dzwonek zadźwięczał jeszcze raz.
Najchętniej zapadłaby się pod ziemię, ale to raczej nie

wchodziło w rachubę. Powlokła się do drzwi.

- Cześć, Jilly.
- Cześć, Kipling. - Jill uśmiechnęła się blado.- Właś­

nie miałam wziąć prysznic.

- Zawsze znajdujesz jakiś pretekst, żeby mnie unikać.
- Kipling... nie powinniśmy...

Wszedł do mieszkania.
- Czego nie powinniśmy?
- Spotykać się ze sobą.
- Dlaczego? Przecież nie spotykasz się z nikim innym.

Prawda, Jilly?

- W każdym razie... nie teraz. - Popatrzyła na niego,

smutna i nieobecna. Mężczyzna źle zrozumiał jej spojrzenie.

- Powinnaś trochę zaszaleć, Jilly. Skorzystać z uroków

życia. Jesteś naprawdę atrakcyjna. Gdybyś spotkała właści­

wego partnera... Gdybyś dała mi szansę... - Ręce Kiplin-

ga wśliznęły się w luźne rękawy płaszcza kąpielowego Jill.

- Kip... proszę. Nie powinniśmy się spotykać... aby

nie łamać żelaznych reguł fundacji. Dlaczego ojciec miałby

robić dla nas wyjątek? To byłoby nie fair.

- Daj spokój, Jilly. Niedługo to ja będę ustalał żelazne

reguły fundacji, jak je nazywasz.

- Ale jeszcze nie teraz. A poza tym parę osób... wzięło

nas na języki.

- Nie musisz się nimi dłużej przejmować, Jilly.

Jill spojrzała na niego ze zdziwieniem.

- Co to ma znaczyć?

- Powiedz tylko jedno słowo, Jilly.

- Jedno słowo?

Kipling przyciągnął ją do siebie.

- Powiedz „tak". Powiedz „tak" i nie będziesz już mu­

siała pracować ani dnia dłużej. Spełnię każdą twoją prośbę,

kochanie. Powiedz „tak", Jilly, a uczynisz mnie najszczę­

śliwszym na święcie.

- Nie będziesz w stanie... spełnić wszystkich moich

próśb, Kipling. Wierz mi...

- Kocham cię, Jilly. Czy każda z was nie marzy o pra­

wdziwej miłości?

- Może te, które dotąd spotykałeś. Ale ja...

- Tata powiedział, że jesteś wprost dla mnie stworzona

- Kipling przerwał wyjaśnienia. - I miał absolutną rację.

Tata chce tego tak bardzo jak ja. Mama tak samo. Czeka

tylko na twoją zgodę i zaraz zamówi zaproszenia.

- Zaproszenia? Przecież staram ci się coś wyjaśnić...

- Jilly, będziesz cudowną panną młodą. Trochę starań i...

W tym samym czasie Jack, w swoim mieszkaniu, po

drugiej stronie korytarza, rozrywał grubą urzędową koper-

tę. Kiedy przeczytał, co zawierała, nie był w stanie uwie­

rzyć. To musiała być jakaś pomyłka. Straszliwy błąd. Prze­

czytał więc drugi raz i zrozumiał, że o pomyłce nie może

być mowy. Opadł na fotel i wpatrywał się tępo w papier

firmowy kancelarii adwokackiej Cromwell, Foster i O' Brien.

Jill wystąpiła o rozwód.

Powoli wziął się w garść. Idiotyczna sytuacja. Jill wcale

nie chciała rozwodu. Kochała go. A on ją. Wiele dla siebie

znaczyli. Podniósł pognieciony list z podłogi i zaczął go

rwać metodycznie na coraz drobniejsze kawałki.

W porządku, zdecydował. Jeśli Jill chce, aby zrezygno­

wał z pracy w fundacji, zrobi to. W poniedziałek wymówi

pracę, nie będzie czekał, aż minie rok. Bez Jill nic nie miało

sensu. Wyniesie się z fundacji, z powrotem wprowadzi do

żony i zaczną wszystko od nowa. Tym razem w sposób

nieco bardziej konwencjonalny. Może właśnie tego było im

trzeba.

Minął korytarz. Szedł jak na skrzydłach. To się musi

udać. Jack i Jill na zawsze ze sobą.

Kiedy Jill usiłowała wyzwolić się z objęć Kipa, odezwał

się dzwonek u drzwi.

- Jill, Jill, to ja. Otwórz mi. Musimy porozmawiać.

- To był głos Jacka.

Kiplinga wyraźnie zirytowało to najście.

- Daj spokój, J.R! - krzyknął w stronę drzwi. - Właś­

nie rozmawiamy z twoją siostrą.

Jack uderzył w drzwi.

- Otwórz, Jill.

Jill przymknęła oczy ze znużeniem. Sądząc z tonu Jacka

i natarczywości, z jaką dobijał się do drzwi, musiał już

dostać list. Do diabła. Przyszedł wcześniej, niż się spodzie­

wała. Chciała go powiadomić o tym dziś więczorem.

- Jill! Otwórz drzwi!

- Jill jest rozebrana, J.R. Właśnie idzie pod prysznic

i poprosiła mnie, żebym jej umył plecy! - odkrzyknął Ki­

pling. Jill popatrzyła na niego skonsternowana. Już miała
głośno zaprotestować i wyjaśnić Jackowi całą sytuację,
kiedy pomyślała, że może lepiej niczego nie tłumaczyć.
W ten sposób również Jack zrozumie, że rozwód jest jedy­
nym rozwiązaniem.

- Jill? Jill, co tam się dzieje?- Niepokój w głosie Jacka

mieszał się ze złością.

- Niech ci podpowie wyobraźnia, J.R. - Kipling miał

już dosyć braciszka Jill i jego łomotania w drzwi.

Poskutkowało. Nagle zapadła cisza. Jill zamknęła oczy

i zagryzła wargi. Łzy popłynęły jej po policzkach.

Kipling starał się pocieszyć Jill jak małą dziewczynkę.

- Twój brat już sobie poszedł - gładzi! jej włosy. -

Zrozumiał wreszcie moje intencje...

Jack i Jill wyjechali na weekend. Każde oddzielnie. Za­

pragnęli odpocząć od Filadelfii, od siebie nawzajem, od
Kiplinga i Eleanor. Jill udała się do New Hope, mekki
artystów. Znajdowało się tam mnóstwo galerii, sklepów
z osobliwościami i butików. Atrakcją były konne powozy
wożące turystów. Kiedy jednak dostrzegła w kolejce do
przejażdżki powozem pół tuzina zakochanych par, obejmu­

jących się lub trzymających za ręce, uznała, że to nie jest

rozrywka dla niej.

Jack wynajął samochód i ruszył do Pensylwanii. Sądził,

że bukoliczne, wiejskie pejzaże obsypane śniegiem, z ma­
lowniczymi farmami, wiejskimi szkołami i sklepikami
ukoją nerwy. Na próżno.

Jill nocowała w uroczym starym zajeździe nad rzeką

Delaware. Miała szczęście. Właśnie wpisywała się do księ­
gi gości, kiedy nadjechała młoda para, świeżo po ślubie,
i wynajęła na tydzień apartament dla nowożeńców...

Jack wolał całkowitą anonimowość motelu w miejsco­

wości o dziwnej nazwie Bird-in-Hand. Miał szczęście. Za

ścianą, cienką jak papier, para kochanków ustanawiała no­

wy rekord świata...

Jill nie mogła zasnąć. Większość nocy zeszła jej na

czytaniu. Przeczytała „Wall Street Journal" od deski do

deski...

Jack wiercił się w łóżku na próżno czekając na sen.

Wreszcie dał za wygraną. Włączył telewizor. Sally Jesse

Raphael dyskutowała z pięcioma facetami, którzy lubili

przymierzać stroje swoich żon...

Poniedziałek był szary i smutny. Dokładnie taki, jak

nastrój Jill. Zbudziła się wcześnie rano, szybko się ubrała

i wyszła z domu, kiedy jeszcze było ciemno. Nie miała

ochoty ani na poranną wizytę Kiplinga, ani Jacka - i na ich

propozycje, że ją podwiozą do fundacji.

Akurat o Jacka nie musiała się martwić. W poniedziałek

rano jechał do pracy prosto z motelu w Bird-in-Hand. Nie

chciał zaglądać po drodze do mieszkania, które dzielił

z Augustem juniorem; bał się, że się na niego natknie i że

to spotkanie źle się skończy.

Jack pojawił się w fundacji w samą porę, Howard Wen-

dell August zarządził zebranie personelu na dziewiątą rano.

Spotkał w holu Jill. Obydwoje spieszyli się na spotkanie

z szefem.

- Dzień dobry, Jillian. Jak ci minął weekend? - spytał

kpiąco.

Jill ledwie zareagowała na przywitanie. Wydawało się

jej, że głos Jacka dochodził z daleka, jakby z innej planety,

z innego życia.

- Nie spytasz mnie, jak spędziłem weekend, Jillian?

Nie miała na to wielkiej ochoty.

- Jak spędziłeś weekend, Jack?

- Fatalnie.

Popatrzyli na siebie bez słowa. Jill spuściła wzrok. Cią­

gle kochała Jacka, kochała go ponad wszystko i za żadne

skarby nie chciała mu sprawić bólu.

- Zamierzałam cię jakoś uprzedzić, Jack. O wizycie

u... adwokata.- Spojrzała na niego niepewnie. - Przepra­

szam cię. - Poczuła, że zaraz się rozpłacze.

- Taak. Mnie też jest przykro - rzucił szorstko, wy­

przedził ją i ruszył szybkim krokiem do sali posiedzeń.

Zanim Jill poszła w jego ślady, przygładziła włosy i po­

prawiła żakiet szarego kostiumu dobrze znanym, nerwo­

wym gestem, który zawsze poprzedzał pojawienie się

w miejscu publicznym. Tym razem szczególnie zależało jej

na nieskazitelnym wyglądzie. Za wszelką cenę chciała za­

tuszować zdenerwowanie. Rozklejała się.

Jill weszła ostatnia. Nie miała tego w zwyczaju. Tuzin

współpracowników Augusta zajęło już miejsca przy ogro­

mnym stole z wiśniowego drzewa. Jack siedział przy ok­

nie, pomiędzy dwójką swoich pomocników. Kipling usiadł

obok Eleanor, a po swojej drugiej stronie zatrzymał miej­

sce dla Jill. Jill udała, że tego nie widzi i wybrała krzesło

w bezpiecznej odległości. Popatrzyła na Howarda Wendel-

la Augusta, który zajął miejsce prezydialne i obserwował

swoje stadko z wielką uwagą.

August przywitał zebranych z typową dla siebie sztucz­

ną jowialnością, a później od razu przeszedł do sprawy.

Fundacja Augusta rozrasta się, poinformował. Miło mu

oznajmić, że nową dziedziną działalności będzie sztuka

i że na czele tego działu stanie jego syn. W tym miejscu

popatrzył z dumą na Kiplinga, a później w ciągu dziesięciu

minut zwięzłego wykładu przedstawił najważniejsze zada­

nia na nadchodzący miesiąc.

Jill usiłowała skupić uwagę na słowach Augusta i robiła

wszystko, aby nie kierować wzroku w stronę Jacka. Bez

większego skutku. Jack siedział wyprostowany i sztywny,

z kamienną twarzą. Pewnie w środku przeżywa to co ja,

pomyślała. Ach Jack, czemu wyjechaliśmy z Tobago? Tak

chciałabym zostać na zawsze dziką księżniczką z wysp,

a ty- moim korsarzem...

- A teraz oddaję głos Kiplingowi - powiedział Howard.

- On najlepiej zapozna was ze szczegółami swojego planu.

Kipling podniósł się z krzesła. Popatrzył naokoło. Kiedy

jego wzrok zatrzymał się dłużej na Jill, uśmiechnął się

ciepło. Jill zrewanżowała się bladym, zakłopotanym uśmie­

chem.

- Zanim porozmawiamy o planach zawodowych... -

zaczął nie spuszczając wzroku z Jill...

Jill spojrzała szybko na Jacka. Wpatrywał się w Augusta

juniora jak zahipnotyzowany.

- ... chciałbym w waszej obecności zapytać kobietę,

którą kocham, czy zostanie moją żoną. Wyjdziesz za mnie,

Jilly...?

- Brawo, brawo! - Howard August nie krył zadowole­

nia.

Jill poderwała się.
- Nie, nie... Nie mogę- wyjąkała.
Jack zbladł jak papier. Zerwał się z miejsca przewraca­

jąc krzesło.

- Oczywiście, że nie możesz! - krzyknął w stronę Jill.

- Przecież już masz męża.

- Jillian jest mężatką? To niemożliwe - stwierdził sta­

nowczo Howard.

- Ależ to prawda. - Jack czuł, że traci panowanie nad

sobą. - W końcu wiem coś o tym. Ja jestem jej mężem.

Obaj Augustowie, ojciec i syn, przyglądali się mu z jed­

nakowym osłupieniem. Eleanor rozdziawiła usta. Jill opad­

ła na krzesło. Reszta towarzystwa wstrzymała oddech.

Ciszę przerwał Howard August. Zwrócił się do Jill bada­

jąc ją wzrokiem.

- To niemożliwe, Jillian. Nasze przepisy wewnętrzne

mówią wyraźnie...

- Mam gdzieś wasze przepisy... - przerwał mu Jack,

ale i on nie zdołał dokończyć, bo podbiegł do niego Ki­
pling, gotowy do walki. Jack zdjął okulary, zrzucił mary­
narkę i zacisnął pięści.

- Czekałem długo na ten moment, Kipper, od pierwszej

chwili, kiedy zacząłeś się przystawiać do mojej żony. - Jack
podrygiwał w miejscu jak bokser na ringu. - No, chodź tu,

Kipper. Pokaż, co potrafisz.

- Jack, przestań. To nie ma sensu - prosiła Jill.

Jack skrzywił się.
- O co ci chodzi, Jilly? Przecież on nie ma szans. - To

już nie był głos Jacka, lecz zawadiackiego kowboja.

Eleanor drgnęła i zaczęła się w niego wpatrywać zdu­

mionymi oczami.

- J.R.?- szepnęła.

Howard August popatrzył badawczo.

- J.R.?

Eleanor wskazała palcem na Jacka, niczym oskarżyciel

w sądzie.

- Ty... nie możesz być mężem Jillian, J.R. Przecież...

jesteś jej bratem.

- Właśnie- przytaknął Kipling. - Nie myśl, że zbijesz

nas z tropu, J.R. Od początku domyślałem się, że z tobą...
i z Jackiem... coś jest nie w porządku...

Do akcji wkroczył sam Howard Wendell August.

- Musisz się w końcu zdecydować, młody człowieku.

Jesteś bratem Jillian czy jej mężem?

Jack zawahał się i ponuro spojrzał na Jill.

- Właściwie... i jednym, i drugim.

- No, nie - mruknęła Eleanor. - Tego już za wiele.

- Zachwiała się i byłaby upadła, gdyby Kipling nie po­
chwycił jej w ramiona.

- Na Boga! - krzyknęła Jill głosem łamiącym się od

emocji. - Jack tylko udawał, że jest moim bratem.

Kip, podtrzymując w ramionach Eleonor, która ciągle

jeszcze nie przychodziła do siebie, popatrzył na Jill z nową

nadzieją.

- Czy udaje również, ze jest twoim mężem?
Jill westchnęła.
- Nie. Jest nim naprawdę.
Pięść Howarda Wendella Augusta wylądowała z impe­

tem na stole.

- To skandal. W całej historii Fundacji Augusta nie by­

ło drugiego wypadku tak brutalnego pogwałcenia przepi­
sów. Nie mówiąc już o tym, że wystawiliście nas na po­
śmiewisko, mnie i mojego syna. Zwalniam was natych­
miast. Jesteście wyrzuceni.

Roztrzęsiona Jill zerwała się z krzesła i spojrzała wście­

kle na Augusta.

- Ale pański syn mógłby pogwałcić te staromodne,

idiotyczne przepisy, prawda? Jemu byłoby wolno. Jest pan
napuszonym hipokrytą. I jeszcze coś panu powiem... nig­
dy nie poślubiłabym pańskiego syna, nawet... gdybym nie
była mężatką. - Jill objęła wzrokiem wszystkich zebra­
nych i wyszła bez słowa.

Jack, zanim poszedł w ślady Jill, posłał Augustowi po­

gardliwe spojrzenie.

- I jeszcze jedno. Nie możesz mnie wyrzucić, tłusty,

stary capie, bo ja już tu nie pracuję. Moja dymisja jest na
twoim biurku.

Jack schylił się po okulary, ale zanim zdążył je nałożyć,

Kipling pozbywszy się na moment Eleanor, uderzył go
z całej siły.

Kiedy Jack dotarł do mieszkania Jill, jej już tam nie

było. Biegł po schodach, całe pięć pięter, był spocony
i zdyszany. Zdjął marynarkę i rzucił ją na łóżko. Zsunęła się
na podłogę, ale nie zwrócił na to uwagi. Przysiadł na brze­
gu łóżka.

Gdzie podziewa się jego żona? Musiał z nią porozma­

wiać. Musiał ją przekonać, że przecież nic się nie liczy, nic
nie jest ważne, tylko oni. Jack i Jill na zawsze ze sobą.

Położył się na łóżku i podłożył pod głowę poduszkę.

Pachniała Jill.

Gdzie była? Co się z nią stało? Może po prostu odeszła

i już nigdy jej nie zobaczy?

Otrząsnął się z tych myśli. Kiedy odwracał się na bok,

zobaczył kopertę na nocnym stoliku. Była otwarta i wysta­
wała z niej kartka.

Zawierała krótki list. Czytał go powoli, z rosnącym po­

czuciem ulgi. Złożył kartkę, wsadził ją z powrotem do
koperty i uśmiechnął się.

- Tak, oczywiście - powiedział na glos i nagle poczuł,

że powracają mu siły. Wybiegł z sypialni, skorzystał z tele­
fonu, spakował walizkę, wziął szybki prysznic i przebrał
się.

Wszystko będzie dobrze, powiedział do siebie. Już

wiem, gdzie jest. Wszystko jest takie proste. Musi ją
odnaleźć i wziąć w ramiona. Dopóki będą razem, będzie
im dobrze. Więcej niż dobrze.

Miała miodowozłotą karnację, doskonałą figurę i twarz,

która była dziełem sztuki: pełne usta, delikatne, kształtne
linie brwi i ciepłe, czekoladowe oczy. Do tego kasztanowe
włosy, spadające na ramiona jedwabistą falą, unoszoną
lekką, tropikalną bryzą.

Szła brzegiem morza, fale obmywały jej bose stopy. Od

czasu do czasu przystawała, pochylała się z wdziękiem

i podnosiła muszle. Trzymała je w dłoni, studiowała uważ­
nie, a później wyrzucała i schylała się po nową, w niespie­
sznym, wakacyjnym rytmie.

Uwielbiał sposób, w jaki chodziła. Oszałamiał go ostry,

kwiatowy zapach jej perfum.

Jakieś dziecko wbiegło do morza i ochlapało boginię

z wysp.

- Przepraszam! - krzyknęło i pognało dalej.

Bogini uśmiechnęła się. Wtedy był już pewien, że nie

mógł się pomylić.

To była ona. W jej obecności wszystko wokół stawało

się inne - bujniejsze, piękniejsze, bogatsze. Był Robinso­
nem Cruzoe. A ona jego Piętaszkiem.

Właśnie podnosiła muszlę. Powoli podszedł do niej.

Odwróciła głowę w jego kierunku i podniosła wzrok.

Oniemiał z zachwytu, kiedy uśmiechnęła się do niego,

na poły zawstydzona, na poły kusząca. Zachwyt to nie jest
dobre słowo. Był pijany ze szczęścia. I cały drżał.

- Ale ze mnie skończony osioł - szepnął.
Zaśmiała się.
- Jack „skończony osioł" i Jill, dobrana z nas para, co?
- Jack i Jill na zawsze ze sobą.

Znów był zawadiackim korsarzem.
Jill, oszołomiona widokiem Jacka, przytuliła się do nie­

go. To on, naprawdę. Stało się to, co miało się stać. Oplotła
go ramionami. Całowali się, pospiesznie i gwałtownie.

- Jak mnie odnalazłeś? - spytała odzyskując oddech.
- Instynkt - odpowiedział czułe. - I list od Jamesa

i Laury Ivory, który znalazłem na twoim nocnym stoliku.

- Spotkałam się z nimi. Bardzo się zmartwili tym, co się

nam przydarzyło. Powiedzieli, że staliśmy się już legendą
Tobago. - Jill spojrzała na swoją obrączkę, którą Jack
kupił od Jamesa. - Kiedy Laura zobaczyła, że ciągle ją
noszę, zrozumiała, że nie chcę się rozwieść.

- Należymy do siebie, Jill. - Jack musnął językiem jej

dłoń. Była słona.

Jill poczuła, że cała drży - z podniecenia i oczekiwania

na ciąg dalszy. Przylgnęła mocniej do Jacka.

- Stać się legendą Tobago, jeszcze za życia, to zobowią­

zuje.

W tydzień później, ostatniego dnia niespodziewanych

wakacji, siedzieli przy porannej herbacie z Laurą i Jame­

sem, a Jack po raz kolejny opowiadał historię, jak to zamie­

nił się w brata Jill i o wszystkich innych perypetiach. James

pokładał się ze śmiechu.

- Może to śmieszne - mówiła drobna, delikatna Laura

- ale i ja miałam starszego brata, który miał fioła na pun­

kcie moich narzeczonych. Śledził nas i nie odstępował na

krok. A to już było mniej zabawne, szczególnie dla nich.

- Zdecydowanie wolę Jacka w roli męża - żartowała

Jill.

Laura zmieniła temat.

- Co będzie z waszą pracą?

- Najgorzej z referencjami. Po tym, co się wydarzyło

w fundacji, August wystawi nam taką opinię, że utkniemy

na długo w kolejce dla bezrobotnych.

- To niesprawiedliwe - zaprotestowała Laura - i nie

ma nic wspólnego z waszymi kwalifikacjami. Obydwoje

zasługujecie na wspaniałe opinie.

- August ma inne zdanie na ten temat - powiedziała

Jill. - Jak on to ujął? Nie dość, że zgrzeszyliśmy, to jeszcze

wystawiliśmy go na pośmiewisko. Dobre i to.

- Jakoś sobie damy radę - przerwał Jack ze zwykłym

sobie optymizmem.

- Może z czasem szef trochę zmięknie - pocieszał ich

James. - W końcu chyba nie zniszczyłby waszej kariery

z powodu głupiej, staromodnej zasady.

- Nie znasz Howarda Wendella Augusta - westchnęła

Jill. - Jedyny sposób na niego... - przerwała. - Nie, na­
wet nie chcę o tym myśleć.

- Waszemu cholernemu, pyszałkowatemu szefowi

przydałoby się trochę rozumu - mruknęła Laura.

- Na dobrą sprawę nie bardzo jest mu co zarzucić- Jill

zmieniła ton. - W porządku, usiłował nagiąć przepisy fun­
dacji w przypadku syna, ale też był przekonany, że po
ślubie z Kiplingiem odejdę z pracy. Sam Howard ściśle
przestrzega zasad, nic więc dziwnego, że od swoich pod­
władnych wymaga tego samego.

- Moim zdaniem te zasady trącą średniowięczem -

rzucił James.

- Masz całkowicie rację- poparła go Laura. - Nie ma

niczego zdrożnego w tym że dwójka kolegów zostaje ko­
chankami. Pod warunkiem że nie mają zobowiązań wobec
osób trzecich. Zupełnie inna sprawa, kiedy obydwoje są
małżonkami lub też kiedy małżonkiem jest jedno z nich.

Jack skrzywił się.

- Myślę, że właśnie to dotknęło najboleśniej szefa prze-

zacnej Fundacji Augusta: myśl o tym, że jego syn zaintere­
sował się zamężną kobietą. - Popatrzył badawczo na Jill.
- Ale już przestał, prawda?

- Jedna romantyczna przygoda to wszystko, na co mnie

stać - powiedziała Jill z uśmiechem wampa. Ale mina tro­
chę jej zrzedła. - Reszta energii będzie mi potrzebna na
szukanie zajęcia.

Jack objął ją ramieniem.
- Nie martw się, Jill. Jesteśmy ze sobą, a więc to wszy­

stko musi się jakoś ułożyć.

- Jestem tego samego zdania. Może to magiczne dzia­

łanie tropików. Niech diabli porwą Howarda Wendella Au­
gusta.

James zarechotał.

- Nigdy nie ufałem takim typkom, bardziej świętym od

papieża. - Laura przytaknęła.

- A kto z nas jest bez winy?
- Ależ musi być nudne to życie Howarda - zadumała

się Jill.

- Jeszcze trochę, a zaczniesz go żałować - przerwał jej

Jack.

Po wspólnym śniadaniu w beztroskiej atmosferze obie

pary wracały brzegiem morza do hotelu Caribe Reef.

- Musimy się szybko spakować - powiedział Jack. -

Nasz samolot do Filadelfii odlatuje za godzinę.

Laura uścisnęła Jacka i Jill.

- Będziemy w kontakcie.
James objął ich ramieniem.
- Oczywiście, że będziemy. Przyjedźcie tutaj na nastę­

pne wakacje. Jack ma rację. Wszystko jakoś się ułoży.

- Na pewno - przytaknęła Jill, całując go w policzek.

Kiedy w parę minut później opuszczali hotel, w holu

pojawiła się atrakcyjna rudowłosa dama.

Jill ścisnęła Jacka za łokieć.
- Popatrz tam, czy to nie jest... Cynthia Adams?
- Kto?
- Cynthia Adams. Nowa sekretarka Augusta, piękność

z Południa.

Jack odszukał ją wzrokiem.
- Tak, oczywiście.
Uśmiechnął się do niej. Odwzajemniła uśmiech. Roz­

targniony i nieobecny.

Jack pochylił się w stronę Jill.
- Chyba mnie nie rozpoznała.
Jill zachichotała.
- Wcale się jej nie dziwię. Nikt w fundacji cię nie roz­

poznał, zanim im nie powiedziałeś.

Tym razem Jill posłała jej uśmiech. Odpowiedź była

równie lakoniczna.

- Dziwne. Mnie chyba też nie poznała.

Nagle z gardła Jacka wyrwał się stłumiony okrzyk.

- Ale numer! Ten facet, który idzie w jej kierunku, na

pewno cię pozna.

Jill otworzyła usta ze zdziwienia na widok niskiego,

przysadzistego sześćdziesięciolatka zbliżającego się do

Cynthii Adams i całującego ją czule na przywitanie.

- Masz rację, ale numer - mruknęła Jill. - Przyganiał

kocioł garnkowi.

Howard Wendell August rozglądał się niedbałe po hote­

lowym holu. Uwagę jego przykuła czarująca dama o ka­

sztanowych włosach stojąca koło recepcji, a kiedy nałożyła

rogowe okulary...

Jill pomachała w kierunku Howarda Augusta. Jack zro­

bił to samo. Twarz Howarda Wendella Augusta stężała,

a później pojawiły się na niej kropelki potu.

- Powinniśmy podejść do niego i przywitać się -

stwierdziła Jill tłumiąc śmiech.

- Owszem, byłoby niegrzecznie nie zamienić paru słów

z naszym byłym pracodawcą. - Jack trzymał się roli.

Kiedy ruszyli na spotkanie, Jill zdążyła szepnąć Jacko­

wi:

- Miałeś rację kochanie. Wszystko już zaczyna się ukła­

dać.