Maxine Barry 

KARAIBSKI PŁOMIEŃ

Prolog

Wielka Brytania

K

eith Treadstone uniósł drżącą ręką trzeci kieliszek 

brandy. Był właśnie w gabinecie swojego letniskowego 
domku pod Oksfordem, który już do niego nie należał. 
Nadeszła chwila, by zastanowić się nad niepewną 
przyszłością. Praca w domu wariatów, jakim bez 
wątpienia jest londyńska giełda, zmienia człowieka w 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

kłębek nerwów. Odpoczynek od tego piekła to 
konieczność, nie zachcianka. Ale teraz domek przejdzie 
do przeszłości - tak jak wszystko, co Keith posiadał. 
Rzucił to dla czegoś, co nigdy mu się nie zwróci. To coś 
nosiło nazwę „Aleksandria”.

Zakrztusił się i pociągnął następny łyk alkoholu.
- Boże - powiedział martwym głosem i sięgnął po 

stojącą na biurku fotografię. Długo przyglądał się 
patrzącej na niego pięknej twarzy. - Ramona... - Skłonił 
płowowłosą głowę przed fotografią kobiety w rozwianej 
oksfordzkiej todze i westchnął ciężko. - Zawsze byłaś 
taka zdolna. Co byś o mnie pomyślała, gdybyś się 
dowiedziała, jaki jestem. Głupi, głupi, głupi!

Powinien wiedzieć, że zostanie wykorzystany. 

Powinien bez trudu dostrzec fałsz za uśmiechniętymi 
twarzami i radosnymi głosami. On, człowiek obracający 
milionami na giełdzie, sądził, że pozjadał wszystkie 
rozumy. Że wszystko wie. Co za kpina! On, stary 
wyjadacz, dał się tak nabrać! A teraz musiał zebrać w 
sobie całą odwagę, jaka mu została - a nawet jeszcze 
więcej - i zrobić to, co należy.

Znowu spojrzał na fotografię kobiety, której właściwie 

bardziej potrzebował, niż kochał, i westchnął. Pora na 
rachunek sumienia. Sięgnął po kartkę z firmowym 
nadrukiem i napisał na niej dzisiejszą datę. Ale utknął 
zaraz po „Droga Ramono”. Co właściwie mógł jej 
powiedzieć? Że nie mają już przyszłości, że łączą ich 
tylko akcje tego przeklętego statku? Nie. Tak nie 
można. Musiał pomyśleć o niej. O Ramonie, która była 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

kimś więcej niż tylko śliczną dziewczyną. O Ramonie, 
obdarzonej przenikliwą, błyskotliwą inteligencją i 
ogromnym, wybaczającym sercem. Musi o tym 
pamiętać. W tym jego jedyna nadzieja. To dobre, 
wybaczające serce...

Zaczął pisać, z wysiłkiem pokonując drżenie dłoni.
„Wiem, że mi przebaczysz, najdroższa. Że wybaczysz 

mi wszystkie błędy. Wiesz, że Cię kocham.”

Przerwał i westchnął ciężko. Nie mógł się zmusić, żeby 

to napisać, żeby ubrać wszystko w suche, brutalne 
słowa. Nie mógł jej tego zrobić, a jednak... musiała się 
dowiedzieć. Ale jak wytłumaczyć komuś o tak 
kryształowej uczciwości, że istnieją zwierzęta kierujące 
się jedynie chciwością, że istnieją kreatury o 
bezwzględności rekina, które mają czelność nazywać się
uczciwymi ludźmi interesu? Jak ma jej powiedzieć, że 
spotkał człowieka, który nie cofa się przed niczym? 
Człowieka tak niebezpiecznego, że drżał na samo jego 
wspomnienie.

No pisz, ponaglił go jakiś cichy głosik. Skończ z tym 

wreszcie. Na dźwięk nagłego skrzypnięcia za drzwiami 
poderwał gwałtownie głowę, a serce zaczęło mu walić 
jak młotem. Zamglone alkoholem spojrzenie 
otrzeźwiało na chwilę, ale dźwięk nie powtórzył się. 
Może to kot. Wrócił znowu do niewesołych myśli. Czy 
da się jeszcze coś uratować? Ramona tak wiele przy 
nim przeszła... Czy zechce, czy zdoła stawić czoło 
ewentualnemu bankructwu? Ostatnio zaczęła zdradzać 
niepokój, którego dotąd u niej nie zauważał. Raz czy 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

dwa usiłowała zmusić go do swoich słynnych 
„poważnych rozmów” o przyszłości ich związku. Za 
każdym razem udawało mu się jakoś załagodzić 
sytuację. Wziąć ją na litość. Zapewnić o swojej miłości, 
lojalności, oddaniu.

Ale nie o namiętności. Tego nie mógł jej dać.
Wielki, biało-czarny kocur wskoczył bezszelestnie na 

ogrodowy mur i zaczął myć sobie pyszczek. Zielone 
ślepia zwróciły się w stronę domu, z którego dobiegł 
jakiś suchy trzask. Po chwili przez trawnik przeszedł 
spokojnie nie znany mu mężczyzna. Skręcił w spokojną 
wiejską uliczkę i wsiadł do samochodu. Makary wrócił 
do przerwanej czynności. Kiedy tylko skończy z toaletą, 
pójdzie do domu i zacznie miauczeć pod drzwiami. Pan 
podrapie go za uszami, a on nagrodzi go za to 
rozkosznym mruczeniem. A potem dostanie pyszne 
kocie chrupki.

Ale pan Makarego nie otworzy mu drzwi. I nigdy 

więcej nie podrapie go za białym uchem.

R

amona King weszła do mrocznego wnętrza cichego 

kościoła. Matka szła tuż za nią, patrząc z niepokojem na 
napięte szczupłe ramiona córki; westchnęła głęboko. 
Srebrzystozłote włosy Ramony zalśniły w mdłym 
świetle, wpadającym przez okna. Wiele osób siedzących
w ławkach odwróciło się w ich stronę. Choć pogrzeb 
Keitha odbywał się w małym miasteczku Foyle, w 
kościele zjawili się jego londyńscy koledzy.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Kazanie było miłosiernie krótkie. Ramona siedziała 

nieruchomo, jak odrętwiała. W drzewach przed 
kościołom świergotał jakiś ptak i znowu poczuła łzy 
napływające do oczu. Ktoś szturchnął ją delikatnie. 
Spojrzała nieprzytomnie na matkę, rzucającą garść 
ziemi na trumnę. Ledwie docierało do niej to, co mówił 
pastor. Mechanicznie spełniła swoją powinność. 
Bezsens tego wszystkiego był tak dręczący, że chciało 
jej się krzyczeć.

Keith odszedł. Nie mogła tego przyjąć do wiadomości. 

Keith nigdy nie popełniłby samobójstwa. Nieważne, co 
mówi policja i gazety. Nie mogła się z tym pogodzić. A 
przecież przyzwyczaiła się już, że wszystko potrafi 
sobie wytłumaczyć. Ta błyskotliwość towarzyszyła jej 
od najwcześniejszego dzieciństwa. Już jako mały berbeć 
starała się przeniknąć ukryte mechanizmy wszystkiego, 
z czym się stykała. Głód wiedzy rósł w niej stopniowo 
w miarę upływu lat, aż wreszcie zdobyła stypendium w 
Somerville College na cieszącym się wielkim 
powodzeniem wydziale nauk ekonomicznych.

A teraz nagle nic nie przychodziło jej do głowy...
Policjant powiedział, że jej narzeczony zginął od 

strzału w głowę. Spytał, czy Keith Treadstone miał 
niemiecki pistolet z czasów drugiej wojny światowej. 
Nie było to żadną tajemnicą. Broń należała do jego 
ojca, który przywiózł ją z wojny jako ponurą pamiątkę. 
Ale dlaczego strzelił z niej do siebie? Dlaczego nie 
zostawił chociaż krótkiego listu, jakiegoś wyjaśnienia?

Ramona poruszyła się i z zaskoczeniem odkryła, że 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

siedzi w długim czarnym samochodzie, jadącym w 
stronę domku Keitha. Nie pamiętała, jak się w nim 
znalazła. Zadrżała. Weź się w garść, dziewczyno, 
pomyślała posępnie. To zupełnie bez sensu.

- Dobrze się czujesz, kochanie? - zagadnęła cicho Bar-

bara King.

Jej córka skinęła mechanicznie głową, ale nie czuła się 

dobrze i obie o tym wiedziały.

Po chwili samochód zatrzymał się za 

ciemnoniebieskim dżipem, który jechał przed nimi. 
Szofer otworzył im drzwi, z wysiłkiem omijając 
wzrokiem bujny biust blondynki, ukryty pod czarnym 
jedwabiem marynarki, a także jej długie, kształtne nogi 
opięte wąską spódnicą.

Martin Turner, notariusz Keitha, przyjrzał się kobietom 

wysiadającym z czarnego wytwornego samochodu. 
Zmierzył aprobującym spojrzeniem narzeczoną swojego 
klienta. Miała uderzająco piękne srebrzystozłote włosy, 
spływające jej na ramiona jedwabistymi falami. Na tle 
surowej czerni ubrania wydawały się jeszcze bardziej 
olśniewające. Wyciągnął rękę; uścisnęła ją z 
niespodziewaną siłą. Przypomniał sobie, że dziewczyna 
wykłada na Oksfordzie. Spoczęło na nim spojrzenie 
wielkich szarobłękitnych oczu, chłodnych, a jednak 
zdradzających dziwną wrażliwość. Nie jest aż tak 
spokojna, jak udaje, pomyślał i zatroskał się. Jak ta 
dziewczyna zniesie to, co wkrótce ją czeka? Testament 
był sformułowany bardzo przejrzyście, ale w tych 
okolicznościach... Martin otworzył furtkę i drgnął 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

przestraszony. Wielki czarno-biały kocur skoczył na 
mur za jego plecami i miauknął przeciągle.

- Cześć, Makary - odezwała się Ramona, wyciągając 

rękę. Kot otarł się o nią, muskając jej nadgarstek 
długimi białymi wąsami. - Całkiem o tobie 
zapomniałam. Biedactwo.

- Zdaje się, że karmiła go pani Wibbiscombe - wtrącił 

Martin, odsuwając się od kota najdalej, jak mógł. Nie 
życzył sobie kociej sierści na nowym garniturze

Ramona King wzięła w ramiona ciężkie zwierzę, 

przytuliła policzek do jego jedwabistej głowy i weszła 
do domku, w którym bywała już tyle razy. Nic się nie 
zmieniło, a jednak wszystko wyglądało jakoś inaczej. 
Przez chwilę zastanawiała się nad tym zaskoczona. 
Dopiero po paru minutach zdała sobie sprawę, że z 
domku zniknęły różne przedmioty. Czy nad schodami 
nie wisiał obraz? I co się stało z tą przepiękną 
miśnieńską figurynką, którą tak lubiła?

Usiedli w gabinecie. Ramona nie wypuszczała 

Makarego z objęć - Keith tak go lubił.

- Pozwolę sobie ominąć formalności i przejdę do kon-

kretów - zaczął Martin energicznie. - Keith zostawił 
pani cały swój majątek.

Ramona skinęła głową; spodziewała się tego. Keith nie 

miał bliskiej rodziny oprócz kilku kuzynów, których 
nigdy nie widział na oczy.

- A jednak... - Martin Turner odkaszlnął z rosnącym 

zdenerwowaniem. - Panno King, czy zdawała pani sobie 
sprawę z udziałów, które Keith kupował przez ostatnie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

cztery miesiące? Na własne konto, oczywiście?

Połyskujące srebrem oczy przeszyły go ostrym, 

inteligentnym spojrzeniem. Martin wzdrygnął się, jak 
uderzony prądem.

- Udziały? Nie. Keith raczej nie rozmawiał ze mną o 

giełdzie. Ja również jestem ekonomistką. Nie 
rozmawialiśmy w domu o pracy - wyjaśniła spokojnie. 
Był to jej pomysł. Chciała rozmawiać o innych 
sprawach. O rodzinie. Dzieciach. Wspólnej przyszłości. 
Kolejna - daremna - próba zbliżenia ich do siebie. 
Przełknęła z trudem ślinę. Poczuła ból zaciskającego się 
gardła. Nie wolno się jej załamać. Nie teraz.

- Hmmm. No tak. Czy słyszała pani kiedyś o liniach 

Aleksander?

- Naturalnie. Lubię na bieżąco dowiadywać się o 

dużych firmach w Wielkiej Brytanii. Linie Aleksander 
posiadają flotyllę statków pasażerskich. W tej chwili nie 
mają sobie równych. Niegdyś była to własność 
prywatna. W latach pięćdziesiątych założył je Michael 
Alexander. Ale po jego śmierci, która miała miejsce 
blisko dwadzieścia lat temu, linie stały się własnością 
państwa. Na ich czele stanął najbliższy współpracownik 
byłego właściciela. Firma nieco podupadła, ale teraz 
rządy objął jego syn, Damon. Wygląda na to, że udało 
mu się znowu rozkręcić interes.

Mówiła spokojnie i naturalnie, czerpiąc fakty z 

bogatego skarbca swojej pamięci. Nie zdawała sobie 
sprawy, że jej wybitna inteligencja może odstraszać 
rozmówcę.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Rozumiem - powiedział Martin, nie zdając sobie 

sprawy, że do jego głosu wkradł się wrogi ton. - A 
zatem prawdopodobnie wie pani, że Damon Alexander 
miał zaledwie osiemnaście lat, kiedy dołączył do grona 
współpracowników firmy. Teraz stał się posiadaczem 
większości jej udziałów. Kilka lat temu został 
mianowany przewodniczącym. Trzeba zaznaczyć, że 
linie Alexander nadal dzierżą palmę pierwszeństwa, ale 
muszą stawiać czoło coraz liczniejszej konkurencji. Od 
śmierci Michaela Alexandera stopniowo tracą klientów, 
aczkolwiek jego syn robi, co może, żeby ratować 
sytuację. Wbrew wszelkim radom kazał przystąpić do 
budowy „Alexandrii”.

Przerwał, mając przykrą świadomość, że Ramona King 

nie tylko go rozumie, ale wyprzedza go o kilka kroków.

- Dotychczas, linie Alexander nigdy nie kojarzyły się z 

prawdziwym luksusem podróży. Ale „Alexandria” z 
całą pewnością może się równać z najlepszymi. Prawdę 
mówiąc, jest większa i lepsza niż „Queen Elizabeth II”. 
Na razie przechodzi testy, a jej pierwszy kurs 
wyznaczono na styczeń. Słyszałem, że to najlepsza pora 
na podróż na Karałby.

- A Keith wykupił akcje tego statku? - przerwała mu 

bezceremonialnie.

- Tak. I to sporo.
- Rozumiem. A zatem „Alexandria” to swego rodzaju 

eksperyment - powiedziała z namysłem, starając się 
uporządkować fakty. - Rzecz jasna, nie poznałam 
dobrze tego tematu, ale większość liniowców mieści 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

możliwie największą liczbę kabin, by w każdy rejs 
zabierać jak najwięcej pasażerów. „Alexandria” ma 
mniej kabin, ale są znacznie bardziej przestronne. Zdaje 
się, że wygląda jak pływający Buckingham Pałace. A 
zysk mają przynieść niebotyczne ceny za bilet, a nie 
liczba pasażerów. - Jako ekonomistka musiała przyznać, 
że pomysł jest znakomity. Ale nie to zaprzątało teraz jej 
uwagę. - Ile zainwestował Keith? - spytała, nie zdając 
sobie sprawy, że wstrzymuje oddech.

Martin odkaszlnął.
- Wszystko. Całe oszczędności, nawet ten domek, który

sprzedał koledze. Wszystko. A ponieważ dziedziczy 
pani po nim, jest pani właścicielką nieco ponad pięciu 
procent „Aleksandrii”.

Ramona słuchała go uważnie, kręcąc głową w 

zamyśleniu.

- Nie rozumiem - wyznała wreszcie. - Keith nigdy nie 

lubił stawiać wszystkiego na jedną kartę. To 
nieekonomiczne. No, chyba że ma się miliony.

Dlaczego, pomyślała żałośnie, dlaczego nie zwierzył 

się mi ze swoich zamiarów? Nie chodziło o pracę. 
Ryzykował naszą wspólną przyszłość.

- A jeśli „Alexandria” okaże się niewypałem? - spytała. 

Pytanie było retoryczne. Doskonale znała odpowiedź.

- Nie sądzę - zaprzeczył Martin szybko. - Damon 

Alexander jest uważany za geniusza. Muszę panią 
uprzedzić: sam Alexander posiada większość akcji. 
Posiada mniej więcej czterdzieści procent. Ale lista 
osób, które zainwestowały w ten statek, wygląda jak 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

„Who is Who”. Są tu wszyscy wielcy tego świata. 
Właściciele teksaskich rafinerii, szejkowie naftowi, 
królowie, bankierzy...

- Chwileczkę - przerwała mu, pokonując paraliżującą 

rozpacz. - Nawet jeśli Keith sprzedał wszystko, co miał, 
w jaki sposób zdołał uzyskać pięć procent, wobec tak 
potężnych udziałowców?

Martin odkaszlnął ponownie. Łudził się, że dziewczyna 

się nie zorientuje. Daremne nadzieje. Ramona King 
wyglądała jak anioł, ale jej umysł pracował na 
niesamowitych obrotach.

- To prawda - przyznał smętnie. - Ale tutaj mam 

wszystkie dokumenty... - Podniósł grubą, wypchaną 
kopertę. - Sprawdziłem wszystko bardzo dokładnie. 
Sześć dni temu Keith Treadstone nabył pięć procent 
„Alexandrii”. Teraz tytuł własności automatycznie 
przechodzi na panią. Dzięki temu, oprócz innych 
przywilejów, przysługuje pani miejsce na statku 
podczas jego pierwszego rejsu, prawo do głosowania 
oraz inne opcje finansowe. Oczywiście mógłbym się 
jutro zająć sprzedażą tych akcji. Z pewnością 
otrzymałaby pani przyjemną sumkę.

Pokręciła głową ze znużeniem. Nie chciała zajmować 

się dziś porządkowaniem spraw Keitha. Zeszłej nocy 
płakała tak długo, aż usnęła. Teraz czuła się tak 
wyczerpana i pusta, że pragnęła jedynie zwinąć się w 
kłębuszek i przespać cały rok. Keith, mój kochany, 
pomyślała smutno. W coś ty się wplątał?

- A to testament - powiedział Martin niespokojnie. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Chciał pozbyć się sprawy Keitha Treadstone 
najszybciej, jak można. - Czy chce pani o coś spytać? 
Ramona skinęła głową.

- Chcę wziąć Makarego - oznajmiła, głaszcząc 

delikatnie kota drzemiącego na jej kolanach. Zerknęła 
na matkę. - Jeśli się zgodzisz...

- Oczywiście - zareagowała natychmiast Barbara King. 

Widzieć córkę, złamaną takim bólem, i nie móc jej 
pomóc... To było niemal ponad jej siły.

Ramona wstała bez słowa, tuląc kota w ramionach. 

Wyszła w ślad za matką. Podobnie jak Martin, nie 
chciała tu zostać ani chwili dłużej.

W

róciwszy do przestronnego domu na Woodstock 

Road, Ramona wypuściła Makarego, by rozejrzał się na 
nowych włościach, a sama poszła za matką do kuchni, 
utrzymanej w wesołej, brzoskwiniowo-zielonej tonacji. 
Przyglądanie się, jak matka robi herbatę, w jakiś sposób 
przynosiło jej ulgę. Czynności były takie zwyczajne. Jak 
co dzień. Jakby wróciła do domu po wycieczce do Oz, 
szalonej krainy, w której nic nie wydawało się 
prawdziwe.

- Wypij i powiedz, co ci chodzi po głowie - odezwała 

się Barbara King, stawiając przed córką herbatę i 
osuwając się na krzesło. Westchnęła głęboko, zdjęła 
buty i sięgnęła po filiżankę. Co za dzień.

- Nie wiem, co o tym myśleć - wyznała Ramona. - 

Przynajmniej na razie. Ale mam wrażenie, że te akcje 
miały coś wspólnego z... samobójstwem Keitha.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Samobójstwo. Tak... Dziwny ton głosu Barbary 

sprawił, że srebrnozłota głowa jej córki poderwała się 
raptownie. Dwie pary błękitnych oczu spojrzały na 
siebie.

- Ty też? - szepnęła Ramona. - Też to czujesz? Nie 

mogę nic na to poradzić, ale samobójstwo... Keith by 
tego po prostu nie zrobił.

Barbara skinęła głową.
- Zawsze uważałam go za zbyt... pochłoniętego sobą, 

by był skory do rozpaczy.

Dobierała słowa bardzo starannie, ale Ramona i tak 

zerknęła na nią z niepokojem. Jak wiele matka 
wiedziała?

Barbara, mająca zawsze bliski kontakt z córką, bez 

trudu odczytała nieme pytanie. Westchnęła znowu, 
odstawiając filiżankę.

- Przyznaję, że Keith martwił mnie nieco. Byliście z 

sobą tak długo, a mimo to...

- Mimo to? - podjęła Ramona. Wiedziała, że wchodzi 

na niepewny grunt, ale nagle poczuła rozpaczliwą 
potrzebę zwierzenia się komuś.

- Wyglądaliście bardziej na rodzeństwo niż 

kochanków. - Barbara zerknęła na córkę z niepokojem. 
- Nie chcę cię zranić, ale... Nigdy nie uważałam go za 
odpowiedniego mężczyznę dla ciebie.

Ramona wbiła spojrzenie w pustą filiżankę.
- Keith i ja nigdy nie byliśmy kochankami - wycedziła 

wreszcie.

No proszę, powiedziała to. Powiedziała to na głos. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Podniosła zalękniony wzrok na matkę, ale ta tylko 
uśmiechnęła się smutno. W jej spojrzeniu było tyle 
dobroci, że po policzkach Ramony potoczyły się dwie 
gorące łzy.

- Tak myślałam... - szepnęła Barbara. - Niektórzy 

mężczyźni po prostu nie potrzebują... takiej miłości. Ale 
ty potrzebujesz. Mimo całej nieśmiałości jesteś dorosłą, 
normalną kobietą. Ze wszystkimi pragnieniami, jakie 
może odczuwać kobieta.

Ramona skinęła głową i westchnęła rozpaczliwie. 

Otarła łzy i pociągnęła nosem.

- Wiem. Nasz związek czasem mnie martwił. Ale do tej 

pory mężczyźni nie liczyli się specjalnie w moim życiu. 
Przecież wiesz. W szkole pracowałam zbyt ciężko, żeby 
mieć chłopaka.

- Byłaś strasznie nieśmiała - dodała matka. Uśmiech 

przywołał na jej twarz sympatyczne zmarszczki. - Czer-
wieniłaś się jak burak, kiedy jakiś chłopak na ciebie 
spojrzał. A było ich wielu, wierz mi.

- A potem, w Oksfordzie... Wiedziałam, że muszę być 

najlepsza. W przeciwnym razie nie mogłabym pisać 
pracy doktorskiej. Więc zaczęłam pracować jeszcze 
ciężej.

- Pamiętasz, jak wyganiałam cię z domu? - Barbara 

roześmiała się cicho. - W przeciwieństwie do innych 
matek musiałam silą wlec cię na różne zabawy!

Ramona zawtórowała jej.
- Wtedy poznałam Keitha. - Śmiech zamarł nagle. 

Wzięła chusteczkę, którą podała jej matka, i uniosła w 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

zamyśleniu jasne brwi. - Wiesz, z początku nie 
docierało do mnie, jak dziwnie razem wyglądamy. 
Kiedy całował mnie na pożegnanie, nie wchodząc do 
mojego pokoju, myślałam, że jest po prostu delikatny. 
Że wie, jak się denerwuję. Jaka jestem nieśmiała. A 
potem znowu pochłonęła mnie kariera. Zrobiłam 
doktorat, dostałam stypendium, a tymczasem ja i 
Keith... oszukiwałam się - przyznała z bólem. - Całkiem 
niedawno przyjrzałam się mojemu życiu. Ukończyłam 
Oksford, ale jakoś mnie to nie satysfakcjonuje. Lata 
mijają, a ja nadal nie mam męża ani rodziny. Nikt mnie 
nie kocha.

- Rozmawiałaś z nim o tym? - spytała Barbara 

delikatnie. Nie chciała przysparzać córce cierpienia.

- Próbowałam. - Ramona westchnęła. - Ale on zawsze 

jakoś się wykręcał. Wreszcie powiedział mi, że jest im-
potentem.

- I dlatego nie mogłaś go zostawić.
- Tak! Rozumiesz mnie, prawda? Jak mogłabym go 

porzucić? To by było zbyt okrutne... Jakbym chciała 
powiedzieć, że nie jest dla mnie dość męski. Dość 
dobry. Że liczy się tylko seks lub jego brak. 
Próbowałam mu pomóc. Umawiałam go na spotkania z 
lekarzami, ale teraz wątpię, czy w ogóle się u nich 
zjawił. Wreszcie zaczęłam mieć dość, i wtedy...

- Wtedy... to - wyszeptała Barbara drżącym głosem.
- Keith popełnił samobójstwo - powiedziała Ramona 

martwo. - To przez „Alexandrię”. Cokolwiek się 
wydarzyło, to wszystko przez nią.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Zgadzam się. I co zamierzasz zrobić?
Ramona przeczesała ze znużeniem długie srebrzyste 

pasmo włosów.

- Nie wiem. Pewnie spróbuję się dowiedzieć, dlaczego 

Keith wykupił te akcje. Skąd wziął tyle pieniędzy. A 
potem zrobię z tych informacji jakiś użytek.

Barbara skinęła głową. Znała córkę na tyle, by 

wiedzieć, że bez względu na wszystko znajdzie 
odpowiedź. Ale i ona musiała stawić czoło pewnym 
bolesnym faktom z własnego życia. Mąż, który nie jest 
mężem. Małżeństwo, które nie jest małżeństwem. 
Zdrada. Strach. Nie wolno poddawać się 
przeciwnościom losu. Starała się zaszczepić córce to 
przekonanie. Być może należy udzielić jej brutalnej, 
lecz istotnej rady.

- Wiem, przez co przechodzisz. Będę cię wspierać ze 

wszystkich sił. Ale teraz, kiedy Keitha już nie ma, może 
powinnaś opuścić Oksford na pewien czas. Zobaczyć 
świat. Znaleźć sobie mężczyznę - znającego 
namiętność. Nie możesz kryć się bez końca. Nikt nie 
powinien tego robić.

- Kryć się? Przed czym?
- Przed życiem, kochanie - powiedziała Barbara, 

patrząc córce prosto w oczy.

M

ężczyzna, który pojawił się, by stawić czoło hordom 

dziennikarzy, wydał się fotografom darem niebios. Doki 
Southampton nie były wdzięcznym modelem i choć 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

monumentalny liniowiec skąpany w świetle reflektorów 
prezentował się dumnie światu już od godziny, 
dziennikarze nie doczekali się na razie twarzy, która 
uatrakcyjniłaby materiał, czyniąc go bardziej strawnym.

Mężczyzna, który usiadł przy stole, ginącym pod 

plątaniną kabli i najeżonym niezliczonymi mikrofonami, 
spojrzał ponad głowami zebranych dziennikarzy i 
uśmiechnął się lekko. W tej samej chwili eksplodowały 
dziesiątki fleszy. Ralph Ornsgood, wysoki jasnowłosy 
Szwed, prawa ręka Damona, przysunął się bliżej.

- Wszystko gotowe! - zawołał i ścisnął kciuki na, 

szczęście.

Damon przesunął spojrzeniem po falującym morzu 

głów i uśmiechnął się. Większość z obecnych tu osób 
nie miała bladego pojęcia, ile pracy kosztowała ich 
„Alexandria”. Od chwili gdy po raz pierwszy ujrzał 
olśniewający projekt statku, po ostateczne kosmetyczne 
poprawki włożył w to wszystkie siły i energię. Wiedział, 
że ze statkiem tym wiąże się jego przyszłość. Linie 
Alexander potrzebowały gwiazdy. Jeśli ten statek 
zawiedzie, wszystko weźmie w łeb. Rada nadzorcza 
zatryumfuje.

- Proszę państwa - odezwał się, natychmiast skupiając 

na sobie uwagę wszystkich.

Członkowie bardziej doświadczonych ekip spojrzeli na 

siebie i pokiwali głowami. Spotykali się już z ludźmi 
obdarzonymi osobowością sceniczną, tym czymś, co tak 
kochają kamery, ale tu mieli do czynienia z czymś 
innym. Damon Alexander nie tylko dysponował nie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

fałszowaną aurą emanującej z niego siły. Na jego widok 
wszystkie obecne kobiety traciły dech w piersiach.

- Najpierw chciałbym przeprosić państwa za to, że całe 

to widowisko jest tak mało romantyczne - zaczął. - 
Zdaję sobie sprawę, że większość państwa wyobrażała 
sobie ogromny statek, ześlizgujący się z gracją na wodę 
i majestatycznie sunący pomiędzy fale otwartego morza. 
Niestety, dok, w którym znajduje się „Alexandria”, 
będzie wypełniał się wodą przez niespełna piętnaście 
godzin. A to już nie to, naturalnie. Ale za to, o czym 
zapewne wszyscy państwo wiecie, mamy tu pewną 
piękną panią, która za chwilę rozbije o burtę butelkę 
szampana.

Wśród zaproszonych gości podniosła się fala szeptów. 

Matką chrzestną statku miała być osoba z rodziny 
królewskiej, kobieta obdarzona wyjątkową urodą.

- Później „Alexandria” zostanie odholowana na 

przystań, a następnie wyruszy w swoją pierwszą morską 
podróż. Jak możecie państwo przeczytać w załączonych 
broszurach, nasz statek wyposażony jest w najlepsze na 
świecie silniki firmy Pieisnick. Załoga liczy osiemset 
osób... tak, aż tyle - dodał, usłyszawszy szmer 
zaskoczenia. - Nasz statek może pomieścić tysiąc 
sześćset pasażerów, czyli o wiele mniej niż większość 
liniowców. Ale nam chodziło o jakość, nie ilość. Każdy 
nasz pasażer ma zapewnioną obsługę najwyższej klasy.

- Czy na pewno „Alexandria” będzie gotowa do pierw-

szego rejsu w styczniu? - odezwał się jakiś głos z 
tylnych rzędów.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Tak.
Odpowiedź padła tak błyskawicznie, że wszyscy 

zamarli. Ale już po chwili podniosła się zwykła wrzawa. 
Zawodowcy przystąpili do pracy.

- Dlaczego na pierwszy kurs wybrał pan właśnie Morze 

Karaibskie?

- Ponieważ to znakomita pora na zimowe ferie, a 

Karaiby są najlepsze do tego celu.

- Czy tą trasą nie kursuje już wiele statków innych 

linii?

Damon Alexander uśmiechnął się, co pociągnęło za 

sobą kolejną eksplozję błyskających fleszy. Nie było w 
tym nic dziwnego; w wieku trzydziestu trzech lat był 
jednym z największych magnatów finansowych w kraju, 
z pewnością najbardziej kontrowersyjnym, co tylko 
dodawało mu uroku tajemnicy i romantyzmu. Jeżeli 
doda się do tego metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, 
muskularne ciało bez śladu tłuszczu, bujną, niemal 
czarną czuprynę oraz duże stalowo-błękitne oczy, 
otrzymamy obraz mężczyzny bliski ideału. A jeśli 
wspomnimy jeszcze, że ideał ten nie miał żony, stanie 
się zrozumiałe, dlaczego osoba Damona budziła emocje 
przypominające histerię. Już teraz można było 
powiedzieć z całą pewnością, że jego fotografie znajdą 
się jutro w każdej gazecie w kraju.

- „Alexandria” jest wyjątkowym statkiem - ciągnął 

Damon głosem pełnym cichej dumy. - Jeszcze nikt nie 
zbudował niczego podobnego.

- Ktoś mógłby powiedzieć, że to snobizm w 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

najczystszej postaci - rozległ się jakiś jadowity głos, 
dobiegający z miejsca dla przedstawicieli brukowców. - 
W czasach, w których szary człowiek coraz częściej 
może sobie pozwolić na wycieczki morskie, buduje pan 
statek mogący służyć jedynie najbogatszym?

W szeregach żądnej krwi prasy nastąpiło poruszenie. 

Dziennikarze odwrócili się jak stado drapieżników wiet-
rzących świeżą krew.

- Nie dzielę ludzi na szarych i bogatych, co pan naj-

wyraźniej czyni - zripostował Damon głosem ziejącym 
lodowatym chłodem. - Jeśli chce pan spytać o 
możliwość wygodnej, niedrogiej podróży dla osób nie 
mogących pozwolić sobie na rozrzutność, 
sugerowałbym tygodniowy rejs na „Atenach”, jednym z 
wielu statków linii Alexander, który regularnie kursuje 
po Morzu Śródziemnym. Jak panu wiadomo, albo 
byłoby wiadomo, gdyby odrobiłby pan pracę domową, 
nasze linie oferują jedne z najbardziej korzystnych cen 
na całym świecie.

Stalowe oczy o równie stalowym spojrzeniu spoczęły 

na spurpurowiałym reporterze.

- Aleksandria to po prostu rozszerzenie naszej oferty. 

Mamy lata dziewięćdziesiąte, proszę państwa. Na 
świecie jest więcej milionerów niż kiedykolwiek w 
historii. Krótko mówiąc, „Alexandria” to statek właśnie 
dla nich. I nie spodziewajcie się, że będę się z tego 
powodu usprawiedliwiać, bo musielibyście długo 
czekać.

Spojrzał na nich wyzywająco. Dziennikarze 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

zrozumieli, że układ sił zaczyna się zmieniać. Damon 
nie był już ich łupem; stał się myśliwym, a sposób, w 
jaki tego dokonał, był fascynujący. Rzadko kto potrafi 
stawić czoło atakowi prasy, i wygrać.

- Jak możecie się dowiedzieć z załączonej literatury - 

wszyscy jak jeden mąż otworzyli foldery - na statku 
mamy wyłącznie kabiny pierwszej klasy. Nie istnieją u 
nas kabiny pasażerskie z widokiem na łodzie 
ratunkowe, ponieważ zajmują je członkowie załogi. Nie 
mamy również pasażerskich kabin bez okien. 
Dysponujemy setką kabin jednoosobowych. W 
przeciwieństwie do innych linii, nie zapominamy o 
ludziach, którzy coraz częściej chcą podróżować w 
pojedynkę. Mamy też dziesięć kabin zaprojektowanych 
z myślą o inwalidach, a cały statek został dostosowany 
do potrzeb osób poruszających się na wózkach. Ale 
nade wszystko, panie i panowie, istotą naszego 
przedsięwzięcia jest luksus. Luksus - powtórzył 
dobitnie. - „Alexandria” to pływający pałac. I o to nam 
chodziło. Jest doskonała, została zbudowana w Wielkiej 
Brytanii i przejmie koronę po „Queen Elizabeth II”.

Ostatnie słowa utonęły w burzy spontanicznych 

oklasków. Ale Damon nie myślał o swoim sukcesie, 
lecz o złych wieściach, które otrzymał tego ranka. 
Wieściach, dotyczących tego przeklętego Joe Kinga.

W

 małym pokoiku w szpitalu Johna Radcliffa w 

Oksfordzie doktor Verity Fox poprawiła się nerwowo 
na krześle. Podciągnęła białe rękawy fartucha. Właśnie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

skończyła skomplikowaną operację serca. Stan 
pacjentki rokował bardzo pomyślnie. Ale w tej chwili 
doktor Fox miała inne problemy na głowie. Serce biło 
jej jak oszalałe, a ona nie potrafiła go uspokoić. Od 
trzech dni czekała na wyniki badań, choć wydawało jej 
się, że minęły co najmniej trzy lata. A teraz oczekiwanie 
dobiegło końca.

Do pokoju wszedł doktor Gordon Dryer, jej stary 

przyjaciel. Usiadł za biurkiem. Przez długą chwilę 
oboje patrzyli na siebie w milczeniu. Przerwała je 
Verity.

- Czy to to, o czym myśleliśmy? - spytała odważnie.
Skinął głową.
- Tak. To właśnie to. Przykro mi, Verity. Boże... - W 

jego śmiertelnie znużonym głosie brzmiała prawdziwa 
rozpacz. - Jak często musiałem to mówić innym, obcym 
ludziom?

Skinęła głową i odetchnęła głęboko. Nie mogła w to 

uwierzyć, nawet w obliczu niezaprzeczalnych faktów. 
Wszystko zdarzyło się tak szybko. Zaledwie trzy 
miesiące temu zaczęła cierpieć na osłabienie i jakieś 
niewyraźne bóle. Zgłosiła się do Gordona na badanie. 
Oboje uważali, że to anemia. Aż do chwili kiedy 
pojawiły się inne symptomy. Aż do wyników 
pierwszego badania krwi... Pospieszne drugie badanie, 
dla zupełnej pewności...

- Niech to szlag, nie mogę nic zrobić - wyznał Gordon 

z jękiem. - Niby jestem tu najlepszym specjalistą...

- Przestań - przerwała mu ostro. Wiedziała, że powinna 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

go jakoś pocieszyć, ale na razie nie była do tego zdolna. 
Na zewnątrz czekał na nią jeden z niewielu pogodnych 
wrześniowych dni, błękit nieba, świergot ptaków i 
ogrody pełne kwiatów. A ona miała umrzeć. Umrzeć. - 
No dobrze. - W ustach czuła metaliczny smak. 
Przełknęła ślinę. - Jestem chirurgiem, to ty tu rządzisz. 
Powiedz mi wprost. Czego mam oczekiwać?

Spojrzał na nią, na grzywę krótkich kruczoczarnych 

włosów, okalającą ładną bladą twarz w kształcie serca i 
nagle poczuł, że nie potrafi spojrzeć w jej czarne jak 
noc oczy. Spuścił wzrok na leżące przed nim wyniki 
testów i zaczął szybko i zwięźle przekazywać jej fakty. 
To rzadka forma białaczki. Bardzo rzadka. Transfuzje 
krwi pomogą jej pracować bez przeszkód przez miesiąc. 
Może przez dwa, jeśli organizm zareaguje prawidłowo. 
Ale nie wolno jej wykonywać operacji. Nawet przy 
wystąpieniu oczekiwanego okresu remisji, wkrótce 
stanie się zbyt zmęczona nawet na pracę przy biurku i 
konsultacje. Będzie musiała dłużej spać. Po pewnym 
czasie straci do dwudziestu procent zdolności 
koordynacji ruchów. Ale nie będzie cierpieć. Białaczka 
rządzi się innymi prawami niż rak narządów 
wewnętrznych.

Verity słuchała, kiwając głową. Jako lekarz nieustannie 

stykający się z bólem zdawała sobie sprawę, że musi 
być wdzięczna za taki obrót sytuacji. A jednak nie czuła 
najmniejszej wdzięczności. Była zła. I przerażona. 
Miała trzydzieści lat. Zawsze wydawało jej się, że w 
tym wieku wyjdzie za mąż i urodzi dzieci. Co prawda 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

nie miała nawet stałego partnera... Teraz to już 
nieważne. Teraz nic jej już nie czeka.

- Nie mam pojęcia, co powinnam zrobić - wyznała 

wreszcie. - Czy to nie głupota? Przecież jestem lekarką.

- Co za różnica? - powiedział łagodnie, wreszcie pod-

nosząc na nią oczy. - Musisz mieć czas, żeby się z tym 
pogodzić. Tak jak wszyscy.

Skinęła głową. Czas. Nagle całe jej życie... to, co z 

niego zostało... zmieniło się w wyścig z czasem. 
Ogarnęła ją fala Paniki, pochłaniając ją powoli i 
nieubłaganie jak zimny cień. Wstała gwałtownie.

- Wracam do siebie - rzuciła i ruszyła ku drzwiom, 

zanim zdążył zareagować.

Pojechała taksówką do domu, dużego bungalowu na 

Five Mile Drive. Na wiosnę kwitnące drzewa wiśni 
zmieniały okoliczne ulice w bajkowy tunel. Być może 
jeszcze zdążę to zobaczyć, pomyślała płacąc za kurs. A 
może nie.

Boże, jęknęła w duchu. To śmieszne. Czy teraz będę 

patrzyła na wszystko tak, jakbym w każdej chwili 
żegnała się ze światem? Być może. W tej chwili jeszcze 
tego nie wiedziała. Pobiegła ścieżką przez ogród, 
zatrzasnęła za sobą drzwi i oparła się o nie. Jakby uszła 
bezpiecznie pogoni. Zaczęła się śmiać. A potem płakać. 
Bardzo, bardzo długo stała pod drzwiami, wstrząsana na 
przemian wybuchami śmiechu i płaczu...

R

amona King weszła do gwarnego gabinetu Raymonda 

Younga i rozejrzała się. Rzadko zjawiała się w 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Londynie, ale zawsze pociągał ją rozgardiasz i 
zamieszanie giełdy. Biuro maklerskie Abercombie i 
Guidhall wyrobiło sobie dobrą markę, a ona przez 
Keitha poznała wielu jego pracowników.

- Ramona! Dobrze cię widzieć! Super, że do mnie 

zadzwoniłaś, stęskniłem się! - zawołał Ray, podbiegając 
do niej w kilku susach. Mówił z pośpiechem typowym 
dla wszystkich maklerów. - Dowiedziałem się o tej 
sprawie z Keithem. To straszne - dodał nieco 
spokojniej. Podsunął jej krzesło.

- Cieszę się, że znalazłeś dla mnie trochę czasu. - 

Zawahała się, gdy napotkała jego wzrok. Czy zdawało 
jej się, czy w jego spojrzeniu naprawdę dojrzała błysk 
niedowierzania? - Chcę z tobą porozmawiać o tych 
akcjach „Alexandrii”. Tych, które kupił Keith. Wiesz 
coś o nich?

Raymond skinął głową. Jego twarz przybrała 

niepokojąco obojętny wyraz.

- Tak. Prawdę mówiąc, jak na moje potrzeby, wiem o 

nich za dużo. - Znowu obrzucił ją tym dziwnym spoj-
rzeniem.

- Za dużo? - Nagle zaschło jej w gardle. Odetchnęła 

głęboko. - Coś się stało, tak?

Przytaknął. On także nie zamierzał niczego owijać w 

bawełnę.

- Owszem. Coś bardzo złego. Obawiam się, że Keith 

zdefraudował miliony dolarów należące do firmy. 
Dokładnie mówiąc, do pewnego klienta. - Zawahał się, 
jakby na coś czekał. Patrzył na nią z namysłem.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Drgnęła; poczuła się, jakby ktoś niespodziewanie 

wymierzył jej policzek. Zatrzepotała rzęsami w 
oszołomieniu.

- Spodziewałam się czegoś podobnego - odezwała się 

drżąco. - Keith zostawił mi ponad pięć procent 
„Alexandrii”.

- Pięć procent? - Raymond zakrztusił się. Siedząca 

przed nim kobieta była właścicielką fortuny.

- Oczywiście to wszystko zmienia. Ten klient pewnie 

zamierza mnie pozwać jako spadkobierczynię Keitha?

Raymond nie odpowiedział. Przyglądał się jej z 

rosnącym zmieszaniem.

- Pozostaje mi tylko sprzedać te akcje. Powiedz mi... - 

Z trudem wydobywała głos z boleśnie suchego gardła. 
Odkaszlnęła nerwowo. - Ile dokładnie... pożyczył 
Keith?

- Dwa miliony dwieście pięćdziesiąt pięć tysięcy.
Poruszyła zdrętwiałymi wargami.
- Rozumiem. A nazwisko klienta?
Ray nie odrywał od niej wzroku.
- Ty naprawdę nie masz o niczym pojęcia - mruknął z 

niedowierzaniem.

- A powinnam?
- Myślałem... - Przerwał i potrząsnął głową. - 

Przepraszam, ale nie mogę zdradzić nazwiska naszego 
klienta. Nie życzy sobie rozgłosu, a skoro Keith nie 
żyje... - Wzruszył ramionami.

- Ale mogę się spodziewać, że wasz klient poprosi 

mnie o oddanie tych akcji. Tak?

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Ray patrzył na nią, marszcząc brwi z zakłopotaniem. 

Rozłożył ręce.

- Tak przypuszczam. Właściwie nie wiem na pewno. - 

Święta prawda, pomyślał z grymasem. Nie mam 
bladego pojęcia, co się tu dzieje. Jeśli ona nie jest w to 
zamieszana...

- To bez sensu - mruknęła Ramona pod nosem. Po-

stanowiła, skontaktować się z prawnikiem. Wszystko to 
było takie dziwne! Jeśli Keith naprawdę zdefraudował 
te pieniądze... A jeśli nie?

- Muszę to wiedzieć. - Otrząsnęła się z zamyślenia. - 

Kim jest ten klient?

Ray pokręcił głową.
- Przykro mi. - Rozumiał jej sytuację, współczuł jej, ale 

to on był tu zagrożony. Nikt przy zdrowych zmysłach 
nie naraża się Joe Kingowi. Nawet rodzona córka.

- Keith musiał działać prywatnie - zastanowiła się 

głośno. - Ktoś zapłacił mu, bądź przekonał, żeby kupił 
akcje na własne nazwisko. Ale dlaczego się na to 
zgodził? Chyba że... Czy to mógł być sam Damon 
Alexander? - Zerknęła na Raya, sprawdzając jego 
reakcję, ale jego kamienna twarz nie zmieniła wyrazu 
nawet na jotę. - Niektórzy zaczęliby się burzyć, gdyby 
się dowiedzieli, że skupuje zbyt wiele akcji. A 
„Alexandria” nie potrzebuje takiego rozgłosu. Ale jeśli 
ktoś zamierza ją przejąć, Alexander musi po cichu 
zgromadzić możliwie jak najwięcej akcji - ciągnęła, 
ożywiając się stopniowo.

Ray patrzył na nią z napięciem. Ona naprawdę nie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

miała o niczym pojęcia. Co zamierzał Joe King?

- Ale przecież... Keith popełnił samobójstwo - 

ciągnęła. Dlaczego to zrobił? A może... - Na pewno coś 
się zaczęło psuć, - Westchnęła ciężko. - Keith miał 
prawdopodobnie oddać te akcje. Ale komu, jeśli nie 
samemu Alexanderowi? I dlaczego nikt się o nie nie 
upomina?

Była zdesperowana. To jakieś szaleństwo. Chyba że 

Aleksander gra na zwłokę. Czeka, aż statek odniesie 
sukces, a jego akcje pójdą w górę. Poza tym czego 
właściwie się spodziewa - że właściciel „Alexandrii” 
osobiście pojawi się pod jej drzwiami i grzecznie 
poprosi o zwrot akcji? Mogłaby mu zagrozić, że ujawni 
prasie jego nieczyste zagrania. Jeśli się nie myliła, 
Alexander znalazł się po uszy w kłopotach.

Jedno wiedziała na pewno. Ray nie udzieli jej żadnej 

odpowiedzi.

- Dojdę, o co tu chodzi - zapowiedziała poważnie. 

Wyglądało na to, że odpowiedzi należy szukać na 
„Alexandrii”.

V

erity Fox legła na sofie i znieruchomiała, zapatrzona 

tępo w telewizor. Bała się ciszy. Musiała mieć coś, na 
czym mogłaby skupić uwagę. W Southampton piękna 
księżniczka rozbijała właśnie butlę szampana o lśniącą 
białą burtę najpiękniejszego statku, jaki Verity zdarzyło 
się widzieć. Obok niej stał przystojny mężczyzna, 
przyglądający się jej oczami pełnymi dumy i radości. 
Wyprostowała się raptownie, rozpoznawszy dawnego 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

przyjaciela.

- Damon - szepnęła. Jej usta wykrzywiły się w bladym 

uśmiechu. Życie toczyło się dalej, bez względu na to, co 
się z nią działo. Musi to przyjąć do wiadomości. I 
zacząć planować. Ma przed sobą od dziewięciu do 
dwunastu miesięcy. I tylko od niej zależy, jak je spędzi. 
W tym cudownym statku należącym do jej przyjaciela 
było coś, co skłoniło ją do decyzji, że resztę życia 
przeżyje najpiękniej, jak można.

Damon Alexander, pomyślała z uśmiechem. Pamiętała, 

jak woził ją na barana. W starym domu Alexanderów, 
gdzie tak dobrze się bawili, jeżdżąc na kucykach i 
wspinając się na potężne buki.

A potem przypomniała sobie jego matkę. Jocelyn Ale-

xander.

I zadrżała.

M

ały trawler unosił się na grzbiecie potężnych fal 

kanału La Manche. Załoga niespokojnie oglądała przez 
okna w nadziei ujrzenia lądu. Nagle zza zasłony 
deszczu wyłonił się kształt, na widok którego odebrało 
im głos.

Cała załoga przyglądała się w milczeniu ogromnemu 

białemu liniowcowi, mijającemu ich z wdziękiem, 
niczym ogromny łabędź. Jeszcze nigdy nie widzieli 
czegoś równie Majestatycznego.

- Sunie jak po stole - odezwał się wreszcie kapitan 

głosem pełnym zbożnego podziwu. - Ledwie widać, że 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

są jakieś fale.

Dał sygnał starym parowym gwizdkiem, oddając hołd 

nowej królowej morza. Nie spodziewał się, że statek ich 
usłyszy. Przy takim wietrze?

Kapitan Gregory Paris Harding, obserwujący trawler z 

imponującego mostka, dostrzegł obłoczek pary 
wydobywający się z małego komina i uśmiechnął się do 
siebie.

- Daj sygnał - zwrócił się do Jima Goldsmitha, 

pierwszego oficera.

Po chwili w powietrze wzbił się ryk syreny, bez trudu 

dobiegając do załogi trawlera; ta odpowiedziała burzą 
okrzyków.

Dwa tak różne statki minęły się, a Greg opuścił 

mostek, by dokonać inspekcji. Do jego obowiązków 
należały codzienne kontrole całego statku. Co nie 
stanowiło najłatwiejszego zadania, jeśli statek miał 
rozmiary „Alexandrii”.

W kuchni panował absolutny chaos, aczkolwiek 

noszący nieznaczne ślady organizacji. Greg obserwował 
przez chwilę czujnie wysiłki szefa kuchni. W końcu 
miał do czynienia z profesjonalistami, 
odpowiedzialnymi za jeden z najważniejszych aspektów 
nowoczesnych podróży morskich - kuchnię. Ich 
zadaniem było zapewnienie posiłków najwyższej 
jakości: śniadań, obiadów, kolacji, podwieczorków 
oraz, naturalnie, słynnych „przekąsek o północy”.

Greg wziął głęboki oddech i wszedł w pole rażenia.
- Monsieur De la Tour? Czy mogę zerknąć na menu?

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Chociaż jeszcze nie mieli pasażerów, zarządził, by 

opracowano pełny zestaw dań. Zespół powinien się 
wprawiać.

Monsieur De la Tour odwrócił się godnie, 

wyprostowany na pełną wysokość stu czterdziestu 
centymetrów. Zmierzył go płonącym spojrzeniem, 
gotów do podjęcia walki na śmierć i życie. Nie mógł 
jednak zmienić faktu, iż na statku kapitan jest pierwszy 
po Bogu. Zwłaszcza jeśli jest nim Gregory Paris 
Harding.

W wieku trzydziestu siedmiu lat stał się najmłodszym 

kapitanem statku tej rangi i wielkości. W pełni zdawał 
sobie sprawę z tego, że ta nominacja wywołała 
prawdziwy skandal. Greg pracował dla linii Alexander 
od ponad piętnastu lat, a od czterech pełnił funkcję 
kapitana na „Atenach”. Bardziej doświadczeni 
kapitanowie grozili, że odejdą, jeśli Greg przejdzie na 
„Alexandrię”. Damon Alexander odpowiedział, że nie 
będzie ich zatrzymywać. A jednak nikt nie mógłby 
zarzucić mu nepotyzmu. Greg był mu znany niemal 
wyłącznie z widzenia. Spotykali się przy okazji 
oficjalnych spotkań, to wszystko. Powierzył mu tę 
odpowiedzialną funkcję, postawił go na czele swego 
najbardziej ryzykownego przedsięwzięcia tylko dlatego, 
że miał do niego pełne zaufanie. Podobało mu się jego 
opanowanie i rzeczowość, a kiedy się spotkali, wyczuł 
bijącą od niego aurę przywódcy.

Greg, syn listonosza, od zawsze marzył o morskich 

podróżach. Jego rodzice przyjęli z rozbawieniem 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

oświadczenie pięciolatka, iż kiedyś zostanie kapitanem 
wielkiego statku. Ale to, że wywodził się z gorszej sfery 
i nie uczęszczał do dobrej szkoły, nie wydało się istotne 
nowemu przewodniczącemu linii Alexander.

Greg nie był głupi. Wiedział, że starsi kapitanowie 

uważają go za zagrożenie dla własnych pozycji. Zdawał 
więc sobie sprawę, że na statku wszystko musi być w 
idealnym porządku. Postanowił, że podczas pierwszego 
rejsu ani Damon Alexander, ani żaden z pasażerów nie 
będą mu mieli nic do zarzucenia. Nalegał, by Jim został 
jego pierwszym oficerem, i osobiście dopilnował 
doboru większości załogi. Nie mógł sobie pozwolić na 
porażkę. Zbyt długo i ciężko przyszło mu pracować na 
to, co osiągnął. Pominąwszy wszystko inne, wieloletnia 
służba wymagała rezygnacji z rodziny. Owszem, istnieją 
kobiety czekające, aż mąż wróci z dalekiego rejsu, ale 
Greg był świadkiem, jak z tego właśnie powodu 
rozpadło się wiele znajomych małżeństw, włączając w 
to związek Jima.

Nieżonaty mężczyzna mierzący metr osiemdziesiąt, 

obdarzony płową czupryną i złocistymi oczami, dla 
wielu kobiet stanowił osobisty afront. Dlatego po 
długich tygodniach rejsu, spędzanych w celibacie - 
wdawanie się w związki z pasażerkami było 
najcięższym z grzechów - schodząc na ląd mógł liczyć 
na przychylność wielu chętnych pocieszycielek.

Ale w tej chwili to nie kobiety zaprzątały jego myśli.
- Teraz maszynownia - zwrócił się do Jima, 

przywołując windę, którą zjechali na najniższy pokład.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Wbrew obiegowym opiniom, główny mechanik jest 

jedyną osobą na pokładzie, mogącą rozmawiać z 
kapitanem jak równy z równym. Zna on statek równie 
dobrze, jak kapitan, a jego funkcja jest równie istotna. 
Właśnie dlatego Greg zaangażował Jocka McMannona. 
Ten żylasty Szkot zajmował się maszynami z biegłością, 
w którą trudno było uwierzyć na pierwszy rzut oka.

Jock zauważył go niemal natychmiast.
- Wieje tam na górze, co? - zagadnął. Bardzo rzadko 

widywało się go na pokładzie. Wydawało się, że całe 
życie spędza w swoim królestwie.

- Trochę - odparł Greg. - To co, może sprawdzimy, 

jaką szybkość rozwija to maleństwo?

Jock potrafił czytać między wierszami.
- Aha, szef zawziął się na „Blue Ribband”?
Greg uśmiechnął się do siebie. Transatlantyk „Blue 

Ribband”, najszybszy wśród liniowców, z pewnością 
stanowił obiekt marzeń jego szefa. Na razie była to 
absolutna tajemnica, ale Damon Alexander postanowił 
go zdobyć tuż po powrocie z pierwszego rejsu.

- Myślałem, że zechcesz wypróbować, na co nas stać - 

podsunął zachęcająco.

Jock uśmiechnął się szeroko.
- Sprawdzi się to i owo.

D

amon Alexander, siedzący w swoim gabinecie w 

Southampton, wpatrywał się w leżący przed nim list. 
Ralph Ornsgood niespokojnie wiercił się na krześle. 
List zawierał prośbę o miejsce na pokładzie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

„Alexandrii” podczas jej pierwszego rejsu. Zwykle nie 
zajmował się takimi sprawami, ale ta była inna niż 
pozostałe.

- Sprawdziłeś to? - spytał, spoglądając na podpis. „Dr 

R. King”. King. Nazwisko wydawało się krzyczeć do 
niego. Zbieg okoliczności. Nic innego.

- Tak. Jej roszczenia mają podstawy. Naprawdę 

posiada tyle procent - zapewnił go Ralph 
nieszczęśliwym głosem.

- W jaki sposób weszła w posiadanie tylu akcji? - 

rzucił ostro. Nieustannie kontrolował sprzedaż akcji 
„Alexandrii”. Sprawdzał każdego kupującego, 
angażując sztab pracowników, mających dopilnować, 
by żaden z udziałowców nie porósł zanadto w piórka 
bez jego wiedzy. Zwłaszcza jeden z nich...

Ralph Ornsgood zmarszczył czoło.
- Nadal nie jesteśmy tego pewni. Wiemy tylko, że 

odziedziczyła je po zmarłym narzeczonym.

- A ten narzeczony? Dla kogo pracował?
- Nie wiemy. Zainwestował w to wszystkie swoje 

pieniądze, których jednak uzbierał mniej niż pół 
miliona. Resztę kombinował pewnie w jakiś pokrętny 
sposób, bo miesiąc temu popełnił samobójstwo.

Damon pokręcił głową.
- Ile miał lat?
- Dwadzieścia osiem.
Damon skrzywił się i wrócił do listu. Nie było w nim 

uprzejmych zapewnień o niecierpliwym oczekiwaniu na 
podróż, na próżno by doszukiwać się w nim pochlebstw.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Jakoś mi się to nie podoba - powiedział cicho. - Czy 

Treadstone mógł pożyczyć resztę pieniędzy od tej 
doktor King?

Ralph pokręcił głową ze strapieniem.
- Nie. Od niej na pewno nie. Ona mieszka z matką w 

sympatycznym domku i chociaż nie zarabia najgorzej 
jako wykładowca w Oksfordzie, to... - Spuścił wzrok na 
swoje ręce, splatające się nerwowo na kolanach.

Damon znał go już na tyle, że bezbłędnie odczytał te 

objawy.

- Czegoś mi nie mówisz - odezwał się złowróżbnie 

cichym głosem. - Czego?

Ralph Ornsgood, przygwożdżony jego nieruchomym 

spojrzeniem, przyglądał się przez chwilę swoim 
niespokojnym palcom.

- Ona jest...
Urwał, jakby nie starczyło mu tchu. Damon drgnął 

zaskoczony. Potem jego oczy zwęziły się. Poczuł, że 
powoli ogarnia go uczucie zagrożenia.

- Chcesz powiedzieć, że to...
Ralph skinął głową.
- Tak. Niestety. To jego córka.
Damon odchylił się powoli na oparcie krzesła. A 

wydawało mu się, że dobrze strzegł się przed Ringiem. 
Jeszcze raz spojrzał na list i po chwili nieprzyjemnego 
milczenia zadecydował:

- Wyślij jej rezerwację.
- Myślisz, że to rozsądne?
- Wolę mieć Kinga, czy też jego córkę, na oku - rzucił 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

niecierpliwie. - Wrogów trzeba trzymać blisko siebie.

Ralph westchnął. Nie podobało mu się to. I to bardzo.
Damon również nie był zachwycony, ale nie widział 

wyboru. Przynajmniej nie w tej chwili.

J

oe King wyjrzał przez okno swojego gabinetu na 

rozpościerającą się przed nim panoramę Londynu. 
Ściskał słuchawkę tak mocno, że czuł ból napiętych 
stawów.

Dzisiejszy dzień nie przyniósł mu nic dobrego.
- Ale czy na pewno nikt nie popełnił żadnego błędu? - 

upewnił się i zacisnął zęby. Wysłuchał kolejnego 
zapewnienia, iż Keith Treadstone naprawdę napisał 
drugi testament, łamiąc warunki ich umowy. To nie do 
wiary. Tak go wykiwać!

Zgrzytnął wściekle i odłożył słuchawkę, nie tracąc 

czasu na uprzejmości. Precyzyjnie obciął czubek cygara 
i zapalił je. Potem zaczął się kołysać lekko w fotelu. 
Zawsze tak robił, kiedy musiał się zastanowić. Cholerny 
Treadstone. Dlaczego wmieszał w to Ramonę? Ile 
wiedział Alexander? To nie do pomyślenia, ale czy 
Ramona i Damon działali w porozumieniu? Jeśli 
Ramona nie przestanie pchać się w nie swoje sprawy, 
ktoś może jej zrobić poważną krzywdę. Joe King 
zacisnął zęby na swoim kosztownym cygarze. Jego oczy 
zwęziły się w niemal niewidoczne szparki. Wszystko 
układało się już tak pomyślnie, aż tu nagle jego 
doskonały plan ni stąd, ni zowąd bierze w łeb. A na 
scenie pojawia się kolejna postać - jego rodzona córka! 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Córka, której nigdy nie widział na oczy.

D

ziesiątego grudnia Verity Fox rzuciła na dobre pracę 

w szpitalu. Tydzień wcześniej przeniosła się do 
wygodnego u matki, rezydującej w najlepszej dzielnicy 
Londynu. Lady Winnifred Fox, bardzo zamożna dama, 
nadal opłakiwała śmierć męża, nie zaniedbując jednak 
życia śmietanki towarzyskiej Londynu. Verity nie 
powiedziała jej o swojej chorobie i na razie nie 
zamierzała tego robić. Chciała z tym poczekać.

Cały ranek spędziły u Harrodsa, oddając się 

poszukiwaniom gwiazdkowych prezentów i kupując 
sobie mnóstwo eleganckich kreacji.

Winnie spojrzała na córkę, schodzącą ku niej w 

perłowym stroju, i zamarła z podziwu.

- Kochanie, wyglądasz bajecznie. Nie powinnaś mieć 

najmniejszych kłopotów ze zdobyciem męża.

Verity roześmiała się beztrosko.
- Dlaczego myślisz, że wyruszam w ten rejs, żeby sobie 

kogoś znaleźć?

- A dlaczego nie? - odparowała Winnie z podstępną 

słodyczą. Wzięła córkę pod rękę. - Żałuję, że nie 
zaprosiłam syna Celii Portesque. No, ale skoro tego nie 
zrobiłam, pocieszmy się odrobiną szampana.

W bibliotece, do której przeszły, nadal czuło się 

obecność ojca Verity. Był to jego ulubiony pokój, tu 
siadywał, otoczony książkami i chmurą wonnego dymu 
z ukochanej fajki. Jej błądzące bez celu spojrzenie 
padło na mały stolik chippendale, z którego patrzył na 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

nią mężczyzna, widniejący na okładce jakiegoś folderu. 
Zamarła. To on. To on!

Dwa lata temu okazało się, że Verity jest jedynym 

chirurgiem w szpitalu, mogącym dokonać 
natychmiastowej operacji usunięcia wyrostka 
robaczkowego. Wystarczyło jedno spojrzenie na twarz 
operowanego mężczyzny, i coś w niej krzyknęło, że to 
on. Tylko ten, żaden inny. Starała się zapamiętać jego 
twarz tak gorliwie, jakby zależało od tego jej życie. 
Wydarzenie to przeraziło ją; oddała pacjenta innemu 
lekarzowi, zanim dowiedziała się, jak się nazywał. 
Wmówiła sobie, że wszystko było wytworem jej 
wyobraźni. Ale nie mogła zapomnieć tamtego uczucia. 
Namiętności tak potężnej, że niemal zwierzęcej. Była 
wobec niej zupełnie bezradna. Rozum mówił jej, że nie 
można zakochać się w człowieku, którego widziało się 
tylko raz. Miłość to... przyjaźń. Zaufanie. Wierność. 
Lojalność. Miłość od pierwszego wejrzenia to mit. Coś 
takiego nie istnieje. Będzie lepiej, jeśli o nim zapomni. 
Ale oto znowu miała przed oczami jego twarz, twarz, 
której wspomnienie nie odstępowało jej przez cały ten 
czas. I znowu zadrżała pod uderzeniem tamtej 
namiętności. Rozdygotanymi dłońmi podniosła folder i 
spojrzała zachłannie na zdjęcie. Nie zdawała sobie 
sprawy, że z gardła wyrywa się jej drżące westchnienie.

- Wzięłam to, kiedy powiedziałaś, że wybierasz się w 

rejs - odezwała się jej matka. - Czyż „Alexandria” nie 
jest po prostu zachwycająca? Tak się cieszę, że należy 
do Damona. A Joceline powiedziała, że nie może się 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

doczekać tego pierwszego, dziewiczego rejsu.

Verity trwała w oszołomieniu, niemal nie słysząc głosu 

matki. Kiedy ostatni raz widziała kapitana „Alexandrii”, 
leżał na stole operacyjnym, a ona rozcinała skalpelem 
jego napiętą skórę i twarde mięśnie, starając się nie 
zerkać na twarz nad zielonym szpitalnym 
prześcieradłem. Nawet nie wiedziała, jak się nazywał... 
Mimo woli zerknęła na podpis pod zdjęciem. Kapitan 
Gregory Paris Harding. Mężczyzna, którego kochała. 
Znowu go zobaczy. Może nawet z nim Porozmawia. 
Serce zaczęło trzepotać w jej piersi jak przekąszony 
ptak.

Potem dotarło do niej to, co mówiła matka, i poczuła 

nagły chłód. Joceline. Ona także wybierała się w 
podróż. Zadrżała, porażona mrocznym wspomnieniem, i 
natychmiast odsunęła je od siebie, wymazała. Zostały 
tylko ulotne wizje... Krew. Krzyk. Morderstwo.

Odetchnęła głęboko i potrząsnęła głową. Nie. Nie 

powinna jechać. Potem wróciła wzrokiem do fotografii 
Grega Hardinga. Przyjrzała się z natężeniem kolorowi 
jego oczu. Nigdy go nie widziała. Czy mogła 
przewidzieć, że okażą się złociste jak miodowy 
bursztyn, że będą aż tak piękne i gorejące takim 
ogniem? W głowie zakręciło się jej przyjemnie. Tym 
razem nie ma się czego bać. Tym razem nie pozwoli, by 
myśl o dzikiej namiętności przeraziła ją. Spojrzała 
prosto w bursztynowe oczy i poczuła, że chce się jej 
żyć. Greg. Jeszcze go zobaczy, bez względu na 
wszystko. A jeśli przyjdzie jej się spotkać z Joceline... 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

No cóż. Trzeba będzie stawić jej czoło. Boże, pomóż.

Floryda, dziewiczy rejs

J

oceline Alexander stała przed toaletką, muskając 

policzki odrobiną różu. Z lustra patrzyła na nią 
gnębiona sześćdziesięcioletnia kobieta. Nie dalej niż 
tydzień temu Mollie Granger, jedna z członkiń jej klubu 
brydżowego, bardzo taktownie poleciła jej swojego 
chirurga plastycznego. Coś podobnego! Joceline 
obróciła się sprawdzając, czy kostium Chanel nie jest 
dla niej za nowoczesny. Gołębia szarość z granatowymi 
lamówkami realnie pasowały do jej karnacji. Przypięła 
jeszcze kolczyki z szafirami i brylantami, rozpyliła na 
sobie obłoczek perfum „Dioressence” i była gotowa. 
Statek mógł odpłynąć w każdej chwili.

Wyprostowała się i wzięła szarą torebkę. Przeszła się 

bez celu po apartamencie. Niemal nie zauważała 
otaczającego ją luksusu. Wybierała się w podróż nie dla 
przyjemności, lecz by wypełnić pewne długo odwlekane 
zadanie. Bardzo niebezpieczne zadanie...

J

eff Doyle upił łyk szampana Mouton Rothschild i 

skinął głową. Trunek był znakomity; odpowiednio 
schłodzony i musujący. Stanąwszy w odpowiedniej 
odległości od tłumu otaczającego Damona Alexandera, 
rozejrzał się po wspaniałym Wielkim Salonie. Wiedział 
o statku wszystko. Lubił rozpoznać wcześniej teren. To 
zawsze mu się przydawało. Zwłaszcza przy takiej pracy.

Wielki Salon był sercem statku. W wysokiej sali znaj-

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

dował się marmurowy parkiet do tańca, staroświeckie 
podium dla orkiestry i wielkie, efektowne żyrandole, 
które można było wciągnąć w komory w suficie. Był to 
warunek wymagany przez kapitana, który upierał się 
przy nim ze względów bezpieczeństwa, znał bowiem 
zdradliwość pełnego morza. Na ścianach wisiały wielkie 
obrazy marynistyczne, na które Jeff spojrzał z 
niekłamanym podziwem. Umiał rozpoznać oryginalnego
Turnera, mimo iż wywodził się ze skromnej rodziny 
robotniczej. Cóż by to była za szkoda, pomyślał 
cynicznie, gdyby szef był zmuszony przejść do planu B. 
Zniszczyć coś tak pięknego... No cóż. Osuszył kieliszek 
do ostatniej kropli i sięgnął po następny.

Szef. Joe King. To on poznał się na nim jako pierwszy. 

To Joe King spotkał go pod bramą więzienia i 
zaproponował mu szczególne miejsce w swoim 
imperium. Jeff uśmiechnął się. I tak znalazł się ramię w 
ramię z tymi pięknymi ludźmi. Oto on, dziecko 
robotnika. Strzygł się u najlepszego fryzjera. Nosił 
wyłącznie garnitury szyte na zamówienie. Ciekawe, co 
by zrobili ci wszyscy pasażerowie, gdyby się 
dowiedzieli, z kim przyszło im podróżować. Jeff uniósł 
kieliszek w stronę stojącego nieopodal Damona 
Alexandera i uśmiechnął się złowrogo.

- Za „Alexandrię” - szepnął. - Wkrótce będzie nasza.
Albo niczyja.

V

erity Fox stała oszołomiona na środku swojej 

skromnej jednoosobowej kabiny. Jej ściany wyłożone 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

były welurową tapetą w błękitno-srebrny wzór, 
przypominający francuskie lilie. Gruby, puszysty dywan 
miał barwę dymu. W oknie powiewały długie firanki z 
białego muślinu, a w łóżku, nazywanym pojedynczym, 
mogłyby wygodnie spać dwie osoby. W wielkim pokoju 
stała sofa i dwa krzesła, biurko, barek, telewizor i wideo 
oraz zestaw hi-fi.

Verity podeszła do drzwi z masywnego dębowego 

drewna i przesunęła dłonią po ich gładkiej powierzchni. 
Drewno we wszystkich meblach na statku zostało 
przesycone specjalnym ognioodpornym lakierem. Jak 
się dowiedziała, zamontowano tu również sieć 
spryskiwaczy. Miło mieć świadomość, że Jest się 
bezpiecznym, jednocześnie nie musząc rezygnować z 
komfortu.

Otworzyła łazienkę i stanęła zaskoczona. Spodziewała 

się umywalki i prysznica. Jej oczom ukazała się wpu-
szczona w podłogę wanna, jakuzzi, pełen zestaw 
toaletowy (nie wyłączając bidetu) oraz dywan, w 
którym tonęło się po kostki. Na jednej ze ścian widniała 
mozaika, Przedstawiająca egzotyczną wyspę. Wycofała 
się, kręcąc głową z niedowierzaniem. To zbyt wiele, 
Damonie, pomyślała z rozbawieniem. Pobiłeś 
wszystkich, stary przyjacielu!

Nagle powietrze rozdarł przenikliwy gwizd. 

Roześmiała się ze szczęścia - po raz pierwszy od trzech 
miesięcy - podbiegła do drzwi i rzuciła się ku 
najbliższej windzie.

Przy balustradzie zgromadziły się tłumy machających 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

rękami pasażerów, ale Verity nie miała najmniejszego 
kłopotu ze znalezieniem wolnego miejsca. Ktoś 
postawił obok barierki miskę pełną serpentyn. Verity 
zaczerpnęła całą garść i rzuciła je w górę. Rozwinęły się 
w powietrzu, po czym opadły czerwonymi, złotymi, 
zielonymi i niebieskimi wężykami. Niektóre zatrzymały 
się na powierzchni wody, inne zniknęły pomiędzy 
tłumem ludzi, którzy przyszli pożegnać swoich bliskich.

Verity powoli położyła obie dłonie na barierce. 

Uśmiech zniknął z jej twarzy. Spojrzała w stronę dziobu 
statku, gdzie powinien znajdować się mostek. Gdzie 
mógłby podziewać się kapitan, jeśli nie na mostku? 
Uśmiechnęła się, wyobrażając sobie, jak wydaje 
rozkazy, lustrując cały pokład bacznym spojrzeniem. 
Potem pokręciła głową. Jednak nie porozmawia z nim. 
Spodziewała się, że któregoś dnia zostanie zaproszona 
do kapitańskiego stolika, ale postanowiła, że 
podziękuje. Nie zjawiła się tutaj po to, by odnaleźć to, 
co kiedyś straciła przez głupi lęk. Teraz już za późno.

W pewien sposób pogodziła się z losem. Gwiazdkę 

spędziła z matką. Teraz płynie w rejs z mężczyzną, 
którego kocha. Choć on oczywiście nigdy się o tym nie 
dowie. Jej wystarczy sama jego obecność. Ogrzeje się w 
jej blasku jak w gorących promieniach słońca. To 
będzie długie, słodko-gorzkie pożegnanie z życiem. Nie 
ma potrzeby, absolutnie żadnej potrzeby, by wciągać 
innych w swoje problemy. Odwróciła się z ożywieniem 
ku brzegowi i zaczęła machać rękami, śmiać się i rzucać 
ostatnie serpentyny.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Nie zauważyła Joceline Alexander, stojącej o pokład 

wyżej. Kobieta patrzyła na nią wzrokiem pełnym 
niekłamanej zgrozy.

T

ylko jedna osoba nie wyszła na pokład, żeby 

pożegnać Miami. Ramona King siedziała spokojnie w 
skórzanym staroświeckim fotelu. Ściany gabinetu 
wyłożone były starym drewnem tekowym. Na podłodze 
leżał orientalny dywan, a biurko utrzymane było w stylu 
chippendale. W sypialni stało łóżko z baldachimem, a 
naprzeciwko wisiał obraz Gainsborougha - tak, by go 
widziała tuż po przebudzeniu. W całym pomieszczeniu 
dominował kolor bordowy i łagodna, stłumiona szarość. 
Bordowe aksamitne zasłony, szary dywan... Ale 
Ramona nie mogła rozkoszować się tym pięknem tak, 
jak na to zasługiwało. Przypominało jej, za co umarł 
Keith. Na razie nie wiedziała, dlaczego, ale się dowie. 
O, na pewno. Miała trzy miesiące na otrząśnięcie się z 
szoku. Teraz czuła tylko gniew. Gniew i żądzę zemsty.

Bardziej domyśliła się, niż poczuła, że statek odbija od 

brzegu. Wyszła na balkon z czarnego kutego metalu. Na 
razie widziała jedynie port, ale po chwili znowu 
bardziej poczuła, niż usłyszała, że silniki zaczynają 
pracować. Wkrótce „Alexandria” wypłynęła na pełne 
morze. Gdzie podziały się hałasy, gdzie wibracje, 
których się spodziewała? Wydano się, że unoszą się w 
powietrzu. Wzruszyła ramionami. To rzeczywiście 
wyjątkowy statek. Ale jeśli to on, lub jego właściciel, są 
winni śmierci Keitha...

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Bezwiednie zacisnęła palce na balustradzie, tak mocno, 

że kostki palców pobielały. Przez pewien czas 
przyglądała się Fikającej linii wybrzeża Ameryki. 
Potem zwróciła twarz ku słońcu, wystawiając ją na 
promienie i słony wiatr, i złożyła sobie obietnicę: zanim 
statek wróci do macierzystego portu, tajemnica śmierci 
Keitha nie będzie już tajemnicą. A jeśli winę ponosi 
Damon Alexander, pożałuje, że w ogóle się urodził.

P

ierwsza noc na morzu z zasady przebiega spokojnie, 

natomiast podczas drugiej zawsze odbywa się 
najwspanialsze przyjęcie. Mimo to goście, którzy 
zaczęli pojawiać się w sześciu restauracjach na statku, 
wydawali się jak wycięci z żurnala. Wszędzie widziało 
się modele znanych projektantów i dyskretną cenną 
biżuterię.

W każdej restauracji znajdował się stół, przy którym 

siedzieli oficerowie. Dziś kapitan gościł w restauracji 
Saint George, jutro miał się przenieść do Tahitian Gold 
- i tak dalej. Również pasażerowie zmieniali miejsca 
tak, by pod koniec rejsu każdy mógł powiedzieć, że 
przynajmniej raz jadł obiad z kapitanem.

Greg Harding stał przy barze, popijając tonik. Wolałby 

znaleźć się na mostku, ale do obowiązków kapitana 
należało również zabawianie pasażerów. A to, oprócz 
wspólnych posiłków, oznaczało tańczenie z paniami i 
zabawianie je czarującą rozmową. Nie wiadomo, co by 
się stało, gdyby chciał przed północą ratować się 
ucieczką na mostek.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Spojrzał na zegarek. Dochodziła dwudziesta. Psia 

wachta dobiegała końca. Miał nadzieję, że 
podporucznik, który ją dzisiaj pełnił, dołożył wszelkich 
starań. Oczywiście, ufał swojej załodze. Poza tym statek 
wyposażony był w dwa radary, dwa żyrokompasy, 
kompas magnetyczny, głębokościomierz oraz 
autopilota, które powinny pomóc im utrzymać kurs i nie 
rozbić się na rafach. I co z tego. On i tak chciał znaleźć 
się na mostku.

Podszedł do swojego stolika, ucałował dłoń 

amerykańskiej milionerki i przywitał się z byłym 
premierem. Nie zauważył kobiety, siedzącej cicho przy 
stoliku po prawej. Dopiero po chwili, kiedy usiadł na 
swoim miejscu i się rozluźnił, poczuł na sobie czyjś 
wzrok. Rozejrzał się szybko; oczywiście znajdował się 
w centrum uwagi, podobnie jak Damon Alexander. A 
jednak...

Poczuł dreszcz podniecenia, pełznący powoli wzdłuż 

pleców. Jeszcze raz rozejrzał się, by sprawdzić, kto ma 
na niego tak magiczny wpływ. Po chwili musiał jednak 
przerwać poszukiwania i powitać hinduską księżniczkę. 
Restauracja była oświetlona dyskretnie małymi 
lampkami, zostawiającymi wiele mrocznych zakątków, 
w których mogły się schronić pary nowożeńców albo po 
prostu nieśmiali, stroniący od towarzystwa. To na nic. 
W ten sposób nie odnajdzie osoby, której spojrzenie 
budziło w nim takie dziwne uczucia. Z wysiłkiem skupił 
się na tym, co miał mu do powiedzenia diamentowy 
magnat z Amsterdamu. Zdawało mu się, że chwalił 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wystrój lokalu.

- Wszystkie nasze restauracje są utrzymane w 

pastelowych tonacjach, panie van der Faiken. Nasz 
projektant nalegał, by wybrać lekkie i dyskretne barwy.

- Ale czemu tak wiele? - zagadnęła go zalotnie żona 

magnata, wodząc zafascynowanym spojrzeniem po jego 
szerokich ramionach. Zawsze podobali jej się 
mężczyźni w mundurach, zwłaszcza jeśli leżały na nich 
tak dobrze.

- Głównie dla różnorodności, madame. A także, by 

uniknąć konieczności dzielenia naszych gości na 
pierwszą i drugą zmianę. U nas nie ma ogonków 
pasażerów czekających, aż ci, którzy przyszli pierwsi, 
skończą jeść. - Uśmiechnął się.

Żona diamentowego króla zaniosła się swawolnym 

chichotem. Poufale położyła mu na ramieniu dłoń o 
długich, ostrych paznokciach.

- Och, kapitanie... Jaki pan niegrzeczny... Żeby tak 

przy wszystkich opowiadać o ogonkach pasażerów...

Greg skrzywił się w duchu. A żeby to wszyscy diabli. 

Musi bardzo uważać.

- Rzeczywiście, to było bardzo niedyskretne. Zdaję się 

na pani laskę i błagam, by zachowała pani w tajemnicy 
moje małe potknięcie.

Kobieta parsknęła cichym, znaczącym śmieszkiem.
- O, umiem dochowywać tajemnicy... nie tylko takiej - 

dodała gorącym szeptem, przesuwając od niechcenia 
paznokciem po jego nadgarstku.

Verity Fox patrzyła od swojego stolika, jak jakaś 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

urodziwa blondyna kładzie dłoń na rękawie kapitana. 
Oboje roześmiali się, a potem znów zaczęli ze sobą 
rozmawiać, pochylając ku sobie głowy. Sięgnęła z 
determinacją po menu. Nie będzie to takie proste, jak 
się spodziewała.

W

 restauracji Tahitian Gold orkiestra grała utwory 

Gershwina. Kelnerzy w nieskazitelnych frakach krążyli 
płynnie pomiędzy stolikami. Jeff Doyle nie odrywał 
oczu od wejścia. Gdzie ta kobieta? Na liście 
wywieszonej przed restauracją figurowało jej nazwisko. 
Miała siedzieć przy stole Damona Alexandera. W 
kabinie każdego pasażera znajdował się szczegółowy 
plan dnia, informujący również o miejscach posiłków. 
Nie mogła się pomylić.

D

amon Alexander, siedzący przy honorowym stole, 

także zastanawiał się, gdzie podziewa się doktor King. 
Ralph Ornsgood, zajmujący miejsce po jego lewej ręce, 
rzucił mu pytające spojrzenie. Damon wzruszył lekko 
ramionami. Nie spieszyło mu się do poznania tej 
kobiety, wykładającej ekonomię na Oksfordzie. No, ale 
im szybciej będzie miał to za sobą, tym lepiej. Musi 
odbyć z nią poważną rozmowę. Jeśli wydaje jej się, że 
może choćby marzyć o wdarciu się przemocą pomiędzy 
właścicieli „Alexandrii”, to pomyliła się jak nigdy w 
życiu.

Niech to diabli, gdzie ta cholerna baba?

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

R

amona King była u siebie. Dopełniając formalności z 

zameldowaniem się na statku, poprosiła, by 
przyniesiono jej kolację do kabiny. Chciała mieć nieco 
czasu do namysłu. Musiała przetrawić informacje o 
liniach Alexander. O ich nieoczekiwanej historii. 
Historii dotyczącej Michaela Alexandera i jej ojca... Nie 
liczyła na nic więcej niż suche dane statystyczne. Nie 
miała pojęcia, że trafi na ślad dawnej rodzinnej waśni.

Michael Alexander i Joe King rywalizowali ze sobą na 

śmierć i życie, choć właściwie nie była w stanie dojść, 
dlaczego tak się działo. Obaj zaczęli pracować w 
przedsiębiorstwie zajmującym się promami kursującymi 
przez kanał La Manche, ale Michael Alexander odniósł 
sukces, podczas gdy Joe King odpadł. To, że później 
zbił fortunę na papierze, budownictwie, imporcie i 
eksporcie, jakoś nie wydawało mu się ważne.

Ale co wspólnego miała ta zastarzała rywalizacja z 

Keithem? Trudno uwierzyć, że to w ogóle możliwe, 
zwłaszcza że Michael Alexander nie żył już od 
kilkunastu lat, zamordowany we własnym domu przez 
włamywaczy. A jednak...

Westchnęła głęboko. Dokumenty Keitha nie 

naprowadziły jej na żaden trop. A odpowiedzi nie 
znajdzie w anonimowych aktach. Ani w przeszłości. 
Odpowiedzi może jej udzielić tylko Damon Alexander. 
Ale co, na miłość boską, miał do rzucenia Kingom? Co 
miał przeciwko Keithowi?

Nie potrafiła na to odpowiedzieć. Ale jutro, kiedy 

lepiej się przygotuje, przystąpi do wyjaśniania tej 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

sprawy.

W

ielki Salon bez trudu pomieścił wszystkich 

pasażerów „Alexandrii”. Nawet Ramona nie potrafiła 
powściągnąć podziwu, jaki obudziło w niej to wspaniałe 
widowisko - pierwszy bal na statku. Wszystkie kobiety 
wystąpiły w sukniach od najlepszych projektantów, a 
ich uszy, szyje i nadgarstki uginały się pod ciężarem 
brylantów, szafirów, szmaragdów, rubinów i pereł.

Kiedy pojawiła się na sali, zabawa trwała już w 

najlepsze. Dwudziestoosobowa orkiestra grała Blue 
Guitar, a na parkiecie kołysały się dziesiątki par. Po 
obu stronach salonu rozciągały się szerokie, kryte 
pokłady z widokiem na ocean. W tej chwili były 
zastawione stołami z przekąskami.

Ramona wypatrzyła względnie luźny fragment pokład i 

ruszyła w jego stronę, nie mając pojęcia, że ktoś j 
obserwuje.

Damon Alexander opierał się od niechcenia o jedną z 

kolumn, podtrzymujących dach werandy. W dłoni 
obraca kieliszek burgunda. Dochodziło wpół do trzeciej 
i wreszcie zaczął się odprężać. Wszystko szło jak 
należy. Orkiestrę jedna z dwudziestu dwóch, które 
poddano przesłuchaniom była doskonała. Statek płynął 
zgodnie z planem, a ochmistrz nie zgłosił na razie 
żadnych skarg pasażerów - rzecz niema niespotykana 
podczas dziewiczego rejsu.

Właśnie zaczął się zastanawiać, czy nie udałoby mu się 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

urwać na jakąś godzinkę, kiedy wreszcie ją zauważył. Je 
widok, gdy szła przez salę, nieuważnie niosąc kieliszek 
szampana, uderzył go jak fizyczny cios. Pozbawił tchu 
Nagle poczuł, że w ustach nie ma ani odrobiny śliny.

Pociągnął łyk burgunda i bez namysłu ruszył ku niej 

Musiał z nią porozmawiać. Ale im bardziej się do nie 
zbliżał, tym bardziej zwalniał kroku. Wydawało mu się, 
ż to niemożliwe, żeby z bliska była tak samo piękna. 
Mylił się. Och, jak bardzo się mylił. Miała na sobie 
prostą bladobłękitną sukienkę, prostą i obcisłą, na 
ramiączkach cienkich jął spaghetti. Wokół jej szyi lśnił 
skromny srebrny łańcuszek. Jedyna ozdoba. Ale to 
włosy zdobiły ją wspanialej niż wszystkie możliwe 
klejnoty. Nie mógł oderwać oczu od tyci długich, 
prostych srebrzystych pasm w kolorze starego białego 
złota. Jej twarz, odwrócona do niego profilem, krył się 
za włosami jak za cudowną kurtyną.

Dłoń, w której trzymał kieliszek, zaczynała drżeć. 

Zmarszczył brwi. Nie do wiary, serce biło mu jak 
oszalałe Zupełnie jak wtedy, kiedy przeżywał pierwszą 
miłość.

Ramona poczuła na sobie czyjś wzrok i odwróciła się 

szybko; świeżo umyte włosy zawirowały wokół niej jak 
pasma złotej przędzy. Jedno przywarło do jej policzka.

Poznała go od razu. Jej oczy rozszerzyły się lekko.
Nie odezwał się. Do niedawna był zupełnie pewien, że 

powie coś w rodzaju „Co pani robi na moim statku, do 
cholery?”. Ale jej spojrzenie obróciło w proch 
wszystko, co miał do powiedzenia, ponieważ jej oczy 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

miały ten sam kolor co sukienka. Niewiarygodnie blady, 
przejrzysty błękit. Niemal srebrny.

Ramona spojrzała prosto na jego pewną siebie twarz i 

poczuła, że opuszcza ją cała odwaga. Teraz, kiedy 
wreszcie znalazła się w obliczu wroga, zapragnęła 
uciec, wszystko jedno dokąd. Pod spojrzeniem 
stalowych oczu Damona poczuła się naga.

Jej twarz wydała mu się zachwycająca. Wysokie, 

myślące czoło, cienki prosty nos, idealnie wykrojone 
usta i mocny, kształtny podbródek. Zaczął rozpaczliwie 
szukać w niej jakiejś wady. Krzywego zęba. Wyprysku. 
Czegokolwiek. Była tak doskonała, że miał ochotę 
wziąć ją w ramiona i...

Odetchnął głęboko.
- Najwyższy czas, żebyśmy się poznali, prawda? - ode-

zwał się z wyzywającym uśmiechem. Doktor R. M. 
King bez wątpienia przywykła do tego, że może owinąć 
sobie wokół paluszka każdego mężczyznę. Pora ją od 
tego odzwyczaić.

Ramona zatrzepotała rzęsami.
- Naprawdę?
Jej głos był niemożliwie zachrypnięty. To ze strachu, 

pomyślała z rozpaczą. Ten mężczyzna zaskoczył ją. 
Pojawił się jak jakiś cholerny dżin.

Damon uśmiechnął się drapieżnie i wyciągnął rękę.
- Damon Alexander.
- Ramona Murray.
Było to nazwisko panieńskie jej matki. Miała nadzieję, 

że Damon Alexander będzie z nią bardziej otwarty, jeśli 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

przedstawi się mu jako zwykła pasażerka.

Spojrzał na nią z ukosa, ale zdołał zachować 

sympatyczny uśmiech. Tak szybko zaczynamy się 
bawić? Bardzo interesujące.

- Może zatańczymy, panno Murray?
W jej oczach pojawił się błysk. Strachu? Czy gniewu? 

Zanim zdążyła zareagować, Damon Alexander porwał 
ją i niemal zawlókł na parkiet.

Serce uwięzło jej w gardle, gdy silne ramię objęło ją w 

talii; nogi się pod nią ugięły. Jeszcze nigdy nie zdawała 
sobie sprawy z siły mężczyzny tak wyraźnie, jak w tej 
chwili. Zakręciło jej się w głowie; przez jedną okropną 
chwilę bała się, że upadnie na podłogę jak szmaciana 
lalka. Ale on niemal niósł ją w powietrzu.

- Czy kobieta nie powinna najpierw wyrazić zgody? - 

spytała niezbyt uprzejmie, piorunując go wzrokiem.

Spojrzał na nią i serce znowu mu zadrżało. W jej 

oczach płonął prawdziwy ogień, ogień, który rozpalał 
mu krew, rozniecał bolesne pożądanie.

- Nigdy nie robię tego, co powinienem - powiedział 

cicho.

Spojrzała w jego pociemniałe oczy, poczuła nacisk 

muskularnego ciała i drgnęła pod uderzeniem nagłego 
gorąca, które rozlało się w jej trzewiach. Szybko 
spuściła głowę, opierając policzek o jego pierś. Jej 
dłonie zacisnęły się kurczowo.

Damon obserwował ją. Jej jasna głowa spoczywała na 

jego piersi. Miał wrażenie, że pasuje do niej tak dobrze, 
Jakby zostali dla siebie stworzeni. Nagle przestraszył 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

się, jak ktoś, kto w ostatniej chwili zatrzymał się na 
skraju przepaści. Gdyby się nie pohamował... Ścisnął 
mocniej jej talię, a kiedy podniosła na niego oczy, 
spotkała się z zimnym, stalowym spojrzeniem.

Zagryzła wargi czując, że sutki jej piersi zaczynają 

twardnieć. Nie miała stanika, więc Damon na pewno 
czuł ich napór.

Pomylił krok i odetchnął gwałtownie. Niech ją diabli! 

Musi się skupić, w przeciwnym razie przepadnie. Stanie 
się łupem bardzo pięknej, bardzo niebezpiecznej 
tygrysicy. Musi zaatakować pierwszy.

- To dziwne; nie pamiętam, żeby pani nazwisko figuro-

wało na liście pasażerów - rzucił lekko.

Wzruszyła ramionami.
- Może jestem... osobą towarzyszącą?
Połowa milionerów płynących statkiem przybyła z 

„osobą towarzyszącą”. Podniosła głowę i uśmiechnęła 
się. Nie da mu poznać, że nie ma doświadczenia z 
mężczyznami. Pożarłby ją żywcem.

Damon przesunął powoli dłonią po jej plecach. Od 

nagiego ciała oddzielał go jedynie cienki materiał.

- Nie wierzę pani - szepnął, muskając oddechem płatek 

jej delikatnego ucha.

Przełknęła ślinę. Musi zacząć mówić o czymś innym. 

Na razie dowiedziała się tylko tyle, że go pragnie. Tak, 
pragnie go. Rozpaczliwie.

- Pewnie jest pan dumny ze swojego statku - 

powiedziała głosem stanowczo zbyt drżącym. - Ale ten 
przepych mnie zadziwia. Prawdopodobnie pociągnął za 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

sobą duże koszty? - spytała, żeby od czegoś zacząć. 
Jeśli pomyśli, że nie zna się na finansach, tym lepiej. 
Wiedziała, że mężczyźni lubią się przechwalać. 
Wystarczy dać mu sznur, a sam się na nim powiesi.

Damon uśmiechnął się drapieżnie. Zdawał sobie 

sprawę, że dziewczyna bawi się nim, ale nie 
przeszkadzało mu to w najmniejszym stopniu. Jeszcze 
nigdy rozmowa tak go nie podniecała. Jeszcze żadna 
kobieta tak nim nie poruszyła. Wszystkie jego zmysły 
były wyostrzone aż do bólu. Czuł się jak nastolatek 
roznoszony burzą hormonów. Na szczęście orkiestra w 
porę skończyła grać Strangers in the Night. Odsunął się, 
zanim zdążył zrobić z siebie idiotę.

- Nie mogę rozmawiać o interesach z tak piękną 

kobietą. - Uśmiechnął się na widok błysku 
rozdrażnienia w jej oczach. Podniósł dłoń Ramony do 
ust i ucałował ją. Jakże mógł sobie odmówić tak 
fascynującej gry? Cóż to będzie za chwila, kiedy powie 
tej kobiecie, że zna jej prawdziwe nazwisko, i zażąda 
wyjaśnień. Ale wtedy zabawa dobiegnie końca. 
Niestety, zdawał sobie sprawę, że ta dziewczyna go 
pociąga. Niebezpiecznie i cudownie.

Ramona zadrżała, nie mogąc zapomnieć o dręczącym 

ją bolesnym pożądaniu. Co jej strzeliło do głowy, żeby 
bawić się w femme fatale, skoro była tak żałośnie 
niedoświadczona? Zwłaszcza że każde jego spojrzenie 
świadczyło dobitnie o tym, że jest mistrzem sztuki 
miłosnej. Nie była dla niego żadnym przeciwnikiem. 
Rozejrzała się rozpaczliwie, szukając ratunku.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Zjadła już pani kolację? - zagadnął ją podstępnie, 

obserwując z uśmiechem jej rozterkę. Ramona uznała, 
że może już na niego spojrzeć, i poczuła jeszcze 
większy zamęt. Co go tak śmieszyło? Pokręciła 
niechętnie głową, a on zaprowadził ją do bufetu. 
Nałożył jej ogromny talerz sałatki i poszedł z nią na 
otwarty pokład. Kiedy odsuwał jej krzesło, czuł się jak 
ktoś trzymający fiolkę nitrogliceryny. Jeden nieostrożny 
ruch i...

Odsunął od siebie niebezpieczne myśli; odsłonił zęby 

w szerokim uśmiechu. A może trochę wstrząsnąć tą 
fiolką?

- Proszę mi opowiedzieć o sobie - powiedział, siadając 

naprzeciw niej. W świetle księżyca jej włosy zmieniły 
się w Pasma czystego srebra. - Ma pani rodzinę?

Pokręciła głową.
- Tylko matkę. - Czuła niewysłowione zmęczenie, 

jakby przeszła tysiące kilometrów. Nie miała pojęcia, że 
rozmowa może aż tak wyczerpywać.

- Naprawdę? - W jego głosie zabrzmiało cyniczne 

rozbawienie. - Nie ma pani ojca? Ani rodzeństwa? - 
Obserwował ją uważnie czekając, aż zacznie zdradzać 
oznaki niepokoju.

Pokręciła głową.
- Nie mam rodzeństwa, a ojciec zostawił nas po moim 

urodzeniu.

Wiedział o tym, ale nic mu to nie mówiło.
- Ale pewnie kontaktujecie się ze sobą? - zagadnął, 

czekając, aż znowu wejdzie w rolę.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Nie. Zdaje się, że stałam się ostatnią kroplą - 

powiedziała ze smutkiem. - Matka nie chce się 
przyznać, ale sądzę, że zostawił nas, bo nie mogła mieć 
więcej dzieci, a ja nie byłam chłopcem, dziedzicem jego 
nazwiska. Mój ojciec był... Nie, jest wielkim 
przedsiębiorcą. Co za ironia, że... - Przerwała 
gwałtownie, zorientowawszy się, że o mały włos nie 
zaczęła się mu zwierzać. To bezcelowe. Wzruszyła 
ramionami.

Przyglądał się jej przez długą chwilę. Co to za nowa 

gra? Nie potrafił jej rozgryźć, ale chciał grać dalej.

- W ogóle się do was nie odzywa?
- To by nie miało sensu. Często pytałam mamę o niego, 

kiedy byłam dzieckiem, a ona opowiadała mi o 
wszystkim. Jako nastolatka zbierałam wszystkie wycinki 
prasowe na jego temat. Ale nigdy się nie spotkaliśmy.

Nie zdawała sobie sprawy, że Damon przygląda jej się 

przenikliwie.

- Oczywiście zapewnił nam środki do życia - dodała 

szybko, w obawie że mogłaby mu się wydać opuszczoną
sierotką. - Chodziłam do dobrych szkół, mieliśmy 
dom...

Nagle zorientowała się, że paple jak katarynka. Na 

miłość boską, zamknij się, zgromiła się w duchu.

- To pewnie nie interesuje kogoś takiego jak pan - po-

wiedziała z przekornym uśmiechem, kierując rozmowę 
na niego. - Pan ma inne, ciekawsze życie. Wzburzone 
oceany, przygody i tak dalej.

Nie odpowiedział. Nic jakoś nie przychodziło mu do 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

głowy. Czy naprawdę spodziewała się, że jej uwierzy? 
Właściwie wręcz pragnął jej uwierzyć. A w jej głosie 
brzmiała taka szczerość! Muszę pamiętać, jak dobrze 
kłamie, pomyślał ponuro. Kiedy wróci do kabiny, 
zadzwoni do swoich wywiadowców i każe im 
przefaksować sobie wszystko, czego zdołają się 
dowiedzieć o związku Joe Kinga z córką. W 
odpowiednim czasie rzuci jej to w twarz. W tę piękną, 
niewiarygodnie piękną twarz.

- Co się stało, mam brudny nos? - przerwała mu 

rozmyślania na wpół zmrożona, na wpół zrozpaczona.

Uśmiechnął się tylko i pokręcił głową.
- I proszę tego nie robić - rzuciła. - Proszę przestać się 

ze mnie śmiać.

Jego uśmiech zniknął natychmiast.
- Przepraszam. Nie śmieję się z pani, tylko z siebie. 

Proszę mi uwierzyć - rzekł z niespodziewaną powagą.

Spojrzała mu w oczy. Jego głos brzmiał tak... szczerze. 

Poważnie. Zupełnie, jakby rozmawiali o czymś bardzo 
istotnym. A to zdenerwowało ją jeszcze bardziej.

- Uśmiecham się, odkąd panią zauważyłem. Czuję się, 

jakbym znowu miał szesnaście lat - wyznał i ugryzł się 
w język. Niech cię diabli, Alexander. Może jeszcze dasz 
jej Pistolet i poprosisz, żeby ci odstrzeliła głowę?

- To... to musi być bardzo interesujące - wykrztusiła, ze 

wszystkich sił starając się zachować spokój.

- O tak, Ramono. - Zniżył głos niemal do szeptu.
Z zaskoczeniem ujrzał falę rumieńca, zalewającą jej 

policzki. Czy to możliwe, że jest tak nieśmiała? Czyżby 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

spotkał kobietę, która naprawdę potrafi się rumienić? Z 
pewnością nie. Nie ona.

Pora przystąpić do interesów. Rzucić jej przynętę. 

Spojrzał na ocean falujący tuż obok nich, na 
wyciągnięcie ręki.

- Kocham ten statek - powiedział i zerknął na nią. Oho, 

podniosła lekko głowę, jak jastrząb wypatrujący ofiary. 
- Chciałbym, żeby w całości należał do mnie. Nie lubię 
świadomości, że muszę się nim dzielić, nawet z 
właścicielami akcji.

Poczuła, że serce zaczyna jej bić szybciej. Spokojnie, 

ostrzegła się. Nie rzucaj się na niego zbyt szybko.

- Tak? A kim oni są? - spytała od niechcenia. 

Oczywiście znała ich nazwiska na pamięć.

- Kimś tam. Jakiś bankier, jakiś przemysłowiec. Kto 

wie, może nawet pani ojciec kupił parę akcji - podsunął 
jej, wypatrując bodaj najmniejszej reakcji. Ale znowu 
nie doczekał się niczego.

Ramona nie miała najmniejszego pojęcia, czy jej ojciec 

ma jakieś akcje „Alexandrii”. Nie podobała jej się ta 
rozmowa, ale nie miała wyboru. Damon Alexander nie 
był zwykłym przeciwnikiem. Był inteligentny i 
przebiegły. Ale kiedy ona rozwiąże zagadkę śmierci 
Keitha, nie będzie już tak zadowolony z siebie.

Damon przywołał kelnera; ten przyniósł kubełek z 

szampanem i oddalił się równie cicho, jak się pojawił.

- A więc, czym się zajmujesz, Ramono? - zagadnął 

Damon, upijając łyk musującego napoju.

- Pracuję w szkolnictwie - usłyszał w odpowiedzi i 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

omal się nie udławił. W szkolnictwie? Rany boskie, co 
za numer z, tej kobiety. Uśmiechnął się z podziwem.

- Jestem skłonny w to uwierzyć. - Kiedy spojrzała na 

niego pytająco, dodał: - Już mnie pani czegoś nauczyła.

- Naprawdę? - Wzruszyła ramionami, nie zrażona jego 

sarkazmem. - Niech pan poczeka. Być może będę mogła 
dać panu lekcję, której pan nigdy nie zapomni.

Poczuł uderzenie żądzy, gwałtowne jak cios pięścią. 

Jej głos i zimne, wyzywające oczy działały na niego jak 
afrodyzjak. Sięgnął po butelkę, by ukryć swoje 
niezwykłe poruszenie.

- Za szkolnictwo - mruknął i stuknęli się kieliszkami.
Ramona zastanawiała się, dlaczego oddychanie 

przychodzi jej z takim trudem. Poczuła jakieś 
niewytłumaczalne przerażenie.

Nagle przed oczami stanęła jej twarz Keitha. Czy bał 

się, umierając? Nie chciała o tym myśleć. Nie w tej 
chwili.

Spojrzała na Damona. Emanowała z niego jakaś 

stężona energia. Nie potrafiła sobie wyobrazić, żeby 
ktoś taki jak on mógł popełnić samobójstwo. On zawsze 
znalazłby wyjście z sytuacji. Nagle ogarnęła ją fala 
wściekłości. Wiedziała, że to reakcja obronna przed 
strachem. Strachem przed jego oczami, tymi oczami, 
które wydawały się obdzierać ją ze wszystkich tajemnic, 
odbierać jej wszelką możliwość obrony. Strach przed 
ogniem, który rozpalał się w jej krwi od każdego jego 
dotknięcia. Strach przed głosem, od którego przechodził 
ją dreszcz. Ale nie pozwoli, by ten strach ją 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

obezwładnił.

Damon Alexander mógł liczyć na to, że morderstwo 

Ujdzie mu na sucho. Kobiety pewnie pozwalały mu na 
wszystko. Ale tym razem mu się nie uda. Nie z nią.

Uśmiechnęła się i upiła łyczek szampana.
- Nigdy nie jest za późno na naukę - szepnęła i 

roześmiała się cicho.

Damon spojrzał na nią z niedowierzaniem. Z jakiegoś 

powodu nie mógł złapać oddechu. Uniósł kieliszek.

- Masz rację. Masz zupełną rację.

Trynidad i Tobago

„A

lexandria” przybiła do pierwszego portu o świcie. 

Do dziewiątej większość pasażerów zeszła na ląd. 
Ramona usiadła w niemal pustej restauracji na przepięk-
nym pokładzie Koliber, jednym z najlepszych na statku. 
Choć linie oferowały pasażerom bogaty program 
turystyczny, postanowiła rozejrzeć się po wyspie na 
własną rękę.

Przez wielkie okna wpadały promienie tropikalnego 

słońca, budząc w niej radosne ożywienie. Zwykle jej 
podróże wiązały się z pracą, a poza tym nigdy nie 
przekraczała granic Europy.

Na stolik padł jakiś cień. Ramona podniosła wzrok 

poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. Serce zaczęło jej 
walić jak młotem.

Damon uśmiechnął się.
- Smakuje?
- Bardzo. Może zechce mi pan towarzyszyć? - Z zado-

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

woleniem skonstatowała, że jej głos brzmi zupełnie 
spokojnie. Prawie nie spała, rozpamiętując chwile, które 
spędziła w jego ramionach, przywołując tamto nowe 
uczucie.

Usiadł naprzeciw niej. Jego biała koszula była głęboko 

rozpięta, ukazując mocna szyję i skrawek szerokiej 
opalonej piersi. Ręka, w której trzymała filiżankę, 
natychmiast zaczęła drżeć.

- Mogę spróbować? - Wskazał jej kanapkę.
Wzruszyła ramionami.
- Proszę.
Patrzyła, jak smaruje masłem kawałek chleba i wgryza 

się w niego mocnymi białymi zębami. Nagle przed 
oczami stanęła Ramonie wizja tych zębów, kąsających 
lekko jej nagą pierś. Zesztywniała. Poczuła w żyłach 
ukrop, rozpełzający się po całym ciele. Odkaszlnęła i 
odwróciła wzrok. Matka miała rację, pomyślała. Jestem 
kobietą potrzebującą namiętności. Och, Keith, dlaczego 
nie mogłeś...

Damon zafascynowany przyglądał się fali rumieńca ob-

lewającej jej blade policzki. Spojrzał na jej usta, świeże 
i wolne od szminki. Były pełne i miękkie. Niemal je 
czuł na swoich wargach.

Ramona podniosła wzrok i zauważyła utkwione w niej 

Ujrzenie.

- Czy... - Musiała odkaszlnąć, bo jej głos brzmiał jak 

ochrypłe zwierzęce warknięcie. - Czy coś się stało?

- Nie - rzucił ostro, po czym dodał spokojniej: - Nie. 

Czystko w porządku.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Przez chwilę patrzyli na siebie bez słowa. Wreszcie 

Damon uśmiechnął się i wyciągnął do niej dłoń.

- Skoro skończyła już pani, czy mogę pani 

towarzyszyć?

Uśmiechnęła się, wzięła plażową torbę i wstała. 

Pożerał ją wzrokiem. Miała na sobie króciutkie szorty, 
podkreślające idealnie zgrabne nogi. Nie zdawała sobie 
sprawy, że wiatr opina jej luźną bluzkę na piersiach. 
Znowu poczuła na sobie wzrok Damona.

Uśmiechnął się przepraszająco i wstał. Ramona, która 

przy swoich stu sześćdziesięciu pięciu centymetrach 
wzrostu nigdy nie uważała się za niską osobę, 
zauważyła, że patrząc na niego musi podnieść wysoko 
głowę. Zagryzła wargę. Zapomniała, jaki jest wysoki.

Damon położył jej palec na ustach, zanim zdążył 

pomyśleć, co robi.

- Przestań - powiedział miękko i zaraz potem ugryzł się 

w język. Niech ją diabli! Do tej pory nigdy nie tracił 
nad sobą kontroli. Nawet kobiety wybierał z niezwykłą 
starannością, aczkolwiek dotąd nie zdawał sobie z tego 
sprawy. Wszystkie były piękne, inteligentne, obyte w 
świecie i dorównujące mu pozycją społeczną. A choć 
Ramona King spełniała te wymagania, różniła się od 
nich w jednej zasadniczej sprawie. Do tej pory to on 
wybierał kochanki.

Przy niej stanął wobec nowego zjawiska. W przypadku 

Ramony King o świadomym wyborze nie mogło być 
mowy. Nie mógł oprzeć się unoszącej go fali fascynacji 
i - tak! - czystej bezwstydnej żądzy. To było tak, jakby 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

znalazł się na terytorium wroga, na którym musiał się 
poruszać z najwyższą ostrożnością. A jednocześnie nie 
przyszło mu do głowy, że mógłby się wycofać. 
Zdobędzie ją. I to wkrótce. Bez względu na koszty. Bez 
względu na niebezpieczeństwo, jakie pociąga ze sobą ta 
gra.

Ramona oblała się rumieńcem i odwróciła się 

gwałtownie, szukając ucieczki przed jego palącym 
spojrzeniem. Damon wziął ją pod rękę, nie odzywając 
się ani słowem. To wyprowadzało ją z równowagi 
jeszcze bardziej. Musiała przerwać to milczenie.

- Zna pan tę wyspę, panie Alexander?
- Damon - rzucił ostro. Nie mógł znieść oficjalnego 

tonu w jej głosie. To bolało. - Proszę - dodał, jakby po 
namyśle. - Nie, nie mogę powiedzieć, że ją znam. Może 
obejrzymy ją razem?

Zabrakło jej tchu.
Na najniższym pokładzie czekały na nich dwie łodzie, 

mające dowieźć ostatnich pasażerów do Port-of-Spain, 
stolicy Trynidadu. Ciepły wiatr od lądu niósł ze sobą 
zapach dojrzałych, nagrzanych słońcem owoców i soli. 
Damon zeskoczył miękko na pokład stateczku i pomógł 
jej zejść. Jego dłonie przez chwilę pozostały na jej 
ramionach, delikatne i władcze.

Spodziewała się, że na lądzie zostawi ją samej sobie, 

ale nie zdradzał ku temu najmniejszej ochoty, a ona nie 
wiedziała, czy martwi ją to, czy cieszy. Zdawała sobie 
sprawę, że go pociąga, ale nie potrafiła zdecydować, 
czy to dobrze. Jej znajomość mężczyzn równała się 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

zeru. Ale kiedy pomyślała, że mógłby ją opuścić, czuła 
dziwną pustkę.

- Posłuchaj tylko - odezwał się, kiedy szli razem 

wzdłuż doków, kierując się do centrum miasta; Z dala 
dobiegały dźwięki orkiestry dętej. Zbliżały się z każdą 
chwilą, a kiedy Weszli do miasta, nagle znaleźli się w 
środku rozbawionego tłumu. Mężczyźni i kobiety w 
bajecznie kolorowych strojach tańczyli na ulicy. Potem 
ukazała się łódź, ciągnięta przez straszliwie stary 
samochód, pomalowana w białe stokrotki. Po chwili 
tłum zniknął, równie szybko, jak się pojawił, 
zostawiając po sobie jedynie oddalające się dźwięki 
muzyki i śmiechu.

- Coś takiego - szepnęła Ramona z podziwem. Nie 

spodziewała się, że Karaiby powitają ją z takim roz-
machem.

Damon uśmiechnął się.
- Witaj na Karaibach, Ramono... Murray.
Musiał uważać; omal nie użył jej prawdziwego 

nazwiska.

Skrzywiła się; obce nazwisko w jego ustach sprawiło 

jej przykrość.

- I co teraz, skoro już tu jesteśmy?
Zaraz potem pożałowała, że nie ujęła tego inaczej. 

Oczy Damona zmieniły się w jednej chwili, jak 
roztapiający się ołów. Zaparło jej dech; poczuła, że 
uginają się pod nią kolana. Natychmiast odwróciła 
wzrok. Miasto rozciągające się przed nią wyglądało na 
brudne i niebezpieczne, ale pociągające. Egzotyczne. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Inne.

- Chodźmy - rzuciła zdecydowanie.
- Tak, panienko - zgodził się pokornie.
Pokręciła głową z rozpaczą i ruszyła przed siebie. 

Damon Alexander podążył w ślad za nią, szczęśliwy jak 
nigdy w życiu. Ramona wydała mu się nieoszacowanym 
skarbem, ukrytym głęboko pod ziemią. Ale odkrycie jej 
będzie przyjemnością, zwłaszcza że nagroda, która go 
czekała, nie miała sobie równych.

W biurze podróży kupili mapę miasta i ruszyli na 

wycieczkę. Tego dnia Damon pogratulował sobie dobrej
kondycji. Przeszli przez całe miasto, od wybrzeża przez 
Wrighson Road aż na Plac Niepodległości. Widzieli 
wszystkie zabytki, od Katedry Niepokalanego Poczęcia 
przez parlament i forty Chacon i Picton, mające bronić 
brytyjskich i hiszpańskich regimentów. Wreszcie, kiedy 
nawet Ramona opadła z sił, znaleźli się w parku 
Savannah. Tu Damon wziął Ramonę za rękę i zmusił do 
zatrzymania się.

- Dość już na dzisiaj - oznajmił zdecydowanie, po-

prowadził ją do ławki i padł wykończony obok niej. - 
Kobieto, skąd w tobie tyle sił?

Zastanawiał się, jak by to było, gdyby wyzwolić z niej 

tę energię w łóżku. Od samej myśli zrobiło mu się 
gorąco.

Nagle zaczęła się śmiać. Nie mogła nic na to poradzić. 

Cała ta sytuacja była taka... niesamowita!

- Tak już lepiej - pochwalił ją. A potem, nie myśląc o 

niczym, zapominając o całym doświadczeniu, objął ją i 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

przyciągnął. Zupełnie, jakby ręce działały kierując się 
własną wolą. Ramona także wyglądała, jakby nie 
docierało do niej jeszcze, co się z nią dzieje. Nagle 
poczuła ciepło jego ciała i zdała sobie sprawę, że jego 
oczy są tuż przy jej twarzy. Zdążyła jeszcze odetchnąć 
głęboko i już ją całował.

Miasto, w które starała się przed nim uciec, rozwiało 

się jak mgła. Jakby nigdy go nie było. Wszystko - 
dziwne dźwięki, egzotyczne wonie dojrzałych owoców i 
rozkwitłych kwiatów, bardzo nieangielski upał, łagodne 
brzmienie głosów - zniknęło nagle, jakby ktoś 
przekręcił jakiś kosmiczny wyłącznik.

Zostali tylko oni. Jego oddech był jak chłodne i świeże 

tchnienie wiatru, ale usta wydawały się palić ją żywym 
ogniem. Zamarła, napięta do granic możliwości, a 
potem zadrżała, kiedy jego język wdarł się pomiędzy jej 
wargi. Coś poderwało ją do ucieczki, ale on przyciągnął 
ją z powrotem. Nie zamierzał pozwolić jej odejść. Jej 
ciało zareagowało tak gwałtownie, jakby krzyknęło. 
Teraz jego język muskał jej zęby, a ona słyszała głośne 
bicie jego serca... a może swojego? Jęknęła, przeszyta 
nagłym skurczem pożądania, zaskoczona jego siłą. 
Odsunęła się, teraz bardziej zdecydowanie, wymknęła z 
jego bezwładnych rąk.

Uniósł powieki z ociąganiem. Wyglądał tak, jakby 

zadała mu cios, którego się nie spodziewał. Cofnęła się 
o krok, kręcąc głową. Była blada, bardzo blada.

- Co się stało? - spytał z nagłym niepokojem. Przecież 

tylko ją pocałował! Ale teraz przypomniał sobie, jaka 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wydała się mu niedoświadczona. Zareagowała żarliwie, 
ale niezręcznie. Jakby nigdy dotąd się nie całowała. 
Uśmiechnął się przebiegle.

Ramona skurczyła się w sobie. Ten cyniczny uśmiech 

mówił sam za siebie. Niech to diabli, zachowywała się 
jak nastolatka na pierwszej randce! Weź się w garść, 
dziewczyno, zgromiła się w duchu. Uniosła głowę.

- Nic. Dlaczego miałoby się coś stać? - spytała 

wyzywająco. Nigdy, przenigdy nie pozwoli, żeby się 
dowiedział, jaka była... wstrząśnięta.

Wstał powoli i poszedł za nią. Jego spokojny, długi 

krok przywodził jej na myśl skradającego się 
drapieżnika. Samca. Nagle w niej również obudził się 
drapieżnik. Znowu zapragnęła jego ust. Dotyku rąk. 
Chciała czuć jego ciało, nagie, spocone... Potrząsnęła 
głową i odwróciła się, pragnąc uciec stąd jak 
najszybciej. Ukryć się gdzieś. Za jakimiś mocnymi 
murami. Ale na to było już za późno.

Damon przeczesał włosy lekko drżącą dłonią.
- Nie rozumiem - powiedział cicho, z niepokojem. - 

Dlaczego mi uciekłaś?

Poczerwieniała gwałtownie. Czy jej niedoświadczenie 

aż tak rzuca się w oczy?

- Może nie lubię, kiedy całuje się mnie bez mojej 

zgody - wycedziła.

Opuścił powoli rękę. Miasto wokół nich pulsowało 

życiem, ludzie spieszyli się do swoich codziennych 
zajęć. A w parku kwitły wspaniałe egzotyczne kwiaty. 
Spomiędzy gęstych liści dobiegał śpiew ptaków.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Rozumiem - rzekł wreszcie. Udawała białą lilię. To 

część jej planu. Być może nie ma on nic wspólnego z 
akcjami statku czy z jej ojcem, ale to tylko gra. To musi 
być gra, bo cóż by innego?

- Może zaczniemy jeszcze raz - powiedział spokojnie. 

W końcu do gry potrzeba dwojga. - Już prawie 
południe. Może coś przekąsimy, a potem znajdziemy 
jakiś sympatyczny zakątek, gdzie można by odpocząć. 
Może popływać. Co ty na to?

- Dobrze. - Skinęła głową. Dotrzyma mu towarzystwa. 

Może czegoś się od niego dowie. Ale jeśli wydaje mu 
się, że będzie ją znowu całował... zrobi mu coś złego.

Damon wziął ją za rękę. Jedno wiedział już z całą 

pewnością. Z Ramoną King nie można się nudzić.

Żadne z nich nie zauważyło Jeffa Doyle’a, siedzącego 

nieopodal na ławce. Przyglądał im się uważnie oczami 
wąskimi jak szparki.

A potem, bardzo powoli, na jego wargi wypełzł zły 

uśmiech.

N

a oddalonej o czterdzieści pięć kilometrów wyspie 

Tobago - mniejszej, spokojniejszej i o wiele mniej 
znanej - Verity Fox przyglądała się z błogim uśmiechem 
pustej plaży, rozciągającej się przed nią jak okiem 
sięgnąć. Przez cały ranek siedziała w barze, popijając 
świeży, cudownie chłodny sok z ananasa. Koło południa 
znalazła mały sklepik i kupiła w nim wszystko, co było 
jej potrzebne na piknik. Potem wynajęła samochód. 
Szybka konsultacja z mapą pozwoliła jej określić, że 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

najbliższą plażą jest Great Courtland Bay. Teraz 
napawała się widokiem niemal białego piasku, 
błękitnego oceanu i chwiejących się na wietrze palm. 
Nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio była na 
Dacjach.

Rozłożyła wielki parasol, pod który zamierzała się 

schronić za mniej więcej pół godziny, i przebrała się z 
pewnym trudem w bikini, kryjąc się za wielkim 
ręcznikiem. Plaża była niemal pusta, ale gdzieniegdzie 
można było zauważyć jakiegoś miłośnika opalania.

Słońce rozgrzewało Verity, docierało niemal do kości, 

roztapiając w niej zimowy chłód. Wyobrażała sobie, że 
karaibskie plaże będą jakoś przypominać angielskie - 
wietrzna pogoda i uwierające kamyki. Tymczasem 
morze okazało się ciepłe i przyjazne, a piasek był 
drobny i jedwabisty. Zanurzyła się w wodę z 
westchnieniem ulgi i zaczęła płynąć, bez wysiłku, lecz 
niewprawnie. Pamiętając, by nie oddalać się zbyt daleko 
od brzegu, po chwili odwróciła się na plecy i położyła 
na nagrzanych falach, wpatrując się w niebo tak 
intensywnie błękitne, że niemal raziło.

Greg Harding, mający na sobie tylko czarne szorty i 

daszek przeciwsłoneczny, szedł powoli plażą, 
wypatrując odpowiednio odosobnionego miejsca. Przez 
cały ranek zajmował się sprawami statku, a teraz 
postanowił pójść za radą Jima i zrobić sobie przerwę. 
Od kilku tygodni tyrał jak wół. Pora na zasłużony 
odpoczynek.

Wiedział, że większość pasażerów popłynęła na 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Trynidad, więc wybrał mniejszą, mniej uczęszczaną 
Tobago.

Rozłożył ręcznik pod opuszczonym parasolem i 

położył się z błogim westchnieniem. Jakie cudowne 
słońce. Jaka cisza. Nie trzeba zabawiać pasażerów. Nie 
trzeba martwić się o statek. Przynajmniej przez kilka 
najbliższych godzin...

Po chwili spał już głęboko.
Verity wyszła z wody, zabrała ręcznik i zaczęła 

wycierać włosy. Nie patrzyła przed siebie, więc kiedy 
dotarła do swojego parasola, omal nie przewróciła się 
na leżącego pod nim mężczyznę. Stanęła jak wryta - jej 
noga nadal dotykała jego kostki - i zerwała ręcznik z 
głowy. W tej samej chwili Greg obudził się i usiadł 
gwałtownie.

Spojrzała na niego z otwartymi ustami. Włosy, 

potargane po wycieraniu, otaczały jej głowę najeżonymi 
pasemkami. Greg podniósł na nią wzrok, obejmując 
jednym spojrzeniem szczupłą postać w skromnym, lecz 
obcisłym bikini w biało-czerwone paski. Uśmiechnął się 
do jej czarnych jak noc oczu,

- Przepraszam. Czy zająłem pani miejsce?
Verity jęknęła w duchu. Szybko przeczesała włosy 

palcami, usiłując doprowadzić je do jakiego takiego 
porządku.

- Ależ nie. Przepraszam, jeśli pana zbudziłam.
Wbrew woli zerknęła na jego brzuch, szybko 

odnajdując niemal niewidoczną bliznę po operacji 
wyrostka. Dobrze wywiązała się z zadania. Gdyby nie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wiedziała, gdzie szukać blizny, pewnie by jej nawet nie 
zauważyła.

- Nie chciałem pani zakłócić spokoju - powiedział 

chcąc podnieść się z piasku.

- Ależ nie, nie! - rzuciła szybko, zastanawiając się, co, 

do cholery, wyprawia. Przecież obiecała sobie, że nie 
zamieni z nim ani słowa!

Greg patrzył z fascynacją na nimfę morską, która omal 

nie upadła mu wprost na kolana. Wyciągnął rękę.

- Greg Harding. - Nie zamierzał wspominać, że jest 

kapitanem statku.

- Verity Fox. - Ona również nie chciała mówić o swoim 

tytule.

- Od dawna bawi pani w Tobago? - spytał, żałując, że 

za parę godzin będzie musiał wracać na statek. Mógłby 
strawić ten czas na wpatrywaniu się w jej mroczne oczy. 
Mógłby cedzić w ten sposób cały dzień.

- Przyjechałam dziś rano. - Już otwierała usta, żeby 

powiedzieć mu, iż podróżuje jego statkiem, ale nagle 
zmieniła zdanie.

- Woda jest ciepła? - Miał głęboki, donośny głos, choć 

nie starał się mówić głośno.

Nie mogła oderwać wzroku od jego bursztynowych 

oczu, mieniących się złotem i brązem. Jak oczy tygrysa. 
Ich wyraz przyprawiał ją o drżenie serca.

- Bardzo - szepnęła bez tchu.
Wstał lekko, bez wysiłku, nie podpierając się rękami. 

Spojrzał na nią z góry. Powoli wyciągnął ku niej rękę.

- Ma pani ochotę na trochę ruchu?

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Podniosła się jak we śnie. Kiedy jego palce zamknęły 

się na jej dłoni, serce znowu zaczęło jej bić. Zupełnie, 
jakby zamarło w chwili, w której Gordon powiedział jej 
o wynikach.

Podniósł ją bez wysiłku i poprowadził nad morze. 

Płynęła nieporadnym crawlem, a on zataczał wokół niej 
kręgi. Chciało jej się śmiać i płakać jednocześnie.

Ale tym razem płakałaby z czystej, niezmąconej 

niczym radości.

Oczywiście nie zrobiła nic takiego.
Na razie.

M

orze, po którym sunęła gładko „Alexandria”, mogło 

równać się kolorem z nieprawdopodobnym szafirem 
nieba. Joceline Alexander, stojąca na pokładzie 
Serenada, owinęła się ciaśniej jedwabnym żakietem i 
spojrzała na fale.

- Wcześnie dziś wstałaś - rozległ się za nią głos jej 

syna.

Odwróciła się szybko, nagle owładnięta poczuciem 

winy. natychmiast pokryła je uśmiechem, ale Damon 
wyczuł dzielącą ich barierę. Westchnął. Nie miał 
pojęcia, dlaczego matka zawsze wydaje się tak odległa 
od niego, nawet stojąc tuż obok. Uczył się w szkole z 
internatem, a później był zbyt zajęty karierą, by spędzać 
w domu więcej czasu. Powinien już przywyknąć do jej 
chłodu, ale za każdym razem żywił dziecinną nadzieję, 
że zdarzy się cud. A cud, rzecz jasna, nie następował.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Joceline odwróciła się od swojego przystojnego syna i 

znowu spojrzała na morze.

- Rzeczywiście, jest wcześnie - przyznała typowym dla 

niej chłodnym, opanowanym tonem. Zawsze dobierała 
słowa z niezwykłą precyzją, jak cenne perły. - Ale 
ostatnio mam kłopoty ze snem. Pewnie się starzeję.

Roześmiał się.
- Ty, mamo? Nigdy.
Joceline skrzywiła się. Wiedziała, jak prezentuje się 

synowi. W młodzieńczym kostiumie, pełnym makijażu i 
brylantach. Ale to wszystko pozory. Pozory, będące 
barierą pomiędzy nią i synem. Podobnie jak wdzięk i 
nieskazitelne maniery. Wszystko po to, by go bronić. 
Ale teraz musi go zranić. Sprawy wymykały się jej spod 
kontroli. Nadeszła pora, by powiedzieć mu prawdę. 
Całą prawdę, bez względu na to, ile by ją to kosztowało. 
I jak wielkie budziło w niej przerażenie.

- To cudowna łódź, Damonie - zaczęła cicho, starając 

się nawiązać do dręczącego ją tematu.

- Statek, mamo - poprawił ją z grymasem. Jako wdowa 

po właścicielu linii pasażerskich powinna okazywać 
większe zaciekawienie jego pracą. Ta obojętność 
zawsze go w niej drażniła.

Joceline zagryzła wargę, wyczuwając natychmiast 

wrogość syna. Miała ochotę wybuchnąć płaczem i 
potokiem przekleństw. Ale jak mogła mu wyjaśnić 
przyczyny tego dystansu między nimi? Odwróciła się 
twarzą do niego, chcąc błagać go o zrozumienie, i nagle 
zobaczyła w nim Michaela - jego mocną szczękę, 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

głębokie stalowe oczy... Poczucie winy wróciło z całą 
mocą. Odwróciła się pospiesznie, wyprostowana jak 
struna. Palce, zaciśnięte na balustradzie, pobielały na 
kostkach.

- Nie znoszę łodzi - oznajmiła zimnym, martwym 

głosem.

- Od kiedy? - Spojrzał na nią ze zdumieniem. Nigdy w 

życiu nie słyszał od niej wyznania, tak bardzo 
obnażającego jej emocje.

Joceline przełknęła z trudem ślinę. Chwila szczerości 

minęła.

- Nie teraz, Damonie. Mam okropną migrenę.
Pokręcił głową z desperacją. Wiedział doskonale, że 

nie powinien zmuszać matki do dalszej rozmowy. Znał 
ten jej nastrój. Stawała się wtedy bardzo odległa. 
Nieosiągalna. I nie pozwalała mu rozbić tej skorupy. 
Tyle razy próbował... Odwrócił się, kręcąc głową, i 
odszedł.

Joceline odprowadziła go wzrokiem, zaciskając 

umalowane starannie usta. Oczy wypełniły się jej łzami. 
Chyba jednak nie zdobędzie się na to. Nie dlatego, że 
mogłaby trafić do więzienia. Nawet nie dlatego, że 
zostałaby napiętnowana Jako morderczyni... Nie mogła 
znieść myśli o smutnych oczach syna, patrzących na nią 
z... obrzydzeniem? Nienawiścią? Pogardą? Teraz chyba 
jej nie kochał, ale kto mógłby go o to winić? 
Przynajmniej jej nie nienawidził. I niech tak zostanie. 
Chyba że sytuacja się zmieni. Jeśli to, co prywatni 
detektywi powiedzieli jej o Joe Kingu, było prawdą...

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

J

eff Doyle wyszedł spod prysznica, ubrał się i włożył 

pospiesznie swój amulet. Nie znosił się z nim 
rozstawać, ale wróżka, która mu go dała, twierdziła, że 
jeśli kiedykolwiek go zamoczy, amulet straci swoją moc 
i zwróci się przeciwko niemu.

Zaczynało się coś dziać. I to tak szybko, że zastanawiał 

się, czy Joe King w końcu nie dostanie zawału. Spojrzał 
na zegarek i wykręcił numer w Londynie. Po dwóch 
sygnałach w słuchawce rozległ się znajomy głos - 
opryskliwy, ale zadowolony.

- Tak?
- Nasza Ramona jest zupełnie nieprzewidywalna. Nie 

mówił mi pan, że jest taka piękna. To nędzne zdjęcie...

- Do rzeczy. - Głos był twardy i ostry jak diament. - 

Skontaktowałeś się z nią?

- Nie - powiedział śmiało.
- Dlaczego? Uprzedzałem, że to najważniejsze.
- Wiem. - Jeff wyszczerzył zęby. - Ale nie mówił mi 

pan, że Ramona leci na Alexandera.

- Co?!
A więc potężny szef też nie jest taki niewzruszony, 

pomyślał Jeff szyderczo. Czasami daje się zaskoczyć.

- Proszę o sprecyzowanie, co to miało znaczyć - 

wycedził Joe King, odzyskując opanowanie.

Jeff widział już oczyma duszy, jak szef rozpiera się w 

fotelu, patrząc przed siebie z nienawiścią.

- Pierwszego wieczoru w ogóle nie wyszła z pokoju, 

choć miała miejsce przy stole Alexandera - zaczął 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

opowiadać z precyzją, której wymagał od niego Joe 
King. - Zamierzałem podejść do niej na balu, który 
odbył się na drugi dzień, ale Alexander mnie uprzedził. 
Następnego ranka byli już razem, więc chodziłem za 
nimi po całym Port-of-Spain i wcale nie było mi do 
śmiechu, zapewniam pana. Oblecieli chyba wszystkie 
zabytki, jakie...

- Doyle.
- Dobra, ale to ważne. Atrakcje turystyczne skończyły 

się w bardzo romantycznym parku, gdzie państwo 
zaczęli się bardzo romantycznie całować. Ponieważ nie 
było co marzyć, żeby się od siebie oderwali, dałem 
sobie spokój i wróciłem na statek - skłamał. W 
rzeczywistości spędził resztę dnia w dzielnicy 
czerwonych latami.

W słuchawce zapadła długa cisza.
- Jesteś tego pewien? - odezwał się wreszcie Joe King.
- Bankowo. Nie wiedziałem, co z tym zrobić, więc 

postanowiłem, że przybastuję i poczekam, aż pan 
podejmie jakąś decyzję.

- Bardzo słusznie - warknął Joe King, po czym dodał 

nieco łagodniejszym tonem: - To zmienia postać rzeczy.

I rzeczywiście. Informacje prywatnego detektywa były 

dokładne i wyczerpujące. Ramona nie znała Damona 
Alexandera przed podróżą. Pewnie nie wiedziała o 
związkach Keitha z nim i akcjami „Alexandrii”. Przyjął 
te wieści z niewyobrażalną ulgą, ale teraz okazało się, 
że Ramona zaczyna się angażować. Jego inteligentna i 
bardzo zdolna córka miała jakiś plan. Ale jaki? I czy go 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

dotyczył?

Jeff czekał cierpliwie, aż szef się namyśli.
- Musimy zorientować się dokładnie, o co chodzi. 

Może Alexander liczy na jej akcje - zastanawiał się na 
głos. - Albo... Pomyśl, Doyle. Kto zaczął to wszystko? 
Alexander czy moja córka?

Jeff zmarszczył czoło z namysłem.
- Za pierwszym razem to on podszedł do niej. To na 

pewno. Leciał jak do pożaru.

- A potem?
- Nie jestem pewien. Myśli pan, że ta mała coś knuje?
- Myślę - powiedział beznamiętnym głosem - że nie 

powinniśmy nie doceniać żadnego z nich.

Joe nie miał najmniejszego zamiaru lekceważyć 

przeciwko. Zaintrygowała go nie tyle inteligencja 
Ramony, ile jej determinacja. Zaintrygowała i 
zaniepokoiła.

Nagle zdecydował się.
- Przyjeżdżam - rzekł i odłożył słuchawkę.
Doyle wzruszył ramionami. Wyszedł na balkon. Na 

pokładzie poniżej, oparta o barierkę, stała kobieta w 
jasnozielonym kostiumie. Poznał ją niemal od 
pierwszego wejrzenia. Joceline Alexander. Kolejna 
niewiadoma.

W

 teatrze miał wystąpić kabaret, ale Verity nie 

zamierzała go oglądać. Po południu poszła do kina, 
potem próbowała ręki w strzelaniu na górnym 
pokładzie, chybiając za każdym razem. Dzień był 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

bardzo udany i nie zamierzała go zepsuć nadmiarem 
atrakcji. Pokładowy lekarz wiedział o jej chorobie, ale 
nie widziała potrzeby zgłaszać się do niego. Na pewno 
nie spędzi tego rejsu w szpitalu!

Teraz, po pysznej rybie z sałatką, nie uśmiechała się jej 

myśl o duszeniu się w tłocznym, hałaśliwym teatrze, bez 
względu na to, jak wielkie gościł sławy.

Dochodziła północ, kiedy skończyła czytać powieść 

Jane Austen; doszła do wniosku, że nie zaśnie tak 
szybko. Sięgnęła po biały lniany żakiet i postanowiła 
pospacerować po górnym pokładzie. Podeszła do 
balustrady i zaczerpnęła głęboki łyk powietrza. Widok, 
jaki rozciągał się przed jej oczami, miał w sobie 
niezwykłe, niespotykane piękno.

Księżyc był już niemal w pełni. Po niebie przesuwały 

się pojedyncze chmurki, grafitowe kształty, 
podkreślające jedynie blask tysięcy gwiazd. Światło 
księżyca odbijało się na falach, rozcinanych gładko 
przez dziób „Alexandrii”. Potężne silniki pracowały 
niemal bezszelestnie. Słychać było tylko szum wody i 
ciszę ciepłej księżycowej nocy.

Oficer pełniący wachtę na mostku wyprężył się 

służbiście na widok kapitana. Greg, zadowolony z 
wyników inspekcji, podszedł do szerokich 
panoramicznych okien i skinął głową. Jaka piękna noc. 
Do Granady przybędą o czasie. Miał już wyjść, by 
zażyć chwili dobrze zasłużonego snu, kiedy jego 
spojrzenie przykuł jakiś biały kształt. Podszedł bliżej do 
okna - po pokładzie przechadzała się jakaś kobieta.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Nakazał załodze mostka, by informowała go, jeśli 

wydarzy się coś odbiegającego od normy, i wyszedł. 
Zbiegł szerokimi schodami na pokład. Nie zamierzał 
szukać tamtej samotnej pasażerki, ale nagle znowu 
pojawiła się w polu jego widzenia. Zmarszczył brwi; 
kogoś mu przypominała. Zwolnił kroku, wtedy ona 
wyczuła jego obecność i obejrzała się.

- Och... Witam - W głosie Verity słychać było za-

skoczenie i konsternację, a jednocześnie zaczęła 
promienieć radością. Szybko spuściła głowę, 
przyglądając się z niezwykłym skupieniem deskom 
pokładu.

Greg uśmiechnął się, mimo zaskoczenia.
- Mogłaby się pani trochę bardziej ucieszyć na mój 

widok - zauważył, choć przyszło mu do głowy, że 
właściwie nie jest to aż tak oczywiste.

Zaraz potem nawiedziła go inna myśl. Czemu się tak 

cholernie cieszy na jej widok? To wspólne popołudnie 
na plaży było bardzo, bardzo miłe. Leżeli na słońcu i 
rozmawiali o wszystkim i niczym. Podzieliła się z nim 
jedzeniem; wino było cudownie chłodne... Był nią 
zafascynowany, ale zbliżył się wieczór i wszystko się 
skończyło. Przynajmniej tak mu się zdawało.

Nagle zaniepokoił się.
- Co pani tu robi? - spytał ostro.
Verity drgnęła, przestraszona.
- Przepraszam, nie chciałem tak na panią napaść. Myś-

lałem tylko... Nie wspomniała pani, że podróżuje pani 
„Alexandrią”.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Nie sądziłam, że to pana zainteresuje - wykrztusiła. - 

Widać było, że zrobił pan sobie wolne, a gdybym 
przyznała się, że jestem pasażerką pańskiego statku, 
pewnie zacząłby pan zachowywać się jak kapitan. A 
wtedy... no, nie wiem. Wyglądał pan na tak 
zadowolonego, że się pan wyrwał, że nie miałam serca 
psuć panu dnia.

Greg uśmiechnął się, kręcąc głową. Miała rację, musiał 

to przyznać.

- Dziękuję. To prawda. To byłby koniec zabawy.
Skrzywiła się lekko i odwróciła wzrok. Koniec zabawy 

właśnie nastąpił. I nie mogła nic na to poradzić.

- Dziwię się, że nie poszła pani do teatru. - Greg nagle 

poczuł się jakoś niezręcznie.

Na plaży Verity Fox była uroczą, nieznaną 

towarzyszką zabawy. Teraz nagle stała się bardzo 
dystyngowana, choć ciągle była piękna. Pojawił się w 
niej ten dobrze znany mu element. Jednym słowem, była 
pasażerką. A pasażerki „Alexandrii” były dla niego 
nieosiągalne. I nie chodziło tu o znaną zasadę. Jeśli 
znalazła się na statku podczas pierwszego rejsu, mogło 
to oznaczać tylko to, że jest bardzo bogata i wpływowa 
- albo zna kogoś takiego. Myśl, że należy do jakiegoś 
mężczyzny, jest żoną lub kochanką jakiegoś bogacza, 
jakoś odebrała mu humor. Odwrócił się od niej 
gwałtownie. Jego spojrzenie napotkało statek, widoczny 
z daleka w ciemnościach.

- Miniemy się - powiedział cicho.
Verity poszła za jego wzrokiem i rozjaśniła się w 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

uśmiechu na widok pięknie oświetlonego liniowca, 
sunącego po czarnej tafli wody.

- Jak tu pięknie - szepnęła. - Ma pan szczęście.
- Wiem. - Skinął głową. - To właśnie chciałem robić. 

Od małego.

- Wiem - przypomniała mu delikatnie. - Opowiadał mi 

pan.

Spojrzał na nią ostro. Wtedy, na plaży, naopowiadał jej 

masę głupot. Rzeczy, których nigdy pod żadnym 
pozorem nie opowiadałby pasażerce. Pora naprawić, co 
się da.

- Cóż, nie będę się dłużej naprzykrzał - rzekł z 

czarującym uśmiechem.

- Dość! - ucięła. Pokręciła z zakłopotaniem głową. - 

Przepraszam. Zaczął pan do mnie mówić jak... jak... jak 
do klientki - zakończyła niezgrabnie i podskoczyła, 
kiedy ciszę nocy rozdarł ryk syreny.

- Nic się nie stało - pospieszył natychmiast, biorąc ją 

delikatnie za ramiona. - Za moment tamten statek 
odpowie w ten sam sposób.

I rzeczywiście, w tej samej chwili rozległa się druga 

syrena.

- Przepraszam. - Verity uśmiechnęła się niewesoło. - 

Ostatnio nerwy... odmawiają mi posłuszeństwa.

Nagle zdała sobie sprawę, że ręka, którą czuje na 

ramieniu poprzez materiał, drażni ją. Chciała poczuć 
jego palce na nagiej skórze. Spojrzała na Grega z 
bijącym sercem. Jego twarz tonęła w półcieniu; blade 
światło księżyca srebrzyło włosy i połyskiwało 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

tajemniczo w brązowych oczach.

Greg zajrzał w wielkie, atramentowoczarne tęczówki i 

zapragnął nagle przytulić do siebie tę kobietę. Ogarnęła 
go taka błogość, że dopiero po chwili zdał sobie sprawę, 
że naprawdę wziął ją w ramiona. Natychmiast cofnął się 
wstrząśnięty.

Verity drgnęła zaskoczona. Poczuła strach, jego strach. 

Przed czym? Czego się obawiał?

- Muszę się przespać - powiedział z wysiłkiem, 

nienaturalnym, napiętym głosem. - Doki Grenady są 
zdradliwe... Dobrej nocy, panno Fox.

Otwierała już usta, żeby poprosić go, by mówił jej po 

imieniu, ale słowa uwięzły jej w gardle. Patrzyła ze 
łzami w oczach za oddalającą się postacią. Wszystko 
jasne. Powinna być mu wdzięczna za to, że ją wyręczył. 
Teraz oboje byli dla siebie obcy. I tak było dla nich 
najlepiej.

Powinna być mu wdzięczna.

Grenada

G

renada w pełni zasługuje na nazwę korzennej wyspy, 

pomyślała Ramona, przechadzając się po jednym z 
wielu bazarów St. George. Z wielkich jutowych worków 
dobiegały ją kuszące zapachy cynamonu, kakao, gałki 
muszkatołowej i goździków.

Co za upał! Na szczęście udało jej się złapać autobus 

jadący na Grand Annę, najsłynniejszą plażę na wyspie. 
Ale dziesięć minut, które w nim spędziła, ciągnęło się 
jej jak dziesięć lat. Kiedy wreszcie wysiadła, w głowie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wirowały jej obrazy wściekle pędzących wozów oraz 
wymijania się na zakrętach - miejscowe samochody 
miały przeważnie sflaczałe opony.

Weszła na plażę, nadal śmiejąc się do siebie. Kiedy 

zaczęła rozpinać bluzkę, zdała sobie sprawę, że to jej 
pierwsze wakacje od czasów, gdy zaczęła wykładać na 
Oksfordzie.

Damon, leżący nieopodal pod palmą, spojrzał na nią z 

zachwytem. Nie mógł oderwać od niej wzroku, kiedy 
zsunęła z ramion cienki materiał i upuściła go na 
ziemię. Choć nie zdawała sobie sprawy z jego 
obecności, a jej ubranie było tak funkcjonalne, jak tylko 
można, miał wrażenie, że jest świadkiem striptizu. 
Kiedy przełknął ślinę, okazało się, że gardło wyschło 
mu jak pustynia.

Ramona rozsupłała troczki żółtej wiązanej spódnicy. 

Zrzuciła sandały i ruszyła ku morzu. Gracja jej 
spokojnych ruchów, fala jedwabistych srebrzystozłotych 
włosów, opływająca jej ramiona i plecy, przyciągała ku 
niej oczy wszystkich mężczyzn na plaży. Damon 
zauważył, że dwaj ciemnowłosi podrywacze biorą ją na 
cel. Szybko zrzucił ubranie i ruszył za nią. Tuż po 
przybiciu do brzegu wynajął samochód i bezwstydnie 
jeździł za nią krok w krok. Nie zamierzał teraz zmieniać 
zwyczajów.

Ramona zanurkowała pod wodę. Kiedy znowu ukazała 

się, by zaczerpnąć powietrza, była o wiele dalej, niż się 
spodziewał. Ale tym razem miała już towarzystwo. Po 
obu jej bokach wynurzyły się ciemne i lśniące głowy 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

dwóch młodych mężczyzn. Ramona, mająca do 
czynienia na co dzień ze studentami w ich wieku, nie 
przejęła się. Przynajmniej nie w pierwszej chwili.

- Cześć, piękna - odezwał się jeden z nich, błyskając 

zniewalającym uśmiechem.

- Cześć. - Skinęła grzecznie głową.
- Przypłynęłaś na tym wielkim statku, tak? - spytał 

drugi, mierząc ją pożądliwym spojrzeniem.

Poczuła się trochę nieswojo. Miała przy sobie nieco 

pieniędzy, owiniętych w plastikową torebkę, 
przymocowaną do majteczek. Rozejrzała się nerwowo. 
Dla mieszkańców wyspy był to zwykły dzień pracy. Na 
plaży zauważyła tylko kilku turystów w deprymująco 
dużej odległości.

- Pierwszy raz na wyspie, tak? - dowiadywał się jeden z

chłopców. - Ja jestem Philippe. A ten brzydal to Jean-
Paul.

- Kto tu jest brzydki! - oburzył się ten drugi, pryskając 

koledze wodą w twarz.

Przez chwilę czuła ulgę. To tylko chłopcy, rozbrykani 

chłopcy. Ale słowa Jean-Paula znowu ją zaniepokoiły.

- Chcesz się zabawić, tak? - spytał, pierwszy.
- Oczywiście - powiedziała z rosnącym 

rozdrażnieniem. - Ale jestem już zajęta - skłamała i 
ruszyła przed siebie crawlem. Czuła się jak kot, 
osaczony przez dwa psy. Tak jak przewidywała, ruszyli 
za nią, nie zostając w tyle nawet na metr.

- Ale tak samotnie, to nie zabawa - zauważył Philippe z 

grymasem. - My znamy wszystkie ładne miejsca w 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

mieście. Najlepsze hotele... - Zawiesił znacząco głos.

Twarz zaczęła ją palić jak od uderzenia.
- Słuchajcie, może spróbujecie z kimś innym, co?
- Bardzo słusznie - rozległ się głęboki, donośny głos.
Młodzieńcy przez chwilę patrzyli na Damona, po czym 

wzruszyli ramionami i wrócili szybko do brzegu.

Ramona roześmiała się z ulgą. Teraz mogła już sobie 

na to pozwolić.

- Już się bałam, że wyzwiesz ich na pojedynek. To 

tylko chłopcy.

- Chłopcy z pewnym nawykiem. Widziałaś ich 

ramiona?

Pobladła.
- Nie. A więc nawet w raju zdarzają się węże - 

mruknęła i wzdrygnęła się. - Myślałam, że chodzi im 
tylko o... - Urwała gwałtownie, oblewając się 
rumieńcem.

- Tak, prawdopodobnie chodziło im „tylko o...”. 

Wracajmy na plażę. Nie jesteś tu bezpieczna.

Kiedy znaleźli się na stałym lądzie, sięgnęła po 

ręcznik.

- Zabawny zbieg okoliczności, że pojawiłeś się tu jak 

rycerz akurat w porę, by wyratować mnie z opresji. - 
Ramona zmierzyła swego wybawcę badawczym 
wzrokiem.

Odwróciła się i poszła pod prysznic, by spłukać z 

siebie morską sól. Damon poszedł w jej ślady. Kiedy 
uniósł rękę, przeczesując włosy, zauważyła mięśnie 
drgające mu pod skórą. Nagle zabrakło jej tchu. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Przeszył ją gwałtowny spazm pożądania, gorący i 
boleśnie rozkoszny. W tej samej chwili Damon 
odwrócił się ku niej. Bez słowa wyłączył prysznic i 
podszedł do niej. Jego oczy były mroczne, ciemniejsze 
niż dotąd. Pełne namiętności.

Odwróciła się czym prędzej i wróciła tam, gdzie 

zostawiła torbę. Narzuciła na siebie ubranie. Damon 
zacisnął pięści. Z każdą inną byłbym już w pierwszym z 
brzegu hotelu, pomyślał z udręką. Ale kiedy podniosła 
na niego oczy, błagające o zrozumienie, a jednocześnie 
miotające ostrzegawcze błyski, błękitne jak elektryczne 
iskry, zrozumiał, że musi być bardzo ostrożny, jeśli nie 
chce jej spłoszyć.

- I co teraz?
- Co mi się spodoba - warknęła.
- A nie posiedziałabyś przez chwilę spokojnie, jak nor-

malny człowiek? - spytał z cichą rozpaczą.

Spojrzała na niego przez ramię, niewinnie i 

wyzywająco zarazem.

- A kto powiedział, że jestem normalna?
Skinął lekko głową. Te słowa i wymowny, smutny 

uśmiech powiedziały mu więcej, niż się spodziewał. Co 
więcej, dowiedział się właśnie od prywatnego 
detektywa, że nie istnieje żaden dowód na to, iż Joe 
King utrzymuje z córką Jakiekolwiek stosunki. Opuścił 
rodzinę w niespełna tydzień po urodzeniu Ramony i 
nigdy więcej nie wrócił. Detektyw nie znalazł żadnych 
fotografii, artykułów czy plotek mogących świadczyć o 
jego kontaktach z jedynym dzieckiem. Dowiedział się 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

również, że panieńskie nazwisko Barbary King brzmi 
Murray. Czy to możliwe, że Ramona wolała się nim 
przedstawiać i że nie współpracuje z ojcem? Niemal w 
to wierzył. Gdyby tylko nie ten Treadstone i pięć 
procent akcji „Alexandrii”...

Tajemnica otaczająca Ramonę umocniła w nim 

pragnienie zdobycia jej zaufania. Chciał poznać jej 
sekrety. Chciał znaleźć w jej życiu miejsce dla siebie, 
bez względu na to, jak bardzo byłoby to dla nich 
bolesne.

Wyciągnął ku niej rękę, a ona przyjęła ją odruchowo.
- Dokąd teraz? - spytała, przyjmując za pewnik, że 

resztę dnia spędzą razem. Jego ciepła dłoń zamknęła się 
na jej palcach. I nawet ona nie mogła nie zrozumieć 
wyrazu jego oczu. - Może chcesz zobaczyć ptasi 
rezerwat Levara? - Przekorna wyobraźnia podsunęła mu 
wizję spokojnego hotelowego pokoiku i wielkiego, 
przestronnego łóżka. Potrząsnął głową, opędzając się od 
myśli jak od natrętnych much.

Rezerwat znajdował się na północnym krańcu wyspy, 

gdzie Morze Karaibskie przechodzi w Atlantyk. W 
oddali widać było pierwszą z Grenadyn.

- Nie dziwię się, że wybrałeś te wyspy na pierwszą 

podróż „Alexandrii” - zauważyła niby od niechcenia. - 
Ale pewnie musiałeś to uzgodnić z radą nadzorczą? - 
Chciała się przekonać, jak wielką władzę ma nad nim 
rada. Jeśli spełnią się jej najgorsze oczekiwania i będzie 
musiała stanąć przeciwko niemu, chciała wiedzieć, czy 
może liczyć na pomoc.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Myśl o tym, że ktokolwiek miałby mu coś narzucać 

szczerze go rozbawiła.

- Raczej nie. Jedyny człowiek, z którego zdaniem się 

liczę, to Ralph Ornsgood.

Pokiwała głową. Czytała gdzieś o tym niezastąpionym 

przyjacielu. Postanowiła go poznać. Być może 
dostarczy jej interesujących wskazówek na temat 
wewnętrznych spraw linii Alexander.

- Więc gwiżdżesz na to, co sądzi rada? - spytała z 

biciem serca.

- Najczęściej - przyznał, zastanawiając się, do czego 

Ramona zmierza.

- Czujesz się bezpieczny? - dociekała dalej. Nagle 

poczuła nową nadzieję. Jeśli jest aż tak pewny siebie, to 
prawdopodobnie nie jest zamieszany w sprawę Keitha. 
A to oznacza...

- W interesach nigdy nie jest się bezpiecznym - powie-

dział cicho i zatrzymał się. Dopiero teraz zdała sobie 
sprawę, że znaleźli się w gęstym lesie, z dala od ubitych 
dróg. Ujął powoli podbródek Ramony i uniósł jej twarz. 
- Zawsze jest ktoś, kto chce ci wydrzeć twoją własność.

Poczuła nagły chłód. Na jej oczach Damon zmienił się 

w bezwzględnego człowieka interesu.

- I co wtedy się robi? - spytała łamiącym się głosem.
- Wszystko, żeby nie pozwolić się mu okraść. Jeśli ktoś 

podnosi na ciebie rękę, ty musisz uderzyć go pierwszy. - 
I tak zrobię z twoim ojcem, pomyślał z goryczą.

Poczuła, jak uchodzi z niej cała radość. Powinna 

przewidzieć, że ktoś tak inteligentny będzie chciał mieć 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

jakiegoś asa w rękawie podczas rozgrywek o 
„Alexandrię”. A takim asem mogły być akcje, kupione 
na czyjeś nazwisko. Ale Keith samobójstwem pomieszał 
mu szyki. Dlaczego je popełnił?

Podniosła wzrok na chmurne oczy Damona. Jego twarz 

Wyrażała jakieś napięcie. Przygarnął ją ku sobie. Serce 
Ramony zatrzepotało jak spłoszony ptak.

- Stajesz się dla mnie bardzo ważna, Ramono. Wiesz o 

tym, prawda?

Zaczęła zastanawiać się pospiesznie, usiłując 

opanować ogarniającą ją szaloną radość. Powiedział, że 
nigdy nie jest się bezpiecznym. I miał rację. Z jej strony 
także grozi mu niebezpieczeństwo. Zaczynała nabierać 
pewności, że to on jest w jakiś sposób odpowiedzialny 
za śmierć jej narzeczonego. Zastanowiła się, jak by 
zareagował, gdyby dowiedział się, że rozmawia z osobą 
dysponującą grubym pakietem akcji jego statku. A 
może już wie? - odezwał się w niej jakiś podejrzliwy 
głosik. Może wiedział od samego początku? Może tylko 
jej się wydawało, że to ona jest myśliwym, a on jej 
łupem?

Ale wtedy zaczął ją całować i wszystko nagle przestało 

się liczyć. Westchnęła tylko, czując, że cała 
determinacja rozpływa się w niej jak wosk. Wtuliła się 
w niego, nie mogąc ustać o własnych siłach. Mętnie 
zdała sobie sprawę, że jej ręce oplatają się mu wokół 
szyi, a głowa odchyla się w tył pod naporem namiętnego 
pocałunku. Znowu poczuła, że wypełnia ja ogień. 
Jęknęła, kiedy powoli odsunął się od niej. Otworzyła 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

gwałtownie oczy. Więc je zamknęła? Nagle twarde 
spojrzenie Damona rozświetliło się ciepłym blaskiem; 
pochylił się i skubnął wargami jej szyję. Lekko musnął 
językiem wdzięczne zagłębienie nad obojczykiem. 
Jęknęła znowu, tym razem głośniej. Nagle zaczęła się 
cofać, aż jej barki natrafiły na coś twardego. Nie 
zauważyła nawet, że znaleźli się pod starożytnymi 
ruinami, a ona opiera się o głaz liczący sobie setki lat. 
Być może w normalnych warunkach zachwyciłaby się 
widokiem indiańskiej budowli, ale w tej chwili 
zapomniała o całym świecie.

Usta Damona przeniosły się na delikatną małżowinę jej 

ucha. Lekki oddech wydał jej się grzmotem, zdolnym 
poruszyć ziemię w posadach. Kiedy jego dłonie 
zamknęły się na piersiach, obleczonych w cienką 
koronkę bluzki, kolana się pod nią ugięły. Nie upadła 
tylko dlatego, że była uwięziona pomiędzy skałą a jego 
masywną piersią. Napięcie sięgało w niej zenitu. Miała 
ochotę krzyczeć. Chciała, by dotknął ustami jej piersi. 
Chciała... chciała... jego! Odwróciła głowę, podsuwając 
mu pod usta szyję. Westchnęła drżąc i zorientowała się, 
że jej dłonie pieszczą plecy Damona, gładkie i 
niewiarygodnie gorące.

Jeśli zaraz czegoś nie zrobi, oboje spalą się w tym 

ogniu.

Położyła rozdygotaną dłoń na jego piersi i odepchnęła 

go słabo. Odsunął się niechętnie, tak niechętnie, że 
przejęło ją to dreszczem. Na policzki wystąpiły mu 
ciemne rumieńce, a oczy przybrały barwę starego 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

ołowiu. Oboje dyszeli ciężko. Damon odstąpił o krok. 
Wyglądała tak pięknie... Włosy rozsypywały się wokół 
jej głowy, rozrzucone na starym głazie. Pod cienkim 
materiałem bluzki rysowały się twarde brodawki 
piersi... Długie, piękne nogi uginały się lekko...

- Przepraszam - powiedział i natychmiast zdał sobie 

sprawę, że to nieprawda. Nie chciał jej za nic 
przepraszać. Chciał to zrobić od pierwszej chwili, w 
której ją zobaczył.

Odetchnęła głęboko.
- Zapomnijmy o tym - wyszeptała, mając pełną świado-

mość, że nigdy jej się to nie uda. Była przerażona. 
Mężczyzna, który najprawdopodobniej jest jej wrogiem, 
ma nad nią absolutną, nieograniczoną władzę.

Stanęła chwiejnie o własnych siłach. Jakby za 

milczącym porozumieniem, znowu stali się turystami. 
Robili sobie zdjęcia pod wodospadem Concord, 
pojechali do dystryktu L’Anse aux Epines, gdzie 
zamówili jab jabs - wieprzowinę w tamaryndowym 
sosie. Wrócili na plażę, żeby podziwiać zachód słońca. 
Ale kiedy wziął ją w ramiona i pocałował delikatnie, 
zrozumiała dwie rzeczy.

Pragnęła go.
I pragnęła zemsty.

V

erity uniosła powieki i ziewnęła. Znowu byli na 

pełnym morzu. Uwielbiała to łagodne kołysanie, 
bezszelestne silniki o potężnej mocy. Wszystko to 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

napełniało ją cudownym spokojem, a jednocześnie 
ożywieniem.

Odrzuciła niecierpliwie kołdrę, ciekawa, co jej 

przyniesie ten dzień. Ale kiedy tylko wstała i zrobiła 
parę kroków, nagle świat zawirował jej przed oczami. 
Sięgnęła po zegarek i zmierzyła sobie puls. Powoli 
poszła do łazienki, stanęła przed lustrem i przyjrzała się 
swoim źrenicom, językowi i gardłu. Westchnęła ciężko.

Wróciła do sypialni, wzięła rozkład dnia i przebiegła 

wzrokiem listę nie kończących się rozrywek. 
Zadzwoniła do obsługi i zamówiła filiżankę kawy, 
świeży sok z ananasa, pół grapefruita i tosta z dżemem 
morelowym. Zwykle jadała w którejś z pokładowych 
restauracji. Lubiła obserwować pasażerów. Ale teraz jej 
dobre samopoczucie nagle rozwiało się bez śladu. Nie 
może dłużej odwlekać wizyty u lekarza.

R

amona King siedziała w swojej kabinie, jeszcze raz 

czytając notatki. Między Damonem a jego radą 
nadzorczą istniał wyraźny konflikt. Rada obawiała się, 
że nowy statek narazi firmę na poważne kłopoty. 
Zamknął im usta, wkładając w to przedsięwzięcie 
wszystkie swoje pieniądze. W ten sposób zyskał ponad 
czterdzieści procent statku. I czujnie obserwował 
sprzedaż akcji, nie chcąc dopuścić, by ktoś nabył ich 
większą liczbę.

Jako najpotężniejszy z akcjonariuszy, miał również 

otrzymywać największe zyski. To zrozumiałe, że 
zamierzał zbić majątek. Kto mógłby mu tego zabronić? 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

„Alexandria” odniosła niewątpliwy sukces. Już teraz 
wszyscy, z którymi rozmawiała, zapowiadali, że 
wkrótce jeszcze raz wybiorą się w taki rejs. Wyglądało 
na to, że „Alexandria” na wiele lat stanie się statkiem 
elity.

Ale na ile znała Damona, spodziewała się, że to mu nie 

wystarczy. Zbuduje lub kupi więcej wielkich statków, 
by powiększyć swoje imperium. Pytanie tylko, co mogła 
z tym zrobić? Musi go powstrzymać. Jest to winna 
Keithowi. Nie pozwoli mu bezkarnie niszczyć ludzi.

Ale przecież, odezwał się w niej cichy głos, Keith nie 

jest Jedyną przyczyną twojego oburzenia. Czy własna 
matka nie wytknęła ci braku znajomości życia? Czy 
dzięki Damonowi nie przeżyłaś więcej niż przez osiem 
lat w Oksfordzie? I czy to nie dlatego jesteś tak 
przerażona?

Tak, do diabła. Uderzyła pięścią w biurko. Nienawidzi 

go! Nienawidzi tego cudownego statku i pięknych, 
kuszących miejsc, do których ją zabierał. Nienawidzi go 
za to, że uświadamia jej, w jakiej pustce żyła do tej 
pory. Za to i... jeszcze coś. Czuła coś jeszcze bardziej 
przerażającego. Wypełniało ją jakieś intensywne 
uczucie, tak niebezpieczne, że mogła tylko coraz 
goręcej życzyć sobie klęski Damona Alexandera. To nie 
nienawiść, to samoobrona...

Zmusiła się do spokoju i odetchnęła głęboko. No 

dobrze, a więc podobał jej się. No dobrze, ta podróż jest 
w takim samym stopniu podróżą w głąb siebie, jak 
wycieczką po Morzu Karaibskim. Ale to nie zmieniało 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

niczego. Miała zadanie, które musi wykonać. Teraz 
będzie jej tylko trudniej...

Wróciła z determinacją do lektury. Doszła ze złością 

do wniosku, że będzie potrzebować pomocy. Musi 
znaleźć kogoś, kto doskonale zna się na statkach 
pasażerskich. Krótko mówiąc, potrzebowała wspólnika, 
więcej - kogoś, kto posiada akcje „Alexandrii”. Może 
gdyby zebrała odpowiednio wiele udziałowców, 
mogłaby odebrać Damonowi jego dumę i radość. To by 
było coś.

Przejrzała listę pasażerów i spisała tych, którzy 

posiadali więcej niż jeden procent akcji. Zdecydowała 
się zacząć od Garetha Desmonda, który miał nawet 
więcej akcji niż ona. Odłożyła dokumenty, zamknęła je 
starannie w aktówce i zerknęła na zegarek. Miała przed 
sobą trudne zadanie.

J

oceline wybrała leżak osłonięty od wiatru i z dala od 

basenu. Było cicho i piekielnie gorąco. Usiadła, 
wystawiła twarz do słońca i powoli zamknęła oczy. I to 
był błąd.

Natychmiast cofnęła się w czasie do tamtej nocy, dwa-

dzieścia pięć lat temu. Minęło tyle czasu, a ona nadal 
pamiętała każdy szczegół tak wyraźnie, jakby to było 
wczoraj. Nienawistne, wściekłe spojrzenie Michaela. Jej 
strach... okropny, paraliżujący strach. Agresja. Dobry 
Boże... Otworzyła gwałtownie oczy, ale choć scena 
rozwiała się przed jej oczami, rozproszona przez 
jaskrawe karaibskie słońce, uczucia pozostały.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Poczucie winy. Ból. Strach. Zdrada.
Siadła bez słowa. Schyliła głowę; po pobrużdżonym 

policzku stoczyła się jej jedna łza. Właśnie w tej chwili 
na szczycie schodów pojawiła się Verity. Przed 
wyjściem zadzwoniła do lekarza. Miała zgłosić się do 
niego za pół godziny. Na razie zamierzała zażyć 
odrobiny karaibskiego słońca. Wszędzie, jak okiem 
sięgnąć, rozciągał się ocean. Podeszła do balustrady i 
zaczerpnęła głęboki haust powietrza. Grenada została 
daleko za nimi. Następna wyspa jeszcze nie wyłoniła się 
zza horyzontu. Mewy towarzyszyły statkowi z nadzieją, 
a w spienionym pasie wody za rufą baraszkowały 
delfiny.

Odwróciła się i zamarła.
Na leżaku tuż obok niej leżała kobieta. Garbiła się, 

chowając głowę w ramionach Siwe włosy opadały jej na 
twarz, ale Verity rozpoznała ją od pierwszego 
spojrzenia. Odwróciła się; jej nagły ruch sprawił, że 
Joceline poderwała raptownie głowę. Dwie kobiety 
popatrzyły na siebie bezradnie. Wreszcie Joceline 
poczuła łzy toczące się po jej twarzy i wytarła je z 
wściekłością.

- Witaj, Verity - powiedziała chłodno.
- Dzień dobry pani.
- Chyba jesteś już na tyle dorosła, by mówić mi po 

imieniu?

Verity zatrzepotała powiekami. Nie wiedziała, co się 

dzieje, ale coś w uśmiechu starszej kobiety obudziło w 
niej współczucie. To idiotyczne. Ostatnie, czego 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

potrzebowałaby lub tolerowała Joceline Alexander, to 
współczucie.

- Dobrze... Joceline - zgodziła się z ociąganiem. 

Zerknęła w stronę schodów. Czy może już sobie pójść?

- Dobrze się bawisz? - zagadnęła grzecznie Joceline. Z 

trudem wydobywała głos ze ściśniętego gardła. - Muszę 
przyznać, że twój widok mnie zaskoczył. Jak się miewa 
droga Winnie?

- Matka czuje się dobrze - mruknęła niespokojnie 

Verity. Winnie i Joceline chodziły razem do elitarnej 
szkoły. Każda z nich została matką chrzestną dzieci 
przyjaciółki. W pierwszych latach razem spędzili 
mnóstwo wakacji w letniej posiadłości Alexandera w 
Cotswolds. Damon miał dziesięć lat, Verity sześć, kiedy 
próbowała ujeździć kucyka Damona i spadła. Chłopiec 
zaniósł ją do domu i przez resztę wakacji byli 
nierozłączni.

Ale później, po tej strasznej nocy, Verity błagała matkę 

z płaczem, by nigdy więcej nie zabierała ją do 
Alexanderów. I choć Winnie była zdziwiona i urażona i 
usiłowała uspokoić rozhisteryzowaną sześciolatkę, 
Verity nigdy nie wyjaśniła jej, co się stało.

- Będę musiała złapać Damona i pogawędzić z nim o 

dawnych czasach - powiedziała sztywno i zaczęła wyco-
fywać się w stronę schodów.

Joceline złapała ją za rękę i zatrzymała.
- Verity, proszę... Muszę z tobą porozmawiać.
Dawny strach wrócił do niej z porażającą siłą. Znowu 

stała się sześcioletnią dziewczynką, nie rozumiejącą, co 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

się dzieje. Z gardła wyrwał jej się słaby okrzyk prze-
rażenia.

Joceline otworzyła usta. Potem spojrzała w pełne 

zgrozy oczy młodej kobiety i zrobiło jej się słabo. 
Szybko puściła rękę Verity, jakby ją sparzyła.

- Przepraszam - wyszeptała, osuwając się na leżak. 

Bardzo przepraszam. Nie chciałam cię... przerazić.

Verity odetchnęła głęboko.
- Przepraszam - powiedziała ochryple. - Nie wiem, co 

mi się stało.

Ale obie wiedziały, że to nieprawda.
- Nic się nie stało. - Joceline włożyła szybko ciemne 

okulary, szukając za nimi schronienia. Spojrzała w bok. 
Audiencja dobiegła końca.

Verity odwróciła się bez słowa i ruszyła w stronę 

schodów. Nagle zdała sobie sprawę, że nie boi się już 
Joceline Alexander. W ciągu kilku chwil ta kobieta 
przestała być potworem z jej koszmarów i stała się 
zwykłym człowiekiem. Ludzką istotą, podlegającą 
słabościom i popełniającą błędy.

Ramona podeszła do drugiego kandydata z jej listy, 

nowojorskiego bankiera. Z zadowoleniem spostrzegła 
obok niego wolny leżak. Początek zrobiony. Bankier 
miał czterdzieści osiem lat i był właścicielem trzech 
procent statku.

- Witam - powiedział na jej widok, powoli zdejmując 

okulary.

Doszła do wniosku, że najprawdopodobniej chciał w 

ten sposób podkreślić błękit swoich oczu. A zatem 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

uśmiechnęła się, udając zainteresowanie.

- Dzień dobry. Ramona King. - Wyciągnęła do niego 

rękę, a on omal nie spadł z leżaka, rzucając się do niej. 
Miała na sobie prosty jednoczęściowy kostium z długą 
narzutką.

Dwight J. Markham III jeszcze nigdy nie widział tak 

pięknej kobiety.

- Czy mogę zaproponować pani coś do picia?
Poprosiła o świeżą lemoniadę z mnóstwem lodu.
- Zdaje się, że mamy ze sobą wiele wspólnego - 

zauważyła, zajmując sąsiedni leżak.

- O tak - zgodził się skwapliwie, szacując wzrokiem jej 

długie nogi. Spojrzał na jej twarz. Te oczy, te 
fantastyczne błękitne oczy o srebrnym połysku...

- Właśnie - oznajmiła. - Na przykład, oboje mamy 

akcje tego statku...

G

reg zatrzymał się w połowie codziennej inspekcji. 

Wysiadł z windy na pokładzie, na którym znajdował się 
szpital. Jak większość mężczyzn, na widok 
antyseptycznych pomieszczeń czuł się nieswojo, ale 
musiał przyznać, że wszystko funkcjonuje tu z 
najwyższą precyzją. Na pokładzie znajdował się gabinet 
dentystyczny, sala operacyjna, rentgen, izolatka oraz 
szesnaście pokoi dla pacjentów. Greg skinął głową 
dyżurnej pielęgniarce i miał właśnie spytać, czy 
wydarzyło się coś, o czym powinien wiedzieć, kiedy 
drzwi jednego z pomieszczeń otworzyły się.

Verity stanęła bez ruchu, zaskoczona jego widokiem. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Spojrzała tęsknie na jego muskularną sylwetkę. Doktor 
John Gardner, pięćdziesięcioośmioletni lekarz 
okrętowy, wybitny specjalista w swoim fachu, omal na 
nią nie wpadł. Spojrzał jej przez ramię i uśmiechnął się.

- Witam, kapitanie. Codzienna inspekcja? - Łagodnie 

położył dłoń na ramieniu Verity, wyczuwając jej 
napięcie. - O nic się nie martw, dziewczyno. Choroba 
morska to nic strasznego.

Instynktownie wiedział, że Verity nie życzy sobie, by 

ktokolwiek wiedział o jej stanie. Posłała mu ukradkiem 
pełen wdzięczności uśmiech nieme podziękowanie za 
zrozumienie - i uciekła.

Greg dopiero teraz zdał sobie sprawę, że nie zamienili 

z sobą ani słowa.

- Słucham? - odezwał się John, wyrywając go z zamyś-

lenia. Kapitan otrząsnął się i wszedł za lekarzem do 
gabinetu. Gardner zaczął chować sprzęt do pomiaru 
ciśnienia krwi.

- Nigdy nie widziałem, żeby stosował to pan przy 

badaniu pacjentów z choroba morską - zauważył.

- Zgadza się. Musiałem sprawdzić, czy wszystko jest w 

porządku. Czy Hannah zapoznała pana z naszymi 
ostatnimi przypadkami?

Greg nie odpowiedział. Jego wzrok padł na probówkę 

z krwią, stojącą w małym stojaczku. Nie znał się na 
medycynie, ale wiedział, że próbki krwi nie są 
przechowywane w gabinecie, lecz od razu odsyłane do 
laboratorium. A to oznaczało, że krew została pobrana 
przed chwilą. Verity...

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- John, panna Fox... - zaczął, ale lekarz przerwał mu 

natychmiast.

- Doktor Fox przyszła do mnie po lekarstwo. Jeśli nic 

więcej...

- Doktor? - powtórzył Greg z niedowierzaniem. - Jest 

lekarzem?

John skinął głową, ale nadal uparcie milczał.
- Czy zawsze pobiera się krew osobom cierpiącym na 

chorobę morską?

John Gardner wyprostował się sztywno.
- Wszelkie sprawy dotyczące pacjentów są objęte 

ścisłą tajemnicą. Wie pan o tym, kapitanie.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Wreszcie Greg 

pokiwał powoli głową.

- Masz rację. Uznaj moje pytanie za niebyłe.
- Jakie pytanie? - John uśmiechnął się z ulgą. Jak cała 

załoga, szanował Grega Hardinga. Kapitan był 
wyjątkowo odpowiedzialny i takie zachowanie zupełnie 
do niego nie pasowało. Spojrzał na niego jeszcze raz. 
Twarz Grega pobladła śmiertelnie, a w oczach czaił się 
wyraz, który John rozpoznał bezbłędnie i bez wahania. 
Strach. Och, był dobrze ukryty, ale po tylu latach 
praktyki lekarz potrafi dostrzec go na pierwszy rzut oka.

- Znasz dobrze doktor Fox, Greg? - spytał niedbale.
- Nie. Niedawno się poznaliśmy - mruknął Greg 

nieuważnie, a potem, jakby tknięty nagłą myślą, spojrzał
chłodno na lekarza. - To tylko pasażerka, doktorze. To 
wszystko.

John skinął głową.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Mam nadzieję, Greg - powiedział łagodnie, 

wytrzymując spojrzenie kapitana.

Greg zacisnął zęby. Czy jego uczucia były aż tak 

widoczne? Skinął Johnowi głową i wypadł ze szpitala, 
nie żegnając się z pielęgniarką.

Spojrzała za nim zdziwiona. John Gardner również od-

prowadził go zatroskanym wzrokiem.

Barbados

R

ząd Barbados był jednym z bardziej stabilnych na 

Karaibach. Ramona i Damon zwiedzający Bridgetown 
zauważyli, że różnica między lepiej i gorzej 
sytuowanymi obywatelami nie rzuca się tu w oczy tak, 
jak na innych wyspach.

Znaleźli się w centrum miasta z widokiem na 

malowniczą plażę, znaną tu jako Careenage. Ramona 
rzuciła okiem na idącego obok niej Damona.

- Jesteś dzisiaj roztargniony - zauważyła i poczuła, że 

Jego ręka zaciska się na ułamek sekundy na jej palcach.

- Pewnie tak. Właśnie zdałem sobie sprawę, że 

właściwie nic o tobie nie wiem. - Zerknął na nią z 
rozbawieniem. Jak sobie poradzi z tą małą prowokacją?

Wzruszyła ramionami.
- Nie mam zbyt wiele do opowiadania. Wiodę bardzo 

nudną egzystencję. - Nagle z przygnębieniem zdała 
sobie sprawę, jak wiele prawdy zawierają jej słowa.

- Trudno mi w to uwierzyć. Taka piękna kobieta? - 

Uśmiechnął się kpiąco.

- Podobno blondynki mają bardziej rozrywkowe życie -

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

mruknęła z goryczą. - Ja swoje spędziłam na nauce. A 
teraz dochodzę do wniosku, że nic nie wiem.

Damon wyszczerzył zęby.
- Biedne maleństwo. A mężczyźni są dla ciebie 

zagadką, co?

Uniosła brwi i zerknęła na niego podejrzliwie. Do 

czego zmierzał?

- Właściwie tak. Mój związek z narzeczonym trwał 

wiele lat. Przed nim nie miałam nikogo - wyznała z 
niespodziewaną szczerością i ugryzła się w język. Nie 
zamierzała mu opowiadać o swoim życiu uczuciowym. 
A raczej jego braku. - A on... niedawno umarł - 
skończyła ledwie dosłyszalnym szeptem.

Damon odetchnął głęboko. Treadstone! Zapomniał, że 

był jej narzeczonym. A świadomość tego, że inny 
mężczyzna znał ją od wielu lat, rozwścieczyła go. Nie, 
obudziła w nim zazdrość. No tak, pomyślał smętnie. 
Jestem zazdrosny o nieboszczyka. To dowodzi, jak mi 
odbiło.

- Przykro mi - rzekł łagodnie. Podeszli do fontanny z 

trzema delfinami; przez chwilę stali przy niej w 
milczeniu. - I od tego czasu...

- Ani przedtem, ani potem nie było nikogo - wyznała, 

nie odrywając wzroku od strumieni wody.

- Nadal go opłakujesz? - spytał cicho. Do tej pory ta 

myśl nie przyszła mu do głowy.

Ramona pokręciła głową.
- Nie. To już skończone - szepnęła i nagle zdała sobie 

sprawę, że tak właśnie jest. Zrozumiała to w ułamku 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

chwili. Nigdy nie kochała Keitha. Owszem, była do 
niego bardzo przywiązana. I w jakiś dziwny sposób 
potrzebowała go. Ale nigdy go nie kochała. A on, teraz 
musiała to przyznać przed sobą, nigdy nie kochał jej.

Damonowi wystarczyło jedno spojrzenie na jej 

poszarzałą twarz i szeroko rozwarte, niewidzące oczy. 
Delikatnie przygarnął ją do siebie. Przez chwilę opierała
się, ale potem pozwoliła się przytulić. Po jakimś czasie 
odsunęła się i obdarzyła go uśmiechem.

- Może darujemy sobie sklepy? - zagadnął ją łagodnie.
Ramona zgodziła się skwapliwie. Oboje wskoczyli do 

wycieczkowego autobusu.

Objazd wszystkich zabytków zajął im godzinę. 

Zdecydowali, że wysiądą w ogrodzie botanicznym, 
gdzie można spotkać największe drzewa na wyspie.

- Cudowne - szepnęła Ramona, zadzierając wysoko 

głowę.

- Znasz się na tym - rzucił sucho. - Sama jesteś 

cudowna. - Spojrzał na nią, bezradny wobec fali 
podniecenia, ogarniającej go w jej obecności.

Miała na sobie prostą srebrnozieloną sukienkę z 

jedwabiu, odsłaniającą ramiona. Włosy ściągnęła w 
koński ogon, podkreślający delikatność skroni i czyste, 
piękne rysy twarzy. I nagle Damon pojął, że 
zaangażował się bardziej, niż sądził. Za bardzo. Musi 
uciekać, i to szybko, zanim będzie za późno.

- A zwłaszcza cudowna jest ta twoja skłonność do 

kłamstwa - dorzucił niespodziewanie.

Poderwała głowę, a jej piękne oczy spojrzały na niego 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

ze Sumieniem.

- Słucham? - Serce zaczęło walić jej jak młotem. Nagle 

znalazła się na niebezpiecznym terenie, nie wiedząc 
nawet, jak tam trafiła.

- Mówię o pani znakomitym planie, doktor King - wy-

cedził. Teraz nie miał już odwrotu. Wyrwie ją sobie z 
serca, choćby go to miało drogo kosztować.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz - powiedziała 

słabym głosem.

- Nie? Chyba za późno zgrywać niewiniątko. Podobała 

mi się ta zabawa, ale pora już ją kończyć. - Uśmiechnął 
się drapieżnie. Jego oczy lśniły metalicznie. Zdradzało 
go jedynie drganie drobnego mięśnia policzka.

Ramona zdała sobie sprawę z dwóch rzeczy naraz. Po 

pierwsze - że jego oczy potrafią zranić ją bardzo 
boleśnie. Po drugie - że musi coś wymyślić. I to szybko.

- Dlaczego przedstawiłaś mi się innym nazwiskiem?
Uśmiechnęła się z uroczą, choć udawaną, nonszalancją.
- Bo to moje nazwisko. A raczej nazwisko, którego 

używam, kiedy nie występuję jako szacowny oksfordzki 
wykładowca. - Spojrzała w jego sceptyczne oczy i wes-
tchnęła. - Pozwól, że opowiem ci coś o Oksfordzie. - 
Wzięła go pod ramię, pokonując początkowy opór.

Powoli ruszyli pomiędzy palmami.
- Oksford to pod wieloma względami zachwycające 

miejsce. Ale jest również bardzo męczący. I nie 
uwierzyłbyś, z jaką konkurencją ma się tam do 
czynienia. - Zerknęła na Damona, by się przekonać, czy 
ciągle jest po jej stronie.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Był. Za żądzą mordu dostrzegła w jego oczach 

prawdziwe zainteresowanie.

- Oksford nie jest zwykłym uniwersytetem, jest 

najlepszy na świecie. Tam jestem znana jako doktor 
King. Jestem autorką bardzo znanych podręczników. 
Miałam wykłady na Harvardzie i Radcliffe. Uczyłam 
chińskich działaczy politycznych, arabskie księżniczki, 
potomków najlepszych angielskich rodzin. I wszystko to 
robiłam jako doktor R. M. King...

Nie zdawała sobie sprawy z tego, jakie zmęczenie 

brzmi w jej głosie.

- W Oksfordzie muszę być właśnie taka. Nie wolno mi 

zdjąć maski. Wystarczy jedna chwila niepewności, i idę 
pod nóż. Jest mnóstwo dyplomantów, którzy marzą o 
zdobyciu posady wykładowcy. Co roku znajduje się 
ktoś, usiłujący zdyskredytować to, co napisałam w 
moich książkach. Zawsze jest ktoś, kto ostrzy sobie na 
mnie zęby.

Spojrzała na Damona. Emanowało z niego tyle siły i 

energii... Tak pragnęła go dotknąć. Nie, więcej. O wiele 
więcej. Chciała zedrzeć z niego koszulę i wbić 
paznokcie w jego ciało. Chciała zobaczyć, jak jęczy z 
rozkoszy, którą w nim zaszczepiła. Ale przede 
wszystkim chciała go ukarać za to, że to wszystko 
dręczy ją przez niego.

Odetchnęła głęboko parę razy, odsuwając od siebie 

głupie myśli. Musi się skupić i znowu odzyskać jego 
zaufanie. To bardzo ważne. Najważniejsze.

- Dlatego wszędzie poza Oksfordem jestem Ramona 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Murray - skłamała gładko. - Na wypadek gdyby jakiś 
student podróżował „Alexandrią”. Albo gdybym 
spotkała na Barbados jakiegoś byłego akademika, 
skorego do rozmów z przyjaciółmi z Anglii. Nie 
wyobrażasz sobie, ilu oksfordczyków rozproszyło się po 
całym świecie. Ale przede Wszystkim ostatnie, czego 
pragnę, to rozmowy o Oksfordzie w czasie, kiedy od 
niego odpoczywam. Rozumiesz mnie?

Damon spojrzał na nią, zastanawiając się pospiesznie. 

Chciał jej wierzyć. Pragnął tego tak bardzo, że aż go to 
przerażało.

- Wszystko to bardzo pięknie - odezwał się wreszcie. 

Ale dlaczego nie powiedziałaś mi o akcjach?

Drugi atak uderzył w nią jeszcze silniej. Więc wiedział 

tym? Poczuła, że opuszczają ją siły. Oszukiwanie go 
było trudnym zadaniem. Był taki inteligentny. Tak 
cholernie... pociągający.

- Mówisz o akcjach „Alexandrii”? Nie wiem, czy coś z 

tego zrozumiesz. Nie mam pojęcia, dlaczego Keith ich 
tyle kupił. Ale w końcu był maklerem. Pewnie uważał, 
że twój statek rokuje duże nadzieje.

Teraz to ona przyjrzała mu się bacznie. Ale nie 

wydawał się zaniepokojony, tylko... zazdrosny? Tak, 
bez wątpienia na jego twarzy pojawił się grymas 
zazdrości. Zadrżała, przeszyta cudownym, zwycięskim 
dreszczem rozkoszy. Zaraz potem odezwał się w niej 
oskarżycielski głos. Nie masz prawa. Keith, biedny 
Keith nie żyje. Niech to diabli, Damon musi za to 
zapłacić. Musi...

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Nie miałam pojęcia, że kupił ich tak wiele, dopóki... 

dopóki nie odczytano mi testamentu.

Szli powoli przez ogród w stronę wyjścia. Ramona 

poczuła, że ogarniają znużenie, jakby odpłynęła z niej 
chęć do życia. Damon, trzymając ją za rękę, miał ochotę 
jednocześnie pocieszyć ją i wytrącić z równowagi. 
Muszą się rozstać. Chciał uciec od niej, od swoich 
uczuć, od wszystkiego, co się z nią wiązało. Ale teraz 
fascynowała go jeszcze bardziej.

Wsiedli do autobusu. Przez chwilę jechali w milczeniu. 

Oboje musieli ochłonąć. Wreszcie Ramona odezwała 
się cicho, nie odwracając głowy od okna:

- Keith popełnił samobójstwo. I ciągle nie wiem, 

dlaczego.

Nieprawda. Zrozumiała to teraz, w tej chwili. Keith 

zabił się, ponieważ ktoś go do tego doprowadził. Nie 
wolno jej o tym zapominać. Ani na chwilę. Spojrzała na 
Damona oczami pełnymi łez, z których nie zdawała 
sobie sprawy.

- Postanowiłam wybrać się w rejs „Alexandrią”. No, 

nie wiem. - Westchnęła. - Myślałam, że dzięki tej 
podróży zrozumiem wreszcie, dlaczego to zrobił.

Długi, mocny palec uniósł jej podbródek.
- Naprawdę nie wiesz, o co tu chodzi? - spytał Damon 

cicho, patrząc na nią dziwnie bezradnym wzrokiem.

- Nie. To dlatego tak cię wypytywałam o wszystko.
Westchnął z rezygnacją.
- Opowiedz mi o swoim ojcu.
Coś zakłuło go w sercu, kiedy w jej oczach, błękitnych 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

jak elektryczne iskry, pojawiło się niekłamane 
zaskoczenie.

- O moim ojcu? O Joe Kingu?
- A masz jeszcze jednego? - spytał przekornie, ale 

zaraz potem spoważniał. Wstrzymał oddech, w 
oczekiwaniu na odpowiedź. To, co teraz usłyszy, zmieni 
cały jego świat... jego całe życie.

Ramona pokręciła głową, szczerze zażenowana.
- Nie ma tu zbyt wiele do opowiadania. Zostawił matkę 

i mnie, kiedy byłam niemowlęciem. Skąd to 
zainteresowanie? - Nagle przypomniała sobie, że wiele 
lat temu między ich ojcami istniała jakaś rywalizacja. 
Ale co to ma do rzeczy?

Jej zaskoczona mina wydawała się całkowicie nie 

udawana. I znowu Damon poczuł, że wierzy tej 
kobiecie, wierzy wbrew sobie. Westchnął z ogromną 
ulgą i opadł na siedzenie. Był potwornie zmęczony, 
jakby uporał się z jakimś gigantycznym zadaniem.

Dopiero po chwili zauważyli, że autobus opustoszał.
- To tu - powiedziała Ramona w otępieniu.
„To” okazało się Lasem Kwiatów. Dołączyli do 

kawalkady zmierzającej w kierunku ośmiu akrów 
kwitnących, wonnych zarośli. Ramona westchnęła z 
ulgą, kiedy dłoń Damona odnalazła jej rękę.

Dzień natychmiast nabrał kolorów. Wszystkie kwitnące 

krzewy były dla niej zupełną nowością. Damon 
pokazywał jej te, które sam znał: tygrysie lilie, kwitnące 
trzciny... Pod osłoną bujnych liści wziął ją w ramiona. 
Wydawało mu się to takie naturalne. Jej wielkie oczy 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

były pełne nadziei, a kiedy schylił ku niej głowę, 
usłyszał cichutkie westchnienie. Akcje, „Alexandria”, 
Keith - wszystko to wyleciało mu z głowy.

Poczuła, że opada na ziemię, na miękki sprężysty 

mech. Dłoń Damona przesunęła się po jej nagich 
ramionach, a potem po udzie. Jęknęła i poczuła, że jej 
nogi rozsuwają się, jakby kierowały się własną wolą. 
Jego dotyk palił ją żywym ogniem. Damon poczuł 
delikatne drżenie jej ciała. Przesunął dłoń na 
wewnętrzną stronę uda Ramony. Oderwał usta od jej 
warg i wtulił je w szyję, a potem niżej. Całował sutki 
poprzez chłodny jedwab bluzki, obejmując je wargami, 
przesuwając po nich językiem, aż mokry materiał 
przylgnął do ciała jak druga skóra. Zakręciło jej się w 
głowie. Coś się w niej otwarło, rozkwitło jak kwiat, 
rozchylający płatki przed promieniami słońca. Miała 
ochotę płakać i krzyczeć z rozkoszy.

Łamiącym się głosem wyszeptała jego imię. Kiedy 

dłoń Damona ześliznęła się pomiędzy jej uda, 
wyprężyła się jak struna. Nagle cały świat przestał 
istnieć. Byli tylko oni - i żądza, ogarniająca ich jak 
pożar. On był ekspertem, ona nie miała żadnego 
doświadczenia, ale pasowali do siebie jak dwie połówki 
monety. Chciała go o coś poprosić, ale nie wiedziała o 
co, więc tylko znowu wyszeptała jego imię. Stłumił jej 
szept pocałunkiem i zaczął pocierać jej nabrzmiałą 
łechtaczkę. Całe jej ciało poddało się temu rytmowi, 
wstrząsane spazmami rozkoszy.

Uniósł głowę.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Spójrz na mnie - poprosił zdyszanym szeptem.
Usłuchała go bez chwili wahania.
Patrzył w jej oczy, przepełnione zdumieniem i 

oczekiwaniem nadchodzącego wstrząsu. Otworzyła 
usta. Nagle zapragnęła poczuć go w sobie, złączyć się z 
nim w jedno ciało, żeby nie było już między nimi 
granicy. Jeszcze raz wyszeptała bezradnie jego imię i 
poddała się orgazmowi.

Zastygł w bezruchu, chłonąc jej widok, patrząc z 

czułością, jak opada bezwładnie na mech. Wyglądała 
jak dzikie wspaniałe zwierzę, a jednocześnie była w niej 
jakaś wzruszająca kruchość. Przez długą chwilę leżeli 
obok siebie, osłonięci gałęziami uginającymi się pod 
ciężarem wonnych kwiatów.

Ramona odezwała się pierwsza.
- Zupełnie nie wiem, co powiedzieć - wyznała. - Nigdy 

mi się to jeszcze nie zdarzyło.

- Nawet z Keithem?
Pokręciła głową z bezbrzeżnym smutkiem.
- Nawet z nim.
Damon odwrócił głowę. Nie mógł nic na to poradzić, 

ale poczuł wyjątkową satysfakcję.

- Dziwna z ciebie dziewczyna - powiedział wreszcie.
- Jak to? - Spojrzała na niego z zaskoczeniem.
Czule odgarnął pasmo włosów z jej spoconego czoła.
- Jesteś kobietą, Ramono - rzekł łagodnie. - Chyba 

właśnie ci to udowodniłem. Dysponujesz nie tylko 
intelektem. Masz też serce. I potrzeby, fizyczne, 
emocjonalne, takie jak my wszyscy. Jesteś kobietą. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Przyznaj to.

Po jej policzku spłynęła powoli rozpaczliwie smutna 

łza.

- O nie, tylko nie to. - Chwycił ją w ramiona i przytulił. 

- Nie płacz, maleńka. Już dobrze. Wszystko będzie 
dobrze.

Trzymając ją w objęciach poczuł, że budzi się w nim 

nie znana mu dotąd chęć zaopiekowania się nią. Ta 
kobieta miała w sobie tyle sprzeczności. Piękna i 
nieśmiała. Inteligentna i naiwna. Niewinna i zmysłowa. 
Nie było w nim miejsca na żadne wahania. Chciał ją 
kochać i czuć jej miłość. Tylko tyle.

Po raz pierwszy w życiu był zakochany. I było mu z 

tym cudownie.

Ramona patrzyła przed siebie wzrokiem bez wyrazu. 

Przestała już płakać.

Po raz pierwszy w życiu była zakochana.
I bała się.

J

eff Doyle obejrzał się przez ramię, ale zejściówka 

nadal była pusta. Przejście z jego kabiny do gabinetu 
kapitana zajęło mu dwie minuty, ale w każdej chwili 
mógł go przyłapać steward. Jeff wyjął z kieszeni 
urządzenie przypominające telewizyjnego pilota i zabrał 
się do pracy nad elektronicznym zamkiem. Po chwili 
był już w. środku.

Przeszukał pokój szybko i dokładnie. Nie znalazł nic. 

No, ale sprawa była zakrojona na wielką skalę. Lubił 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

takie. Matka mówiła mu, że kiedyś pewna Cyganka, 
prawdziwa rumuńska Cyganka, rzuciła na niego czar, 
dzięki któremu pech trzymał się od niego z daleka. Ale 
tym razem szczęście mu nie dopisało. Jeśli nawet coś 
się działo pomiędzy Ramoną King a Damonem 
Alexanderem, kapitan nie miał o tym zielonego pojęcia.

Jeff wrócił do swojej kabiny i poszedł prosto do barku 

z alkoholami. Wybrał doskonałą szkocką whisky i nalał 
sobie sporą porcję. Potem spojrzał na zegarek. Szef 
pewnie jest już w drodze na St. Lucia. Podniósł 
słuchawkę i połączył się z jego prywatnym 
odrzutowcem, lecącym teraz nad Atlantykiem.

- Doyle?
- Tak. Nic.
Joe King mruknął coś pod nosem. On także zdawał 

sobie sprawę, że czeka ich wiele pracy. Ale nie 
zamierzał lekceważyć żadnego śladu. Zwłaszcza jeśli 
miał do czynienia z Damonem Alexanderem.

V

erity przygotowywała się do kolacji równe cztery 

godziny. Przymierzyła wszystkie wieczorowe suknie i 
uczesała się na tyle różnych sposobów, że straciła 
rachubę. Włożyła również kolejno wszystkie posiadane 
ozdoby, posuwając się nawet do wykorzystania 
naszyjnika w charakterze opaski na głowę. A wszystko 
to dlatego, że dziś miała zasiąść przy kapitańskim stole 
w restauracji Tahitian Gold.

Wreszcie zdecydowała się na luźny kaftan mieniący się 

zielenią, złotem i bielą. Głęboki kwadratowy dekolt 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

stanowił idealne tło dla szafirowego naszyjnika, 
gwiazdkowego prezentu od matki. Surowy indyjski 
jedwab opływał jej ciało, Podkreślając jego linie. Na 
dzisiejszy wieczór wybrała Pantofelki ze złotymi 
obcasami i pasującą do nich torebkę. Włosy zebrała na 
skroniach do tyłu i spięła je dwiema złotymi klamrami 
usianymi brylantami, które migotały w jej 
kruczoczarnych włosach jak sierpniowe gwiazdy. 
Ciemnozłoty cień, którym musnęła powieki, nadawał jej 
mrocznym oczom egzotyczny wygląd.

Chciała być piękna dla niego.
Ale czy to uczciwe? Zauważyła jego zmartwione spoj-

rzenie, kiedy zobaczył ją na progu gabinetu. Czuła, że 
to coś więcej niż zwykłe zauroczenie. Teraz, patrząc na 
swoje odbicie, zaczęła się zastanawiać, czy postępuje 
właściwie. Ale minęła już jedna trzecia rejsu. A i jej nie 
zostało wiele czasu. Jeśli uda jej się namówić go na 
mały romans, oczywiście jasno uprzedzając, że będzie 
trwał tylko do końca podróży, być może Greg poczuje 
się na tyle pewnie, by zaprosić ją do swojej kabiny... i 
życia? Tylko na chwileczkę. Potem rejs się skończy, a 
on będzie mógł o niej zapomnieć i zająć się innymi 
kobietami. Myśl nie była przyjemna, ale przynajmniej 
zdejmowała z niej część poczucia winy. Jeśli nie złamie 
mu serca, odchodząc, to dlaczego ma sobie odmówić tej 
miłości? Spojrzała w ciemne oczy w lustrze i pokręciła 
głową.

- Igra pani z ogniem, pani doktor - szepnęła.
Ale czy to ważne? Do zimy wszystko straci znaczenie. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Wszystko przestanie się liczyć.

L

ady Winnifred Fox cierpiała na dobrze sobie znaną 

bezsenność. Dochodziła trzecia w nocy, a ona z 
filiżanką gorącej czekolady siedziała na ulubionej sofie, 
przy ogniu trzaskającym w kominku. Dziś miała ochotę 
na wspomnienia, wyciągnęła więc rodzinne albumy.

Uśmiechnęła się z rozrzewnieniem do zdjęć Verity w 

pieluszkach i westchnęła na widok swojego młodego 
męża, wyprężonego jak struna i diabelnie przystojnego 
w mundurze Królewskiej Gwardii Konnej. Wróciła 
pamięcią do czasów, kiedy spędzali wakacje w 
posiadłości Joceline... Verity jeździła na kucyku, jak on 
się nazywał? A tu mamy Verity z czasów ostatniego 
pobytu u Joceline. Powoli opuściła album na kolana. 
Ostatni pobyt. Wtedy gdy Michael, biedny Michael, 
został zamordowany. To już tyle lat...

Nie było jej wtedy na miejscu. Przyjechała z Verity w 

piątek, a następnego ranka coś zmusiło ją do powrotu 
do Londynu. Ale Verity chciała zostać, a Joceline nie 
miała nic przeciwko temu. Tego samego dnia, w 
sobotnią noc, włamywacz zamordował Michaela. Jakie 
to straszne. Michael miał zaledwie czterdzieści lat, a 
Damon był jeszcze dzieckiem. Trudno sobie wyobrazić, 
w jaki sposób Joceline wytrzymała to wszystko. Winnie 
potrząsnęła głową i wróciła do oglądania fotografii. Oto 
jej roześmiana córka, śmieszna buzia z łobuzerskimi 
brązowymi ślepkami. Ależ był z niej ancymonek. 
Jednak śmierć Michaela wstrząsnęła nią głęboko. Choć 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Joceline zapewniła ją, że Verity leżała bezpiecznie w 
łóżku, odgłos strzałów musiał ją przerazić bardziej, niż 
przypuszczali. Od tamtego czasu Verity twardo 
odmawiała odwiedzenia ukochanej do niedawna 
przyszywanej cioci.

Winnie westchnęła. Kto odgadnie, jakie demony 

potrafi wyobrazić sobie sześciolatka? Może nawet 
słyszała, że Joceline strzeliła do uciekającego 
włamywacza, i stąd jej uraz? Być może nie mogła 
przeboleć straty ukochanego wujka Mike’a. No cóż, w 
każdym razie to już nie wróci. Kto wie, kto wie, może 
jeśli Joceline i Verity spotkają się na statku, zdołają 
wreszcie zapomnieć o przeszłości?

Miała nadzieję. Bardzo tęskniła za starą przyjaciółką.

N

awet w tłumie Greg był widoczny z daleka. Nie tylko 

Przez swój wzrost czy biel munduru, kontrastującą z 
czarnymi frakami i smokingami. Emanowała z niego 
jakaś nieuchwytna aura, określająca go jako człowieka 
nawykłego do wydawania rozkazów. Verity zauważyła 
to natychmiast po wejściu do wystawnie przystrojonej 
sali jadalnej. Podeszła do stołu czując, że nogi lekko się 
pod nią uginają.

Greg podniósł na nią oczy. Myślał, że przygotował się 

psychicznie na jej obecność. Znalazł jej nazwisko na 
liście pasażerów, którzy mieli jeść z nim kolację. Ale 
widok Verity pozbawił go tchu. Wyglądała 
oszałamiająco. Jedwabny kaftan opływał jej ciało, 
podkreślając twarde, wzniesione piersi. Długie rozcięcia 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

po bokach, sięgające aż do połowy ud, ukazywały 
niebotycznie długie nogi. A jej uśmiech, aczkolwiek 
nieśmiały i pełen wahania, przyćmiewał migotliwe 
brylanty w jej włosach.

Greg i czterej pozostali mężczyźni przy stole unieśli się 

z miejsca na jej powitanie.

- Pani doktor - odezwał się Greg, udając, że nie 

zauważa jej zaskoczenia. - Pozwoli pani, że 
przedstawię...

Lekko i z wdziękiem dokonał prezentacji. Senator z 

Kansas i jego bardzo ambitna żona, słynny włoski tenor 
i jego czarująca żona, małżeństwo słynnych 
astrofizyków, laureatów Nagrody Nobla, oraz obłędnie 
bogaty milioner i jego małżonka, licząca sobie najwyżej 
szesnaście lat.

Verity skonstatowała z rozczarowaniem, że musi zająć 

miejsce pomiędzy włoskim tenorem i senatorem, 
naprzeciwko Grega. Nagle srebrne świece i kryształowa 
czara, w której pływały cudownie piękne lilie wodne, 
straciły dla niej cały urok. Były jedynie niepotrzebną 
zaporą pomiędzy nią i kapitanem.

Poczucie klęski rosło w niej stopniowo. Przez cały 

wieczór Greg zachowywał się jak wzorowy gospodarz, 
nie poświęcając jej ani chwili więcej niż pozostałym 
gościom. Włoski tenor opowiedział anegdotę o tym, jak 
niegdyś śpiewał w Carmen przed licznym gronem 
włoskiej arystokracji i o mały włos nie wpadł do kanału 
dla orkiestry. Milioner pochwalił się sześcioma 
milionami dolarów, które niedawno zarobił na karmie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

dla psów. Naukowcy uraczyli ich równie suchą, lecz 
interesującą dyskusją o różnicy między białym i 
błękitnym kwazarem.

Wreszcie Verity podniosła wzrok znad talerza i 

spotkała się z wyczekującymi spojrzeniami.

- Zwierzyłem się już państwu, jaką ulgą dla mnie jest 

mieć na statku jeszcze jednego lekarza - pospieszył jej 
na ratunek Greg, w pełni zdając sobie sprawę z tego, że 
Verity przespała z otwartymi oczami większą część 
rozmowy.

- Na pewno nie może się pani opędzić od pasażerów, 

którzy gnębią panią swoimi przypadłościami - dodała 
żona tenora, patrząc na nią ze zrozumieniem łagodnymi 
brązowymi oczami.

Verity miała wrażenie, że głos ugrzązł jej w gardle. 

Odchrząknęła.

- Właściwie nie jestem lekarzem ogólnym, tylko chi-

rurgiem.

- Naprawdę? W czym się pani specjalizuje? - dociekał 

senator.

- Pracowałam... Pracuję w szpitalu Johna Radcliffe’a w 

Oksfordzie. Robię wszystko, transplantacje serca, 
bypassy... Ale to raczej nieszczególny temat na 
rozmowę przy stole - dodała z uśmiechem.

- Kiedyś byłem operowany w tym szpitalu - powiedział 

Greg powoli.

- Kto wie, może to właśnie doktor Fox pana pokroiła - 

pisnęła nietaktownie nieletnia małżonka milionera.

Wszyscy roześmiali się grzecznie, ale Verity odwróciła 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wzrok, płonąc rumieńcem. Nie zauważyła zaskoczonego 
spojrzenia Grega. Maria Ferminito przyszła jej na 
pomoc drugi raz tego wieczoru, opowiadając, jak kiedyś 
zabawiała pogawędką pewnego zgrzybiałego kardynała. 
Uwaga gości skupiła się na niej, co Verity przyjęła z 
ulgą. Miała ochotę skopać się za to, że zrobiła z siebie 
tak konkursową idiotkę. Czego właściwie się 
spodziewała? Że będzie mieć Grega wyłącznie dla 
siebie? Stolik dla dwojga?

Po kolacji Włosi i nobliści poszli na Pułapkę na myszy, 

wystawianą w teatrze o wpół do jedenastej. Verity 
wymówiła się bólem głowy i uciekła do kabiny, 
zgarbiona i zrezygnowana. Po dziesięciu minutach Greg 
przeprosił resztę towarzystwa, mrucząc coś o 
obowiązkach. Pobiegł za Verity, przeklinając się za 
własną głupotę.

Verity stała boso, wyjmując spinki z włosów, kiedy 

usłyszała pukanie. Na jego widok serce podeszło jej do 
gardła. Przełknęła ślinę z wysiłkiem, podnosząc rękę ku 
szyi.

- Czy mogę wejść na chwilę? - spytał Greg sztywno.
Wyglądał na tak zgnębionego, że omal się nie uśmie-

chnęła.

- Oczywiście. Wejdź, zanim steward cię zauważy i po-

skarży kapitanowi.

Przez chwilę patrzył na nią ze zdziwieniem, a potem 

uśmiechnął się. Ale do kabiny wszedł z dużym 
pośpiechem.

- Tak się to rzuca w oczy? - W kącikach oczu zrobiły 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

mu się sympatyczne zmarszczki. Miał wrażenie, że 
znają od zawsze, a jednocześnie czuł się przy niej, 
jakby odkrywał coś nowego i bardzo pięknego. 
Niebezpieczne połączenie dla kawalera po trzydziestce.

- Zawsze mi się wydawało, że na statku kapitan jest 

pierwszy po Bogu - zauważyła przekornie.

- Już nie. - Roześmiał się. - Nawet mnie obowiązują 

przepisy. Które - dodał ciszej - zabraniają mi kontaktów 
z pasażerkami. Pominąwszy oczywiście obowiązki 
towarzyskie.

Uśmiech Verity zbladł.
- Rozumiem - powiedziała poważnie. Przychodząc do 

jej kabiny ryzykował bardzo wiele. - Czy... coś się stało, 
kapitanie?

- Chciałem tylko o coś cię zapytać. - Wzruszył 

bezradnie ramionami - O coś, co gnębiło mnie przez 
cały wieczór.

Spojrzał w jej ogromne oczy i poczuł, że krew zaczyna 

mu krążyć szybciej, a oddychanie przychodzi mu z 
coraz większym trudem. Była tak cholernie piękna, 
bosa. I, te wielkie oczy pełne bezgranicznej 
wrażliwości...

- Chodzi mi o szpital. - Urwał i westchnął z desperacją. 

- Czy to ty mnie operowałaś?

- Ach, o to chodzi? Owszem.
- Tak?
Przez głowę przemknęła mu wizja sali operacyjnej. I 

siebie, leżącego nago na stole. I tej kobiety, biorącej w 
swoje ręce jego życie. Poczuł uderzenie fali pożądania, 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

tak silne, że ręce zaczęły mu drżeć. Nagle wydało mu 
się, że pomiędzy nimi powietrze aż trzaska od napięcia. 
Teraz sobie przypomniał, że przy ich pierwszym 
spotkaniu spojrzała na jego brzuch, na miejsce, w 
którym znajdowała się blizna.

- Verity - wymówił z trudem, pokonując opór zdrę-

twiałych warg.

Ruszył w jej stronę, a ona spokojnie wtuliła się w jego 

ramiona i uniosła twarz, oczekując pocałunku. Usłuchał 
jej niemego żądania. W ich żyłach rozgorzał ogień. 
Verity ujęła jego twarz w dłonie, bojąc się, że mógłby 
odsunąć się zbyt wcześnie. Nie miał najmniejszego 
zamiaru robić czegoś tak głupiego. Jego usta rozchyliły 
jej wargi. Jęknęła głucho. Serce biło jej tak szybko, że 
omal nie wyrwało się z piersi. Przesunęła palcami po 
policzku i skroni Grega, by zagłębić Je w jego 
chłodnych, gęstych włosach. Skóra głowy zaczęła go 
palić od jej dotyku. Przygarnął ją bliżej do siebie. 
Wydawała się mu taka drobna... A jednak jej ręce były 
tak zadziwiająco silne i natarczywe, że uginały się pod 
nim nogi. Zachwiał się i upadł na łóżko, pociągając ją 
za sobą. Nadal trwali w długim pocałunku, tak 
zachłannym, że niemal drapieżnym.

Opadł na nią całym ciężarem. Oplotła jego nogi, 

otwierając się przed nim. Uniósł powieki; Pożądanie, 
które Verity dostrzegła w jego spojrzeniu doprowadziło 
ją do tego, że chciała krzyczeć ze szczęścia. Jedną ręką 
przyciągnęła jego głowę, drugą odsunęła dekolt, 
obnażając pierś. Przywarł do niej i natychmiast poczuł 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

drgnięcie jej wszystkich mięśni, jakby poraził ją prąd. 
Smakowała słodko i ciepło. Od nieartykułowanego 
krzyku, który wydarł się z jej gardła, krew uderzyła mu 
do głowy i zaczęła pulsować w lędźwiach.

Zerwał z niej ubranie, by móc całować także i drugą 

pierś. Przez mgłę podniecenia dotarło do niego, że coś 
drapie go w rękę. Naszyjnik, spoczywający na nagiej 
skórze, lśnił zielonym ogniem. Widok klejnotu, wartego 
fortunę, otrzeźwił go jak kubeł zimnej wody.

- Co ja wyprawiam? - usłyszał swój głos, gniewny i 

zdesperowany. Otworzył raptownie oczy.

Czar prysnął. Greg wstał i spojrzał na nią. Jego biała 

koszula była rozpięta do połowy. Verity przypomniała 
sobie niewyraźnie, że to ona mu ją rozpięła. Kiedy 
sięgnęła po kaftan, by osłonić swą nagość, w jego 
oczach pojawiło się opanowanie.

- Przepraszam - wyszeptał. - Nie mogę...
Widząc jej oczy, zamilkł w pół słowa. Były pełne 

zrozumienia i smutku. Niewyobrażalnego smutku. 
Pokręcił głową. Cofnął się do drzwi, nie spuszczając z 
niej wzroku, odwrócił się i wyszedł.

Verity wpatrywała się w sufit, a po jej policzkach 

płynęły gorące łzy.

W oddalonym o wiele kilometrów małym laboratorium 

szpitala Johna Radcliffe’a w Oksfordzie, doktor Gordon 
Dryer wpatrywał się w osłupieniu w szczegółowe 
wyniki badań pewnego specjalisty od AIDS z 
Wenezueli. Nie chodziło mu jednak o samą chorobę, 
lecz o eksperyment, który mógłby wpłynąć na zmianę 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

leczenia raka krwi na całym świecie. Mieli go tu 
powtórzyć, dysponując wynikami badań z Wenezueli.

Ale dla Verity będzie już za późno, zdał sobie sprawę 

ze zniechęceniem. Gdyby zamierzał czekać. Ale czy 
zamierzał? Miał dostęp do wenezuelskiego lekarstwa 
prawdopodobnie i jako jedyny na całym świecie. Bez 
trudu może rozpocząć badania nad nim. Nikt nie 
zorientuje się, ile wykorzystał go do eksperymentów, a 
ile dał Verity. Poczuł, że pot występuje mu na czoło. 
Jeśli lekarstwo będzie miało jakieś efekty uboczne...

Ale Verity... Może zdoła ją uratować?

St Lucia

G

reg stał na mostku, napawając się widokiem wyspy. 

Bliźniacze szczyty Petit i Gros mierzyły prosto w 
czyste, słoneczne niebo.

- Uważaj na jachty - uprzedził Jima. - I zawiadom 

pilota, że na niego czekamy.

Zajrzał do królestwa Jocka McMannona, by sprawdzić, 

czy wszystko jest w porządku. Było. Za godzinę zaczną 
schodzić się pasażerowie, gotowi do pierwszego posiłku 
tego dnia. Zawsze starał się przybić do brzegu na 
godzinę przed śniadaniem. Wciskanie ogromnego statku 
we względnie mały port mogłoby się okazać zbyt 
dramatycznym widokiem dla wrażliwych nerwów 
pasażerów.

V

erity Fox przeglądała bez zainteresowania folder, 

usiłując wykrzesać z siebie odrobinę entuzjazmu. Nie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

mogła odpędzić od siebie wizji Grega, stojącego nad nią 
z tym dziwnym wyrazem twarzy. Telefon zadzwonił, 
właśnie kiedy zastanawiała się nad wycieczką do 
leczniczych źródeł w Soufriere. Podniosła słuchawkę w 
nadziei, że usłyszy głos Grega, choć rozum 
podpowiadał jej, że najprawdopodobniej to matka chce 
się dowiedzieć ploteczek ze statku. Ale oba domysły 
były mylne.

- Verity? Jak tam?
- Gordon? - Głos wiążący się z życiem, które zostawiła 

za sobą, otrzeźwił ją gwałtownie.

- Tak, ja. - Nastąpiła długa chwila ciszy, wreszcie 

Gordon odezwał się cicho: - Muszę się z tobą zobaczyć. 
To ważne. Bardzo. Gdzie zatrzymacie się w następnej 
kolejności?

- Na... na Martynice. Przecież nie będziesz leciał tylko 

po to, żeby się ze mną zobaczyć. O co chodzi?

Gordon odkaszlnął.
- To nie rozmowa na telefon. Będziesz musiała mi 

zaufać. Gdzie możemy się spotkać?

Nie miała pojęcia. Nigdy dotąd nie była na Martynice.
- Będziesz musiał przyjść na statek. Załatwię ci 

przepustkę. Nie będziesz jedyny, bo na ten statek walą 
tłumy zwiedzających. Chcą z bliska obejrzeć ten 
pływający pałac.

Westchnął z ulgą.
- To dobrze. O której przybijecie do brzegu?
Szybko sięgnęła po program dnia i powiadomiła go o 

wszystkich szczegółach. Obce, zimne uczucie zaczęło 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

rozpierać się w jej piersi.

- Czy... coś się stało? - spytała nieufnie, niepewna, czy 

chce usłyszeć odpowiedź.

- Tak. Coś zupełnie nieoczekiwanego.
- Mam się cieszyć czy martwić? - wyszeptała, nie 

mogąc złapać tchu.

- Cieszyć. Chyba - mruknął Gordon. - Trudno powie-

dzieć. Słuchaj, zacznę się zbierać. Mam tysiąc spraw do 
załatwienia. Przepraszam, że nie mówię nic więcej. 
Wiem, że zostawiam cię w niepewności, ale muszę 
uważać.

Pokiwała głową.
- Robisz coś... nieetycznego, tak?
- Powiedzmy, że nie znalazłabyś tego w przysiędze 

Hipokratesa - wymamrotał i rozłączył się.

Verity spojrzała tępo na buczącą słuchawkę.
Co tu się dzieje, do cholery?

A

nse Chastanet to szara piaszczysta plaża na północy 

Soufriere, wyjątkowo lubiana przez miłośników 
nurkowania. Osadzony w kępie drzew hotel stanowi 
malowniczy widok dla wszystkich zażywających 
wypoczynku na plaży. Ale tego ranka pewien 
mieszkaniec hotelu nie zaszczycił go ani jednym 
spojrzeniem.

- Do Castries, proszę pana? - spytał z uszanowaniem 

szofer, otwierając przed nim drzwi oszałamiającego 
czarnego jaguara.

Joe King skinął głową i uśmiechnął się krzywo, w 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

sposób nie wróżący nic dobrego.

- Muszę powitać pewien statek.

R

amona i Damon nie zauważyli czarnego jaguara, nie 

odstępującego ich ani na krok, zawsze w pewnym 
dystansie. Ramona nie odrywała oczu od okna, 
podziwiając bujne zarośla hibiskusów, oleandrów i 
bugenwilli. Damon zatrzymał wreszcie samochód w 
zatoce Marigot.

- Znam faceta, który ma jacht. Jeśli chcesz, możemy go 

wynająć na cały dzień. Popłyniemy do Anse-La-Raye.

- Cudownie - zgodziła się, czując jednak dreszczyk 

niepewności.

Przyjaciel Damona bez sprzeciwu zgodził się, że nie 

jest mu potrzebny do kierowania jachtem, i pół godziny 
później znaleźli się na pełnym morzu. Sami ze sobą.

Stojący na wzniesieniu Joe King obserwował jacht 

przez lornetkę, skupiając się na blondynce siedzącej na 
pokładzie. Była piękna. O wiele bardziej, niż się 
spodziewał, choć obejrzał wszystkie fotografie, jakie 
zdobył dla niego prywatny detektyw.

Ramona zdjęła żółtą jak słonecznik sukienkę, ukazując 

smukłe kształtne ciało, osłonięte skromnym białym kos-
tiumem kąpielowym. Stanowiła zaskakujący kontrast 
dla mrocznego, potężnego Alexandera. Para na jachcie 
wyglądała na tak dobraną, że Joe zacisnął pięści, 
wbijając sobie paznokcie w dłoń. Ale nie mógł przestać 
patrzeć, dopóki się nie upewni. Później przystąpi do 
działania.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

D

obrze było żeglować z wiatrem dmącym w żagle i 

słońcem świecącym prosto w twarz, ale Damon przy-
cumował na pierwszej kamienistej, pustej wysepce. 
Ramona czekała na niego. Przez dłuższą chwilę stał bez 
ruchu, chłonąc jej widok. Leżała na wielkim 
granatowym ręczniku, na tle którego jej skóra wydawała 
się jeszcze bardziej mleczna niż zwykle. Długie pasma 
srebrzystych włosów wiły się wokół jej głowy jak 
jedwabna przędza. Poruszyła się lekko, jakby czując na 
sobie spojrzenie. Nagle uniosła Powieki, a Damonowi 
zaparło dech.

- Nigdy nie przyzwyczaję się do twoich oczu - wyznał. 

- Mają kolor letniej błyskawicy.

Przełknęła z trudem ślinę.
- Osłonię cię, zanim spalisz się na tym słońcu. - Szybko 

rozpiął ogromny czerwony parasol, tak że zakrył ich 
natychmiast przed oczami żeglarzy i pilotów 
turystycznych helikopterów.

Ramona zadrżała lekko, a on ukląkł obok niej i 

ściągnął koszulę przez głowę, nie trudząc się 
rozpinaniem guzików. Serce zabiło jej mocno. Jego 
oczy miały kolor roztopionego ołowiu. Zrobiło się jej 
dziwnie duszno, zupełnie jakby parasol blokował dostęp 
powietrza. Wiedziała, że do tego dojdzie. Wynajął ten 
jacht, żeby mogli być razem. Wiedziała, wiedziała 
wszystko, chyba od pierwszego wieczoru, kiedy 
poprosił ją do tańca.

Damon powoli pochylił się nad nią, nie odrywając 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wzroku od jej twarzy, i dotknął cienkiego materiału 
stanika, obejmując dłonią pierś. Wyprężyła się 
zmysłowo jak głaskany kot. Omal nie krzyknęła z 
rozkoszy. Poczuł pod palcami drgnięcie twardniejącej 
brodawki i westchnął, zaskoczony widokiem oczu 
Ramony. Były zupełnie srebrne.

Pochylił się i pocałował ją, tonąc w zapachu włosów i 

słodyczy ust. Uwielbiał dotykać jej nagie, delikatne 
ciało... Przyciągnął ją bliżej do siebie i pocałował 
jeszcze namiętniej. Potem powiódł powoli palcem 
wzdłuż podbródka i szyi, powoli kierując go w stronę 
troczka kostiumu kąpielowego. Bez słów, nie odrywając 
od Ramony oczu, zsunął go z jej ramienia, obnażając 
delikatną pierś, jaśniejszą niż reszta zaczynającego już 
brązowieć ciała. Pożądanie uderzyło w. niego jak 
gwałtowny podmuch gorącego wiatru. Powiódł palcem 
ku drugiemu ramiączku stanika. Ramona zadrżała w 
oczekiwaniu tego, co musiało się wydarzyć. Gdy usta 
Damona objęły pulsującą bólem pożądania brodawkę, w 
ciszy bezludnego zakątka rozległ się przeciągły 
zwierzęcy jęk. Dopiero po chwili zrozumiała, że to ona 
go wydała. Potem poczuła na sobie jego język, 
delikatnie muskający napięte ciało. Drgnęła 
spazmatycznie; jej nogi rozsunęły się, a pomiędzy 
udami poczuła gorącą wilgoć. Szarpnęła niecierpliwie 
jego szorty, zsuwając je w dół. Opadł na nią, pomagając 
jej zdjąć je do końca. Poczuła na udzie nacisk gorącej, 
twardej męskości. Jęknęła głośno, a jej wnętrzności 
zacisnęły się, jakby przeczuwając bliską inwazję.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Damonie - szepnęła zdyszanym głosem.
Nie miała pojęcia, że jej ciało potrafi tak reagować. 

Nie wiedziała, że może się tak zatracić w pożądaniu, 
zalewającym ją jak powódź. A ponad nim unosiła się 
miłość i czułość, wynosząca ich ponad zwykłą 
zwierzęcą żądzę.

Damon cofnął się nieco. Otworzyła oczy, 

rozczarowana, ale jego mocne ręce zaczęły ściągać jej 
figi, odsłaniając pępek i trójkąt srebrzystozłotych 
włosów u spojenia ud. Damon zawahał się na moment, a 
potem szarpnął niecierpliwie biały skrawek materiału i 
rzucił go za siebie. Podniósł jej stopę i złożył na niej 
pocałunek. Ramona wzdrygnęła się; jej oddech 
przyspieszył i zaczął się rwać jak po wyczerpującym 
biegu. Całe ciało dygotało pod każdym muśnięciem, jak 
najczulszy instrument, reagujący na dotyk mistrza.

Damon, pełen tryumfu i najpokorniejszej radości, 

pochylił się nad nią, wtulając usta w czułe miejsce pod 
kolanem. Jej mięśnie zadrgały natychmiast 
spazmatycznie. Uniosła głowę i spojrzała na niego, 
kiedy muskał jej skórę lekkimi, krótkimi pocałunkami. 
Patrzyła szeroko rozwartymi oczami, jak rozsuwa jej 
drżące nogi. Pochwyciła jeden przelotny błysk 
pociemniałych oczu, zanim schylił głowę i dotknął 
wargami nabrzmiałej łechtaczki. Zachłysnęła się i 
zadygotała, unosząc ponad pokładem wyprężone w łuk 
ciało. Rozrzuciła szeroko ramiona, wbiła paznokcie w 
nagrzane słońcem deski pokładu. Jęknęła głucho, czując 
zagłębiający się w nią język. Damon zarzucił sobie jej 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

nogi na ramiona i uniósł ją niemal z pokładu. Teraz nic 
nie broniło mu dostępu do jej obnażonej kobiecości. 
Zapomniała o wszystkim. Czuła tylko pieszczotę jego 
języka. Zobojętniała na wszystko z wyjątkiem tego 
mężczyzny, kochającego ją w tak cudowny, 
niebezpieczny sposób. Modliła się, żeby nie przestawał. 
Umrze, jeśli przestanie...

Jego język zagłębił się jeszcze bardziej, tak że wiła się 

w niewysłowionych męczarniach rozkoszy. Jedwabiste 
włosy Ramony zaczepiały o deski pokładu niczym 
promienie słońca. Zdławiła w sobie krzyk ekstazy, jej 
nogi zadrgały, uderzając lekko w rozgrzane słońcem 
plecy kochanka. Drugi orgazm w życiu wstrząsnął nią, 
pozostawiając przedsmak wspaniałej, druzgoczącej 
ekstazy.

M

inęła długa chwila, zanim przestało się jej kręcić w 

głowie. I natychmiast potem usta Damona znów zaczęły 
okrywać jej brzuch pocałunkami, a język wsunął się na 
chwile do pępka. Szaleńcze pożądanie zaczęło znowu w 
niej narastać. Po chwili wrócił do jej piersi, szyi i 
wreszcie ust, rozpalając ją do białości. Chwilami miała 
ochotę błagać go, by przestał, ale coś silniejszego niż 
ona domagało się więcej pieszczot, coraz więcej i coraz 
gorętszych... Rozsunął jej nogi, a rozpalona żołądź jego 
penisa musnęła delikatne wnętrze uda. Sutki Ramony 
zesztywniały pod muśnięciem delikatnych włosów na 
jego piersi. Wiedziała, że za chwilę wejdzie w nią i jej 
oczy rozszerzyły się. Chciała go ostrzec, wytłumaczyć 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

mu wszystko, ale kiedy podniósł głowę i spojrzał na nią, 
zrozumiała, że nie ma takiej potrzeby.

Sięgnął po jej rękę i przesunął ją w dół. Zachłysnęła 

się, czując w dłoni członek. Otworzyła usta, żeby coś 
powiedzieć, ale nie była w stanie.

- Nie ma się czego bać - wyszeptał ochryple głosem 

drgającym od wstrzymywanej namiętności. - To 
narzędzie rozkoszy.

- Kochaj mnie - powiedziała wreszcie, wstrząśnięta i 

podniecona brzmieniem własnego głosu.

Damon przełknął głośno ślinę. Wiedział, że Ramona 

jest gotowa. Bez słowa chwycił jej dłonie i 
rozkrzyżował je na pokładzie. Przygnieciona jego 
ciężarem, zadygotała i lekko uniosła biodra. I nagle 
znalazł się w niej.

Nic nie przygotowało ją na doznanie, które 

eksplodowało w jej ciele. Wypełnił ją sobą bez reszty, 
ale po pierwszym przeszywającym bólu czuła już tylko 
wszechogarniającą rozkosz. Z każdą chwilą wznosili się 
wyżej, za każdym pchnięciem wnikał w nią głębiej, aż 
wreszcie wydało jej się, że wypełnia ją bez reszty, że 
stopili się w jedno ciało, grożące w każdej chwili 
eksplozją. Nie zdawała sobie sprawy, że wbija mu 
paznokcie w plecy i że drobne ukłucia budzą w nim 
jeszcze większą żądzę. Otaczała go tak ciasno, że czuł 
się jak zwierzę, schwytane w pułapkę i pragnące 
pozostać w niej na zawsze. Zacisnął zęby, usiłując 
odwlec moment spełnienia. Palce Ramony wpiły mu się 
w ramiona w nieopanowanej ekstazie, a ku niebu wzbił 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

się jej dziki krzyk rozkoszy. Pogański. Wspaniały. 
Niebezpieczny.

Jak samo życie.

J

eff Doyle z białą sportową torbą, wsiadł do windy 

jadącej na pokład rekreacyjny i ruszył niedbałym 
krokiem na werandę, prowadzącą do sali do squasha, 
teraz pustej. Powoli zmierzał do męskiej szatni, 
nieustannie zerkając na boki. Tym razem wybrał 
odpowiednią porę. Nigdzie ani żywej duszy. Szybko 
podszedł do ostatniego rządku szafek i spojrzał na 
klucz, który nabył specjalnie na tę okazję. Z boku widać 
było cztery liczby - szyfr otwierający pewną konkretna 
szafkę. Jeff uchylił jej drzwiczki i zerknął do środka. 
Poręcz z czterema wieszakami i dwie półki. 
Wbudowany komplet do golenia zawierał dwie 
maszynki (tradycyjną i elektryczną) oraz małą kolekcję 
francuskich męskich wód po goleniu. Wisiały tu też trzy 
ręczniki, duże i puszyste. Poza tym zobaczył dwie 
kostki drogiego mydła, szampon i dezodorant.

Jeff uśmiechnął się szeroko na widok zamkniętego 

pudełka stojącego na samym dnie szafki. Wewnątrz 
było zupełnie puste. Stłumił uśmieszek tryumfu. Cóż za 
urocze spotkanie. Szybko otworzył torbę i wyjął z niej 
rakietę do squasha oraz ręcznik. Spod nich ukazało się 
niepozorne czarne pudełeczko bez zamków, wykonane 
z jakiegoś metalu. Jeff włożył je ostrożnie do skrzynki 
na buty, którą znalazł w szafce. Westchnął z ulgą, 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

widząc, że się w nim mieści. Wyjął z powrotem pudełko 
i włożył je ostrożnie do torby.

Opuścił szatnię, po czym wyszedł na świeże powietrze. 

Był pewien, że nikt go nie zauważył, ale ostrożności 
nigdy za wiele. Dopiero kiedy zyskał już niezłomną 
pewność, że nikt go nie widzi, pozwolił sobie spojrzeć 
na mostek, ucząc się na pamięć jego topografii. Powoli 
ruszył wzdłuż barierki, licząc kroki. Dotarł do wejścia 
na kryte boiska i ruszył w stronę szatni, nie przestając 
liczyć.

Szatnia nadal była pusta, ale Jeff odczekał chwilę, na-

słuchując najlżejszego hałasu. Kiedy wreszcie uznał, że 
w pomieszczeniu nie ma nikogo oprócz niego, spojrzał 
w sufit i znowu zaczął liczyć. Wreszcie nabrał 
całkowitej pewności, że stoi dokładnie pod mostkiem. 
Wyjął mały notes i spojrzał na plan, który dostał od Joe 
Kinga w St Lucia. Miał nadzieję, że jest dokładny. 
Cofając się i idąc naprzód, z jednym okiem utkwionym 
w mapce, a drugim zerkającym na szatnię, wybrał 
wreszcie szafkę umiejscowioną najbardziej 
bezpośrednio pod mostkiem oraz aparaturą, o którą mu 
chodziło. Zapisał jej numer, uśmiechając się. 
Trzynastka, tradycyjnie uważana za symbol pecha. 
Dzięki temu czuł się jeszcze pewniej. Numerologia jest 
bardzo istotna.

Rozegrał jedną rundę squasha, na wypadek gdyby 

zauważył g° Jakiś instruktor. W pracy takiej jak ta liczy 
się każdy szczegół. Nigdy dosyć ostrożności.

Miał opuścić korty, kiedy zauważył zmierzającą ku 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

nim Ramonę King. Jaskrawe słońce zmieniło jej włosy 
w płynne srebro, na widok którego nagle zabrakło mu 
tchu. Dotąd nie widział jej z tak bliska. Mijając go 
rzuciła mu przelotne spojrzenie. Jeszcze nigdy nie 
widział oczu tak jasnych, że niemal srebrnych. To nie 
mogą być zwykłe oczy... Zadrżał, bo coś mu się nagle 
przypomniało. Pamiętał z mitologii, że kobiety o takich 
oczach mogą reprezentować sobą wszystko, od 
wiedźmy po wysłanniczkę Nemezis, bogini zemsty. 
Nagle poczuł strach. To nie przypadek, że kobieta o 
takich oczach jest kochanką jego wroga. To chyba 
ostrzeżenie, pomyślał usiłując otrząsnąć się z niepokoju. 
Wrócił do swojej kabiny. Kiedy nalewał sobie drinka, 
udało mu się niemal zapomnieć o tym spotkaniu. 
Niemal.

Greg wkroczył do księgowości i omal nie zderzył się z 

młodym oficerem. Młodzieniec, zarumieniony i zdener-
wowany, zasalutował służbiście. Greg skinął mu głową 
z rozbawieniem i odstąpił na bok. Ochmistrz 
uśmiechnął się do niego od biurka.

- Przestań obtańcowywać kapitana, Jimmy, i zajmij się 

przepustką dla gościa doktor Fox - mruknął upychając 
do teczki dokumenty i zatrzaskując szufladę. - Tutaj 
wszystko w porządku, kapitanie. Szuka pan kogoś na 
dzisiejsze przyjęcie?

Greg zdobył się na uśmiech, ale nie zmienił oficjalnego 

wyrazu twarzy.

- Nie lubię takich przyjęć - oznajmił sucho i zajął się 

własną pracą.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Nie mógł się jakoś skoncentrować. Verity miała 

absolutne prawo przyjmować na pokładzie swojego 
chłopca. To nie jego interes. Sięgnął po dziennik i 
zażądał wyjaśnienia za każde niedociągnięcie. 
Dokładnego i wyczerpującego.

Kiedy tylko drzwi się za nim zamknęły, ochmistrz 

rzucił się do telefonu, by uprzedzić wszystkich, że 
kapitan wstąpił na wojenną ścieżkę. Jock sprawdził w 
maszynowni swoje ukochane urządzenia. Zanim Greg 
dotarł do jego królestwa, zdążył już zwymyślać jednego 
ze swoich ludzi za to, że nie ma białego munduru. Biały 
mundur to absolutna konieczność w maszynowni.

Ale Jack nie musiał się martwić. Wściekły grymas na 

twarzy kapitana nie miał nic wspólnego ze statkiem, 
jego funkcjonowaniem czy załogą.

J

oceline Alexander czuła pewne zaniepokojenie. 

Damon zaprosił ją na lunch w swojej kabinie, by 
zapoznać ją z kimś wyjątkowym. To dziwne, ale czuła 
się podekscytowana. Ten „ktoś” to na pewno kobieta. 
Choć Damon miał już za sobą parę związków, wśród 
jego dziewczyn nie było dotąd nikogo „wyjątkowego”. 
Do tej pory nie poznawał żadnej z nich z matką. A 
Joceline nie była pewna, czy potrafi to znieść. Jakby 
miała za mało zmartwień! Czy powinna powiedzieć 
Damonowi o ojcu? Kiedy zjawiła się na statku, 
postanowiła, że to zrobi. Joe King mógł imać się 
brzydkich sztuczek, więc Damon powinien być 
uzbrojony najlepiej, jak można. Ale skoro zamierzał jej 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

przedstawić kobietę swojego życia, czy ma prawo 
niszczyć jego szczęście? Uznała, że nie. Przynajmniej 
nie w tej chwili. Tamta noc miała miejsce tak wiele lat 
temu...

B

yło upalne lato, więc wielkie weneckie okno stało 

otworem, wpuszczając do pokoju chłodny wiaterek. 
Mała Verity Fox leżała już w łóżeczku, otulona 
kołderką. Joceline również przebrała się do snu w 
szyfonową piżamę i takąż narzutkę. Zbliżała się północ, 
a Michael nadal nie wrócił do domu. Wreszcie przed 
domem rozległ się pomruk silnika, a światła omiotły 
rosnące przed domem krzaki rododendronu. Joceline 
wstała z westchnieniem ulgi i podeszła do otwartego 
okna wychodzącego na garaż. Wielki rolls-roys stał 
krzywo na parkingu.

Joceline uniosła brwi. Michael zawsze jeździł 

precyzyjnie i spokojnie. Nagle jej mąż wypadł niemal z 
samochodu, pozbierał się z ziemi i pomaszerował przed 
siebie, zostawiając drzwi rolls-royce’a otwarte na 
oścież. Był pijany! Joceline przyglądała mu się przez 
chwilę. To także do niego niepodobne. Wycofała się do 
wnętrza pokoju, odwróciła się i spojrzała wprost w 
twarz męża.

Był tak wściekły, że niemal go nie poznała.
- Michael? - szepnęła i cofnęła się o krok.
Na jego twarzy pojawił się szyderczy grymas. Joceline 

jeszcze nigdy nie widziała swojego spokojnego, 
dobrodusznego męża w takim stanie. Poczuła dreszcz 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

strachu, pełznący jej wolno po plecach.

- Jesteś pijany - dodała, usiłując nadać swojemu 

głosowi spokój i opanowanie.

- Pijany! - ryknął tak głośno, że obudził dziewczynkę 

śpiącą na górze. Mała natychmiast wyskoczyła z 
łóżeczka i wybiegła na korytarz wołając, że chce do 
mamusi. I do cioci Joceline.

Joceline zaczęła wolniutko wycofywać, byle dalej od 

męża.

- Ciszej, Michael, na litość... - syknęła ciesząc się, że 

Damon wyjechał na dwutygodniową szkolną wycieczkę. 
Tak ubóstwiał ojca. Gdyby zobaczył go w takim 
stanie... no cóż, dwunastoletniemu chłopcu nie 
wyszłoby to na zdrowie.

- Ciszej? - zaszydził, sięgając ku niej i wpadając na 

stół. Szklany wazon Laliquen’a spadł na podłogę i 
rozbił się na tysiąc kawałków.

Hałas wydał się Verity głośny jak wystrzał z armaty 

otworzyła drzwi, zaciekawiona odgłosem tłuczonego 
szkła. Kiedy ona coś tłukła, matka zwykle się gniewała. 
Ale raz, kiedy stłukła „paskudztwo, które dostali od 
Mabel w prezencie ślubnym”, na deser dostała lody.

Verity podpełzła do balustradki i spojrzała w dół. Jeśli 

ktoś ma kłopoty, może będzie mogła mu pomóc.

- Michael, co w ciebie wstąpiło? - Był to głos cioci 

Joceline.

Czy wujek Mike już wrócił? Verity wstała, zamierzając 

zbiec na dół, po czym zawahała się. Przez otwarte drzwi 
salonu widziała wujka Mike’a. Chwiał się i wyglądał... 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

tak jakoś śmiesznie. Usiadła na najwyższym schodku i 
spojrzała w dół pomiędzy kolumienkami balustrady. 
Coś jej mówiło, że nie powinna schodzić. Nie teraz, 
kiedy wujek ma taką dziwną twarz, całą wykrzywioną.

Joceline stała, oparta o biurko. Nie miała pojęcia, co 

zrobić. Oczy jej męża przybrały zupełnie dzikie 
spojrzenie. Przełknęła ślinę z wysiłkiem.

- Co się stało? - wydobyła głos z wyschniętego gardła.
- Co się stało, najdroższa? - syknął. Jego górna warga 

uniosła się, obnażając zęby. Wyglądał jak wściekły, 
warczący pies. Pies, który za chwilę rzuci się jej do 
gardła. Serce zaczęło jej bić jak oszalałe. Ogarnęły ją 
mdłości; na skórę wystąpił zimny, lepki pot.

- A cóż by się mogło stać? - ciągnął dalej urągliwie. - 

Tylko to, że żona puszcza mi się z człowiekiem, który 
chce przejąć moją firmę! - wrzasnął raptownie i 
zatoczył się, omal się nie przewracając.

Joceline pobladła śmiertelnie.
- O Boże...
Roześmiał się szyderczo.
- Bóg nie ma tu nic do rzeczy, ukochana - powiedział 

bardzo cicho. Jego apoplektycznie zaczerwieniona 
twarz nagle pobladła, a oszalałe spojrzenie otrzeźwiało.

Joceline spojrzała w oczy męża, nagle bardzo ciemne i 

martwe, i poczuła paraliżujący lodowaty strach. Zaczęła 
dygotać.

- Michael, ja...
- Jak długo? - przerwał jej, przygważdżając 

nieruchomym spojrzeniem. - Jak długo to trwa? - Jak na 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

kogoś tak pijanego, mówił zadziwiająco wyraźnie.

Wzdrygnęła się.
- Pozwól mi wytłumaczyć...
Wtedy zaczął się śmiać. Ten upiorny dźwięk przeraził 

Verity tak, że się rozpłakała. Zacisnęła małe paluszki na 
poręczy schodów tak mocno, że zbielały jak papier.

Joceline spojrzała z rosnącym przerażeniem na męża, 

zanoszącego się szaleńczym śmiechem.

- Proszę cię... proszę, ja... - Słowa zamarły jej w 

gardle.

Michael podniósł z ziemi długi kawałek rozbitego 

wazonu, długi i ostry jak nóż. Skaleczył go w dłoń, ale 
Michael nie zwracał uwagi na cienką czerwoną strużkę, 
sączącą się wzdłuż przegubu i wsiąkającą w biały 
mankiet.

- Zabiję cię, Joceline - oznajmił cicho. - Wiem, że 

jestem pijany. Inaczej nie odważyłbym się na to. 
Zamierzam wykorzystać fakt, że stałem się 
niepoczytalny - wyjaśnił jej z przerażającym spokojem. 
- Czy on też tego nie robi? Nie wykorzystuje różnych 
faktów? - Powoli zbliżył się do niej z zimnym, krzywym 
uśmiechem, deformującym jego rysy.

Joceline stała nieruchomo, jak sparaliżowana. Szedł 

lekko chwiejnym krokiem, ale w jego oczach płonęło 
lodowate, przerażająco przytomne światełko.

- Zabiję cię - powtórzył jeszcze raz, jakby ta jedna 

myśl zdominowała wszystkie inne. Obrócił szklane 
ostrze, mierząc nim prosto w pierś żony.

Nagle do Joceline dotarło z przerażającą jasnością, że 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

za chwilę umrze. Instynkt samozachowawczy pokonał 
paraliżujący lęk i przywrócił jej władzę nad umysłem. 
Mąż zamierzał ją zamordować. Musiała go 
powstrzymać. Potrzebna jej była broń. W biurku, o 
które się opierała, był niemiecki luger, pamiątka z 
wojny. Nie był zarejestrowany. Przypomniała sobie, że 
Michael mówił, iż trzyma go, ponieważ w zeszłym roku 
okradzione ich sąsiadów i bliskich przyjaciół, Homsby-
Pike’ów. Sięgnęła za siebie na ślepo i namacała 
szufladę, nie odrywając oczu od nadchodzącego 
Michaela. Zbliżał się do niej coraz bardziej, wznosząc 
odłamek szkła. Światło z korytarza padło na śmiertelnie 
niebezpieczne ostrze i zalśniło w nim oślepiająco.

Szarpnęła szufladę i wsunęła do niej pospiesznie rękę, 

przewracając gorączkowo papiery i inne drobiazgi. Nic! 
Otworzyła następną; palce natrafiły na coś zimnego i 
śliskiego. W tej samej chwili Michael rzucił się na nią; 
jego szeroko otwarte usta zmieniły się w ziejącą czernią 
dziurę, zmieniająca jego twarz w potworną maskę. 
Krzyczał nieludzkim głosem. Nigdy dotąd nie słyszała 
nic podobnego. To było jak wrzask samej śmierci, 
odbijający się od ścian, wstrząsający całym domem.

Verity straciła go z oczu; przycisnęła obie dłonie do 

uszu. Nie chciała słyszeć, jak wujek Mike krzyczy. Nie 
zdawała sobie sprawy, że wstrzymuje oddech, dopóki 
nie wypuściła go z głośnym świstem. Dokładnie w tej 
chwili z pokoju dobiegł potężny huk. Verity wycofała 
się w głąb korytarza, ale i tak zobaczyła wujka Mike’a. 
Trzymał się za brzuch, a jego koszula powoli zaczynała 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

robić się czerwona.

Michael poczuł mętnie, że przewraca się na sofę. 

Spojrzał na żonę, podchodzącą do niego na sztywnych 
nogach. Jej twarz stężała w maskę przerażenia, dłoń z 
lugerem zwisała bezwładnie wzdłuż boku. Michael 
patrzył na nią przez parę sekund powoli 
przytomniejącymi oczami, w których z wolna zaczął 
pojawiać się strach. Joceline upuściła broń i uniosła 
rękę do ust.

- Joceline - wymówił z trudem Michael. Głowa opadła 

mu do tyłu, a pierś, wstrząsana spazmatycznym, rwącym 
się oddechem, znieruchomiała.

Verity podniosła się chwiejnie i wróciła do pokoju. 

Położyła się i naciągnęła kołdrę na głowę. Przeleżała 
tak do rana, aż do przyjazdu matki.

Joceline patrzyła tępo na nieruchome ciało męża. Była 

jak odrętwiała. Pomyślała mętnie, że chyba straciła 
władzę nad kończynami. Potem drgnęła i podeszła do 
telefonu. Nogi uginały się pod nią, jakby były z gumy. 
Wykręciła numer posterunku policji. Musi ich 
powiadomić, co zrobiła. Ale w słuchawce usłyszała głos 
kochanka, Joe Kinga. Podświadomość spłatała jej figla. 
Powoli, z trudem poruszając zmartwiałymi wargami, 
opowiedziała mu, co się stało.

J

oceline otworzyła oczy i spojrzała na swoje odbicie, 

starsze o dwadzieścia lat. Miłość i namiętność, które 
rzuciły ją w tamten romans, zniknęły bez śladu. Na ich 
miejsce pojawiło się poczucie winy. Przy zdrowych 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

zmysłach utrzymała ją tylko jedna myśl: Michael 
zamierzał ją zabić, to nie ulegało najmniejszej 
wątpliwości. A mimo to czasami w najczarniejsze 
samotne noce zadawała sobie pytanie, czy nie 
zasługiwała na śmierć. Powinna pozwolić mu się zabić. 
Ale wtedy Damon straciłby matkę, jego ojciec 
poszedłby pewnie do więzienia, a skandal zniszczyłby 
mu życie, zanim w ogóle by się zaczęło na dobre.

Wstała i ruszyła niepewnym krokiem na spotkanie z sy-

nem. Od tamtej nocy nie potrafiła spojrzeć mu w oczy 
bez poczucia winy. Wiedziała, że uważa ją za zimną i 
nieczułą, ale nie mogła mu tego wytłumaczyć. Przez 
całe lata utrzymywała wszystko w tajemnicy, dopóki 
Joe King znowu nie pojawił się w ich życiu. Jeszcze raz 
postanowił przejąć linie Alexander. Kiedyś nie udało 
mu się z ojcem, ale nie tracił nadziei, że zdoła pokonać 
syna. To dlatego wyruszyła w tę podróż. Chciała 
opowiedzieć Damonowi o wszystkim. Joe King był 
współwinny ukrywania przestępstwa. Mógł pójść do 
więzienia. Podobnie jak ona. Ale dopóki Damon był 
bezpieczny, nie dbała o nic. Dla niego mogła nawet 
umrzeć. Albo zabić.

Pukając do drzwi była gotowa powitać wybrankę syna 

w rodzinie. Swój sekret zabierze do grobu. Przyjmie 
należną jej karę i nikt nie usłyszy od niej słowa skargi.

Damon otworzył drzwi i uśmiechnął się na widok 

matki. Był taki wysoki i przystojny, i tak podobny do 
ojca, że serce zatrzepotało w niej na jego widok.

- Wejdź, mamo.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Joceline spojrzała na kobietę powoli podnoszącą się na 

jej powitanie. Nigdy w życiu nie widziała kogoś równie 
pięknego. Miała na sobie skromną białą sukienkę, 
sięgającą jej do połowy łydki, oraz prosty złoty 
łańcuszek. Jej włosy, zwinięte w elegancki węzeł, miały 
niespotykany odcień najjaśniejszego blondu, jaki 
kiedykolwiek zdarzyło jej się widzieć. Podeszła do 
Joceline z nieco niepewnym uśmiechem, który 
natychmiast podbił jej serce. Bez tej nieśmiałości jej 
obraz mógłby się wydawać zbyt idealny. Joceline 
spojrzała W intensywnie błękitne oczy kobiety i 
uśmiechnęła się Widząc, że jej syn obejmuje ją 
opiekuńczo. Wystarczyła jej chwila, by stwierdzić z 
całą pewnością, że Damon zakochał się po same uszy.

Zerknął na matkę i uśmiechnął się. Przez chwilę 

wydawało się, że lata chłodu i dystansu nigdy nie 
istniały. Oto jej jedyny syn przedstawiający jej kobietę, 
którą kocha. Poczuła, że gardło ściska się jej ze 
wzruszenia, a do oczu napływają łzy. Po tylu latach 
wszystko wreszcie wróciło do normy.

A potem runęło.
- Przedstawiam ci Ramonę King, mamo. Ramono, to 

moja matka, Joceline.

I nagle, zupełnie bez ostrzeżenia, świat Joceline znowu 

zmienił się w piekło.

Martynika

G

ordon Dryer stanął na lotnisku Lamentin International

dokładnie w chwili, gdy „Alexandria” przycumowała do 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

brzegu. W torbie miał lekarstwo doktora Annazwala, 
ukryte w pudełku z cukierkami. Przez kontrolę celną 
przebrnął bez problemów i wkrótce potem znalazł się w 
taksówce zmierzającej do stolicy wyspy, Fort-de-
France.

Słowo „martynika” oznacza wyspę kwiatów, co 

zupełnie nie dziwiło Gordona. Było to chyba jedno z 
najpiękniejszych miejsc na Morzu Karaibskim, 
Wszędzie widać było bujną, kipiącą życiem zieleń 
dzikich i egzotycznych roślin, uginających się pod 
ciężarem kwiatów orchidei, winorośli, anturium oraz 
setek gatunków hibiskusa. W oddali wznosiła się 
potężna ściana tropikalnego lasu.

Dotarłszy na miejsce, zapłacił za kurs, wynagradzając 

wesołego taksówkarza dużym napiwkiem, i rozejrzał się 
po mieście. Wszędzie rzucały się w oczy francuskie 
wpływy, co nie budziło jego zdziwienia, jako że wyspa 
nadal należała do Francji. Pastelowe budynki i bogato 
zdobione żelazne balkony przypominały mu francuską 
dzielnicę Nowego Orleanu. Różnica polegała na tym, że 
Fort-de-France miało bardziej urozmaicony teren.

Gordon zarzucił dziarsko na ramię plecak, jedyny jego 

bagaż, i ruszył przed siebie. Zatrzymał się na chwilę w 
parku, w którym stał pomnik cesarzowej Józefiny, 
zwrócony w stronę zatoki.

W porcie znalazł się pomiędzy wiwatującymi ludźmi, 

wracającymi z targu. A widok rzeczywiście zasługiwał 
na podziw. Potężna i piękna „Alexandria” stała już przy 
brzegu i Gordon przyznał, że chciałby być świadkiem 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

jej majestatycznego wpłynięcia do portu.

Podał swoje nazwisko oficerowi w recepcji; ten znalazł 

jego nazwisko na liście gości i wręczył mu biały lamino-
wany identyfikator. Przejrzał również pobieżnie plecak 
Gordona, ale pudełko słodyczy nie wzbudziło na 
szczęście jego podejrzeń. Już po chwili pozwolono mu 
wejść na statek.

- Gordonie. - Głos Verity był ciepły i znajomy.
Była tak radosna i pełna życia, jak jeszcze nigdy. W 

przejrzystych zielonych spodniach i turkusowym 
kostiumie kąpielowym wyglądała jak wycięta z 
„Vogue’a”. Wiatr rozrzucił jej ciemne, lśniące włosy, a 
piwne oczy uśmiechały się z opalonej twarzy.

Stojący na wyższym pokładzie Greg Harding przyjrzał 

się uważnie młodemu i przystojnemu Gordonowi. 
Oficjalnie dzień pracy Grega dobiegł końca, ale to 
przestało mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie. Nagle 
cały dzień stracił dla niego urok. Powlókł się w stronę 
mostka, ponury jak chmura gradowa.

Verity zaprowadziła swojego gościa do kabiny, 

oprowadzając go przy okazji po napotkanych po drodze 
pomieszczeniach. Na miejscu nalała mu dużą szklankę 
soku ananasowego, świeżego i zimnego, i usiadła 
wyczekująco na łóżku.

Gordon postawił między nimi stolik i położył na nim 

wyniki badań doktora Annazwala, a także swoje notatki.

- Chyba najpierw powinnaś to przeczytać - powiedział.
Verity była bardzo blada, ale w jej spojrzeniu pojawiły 

się iskierki. Podał jej bez słowa wyniki testów na 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

myszach, szczurach i małpach. Kiedy zapoznała się z 
nimi, wstrząśnięta i wyczerpana, położyła się na łóżku i 
wbiła wzrok w sufit. Gordon przyjrzał się jej i wziął 
głęboki oddech.

- Musisz się nad tym zastanowić. Bardzo poważnie. 

Możliwe efekty uboczne...

- Wiem - mruknęła. - Ale przecież ja umieram. Ty na 

moim miejscu nie podjąłbyś ryzyka?

Zapadła długa chwila ciszy.
- A więc zgadzasz się? - odezwał się wreszcie Gordon.
Usiadła i spojrzała mu prosto w oczy.
- Tak. Chyba tak. Na pewno.
Skinął głową i westchnął głęboko.
- Więc musimy przygotować się do badań. Czy 

możemy zaufać tutejszemu lekarzowi?

Skinęła głową ostrożnie.
- Możemy poprosić go o zrobienie badań, ale lepiej nie 

mówić mu o leku.

- Może być. Ale na pewno nabierze podejrzeń. 

Zwłaszcza jeśli lek zacznie działać.

- Podejrzeń? - Roześmiała się. - Będzie oszołomiony!
Wybuchnęła radosnym śmiechem. Śmiała się, nie 

mogąc zamilknąć. Znowu miała szansę! Bardzo 
niewielką, ale miała ją! Być może - być może - będzie 
żyć!

- Och, Gordonie - szepnęła wreszcie z bezmiernym 

zdumieniem.

P

ierwszą osobą, którą zauważyła Verity, kiedy weszła 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wraz z Gordonem do baru na pokładzie Paw, był Greg 
Harding. Większość pasażerów już wyszła i 
pomieszczenie było niemal puste. Greg podniósł głowę i 
spojrzał wprost na nich, a ona cofnęła się bezradnie i 
obejrzała za siebie. Nastała chwila niezręcznego 
milczenia. Wreszcie Verity odetchnęła głęboko - po co 
walczyć z przeznaczeniem - i ruszyła przed siebie. 
Podeszła prosto do stolika Grega.

- Witam, kapitanie.
Podniósł się z krzesła.
- Witam panią.
- Jeśli przeszkadzamy, proszę...
- Nic podobnego. Może zechcą się państwo 

przyłączyć? Mam dziś wolne i czuję się osamotniony. - 
Ależ ja jestem uprzejmy, pomyślał Greg z gorzkim 
grymasem.

- Dziękuję. To doktor Dryer, mój kolega. Gordonie, to 

kapitan Harding.

- Od dawna bawi pan na Martynice? - spytał Greg, 

starając się z całej siły nie wpatrywać się zanadto w 
gościa Verity.

Mimo to Gordon zaczął wiercić się niespokojnie pod 

jego ciężkim spojrzeniem.

- Nie. Chcę... zwiedzić Karałby - skłamał gładko. - A 

kiedy dowiedziałem się, że Verity także tu jest, 
postanowiłem podrzucić jej część notatek - oznajmił, 
starając się w miarę możności trzymać się prawdy. Jeśli 
wzrok go nie mylił, między jego starą koleżanką a 
przystojnym kapitanem istniało jakieś napięcie. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Powietrze między nimi aż iskrzyło.

Greg wyraźnie się rozluźnił.
- A więc to sprawy zawodowe?
Gordon nie miał żadnych wątpliwości.
- Jak najbardziej. Moja dziewczyna wyleguje się w tej 

chwili nad basenem i bez wątpienia ma mnie już po 
dziurki w nosie. Ale wie pan, jacy są lekarze... A 
właśnie, niestety, nie mogę zostać. Chyba by mnie 
zabiła.

Greg rozpromienił się cały. Verity posłała Gordonowi 

długie, wymowne spojrzenie. Coś podobnego! Ale on 
nie zauważył go, zrywając się pospiesznie z miejsca.

- Do widzenia, kapitanie. Było mi bardzo miło pana 

poznać. Musi być pan bardzo dumny, mając taki statek.

Greg uśmiechnął się na myśl, jak na takie stwierdzenie 

zareagowałby Damon Alexander.

- Lubię o nim myśleć jak o swojej własności. Tak, 

jestem z niego bardzo dumny.

Gordon odwrócił się do Verity.
- Skoro i ty, i ja jesteśmy na Karaibach, może znowu 

gdzieś się spotkamy? Powiedzmy... na Wyspach 
Dziewiczych?

Skinęła głową. Musieli razem przeanalizować dane.
- Umowa stoi - powiedziała głośno. Do tego czasu 

Weźmie już dziesięć dawek leku. Jeśli będzie 
wywoływał Jakieś efekty uboczne, powinny być już 
zauważalne.

Greg spojrzał na nich czujnie, dostrzegając pomiędzy 

nimi Jakieś ciche porozumienie. Zesztywniał, 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wyczuwając niebezpieczeństwo. Ku jego uldze, Gordon 
pożegnał się wesoło i odszedł. Właściwie dlaczego tak 
się nim przejmował? Verity była młoda, piękna i 
mogłaby mieć każdego mężczyznę, którego by 
zechciała. Na razie chciała jego.

Aż do tej chwili nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo 

jest zakochany.

Verity odwróciła się i zamarła, widząc wyraz jego 

oczu. Serce zaczęło jej bić szybciej.

- Chyba powinnam zejść na ląd i obejrzeć wyspę. - 

Zrobiła krótką pauzę. - Mówiłeś, że masz wolne?

Spojrzał jej prosto w oczy.
- Owszem.
- Znasz jakieś ciekawe miejsca?
- Mają tu ładne wioski rybackie. Case-Pilote i 

Bellafontaine. Pastelowe domki na wzgórzach i 
kolorowe łodzie. - Mówił urywanymi zdaniami, jakby 
nie starczało mu oddechu.

- Brzmi ładnie. Pójdziemy?
Skinął głową bez słowa. Opuścili statek i rozdzielające 

ich bariery. Na wyspach byli sobie równi. Oboje 
zdawali sobie sprawę, jakie będą konsekwencje tego 
szaleństwa. Żaden kapitan nie ocali swojej reputacji po 
romansie z pasażerką. A „Alexandria” była jego wielką 
szansą... Ale Verity stała się dla niego czymś 
niezbędnym do życia jak powietrze. Wraz z nią 
otworzyła się przed nim szansa na inne życie, biegnące 
równolegle z karierą: dom, żona, dzieci... Miłość.

Miłość. Przy niej wszystko inne stawało się nieważne. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Plany. Ambicja. Kariera.

Wynajęli samochód i ruszyli w głąb wyspy, z dala 

omijając popularne plaże, na których mógłby ich 
wypatrzyć jakiś dociekliwy pasażer. W St Piere znaleźli 
mały hotelik, położony naprzeciw Muzeum 
Wulkanologii.

Sądziła, że będzie się czuć niezręcznie lub śmiesznie, 

odwiedzając hotel na godziny, ale myliła się. 
Uśmiechnęła się widząc, że Greg wpisał ich jako 
państwa Smithów. Roześmiała się cicho, przepełniona 
szczęściem. Promienny i odprężony, w niczym nie 
przypominał już bardzo oficjalnego kapitana 
„Alexandrii”. Otworzył drzwi do pokoju i odsunął się, 
przepuszczając ją przed sobą. Pokój był mały, lecz 
piękny, a jedną ścianę zajmowało ogromne łóżko. 
Podeszła do okna i zaciągnęła kwieciste zasłony.

Greg zamknął drzwi i oparł się o nie bez słowa. Verity 

zdjęła przez głowę prostą żółtą sukienkę. Nie miała 
stanika, a cieniutkie majteczki ukazywały ciemny, 
tajemniczy trójkąt w spojeniu ud.

Była piękna. W jej oczach malowało się tyle bezgra-

nicznej miłości, że przez chwilę nie mógł oderwać od 
nich spojrzenia.

Ruszył ku niej przez wytarty orientalny dywan i opadł 

przed nią na kolana. Przywarł ustami do jej piersi, 
przygarniając ją do siebie. Verity odchyliła głowę do 
tyłu i zamknęła oczy. Staromodny wentylator nad nimi 
chłodził wonne karaibskie powietrze.

Popchnęła go na dywan, nie zwracając uwagi na łóżko. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Pospiesznie rozpięła mu koszulę; pierś Grega była 
szeroka i muskularna. Pochyliła się nad nią i ukąsiła 
brodawkę. Jęknął, czując nieznośne pulsowanie w 
lędźwiach. Wspólnymi siłami zdjęli spodnie; szarpali 
się z nimi niezgrabnie i żarliwie, szaleni i niecierpliwi. 
Verity zdarła z siebie figi i znieruchomiała, kiedy dłonie 
Grega, delikatne lecz silne, objęły jej pośladki. 
Otworzyła szeroko oczy, gdy uniósł ją i opuścił na 
swoją wzniesioną męskość. Oboje krzyknęli 
Jednocześnie; objęła go mocno kolanami, nie 
pozwalając Wycofać się z miłosnego uścisku.

Objął ją w talii, a ona zaczęła się poruszać w górę i w 

dół. Obserwował, przejęty pokornym podziwem, jak na 
jej twarz wypływa rumieniec, a usta otwierają się, by 
wydać przeciągły jęk. Kiedy uniosła powieki i spojrzała 
na niego, jej oczy były ciemniejsze niż nocne niebo. 
Zadrżał na widok tej mrocznej głębi.

- Verity - wykrztusił przez zaciśnięte gardło.
Jego potężne ciało zaczęło się poruszać i nagle oboje 

wydali okrzyk ekstazy, a świat wokół nich rozprysnął 
się i zniknął, zmieciony falą namiętności. Oboje osunęli 
się bezwładnie na dywan; promień słońca, sączący się 
przez dziurkę w zasłonach, migotał na ich ciałach.

- Verity - odezwał się w zamyśleniu, wodząc dłonią po 

jej plecach.

- Hmmm? - Przesunęła palcem po jego sutku. Czuła się 

odprężona i zadowolona. Nie zamierzała wstać już 
nigdy w życiu.

- To... nie tylko ja? - spytał, wpatrzony w sufit. - To 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

znaczy... Coś nas łączy, prawda?

Uśmiechnęła się, wtulona w jego pierś. Ta niepewność 

stopiła jej serce jak wosk.

- Prawda - przyznała cicho.
- To coś poważnego.
I znowu uśmiechnęła się.
- Tak. To coś poważnego.
Jego pierś uniosła się, poruszona głębokim 

westchnieniem, a wraz z nią uniosła się jej głowa.

- Małżeństwo, dzieci i wspólna przyszłość. Tak?
Zapadła chwila ciszy. Wydawało mu się, że czas 

ciągnie się w nieskończoność. Promień słońca gdzieś 
zniknął. Greg poczuł zimno, pełznące powoli ku sercu.

- Verity? - odezwał się znowu, słysząc w swoim głosie 

nutkę strachu.

Poruszyła się.
- Mhm. Małżeństwo, dzieci i... przyszłość - szepnęła.
- To dobrze. Musimy poczekać do końca rejsu... to 

znaczy, poczekać z małżeństwem, a wtedy...

Słuchała jego ożywionego, szczęśliwego głosu, gdy 

snuł plany na wspólne życie. Milczała. Co mogła 
powiedzieć? Że nie wie, czy istnieje dla niej jakaś 
przyszłość?

W

czesny ranek wydał się Verity wyjątkowo piękny. 

Wzięła prysznic i włożyła bikini. Wyszła śmiało na 
korytarz, pewna, że nie spotka tu nikogo. Cudownie 
było mieć całą „Alexandrię” wyłącznie dla siebie. Za-

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

mknąwszy oczy, mogła sobie wyobrazić, że ona i Greg 
zostali sami na statku. Wyszła na pokład, uśmiechając 
się do tej myśli, i poszła na basen.

Zanurkowała pod wodę. Stojący na statku Jim 

Goldsmith zauważył jakiś ruch i podszedł do okna. 
Zaklął cicho pod nosem. Greg podniósł głowę i spojrzał 
na zegarek. Dwie godziny do porannej zmiany. 
Podszedł do swojego zastępcy.

- Kłopoty? - spytał.
- Jakaś pasażerka w basenie.
- O której ratownicy zaczynają dzień pracy?
- Za jakąś godzinę.
Greg westchnął.
- Chyba pójdę tam i wytłumaczę jej, że trzeba 

zachować ostrożność.

- Praca kapitana nie ma końca - zauważył Jim senten-

cjonalnie.

Greg rzucił mu nieżyczliwe spojrzenie.
Był już w połowie mostka, kiedy rozpoznał wreszcie 

smukłą, ciemnowłosą postać. Jego serce wykonało 
dzikie salto.

Zbliżył się do niej powoli, zdając sobie sprawę, że z 

mostka obserwuje go para oczu. Ale mimo całej 
ostrożności na widok uśmiechu Verity serce podeszło 
mu do gardła.

- Witam - odezwał się cicho i kucnął nad basenem, 

odwracając się plecami do mostka.

- Cześć. Nie spodziewałam się, że jesteś w pobliżu - 

powiedziała poważnie. Wiedziała, że muszą 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

zachowywać ostrożność.

Uśmiechnął się do niej z miłością, wdzięczny za zro-

zumienie.

- Wiem - rzekł. - Drugi cię zauważył. Nie należy 

pływać w nie strzeżonym basenie.

Oblała się rumieńcem.
- Przepraszam. Nie pomyślałam. Zwłaszcza że... - 

Urwała w pół słowa, zanim zdołała mu wyznać, że 
bierze nowe lekarstwo. - Jestem najlepszą pływaczką na 
świecie. Uwielbiam mieć statek tylko dla siebie.

Delikatnie i śmiało jednocześnie, tak jak to robią tylko 

ci, którzy od niedawna są kochankami, opowiedziała mu 
o swoim marzeniu. Greg uśmiechnął się.

- Romantyczka z pani, pani doktor. Kto by się 

spodziewał?

- Ty. Zwłaszcza kiedy dobijemy do Antiguy.
Jego uśmiech zbladł.
- Dziś jestem przez cały dzień na służbie.
Zamarła na chwilę, po czym wzruszyła jednym 

ramieniem.

- A więc Wyspy Dziewicze. - Zachichotała cicho. - 

Bardzo niestosowna nazwa.

Stłumił wybuch śmiechu i podał jej rękę. Bez trudu 

wyciągnął ją z basenu.

- Jesteś lekka jak piórko. Powinnaś trochę przytyć.
- Ależ pan nieromantyczny, kapitanie. - Zatrzepotała 

rzęsami, a on roześmiał się i natychmiast zamilkł, 
przypomniawszy sobie o mostku.

Zauważyła jego obawę; pochyliła się, by podnieść 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

ręcznik z pokładu. Nie chciała, żeby zorientował się, że 
ją zawiódł. Kochała go i pragnęła wykrzyczeć to całemu 
światu.

Ale on nie dał się oszukać. Nie bacząc na wścibskie 

spojrzenia, dotknął jej ramienia, błagając bezgłośnie o 
zrozumienie.

Jej spojrzenie wyrażało taką bezbronność i wrażliwość, 

że po raz pierwszy w życiu znienawidził statek, którym 
płynął.

- To już ostatni raz - szepnął, zaciskając zęby. - Pobie-

rzemy się, jak tylko przybijemy do Miami.

Przez jego wargi przemknął przelotny uśmiech, kiedy 

przypomniał sobie, co do niedawna sądził o żonatych 
kapitanach. Ależ był głupi. Jak mało wtedy wiedział... 
Delikatnie musnął palcem jej podbródek.

Skinęła głową i szybko odwróciła się do niego plecami, 

by nie dostrzegł jej poczucia winy. Powinna mu 
powiedzieć, że jest chora. Powinna mu wszystko 
wyjaśnić na Martynice. Sięgnęła po ręcznik i zaczęła 
energicznie wycierać włosy.

- Przepraszam - szepnęła, mając nadzieję, że materiał i 

szum morza zagłuszą jej słowa.

Kiedy wyłoniła się wreszcie zza zasłony ręcznika, jego 

już nie było. Zerknęła z udręką na ciemną szybę mostka 
i wróciła do pokoju.

Rozpuściła w szklance wody maleńką dawkę proszku i 

wypiła go bez lęku. Jeśli dzięki temu uda jej się 
uratować lżycie, z radością poświęci je Gregowi. Razem 
będą spędzać święta, razem... A jeśli lek okaże się 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

nieskuteczny? Wtedy Greg będzie musiał zająć się 
pogrzebem. Verity Fox, siedząca w ciepłej i pięknej 
kabinie na wspaniałym statku, zadrżała, ogarnięta 
nagłym zimnem.

D

wa pokłady wyżej, w jednym z największych apar-

tamentów, Joceline Alexander leżała bez ruchu, 
wpatrując się w sufit. Przez całą noc nie zmrużyła nawet 
oka. Jak mogła spać, skoro jej syn był zakochany w 
Ramonie King? Westchnęła i poruszyła się 
niespokojnie. Co mogła poradzić? Nic na świecie nie 
zmusiłoby go do zmiany zdania. Zrozumiała to od razu. 
Przez cały czas mówił tylko o niej. Wykładała na 
Oksfordzie, a jakże. I, choć nigdy nie powiedział tego 
wprost, najwyraźniej w świecie wierzył święcie, że ta 
cała Ramona King nigdy nie kochała nikogo poza nim. 
Jakby to w ogóle mogło być prawdą. Taka piękna 
kobieta! A jednak Damon, zazwyczaj tak rozgarnięty, 
całkiem po prostu wierzył w te androny.

Jak walczyć z taką kobietą? Odrzuciła z westchnieniem 

kołdrę i poszła do łazienki. A może przenosi na nią 
własne lęki i zdradę? Czy jest niesprawiedliwa, 
obciążając córkę błędami ojca?

Włożyła na siebie byle co i powlokła się noga za nogą 

na spotkanie z synem i jego dziewczyną. Ramona 
zauważyła ją i poczuła skurcz żołądka. Nie powiedziała 
tego Damonowi, ale miała wrażenie, że Joceline jej nie 
lubi. Nawet w tej chwili w jej oczach malował się 
sprzeciw. Zerknęła szybko na Damona sprawdzając, czy 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

on też to zauważył, ale wydawał się całkowicie 
spokojny. Sięgnęła z westchnieniem po menu i 
zamówiła bułeczki. Po paru filiżankach herbaty i 
grzecznej rozmowie Joceline przeprosiła ich i wyszła. 
Ramona wbiła żałosny wzrok w filiżankę.

- Nie daj sobie popsuć humoru - odezwał się cicho.
Podniosła na niego wzrok. W bladobłękitnym 

podkoszulku i luźnych spodniach wyglądał tak 
przystojnie, że nie mogła oderwać od niego wzroku. 
Znowu obudził się w niej dawny konflikt. Miłość 
przeciwko nienawiści. Pożądanie przeciwko zaufaniu. 
Marzenia przeciwko zdrowemu rozsądkowi. Czy to się 
nigdy nie skończy? pomyślała z desperacją. Gdyby 
tylko mogła mieć pewność... Co do winy Damona. Co 
do własnych uczuć. Co do swoich motywów działania... 
Przesunął dłonią po włosach i westchnął.

- Tak do niej przywykłem, że zapomniałem, jak muszą 

na nią reagować inni.

- Chyba mnie nie lubi - wyznała odważnie. 

Spodziewała się, że Damon zaprzeczy grzecznie.

Ale on uśmiechnął się tylko niewesoło.
- Mnie chyba też nie.
Spojrzała na niego, wstrząśnięta.
- Nie rób takiej przerażonej miny. Moja matka... - 

Westchnął, po czym opowiedział jej o swoim samotnym 
dzieciństwie. O śmierci ojca i wściekłości na 
nieznanego włamywacza. O dziwnej reakcji matki.

- Zaczęła się ode mnie odsuwać. Stopniowo i konsek-

wentnie - zakończył ze smutkiem.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Bez słowa ujęła jego dłoń. Spojrzał na nią z miłością, a 

ona poczuła się nagle potwornie winna. Czasami była 
pewna, że kocha go tak samo, jak on ją, a w chwilę 
później śledziła podejrzliwie każdy jego ruch. Teraz on 
otwierał przed nią serce, a ona jednocześnie współczuła 
mu i uginała się pod brzemieniem wyrzutów sumienia.

- Nigdy nie udało mi się jej do siebie przekonać. - 

Pokręcił głową. - Podejrzewałem nawet, że wini mnie w 
jakiś sposób za śmierć ojca. Wreszcie dałem spokój i 
przestałem się starać.

- Żałoba objawia się na różne sposoby - powiedziała 

cicho Ramona. - Może odepchnęła cię tak daleko, że 
teraz nie wie, jak do ciebie wrócić?

Spojrzał na nią ze ściśniętym gardłem. Mógłby jej 

powierzyć każdą tajemnicę i wiedziałby, że jest u niej 
bezpieczna. Rozumiała wszystko jak nikt na świecie. 
Patrząc w jej łagodne, smutne oczy poczuł zalewające 
go ciepło.

- Kocham cię - powiedział cicho.
Odetchnęła głęboko.
- I ja ciebie - wyznała. Żałowała z całego serca, że to 

prawda.

Nagle zdał sobie sprawę, że w restauracji zostali tylko 

oni dwoje. Podniósł się z niewyraźnym uśmiechem.

- Chodźmy. Na temat mojego smutnego dzieciństwa 

moglibyśmy rozmawiać tu przez cały dzień. W końcu 
oboje zaczęlibyśmy ryczeć w serwetki.

Uśmiechnęła się z ulgą. Wreszcie opuścili 

niebezpieczne rejony.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Poszła za nim do jego kabiny. Kiedy znaleźli się w 

środku, zamknął drzwi i przez chwilę patrzył na nią bez 
słowa. Miała wrażenie, że wzrok Damona parzy jej 
ciało.

Patrzyła z bijącym sercem, jak zdejmuje podkoszulek. 

Jego włosy rozwichrzyły się dziko. Gardło wyschło jej 
na popiół, kiedy podszedł do niej boso - powoli, bardzo 
powoli, nie odrywając od niej spojrzenia, pętającego ją 
jak okowy. Podniósł ją drżącą z niecierpliwości i 
zaniósł do łóżka. Opadł na nią delikatnie i przesunął 
delikatnymi, lecz władczymi dłońmi po piersi. Z jej ust 
wyrwało się najcichsze z westchnień, gdy ujął 
twardniejącą brodawkę w palce i potarł ją delikatnie. I 
już po chwili zatracili się zupełnie. Ich ciała poruszały 
się jak w tańcu. Nagle Ramona krzyknęła, wstrząśnięta 
nagłym orgazmem i poczuła, że świat znika z jej pola 
widzenia. Nie obchodziło jej to. Ocknęła się, kiedy 
ciężkie ciało Damona legło na niej bezwładnie.

Przez długą chwilę z roztargnieniem gładziła jego 

głowę, przesuwając między palcami chłodne i sprężyste 
włosy.

Nagle Damon wstał i przyjrzał się jej uważnie. Bez 

słowa podszedł do biurka i otworzył górną szufladę. 
Obserwowała go, unosząc brew. Wrócił do niej z 
pudełkiem z nadrukiem pokładowego sklepu 
jubilerskiego, będącego jedną z filii słynnej na całym 
świecie firmy.

Serce zamarło w niej na chwilę, a potem zaczęło bić ze 

zdwojoną szybkością. Zanim zdążył się odezwać, zanim 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

otworzył puzderko, nie miała już wątpliwości, co w nim 
jest.

- Kiedy tylko to zobaczyłem wiedziałem, że to coś 

specjalnie dla ciebie.

Klęknął przy niej, ostrożnie odsuwając na bok jej nogi. 

Na jego klatce piersiowej i ramionach połyskiwały 
kropelki potu. Nagość nie krępowała go wcale. Ramona 
zorientowała się, że cała drży. Damon uniósł wieczko 
pudełka, nie odrywając od niej wzroku.

- Wyjdziesz za mnie?
Myślał, że zadając to pytanie będzie czuł odrobinę 

strachu. Albo niepewności. Ale nie wahał się. Jeszcze 
nigdy nie był niczego tak pewien.

Spojrzała na pudełko, nie mogąc znieść jego 

spojrzenia, i westchnęła z zachwytu. Pierścionek różnił 
się bardzo od tradycyjnych; owalne oczko było 
obrzeżone srebrzystobiała obwódką brylancików, duży 
kamień miał barwę bardzo jasnego, lecz 
najintensywniejszego błękitu, jaki zdarzyło jej się 
widzieć.

- To szafir z Cejlonu - wyjaśnił. - Wziąłem go, ponie-

waż...

Wyjął klejnot z kremowego aksamitu i przyłożył go 

Ramonie do policzka.

- Otóż to. - Westchnął z satysfakcją. - Ma dokładnie 

taki sam kolor, jak twoje oczy.

Nadal milczała. Ujął jej dłoń. Chwila ciągnęła się w 

nieskończoność. Nigdy dotąd Ramona nie zdawała się 
na instynkt, ale kiedy spojrzała na ich złączone ręce, 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

zobaczyła, że jej palce unoszą się jakby pod wpływem 
czarów. Spod spuszczonych rzęs dostrzegła błysk 
szczęścia w oczach Damona; jej serce zamarło, nie 
mogąc objąć nagłej fali radości, która ogarnęła ją i 
pochłonęła. Chwileczkę, nie wolno jej do tego dopuścić. 
Jak mogła mu pozwolić, żeby włożył ten pierścionek na 
jej palec? Ale on właśnie to zrobił i nie zrobiła nic, żeby 
go powstrzymać. Pierścionek wydał jej się zimny, ciężki 
i obcy. A jednak zabrakło jej sił, by go zdjąć.

Spojrzała na Damona, próbując coś mu powiedzieć, ale 

on zaczął ją całować i znowu wróciła ciągle obecna 
namiętność, odbierając jej głos, rozsądek, pamięć...

J

oceline szła korytarzem, z trudem poruszając 

zdrętwiałymi nogami, jakby brnęła przez głęboką wodę. 
Ani Ramona King, ani jej syn nie powiadomili jej o 
niczym, ale przy obiedzie zauważyła pierścionek na 
serdecznym palcu dziewczyny. Rzucał oślepiające 
blaski przy każdym jej ruchu. Piękny błękitny kamień 
wydawał się szydzić z Joceline. Ale gdyby się zaręczyli, 
Damon chyba by ją uprzedził?

Nie podobało jej się to. Wszystko działo się zbyt 

szybko. Córka Joe Kinga, która pojawia się akurat na 
tym statku i owija sobie jej syna wokół palca - to nie 
może być zbieg okoliczności. A jeśli złamie mu serce... 
Joceline zacisnęła pięści. Jeśli ta kobieta skrzywdzi jej 
syna... Chyba by ją zabiła.

J

ohn spojrzał na Verity wchodzącą do jego gabinetu i 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

uśmiechnął się szeroko, próbując zamaskować troskę.

- Proszę, kogo tu mamy! Jak się czujesz? Nie kręciło ci 

się w głowie?

Potrząsnęła głową.
- Już nie. Przyszłam, bo mam się spotkać na Wyspach 

Dziewiczych z przyjacielem. To specjalista od chorób 
krwi. Chce mnie zbadać. Czy może pan zrobić analizę 
mojej krwi?

- Jasne, czemu nie. Mamy tu nieźle wyposażone la-

boratorium.

Uśmiechnęła się z pewną goryczą. Ciekawe, jaką zrobi 

minę, kiedy otrzyma wyniki. Rodzaj leku gwarantował 
szybkie i wyraźne zmiany. Na dobre lub złe...

J

eff wykręcił numer swojego szefa, marszcząc czoło z 

niepokojem. Kiedy Joe King podniósł słuchawkę, rzucił 
zwięźle:

- Zaręczyła się.
Joe King, mieszkający teraz w jednym z najlepszych 

hoteli Antiguy, poderwał się jak oparzony.

- Ramona?
- Przed chwilą widziałem ją w jadalni. Na lewej ręce 

miała pierścionek, a ćwierkali ze sobą jak...

- Ona i Damon Alexander?
- No chyba. Myślałem, że skontaktował się pan z nią na 

Martynice - powiedział Joe głosem wypranym z 
wszelkiego wyrazu.

- Nie zdążyłem - rzucił Joe wściekle, zastanawiając się 

gorączkowo.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Jeff uśmiechnął się pod nosem. Stary się zagotował.
- Co mam teraz zrobić z tymi zaręczynami?
- O to niech cię głowa nie boli. Już ja się nimi zajmę.
Połączenie zostało raptownie przerwane. Jeff odłożył 

powoli słuchawkę. Pokręcił głową. Kiepska sprawa. 
Bardzo kiepska.

Joe King trzasnął słuchawką o widełki i natychmiast 

wybrał następny numer. Tym razem londyński.

- Wejdź do firmy Treadstone’a. Powiedz jego szefowi, 

że na niczym nie ucierpi. Nie będę żądał zwrotu 
pieniędzy. Może o tym poinformować Ramonę King. 
Co? Nie twój interes. Rób, co mówię.

Odłożył słuchawkę z rozmachem. Minie wiele czasu, 

zanim uda się mu powściągnąć wściekłość. Ale wkrótce 
jego wargi wykrzywiły się w uśmiechu. Wszystko 
wróciło do normy. A jutro, kiedy spotka się ze swoją 
marnotrawną córką, będzie jeszcze lepiej.

Dni chwały Damona Alexandera były policzone.

Antigua

C

hyba zdołamy coś wybrać spomiędzy tych marnych 

stu sześćdziesięciu pięciu plaż, hm? - zagadnął Damon 
Alexander, zerkając na wypchaną torbę plażową 
Ramony, kiedy zmierzali do czekającej już na nich 
taksówki.

Dziewczyna poczuła jego dłoń, zamykającą się na jej 

palcach, i spojrzała w dół, na migoczący cejloński 
szafir. Taksówka ruszyła szybko przez ulice St John, 
stolicy, gdzie mieszkała połowa ludności wyspy.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Nigdy się mi to nie znudzi - szepnęła Ramona, 

oglądając przez okno. - Każda wyspa jest zupełnie inna. 
Każda ma w sobie coś wyjątkowego.

Uśmiechnął się pod nosem.
- Chyba wiem, co masz na myśli.
- Dokąd? - spytał kierowca leniwie.
- Na najlepszą plażę, jaką tu macie - zadysponował 

Damon.

- Plaża z widokiem, tak? W zatoce Carlisle, człowieku, 

jest taka plaża, z której widać cały Atlantyk i jeszcze 
trochę.

Damon uśmiechnął się znowu.
- Myśleliśmy o czymś bardziej...
W oczach kierowcy zamigotało wesołe światełko.
- No tak. Tacy młodzi... Chcecie się pogimnastykować, 

tak? - Obdarzył ich szerokim uśmiechem. To, że byli 
kochankami, rzucało się w oczy na kilometr. - W Zatoce 
Księżycowej mamy prawie pół kilometra plaży, bardzo 
dobrej do nurkowania i innych takich wyczynów, 
rozumiecie.

Ramona słuchała ich jednym uchem, pochłonięta 

własnymi sprawami. Ucieszyło ją, że Damon zgodził się 
zachować zaręczyny w tajemnicy - przynajmniej na czas 
rejsu. Początkowo zamierzał wydać wielkie przyjęcie i 
obwieścić wszystkim radosną nowinę. Na samą myśl o 
tym kurczyła się sobie. To by było takie... 
nieodwracalne.

- Bardzo śmieszne - mruknął Damon. - To miała być 

wyspa plaż. Nie ma tu jakiejś, która by była ładna, 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

spokojna na uboczu?

Śniada, roześmiana twarz szofera spoważniała.
- Jest, człowieku. Jest mnóstwo. Na przykład w 

Johnson’s Point, na południowo-zachodnim wybrzeżu. 
Zwykle nie ma niej nikogo.

- I dobrze.
- Albo w zatoce Lignumvitae, na skraju słonych 

bagien. Nie widuje się tam wielu ludzi.

- Bagno sobie chyba darujemy, piękne dzięki. - Damon 

nie przestawał się uśmiechać. Był tak szczęśliwy, że 
mógł znieść nawet tę rozmowę z taksówkarzem.

Kierowca spojrzał w lusterko i uniósł brwi. Wielki 

czarny samochód nie odstępował ich ani na krok. Jechał 
za nimi od samego miasta. No cóż. Ostatnio pojawiło 
się wiele drogich samochodów. Wielu bogatych 
turystów.

Ramona straciła większą część ich rozmowy. Dopiero 

kiedy taksówka zatrzymała się pod kępą palm, zdała 
sobie sprawę, że znaleźli się na spokojnej, niezbyt 
zaludnionej plaży. Mgliście przypomniała sobie, że 
mijali jakąś zaniedbaną, zdziczałą plantację trzciny 
cukrowej. Wysiadła z samochodu. Upał uderzył w nią 
gwałtowną falą. Zewsząd słychać było krzyk mew. 
Damon zapłacił taksówkarzowi prosząc, żeby 
przyjechał po nich w południe. Po hojnym napiwku 
kierowca zgodził się nad wyraz ochoczo. Ramona 
obserwowała ich bez słowa. Damon wyciągnął do niej 
rękę, a jej nie pozostało nic innego, jak ją przyjąć. 
Przyciągnął ją i pocałował, a ona poddała mu się z 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wdzięcznością, że niczego od niej nie wymaga.

Taksówka minęła wspaniały czarny samochód, zapar-

kowany w zatoczce w pobliżu plaży. Kierowca 
zauważył lornetkę, wystawioną przez uchylone okno. 
Zmarszczył czoło z namysłem; a jeśli kobitka była 
mężatką? I czy wiedziała, że mąż za nimi jedzie? 
Uśmiechnął się z lekkim smutkiem. No tak. Takie jest 
życie.

V

erity Fox rozejrzała się. Przewodnik informował ją, 

że w porcie, w którym się znajdowali, Horatio Nelson 
zebrał swoją flotę, przygotowując się do walki z 
odwiecznym wrogiem, Francją.

Wolałaby mieć przy sobie Grega, z którym mogłaby 

dzielić nastrój tej chwili. Wszystko jest dwa razy lepsze, 
kiedy ma się przy sobie kogoś, kogo się kocha. 
Postanowiła wstąpić gdzieś na szklaneczkę zimnego 
soku i właśnie skierowała się w stronę przepięknie 
odnowionego hotelu, kiedy nagle poczuła uderzenie fali 
gorąca. Przełknęła ślinę; w gardle zabrakło jej śliny. 
Czuła, że temperatura jej ciała podnosi się gwałtownie 
jak słupek rtęci. Rozejrzała się w poszukiwaniu wolnej 
ławki i powlokła się w jej kierunku. Jej mięśnie napięły 
się i zesztywniały. Osunęła się na siedzenie. Wszystko 
ją paliło: twarz, ręce, ramiona, nogi. Ale nie czuła bólu. 
Powietrza. Powietrza. Wiedziała, że przede wszystkim 
musi uspokoić oddech. Ostrożnie spuściła głowę, kładąc 
ją sobie niemal na kolanach, by nie stracić 
przytomności. Zaczęła oddychać miarowo, niemal jak 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

rodząca kobieta. Powoli serce uspokoiło się, a 
temperatura zaczęła spadać. Wyprostowała się 
ostrożnie. Spojrzała na zegarek, zapamiętując godzinę. 
Prowadziła bardzo dokładne notatki, opisując ilość i 
czas przyjmowania leku. Do tej pory nie wystąpiły 
jednak żadne objawy.

Właściwie nie ma się czym martwić. Każdy silny 

specyfik wywołuje efekty uboczne. A to uderzenie 
gorąca nie było wcale takie straszne. Przynajmniej tak 
sobie mówiła. Ale kiedy odzyskała normalne 
samopoczucie, natychmiast wsiadła do taksówki i 
kazała się zawieźć na statek. Straciła ochotę na 
zwiedzanie wyspy. Chciała być w pobliżu ukochanego 
mężczyzny, bez względu na to, czy uda jej się z nim 
porozmawiać.

C

zarny samochód jechał za nimi także w drodze 

powrotnej z plaży. Francis - kierowca - zastanowił się, 
czy nie Zrzędzić swoich pasażerów. Potem westchnął. 
Nie powinno go obchodzić, kto śledzi tę piękną, bogatą 
parę. Płacą mu za to, żeby prowadził samochód, to 
wszystko. Lepiej się nie mieszać.

Nie wrócili do St John. Kazali się zawieźć do Falmouth 

przez Wzgórze Mnicha i Fort George.

Falmouth położone było o kilometr od przepięknej 

zatoki, otoczonej starymi plantacjami trzciny cukrowej. 
Francis wysadził ich i zauważył znaną już sobie czarną 
limuzynę, zaparkowaną o trzy samochody dalej. 
Westchnął ciężko i przyjął pieniądze od swojego 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

pasażera. Nie było mu z tym najlepiej.

Ramona i Damon ruszyli powoli chodnikiem, 

podziwiając kolonialną zabudowę małego, starego 
miasteczka.

- Jestem głodny - odezwał się Damon. - Mówię 

również o jedzeniu.

Roześmiał się, a ona oblała się rumieńcem i trzepnęła 

go żartobliwie. Usiedli w małej kafejce, wyposażonej w 
zbieraninę najróżniejszych krzeseł i stolików.

Z pewnej odległości obserwował ich Joe King, nie 

odrywając od Ramony oczu wypełnionych podziwem i 
dumą. Jaka piękna. Jego córka. Inteligentna. Może 
trochę niebezpieczna. Ale to jego dziecko.

Skinął głową, uśmiechnął się do własnych myśli i 

sięgnął po telefon.

V

erity dotarła do swojej kabiny i osunęła się z ulgą na 

łóżko. Teraz, kiedy znalazła się już w czterech ścianach, 
poczuła, jak zwala się na nią ogromne zmęczenie. 
Żołądek burzył się, a nogi drżały lekko. Nic 
nadzwyczajnego. Nie ma się czym martwić.

Sięgnęła po dziennik i zaczęła pisać. Potem zmierzyła 

sobie temperaturę oraz tętno i również je zapisała.

Potem mogła już tylko leżeć bez ruchu, czekając, aż 

poczuje się lepiej.

C

zy jest pan Alexander? - zawołał właściciel kafejki.

Damon podniósł zdziwione oczy znad drinka z soku 

ananasowego i rumu.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Jak do cholery...? - zaczął, po czym wzruszył 

ramionami i wszedł do środka.

Mężczyzna w samochodzie czekał i patrzył.
Damon podniósł słuchawkę.
- Tak?
Jeff Doyle zasłonił słuchawkę złożoną chusteczką.
- Czy pan Damon Alexander?
- Tak. Kto mówi? Jak mnie pan tu znalazł?
- Przykro mi, że niepokoję, ale na statku mamy chyba 

jakiś problem. Kapitan Harding kazał mi pana poprosić 
o natychmiastowy powrót.

Ramona spojrzała w okno na odwróconego plecami 

Damona. Ta chwila przerwy sprawiła jej ulgę. Tak 
łatwo było poddać się jego uwodzicielskiemu urokowi. 
Tak łatwo było wpaść w pułapkę miłości bez zaufania. 
Szalona przygoda okazała się zbyt cudowna, by miała 
siły z nią walczyć. Matka miała rację. Do tej pory życie 
przepływało obok niej. Teraz znalazła się nagle z 
samym środku zawieruchy.

A Keith? Co z nim? W ciepłych promieniach 

karaibskiego słońca przeszedł ją zimny dreszcz. Czy 
Keith oddał za nią życie? Czy zbudowała sobie swój 
nowy wspaniały świat na Jego śmierci? Zapomniała o 
nim, pochłonięta miłością.

Drzwi stojącego nieopodal samochodu zamknęły się i 

otworzyły, a na jej stolik padł jakiś cień. Spojrzała pod 
słońce na czyjąś zwalistą postać. Osłoniła oczy dłonią. 
Mężczyzna poruszył się i usiadł na krześle, które przed 
chwilą opuścił Damon. Ramona, która zamierzała 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

zwrócić mu uwagę, że miejsce jest już zajęte, zastygła z 
otwartymi ustami. Rozpoznała człowieka, którego 
dotychczas znała tylko z fotografii w gazetach. Joe 
King. Jej ojciec. Rozejrzała się bezradnie, nie wiedząc, 
co zrobić. W dzieciństwie tak bardzo jej go brakowało... 
Matka wytłumaczyła jej, najdelikatniej jak potrafiła, że 
ojciec po prostu odszedł z ich życia. I Ramona nauczyła 
się to akceptować. A teraz... Zadrżała. Biła z niego aura 
władzy i siły. Miał siwe włosy i duże orzechowe oczy.

- Witaj, Ramono - powiedział po prostu.
- Witaj, ojcze.
Joe King obejrzał się niedbale przez ramię 

sprawdzając, czy Damon Alexander nadal rozmawia 
przez telefon, odwrócony plecami do okna.

- Muszę z tobą porozmawiać. Mamy sobie wiele do 

wyjaśnienia. Możesz jakoś uciec temu młodzieńcowi?

Wbrew całemu surrealizmowi sytuacji Ramona 

zachowała absolutny spokój.

- Czy możesz mi podać choćby jeden powód, dla 

którego miałabym to zrobić?

Joe King uśmiechnął się ze smutkiem.
- Nie.
Spojrzała na niego zaskoczona.
- Ale jestem twoim ojcem - dodał łagodnie.
- Trochę za późno sobie o tym przypomniałeś - 

mruknęła. W jej głosie nie było goryczy. Właściwie nie 
czuła nic. Był dla niej obcym człowiekiem.

- Może tak, może nie. - Joe King nie odrywał od niej 

wzroku. - Może właśnie w samą porę.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- A to co ma znaczyć?
Joe King zdawał sobie sprawę, że nie zostało mu wiele 

czasu. Damon w każdej chwili mógł skończyć rozmowę.
Wyjął pospiesznie wizytówkę i napisał na niej swój 
numer.

- Zatrzymam się na Wyspach Dziewiczych. Zadzwoń 

do mnie jutro o dziesiątej. To bardzo ważne.

Niechętnie przyjęła wizytówkę.
- Dlaczego akurat teraz? Po tylu latach? - spytała 

podejrzliwie.

Potrząsnął głową.
- To długa historia. I musisz ją usłyszeć. Dla twojego 

dobra.

Przeszył ją intensywnym, hipnotyzującym spojrzeniem. 

Wzdrygnęła się czując, że zaczyna się mu poddawać.

- No, nie wiem... - wymamrotała.
Podniósł się i stanął nad nią, potężny i groźny.
- Zadzwoń - powtórzył. - I... nie ufaj Alexanderowi.
Wyciągnął rękę, powstrzymując jej pytania.
- Wyjaśnię ci to, kiedy zadzwonisz. Pamiętaj... nie ufaj 

mu. Pod żadnym pozorem.

Oddalił się pospiesznie w stronę samochodu. Zamknął 

za sobą drzwi dokładnie w chwili, gdy zafrasowany 
Damon wyłonił się z kafejki.

- Coś się dzieje na statku. - Spojrzał na jej pobladłą 

twarz i rozszerzone oczy i uśmiechnął się, błędnie inter-
pretując jej przerażenie. - Przepraszam, nie chciałem cię 
przestraszyć. Na pewno to nic poważnego, ale muszę 
iść.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Ramona obejrzała się gwałtownie na czarny samochód, 

wyjeżdżający płynnie na ulicę. Wstała chwiejnie i 
wzięła torbę.

- Idę z tobą.

D

amon popędził na mostek, a ona poszła na 

niepewnych nogach do kabiny, gdzie położyła się na 
kanapie. W głowie huczało jej od domysłów.

Ojciec. Po tylu latach. Ostrzegł ją przed Damonem. 

Prosił, żeby do niego zadzwoniła. Tak, jakby miał 
prawo żądać czegoś takiego. Co to miało znaczyć?

Sięgnęła po telefon i wykręciła swój domowy numer, 

niecierpliwie bębniąc palcami w stolik.

- Halo?
- Mama?
- Ramona... Masz pojęcie, która tu jest godzina?
- Przepraszam. - Zarumieniła się, speszona.
Barbara King roześmiała się.
- Nic nie szkodzi, kochanie. Jak się bawisz?
- Świetnie. Spotkałam... Damona Alexandera.
- Jaki jest?
Omal nie parsknęła śmiechem. Jaki jest Damon?
- Gdybyś wiedziała... - szepnęła na wpół do siebie. - 

Och, mamo... To takie skomplikowane. Zapomnijmy o 
nim na chwilę. Zadzwoniłam do ciebie z zupełnie 
innego powodu. Choć może to jakoś się ze sobą wiąże. 
Rozumiesz coś z tego?

- Niespecjalnie. - Barbara King uśmiechnęła się. - Ro-

zumiem z tego, że ten Damon Alexander wywarł na 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

tobie pewne wrażenie, tak?

Ramona zagryzła wargę i westchnęła. Czasami matka 

była aż zbyt domyślna.

- Powiedzmy - mruknęła. - Dzwonię z powodu... ojca.
W słuchawce zapadła długa cisza.
- O co chodzi? - spytała wreszcie Barbara.
- Dziś go spotkałam. Parę minut temu. To dlatego 

dzwonię. Mamo? Jesteś tam?

Barbara wyprostowała się, usiłując zachować spokój.
- Tak. Jestem. Tylko... trochę mnie zaskoczyłaś. Jesteś 

pewna, że to on?

- Absolutnie. Poza tym przedstawił mi się.
- Czego chciał? - spytała Barbara o wiele ostrzej, niż 

zamierzała.

Ramona ścisnęła mocno słuchawkę, słysząc nutkę 

strachu w głosie matki.

- Nie wiem. Powiedział, żebym nie ufała Damonowi i 

żebym do niego zadzwoniła. Podobno musimy poroz-
mawiać. Chyba o „Alexandrii”, ale nie jestem pewna.

Barbara milczała przez chwilę.
- Mówił coś jeszcze?
Ramona wyczuła napięcie matki.
- Właściwie już nic. Nigdy o nim nie mówiłaś. Co to za 

człowiek? Wiesz coś o jego konflikcie z Michaelem 
Alexanderem? Czy to może mieć coś wspólnego z tym, 
że ostrzegł mnie przed Damonem?

- Wiem tylko, że nienawidzi wszystkich Alexanderów. 

Ale... Raniono, uważaj na niego. Joe jest... Zawsze robi 
wszystko po swojemu. I chce, żeby wszystko szło po 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

jego myśli.

- Chyba rozumiem - mruknęła Ramona.
Barbara westchnęła ciężko. Czego Joe chciał od córki? 

Po tylu latach... Czyżby jednak ojcowskie uczucia? A 
jeśli tak, to czy ma prawo stawać mu na drodze?

- W pewnym momencie zaczęliśmy się od siebie 

oddalać - zaczęła ostrożnie. - Zdaje się, że miał inną 
kobietę. - Nie powiedziała, kogo podejrzewała o romans 
z mężem. W końcu nie miała żadnych dowodów. A jeśli 
to naprawdę miało coś wspólnego z „Alexandrią”? No 
tak, ale po dwudziestu latach? - Uważaj, bardzo uważaj, 
tylko o to cię proszę. Twój ojciec ma bardzo 
skomplikowaną osobowość. Lubi wygrywać. Jest 
twardy i... W młodości bywał bezwzględny.

Ramona oblizała wyschnięte wargi.
- Ach, tak. Rozumiem. Będę uważać, mamo. I nie 

martw się. Zadzwonię, kiedy dowiem się czegoś 
jeszcze.

Barbara westchnęła z ulgą. W takich przypadkach 

zawsze błogosławiła nieprzeciętną inteligencję córki. 
Odepchnęła od siebie czarne myśli i choć wiedziała, że 
resztę nocy spędzi bezsennie, odezwała się lekkim, 
fałszywie beztroskim tonem.

- Ach, omal nie zapomniałam. Ja też miałam dziś 

telefon. Dzwonił szef Keitha. Zdarzyło się coś bardzo 
dziwnego. Chodzi o tego klienta, od którego Keith 
pożyczył pieniądze.

Ramona poczuła, że coś zimnego pełznie jej wzdłuż 

kręgosłupa. Serce podeszło jej do gardła. Za chwilę 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

zdarzy się coś strasznego. Czuła to całą sobą.

- O co chodzi? Czy pozywają mnie do sądu?
- Wprost przeciwnie, kochanie - oznajmiła Barbara z 

radosnym zdumieniem. - Powiedział, że nie rości sobie 
wobec ciebie żadnych pretensji.

Ramona przez chwilę nie rozumiała, co mówi do niej 

matka.

- Ale to bez sensu - wymamrotała. - Keith wziął pewnie 

parę milionów dolarów.

- Wiem. I tego właśnie nie rozumiemy. Jak można 

rezygnować z takich pieniędzy? - zgodziła się Barbara, 
nie przestając się zastanawiać, co w tym wszystkim robi 
Joe King. Czy to tylko zbieg okoliczności, że pojawił 
się akurat teraz?

- Rzeczywiście - powtórzyła Ramona mechanicznie. - 

Bez sensu.

Ale właśnie w tej chwili dotarło do niej z przeraźliwą 

jasnością, że wszystko układa się w logiczną całość. 
Tajemniczy klient nie zamierzał domagać się swoich 
pieniędzy, ponieważ wiedział, że akcje należą już 
właściwie do niego. Miał je w garści.

Żenił się z nimi.
A więc jednak to Damon. To musiał być Damon.

J

eff Doyle sprawdził, czy korek zamykający fiolkę z 

niewinnie wyglądającym płynem siedzi mocno, po czym 
schował ją do kieszeni na piersiach. Kiedy Joe King dał 
mu ją dzisiaj, oczywiście spytał, co w niej jest. W od-

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

powiedzi otrzymał ostrzegawcze spojrzenie. 
Najwyraźniej lepiej było nie wiedzieć. I to mu 
pasowało. Otworzył drzwi kabiny i wymknął się na 
korytarz. Dochodziło wpół do trzeciej w nocy.

Posługując się mapką dotarł w rejony statku 

niedostępne dla pasażerów. Nie odważył się zapalić 
światła. Promień latarki wyłonił z mroku rzędy pieców i 
stołów kuchennych. Dochodziła czwarta, zanim 
wreszcie znalazł klimatyzowane pomieszczenie, służące 
do przechowywania trunków. Nie przypominało żadnej 
znanej mu piwnicy z winem. Każda butelka spoczywała 
na konstrukcji, przypominającej hamak. Kiedy statek 
pochylał się, „hamak” przesuwał się w przeciwną 
stronę, dzięki czemu szlachetne szampany i musujące 
wina nie musiały znosić wstrząsów.

Spojrzał na zegarek. Joe King dał mu bardzo klarowne 

instrukcje. Znaleźć partię szampana, przeznaczonego na 
ostatni bal rejsu. Miał być to bal maskowy, do którego 
kostiumy dostarczał pokładowy sklep.

Oczywiście Jeff zrozumiał szefa w pół słowa. 

Zawartość fiolki miała wszystkich przyprawić o 
poważne komplikacje zdrowotne. Dzięki temu kiedy 
„Alexandria” wpłynie do portu na Florydzie, oczom 
dziennikarzy ukaże się obraz nędzy i rozpaczy, w 
niczym nie przypominający tryumfalnego powrotu 
luksusowego liniowca. Dziesiątki karetek, jęczący na 
noszach pasażerowie... Damon Alexander pożarty 
żywcem przez rozwścieczoną radę nadzorczą... A same 
linie gotowe do przejęcia. Przez Joe Kinga, ma się 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

rozumieć. Jeff uśmiechnął się do apokaliptycznych 
obrazów, które podsuwała mu wyobraźnia, i wyjął z 
kasetki strzykawkę z długą, ostrą igłą. Przesunął 
światłem latarki po rzędach butelek, nieco oddalonych 
od pozostałych. Jak to miło z ich strony, pomyślał, że 
byli uprzejmi je podpisać. Na etykietkach widniał napis 
„Bal maskowy”.

Przeliczył starannie butelki, unosząc brwi na widok 

etykiet. Trunki były tak szlachetne - i kosztowne - że 
mogli sobie na nie pozwolić tylko najbogatsi. Starannie 
zaznaczył podziałkę na strzykawce. Powoli wprowadził 
igłę w pierwszy korek i przycisnął tłok. Do wnętrza 
butelki wsączyła się odrobina płynu. Jedna z głowy. 
Zostało sto dziewiętnaście...

J

oceline Alexander odłożyła powoli słuchawkę na 

widełki. Skończyła właśnie rozmawiać z człowiekiem 
miernego wzrostu, lecz wielkiego talentu, którego 
polecił jej niegdyś syn, kiedy chciała znaleźć jakiegoś 
bardzo dyskretnego wywiadowcę.

Zleciła mu śledzenie Joe Kinga. A to, czego się 

ostatnio dowiedział, nie przedstawiało się różowo. Joe 
King przyjechał na Karaiby. Gorzej, spotkał się ze 
swoją córką tuż pod nosem Damona. Co za 
bezczelność!

Gorące łzy bezsilności potoczyły się jej po policzkach. 

Wytarła je pospiesznie. Wbrew wszystkiemu miała 
jeszcze nadzieję... Ale Ramona King okazała się tak 
samo podła, jak jej ojciec. Knuli coś razem, to nie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

ulegało najmniejszej wątpliwości. Wiedziała już, że Joe 
King chce zrobić zamach na linie Alexander. Jej mały 
wywiadowca nawiązał parę kontaktów w świecie 
finansów i dowiedział się, że Keith Treadstone miał 
jakieś konszachty z jej byłym kochankiem. Nic 
dziwnego, że został narzeczonym Ramony.

Teraz liczyło się już tylko jedno. Musi dać Damonowi 

broń, którą będzie mógł zniszczyć Joe Kinga raz na 
zawsze. i da mu ją, choćby miała to przypłacić życiem...

O

statnia kropla płynu zniknęła w butelce Mouton 

Rothschild. Jeff westchnął z ulgą. Gotowe. Ani na 
moment za wcześnie. Podszedł szybko do drzwi i 
otworzył je. Kuchnia była nadal pusta. Jeff uchylił 
drzwi prowadzące na korytarz i skrzywił się, kiedy 
skrzypnęły.

Idący sprężystym krokiem Greg zamarł w pół ruchu. 

Rozejrzał się, ale nic nie wzbudziło jego podejrzeń. 
Wszystkie drzwi były zamknięte, ale on miał pewność, 
że dźwięk rozległ się od strony pomieszczeń 
kuchennych. Zerknął na zegarek. Wpół do szóstej. 
Bardzo wcześnie, ale szef kuchni ma dziś pewnie dużo 
pracy.

Wzruszył ramionami; na jego twarz powrócił ponury 

grymas. Znowu ujrzał Verity, opuszczającą gabinet 
lekarski, i próbkę krwi, która leżała na stole. Nie 
rozumiał, co się dzieje, ale scena ta wracała do niego 
bez przerwy. Nie mógł jej wyrzucić z pamięci.

Ruszył dalej korytarzem. Jeff, stojący z uchem przyciś-

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

niętym do drzwi, odczekał chwilę. Potem wyśliznął się 
bezszelestnie na zewnątrz. Było blisko, ale i tak 
poradziłby sobie. Statki bywają niebezpieczne, a 
kapitanowie również ulegają nieszczęśliwym 
wypadkom. Życie nie jest bajką.

P

o raz pierwszy od rozpoczęcia podróży zaczął padać 

deszcz, ale pasażerowie i tak byli zachwyceni. 
Tropikalna ulewa w żaden sposób nie przypominała 
zimnych angielskich mżawek i kapuśniaczków. Była 
obfita, lecz krótka. Ramona i Damon zajęli stolik przy 
oknie z widokiem na pokład.

- Wszyscy nagle strasznie polubili deszcz - odezwała 

się z uśmiechem Ramona. Postanowiła za wszelką cenę 
zachowywać się tak, jakby nic się nie zmieniło.

Zeszłej nocy udała, że ma atak mdłości. Zamiast spać, 

planowała następne posunięcia i teraz bała się spojrzeć 
Damonowi w oczy niepewna, czy jej spojrzenie nie 
zdradzi gniewu i determinacji.

Nie spodziewała się tylko, że tak łatwo będzie jej 

odpowiadać na jego uśmiech i pieszczotliwe dotknięcia.

- Gdybym wiedział, że znajdziemy tu gdzieś jakieś 

spokojne miejsce, kochałbym się z tobą w tym deszczu.

Serce podskoczyło jej do gardła. Miała ochotę go 

zamordować, a jednocześnie pożądała go tak mocno, że 
aż boleśnie. Ale nie pozwoli sobą dłużej manipulować. 
Jak to sobie zaplanował? Najpierw ożenić się z nią, a 
potem przejąć jej finanse? Pewnie coś w tym guście. 
Zachciało ci się „żyć”, zapomniałaś o samokontroli, to 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

teraz masz, szepnął z satysfakcją jakiś złośliwy głosik.

- Oczywiście, zawsze możemy pójść do mojej kabiny i 

włączyć prysznic - dodał i parsknął śmiechem, kiedy 
spojrzała na niego wymownie.

Tak, tak, pomyślała. Śmiej się, kochanie. Dopóki masz 

jeszcze ochotę. Bo wkrótce dopilnuję, żeby przeszła ci 
bezpowrotnie.

Do stolika zbliżył się kapitan. Damon zmarszczył 

czoło; nie lubił natrętów, kiedy był z Ramoną.

- Tak, słucham? - rzucił ze zniecierpliwieniem.
- Muszę z panem pomówić - odezwał się Greg sucho.
On również wiedział już o „romansie rejsu”. Cały 

statek plotkował o miłości przystojnego i wolnego 
właściciela statku z piękną i tajemniczą nieznajomą, 
której udało się usidlić jego serce. Nawet na tak dużym 
statku trudno było utrzymać cokolwiek w tajemnicy. A 
pierścionek, który tak nagle pojawił się na palcu 
Ramony King, z pewnością dawał się zauważyć. I choć 
dopilnowano, by na statku nie znalazł się ani jeden 
dziennikarz (wielcy tego świata nie przepadają za 
widokiem własnych pijanych twarzy na pierwszych 
stronach brukowców), prasa zdołała się jakoś 
dowiedzieć o rewelacyjnym romansie.

Damon skrzywił się.
- Czy chodzi o to wczorajsze zajście?
Wczoraj, kiedy wpadł jak burza na mostek, Greg 

spojrzał na niego ze zdumieniem. Nikomu nie kazał 
dzwonić, a na statku wszystko było w najlepszym 
porządku. Natychmiast stało się jasne, że padli ofiarą 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

jakiegoś dowcipnisia. A to zmartwiło ich obu. Damon 
wciąż zastanawiał się, w jaki sposób został odnaleziony. 
Czy ktoś go śledził? A Greg zaczął żywić obawy, że 
głupi z pozoru dowcip może oznaczać 
niebezpieczeństwo dla statku.

Skinął głową. Nie mógł dłużej odkładać tej sprawy.
Damonowi nie uniknęła powaga, brzmiąca w głosie 

kapitana. Cokolwiek się stało, musiało oznaczać 
kłopoty. Zerknął na Ramonę, ale ona uśmiechnęła się 
słodko.

- Nie musisz przepraszać. Rozumiem.
Spojrzała za odchodzącymi mężczyznami i uśmiech 

zniknął powoli z jej warg. Wkrótce o wszystkich 
sprawach statku będą dyskutować razem z nią. Dzisiaj, 
na Wyspach Dziewiczych, ojciec z pewnością ją 
znajdzie. Umyślnie nie zadzwoniła do niego. To, o 
czym musieli porozmawiać, wymagało spotkania w 
cztery oczy.

Pamiętała, że matka ostrzegała ją przed Joe Kingiem. I 

będzie miała się przed nim na baczności, choć 
prawdziwe niebezpieczeństwo grozi jej ze strony 
Damona...

G

reg poprowadził Damona do spokojnego zakątka i 

rozejrzał się podejrzliwie.

- Wyśledziłem, skąd do ciebie dzwoniono.
- Jak to? Przecież...
Greg pokiwał ponuro głową.
- Otóż to. Dzwoniono stąd. Z samej „Alexandrii”. Do-

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

kładnie mówiąc, z jednej z budek telefonicznych w 
kasynie. Przepytałem obsługę, ale nikt nie zauważył nic 
podejrzanego. Zresztą nie mieli szans.

Damon przez chwilę patrzył na niego z namysłem.
- To bez sensu - powiedział wreszcie.
- Wiem. - Greg westchnął. - Ale musimy przyjąć to do 

wiadomości. Mamy na pokładzie wroga.

Wyspy Dziewicze

„A

lexandria” stała na kotwicy na pełnym morzu, 

pomiędzy wyspami St John i St Thomas. U jej burt 
kołysały się łodzie, mające zawieźć pasażerów na 
wybraną przez nich wyspę.

Ramona stała przy balustradzie, obserwując beztroski 

tłum, Wsiadający na łodzie. Obok niej stał jej nowy 
narzeczony.

- Spóźnia się - zauważył Damon, opierając się o 

barierkę. Jego ramiona nabrały złocistej opalenizny.

- Wiesz... - Uśmiechnęła się - My, kobiety, lubimy się 

spóźniać.

- Nie, nie wiem - mruknął. - Jeszcze nigdy nie 

spotkałem kobiety, która działałaby tak szybko.

Wiedziała, że mówi o niej. Dziś rano wstała, wykąpała 

się i ubrała, zanim jeszcze w ogóle się obudził.

- Ja jestem inna. - Uśmiechnęła się prowokacyjnie.
- Święta racja. Naprawdę nie przeszkadza ci, że 

zabieram matkę na St Croix? Wiesz, powiedziała, że 
chce ze mną porozmawiać. Na osobności.

Omal nie roześmiała mu się w twarz. Czy jej nie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

przeszkadza? Przez cały dzień łamała sobie głowę, w 
jaki sposób mogłaby się urwać na spotkanie z ojcem. A 
Damon rozwiązał jej problem, sam o tym nie wiedząc.

Joceline - zjawisko w brzoskwiniowych koronkach - 

pojawiła się wreszcie w zasięgu ich wzroku.

- Nie chcę, żebyś została sama - szepnął Damon 

władczo, budząc w niej słodki dreszcz.

- Jakoś sobie poradzę bez ciebie przez ten jeden dzień. 

- Zmierzyła go wyzywającym spojrzeniem przenikliwie 
błękitnych oczu.

Damon zacisnął usta. Nie to chciał od niej usłyszeć, a 

ona doskonale o tym wiedziała.

- Ale tylko jeden dzień - mruknął groźnie. - Dziś zjemy 

kolację w mojej kabinie. Szef kuchni przygotuje coś 
specjalnie dla nas.

Przesunął wierzchem ręki po policzku Ramony, 

pożerając ją wzrokiem. Spojrzała w jego szare jak ołów 
oczy. Wiedziała, co ją czeka po kolacji. Jak może 
przejść przez to wszystko z kimś, kto jest jej wrogiem? 
Wczoraj udało jej się wykręcić, ale mimo to chciał 
koniecznie spać z nią w jednym łóżku. Dzisiaj 
wykorzystała jego sen, ale nie może uciekać w 
nieskończoność.

A jeśli rozmowa z ojcem zaprowadzi ją tam, dokąd się 

spodziewała, trzeba będzie bardzo uważać, żeby Damon 
zajął się czymś bez reszty. Na przykład tobą, dokończył 
złośliwy głosik. Pomysł odgrywania femme fatale był 
absurdalny - a jednocześnie kuszący. Powoli opuściła 
powieki i przysunęła się bliżej do niego. Oczy Damona 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

natychmiast pociemniały, przybierając barwę grafitu. 
Odetchnął gwałtownie, jakby zabrakło mu tchu.

- Będę czekała - szepnęła.
W tej samej chwili Joceline znalazła się tuż obok nich, 

jak zwykle omijając Ramonę wzrokiem.

- Dzień dobry - powiedziała chłodno.
- Gotowa? - spytał Damon nieco zduszonym głosem, 

usiłując opanować rwący się oddech.

Joceline skinęła głową.
Ramona patrzyła za nimi, kiedy wchodzili na pokład 

promu. Pomachała im wesoło. Ona wybierała się na St 
Thomas. Zerknęła na zegarek. Odnajdzie ojca, a ściśle 
biorąc, on na pewno odnajdzie ją.

Czuła się nieszczególnie. Teraz, gdy nadeszła pora, by 

zastawić pułapkę, zaczęły ją gnębić idiotyczne wyrzuty 
k sumienia. Ale w końcu Damon jej nie kocha.

O

 jeden pokład wyżej Verity Fox wyszła ze swojej 

kabiny i spojrzała na zegarek. Do odejścia drugiej łodzi 
płynącej do St John miała jeszcze mnóstwo czasu. 
Właśnie tam umówiła się na spotkanie z Gregiem, który 
naturalnie miał przybić do brzegu ostatnią łodzią. Żeby 
przypadkiem ktoś nie zobaczył ich razem.

Ciągle jeszcze nie wymyśliła pretekstu, pod jakim 

wróci z wyspy wcześnie po południu. Wiedziała, że 
Greg chciałby spędzić z nią cały dzień, ale umówiła się 
już z Gordonem w Cruz Bay. I będą potrzebować 
dostępu do pokładowego laboratorium. Westchnęła i z 
najwyższym wysiłkiem odsunęła od siebie złe myśli. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Prom sunął w stronę małej wysepki, słońce świeciło 
jasno, a kochanek wkrótce do niej dołączy. To więcej, o 
wiele więcej, niż się spodziewała. Być może nie 
powinna już liczyć na nic więcej.

D

amon spojrzał zaintrygowany na Joceline, idącą u 

jego boku przez port St Christiansted.

- No dobrze. Więc co się stało? - spytał wreszcie cicho, 

nie mogąc doczekać się wyjaśnienia.

Joceline zerknęła na niego i szybko odwróciła wzrok. 

Jak zacząć?

- Znajdźmy jakieś spokojne miejsce. Może tu, pod tymi 

drzewami.

Powoli ruszyli przez park pełen potężnych 

egzotycznych drzew. Usiedli na pogrążonej w chłodnym 
cieniu ławeczce.

- Damonie - zaczęła Joceline z determinacją, urwała, a 

potem westchnęła rozpaczliwie. - Kazałam obserwować 
Joe Kinga.

Damon drgnął, zaskoczony.
- Kazałaś... Dlaczego?
Spojrzała na syna i spuściła pospiesznie wzrok.
- Zna... znałam go dobrze. Kiedy byłeś dzieckiem... - 

Głos odmówił jej posłuszeństwa.

Damon spojrzał na nią szeroko otwartymi oczami.
- Nie miałem pojęcia. Jak dobrze go znałaś?
Jeszcze raz odetchnęła, zbierając wszystkie siły.
- Bardzo dobrze. Znienawidził twojego ojca, ponieważ 

nie chciałam go zostawić. Dla kogoś takiego jak Joe 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

King to mocny cios. Najbardziej ucierpiało jego 
zranione ego.

Damon pokręcił głową, nie mogąc uwierzyć w to, co 

słyszy. Powoli ogarnęła go wściekłość. Za ojca. W 
imieniu ojca. Jak mogła mu to zrobić?

- Czy tato wiedział? - spytał zimno.
Wiedziała, że właśnie nadszedł odpowiedni moment, 

by powiedzieć mu o wszystkim. Spuściła wzrok na 
swoje drżące ręce, szukając odpowiednich słów, by 
odmalować wspomnienie tamtej koszmarnej nocy. Ale 
jakoś nie mogła zacząć.

- Nie... - skłamała zamierającym głosem. - Ale znam t 

dobrze Joe Kinga. - Ujęła rękę syna. - Wiem, czym się 
kieruje. Zawsze pragnął mieć to, co posiadał Michael. 
Mnie, linie Alexander... Teraz znowu się do nich 
przymierza. Dlatego chciałam cię ostrzec. Joe kupuje 
akcje przez pośredników. Jednym z nich był niejaki 
Keith Treadstone. On... był... - Odetchnęła głęboko. - 
Był zaręczony...

- Z Ramoną, wiem - oznajmił sucho. Powoli 

wyswobodził rękę.

Joceline spuściła głowę. Teraz wiedziała już, że syn 

odrzucił ją na zawsze, ale jego odpowiedź zdumiała ją 
tak, że na chwilę zapomniała o dławiącej ją rozpaczy.

- Więc dlaczego... - Urwała, nie mogąc skończyć 

zdania.

Damon uśmiechnął się gorzko.
- Kocham ją.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

S

t John wydało się Verity bardzo amerykańskie. W 

stolicy Cruz Bay zauważyła McDonald’sa i Pizza Hut, 
pyszniące się tuż obok siebie. A mimo to, obok 
wszędzie obecnej kablowej telewizji i dolarów, 
funkcjonujących jako oficjalny środek płatniczy, nie 
można było nie zauważyć zielonych wzgórz, 
pyszniących się drzewami pomarańczowymi, 
uginającymi się pod ciężarem kwiatów i owoców, 
czerwienią hibiskusów i miriadami kwiatów bugenwilli. 
Od czasu do czasu napotykało się szarobłękitne ruiny 
młynów cukrowych, w których niegdyś przetwarzano 
trzcinę cukrową. A w całym mieście królowały 
pastelowe europejskie wille z dekoracyjnymi żelaznymi 
balkonami, stojące przy wąskich, wspinających się 
stromo uliczkach.

Verity wyciągnęła mapę i zastanawiała się, dokąd się 

wybiorą. Plaża Hawknest była wąska i obsadzona 
drzewami. Myśl o kochaniu się w ich cieniu była na 
wyraz kusząca. Podniosła wzrok i spojrzała w stronę 
morza. Do brzegu dobijała właśnie ostatnia łódź z 
„Alexandrii”. Serce zabiło jej mocniej, kiedy pomiędzy 
wysiadającymi dostrzegła Grega, górującego o głowę 
nad tłumem. Odczekała, aż pasażerowie oddalą się na 
bezpieczną odległość, i podeszła do niego, usiłując nie 
zwracać uwagi na uginające się pod nią nogi. Kolejny 
efekt uboczny leku.

Greg badawczo zmierzył ją wzrokiem, zauważając 

każdy najdrobniejszy szczegół. Tego dnia włożyła lekką 
kwiecistą sukienkę, pod którą wyraźnie rysowały się 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

nagie piersi. Pokryte złocistą opalenizną bose stopy 
oplecione były rzemykami sandałków. Wiatr od morza 
rozwiewał niesforną grzywę ciemnych lśniących 
włosów.

- Jesteś piękna - powiedział, kiedy tylko stanęła przed 

nim.

- Zamierzałam powiedzieć to samo o tobie - wyznała 

ze śmiechem. W luźnych białych spodniach i czarnej 
koszulce wyglądał jak model godny dłuta Fidiasza.

Spojrzał na mapę, którą trzymała w ręce, i oczy mu 

pociemniały.

- Zdecydowałaś już, dokąd pójdziemy? - spytał 

gorącym szeptem.

- Tak. Na zakupy - oznajmiła ze śmiertelną powagą, ale 

usta zadrgały jej w kącikach.

- Wiedźma. - Roześmiał się. - Od pierwszej chwili 

wiedziałem, że będą z tobą same kłopoty.

- To niesprawiedliwe. Znalazłam świetne miejsce. 

Mnóstwo drzew. Pusta plaża. Zabrałeś koc?

Skinął głową, wskazując torbę.
- I zmrożony szampan.
Wzięła go za rękę, zapominając natychmiast o 

spotkaniu z Gordonem.

- To na co czekamy?

S

t Thomas, wyspa mierząca zaledwie siedem 

kilometrów, jest rajem dla turystów pragnących zrobić 
eleganckie zakupy czy zabawić się w dyskotece. 
Ramona okazała się obojętna na powaby plaży Coki i 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

skierowała się do Charlotte Amalie, zwiedzając powoli 
miasteczko o brukowanych uliczkach, noszących 
holenderskie nazwy. Ale Zamek Czarnobrodego i 
dziewięćdziesiąt dziewięć stopni Kongen’s Gade nie 
spotkały się z jej zainteresowaniem. Do jedenastej 
zaczęła podejrzewać, że źle oceniła ojca. Chyba by już 
ją znalazł? Złapała taksówkę i kazała się zawieźć do 
restauracji The Fiddle Leaf, pełnej znakomitych 
obrazów i z malowniczym widokiem na miasto.

Zauważyła ojca, w chwili gdy stanęła na progu. Na 

jego widok żołądek ścisnął jej się boleśnie. Ale kiedy 
Joe King wstał i uniósł rękę, podeszła do niego bez 
wahania.

V

erity jęknęła przeciągle; Greg ściągnął jej sukienkę 

przez głowę i natychmiast przywarł ustami do piersi. 
Stali pod osłoną gęstych, cienistych drzew. Paręset 
metrów dalej ludzie pływali i nurkowali w morzu. Greg 
położył ją delikatnie na kocu; zamknęła oczy, czując 
ciepłą rękę, delikatnie sunącą po jej łydce, a potem 
udzie, i jeszcze wyżej. Niecierpliwie szarpnęła 
majteczki, podczas gdy on odrzucał spodnie. Jęknęła 
cicho i pożądliwie, kiedy rozepchnął nogą jej kolana. 
Oboje krzyknęli, ale wiatr i szum morza chronił ich 
przed ciekawskimi. Jego dłonie zanurzyły się w piasek 
po obu stronach głowy Verity; jęknął z rozkoszy, kiedy 
długie nogi dziewczyny oplotły się wokół jego ud. Na 
całe ciało wystąpił mu rzęsisty pot. Czuł jej drobne 
dłonie, obejmujące mocno jego ramiona, czuł zęby 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

wpijające się w płatek ucha i nagle wstrząsnęło nim 
drżenie; był na skraju ekstazy. Verity krzyknęła i wparła 
się z całych sił w jego mocne ciało, unoszona coraz 
wyżej nie kończącą się spiralą rozkoszy. Jeszcze nigdy 
nie czuła się tak pełna życia.

Wydawało jej się, że w tej jednej chwili 

skrystalizowało się jej całe istnienie. Ostre, tryumfalne 
dyszenie. Ogień płonący w jej żyłach. Ogromna miłość 
przepełniająca serce. Nagle zrozumiała, że gdyby nawet 
dane jej było umrzeć, właśnie w tej sekundzie, mogłaby 
powiedzieć z czystym sumieniem, że nikt na świecie nie 
żył pełniej niż ona. Te ostatnie tygodnie z Gregiem były 
esencją jej życia - bez względu na to, ile miałoby 
jeszcze potrwać. Opadła powoli na koc, nie czując 
gorących łez toczących się po jej policzkach. Bez słowa 
pogładziła jego mokre od potu włosy, odgarniając je do 
tyłu. Greg westchnął i powoli zsunął się z jej kruchego 
ciała. Z daleka dobiegały krzyki i śmiechy ludzi na 
plaży. Narażanie kariery na szwank było dla niego 
nowym przeżyciem, ale nie miał nic przeciwko niemu. 
Zawsze był tak oddany statkowi, że zapomniał już 
smaku niebezpiecznego życia.

- Umieram z głodu - oznajmił bezceremonialnie. 

Usiadł i sięgnął po torbę plażową. - Udko czy pierś?

- To ja cię pytam - rzuciła niewinnie.
- Ha ha, jakież to zabawne. Pani pozwoli. - Pochylił się 

i włożył pomiędzy jej zęby udko kurczaka.

Podparła się na łokciu i zaczęła zajadać z apetytem, 

spoglądając spomiędzy drzew na plażę.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Mogłabym tu zostać do końca życia - szepnęła.
Greg spojrzał na jej nagie ciało, jeszcze lśniące od 

potu, zmierzwione włosy, udko kurczęcia z jedną 
wyraźną wyrwą i poczuł, że ściska mu się serce, 
przepełnione bezgraniczną miłością. Nigdy jeszcze nie 
czuł czegoś tak intensywnego. W obliczu takiego 
uczucia można było tylko się ukorzyć.

- Chciałbym - mruknął szorstko, pochylił się i 

pocałował ją w obojczyk. W tej samej chwili dostrzegła 
godzinę na jego zegarku i wzdrygnęła się, jakby uderzył 
w nią podmuch zimnego wiatru.

- Ale nie mogę - oznajmiła, biorąc głęboki oddech. - 

Gordon czeka na mnie w St Cruz.

Greg podniósł powoli głowę.
- Gordon?
Spojrzała bez apetytu na udko kurczęcia. Nagle 

przestało jej smakować.

- Mhm. Pamiętasz go? Specjalista od chorób krwi.
Jego oczy zwęziły się podejrzliwie.
- Pamiętam. Facet z notatkami.
Ugryzła kęsek kurczaka.
- Mhm. Tym razem to ja mam notatki dla niego. Zo-

stawiłam je na statku. - Wzruszyła ramionami. Miała 
nadzieję, że wygląda odpowiednio beztrosko. - Wybacz.

Greg włożył spodnie, nie odzywając się do niej ani 

słowem. Zerknęła na niego i zagryzła wargę.

- Wiem, że praca na wakacjach to zbrodnia, ale...
Skinął głową.
- Musimy wrócić do miasta. Pierwsza łódź odpływa o 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

drugiej.

Włożyła sukienkę; w głowie zakręciło jej się lekko. 

Wyciągnęła rękę do Grega i oparła się na nim mocno. 
Miała nadzieję, że nie zauważy, jak bardzo jest 
osłabiona.

J

oe King rzucił parę folderów na stół, z którego 

zabrano już puste talerze. Spojrzał na córkę oczami 
jarzącymi się tryumfalnym blaskiem. Choć przez cały 
posiłek rozmawiali na najogólniejsze tematy, Ramona 
sama, z własnej woli, zaczęła mówić o „Alexandrii”.

Oczywiście kiedy opowiedziała mu o swoich akcjach, 

odegrał wielkie zdziwienie i zaskoczenie. Swoją drogą, 
dała mu znakomity pretekst do opowiedzenia jej o 
swoich udziałach w wysokości czterech procent. Nie 
umknął mu wyraz zawodu na jej twarzy; zdawał sobie 
sprawę, co go spowodowało. Odkąd Jeff Doyle 
opowiedział mu o romansie stulecia, jak określiła to 
wczoraj jedna z gazet, nabrał podejrzeń, że jego piękna, 
inteligentna córka ma jakiś plan. I nie pomylił się, o 
czym właśnie się upewnił.

- Co to? - spytała Ramona, natychmiast otwierając 

otrzymany folder.

Były to akta Garetha Desmonda, jednego z głównych 

udziałowców. Na jej prywatnej liście figurował na 
pierwszym miejscu. Pozostałe foldery opisywały 
szczegółowo innych udziałowców. Posiadali różną 
liczbę akcji, ale zgodnie z informacjami, jakimi 
dysponował jej ojciec, wszyscy byli skłonni je sprzedać.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Spojrzała na Joe Kinga; jej twarz miała 

nieprzenikniony wyraz.

- Wszystko to bardzo ciekawe - powiedziała ostrożnie, 

zamykając ostatni z folderów. Jej oczy nie wyrażały 
absolutnie nic.

Joe natychmiast zdał sobie sprawę, że musi zachować 

bezwzględną czujność. Ta dziewczyna wyczuje 
kłamstwo na kilometr.

Odchylił się na krześle i posłał jej czarujący uśmiech. 

Gra rozpoczęła się.

- Chcę mieć „Alexandrię” - oznajmił z brutalną 

szczerością, spoglądając na córkę z ukosa.

Nawet nie drgnęła; poczuł zalewającą go falę dumy. 

Jakaż była do niego podobna. Dostrzegł jej palące 
spojrzenie, pełne nieugaszonej nienawiści. Znał dobrze 
to uczucie. Zawsze podejrzewał, że Ramona chce się 
zemścić za śmierć Keitha Treadstone’a. Był pewien, że 
wini za nią Damona Alexandera. Ironia tej sytuacji 
wydała mu się tak rozkoszna, że omal nie roześmiał się 
na głos. Gdyby tylko wiedziała...

- Dwadzieścia lat temu walczyłem z Michaelem 

Alexanderem o tę samą firmę - zaczął.

- Wiem - przerwała mu.
Spojrzał na nią jeszcze czujniej; jego oczy błysnęły 

ostro i zimno. A potem wąskie, okrutne usta wykrzywił 
uśmiech prawdziwego podziwu.

- Ach, więc przygotowałaś się dobrze?
Skinęła głową bez emocji.
- Rozumiem, że nadal zależy ci na tych liniach?

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Oczywiście. - Uśmiechnął się drapieżnie.
- Mnie też - oznajmiła spokojnie. - Ale jeśli nawet 

połączymy nasze udziały, nadal nie będziemy ich mieli 
zbyt wiele.

Poklepał gruby plik folderów.
- Jeśli dołączymy również ich, ze mną na czele, uda się 

nam.

- Ze mną na czele, chciałeś powiedzieć - poprawiła go 

delikatnie, lecz nieustępliwie. - Ja mam najwięcej 
udziałów.

Nie mógł powstrzymać się od śmiechu. A to mała 

bestyjka!

- Dobrze. Ty będziesz głową tego kartelu. Wtedy 

zdołamy przejąć statek.

- Jeśli tamci zgodzą się sprzedać nam akcje.
- O, namówimy ich. - Obnażył zęby w drapieżnym 

uśmiechu.

Wzdrygnęła się, jakby coś zimnego i wstrętnego 

musnęło jej skórę. Spojrzała na niego ostro.

Zaklął w duchu. Ostrożnie!
- Ich interesują tylko pieniądze, a tego mam mnóstwo - 

uzupełnił, wzruszając lekceważąco ramionami.

Powoli uspokoiła się. Naturalnie, tylko to mógł mieć 

na myśli. Cóż innego? Więc dlaczego czuła się przy nim 
tak... zagrożona? Spojrzała na niego, usiłując stłumić 
dreszcz.

Joe King roześmiał się. I znowu wszystko ułożyło się 

po jego myśli.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

W

 zaciszu swojej kabiny Verity Fox powoli zdjęła 

sukienkę. Gordon pochylił się nad nią, dokonując 
sprawnej i beznamiętnej kontroli stanu skóry. Przy tym 
typie białaczki istniało duże zagrożenie rakiem skóry.

- Plecy w porządku - mruknął z wyraźną ulgą. - Teraz 

przód.

Odwróciła się, nie czując najmniejszego skrępowania. 

Lata praktyki lekarskiej zobojętniły ją na widok nagiego 
ciała. Stała spokojnie, podczas gdy Gordon przyglądał 
się znamieniu na jej lewej piersi.

Drzwi kabiny otworzyły się nagle i Verity 

podskoczyła, przerażona. Gordon, nie mniej 
zaskoczony, podniósł wzrok.

Na progu stał Greg. Verity spojrzała na niego z 

otwartymi ustami. Jego oczy robiły się coraz większe, 
twarz powoli szarzała. Nagle dotarło do niej, jaki widok 
ukazał się jego oczom. Gordon, dotykający jej piersi. 
Jej ręka na jego ramieniu...

- Greg - wykrztusiła przez zaciśnięte gardło.
- Bardzo przepraszam - powiedział lodowato. - Nie 

zamierzałem przerywać ci... pracy.

Wycofał się, zanim zdołał powiedzieć coś więcej. I za-

trzasnął drzwi z całej siły.

Verity i Gordon skrzywili się jednocześnie. Oczywiście 

Gordon zrozumiał wszystko w ułamku sekundy.

- Biegnij za nim! - nakazał. - Szybko!
Zrobiła mechanicznie krok w kierunku drzwi i 

zatrzymała się. Potrząsnęła głową.

- Nie.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Ale jemu się wydaje...
- Wiem, co mu się wydaje - rzuciła z rozdrażnieniem. - 

Ale jeśli za nim pójdę, będę musiała mu wyjaśnić, co się 
tu dzieje. A tego nie mogę zrobić. Najpierw muszę sama 
się przekonać.

Spojrzała na probówki z krwią.
- Chodźmy do laboratorium. John pewnie nas już ocze-

kuje. Polubisz go, zobaczysz.

- Ale... - zaczął bezradnie, patrząc na nią ze 

strapieniem. Bez trudu rozpoznał zacięty wyraz 
cierpienia na jej twarzy. - Jeśli wasz związek jest 
poważny, to czy on nie ma prawa wiedzieć?

Verity sięgnęła po buty.
- Wiem, co robię - rzuciła ostro. Pod powiekami czuła 

piekące łzy, ale nie zamierzała pozwolić, by popłynęły 
po jej policzkach. Zdusiła je wściekle, mrugając 
powiekami. - Jeśli badanie nie ujawni zmiany na 
lepsze... Wysiądę z tego statku w Miami i nigdy więcej 
go nie zobaczę. Tak będzie mu łatwiej.

Otarła niecierpliwie łzę i włożyła sandały.
- Będę dla niego kimś, z kim miło spędził czas, a 

potem Wrócił do normalnego życia. W ten sposób 
szybciej o mnie zapomni. A kiedy... kiedy... no, kiedy 
do tego dojdzie, nie chcę, żeby cierpiał bardziej niż to 
konieczne - dokończyła żałosnym, drżącym głosem.

Gordon skinął głową i odwrócił wzrok. Co mógł 

powiedzieć? Oboje zdawali sobie sprawę ze słuszności 
jej słów.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

K

lub Charleston, mieszczący się na pokładzie 

Zimorodek, przywiódł Ramonie na myśl elitarne 
londyńskie kluby, niedostępne dla kobiet. Wnętrze 
wyposażone było w takie same fotele z wysokimi 
oparciami, orientalny dywan, zajmujący niemal całą 
podłogę, oraz obrazy przedstawiające sceny z 
polowania na lisa.

Ramona podeszła od niechcenia do baru i zamówiła 

kieliszek białego wina. Odwróciła się niedbale i 
spojrzała jeszcze raz, umyślnie udając zaskoczenie. 
Uśmiechnęła się, a nowojorski bankier, za którym szła 
już od pewnego czasu, zerwał się z miejsca i w 
mgnieniu oka znalazł się obok niej. Jak można było 
przewidzieć, jego spojrzenie natychmiast przesunęło się 
po jej nogach.

- Witam ponownie. - Dwight J. Markham III 

uśmiechnął się do niej uwodzicielsko. - Proszę 
pozwolić... - Wziął jej kieliszek i zaniósł do swojego 
stolika z masywnego orzechowego drewna.

Ramona z wdziękiem osunęła się na wysoki fotel.
- Co za niepowetowana strata, że do tej pory nie 

mieliśmy okazji się spotkać - zaczął Dwight Markham, 
obrzucając ją wymownym spojrzeniem.

Stłumiła ukłucie irytacji. Potem pomyślała z żalem, że 

wiele by dała, by móc czuć wobec Damona taką samą 
pobłażliwą obojętność.

- Nic się nie stało. - Zmusiła się do sympatycznego 

uśmiechu. - W końcu trafiliśmy na siebie.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- O tak. - Zniżył głos do namiętnego pomruku. W jego 

oczach pojawiło się niczym nie maskowane pożądanie.

Nie zaskoczyło jej, ale poczuła się jakby... zbrukana.
- Chciałam cię o coś poprosić. O coś, w czym jesteś 

pewnością mistrzem.

Jego spojrzenie wyostrzyło się. Nie ulega wątpliwości, 

ta dziewczyna zdołała go złapać.

- Pamiętasz, jak mówiłeś mi, że trzy procent tego pięk-

nego statku należy do ciebie?

Nie, tego nie pamiętał. Zawsze starał się zachowywać 

swoje sprawy w tajemnicy. Dyskrecja przede 
wszystkim.

- Pewnie zbyt uważnie przyglądałeś się moim nogom. - 

Roześmiała się cicho i poruszyła nonszalancko stopą.

Wpatrywał się w nią tak, że oczy omal nie wyszły mu z 

orbit.

Ukryty za wysokim oparciem fotela mężczyzna, 

siedzący przy sąsiednim stoliku, również otworzył 
szeroko oczy. Przysunął się jak najbliżej 
rozmawiających, nasłuchując z najwyższą uwagą.

- Powiedziałeś mi też, ile za nie zapłaciłeś - ciągnęła 

Ramona zniżonym głosem. Nie życzyła sobie, by ktoś 
podsłuchał to, co zamierzała powiedzieć. Gdyby 
wiedziała, kto siedzi tuż obok niej, oddzielony jedynie 
oparciem fotela, nigdy nie odważyłaby się zbliżyć do 
Dwighta J. Markhama III.

Dwight spojrzał na nią z otwartymi ustami.
- Naprawdę?
- Tak. Ale nie martw się, nikomu nie powiem. My, 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

udziałowcy, musimy się trzymać razem.

Dwight uśmiechnął się, ale bezpowrotnie stracił 

zainteresowanie nogami Ramony. Słuchał jej z 
największą uwagą.

Uśmiechnęła się. I o to chodziło. Wreszcie rozmawia z 

bankierem, nie z playboyem.

- Co byś powiedział, gdybym chciała zapłacić ci za te 

akcje dwadzieścia procent więcej, niż za nie dałeś?

Przełknął ślinę. Mówili o ogromnej sumie.
- A może raczej czterdzieści?
Roześmiała się.
- Spodziewałam się tego. Może dwadzieścia dwa?
- Trzydzieści.
Poprawiła się na krześle, zakładając nogę na nogę, ale 

nie zwrócił na to uwagi. Tego także się spodziewała. 
Ojciec powiedział jej, że może dojść do dwudziestu 
pięciu procent, nie więcej. Na tyle ocenił apetyt 
bankiera. A kto mógłby kwestionować jego wyczucie 
interesu?

- Dwadzieścia pięć procent, i to moja ostateczna pro-

pozycja.

- Zgoda.
- Świetnie. - Otworzyła torbę plażową i wyciągnęła z 

niej bardzo oficjalny dokument.

Jeszcze raz Dwight spojrzał na nią z osłupieniem. 

Przyjął go i przeczytał. Był to gotowy akt sprzedaży z 
wpisaną już kwotą dwudziestu pięciu procent.

- Masz coś do pisania? - spytał.
Uśmiechnęła się - pierwszy prawdziwy uśmiech od 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

początku ich rozmowy - i podała mu pióro. Podpisał 
dokument i oddał go jej. Sięgnął po kieliszek z tequilą.

Ramona uniosła lampkę wina. Spełnili toast z pełną 

powagą, po czym wstała, unosząc swój skarb w torbie 
plażowej. Gdyby obejrzała się, zobaczyłaby patrzącego 
za nią Ralpha Ornsgooda. Jego ascetyczne rysy 
wykrzywiał grymas wściekłości i wstrętu.

Ale ona odeszła, nie patrząc za siebie. Był to błąd, 

którego miała wkrótce gorzko pożałować.

H

eathrow w listopadzie nie jest zachęcającym 

miejscem. Gordon opuścił je najszybciej, jak mógł, i 
wskoczył do pociągu jadącego do Oksfordu. Czuł się 
trochę oszołomiony podróżą, ale nie opuszczało go 
radosne ożywienie. Wyniki wstępnych badań były 
bardzo, bardzo obiecujące. Polubił Johna Gardnera od 
pierwszej chwili, tak jak przewidywała Verity. Wszyscy 
troje, specjaliści w każdym calu, zabrali się do pracy, 
podzieliwszy się zadaniami. Sposób, w jaki obchodzili 
się ze skomplikowanym sprzętem, wiele mówił o ich 
doświadczeniu.

John uzyskał wyniki jako pierwszy. Wystarczyło tylko 

spojrzeć na jego oszołomioną twarz, by odgadnąć, że są 
pomyślne. I tak rzeczywiście było. Okazały się lepsze 
niż najśmielsze przewidywania Verity. Liczba jej 
białych krwinek spadła poniżej pięciu procent.

John spojrzał na nią otępiałym wzrokiem. Potem 

odwrócił się do Gordona.

- Nie rozumiem - wyznał wreszcie i żadne z nich nie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

mogło mu tego wytłumaczyć. Z początku żądał 
wyjaśnień, wściekał się nawet, tłumacząc, że takie 
eksperymenty wymagają długich badań. Zamilkł 
dopiero, kiedy zrozumiał, że całe to przedsięwzięcie jest 
w jakiś sposób ryzykowne dla jego kolegi po fachu.

Ale i tak mamy przed sobą wiele pracy, pomyślał 

Gordon ze zmęczeniem, wysiadając na dworcu w 
Oksfordzie i łapiąc taksówkę. Najpierw trzeba 
wyselekcjonować czynnik odpowiedzialny za zmianę. 
Jaka dawka powoduje taki efekt i jakim czynnikom 
należy przypisać wystąpienie uderzeń gorąca, które 
opisała mu Verity? Będą musieli przeprowadzić nowe 
testy, co oznaczało następną wycieczkę na Karaiby. Być 
może spotkają się w republice Dominikany albo na 
Jamajce.

Zapłacił za kurs i powlókł się powoli do swojego 

małego domku, oddalonego o parę kroków od szpitala. 
Czasami niedobrze jest mieszkać tak blisko pracy. Ale 
dziś mu to odpowiadało. Mógł wstawić bagaże do 
przedpokoju i iść prosto do laboratorium. Dochodziła 
siódma wieczorem. Jeśli dopisze mu szczęście, nie 
spotka już doktora Annazwali.

W laboratorium paliło się przyćmione światło, 

dochodzące z pomieszczenia, w którym trzymano 
zwierzęta. Gordon schował próbki krwi i poszedł, 
zaciekawiony, w tamtym kierunku.

Usłyszał głośny brzęk i stłumione przekleństwo. 

Obszedł klatki ze szczurami i uśmiechnął się na widok 
Philipa Knighta, podnoszącego z podłogi metalową 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

tacę.

- Cześć, Phil. Wesoły dzionek, co?
Philip, woźny przydzielony do laboratorium na czas 

wizyty doktora Annazwali, obejrzał się.

- A, to pan, doktorze.
- Czy doktor Annazwala już wyszedł? - zagadnął 

Gordon, niby od niechcenia.

- No.
Gordon skinął głową, odwrócił się i nagle zamarł w pół 

ruchu. Stał przed pustą klatką. W tej klatce do niedawna 
był bardzo duży, bardzo zdrowy królik.

- A gdzie Herkules? - spytał Gordon słabym głosem. 

Miał nadzieję, że nie brzmi w nim rozpacz.

Phil spojrzał na klatkę i westchnął.
- Straciliśmy go. Jutro doktor Annazwala zrobi sekcję.
Gordon poczuł, że ma trudności z zaczerpnięciem 

oddechu.

- Czy... - odchrząknął. - Czy doktor Annazwala mówił, 

co spowodowało śmierć?

- Nie. Nie za bardzo. To ten królik, co brał to coś na 

AIDS, nie?

Gordon pokiwał głową w oszołomieniu.
- Tak - powiedział głucho. - To ten.
Dotarł do laboratorium na uginających się nogach i 

osunął się na ławkę. Phil wyszedł, żegnając się 
dziarsko. Gordon siedział jak otępiały, w 
nieskończoność wbijając wzrok w jeden punkt. 
Wreszcie drgnął. Myśl, człowieku, myśl! Jest mnóstwo 
przyczyn, dla których królik mógł odejść z tego świata. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Niekoniecznie z powodu leku. Oczywiście notatki 
doktora Annazwali okazałyby się bardzo pomocne. I nie 
były schowane zbyt głęboko. Już po chwili trzymał je w 
ręku.

Przez kilka pierwszych tygodni nic się nie działo. 

Potem, przed pięcioma dniami...

Gordon zatrzymał się i wrócił na początek listy 

objawów.

Nagły wzrost temperatury. Uderzenie gorąca.
Zacisnął mocno powieki.
- O Boże, Verity - szepnął. - Co myśmy zrobili?

D

amon wysiadł z windy i powoli ruszył korytarzem. 

Właściwie nie zdawał sobie sprawy, jak długo idzie. Nie
zwracał uwagi na mijające go osoby. Wpatrywał się 
przed siebie śmiertelnie mrocznym spojrzeniem, 
zaciskając zęby. Czuł się... dziwnie. Ralph znalazł go w 
sali gimnastycznej; od razu rzucało się w oczy, że coś 
leży mu na sercu. Niespokojne ręce. Niespokojne 
spojrzenie. Chaotyczne zdania. Damon, ćwiczący na 
atlasie, uśmiechnął się i spróbował go rozluźnić. 
Spodziewał się usłyszeć o jakimś pomniejszym 
problemie, związanym ze statkiem. Ale nic nie 
przygotowało go do tego, co padło z ust Ralpha.

Gdyby to był ktokolwiek inny, nigdy by mu nie 

uwierzył. Słuchał opowieści o transakcji pomiędzy 
Ramoną a Dwightem Markhamem i z wolna zaczynał 
zdawać sobie sprawę, że jego najgorszy koszmar stał się 
rzeczywistością. Usiadł powoli, odkładając na bok 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

sztangę. Ralph patrzył na niego z coraz większą 
rozpaczą. Wiedział, że ta wiadomość zburzyła cały 
świat jego najlepszego przyjaciela. I ponure mruknięcie 
Damona, że nic się nie stało, zupełnie go nie 
przekonało.

Damon wyszedł z sali jak zahipnotyzowany i ruszył do 

swojej kajuty. Wszedł pod lodowaty prysznic, co nie 
przywróciło mu jasności umysłu. Nalał sobie czystej 
szkockiej; trunek legł mu kamieniem na żołądku.

Wyszedł na korytarz, kierując się na wpół świadomie 

do jej kabiny. Nie mógł, zupełnie nie mógł się 
pozbierać. Wiedział, że to głupie, że dorosły mężczyzna 
umie sobie poradzić ze zdradą, ale słowa Ralpha zadały 
mu cios w samo serce. Zapukał do drzwi; nie wiedział, 
co zamierza jej powiedzieć, nie miał pojęcia, czy chce 
coś zrobić.

Ramona podniosła głowę znad kontraktu. Przyglądała 

się dokumentowi z upodobaniem. Oto kolejne trzy 
procent dla niej i ojca. A to dopiero początek. Szybko 
schowała papiery do torby i wepchnęła ją pod stół. 
Rozejrzała się po kabinie; wszystko było na swoim 
miejscu. Otworzyła drzwi.

Damon spojrzał na nią. Białe złoto włosów. 

Przeszywający błękit oczu. Ona, po prostu ona. Po raz 
pierwszy poczuł zagrożenie. A jednocześnie wypełnił 
go dziwny spokój; teraz nie zdoła go już skrzywdzić. 
Może z nią walczyć. I wygra.

Ta myśl zabolała go.
Na jego widok świat nagle pojaśniał; Ramona poczuła, 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

że wraca jej życie. Kochała go. I nienawidziła. Wyrwał 
ją z bezpiecznej i wygodnej skorupy i nauczył żyć. A 
jednocześnie złożył na jej ramiona ogromny ciężar. 
Musi mu pokazać, że nie jest nietykalny. Że ludzie tacy 
jak Keith, słabi i wrażliwi, również się liczą. I tylko ona 
może to zrobić, choćby miała to przypłacić cierpieniem.

Ta myśl zabolała ją.
Przez chwilę wydawało jej się, że sobie nie poradzi. 

Przez chwilę chciała się poddać. Poddać się miłości, 
zatracić się w niej, nawet jeśli nie jest prawdziwa. A 
potem wyprostowała się i uśmiechnęła.

- Witaj. Wejdź do środka.
Jak powiedział pająk do muchy.
Damon patrzył, jak Ramona zamyka za nim drzwi. 

Wszystko nagle stało się jasne. Zdecydowała się grać. 
Teraz trzeba jej pokazać, jak się to robi.

- Przepraszam za wczorajszy wieczór - powiedział z 

rozbrajającym uśmiechem.

Spojrzała na niego z zaskoczeniem.
- Co?
- Za to, że nie zjawiłem się na kolacji - uzupełnił, 

obserwując ją czujnie. Ale ona tylko skinęła głową.

- A, to. Nie szkodzi. Jak się miewa Joceline? - spytała 

grzecznie.

Damon drgnął, jakby ugodziła go w czułe miejsce.
- Dobrze. Czemu pytasz? - rzucił z irytacją.
Otworzyła szeroko oczy. Czy to jej się coś wydaje, czy 

Damon jest dziś trochę nerwowy? Jeśli ktoś miał tu 
prawo do wybuchów, to z pewnością nie on. Znała go 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

doskonale. Jego dobre i złe strony. Znała jego 
namiętność i zaskakującą delikatność. I mroczną stronę, 
którą do tej pory przed nią ukrywał. Bezwzględność. 
Gdyby dowiedział się o jej poczynaniach... Zadrżała. 
Nie miała wątpliwości, że zniszczyłby ją tak jak Keitha. 
Ale nie pozwoli mu na to. Nawet gdyby miał wziąć ją w 
ramiona i... nie!

Odwróciła się od niego.
- Chcesz się czegoś napić?
- Chętnie. Poproszę o rum.
- Z sokiem ananasowym? Czarną porzeczką?
- Sam rum.
Patrzył na nią, kiedy podeszła do niego z kieliszkiem w 

dłoni. Była taka piękna, tak zabójczo piękna. Jak 
pantera. Albo grecka bogini dająca poznać 
śmiertelnemu kochankowi smak ambrozji, zanim 
odbierze mu życie.

Ich spojrzenia spotkały się - błękitna błyskawica i 

grafit. Coś chwyciło ją za gardło; jęknęła z 
zaskoczeniem.

Z krtani Damona wyrwało się zduszone warczenie. Nie 

da się inaczej opisać tego dzikiego, drapieżnego 
dźwięku, który nawet w jego uszach zabrzmiał obco. 
Upuścił szklankę; potoczyła się na biały mięsisty 
dywan. Ciemny karaibski rum wsiąkł szybko w jasne 
runo. Jednym błyskawicznym ruchem przyciągnął ją ku 
sobie. Zdusiła krzyk. W niej również odezwała się 
zwierzęca dzikość. Zmiażdżył jej usta pocałunkiem. 
Odpowiedziała równą gwałtownością.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Jęknął i przyciągnął ją jeszcze bliżej, obejmując 

pośladki, jakby chciał na zawsze złączyć ją ze sobą. Jej 
krótka spódniczka zadarła się; poczuła, że ogarnia ją 
fala dzikiej żądzy. Nie mogła powstrzymać cichych 
jęków, wyrywających się z jej na wpół otwartych ust. 
Ujęła skronie Damona, odpychając go od siebie. Jej 
palce wykrzywiły się konwulsyjnie. Krew napłynęła mu 
do lędźwi gorącą, nagłą falą. Niemal krzyknął. Objął jej 
talię, wpijając palce w miękkie ciało tak mocno, że 
skrzywiła się z bólu. Wbiła paznokcie w delikatną skórę 
na jego skroniach. Na linii włosów Damona pojawiła się 
drobna kropelka krwi. Przywarł do niej tak mocno, 
jakby chciał ją zniszczyć, zmiażdżyć, ukarać. To bolało, 
a jednocześnie sprawiało jej rozkosz tak wielką, że 
miała ochotę krzyczeć.

Jednym gwałtownym ruchem chwycił ją na ręce i rzucił 

na łóżko, tak że jęknęły sprężyny. Po chwili przygniatał 
ją swoim ciężarem. Z czoła sączyła się mu strużka krwi. 
Wiedziała, że na talii zostaną jej sine ślady palców, ale 
nie obchodziło jej to. Miłość i nienawiść splotły się w 
niej w jedno. Wcisnęła rękę pod jego koszulę i 
szarpnęła. Guziki rozsypały się po łóżku i dywanie.

Zdarł z niej bluzkę, nie odrywając wzroku od jej 

twarzy. Spojrzała w dół; strzępki jedwabiu przywarły do 
jej piersi. Strzepnęła je z rozdrażnieniem, odsłaniając 
sterczące, napięte aż do bólu sutki. Chwyciła go za 
włosy i przyciągnęła głowę, domagając się, żeby ją 
pieścił. Jej oczy błyszczały prymitywną, najczystszą 
żądzą. Jęknęła głośno, a potem krzyknęła; Damon 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

ugryzł ją mocno, do bólu. Natychmiast podsunęła mu 
drugą pierś, wstrząsana potężnymi, nieopanowanymi 
skurczami podniecenia. Poczuł, że przestaje się 
kontrolować. Ich nagie ciała przywarły do ciebie 
zachłannie.

Dłoń Ramony przejechała po jego plecach i zacisnęła 

się na pośladkach; zatopiła w nie paznokcie i roześmiała 
się tryumfująco, słysząc jego jęk bólu.

Uniósł ją i rozepchnął brutalnie jej długie, gładkie jak 

jedwab nogi. Nagle zatrzymał się i spojrzał jej w oczy. 
Przez ułamek sekundy trwali nieruchomo, napięci do 
ostateczności, jak dwa węże na chwilę przed atakiem. A 
potem wszedł w nią, szybko i brutalnie, nie troszcząc 
się o to, czy jej nie zrani. Krzyknęła z rozkoszy, 
wpierając się w niego całym ciałem, wyginając je w łuk, 
więżąc go w objęciach, jakby chciała go wchłonąć, 
rozpuścić go we wrzącym ukropie swojego wnętrza. Nie 
odrywał wzroku od jej oczu, jaśniejących mocnym 
blaskiem błękitnych błyskawic; pot ściekał mu po 
plecach grubymi kroplami, stopy szukały oparcia w 
materacu. Wbiła mu paznokcie w plecy, aż krew i pot 
zmieszały się razem, a ekstaza wyniosła ich jeszcze 
wyżej. Jęczała, szarpiąc się w jego ramionach, 
oślepiona przez pasma własnych srebrzystozłotych 
włosów, opadających jej na oczy. Odgarnął je jednym 
gwałtownym ruchem. Świat zaczął oddalać się od nich, 
a kiedy przymknęła powieki, na wpół omdlała z 
rozkoszy, jego spojrzenie nagle oprzytomniało.

- Chcę - wydyszał czując, że za chwilę eksploduje. - 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Chcę ci patrzeć w oczy! Chcę... cię zniszczyć!

Ramona krzyknęła, wstrząśnięta orgazmem tak 

potężnym, że na chwilę straciła przytomność. Damon 
spojrzał w jej oszalałe oczy i podążył za nią, zalewając 
ją nasieniem.

Przywarli do siebie, złączeni potężnym spazmem 

rozkoszy.

Kochankowie.
Wrogowie.
Jedno z nich musiało przegrać.

Puerto Rico

T

o prawda, co mówią o San Juan, pomyślała Ramona, 

rozglądając się. Nie ma na Karaibach drugiego miasta o 
tak wyraźnych hiszpańskich wpływach. Stara dzielnica 
kontrastuje ostro z wyrafinowanymi Condalo i Isla 
Verda. Wyglądając z okna trolejbusu, wesoło 
trzęsącego się przez ulice, zauważyła, że autobusy 
poruszają się tu po wydzielonych pasach, w dodatku 
pod prąd! Przypomniała sobie poprzednią jazdę 
autobusem i roześmiała się.

- Co? - odezwał się Damon, zdziwiony jej nagłą we-

sołością.

- Nic, tak sobie wspominałam. Kiedy ostatnio 

wsiadłam do autobusu, omal nie wyzionęłam ducha, ale 
skoro jechał pod prąd...

Roześmiał się wraz z nią, nieświadomie pocierając 

kciukiem o jej dłoń.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

J

oe King, siedzący w granatowej limuzynie, czekał 

niecierpliwie, aż wreszcie zdecydują się na konkretny 
kierunek. Musiał ich rozdzielić, choćby na parę minut.

Był tak pochłonięty obserwacją, że nie zauważył 

podążającego za nim wynajętego fiata.

R

amona usiadła, spojrzała przez okno na szesnasto- i 

siedemnastowieczną zabudowę. Nie mogła nic na to 
poradzić; w jego obecności po prostu musiała cieszyć 
się życiem. Wysiedli i nagle poczuła na sobie spojrzenie 
Damona, spokojne i nieruchome. W tej samej chwili, 
nie wiedzieć czemu, właśnie w tym starym kolonialnym 
miasteczku, w labiryncie wąskich uliczek i zaułków, 
pogodziła się wreszcie ze swoją zmysłowością. Ludzie 
kochają i nienawidzą od stuleci. Dlaczego miałaby być 
inna? Damon objął ją; serce podeszło jej do gardła. 
Teraz wiedziała już z całą pewnością, że nie wróci do 
Oksfordu i bezpiecznego, lecz nudnego życia. Damon 
uwolnił ją z więzienia i będzie mu za to zawsze 
wdzięczna. Bez względu na to, co zrobi później.

Pocałował ją powoli, rozkoszując się smakiem jej ust, 

bez śladu wczorajszej wściekłej namiętności. W tej 
pieszczocie było coś... smutnego.

Cofnęła się o krok, rzucając mu nieszczery uśmiech. 

Zapragnął zetrzeć go z jej twarzy, chciał krzyknąć, żeby 
przestała go oszukiwać. Przez ułamek sekundy poczuł 
do niej czystą nienawiść.

J

oe King zacisnął mocno palce na lornetce. Nie mógł 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

patrzeć, jak Damon Alexander całuje jego córkę. Nawet 
myśl o bólu wroga, kiedy dowie się, że został oszukany, 
nie pocieszyła go. Ale tym razem Alexander przegra. A 
Joceline nie zdoła pokrzyżować mu planów.

M

ały niepozorny fiat stał ukryty w cieniu, jakieś sto 

metrów od limuzyny Kinga. Jego pasażerowie przyjęli 
to z ulgą. Mimo że pracowali w porozumieniu z rządem 
Puerto Rico, mieli pełną świadomość, że znajdują się w 
obcym kraju.

Damon zgłosił stanowczy sprzeciw wobec planów 

zwiedzania. Ramona uśmiechnęła się krzywo. 
Zaczynała się niepokoić. Gdyby go nie znała, 
podejrzewałaby, że próbuje ją więzić przy swoim boku. 
A ona musiała się spotkać z ojcem, który miał odebrać 
od niej dokument.

- Nie doceniasz atmosfery Puerto Rico, ty barbarzyńco 

- rzuciła żartobliwie.

- Zdecydowanie - zgodził się bez oporu.
- Więc co chcesz robić?
- Wypić coś zimnego. Odwodniłaś mnie, kobieto.
Mimo woli musiała pomyśleć o wczorajszej nocy, o ich 

ciałach, spoconych i zwartych ze sobą.

Damon spojrzał na nią i zaciągnął ją z determinacją do 

Casa Blanca, pierwszej kafejki, jaką spotkali po drodze.

J

oe King obserwował ich z nienawiścią. Wyglądali 

razem cholernie dobrze. Nic dziwnego, że Alexander 
nie może się powstrzymać, żeby jej co chwila nie 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

obmacywać. Przez cały dzień trzymał ją za rękę. 
Głaskał po włosach. Obejmował w talii. A teraz jeszcze 
pochylał się w jej stronę i delikatnie kosztował odrobinę 
jej lodów. Joe King uderzył wściekle pięścią w drzwi 
limuzyny.

M

ężczyzna siedzący za kierownicą fiata uniósł brew i 

zapisał coś w notatniku. Zrobił to bez większego 
przekonania.

Godzina 11.45. Obserwowany uderzył pięścią w drwi 

samochodu.

Inspektor Les Fortnum był wysokim, szczupłym 

mężczyzną o myślących jasnozielonych oczach.

- Jak długo próbujemy znaleźć coś na naszego Joe’go? 

- spytał retorycznie.

Sierżant Frank Less wzruszył ramionami.
- Od mojego urodzenia - oznajmił z rozbrajającą szcze-

rością.

Les Fortnum skinął głową. W latach sześćdziesiątych 

zaczynał dopiero pracę w policji, kiedy Joe King zaczął 
interesować organa ścigania. Najpierw zarzucono mu 
próbę przekupstwa. Brak dowodów. Potem cały szereg 
przestępstw, coraz poważniejszych, w miarę, jak Joe 
King rósł w siłę. Oszustwo. Brak dowodów. Szantaż. 
Brak dowodów. Spisek w celu wprowadzenia w błąd 
inspektorów podatkowych Jej Królewskiej Mości. Brak 
dowodów. Współudział w zbrodni. Brak dowodów. 
Ciężkie uszkodzenie ciała. Brak dowodów. Wyglądało 
na to, że wszystko uchodzi mu na sucho. Ale...

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Coś mi mówi, że tym razem Joe popełni duży błąd - 

mruknął Les, bardziej do siebie niż do sierżanta.

- Tak? Dlaczego?
- Bo tym razem to sprawa osobista. - Nie spuszczał 

wzroku z pary podnoszącej się od stolika. - Uwaga - 
rzucił ostrzegawczo.

Frank wyprostował się i włączył silnik.
Jak było do przewidzenia, Joe King śledził każdy ruch 

Damona. Po chwili dwa samochody ruszyły za 
taksówką mknącą przez nowe San Juan.

Z

wolnij - mruknął Les, kiedy wyjechali z miasta i 

znaleźli się na pustej autostradzie. Nie mogli sobie 
pozwolić na wpadkę. Gdyby udało się im oskarżyć Joe 
Kinga o morderstwo...

T

aksówka dowiozła ich na plażę Luquillo. Ramona 

opuściła z ulgą klaustrofobiczne wnętrze samochodu i 
rozejrzała się. W miejscu, w którym stali, znajdowała 
się niegdyś kwitnąca plantacja palm kokosowych. 
Nieopodal stała mała chatka, w której przebrała się w 
nowo nabyty kostium kąpielowy. Jego lodowaty błękit 
pięknie kontrastował z opaloną skórą i jasnymi 
włosami. Wyszła na słońce i przeciągnęła się z lubością, 
nie zdając sobie sprawy, ile osób przygląda się jej 
każdemu ruchowi. Jej włosy zatrzepotały na wietrze jak 
pasma srebrzystego jedwabiu.

Damon zbliżył się do niej ze ściśniętym gardłem. 

Cokolwiek się zdarzy, nie zamierzał jej stracić. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Zaczynał zdawać sobie sprawę, że nie potrafi już bez 
niej żyć. Co było dość przerażające. Ale kiedy skończy 
się ten cały cyrk z akcjami, kiedy Ramona zrozumie, że 
z nim nie wygra, zrobi wszystko, zęby się poddała. 
Zdawał sobie sprawę, że myśl ta staje się Jego obsesją, i 
coś w nim zaczęło słabo protestować, ale Ogłuszył w 
sobie wszelki sprzeciw.

Wziął ją w objęcia i pocałował; namiętność rozgorzała 

w nim od nowa w chwili, gdy tylko poczuł ją przy 
sobie. Nogi ugięły się pod nią. Przywarła do niego, 
natychmiast tonąc w fali wzajemnego pożądania. 
Zapomniała o wszystkich swoich planach; w tej chwili 
liczył się tylko on. Potężnym wysiłkiem woli zmusił się, 
by przerwać pocałunek i spojrzeć na nią. Jej 
oszołomione oczy powoli oprzytomniały; znowu 
pojawił się w nich wyraz czujności.

- Och, kochanie - powiedział głosem pełnym bólu. - 

Nie musisz niczego zabierać. Wystarczy tylko poprosić.

Przeszedł ją zimny dreszcz. On naprawdę coś 

podejrzewał!

- Za... zapamiętam - wykrztusiła, daremnie siląc się na 

rozbawienie. Delikatnie, lecz zdecydowanie 
wyswobodziła się z jego objęć.

Pozwolił jej odejść, ale jego oczy spochmurniały.

J

oe King, siedzący w limuzynie nieopodal, zacisnął 

zęby. Les uchylił okno, usiłując wpuścić trochę 
powietrza do rozprażonego wnętrza fiata. Z namysłem 
przyjrzał się Ramonie. Gdybyż tylko mógł odgadnąć, w 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

co właściwie gra ta dziewczyna...

Zapoznał się z opasłymi tomami akt Joe Kinga, a plan 

przejęcia „Alexandrii” mieścił się w jego zwyczajach. A 
jednak...

- No, nie wiem. - Westchnął, kręcąc głową. - Ta sprawa

jest jakaś inna.

Frank patrzył z podziwem na Ramonę, znikającą w 

falach morza ze swoim chłopakiem. Facet miał fuksa, 
nie ma co.

- Hmmm? Dlaczego?
Zielone oczy Lesa spojrzały na niego z powagą.
- Czuję to w kościach. Śledziłem Kinga tyle razy, że 

straciłem już rachubę. Znam drania na wylot. I widzę, 
że tym razem jest zdenerwowany jak nigdy. Jak 
mówiłem, to sprawa osobista. Ta dziewczyna jest jego 
córką.

- Aha. Szkoda, że się w to wrobiła.
Les obrzucił go zaciekawionym spojrzeniem.
- A ja nie jestem taki pewny. King nie odzywał się j do 

niej, od chwili gdy prysnął z domu. Miała wtedy kilka 
miesięcy. Przez tyle lat włóczyliśmy się za nim, a nie 
wiemy o żadnych jego kontaktach z rodziną. A teraz 
nagle poczuł się ojcem. A gdyby Ramona działała w po-
rozumieniu z ojcem, czy Treadstone zostawiłby jej 
swoje udziały? To bez sensu. Zastanawiam się, co by 
zrobiła, gdybyśmy jej powiedzieli, że to jej ojciec kazał 
zabić Treadstone’a, ponieważ zorientował się, że facet 
chce go zdradzić.

Frank westchnął głęboko.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Dałbym sobie wyrwać przednie zęby, żeby się dowie-

dzieć, co tak przeraziło Treadstone’a. No dobrze, ale 
jeśli ta cała Ramona nie jest w zmowie z ojcem, to po 
co się przyssała do Alexandera?

Les pokiwał głową.
- I to jest bardzo dobre pytanie.

D

amon wycisnął na dłoń trochę olejku do opalania.

- Gorąco? - spytał, przyglądając się smukłej linii 

pleców Ramony.

- Mhm. Bardzo - wymamrotała i drgnęła, kiedy 

chłodne, śliskie dłonie opadły na jej rozgrzaną skórę.

Zaczął masować jej plecy, rozsmarowując białe smugi 

na złocistych łopatkach. Jej piersi miarowo ocierały się 
o szorstki koc. Zacisnęła mocno powieki.

- Jak dobrze. Mogłabym tu zostać przez cały dzień.
- A nie zostajemy? - zagadnął z pozorną nieuwagą, 

Podchwytując niespokojne drżenie jej rzęs. Jego 
spojrzenie zlodowaciało.

- Chciałabym, ale muszę kupić coś mamie. Obiecałam, 

że przywiozę jej coś ładnego.

- San Juan nie jest wolne od cła.
- O?
- Więc perfumy i cała reszta nie są tu tak dobre jak, 

powiedzmy, na Jamajce.

- O... - Opadła ze zniechęceniem na koc. Potem 

otworzyła jedno oko. Dlaczego jej tak utrudniał? Nie 
mogła stłumić lekkiego dreszczu. Damon był 
niebezpiecznym graczem. Prawie uwierzyła, że ją 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

kocha, choć rozum podpowiadał jej co innego. Każdy 
pocałunek był kolejnym łańcuchem, mającym przykuć 
do niego te jego cenne akcje. Ale co by zrobił, gdyby 
Dwight Markham wygadał się, że sprzedał jej swoje 
udziały?

Spojrzała z niepokojem na morze. Podróż dobiegała 

końca. Musi przeżyć jeszcze tylko tydzień. Da sobie 
radę. Nie może się poddać. Och, Damonie! Tak 
strasznie cię kocham. Bydlę!

J

oe King zacisnął zęby aż do bólu. Jeszcze nigdy nie 

nienawidził kogoś tak jak Damona.

Z

nowu zaczął nacierać ją olejkiem, przesuwając 

zmysłowo dłonią po smukłej łydce.

Z

abieraj te parszywe łapy, bo zabiję - warknął Joe z 

bezsilną wściekłością. I nagle, zanim jeszcze skończył 
zdanie, zrozumiał, co powinien zrobić. Odprężył się i 
uśmiechnął, znów pogodzony ze światem.

Oczywiście. Dlaczego nie? Doskonały pomysł. Doyle 

wleje mu coś do wina podczas ostatniego balu na statku. 
Zabije skurwiela.

Pojął, że Ramona nie wymknie się dziś temu 

łajdakowi. Puknął niecierpliwie w szklaną szybę, 
oddzielającą go od kierowcy.

- Proszę mnie zawieźć do portu, tam gdzie cumuje 

statek wycieczkowy.

Pora pogawędzić z odpowiednim człowiekiem.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

K

ing rusza - odezwał się Frank. - Zostajemy z dziew-

czyną?

Les zawahał się. Instynkt podpowiadał mu, że Ramona 

King ma swoje powody, by być z Damonem. Czuł też, 
że dziewczyna realizuje jakiś własny plan. A mimo to 
coraz bardziej przekonywał się, że mogłaby się stać ich 
cennym sprzymierzeńcem. Ale nie mógł ryzykować 
całej akcji, bazując tylko na własnym instynkcie.

- Trzymamy się naszego ulubieńca - mruknął 

niechętnie. - Chcę się przekonać, co znowu knuje.

Samochody opuściły swoje miejsca obserwacyjne.

D

amon zakręcił butelkę z olejkiem i położył się na 

kocu. Ramona poruszyła się niespokojnie.

- Coś się stało? - spytał z fałszywą troską, 

powściągając uśmiech. Ani chybi maleństwo chce 
schować dokumenty w jakimś bezpiecznym miejscu. 
Pewnie bardzo się męczy, dymając je w kabinie. 
Biedactwo.

Ramona stłumiła rozpaczliwe westchnienie.
- Nie. Wszystko w porządku.
Uśmiechnął się i pocałował jej ramię. Potem znowu 

wystawił się do słońca.

- To dobrze - oznajmił z zadowoleniem. - Nie 

chciałbym, żebyś się źle bawiła.

R

amona czuła się nieswojo, występując w samo 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

południe w wieczorowej kreacji, ale kasyno było 
miejscem szczególnym i wymagało gali bez względu na 
porę dnia. Miała nadzieję, że jej czerwona atłasowa 
sukienka, sięgająca tuż nad kolano, i czerwone 
pantofelki obszyte cekinami spełniają wymogi tego 
miejsca. Dwight Markham poinformował ją radośnie, że 
jego bank otrzymał właśnie równowartość jego 
udziałów, więc Gareth Desmond mógł się przekonać o 
jej wypłacalności.

Wyprostowała obnażone ramiona, odwróciła się na 

obcasikach eleganckich pantofelków i przekroczyła 
próg kasyna.

Było większe, niż się spodziewała, i bardzo efektowne. 

Puszysty purpurowy dywan przyciągał wzrok każdego 
wchodzącego gościa. Wzdłuż ścian ciągnęły się krzesła, 
wykładane złotym i kobaltowym aksamitem. Krupierzy 
mieli na sobie eleganckie białe smokingi. Operowali 
sztonami wartymi tysiące funtów z taką obojętnością, 
jakby mieli do czynienia z żetonami do telefonu.

Ramona ruszyła w powolny obchód sali. Ludzie 

zebrani wokół stołów do ruletki wpatrywali się 
hipnotycznie w wirujące koło. Jeden z mężczyzn, 
ubrany w wymięty garnitur, postawił 100000 funtów na 
czternastkę. Kula zatrzymała się na dwadzieścia jeden i 
pieniądze gracza przeszły w ręce krupiera. I, co za tym 
idzie, Damona.

Uznała, że odpowiednią dla niej grą będzie black jack. 

Kupiła sztony za dwieście funtów i usiadła na pustym 
miejscu. Zaczęła grać, rozglądając się po sali, ale 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Gareth Desmond jakoś się nie pokazywał. Westchnęła i 
nagle poczuła czyjąś obecność. Obejrzała się i 
zobaczyła kobietę, ubraną - podobnie jak ona - w 
koktajlową suknię. Miała lśniące kruczoczarne włosy i 
wielkie, bardzo ciemne oczy. Robiła wrażenie 
zmęczonej. Ramona uśmiechnęła się do niej przyjaźnie.

- Dzień dobry.
Verity odwzajemniła uśmiech. Dobrze wiedziała, kim 

jest ta blondynka; czy ktoś na statku jeszcze tego nie 
wiedział? Plotka głosiła, że Damon dał jej pierścionek 
zaręczynowy, pewnie ten, który błyszczał tak 
oślepiająco na jej palcu. A ślub miał się odbyć lada 
dzień. Wszyscy mówili o kobiecie, której udało się 
usidlić Damona, a Verity w pełni rozumiała, dlaczego 
tak się stało. Jej stary przyjaciel wybrał sobie 
najpiękniejszą kobietę, jaką kiedykolwiek zdarzyło jej 
się widzieć. Spodziewała się, że olśniewająca 
blondynka odwróci się obojętnie, ale ta spojrzała 
smętnie na topniejącą kupkę sztonów i wzruszyła 
ramionami.

- Omarem Sharifem to ja nie jestem - wyznała ponuro.
Verity roześmiała się, niespodziewanie dla samej 

siebie. To dziwne, ale jej sąsiadka nie miała w sobie ani 
krzty arogancji. Lata praktyki lekarskiej wyostrzyły jej 
instynkt i nauczyły obserwacji. Tajemnicza Ramona 
King zdobyła sobie jej sympatię od pierwszej chwili.

- Ja chyba też nie - zgodziła się z nią. - Jeszcze nigdy 

tu nie byłam.

- Nie? Ja też. - szepnęła konspiracyjnie Ramona. - Ale 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

proszę nikomu nie mówić. Wszyscy widzą we mnie 
blond wersję Maty Hari. Przynajmniej tak mi mówiono.

Verity wybuchnęła śmiechem. A więc dziewczyna 

zdawała sobie sprawę z krążących o niej plotek.

- Będę milczeć jak grób - zapewniła ją i wróciła do 

kart. Poprosiła o jedną, dostała dziewiątkę pik i 
spasowała.

- Widzę, że jest pani w tym jeszcze lepsza niż ja - 

zauważyła Ramona, kiedy bankier odwrócił dwie karty, 
bijące jej siedemnastkę i dwie osiemnastki. - Kiedy 
przegrywam, to od razu trzy.

Verity uśmiechnęła się niewyraźnie i jęknęła na widok 

sztonów, odjeżdżających od niej w siną dal.

- Dlaczego ja to sobie robię? - pożaliła się. Jej uśmiech 

zbladł stopniowo, kiedy uświadomiła sobie prawdziwy 
powód. Robi to, by zapomnieć o twarzy Grega, 
stojącego w drzwiach jej kabiny.

- A właśnie. Ramona King - odezwała się blondynka, 

wyciągając smukłą białą dłoń.

- Wiem. Verity Fox. Jeśli plotki mówią prawdę, 

jesteśmy sąsiadkami. Jestem lekarką. Pracuję... 
pracowałam w szpitalu Johna Radcliffe’a.

- Naprawdę? Ten świat jest jednak mały. - Ramona 

rozejrzała się jeszcze raz, już bez większej nadziei. 
Nigdzie ani śladu jej następnej ofiary. - Chyba muszę 
się napić - mruknęła.

Verity szybko zeskoczyła ze stołka.
- Ja też.
- Tutaj, czy już dosyć?

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Verity spojrzała na żałosną resztkę sztonów i 

roześmiała się.

- Raczej gdzie indziej. To miejsce jest nie na moją 

kieszeń.

Ramona zerknęła na nią, zaskoczona. Do tej pory 

wydawało jej się, że na pokładzie tego pływającego 
pałacu jest jedyną osobą, która nie posiada milionów - 
jeśli nie setek milionów.

Weszły do pustego baru na najwyższym pokładzie, w 

intrygujący sposób przypominającego arabską 
kawiarnię. Rattanowe meble ginęły niemal w bujnych 
roślinach, a potężne wentylatory leniwie mełły ciepłe 
powietrze.

- Casablanca - odezwała się Verity, jakby czytając w 

myślach Ramony.

- Piękny film, prawda? - spytała, zdejmując szpilki 

westchnieniem ulgi.

Verity poszła w jej ślady. Wreszcie życzliwa dusza.
- Piękny? Fantastyczny - poprawiła ją z błogim uśmie-

chem. - Byłam śmiertelnie zakochana w Humphreyu 
Bogarcie.

- Ja wolę Burta Lancastera. - Ramona uśmiechnęła się.

N

ie zdawały sobie sprawy, że jedna z osób na 

pokładzie aż podskoczyła na ich widok. Joceline 
Alexander od kilku godzin zażywała kąpieli słonecznej. 
Przed chwilą usiadła, by napić się soku, i jej spojrzenie 
padło na dwie kobiety siedzące przy wielkim oknie. 
Widok ich obu, pogrążonych w przyjacielskiej 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

pogawędce, niemal przyprawił ją o zawał serca. 
Przełknęła ślinę. Dlaczego siedziały razem? Po roz-
mowie z Damonem poleciła swojemu małemu 
wywiadowcy sprawdzić Ramonę. Z ulgą dowiedziała 
się, że Joe King nie kontaktował się z nią od chwili, 
kiedy opuścił Barbarę. Ale teraz znowu zaczęła się bać.

Powoli podniosła się z leżaka. Musi się dowiedzieć, o 

czym rozmawiają. Weszła do kawiarenki i usiadła pod 
osłoną ogromnej, bujnej paproci.

R

amona i Verity zdążyły się już zaprzyjaźnić.

- Więc widzisz, że w moim życiu nie ma nic specjalnie 

interesującego - zakończyła Verity opowieść o sobie, z 
której starannie wycięła wszelkie wzmianki o chorobie.

Ramona pokręciła głową.
- Czy ja wiem, praca chirurga wydaje mi się 

fascynująca.

- To samo można powiedzieć o tobie. Nie każdemu 

dane jest być oksfordzkim wykładowcą.

- Wydawało mi się, że tylko tego pragnę.
Verity wyprostowała się, słysząc w jej głosie nagły 

smutek i rozczarowanie.

- Tak? A teraz chcesz czegoś więcej?
- Teraz wiem już, że Oksford stał się moim 

więzieniem. Uprzytomniłam to sobie dopiero po śmierci 
narzeczonego.

Joceline Alexander spojrzała na nią z takim samym 

zdziwieniem, jak Verity.

- Przepraszam. Nie chciałam być wścibska - szepnęła 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Verity.

Ramona wzruszyła ramionami.
- Nie jesteś. Dobrze jest czasem zwierzyć się komuś.
- Otóż to. Od czasu do czasu warto się przed kimś 

otworzyć - zgodziła się Verity żałując, że nie może 
zrewanżować się równą szczerością.

- Jesteś tu sama, czy... - Ramona zerknęła na jej 

serdeczny palec.

Verity pokręciła głową.
- Nie, jestem wolna jak wiatr. Moja matka mogła mi 

towarzyszyć, ale przecież londyński światek zginąłby 
bez niej mamie.

- Ach, więc to tak? Moja matka nie przepada za Lon-

dynem. I chyba nie traci wiele.

- Twój ojciec pewnie jest zadowolony, bo ma ją tylko 

dla siebie.

Ramona spoważniała.
- Raczej nie. Ojciec zostawił nas, kiedy byłam 

dzieckiem.

- To smutne. Ale widujecie się czasami?
- Pięć dni temu zobaczyłam go po raz pierwszy w 

życiu.

Verity zamilkła speszona.
- Przykro mi - wykrztusiła wreszcie.
Oczy Ramony rozpogodziły się.
- Nie ma powodu. Nigdy mi go nie brakowało, a 

teraz... cóż, oboje jesteśmy dorośli. Łączą nas wspólne 
interesy... - Wzruszyła ramionami, najwyraźniej nie 
chcąc ciągnąć tego tematu.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Verity wyczuła to natychmiast.
- Widziałaś już ten film, który pokazują w tutejszym 

kinie?

Ramona pokręciła głową.
- To nie Casablanca, co?
Verity roześmiała się.
- Niestety. I nie ma ani śladu Burta Lancastera, ale to 

dobra komedia. Idziesz?

Ramona skinęła głową. Przyda jej się trochę śmiechu. 

Och, jak bardzo jej się przyda...

Wyszły, nie zauważając pobladłej kobiety, siedzącej w 

cieniu rozłożystej paproci. Joceline odprowadziła je 
przerażonym spojrzeniem. O jakich wspólnych 
interesach mówiła Ramona? Musi z nią porozmawiać, 
ostrzec przed ojcem. Joe King siał zniszczenie 
wszędzie, gdzie się pojawił. Zabrał jej wszystko, co 
miała...

G

reg szedł u boku Jocka, który po raz pierwszy od nie 

wiadomo ilu dni zrobił sobie wolne od swoich maszyn. 
Znaleźli się w pobliżu kina dokładnie w chwili, gdy 
widzowie zaczęli wychodzić po zakończonej projekcji. 
Jock otworzył szeroko oczy na widok dwóch kobiet. W 
jednej z nich, blondynce w czerwieni, natychmiast 
rozpoznał ukochaną właściciela statku. Nawet w 
czeluściach maszynowni słyszało się plotki na jej temat. 
Ale Greg patrzył jak zahipnotyzowany na drugą kobietę. 
Jock zdążył jeszcze pomyśleć, że te wielkie brązowe 
oczy mogą uwieść każdego mężczyznę, kiedy brunetka 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

spojrzała na nich i przez jej twarz przemknął grymas 
bólu. Szybko odwróciła wzrok i minęła ich. Greg 
przyspieszył kroku. Jock poszedł za nim, zatopiony w 
posępnych rozważaniach. Oczywiście, to się musiało 
wreszcie zdarzyć. Greg był przystojny i w ogóle. Ale 
żeby pasażerka?! Nie zdawał sobie sprawy, jakie to 
niebezpieczne? Westchnął ciężko. Ależ oczywiście, że 
tak. Usiadł nad piwem w towarzystwie swojego 
przyjaciela i kapitana i postanowił nie odzywać się ani 
słowem.

Greg niemal nie zauważył odejścia Jocka. Trwał 

ponuro nad piwem, wpatrując się w nie martwym 
wzrokiem. Kiedy zaskoczył ją z kochankiem, czuł tylko 
wstrząs, a potem wściekłość. Później pomyślał, że 
właściwie miał szczęście. Teraz łatwo będzie mu o niej 
zapomnieć. Musiałby chyba zwariować, gdyby nadal 
zawracał nią sobie głowę. Tak myślał, dopóki jej znowu 
nie zobaczył. Te wielkie ciemne oczy, wypełnione 
bezbrzeżnym bólem. Zupełnie, jakby zobaczył w nich 
odbicie własnego cierpienia. Straconych nadziei. 
Bezradnej miłości...

Westchnął ciężko i przejechał dłonią po włosach. Ode-

pchnął od siebie piwo i wyszedł z klubu. Kiedy 
zatrzymał się przed jej drzwiami i zapukał, czuł się 
idiotycznie bezbronnie.

Verity, wstrząśnięta spotkaniem z Gregiem, rozstała się 

z Ramoną tuż po filmie. Zdążyły jeszcze umówić się na 
następny dzień. Pukanie do drzwi zniecierpliwiło ją. 
Podeszła do nich boso i otworzyła je z rozmachem.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Tak? - Zamarła, niezdolna wydobyć z siebie głosu. 

Krew odpłynęła jej z twarzy. Przez chwilę oboje 
milczeli jak zaklęci.

Greg odezwał się pierwszy.
- Mogę wejść? - spytał sztywno.
- Oczywiście - odparła tym samym tonem. Nagle 

nawiedziło ją wrażenie déjŕ vu. Czy już przeżyli coś 
takiego? Znowu poczuła ciągle obecny dreszcz 
podniecenia. Westchnęła rozpaczliwie. - Boże, jak to 
się wszystko skomplikowało.

Serce ścisnęło się mu boleśnie.
- Tak - zgodził się, zgnębiony. W jej głosie nie było ani 

śladu nadziei. - Chciałem cię przeprosić.

Spojrzała na niego nierozumiejącym wzrokiem.
- A za co, na miłość boską?
- Chciałem... spodziewałem się... liczyłem... na zbyt 

wiele. Nie miałem prawa oczekiwać, że dochowasz mi...

- Jak ty nic nie rozumiesz - przerwała mu z jękiem. - 

Kocham cię.

- Gdybyś tylko wiedziała, jak bardzo chciałem to od 

ciebie usłyszeć - wyznał, przejęty nagłą, nieoczekiwaną 
nadzieją. Bez słowa rozpostarł ramiona, a ona wtuliła 
się w nie, z policzkami nagle mokrymi od łez, 
gwałtownych i ciepłych jak tropikalna burza.

Poczuła, że jego ramiona obejmują ją tak, jak niegdyś. 

Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak strasznie za nimi 
tęskniła. W nagłym olśnieniu pojęła, że jej ofiara była 
niepotrzebna. Co więcej, obraziła nią Grega. 
Potrzebowała go tak samo mocno, jak kochała. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Zaufanie, przyjaźń, zrozumienie... Gordon miał rację. 
Nie powinna go oszukiwać. Zasługiwał na szczerość.

Wzięła głęboki oddech, by wyznać mu wszystko o 

swojej chorobie.

W tej samej chwili zadzwonił telefon.
Zamarli, a potem jej wargi drgnęły w 

powstrzymywanym uśmieszku.

- Nie wierzę - powiedziała z desperacją i wysoko 

ponad głową usłyszała gardłowy śmiech Grega.

- Lepiej odbierz. To, co mam ci do powiedzenia, 

wymaga spokoju.

Spojrzał na nią bursztynowymi oczami, jakby rozświet-

lonymi od środka. Przyjmie od niej tyle, ile zechce mu 
podarować. Nie będzie wymagać, by poświęciła mu 
wszystko.

Skinęła głową. Szalało w niej tyle uczuć, że niemal nie 

mogła wydobyć z siebie głosu. Niechętnie odsunęła się, 
klęknęła na łóżku i podniosła słuchawkę.

- Tak?
- Verity?
Rozpoznała ten głos od pierwszej chwili. Zamknęła 

oczy. Och, Gordonie... Nie teraz!

- Cześć - mruknęła i obejrzała się przez ramię na 

Grega. Był taki piękny. Miała ochotę zedrzeć z niego 
ubranie, a wszystko inne wyjaśnić później...

- Verity, ja... - Gordon przełknął ślinę. Przeanalizował 

każdy strzęp informacji i czekał niecierpliwie na wyniki 
sekcji, ale teraz nie mógł już zwlekać ani chwili dłużej.

- Verity - powtórzył.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Ton jego głosu sprawił, że zaczerpnęła duży haust 

powietrza. Jej serce wywinęło koziołka i zawisło gdzieś 
w próżni. Zupełnie go nie czuła.

- Po prostu powiedz to - wykrztusiła.
Greg zbliżył się do niej o parę kroków i zatrzymał się. 

Słyszał głos po drugiej stronie linii na tyle dobrze, żeby 
go rozpoznać, ale nie rozróżniał słów.

- Mam złe wieści. Bardzo złe - zaczął Gordon z 

rozpaczliwą determinacją. - Zdechło jedno z naszych 
zwierząt. To, które przyjmowało... no wiesz.

- Wyniki sekcji? - wymamrotała, z trudem poruszając 

zbielałymi wargami. Odwracała twarz od Grega, 
zdziwionego tą fachową rozmową.

- To to. Nie ma wątpliwości.
Poczuła, że wszystko w niej lodowacieje.
- Rozumiem.
- Można to kontrolować. Nie wiemy jeszcze 

dokładnie... - Greg podszedł bliżej, targany wściekłą 
zazdrością. Miał ochotę wyrwać jej słuchawkę i 
powiedzieć łobuzowi, żeby się odczepił. Chciał mu 
wykrzyczeć, że Verity należy do niego. Żeby przestał 
jej zawracać głowę.

- Musisz odstawić ten lek, przynajmniej... na jakiś czas.
Nie odpowiedziała. Oboje wiedzieli, że jej czas się 

kończył. Już po wszystkim. Walka dobiegła kresu.

- Rozumiem - odezwała się wreszcie głucho. - Do 

widzenia.

Odłożyła słuchawkę sztywnym, mechanicznym 

ruchem. Przez chwilę wpatrywała się tępo w telefon. 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

Potem usłyszała za sobą szmer i odwróciła się.

- Greg - szepnęła. Zapomniała o nim.
On też to zauważył. Wystarczy jeden telefon od 

tamtego i...

- To bez sensu - rzekł. Przy tym facecie nie miał szans, 

to wydawało się oczywiste.

- Tak, najdroższy. Tak myślę - powiedziała słabym j 

głosem.

- Przepraszam. Nie... nie będę ci się więcej narzucać. - 

Odwrócił się do drzwi. Kiedy zamykał je za sobą, czuł 
niemal fizyczny ból. Wiedział, że przegrał. Gdyby tylko 
mu pozwoliła, gdyby dała mu szansę, walczyłby o nią 
do ostatniego tchu. Ale kiedy wyznała mu miłość, 
najwyraźniej się pomyliła.

Błądzić jest rzeczą ludzką.
- Przepraszam - szepnął jeszcze raz do zamkniętych 

drzwi.

Dominikana

F

red Gless uznał, że Dominikana jest całkiem 

niebrzydka. Być może dlatego, że zajmowała ponad 
dwie trzecie wyspy Hispaniola i robiła mniej 
klaustrofobiczne wrażenie niż reszta wysp, na które 
trafili w ślad za Joe Kingiem. Wielu tubylców mówiło 
prymitywną angielszczyzną, co znakomicie ułatwiało im 
zadanie. Byli właśnie w małym sklepiku z rupieciami, 
stojącym przy wąskiej brukowanej uliczce. Fred nie 
miał pojęcia, w jaki sposób Les Fortnum odkrył to 
miejsce i jak poznał nieustannie uśmiechniętego 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

właściciela sklepu. Ani też, czego właściwie tu szukali.

Właścicielowi jak nic stuknęła osiemdziesiątka, a jego 

spojrzenie miało tak wszystkowiedzący wyraz, że Frank 
mimo woli kurczył się pod nim. Nagle przypomniał 
sobie, że dosłownie o miedzę, na Haiti, znajduje się 
kolebka wudu. Wzdrygnął się.

Przyglądał się swojemu szefowi, targującemu się ze 

starym łamaną angielszczyzną, i zastanawiał się, czy 
niektórzy Haitańczycy nie wyemigrowali przypadkiem 
na wschód. Wreszcie gnom zgodził się na cenę i 
wręczył Lesowi małą paczuszkę. Dopiero kiedy w ręce 
starego trafił gruby zwitek tutejszej waluty. Frank pojął 
wreszcie, o co chodzi.

Les nie odpowiadał na jego pytania, dopóki nie dotarli 

do samochodu. Ruszyli w stronę portu, strzeżonego 
przez potężny posąg, nieco tylko mniejszy niż Kolos 
Rodyjski. Przedstawiał hiszpańskiego księdza 
Montesinę, który w szesnastym wieku przybył do 
Dominikany, by walczyć o prawa Indian. Godny 
podziwu optymizm, pomyślał Frank, kiedy samochód 
zatrzymał się w cieniu potężnego drzewa, obsypanego 
szaleńczą ilością kwiatów. Teraz mogli już tylko czekać 
na przybycie „Alexandrii”.

Les rozwinął starannie maleńką paczuszkę i położył ją 

sobie na dłoni. Frank spojrzał i gwizdnął. Pluskwa - 
oczywiście elektroniczna.

- Mamy na to pozwolenie?
- Skąd.
- Londyn o tym wie?

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

- Skąd.
- Czy cokolwiek nas kryje?
- Skąd.
Frank odchrząknął, ale uśmiechnął się.
- Jak zbliżymy się do naszego ulubieńca, żeby mu to 

podłożyć?

- Nie zbliżymy się do naszego ulubieńca. Chodzi nam o

jego córkę.

Frank wytrzeszczył na niego oczy.
- Dlaczego?
- Ponieważ powiemy jej, o co podejrzewamy jej papę.
Podczas lotu z Puerto Rico Les przemyślał sobie wiele 

rzeczy. Doszedł do wniosku, że nic nie zyskają, jeśli nie 
odważą się zaryzykować. Joe King był za sprytny.

Frank odwrócił się do szefa.
- Myślisz, że to mądre?
- Nie sądzę, żeby była z nim w zmowie. - Les wzruszył 

ramionami. - A jeśli nawet jest, co mamy do stracenia? 
Jeśli pobiegnie do niego, niosąc nasze maleństwo - 
pogładził pluskwę z czułością - i powie: „Tatusiu, 
najdroższy, gliny nas gonią”, przynajmniej będziemy 
mieli pewność.

- Sąd tego nie uzna - przypomniał mu Frank.
- Nie uzna. Ale zrobi dobre wrażenie - wyjaśnił Les 

zwięźle. Niewiele osób potrafi wysłuchać nagrania 
własnego przyznania się do winy i nie załamać się. Jeśli 
Ramona współpracuje z ojcem, ten drobiazg da im 
punkt oparcia. A jeśli nie, Joe King zyska w niej 
nowego wroga. Tak czy tak, bilans wychodzi na plus.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

D

amon rozmawiał z Garethem Desmondem, 

wieloletnim przyjacielem, który słuchał go z rosnącym 
zdumieniem i coraz szerszym uśmiechem.

- Dobrze, zrobię to. Jesteś pewien, że skontaktuje się 

ze mną? - spytał zaintrygowany.

Damon pokiwał ponuro głową.
- W stu procentach - mruknął ze znużeniem. - Przy 

takiej liczbie akcji jesteś najbardziej oczywistym celem. 
Informuj mnie o wszystkim, dobrze?

Gareth klepnął go po plecach.
- Chcę zaproszenie na ślub, stary byku - oznajmił 

jowialnie. - Dobraliście się jak w korcu maku.

G

reg i jego oficerowie obserwowali pilota, bezustannie 

sprawdzającego sonar. Na razie wszystko szło jak po 
maśle. Przynajmniej tego nie skopałem, pomyślał Greg 
z cichą rozpaczą.

R

amona jeszcze nie mogła uwierzyć własnemu 

szczęściu. Damon gdzieś zniknął i ciągle się nie 
pojawiał. Jeśli zejdzie na ląd jako pierwsza, może mieć 
cały dzień dla siebie. Nie zdawała sobie sprawy, że 
Damon obserwuje ją z ukrycia.

W

iem, wkrótce spotkasz się z Joe Kingiem, pomyślał 

nienawistnie. A wtedy radzę ci na siebie uważać, moja 
droga. Dopadnę cię... i nigdy więcej nie pozwolę 
odejść.

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

R

amona niemal krzyknęła, kiedy steward dotknął lekko 

jej ramienia.

- Mam dla pani wiadomość od pani Aleksander.
Podziękowała mu i szybko przebiegła wzrokiem 

karteczkę. Muszę spotkać się z tobą na osobności. 
Czekam o wpół do dwunastej przy katedrze Santa 
Maria La Menor. To ważne. Joceline.

Działo się coś złego. Ramona nie spodziewała się 

nawet, do jakiego stopnia.

C

o za piękność. - Les westchnął z rzadkim u niego 

podziwem.

- Już ją widzisz? - Frank wytrzeszczył oczy. Trapu 

jeszcze nie przerzucono na brzeg.

- Mówię o statku.
Słońce prażyło coraz silniej, a jeszcze nie wzniosło się 

dobrze nad horyzont. „Alexandria” zaczęła w końcu 
uwalniać swoich pasażerów.

- Stań przy taksówkach, na wypadek gdybym ją zgubił. 

Joe jeszcze się nie pojawił?

- Nie. - Frank wyszczerzył zęby. - Nasz telefon z Lon-

dynu załatwił sprawę.

Pomysł był prosty: zadzwonili do jednego z prawników 

Kinga, informując, że w ich szeregach jest donosiciel. 
Wobec takiego obrotu spraw King musiał wrócić do 
Londynu, bez względu na to, jak bardzo chciał 
porozmawiać z córką. Nie mógł sobie pozwolić na 
zlekceważenie potencjalnej katastrofy. Les żywił 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.

żarliwą nadzieję, że w tej właśnie chwili King ryje w 
pamięci komputera jak oszalały. Byłoby miło, gdyby 
pocił się przy tym ze strachu jak ruda mysz. Ale jeśli 
wyznaczy kogoś do tego zadania i wróci, żeby przerwać 
im spotkanie z jego córką, sytuacja może się okazać 
krytyczna. Rozejrzał się nerwowo, ale - ku swojej uldze 
- nie zauważył żadnej limuzyny. King nigdy nie 
pohańbiłby się czymś poniżej mercedesa.

Frank, stojący przy postoju taksówek, zaczął machać 

dziko rękami. Les spojrzał we wskazywanym kierunku. 
Zobaczył ją z daleka. Nie musiał się martwić, że zgubi 
ją w tłumie - kaskada srebrnozłotych włosów, 
spadających aż do talii, wyróżniała ją na kilometr. 
Frank stanął mu za plecami. Słuchając paplania 
mijających ich turystów, czuł przez chwilę zazdrość i 
żal. Zazdrość z powodu bogatych i beztroskich 
pasażerów, mających przed sobą dzień rozrywek. I żal 
za tę dziewczynę, nieświadomą jeszcze, co ją czeka.

Nie zauważyła ich, dopóki nie stanęli przed nią.
- Doktor King?
Spojrzała na nich z zaskoczeniem, a potem 

uśmiechnęła się. Na pewno przysłał ich ojciec.

- Tak.
- Czy możemy poprosić panią na chwilę?
Uśmiech zniknął z jej twarzy. Poczuła zagrożenie; 

cofnęła się o krok. Rozejrzała się i nieco uspokoiła, 
widząc wokół siebie dziesiątki przechodniów.

- Nie ma powodu do obaw - odezwał się Les Fortnum, 

natychmiast wyczuwając jej lęk. Nie znosił, kiedy 

Generated by Foxit PDF Creator © Foxit Software

http://www.foxitsoftware.com   For evaluation only.