Elliot Robin - Idealna ¿ona

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Deszcz padał na czekoladki.

Bailey Crandell opuściła tylną klapę furgonetki i

spoglądając  ponuro  na  ciemne  chmury,  wyjęła  z  sa-
mochodu  kartonowe  pudło.  Deszcz  zaczął  padać,  gdy
jechała  przez  miasto.  Właściwie  nie  był  to  deszcz,  a
gęsta, mglista mŜawka, jaka często zdarza się w Phoe-
nix  w  sierpniu,  pod  koniec  pory  monsunowej.  Nie
grzmiało  ani  Ŝadna  błyskawica  nie  przecinała  nieba.
Był  to  przelotny,  letni  deszczyk.  Bailey  zwykle  lubiła
taką  pogodę  i  w  innych  okolicznościach  zapewne
usiadłaby  spokojnie  przy  oknie  i  rozluźniła  się,
słuchając uspokajającego szumu spadających kropel.

Ale dzisiaj ten deszcz padał na jej czekoladki.
- Cholera - mruknęła.

Dźwignęła pudło, przyciskając je do piersi. RóŜowe

bawełniane  spodnie  i  kwiecista  bluzka,  w  które  była
ubrana,  szybko  nasiąkały  wodą.  Czuła,  jak  włosy
przyklejają  jej  się  do  głowy.  Nawet  stopy,  obute  w
lekkie sandały, miała mokre.

Kartonowe pudło takŜe zaczynało przemakać. Po-

jemniki  ze  słodyczami,  czekoladowe  kulki,  miętowe
pałeczki,  praliny  i  rodzynki  w  czekoladzie,  które
znajdowały  się  w  środku,  zdąŜyły  juŜ  przesiąknąć
wilgocią. Dźwięk kropel deszczu wydzwaniających

nierówną melodię na metalowych pokrywkach słoików
i puszek działał Bailey na nerwy. Wymamrotała jakieś
słowo, które nie powinno pojawić się w ustach damy, i
ruszyła przez parking w stronę budynku.

Naraz, nie wiadomo skąd, pojawiła się przed nią

biała cięŜarówka. Koła wjechały w kałuŜę i brudna
woda ochlapała Bailey od stóp do głów.

Aaach! - wrzasnęła.

Kierowca cięŜarówki nacisnął mocno na hamulce,

otworzył z rozmachem drzwiczki, wyskoczył i pod-
szedł do niej.

Co się stało? - zawołał. - Słyszałem, jak pani

krzyknęła. Potrąciłem panią?

Bailey poczuła, Ŝe robi się purpurowa z gniewu.

Chwyciła mocniej wilgotne pudło i z furią zwróciła się
twarzą do męŜczyzny. ZauwaŜyła, Ŝe był bardzo
wysoki i szeroki w ramionach, nie obchodziło jej
jednak, jak wyglądał ani kim był. Najchętniej udusiła-
by go gołymi rękami.

Krzyknęłam, ty idioto - wyjaśniła zimnym i spo-

kojnym tonem - bo ochlapałeś mnie całą brudną wodą
z kałuŜy. Mnóstwem okropnie brudnej wody. Jestem
zupełnie przemoczona.

Och - odrzekł męŜczyzna, lustrując ją od stóp do

głów. - Tylko tyle? Słysząc taki wrzask, myślałem, Ŝe
zgniotłem panią na miazgę.

Tylko tyle? - powtórzyła, oburzona. - Niech pan

tylko spojrzy, jak ja wyglądam!

Całkiem dobrze. To znaczy, deszcz sprawił, Ŝe

jest pani niemal całkiem czysta. Ponadto mam
wraŜenie, Ŝe zdąŜyłem juŜ przemoknąć do nitki, stojąc
tu i rozmawiając z panią.

Tego juŜ za wiele. Niech pan mi zejdzie z oczu. -

Spróbowała go wyminąć. - Aaach! - wrzasnęła w tej
samej chwili.

Czy mogłaby pani przestać krzyczeć? Ma pani

płuca futbolisty.

Niech pan coś zrobi! Od tego pudła odpada dno!

MęŜczyzna wymamrotał pod nosem coś, czego

Bailey  nie  dosłyszała,  wolała  jednak  nie  prosić  o  po-
wtórzenie.  Podszedł  do  niej  i  podłoŜył  ręce  pod  dno
pudełka.  Czubki  jego  palców  dotknęły  piersi  dziew-
czyny. Zatrzymał się, pochylony, i napotkał jej wzrok.

Szare oczy, pomyślała Bailey. Nieznajomy miał

szare  oczy  o  ciepłym,  łagodnym  odcieniu,  jak  bazie
albo  kocie  futerko.  Te  srebrzystoszare  oczy  obramo-
wane były długimi, czarnymi rzęsami. Wcześniej, gdy
jeszcze  był  suchy,  zauwaŜyła,  Ŝe  włosy  miał  gęste  i
zupełnie  czarne.  Rysy  jego  twarzy  były  na  tyle  ostre,
Ŝ

e nie wydawał się przystojny, lecz zdecydowanie

męski. Kogoś jej przypominał, chociaŜ Bailey była
przekonana, Ŝe pamiętałaby, gdyby go kiedykolwiek
wcześniej spotkała.

Sceneria była groteskowa. Bailey uświadomiła so-

bie naraz, Ŝe stoi jak wryta w miejscu, zahipnotyzowa-
na  przez  te  szare  oczy,  brudna  i  przemoczona,  jej
cenne słodycze za chwilę wypadną przez dno mokrego
pudła,  a  dłonie  obcego  męŜczyzny  opierają  się  o  jej
piersi.  Co  więcej,  piersi  te  zaczynają  być  cięŜkie  i
obrzmiałe od zmysłowego pobudzenia.

UwaŜaj, Bailey, upomniała się surowo. Rusz się,

idiotko.

Cukierki - powiedziała drŜącym głosem.

Co? - zapytał męŜczyzna.

Cukierki są w słoikach, które za chwile wypadną

przez dno kartonu i rozbiją się.

A tak, rzeczywiście...

Wyjął pudło z jej ramion i przycisnął do piersi.
-

Trzymam. - Po chwili dodał: - Niech pani

posłucha, przykro mi, Ŝe panią ochlapałem. Po prostu
przez tę mgłę niczego nie widziałem.

Uśmiechnął się i serce Bailey zabiło mocniej.

Jestem William Lansing - oznajmił męŜczyzna.

Bailey równieŜ się uśmiechnęła.
-

Miło mi. Jestem Bailey Crandell.

Bailey, powtórzył William w duchu. Imię było

rzadkie, niezwykłe, brzmiało nieco zabawnie. Pasowa-
ło do niej. Nawet przemoczona, wyglądała atrakcyjnie.
Miała delikatne rysy twarzy, duŜe niebieskie oczy,
krótkie włosy i około metra sześćdziesiąt wzrostu. Nie
wiedział na pewno, jakiego koloru są jej włosy, bo w
tej chwili były zupełnie mokre. Spływające z nich
krople wody podkreślały czysty błękit jej oczu.

No dobrze, Bailey - powiedział - moŜe teraz

poudajemy, Ŝe mamy dość zdrowego rozsądku, by nie
stać na deszczu ? Lepiej przestawię cięŜarówkę, zanim
ktoś w nią uderzy.

Ja wezmę pudło.

Nie. PołoŜę je na siedzeniu, a potem zaniosę do

budynku. Przypuszczam, Ŝe bierzesz udział w tym
kiermaszu, który urządza moja siostra?

- Alice jest twoją siostrą?Teraz rozumiem, dlaczego

wydawało mi się, Ŝe skądś cię znam. Jesteście do
siebie bardzo podobni. Tak, biorę udział w tym
kiermaszu. Twoja siostra ma duŜy dar przekonywania
- roześmiała się.

Teraz z kolei William się zaśmiał.

- Moja siostra potrafi być okropnie dokuczliwa. Jej

maŜ, Raymond, jest prawdziwym męczennikiem w
tym małŜeństwie. Biedny facet. MoŜe jednak nie
stójmy na deszczu. Spotkamy się w środku.

- Dobrze.

Mimo to jeszcze przez chwilę stali obok cięŜarówki

uśmiechając  się  do  siebie.  Wydawało  się,  Ŝe  Ŝadne  z
nich  nie  ma  ochoty  odejść.  Potem  obydwoje  ruszyli
jednocześnie, w nagłym pośpiechu, jakby dopiero teraz
przyszło  im  do  głowy,  Ŝeby  schronić  się  przed  desz-
czem.

Bailey wróciła do swego samochodu i wyjęła drugie

pudło. Dźwigając je pod pachą, pobiegła do drzwi
ceglanego budynku.

William patrzył na nią zza kierownicy cięŜarówki.

Bailey Crandell, powtórzył w duchu. Zrobiła na nim

duŜe  wraŜenie.  Zerknął  na  leŜący  obok  karton
wypełniony  słoikami  i  puszkami.  Bailey  Crandell,
właścicielka  sklepu  o  nazwie  „Słodkie  Marzenie".
Wiele razy słyszał, jak Alice wychwalała pod niebiosa
jakość  sprzedawanych  tam  słodyczy.  William  miał
okazję spróbować ich podczas wizyt u siostry i musiał
przyznać, Ŝe są znakomite.

Przekręcił kluczyk w stacyjce i wjechał na puste

miejsce w rzędzie samochodów.

A więc to jest „Pani Słodkie Marzenie", ciągnął w

myślach. Jej firma odnosiła sukcesy. Alice twierdziła,
Ŝ

e sklep jej przyjaciółki stale zyskuje na popularności i

przynosi coraz większe dochody. William szanował
cięŜką pracę i poświęcenie, jakie musiały się kryć za
owymi sukcesami. Bailey mogła mieć jakieś

dwadzieścia pięć albo sześć lat. To młody wiek jak na
takie osiągnięcia. Tak, Bailey Crandell to z pewnością
typ  kobiety  interesu.  Miał  ochotę  poznać  ją  bliŜej  i
przekonać  się,  czy  mimo  to  interesowałaby  ją
niezobowiązująca,  bliŜsza  znajomość.  Jeśli  nie  jest  z
nikim  związana,  to  nikomu  nie  stałaby  się  Ŝadna
krzywda,  gdyby  kilka  razy  się  z  nią  umówił.  Pod
warunkiem, Ŝe nie zapomniałby, iŜ nic powaŜnego nie
moŜe z tego wyniknąć.

Odkąd

sięgał

pamięcią,

William

wiedział

dokładnie,  jakiego  rodzaju  kobietę  chciałby  poślubić:
dziewczynę  o  tradycyjnych  przekonaniach,  która
stworzyłaby  mu  prawdziwy,  pełen  ciepła  dom.  On
zapewniałby  im  obydwojgu  środki  do  Ŝycia,  ona
chuchałaby  na  domowe  ognisko.  NajwaŜniejszy  w  jej
Ŝ

yciu miał być on, potem dzieci i dom.

Taka kobieta witałaby w domu wracające ze szkoły

dzieci,  poiłaby  je  mlekiem  i  karmiła  ciasteczkami
własnego  wypieku,  słuchałaby  opowieści  o  tym,  jak
spędziły  dzień,  chwaliła  je  i  pocieszała,  zaleŜnie  od
potrzeby.  Byłaby  prawdziwie  szczęśliwa  w  domu  ze
swoją  rodziną  i  nie  tęskniłaby  do  wielkomiejskiego
ś

wiata słuŜbowych obiadów i dwuczęściowych kos-

tiumów.

A w centrum jej świata znajdowałby się mąŜ, czyli

on, William Lansing.

Tradycjonalistka, pomyślał jeszcze raz, i westchnął.

Kobieta z innej epoki, z innego wieku - zagroŜony
gatunek. Fakt, Ŝe William w ciągu swych trzydziestu
pięciu lat Ŝycia jeszcze takiej nie spotkał, świadczył o
tym, Ŝe trzeba jej było szukać ze świecą. Przedstawiał
swoje poglądy wielu kobietom, z którymi się spotykał,
w nadziei, Ŝe kiedyś wreszcie znajdzie to, czego szuka.

Wyniki  tego  testu  zawsze  jednak  były  negatywne.
Stało  się  to  dla  Williama  źródłem  nieustającej
frustracji.  Nie  potrafił  tego  zrozumieć.  Nie  uwaŜał
przecieŜ,  by  do  spełniania funkcji  Ŝony  i  matki  trzeba
było  mieć  mniej  zdolności,  inteligencji,  motywacji  i
tak  dalej,  niŜ  do  roli  kobiety  interesu,  odnoszącej
sukcesy  zawodowe.  W  gruncie  rzeczy  sądził,  Ŝe
tradycyjna rola kobiety - Idealnej śony, jak ją nazywał
w

myślach

jest

niezmiernie

trudnym

odpowiedzialnym  zadaniem.  Tytuł  „szefowej  domu"
był  tu  właściwy  i  William  gotów  był  obdarzyć
najwyŜszym  szacunkiem  kobietę,  która  podjęłaby  się
tego zadania.

Mimo to jednak kobiety, z którymi los krzyŜował

jego ścieŜki, nie przyjmowały jego filozofii Ŝyciowej
Ŝ

yczliwie. Ich podejście moŜna by delikatnie określić

jako zniechęcające.

William zmarszczył czoło, potrząsnął głową, ot-

worzył drzwiczki cięŜarówki i z niechęcią wybiegł na
wciąŜ padający deszcz.

Bailey rozejrzała się po wielkiej sali, w której

panował  nieopisany  chaos.  W  całej  sali  rzędami  usta-
wione  były  stoły  przykryte  kolorową  bibułą,  a  dokoła
nich  w  róŜnych  kierunkach  biegało  co  najmniej  pięć-
dziesiąt  osób,  przekrzykujących  się  nawzajem.  W  ca-
łym  pomieszczeniu  panował  taki  hałas,  Ŝe  Bailey
zastanawiała się, czy ktoś w ogóle słyszy kogokolwiek
innego. Wszyscy jednak byli pogodni i uśmiechnięci i
stwarzali atmosferę radosnego podniecenia.

- Cześć - powiedział ktoś za plecami Bailey.

Odwróciła się i spostrzegła młodą kobietę, siedzącą
przy stoliku obok wejścia.

Jestem Sheila, a ty jesteś zupełnie przemoczona. -

To prawda - roześmiała się Bailey. - Przemokłam

do suchej nitki.

Nie jesteś w tym odosobniona - odrzekła Sheila

pogodnie. - Tu jest mnóstwo przemoczonych ludzi.
Powiedz mi, jak się nazywasz, a ja ci powiem, gdzie
jest twój stolik.

W chwilę później Bailey odnalazła przeznaczone

sobie miejsce i zabrała się do rozpakowywania pudła.
KaŜdy  pojemnik  ze  słodyczami  opatrzony  był  jasno
błękitną  etykietką,  na  której  skrzydlaty  Pegaz  leciał
między chmurami. Zawartość słoików i puszek mogła-
by  skusić  najwybredniejszego  smakosza.  Były  tam
wiśnie  w  czekoladzie,  precelki  oblewane  białą
czekoladą,  Ŝelki,  pałeczki  z  lukrecji,  groszki  z
galaretki,

karmelowo-orzechowe

batoniki,

nieprzyzwoicie

gęsty

krem

wiele

innych

przysmaków. Właśnie stawiała na stoliku ostatnią
puszkę, gdy w drzwiach pojawił się William z drugim
pudłem.

Zaopatrzenie - powiedział, stawiając karton na

podłodze.

Zanim Bailey zdąŜyła odpowiedzieć, z przeciwnej

strony podeszła do nich atrakcyjna trzydziestokil
kuletnia kobieta.

Obydwoje zdąŜyliście na czas - odezwała się. - To

wietnie. Jak wam się tu podoba?

Same atrakcje - odrzekł sucho William. - Uwiel-

biam chodzić przez cały dzień w mokrym ubraniu. Na
pewno mi powiesz, Ŝe nie ma juŜ czasu, Ŝebym mógł
pójść do domu i przebrać się, zgadłem?

Oczywiście,

e nie ma czasu. Czy znasz juŜ Bailey?

Tak, spotkaliśmy się na parkingu.

To dobrze - odrzekła Alice. - Bailey, jesteś

zupełnie mokra. Przykro mi z powodu tej pogody, ale
przynajmniej jest ciepło, więc nikt nie powinien się
przeziębić.

Zaraz wyschnę - odrzekła Bailey. - Nie przejmuj

się mną, Alice.

Jeśli wrócę do domu przeziębiony, droga siostro -

powiedział William - to ty będziesz gotować mi rosół i
podawać soki, dopóki całkiem nie wyzdrowieję.

Williamie, nie marudź. Dochód z kiermaszu

przeznaczony jest na szlachetny cel.

Słyszeliśmy juŜ o tym, Alice - roześmiał się

William. - Jesteśmy w wiosce dla emerytów „Złota
Jesień". Ten budynek - zakreślił ręką krąg w powietrzu
- jest centrum wioski, a celem kiermaszu jest zebranie
funduszy, dzięki którym pensjonariusze będą mogli
wytwarzać produkty rzemiosła artystycznego. Te zaś z
kolei zostaną sprzedane na...

Na kiermaszach, które sami zorganizują w przy-

szłości - roześmiała się Bailey.

Dobrze, dobrze - poddała się Alice, wznosząc

ramiona do góry w geście kapitulacji. - Ale w kaŜdym
razie udało mi się tu ściągnąć was obydwoje, prawda?
-  Po  chwili  dodała:  -  Williamie,  jeszcze  nawet  nie
zająłeś  swojego  miejsca.  Za  piętnaście  minut  otwiera-
my  drzwi  dla  publiczności.  Wynoś  się  stąd!  Idź  po  te
doniczki  z  ziołami,  które  obiecałeś  przynieść.  I  ow-
szem, fakt, Ŝe sam je wyhodowałeś, został odnotowany
z naleŜytą uwagą i szacunkiem. Idź juŜ, idź...

BoŜe, aleŜ z ciebie zrzęda - jęknął William. - Jak

ten Raymond z tobą wytrzymuje?

Kocha mnie. Idź juŜ!

William odwrócił się na pięcie i odszedł. Bailey

przez chwilę patrzyła za nim, po czym zauwaŜyła, Ŝe
Alice obserwuje ich obydwoje.

Przystojny drań, prawda? - zapytała Alice, po-

chylając się w jej stronę. - Jest takŜe inteligentny,
rozsądny, pracowity...

A takŜe dzielny i odwaŜny? - przerwała jej Bailey

z uśmiechem. - Alice, proszę cię, nie baw się w
swatkę.

Alice westchnęła.
-

Swatanie czasem przynosi niezłe efekty, ale w

tym wypadku traciłabym tylko czas. Ty i William
zupełnie do siebie nie pasujecie.

Dlaczego?

Bo on szuka staroświeckiej kobiety, takiej, która

poświęciłaby się dla domowego ogniska, męŜa i
dzieci.

Odkąd

sięgnę

pamięcią,

zawsze

był

zdecydowany znaleźć sobie taką Ŝonę. A ja sporo z
tobą rozmawiałam i wiem, Ŝe dla ciebie najwaŜniejszy
jest sklep. Więc... - wzruszyła ramionami. - Nie
nadajecie się dla siebie.

Och - Bailey spojrzała w kierunku, w którym

poszedł William. - Rozumiem. Nie wydaje ci się, Ŝe
on trochę nie nadąŜa za epoką?

Tak, ale spróbuj mu to wytłumaczyć. No cóŜ,

muszę iść do swoich obowiązków. Takie miejsce to
prawdziwe zoo. Kończ juŜ urządzanie swojego
stoiska, Bailey, bo impreza zaczyna się za kilka minut.

Będę gotowa na czas.

Alice odeszła, a Bailey sięgnęła do stojącego na

podłodze

pudła

wyjęła

niego

puszkę

czekoladowych

kulek. Jednak zanim postawiła ją na stole, jeszcze raz
spojrzała w stronę Williama.

Jakie to dziwne, pomyślała. Słowa Alice sprawiły,

e jej radosny nastrój przygasł. To było śmieszne.

Skoro William zdecydowanie postanowił oŜenić się ze
staroświecką  kobietą,  która  skupiałaby  swe  zaintere-
sowania wyłącznie na męŜu i dzieciach, w takim razie
Bailey  rzeczywiście  nie  była  odpowiednią  partnerką
dla  niego.  W  jej  Ŝyciu  najwaŜniejsze  było  „Słodkie
Marzenie".  Ten  sklep  był  częścią  jej  istoty.  UwaŜała
się  za  kobietę  interesu.  Postanowiła  odnieść  sukces  i
nic nie mogło jej od tego postanowienia odciągnąć.

Wiedziała, Ŝe musi wyrzec się wielu rzeczy, by

osiągnąć swój cel. Od czasu do czasu, jeśli nie była
zbyt zajęta, umawiała się z męŜczyznami, ale w jej
Ŝ

yciu nie było miejsca na powaŜny związek. Marzenia

o kochającym męŜu i dziecku juŜ dawno pokryły się
kurzem,

zepchnięte

najgłębsze

zakamarki

wiadomości. Nie moŜna mieć wszystkiego. Wybrała,

więc niech tak będzie.

Skąd w takim razie wzięła się ta jej nagła melan-

cholia?  Owszem,  William  Lansing  był  przystojny  i
bardzo  męski.  Wytwarzał  wokół  siebie  podniecającą
atmosferę  i  w  chwili  gdy  spojrzenie  jego  pięknych
szarych  oczu  spoczęło  na  Bailey,  ogarnęło  ją
zmysłowe  zauroczenie.  Ale  to jeszcze  nie  był  powód,
by  czuć  rozczarowanie  na  wiadomość,  Ŝe  ona  i
William

róŜnią

się

zasadniczo

swoich

oczekiwaniach.

No więc dobrze. Wiedziała, Ŝe jej reakcja na słowa

Alice była absurdalna, wiec po prostu postanowiła o
niej nie myśleć, uznała za irracjonalną i niewartą
dalszych rozwaŜań. Dość tych bzdur.

Zdecydowanie skinęła głową i zajęła się opróŜ-

nianiem pudła. Ustawiała właśnie słoiki w piramidę,
gdy znów zobaczyła Williama. ZbliŜał się w jej stronę,
niosąc w rękach wielki otwarty karton.

Cześć, sąsiadko - powiedział, stawiając karton na

podłodze obok jej stolika. - Przestało padać. Teraz, gdy
juŜ oboje zdąŜyliśmy zupełnie przemoknąć, zaczyna
ś

wiecić słońce.

Bailey roześmiała się.

Mam nadzieję, Ŝe dzięki temu więcej ludzi przy-

jdzie na kiermasz. Ja juŜ prawie wyschłam.

William przyjrzał się jej.

Mówiłem ci, Ŝe deszcz zmył z ciebie całe błoto,

którym cię ochlapałem. Jesteś zupełnie czysta.

Heban, pomyślał. Jej lśniące włosy miały kolor

hebanu i otaczały jej twarz krótkimi, miękkimi lokami.
Miał ochotę wsunąć palce w te jedwabiste pukle. Była
piękna. Nie wyglądała jak wielkomiejska, zwalająca z
nóg piękność. Nie, prezentowała się świeŜo i zdrowo,
jak z obrazka.

Williamie? - Bailey przechyliła głowę. - Czy coś

się stało? Przyglądasz mi się z takim dziwnym
wyrazem twarzy.

Co takiego? Nie, nic się nie stało. Zamyśliłem się

po prostu. Ale muszę się tu rozpakować, zanim Alice z
plemienia Hunów znów się tu pojawi.

William zajął się swoim stoiskiem, a Bailey wciąŜ

na nowo przestawiała swoje słoiki, ukradkiem zerkając
na niego spod rzęs.

Miał na sobie obcisłe, czarne dŜinsy, znakomicie

podkreślające długie, szczupłe nogi i wąskie biodra,
oraz koszulkę polo w błękitnym kolorze, który świet

nie wyglądał przy jego opaleniźnie, szarych oczach i
gęstych, ciemnych włosach. Podobał jej się jego głos, a
takŜe jego śmiech i zmarszczki, które pojawiały się w
kącikach jego oczu, gdy się uśmiechał.

Dość tego, Bailey, upomniała się surowo. Co jesz-

cze?  MoŜe  powinna  wpatrywać  się  w  niego  tęsknie,
wzdychać  głęboko  i  rozpłynąć  się  w  kałuŜy  u  jego
stóp? Reagowała na obecność Williama jak nastolatka.
Było  to  wręcz  nieprzyzwoite.  Pomyślała,  Ŝe  musi  się
wziąć w garść, zanim zrobi z siebie kompletną idiotkę.

No, dobrze - odezwał się William. Na dźwięk jego

głosu Bailey drgnęła i oderwała się od swoich myśli.
-

Lepiej juŜ nie będzie.

Spojrzała na jego stoisko i uśmiechnęła się z ap-

robatą.  Stół  zastawiony  był  kolorowymi  plastikowymi
doniczkami,  w  których  rosły  najrozmaitsze  zioła.
Wyglądało  to  bardzo  ładnie.  Zioła  były  zdrowe  i  za-
dbane.

Piękne - powiedziała. - Sam je wyhodowałeś?

Oczywiście, Ŝe tak, proszę pani. Nigdy wcześniej

nie  próbowałem  się  bawić  w  ogrodnika,  ale  coraz
bardziej  mnie  to  wciąga.  Postanowiłem  rozszerzyć
swój asortyment, a to oznacza, Ŝe będę musiał pójść do
biblioteki  i  jeszcze  trochę  poczytać.  -  Usiadł  na
składanym  metalowym  krześle  przy  stoliku,  zmarsz-
czył czoło i potrząsnął głową. - Miałem inne plany na
sobotę,  ale  Alice  zawsze  potrafiła  owinąć  mnie  sobie
wokół małego palca. To się chyba juŜ nigdy nie zmieni
-

wzruszył ramionami. - A ty gdzie ją poznałaś?

Bailey poprawiła się na krześle. Na zajęciach
aerobiku, jakieś rok temu. Od tego czasu widujemy
się dwa razy w tygodniu i zdąŜyłyśmy

się zaprzyjaźnić. Od czasu do czasu jadamy razem
lunch i Alice dość często przychodzi do mojego
sklepu.

Na pewno masz duŜo pracy w „Słodkim Marze-

niu".

Bardzo duŜo - skinęła głową.

Miałem przyjemność spróbować twoich słodyczy

u Alice. Są znakomite.

Dziękuję panu - Bailey uprzejmie skłoniła głowę.

- Zadowolenie klienta jest naszym najwaŜniejszym
celem.

Chyba słyszałem o twoim sklepie, zanim jeszcze

Alice mi o nim wspomniała. Masz znakomitą opinię.

Bailey obdarzyła go uśmiechem, zastanawiając się,

co  mogłaby  odpowiedzieć  zamiast  zwykłego  „dzięku-
ję", ale nic jej nie przyszło do głowy.  Ze  zdumieniem
zauwaŜyła, Ŝe pochwały Williama sprawiają jej wielką
przyjemność. W ciągu ostatnich trzech lat wielokrotnie
słyszała  komplementy  od  męŜczyzn,  którym  impono-
wał  fakt,  Ŝe  osiągnęła  sukces  w  tak  krótkim  czasie.
Zawsze  lubiła  słuchać  pochwał,  ale  nie  przypominała
sobie,  by  kiedykolwiek  wcześniej  reagowała na  słowa
uznania tak jak na te, które pochodziły z ust Williama.

Nie bądź głupia, pomyślała. PrzecieŜ i tak najwaŜ-

niejszym  punktem  na  liście  wymagań  Williama  doty-
czących  kobiet  jest  gotowość  do  poświęcenia  się  dla
dzieci, domu i męŜa. On poszukuje staroświeckiej pani
domu,  a  nie  nowoczesnej  dziewczyny  z  lat  dziewięć-
dziesiątych, dąŜącej do sukcesu zawodowego.

Dlaczego właściwie zawraca sobie głowę rozwaŜa-

niami nad tym, czego oczekuje William? Wiedziała, Ŝe
to nie jest partner odpowiedni dla niej. W jej Ŝyciu nie

było miejsca ani czasu na powaŜny związek, który
wymagałby znacznego zaangaŜowania.

Zbierz się do kupy, Bailey Crandell, pomyślała.

Musi  patrzeć  na  Williama  tak,  jak  na  wszystkich
innych  męŜczyzn,  którzy  pojawiali  się  w  jej  Ŝyciu.
MęŜczyźni  dla  niej  dzielili  się  na  tych,  z  którymi
ewentualnie mogła się od czasu do czasu umówić, i na
takich, którzy zupełnie jej nie interesowali.

William Lansing interesował ją z pewnością.

Jako kandydat do okazjonalnych spotkań, dodała

szybko.  Tylko  tyle  i  nic  więcej.  Jeśli  on  zechce  się  z
nią  umówić,  Bailey  się  zgodzi.  Jeśli  nie  zaproponuje
jej  randki,  nie  stanie  się  nic  strasznego.  A  właściwie
sama moŜe go zaprosić do kina i na kolację. Dlaczego
by nie?

ROZDZIAŁ DRUGI

W ciągu następnej godziny na kiermaszu pojawili

się  klienci  i  Bailey  miała  pełne  ręce  roboty.  Hałas  w
pomieszczeniu  stawał  się  coraz  większy.  Ponad
odgłosami  rozmów  i  śmiechu  do  uszu  Bailey
dobiegały kichnięcia Williama.

Obserwowała go ukradkiem, gdy rozmawiał z oso-

bami zatrzymującymi się przy jego stoisku. Za
kaŜdym razem, gdy na jego opalonej twarzy pojawiał
się uśmiech, Bailey czuła przyspieszone bicie serca.

W południe pojawiła się przy nich Alice. PołoŜyła

na stolikach owinięte w celofan kanapki i puszki z
napojami, powiedziała „na zdrowie", gdy William
kichnął, i odbiegła.

Od samego patrzenia na nią czuję się zmęczona -

zaśmiała się Bailey. Skorzystała z tego, Ŝe ruch
chwilowo się zmniejszył, i zajęła się jedzeniem.

William przełknął połowę swojej kanapki.

Gdy Alice coś robi - powiedział - oddaje się temu

bez  reszty.  Jedna  z  organizacji,  do  których  naleŜy,
podarowała tej wiosce kilka drzewek. Alice przyjecha-
ła  tutaj,  kopała  dołki  i  pomagała  te  drzewka  sadzić.
Potem  zaczęła  odwiedzać  to  miejsce  regularnie,  Ŝeby
pogadać  z  pensjonariuszami  czy  zabrać  kogoś  do
lekarza. Robiła wszystko, co było potrzebne. Polubiła

wielu staruszków, którzy tu mieszkają. Gdy dowie-
działa się, Ŝe mają problem z funduszami, postawiła
sobie za cel wyprowadzenie ich na prostą.

To godne podziwu. ZauwaŜyłam, Ŝe bardzo jej

zaleŜy, Ŝeby ten kiermasz się udał, ale nigdy nie
rozmawiałyśmy o tym, jak to się stało, Ŝe właśnie ona
się tym zajęła.

Ona... A psik! Przepraszam.

Williamie - Bailey przechyliła się nieco w jego

stronę - czyŜbyś się przeziębił?

NiemoŜliwe. Ostatni raz byłam przeziębiony jako

małe dziecko. A psik! A psik! O, cholera!

Przeziębiłeś

się

powtórzyła

Bailey

zdecydowanym kiwnięciem głowy.

Ale skąd!

Nie masz powodu tak się najeŜać. KaŜdy przecieŜ

czasem się przeziębią.

Ale nie ja!

- Och, BoŜe - odrzekła Bailey z uśmiechem. - Zapo-

mnij o tym, co powiedziałam. Widzę, Ŝe uraziłam
twoją męską dumę.

-Mmm... -mruknął William. Rzucił jej pochmurne

spojrzenie, po czym skupił uwagę na drugiej połowie
swojej kanapki.

-Dzień dobry, dzieci -odezwał się jakiś głos.- Jak to

miło, Ŝe przyszliście. Wspaniała uroczystość, prawda?

Bailey i William podnieśli się i obydwoje

jednocześnie zaniemówili na widok stojącej przed nimi
maleńkiej  kobiety.  Staruszka  miała  co  najmniej
siedemdziesiąt  lat.  Ubrana  była  w  skromną  ciemną
sukienkę  ozdobioną  sznurkiem  pereł.  Za  cały  makijaŜ
słuŜyła jej odrobina bladoróŜowej szminki.

Zdumienie Bailey i Williama wywołał jednak kape

lusz  sterczący  na  jej  kędzierzawych  siwych  włosach.
Był olbrzymich rozmiarów i drobna kobieta wyglądała,
jakby  miała  za  chwilę  stracić  równowagę  pod  jego
cięŜarem.  Wielkie  rondo  kapelusza  ginęło  pod  plas
tikowymi  owocami  naturalnej  wielkości.  Był  tam
banan, zielone jabłko, kiść fioletowych winogron, kilka
czerwonych  wiśni  oraz  pomarańcza,  wszystko  z
ogonkami i zielonymi liśćmi.

Jestem Mary Margaret Swan - oznajmiła roz-

promieniona staruszka. - Mieszkam tutaj, w „Złotej
Jesieni". To bardzo ładna nazwa, prawda? - roześmiała
się. Jej śmiech był wesoły i zaraźliwy. William i Bailey
odpowiedzieli jej uśmiechem.

A wy kim jesteście, dzieci? - zapytała Mary

Margaret.

William dokonał prezentacji, po czym oznajmił:

Bardzo mi się podoba pani kapelusz.

Mary Margaret z upodobaniem poklepała rondo.
-

Robi wraŜenie, prawda? WaŜy odrobinę za duŜo,

ale jest tak unikalny, Ŝe prawie zawsze go noszę. Alice
uwaŜa, Ŝe wyglądam w nim świetnie.

William jest bratem Alice - wtrąciła Bailey.

Naprawdę? - zaciekawiła się Mary Margaret.

PrzymruŜyła  oczy  i  pochyliła  się  w  jego  stronę,  przy-
trzymując  przy  tym  obiema  dłońmi  wysuwający  się
niebezpiecznie  do  przodu  kapelusz.  -  Rzeczywiście,
istnieje  duŜe  podobieństwo  rodzinne.  Z  pewnością
jesteś bratem Alice, mój drogi.

William roześmiał się.

Cieszę się, Ŝe mnie pani utwierdziła w tym

przekonaniu, bo zawsze mi się wydawało, Ŝe tak jest.

Dobrze jest się dowiedzieć, Ŝe jesteśmy tymi, za

kogo się uwaŜamy, prawda? - odrzekła wesoło Mary
Margaret. - Cieszę się, Ŝe mogłam cię uspokoić,
Williamie. W ostatnich latach swojego Ŝycia mój drogi
ś

więtej pamięci mąŜ, Jeremiasz, sądził, Ŝe jest Teddym

Rooseveltem. Przez cały czas dął w trąbkę i płatał
rozmaite figle.

Poszczęściło mu się, Ŝe miał panią za Ŝonę - rzekł

William.

Bailey pomyślała, Ŝe on jest ogromnie miły i cierp-

liwy. Była to kolejna cecha jego osobowości. Co
chwilę odkrywała w nim nowe zalety.

Och, BoŜe - odezwała się Mary Margaret, wyry-

wając Bailey z zamyślenia - od tego pięknego kapelu-
sza zaczyna mnie juŜ boleć głowa, a bardzo
chciałabym obejrzeć tutaj wszystko. Mój pokój jest po
drugiej stronie ośrodka i jeśli tam pójdę, to nie będę
juŜ miała siły wrócić.

MoŜe... - zaczęła Bailey.

Zaraz - przerwała jej Mary Margaret - nie

powierzyłabym mojego kapelusza przypadkowej
osobie, ale ty przecieŜ jesteś bratem Alice. Doskonale
się składa.

Przy tych słowach zdjęła dzieło sztuki z głowy i

rzuciła je Williamowi, który wykazał się refleksem i w
porę pochwycił kapelusz.

Od razu lepiej - powiedziała Mary Margaret,

klepiąc  się  po  czubku  głowy.  -  Idę  się  rozejrzeć.  Z
góry  dziękuję,  kochany,  za  opiekę  nad  moim
kapeluszem.  To  najcenniejsza  rzecz,  jaką  posiadam,
ale  wierzę,  Ŝe  zajmiesz  się  nim  tak,  jakby  naleŜał  do
ciebie.

Oczywiście, Ŝe się nim zajmie - wtrąciła Bailey. -

Zaopiekuje się nim tak dobrze, Ŝe wszyscy będą
uwaŜali, iŜ kapelusz naleŜy do niego.

Wspaniale - ucieszyła się Mary Margaret, od-

dalając się szybko.

Hej, zaraz, niech pani zaczeka! - wołał William,

trzymając kapelusz na odległość wyciągniętej ręki,
jakby się bał, Ŝe owoce mogą go lada chwila zaatako-
wać.

Obok nich przemknęła kobieta w krótkiej spódnicy i

obcisłym sweterku.

liczną masz czapeczkę, skarbie - rzuciła gardło-

wym głosem. Mrugnęła do Williama i zniknęła za
rzędem stolików.

Wspaniale - jęknął William z rozpaczą. - Po

prostu wspaniale.

Bailey roześmiała się. Wewnętrzny głos kobiecej

intuicji podpowiadał jej, Ŝe dla Williama sytuacja
wcale nie jest zabawna i Ŝe nie powinna się z niego
ś

miać, ale nie potrafiła opanować rozbawienia. Wil-

liam stał w miejscu jak zastygły i wpatrywał się w
kapelusz z grozą na twarzy.

Bailey pokładając się ze śmiechu opadła na krzesło i

splotła  ręce  na  brzuchu.  Usiłowała  złapać  oddech,
wziąć  się  w  garść  i  uspokoić,  zanim  William  ją  udusi
gołymi rękami, ale gdy podniosła wzrok i znów ujrzała
morderczy  wyraz  jego  twarzy,  dostała  takiego  ataku
ś

miechu, Ŝe łzy spłynęły jej po policzkach.

Biegnąca w ich stronę Alice zatrzymała się

gwałtownie i rozszerzonymi ze zdumienia oczami
spojrzała na rozgrywającą się tuŜ przed nią scenę.

Och, dobry BoŜe - powiedziała wreszcie - Mary

Margaret  tu  byłą.  Ona  jest  kochana,  ale  ma  bzika  na
punkcie  tego  kapelusza.  Kiedyś  był  tu  burmistrz  i
skończyło  się  tym,  Ŝe  trzymał  to  okropieństwo  w
objęciach. Nigdy się tu więcej nie pojawił. Williamie,
to  nie  wybuchnie.  Po  prostu  połóŜ  go  ostroŜnie  na
podłodze.  Bailey,  czy  byłabyś  łaskawa  przestać  się
ś

miać? Jeśli mnie zarazisz, to William za chwilę

zamorduje nas obydwie.

Próbuję - wydyszała Bailey, ocierając łzy z poli-

czków. - Ale, Alice, to jest takie zabawne.

William połoŜył kapelusz pod stołem i popatrzył na

obie kobiety ponuro.

Szkoda, Ŝe nie mogłam ci zrobić zdjęcia z tym

kapeluszem - powiedziała Alice.

Bailey roześmiała się.
-

Nie zaczynaj znowu - mruknął William groźnie.

Uniosła obie ręce w geście kapitulacji i zatrzepotała

rzęsami.

Nie śmieję się, Williamie. To, co widzisz na mojej

twarzy, to wyraz najwyŜszej powagi.

Mmm... - mruknął ponuro.

Nie bądź taką mimozą, Williamie - zaśmiała się

jego  siostra.  -  Och,  muszę  o  tym  opowiedzieć  Ray-
mondowi.  Strasznie  mu  się  to  spodoba.  Na  kiermaszu
widziano  tytana  biznesu,  wybitnie  utalentowanego
doradcę inwestycyjnego, Williama Lansinga, oraz jego
niezwykły kapelusz...

- Daj mi spokój, Alice - przerwał jej William. - Ile

chcesz za obietnicę, Ŝe będziesz trzymać gębę na
kłódkę?

Alice dotknęła palcem podbródka.
-

Zaraz, niech się zastanowię - powiedziała, wpat

rując się przed siebie. - Będzie cię to kosztowało nieco
czasu.

ZauwaŜ - wpadła jej w słowo Bailey - Ŝe ja takŜe

byłam tu naocznym świadkiem. Moje milczenie takŜe
moŜna kupić.

Ach, tak? - zapytał William. Na jego ustach

pojawił  się  szeroki  uśmiech.  -  To  moŜe  być  inte-
resujące.  Co  proponujesz,  Bailey?  Czy  chcesz,  Ŝebym
zrzucił  z  siebie  ubranie,  byś  mogła  mnie  uwieść  bez
przeszkód?

Bailey spojrzała w oczy Williama, gorączkowo

szukając  w  myślach  jakiejś  dowcipnej,  złośliwej  od-
powiedzi,  ale  wstrzymała  oddech,  gdy  zauwaŜyła,  Ŝe
on juŜ się nie uśmiecha, a rozbawienie w jego wyrazis-
tych szarych oczach zmieniło się w śmiałe poŜądanie.
Rzucona  Ŝartem  propozycja  najwyraźniej  przemówiła
do jego wyobraźni - a co było jeszcze gorsze, sprawiła,
Ŝ

e i Bailey puściła wodze swojej fantazji. Wyobraziła

sobie  nagle  Williama  stojącego  przed  nią  nago  i  po-
czuła, Ŝe się rumieni. Stała jak wmurowana, nie mogąc
oderwać od niego wzroku. Nie widziała niczego doko-
ła  siebie;  wszystko  wokół  nich  dwojga  było  okryte
wirującą,  zmysłową  mgłą.  Na  całym  świecie  istnieli
tylko  oni  i  pragnienie  niepodobne  do  niczego,  co
dotychczas w Ŝyciu zdarzyło jej się przeŜywać.

William niejasno zdawał sobie sprawę, Ŝe po ple-

cach spływa mu struŜka potu. Patrzył na Bailey
zastanawiając się, co się z nim dzieje. PrzecieŜ tylko
Ŝ

artowali we trójkę z Alice. Przez jego umysł przebie-

gały kuszące wizje. WyobraŜał sobie, jak zdejmuje
ubranie swoje i Bailey, przygarniają do siebie i całuje.
Widział, jak obydwoje opadają na łóŜko, ich ciała

splatają się ze sobą, stają się jednością. Widział to
wszystko i miał wraŜenie, jakby wokół niego zaciskała
się rozpalona obręcz.

BoŜe, pomyślał, co ta kobieta ze mną robi?

Ja... hm... - zaczęła Alice i urwała, przyglądając

się Bailey i Williamowi. Cofnęła się o krok. - Muszę
iść, Ŝeby sprawdzić, czy wszystko przebiega bez za-
kłóceń.

Głos Alice w końcu przedarł się przez zmysłową

mgłę otaczającą Bailey. Odwróciła wzrok od Williama
i spojrzała na przyjaciółkę.

Co powiedziałaś? - zapytała nie swoim głosem.

Co? - dołączył się William, patrząc na siostrę ze

zmarszczonym czołem.

O mój BoŜe - Alice odchrząknęła, nie spuszczając

z nich wzroku. - Zajrzę do was później. Na razie! -
rzuciła i szybko odeszła.

Bailey zajęła się porządkowaniem puszek na stole.

Wiedziała,  Ŝe  ręce  jej  drŜą  i  była  na  siebie  zła.
Powtarzała  sobie,  Ŝe  jej  reakcja  na  słowa  Williama
była  po  prostu  śmieszna.  Nawet  przeraŜająca.  Przez
resztę dnia miała zamiar go ignorować.

Bailey - powiedział William cicho - przed chwilą,

kilka minut temu...

Gwałtownie podniosła głowę i napotkała jego spo-

jrzenie.

Nie - powiedziała. - Williamie, to nic nie znaczy-

ło.  To  była  po  prostu  jedna  z  rzeczy,  które  czasem
zdarzają  się  bez  Ŝadnej  przyczyny.  Nie  warto  się  nad
tym  zastanawiać  ani  przydawać  temu  zbyt  wielkiego
znaczenia.  Właściwie  nie  ma  sensu  nawet  o  tym
rozmawiać.

Przez długą chwilę wpatrywał się w jej twarz.

Dobrze - powiedział wreszcie. - Idę poszukać

czegoś do picia. Przynieść ci puszkę coli?

Potrząsnęła głową. Gdy William odszedł, połoŜyła

dłoń na sercu i wzięła głęboki oddech. Miała nadzieję,
Ŝ

e to ją uspokoi.

Co za przedstawienie, pomyślała z niechęcią. Bez

wątpienia zachowała się niczym przewraŜliwiona dzie-
więtnastowieczna stara panna, której wstydliwość zo-
stałaby wystawiona na szwank, gdyby William nawią-
zał rozmowę o dziwnym zauroczeniu, które ogarnęło
ich oboje.

Och, do cholery, była rzeczywiście przewraŜliwio-

na. Czuła zamęt w myślach i obawiała się, Ŝe lada
chwila zupełnie straci nad sobą kontrolę. Dość juŜ
tego. Ze wszystkich sił spróbowała się wziąć w garść i
po chwili poczuła, Ŝe znów panuje nad sytuacją.

Dobrze - powiedziała głośno do siebie i zdecydo-

wanie skinęła głową.

William wyciągnął puszkę ze stojącego przy ścianie

pojemnika z lodem, zapłacił i uświadomił sobie, Ŝe nie
ma ochoty na colę.

Chodziło mu tylko o to, by choć na chwilę oddalić

się  od  Bailey.  Bailey  Crandell,  powtórzył  w  myślach,
wpatrując  się  przed  siebie  nie  widzącym  wzrokiem.
Zupełnie  go  wytrąciła  z  równowagi.  Fakt,  Ŝe  nie
chciała rozmawiać o tej dziwnej zmysłowej chwili, był
dla  niego  dowodem,  Ŝe  zdała  sobie  sprawę  z  tego,  co
się wówczas działo, i Ŝe poruszyło ją to równie mocno,
jak  jego.  Ze  zmarszczonym  czołem  obracał  puszkę  w
dłoniach.

Wiec co teraz? Epizod z Bailey był jak nagły

rozbłysk światła. Takie rzeczy nie zdarzają się bez
Ŝ

adnego powodu. Istniało między nimi silne przycią-

ganie, które z kaŜdą chwilą stawało się potęŜniejsze.

Co teraz? - powtórzył w myślach. Teraz... nic. To

coś naleŜy po prostu zignorować. Początkowy impuls,
by za tym podąŜyć i odkryć, co to wszystko oznacza,
najwyraźniej był pomyłką. Nie było sensu badać
sytuacji dokładniej.

Bailey

była

niezaleŜną

kobietą

lat

dziewięćdziesiątych, dąŜącą do osiągnięcia sukcesu
zawodowego.

Jej

dotychczasowe

dokonania

wiadczyły o tym, Ŝe jest bez reszty oddana swojej

firmie.

Była śliczna i miała niesłychane poczucie humoru.

Przekonał go o tym jej wybuch śmiechu, gdy Mary
Margaret obdarowała go tym okropnym kapeluszem.
Ale w Ŝadnym razie nie nadawała się do pełnienia roli
Ŝ

ony i matki.

William uznał, Ŝe z powodu owego dziwnego zda-

rzenia,  jakie  zaszło  między  nimi,  lepiej  będzie,  jeśli
zrezygnuje  z  zamiaru  widywania  się  z  nią,  choćby
nawet  tylko  od  czasu  do  czasu.  Po  dzisiejszym  dniu
nie zobaczy się z nią nigdy więcej.

Ale juŜ w następnej chwili poczuł, Ŝe pragnie się z

nią widywać.

William?

Podniósł wzrok i ujrzał przed sobą Alice.

Co takiego? - zapytał niechętnie.

Patrzysz na tę puszkę, jakby to był twój najwięk-

szy wróg.

Wrzucił puszkę do stojącego obok kosza na śmieci.

JuŜ - powiedział. - Teraz lepiej?

BoŜe, aleŜ ty jesteś draŜliwy. - Alice przyjrzała mu

-się uwaŜnie. - Oczywiście, facet, którego przed chwilą
zafascynowała kobieta, ma prawo znajdować się w
szoku.

Nie rozumiem, o czym mówisz.

Daj spokój, Williamie. PrzecieŜ tam byłam.

Pociąg, który czujesz do Bailey, jest jak napięcie prądu
elektrycznego. Tak wyraźne, Ŝe niemal widoczne go-
łym okiem. Nie moŜesz temu zaprzeczyć!

-Ale mogę to zignorować i tak właśnie mam zamiar

zrobić.

Alice westchnęła.
-

Dlatego, Ŝe Bailey jest kobietą interesu i nie

przypomina staroświeckiej, szczebioczącej kobietki?

wietnie to ujęłaś.

Williamie, mam ochotę cię udusić. Między tobą a

Bailey zdarzyło się coś niezwykłego! Czy naprawdę
chcesz odwrócić się plecami i udawać, Ŝe nic się nie
dzieje?

Właśnie tak.

BoŜe, jak ty mnie denerwujesz! To śmieszne, jak

moŜna mieć takie klapy na oczach! Nie zostawiasz ani
odrobiny miejsca na kompromis, wymianę poglądów,
szukanie płaszczyzny porozumienia. Osobiście uwa-
Ŝ

am, Ŝe zachowujesz się jak rozpieszczony bachor,

który musi otrzymać dokładnie to, czego sobie Ŝyczy.

Skończyłaś juŜ? - zapytał William. -

Nie.

Owszem, skończyłaś, bo ja nie mam zamiaru

dłuŜej tego słuchać. Rozpieszczony bachor? Ani trochę.
Jestem człowiekiem, który dobrze zna samego siebie,
wie, czego oczekuje od swojej Ŝyciowej partne

rki i nie ma zamiaru iść na kompromis, zgadzając się
na ustępstwa. Nie widzę w tym nic złego.

Ale ja widzę powaŜne ryzyko, Ŝe zestarzejesz się

samotnie,  Williamie.  Samotny  jak  palec.  Mnóstwo
ludzi,  włączając  w  to  Raymonda  i  mnie,  jest  szczęś-
liwych  w  małŜeństwie,  i  byłoby  źle,  gdybyś  ty  miał
stracić to szczęście z powodu swojego uporu. Między
tobą  a  Bailey  zdarzyło  się  coś  waŜnego.  Czy  ty  tego
nie rozumiesz?

Daj spokój, Alice. Muszę sprzedawać zioła. -

William kichnął dwukrotnie i odszedł.

Idź do diabła - zawołała za nim Alice.

SkrzyŜowała ramiona na piersi, przymruŜyła oczy i
głęboko zamyślona, spoglądała się przed siebie
niewidzącym wzrokiem.

Zamknięcie kiermaszu wyznaczono na piątą po

południu. Kilka minut przed piątą ostatni klienci
pospiesznie kończyli sprawunki.

Przez całe popołudnie na kiermaszu był ruch, lecz

bez nadmiernego tłoku. Dzięki temu Williamowi i Bai-
ley udało się ze sobą nie rozmawiać, a jednocześnie
nie sprawiać wraŜenia, Ŝe ostentacyjnie unikają
kontaktu.

Bailey nie przestawała zapewniać się w duchu, Ŝe

panuje nad sobą, ale nie mogła nic poradzić na to, Ŝe
ś

wiadoma była obecności Williama. Kątem oka do-

strzegała kaŜdy jego ruch. Dobiegał do niej jego
głęboki głos, od czasu do czasu wybuch szczerego
ś

miechu i około tuzina kichnięć.

Doprowadzało ją to do szału.
Jakaś kobieta kupiła ostatni słoik kulek czekolado-

wych. Stolik opustoszał. Po chwili ta sama klientka
kupiła od Williama dwie ostatnie doniczki z ziołami.

Zmęczona  Bailey  westchnęła  i  osunęła  się  na
metalowe  krzesło.  Usłyszała  odgłos  kichnięcia  i
spojrzała  na  Williama.  Siedział  skulony  na  krześle,
zakrywając twarz dłonią, i masował sobie skronie.

Jak się czujesz, Williamie? - zapytała. - Kichałeś

przez całe popołudnie.

William opuścił rękę i spojrzał w jej stronę.

Czuję się dobrze - oznajmił.

Mówisz przez nos. Chyba przeziębiłeś się dziś

rano na tym deszczu.

Nie, ja się nigdy nie przeziębiam. Byle deszczyk

nie wystarczy, Ŝeby... A psik!

Na zdrowie - powiedziała Alice, która wyrosła

przed nimi jak spod ziemi. - Wiecie, ten kiermasz udał
się nadzwyczajnie i chciałabym wyrazić moją najgłęb-
szą wdzięczność dla was obydwojga za to, Ŝe
zechcieliście poświęcić swój czas i produkty.

Było bardzo przyjemnie - odrzekła Bailey. - Naj-

bardziej cieszę się z tego, Ŝe poznałam Mary Margaret.

William wymruczał pod nosem coś niezrozumia-

łego. śadna z kobiet nie była ciekawa, co powiedział.

Williamie, daj mi kapelusz Mary Margaret - po

wiedziała  Alice.  -  Oddam  go  jej.  Jest  przy  stoisku  ze
spinkami  do  włosów.  Właściciele  chcieliby  juŜ  się
spakować,  ale  Mary  Margaret  nie  moŜe  się  zdecydo-
wać,  czy  bardziej  jej  się  podoba  spinka  z  plastikową
Ŝ

yrafą, czy z Ŝółwiem w cylindrze.

William wyciągnął kapelusz spod stołu i podał

siostrze, kichając donośnie.

Naprawdę się przeziębiłeś - powiedziała Alice.

SkądŜe znowu - rzekła Bailey z ironicznym

uśmiechem. - William zapewnił mnie, Ŝe Ŝadne wirusy
nie śmiałyby zaatakować jego organizmu.

Ach, rzeczywiście - mruknęła Alice. William

patrzył na obie kobiety z wyrzutem.

Jestem głodna - oznajmiła jego siostra. - MoŜe

pójdziemy coś zjeść?

Och, wydaje mi się, Ŝe... - zaczęła Bailey.

Nie, ja... - w tej samej chwili odezwał się

William.

Zadzwonię do Raymonda - ciągnęła Alice, jakby

niczego nie słyszała - i sprawdzę, czy ma czas i moŜe
się do nas przyłączyć.

Nie musisz dopilnować sprzątania? - zapytał

William.

Nie, mam do tego ochotników. Oddam kapelusz

Mary Margaret, znajdę jakiś aparat telefoniczny i za
chwilę wrócę - rzekła Alice, oddalając się szybko.

Ale... - Bailey podniosła rękę, po czym wzruszyła

ramionami. - No cóŜ, zdaje się, Ŝe czasem trzeba coś
zjeść.

Nie denerwuj się tak - powiedział William sucho.

- Będziesz przecieŜ w towarzystwie bardzo miłych
osób.

Och, wiem o tym - odrzekła szybko. - Tylko Ŝe to

był  długi,  męczący  dzień.  Sam  hałas  w  tym  miejscu
wystarczyłby,  Ŝeby  zupełnie  człowieka  wyczerpać.
Zjem  coś  i  wrócę  do  domu.  Wykąpię  się,  połoŜę  do
łóŜka.  Moja  niechęć  do  pójścia  na  kolację  wynika  ze
zmęczenia.

Ale ze mnie kłamczucha, pomyślała w tej samej

chwili.

Propozycja

Alice

nie

wzbudziła

jej

entuzjazmu; oznaczała przede wszystkim to, Ŝe będzie
musiała

spędzić jeszcze kilka godzin w towarzystwie Williama
Lansinga. A to z pewnością nie był dobry pomysł.

Obecność Williama wytrącała ją z równowagi.

Zdawała sobie z tego sprawę. Nie podobało jej się to i
była z tego powodu na siebie zła. Przyjęcie za-
proszenia na ten obiad było wręcz dopraszaniem się o
kłopoty.

Ale moŜe tak nie jest. Alice i Raymond teŜ tam

będą. MoŜe stare powiedzenie, Ŝe w tłumie jest się
bezpiecznym, okaŜe się prawdziwe.

William znów usiadł na swoim krześle czekając, aŜ

zbierze  mu  się  na  kolejne  kichnięcie.  Czuł  się
nieszczególnie.  Nie  był  przeziębiony  juŜ  od  lat  i  tym
razem  takŜe  nie  miał  zamiaru  przyznawać  się  do
poraŜki.  Wprawiało  go  to  w  zakłopotanie.  Bailey  teŜ
zmokła  na  deszczu,  a  nie  kichnęła  ani  razu.  Nade
wszystko  nie  chciał  okazać  się  mięczakiem.  Nic  z
tego. Postanowił, Ŝe pójdzie na tę kolację i jak zwykle
będzie pogodny i czarujący.

Na myśl o kolacji zmarszczył czoło. Bailey podała

liczne  powody,  dla  których  propozycja  wspólnego
wyjścia  nie  wzbudziła  w  niej  entuzjazmu,  ale  fakt
pozostawał faktem: jej pierwsza reakcja była negatyw-
na.  Powiedziała,  Ŝe  jest  zbyt  zmęczona,  on  jednak
inaczej  zinterpretował  jej  słowa.  W  głowie  mu
dudniło,  w  gardle  drapało  i  nie  był  w  nastroju,  by
pogodzić  się  ze  świadomością,  Ŝe  Bailey  wolałaby
pójść do domu niŜ z nim na kolację.

Przestań, nakazał sobie. Postanowił juŜ przecieŜ, Ŝe

nie byłoby mądrze widywać się z nią. Więc co to za
róŜnica, czy ona chce z nim pójść na obiad, czy nie?
ś

adna. Ale do diabła, dlaczego ta dziewczyna gardzi

jego towarzystwem?

W tej właśnie chwili Alice znów się pojawiła.

Wszystko ustalone. Zapomniałam was zapytać,

czy  lubicie  jakiś  szczególny  rodzaj  jedzenia,  więc
wybrałam  restaurację,  w  której  jest  wszystkiego  po
trochu.  -  Wymieniła  nazwę  restauracji  i  podała  wska-
zówki,  jak  do  niej  dojechać.  -  Chodźmy.  Jestem
okropnie  głodna.  BoŜe,  to  będzie  prawdziwa  karawa-
na.  Cztery  samochody  na cztery  osoby.  Chcecie  poje-
chać razem?

Nie - powiedzieli jednocześnie Bailey i William.

No dobrze, wszystko jedno. Spotkamy się w re-

stauracji. Pierwsza osoba, która tam dotrze, zajmuje
stolik. Zgoda? A więc ruszajmy. JuŜ nas tu nie ma.

W dwadzieścia minut później cała trójka siedziała

juŜ przy stole w miłej restauracji o ludowym wystroju.

Na stolikach przykrytych błękitnymi obrusami stały

staroświeckie  lampki  naftowe.  Ściany  udekorowane
były  drewnianymi  figurkami  zwierząt  oraz  obrazami
przedstawiającymi  farmy  i  pola.  Kelnerki  w  długich,
bawełnianych  sukienkach z  niebieskiego  samodziału  i
wykrochmalonych  białych  czepeczkach  krąŜyły  mię-
dzy stolikami.

Gdzie jest Raymond? - zapytał William.

Zaraz tu będzie. Akurat jest godzina szczytu.

Pewnie utknął w jakimś korku - odrzekła Alice.

Znasz Raymonda, Bailey?

Tak. Kiedyś przyjechał zabrać Alice po zajęciach

z aerobiku, gdy jej samochód był w naprawie. Bardzo
miły człowiek. Gdybym potrzebowała prawnika, będę
wiedziała, do kogo się zwrócić.

Raymond jest bardzo dobrym adwokatem

uśmiechnęła się Alice. - Poza tym jest bardzo

przystojny. Nie znam przystojniejszego męŜczyzny.

No, no - William potrząsnął głową.

Niezmiernie się cieszę - ciągnęła Alice - Ŝe

Raymond Wilson nie jest moim bratem. O, juŜ tu
idzie.
-

Pomachała ręką do zbliŜającego się męŜczyzny.

Raymond podszedł do stolika i przywitał się z Bai-

ley i Williamem, ale nie usiadł.

Alice - powiedział - coś się wydarzyło. TuŜ przed

wyjściem odebrałem telefon z zagranicy i okazało się,
Ŝ

e muszę pojechać do biura po pewne akta, sprawdzić

kilka szczegółów dla jednego z moich klientów i za-
dzwonić. Naprawdę nie mam czasu na kolację.

Alice zerwała się z miejsca, omal nie przewracając

krzesła.

Och, jaka szkoda! - zawołała. - Pojadę z tobą,

Raymondzie. Nie czułabym się dobrze, siedząc tutaj i
delektując się obiadem, podczas gdy ty pracujesz jak
galernik. Zjemy coś później. - Chwyciła go za ramię.
-

Musimy się pospieszyć. Do widzenia, Bailey. Do

widzenia, Williamie. Jeszcze raz dziękuję za udział w
kiermaszu.

Ale... - zaprotestowała Bailey, nie skończyła

jednak zdania, gdyŜ Alice juŜ wychodziła z restauracji,
ciągnąc za sobą Raymonda.

Przy stoliku pojawiła się kelnerka.
-

Czy mam przynieść coś do picia, dopóki inni nie

przyjdą? - zapytała z uśmiechem.

Z czterech osób zrobiły się dwie - odpowiedział

William. - Jeśli przyniesie pani kartę, to coś zamówi-
my.

Dobrze - odrzekła kelnerka i oddaliła się. Bailey

pomyślała z niepokojem, Ŝe sytuacja zupełnie wy-
mknęła jej się spod kontroli. Nie było juŜ Ŝadnej
moŜliwości schowania się w tłumie. Nie chciała być tu
sam na sam z Williamem.

Owszem, chciała, przyznała się wreszcie sama

przed sobą. Bardzo chciała zostać sam na sam z
Williamem Lansingiem.

Uświadomienie sobie tego napełniło ją przeraŜe-

niem.

Alice i Raymond zatrzymali się zaraz za drzwiami

restauracji.

Jak mi poszło? - zapytał Raymond.

Scena była godna Oskara.

MoŜe kiedyś nauczę się, jak ci odmawiać, Alice -

zaśmiał się. - Nie lubię swatania ani mieszania się w
sprawy innych ludzi, a przez ciebie robię obydwie te
rzeczy.

Byłeś fantastyczny. Chodźmy na obiad do jakiejś

koszmarnie drogiej restauracji.

-Ty stawiasz. My, aktorzy, marnie zarabiamy. Ale,

Alice,  to  zupełnie  nie  ma  sensu.  Bailey  Crandell  jest
kobietą  sukcesu,  a  wiesz,  jak  bardzo  Williamowi
zaleŜy  na  tym,  by  znaleźć  sobie  staroświecką
dziewczynę. To absolutnie nie jest dobrana para.

Nie bądź tego taki pewien, mój drogi męŜu. Nie

bądź tego taki pewien.

ROZDZIAŁ TRZECI

Bailey schowała twarz za podłuŜną, wąską kartą

przyniesioną przez kelnerkę i zagłębiła się w lekturze
szczegółowych opisów wszystkich proponowanych
dań.

Gdy

kelnerka

znów

się

pojawiła,

Bailey

zdecydowała się na smaŜone krewetki i pieczonego
ziemniaka. William zamówił to samo. Po chwili na
stole pojawiły się sałatki.

Bailey zajęła się warzywami. Spróbowała, podłuba-

ła resztę widelcem i powtórzyła całą operację od
początku.

William patrzył na nią, myśląc, Ŝe sałatka jest dla

Bailey  tylko  pretekstem,  by  móc  demonstracyjnie
ignorować  jego  obecność.  Mniejsza  o  to,  pomyślał.
Zdecydował  juŜ  przecieŜ,  Ŝe  nie  będzie  się  z  nią
więcej  widywał.  Wyłącznie  z  przyczyn  niezaleŜnych
od siebie siedział z nią teraz sam na sam i jadł kolację.
Zasadniczo  było  to  spotkanie  tego  rodzaju,  z  jakich
postanowił  zrezygnować.  Nie  planował  czegoś
takiego,  ale  to  się  juŜ  stało  i  niech  go  diabli,  jeśli
pozwoli tak się traktować.

Do stolika podszedł nastoletni chłopiec.

- Przepraszam - wymamrotał i zapalił lampę naf-

tową. Złocisty blask otoczył stolik.

O BoŜe, pomyślała Bailey, ten, kto powiedział, Ŝe

łagodne światło jest korzystne dla kobiet, nie zauwa-
Ŝ

ył, jaki wpływ ma takie oświetlenie na wygląd męŜ-

czyzn.  W  kaŜdym  razie  niektórych  męŜczyzn.  Ściśle
mówiąc,  na  wygląd  Williama  Lansinga.  W  cieniach
rzucanych przez migotliwy płomyk jego opalona twarz
wyglądała  jak  wyrzeźbiona  w  kamieniu,  a  hipnotyzu-
jące szare oczy stały się ciepłe i przejrzyste jak studnia
bez  dna.  Bailey  poczuła  ochotę,  by  poddać  się  i
zatonąć w ich bezmiernej głębi.

William Lansing, pomyślała, jest niezwykły. Och,

jak bardzo pragnęła sięgnąć dłonią przez stolik i prze-
sunąć po jego twarzy palcami, rzeźbiąc ją na zawsze w
zakamarkach swej pamięci. Chciała poczuć jego usta
na swoich, jego mocne ramiona opasujące jej miękkie
ciało. PoŜerał ją płomień pragnienia równie gorący i
intensywny, jak ogień palący się w lampce naftowej.

Nie! Te marzenia były bardzo niebezpieczne. Bailey

nie moŜe zmienić swojego Ŝycia, kierunku, w którym
zmierza, celów, które pragnie osiągnąć. Nie zrobi tego.
Musi się oprzeć pokusie.

A więc - powiedział William, wyrywając ją z

zamyślenia - opowiedz mi o tym, jak powstało
„Słodkie Marzenie".

To nie jest szczególnie interesująca historia.

Naprawdę cię to ciekawi?

Naprawdę chciałbym się tego dowiedzieć, Bailey -

powiedział cicho, patrząc jej prosto w oczy.

Bailey zebrała całą swoją siłę woli, oderwała spo-

jrzenie od jego oczu i skupiła uwagę na lampie.

Skończyłam uniwersytet w Los Angeles ze

specjalnością w zarządzaniu przedsiębiorstwami.
Wiedzia-

łam, Ŝe kiedyś otworzę własną firmę, nie miałam
jednak pojęcia, co by to miało być, dlatego przez rok
zajmowałam się wszystkim, czym się dało.

Badania rynku.

Dokładnie tak. Pracowałam za minimalne stawki,

zwykle jako kasjerka lub magazynierka, ale zdobyłam
przy  tym  ogromne  doświadczenie.  Przyznaję,  Ŝe
czasami  bywałam  zupełnie  zniechęcona,  bo  lista
rzeczy,  który  minie  miałam  ochoty  zajmować  się  w
przyszłości,  nieustannie  się  wydłuŜała.  Moi  rodzice
zachowywali  się  wówczas  wspaniale.  Bardzo  mi
pomogli.  Ojciec  zmarł  przed  rokiem,  ale  zdąŜył
jeszcze zobaczyć ,,Słodkie Marzenie".

Bailey przerwała, gdyŜ do stolika podeszła kelner-

ka, niosąc zamówione dania. Przez kilka następnych
minut jedli w milczeniu, delektując się gorącymi,
znakomitymi potrawami.

Mów dalej - odezwał się wreszcie William.

Właściwie „Słodkie Marzenie" powstało jako

połączenie pomysłów z wielu róŜnych dziedzin. W ga-
lerii  rękodzieła  nauczyłam  się  rozmaitych  sposobów
uŜywania  koszyków,  puszek,  pojemników  z  pokryw-
kami  oraz  dowiedziałam  się,  kto  wytwarza  produkty
najlepszej  jakości  po  najniŜszej  cenie.  W  sklepie  z
upominkami  zrozumiałam,  jak  wielki  wpływ  na
wysokość

obrotów

mają

więta

wszelkie

uroczystości. Poza tym miałam okazję obserwować
zwyczaje

zabieganych,

pracujących

matek,

weekendowych  ojców,  nastolatków  i  emerytów  o
stałych dochodach. Przez dwa miesiące byłam gońcem
w  agencji  ogłoszeniowej  i  tam  zdobyłam  mnóstwo
informacji  o  psychologii  reklamy,  dowiedziałam  się,
dlaczego niektóre chwyty są skuteczne, a inne nie.

Jestem pod wraŜeniem - powiedział William,

kiwając głową. - A potem?

Bailey przełknęła krewetkę i podjęła temat. Opo-

wiedziała Williamowi, Ŝe odziedziczyła niewielki spa-
dek po babci i te pieniądze pozwoliły jej otworzyć
„Słodkie Marzenie".

Na kaŜdym kroku napotykała nieprzewidziane tru-

dności.  Musiała  się  uporać  z  przepisami  dotyczącymi
prowadzenia działalności handlowej i sprzedaŜy Ŝyw-
ności.  Chciała  takŜe  umieszczać  nalepki  ze  swoim
emblematem  na  wszystkich  sprzedawanych  produk-
tach,  włącznie  z  tymi,  które  nosiły  znaki  renomowa-
nych  firm.  Musiała  więc  przejść  przez  wszystkie
procedury, by uzyskać na to zezwolenie.

Część sprzedawanych przez nią słodyczy była pro-

dukowana w okolicy, inne przysyłano drogą lotniczą z
całego kraju, a wszystkie wytwarzane były przez
firmy, które Bailey uznała za najlepsze w swojej
branŜy.

Krok po kroku pokonywała przeszkody i wreszcie

nadszedł dzień, gdy mogła otworzyć „Słodkie Marze-
me .

Mój Pegaz wreszcie wzbił się do góry, i to juŜ

właściwie  wszystko  -  uśmiechnęła  się.  -  „Słodkie
Marzenie" ma juŜ trzy lata. Nadal inwestuję wszystkie
zarobione  pieniądze,  Ŝeby  powiększyć  asortyment.
Mam  mieszkanie  wielkości  pudełka  od  zapałek  i  bar-
dzo skromną garderobę, ale nie przeszkadza mi to, bo
skupiam się na realizacji wytyczonego celu.
William rozsiadł się wygodnie. Kelnerka zebrała
talerze i po chwili przyniosła im kawę i szarlotkę.
William stwierdził, Ŝe osiągnięcia Bailey zrobiły na

nim wraŜenie. Gdy opowiadała o tym, jak powstał jej
sklep,  jej  niebieskie  oczy  płonęły  entuzjazmem.  Ale
podczas gdy jakaś część jego psychiki podziwiała ją i
szanowała  za  dokonania,  inna  część  czuła  coraz
większą  niechęć.  Szybujący  wśród  obłoków  Pegaz  w
jego wyobraźni stawał się potęŜną, złowrogą istotą.

Musiał się ostatecznie poŜegnać z resztką pod-

wiadomej nadziei, Ŝe Bailey nie jest tak do końca

oddana swojej karierze. Związek z nią byłby z góry
skazany na poraŜkę i nie było sensu niczego zaczynać
i pozwalać, by powstała między nimi silna więź. Miał
zamiar zapomnieć o Bailey... jeśli tylko będzie w sta
nie.

-No dobrze, Williamie - powiedziała Bailey uprzej-

mie - teraz twoja kolej. Dlaczego zostałeś doradcą
inwestycyjnym?

Wzruszył ramionami.

Zdaje się, Ŝe odziedziczyłem to w genach. Mój

ojciec załoŜył naszą firmę, a potem przez wiele lat
powoli udowadniał swoją wartość. Dzięki cięŜkiej
pracy, inteligencji i zdrowemu rozsądkowi wyrobił
sobie dobrą opinię.

Bailey skinęła głową.

Gdy miałem osiem lat - ciągnął William - ojciec

kupił  mi  jakieś  akcje  i  powiedział,  Ŝe  mogę  z  nimi
robić,  co  chcę.  Natychmiast  połknąłem  haczyk.
Sprzedałem  te  akcje  ze  stuprocentowym  zyskiem,
potem

zainwestowałem

inne

zacząłem

kompletować  zróŜnicowany  portfel  akcji  niskiego  i
wysokiego  ryzyka.  Nigdy  nie  miałem  najmniejszych
wątpliwości,  Ŝe  pewnego  dnia  zacznę  pracować  w
firmie ojca.

Odchrząknął i mówił dalej:

Gdy miałem dziesięć lat, ojciec zmarł na zawał

serca.  Lekarze  ostrzegali  go,  Ŝe  powinien  zwolnić
tempo,  ale  ignorował  ich  rady  i  nadal  pracował  na
pełnych  obrotach.  Rozszerzył  działalność,  pozyskał
zagranicznych klientów i zaczął coraz częściej wyjeŜ-
dŜać. Większość czasu spędzał w podróŜach i wydaje
mi  się,  Ŝe  nigdy  nie  mógł  dojść  do  ładu  ze  strefami
czasowymi.  Nie  pamiętam,  Ŝebym  w  ostatnim  roku
jego  Ŝycia  usłyszał  od  niego  coś  innego  niŜ  „Jaki
dzisiaj  mamy  dzień?"  W  końcu  zapłacił  za  swoją
obsesję sukcesu.

Rozumiem - powiedziała Bailey cicho. - A twoja

matka?

Przez twarz Williama przemknął cień, którego

znaczenia Bailey nie potrafiła odgadnąć, ale zniknął
tak szybko, Ŝe nie miała pewności, czy to nie było
tylko przywidzenie na skutek migotania światła lampy
naftowej.

Moja matka - odrzekł William - pracowała razem

z  ojcem  od  pierwszego  dnia  działalności  Lansing
Investments.  Zawsze  powtarzała  Alice i  mnie,  Ŝe  gdy
tylko firma osiągnie pewną pozycję, zaangaŜuje kogoś
na  swoje  miejsce  i  zostanie  w  domu,  Ŝeby  zajmować
się  dziećmi.  Ta  chwila  nigdy  nie  nastąpiła.  Matkę
wciągnęła  praca,  podobnie  jak  ojca.  Gdy  zmarł,  ona
zajęła  jego  miejsce  i  przejęła  prowadzenie  firmy.
Rzadko  bywała  w  domu,  bo  głównie  przyjmowała
zagranicznych  klientów.  Teraz  mieszka  w  Londynie  i
nadal zarządza przedsiębiorstwem.

A kto opiekował się tobą i Alice?

Najrozmaitsze gosposie, które pojawiały się i zni-

kały. Alice pracowała w Lansing Investments, dopóki

nie poznała Raymonda. Potem zaczęła się zajmować
dwójką dzieci i domem. Dzieci Alice mają wspaniałą
matkę, która jest w domu, gdy one wracają ze szkoły i
z którą mogą się podzielić swoimi kłopotami. William
przerwał na chwilę, po czym ciągnął:

Alice to rzadki typ kobiety. Takich Ŝon i matek

juŜ niema. A jeśli są, to w kaŜdym razie nieczęsto
sieje spotyka. - Spojrzał uwaŜnie na Bailey, szukając
na jej twarzy reakcji na swoje słowa.

To prawda - przyznała z cieniem uśmiechu. - To

wspaniale, Ŝe twoja siostra czuje się szczęśliwa w roli,
którą sobie wybrała. Wiele kobiet... - Zawahała się,
przeniosła wzrok na leŜącą na stole serwetkę i nie-
ś

wiadomie zaczęła ją miąć w palcach. Gdy znów się

odezwała, głos miała tak cichy, Ŝe William musiał się
przechylić przez stół, by dosłyszeć jej słowa. Ze
wzrokiem wciąŜ skupionym na serwetce mówiła:

Wiele kobiet upycha swoje marzenia w kącie, aŜ

w końcu ich wyobraŜenia o tym, kim są i co mogłyby
osiągnąć w świecie, umierają z powodu braku uwagi i
nikt juŜ nie pamięta, Ŝe kiedykolwiek w ogóle istniały.

Powoli podniosła wzrok i spojrzała w oczy Wil-

liama.

Czy wiesz, Williamie, co się dzieje z tymi

kobietami,  gdy  ostatnie  dziecko  opuści  dom?  Gdy
zostają same w pustym  gnieździe? A potem  - jeszcze
gorzej  -  jeśli  męŜczyzna,  mąŜ  takiej  kobiety,  umrze
albo zostawi ją dla innej? Te pełne poświęcenia matki,
straŜniczki  domowego  ogniska,  stają  się  zbłąkanymi
duszami. Nie mają juŜ w Ŝyciu Ŝadnego celu, Ŝadnego
kierunku. Nie zostaje im nic... zupełnie nic.

Powiedz coś, Lansing, nakazał sobie William w du

chu.  Odeprzyj  atak.  Przedstaw  drugą  stronę  medalu.
Ale,  niech  to  diabli,  nie  miał  pojęcia,  co  mógłby
odpowiedzieć. Zupełnie nie był przygotowany na taką
dyskusję.  To  była  dziwna  układanka,  w  której  naj-
wyraźniej brakowało kilku kawałków.

Bailey... - zaczął.

Och, BoŜe - powiedziała z wymuszonym, słabym

uśmiechem. - Zdaje się, Ŝe znów dosiadłam swojego
konika. Zapomnij o tym. Ja...

A psik!

Słuchaj, Williamie, powinieneś wrócić do domu,

połoŜyć się do łóŜka, wziąć aspirynę i napić się soku.
Ja teŜ jestem wyczerpana po całym dniu na kiermaszu.
MoŜe zakończymy juŜ ten wspólny wieczór, dobrze?

Podniosła torebkę i odsunęła swoje krzesło, nie

zostawiając Williamowi Ŝadnego wyboru. Skinął na
kelnerkę, która po chwili przyniosła im rachunek.

Na parkingu przed restauracją Bailey podziękowała

Williamowi za kolację, powiedziała, Ŝe przyjemnością
było poznanie go i spędzenie z nim wieczoru, po czym
odwróciła się na pięcie i pobiegła do swojego
samochodu.

William patrzył za nią ze zmarszczonym czołem.

Po ponurej, chmurnej niedzieli poniedziałek okazał

się pogodny i słoneczny. Prognoza pogody zapowiada-
ła deszcz, ale juŜ w południe niebo zupełnie się
rozchmurzyło.

W Lansing Investments pracowano w zwykłym

tempie. Cały personel - William, trzech innych pośred-
ników i ich sekretarki, miał co robić. Williamowi
jednak zaczynało brakować energii.

A psik!

Sekretarka Williama, Betty Hunt, była pulchną,

pięćdziesięciokilkuletnią  kobietą.  Miała  czworo  wnu-
ków,  które,  jak  nieustannie  obwieszczała  wszystkim
będącym  w  pobliŜu  wystarczająco  długo,  by  jej  wy
słuchać,  były  najmądrzejszymi  i  najpiękniejszymi
dziećmi na świecie.

Stojąc teraz z zachmurzoną twarzą przy wielkim,

lśniącym, mahoniowym biurku Williama, potrząsnęła
głową i syknęła kilka razy. Ten dźwięk miała od wielu
lat opanowany do perfekcji i potrafiła nim wyrazić
nieskończoną wielość znaczeń.

-Jesteśjednym wielkim chodzącym wirusem,

Williamie - oznajmiła. - Ściany pękają od twojego
kichania. Jako typowy stary kawaler nie dbasz o siebie
jak naleŜy,

Oczywiście, Ŝe dbam - odrzekł William uraŜonym

tonem, patrząc na nią nieprzyjaźnie. - Wczoraj przez
cały dzień usiłowałem wyleczyć się z tego cholernego
przeziębienia. Osiągnąłem tylko duŜą sprawność w ki-
chaniu i rekordową głośność.

Wydaje mi się, Ŝe dzisiaj teŜ powinieneś zostać w

domu. Chyba nie jesteś w najlepszej formie, skoro
zwykłe przeziębienie zwaliło cię z nóg. To bardzo
przykre.

Oszczędź mi tego kazania - odrzekł William. -

Zachowaj je na mój pogrzeb, bo do północy pewnie
juŜ zakończę Ŝycie. Czuję to w moich obolałych
kościach.

Będziesz

musiał

poczekać

umieraniem.

Najpierw musisz podpisać te listy.

gdy się jest przeziębionym, trudno oddychać, a ja
mam dzisiaj wieczorem coś bardzo waŜnego do
zrobienia.

Randka Ŝycia?

- Nie, niezupełnie. Po prostu mam zamiar się z kimś

zobaczyć.

Och! Z kim?

Z Bailey Crandell, właścicielką „Słodkiego Ma-

rzenia".

Naprawdę? Moje wnuki uwielbiają tam chodzić.

Ja,  prawdę  mówiąc,  teŜ.  -  Umilkła  i  potrząsnęła
głową.  -  Bailey  Crandell.  Nic  z  tego  nie  wyjdzie,
Williamie. Ona nie jest staroświecka, a wszyscy znają
twoje  poglądy  na  temat  kobiet.  Bailey  Crandell
prowadzi rozwijającą się firmę. Dlaczego spotkanie z
nią jest dla ciebie takie waŜne?

-To skomplikowana sprawa, Betty, i nie mam siły

teraz ci tego wyjaśniać. Prawdę mówiąc, sam nie
bardzo potrafię to zrozumieć.

Na pewno nie potrafię sobie wyobrazić ciebie z

Bailey Crandell.

William zakończył rozmowę jednym donośnym

dźwiękiem:

A psik!

Bailey uśmiechnęła się, patrząc na tańczące we

wnętrzu sklepu migotliwe promyki rozproszonego
ś

wiatła. Słońce późnego popołudnia wpadało do środ-

ka przez barwne witraŜe w oknach, które rzucały
tęczowe blaski.

Od samego rana w sklepie był duŜy ruch i dopiero

teraz znalazła czas na swój codzienny rytuał od-
kurzania wnętrza jaskrawobłękitną miotełką z piór.

W poniedziałki ruch był zwykle niewielki. Potwier

dzało  to  wiarygodność  badań  rynku,  których  wyniki  |
Bailey przestudiowała. Ludzie przewaŜnie delektowali
się  słodyczami  w  weekendy,  po  czym  w  poniedziałki
rano podejmowali postanowienie poprawy. We wtorki
postanowienia  słabły  na  sile  i  juŜ  w  środy  ruch  w
sklepie  wyraźnie  się  oŜywiał.  Bailey  tego  dnia
pracowała  sama,  gdyŜ  w  poniedziałki  zwykle  nie
potrzebowała  Ŝadnej  pomocy.  Tego  dnia jednak  z  tru-
dem dawała sobie radę. Prawdopodobnie działo się tak

ze względu na deszczowy weekend, pomyślała.

Ludzie  siedzieli  zamknięci  w  domach,  na  pewno
musieli  zrezygnować  z  wyjazdów,  a  teraz  mieli  przed
sobą  kolejny  długi  tydzień  pracy.  Chcieli  sobie
poprawić  czymś  nastrój,  więc  przychodzili  do
„Słodkiego Marzenia". Cieszył ją duŜy ruch, bo dzięki
temu nie miała czasu myśleć o niczym.

Poprzedni dzień wydawał się nie mieć końca.

Bailey  posprzątała  mieszkanie,  zrobiła  pranie  i  przez
cały  dzień  myślała  o  Williamie  Lansingu.  Usiłowała
jakoś  temu  przeciwdziałać,  ale  wszelkie  jej  wysiłki
okazały  się  bezskuteczne.  Kładąc  się  do  łóŜka
wieczorem  była  na  siebie  zła  za  to,  Ŝe  pozwoliła,  by
myśli  o  Williamie  zakłóciły  jej  zwykle  spokojną
niedzielę.  W  końcu  udało  jej  się  przekonać  siebie
samą, Ŝe nie powinna się tym aŜ tak przejmować, tego
ranka jednak obudziła się w kiepskim nastroju.

Myśli o Williamie towarzyszyły jej nawet pod

prysznicem. Stała nago, jak ją Pan Bóg stworzył, w
strumieniach ciepłej wody, i oczami duszy wyraźnie
widziała jego postać.

Westchnęła z niechęcią na to wspomnienie i zajęła

się odkurzaniem słoików z czekoladowymi kulkami,
lizakami, toffi, orzeszkami w miodzie i innymi słody-
czami. Następne w kolejności były metalowe puszki i
wiklinowe koszyki, a potem długa, oszklona gablota.

W powietrzu unosił się aromat kawy. Bailey szybko

przeciągnęła  miotełką  po  kasie  i  wdychając  głęboko
przyjemny  zapach,  wzięła  do  ręki  jasnobłękitny  cera-
miczny  kubek  z  cynamonową  kawą.  Na  kubku  biały
Pegaz szybował wśród chmur. Westchnęła i usiadła za
ladą w białym wiklinowym fotelu na biegunach.

Ledwo zdąŜyła pociągnąć łyk kawy, nad drzwiami

zadźwięczał dzwonek, obwieszczając nadejście kolej-
nego klienta. Bailey westchnęła z rezygnacją, od-
stawiła kubek i podniosła się.

Naraz jej serce zaczęło bić jak oszalałe. Zamrugała

oczami, zastanawiając się, czy to tylko jej wyobraźnia,
czy teŜ rzeczywiście pośrodku sklepu stoi William
Lansing we własnej osobie.

- Cześć, Bailey - powiedział.

0 rany boskie, to naprawdę on, pomyślała, czując,

jak  ogarnia  ją  fala  ciepła.  To,  czego  ten  człowiek
potrafił  dokonać  samą  swoją  obecnością,  było  wręcz
nieprzyzwoite.  Wyglądał  wspaniale.  Ubrany  był  w
sprane  dŜinsy  i  jasnozieloną  koszulkę,  która  pod-
kreślała jego opaleniznę.

Do diabła, nie chciała, Ŝeby tutaj przychodził.

Bezskutecznie usiłowała wymazać z pamięci dzień, w
którym go spotkała, zapomnieć o tym, z jaką łatwością
sprawiał, Ŝe traciła równowagę umysłu, oblewała się
rumieńcem i stała jak wryta pod spojrzeniem jego
niezwykłych, szarych oczu.

Zgiń, przepadnij, Williamie, nakazała mu w myś

lach. A kysz!

Bardzo ładne miejsce - powiedział i rozejrzał się

po sklepie, zatrzymując wzrok na wielkim malowidle
ś

ciennym, które przedstawiało błękitne niebo, białe

chmurki i szybującego na ich tle Pegaza. - Naprawdę
bardzo ładne.

Przyznawał sam przed sobą, Ŝe chciał zyskać na

czasie. W chwili, gdy ujrzał Bailey za ladą, poczuł się,
jakby z rozpędu uderzył głową w kamienny mur.
Zabrakło mu powietrza w płucach, a serce zaczęło bić
jak oszalałe.

Wiedział, Ŝe nie powinien był tu przychodzić, ale w

tej chwili wyszedłby chyba tylko pod groźbą karabinu.
To wszystko nie miało Ŝadnego sensu. Bailey nie była
typem  kobiety, jakiej szukał. Dziwna, zmysłowa sieć,
którą  rozsnuwała  wokół  niego,  była  niebezpieczna,  i
gdyby  miał  choć  odrobinę  rozsądku,  powinien  uciec
stąd jak najdalej.

A jednak tu przyszedł. Lansing Półgłówek, pomyś-

lał sucho, stoi jak wryty pośrodku „Słodkiego Marze-
nia". I Bailey tu była. Ubrana w jasnoniebieską bluzkę
i biały, marszczony fartuszek, wyglądała pięknie i
ś

wieŜo.

Cześć, Williamie - powiedziała. - Czy mogę ci w

czymś pomóc?

Nie, pomyślał, gdyŜ w tej chwili ogarnęło go

wraŜenie, Ŝe raptownie zbliŜa się do granicy, po
przekroczeniu której nie będzie juŜ dla niego Ŝadnego
ratunku. Niewidzialna sieć przyciągała go do Bailey i
nie był w stanie trzymać się od niej z daleka.

Ale nie wolno mu dopuścić do tego, by ona

zauwaŜyła, co się z nim dzieje. Za wszelką cenę. Musi
tylko wymyślić jakiś w miarę prawdopodobny powód,
dla którego się tu znalazł.

Tak - powiedział, zbliŜając się do niej. - Tak,

moŜesz mi pomóc. Przyszedłem, Ŝeby... - Przystanął
przy ladzie i spojrzał jej prosto w oczy.

Przyszedł, Ŝeby wziąć ją w ramiona i pocałować.

Przyszedł,  Ŝeby  ją  przytulić  do  siebie,  poczuć  całym
ciałem  jej  miękkie,  kobiece  kształty.  Przyszedł,  by
poczuć  ulgę,  by  zlikwidować  dokuczliwe  napięcie  w
całym ciele. Z wysiłkiem wziął się w garść i pomyślał,
Ŝ

e przyszedł tu chyba tylko po to, by zasłuŜyć sobie na

etykietkę chorego psychicznie, który nadaje się
wyłącznie do leczenia w zamkniętym o-środku.

Bailey przechyliła głowę na bok. Na jej twarzy

odbijało się zmieszanie i niepewność. Chwile mijały, a
William wciąŜ nic nie mówił.

Williamie?

A psik!

Bailey drgnęła, przestraszona.

O BoŜe! Na zdrowie!

Zanim William zdąŜył odpowiedzieć, zadźwięczał

dzwonek  nad  drzwiami  i  jakiś  męŜczyzna  wszedł  do
sklepu.  William  odsunął  się  od  lady,  robiąc
przybyszowi  miejsce  przy  gablocie  ze  słodyczami,  i
przyjrzał  mu  się  uwaŜnie  spod  przymruŜonych
powiek.

Yuppie z Phoenix, pomyślał z urazą. Gładki, bez

zarzutu, w garniturze od dobrego krawca, fałszywy jak
trzydolarowy banknot. Siwizna na skroniach. Akurat.
Nikt nie siwieje w tak doskonały sposób, moŜe oprócz

Cary Granta. Siwizna tego faceta nie jest prawdopodo-
bnie naturalna.

William wolno przechadzał się po sklepie, udając,

e ogląda róŜne rzeczy, choć tak naprawdę niczego nie

widział. Jednym okiem zerkał w stronę lady, usiłując
nie uronić Ŝadnego wypowiadanego tam słowa.

Proszę bardzo. - Bailey z uśmiechem podała

klientowi  torebkę  ze  słodyczami  i  resztę.  -  Mam
nadzieję, Ŝe będzie panu smakowało.
,  Na  litość  boską,  pomyślał  William,  czy  ona  gra  w
reklamówce  pasty  do  zębów?  Zwykły  uprzejmy
uśmiech zupełnie by wystarczył!

Twoje słodkości, Bailey, zawsze mi smakują

odrzekł męŜczyzna.

Bailey! Bailey? - pomyślał William. Ten

farbowany lis chyba trochę przesadził. William
potrząsnął głową, wpatrując się przez szybę w długą,
wąską tackę z czekoladowymi zwierzątkami.

Musiał wreszcie przyznać, Ŝe zupełnie stracił

głowę. Poznał Bailey Crandell zaledwie dwa dni temu,
a juŜ zachowywał się jak zazdrosny kochanek. Jak
zupełny kretyn. Dość tego.

- Do widzenia - mówiła właśnie Bailey. - Dziękuję.

Mam nadzieję, Ŝe nie zacznie znowu padać.

Do zobaczenia wkrótce - odrzekł męŜczyzna z

uśmiechem, wychodząc ze sklepu.

William przeszedł przez pomieszczenie i stanął

naprzeciwko Bailey.

Wróćmy do celu twojej wizyty - powiedziała.

Dlaczego tu przyszedłeś?

Pomyślała z rozmarzeniem, Ŝe moŜe przyszedł po

to, by porwać ją w ramiona, wycisnąć gorący pocału-
nek na jej ustach i ponieść swoją wybrankę na rękach
w stronę zachodzącego słońca. Och, przestań być
ś

mieszna, upomniała samą siebie.

Przyszedłem, bo chciałem kupić trochę landrynek

- odrzekł William. - Są mi potrzebne, Ŝeby oczyścić
gardło ze skutków tego przeziębienia. Rozumiesz, to
nie było nic powaŜnego. Jestem juŜ właściwie zdrowy,
ale nadal kicham i drapie mnie w gardle.

Landrynki - powtórzyła Bailey, kiwając głową.

Nie, to uczucie, które ją teraz ogarnęło, absolutnie

nie mogło być rozczarowaniem. Jeśli Williama bar-
dziej interesowały landrynki niŜ jej osoba, to co z
tego? Świetnie. Nie ma problemu.

Tylko dlaczego miała wraŜenie, Ŝe jakaś ciemna

chmura zawisła nagle nad jej głową? Powinna poczuć
ulgę na myśl, Ŝe William najwyraźniej nie ma zamiaru
poddawać się sile przyciągania, jakie do siebie czuli.
Sprzeda mu landrynki, poŜegna się z nim i juŜ.

Landrynki, proszę bardzo - powiedziała, starając

się mówić swobodnym, uprzejmym tonem. - Podejdź,
proszę, do tamtej ściany i wybierz sobie rodzaj.

Oboje poruszyli się jednocześnie i spotkali się przy

półce, uświadamiając sobie nagle, Ŝe nie dzieli ich juŜ
lada.

Proszę bardzo. - Bailey skinęła ręką. - Widzisz tu

wszystko, co mogę ci zaoferować.

William pochylił się nieco i spojrzał na

nieprzeliczone słoje. Bailey poczuła leśny aromat jego
wody po goleniu zmieszany z zapachem mydła i
ś

wieŜego

powietrza.  Stał  tak  blisko  niej,  Ŝe  dostrzegała  cień
zarostu  na  jego  twarzy  i  pojedyncze  kosmyki
czarnych  włosów.  Poczuła,  Ŝe  robi  jej  się  gorąco.
Pragnęła  go  dotknąć.  Wiedziała,  Ŝe  powinna  się
odsunąć,  stworzyć  pomiędzy  nimi  dystans,  wznieść
zaporę równie skuteczną jak lada. Powinna to zrobić,
ale postanowiła, Ŝe nie stchórzy.

William wyprostował się i napotkał jej wzrok.
-Masz bardzo duŜy wybór landrynek - powiedział.

Chcę... Chciałbym... - zawiesił głos. - Och, do

diabła...

Ujął jej twarz w dłonie, po czym powoli, powoli,

pochylił się nad nią. Bailey zastygła w oczekiwaniu
na chwilę, gdy wargi Williama wreszcie znajdą się na
jej ustach. Zamknęła powieki rozchyliła lekko wargi,
czując, Ŝe jej serce bije jak szalone.

Tak, tak, tak, dźwięczało w jej myślach.
-

Nie - odezwał się William i Bailey otworzyła

szeroko oczy. Ku jej zdumieniu, William nagle
wypuścił ją z objęć i cofnął się o krok. Zachwiała się i
zmarszczyła czoło.

Nie? powtórzyła w myślach. Zdecydował, Ŝe

jednak nie chce jej pocałować?

Bailey, nie powinienem cię całować, dopóki

rozsiewam wirusy. Czułbym się okropnie, gdybym cię
zaraził. - Zdjął z półki słoik miętowych cukierków.
-

Kupię te i zabiorę moje wirusy do domu. - Zamilkł

na chwilę, po czym dodał: - Chcę cię pocałować.
Mam nadzieję, Ŝe wiesz o tym. BoŜe, jak bardzo bym
tego chciał.

Och - uśmiechnęła się Bailey ciepło. - No cóŜ,

nie miałabym nic przeciwko temu.

Odpowiedział jej uśmiechem i przez dłuŜszą chwilę

patrzyli sobie w oczy. Potem wrócili na swoje miejsca
-  Bailey  stanęła  za  ladą,  William  po  drugiej  stronie.
Lada  jednak  nie  stanowiła  juŜ  bariery  między  nimi.
Równie  dobrze  mogło  jej  tu  nie  być.  Czuli  się
połączeni,  na  nowo  pochwyceni  w  tajemniczą,
zmysłową sieć splecioną z niewidzialnych nici.

William zapłacił, zabrał swoje cukierki i nagle

roześmiał się. Bailey spojrzała na niego zaskoczona.

Mam taki chaos w głowie, Ŝe ledwo mogę

oddychać - wyjaśnił. - Pomyślałem właśnie, Ŝe miała-
byś duŜe problemy z wyjaśnieniem policji, skąd się tu
wziął mój trup. - Wybuchnął głośnym śmiechem.

O mój BoŜe! - Bailey takŜe nie była w stanie

ukryć rozbawienia. - Co za idiotyczny scenariusz.
„Panie komisarzu, zabiłam go pocałunkiem. Rozumie
pan, jak to jest, wie pan, o co mi chodzi. Nie?" O mój
BoŜe!

W powietrzu dźwięczał śmiech ich obydwojga.

No dobrze - powiedział William w końcu. - Zo-

baczymy się niedługo.

Skinęła głową.

Do widzenia.

Znów skinęła głową. William nadal się nie
poruszył.

Bailey, czy chciałabyś pójść ze mną na kolację w

sobotę? Obiecuję, Ŝe do tej pory nie będę miał juŜ w
sobie ani jednego zarazka. O siódmej?

Tak - powiedziała ledwo słyszalnym głosem. -

Mój adres jest w ksiąŜce telefonicznej, mieszkanie 10.
Spotkamy się o siódmej.

Przez następną długą chwilę patrzyli sobie w oczy.

William w końcu odwrócił się na pięcie i wyszedł

ze sklepu. Dzwonek nad drzwiami zabrzęczał i po
chwili zamilkł.

Nagła cisza draŜniła Bailey. Naraz wydało jej się,

e jest zbyt cicho, zbyt spokojnie, jakby cały sklep

odpłynął gdzieś w przestrzeń, zostawiając ją
zawieszoną w próŜni.

- Och, na litość boską, Bailey - powiedziała do

siebie głośno. Czuła się głęboko poruszona i głęboko
przejęta. Miała wraŜenie, Ŝe William wtargnął w jej
Ŝ

ycie z siłą, która poruszyła wszystkie fundamenty, na

których  się  ono  opierało.  Dotychczas  te  fundamenty
wydawały jej się mocne i solidne, zbudowane świado-
mie.  Nie  Ŝałowała  decyzji,  które  dotychczas  podjęła.
NajwaŜniejszą rzeczą dla niej był sukces i popularność
sklepu.  Temu  celowi  poświęciła  całą  swoją  energię  i
nie miała czasu na powaŜny związek, męŜa i dzieci.

Radziła sobie świetnie... dopóki nie pojawił się

William.  Czuła  się  szczęśliwa,  miała  wszystko,  co
było  jej  potrzebne  do  pełnego  zadowolenia  z  Ŝycia...
dopóki  go  nie  poznała.  Nigdy  nie  przyszło  jej  do
głowy,  Ŝe  w  swoim  odosobnieniu  mogłaby  się  czuć
samotna... aŜ do tej chwili.

Dobry BoŜe, co się z nią działo?

A jeszcze waŜniejsze było pytanie, co powinna

teraz zrobić?

Jeśli nie zechce więcej spotykać się z Williamem,

jeśli ucieknie od niego jak najdalej, to przyzna tym
samym przed sobą, Ŝe fundamenty jej egzystencji
rzeczywiście zaczęły się chwiać.

Ale to nieprawda! Wiedziała, kim jest, dokąd

zmierza i czego chce. To, Ŝe czuła się wytrącona

z równowagi, bo dynamiczny męŜczyzna uświadomił
jej, Ŝe jest kobietą, było jak najbardziej zrozumiałe. Ale
absurdem było to poczucie zagroŜenia, ten lęk.

Podniosła wysoko głowę i wysunęła podbródek do

przodu.

Jestem kobietą, pomyślała, i zdecydowanie skinęła

głową.  MoŜe  widywać  się  z  Williamem,  przebywać  w
jego  towarzystwie,  nawet  pozwalać  się  całować  i
obejmować,  i  nie  tracić  przy  tym  kontaktu  ze  swoją
prawdziwą osobowością.

Wszystko znów było pod kontrolą.

William wracał do siebie z głową pełną myśli o

Bailey Crandell. Uświadomił sobie, Ŝe nie dochodzi do
Ŝ

adnych znaczących wniosków ani objawień na jej

temat. Po prostu o niej myślał.

Tak wyraźnie, jakby siedziała obok niego, widział jej

uroczy uśmiech, krótkie, miękkie ciemne loki, błękitne
oczy, które przyprawiały go o zawrót głowy. Słyszał jej
dźwięczny śmiech i wyobraŜał sobie, Ŝe bierze ją w
ramiona i całuje wreszcie jej śliczne, delikatne usta. Ale
pragnął czegoś więcej. Chciał się z nią kochać.

Pokiwał głową i pomyślał, Ŝe bez cienia wątpliwości

Bailey  Crandell  ma  nad  nim  wielką  władzę,  o  wiele
potęŜniejszą  niŜ  wpływ  jakiejkolwiek  wczesnej
poznanej kobiety. Powinno go to martwić, gdyŜ Bailey
nie  była  dla  niego  właściwą  partnerką.  Ale  -  och,  do
diabła, tym będzie się przejmował później.

Włączył radio, znalazł stację nadającą muzykę

country i pełnym głosem, aczkolwiek niestety zupełnie

fałszywie, zaczął śpiewać w duecie z Garthem Brook-
sem piosenkę o piwie i bluesie, wybijając palcami
rytm na kierownicy. Po chwili przyszło mu jednak do
głowy, Ŝe nie powinien, będąc w takim nastroju,
ś

piewać bluesa. Nie, w tej chwili był szczęśliwym

człowiekiem. Nie widział przed sobą szczególnie
radosnych perspektyw, jeśli chodziło o związek z
Bailey, ale mimo to czuł się szczęśliwy.

Obraz Bailey Crandell ani na chwilę nie znikał

spod jego powiek.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Bailey nie spała dobrze i następnego ranka dotarła

do „Słodkiego Marzenia" z bólem głowy. Deborah
Crandell, jej matka, stała za ladą i podpisywała
właśnie rachunek za poranną dostawę jasnej i ciemnej
czekolady oraz kremu waniliowego.

Zapach kawy z cynamonem, który Bailey poczuła

juŜ w drzwiach, tego ranka nie wywołał na jej twarzy
zwykłego uśmiechu.

Dzień dobry, mamo - powiedziała. Odsunęła się

na bok, by przepuścić dostawcę, i poŜegnała go
skinieniem głowy. - Czy wszystko gotowe do otwar-
cia?

Deborah odwróciła się do córki z uśmiechem. Była

niską,  drobną  kobietą.  Mierzyła  niewiele  ponad  metr
pięćdziesiąt  wzrostu.  Jej  niegdyś  jasne  włosy  teraz
były  srebrzyste  i  układały  się  w  miękkie  fale.  Oczy
miała  niebieskie  i  błyszczące,  jak  oczy  córki.  Bailey
odziedziczyła  po  niej  takŜe  drobną  figurę  i  delikatne
rysy twarzy.

Ubrana była podobnie jak córka - w jasnoniebieską

bluzkę, białe spodnie i wykrochmalony fartuszek z
falbankami.

Cześć, córeczko - powiedziała. - Widziałaś juŜ

serwetki? LeŜą na stole na zapleczu. Właśnie skoń

czyłam obrębiać brzegi. Myślę, Ŝe płócienne serwetki
będą bardzo stylowym dodatkiem do koszyków.

Tak, widziałam, i doceniam to, Ŝe spędziłaś nad

nimi mnóstwo czasu.

Wiesz dobrze, Ŝe sprawiło mi to wiele

przyjemności  -powiedziała  Deborah.  Przyjrzała  się
córce  i  zmarszczyła  czoło.  -  Kochanie,  czy  coś  się
stało?  Wyglądasz  źle  i  nie  jesteś  w  zwykłym,
pogodnym nastroju.

Czuję się dobrze - odrzekła Bailey. - Po prostu

boli mnie głowa. Myślę, Ŝe zaraz mi przejdzie.

Przyniosłam świeŜe pączki do kawy. Znam cię,

panno Crandell. Na pewno jesteś bez śniadania. Jak
tylko coś zjesz, głowa przestanie cię boleć i nastrój ci
się poprawi.

Naprawdę nie jestem głodna.

To nie jest Ŝadna wymówka, kochanie. Jedz. Ja

otworzę sklep i zajmę się wszystkim. Napij się kawy,
weź pączka, a potem idź na zaplecze i odpocznij. O
nic się nie martw.

Bailey uznała, Ŝe prościej będzie się poddać niŜ

upierać.

Dobrze, mamo - zgodziła się z uśmiechem. -

Zrobię, co mi kaŜesz. Zawołaj mnie, gdybym była
potrzebna.

Uciekaj stąd - powiedziała matka. Zaplecze było

zaprojektowane przez Bailey tak, by

przy  minimalnej  powierzchni  osiągnąć  maksymalną
pojemność  magazynu  i  dodatkowo  zmieścić  jeszcze
małą lodówkę, kuchenkę mikrofalową oraz stół i krze-
sła. Na wszystkich ścianach znajdowały się drewniane
półki,  a  oprócz  tego  pod  sufitem  podwieszone  były
bambusowe drąŜki, na których umocowano plastiko

we haki. Zawieszono na nich wielkie kosze. Półki i
kosze wypełnione były nieprzeliczonym mnóstwem
słoików, puszek i toreb.

Z głośnym westchnieniem Bailey opadła na krzesło

i  wypiła  łyk  parującej  kawy.  W  następnej  chwili
usłyszała  dźwięk  dzwonka  przy  drzwiach  i  natych-
miast  zerwała  się  na  równe  nogi,  po  czym  rozluźniła
się,  przypominając  sobie,  Ŝe  jej  matka  zajmie  się
klientem.

Deborah królowała w „Słodkim Marzeniu". Po

mierci męŜa, rok temu, czuła się bardzo zagubiona.

Bailey miała wraŜenie, Ŝe na jej oczach matka więdnie
i  starzeje  się.  A  teraz?  Na  tę  myśl  Bailey  uśmiechęła
się  z  czułością.  Odkąd  Deborah  zaczęła  pomagać
córce  w  sklepie,  promieniowała  z  niej  energia  i
entuzjazm.  Znów  czuła  się  potrzebna  i  szczęśliwa.
Roztaczała  wokół  siebie  atmosferę  zadowolenia  z
Ŝ

ycia.

Bailey przełknęła kawałek pączka i zapatrzyła się

przed siebie.

Jakie to dziwne, pomyślała, Ŝe zwykły sklep, miesz-

czący się w ponurym budynku, tak wiele potrafi dać
związanym z nim ludziom. Millie, owdowiała przyja-
ciółka jej matki, dwie dziewczyny z college'u, które
pracowały na godziny, i ona sama - tyle osób znalazło
w „Słodkim Marzeniu" dokładnie to, czego potrzebo-
wały.

Sama Bailey takŜe czuła się tu szczęśliwa. Lata

wyrzeczeń i cięŜkiej pracy zaczynały przynosić owoce
i w jej Ŝyciu nie brakowało niczego. Prawda?

Przełknęła kolejny kęs ciastka i zastanowiła się,

dlaczego teraz musi się o tym upewniać i dodawać
sobie otuchy. Nie przypominała sobie, by kiedykol

wiek wcześniej podawała w wątpliwość sens tego, co
robi. Jeszcze do niedawna wszystko było pod
kontrolą, teraz jednak była dziwnie wytrącona z
równowagi.

PrzymruŜyła oczy i wydęła usta.

Czuła się tak od czasu, gdy poznała Williama

Lansinga.

Odwołaj sobotnie spotkanie, podpowiedział jej ci

chy wewnętrzny głos. Nie spotykaj się więcej z tym
męŜczyzną.

Jednocześnie jednak pragnęła, by William w tym

momencie stanął w drzwiach, i wiedziała, Ŝe chce się
z nim zobaczyć w sobotę wieczorem.

Pamiętaj, Ŝe „Słodkie Marzenie" wymaga poświę

cenia całej twojej energii i czasu, ciągnął pierwszy
glos.

Ale czy „Słodkie Marzenie" da ci prawdziwe
szczęście? odparował ten drugi.

Bailey wypiła kawę i wyszła z zaplecza,
postanawiając zignorować zamęt w umyśle.

Wydawało jej się, Ŝe ten dzień nigdy się nie

skończy.  Ból  głowy  minął,  ale  nastrój  Bailey  nie
poprawił  się.  Rozmawiając  z  klientami  miała
wraŜenie,  jakby  ktoś  wymalował  uśmiech  na  jej
twarzy.

Deborah była umówiona z dentystą i wyszła na

godzinę  przed  zamknięciem  sklepu.  Bailey  zajęła  się
obsługą  klientów  i  uzupełnianiem  zapasów  na  pół-
kach.  Co  chwilę  spoglądała  na  zegarek,  pragnąc
przyspieszyć bieg wskazówek i czym prędzej ogłosić
koniec pracy.

były zajęte i musiał zostawić samochód o trzy prze-
cznice dalej.

Wiedział, Ŝe jest wytrącony z równowagi i zdener-

wowany. Chętnie zepchnąłby winę za swój nastrój na
przeziębienie,  ale  nie  mógł  tego  zrobić,  gdyŜ  ostatnie
jego  symptomy  juŜ  minęły.  Przyczyną  kiepskiego
samopoczucia  Williama  nie  było  przeziębienie,  lecz
Bailey.  Bailey,  Bailey,  Bailey.  Wspomnienie  tej
dziewczyny  uczepiło  się  go  jak  rzep.  Nie  mógł
przestać  o  niej  myśleć.  WciąŜ  na  nowo  przypominał
sobie  jej  uśmiech,  przywodzący  na  myśl  przebłysk
słońca  w  deszczowy  dzień,  dźwięczny  śmiech,  lekki,
kwiatowy zapach, który ją otaczał.

A jej usta? Wspomnienie tych ust i pocałunku, do

którego omal nie doszło, wzbudzało w nim pragnienie,
doprowadzające go do szaleństwa i nie dające się
niczym ugasić.

Odejdź ode mnie, Słodkie Marzenie, nakazał jej w

myślach.

Znakomicie, Lansing, pomyślał juŜ po chwili.

Tylko  tak  dalej.  Dlaczego  w  takim  razie  znajduje  się
teraz  zaledwie  o  kilkanaście  metrów  od  sklepu  tej
kobiety  i  ma  szczery  zamiar jak  najszybciej  wejść  do
ś

rodka? Dlatego, Ŝe jest obłąkany. Smutne, ale

prawdziwe.

Wyszedł wcześniej z biura, chociaŜ czekały na

niego stosy róŜnych dokumentów. Miał zamiar
popracować trochę w domu i obejrzeć spokojnie mecz
baseballowy w telewizji. Wrócił do domu, przebrał się
w dŜinsy i bawełnianą koszulkę i juŜ po dwudziestu
minutach uświadomił sobie, Ŝe nie uda mu się spędzić
przyjemnego samotnego wieczoru w domu. Powodem
była oczywiście choroba znana jako Bailey Crandell.

Jeśli nie moŜesz czegoś pokonać, poddaj się temu,

pomyślał,  zatrzymując  się  przed  „Słodkim  Marze
niem".  Jeśli  spędzi  teraz  chwilę  w  towarzystwie
Bailey,  to  moŜe  potem  uda  mu  się  spokojnie  wrócić
do  domu,  obejrzeć  końcówkę  meczu  i  odzyskać
zwykły dobry nastrój.

Otworzył drzwi sklepu i wszedł do środka, zacis-

kając usta z determinacją.

Bailey wzięła do ręki klucze i wysunęła się zza

lady z zamiarem zamknięcia sklepu. W tej samej
chwili drzwi otworzyły się i stanął w nich William.

Patrzyli na siebie ponurym wzrokiem.

Miałam właśnie zamiar zamykać - powiedziała

Bailey nieco zbyt ostrym tonem.

Nie przeszkadzaj sobie - odrzekł William, nie

zmieniając wyrazu twarzy.

Bailey przekręciła klucz w zamku, obróciła

wiszącą w drzwiach tabliczkę na stronę z napisem
„Sklep nieczynny" i bez śladu uśmiechu odwróciła
się twarzą do Williama.

Minęła długa, pełna napięcia chwila.
Potem, bardzo powoli, na ustach Williama zaczął

się pojawiać coraz szerszy uśmiech.

- Mam wraŜenie - powiedział - Ŝe autorzy podręcz-

ników dobrych manier uznają za rzecz niedopuszczal-
ną chodzenie z wizytą, gdy ma się kiepski nastrój.

Bailey uśmiechnęła się.
-

Wydaje mi się takŜe, Ŝe gości powinno się

przyjmować uprzejmie, zapominając na chwilę o
własnym wyjątkowo kiepskim stanie ducha -
odrzekła. - Cześć, Williamie - dodała po chwili.

Cześć, Bailey. Czy chcesz porozmawiać o tym,

dlaczego jesteś w złym humorze?

Nie. A ty?

Nie. - Podszedł do niej i ujął jej twarz w dłonie.

Uśmiech zniknął z jego twarzy. Gdy się odezwał, jego
głos brzmiał nisko i chropawo.

Nie, nie chcę teraz rozmawiać o niczym. Chcę ci

tylko

powiedzieć,

ostatnie

lady

mojego

przeziębienia minęły i nie rozsiewam juŜ Ŝadnych
zarazków. Jest coś, czego nie dokończyliśmy, Bailey,
a co nie wymaga dyskusji.

-Och. -To było wszystko, co Bailey zdołała z siebie

wydobyć, zanim William pochylił głowę i pocałował
ją.

W chwili gdy jego usta dotknęły jej warg, poczuła

ogarniającą całe jej ciało falę ciepła. Zamknęła oczy i
zarzuciła mu ręce na szyję. Otoczył ją ramionami i
przytulił do siebie. Namiętność płynęła między nimi
nieprzerwanym strumieniem.

Och, Williamie, jęknęła Bailey w duchu.

Wydawało  jej  się,  Ŝe  całe  wieki  czekała  na  ten
pocałunek,  a  teraz,  gdy  juŜ  go  poczuła,  przewyŜszył
wszelkie jej  wyobraŜenia. William  rozpalił  wszystkie
jej  zmysły.  Nie  była  w  stanie  myśleć  o  niczym,
ogarnięta ekstazą.

Serce Williama biło nierówno w rytm słowa:

Bailey, Bailey. Ten pocałunek był wszystkim, o czym
marzył,  i  jeszcze  czymś  więcej.  To  nie  był  po  prostu
pocałunek, to był wybuch namiętności, od której całe
jego ciało zaczynało obrzmiewać z pragnienia. Bailey
oddawała  mu  pocałunki,  dając  z  siebie  tyle,  ile
otrzymywała.  Była  kobietą  z  temperamentem  i
William  był  dumny,  Ŝe  to  właśnie  on  potrafił  ten

Była tak drobna i delikatna w jego ramionach,

wydawała się tak wraŜliwa i zdana na łaskę jego siły.
Z  łatwością  mógłby  ją  zgnieść  w  ramionach  na
miazgę. Wiedział jednak, Ŝe nie moŜe jej spotkać nic
złego,  bo  on  będzie  ją  chronił,  zaopiekuje  się  nią,
stanie  między  nią  a  wszystkim,  co  mogłoby  jej
zagraŜać.

Gdy będą się kochać, stanie się delikatny, będzie

ją  pieścił,  jakby  była  zrobiona  z  najbardziej  kruchej
porcelany.  Wiedział,  Ŝe  będzie  to  coś,  czego  jeszcze
w Ŝyciu nie przeŜył, i wyobraŜenia pojawiające się w
jego  umyśle  sprawiły,  Ŝe  z  trudem  zachowywał
resztki kontroli nad sobą.

Oderwał od niej usta i głośno westchnął. DrŜącymi

dłońmi pochwycił ją za ramiona i z wysiłkiem
odsunął od siebie.

Bailey - szepnął ochryple.

Powoli podniosła powieki. William spojrzał w jej

zamglone niebieskie oczy, w których błyszczało prag-
nienie  odzwierciedlające  jego  poŜądanie,  i  jęknął.
Usta  miała  wilgotne  i  lekko  rozchylone,  domagające
się,  by  znów  pić  ich  słodycz.  Zebrał  całą  siłę  woli,
opuścił ramiona i odsunął się o krok.

Czy... - odchrząknął. - MoŜe chciałabyś coś

przekąsić, a potem towarzyszyć mi przy zakupach?

Bailey zamrugała oczami, oddychając nierówno.
-

Przy zakupach?

Tak. Miesiąc temu wprowadziłem się do nowego

domu.  Zaprojektowałem  go  sam,  przy  pomocy
przyjaciela,  który  jest  architektem.  Urządzam  teraz
wnętrze  i  dzisiaj  chciałbym  kupić  ręczniki,  ścierki,
dywaniki  do  łazienek  i  inne  tego  typu  rzeczy.  Jak  ci
się podoba ten pomysł?

Bailey uśmiechnęła się.

To moŜe być zabawne - powiedziała. - Ale

myślałam, Ŝe samotni męŜczyźni do takich zadań
angaŜują dekoratora wnętrz.

Ale nie ja. Chodźmy.

Obiad, na który William zaprosił Bailey, składał się

z hamburgerów z frytkami i koktajli mlecznych, które
były  tak  gęste,  Ŝe  zamiast  słomek  musieli  uŜyć
łyŜeczek.  Podczas  jedzenia  rozmawiali  o  zaletach
kontrowersyjnego  nowego  filmu  i  przekomarzali  się
na  temat  ksiąŜki,  aktualnie  znajdującej  się  na
pierwszym

miejscu

listy

bestsellerów.

Potem

wkroczyli do wielkiego domu towarowego.

O mój BoŜe - powiedziała Bailey, zatrzymując się

przed wystawą z ręcznikami. - To wygląda jak tęcza.
Spójrz tylko na te kolory! - Roześmiała się. - Weź po
jednym z kaŜdego rodzaju.

To bardzo kuszące, ale muszę je dopasować do

wnętrza. W domu są trzy łazienki, kaŜda urządzona
inaczej. - Pochylił się, mruŜąc oczy. - Przyjrzyjmy się
tym...

W godzinę później Bailey poruszyła palcami stóp,

sprawdzając, czy jeszcze nie straciła w nich czucia. W
ramionach trzymała stertę ręczników i ścierek do
naczyń. Zastanawiała się, ile razy William będzie
zmieniał zdanie i zaczynał wszystko od początku.

Nigdy by nie uwierzyła, Ŝe męŜczyzna moŜe tak

powaŜnie traktować kupowanie ręczników. Było to
ciekawe odkrycie dotyczące Williama. Napełniało ją
czułością. Odkrywało tę cechę jego charakteru, o któ

rej nie miała pojęcia, Ŝe istnieje. Ale była juŜ bardzo
zmęczona.

Chyba juŜ mam wszystko, czego potrzebuję

powiedział William z westchnieniem. Spojrzał na

Bailey i zmarszczył brwi.

Och, Bailey, bardzo cię przepraszam. Tak się w to

zaangaŜowałem, Ŝe nie zauwaŜyłem, jaka jesteś zmę-
czona. Posłuchaj, zapłacę teraz za to wszystko, a po-
tem zaaplikuję ci świetne lekarstwo, Ŝeby cię oŜywić.

Och, naprawdę? - zapytała z niedowierzaniem.

William wyjął stertę ręczników z jej ramion.
-

Tak, panno Crandell. Kupię ci największe lody,

jakie tylko moŜna dostać w całym Phoenix.

Panie Lansing - uśmiechnęła się - chyba ubił pan

interes.

Lodziarnia, do której William zawiózł Bailey,

nazywała się po prostu „Lodziarnia", co bardzo jej się
spodobało. Wystrój wnętrza był staroświecki - przy
stolikach ze szklanymi blatami stały krzesła z kutego
Ŝ

elaza, wyściełane tkaniną w biało-czerwona kratkę.

W pomieszczeniu rozbrzmiewała cicha muzyka.
Bailey rozpoznała piosenki z lat pięćdziesiątych i
sześćdziesiątych.

Jakie cudowne miejsce - powiedziała, siadając.

Och, posłuchaj, grają właśnie „Kaplicę miłości". A

przed chwilą było „Szesnaście świec".

William złoŜył zamówienie i oparł ramiona na

blacie stolika.

Lubisz taką muzykę?

Bailey skinęła głową.
-

Piosenki z tej epoki miały wiele zalet. MoŜna

było

zrozumieć słowa i tańczyć blisko siebie. Miłość
uwaŜano wtedy za waŜną sprawę.

Jesteś dosyć staroświecka - zauwaŜył William.

Zanim Bailey zdąŜyła odpowiedzieć, pojawiła się

przy nich kelnerka z dwiema olbrzymimi porcjami
lodów.

No i powiedz teraz sama, czy to nie jest dzieło

sztuki? - zapytał William, patrząc na lody.

Proszę bardzo - powiedziała kelnerka, stawiając

na stole dwie szklanki z wodą, kładąc serwetki i łyŜe-
czki. - Proszę to koniecznie zjeść do końca. Szef
deserów, który chce, Ŝeby go tak nazywać, jest bardzo
wraŜliwy i cierpi z całego serca, gdy któreś z jego
dzieł nie zostaje zjedzone do końca. - Uśmiechnęła się
i odeszła.

Są olbrzymie - powiedziała Bailey, wpatrując się

w lody. - Lody, gorąca polewa, bita śmietana, mielone
orzechy i jeszcze wisienka na wierzchu. Nigdy w
Ŝ

yciu nie uda mi się tego zjeść.

William sięgnął po szklankę z wodą. Jego ramiona

znajdowały się dokładnie na wysokości oczu Bailey.
Szyję miał mocną i opaloną, w doskonałych proporc-
jach w stosunku do szerokich ramion i piersi. Bailey
zapomniała się na chwilę i wpatrzyła się w tę szyję ze
zmysłowym zachwytem.

William podniósł ze stołu łyŜeczkę i zanurzył ją w

lodach.

Mm... - wymruczał z uśmiechem, przymykając na

chwilę oczy. - Niebo w gębie. Spróbuj, Bailey.

Ujęła wisienkę za ogonek, przyjrzała jej się i

zbliŜyła do rozchylonych ust. Naraz napotkała
spojrzenie Williama i jej dłoń zastygła w powietrzu.

Z jego szarych oczu znikły wszelkie ślady

uśmiechu. W tej chwili błyszczało w nich tylko
poŜądanie, gwałtowne i intensywne. Bailey poczuła,
Ŝ

e ogarniają fala gorąca i jej serce zaczyna bić jak

oszalałe. DrŜącą ręką podniosła wisienkę do ust,
otoczyła ją wargami, oderwała ogonek i przełknęła
owoc, nie odrywając wzroku od oczu Williama.

Pobrudziłaś się bitą śmietaną - powiedział

niskim, ochrypłym głosem.

Podniósł serwetkę, wyciągnął rękę przez stół i wy-

tarł lekko jej usta. Wstrzymała oddech.

Jak to moŜliwe, Ŝeby zwykły gest wzbudził w niej

tak wielkie, gorące pragnienie? Miała wraŜenie, Ŝe
ogarniają ją płomienie, Ŝe za chwilę stopi się jak wosk
i zostanie z niej tylko kałuŜa.

William rzucił serwetkę na stół i przesunął po jej

ustach kciukiem. Przeszył ją dreszcz.

JuŜ - powiedział, nadal pochylony w jej stronę.

Teraz lepiej.

Bez cienia uśmiechu opadł na oparcie krzesła. -
Tracę przy tobie rozum, Bailey - powiedział cicho

ale i w twoich oczach, na twojej twarzy zobaczyłem

właśnie, Ŝe z tobą dzieje się to samo. To nie jest tylko
poŜądanie fizyczne. Wywołujesz we mnie uczucia,
jakich jeszcze nigdy nie doświadczyłem. Wiesz, Ŝe to,
co mówię, to prawda?

Tak - potwierdziła cicho - wiem, Ŝe to coś więcej

niŜ tylko zwykłe... - Urwała i potrząsnęła głową. - Ale
nie chcę o tym mówić, Williamie. Nie mogę sobie na
to pozwolić. Wszystkie moje siły, fizyczne i
umysłowe, skupione są na „Słodkim Marzeniu". Musi
tak być, jeśli mam zamiar osiągnąć sukces.

Bailey, posłuchaj...

Potrząsnęła głową.
-

Nie. Nie, Williamie. Naprawdę nie chcę więcej

tym rozsławiać. - Spojrzała na swoje lody. Za-

czynały  się  juŜ  roztapiać  i  po  ściankach  naczynia
spływały  nieapetyczne  struŜki.  -  Chyba  nie  mam
ochoty  na  lody.  Bardzo  mi  było  miło  towarzyszyć  ci
w robieniu zakupów, Williamie, ale jestem zmęczona

chciałabym juŜ wrócić do domu.

Patrzył na nią przez długą chwilę, po czym odsunął

swoje krzesło i wstał.

Dobrze, Bailey - powiedział uprzejmym, rzeczo-

wym tonem. Na jego twarzy nie malował się Ŝaden
wyraz. - Wobec tego zakończymy juŜ wspólny wie-
czór.

W godzinę później Bailey połoŜyła się do łóŜka i

szczelnie owinęła kocami. Zamknęła oczy i z jej ust
wyrwał się cichy dźwięk, bardziej przypominający
szloch niŜ westchnienie.

William odwiózł ją z lodziarni na parking przy

„Słodkim Marzeniu", gdzie zostawiła samochód. Ta
wspólna podróŜ wyczerpała ją do reszty.

Nie mogła zrozumieć, co się z nią dzieje w

obecności tego męŜczyzny. Na wspomnienie sceny w
lodziarni  ogarniało  ją  zdumienie  i  wstyd.  Siedziała
nad roztopionymi lodami i  mówiła mu,  Ŝe co prawda
zdaje  sobie  sprawę,  Ŝe  oboje  przeŜywają  coś
wyjątkowego, ale to, co się między nimi dzieje, musi
zostać zignorowane, gdyŜ ona, Bailey, musi poświęcić
wszystko dla dobra swojej firmy.

Spodziewała się wybuchu jego gniewu, William

jednak przez całą drogę powrotną beztrosko opowia-
dał jej o swoim domu i o tym, które ręczniki trafią do
której łazienki. To napełniło ją jeszcze większym
zdumieniem.

Powiedział, Ŝe cieszy się na ich wspólną kolację w

sobotę i Ŝe postanowił sam ją przyrządzić oraz
oprowadzić Bailey po swoim nowym domu.

Gdy dotarli do jej samochodu, pocałował ją mocno,

yczył miłych snów, a potem stał na pustym parkingu

i patrzył, jak odjeŜdŜała.

Bardzo dziwne, pomyślała Bailey. Bardzo, bardzo

dziwne.

Poddała się obezwładniającemu znuŜeniu i zapadła

w sen.

Po powrocie do domu William rozsiadł się na

sofie. Wyciągnął przed siebie długie nogi i splótł ręce
luźno na piersiach.

Dobra robota, Lansing, pomyślał. Jego pierwszą

reakcją na słowa Bailey była chęć do sporu. W ostat-
niej chwili jednak powstrzymał się i szybko zmienił
strategię. Udało mu się zaskoczyć pannę Bailey Cran-
dell, to było pewne.

pochmurniał jednak po chwili, zastanawiając się,

dlaczego  właściwie  to  zrobił.  Bailey  w  niczym  nie
przypominała  Idealnej  śony,  jakiej  szukał.  Intereso-
wał  ją  wyłącznie  sukces  zawodowy,  a  nie  dom  i
dzieci.  Mówiła  z  czułością  o  czekoladkach,  nie  o
niemowlętach.  Nawet  jeśli  lubiła  stare  melodie,  to  z
pewnością  nie  fascynował  jej  styl  Ŝycia  minionych
generacji.

Więc dlaczego to robił?
Do diabła, sam nie wiedział.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Bailey stała przed ogromnym lustrem i czesząc

wilgotne włosy, patrzyła na odbicie twarzy stojącej
obok niej Alice. Ta zaś, nieświadoma, Ŝe znajduje się
pod obserwacją, malowała sobie właśnie usta.

Alice i William naprawdę byli do siebie podobni.

Mieli  tego  samego  koloru  włosy,  które  u  Alice
układały  się  w  naturalne  loki,  a  takŜe  jednakowe,
szare  oczy.  śeńska  wersja  twarzy  Williama
wyglądała  prześlicznie,  podczas  gdy  on  sam  był
niebywale  przystojny.  Bez  trudu  moŜna  było
zauwaŜyć, Ŝe są spokrewnieni.

Wszystkie mięśnie mnie bolą - westchnęła Alice,

nakładając  róŜ  na  policzki.  -  Zadaję  sobie  te
cierpienia  podczas  aerobiku  wyłącznie  po  to,  Ŝeby
później  zaŜyć  rozkoszy  ciepłej  kąpieli  w  wannie.  Po
tylu  miesiącach  te  ćwiczenia  nie  wydają  mi  się  ani
odrobinę łatwiejsze.

Bailey nie odpowiedziała. Alice spojrzała pytająco

na jej odbicie w lustrze i zwróciła się twarzą do niej.

- Hej! Czy nos mi się przekręcił? Albo moŜe ucho
mi odpadło?

Co? Och, przepraszam. Myślałam właśnie, Ŝe

jesteś bardzo podobna do Williama.

William to świetny facet. Co prawda jest trochę

uparty, ale moim zdaniem większość męŜczyzn jest
taka. On jest bardzo ładny, nie uwaŜasz?

-Nie. Jest niesamowicie przystojny, ale to zupełnie

co innego niŜ ładny, Alice.

Zgadzam się na tę poprawkę - powiedziała Alice,

powstrzymując uśmiech. - W kaŜdym razie jest wyjąt-
kowy. - Ściągnęła brwi. - Ale muszę przyznać, Ŝe ta
jego wyjątkowość czasami potrafi doprowadzić czło-
wieka do szału.

Dlaczego?

-To jego podejście do kobiet jest takie frustrujące,

e czasem chce mi się wyć. Wymarzył sobie kobietę,

jaką  chciałby  mieć  za  partnerkę  Ŝyciową,  i  nie  chce
się  zgodzić  na  Ŝadną  inną.  Jest  to,  wypisz  wymaluj,
postać  z  dziewiętnastowiecznej  powieści.  Nazywa  tę
wymyśloną  istotę  Idealną  śoną.  Baz  Ŝadnych
wątpliwości  naleŜy  to  pisać  wielkimi  literami,  jak
oficjalny  tytuł.  Próbowałam  go  przekonać,  Ŝe
powinien pójść na kompromis, jeśli nie chce do końca
Ŝ

ycia pozostać samotny. Ale czy ten człowiek mnie

słucha? Oczywiście, Ŝe nie. Zaciska tylko usta i na
tym rozmowa się kończy.

Sama nie wiem, Alice - powiedziała Bailey. -

Skoro jego pragnienia są tak silne, to nie jestem
pewna, czy kompromis jest moŜliwy.

Nie mam juŜ do niego siły. Pewnego dnia pewnie

po prostu skręcę mu kark i wtedy nie będę się musiała
więcej o niego martwić.

Ty i William jesteście ze sobą bardzo zŜyci. To

naprawdę miłe. Pamiętam, Ŝe gdy dorastałam, bardzo
chciałam mieć brata albo siostrę.

Alice roześmiała się.
-

Przynajmniej jest się wtedy z kim pokłócić.

Alice, zastanawiałam się, czy mogłabyś mi coś

doradzić  w  sprawie  prezentu  dla  Williama.  W  końcu
wprowadził  się  do  nowego  domu,  wiec  chciałabym
wręczyć  mu  jakiś  upominek.  Wiem,  w  jakich
kolorach  są  łazienki,  ale  poza  tym  nie  mam  pojęcia,
co mogłoby mu się przydać.

Zaraz, stop - Alice machnęła ręką w powietrzu. -

Zupełnie  się  zgubiłam.  Idziesz  obejrzeć  nowy  dom
Williama?  Kiedy?  I  dlaczego  znasz  kolory  łazienek,
ale nie wiesz o tym budynku nic więcej? Rany boskie,
czyŜbyście  tamtego  wieczoru,  gdy  Raymond  i  ja  zo-
stawiliśmy  was  w  restauracji,  przeprowadzili  jakąś
dyskusję o wystroju toalet?

Nie. - Bailey roześmiała się i unikając wzroku

przyjaciółki,  włoŜyła  przybory  do  makijaŜu  do  kos-
metyczki.  - William przyszedł do „Słodkiego Marze-
nia"  w  poniedziałek,  Ŝeby  kupić  cukierki  kojące  ból
gardła. A we wtorek razem  kupowaliśmy ręczniki do
wszystkich jego trzech łazienek.

Dzisiaj jest czwartek - powiedziała Alice. -

Zaraz.  Ach  tak,  pamiętam,  jak  mówił,  Ŝe  jest  z  kimś
umówiony  w  środę  wieczorem.  To  ciekawe.  Mów
dalej,  Bailey.  Kiedy  się  do  niego  wybierasz  i
dlaczego?

Bailey zmarszczyła brwi.

Nadawałabyś się do pracy w CIA. Pytałam cię

tylko, co mogłabym mu zanieść w prezencie.

Chyba Ŝartujesz. Nie sądzisz chyba, Ŝe tak łatwo

się od tego wykręcisz? Chcę szczegółów, moja droga,
wszelkich szczegółów.

AleŜ jesteś ciekawska.

-Nie zapominaj, Ŝe jestem jego starszą siostrą, więc

to  wchodzi  w  zakres  moich  obowiązków  rodzinnych.
Nie wykręcaj się, Bailey. Za chwilę zapewne oświad-
czysz,  Ŝe  musisz  wracać  do  pracy  i  bardzo  się
spieszysz.  Jeśli  będę  musiała,  to  pojadę  za  tobą  do
„Słodkiego  Marzenia".  Nie  moŜesz  robić  aluzji,  a
potem  się  wycofywać.  Mój  system  nerwowy  nie
wytrzyma  takiego  napięcia.  Bailey  z  uśmiechem
potrząsnęła głową.

Jesteś okropna i tak samo uparta, jak twój brat. No

dobrze,  poddaję  się.  William  zaprosił  mnie  do  siebie
na  kolację  w  sobotę  wieczorem.  Sam  ma  ją
przygotować.  Dlatego  potrzebuję  jakiegoś  prezentu.
To nic takiego, Alice.

Aha, akurat, pomyślała Bailey w następnej chwili.

Nic takiego? Za kaŜdym razem, gdy wyobraŜała sobie
siebie  sam  na  sam  z  Williamem  u  niego  w  domu,
czuła,  jak  ogarniają  fala  gorąca.  W  jednej  chwili  nie
chciała  tam  iść,  w  następnej  zaś  liczyła  godziny
dzielące ją od sobotniego popołudnia. Zupełnie traciła
rozsądek przez tego człowieka.

No, no - powiedziała Alice - jaki masz roz-

marzony wyraz twarzy, panno Crandell.

Co takiego? - Bailey gwałtownie ocknęła się z

zamyślenia.

Nic, nic. Tak sobie tylko głośno myślę. Wracajmy

do tematu. Prezent dla Williama. MoŜe jakiś album?
Wiesz, coś takiego, co kładzie się na stole w salonie,
Ŝ

eby goście mieli się czym zająć. Kolorowe ilustracje

lub coś w tym rodzaju.

Co masz na myśli?

Alice przez chwilę wpatrywała się przymruŜonymi

oczami w sufit, po czym pstryknęła palcami i znów
zwróciła spojrzenie na Bailey.

Ptaki - powiedziała. - Williama od dzieciństwa

fascynowały ptaki. Szczególnie lubił kolibry.
Twierdził
-

to jego własne słowa - Ŝe człowiek nabiera pokory,

gdy widzi, jak coś tak malutkiego i delikatnego jak
koliber potrafi przetrwać w naturze z taką godnością i
klasą.

To piękne stwierdzenie - powiedziała Bailey,

uświadamiając sobie, Ŝe do oczu napływają jej łzy.
-

Twój brat ma wiele twarzy, Alice.

To prawda. Jeśli trafi na odpowiednią kobietę,

odkrywanie głębi jego charakteru sprawi tej dziew-
czynie wiele przyjemności. To będzie jak powolne
rozpakowywanie prezentu, warstwa po warstwie.

Odpowiednia kobieta? Dokładnie mówiąc, staro-

wiecka kobieta. Idealna śona.

Mhm... - Alice zachmurzyła się. - Znów mam

ochotę skręcić mu kark. No nic, muszę lecieć. Baw
się dobrze, Bailey. Do zobaczenia.

Do widzenia - odpowiedziała Bailey cicho. Po-

chyliła się i spojrzała w lustro, przekonana, Ŝe ujrzy
tam ciemną chmurę wiszącą nad swoją głową.

W „Słodkim Marzeniu" był duŜy ruch i Bailey

cieszyła się, Ŝe tego dnia nie jest sama. Miała do
pomocy Kris, jedną z dwóch studentek zatrudnianych
na godziny.

Gdy nadeszła pora zamknięcia sklepu, poŜegnała

Kris, zamknęła drzwi na klucz i skierowała się na
zaplecze. Weszła do pokoiku i ujrzała podchodzącą
do tylnych drzwi matkę.

Cześć - uśmiechnęła się Bailey. - Co za spotkanie.

Czemu zawdzięczam ten zaszczyt, pani Crandell?

Deborah splotła ręce na blacie stolika i wypros-

towała ramiona.

Chciałam z tobą porozmawiać, Bailey, jeśli nie

masz Ŝadnych planów na dzisiejszy wieczór.

Miałam zamiar pójść do sklepu. Muszę kupić

prezent,  ale  mogę  to  zrobić  jutro  -  powiedziała
powoli,  patrząc  na  matkę  z  napięciem.  -  Czy  coś  się
stało?  Wydaje  mi  się,  Ŝe  nie  chodzi  ci  o  zwykłe
plotki?

Nic się nie stało, kochanie - uśmiechnęła się

Deborah.  -  Wszystko  jest  w  najlepszym  porządku.  -
Urwała  na  chwilę,  zbierając  myśli.  -  Bailey,  wiesz  o
tym,  Ŝe po śmierci ojca przechodziłam bardzo trudny
okres.  Byłam  zupełnie  zagubiona  i  wydawało  mi  się,
Ŝ

e moje Ŝycie nie ma Ŝadnego celu. Skończyła się

rola, którą wypełniałam od dziesiątków łat, i nie
wiedziałam, co mam robić ani gdzie jest moje
miejsce.

Bailey skinęła głową.

-Tak, mamo, wiem o tym. Byłaś bardzo nieszczęś-

liwa. Poświęciłaś całe Ŝycie mnie, tacie, domowi, a
potem nagle zostałaś sama.

Nigdy nie przestanę być ci wdzięczna, Bailey, za

to, Ŝe siłą wyciągnęłaś mnie z domu i zatrudniłaś wraz
z Millie tutaj, w sklepie.

Obydwie świetnie sobie radziłyście. Nie mog-

łabym Ŝyczyć sobie lepszych pracowników. Bardzo
się cieszę, Ŝe wszystko się tak dobrze ułoŜyło.

Właśnie o tym chciałam dzisiaj z tobą poroz-

mawiać.

-Och?

nadszedł czas, Ŝeby ruszyć dalej. Jestem gotowa wzbo
gacić swoje Ŝycie o nowe doświadczenia i bardzo
tego pragnę.

Wzbogacić? - powtórzyła Bailey ze zdziwieniem.

Rozejrzała się szybko po pokoju i znów przeniosła
wzrok na matkę. - Czy to znaczy, Ŝe „Słodkie Marze-
nie" przestało ci wystarczać?

Tak. Podobnie jak twój Pegaz, chcę rozwinąć

skrzydła.

Ale... - zaczęła Bailey, po czym urwała z

wyrazem niedowierzania na twarzy.

Bailey, Millie i ja kupujemy do spółki dom na

kółkach.

Co? - jęknęła Bailey.

Wycieczki, takie jak ta do San Diego w tym

miesiącu,  sprawiają  nam  wielką  przyjemność.  Ale
chcemy  same  decydować  o  tym,  dokąd  pojedziemy,
co  zobaczymy  i  jak  długo  gdzieś  zostaniemy.
Chcemy,  jak  to  mówią,  ruszyć  w  świat  i  zobaczyć,
dokąd droga nas zaprowadzi.

BoŜe drogi - szepnęła Bailey. - Nie mogę w to

uwierzyć.

Deborah pochyliła się w jej stronę. Oczy jej błysz-

czały entuzjazmem.

Bailey, obie jesteśmy podniecone jak młode

dziewczyny. Będziemy przeŜywały wspaniałe przygo-
dy,  wiele  się  nauczymy,  wzbogacimy  swoje  Ŝycie.
Jesteśmy  ci  niezmiernie  wdzięczne  za  to,  Ŝe  dałaś
nam  pracę,  ale  juŜ  czas  ruszyć  dalej.  Oczywiście
poczekamy,  dopóki  nie  znajdziesz  i  nie  wyszkolisz
kogoś, kto nas zastąpi. A potem wyruszymy.  I o tym
właśnie chciałam z tobą porozmawiać, córeczko.

Bailey machinalnie skinęła głową. W jej myślach

panował  zupełny  chaos.  Była  juŜ  wystarczająco  wy-
trącona z równowagi przez Williama, a teraz jeszcze
taka nowina! Słowa matki docierały do niej z trudem.
Miała  wraŜenie,  Ŝe  cały  jej  świat,  jakim  go  znała,
rozsypuje  się  przed  jej  oczami  na  kawałki  i  nie
zostaje  nic,  czego  moŜna  by  się  uchwycić  jak  koła
ratunkowego.

- No dobrze - powiedziała wreszcie, uśmiechając

się z wysiłkiem - jestem trochę ogłuszona, ale Ŝyczę
ci jak najlepiej, mamo. Mam nadzieję, Ŝe obie z
Millie będziecie się świetnie bawiły.

Och, na pewno. Oczywiście nie likwidujemy

naszych domów. Pierwsza podróŜ będzie raczej krót-
ka,  po  to  tylko,  Ŝeby  się  przekonać,  jak  sobie
potrafimy  dać  radę.  Będziemy  musiały  wszystko
dobrze  zaplanować,  Ŝeby  zima  nie  zaskoczyła  nas
gdzieś  daleko  na  wschodzie.  -  Deborah  roześmiała
się.  -  Powinnaś  zobaczyć  listy  niezbędnych  rzeczy,
jakie  sporządziłyśmy.  Kilkakrotnie  sprawdzałyśmy
wszystkie szczegóły.
-

To dobrze - powiedziała Bailey słabym głosem.

To jest bardzo potrzebne.

Muszę juŜ iść. - Deborah podniosła się, zrobiła

krok w stronę drzwi i zatrzymała się, patrząc na córkę
z powagą na twarzy. - Bailey, wszystko się rozwija i
zmienia, a w kaŜdym razie powinno. Ty poświęciłaś
się zupełnie „Słodkiemu Marzeniu". Czy zastanawia-
łaś się kiedyś nad tym, Ŝe być moŜe potrzeba ci w
Ŝ

yciu czegoś więcej?

Nie mam czasu ani miejsca w Ŝyciu na nic innego

Bailey uniosła głos. - Poza tym niczego więcej nie

potrzebuję.

Naprawdę? - zapytała cicho matka. - Dobranoc,

córeczko.

Po wyjściu Deborah w pokoju zaległa cisza.

Bailey opadła na oparcie krzesła i złoŜyła ramiona na
piersiach. Na plecach poczuła dreszcz.

Nie potrzebuję niczego więcej - szepnęła. Ale

słowa matki wciąŜ dźwięczały jej w uszach,

nacierając z rosnącą siłą. Zasłoniła uszy,
beznadziejnie próbując zagłuszyć te, denerwującą
kakofonię. No dobrze, „Słodkie Marzenie" naleŜało
do niej. Tylko do niej. Była dumna ze swych
dotychczasowych dokonań i z tego, co jeszcze miała
nadzieję osiągnąć. Sklep był centralnym punktem jej
Ŝ

ycia. Ale...To jej nie wystarczało. -

Och, Bailey

- powiedziała na głos z oczami pełnymi łez - nie
moŜesz sobie tego zrobić. Wszystkie te długie,
nuŜące godziny, pomyślała z rozpaczą, wszystkie te
godziny, które spędziła pracując za minimalną
stawkę, zbierając dane, wyznaczając cel swojego
Ŝ

ycia. CzyŜby tyle wysiłku miało pójść na marne?

Ale gdy próbowała wyobrazić sobie swoją przyszłość
i widziała tam tylko siebie i „Słodkie Marzenie",
obraz stawał się zbyt zimny, zbyt przygnębiający.

To jej nie wystarczało.

Dwie łzy spłynęły po jej policzkach.

Tak, to mi wystarczy - powiedziała z desperacją

w głosie. Tłumaczyła sobie, Ŝe jest wytrącona z
równowagi, gdyŜ za duŜo rzeczy naraz spadło jej na
głowę. „Słodkie Marzenie" było najwaŜniejszą
rzeczą w je

yciu, owocem wieloletnich wysiłków i przygotowań,

celem, któremu poświęciła się bez reszty. Jej
dzieckiem. Tak właśnie było juŜ od długiego czasu i
tak będzie w przyszłości. Tylko, Ŝe ta myśl w tej
chwili napełniała ją smutkiem.

Bailey rozprostowała ramiona ze znuŜeniem i pod-

dała się. PołoŜyła ręce na stole, oparła na nich głowę i
rozpłakała się.

Był sobotni wieczór. Bailey stała przed duŜym

lustrem wiszącym na wewnętrznej stronie drzwi
szafy. Z zadowoleniem popatrzyła na swoje odbicie.

Nie była ubrana szczególnie wystrzałowo, uznała

bowiem,  Ŝe  na  domową  kolację  najlepszy  będzie
prosty,  choć  atrakcyjny  strój.  Po  kilku  godzinach
przymierzania  najrozmaitszych  rzeczy  zdecydowała
się  w  końcu  na  malinowe  spodnie,  jasnoróŜowy
bawełniany  sweter  i  białe  sandały  na  płaskich
obcasach. Teraz,  patrząc  na  swoje  odbicie  w  lustrze,
kiwnęła  głową  z  aprobatą  i  dodała  sobie  kilka
punktów za malinowy lakier na paznokciach u nóg.
- Nieźle - powiedziała na głos.

Doszła do wniosku, Ŝe dość się juŜ wpatrywała w

swoje odbicie, i zamknęła szafę. William byłby
zdumiony, gdyby się dowiedział, Ŝe przez pół dnia
zastanawiała się, co ma na siebie włoŜyć.

Z powodu wydatków, jakie poniosła na „Słodkie

Marzenie",  jej  garderoba  była  mocno  ograniczona.
KaŜdą  nową  rzecz  kupowała  pod  kątem  moŜliwych
kombinacji  z  innymi.  Tego  popołudnia  przymierzała
róŜne  ubrania  przez  niewiarygodnie  długi  czas,  jak
nastolatka przygotowująca się do pierwszej randki.

Pokręciła głową z dezaprobatą i wyszła z sypialni,
gasząc po drodze światło. W salonie usiadła, po
chwili znów wstała i bezmyślnie zaczęła chodzić po
pokoju.

Zatrzymała się przy stole i przesunęła palcem po

lśniącym  papierze  w  białe  i  brązowe  paski,  w  który
zapakowany  był  album  o  ptakach  -  jej  prezent  dla
Williama. Paczka przewiązana była brązową wstąŜką
zawiązaną  na  kokardę.  Nie  dołączyła  do  niej  Ŝadnej
karteczki.  Westchnęła,  myśląc  o  godzinie,  którą
spędziła  czytając  i  odrzucając  niezliczoną  ilość
bilecików.

Znów usiadła na sofie, wzięła głęboki oddech i

zacisnęła dłonie w pieści.

Weź się w garść, nakazała sobie. Wieczór

powinien być udany. Obejrzy nowy dom Williama,
zje dobrą kolację i porozmawia z nim na interesujące
tematy. Po prostu zupełnie zwykła randka.

Wiedziała jednak, Ŝe to nieprawda. W znajomości

z  Williamem,  w  jej  fizycznych  i  psychicznych
reakcjach  na  tego  męŜczyznę,  nie  było  niczego
zwykłego  ani  typowego.  Nie  potrafiła  zrozumieć
samej  siebie.  Czuła  się,  jakby  tkwiła  pośrodku
labiryntu i nie potrafiła się z niego wydostać.

Nie wolno jej było zapomnieć, Ŝe w jej Ŝyciu nie

ma miejsca na powaŜny związek, a William
poszukuje takiej pani domu, która będzie doglądać
dzieci i piec ciasteczka. Idealnej śony.

Ktoś zastukał do drzwi. Bailey drgnęła jak oparzo-

na. Wstała i przyłoŜyła palec do czoła.

- Muszę się pilnować, Ŝeby nie zapomnieć -

powiedziała.

Otworzyła drzwi z promiennym uśmiechem na

twarzy.

Dobry wieczór, Williamie - powiedziała pogod-

nie. - Proszę, wejdź.

Och, BoŜe drogi, pomyślała. William Lansing wy-

glądał  wspaniale  w  szarych  spodniach  i  czarnej
koszuli  rozpiętej  pod  szyją.  Koszula  podkreślała
czerń  jego  włosów,  szarość  oczu  i  brązowy  odcień
opalenizny. Był taki piękny. Serce zaczęło jej bić jak
szalone.  Stała  nieruchomo  i  upajała  się  jego
widokiem.
O czym to takim miała pamiętać?

Zamknęła drzwi i zwróciła się twarzą do niego z

nadzieją, Ŝe jej uśmiech sprawia wraŜenie swobod-
nego.
-

Cześć, Bailey - powiedział William.

ZadrŜała, gdy musnął jej usta swoimi.
-

Pięknie wyglądasz - uśmiechnął się.

Dziękuję. Ty teŜ.

Bailey, zanim otworzyłaś mi drzwi, wyjrzałaś

przez wizjer, prawda?
Zmarszczyła brwi i wzruszyła ramionami.

Nie - powiedziała. - Spodziewałam się ciebie o

siódmej, była siódma, więc uznałam, Ŝe to napewno
ty.

Czy myślisz, Ŝe wszyscy bandyci robią sobie

przerwę w pracy o siódmej?

Bandyci? - wybuchneła śmiechem. - Prawdziwi

bandyci, tacy w czarnych kapeluszach i z wąsami?

To wcale nie jest zabawne - odrzekł, marszcząc

brwi. - Samotna kobieta, bez męŜczyzny, który
mógłby ją obronić, zawsze powinna zachowywać
wyjątkową ostroŜność.

Williamie, to jest podejście sprzed stu lat. W dzisiej-
szych czasach kobiety świetnie radzą sobie same.

- Ha! - zawołał. - Nawet nie wyjrzałaś przez
wizjer.

Bailey wybuchnęła śmiechem.

Uwielbiam ryzyko - odrzekła w rozbawieniem w

oczach. - Pójdziemy juŜ czy chcesz jeszcze trochę na
mnie pokrzyczeć?

William

chciał

coś

odpowiedzieć,

ale

zrezygnował. Na jego twarzy pojawił się uśmiech.

Dobrze - rzekł, wznosząc ramiona do góry. - Na

razie dam ci spokój. Kolacja czeka, proszę pani.
Zamieniam się w szefa kuchni.

Bailey wolałaby, Ŝeby się tak nie uśmiechał. Ten

uśmiech przyprawiał ją o dreszcze. Pomyślała, Ŝe
William Lansing powinien zostać uznany za osobę
niebezpieczną dla otoczenia.

Bailey?

Och. Tak. Prawie zapomniałam, Ŝe mam dla

ciebie prezent. Alice pomogła mi go wybrać. - Podała
mu ksiąŜkę.

William przez długą chwilę patrzył jej prosto w

oczy. Nie potrafiła rozszyfrować wyrazu jego twarzy.
W końcu zwrócił uwagę na prezent i wyjął pakunek z
jej rąk.

Bardzo dziękuję - powiedział, patrząc na paczkę.

- Czy mogę usiąść i rozpakować to od razu?

AleŜ tak, oczywiście.

William usiadł na sofie i spojrzał na Bailey.

Obeszła dokoła niski stolik i usiadła obok niego,
przyglądając się, jak niesłychanie powoli rozwija
papier.

Och... - wymruczała wreszcie. - Jesteś okropnym

pedantem. Nie mogę na to patrzeć. Rozedrzyj papier,
Williamie. Porwij go na kawałki. Dostań się do
ś

rodka.

Nic z tego - zaśmiał się. - Cała przyjemność tkwi

w oczekiwaniu, Bailey. - Patrzył na nią tak, Ŝe
zaparło jej dech w piersiach. Zatrzymał wzrok na jej
ustach. Poczuła szum w uszach.

Oczekiwanie - powtórzył niskim głosem, znów

patrząc jej prosto w oczy. - Z pewnością ma wiele
uroku, nie sądzisz?
-

Och, tak - odrzekła z rozmarzeniem.

William pochylił się i pocałował ją szybko. Bailey

wstrzymała oddech, czując, Ŝe jeśli on nie pocałuje
jej tak naprawdę, to za chwilę umrze. Och, dobry
BoŜe, co ten człowiek z nią robi...

PołoŜył dłoń na jej karku i pochylił się nad jej

twarzą. Bailey zamknęła oczy, gdy poczuła smak
jego ust, dotyk jego zmysłowych warg, zapach mydła
i wody kolońskiej.

Oczekiwanie, powtórzył William w myślach. Myśl

o  tym,  Ŝe  pocałuje  Bailey,  prześladowała  go  przez
cały  dzień.  Teraz,  gdy  ją  całował,  czuł  się  jak  w
niebie,  ale  to  mu  nie  wystarczało.  Oczekiwanie?
BoŜe,  marzenia  o  tym,  by  kochać  się  z  Bailey,
przyprawiały  go  o  zawrót  głowy.  Nigdy  jeszcze  tak
mocno  nie  pragnął  kobiety.  Nigdy  jeszcze  nie  czuł
takiej zaborczości i chęci, by kogoś ochraniać. Nigdy
jeszcze  Ŝadna  kobieta  nie  zajmowała  tak  wiele
miejsca  w  jego  myślach  i  nie  nawiedzała  tak  często
jego snów, jak Bailey. Pragnął jej i potrzebował.
Oderwał od niej usta i z trudem pochwycił oddech.
Bailey powoli otworzyła oczy.
-

Twoje ptaki - szepnęła.

Moje co? - potrząsnął głową. - Kto?

KsiąŜka - powiedziała Bailey drŜącym głosem. -

Twoje ptaki. Prezent ode mnie.

Och. - William spojrzał na paczkę leŜącą na

jego kolanach. Przesunął palcami po papierze i wyjął
ksiąŜkę.

Fantastyczna! To wspaniały prezent, Bailey.

Spójrz tylko na tego kolibra na okładce. Piękny.
Bardzo lubię kolibry. - Przerzucił lśniące stronice. -
To bardzo, bardzo miło z twojej strony. Dziękuję.

Proszę bardzo. Właściwie to zasługa Alice, bo

to ona mi powiedziała, Ŝe lubisz ptaki, a szczególnie
kolibry.

Napotkał jej spojrzenie.

-Ale to ty wybrałaś ksiąŜkę, zapakowałaś i dałaś

mi  ją.  To  wyjątkowy  prezent.  Ty  równieŜ  jesteś
wyjątkowa.  Ta  ksiąŜka  zajmie  honorowe  miejsce  na
stoliku  w  moim  salonie.  -  Zawiesił  głos.  -
Pocałowałbym  cię  jeszcze  raz,  Ŝeby  wyrazić  swoją
wdzięczność,  ale  wydaje  mi  się,  Ŝe  w  tej  chwili  nie
byłby  to  najlepszy  pomysł.  Bardzo  cię  pragnę,
Bailey, i wydaje mi się, Ŝe ty mnie teŜ. Wierzę takŜe,
jak  ci  to juŜ  kiedyś  powiedziałem,  Ŝe  wchodzą  tu  w
grę uczucia, niezwykle potęŜne emocje.

Williamie, ja...

Nie, proszę, nic teraz nie mów. Wiem, Ŝe jesteś

przekonana, iŜ nie masz na nic czasu, czy czegoś tam
jeszcze  w  Ŝyciu  na  nic  więcej  oprócz  „Słodkiego
Marzenia".  Ale ja juŜ  znalazłem  się  w  twoim  Ŝyciu,
Bailey.  Pomyśl  o  tym.  Chodź  ze  mną.  Obiecałem  ci
kolację i dostaniesz ją, moja pani.

Moja  pani.  Pani  Williama.  Bailey  Crandell  była
panią  Williama  Lansinga,  a  William  Lansing  bez
wątpienia  znajdował  się  w  samym  centrum  Ŝycia
Bailey Crandell. Nie!

Przestań, napomniała się. Gdy tylko William poja-

wiał się w pobliŜu, jej umysł zaczynał płatać figle.

No dobrze, myślała gorączkowo, oto program na

dzisiejszy  wieczór.  Podczas  najbliŜszych  kilku
godzin  moŜe  sobie  pozwolić  na  zabawę  w
Kopciuszka.  Będzie  się  cieszyć  towarzystwem
Williama  oraz  jego  dotykiem  i  pocałunkami.  Nic  w
tym  nie  ma  złego,  pod  warunkiem,  Ŝe  nie  zapomni,
iŜ o północy musi wrócić do rzeczywistości.
Jej rzeczywistością było „Słodkie Marzenie".

Ale, och, dobry BoŜe, ta rzeczywistość wydawała

jej się taka ponura.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Podczas wycieczki po domu Williama Bailey szyb-

ko  zabrakło  przymiotników  do  wyraŜania  zachwytu.
Powiedziała  mu,  Ŝe  będzie  po  prostu  kiwać  głową  i
uśmiechać  się.  William  w  odpowiedzi  pocałował  ją
szybko i mocno.

Duma Williama była rozczulająca, a entuzjazm

zaraźliwy.  Wnętrze  domu  było  dopracowane  aŜ  do
najdrobniejszego  szczegółu.  William  z  uśmiechem  na
twarzy  zwracał  jej  uwagę  na  wszystkie  te  szczegóły,
gestykulując z zapałem.

Dom był ogromny, zbudowany w ekskluzywnej

dzielnicy Camelback Mountain. Były tu aŜ cztery
sypialnie - największa w przeciwnym końcu domu niŜ
trzy pozostałe. W salonie, pokoju dziennym i najwięk-
szej sypialni znajdowały się kamienne kominki.

Całą jedną ścianę pokoju dziennego zajmował

sprzęt elektroniczny. Bailey miała wraŜenie, Ŝe znalaz-
ło się tu wszystko, co tylko było dostępne na rynku, a
co  mogło  w  jakikolwiek  sposób  uprzyjemnić  spędza-
nie  wolnego  czasu.  Na  ścianach  wszystkich  pokoi
zainstalowane  były  głośniki  podłączone  do  aparatury
stereo.  Pokrętła  do  regulowania  dźwięku  znajdowały
się nad wyłącznikami światła.

Wszystkie podłogi wyłoŜono miękką, puszystą wy

kładziną w czekoladowym kolorze. Meble były drogie,
ale  widać  było,  Ŝe  kupiono je  zmyślą  o  uŜywaniu,  nie
na  pokaz.  Niektóre  pokoje  stały  jeszcze  puste,  w
pozostałych znajdowały się sprzęty z ciemnego drewna
wyściełane  praktyczną,  odporną  na  zniszczenie
tkaniną.

W kuchni, większej niŜ całe mieszkanie Bailey,

William pokazał jej zabezpieczające zatrzaski na szaf-
kach  i  szufladach.  Bailey  słuchała  go  nieuwaŜnie,
pochłonięta  coraz  wyraźniej  formującym  się  w  jej
umyśle  wnioskiem.  Dom  Williama  najwyraźniej  za-
projektowany  został  dla  rodziny.  Brakowało  tu  tylko
Idealnej śony i Idealnych Dzieci.

Będziemy jeść tutaj, w kuchni - powiedział

William.  -  Jak  widziałaś,  jadalnia  nie  jest  jeszcze
umeblowana.  MoŜe  usiądziesz  przy  stole,  dam  ci
szklankę  wina  i  porozmawiamy,  podczas  gdy  ja  będę
gotował?

Bailey skinęła głową i usiadła na wysokim krześle

przy duŜym, owalnym stole. Stały na nim kamionkowe
naczynia, oryginalne szklanki i sztućce, których trzon-
ki dopasowane były kolorystycznie do wzoru wy-
stępującego na talerzach. Białe świece w kanciastych
ś

wiecznikach z ciemnego drewna uzupełniały nakrycie

stołu.

Williamie, brakuje mi juŜ słów podziwu. Twój

dom jest wspaniały - powiedziała Bailey. - Ten stół teŜ
jest piękny. Masz talent do urządzania wnętrz.

Niezupełnie. - Przyniósł jej wino i zaczął kroić

warzywa  na  sałatkę.  -  Szukałem  pomysłów  w  wielu
ksiąŜkach.  W  następnej  kolejności  mam  zamiar  wyta-
petować  jedną  z  pozostałych  sypialni.  To  będzie
dopiero coś.

Bailey oparła brodę na dłoni.
-

Nadal jestem zdumiona, Ŝe nie wynająłeś kogoś,

eby zrobił to za ciebie. Wydaje mi się, Ŝe masz dosyć

pracy jako pośrednik inwestycyjny.

William skinął głową.

Tak było przez długi czas, ale trochę przestało

mnie to bawić. Robię dobrą robotę dla swoich klien-
tów, ale praca nad urządzeniem tego domu przynosi mi
o wiele więcej satysfakcji i zadowolenia. Chciałbym tu
jeszcze zbudować basen, ale to wymaga badań terenu.
Moja dewiza to: przede wszystkim bezpieczeństwo.

Williamie, ten dom został zbudowany z myślą o

rodzinie, prawda?

Podniósł głowę i spojrzał na nią.

Oczywiście, Ŝe tak. Jest tu jeszcze duŜo do

zrobienia, ale w końcu będzie to dom dla rodziny.
Przyklejałaś kiedyś tapety?

Ja? Nie.

Byłoby miło, gdybyśmy razem się tym zajęli. Co

o tym myślisz?

Bailey zastanowiła się, czy tapetowanie moŜe być

miłą rozrywką. Jej zdaniem, była to raczej cięŜka
praca. Czy miała ochotę spróbować? Nie za bardzo.
Ale czy nie kusiła jej perspektywa przebywania z Wil-
liamem? Och, tak.

Bailey?

Chętnie ci pomogę, ale nie spodziewaj się, Ŝe

będę to robić fachowo. Nie mam nawet najmniejszego
pojęcia o tapetowaniu.

Mam ksiąŜkę z instrukcjami. Mam teŜ drugą, z

przepisami na sosy do sałatek. - Wskazał na tom

leŜący na szafce. - Kurczak w piekarniku powinien juŜ
być gotowy. Jarzyny równieŜ. Zaczynam łapać, o co
chodzi w tym gotowaniu.

Moje motto brzmi: jeśli czegoś nie da się przy-

rządzić w kuchence mikrofalowej, wyrzucam to z jad-
łospisu.

-Och.
-

Nie mam czasu, siły ani chęci, Ŝeby gotować,

dekorować i piec domowe ciasteczka - powiedziała.

BoŜe drogi, pomyślała w tej samej chwili, to brzmi

tak,  jakby  postanowiła  się  bronić.  William  po  prostu
rozmawiał  z  nią  uprzejmie,  dzieląc  się  swoimi  wraŜe-
niami, i nie próbował przecieŜ o nic jej oskarŜać. MoŜe
po prostu nagle uświadomiła sobie, Ŝenię jest w niczym
podobna  do  Idealnej  śony  Williama,  i  stąd  wziął  się
ostry ton w jej głosie.

Och, nigdy nie wiadomo - powiedział, stawiając

sałatkę na stole i patrząc jej prosto w oczy. - Ludzie się
zmieniają. Gdyby ktoś mi powiedział kilka lat temu, Ŝe
będę świetnie się bawił, ucząc się gotowania, urządza-
jąc  dom  i  tak  dalej,  uznałbym  go  za  wariata.  A  teraz
dostarcza  mi  to  o  wiele  więcej  radości  niŜ  praca
zawodowa.  Mam  jeszcze  mnóstwo  planów  co  do  tego
miejsca i jeszcze długo będę miał się tu czym zająć.

To miło - odrzekła z lekkim westchnieniem.

Jest jeszcze duŜo do zrobienia, zanim ten dom

będzie gotowy na przyjęcie rodziny, ale kiedyś... - Nie
skończył zdania. Przerwał mu brzęczyk piekarnika. -
Będziemy jeść, moja pani.

Nie, pomyślała Bailey, czując, jak nad jej głową

gromadzą się czarne chmury, ona nie jest jego panią i
nigdy nie będzie. No cóŜ, trudno, świetnie. W tej

chwili  była  Kopciuszkiem  na  balu.  Poza  tym  stawało
się dla niej coraz bardziej oczywiste, Ŝe William musi
mieć  Idealny  Dom  gotowy,  zanim  zacznie  szukać
Idealnej  śony.  Na  razie  więc  nie  było  Ŝadnego  prob-
lemu.

William wyjął naczynie z kurczakiem z piekarnika i

przełoŜył jego zawartość na półmisek.

Cieszył się, Ŝe Bailey spodobał się jego dom. Był

tego pewny. Musiał jednak przyjąć do wiadomości, Ŝe
ona nie miała zamiłowania do Ŝycia domowego ani
ukrytych instynktów, by zostać panią domu. Była
stuprocentową kobietą interesu.

Nie przeszkadzałoby mu to, gdyby miał zamiar

ograniczyć  się  jedynie  do  spotkań  z  nią  od  czasu  do
czasu,  ale  Bailey  stawała  się  dla  niego  kimś  waŜniej-
szym.  Nie  był  pewien,  do  czego  właściwie  prowadza
uczucia,  które  w  nim  wzbudzała,  ale  nie  było  w  tym
niczego przypadkowego.

Do diabła, co za sytuacja, pomyślał. Zbudował ten

dom z myślą o rodzinie. Chciał mieć Ŝonę i dzieci. No
cóŜ,  pozostało  jeszcze  wiele  do  zrobienia,  zanim  ten
dom  stanie  się  gotowy  na  przyjęcie  jego  Ŝony.  MoŜe
Bailey  odnajdzie  w  sobie  zapał  do  tworzenia  praw-
dziwego domu.

Czy tego właśnie chciał? CzyŜby dziwne uczucia,

jakie zaczęły przejmować nad nim władzę, były pierw-
szymi oznakami miłości?

Do diabła, sam nie wiedział!

Bailey rozsiadła się wygodnie, połoŜyła dłoń na

ołądku i westchnęła.

- Williamie - powiedziała z uśmiechem. - Jestem

przejedzona. Kolacja była znakomita, ale ten krem
karmelowy na deser zupełnie mnie wykończył. Nie
ruszę się z miejsca przez następny miesiąc.

Cieszę się, Ŝe ci smakowało - uśmiechnął się

William. - Masz ochotę na kawę?

Nie, dziękuję, moŜe później. Pomogę ci zmywać

naczynia. Ty mnie obsługiwałeś przez cały czas, ale
dość juŜ tego.

Nie. Po raz pierwszy mam gościa na kolacji i sam

wszystko zrobię do końca. Poza tym załadowanie
naczyń do zmywarki nie jest aŜ taką cięŜką pracą. -
Podniósł się. - Ty siedź.

Sam tego chciałeś - roześmiała się.

William posprzątał ze stołu. Bailey patrzyła na

niego  spod  rzęs.  Nucił  coś  pod  nosem,  wkładając
naczynia  do  zmywarki.  Najwyraźniej  świetnie  się
bawił.  Co  było  dziwne,  wyglądał  w  tej  kuchni  bardzo
na  miejscu.  Entuzjazm,  z  jakim  podchodził  do  domo-
wych  obowiązków,  nie  tylko  nie  ujmował  mu  męsko-
ś

ci, lecz przeciwnie, jeszcze ją wzmagał, pomimo Ŝe

to, co robił, tradycyjnie uwaŜano za domenę kobiet.

Och, tak, nie moŜna było mieć wątpliwości, Ŝe

William Lansing jest stuprocentowym męŜczyzną.
Bailey pomyślała, Ŝe Kopciuszek moŜe sobie zatrzy-
mać swojego księcia. William w zupełności jej wystar-
czał.

Tylko do północy, upomniała się pospiesznie. O-

wszem,  chciałaby  go  widywać  codziennie,  ale  nie
wolno  jej  zapominać  o  pierwszym  przykazaniu  Kop-
ciuszka:  cokolwiek  łączy  ją  z  Williamem,  moŜe  trwać
tylko przez krótką chwilę. Jej prawdziwym Ŝyciem był
sklep.

William wytarł blaty szafek, zamknął zmywarkę i

powiedział, Ŝe zaraz wróci. Po chwili w powietrzu
rozległy się dźwięki walca Straussa, dochodzące z
głośników zamontowanych wysoko na ścianie.

William wszedł do kuchni i wyciągnął do niej rękę.
- Czy mogę cię prosić do tańca? - zapytał.

Kopciuszek moŜe sobie zzielenieć z zazdrości, po-

myślała Bailey, wkładając rękę w dłoń Williama.

Poprowadził ją do pustej jadalni. Z kandelabru

padało miękkie, przyćmione światło. Upojna muzyka
wypełniała całe pomieszczenie. William wziął ją w ra-
miona. Bailey westchnęła z rozkoszą, myśląc o tym,
jak świetnie do siebie pasują.

Płynęli po miękkim dywanie. Walc się skończył, ale

po chwili zaczął się następny.

Och, Williamie, myślała Bailey w rozmarzeniu.

Czuła się przy nim tak, jakby naprawdę była księŜnicz-
ką  na  balu,  piękną,  kobiecą,  uwielbianą.  Bliskość
Williama  pobudzała  wszystkie  jej  zmysły.  PoŜądanie
tliło  się  w  niej  jak  Ŝar,  gotów  w  kaŜdej  chwili
wystrzelić w górę płomieniem.

Bailey, myślał William. Czuł się jak w niebie

trzymając ją w ramionach. Była delikatna jak koliber z
okładki albumu. Ten prezent znaczył dla niego bardzo
wiele. Ach, Bailey. Przyciągnął ją jeszcze bliŜej do
siebie. Zapach jej perfum był słodki, upajający.
Pragnął jej ze wszystkich sił. Płonął z poŜądania.

Zatrzymał się w pół kroku. Bailey podniosła na

niego wzrok. Pochylił głowę i dotknął jej warg. Znajo-
ma zmysłowa sieć usnuta z niewidzialnych nici roz-
wijała się wokół nich, otaczając ich miękkim
kokonem, w którym istnieli tylko oni obydwoje.

Serce Bailey biło w piersi jak oszalałe, nogi pod nią

drŜały.  Przepływały  przez  nią  fale  gorąca.  Całe  ciało
dziewczyny stało się ocięŜałe, tętniące poŜądaniem. W
głębinach  szarych  oczu  Williama  widziała  nie
skrywane  pragnienie.  Opuściła  powieki  i  serce  jej
zabiło jeszcze mocniej.

Wiedziała, Ŝe za chwilę przestanie nad sobą pano-

wać.  Wszelkie  racjonalne  myśli  o  jutrze  ginęły  gdzieś
we  mgle.  Była  Kopciuszkiem  tylko  przez  krótki  czas.
Nie  miała  Ŝadnych  moŜliwości,  by  zatrzymać  tego
męŜczyznę przy sobie. Była o tym przekonana.

William Lansing był niebezpieczny, gdyŜ od pierw-

szej  chwili  wywierał  na  nią  ogromny  wpływ.
Wiedziała,  Ŝe  jeśli  będą  się  kochali,  a  potem  ona
odejdzie  od  niego,  czeka  ją  wiele  bezsennych,
przepłakanych nocy.

Wiedziała o tym, ale nic jej to nie obchodziło.

Istniała tylko ta chwila i William.

Długo wyczekiwany pocałunek stał się eksplozją

niezwykłych wraŜeń. William podniósł głowę i
chwycił głęboki oddech, po czym znów zawładnął jej
ustami.

- Bailey - wyszeptał ochryple - chcę się z tobą
kochać.

Uśmiechnęła się. Był to miękki, łagodny uśmiech

kobiety, który wyraził więcej, niŜ słowa mogłyby
powiedzieć.

Otaczając jej talię ramieniem, poprowadził ją przez

hol do duŜej sypialni. Zdjął koce z łóŜka i zapalił małą
lampkę na stoliku. Pokój wypełnił się róŜowym świat-
łem.  Przyciągnął  ją  do  siebie,  otoczył  ramionami  i
trzymał  mocno,  jakby  juŜ  nigdy  nie  miał  zamiaru  jej
wypuścić.  W  końcu  odsunął  się  nieco  i  napotkał

Gdy zauwaŜył, Ŝe Bailey pragnie go równie mocno,

jak  on  jej,  z  jego  piersi  wydobył  się  głęboki  pomruk.
Wplótł palce w jej ciemne, miękkie loki i pocałował ją
namiętnie.  Wsunął  dłonie  pod  jej  sweter  i  poczuł
gładkość  pleców.  Nakrył  rękami  pełne  piersi
dziewczyny,  pieszcząc  je  przez  jedwabny  stanik.  Z
gardła  Bailey  wydobył  się  pomruk  głębokiego
zadowolenia.

William oderwał usta od jej twarzy i jedną ręką

dotknął  jej  policzka.  Pocałowała  lekko  wnętrze  jego
dłoni.  Ten  prosty  gest  wyraŜał  nieopisaną  czułość.
Huragan  zmysłów,  który  nimi  zawładnął,  na  chwilę
przeistoczył się w ocean tkliwości. Oczy Bailey zaszły
łzami.

Bailey? - szepnął William, marszcząc brwi. - Co

się stało?

Nic - odrzekła z łagodnym uśmiechem. - Nie,

Williamie, nic się nie stało. - PrzecieŜ wszystko było w
najlepszym porządku. To była ich noc, być moŜe
jedyna, jaka mieli wspólnie spędzić, i wiedziała, Ŝe
nigdy nie będzie tego Ŝałować. - Naprawdę.

Znów chwycił ją w ramiona i pocałował głęboko, a

potem  oboje  zdjęli  ubrania.  RóŜowe  światło  prze-
pływało  po  ich  ciałach  jak  wodospad,  podkreślając
łagodne  zaokrąglenia  i  gładkość  skóry  Bailey,  i  mus-
kularny, opalony tors Williama.

Bailey przesunęła po nim wzrokiem, próbując zapa-

miętać kaŜdy, najmniejszy nawet szczegół.

Jesteś piękny - szepnęła. - Williamie, jesteś

bardzo pięknym męŜczyzną.

Uśmiechnął się.

Tego właśnie słowa miałem zamiar uŜyć mówiąc

tobie, Bailey. To ty jesteś piękna, jak posąg wyrzeź-

biony z marmuru bez skazy.

Nie, ja jestem kobietą i w tej chwili nie

chciałabym być nikim innym. Ja jestem kobietą, a ty
jesteś męŜczyzną, i bardzo cię pragnę.

Bailey, ja... - Coś ścisnęło go w gardle. Podniósł

ją do góry i pocałował, po czym połoŜył

pośrodku łóŜka i wyciągnął się obok. Oparł głowę na
ramieniu, a drugą dłoń połoŜył na jej brzuchu.

Przez długą chwilę patrzył w oczy dziewczyny, po

czym  pochylił  głowę  nad  jej  piersią.  Bailey
westchnęła. Przepływały przez nią fale rozkoszy. Gdy
William przesunął usta na drugą pierś, w gardle zamarł
jej  szloch.  Nigdy  jeszcze  nie  zaznała  takiej
namiętności.  Traciła  nad  sobą  wszelką  kontrolę.  Nie
istniało w niej nic oprócz palącego pragnienia.

Williamie, proszę. - Jej własny głos zdawał się

dochodzić z bardzo daleka. - Proszę. Chcę cię... teraz.
JuŜ.

Wiem - szepnął ochryple. Pocałował ją mocno,

oparł się na ramionach i jeszcze raz spojrzał na jej
zaróŜowione policzki i lśniące namiętnością oczy.
DrŜąc z powstrzymywanego pragnienia, zagłębił się w
wilgotne, zapraszające ciepło jej ciała.

Poruszał się powoli, rejestrując wszelkie wraŜenia

przygotowując się na eksplozję rozkoszy. Przede

wszystkim jednak myślał o niej, o zaspokojeniu
Bailey. Ta noc była niezmiernie waŜna. Chciał, by ona
zapamiętała ją jako coś doskonałego.

Bailey zmuszała się do koncentracji. Chciała choć

na chwilę odpędzić zmysłową mgłę mącącą jej myśli.
ZauwaŜyła, Ŝe mięśnie Williama drŜą, skóra pokryta

jest  potem,  a  oddech  urywany.  Czuła  go  głęboko  w
sobie.  Nigdy  jeszcze  nie  czuła  się  tak  uwielbiana,  tak
wyjątkowa,  nigdy  jeszcze  nie  otrzymała  takiego  daru,
jaki  teraz  ofiarował  jej  William.  Miała  wraŜenie,  Ŝe
serce  wyskoczy  jej  z  piersi.  William,  powtarzała  w
myślach.  Wszystko  było  teraz  skupione  na  nim,  on
stanowił dla niej centrum całego świata. William, który
wypełnił ją sobą i teraz drŜał z wysiłku, by nie stracić
panowania  nad  swoim  ciałem.  Przez  cały  czas  ob-
darowywał ją. Ona takŜe chciała mu się zrewanŜować.

Williamie... - szepnęła, unosząc biodra.

Bailey, nie - powiedział przez zaciśnięte zęby.

Poczekaj, spokojnie. Nie chcę cię skrzywdzić. Ja...

Przesunęła dłońmi po jego wilgotnych plecach,

czując drŜenie mięśni, i znów wygięła biodra.

William jęknął, tracąc resztki samokontroli, i zaczął

poruszać się szybciej. Bailey poruszała się w harmonii
z nim, jakby oni dwoje zostali stworzeni specjalnie po
to, by wspólnie brać udział w odwiecznym tańcu.

Zmysłowa mgła otaczająca Bailey zaczęła iskrzyć

się  i  lśnić  jak  utkana  z  milionów  diamentów.  Dziew-
czyna  przywarła  mocno  do  ramion  Williama.  Miała
wraŜenie,  Ŝe coś ją unosi do  góry,  Ŝe  szybuje  w  prze-
strzeni jak Pegaz, coraz bliŜej świetlistego, wabiącego
ją do siebie, pulsującego punktu.

Ich ciała stopiły się w jedno. William pomyślał

niejasno, Ŝe jeszcze nigdy miłość nie była dla niego tak
wiele znacząca na płaszczyźnie emocjonalnej i tak
przyjemna na fizycznej.

Williamie... - Bailey wpiła palce w jego ramiona.

Och, BoŜe, Williamie!

wietlisty labirynt roziskrzył się i wybuchnął w eks

plozji  czystej  rozkoszy,  która  przepływała  przez  nią
falami.  Jej  ciało  zamknęło  się  wokół  Williama,
wciągając  go  jeszcze  głębiej,  zapraszając,  by  i  on
wzbił się do lotu.

Bailey!

Odrzucił głowę do tyłu i zamknął oczy, czując, jak

cały roztapia się i przenika w jej ciało. Ulga była
niezwykła. Westchnął i opadł na nią bezwładnie, a ona
otoczyła go ramionami.

Powoli wracali do rzeczywistości. Świetlista mgła

przygasała i odpływała gdzieś daleko, ale rzeczywis-
tość była równie piękna.

LeŜeli objęci aŜ do chwili, gdy William uświadomił

sobie, Ŝe przygniata Bailey. Poruszył się, zsunął z niej
i połoŜył obok, obejmując dziewczynę ramieniem.

Zgniotę cię - powiedział.

Sięgnął po koce.
-

Bailey - odezwał się cicho - jesteś cudowna. To,

co przeŜyliśmy razem, było cudowne.

Tak - odrzekła, przesuwając palcami po jego

piersi. - To było piękne. Czułam się jak ktoś
wyjątkowy.

Bo jesteś wyjątkowa. Dałaś mi bardzo wiele i

niczego nie wstrzymywałaś. Dziękuję ci. MoŜe to
brzmi głupio, ale mówię całkiem szczerze. Dziękuję,
Bailey.

Bailey poczuła, Ŝe coś ją ściska w gardle i Ŝe do

oczu napływają jej łzy. Wpatrywała się uporczywie w
pierś Williama, obawiając się, Ŝe mógłby zauwaŜyć
wzruszenie malujące się na jej twarzy.

Dziękuję, Bailey, powtórzyła w myślach. Te słowa

były niewiarygodnie czułe, piękne, waŜne. William

romantycznego, płynącego prosto z serca. Wielu męŜ-
czyzn uznałoby, Ŝe takie słowa mogą ich wystawić na
pośmiewisko, ale William nie obawiał się tego.
Dziękuję, Bailey. Te słowa były dla niej niezmiernie
cenne.

Nigdy nie zapomnę tej nocy, Williamie, i tego, co

przeŜyliśmy wspólnie.

Takich nocy będzie jeszcze wiele.

Nie - powiedziała cicho. - Nie, Williamie, ta noc

była nasza, ale nigdy więcej się nie powtórzy.

William oparł głowę na łokciu i spojrzał jej prosto

w oczy.

To, co mówisz, nie ma sensu - powiedział ze

zmarszczonym czołem. - To nie był tylko seks, my się
kochaliśmy. Między tymi dwiema rzeczami jest ogro-
mna róŜnica. Dzieje się tu coś, czego nie moŜna
zignorować. Wiesz, Ŝe to, co mówię, to prawda.

Wiem - przyznała. - Nigdy w Ŝyciu nie zdarzyło

mi się nic podobnego. To jest piękne i niezwykłe. Ale
nie wolno mi dopuścić do tego, by to uczucie wzmogło
się i zawróciło z raz obranej drogi Ŝycia. Nie mogę do
tego dopuścić.

Bailey...

Tak - przerwała mu. - Jestem Bailey Crandell,

właścicielka „Słodkiego Marzenia". Nie wolno mi
zapomnieć, kim jestem i gdzie jest moje miejsce.
Muszę się skupić na...

-Na „Słodkim Marzeniu" - odrzekł, zachmurzony. -

Dla ciebie sklep jest najwaŜniejszy.

Nie najwaŜniejszy, bo nie ma Ŝadnych innych

waŜnych rzeczy na mojej liście. „Słodkie Marzenie" to
jedyna pozycja na liście. Nie ma juŜ miejsca na nic
innego.

William nie odpowiedział. Bailey przesunęła pal

cami po jego policzku.

Przyszłam tu dzisiaj jak Kopciuszek, wiedząc, Ŝe

to  skradziony  czas.  Jeśli  uwaŜasz,  Ŝe  to  nieuczciwe
wobec  ciebie,  przepraszam.  Ale  niczego  ci  nie  obiecy-
wałam.  Myślałam,  Ŝe  moŜe  uda  nam  się  utrzymać  ten
związek,  jeśli  tylko  nie  zapomnę,  Ŝe  w  końcu  zegar
wybije  dwunastą  i  bajka  się  skończy.  Ale...  -  Urwała  i
potrząsnęła głową.

-Ale?

To, co się zdarzyło, było tak piękne, tak... Nie

mogę  ryzykować,  nie  rozumiesz  tego?  Mam  plany
dotyczące  „Słodkiego  Marzenia".  Otwarcie  sklepu  nie
było  jeszcze  spełnieniem  wszystkich  moich  marzeń.
Chcę  wprowadzić  dostawy  do  domu  klienta,  tak  jak  w
kwiaciarni,  tylko  zamiast  kwiatów  będą  to  koszyki  ze
słodyczami.  Mam  takŜe  wiele  innych  planów.
Naprawdę nie jesteś mi obojętny, ale sama nie wiem, co
mam  z  tym  wszystkim  zrobić.  Och,  Williamie,  proszę,
nie utrudniaj mi Ŝycia.

William przez dłuŜszą chwilę patrzył jej prosto w

oczy.

Dobrze, Bailey - powiedział powoli.

Cieszę się, Ŝe mnie rozumiesz.

EjŜe - uśmiechnął się, podnosząc rękę. - Źle

zrozumiałaś moje słowa. Chciałem tylko powiedzieć:
dobrze, Bailey, na razie. Chwilowo zawieszamy dysku-
sję. Aha, a tapetowanie ścian jest nadal aktualne?

-Ale...

Ani słowa więcej. To jest nasza noc, pamiętasz? -

uciął i zamknął jej usta pocałunkiem.

W kilka godzin później Bailey weszła do łazienki i

zaczęła  się  ubierać,  próbując  jednocześnie  opanować
chaos  w  myślach.  Uświadomiła  sobie,  Ŝe  czuje  się
rozdarta  na  dwie  części,  zmierzające  w  przeciwnych
kierunkach.

Westchnęła. William zmuszał ją do ponownego

przemyślenia rzeczy, co do których była pewna, Ŝe juŜ
je sobie ustaliła raz na zawsze. Miał nad nią władzę, w
obliczu której znikał zupełnie jej zdrowy rozsądek. Był
juŜ nieustannie obecny w jej myślach i snach. CzyŜby
chciał takŜe na dobre zawładnąć i sercem?

Nie - powiedziała głośno. - Po prostu do tego nie

dopuszczę.

Szybko skończyła się ubierać, spojrzała w lustro i

przeczesała włosy. Spojrzała na odbicie swojej twarzy
i  westchnęła  głęboko.  BoŜe  drogi,  to  było  widać.
ZaróŜowione  policzki  i  błyszczące  oczy  jasno  świad-
czyły  o  tym,  w  jaki  sposób  spędziła  kilka  ostatnich
godzin.

Och, Bailey - powiedziała do swego odbicia w

lustrze. - Co ty robisz najlepszego?

Wiedziała, Ŝe natychmiast powinna opuścić ten dom

i nie widywać Williama. Nie mogło być mowy o
Ŝ

adnym powaŜnym związku. Nie pasowali do siebie,

mieli zbyt róŜne dąŜenia i oczekiwania. Nie potrafiła
go jednak wymazać z pamięci.

No, świetnie - prychneła.

Powiedziała Williamowi, Ŝe wieczór Kopciuszka

dobiegł końca i Ŝe chce wrócić do domu. Miała ochotę
wsunąć się pod kołdrę i spać, spać, spać.

William wstał z łóŜka i bez protestów zaczął się

ubierać. Do domu Bailey dojechali w zupełnym mil

czeniu. William pocałował ją przy drzwiach, poŜegnał
się i poczekał, aŜ Bailey wejdzie do mieszkania.
Dopiero gdy usłyszał odgłos przekręcanego od we-
wnątrz klucza, ruszył do samochodu.

Bailey była zupełnie wyczerpana i Ŝyczyła sobie

tylko, Ŝeby Ŝadne sny nie zakłócały jej wypoczynku.
Podciągnęła kołdrę pod brodę i mocno zacisnęła
powieki.

W dziesięć sekund później znów otworzyła oczy.

-Cholera jasna - powiedziała. - Williamie Lansing,

czy  mógłbyś  mnie  zostawić  w  spokoju?  -  Gdy
wreszcie  udało jej  się  usnąć,  przyśnił jej  się  koszmar.
Stała  pośrodku  swojego  sklepu,  niezdolna  się
poruszyć,  i  patrzyła,  jak  William  metodycznie  pozera
wszystkie po kolei słodycze z półek.

„Słodkie Marzenie" przestawało istnieć.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Następnego popołudnia Bailey, zmęczona i w złym

humorze, ze złością wyszarpnęła wtyczkę odkurzacza
z kontaktu. W nagłej ciszy ostro zabrzmiało brzęczenie
telefonu. Wzięła do ręki słuchawkę i odezwała się
niechętnie.

Bailey?

William?

Opadła na kanapę, uświadamiając sobie, Ŝe na

dźwięk jego głosu serce jej zaczęło szybciej bić.

JuŜ się bałem, Ŝe nie ma cię w domu - powiedział.

- Odczekałem co najmniej dwadzieścia sygnałów.

Odkurzałam i nie słyszałam telefonu.

Powinnaś sobie kupić automatyczną sekretarkę.

Kiedy  telefon  dzwoni  tak  długo  i  nikt  nie  odbiera,
człowiek  zaczyna  sobie  od  razu  wyobraŜać  najkosz-
marniejsze sceny: Ŝe jesteś chora albo coś ci się stało i
potrzebujesz  pomocy.  Naprawdę  zdąŜyłem  się  juŜ
przestraszyć.

Nie potrzebuję sekretarki. - Bailey zmarszczyła

czoło. -I tak bym nie pamiętała, Ŝeby ją włączyć, kiedy
odkurzam. Williamie, ta rozmowa nie ma sensu.

Racja. Posłuchaj, dzwonię z lotniska. Jedna z

osób pracujących w moim biurze, Kathy, była

więc ja lecę zamiast mej. Wierz mi, wcale nie jestem z
tego powodu szczęśliwy, ale... Powinienem wrócić w
piątek wieczorem albo najpóźniej w sobotę rano.

Och - odrzekła, myśląc, Ŝe będzie jej go brakowa-

ło. Ten fakt tak ją przeraził, Ŝe aŜ zabrakło jej tchu.

Właśnie zapowiadają mój samolot. Bailey, za-

praszam cię na kolację w sobotę wieczorem. Dobrze?
A w niedzielę zajmiemy się tapetowaniem. Muszę juŜ
iść. Powiedz, Ŝe się zgadzasz.

Tak, ale...

wietnie. Będę o tobie myślał. Na razie.

Ale... - powtórzyła i zdała sobie sprawę, Ŝe w

słuchawce juŜ rozbrzmiewa sygnał. - Twój pociąg,
Bailey Crandell - powiedziała do siebie - nie za-
trzymuje się na wszystkich stacjach.

Po jakiego diabła zgodziła się na plan Williama?

Powinna była odmówić, zniechęcić go, zanim na dobre
utonie w podniecającej, niebezpiecznej atmosferze,
która otacza Williama Lansinga.

Kolejne dni ciągnęły się bez końca. Bailey po-

wtarzała sobie, Ŝe jej ponury nastrój wynika wyłącznie
ze zmęczenia, zbyt małej ilości snu i niezwykłego
ruchu w sklepie. Fakt, Ŝe sama w to nie wierzyła,
bynajmniej nie wpływał na poprawę jej humoru.

Tak naprawdę chodziło o to, Ŝe tęskniła za Wil-

liamem. Siła tej tęsknoty i pustka, jaką jego nieobec-
ność spowodowała w jej Ŝyciu, budziły w niej rozpacz.

Nie chciała jasno formułować, co to wszystko moŜe

oznaczać. Nie miała jeszcze wystarczająco duŜo siły,
by podjąć się przeprowadzenia powaŜnej rozmowy z
samą sobą.

We czwartek późnym popołudniem Deborah Cran-

dell zamknęła frontowe drzwi sklepu i weszła na
zaplecze. Bailey stała tam, przyciskając do ucha słu-
chawkę telefonu.

Tak, jestem tu jeszcze - mówiła właśnie. - Za-

czynałam juŜ podejrzewać, Ŝe kazała mi pani czekać i
zapomniała pani o mnie... Chyba pani Ŝartuje. Jak to
się mogło stać? Zamówiłam te koszyki półtora miesią-
ca temu i wyraźnie określiłam termin dostawy, a pani
mi teraz mówi, Ŝe...

Potarła palcami nos, zamknęła na chwilę oczy i

potrząsnęła głową.

Tak, oczywiście, zdaję sobie sprawę, Ŝe pomyłka

zawsze moŜe się zdarzyć... No cóŜ, to juŜ naprawdę
ostatnia chwila, ale jakoś będę musiała zdąŜyć...
Dobrze. Tak, rozumiem. Tak. Dziękuję. Do widzenia.

OdłoŜyła słuchawkę.

Cholera.

Jakiś problem? - zapytała Deborah, siadając przy

stole.

Bailey przeszła przez pokój i usiadła naprzeciwko

matki.

Straszny kanał, mamo - westchnęła zrezygnowa-

na.  -  Pamiętasz,  jak  się  cieszyłam,  gdy  zamówiono
trzydzieści  koszyków  ze  słodyczami  na  przyjęcie  w
ogrodzie  z  okazji  pięćdziesiątych  urodzin  męŜa  pani
Chamberlain?

Oczywiście, Ŝe pamiętam. To było zwieńczenie

twoich wysiłków.

No więc pani Chamberlain wybrała sobie wzór

koszyka z katalogu, który jej pokazałam, i zamówiła
trzydzieści sztuk z dostawą na miejsce. Dzisiaj jest

czwartek, więc miałabym jeszcze dosyć czasu, Ŝeby
przed weekendem zapakować do koszyków trwałe
rzeczy z półek, a potem musiałabym tylko wpaść tu w
niedzielę rano i dołoŜyć tó, co moŜe się popsuć.

Bailey umilkła. Matka odczekała chwilę, po czym

zapytała:

- I co?
-

Babeczki czekoladowe juŜ tu są, bita śmietana

czeka  w  lodówce,  i  miałam  zamiar  napełnić  babeczki
w  niedzielę  rano.  Klimatyzacja  w  sklepie  jest  od-
powiednia, Ŝeby śmietana się nie popsuła. Syn Cham-
berlainów  miał  odebrać  wszystko  w  południe.  Pani
Chamberlain  mówiła,  Ŝe  mają  trzy  lodówki,  więc  nie
będzie  Ŝadnych  problemów  z  przechowywaniem.
Wszystko było ustalone, co do najmniejszego szczegó-
łu.

- i

co się stało?

Nie ma koszyków - odrzekła Bailey, opierając się

o  stół  -  Rozmawiałam  właśnie  z  producentem.  Przy-
padkiem  pomylili  datę  mojego  zamówienia.  Mają
wysłać  koszyki  jeszcze  dzisiaj,  ale  tutaj  dotrą  one
dopiero  w  sobotę.  Dostałam  dziesięć  procent  zniŜki
jako rekompensatę, to bardzo miło z ich strony, ale ten
fakt nie rozwiąŜe moich problemów.

Wiesz przecieŜ, Bailey, Ŝe przyjdę i ci pomogę.

Nic takiego nie zrobisz. Ty i Millie wyjeŜdŜacie o

wicie na wycieczkę do San Diego i wracacie dopiero

w poniedziałek wieczorem. Cieszyłaś się na ten wyjazd
od tygodni i nie pozwolę, Ŝebyś teraz zmieniała plany.

-Ale...

Bailey uśmiechnęła się.

Nie przejmuj się tym, mamo. Zajmę się

wszystkim

jak stary fachowiec. Popracuję dłuŜej i ten piknik
urodzinowy odbędzie się zgodnie z planem. Kris
pomoŜe mi w sobotę obsługiwać klientów. Nie martw
się o mnie.

No, nie wiem...

Wszystko będzie dobrze, mamo.

No cóŜ - Deborah podniosła się. - Wiem, Ŝe nie

naleŜy się z tobą kłócić, gdy w twoich oczach pojawia
się ten wyraz uporu. Poza tym widzę, Ŝe juŜ
wymyśliłaś, jak sobie z tym wszystkim poradzić.

Jasne, Ŝe tak. Jestem niezrównaną organizatorką.

Deborah uśmiechnęła się.

Na pewno. Prowadzisz ten sklep jak kapitan swój

statek. Powiedziałabym nawet, Ŝe idzie ci to tak
ś

wietnie dlatego, iŜ w twoim Ŝyciu jest więcej miejsca,

niŜ potrzeba tylko na „Słodkie Marzenie".

Zgadza się. A to „więcej" oznacza rozszerzenie

działalności.

Dostawy do domu. - Z twarzy Deborah znikł

uśmiech.  -  Kochanie,  twoja  ambicja  i  pracowitość  są
godne  podziwu,  i  jestem  z  ciebie  bardzo  dumna.
Chciałabym  tylko  upewnić  się,  czy  pamiętasz,  jak
bardzo  ja  się  czułam  zagubiona,  gdy  straciłam  jedyną
rolę, jaką grałam od wielu lat.

-Mamo, doceniam to, Ŝe się o mnie martwisz, ale to

zupełnie co innego. Ja mam plany, marzenia, cele
wiąŜące się ze „Słodkim Marzeniem", a poniewaŜ to
jest biznes, sklep nie zniknie ani nie odejdzie nigdzie,
dopóki będę mu poświęcać swój czas i energię. A mam
szczery zamiar tak postępować.

Deborah chciała coś na to odpowiedzieć, ale zmie-

niła zamiar i tylko potrząsnęła głową.

Dobrze, Bailey. Powiedziałam swoje. Jesteś doro-

sła i potrafisz Ŝyć na własny rachunek bez pouczeń
trzęsącej się nad tobą matki.

Kochającej matki - poprawiła Bailey z uśmie-

chem. - A teraz juŜ idź do domu i odpocznij. Masz za
sobą długi, cięŜki dzień.

Gdy Deborah wyszła, Bailey powtórzyła sobie w

myślach całą rozmowę.

Chyba mówiłam z przekonaniem - powiedziała na

głos.

Wkrótce zacznie organizować dostawy do domu, a

potem  otworzy  filię  sklepu  w  innej  dzielnicy  miasta.
Krok po kroku osiągnie wszystko, co sobie wymarzyła.
Tak  właśnie  dotarła  do  miejsca,  w  którym  znajdowała
się  teraz.  Fakt,  Ŝe  była  zakochana  w  Williamie
Lansingu, po prostu nie moŜe...

Pobladła i zakryła twarz rękami.

Och, BoŜe drogi, nie. Nie! Czy była zakochana w

Williamie Lansingu? AleŜ skąd, w Ŝadnym wypadku.
Nie miała zamiaru być w nim zakochana. Absolutnie
nie przyjmowała tego do wiadomości.

Oczy jej zaszły łzami i gardło ścisnął szloch. Miała

ochotę  krzyczeć,  wybiec  ze  sklepu,  uciec  jak  najdalej
od  -  od  czego?  Od  siebie?  śeby  uciec  od  prawdy,
musiałaby  uciec  od  siebie  samej,  i  dlatego  było  to
niemoŜliwe. Nie było dokąd pójść ani gdzie się skryć.
Nie mogła dłuŜej ignorować głosu serca. Była głęboko
i nieszczęśliwie zakochana w Williamie Lansingu.

Potrząsnęła głową, zastanawiając się. Jak by się

zachowała, gdyby William w tej chwili wszedł do
sklepu? Rzuciłaby mu się w ramiona? Zachowałaby się
powściągliwie? Nie miała pojęcia.

Wiedziała tylko, Ŝe ma w głowie jeden wielki chaos

i Ŝe William rzucił na nią urok. Chciało jej się płakać.
Nic juŜ nie wiedziała oprócz tego, Ŝe kocha Williama
Lansinga kaŜdą cząstką swojego ciała.

Wczesnym wieczorem następnego dnia William

siedział  w  salonie  przed  telewizorem,  zabawiając  się
rzucaniem  ziaren  praŜonej  kukurydzy  w  powietrze  i
łapaniem  ich  ustami.  W  telewizji  pokazywano  stary
czarno-biały  film,  który  zupełnie  go  nie  interesował.
Podłoga zaśmiecona była ziarnem, które nie trafiło do
celu.

Powodem braku koncentracji Williama było cze-

kanie  na  Bailey.  Zadzwonił  do  niej  po  południu  i
zawiadomił,  Ŝe  wrócił  do  Phoenix  wcześniej,  niŜ  się
spodziewał.  Ku  jego  radosnemu  zdumieniu,  Bailey
oświadczyła,  Ŝe  w  sklepie  jest  zbyt  duŜy  ruch,  by
mogła z nim porozmawiać, ale chętnie wstąpi do niego
po  pracy.  William  gorliwie  zgodził  się  na  tę
propozycję.

Po raz tysięczny spojrzał na zegarek. Chętnie po-

pchnąłby wskazówki do przodu, gdyby to miało
przyśpieszyć chwilę, gdy Bailey znajdzie się wreszcie
w jego ramionach.

Stojąc przed drzwiami domu Williama, Bailey wes-

tchnęła głęboko. Mogła mu wyjaśnić przez telefon, Ŝe
z powodu opóźnienia dostawy koszyków nie będzie
mogła wyjść z nim następnego dnia na kolację, chciała
go jednak zobaczyć i przekonać się raz jeszcze, czy
rzeczywiście jest w nim zakochana. Sama myśl o tym
była oszałamiająca i przeraŜająca.

Miała wraŜenie, Ŝe ktoś wrzucił ją do morza, a ona

dryfuje w kierunku, którego wcale sobie nie wybierała
i nie jest w stanie zmienić kursu.

Miała jeszcze nadzieję, Ŝe to tylko jej wyobraźnia

stworzyła romantyczny, lecz nieprawdziwy obraz
Williama Lansinga. Nacisnęła dzwonek myśląc, Ŝe juŜ
za chwilę przekona się, jak jest naprawdę, i otrzyma
odpowiedź na wszystkie pytania dotyczące jej uczuć do
tego męŜczyzny.

William wyłączył telewizor i podszedł do drzwi.

Gdy je otworzył, na jego twarzy natychmiast pojawił
się uśmiech.

Bailey. - Odsunął się o krok. - Wejdź.

Bailey patrzyła na niego, czując, jak krew odpływa

jej z twarzy.

BoŜe drogi, pomyślała z lękiem, oto męŜczyzna,

którego kocham z całej duszy. Tak, nie było wątpliwo-
ś

ci, Ŝe go pokochała, i czuła taki zamęt w myślach, Ŝe

nie wiedziała, co ma powiedzieć.

Co się stało? Zasnęłaś? - zapytał William.

Co? Och. - Weszła do przedpokoju. William

zamknął za nią drzwi. - Cześć, Williamie. Przyszłam,
Ŝ

eby ci powiedzieć, Ŝe...

Zaraz, zaraz. Najpierw musimy się porządnie

przywitać, a potem opowiesz mi, po co przyszłaś.

Zanim Bailey zdąŜyła zareagować, wziął ją w ra-

miona i pocałował. Pomyślała mgliście, Ŝe oto po raz
pierwszy w Ŝyciu całuje ją męŜczyzna, którego kocha.
Było to niezwykłe doznanie.

W końcu William niechętnie podniósł głowę i

wypuścił ją z objęć.

Cześć - szepnęła i odsunęła się o krok. - Tak, hm,

witaj, Williamie. Mam nadzieję, Ŝe ci nie przeszkodzi-
łam. Czy masz jakieś plany na dzisiejszy wieczór?

Zaśmiał się.

Przeszkodziłaś mi do tego stopnia, Ŝe mam ochotę

rzucić się na ciebie.

Och - odrzekła i wbrew sobie roześmiała się.

William ujął jej twarz w dłonie i spojrzał głęboko

w oczy dziewczyny.

Bailey - powiedział łagodnie - bardzo się cieszę,

e cię widzę. Przez cały ten tydzień myślałem o tobie i

tęskniłem jak wariat.

Kocham cię, pomyślała Bailey.

Napijesz się czegoś? - zapytał, odsuwając się

nieco. -Albo moŜe chcesz coś zjeść? Mam praŜoną
kukurydzę.

Nie. Nie, dziękuję.

Nie stójmy tu przy drzwiach. Wejdź do środka i

usiądź.

Bailey ruszyła w stronę salonu. William szedł za

nią. Zatrzymała się na widok niewielkiej, oprawionej
w ramki fotografii stojącej na bocznym stoliku.

Nie zauwaŜyłam wcześniej tego zdjęcia - powie-

działa. - To bardzo ładne ujęcie Alice i Raymonda.
Usiadła na kanapie, a William tuŜ obok niej. Znów
spojrzała na zdjęcie.

Alice i Raymond są cudowną parą - powiedziała

cicho.  -  Stwarzają  wokół  siebie  taką  atmosferę,  Ŝe
zanim  jeszcze  którekolwiek  z  nich  się  odezwie,  od
razu  wiadomo,  co  do  siebie  czują.  Trudno  mi  to
wyjaśnić dokładniej, ale coś z nich emanuje.

-Tak, chyba wiem, o czym mówisz, i to

rzeczywiście trudno wyrazić. - Przerwał na chwilę. -
To miłość, Bailey. Alice i Raymond po prostu kochają
się starą, dobrą miłością do grobowej deski.

Bailey spojrzała na niego, marszcząc czoło.

Moi rodzice bardzo się kochali, ale nigdy nie

widziałam, nie czułam tego, co zauwaŜam u Alice i
Raymonda.

William skrzyŜował ręce na piersiach.

Gdy byłem dzieckiem, niezbyt często widywałem

moich  rodziców,  ale  wydaje  mi  się,  Ŝe  oni  teŜ  się
kochali.  UwaŜałem  to  za  coś  oczywistego,  bo  zawsze
tak  było.  Więc  moŜe  zauwaŜamy  to  coś  u  Alice  i
Raymonda  dlatego,  Ŝe  oni  naleŜą  do  naszego  pokole-
nia, są naszymi rówieśnikami.

Bailey skinęła głową.

Myślę, Ŝe masz rację.

Oraz - ciągnął, gestykulując z zapałem - w grę

wchodzi jeszcze to, Ŝe my sami osiągnęliśmy wiek, w
którym na miłość patrzy się pod kątem wpływu, jaki
moŜe ona wywrzeć na nasze Ŝycie.

Naprawdę? Chyba nie. To znaczy, moŜe ty tak

robisz, aleja osobiście nie siedzę i nie zastanawiam się,
jak by to było, gdybym się zakochała. - Nie musiała się
nad tym zastanawiać, bo była zakochana i było to
przeraŜające. - Poza tym ja wiem, jaki wpływ miałoby
to na moje Ŝycie. Byłaby to wielka katastrofa.

Dlatego, Ŝe jesteś bez reszty oddana „Słodkiemu

Marzeniu".

Tak, i to przywodzi mi na myśl powód, dla

którego tu przyszłam. Nie będę mogła iść z tobą jutro
na kolację, Williamie.

Dlaczego?

Bailey wyjaśniła mu komplikacje z koszykami. Gdy

mówiła, William stawał się coraz bardziej ponury.

-To wszystko - zakończyła. -Przykro mi, ale jestem

pewna, Ŝe zrozumiesz, dlaczego nie mogę skorzystać z
twojego  zaproszenia.  Co  do  tapetowania  w  niedzielę,
to  wtedy,  gdy  dzwoniłeś  z  lotniska,  nie  zdąŜyłam  ci
powiedzieć,  Ŝe  w  niedzielę  jestem  umówiona  w
sklepie z synem Chamberlainów. Jak widzisz, w ciągu
całego  weekendu  nie  będę  miała  ani  jednej  wolnej
chwili.

A co z twoimi pracownikami? MoŜe oni mogliby

cię zastąpić i to rozwiązałoby problem?

Wszyscy mają inne plany. Poza tym w nagłych

wypadkach moim obowiązkiem jest osobiście dopil-
nować wszystkiego.

To prawda, ale tylko do pewnego stopnia. Wiesz

przecieŜ, Ŝe jako właścicielka sklepu zawsze moŜesz
zlecić komuś tę pracę.

Williamie - odpowiedziała Bailey z westchnie-

niem. - Nie chcę dłuŜej o tym dyskutować. Wydawało
mi się po prostu, Ŝe skoro nie będę miała czasu jutro
wieczorem, to powinnam wpaść i powiedzieć ci o tym.

No dobrze - powiedział cicho. - Ale nadal wydaje

mi się, Ŝe...

Przerwał mu nagle dziwny dźwięk dochodzący

gdzieś z holu za salonem. William zerwał się na równe
nogi i szeroko otwartymi oczami spoglądał w mrok.

Bailey zerknęła szybko w tamtym kierunku, po

czym, przestraszona przeniosła wzrok na Williama.

Co to jest? Brzmi zupełnie jak płacz dziecka. -

Urwała na chwilę, nasłuchując. - A teraz to jest wrzask
dziecka.

Zgadza się - odrzekł William, wciąŜ nasłuchując. -

No i co ja mam z nim zrobić? Powiedzieli mi, Ŝe
będzie spał do rana. Zaglądałem do niego na chwilę
przed twoim przyjściem i chrapał jak drwal.

Bailey podniosła się z kanapy.

Naprawdę jest tutaj dziecko? William przeniósł

spojrzenie na jej twarz.

Tak. Widzisz, miałem takich sąsiadów, młode

małŜeństwo,  tam,  gdzie  mieszkałem,  zanim  się  tu
przeniosłem. Christopher to ich dziecko. Ma sześć czy
siedem miesięcy. Fajny malec. No i dzisiaj byli w kło-
pocie.  Zaplanowali  sobie  uroczysty  wieczór,  Ŝeby
uczcić  rocznicę  ślubu,  a  ich  opiekunka  do  dziecka
zachorowała. Dzwonili do wielu osób, ale nikt nie miał
czasu,  więc  zgodziłem  się  popilnować  Christophera
przez  noc,  bo  wiedziałem,  Ŝe  ty  masz  zamiar  przyjść
tutaj.  Uśpili  go  w  kojcu  i  mówili,  Ŝe  do  rana  go  nie
usłyszę.

Dalej płacze - powiedziała Bailey, spoglądając na

Williama.

-Drze się, aŜ tynk odpada. Miałem zamiar poczytać

poradniki dla rodziców, jak się zajmować dzieckiem od
pierwszego dnia po urodzeniu, ale jeszcze się do tego
nie zabrałem. - Przesunął ręką po włosach. - No trudno,
spróbuję go uspokoić. - Przeszedł przez pokój i zniknął
w holu.

Dziecko? - pomyślała Bailey z niedowierzaniem.

Wielki, silny męŜczyzna, William Lansing, zajmuje się
dzieckiem? Było to rozczulające. Mały Christopher
jednak, sądząc po wydawanych przez niego odgłosach,
nie uwaŜał tego chyba za najlepszy pomysł.

W kilka minut później do płaczu dziecka dołączyły

się inne dźwięki. William śpiewał pełnym głosem,
mocno fałszując.

„Zejdź z tego stołu, Mabel - zaintonował, wcho-

dząc do salonu - ta forsa jest na piwo".

William! - wrzasnęła Bailey, przekrzykując duet

dwóch męŜczyzn. - Nie powinieneś śpiewać takich
piosenek niewinnemu dziecku!

Och - odrzekł William, kołysząc Christophera. -

Przepraszam.

Dziecko miało jasne włosy i oczy pełne łez. Ubrane

było w bawełnianą piŜamkę i obdarzone płucami
długodystansowca.

Zmieniłeś mu pieluszkę? - zapytała Bailey.

Tak. - William chodził dokoła pokoju, trzymając

Christophera  w  ramionach.  -  To  była  drobnostka.
Skleja  się  to  taśmą  jak  paczkę  przed  wysłaniem.  Hej,
Chris,  chcesz,  Ŝebym  cię  wysłał  do  Hongkongu?
MoŜesz mi pomóc, Bailey? Co mu się stało?

Prosisz mnie o pomoc? - zdumiała się. - Nie

przypominam sobie, Ŝebym zdobyła kiedykolwiek
tytuł Najlepszej Matki Roku. O dzieciach wiem tylko
tyle, Ŝe są małe i ładne.

O, kurczę - mruknął pod nosem. - Myślałem, Ŝe

wszystkie kobiety potrafią zajmować się dziećmi.

Nie, Williamie, to nieprawda, Ŝe cały rodzaj

eński ma te rzeczy we krwi, mniejsza o to, czy chodzi

o staroświeckie kobiety, czy o nowoczesne.

Cholera. Ale zastanów się przez chwilę, dobrze?

Przynieśli mu tu mnóstwo róŜnych rzeczy, cały ek-
wipunek. Mały, chcesz posłuchać mojego szkolnego
hymnu piłkarskiego?

O BoŜe - powiedziała Bailey, wznosząc oczy do

nieba.

„Hip nip hura, idziemy jak wichura - zaśpiewał

William na cały głos. - Wrogów rozgromimy i znów
zwycięŜymy. Hip hip, hura".

Wziął głęboki oddech.

„Hip hip, hura, idziemy jak..."

Dość! - wrzasnęła Bailey, machając ręką w powie-

trzu. William przestał śpiewać i zatrzymał się w miejs-
cu. Christopher nie przestawał płakać. - Chyba twój
ś

piew nie robi na nim wraŜenia.

Nie podoba mu się. Prawdę mówiąc, mój śpiew

nikomu się nie podoba.

Williamie, daj mi go i sprawdź, czy w jego torbie

jest butelka z sokiem albo z czymś takim.

Trzymaj - powiedział. Wcisnął jej Christophera w

ramiona i wyszedł z pokoju.

Bailey usiadła na kanapie i uśmiechnęła się do

płaczącego dziecka.

Och, Christopherze, jaki jesteś smutny. Co się

stało, mały? - Pocałowała go w czoło, wdychając
zapach mydła i pudru. - Uspokój się, skarbie...

William pojawił się z butelką soku. Bailey wyjęła

mu ją z rąk. Christopher wziął głęboki oddech.

Wszystko juŜ dobrze, mały - mówiła śpiewnie

Bailey. - Zmęczyłeś się juŜ tym płaczem, czas trochę
pospać. Proszę bardzo. Tu jest dobry soczek dla
grzecznego dziecka!

Christopher objął butelkę pulchnymi łapkami i

przywarł ustami do smoczka. Ssał gorliwie, nie
spuszczając wzroku z twarzy Bailey. W pokoju zaległa
błogosławiona cisza.

Hej - powiedział William, opierając ręce na

biodrach  -  na  czym  polega  twój  sekret,  Bailey?  -  No
cóŜ, pomyślał, nietrudno na to wpaść. Christopher nie
był  głupi.  Wiedział,  Ŝe  znalezienie  się  w  ramionach
Bailey  jest  najwyŜszym  szczęściem.  -  Jak  brzmi  to
zaklęcie?

Nie mam pojęcia - uśmiechnęła się i znów

spojrzała na dziecko. - Och, Williamie, on jest taki
kochany.

William usiadł obok niej i połoŜył ramię na oparciu

kanapy.

Tak - powiedział cicho - fajny jest, prawda?

Spójrz tylko, jak ciągnie ten sok. Po prostu chciało mu
się pić. Dlaczego ja o tym nie pomyślałem? - Podniósł
rękę i zaczął się bawić włosami Bailey. - Masz
wrodzony talent do zajmowania się dziećmi.

Nie mów bzdur. Brzmi to tak, jakbym przed

chwilą wróciła z konferencji z doktorem Spockiem.
Nigdy w Ŝyciu nie zajmowałam się Ŝadnym dzieckiem.

Naturalny instynkt macierzyński. - William poki-

wał głową. - Tak, to jest właściwa odpowiedź. Chris-
topher to wyczuł. Wie, Ŝe wreszcie znalazł się w dob-
rych rękach. - Prawda? - zerknął na nią szybko.

Zgódź się, Bailey, błagał ją w myślach. Gdyby

tylko

chciała

przyznać,

posiada

instynkt

macierzyński. Ale nie, prawdopodobnie będzie się
upierać, Ŝe tak nie jest. Mało prawdopodobne było, by
Bailey przyznała się do czegoś, co choćby w
niewielkim stopniu kojarzyło się ze staroświeckością.

No cóŜ - powiedziała powoli, wyrywając Wil-

liama z zamyślenia - moŜe rzeczywiście mam jakieś

naturalne instynkty, których sobie wcześniej nie
uświadamiałam.

William nie mógł uwierzyć własnym uszom. Patrzył

na nią szeroko otwartymi oczami.

Co takiego?

Bailey postawiła pustą butelkę na stole.

Zobacz, usnął. Jest taki śliczny.

- Tak, jest wspaniały, z wyjątkiem tego, Ŝe chrapie.

Bailey, wróćmy do tematu. Chcesz powiedzieć, Ŝe
zgadzasz się ze mną, gdy mówię, Ŝe masz instynkt
macierzyński?

Bailey skinęła głową.

Chyba tak.

William otworzył i zamknął usta. Był zbyt za-

skoczony, by cokolwiek powiedzieć. Nie spuszczał z
niej wzroku. Uśmiechała się ciepło i czule do dziecka.
Dopiero teraz zauwaŜył, jak pięknie wyglądała z Chri-
stopherem w ramionach.

Och BoŜe, pomyślał, ten widok zapiera dech. Był

tak  piękny,  wzruszający.  Kobieta  i  dziecko.  Przy
niewielkim  wysiłku  mógł  sobie  wyobrazić  Bailey  z
jego  własnym  dzieckiem  w  ramionach,  ich  troje,  jak
siedzą  tu  razem,  spędzając  wieczór  w  domowych
pieleszach.

Bailey przyznała, Ŝe owszem, ma naturalne instynk

ty opiekuńcze. Niewiarygodne. Nie do pomyślenia.
Ale cudowne.

Bailey... - odezwał się niskim głosem. Odwróciła

się, by na niego spojrzeć. PołoŜył dłoń na

jej karku, pochylił się i pocałował ją. Bez oporu oddała
mu pocałunek. Jeśli zgodziła się na to, to moŜe zechce
posunąć się dalej.

Podniósł głowę i gwałtownie zaczerpnął powietrza.

-To, co... To, co powiedziałaś, Bailey, jest niewia-

rygodne. To bardzo wiele oznacza i jest takie...

Staroświeckie? - uzupełniła. William uśmiechnął

się.

Tak, staroświeckie. Naprawdę, wiesz. To bardzo

cenne. - Podniósł się z kanapy. - Zaniosę Christophera
z powrotem do łóŜka. - OstroŜnie wyjął dziecko z jej
ramion, musnął jej policzek ustami i wyprostował się.
- Nie zmieniaj zdania.

Gdy William wyszedł z pokoju, Bailey uświadomiła

sobie, Ŝe ma zaledwie chwilę na podjęcie decyzji. Jeśli
William, wracając, zastanie ją przy drzwiach, będzie to
wyraźny sygnał, Ŝe postanowiła iść do domu. Jeśli
zostanie tutaj na kanapie, czekając na jego dotyk i
pocałunki, to będą się tej nocy kochali.

Wstała, uświadamiając sobie, Ŝe drŜą jej kolana.

Spojrzała na drzwi, a potem w głąb korytarza. Czuła
się rozdarta. W jej głowie rozbrzmiewały dwa głosy:
jeden kazał jej stąd iść, drugi - zostać.

William wyłonił się z ciemnego holu i stanął po

przeciwnej stronie pokoju.

Bailey - powiedział ochryple - chcę się z tobą

kochać.
Zamęt w głowie Bailey natychmiast ustał i pozostał
tylko szept serca. Kocham cię, Williamie, pomyślała. -

Ja teŜ tego chcę - powiedziała głośno.

Jednocześnie ruszyli ku sobie. Spotkali się pośrodku
pokoju. -

Jesteśmy tylko my dwoje, Bailey -

powiedział William, obejmując ją. - Ty. - Pokrywał jej
szyję drobnymi pocałunkami. - Ja. - Obwiódł ustami
kontur jej warg. - Razem. - Pocałował kąciki jej ust.

-Tak - zdąŜyła wyszeptać przed kolejnym pocałun-

kiem.

Bailey nie była pewna, w jaki sposób znaleźli się w

sypialni ani kiedy zdjęli ubrania, które juŜ po chwili
leŜały porozrzucane na podłodze.

Liczył się tylko William i dotyk jego nagiego,

twardego  ciała  przyciśniętego  do  niej  na  chłodnych
prześcieradłach.  Dłonie  i  usta  podąŜały  wszędzie,
wzmagając  gorączkę  pragnienia.  Z  mocno  bijącymi
sercami stawali się jednym ciałem. W ciszy pokoju, w
ich  prywatnym  świecie,  rozbrzmiewały  tylko  przy-
ś

pieszone oddechy.

Gdy ogień stał się nie do wytrzymania, w milczącej

zgodzie  osiągnęli  spełnienie  w  pulsującym  rytmie
krwi.  Obietnice  i  troski,  lęki  i  niepewność,  pytania  i
odpowiedzi,  wszystko  odeszło  w  niepamięć.  Znów
podąŜali  razem  do  roziskrzonego  miejsca  rozkoszy,
które byli w stanie odnaleźć tylko we dwoje.

134

ROZDZIAŁ ÓSMY

Wczesnym popołudniem następnego dnia William

siedział  przy  biurku  w  kącie  swojego  salonu,  zajęty
wypełnianiem  formularzy  dotyczących  ostatniego  wy-
jazdu.  ZauwaŜył,  Ŝe  pomylił  linijki,  zaklął  więc  pod
nosem  i  poddając  się,  rzucił  długopis  na  biurko.
Pokręcił  głową,  Ŝeby  rozluźnić  boleśnie  napięte  mięś-
nie  karku.  W  Ŝaden  sposób  nie  potrafił  się  skoncent-
rować. Jeszcze nigdy w Ŝyciu nie zdarzyło mu się, by
przeŜycia  natury  prywatnej  odbiły  się  na jego  działal-
ności  zawodowej.  Nawet  podczas  ostatnich  miesięcy,
gdy  zaczynał  juŜ  odczuwać  znuŜenie  swoją  pracą,
mimo wszystko zdobywał się na wysiłek. Sprawiała to
jego  duma  i  świadomość,  Ŝe  klienci  powierzają  mu
swoje cięŜko zarobione pieniądze.

Jednak odkąd Bailey Crandell pojawiła się w jego

yciu, siła woli Williama została wystawiona na cięŜką

próbę.  Nieustannie  widział  przed  sobą  jej  twarz,
uśmiech,  błyszczące  niebieskie  oczy,  które  przypomi-
nały mu przejrzysty strumyk w letni dzień. Dostrzegał
w  tych  oczach  błysk  gniewu,  łagodność  i  ciepło,
pragnienie,  którego  obiektem  był  on  sam.  Widział  ją
nagą i piękną, wyciągającą ramiona, by go objąć. Na to
wspomnienie  czuł,  jak  ogarnia  go  fala  gorąca.  Bailey

136

Wiedział, Ŝe jest w niej zakochany. Przesunął dłońmi
po twarzy i skrzyŜował ramiona na piersiach.

Och, BoŜe - powiedział na głos. - I

co dalej?

Teraz musi Ŝyć odrobiną nadziei, którą poczuł, gdy

Bailey przyznała, Ŝe rzeczywiście posiada instynkty
opiekuńcze.

Kocham Bailey Crandell - powiedział głośno i

uśmiechnął się szeroko. Przez całe Ŝycie czekał na
chwilę, gdy wreszcie poczuje, Ŝe kogoś kocha. Fakt, Ŝe
pragnąc zdobyć Bailey, musiałby pokonać wiele prze-
szkód, nie zmniejszał jego euforii.

Bailey Crandell będzie naleŜała do niego. Był

zdecydowany stoczyć wszystkie bitwy, jakie okaŜą się
niezbędne, by zdobyć tę kobietę. Czas działał na jego
korzyść. Miał jeszcze wiele do zrobienia w domu,
zanim stanie się on gotowy na przyjęcie Idealnej śony.

Uderzył dłonią w blat biurka, zdecydowanie skinął

głową i podszedł do drzwi.

Bailey przez cały dzień czekała na dostawcę z

koszykami  i  co  chwila  spoglądała  na  zegarek,
chmurząc  się  coraz  bardziej,  w  miarę  jak  mijały
kolejne  godziny.  Gdy  udawało  jej  się  na  chwilę
oderwać myśli od koszyków, natychmiast pojawiał się
w  nich  William  Lansing.  Dodatkowo  denerwowało  ją
to, Ŝe ruch w sklepie był niezwykle mały jak na sobotę.
Gdyby koszyki juŜ tu były, Kris mogłaby jej pomóc w
pakowaniu słodyczy.
Gdy minęło kolejne pół godziny, a dostawca nadal się
nie pojawiał, Bailey poszła na zaplecze, usiadła przy

stole i zaczęła przeglądać listę artykułów, które miały
się znaleźć w koszykach. Znała juŜ tę listę na pamięć.

Nie zwróciła uwagi na dzwonek przy drzwiach.

Wiedziała, Ŝe Kris zajmie się kolejnym klientem, toteŜ
gdy w chwilę później stanął przed nią William, na jej
twarzy pojawiło się zaskoczenie.

Williamie, nie spodziewałam się ciebie! MoŜe

usiądziesz?

Skinął głową i usiadł naprzeciwko niej.

A więc - zaczęła, zdobywając się na uśmiech i

czując, jak jej serce bije w szalonym tempie - czy
przyszedłeś, Ŝeby...

Zawiesiła głos. William powoli wstał i ruszył w jej

stronę. Nie potrafiła odgadnąć wyrazu jego twarzy, ale
w ruchach wyczuwała dziwne napięcie. ZadrŜała,
szybko chwytając oddech.

eby kupić trochę cukierków miętowych czy coś

w tym rodzaju? - dokończyła słabo.

William zatrzymał się przed nią, pochwycił ją za

ramiona, podniósł z krzesła i pocałował. Po chwili
spojrzał jej w oczy.

Bailey - powiedział ochryple. - Kocham cię.

Zastygła w miejscu i zamrugała powiekami.
-

Co takiego?

Naprawdę cię kocham. - Westchnął głęboko. -

Bailey, kocham cię całym sercem.

Och - wyszeptała. - Och, BoŜe.

Nigdy tego jeszcze nikomu nie powiedziałem.

Rozumiesz, nie jestem w tych sprawach ekspertem, ale
mam wraŜenie, Ŝe powinnaś mi coś odpowiedzieć.
„Och" i „Och, BoŜe" naprawdę nie wystarczą. Chcę

- do diabła, Bailey, muszę - muszę wiedzieć, co ty do
mnie czujesz.

Och - powtórzyła. - Nie, przepraszam. Po prostu

udawaj, Ŝe nie usłyszałeś tego „och".

Bailey Crandell, tylko mi się nie waŜ powiedzieć

temu człowiekowi, Ŝe równieŜ go kochasz, nakazywała
sobie  w  myślach.  Zakochała  się  w  nieodpowiednim
męŜczyźnie.  On  poszukiwał  Ŝyciowej  partnerki  zupeł-
nie  innego  rodzaju.  Jeśli  wyzna  mu  miłość,  skom-
plikuje tylko jeszcze bardziej sytuację, która i tak była
juŜ katastrofalna.

Bailey?

Nie! pomyślała, po czym usłyszała swój głos:

Ja... ja teŜ cię kocham, Williamie.

Ach, Bailey...

UwaŜnie powiódł wzrokiem po jej twarzy i za-

trzymał spojrzenie na ustach.

Powtórz to, Bailey, proszę cię.

Kocham cię, Williamie - powtórzyła drŜącym

głosem.

William chwycił ją w ramiona i mocno przytulił do

siebie. Bailey oparła głowę na jego piersi. Słyszała, jak
bije mu serce. Wdychała aromat jego wody kolońskiej,
mydła, świeŜego powietrza i tego czegoś nieuchwyt-
nego, co odróŜniało jego zapach od zapachu wszyst-
kich innych męŜczyzn.

W jej duszy zagościł nie znany dotychczas spokój.

Czuła się jak znuŜony podróŜny, który wreszcie dotarł
do kresu swojej wędrówki. Przez wiele lat, krok po
kroku, walczyła o swoje, uparcie dąŜyła do celu. Teraz
zdała sobie sprawę, Ŝe popełniła błąd, zapominając o
pragnieniu, by znaleźć wyjątkowego męŜczyznę,

kochać go i być przez niego kochaną, mieszkać z nim i
urodzić  jego  dziecko.  Przekonywała  samą  siebie,  Ŝe
nie  moŜna  mieć  wszystkiego,  i  pogodziła  się  z  tym.
Ale  od  czasu  gdy  pojawił  się  William,  „Słodkie
Marzenie" przestało jej wystarczać. Nadal była dumna
z  tego,  co  juŜ  udało  jej  się  osiągnąć,  i  nie  miała
zamiaru porzucać swojej firmy. Musiała jednak istnieć
jakaś droga kompromisu.

William przesunął dłonie na ramiona dziewczyny i

znów spojrzał jej w oczy.

Bailey - powiedział - obydwoje wiemy, Ŝe będzie

my musieli pokonać wiele przeszkód, ale razem jakoś
na pewno zdołamy rozwiązać wszystkie problemy.
Trudności nie mogą być silniejsze od nas.

Pójdziemy na kompromis - odrzekła. - Musimy

znaleźć jakąś drogę, która będzie odpowiadała nam
obydwojgu.

Na pewno. Ale nie rozmawiajmy teraz o takich

powaŜnych sprawach. Posłuchaj, teraz sobie stąd pójdę
i nie będę przeszkadzał ci w pracy, ale wieczorem
musimy to naleŜycie uczcić najlepszym szampanem,
jaki moŜna kupić w tym mieście.

Bailey zmarszczyła czoło.

Williamie, nie mogę nigdzie wyjść wieczorem.

JuŜ ci o tym mówiłam.

-Tak, ale teraz to co innego. To wyjątkowa okazja,

powaŜny  krok  w  Ŝyciu.  MoŜe  mogłabyś  teraz  poukła-
dać  te  rzeczy  z  półek  w  komplety?  Potem,  gdy
przywiozą  koszyki,  wrzuciłabyś  tylko  wszystko  do
ś

rodka, w niedzielę rano dodała to, co moŜe się zepsuć,

i w ten sposób dziś wieczorem byłabyś wolna jak
ptaszek.

dodatkową pracę. Poza tym tu nie ma miejsca. Jedyna
moŜliwość, to powkładać rzeczy z półek od razu do
koszyków, więc muszę poczekać na dostawcę.

Poskładaj to wszystko na podłodze.

Nie, Williamie. DuŜo łatwiej jest napełniać koszy-

ki prosto z półek. Twoja propozycja na nic się nie zda.

Ta moja propozycja - powiedział William pod-

niesionym  głosem  -  wynikała  z  pragnienia,  Ŝebyśmy
mogli  spędzić  razem  dzisiejszy  wieczór,  który  dla  nas
obydwojga  jest  wyjątkowy.  To  jest  waŜne,  Bailey,  to
bardzo szczególne wydarzenie. Takie rzeczy wspomina
się  potem  latami.  Zdaje  się,  Ŝe  przed  chwilą  mówiłaś
coś o kompromisie?

- Zaraz, zaraz - oburzyła się. - Jeśli juŜ rozmawiamy

o takich szczegółach, to nie zapominaj, Ŝe ty sam parę
dni temu musiałeś wyjechać na tydzień, bo twoje
interesy tego wymagały. A ja spędzałam ten tydzień
samotnie.

Musiałem się zobaczyć z waŜnym klientem. Nie

mogłem mu tak po prostu odmówić.

Ja to rozumiem, ale dlaczego ty nie chcesz

zrozumieć mnie?

Do cholery, dlatego, Ŝe ty masz wybór! Gdyby ci

naprawdę zaleŜało na tym, Ŝeby pójść ze mną na
kolację, to pozdejmowałabyś teraz te słodycze z półek,
czy to jest celowe, czy nie.

Bailey cofnęła się o krok, oparła zaciśnięte w pięści

dłonie na biodrach i zmruŜyła oczy.

UwaŜaj, co mówisz. To jest mój biznes. Ja ci nie

mówię, jak powinieneś prowadzić Lansing Invest-
ments, ale widzę, Ŝe ty masz wiele uwag na temat
działania „Słodkiego Marzenia".

Daj spokój, Bailey - łagodził William, przesuwa

jąc ręką po włosach. - Dobrze wiesz, Ŝe takie stawianie
sprawy  nie  jest  w  porządku.  Wcale  ci  nie  mówię,  jak
masz  prowadzić  swój  biznes.  Chodzi  mi  tylko  o  nas.
Dla  mnie  to  jest  najwaŜniejsze.  Gdzie,  do  diabła,
podziała  się  twoja  chęć  do  kompromisu?  Nie  chcesz
ustąpić nawet o krok!

Nieprawda! Kompromis w tym wypadku oznacza,

e oboje wiemy, iŜ ty musiałeś wyjechać na tydzień, a

ja po prostu nie mogę zjeść z tobą kolacji. Uczcimy tę
okazję wtedy, gdy obydwoje będziemy mieli czas.

Bo „Słodkie Marzenie" jest dla ciebie waŜniejsze

od nas!

Bailey skrzyŜowała ramiona na piersiach i uniosła

głowę wyŜej.

BoŜe, jak ty mnie denerwujesz!

Bailey, ja nie miałem wyboru, musiałem

wyjechać. Ale ty masz wybór. MoŜesz nie pracować
dziś wieczorem.

Nie - odpowiedziała z uporem. - To nie jest

rozsądne. Chcesz, Ŝebym zlekcewaŜyła swoją pracę.
To nie ma sensu i nie zamierzam tego robić.

Więc gdzie, do diabła, jest ten wielki kompromis,

którym tak pięknie mówiłaś!

Myślę, Ŝe powinieneś zadać to pytanie sobie -

odrzekła z gniewem. -Mówisz to tak, jak gdyby jedyny
moŜliwy kompromis miał polegać na tym, Ŝe to ja
ustąpię. Ale przyjmij do wiadomości, Ŝe tak z
pewnością nie będzie.

No, to świetnie - odrzekł, przemierzając pomiesz-

czenie wzdłuŜ i wszerz. - Po raz pierwszy w Ŝyciu
jestem zakochany. Przed chwilą wyznałem miłość

usłyszałem, Ŝe jestem kochany. A zaraz potem

wdajemy się w bezsensowną kłótnię.

Zatrzymał się i spojrzał na nią z wyrzutem.
-

Wiesz, czego nam brakuje? - zapytał ostrym

głosem. - Odrobiny romantyzmu. Powinniśmy wyznać
sobie miłość w świetle księŜyca, przy szampanie i
malinach.

Truskawkach. Romantyczni kochankowie raczą

się szampanem i truskawkami.

Wszystko jedno. Wiesz, o co mi chodzi. To przez

ciebie zachowujemy się tak prozaicznie.

William, przestań. Nie mam ochoty wałkować

tego tematu w nieskończoność.

William spojrzał na nią ze złością.
-

Dobrze, mogę się zamknąć. Lepiej stąd wyjdę,

zanim wybuchnę. - Odwrócił się i ruszył do drzwi.
Obejrzał się i dorzucił przez ramię: - Wychodzę,
Bailey, ale ta rozmowa nie jest jeszcze zakończona.

Mówiąc te słowa, wyszedł. Bailey zrobiła krok w

stronę drzwi, walcząc z pokusą, by go zawołać.
Zrezygnowała, westchnęła i opadła na krzesło, po-
wstrzymując cisnące się do oczu łzy.

William Lansing był w niej zakochany. MęŜczyzna,

którego  kochała,  odwzajemniał  jej  miłość.  Wspaniale.
Fantastycznie. Tylko Ŝe nie czuła się ani wspaniale, ani
fantastycznie,  bo  juŜ  w  kilka  minut  po  wzajemnych
wyznaniach  uczuć  wpadli  z  impetem  na  mur  nie  do
przebicia.

Czy powinna była się zgodzić na pomysł Williama i

spędzić  z  nim  ten  wieczór?  Nie.  To  nie  byłby
kompromis.  Nie  powinna  z  powodu  męŜczyzny  lek-
cewaŜyć  swojej  pracy.  Kompromisem  byłoby,  gdyby
zgodzili  się  przełoŜyć  uroczystość  na  inny  dzień.
Dlaczego William nie chciał tego zrozumieć?

Uśmiechnij się, Bailey, nakazała sobie. Nie poskut-

kowało. Nie była w stanie pozbyć się ponurego
nastroju.

I gdzie, do diabła, jest ten dostawca z koszykami?

KaŜda mijająca minuta oznaczała jeden słoik, który
mogłaby w tym czasie zapakować. Cały dzień poszedł
na marne i teraz będzie musiała pracować przez całą
noc.

W końcu, o wpół do piątej, nadjechała cięŜarówka

ze zdenerwowanym kierowcą, który po drodze złapał
dwie gumy. Bailey podpisała rachunek i zdobyła się na
uprzejme zapewnienie dostawcy, Ŝe nie ma do niego
Ŝ

adnych pretensji.

Do widzenia - powiedziała z promiennym uśmie-

chem, odprowadzając go do tylnych drzwi. - Święci
pańscy! - zawołała w następnej chwili, rozglądając się
dokoła.

Usiadła cięŜko na krześle i wpatrzyła się w trzydzie-

ci koszyków, myśląc ponuro, jak trudno jej będzie

napełnić je słodyczami. Czekało ją wiele godzin pracy,
a była juŜ zupełnie wyczerpana i pragnęła jedynie
wrócić do domu, połoŜyć się do łóŜka i zasnąć.

Jeśli to prawda, Ŝe źli ludzie nie zaznają spokoju,

to w takim razie ty, Bailey, musisz być prawdziwym
potworem - powiedziała na głos.

W porze zamknięcia sklepu wysłała Kris do domu,

wiedząc, Ŝe dziewczyna wybiera się na przyjęcie z
okazji rocznicy ślubu rodziców swojego chłopaka.

Idź, idź - powiedziała. - Dam sobie radę. Baw się

dobrze na uroczystości.

Kris wyszła, a Bailey wzięła się do pracy.

O siódmej postawiła kolejny koszyk w powoli

wydłuŜającym się rzędzie na podłodze i rozprostowała
obolałe plecy. Ziewnęła, odpędziła od siebie wizję
wielkiego, wygodnego łóŜka z miękką ogromną po-
duszką i podniosła następny pusty koszyk.

Ktoś zastukał mocno do tylnych drzwi.
-

Au! - zawołała, upuszczając koszyk na podłogę.

Serce zaczęło bić jej mocno. Pukanie powtórzyło się. -
Kto tam? - zapytała, przyciskając dłoń do czoła.

William - usłyszała przytłumioną odpowiedź.

William? Dlaczego William dobijał się do drzwi?

Jeśli uwaŜał, Ŝe uda mu się przekonać ją, by porzuciła
swoje  obowiązki,  to  gorzko  się  rozczaruje.  Za  chwilę
usłyszy,  co  ona  o  tym  myśli.  Nie  miała  ochoty  na
szampana  i  maliny  czy  teŜ  truskawki,  czy  cokolwiek
zamierzał jej ofiarować.

Z rozmachem otworzyła drzwi.

Słuchaj no - powiedziała, mruŜąc oczy - masz

tupet, Ŝeby tu przychodzić i...

Pomóc - wtrącił William cicho.

Bailey otworzyła usta, zamknęła je i znowu ot-

worzyła.

Chcesz mi pomóc? Przyszedłeś tu, Ŝeby pakować

czekoladki?

William skinął głową z nieprzeniknionym wyrazem

twarzy.

Mogę wejść?

Jasne, oczywiście.

Bailey odsunęła się od drzwi i William wszedł do

rodka. Zamknęła za nim drzwi na klucz i odwróciła

się. Stał tuŜ za nią, tak Ŝe prawie na niego wpadła.
Ubrany był w sprane dŜinsy i czarną bawełnianą

koszulkę.  Szybko  połoŜył  dłonie  na  drzwiach  po  obu
stronach  jej  głowy.  Dzieliło  ich  od  siebie  tylko  kilka
centymetrów  i  Bailey  czuła  nieprzezwycięŜoną
pokusę,  by  pochylić  się  nieco  i  zmniejszyć  tę  odleg-
łość.

Nie poruszyła się jednak. Z dłońmi opartymi

drzwi i gwałtownie bijącym sercem wpatrywała się w

twarz Williama.

Bailey - powiedział William - kocham cię.

Pochylił głowę i pocałował ją.

Jedyną myślą Bailey było, Ŝe ona teŜ go kocha z

całej duszy. Rozchyliła usta i objęła go ramionami za
szyję. William wplótł palce w jej włosy i mocno
przyciągnął dziewczynę do siebie.

Przez chwilę trwali tak, ogarnięci rozpalającym się

szybko pragnieniem, po czym William podniósł głowę

westchnął głęboko.

Czekoladki - szepnął ochryple. - Musimy... -

musnął wargami jej usta - pakować... czekoladki.

Hmm? - mruknęła z rozbawieniem. William

niechętnie odsunął się od niej.
-

Nie zapominaj, Ŝe przyszedłem tutaj, Ŝeby ci

pomóc - uśmiechnął się. - Jestem niezrównany w pa-
kowaniu czekoladek.

Bailey zamrugała powiekami i wzięła głęboki od-

dech.

-Trzeba ci przyznać, Ŝe umiesz się przywitać.

Cieszę się, Ŝe cię widzę. Źle się czułam po naszym
rozstaniu. To, Ŝe przyszedłeś tutaj, Ŝeby mi pomóc, jest
wspaniałym kompromisem.

Mnie niezupełnie... - zaczął William, ale urwał. -

Chciałem tylko powiedzieć, Bailey, Ŝe nie zmieniłem

zdania co do tego, Ŝe zawsze jestem skłonny pójść z
tobą na kompromis.

Zaraz, poczekaj chwilę. - Bailey oparła dłonie na

biodrach.

JuŜ dobrze! - zawołał William, podnosząc dłoń do

góry. - Tylko posłuchaj mnie przez chwilę, dobrze?

Mhm...

Nie rozmawiajmy o kompromisach. OdłóŜmy ten

temat na później. Na razie zajmijmy się czekoladkami.

Proszę cię tylko, Ŝebyś mi wyjaśnił, co tutaj

robisz, dlaczego znów przyszedłeś?

Jestem tutaj - odpowiedział łagodnie - bo bardzo

do  ciebie  tęskniłem  i  chciałem  cię  zobaczyć,  być  z
tobą.  Nie  mogłem  znieść  myśli,  Ŝe  ty  tutaj
zaharowujesz się na śmierć, a ja siedzę w domu i gapię
się  na  cztery  ściany.  Jestem  tutaj,  bo  cię  kocham,
Bailey.

Och - uśmiechnęła się ciepło. - Ja teŜ cię kocham,

Williamie.

Na dzisiaj to nam wystarczy. Teraz, Miss Słodkie

Marzenie, do roboty. Zaraz się weźmiemy obydwoje
do pracy i zobaczysz, Ŝe skończymy pakowanie błys-
kawicznie. Pójdzie nam to jak po maśle.

Mhm...

TuŜ przed drugą w nocy William postawił koszyk

na podłodze, wyprostował się z jękiem i pokręcił
głową, Ŝeby rozluźnić mięśnie karku, po czym od-
wrócił się i spojrzał na Bailey.

Gotowe - oświadczył. - Słowo daję, nie wiedzia-

łem, co mówię, gdy obiecywałem, Ŝe skończymy to
błyskawicznie.

Bailey z nieobecnym wyrazem twarzy skinęła

głową i zajrzała do koszyka.

Co robisz?

Chcę to jeszcze raz sprawdzić. Wiesz, upewnić

się, Ŝe w kaŜdym koszyku jest dokładnie to, co być
powinno.

Bailey, daj spokój - jęknął William, wznosząc

oczy do nieba. - Robiliśmy to przecieŜ w trakcie
pakowania. Zapomniałaś? Na litość boską, jest druga
w nocy!

Wiem, która jest godzina, ale muszę mieć pew-

ność, Ŝe nic nam się nie pomyliło.

Tego juŜ za wiele - zawołał. - Wystarczy. Dość.

Wynosimy się stąd. Natychmiast.

Williamie, specjalne zamówienia zawsze spraw-

dzam dwa razy.

To godne pochwały, ale nie o drugiej nad ranem!

Nie krzycz na mnie!

Nie krzyczę na ciebie! - wrzasnął.

Bailey opadła na krzesło i wybuchnęła płaczem.

Matko Boska - powiedział William. - Zdaje się, Ŝe

nieco przesadziłem.

Rzucił się w jej stronę, gotów objąć Bailey i pocie-

szyć,  ale  zatrzymał  się  w  miejscu,  gdy  dziewczyna
oparła głowę na złoŜonych ramionach. William zastygł
w  miejscu,  wpatrując  się  w  nią  szeroko  otwartymi
oczami.  Ręce  nadal  trzymał  sztywno  wyciągnięte
przed  sobą  i  wyglądał  jak  robot,  któremu  nagle
wyczerpały się baterie.

Bailey zaś nie przestawała szlochać.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

O BoŜe - powiedział William, ocknąwszy się z

odrętwienia.

Usiadł przy Bailey i połoŜył jedną rękę na jej

ramieniu, a drugą na kolanie.

Bailey, dlaczego płaczesz? Proszę cię, przestań.

Posłuchaj, przykro mi, Ŝe na ciebie nakrzyczałem.
Wiem, Ŝe źle postąpiłem, i przepraszam cię za to z
całego serca. Słyszysz, Bailey?

Idź stąd - powiedziała stłumionym głosem,

zakrywając twarz rękami. Przestała szlochać i pocią-
gnęła nosem, ale nie odjęła rąk od twarzy. - Idź sobie.

Jeszcze czego. Czy płaczesz dlatego, Ŝe zacząłem

na ciebie krzyczeć? To znaczy, czy to cię wyprowadza
z równowagi, gdy ktoś na ciebie krzyczy? Czy stąd te
łzy? Próbuję cię zrozumieć, Bailey, naprawdę. Proszę
cię, porozmawiaj ze mną.

Westchnęła, odsłoniła twarz i spojrzała na niego.

Policzki miała mokre od łez, nos zaczerwieniony, a jej
dolna warga drŜała.

Och, kochanie - powiedział William. Sięgnął do

tylnej kieszeni spodni, wyjął nieskazitelnie odprasowa-
ną chusteczkę do nosa i podał Bailey. Wytarła nos i
opuściła dłonie na kolana.

William przysunął sobie krzesło i usiadł obok niej.

Oparł łokcie na kolanach, splatając palce dłoni.

Zacznijmy od początku - powiedział łagodnie. -

Czy zaczęłaś płakać dlatego, Ŝe na ciebie krzyczałem?

Bailey wpatrywała się w swoje ręce.

Tak. Nie. Twoja reakcja była ostatnią kroplą,

która przepełniła kielich goryczy. Nie miałam juŜ siły,
Ŝ

eby słuchać, jak na mnie krzyczysz.

Naprawdę jest mi przykro. A co było wcześniej?

Nie wiem... po prostu... jestem taka zmęczona, Ŝe

ledwie Ŝyję. Muszę pracować jutro... to znaczy dzisiaj,
muszę wrócić tu do sklepu i nałoŜyć bitą śmietanę do
babeczek. Syn Chamberlainów przychodzi w południe.
Do końca Ŝycia nie chcę więcej widzieć ani jednego
głupiego koszyka.

No dobrze, ale...

A poza tym - ciągnęła, nie zwracając uwagi na

jego  słowa  -  czy  wiesz,  jak  moŜna  znienawidzić
słodycze, gdy sieje ogląda codziennie od rana do nocy?
Nienawidzę czekoladek. I kremu. Krem to coś obrzyd-
liwego.  Krem  czekoladowy  przypomina  mi  błoto.
Mówię ci. Ohydne, lepkie błoto. Nic innego nie robię,
tylko pracuję. Praca, praca, praca. To mi nie wystarcza.
Chcę  w  Ŝyciu  czegoś  więcej.  Czy  ty  mnie  słuchasz,
Williamie?

Zamilkła i uniosła dłonie do policzków, patrząc na

niego szeroko otwartymi oczami.

Och, BoŜe drogi - powiedziała. - Nie mogę

uwierzyć,  Ŝe  coś  takiego  powiedziałam.  Brzmi  to  tak,
jakbym  nienawidziła  „Słodkiego  Marzenia",  a  to
przecieŜ  nieprawda.  Nie  zwracaj  uwagi  na  to  moje
gadanie, Williamie. Obiecaj mi, Ŝe o tym zapomnisz.

Po prostu jestem śmiertelnie zmęczona i mówię same
głupstwa.

Bailey...

To znaczy, tak, chcę w Ŝyciu czegoś więcej, ale

naprawdę  lubię  to,  co  robię.  To  jest  dla  mnie  waŜne.
„Słodkie  Marzenie"  jest  częścią  mnie  samej.  Bardzo
lubię  krem,  pyszny  czekoladowy  krem.  Czekoladki  to
moje ulubione słodycze. - Zerwała się na równe nogi. -
Muszę pójść do domu i przespać się.

William takŜe wstał z zachmurzoną twarzą.

Bailey...

Mogę sobie pozwolić na kilka godzin odpoczyn-

ku, zanim tu wrócę, Ŝeby skończyć tę pracę.

William łagodnie pochwycił ją za ramiona.

Uspokój się, Bailey - powiedział i pocałował ją w

czoło. - Dobrze?

Skinęła głową i pociągnęła nosem.

Bailey, wiesz, Ŝe cię kocham. Nie powiedziałem

jeszcze,  Ŝe...  Ŝe  chcę  się  z  tobą  oŜenić.  Albo  inaczej:
chciałbym,  Ŝebyś  za  mnie  wyszła.  Czy  teŜ  coś,  co  się
mówi w takiej sytuacji. Chcę, Ŝebyś została moją Ŝoną,
moją  towarzyszką  Ŝycia,  partnerką,  matką  moich
dzieci.

Och - szepnęła. - Och.

Bailey, serce mi się kraje, gdy widzę cię taką

zmęczoną. Nie powinno tak być, kochanie. Ale wiem,
Ŝ

e mnie kochasz, i ja cię kocham, więc jest światełko

na końcu ciemnego tunelu.

Co masz na myśli?

Jeśli zgodzisz się zostać moją Ŝoną, wszystko się

zmieni. Nie potrafię z góry określić daty naszego ślubu,
bo mam jeszcze duŜo do zrobienia w domu, zanim

zacznie  wyglądać  tak,  jak  powinien.  Ale  mam  na-
dzieję, Ŝe ty przez ten czas będziesz się tu lepiej czuła,
bo będziesz miała świadomość, Ŝe niebawem będziesz
mogła  naleŜycie  wypocząć.  Tymczasem  moŜesz
zacząć  szkolić  pracowników,  Ŝeby  potrafili  po-
prowadzić  ten  sklep,  więc  gdy  urodzi  się  dziecko,
będziesz mogła zostać w domu i je wychowywać. Nie
będziesz  juŜ  więcej  pakować  koszyków  o  drugiej  nad
ranem.

Dziecko? - Bailey potrząsnęła głową. - Jakie

dziecko?

Nasze dziecko. Widziałem cię przecieŜ z Christo-

pherem. Będziesz znakomitą matką. Będziesz tu wpa-
dać od czasu do czasu, Ŝeby upewnić się, czy wszystko
jest w porządku. Na pewno dobrze to zorganizujesz, bo
jesteś bardzo inteligentna i postarasz się o dobry
personel.

-Ale...
-

Więc, kochanie, o nic się nie martw i pamiętaj, Ŝe

nadejdzie czas, gdy juŜ nie będziesz musiała pracować
tak cięŜko. Dobrze? A teraz odwiozę cię do domu i
połoŜę do łóŜka.

Bailey cofnęła się o krok.

Chyba mi się mąci w głowie i nie rozumiem, co

powiedziałeś.

To bardzo proste - wzruszył ramionami.

Popraw mnie, jeśli cię źle zrozumiałam. Chcesz,

ebym za ciebie wyszła.

Zgadza się.

Ale moŜe się tak stać dopiero wtedy, gdy stwo-

rzysz Idealny Dom dla Idealnej śony.

Zgadza się.

Na długo przed tym, zanim zostanę panią Bailey

Crandell Lansing, mam znaleźć takich ludzi, którzy
byliby w stanie zupełnie przejąć prowadzenie tego
sklepu.

Zgadza się.

Zaraz po ślubie postaramy się o dziecko?

Zgadza się.

Wówczas stanę się staroświecką Ŝoną i matką,

która siedzi w domu i piecze ciasteczka?

Zgadza się - potwierdził William zdecydowanym

skinieniem głowy. - Bystrość umysłu wcale cię nie
opuściła. Zrozumiałaś wszystko właściwie.

A ty zrozumiałeś wszystko niewłaściwie - od-

parowała, mruŜąc oczy.

Jak to?

Gniew, który towarzyszył fizycznemu i psychicz-

nemu zmęczeniu Bailey, spowodował lawinę. Przestała
nad sobą panować i w chwili gdy zaczęła mówić,
uświadomiła sobie, Ŝe jej słowa wypowiada ktoś inny.
Miała wraŜenie, Ŝe stoi we mgle i słucha głosu jakiejś
obcej kobiety.

Mylisz się, Williamie - usłyszała swój głos. - Nie

mam  zamiaru  wyrzekać  się  „Słodkiego  Marzenia",
nawet  na  pięć  minut.  Ten  sklep  to  moje  dziecko.
Stworzyłam  go,  pielęgnowałam,  poświęcałam  się,  by
zapewnić mu wzrost i rozwój.

Wzięła głęboki oddech i oparła zwinięte w pięści

dłonie na biodrach.

Posłuchaj tego, co mówisz, Williamie. Twier-

dzisz, Ŝe chcesz mieć Ŝonę i rodzinę, aleja naprawdę
nie jestem pewna, czy jesteś gotowy podjąć tego

dopóki nie wytapetujesz wszystkich ścian? Dopóki nie
zbudujesz  basenu  i  Bóg  jeden  wie,  czego  jeszcze?
Bawisz się w ciuciubabkę z sobą samym.  Nie widzisz
tego?  Wszystko  dla  ciebie  musi  być  doskonałe,  ale  w
Ŝ

yciu tak się nie zdarza. Chcesz mnie zupełnie

przeprogramować,  jakbym  była  bezdusznym  urządze-
niem,  które  reaguje  na  przyciśnięcie  guzika.  Tak  nie
będzie. Ja sama decyduję o sobie i o tym, co zrobię czy
czego nie zrobię. - Potrząsnęła głową. - Nie chcę piec
domowych  ciasteczek.  Nie  lubię  domowych  ciaste-
czek. Lubię ciastka kupowane w sklepie, które smaku-
ją  jak  trociny.  Nie  jestem  staroświecka.  Jeszcze  to  do
ciebie  nie  dotarło?  Jestem  kobietą  interesu  lat
dziewięćdziesiątych, drogi panie.

- Nie zamierzasz pójść na kompromis? - wybuchnął

William, wzburzony nie mniej niŜ Bailey.

Kompromis dla ciebie oznacza, Ŝe ja mam robić

wszystko, czego ty sobie Ŝyczysz. Zapomnij o tym.
Wybij sobie to z głowy. Mówisz, Ŝe mnie kochasz.
Dobrze. Więc kochaj mnie taką, jaką jestem.

Nie! Do cholery, nie! Coś ci powiem, Bailey. Ja

się wychowałem bez matki, bo dla niej zawsze kariera
zawodowa  była  waŜniejsza  od  dzieci.  Wiecznie
obiecywała, Ŝe zajmie się nami, gdy tylko firma mocno
stanie  na  nogi. To  była  czcza  gadanina.  Nigdy  tak  się
nie  stało.  Nie  było  jej  w  domu,  gdy  Alice  i  ja
potrzebowaliśmy  jej,  gdy  byliśmy  chorzy  albo
mieliśmy  kłopoty,  albo  gdy  były  nasze  urodziny,  czy
wówczas,

gdy

występowaliśmy

szkolnym

przedstawieniu. Nigdy nie byliśmy dla niej na tyle
waŜni, Ŝeby wybrała nas, a nie swoją pracę.

William przesunął dłońmi po twarzy i znów spojrzał

na Bailey.

MoŜe dla ciebie rodzina nie ma znaczenia - powie-

dział nagle zmatowiałym głosem. - Z pewnością tak
jest, bo ty masz pracę, która dla ciebie jest waŜniejsza
niŜ... niŜ wszystko i wszyscy.

Westchnął. Bailey wpatrywała się w niego roz-

szerzonymi oczami.

Wiele lat temu -mówił dalej - obiecałem sobie, Ŝe

moje  dzieci  nie  będą  dorastać  w  taki  sposób,  jak  ja.
Moja  Ŝona,  matka  moich  dzieci,  będzie  w  domu,  gdy
one  będą  jej  potrzebować.  Staroświeckie  podejście?
Być  moŜe.  Ale  niech  mnie  diabli  porwą,  jeśli  moje
dzieci  będą  w  samotności płakały  za  matką,  której  nie
ma przy nich, bo waŜniejsza jest dla niej praca.

Umilkł i spojrzał Bailey prosto w oczy. Wstrzymała

oddech, widząc wyraz cierpienia na jego twarzy.

Myślałem - powiedział bardzo cicho - myślałem,

e jeśli uda nam się osiągnąć kompromis, wszystko się

jakoś ułoŜy. Ale teraz widzę, Ŝe nic z tego nie wyjdzie.
Kocham cię, Bailey. BoŜe, ja... tak cholernie cię
kocham. - Ostatnie słowa były prawie niesłyszalne,
zdławione przez szalejące w nim emocje.

Williamie...

To nam się nie uda, Bailey. Chyba lepiej powie-

dzieć to sobie juŜ teraz.

William poczuł, Ŝe coś go ściska w gardle. Potrząs-

nął głową, podszedł do drzwi i otworzył je. Zawahał się
i spojrzał na Bailey przez ramię.

Do widzenia - powiedział cichym, zmęczonym,

smutnym głosem i wyszedł.

Szczęk zamka zabrzmiał w uszach Bailey niczym

eksplozja.

Williamie? - wyszlochała. Łzy płynęły jej po

policzkach. - Och, Williamie...

Opadła cięŜko na krzesło, czując, Ŝe drŜą jej kolana.

To jakiś koszmar, myślała gorączkowo. Dobry

BoŜe, co ona zrobiła najlepszego? Mówiła okropne
rzeczy. Zupełnie siebie nie kontrolowała. Chyba cał-
kiem postradała rozum.

Powiedziała przecieŜ Williamowi, Ŝe pragnie

czegoś więcej niŜ pracować i prowadzić własną firmę.
Wyznała mu miłość.

A potem?

Zachowała się jak idiotka. Wykrzyczała mu w

twarz, Ŝe sklep jest jej dzieckiem i Ŝe gardzi jego
propozycją małŜeństwa. Dała mu do zrozumienia, Ŝe
nie ma zamiaru zostać matką.

William opowiadał jej o swoim dzieciństwie juŜ

pierwszego  dnia,  gdy  się  poznali.  Słuchała  go,  ale  tak
naprawdę  nie  słyszała  tego,  co  mówił.  Przyczyną,  dla
której  teraz  tak  uparcie  dąŜył  do  doskonałości,  było
cierpienie,  samotność,  tęsknota  za  matką,  czego  do-
ś

wiadczał jako chłopiec.

„To nam się nie uda, Bailey" - powiedział.

Och, Williamie.

Łzy spływały jej po twarzy strumieniem. Trzymając

drŜące  palce  przy  ustach,  wpatrywała  się  w  drzwi,
pragnąc,  by  się  otworzyły  i  wiedząc  jednocześnie,  Ŝe
tak  się  nie  stanie.  William  odszedł.  Wstała  z  krzesła  i
otarła twarz. Spać. Musi odpocząć, choćby przez kilka
godzin.  Ale  gdy  juŜ  przygotuje  koszyki  dla
Chamberlainów, skupi się wyłącznie na Williamie. Do

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Alice Lansing wkroczyła do gabinetu Williama,

oparła dłonie na blacie biurka, pochyliła się i groźnie
spojrzała na brata.

Co się z tobą dzieje? - zapytała. - Wpadłam, Ŝeby

zapytać, czy nie zjadłbyś ze mną lunchu, a tymczasem
okazuje  się,  Ŝe  twoja  sekretarka,  kochana  stara  Betty,
przygotowuje  zamach  na  twoje  Ŝycie.  Naprawdę,
Williamie.  Zastanawia  się,  jak  cię  zamordować,  Ŝeby
policja  się  nie  dowiedziała,  kto  to  zrobił.  Słyszałam  o
poniedziałkowych  chandrach,  ale  to  przekracza
wszelkie  granice.  W  Ŝyciu  nie  widziałam  nikogo
równie ponurego, jak ty.

Daj mi spokój, proszę - odrzekł William i z hu-

kiem zamknął szufladę.

Alice wyprostowała się, skrzyŜowała ramiona na

piersiach i przyjrzała się bratu spod przymruŜonych
powiek.

Cierpisz z powodu kobiety - stwierdziła. - Mam

nadzieję, Ŝe jest to Bailey. Powiedz mi, Williamie, czy
trapisz się z powodu właścicielki „Słodkiego Marze-
nia"? Wyglądasz, jakbyś był niewyspany, i wyraźnie
widać, Ŝe jesteś w okropnym nastroju. Mów.

Alice, idź stąd. -

Nie.

-Tak myślałem, Ŝe mnie nie posłuchasz - westchnął

William.  -  No  dobrze,  chodzi  o  kobietę  i  tą  kobietą
rzeczywiście  jest  Bailey.  Alice,  nie  masz  pojęcia,  co
się stało. Gigantyczny bałagan. Cholera! - wykrzyknął,
uderzając  dłonią  w  blat  biurka.  -  Alice,  kocham  tę
kobietę i naleŜy mi współczuć.

Twarz jego siostry rozjaśniła się uśmiechem.
-

Jesteś zakochany w Bailey Crandell? To świetnie,

fantastycznie!  Poczekaj  tylko,  aŜ  powiem  Raymon-
dowi.  Był  na  mnie  zły,  Ŝe  bawiłam  się  w  swatkę,  ale
mówiłam  mu,  Ŝe  czasami  lekki  szturchaniec  czyni
cuda. William Lansing jest zakochany. To jest coś! Nie
masz  nawet  pojęcia, jak  bardzo jestem  z  tego  powodu
szczęśliwa.

Alice, spójrz na mnie. Czy na mojej twarzy maluje

się niczym nie zmącone szczęście? Słyszałaś chyba, co
do ciebie mówiłem. Czy ty nie zwracasz uwagi na
moje słowa?

BoŜe, ty naprawdę jesteś zdenerwowany. Opo-

wiedz mi wszystko dokładnie, braciszku. Jakie masz
problemy z Bailey?

William zerwał się z fotela i wyrzucił ramiona do

góry.

Bailey Crandell - wykrzyknął - lubi ciastka, które

smakują jak trociny!

Och, BoŜe drogi - jęknęła Alice z oczami

wielkimi jak spodki. - Ta dziewczyna cię usidliła!

Minął długi, koszmarny tydzień. Bailey włóczyła

się bez celu po domu towarowym, niczego w gruncie
rzeczy nie dostrzegając.

Tego dnia, gdy zamknęła „Słodkie Marzenie",

poczuła,  Ŝe  nie  jest  w  stanie  spędzić  kolejnego  samo-
tnego  wieczoru  w  swoim  mieszkaniu.  Wiedziała,  Ŝe
będzie  się przez  pół nocy  przewracała  z  boku  na  bok,
nie  mogąc  zasnąć.  Gdy  zapadała  w  sen,  śniła  o  Wil-
liamie. Gdy się budziła, myślała o nim.

Bardzo do niego tęskniła. Bez końca przypominała

sobie pamiętną scenę na zapleczu sklepu, ale nadal nie
przychodziło jej do głowy Ŝadne rozwiązanie, Ŝaden
kompromis, który mogłaby zaproponować Williamowi
na dowód, Ŝe ich problemy dadzą się rozwiązać.

Wiedziała, Ŝe chodzi tu takŜe o to, co słowo

„kompromis" oznacza dla Williama. Wyglądało na to,
Ŝ

e jego zdaniem to Bailey powinna zupełnie zmienić

swój styl Ŝycia, myślenia, swoje cele, wszystko. On ze
swojej strony gotów był pogłaskać ją za to po głowie i
powiedzieć, Ŝe jest grzeczną dziewczynką.

- Mhm... - mruknęła, wydymając wargi.

Kochała Williama, chciała zostać jego Ŝoną, mieć z

nim dziecko. Nie potrafiła jednak zostawić „Słodkiego
Marzenia", przekazać swojej firmy komuś innemu,
udawać, Ŝe sklep jest dla niej tylko hobby. „Słodkie
Marzenie" było częścią jej samej.

Dlaczego William nie potrafił tego zrozumieć?

Dlaczego nie mógł pozwolić odejść duchom swojej
przeszłości i zgodzić się na kompromis?

Westchnęła i zdała sobie sprawę, Ŝe stoi przed

wystawą  z  róŜnobarwnymi  ręcznikami.  Uśmiechnęła
się lekko, przypominając sobie, jak bardzo William był
podniecony,  kupując  rzeczy  do  swojego  wyśnionego
domu.  Jego  entuzjazm  był  taki  niezwykły,  tak  zaraź-
liwy.

William był niezwykłym, wraŜliwym, intrygującym

męŜczyzną,  który  nadawał  zupełnie  nowe  znaczenie
staremu  powiedzeniu,  Ŝe  dom  człowieka  jest  jego
twierdzą.  Z  wielką  przyjemnością  patrzyła  na  radość,
która  z  niego  emanowała,  gdy  oprowadzał  ją  po
pokojach.

Znów westchnęła, odwróciła się od wystawy i

ruszyła w kierunku wyjścia. Naraz zatrzymała się,
zastygła na moment, po czym odwróciła się na pięcie i
znów stanęła przed wystawą. W jej umyśle panował
chaos.

A gdyby tak...? - szepnęła do siebie.

Wzięła głęboki oddech, zamknęła oczy, modląc się

w duchu, i wybiegła ze sklepu.

Wyłączyła silnik i wysiadła z samochodu, usiłując

nie  zwracać  uwagi  na  drŜenie  kolan  i  Ŝołądek,  który
wyczyniał  dziwne  akrobacje.  Jechała  szybciej,  niŜ
pozwalały  przepisy,  i  nie  miała  zamiaru  teraz  stracić
nad  sobą  panowania.  Cała  jej  przyszłość  zaleŜała  od
tego,  co  miało  się  zdarzyć  w  ciągu  najbliŜszych  kilku
minut.

Wyprostowała się, uniosła wysoko głowę i podeszła

do drzwi. Podniosła rękę, Ŝeby zapukać, ale zanim
zdąŜyła to zrobić, drzwi otworzyły się i stanął przed
nią William w całej okazałości.

Bailey - powiedział z wyraźnym zdumieniem. A

więc w końcu przyszła. BoŜe, jak do niej tęsknił. Te
minuty, godziny, dni i noce, które upłynęły od czasu,
gdy się widzieli po raz ostatni, były dla niego jednym
pasmem udręki.

Cześć,

Williamie

powiedziała,

myśląc

jednocześnie: kocham cię. ZauwaŜyła, Ŝe trzymał w
ręku brązową papierową torbę ze sklepu spoŜywczego.

nić, ale to było dla mnie takie waŜne, Ŝe od razu
przyjechałam. Nie zajmę ci duŜo czasu.

Zajmij mi całą wieczność! zawołał William w

duchu, a głośno powiedział:

Wybierałem się właśnie do ciebie, Bailey.

Do mnie? Dlaczego?

Bo wiesz... Nie, zaraz. Dlaczego ty tu przyjecha-

łaś?

Williamie, czy mogę wejść? MoŜe moglibyśmy

usiąść i porozmawiać?

Skinął głową i odsunął się od drzwi, robiąc jej

przejście. Weszli do salonu. Bailey usiadła na kanapie,
a William postawił torbę na podłodze i zajął miejsce na
krześle naprzeciwko.

Ich spojrzenia spotkały się. Minęło kilka sekund, w

ciągu których Ŝadne z nich się nie poruszyło, choć
oboje pragnęli paść sobie w ramiona.

Dlaczego wybierałeś się do mnie? - zapytała

wreszcie Bailey.

William westchnął.

Nie wytrzymałbym bez ciebie ani jednego dnia

dłuŜej.  Chciałbym  móc  powiedzieć,  Ŝe  znalazłem
magiczne  rozwiązanie  naszych  problemów,  ale
niestety,  byłoby  to  kłamstwo.  Chciałem  ci  zanieść  tę
torbę  i  w  ten  sposób  powiedzieć,  Ŝe  szanuję  twoje
prawo  do  tego,  byś  myślała  tak,  jak  myślisz.  To
smutne, Ŝe  mamy takie róŜne poglądy. Nie wiem, czy
kiedykolwiek dojdziemy do porozumienia.

A co jest w tej torbie?

Ciasteczka. Kupione w sklepie. - Udało mu się

lekko uśmiechnąć. - DuŜy wybór ciastek, które sma-
kują jak trociny.

Och - powiedziała Bailey i umilkła, czując, Ŝe łzy

napływają jej do oczu.

Bailey, chce ci coś powiedzieć. Myślałem o tym,

co mówiłaś wtedy w sklepie, Ŝe gram sam przed sobą i
w  gruncie  rzeczy  unikam  małŜeństwa.  Miałaś  rację.
Chcę  mieć  Ŝonę  i  rodzinę,  naprawdę,  ale  podświado-
mie czuję, Ŝe choćbym się bardzo starał, i tak wszystko
się  rozpadnie,  stanie  się  farsą  i  zupełnie  nie  będzie
przypominać  tego,  co  sobie  wymarzyłem.  Podejrze-
wam,  Ŝe  miałem  zbyt  bolesne  wspomnienia  z
dzieciństwa i wciąŜ się obawiam, Ŝe zostanę odtrącony.
A  jeśli  nie  zdecyduję  się  na  ten  krok  i  nie  oŜenię  się,
nie  będzie  mogło  się  tak  stać.  Myślę,  Ŝe  właściwie
oceniłaś  moje  zachowanie  i  muszę  ci  za  to
podziękować.

-Ale gdy powiedziałam, Ŝe „Słodkie Marzenie"jest

moim dzieckiem i Ŝe nie chcę wyrzekać się go dla
męŜa i dziecka, miałeś wraŜenie, Ŝe historia się
powtarza, prawda? - odrzekła cicho Bailey.

Tak... Och, Bailey, tak bardzo cię kocham.

Oddałbym wszystko za  magiczną róŜdŜkę,  która mog-
łaby stworzyć jakieś rozwiązanie dla tej sytuacji. Chcę
się z tobą oŜenić, spędzić z tobą resztę Ŝycia, ale tak się
nie stanie, bo nasze poglądy na Ŝycie zbyt się od siebie
róŜnią.  To  nie  znaczy,  Ŝe  któreś  z  nas  nie  ma  racji  i
powinno  podporządkować  się  swemu  partnerowi.  To
oznacza tylko, Ŝe nie jesteśmy dla siebie stworzeni. To
okropne  uczucie,  Bailey.  Nie  masz  pojęcia,  jak  mi
cięŜko, ale... - potrząsnął głową.

Bailey uniosła głowę wyŜej.
-

Williamie

odezwała

się,

satysfakcją

zauwaŜając, Ŝe jej głos brzmi pewnie i mocno. -
Wydaje

się,Ŝe

znalazłam

rozwiązanie,

kompromis, szansę na pojednanie.

William pochylił się w jej stronę.

Co to za rozwiązanie?

Bailey splotła leŜące na kolanach dłonie.

Najpierw chcę się upewnić co do kilku rzeczy.

Zbudowałeś ten swój wymarzony dom dla rodziny.
Pragniesz mieszkać w nim z Ŝoną, a potem z
dzieckiem. Tak?

Zgadza się.

- Marzysz o swoistej atmosferze, to znaczy o

domowych ciasteczkach, rozmowach z dziećmi i tak
dalej. Taką atmosferę powinna stworzyć Idealna śona.

Zgadza się.

Williamie, chcę być twoją Ŝoną, ale nie jestem

ideałem. Nie posiadam ani nie chciałabym posiadać
tych cech charakteru, które ty uwaŜasz za niezbędne u
swojej małŜonki. Ale chciałabym mieć z tobą dziecko,
owoc naszej miłości. Tylko Ŝe, Williamie, wyrzeczenie
się „Słodkiego Marzenia" po to, by wypełniać obowią-
zki pani domu, umniejszyłoby mnie do tego stopnia, Ŝe
nie byłabym w stanie czuć się z tobą szczęśliwa.

Wiem o tym, Bailey - odrzekł William ze znuŜe-

niem.  -  Po  co  znowu  to  powtarzać?  Jest  mi  wystar-
czająco  cięŜko  przez  to,  Ŝe  myślę  o  tym  nieustannie.
Wydawało  mi  się,  Ŝe  chcesz  zaproponować  jakieś
wyjście z tej sytuacji. Nie przedstawiłaś jednak Ŝadnej
konkretnej propozycji.

Mam pewien pomysł. Williamie, czy twoja praca

nie zaczęła cię juŜ trochę nudzić?

Tak, ale co to ma wspólnego...

Przepraszam, teraz ja mówię.

Zgadza się - odrzekł, wznosząc oczy do nieba. -

Słucham cię uwaŜnie.

Czy mam słuszność przypuszczając, Ŝe radość,

entuzjazm, jakie okazywałeś przy kupowaniu rzeczy
do domu i planowaniu tego, co jeszcze chcesz tu
zrobić, były prawdziwe?

Owszem.

W takim razie, Williamie, Idealna śona siedzi

właśnie w tym pokoju.

William potrząsnął głową.

Nie rozumiem. To brzmi zbyt zagadkowo.

To ty! - uśmiechnęła się Bailey. - William

Lansing, Idealna śona!

- Co?!
-

Nie rozumiesz? - Podniosła się z kanapy. - Och,

Williamie,  proszę  cię,  nie  przerywaj  mi.  Posłuchaj
uwaŜnie, dobrze? Nadal byłbyś szefem Lansing Invest-
ments,  ale  pracowałbyś  tylko  tyle  godzin  tygodniowo,
ile byś chciał. A twoją prawdziwą pasją byłby ten dom,
stwarzanie  ciepłej,  pełnej  miłości  atmosfery,  o  jakiej
marzyłeś  od  lat.  To  ty  byłbyś  w  domu  wówczas,  gdy
dzieci wracają ze szkoły, wysłuchiwałbyś opowieści o
tym, co się im przydarzyło, karmiłbyś je własnoręcznie
upieczonymi  ciasteczkami.  Ja  zamykałabym  wie-
czorem „Słodkie Marzenie" i wracała do domu, by stać
się  częścią  wspaniałej  rodziny,  a  jednocześnie
czułabym  się  szczęśliwa  jako  kobieta,  która  nie  musi
wyrzekać się tego, na co cięŜko zapracowała.

Bailey...

Och, Williamie, tak by było najlepiej, naprawdę.

KaŜde z nas miałoby to, na czym mu zaleŜy.

Bailey... - William podniósł się.

W oczach dziewczyny pojawiły się łzy.
-

Tak bardzo cię kocham. Nie chcę spędzać reszty

ycia bez ciebie, Williamie. Obiecaj mi, Ŝe się nad tym

zastanowisz! -Nie.

Bailey poczuła przeszywający ból i zamknęła oczy,

czyniąc wysiłek, by powstrzymać płynące z nich łzy.

Nie, Bailey, nie muszę się nad tym zastanawiać -

powiedział cicho William - bo juŜ się zdecydowałem.
Spójrz na mnie. Proszę cię, otwórz oczy i spójrz na
mnie.

Bailey ze szlochem otworzyła oczy.

Posłuchaj, zgadzam się na twoją propozycję, pod

warunkiem, Ŝe zgodzisz się zostać moją Ŝoną. Czy
wyjdziesz za mnie? Czy zostaniesz moją partnerką w
Ŝ

yciu, w miłości, dopóki śmierć nas nie rozłączy? Czy

będziesz ze mną jadła ciasteczka? Twoje będą kupione
w sklepie, moje zrobione własnoręcznie. Będę je piekł
podczas

wypełniania mojej

roli...

och,

niech

będzie,Idealnej śony. A niech to, podoba mi się ta
nazwa. Bailey uśmiechnęła się przez łzy.

- Powiedz to, Bailey. Powiedz, Ŝe za mnie
wyjdziesz.
-

Wyjdę - szepnęła.

William podszedł do niej, ujął jej twarz w dłonie i

pocałował ją delikatnie. Gdy podniósł głowę, w oczach
obydwojga lśniły łzy.

Chcę się z tobą kochać - powiedział William

nierównym, urywanym głosem.

-Tak. Będziemy się kochać pięknie i po staroświec-

ku aŜ do samego świtu.

Uśmiechnięci poszli do sypialni i zamknęli za sobą

drzwi. Szybko zdjęli ubrania. William odrzucił na bok
koce. Podszedł do Bailey i wyciągnął do niej ręce.

Ja, William - powiedział przytłumionym głosem

- biorę sobie ciebie, Bailey, za Ŝonę. Będę cię kochał z
całej duszy, z całego serca, całym ciałem i umysłem,
aŜ do śmierci i po śmierci. Ty jesteś moim Ŝyciem.

Bailey ujęła jego dłoń i spojrzała mu w oczy.

-Ja, Bailey - szepnęła - biorę sobie ciebie, Williama,

za męŜa i ojca moich dzieci. Kocham cię, Williamie,
nie potrafię nawet wyrazić, jak bardzo.

William łagodnie uścisnął jej dłonie i przyciągnął ją

do  siebie,  obejmując  ramionami.  Bailey  zarzuciła  mu
ręce  na  szyję.  Pocałunek  był  miękki  i  czuły,  wyraŜał
kwintesencję  tego,  co  powiedzieli  przed  chwilą.  Mo-
ment,  w  którym  stali  się  jednością,  na  zawsze  zapisał
się w ich pamięci.

„Ślub Bailey Crandell i Williama Lansinga był

przepiękny  -  odnotowano  w  rubryce  towarzyskiej
lokalnej gazety. Przygotowany był perfekcyjnie i miał
nieco  staroświecki  charakter.  Matki  państwa  młodych
miały  na  sobie  suknie  ze  starej  koronki.  Jedynym
odstępstwem  od  tradycyjnych  zasad  był  tort  weselny
młodej  pary,  który  róŜnił  się  znacznie  od  czteropięt-
rowego  ciasta  serwowanego  gościom.  Był  to  bowiem
wielki  czekoladowy  herbatnik.  Nasz  reporter  Ŝyczy
Bailey i Williamowi Lansingom wiele szczęścia w ich
przyszłym wspólnym Ŝyciu".