SHARON DE VITA

Milioner

z Kuwejtu

ROZDZIAŁ PIERWSZY

San Diego

Faith Martin była wściekła.

Mimo protestów pana Kadida, który dotrzymywał jej

towarzystwa przez minione półtorej godziny, szybkim

krokiem ruszyła ku zamkniętym drzwiom do gabinetu.

- Panno Martin, proszę zaczekać. Nie może pani tam

wejść. - Przerażony pan Kadid pobiegł za nią, cmokając

z dezaprobatą.

Było jednak za późno. Zdecydowanie otworzyła pod­

wójne mahoniowe drzwi i zatrzymała się jak wryta na

widok niewiarygodnego przepychu, z jakim urządzono

gabinet.

- Dobry Boże! - szepnęła bezwiednie.

Odkąd siedem lat temu założyła własną konsultingową

firmę komputerową, widziała już wiele biur i gabinetów,

włącznie z należącymi do najbogatszych kalifornijskich

przedsiębiorców, ale żadne z nich nie mogło się równać

z tym dekadencko wręcz luksusowym wnętrzem.

Urządzony w kolorach granatu i brązu gabinet mieścił

kolekcję wspaniałych dzieł sztuki, bez wątpienia auten­

tycznych. Ściany wybito eleganckim białym jedwabiem,

a sufit ozdobiono sztukaterią. Pośrodku pokoju, na tle

6

SHARON DE VITA

zajmującego niemal całą ścianę okna, za którym rozta­

czała się panorama miasta, stało piękne, zapewne ręcznej

roboty biurko z wiśniowego drewna. Przed nim ustawio­

no dwa miękkie, obite granatową skórą fotele, doskonale

dopasowane do dwóch stojących nieopodal kanap.

Na półkach znajdowały się setki książek, w tym wiele

białych kruków, które sprawiały, że w gabinecie pano­

wała miła, niemal domowa atmosfera. W odległym koń­

cu, przy drugim sięgającym sufitu oknie, umieszczono

długi, rzeźbiony stół konferencyjny, a wokół niego skó­

rzane, granatowe fotele. W rogu pysznił się imponujący

kominek z misternie wykonanym rodowym herbem nad

gzymsem. Wszędzie stały porcelanowe wazony z jesien­

nymi kwiatami, które wypełniały pokój słodką, wręcz nie­

przyzwoicie zmysłową wonią.

Promienie popołudniowego słońca wpadały przez ok­

na, podkreślając urodę wnętrza.

Wśród tego przepychu, za biurkiem siedział wysoki,

ciemnowłosy mężczyzna, zatopiony w rozmowie telefo­

nicznej. Zdawał się w ogóle nie dostrzegać obecności

Faith.

Nawet nie podniósł na nią wzroku.

- Panie El-Etra - odezwała się, podchodząc bliżej.

Puszysty, granatowy dywan tłumił kroki jej obutych w te­

nisówki stóp. - Panie El-Etra - powtórzyła, tym razem

bardziej stanowczo. Dostrzegła teraz, że również na biur­

ku umieszczono pięknie wykonany, inkrustowany złotem

herb rodzinny.

Szyty na miarę, prążkowany, szary garnitur rozma­

wiającego przez telefon mężczyzny kosztował pewnie

MILIONER Z KUWEJTU 7

więcej niż wynosił roczny czynsz za jej mieszkanie. Cena

również szytej na miarę białej koszuli z monogramem

pewnie równała się jej rocznym wydatkom na jedzenie.

Cudownie, pomyślała kwaśno i jeszcze raz rozejrzała się

po gabinecie.

Denerwująco arogancki, niewiarygodnie bogaty i bez

wątpienia zepsuty. Trzy cechy, których najbardziej nie

znosiła u mężczyzn, nie mówiąc już o klientach.

Oparła dłonie o blat biurka.

- Panie El-Etra, zdaję sobie sprawę, że pańska firma

inwestycyjna zajmuje znaczącą pozycję w świecie wiel­

kich interesów, musi pan jednak zrozumieć, że mój czas

jest nie mniej ważny i cenny niż pański. - Urwała dla

nabrania oddechu i zauważyła, że mężczyzna nadal nie

zwraca uwagi ani na nią, ani na jej tyradę.

Natomiast jego sekretarz, który właśnie wyrósł u jej

boku, wyglądał tak, jakby ze zdenerwowania miał za

chwilę połknąć własny język: oczy wyszły mu z orbit,

usta drgały w nerwowym tiku. Faith czuła, że jej gniew

narasta z każdą sekundą. Groźnie spojrzała na mężczyznę

za biurkiem. Nie dość, że niemal dwie godziny trzymał

ją w poczekalni, to teraz bezczelnie ją ignoruje!

- Panie El-Etra! - Zabębniła palcami o biurko, ale on

nawet nie drgnął. - Zadzwonił do mnie dziś rano dyrektor

pańskiej firmy i prosił, żebym natychmiast przyszła, ponie­

waż macie awarię komputerów i trzeba to pilnie naprawić.

Widzę, że sprawa nie jest taka pilna, skoro przetrzymał mnie

pan w poczekalni bez mała półtorej godziny.

- Hm, Panno Martin... - Sekretarz uniósł palec. - To

nie jest pan El-Etra - poprawił ją cicho.

8 SHARON DE VITA

Skonsternowana Faith zamrugała oczami. Czyżby

przez pomyłkę wtargnęła nie do tego gabinetu, co trzeba?

To byłoby odpowiednie zakończenie tego okropnego

dnia.

- Słucham? - zapytała ostrożnie.

- To jest szejk El-Etra.

Nie wierzyła własnym uszom.

- Zmarnował pan dwie godziny mojego cennego cza­

su, a teraz czepia się pan takich protokolarnych szcze­

gółów? - zapytała podniesionym głosem i postąpiła bli­

żej, zmuszając go do cofnięcia się o krok.

Nie tylko spędziła całą wieczność w poczekalni, ale

na dodatek nie zjadła lunchu i przez niemal dwie godziny

przedzierała się przez uliczne korki, by na czas dotrzeć

na to przeklęte spotkanie. Kiedy dziś rano do niej za­

dzwoniono, bardzo się przejęła. Zdawała sobie sprawę,

że El-Etra Investments to firma szeroko znana i dodanie

jej do listy klientów bardzo przysłużyłoby się jej intere­

som, które co prawda szły dobrze, ale mogłyby iść o wie­

le lepiej.

Miłe podniecenie musiało jednak w końcu ustąpić zło­

ści. Faith odnosiła sukcesy, miała wiele zleceń, cieszyła

się w świecie biznesu doskonałą opinią i nie była przy­

zwyczajona do tego, by ją traktowano jak uciążliwą pe­

tentkę.

- Pani Martin... - Sekretarz nerwowo mrugał ocza­

mi. - Jestem pewien...

- Nie, panie Kadid, to ja jestem pewna, że dla pana

tytuł szefa to sprawa pierwszorzędnej wagi. - Oparła dło­

nie na biodrach i zmierzyła groźnym wzrokiem mężczy-

MILIONER Z KUWEJTU

9

znę nadal rozmawiającego przez telefon. - Zapewniam

pana, że wcale mnie nie obchodzi, jak pan go nazywa.

Mnie w tej chwili przychodzą do głowy różne określenia.

- Wyniośle potrząsnęła głową. - A teraz proszę wyba­

czyć, ale nie mam czasu na takie głupstwa. Proszę prze­

kazać szejkowi wyrazy ubolewania - warknęła, specjal­

nie wymawiając z przesadnym naciskiem jego tytuł. -

Proszę też mu powiedzieć, żeby do mnie zadzwonił, kiedy

na serio zacznie się zajmować swoimi interesami. -

Mamrocząc coś niezrozumiale pod nosem, ruszyła do

drzwi.

- Pani Martin... - Aksamitny, brzmiący trochę z cu­

dzoziemska głos sprawił, że stanęła jak wryta. Odniosła

wrażenie, że jego dźwięk wibruje w zakończeniach jej

nerwów niczym zaskakująca, niechciana pieszczota. Od­

wróciła się i z ciekawością spojrzała na właściciela głosu.

Odłożył słuchawkę i wstał. Dopiero teraz zobaczyła,

jaki jest wysoki. Musiała odchylić głowę, by popatrzeć

mu w twarz.

Jego wybitnie męską urodę potrafiła określić jedynie

słowem „magnetyczna". Sekundę później przyszło jej do

głowy również słowo „wspaniały". W tej chwili był także

wyraźnie zirytowany, sądząc z chmurnego spojrzenia cie­

mnych oczu. Faith buntowniczo uniosła głowę.

Poirytowany? No to szkoda. Ona również jest poiry­

towana. Nie dając się onieśmielić jego władczej postawie,

podeszła bliżej.

Przedtem była zbyt rozwścieczona, by uważnie przyj­

rzeć się jego twarzy, ale to, co teraz zobaczyła, wręcz

ją oszołomiło. Na żywo wyglądał o wiele lepiej niż na

10 SHARON DE VITA

fotografiach w plotkarskich czasopismach, które zwykle

przedstawiały go z jakąś rozchichotaną lalą, uczepioną

jego ramienia jak rzep.

Smagła, oliwkowa cera, wyraziste rysy, ładnie wykro­

jone usta, duże, ciemne oczy i gęste, czarne włosy spra­

wiały, że wyglądał jak pirat sprzed kilku wieków. Faith

miała wrażenie, że przebiegł przez nią prąd. Otrząsnęła

się natychmiast, gdy przypomniała sobie, że ten człowiek

to znany playboy, zmieniający kobiety jak rękawiczki.

Wiedziała, że z takim na pewno nie chce mieć nic wspól­

nego.

Za bardzo przypominał jej ojca, także przystojnego,

nieodpowiedzialnego playboya, który uczucia innych

miał za nic.

Przez całe życie bardzo się starała unikać takich ty­

pów. Dzięki Bogu, że nie będzie zmuszona utrzymywać

z nim kontaktów w życiu prywatnym. Nigdy nie miała

wiele cierpliwości dla niedojrzałych facetów, a tę nie­

wielką ilość, którą była w stanie z siebie wykrzesać, wy­

korzystał wiele lat temu jej ojciec.

- Pani Martin... - powtórzył z irytacją, a Faith pode­

szła jeszcze bliżej, zastanawiając się, co też go tak zi­

rytowało. - Zdaje się, że jesteśmy umówieni? - Trudne

do rozszyfrowania ciemne oczy patrzyły na nią śmiało,

jakby chciały oszacować jej wartość.

- Byliśmy - poprawiła go. Miała wrażenie, że spoj­

rzeniem przeszywa ją na przestrzał. - Byliśmy umówieni,

panie... to znaczy Wasza Wysokość. - Stuknęła palcem

w tarczę swojego sportowego zegarka. - Prawie dwie go­

dziny temu.

MILIONER Z KUWEJTU 11

- Ali - powiedział cicho.

Starała się nie zwracać uwagi na brzmienie jego głosu,

które znów przyprawiło ją o zmysłowy dreszcz.

- Słucham?

- Ali. - Przechylił głowę na bok i miała wrażenie,

że kącik jego ust lekko drgnął. - Mam na imię Ali.

Szeroki uśmiech rozjaśnił mu twarz, a Faith aż za­

brakło tchu. Serce zaczęło jej mocniej bić i musiała się

lekko cofnąć, jakby się bała, że stojąc tak blisko niego,

nie zdoła nad sobą zapanować.

- Chociaż zdaje się, że pani miałaby teraz ochotę na­

zwać mnie zupełnie inaczej. - Patrzył na nią rozbawiony,

a jej zrobiło się trochę wstyd, że pozwoliła sobie na wy­

buch złości.

Zaczerwieniła się po uszy.

- Nie jestem przyzwyczajona do wysiadywania w po­

czekalni - wyjaśniła zaczepnie i zmierzyła go surowym

wzrokiem. - Mój czas jest bardzo cenny...

- A czyj nie jest? - odparował, spoglądając na nią cie­

kawie. Nie nawykł do tego, żeby kobieta patrzyła na niego

jak na coś, co przed chwilą wypełzło spod kamienia.

Kobiety przeważnie spoglądały na niego zupełnie ina­

czej.

- Bardzo mi przykro. - W przepraszającym geście

rozłożył ręce. - Nic nie mogłem na to poradzić. Musia­

łem się uporać z kolejnym kryzysem. Oczywiście, wy­

nagrodzimy pani stracony czas.

- To nie tylko kwestia pieniędzy - warknęła Faith,

zirytowana, że jego zdaniem obchodzą ją tylko pieniądze.

- Są rzeczy ważniejsze niż pieniądze.

12

SHARON DE VITA

- Doprawdy? - Znów ze zdziwieniem uniósł brwi.

Wcale nie była zaskoczona, że dla niego wszystko

sprowadzało się do pieniędzy. To kolejna wspólna cecha,

jaka łączyła go z jej ojcem. Kiedy jednak spojrzała mu

głębiej w oczy, odniosła dziwne wrażenie, że z niej kpi.

Natychmiast zesztywniała.

- Dla niektórych liczy się coś jeszcze. To kwestia cza­

su i priorytetów. Inni klienci potrzebowali dziś mojej po­

mocy w kłopotach, ale musiałam umówić się z nimi na

później, ponieważ pan twierdził, że to bardzo pilna spra­

wa. Jak widać, wcale nie.

- Wręcz przeciwnie, pani Martin. Moje potrzeby są

bardzo pilne. - Ton jego głosu się zmienił, złagodniał,

a jej od razu na myśl przyszły innego rodzaju potrzeby,

bardziej pierwotnej natury. Poczuła, że zalewa ją fala

dziwnego ciepła. - I w przeciwieństwie do tego, co pani

wcześniej powiedziała, swoje interesy traktuję bardzo

serio.

Przyglądał się jej zafascynowany. Doszedł do wnio­

sku, że jest zbyt niepozorna, by ją nazwać piękną, ale

było w niej coś, co wzbudzało zainteresowanie mimo

sportowego, niedbałego stroju. Dopasowane w talii spod­

nie koloru khaki opinały jej biodra, których krągłość

przyciągnęłaby wzrok każdego mężczyzny. Biała luźna

koszulka nie zdołała ukryć kształtnych piersi i szczu­

płych, ładnie zarysowanych ramion.

Włosy, gładko zaczesane do tyłu i zaplecione

w skomplikowany warkocz, były miodowo-kasztanowe,

przetykane pasemkami w najróżniejszych odcieniach ru­

dości. Założyłby się o najnowszego źrebaka ze swej stad-

MILIONER Z KUWEJTU

13

niny, że ich kolor jest naturalny. Świadczyła o tym do­

skonale do nich pasująca, jasna jak mleko cera. Twarz

miała bardzo kobiecą, o wielkich, zielonych oczach, wy­

sokich kościach policzkowych i pełnych ustach, jakby

stworzonych do pocałunków. Z drugiej strony, sądząc po

jej minie, chyba nie całowała się zbyt często.

Nie należała do kobiet, za którymi mężczyźni się uga­

niają i o których śnią po nocach. Taka zwyczajna dziew­

czyna, sportowo ubrana i bez makijażu. Jednak jej twarz

przykuwała uwagę.

Ali stwierdził, że nieznajoma nadzwyczaj go intrygu­

je, choć nie wiedział, dlaczego tak jest.

Westchnął cicho. Może to z przepracowania. Z natury

bardzo zmysłowy, zwracał uwagę na wszystko w kobie­

cie, począwszy od jej ogólnego wyglądu i zapachu, do

najsubtelniejszej linii bioder. Dotychczas jednak był za­

jęty oganianiem się od kobiet, które wynajdowali dla nie­

go rodzice, by poszukać partnerki naprawdę mu odpo­

wiadającej i zdolnej docenić jego osobowość.

Chciał towarzystwa kobiety inteligentnej, która nie by­

łaby tylko wieszakiem dla najnowszych kreacji modnego

projektanta i która zareagowałaby szczerze na jego og­

nisty temperament. Nie pragnął jednak miłości. Po prostu

nie chciał jeszcze raz przeżywać tego uczucia.

Większość kobiet z jego otoczenia to były modelki

o doskonałej prezencji albo piękne debiutantki z dobrych

domów, które nigdy nie pokazałyby się w publicznym

miejscu inaczej, niż tylko w najmodniejszym stroju i peł­

nym makijażu.

Miały śliczne buzie, kurze móżdżki i serca z kamie-

14

SHARON DE VITA

nia, toteż nie były zdolne do prawdziwej namiętności i nie

wzbudzały w Alim głębszego zainteresowania. Wierzył,

że zimna kobieta to dla mężczyzny przekleństwo gorsze

niż śmierć.

Z doświadczenia wiedział, że jeśli kobieta nadmiernie

przejmuje się wyglądem, to rzadko zastanawia się nad

swoimi uczuciami. A kobieta, która nie potrafi zaakcep­

tować i docenić uczuć, cieszyć się namiętnością i pasją,

nie była dla niego prawdziwą kobietą.

Przyjrzał się uważniej stojącej przed nim Faith. Ki­

piała gniewem, przez co wydała mu się wyjątkowo inte­

resująca. Oto kobieta, która pozwala sobie na doświad­

czanie wszystkich ludzkich emocji. Fascynowała go i in­

trygowała, szkoda tylko, że jest taka obrażona i nabur­

muszona.

Rzadko się zdarzało, by ktokolwiek, a już zwłaszcza

kobieta, przemawiał do niego z taką wyższością. Kobiety

na ogół wręcz stawały na głowie, żeby wywrzeć na nim

jak najkorzystniejsze wrażenie. Irytowało go to coraz bar­

dziej, zwłaszcza że uroda, stroje i biżuteria nie robiły na

nim wrażenia. Pragnął, żeby kobieta zadziwiła go swoją

osobowością, szczerością, charakterem.

Dotychczas jeszcze takiej nie spotkał.

- Pani Martin, jeśli problem z naszymi komputerami

nie zostanie zaraz rozwiązany, narazi to na straty całe

El-Etra Investments, a do tego nie mogę dopuścić. Czuję

się odpowiedzialny wobec klientów. Powierzyli mi swoje

fundusze, niektórzy nawet oszczędności całego życia. Nie

zamierzam wywoływać paniki wśród inwestorów z po­

wodu błahego kłopotu z głupią maszyną.

MILIONER Z KUWEJTU 15

- Błahy kłopot z głupią maszyną! - powtórzyła

z niedowierzaniem Faith. - Panie El-Etra, gdyby nie ta

głupia maszyna, wątpię, czy miałby pan taką dużą firmę.

Ta maszyna zwiększa pańską efektywność, oszczędza

czas, nie wspominając już o pieniądzach.

- Poucza mnie pani?
Jego słowa na chwilę zawisły w powietrzu, ciche,

uprzejme, ale dało się w nich wyczuć groźną nutę. Faith

przeszło przez myśl, że być może posunęła się za daleko,

ale nie zamierzała się cofnąć. To nie leżało w jej naturze.

- Takie są fakty, proszę pana - odparła chłodno. Nie

chciała używać ani jego imienia, ani tytułu, ponieważ to

nadałoby ich rozmowie bardziej osobisty wymiar. - Na

czym dokładnie polega problem? - zapytała, zdecydo­

wana przystąpić do dzieła.

Uśmiechnął się.

- Gdybym to wiedział, to zapewniam, że sam bym

to naprawił albo zlecił któremuś z zatrudnionych w fir­

mie informatyków. Obawiam się, że nikt tutaj nie wie,

dlaczego system źle działa.

Zastanawiało ją, z jakim akcentem mówił. Brzmiało

to trochę jak brytyjska angielszczyzna, rodem zapewne

z Oksfordu, i chociaż słownictwo i gramatyka były ab­

solutnie nienaganne, słyszała w jego wymowie echo ob­

cego języka. Tworzyło to dość egzotyczną i... zmysłową

mieszankę.

Przeczesał palcami włosy.

- Wiem tylko, że przez tę awarię jedna z naszych ope­

racji została całkowicie zablokowana i nie mogę dłużej

tego tolerować. Problem trzeba rozwiązać natychmiast.

16

SHARON DE VITA

- Natychmiast - powtórzyła, z irytacją kiwając gło­

wą. Ten facet nie wyobraża sobie, by ktoś nie spełnił

jego polecenia, i to jak najszybciej. Zepsuty i rozkapry­

szony, pomyślała. - Cóż, gdybym nie musiała siedzieć

półtorej godziny w poczekalni, może już bym wiedziała,

co jest przyczyną awarii.

- Może. - Zrozumiał, że Faith tak szybko mu nie wy­

baczy. - O ile wiem, pani firma jest uważana za jedną

z najlepszych w swojej branży.

- Jest uważana? - Rudawe brwi uniosły się. Faith po­

czuła się urażona tym subtelnie wyrażonym powątpie­

waniem. Zacisnęła pięści i podeszła do biurka. - Widzę,

że źle pana poinformowano.

Tym razem to on miał zaskoczoną minę. Szybko prze­

niósł wzrok na starszawego sekretarza, który niespokojnie

stał pod ścianą.

- Kadid? O co tu chodzi? - Znów zerknął na Faith,

a potem przeniósł wzrok z powrotem na sekretarza. -

Czy rzeczywiście źle mnie poinformowano?

Te słowa zabrzmiały jak groźba, a Faith poczuła na

plecach zimny dreszcz. Chyba nigdy nie spotkała nikogo

równie aroganckiego.

- Bardzo źle - odezwała się, zanim sekretarz otworzył

usta. - Ja po prostu jestem najlepsza w tej dziedzinie.

- W dodatku bardzo skromna - rzekł Ali z lekkim

uśmiechem ulgi. Niezbyt piękna, ale jaka zadziorna, po­

myślał rozbawiony. Bardzo interesujące połączenie.

- Nie, panie El-Etra, jestem po prostu szczera. -

Uniosła głowę. - Szczera i najlepsza w branży, ale mój

czas jest cenny i nie lubię, kiedy ktoś mi go marnuje.

MILIONER Z KUWEJTU 17

Zauważył, że bije z niej gniew i coś jeszcze, czego

nie potrafił określić.

- Ja też tego nie lubię - odparł, dając do zrozumienia,

że uważa jej wybuch złości za stratę własnego czasu.

- Skoro jest pani najlepsza, to na pewno rozwiąże pani

ten trudny problem. Natychmiast. - To było wyzwanie

i Faith nie mogła go zignorować.

- Cóż, nie wiem, co według pana znaczy natychmiast,

ale jak tylko się dowiem, na czym polega problem, na

pewno go rozwiążę. Nie potrafię powiedzieć, ile czasu

mi to zabierze, dopóki nie ustalę, o co chodzi. - Spoj­

rzała na niego śmiało. - Niektóre rzeczy muszą trochę

potrwać, czy się to panu podoba, czy nie. - I na pewno

nie pozwoli się poganiać. Wyczuwając, że zaraz usłyszy

kolejne polecenie, które tylko jeszcze bardziej ją zdener­

wuje, dodała pośpiesznie: - Na pewno trochę by pomog­

ło, gdyby pan mi wyjaśnił, o co chodzi. Znam się na

sprzęcie komputerowym, ale nie potrafię czytać w my­

ślach.

Patrzył na nią przez chwilę, trochę urażony jej sarka­

zmem. Wyprostował się i włożył ręce do kieszeni spodni.

- Jesteśmy dużą firmą inwestycyjną i raz na miesiąc

wysyłamy każdemu klientowi czek. Czeki są wystawiane

na różne sumy i rzecz jasna rozsyłane do najróżniejszych

odbiorców.

- Jasne. - Że też musiał cały czas na nią patrzeć.

Czuła, jak po plecach przebiegają jej lekkie dreszcze.

Ali westchnął z rezygnacją.

- Kilka dni temu, na początku miesiąca, kiedy jak

zwykle rozsyłaliśmy pierwszą partię należności, system

18 SHARON DE VITA

zaczął wyrzucać czeki w nieodpowiednich kwotach.

W dodatku odkryliśmy, że przesyłaliśmy pieniądze na

niewłaściwe konta i w nieodpowiedniej ilości. Zarówno

nowe fundusze, odsetki, jak i ściągane należności nie tra­

fiały tam, gdzie powinny.

Potrząsnął głową i zerknął na równy stos papierów na

biurku. Długie godziny ślęczał nad dokumentami, starając

się dojść przyczyny tego problemu, a potem jeszcze musiał

telefonicznie uspokajać zaniepokojonych inwestorów. Czuł

się tak, jakby od kilku tygodni nie wychodził z biura.

- W rezultacie zapanował chaos. Księgowi odkryli

pomyłkę dopiero, kiedy pierwsze czeki zostały rozesłane

i odezwali się zirytowani klienci. - Ściągnął brwi na

wspomnienie paniki, jaka dziś rano zapanowała wśród

pracowników. - Nasi firmowi komputerowcy też nie wie­

dzieli, skąd to zamieszanie. Zaczęli badać problem...

- Natychmiast - wtrąciła, a on urwał i przyjrzał jej

się uważnie. Sądząc z wyrazu jego twarzy, nie był przy­

zwyczajony do tego, by mu przerywano.

- Tak - powiedział wolno, nie odrywając od niej wzro­

ku. - Niestety, do niczego nie doszli. Próbowali najróżniej­

szych rozwiązań, ale bez skutku. W rezultacie musieliśmy

całkiem wyłączyć system komputerowy, ponieważ jest on

zaprogramowany na automatyczne wystawianie i rozsyłanie

czeków. Bez przerwy odbieram telefony od rozgniewanych

inwestorów, którzy albo nie dostali w ogóle pieniędzy, albo

dostali ich zbyt mało. Zaczynają teraz kwestionować nie

tylko sprawność, ale i uczciwość firmy. - Zabrzmiało to

tak, jakby sam nie mógł w to uwierzyć.

- No, ja też bym miała wątpliwości. - Wsunęła ręce

MILIONER Z KUWEJTU

19

do kieszeni spodni. - Gdybym zainwestowała w jakiejś

firmie oszczędności całego życia, a potem odkryła, że

firma coś skopała i wysłała moje pieniądze komuś inne­

mu, to trochę bym się wkurzyła.

- Skopała? - Ali El-Etra przymrużył oczy, a stojący

za nią Kadid westchnął ciężko. Najwyraźniej oznajmienie

szejkowi, że coś skopał, było wbrew protokołowi. -

Z tym trzeba skończyć - oznajmił zdecydowanie. - Jak

sama pani widzi, to rzeczywiście pilna sprawa i trzeba

się nią zająć. Natychmiast.

Może gdyby nie zabrzmiało to jak rozkaz, Faith wy­

kazałaby większe współczucie.

- Problemy się zdarzają, czy tego chcemy, czy nie.

A skoro mowa o sprawach pilnych i natychmiastowych, to

przypominam, że nie jestem wozem straży pożarnej -

stwierdziła i natychmiast spostrzegła, że twarz mu spoch­

murniała, a sekretarz znów zaczął ciężko wzdychać. -

Najwyraźniej ma pan kłopoty z programem do księgowa­

nia, ale żeby do tego dojść, nie trzeba być geniuszem.

Słysząc tę impertynencką uwagę, zesztywniał, a w je­

go oczach pojawiły się zimne błyski.

- Zapewniam panią, pani Martin, że mój personel ma

odpowiednie kwalifikacje, żeby się zająć niemal każdym

problemem, jaki się pojawi.

- Ale jak widać nie tym. W przeciwnym wypadku

nie byłoby mnie tutaj.

Te słowa na długą chwilę zawisły w powietrzu,

a Faith przyszło na myśl, że być może posunęła się za

daleko. Ale ten facet był taki... irytująco arogancki, że

musiała się trochę z nim podrażnić.

20 SHARON DE VITA

- Punkt dla pani. - Z łaskawym uśmiechem skłonił

głowę, jakby dawał jej jakiś wspaniały podarunek. -

Oczywiście, ma pani rację. Z tym problemem moi ludzie

nie mogli sobie dać rady. - Urwał, a po chwili mówił

dalej: - El-Etra Investments szczyci się nieskazitelną opi­

nią. Jeśli chodzi o powierzone pieniądze, to choćby cień

podejrzenia o nieprawidłowe działania może mieć kata­

strofalny wpływ nie tylko na bieżące interesy, ale na opi­

nię firmy. Jestem pewien, że pani to rozumie. W tym

biznesie opinia to największy kapitał. - Odetchnął głę­

boko, cały czas nie odrywając od niej wzroku. - Zapew­

niłem inwestorów, że problem zostanie natychmiast roz­

wiązany i chociaż jestem ubezpieczony na wypadek tego

rodzaju zdarzeń, tu wchodzi w grę moje nazwisko, więc

zadeklarowałem, że osobiście wyrównam wszystkie stra­

ty. Właśnie rozsyłamy czeki naszym klientom, żeby jak

najszybciej wszystko załatwić jak należy.

- Ma pan tyle pieniędzy? - Pytanie to wyrwało jej

się samo, zanim zdążyła pomyśleć. Rozejrzała się wokół.

To nie był jakiś sklepik na rogu, tylko firma pierwszej

wielkości, obracająca milionami dolarów.

Na samą myśl o tak wielkim bogactwie poczuła, że

robi jej się gorąco. Dla kogoś, kto musiał się zmagać

z przeciwnościami losu, odkładać grosz do grosza i pra­

cować popołudniami, by skończyć szkołę, kto się mocno

zadłużył, by założyć własną firmę i przez siedem lat ha­

rował w pocie czoła, takie nieprzebrane bogactwo wy­

dawało się czymś niepojętym. A ten człowiek mówi

o tym bez najlżejszego drżenia w głosie.

- Ależ oczywiście, że mam tyle pieniędzy - stwier-

MILIONER Z KUWEJTU 21

dził bez namysłu, jakby rozmawiali o drobnych na kawę.

- A dlaczego pani pyta? Chce pani podnieść stawkę?

Musiała się uśmiechnąć.

- Właściwie nie o tym myślałam, ale teraz chyba się

zastanowię.

- Pani Martin, ja jestem szejkiem El-Etra. - Powie­

dział to tak, jakby się spodziewał, że nisko się przed nim

skłoni, albo coś w tym rodzaju.

- Tak słyszałam. Wszyscy wkoło mi to powtarzają,

chociaż nie bardzo wiem, dlaczego. Zdaje się, że powinno

to na mnie robić wrażenie.

- Nic to dla pani nie znaczy? - Przez chwilę nie wie­

dział, czy powinno go to złościć, czy śmieszyć. Na ogół

kobiety, z którymi miał do czynienia, dowiadywały się

wszystkiego o historii jego rodziny, jeszcze zanim go po­

znały.

- Nie mam pojęcia, co oznacza pański tytuł i dlacze­

go miałby mieć znaczenie dla kogokolwiek poza panem.

Musiał przyznać, że ta uwaga uraziła go.
- Mój tytuł oznacza tyle, że płynie we mnie króle­

wska krew - wyjaśnił.

- Królewska krew? - Podejrzliwie uniosła brwi. -

Akurat. - Tym razem westchnienie za jej plecami roz­

legło się wyjątkowo donośnie i słychać w nim było...

panikę. - Królewska krew? - powtórzyła z namysłem.
- To znaczy, tak samo jak w królu czy królowej, czy

coś w tym guście?

- Czy coś w tym guście - potwierdził i wolno skinął

głową.

- I oczywiście nikt nie uznał za stosowne mi tego

22"

SHARON DE VITA

wytłumaczyć? - zapytała, trochę zażenowana swoją

wcześniejszą reakcją. W końcu to jest klient i należy go

traktować uprzejmie, bez względu na jego niegrzeczne

zachowanie.

- Zachowałaby się pani inaczej, gdyby pani o tym

wiedziała? - Ciekawe, czy ugryzłaby się w ten swój ostry

język, zastanawiał się w duchu.

- Pewnie nie - wyznała szczerze. - Chyba że mógłby

mnie pan za to skazać na ścięcie głowy.

Roześmiał się donośnie.

- Obawiam się, że nie ścinamy już głów. - Uśmie­

chnął się do niej olśniewająco, a wokół zrobiło się jakby

cieplej. - Robi się przy tym za duży bałagan.

- No to mam szczęście.

- A czy miałoby to dla pani w ogóle jakieś znaczenie?

- Co takiego? Ścięcie głowy?

Rozbawiony potrząsnął głową.
- Nie. Moja szlachetna krew.

- Pana rodowód obchodziłby mnie, gdyby był pan

koniem i miał wystartować w gonitwie - stwierdziła,

wzruszając ramionami.

Znów się roześmiał. Od dawna nikt nie ośmielił się

rozmawiać z nim tak swobodnie. Tak rozmawiała z nim

tylko jego babka. Ale ta kobieta na pewno nie przypomina

mu babki.

Wręcz przeciwnie, była młoda i kipiąca życiem, miała

bystry umysł i ostry język. Irytowała go i bawiła.

Kobieta, na której nie robił wrażenia jego tytuł, po­

chodzenie i majątek, to było coś zupełnie nowego.

- Mój tytuł, jak pani słusznie zauważyła, nie ma wię-

MILIONER Z KUWEJTU 23

kszego znaczenia, chyba że dla ludzi, którzy przywiązują

do takich rzeczy wielką wagę. Pani najwyraźniej do nich

nie należy.

- Dla mnie równie dobrze mógłby pan być królem

Syjamu.

- Nie ten kraj, nie ten kontynent. - Wskazał na wiel­

ką, kolorową mapę wiszącą na ścianie. - Urodziłem się

w Kuwejcie.

Faith zerknęła we wskazanym kierunku. Szczegóły na

mapie były tak plastyczne i dokładne, że wydawały się

wykreślone ręcznie. I tak zapewne było. Pewnie kazał

swoim sługom namalować mapę tylko po to, by przyoz­

dobić nią gabinet. Dlaczego to wszystko tak ją dener­

wowało?

Znów spojrzała na swojego rozmówcę. Kuwejt.

A więc stąd ten lekki akcent i herb rodzinny na biurku

i nad kominkiem. To wiele wyjaśnia. Od początku się

nie myliła; jest zepsuty i bogaty, a na domiar wszystkie­

go pochodzi z królewskiego rodu. Cudownie.

- Znów się pani marszczy. Czy powiedziałem coś iry­

tującego? - Bez wątpienia większość tego, co mówił i ro­

bił, irytowało ją.

- Może pan zwracać się do mnie po imieniu. Nazy­

wam się Faith - rzekła z roztargnieniem. Skoro płynie

w nim królewska krew, może jej mówić na ty. - Co po­

tomek królewskiego rodu z Kuwejtu robi w Kalifornii?

- To, co wszyscy normalni ludzie. Prowadzę interesy.

- Spojrzał wrogo na komputer na biurku. - A przynaj­

mniej się staram. - Sam nie wiedział dlaczego, ale po­

stanowił zdradzić Faith kilka szczegółów ze swojego ży-

24 SHARON DE VITA

cia. - Wiele lat temu mój ojciec i Joe Colton, który mie­

szka w Prosperino, w Kalifornii właśnie, zaczęli razem

robić interesy. To była doskonała spółka dwóch ludzi

o podobnych charakterach, dwóch krajów i kultur.

- Słyszałam o Coltonach - powiedziała cicho.

Coltonowie byli kalifornijskim odpowiednikiem rodziny

królewskiej - ustosunkowani, poważani, cieszący się do­

skonałą opinią w świecie biznesu i polityki oraz w elitar­

nych kręgach towarzyskich. Zawsze z daleka podziwiała tę

rodzinę, chętnie czytała o niej w gazetach, zazdrościła jej

członkom wzajemnej bliskości, miłości i niewiarygodnego

oddania. Dla niej Coltonowie byli wcieleniem rodziny ide­

alnej, jakiej ona sama nigdy nie miała.

Jej sympatia do Coltonów miała mocniejsze podłoże

niż artykuły w prasie. Rodzina chętnie zajmowała się fi­

lantropią, wspierając finansowo potrzebujących. To właś­

nie Coltonowie założyli ranczo Hopechest, na którym ja­

ko nastolatka spędziła kilka lat. Gdyby nie to ranczo,

pewnie skończyłaby na ulicy, jak niejeden zagubiony

dzieciak.

Zawdzięczała więc rodzinie Coltonów bardzo dużo.

Na ranczu wychowało się wiele dzieci, które nie miały

własnego domu i których nikt inny nie chciał. Ona sama

była takim dzieckiem, nie miała jednak zamiaru teraz

o tym opowiadać. Ktoś taki jak Ali nigdy by nie zrozu­

miał, co to znaczy być samemu na świecie, bez dachu

nad głową, jedzenia i pewności jutra.

Ali El-Etra miał tabuny służby, spełniającej każdą jego

zachciankę. Na pewno nie pojąłby jej przeżyć z dzieciń­

stwa.

MILIONER Z KUWEJTU 25

- Mój ojciec jest potomkiem kuwejckiej rodziny kró­

lewskiej - ciągnął Ali. - Jesteśmy największymi posia­

daczami ziemskimi w kraju, a nasza ziemia jest bogata

w ropę. Wiele lat temu nikt nie był tego świadom, nie

umieliśmy też jej wydobywać. Joe Colton natomiast miał

sprzęt, doświadczenie i firmę wydobywczą.

Ali nie wspomniał o tym, jak bardzo rodzina El-Etrów

i Coltonowie stali się sobie bliscy. Zastępowali mu naj­

bliższych, zwłaszcza w trudnych latach niepokojów w je­

go ojczyźnie, gdy ojciec, obawiając się o bezpieczeństwo

syna, wysłał go do Ameryki. Dla Alego był to trudny

czas. Został odizolowany od rodziny, stracił swą ukocha­

ną Dżalilę.

Odpędził od siebie wspomnienia. Wolał o nich nie

myśleć, były nadal zbyt bolesne.

- Joe Colton i mój ojciec zostali nie tylko wspólni­

kami, ale też bliskimi przyjaciółmi i ludźmi sukcesu. -

Lekko wzruszył ramionami. - Bardzo dobrze wyszli na

tej współpracy.

Faith rozejrzała się wokół.

- To widać - stwierdziła z uśmiechem.
Trafnie go oceniła. Niewiarygodnie zepsuty bogacz,

który nie ma pojęcia, co to jest ciężka praca. W życiu

wszystko samo wpadało mu w ręce. Z kimś takim nigdy

nie zdoła się porozumieć.

Ona była dumna ze wszystkiego, co sobie wypraco­

wała i co samodzielnie osiągnęła, bez najmniejszej po­

mocy innych. Właściwie w jej życiu nie było nikogo, kto

mógłby jej pomóc. Nie miała wyboru, musiała do wszy­

stkiego dojść sama.

26 SHARON DE VITA

Spojrzała mu prosto w oczy.

- A więc to dzięki pieniądzom tatusia może pan wy­

płacić zaległe należności inwestorom. - Z namysłem ski­

nęła głową, starając się zdusić w sobie zazdrość. - Teraz

rozumiem. - Przechyliła głowę w bok. - Łatwo jest od­

nosić sukcesy, jeśli ktoś inny płaci za nas rachunki.

- Myśli pani, że korzystam z pieniędzy ojca? - Po­

czerwieniał z gniewu i oczy mu rozbłysły. - Nic podo­

bnego, pani Martin. To moje pieniądze - oznajmił i sta­

nął tuż przed nią.

Był tak blisko, że poczuła zapach jego wody po go­

leniu; dyskretny i oszałamiający.

Z daleka robił na niej wielkie wrażenie. Teraz, kiedy

widziała go z bliska, niemal ją przytłaczał. W jego

oczach spostrzegła błysk irytacji. Patrzył na nią z hipno­

tyczną siłą, zaciskając usta w wąską linię.

- Dziesięć lat temu przyjechałem do Ameryki i za­

łożyłem El-Etra Investments bez najmniejszej pomocy oj­

ca i rodziny. Nie wziąłem od nich ani grosza. - Rozejrzał

się po imponującym gabinecie. - Jedyną pomocą, jakiej

udzielił mi ojciec, były jego rady, które zawsze bardzo

sobie ceniłem, ponieważ jest on nie tylko doskonałym

biznesmenem, ale również uczciwym, mądrym czło­

wiekiem. - Zmierzył ją wzrokiem, od którego nogi się

pod nią ugięły. - Ojciec był jednym z moich pierw­

szych klientów, ale proszę nie wyciągać z tego zbyt po­

chopnych wniosków. Nigdy nie powierzyłby mojej firmie

rodzinnych pieniędzy, gdyby nie wierzył, że to dobry

interes.

Faith patrzyła na niego czujnie, jakby był rozwście-

MILIONER Z KUWEJTU

27

czonym tygrysem, gotowym w każdej chwili rzucić się

na nią.

Najwyraźniej poruszyła jakiś bolesny dla niego temat.

Ali trząsł się z gniewu, a jego oczy patrzyły na nią z ta­

kim żarem, jakby chciały ją spalić na popiół.

Chyba tym razem jednak przesadziła. Żałowała tego

i miała ochotę głośno westchnąć. Zrozumiała, że pora się

wycofać, duchowo i fizycznie. Nie zaszkodziłoby też

przeprosić.

Nie chciała stracić tego zamówienia, nie ze względu

na królewską krew czy bogactwo Alego. Żadna z tych

rzeczy nie miała dla niej znaczenia. Liczyła się natomiast

jego firma.

Współpraca z taką firmą zapewniłaby jej pożyczkę ban­

kową, dzięki której mogłaby się przenieść do większego

biura i zatrudnić większą liczbę konsultantów. To wszystko

nie będzie możliwe, jeśli szejk nie skorzysta z jej usług.

Chociaż nie podobał jej się ani ten człowiek, ani jego

styl życia, musiała zachować emocje dla siebie i nie po­

zwolić, by jej prywatna niechęć do Alego, jego opinii

i bogactwa, zaszkodziła jej interesom. Musi się zdystan­

sować, zachować chłodny spokój. Cały czas powinna

o tym pamiętać. Wiedziała, że będzie to bardzo trudne,

ponieważ Ali El-Etra reprezentował sobą wszystko to,

czego w mężczyźnie nie znosiła.

- Przepraszam - rzekła cicho. Stał tak blisko, że na­

dal czuła się przytłoczona jego obecnością. Owiewał ją

jego obezwładniający zapach, który drażnił zmysły. Wy­

trącało ją to z równowagi. - Nie chciałam obrazić pana

rodziny.

28 SHARON DE VITA _

- Dla mnie rodzina to rzecz święta, pani Martin -

stwierdził cicho. Mimo to jego słowa zabrzmiały jak

ostrzeżenie.

- Postaram się zapamiętać. - Faith skinęła głową.

- Bardzo bym o to prosił. - Oczy mu pojaśniały,

a twarz się rozpogodziła. Tak, jest zdecydowanie zbyt

urodziwy. Powinno mu się zakazać uśmiechania się

w miejscach publicznych. Spojrzał na nią z namysłem.

- Niedobrze by było, gdybym musiał rozważyć przywró­

cenie sobie prawa do ścinania głów, prawda?

ROZDZIAŁ DRUGI

- Nie rozumiem, jak ci się udało tak długo utrzymać

w biznesie? - Potrząsnęła głową, wypiła łyk coli i spoj­

rzała na Alego, który siedział naprzeciw niej przy stole

konferencyjnym.

Od trzech dni niemal dwadzieścia cztery godziny na

dobę pracowała nad jego systemem komputerowym, sta­

rając się naprawić awarię. Brak snu i jedzenia oraz upor­

czywy ból głowy sprawiały, że czuła się zmęczona i zi­

rytowana, a cierpliwość nie była jej najmocniejszą stroną

nawet w najlepszym dniu.

Miała nadzieję, że to spotkanie nie potrwa zbyt długo.

Obecność Alego nadal wytrącała ją z równowagi, zwła­

szcza jego egzotyczna uroda i oszałamiający uśmiech.

W ciągu minionych dni kilka razy stwierdziła, że jej my­

śli same wracają do ich pierwszego spotkania.

Bardzo ją też denerwowało, że co rano, wbrew samej

sobie, przegląda kolumny towarzyskie w gazetach, wy­

patrując jego zdjęć - i zwykle je znajdowała. Na ogół

widniał na nich w towarzystwie jakiejś pięknej dziew­

czyny, za każdym razem innej.

Nie należała do kobiet, które zakochują się jak na­

stolatki i godzinami wzdychają do obiektu swoich uczuć.

Pocieszała się, że jej zainteresowanie jest całkiem natu-

30

SHARON DE VITA

ralne. Przecież od tego człowieka zależy jej finansowa

przyszłość.

Codzienne zdjęcia w prasie tylko podkreślały dzielące

ich różnice i potwierdzały jej opinię o Alim. Najwyraź­

niej co wieczór spotykał się z inną. Ona tymczasem nie

pamiętała, kiedy ostatni raz umówiła się na randkę. Był

to jej własny wybór. Od mężczyzn wolała komputery -

nie kłamały, nie porzucały i nie mogły zranić.

- Co chcesz powiedzieć? - Ali pytająco zmarszczył

brwi.

Faith westchnęła. Zdała sobie sprawę, że nie może

oderwać od niego wzroku. Wpadające przez okno pro­

mienie słoneczne podkreślały regularne rysy jego twarzy

i cień zarostu na podbródku - było już popołudnie. Mi­

mo to wyglądał wspaniale i pociągająco. Nic dziwnego,

że kobiety padały mu do stóp, chłonęły każde jego słowo

i prześcigały się w wypełnianiu jego rozkazów. Zdener­

wowana tokiem własnych myśli, odwróciła głowę i zerk­

nęła na swoje notatki. Próbowała się skupić na sprawach

zawodowych.

- Powiem ci, co dotychczas odkryłam. - Skoncen­

trowała się z wysiłkiem i wzięła głęboki oddech, by na­

dać głosowi spokojne brzmienie. - Przede wszystkim

potrzebny ci nowy serwer. Ten, który teraz masz, jest

nie tylko archaiczny, ale też zupełnie nieprzystosowany

do twoich potrzeb. Dziwię się, że wcześniej nie miałeś

z nim żadnych problemów. - Niedbale przerzucała no­

tatki.

Kiedy podniosła wzrok, zaskoczona spostrzegła, że

Ali bacznie się jej przygląda. Kiedy skupiał na niej uwa-

MILIONER Z KUWEJTU 31

gę, czuła się, jakby była jedyną osobą na świecie. Trochę

ją to zbijało z tropu. Nie nawykła do tego, by mężczyźni

tak na nią patrzyli, zwłaszcza tacy przystojni. Nie potra­

fiła tego zignorować i dodatkowo wytrącało ją to z rów­

nowagi.

- Po drugie, potrzebujesz całkiem nowego systemu

operacyjnego, którego mógłbyś używać nie tylko dzisiaj,

ale również w przyszłości. W dodatku na każdym sta­

nowisku trzeba wymienić monitor, klawiaturę i oprogra­

mowanie, tak żeby wszystko jak najlepiej współpraco­

wało z nowym systemem operacyjnym.

Zamilkła i roztarła skroń, w której pulsował ból. Li­

tery zaczynały jej skakać przed oczami.

- A przede wszystkim musisz zainstalować programy

antywirusowe na każdym stanowisku pracy. Teraz krąży

tyle najróżniejszych wirusów, że bez takiego sytemu je­

steś zupełnie bezbronny. Podejrzewam, że to właśnie wi­

rus spowodował te problemy. Pewnie przyszedł pocztą

elektroniczną, zainstalował się w twoim komputerze

i zniszczył pliki.

Wypiła łyk ciepłej coli. Wolałaby, żeby kanapka była

ciepła, a cola zimna.

- W tej chwili tylko tyle mogę ci powiedzieć. Innego

wyjaśnienia nie znalazłam, chociaż wszystko wielokrot­

nie sprawdziłam. - O jej wysiłku świadczył chociażby

ból głowy.

Ali pochylił się i zapytał w skupieniu:

- Chcesz powiedzieć, że ktoś zrobił to celowo?

Usłyszała w jego głosie troskę, więc postarała się go

uspokoić.

32

SHARON DE VITA

- Celowo? - Zastanowiła się. - Nie. Niekoniecznie.

Pewne rodzaje oprogramowania są bardzo wrażliwe na

ten typ wirusa. Hakerzy uwielbiają zabawiać się podsy­

łaniem komuś wirusa, żeby zniszczyć jego dane i zaszko­

dzić w interesach.

- Robią to dla zabawy? - Miał tak zszokowaną minę,

że musiała się roześmiać.

- Wierz albo nie, ale owszem, robią to dla zabawy. -

Przechyliła głowę. - Nie jesteś już w Kansas. - Kiedy py­

tająco zmarszczył brwi, zdała sobie sprawę, że Ali nie ma

pojęcia, co oznacza to żartobliwe powiedzenie. Roześmiała

się znowu. - Nieważne, to tylko takie powiedzonko.

- Powiedzonko? - Nadal patrzył na nią pytająco. -

Co wspólnego ma Kansas z moim systemem kompute­

rowym tutaj, w Kalifornii?

Rozbawiona zdała sobie sprawę, że musi mu udzielić

skróconej lekcji amerykańskiej popkultury.

- Widziałeś film „Czarnoksiężnik z krainy Oz"?

Spojrzał na nią z powątpiewaniem.
- Nie. A powinienem?

- No tak. - Położyła łokcie na stole. - To świetny

film. „Nie jesteś już w Kansas" to powiedzenie wzięte

właśnie z niego. Można tak powiedzieć, kiedy ktoś wy­

kazuje w jakiejś sprawie zadziwiającą naiwność.

- A więc zachowałem się naiwnie? - zapytał ostroż­

nie, zastanawiając się, czy sobie z niego nie żartuje.

Faith znów czuła, że powiedziała za dużo i miała

ochotę ugryźć się w język. Starannie dobrała słowa, żeby

nie obrazić go jeszcze bardziej. Wolała, by jej głowa zo­

stała na swoim miejscu.

MILIONER Z KUWEJTU

33

- Ali, wiem, że trudno w to uwierzyć, ale niektórzy

ludzie specjalnie niszczą dane i zakłócają pracę różnych

instytucji tylko dla swojej przyjemności.

- To bardzo smutne.

- Zgadzam się.

- Ale dzięki nim ty masz pracę, tak? Więc może oka­

załabyś im trochę wdzięczności? - Błysk rozbawienia

w jego oczach zdradził jej, że Ali się z nią drażni. Mu­

siała przyznać, że ją zaskoczył.

- Co do tego masz rację - przyznała z uśmiechem.

- Jeśli podejrzewasz, że ktoś zrobił to celowo, żeby za­

szkodzić firmie, będę musiał powiadomić o tym ochronę.

Powiedział to tak, jakby miał zamiar wezwać króle­

wską gwardię narodową.

- Chwileczkę, Ali, nie bądź taki w gorącej wodzie

kąpany. Nie sądzę, żeby to zostało zrobione celowo. Wy­

daje mi się, że ktoś po prostu nie zachował ostrożności.

- Uniosła dłoń, zanim zdążył coś powiedzieć. - Nieko­

niecznie ktoś z twoich pracowników. - Nie zamierzała

tego dokładniej rozważać, bojąc się jego reakcji. Czułaby

się okropnie, gdyby przez nią ktoś stracił pracę. - Cza­

sami można wpuścić do systemu wirusa i nie zdawać so­

bie z tego sprawy, dopóki wirus sam nie da o sobie znać.

Na razie powinieneś po prostu zachować ostrożność. Do­

brze by było pouczyć pracowników, żeby nie otwierali

żadnych załączników do poczty elektronicznej, jeśli nie

znają nadawcy.

- Dobrze. - Wolno skinął głową, jakby się nad czymś

głęboko zastanawiał. - Polecę Kadidowi, żeby się tym

natychmiast zajął.

34 SHARON DE VITA

- Świetnie. - Przynajmniej słuchał jej rad, chociaż

zapewne zwykle przychodziło mu to z trudem. Faith mia­

ła nieodparte wrażenie, że Ali jest bardziej przyzwycza­

jony do wydawania poleceń, niż do ich wykonywania.

- Zainstaluję program antywirusowy, który będzie się

sam uruchamiał przy każdym inicjowaniu systemu i przy

każdym włączeniu któregoś ze stanowisk pracy. Nie jest

to system absolutnie doskonały, ale jeden z najlepszych,

jakie w tej chwili można dostać. Nawet po zainstalowa­

niu go twoi programiści powinni mniej więcej raz na mie­

siąc skontrolować całą sieć i upewnić się, że nie ma

w niej wirusa. Rozumiesz, co mówię?

Jego mina świadczyła o czymś zupełnie przeciwnym.

Potrząsnął głową i spojrzał na nią półprzytomnie.

- Wirusy, serwery, programy, inicjowanie systemu. -

Rozłożył ręce. - Nie rozumiem tego technicznego żar­

gonu. - Patrzył na nią, zauroczony ożywionym spojrze­

niem jej zielonych oczu.

Przez kilka ostatnich dni przekonał się, że Faith do

wszystkiego podchodzi z wielką pasją. Była tak różna

od kobiet, które dotychczas spotykał. Stanowiła odświe­

żająca odmianę. I wielkie wyzwanie.

Siedziała tyłem do okna, słońce oświetlało ją jaskra­

wymi promieniami, odbijając się od jej włosów i zmie­

niając rudozłote pasma w płynne złoto. Zastanawiał się,

czy jej włosy są tak miękkie i jedwabiste, na jakie wy­

glądają. Splótł dłonie, bo inaczej nie powstrzymałby się

i dotknął ich, by to sprawdzić.

Dzisiaj znów miała na sobie ulubioną bawełnianą ko­

szulkę, znoszone dżinsy i tenisówki. Nie zaplotła jednak

MILIONER Z KUWEJTU

35

włosów w warkocz, tylko upięła w węzeł na czubku gło­

wy, ale kilka niesfornych loków opadało jej na czoło.

Miała niezwykłą cerę, przypominającą jasne płatki nie

do końca rozkwitłej róży.

Westchnął i postarał się opanować rozbiegane myśli.

- Będziesz musiała mi to wszystko wytłumaczyć

w jakimś zrozumiałym dla mnie języku. Najlepiej, żeby

to był angielski albo arabski.

- Arabski zdecydowanie odpada - wyznała, potrzą­

sając głową. - Zostanę przy angielskim. Mówiąc popu­

larnym językiem, twój system dostał... - zastanawiała

się, jak to najlepiej określić - ataku nerwowego.

Ściągnął brwi i spojrzał na nią niepewnie.

- Ataku nerwowego?

Skinęła głową.
- No wiesz, takiego chwilowego załamania. - Wi­

dząc, że Ali nadal nie może się w tym połapać, omal

nie parsknęła śmiechem. Najwyraźniej przy szejku nikt

nigdy nie dostawał ataków nerwowych. No cóż, zawsze

musi być jakiś pierwszy raz. Żeby go trochę uspokoić,

odruchowo poklepała go po ręku. - Nie martw się, Ali.

Ja to rozumiem. Przecież płacisz mi za to, żebym zro­

zumiała, na czym polega awaria, i ją naprawiła.

I to płacisz mi dobrze, dodała w myślach. Jego pro­

pozycja, że wypłaci jej wysoką premię, jeśli uda jej się

naprawić i uruchomić system w ciągu dziesięciu dni, by­

ła dla niej wyzwaniem, któremu nie mogła się oprzeć.

Jeśli jej się powiedzie, nie będzie musiała korzyć się

w banku i prosić o następną pożyczkę.

Ta premia dałaby jej finansowe zabezpieczenie, któ-

36 SHARON DE VITA

rego nie spodziewała się osiągnąć nawet za rok. Jeśli doda

do tego podstawowe honorarium, będzie mogła nie tylko

przenieść się do większego biura i zatrudnić dwoje do­

datkowych konsultantów, ale może uda jej się nawet za­

kupić nowy sprzęt.

Perspektywa finansowej manny z nieba sprawiła, że

Faith bez pamięci pogrążyła się w pracy i nie opuszczała

siedziby firmy z wyjątkiem kilku godzin w nocy, które

przeznaczała na sen we własnym domu. Krótko mówiąc,

coraz mocniej zaczynała wierzyć, że to zlecenie było pra­

wdziwym darem losu.

Teraz wystarczy zapanować nad ostrym językiem

i wybuchowym temperamentem, nie wspominając już

o tym, że powinna stłumić w sobie wrodzoną niechęć

do mężczyzn takich jak Ali.

Doszła do wniosku, że powinna włożyć sobie knebel

w usta. Inaczej nie będzie jej łatwo.

Ali westchnął z troską.
- Nie wiem, jak długo jeszcze moi pracownicy wy­

trzymają ten nawał pracy, związany z koniecznością wy­

konywania wszystkiego ręcznie. - O długich godzinach,

które on sam spędzał przy telefonie, uspokajając rozju­

szonych klientów, postanowił nie mówić. - Może uda ci

się zakończyć prace w tym tygodniu?

- Kiedy skalkuluję wydatki i uzyskam twoje zezwo­

lenie na zakup potrzebnego sprzętu, to pewnie doprowa­

dzę wszystko do idealnego stanu jeszcze przed upływem

tygodnia. - Co prawda będzie musiała pracować dwa­

dzieścia cztery godziny na dobę, ale czego się nie robi

dla premii. - Dziś rano przetestowałam system i stwier-

MILIONER Z KUWEJTU 37

dziłam, że wszystko działa, ale proponuję, żebyś nie wy­

konywał na nim żadnych ważnych operacji, dopóki nie

zamówimy i nie zainstalujemy nowego sprzętu.

Ali skinął głową. Poruszył się lekko w fotelu i roz­

luźnił węzeł krawata. Mimo że była druga połowa wrześ­

nia, matka natura najwyraźniej zapomniała, że to nie śro­

dek lata. W gabinecie robiło się coraz goręcej, chociaż

klimatyzacja działała bardzo sprawnie.

- Nie musisz mi zdawać sprawozdania z planu za­

kupów. - Ali lekceważąco machnął ręką. - Zamów

wszystko, czego potrzebujesz. Kadid zajmie się papier­

kową robotą. - Wstał, podszedł do biurka i nacisnął gu­

zik interkomu. - Kadid, przyjdź tu, proszę.

Faith dowiedziała się, że sekretarz znał Alego od uro­

dzenia. Szybko się z nim zaprzyjaźniła.

W trakcie pracy zauważyła, że Kadid jest bardzo po­

mocny, a poza tym wyjątkowo sympatyczny i oddany

swojemu zwierzchnikowi. Musiała przyznać, że bardzo

ją to zaskoczyło.

Chętnie dostarczał jej napojów chłodzących, kiedy po­

grążona w pracy nie miała czasu sama o nie zadbać. Do­

ceniała to i często go za to chwaliła. Wczoraj Kadid na­

wet usiadł przy niej i przez chwilę pili razem colę, cho­

ciaż niewątpliwie było to złamanie któregoś z punktów

protokołu.

Chwilę później podwójne drzwi się otworzyły

i wszedł Kadid.

- Pani Martin - powitał ją z uśmiechem i skłonił się

lekko, co zawsze bardzo jej się podobało.

Ali ubierał się jak amerykański biznesmen, natomiast

38

SHARON DE VITA

Kadid wolał tradycyjny strój swojego kraju. Miał na sobie

luźne bawełniane spodnie, koszulę, mokasyny i długi,

sięgający niemal podłogi kaftan bez rękawów w spokoj­

nym, beżowym kolorze.

Uśmiechnęła się do niego ciepło i szczerze.

- Witaj, Kadid.

- Kadid, Faith chce zamówić sprzęt komputerowy dla

firmy. Dopilnuj, żeby dostała upoważnienie na zakup i za­

pewnij dostęp do niezbędnych funduszy.

Kadid skinął głową.

- Oczywiście. Zajmę się tym natychmiast, pani Mar­

tin. - Chociaż nalegała, żeby zwracał się do niej po imie­

niu, nadal zachowywał się bardzo oficjalnie. Z pełnym

wahania wyrazem twarzy zbliżył się do Alego i zniżył

głos. - Bardzo przepraszam, Wasza Wysokość, ale przy­

szła pani Jourdan. Nie była umówiona, ale... bardzo się

czymś niepokoi i prosi o rozmowę.

- Maureen? - Ali zmarszczył brwi i wyszedł zza

biurka. - Wprowadź ją, proszę. - Odwrócił się do Faith.

- Nie masz nic przeciwko temu? To nie potrwa długo.

Maureen to stara, dobra przyjaciółka, a poza tym moja

klientka. - Poprawił krawat, przygładził kołnierzyk. - Je­

śli coś ją niepokoi, powinienem z nią porozmawiać.

- Ależ bardzo proszę. - Faith usiadła głębiej w fo­

telu. Trochę ją zdziwiło, że ktoś taki jak Ali poświęca

czas, by osobiście rozwiać obawy klientki. Spodziewała

się raczej, że tego typu codzienne sprawy pozostawia

swoim pracownikom.

- Poproś ją tu natychmiast, Kadid.

Kilka chwil później Kadid wprowadził do gabinetu

MILIONER Z KUWEJTU

39

kobietę w wieku około siedemdziesięciu lat. Miała na so­

bie elegancki, szafirowy kostium podkreślający błękit jej

oczu. Szła wspierając się na lasce o rącze w kształcie

wilczej głowy. Gęste, srebrne, krótko przycięte włosy by­

ły starannie ułożone.

- Maureen. - Z wyrazem uwielbienia w oczach, któ­

ry dodawał niewiarygodnego ciepła jego nieco aroganc­

kiej, ale i wybitnie urodziwej twarzy, Ali podszedł do

niej, ujął jej dłoń i ucałował ją z galanterią. - Tak się

cieszę, że przyszłaś. - Jeszcze raz pocałował dłoń starszej

pani i Faith uznała, że jego radość na widok gościa jest

jak najbardziej szczera. Zaciekawiona nie odrywała oczu

od nich dwojga. - Tak dawno się nie widzieliśmy.

- Ja też się cieszę, że cię widzę, Ali. - Na powitanie

ucałowała go w policzek. - Jak zwykle jesteś uroczy. -

Ciepło uścisnęła mu dłoń. - Spotkałam wczoraj twoich

rodziców na urodzinowym przyjęciu Joego Coltona. Do­

brze było ich znów zobaczyć. - Z troską zmarszczyła

czoło. - Słyszałeś o zamachu na życie Joego?

Ali skinął głową.

- Tak, słyszałem. Rozmawiałem wczoraj z ojcem. -

Ktoś próbował zabić Joego Coltona w jego własnym do­

mu podczas przyjęcia urodzinowego. To się nie mieści

w głowie.

- Nie wyobrażam sobie, dlaczego ktoś chciałby

skrzywdzić Joego.

- Ja też nie - zgodził się Ali. - Obawiam się jednak,

że po świecie chodzi wielu ludzi, którzy nie myślą nor­

malnie. - Wzruszył ramionami. - Jestem pewien, że po­

licja robi wszystko, żeby odnaleźć sprawcę.

40

SHARON DE VITA

- Mam nadzieję. - Maureen Jourdan rozejrzała się

i zauważyła Faith. Uniosła brwi i zwróciła się do Alego

ze znaczącym uśmiechem. - No, no, no, widzę, że jeśli

chodzi o kobiety, to gust twoich rodziców wreszcie za­

czął się poprawiać.

Ali roześmiał się.

- Nie, Maureen, to nieporozumienie.

Zerknął na Faith. Ich oczy się spotkały i Faith miała

wrażenie, że przez chwilę łączył ich jakiś świetlisty łuk.

Oszołomiona próbowała odwrócić wzrok, ale nie mogła,

jakby Ali ją zahipnotyzował i trzymał w swojej mocy.

Jego oczy błyszczały ciepło, wydawał się teraz o wiele

bardziej ludzki, ale jednocześnie wręcz niebezpiecznie

atrakcyjny.

- Maureen, to jest Faith Martin, którą zatrudniliśmy,

żeby zajęła się awarią naszego systemu komputerowego.

Kobieta jeszcze raz zerknęła na Faith i westchnęła.

- Szkoda. Śliczna dziewczyna.

- Tak, zgadzam się.
Jeszcze żaden mężczyzna nie powiedział o Faith, że

jest śliczna. Była tego całkowicie pewna. Nie pamiętała

też, żeby jakiś patrzył na nią tak jak Ali. Pod wpływem

jego spojrzenia policzki jej czerwieniały, a serce zaczy­

nało mocniej bić.

Wciąż uśmiechnięty Ali zwrócił się do Maureen.
- Powiedz mi więc, czemu zawdzięczam tę przyje­

mność? Co cię do mnie sprowadza? Tak dawno się nie

widzieliśmy. W zeszłym miesiącu obiecałaś, że zjesz ze

mną kolację.

Z pomocą Alego usiadła w fotelu i postawiła laskę

MILIONER Z KUWEJTU

41

obok siebie. Ali usadowił się przed nią na kanapie i

w skupieniu spojrzał jej w oczy.

- U mnie wszystko w porządku, naprawdę. - Wes­

tchnęła. - Wiem, że mieliśmy się wybrać na kolację, ale

nie lubię wieczorami zostawiać Alfreda samego, jeśli to

nie jest absolutnie konieczne. - Uśmiechnęła się. -

Wiesz, jak on lubi towarzystwo. - Wzięła Alego za rękę

i uścisnęła. - Powiedziano mi, że w zeszłym tygodniu

wpadłeś do niego i graliście w brydża.

- W dodatku Alfred wygrał. - Oczy Alego rozbłysły.

- Tylko proszę, nie rozgłaszaj, że byłem na wagarach.

- Pochylił się ku niej i zniżył głos do tajemniczego szep­

tu. - Miałem być wtedy na spotkaniu inwestorów. Jak

Kadid się dowie, że zamiast tego grałem w brydża, spad­

nie kilka głów.

- Ty łobuzie! - Roześmiała się, ciepło ściskając jego

rękę.

- A więc co cię tutaj sprowadza? - Patrzył na nią

z troską. - Wiesz, że wystarczy jeden telefon, a od razu

do ciebie przyjadę. - Kobieta w zakłopotaniu przyłożyła

dłoń do policzka. - Maureen, powiedz mi, co cię niepo­

koi - nalegał Ali.

- Zawsze potrafisz mnie rozszyfrować. - Jej uśmiech

wypadł trochę niepewnie. - Chciałam ci coś pokazać. -

Z czarnej, skórzanej torebki wyjęła kopertę. - Dostałam

tę wiadomość z ośrodka rehabilitacji. - Ali wziął od niej

kopertę, wyjął ze środka list i zaczął czytać. - Niestety,

znów podwyższyli opłaty - powiedziała drżącym głosem.

- Pomyślałam sobie, że powinnam ci to pokazać. - Przez

chwilę przyglądała mu się. - Bardzo się martwię. Alfred

42 SHARON DE VITA

czuje się o wiele lepiej, odkąd jest w tym ośrodku. Do­

piero tam udało się uzyskać jakąś poprawę jego stanu.

- Zagryzła wargi, w jej oczach błyszczały łzy. - Bardzo

bym nie chciała go przenosić, ale nie jestem pewna, czy

będzie mnie na to stać. Już drugi raz podnieśli cenę. Nie

wiem, jak długo jeszcze...

- Maureen. - Ali włożył list z powrotem do koperty,

ujął jej dłonie i pocałował czubki palców. - Już ci mó­

wiłem, nie zamartwiaj się sprawami finansowymi. Twoje

pieniądze zostały bezpiecznie i korzystnie zainwestowa­

ne, fundusze rosną z dnia na dzień. Powierzyłaś mi swoje

oszczędności, a ja nigdy cię nie zawiodę. Poważnie tra­

ktuję swoje obowiązki wobec klientów.

Pochyliła się ku niemu.
- Ależ jestem tego pewna. Wcale nie wątpiłam, że...

- Tak, wiem. - Poklepał ją po dłoni. - Masz teraz

wystarczająco dużo innych kłopotów. Już nieraz powta­

rzałem, że jest aż nadto pieniędzy, żeby zaspokoić wszel­

kie wasze potrzeby, teraz i w przyszłości.

Jej twarz trochę się rozpogodziła.

- Naprawdę? Przecież wiem, ile kosztuje opieka nad

Alfredem...

Znów dotknął jej policzka.

- Proszę, Maureen. Zaufaj mi.

- Och, Ali, wiesz, że ci ufam. Bezgranicznie. To nie

o to chodzi... - Jej uśmiech nadal wyglądał niepewnie.

- Wiem, że zachowuję się niemądrze, ale...

- Nigdy nie zachowujesz się niemądrze. Powiedz mi,

co mogę zrobić, żebyś przestała się zamartwiać.

- Mógłbyś zerknąć na mój rachunek? Tak dla pew-

MILIONER Z KUWEJTU

43

ności, żebym się uspokoiła. Wiem, że masz problemy

z komputerami, więc gdybyś mógł spojrzeć...

- Ależ oczywiście. - Wstał i zerknął na Faith. - Czy

na tym komputerze mogę sprawdzić stan rachunku Mau­

reen?

Była tak zauroczona czułą rozmową tych dwojga, że

dopiero po dłuższej chwili zdała sobie sprawę, że zwrócił

się do niej.

- Faith?

- Och, przepraszam. - Skoczyła na równe nogi. -

Oczywiście. - Podeszła do komputera na biurku i uru­

chomiła go. - Wpisz hasło, Ali - poprosiła.

Stanął obok niej tak blisko, że ich ciała się dotykały.

Czuła jego ciepło i zapach. Krew zaczęła jej szybciej krą­

żyć w żyłach, a całe ciało przebiegł gorący dreszcz.

W gardle jej zaschło i dłonie zwilgotniały. Odruchowo

wytarła je o spodnie i lekko się od niego odsunęła. Do­

piero teraz mogła na nowo zacząć myśleć. Ali szybko

wystukał kilka liter i spojrzał na nią przenikliwie, jakby

również jego przebiegł dreszcz.

Uderzając w klawisze, Faith wprowadziła kod otwie­

rający odpowiednią część programu i szybko odnalazła

właściwe rachunki.

- Przepraszam, pani nazwisko brzmi Jourdan? -

Zerknęła na Maureen.

- Tak.
Faith dla pewności je przeliterowała i starannie wy­

stukała na klawiaturze. U góry ekranu ukazały się napis

„Maureen i Alfred Jourdan." Nie miała zamiaru podglą­

dać ani wścibiać nosa w nie swoje sprawy, ale musiałaby

44 SHARON DE VITA

być ślepa, żeby nie zauważyć sumy, jaka widniała na

koncie.

Podniosła wzrok na Alego. Minę miał nadal spokojną

i pogodną. Znów zerknęła na ekran. Coś tu się nie zgadzało.

Może państwo Jourdan mieli jeszcze inne konto. Wystukała

kolejny kod, ale na ekranie nie pojawiło się nic nowego.

Pamiętając rozmowę, której przed chwilą była mimo­

wolnym świadkiem, Faith spojrzała z oczekiwaniem na

Alego. Spokojnie popatrzył jej w oczy, jakby dawał znak,

by nic nie mówiła. To nie była jej firma ani jej klientka,

więc Faith nie odezwała się. Odeszła na bok, by nie blo­

kować dostępu do komputera.

Ali wyjął z kieszeni okulary do czytania, pochylił się

nad monitorem i przez dłuższą chwilę uważnie przyglą­

dał się wyświetlonym danym.

- Wszystko w porządku. - Wyprostował się z rados­

nym uśmiechem i szybko nacisnął klawisz, który wyłą­

czał monitor. - Znajdą się pieniądze na pokrycie wszel­

kich waszych wydatków. Przepraszam, że w tym mie­

siącu jeszcze nie dostałaś rozliczenia.

- Nic nie szkodzi. Wiesz przecież, że nigdy tego nie

czytam. To dla mnie zbyt skomplikowane. Wolę, żebyś

zatrzymywał te rozliczenia u siebie i wszystko sam mi

tłumaczył.

- Wiem, moja droga. - Schował okulary z powrotem

do kieszeni. - Czy teraz wreszcie przestaniesz się zamar­

twiać? - Roześmiał się głośno. - Niedługo będziesz mia­

ła więcej pieniędzy niż ja.

Kobieta uśmiechnęła się z ulgą i przyłożyła dłoń do

serca.

MILIONER Z KUWEJTU 45

- Dziękuję, AH. Wiedziałam, że po rozmowie z tobą

lepiej się poczuję. Zawsze bardzo mnie uspokajasz.

Podszedł do niej, pomógł jej wstać i podał jej laskę.

- Czy jeśli obiecam, że w przyszłym tygodniu zjemy

razem kolację, to przyrzekniesz, że przestaniesz się mar-

twić?

Zatrzymała się w drzwiach.
-

Przyrzekam. - Pocałowała go w policzek. - Dzię­

kuję ci. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

- Pewnie zauroczyłabyś innego mężczyznę. - Ucało­

wał jej dłoń. - Cieszę się, że mnie odwiedziłaś. - Otwo­

rzył drzwi i wyprowadził ją do holu. - Przekaż pozdro­

wienia Alfredowi i powiedz mu, że wpadnę w czwartek

na kolejną partyjkę brydża. Tylko że tym razem to ja

zamierzam wygrać.

- Nie licz na to - odrzekła ze śmiechem. - Alfred

w brydża gra tak dobrze jak dawniej. - W jej głosie sły­

chać było smutek.

Faith nadal stała za biurkiem i czekała na powrót Ale­

go. W głowie miała zamęt i nie wiedziała, co myśleć

o tej sytuacji.

- Okłamałeś ją - powiedziała, gdy tylko zamknął

drzwi.

Nawet jeśli to oskarżenie go zaskoczyło, to nie okazał

tego.

- Owszem, okłamałem - stwierdził spokojnie, wręcz

z zadowoleniem.

- Ale przecież mówiłeś, że to twoja dobra przyja­

ciółka.

- I to akurat nie było kłamstwem. - Podszedł do okna

46 SHARON DE VITA

i zaciągnął zasłony, odcinając się od żaru popołudniowe­

go słońca. - To rzeczywiście moja dobra przyjaciółka.

- Odwrócił się do Faith. - I na dodatek klientka.

Faith czuła, że wzbiera w niej złość.

- Zawsze okłamujesz swoich klientów? - Samo przy­

puszczenie napawało ją przerażeniem.

Spojrzał na nią groźnie.

- Nie - odrzekł, cedząc słowa. - Oczywiście, że nie.

- Czyżby? - Zacisnęła pięści i potrząsnęła głową,

starając się zrozumieć jego postępowanie. Wydawało się,

że jej najgorsze obawy co do Alego właśnie się potwier­

dziły i ogarnęło ją wielkie, nieoczekiwane rozczarowa­

nie. - Powiedziałeś jej przecież, że ma dużo pieniędzy,

a tymczasem na jej koncie jest zaledwie dziesięć tysięcy

dolarów.

- Nie, Faith. Powiedziałem jej zupełnie co innego.

Nie słuchałaś mnie uważnie.

- Przecież stałam tuż obok i wyraźnie słyszałam, co

mówiłeś. - W zdenerwowaniu podniosła głos. - Powie­

działeś...

- Powiedziałem, że znajdą się pieniądze na pokrycie

wszystkich wydatków jej i Alfreda. - Mówił bardzo ci­

cho, wpatrując się w nią tak przenikliwie, że aż przeszedł

ją dreszcz.

Niemal zatrzęsła się z wściekłości.
- Ale przecież dobrze wiesz, że to kłamstwo. Pienię­

dzy wystarczy jej na kilka miesięcy, i to z trudem.

Nie potrafiła ukryć oburzenia. Nie wierzyła, że tak

obojętnie podchodził do sprawy tak ważnej dla kogoś,

kto był mu bliski. Wykazał się nie tylko brakiem wra-

MILIONER Z KUWEJTU 47

żliwości, ale czystym okrucieństwem. Zaciskając pięści,

podeszła do niego bliżej.

- Widziałam, że Maureen Jourdan jest dla ciebie kimś

bliskim. Ona też ma dla ciebie wiele uczucia. Dlaczego

więc ją okłamałeś? Jak mogłeś? - Nie potrafiła dłużej

panować nad emocjami. - Co z ciebie za człowiek?

Twarz Alego pociemniała z gniewu. Postąpił krok do

przodu i stali teraz niemal oko w oko. Był od niej o wie­

le wyższy, więc zdawał się przytłaczać sobą jej drobną

postać.

Faith nie zamierzała się wycofać, ugiąć pod presją.

Nie mogła dopuścić, by to okrutne, nieludzkie postępo­

wanie uszło mu na sucho. Do oczu napłynęły jej łzy.

Ta sytuacja była dla niej tak bolesna, ponieważ przy­

woływała wspomnienia i otwierała zadawnione rany

w sercu. Z doświadczenia wiedziała, co się czuje, kiedy

ktoś, kogo kochasz, komu ufasz, okłamuje cię, mówi, że

się tobą zaopiekuje i że ma dość pieniędzy, by cię utrzy­

mać, a później odkrywasz, że to wszystko były kłamstwa.

Tak samo jak ojciec Faith, Ali najwyraźniej nie zastana­

wiał się nad tym, jak jego postępowanie wpłynie na życie

innych.

- Uważaj, Faith - ostrzegł ją głosem, od którego ciar­

ki przeszły jej po plecach.

Odruchowo przesunęła dłońmi po pokrytych gęsią

skórą ramionach. Mimo to buntowniczo uniosła głowę

i spojrzała na niego rozpłomienionym wzrokiem..

- Dlaczego? Bo zabolały cię słowa prawdy? Bo ktoś

cię rozszyfrował? - Miała wrażenie, że patrzy na włas­

nego ojca.

48 SHARON DE VITA

- Uważaj - ostrzegł znowu groźnym tonem, na któ­

rego dźwięk miała ochotę się cofnąć.

Ponieważ jednak z zasady się nie cofała, teraz również

nawet nie drgnęła. Już kiedyś kłamstwa mężczyzny bu­

dziły w niej strach, więc postanowiła, że nigdy więcej

do tego nie dopuści.

Ali kilka razy odetchnął głęboko, by zapanować nad

emocjami. Nikt dotychczas nie śmiał mówić do niego

w taki sposób. Nikt nie zarzucił mu takiego postępowa­

nia, nigdy jeszcze nie był tak wzburzony. Jego mądry

ojciec bardzo wcześnie nauczył go, że należy panować

nad gniewem, ponieważ niekontrolowany może być bar­

dzo groźny.

„Synu, mężczyzna, który nie panuje nad złością, nigdy

nie zapanuje nad samym sobą, a więc nie będzie pra­

wdziwym mężczyzną", mawiał ojciec. Słowa te dźwię­

czały mu w uszach, ale w tej chwili wydawały mu się

pozbawione sensu.

Spojrzał na Faith i zrozumiał, co ta dziewczyna o nim

myśli, o co go oskarża. Dawno już nic go tak nie roz­

gniewało.

Zawsze był dumny ze swojej uczciwości i silnego

charakteru. Wpojono mu, że właśnie uczciwość, charakter

i nazwisko to trzy najważniejsze skarby człowieka. Coś,

czego nie można kupić za pieniądze, czego trzeba bronić

i co należy cenić i szanować. Przez całe dorosłe życie

konsekwentnie bronił tych trzech rzeczy. Nie pamiętał,

by ktoś kiedykolwiek kwestionował jego uczciwość. Nikt

by się nie ośmielił. Nikt, z wyjątkiem Faith.

Rozgniewało go to, ale również zraniło. Ze zdumie-

MILIONER Z KUWEJTU 49

niem stwierdził, że zależy mu na tym, by o nim dobrze

myślała.

- Za kogo mnie uważasz? - odpowiedział jej pyta­

niem na pytanie.

Faith starała się nie dać zdominować. Była na niego

zła, lecz nie zapominała, że to człowiek, który ma wielką

władzę.

Gdyby łatwiej ją było zastraszyć, trzęsłaby się jak osi­

ka. W jej duszy szalało wiele sprzecznych uczuć, lecz

złość i gorycz były najsilniejsze. Milczała, patrząc na nie­

go obrażonym wzrokiem.

- Rozumiem - rzekł Ali i skinął głową. Kiedy chcia­

ła coś powiedzieć, uniósł dłoń. - Twoje oczy mówią

wszystko, co chcę wiedzieć. - Zawahał się, dostrzegłszy

na jej twarzy smutek i łzy w jej oczach.

Chociaż mówiła do niego ostro, widać było, że od­

czuwa ból. Wyczuł to instynktownie. Jej furia była po­

łączona z cierpieniem. Nie wyglądała teraz jak silna, za­

radna kobieta, ale jak delikatne, bezbronne dziecko. Po­

czuł, że coś w nim mięknie. Miał ochotę ją pocieszyć,

złagodzić ból, który ją nękał. Ciekaw był, co wywołało

jej rozpacz.

- Przykro mi, Faith, że masz o mnie takie złe zdanie

- rzekł łagodnie. - Szkoda. - Wciągnął głęboko powie­

trze. - Ale skoro oceniasz mnie tak nisko, to może wo­

lałabyś, żeby kto inny dokończył tę pracę?

Ogarnęła ją panika. Tak bardzo liczyła na pieniądze,

jakie miało jej przynieść to zlecenie! W duchu przeklęła

swój niewyparzony język i starała się na zimno przeana­

lizować sytuację. To nie jej interes, jak Ali postępuje

50 SHARON DE VITA

z przyjaciółmi. Jeśli chce kłamać, to jego sprawa, a nie

jej.

Obiecała sobie, że zachowa dystans i nie będzie pod­

chodziła do tej znajomości zbyt emocjonalnie. Jednak już

na samym początku przekonała się, że Ali wywiera na

niej niezwykłe wrażenie. Fakt, że przypominał jej ojca,

skłaniał ją do reagowania w sposób mocno przesadzony.

Natomiast emocje, które w niej budził jako mężczyzna,

wręcz ją przerażały.

Może dlatego nie potrafiła dystansować się wobec

wszystkiego, co miało z nim jakiś związek.

Rozumiała to i miała nadzieję, że będzie potrafiła się

skupić na pracy. Niestety, pomyliła się. Obiecała sobie,

że nie da się ponieść uczuciom, ale złamała własne za­

sady, a teraz grozi jej utrata pracy.

- Zwalniasz mnie? - zapytała ostrożnie, zła na siebie,

że jej głos brzmi tak słabo i niepewnie. Wzięła głęboki

oddech i wyprostowała zaciśnięte w pięści dłonie. Czuła,

że wszystkie jej mięśnie napinają się, a szyja sztywnieje.

- Nie. - Cały czas nie spuszczał z niej wzroku. Nie

potrafiła rozszyfrować, co kryło się w jego oczach. - Py­

tam cię tylko, czy nie wolałabyś zrezygnować z tej pracy,

skoro najwyraźniej wydaję ci się... odrażający.

Nagle ogarnęło ją silne poczucie winy i natychmiast

wykazała skruchę.

- Przepraszam. - Znużonym gestem odgarnęła włosy.

- Wcale nie wydajesz mi się odrażający - powiedziała cie­

pło i zdała sobie sprawę, że taka jest prawda. - I jeszcze

raz bardzo cię przepraszam, jeśli odniosłeś takie wrażenie.

To naprawdę nie moja sprawa, jak prowadzisz interesy.

MILIONER Z KUWEJTU 51

- Zgadza się.

- Tylko... - Urwała, nie wiedząc jak wytłumaczyć

mu, co czuje.

- Czasami kłamstwo nie jest takie złe - stwierdził

cicho, gładząc ją palcem po policzku i odgarniając na

bok niesforny kosmyk rudych włosów.

Te słowa wielokrotnie powtarzano jej w dzieciństwie.

Na ich dźwięk zadygotała. A więc on przyznaje, że okła­

mywanie bliskiej osoby nie jest niczym nagannym! To tylko

potwierdziło jej najgorsze obawy co do jego charakteru.

Poczuła rozczarowanie, jej serce skurczyło się boleśnie.

Znała to uczucie; kiedyś wywoływał je ojciec.

To nie twoja sprawa, upomniała się surowo w duchu.

Nie powinno cię obchodzić, jak postępuje Ali, kogo rani

i kogo okłamuje. Ta praca jest ci potrzebna, wobec tego

przestań go denerwować.

- Cóż, jeśli to już wszystko, to będzie lepiej, jak wró­

cę do swoich zajęć. - Chciała jak najszybciej się od niego

oddalić, zapomnieć o scenie, której była świadkiem, wy­

rzucić z pamięci jego słowa i czyny.

Ali tylko skinął głową.
- Dziękuję za informację o stanie komputerów. Kadid

dopilnuje, żebyś jutro rano miała wszystko, co jest ko­

nieczne do dalszej pracy.

- Świetnie. - Podeszła do stołu i zebrała swoje no­

tatki, a potem ruszyła do drzwi. Nie chciała, żeby zoba­

czył łzy, których nie umiała już powstrzymać.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Przepraszam, że przeszkadzam. - Kadid stanął

w drzwiach dużej sali, w której znajdowała się większość

sprzętu komputerowego El-Etra Investments.

Ściany i podłogę pomalowano na surowy szary kolor,

a wszędzie stały w nieładzie monitory, drukarki i kom­

putery, niektóre częściowo rozmontowane, inne już uru­

chomione. Ich szum wypełniał wnętrze.

- Czy mogę wejść? - zapytał sekretarz.

Faith odwróciła się od komputera, przy którym właś­

nie pracowała, i uśmiechnęła się na widok niesionej przez

Kadida tacy. Szklanka pełna lodu, dwie puszki coli i ka­

napka.

- Ależ oczywiście - odrzekła.

- Pozwoliłem sobie poprosić naszego kucharza, żeby

coś dla pani przygotował. - Postawił tacę na biurku, prze­

suwając odłączoną od komputera klawiaturę.

- Wielkie dzięki. - Łakomie spojrzała na kanapkę.

- Jeśli to pani nie odpowiada, z przyjemnością przy­

niosę coś innego.

- Macie tutaj kucharza? - zapytała, biorąc połowę

smakowicie wyglądającej kanapki. Łapczywie odgryzła

kawałek. Dawno już minęła pora kolacji, a ona dzisiaj

jeszcze nic nie miała w ustach.

MILIONER Z KUWEJTU 53

- Ależ oczywiście - odparł z uśmiechem. - Czy mo­

gę? - Kiedy skinęła głową, wziął jedną z puszek i wlał

napój do szklanki z lodem. - Szejk El-Etra przywiózł go

ze sobą do Ameryki. Pracuje już dla drugiego pokolenia

tej rodziny. - Kadid odstawił pustą puszkę na tacę. -

Szejk El-Etra jest bardzo lojalny.

Pełen szacunku ton i staranność, z jaką dobierał sło­

wa, wywołały w Faith wrażenie, że sekretarz chce jej

coś powiedzieć.

- Lojalny, powiadasz... - Z namysłem żuła kanapkę.

Nie takim słowem określiłaby Alego, mając w pamięci

scenę, której wczoraj była świadkiem. Oparła się wygod­

nie i postanowiła zrobić krótką przerwę w pracy. - Ka­

did, kto to jest pani Jourdan?

Podał jej szklankę coli z lodem i splótł dłonie przed

sobą.

- To dawna i bardzo ceniona przyjaciółka Jego Wy­

sokości. Nie tylko bardzo ją lubi, ale również czuje do

niej wielką wdzięczność.

Faith zmarszczyła brwi.

- Wdzięczność? - Nic z tego nie rozumiała. - Za co

Ali jest jej wdzięczny?

Kadid zadumał się.

- Kiedy szejk El-Etra przyjechał do Ameryki, miał

zaledwie szesnaście lat - powiedział w końcu. - W na­

szym kraju zapanowały polityczne niepokoje, Jego Wy­

sokość jest jedynym synem i spadkobiercą rodziny kró­

lewskiej, więc istniała wielka obawa o jego bezpieczeń­

stwo. Ojciec postanowił wysłać go do Ameryki.

- Gdzie zamieszkał u Coltonów.

54 SHARON DE VITA

- Zgadza się - potwierdził Kadid, wolno kiwając gło­

wą. - Chociaż dzieci w naszym kraju uczą się angiel­

skiego, Ali... hm... nie znał tego języka w odpowiednim

zakresie. - Jego twarz zmarszczyła się w uśmiechu. -

Jak pani wie, dzieci, zwłaszcza w tym wieku, potrafią

być bardzo okrutne wobec każdego, kto się choć trochę

wyróżnia. - Wzruszył ramionami. - Ali był cudzoziem­

cem królewskiej krwi, a na dodatek nie znał języka i oby­

czajów waszego pięknego kraju.

Zaintrygowana Faith sięgnęła po drugą połowę kanapki.

- Mów dalej - zachęciła.

- To był dla niego... niełatwy okres. Był w trudnym

wieku, kiedy chłopiec staje się mężczyzną, stara się po­

kazać swoją siłę, umocnić charakter. A rówieśnicy tra­

ktowali go wtedy okrutnie.

- Okrutnie?

Sama doznała w dzieciństwie podobnych przykrości

i od tego czasu była bardzo wyczulona na tego rodzaju

niesprawiedliwość.

Kadid smutno pokiwał głową.

- Obawiam się, że tak. Ali nigdy się nie skarżył. Tego

od niego oczekiwano, jako od członka rodziny króle­

wskiej.

- Ale ty wiedziałeś?

Pomarszczona twarz Kadida rozpromieniła się

w uśmiechu.

- Tak. Jestem przy nim od dnia jego narodzin i znam

go nie gorzej niż rodzony ojciec. To dla mnie wielki za­

szczyt.

- A kiedy pojawiła się pani Jourdan?

MILIONER Z KUWEJTU

55

- Pan Colton był świadom, co musi znosić Ali. Pani

Jourdan pracowała jako nauczycielka w szkole, do której

szejk uczęszczał. Udzielała też prywatnych lekcji. Lu­

biano ją i szanowano. W dodatku była doskonałą nauczy­

cielką, kobietą o wielkim sercu. Kochała dzieci, umiała

je wspierać. Za zgodą ojca Alego, pan Colton zatrudnił

panią Jourdan, żeby pomogła szejkowi w nauce języka

oraz w trudnym procesie przystosowania się do nowej

kultury.

- Maureen Jourdan była jego nauczycielką? - zapy­

tała Faith, trochę zaskoczona.

- Po pierwsze nauczycielką, ale nie tylko. - Kadid

pokiwał głową i uśmiechnął się do wspomnień. - Wraz

z upływem lat stała się dla młodego szejka kimś więcej.

Została jego mentorką, przyjaciółką i zastępczynią nie­

obecnej matki. Nauczyła go nie tylko literackiego języka,

ale też potocznych wyrażeń i wszystkiego, co dotyczy

kultury codziennego życia. - Znów się uśmiechnął, od­

słaniając białe zęby. - Na przykład Wielkie Jabłko. -

Prychnął rozbawiony, zasłaniając dłonią usta. - Rzecz

jasna, nieraz słyszeliśmy to określenie, ale nie wiedzie­

liśmy, że tak nazywacie Nowy Jork. Sądziliśmy, że chodzi

tylko o duży owoc. - Pokiwał głową nad własną nie­

wiedzą, a Faith przypomniała sobie, jak tłumaczyła

wczoraj Alemu powiedzonko z „Czarnoksiężnika z krai­

ny Oz". Teraz wszystko stało się dla niej jasne.

Nigdy nie przyszło jej do głowy, jakie problemy na­

stręcza amerykańska popkultura i slang komuś, kto się

tu nie urodził.

- Pani Jourdan stała się największym oparciem

56 SHARON DE VITA

i oczywiście zastępczą matką dla młodego, czasami bar­

dzo wystraszonego człowieka. Dodawała mu odwagi,

uczyła go, wierzyła w niego i kochała go jak syna. On

również ją pokochał. To pani Jourdan wyrobiła w szejku

Alim pewność, że kiedyś będzie mógł znów przyjechać

do waszego kraju i założyć tu firmę - ciągnął Kadid. -

Tak bardzo w niego wierzyła, że kiedy rzeczywiście wró­

cił tu dziesięć lat później i zaczął prowadzić interesy, zo­

stała jego pierwszą klientką.

Faith skończyła kanapkę i w zamyśleniu sięgnęła po

szklankę coli, podsuwając nie otwartą puszkę Kadidowi.

Coś jej się w tym wszystkim nie zgadzało.

- Dlaczego więc Ali ją okłamuje, skoro jest mu taka

bliska?

Smagła twarz sekretarza nagle pobladła, a jego szczu­

płe ciało zesztywniało, jakby Faith powiedziała coś

obraźliwego.

- Musiała się pani pomylić. - Potrząsnął siwą głową.

- Szejk nigdy by nikogo nie okłamał, a zwłaszcza pani

Jourdan.

- Kadid - zaczęła ostrożnie. - Ja tam byłam. Słysza­

łam, jak kłamał, patrząc jej prosto w oczy. Powiedział,

że nigdy nie będzie się musiała martwić o to, że Alfred...

A tak przy okazji, kto to jest Alfred? - zapytała, mar­

szcząc brwi.

- To mąż pani Jourdan, którego ona bardzo kocha.

- Sekretarz westchnął ze smutkiem. - Pan Jourdan cierpi

na nieuleczalną chorobę i wymaga ciągłej opieki. Szejka

bardzo ta sprawa martwi.

- Ale ja słyszałam, jak Ali mówił pani Jourdan, że

MILIONER Z KUWEJTU 57

nigdy nie będzie się musiała martwić, czym zapłaci za

wydatki swoje i Alfreda, a tymczasem ta kobieta ma na

koncie zaledwie dziesięć tysięcy dolarów. No więc okła­

mał ją. - W jej głosie znowu zabrzmiała złość.

Kadid spojrzał na nią zdumiony.

- Ależ to nie było kłamstwo, pani Faith. To prawda.

- Widać było, że opuszcza go napięcie i ogarnia wielka

ulga. - Pani Jourdan nigdy nie będzie musiała się martwić

o wydatki na opiekę nad panem Alfredem ani o żadne inne.

- Mając dziesięć tysięcy dolarów? - Faith uniosła

brwi. - Daj spokój, Kadid, to jest Ameryka. Masz poję­

cie, ile kosztuje całodobowa opieka medyczna w ośrodku

na dobrym poziomie?

Z powodu tych kosztów jej matka musiała się leczyć

w szpitalu państwowym.

Kadid nadal patrzył na nią ze zdumieniem.

- Ależ to nie ma najmniejszego znaczenia. Szejk oso­

biście pokrywa wszystkie wydatki państwa Jourdan.

- Zaczekaj. - Uniosła rękę, by go uciszyć. Nagle po­

czuła, że ból głowy wrócił. - Chcesz mi powiedzieć, że

szejk własnymi pieniędzmi płaci za opiekę nad Alfredem

i pokrywa wydatki pani Jourdan?

- Oczywiście. Szejk to człowiek honoru. Jego głębo­

kie uczucie i wdzięczność dla pani Jourdan nie może być

mierzona w dolarach. To, że może jej dać coś w zamian,

nawet tak bezwartościowego jak pieniądze, jest dla niego

wielkim przywilejem. Traktuje to jako zaszczyt.

Faith nie wiedziała, co powiedzieć. W sercu poczuła

nieprzyjemny ucisk. Przypomniała sobie rozmowę

z Alim, własne oskarżenia, krytyczne sądy.

58

SHARON DE VITA

Nie bronił się, nie odpowiedział na to ani słowem.

Po prostu pozwolił jej myśleć, co jej się podoba...

- Och, Kadid - jęknęła boleśnie.

- Źle się pani czuje? - Łagodnie położył dłoń na jej

ramieniu. - Czy mam zadzwonić do osobistego lekarza

szejka? Może się tu zjawić na każde wezwanie.

- Nie - odrzekła słabym głosem, upokorzona i za­

wstydzona bardziej niż jej się to kiedykolwiek w życiu

zdarzyło. - Nic mi nie dolega, oprócz tego, że jestem

skończoną idiotką.Zeskanowała Anula, przerobiła pona

- Nie, pani Faith. - Poklepał ją po plecach. - Na

pewno nie jest pani idiotką.

- Właśnie że jestem. - Zerknęła na niego. - Oskar­

żyłam Alego o najróżniejsze rzeczy. Właściwie nazwałam

go kłamcą i...

- Nazwała pani szejka kłamcą? - Kadid otworzył

szeroko oczy. - O mój Boże. - Załamał ręce i westchnął

głośno. - O mój Boże.

- Właśnie.
Faith z nieszczęśliwą miną wyłączyła komputer. Wie­

działa, że teraz nie będzie w stanie skoncentrować się

na pracy. Dzień dobiegał końca i czuła się całkowicie

wyczerpana, częściowo dlatego, że od wczorajszej burz­

liwej rozmowy z Alim targały nią wyjątkowo silne i czę­

sto sprzeczne emocje.

Przygnębiona odsunęła klawiaturę i wsparła czoło na

rękach.

- Kadid - odezwała się w końcu, unosząc głowę. -

Na litość boską, dlaczego... Nieważne. Chyba rozumiem.

- Prawdę mówiąc, nie była pewna, czy cokolwiek z tego

MILIONER Z KUWEJTU

59

rozumie, oprócz tego, że się skompromitowała. - A więc

pani Jourdan była mentorką i zastępczą matką Alego. Jest

jej za to bardzo wdzięczny i dlatego robi to, co robi.

- Tak. Ale pani Jourdan nie tylko go uczyła i zastę­

powała mu matkę. Dziesięć lat temu, kiedy szejk wrócił

do Ameryki, to właśnie ona pomogła mu dojść do siebie

po śmierci ukochanej Dżalili...

Faith gwałtownie podniosła wzrok.

- Zaczekaj chwilę. Kto to jest Dżalila?

Kadid zawahał się.

- Proszę o wybaczenie, pani Faith. Za dużo powie­

działem. Nie powinienem...

- Nie, nie, proszę. - Dotknęła jego ramienia. - To

dla mnie bardzo ważne. Kto to jest Dżalila?

Westchnął boleśnie i chwilę milczał.

- Była obiecana szejkowi.

- Słucham? - Faith nie zrozumiała, o co chodzi.

Kadid przez chwilę szukał odpowiednich słów.

- Byli zaręczeni. - Znów się zamyślił. - Mieli się po­

brać.

- AH chciał się ożenić?

Trudno było jej sobie wyobrazić, że playboy, którego

codziennie widywała na zdjęciach w gazetach z coraz to

inną kobietą u boku, miał kiedyś zamiar się ustatkować

i ograniczyć do jednej towarzyszki życia.

- I co się stało? - zapytała cicho.

Kadid długą chwilę patrzył prosto przed siebie, zanim

w końcu się odezwał.

- Po skończeniu szkół szejk wrócił do domu, żeby

przygotować się do zaślubin. Miało to być radosne, uro-

60 SHARON DE VITA

czyste święto dla rodziny i całego kraju. - Mówił łagod­

nie, głos miał przepojony smutkiem. - Trzy tygodnie

przed ślubem samochód Dżalili najechał na minę. Zginęła

na miejscu. - Wziął głęboki oddech, a potem wolno wy­

puścił powietrze. - To było dziesięć lat temu.

- Czy dlatego Ali wrócił do Ameryki?

Sekretarz skinął głową.

- Tak. Wtedy postanowił założyć tu firmę.

Faith zobaczyła, że kawałki układanki zaczynają tra­

fiać na swoje miejsce.

- Wtedy też pani Jourdan została jego klientką i za

to również jest jej wdzięczny. - Nic dziwnego, że w swo­

im stosunku do tej kobiety Ali przejawiał tak wiele mi­

łości i troski.

Kadid uśmiechnął się, zadowolony, że wszystko zro­

zumiała.

- Tak, zgadza się.
- Kadid? - Starała się szybko uporządkować wszy­

stkie nowe informacje. Opinia, jaką już sobie wyrobiła

o Alim, będzie musiała się zmienić. - Czy jest wielu lu­

dzi, którym szejk jest za coś wdzięczny?

Sekretarz uniósł głowę i spojrzał przed siebie.

- Jego Wysokość to szczodry i dobry człowiek, który

ma licznych przyjaciół. - Faith jęknęła w duchu. Boże,

sytuacja robi się coraz gorsza. - Szejk Ali mocno wierzy,

że należy zachować lojalność względem tych, którzy ob­

darzyli go swoją przyjaźnią i zaufaniem.

Faith przymknęła powieki. Przed oczami znowu sta­

nęła jej scena, jaka rozegrała się wczoraj między Alim

a panią Jourdan. Nie zrozumiała wtedy czegoś, co po-

MILIONER Z KUWEJTU

61

wiedziała emerytowana nauczycielka, i zapomniała spy­

tać o to Alego. Teraz, po wyjaśnieniach Kadida, jej cie­

kawość wzrosła.

- Kadid?

- Słucham, pani Faith?

- Kiedy Ali przedstawiał mnie pani Jourdan, ta wspo­

mniała coś o tym, że poprawia się gust jego rodziców,

jeśli chodzi o kobiety. O czym mogła mówić?

Sekretarz zawahał się lekko.

- Szejk Ali jest jedynakiem. Jego obowiązkiem jest

ożenić się i postarać o dziedzica.

- Dobrze, w porządku. Musi się ożenić i spłodzić sy­

na. Ale co to ma wspólnego ze mną albo z jego rodzi­

cami?

- Przyznam się, że nie wiem, co to ma wspólnego

z panią - odrzekł, marszcząc czoło. - Rodzice Alego są

zatroskani, że syn dotychczas nie znalazł sobie odpowied­

niej narzeczonej. Od śmierci Dżalili nie wszedł w żaden

poważny związek i to bardzo niepokoi jego rodziców.

- Wyobrażam sobie. - Faith uśmiechnęła się. - Ten

człowiek zmienia kobiety jak rękawiczki.

- Od kilku lat rodzice szejka naciskają, żeby znalazł

sobie żonę, a ponieważ Ali nie wykazuje w tej kwestii

wielkiego zapału, zadają sobie trud... aranżowania ran­

dek syna z odpowiednimi kobietami.

Faith przerwała mu gestem dłoni. Oczy się jej zwęziły.

- Zaczekaj. Chcesz powiedzieć, że to stado śliczno­

tek, które kręcą się przy nim co wieczór, to kobiety, z któ­

rymi umawiają go rodzice, ponieważ chcą, żeby się ustat­

kował i ożenił?

62 SHARON DE VITA

- Owszem - przytaknął Kadid.

- Dlaczego, do diabła, nie powie im, żeby się nie

wtrącali?

Sekretarz uśmiechnął się.

- Szejk jest z rodzicami silnie związany. Kocha ich

bezgranicznie. Dla niego więzy rodzinne to bardzo ważna

sprawa. A poza tym rodzicom przyświecają szlachetne in­

tencje, bardzo chcą synowi pomóc. Gdyby oznajmił im,

że nie życzy sobie ich pomocy w znalezieniu narzeczo­

nej, wykazałby brak szacunku i głęboko by ich uraził,

a tego na pewno nie chce zrobić.

- Rozumiem - odruchowo rzekła Faith, chociaż tak

naprawdę niewiele z tego rozumiała. Szejk okazuje się

postacią bardzo niejednoznaczną. Będzie musiała jeszcze

raz się nad tym wszystkim zastanowić.

- Skończyła pani posiłek? - Kadid sięgnął po pustą

tacę.

Pogrążona w myślach Faith skinęła głową.

- Tak. - Chciała przełknąć ślinę, ale miała wrażenie,

że coś utkwiło jej w gardle. - Bardzo dziękuję, że o tym

pomyślałeś. Byłam taka głodna.

Uśmiechnął się uprzejmie.

- Ta pochwała nie mnie się należy. Szejk Ali polecił

mi, żebym zadbał o pani lunch. Był niemal pewny, że nie

zrobiła sobie pani dzisiaj przerwy na jedzenie. - Postawił

na tacy puste puszki po napojach. - Czy przynieść pani

coś jeszcze? - Sięgnął po talerz. - Może jakiś deser?

Faith potrząsnęła głową. Nie miała ochoty na nic słod­

kiego.

MILIONER Z KUWEJTU

63

Salę wypełniały dźwięki wolnej, nastrojowej muzyki,

światła były przyćmione, a francuski szampan odpowie­

dnio schłodzony.

Znudzony Ali stał pod ścianą sali balowej, patrzył na

zatłoczony parkiet i modlił się, by jego dzisiejsza part­

nerka - Candy czy Cookie, czy jak tam się nazywała

- dała mu jeszcze choć przez parę minut odpocząć od

swojej nieustannej paplaniny.

Westchnął głęboko, kiedy zdał sobie sprawę, że cho­

ciaż dziewczyna go irytowała, to nie udało mu się roz­

gniewać na rodziców za ich nieustanne, uciążliwe próby

wyswatania go.

Dzisiejsza randka okazała się kolejną katastrofą. Ro­

dzice jednak chcieli jak najlepiej, robili to z wielkiej mi­

łości do niego, miłości, którą dziesięciokrotnie im od­

wzajemniał.

Zwykle ich nieudane próby rozczulały go i lekko ba­

wiły. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj był zbyt rozdrażniony, by

bawiło go towarzystwo pięknej, lecz pustej kobiety, którą

interesuje jedynie powiększenie rozmiaru swojego biustu

i uszczuplenie stanu konta Alego. Mimo woli porówny­

wał ją z Faith. Nie przestawał myśleć o niej i o ich raczej

przykrej rozmowie wczorajszego popołudnia.

Chociaż był zirytowany, to bezwiednie się uśmiechał.

Faith do wszystkiego podchodzi z taką pasją. Ta kobieta

okazuje prawdziwe uczucia. Złość7. Zniecierpliwienie.

Gorycz.

Znów przypomniał sobie ich rozmowę. Nie wiedział,

co takiego zrobił, że Faith nabrała o nim tak złego mnie­

mania. Może po prostu nie lubi mężczyzn...

64 SHARON DE VITA

Rozmyślał o tym, sącząc wodę mineralną. Kątem oka

spostrzegł, że Ronald Preston zaprosił jego dzisiejszą

partnerkę na spacer po tarasie, i odetchnął z ulgą.

Nie, nie mógł uwierzyć, że Faith ma jakieś uprzedze­

nia względem mężczyzn. Zbyt emocjonalnie do wszy­

stkiego podchodzi, by świadomie rezygnować z układów

męsko-damskich. To raczej on się jej nie podoba, a nie

mężczyźni w ogóle. Tylko dlaczego?

Przecież wiedział, że większość kobiet lubi jego to­

warzystwo, niektóre wręcz mu nadskakują i robią wszy­

stko, by przyciągnąć jego uwagę. Faith natomiast traktuje

go podejrzliwie, jakby się obawiała, że zaraz wyrwie jej

torebkę i ucieknie. Kontrast był tak uderzający, że jed­

nocześnie irytowało go to i rozśmieszało.

Faith była po prostu zagadką, kobietą zupełnie inną

niż te, które znał. Niezależna i samowystarczalna, miała

w nosie modę i stan konta Alego. W zasadzie jego bo­

gactwo najwyraźniej ją deprymowało. W niczym nie

przypominała kobiet, z którymi usiłowali skojarzyć go

rodzice.

Od urodzenia wiedział, że jego powinnością jest za­

warcie związku małżeńskiego i postaranie się o syna.

Zrobi to, ale nie z obowiązku czy przymusu, tylko z lo­

jalności i szacunku dla rodziców. Owszem, tego od niego

oczekiwano, wręcz wymagano, ale rodzina była dla niego

zbyt ważna, by ją założyć jedynie dla podtrzymania tra­

dycji.

Chociaż urodził się w Kuwejcie, w rodzinie króle­

wskiej, to lata, kiedy kształtuje się osobowość człowieka,

spędził w Ameryce, więc z dystansem podchodził do naj-

MILIONER Z KUWEJTU 65

bardziej tradycyjnych przekonań swoich ziomków. W je­

go ojczyźnie nadal zawierano aranżowane małżeństwa,

zwłaszcza w rodzinach zajmujących wysoką pozycję

w sferach towarzyskich, politycznych czy finansowych.

Ali jednak nie miał ochoty na pusty, formalny związek,

mimo że tego wymagała tradycja.

Kiedyś już jednak kochał i wiedział, że nie oddałby

dziś serca żadnej kobiecie. Nie chciałby jeszcze raz na­

rażać się na tak wielkie cierpienie. Gdy Dżalila zginęła,

sam omal nie umarł. Kochał ją bezgranicznie, całym ser­

cem i duszą. Wiedział, że ich małżeństwo i wspólne ży­

cie byłyby cudowne.

Nie chciał więcej kochać tak głęboko i szaleńczo. Ży­

wił staromodne przekonanie, że mężczyzna potrzebuje

równej sobie partnerki, z którą mógłby dzielić wszystkie

radości i smutki.

Nie chciał papierowego małżeństwa z piękną kobietą,

które byłoby jedynie umową obowiązującą w świetle pra­

wa, ale z moralnego, fizycznego i emocjonalnego punktu

widzenia nie miałoby przyszłości. Byłoby to nie tylko

nieuczciwe, ale też niezgodne z jego zasadami.

Pragnął partnerki równej mu rangą, którą mógłby sza­

nować, o którą by się troszczył, ale nigdy by jej nie po­

kochał.

Ze względu na zajmowaną pozycję potrzebował by­

strej, inteligentnej kobiety, która nie byłaby pozbawiona

życiowych celów i ideałów. Chciał kobiety, na której nie

robiłoby wrażenia jego bogactwo, tylko on sam; która

nie zwracałaby uwagi na otaczający go przepych, nie­

rozerwalnie związany z jego pochodzeniem, ale widzia-

66 SHARON DE VITA

łaby za tą fasadą mężczyznę z krwi i kości. Taka kobieta

musiałaby się zgodzić na małżeństwo bez miłości. Mo­

głaby mieć wszystko, co należało do Alego, z wyjątkiem

jego serca.

Nie byłoby to takie nieprzyjemne. Żyliby w stabil­

nym, bezpiecznym układzie, szanując się nawzajem, po­

głębiając wspólne zainteresowania i pasje, bez koniecz­

ności rozwiązywania problemów emocjonalnych, które

tylko nieznośnie komplikują związek, niejednokrotnie go

niszcząc.

Małżeństwo jego rodziców było aranżowane, ale

z czasem zostali oni prawdziwymi partnerami, żyjącymi

szczęśliwie i darzącymi się szacunkiem. Miłość nigdy nie

wchodziła tu w grę i może dlatego ich związek był taki

udany.

Ali westchnął i wypił łyk wody. Niestety, jeśli nie

znajdzie odpowiedniej narzeczonej, rodzice nadal będą

go umawiać z córkami, kuzynkami i siostrzenicami przy­

jaciół, w nadziei, że któraś z nich okaże się tą właściwą.

Zdawał sobie sprawę, że ze względu na lojalność i mi­

łość do rodziców on nadal będzie musiał się na to zga­

dzać. Nie znaczyło to jednak, że taka sytuacja mu się

podoba.

Rozejrzał się po sali. Uniósł do ust szklankę i nagle

znieruchomiał, ponieważ dostrzegł na parkiecie rudowło­

są kobietę.

Faith...

Odstawił szklankę i przyjrzał się jej partnerowi. Aaron

Josslyn. Ali z niepokojem zmarszczył czoło. Aaron

o wiele za dużo pił i podobno odnosił się grubiańsko do

MILIONER Z KUWEJTU 67

kobiet, ale ze względu na wielki majątek rodziców, jego

zachowanie tolerowano.

Ali obszedł parkiet, żeby mieć lepszy widok na tę parę.

Kiedy przyjrzał się Faith, w gardle mu zaschło z wrażenia.

Inne kobiety miały na sobie skrzące się klejnoty, tym­

czasem ona nie włożyła żadnych ozdób. Suknie innych

tancerek były jaskrawe, rzucające się w oczy, z głęboki­

mi dekoltami lub tak obcisłe, że zdradzały więcej niż

zasłaniały. Wśród nich Faith wyglądała jak dumna, ele­

gancka orlica w otoczeniu puszących się pawi. Jej suknia

była czarna i prosta, bez wycięcia pod szyją. Zwiewny

materiał układał się na jej zgrabnym ciele tak, że patrząc

na nią, każdy zdrowy mężczyzna musiał czuć lekkie mro­

wienie w lędźwiach.

Włosy miała rozpuszczone. Opadały na ramiona ka­

skadą ognistych loków i otaczały jej twarz jak burszty­

nowa aureola.

Nie mógł oderwać od niej oczu. Tak samo jak Aaron,

który najwyraźniej nie potrafił też zapanować nad włas­

nymi rękami.

Kiedy odwrócili się w tańcu, Ali spostrzegł przerażoną

minę Faith i dłonie Aarona, które bezceremonialnie prze­

suwały się po całym jej ciele. Oczy jej się rozszerzyły,

twarz pobladła, tylko na policzkach widniały dwie czer­

wone plamy.

Ali odniósł wrażenie, że mgła przesłania mu oczy,

a złość żelazną ręką chwyta za gardło. Nie uważał się za

zazdrośnika, nigdy nie miał okazji doświadczyć tego uczu­

cia. Teraz jednak poczuł, że z trudem panuje nad sobą.

Nauczył się od ojca, że należy trzymać emocje na wo-

68 SHARON DE VITA

dzy, zachowywać się w godny szacunku, kulturalny spo­

sób, jak przystało na dżentelmena o jego pozycji. Emo­

cje, które go teraz ogarnęły, nie były ani godne szacunku,

ani kulturalne.

Ali podszedł do tańczącej pary.

- Odbijany - oświadczył uprzejmie, ale w jego głosie

słychać było gniew. Jednocześnie zacisnął dłoń na ra­

mieniu Aarona.

- Zjeżdżaj - odrzekł Aaron, nie zaszczycając go spoj­

rzeniem. Całą uwagę skupił na Faith, która wyraźnie sta­

rała się uwolnić z jego uścisku.

Uśmiechając się, Ali mocniej zacisnął palce na ramie­

niu Aarona, aż ten skrzywił się boleśnie.

- Hej, to mój taniec. Jeszcze nie skończyłem - po­

wiedział bełkotliwie, objął mocniej Faith i przyciągnął

do siebie. - Spadaj!

- Aaron! - Faith próbowała go odepchnąć.

Ali dłużej nie czekał. Szybkim ruchem ręki oderwał

ramiona Aarona od Faith, potem wsunął się między nich

i opiekuńczo objął kobietę, zasłaniając ją ciałem przed

nachalnym partnerem.

- Ej, co ty robisz? Co to ma znaczyć? - Głos Aarona

wzniósł się nad tłumem. Pijany mężczyzna chciał dosięg­

nąć Alego, ale ten tanecznym ruchem w samą porę od­

sunął się w bok.

Twarz Aarona wykrzywiła wściekłość.

- Aaron, jesteś pijany. Idź do domu, dopóki jeszcze

możesz utrzymać się na nogach. - Ali chwycił go za poły

smokinga i przyciągnął do siebie, niemal unosząc nad

podłogę.

MILIONER Z KUWEJTU 69

Aaron patrzył na niego z przerażeniem.

- Jeszcze słowo, a do domu odwiezie cię karetka. -

Ali mówił cicho i z opanowaniem, żeby nie zwracać uwa­

gi innych gości. Awantura jeszcze bardziej zawstydziłaby

Faith. - Wynoś się stąd.

Puścił go tak gwałtownie, że biedak zachwiał się

i upadł. Niezdarnie podniósł się z podłogi i przeciskając

się przez tłum tańczących, opuścił parkiet.

- Dobrze się czujesz? - zapytał Ali, znów biorąc

Faith w ramiona i lekko ruszając do tańca, jakby nic się

nie wydarzyło.

- Ali - powiedziała z ulgą, odruchowo objęła go

i oparła się o niego. - Dziękuję. Nic mi nie jest.

Odchylił się do tyłu, by na nią spojrzeć.

- Cała się trzęsiesz. - Miał ochotę zdrowo przyłożyć

Aaronowi. Ten facet to zwykły barbarzyńca.

- Wiem. - Sama była zaskoczona, że jego widok

sprawił jej tak wielką radość. - Naprawdę nic mi nie jest.

Bardziej się zdenerwowałam niż wystraszyłam. To kretyn,

ale nie chciałam wywoływać sceny. - Rozejrzała się dys­

kretnie i z zadowoleniem stwierdziła, że nikt nie zwraca

na nich najmniejszej uwagi.

Ali uśmiechnął się.

- Rozumiem. - Obejmował ją lekko i delikatnie, ale

czuł ciepło jej skóry pod suknią. Jej bliskość poruszała

w nim wszystkie zmysły. Jej zapach wydał mu się dziw­

nie znajomy, chociaż nie potrafił go nazwać.

Nie pewno nie były to żadne drogie francuskie per­

fumy. Ali bez trudu rozpoznawał każdy z tych wyrazis­

tych, importowanych zapachów. Nie, to było coś o wiele

70

SHARON DE VITA

delikatniejszego, jak mgliste wspomnienie, nie do końca

jasne, które pojawia się tylko na krótką chwilę, jednak

jest wystarczająco wyraźne, by pobudzić wyobraźnię.

- Na pewno nic ci nie jest? - Uniósł jej podbródek

i zobaczył jakiś cień w jej oczach.

Jego oddech owionął jej policzek, wywołując gęsią

skórkę na całym ciele i przyśpieszone bicie serca.

Na widok czułości w oczach Alego zaschło jej

w gardle i musiała kilka razy przełknąć ślinę, zanim od­

ważyła się odezwać.

- Nic mi nie jest, naprawdę. Bardzo ci dziękuję. -

Odwróciła wzrok. Ali znajduje się stanowczo za blisko.

Nie mogła sobie z tym poradzić. - Jestem ci bardzo

wdzięczna.

Nie chciała przyznać, że drży nie tylko ze zdenerwo­

wania po bezsensownym incydencie z Aaronem, ale rów­

nież dlatego, że Ali tak czule ją obejmował.

- Ten facet to gburowaty, arogancki typ, którego nie

powinno się wpuszczać na salony.

- No, widzę, że wymieniłeś wszystkie jego zalety -

zażartowała, starając się złagodzić napięcie, jakie między

nimi zapanowało.

Była zdumiona, że Ali tak wspaniale wygląda w smo­

kingu. Zdała sobie sprawę, że mimo uprzedzeń i ostroż­

ności, nie była odporna na niewiarygodny wdzięk i urodę

szejka.

Westchnęła ciężko. No cóż, ona jest tylko człowie­

kiem i docenia fizyczne zalety płci męskiej, a zwłaszcza

tego pana. To zdrowy objaw i wcale nie oznacza, że od

razu musi tracić głowę.

MILIONER Z KUWEJTU

71

Kołysząc się w łagodnym rytmie muzyki, Faith unios­

ła wzrok.

- A tak w ogóle, to co tutaj robisz? - zapytała.

- Gospodarz to jeden z moich klientów. - Z uśmie­

chem skłonił się tańczącej obok parze. - Staram się jak

najczęściej bywać na przyjęciach klientów. To korzystnie

wpływa na interesy.

Roześmiała się.

- Rzeczywiście. Bilet na ten bal kosztował pięć ty­

sięcy dolarów.

Wzruszył ramionami.

- Dochód pójdzie na cele dobroczynne, a ja wierzę,

że słuszne sprawy zasługują na wsparcie. - Rozbawiony

i szczęśliwy, że trzyma ją w ramionach, uważnie przyj­

rzał się jej twarzy i spostrzegł, że nie jest umalowana.

A jednak nigdy nie wydawała mu się piękniejsza. - A ty,

Faith? Co tutaj robisz?

- Oprócz odpierania ataków goryla o lepkich łapach?

- Roześmiała się. - Pan Josslyn mnie zaprosił. Starszy

pan Josslyn - wyjaśniła szybko. - Od kilku miesięcy sta­

ram się go pozyskać dla swojej firmy. - Zmarszczyła

brwi i skupiła się na tańcu. Bliskość Alego, jego znajomy

zapach i przenikliwy wzrok wprawiały ją w lekkie zde­

nerwowanie. - Poprosił, żebym tu dzisiaj przyszła. Tylko

tego wieczoru jest w mieście i zapowiedział, że znajdzie

kilka minut na rozmowę ze mną.

- Rozmawialiście już? - Spojrzał na jej usta. Wyglą­

dały tak nieodparcie kusząco. Przypomniał sobie, jakie

wrażenie zrobiły na nim pierwszego dnia, kiedy to do­

szedł do wniosku, że Faith ma usta stworzone do poca-

72

SHARON DE VITA

łunków. Poczuł, że po jego ciele rozlewa się jakieś ciepło.

Mocniej ścisnął jej dłoń.

- Niestety, nie. W ostatniej chwili coś mu wypadło

i nie mógł przyjść. - Jego ręka była miękka i delikatna,

a jednocześnie silna. Taka ręka potrafiłaby rozbudzić na­

miętność.

- Nie przejmuj się. - Ali uśmiechnął się do niej tak

olśniewająco, że straciła rytm. Z wysiłkiem skoncentro­

wała się na tańcu, usiłując nie deptać Alemu po nogach.

- Znam Abnera Josslyna od bardzo długiego czasu - mó­

wił dalej. - Kilka razy robiliśmy wspólnie interesy. Kiedy

mu powiem, jak świetnie się spisałaś w El-Etra Invest­

ments, na pewno bez problemu się z nim umówisz.

Starała się nie okazywać, jaką radość sprawiły jej te

słowa. Doskonałe referencje od Alego na pewno umocnią

opinię jej rozwijającej się firmy.

- Jesteś taki wielkoduszny - powiedziała cicho. -

I dobry. Bardzo ci dziękuję, zwłaszcza że doskonale pa­

miętam, co ci wczoraj nagadałam.

- Za prawdę nie trzeba dziękować - odparł ze śmie­

chem.

Odchyliła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. Czuła

się przy nim bardzo dziwnie i dłużej nie mogła tego nie

zauważać.

- Ali, dlaczego nie powiedziałeś mi wszystkiego

o Maureen Jourdan? - Z zaciekawieniem obserwowała

odbijające się na jego twarzy emocje, kiedy zastanawiał

się nad jej pytaniem.

W końcu powiedział:

- Przede wszystkim rozmowa o sytuacji finansowej

MILIONER Z KUWEJTU 73

klienta z kimkolwiek obcym jest bardzo nieetyczna. Dla

klientów jestem osobą zaufaną. Oczekują, że dochowam

tajemnicy na temat stanu ich majątku. Na pewno to ro­

zumiesz.

- Oczywiście, ale...

Przycisnął palec do jej warg i trzymał go tam przez

długą chwilę, patrząc jej prosto w oczy, aż przeszedł ją

dreszcz.

- Nigdy nie zawiódłbym czyjegoś zaufania, zarówno

jeśli chodzi o klienta, jak i przyjaciela. Nawet myśl

o czymś takim jest mi obca. - Spostrzegł w jej oczach

podejrzliwy błysk, który niemal natychmiast zgasł. - Mi­

mo tego, co zapewne o mnie myślisz, uczciwość, honor

i szacunek to dla mnie podstawowe wartości. - Uśmie­

chnął się uwodzicielsko, a ona poczuła, że robi jej się

gorąco. - Możesz za to winić moich rodziców. - Lekko

wzruszył ramionami. - Właśnie tak mnie wychowali.

Potrząsnęła głową, nie wiedząc, co o tym wszystkim

myśleć.

- Ale dlaczego pozwoliłeś, żebym cię oskarżyła

o kłamstwo? Pozwoliłeś mi... - Zamilkła, ponieważ na­

gle zrozumiała, jak niedorzecznie brzmią jej oskarżenia.

Zamknęła oczy. Dobry Boże. Czy musiał jej na co­

kolwiek pozwalać? To przecież ona sama posądziła go

o nieuczciwość...

- Jestem ci winna przeprosiny - powiedziała cicho,

nie zdając sobie nawet sprawy, że instynktownie tuli się

do niego, jakby chciała nacieszyć się promieniującym od

niego ciepłem. - To, co powiedziałam... - ciągnęła ze

wstydem - było niewybaczalne. Wyciągnęłam pochopne

74

SHARON DE VITA

wnioski i oskarżyłam cię o straszne rzeczy. Moje słowa

były niesprawiedliwe i bezpodstawne.

- Niesprawiedliwe, owszem - stwierdził, przesuwa­

jąc palcem po jej policzku, jakby chciał zmazać z jej

twarzy wyraz troski. - Ale czy bezpodstawne? Przecież

wierzyłaś w to, co mówisz. Gdyby to była prawda, to

wręcz bym oczekiwał, że będziesz miała o mnie bardzo

złe zdanie. W pełni bym na to zasługiwał.

- Ale przecież ty nie jesteś taki, jak myślałam, prawda?

- Nie - odrzekł wolno, zadowolony, że być może

wreszcie doszli do jakichś wspólnych wniosków. - Ale

oczywiście sama musisz się o tym przekonać i odpowie­

dnio mnie osądzić. - Nie odrywał od niej wzroku i nadal

mocno ją obejmował. - Doceniam twoje przeprosiny -

wyszeptał. - Czasami trudno jest nam się przyznać do

pomyłki.

Faith skinęła głową. Obraz Alego, jaki sobie wyrobiła,

zaczynał rozpadać się na kawałki. Nie była już pewna,

w co wierzyć. Trochę ją to przerażało.

Jaki on jest naprawdę? Sama już nie wiedziała. Nie

była też pewna, czy chce się tego dowiedzieć.

Łatwiej było wierzyć w to, co kiedyś o nim myślała.

Wtedy mogła sobie wmawiać, że Ali nie robi na niej

żadnego wrażenia, nie musiała się zastanawiać, co do nie­

go czuje, zwłaszcza że takich uczuć jeszcze nigdy przed­

tem nie doznawała.

Była wystarczająco bystra, by zauważyć, że Ali od

pierwszej chwili pociąga ją fizycznie. Zaprzeczanie temu

byłoby niedojrzałe, a takiego zachowania unikała. Była

dorosła i akceptowała to, że uleganie pożądaniu jest na-

MILIONER Z KUWEJTU 75

turalną częścią życia i że kiedyś poczuje coś takiego do

właściwego mężczyzny.

Ale nie chciała ulegać mu teraz, chociaż w jego obe­

cności miękły jej kolana, a w głowie zaczynało się kręcić.

Ten człowiek jest zdolny doprowadzić ją do takiego sta­

nu, w jakim kiedyś znalazła się jej matka. Był tak po­

dobny do jej ojca, że aż ją to przerażało. Nie, za wszelką

cenę musi ograniczyć tę znajomość do płaszczyzny za­

wodowej.

Po raz pierwszy w życiu zrozumiała, dlaczego matka

popełniła tak wielkie błędy. Ona sam dotychczas nigdy

nie doznała zawrotu głowy na skutek pożądania, które

może zgubić kobietę, jeśli ta nie zachowa ostrożności.

Jej matka, niestety, nigdy się ostrożności nie nauczyła.

Sama z własnej woli raz po raz pozwalała się ranić i wy­

korzystywać, kiedy godziła się przyjąć ojca do domu, bez

względu na to, ile razy ją okłamał i zawiódł. W końcu

Faith straciła do niej szacunek, a jej zabójczo przystojny

i całkowicie nieodpowiedzialny ojciec odszedł na dobre,

zabierając ze sobą wszystkie oszczędności matki i nie­

odwracalnie łamiąc jej serce.

Po tej ostatecznej zdradzie matka nigdy się nie otrząs­

nęła. Był to straszliwy cios również dla czternastoletniej

córki. Ojciec zostawił ją na pastwę losu, bez żadnego

wsparcia, a matka z załamaniem nerwowym trafiła do

szpitala i nigdy już w pełni nie wyzdrowiała.

Tej nauczki Faith nigdy nie zapomniała. Nauczyła ją

ona, że jeśli kobieta nie wykaże ostrożności, to wpadnie

w pułapkę, którą sama na siebie zastawiła. We wczesnej

młodości postanowiła, że nie da się złapać w tego rodzaju

76

SHARON DE VITA

sidła. Nigdy nie uzależni się od mężczyzny. Nigdy nie

zatraci się w żadnym związku, bo kiedy mężczyzna ode­

jdzie, zabierze jej radość, duszę i wolę życia.

W chwili, gdy spotkała Alego, w głębi jej serca na­

rodził się strach, że nie uniknie błędu matki.

Co takiego było w Alim, że wywoływał w niej tak

silne emocje? Ich oczy się spotkały i serce Faith zaczęło

szybciej bić. Zdawało jej się, że muzyka i inni goście

odsuwają się na drugi plan, a ona tonie w głębi jego pięk­

nych, ciemnych oczu.

- Wyglądasz dziś zachwycająco. - Jego usta musnęły

jej skroń, przesunęły się do ucha, a przez jej ciało prze­

biegł dreszcz.

Instynktownie objęła go mocniej i zaczęła palcami

gładzić jego włosy. Ali uniósł dłoń i dotknął jej płomien­

norudych loków. Były tak jedwabiste i miękkie, jak sobie

wyobrażał.

- Jakie piękne... - Odsunął się, by lepiej jej się przyj­

rzeć. Omiótł spojrzeniem jej twarz i w końcu zatrzymał

wzrok na ustach.

Faith odruchowo je oblizała, świadoma, że oczy Alego

śledzą ruch jej języka. Poczuła, że nogi się pod nią ugi­

nają. Jego wargi były tak blisko jej ust, jakby za chwilę

miały ich dotknąć. Zastanawiała się, co by czuła, gdyby

pocałował ją zaborczo, władczo, gorąco.

Ta myśl ją zszokowała. Poczuła, że dłonie jej zwil­

gotniały, na skórę wystąpiły kropelki potu, toteż usiłowała

pohamować wyobraźnię i skupić się na tańcu. Pozwalała

Alemu prowadzić się po parkiecie, lecz jej myśli nadal

wymykały się spod kontroli.

MILIONER Z KUWEJTU 77

- Powinnaś częściej rozpuszczać włosy - wyszeptał,

wpatrując się w nią z zachwytem. - Są wspaniałe.

- Dziękuję. - Tańczyli mocno przytuleni, więc

wyraźnie czuła jego podniecenie.

Nie odrywając od niej wzroku, powiódł palcem po

jej policzku i podbródku, a potem delikatnie pogładził

jej dolną wargę. Zaparło jej dech w piersiach, a jej wąt­

pliwości wobec niego wyraźnie osłabły. Utkwiła wzrok

w jego ustach i rozchyliła lekko wargi. Oddychała z tru­

dem. Bardzo chciała poznać smak jego ust, tak bardzo,

że aż ją to przerażało.

Ali chyba wyczuł jej pragnienie, ponieważ przyciągnął

ją do siebie jeszcze bliżej. Wówczas Faith odchyliła gło­

wę i czekała na jego pocałunek.

- Faith - szepnął czule, pochylił głowę i delikatnie

dotknął jej warg. Odniosła wrażenie, że płonie żywym

ogniem. Nagle puściły w niej wszelkie opory i zapragnę­

ła czegoś więcej.

Przestała logicznie myśleć, wszystkie ostrzeżenia, któ­

re powtarzała sobie w duchu, gdzieś się ulotniły. Jęknęła

cicho, desperacko obejmując go za szyję i całując go na­

miętnie. To była chwila niekontrolowanego szaleństwa.

Tylko jedna chwila, powtarzała sobie, tylko na tyle sobie

pozwoli.

Tymczasem Ali zaczął całować ją mocniej, jakby brał

ją w posiadanie, jakby ten pocałunek był tym, czego

w życiu najbardziej pragnął.

- O Boże. - Jej słowa były prośbą i modlitwą. Wsu­

nęła palce w jego miękkie włosy. Ogarnęło ją gorące po­

żądanie, niszcząc resztki świadomości. Przywarła do nie-

78 SHARON DE VITA

go jeszcze mocniej, jakby to w ogóle było możliwe, i da­

ła się wciągnąć w wir namiętności.

Ali nigdy jeszcze nie czuł tak silnej, nieodpartej po­

trzeby zdobycia kobiety. Chciał ją posiąść, naznaczyć ja­

ko swoją.

Nie mógł oddychać, nie potrafił jasno myśleć, nie do­

cierały do niego odgłosy świata zewnętrznego, zostały

tylko uczucia, jakie wzbudziła w nim Faith. Dzikie, de­

sperackie, szalone.

Nic więcej nie istniało. I dokonała tego Faith. Szara,

niepozorna Faith. Nie była kobietą, o jakiej śni się po

nocach, ale teraz, w jego ramionach, liczyła się tylko ona,

pragnął tylko jej.

- Ali...

Wyszeptała jego imię, wyczuł je ustami. Rozchylił ję­

zykiem jej wargi i pieścił je, aż znów usłyszał cichy jęk.

Przywarta do niego całym ciałem i miał wrażenie, że za

chwilę oboje spłoną.

To było tak, jakby przed konającym z pragnienia czło­

wiekiem postawić oszroniony dzbanek świeżej, zimnej

wody i powiedzieć mu, że może wypić tylko łyk.

Jeden mały łyk.

Ten pocałunek zaostrzył mu tylko apetyt.

- O Boże! - wyszeptała ochrypłym głosem, nie będąc

w stanie okiełznać uczuć, które nią targały. Jeden poca­

łunek sprawił, że stało się z nią to, czego całe życie się

obawiała.

- Faith... - Ali wszystkimi zmysłami chłonął jej

smak, zapach i dotyk.

Dotychczas nie zdawał sobie sprawy, że ta nie rzu-

MILIONER Z KUWEJTU

79

cająca się w oczy, niedbale ubrana kobieta ma w sobie

taką siłę. Nie obchodził ją on, jego tytuł, królewskie po­

chodzenie, pieniądze. Miała w sobie więcej kobiecości

niż wszystkie znane mu piękności razem wzięte.

Ze strachem, którego od wielu lat nie zaznał, uświa­

domił sobie, że udało jej się poruszyć nie tylko jego ciało,

ale również trudno dostępne serce. Brakowało mu odde­

chu, nogi się pod nim uginały, w głowie miał zamęt. Po­

woli docierało do niego, że Faith jest w stanie go zni­

szczyć jednym pocałunkiem. Zwykłym pocałunkiem.

A może wcale nie takim zwykłym...

Ali spojrzał na nią inaczej, zobaczył ją w innym świet­

le. Inaczej też spojrzał na siebie. Czuł się słaby i bez­

bronny, podatny na ciosy. Od czasów młodości nic go

tak nie przeraziło. Żadna kobieta nie miała nad nim takiej

władzy, oprócz Dżalili.

- Ali. - Wystraszona Faith odsunęła się od niego,

z trudem chwytając powietrze. Wydawało jej się, że

wszystko wokół niej wiruje. - My... To jest... - Potrząs­

nęła głową, próbując uporządkować myśli, ale nie bardzo

jej to wychodziło.

Nie wiedzieli, kiedy muzyka zamilkła, a po chwili

znów zabrzmiała. Wokół na zatłoczonym parkiecie tań­

czyły pary, nie zwracające na nich najmniejszej uwagi.

Faith powoli odzyskiwała przytomność umysłu,

a wraz z nią przekonanie, że stało się coś niewyobrażal­

nego, coś, czego przysięgała sobie nigdy nie zrobić. Po­

zwoliła, by pożądanie odebrało jej zdrowy rozsądek. Za­

chowała się tak samo jak matka.

Rozejrzała się wokół i uświadomiła sobie, że znajdują

80 SHARON DE VITA

się na parkiecie, na ekskluzywnym przyjęciu, tymczasem

ona całowała się z Alim niczym zauroczona szesnasto­

latka. Zawstydzona opuściła głowę.

- Przepraszam, to nie powinno się wydarzyć - ode­

zwała się z wysiłkiem. - Nie możemy tego robić.

Poczuła, że ogarnia ją głęboki żal. Wiedziała, że ten

mężczyzna jest dla niej wielkim niebezpieczeństwem.

Wiedziała, a mimo to z własnej woli wyciągnęła do nie­

go ramiona. Tak samo jak jej matka, która tyle razy ule­

gała nieodpartemu urokowi ojca.

Ta myśl podziałała na nią jak wiadro zimnej wody.

Faith cofnęła się, by znaleźć się dalej do Alego, w na­

dziei, że odległość pomoże zgasić żar tlący się w jej roz­

dygotanym ciele.

- Nie możemy? - Ali spojrzał na nią pociemniałym

wzrokiem. Nie był przyzwyczajony do takich słów, rzad­

ko ktoś czegoś mu zabraniał. Zwłaszcza kobieta. Jak mog­

ła udawać, że między nimi nie obudziło się uczucie?

Gdyby nie był tak podniecony, tak stęskniony za ko­

bietą, może by go to nawet rozbawiło.

- Obawiam się, że jest o wiele za późno na tego typu

zakazy. - Wyciągnął ku niej ręce, ale cofnęła się i nie

mógł jej dosięgnąć. Złożyła przed sobą ramiona jak tar­

czę. - Czy ci się to podoba, czy nie, to już się stało.

- Nie pozwoli jej zaprzeczać, że wydarzyło się coś, co

głęboko go poruszyło.

Spojrzenie Faith było niewyraźne, jakby przesłaniała

je mgła niespełnionej namiętności. Wiedział, że gdy ta

namiętność w pełni dojdzie do głosu, będzie to rzecz naj­

piękniejsza pod słońcem. Miał ochotę znów ją pocałować,

MILIONER Z KUWEJTU

81

smakować słodycz jej ust i czuć jej rozgrzaną namięt­

nością skórę.

- Pragnę cię - powiedział otwarcie, otoczył ramie­

niem jej talię i znów przyciągnął ją do siebie. Byli blisko,

a jednocześnie tak daleko! - Ty też mnie pragniesz. To

wszystko wcale nie jest takie skomplikowane. Nie bój

się tego, co czujesz, co między nami się narodziło. To

najbardziej naturalna rzecz na świecie.

- Nie. - Potrząsnęła głową i chociaż nogi miała jak

z waty, wyzwoliła się z jego objęć. Nie bała się tego, co

zaistniało między nimi, ona była tym... śmiertelnie prze­

rażona. - Nie pragnę cię - skłamała, unosząc głowę

i śmiało patrząc mu w oczy.

Obdarzył ją długim i przenikliwym spojrzeniem.

- Twoje usta mówią coś innego niż ciało. - Uśmie­

chnął się ze smutkiem. - I kto teraz kłamie, Faith? - za­

pytał cicho. - Kto?

Zawstydzona potrząsnęła głową. Niczego bardziej

w tej chwili nie pragnęła, jak znów znaleźć się

w ramionach Alego. I właśnie dlatego nie mogła so­

bie pozwolić na to, by ponownie dać się ponieść namięt­

ności.

Nigdy więcej. To jest zbyt niebezpieczne.

- Nie kłamię. - Żałowała, że jej głos nie brzmi moc­

niej, bardziej stanowczo i przekonująco. Nawet jej samej

wydał się słaby i drżący, i poczuła do siebie złość. - Nie

chcę cię - powiedziała z mocą.

Może jeśli będzie często powtarzała te słowa, staną

się one prawdą...

- Och, ale ja chcę ciebie. - Przesunął palcem po jej

82 SHARON DE VITA

nagim ramieniu, wywołując w niej dreszcz. Chciał jej

udowodnić, że nie jest jej obojętny.

Gwałtownie odsunęła się od niego. Nie miała zamiaru

przyznać, że wystarczył jego lekki dotyk, by zapomniała

o całym świecie.

- Nie możesz mnie mieć.

Wiedziała, że nie powinna ulegać namiętności, że mu­

si pamiętać, czego się nauczyła, dorastając. Nie wolno

jej zapomnieć, ile bólu może sprawić taki mężczyzna.

- Ależ będę cię miał, Faith - wyszeptał pewnym gło­

sem, jeszcze bardziej ją denerwując.

- Ty arogancki... - zaczęła i zamilkła. Udało jej się

opanować, zanim powiedziała coś, czego później na pew­

no by żałowała. Złość wyparła na chwilę namiętność

i Faith ucieszyła się. Ze złością umiała sobie radzić. - Nie

wiem, za kogo się uważasz...

- Myślałem, że mnie znasz. - Znów mówił cicho,

z żelazną determinacją. - Nazywam się Ali El-Etra i je­

stem szejkiem.

- Aha! - Miała wielką ochotę go uderzyć. - Znowu

gadasz te bzdury? Czego się spodziewasz? Że padnę

przed tobą na kolana?

- To mają być bzdury? - Ściągnął brwi, jakby starał

się zrozumieć, co do niego przed chwilą powiedziała.

Nikt nigdy nie odważył się tak szargać jego tytułu. Ze­

sztywniał, oczy zwęziły mu się groźnie. - Są tacy, którzy

tylko ze względu na mój tytuł nisko mi się kłaniają, Faith.

Zirytowana, ze świstem wypuściła powietrze z płuc. Ten

człowiek jest po prostu nieznośny. Arogancki i uparty.

- Tak? Możliwe, ale ja do nich nie należę. Nie jestem

MILIONER Z KUWEJTU

83

jedną z tych głupiutkich ślicznotek, które stale się wokół

ciebie kręcą. Nie interesuje mnie też przygoda na jedną

noc. A poza tym w ogóle mnie nie obchodzi, kim jesteś.

- Uniosła dumnie głowę, w jej oczach zalśniła furia. -

Mam jeszcze jedną wiadomość dla Waszej Wysokości -

wycedziła. - Dotychczas pewnie dostawałeś wszystko,

czego tylko zapragnąłeś, ale jest coś, czego nigdy nie

dostaniesz. - Dźgnęła go palcem w pierś, rozwścieczona

jego pewną siebie, zadowoloną miną. - Nie dostaniesz

mnie.

Odwróciła się na pięcie i odmaszerowała. Ali został

sam na środku parkietu, na jego twarzy malowało się

zdumienie.

- W tej jednej sprawie się mylisz, moja droga Faith.

- Wsunął dłonie do kieszeni i ze spokojnym uśmiechem

patrzył, jak Faith znika w ciemności za drzwiami. - Do­

stanę cię...

ROZDZIAŁ CZWARTY

Prosperino, Kalifornia.

Wspaniała rezydencja Coltonów dumnie stała w cie­

mnościach na szczycie urwiska nad Oceanem Spokoj­

nym, przypominając przyjazną latarnię morską. Pędzona

wieczorną bryzą chłodna mgła wirowała, unosiła się

w mroku, spowijając eleganckie domostwo niczym cien­

ki, powłóczysty szal.

Światło księżyca wydobywało z ciemności poszarpane

zarysy skał i łachy piaszczystych plaż, rozrzucone wzdłuż

wybrzeża. Woń morskiej soli i oceanu mieszała się z aro­

matem herbacianych róż, goździków i begonii z ogrodu,

przesycając powietrze słodkim, subtelnym zapachem.

Wielki dom Coltonów, Hacienda del Alegria - Dom

Radości - rozbrzmiewał kiedyś dziecięcym śmiechem

i odgłosami życia szczęśliwej rodziny.

Ale to dawne czasy, myślała smutno Emily Blair Col­

ton, idąc podjazdem w stronę domu. Teraz panowało tu

napięcie i smutek.

Chociaż było późno i ciemno, bała się wejść do środ­

ka. Nie miała ochoty wchodzić do budynku, który kiedyś

nazywała swoim rodzinnym domem. Później to się skoń­

czyło.

MILIONER Z KUWEJTU 85

Zatrzymała się na chwilę i spojrzała na oświetloną

księżycowym blaskiem rezydencję, będącą niegdyś sym­

bolem bezpieczeństwa i stabilności. Ten dom był wtedy

dla niej wszystkim. Zadrżała i otuliła się ciaśniej swe­

trem. W jej życiu nastąpił dramatyczny przełom, gdy

miała jedenaście lat.

Rozcierając pulsującą bólem skroń, Emily ruszyła

wolno przed siebie. Dotarła do końca podjazdu i skiero­

wała się ku drzwiom frontowym.

Wpadek podzielił jej życie na dwie części.

Przed wypadkiem.
Po wypadku.
Przed wypadkiem żyła radośnie, szczęśliwie i bezpie­

cznie. Meredith była najbliższą jej sercu osobą.

Straciła rodziców jako bardzo małe dziecko. Joe i Me­

redith Colton zostali jej rodziną zastępczą, a następnie

ją adoptowali. Meredith nazwała ją Wróbelkiem, ponie­

waż Emily była szczupła i delikatna. W domu Coltonów

znalazła poczucie bezpieczeństwa, którego po przed­

wczesnej śmierci rodziców tak nagle jej zabrakło. Co naj­

ważniejsze, znalazła tam również miłość.

Adoptowali ją, dali jej swoje nazwisko, uczynili ją

członkiem swojej rodziny. Jej związki z nowymi braćmi

i siostrami, z rodzicami, a zwłaszcza z matką, układały

się doskonale. Czuła się bezpieczna, kochana, chroniona.

Jej matka, Meredith, stała się najważniejszą osobą w jej

życiu. Emily podziwiała ją, pragnęła być taka sama jak ona.

Do dnia wypadku.

Emily z westchnieniem weszła po schodach i zaczęła

szukać klucza w kieszeniach szortów.

86

SHARON DE VITA

W tym dniu jej życie zmieniło się na zawsze.

Jechały wtedy z wizytą do babki Emily, kiedy ich sa­

mochód został zepchnięty z szosy. Chociaż żadna z nich

nie została poważnie ranna, skutki wypadku były dale­

kosiężne.

Szczegóły wydarzeń owego dnia zatarły się w jej pa­

mięci i to napawało Emily niepokojem. Kiedy starała się

sobie przypomnieć cokolwiek, pojawił się ból głowy, któ­

ry niemal rozsadzał jej czaszkę. Ostatnio zaczęły ją rów­

nież dręczyć koszmary.

Cały tamten dzień był dla niej niejasny. Niewiele za­

pamiętała z tego, co się działo, zanim przywieziono ją

do szpitala. Jeden ważny fakt jednak utkwił jej na dobre

w pamięci: kiedy odzyskała przytomność tuż po wypad­

ku, widziała dwie matki.

Z jakiegoś powodu nawet teraz, gdy zamykała oczy,

nadal widziała dwie matki stojące przy wraku samocho­

du. Dwie identyczne kobiety.

Emily zamrugała powiekami i przetarła oczy, chcąc

pozbyć się tej wizji. Wizja nie chciała jednak odejść.

Dwie matki, ciągle te dwie matki...

Zawsze kiedy o nich myślała, z jakiegoś powodu jed­

ną określała jako dobrą, drugą jako złą. Chociaż nie od­

niosła poważniejszych obrażeń, to jednak doznała wstrzą­

su mózgu i właśnie tym lekarze tłumaczyli nękające ją

po dziś dzień koszmary senne, bóle głowy i zaburzenia

pamięci.

Opowiedziała lekarzom, że widziała dwie matki, ale

zlekceważyli jej historię, twierdząc, że uraz głowy spo­

wodował po prostu podwójne widzenie. Emily wiedziała

MILIONER Z KUWEJTU 87

jednak, że lekarze nie mają racji. Tego dnia przydarzyło

się coś strasznego. I to nie tylko jej.

Od czasu wypadku jej dobra, łagodna, kochająca matka

zmieniła się w obcą osobę, której Emily nie rozpoznawała.

Początkowo myślała, że ta dramatyczna zmiana została wy­

wołana urazami, jakie Meredith odniosła podczas katastrofy.

Emily czekała i czekała, mając nadzieję, że zimna, wyniosła

osoba, która nazywała siebie jej matką, wreszcie kiedyś

zniknie, a jej miejsce zajmie ta prawdziwa.

Tak się jednak nie stało.
Nie ma słów, które mogłyby wyrazić uczucie straty,

jakie Emily odczuwała każdego dnia. Kochała matkę,

miała do niej zaufanie, a teraz...

Westchnęła i sprawdziła skrzynkę z włącznikiem alar­

mu. Ciekawe, dlaczego alarm został wyłączony. Rodzice

zawsze go włączali, kiedy wieczorem wychodzili z domu.

Emily nie była pewna, czy w ogóle zna i lubi kobietę,

podającą się za jej matkę. Utrata bliskiej osoby wypeł­

niała smutkiem całą jej duszę. Nie mogła porozmawiać

o tym z ojcem, wiedząc, że on również wyczuwa w żo­

nie dziwną zmianę. Nie chciała go martwić, nie chciała,

by wiedział, jak bardzo ją niepokoi zachowanie Meredith.

Nie mając innych powierników, Emily zdecydowała

się zwierzyć swej kuzynce. Liza była nieco starsza od

dwudziestoletniej Emily, miała głos anioła i równie aniel­

ską twarz. Spędzały razem mnóstwo czasu i stały się so­

bie bardzo bliskie. Emily uważała Lizę za swą siostrę.

Liza doskonale rozumiała zagubienie Emily i jej oba­

wy związane z matką. Jej własna matka była zimną, wy­

rachowaną, pogrążoną w pracy prawniczką, która nie po-

88

SHARON DE VITA

święcała córce wiele czasu, dopóki nie odkryła, że dziew­

czynka ma piękny głos.

Wtedy Cynthia Turner Colton zaczęła robić wszystko,

by Liza została gwiazdą. Dzieciństwo Lizy sprowadzało

się do lekcji, ćwiczeń i występów. Biedna dziewczynka

była tym tak zmęczona, że pragnęła tylko ciszy i spokoju,

a także odpoczynku od apodyktycznej, wymagającej

matki.

W naturalny sposób ciągnęło ją do domu Coltonów

i ciepłej, swobodnej atmosfery, jaka tam panowała. Pra­

gnąc uciec przed chłodem swego własnego domu, Liza

spędzała u nich tak wiele czasu, jak tylko mogła. Z ciot­

ką Meredith, która stała się dla niej drugą matką, połą­

czyła ją ciepła, pełna miłości więź.

Ta więź po wypadku również się zmieniła. Meredith stała

się oschła i wyniosła, nie miała dla Lizy czasu ani cierpli­

wości. Im dziwaczniejsze stawało się zachowanie Meredith,

tym większy niepokój dręczył obie dziewczynki.

Ten niepokój tak bardzo dał się im we znaki, że Emily

ostatnio wyjawiła swoje wątpliwości co do tego, czy Me­

redith jest jej prawdziwą matką. Miała wrażenie, że ktoś

porwał jej prawdziwą matkę i zastąpił ją tą zimną, okrut­

ną i obcą kobietą. Ta myśl wydawała się całkiem niedo­

rzeczna i wręcz szalona, ale tylko w ten sposób Emily

potrafiła sobie wytłumaczyć taką nagłą zmianę osobo­

wości adopcyjnej matki.

Zresztą w myślach nie potrafiła już nazywać jej mat­

ką, tylko Meredith. Westchnęła i usiłowała włożyć klucz

do zamka, drżąc w chłodnym wietrze wiejącym od

oceanu.

MILIONER Z KUWEJTU 89

Dom tonął w ciemnościach, nie paliło się nawet świat­

ło w gabinecie ojca na piętrze, co oznaczało, że w środku

nie ma nikogo. Otworzyła drzwi i weszła do środka, chło­

nąc ciszę i spokój pustego domu. W obecności Meredith

o cisze i spokój było tu trudno, gdy znajdowała się w do­

mu.

Tego wieczoru ojciec wybrał się na spotkanie z jaki­

miś starymi przyjaciółmi, a matka... No cóż, kto mógł

wiedzieć, gdzie się wybrała. Przeważnie nic nikomu nie

mówiła. Robiła, co chciała, przed nikim się nie tłuma­

czyła.

Emily z przykrością musiała przyznać, że czuje ulgę.

Jest dziś zbyt wytrącona z równowagi, by się narażać na

kolejną awanturę z Meredith, wywołaną jakimś domnie­

manym lub prawdziwym wykroczeniem. Przez cały dzień

miała okropne przeczucie, że dzieje się coś bardzo, ale

to bardzo złego. Starała się go pozbyć, powtarzając sobie,

że to niemądre. Zjadła kolację z przyjaciółmi z czasów

szkolnych, potem wybrała się do kina, ale to dziwne prze­

czucie nadal jej nie opuszczało.

Cicho zamknęła za sobą drzwi, przekręciła zamek

i oparła głowę o chłodną, drewnianą framugę. Tak bardzo

marzyła o tym, by wszystko było inaczej, by wróciły

dawne, szczęśliwe czasy.

Tęskniła za matką, och, jakże tęskniła.

Ogarnął ją wielki smutek i poczuła, pod powiekami

piekące łzy. Nie uświadamiała sobie, jak bardzo kocha

matkę, dopóki nie wydarzyło się to nieszczęście. Dopiero

po wypadku zrozumiała, jakim oparciem była dla niej

prawdziwa Meredith.

90 SHARON DE VITA

Chociaż ojca kochała bardzo mocno, to jednak matka,

dzięki swej miłości i dobroci, zdołała wydobyć Emily

ze skorupy, w której się zamknęła.

Gdy przybyła do domu Coltonów, była bardzo młoda

i wystraszona. Meredith była jedyną prawdziwą matką,

jaką miała w życiu. To dzięki jej bezwarunkowej miłości

Emily w końcu nabrała pewności siebie i uwierzyła, że

jest warta uczucia i tego, by stać się częścią prawdziwej

rodziny.

Wtedy rozkwitła. Pewność siebie rosła wraz z miło­

ścią i oddaniem, które czuła do matki za to, że ta obda­

rowała ją rodziną, sercem, własnym miejscem na ziemi.

Ale to wszystko skończyło się dawno temu, pomyślała

Emily z westchnieniem i po ciemku ruszyła na górę.

Miała na nogach tenisówki, więc, gdy szła po wyło­

żonych chodnikiem schodach, robiła to niemal bezszele­

stnie. Na podeście piętra zatrzymała się na chwilę. Jak

to dobrze, że sypialnia Meredith znajduje się w południo­

wym skrzydle, na drugim końcu budynku.

Sama bliskość Meredith sprawiała, że Emily czuła się

nieswojo. Miała nadzieję, że zanim ta kobieta wróci dziś

do domu, jej uda się zasnąć we własnym łóżku.

Nagle zmarszczyła brwi. Drzwi do jej sypialni były

przymknięte. Inez, gospodyni Coltonów, nigdy nie za­

mykała drzwi do sypialni domowników. Ściśle mówiąc,

drzwi do sypialni bywały zamknięte jedynie wtedy, gdy

jej właściciel był w środku i spał. W ten sposób ojciec

mógł łatwo stwierdzić, że wszyscy wrócili już do domu

i udali się na spoczynek. W dzieciństwie bardzo ich to

bawiło.

MILIONER Z KUWEJTU

91

Emily nie poruszyła się. Znów ogarnęło ją uczucie

dziwnego niepokoju. To niezwykłe, te przymknięte drzwi.

Tak jakby ktoś wstawił fragment układanki w niewłaści­

we miejsce. Było to tak nietypowe, że przyciągało wzrok

i wzbudzało czujność.

Drżąc na całym ciele, Emily podeszła bliżej i spoj­

rzała w głąb korytarza. Panowała tu tak głęboka cisza,

że aż dzwoniło w uszach. Po raz pierwszy w życiu czuła

strach w tym domu.

Ostrożnie przyłożyła drżącą dłoń do drzwi i lekko

pchnęła je palcami, uchylając je na tyle tylko, by zobaczyć

cały pokój. Sama ukryła się za ich skrzydłem, tak że nie­

widoczna mogła zbadać wzrokiem mroczne wnętrze.

Pokój oświetlało blade światło księżyca. Jedno z okien

było otwarte i powiew wiatru kołysał zasłonami. Emily

zacisnęła ręce na drzwiach, zamierając z przerażenia.

Krzyk uwiązł jej w gardle. Na tle rozświetlonego księ­

życem okna rysowała się sylwetka mężczyzny. Ktoś obcy

ukrył się za zasłoną, tuż przy łóżku. Z oczami rozsze­

rzonymi ze strachu cofnęła się cicho i przycisnęła dłoń

do ust, by nie krzyczeć. Serce zaczęło jej bić jak oszalałe,

czuła bolesne pulsowanie w skroniach.

Czy jej się wydawało, czy ten mężczyzna...

- O Boże! - jęknęła rozpaczliwie, a paraliżujący

strach chwycił ją za gardło.

Mężczyzna trzymał w ręku nóż.
Wszystkim dzieciom pochodzącym z zamożnych do­

mów uświadamiano od najwcześniejszych lat, że mogą

stać się celem ataku jakiegoś szaleńca, który zapragnie

pieniędzy, sławy, lub pchnie go do tego czynu jakiś inny

92 SHARON DE VITA

motyw. Emily nigdy nie brała sobie takich ostrzeżeń do

serca. Komu, u licha, mogło zależeć na tym, żeby

skrzywdzić któreś z nich? Co więcej, kto chciałby

skrzywdzić właśnie ją? I dlaczego? Myśli przebiegały jej

szybko przez głowę, chaotyczne i urywane jak w kalej­

doskopie, nakładając się jedna na drugą.

Jest w domu całkiem sama.

Musi stąd uciec!

Kolana się pod nią ugięły ze strachu, gdy odwróciła

się i biegiem ruszyła na dół, niemal przewracając się na

ostatnim stopniu. Chwyciła za poręcz, by odzyskać rów­

nowagę, a z jej piersi wydarł się szloch. Pędem ruszyła

do drzwi, które przed chwilą tak starannie zamknęła na

zasuwkę.

Dłonie miała wilgotne i tak roztrzęsione, że nie mogła

znaleźć zamka. Klucze, które nadal ściskała w ręce, wy­

sunęły się i z głośnym brzękiem upadły na marmurową

posadzkę.

Usłyszała za sobą jakiś hałas i odwróciła się. Męż­

czyzna z nożem stał w otwartych drzwiach sypialni.

Wyraźnie widziała jego twarz. Zobaczył ją!

Nie traciła czasu na podnoszenie kluczy z podłogi.

Z krzykiem przerażenia odciągnęła zasuwkę, otworzyła

drzwi i wypadła z domu, przeskakując po dwa stopnie

naraz. Na samym dole potknęła się i wylądowała na ko­

lanach w mokrej trawie.

Rozejrzała się wokół, szlochając głośno. Niewiele wi­

działa przez łzy. Ciemność rozświetlało tylko światło księ­

życa, a jedynym słyszalnym dźwiękiem był napawający

niepokojem świst wiatru, rozchodzący się w mroku nocy.

MILIONER Z KUWEJTU

93

Dygocząc ze strachu i z zimna, Emily przetarła dłonią

oczy, by odzyskać ostrość widzenia. Starała się logicznie

myśleć.

Jest sama.

Goni ją szaleniec.

Szybko wstała, przycisnęła dłoń do dudniącego serca

i nakazała sobie iść dalej.

Kiedy spojrzała przez ramię i zobaczyła sylwetkę

mężczyzny rysującą się w drzwiach, miała ochotę krzyk­

nąć. Jednak krzyk na nic się nie zda. Nikt jej tutaj nie

usłyszy. Pracownicy zatrudnieni w rezydencji mieszkali

niemal półtora kilometra stąd. Krzyki tylko ułatwiłyby

szaleńcowi zadanie, wskazując, gdzie znajduje się jego

potencjalna ofiara.

Ciężko dysząc, okrążyła północne skrzydło domu, mi­

nęła rozległe kuchnie i elegancką jadalnię, gdzie kiedyś

tak często w radosnym nastroju zasiadali do posiłków.

Musi się ukryć.

Nie może pozwolić, żeby szaleniec ją odnalazł.

Jej umysł był jak sparaliżowany. Niemal siłą zmuszała

go do działania. Wbiegła na tył domu i spojrzała na

schodki prowadzące na plażę. Nie ma gdzie się schować!

Stała na otwartej przestrzeni, doskonale widoczna,

schwytana w pułapkę między oceanem a domem.

I nagle doznała olśnienia.
Nisza.

Około stu metrów od schodów na plażę znajduje się

niewielka nisza w ścianie domu, tajemnicza kryjówka jej

i Lizy z dawnych czasów. Spełniała rolę dziecięcego do­

mku zabaw. Wraz z Lizą spędzały tam długie godziny,

94 SHARON DE VITA

chichocząc, wygłupiając się i bawiąc. Nikt ich tam nie

widział.

Jeszcze raz szybko zerknęła za siebie i pomknęła

w dół. Jej tenisówki grzęzły w sypkim, zdradzieckim

piasku, spowalniając kroki. Oczy powoli przyzwyczajały

się do ciemności, więc zaczęła wypatrywać małego, do­

brze ukrytego wejścia.

Usłyszała za plecami jakiś hałas i strach dodał jej sił.

Ciężki oddech powodował ból.

Goni ją, ten mężczyzna ją goni!

Biegła resztką sił, otarte przy upadku kolana bolały

ją, lecz wiedziała, że nie może się zatrzymać.

- Dobry Boże, pomóż mi - szlochała. - Błagam, po­

móż mi!

Ostatkiem sił dobrnęła do kryjówki. W ciemno­

ściach trudno było ją zauważyć i na pewno nie odna­

lazłby jej ktoś, kto nie wiedział o jej istnieniu. Nie

przyszłoby mu nawet do głowy, by szukać właśnie tu­

taj.

Wstrzymując oddech, Emily wsunęła się do środka.

Przycisnęła dłoń do serca, przykucnęła i oparła się o ścia­

nę. Potem wzięła głęboki oddech, zakryła drżącą dłonią

usta i płacząc, modliła się po cichu:

- Mamusiu, pomóż mi. Mamusiu, gdzie jesteś?

Jackson, Mississippi

Obudził ją senny koszmar.

Słyszała głos dziecka, które wołało ją i błagało o po­

moc. Słyszała, jak dziecko, teraz już młoda kobieta, krzy-

MILIONER Z KUWEJTU

95

czy z przerażenia. „Mamusiu, pomóż mi. Mamusiu, gdzie

jesteś?"

Spazmatycznie chwytając oddech, Louise Smith gwał­

townie usiadła w pościeli, starając się otrząsnąć ze stra­

chu, który otaczał ją niczym lepka, gęsta mgła. Serce

biło jej tak gwałtownie, że w uszach słyszała jego dud­

nienie.

Jej dziecku grozi niebezpieczeństwo!

Miała wrażenie, że świat się na nią wali, i poczuła,

że się dusi. Chwyciła ręką za wycięcie bawełnianej ko­

szuli i rozdarła kołnierzyk, gorączkowo wciągając powie­

trze do pozbawionych tlenu płuc. Pot wystąpił jej na czo­

ło, zebrał się nad górną wargą i między piersiami. Sły­

szała swój chrapliwy, urywany oddech.

Powoli uświadamiała sobie, że nadciąga ból głowy,

który rozsadzał jej czaszkę, ilekroć budziła się z kosz­

maru. Jęknęła cicho, czując rytmiczne, uporczywe pul­

sowanie w skroniach.

Dobry Boże, znowu! Ten sen. Mała dziewczynka - jej

córeczka, teraz już dorosła kobieta - jest w niebezpie­

czeństwie, woła ją, błaga o pomoc, wyciąga do niej ręce,

potrzebuje jej.

A ona jest całkowicie bezsilna, może tylko w cier­

pieniu patrzeć, jak jej córka walczy z otaczającym ją

złem.

Luise zadrżała. Sen był tak wyraźny, tak realistyczny.

Powtarzał się regularnie, przyprawiając ją o straszliwe

męki.

Potrząsnęła głową. Od lat ten sam koszmar, to samo

dziecko. Przez te lata żyła w bolesnej samotności,

96 SHARON DE VITA

z uczuciem straty tak dotkliwej, że porównywalnej chyba

jedynie ze śmiercią.

Louise na krótką chwilę zamknęła oczy i znów ujrzała

dziewczynkę tak wyraźnie, jakby stała przed nią. Było

to małe, drobne dziecko, z burzą rudych loków na głowie

i zaraźliwym uśmiechem. Promieniowała miłością

i uwielbieniem. Louise wyczuła łączącą ją z dzieckiem

głęboką więź. Taka więź może się wytworzyć jedynie

między matką a dzieckiem.

Uczucie to było tak mocne, obraz tak realistyczny, że

Louise znów zadrżała i przycisnęła rękę do pulsującego

bólem czoła, a potem do oczu, jakby chciała otrząsnąć

się z tej wizji.

Dziewczynka już dorosła, zmieniła się w młodą ko­

bietę i teraz grozi jej niebezpieczeństwo. Louise była tego

pewna tak jak tego, że leży we własnej sypialni, we włas­

nym małym domku.

Po omacku sięgnęła po pojemnik ze środkiem prze­

ciwbólowym, który przepisała jej terapeutka. Niezdarnie

starała się otworzyć wieczko. Ta czynność zabierała jej

całą energię i nie mogła już kontrolować strachu, który

przejął władzę nad jej ciałem.

Jej dziecko jest w niebezpieczeństwie.

Nieważne, co mówiła jej terapeutka, nieważne, co mó­

wili wszyscy inni, wiedziała, że nie jest szalona. Te sny są

zbyt wyraźne, zbyt realistyczne, wspomnienia zbyt silne.

„Mamusiu, pomóż mi. Gdzie jesteś?"

Wieczko odskoczyło z cichym trzaskiem i upadło na

podłogę. Drżącymi rękami Louise wysypała z pojemnika

kilka małych, białych pigułek i jedną połknęła bez po-

MILIONER Z KUWEJTU

97

pijania. Reszta potoczyła się po podłodze, ale nie zwróciła

na to uwagi.

Zamknęła oczy, zakryła twarz rozdygotanymi dłońmi

i starała się oddychać miarowo, jak uczyła ją terapeutka.

Siłą woli próbowała pozbyć się przerażenia i paniki, wy­

wołanych snem. Każda chwila wydawała jej się wiecz­

nością.

Zło.

Tyle zła otacza jej dziecko.

A ona nie może pomóc. Jest całkowicie bezsilna wo­

bec zła i strachu. Skupiła się na miarowym, głębokim

i powolnym wdychaniu powietrza w obolałe płuca. Sta­

rała się opanować zawroty głowy, towarzyszące nawra­

cającemu koszmarowi. Czekała, aż nieco się uspokoi.

„Mamusiu, pomóż mi."

Louise zamrugała powiekami, żeby odzyskać ostrość

widzenia i skupić się na czymś innym niż własne poczu­

cie bezradności i obezwładniającego lęku. W gardle po­

jawił się gorzki smak. Kilka razy nerwowo przełknęła

ślinę. Przerażenie i mdłości zacisnęły jej żołądek. Co­

kolwiek w nim było, nie chciało tam dłużej zostać. Od­

rzuciła zmiętą pościel i wstała z łóżka, modląc się, żeby

nogi nie odmówiły jej posłuszeństwa.

Boso pobiegła do łazienki, jedną dłonią zakrywając

usta, drugą przyciskając do brzucha. Zdążyła dobiec na

miejsce, zanim dopadły ją torsje. Kiedy żołądek wreszcie

się opróżnił, przerażenie osłabło, rytm serca się uspokoił

i oddech wrócił do normy. Drżąc na całym ciele, Louise

odkręciła kran i wypłukała z ust kwaśny smak, a potem

przemyła twarz.

98 SHARON DE VITA

Spostrzegła swoje odbicie w lustrze i prawie nie po­

znała spoglądającej z niego kobiety. Podarta koszula noc­

na, krótkie złotobrązowe, przetykane siwizną włosy

w nieładzie. Jej niegdyś błyszczące orzechowe oczy teraz

patrzyły martwo. Otaczały je sine cienie.

Patrzyła w lustro i zastanawiała się.
Kim jest?
Przybrała nazwisko Smith, kiedy po kuracji wypusz­

czono ją ze szpitala. Nic nie pamiętała, nie wiedziała,

kim jest ani czym się w życiu zajmowała. O boles­

nej przeszłości wiedziała tylko tyle, ile powiedzieli jej

lekarze.

Potrząsnęła głową i jeszcze raz przetarła dłońmi

twarz. W głębi serca nie zgadzała się z tym, co powie­

dzieli jej lekarze o niej samej. Potem zmieniła nazwisko,

rozpoczęła nowe życie.

Lecz przez długie lata żywiła głębokie przeświadcze­

nie, że kiedyś miała dziecko, a raczej wiele dzieci, męża,

kogoś, kto był jej dragą połową. Lekarze jednak mówili

jej co innego.

Dlaczego nic nie pamięta?
I dlaczego nie może do końca zapomnieć?

Nie zachowała żadnych wspomnień, na które mogłaby

się powołać, ale miała coś o wiele silniejszego i waż­

niejszego: kryjące się w głębi serca uczucie.

Dręczyło ją poczucie wielkiej straty, czuła mocną więź

z dzieckiem - z tą piegowatą, drobną dziewczynką z bu­

rzą rudych włosów. Te uczucia nigdy jej nie opuszczały.

Miała wrażenie, że z tym tajemniczym dzieckiem nadal

łączy ją miłość.

MILIONER Z KUWEJTU

99

Odwróciła się od lustra i wytarła ręcznikiem twarz

i szyję. Przydałby jej się prysznic, by zmyć wspomnienie

strachu, przeczucie zagrażającego zła. Znów mogłaby po­

czuć się czysta. Zabrakło jej jednak energii, by odkręcić

kurek z wodą. Prysznic będzie musiał zaczekać do rana.

Chwiejnym krokiem wróciła do pokoju. Nie mogła

opanować dreszczy. Sięgnęła po leżący w nogach łóżka

wełniany szal, otuliła się nim ciasno i weszła pod kołdrę.

Ręce nadal jej się trzęsły, kiedy włączała lampkę na

nocnym stoliku. Ciepłe światło zalało mały, przytulny po­

kój. Louise wzięła głęboki oddech i ze zdziwieniem spo­

strzegła na podłodze pojemnik i rozsypanie pigułki. Przez

chwilę się zastanawiała, skąd się tam wzięły.

Poprawiła szal i spojrzała przez okno sypialni, wy­

chodzące na jej piękny ogród. Dzisiaj w nocy na pewno

już nie zaśnie. Nie będzie ryzykowała. Wiedziała, że kie­

dy tylko zamknie oczy, znów zobaczy to dziecko, swoją

córkę, i wrócą strach, obezwładniająca panika i bezrad­

ność.

Po prostu zaczeka, aż wstanie świt. Będzie czekała,

martwiła się i modliła o to, by któregoś dnia sobie przy­

pomnieć, kim naprawdę jest i gdzie ma szukać swojej

córki.

Będzie się modliła, by jej dziecku przestało zagrażać

niebezpieczeństwo.

Chociaż na tę jedną noc.

ROZDZIAŁ PIĄTY

San Diego

Faith od paru dni starannie go unikała.

Ali stanął w drzwiach wielkiej sali, która mieściła

główny sprzęt komputerowy El-Etra Investments, i

w milczeniu obserwował odwróconą do niego plecami

Faith.

Rozejrzał się po obcym dla niego pomieszczeniu. Zu­

pełnie nie rozumiał, do czego służy ta cała szumiąca mo­

notonnie maszyneria. Znów spojrzał na Faith i z roztarg­

nieniem rozluźnił krawat, czując, że w sali jest bardzo

ciepło.

Tutaj, w podziemiach budynku, mimo panującego na

zewnątrz chłodu późnego popołudnia, temperatura była

wyższa niż na piętrach. Musi o tym porozmawiać z kie­

rownikiem administracyjnym. Wszyscy pracownicy po­

winni mieć zapewnione dobre warunki pracy.

- Faith? - Wszedł do środka, zdziwiony jej skupie­

niem. Jeśli nawet go zauważyła, nie dała tego po sobie

poznać. Wpatrywała się w stojący przed nią monitor, a jej

palce tańczyły po klawiaturze.

Siedziała mocno pochylona. Ali pomyślał, że jej mięś­

nie pewnie zesztywniały od długotrwałego wysiłku. Przez

MILIONER Z KUWEJTU 101

chwilę obserwował ją, nic nie mówiąc i zastanawiając

się, dlaczego ta kobieta wywiera na niego taki silny

wpływ. Mimo napiętego programu zajęć jego myśli wę­

drowały ku niej kilka razy dziennie, a czasem nawet

w środku nocy.

Niekiedy przypominał sobie coś, co powiedziała, i za­

czynał uśmiechać się do siebie w najbardziej nieodpo­

wiednich momentach. Przydarzyło mu się to dziś rano,

podczas narady. Poczuł lekkie zażenowanie, gdy zauwa­

żył wpatrzone w siebie oczy kilku osób.

Coraz bardziej umacniał się w przekonaniu, że Faith

to niezwykła kobieta. Sądząc jednak po ich ostatnim, dość

burzliwym spotkaniu, po jej oświadczeniu, że nigdy nie

będzie jej miał i po tym, że od kilku dni nie pokazała

mu się na oczy, najwyraźniej on nie fascynował jej tak

bardzo.

Podszedł bliżej i zatrzymał się tuż obok, lecz Faith

nadal nawet na niego nie spojrzała.

- Faith? - Z uśmiechem dotknął kosmyka rudych

włosów na jej karku. Podskoczyła na krześle jak oparzona

i wreszcie go dostrzegła.

- Ali! - Potrząsnęła głową, zdziwiona jego obecno­

ścią.

Dlaczego nie zauważyła, że tu przyszedł? Przecież od

razu atmosfera w sali się zmieniła. Na pewno to odczuła,

tylko podświadomie postanowiła tego nie zauważać

i skupić się na pracy.

- Ostatnio mnie unikasz - zarzucił jej pogodnym to­

nem i przysiadł na skraju biurka.

- Wcale nie - skłamała i odwróciła się z powrotem

102

SHARON DE VITA

do komputera. - Zajmowałam się tym, za co mi płacisz.

Pracowałam.

- No tak, praca. Gdzieś już słyszałem to słowo. -

Uniosła głowę i zdążyła jeszcze spostrzec przelotny błysk

rozbawienia w jego oczach. Domyśliła się, że sobie

z niej żartuje.

Rozluźniła ramiona i dłonie, które bezwiednie napię­

ła, gdy tylko zdała sobie sprawę z obecności Alego. Sięg­

nął po jej szklankę, pociągnął łyk coli i skrzywił się.

- Obrzydliwie ciepłe - zauważył.

- To prawda, ale nie miałam czasu przynieść sobie

świeżej.

Musiała jeszcze dokończyć podłączanie nowego

serwera. Kiedy to zrobi, uzna swoją pracę za niemal

skończoną. Resztą może się zająć któryś z jej pracowni­

ków. Nie chciała dzień w dzień przebywać tak blisko

Alego.

Nie mogła mu ufać.

Co ważniejsze, nie mogła ufać sobie. Przekonała się

o tym kilka dni temu, na owym balu dobroczynnym. Była

tego świadoma i zamierzała jakoś temu przeciwdziałać.

Właśnie dlatego pracowała w takim gorączkowym tempie

- by ostatni etap prac mógł wykonać ktoś inny. Ona za

wszelką cenę musi unikać spotkania Alego.

Do tej pory całkiem nieźle jej się to udawało - dopóki

kilka minut temu nie wszedł do tego pomieszczenia i nie

zaczął roztaczać wokół swojej aury, powodując w jej gło­

wie zamęt.

- Co tutaj robisz? Oczywiście oprócz tego, że bez

pytania częstujesz się moją colą. - Odebrała mu szklankę

MILIONER Z KUWEJTU 103

i pociągnęła łyk. Musi się z nim zgodzić: napój jest ob­

rzydliwie ciepły.

- Przyszedłem sprawdzić, czy celowo mnie unikasz,

czy może zostałaś porwana przez kosmitów.

Odwróciła na chwilę wzrok od monitora i z irytacją

zmarszczyła brwi.

- Słucham?

- Przez kosmitów - powtórzył. Zrozumiał, że Faith

myślami jest gdzie indziej. Podziwiał ją za tę zdolność

absolutnej koncentracji i za pracowitość, ale w tej chwili

wolałby, by nie zachowywała się tak nieprzyjaźnie.

Po raz pierwszy w życiu zdarzyło mu się, by kobieta

celowo go ignorowała i unikała. Stało się to dla niego

wyzwaniem.

Jego własna reakcja na obecność Faith wywoływała

w nim co prawda strach, lecz poza tym był prawdziwym

mężczyzną, obdarzonym zdrowym, choć nieco może wy­

bujałym ego. Faith stanowiła dla niego intrygującą za­

gadkę, którą bardzo chciał rozwiązać.

- Co z tymi kosmitami? - zapytała, potrząsając gło­

wą, jakby jego słowa dopiero teraz do niej dotarły. -

A w ogóle dlaczego mi przeszkadzasz? - zapytała z iry­

tacją, by zniechęcić go do dalszej rozmowy. Było jej go­

rąco, czuła zmęczenie i narastającą złość. Nie zjadła

śniadania ani lunchu i wiedziała, że zaraz rozboli ją gło­

wa. Nie była w nastroju do żartów. - Jestem bardzo

zajęta.

Ali roześmiał się. Wszyscy pracownicy na jego widok

kłaniali się w pas, Faith tymczasem prychała na niego

niczym zła kocica.

104 SHARON DE VITA

- Owszem, widzę, że jesteś zajęta. - Zajrzał jej przez

ramię, by sprawdzić, co robi. Komunikaty na monitorze

nic mu nie mówiły. - Widzę też, że znów masz świetny

nastrój.

Faith potarła pulsującą bólem skroń i głośno ode­

tchnęła. Dlaczego ten facet sobie stąd nie pójdzie? Uni­

kała go świadomie, ale to nie znaczyło, że w ciągu mi­

nionych dni wcale go nie widziała. W dzisiejszej poran­

nej gazecie, w rubryce poświęconej wydarzeniom towa­

rzyskim, zobaczyła jego zdjęcie, na którym otaczał ra­

mieniem kolejną długonogą blondynkę.

Nie było to pierwsze tego rodzaju zdjęcie w tym tygo­

dniu, więc pewnie jej odmowa nie zrobiła na Alim wię­

kszego wrażenia.

Mimo informacji, jakie uzyskała od Kadida, jego za­

chowanie zdawało się potwierdzać najgorsze podejrzenia

Faith. Owszem, być może to rodzice umawiali go na ko­

lejne randki, ale to on zmieniał partnerki jak rękawiczki.

Przecież nie musiał codziennie umawiać się z inną ko­

bietą. Czy nigdy nie przyszło mu do głowy, że wieczór

można spędzić w domu?

Ciekawe, ile kobiecych serc złamał swoją beztroską?

Nieraz widziała, jak jej własny ojciec wykorzystywał

i porzucał kobiety niczym zużyte zapałki. Chodziło mu

tylko o płomień, a gdy ten zgasł, sięgał po następną, nie

zastanawiając się nad niczyimi uczuciami. Przecież liczył

się tylko on.

- Słucham, czego sobie ode mnie życzysz? - zapytała

wyraźnie zirytowanym głosem.

- Już mówiłem. Przyszedłem się dowiedzieć, czy uni-

MILIONER Z KUWEJTU 105

kasz mnie celowo - odrzekł, starając się nie okazać znie­

cierpliwienia.

- Co za niedorzeczny pomysł! - udała oburzenie.

- Faith? - Znów musnął palcami jej włosy i lekko

zmarszczył czoło. Instynktownie cofnęła się, pamiętając

przykład matki.

- Słucham? - Żałowała, że okazała mu irytację, choć

po namyśle musiała przyznać, że to nie on ją irytował,

lecz jej reakcja na jego bliskość.

Powinna się nauczyć panować nad własnym ciałem,

nie dopuszczać, by wymykało jej się spod kontroli. Od­

bierała to jako zdradę samej siebie i nie była pewna, jak

sobie z tym poradzić.

Podniosła wzrok na Alego i spostrzegła w jego

oczach żar. Nie była jednak w stanie określić, co miałby

oznaczać, więc tylko westchnęła sfrustrowana. Ali jednak

nadal był jej szefem i powinna zachowywać się wobec

niego uprzejmie, choćby dlatego, by utrzymać z nim kon­

takty zawodowe.

- Skąd ci przyszło do głowy, że celowo cię...

- Godzinę temu byliśmy umówieni na rozmowę -

przypomniał jej cicho. Odsunął mankiet koszuli i spo­

kojnie pokazał jej zegarek.

Dochodziła siódma wieczorem. Oczy jej się rozsze­

rzyły i zerwała się na równe nogi.

- O Boże! Nie miałam pojęcia, że jest tak późno!

- Zdenerwowana odgarnęła włosy z czoła. - Przepra­

szam. - Potrząsnęła głową i aż sapnęła z niezadowole­

nia. - Wcale cię nie unikam ani nie chcę być nieuprzejma.

Mówię szczerze. - Tym razem była to prawda. Rzeczy-

106 SHARON DE VITA

wiście zapomniała o tym spotkaniu. - Tak bardzo wciąg­

nęła mnie dziś praca, że zupełnie straciłam poczucie cza­

su.

Na biurku leżały porozrzucane notatki, które wcześ­

niej przygotowała na ich spotkanie. Zamierzała szczegó­

łowo poinformować Alego o postępie w pracach nad sy­

stemem.

Wzburzona zaczęła gorączkowo zbierać luźne kartki,

starając się je uporządkować.

- Uspokój się - poprosił Ali cicho i wstał z biurka.

Nie rozumiał, dlaczego jest tak bardzo zdenerwowana.

W tej chwili w niczym nie przypominała chłodnej

specjalistki od komputerów - wyglądała raczej na zagu­

bioną, bezradną dziewczynkę. Nie podejrzewał jej o taką

słabość.

Obudziło to w nim typowo męską chęć otoczenia jej

opieką i poczuł, że coś w nim mięknie.

- Faith, odpręż się. Nic się nie stało. Sam wróciłem

dopiero kilka minut temu, bo przedłużyło mi się spotkanie

z inwestorami na drugim końcu miasta.

Położył jej dłoń na ramieniu, by ją uspokoić. Napięte,

zmęczone ciało Faith natychmiast zareagowało na jego

dotyk. Faith na sekundę zamarła, a potem zalała ją fala

gorąca, plącząc słowa i myśli.

- Tak mnie to wciągnęło... Nie zauważyłam, że już

tak późno...

- Nic złego się nie stało - zapewnił ją łagodnym to­

nem i zaczął masować napięte mięśnie na jej karku.

Faith bezwiednie westchnęła.

Nie była już w stanie lekceważyć faktu, że długotrwa-

MILIONER Z KUWEJTU

107

ły wysiłek spowodował sztywność i bolesne napięcie

mięśni. Na dodatek ssało ją z głodu. W tej sytuacji dotyk

Alego był jak balsam na jej zbolałą duszę.

- Odwróć się - polecił, a ona posłusznie stanęła do

niego plecami.

Miał ciepłe i niewiarygodnie delikatne ręce. Masował

jej spięte ramiona, fachowo naciskając odpowiednie pun­

kty, aż poczuła, że zaczyna się rozluźniać.

- Za ciężko pracujesz - oznajmił łagodnym tonem,

a jego ciepły oddech niczym delikatna pieszczota musnął

jej szyję.

Kiedy stał tak blisko, Faith miała wrażenie, że ema­

nujące z nich elektryczne iskry łączą ich ognistym łu­

kiem, który może sparzyć ich oboje. A oparzenia pozo­

stawiają blizny, przypomniała sobie w duchu.

Wystraszyła się tej myśli, znów się najeżyła i próbowała

odsunąć się od niego. Jak to możliwe, że przy Alim traci

głowę z powodu czegoś tak normalnego jak zwykły dotyk?

- Faith, jeśli będziesz napinać mięśnie, to masaż ci

nie pomoże. Choć na chwilę przestań się tak kontrolować.

- Jego ręce w magiczny sposób uwalniały jej ciało od

bolesnej sztywności. - Odpręż się.

Czuła, że istotnie napięcie w jej mięśniach słabnie.

Jego ręce wędrowały po jej nagiej skórze i bawełnianej

koszulce, gdy nagle jej ciało przeszył dreszcz. Piersi stały

się ciężkie, nabrzmiałe, oddech stał się urywany.

- Twoje ciało w ten sposób reaguje na nadmiar pracy

i napięcia. Zbyt silny stres jest szkodliwy. - Wciągnął

w nozdrza zapach jej włosów, który podziałał na niego

jak narkotyk.

108

SHARON DE VITA

Nadal masował jej kark, a jego palce działały cuda.

Faith zamknęła oczy. Miała ochotę mruczeć z zachwytu,

bo chyba jeszcze nigdy nie czuła się tak cudownie.

- W dodatku boli cię głowa - stwierdził Ali, przesu­

wając palce po jej szyi i masując napięte mięśnie, skąd

zdawał się promieniować ból.

Z każdym jego ruchem pulsowanie w skroniach nieco

łagodniało. Ten masaż podziałał na nią lepiej niż kilka

tabletek aspiryny.

- Chyba minąłeś się z powołaniem - wymamrotała

cicho.

- Z jakim powołaniem? - zdziwił się.

Westchnęła w rozmarzeniu, pozwalając sobie na kilka

chwil relaksu i przyjemności.

- Powinieneś był zostać masażystą. Masz wspaniałe

dłonie.

- Dziękuję. Poproszę Kadida, żeby mi wpisał tę opinię

do kartoteki.

Faith roześmiała się. Jego ironiczne, przewrotne po­

czucie humoru bardzo jej odpowiadało, o ile oczywiście

akurat nie była na niego wściekła.

- To powinno zrobić wrażenie na wszystkich twoich

klientach.

Prychnął rozbawiony. Przesunął wyżej dłonie i roz­

puścił jej włosy. Piękne, ogniste pasma opadły swobodnie

na ramiona, a on przeczesał je palcami i przypomniał so­

bie, jak pięknie wyglądała na balu, kiedy otaczały aureolą

jej twarz.

Masował teraz skórę jej głowy, zataczając kręgi i uci­

skając czułe punkty tak wprawnie, aż nabrała ochoty, by

MILIONER Z KUWEJTU 109

wesprzeć się na nim i poddać całe zmęczone ciało jego

magicznym zabiegom.

- Cieszę się, że potrafię robić coś, co ci sprawia przy­

jemność - oświadczył, chociaż tak naprawdę wolałby

sprawić jej przyjemność w bardziej zmysłowy sposób.

Był normalnym, zdrowym mężczyzną, a ona normal­

ną, zdrową, chociaż trochę wrogo do niego nastawioną

kobietą. Przestał już wierzyć, że spotka taką kobietę -

naturalną, inną od pozostałych. Żywiołowo reagowała na

jego dotyk, nie starała się ukryć, że sprawia jej to przy­

jemność, tak samo jak tamtej nocy na balu, kiedy trzymał

ją w ramionach.

Kobiety rzadko tak reagują na zwykły dotyk. Był cie­

kaw, jak by zareagowała na bardziej intymne pieszczoty.

Nagle zdał sobie sprawę, że już to wie. Wystarczyło, że

przypomniał sobie, jak gorąco odpowiedziała na jego po­

całunek.

Wspomnienie tamtej chwili natychmiast wywołało

w nim podniecenie. Chciał znów wziąć ją w ramiona, po­

smakować jej ust, dotknąć jej, poznać ją od najintymniejszej

strony, tak jak tylko mężczyzna może poznać kobietę.

Przeniósł ręce na jej skronie.

- O Boże, jakie to cudowne - jęknęła Faith i za­

mknęła oczy. - Prawie nieprzyzwoite.

Jej niczym nie skrępowana reakcja sprawiała mu nie­

wiarygodną przyjemność. Zanim znów dał się ponieść

fantazji, zajął myśli czymś innym.

- Jadłaś coś dzisiaj? - zapytał.
- Dwa batoniki i torebkę chipsów. - Jej głos brzmiał

jak mruczenie zadowolonej kotki.

110

SHARON DE VITA

- Jesteś świetnym fachowcem od komputerów, ale

obawiam się, że niezbyt dobrze potrafisz o siebie dbać

- stwierdził łagodnym tonem.

Jego oddech owiał jej szyję, wywołując gęsią skórkę

i głośne bicie serca. Zanim się odezwała, musiała kilka

razy przełknąć ślinę, ponieważ zaschło jej w gardle.

- Dla mnie batoniki i chipsy to dwie podstawowe

grupy pokarmów - odparła.

- No i oczywiście ulubiona cola - dodał i zerknął na

rozmiękły papierowy kubek z resztką ciepławego płynu.

- To paliwo, dzięki któremu mogę działać. - Niemal

zupełnie odprężona, poruszyła ramionami tak, że dotknę­

ła Alego. Jego palce odruchowo zacisnęły się na nich

i znieruchomiały.

Jej ramię stykało się z jego biodrem, plecy opierały

się o jego pierś. Żar przenikał z jednego ciała do dru­

giego.

Ali usłyszał, jak Faith gwałtownie wciąga powietrze.

Znieruchomiała, wyczuwając jego nabrzmiałą męskość,

podobnie jak podczas balu. Starała się zapomnieć o tym

incydencie, a przynajmniej udawać, że to nie było nic

ważnego.

Usiłowała zebrać myśli i odsunąć się, by przerwać tę

zmysłową bliskość, odseparować się od Alego, lecz jego

ręce przytrzymywały ją na miejscu, stanowczo i zarazem

łagodnie.

- Znowu jesteś spięta - zauważył z przyganą w gło­

sie. - Zapewniam cię, że nie gryzę. - Nie chciał jej zo­

stawiać. Nie potrafił też wytłumaczyć, dlaczego odczuwa

tak wielką potrzebę, żeby jej dotykać.

MILIONER Z KUWEJTU 111

Odwróciła się wolno i z uśmiechem spojrzała w jego

łagodną twarz. Jej oczy, trochę rozmarzone, skrzyły się

niczym szmaragdy. Włosy opadające kaskadą na ramiona

otaczały jej twarz niczym ognista aureola, podkreślając

porcelanową, delikatną cerę. Na jej policzkach pojawiły

się rumieńce, nadając jej niewinny i bezbronny wyraz.

Patrzyła na niego, jakby była w transie. Doskonale

zdawała sobie sprawę, że jeśli chodzi o kobiety, Ali miał

wystarczające doświadczenie, by wiedzieć, jakie wrażenie

na niej wywarł. Nie była odporna na męskie wdzięki.

To, że trzymała mężczyzn na dystans, było jej świado­

mym wyborem, wynikającym z konieczności samoobro­

ny.

Uznała, że sytuacja stała się zbyt intymna.

- Dzięki za masaż - powiedziała beztroskim tonem

i odsunęła się od Alego. Zebrała włosy, żeby znów je

związać. Z fryzurą w nieładzie czuła się bezbronna. -

Ból głowy prawie minął.

Położył dłonie na jej rękach.
- Nie rób tego - powiedział cicho. - Masz takie pięk­

ne włosy. - Gdy je rozpuszczała, wyglądała wręcz znie­

walająco. Czy jakikolwiek mężczyzna mógł się jej

oprzeć? - Wiesz, że w moim kraju włosy są największą

dumą kobiety? - Z zachwytem przyglądał się jej rudym

lokom. - To główny atut jej urody. Powinnaś częściej je

rozpuszczać. Właśnie tak jest najpiękniej.

- Cóż, to chyba dobrze, że nie mieszkam w twoim

kraju - wymamrotała. Niespodziewanie dla siebie samej

poczuła skrępowanie. - A to dlatego, że kiedy pracuję,

muszę mieć włosy związane. Inaczej mogłyby się w coś

112 SHARON DE VITA

zaplątać. - Chwyciła gumkę z biurka i związała włosy

w koński ogon. Ręce tak bardzo jej drżały, że udało jej

się tego dokonać dopiero za drugim razem.

Ali nadal stał za blisko. Wciąż nie mogła odzyskać

przytomności umysłu.

- Szkoda - stwierdził z uśmiechem.

Znów zaczęła zbierać notatki.

- Słuchaj, jeśli jeszcze nie jest za późno, to możemy

porozmawiać o postępie prac nad systemem. Daj mi tylko

kilka minut na uporządkowanie materiałów.

I na dojście do równowagi, dodała w myślach. Wie­

działa, że mówi za dużo i za nerwowo, jak nastolatka,

która niekontrolowaną paplaniną chce wypełnić niezrę­

czną ciszę.

Nie podobało jej się, że nie potrafi nad sobą zapano­

wać. Jak doszło do tego, że Ali przejął kontrolę nad sy­

tuacją? Uświadomiła sobie, że stało się to w chwili, gdy

jej dotknął. Czy to możliwe, by miał nad nią taką władzę?

- Jesteś zmęczona, Faith. Wydaje mi się, że będzie

lepiej, jeśli zaczekamy z tym do rana. Zamiast tego zjedz

ze mną kolację.

Zaskoczona, spojrzała na niego czujnie.

- Przykro mi, ale nie mogę.

- Nie możesz, czy nie chcesz? - spytał, patrząc na

nią podejrzliwie.

Wzruszyła ramionami, wiedząc, że wkracza na grząski

teren. Musi zachować ostrożność. Ali jest nadal jej zle­

ceniodawcą i nie chciała robić nic, co mogłoby zaszko­

dzić jej interesom.

- To nie ma znaczenia. Wychodzi na to samo.

MILIONER Z KUWEJTU

113

- Ależ to ma znaczenie - zaprotestował. - I to wiel­

kie. „Nie mogę" oznaczałoby, że jesteś już umówiona.

„Nie chcę" - że nie masz ochoty spędzać ze mną czasu.

- Posłuchaj, Ali. - Odgarnęła kosmyk włosów z po­

liczka. - Jesteś bardzo miły, ale...

- Znowu kłamiesz, Faith - przerwał jej, uśmiechając

się kącikiem ust. - Wydaje mi się, że wcale tak nie uwa­

żasz.

Było mu przykro, gdy uświadamiał sobie, że Faith nie

myśli o nim zbyt pochlebnie. Patrzyła mu prosto w oczy,

zdecydowana postawić sprawę jasno.

- Mam taką zasadę, że nie angażuję się w związki

z ludźmi, dla których pracuję.

- Związki? - Uniósł brwi i spojrzał na nią z namy­

słem. - Nie wiedziałem, że wspólna kolacja to związek.

- Zwykle nie - przyznała, czując, że jej słowa za­

brzmiały trochę niemądrze.

- Ale w moim wypadku jest?

- Owszem, może się tak okazać. - Ścisnęła w dło­

niach notatki, nie odwracając wzroku od swego chlebo­

dawcy. Nie zamierzała dać mu do zrozumienia, jaki

wpływ ma na nią jego bliskość. I tak jest dostatecznie

zarozumiały.

- Po prostu wydaje mi się, że będzie lepiej, jeśli nie

zaczniemy się spotykać... na gruncie towarzyskim - oz­

najmiła, wzruszając ramionami. - To może spowodo­

wać... pewne komplikacje. - Nie było to odpowiednie

słowo, ale na razie musi wystarczyć.

- Na gruncie towarzyskim? - Znów uniósł brwi. -

Nie sądziłem, że kolacja to dla ciebie spotkanie towa-

114 SHARON DE VITA

rzyskie. Ja tylko zaproponowałem, żebyśmy kontynuo­

wali naszą służbową rozmowę przy kolacji. Przecież daw­

no nic nie jadłaś, a szczerze mówiąc, to był bardzo mę­

czący dzień i ja też jestem głodny. - Uśmiechnął się le­

ciutko. - Nic innego nie miałem na myśli.

Było to kłamstwo i sam rozpoznał w swym głosie

fałszywe nuty. Wiedział jednak, że gdyby zgodnie

z prawdą przyznał, że po prostu chce spędzić czas w jej

towarzystwie, nigdy by się na wspólną kolację nie

zgodziła.

- Jedyną komplikacją, jaką przewiduję, mogą być

trudności w wyborze zamówienia - dodał żartobliwie.

Faith trochę się zmieszała, niepewna, czy rzeczywiście

nie zinterpretowała jego propozycji niewłaściwie. Spoj­

rzała na niego badawczo. Minę miał niewinną, więc może

się pomyliła?

- Przecież jesteś głodna, tak? - nie dawał za wygraną.

Nie mając wyjścia, skinęła potakująco głową. - Świetnie.

- Uśmiechnął się szeroko. - Dokończymy naszą rozmo­

wę przy kolacji. Zdasz mi sprawozdanie z postępów prac

nad systemem, a ja ci powiem, o czym dziś rozmawiałem

z Abnerem Josslynem. Tak będzie prędzej, a poza tym

wreszcie coś zjemy. Używając komputerowego słownic­

twa, można by powiedzieć, że przejdziemy na tryb pracy

wielozadaniowej, prawda?

- Rozmawiałeś dziś z Abnerem Josslynem?

Zaintrygowana zbliżyła się do niego. Pamiętała, że

obiecał porozmawiać z Josslynem o niej i jej firmie.

- Owszem. - Wsunął ręce do kieszeni, by się oprzeć

pokusie dotknięcia Faith. Miał ochotę pogładzić ją po

MILIONER Z KUWEJTU 115

policzku, by zetrzeć wyraz troski z jej twarzy. - W do­

datku była to bardzo miła i owocna rozmowa. Ale więcej

szczegółów zdradzę ci przy kolacji. - Odwrócił się i rzu­

cił na odchodnym: - Spotkajmy się w Coronado, to zna­

czy w hotelu...

- Wiem, gdzie to jest - warknęła, trochę urażona jego

aroganckim tonem. - Nie jestem kompletną dzikuską

i odludkiem.

Nie dał się sprowokować.

- Doskonale. - Z uśmiechem zerknął na zegarek. -

Powiedzmy za pół godziny? Najpierw muszę gdzieś za­

dzwonić.

- Dobrze. - Pól godziny powinno jej wystarczyć na

odzyskanie równowagi ducha i pewności siebie.

- No to do zobaczenia. - Ali wyszedł, a ona została

z notatkami w ręku. Zastanawiała się, czy będzie mogła

przełknąć choć jeden kęs, siedząc tak blisko Alego.

- Coronado - wymamrotała z nieszczęśliwą miną.

Nie mógł wybrać mniej wytwornej knajpy?

Czterogwiazdkowy hotel, mieszczący restaurację Co­

ronado, stał na niewielkim wzgórzu. Był to wspaniały,

otoczony pięknym ogrodem hotel w starym stylu, wy­

budowany we wczesnych latach dwudziestych, któremu

niedawno przywrócono minioną świetność.

Obok głównego budynku hotelowego, w zacisznych

zakątkach parku stały również bungalowy do wynajęcia.

Goście hotelowi mogli także korzystać z dwóch basenów

o fantazyjnych kształtach i jacuzzi. Sama restauracja

również była stara i elegancka. Słynęła z nienagannej ob­

sługi i doskonałego jedzenia.

116

SHARON DE VITA

Mówiono, że antyki zdobiące każdy kącik i niszę re­

stauracji są autentyczne i każdy jest wart fortunę.

No tak, pomyślała Faith, krzywiąc się z niesmakiem.

Wykwintne wnętrze, stoły oświetlone romantycznym

światłem świec, łagodne dźwięki harfy.

Nie w takich restauracjach umawiała się ze swymi

klientami na służbowe rozmowy. Jeśli chodzi o nią, wo­

lałaby pójść do jakiegoś bezpretensjonalnego barku, gdzie

dostałaby hamburgera z serem, frytki i colę, i gdzie

w dżinsach i bawełnianej koszulce nie czułaby się skrę­

powana.

Zaśmiała się w głos, zastanawiając się, jak zareaguje

arogancki i pewny siebie szejk El-Etra, kiedy szef sali

w Coronado, widząc jej wysoce niestosowny strój, na­

tychmiast usunie ją z restauracji, by swoim wyglądem

nie obrażała smaku pozostałych wytwornych gości...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Nie zdziwiłabym się, gdyby szef sali wyrzucił mnie

stąd na ulicę - wyznała Faith ze śmiechem i wypiła łyk

zimnej coli, którą Ali przezornie dla niej zamówił, jeszcze

zanim przybyła na miejsce.

W powietrzu unosił się cichy gwar rozmów i łagodne

dźwięki harfy.

- Miałby cię wyrzucić? - Rozbawiony Ali uniósł

brwi. - Skąd ci w ogóle przyszło do głowy tak absur­

dalne przypuszczenie?

Faith roześmiała się i odstawiła szklankę na śnieżno­

biały obrus. Chyba po raz pierwszy w życiu piła colę

z kryształowej szklanki.

- Nie jestem odpowiednio ubrana na kolację w takiej

restauracji.

- Wręcz przeciwnie, Faith, wyglądasz ślicznie. - Po­

klepał ją uspokajająco po dłoni. Nie odważył się przy­

znać, że wcześniej omówił tę dość delikatną kwestię

z personelem Coronado.

Chociaż Charles, szef sali, był szeroko znany z suro­

wego przestrzegania zasad dotyczących stroju, to nawet

on nie śmiał obrazić gościa szejka El-Etry.

- Dziękuję. - Faith rozejrzała się po sali.

118

SHARON DE VITA

W sięgających sufitu oknach, za którymi była już

ciemna noc, odbijały się łagodnie świece i migocące na

niebie gwiazdy.

Na stołach leżały białe obrusy obszyte koronką. Mięk­

kie, obijane czerwoną skórą półokrągłe kanapki wokół

oddzielonych przepierzeniami stolików zapewniały go­

ściom prywatność. Faith i Ali siedzieli w rogu, tuż przy

przeszklonej ścianie, dzięki czemu mogli podziwiać ni­

czym nie przesłonięty widok na skały poniżej. Faith

uświadomiła sobie, że jest to idealne, romantyczne miej­

sce dla zakochanych. Ale przecież oboje przyszli tu służ­

bowo, no i nie są w sobie zakochani.

Poruszyła się nerwowo, niezadowolona, że jej myśli

pobiegły w takim kierunku. Obok stał kubełek z lodem,

ale zamiast drogiego francuskiego szampana chłodziło się

w nim kilka butelek coli. Na ten widok niemal znów wy­

buchnęła śmiechem.

- Wybrałaś już? - zapytał Ali uprzejmie, sącząc wodę

mineralną.

- Jeszcze nawet nie spojrzałam na menu. - Zajrzała

do karty dań i starała się nie dać po sobie poznać, jakie

wrażenie zrobiły na niej ceny. - Za cenę jednego tutej­

szego posiłku można by wykarmić jakiś kraj trzeciego

świata. - Skrzywiła się lekko. - Pewnie nie podają tu

hamburgerów z serem, co?

Mało brakowało, a Ali zakrztusiłby się wodą. Zakasłał

kilka razy i odstawił szklankę. Jeszcze nigdy znajdująca

się w jego towarzystwie kobieta nie zastanawiała się nad

ceną czegokolwiek. Zdziwiło go to trochę, lecz jedno­

cześnie wydało się urocze. Nie wiedział, co go bardziej

MILIONER Z KUWEJTU

119

rozbawiło - jej troska o ceny czy dość niezwykłe jak na

tę restaurację życzenie kulinarne.

- Hamburgery z serem? - powtórzył takim tonem,

jakby zażyczyła sobie pieczeni ze szczura. - Może po­

zwolisz, że ja coś dla nas wybiorę?

Faith z wahaniem przygryzła dolną wargę, ponieważ

przypomniała sobie stojące przy wejściu wielkie akwa­

rium z żywymi homarami.

- Dobrze, ale jeśli to ma być coś z morza, to proszę,

żeby nie miało oczu. - Wzdrygnęła się z obrzydzeniem.

- Nie jem niczego, co mogłoby na mnie patrzeć, leżąc

na talerzu.

Ali znów musiał się roześmiać.

- Obiecuję, że zamówię coś bez oczu. - Poważnie

uniósł dłoń. - A do ziemniaków nie masz żadnych za­

strzeżeń? Czasami też mają oczka. - Pytająco podniósł

brwi.

- Na wszelki wypadek niech będą frytki - odparła

ze śmiechem.

Ali skinieniem głowy przywołał kelnera i złożył za­

mówienie. Faith zaczekała, aż skończy i kiedy kelner od­

szedł, zapytała:

- Opowiesz mi o rozmowie z panem Josslynem?

Z namysłem powiódł palcem wokół brzegu szklanki.

- Abner miał tylko kilka minut czasu, więc zapro­

ponowałem, żebyśmy w przyszłym tygodniu zjedli wszy­

scy razem lunch.

- Wszyscy? - Spojrzała na niego czujnie. - Co to

znaczy wszyscy? Wytłumacz.

Ali roześmiał się.

120

SHARON DE VITA

- Zapomniałem, że jesteś spostrzegawcza. - Wypił

łyk wody i niespiesznie rozejrzał się wokół.

Faith niecierpliwiła się. Nie mogła się już doczekać,

kiedy usłyszy szczegółową opowieść o rozmowie ze sta­

rym Josslynem, a tymczasem Ali cedził słowa, jakby cho­

dziło o tajemnicę wojskową.

- Ali - ponagliła go, a on tylko uśmiechnął się le­

niwie, patrząc, jak kelner stawia przed nimi porcje sałaty.

- Widzę, że nie możesz już usiedzieć. No dobrze. Po­

wiedziałem Abnerowi, że moim zdaniem powinien się

z tobą spotkać. Opłaci mu się to. - Ali wziął widelec

i zaczął jeść sałatę. - Zaproponowałem mu lunch

w przyszłym tygodniu, po jego powrocie ze Wschodnie­

go Wybrzeża. Zapewniłem go, że wtedy zakończysz już

prace nad uruchomieniem mojego nowego systemu. -

Zawahał się z widelcem uniesionym nad talerzem. - Bo

do tego czasu już skończysz, prawda?

- Oczywiście.

Nie miała zamiaru tracić premii, którą obiecał jej Ali.

Wiele sobie po niej obiecywała.

- Doskonale. - Skinął głową i znów zaczął jeść. -

Przy lunchu opowiem mu o tym, co zrobiłaś dla El-Etra

Investments, a ty może przedyskutujesz z nim plan mo­

dyfikacji całego jego systemu komputerowego.

Faith z namysłem przesunęła widelcem liść sałaty,

bardziej zainteresowana rozmową niż jedzeniem.

- W której z jego firm? - zapytała.

Abner Josslyn stał na czele międzynarodowego hol­

dingu, prowadzącego interesy na całym świecie.

- We wszystkich - odparł Ali pogodnie, z uwagą pa-

MILIONER Z KUWEJTU 121

trząc w płonące z przejęcia oczy Faith. Poczuł, że usz­

częśliwianie jej sprawia mu przyjemność.

Przełknęła kęs sałaty i odłożyła widelec, niepewna,

czy dobrze usłyszała.

- We wszystkich? - powtórzyła.

Nagle zakręciło jej się w głowie. Jeśli to spotkanie

się powiedzie, jeśli jej firma dostanie zlecenie na mo­

dernizację wszystkich firm Josslyna, to rysują się przed

nią oszałamiające perspektywy!

- Widzę, że jesteś zadowolona? - AM przyglądał jej

się znad szklanki z wodą mineralną.

- Zadowolona? - Faith promieniała. - No, chyba tak,

chociaż to nie jest słowo, które w pełni oddaje mój stan.

Na razie jednak wystarczy. - Przejęta, mimowolnie przy­

sunęła się bliżej, ujęła jego dłoń i ścisnęła ją z wdzię­

cznością. - Dziękuję, Ali. Nawet nie potrafię wyrazić,

jak się cieszę, że mi pomogłeś. Doceniam to.

Chwycił jej dłoń, uniósł do ust i pocałował. -

- To twoja zasługa. Zawdzięczasz to swojej ciężkiej pra­

cy, wiedzy i umiejętnościom. - Całował jeden po drugim

czubki jej palców. - Sama na to zapracowałaś. - Uśmie­

chnął się. - Ja tylko służę za pośrednika, doprowadzam do

spotkania dwojga ludzi, którzy siebie potrzebują. - W jego

oczach dostrzegła jakiś mroczny, niebezpieczny błysk. Od­

niosła wrażenie, że przeszywają ją na wylot. - Czego je­

szcze potrzebujesz, Faith? - Mówił teraz niskim, matowym

głosem, od którego jej serce zgubiło rytm.

- Czego potrzebuję? - Chciała się roześmiać, ale za­

brzmiało to bardzo niepewnie. - Chyba nie potrzebuję

niczego.

122

SHARON DE VITA

W końcu udało jej się uśmiechnąć i cofnąć rękę. Taki

rozwój sytuacji napawał ją lekkim niepokojem. Wzięła

widelec i zaczęła przesuwać liście sałaty po talerzu.

- W moim życiu dużo się dzieje, moje życie jest wy­

pełnione - powiedziała trochę zbyt szybko. Nie spodobało

jej się brzmienie głosu Alego. Jak to możliwe, że udało

mu się zamienić prostą rozmowę na tematy zawodowe

w coś, co brzmiało zdecydowanie jak... uwodzenie.

Faith wiedziała, że wypływa na niebezpieczne wody.

Doskonale pamiętała, co się niedawno stało podczas balu

dobroczynnego. Nie chciała rozpoczynać żadnej rozmo­

wy na tematy osobiste. Bała się, że sobie z tym nie po­

radzi, zwłaszcza że wiedziała, jak Ali potrafi na nią

wpływać.

Wystarczyło tylko, że spojrzał na nią tym swoim ta­

jemniczym wzrokiem albo uśmiechnął się, a już zaczy­

nały jej drżeć kolana. Bardzo ją to irytowało, więc po­

stanowiła zachowywać się bardziej oficjalnie.

- Prowadzę firmę, więc jestem bardzo zajęta. Muszę

zatrudniać pracowników, nadzorować ich i szkolić - pa­

plała jak nakręcona. - Wiesz, jak to jest. Pracownicy czę­

sto zachowują się jak dzieci. Kłócą się, jeden uważa, że

jest ważniejszy od drugiego. Często mam wrażenie, że

prowadzę przedszkole, a nie firmę komputerową. Ale

mam bardzo wiele zajęć. Moje życie jest wręcz niewia­

rygodnie wypełnione. Tak naprawdę nie mam czasu na

nic więcej. Zresztą, takie życie w zupełności mi wy­

starcza.

- Ale czy nie wydaje ci się to czasami trochę nudne?

- zapytał ostrożnie Ali. - Tylko praca i nic poza tym?

MILIONER Z KUWEJTU 123

- Nudne? - spytała z namysłem.

Może najwyżej samotne, pomyślała. Zdarzało się, że

samotność bardzo jej doskwierała. Całe dni spędzała

z maszynami, więc czasami brakowało jej dźwięku lu­

dzkiego głosu.

Na pewno jednak nie przyzna się do takich odczuć

przed Alim.

- Nie, nuda to jest słowo, które bardzo rzadko przy­

chodzi mi do głowy. Ciągle dzieje się coś ciekawego, w mo­

im życiu jest sporo niespodzianek, zaskakujących sytuacji.

- Kiedy rozmawiała o pracy, czuła się o wiele pewniej. To

był dla niej bezpieczny teren. - Świat pędzi naprzód tak

szybko, technologie się rozwijają i czasami trudno jest do­

trzymać kroku zmianom. Dlatego nigdy się nie nudzę.

Z trudem koncentrował się na rozmowie, ponieważ

od delikatnego zapachu bijącego od Faith kręciło mu się

w głowie.

- A życie towarzyskie? Masz chyba trochę czasu na

spotkania ze znajomymi?

- Niestety, nie. - Potrząsnęła głową i Odłamała ka­

wałek leżącej w koszyku bułki. - Nie przepadam za ży­

ciem towarzyskim. - Wzruszyła ramionami i odgryzła

kęs. - Chyba że łączy się to ze sprawami zawodowymi,

jak tamten bal. W zasadzie nie lubię tłumów i eleganc­

kich przyjęć.

- Rozumiem - odparł i wypił łyk wody. - A co z męż­

czyznami? Czy jest w twoim życiu ktoś wyjątkowy?

Pomyślała, że bardzo płynnie zmienił rozmowę na te­

maty zawodowe w dyskusję o jej życiu osobistym.

Sprytne.

124 SHARON DE VITA

Chciała zignorować to pytanie, oderwała następny ka­

wałek bułki i rozejrzała się po eleganckiej sali.

- Faith? - Znów wziął ją za rękę i zaczął gładzić jej

palce. Zrobiło jej się gorąco i poczuła gwałtowne pulso­

wanie w skroniach. Odetchnęła głęboko.

- Nie. - Skoncentrowała się na powolnym wydechu.

- W moim życiu nie ma nikogo wyjątkowego.

Miał zadowoloną minę i wcale nie był zaskoczony.

- Aha. - Patrząc jej w oczy, uniósł jej palce do ust

i jeszcze raz zaczął całować.

Nagle oczy Faith się rozszerzyły.
- Ali! - wyszeptała z przejęciem.
Zażenowana próbowała uwolnić rękę, przyglądając się

jednocześnie parze, która zbliżała się do ich stolika.

Ali z uporem ściskał jej dłoń i nadal okrywał ją po­

całunkami.

- Miło mi słyszeć, że...

- Ali... - W głosie Faith zabrzmiała lekka panika.

Nadal starała się uwolnić dłoń. - Wydaje mi się, że...

będziemy mieli towarzystwo. - Oczy rozszerzyły jej się

jeszcze bardziej, kiedy podeszła do nich dystyngowana,

elegancko ubrana para.

Mężczyzna był wysoki, smagły i barczysty; emanował

energią i żywotnością. Chociaż miał wyraźnie zarysowa­

ny brzuch, ubranie leżało na nim doskonale. Jego profil

rysował się ostro i wyraziście, a w krótko obciętych, kru­

czoczarnych włosach srebrzyły się siwe pasma.

Jego uderzające podobieństwo do Alego sprawiło, że

Faith bezbłędnie poznała w nim ojca młodego szejka. Nie

wiedziała tylko, dlaczego tak ją to przeraziło.

MILIONER Z KUWEJTU 125

Przeniosła wzrok na towarzyszącą mu kobietę. Nie

była ona może klasycznie piękna, lecz prezentowała się

doskonale. Miała egzotyczną twarz o wysokich kościach

policzkowych, małym, zadartym nosku i bardzo pięk­

nych, niemal czarnych oczach. Czerwona szminka pod­

kreślała delikatną linię ust, a jej ciemne włosy były upięte

w wyszukany kok.

Nadal szczupła i zgrabna jak modelka, miała na sobie

doskonale skrojony kostium w kolorze chłodnego błęki­

tu. W uszach i na szczupłych palcach skrzyły się drogie

kamienie, dopasowane barwą do stroju.

Ali obejrzał się przez ramię, wypuścił rękę Faith, a je­

go twarz rozświetlił ciepły uśmiech.

- Ojcze. - Z uszczęśliwioną miną spoglądał na ro­

dziców. Widać było, że jest mile zaskoczony.

Faith przyglądała mu się uważnie. Zdziwiła ją ta nagła

metamorfoza, podobna do tej, której była świadkiem przy

spotkaniu Alego z Maureen Jourdan. Zniknął gdzieś aro­

gancki, chłodny arystokrata, a na jego miejscu pojawił

się człowiek pełen ciepła i miłości. Nietrudno było się

domyślić, że Ali uwielbia rodziców.

- Synu. - Szejk Omar El-Etra z szerokim uśmiechem

położył opaloną dłoń na ramieniu syna i uścisnął je

z czułością.

Miał na sobie garnitur z kamizelką, ale nosił też tra­

dycyjną chustę, przytrzymywaną na głowie ozdobnymi

rzemykami.

- Ojcze, co za miła niespodzianka. - Ali bez skrę­

powania objął ojca i poklepał po plecach. - Jak dobrze

znowu was widzieć.

126

SHARON DE VITA

Ojciec odwzajemnił jego uścisk i uśmiechnął się do

Faith.

- Ciebie też dobrze widzieć, synu - zapewnił.

Ali ucałował ojca w oba policzki, a potem podszedł

do matki i przytulił ją do siebie.

- Mamo.

- Synku. - Tibi El-Etra czule przyłożyła dłonie do

policzków syna. Jej oczy błyszczały z dumy. - Stęskni­

liśmy się za tobą.

Z radosnym śmiechem Ali mocno uściskał matkę, nie­

mal unosząc ją przy tym z podłogi.

- Ja też za wami tęskniłem. - Zakręcił się dookoła,

nie wypuszczając jej z ramion, a potem pocałował ją

w oba policzki i otoczył ramieniem jej szczupłe plecy.

W tym geście było tyle miłości, że Faith nie mogła

oderwać od nich wzroku. Czy to ten sam człowiek, któ­

rego poznała kilka dni temu?

- To cudowne, że się tu spotkaliśmy. - Ali zerknął

na matkę. - Wyglądasz jak zwykle pięknie.

- A ty, mój synu, jak zwykle umiesz prawić kom-

plementy.

Z twarzą rozpromienioną radością, spojrzał na Faith.

- Wybaczcie mi, zapomniałem o dobrych manierach.

To jest Faith Martin. Faith, to jest moja matka, Tibi El-

-Etra, i mój ojciec, Omar El-Etra.

Faith czuła się trochę skrępowana, wiedząc, że rodzice

Alego przyłapali ich na chwili intymności. Zaczerwieniła

się i chciała wstać, by się z nimi przywitać.

- Ależ nie wstawaj - powiedział Omar z serdecznym

uśmiechem i machnął lekceważąco ręką. - Proszę, nie

MILIONER Z KUWEJTU

127

rób sobie kłopotu. - Zerknął z czułością na żonę. - W na­

szej rodzinie nie uznajemy takich ceremonii.

Faith usiadła i przyglądała im się, starając się zdusić

w sobie ukłucie zazdrości. Od razu spostrzegła, że to jest

rodzina w pełnym tego słowa znaczeniu. Ze wszystkich

trojga promieniowała miłość, oddanie i zaufanie, łącząc

ich w sposób, którego Faith nigdy w życiu nie poznała.

Kiedy zobaczyła, z jaką dumą i radością patrzy ojciec

Alego na syna i żonę, jej serce przeszył ból.

- Bardzo mi miło państwa poznać - oświadczyła,

przesuwając się nieco, by zrobić dla nich miejsce.

- Proszę, dołączcie do nas. - Ali odsunął się na bok

i ostrożnie przesunął stół, by matka mogła wygodnie za­

jąć miejsce na półokrągłej kanapie.

Tibi usiadła obok Faith i spojrzała na nią ciepło. Omar

usadowił się obok żony i odruchowo otoczył ją ramie­

niem.

- Jedliście już kolację? - Ali wsunął się za stół obok

Faith. Teraz, kiedy część kanapy zajęli rodzice, siedział

o wiele bliżej niej, tak że ich biodra i nogi się stykały.

Faith z lekkim przerażeniem poczuła, że znowu robi jej

się gorąco. - Przed chwilą zamówiliśmy, ale z przyje­

mnością...

- Mu już jedliśmy - zapewniła go Tibi z uśmiechem.

- Niedawno skończyliśmy późny lunch z Coltonami, ko­

rzystając z tego, że przyjechali do San Diego.

- Jak się miewają? - zapytał uprzejmie Ali.

- Bardzo dobrze. Przekazaliśmy im twoje pozdrowienia.

Tibi zwróciła się do Faith, pragnąc włączyć ją do roz­

mowy.

128

SHARON DE VITA

- Kilka miesięcy temu przyjechaliśmy do Kalifornii,

żeby wziąć udział w przyjęciu urodzinowym naszego

drogiego, wieloletniego przyjaciela, Joego Coltona.

- Tak, wiem. Ali mi o tym mówił.

Tibi wymieniła z mężem zaciekawione spojrzenie.

- Znasz Coltonów? - Tibi oszacowała wzrokiem Faith

i uśmiechnęła się z aprobatą. Ta młoda kobieta była śliczna.

Choć różniła się od młodych dam, z którymi zwykle uma­

wiał się Ali, było w niej coś niewinnego i uroczego.

Bardzo zaintrygowała Tibi. Sądząc ze sceny, której

przed chwilą byli świadkami, ta dziewczyna była dla Ale­

go kimś więcej niż tylko towarzyszką podczas kolacji.

Interesujące, pomyślała Tibi, spoglądając to na syna, to

na Faith.

- W zasadzie ich nie znam. - Faith zawahała się. -

Nigdy osobiście ich nie spotkałam, ale wiem, kim są.

- Wzięła głęboki oddech i spojrzała w oczy zaciekawio­

nej matki Alego.

Rzadko z kimkolwiek rozmawiała o swoim dzieciń­

stwie. Był to dla niej zbyt bolesny temat. Teraz jednak

musiała coś dodać, bo inaczej zabrzmiałoby to niegrze­

cznie.

- Przez jakiś czas, jako nastolatka, mieszkałam na

ranczu Hopechest. - Uśmiechnęła się niepewnie. - To

tam dowiedziałam się co nieco o Coltonach i doświad­

czyłam ich szczodrości.

- Ach, rozumiem. - Tibi z uśmiechem położyła rękę

na dłoni Faith. Ta dziewczyna jest o wiele ciekawsza,

niż się na pierwszy rzut oka wydawało.

Prosty, skromny strój świadczył dobitnie o tym, że nie

MILIONER Z KUWEJTU

129

jest ona jedną z tych pięknych, bogatych i nieskończenie

nudnych panien, których towarzystwo wydawał się lubić

jej syn.

Może jeszcze nie wszystko stracone i jest dla niego

jakaś nadzieja na przyszłość.

- Zasiadam w zarządzie rancza Hopechest - oznaj­

miła Tibi, uważnie przyglądając się towarzyszce syna.

- To cudowne miejsce - przyznała Faith. - Robi się

tam bardzo dużo dla dzieci. - Gdyby nie ranczo, kto wie,

gdzie ona sama by się dzisiaj znajdowała.

- O tak, to prawda - zgodziła się Tibi. - Miło mi

słyszeć, że wyniosłaś stamtąd dobre wspomnienia.

- Tak, wspominam ranczo bardzo dobrze - oświad­

czyła Faith.

Ali z zaciekawieniem słuchał ich rozmowy i teraz za­

stanawiał się, dlaczego Faith musiała dorastać na ranczu

dla dzieci z problemami. Doskonale wiedział, że zajmo­

wano się tam nie tylko dziećmi, którym groziło wyko­

lejenie, ale również takimi, które nie miały dokąd iść,

których rodziny się rozpadły lub z jakichkolwiek innych

powodów nie mogły stanowić dla nich oparcia.

Szczerze wątpił, czy poważna, uczciwa Faith mogła

mieć kiedykolwiek kłopoty z prawem. Nie, na pewno ist­

niała jakaś inna przyczyna, z której trafiła do Hopechest.

Zdał sobie sprawę, że przez cały czas ich znajomości

ani razu nie zapytał Faith o jej pochodzenie, rodzinę,

dzieciństwo.

Gdzie są jej rodzice? Im bardziej się nad tym zasta­

nawiał, tym większą czuł do nich złość. Dlaczego po­

zwolili, żeby ich córkę wychowywali obcy ludzie?

130 SHARON DE VITA

To wszystko nie ma sensu.

Spojrzał na swoich rodziców. Na ich widok jego serce

niezmiennie wypełniało się miłością. Pamiętał, jak trudno

mu było wyjechać do Ameryki, rozstać się z nimi nawet

na krótki czas. Zawsze jednak wiedział, że rodzice o nim

myślą, a on sam jest częścią kochającej się rodziny i mo­

że liczyć na ich wsparcie.

Najwyraźniej Faith została w dzieciństwie pozbawio­

na takiego pozytywnego doświadczenia. Bardzo go to

wzruszyło i bezwiednie sięgnął pod stołem po jej dłoń.

Tym razem się nie opierała.

- A więc Ali - zwrócił się Omar do syna. - Jak ci

minął wieczór z Clarissą?

- Z Clarissą? - Ali zmarszczył czoło. Kto to, u diab­

ła, jest Clarissa? Gorączkowo starał się sobie to przypo­

mnieć.

Tibi roześmiała się rozbawiona.

- Clarissa, kochanie, siostrzenica senatora Bigelowa,

ta piękna młoda kobieta, z którą byłeś na balu dobro­

czynnym. Nie pamiętasz? - Wymieniła spojrzenia z mę­

żem, unosząc w zdziwieniu brwi. - Najwyraźniej ten

wieczór nie wrył ci się w pamięć.

Clarissa?
To pewnie imię kobiety, z którą się umówił owego

wieczoru, kiedy bronił Faith przed zakusami Aarona Jos-

slyna.

Z tamtego balu zapamiętał jedynie Faith. Przeniósł na

nią wzrok i poczuł, jak ogarnia go miłe ciepło na wspo­

mnienie ich wspólnego tańca.

- Ali? - ponagliła go matka, nadal uśmiechając się

MILIONER Z KUWEJTU 131

z rozbawieniem. - Skoro nie zainteresowałeś się Clarissą,

to wiedz, że poznaliśmy dzisiaj z ojcem inną śliczną mło­

dą damę. To córka długoletniego bliskiego przyjaciela oj­

ca. Jeśli jutro wieczorem nie jesteś zajęty, to może chciał­

byś...

- Mamo. - Ali wziął głęboki oddech i zerknął na

Faith. Miałby spędzić kolejny wieczór w towarzystwie

jakiejś panny, zainteresowanej jedynie jego kontem? Nie

chciał jednak urazić rodziców, toteż nie odmówił im

wprost. - Jest coś, o czym powinniście wiedzieć.

Ton jego głosu sprawił, że Tibi i Omar spojrzeli na

siebie z niepokojem.

- O co chodzi, synu? - zapytał cicho Omar i przy­

ciągnął żonę do siebie, jakby chciał ją w ten sposób psy­

chicznie wesprzeć. - Czy coś się stało? Może jesteś cho­

ry? Masz jakieś kłopoty? - Na jego twarzy pojawiły się

wywołane troską bruzdy.

Ali potrząsnął głową.

- Nie, ojcze. Przykro mi, że cię zaniepokoiłem. Nie

chciałem. Chodzi o coś zupełnie innego. - Zawahał się,

zerknął na Faith i mocniej ścisnął jej dłoń. Miał nadzieję,

że zrozumie jego intencje. - Mam dla was pewną wia­

domość i sądzę, że sprawi wam ona radość. - A przede

wszystkim powstrzyma was przed dalszymi próbami swa­

tania mnie za wszelką cenę, dodał w myślach. - Faith

i ja... jesteśmy zaręczeni - oznajmił.

Faith zaniemówiła. Czuła, że jej usta same rozchylają

się ze zdziwienia, jakby nagle zaczęły żyć własnym ży­

ciem. Nie byłaby bardziej zdumiona, gdyby Ali oświad­

czył, że zaraz zamieni się w małpę.

132

SHARON DE VITA

Zaręczeni?

Zaręczeni!

Czy on kompletnie oszalał?

Co mu, u diabła, przyszło do głowy?

Wściekła chciała wyswobodzić rękę - najchętniej po

to, żeby mu wymierzyć cios - ale trzymał ją mocno i nie

chciał puścić.

- Co takiego? - Roześmiana Tibi patrzyła to na Faith,

to na Alego. - Kiedy to się stało? - Uszczęśliwiona i tro­

chę oszołomiona, potrząsnęła głową, jakby wiadomość

ta jeszcze nie całkiem do niej dotarła. Oto spełnia się jej

najgorętsze życzenie, jej marzenie. - Ale... dlaczego nic

nam nie powiedziałeś? - Przyłożyła dłoń do bijącego ra­

dośnie serca. - Jak... jak... - Znów potrząsnęła głową

i roześmiała się. - Chciałabym zadać wam mnóstwo py­

tań, ale jestem taka szczęśliwa, że chyba nie znajdę od­

powiednich słów. Kiedy się poznaliście i w jaki sposób?

- Jeszcze raz się roześmiała, słysząc, że pytania same

wyrywają się z jej ust.

Ali odchylił się do tyłu i trzymał rękę Faith z taką

siłą, jakby chodziło o śmierć i życie. Modlił się, żeby

z niczym się nie zdradziła.

- Poznaliśmy się jakiś czas temu. Ściśle mówiąc,

przedstawił nas sobie Kadid - tłumaczył Ali, ściągając

na siebie groźne spojrzenia Faith.

Czy ten człowiek nigdy nie przestanie kłamać?

Owszem, to Kadid ich sobie przedstawił w dniu, kie­

dy zirytowana wpadła do gabinetu Alego, ale nie od­

było się to w taki sposób, jaki Ali sugerował teraz ro­

dzicom.

MILIONER Z KUWEJTU 133

- A, Kadid. - Ojciec z aprobatą skinął głową. - To

bardzo mądry, wartościowy człowiek. Wierny i lojalny.

- Ale dlaczego nic nam nie powiedziałeś? - zapytała

Tibi z lekką urazą w głosie.

- Bardzo przepraszam, mamo. To nie było celowe.

- Posłał Faith ciepłe spojrzenie, mimo że jej oczy ciskały

błyskawice. - Wszystko stało się tak nagle. Prawda, ko­

chanie?

Zgromiła go wzrokiem.

- Tak, kochanie - wycedziła. Tak mocno zaciskała

zęby, że rozbolała ją szczęka. - Rzeczywiście, nagle. -

Z wymuszonym uśmiechem zwróciła się do jego rodzi­

ców. - Tak nagle, że nawet ja byłam zaskoczona.

- Przepraszam, ojcze, ale jestem pewien, że zrozu­

miesz. - Ali mówił powoli, z namysłem, nie chcąc wzbu­

dzić podejrzeń rodziców. - Nie chcieliśmy od razu tego

rozgłaszać, zanim nie upewniliśmy się co do naszej de­

cyzji. - Uśmiechnął się, żeby jego słowa zabrzmiały jak

najbardziej przekonująco. Cały czas trzymał Faith za rę­

kę, chociaż usiłowała mu ją wyrywać. - Jak wiesz, ma­

mo, to jest bardzo ważna decyzja w moim życiu. Nie

podchodzę do tej sprawy lekko. Przez jakiś czas chcie­

liśmy zachować tę wiadomość dla siebie, żeby lepiej się

poznać.

- Rozumiem, Ali. - Tibi spojrzała na męża oczami

wypełnionymi miłością. - Chociaż nasze małżeństwo zo­

stało zaaranżowane przez nasze rodziny, po zaręczynach

wyjechaliśmy razem po prostu po to, żeby mieć czas tylko

dla siebie. To były wspaniałe chwile.

- Tak, synu. - Twarz ojca rozjaśnił uśmiech. - Bar-

134 SHARON DE VITA

dzo mądrze postąpiliście. Małżeństwo to poważna sprawa

i decyzję o nim należy podejmować z największą ostroż­

nością i namysłem.

- Tak się cieszę, że mnie rozumiesz, ojcze - odparł

Ali.

- Ależ oczywiście. - Omar uśmiechnął się szeroko,

najpierw do niego, a potem do żony. - Oboje doskonale

to rozumiemy.

Zwrócił się do Faith i z ojcowską czułością dotknął

jej policzka. Ten nieoczekiwany, przyjazny gest wprawił

ją w zdumienie.

- To zaszczyt dla mojej żony i dla mnie, że zdecy­

dowałaś się dołączyć do naszej rodziny. Chcemy cię jak

najszybciej poznać. Powitamy cię w naszym domu i

w naszych sercach jak córkę. Mamy nadzieję, że pew­

nego dnia pokochasz nas tak samo, jak kocha nas Ali.

- Och... - Wzruszona Faith bezwiednie przyłożyła

dłoń do ust. - Jakie piękne słowa. - Łzy zapiekły ją pod

powiekami, poczuła dławienie w gardle.

Tak po prostu, automatycznie ją zaakceptowali, ser­

decznie przyjęli do swego grona, jak swoją. Poruszona

do głębi serca, nie mogła w to uwierzyć. Nigdy w życiu

nie miała wrażenia, że gdzieś przynależy, a tymczasem

w ciągu kilku chwil rodzice Alego sprawili, że poczuła

się częścią kochającej rodziny - ich rodziny.

Ogarnęło ją niewiarygodne, cudowne uczucie szczę­

ścia i spokoju. Rodzice Alego promienieli wielką, niczym

nie zmąconą radością. Ich ukochany syn wreszcie znalazł

sobie narzeczoną. Czy mogła rozwiać ich złudzenia, spra­

wić im ból?

MILIONER Z KUWEJTU

135

Czy mogła im powiedzieć, że ich jedyny potomek,

ich radość i duma, jest podstępnym, cynicznym kłamcą,

całkowicie wyzutym z przyzwoitości i honoru? Człowie­

kiem, któremu bez najmniejszego trudu przychodzi okła­

mywanie uwielbiających go rodziców?

Ze smutkiem zdała sobie sprawę, że nie może tego

powiedzieć, Nie potrafiłaby złamać im serc.

Bez względu na to, jak bardzo była zła na Alego i co

myślała na temat jego nieuczciwego postępowania, jego

rodzice nie zasłużyli sobie na taki ból. A już na pewno

ona nie zamierzała im go sprawić.

Natomiast sprawienie bólu ich synowi - o, to byłoby

dość kuszące. Ponownie spróbowała wyrwać dłoń z jego

uścisku, lecz i tym razem musiała się poddać. Może to

i lepiej, że ją trzyma, bo inaczej pewnie by go udusiła.

A wtedy bez wątpienia jego rodzice przestaliby się od­

nosić do niej z taką sympatią.

- Faith, kochanie... - W oczach Tibi pojawiły się fi­

glarne błyski. - Jestem zachwycona, że mój syn posta­

nowił wprowadzić do rodziny właśnie ciebie. - Roze­

śmiała się. - Muszę cię jednak ostrzec. Musisz być bar­

dzo dzielna, jeśli chcesz się z nim związać.

- Dzielna? - Faith zmierzyła Alego chłodnym spoj­

rzeniem. - Nie jestem pewna, czy to odpowiednie słowo.

Idiotka. Takie właśnie słowo przyszło jej do głowy.

Przecież ona pozwala mu robić z sobą wszystko!

- Podobnie jak ojciec, Ali czasami potrafi być... ucią­

żliwy. - Tibi z czułością cmoknęła męża w policzek. -

Ale w końcu przekonasz się, że warto go znosić. - Tro­

skliwie starła ślad szminki z policzka Omara. - Zoba-

136 SHARON DE VITA

czysz, że mężczyźni w naszej rodzinie są bardzo lojalni,

kochający i niezwykle, wręcz niewiarygodnie uparci.

- Dwie zalety i jedna wada. To chyba nie najgorzej

- stwierdziła Faith ponuro, znów przeszywając Alego lo­

dowatym wzrokiem, co bardzo rozśmieszyło jego rodzi­

ców.

- Omar, kochanie, ona już się zaczyna uczyć.

Do stolika podszedł kelner z talerzami i zawahał się,

widząc nowych gości.

- Oto wasza kolacja - zauważył Omar, wstając. - Po­

zwolimy wam zjeść w spokoju.

- Nie, proszę, zostańcie - powiedział Ali nieco zbyt

nerwowo. Nie był pewien, czy chce zostać z Faith sam

na sam, bo doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że

bardzo jej się naraził. - Bardzo proszę. Może przynaj­

mniej czegoś się z nami napijecie?

- Muszę się odświeżyć - stwierdziła matka i wstała.

- Zjedzcie spokojnie kolację, dzieci. Później spotkamy

się w barze i wypijemy coś przed snem. - Uśmiechnęła

się do Faith. - Już nie mogę się doczekać, kiedy cię lepiej

poznam. Mamy tyle rzeczy do omówienia. Trzeba zapla­

nować ślub.

- Ależ mamo...

- Cicho, Ali, to już sprawa Faith i moja. - Poklepała

syna po policzku. - Długo czekałam na chwilę, kiedy

zacznę planować ślub jedynego syna, i wreszcie mogę

się za to zabrać. - Zerknęła na męża. - Pójdziemy na

górę, żeby się odświeżyć?

- Dobrze. - Omar zwrócił się do syna. - Jesteśmy

z ciebie bardzo dumni. - Z aprobatą spojrzał na Faith.

MILIONER Z KUWEJTU

137

- Bardzo dumni - powtórzył. - Swoją decyzją uszczę­

śliwiłeś nas oboje.

Czując lekkie wyrzuty sumienia, AH wstał i uścisnął

dłoń ojca.

- A więc widzimy się za godzinę, tak?

- Tak. - Omar otoczył ramieniem talię żony i powie­

dział do Faith: - Miłej kolacji, córko. Do zobaczenia

później.

Ali patrzył, jak rodzice wychodzą z zatłoczonej sali

i bardzo żałował, że nie może wyjść razem z nimi.

Spostrzegł, że Faith zaciska zęby, a jej zielone oczy

miotają groźne błyski. Stanowczym gestem splotła ra­

miona, a to nie wróżyło nic dobrego.

Westchnął, czując, że ogarnia go strach. Wielu rzeczy

w życiu doświadczył i nieraz narażał się na niebezpie­

czeństwo, nie czując lęku.

Bał się tylko jednego - gniewu kobiety.

Znowu westchnął. Owszem, jest szejkiem, ale na psy­

chice kobiecej zupełnie się nie zna.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Prosperino, Kalifornia

Zapadła głęboka noc. Emily pociągnęła nosem i wy­

tarła go grzbietem dłoni. Otuliła się cienkim swetrem

i drżąc z zimna, ruszyła przed siebie poboczem szosy.

Nadal była w szoku, wyczerpana dramatycznymi

przeżyciami. W głowie czuła pulsujący ból na skutek nie­

ustannego płaczu.

Wiele godzin spędziła w niszy, skulona w niewygodnej

pozycji, więc teraz bolały ją kolana. Wiedziała, że musiało

to trwać bardzo długo, bo głód ściskał jej żołądek.

Właściwie nie miała pojęcia, ile czasu spędziła

w ukryciu. Kilka razy zapadała w niespokojną drzemkę,

po czym budziła się i na nowo uświadamiała sobie, co

się wydarzyło.

To nie był koszmarny sen, tylko rzeczywistość.

Ktoś chciał ją zabić.

Wiedziała, że nie może pozostać na plaży zbyt długo.

O tej porze roku temperatura nocami bywała bardzo niska,

a Emily miała na sobie jedynie dżinsowe szorty, bawełnianą

koszulkę i cienki sweter. W jej „pieczarze" było zimno

i wilgotno, a woń zgnilizny przyprawiała ją o mdłości.

W martwej ciszy, przytulona do muru, słyszała sze-

MILIONER Z KUWEJTU

139

leszczące na piachu kroki nocnych zwierząt. Bała się wte­

dy jeszcze bardziej. Każdy dźwięk odbijał się w jej

uszach głośnym echem, a nerwy napięte miała już do

granic wytrzymałości.

W końcu uznała, że dłużej tego nie zniesie. Zastano­

wiła się, co dalej robić. Postanowiła, że zaczeka, aż bę­

dzie absolutnie pewna, że nic jej już nie grozi. Potem

dotrze do szosy i zatrzyma jakiś samochód, który zabie­

rze ją... gdziekolwiek, byle dalej stąd. Co do jednego

miała pewność: dłużej nie może tu zostać. Musi znaleźć

sobie jakieś bezpieczne miejsce.

Kiedy była już przekonana, że w pobliżu nie ma ży­

wego ducha, ostrożnie wypełzła ze swej kryjówki i ro­

zejrzała się na wszystkie strony, sprawdzając, czy jednak

gdzieś nie czai się szaleniec z nożem.

Teraz siłą woli zmuszała się do dalszego marszu, osła­

biona, wyczerpana i śmiertelnie przerażona. Nie miała

pojęcia, co się właściwie wydarzyło i dlaczego ktoś chciał

ją skrzywdzić.

Zamierzała się jednak tego dowiedzieć.
W oddali dostrzegła światła nadjeżdżającego samo­

chodu, więc uskoczyła w bok i skryła się za jakimś krza­

kiem, by sprawdzić, co to za samochód i kto go prowadzi.

Wolała się upewnić, że kierowca, którego zatrzyma, bę­

dzie przynajmniej wyglądał jak normalny człowiek.

Jeszcze nigdy nie jechała autostopem i z tego powodu

dodatkowo się denerwowała, lecz nie miała wyboru.

W kieszeni szortów miała jednego dolara i czterdzieści

siedem centów. Prawie wszystko wydała na bilet do kina

i pizzę z przyjaciółmi.

140 SHARON DE VITA

Osłoniła oczy przed światłami reflektorów i potrząs­

nęła głową. Wydawało jej się, że wyprawa do kina miała

miejsce wieki temu, choć tak naprawdę upłynęło od tej

pory nie więcej niż kilka godzin.

Pojazd był coraz bliżej, a charakterystyczne ustawie­

nia świateł powiedziały jej, że to ciężarówka, i to duża.

Szosa biegła przez cały stan. Często wybierali ją kie­

rowcy wielkich ciężarówek, wożący zboże do innych czę­

ści Kalifornii.

Emily pociągnęła nosem, otarła oczy i mokrą od łez

twarz, mając nadzieję, że uda jej się odzyskać normalny

wygląd.

Po cichu zmówiła modlitwę, wyszła zza krzaka i sta­

nęła na poboczu. Potem wyciągnęła rękę, mrużąc oczy

przed oślepiającym blaskiem reflektorów. Nocną ciszę

rozdarł przenikliwy klakson samochodu. Emily wzdryg­

nęła się. Kierowca zaczął zwalniać i zatrzymał się kilka

kroków przed nią.

Emily westchnęła z ulgą i pobiegła do samochodu.

Z radością spostrzegła, że drzwi od strony pasażera się

otwierają. Za kierownicą zobaczyła starszego, uśmiech­

niętego mężczyznę.

- Witam, panienko. - Zdjął czapkę i podrapał się po

siwej głowie. - Co ty tu, dziecko, robisz w środku nocy?

- Rozejrzał się, jakby szukał wzrokiem unieruchomio­

nego przez awarię samochodu.

- Ja... Ja... - Z trudem wydobywała głos. - Chcia­

łam prosić, żeby mnie pan gdzieś podwiózł.

Skinął głową i z powrotem włożył czapkę.

- Tego się domyśliłem. A gdzie chcesz jechać? -

MILIONER Z KUWEJTU 141

Z przyjaznym uśmiechem spojrzał w obie strony szosy.

- Ja jadę z sianem do Wyoming. Rano muszę być na

miejscu.

Twarz Emily przybrała stroskany wyraz.

- Wyoming? - Rozpogodziła się niespodziewanie. Jej

przybrany ojciec, Joe, dorastał na ranczu w Wyoming.

To jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe, pomyślała.

- Tak. Potem wracam do domu, do żony. W sobotę

mamy wielką uroczystość. Przyjadą wszystkie dzieci

i wnuki. Będziemy świętować pięćdziesiątą drugą rocz­

nicę ślubu. - Na wspomnienie rodziny uśmiechnął się ła­

godnie, ale zaraz z niepokojem spojrzał na drżącą Emily.

- Słuchaj, dziecko, jest za późno i za zimno, żebyś tak

sama tu stała przy szosie.

- Ja też się wybieram do Wyoming - powiedziała bez

namysłu.

Sama niemal uwierzyła, że ktoś tam na nią czeka. Roz­

tarła dłońmi zmarznięte ramiona.

- O? - Kierowca uśmiechnął się. - No to może pod­

wiozę cię kawałek. Dotrzymasz mi towarzystwa. Nazy­

wam się Charley Roberts.

- A ja Emily.

- Po prostu Emily? - zapytał.

- Tak. Po prostu Emily - potwierdziła, a kierowca

skinął głową.

- No dobrze, Emily. Poczekaj chwilę. Wysiądę i po­

mogę ci wejść do kabiny. To bardzo wysoko, można się

potknąć, zwłaszcza w ciemnościach. - Otworzył drzwi

po swojej stronie, wysiadł i podszedł do niej.

- Dzięki, Charley. Bardzo ci jestem wdzięczna.

142 SHARON DE VITA

Roześmiał się wesoło.

- Miło będzie mieć towarzystwo. Ale muszę cię

ostrzec. Pewnie zanudzę cię na śmierć swoimi opowie­

ściami o wnukach. - Ruchem głowy wskazał na tablice

rozdzielczą. - Zobacz, tam są ich zdjęcia. Zawsze je tu

trzymam, żeby sobie na nie patrzeć w drodze.

Po raz pierwszy od wielu godzin Emily poczuła się

trochę lepiej. Weszła do kabiny i z radością poczuła, jak

otula ją ciepłe powietrze. Dopiero teraz uprzytomniła so­

bie, jak bardzo zmarzła. A potem spojrzała na miejsce

wskazane przez kierowcę i uśmiechnęła się na widok ko­

lekcji zdjęć dzieci w najróżniejszym wieku. Nie było

wątpliwości, że Charley jest dumnym dziadkiem.

Ta myśl wywołała w niej smutek i w oczach Emily

znów pojawiły się łzy. Rodzina. Zawsze była dla niej

taka ważna, wręcz najważniejsza, a teraz... Nie wiedzia­

ła, co się stało z jej rodziną. Przede wszystkim zaś nie

wiedziała, co się stało z matką.

Charley sprawdził, czy nic nie nadjeżdża, i przeszedł

na drugą stronę samochodu, spoglądając na Emily przez

przednią szybę. Biedactwo. Było jasne, że czegoś się

śmiertelnie przestraszyła.

Czegoś albo kogoś.

Pewnie jeszcze jedna uciekinierka. Dobry Boże, po­

myślał Charley z ciężkim westchnieniem, do czego ten

świat zmierza? Całe szczęście, że on i jego żona już od­

chowali swą gromadkę. Charley musiał przyznać, że wy­

chowywanie dzieci staje się coraz trudniejsze.

Wspiął się po stopniach do kabiny, usiadł za kierow­

nicą, zerknął we wsteczne lusterko i ruszył.

MILIONER Z KUWEJTU

143

- Wiesz, Emily... - Spojrzał na dziewczynę i uśmie­

chnął się.

Młoda uciekinierka zasnęła.

Prosperino, Kalifornia

- Jak to, żyje? Co to, do cholery, ma znaczyć? - wy­

syczała Meredith do słuchawki. - Co się stało? Mówiłeś,

że jesteś dobry i że obmyśliłeś niezawodny plan. Słuchaj,

Silas, zapłaciłam ci kupę forsy, a ty, sukinsynu, nawaliłeś.

- Sapnęła z furią i przeczesała palcami nieskazitelnie

ułożone włosy. - Co się tam stało? - zapytała jeszcze

raz.

- Dziewczyna zwiała - wyjąkał Silas, ocierając wil­

gotną rękę o dżinsy. - Pewnie mnie zobaczyła, zanim

zdążyłem ją dopaść. Czekałem na nią w Sypialni, tak jak

mi kazałaś, ale chyba mnie zobaczyła i uciekła.

- Ty skończony idioto! - Nerwowo krążyła po po­

koju, uważnie rozglądając się dokoła, by się upewnić,

czy ktoś jej nie podsłuchuje. Jakiś czas temu ona i Joe

wrócili ze spotkania z Omarem El-Etrą i jego żoną.

Wszyscy domownicy już spali i wokół panowała cisza.

Mimo to musiała zachować ostrożność. Ta wścibska go­

spodyni, Inez, stale kręci się po domu, nasłuchuje, patrzy.

Bardzo to Meredith denerwowało. - No to gdzie ona te­

raz jest? Bo tu jej nie ma.

- Nie wiem - przyznał Silas i wytarł nos wierzchem

dłoni. - Uciekła. Pobiegłem za nią, przeszukałem całą

okolicę, ale było ciemno i nie znalazłem jej. Pewnie się

gdzieś schowała.

144

SHARON DE VITA

- Do niczego się nie nadajesz, ty kretynie! - warknęła

Meredith, nadal krążąc po sypialni. Takie komplikacje były

jej całkiem niepotrzebne, zwłaszcza teraz, kiedy wszystkie

inne sprawy zaczynały się wyjaśniać. - Posłuchaj mnie

uważnie. Zawaliłeś sprawę, więc musisz to naprawić.

- Ale jak? Nie wiem, gdzie ona jest. Co mam, według

ciebie, zrobić?

- Muszę się chwilę zastanowić. - Meredith gorącz­

kowo szukała wyjścia. - Słuchaj - odezwała się wresz­

cie. - Chyba mam plan. Nie wróciła wieczorem do domu.

Zobaczyła cię, przestraszyła się i najprawdopodobniej

uciekła, gdzie pieprz rośnie. Nie skontaktowała się z oj­

cem, bo już coś bym o tym wiedziała. - Podeszła do

drzwi sypialni i chwilę nasłuchiwała. - Wszyscy śpią,

więc tutaj też nie dzwoniła. W tej chwili tylko my wiemy,

że zniknęła. Będziemy udawać, że ją porwano.

- Ale jak my to zrobimy? - jęknął.

- Zamknij się, to ci powiem. Chcę, żebyś napisał list.

Skrzywił się niepewnie.
- List? Jaki znowu list? Pisanie nie idzie mi za dobrze

- przyznał.

- Nie trzeba być Hemingwayem, żeby ułożyć list

z żądaniem okupu. Napiszesz, że masz Emily i nie wy­

puścisz jej, jeśli nie dostaniesz miliona dolarów.

- Ale przecież jej nie mam.
- Wiem, ty głupku! - syknęła, przewracając ze złości

oczami. — Ja to wiem i ty to wiesz. Ale oni tego nie

wiedzą. Joe Colton zapłaci każdą cenę, żeby odzyskać

jedno ze swoich ukochanych dzieci. Nawet nie odczuje,

że coś mu ubyło z konta.

MILIONER Z KUWEJTU 145

Myśl o takiej sumie wprawiła Silasa w podniecenie.

- A co zrobimy z pieniędzmi? - zapytał.

Meredith uśmiechnęła się szeroko.

- Podzielimy się. - Nie miała zamiaru dać mu ani

centa. Schowa je sobie na czarną godzinę. Będzie miała

zabezpieczenie, jeśli nagle wszystko weźmie w łeb i trze­

ba będzie się zwijać. Dzięki nim wybrnie z każdych kło­

potów. Do diabła, przecież sobie na nie zasłużyła.

- To muszę tylko napisać ten list?

- I jakoś go dostarczyć Joemu Coltonowi. - Zamilkła

na chwilę. - Myślisz, że uda ci się to zrobić i nie za­

walić?

- Tak mi się wydaje. - Silas nie był zachwycony tym,

że Meredith traktuje go jak idiotę. - Ale czy Colton w to

uwierzy?

Oczy Meredith zalśniły chytrze.

- Zaufaj mi - odrzekła ze śmiechem. - Uwierzy. Już

ja się o to postaram.

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Ty chyba zupełnie oszalałeś - rzekła z oburzeniem

Faith, zmierzając do baru. Ali szedł tuż za nią. - Nie

mogę uwierzyć, że okłamałeś własnych rodziców, i to bez

zająknienia! To obrzydliwe. Absolutnie obrzydliwe. Po­

wiedzieć im, że jesteśmy zaręczeni! Wiesz co? Mam

ochotę... mam ochotę splunąć z obrzydzenia!

Zatrzymała się gwałtownie i z zaciśniętymi pięściami

odwróciła się ku niemu. Zaskoczony Ali niemal się z nią

zderzył.

- Jak mogłeś im coś takiego zrobić? - Spojrzała na

niego rozpłomienionym wzrokiem. - To tacy wspaniali

ludzie, a ty ich okłamałeś!

- Faith... - Ali położył jej ręce na ramionach i od­

sunął ją na bok, robiąc przejście jakiejś parze.

Drgnęła, jakby chciała od niego odskoczyć, ale przy­

trzymał ją mocno. Odkąd rodzice wstali od stołu, nie­

ustannie czyniła mu wyrzuty. Bardzo się dziwił, że je­

szcze nie opadła z sił. Gadała jak najęta, niestrudzona

niczym różowy króliczek z telewizyjnej reklamy, nie da­

jąc mu dojść do słowa.

Teraz, wykorzystując sekundę jej milczenia, postano­

wił wreszcie wtrącić swoje trzy grosze.

MILIONER Z KUWEJTU 147

- Posłuchaj mnie. - Mocniej zacisnął ręce na jej ra­

mionach.

- Nie będę cię słuchać, bo na pewno nie masz nic

sensownego do powiedzenia.

- Ależ mylisz się, kochanie - odrzekł, starając się za­

chować cierpliwość.

- Nie mów do mnie „kochanie". - Wyswobodziła się

z jego uścisku. Mimo że kipiał w niej gniew, dotyk Alego

nadal przyprawiał ją o szybsze bicie serca. Jak to mo­

żliwe, że tak silnie reaguje na fizyczny kontakt z męż­

czyzną, którego zachowanie potępia?

- Nie jestem dla ciebie żadnym „kochaniem" i nie

obchodzi mnie, co chcesz powiedzieć i jakie znajdziesz

sobie wytłumaczenie. Jesteś... jesteś... draniem!

Odwróciła się na pięcie, ale chwycił ją za ramię i od­

wrócił twarzą do siebie. Kiedy na niego spojrzała, otwo­

rzyła szeroko oczy i pomyślała, że czasami mniej bała

się burzy z piorunami.

- Dość tego - powiedział niskim, matowym głosem.

Jego cierpliwość była na wyczerpaniu. Poprowadził Faith

w zaciszny kąt baru. - Siadaj - polecił, wskazując pusty

stolik za parawanem.

Faith zaniepokoiła się nie na żarty. Chociaż nadal była

wściekła, ton głosu Alego i jego chmurne spojrzenie mó­

wiły jasno, że posunęła się za daleko.

- Dobrze, usiądę - zgodziła się, unosząc dumnie gło­

wę. - Ale nie dlatego, że ty mi każesz. Nikt mi nie będzie

rozkazywał, a zwłaszcza ty - oznajmiła, siadając przy

stoliku i posyłając Alemu groźne spojrzenie.

Odsunęła się najdalej jak mogła i rozejrzała po na-

148 SHARON DE VITA

strojowo oświetlonej sali. W odległym końcu grał czte­

roosobowy zespół, mimo że w barku była niewielka li­

czba gości, co w środku tygodnia nie było zresztą niczym

dziwnym.

- Usiadłam, bo sama tak zdecydowałam - dodała

Faith z naciskiem.

- Bardzo dobrze. - Ali usiadł obok niej. Nagle poczuł

się bardzo znużony. - Spróbuję ci to wytłumaczyć, bo

chcę, żebyś mnie dobrze rozumiała. Wiem, że uważasz

moje postępowanie za naganne, ale musisz mnie wysłu­

chać. - Ujął ją za podbródek i zwrócił jej twarz ku sobie.

- Rozumiesz mnie?

- Znam angielski - warknęła. - Oczywiście, że cię

rozumiem.

Wymamrotał coś pod nosem w swym ojczystym ję­

zyku. Nie wiedziała, co to było, lecz w jego głosie usły­

szała złość. Nie bała się go jednak.

Wszystko, czego się o nim dowiedziała od czasu ich

pierwszego spotkania, dowodziło, że, mimo iż pochodził

z kraju o tradycyjnej kulturze, gdzie kobiety nie mają

tych samych praw i przywilejów co mężczyźni, Ali jed­

nak wykazywał wiele szacunku dla płci przeciwnej,

a zwłaszcza dla niej. Gdyby było inaczej, nie byłby w sta­

nie przyjmować od niej rad i poleceń, dotyczących wyko­

nywanego przez nią zlecenia. Na płaszczyźnie zawodo­

wej okazywał także szacunek dla jej wiedzy i umiejęt­

ności, co doceniała.

Doprowadzał ją do szału swoim aroganckim, napu­

szonym zachowaniem, niemniej była pewna, że nigdy

w życiu, pod żadnym pozorem, jej nie skrzywdzi.

MILIONER Z KUWEJTU 149

- Faith. - Ali złożył przed sobą dłonie i starał się tak

dobierać słowa, by dobrze go zrozumiała. - Bardzo ko­

cham swoich rodziców.

- No to dlaczego ich okłamujesz? - Jej oczy płonęły

zielonym ogniem. Dostrzegł też, że pojawiły się w nich

łzy. - Nie okłamuje się kogoś, kogo się kocha.

Na jej twarzy zauważył znajomy wyraz. Już raz, kiedy

Faith myślała, że okłamał kogoś mu bliskiego, spostrzegł

w jej wzroku to samo cierpienie i ból. Przypomniał so­

bie, że wtedy też do oczu napłynęły łzy. Ze smutkiem

skonstatował wówczas, że kiedyś ktoś ją okłamał i zranił.

Ktoś, kto najwyraźniej był dla niej bardzo ważny. Ale

kto?

Jakieś nieznajome uczucie ścisnęło mu żołądek, chwy­

ciło za serce. Nie wiadomo skąd pojawiła się chęć, by

pocieszyć i obronić tę kobietę, wyzwolić ją od jej nie­

ustannej złości.

- Czy już kiedyś nie odbyliśmy podobnej rozmowy?

- zapytał cicho. Bardzo chciał jej wytłumaczyć, że w je­

go postępowaniu nie było zamierzonego okrucieństwa.
- Czy nie wyciągnęłaś pochopnych wniosków, kiedy cho­

dziło o sprawę Maureen Jourdan?

Faith zamrugała oczami, żeby powstrzymać łzy. Jej

gniew na chwilę stopniał.

- Ale... ale to było co innego - wyjąkała.
Ciekawe, jak on zamierza się usprawiedliwić. Tym ra­

zem nie chodzi o żadne nieporozumienie. Na własne uszy

słyszała, jak okłamał rodziców.

- A skąd ta pewność? Zawsze tak szybko mnie osą­

dzasz i potępiasz. Dlaczego?

150

SHARON DE VITA

Widać było, że czuje się skrzywdzony, więc Faith

ogarnęły wyrzuty sumienia. Starała się żyć tak, by nikogo

nie krzywdzić.

- Tak bardzo mną pogardzasz, Faith? Masz o mnie

takie złe mniemanie, że łatwiej ci uwierzyć w najgorsze

podejrzenia, niż dowiedzieć się prawdy?

Po raz pierwszy od czasów Dżalili zależało mu na

tym, żeby kobieta dobrze o nim myślała. Ze zdumieniem

i niepokojem stwierdził, że zależy mu zwłaszcza na opi­

nii Faith. Kiedy zaczął się tak przejmować jej uczuciami

i wrażeniami?

Na to pytanie nie mógł znaleźć odpowiedzi.
Przez ostatnie dziesięć lat żadna z kobiet, z którymi

spędzał czas, nie wywierała na niego tak silnego wpływu.

Faith miała ostry język, zazdrośnie strzegła swojej nie­

zależności i z dezaprobatą traktowała jego samego oraz

jego styl życia, a jednak przebiła się przez gruby mur,

jaki wzniósł wokół siebie, i wśliznęła się do jego niedo­

stępnego serca.

Nie mógł, nie chciał dopuścić do tego, by zaczęła zbyt

wiele dla niego znaczyć. Wiedział, że miłość może się

skończyć złamanym sercem, może człowieka unieszczę­

śliwić i zrujnować mu życie. Już raz stracił kobietę, która

stała się dla niego bardzo ważna.

Nigdy więcej.
- Nie pogardzam tobą, Ali - przyznała niechętnie, ale

szczerze. - Nie podoba mi się natomiast twoje postępo­

wanie. Okłamałeś rodziców i nie mam zamiaru ci tego

darować.

- Tak, rozumiem cię, ale może, jeśli mnie wysłu-

MILIONER Z KUWEJTU 151

chasz... - Zamilkł na chwilę, zastanawiając się nad do­

borem słów. - Poznałaś moich rodziców - zaczął ostroż­

nie. - Oni są... - Jak miał wyrazić słowami, ile dla niego

znaczą, jaką ważną rolę odgrywają w jego życiu, jak liczy

się z ich zdaniem i jak bardzo zależy mu na ich szczę­

ściu?

- Ali, twoi rodzice są cudowni. - Faith dotknęła jego

dłoni. Zobaczyła w jego oczach burzę emocji, więc przy­

wołała na twarz dodający otuchy uśmiech.

Odpowiedział jej uśmiechem i ujął jej rękę. Uwiel­

biał jedwabistą gładkość jej skóry i płynące od niej

ciepło.

- Tak, są cudowni i bardzo ich kocham. - Zamilkł

i zerknął na ich splecione dłonie. - Nigdy nie zrobiłbym

nic, co mogłoby ich zranić - powiedział cicho i uniósł

wzrok. - Właśnie dlatego skłamałem.

- Okłamałeś ich, żeby ich nie zranić? - Faith poki­

wała głową. - No, może gdzieś istnieje planeta, gdzie

takie tłumaczenie ma sens, bo tutaj na pewno nie.

Ali stłumił śmiech. Jej odpowiedzi często go bawiły,

ale tym razem nie mógł sobie pozwolić na żartobliwą

reakcję.

Wziął głęboki oddech i mówił dalej:
- Wiele lat temu wydarzyło się w moim życiu coś,

co sprawiło mi wielki ból.

- Dżalila.
Gwałtownie uniósł głowę i spojrzał na nią zaskoczo­

ny. Dźwięk tego imienia nadal wywoływał w nim gwał­

towne emocje. W jego oczach pojawił się tak bezbrzeżny

smutek, że serce Faith skurczyło się ze współczucia. Ten

152 SHARON DE VITA

smutek był jej dobrze znany, bo towarzyszył jej przez

całe dzieciństwo.

- Jak się dowiedziałaś? - zapytał szeptem.

- Nieważne - odparła cicho. Nie chciała zdradzać za­

ufania Kadida. - Bardzo ją kochałeś, prawda?

- Tak. - Pokiwał głową, zastanawiając się, dlaczego

nie potrafi wywołać z pamięci obrazu Dżalili. Przez lata

jej twarz była żywa w jego wyobraźni, a teraz nie potrafił

sobie przypomnieć, jak właściwie wyglądała. - Dorasta­

liśmy razem. Jej ojciec pracował dla mojego, a nasze ro­

dziny były sobie bardzo bliskie. Od samego początku by­

ło wiadomo, że się pobierzemy.

- Ale ona zginęła?

Odetchnął głęboko i spojrzał na grający w rogu sali

zespół, chociaż w tej chwili muzyka do niego nie do­

cierała.

- Tak. - Spojrzał na Faith i twarz mu się rozpogo­

dziła. - I od tego czasu rodzice się zamartwiają, że nie

znajdę sobie odpowiedniej żony.

- To dlatego stale umawiają cię z jakimiś kobietami?

- Właśnie. - Znów skinął głową. - Już dawno prze­

kroczyłem wiek, w którym człowiek o mojej pozycji po­

winien się ożenić, ustatkować i postarać o dzieci. Z każ­

dym mijającym rokiem widzę coraz większy lęk

w oczach rodziców. Boją się, że zostanę sam. W mojej

kulturze mężczyzna wiodący samotne życie, bez żony,

która by go uszczęśliwiała i rodziła mu dzieci, to pra­

wdziwa tragedia. Rodzice się boją, że stanę się obiektem

pogardy i litości.

- Ależ to całkiem naturalne, że rodzice martwią się

MILIONER Z KUWEJTU 153

o ciebie. Przecież cię kochają. Chcą, żebyś był szczęśli­

wy.

- Tak, rozumiem to. Właśnie dlatego powiedziałem

im nieprawdę... o nas i naszych zaręczynach. - Pogła­

dził palcem gładką skórę jej dłoni. - Rodzice za dzień

lub dwa wracają do Kuwejtu. Jeśli będą myśleli, że wre­

szcie znalazłem sobie narzeczoną, wrócą do domu spo­

kojni. Nie będą się już martwili o moją przyszłość.

- No i nie bez znaczenia jest fakt, że teraz wreszcie

przestaną cię umawiać na te wszystkie randki w ciemno.

- Owszem, to też jest nie bez znaczenia. - Uśmie­

chnął się z ulgą. - A więc mnie rozumiesz.

- Owszem - przyznała - co wcale nie znaczy, że mi

się to podoba.

- Ale co złego może uczynić jedno drobne kłamste­

wko, jeśli przyniesie ono moim rodzicom spokój i za­

dowolenie?

Faith wciągnęła głęboko powietrze.
- Nie pochwalam kłamstwa pod żadnym pozorem, ale

chyba rozumiem twój pokrętny sposób myślenia.

- W zeszłym roku mój ojciec przeszedł atak serca.

Nie był zbyt poważny - pośpieszył z wyjaśnieniem, wi­

dząc panikę w oczach Faith. - Jednak lekarze powiedzie­

li mu, że musi zwolnić tempo, nauczyć się wypoczywać

i nie przejmować wszystkimi drobiazgami. Polecili mu,

żeby przestał zajmować się na co dzień prowadzeniem

interesów, zarówno u siebie, jak i za granicą.

- Ale on ich nie posłuchał?

- Mój ojciec to dumny i uparty człowiek.

- Hm, tak samo jak ktoś, kogo znam.

154 SHARON DE VITA

Prychnął z rozbawieniem.

- Tak, chyba rzeczywiście bardzo przypominam ojca.

Jeśli uwierzy, że jestem szczęśliwy, że wreszcie zamie-

rzam się ustatkować, to na pewno trochę się odpręży. Musi

zrezygnować z części odpowiedzialności za prowadzenie

interesów, ale nie zrobi tego, dopóki nie przekona się,

że moje życie odmieniło się na lepsze. W moim kraju

prawdziwy mężczyzna ma żonę i dzieci, które otacza tro­

ską i opieką. - Uniósł jej dłoń. - Rozumiesz mnie teraz?

- Tak - przyznała niechętnie.

Wcale jej się nie podobało, że po wyjaśnieniach Alego

pojęła, dlaczego okłamał rodziców. Jednak jej analityczny

umysł usiłował znaleźć w jego tłumaczeniach jakiś słaby

punkt.

- A co się stanie po ich powrocie do Kuwejtu? Twoja

matka już chce zacząć planowanie ślubu. Jak sobie z tym

poradzisz?

- Bardzo prosto. Po prostu powiem, że twoje uczucia

się zmieniły i postanowiłaś jednak za mnie nie wy­

chodzić.

- Ja postanowiłam? - Uniosła brwi. - A więc w tej

historii chcesz zrobić ze mnie złą kobietę?

- Wołałabyś, żebym to ja się rozmyślił? A czy w ten

sposób osiągnąłbym zamierzony cel?

- No, chyba tak.
- Proszę cię więc, Faith, wyświadcz mi tę wielką przy­

sługę. Przecież chodzi tylko o dzisiejszy wieczór.

- Jesteś pewien? - spytała z wahaniem, nadal niezbyt

przekonana, czy chce brać udział w tej intrydze.

Ali skinął głową.

MILIONER Z KUWEJTU

155

- Zapewniam cię, że w grę wchodzi tylko dzisiejszy

wieczór. - Uniósł jej rękę i z galanterią ucałował. - Bar­

dzo cię proszę.

Chwilę się wahała, ale w końcu westchnęła z rezyg­

nacją.

- Sama nie wiem. Jestem konsultantką komputerową,

a nie aktorką. - Myśl o tym, że miałaby grać rolę jego

narzeczonej, trochę ją onieśmielała. - Jeszcze nigdy nie

byłam niczyją narzeczoną.

Roześmiał się i znów pocałował ją w rękę.

- Dasz sobie radę. Ja wszystkiego dopilnuję.

- Właśnie tego najbardziej się obawiam - przyznała.

- Ale niech będzie.

- Dziękuję, Faith. Cudowna z ciebie kobieta i jestem

ci nieskończenie wdzięczny. - Lekko musnął ustami jej

usta. Oczy Faith najpierw rozszerzyły się z zaskoczenia,

zaraz jednak się zaniknęły, gdy Ali zaczął całować ją

mocniej.

Chciała go odepchnąć, ale tylko bezwiednie otoczyła

go ramionami i przyciągnęła bliżej, poddając się poca­

łunkowi. Zatracili się w nim, przywarli do siebie jeszcze

ciaśniej. Faith jęknęła cicho, niejasno zdając sobie sprawę

z tego, że znów odezwały się w niej uczucia, które usi­

łowała stłumić, pamiętając, że mężczyzna to w życiu ko­

biety ogromne zagrożenie. Nie mogła jednak ignorować

siły, z jaką wybuchało w niej pożądanie, ilekroć Ali jej

dotykał lub ją całował.

- Ach, tu jesteście, dzieci.

Słysząc głos Tibi, odskoczyli od siebie speszeni.

Ali patrzył na Faith, jak zwykle zadziwiony jej szcze-

156

SHARON DE VITA

rą, pełną pasji i jakże niewinną reakcją na jego dotyk.

Wystarczył pocałunek, namiętny uścisk, a jej ciało sta­

wało się uległe i przytulało do niego, jakby pragnęło cze­

goś więcej.

Oczy miała półprzytomne, nie uszminkowane usta na­

brzmiałe od pocałunku. Kilka kosmyków włosów wysu­

nęło się spod klamry. Faith była trochę niespokojna, ni­

czym ofiara, gdy czuje, że zbliża się myśliwy. Znów po­

czuł potrzebę, by jej bronić, by uczynić ją swoją. W jed­

nej sekundzie stało się dla niego jasne, że Faith jest nie­

bezpieczna. Zaczęła być dla niego ważna, zapadła mu

w serce i w myśli, chociaż poprzysiągł sobie, że nie wpu­

ści tam już żadnej kobiety.

Stwierdził, że tak dalej być nie może. Owszem, pragnął

Faith, ale było to tylko fizyczne pożądanie. Ta bystra, in­

teligentna kobieta pozwalała sobie na autentyczne uczucia,

reagowała emocjonalnie i dzięki temu na pewno stanowi­

łaby doskonałą kochankę. Nic dziwnego, że tak jej pożądał.

Ale było w tym coś więcej. Do głosu doszły głębsze,

intymniejsze uczucia, które szczególnie go przerażały.

Będzie musiał uważać na każdy krok, nie zdradzać swo­

jego stanu ducha.

- Mama. - Wstał, uśmiechając się na powitanie i za­

prosił rodziców do stolika.

Tibi usiadła naprzeciw syna i Faith.
- A teraz porozmawiajmy o ślubie - zaproponowała

radośnie.

- Czy życzą sobie państwo jeszcze coś do picia? -

zapytała kelnerka, zbierając puste szklanki ze stolika.

MILIONER Z KUWEJTU 157

Zespół przestał grać niemal godzinę temu i prawie

wszystkie stoliki opustoszały.

- To ostatnia szansa - rzekła kelnerka z uśmiechem.

- Nie, dziękujemy - odparł Ali w imieniu wszystkich.

Siedział, otaczając Faith ramieniem, i czuł się dosko­

nale. Musiał przyznać, że wieczór udał się o wiele lepiej,

niż przewidywał. Cały czas pilnował, by rozmowa nie

zeszła na temat przygotowań do ślubu. Udało mu się to,

ponieważ zachęcał matkę do opowiadania zabawnych hi­

storyjek z jego dzieciństwa, za którymi Tibi przepadała.

- Aż trudno uwierzyć, że ten wieczór minął tak szyb­

ko - mówiła teraz, opierając głowę na szerokim ramieniu

męża.

- Właśnie - przytaknęła Faith, zaskoczona, że mimo

wszystko tak dobrze się bawiła. - Było cudownie - do­

dała ze śmiechem. - Oboje państwo byli dla mnie tacy

mili. Bardzo dziękuję - powiedziała trochę nieśmiało.

Czuła, że rodzice Alego podbili jej serce.

- A dlaczego nie mielibyśmy być dla ciebie mili? -

zapytał szczerze zdziwiony Omar. - Nasz syn uszczęśli­

wił nas, wybierając sobie na żonę piękną, inteligentną

kobietę. To dla nas radość i wielki honor, powitać cię

w naszej rodzinie.

Faith uniosła szklankę, żeby wysączyć do dna colę,

a Tibi ze zmarszczonymi brwiami spojrzała na jej rękę.

- A gdzie jest twój pierścionek?
Faith o mało nie upuściła szklanki na stół. Ostrożnie

ją odstawiła i zerknęła na Alego.

- Mój... pierścionek?

- No tak. Pierścionek zaręczynowy. - Tibi zwróciła

158 SHARON DE VITA

się do syna. - Ali, nie powiesz mi chyba, że jeszcze nie

dałeś Faith pierścionka.

Powiedziała to tak pełnym oburzenia tonem, że Ali

wybuchnął śmiechem.

- Nie, mamo. Nic podobnego ode mnie nie usłyszysz.

- Uniósł dłoń Faith i pocałował ją, Faith zaś zdała sobie

sprawę, że Ali przez cały wieczór zachowywał się wobec

niej bardzo opiekuńczo. Był uroczy i całkowicie w nią

zapatrzony, jakby rzeczywiście się zaręczyli.

Uzmysłowiła sobie, że dziś jest zupełnie inny niż ten

uparty, arogancki mężczyzna, którego dotychczas znała.

Potrafił zachowywać się wspaniale, przyjaźnie i troskli­

wie, co tylko pogłębiło jej frustrację. Wiedziała, że jeśli

nie jest taki, jak jej się początkowo wydawało, to trudno

jej będzie utrzymać na wodzy swe uczucia. A przecież

w stosunku do tego mężczyzny nie może sobie pozwolić

na żadne słabości.

Za późno, pomyślała, spoglądając na jego męski

profil.

- Pierścionek jest u jubilera. Trzeba było trochę go

zmniejszyć, prawda, Faith?

Speszona przełknęła ślinę.

- Prawda. - Jedno małe kłamstwo zmieniło się

w trzy, cztery, dziesięć, aż w końcu sama straciła rachu­

bę. Jak to dobrze, że ta maskarada skończy się już za

chwilę.

- Opowiedz mi, Faith, jak on wygląda - poprosiła

zaciekawiona Tibi.

Faith otworzyła usta, po czym bezradnie spojrzała na

Alego.

MILIONER Z KUWEJTU

159

- Wybrałem coś, co według mnie pasowało do Faith

- pośpieszył jej na ratunek, uspokajająco ściskając jej ra­

mię. - Jest bardzo prosty. Pojedynczy brylant w platy­

nowym gnieździe. Prosty i elegancki, jak Faith. - Poca­

łował ją lekko w usta, wywołując w niej lekkie drżenie.

Na początku była trochę zażenowana tymi pieszczo­

tami i pocałunkami na oczach jego rodziców, ale zdążyła

już do tego przywyknąć. Przez cały wieczór Ali odnosił

się do niej z naturalną, nieskrywaną czułością, tak jak

przystało na prawdziwego narzeczonego.

Zaczęła się zastanawiać, jak by się czuła, gdyby na­

prawdę została narzeczoną Alego, gdyby wiedziała, że

się pobiorą i będą do siebie należeli. Już na zawsze.

Sama myśl o tym przyprawiła ją o miły, łagodny za­

wrót głowy. Powtarzała więc sobie raz po raz, że to tylko

gra, i to na jeden wieczór. Trudno jednak było o tym

pamiętać, kiedy Ali zachowywał się tak czarująco i tro­

skliwie, sprawiał, że czuła się pożądana, ceniona, kocha­

na. Nie spodziewała się, że kiedykolwiek dzięki męż­

czyźnie przeżyje takie chwile.

- A co z obrączką? - dopytywała się Tibi, zaintere­

sowana każdym szczegółem. - Jak wygląda? - Pytanie

wyraźnie skierowała do Faith.

- Nie wiem - odrzekła szczerze. - Nie widziałam jej.

- Pomyślałem, że to będzie niespodzianka. - Ali

spojrzał na nią tak ciepło i czule, że jej serce zmiękło.

- Zobaczy ją dopiero w dniu ślubu. - Znów ucałował

jej dłoń. - To będzie dzień tak niezwykły jak sama Faith.

- Dobrze się spisałeś, synu - stwierdził Omar, tłu­

miąc ziewanie. - Jesteśmy z ciebie dumni, ale obawiam

160

SHARON DE VITA

się, że wydarzenia dzisiejszego dnia trochę mnie wyczer­

pały. Pożegnamy się już.

- Tak, zrobiło się późno - poparła go Tibi. Znów

wzięła Faith za rękę. - Tak mi przykro, że teraz nie mo­

żemy się lepiej poznać. Bardzo miło było spędzić wieczór

w twoim towarzystwie.

- Dziękuję. Mnie też było bardzo miło.

Tibi uśmiechnęła się.

- Będziemy mieć mnóstwo czasu, kiedy przyje­

dziesz do nas na ślub. Natychmiast zaczynam przygoto­

wania.

Serce Faith zabiło z niepokojem. Spojrzała na Alego,

ale ten siedział z zadowoloną miną, nieporuszony wy­

powiedzią matki.

- Obiecuję, że przywiozę Faith do domu odpowiednio

wcześniej, żebyście miały czas wszystko zaplanować.

- Świetnie. - Tibi macierzyńskim gestem dotknęła

włosów Faith. - Już nie mogę się doczekać gromadki ru­

dowłosych wnuków.

Światła w sali przygasły, więc wstali z miejsc.

Ali uściskał rodziców na pożegnanie, a potem otoczył

ramieniem Faith i przyciągnął ją do siebie. Odruchowo

przylgnęła do niego i objęła go w pasie. Tak doskonale

do siebie pasowali. Kiedy tak stali przytuleni, czuła, że

to najnaturalniejsza rzecz na świecie.

- Zadzwonię do was rano.

- Dobrze, synu. - Omar wziął żonę za rękę. - Chciał­

bym przed wyjazdem omówić z tobą kilka spraw zwią­

zanych z interesami.

- W takim razie do jutra. - Ali patrzył na odchodzą-

MILIONER Z KUWEJTU

161

cych rodziców, nadal obejmując Faith. - Bardzo dobrze

poszło, prawda?

Sięgnął do kieszeni, wyjął kilka banknotów i położył

je na stoliku. Potem wziął Faith pod ramię i wyprowadził

ją z baru.

- Dobrze poszło? - Potrząsnęła z niedowierzaniem

głową. Szli przez opustoszały hol do drzwi wychodzą­

cych na parking. Zerknęła na Alego z ukosa. - Oszuki­

wania rodziców nie skomentowałabym w ten sposób.

Twoja matka już planuje ślub i czeka na wnuki! - Starała

się trzeźwo osądzić sytuację. - Ali, nie możesz dopuścić,

żeby ta maskarada trwała zbyt długo.

- Wiem. - Otworzył drzwi i mocniej objął Faith, gdy

otoczyło ich chłodne powietrze nocy. - Ale na razie są

szczęśliwi. - Zatrzymał się, a ona wskazała mu miejsce,

gdzie zaparkowała samochód. - No i na jakiś czas prze­

staną mnie wreszcie swatać. Dziękuję ci za wszystko, co

zrobiłaś dla mnie i dla moich rodziców - rzekł Ali, pa­

trząc na jej twarz oświetloną blaskiem księżyca i słabym

światłem latarni. Z zaskoczeniem stwierdził, że chętnie

by się z nią kochał...

- Nie ma za co.

Ona zaś ze zdumieniem zauważyła, że czuje się w je­

go towarzystwie znakomicie. Dzisiaj nie dostrzegła w je­

go zachowaniu arogancji i wyniosłości, które tak jej

w nim przeszkadzały. Widziała tylko ciepłego, wspania­

łego mężczyznę, o jakim zawsze marzyła. Szybko ode­

pchnęła od siebie te myśli.

- Wiem, że to była dla ciebie niezręczna sytuacja,

ale spisałaś się cudownie. - Przyciągnął ją do siebie

162 SHARON DE VITA

i spojrzał prosto w oczy. - Dzięki tobie uwierzyli, że rze­

czywiście jesteśmy w sobie zakochani - dodał, śmiejąc

się nerwowo.

- Czy to takie zabawne? - zapytała, marszcząc czoło.

Jego słowa ją zraniły. Czyżby to, że mógłby się w niej

zakochać, było dla niego takie nieprawdopodobne?

Ali odgarnął z jej czoła kosmyk wzburzonych przez

wiatr włosów.

- Może nie zabawne, ale dość absurdalne.

- Absurdalne - powtórzyła wolno. - A co właściwie

widzisz w tym absurdalnego? - Zraniło ją to bardziej,

niż się spodziewała. - Och, wiem, nie jestem w twoim

typie. - Ostatnie słowo wymówiła z wyraźną pogardą.

- Nie w moim typie? - Zauważył, że znowu coś ją

zdenerwowało. - A co jest w moim typie? O czym ty

w ogóle mówisz? Kobiety to kobiety.

Ze złością zacisnęła pięści.

- Typowa męska odpowiedź. Wszystkie jesteśmy ta­

kie same, prawda?

- Nie - rzekł niepewnie, nie rozumiejąc, o co jej cho­

dzi. - Ty nie przypominasz żadnej innej znanej mi ko­

biety.

- I wydaje ci się, że tego nie zauważyłam? Myślisz,

że nie wiem, że w innym okolicznościach nawet byś na

mnie nie spojrzał? A miłość w ogóle nie wchodzi w grę.

Spojrzał na nią ostro.

- To nie tak, Faith. Znowu wyciągasz pochopne wnio­

ski. Wcale tak nie myślę.

- Nie? Czy w takim razie chcesz powiedzieć, że mó­

głbyś się we mnie zakochać? - Jej słowa zawisły w noc-

MILIONER Z KUWEJTU 163

nej ciszy. - Czy to właśnie miałeś na myśli? - nie ustę­

powała.

Wstrzymała oddech, a serce biło jej w piersi jak osza­

lałe. Wbrew wszystkiemu płonęła w niej iskierka nadziei.

Ali patrzył na nią oszołomiony. Sekundy mijały, a on

wreszcie pojął, że wkroczył na grunt niebezpieczny ni­

czym ruchome piaski.

Przerażała go miłość i związane z nią niebezpieczeń­

stwo utraty kochanej osoby. Nawet on, mimo wewnętrz­

nej siły i opanowania, dragi raz nie przeżyłby podobnej

tragedii.

Zdawał sobie z tego sprawę i akceptował to. I dlatego

uznał, że nigdy więcej nie może się zakochać.

- Tak, Faith - odrzekł cicho. Dziwny ból przeszył

mu serce. - Masz rację. Nie mógłbym się w tobie zako­

chać.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Wyoming

- Emily? - Charley Roberts lekko dotknął jej ramie­

nia. - Emily, obudź się.

Poruszyła się, przetarła oczy, wyprostowała się i ro­

zejrzała wokół.

- Gdzie jesteśmy? - zapytała.

Poprawiła sweter i tłumiąc ziewanie, zaczęła maso­

wać zesztywniały kark.

- Właśnie przejechaliśmy granicę stanu Wyoming.

Zatrzymaliśmy się przy zajeździe dla ciężarówek. - Ru­

chem głowy wskazał na niski budynek z pulsującym neo­

nem na dachu. - Tutaj właściwie kończy się moja trasa.

Mam dostarczyć towar zaledwie kilka kilometrów stąd.

- Wyoming. - Zamrugała powiekami i spojrzała

przez okno na bezkresny niebieski horyzont.

Wróciły do niej wspomnienia minionej nocy i. Emily

potrząsnęła głową, by oprzytomnieć. Przez chwilę wy­

dawało jej się, że to wszystko jest tylko złym snem. Kiedy

jednak spojrzała na błękitne niebo Wyoming i życzliwą,

pomarszczoną twarz kierowcy, uprzytomniła sobie, że to

nie był senny koszmar, tylko rzeczywistość.

Ktoś chciał ją zabić.

MILIONER Z KUWEJTU

165

A ona uciekła.

Wzdrygnęła się i spojrzała na zajazd i wielki parking

wypełniony ciężarówkami. Teraz przynajmniej jest bez­

pieczna. Nikt nie wie, dokąd pojechała.

- To była długa noc i jestem głodny. Dotrzymasz mi

towarzystwa przy śniadaniu? - zaproponował Charley.

Wiedział, że Emily nie ma nic oprócz ubrania na

grzbiecie i pewnie dolara lub dwóch. Większość ucieki­

nierów nie miała grosza przy duszy. Nie mógł jej tak po

prostu zostawić. Postanowił, że przynajmniej ją nakarmi.

Tyle na pewno może zrobić.

- Śniadanie? - Na myśl o jedzeniu napłynęła jej do

ust ślinka. Emily przypomniała sobie jednak, ile pienię­

dzy zostało jej w kieszeni, więc chyba nie będzie sobie

mogła pozwolić na posiłek. - No... Sama nie wiem. Chy­

ba pojadę dalej.

Rozejrzała się. Wokół stało mnóstwo ciężarówek. Na

pewno ktoś ją podwiezie w pobliże Nettle Creek.

Tak, uda się właśnie do Nettle Creek. Tam dorastał

jej przybrany ojciec. To miejsce na pewno jest bezpie­

czne, tak jej się przynajmniej wydawało. Pamiętała, że

ojciec wspominał je ze wzruszeniem i bardzo je kochał.

Jako kryjówka będzie doskonałe.

- Daj spokój, Emily. Musisz coś zjeść. - Charley

z uśmiechem patrzył, jak zawiązuje tenisówki. - Zapra­

szam cię. Z wdzięczności, że dotrzymałaś mi towarzy­

stwa.

Roześmiała się.

- Nie byłam zbyt atrakcyjnym towarzystwem. Wię­

kszość czasu spałam.

166 SHARON DE VITA

- Może i tak, ale lepsze takie towarzystwo niż żadne.

- Z troską położył jej dłoń na ramieniu. - Emily, wiem,

że przed czymś uciekasz. Tyle lat już jeżdżę po kraju

i tylu widziałem już uciekinierów, że nieomylnie ich roz­

poznaję. Nie wiem, przed czym uciekasz, ale pewnie ci

się wydaje, że to już koniec świata. Ale tak nie jest. Ro­

dzice i dzieci zawsze się kłócą. O, na przykład ja i mój

najstarszy syn, Charley junior, ciągle skakaliśmy sobie

do oczu. Ale chociaż się na niego wściekałem, to gdyby

uciekł, zamartwiłbym się na śmierć. - Urwał i zastanowił

się, jak daleko może się posunąć. - Czy ktoś wie, gdzie

jesteś?

Potrząsnęła głową.

- Nie - powiedziała cicho.

- Jako ojciec i dziadek zapewniam cię, że ktoś właś­

nie w tej chwili bardzo się o ciebie martwi. - Spojrzał

czule na kolekcję zdjęć na tablicy rozdzielczej. Jak to

dobrze, że jego gromadka jest w domu, cała i zdrowa.

- Nieważne, jakie masz kłopoty z rodziną. Powinnaś do

kogoś zadzwonić tylko po to, żeby się dowiedzieli, że

jesteś bezpieczna. Wyjął ze schowka portfel i papierosy

i schował je do kieszeni koszuli. - Pomyśl o tym, do­

brze?

Skinęła głową. Nie miała jednak zamiaru dzwonić do

domu. Przecież ona nie ma już domu.

- Chodź, Emily. Postawię ci śniadanie i nie kłóć się

ze mną. - Uśmiechnął się szeroko. - Zgoda?

- Zgoda.

- Świetnie. Zajazd nie wygląda zbyt zachęcająco, ale

można tu dobrze zjeść. - A podczas śniadania spróbuje

MILIONER Z KUWEJTU

167

ją przekonać, by wróciła do domu albo przynajmniej za­

wiadomiła rodzinę, gdzie jest.

Charley otworzył drzwi i zeskoczył na ziemię.

- Poczekaj, zaraz pomogę ci wysiąść - powiedział.

Emily rozejrzała się wokół i weszła do budki telefo­

nicznej, stojącej na skraju parkingu. Doszła do wniosku,

że Charley ma rację. Powinna kogoś zawiadomić, co się

stało zeszłej nocy i co się z nią dzieje. W tej chwili ufała

tylko jednej osobie.

Modląc się w duchu, by kuzynka była w domu, Emily

wrzuciła monety do automatu i wystukała numer telefonu.

Zamknęła oczy, oparła się o zamknięte drzwi budki

i słuchała monotonnego sygnału.

- Halo?

Podskoczyła, słysząc w słuchawce znajomy głos,

a łzy napłynęły jej do oczu.

- Lizo, to ja, Emily.

- Dobry Boże, Emily! - Liza Colton poczuła, że nogi

się pod nią uginają. Musiała usiąść na kanapie. - Gdzie

się podziewasz? Nic ci się nie stało? - Przyłożyła dłoń

do czoła. - Zamartwiam się tu o ciebie na śmierć. - Ze

wzruszenia omal się nie rozpłakała.

- Nic mi nie jest, naprawdę. To znaczy, teraz czuję

się całkiem dobrze. - Emily zobaczyła, że trzęsą się jej

ręce, i znów oparła się o zamknięte drzwi. - Wczoraj

wieczorem... Lizo, to był koszmar... Jestem przera­

żona. ..

- Emily, do diabła, co się stało? Cała rodzina szaleje

z niepokoju. Wszyscy myślą, że zostałaś porwana. - Liza

168 SHARON DE VITA

kilka razy przełknęła ślinę; od kilku godzin miała ściśnięte

gardło i mówienie przychodziło jej z wielkim trudem.

- Porwana? - Zszokowana Emily wyprostowała się

gwałtownie. - Skąd im przyszło do głowy, że zostałam

porwana? - Ze zdumieniem potrząsnęła głową. Nic z te­

go nie rozumiała.

Liza mocniej ścisnęła słuchawkę i podwinęła pod sie­

bie nogi.

- Zadzwonił twój ojciec i powiedział, że rano dostał

list z żądaniem okupu. Wszyscy są wstrząśnięci.

- Co takiego? Mój Boże, nie mogę w to uwierzyć.

- W głowie miała zamęt. - Dlaczego ktoś doręczył ojcu

taki list, skoro nie zostałam porwana?

- Na pewno dobrze się czujesz? - jeszcze raz spytała

Liza. Nie wiedziała, co się dzieje, ale chciała się upewnić,

że kuzynka jest bezpieczna.

- Na pewno. Ale zeszłej nocy coś się wydarzyło. Coś

strasznego.

- Wiedziałam. - Po policzkach Lizy popłynęły łzy,

ręce zaczęły jej dygotać. - Wiedziałam, że stało się coś

strasznego. Wieczorem miałaś do mnie zadzwonić, a kie­

dy się nie odezwałaś... - Urwała i zamilkła.

- Lizo, to wszystko jest bardzo dziwne. Nie wiem,

o co tu chodzi. - Rozejrzała się czujnie. Do budki zbliżał

się barczysty mężczyzna. Będzie musiała szybko koń­

czyć. - Posłuchaj mnie. Nie mogę długo rozmawiać. Je­

stem w budce telefonicznej, w Wyoming...

- W Wyoming? Co ty robisz w Wyoming?

- Wczoraj wieczorem, kiedy wróciłam, nikogo nie

było w domu. Nie świeciło się żadne światło. Weszłam

MILIONER Z KUWEJTU 169

do środka, poszłam na górę i zobaczyłam, że drzwi do

mojej sypialni są przymknięte.

- A to dlaczego? - Liza zmarszczyła brwi. - W wa­

szym domu drzwi do wszystkich sypialni są zawsze

otwarte, jeśli w środku nikogo nie ma.

- Właśnie. Uchyliłam je trochę szerzej, tylko tyle, że­

by zajrzeć do środka. - Wzięła głęboki oddech i przy­

cisnęła dłoń do piersi, jakby w ten sposób mogła uspo­

koić bijące zbyt szybko serce. - Lizo, w moim pokoju

czaił się jakiś człowiek. Miał nóż, czekał na mnie.

- O Boże, Emily... - Liza wsparła głowę na dłoni

i powstrzymywała łzy. - Co zrobiłaś?

- Uciekłam i schowałam się na plaży. Pamiętasz tę

małą grotę, w której bawiłyśmy się w dzieciństwie?

- Jasne.
- Siedziałam tam przez wiele godzin, aż uznałam, że

jest bezpiecznie i ten człowiek już sobie poszedł. - Po­

tarła czoło i nerwowo spojrzała na parking. Barczysty

kierowca wszedł do budki obok. - Potem postanowiłam

dojść do szosy. Zatrzymałam ciężarówkę, która dowiozła

mnie do Wyoming. Musiałam wyjechać. Uznałam, że

dom już nie jest dla mnie bezpiecznym miejscem.

- Emily, co się dzieje? - Liza otarła oczy i potrząs­

nęła głową. - Nic z tego nie rozumiem. Co to wszystko

ma znaczyć?

- Nie mam pojęcia. Dlaczego ktoś wysłał do ojca list

z żądaniem okupu, skoro nie zostałam porwana?

Liza z roztargnieniem pogładziła się po szyi, jakby

chciała złagodzić ból gardła.

- Nie wiem, Em.

170 SHARON DE VITA

Emily starała się poskładać kawałki rozsypanej układan­

ki w jakąś sensowną całość, chociaż w głowie wszystko

jej wirowało.

- To musi być ktoś, kto wie, że wczoraj nie wróciłam

do domu i przewiduje, że szybko się tam nie zjawię.

W innym wypadku nigdy by się nie zdecydował na wy­

słanie listu. Przecież trudno by było komuś wmówić, że

zostałam porwana, gdybym rano jakby nigdy nic zjawiła

się w domu. - W zadumie skręcała sznur telefonu.

- Sądzisz, że ten facet, który chciał cię zabić, ma coś

wspólnego z tym listem?

- Na pewno tak - stwierdziła Emily. - Nie znajduję

innego wytłumaczenia. Nikt nie wie, gdzie jestem, nikt

nie wie, że wyjechałam z Kalifornii. Może się tego do­

myślać tylko ten, kto na mnie czekał. Wie, że zniknęłam,

powiedział o tym swojemu zleceniodawcy i razem wy­

myślili, jak na tym szybko zarobić.

- Co podejrzewasz? - Oczy Lizy rozszerzyły się ze

zgrozy. - Chyba nie myślisz, że... twoja matka...

Emily skrzywiła się.

- Posłuchaj, Lizo. Wczoraj ktoś chciał mnie zabić

i nie mam pojęcia, dlaczego. Ktoś wysłał do ojca list z żą­

daniem okupu, a ja nie wiem, po co. W moim życiu od

dnia wypadku nic nie jest takie jak dawniej. Tego dnia

Meredith zmieniła się w kogoś całkiem obcego. Kto

oprócz ciebie wiedział, że wczoraj wybierałam się z przy­

jaciółmi do kina? Kto wiedział, że kiedy wrócę, dom bę­

dzie pusty?

- Boże, Emily, co my teraz zrobimy?
- Na razie zostanę w Wyoming, ukryję się na jakiś

MILIONER Z KUWEJTU

171

czas. Zyskam w ten sposób na czasie i może uda mi się

rozwiązać tę zagadkę.

- Dobrze.

- A teraz posłuchaj. Tylko ty i ja podejrzewany, że

z Meredith jest coś nie tak.

- No i co?

- I co? - Emily odetchnęła głębiej i powiedziała,

ostrożnie dobierając słowa: - Jeśli to wszystko jest jakoś

związane z Meredith, to znaczy, że i ty możesz być

w niebezpieczeństwie. Błagam, uważaj na siebie.

Lizę przebiegł dreszcz.

- Obiecuję ci, że będę uważać.

- Nie mów nikomu, gdzie jestem. Na razie niech my­

ślą, że zostałam porwana. Skontaktuję się z tobą, jak tylko

będę mogła. Wybieram się teraz do Nettle Creek, więc...

- Nagle coś sobie przypomniała. - Lizo, czy ty jutro nie

wyjeżdżasz na tournee?

Kuzynka westchnęła. Z niechęcią myślała o męczącej

serii koncertów, którą musiała odbyć dzięki swojej su­

rowej agentce, czyli własnej matce.

- Tak, wyjeżdżam, ale znasz trasę. - Znów dotknęła

ręką szyi. - Emily, tak bardzo się o ciebie boję.

- Ależ nie bój się o mnie. - Emily starała się mówić

beztroskim tonem. - Czuję się doskonale. Mam zamiar

znaleźć w Nettle Creek mieszkanie i pracę, a potem

sprawdzę, czy uda mi się stąd dowiedzieć czegoś o tej

sprawie. Proszę, nie zamartwiaj się. Nic mi się nie stanie.

- Mam nadzieję. - Liza pomyślała chwilę. - Czy wy­

słać ci jakieś pieniądze?

- Poczekaj, aż gdzieś zamieszkam i podam ci adres.

172 SHARON DE VITA

- Dobrze - odparła kuzynka z westchnieniem. - Bła­

gam, bądź ostrożna i uważaj na siebie.

- Na pewno. Dam ci znać, gdzie się zatrzymałam,

jak tylko będę mogła.

- Świetnie. Aha, Emily?

- Tak?
- Kocham cię, siostrzyczko.

Emily uśmiechnęła się.

- Ja też cię kocham. Ty też bądź ostrożna i dbaj o sie­

bie. Życzę ci udanego wyjazdu.

- Dzięki. - W jej schrypniętym głosie nie było sły­

chać entuzjazmu. - Perspektywa tych występów wcale

mnie nie cieszy. Będę zadowolona, kiedy się już skończą.

- Znów musiała przełknąć ślinę, bojąc się, że straci głos.

Matka byłaby wściekła.

- Muszę iść. Skontaktuję się z tobą. - Emily odłożyła

słuchawkę i przycisnęła dłonie do oczu, żeby powstrzy­

mać łzy. Uniosła głowę, dotknęła telefonu, zmówiła szyb­

ką modlitwę za kuzynkę i wyszła z budki.

Zaraz poszuka kogoś, kto ją podwiezie do Nettle

Creek. Miała nadzieję, że tam uda jej się rozwiązać tę

łamigłówkę i znaleźć bezpieczne schronienie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Faith usłyszała jakiś hałas w sekretariacie swojego

biura, ale nie zwróciła na to większej uwagi. Całą noc

płakała, więc była teraz niewyspana i zmęczona.

Po rozmowie z Alim na parkingu, kiedy przyznał, że

nie mógłby się zakochać w takiej kobiecie jak ona, do

rana nie mogła zasnąć. Przeklinała swą wyjątkową głu­

potę i naiwność.

Wczoraj wieczorem pozwoliła mu się wykorzystać.

Posłużył się nią, by oszukać rodziców. Wiedziała, że nie

było to uczciwe, a jednak logika jego wywodu na chwilę

ją przekonała.

Najbardziej jednak martwiło ją to, że wystarczył jeden

jego dotyk, a już traciła głowę. Jaka matka, taka córka,

pomyślała z westchnieniem. Z minuty na minutę czuła

się coraz gorzej.

Podczas tej bezsennej nocy w pewnej chwili uświa­

domiła sobie, że nie zniesie więcej widoku Alego, jego

bliskości. Przecież przekonała się, co to za człowiek, i do­

brze wiedziała, że w jego obecności zmienia się w zu­

pełnie inną kobietę.

Wiedziała już, co Ali do niej czuje, czy raczej czego

do niej nie czuje.

Nie chciała przyznać sama przed sobą, że niepostrze-

174 SHARON DE VITA

żenie jej uczucia do Alego bardzo się zmieniły. Bała się

je nawet nazwać.

Tego ranka więc, zamiast pójść do siedziby El-Etry

i dalej pracować nad nowym systemem komputerowym,

wysłała tam jednego ze swoich najlepszych konsultantów.

Nie chciała więcej oglądać Alego na oczy, jeśli nie będzie

to bezwzględnie konieczne.

Przyszła do własnego biura i wzięła się za zaległą pa­

pierkową robotę. Może jeśli cały dzień będzie bardzo za­

jęta, to ból serca nieco osłabnie.

Usłyszała niski, dudniący głos Marty i uśmiechnęła

się do siebie. Nie miała najmniejszej wątpliwości, że kie­

rowniczka biura da sobie radę z każdym problemem.

Marta pracowała u niej od siedmiu lat, czyli od dnia za­

łożenia firmy, i po dziś dzień Faith nie była pewna, kto

kogo zatrudnił.

Wyglądem Marta przypominała Stalina, nieustępliwo­

ścią Churchilla, a nieprzyjemnym usposobieniem gene­

rała Pattona. Nie było problemu czy osoby, z którymi

by sobie nie poradziła.

Tak więc Faith była bardzo zaskoczona, kiedy drzwi

do jej gabinetu gwałtownie się otworzyły i stanęła w nich

Marta, nastroszona jak paw, któremu ktoś właśnie wyrwał

pióro z ogona.

- Ten facet to jakiś kretyn. Nie mam co do tego żad­

nych wątpliwości. Nie chce wyjść i w ogóle mnie nie

słucha. Ale dam sobie z nim radę. Nie zwracaj uwagi

na to zamieszanie.

- Facet? - Faith uniosła głowę znad papierów i zmar­

szczyła czoło. - Co za facet?

MILIONER Z KUWEJTU

175

- Ten. - Marta wskazała palcem na wnętrze sekreta­

riatu, lekko kołysząc się w drzwiach, by zablokować

przejście i nie pozwolić mężczyźnie wśliznąć się do ga­

binetu. Facet najwidoczniej stał tuż za nią. - Nie potrafi

zrozumieć, że nie mogę tu wpuszczać byle kogo.

- Byle kogo! - W donośnym, męskim głosie za­

brzmiało święte oburzenie.

Ali! Faith wzięła głęboki oddech i przetarła zmęczone

oczy. Nie chciała go tu widzieć.

- Moja dobra kobieto, czy ty masz pojęcie, do kogo

mówisz?

Faith wzniosła oczy do sufitu, słysząc ten władczy,

napuszony ton. Zdążyła się już trochę do niego przyzwy­

czaić i potrafiła go zignorować. Natomiast dla Marty była

to zupełna nowość.

Gdyby Ali miał trochę oleju w głowie, inaczej zwra­

całby się do Marty, która bardzo wrogo odnosiła się do

zarozumialców i petentów, którzy nie byli umówieni.

- Nie wiem, do kogo mówię, ale coś mi się wydaje,

że zaraz się tego od ciebie dowiem - stwierdziła znie­

cierpliwiona sekretarka i oparła ręce na rozłożystych bio­

drach.

Ali wyprostował się sztywno.

- Moja dobra kobieto, nazywam się El-Etra i pocho­

dzę z kuwejckiej rodziny królewskiej - oznajmił z obu­

rzeniem.

Jego wyniosły ton każdego by przyprawił o drżenie,

ale nie Martę. Spojrzała na niego z politowaniem i po­

klepała go przyjaźnie po ramieniu.

- Moje gratulacje. Na pewno masz być z czego dum-

176

SHARON DE VITA

ny, ale tutaj te wszystkie wymyślne tytuły nadają się psu

na budę. Nikt nie ma prawa wstępu do gabinetu pani

Martin, jeśli nie jest umówiony. A ty nie jesteś umówio­

ny, więc tu nie wejdziesz, nawet gdyby się okazało, że

jesteś angielską królową.

- Moja dobra kobieto...

- Zapewniam cię, że nie jestem taka dobra. Moich

czterech byłych mężów chętnie o tym zaświadczy.

W Alim narastała furia.

- Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób? Nie je­

stem przyzwyczajony do takiego traktowania.

- No to może najwyższy czas się do tego przyzwy­

czaić.

Ali bezsilnie zamknął oczy i głęboko odetchnął. Sko­

ro nie udało mu się zastraszyć tej groźnej harpii, to trzeba

spróbować ją oczarować. Posłał jej zniewalający uśmiech,

w nadziei, że się nad nim zlituje.

- Marto, bardzo cię proszę, wpuść mnie do pani Mar­

tin. To sprawa wielkiej wagi. - Pomyślał, że podlizuje

się kobiecie zbudowanej jak transporter opancerzony. Do

czego to doszło! Jak nisko można upaść? - Naprawdę

muszę z nią porozmawiać. Jestem jej klientem - przy­

pomniał.

- Klientem? - Marta przyjrzała mu się czujnie. -

Gdybyś był klientem, coś bym na ten temat wiedziała.

Tymczasem o tobie nigdy nie słyszałam.

- El-Etra Investments.

Przekrzywiła siwą głowę w bok i spojrzała na niego

podejrzliwie.

- Że niby co, El-Etra Investments?

MILIONER Z KUWEJTU

177

- Jestem właścicielem tej firmy.

- Nic podobnego. - Szukała czegoś w pamięci. -

Właścicielem jest Kadid jakiś tam.

Ali stłumił uśmiech.

- Kadid jest moim sekretarzem. To on załatwiał wszy­

stkie formalności związane z podpisaniem umowy z pa­

nią Martin. Zapewniam cię jednak, że to ja jestem wła­

ścicielem.

Marta skrzywiła się niechętnie.

- A masz wizytówkę, czy coś w tym rodzaju?
- Proszę. - Ali sięgnął do kieszeni na piersi i wyjął

elegancką wizytówkę ze swoim nazwiskiem, herbem ro­

dzinnym i wytłaczaną złotą królewską pieczęcią.

- Jak kogoś stać na takie wymyślne wizytówki, to

pewnie mówi prawdę. - Marta zerknęła na Faith. - Do­

brze, masz pięć minut i ani chwili więcej. Pani Martin

jest zajęta.

- Tak samo jak ja - uciął zirytowany.

Niewiele spał tej nocy, bo męczyło go to, co powie­

dział Faith. Bał się, że źle zrozumiała jego słowa i co

ważniejsze, że sprawiły jej one ból.

Kiedy wyznał, że nie mógłby się w niej zakochać,

zobaczył w jej oczach wielki smutek. To wspomnienie

jej smutnych oczu nie pozwoliło mu zasnąć aż do rana.

Zdał sobie teraz sprawę, że zranił ją, chociaż nie miał

takiego zamiaru. Nie przyszło mu do głowy, że Faith mo­

że tak zareagować. Jej ściągnięta bólem twarz powiedzia­

ła mu jednak, że był to dla niej cios.

Przysiągł sobie, że rano jakoś to naprawi.
Jednak kiedy przybył do biura, w sali komputerowej za-

178 SHARON DE VITA

miast Faith zastał jakiegoś pryszczatego wyrostka, siedzą­

cego z nosem w monitorze. Najpierw wpadł w panikę, po­

tem we wściekłość. Nie pozwoli, żeby Faith tak po prostu

zniknęła z jego życia. A już na pewno nie w ten sposób.

- Dziękuję, Marto - powiedział z ulgą, kiedy sekre­

tarka odstąpiła na bok i wpuściła go do gabinetu. - Je­

stem bardzo zobowiązany. - Skłonił się szarmancko i po­

całował ją w rękę.

- Nie ma co się tak kłaniać - warknęła skrzywiona

Marta. - I proszę mnie tu nie obśliniać. Mam swoją ro­

botę. - Sapiąc ze złości, odmaszerowała za swoje biurko.

Faith nawet nie podniosła wzroku, kiedy Ali przed

nią stanął. Czuła, że jego obecność ją przytłacza.

- Czego chcesz? Jestem zajęta - odezwała się zi­

mnym, służbowym tonem.

- Czego chcę? - Ali trząsł się z oburzenia. - Chcę

wiedzieć, dlaczego jesteś u siebie w biurze, a nie w mo­

jej firmie.

Nie przerywała pracy nad arkuszem rozliczeniowym.
- Już ktoś pracuje w twojej firmie. Wysłałam tam mo­

jego najlepszego pracownika. Peter bez najmniejszego

trudu dokończy zlecenie. - Dopiero teraz zerknęła na nie­

go przelotnie, usiłując nadać oczom obojętny wyraz. -

Wszystko będzie gotowe na czas, zgodnie z umową. Nie

masz się o co martwić.

- Wręcz przeciwnie, Faith. Mam się o co martwić,

ty zresztą też.Zeskanowała Anula, przerobiła pona.

Podniosła głowę i spojrzała mu prosto w twarz, sta­

rając się nie widzieć, że wygląda na bardzo zmęczonego.

- O czym ty mówisz?

MILIONER Z KUWEJTU 179

Ali opanował się siłą woli i oparł o jej biurko.

- Posłuchaj mnie uważnie. Nie mam pojęcia, dlacze­

go postanowiłaś nie przychodzić dzisiaj do mojej firmy.

Ale umowę zawarłem z tobą. Zgodziłem się zatrudnić

ciebie i tylko ciebie, ponieważ dowiedziałem się, że je­

steś najlepsza. Gdybym chciał dać tę pracę któremuś

z twoich pracowników, to podpisałbym umowę właśnie

z nim. Nie zamierzam powierzać tak ważnych dla mojej

firmy spraw jakiemuś wyrostkowi, któremu chyba nie

przysługuje jeszcze prawo do głosowania.

- Głupstwa opowiadasz. Peter ma dwadzieścia sześć

lat i dyplom z wyróżnieniem z Harvardu. Na dodatek

skończył studia podyplomowe w Yale. To jeden z najle­

pszych specjalistów w kraju.

- Ale on to nie ty, prawda?

- To nie ma najmniejszego znaczenia. Nie potrzebu­

jesz mnie. Peter z łatwością dokończy tę pracę.

- Nie dokończy - odparował Ali. - To moja firma

i ja decyduję, komu wolno tam wchodzić. W systemie

jest zapisanych wiele bardzo poufnych informacji finan­

sowych, dotyczących bardzo bogatych ludzi z całego

świata. Chyba się nie spodziewasz, że powierzę te infor­

macje byle komu.

- Wydaje mi się, że przesadzasz.

- Być może, ale mam do tego prawo. To ja jestem

zleceniodawcą, to ja zapłacę rachunek. O ile pamiętam,

macie w Ameryce takie powiedzenie: „Zleceniodawca

ma zawsze rację".

- Klient ma zawsze rację - poprawiła go i westchnęła.

Wiedziała, że nie chodzi tu o kwalifikacje Petera ani

180

SHARON DE VITA

o bezpieczeństwo firmy. Alim powodowały pobudki oso­

biste.

- Jestem zbyt zmęczona, żeby się z tobą spierać. - Na

chwilę przyłożyła dłonie do oczu, marząc o tym, żeby

wreszcie przestały ją piec. - Powiedz mi wprost, czego

chcesz.

Ciebie, pomyślał w głębi duszy, ale przecież nie mógł

tego powiedzieć głośno.

Spostrzegł, że Faith ma zmęczoną twarz i jego złość

nieco osłabła. Pod jej oczami dostrzegł sine kręgi, a po­

wieki miała tak opuchnięte, jakby długo płakała.

Ogarnęło go poczucie winy. Czyżby to on był przy­

czyną jej łez? Miał ochotę przytulić ją do siebie, wdychać

jej zapach, całym ciałem wyczuwać jej krągłości, całować

ją i słyszeć bicie jej serca.

Chodzi mi tylko o to, żeby ją pocieszyć, zapewnił się

w myślach. Wyprostował się i wsunął ręce do kieszeni,

w obawie, że jeśli tego nie zrobi, to wyciągnie je w stro­

nę Faith. Tak bardzo chciał ją przeprosić za swoje za­

chowanie i wyjaśnić, co naprawdę miał wczoraj na myśli.

Wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Nie zdo­

byłby się na to, by wyznać, że szejk Ali El-Etra boi się

znów zakochać. Jeśli mężczyzna wyznaje, że czegoś się

boi, to tak jakby przyznał, że jest tchórzem, a to zupełnie

nie licuje z tym, czego go całe życie uczono. Prawdziwy

mężczyzna nie przyznaje się do strachu, w żadnych oko­

licznościach. A zwłaszcza mężczyzna z jego rodu.

- Czego chcę? - Uśmiechnął się łagodnie. - Chcę te­

go, co mi się według umowy należy. Twoich usług. Two­

ich, a nie twojego pracownika.

MILIONER Z KUWEJTU 181

- Nie możesz mnie mieć. - Bala się, że nie zdoła

się oprzeć jego urokowi, a nie chciała kolejny raz robić

z siebie idiotki.

Oczy mu pociemniały.

- Już drugi raz słyszę od ciebie, że nie mogę cię mieć.

I tym razem odpowiem ci tak samo. Mylisz się, Faith.

I to bardzo. I nie próbuj w tej sprawie postawić na swo­

im, bo ja też potrafię być uparty. Możesz się o tym łatwo

przekonać.

- O czym ty mówisz?

Zerknął na zegarek.

- Jeśli dziś przed południem nie znajdziesz się w mo­

jej firmie, wydam polecenie moim prawnikom, żeby

wnieśli do sądu pozew przeciwko tobie i twojej firmie

o niedotrzymanie warunków umowy. Poinstruuję ich też,

żeby postarali się o natychmiastowy nakaz sądowy za­

braniający ci osobistej pracy gdziekolwiek, dopóki nie

doprowadzisz do końca zlecenia dla El-Etry.

Zacisnęła palce na skraju biurka tak mocno, że aż po­

bielały jej kostki.

- Chyba nie mówisz poważnie!

Na myśl o sprawie sądowej zrobiło jej się słabo. Gdy­

by klient pozwał ją do sądu, oskarżając o złamanie umo­

wy, zwłaszcza klient rangi El-Etry, utraciłaby wiarygod­

ność w świecie interesów.

- Ali - wyszeptała z pobladłą twarzą. - To chyba

jakiś żart. - Przecież nawet on nie posunąłby się tak

daleko.

A może jednak?

- Chcesz się przekonać? - zapytał, patrząc na zega-

182 SHARON DE VITA

rek. - Masz czas do południa, Faith. Lepiej, żebyś przy­

szła. A jeśli nie, to bądź przygotowana na konsekwencje.

Dobiegała już piąta po południu, kiedy Ali wreszcie

zdołał znaleźć trochę wolnego czasu, by zejść do sali

komputerowej i zobaczyć się z Faith. Wiedział, że zja­

wiła się w firmie dokładnie pięć minut przed dwunastą,

ponieważ Kadid natychmiast go o tym poinformował.

Sekretarz, domyśliwszy się, że coś między nimi za­

szło, przez całe popołudnie dyskretnie obserwował Faith

i składał Alemu sprawozdanie na temat jej nastroju i po­

stępu w pracach.

Na podstawie tego sprawozdania Ali domyślił się, że

Faith najchętniej by go udusiła.

Uśmiechnął się lekko. Nie spotkał nigdy trudniejszej,

bardziej zadziornej i niezależnej kobiety. Uporem niemal

dorównywała jemu. Musiał przyznać w duchu, że ją

uwielbia.

Niestety, nie będzie zadowolona, kiedy go zobaczy,

a tym bardziej kiedy usłyszy, co ma jej do powiedzenia.

Wzdychając głęboko, stanął w drzwiach sali, w której

rozlegał się jednostajny szum maszyn. Faith siedziała po­

chylona nad klawiaturą, podobnie jak wtedy, gdy odwie­

dził ją tu poprzednio. Chciał do niej podejść, dotknąć

jej włosów, rozmasować zesztywniałe ramiona. Oparł się

jednak pokusie, obawiając się, że mogłoby się to dla nie­

go źle skończyć.

- Faith. - Wszedł do sali, wypowiadając głośno jej

imię, by jej nie wystraszyć nagłym wtargnięciem.

- Jestem tutaj zgodnie z umową - rzekła chłodnym,

MILIONER Z KUWEJTU 183

bezosobowym tonem. Nie przerwała pracy ani na chwilę,

nawet na niego nie zerknęła. - Doskonale jednak pamiętam,

że w umowie nie ma punktu, który by ode mnie wymagał,

żebym się z tobą widywała, czy nawet rozmawiała.

- Masz absolutną rację. - Obszedł biurko dokoła

i stanął przed nią tak, żeby móc ją widzieć. Wyglądała

na jeszcze bardziej zmęczoną niż rano. — Nie musisz

mnie widywać ani ze mną rozmawiać. - Nadal ignoro­

wała jego obecność. - Wydaje mi się jednak, że zacho­

wujesz się dziecinnie i nieuprzejmie.

Te słowa ją zirytowały.

- Na ogół robię się nieuprzejma, jeśli ktoś próbuje

mnie straszyć.

- A czy ja cię straszyłem?

- Raczej zmusiłeś mnie do czegoś siłą. - Skupiła się

na pracy, przelewając w nią całą swoją irytację.

- Przykro mi, że tak to odebrałaś. - Ali zauważył,

że jej ramiona jeszcze bardziej się napięły. - Tak bardzo

nie lubisz tu pracować? - zapytał niemal szeptem, a po

jej ciele przebiegł dreszcz, co wcale jej pokojowo do

Alego nie nastawiło.

Musiała wziąć głęboki oddech i ugryźć się w język.

Nie chciała powiedzieć nic złośliwego, chociaż Ali w peł­

ni na to zasługiwał.

- Nie podoba mi się, że mnie wykorzystałeś, żeby

oszukać swoich rodziców.

Podniosła głowę i utkwiła w nim wzrok, pragnąc, by

zobaczył jej lśniące złością oczy. Dostrzegł tam coś je­

szcze: ból. Trudno mu było żyć ze świadomością, że to

on jest jego sprawcą.

184 SHARON DE VITA

- Nie podoba mi się, że mnie zastraszyłeś, żeby po­

stawić na swoim - wyliczała dalej. - Nie podoba mi się,

że jesteś aroganckim, nieznośnym snobem, który uważa,

że wszyscy są mu coś winni tylko ze względu na to,

kim jest. - Musiała wziąć głęboki oddech, ponieważ głos

zaczął jej się rwać, a nie chciała, by Ali się domyślił, że

jest bliska łez. - A zwłaszcza nie podoba mi się to, że

traktujesz kobiety jak towar. Według ciebie istnieją tylko

dla twojej wygody i przyjemności. Kiedy skończysz

z jedną, pozbywasz się jej bez wahania i znajdujesz sobie

drugą.

- Naprawdę tak o mnie myślisz? - zapytał cicho, nie­

co wstrząśnięty jej opinią. - Wydaje ci się, że tak właśnie

potraktowałem ciebie? Wykorzystałem cię, a potem się

pozbyłem?

Postanowiła, że nie rozpłacze się za skarby świata.

- Posłużyłeś się mną, żeby oszukać rodziców.

- To niestety prawda, ale sądziłem, że już ci wytłu­

maczyłem swoje motywy. Nie zrobiłem tego z okrucień­

stwa, tylko z miłości. Myślałem, że mnie rozumiesz. -

Ponieważ milczała, dodał: - Czy naprawdę praca dla

mnie sprawia ci taką przykrość?

- Nie chcę tu być - odparła bez ogródek, nic więcej

nie tłumacząc. Niech Ali sobie myśli, co chce.

- A gdybym zaproponował ci pewien układ? Mogła­

byś się stąd wyrwać i już nigdy więcej tu nie wracać.

Ten twój młody pracownik, Peter, dokończyłby prace nad

systemem, gdybyś sobie tego zażyczyła.

Wiedział, że bardzo wiele ryzykuje, ale nie miał już

nic do stracenia. Zbyt daleko zabrną!.

MILIONER Z KUWEJTU 185

Serce Faith wypełniło się jednocześnie nadzieją i stra­

chem. Nadzieją, że skończy się jej udręka, nie będzie

musiała codziennie widywać Alego i wciąż na nowo so­

bie przypominać, że nie jest kobietą, którą mógłby po­

kochać.

Jednocześnie przeraziła się, że jeśli nie przyjdzie tu

więcej, to być może już nigdy go nie zobaczy. Nie wie­

działa, czy potrafiłaby to znieść.

Ale czy właśnie nie tego pragnęła?

- Nie zawieram umów z diabłem - warknęła.

Roześmiał się.
- Podpisałaś już ze mną jedną umowę, jeśli to ja je­

stem tym diabłem. Trochę za późno na górnolotne de­

klaracje.

Zamyśliła się. W końcu jednak górę wzięła cieka­

wość. Postanowiła się dowiedzieć, jaką Ali ma dla niej

propozycję.

- Jaki to układ? - spytała podejrzliwie.

- Właśnie rozmawiałem z matką - odparł po chwili

wahania. - Zrobiłaś na nich tak dobre wrażenie, że chcą

o kilka dni przedłużyć swój pobyt w Ameryce. Zaprosili

nas na weekend do swojego domu w Palm Springs. Mo­

glibyśmy pojechać tam jutro po południu.

- Zwariowałeś? - Zerwała się na równe nogi. - Jak

śmiesz choćby sugerować coś podobnego? - Dygotała

z wściekłości. - To wykluczone. Nie będę grała twojej

zakochanej, posłusznej narzeczonej. Nie mam też zamiaru

nadal przykładać ręki do oszukiwania twoich rodziców.

Nie ma mowy.

- Wysłuchaj mnie, bardzo proszę. - Zrobił krok w jej

186 SHARON DE VITA

stronę, a ona była zadowolona, że dzieli ich biurko. - Jak

widzisz, to jest dla mnie bardzo ważne. Wiesz, co czuję

do rodziców. I jestem ci niezmiernie wdzięczny za to,

że pomogłaś mi nieco ich uspokoić i dać im trochę szczę­

ścia.

- Nie uda ci się mnie wzruszyć, żebyś nie wiem jak

próbował - oznajmiła, splatając ramiona na piersiach.

Ali jednak spostrzegł, że jej opór słabnie, i obudziła

się w nim nadzieja.

- Rozumiem, że czasami coś, co robiłem... lub co

mówiłem, było ci trudno zrozumieć i zaakceptować, że

uważałaś to za podłe, ale mam nadzieję, że zdołałaś też

się przekonać, że jestem uczciwy i honorowy i nigdy

świadomie nikogo bym nie zranił, zwłaszcza rodziców.

- O niczym podobnym nie miałam okazji się prze­

konać.

Jej głos nie brzmiał tak stanowczo, jak by sobie tego

życzyła. Mimo złości i żalu do niego nie mogła zaprze­

czyć, że Ali mówi prawdę. Miał chwalebne intencje, ale

bardzo pokrętne metody działania.

Najbardziej bolało ją to, że uważał ją za wystarczająco

dobrą do odegrania roli przyszłej żony, lecz nie intere­

sowała go na tyle, by mógł się w niej zakochać.

Przez głowę przemknęła jej myśl, że jej złość to

w istocie zraniona miłość własna.

- Moi rodzice polubili cię od pierwszej chwili i trud­

no się temu dziwić. Jesteś wspaniałą kobietą i bardzo cię

podziwiam.

Z rezygnacją spostrzegł, że Faith spogląda na niego

coraz bardziej podejrzliwie.

MILIONER Z KUWEJTU

187

A więc to tak, pomyślała. On mnie podziwia. Cudow­

nie. Poczuła, że ogarnia ją czarna rozpacz. To tak, jakby

w studenckich czasach po randce w ciemno usłyszała, że

ma „wspaniałą osobowość". Oznaczało to: „nigdy więcej

nie chcę cię widzieć".

- Faith, jeśli się zgodzisz zrobić to dla mnie, zasłu­

żysz sobie na moją dozgonną wdzięczność.

- O, to rzeczywiście byłoby coś.

Nie chciała jego wdzięczności. Pragnęła czegoś, cze­

go, jak sam przyznał, nie mógł jej dać. Jego miłości.

Patrząc na niego, zastanawiała się, dlaczego to dla niej

takie ważne. Nagle przyszło olśnienie.

Dobry Boże, ona się w nim zakochała!

Nie miała pojęcia, kiedy to się stało. Jakim cudem

pozwoliła sobie na takie uczucie? Czy to możliwe, że

jest aż taką idiotką? Zakochała się w mężczyźnie, który

otwarcie przyznał, że nie mógłby jej pokochać.

Chyba jednak na błędach matki nie nauczyła się tak

wiele, jak sądziła. A może przeznaczeniem każdej córki

jest pójść w ślady matki?

- Faith? - Ali zaczekał, aż z jej oczu zniknie wyraz

przerażenia, i dopiero wtedy dodał: - Jeśli pojedziesz ze

mną na weekend do rodziców, zwolnię cię z umowy i po­

zwolę twojemu koledze skończyć zlecenie. Dopilnuję też,

żeby Abner Josslyn dowiedział się, jak wspaniale wyko­

nałaś swoją pracę dla El-Etry.

W jej myślach i sercu panował zamęt. Kiedy skończy

tę pracę, Ali na dobre zniknie z jej życia. Ten weekend

może być jej ostatnią szansą, by przy nim być, by go

widzieć, rozmawiać z nim. Może tylko tyle jej zostało.

188 SHARON DE VITA

Postanowiła jednak jeszcze trochę potrzymać go w nie­

pewności.

- Dostanę premię, nawet jeśli Peter dokończy zlece­

nie?

- Ależ oczywiście - zapewnił ją z uśmiechem.

Nie spodziewał się, że poczuje tak wielką ulgę.

- Chcę też, żebyś mi wystawił podpisany przez ciebie

list polecający.

- Zrobione.

- I chcę mieć wolne jutro rano.

- Słucham? - Ta ostatnia prośba go zaskoczyła. -

Nie zrozumiałem.

- Muszę się wybrać po zakupy. Nie zamierzam zjawić

się u twoich rodziców bez odpowiedniego prezentu dla

pani domu. A na zakupy potrzeba czasu.

Zadowolony, że Faith zdecydowała się z nim jechać,

uśmiechnął się szeroko.

- To piękny gest, ale całkiem niepotrzebny.

Zmarszczyła czoło.
- Nie przypominam sobie, żebym cię pytała o zdanie.

Prychnął rozbawiony. Ciekawe, czy kiedykolwiek uda

mu się przywyknąć do jej ostrego języka? Miał nadzieję,

że nie, bo jej odpowiedzi wydawały mu się urocze.

- Tak, to prawda. Nie pytałaś mnie o zdanie.

- Umówmy się, że jeśli będę chciała poznać twoją

opinię na jakiś temat, to cię zapytam. A tymczasem za­

chowaj swoje poglądy dla siebie. Jeśli to wszystko, to

wracam do pracy - oznajmiła i usiadła przy biurku.

- Ja również. - Uszczęśliwiony dotknął ręki Faith.

- Dziękuję ci. Nie masz pojęcia, ile to dla mnie znaczy.

MILIONER Z KUWEJTU 189

Pogładził ją po dłoni, napawając się jej gładkością.

A więc udało mu się uzyskać odroczenie wykonania wy­

roku. Przez cały weekend będzie się starał ją do siebie

przekonać.

- Zadzwonię do rodziców i powiem im, że przyje­

dziemy jutro przed kolacją.

- Dobrze - zgodziła się.

- Dodam jeszcze tylko, że dobrze by było, gdybyś

pamiętała, że według nich jesteśmy zaręczeni. Nie będzie

to dobrze wyglądało, jeśli cały weekend będziemy na sie­

bie syczeć i warczeć. Mimo wszystko powinniśmy się

starać zostać... przyjaciółmi. Wtedy uda nam się miło

spędzić czas.

- Nie dałabym sobie za to ręki uciąć.

- Słucham? Kto miałby ci uciąć rękę? - zapytał zdzi­

wiony, a ona wybuchnęła śmiechem.

- To takie wyrażenie. Nieważne.

- Ale zgadzasz się, że powinniśmy się starać zostać

przyjaciółmi?

- Cóż, na ogół nie zaprzyjaźniam się z ludźmi, którzy

mnie szantażują i zastraszają, ale zawarłam z tobą umo­

wę, więc jej dotrzymam. - Westchnęła zrezygnowana. -

Będę słodka, grzeczna i posłuszna.

- Ach, kobieta doskonała - powiedział, a ona naty­

chmiast spojrzała na niego ostro. Uniósł ręce do góry

i roześmiał się, widząc, jak marszczy czoło, gotując się

do błyskawicznej riposty. - Ja tylko żartowałem, Faith.

Słowa „słodka" i „posłuszna" jakoś dziwnie mi do ciebie

nie pasują.

- I bardzo dobrze. Posłuszne są psy, a słodkie cia-

190 SHARON DE VITA

steczka. Kobiety to istoty ludzkie. - Uniosła głowę. -

Lepiej to sobie zapamiętaj.

Poczuł, że znowu rodzi się w nich obojgu jakiś żar,

popychający ich ku sobie, nie dający im o sobie zapo­

mnieć. Jak on wytrzyma cały weekend w jej towarzy­

stwie, by nie zrobić z siebie głupca?

Nie miał bladego pojęcia.

- Przyjadę po ciebie jutro po południu.

Miał wielką ochotę jej dotknąć, więc wsunął ręce do

kieszeni. Wiedział, że jeśli natychmiast stąd nie wyjdzie,

to zaraz zrobi coś, czego oboje później będą żałować.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Co to ma być? Jakaś totalna katastrofa? - Pierre,

niezwykle uzdolniony i modny fryzjer, z pogardliwym

grymasem na twarzy przeczesywał palcami pasma dłu­

gich włosów Faith. - Strzygłaś je kosiarką? - Przytrzy­

mał w górze pojedyncze pasmo. - A może sekatorem?

Nie, nie, już wiem. To były nożyce do strzyżenia owiec,

zgadza się?

Uniósł z niesmakiem brwi i spojrzał z góry na Faith,

która z niezadowoloną miną przyglądała się sobie w lustrze.

- Możesz jakoś to naprawić? - zapytała, po raz setny

zastanawiając się, co ona tu właściwie robi.

Oczywiście, wiedziała, po co tu przyszła, ale mimo

to była zirytowana. Ma spędzić weekend z rodzicami

Alego, i to w dodatku odgrywając rolę jego narzeczonej,

więc doszła do wniosku, że powinna nieco nad sobą po­

pracować. Postanowiła choć trochę upodobnić się do ko­

biety, z jaką Ali powinien się zaręczyć.

Nie może przecież pokazać się w domu jego rodziców

w podartych dżinsach i wyciągniętej koszulce, nie wspo­

minając już o włosach związanych w koński ogon. Wy­

glądałaby jak obszarpaniec. Tak przynajmniej określiła

to Marta, kiedy namawiała ją na wizytę u Pierre'a.

To właśnie Marta zapisała ją do tego bardzo eleganc-

192 SHARON DE VITA

kiego i drogiego salonu piękności, gdzie doświadczony

personel miał o nią zadbać od stóp do głów.

To wszystko przez Martę, ona mnie do tego zmusiła,

myślała teraz Faith, odsuwając niesforny kosmyk z czoła.

Sekretarka zamówiła dla niej całodniowy pełny za­

bieg, a Faith się zgodziła, chociaż nie miała pojęcia, co

to oznacza. Wiedziała tylko, że przez cały dzień różni

specjaliści będą ją masować, wcierać w nią różne maści

i w ogóle robić wokół niej wiele zamieszania. Oby tylko

wystarczyło jej cierpliwości na te wszystkie głupstwa.

Oczywiście lubiła wyglądać ładnie i kobieco, ale jej

zdaniem wykonywanie tych wszystkich czynności, dzięki

którym zyskiwało się wygląd modelki, było karygodną

stratą czasu.

Mogła poświęcić swój czas i pieniądze na wiele in­

nych ważniejszych spraw. Faith ze świstem wypuściła

z płuc powietrze i starała się nie tracić cierpliwości.

Obiecała Marcie, że wszystko przetrzyma, no i prawdę

mówiąc, była troszkę ciekawa, jakie efekty przyniesie ma­

gia Pierre'a i jego personelu.

Wiedziała, że ma zamówione strzyżenie i czesanie

włosów, może też farbowanie. Wizażystka ma nie tylko

zrobić jej makijaż, ale również nauczyć ją, jak się ma­

lować. W planie były też manicure, pedicure i jakieś

okłady z błota. A dlaczego trzeba płacić aż tyle za okła­

danie błotem, było dla niej tajemnicą.

Zerknęła na odbicie Pierre'a w lustrze. Patrzył na jej

włosy z wyraźnym obrzydzeniem.

- Da się z tym coś zrobić? - zapytała.

• - Czy da się coś zrobić? - Niemal się wzdrygnął. - Mo-

MILIONER Z KUWEJTU

193

ja droga, przecież to jest mój zawód. - Uniósł dumnie głowę

i spojrzał na nią groźnie. - Kiedy skończę, nawet własna

matka cię nie pozna. - Schylił się i podniósł do oczu jej

dłoń. - Litości! Nie tylko włosy obcinałaś sekatorem.

- Pracuję rękami - odparła.

Wyrwała dłoń i wsunęła ją pod siebie.

- A co robisz? Palcami kopiesz rowy? - zapytał,

a potem uśmiechnął się i obejrzał jej drugą rękę. - Ale

nic się nie martw. - Poklepał ją z czułością. - Od razu

widać, że nie masz cierpliwości do tych wszystkich za­

biegów, które mogą uczynić cię piękną.

- Piękną? - Spojrzała na niego zdziwiona. Albo jest

ślepy, albo kłamie, i to niezbyt umiejętnie.

Nikt jej jeszcze nie powiedział, że może wyglądać

pięknie.

Pierre uśmiechnął się szerzej, twarz mu złagodniała.

- Tak, kochana, będziesz piękna. - Uniósł jej pod­

bródek do góry. - I to bardzo - dodał cicho, przyglądając

się uważnie jej delikatnym rysom twarzy. - Po prostu

nikt cię nie nauczył, jak eksponować urodę. - Klasnął

w dłonie. - Ja cię tego nauczę, moja droga. Kiedy skoń­

czymy, sama siebie nie poznasz.

Faith zsunęła się niżej na krześle, nie odrywając wzro­

ku od swego znajomego odbicia w lustrze. Sama siebie

nie pozna?

Zsunęła się jeszcze niżej. Właśnie tego najbardziej się

obawiała.

W zasadzie nie zamierzała kupować sobie niczego do

ubrania, ale uległa impulsowi. Poszła kupić prezent dla

194

SHARON DE VITA

rodziców Alego i przy okazji obejrzała sobie wystawione

w witrynach jesienne kolekcje ubrań.

Nie cierpiała spódnic i sukienek, tych wszystkich ko­

biecych fatałaszków, lecz uwagę jej przykuł piękny, je­

dwabny komplet ze spodniami w jej ulubionym zielonym

kolorze.

Bez namysłu weszła do butiku i przymierzyła strój.

Pasował jakby był szyty na miarę. Ekspedientka przy­

niosła jej jeszcze kilka innych kostiumów w pięknych

jesiennych barwach i namówiła do zmierzenia. W końcu

Faith opuściła sklep z trzema nowymi strojami, a ponie­

waż w jej szafce z obuwiem stały głównie tenisówki,

udała się do sklepu z butami.

Szczęście jej dopisało. Nie tylko trafiła na wyprzedaż,

ale w dodatku znalazła buty w kolorach pasujących do no­

wych kostiumów. Zadowolona i trochę spóźniona pobiegła

do domu, żeby wziąć prysznic, przebrać się i spakować.

Kiedy godzinę później zobaczyła na podjeździe sa­

mochód Alego, natychmiast otworzyła drzwi, trochę nie­

pewna, jak zareaguje na jej zmieniony wygląd.

Ali dopiero w połowie drogi z samochodu zdał sobie

sprawę, że to Faith stoi w drzwiach. Z wrażenia aż przy­

stanął.

- Faith? - Zamrugał, nie dowierzając.

Rozpuszczone włosy opadały jej na ramiona kaskadą

ognistorudych loków. Była ubrana w piękny żakiet ze

spodniami. Zielony kolor kostiumu pasował do jej oczu,

a jego krój podkreślał figurę w taki sposób, że Ali wprost

zaniemówił.

- To ja - odrzekła, zadowolona z jego reakcji.

MILIONER Z KUWEJTU 195

Miała ochotę ucałować Martę z wdzięczności.

Ali wziął ją za ręce i zauważył, że drżą. Jest zdener­

wowana, pomyślał, uśmiechając się w duchu. Kompletnie

go to rozbroiło.

- Wyglądasz przepięknie.

Przepięknie...

Zamknęła na chwilę oczy i smakowała ten komple­

ment. Nikt jej jeszcze nigdy nie powiedział, że wygląda

pięknie. W tej chwili, pod wpływem spojrzenia Alego,

naprawdę czuła się piękna.

Nie chciała konkurować ze wszystkimi tymi piękno­

ściami, z którymi się umawiał i romansował; nie była jej

ambicją zamiana w manekina zainteresowanego jedynie

tym, jakie wrażenie robi na mężczyznach. Wolała po­

święcać czas i pieniądze na inne rzeczy.

Ale to nie znaczyło, że nie potrafiła elegancko się

ubrać, kiedy sytuacja tego wymagała. Zwłaszcza jeśli po­

trafiła osiągnąć taki efekt.

- Dziękuję - wyjąkała nieco skrępowana i przesunęła

zwilgotniałą dłonią po udzie.

- Wezmę twoje bagaże.

Nie mógł oderwać od niej oczu. Jej strój nie był ani

śmiały, ani wyzywający, lecz klasyczny i elegancki.

Doskonale do niej pasował i świetnie leżał. Jej roz­

puszczone włosy również zrobiły na nim wrażenie, ale

nie chodziło tylko o to. Może tak się nią zachwycił, po­

nieważ zobaczył ją poza firmą i w innym stroju niż jej

zwykłe dżinsy. Dlaczego od razu nie zauważył, że jest

piękna na swój własny, szczególny sposób?

Chwycił jej bagaże, Faith zamknęła drzwi i ruszyli

196 SHARON DE VITA

do samochodu. Nagle Faith zatrzymała się na skraju chod­

nika i zmarszczyła czoło.

- Ali, co to ma być?

Zdezorientowany podążył za jej wzrokiem.

- Nie rozumiem, o co pytasz.

Skinieniem głowy wskazała na jego samochód.

- Co to jest?

- To jest samochód - odrzekł trochę zmieszany.

Otworzył bagażnik i włożył do niego torby.

- Nie. To jest samochód. - Wskazała na cztero­

drzwiowy samochód osobowy, zaparkowany nieopodal.

Potem spojrzała na jaskrawoczerwone sportowe auto na

podjeździe. - A to jest jakiś automatyczny otwieracz do

konserw, ze zdejmowaną pokrywką.

Roześmiał się radośnie.

- Nie znam drugiej kobiety, która nazwałaby otwie­

raczem do konserw maserati za dwieście pięćdziesiąt ty­

sięcy dolarów.

Faith z wrażenia omal nie upuściła torebki.

- Zapłaciłeś ćwierć miliona dolarów za samochód,

w którym nawet nie ma tylnych siedzeń? - Zszokowana

mówiła coraz cieńszym głosem. - Za taką forsę mogliby

dorzucić dodatkowe siedzenia, dwie i pół wanny i garaż

na dwa samochody.

- To jest samochód sportowy. Importowany i robiony

na zamówienie. Z założenia nie ma w nim tylnych foteli.

Większość kobiet wpadała w zachwyt na widok tego

wspaniałego, drogiego wozu, a Faith tymczasem pogard­

liwie marszczyła nos. Czy nigdy nie przestanie go za­

skakiwać?

MILIONER Z KUWEJTU

197

Kiedy siedzieli już w środku, Ali powiedział:

- Nie możesz rozpoczynać weekendu z taką po­

chmurną miną. - Z uśmiechem przesunął palcem po jej

nosie. - To nam zepsuje podróż. Proponuję, żebyśmy po­

jechali wzdłuż wybrzeża. Nie będziemy się śpieszyć, na­

cieszymy się tym pięknym dniem. No i będziemy mieli

okazję do rozmowy.

- Do rozmowy? - powtórzyła, jakby po raz pierwszy

usłyszała to słowo.

- Tak. Wiesz, co mam na myśli? Dwoje ludzi, miłe

słowa, dobra zabawa. - Nakrył jej dłoń swoją silną i jed­

nocześnie delikatną ręką. - W końcu podobno jesteśmy

zaręczeni, prawda?

Jak u diabła mogłaby o tym zapomnieć? Przecież

gdyby nie udawała kogoś, kim w rzeczywistości nie jest

i nigdy nie będzie, nie siedziałaby teraz obok niego.

Odetchnęła głęboko i nakazała sobie zachować spo­

kój. Zgodziła się na udział w tej maskaradzie, więc po­

winna się postarać jak najwięcej z niej skorzystać.

- Kupiłem ci prezent - oznajmił nieco tajemniczym

tonem.

- Prezent? - Spojrzała na niego czujnie.

Roześmiał się.

- Faith, nie spotkałem jeszcze kobiety, która podej­

rzliwie reagowałaby na wiadomość o prezencie. Wię­

kszość byłaby zachwycona.

- Cóż, może jeszcze nie zauważyłeś, ale nie jestem

taka jak większość.

- Zauważyłem - zapewnił ją cicho.

Spojrzał na nią w skupieniu, a ona poczuła, że ciarki

198 SHARON DE VITA

przebiegają jej po plecach. Potem z uśmiechem sięgnął

pod fotel, wyjął papierową torbę i podał jej.

- Otwórz - zachęcił.

- A czy nic stamtąd na mnie nie wyskoczy?

Roześmiał się, potrząsając głową.

- Jesteś niesamowita. - Włączył kierunkowskaz

i wprawnie zmienił pas. - Zapewniam cię, że nic stamtąd

nie wyskoczy. - Zaczekał chwilę, a kiedy już miała zaj­

rzeć do środka, dodał rozbawiony: - To znaczy, najpra­

wdopodobniej. - Cofnęła się trochę spłoszona, a on znów

się roześmiał. - Otwórz. Wiem, że ci się spodoba.

- Dlaczego kupujesz mi prezenty? - zapytała, zwle­

kając z otworzeniem torby.

Wzruszył ramionami.

- A dlaczego nie? Mężczyzna powinien kupować pre­

zenty narzeczonej.

- Ali, przecież to wszystko jest grą. Nie jesteśmy za­

ręczeni, więc prezenty nie są konieczne.

- Zapewniam cię jednak, że ten prezent jest konie­

czny. - Ruchem głowy wskazał na torbę. - Otwórz.

Jeszcze raz popatrzyła na niego podejrzliwie i zajrzała

do środka.

- Och, Ali! - zawołała ze śmiechem.

Wzruszona wyjęła z torby dwie chłodne puszki coli,

jedno opakowanie chipsów i dwa batoniki. Triumfalnie

uniosła je w górę.

- Podstawa twojego wyżywienia - powiedział, usz­

częśliwiony jej reakcją.

- Zapamiętałeś?

- Pamiętam każde słowo, które do mnie powiedziałaś.

MILIONER Z KUWEJTU 199

- Zerknął we wsteczne lusterko i zaczął wyprzedzać pi­

kapa. Kiedy skończył manewr, jego twarz przybrała ła­

godny, poważny wyraz. - Pamiętam też, czego mi jeszcze

nie powiedziałaś.

Otworzyła jedną z puszek i podała mu.

- Co masz na myśli?

Wypił łyk coli i włożył puszkę do uchwytu na napoje.

- Powiedziałaś mojej matce, że przez jakiś czas mie­

szkałaś na ranczu Hopechest.

Faith wypiła trochę coli z drugiej puszki, zastanawia­

jąc się, dokąd zmierza ta rozmowa.

- Tak, to prawda.

- Dlaczego? - Spojrzał na nią ze zmarszczonym czo­

łem. - Gdzie byli twoi rodzice? Twoja rodzina?

Jej twarz się zmieniła, ciało zesztywniało.

- Nie mam rodziny.

Słysząc jej stanowczy ton, spojrzał na nią z uwagą.

W jej pięknych, zielonych oczach dostrzegł ból i jeszcze

jakieś trudne do nazwania uczucie.

Uścisnął jej dłoń, jakby chciał dodać jej otuchy.
- Każdy ma jakąś rodzinę - powiedział łagodnie.

Nie chciał być natarczywy, ale ciekawiło go, skąd w jej

oczach brał się ten ból. Widział go u niej już dwa razy.

Pojawiał się, kiedy Faith myślała, że Ali okłamał kogoś,

kogo kochał. Najwyraźniej ma za sobą jakieś niedobre do­

świadczenia, które odcisnęły się piętnem na całym jej życiu.

Serce ścisnęło mu się ze wzruszenia na widok tak

przygnębionej i bezbronnej Faith. Odezwał się w nim

instynkt opiekuńczy i siłą woli powstrzymał się, żeby nie

zjechać na pobocze i nie wziąć Faith w ramiona.

200 SHARON DE VITA

- Nie, nie każdy ma rodzinę - poprawiła go cierpkim

tonem. - Na przykład ja nie mam.

Nie lubiła rozmów o przeszłości, a zwłaszcza o swo­

jej rodzinie, jeśli w ogóle można było ją tak nazwać.

Bardzo ciężko pracowała, by przezwyciężyć urazy

z dzieciństwa; nie chciała znów rozjątrzać zadawnionych

ran i wskrzeszać bolesnych wspomnień.

- Opowiedz mi o tym - poprosił cicho i zachęcająco

pogłaskał ją po dłoni. - Masz rodzeństwo? - zapytał, kie­

dy stało się jasne, że sama nic nie powie.

Potrząsnęła głową.

- A więc jesteś jedynym dzieckiem, tak samo jak ja.

Omal się nie zakrztusiła.
- Tak samo jak ty? - Potrząsnęła głową ze śmiechem,

ale w tym śmiechu nie było radości. Czy on rzeczywiście

wierzy, że cokolwiek ich łączy? - Nie sądzę.

- Ale jesteś jedynaczką? - dociekał.

- Tak.

- Ja też nie mam rodzeństwa.
- Gwarantuję ci, że na tym kończą się podobieństwa

między nami.

- A twoja matka? Przecież musisz mieć matkę.

Faith zdała sobie sprawę, że Ali nie da za wygraną, więc

postanowiła jak najszybciej mieć tę rozmowę za sobą.

- Moja matka nie żyje.

Na chwilę w samochodzie zapanowało milczenie.

- Tak mi przykro - powiedział w końcu Ali i uścis­

nął jej rękę. - Strata ukochanej osoby to straszna rzecz.

Przez jego myśli przemknęło wspomnienie o Dżalili,

ale zaraz znów skupił się na rozmowie z Faith.

MILIONER Z KUWEJTU 201

- A co z ojcem?

- Z ojcem? - powtórzyła chłodno. Oczy jej rozbłysły.

- Mój ojciec zabił matkę - oświadczyła beznamiętnie, ale

kiedy spojrzała na Alego, zobaczyła na jego twarzy prze­

rażenie, więc szybko wyjaśniła: - Nie w dosłownym sen­

sie. Zabił ją swoim zachowaniem. Jednak bez względu

na to, jak to zrobił, rezultat pozostaje taki sam.

Wzruszyła ramionami, starając się stłumić narastający

gniew i gorycz. Te uczucia pojawiały się za każdym ra­

zem, kiedy myślała o ojcu.

- Nie wiem, gdzie się teraz podziewa - przyzna­

ła, patrząc na Alego. - Nigdy się mną zbytnio nie inte­

resował. Porzucił matkę i mnie, kiedy miałam czternaście

lat.

- Ach tak... - Nie puszczał jej ręki, jakby dotykiem

chciał dodać jej otuchy.

Wiedziała, że nie będzie wypytywał jej o szczegóły,

był na to zbyt dobrze wychowany. Ale skoro wyznała

mu już tyle, równie dobrze może powiedzieć wszystko.

Dawno już z nikim o tym nie rozmawiała, ani nawet

o tym nie myślała. Teraz niespodziewanie wspomnienia

wróciły ze zdwojoną siłą.

- Mój ojciec był przystojnym, czarującym oszustem.

Stale wyrzucali go z pracy, nie potrafił dochować wier­

ności i kłamał jak najęty, ale moja matka była mu ślepo

oddana i całkowicie od niego uzależniona.

Jej głos brzmiał teraz gorzko. Faith nigdy nie mogła

zrozumieć postawy matki.

- Matka mu wierzyła, choć opowiadał jej wierutne

kłamstwa i wymyślał niestworzone historie - mówiła da-

202

SHARON DE VITA

lej. - Traktował ją okrutnie, a ona ufała mu bezgranicz­

nie. - Głos jej złagodniał i bezwiednie przytuliła się do

Alego, jakby szukała pocieszenia w cieple jego ciała.

- Ale ty mu nie ufałaś?

Uśmiechnęła się blado.

- Nie. Nawet jako mała dziewczynka nie byłam idiot­

ką. Rozpoznawałam każde kłamstwo, nie poddawałam się

jego urokowi. Mimo młodego wieku, szybko go rozszy­

frowałam. Może dlatego za mną nie przepadał.

Ali potrafił sobie ją wyobrazić. Poważne, odpowie­

dzialne dziecko. Pod tym względem się nie zmieniła. No

i od dzieciństwa nie znosiła głupców. Poczuł, że rośnie

w nim podziw i uwielbienie dla tej kobiety. Czuł też

smutek, rozumiejąc, że poznanie brutalnej prawdy o ży­

ciu w tak młodym wieku musiało być bardzo trudne.

Faith nieobecnym wzrokiem patrzyła w dal, wspomi­

nając bolesne czasy.

- Nawet jako dziecko czułam się odpowiedzialna za

matkę - wyznała cicho. - Była taka... wrażliwa, tak uza­

leżniona od ojca. Wierzyła, że jest księciem z bajki. Zdaje

się, że chronienie jej zawsze uznawałam za swój obo­

wiązek. - Westchnęła ciężko. - Ale łatwiej by mi było

rozbić głową mur. Moja matka była jak... jak niewinne

dziecko, zawsze pełna nadziei i wiary, że jakoś to będzie.

Wierzyła, że wszystko skończy się jak w bajce, że będą

żyli długo i szczęśliwie. - Starała się odpędzić od siebie

przygnębiający smutek, który zawsze ją ogarniał, gdy

wspominała matkę. - Ale tym razem nie było szczęśli­

wego zakończenia, przynajmniej nie dla niej.

- Co się stało? - zapytał Ali łagodnie.

MILIONER Z KUWEJTU 203

Faith sięgnęła po puszkę, wypiła długi łyk, żeby zła­

godzić pieczenie w wyschniętym gardle.

- Kiedy miałam czternaście lat, ojciec po kolejnym

głośnym romansie - nigdy nie ukrywał swoich skoków

w bok - wrócił wreszcie do domu. Przepraszał i błagał

matkę, żeby go przyjęła z powrotem. Obiecywał, że to

się więcej nie powtórzy, zapewniał, że ją kocha i ma dla

nas wszystkich wielkie plany na przyszłość. - Uśmiech­

nęła się z goryczą. - I znowu mu uwierzyła.

- Ale ty nie. - Nie było to pytanie, tylko stwierdzenie

faktu.

- Wilka zawsze będzie ciągnęło do lasu.
- I co było dalej?

- Kazał mamie spakować wszystkie nasze rzeczy.

Mówił, że dostał świetną pracę w Nowym Jorku i że wy­

najął tam dla nas dom z wielkim podwórkiem. Obiecy­

wał, że wreszcie zaczniemy żyć jak prawdziwa rodzina.

Oczy zapiekły ją od łez, więc na chwilę je zamknęła,

starając się odzyskać panowanie nad sobą.

AU milczał, trzymając ją za rękę, i czekał, aż się uspokoi.

- Pamiętam... pamiętam, jaka wtedy byłam przejęta.

W skrytości ducha żywiłam nadzieję, że tym razem bę­

dzie inaczej. Powtarzałam sobie, że w tak ważnej sprawie

ojciec by nas nie okłamał. Tak bardzo chciałam zamie­

szkać w domu z wielkim podwórkiem i mieć rodzinę jak

inne dzieci; ojca, który nie kłamie, nie ugania się za ko­

bietami, tylko wraca po pracy do domu, siada na kanapie

i ogląda telewizję, a raz na jakiś czas zabiera mnie na

lody. Ten jeden jedyny raz pozwoliłam sobie mieć na­

dzieję.

204 SHARON DE VITA

Poruszyła napiętymi ze zdenerwowania ramionami,

starając się nieco rozluźnić mięśnie.

- Powiedział, że musi pojechać do Nowego Jorku,

żeby zapiąć sprawę na ostatni guzik, ale że wróci po nas

w ciągu tygodnia.

Ostatnie słowa wymówiła zduszonym szeptem, a Ali

mocniej ścisnął jej rękę.

- Okazało się, że nie ma żadnej pracy? - zapytał cicho.

Żałował, że publiczna chłosta została już zabroniona.

Osobiście wychłostałby ojca Faith za takie okrucieństwo.

- Nie było ani pracy, ani domu. Znowu nas okłamał.

- Przycisnęła palce do powiek i zamilkła na długą chwi­

lę, a potem wzięła głęboki oddech i ciągnęła: - Byłam

zdruzgotana i zawstydzona, że tak się dałam nabrać. Czu­

łam się upokorzona, wyprowadzona w pole. Nie chciałam

być tak łatwowierna jak matka. W tym krótkim czasie

dorosłam i zmądrzałam znacznie ponad swój wiek.

Patrząc na nią, wyobrażał sobie zrozpaczoną czterna­

stoletnią dziewczynkę, której marzenia legły w gruzach,

a serce zostało złamane. Od wielu lat nie czuł takiego

bólu.

- Matka posłusznie spakowała cały nasz dobytek.

Wszystkie pudła stały poukładane równo w salonie, go­

towe do zabrania. Potem zaczęłyśmy czekać. Codziennie,

kiedy wracałam ze szkoły, matka wyglądała przez okno

i cierpliwie wypatrywała ojca, niczym dziecko świętego

Mikołaja. - Ze łzami w oczach spojrzała na Alego.

- A on się nie zjawił?

- Nie - odrzekła niemal szeptem. - Więcej już się

do nas nie odezwał. Po tym wydarzeniu matka już nigdy

MILIONER Z KUWEJTU

205

się nie otrząsnęła. Już nigdy nie przestała wyglądać przez

okno i czekać na ojca.

Wytarła spływające po policzkach łzy, zirytowana, że

po upływie tylu lat wspomnienia te są dla niej nadal takie

bolesne.

- Dzień po dniu patrzyłam, jak powoli uchodzi z niej

życie i nikt ani nic nie jest w stanie tego powstrzymać.

Nie wiedziałam, jak jej pomóc. - Głos uwiązł jej w gard­

le i musiała kilka razy przełknąć ślinę.

- Tak mi przykro, Faith. - Uniósł jej dłoń i przyłożył

do swoich ust.

Miała czternaście lat, już nie była małym dzieckiem,

ale też nie była dorosła. W tym czasie powinno się my­

śleć tylko o koleżankach, zabawach i chłopakach.

Wspomniał swoje własne cudowne dzieciństwo.

W czternastym roku życia spędził trzy miesiące, żeglując

wraz z rodzicami po Morzu Śródziemnym jachtem ro­

dziny królewskiej. Jego najpoważniejszym problemem

był wybór potraw na lunch albo kolor kąpielówek.

Zdał sobie wtedy sprawę, jak bardzo odmienne wiedli

życie. Zrozumiał, że jego spotkało wielkie szczęście, bo

żył dostatnio, pod opieką wspaniałych rodziców. Pokornie

podziękował za to opatrzności.

- Co mogłaś zrobić? - odezwał się. - Przecież byłaś

jeszcze niemal dzieckiem.

Milczała, starając się zebrać myśli i opanować emocje.

- Musiałam coś zrobić, więc zrobiłam to, co umiałam.

Dorosłam, i to szybko. - Niespokojnie wzruszyła ramio­

nami. - Nie miałam wyboru. Musiałam zająć się matką,

ponieważ już wkrótce stało się jasne, że coś w niej pękło.

206

SHARON DE VITA

Po raz pierwszy z jej gardła wydobył się szloch. Od

lat już nie płakała nad losem matki. Nie wspominała stra­

chu, jaki czuła, widząc, że matka coraz głębiej zapada

się we własny, odizolowany świat, do którego nikt oprócz

niej samej nie miał dostępu. .

Nawet jej własna córka.

Była przerażona, samotna, nie wiedziała, co robić i do

kogo się zwrócić. Kiedy to sobie przypominała, nadal

przebiegał ją dreszcz. Czasami, kiedy zamykała nocą

oczy, widziała matkę stojącą przy oknie, wypatrującą na­

dejścia ojca.

- W ciągu dwóch miesięcy bank zajął nam dom z po­

wodu niespłaconego kredytu.

- Straciłyście dom? - spytał z przerażeniem Ali.

Skinęła głową.

- Nie miałyśmy gdzie się podziać. Byłam w pier­

wszej klasie szkoły średniej i pilnowaniem dzieci sąsia­

dów mogłam zarobić zaledwie na jedzenie. O spłacaniu

kredytu nie było co marzyć.

W jej głosie słychać było takie poczucie winy, że Ali

znów poczuł gniew na jej ojca.

- W tak młodym wieku w ogóle nie powinno się mieć

takich spraw na głowie.

- Cóż, jak być powinno i jak było, to dwie zupełnie

różne rzeczy.

- Co się działo po tym, jak straciłyście dom?

- Z pomocą opieki społecznej mogłam oddać matkę

do szpitala. Całkowicie się załamała. - Faith opuściła

wzrok i bezwiednie wygładzała ręką spodnie. - Kiedy

zostawiłam ją w szpitalu, kilka dni przepłakałam. Wie-

MILIONER Z KUWEJTU 207

działam, że będzie wystraszona i zagubiona. - Przyło­

żyła dłoń do ust, żeby znów się nie rozpłakać. - Prawdę

mówiąc, płakałam, bo sama byłam wystraszona i zagu­

biona.

Odgarnęła włosy z czoła i zaczerpnęła powietrza.

- Odwiedzałam ją niemal codziennie - ciągnęła. -

Za każdym razem, kiedy do niej przychodziłam, siedziała

przy oknie i nawet w szpitalu czekała na ojca. Robiła

tak aż do dnia śmierci. - Faith zerknęła na Alego. - A oj­

ciec nigdy nie wrócił.

- Och, Faith...

Nie było słów, które potrafiłyby złagodzić jej smutek

i ból. Nic nie mogło wymazać tych strasznych wspo­

mnień wyrytych w jej sercu. Gdyby takie słowa istniały,

Ali na pewno by je znalazł.

- A co się stało, kiedy twoja matka... odeszła?

- Tuż po tym, jak wzięto ją do szpitala, opieka spo­

łeczna wysłała mnie na ranczo Hopechest. Po jej śmierci

nie miałam gdzie się podziać, więc mieszkałam tam do

końca szkoły średniej. Kiedy skończyłam osiemnaście lat,

wyjechałam do college'u. Zarabiałam na utrzymanie, na­

prawiając komputery. Zainteresowałam się nimi jeszcze

na ranczu. - Zamilkła na chwilę. - Po skończeniu col­

lege'u postarałam się o kredyt dla małych przedsię­

biorstw i otworzyłam firmę. Resztę historii znasz.

- Faith, bardzo ci współczuję.

- Nie ma czego. To wszystko już przeszłość, a ja na­

uczyłam się czegoś bardzo cennego.

- Mianowicie? - zapytał, marszcząc brwi.

- Zapamiętałam sobie, że nie wolno mi popełnić ta-

208 SHARON DE VITA

kiego błędu jak matka, zwłaszcza jeśli chodzi o męż­

czyzn - oznajmiła dobitnie i spojrzała na niego znacząco.

- Nigdy nie zaufałabym mężczyźnie, o którym bym wie­

działa, że to podrywacz i kłamca, zdolny oszukać kogoś,

kogo kocha.

Alego ogarnęło poczucie winy. Nie był pewien, czy

Faith mówi o swoim ojcu, czy o nim.

- Nie sądzisz chyba, że jestem podobny do twojego oj­

ca? - Ta myśl go przeraziła. - Wierzysz, że mógłbym...

- Że mógłbyś co? - zapytała cicho. - Świadomie

okłamać bliską ci osobę? Celowo taką osobę oszukać?

Po jego twarzy błąkała się niepewność. Zdał sobie

sprawę, że tak postępował, ale przecież kłamiąc i oszu­

kując, chciał oszczędzić bliskim zmartwień, a nie ich zra­

nić. Okrucieństwo wobec bliskich osób było dla niego

czymś niepojętym.

Najwyraźniej jednak Faith nie dostrzegła lub nie

chciała dostrzec żadnej różnicy między jego postępowa­

niem a postępowaniem jej ojca. Wiedział, że nie znajdzie

odpowiedzi na jej zarzuty.

Teraz wreszcie zrozumiał, dlaczego tak gwałtownie

reagowała za każdym razem, kiedy uznała, że okłamał

kogoś mu bliskiego.

Ale jak, u diabła, ma jej pokazać, jakim naprawdę jest

człowiekiem?

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Palm Springs

- Mają państwo wspaniały dom - pochwaliła z za­

chwytem Faith, kiedy Tibi oprowadziła ją po posiadłości.

Była to piętrowa budowla z kamienia i cegły, wznie­

siona w stylu elżbietańskim, otoczona pięknymi trawni­

kami, fontannami i ogrodem, położona w ekskluzywnej

części Palm Springs, na ogrodzonym terenie o powierz­

chni niemal hektara.

Wysoka brama chroniła przed spojrzeniami przechod­

niów i nieproszonymi gośćmi, którym przyszłoby do gło­

wy wedrzeć się do środka.

Tibi wzięła Faith pod rękę i z uśmiechem poprowa­

dziła ją na patio, z którego roztaczał się piękny widok

na basen z przejrzystą jak kryształ wodą. Omar i Ali pili

właśnie drinki.

- Dziękuję, moja droga. Choć nasz prawdziwy dom

jest w Kuwejcie, stworzyliśmy sobie dragi w Stanach,

żeby mieć pretekst do odwiedzania syna. - Roześmiała

się i poklepała Faith po ramieniu. - Kiedy będziesz miała

własne dzieci, zrozumiesz, że bez względu na wiek, za­

wsze pozostaną twoimi dziećmi. Nigdy nie przestaniesz

się o nie martwić.

210 SHARON DE VITA

- No i jak ci się podoba nasz dom? - zagadnął Omar,

wstając na powitanie pań.

Faith uśmiechnęła się promiennie.

- Jest cudowny.

Omar wziął ją za rękę i usadził na miękkim, ogrodo­

wym fotelu.

- Możesz go uważać również za swój dom - oznaj­

mił.

- Napijesz się czegoś zimnego, Faith? - Tibi usiadła

obok męża. - A może wolisz odpocząć, zanim przybędą

nasi goście?

- Goście? - Faith spojrzała niespokojnie na Alego,

który od chwili przybycia na miejsce zachowywał się

zdumiewająco cicho.

Teraz lekko wzruszył ramionami, jakby o niczym nie

wiedział.

- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu -

powiedziała Tibi z uśmiechem. - Zaprosiliśmy kilku sta­

rych znajomych na kolację. Jesteśmy tacy szczęśliwi, że

Ali wreszcie znalazł kobietę, której szukał. Chcielibyśmy

się tobą pochwalić... - Tibi wzięła Faith za rękę i lekko

zmarszczyła czoło. - Chyba ci to nie przeszkadza, ko­

chanie? To będzie zwykłe przyjacielskie spotkanie, nic

nadzwyczajnego. Zrobimy sobie barbecue w ogrodzie. -

Zerknęła na zegarek. - Niedługo powinni zjawić się lu­

dzie z firmy cateringowej, żeby rozpocząć przygotowa­

nia.

Kilku starych znajomych? Zwykłe barbecue? Z po­

mocą firmy cateringowej? Faith była tym wszystkim tro­

chę przytłoczona, ale postanowiła, że nie da nic po sobie

MILIONER Z KUWEJTU 211

poznać. Uśmiechnęła się z wymuszoną beztroską. Jak to

dobrze, że kupiła sobie te nowe stroje.

- Ależ oczywiście, że nie mam nic przeciwko temu

- zapewniła, starając się ukryć zdenerwowanie. - Poznać

państwa znajomych to będzie dla mnie zaszczyt.

Tibi zerknęła na męża.

- Nie mogliśmy nie uczcić zaręczyn syna choćby

skromnym przyjęciem. - Wyglądała tak radośnie, że

Faith nie miała serca psuć jej humoru. Jednak myśl

o tym, że podczas tego wieczora znajdzie się w centrum

uwagi, sprawiała, że robiło jej się słabo.

- Skoro na kolację mają przyjść goście, to chyba po­

winnam pójść na górę i trochę się odświeżyć.

Chciała trochę czasu spędzić w samotności.

- Ali, kochanie, odprowadź Faith do pokoju. Będzie

mieszkała w zachodnim skrzydle, tuż obok ciebie.

Ali dokończył wodę mineralną i wstał.

- Z przyjemnością. - Wziął Faith za rękę i przyciąg­

nął do siebie. - Ja też chyba chwilę odpocznę. Trochę

mnie zmęczyło prowadzenie samochodu, a wczoraj

późno poszedłem spać.

- Za ciężko pracujesz - stwierdziła Tibi i posłała

szczęśliwej parze promienny uśmiech. - Faith, kiedy się

pobierzecie, powinnaś na nim wymóc, żeby wracał do

domu o przyzwoitej porze i żebyście razem jadali kola­

cje. Jako kawaler możesz być pracoholikiem, Ali, ale kie­

dy zakłada się rodzinę, hierarchia wartości musi ulec

zmianie.

- Nie wygłaszaj kazań, kochanie - zganił ją Omar

żartobliwie i pogładził po policzku. - Niech dzieci robią,

212

SHARON DE VITA

co uważają za stosowne. Znajdą własną drogę, tak jak
kiedyś my.

- Masz rację - zgodziła się Tibi ze śmiechem. - Od­

pocznijcie przed kolacją. Dam wam znać, kiedy wszystko

już będzie gotowe.

- Dobry Boże, tutaj mogłaby zamieszkać drużyna fut­

bolowa - stwierdziła Faith, kiedy Ali wprowadził ją do

pięknego, dwupokojowego apartamentu dla gości, który

oddano jej na ten weekend.

Jej zdenerwowanie potęgował fakt, że pokój Alego

znajdował się tuż obok i był połączony z jej pokojem

dodatkowymi drzwiami.

- Mam nadzieję, że będzie ci tu wygodnie - rzekł

Ali, otwierając podwójne, przeszklone drzwi prowadzące

na taras.

Do pokoju wpadło świeże, popołudniowe powie­

trze.

- Wygodnie? - Faith obróciła się dokoła, chłonąc

wzrokiem otoczenie. - Gdybym się tu schowała, to przez

kilka miesięcy nikt by mnie nie znalazł.

Pokój był urządzony bardzo elegancko, głównie w od­

cieniach różu i jasnej zieleni. Wielkie łoże z baldachi­

mem wyglądało na prawdziwy antyk, tak samo jak po­

zostałe meble.

Podłogę przykrywał żółtozielony dywan, a ściany wy-

klejono różowo-żółto-zieloną tapetą w paski. Nieopodal

drzwi na taras stał miękki szezlong z jedwabnym obiciem

w zielono-różowe pasy. Siedząc na nim, można było pa­

trzeć na ogród za oknem.

MILIONER Z KUWEJTU

213

W rogu ustawiono mahoniowe biurko i krzesło, obite

takim samym materiałem jak szezlong.

Podwójne drzwi wiodące do wspaniałej łazienki były

otwarte. Faith zobaczyła za nimi wielką, wpuszczaną

w podłogę marmurową wannę, w której jednocześnie

mogło brać kąpiel dziesięć osób.

Wokół stało mnóstwo wazonów najróżniejszej wiel­

kości, wypełnionych różami, bez wątpienia pochodzący­

mi z imponujących ogrodów Tibi.

- Muszę się rozpakować. - Faith poczuła, że drżą jej

kolana, a żołądek podchodzi do gardła. Gdyby nie obe­

cność Alego, chyba wpadłaby w histerię. Nie chciała jed­

nak, by wiedział, że słowa jego matki wprawiły ją

w przerażenie.

- Twoje torby zostały rozpakowane - powiadomił ją

Ali, wskazując na obszerną garderobę.

- Aha. - Nie była przyzwyczajona do takiej obsługi

i wcale nie miała pewności, czy jej to odpowiada. Ale

skoro weszła między wrony...

Odwróciła się do Alego i spostrzegła, że przygląda

jej się uważnie i w skupieniu.

- O co chodzi? - zapytała, starając się nie przestę­

pować nerwowo z nogi na nogę.

- Jesteś zdenerwowana.

- Ja? - Próbowała się roześmiać, ale z zaschniętego

gardła wydobył się jakiś dziwny odgłos. - Czym miała­

bym się denerwować?

Nadal patrzył na nią badawczo.

- Denerwujesz się dzisiejszym wieczorem; tym, że

mają się zjawić dodatkowi goście.

214 SHARON DE VITA

To nie było pytanie, tylko stwierdzenie faktu. Teraz

Faith zirytowała się tym, że tak łatwo ją rozszyfrować.

- Ali... - Splotła zwilgotniałe dłonie. - Niezbyt do­

brze sobie radzę na przyjęciach - przyznała z nieszczę­

śliwą miną. - Nie mam w tym doświadczenia.

Widok silnej, niezależnej Faith, przeżywającej ciężkie

chwile z powodu skromnego przyjęcia na kilka osób, nie­

zmiernie Alego wzruszył.

We wczesnej młodości tyle przeszła, a jednak niewiel­

kie spotkanie towarzyskie wprawiało ją w zdenerwowa­

nie.

Dokonała tylu rzeczy bez niczyjej pomocy i opieki,

ale tym razem będzie miała obok siebie silne wsparcie.

Ali postanowił o to zadbać. Nie dopuści, żeby cokolwiek

ją denerwowało łub przerażało, kiedy on jest w pobliżu.

Zdążył ją poznać, odgadywał jej nastroje i widział,

że narasta w niej rozpacz. Faith była taka dzielna i silna,

że miał dla niej wiele współczucia i podziwu.

Rozumiał, że robi to dla niego i jego rodziców.
- Nie przejmuj się - powiedział cicho.

Wziął ją za ręce i uścisnął dla dodania otuchy. Chciał

ją przytulić do siebie i zasłonić przed niebezpieczeń­

stwami, żeby już nigdy nie musiała się bać.

- To będą tylko przyjaciele rodziców - uspokajał.

- Tak, ale... - Musiała przełknąć ślinę. Już i tak była

zdenerwowana, a teraz jeszcze ta bliskość Alego... Mu­

siała wytężyć całą siłę woli, by się skupić. - Niezbyt do­

brze wychodzą mi towarzyskie pogawędki i wymiana

uprzejmości. - Spojrzała w dal ponad jego ramieniem,

by nie zatracić się w jego ciemnych oczach. - W towa-

MILIONER Z KUWEJTU 215

rzystwie czuję się nieswojo. Zawsze lepiej dawałam sobie

radę z maszynami.

- Już mi to mówiłaś. - Zastanawiał się, czy Faith wie,

jak pięknie teraz wygląda.

- I co ja tym ludziom powiem? - Zagubiona spojrzała

mu w oczy. - Przecież będą się chcieli czegoś o mnie

dowiedzieć, a ja nie mam zbyt wiele ciekawych rzeczy

do powiedzenia. Nie lubię opowiadać o swoim życiu. No

i oczywiście będą wypytywać o nas, o zaręczyny, ślub.

Dobry Boże... - Urwała, z każdą chwilą coraz bardziej

przerażona. - Ali, co ja im odpowiem?

Kiedy wyobraziła sobie, że znajdzie się w centrum

zainteresowania, zasypana pytaniami, na które nie znała

odpowiedzi, miała ochotę zapaść się pod ziemię.

Ich małe kłamstewko zmienia się w coraz bardziej

skomplikowaną maskaradę. Odchyliła głowę, by spojrzeć

na Alego, i zdała sobie sprawę, że to był błąd. Jego twarz

znalazła się tuż przy niej. Przypomniała sobie, jaki smak

mają jego usta, a jej ciało natychmiast wypełniła jakaś

nieokreślona, ale bardzo silna tęsknota.

- Faith, proszę, nie zamartwiaj się. - Nie mogąc

dłużej znieść jej zdenerwowania, wziął ją w ramiona.

- Nie przejmuj się. Ja się wszystkim zajmę. - Pogładził

ją po plecach. - Obiecuję, że ani na chwilę cię nie

zostawię.

Wsparł brodę na czubku jej głowy. Pomyślał z saty­

sfakcją, że są doskonale do siebie dopasowani. Przez

chwilę cieszył się bliskością i ciepłem jej ciała, zapachem

jej skóry.

Cofnął się, by na nią spojrzeć.

216 SHARON DE VITA

- Będę przy tobie cały czas, przyczepię się jak guma

do podeszwy buta.

- To bardzo piękne porównanie - stwierdziła

z uśmiechem. Wiedziała, że Ali stara się wprawić ją

w beztroski nastrój.

- Z tym problemem musimy uporać się razem.

Razem. To słowo zabrzmiało w jej głowie przyje­

mnym dźwiękiem. Razem z Alim...

Surowo przypomniała sobie, że to układ na jeden

weekend, gra na użytek jego rodziców.

- Nie chciałabym zrobić nic, co wprawiłoby w za­

kłopotanie twoich rodziców. Ja... - Zmarszczyła czoło,

zastanawiając się, co chce powiedzieć. Nie znalazła od­

powiednich słów, więc tylko objęła Alego w pasie i pró­

bowała się rozluźnić.

Westchnęła i ze znużeniem oparła mu głowę na ra­

mieniu. Było jej tak dobrze i wygodnie, jakby tutaj właś­

nie było jej miejsce. Zaskoczony jej wyznaniem Ali od­

sunął się i spojrzał jej w oczy.

- A więc to o to chodzi? - zapytał cicho. - Martwisz

się, bo nie chcesz wprawić moich rodziców w zakłopo­

tanie? - Był wzruszony jej deklaracją.

Z nieszczęśliwą miną skinęła głową. Nie była w stanie

mu wytłumaczyć, jakie to dla niej ma znaczenie. Wie­

działa, że nie mógłby pokochać kobiety takiej jak ona

i starała się z tym pogodzić, ale przecież jego rodzice

wcale tak nie uważali.

Byli dla niej tacy dobrzy, zaakceptowali ją i poko­

chali. Za żadne skarby świata nie chciała ich zranić.

- Faith, wzruszyłaś mnie. - Pocałował ją w czubek

MILIONER Z KUWEJTU 217

głowy, czoło, a potem w policzek. - Jesteś niesamowita,

taka autentyczna i naturalna. Nigdy jeszcze kogoś takiego

nie spotkałem. - Dotykał ustami jej policzka, jednocześ­

nie łagodząc i zwiększając jej napięcie. - Poruszyłaś mo­

je serce.

- Ali... - Jego słowa sprawiły, że obudziła się w niej

nadzieja. - Och, Ali...

Zapomniała o wszystkich ostrzeżeniach, które setki

razy powtarzała sobie w duchu, odkąd zgodziła się spę­

dzić z nim weekend. Zapomniała o całym świecie, liczył

się tylko ten mężczyzna. Uniosła głowę.

- Pocałuj mnie - wyszeptała.

Spełnił jej prośbę. Pocałunek nie był delikatny ani ko­

jący, tylko namiętny, zaborczy i pełen pasji. Ali objął ją

mocniej, czując, że jego ciało jak zwykle zaczyna reagować

na jej bliskość. Nagle Faith cicho załkała, przywarła do

niego mocniej, jakby chciała, żeby nic już ich nie dzieliło.

- Pragnę cię - wyszeptał, przesuwając usta ku jej

szyi, a potem w stronę dekoltu.

- Wiem - szepnęła i wsunęła palce w jego włosy.

Gdy poczuła jego usta na piersi, wygięła się w łuk.

Korzystając z tej zachęty, Ali zdjął z niej jedwabny ża­

kiet i rzucił go na podłogę. Pod spodem nie miała nic.

- Faith - szepnął bezwiednie. - Jesteś taka piękna.

- Podniósł ją do góry, położył na łóżku i pochylił się

nad nią.

Z cichym jękiem zerwała z niego koszulę, nie zwra­

cając uwagi na to, że guziki posypały się na podłogę.

- Faith. - W zapamiętaniu zsunął z niej jedwabne

spodnie, niemal je przy tym rozrywając.

218 SHARON DE VITA

Wydawało mu się, że wstąpił w niego jakiś demon.

Nie sądził, że potrafi tak mocno odczuwać potrzebę bli­

skości z kobietą. Chciał ją mieć tylko dla siebie, by żaden

inny mężczyzna nigdy się nie dowiedział, jak ona słodko

smakuje.

- Jesteś taka piękna - szeptał.

Nie bała się jego szaleńczej, niemal groźnej namięt­

ności. Czuła gorące pulsowanie w najintymniejszych za­

kamarkach ciała. Uniosła się nieco, by pomóc mu zsunąć

majteczki z bioder. Miała ochotę krzyknąć na głos, gdy

poczuła, jak jego ręka wędruje wraz z jedwabną bielizną

wzdłuż jej nóg. Gorączkowo przesuwała dłońmi po ple­

cach Alego, jakby chciała go w siebie wchłonąć. Wbiła

paznokcie w jego nagą skórę, kiedy obsypywał pocałun­

kami jej ciało. Jęknęła i bezwiednie chwyciła go za wło­

sy, czując jego gorące wargi na swym udzie. Posuwały

się coraz wyżej, aż w końcu dotarły do celu. Z jej gardła

wyrwał się zdławiony krzyk. Zamknęła oczy i zakołysała

biodrami, jakby chciała wyssać z jego pieszczot jak naj­

większą rozkosz.

- Ali... - wyszeptała.

Nie istniało już nic tylko pocałunki, jakich jeszcze

nigdy nie zaznała. Prowadził ją pieszczotami coraz wyżej

i wyżej, na sam szczyt rozkoszy. Kiedy wreszcie tam do­

tarła, miała wrażenie, że serce wyskoczy jej z piersi. Za­

pragnęła, by jak najszybciej się z nią połączył. Zatrzymał

się tylko na chwilę, by zrzucić z siebie resztę ubrania,

a potem nakrył ją swoim ciepłym ciałem.

- AH, proszę... - wyszeptała błagalnie.

Kiedy powoli w nią wszedł, ani na chwilę nie odry-

MILIONER Z KUWEJTU 219

wając od niej spojrzenia, zamknęła oczy i dała się ponieść

zalewającym ją raz po raz falom namiętności. Oddychając

płytko, poruszała się wraz z nim, czując, jak doskonale

ją wypełnia. Kiedy rytm ich ruchów stał się szybszy, oto­

czyła go nogami, jakby chciała go wciągnąć jeszcze głę­

biej. Po chwili oczy Alego pociemniały i usłyszała jego

cichy jęk.

Drugi spazm rozkoszy zaskoczył ją bez ostrzeżenia

i zaparł dech w piersi. Wyszeptała jego imię, czując, że

dotarł właśnie na szczyt, do skraju przepaści, zabierając

ze sobą jej serce.

Coś lekko dotknęło jej policzka. Otworzyła oczy i zo­

baczyła uśmiechniętą twarz Alego.

- Zasnęłaś na chwilę - powiedział cicho i pocałował

ją.

Uśmiechnęła się leniwie.

- Chyba tak. - Położyła mu rękę na policzku, nadal

zdumiona tym, co przed chwilą przeżyli. - Bardzo mnie

zmęczyłeś.

Roześmiał się głośno i znów ją pocałował.

- A to dopiero początek - zapowiedział łagodnym to­

nem i pocałował ją jeszcze mocniej. Po chwili jęknęła

cicho, otoczyła go ramionami i chłonęła jego ciepło. Na­

gle Ali westchnął z żalem i odsunął się od niej. - Nie­

stety, nie mamy na to czasu. Spóźnilibyśmy się na kolację.

- Ach, kolacja... - Zmarszczyła czoło. - Prawie za­

pomniałam. - Znów zaczęła się denerwować. Miała

ochotę się do niego przytulić i w ogóle nie wychodzić

z łóżka.

220

SHARON DE VITA

Wyczuł jej napięcie i ucałował jej czoło.

- Nie martw się, kochanie. - Ucałował również jej

ręce. - Pamiętaj, że będę przy tobie...

- Tak, niczym guma przyklejona do buta - dokoń­

czyła, kiwając głową. - Zapamiętam to.

- Mam dla ciebie prezent - oznajmił i roześmiał się,

kiedy zobaczył jej podejrzliwie zwężone oczy. - Znów

posądzasz mnie o coś złego.

Westchnęła. Mimo nagości czuła się przy nim całkiem

swobodnie.

- Kolejny prezent? - Potrząsnęła głową. - Wolała­

bym, żebyś nic mi nie kupował.

- No ale to, co dostałaś ostatnio, bardzo ci się po­

dobało - przypomniał jej, siadając na łóżku i pomagając

jej wstać.

- Tylko dlatego, że za batoniki, colę i chipsy dałabym

się pokroić.

- Wydaje mi się, że ten prezent trochę bardziej ci się

spodoba. - Nie zważając na swą nagość, wstał i korzy­

stając z wewnętrznych drzwi, wszedł do swojego pokoju.

Faith z zachwytem patrzyła na jego ciało. Musiała

przyznać, że bardzo jej się podoba.

Gdy wrócił, wręczył jej małe pudełeczko obite czar­

nym aksamitem. Spojrzała na nie nieufnie.

- Co to jest? - zapytała.
- Nie dowiesz się, dopóki nie otworzysz. - Pogładził

ją po policzku. - No, otwórz - zachęcił.

Zrobiła to, po czym krzyknęła cicho.

- Dobry Boże, co to takiego?

Roześmiał się.

MILIONER Z KUWEJTU

221

- Przecież to pierścionek. Twój pierścionek zaręczy­

nowy.

- Nie - zaprotestowała. - To jest miniaturowe lodo­

wisko. - Wielki brylant błyszczał niczym cudowna

gwiazda. - A ile... ile... - Bała się zapytać. - Jest bardzo

duży, prawda?

Brwi Alego zbiegły się w jedną linię.

- Zdaje się, że ma prawie dziesięć karatów.

Jej ręka drgnęła.

- Nie mogę go przyjąć. - Zdecydowanym gestem po­

dała mu pudełeczko.

- Dlaczego nie? - Patrzył na nią zdziwiony.
- Jeszcze pytasz? A co będzie, jeśli go zgubię? - Na

samą myśl o tym czuła ściskanie w żołądku.

- Po prostu kupimy drugi - odrzekł, wzruszając ra­

mionami.

- Kupimy drugi? - powtórzyła, nie odrywając wzro­

ku od pierścionka. Pojedynczy, wspaniały brylant był

oprawiony w platynę i osadzony na cienkiej, również

platynowej obrączce.

Ali wyjął pierścionek z pudełeczka i sięgnął po rękę

Faith.

- Masz być moją narzeczoną. - Wsunął jej klejnot

na palec i uśmiechnął się z aprobatą. Wiedział, że będzie

doskonale pasował. - Przecież nie mogę ci dad metalo­

wego kółka z puszki coli.

- Pewnie z takim kółkiem czułabym się swobodniej.

Nie mogła oderwać wzroku od pierścionka, choć wie­

działa, że to wszystko jest tylko udawaniem i grą.

Ali pocałował ją i przyciągnął do siebie. Jej nagie

222 SHARON DE VITA

piersi dotknęły jego torsu, na nowo budząc w nim pra­

gnienie.

- Bardzo żałuję, ale musimy zaraz zejść na dół -

rzekł, gładząc jej ramię. - Inaczej pewnie zjawi się tu

moja matka, żeby się dowiedzieć, co nas zatrzymało.

- Twoja matka? - Faith chwyciła prześcieradło i na­

kryła się po uszy. - Ojej, nie może mnie tak zobaczyć.

Roześmiał się i znów pocałował ją w czoło.

- Przecież jesteśmy zaręczeni. Zapewniam cię, że

matka nie przeraziłaby się, gdyby się dowiedziała, że

właśnie się kochaliśmy. To przecież tylko wyraz naszego

uczucia. Teraz wrócę do swojego pokoju i przygotuję się

do kolacji. - Bał się, że jeśli zaraz nie wyjdzie, to nie

wyjdzie stąd wcale. - Dasz sobie radę? - spytał z nie­

pokojem.

- Oczywiście.

Oderwała wzrok od pierścionka, spojrzała na Alego

i uśmiechnęła się na widok jego zatroskanej twarzy.

- Naprawdę nic mi nie będzie. - Lekceważąco ma­

chnęła ręką. - A teraz uciekaj, bo chcę wziąć prysznic

i się ubrać.

Zgodnie z obietnicą, Ali przez cały wieczór nie od­

stępował jej na krok. Trzymając ją za rękę, przedstawiał

ją gościom, odpowiadał na pytania, nakładał jedzenie na

talerz, dolewał wina, jak idealny zakochany narzeczony.

W połowie wieczoru zdenerwowanie Faith zniknęło

bez śladu. Ku swojemu zdziwieniu stwierdziła, że nawet

dobrze się bawi. Przyjaciele państwa El-Etra okazali się

bardzo mili. Cieszyli się szczerze, że Ali wreszcie po-

MILIONER Z KUWEJTU 223

stanowił się ustatkować. Odnosili się do jego narzeczonej

z wielką sympatią.

Rodzice Alego traktowali ją jak członka rodziny, z du­

mą ją wszystkim prezentowali i jasno dawali do zrozu­

mienia, że są zachwyceni wyborem syna.

Gdy wieczór dobiegał końca, Faith była wyczerpana,

lecz zadowolona, że goście zaczęli już wychodzić. Za­

częło ją też gnębić lekkie poczucie winy.

Z kieliszkiem wina w ręce niepostrzeżenie oddaliła

się od Alego i poszła na patio. Noc była ciemna, tylko

gwiazdy na niebie błyszczały olśniewająco, jak brylant

na jej palcu.

Ze smutkiem zdała sobie sprawę, że to był wspaniały

wieczór. Aż nazbyt. Zagryzła wargi i patrzyła przed sie­

bie z zatroskaną miną. Męczyło ją poczucie winy z po­

wodu oszustwa, na które się zgodziła. Bała się też, że

nie będzie potrafiła dłużej ukrywać swoich uczuć do

Alego.

Coś, co zaczęło się jako zwykła przysługa, zmieniło

się w bardzo bolesny i złożony problem. Faith spojrzała

na rozgwieżdżone niebo i poczuła, że do oczu napływają

jej łzy.

Nie mogła się wyprzeć swoich uczuć do Alego. Wie­

działa, co mówi jej serce. To, że przeżyli cudowne chwile

namiętności, tylko pogorszyło sprawę.

Ali przecież kiedyś powiedział, że nie mógłby jej po­

kochać. Musi się z tym pogodzić, ale jak tego dokonać,

skoro nadal odgrywa rolę jego kochającej narzeczonej?

Nie, to nie jest możliwe. Dłużej tego wszystkiego nie

zniesie. Nie potrafi patrzeć na radość jego rodziców ze

224

SHARON DE VITA

świadomością, że kiedy dowiedzą się prawdy, będą zdruz­

gotani. Nie wytrzyma przygnębiającej myśli, że Ali nigdy

nie obdarzy jej takim uczuciem, którym ona obdarzyła

jego. Z bólem musiała przyznać, że się w nim bez pa­

mięci zakochała.

Kiedy to wszystko zrozumiała, doszła do wniosku, że

gra dobiegła końca. Odwróciła się i z westchnieniem

wróciła na przyjęcie. Dla dobra wszystkich zaintereso­

wanych musi przerwać tę maskaradę.

Pytanie tylko, jak to zrobić.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Faith nie było.

Ali obudził się w pustym łóżku. Noc spędził w jej

pokoju. Kochali się wiele razy, aż w końcu nad ranem

zasnęli, tuląc się do siebie. Teraz jednak miejsce obok

niego było puste. Przetarł oczy i rozejrzał się. Zauważył,

że garderoba jest otwarta. Zniknęła z niej walizka oraz

ubrania Faith.

W panice wyskoczył z pościeli.

- Faith? - zawołał.

Przeszukał cały apartament, lecz nie znalazł Faith. Nie

został po niej żaden ślad.

- Faith? - W jego głosie słychać było strach.

Pobiegł do swego pokoju, włożył dżinsy i koszulę,

a potem boso ruszył na dół. Z narastającym przerażeniem

stwierdził, że tu też jej nie ma.

- Mamo?
- Jestem w kuchni. - Nalewała sobie kawę, a ojciec

siedział za stołem i czytał poranną gazetę.

- Gdzie jest Faith? - zapytał Ali, rozglądając się.

- Wyjechała - odparła matka cicho.

- Wyjechała? Gdzie?

- Powiedziała nam prawdę - oznajmiła łagodnie Tibi.

- Całą prawdę.

226 SHARON DE VITA

Zrezygnowany opadł na krzesło.

- Przepraszam, mamo. Nie chciałem...

Widać było, że jest kompletnie załamany, więc matka

współczująco poklepała go po ramieniu.

- Rozumiem cię, synu. Martwiłeś się o nas. - Zerk­

nęła szybko na Omara, który nadal czytał gazetę. -

Wiem, że zrobiłeś to wszystko z miłości. Może mi się

to nie podobać, ale cię rozumiem. - Nalała mu kawy.

- Nie mogę tylko zrozumieć, jak mogłeś tak zranić Faith.

- Jak to? - Gorąca kawa parzyła go w język. - Prze­

cież wcale nie chciałem jej zranić - wymamrotał, prze­

czesując palcami włosy.

- Ona cię kocha - powiedziała cicho matka, a Ali

gwałtownie podniósł na nią wzrok.

- Nie, mamo. - Roześmiał się z goryczą. - W tej

sprawie się mylisz. Ona mnie nie znosi - stwierdził po­

nuro. - Uważa, że jestem niemoralny i kłamię.

Tibi skinęła głową.

- Nie dziwię się, że ma cię za kłamcę. Ah, miewałeś

już w życiu lepsze pomysły - oznajmiła z przyganą. - To

ty się mylisz, jeśli sądzisz, że ona cię nie kocha. - Dotknęła

jego włosów. - Synu, twój ojciec i ja od początku wie­

dzieliśmy, że tak naprawdę nie jesteście zaręczeni.

- Co? - Patrzył na matkę szeroko rozwartymi oczami.

Skinęła głową.

- Przecież nie jesteśmy głupi. Ale jak tylko poznali­

śmy Faith, od razu sobie uświadomiliśmy, że jest jakby

dla ciebie stworzona. Czułam, że w sprawie zaręczyn

skłamałeś. Matki zawsze wyczuwają takie rzeczy. Ale za­

uważyłam też, jak bardzo ją kochasz. Specjalnie zapro-

MILIONER Z KUWEJTU

227

siłam was na weekend, żebyś zrozumiał, jakie żywisz wo­

bec niej uczucia.

- Mamo, ja już się nigdy nie zakocham - rzekł cicho,

potrząsając głową.

Tibi westchnęła.

- Pamiętam, jak bardzo się załamałeś po śmierci Dża-

lili, ale to się wydarzyło dawno temu. Byłeś wtedy jeszcze

chłopcem. Teraz jesteś mężczyzną i nie powinieneś do­

puścić, żeby ból z przeszłości odebrał ci szczęście, ja­

kiego możesz zaznać.

- Miłość nie jest konieczna, żeby mieć szczęśliwe ży­

cie czy udane małżeństwo. - Przelotnie spojrzał na mat­

kę. - Weźmy na przykład ciebie i tatę.

Pięknie zarysowane brwi Tibi uniosły się w górę.

- Słucham? - Popatrzyła na swojego jedynaka z za­

skoczeniem. - A co ma do tego nasze małżeństwo?

Ali wzruszył ramionami.

- Przecież nie łączy was miłość. Łączy was wiele in­

nych cudownych spraw. Dla mnie jesteście żywym do­

wodem na to, że miłość wcale nie jest konieczna, żeby

małżeństwo było szczęśliwe.

- Aha. - Skinęła głową. - Omar?
- Tak, kochanie. - Ojciec nadal czytał gazetę i właś­

nie odwrócił stronę. Znał swoją żonę od lat i dobrze wie­

dział, kiedy zaczyna kipieć w niej gniew. Nie miał za­

miaru się poparzyć.

- Czy ty przypadkiem nie upuściłeś kiedyś naszego

jedynego synka na głowę i nie zapomniałeś mi o tym

powiedzieć?

-. Nie, kochanie.

228 SHARON DE VITA

Tibi zwróciła się do Alego:

- W takim razie nie znajduję żadnego wytłumaczenia

twojej głupoty. Jeśli uważasz, że między mną a twoim

ojcem nie ma miłości, to jesteś ślepy i głupi. Co prawda

nasze małżeństwo zostało zaaranżowane przez rodziny,

ale jednak połączyła nas głęboka i trwała miłość. Poko­

chaliśmy się niemal od chwili, w której zobaczyliśmy się

pierwszy raz.

Ali słuchał jej słów zaskoczony.

- To wy z ojcem się kochacie?

Zirytowana Tibi klepnęła go lekko w głowę.

- Jesteś za inteligentny, żebyś był aż tak ślepy. Jak

mogłeś nie dostrzec, że się z ojcem kochamy? - Zrobiło

jej się go żal. Usiadła naprzeciwko i położyła mu dłoń

na ramieniu. - Kochasz Faith, prawda?

- Nie. - Z uporem potrząsnął głową. Nie chciał przy­

znać tego, co jego serce od dawna już wiedziało.

Oczy Tibi się rozszerzyły.
- Nie próbuj oszukać samego siebie. Mężczyzna, któ­

ry przed sobą nie potrafi wyznać prawdy, jest zwykłym

głupcem.

Ali przełknął łyk kawy. Nie wiedział, co odpowiedzieć

matce.

- Czy ty ją kochasz? - Tibi nie dawała za wygraną.

Ali głęboko wciągnął powietrze. Miał takie wrażenie,

jakby stał na skraju urwiska.

- Tak. - Sam nie mógł uwierzyć, że uczucie, przed

którym od lat się bronił, tak podstępnie zakradło się do

jego serca. - Tak, kocham ją - wyznał ponuro. - I... i te­

raz nie wiem, co robić.

MILIONER Z KUWEJTU 229

Popełnił niewybaczalny błąd. Beznadziejnie zakochał

się w Faith, a przecież ona nigdy mu nie wybaczy kłam­

stwa i nie uwierzy, że nie jest taki niemoralny, jak sądziła.

Tibi roześmiała się i poklepała go po ręce.

- Synku, jesteś pomysłowy, uparty i bystry. No, jeśli

chodzi o to ostatnie, to bywasz bystry - stwierdziła z mi­

łością. - Wierzę, że wymyślisz, co powinieneś zrobić.

Sięgnęła do kieszeni szlafroka i położyła na stole pu­

dełeczko obite czarnym aksamitem.

- Zdaje się, że to należy do Faith. - Spojrzała na puz­

derko, a potem na syna. - Może powinieneś jej zwrócić

ten pierścionek i zadbać, żeby pozostał na jej palcu na

zawsze.

Zdenerwowana jak koń przed wyścigiem Faith krążyła

po gabinecie, nie wiedząc, co ze sobą począć. Od jej ucie­

czki z domu rodziców Alego minął już ponad tydzień. Przez

ponad tydzień ignorowała jego telefony, kwiaty, wysyłane

elektronicznie listy. Choć serce jej pękało, nie chciała się

ugiąć. Kochała go i zasługiwała na odwzajemnioną miłość.

Ali nie może jej pokochać, a ona na inny układ na pew­

no się nie zgodzi. Nie chciała go widzieć ani z nim roz­

mawiać, ale dzisiaj miała wyznaczone spotkanie z Abnerem

Josslynem. Jakiś czas temu pan Josslyn zadzwonił i zapytał,

czy nie mogliby się spotkać w jej firmie, ponieważ nie ma

zbyt wiele czasu i mógłby do niej wpaść jedynie w drodze

na lotnisko. Powiedział, że chce się przyjrzeć jej działal­

ności, a potem mimochodem wspomniał, że na spotkanie

chciałby przyprowadzić ze sobą Alego.

Gdyby odmówiła, Abner Josslyn mógłby czuć się za-

230

SHARON DE VITA

wiedziony, a nie chciała go do siebie zrażać. Zwłaszcza

teraz, kiedy firma przygotowywała się do przyjęcia na­

prawdę wielkich zleceń i poważnych klientów.

A wszystko to Faith zawdzięczała premii uzyskanej

za pracę w El-Etra Investments.

Krążyła teraz niespokojnie po gabinecie, czekając na

przyjazd obu gości. Podeszła do okna i przycisnęła nos

do szyby. Wypatrywała Alego. Kiedy zdała sobie sprawę,

co robi, łzy napłynęły jej do oczu. Uświadomiła sobie,

że zachowuje się dokładnie tak samo jak matka.

Siedzi przy oknie, czeka, wypatruje mężczyzny, który

kłamie i oszukuje. Przełknęła ślinę, wstała, otarła oczy

i włożyła ręce do kieszeni spodni.

- Faith.

Na dźwięk tego głosu odwróciła się błyskawicznie i ze

zdumieniem spostrzegła w progu gabinetu Alego. Nie

słyszała, jak otworzył drzwi. Pożerała go wzrokiem, czu­

jąc, że za chwilę pęknie jej serce.

- Jak się tu dostałeś? - Przyłożyła dłoń do szyi. - Jak

ci się udało sforsować Martę?

Uśmiechnął się i wszedł do środka, zamykając za sobą

drzwi.

- Przekupiłem ją - odrzekł krótko, a Faith spojrzała

na niego z zaskoczeniem. - To był żart. - Miał ochotę

chwycić ją w ramiona i pocałunkami wypędzić smutek

z jej oczu.

- Wcale bym się nie zdziwiła, gdybyś się posunął do

przekupstwa - warknęła zirytowana. Znów zaczęła krą­

żyć po gabinecie, bojąc się stanąć w miejscu albo zbytnio

zbliżyć do Alego. - Gdzie jest pan Josslyn?

MILIONER Z KUWEJTU

231

- Nie przyjdzie.

Patrzyła na niego z coraz większym gniewem.

- Co to ma znaczyć?

- Odwołał spotkanie - wyjaśnił Ali dość obojętnie.

Teraz oprócz bólu serca Faith poczuła rozczarowanie.

- W takim razie po co ty przyszedłeś?

- Żeby z tobą porozmawiać.

- A nie przyszło ci do głowy, że nie chcę cię widzieć?

- Nadal chodziła z kąta w kąt, nie mogąc się zatrzymać.

- Owszem, przyszło mi to do głowy, ponieważ nie

odbierasz moich telefonów, nie odpowiadasz na e-maile;

krótko mówiąc, od tygodnia mnie ignorujesz.

- I nadal zamierzam to robić.

- Faith, myliłem się.

Wreszcie przystanęła.

- Myliłeś się? - Nie spodziewała się, że kiedykolwiek

usłyszy, jak Ali przyznaje się do błędu. - A w czym się

myliłeś? - spytała podejrzliwie.

Widząc tę znajomą, nieufną minę, musiał się roześmiać.
- Myliłem się co do ciebie. I co do mnie. - Podszedł

bliżej, zagradzając jej drogę ucieczki, tak żeby mogli po­

rozmawiać. - Pomyliłem się, twierdząc, że nie mogę się

zakochać.

- Jak to, „nie mogę się zakochać"? - Potrząsnęła gło­

wą i przyłożyła rękę do skroni. - Powiedziałeś wyraźnie,

że nie potrafiłbyś pokochać takiej kobiety jak ja.

Podszedł bliżej, a Faith cofnęła się i oparła o parapet.

Dalej nie mogła już uciec.

- Nie chodziło mi o to, że nie pokochałbym kobiety

takiej jak ty - powiedział miękko. - Myślałem wtedy,

232

SHARON DE VITA

że w ogóle nie chcę się zakochać. - Westchnął, gorącz­

kowo szukając odpowiednich słów. - Po śmierci Dżalili

czułem się tak, jakbym to ja sam umarł. Bardzo ją ko­

chałem i wiedziałem, że drugi raz nie odważę się narażać

na tak wielkie cierpienie. - Uśmiechnął się smutno. - Nie

chciałem znów otworzyć serca przed kobietą, dopuścić

do tego, żeby była dla mnie całym światem, ponieważ

mogłem ją utracić. A to by mnie po prostu złamało.

- A więc postanowiłeś się więcej nie zakochać, bo

przez to mogłeś się narazić na cierpienie?

- Coś w tym rodzaju - przyznał i nie mogąc się po­

wstrzymać, dotknął jej policzka. - Ale to było, zanim cię

poznałem, zanim wpadłaś do mojego gabinetu i do mojego

życia, zanim przewróciłaś wszystko do góry nogami.

Nadzieja zaczęła z wolna kiełkować w sercu Faith.

- Co chcesz powiedzieć, Ali? - zapytała nieśmiało,

starając się nie obiecywać sobie zbyt wiele.

Chwyciła go za rękę, którą nadal trzymał na jej po­

liczku. Chłonęła jej ciepło i czuły dotyk.

- Chcę powiedzieć, najdroższa, że cię kocham.

Zamknął oczy. Ciężki łańcuch, który od dawna pętał

jego serce, teraz pękł. AH nareszcie poczuł się wolny,

pełen nadziei i bardzo szczęśliwy.

- Kocham cię ponad wszystko na świecie, bo właśnie

ty jesteś dla mnie całym światem.

- Och, Ali. - Po policzkach popłynęły jej łzy radości.
- Nie chcę, żebyś przeze mnie płakała - powiedział

szybko, z niepokojem. - Chcę, żebyś za mnie wyszła,

zamieszkała ze mną, kochała mnie i urodziła moje dzieci.

Nasze dzieci. Chcę, żebyś się ze mną zestarzała, nigdy

MILIONER Z KUWEJTU 233

mnie nie opuściła i... szła przez życie ze mną, bez wzglę­

du na to, jak trudna okaże się ta droga. - Spojrzał na

nią z miłością. - Proszę, uwierz mi, jestem człowiekiem

honoru, a ciebie będę traktował z szacunkiem przez całe

życie. Błagam, powiedz, że za mnie wyjdziesz.

- Och, Ali - powtórzyła. Rzuciła mu się w ramiona

i przytuliła do niego, jakby od tego zależało jej życie.

- Ja też cię kocham. Tak, tak, wyjdę za ciebie.

- Faith. - Poczuł tak wielką ulgę, że ugięły się pod

nim kolana. Nareszcie w jego życiu wszystko zaczęło

układać się jak należy. - Jesteś wszystkim, czego pra­

gnąłem, ale nawet nie marzyłem, że to znajdę. - Pokrył

jej twarz pocałunkami. - Będę cię kochał całą wieczność

i jeszcze dłużej.

- Ja też cię będę kochała przez całą wieczność - obie­

cała, odwzajemniając jego pocałunki. Miała ochotę śpie­

wać ze szczęścia. - A potem jeszcze trochę.

Roześmiał się i cofnął o krok.

- A teraz chodźmy do moich rodziców, żeby im oz­

najmić radosną nowinę. - Sięgnął do kieszeni i wyjął

z niej pudełeczko. - To zdaje się należy do ciebie.

Faith z powrotem wsunęła pierścionek na palec. Tam

było jego miejsce.

- Chciałbym, żebyśmy się szybko pobrali - ciągnął.

- Nie będziemy czekać dłużej, niż to absolutnie konie­

czne.

Skinęła głową, a Ali poprowadził ją do drzwi.

- Nie mam nic przeciwko temu - zapewniła. - Gdzie

mnie zabierasz?

- Idziemy uczcić to wielkie wydarzenie - odrzekł

234 SHARON DE VITA

z uśmiechem. - No i powiedzieć o wszystkim moim ro­

dzicom. Mama będzie taka szczęśliwa. Wreszcie doczeka

się swoich rudowłosych wnuków.

- Może najpierw się pobierzmy - zaproponowała

Faith w drodze do windy. - Ale potem od razu

weźmiemy się za robienie wnuków dla twoich rodziców.

Drzwi do kabiny się otworzyły i weszli do środka.

- Dobrze, niech ci będzie. Ach, byłbym zapomniał.

- Sięgnął do kieszeni, wyjął jakieś papiery i podał jej.

- Co to jest? - spytała podejrzliwie.

Roześmiał się i pocałował ją w czubek nosa.

- To umowa, według której masz zmodernizować sy­

stemy komputerowe Abnera Josslyna. We wszystkich jego

firmach - podkreślił, a ona spojrzała na niego oszołomiona.

- We wszystkich firmach?

- Tak. - Skinął głową. Wziął od niej dokumenty

i schował je z powrotem do kieszeni. - Ale zabierzesz

się do tej pracy za jakiś czas. - Pocałował ją mocno.

- Przedtem jednak musisz wypełnić inną umowę. Umowę

małżeńską. Potem będziesz mogła robić, co ci się żywnie

podoba. Kocham cię, Faith...

- Ja też cię kocham.

Trzymając się za ręce, wysiedli z windy i ruszyli na

spotkanie nowego, wspólnego życia.