Uwiedziona

Pamela Britton

PROLOG

Było faktem dobrze znanym w towarzystwie, że przywiązanie do Luciena St.
Aubyn niosło za sobą śmierć.
Och, oczywiście nie wszyscy, dla których kiedykolwiek coś znaczył, ginęli,
jedynie prawie wszyscy.
Weźmy na przykład jego guwernantki. Cztery z tych jejmości zmarło, zanim
Lucien osiągnął wiek męski, z tego jedna najwyraźniej na zaledwie ból głowy.
Fakt, że zmarł także stajenny młodego hrabiego, wydawał się zbiegiem
okoliczności. Jednak po śmierci najlepszego przyjaciela Luciena ludzie zaczęli
się już na widok hrabiego żegnać. W końcu ile zgonów może wydarzyć się
wśród znajomych jednego człowieka, zanim zacznie się to wydawać, no cóż,
dziwne?
Śmierć najlepszego przyjaciela nie byłaby niczym nadzwyczajnym. Ostatecznie
ludzie umierają. To raczej okoliczności, w jakich zginął ten młodzieniec, tak
przeraziły co bardziej przesądnych.
Marcus zginął od uderzenia kamieniem. Fakt, że kamyk ten wystrzelił spod kół
powozu Luciena, wydawał się szczególną ironią losu. To, że młody hrabia
jechał właśnie w odwiedziny do Marcusa, a ten do niego, również zakrawało na
ironię. Jednak dopiero fakt, że kamień trafił młodzieńca tak niefortunnie, że stał
się przyczyną jego gwałtownego zejścia, okazał się prawdziwą ironią losu.
Potem, gdy Lucien miał lat dwadzieścia, zmarł jego ojciec, co ludziom
przypomniało, iż matka młodego hrabiego odeszła w połogu, a fakt, że bogate
wdowy skrzętnie ukrywały swoje córki za każdym razem, gdy Lucien pojawił
się w okolicy, nie wróżył dobrze jego życiu towarzyskiemu.
Taka przeszłość niepokoiła również pewną cząstkę samego Luciena. W końcu
było to dość niesamowite, że miejscem pobytu tylu jego znajomych był grób.
Czyżby w pogłoskach, jakoby ciążyła na nim klątwa, tkwiło ziarno prawdy?
Choć mogło wydawać się to niemądre, zmartwienia te dręczyły go do tego
stopnia, że pewnego razu poruszył bolesny temat w rozmowie z bratem. Henry,
który zdaniem Luciena był najrozsądniejszą osobą na tej bożej ziemi, po prostu
się roześmiał.
- Lucien, mój stary - rzekł Henry - trzeba rozum postradać, żeby wierzyć w takie
brednie.
Te słowa dodały wielkiej otuchy młodzieńcowi. Mimo to jakaś część jego duszy
nie chciała zostawić tej kwestii w spokoju.
- Przecież nie wszyscy zmarli nagle - zauważył jego brat. -Pomiędzy zgonami
mijały lata.
- Tak, ale to i tak wiele zgonów.
- Wszyscy umarli z przyczyn naturalnych - przekonywał Henry - wliczając w to

naszego ojca.
- Kość kurczęcia to naturalna przyczyna? - spytał Lucien. Henry wzruszył
ramionami.
- W końcu do gardła nie wleciało mu całe kurczę.
Na te słowa Lucien roześmiał się. Henry celował w wygłaszaniu stwierdzeń w
sposób przyziemny, a jednak dowcipny. Prawdę mówiąc, Henry nie przejmował
się praktycznie niczym. Bo i czemu miałby? Był synem pierworodnym, co
gwarantowało mu sześćdziesiąt tysięcy funtów rocznego dochodu, tytuł księcia,
akry ziemi i możliwość przebierania w pięknościach danego sezonu. Lucien
urodził się drugi w kolejności, co zapewniało mu mizerną część fortuny brata,
tytuł hrabiego i zamek, którego mury sypały się do oceanu.
Wprawdzie fakt, że Henry'ego nie sposób było rozdrażnić, niezmiernie irytował
Luciena, młodzieniec jednak kochał brata. Tak, trochę zazdrościł draniowi, i
nieraz okazywał swą zazdrość, ale w końcu tego należało się spodziewać:
wszyscy drudzy w kolejności synowie zazdrościli pierworodnym.
- Więc nie wydaje ci się to dziwne, że tylu ludzi, którzy mnie znali, umarło?
Brat posłał mu łobuzerski uśmiech.
- Ani trochę, bracie. W końcu nie zabiłeś jeszcze mnie.
Dwa miesiące później Henry już nie żył.
Wtedy to w towarzystwie zaczęto nazywać Luciena Księciem Śmierci.
Młodzieniec starał się ignorować to miano, lecz w głębi duszy jego niepokój
wzrósł wielokrotnie. Zmarło dziewięć osób, które go znały, a ostatnia z nich, je-
go brat, poniosła najokropniejszą śmierć.
Henry został zastrzelony. Najgorsze i prawie niemożliwe do uwierzenia było to,
że Henry'ego trafiła kula z pistoletu, z którego wypalił sam Lucien.
Henry umarł.
Wspaniały, radosny Henry, jedyny krewny, który został Lucienowi.
Po raz pierwszy Lucien poznał prawdziwe znaczenie słowa „żal". Nic dotąd,
nawet śmierć ojca, nie dotknęło go tak boleśnie. Sytuację pogarszał jeszcze fakt,
że w towarzystwie za wytwornymi wachlarzami szeptano, iż nowy książę być
może umyślnie zabił swego brata.
W miarę rozrastania się plotek stało się jasne, że wielu ludzi uważało go za
winnego tego czynu. Oczywiście nadal akceptowano go w towarzystwie, jednak
tylko z konieczności. O ile przed śmiercią Henry'ego Luciena zapraszano na
najbardziej prestiżowe przyjęcia, w rok po zgonie brata trudno mu było
otrzymać więcej niż dwadzieścia zaproszeń na sezon.
W taki oto sposób Lucien mimo woli poróżnił się z towarzystwem. Ono go nie
lubiło, a on nie lubił jego. Mimo to nadal mu się narzucał, niemal jakby chciał
ukarać je za to że miało czelność okazać mu jawnie swą niechęć.

W miarę upływu lat, kiedy pamięć o zgonach przygasła, stał się osobą coraz
bardziej akceptowaną.
Lucien jednak nigdy nie zapomniał. Być może po to, aby ukryć ból
spowodowany odpowiedzialnością za śmierć brata, a być może po to, by zagrać
na nosie tym, którzy obciążali go winą za ten czyn - czy z jakiegokolwiek
powodu - Lucien stał się bardzo lekkomyślny. Robił rzeczy, jakich młody
mężczyzna o zdrowych zmysłach nigdy by nie zrobił: uwodził niewinne kobiety
(oczywiście z dobrych domów) i gnał po krętych uliczkach Londynu na
złamanie karku. Urządzał dzikie przyjęcia w swojej posiadłości. Stał się hulaką.
A właściwie kimś więcej. Był królem wszystkich hulaków.
Hulaką z Ravenwood.
Co dziwne, to nowe miano tylko dodało mu wdzięku. Kobiety wzdychały, gdy
wchodził do pokoju, a młodsze z nich fantazjowały, że to im właśnie uda się
poskromić tego księcia łotrów. Starsze kobiety, panie w wieku odpowiednim, by
pamiętać skandal towarzyszący śmierci jego brata, pociągała jego niebezpieczna
przeszłość, nie wspominając już o zielonych oczach, które mówiły „grzesz ze
mną", szerokich, silnych barkach i męskiej, kwadratowej szczęce. Nawet
matrony wynajmowane po to, by trzymać takich mężczyzn z dala od swych
podopiecznych - przyzwoitki - puszczały w ruch wachlarze, kiedy się zbliżał.
Cóż z tego, że, jak wieść niosła, książę złamał życie niejednej z ich
podopiecznych.
Lucien był znudzony. Trudno mu się było dziwić, skoro mógł przebierać w
kobietach, zachowywać się wedle własnego widzimisię i nie ponosić tego
konsekwencji. Jego zachowanie było rezultatem nadmiernego folgowania swo-
im zachciankom. Książę nie wierzył w miłość, uważał uczucia za oszustwo,
bajkę zmyśloną przez poetów i powieściopisarzy, po to, by skłonić młode damy
do czytania ich słów (i płacenia za ten przywilej).
Nie, miłość nie istniała, a jeśli nawet było inaczej - co oznajmiał głośno przy
licznych okazjach - z pewnością nigdy by go nie znalazła.
Przynajmniej tak mu się zdawało.
Dla Elizabeth Montclair nie było miejsca w wyższych sferach. Ona sama o tym
wiedziała. Ton wiedział o tym. I niech Bóg ją ma w swej opiece - wiedziały o
tym także londyńskie gazety.
Rzecz nie w tym, że brakowało jej tytułu szlacheckiego. W końcu była córką
hrabiego. Problem wynikał raczej z tego, skąd wziął się ten tytuł, niż z samego
tytułu. Ostatecznie zasłużenie sobie na tytuł hrabiowski tylko tym, że się było -
jak to ujął król Jerzy III - „cholernie dobrym szewcem", nie mogło się wydawać,
powiedzmy, szczególnie romantyczne. Trzeba było zabić smoka albo pokonać
jakiegoś księcia, aby zdobyć powszechny szacunek.

Dlatego też Elizabeth już w dzieciństwie oswoiła się ze zgorszonymi
spojrzeniami, jakie jej posyłano. Sytuacji nie polepszał bynajmniej fakt, że na
powozie, którym jeździła, widniał herb - trzewik. Jej dziadek, prawie tak samo
szalony jak król, uważał wtedy, że to bardzo śmieszne.
Towarzystwo uznało to za mniej zabawne.
Elizabeth nierzadko sądziła, że to właśnie po dziadku odziedziczyła nieco
niekonwencjonalny i niezwykły umysł, który zdawały się często nękać
dziwaczne myśli. Pogodziła się z faktem, że w trakcie składania ukłonu ogar-
niała ją nagła chęć, by zatańczyć irlandzką gigę. Albo może zjechać po poręczy
do sali balowej. Były to osobliwe myśli, bez wątpienia, i zawsze je tłumiła, a
jednak wciąż świtały jej w głowie. Z drugiej strony, fakt, że wydawała się
zwariowana, mógł mieć coś wspólnego z małżeństwem jej ciotki z lordem
Harrym Ludlowsem.
Zwykle ślub krewnej nie wywiera tak radykalnego wpływu na młodą
dziewczynę, ale to małżeństwo nie było zwyczajne. Ślub zapowiedziany przez
ciotkę dość mocno wstrząsnął rodziną Montclairów. Damą tą nikt się nie
interesował przez prawie dwadzieścia lat (czego powodem, bez wątpienia, była
mało elegancka profesja jej ojca). Jednakże po spotkaniu przyszłego pana
młodego ojciec jej ciotki aż za dobrze zrozumiał jego wybór. Lord Ludlows był
okrytym niechlubną sławą dziedzicem fortuny Ludlowsów, łajdakiem o takiej
reputacji, że nawet świeżo mianowany hrabia słyszał o nim. Ludlows został
wygnany na kontynent za karę za jedną ze swoich bardziej skandalicznych
eskapad, i to właśnie tam ciocia Lilibeth (jak ją nazywano, ponieważ również
nosiła imię Elizabeth... podobnie jak każda pierworodna córka Sheffieldów, a
było ich aż dwie) spotkała swojego amanta. Tam się zakochała w swoim
„naprawionym" hulace. I tam wyszła za niego za mąż, ku wielkiej rozpaczy
rodziny.
Elizabeth nie pojmowała gniewu dziadka z powodu tego małżeństwa. Ciotka
zawsze powtarzała jej, by wyszła za mąż z miłości, i sama właśnie tak postąpiła.
Czy mógł istnieć doskonalszy koniec doskonalszej bajki?
Jak już wspomniano wcześniej, Elizabeth była zbyt młoda, by zdawać sobie
sprawę z tego, że pozory mylą.
Lord Ludlows przyjął swój powrót do Anglii z entuzjazmem. Cóż za wachlarz
nowych zdobyczy roztaczał się przed jego rozbieganymi oczami. Co z tego, że
dopiero co zawarł małżeństwo. Tuż po ślubie dał swojej nowej żonie jasno do
zrozumienia, że ożenił się z nią tylko dla jej fortuny. Nic innego nie mogłoby go
skłonić do poślubienia - dobry Boże -kobiety niskiego stanu. Potrzebował
pieniędzy, a ślub z ciotką Lilibeth wydawał się najlepszym sposobem ich
zdobycia.

Tak więc, kiedy Elizabeth zastała pewnego dnia ciotkę zapłakaną w rodzinnej
samotni, w pierwszej chwili sądziła, że kobieta się zraniła.
- Cioteczko, co się stało?
Na te słowa jej ciotka rozszlochała się na dobre. Elizabeth pomyślała, że z
pewnością coś ją boli, skoro tak lamentuje. Zamiast więc zrobić to, co zrobiłaby
większość jej rówieśników, to znaczy pobiec po dorosłego albo samej się
rozpłakać, dziewczynka podeszła do ciotki i uczyniła coś bardzo dziwnego jak
na dziecko w tym wieku, mianowicie przyłożyła dłoń do jej twarzy.
- Skaleczyłaś się? - spytała, szczerze zatroskana. Ciotka pociągnęła nosem kilka
razy, a potem zdołała wykrztusić:
- Tak, dziecko. Jestem zraniona.
- Gdzie? - zaciekawiła się Elizabeth.
- Tutaj - powiedziała ciotka, odsuwając się od dziewczynki i wskazując na
serce.
Elizabeth zrobiła zdziwioną minę, kiedy nie dostrzegła ani krwi, ani nawet
rozcięcia na cytrynowej sukni ciotki. Spojrzała w oczy prawie tak samo
szafirowoniebieskie jak jej własne i zmarszczyła czoło.
- Nie widzę rany, cioteczko. Kobieta otarła łzy wolną dłonią.
- To dlatego, że rana jest głęboko w środku.
- Naprawdę?
Ciotka pokiwała głową, odwróciła wzrok na chwilę i łzy znów napłynęły jej do
oczu.
- Czy jeśli ją pocałuję, przestanie cię boleć? - spytała Elizabeth.
- Nie, kochanie, taki ból nigdy nie mija.
Na twarzyczce Elizabeth zagościł wyraz zdumienia, dziewczynka bowiem nic
nie zrozumiała.
Ciotka musiała zauważyć jej zakłopotanie, gdyż tym razem to ona ujęła twarz
dziecka w dłonie. Jej skóra - tak gładka, że malej Elizabeth przypominała
jedwab - zabarwiła się rumieńcem. Oczy ciotki błyszczały od łez, kiedy kobieta
patrzyła na nią z góry.
- Kochane biedactwo. Ty nie masz pojęcia, jak źle będzie cię traktować ton,
prawda?
Elizabeth, która była przekonana, że ton to coś, co dużo waży, tylko pokiwała
głową.
- Pożrą cię i wyplują - zapowiedziała jej ciotka. - Zwłaszcza jeśli wyjdziesz za
mąż tak niefortunnie, jak ja to uczyniłam. - Potem zrobiła coś zaskakującego.
Spuściła głowę tak nisko, że prawie zetknęły się nosami. Na jej twarzy zagościł
dość wojowniczy wyraz. - Musisz mi coś obiecać, Elizabeth. Coś bardzo
ważnego.

Dziewczynka, która zrobiłaby wszystko dla swojej cioci, skinęła głową.
- Obiecaj, że nigdy nie poślubisz jednego z nich. Elizabeth poczuła, jak jej brwi
wędrują w górę ze zdziwienia.
- Jakich ich?
- Ich - niemal warknęła ciotka. - Mężczyzn. Łajdaków. To diabły wcielone,
każdy z nich. Nigdy nie wolno im ufać.
Jej słowa wstrząsnęły Elizabeth. Nic dziwnego, gdyż ciotka zawsze głosiła, że
każda dziewczyna powinna wyjść za mąż, i co więcej, powinna wyjść za mąż z
miłości.
- Ale... nie rozumiem.
Ciotka Lilibeth odsunęła się i twarz jej natychmiast posmutniała.
- Z czasem zrozumiesz.
Elizabeth wątpiła w to, ale że nie była całkiem typowym dzieckiem,
postanowiła poważnie się zastanowić nad ciotczynym ostrzeżeniem. Na tyle
poważnie, że nigdy nie zapomniała jej słów.
Tak się złożyło, że wreszcie je zrozumiała dwa lata później. Wysłano ją do
ciotki, co nigdy Elizabeth nie przeszkadzało, tak więc tuż po przybyciu na
miejsce nie czekała, aż kamerdyner ją zapowie. Wbiegła do salonu. I zastała
wuja leżącego na jednej z pokojówek.
Elizabeth była przerażona i zdumiona, a potem, w przypływie dojrzałości
wyprzedzającej znacznie jej wiek, wreszcie pojęła: jej wuj nie kochał jej ciotki.
Kochał pokojówkę.
Jednakże, tak naprawdę dopiero po kolejnych dwóch latach zrozumiała
wszystko do końca, gdyż wtedy złożyła ukłon towarzystwu.
Pierwszy bal. Któżby nie czuł się podekscytowany? Elizabeth, jak każda
dziewczyna w jej wieku, była niezmiernie podniecona. Pogoda tego dnia
dopisała. Piękny wieczór. Ciepły. Magiczny. Jej matka, Hartnell z Hartnellów z
Cheshire, dobrze ją do tego dnia przygotowała. Elizabeth położyła się do łóżka
wcześnie (żeby nie mieć podpuchniętych oczu, ale z podniecenia ledwo mogła
leżeć). Kiedy nadszedł czas, nałożyła najpiękniejszą kreację (suknię z białego
atłasu przetykanego srebrną nitką, tak że wydawało się, iż w fałdach stroju
migoczą gwiazdy). Jej czarne włosy umyto i wyszczotkowano do takiego
połysku, że trudno byłoby dostrzec w nich diadem, który dziadek odkupił od
jakiegoś zubożałego wicehrabiego. Stojąc na szczycie schodów, Elizabeth czuła
się jak księżniczka.
Szkoda, że nie pojawił się królewicz.
Ani książę.
Ani nawet hrabia.
Tylko najmłodszy syn zubożałego barona wraz z piętnastoma innymi gośćmi.

Było to straszliwe upokorzenie i jej matka nigdy tego nie przebolała. Tańcząc z
jedynym odpowiednim młodzieńcem, który raczył się zjawić, Elizabeth
wreszcie zrozumiała złowieszcze słowa ciotki. Reszta gości tylko się
przyglądała. W większości byli to powinowaci ze strony brata dziadka i
wszyscy zjawili się po to, by się pogapić na wyposażenie domu bogatszych
krewnych. (Elizabeth spostrzegła nawet, że jeden z dalekich kuzynów wpychał
do kieszeni pierścień na serwetki. Mogła się tylko domyślać, że wziął go za
bransoletkę). Cóż z tego, że odebrała wykształcenie w odpowiedniej pensji dla
panien. Cóż, że miała maniery i wdzięk córki księcia. Zgodnie z ostrzeżeniami
ciotki towarzystwo spoglądało na nią z dezaprobatą.
Była to bolesna świadomość i niektóre młode damy nie zniosłyby tego.
Elizabeth zniosła. Uświadomiła sobie, że cokolwiek powie czy zrobi, niczego to
nie zmieni. Pogodziła się z faktem, że nigdy nie będzie wystarczająco dobra dla
towarzystwa, w ten sam sposób, w jaki większość ludzi godzi się z kolorem
swoich włosów. A jeśli czasami niektóre uwagi ją raniły, ignorowała je.
Zachowywała się idealnie. Uczęszczała na bale. Tańczyła spokojnie.
Jednakże w głębi duszy, na samym dnie serca, Elizabeth zastanawiała się, czy to
wszystko nie jest kpiną. Może któregoś dnia się zbuntuje. Może któregoś dnia
ludzie zobaczą, kim jest naprawdę - dziewczyną z pospólstwa podającą się za
córkę hrabiego. Może któregoś dnia zrobi coś, co naprawdę okryje ją hańbą. W
końcu, choćby nie wiem jak doskonałe miała maniery, zawsze będzie wnuczką
szewca.
A potomkowie szewców zazwyczaj nie wchodzili do rodów szlacheckich.
Przynajmniej tak się ludziom wydawało...

Wszyscy powinni cierpliwie ponosić konsekwencje swego własnego zachowania

- Fedrus

1.

Londyn, 1819

Z hulaszczym trybem życia wiązała się pewna swoboda. Rodzaj wspaniałego
wyzwolenia, które sprawiało, że czarny frak, jaki nosił Lucien St. Aubyn, był
prawie warty wysiłku, jaki wymagało jego założenie. Prawie.
Z laseczką o kryształowej gałce w ręku książę Ravenwood wyszedł ze swego
powozu. Powietrze było chłodne, gdyż ciężkie chmury, które wisiały nisko na
zamglonym londyńskim niebie, spadły na ziemię w postaci deszczu. Mężczyzna
odetchnął głęboko wilgotnym powietrzem, pozwalając, by go orzeźwiło,
poczym poklepawszy się po piersi, aby się upewnić, że monokl jest tam, gdzie
być powinien, ruszył w stronę olbrzymiej posiadłości. Należała ona do jednej z
najważniejszych rodzin w towarzystwie: lorda i lady Derby.

Masywny, czarny powóz odjechał, znikając w mroku nocy, gdy mężczyzna
wszedł po schodach zbudowanego z cegieł dworu, ignorując wścibskie i
podekscytowane spojrzenia, jakie mu posyłano, gdy w ślad za tłumem podążał
w stronę dość pretensjonalnej i ostentacyjnej sali balowej. Wrzawa licznych
głosów dobiegająca z jej wnętrza omal go nie ogłuszyła. Jakiś półgłówek, bez
wątpienia pani domu, wpadł na genialny pomysł, by z balkonu otaczającego salę
balową sypać płatki róż. Skutkiem tego goście mieli owe płatki we włosach, na
ubraniach i na podeszwach butów. Prawdę mówiąc, mężczyzna był zaskoczony,
że lady Derby nie kazała wystroić dzieciaczków w przepaski biodrowe i
sztuczne elfie skrzydełka i nie zawiesiła ich pod sufitem. Z drugiej strony
powinien być chyba wdzięczny, że nie przyszło jej to do głowy. Było całkiem
prawdopodobne, że przybiłaby te skrzydełka dzieciom do pleców gwoździami,
powodując nieziemski rwetes.
Potrząsnął głową, zatrzymując się na chwilę na progu. Patrzył przez zamieć
białych i czerwonych płatków na pary tańczące pośrodku sali. Oferta tego
sezonu stała pod jedną ścianą, wystawiona na pokaz niczym karpie na targu
rybnym.
Co gorsza, pozłacane zwierciadła ukazywały plecy panienek. W sali nie było
drzwi balkonowych, jedynie wysokie okna, pomiędzy którymi wisiały
kunsztownie szlifowane lustra. Większość z tych okien była otwarta, choć pra-
wie żaden podmuch wiatru nie poruszył piór wetkniętych w wyszukane fryzury
debiutantek ani nie rozpraszał woni ciał, którym dawno już należała się kąpiel.
Lucien przyjrzał się temu wszystkiemu i westchnął. Kolejna noc. Kolejne
przyjęcie. Na miłość boską, nudziło go to do łez.
Ustawił się w kolejce, by złożyć wyrazy uszanowania pani domu. Dama ta,
prawdziwa stara wiedźma według standardów socjety, niewiasta
trzydziestosiedmioletnia (siedem lat starsza od niego), próbowała udawać, że
nie zauważa upływu czasu, ubierając się w ciemnoniebieską suknię
odpowiedniejszą dla kobiety o połowę od niej młodszej i o mniejszym przy-
najmniej o połowę biuście. W każdej chwili groziło jej, że ów biust wyskoczy z
dekoltu, jak zauważył Lucien.
- Lady Derby - rzekł, przeciągając głoski, kiedy stanął przed kobietą, opierając
się całym ciężarem ciała na lasce. Zajrzał jej w dekolt dość bezwstydnie,
składając szarmancki ukłon. - Muszę przyznać, że wybija się pani dziś wieczór.
Pani modystce należą się gratulacje za to, że udało jej się tak świetnie, hmm...
okryć pani wdzięki.
Na policzkach gospodyni wykwitł natychmiast rumieniec, wyjątkowo
niekorzystny, zważywszy na jej plamistą cerę.
- Lordzie Ravenwood, cóż za niespodzianka, że pana tu widzę - powiedziała z

uprzejmym uśmiechem przyklejonym do bladej twarzy. Kobieta na swoje
nieszczęście miała kędzierzawe, rude włosy, przez co przypominała pomarań-
czowego pudla, łącznie ze szpiczastym nosem i oczkami kąśliwego psa. -
Szczególnie iż nie przypominam sobie, abym pana zapraszała - dodała.
Mężczyzna pozwolił, by na jego twarzy zagościł absolutnie fałszywy, jednak
niezmiernie zarozumiały uśmiech.
- Ależ oczywiście, że mnie pani nie zapraszała. Lady Derby zesztywniała.
- Założyłem jednakże, że brak zaproszenia był wynikiem przeoczenia. Dlatego
też pozwoliłem sobie naprawić sytuację. Wiedziałem, że nie może się nadal pani
na mnie gniewać za wzgardzenie pani wdziękami.
Po prawdzie, dama wyglądała na rozgniewaną. Zacisnęła dłonie. Jej brązowe
psie oczy rozbłysły.
- Gdyby był tu pański ojciec, natarłby panu uszu - powiedziała, rzuciwszy
wpierw okiem na sąsiadów, aby się upewnić, że nikt ich nie podsłucha.
Lucien nie czuł takich oporów. Nachylił się ku niej na odległość zaledwie kilku
cali.
- Gdyby był tu mój ojciec, nadal spałaby pani z nim, dlatego też bez wątpienia
nigdy nie przespałbym się z panią, zakładając oczywiście, że byłbym
zainteresowany, a zapewniam panią, że tak nie jest.
Jej spojrzenie omal go nie spaliło. Lucien uśmiechnął się.
- Zechce mi pani wybaczyć - rzekł z fałszywą uprzejmością - czekają na mnie
ważne sprawy. - Ominął ją spojrzeniem. - Chociaż wydaje mi się, że pani mąż
już skończył swoje interesy. - Cmoknął z dezaprobatą. - Powinna mu pani
powiedzieć, żeby schował koszulę do spodni. To niegustowne nosić się w ten
sposób.
Nie dał gospodyni czasu na odpowiedź; odwrócił się i ruszył na skraj sali
balowej, postukując laską i uśmiechając się zarozumiale.
Jednakże nuda dopadła go niemal prawie tak samo szybko, jak go opuściła.
Westchnąwszy, Lucien wyruszył na parkiet w poszukiwaniu kolejnych osób,
których kosztem mógłby się zabawić, gdy dość niespodziewanie musiał się
zatrzymać. Drogę zagrodził mu młodzieniec tak przejęty pokazywaniem swych
nowych (rzekomo) złotych spinek od koszuli swoim kompanom, że nie
zauważył zbliżającego się, od tyłu Luciena. Mężczyzna wyjął z kieszeni
monokl, włożył go do prawego oka i zmierzył spojrzeniem młodzieńca od stóp
do głów.
Ta dzisiejsza młodzież. Nie dość że się dziwacznie ubiera, w dodatku wcale nie
szanuje starszych. Wystarczy spojrzeć na tego chłopca. Kołnierz koszuli miał
tak wysoki, że groził mu wyłupieniem oczu. Młody człowiek włożył bogato
haftowaną kamizelkę. Nić była złota, a sama kamizela miała kolor takiego

błękitu, jaki Lucien widywał tylko na muchach plujkach i skarabeuszach. Na
dodatek młodzieniec nosił włosy zaczesane na bok w taki sposób, że przy-
wodziły na myśl źdźbła trawy zgniecione przez krowę.
Lucien czekał, by młody człowiek go zauważył, a kiedy tak się nie stało,
przełożył laskę do prawej ręki, uniósł lewą dłoń i poklepał młodzieńca po
ramieniu.
- Przepraszam, młody człowieku - wycedził.
Chłopak odwrócił się, zobaczył, że Lucien patrzy na niego, posłał mu spojrzenie
mówiące: „nie widzisz, że rozmawiam", po czym natychmiast się odwrócił do
niego plecami.
Lucienowi monokl wypadł z oka. Mężczyzna wyprostował się, bardzo poważnie
zaszokowany. Czyżby ten młodzieniaszek go nie poznał? Czyżby nie wiedział,
że jest Księciem Śmierci?
Lucien rozejrzał się, próbując ustalić, czy ten oburzający brak szacunku został
dostrzeżony.
I wtedy zobaczył ją.
Lady Elizabeth Montclair.
Wirowała na parkiecie w ramionach mężczyzny tak starego, iż jego plecy były
zgarbione niczym posąg Atlasa. Lady Elizabeth wydawało się to jednak nie
przeszkadzać. Najwyraźniej nie zauważała, że dzięki temu jego lordowska mość
miał świetny widok na jej biust. Lawendowa suknia, którą włożyła na bał, była z
przodu dość śmiało wycięta. Naszyte na nią koraliki skrzyły się w blasku świec
umieszczonych pod sufitem. Włosy kobiety spiętrzono w jakąś wymyślną
fryzurę sprawiającą wrażenie naturalnej, jednak Lucien wiedział, że ich ułożenie
wokół diademu trwało godzinami. Panna ta miała figurę zgrabną, która jednakże
pozbawiona była pewnej krzepkości, jaką preferowali niektórzy kawalerowie.
Jasnoniebieskie oczy lady Elizabeth większości mężczyzn wydawały się piękne
i ekscytujące, ponieważ widoczne były nawet z oddali. Tylko jej oblicze miało
klasyczną urodę, od zadartego noska do przypominającego serce kształtu jej
twarzy. Jaka szkoda, że dziewczyna ta pochodziła z pospólstwa. Pochodzenie
jednak nie przeszkadzało jej być zdumiewająco piękną.
W dodatku nienawidziła go. To było cudowne. Spotkali się dwa razy, i przy obu
okazjach panna Montclair zrobiła wszystko, co było w jej mocy, aby okazać mu
tę nie-przychylność w jak najbardziej twórczy i nieuprzejmy sposób. Za
pierwszym razem nazwała go mordercą i łajdakiem, co było mianem
niezupełnie odpowiadającym prawdzie Za drugim razem spotkali się na
pokładzie statku, kiedy obydwoje mieli nieszczęście znaleźć się w nie-
właściwym miejscu w niewłaściwym czasie, mianowicie na tym samym
żaglowcu. Wtedy to panna Montclair dała Lucienowi jasno do zrozumienia, że

go nie lubi, nigdy go nie polubi i nie będzie zadawać sobie trudu, aby udawać,
że go lubi. Taka postawa, w dodatku reprezentowana przez wnuczkę szewca,
początkowo go oburzyła, a potem rozbawiła. A niech to diabli, jeśli jej tupet nie
wzbudził w nim podziwu.
Od tego czasu obserwował ją z oddali, chociaż wątpił, aby ona o tym wiedziała.
Myślał o niej raczej jak o jakimś stworzeniu, któremu warto się bliżej przyjrzeć,
wydawało mu się to bowiem dość niezwykłe, że osoba z takim pochodzeniem
tak wysoko zadzierała nosa.
Lucien wyprostował się.
I po raz pierwszy tego wieczoru, nie, po raz pierwszy od miesięcy, Lucien
poczuł, że nuda go opuszcza. Dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej?
Potrzebował rozrywki. Wyzwania. Kogoś, kto nie przy czołga się do niego już
po pierwszym spojrzeniu.
Uzmysłowił sobie, że musi uwieść lady Elizabeth Montclair.
Chciała uciec z sali balowej.
Lady Elizabeth Montclair pewnie tak by zrobiła, gdyby nie znajdowała się
pośrodku parkietu, wśród setek ludzi przyglądających się jej tańcom z
mężczyzną tak starym, że aż dziw, że nie zabiła go apopleksja albo
przynajmniej nie upadł na posadzkę i nie złamał sobie jednej z tych skrzy-
piących ze starości nóg.
To dość makabryczna ewentualność, przyznała dziewczyna, lecz cóż można
było poradzić. Tańczenie ze starym lordem Luthgowem każdemu podsunęłoby
makabryczne myśli. Może powodem było bielidło na jego twarzy. Jego
lordowska mość nałożył go tego wieczoru tak dużo, że jego oblicze
przypominało wynik nieudanego eksperymentu dziecka z farbkami. Może
przyczyną były jego ręce, które miały skłonność do wędrowania po pewnych
częściach jej ciała, a w niektórych przypadkach wręcz do ich ściskania. A może
chodziło o to, że jego lordowska mość był głuchy jak pień. Niezależnie od
powodu, Elizabeth gotowa była zrobić coś drastycznego, jeśli lord nie oderwie
wzroku od jej biustu i nie spojrzy jej w oczy.
Sytuację pogarszał fakt, że kiedy wirowała z nim po parkiecie, czuła na sobie
surowe spojrzenia socjety. Zawsze tak było, ilekroć tańczyła z kimś z
towarzyskiej elity. Jego lordowska mość był baronem z bardzo starej i bardzo
szacownej rodziny. Ton uważał, że to kpina, aby jeden z najczcigodniejszych
członków Izby Lordów raczył tańczyć z kobietą, której rodzina ostatnio dość
poważnie zubożała.
- Więc lubi pani ogniste konie, tak?
Wyrwana z zamyślenia Elizabeth zmusiła się do skupienia uwagi na słowach
partnera. Nie powiedziała niczego podobnego. Rozmawiali o Brighton.

Elizabeth powiedziała, że fascynują ją morskie tonie. Jego lordowska mość po-
myślał sobie, że powiedziała „konie". Teraz był absolutnie przekonany, że
Elizabeth jest zapaloną amazonką, która uwielbia rozmawiać o koniach. O ile
lady Montclair rzeczywiście kochała konie, konieczność krzyczenia, by zostać
usłyszaną, mogła doprowadzić do szału.
- To prawda - powiedziała mimo woli i jakiś chochlik, którego przypuszczalnie
powinna zignorować, nakazał jej dodać: - Obok orangutanów to moje ulubione
zwierzęta wierzchowe.
Ku jej zaskoczeniu jego lordowska mość pokiwał głową.
- Tak, sam lubię araby. Niesamowicie poprawiły rasę angielskich koni
wyścigowych, zgodzi się pani ze mną?
Zdumiona Elizabeth wlepiła w niego oczy. Nie mogła wprost uwierzyć, aby
mógł tak kompletnie się przesłyszeć. Spróbowała jeszcze raz.
- Oczywiście. Domieszka małpiej krwi przyniosła ogromne korzyści. Nie dalej
jak wczoraj słyszałam, jak koń wydal szympansi okrzyk, zdecydowanie milszy
od rżenia.
Mężczyzna pokiwał głową. Naprawdę pokiwał. Niewiarygodne.
Mogło to tak trwać jeszcze długo, gdyby nie to, że muzyka ucichła.
Dzięki ci, Panie, pomodliła się w duchu Elizabeth.
- Tańczenie z panią było prawdziwą przyjemnością -rzekł jego lordowska
mość, składając jej ukłon i zaglądając jej przy tym w dekolt. Stary ścierwnik.
- Chciałabym móc powiedzieć to samo, wasza lordowska mość, ale tańcząc z
panem, miałam ochotę się rozpłakać. - Dziewczyna dygnęła przed nim lekko.
Lord uśmiechnął się wielkodusznie.
- Już dobrze, moja droga. Nie pochlebiaj mi tak bardzo. Mój talent tancerza nie
powinien cię wzruszać do łez.
Elizabeth wytrzeszczyła oczy, przygryzła wargę, a potem skinęła głową,
pozwalając sobie na cichy chichot, który przeszedł w kaszel, po czym
wymamrotała:
- Święte słowa. - Następnie odwróciła się i omal nie pognała z powrotem do
matki. Ze wszystkich niedorzecznych konwersacji...
- Co tam u jego lordowskiej mości? - spytała jej matka.
- Był dość... rozmowny - odparła Elizabeth. Pewnie nie powinna zachowywać
się tak podle, ale doprawdy nie mogła się powstrzymać. Może powinna
przeprosić jego lordowska mość. Z drugiej strony, mógł znów nie dosłyszeć, co
mówi, i pomyśleć, że wyraża ubolewanie z powodu zgonu konia pełnej krwi
angielskiej, albo temu podobne brednie. Ojej.
Spojrzała na matkę, która wyglądała wyjątkowo majestatycznie w sukni w
kolorze czerwieni i złota - najmodniejszych barwach tego sezonu. Jej siwe

włosy, naturalnie kędzierzawe, sterczały na wszystkie strony, mimo iż były
ściągnięte do tyłu i upięte w kok. Nie zestarzała się ładnie; skóra wokół jej oczu
zwiotczała, jakby całkiem już porzuciła nadzieję, że kiedyś odzyska młodość.
Mimo to matka zachowywała się tak, jakby była tą samą wielką pięknością, co
w młodości. Właśnie tę urodę kupił jej ojciec. Mówiąc bez ogródek, sprzedano
ją temu, który dał najwięcej, a przetarg omal nie zrujnował rodziny ojca.
- O czym rozmawialiście? Elizabeth znów się spłoniła.
- O koniach.
Jej matka pokiwała głową, jej jasnoniebieskie oczy zalśniły.
- Świetnie, doskonale. Jego lordowska mość jest wprawdzie stary, lecz także
niezmiernie bogaty i bardzo ceniony w ton. Dobrze zrobisz, dając mu nadzieję.
Ma wyjść za mąż za tego obleśnego starego głupca! Nic z tego, poprzysięgła
sobie w duchu Elizabeth. Nie mogła jednak wyrazić takich opinii na głos. To
miał być jej ostatni sezon, a rodzinne fundusze prawie się wyczerpały. Nikt o
tym jeszcze nie wiedział i nikt się nie dowie, jeśli jej matka będzie miała coś do
powiedzenia.
- Jaśnie pani? - powitał ją męski głos.
Elizabeth odwróciła się, rzucając okiem na stojącego w pobliżu służącego.
- Jaśnie pani, list. - Lokaj ukłonił się lekko. Niemodna peruka, którą kazała mu
nałożyć pani domu, miała prawie ten sam kolor ciemnej szarości, co jego surdut.
- Liścik! - zaszczebiotała jej matka. - Och, moja droga. Pewnie kolejny sonet od
jednego z twoich wielbicieli. - Słowa te zostały wypowiedziane głośno, aby
usłyszały je wszystkie inne znajdujące się w pobliżu matki z pannami na
wydaniu, a przy okazji aby mogły wywołać w nich obrzydliwą zazdrość, że ich
córkom nie przysłano takich listów.
Elizabeth, która w życiu nie dostała żadnego sonetu, z zainteresowaniem wzięła
kopertę i otworzyła ją. Ze środka praktycznie wypadł kawałek papieru.
Beth, muszę się z tobą natychmiast zobaczyć. Stało się coś strasznego.
Spotkajmy się w salonie lady Derby. Przyjdź sama.

Lucy

Gdyby ktoś wtedy przyglądał się uważnie lady Elizabeth, zauważyłby, jak
gwałtownie się zmieniła. Pobladła na twarzy. Zacisnęła dłonie.
- Elizabeth, co ci się stało?
- Nic, mamo.
- Co jest w tym liście?
Elizabeth zastanawiała się gorączkowo, co powiedzieć matce, wiedziała jednak,
że wyjawienie prawdy nie byłoby mądre. Nie po tym, co się stało ostatnim
razem, gdy przyszła z pomocą przyjaciółce w potrzebie. Dzięki swej niezdarnej
koleżance omal nie pożeglowała do Hiszpanii z Księciem Śmierci.

- Elizabeth? - zaciekawiła się matka.
- Tu jest tak napisane - Elizabeth grała na zwłokę, gorączkowo starając się
wymyślić odpowiedni wierszyk. -Czerwone róże na górze, na dole fiołki. Piękne
masz włosy, kochajmy się jak aniołki.
Uśmiechnęła się żałośnie do matki, wiedząc, że szacowna dama natychmiast
przejrzy jej kłamstwo. Jednak jej matka zbyt była zajęta udawaniem, że się
zachwyca tymi słowami.
- Moja droga - zaszczebiotała dość głośno, by ją usłyszeli mieszkańcy Francji. -
Masz skrytego wielbiciela.
- W rzeczy samej, mamo, zapewne mam.
Jej matka rzeczywiście sprawiała wrażenie zadowolonej, po raz pierwszy od
dawna.
Elizabeth ledwo mogła wytrzymać.
- Wybacz, mamo. Chyba pójdę się odświeżyć, na wypadek, gdyby poprosił
mnie do tańca mój nowy... przyjaciel.
- W rzeczy samej, w rzeczy samej - zachęciła ją matka, odprawiając ją gestem.
Elizabeth miała mdłości; wiedziała, że nie wolno kłamać. Inna część jej duszy
wiedziała, że jej matka nigdy nie lubiła Lucy i nigdy jej nie polubi. Zawsze
patrzyła krzywym okiem na jej wizyty, zwłaszcza odkąd Lucy została markizą.
Matkę strasznie drażnił fakt, że najlepsza przyjaciółka jej córki zajmuje w
towarzystwie wyższą pozycja niż Elizabeth.
Dziewczyna spojrzała na służącego, który przyniósł wiadomość, i któremu
najwyraźniej kazano czekać na odpowiedź.
- Gdzie ona jest? - spytała, kiedy znaleźli się poza zasięgiem słuchu.
- Proszę za mną.
- Elizabeth! - zawołała jej matka. Dziewczyna zesztywniała i odwróciła się.
- Nie zapomnij uszczypnąć się w policzki. Jesteś dziś blada jak trup.
Elizabeth oblała się szkarłatnym rumieńcem.
- Och. Tak, dobrze, mamo. Oczywiście. - Odwróciła się. Że też musiała
powiedzieć coś właśnie takiego! Jej zażenowanie i uraza znikły jednak, kiedy
podążyła za służącym, natomiast troska o przyjaciółkę odezwała się ze
zdwojoną siłą. Lucy spodziewała się dziecka i Elizabeth nagle przyszło na myśl,
że mogą być kłopoty z ciążą. Czyż jednak w takim przypadku jej mąż, Garrick,
nie powinien przyjechać po nią?
Ledwo zwracając uwagę na płatki kwiatów, które sypały się na nią albo na
twarze mijanych ludzi - z których wszyscy uśmiechali się do niej szyderczo,
kiedy przechodziła obok - podążała za służącym. Minęła panią domu, opuściła
salę balową i wyszła na główny korytarz. Nagły spadek natężenia hałasu
przyniósł jej ulgę. Tak samo podmuch chłodnego powietrza w hallu. Przed

lustrem stała waza z wielobarwnymi tulipanami. Kiedy dziewczyna
przechodziła obok więdnących kwiatów, dostrzegła w zwierciadle swoje
odbicie. Po obu stronach korytarza widoczne były rozliczne zamknięte drzwi.
Na jego końcu znajdowały się schody, które prowadziły wzdłuż prawej ściany, a
potem skręcały w lewo. Na dole też były drzwi i tam właśnie zaprowadził ją
służący.
Elizabeth weszła do pokoju odczuła ulgę, że dotarła do przyjaciółki
niezauważona. Lucy siedziała w beżowym fotelu, okryta purpurową peleryną.
Wstała w chwili, gdy usłyszała, że przyjaciółka wchodzi.
Dwie rzeczy rzuciły się Elizabeth natychmiast w oczy. Po pierwsze, Lucy
bardzo urosła, odkąd widziały się ostatnio. Po drugie, małżeństwo wcale nie
służyło jej przyjaciółce, bowiem albo nabrała bardzo męskiego wyglądu, albo
osoba, która przyglądała jej się, była...
- To ty! - zasyczała Elizabeth, zatrzymując się raptownie. Jego miłość, książę
Ravenwood, skłonił się lekko.
- Moja droga Elizabeth, znów się spotykamy.
Lucien przyglądał się, jak na twarzy Elizabeth pojawiła się komiczna
mieszanina niedowierzania, oburzenia i oskarżenia.
- To przecież moje - rzekła z wyrzutem, wskazując pelerynę, którą miał na
sobie.
- W rzeczy samej - odparł mężczyzna, zatrzymując się. -Jak sądzisz, dobrze mi
w niej? - Kokieteryjnym gestem przysłonił twarz połą peleryny, naśladując
kobiecy głos w sposób, którego nie powstydziłby się aktor szekspirowski.
-Przyznaję, powiedziałem służącemu, który mi ją przyniósł, że moim zdaniem
mogę w niej wyglądać nieco blado.
Dziewczyna po prostu przypatrywała mu się.
On czekał na jej reakcję.
Ona jednak nie zareagowała.
On zrzucił z głowy kaptur peleryny.
Ona nadal nie reagowała.
Prawdę powiedziawszy, było to dość denerwujące. Łudził się nadzieją, że panna
zacznie krzyczeć - może wołać podniesionym głosem - a wtedy on przystąpi do
akcji, pozbawi zmysłów pocałunkiem, może nawet niecnie ją wykorzysta - jeśli
dziewczyna będzie miała szczęście - po czym oboje przejdą do gabinetu i zapalą
cygara. Przynajmniej on zapaliłby cygaro. Był absolutnie przekonany, że ona
też chętnie zapali, jeśli nie stracił jeszcze smykałki do tych spraw.
Tyle tylko że dziewczyna zachowywała rezerwę.
Książę zrzucił pelerynę dramatycznym gestem, ukazując jej się w swym
męskim odzieniu. Może w tym był problem. W końcu trudno jest - rozumował -

sprawić, by kobieta padła przed nim na kolana, jeśli wygląda się jak pokojówka
Marysia. Wyprostował się, pozwalając jej nacieszyć oczy jego widokiem, i
obserwując ją, podczas gdy ona mierzyła go spojrzeniem od stóp do głów. Po
części miał ochotę stanąć tak, by wydać się jeszcze wyższym podczas tej
lustracji. Przez wykładane dębową boazerią ściany słychać było skoczną melo-
dię, którą właśnie rozpoczął skrzypek. Lucien czekał.
Wtedy dziewczyna zrobiła coś, co go naprawdę wprawiło w osłupienie. Wzięła
się pod boki, powoli i z wyrachowaniem. Potem uniosła jedną czarną, doskonale
zarysowaną brew w dość karcący sposób. Stała w tej pozie przez dokładnie
dziesięć sekund, a następnie cmoknęła z dezaprobatą, mówiąc:
- Przyszło mi na myśl, wasza miłość, iż musisz mieć jakiś haniebny i
skandaliczny powód, aby mnie tu wzywać. Prawdę mówiąc, wolałabym, żeby
pan wydusił go wreszcie z siebie, zamiast kazać mi czekać.
Lucien wybałuszył oczy.
- Jeśli się mylę, niech mnie pan poprawi. Jeśli przypadkiem Lucy przysłała mi
wiadomość przez pana, chciałabym się dowiedzieć, co się stało.
Co? Nie piszczy? Nie wskazuje go palcem? Nie krzyczy na niego: „Ty okropny
łotrze"? To prawda, że od ponad roku nie widział się z nią sam na sam, lecz
kiedy się rozstali ostatnim razem, był pewny, że nim gardzi. Nic dziwnego. Sam
sobą gardził.
Dziewczyna czekała z uniesioną lewą brwią.
Książę powiedział:
- Sądzi pani, że pani przyjaciółka naprawdę poprosiłaby mnie o pomoc?
Elizabeth wzruszyła ramionami, uwydatniając tym gestem swe małe piersi.
- Czemu nie? Ona najwyraźniej pana lubi, chociaż nie mam pojęcia, czemu. Ufa
panu. Zatem tak, ona mogłaby zrobić coś równie niewiarygodnie niemądrego.
Lucien nie wiedział, co powiedzieć. Nie wiedział, co robić. I to nie jej
wzgardliwa maniera tak go zbiła z tropu. W osłupienie wprawiło go raczej jej
przekonanie, że ktoś w Londynie mógł go naprawdę lubić.
- O co więc panu chodzi, wasza miłość? Po co pan mnie tutaj sprowadził?
Wiem, że to niemożliwe, aby pragnął pan mego uroczego towarzystwa.
- Tak pani sądzi? Dziewczyna zmrużyła oczy.
- Wie pan, jak mało pana lubię.
Rzeczywiście wiedział. W odróżnieniu od większości towarzystwa ona tego nie
ukrywała. Podejrzewał, że ma to coś wspólnego ze śmiercią jego brata, ale nie
był pewien. Kto wie, jak działa umysł kobiety?
- No więc? - poganiała go Elizabeth.
Dobry Boże. Dziewczyna wręcz tupnęła lewą stopą, posyłając mu
zniecierpliwione spojrzenie.

- Sprowadziłem panią tu, aby złożyć na jej ustach mój pocałunek śmierci.
Oczywiście bynajmniej nie było to jego zamiarem, ale Lucien nagle poczuł chęć
zobaczenia, jak ona zareaguje na te słowa.
Elizabeth nie zareagowała. Zacisnęła tylko wargi w grymasie zniecierpliwienia i
powiedziała:
- Radzę panu zachować go dla pańskiej kurtyzany, kimkolwiek jest ta
nieszczęsna kobieta.
Nieszczęsna? Teraz Lucien poczuł się z lekka obrażony. Wyprostował się,
przybierając swą najlepszą minę, która mówiła: „Jestem Hulaką z Ravenwood i
przybyłem skraść twoją cnotę".
Dziewczyna nawet nie drgnęła.
Do licha. Dobrze. Zobaczmy, jak zareaguje na słowa wypowiedziane na głos.
- Sprowadziłem tu panią, aby ją uwieść. - Znów zaczekał na jej reakcję.
Chwilę później jej się doczekał. Dziewczyna parsknęła śmiechem.

2.

Elizabeth nie mogła się powstrzymać. Niewątpliwie głośny śmiech nie
przystawał damie, lecz słowa księcia zabrzmiały bardzo niedorzecznie.
- Chce mnie pan uwieść? - powtórzyła sarkastycznie.
- Chcę - powiedział mężczyzna.
- A czemuż to - spytała Elizabeth - postanowił pan mnie uwieść?
Książę wzruszył ramionami, najwyraźniej zastanawiając się nad swymi
słowami, a potem odparł szczerze:
- Ponieważ pani mną gardzi.
Jego słowa pomału dotarły do niej. Jednak to wyraz jego twarzy ostatecznie ją
przekonał, że mógł mówić prawdę.
- Książę, jest pan idiotą.
- Słucham? - zdziwił się mężczyzna.
- Nie przesłyszał się pan. Co więcej, mówię prawdę. Niech pan zważy na swe
postępowanie ostatnio. Ach, tak - powiedziała, widząc wyraz zdziwienia na jego
twarzy. -Być może upłynął już ponad rok od owego nieszczęsnego skandalu,
gdy pojawiły się plotki o tym, jakoby skompromitował mnie pan w czasie
podróży żaglowcem, a dodam, że plotkom tym nie pofatygował się pan nigdy
zaprzeczyć. Ja jednak w tym czasie obserwowałam pana bacznie, przede
wszystkim z zamiarem trzymania się od pana z daleka. Dlatego wiem o tym
konnym wyścigu na Drury Lane i o bijatyce w operze. Nawet o walkach
kogutów, na jakie pan chadza. Co więcej, znam przyczynę tego wszystkiego.
- Doprawdy? - spytał książę. - Zechciej mnie więc, pani, oświecić.
- Nudzi się panu, wasza miłość. Zżera pana straszliwa i bezgraniczna nuda.
Uwielbia pan dręczyć towarzystwo swymi aroganckimi minami i

ekscentrycznym zachowaniem, a teraz najwyraźniej postanowił pan poznęcać
się nade mną. Cóż, nic z tego nie będzie, ponieważ wychodzę. Zechce mi pan
wybaczyć, że zepsułam panu plany.
Odwróciła się, uniosła dumnie głowę i ruszyła w stronę wyjścia.
On jednak w mgnieniu oka znalazł się przy niej i Beth doprawdy nie
pojmowała, jakim sposobem mógł tak szybko się poruszać. Wyciągnął rękę i
chwytając Elizabeth lekko za przedramię, zatrzymał ją. Dziewczyna żachnęła
się, oburzona tak śmiałym postępowaniem, a potem spojrzała wymownie na
jego dłoń, rozkazując mu bez słów, aby natychmiast ją puścił, a jednak
wydawała się przez chwilę dziwnie zagubiona, gdy patrzyła na jego opalone
palce na swej bladej skórze. Raptem podniosła na niego oczy, z niepokojem
uświadamiając sobie, jak bardzo blisko siebie stoją.
- Pani naprawdę mną pogardza, prawda? - spytał cicho mężczyzna, wpatrując
się w nią tymi oczami koloru estragonu w sposób, który ją zaskoczył. Wydawał
się niemal dbać o jej opinię o nim. To niedorzeczne.
- Prawda - przyznała, choć mówiąc szczerze, w rzeczywistości wcale nie
darzyła go nienawiścią. Elizabeth do nikogo nie czuła nienawiści.
Wciąż jej nie wypuszczał, więc świadoma była dotyku jego ręki, och, jak bardzo
była tego świadoma. Zirytowało ją to do tego stopnia, że wyszarpnęła rękę z je-
go uścisku.
- Jakże to niezmiernie zaskakujące - mruknął książę.
- Zaskakujące jest to, wasza miłość, że nikt jeszcze nie wpakował panu kuli w
serce.
- Czyżby zgłaszała się pani na ochotnika do tego zadania? - spytał z miną
nieomal wyrażającą nadzieję.
- Zgłosiłabym się na ochotnika tylko do tego, by pana obić. A teraz proszę mnie
puścić.
Lucien tak zrobił. Elizabeth poczuła się upojona swoim zwycięstwem. Było to
jednak krótkotrwałe zwycięstwo, mężczyzna bowiem ponownie przyjrzał jej się
dokładnie, mierząc spojrzeniem od stóp do głów.
- Muszę przyznać, że do twarzy pani w tej fryzurze.
- Zaiste, sir, pochlebia mi pan. Skoro twierdzi tak człowiek, którego garderoba
składa się zapewne z czerwonych peleryn i diabelskich wideł, wezmę sobie ten
komplement do serca.
- Zastanawiam się, jak uda się pani go tam zachować. Może za pomocą szpilek?
Oczywiście żartował, ale ona też potrafiła odpłacić mu żartem.
- Oczywiście, książę, użyję tych samych szpilek, którymi niewątpliwie przypina
pan sobie rogi.
Mężczyzna posłał jej uśmiech, sprawiający wrażenie szczerego, a w jego oczach

pojawił się wyraz jakby zaskoczenia. I zaintrygowania.
- Touche, moja droga.
- Żegnam pana, wasza miłość - powiedziała Elizabeth, odwracając się do drzwi,
kiedy stało się oczywiste, że on nie ma zamiaru wyjść. - Miłej podróży
powrotnej do piekła.
- Nie chce pani się dowiedzieć, co zamierzałem zrobić, kiedy już panią uwiodę?
Elizabeth chciała odejść. Powiedziała sobie, że się nie zatrzyma. A mimo to nie
poruszyła się. Później, patrząc z perspektywy czasu, zdała sobie sprawę, że to
właśnie w tym momencie nieodwołalnie zmieniło się jej życie.
Wbiła w niego wzrok, czekając, aż jej powie.
- Chciałem spytać panią, czy zechce pani zostać moją kochanką - wyjaśnił
Lucien.
Dziewczyna zamrugała, zastanawiając się, jak zareagować. Właściwie
wiedziała, co chciałaby mu powiedzieć, albo raczej, kim go nazwać, ale tak
niegodne damy słowa nie chciały jej przejść przez usta.
- Z pewnością jest pan najpodlejszym i najbardziej zepsutym mężczyzną,
jakiego znam.
- Tak pani sądzi? - zaciekawił się książę.
- Owszem. Nie byłabym jednak taka dumna z tego faktu, wasza miłość.
Spojrzałabym w lustro. Proszę popatrzeć, kim się pan stał. Obawiam się, że nie
spodoba się panu to, co pan tam zobaczy.
- Czyżby? - spytał. W jego oczach zdawał się malować wyraz szczerego
zaciekawienia, a potem zamyślenia. -A czy nie ciekawi pani, co by się stało,
gdyby zrobiła pani to samo? Nie ma pani dość bycia taką doskonałą damą?
- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. Co więcej, nie mam ochoty się tego
dowiedzieć.
- A mnie się zdaje, że pani bardzo dobrze wie, o czym mówię.
Ełizabeth odsunęła się, gdy książę uniósł rękę.
- Co się stało, moja droga? Wolałaby pani, gdybym prawił jej czule słówka?
Może powiedział pani, że jej wargi zdają się być miękkie jak płatki róż?
Dziewczyna spojrzała na jego uniesioną dłoń, dziwnie szorstką jak na dłoń
człowieka, który nie pracował fizycznie.
- Proszę nie prawić mi komplementów, sir. To panu nic nie da.
- Ależ to nie komplementy. To prawda. Pani wargi naprawdę są jak płatki róż.
- A pan jest marnym kłamcą.
- A pani kawałek płatka przyczepił się do dolnej wargi. Ełizabeth wyprostowała
się.
- Tutaj - rzekł mężczyzna, dotykając jej, nachylając się ku niej, zbliżając swe
wargi na odległość zaledwie paru cali. - Spadł z pani włosów, kiedy się pani

odwróciła.
Elizabeth poczuła, jak całe jej ciało sztywnieje, potem przeszły ją ciarki, a
potem, dobry Boże, sama nie wiedziała, co się z nią dzieje. Spojrzała na
Luciena, który był tak blisko, że jego oddech muskał leniwie jej twarz. Omal nie
zamknęła oczu, chociaż powtarzała sobie, że musi się cofnąć. Musi się odsunąć.
Wymierzyć jego lordowskiej mości solidny policzek. Doświadczenie ostrzegało
ją, że książę nie jest człowiekiem, z którym można zadzierać. Ale oczywiście
stała bez ruchu, podczas gdy on wodził palcem po jej dolnej wardze,
Zostawiając za sobą ślad gorąca.
- Och, przepraszam najmocniej.
Elizabeth wzdrygnęła się. Tak samo książę. Odsunęli się od siebie, obydwoje
spoglądając w stronę drzwi.
- Jaśnie panie - Zaszczebiotała ich gospodyni, a na jej zarozumiałej twarzy
pojawił się nagle wyraz złośliwości. -Nie miałam pojęcia, że sprawą, jaką
musiał się pan zająć, jest panna Montclair.
Elizabeth już wiedziała. Wiedziała, co się stanie, kiedy lady Derby opuści
pokój. Tutaj szept, tam sugestia na temat tego, czego była świadkiem. Reputacja
Elizabeth legnie w gruzach. Bowiem w czasie, gdy ton tańczył zaledwie kilka
pokoi dalej, ona przebywała sam na sam z mężczyzną, bez przyzwoitki, a ów
mężczyzna jej dotykał. Dotykał jej poufale. I to nie byle jaki mężczyzna, lecz
Ravenwood. Mężczyzna, z którym już w przeszłości ją łączono.
Była skompromitowana.
Skompromitowana przez Hulakę z Ravenwood.

3.

Następnego dnia domostwo Montclairów pogrążyło się w atmosferze
posępności. Dawało się ją wyczuć nawet w samych murach domu. Wszędzie
zalegała cisza. Nie skrzypiały deski. Nie trzaskały okna. Żaden głos nie śmiał
się odezwać.
Elizabeth odsunęła ciężką kotarę z niebieskiego aksamitu i wyjrzała przez okno
swojej sypialni na brukowaną kocimi łbami ulicę na dole. Słońce rozbłyskiwało
na kamieniach, które wydawały się jarzyć radością z niespodziewanie pięknego
dnia. Jego światło raziło ją w oczy, skrząc się tęczowo w niteczkach sieci, którą
pająk utkał po drugiej stronie szyby. Dziewczyna czuła się jak ta
zmumifikowana mucha, którą widziała w pajęczynie. W potrzasku. Bezradna.
Odetchnęła głęboko, żeby powstrzymać łzy. Powtarzała sobie, że się nie
rozpłacze. Nie zrobi tego. Niedorzecznością wydawało się szlochać, kiedy nie
mogła nic poradzić na to, co się stało.
Ravenwood.
Ten diabeł. Nie. Nie diabeł. Antychryst.

Gorycz w ustach sprawiała, że trudno jej było przełknąć ślinę. Elizabeth
odwróciła się, nie mogąc już ani chwili dłużej znosić słonecznego blasku. Jej
reputacja legła w gruzach zeszłego wieczoru. Została całkowicie i doszczętnie
zniszczona. A jeśli Ravenwood zachowa się tak, jak czynił to dotychczas,
Elizabeth straci jeszcze bardziej na opinii, gdyż wątpiła, aby książę się z nią
ożenił. Mężczyzna wyjdzie z tego bez szwanku, ale ona będzie musiała
pozbierać resztki swej nadszarpniętej reputacji, jeśli w ogóle będzie to możliwe,
zważywszy na jej już niską pozycję społeczną.
I co teraz? Elizabeth nie miała posagu. Nie miała nieposzlakowanej opinii,
niczego, co w oczach mężczyzny mogłoby przemawiać na jej korzyść. Zresztą
nie zależało jej szczególnie na zamążpójściu, zwłaszcza że pamiętała o tym, jak
bardzo lord Ludlows skrzywdził jej ciotkę, kiedy się z nią ożenił. Zdawała sobie
jednak sprawę, że nie ma wielkiego wyboru. Jej rodzinie brakło pieniędzy. Nic
bardziej nie świadczyło o tym niż wygląd jej pokoju. Kiedyś niebieskie zasłony
były nowe, lecz dziś ze szwów wystawały nitki, a u dołu materiał się strzępił.
Kwiecisty dywan sprawiał wrażenie wytartego, a pasująca do jej aksamitnych
kotar narzuta na łóżku zestarzała się w takim samym stopniu, jak reszta
wyposażenia pokoju. Już nie dla Elizabeth przyszłoroczny sezon balów.
Elizabeth już wcześniej zakładała - i pogodziła się z tym faktem - że zostanie
guwernantką, kiedy jej matka zaakceptuje porażkę.
Teraz nie mogło być mowy o tych planach. Ani teraz, ani nigdy. Nie dla osoby z
taką reputacją.
Jej uwagę przyciągnął nagły hałas na dole. Odwróciła się znów do okna i
spojrzała z góry na ulicę. W innych oknach także pojawiły się twarze, to
mieszkańcy sąsiednich kamienic pośpieszyli zobaczyć, co się dzieje.
W ich stronę jechał powóz zaprzężony w sześć siwych jabłkowitych wałachów,
którymi powoził woźnica w czerwono-fioletowej liberii. Towarzyszyło im
dwóch forysiów. Była to najbardziej błyszcząca, największa i najbardziej
majestatyczna karoca, jaką Elizabeth kiedykolwiek widziała, a do tego
podzwaniała i skrzypiała jak cały orszak na paradzie w Mayfair. Dobry Boże, jej
ojciec dałby sobie rękę uciąć za taki powóz. W stronę karety zanurkował jakiś
ptak, lecz w ostatniej chwili zawrócił, jakby się wystraszył. Pierwszy od lewej
koń w zaprzęgu potrząsnął grzywą i machnął ogonem, jakby chciał go skarcić
za tę impertynencję, i czarno-srebrna uprząż błysnęła w słońcu.
Elizabeth, której się zdawało, że już wszystko widziała, bezwiednie otworzyła
usta ze zdumienia. Boże drogi, to na pewno królewski syn, książę Walii.
Wtedy zauważyła herb na drzwiach powozu.
Dwa czarne ptaki zwrócone dziobami ku sobie, na czerwonym tle. Ravenwood.
Nie syn króla. Książę.

Zacisnęła zęby. Znów odwróciła się od okna, targana sprzecznymi uczuciami.
Ulga. Gniew. I co dziwne, nadzieja.
Zatem postanowił przyjechać? Zastanawiała się, czy książę to zrobi. Całą noc
się zamartwiała, rozmyślając o tym, co gorsze: oświadczyny jego wysokości czy
też ich brak? Chciała go spytać zeszłego wieczoru, kiedy matka pośpiesznie
wypychała ją za drzwi, ale nie padło ani jedno słowo, ani jedno spojrzenie, które
obiecywałoby, że książę zaradzi nieszczęściu. W związku z tym nie wiedziała,
czego oczekiwać. Nadal nie wiedziała, mimo iż jego powóz był na zewnątrz.
Książę mógł tylko przejeżdżać obok, przyciskając twarz do okna, wtykając
kciuki w uszy i szyderczo pokazując jej język podczas mijania ich domu.
Karoca się jednak zatrzymała. Elizabeth usłyszała, że tak się stało. Zerknęła w
stronę kominka w narożniku pokoju i zegara, który cykał na półeczce nad nim.
Upłynęło piętnaście minut, zanim usłyszała pukanie do drzwi.
- Jaśnie pani? - zawołała pokojówka Elizabeth odwróciła się znów do okna,
patrząc przez nie niewidzącymi oczami. Wiedziała, po prostu wiedziała, że
Lucien St. Aubyn, Książę Śmierci, Hulaka z Ravenwood, poprosił jej ojca o jej
rękę.
Niech Bóg ma ją w swej opiece.
Miała zostać księżną.
- Przyjmiesz jego oświadczyny - oznajmiła matka, kiedy piętnaście minut
później dziewczyna weszła do salonu. Tyle czasu potrzebowała Elizabeth, aby
się uspokoić. Mimo to nadal trzęsły jej się ręce. Nadal kręciło jej się w głowie z
niedowierzania. - Przyjmiesz jego oświadczyny i będziesz mu za to wdzięczna,
gdyż chyba nie muszę ci przypominać, że nie stać już nas na to, by zapewnić ci
jeszcze jeden sezon. To jedyna rozsądna propozycja, jaką otrzymaliśmy, i masz
ją przyjąć.
To nie były oświadczyny. Elizabeth miała zepsutą opinię, ale nie przypominała
matce o tym fakcie.
- Powinnaś się cieszyć - dodał ojciec ze swojego kąta. Jego włosy, ufryzowane
w loki po bokach głowy, sprawiały wrażenie potarganych, a niebieskie oczy
lśniły ostro niczym grot włóczni. Chociaż w rzeczywistości był niższy od swej
córki, tego poranka nagle wydał się dwukrotnie większy. -Ponieważ zostaniesz
księżną. - Stanął w pobliżu zbroi, którą zakupiono na aukcji z zamiarem
wprawienia gości w błędne przekonanie, iż ich ród jest bardziej szlachetny, niż
był w rzeczywistości. - O zapewnieniu ci takiego tytułu mogliśmy z matką tylko
marzyć.
Księżna Śmierci. Jak uroczo.
Niemniej jednak skinęła głową, nie patrząc żadnemu z rodziców w oczy,
szczególnie swojej matce. Nie potrafiła spojrzeć jej w oczy, odkąd lady Derby

uraczyła hrabinę Sheffield opowieścią o tym, co zobaczyła.
Ravenwood dotykał jej warg, zasyczała lady Derby wystarczająco głośno, by
usłyszała ją połowa gości.
Elizabeth nigdy nie zapomni wyrazu twarzy swojej matki. Nie zapomni
przerażenia, które zastąpiła ulga, a potem triumf. Najwyraźniej jej matce nawet
nie przeszło przez myśl, że Ravenwood może zawieść jej oczekiwania i nie
zjawić się.
- Elizabeth, słuchasz mnie? - spytał ojciec, mrużąc oczy, niebieskie, jak jej
własne.
Dziewczyna drgnęła, spłoszona.
- Oczywiście, papo.
Ojciec pokiwał głową, wymieniając z żoną spojrzenie pełne aprobaty, a
następnie hrabina podeszła do drzwi łączących dwa pokoje. Gestem poleciła
córce wejść i Elizabeth uczyniła, co jej kazano. Matka nie zostawiła drzwi
otwartych, jak należało do dobrego tonu. Elizabeth wydawało się to szalenie
zabawne, chociaż nie potrafiłaby wyjaśnić, czemu.
- Moja najdroższa lady Elizabeth.
Dziewczyna odwróciła się w prawo, kiedy drzwi się zamknęły. Okna salonu
wychodziły na ulicę, doskonale widziała więc księcia, który klęczał na jednym
kolanie przed masywnym oknem w zaokrąglonej wnęce. Do piersi przyciskał
błyszczący, czarny cylinder, w prawej ręce trzymał bukiet cieplarnianych róż.
Na ramiona miał zarzuconą wielką czarną pelerynę, a jego but był tak
wypolerowany, że odbijały się w nim białe smugi światła od refleksów w oknie.
- Przyszedłem prosić cię o rękę.
Elizabeth przymrużyła oczy na ten widok, później westchnęła, a potem, o
zgrozo, poczuła cisnące się do oczu łzy. Och, jakże się starała od nich
powstrzymać. Jednak nie mogła. Patrzyła na klęczącego mężczyznę i spod
powieki wymknęła jej się łza. Otarła ją ze złością. Musiał to dostrzec, ponieważ
powoli wstał. Patrzyła, jak przygląda jej się przez sekundę, a potem rzuca
kwiaty i cylinder na podłogę.
- A to dopiero - rzekł. - Nigdy się nie spodziewałem, że moje oświadczyny
wzruszą cię do łez.
Wtedy tama pękła.
- Ty draniu - rzuciła Elizabeth. - Masz pojęcie, jak ja tobą gardzę?
Lucien drgnął. Co to ma znaczyć?
- Gardzisz mną? - spytał.
- Tak - powiedziała dziewczyna z płaczem.
- Ale czemu? - mimo woli zaciekawił się.
Płacz stał się głośniejszy.

- Lady Elizabeth, proszę. Nie widzę powodu do łez.
- Nie widzisz powodu? - dziewczyna krzyknęła z furią. Lucien poderwał się
przerażony. Kto by się nie przestraszył takiej jędzy? Elizabeth nagle zaczęła
przypominać bohaterkę Poskromienia złośnicy. Rzuciła się ku niemu z
wyciągniętą ręką, a pasemka zaczesanych do góry włosów powiewały za nią
niczym dym bijący jej z uszu. Naprawdę nie miał pojęcia, co zamierzała zrobić,
dopóki nie zatrzymała się przed nim i nie uderzyła go w twarz.
Policzek zapiekł go od uderzenia.
Ją musiała też zaboleć ręka, bowiem syknęła, a potem pogroziła mu pięścią.
- Masz twarz równie twardą jak ta twoja diabelska głowa. Lucien widywał
kobiety cierpiące. Widywał też kobiety odczuwające rozkosz. Nigdy jednak nie
widział kobiety tak na niego wściekłej, jak Elizabeth Montclair.
I miała prawo być wściekła.
Wiedział o tym. Przyznawał to. Dlatego stał przed nią, chociaż zdawał sobie
sprawę, że poślubienie jej równało się z podróżą do piekła. Oznajmił jej, że chce
ją uwieść, lecz tylko zmarnował jej życie, a teraz odezwała się w nim jakaś
dawno zapomniana rycerskość, każąc mu zastanowić się nad swymi zasadami
moralnymi, lub raczej ich brakiem. Elizabeth nienawidziła go. Nie, ona
powiedziała, że nim gardzi. Ale z pewnością zgodzi się zostać jego żoną. Kiedy
tylko ją uspokoi.
- Lady Elizabeth, proszę. - Uniósł ręce. - Czy nie możemy o tym porozmawiać
jak cywilizowani ludzie?
- Cywilizowani! - krzyknęła wzburzona, Lucien zaś, patrząc na nią, nagle
doznał olśnienia. Dziewczyna włosy miała zaczesane do tyłu w sposób, który
podkreślał jej urodę, a rumieńce złości na policzkach dodawały jej jeszcze
większego uroku. Oczy się skrzyły, pierś falowała. Wydawała mu się wręcz
przepiękna.
- Cywilizowani - powtórzyła, a jej pierś nadal gwałtownie unosiła się i opadała.
- Czy tak nazwałbyś swoje zachowanie? - Wyraz twarzy dziewczyny zmienił się
i teraz malowała się na niej uprzejma wzgarda. - „Przybyłem, by panią uwieść" -
szydziła z jego słów. - Czemu, zapytuję - powtórzyła swoją wypowiedź. -
„Ponieważ - znów go przedrzeźniała - zasługujesz na to, by cię uwieść".
- Nigdy nie powiedziałem, że na to zasługujesz - wtrącił Lucien.
Przerywanie rozzłoszczonej kobiecie w środku tyrady nie było chyba
najlepszym pomysłem. Beksa znikła bez śladu; na jej miejscu zjawiła się
najbardziej zadziorna i najbardziej atrakcyjna kobieta, jaką Lucien w życiu
widział, i niech go diabli porwą, jeśli potrafił się domyślić, skąd się wzięła.
- Nie musiałeś tego mówić - cisnęła mu te słowa w twarz. A potem złość jej
przeszła równie niespodziewanie, jak się zjawiła. - Nie musiałeś tego mówić -

powtórzyła i jej zdumiewająco piękne niebieskie oczy znów napełniły się łzami.
- Ponieważ wiem, dlaczego wybrałeś mnie. Jestem wnuczką szewca, człowieka,
który na swoje nieszczęście został mianowany hrabią. Mimo to nikt nie szanuje
jego tytułu. Ani ty, ani towarzystwo. Nawet lud go nie szanuje. Gdyby więc
udało ci się mnie uwieść, towarzystwo udawałoby, że niczego nie dostrzega.
Gdyby ci się nie powiodło, już byś się postarał, aby wyglądało to tak, jakbym to
ja została wystrychnięta na dudka, nie ty.
- Mówisz tak, jakbym celowo zmarnował ci życie.
- A nie było tak?
- Wielkie nieba, nie! Chciałem się tylko z tobą przespać. Elizabeth uniosła
głowę, a w jej oczach odmalowała się mieszanina cierpienia i urażonej dumy.
- Rozumiem - rzekła, choć było oczywiste, że nie jest to prawdą.
Elizabeth była odtrącona przez wyższe sfery. On był księciem. Towarzystwo w
końcu przymknęłoby oczy, gdyby nie zechciał jej poślubić. Wiedział o tym.
Poczuł się przez to jak najnędzniejszy robak, który wije się na spodzie
uniesionego kamienia.
Był zaskoczony. Prawdę mówiąc, sądził, że nie zostało mu już nic, co
przypominałoby sumienie. Najwyraźniej się mylił.
Lucien przypatrywał się dziewczynie, zastanawiając się, co robić. Kobiety
lubiły jego uściski. Przynajmniej te kobiety, które znał. Podszedł więc do niej i
pochwycił ją w ramiona, obejmując po raz pierwszy w życiu. Zastanawiał się,
czemu jeszcze dotychczas tego nie zrobił.
- Przykro mi, Elizabeth.
Ona jednak natychmiast wyszarpnęła się z jego objęć.
- Przykro, wasza miłość? - spytała schrypniętym głosem. -Mnie też jest przykro.
Przykro, że cię kiedykolwiek spotkałam. Przykro mi, że zmuszona jestem
przyjąć pańską propozycję. - Przełknęła ślinę i otarła oczy, zostawiając smugi
łez na twarzy. - Przykro mi, że pójdę w ślady mojej ciotki i poślubię
najsłynniejszego londyńskiego hulakę o czarnym sercu.
Kolejne łzy pociekły jej z oczu, lecz i te osuszyła.
- Przysięgam ci jednak jedno - wycedziła. - Możemy zostać mężem i żoną, ale
nigdy, przenigdy nie dostaniesz niczego więcej niż palec, na którym umieścisz
swoją obrączkę.
Spojrzała na niego z pogardą. Lucien był rozdarty między chęcią powiedzenia
czegoś sarkastycznego i przyznania, że zasłużył na jej słowa. Zamiast tego,
mimo woli złożył jej ukłon.
- Jeśli taka twoja wola - odparł, zaskoczony ostrym ukłuciem żalu, jaki poczuł.

4.

I tak oto książę Ravenwood wreszcie stanął na wysokości zadania. Można sobie

wyobrazić, jaką sensację wywołała ta wieść w towarzystwie, w którym wielu
słyszało słynną historię o kompromitacji lady Elizabeth i ledwo mogło
uwierzyć, że książę rzeczywiście poprosił o rękę tej dzierlatki. Były też takie
matrony, które przeklinały swojego pecha, ponieważ to córce hrabiny Sheffield,
a nie ich potomstwu udało się dokonać tej sztuki.
A była to sztuka, chociaż nikt na serio nie wierzył, że okryty niechlubną sławą
książę rzeczywiście stanie na ślubnym kobiercu. W klubie White's zebrano już
prawie pięćdziesiąt związanych z tą sprawą zakładów. Ich wachlarz był szeroki
- od tego, kiedy książę ucieknie z Londynu, do tego, jak długo lady Elizabeth
będzie stać przed ołtarzem, zanim zrozumie, że jego wysokość się nie zjawi.
Gazette opublikowała tę historię na swoich łamach, a wtedy przeczytał o niej
każdy, kto tylko chciał. I każdy zapragnął być świadkiem niecodziennego
widowiska.
O wszystkim tym Elizabeth wiedziała i miała szczerą chęć rzucić się z okna
swojej sypialni w przeddzień uroczystości ślubnych. No, może niezupełnie, ale
przez chwilę taka myśl wydawała się jej pociągająca.
Tymczasem jednak siadła przed kominkiem w swoim saloniku. Rój iskierek
tańczył w strumieniu idącego w górę powietrza w kominie, a potem gasł. Nikt
nie dotrzymywał jej towarzystwa, ponieważ matka rzekomo „ręce sobie urobiła
do łokci", przez co Elizabeth zrozumiała, że służba musiała zaharowywać się na
śmierć w ciągu tych trzech tygodni, jakie dał im książę na poczynienie przygo-
towań. Trzy tygodnie. I przez cały ten czas nie miała od niego ani słowa.
Elizabeth, choć niechętnie, przyjrzała się jednak sukni, która wisiała w kącie jej
saloniku. Suknia była piękna. Biała lama wyszywana perełkami, długie, wąskie
rękawy ozdobione srebrno-kremową jedwabną koronką. Tren -Elizabeth
przypominał żagiel zwany fokiem, tak był długi - wykonany z tej samej lamy.
Jutrzejszego dnia będzie w tej sukni wyglądać oszałamiająco. Jeśli oczywiście
książę się zjawi.
A jeśli nie, co wtedy?
Wolała się nad tym nie zastanawiać, gdyż wiedziała aż za dobrze, co się wtedy
stanie. Jej reputacja legnie w gruzach, jej kompromitację bowiem mógł
naprawić jedynie ślub. Mimo to w klubie White's obstawiano sześć do jednego,
że narzeczony ją wystawi do wiatru. Osobiście podzielała przekonanie o takich
szansach, ponieważ od dnia oświadczyn ani go nie widziała, ani nie miała od
niego wieści. Z tego, co wiedziała, mógł być już w drodze do Indii, świętując w
towarzystwie pijanych żeglarzy swą ucieczkę przed małżeńskim stryczkiem.
Elizabeth zdała sobie sprawę, że jeśli książę rzeczywiście jest na pokładzie
statku, ona nic nie może na to poradzić. Jutro rano się dowie, co przyniesie jej
przyszłość. Tymczasem musiała czekać. Czekać i spać, jeśli było to w ogóle

możliwe.
Wstała z fotela, odwróciła się od kominka i otuliła bawełnianym szalem,
wychodząc z saloniku. To będzie długa noc.
- Dobry wieczór, Elizabeth.
Zaskoczona Elizabeth drgnęła. Uniosła oczy i zobaczyła pewnego siebie
mężczyznę, który przyjąwszy swobodną pozę, siedział na jej łóżku, oparty o
kolumienkę. Mężczyzna, którego od razu rozpoznała. Ten przeklęty łajdak.
- Ty! - syknęła i zamrugała oczami z niedowierzania.
- Ty - powtórzył szyderczo książę Ravenwood, wstając z łóżka. Poły czarnej
marynarki, którą miał na sobie, rozchyliły się.
Wyglądał, jakby wrócił z pijatyki. Miał zarośnięty podbródek, jego zwykle
schludnie ułożone czarne kędziory zwisały w nieładzie. Sięgały mu poniżej
ramion i Elizabeth uświadomiła sobie, że są całkiem długie. Biała koszula była
zmięta, krawat rozluźniony, a jego końce omal nie ciągnęły się po ziemi.
- Moja droga Elizabeth - wycedził książę ze złośliwym uśmieszkiem - musisz
zacząć witać mnie innymi słowami niż „ty", ilekroć mnie widzisz.
Być może nie był pijany, z pewnością pił jednak, gdyż wyczuwała w jego
oddechu lekki zapach brandy. Starała się nie patrzeć na niego, lecz nie mogła się
opanować.
- Jesteś w mojej sypialni - rzuciła oskarżycielsko. Mężczyzna rozejrzał się.
- Doprawdy? Zabawne, myślałem, że to salon. - Popatrzył na materac pokryty
niebieskim materiałem w kwiatki, w zamyśleniu gładząc się po podbródku. -
Chociaż zapewne to tłumaczy obecność łóżka.
- Jesteś w mojej sypialni - powtórzyła dziewczyna z nutą gniewu w głosie.
Książę uniósł brwi.
- Tak, wydaje mi się, że odgadłem znaczenie twoich słów za pierwszym razem.
- Mojej sypialni - powtórzyła ponownie.
- Twojej sypialni - powtórzył książę. - Doprawdy.
- Co tu robisz?
Lucien znów uniósł brew.
- Chcę z tobą porozmawiać, oczywiście.
Elizabeth zdumiała się.
- Porozmawiać ze mną? Teraz?
- Zawsze powtarzasz to, co do ciebie powiedziano, czy doznałaś nagiej,
poważnej utraty słuchu, o której powinienem wiedzieć?
- Chcesz porozmawiać ze mną dziś wieczorem - powiedziała z naciskiem,
ignorując jego słowa. - Nie trzy tygodnie temu, kiedy dałeś mi ultimatum i
nakazałeś przygotować się do naszego ślubu? Nie dwa tygodnie temu? Nawet
nie dziś rano? Teraz?

- Sprawiasz wrażenie dość poirytowanej.
- Proszę wyjść - rozkazała Elizabeth, wskazując mu drzwi, i nagle zdała sobie
sprawę, że na koszuli nocnej ma jedynie szal z koronkowym obszyciem, którego
brzeg drapał ją w kark. Otuliła się nim szczelnie, zahaczając o pasmo włosów,
które dopiero miała zapleść na noc. - Proszę wyjść. Cokolwiek masz do
powiedzenia, z pewnością może zaczekać do rana.
-Nie.
- Nie? - spytała ironicznie dziewczyna.
- Nie - powtórzył Lucien. - Może o tym nie wiesz, ale zadałem sobie wiele
trudu, przychodząc tutaj na górę. Zajęło mi to prawie piętnaście minut, a potem
minęło kolejnych dziesięć, zanim znalazłem twój pokój. Jestem całkiem
wyczerpany.
- Jesteś szalony.
- Czyżby? Jakie to pocieszające, że się o tym dowiedziałem. To sporo wyjaśnia.
Zostawmy jednak w spokoju stan mojego umysłu. Nie zamierzam wyjść. A jeśli
martwisz się, że mogę cię skompromitować, nie musisz się obawiać -rzekł ze
złośliwym uśmiechem. - Sądzę, że raczej trudno byłoby ci zepsuć opinię po raz
drugi.
Elizabeth zaczerwieniła się.
- Idź precz, ty nieznośny człowieku.
- Nie pójdę - odparł stanowczo. - To, co mam do powiedzenia, zajmie tylko
chwilę - dodał. - Chyba tyle możesz mi poświęcić?
Dziewczyna owinęła się szalem jeszcze ciaśniej.
- Możesz pomówić ze mną jutro rano. Mężczyzna uniósł brwi i na jego twarzy
odmalował się wyraz zgrozy.
- W dniu naszego ślubu? To przynosi pecha.
- O to bym się nie martwiła, wasza miłość. Dawno już powinien strzelić w
ciebie piorun.
Mężczyzna zacisnął wargi i pokiwał głową.
- Tak, wiem. Dlatego też pomyślałem sobie, że dam dobremu Bogu w niebie
kolejny powód, aby mnie pokarał, przychodząc do twojego pokoju, by
porozmawiać o naszym zbliżającym się małżeństwie.
On zamierza odwołać ślub, zdała sobie sprawę Elizabeth, starając się nie
wpadać w panikę. Przez chwilę zapomniała o złości i o tym, że ma na sobie
tylko szal i przejrzystą koszulkę pod spodem... zapomniała o wszystkim, z
wyjątkiem nagłej, niespodziewanej paniki.
Nie może odwołać uroczystości. Jej rodzina nie zniosłaby hańby. I tak ich
pozycja społeczna była wątpliwa. Gdyby książę rzucił ją jutrzejszego poranka,
zepsułby opinię im wszystkim i przy okazji zrujnował finansowo. Rodzina

musiała dobrze wydać ją za mąż, aby podbudować swój majątek. Ravenwood
został zmuszony do zapłacenia za to, że zszargał jej dobre imię, i zapłacił drogo.
Jej ojciec nie posiadał się z radości.
- Chcę ci zadać pytanie.
- Pytanie? - powtórzyła Elizabeth, czując w głowie mętlik.
- Wiesz, Elizabeth, naprawdę martwię się o twój słuch. Zapewnij mnie, że nie
zapadłaś na jakąś chorobę w ciągu tych trzech tygodni, odkąd ostatnio cię
widziałem.
- Z moim słuchem jest wszystko w porządku - powiedziała dziewczyna. -
Chciałabym także, skoro zamierzasz odwołać nasz ślub, abyś uczynił to teraz.
- Ja mam go odwołać? - zdumiał się mężczyzna, unosząc czarne brwi. - Ja chcę,
żebyś ty go odwołała.
- Ja? - szepnęła wstrząśnięta Elizabeth.
Lucien uniósł dłoń do jej podbródka i dotknął jej tak, jak w dniu balu u lady
Derby, w tym nieszczęsnym dniu, który doprowadził do tej chwili. Potem
nachylił się blisko ku Elizabeth, mówiąc bardzo wyraźnie i zwięźle:
- Tak, ty. - Następnie wyprostował się, chociaż jej nie puścił. - Pomyślałem, że
skoro wyraźnie nie chcesz mnie za męża, a ja wyraźnie nie chcę cię za żonę, to
może zechcesz mnie jutro wystawić do wiatru.
Elizabeth nie poruszyła się, nie mogła się ruszyć.
- Ale ja nie mogę cię odrzucić - powiedziała i podmuch jej oddechu wrócił do
niej.
- Czemu nie?
Pomyśl, Elizabeth. Dziewczyna zamrugała oczami i spojrzała na jego wargi.
Nie, nie, nie. Nie tam. Odwróciła oczy i skupiła wzrok na jego lewym uchu.
Tutaj. Tak lepiej. Z płatka jego ucha wyrastały drobniutkie czarne włoski. Jakie
to... nieoczekiwane.
- Moja rodzina nie przetrzymałaby skandalu. - Elizabeth ośmieliła się znów
spojrzeć mu w oczy. Mon Dieu, ależ on stał blisko. - Gdybym cię rzuciła,
uznano by mnie za wyrzutka społeczeństwa.
- Kobiety bezustannie rzucają mężczyzn - sprzeciwił się Lucien.
- Nie księcia. Zwłaszcza jeśli kobiecie tej książę zepsuł opinię.
- To drobiazg - rzekł mężczyzna.
- Nie dla mnie - zaprotestowała Elizabeth.
- Zapłacę ci za to - powiedział książę cichym, niemal kuszącym głosem.
Dziewczyna zamrugała oczami, nie mogąc uwierzyć własnym uszom.
- Zapłacę tobie, nie twojemu ojcu - powiedział z szerokim, kuszącym
uśmiechem na twarzy. - Dam ci dość pieniędzy, abyś mogła żyć samodzielnie i
w dostatku, gdzieś daleko, gdzie będziesz mogła zachowywać się, jak chcesz, i

robić, cokolwiek zechcesz. Zepsuta opinia nie będzie miała najmniejszego
znaczenia.
Elizabeth odsunęła się, choć wymagało to od niej ogromnego wysiłku. Odsunęła
się od jego niepokojącego dotyku. Odsunęła się od tego mężczyzny. On opuścił
rękę.
- Chyba żartujesz?
Lucien się wyprostował.
- Ani myślę, pani.
Spojrzał na nią i to właśnie spojrzenie, w połączeniu z sensem jego słów,
sprawiło, że dziewczyna zrobiła krok do tyłu i wzięła się pod boki.
- Ach, ty łajdaku - wycedziła przez zęby. - Chcesz mnie przekupić.
Mężczyzna zdziwił się, spojrzał jej w oczy, a potem na jego twarzy zagościł
uśmiech zadowolenia.
- Tak, sądzę, że właśnie to powiedziałem.
Elizabeth popatrzyła na niego, zastanawiając się, jak to
możliwe, że poczuła tak niegodną damy ochotę, żeby uderzyć go w twarz... ,
Lucien ponownie uniósł brwi.
- Czy zamierzasz mnie znów spoliczkować, bo jeśli tak, to może lepiej się
odsunę.
Dziewczyna zarumieniła się, czyżby tak łatwo potrafił czytać w jej myślach?
- Nie mogę uwierzyć, że prosisz mnie o coś takiego.
- Czemu nie? To sensowniejsze, niż gdybym ja miał odwoływać ślub. Jeśli ja to
uczynię, zostaniesz odtrącona, uznana za zdemoralizowaną, uwiedzioną i
porzuconą przez nikczemnego księcia - dodał z uśmieszkiem. - Nie odzyskasz
już nigdy dobrej opinii.
Elizabeth zesztywniała. Wiedziała, że on ma rację, i to ją złościło.
- Jakby moja reputacja coś dla ciebie znaczyła. Przycisnął dłoń do piersi, jak
człowiek zraniony, robiąc przy tym minę uroczego łobuziaka.
- Bo znaczy.
Dziewczyna nie wierzyła mu ani przez chwilę. Zapewne obchodziło go tylko to,
że gdyby ją porzucił, towarzystwo mogłoby spojrzeć na niego niechętnym
okiem. W istocie mogło go nawet odtrącić. Ten mężczyzna już stąpał po
cienkim lodzie, zważywszy na podejrzenia dotyczące śmierci jego brata.
- Odkładając to jednakże na bok - dodał - dostrzegasz bezsprzecznie
błyskotliwość tego pomysłu.
- Błyskotliwość dla kogoś o tak żałosnym intelekcie, jak twój, jest zaiste czymś
nadzwyczajnym.
- Ależ, pani, ranisz mnie swoimi słowami.
- Mogę tylko mieć nadzieję. Nie zrobię tego. Muszę myśleć o rodzinie...

- Będziesz miała dość pieniędzy, by ją odwiedzać od czasu do czasu.
Nie, jeśli jej ojciec trafi do więzienia za długi. Zacisnęła wargi, a potem
dokończyła:
- Przyniosłabym im wielki wstyd - powiedziała. - Mam też przyjaciółki, których
mężowie sprzeciwialiby się mojej obecności, gdybym przyjechała z wizytą.
- Możesz znaleźć nowe przyjaciółki.
Jej cierpliwość wystawiona była na bardzo ciężką próbę. Czegoś takiego mógł
zażądać tylko człowiek bez sumienia. Jednak była to kusząca oferta.
- Żądasz zbyt wiele - wycedziła, zła na niego za to, że ośmielił się przyprzeć ją
do ściany w jej własnej sypialni i złożyć tak niedorzeczną propozycję. Jeszcze
bardziej zła była na siebie, że w ogóle wzięła ją pod rozwagę.
- Czemu? To, co ja proponuję, chyba nie jest gorsze od tego, co ty proponujesz.
Chcesz, żebyśmy się związali węzłem małżeńskim i zostali mężem i żoną.
Będziemy zmuszeni znosić swoje towarzystwo do końca życia. Szczerze
mówiąc, wolałbym chyba przywiązać sobie kamienie do kostek i rzucić się z
Mostu Westminsterskiego, niż to znosić.
Elizabeth uniosła podbródek.
- Ja mam takie same odczucia..
- Widzisz. Gdybyś ty mnie porzuciła jutro rano - ciągnął spokojnym tonem -
mogłabyś poszukać własnej przyszłości. Będziesz mogła poślubić mężczyznę,
jakiego zechcesz, albo w ogóle nie wychodzić za mąż, jeśli taka będzie twoja
wola, ale uwolnisz nas obydwoje od małżeństwa, którego żadne z nas nie
pragnie.
Przypominał Szatana, który stanął przed nią, by kusić ją do zawarcia umowy.
Nawet kominek współgrał z tym obrazem, gdyż płomienie nagle strzeliły w
górę, a w powietrzu rozniósł się swąd dymu. Elizabeth czuła się wodzona na
pokuszenie. Dobry Boże, była zaskoczona tym, jak mocno musiała walczyć z
chęcią, by się zgodzić na jego propozycję. Jednak wraz z pragnieniem, by
postąpić zgodnie z jego wolą, zjawił się lęk; co się stanie, jeśli rzeczywiście tak
zrobi. Konsekwencje jej samolubnej decyzji poniosłaby cała rodzina. Zostaną
bez grosza, odtrąceni, podczas gdy ona będzie żyła w dostatku. Oczywiście
będzie mogła podzielić się z nimi swoim majątkiem, lecz znała swego ojca
wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że nigdy nie przyjmie od niej jałmużny.
Poza tym, kto powiedział, że jej reputacja nie pójdzie za nią? Jeśli się zgodzi,
może nie mieć niczego, może nawet męża, bo jaki mężczyzna poślubiłby
kobietę o tak zepsutej opinii? Będzie miała zmarnowane życie. Potem zostanie
uznana za idiotkę za to, że odrzuciła propozycję przywrócenia jej dobrego
imienia. Jej ojciec trafi do więzienia dla dłużników.
- Nie - prawie jęknęła. - Nie mogę tego zrobić. - Spotkała spojrzenie jego

zielonych oczu, które w tym świetle wydawały się niemal czarne. - To, co
proponujesz, jest niedorzeczne. Żądasz, abym zrezygnowała z wszystkiego, co
jest mi drogie, żebyś ty mógł nadal wieść taki żywot, jaki ci się podoba. Tego
nie zrobię.
Była dumna z siebie i ze sposobu, w jaki się zachowała -choć on stał tak blisko..
Była dumna z tego, że nie drżała, choć krew szumiała jej w uszach. Przede
wszystkim, dumna była z tego, że miała odwagę powiedzieć mu „nie".
- Dasz mi potomka, Elizabeth?
Krew odpłynęła jej z twarzy niczym płyn z przewróconej filiżanki.
- Zrobisz to? - spytał.
Znów się do niej przysunął, ledwie o cal, lecz jej się wydało, że napierał na nią
swym ciałem.
- Czy pozwolisz, że zrobię to?
Nachylił się nad nią i zanim zrozumiała, co zamierza uczynić, nakrył jej wargi
swoimi. Zaskoczona, wypuściła końce szala i przycisnęła dłonie do jego twardej
piersi. Mężczyzna przechylił głowę na bok.
- Jesteś gotowa na coś takiego każdej nocy, Elizabeth? Bo właśnie tego będę
żądał - szepnął, a jego gorący oddech rozpalał w niej żar, którego istnienia
nawet się nie domyślała.
Dziewczyna starała się odsunąć głowę, lecz on mocno ujął jej twarz w dłonie.
Ciemne plamy zatańczyły jej przed oczami, kiedy przycisnął ją do ściany. To
dlatego, że czuję gniew, pomyślała sobie - lecz nie - tym, co wzbudził w niej ów
pocałunek, nie był gniew. Po raz pierwszy przyznała, że zawsze pragnęła tego,
by mężczyzna tak ją pocałował, by naparł na nią ciałem i posmakował jej ust.
Jakaś jej część zastanawiała się, wprawdzie krótko, jakie byłoby to uczucie być
całowaną przez niego.
Nikczemna. Nikczemna. Nikczemna myśl.
Przeraziło ją to do tego stopnia, że z całych sił pchnęła Luciena. Tyle że on
nawet nie drgnął, odsunął się tylko nieznacznie i zapytał jeszcze raz z błyskiem
w oku:
- Może jednak nie będziesz miała nic przeciwko temu, by dać mi potomka?
-Cham! - Elizabeth wysyczała niegodne damy słowo, a potem odsunęła się,
czując, jak jej wargi drętwieją od nacisku jego ust. Otarła wargi i odwróciła się
znów ku Lucienowi, prostując plecy i zaciskając dłonie. - Nie spłodzisz te mną
dziedzica. - Spojrzała w jego zagadkowe zielone oczy. - Czemu jednak mam
dziwne odczucie, że tak naprawdę nie zależy ci na dziedzicu?
Coś błysnęło w jego oczach, coś jakby zaskoczenie, a później gniew. Znikł
czarujący drań, a na jego miejscu zjawił się mężczyzna, którego wygląd budził
lęk.

- Nie oczekuj, że będę ci wierny - warknął Lucien.
- Nie oczekuj, że ja będę ci wierna - natychmiast odparła Elizabeth.
Zapadła cisza.
- Zgoda - rzekł mężczyzna, odsuwając się od niej. - Tylko żeby nie było
nieporozumień.
- Nie będzie - warknęła dziewczyna. - Ty będziesz miał swoje kochanki, a ja
będę miała swoich zalotników.
- Jeśli taka twoja wola - odparł.
- Zatem czy zobaczę cię jutro rano?
- A czy ja zobaczę ciebie? - spytała Elizabeth.
Przez sekundę sądziła, że może zaprzeczyć - serce jej naprawdę przestało bić,
kiedy czekała na odpowiedź - lecz on nie zaprzeczył. Niczego nie powiedział.
Bez słowa odwrócił się i opuścił jej pokój równie bezgłośnie, jak do niego
wszedł. Elizabeth ciężko siadła w fotelu.
- Wielkie nieba - szepnęła. Jak mogę być tak niegodziwa, by rozkoszować się
jego niechcianym dotykiem?
I jak mogę go jutro poślubić?
Na drugim końcu miasta, z dala od wścibskich spojrzeń i podsłuchujących uszu,
dwaj dżentelmeni również dyskutowali o mającym się wkrótce odbyć ślubie.
- Czy powinniśmy ostrzec rodzinę? - spytał królewski prokurator, rozluźniając
ramiona. Wygodnie rozparty siedział w czerwonym, pluszowym fotelu w
zacisznym kącie klubu White's. Ludziom zawsze wydawało się dziwne, że ów
mężczyzna ze swoimi brązowymi oczami i równie brązowymi włosami miał
wygląd dobrotliwego szczeniaczka, podczas gdy w rzeczywistości, jeśli
chodziło o skazywanie zbrodniarzy, zawziętością i siłą przypominał bulterriera.
- Przed czym? - Minister sprawiedliwości potrząsnął głową. Jego siwe włosy
były ułożone z niezmierną starannością, która cechowała również resztę jego
stroju. Pociągnął solidny łyk brandy, po czym powiedział:
- Przed tym, że mogą pojawić się nowe dowody na potwierdzenie oskarżenia, iż
książę mógł zabić swego brata? Na razie nie wiemy nic ponad to, co od lat jest
powtarzane w towarzystwie.
Brązowe oczy zwęziły się.
- Tak, lecz teraz po raz pierwszy być może rzeczywiście będziemy mogli
udowodnić przestępstwo.
Minister zmarszczył czoło, a potem znów potrząsnął głową.
- Nawet jeśli to prawda, nie sądzę, aby zmieniło to zdanie hrabiego i hrabiny. Za
bardzo im zależy na tym, aby ich córka została księżną. Nie zapominaj, że ich
tytuł szlachecki jest nowy, a z tego, co słyszałem, rodzina jest bez grosza przy
duszy, gdyż zapewnili córce prawie trzy sezony. Nie. Jestem pewny, że hrabia

wynegocjował odpowiednią cenę za narzeczoną w zamian za kompromitację,
jakiej dopuścił się wobec nich książę. Nie będą chcieli z tego zrezygnować.
Prokurator zdumiał się.
- Przecież to zakrawa na niedorzeczność, aby pozwolili córce wyjść za mąż za
takiego mężczyznę!
-Wręcz przeciwnie - zaprzeczył minister z kwaśnym uśmiechem na twarzy. -
Odkąd skandal związany ze śmiercią brata Ravenwooda przycichł, wielu
spośród towarzystwa patrzy na księcia całkiem łaskawym okiem.
- Nie potrwa to długo.
-W rzeczy samej - odparł, machając wypielęgnowaną dłonią. - Wiedz jednak, że
ostrzegłem już hrabiego najlepiej, jak mogłem. Gdybym powiedział mu więcej,
mógłby pójść prosto do księcia, a może nie dbasz o to, że jego miłość mógłby
zbiec z kraju, zanim zdołałbyś go postawić przed sądem?
Prokurator królewski odetchnął głęboko, wiedząc, że minister ma rację.
- Żal mi tej panny. Niełatwo jej będzie znieść taki skandal.
- Jest przyzwyczajona do skandali.
- Nie tego rodzaju.
- Jest wnuczką szewca. Ludzie ich pokroju potrafią prze- trzymać burzę. Zawsze
przetrzymują.

Różnica między wojną i małżeństwem polega na tym, że w małżeństwie śpi się z
wrogiem

- Anonim

5.

Dzień ślubu Elizabeth Montclair i księcia Ravenwood, niczym w bajce, wstał
jasny i pogodny. Powietrze niemal iskrzyło się od słońca, a na błękitnym niebie
nie było prawie ani jednej chmurki. Był to jeden z tych rzadkich, pięknych dni,
kiedy rosa na źdźbłach trawy migocze w słońcu. Ciepły wietrzyk zwiastuje
idealne, słoneczne popołudnie, a płatki kwiatów lśnią żywymi barwami, które
niemal rażą w oczy. Wymarzona pogoda dla gapiów, którzy stali po obu
stronach ulic wiodących do kościoła św. Jerzego. Jednak w odróżnieniu od
zwyczajnego ślubu, gdzie ludzie przychodzą popatrzeć na pannę młodą i jej
druhny, tym razem widzowie przybyli ze względu na pana młodego.
Panowała atmosfera karnawału. Ci, którzy nie mieli szczęścia zbudzić się dość
wcześnie, by znaleźć miejsce przy ulicy, stwierdzili, że dzieli ich od niej
dziesięć rzędów widzów. Uliczni handlarze, szybko korzystając z okazji,
sprzedawali owoce tym, którzy opuścili śniadanie. Dandysi wystrojeni w
poranne stroje mieszali się ze służbą odzianą w swe najlepsze odświętne
ubrania, a damy chciały wiedzieć, czy królewicz z bajki - w tym przypadku

książę - zjawi się, by chwycić w ramiona piękną pannę. A może nie.
Istniał tylko jeden problem, aczkolwiek gapie o tym nie wiedzieli.
Panna młoda nienawidziła pana młodego. Cóż, może słowo „nienawidziła" było
zbyt mocne. Niemniej jednak, rankiem po sam na sam z księciem Ravenwood,
Elizabeth Montclair wciąż kipiała złością niczym czajnik. Co się tyczy
pocałunku, zepchnęła tę myśl w najodleglejszy zakątek umysłu, zatrzasnęła za
nią dębowe drzwi i wymalowała na nich napis „Nie zaglądać". Zamiast tego
skupiła uwagę na księciu Ravenwood. Napięcie spowodowane koniecznością
poślubienia mężczyzny po trzech tygodniach od chwili, gdy została przez niego
skompromitowana, pogorszył jeszcze fakt, że zeszłej nocy nie mogła zmrużyć
oka, skutkiem czego... cóż, stwierdzenie, że była rozdrażniona, byłoby
poważnym niedomówieniem.
Pałała żądzą przelania krwi. Książęcej krwi.
Energia wytworzona przez złość pomogła jej ukryć zdenerwowanie, kiedy
nakładała ślubny strój, a trwało to prawie dwie godziny. Pomogła jej się skupić,
gdy strojono ją, muskano i robiono wszystko, by wyglądała jak narzeczona
księcia. Jedna myśl przemknęła jej przez głowę. Do cholery, lepiej, żeby się
zjawił.
Mimo to, cóż mogłaby zrobić, gdyby się nie zjawił?
- Gotowe, panienko - powiedziała pokojówka, odsuwając się na bok.
Elizabeth odegnała posępne myśli i spojrzała w lustro. Własne odbicie
przyjemnie ją zaskoczyło, gdyż, jak powtarzała jej matka, nie była klasyczną
pięknością. Jednak tego dnia wyglądała dość ładnie. Przynajmniej tak jej się
wydawało.
- Dobrze się spisałaś - oznajmiła matka Elizabeth ze swego miejsca w rogu jej
pokoju.
- Dziękuję pani - pokojówka dygnęła.
Elizabeth znów przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze, przyznając, że matka
miała rację.
Suknia była skrojona tak, by podkreślać jej biust. Gors podnosił i wypychał jej
piersi do góry tak mocno, iż dałoby się postawić na nich talerz. Włosy
spiętrzono w elegancki kopiec przypominający fryzury z epoki georgiańskiej.
Trzy czarne loki zostawiono, by spływały na jej prawe ramię. Biała suknia nie
tylko nie pozbawiła jej rumieńców, -lecz sprawiła, że jej cera wydawała się
jeszcze bielsza, a oczy jeszcze bardziej zdumiewające. Na suknię naszyto
bardzo niewiele paciorków - było na to za mało czasu -lecz szwaczce udało się
dokonać czegoś wyjątkowego. Wyszyła perełkami gałązki bluszczu, których
pędy wyrastały z talii i pełzły w stronę rąbka spódnicy oraz do dekoltu,
układając się w esy-floresy.

- Czy mam wezwać powóz? - spytała pokojówka.
- Tak - szepnęła matka Elizabeth. - Jest gotowa, by ją pokazać.
Gotowa, by ją pokazać? pomyślała oburzona Elizabeth. Cóż to, jest jakimś
eksponatem? Czyżby na siedzeniu miała tabliczkę z żądaniem szylinga za
oględziny? Gotowa, by ją pokazać, doprawdy.
- Moja droga - rzekła jej matka - kiedy wejdziesz do kościoła, masz stanąć w
progu. Niech towarzystwo dobrze ci się przyjrzy. Bóg jeden wie, że u świętego
Jerzego nie mieści się wielu ludzi, więc chcę, żeby ci, których udało się nam
zaprosić, dobrze sobie zapamiętali, jak kosztownie, a zarazem gustownie,
wyglądała twoja suknia.
Och, nie.
- Potem, kiedy tylko muzyka osiągnie crescendo, masz stąpać, nie kroczyć,
główną nawą.
Czy stąpać to nie to samo, co kroczyć?
- Kiedy dojdziesz do księcia, znów się zatrzymaj...
- Mamo, proszę - ośmieliła się wtrącić Elizabeth. Jej matka nagle urwała i
zmrużyła oczy.
Elizabeth czuła, jak serce zaczyna jej walić z gniewu, lecz przypomniała sobie,
że to ostatni dzień, kiedy musiała słuchać poleceń matki.
- Rozumiem, co mam robić.
- Mam taką nadzieję - odparła chłodno matka. - To ważny dzień.
- Tak, wiem. - Był to dzień, w którym zostanie odbudowany majątek jej
rodziny. - Znam twoje życzenia co do mojego postępowania, ale tymczasem
chcę zostać sama.
- Sama. Nie bądź śmieszna. Poślubisz wkrótce księcia...
- Mamo - Elizabeth znów odważyła się przerwać, jednak bardziej stanowczo. -
Proszę.
Hrabina otwierała i zamykała usta kilka razy, lecz Elizabeth nie ustąpiła.
- Zgoda - powiedziała wreszcie matka. - Chyba nie zaszkodzi, jeśli zostawię cię
samą przez chwilę.
- Dziękuję. Obiecuję nie podciąć sobie żył.
- Elizabeth, nie mów o takich rzeczach nawet żartem. Zabraniam ci.
Ona mi zabrania? Elizabeth miała ochotę się zaśmiać. Nawet gdyby była
wystarczająco zdesperowana, by uczynić coś tak potwornego - a nie była -
wątpiła, aby matka mogła ją powstrzymać. - Wybacz mi, mamo. To był żart w
złym guście.
- Zaiste. Dlatego też spodziewam się ciebie na dole za dwie minuty.
Elizabeth skinęła tylko głową, a kiedy została sama, odwróciła się w stronę okna
i wtedy stwierdziła, że ledwo może się ruszać, tak ciężki okazał się tren.

Zakotwiczona na podłodze, zadowoliła się spojrzeniem w niebo i wysłaniem ku
niebiosom krótkiej modlitwy z błaganiem o pomoc.
Ach, lecz o jaką pomoc? zadała sobie pytanie Elizabeth.
Jeśli książę się nie zjawi, być może - ale tylko być może - jej sytuacja będzie
lepsza niż poprzednio. Być porzuconą brzmiało lepiej niż być
skompromitowaną. Gdyby ją porzucono, mogłaby jeszcze wyjść za mąż za
kogoś innego.
Tak, ale twoja rodzina pogrąży się w nędzy.
Co z tego? To nie znaczy, że nie będę mogła wyjść za mąż.
Na przykład za kogo? Za grabarza?
Przynajmniej nie będzie to Ravenwood.
Grabarz byłby lepszy od Ravenwooda? Zastanowiła się nad tym przez chwilę.
Tak!
Powóz, którym Elizabeth jechała do kościoła, był wspaniały. I wynajęty. Miał
trzy wielkie okna - po jednym z każdej strony i jedno z tyłu. Czarny lakier
karety lśnił majestatycznie, podobnie jak zaprzężone do niej cztery białe konie o
nieskazitelnie czystej sierści; dwaj lokaje pełniący rolę forysiów ubrani byli w
zielono-złote liberie. Dach powozu ozdabiał gigantyczny bukiet czerwonych róż
- ten pomysł jej matka skradła pewnej markizie; kwiaty kołysały się na lekkim
wietrze. Elizabeth miała jechać tą karocą sama, niczym królewna na spotkanie
swego królewicza.
Ha.
To wstrętne, pomyślała Elizabeth. Myślałby kto, że są prawdziwymi parami
albo że jej matka spodziewa się przybycia księcia.
Weszła do powozu z bijącym sercem i spoconymi dłońmi.
Wielkie nieba, powinna wziąć się w garść. Kiedy jednak drzwi zamknęły się za
nią z trzaskiem i zassały niczym wieko trumny, poczuła się tak samotna i
wystraszona, jak nigdy dotąd. Ogarnęła ją tęsknota za przyjaciółkami. Lucy
jednak od ośmiu miesięcy oczekiwała dziecka - swego pierwszego -a druga
bliska Elizabeth przyjaciółka, Salena, była także w błogosławionym stanie.
Wyglądało na to, że małżeństwo wcale nie było niemiłe jej najdroższym
przyjaciółkom.
Toteż wpadała w coraz większą panikę.
Niedobrze.
Całkiem niedobrze.
Ledwie zauważyła przejazd do kościoła św. Jerzego, śmiertelnie przerażona
tym, że może się spocić i poplamić nieskazitelnie białą tkaninę swej sukni.
Drzwi powozu się otworzyły. Ostry podmuch wiatru, który wpadł do środka, nie
uczynił wiele, by rozproszyć mdlące uczucie duszności, jakie ją ogarnęło. Ktoś

podał jej rękę i pomógł wysiąść - Elizabeth nigdy potem nie przypomniała
sobie, kto to był. Nogi się niemal pod nią ugięły, kiedy stanęła na rozpalonym
chodniku. Oddychała z trudem. Daleka kuzynka, której Elizabeth nigdy
przedtem nie widziała, a która pełniła funkcję druhny panny młodej, podała jej
bukiet z białych lilii i czerwonych róż. Dziewczyna ścisnęła go w dłoni. Jej
matka weszła do kościoła, lecz Elizabeth została z tyłu; kwiaty tak drżały, że
wyglądały na przerażone. Ledwo mogąc oddychać, dziewczyna patrzyła, jak jej
matka niknie w czeluści kościelnych wrót. Gdyby tak te drzwi ją też mogły
połknąć. A potem wypluć. Gdzieś po drugiej stronie Londynu. A niech to, co za
świat.
Czy on jest wewnątrz? zaciekawiła się. Zjawił się?
Nikt jej nie powiedział. Nikt nie pisnął słowa.
Tego było za wiele dla Elizabeth. Musiała się dowiedzieć. Powoli podeszła do
drzwi kościoła, lecz jeden z portierów odprawił ją gestem. Tak, tak. Wiedziała,
że jeszcze nie pora, by wejść i stanąć na ślubnym kobiercu. Chciała tylko
zajrzeć do środka. Tylko troszeczkę. Nachyliła się, czując, jak okazały tren
ciąży jej w talii. We wnętrzu kościoła panował półmrok, jakby nawet słońce nie
miało odwagi świecić jasno w tak świętym miejscu. Mahoniowe ławki na lewo i
prawo od głównej nawy pełne były ludzi; ich głowy chwiały się i kołysały jak
na wietrze. Można by pomyśleć, że ich uwagę przyciągał wiszący na ołtarzu
obraz, który przedstawiał Ostatnią Wieczerzę. Jednak nie. Wszyscy patrzyli na
niego... na Ravenwooda.
Zjawił się.
Elizabeth Montclair dotarła do kresu wytrzymałości. Miała już wszystkiego
powyżej uszu. Miarka się przebrała. Ślubny spektakl, w połączeniu z brakiem
snu po nocnym spotkaniu z narzeczonym, zaowocował nagłym i nieokieł-
znanym wybuchem złości.
Dobry Boże, ale była wściekła.
Mężczyzna nadal stal zwrócony do niej plecami. Całkiem jakby nie chciało mu
się odwrócić. Jakby przez sam fakt, że się zjawił, wykonał swoją część zadania,
a teraz jej obowiązkiem było podejść do niego.
Elizabeth zapałała jeszcze większą złością.
Ma podejść do niego, tak? Dobrze, podejdzie.
Gniew nagle pchnął ją do przodu. Druhna pisnęła, pociągnięta i niemal zbita z
nóg przez niespodziewany ruch Elizabeth.
Ukryci wysoko na chórze muzykanci musieli zerknąć w dół, zobaczyli, że panna
młoda nadchodzi, i zaczęli grać marsza weselnego. Ludzie szybko wstali,
wpadając na siebie przy okazji.
A Elizabeth maszerowała. Jeszcze jak maszerowała! Nie dreptała, nie sunęła,

nie robiła żadnej z tych rzeczy, jakie nakazała jej matka. Kwartet smyczkowy
grał coraz szybciej, starając się dopasować tempo muzyki do jej kroków.
Zatrzymała się niedaleko ołtarza, obok Ravenwooda.
Księcia, który nadal nie miał ochoty się odwrócić.
Wikary, który wyglądał na wystraszonego jej energicznym marszem, spojrzał
najpierw na jedno, potem na drugie z narzeczonych; jego oczy za szkłami
okularów wydawały się ogromne.
- Ehem - kaszlnął, próbując uprzedzić pana młodego, że przybyła jego
oblubienica.
Jego wysokość jednak nadal się nie odwracał. Podły człowiek.
- Jak miło, że dziś przyszedłeś - zasyczała Elizabeth. Wreszcie książę powoli się
odwrócił.
Elizabeth zesztywniała.
Ten drań wyglądał olśniewająco. Zupełnie inaczej niż zeszłego wieczoru, dziś
rano gotów był zaimponować wszystkim swą elegancją. Krawat zawiązał
według mody subtelnej, lecz wyrafinowanej. Ubrany był w ciemnoniebieski
frak i płowego koloru spodnie, niemal równie nieskazitelne, jak jej ślubna
suknia. Włosy zaczesał do tyłu tak, jakby istniały tylko po to, by dodać mu
jeszcze więcej dworskiej elegancji. Jednak największą uwagę zwracał wyraz
jego zielonych oczu. Mężczyzna śmiał się do niej. Patrzył na nią, jakby
wszystko to było świetnym żartem, a ona padła jego ofiarą.
- Tak się cieszę, że ty również się stawiłaś - rzekł, chociaż nie tak cicho, jak ona.
- Wyglądasz całkiem ładnie.
- Dziękuję. - Elizabeth uśmiechnęła się z przymusem. -Ty wyglądasz dość
upiornie.
- Och, dziękuję - odparł książę, równie uprzejmie.
Jeśli komukolwiek wydawało się dziwne, że oblubieńcy gawędzą sobie przed
ołtarzem, nikt tego faktu nie skomentował. Za to wszyscy pewnie starali się
usłyszeć, o czym mówiono.
- Możemy zacząć? - spytał książę, ponownie się zwracając do oszołomionego
pastora.
Mężczyzna zamrugał za szkłami okularów.
- Co zacząć? - zaciekawił się wikary.
- Ceremonię.
Pastor podskoczył, mówiąc:
- Och, ach, oczywiście. Oczywiście.
Elizabeth widziała, jak nabiera głęboko tchu, ściska Biblię, jakby błagał o boską
interwencję, a potem zaczyna:
- Drodzy parafianie. Zebraliśmy się dziś przed obliczem Boga...

Wtedy właśnie Elizabeth wpadła w prawdziwą panikę. Ceremonia ślubu się
rozpoczęła. Oblubieniec się zjawił. Wydadzą ją za mąż. Za księcia Ravenwood.
Dobry Boże.
Nagle pomysł księcia, aby skoczyć z Mostu Westminsterskiego, przestał
wydawać się taki zły.
Fatalnym zbiegiem okoliczności wikary doszedł do kwestii: „ jeśli ktokolwiek z
was wie o przeszkodzie, która może stanąć na drodze zawarcia przez tych dwoje
małżeństwa w obliczu prawa, niech o tym teraz powie", właśnie w tym
momencie.
Elizabeth myślała i myślała, i myślała. Uciekać? Zostać? Zemdleć? Stać?
- Fakt, że pan młody jest podejrzewany o morderstwo, chyba nie mógłby zostać
uznany za przeszkodę? - spytała w desperacji.
Biedny wikary wybałuszył oczy.
- Elizabeth - zasyczała jej matka. Ktoś jęknął.
-Ja... - wyjąkał wikary - nie sądzę. Oblubieniec musiałby... być uznany za
winnego takiej zbrodni, jak mi się zdaje.
- Och - westchnęła panna młoda posępnie. Zerknęła na księcia, spodziewając się
po nim wściekłości. On natomiast spojrzał na nią z aprobatą, kiwając głową.
- Szkoda. To był całkiem dobry pomysł. Nie wpadło mi do głowy, żeby zapłacić
komuś za to, aby wniósł sprzeciw. -Odwrócił się ponownie do pastora. - Czy
teraz jest już na to za późno?
- Na co? - spytał wikary.
- Żeby zapłacić komuś za sprzeciw?
Biedaczysko zaczął się pocić i pot strużkami spływał mu po głowie.
- Powiedziałbym, że tak, jaśnie panie.
- Hmmm - mruknął książę. - Szkoda. No cóż, proszę kontynuować.
Pastor otworzył usta ze zdumienia. Dopiero po chwili zamknął je i spojrzał
znów na Elizabeth.
- Zgodnie z pańskim życzeniem - powiedział, przenosząc wzrok z jednego na
drugie, jakby byli piłką odbijającą się od ścian. - Zatem... - zaczął, mrugając
kilkakrotnie oczami przed ponownym spuszczeniem wzroku do modlitewnika -
skoro nikt nie zgłasza przeszkód, zapytuję ciebie, Lucienie Albercie Zavierze St.
Aubyn, dwunasty książę Ravenwood, trzynasty hrabio Chalmly, szesnasty
baronie Blackwell, czy bierzesz sobie tę oto kobietę za żonę, aby wstąpić z nią
w uświęcony prawem Bożym sakrament małżeństwa? Czy przysięgasz, że
będziesz ją kochać... Elizabeth omal nie parsknęła śmiechem.
- Pocieszać ją.
Nie, jeśli tylko uda mi się temu zapobiec.
- Szanować ją...

Dziewczyna z trudem powstrzymywała chichot.
- Dbać o nią w zdrowiu i chorobie. - Wikary przerwał, jakby spodziewał się
kolejnej reakcji Elizabeth, a potem dokończył pospiesznie: - wyrzekając się
wszelkich innych, przysięgając wierność tylko jej jednej, dopóki śmierć was nie
rozłączy?
Elizabeth czekała. Parafianie czekali. Zapewne Bóg również czekał.
- Tak - odpowiedział Ravenwood.
Ktoś westchnął. Pewnie jej matka. Biedny wikary zwrócił się teraz do niej z
oczami pełnymi niepokoju i drżącymi nerwowo wargami.
- Czy ty, Elizabeth Montclair, bierzesz sobie tego oto mężczyznę za męża, aby
wstąpić z nim w uświęcony prawem Bożym sakrament małżeństwa?
- Nieeee - rzekła, a przynajmniej to wykrzyczała w głębi duszy, jednak w
rzeczywistości powiedziała: - Tak.
- Czy będziesz mu posłuszna...
- Tylko jeśli będzie miał szczęście - odparła cicho.
- I będziesz mu służyć...
- Na to bym nie liczyła - dodała. Pastor zawahał się.
- Ach. Czy przysięgasz, że będziesz... - najwyraźniej się skrzywił. - Będziesz go
kochać...
Dziewczyna prychnęła.
- Szanować - dodał wikary - i dbać o niego w zdrowiu i chorobie?
- Nie - oznajmiła Elizabeth.
Wikary omal nie upuścił modlitewnika.
- Nie?
Dziewczyna potrząsnęła głową.
- Nie mogę przysiąc, że dzięki mojej trosce zachowa zdrowie, skoro wszyscy
wiedzą, że regularnie próbuje zapić się na śmierć.
Mężczyzna otworzył usta ze zdumienia. Elizabeth czekała z zapartym tchem,
kiedy książę wybuchnie. On jednak tego nie zrobił. Znów zerknęła na niego.
Ten niegodziwiec oglądał sobie paznokcie.
- Cóż, w takim razie... Czy obiecujesz, że będziesz się starała, moja droga? -
spytał wikary.
Elizabeth spojrzała na pastora, świadoma, iż nadeszła ostatnia chwila, by się
sprzeciwić.
Czy miała jednak wybór?
- Obiecuję - wykrztusiła.
Wikary zakołysał się na piętach, najwyraźniej rozważając w duchu, czy
powinien kontynuować, popatrzył na księcia, a potem najwyraźniej uznał, że
powinien.

- Doskonale. Czy obiecujesz także wyrzec się wszystkich innych i być wierną
tylko jemu, dopóki śmierć was nie rozłączy?

Elizabeth nic nie odpowiedziała.
W kościele zapadła absolutna cisza.
- Przysięgasz, moja droga?
- Zastanawiam się, czy piorun we mnie strzeli, jeśli powiem „tak".
Śmiech zgromadzonych zmieszał się ze wściekłym sykiem matki:
- Elizabeth, ja na pewno się ciebie wyrzeknę, jeśli nie powiesz „tak".
Spojrzała jeszcze raz na księcia. On obrócił się ku niej i uniósł brew, tylko
uniósł, jakby chciał powiedzieć, że guzik go obchodzi, co ona zrobi.
Wszelka wola walki opuściła ją. Bóg jeden wie dlaczego, ale w tym momencie
dala za wygraną.
Wikary popatrzył na nią, jakby jej głowa pękła i ze środka zaczęły wylatywać
gołębie. Ludzie zaczęli szemrać. Elizabeth myślała, myślała i podjęła decyzję.
Unosząc podbródek, zanim powiedziała:
- Zgoda, przysięgam.
- Brawo - zawołał ktoś z tyłu. Ktoś inny zaklaskał. Książę odwrócił się ku swej
oblubienicy i rzekł z cynicznym błyskiem w oczach:
- Doskonały wybór, moja droga.
Dopiero teraz Elizabeth uprzytomniła sobie sens tego wszystkiego, chociaż
sama nie wiedziała, czemu tak późno. Dotarło do niej, w co się zaangażowała.
To była farsa. Parodia małżeństwa. Wzięła ślub z Jego Wysokością, ale będą dla
siebie nikim więcej niż uprzejmymi nieznajomymi. Nie będzie dzieci. Nie
będzie maleństw, które wypełniłyby jej życie, nawet córki, której zawsze
pragnęła. Zawsze będzie tylko ona i on i całe życie wypełnione samotnością.
- Przynosisz mi wstyd. To hańba. Jak mogłaś mi to zrobić? - krzyczała matka.
- Gdybyś nadał pozostawała pod moją kuratelą, nie puściłbym płazem takiego
zachowania - dodał ojciec z błyskiem w niebieskich oczach. - Minister
sprawiedliwości był tu dzisiaj. Możesz być pewna, że o twoim
kompromitującym zachowaniu dowiedzą się wszyscy członkowie Izby Lordów.
Matka wciąż nie kryła swego oburzenia.
- Ravenwood - rzekła do zięcia - nie winiłabym cię w najmniejszym stopniu,
gdybyś chciał ją ukarać.
Książę uśmiechnął się tajemniczo.
- Wręcz przeciwnie, pani. Nie przystoi, by młody małżonek uczynił coś
podobnego.
Słowa te zostały wypowiedziane szczególnym tonem, ale rodzice Elizabeth
najwyraźniej nie zwrócili na to uwagi. Jedynie ona wyczuła sarkazm w głosie
męża.

- Jesteś bardziej wybaczający niż ja, książę - powiedział ojciec.
- Jak ja się odważę chodzić z podniesioną głową? – dodała jej matka. - Jak ja to
zniosę? Ona zrobiła farsę z mojego pięknego ślubu. Mówię wam, farsę.
- Myślałam, że to był mój ślub, mamo - Elizabeth wreszcie zdobyła się na
odwagę, by to powiedzieć.
- Słyszałeś to, George? - rzuciła oburzona matka, zwracając się do męża. -
Widzisz, co ja musiałam znosić od czasu jej debiutu? Ta dziewczyna jest
samowolna i pyskata.
- Dziwię się, że książę nie zażądał natychmiastowego unieważnienia
małżeństwa.
Elizabeth popatrzyła na Ravenwooda. Na jego twarzy malował się szczególny
wyraz.
- Czy wolno mi się wtrącić? - spytał uprzejmie. - Postanowiłem, że pojedziemy
z Elizabeth w podróż poślubną do Twierdzy Kruków. - Uśmiechnął się od ucha
do ucha. -Ruszamy natychmiast. , Elizabeth jęknęła. Jej matka uczyniła to samo.
- Co takiego? - spytała zdumiona.
- Spokojnie, Ravenwood - powiedział jej ojciec - nie ma potrzeby chować się ze
wstydu. Moja córka zachowała się dziś skandalicznie, ale nie musisz uciekać.
Jeśli zrobisz dobrą minę do złej gry, powinieneś całkiem nieźle przetrzymać ten
skandal. Dobry Bóg wie, że znosiłeś gorsze.
Elizabeth słuchała w napięciu.
- Zapewniam cię - odparł Ravenwood - moja decyzja nie ma nic wspólnego z
dość nieortodoksyjnymi poglądami Elizabeth na przysięgę małżeńską. Wręcz
przeciwnie. Zważywszy na okoliczności, uważam, że zachowała się całkiem do-
brze. Inna oblubienica nie zniosłaby takiej presji. Nic, co mogłaby zrobić, nie
byłoby gorsze od tego, co sam robiłem w przeszłości. Sam przed chwilą o tym
wspomniałeś. Chcę wyjechać dzisiaj, ponieważ podróż zajmie dwa dni. Nawet
więcej, jeśli drogi okażą się nieprzejezdne. Chociaż cieszy mnie towarzystwo
socjety, wolę cieszyć się towarzystwem swojej młodej żony.
Elizabeth otworzyła usta ze zdumienia. W głowie dźwięczały jej słowa księcia.
Wyjechać? Dzisiaj?
- Ale goście zaproszeni na śniadanie... - lamentowała jej matka. - Co ja powiem
gościom?
Książę uśmiechnął się.
- Dokładnie to samo, co ja powiedziałem wam. - Mówiąc to, ujął Elizabeth pod
rękę.
- Idziemy? - spytał.
Ucieczka. Proponował jej ucieczkę. Nagle przestała dbać o to, że to Ravenwood
złożył tę propozycję. Odwróciła się w stronę drzwi.

- Elizabeth, nie wyjedziesz - oznajmiła rozkazująco jej matka.
Dziewczyna wyprostowała się i spojrzała matce w oczy.
- Wręcz przeciwnie, mamo. Jestem przekonana, że wyjadę.
Matka oniemiała, Elizabeth zaś po raz pierwszy doznała uczucia swobody.
Schyliła się i zgarnęła swój ciężki tren, jakimś cudem nie gubiąc jednocześnie
bukietu, cały czas spodziewając się dalszych protestów ze strony rodziców, ale
oboje milczeli. Nie poszli też za nią, kiedy Elizabeth ruszyła za księciem ku
wyjściu.
Lucien zatrzymał się w drzwiach. Elizabeth stanęła obok niego, mrużąc oczy w
nagłym blasku słońca.
Rozległy się wiwaty.
- Na Boga, zaciągnęła go wreszcie przed ołtarz - zawołała jakaś kobieta. -
Gratulacje, młoda damo.
Przed kościołem zgromadziły się setki ludzi, z czego część zgromadzonych
stanowili zaproszeni na ślub goście, których zżerała ciekawość, co się jeszcze
może wydarzyć, inni zaś byli całkiem obcy.
- Jaśnie państwo - służący w czerwono-fioletowej liberii przepchnął się przez
tłum i złożył im ukłon. - Zdołałem jakoś przejechać powozem przez maleńką
szczelinę. Zechciejcie pójść za mną.
Ravenwood skinął głową, przytrzymując żonę mocniej za rękę, kiedy zaczęli się
przeciskać przez tłum. Elizabeth była wdzięczna za tę pomoc, chociaż nie
znosiła jego dotyku. Teraz odczuwała nieomal ulgę. Zauważyła, że nawet
najbardziej zuchwali z gapiów odsuwali się na widok jej postawnego małżonka.
Odetchnęła głęboko, kiedy dotarli do oczekującego powozu, na którego
drzwiach błyszczał znajomy herb - dwa kruki patrzące na siebie. Przy głowach
koni stał chłopiec stajenny, starając się uspokoić przestraszone zwierzęta.
Jednak nawet klapki na ich oczach niewiele pomagały. Nadmierna ruchliwość
uszu i nerwowe drżenie skóry świadczyły o tym, jak bardzo konie są
zaniepokojone. Przed zaprzęgiem dwóch forysiów siedziało sztywno na swych
siwych wierzchowcach, patrząc prosto przed siebie.
- Jesteśmy na miejscu - oznajmił woźnica. - Czy wolno mi złożyć państwu
życzenia wszelkiej pomyślności? - dodał.
- Dziękuję, Cedryku - odparł Ravenwood, pomagając żonie wsiąść do powozu.
Okazało się jednak, że to nie takie proste, ponieważ tren ślubnej sukni Elizabeth
nie chciał się zmieścić w środku. Z jakiegoś powodu widok męża upychającego
jej suknię wzbudzał w niej histeryczną wesołość. Kiedy wreszcie udało mu się,
satyna otaczała ją niczym fale piany.
- Mógłbyś jechać na dachu - powiedziała, widząc, że mąż nie ma gdzie usiąść.
Ravenwood spojrzał jej w oczy. I uśmiechnął się.

Nie był to cyniczny uśmiech. Ani ten irytujący grymas... ten, który zawsze
budził w niej trudny do opanowania gniew. To był szczery uśmiech. Pierwszy,
jaki u niego widziała.
Dobry Boże, ten uśmiech odmienił całą jego twarz.
- Pewnie mógłbym - odparł - chociaż niemiło jest myśleć, że o moją twarz
rozbijałyby się owady. Nie, dużo bardziej wolę zostać tu z tobą.
Elizabeth przełknęła ślinę. Skinęła głową. Jak mężczyzna może wyglądać tak
męsko, a jednocześnie tak doskonale przystojnie?
- Prześliczne kwiaty - rzekł i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Dziewczyna
spuściła wzrok. Z bukietu, które ściskała tak mocno, zostało zaledwie kilka
połamanych łodyg.
- Może gdyby udało nam się znaleźć nożyczki, zdołałbym uwolnić cię od części
tego materiału - rzekł sucho Ravenwood, a jego wzrok znów padł na jej suknię.
Elizabeth była zaskoczona. Ją samą kusiło, by dobrać się do sukni z
nożyczkami. Tymczasem cisnęła resztki bukietu przez niedomknięte okno
powozu. Tłum na zewnątrz rzucił się po nie, jakby to były gwinee. Potem
chwyciła naręcze tkaniny i zrobiła dość miejsca, by książę mógł usiąść
naprzeciwko niej. Kiedy wypuściła suknię, oboje mieli przykryte nogi.
Elizabeth nagle zrobiło się bardzo, bardzo gorąco.
- Pewnie tak musiał się czuć Mojżesz, kiedy przekraczał Morze Czerwone -
powiedział książę i wtedy dotarła do niej lekka woń jego oddechu. Cytryna.
Jego oddech czuć było cytrynami. Jakie to... dziwne.
- Szkoda tylko, że nie mam laski i sztucznej brody. Chciałbym zobaczyć twarze
gapiów w chwili, gdy będziemy obok nich przejeżdżać - ja z ramionami
rozpostartymi nad morzem sukni ślubnej. Byłaby to bardzo biblijna scena.
Elizabeth nie skomentowała jego uwagi. Co miała powiedzieć? Czyżby starał
się być zabawny? Jeśli tak, po co?
Bóg jeden wiedział, że nie mógł powiedzieć niczego, co pozwoliłoby jej się
odprężyć. Czuła się tak naelektryzowana, jak jedwabna tkanina podczas burzy.
Karoca zakołysała się lekko, gdy woźnica wspiął się na górę i siadł na koźle.
Elizabeth usłyszała, jak chłopak stajenny sadowi się na ławeczce z tyłu powozu.
Dźwignia hamulca została zwolniona ze zgrzytem. Elizabeth czuła, że jej nerwy
naprężają się do ostateczności, gdy czekała, aż powóz ruszy. Sama nie
wiedziała, czemu ogarnął ją nagły niepokój. Pewnie dlatego, iż miała opuścić
Londyn, pomyślała. Jechała w całkiem obce miejsce, z mężczyzną, którego
prawie nie znała.
Swoim mężem. Swoim przystojnym mężem.
- Zimno ci? - spytał Lucien.
Czyżby zadrżała? Pokręciła głową, powstrzymując się przed roztarciem ramion,

w których nagle poczuła chłód. Konie zmęczone oczekiwaniem ruszyły
gwałtownie. Elizabeth nachyliła się, a serce łomotało jej niemal tak głośno, jak
kroki tłumu, który odprowadzał wiwatami odjeżdżającą karetę. Wjechali w cień
między budynkami. Od czasu do czasu promień słońca nagle oświetlał twarz
księcia i wtedy wydawało się, że całe wnętrze powozu rozjaśniało się od środka.
Był to ten sam powóz, który ze stukotem zajechał pod jej dom tego pamiętnego
dnia, gdy książę jej się oświadczył. Wnętrze karety odpowiadało wyglądowi
zewnętrznemu. Zewsząd otaczał Elizabeth luksus; zza pleców jej męża
wyłaniały się miękkie obicia z czerwonego aksamitu. Mahoniowe panele lśniły
w oczach, a srebrne okucia - była ; pewna, że to prawdziwe srebro - błyszczały
jasno. Nawet dywan pod jej pantofelkami był tak miękki, że Elizabeth, która
rzadko się peszyła, czuła się okropnie nie na miejscu. Jej wzrok padł na
pierścionek. Owalnie szlifowany diament otoczony diamentami ciętymi w
wąskie prostokąty. Plamki światła tańczyły na suficie powozu, gdy drogie
kamienie w pierścionku skrzyły się w słońcu niczym malutka konstelacja
tęczowych gwiazd. Był to z pewnością największy pierścionek, jaki widziała, i
doskonale oddawał niezwykłe bogactwo mężczyzny, którego poślubiła.
- Pierścionek godny księżnej - powiedział, najwyraźniej śledząc jej spojrzenie.
Pokiwała głową, a Lucien, który z jakiegoś dziwnego powodu czuł potrzebę
rozmawiania z nią, znów zagadnął.
- Podoba ci się?
Znów kiwnęła głową, po czym odwróciła się do niego profilem, wyglądając
przez okno. Koniec konwersacji.
Powóz przyspieszył. Albo tłum się przerzedził, albo woźnica postanowił kogoś
przejechać, jedno z dwojga, pomyślał Lucien. Cokolwiek to było, powóz
przestał wreszcie się trząść i podskakiwać.
Lucien nieprzerwanie się przypatrywał żonie. Jeśli Elizabeth podobała mu się
tamtej nocy na balu u państwa Derby, teraz zachwyciła go o wiele bardziej.
Zaczesane włosy pozwalały dostrzec harmonię rysów jej twarzy, a skóra lśniła
od blasku jej sukni. Wyglądała jak jakaś morska bogini, która zapragnęła skusić
lekkomyślnego żeglarza, by skoczył za nią do morskiej otchłani.
- Gapisz się na mnie - powiedziała tonem, który niemal go wystraszył.
- Czyżby?
- To prawda.
Spojrzała mu prosto w oczy. To właśnie lubił w Elizabeth Montclair, nie, teraz
St. Aubyn, poprawił się.
- Jeśli nawet, to dlatego, że odczuwam pewne zakłopotanie, myśląc o tobie jako
o swej żonie.
Wcale nie wyglądała na zadowoloną, że jej o tym przypomniał.

- Prawdę mówiąc, zastanawiam się, jak mam cię nazywać. Żoną? Księżną
panią? A może po prostu Kulą u Nogi? Przyznam, że przypadło mi do gustu to
ostatnie miano.
- Możesz mi mówić Elizabeth - zaproponowała dziewczyna.
- No cóż, z pewnością masz rację, moja droga. W końcu któregoś dnia urodzisz
mi potomka. Popsułoby to nastrój, gdybym musiał cię nazywać lady
Ravenwood w trakcie spełniania aktu małżeńskiego. - W zamyśleniu przyłożył
palec wskazujący do podbródka. - Skoro już o tym mowa, kiedy chcesz
skonsumować nasze małżeństwo? Ja już nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć,
jak wyglądasz bez tej sukni. -Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - A właściwie
moglibyśmy się zabrać do rzeczy już teraz. To też ma swoje zalety.
Krew odpłynęła Elizabeth z twarzy.
Mężczyzna odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się. Nie mógł się powstrzymać.
Sprawiała wrażenie tak szczerze przestraszonej. Ni stąd, ni zowąd przyszła mu
do głowy myśl, że jej strach powinien ranić jego męską próżność. Czyżby
Elizabeth nie wiedziała, że w całym półświatku słynął jako świetny kochanek?
Najwyraźniej nie.
- Nie mówisz chyba tego poważnie? - spytała.
- Ależ jak najbardziej. - Jakiś diabełek podkusił go, by tak odpowiedział. - A
może nie zdawałaś sobie sprawy, że zeszłej nocy mówiłem serio o spłodzeniu
dziedzica?
Elizabeth otworzyła usta, a potem je zamknęła.
- Ty... - wykrztusiła wreszcie, wpatrując się uważnie prosto w jego oczy. -
Droczysz się ze mną - oznajmiła.
Tak, to była prawda, i niech go licho porwie, jeśli wiedział, jak ona się tego
domyśliła. Jedyną osobą, która tak łatwo potrafiła odgadnąć, kiedy żartuje, był
jego brat.
Natychmiast spoważniał. Przyznał, że jego brat polubiłby Elizabeth.
Pochwaliłby jego wybór, o ile o jakimś wyborze mogła być mowa.
- Przejrzałaś mnie - przyznał.
- Nasze małżeństwo to nie gra, książę - skarciła go Elizabeth. - W rzeczy samej,
skoro poruszyliśmy kwestię naszego ślubu, wyjaśnijmy sobie kilka rzeczy.
Kompromitując mnie, zmarnowałeś swoje szansę na posiadanie potomka.
Mam więc cholerne szczęście, że naprawdę nie chcę dziedzica, pomyślał
Lucien.
- Co więcej, nalegam, aby każde z nas poszło swoją drogą, kiedy tylko ta kpina
z miesiąca miodowego dobiegnie końca. - Przerwała, jakby czekając, że on
zaprotestuje, a kiedy tego nie uczynił, dodała:
- Myślałam o tym, o czym rozmawialiśmy zeszłego wieczoru. Oboje

przyznaliśmy, że nie chcemy się pobierać. Tak samo oboje wiemy, że nie damy
sobie szczęścia. W związku z tym nalegam, abyśmy prowadzili osobne domy.
Nie będę cię nękać ani czynić ci wyrzutów z powodu kochanek, jakie mógłbyś
sobie wziąć; podobnie ty nie będziesz mieć do mnie pretensji, jeśli postanowię
wziąć sobie kochanka.
Kiedy Lucien pojął sens tych słów, poczuł się dziwnie zaniepokojony.
- Jakież to niezmiernie cywilizowane! - rzucił ironicznie.
- To prawda. Co więcej, pozwalam ci mieć kochankę, ale nalegam na dyskrecję.
Sama oczywiście będę postępować tak samo. Nie ma powodu, by którekolwiek
z nas przysparzało wstydu lub zakłopotania drugiemu, mimo iż się nie lubimy.
- Skończyłaś? - spytał.
- Nie - odparła Elizabeth. - Chcę wiedzieć, jak długo pozostaniemy w północnej
Walii.
- Trzy miesiące - powiedział bez zastanowienia.
- Trzy miesiące? - jęknęła dziewczyna.
- Tak, trzy - odwarknął. - A teraz ja chcę, żebyś ty zrozumiała kilka spraw. -
Nachylił się ku niej. - O ile zgadzam się, że oboje powinniśmy mieć wolną rękę
co do romansów, żądam, byśmy zaczekali z tym do końca podróży poślubnej.
Elizabeth zignorowała jego słowa.
- Ależ to niedorzecznie długi okres jak na miesiąc miodowy - zaprotestowała.
- Nie jedziemy do Twierdzy Kruków w podróż poślubną. Chcę tam załatwić
pewne interesy.
- Nie możesz ich załatwić w krótszym czasie?
- Nie mogę. Muszę nadzorować pewne sprawy. Chcę się tym zająć osobiście.
Nie wyglądało na to, aby dziewczyna mu wierzyła. Nieważne.
- Miesiąc - starała się targować. - Pozwolę ci na miesiąc, nie dłużej.
- Dwa - skontrował, w rzeczywistości nie dbając o to, czy dziewczyna zostanie
w Twierdzy Kruków choćby tydzień, a nawet krótką chwilę, byle w ogóle
została. Wiedział, że to niemądre, ale chciał, żeby ludzie brali ich za
małżeństwo w najprawdziwszym sensie, przynajmniej przez pierwszy miesiąc.
- Półtora - targowała się Elizabeth.
- Zgoda - powiedział Lucien, nie spodziewając się uprzednio, że dziewczyna
przystanie na aż tak długi pobyt. Elizabeth sprawiała wrażenie zaskoczonej tym,
że tak łatwo się zgodził na jej warunki.
- Spędzę półtora miesiąca w Twierdzy Kruków, po czym będę wolna -
powtórzyła, jakby mu nie dowierzając.
- Właśnie.
Rozparła się wygodnie na ławce; co jakiś czas słońce rozjaśniało wnętrze
powozu. Oczy Elizabeth wydawały się pałać, gdy wpatrywała się w swego

męża. Widział w nich blask i niepewność.
- Jeszcze jedno - rzeki książę Ravenwood uprzejmym tonem. - Będziesz spać ze
mną.

6.

Elizabeth podskoczyła na ławce.
- Słucham?
Lucien uniósł lewą brew.
- Czyżbyś ogłuchła, moja droga? Elizabeth zmrużyła oczy.
- Spać ze mną?
Mężczyzna uśmiechnął się, zadowolony z siebie.
- Więc mnie usłyszałaś. Dobrze. Zatem posłuchaj. Chcę, by myślano, że
jesteśmy prawdziwym małżeństwem - powiedział. - Przynajmniej przez jakiś
czas. Potem możesz spać samotnie do woli. - Wpatrywał się w nią przez chwilę;
na jego twarzy malowało się podniecenie, które sprawiło, że poczuła się
nieswojo. - Chociaż wątpię, aby potrwało to długo.
- Okłamałeś mnie - rzuciła oskarżycielsko Elizabeth.
- Okłamałem cię? Co masz na myśli, mówiąc, że cię „okłamałem"?
- Powiedziałeś, że będzie to małżeństwo z rozsądku.
- Owszem, gdyż jest rozsądne, abyś ze mną spała.
- Nie to miałeś na myśli, i wiesz o tym.
- Doprawdy? Zatem wyjaśnij mi to, Elizabeth. Co twoim zdaniem miałem na
myśli, mówiąc o małżeństwie z rozsądku?
- Że każde z nas pójdzie swoją drogą - pouczyła go. -Ty będziesz spać w
jednym łożu, a ja w drugim.
- Nie - zaprzeczył.
- Nie? A jeśli będę nalegać, abyśmy spali w osobnych łóżkach? Co wtedy
zrobisz? Zamkniesz mnie w swojej komnacie na noc?
- Być może.
- Żartujesz.
- Żartuję tylko we wtorki i czwartki - zakpił. - Ponieważ dziś jest sobota, nie
żartuję. Chcę jedynie zachować przed towarzystwem pozory małżeństwa,
przynajmniej przez pierwszy miesiąc. Później każde pójdzie w swoją stronę,
zgodnie z wcześniejszą umową. To dość powszechna praktyka. Kilka tygodni
wspólnego szczęścia, o którego fikcyjności wie całe towarzystwo, a potem
każde z nas będzie prowadzić osobne życie. Chyba znasz zasady tej gry?
Elizabeth nie przychodziło na myśl nic, co mogłaby powiedzieć, gdyż
rzeczywiście owe zasady znała... aż za dobrze.
- Moja droga żono, nie bądź taka przerażona. Spanie ze mną bardzo ci się
spodoba.

- Nie - szepnęła, szybko odwracając oczy ku niemu.
-Aczkolwiek zdaje się, że chrapię - oznajmił rzeczowo mężczyzna. -
Przynajmniej tak twierdzili moi kompani w Oksfordzie. Jestem jednak pewny,
że się do tego przyzwyczaisz. Oni się przyzwyczaili.
Nie mógł tego mówić poważnie. Jednak w jego oczach nie dostrzegała śladu
rozbawienia. Ani odrobiny.
Nie żartował.
Ravenwood, Książę Śmierci, Hulaka z Ravenwood, zamierzał zmusić ją do
spania we wspólnym łożu.
- Nie tkniesz mnie - wykrzyknęła.
- Moja droga, ależ oczywiście, że cię nie tknę. Nie będę ci się też narzucał,
bowiem jak sobie przypominasz, całkiem niedawno mogłem z łatwością cię
wykorzystać, a jednak tego nie zrobiłem. Zachowałem się jak prawdziwy
dżentelmen.
Nawiązywał do tego, co się działo na pokładzie statku, do incydentu, o którym
bardzo chciała zapomnieć. Mimo to nie mogła. Wtedy książę wydawał się inny.
Zimniejszy.
Ale żeby spać z nim? Nie sądziła, aby mogła się do tego zmusić.
Jaki mam wybór?
- Dlaczego?
- Dlatego, że sobie tego życzę.
Spojrzenie jego zielonych oczu w oprawie gęstych rzęs było nieustępliwe i
poważne.
- Czemu? - nalegała w dalszym ciągu.
- Ponieważ - odparł wreszcie książę - nie zamierzam stać się pośmiewiskiem
towarzystwa. Ponieważ nie życzę sobie, by moi koledzy się dowiedzieli, że nie
potrafię skłonić świeżo poślubionej żony do tego, by ze mną spała. Ponieważ
mam wiele twarzy, Elizabeth, ale przede wszystkim jestem mężczyzną. Mam
tylko swoją dumę.
Dziewczyna spojrzała na niego, zaskoczona jego słowami.
- Rozumiesz mnie? - spytał.
Nie rozumiała. A jednak... jakoś rozumiała. Nawet za dobrze. Czasami, kiedy
socjeta albo jej matka poniżały ją, ona również szukała oparcia w swej dumie,
aby przetrwać trudny okres. Mogła czasami być upokorzona publicznie, ale
nigdy nie pozwalała, aby ktoś to wyczytał z jej twarzy.
- Więc? - Lucien domagał się odpowiedzi.
- Jak sobie życzysz - odrzekła wreszcie i poczuła, że ogarnia ją coś na kształt
współczucia. Wtedy przyszło jej coś do głowy. Zesztywniała. Dobry Boże, w co
ona się ubierze? A on?

To pytanie gnębiło Elizabeth przez resztę drogi. A jechali długo tego dnia. Mieli
zatrzymać się na postój tuż pod Oksfordem. Stamtąd wyruszą następnego
poranka do Walii. Normalnie wyprawa zajęłaby im dwa pełne dni, ale oni mieli
przebyć tę trasę w jeden dzień, a przynajmniej tak zaplanował Ravenwood. Były
to właściwie jedyne słowa, jakie skierował do Elizabeth od czasu ich
wcześniejszej rozmowy. Elizabeth wcale to nie przeszkadzało; nie mogła
przestać myśleć o małżeńskich żądaniach księcia.
Pejzaże, które mijali w drodze, zaliczały się do najpiękniejszych w Anglii.
Elizabeth widziała łagodne wzgórza i kamienne lub drewniane ogrodzenia, które
zaznaczały granice posiadłości. Tłuste krowy i białe owce pasły się na i łąkach
ocienianych przez ogromne wiązy o szmaragdowozielonych liściach. Droga
była gładka, mimo iż niedawno padał deszcz. Po błękitnym niebie wędrowały
puszyste białe obłoczki, a lekki wiatr delikatnie chłodził twarz.
- Jesteśmy już prawie na miejscu - rzekł Lucien, wyrywając żonę z zamyślenia.
Jego zielone oczy miały kolor paproci prześwietlonych słońcem. -
Przypuszczam, że będziesz chciała się przebrać. - Uśmiechnął się. - Chyba że
chcesz ciągnąć za sobą ten materiał?
Elizabeth potrząsnęła przecząco głową, odwracając od niego oczy. Jej
spojrzenie przyciągnął promień słońca, który przecinał całe wnętrze powozu,
zmieniając kolor aksamitnych obić z czerwonego na pomarańczowy.
- Miło mi to słyszeć - stwierdził Lucien. - Zaczynałem się zastanawiać, czy ta
masa tkaniny nie miała przypadkiem trzymać mnie na odległość w trakcie
podróży.
Elizabeth szybko podniosła na niego wzrok.
- Gdybym sądziła, że to poskutkuje, nie zdjęłabym tej sukni dzisiejszej nocy.
Kącik ust Luciena uniósł się w grymasie niegrzecznego uśmiechu, zielone oczy
rozbłysły.
- Masz całkowitą rację. Taki podstęp nie przyniósłby rezultatu. Jak być może
słyszałaś, jestem mistrzem w zdejmowaniu sukien z kobiet.
- Wydawało mi się, że w ich zadzieraniu.
Luciena najwyraźniej zaskoczyła ta odpowiedź. Prawdę mówiąc, Elizabeth
sama była nią zdumiona. Jednak napięte do ostateczności nerwy sprawiały, że
przestała się liczyć ze słowami.
- Czyżby ktoś naplotkował ci o mnie?
Elizabeth nie znosiła, kiedy tak się do niej uśmiechał.
Czuła się przez to tak, jakby jechała w towarzystwie bożka miłości. Uśmieszek
zdawał się mówić: „Jestem bardzo grzesznym mężczyzną. Będziesz grzeszyć ze
mną?"
Przełknęła ślinę, tłumacząc sobie, że powinna zachować obojętność. Niestety,

nie potrafiła. Uśmiech Luciena sprawił, że z kolei ona czuła się bardzo, bardzo
niegrzeczna... prawie jak wtedy, kiedy ją pocałował.
Najwyraźniej postradała zmysły.
- Całe towarzystwo mówi o twojej reputacji - powiedziała i zaraz musiała
zwilżyć językiem wargi. Co gorsza, on cały czas się w nią wpatrywał. Ścisnęło
ją w dołku. To dlatego w czasie jazdy nie nawiązywała z nim rozmowy. Za
każdym razem, gdy prowadzili konwersację, Elizabeth czuła się, jakby
prowokowała drapieżnika.
- Hmm. Pewnie tak. Chociaż, gdybym miał tak wiele kochanek, ile twierdzi
towarzystwo, dawno już umarłbym z wyczerpania.
Elizabeth nie znosiła tego, że czasami Lucien ją rozśmieszał. Jak to możliwe?
Dobry Boże, ona nawet go nie lubiła. Chciał ją zmusić, żeby z nim spała. Nie
powinien jej rozśmieszać.
Nieoczekiwanie w tym momencie powóz zwolnił. Elizabeth nawet nie
zauważyła, że wjechali do małego miasteczka.
Zatrzymali się tak gładko, jakby podróżowali latającym dywanem. Elizabeth
wyjrzała przez okno po swej lewej stronie. W podmuchu wieczornego wiatru
kołysał się szyld z napisem: „Pod Kaczką i Łabędziem". Nad drewnianym
dachem gromadziły się chmury, a niżej w odległości zaledwie kilku mil wisiała
mgła. Można się już pożegnać ze słoneczną pogodą, pomyślała Elizabeth i
zadrżała.
- Wygląda na to, że ścieżka jest trochę błotnista - zauważył książę, wysiadając.
Drzwi powozu przytrzymywał stojący sztywno służący w liberii. Elizabeth,
która służących zatrudnionych przez swego ojca mogła policzyć na palcach
jednej ręki, była trochę zażenowana faktem, że teraz ma nie tylko woźnicę, ale
także chłopca stajennego i dwóch forysiów. To obrzydliwe. Książę rzucił jej
spojrzenie.
- Zaproponowałbym, że cię przeniosę na rękach, ale obawiam się, że obfity tren
twojej sukni uniemożliwi mi to.
- Chciałabym się jak najszybciej przebrać - szepnęła Elizabeth.
- Nie - odparł książę, kręcąc głową. - Postanowiłem, że będziesz chodzić nago.
W ten sposób będzie dużo przyjemniej.
- Żarty sobie ze mnie stroisz.
- W rzeczy samej, lecz musisz przyznać, że była to intrygująca sugestia. -
Uśmiechnął się tym pięknym, ciepłym uśmiechem, od którego poczuła się
dziwnie. - Poleciłem jednemu ze służących, by zapakował trochę ubrań dla cie-
bie, podczas gdy my braliśmy ślub.
Braliśmy ślub. Och, jak te słowa ją raniły. Poślubiła jednego z najsłynniejszych
londyńskich hulaków. Nicponia, którego bardziej pociągał alkohol i cygara niż

zarządzanie posiadłościami. Który większość życia spędził na strojeniu sobie
żartów z wszystkiego i bez wątpienia odjedzie do Londynu natychmiast po
zakończeniu ich „miesiąca miodowego".
No i dobrze, pomyślała. Ona też rozpocznie własne życie. W końcu taką umowę
zawarli.
- Jeśli jesteś gotowa wysiąść, pomogę ci zejść. Prawdę powiedziawszy,
powinnaś zeskoczyć. Wyobrażam sobie, że twój tren jest tak wielki, że
natychmiast wypełni się powietrzem, dzięki czemu będziesz mogła leciutko
wylądować na ziemi.
Elizabeth spojrzała na męża z irytacją, ponieważ znów miała ochotę się
roześmiać.
Nie mogła zaprzeczyć, Lucien naprawdę ją rozbawił.
Obserwowała, jak stara się do niej zbliżyć, odsuwając fałdy spódnicy, i potem
podaje jej rękę.
- Pani - rzekł, trzymając dłoń wnętrzem ku górze i machając palcami, kiedy
natychmiast jej nie przyjęła.
Z ociąganiem wzięła go za rękę, drugą dłonią przytrzymując się ramy powozu.
Ciężki tren sprawił, że zachwiała się na progu.
Jeszcze przed chwilą była w karecie, teraz znajdowała się już w ramionach
Luciena.
- Panie - westchnęła.
Książę patrzył na nią z góry; ich twarze znalazły się tak blisko siebie, że jego
oddech ją łaskotał. Elizabeth czuła zapach Luciena, połączenie woni cytryn i
miętowego mydła. Czuła również żar jego ciała, zaskakujący w porównaniu z
chłodną lamą jej sukienki. Jego oczy były ciemne, prawie tak ciemne, jak jego
atramentowoczarne włosy, a mimo to widziała w nich blask, łagodny, a jednak
twardy, i od tego serce zabiło jej żywiej.
- Patrzcie państwo - powiedział cicho Lucien. -Jednak mogę się do ciebie
zbliżyć. Może powinniśmy mimo wszystko odciąć ten tren. Tym sposobem
moglibyśmy to robić częściej.
Elizabeth spojrzała na niego z dołu.
- Jeśli zniszczysz mi sukienkę, moja matka urwie ci głowę. Lucien nie
przestawał się przyglądać żonie, a w jego oczach zapaliły się figlarne iskierki.
- Czy zastanowiłaś się kiedyś nad tym, jakie to makabryczne, „urwać" komuś
głowę?
Znów naszła ją ochota, by się uśmiechnąć.
- Nie - odpowiedziała. - Przyznaję, że nigdy o tym nie myślałam.
- A powinnaś. To nieuprzejme jak wszyscy diabli, urwać komuś głowę.
Elizabeth tylko się w niego wpatrywała.

Ravenwood, jakby dając za wygraną, odwrócił wzrok i skinieniem głowy
polecił jednemu ze służących unieść tren sukni.
- Obejmij mnie za szyję - polecił Elizabeth. Zawahała się, ale zrozumiała, że
rzeczywiście powinna się czegoś przytrzymać. Jego. A niech to. Objęła go
ramionami za szyję.
- No proszę - stwierdził. - Nie było tak źle, prawda? Nie odpowiedziała,
skupiona nad tym, by ich ciała się nie stykały. Lucien zachichotał cicho, jakby
dostrzegał jej starania. Beth było przytulnie i ciepło w objęciach Ravenwooda.
On przyciskał ją do piersi, jej dłonie spoczywały na jego karku. Jednak wraz z
ciepłem ogarnęło ją uczucie, że nie może oddychać. Wmawiała sobie, że to
dlatego, że Lucien tak mocno ją ściska, lecz tak naprawdę nie była do końca o
tym przekonana. Było coś nierzeczywistego w tym, że ją trzymał w ramionach.
Obejmował ją sam książę Ravenwood. Wielkie nieba, sama wciąż nie mogła w
to uwierzyć. Była jego księżną. I ten sposób, w jaki ją obejmował! Jego uścisk
był tak mocny, on sam taki wysoki, a ona taka drobniutka. Czuła, że jest słabą
kobietą zdaną na jego wolę. I wcale jej się to nie podobało.
- Tędy proszę - rzekł oberżysta, prowadząc ich do swego lokalu.
- Postaw mnie na ziemi - syknęła Elizabeth, kiedy tylko i znaleźli się na progu
oberży. Od zapachu duszonej wołowiny zaburczało jej w brzuchu. Goście
wewnątrz uciszyli się nieco, kiedy dostrzegli parę stojącą w drzwiach do ciepłej
izby. - Postaw mnie - powtórzyła, starając się nie czerwienić pod spojrzeniami
przeważnie mężczyzn siedzących w karczmie zajmującej parter budynku.
- Jeszcze nie teraz - odparł Lucien, wchodząc do środka.
- Nie ma powodu, żebyś mnie nosił na rękach.
- Chcesz, żeby twój tren zaplątał się w krzesła i stoły? Miał rację.
Elizabeth nie cierpiała, kiedy miał rację.
- Tak myślałem - stwierdził książę.
Zmarszczyła czoło i pogodziła się z losem. Prawdę mówiąc, nigdy jeszcze nie
nocowała w oberży. Kiedy jest się Montclairem, ma się wystarczająco wielu
krewnych, by przejechać całą Anglię bez konieczności zatrzymywania się w
miejscach publicznych. Siedzący przy stołach w większości sprawiali wrażenie
lokalnych mieszkańców, podobnie jak ci, którzy siedzieli na wysokich stołkach
przy barze. Ich kufle piwa perliły się od dużych kropel wody i zostawiały mokre
kółka na blatach, kiedy pijący unosili naczynia do warg. Ściany oberży były z
kamienia, a grube, ciemne belki podtrzymywały pięterko. Elizabeth przypusz-
czała, że dom zbudowano jeszcze w normańskich czasach. Środek izby
przecinały schody. Po prawej stronie znajdowała się prywatna część karczmy,
oddzielona ścianą.
- Mam nadzieję, że państwu to nie przeszkadza, ale w izbie jest trochę chłodno.

Nie spodziewaliśmy się gości takiej rangi.
Takiej rangi. Elizabeth zamknęła oczy. Wciąż wydawało jej się to nierealne.
Jakby wydarzyło się komuś innemu. Trzy tygodnie temu wiodła zupełnie inne
życie. Chodziła na przyjęcia. Starała się (zazwyczaj bezskutecznie) zadowolić
matkę. A teraz proszę, jechała do północnej Walii, gdzie nigdy dotąd nie była,
ze swoim świeżo poślubionym mężem, którego podejrzewano o zabójstwo
brata.
Wspaniale.
- W kominku właśnie napalono - powiedział oberżysta -i wkrótce przyniosą
wam posiłek Proszę zadzwonić, gdybyście potrzebowali czegoś jeszcze.
Elizabeth spodziewała się, że książę ją wypuści z ramion, a gdy tego nie zrobił,
spojrzała nań z zaskoczeniem. On jednak trzymał ją nadal w rękach. Patrzyła na
męża zdumiona.
- Jesteś pewna, że nie chcesz udać się natychmiast do sypialni? - Moglibyśmy
spędzić całą noc razem - dodał książę i głos mu się obniżył o oktawę. - Co to
byłaby za noc.
- Nie, dziękuję, panie. Możesz swobodnie cieszyć się swoim własnym
towarzystwem. Ja z pewnością nie stęsknię się za tobą.
Na dźwięk jej sarkastycznych słów Ravenwood parsknął śmiechem.
- Jamie - zawołał, obracając wzrok na służącego - widzisz, kogo ja poślubiłem?
Zuchwałą pannicę. - Znów popatrzył na żonę i przestał się śmiać. - Z czasem
nauczysz się tęsknić za mną, moja droga. - Wyszczerzył się w tak szerokim
uśmiechu, że przypominał latarnię z dyni na Halloween. - Z czasem.
- Wątpię w to - mruknęła dziewczyna.
- Wolisz się przebrać przed, czy po kolacji?
- Przed, proszę.
Kiwnąwszy głową bez słowa, powoli wypuścił ją z objęć, nie szybko. Postawił
ją na ziemi w taki sposób, że ich ciała otarły się o siebie. Cal po calu. Brzuch o
brzuch. Udo o udo.
Elizabeth starała się zignorować wrażenie, jakie wywarł na niej dotyk jego
ciała. Służący ostrożnie położył na podłodze tren i odwrócił się, najwyraźniej
zamierzając pójść po kufer. Elizabeth odprowadzała go wzrokiem. Nagle
poczuła się bardzo samotna. I bardzo bezbronna, bo tren niemal całkowicie
odbierał jej swobodę ruchów. Pokój wyłożony był boazerią ze złocistego dębu,
a ściany wydawały się jarzyć blaskiem płomieni w kominku. Podłogę zaścielał
wyblakły czerwony dywan, pośrodku izby stał bogato rzeźbiony stół i dwa
krzesła. A co będzie, jeśli pojawi się większa liczba gości, pomyślała
dziewczyna.
- Czy mam cię zanieść do twojego pokoju na górze? -|spytał Lucien.

- Nie - odparła, zmuszając się do tego, by spojrzeć mu twarz. - Pokojówka
może mi pomóc.
- Jesteś pewna? - spytał z naciskiem.
- Absolutnie - odparła stanowczo.
Ravenwood posłał jej ten łobuzerski, psotny uśmieszek, którego tak nie znosiła.
- W takim razie - powiedział - skoro nie chcesz, bym odprowadził cię do twego
pokoju, może pozwolisz mi, żebym pomógł ci się rozebrać?
- Nie, dziękuję - wycedziła Elizabeth.
Skłonił przed nią głowę i uśmiechnął się, a jego zielone oczy się zaiskrzyły.
Elizabeth miała ochotę mu je wydrapać.
Coś trzeba zrobić, myślała Elizabeth. Coś drastycznego. Nie przychodziło jej
jednak na myśl nic, co mogłoby zmienić jej obecne położenie. Nic, z wyjątkiem
pokazania jego wysokości, że nie da się zastraszyć jego grubiańskim uwagom o
wspólnym łożu i nocy poślubnej. Wręcz przeciwnie. Podejmie tę grę.
Wybrała ciemnoniebieską suknię z wysokim stanem, która podkreślała
granatową czerń jej zaczesanych do góry włosów i sprawiała, że jej oczy
wydawały się ogromne. Nie nałożyła pantalonów, zwilżyła także spódnicę.
Rezultat był dość szokujący i śmiały. Do tego stopnia, że Elizabeth czuła się
kobietą wyzwoloną, gdy schodziła po schodach, a mokra sukienka oblepiała jej
nogi w sposób wielce sugestywny.
Pokaże jego wysokości, że nie jest mdłą panienką.
Coś jednak było nie tak, bo kiedy weszła do głównej izby, co prawda mężczyźni
spoglądali na nią, ale szybko odwracali spojrzenia. Elizabeth zmarszczyła brwi,
a potem popatrzyła po sobie, upewniając się, że wszystko jest w porządku.
Wyglądała wspaniale. A może nie poruszała się jak należy? Słyszała, że
kurtyzany potrafiły chodzić w sposób, który doprowadzał mężczyzn do
szaleństwa. Kołysały biodrami, przypomniała sobie. Spróbowała więc tak
zrobić.
- Więc widziałaś krowę McGregorów? - spytał jakiś mężczyzna, kiedy przeszła
obok niego.
Elizabeth omal nie zemdlała. Krowę? To ona porusza się tak kokieteryjnym
krokiem, a im się to kojarzy z krową?
Wtedy przy drzwiach do wydzielonej izby dostrzegła swojego męża. Przyglądał
jej się, lecz w jego oczach nie było pożądania, gdy obrzucał ją spojrzeniem od
góry do dołu. Dostrzegła w nich śmiech.
Zesztywniała. On najwyraźniej sobie z niej kpił.
Mało brakowało, a odwróciłaby się i wróciła na górę. Czy odgadł, że starała się
w nim rozbudzić namiętność? Boziu, miała nadzieję, że nie.
Jednakże wszelka nadzieja na to prysła w chwili, gdy Ravenwood rzekł:

- Moja droga. Jeśli zamierzasz przyciągnąć uwagę mężczyzn, radzę ci nie
zadzierać tak nosa. Jeśli będziesz udawać królową Anglii, nie obudzisz w nich
nieprzyzwoitych myśli.
Królowa? Chyba nie przypominała królowej?
- Nie wiem, o czym mówisz - skłamała i z uniesioną głową wyminęła go,
zmierzając do wydzielonego pokoju.
Wydawało jej się, że Lucien zachichotał, gdy przechodziła obok niego, ale nie
mogła mieć pewności.
Co za okropny człowiek. Nawet gdy już usiadła, nie mogła się uspokoić. Czuła
mdłości na myśl o tym, że wkrótce pójdą na górę i on...
Przełknęła ślinę. Co on zrobi? Nie wiedziała. Nawet nie chciała się domyślać.
Elizabeth nawet nie zauważyła, kiedy minęła kolacja. Aż za szybko Ravenwood
powiedział:
-Jesteś gotowa, moja ukochana, na naszą noc namiętności? Elizabeth odłożyła
widelec. Książę także. Na jego wargach igrał pożądliwy uśmiech, a jego zielone
oczy błyszczały w blasku ognia.
- Wiem, że śpieszy ci się tak samo, jak mnie - dodał. -Nie zwlekajmy więc.
Elizabeth nie drgnęła. Och, wiele by oddała za to, by zniknąć stąd jak za
dotknięciem magicznej różdżki.
- Chodźmy, moja ukochana - upomniał ją książę, wstał i wyciągając do niej
rękę.
- Nie jestem twoją ukochaną - odparła powoli.
- Nie, ale będę cię kochał. Bardzo dokładnie - dodał z lubieżnym uśmieszkiem i
poruszył brwiami. - Chodź. - Kiwnął ręką.
Przełknąwszy ślinę, Elizabeth zgarnęła spódnicę i wstała. Nie ma sensu tego
dłużej odwlekać. On był jej mężem i koniec.
Kiedy jednak wyciągnął do niej dłoń i błysnął rubinowy pierścień, który nosił
na palcu, zignorowała jego podsuniętą rękę i wyszła, unosząc spódnice. Serce
biło jej tak szybko, że obawiała się, iż stanie z wyczerpania.
- Pokaż jej, mości panie! - zawołał jakiś pijak.
- Wychędoż ją dobrze! - wrzasnął inny.
Lucien chwycił żonę za rękę, zmuszając ją do zatrzymania się tak, by stanęli
twarzami do tłumu. Starała się mu wyrwać, ale wziął ją pod ramię i okręcił,
jakby tańczyli jakiś wiejski taniec.
- Zapewniam was, panowie - zawołał, poklepując czule jej dłoń - że zrobię
wszystko, co w mojej mocy, by ta pani bardzo dobrze się bawiła.
Mężczyźni gruchnęli śmiechem. Elizabeth czuła, jak pieką ją policzki. Mimo to
wyprostowała się i do głowy znów wpadła jej myśl, że powinna powiedzieć coś
szokującego. Tak, by jego lordowska mość się zdziwił.

- To jego lordowska mość musi się martwić - oznajmiła spokojnym, wyraźnym
głosem. Teraz przyciągnęła uwagę wszystkich.
- A czemuż to, moja droga? - spytał Lucien z lubieżnym uśmiechem.
- Dlatego, mój cukiereczku - wycedziła przez zęby - że to ja ciebie zmęczę.
Doznała cudownego uczucia, widząc, jak Lucien wytrzeszczył oczy ze
zdumienia. Uśmiechnęła się równie wyrafinowanie fałszywym uśmiechem, jak
on.
- Daj mu popalić, kotku - zawołała jedna z karczmarek, a druga dodała sugestię
tak rubaszną, że Elizabeth natychmiast się spłoniła. Miała wrażenie, że w tej
chwili jej twarz jest czerwieńsza od jagód ostrokrzewu. Mimo to zarazem czuła
się bardzo z siebie zadowolona.
- No, no - wycedził Lucien z błyskiem w zielonych oczach. - Może nie jesteś
jednak taką malowaną lalą, jak sądziłem.
- Niech ci się nawet przez chwilę nie wydaje - zasyczała przez fałszywy
uśmiech - że mówiłam prawdę.
Nie odpowiedział, jedynie posłał jej zagadkowe spojrzenie. Elizabeth była
pewna, że w zamierzeniu miało ją zaniepokoić. Dziwne, ale wcale nie
zaniepokoiło. Sama nie wiedziała, co się z nią stało, kiedy stała w tej izbie, ale
nagle miała już wszystkiego dość.
Bez dalszych słów obydwoje weszli po schodach na górę, przez całą długą
drogę odprowadzani przez komentarze zebranych na dole ludzi. Z każdym
krokiem Elizabeth czuła się mniej pewnie. Ich pokój znajdował się na samym
końcu korytarza. W miarę jak zbliżali się do drzwi, serce waliło jej coraz
szybciej. Drewniana podłoga skrzypiała, a migoczące kaganki na ścianach
rzucały stłumione światło. Zanim dotarli do pokoju, dłonie miała mokre od potu.
Ravenwood otworzył jej drzwi i Elizabeth opuściły resztki odwagi. Pokój
okazał się zaskakująco obszerny, bowiem z zewnątrz gospoda nie wyglądała
wcale na dużą. Dwie ze ścian były z kamienia, w jedną z nich wbudowano
kominek ze sklepieniem w kształcie łuku. Na palenisku trzaskał ogień,
rozgrzewając izbę do upału.
Wzrok Elizabeth padł na olbrzymie łóżko, które stało naprzeciwko kominka.
Odwinięta ciemnoniebieska narzuta ze szlachetnej tkaniny odsłaniała
nieskazitelnie białą pościel.
Elizabeth przełknęła ślinę ze zdenerwowania.
- Możesz się rozebrać, kiedy tylko zechcesz. Nie będę podglądał, obiecuję -
powiedział książę i owionął ją jego oddech. Znów cytryny.
- Czemu zawsze czuć cię cytrynami? - spytała ze złością.
Wydawało się, że to pytanie go zaskoczyło, jednak szybko odzyskał
równowagę. Elizabeth zobaczyła, jak otworzył usta, a potem, wielkie nieba,

pokazał jej język. Wisiały na nim resztki żółtego cukierka.
- Dropsy. Lubię je.
Dlaczego nagle zachciało jej się śmiać, Elizabeth nie miała pojęcia. Pewnie
znowu atak histerii. Lucien zamknął usta.
- To jak - spytał - zamierzasz się rozebrać?
Posłała mu wściekłe spojrzenie. W jego oczach nie błyszczały jednak złośliwe
iskierki, kącików ust nie wykrzywiał figlarny uśmiech. Wydawało się, że jego
twarz nie wyrażała niczego, a jednak... nie było to prawdą.
Znów przełknęła ślinę. Usta miała tak suche, jak spalona słońcem ziemia.
Wtedy na twarz Luciena powrócił kpiący wyraz. Jego oczy błyszczały prawie
tak jasno jak jej ślubny pierścionek. Uśmiechnął się tym łobuzerskim
uśmiechem, który zawsze przywodził jej na myśl uczniaka szykującego się do
spłatania jakiegoś figla.
- A może boisz się, że mogę stracić nad sobą panowanie i wziąć cię tak, jak
stoisz?
Jeśli próbował ją wprawić w zażenowanie, udało mu się to nad wyraz, lecz nie
zamierzała przed nim tego ujawniać. Nie na darmo była odtrącona przez
towarzystwo. Wiedziała, jak zamaskować swój wyraz twarzy, i mogłaby dodać,
że robiła to całkiem dobrze.
- Ależ skądże, mój książę. Wziąć to możesz sobie butelkę brandy.
Ravenwood uśmiechnął się, pokiwał głową.
- Doskonale, moja droga. Widzę, że znów pokazujesz rogi. Podoba mi się to. -
Uśmiechnął się szerzej. - Skoro więc najwyraźniej nie przerażają cię moje,
powiedzmy, sugestywne uwagi, może odwrócisz się, żebym mógł ci pomóc
rozpiąć gorset.
Wszystko w niej protestowało, lecz Elizabeth mimo to się odwróciła.
- Postaraj się nie zadrapać mnie tymi szorstkimi rękami -poleciła.
- Słyszałem, że lubisz być szorstko traktowana.
Odwróciła się do niego i rzuciła:
- Zdaje się, że mylisz mnie z jedną ze swoich kochanek. To dziwne, ale Lucien
musiał pokonać wewnętrzny niepokój, by podejść do niej bliżej.
- Wierz mi, moja droga, gdybym pomylił cię z którąś z moich kochanek, nie
stałabyś tak i nie gadała.
- Bez wątpienia się nie mylisz. Jestem pewna, że ty bawiłbyś się świetnie,
podczas gdy twoja kochanka udawałaby, że jej też jest przyjemnie.
- Ze mną kobiety nie muszą udawać - szepnął w głąb miękkiej, różowej
okrągłości jej ucha.
Elizabeth wzruszyła ramionami.
- Zważywszy na to, ile im płacisz, z pewnością masz rację.

- Najczęściej to one mnie proponują zapłatę - odpowiedział.
- A jednak nigdy nie płacą. Ciekawe, dlaczego?
Jej słowa nagle zabrzmiały jak wyzwanie. Zapragnął ją pocałować. Polizać
czubek jej rozkosznego ucha. Ucałować jej szyję.
Spokojnie, Lucien. Ona nie jest dla ciebie.
- Nie wszystkie kobiety trafiają do mojego łóżka dlatego, że im za to płacę.
Elizabeth pokazała mu profil i półuśmiech.
- Ach, tak, zapomniałam. Lubisz uwodzić niewinne.
- Zanim z nimi skończyłem, nie były już takie niewinne.
Elizabeth milczała. Czyżby się go bała? Miał taką nadzieję.
W końcu, cóż to za przyjemność być hulaką, gdyby nie można było wystraszyć
takich małych niewiniątek, jak Elizabeth? Nachylał się ku niej tak blisko, że
poczuł słodki zapach róż, który pozostał po jej porannej toalecie. Do licha, czuł
się zaskoczony tym, jak bardzo pragnął jej dotknąć. Musiał zacisnąć dłonie,
żeby się powstrzymać. Musiał wziąć się w garść, żeby odpiąć pierwszą haftkę.
Nie Zasługiwał na to, by jej dotknąć. Nie zasługiwał na nikogo.
Musnął ją palcami.
Ona drgnęła.
On też omal nie się zachwiał. Omal nie przywarł do niej całym ciałem. Jednak
tego nie zrobił, jedynie stał za nią, czując wciąż w palcach jej ciepło. Gdyby
tylko...
- Masz gęste włosy - powiedział, starając się odwrócić tok swych myśli
przyziemną rozmową.
- To prawda.
Znów unieść dłoń i przesunąć palcami po jej wrażliwej skórze ponad dekoltem
sukni. Najwyraźniej lubił się dręczyć.
- Czemu ich nie zetniesz? - spytał, ciężko oddychając. Pachniała słodko,
niewinnie i aż nadto kusząco zarazem. -Krótkie włosy są ostatnim krzykiem
mody.
- Matka mi nie pozwalała - odparła Elizabeth. Jej głos brzmiał niepewnie.
Lucien obserwował puls tętniący na jej szyi. Przyspieszony. Nerwowy. -
Mówiła, że to największy atut mojej urody.
Lucien odpiął drugą haftkę, powoli, ostrożnie, starając się nie dotykać ciała
żony, a jednak przecież nie było to możliwe. Czubek jego kciuka musnął jej
ciało. Elizabeth zadrżała. Lucien z trudem zaczerpnął tchu.
- Myliła się - powiedział.
- Ach, tak? - wychrypiała Elizabeth. Poczuł ogarniające go pożądanie. Opanuj
się, Lucien.
- Największą zaletą twojej urody są twoje oczy. Czekał na jej odpowiedź,

czekał, aż znów usłyszy tę zadyszkę w jej głosie. Ona jednak się nie odezwała.
- Elizabeth? - spytał, ciekaw zdania żony o jego komplemencie. Zastanawiał
się, czemu go to obchodzi.
- Czy zechcesz dokończyć, panie? - rzuciła, znów odwracając się do niego
profilem. - Jestem bardzo zmęczona i życzę sobie położyć się do łóżka.
Ku swemu zaskoczeniu poczuł się dotknięty jej słowami, tak jak tego pewnie
oczekiwała.
- Spieszno ci, prawda? - spytał, próbując przeinaczyć sens tego, co powiedziała.
- Spieszno mi odpocząć - poprawiła go.
- Nie obawiasz się dzielić ze mną łoża? - zaciekawił się, sięgając do kolejnej
haftki.
- Obiecałeś mnie nie dotykać - powiedziała Elizabeth. Jej barki zesztywniały,
kiedy opuścił palce niżej. Przez cienką koszulkę Lucien widział jej plecy. Ni
stąd, ni zowąd oczami wyobraźni ujrzał, jak całuje jej ciało. Och, jak bardzo
chciał, aby tak stało się naprawdę.
- A jeśli przez przypadek cię dotknę? - spytał, rozpinając kolejną haftkę. - Co,
jeśli zawładnie mną żądza, by cię dotknąć? - Przysunął się bliżej do niej i
ogarnęła go nieodparta chęć, by zniszczyć tę jej pewność siebie. - By to zrobić -
szepnął, lekko muskając wargami jej kark. Powiedział sobie, że dotknął
Elizabeth w ten sposób po to tylko, by dowieść, że może to uczynić bez
protestów z jej strony.
Szkoda, że mu się nie udało.
Elizabeth odwróciła się gwałtownie, przytrzymując sukienkę. Pierścionek,
którego dobór zajął mu całe godziny, zalśnił na jej palcu.
- Nie rób tego, panie - zabroniła. Jej niebieskie oczy były rozszerzone. Dojrzał
w nich oburzenie i coś jeszcze, coś mrocznego i ciepłego. Czy mogło to być
pożądanie?
- Czego? - spytał. - Tego? - Musnął jej wargi swoimi. Zadrżała; sukienka
zsunęła jej się dalej z ramion. Przez koszulę przeświecał kusząco jeden ciemny
sutek. Chęć posmakowania tego sutka napełniła go taką żądzą, jakby był
siedemnastolatkiem.
- Przestań! - rozkazała Elizabeth. - Przestań natychmiast.
Lucien patrzył na nią, jedynie wysiłkiem woli zachowując obojętny wyraz
twarzy. Do licha, co się stało z jego silną wolą? Głęboko odetchnął i spróbował
zrobić to, co robił zawsze w obliczu okoliczności, które go przerastały - przybrał
wyniosłą pozę. Wyprostował się i rzekł:
- Niestety, chyba masz rację. Nie chciałbym, abyś kładła się do łóżka zbyt
podniecona. To nie wpływa dobrze na sen.
Musiał jednak przyznać, że tej nocy to on pójdzie do łóżka niezaspokojony. I

tak też się stało. Lucien przewracał się z boku na bok. Straszliwie niewygodnie
było spać w tym stanie. Wcale nie był przekonany, czy Zniesie kolejną taką noc.

Każda kobieta w głębi duszy jest rozpustnicą

- „Epistle II: To A Lady", Alexander Pope

7.

Następnego ranka Elizabeth wstała z przekonaniem, że wygląda jak czupiradło.
Czupiradło z podpuchniętymi oczami. Co gorsza Lucien najwyraźniej spał
dobrze. Na jego przystojnej twarzy nie dostrzegła śladów niewyspania, podczas
gdy ona całą noc nie zmrużyła oka. Lucien ubrany był w ciemnozieloną
marynarkę, która idealnie pasowała do koloru jego oczu, nadając im
jasnozielony odcień. Krawat miał luźno zawiązany. Marynarka wisiała rozpięta,
płowe spodnie wpuszczone były w ciemnobrązowe buty z cholewkami. Książę
sprawiał wrażenie prawdziwego eleganta w stylu Beau Brummela.
- Dobrze spałaś, moja droga? - spytał Lucien.
Stali przed gospodą, oczekując na powóz. Ludzie uwijali się wokół mimo tak
wczesnej godziny, a latarnie z wiszącymi na nich koszami kwiatów rzucały
kręgi światła u ich stóp.
- W rzeczy samej, tak - odparła Elizabeth i odwróciła się. Po drugiej stronie
ulicy cebula spadła sprzedawcy warzyw na ziemię. Niski mężczyzna schylił się,
by ją podnieść i wrzucić z powrotem na wózek, ale cebulowy zapach unosił się
w powietrzu jeszcze przez jakiś czas, zanim nie zastąpiła go znów woń
kwiatów.
- Bez wątpienia to ty źle spałeś - dodała. - Wyobrażam sobie, że na podłodze
było bardzo twardo.
- To nie twardość podłogi nie dawała mi spać w nocy -odrzekł wyzywająco.
Nieokrzesany, wulgarny i podły człowiek, pomyślała, gdyż doskonale
wiedziała, co miał na myśli. Celowo starał się wprawić ją w zakłopotanie. Ale to
nie poskutkuje. Nie tego ranka. Po raz pierwszy w życiu postanowiła nie tłumić
niegodnych damy chęci, które nachodziły ją od czasu do czasu.
- Doprawdy - wycedziła z udawanym współczuciem. -Podobno to bardzo
nieprzyjemne. Żal mi cię. Słyszałam jednak, że istnieją sposoby, dzięki którym
mężczyzna sam może się pozbyć tego nieprzyjemnego problemu. Możesz
swobodnie oddać się tej czynności.
Powiedziawszy to, odwróciła się - przepełniona uczuciem triumfu na widok
wyrazu wstrząsu lub wręcz osłupienia, jaki odmalował się na jego twarzy.
I co ty na to, ty gburze? pomyślała. Potrafię być równie wulgarna, jak ty.
Nie ma w tym niczego, z czego mogłabyś być dumna, rzekła grzeczna i

dystyngowana część Elizabeth.
A kogo to, do diabła, obchodzi? stwierdziła Elizabeth, uświadomiwszy sobie
nagle, że nie ma sensu być damą, skoro zostało się żoną księcia Ravenwood.
Z przyjemnością zobaczyła, jak Lucien zamyka raptownie usta, a potem pyta:
- Gdzie, do diabła, słyszałaś o tym, że mężczyźni mogą sobie pomóc w taki
sposób?
Zaczerwieniła się.
- Od Lucy.
Książę zastanowił się nad jej odpowiedzią.
- Rozumiem - odrzekł.
- Lucy wiele mnie nauczyła.
- Doprawdy? - zaciekawił się Lucien. - Na przykład czego?
Elizabeth wiedziała, że wpadła po uszy, ale nie zamierzała się poddawać.
Wzruszyła ramionami i postanowiła bezczelnie brnąć dalej.
- Opowiedziała mi o różnych pozycjach, jakie można przyjmować podczas
zbliżenia. O rozmaitych sposobach sprawiania przyjemności mężczyźnie i temu
podobnych sprawach. - Ze wszystkich sił starała się nie zarumienić.
Lucien zdawał się rozważać jej słowa. Elizabeth doszła do wniosku, że warto
mówić tak śmiało i bezczelnie, jeśli i miałoby to oznaczać, że jej mąż zamilknie.
Niestety, nie na długo.
- A gdzież to Lucy nauczyła się takich rzeczy? - Książę uniósł ręce. - Nieważne.
Nie muszę wiedzieć.
- Miała taką książkę - odpowiedziała Elizabeth. - Sto sposobów uwiedzenia
mężczyzny. Początkowo byłam oburzona, kiedy zaczęła mi czytać z niej ustępy,
ale w końcu na statku nie ma wiele rozrywek poza czytaniem.
- Aha. Statek - rzekł.
- Tak, statek - powtórzyła.
Książę wpatrywał się w nią przez długą chwilę.
- Założę się, że ciebie też by zainteresowała, ponieważ mówiła o
doprowadzeniu mężczyzny do zaspokojenia.
Dość ciekawy temat.
- Może pokazałabyś mi dziś wieczorem kilka rzeczy, których się nauczyłaś.
- Nie liczyłabym na to, Ravenwood - oznajmiła, patrząc na stajennego, który
właśnie prowadził powóz i czwórkę koni. Jego czerwono-fioletowa liberia była
niemal tak barwna, jak wiszące na latarniach kwiaty. Potem, by zmienić
niewygodny temat, dziewczyna dodała:
- Czy ktoś już ci mówił, że liberie twoich służących przypominają siniaki?
- Niestety, nie. Chyba nikt tego nie zrobił.
- Ale tak jest.

- Cóż za urocze spostrzeżenie.
- Pomyślałam, że chętnie zrobiłabym ci takiego siniaka.
Ravenwood parsknął śmiechem.
- Zaiste, cóż za żądzę krwi słyszę w twoim głosie. Zastanawiam się zatem, czy
powinienem podzielić się śniadaniem, które zapakowałem dla nas obojga.
- Tylko jeśli wolno mi będzie dosypać trucizny do twojej jego części.
Książę znów się roześmiał.
- Proszę, proszę. Takie kąśliwe słowa. Wstaliśmy z łóżka lewą nogą, moja
droga?
- Założę się, że spałam lepiej od ciebie. A może przyzwyczaiłeś się do spania
na podłodze z psami.
Książę uniósł dłonie.
- Wystarczy. Pokonałaś mnie swymi ciętymi uwagami. Poddaję się.
Wprawdzie jej słowa były podle, ale Elizabeth poczuła się odrobinę lepiej.
Czasami trzeba się wyżyć na pierwszym lepszym nieszczęsnym mężczyźnie,
jaki się nawinął. Fakt, że ten nieszczęsny mężczyzna zasługiwał na to, sprawił,
że tym bardziej czulą się usprawiedliwiona.
Spojrzała na powóz, który zatrzymał się przed nimi, oraz na zaprzężone do
niego wspaniałe jabłkowite siwki. Wprawdzie pogardzała Ravenwoodem, ale
nie mogła nie zauważyć, że miał przepiękne konie. To była jej słabość
-zamiłowanie do koni. Niestety, jej rodzina tylko wynajmowała powozy;
Elizabeth cieszyłaby się niezmiernie, gdyby miała na własność choćby
ochwaconą szkapę.
Jakaś część tych uczuć musiała odmalować się na jej twarzy, ponieważ Lucien,
tak, jakby stwierdzał fakt, rzekł:
- Lubisz konie.
- Lubię - przyznała.
- Sprowadzimy twoje z Londynu.
- Nie mam konia.
Popatrzył na nią tak, jakby powiedziała, że nie ma nogi.
- Czemu nie?
Elizabeth uniosła głowę, nie chcąc pokazać mu swego upokorzenia. To nie jej
wina, że jej rodzina nie miała koni. Mnóstwo rodzin ich nie miało. Tylko że nie
szlacheckich.
- Twojego ojca nie było na nie stać. - Bardziej stwierdził, niż spytaj.
Odwróciła się ku niemu, gotowa skłamać i powiedzieć, Że jest na nie uczulona,
albo inną podobną bzdurę. Wtedy jednak on oznajmił:
- Kupimy ci konia, kiedy dotrzemy do Twierdzy Kruków.
- Kupisz mi konia?

- Tak.
- Nie.
- Księżna powinna mieć własnego konia. - Ravenwood uniósł jedną brew. -
Umiesz chyba jeździć konno, prawda?
Elizabeth nie odpowiedziała. Co mogła powiedzieć? Trudno było być wprawną
amazonką, skoro miało się tylko konika na patyku.
- Aż tak?
- Jeździłam w gościnie u przyjaciółek. Latem. Kiedy tylko wolno mi było je
odwiedzać. - Co nie zdarzało się często, ponieważ jej przyjaciółki były, jak to
mówiła matka, „niższego stanu".
- Rozumiem - stwierdził. - Cóż, dopiszesz konną jazdę do listy umiejętności,
jakich musisz się nauczyć, zaraz za chodem ladacznicy.
Rzuciła mu szybkie spojrzenie.
- Chód ladacznicy?
Uśmiechnął się do niej, a jego zielone oczy błysnęły ironicznie.
- Nie próbuj owijać w bawełnę, moja droga. Widziałem, co chciałaś osiągnąć
wczoraj wieczorem. Próbowałaś chodzić jak przedstawicielka demimonde.
- Wcale nie! - krzyknęła. O zgrozo, czyżby to było tak oczywiste?
- Próbowałaś, moja droga, tyle że byłaś zbyt przejęta swoją rolą, by zauważyć,
iż twoje wysiłki raczej spełzły na niczym.
- Wcale nie spełzły na niczym - rzuciła bez namysłu, po czym zarumieniła się,
zdając sobie sprawę, że powinna się tego wyprzeć.
- Ależ tak, moja droga - stwierdzi! Ravenwood. - Wyglądałaś jak dziewczyna z
półświatka cierpiąca na podagrę.
W tej samej chwili wyszedł woźnica zza powozu i Elizabeth zauważyła
zdziwione spojrzenie, jakie posłał chłopcu stajennemu, który już zajął swoje
miejsce z tyłu karety. Kiedy woźnica otworzył im drzwiczki, Elizabeth starała
się nie spłonić. Ten okropny Ravenwood. Może powinna zatrzasnąć mu drzwi
przed nosem i kazać jechać ze służbą?
Niestety, to niemożliwe.
Ravenwood wszedł do powozu tuż za nią.
- Tak było - powiedział, zajmując miejsce naprzeciwko niej. Światło poranka
było słabe i szare, mimo to doskonale widziała błyszczące, nieznośne oczy
męża. - A nos zadzierałaś tak wysoko, że dziwię się, że w ogóle widziałaś,
dokąd idziesz.
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
Książę zachichotał. Elizabeth zmrużyła oczy. On znów się zaśmiał. Zaśmiał się.
- Wiesz, wiesz. A jeśli jesteś szczera, przyznasz, że ci się nie udało.
Elizabeth nie zamierzała się przyznawać do niczego podobnego, lecz coś, czego

nie potrafiła nazwać, zmusiło ją do tego, by odchyliła się do tyłu na oparcie
ławki, spuściła nos i przestała patrzeć bykiem. Wydawało się, że opuściła ją już
wola walki. Może dlatego, że obiecał kupić jej konia? Szansa spełnienia tego
wielkiego marzenia musiała osłabić w niej wolę walki.
- Poszło mi bardzo źle?
Ravenwood również odchylił się do tyłu z wyrazem zaskoczenia na twarzy.
Trzasnął bat woźnicy. Powóz ruszył gwałtownie. Książę pokiwał głową.
- Bardzo źle.
Nieoczekiwanie Elizabeth musiała się uśmiechnąć, ale w jej oczach pojawił się
smutek, gdy spytała:
- Tak było, prawda?
- Prawda, moja droga.
Wtedy Elizabeth roześmiała się. Nie wiadomo czemu i naszła ją wesołość, bo
przecież serce wciąż ją bolało z powodu rozstania z domem, a dopiero co
zawarte małżeństwo nie dawało nadziei na szczęście.
Ravenwood otworzył usta z osłupienia.
I wtedy zrobiło jej się przyjemnie, gdyż książę patrzył na nią w taki sposób, że
nagle poczuła się piękna.
- Czy zauważyłeś, że jeden z tych dżentelmenów spuścił głowę tak nisko, że
omal nie umoczył nosa w zupie?
Lucien odpowiedział:
- Nie, nie zauważyłem, chociaż dużo bym zapłacił, żeby to zobaczyć.
Elizabeth uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
- Już myślałam, że biedak będzie prosić mnie o wybaczenie za to, że ośmielił się
na mnie spojrzeć.
- Sam miałem zamiar błagać cię o wybaczenie za to samo. Dziewczyna
przechyliła głowę.
- Naprawdę?
- Naprawdę.
- To co zrobiłam źle?
Jeśli któremuś z nich wydawało się to zaskakujące, że po raz pierwszy w życiu
rozmawiają ze sobą jak normalni ludzie, żadne nie dało tego po sobie poznać.
Książę zdawał się zastanawiać nad słowami Elizabeth.
- Okazałaś zbyt wielką zarozumiałość.
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Weźmy na przykład twój chód. Szłaś tak, jakbyś straciła kiedyś nogę, a potem
ci ją przyszyto. - Uśmiechnął się i dodał: - Tyłem na przód.
- Nie, to niemożliwe - prychnęła śmiechem.
- Ależ tak.

Elizabeth przygryzła wargę. Żałowała, że nie wie, co zrobiła źle. Czy
kiedykolwiek uda jej się przyciągnąć do siebie uwagę mężczyzn, jeśli nie umie
nawet skłonić żadnego z nich, by na nią spojrzał? Zdecydowanie zamierzała ten
cel osiągnąć. Nie chciała skończyć jak jej ciotka, która z rezygnacją skrywała
się za parawanem fikcyjnego małżeństwa. Chciała w pełni cieszyć się życiem.
- Nie miałam pojęcia.
Poczuła na sobie spojrzenie Ravenwooda i po raz pierwszy nie czuła się zbita z
tropu.
- Potrzebujesz mojej pomocy - rzekł z powagą. Powóz wpadł w koleinę i
podskoczył, tak że Elizabeth musiała się przytrzymać.
- Słucham? - spytała po chwili.
Książę uśmiechnął się do niej łobuzersko i Elizabeth niemal poczuła do niego
sympatię.
- Pomogę ci.
- W czym mi pomożesz?
- Nauczę cię, jak uwodzić mężczyzn.
- Co takiego? Książę pokiwał głową.
- Czemu miałbyś zaproponować mi coś tak niesłychanego?
Elizabeth spojrzała na męża zdumiona, ale na jego twarzy widziała tylko
szczerość.
- Ponieważ to byłoby zabawne - stwierdził, a kiedy nic więcej nie powiedziała,
dodał:
- Chyba zdajesz sobie sprawę, że musimy czymś się zająć, kiedy będziemy u
mnie w domu?
- Myślałam, że będziesz pracował nad jakimś przedsięwzięciem.
- Nie mogę pracować w nocy.
Elizabeth zastanawiała się, czy rzeczywiście istnieje jakieś przedsięwzięcie,
które książę musi nadzorować. - Zatem proponujesz, że nauczysz mnie, jak,
jak...
- Wciągnąć mężczyznę do łóżka - dokończył za nią. -Ponieważ najwyraźniej nie
posiadasz niezbędnych umiejętności.
- Rozumiem - odparła, starając się nie okazywać zmieszania. - I zajmiesz się
tym podczas naszego pobytu w Walii?
Ravenwood pokiwał głową.
Elizabeth gapiła się na niego, myśląc, że niewątpliwie zwariował. Jaki mąż
uczyłby żonę tego, jak wabić mężczyzn do łóżka?
Mężczyzna pokroju księcia, podpowiedział jakiś głos. W jego ustach ten pomysł
nie brzmiał wcale dziwacznie. Z pewnością niekonwencjonalnie, ale właśnie z
takich rzeczy słynął Ravenwood. Przynajmniej tak o nim mówiono.

Odwróciła oczy, starając się zebrać myśli.
To szaleństwo. Kompletne szaleństwo. Od razu odgadła, Że książę pragnie
zwabić ją w swoje sidła. Ravenwood wykorzysta te „lekcje", żeby samemu ją
uwieść.
Mimo to...
Kto lepiej nauczy ją sztuki uwodzenia niż sam mistrz?
- Pozwól, że się zastanowię - powiedziała, znów patrząc mu w twarz.
Przez sekundę, nie dłużej niż uderzenie serca, widziała w jego oczach dziwny
błysk. Ten jeden błysk wystarczył, by ją zaniepokoić. Co ona przed chwilą
zobaczyła?
- Tylko nie zastanawiaj się zbyt długo nad moją propozycją. Mogę być skłonny
ją wycofać, jeśli pomyślę o kłopotach, jakich mi ona przysporzy.
- A jakie będą to kłopoty? - zaciekawiła się.
Książę nachylił się i nagle wydało się, że przestrzeń wewnątrz powozu się
skurczyła.
- Na przykład takie, że ucząc cię pięknej sztuki uwodzenia, sam być może będę
chciał cię uwieść.
Elizabeth poczuła, jak ją przechodzą ciarki. Ravenwood wypowiedział na głos
jej obawy.
- Łatwo ci to nie pójdzie.
- Czy to wyzwanie, moja droga?
Bądź śmiała, Elizabeth. Nie pozwól mu zobaczyć, że ręce ci drżą. Albo
usłyszeć, że serce ci wali.
- Nie, wcale nie. - Po jego oczach poznała jednak, że uznał jej słowa za
wyzwanie. Uważał również, że z tego powodu nie zgodzi się na jego
propozycję.
- Zgoda - powiedziała. Zdawała sobie sprawę, że czyni to bardziej z przekory
niż jakichkolwiek innych powodów. -Przyjmuję twoją ofertę, Ravenwood.
- Lucien - poprawił ją. -Jeśli mam cię nauczyć, jak uwodzić innych mężczyzn,
proszę, mów mi Lucien.
Co za podstępny typ. Sprowokował ją, ale było już za późno, żeby się wycofać.
- Jak sobie życzysz, Lucien - zgodziła się, kiwając głową. Nagle poczuła się...
niegrzeczna. Jeśli miała być ze sobą szczera, wrażenie to było odrobinkę
przyjemne.
Minister sprawiedliwości pił właśnie herbatę, kiedy otrzymał następujący list od
królewskiego prokuratora Londynu:
Czcigodny panie,
Uważam za swój obowiązek donieść, że świadkowie potwierdzili prawdziwość
pogłosek. W tej sytuacji mam zamiar oskarżyć Luciena St. Aubyn, księcia

Ravenwood, o zamordowanie swojego brata. Być może zechcesz podjąć od-
powiednie kroki w celu powiadomienia członków Izby Lordów o zbliżającej się
rozprawie. Ufam jednakże, że zaczekasz z tym, dopóki książę nie zostanie
zatrzymany i postawiony w stan oskarżenia.

Z poważaniem -Robert Peters, prokurator królewski

8.

Na wybrzeże Walii dotarli w chwili, gdy słońce chowało się za horyzontem. Na
niebie malowała się zdumiewająca mieszanina kolorów. Ciemnoszary
nieboskłon przecinały jaskrawopomarańczowe smugi, które stopniowo
przyjmowały bledsze już odcienie: żółci, zieleni i bieli, aby ostatecznie przejść
w najbardziej niezwykły błękit, jaki Elizabeth kiedykolwiek widziała: Na niebie
unosiło się kilka obłoczków przypominających kłaczki bawełny, od spodu
jarzące się płomienną czerwienią. Jak Elizabeth później pomyślała, była to
idealna pora, by po raz pierwszy ujrzeć Twierdzę Kruków. Dzień upłynął im na
podróży przez Pogranicze, przez miasteczka o celtyckich nazwach i nadal
tchnącą mistyczną atmosferą krainę rozległych dolin i łagodnych, zielonych
wzgórz. Edward I wybudował wiele zamków w Walii i kiedy powóz zbliżył się
do Twierdzy Kruków od strony wysokiej skarpy z widokiem na smaganą
wiatrem plażę, Elizabeth uzmysłowiła sobie, że dom księcia był jednym z nich.
Zamek stał na niewielkim skrawku ziemi, który dawno już odłączył się od
stałego lądu.
- Zamek wzniesiono pod koniec wieku XIII - wyjaśnił książę. - Jak na
ówczesne czasy był to trudny i ambitny zamysł. Jedynie przy wznoszeniu
zewnętrznego muru zginęło prawie dwudziestu ludzi.
Elizabeth rozglądała się ze zdumieniem. Zamek rzeczywiście był bardzo stary.
Prawdę mówiąc, wyglądał, jakby zbudowano go w czasach przed Chrystusem.
Twierdza Kruków wznosiła się na małej, porośniętej trawą wysepce, otoczona
murem warownym, z którego niczym język wysuwał się most z trzema
smukłymi łukami, łącząc wysepkę ze stałym lądem. Tyle że sam budynek nie
wznosił się. Raczej się... rozsypywał.
- To... - Dziewczyna szukała odpowiedniego słowa, nie chcąc urazić księcia,
Bóg jeden wie, dlaczego.
- Ruina - podpowiedział Lucien błazeńskim tonem. Elizabeth przełknęła ślinę.
- Chciałam powiedzieć, zabytek. Książę parsknął śmiechem.
- Delikatnie mówiąc.
Elizabeth musiała mężowi przyznać rację. Widziała wiele starych zamków, ten
jednak przypominał bardziej stertę gruzu niż cokolwiek innego. Szczyty

wieżyczek wyglądały tak, jakby jakiś potwór wyszarpał z nich olbrzymie kęsy,
a potem wypluł je na ziemię. Ocean wyszczerbił również obwarowania, a
kamienne bloki, z których zbudowano zewnętrzny mur, dawno już spadły do
morza.
- Wyglądasz, jakbyś się trochę bała, moja droga - powiedział Ravenwood
głosem, w którym słychać było śmiech.
- Nie boję się, tylko... - Elizabeth znów szukała słów.
- Martwisz się? - podsunął książę. - Boisz się, że możesz spać pod gołym
niebem?
Nagle znowu zachciało jej się śmiać.
- Tak - przyznała mimo woli. - Przyszło mi to na myśl. Książę uśmiechnął się, a
zachodzące słońce podkreśliło smagłość jego cery. Elizabeth uświadomiła sobie,
że był mocno opalony, choć wcześniej nie zwracała na to uwagi. Słońce barwiło
jego skórę na kolor cynamonu i rozjaśniało końce pasm jego włosów, nadając
im odcień sieny. Elizabeth wpatrywała się w twarz męża, dostrzegła drobne
zmarszczki wokół jego oczu i to, jak drżały mu usta, kiedy powstrzymywał się
od śmiechu.
- Spójrz - powiedział książę, wykonując dłonią gest w stronę okna powozu.
Elizabeth z lękiem uzmysłowiła sobie, że nie może oderwać od Luciena oczu.
Musiała przyznać, że jest urodziwy.
- Ojej - westchnęła, spoglądając na zamek.
- W następnej kolejności naprawimy wieżyczki. Zjechali niżej; powóz zbliżał
się do mostu, który wiódł do Twierdzy Kruków. I nagle Elizabeth ze
zdumieniem potrząsnęła głową. Jedna strona zamku była wyremontowana, a
druga, ta, z której nadjeżdżali, przypominała jej groteskowe lustrzane odbicie.
- Nie do wiary! - zawołała dziewczyna.
- Zajęło nam to lata.
Zamek był olbrzymi. Miał kształt prostokąta z czterema okrągłymi wieżyczkami
od frontu. Tyle samo było ich z tyłu zamku. Co dziwne, wydawało się, że te
wieżyczki są w dobrym stanie. Elizabeth dostrzegała nawet szyby w ich oknach.
Kiedy konie weszły na most, słońce zabarwiło kamienie na kolor pergaminu, a
na powierzchni spokojnego morza zamigotało odbicie zamkowych murów.
- Będzie piękny - powiedziała, zdjęta nabożnym podziwem. I taki będzie. Jak
zamek królewny z bajki. Zabraknie w nim tylko uwięzionej damy z bardzo
długimi włosami i królewicza, który ją uratuje.
Zamiast tego miał Ravenwooda. Biedny zamek. I ją. Wnuczkę szewca. Biedny,
biedny zamek.
- Czemu to trwa tak długo? - zaciekawiła się, wiedząc, że książę odziedziczył
niemałą fortunę. Pieniędzy starczyłoby na dziesięciokrotne opłacenie remontu. I

to w czasie wielokrotnie krótszym.
Nagle duma znikła z twarzy księcia niczym zamek z piasku zmyty przez fale.
Jego wzrok stał się nieufny, tajemniczy.
- Nie śpieszy mi się.
Elizabeth wyczuła, że chodzi o coś więcej. Lucien najwyraźniej coś przed nią
ukrywał.
Odwróciła się znów w stronę Twierdzy Kruków. Podjechali już całkiem blisko;
woda po obu stronach mostu była gładka niczym lustro.
- Czy morze zawsze jest takie spokojne? - spytała Elizabeth. Część jej duszy
pragnęła ujrzeć, jak twarz męża się zmienia.
Jak się zmienia?
Z sarkastycznej na roześmianą, sama udzieliła sobie odpowiedzi. Dużo bardziej
wolała księcia uśmiechniętego. Jego oczy nadal były nieufne, gdy znowu na nią
spojrzał.
- Często jest spokojne w pobliżu zamku - odparł. -I dość wzburzone dalej.
Znajdujemy się jednak w naturalnej zatoce, która chroni przed najgorszymi
falami. Nawet podczas sztormu.
- Myślałam, że... - umilkła.
- Myślałaś, że to żywioły zniszczyły zamek?
Skinęła głową. Z ulgą dostrzegła znów blask w jego oczach zielonych jak jadeit.
- Nie, to robota Szkotów.
- Szkotów?
- Ano. Jak bez wątpienia wiesz, wszystkie zamki w Walii wzniesiono po to, by
ufortyfikować angielskie granice. Niestety, tak się składa, że Twierdza Kruków
jest zamkiem stojącym najbliżej tej granicy. W związku z tym ponieśliśmy
najwięcej szkód, Szkoci bowiem uznali za osobistą zniewagę fakt, że
ośmieliliśmy się zbudować zamek tak blisko.
- Chcesz powiedzieć, że zamek tak wygląda od prawie sześciu wieków?
Mężczyzna pokiwał głową. Elizabeth uniosła brwi ze zdziwienia.
- Ocean też go trochę nadgryzł - stwierdził książę. - Jednak w większości to moi
szkoccy kuzyni ponoszą odpowiedzialność za najgorsze zniszczenia. Całkiem
celnie strzelali z katapult.
- I żaden z twoich krewnych nie pomyślał o tym, by go odbudować?
Znów wydawało się, że światło w jego oczach zgasło. Ravenwood odwrócił
wzrok i zmrużył powieki, wyglądając przez okno powozu.
- Chcieli go naprawić, ale mój ród dorobił się majątku dopiero niedawno. Na
starej działce, która należała do rodziny od pokoleń, odkryto pokłady srebra. -
W oczach Luciena pojawił się wyraz zamyślenia. - Kiedy zdaliśmy sobie
sprawę, że nie mamy pieniędzy na naprawy, mój brat zaproponował, że zapłaci

za nie, chociaż według prawa zamek był moją własnością.
Elizabeth poczuła, że serce jej zamarło. Nagle zapragnęła wyciągnąć rękę i
dotknąć dłoni męża. Chyba całkiem postradała zmysły.
- Nigdy nie wahał się ponieść kosztów. - Książę znów spojrzał na żonę i posłał
jej wyzywające spojrzenie. - Kiedy umarł, ja przejąłem odbudowę.
I dostał wszystkie pieniądze, pomyślała Elizabeth, odwracając natychmiast od
męża oczy, myśl ta bowiem z jakiegoś powodu wydała jej się zdradą. Czemu
jednak Elizabeth poczuła się nielojalna, skoro tak przedstawiała się prawda, nie
miała pojęcia.
- Wspaniale się spisałeś.
Została nagrodzona wyrazem zaskoczenia, a potem zadowolenia, jaki
odmalował się na twarzy księcia, zanim mężczyzna znów się odwrócił, by
wyjrzeć przez okno. Jego brat zginął prawie trzy lata temu, pomyślała Elizabeth,
a jednak Lucien, mimo iż miał do dyspozycji całą książęcą fortunę, nadal nie
ukończył napraw.
Dziwne.
Tymczasem powóz wjechał na most. Wzniesiono go tuż nad wodą i Elizabeth
wydawało się, że jadą po niej. Z bliska zamek wydawał się jeszcze okazalszy.
W zewnętrznym murze Elizabeth dostrzegała prostokątne otwory strzelnicze.
Łukowato wysklepiona brama, w którą wjeżdżali, zdawała się ich pożerać - była
tak ogromna, że mógłby się w niej zmieścić choćby smok. W powozie nagle
zrobiło się ciemno, gdyż wysokie mury zewnętrzne odcięły dostęp światła.
Wśród kamiennych ścian dźwięczało echo stuku końskich kopyt. Elizabeth
poczuła, że powóz skręca, spojrzała z ciekawością w stronę frontu zamku i
zamrugała powiekami.
Wyremontowano nie tylko prawe skrzydło budynku, ale także dziedziniec.
Olbrzymie, bogato rzeźbione wejścia otwierały się przed nimi niczym rozwarte
na powitanie ramiona... to ten dziedziniec, który widziała ze stałego lądu. Za
łukami arkad rozciągał się niewielki park otaczający zamek, a z każdego słupa
latarnie rozsiewały zachęcający blask. Nad wszystkim tym wznosił się okazały
gmach, a z wielu jego okien biło światło. Jednak to nie rzymski styl budowli
wprawił Elizabeth w osłupienie, lecz ponad sześćdziesiąt osób służby, która sta-
ła w szeregu przed ogromnymi, podwójnymi drzwiami - niewątpliwie głównym
wejściem. Mężczyźni służący w domu nosili czerwono-fioletowe liberie,
pracujący na zewnątrz byli dobrze odziani, a ich ciemnobrązowe buty z
cholewkami i płowe spodnie lśniły nieskazitelną czystością.
- Czyżby spodziewali się przyjazdu królowej Anglii? -rzuciła prowokująco
Elizabeth.
- Nie - odparł książę, a jego twarz rozjaśnił dziwny półuśmiech. - Zawsze jestem

w ten sposób witany. - Uśmiechnął się trochę arogancko. - Moja służba mnie
uwielbia.
- Och, nie wątpię - wycedziła.
- Szczególnie kobiety - dodał Ravenwood. Elizabeth zesztywniała. Książę
dogadałby się wspaniale z jej wujem. Kiedy zgasły ostatnie promienie słońca,
zgasła też jej nadzieja. Jak mogła zapomnieć, za jakiego człowieka wyszła za
mąż?
Książę najwyraźniej zdał sobie sprawę, że nie była to najmądrzejsza rzecz, jaką
mógł powiedzieć, bo szybko dodał:
- Ale tylko dlatego, że daję im wolne, kiedy mają swoją miesięczną słabość.
- Co proszę?
Pokiwał głową z tak poważną miną, że Elizabeth przez moment pomyślała, że
może mówi prawdę.
Nie daj się nabrać, Elizabeth, on stara się tylko odzyskać straconą pozycję.
- Naprawdę. Taki jest zwyczaj w tym majątku. Elizabeth gapiła się na męża w
absolutnym osłupieniu, jakąś częścią duszy przekonana, że to muszą być żarty.
- Rozumiem - powiedziała, świadoma tego, że nawet w słabym świetle książę
widzi jej rumieńce. Okropny człowiek!
Kiedy powóz wreszcie się zatrzymał, a Ravenwood pomógł jej wysiąść z
szarmanckim wdziękiem królewicza, wystarczyło jedno spojrzenie na twarze
służby, by Elizabeth kompletnie osłupiała.
Służba wiwatowała na cześć księcia, a on uśmiechał się szeroko.
Okrzyki przybrały na sile; służba witała swego pana tak radośnie, jakby wracał
ze zwycięskiej bitwy.
-John! - Ravenwood, starając się przekrzyczeć gwar, podał rękę wysokiemu
mężczyźnie z kędzierzawymi blond włosami i dużymi niebieskimi oczami. John
ubrany był w czarną marynarkę i wysokie czarne buty, szyte na zamówienie,
podobnie jak jego elegancko skrojone ciemnoszare spodnie. - Jak idzie remont
zachodniej strony?
Mężczyzna uścisnął dłoń księcia, uśmiechając się prawie tak szeroko, jak pan
Twierdzy Kruków.
- Dobrze, chociaż pójdzie lepiej, jeśli będziesz nam pomagał.
Elizabeth drgnęła. Pomagał?
Nagle zrozumiała, czemu jej mąż miał tak szorstkie dłonie. I skąd wzięła się
jego opalenizna. Równie szybko Elizabeth uświadomiła sobie, że to właśnie
remont był tym przedsięwzięciem, o którym mówił wcześniej. Książę nie
zmyślił powodu, dla którego chciał pojechać na północ. Mówił absolutnie
poważnie.
Książę Ravenwood pracował razem ze swoją służbą jak człowiek z gminu.

A oni go za to kochali.

9.

Lucien odsunął się od przyjaciela i zerknął na Elizabeth, która stała tuż przy nim
z wyrazem zdumienia na twarzy. Bez wątpienia sprawiło to entuzjastyczne
powitanie, jakie zgotowała mu służba. Niemal się uśmiechnął. Co mógł po-
wiedzieć? Po prostu był uwielbiany.
Odwracając się ponownie ku zebranym, uniósł ręce.
- Panie i panowie - zawołał - proszę o uwagę.
Tłum pomału się uspokajał, a potem całkowicie ucichł. Lucien zwrócił się ku
Elizabeth, najwyraźniej z siebie zadowolony, po czym znów stanął twarzą do
zebranej służby.
- Chciałbym przedstawić swoją żonę, lady Elizabeth St. Aubyn, księżnę
Ravenwood.
Przez chwilę panowała cisza, a potem pojawiły się uśmiechy, po których nagle
rozległy się wiwaty. Niespodziewanie Elizabeth została otoczona przez tłum
służących, a wszyscy witali ją radosnymi i uprzejmymi ukłonami.
Lucien spodziewał się, że jego żona będzie stać sztywno, co rozczaruje jego
ludzi. Jednakże Elizabeth wprawiła go w kompletne osłupienie, odpłacając się
służącym serdecznym uśmiechem, a nawet podając niektórym rękę.
Co to miało znaczyć?
Ravenwood patrzył zaskoczony. Żona zrobiła coś nieoczekiwanego.
Po raz kolejny.
Spojrzał na Elizabeth. W zachodzącym słońcu jej ciemnoniebieska suknia
wydawała się fioletowa. Ten odcień sprawiał, że jej oczy zdały się lawendowe,
a cera alabastrowa.
Nie mogło być piękniejszej kobiety w całym Londynie, ale
zachowywała się tak, jakby o tym nie wiedziała. Książę doszedł do wniosku, że
to prawdopodobne. Powszechnie mówiło się, że matka Elizabeth bezustannie ją
krytykowała. Być może taka matka pozbawiła ją pewności siebie.
- Jest inna, niżem się spodziewał - powiedział ze szkockim akcentem jego
zarządca i dobry przyjaciel, John Thorsen.
- Czyżbyś się spodziewał bezzębnej, starej wiedźmy? -spytał Lucien.
John pokręcił głową i w odpowiedzi jego twarz rozpromienił uśmiech.
- Znając twój gust, nie.
- Więc kogo się spodziewałeś?
- Ano paniusi tak sztywnej, jakby kij połknęła, żeby nas kusiło, co by wyciągnąć
z niej tego kija i prasnąć ją przez łeb.
Lucien roześmiał się.
- Prawdę mówiąc, John, ja też się nie spodziewałem, że jaśnie pani jest taka,

jaka jest. - Śmiech ucichł i książę dokończył, mówiąc właściwie do siebie: - Ona
jest pełna sprzeczności, bezustannie zaskakuje mnie swymi impertynenckimi
uwagami i równie impertynenckim zachowaniem. Z trudem mogę zrozumieć, z
kim się właściwie ożeniłem.
John spojrzał na księcia zdumiony.
- Jak się poznaliście?
- Nazwała mnie mordercą i łajdakiem.
- Bystra jest.
- Och, dziękuję.
- Teraz powiedz mi prawdę. Jak się poznaliście? - powtórzył zaciekawiony
John.
- Powiedziałem prawdę. John uniósł brew.
- To było przy pierwszym spotkaniu. Przy drugim zatopiłem statek, którym
płynęła.
John przymrużył oczy.
- Bawiłeś się w pirata.
- Ano, chociaż nawet jej nie dotknąłem. Spędziłem w jej towarzystwie ledwie
pięć minut. Następnym razem spotkaliśmy się niedawno. Na przyjęciu.
- No, nareszcie dochodzimy do sedna.
- Skompromitowałem ją. John zaśmiał się.
- Nigdy nie robisz niczego normalnie, prawda?
- Najwyraźniej nie.
- Zmajstrowałeś jej dzieciaka? Czy to dlatego się z nią ożeniłeś?
Lucien poczuł, że na myśl o takie; ewentualności krew mu stygnie. Nie był już
w tak dobrym humorze.
- Nie, ona nie spodziewa się mojego dziecka.
- To dlaczego? Skompromitowanie damy dotychczas nie skłaniało cię do ślubu.
Książę wzruszył ramionami.
- Tym razem skłoniło.
John tak długo patrzył mu w oczy, że Lucien miał ochotę odwrócić wzrok.
Kiedy znowu spojrzał na Elizabeth, ona właśnie schylała się, by przywitać się z
dziewczynką, która nieśmiało podawała jej kwiaty. Usłyszał pełne wzruszenia
słowo „dziękuję" - a potem Elizabeth pogłaskała czarne kędziory małej.
Ma podejście do dzieci, zauważył książę. Kolejne zaskoczenie. Dziewczynka
najwyraźniej natychmiast zachwyciła się Elizabeth.
- Wyglądasz jak księżniczka z bajki - usłyszał. Patrzył, jak jego żona śmieje się,
a na jej twarzy zakwita śliczny rumieniec.
- Jeśli to prawda - odrzekła - to tylko dzięki mojej sukni.
- Mogę jej dotknąć? - spytała dziewczynka.

- Daj spokój, dziecko - powiedziała matka małej. - Dosyć tego. Jaśnie pani jest
strasznie miła, że tak nas wita, ale pewnikiem zmęczyła się w długiej podróży.
Dziecko posmutniało.
- Wcale nie - zaprzeczyła Elizabeth. Potem zrobiła coś, czym zaskoczyła
Luciena. Wzięła dziecko na ręce, a dziewczynka krzyknęła radośnie, że oto
znalazła się w ramionach księżniczki. - Bardzo mi miło was wszystkich poznać
- powiedziała Elizabeth, uśmiechając się szeroko do służących.
Oni również się uśmiechali.
Lucien stal jak wryty. Wzruszenie ściskało go za gardło tak, że niemal nie mógł
oddychać.
- Zakochałeś się w niej - oznajmił beznamiętnie John.
- Zakochałem? - rzucił Lucien, zerkając na Elizabeth, by się upewnić, że nie
słyszała tej niedorzecznej uwagi. - To absurd.
- Dlatego się z nią ożeniłeś.
- Jak dobrze wiesz, jedyną osobą, którą staram się kochać, jestem ja sam.
- Tak lubisz powtarzać.
- Wasza miłość - odezwała się matka dziecka. Lucien odwrócił się, zapominając
na chwilę, że nie jest już jedyną „waszą miłością" w majątku. - Pani Fitzherbert
odprowadzi jaśnie panią do domu.
Elizabeth właśnie uściskała dziecko i ostrożnie postawiła je na ziemi.
Kochasz ją.
Akurat! Lucien zapewnił samego siebie, że to nieprawda. Poślubił ją, ponieważ
czuł się do tego zobowiązany. Oczywiście, lubił się z nią przekomarzać. Prawdę
mówiąc, sam był tym zaskoczony. Ale żeby ją kochać? Nieprawdopodobne!
- Doskonały pomysł - rzekł, zwracając się do Elizabeth i służącej. - Wejdę z
wami. W końcu muszę z małżonką porozmawiać o wielu sprawach.
Po tych słowach rozległy się rubaszne okrzyki. Lucien uniósł głowę i posłał
służącym karcące spojrzenie. Oni je zignorowali.
Lucien po cichu przyznawał, że zdecydowanie za bardzo się spoufalali. Zdawał
jednak sobie sprawę, że właściwie lubi takie zachowanie u swojej służby. Jego
zamek był jego oazą. Zaciszem z dala od ton. Nikomu się nie pozwalał tu
odwiedzać, a „dzikie orgie", które, jak niosła plotka, miały tu się odbywać, były
plotką właśnie. Kiedy pomyślał o pokazaniu Elizabeth swego domu, ogarnął go
nagły, chłopięcy wprost entuzjazm.
- Chodźmy - rzekł, podając jej rękę. - Pokażę ci drogę. Elizabeth najwyraźniej
nie miała ochoty przyjąć jego dłoni. Stali tak, otoczeni przez służbę, i Lucien
zastanawiał się, czy żona nie zamierza publicznie go upokorzyć. Jak dureń
zapomniał, że ona go nie cierpi. Elizabeth jednakże najwyraźniej zebrała się w
sobie i powoli wyciągnęła rękę.

Poczuł niemal rozczarowanie, widząc, z jakim trudem jej to przyszło. Zaśmiał
się w duchu. A czego się spodziewał? Czy ona miała myśleć o nim lepiej niż on
sam myślał o sobie?
Zmuszając się do wesołości, nachylił się ku niej i powiedział:
- Postaraj się nie okazywać takiego obrzydzenia na myśl o dotknięciu mnie.
Zapewniam cię, że nic ci się nie stanie, jeśli to zrobisz.
Elizabeth podniosła na niego wzrok, a potem delikatnie położyła dłoń na jego
ramieniu.
Lucien znieruchomiał na chwilę, zaskoczony uczuciem, jakie wzbudził w nim
lekki dotyk żony.
Następnych kilka tygodni zapowiada się interesująco. Kocham ją, też coś.
Jednak gdy wprowadził Elizabeth do domu, nie mógł opanować ogarniającej go
dumy. Kto mógłby czuć się inaczej z taką kobietą u boku? Nawet o zmierzchu
jej cera wydawała się nadal promienna. Podróżny kapelusz, który miała na
głowie, podkreślał klasyczny kształt jej twarzy. Oczy jej lśniły, gdy ogarniała
wzrokiem dziedziniec. Lucien był ciekaw, czy jej się spodobał.
Dziedziniec zaprojektowano, biorąc na wzór jeden z pomysłów Roberta Adama.
Ów słynny architekt miał upodobanie do arkad. Nad sklepionymi przejściami
igrały kruki i lwy. Całości nadano styl klasyczny, dziedziniec zaś przypominał
rzymskie koloseum.
- Widzisz kruki? - spytał. Elizabeth pokiwała głową.
- Diabelnie trudno było znaleźć kogoś, kto by je wyrzeźbił. Wygląda na to, że
wcale nie są w modzie.
- Ktokolwiek to zrobił, doskonale się spisał.
- Naprawdę tak uważasz?
Elizabeth naprawdę tak uważała. Wszystko to było takie piękne.
- Drzwi są oryginalne, zachowały się z dawnych czasów - oznajmił z dumą
książę.
Elizabeth spojrzała na zamkowe wrota, podziwiając prastare dębowe drewno
wzmocnione stalą i gładko zakończonymi ćwiekami. Potem Lucien wprowadził
ją do środka.
Jeśli zamek z zewnątrz wydawał się Elizabeth oszałamiający wnętrze zapierało
dech w piersi. Tutaj również dało się dostrzec wpływy rzymskie. Ornamentowe
listwy na drzwiach i ościeżnice były ozdobione wolutami i zaokrąglone.
Posadzki wyłożono naprzemiennie płytami czarnego i białego marmuru.
Wnętrze okazało się olbrzymie, chociaż jego część odgrodzono wiszącymi
gobelinami. Elizabeth mogła się założyć, że gdyby zerwać te barwne zasłony,
pomieszczenie miałoby rozmiary połowy niedużego boiska do krykieta.
- Wyremontowaliśmy tylko prawe skrzydło - wyjaśnił książę, tłumacząc tym

obecność gobelinów. - Uznałem, że będzie wyglądało lepiej, jeśli zasłonimy
niedokończoną część zamku. Kiedy skończymy, gobeliny wrócą na ściany.
Elizabeth pokiwała głową. W zdumienie wprawiała ją ilość zapalonych świec.
Książę wyposażył wnętrze we wszystkie nowoczesne wygody. Kaganki na
ścianach. Olbrzymi kandelabr ze świecami. Największy kominek, jaki Elizabeth
kiedykolwiek widziała, zdawał się zajmować połowę ściany po prawej stronie.
Dobry Boże, można było w nim zmieścić łóżko. Wokół kominka wybudowano
bogato rzeźbiony drewniany gzyms, a nad nim zawieszono lustro w pozłacanej
ramie. Najbardziej jednak zdumiewającą zmianę wprowadzono w narożnej
wieży na prawo od wejścia. Książę kazał wykuć tam łuki, które naśladowały
arkady na zewnątrz. Za wysokimi na dwanaście stóp oknami rozciągał się widok
na ocean i płomiennie czerwone niebo.
Widok zapierał dech w piersi.
Tylko tak Elizabeth potrafiła go opisać. Spojrzała przed siebie. W tylnej części
zamku postawiono ściany, bez wątpienia po to, by utworzyć prywatne pokoje.
Dziewczyna była ciekawa, czy w narożnej wieży na tyłach zamku też wykuto
okna. Boże, to wszystko ją przerastało! Oczywiście widziała przedtem wiele
pięknych domów, ale dopiero teraz zdała sobie sprawę z przepaści dzielącej
córkę zubożałego hrabiego od księcia.
- Wbudowaliśmy w te arkady belki nośne - wyjaśnił Ravenwood. - Diabelnie
trudno było je ukryć pod kamieniami, ale tylko tak można było otworzyć
narożną wieżę.
Elizabeth nie odpowiedziała, zauroczona widokiem Z okien wieży. Patrzyła z
zachwytem na wzburzony ocean. Woda miała kolor tej samej ognistej,
terakotowej czerwieni, co niebo nad jego tonią.
- To piękne - szepnęła.
- Ano - odparł jej mąż.
- Więc to jest to twoje przedsięwzięcie? - spytała, odwracając się do niego.
- Tak - odpowiedział.
- Dlaczego nic nie mówiłeś?
- O czym? O tym, że mój dom wali mi się na głowę?
- Nie. O tym, że pomagasz go odbudować.
- To oczywiste, że nadzoruję prace.
Elizabeth starała się zachowywać naturalnie. Przeklęty człowiek. Znów był
górą.
- Ach, tak - zgodziła się, siląc się na zblazowaną minę. -Zapewne większość
mężczyzn uważa, iż ich jednooki potwór jest największy na świecie.
Przynajmniej tak mówiła Lucy.
- Doprawdy? - wycedził książę. Wargi mu drżały wyraźnie z wysiłku, by nie

parsknąć śmiechem. - Widzę, że Lucy jest prawdziwą kopalnią wiadomości.
- To prawda - zgodziła się Elizabeth, całkowicie przekonana, że wszyscy
mieszkańcy Walii czują gorąco bijące z jej policzków. - Podejrzewam, że
mogłaby nauczyć kilku rzeczy większość kurtyzan, zwłaszcza teraz, kiedy jest
mężatką.
Lucien wreszcie wybuchnął śmiechem, gardłowym, męskim rechotem
wyrażającym czystą radość.
- Sądzę, że możesz mieć rację. - Nachylił się ku niej, a w jego oczach błysnęła
grzeszna przekora. - I jestem jej niezmiernie wdzięczny za przekazanie ci tej
wiedzy.
Elizabeth była pewna, że Lucien usłyszał, jak nerwowo przełyka ślinę. Widział
też puls mocno tętniący u podstawy jej szyi.
- Obyś tylko nie zapominał, że to nie ty skorzystasz z jej dobrodziejstw.
- Ależ już korzystam - rzekł gładko Lucien. Jego uśmiech stał się jeszcze
bardziej nieprzyzwoity. - Nie przychodzi mi bowiem na myśl żadna inna
kobieta, która znałaby tak nieprzyzwoite słowa na określenie męskiego organu
płciowego. Z wielką chęcią posłuchałbym, jakie inne jeszcze niezwykłe
określenia z tej dziedziny mogą być ci znane.
Elizabeth nie wiedziała, co ma na to odpowiedzieć. Lucien musiał się domyślić,
że zabrakło jej słów, gdyż wyprostował się i spytał:
- Zechciałabyś obejrzeć resztę zamku? - Niespodziewanie zmienił temat
rozmowy, jakby wiedział, że zwyciężył w tej potyczce. Bo i też tak było.
Zwyciężył bez trudu.
Elizabeth zmusiła się do tego, by powiedzieć uprzejmym tonem:
- Oczywiście.
- Doskonale. W takim razie, proszę za mną.
Znów podsunął jej ramię. Elizabeth chciała je zignorować, wiedziała jednak, że
musi się przyzwyczajać do dotykania męża. Położyła rękę na jego ramieniu i
postarała się nie drgnąć, kiedy nakrył jej dłoń swoją.
- Wiesz co, moja droga - powiedział cicho książę, poklepując ją po ręce. -Jestem
przekonany, że doskonale będziemy się ze sobą zgadzać. Doprawdy twój
niezwykły język zdołał mnie zaskoczyć.
Język, który nagle jej skołowaciał, jak uświadomiła sobie Elizabeth.
- Sądzę, że pod tym płaszczykiem przyzwoitych manier może kryć się bardzo
niegrzeczna dama.
Elizabeth uniosła dumnie głowę.
- Nie liczyłabym na to, mości książę.
- Nie? - zaciekawił się, spoglądając na nią z góry i jednocześnie poklepując ją
po dłoni. Starała się nie odsuwać od niego. - Hmm. Zobaczymy jeszcze.

Prawda?
Elizabeth zatrzymała się przed gobelinem przedstawiającym stado
nieszczęsnych jeleni uciekających przed ludźmi uzbrojonymi w muszkiety.
Duże muszkiety.
- Zgubiłeś się? - spytała, widząc, że Lucien wpatruje się w kobierzec.
- Nie - odparł, wypuszczając na chwilę jej dłoń, żeby odsunąć tkaninę na bok. -
Idziemy w tym kierunku.
Przeszli na drugą stronę. Tu nawet w półmroku dało się dostrzec, w jaką ruinę
popadł zamek. Zakurzone, szare kamienie, surowe niczym ściany jaskini.
Drewniane ściany przekrzywione i wypaczone. Elizabeth przypuszczała, że
pomieszczenia te były kiedyś salonami, lecz dawno przestały pełnić tę funkcję.
Dobry Boże, trudno było uwierzyć, że prawe skrzydło zamku przed remontem
wyglądało tak samo, jak lewe.
- Idziemy do niezwykłego miejsca - wyjaśnił książę. Ruszył w głąb sali i
zatrzymał się przed ścianą.
Dziewczyna uniosła brew.
- Tak, zaiste, to niezwykła ściana, wasza miłość. Widać to na pierwszy rzut oka.
Lucien spojrzał na nią pobłażliwym wzrokiem, po czym odwrócił się ponownie
do kamienia, który wydawał się wystawać trochę ze ściany. Dotknął go. Rozległ
się głuchy zgrzyt. Elizabeth zesztywniała. Wydawało się, że ściana drgnęła,
kamienie wibrowały przez chwilę, a potem - wielkie nieba - rzeczywiście się
poruszyła.
Dziewczyna otworzyła usta w osłupieniu.
- Tajne przejście - wyjaśnił Ravenwood. - Działa dzięki skomplikowanemu
systemowi bloczków i dźwigni. Moi przodkowie byli całkiem zmyślni.
Elizabeth szybko zamknęła buzię, wpatrując się w czarny otwór z mieszaniną
lęku i ciekawości. Wewnątrz dostrzegła schody. Prowadziły na dół. Bardzo
daleko w dół.
- Szkoda, że nie odziedziczyłeś po nich tej inteligencji.
- Ależ odziedziczyłem. Po prostu jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy.
Niestety, dziewczyna aż za dobrze wiedziała, że książę mówił prawdę. Tym
bardziej nie powinna mu ufać.
- Tuż za progiem znajduje się pochodnia - powiedział. -Bądź tak dobra i podaj
mi ją.
- Chyba oszalałeś. - Elizabeth spojrzała w głąb ciemnego otworu, który
odsłoniła ruchoma ściana. Wiszący nad gobelinem kandelabr rzucał łagodne
światło na schody, które wiodły w głąb zimnej, wionącej stęchlizną, ciemnej
piwnicy. - Chyba nie spodziewasz się, że tam wejdę.
- Dlaczego nie?

- Nie wygląda bezpiecznie.
- Nie ufasz mi?
Elizabeth obejrzała się na męża, z niepokojem zdając sobie sprawę, że tak
naprawdę mu ufa. Dobry Boże, ten mężczyzna jest rozpustnikiem i
przypuszczalnie mordercą. Nie powinna mu ufać.
-Nie.
Lucien uśmiechnął się, lecz Elizabeth zauważyła, że uśmiech ten nie znalazł
odbicia w jego oczach.
- Jesteś bardzo roztropna, moja droga. - Odwrócił się od niej i sam wziął
pochodnię.
Elizabeth rozejrzała się wokół w nadziei, że przyciągnie uwagę jakiegoś
służącego, chociaż sama nie wiedziała, o co by poprosiła, gdyby któryś był w
pobliżu. Nie dostrzegła jednak nikogo za wiszącymi gobelinami, więc
przełknęła tylko ślinę i patrzyła, jak książę zapala pochodnię. Torfowa
końcówka żagwi gwałtownie zajęła się ogniem.
- Chodźmy - rzekł, stojąc w świetle, które otaczało go niczym diabelska aureola.
Gestem zaprosił ją, by poszła przodem.
Czemu, ach, czemu, nagle wydało jej się, że książę jest drapieżną rybą... a ona
przynętą?

10.

Sycząca i skwiercząca pochodnia oświetlała tylko kilka stopni na raz. Elizabeth
z ociąganiem stanęła na obszernym, kamiennym półpiętrze. Po obu stronach
wznosiły się ściany z gładkiego kamienia. Pióro w jej kapeluszu zadrżało na
wietrze i połaskotało ją w policzek. Wokół pachniało świeżo zaoraną ziemią. A
jednak... wiatr niósł także zapach soli, jakby w pobliżu był ocean. Elizabeth
ogarnęła ciekawość, co tylko potwierdziło jej najgorszą obawę: straciła rozum.
- Ostrożnie - powiedział książę, odwracając się, by zamknąć drzwi, jeśli tak
można było je nazwać, za nimi. Ściana zasunęła się z głuchym hukiem, aż serce
Elizabeth załomotało. - Schody mogą być wilgotne o tej porze roku.
- Dokąd idziemy?
- Zobaczysz.
Pierwszy schodek rzeczywiście okazał się mokry, a im niżej schodzili, tym
wilgotniejsze stawały się schody. Czuła, jak mokry chłód przenika przez jej
pantofelki. Zatrzymała się na połyskującym podeście i poruszyła palcami u stóp.
I niemal upadła.
- Ostrożnie - znów ostrzegł książę, chwytając ją za rękę. Nigdy, przenigdy nie
sądziła, że doczeka chwili, gdy jego dotyk ją ucieszy.
- Dobry Boże, mało brakowało - syknęła, widząc, że teraz powinni zejść po
kilkunastu stopniach. A niech to. Nadal nie widziała końca schodów.

- Radzę ci nie zatrzymywać się, póki nie zejdziemy na sam dół.
- To istnieje jakiś dół?
- Istnieje - zapewnił ją Ravenwood. - Chociaż nie taki ładny, jak twoja dolna
część.
- Co proszę?
- Nic, zupełnie nic - rzekł, przeciągając głoski. Elizabeth zacisnęła wargi i
chwyciła spódnicę, ostrożnie
stawiając kolejny krok i mamrocząc:
- Dlaczego nie możesz żyć jak normalny człowiek i mieć dom bez tajnych
przejść?
- Ono nie jest tajne. Cała służba wie o jego istnieniu.
- Istnieniu czego? Co to jest?
- Martwisz się, Elizabeth?
- Jak na to wpadłeś? - spytała. - Przyszło mi na myśl, że możesz mnie prowadzić
do lochów.
- Lochy są w innej części zamku.
- Jak miło.
- Możemy tam pójść, jeśli chcesz.
- Żebyś mógł mnie niecnie wykorzystać? Raczej nie.
Omal nie wpadła na niego, kiedy zatrzymał się raptownie. Mimo cienia
dostrzegła zalotny uśmiech, który powoli rozciągał wargi Luciena, kiedy ten się
do niej odwrócił. Przystojny. Uważała, że jest przystojny. Co za bzdura.
- Cóż za śmiały pomysł - szepnął książę, odsłaniając zęby w uśmiechu. -
Przyznaję, że taka myśl nawet nie postała w mej głowie.
- Nie? - zaciekawiła się Elizabeth.
- Hmmm - mruknął, gładząc podbródek wolną dłonią. -Zastanawiam się, czy nie
powinienem... jak ty to powiedziałaś? „Niecnie cię wykorzystać".
- Nie zgodzę się - warknęła.
- Jesteś całkiem pewna? - Popatrzył pytająco. - Nie miałabyś ochoty dać się
przykuć łańcuchami do ściany? Słyszałem, że to bardzo interesujący sposób
odbycia aktu miłosnego.
Elizabeth założyła ręce na piersi i spojrzała na Luciena spod ronda swego
kapelusza.
-Jeśli nie będziesz zachowywał się grzecznie, książę, zrzucę cię z tych schodów.
- To będzie bolało.
- Zaiste, chociaż wątpię, abyś rozbił sobie ten twardy łeb.
- Nie tylko łeb mam twardy - rzucił znacząco Ravenwood. Zaraz też spojrzał na
nią, niecierpliwie oczekując odpowiedzi.
- Jestem przekonana, że nie wiem, co masz na myśli. -Jestem przekonany, że

wiesz - oznajmił z diabelskim uśmiechem. - Zapominasz, że znam twoją
przyjaciółkę Lucy. Elizabeth zacisnęła wargi, próbując dać mu do zrozumienia,
że nie zamierza rozmawiać z nim na takie tematy.
- Lucy nie jest tak zepsuta, jak ci się zdaje - powiedziała stanowczo, ale to nie
wywarło zamierzonego skutku, gdyż jej mąż się roześmiał. Odwróciła się więc,
uniosła rąbek spódnicy i postawiła stopę na następnym schodku.
W tej samej chwili usłyszała kolejny wybuch śmiechu Ravenwooda, a także
dziwny pisk. Odwróciła się z zaskoczeniem. Cóż za niegodny mężczyzny
odgłos. Z całą satysfakcją zamierzała mu o tym powiedzieć, gdy nagle książę,
zasłaniając ją własnym ciałem, krzyknął:
- Na ziemię! Co takiego?
Ravenwood przygniatał sobą Elizabeth na schodach. Starała się go odepchnąć.
- Co ty robisz...?
Piski stawały się głośniejsze. Tyle że nie wydawał ich książę, tylko...
- Nietoperze! - wrzasnęła Elizabeth, usiłując wywinąć się spod Luciena, by
uciec.
- Nie ruszaj się! - rozkazał.
Nietoperze, o mój Boże, nietoperze. Elizabeth zacisnęła mocno powieki. Wokół
niej załopotały skrzydła. Wyobrażała sobie kosmate, wampirze ciałka
nietoperzy, czuła ruch powietrza, kiedy setki, nie, tysiące stworzeń latało wokół
nich.
- Elizabeth - ostrzegł Lucien. Otaczały ją zewsząd. Pożerały ją.
- Elizabeth! - zawołał.
Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że krzyczy. Wniebogłosy. Umilkła.
Chwila ciszy, oddalający się łopot skrzydeł nietoperzy.
- No cóż - wycedził książę. - Teraz zamkowe nietoperze są nie tylko ślepe, ale i
głuche.
Chwyciła go za przód koszuli.
- Nietoperze. O mój Boże, Lucien, to były nietoperze. Książę nakrył jej dłonie
swoimi.
- Cicho, już odleciały.
Naprawdę? Elizabeth otworzyła oczy i uświadomiła sobie, że nic nie widzi.
Pochodnia zgasła.
- Lucien, proszę, powiedz mi, że masz jeszcze jedną zapałkę.
- Obawiam się, że nie mam.
Elizabeth zdała sobie sprawę, że mąż przygniata ją swym ciężarem i przyciska
jej plecy do krawędzi stopnia.
- Zostaw mnie - poleciła.
- Nie jestem pewien, czy to zrobię. W końcu może to być ostatni raz, kiedy

będzie mi wolno tak leżeć na tobie.
- Stopień wrzyna mi się w plecy.
Ravenwood natychmiast uwolnił ją od swego ciężaru.
- Wybacz, moja droga. Pozwól, że pomogę ci wstać. Lekko jej dotknął i spytał:
- Nic ci nie jest?
Wielkie nieba, czy to jego dłoń uniosła się i znalazła jej podbródek w mroku...
jego dotyk był czuły, jego palce szukały obrażeń. Odsunęła się i odwróciła.
- Dokąd idziesz? - spytał Lucien.
- Na górę. - Nie mogła, nie chciała zacząć myśleć o nim jako o troskliwej,
łagodnej istocie ludzkiej. Tędy wiodła droga do szaleństwa.
- Na twoim miejscu nie robiłbym tego.
Elizabeth uniosła spódnicę i weszła na następny stopień, rzucając przez ramię:
- A to czemu?
- Bo wszystkie nietoperze niewątpliwie wiszą pod sufitem. Dziewczyna
zamarła.
- Dzięki Bogu zamknąłem drzwi za nami. Ty oczywiście możesz zaliczać się do
ludzi, którzy lubią te okropne małe stworzenia. Ja jednak nie chciałbym, żeby
mi wygryzły oczy.
- One wygryzają oczy?
- Niektóre tak.
Elizabeth żałowała, że nie widzi wyrazu jego twarzy. Może sobie z niej
żartował?
- Co więc zrobimy?
- Zejdziemy na dół - powiedział książę.
- Na dół. Ale jak? Nie mamy pochodni.
- Znam drogę.
- Czemu to mnie nie uspokaja?
- Bo mi nie ufasz. Miał absolutną rację.
- A wielka szkoda, bo to oznacza, że zostaniesz tu bardzo długo. Pa, pa. -
Przecisnął się obok niej; żar jego ciała zaskoczył ją.
- Nie, zaczekaj! - krzyknęła, nienawidząc go w tej chwili. Och, jak bardzo
chciałaby zepchnąć go z tych schodów! -Zejdę z tobą.
- Doskonały pomysł - pochwalił ją. - Proszę, weź mnie za rękę.
Nie. Nie miała na to ochoty. Dobry Boże, naprawdę nie chciała, ale powiedziała
sobie, że to zło konieczne. Wyciągnęła rękę i poszukała jego dłoni.
Niespodziewanie jej dłoń ścisnęły ciepłe palce. Zadrżała.
- Jeśli poczujesz, że tracisz równowagę, krzyknij. Złapię cię.
Jego głos znów złagodniał. Elizabeth wcale nie chciała, żeby był dla niej miły.
Dużo łatwiej było wyobrażać go sobie jako podłego księcia. Spytała więc

obojętnie:
- Jak daleko jest do dna?
- Niedaleko.
Już zeszli po pół tuzinie schodów.
- Czy jest to zatem wycieczka po lochach? Ravenwood zatrzymał się raptownie.
Elizabeth wpadła na niego. Odwrócił się w samą porę, by ją podtrzymać, lekko
obejmując w talii. Dobry Boże, jak ona nie cierpiała uczucia, które wzbudzał w
niej jego dotyk.
- Skoro musisz wiedzieć, zamierzałem zabrać cię na plażę, żebyśmy popatrzyli
na zachód słońca.
Nie wiedziała, czemu na dźwięk tych słów serce jej przestało bić, lecz tak się
stało.
-Niestety, to jedyna droga, która tam prowadzi. Pod murami.
- Och - wykrztusiła, niezdolna do innej reakcji. Szli obejrzeć zachód słońca.
Jakie to... miłe.
- Przykro mi tylko, że zanim znajdziemy pochodnię, zejdziemy na dół, a potem
ją zapalimy, słońce już zajdzie.
Rzeczywiście był rozczarowany. Elizabeth nie widziała jego twarzy, ale słyszała
to w jego głosie.
Po raz pierwszy od ich ślubu, nie, od chwili, gdy po raz pierwszy się spotkali,
poczuła, jak jej serce mięknie.
Ostrożnie, Elizabeth, ostrzegł ją jakiś głos. Ani się obejrzysz, jak go naprawdę
polubisz.
On jednak zepsuł wtedy wszystko, mówiąc:
- Oczywiście ostatnia kobieta, którą tu przyprowadziłem, stwierdziła, że
wędrówka pod zamkiem odebrała jej wszelką przyjemność, jakiej mógł
dostarczyć jej widok. Nic w tym dziwnego, bo nie jest to raczej romantyczna
przechadzka. Tunel dawno temu zbudowali moi przodkowie jako drogę
ucieczki. Biorąc pod uwagę, że nie zrobiłem niczego, by go upiększyć,
przypuszczam, że ty byłabyś tego samego zdania.
Elizabeth zesztywniała.
- Nie porównuj mnie z jedną ze swoich kochanek.
- Kochanek? - spytał szczerze zdumiony. - Nie, moja droga. To nie była moja
kochanka, ale moja niania.
- Twoja niania?
- Tak. Miałem wtedy dziesięć lat. Ona miała dwadzieścia, a ja byłem
rozpaczliwie w niej zakochany. Niestety, nigdy nie dostrzegła we mnie
materiału na urodziwego mężczyznę, chociaż robiłem, co w mojej mocy, by ją o
tym przekonać.

Elizabeth milczała zaskoczona.
- Skoro mowa o kochankach - rzekł gładko - przyszło mi na myśl, że skoro
niewątpliwie nie zdążymy obejrzeć zachodu słońca, możemy ten czas
wykorzystać w inny sposób.
Serce nagle jej stanęło, a potem zaczęło bić jak szalone.
- Chcesz się dowiedzieć, jak wabić mężczyzn. Czyż istnieje lepszy sposób na tę
naukę niż wyszkolenie cię w zmysłowych rozkoszach dotyku?
- Dotyku? - wykrztusiła z trudem.
Ledwo widziała, jak skinął głową, i dech jej zaparło, gdy ujrzała, jak nachyla się
ku niej.
- W rzeczy samej - powiedział cicho; jego oddech owionął jej twarz. - Kiedy
brak światła, zmysły się wyostrzają.
- Ale ja cię widzę - wykrztusiła. - To światło z wejścia do pobliskiej groty.
Jakby na potwierdzenie słów Elizabeth podmuch wiatru musnął jej policzki, a
słony zapach mokrych wodorostów wypełnił jej nozdrza. Słyszała ryk fal, który
to narastał, to cichł.
- Nam to powinno wystarczyć.
Elizabeth znieruchomiała, wszystkie nerwy w jej ciele się napięły. Mimo iż
powietrze się ochłodziło, nagle zrobiło jej się bardzo, ale to bardzo ciepło.
- Wystarczyć do czego?
- Do tego, moja droga.
Czekała z zapartym tchem. Na co? spytał głos. Sama nie wiedziała, ale była
przekonana, że jej się to nie spodoba.
Wtedy to poczuła. Najlżejsze z muśnięć, chociaż on się nie poruszył. I nagle
uzmysłowiła sobie, że jej nie dotknął. Dmuchnął jej w kark. Czuła zapach
cytryn. Przełknęła ślinę; muśnięcie jego oddechu było niczym najintymniejszy
dotyk.
- Co robisz? - spytała. O, Boże.
- Cierpliwości - rzekł półgłosem. -, Uczę cię czegoś. Próbowała się wyrwać.
- Nie ruszaj się - polecił, obejmując ją w pasie. - Nie chcesz poznać mężczyzn,
Elizabeth? - spytał, nachylając się nad nią i wciąż nie wypuszczając z objęć.
Nie chciała. Nie w taki sposób.
- Nie chcesz dowiedzieć się, co rozpala ich krew? -Znów dmuchnął na nią.
- Nie. Zmieniłam zdanie.
- Czyżby? - szepnął jej do ucha.
Włoski na jej karku zjeżyły się, jakby muśnięte niewidzialną dłonią. Potem jej
skóra zrobiła się gorąca. O nieba. Elizabeth zamknęła oczy.
- Puść mnie - jęknęła.
- Jesteś pewna?

- Tak - szepnęła.
Mężczyzna ją wypuścił. Elizabeth omal nie upadła. Przytrzymał ją, mówiąc:
- Ostrożnie.
Starała się złapać powietrza i z przerażeniem stwierdziła, że czuje się tak, jakby
przebiegła milę. Lucien patrzył na nią, i zdawało się, że czeka, by zmieniła
zdanie.
W końcu odsunął ją od siebie.
- Zostań tutaj - polecił.
- Dokąd idziesz? - wyszeptała; serce Elizabeth biło tak mocno, że brakowało jej
tchu. Wielkie nieba, co on z nią zrobił? Od byle dmuchnięcia serce jej łomotało
jak oszalałe.
- Schodzę na dół tunelu, żeby przynieść pochodnię, która tam się stoczyła.
Zapałki są na dole, więc chciałbym ją zapalić, by wrócić po ciebie.
Elizabeth przycisnęła rękę do brzucha; dziwnie ją ściskało w dołku.
- Rozumiem.
Zobaczyła, jak się odwraca, i usłyszała jego cichnące kroki; towarzystwa
dotrzymywał jej tylko odgłos kapiącej w pobliżu wody. Nagle ogarnęło ją
potworne przerażenie.
Ale czy z tego powodu, że została sama? A może z powodu własnej reakcji na
jego dotyk?
Zamknęła oczy. Przeżywała rozterkę. Ten mężczyzna był rozpustnikiem.
Łajdakiem. Od kogoś takiego mądra kobieta trzymałaby się na odległość. Ona
jednak była jego żoną.
Poślubiła hulakę, przed czym przestrzegała ją ciotka.
Nagła jasność sprawiła, że otworzyła gwałtownie oczy. Rzeczywiście musieli
znajdować się niedaleko dna tunelu, książę bowiem wrócił w ciągu sekund.
Teraz uśmiechał się złośliwie w migotliwym blasku pochodni.
- Zgubiłaś kapelusz.
Elizabeth chwyciła się za głowę. Nawet tego nie zauważyła.
- Chcesz po niego wrócić? Dziewczyna starała się zachować spokój.
- Jeśli nie masz nic przeciwko temu - odrzekła - chciałabym wrócić do głównej
sieni. Czuję, że zaraz rozboli mnie głowa.
Nie wiedziała, czemu jej słowa starły uśmiech z jego ust, i co miał na myśli,
mówiąc:
- Rozumiem. - Ton jego głosu wskazywał na to, że był rozczarowany. - Jak
sobie życzysz. Proszę za mną.
- Co z nietoperzami?
- Nie zaczną latać, bo nie lubią światła. Będziesz bezpieczna.
I tak też było; wspinaczka po schodach nie przyniosła żadnych nieoczekiwanych

emocji. Kiedy jednak książę otworzył przejście, Elizabeth nie mogła się oprzeć
dziwnemu uczuciu... czego? Rozczarowania? Chyba nie przejęła się tym, że
przegapiła zachód słońca? Może było to coś innego, coś, czego Elizabeth nie
chciała rozpoznać?
- Niech któryś ze służących poprosi panią Fitzherbert. Ona cię zaprowadzi do
naszego pokoju.
Naszego pokoju.
- Dokąd się wybierasz? - spytała, kiedy znów się odwrócił w stronę tunelu.
- Złapać mój zachód słońca - odparł bez oglądania się za siebie. Elizabeth
odprowadziła go wzrokiem, z niepokojem stwierdzając, że naprawdę była
osobliwie rozczarowana.
Dotarcie do otworu groty i skalnego urwiska nad oceanem nie zajęło Lucienowi
wiele czasu. Nie było tam plaży, chociaż poniżej skalnej platformy, na której
stał, ciągnął się wąski pas piachu. Sterczały z niego głazy; łódź podczas
przypływu mogła odbić od brzegu. W tej chwili jednak, kiedy ocean znajdował
się daleko w dole, woda była zwierciadlanym odbiciem nieba ponad nim. Miała
barwę żywej, jaskrawej czerwieni.
Elizabeth byłaby zachwycona.
Książę uśmiechnął się sucho. Jakże wielką głupotą była chęć pokazania jej
zachodu słońca. Jeszcze większą głupotą było sądzić, że ona zechce spędzić z
nim choćby chwilę.
Słona bryza uderzyła go w twarz. Szczypała mocno w policzki, rozchyliła póły
jego żakietu; końce krawata powiewały. Lucien zaparł się nogami w skałę i
skulił na wietrze, krzyżując ręce na piersi, by osłonić się przed zimnymi
podmuchami.
I co to za kretyński pomysł, aby uczyć Elizabeth, jak uwodzić mężczyzn?
Chociaż, prawdę powiedziawszy, było to niezwykle interesujące zadanie. Nawet
odrobinę szatańskie, bo jaki mężczyzna zdoła się oprzeć Elizabeth, kiedy on już
nauczy jej miłosnej sztuki?
W tym tkwiło sedno problemu. On jej pożądał.- Do diabła, przebywanie z nią
sprawiało mu szczerą przyjemność. Wprawiało go to w niezmierne
zakłopotanie. I dręczyło, gdyż jedyne, czego nie chciał, to przespać się z własną
żoną.
Odwróciwszy się od słońca, usiadł na ziemi, osuwając się po ścianie, którą
wzniesiono wokół otworu groty, by zapobiec erozji. Jego żakiet na plecach
zaczepił o szorstkie kamienie. Chłód wnikał przez tkaninę, sprawiając, że wy-
dawała się mokra. Lucien prawie tego nie zauważał.
Co robić?
Czy wycofać swą propozycję, by uczyć ją sztuki uwodzenia? Z ust wyrwał mu

się ponury śmiech. Boże, kto by pomyślał, że ona tak na niego podziała? Przeżył
wstrząs, kiedy stał tam na schodach, kiedy ogarnięty dziwnym pragnieniem jej
dotknął. Dzięki Bogu, Elizabeth wróciła do zamku.
Henry, mój bracie. Wpadłem jak śliwka w kompot.
Henry bez wątpienia śmiał się do rozpuku.
Przetarł twarz chłodną dłonią i zapatrzył się w dal niewidzącymi oczami.
Elizabeth bez wątpienia z radością skorzysta z okazji, by odwołać jego „lekcje".
Czy on się odważy prowadzić je dalej? Czy odważy się zmierzyć ze swą
namiętnością do niej? To by dopiero było wyzwanie. Oprzeć się własnej żonie.
Tak, ale czy zdobędzie się na to?
Lucien długo zastanawiał się nad tą sprawą, lecz nie zdołał podjąć decyzji.
- Gdzie ona jest? - spytał po powrocie do zamku. Policzki miał przemarznięte,
kończyny zziębnięte do bólu, a mimo to czuł się dziwnie ożywiony.
- Czy mówi pan o jaśnie pani? - spytał lokaj, który nie raz zrzucał strój
służącego, by pomagać mu przy odbudowie zamku.
Lucien tylko się uśmiechnął.
- Wiesz, to chyba normalne, że chcę się dowiedzieć, gdzie jest moja księżna.
Moja księżna. Hmm, podobało mu się to.
Ian pogładził się po podbródku, udając, że się zastanawia.
- Niech pomyślę. Wiem, że pani Fitzherbert zaprowadziła ją do waszego pokoju.
- Zmarszczył czoło. - Potem widzi mi się, że wzięła kąpiel. Potem wydaje mi
się, że zamierzała zjeść kolację w jadalni.
Jadalnia. Elizabeth spożywająca jedzenie. Oblizująca językiem te cudownie
pełne wargi.
Jesteś bardzo żałosnym człowiekiem.
- Dziękuję - rzucił, udając się w głąb zamku.
- Przyjdzie pan do niej? - spytał Ian.
Lucien zdał sobie sprawę, że igrać z Elizabeth, to igrać z ogniem. Tylko jak
zgrabnie się wywinąć z ich „umowy"?
- Mógłbym posłać wam na górę romantyczny deser - dodał Ian.
Wtedy Lucienowi wpadł do głowy pewien pomysł. Tak znakomity, tak
doskonały, że serce mu podskoczyło z radości. To mogło poskutkować. Nie
musiał sam odwoływać umowy, postara się tylko, żeby to ona ją zerwała. W ten
sposób nie straci twarzy. Doskonale.
- Tak - zamruczał Lucien. - Niech twoja żona przygotuje jakieś owoce, to
znaczy, o ile ostatnio odwiedzała sprzedawcę egzotycznych owoców.
- Odwiedzała - powiedział nieduży mężczyzna. Lucien uśmiechnął się.
- Świetnie. - Zastanowił się chwilę i jego wargi rozciągnął lubieżny uśmiech. -
Powiedz jej zatem, żeby przysłała nam kilka bananów.

Lucien mógł się założyć, że Ian znał każdą jego myśl. Niech Bóg go ma w swej
opiece, pewnie znał.
- Już się robi, jaśnie panie.
Lucien odwrócił się, nie dostrzegając zadowolonego uśmiechu Iana.
- Ale go wzięło, no, no - wymamrotał służący, kierując się do kuchni. - Wzięło
go, aż miło.

11.

Elizabeth omal nie podskoczyła, słysząc, jak otwierają się drzwi do jadalni.
Rzecz nie w tym, że nie spodziewała się towarzystwa. Bóg jeden wiedział, że
gromada służących w czerwono-fioletowych liberiach wchodziła i wychodziła z
pomieszczenia. Jeden wciąż stał na prawo od drzwi, sztywny, jakby kij połknął.
Gdyby drzwi otworzyły się zbyt mocno, zostałby zgnieciony jak mucha. Tym,
co ją tak spłoszyło, był widok jej męża.
- Moja droga Elizabeth - powiedział Ravenwood; jego zielone oczy znów miały
swój zwykły, ironiczny wyraz. -Widzę, że zmyłaś nietoperzowe odchody ze
swoich włosów.
Elizabeth, której wilgotne włosy spływały długimi, czystymi pasmami na jej
plecy, zwęziła oczy. Nietoperzowe odchody, akurat. Jak on śmie tak mówić!
Bezczelny!
Dziewczyna odłożyła widelec, ostrożnym, wdzięcznym ruchem kładąc srebrny
sztuciec przy srebrno-beżowym talerzu, który stał między widelczykami do
przystawek, sałaty i deserów.
- W rzeczy samej, książę, nie zmywałam ich. Doskonale wpływają na włosy.
Podoba ci się ten zapach?
Książę potknął się, a przynajmniej jej się tak zdawało. Ironia w jego oczach
ustąpiła szczeremu rozbawieniu.
- Doprawdy - rzekł, przeciągając głoski. - Muszę sam kiedyś tego spróbować.
Służący skoczył, by odsunąć mu krzesło. Ravenwood usiadł, ale nie po drugiej
stronie dość długiego stołu, lecz po lewej ręce żony. Ich nogi omal się nie otarły
o siebie, kiedy to zrobił. Elizabeth spłoniła się i odsunęła nogi w przeciwną
stronę.
- Dziękuję, Colinie - powiedział Lucien do lokaja. - To wszystko.
Służący skłonił się sprężyście, wyprostował i odwrócił z wojskową precyzją.
- Aha, Colinie - zawołał książę. - Możesz już zakończyć odgrywanie
królewskiego koniuszego - rzekł Lucien z rozbawieniem. - Wyglądasz jakbyś
miał się udusić, tak ciasny jest ten żakiet.
Cała postawa służącego uległa zmianie. Zgarbił się lekko, rozluźnił kark, a jego
czarne włosy spadły mu na czoło, zasłaniając niebieskie oczy.
- Mogę, jaśnie panie? Jak mi Bóg miły, już mnie w plecach zaczęło łupać.

- Nie dziwię się - wycedził Lucien. Elizabeth spoglądała na obu w
oszołomieniu.
- Skądżeś, u licha, wytrzasnął te liberie?
- Pani Fitzherbert je uszyła. Powiedziała, że prawdziwa księżna będzie tego
oczekiwać.
Lucien pochwycił wzrok Elizabeth, a jego mina zdawała się mówić: „Wierzysz
w te bzdury?"
O dziwo, nagle zapragnęła się uśmiechnąć do Luciena.
- Powiedz pani Fitzherbert, że możecie się ubierać jak zwykle. - Spojrzał znów
na Elizabeth i uniósł pytająco brew. - Chyba że jesteś innego zdania?
Dziewczyna spojrzała na księcia, a potem na Colina.
- Oczywiście, że nie.
Najwyraźniej była to właściwa odpowiedź, gdyż Lucien posłał jej pełen
aprobaty uśmiech. Elizabeth zamrugała oczami, mówiąc sobie, że nie powinna
dbać o jego pochwały. A mimo to dbała.
Odwróciła oczy i jej wzrok padł na srebrny kandelabr, którego ramiona
wznosiły się ku sufitowi. Ze świec na otaczające je kwiaty kapał wosk; zapachu
wonnego kwiecia nie tłumiła nawet woń potraw.
- No i widzisz - oznajmił Lucien. - Sama księżna tak mówi. Możesz powiedzieć
służbie, że jeśli gdzieś w szafie nie chowa się książę Walii, wolno im się ubierać
i zachowywać, jak chcą.
Na twarzy służącego odmalowała się ulga.
- Dziękuję, jaśnie panie - rzekł wylewnie. - Wiedziałem, że nie poślubiłby pan
jakiejś zarozumiałej londyńskiej damulki. Powiedziałem tak tej starej
nietoperzycy, ale pani Fitzherbert nie chciała mnie słuchać. - Mężczyzna
uśmiechnął się i ukłonił w stronę Elizabeth, kiedy zbliżył się do drzwi. - Witam
jaśnie panią - pozdrowił ją. - Cieszę się bardzo, że poślubiła pani tego nędznika.
- Co proszę? - zawołał Lucien, obracając się w krześle. Służący jednak już
zniknął.
Książę znów odwrócił się do żony i zmarszczył czoło, lecz jego zielone oczy
błyszczały.
- Powinienem ich wszystkich zwolnić.
- Ich zachowanie... - Elizabeth szukała właściwego słowa.
- Przekracza granice wszelkiej przyzwoitości - podpowiedział Ravenwood.
- W rzeczy samej - rzekła i odrobina uśmiechu wymknęła jej się mimo
najlepszych chęci, by zachować powagę księżnej.
Mężczyzna rozparł się na krześle i rzucił:
- Do twarzy ci w tym kolorze.
- Dziękuję - wymamrotała Elizabeth, wbijając wzrok w niedokończone jedzenie

na talerzu.
Zapadła cisza. Elizabeth zastanawiała się, czy nie powinna wstać i wyjść.
Złożyła ręce na podołku.
- Co sądzisz o tej komnacie? - zapytał książę. Dziewczyna szybko podniosła
wzrok.
- Jest piękna. - On, oczywiście, musiał wiedzieć o tym. Jadalnia znajdowała się
w tylnej narożnej wieży. Ponieważ było ciemno, Elizabeth nie widziała wiele za
przeszklonymi oknami, które ciągnęły się po jej prawej stronie, lecz wyobrażała
sobie, że jutro rano widok będzie prześliczny. Ogień w kominku na prawo od
drzwi rzucał na stół ciepły blask, a pomocnik z drewna czereśniowego po jej
lewej stronie zastawiony był ozdobnym serwisem do kompletu z jej talerzem.
Każdy półmisek miał z boku herb Ravenwoodów. Bardzo imponujące.
Wszystko to sprawiało, że Elizabeth czuła się jak prostaczka.
Znów spotkała spojrzenie księcia, po to jedynie, by zauważyć, iż wbija w nią
wzrok. Kostki jej dłoni zbielały pod stołem.
- Przyszło mi na myśl, moja droga - rzekł cicho Ravenwood - że jesteś na
rozdrożu.
Elizabeth szybko podniosła na niego oczy. Mężczyzna nachylił się, opierając
łokcie o stół po obu stronach dużego srebrnego półmiska i kładąc brodę na
dłoni. Swobodna poza męża irytowała Elizabeth, a jej serce łomotało w piersi
jak oszalałe.
- Co masz na myśli? - spytała.
Lucien przechylił głowę. Na jego twarzy malował się wyraz zamyślenia. Drugą
dłonią rysował niewidzialny wzór na swoim talerzu.
- Możesz powiedzieć mi, że już nie chcesz się uczyć, jak uwodzić mężczyzn. -
Uśmiechnął się. - Albo możemy kontynuować nasze lekcje.
Elizabeth zacisnęła, a potem rozluźniła dłonie na podołku. Można było się
spodziewać, że Lucien wyłoży wszystko tak jasno.
- Zgadzasz się ze mną? - spytał rzeczowym tonem.
Zdobyła się na odwagę, by popatrzeć na niego. Pół godziny temu zdecydowała
się stanowczo powiedzieć mu, że zrezygnowała z tego pomysłu. Pół godziny
temu wmówiła sobie, że to jedyne wyjście. Ale pół godziny temu nie siedziała
obok niego, patrząc w te zielone oczy, które nieomal rzucały jej wyzwanie.
- Więc jak będzie, Elizabeth? - spytał z uśmiechem. Ten uśmiech wydawał się
drwić sobie z jej postanowienia o rezygnacji. - Przyznaję, że płonę z
niecierpliwości, by się tego dowiedzieć.
Dziewczyna przełknęła ślinę, po czym powoli wstała. Tego wieczoru ubrała się
w swój najelegantszy strój: satynową suknię wieczorową i wykwintne, zdobione
koronkami pantofelki; jej kufry przyjechały już z Londynu. Dopiero teraz zdała

sobie sprawę, że zrobiła to po to, by dodać sobie odwagi. Po wszystkich swych
nieudanych sezonach nauczyła się ubierać tak, by dodać sobie pewności siebie.
Będzie z niej drwił? Nazwie ją tchórzem, tak?
- Ależ, wasza miłość - powiedziała Elizabeth; jej postawa miała mu
przypomnieć, że zdarzało jej się stanąć oko w oko z większym zagrożeniem niż
lubieżny książę. Gardziło nią wszak całe eleganckie towarzystwo. - Jestem za-
skoczona twoim przekonaniem, iż jestem gotowa zrezygnować z takiego
pomysłu. - Uśmiechnęła się sucho.
Czy wydawało jej się tylko, czy w jego zielonych oczach dostrzegła zdumienie?
Nie miała pewności, gdyż chwilę później on również wstał.
- Świetnie, bowiem następny etap twojej nauki zaczyna się już teraz.
Czyżby jakiś służący podsłuchiwał pod drzwiami? Dokładnie w tym momencie
któryś z pokojowców wszedł Z wielką tacą... owoców?
- Proszę bardzo, jaśnie panie - powiedział mężczyzna.
- Ach, doskonale. Widzę, że mamy banany.
Kąciki ust służącego uniosły się w diabelskim uśmieszku.
- Kucharka kupiła je na rynku w zeszłym tygodniu, chociaż są trochę małe. -
Lucien i służący wymienili spojrzenia, których Elizabeth nie zrozumiała; lokaj
postawił tacę i odwrócił się.
- Owoce? - spytała, kiedy sługa wyszedł.
Lucien odwrócił do niej głowę. W jego oczach pojawiły się ogniki.
- Ano, owoce.
Dziewczyna bardzo, ale to bardzo nie chciała zadać tego pytania.
- Jeśli wolno mi spytać, co zamierzasz zrobić z tymi owocami?
Lucien uniósł czarną brew.
- Och, rzecz nie w tym, co ja mam zamiar z nimi zrobić. Chodzi o to, co ty z
nimi zrobisz.
- Słucham?
- Nie obawiaj się, Elizabeth, to nie będzie bolało.
- Co zamierzasz? - spytała podejrzliwie.
- Zobaczysz. - Wstał powoli i sięgnął ku tacy z owocami. Kiedy odwrócił się do
Elizabeth, miał w ręku banana, a na jego twarzy malował się wyraz
wyczekiwania. - Musisz się nauczyć, moja droga, iż istnieje niezliczona ilość
sposobów uwodzenia mężczyzny. Uwielbiam banany... -oczy mu rozbłysły - z
wielu powodów.
- Doprawdy? - wycedziła dziewczyna. - Przyznaję, że ja próbowałam ich tylko
kilka razy.
- My dostajemy je regularnie, co zawdzięczamy bliskości oceanu.
Powoli usiadł. Elizabeth opuściło rozbawienie, kiedy zauważyła wyraz jego

twarzy. Książę rozparł się w krześle.
- Skoro twierdzisz, że wiesz więcej niż przeciętna dama o męskim członku, z
pewnością poznajesz, że ma kształt zbliżony do tego. - Uniósł owoc.
Nie, Elizabeth nigdy by to nie przyszło do głowy. Policzki ją paliły z gorąca.
- Widzę po twojej minie, że nigdy ci się tak nie kojarzył. -Albo jej się zdawało,
albo rzeczywiście widziała, jak stłumił uśmiech. - Widzisz zatem, jak to dobrze,
że nie zrezygnowałaś z nauki, gdyż banan może sprawić, iż mężczyzna padnie
przed tobą na kolana.
Elizabeth ogarnął lęk, ale było już za późno na protesty. Tak więc patrzyła
tylko, starając się nie odwracać oczu.
- Uważaj - polecił Lucien, nachylając się. - Ponieważ banan wyraźnie
przypomina męski członek, wystarczy tylko podnieść owoc i ująć go tak - objął
banana palcami - aby mężczyzna pomyślał o twoich palcach obejmujących jego
koguta.
Elizabeth stanęła w płomieniach... przynajmniej takie miała uczucie. Cale jej
ciało zajęło się ogniem, począwszy od policzków, a kończąc na palcach u stóp.
- Teraz - oznajmił książę z coraz jaśniejszym błyskiem w oku - jeśli obierze się
banana w ten sposób - odłamał czubek owocu i zaczął ściągać skórkę - a później
tak uniesie go do ust - powoli przyłożył owoc do warg - trzeba dołożyć starań,
by jeść go delikatnie. Jeśli odgryziesz koniuszek, zapewne zepsujesz nastrój.
Elizabeth przyglądała się, jak powoli otworzył usta, a jego język wysunął się.
Nie mogła oderwać wzroku. Gapiła się jak urzeczona, podczas gdy on zajmował
się owocem. Zakręciło jej się w głowie i zdała sobie sprawę, że zapomniała
zaczerpnąć tchu.
- Teraz ty spróbuj.
Nie mogła. Już chciała głośno się sprzeciwić, lecz wyraz jego oczu, w których
kryło się wyzwanie, sprawiła, że powoli sięgnęła po banana. Ręce jej się trzęsły.
Ich palce zetknęły się przelotnie. Gwałtownie odsunęła rękę z owocem.
- Nie, nie. Nie trzymaj go tak - skarcił ją, z trudem powstrzymując się od
uśmiechu. - Na Boga, Elizabeth, od tego twój kochanek skrzywi się z bólu.
Te słowa rozjuszyły ją. On się dobrze bawił, i to jej kosztem. Łajdak. Drań.
Nikczemnik.
- Tak dobrze? - spytała, przekładając banana do drugiej ręki i głaszcząc
delikatnie gładki miąższ.
Sytuacja się zmieniła. Elizabeth zobaczyła, jak Lucien przełknął ślinę; wesołość
natychmiast znikła z jego oczu.
- A tak? - spytała, podnosząc owoc do ust.
Czyżby usłyszała, jak jęknął, kiedy powtórzyła jego poprzednie ruchy? Z
pewnością dostrzegła, że rozszerzyły mu się nozdrza. Zobaczyła, że zacisnął

wargi. Polizała banana.
Lucien spotkał jej spojrzenie. Na widok ognia w jego oczach Elizabeth poczuła,
że przeszył ją jakiś prąd.
- Nie liż go, głaszcz - polecił.
- Banana?
- Tak - potwierdził i zademonstrował, jak to uczynić. W umyśle Elizabeth
odezwały się sygnały alarmowe, lecz zrobiła to, co jej kazano.
- Teraz nie ruszaj się. - Lucien wziął śliwkę z tacy, podniósł ją do ust i nadgryzł.
- Weź ją - rzekł i znowu włożył śliwkę do ust. Wziąć ją?
Prawie się cofnęła. Zatrzymał ją dłonią. Jego dotyk sprawiał, że ponownie
przeniknęło ją ciepło. Wraz z tym ciepłem pojawiło się zrozumienie. Wiedziała,
czego pragnął. Chciał, żeby wzięła ten kawałek owocu, który zwisał z jego
warg. Swoimi ustami.
Nie, ostrzegał ją głos. Nie rób tego.
Jednak znów nachyliła się ku niemu, łamiąc wszelkie normy godnego damy
zachowania.
Twarda skórka śliwki nie pękła. Elizabeth szarpnęła owoc, dysząc gwałtownie.
Lucien szarpnął w swoją stronę, ich wargi się zetknęły. A potem pocałowali się.
Elizabeth jęknęła i wstała. Lucien również podniósł się, przyciągnął ją do siebie,
a potem pogłębił pocałunek. Polizał ją. Polizał owoc. A może ją? Dobry Boże,
sama już nie wiedziała. Zamiast tego... o Boże, ona też go polizała. Smak owocu
zmieszał się z ich pocałunkiem. Boże, o Boże. Czuła się jak w niebie. To było
nieprzyzwoite. Grzeszne.
- Elizabeth - jęknął Lucien.
Mocniej przywarła do niego. Bliżej, zachęcał głos. Chciała być bliżej niego.
Pragnęła, by ich ciała dotknęły się w miejscach, w których nie powinny się
dotykać. Elizabeth zmieniła pozycję. Poczuła jego męskość na swoim
podbrzuszu i omal nie krzyknęła.
Tak. To było to, czego pragnęła. I nagle poczuła jego dłoń. Wtedy krzyknęła
naprawdę, a jej ciało napierało na jego palce z własnej woli. Pieścił ją.
A potem raptownie się cofnął.
Zielone oczy wbiły w nią palące spojrzenie. Ona odpowiedziała takim samym
spojrzeniem. Nie był żadnym pocieszeniem fakt, że Lucien wydawał się równie
podniecony, jak ona. Nie było żadnej pociechy z faktu, że jego głos był
schrypnięty, gdy powiedział:
- Na tym, moja droga, kończy się ta lekcja. Jak widzisz, dotykanie owocu może
podniecić nawet najbardziej zblazowanych mężczyzn.
Ruszył ku drzwiom, sztywny jakby kij połknął. Zanim jednak opuścił
pomieszczenie, odwrócił się, kładąc dłoń na klamce.

- Czekam na ciebie na górze z następną lekcją.
Elizabeth również się odwróciła, ściskając dłońmi krawędź stołu. Patrzyła na
księcia niewidzącymi oczami. Co się, na miłość boską, przed chwilą stało?

12.

Nie sądził, aby mógł to zrobić. Nie sądził, aby mógł kontynuować jej „lekcje". I
na Boga, piekielnie go to zaskoczyło. Tak samo, jak wstrząsem było dla niego
wszystko, co dotyczyło Elizabeth Montclair.
Rzucał niewybredne docinki. Ona odpowiadała mu tym samym.
Próbował nastraszyć ją bananami. Skończyło się tym, że to ona wystraszyła
jego.
Ano, westchnął. Nie ma sensu temu zaprzeczać. Zaczynał ulegać urokowi
swojej młodej żony, a tak po prostu nie mogło być. Oczarowała go swoim
słodkim uśmiechem. Rozśmieszała swoim zaskakującym słownictwem. Skłoniła
do zastanowienia nad tym, jak mogłoby wyglądać życie, gdyby ich sytuacja
przedstawiała się inaczej.
Ale sytuacja nie przedstawiała się inaczej. Dziedziczny tytuł nie należał się
jemu. Elizabeth byłaby wspaniałą żoną dla Henry'ego. Nie dla niego. Nigdy dla
niego.
Tak więc pytanie pozostawało: czy wystraszył ją wystarczająco, by
zrezygnowała sama? Bóg jeden wiedział, jak bardzo na to liczył. Omal nie
stracił panowania nad sobą, nie sądził, aby miał dość silnej woli, by
przeprowadzić kolejną lekcję.
Chwycił poręcz schodów i powoli się podciągnął, zaskoczony swym
nieoczekiwanym złym nastrojem. Wchodził po stopniach, ale jakaś cząstka jego
duszy wiedziała, że nie potrafi znów spojrzeć jej w twarz. Ale to nie lęk przed
spotkaniem z Elizabeth kazał mu się zatrzymać z jedną stopą na stopniu wyżej.
Nie, on jej się nie bał. Przeciwnie - to jej starał się dodać otuchy, nie pojawiając
się w ich sypialni. Dobry Boże, chciał uczynić Elizabeth szczęśliwą. Tyle że
wiedział, że nigdy mu się to nie uda.
Upłynęła wieczność, zanim Elizabeth zebrała się na odwagę, by opuścić
jadalnię, ale nawet wtedy musiała zatrzymać się przy schodach, by zrobić
głęboki wdech. Jak zdoła spojrzeć mu w twarz? Co on o niej pomyśli?
Pomyśli, że jesteś zdolną uczennicą, ot, co.
Dziewczyna uciszyła wewnętrzny głos, chociaż mówił prawdę. Ten nowy
zwyczaj rozmawiania z samą sobą stał się dość denerwujący.
Klatka schodowa była przestronna, stopnie szerokie, poręcze zdobione.
Elizabeth skupiła się na tych szczegółach, wchodząc na górę. Na ściennych
kinkietach umieszczonych we wnękach w ścianach. Na pejzażu, który wisiał w
korytarzu wiodącym do jej pokoju. Ich sypialni, poprawiła się. Komnata

znajdowała się nad jadalnią, więc Elizabeth skręciła w prawo; jej kroki
zwolniły, kiedy zbliżyła się do drzwi.
Dobry Boże, wydawało jej się, że nie zdoła tego zrobić. Nie mogła wejść do
środka. A jeśli on będzie - przełknęła ślinę - nagi? Jeśli oczekiwał po niej, że i
ona będzie spać w ten sposób?
Elizabeth, zadrwił głos. On nie może cię zmusić do spania nago. Nie bądź
głuptaskiem i wejdź do środka. Dziewczyna dotknęła klamki.
On wetknął mi język do ust.
Opuściła rękę. Dobry Boże, on oblizał mój język. A ja go w odpowiedzi też
polizałam.
Znowu pomyślała, że nie zdoła tego zrobić. Po prostu nie mogła rozpocząć
kolejnej lekcji. Ani żadnej innej, przyznała. Musiała odwołać ich umowę.
- Czy jaśnie pani potrzebuje pomocy przy rozbieraniu się?
Elizabeth odwróciła się raptownie. Za jej plecami stała ta sama pokojówka,
która wcześniej pomagała jej się ubrać. Ta służąca o twarzy chochlika
powiedziała do niej więcej słów niż jej poprzednia pokojówka przez cale życie.
- Jaśnie pan powiedział mi, że pani nie czuje się dobrze. Pewnie z powodu
długiej podróży. Polecił mi przekazać, że zmienił zdanie co do zabawy z panią.
Powiedział, że może pani zamiast tego położyć się do łóżka.
Ulga była tak wielka, że Elizabeth omal nie upadła tak, jak stała.
- Jego tam nie ma?
Drobna pokojówka podeszła bliżej, jej rude włosy wystawały spod białego
czepeczka. Otworzyła drzwi do sypialni.
- Nie. Jaśnie pan wyszedł z zamku tylnymi schodami. -Dziewczyna odsunęła
się, przepuszczając Elizabeth. - Dobrego człeka pani poślubiła, jeśli wolno mi
powiedzieć. Niewielu zrezygnowałoby z nocy przyjemności ze swoją nową
oblubienicą, aby pozwolić jej się wyspać.
Noc przyjemności? O Boże, gdyby pokojówka tylko wiedziała.
Tuż w ślad za tą myślą przebiegło jej przez głowę zastanowienie, czy na
Luciena podziałało to, co się wydarzyło w jadalni.
Oczywiście, że podziałało, głuptasie. Poczułaś to.
Elizabeth znów się zarumieniła.
Ta myśl zrodziła następną. On nie ufał samemu sobie.
Zaskoczona Elizabeth nie wiedziała, co o tym sądzić. Czy powinna być
wystraszona? Zadowolona, że najwyraźniej uznał, iż mądrze będzie trzymać się
z dala? Zmartwiona?
- Proszę wejść - powiedziała pokojówka. - Przeziębi się pani, stojąc w przeciągu
na tym starym korytarzu.
Elizabeth weszła do pokoju. Natychmiast otoczyło ją ciepło. Po swej prawej

ręce w narożniku komnaty znajdował się kominek, a pod przeciwległą ścianą
duże łoże z czerwono-złotą kapą. Elizabeth starała się nie myśleć o tym łóżku
ani nie widzieć w wyobraźni siebie śpiącej tam z księciem.
Bóg da, że i on stracił już ochotę na dzielenie z nią łoża.
Pokoju nie zdobiły żadne kobierce, wzrok przyciągały jedynie ciężkie,
czerwono-kremowe kotary, które wisiały przy oknie masywnej, okrągłej wieży
po lewej stronie od łóżka. Na lewo od okna stał na bogato rzeźbionych nóżkach
pomocnik z drewna czereśniowego. Drzwi tuż po jej prawej stronie prowadziły
do dużej ubieralni. To właśnie tam zmierzała pokojówka.
- Czy jaśnie państwu smakowała kolacja?
Czy ona coś zjadła? Elizabeth nie umiała sobie przypomnieć.
- Kucharka na pewno przeszła sama siebie. Prawdę powiedziawszy, cala służba
wpadła w podniecenie na wieść o tym, że książę się żeni. Już myśleliśmy, że
nigdy nie doczekamy się tego dnia.
Pokojówka obejrzała się na nią, jej błękitne oczy wypełniała sympatia.
- Służba uważa, że pani jest śliczna. Elizabeth uniosła brwi ze zdziwienia.
- Ja... - Przełknęła ślinę, nie bardzo wiedząc, jak ma odpowiedzieć na
komplement służącej. Czy w ogóle coś się odpowiada? - Przekaż służbie moje
podziękowania.
Pokojówka uśmiechnęła się, obracając Elizabeth łagodnym gestem rąk
położonych na jej ramionach.
- Co pani sądzi o zamku? - spytała, szybko radząc sobie z zapięciami sukni.
Elizabeth musiała odegnać wspomnienie księcia, który pomagał jej się rozebrać
wczoraj wieczorem.
- Jest wspaniały - usłyszała swoją własną odpowiedź.
- Ano. Będzie cudny jako ten pałac, kiedy go się skończy. Słyszałam, jak książę
mówił Johnowi, że ma pieniądze na kolejne naprawy. Pewnie tegoroczne zbiory
były dobre.
- Zbiory?
- Ano - odparła pokojówka. - Ludzie w miasteczku są zadowoleni. To oznacza
więcej pracy dla mężczyzn. Czasy były ciężkie, zanim książę zaczął
odbudowywać zamek dzięki pieniądzom z tej ziemi.
Elizabeth odwróciła się do pokojówki, nie mogąc powstrzymać ciekawości ani
sekundy dłużej.
- Co masz na myśli, mówiąc „pieniądze z tej ziemi"? Drobna służąca wyglądała
na zadowoloną, słysząc wreszcie jakieś słowa z ust swojej pani.
- Pieniądze z Ravenshire - wyjaśniła.
- Masz na myśli wszystkie jego ziemie, prawda? - upewniła się Elizabeth.
Ku jej osłupieniu, pokojówka potrząsnęła głową.

- Nie. Tylko z ziemi pana, majątku, jaki odziedziczył w dzieciństwie. Nie rusza
pozostałych.
Nie robi czego?
Szczupła pokojówka musiała zauważyć zaszokowaną minę księżnej, gdyż
chwyciła ją za ramię; poufałość tego gestu zaskoczyła Elizabeth.
- Nie wiedziała pani?
- Nie wiedziałam.
Służąca przyjrzała się nowej pani w zamyśleniu.
- Nigdy nie tknął tych pozostałych pieniędzy, z tego co słyszałam. - Spojrzała na
Elizabeth, mrużąc oczy. - I z tego, co słyszałam, poprzysiągł, że nigdy tego nie
zrobi.
Wtedy dotarło do Elizabeth, dlaczego pokojówka patrzy na nią w taki sposób.
- Nie wyszłam za niego za mąż dla jego pieniędzy -oznajmiła.
Pokojówka miała minę, jakby jej nie wierzyła, co nie było niczym
zaskakującym, ponieważ służba wiedziała wszystko. Zapewne też wiedziała, że
książę ma opinię łotra, i bezsprzecznie zakładała, iż jedynym powodem, dla
którego jakaś dama poślubiłaby mężczyznę o takim charakterze, były jego
pieniądze. Lub jego tytuł.
- Ano, to i dobrze - stwierdziła pokojówka. - Bo on nie chce tknąć książęcego
majątku. Mówi, że to krwawe pieniądze.
Elizabeth potrząsnęła głową. Odsunąwszy się od pokojówki, usiadła na
pobliskiej otomanie.
- Krwawe pieniądze - szepnęła. Podniosła oczy, wyraźnie zaskoczona.
- Pani myślała, że mógł zabić swojego brata, tak jak powiadają, prawda?
Nie, wcale tak nie myślała. A może tak? Boże, sama już nie wiedziała, co
myśleć. Cząstka jej osoby pragnęła wierzyć w niewinność księcia. Niemniej
inna jej cząstka podążała za tokiem rozumowania towarzystwa, mianowicie że
książę bez trudu mógł zaaranżować zamordowanie brata. Takie rzeczy zdarzały
się już wcześniej. Bez wątpienia znów się zdarzą.
Jeśli jednak Ravenwood tego nie zrobił, czemu nie zaprzeczał i nie zapewniał o
swojej niewinności?
- Po prostu zakładałam... - Elizabeth umilkła.
- Ano, tak jak pozostali - odparła służąca, patrząc na nią spode łba. A potem
odwróciła się do niej plecami.
Wielkie nieba, ona ma zamiar wyjść i ją zostawić. To wprost nie do pomyślenia.
Matka Elizabeth zwolniłaby natychmiast taką pokojówkę.
Elizabeth nie była swoją matką.
- Zaczekaj! - zawołała. - Proszę.
Służąca powoli się odwróciła ze zmarszczonym gniewnie czołem.

- Jak ci na imię?
- Już się przedstawiałam jaśnie pani - służąca omal nie warknęła. - Polly.
Doprawdy się przedstawiła? Ze służbą się nie rozmawia.
Głos matki rozbrzmiewał w głowie Elizabeth, ale tym razem uciszyła go na
dobre.
- Polly, przykro mi, jeśli cię obraziłam. - Zrobiła głęboki wdech i śmiało
spotkała wzrok pokojówki. - Widzisz, nie poślubiłam księcia dla jego pieniędzy
ani jego tytułu. On mnie skompromitował. Musieliśmy się pobrać.
Podejrzliwość służącej nie znikła. Wręcz przeciwnie, wzrosła.
- Musieliście, jaśnie pani?
Czy pokojówka może zostać skompromitowana? Elizabeth się zastanowiła. Nie
miała pojęcia. Nauczono ją tego, jak najmować służących. Nauczono ją tego,
jak ich traktować, ale ze wstydem stwierdziła, że w rzeczywistości nie wiedziała
niczego o nich samych.
- Tak, musieliśmy. Gdybym za niego nie wyszła, moja rodzina byłaby
zrujnowana, a mój ojciec stałby się pośmiewiskiem. Ja byłabym zrujnowana.
Zostaliśmy zmuszeni do zawarcia małżeństwa i obawiam się, że żadne z nas nie
jest z tego powodu zadowolone.
Polly nadal miała sceptyczną minę.
- Zatem jak widzisz - dodała Elizabeth - nie jestem łowczynią posagów, za jaką
mnie bierzesz.
Służąca uniosła dumnie czoło i oczy jej rozbłysły.
- Jest pani niemądra.
Elizabeth cofnęła się, zaszokowana tym, co usłyszała.
- Książę jest najlepszym pracodawcą, jakiego można sobie życzyć. Nie ugania
się za służącymi. Nie domaga się specjalnych „usług". Uczciwy i przyzwoity z
niego człek i dama taka, jak pani, powinna być wdzięczna za jego
zainteresowanie.
Zawzięta mała pokojówka zbliżyła się do niej o krok.
- Biedakowi omal serce nie pękło, kiedy umarł jego brat. Godzinami
przesiadywał na plaży. Musieliśmy siłą go zaciągnąć do domu pewnej nocy,
kiedy omal nie zamarzł na śmierć.
Elizabeth otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.
- Mnie samej serce się krajało i wszyscy płakaliśmy w kuchni, patrząc na łzy
księcia. Zamarzły na jego policzkach w dwie strużki. - Kobieta zacisnęła dłonie.
- To dobry i przyzwoity człowiek i wcale nie zabił swojego brata. A jeśli nie
wierzy pani moim słowom, proszę być tu w rocznicę śmierci jego brata. Wtedy
nikt ze służby nie zbliża się do niego, choć wszyscy go kochamy.
Elizabeth nie wątpiła w prawdziwość słów pokojówki. Dłonie Polly rozluźniły

się, kiedy kobieta wyprostowała się z wyrazem złości na twarzy.
- Niech mi więc pani wybaczy, jeśli czuję się urażona pani uwagą, iż musiała
pani go poślubić. Wiele kobiet byłoby szczęśliwych na pani miejscu.
Z tymi słowami znów się odwróciła. Elizabeth mogła tylko wpatrywać się
osłupiałym wzrokiem w miejsce, w którym pokojówka stała jeszcze przed
chwilą.
On płakał?
Nie wiedziała, czemu te słowa tak ją zaskoczyły, ale taka była prawda. Może
dlatego, że książę zawsze wydawał jej się we wszystkich sytuacjach tak
nonszalancki. Tak nieczuły. Trudno było uwierzyć, że mógł dbać o cokolwiek
na tyle, aby nad tym płakać.
Kto jednak nie płakałby nad śmiercią swego brata?
Człowiek, który z zimną krwią zabiłby swego brata, ot, kto.
Wtedy właśnie Elizabeth przyznała przed sobą, że mogła się co do niego mylić.
Dobry Boże.
Nazwała go mordercą i łajdakiem. Uniosła dłoń, a kiedy zasłoniła usta, jej palce
drżały. Powiedziała mu to ; w twarz przy całym towarzystwie, lekceważąc
przelotny błysk czegoś, co dostrzegła w jego oczach.
Cierpienie.
Dopiero teraz przyznała się, że zobaczyła w nich cierpienie.
Wielkie nieba, co ona zrobiła? Co zrobili wszyscy, nie ona jedna bowiem
uważała go za winnego tej zbrodni. Tak samo sądziło całe towarzystwo. Mimo
to książę ani razu nie zaprzeczył ich oskarżeniom. Obrócił to w żart; Elizabeth
słyszała, jak mówiono, że kiedyś przebrał się na balu maskowym za kata. Był to
makabryczny pomysł, zważywszy na okoliczności, i w całym towarzystwie aż
wrzało z tego powodu. Niektórzy twierdzili, że ten kostium był jego sposobem
przyznania się do winy. Dlaczego inaczej miałby to robić?
Właśnie, dlaczego?
Pokojówka rozluźniła dość zapięć, by Elizabeth mogła sama zrzucić suknię i
rozebrać się do koszuli. Podeszła do okien okrągłej wieży, rozcierając nagle
zziębnięte ramiona. Upłynęło dużo czasu, zanim się odwróciła; oczy ją piekły
od długiego patrzenia w przestrzeń. Zastanawiając się nad czasem, jaki spędziła
z księciem, Elizabeth musiała przyznać, że Lucien bynajmniej nie zachowywał
się niegodnie w stosunku do niej. Oczywiście, skompromitował ją, ale nie
wynikało to z chęci wyrządzenia jej krzywdy, gdyż niezależnie od tego, co sam
mówił, wątpiła, by naprawdę zamierzał ją uwieść. To była zabawa, psota, która
zakończyła się fatalnie. Mimo to, ostatecznie Lucien postąpił właściwie. Ożenił
się z nią. Elizabeth odwróciła się, patrząc na łóżko... łóżko, które wkrótce będzie
z nim dzielić.

Sen długo nie przychodził do niej tej nocy. Jakaś cząstka Elizabeth zastanawiała
się, czy książę przypadkiem nie złamie swojej obietnicy po incydencie w
podziemiach. W końcu jednak zapadła w sen tuż nad ranem, ale obudzono ją w
chwilę później.
- Dzień dobry, moja droga - zamruczał przy jej uchu męski głos.
Elizabeth usiadła w łóżku, niemal zderzając się głową z Lucienem, tylko po to,
by opaść z powrotem na puchowy materac. Ten nędznik nachylał się nad nią,
trzymając ręce po obu stronach jej ciała; na jego twarzy malował się niegodziwy
uśmiech, jego oczy błyszczały zuchwale.
- Tęskniłaś za mną zeszłej nocy?
Elizabeth natychmiast przypomniała sobie sceny z jadalni i oblała się
rumieńcem. Co gorsza, książę nie miał na sobie żakietu, jedynie rozchełstaną
koszulę. Przez głowę Elizabeth przemknęła na wpół dokończona myśl, że od
wczoraj mógł się nie przebrać.
- Z niezmierną chęcią podjąłbym wątek tam, gdzie skończyliśmy go wczoraj
wieczorem, jeśli masz ochotę - rzucił.
Niech jej Bóg dopomoże, lecz nie mogła myśleć o niczym innym, jak o jego
dotyku; przyciskał do niej ciało w sposób tak intymny. Z trudem zwalczyła chęć
zamknięcia oczu.
- Odsuń się.
- Ależ, moja droga. Mnie jest całkiem wygodnie. Elizabeth jednak było
zdecydowanie niewygodnie. Jego oddech owiewał jej policzki, aż ciało ją
mrowiło. Uświadomiła sobie także, że jest z mężem w łóżku po raz pierwszy. A
niech to, w ogóle po raz pierwszy z mężczyzną.
- Odsuń się - powtórzyła.
- Jesteś pewna?
Elizabeth zaczęła drżeć, chociaż nie strach był tego powodem.
- Sądziłem, że możesz mieć ochotę na kontynuowanie lekcji. - Nachylił się
jeszcze bliżej; jego wargi były w odległości zaledwie kilku cali od jej ust, i
niemal czuła, że ... drży też jego ciało? - Zapowiadają się... - nachylił się jeszcze
bliżej - interesująco.
- Proszę - szepnęła, opuszczając znów głowę na poduszkę. Jego zapach
wypełniał jej nozdrza. Tego ranka pachniał inaczej. Nie cytrynami. Raczej
świeżo ściętą trawą.
Przechylił głowę i, dobry Boże, czyżby zbliżył się jeszcze bardziej?
- Jeśli nalegasz - rzucił i odsunął się.
Mężczyzna wstał z łóżka. Elizabeth zdała sobie sprawę, dlaczego pachniał tak,
jakby był na zewnątrz. Wrócił z konnej przejażdżki. Forsownej, sądząc po jego
wyglądzie. Włosy zwisały mu w nieładzie, część koszuli wystawała z rdzawych

spodni, których nogawki wpuszczone były w brązowe buty do konnej jazdy.
Buty upstrzone były kawałkami trawy, równie zielonej, jak kolor przebiegłych
oczu Luciena.
- Skoro nie chcesz zacząć tam, gdzie skończyliśmy - powiedział i oczy
zaiskrzyły mu się - co powiedziałabyś na innego rodzaju lekcję, co?
Elizabeth nie była w stanie myśleć. Pragnęła jedynie zanurkować pod kołdrę i
schować głowę. Pod spojrzeniem księcia mimo woli przygładziła włosy.
Zwykle zaplatała je na noc, lecz zeszłej nocy była tak roztrzęsiona, że tego nie
uczyniła. Teraz włosy spadały jej na ramiona, a ich pasma przyklejały się do
twarzy. Odgarnęła te kosmyki. Jego orli wzrok śledził każdy jej ruch.
- No i? - spytał Lucien. Myśl, Elizabeth. Myśl.
- Jakiego rodzaju lekcję?
Lucien wyprostował się, światło poranka oświetlało połowę jego twarzy. Był
jeszcze nie ogolony, na jego podbródku widniał delikatny cień ciemnego
zarostu.
- Lekcja ubierania się - oznajmił.
- Lekcja czego? Lucien przechylił głowę.
- Jeszcze się nie zdecydowałem.
- Nie zdecydowałeś się na co?
- Moja droga, czyżby znowu zawodził cię słuch?
- Mój słuch jest w najlepszym porządku i doskonale wiesz o tym. Po prostu nie
mogę uwierzyć...
- Nie możesz uwierzyć w co?
Zmusiła się do tego, by spojrzeć mu prosto w oczy.
- Że zamierzasz ciągnąć dalej nasze lekcje.
- Dlaczego miałbym tego nie robić? - spytał ze zdumieniem. Bo omal nie
odeszłam od zmysłów, kiedy pocałowałeś mnie w jadalni. Nie powiedziała
jednak tego na głos, chociaż zaczerwieniła się na twarzy tak mocno, jakby to
zrobiła. Mężczyzna zmrużył oczy.
- Czyżbyś przypadkiem nawiązywała do tej chwili w jadalni?
A więc odgadł. Łotr. Nędznik.
- Bo jeśli tak - dokończył - nie myślałbym o tym wiele. To była tylko reakcja
dziewicy na mój mistrzowski dotyk.
- Słucham? - wycedziła Elizabeth przez zaciśnięte zęby. Lucien machnął ręką,
przybierając pozę nauczyciela.
- To tak, jakby masztalerz uczył konia kłusowania. Koń nie kłusuje nie dlatego,
że chce, tylko dlatego, że został tego nauczony. Zeszłego wieczoru nauczyłem
cię, jak całować mężczyznę. Nie ma powodów do zawstydzenia.
Wydawał się taki niefrasobliwy, tak absolutnie swobodny, że Elizabeth poczuła,

jak jej dłonie zaciskają się na kołdrze. Była niewinna, może i naiwna, ale nie
była idiotką. On jej pożądał. Teraz tylko starał się mydlić jej oczy.
- Doprawdy? - spytała z niedowierzaniem.
- Doprawdy - potwierdził, schylając głowę.
- W takim razie ulżyło mi - odparła - bo już myślałam, że straciłeś panowanie
nad sobą.
- Straciłem panowanie? - wykrzyknął. - Wielkie nieba, skądże!
Elizabeth obserwowała Luciena zwężonymi oczami.
- To była tylko naturalna reakcja mojego ciała na twój dotyk. Wszyscy
mężczyźni reagują w ten sposób na dotyk kobiety. Taki już jest porządek
rzeczy. Nie potrafimy się opanować i niech niebiosa pomogą mężczyźnie, który
tego spróbuje.
Hmm, zda mi się, że protestuje za bardzo.
- Mówisz więc, że jeśli pójdziemy dalej z naszymi lekcjami, będę musiała
przyzwyczaić się do naszej... - szukała właściwych słów, podnosząc się
odrobinę w łóżku, by zobaczyć, co się stanie - reakcji na siebie nawzajem.
Patrzyła, jak jego wzrok zniżył się na sekundę, a potem uniósł z powrotem. Czy
zdawało jej się tylko, czy jego oczy zapłonęły żarem?
- Doprawdy - rzekł.
Elizabeth nadal wpatrywała się w niego bez zmrużenia oka. Książę uśmiechnął
się, lecz uśmiech ten wydawał się trochę wymuszony.
- Oczywiście zrozumiem, jeśli coś podobnego cię przeraża. Prawdę mówiąc,
jeśli chcesz odwołać wszystko, zrozumiem cię w zupełności.
Aha. Więc tu leży pies pogrzebany! Starał się sprowokować ją do tego, by
wycofała się z umowy, tak samo jak usiłował przekupić ją, by odwołała ślub.
Skorzystaj z wymówki, Elizabeth.
Coś jednak ją powstrzymywało, coś, co miało związek z niemądrą,
niedorzeczną nadzieją, że może, tylko może...
- Nie - powiedziała cicho - raczej się nie wycofam. Miała przyjemność ujrzeć,
jak oczy mu się rozszerzają, i przez chwilę wygląda na zaskoczonego. Tak jak
zeszłego wieczoru, gdy nie zgodziła się ustąpić. Kiedy tylko zobaczyła tę minę,
zrozumiała, że podjęła właściwą decyzję. Dokądkolwiek miało ją to
zaprowadzić.
- Nie? - spytał.
- Nie, wasza wysokość, gdyż z wczorajszego popisu wynika niezbicie, że muszę
się wiele nauczyć.
- Naprawdę? - upewniał się, zaskoczony. Elizabeth powstrzymała się od
uśmiechu.
- Sądzę, że powinniśmy kontynuować.

- Naprawdę? - spytał raz jeszcze.
- W rzeczy samej. Jestem całkowicie do twojej dyspozycji.
- Naprawdę? - znowu spytał Lucien, jakby nie pamiętał żadnych innych słów, i
cofnął się o krok. Potem jednak najwyraźniej się opanował. Nagle coś dostrzegł.
Poszła za jego spojrzeniem. Jej szlafrok. - Naprawdę - powtórzył i jego zielone
oczy zwęziły się, przybierając prawie czarną barwę. - Doskonale -oznajmił. -
Możemy więc zacząć natychmiast. Wyjdź z łóżka. Elizabeth się nie poruszyła.
- No wstań, obiecuję, że nie rzucę się na ciebie w napadzie niekontrolowanej
żądzy. Trzeba czegoś więcej, żeby podniecić mężczyznę z moim
doświadczeniem.
Starał się ją sprowokować. Znowu.
Zacięła wargi i poczuła, że jej dłonie się zaciskają.
- Zgoda - odpowiedziała. Robiąc głęboki wdech, przełamała się i wypełzła spod
kołdry. Zmusiła się do postawienia stóp na posadzce i wstała z ociąganiem.
Miała uczucie, że stoi przed nim nago, cienka koszulka nie zasłaniała wiele.
Jednak jej zawstydzenie częściowo ustąpiło, gdy dostrzegła wyraz jego twarzy.
Wyraźnie widziała, że zaparło mu dech w piersi. Że całe jego ciało wydawało
się dygotać.
Chciał zmusić ją do wycofania się, czyż nie tak? Jeszcze zobaczymy. Stała
przed nim dumnie, świadoma, że w świetle poranka tkanina była prawie całkiem
przejrzysta. Lucien powoli opuścił oczy, a potem zmrużył je prawie niedostrze-
galnie. Wyprostowała plecy, patrząc, jak w jego oczach zapłonął żar
namiętności.
Wtedy właśnie Elizabeth po raz pierwszy poznała, co to znaczy wywoływać
żądzę mężczyzny. Książę nie chciał jej pożądać. A jednak pożądał.
Czuła się przez to kobietą nieprzyzwoitą. Bezczelną. I to uczucie zaczynało jej
się podobać.

13.

Lucien czuł się jak niedorostek gapiący się po raz pierwszy na nagą kobietę.
Zaraz jednak przywołał się do porządku.
- Jesteś całkiem... - Kaszlnął, z zawstydzeniem uświadamiając sobie, że w
gardle mu zaschło, a więc i głos ma schrypnięty. - Jesteś całkiem pewna - zaczął
ponownie - że chcesz dostać mnie w swoje ręce... och, dostać się w moje ręce?
Czy oczy jej się zaiskrzyły? Czy naprawdę mogła patrzeć na niego w taki sam
diabelski sposób, w jaki on zwykle spoglądał na nią?
Podeszła do niego i musiał przyznać, że poczyniła pewne postępy przez tych
kilka godzin, jakie upłynęły, odkąd próbowała chodzić jak ladacznica. Kołysała
biodrami kusząco. Wyprostowała plecy, by wypiąć jędrne piersi. Jej wargi
układały się w wyrażającym pewność siebie uśmiechu.

I po raz pierwszy w swoim dorosłym życiu, nie, po raz pierwszy w ogóle,
Lucien stwierdził, że walczy z pragnieniem, by uciec przed kobietą. Mistrzowi
uwodzenia groziło, iż sam zostanie uwiedziony.
- Ależ mój drogi mężu - powiedziała Elizabeth dokładnie takim samym tonem,
jakiego on lubił używać - muszę się oswoić ze wzrokiem mężczyzny. Na kim
lepiej ćwiczyć niż na tobie? Na mężczyźnie wprawionym w kontrolowaniu
swoich przyziemnych potrzeb. Przynajmniej twoim zdaniem.
Wtedy dotarło do niego, o co tu chodzi. Złapała go za słowo... tak jak
poprzednio on to zrobił.
Nagle, nie wiadomo skąd, naszła go chęć, by zawołać „brawo"! Dziewczyna nie
wycofała się. Co więcej, odwróciła role. Ślicznie.
Ogarnęło go uczucie podziwu. Na Boga, ciągle go zaskakiwała. Gdyby jej
wcześniej nie poślubił, polubiłby ją nawet.
- W rzeczy samej - powiedział, kiedy Elizabeth stanęła przed nim. I... dobry
Boże, czy to, co widział, to były jej sutki? Niemal jęknął; ich ciemna barwa
wodziła go na pokuszenie. Co więcej, widział także krągłość jej piersi. Blade
ciało jej brzucha. A także - Boże, ratuj - małe wgłębienie pępka. Po raz drugi
Lucien zastanowił się, czy to nie kara boska za rolę, jaką odegrał w śmierci
swego brata. Kto by pomyślał, że będzie pożądać swojej własnej żony? Jednak
tak było. Co więcej, ona zdawała się o tym wiedzieć. Elizabeth złośnica znikła;
jej miejsce zajęła kobieta, której zachowanie nie przyniosłoby wstydu
kurtyzanie. Niech to diabli porwą, nachyliła się ku niemu. Mimowolnie odsunął
się. Jego dłonie zacisnęły się, a potem rozluźniły. Lucien bezskutecznie
próbował przypomnieć sobie, że to on rzekomo , jest panem sytuacji. To on miał
przewagę. Nieprawdaż?
- Doskonale - wydusił z trudem, nie pamiętając, na czym skończyli rozmowę. -
Skoro życzysz sobie paradować w takim stroju, proszę bardzo. Ja jednakże
sugerowałbym, abyś narzuciła na siebie szal. Szkoda, żebyś się przeziębiła.
Albo żeby sutki ci twardniały.
Mężczyzna zdławił jęk.
Jeśli zziębnie, możesz ją ogrzać.
- Nie, nie mogę - przestrzegł sam siebie.
- Nie możesz czego?
Do licha, zamąciła mu całkiem w głowie.
- Nie mogę... - z trudem szukał właściwej odpowiedzi. -Nie mogę ci przynieść
szala.
Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę, a on uzmysłowił sobie wtedy, że odgadła,
iż nie to miał na myśli. Dobry Boże, jak do tego doszło? Zamierzał tak ją
przestraszyć samą swoją obecnością, że powinna z wszystkiego się wycofać.

Tak przynajmniej przewidywał plan. Tyle że w którymś momencie wszystko
poszło zupełnie źle.
Lucien odwrócił się od żony świadom, że jeśli tego nie zrobi, bez wątpienia
porwie ją w objęcia i rzuci na łóżko.
- Podejdź tu - polecił. Ach, dobrze, sam podejdzie.
Zacisnął dłonie, zmierzając do ubieralni. Niewiele sprzętów zdobiło tę komnatę,
z wyjątkiem szaf i kozetki Podszedł do jednej z szaf; jej drzwi z ciemnego dębu
uchyliły się bezgłośnie.
- Ponieważ już jesteś w dezabilu, zobaczmy, co jeszcze możesz spożytkować na
swoją korzyść.
Stanął przed inną szafą i otworzył ją z nadmierną siłą. Wewnątrz wisiała
bielizna. Lucien wyciągnął gorset.
- Chodźmy, moja droga. Pokażę ci, jak należy go prawidłowo sznurować, aby
twoje piersi prezentowały się jak najkorzystniej.
- Słucham?
Lucien ukrył uśmiech, dostrzegając ślady zębów na wargach żony. Musiała je
przygryźć.
- Chodź, chodź - ponaglał, machając gorsetem. - Tego przecież chcesz, prawda?
Nie za bardzo, ale Lucien złapał ją za słowo, i wiedziała o tym. Szach.
- Zgoda - powiedziała, prostując plecy i bezczelnie gapiąc się na niego. - Pokaż
mi.
Szach mat.
Ravenwood trzymał gorset przed sobą, przyglądając mu się przez chwilę, zanim
się zorientował, jak go się nakłada. Prawdę mówiąc, miał wprawę tylko w
zdejmowaniu tej części damskiej bielizny. Kiedy podniósł wzrok, zauważył, że
Elizabeth patrzy na niego tępym wzrokiem.
- Odwróć się - polecił.
Elizabeth zrobiła taką minę, jakby zamierzała się zbuntować.
- Proszę. Nie ugryzę.
Powoli, niechętnie, Elizabeth wykonała polecenie. Lucien musiał przyznać, że
była bardzo zgrabna. Wąska talia przechodziła w tyłeczek o kształcie serca.
Przez koszulę przeświecały promienie słońca, ukazując długie, smukłe nogi.
Nie był w stanie opanować swego pożądania.
- Odsuń włosy.
Powoli, nieomal zmysłowo, Elizabeth uniosła długie do pasa włosy,
przerzucając je przez ramię. Do diabła, uwielbiał uczucie, jakie wzbudzała w
nim żądza. Czuł się nieokiełznany. Podniecony. Rozszalały. Chciał robić z
Elizabeth różne grzeszne rzeczy. Chciał wbić się w nią. Pragnął słyszeć jej jęki
rozkoszy. Pragnął czuć jej ciało wokół swego ciała.

Tyle że nie mógł.
Stał przez sekundę za jej plecami, wdychając jej słodki zapach. Róże. Elizabeth
nie drgnęła, chociaż po jej niespokojnym oddechu zgadywał, że bynajmniej nie
pozostawała obojętna.
A potem - niech Bóg ma go w swej opiece - nie mógł oprzeć się chęci, by
przysunąć się bliżej.
Odetchnęła głośno i obejrzała się. Wielkie, fiołkowe oczy patrzyły na niego w
osłupieniu. Powietrze znieruchomiało, stało się ciężkie. Lucien chciał podejść
do Elizabeth, pocałować ją, dotknąć jej.
Wiedział jednak, że gdyby to uczynił, musiałby ją wziąć, a tego nie wolno było
mu zrobić.
Nigdy.
- Dotknij mnie, Elizabeth - powiedział.
Wydawało się, że nie zrozumiała jego słów. Prawdę mówiąc, jeśli czuła się
podobnie jak on, trudno byłoby jej w ogóle myśleć.
- O co prosiłeś? - spytała zdyszanym głosem.
- Dotknij mnie - rzekł, odrzucając gorset, podchodząc do niej i chwytając ją za
rękę.
Oczy jej się zaiskrzyły, wargi rozchyliły.
- Tutaj - powiedział, przykładając jej dłoń do swego ciała.
- Lucien - jęknęła, odsuwając się. - Posuwasz się za daleko.
- Doprawdy? Czyż nie tego pragniesz, Elizabeth? Nie chcesz się dowiedzieć, jak
wabić mężczyznę?
- Nie. To znaczy, tak. - Odwróciła od niego wzrok, jej oczy nerwowo biegały. -
Miałeś nauczyć mnie, jak się ubierać.
- Zmieniłem zdanie.
Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.
Uciekaj, mała dziewczynko, powiedział jej bezgłośnie. Uciekaj i nigdy nie
wracaj, bo jeśli tego nie zrobisz, zaczniesz coś, czego żadne z nas nie będzie w
stanie skończyć.
Ona jednak nie uciekła. Nie ruszyła się z miejsca; ręce zwisały jej wzdłuż ciała,
włosy zasłaniały lewą pierś. Mało brakowało, by Lucien się odwrócił, lecz coś
go przed tym broniło. Może duma. Może zawziętość. Nieważne.
- Dotknij mnie - powtórzył.
Dlaczego, och, dlaczego nie uciekła? Czemu nie zrobiła tego, co każda inna
dziewica zrobiłaby na jej miejscu?
Przyglądał się uważnie Elizabeth. Obserwował, jak jej klatka piersiowa wznosi
się i opada; jej pełne piersi były perłowymi kulami. Przyglądał się, jak tętno jej
bije na szyi, a skóra pulsuje rytmicznie. Jak całe jej ciało drży.

- Zrób to - rozkazał.
- Nie mogę.
- Zrób to albo koniec z moimi lekcjami, bo nie ma sensu uczyć cię sztuki
uwodzenia, skoro nie potrafisz dotknąć mężczyzny bez oblania się rumieńcem.
Elizabeth uniosła podbródek. Lucien pomyślał wtedy, że chyba dopiął swego.
Wydawało mu się, że przekonał ją by się poddała. Ona jednak wyciągnęła rękę
i, o Boże, dotknęła go.
Jęknął. Omal nie chwycił jej na ręce i nie zaniósł do łóżka, lecz znów zaczęło
narastać w nim to dziwne uczucie na wpół rozkoszy, na wpół bólu. To
podniecenie, które sprawiało, że pragnął spełnienia, a jednocześnie go nie
chciał. To uczucie, że stoi na krawędzi.
A ona ledwie go dotknęła. To nie do uwierzenia. A jednak był bliższy spełnienia
niż z każdą ze swych ostatnich trzech kochanek.
Elizabeth cofnęła rękę.
- Nie - rozkazał, znów przyciskając jej dłoń do swego ciała. - Pieść mnie.
- Nie mogę - jęknęła dziewczyna. - To nie byłoby właściwe.
- Jesteśmy mężem i żoną, Elizabeth. Cóż mogłoby być bardziej właściwego?
Nie odpowiedziała; usta miała rozwarte, jej oczy stały się topazowo błękitne.
Lucien znów przycisnął jej dłoń.
- Pieść mnie, Elizabeth. Głaszcz mnie i ucz się władzy, jaką może mieć kobieta
nad mężczyzną.
Elizabeth zamknęła oczy. Przycisnął jej dłoń mocniej i pokazał, co powinna
robić. Boże, jaką mu to sprawiło rozkosz.
- Tak - szepnął. - Właśnie tak.
I ona to zrobiła. Do stu diabłów, zrobiła to, wlepiając w niego oczy pełne
zdumienia i ciekawości. Odchylił głowę w tył, czując narastające uczucie
spełnienia.
- Mocniej - polecił.
Nacisk wzmógł się. Wielkie nieba, dotykała go idealnie tak, jak trzeba. A
potem, wbrew swojej woli, doznał szczytowania niemal tak szybko jak za
pierwszym razem, gdy miał kobietę.
- Lucien - westchnęła Elizabeth.
On jednak jej nie słyszał. Był zbyt zajęty powstrzymywaniem się od krzyku.
Zbyt zajęty staraniem się, by nie upaść na kolana. Zbyt zajęty rozkoszowaniem
się kobiecym dotykiem po raz pierwszy od śmierci swego brata.

14.

- Dziękuję, Elizabeth - usłyszała jego głos po czasie, który wydawał się
wiecznością, choć w rzeczywistości upłynęły sekundy.
Wpatrywała się w niego, drżąc cała i czując w głowie zamęt, zawstydzona tym,

co zrobiła, i umocniona przez to, jak się czuła.
Sprawiła, że stracił panowanie nad sobą.
Było dokładnie tak, jak powiedział. Dzięki temu poczuła się cudownie. Czuła,
że jest potężna. Pożądana.
I podniecona. Sama znajdowała się o krok od czegoś, czego niewątpliwie on
właśnie doświadczył.
- Teraz twoja kolej.
Zadrżała na widok wyrazu jego oczu. Podbrzusze pulsowało tak, że nogi się pod
nią uginały; poczuła, że wilgotnieje.
- Nie - powiedziała, choć jej umysł szepnął: tak. Lucien zignorował protest
Elizabeth i dotknął jej piersi.
Zaledwie lekkie muśnięcie, lecz wydawało się palić ją ogniem.
Nie, krzyczał głos. Nie tak miało być. To ona panowała nad sytuacją.
A jednak nie chciała nad nią panować. Pragnęła tego samego, czego on doznał
przed chwilą, czymkolwiek „to" było.
- Lucien - jęknęła.
- Stój nieruchomo - polecił mężczyzna. - Nie ruszaj się, bo przestanę.
Zabrzmiało to jak groźba. Zamiast jednak zaprotestować, tkwiła jak wrośnięta w
podłogę. Nie drgnęła nawet, kiedy lekko pogładził jej drugą pierś. Zamknęła
oczy. Z jej gardła wyrwał się niski jęk.
- Stój - znów ostrzegł Lucien.
Czyżby się poruszyła? Wielkie nieba, jak mogła się zorientować, kiedy cały jej
świat wznosił się spiralą ku... czemuś? Czuła się lekka jak powietrze, i tak dzika
i nieokiełznana, jak ocean u walijskiego wybrzeża.
Lucien przesunął jedną rękę niżej, muskając jej brzuch, pieszcząc okrąg jej
pępka, głaszcząc ją łagodnie tam, gdzie jeszcze nigdy nie dotknął jej żaden
mężczyzna.
Jęknęła znowu.
- Tak, Elizabeth - powiedział cicho. - To właśnie to. Daj się ponieść. Niech to
się stanie.
- Lucien - zdołała wyszeptać.
- Jestem tu, Elizabeth. Tuż przy tobie. Trzymaj się mnie. I tak zrobiła. Straciła
siłę woli. Straciła poczucie tego, co jest dobre, a co złe. Ważne było tylko to
coś, co w niej narastało. Ta żądza czegoś.
- Daj się ponieść, Elizabeth - powtórzył; jego głos rozbrzmiewał tuż przy jej
uchu, jego dłoń pocierała ją rytmicznie. - Otwórz się dla mnie.
Wtedy światło rozbłysło jej przed oczami.
- Tak - usłyszała jego słowa. - Tak, Elizabeth. Tego właśnie chciałem.
Ściskała go z całych sił, upadłaby, gdyby jej nie przytrzymał. Miała uczucie,

jakby zakwitła od środka, jakby dała mu z siebie wszystko. Czuła pulsowanie w
dole brzucha, chciała krzyczeć, chciała, by trwało to bez końca.
W końcu wróciła do rzeczywistości. Spojrzała na Luciena. Pierś mu się unosiła i
opadała, a oczy płonęły. Nagle odwrócił się i spokojnie podszedł do drzwi,
wychodząc z pokoju równie bezgłośnie, jak do niego wszedł.
Godzinę później Elizabeth poruszona do głębi tym wszystkim, co zaszło między
nią a Lucienem dzisiejszego poranka i wczorajszego wieczoru, wędrowała
niespokojnie po ciemnych korytarzach zamczyska, w których hulał przeciąg.
Zastanawiała się, dokąd poszedł Lucien, i co ważniejsze, o czym myślał.
Zatrzymała się przed portretem, który odkryta w bibliotece; mężczyzna na
czarnym koniu arogancko spoglądał na nią z góry, a u kopyt konia hasało stado
ogarów.
- To był mój ojciec.
Elizabeth o mało nie podskoczyła. Odwróciła się gwałtownie i dostrzegła
Luciena, który wchodził do komnaty tak spokojnie, jak statek do portu. Na
twarzy księcia nie było znać nawet śladu emocji. Zupełnie jakby to, co wspólnie
przeżyli, nic dla niego nie znaczyło.
Gdyby tylko ona mogła zachowywać się tak samo.
Dotykał jej tam.
Zaczerwieniła się na samo wspomnienie.
- Jego portret wisiał kiedyś w rodowej siedzibie Ravenwoodów. Sprowadziłem
go tutaj, żeby przypominał mi, dlaczego nie jadam kurcząt.
- Słucham? - spytała Elizabeth, starając się pojąć sens jego słów, zamiast
wspominać niewiarygodną rozkosz, jaką jej sprawił. A ona jemu.
- Umarł, zadławiwszy się kością kurczęcia. Patrzyła, jak Lucien idzie w jej
stronę. Na półkach od sufitu do podłogi stały rzędami książki. Przez wysokie,
prostokątne okna światło słoneczne padało prosto na księcia. Rozpięta biała
koszula, którą miał na sobie, podkreślała smagłość jego twarzy.
Elizabeth miała wrażenie, że lada chwila spłonie.
- Cóż za nieszczęście.
- Tak, to prawda.
Zapadła cisza, od której Elizabeth poczuła się nieswojo. Pewnie dlatego,
całkiem jak zazdrosna żona, spytała:
- Gdzie byłeś dziś rano? Lucien uniósł brew.
-Czemu pytasz? Czyżbyś życzyła sobie następnej lekcji? Elizabeth
zesztywniała.
- Oczywiście, że nie. Chciałam tylko być uprzejma, jak i ty najwyraźniej jesteś.
Lucien zerknął na nią i założył ręce na plecach, spoglądając znów na portret.
Wyglądał na zdenerwowanego, najpewniej wahał się, co uczynić. Upłynęło

kilka sekund, zanim obejrzał się na żonę.
- Elizabeth, powinniśmy chyba porozmawiać o tym niefortunnym pociągu, jaki
czujemy do siebie nawzajem.
Niefortunnym?
-Uważam, że w tej sytuacji powinnaś odwołać nasze lekcje.
Spojrzała na niego; całe jej ciało wibrowało w jego obecności, a serce drżało.
Lucien uśmiechnął się zmysłowo, a ona miała ochotę się rozpłynąć z rozkoszy.
Opanowała się jednak i rzuciła:
- Ja mam odwołać?
- Tak, ty - odparł - ponieważ to ty przestałaś nad sobą panować.
-Ja?
- Tak, ty. Nie bierz jednak tego do siebie, moja droga. Jesteś niedoświadczona.
Zapominam o tym, kiedy jestem przy tobie. Z pewnością jednak widzisz, że
nasze lekcje mogą doprowadzić do tego, że znów stracisz nad sobą kontrolę.
Bardzo byłoby mi przykro, gdyby tak się stało, bo jestem w końcu tylko
mężczyzną, i jeśli rzucisz się na mnie, być może nie zdołam ci się oprzeć.
Rzucić się na niego!
Lucien obserwował, jak jej twarz oblewa się rumieńcem oburzenia, i serce mu
waliło, kiedy czekał, nie, modlił się o to, by zerwała umowę.
- Zapewniam cię, że nic ci z mojej strony nie grozi -oznajmiła dziewczyna.
- Och, a skąd możesz to wiedzieć?
- Ponieważ nie jestem tak niewinna, jak ci się zdaje. Ponieważ wiem, że tak
samo nie mogłeś się opanować, jak ja.
- Wcale nie - skłamał, zdecydowany za wszelką cenę ukrywać przed nią
prawdę; wcale nie byłoby dobrze, gdyby się zorientowała, że przez nią czuł się
rozdrażniony jak schwytana pszczoła.
- Dowody wskazują na coś wręcz przeciwnego.
- Szczęście nowicjuszki.
- Tak sądzisz? - spytała.
- Tak - odparł.
- Cóż, mnie się wydaje, że jesteś w błędzie.
- Naprawdę? Tak ci się zdaje?
- Tak. Założę się, że moje umiejętności całkiem cię zaskoczyły.
- Czyżby? - Przeklinał fakt, że potrafiła w nim czytać tak łatwo. Do licha, i co
teraz?
- W rzeczy samej.
- Udowodnij to - powiedział. Dziewczyna zesztywniała.
- Co mam udowodnić?
- Że nie było to szczęście nowicjuszki - uśmiechnął się, bo nagle do głowy

wpadł mu pomysł, jak zniechęcić ją do kolejnych lekcji. Poskutkuje, taką miał
nadzieję. - Że potrafisz podniecić innego mężczyznę, kogoś być może mniej
chętnego ode mnie.
- Słucham? - Elizabeth przełknęła ślinę.
- John - rzekł Lucien rzeczowo, coraz bardziej zadowolony ze swojego
pomysłu. - Skoro uważasz się za taką mistrzynię, wypróbuj swoje umiejętności
na Johnie Thorsenie, moim zarządcy.
Dziewczyna miała odpowiednio zaszokowaną minę.
- Chcesz, żebym uwiodła Johna?
- Czemu nie? Założymy się o to.
- Jesteś szalony.
- Czemu nie? - Czekał, aż Elizabeth powie, że się wycofuje, a może nawet
zrezygnuje z lekcji.
- Bo to, to... - Najwyraźniej szukała odpowiedniego słowa. - To nieprzyzwoite.
To prawda; Lucien liczył na to, że Elizabeth nabierze do niego takiego wstrętu,
że nie będzie chciała już więcej mieć z nim do czynienia. - Ależ moja droga, czy
to nie ty chcesz wziąć sobie kochanka? Czy chcesz mi powiedzieć, że sumienie
nie pozwoliłoby ci na to?
- Wcale tak nie twierdzę. Mówię tylko, że uwiedzenie Johna byłoby czymś
nieprzyzwoitym.
- Ależ skądże - odparł, wciąż nie dowierzając, że dziewczyna potraktowała jego
słowa serio. - Prawdę powiedziawszy, to właśnie dzięki oporowi Johna zadanie
to będzie prawdziwym wyzwaniem. - Lucien uśmiechnął się do Elizabeth
drwiąco. -Oczywiście, jeśli za bardzo się boisz, zrozumiem to.
- Nie boję się. Nie boi się?
- Więc co cię powstrzymuje? Chyba nie wstydzisz się wypróbować swoich
nowo nabytych umiejętności?
Lucien czekał na odpowiedź żony ze wstrzymanym oddechem. Lada chwila
Elizabeth się złamie. Lada chwila powie mu, że posunął się za daleko.
Wystarczy ten jego drwiący uśmieszek, by z wrzaskiem wybiegła z pokoju i
nigdy więcej nie chciała mieć z nim do czynienia.
- Zgoda - oznajmiła Elizabeth. - Spróbuję uwieść Johna. Co takiego?
- Jednakże - dodała z żalem w oczach. - Skoro chcesz się założyć, będziesz
musiał zrobić coś dla mnie, gdybym wygrała.
Nie mógł uwierzyć, że się zgodziła. Do diabła, co on ma teraz zrobić?
- A cóż to miałoby być?
Patrzył, jak jej oczy błąkały się po pokoju, aż spoczęły na wiszącym za nim
portrecie dawno zmarłej ciotki.
- Jeśli wygram, przez jeden dzień będziesz nosić sukienkę.

- Przepraszam, co takiego?
- Przebierzesz się za kobietę - powtórzyła. - Nalegam na to, gdyż, mówiąc
szczerze, obydwoje wiemy, że nie chodzi tu o moje umiejętności kochanki, ale o
naszą dumę, twoją i moją. Jeśli przegrasz, chcę, żebyś cierpiał. - Sądząc z jej
miny, chciała tego. Szczerze. - Na oczach wszystkich.
- To niezbyt miłe z twojej strony, Elizabeth.
- Boisz się, że możesz przegrać? - rzuciła mu w twarz jego własne słowa.
- Oczywiście, że nie. Ale co ja dostanę, jeśli wygram? -spytał, gorączkowo
szukając innego pomysłu na to, by skłonić ją do wycofania się z ryzykownej
gry. I znalazł go. Ostateczny sposób na to, by ją odstraszyć.
Po raz kolejny musiała wyczytać jego zamiary z jego twarzy.
- O, nie - zaprotestowała.
- Tylko jedna noc - rzekł. - Jedna noc takich lekcji, jakich nawet sobie nie
wyobrażałaś.
- Jesteś szalony.
- Boisz się, że wygram? - drażnił się z nią. Jej oczy zwęziły się. Przyparł ją do
ściany.
- Zgoda - odparła. - Zaproś go na kolację.
Wtedy właśnie Lucien uświadomił sobie, że nie wygra w tej bitwie. Skoro
jednak ona chce bitwy, będzie ją miała.
- Kiedy? - spytał.
- Dziś wieczorem.
- Tak szybko?
- Czemu nie? - spytała Elizabeth. Lucien sprawiał wrażenie lekko zaskoczonego
tempem, jakie przyjęła w tym zakładzie.
- Jak sobie życzysz. - Potem podszedł bliżej. - Oczywiście będę wymagał
jakiegoś dowodu na to, że udało ci się go uwieść.
- Chcesz więc dzielić z nami łoże?
Lucien cofnął się, sprawiając wrażenie, no cóż, zaszokowanego.
- Na Boga, nie! Chciałem tylko, abyś udowodniła mi, że go uwiodłaś.
- Rozumiem.
- Doprawdy, moja droga? - Oczy mu się zaświeciły.
- Doprawdy, książę. I z wielką rozkoszą udowodnię ci, że jestem twarda i
doskonale potrafię sprostać wyzwaniu.
- Postaraj się więc, dla własnego dobra, aby John też okazał się „twardy".
Lucien był wulgarny, ale Elizabeth do pewnego stopnia go zrozumiała.
- Zatem do wieczora, moja droga. - Uniósł jej dłoń i zło żył lekki niczym piórko
pocałunek. Elizabeth zastygła w bezruchu. Czuła, jak przez całe jej ciało
przepływa niezwykłe ciepło. Drażnił ją fakt, że wystarczyło tylko, aby jej

dotknął, aby wywołać taką reakcję. - Kolację jemy o szóstej.
Elizabeth nie mogła oderwać wzroku od ich dłoni, dłoni, którymi pieścili się
nawzajem tak intymnie.
- Do wieczora - odpowiedziała schrypniętym głosem.
Lucien uśmiechnął się jeszcze szerzej. Elizabeth przyglądała się, jak mąż się
odwraca i wychodzi z pokoju. I wtedy poczuła, że zgodziła się zrobić coś
straszliwie niemądrego.

15.

Dziewięć godzin później Lucien przeglądał się w lustrze w swojej ubieralni.
- Doskonale - oznajmił, prostując się.
- Jeśli wolno mi zauważyć, wasza miłość, naprawdę wygląda pan oszałamiająco
- rzekł lokaj.
- To prawda - przyznał Lucien, wygładzając świetnie dopasowany czarny frak i
zerkając na spodnie.
Prawdę mówiąc, mężczyzna nie mógł wyglądać lepiej. Obejrzał się na Phibbsa.
- Widziałeś moją żonę?
Służący skłonił się przed nim lekko.
- Jest ze swoją pokojówką, wasza miłość. W sypialni dla gości. Wydaje mi się,
że szykują panu niespodziankę na dzisiejszy wieczór.
Bez wątpienia, pomyślał Lucien, ciesząc się z góry na tę niespodziankę.
- Powiedz mi, Phibbs - rzekł, poprawiając krawat. - Dlaczego służący
mężczyzny to lokaj, a służąca pani to pokojówka? - Znów się na niego obejrzał.
- Czy nie powinna się nazywać raczej lokajką?
Phibbs uniósł ze zdziwienia siwe brwi, spuszczając pokornie stare, załzawione,
niebieskie oczy.
- Nie wiem, jaśnie panie.
- Nie? - spytał Lucien, podobnie unosząc brew. - Szkoda, zawsze mnie to
ciekawiło.
Poprawiwszy po raz ostatni mankiety (skrojone idealnie tak, by sięgały tuż
poniżej nadgarstka), odwrócił się w stronę drzwi.
- Nie czekaj na mnie, Phibbs. Mogę wrócić późno.
Niemal żal mu było Johna. Niemal.
Zamiast tego Lucien się uśmiechnął. Mówiąc całkiem szczerze, sam był
zaskoczony tym, jak niecierpliwie czekał na wydarzenia dzisiejszego wieczoru.
Chodziło nie tyle o to, iż wreszcie zatriumfuje nad Elizabeth - a był całkiem
pewny jej niepowodzenia. Chciał zobaczyć jej minę, kiedy zda sobie sprawę, że
spędzi z nim noc.
Oczywiście nie zamierzał spędzić z nią nocy. Wielkie nieba, nie. Chciał jej
tylko napędzić porządnego stracha. Nastraszy ją wystarczająco, by zostawiła go

w spokoju. Na zawsze. W ten sposób ocali twarz, upewni się, że ona nigdy już
nie będzie mu dokuczać, i całą winę zrzuci na nią.
Doskonale.
Uśmiechnął się, zadowolony, a potem wyszedł ze swego pokoju i pokonując po
dwa stopnie na raz, zbiegł na dół. Obcasy jego butów stukały głośno w
marmurową posadzkę wielkiej sieni.
Przez otwarte drzwi do jadalni Lucien dostrzegł Johna. Elizabeth nie wiedziała,
że Lucien przyjaźnił się z Johnem od czasów uniwersytetu. Prawdę mówiąc, był
jedynym jego żyjącym przyjacielem. Należał także do tych nielicznych osób,
które go nie opuściły, kiedy zginął Henry. Tak więc Lucien wkroczył do jadalni
w znakomitym humorze. John odwrócił się od wysokiego okna, przy którym
stał; płomienie z kominka odbijały się w szybie. Na zewnątrz płonęło
pomarańczowe niebo.
- Widzę, że wystroiłeś się dla swojej pięknej nowej żoneczki - powiedział ze
szkockim akcentem jego przyjaciel.
Słowa te zastanowiły Luciena. Czy rzeczywiście wystroił się dla niej? Prawdę
mówiąc, nie zastanawiał się nad tym. John jednak miał całkowitą rację. Zwykle
ubierał się mniej starannie na kolację w domu.
- Tak - przyznał. - Chyba tak.
- Nie obwiniam cię, bo piękniejszej dzieweczki jeszcze nie widziałem.
Poczekaj tylko, aż roztoczy przed tobą swoje wdzięki, stary przyjacielu,
pomyślał Lucien.
- Tak, jest całkiem ładna. John zdumiał się.
- Jest dużo więcej niż tylko ładna.
Lucien wzruszył ramionami, stając obok przyjaciela przy oknie i zakładając ręce
na plecy niedbałym gestem.
- Prawdę mówiąc, nie zauważyłem. W końcu jest to małżeństwo z rozsądku.
- Tak twierdzisz.
Lucien uśmiechnął się. Nie chciał wprost namawiać Johna, by zalecał się do
jego żony; nie chciał, by przyjaciel nabrał niewłaściwego wyobrażenia o ich
stosunkach. Kochał ją, też coś. Słowa Johna niezmiernie go zaskoczyły.
- Moja żona i ja jesteśmy... - Szukał właściwego słowa. -Przyjaciółmi, ale nie
kochankami. Nigdy. Wiem, że może ci trudno to zrozumieć, zważywszy na
moją reputację, ale taka jest prawda. W istocie postanowiliśmy, że po pewnym
czasie każde z nas pójdzie w swoją stronę.
W niebieskich oczach jego przyjaciela odmalowały się zaskoczenie i szok. -
Zatem jesteś głupcem, Lucienie, bo nie wierzę, abyś mógł znaleźć lepiej
pasującą do ciebie kobietę.
- A jak doszedłeś do tego wniosku?

- Wystarczy tylko krótko na nią popatrzeć.
- Być może to prawda - zgodził się Lucien. - Znasz jednak mój stosunek do
spraw sercowych.
- Tak, ale uważam, że nie powinieneś oceniać innych kobiet, porównując je z
poprzednią kochanką.
- Jeśli przez to rozumiesz, że nie powinienem uważać wszystkich kobiet za
przewrotne istoty tylko z powodu postępków jednej, masz całkowitą rację.
Byłoby to niemądre. Nie, nie dlatego ślubowałem, że się już nigdy nie za-
kocham, i więcej na ten temat mówić nie zamierzam. Musisz przyjąć, że jest
tak, jak jest. John zmrużył oczy.
- Jak sobie życzysz.
Pogrążyli się w milczeniu, ale nie na długo.
- W każdym razie - rzekł John - miło z jej strony, że zaprosiła mnie na kolację.
- Tak - potwierdził Lucien, przygryzając wargi, by się nie uśmiechnąć. - Moja
żona jest wcieleniem dobroci.
Na twarzy Johna odmalowało się zaskoczenie, ale Lucien uświadomił sobie, że
to nie jego uwaga zdumiała zarządcę.
Powoli się odwrócił.
Tak, to była Elizabeth, i na jej widok nawet tak staremu wyjadaczowi, jak on,
oczy omal nie wyszły z orbit.
Znakomicie dobrała kolor sukni. Nie był to grzeszny szkarłat, którego się
spodziewał. Nie amarant ani żaden inny odcień czerwieni. Nie, Elizabeth
odziana była w czerń. W zwyczajną, elegancką, prostą czerń. Jednak na jego żo-
nie czerń wyglądała nadzwyczajnie. Idealnie pasowała do koloru jej włosów.
Sprawiała, że niebieskie oczy Elizabeth wydawały się olbrzymie, a skóra biała
jak pierwszy śnieg. Strój uzupełniały długie, sięgające do łokci rękawiczki;
przez krótkie rękawki z czarnej koronki rozkosznie prześwitywały kształtne
ramiona. Dziewczyna przywodziła na myśl Harriet Wilson, aczkolwiek miała
dużo więcej klasy*.
- Moja droga - rzekł Lucien. - Doskonale się spisałaś. Wyglądasz olśniewająco.
- Posłał chytre spojrzenie Johnowi. - Tak słodka, że chce się ją zjeść, prawda,
John?
Johnowi najwyraźniej odjęło mowę. Wydało się to Lucienowi co najmniej
zaskakujące, bo John od czasów Eton, podobnie jak on sam, interesował się
kobietami. Z pewnością ładna buzia i czarujący uśmiech nie powinny wprawić
go w osłupienie.
Ale jego żona to zrobiła.

*Harriet Wilson - słynna kurtyzana z czasów Regencji (przyp. tłum.).

Właśnie wtedy Lucien po raz pierwszy uświadomił sobie, że może mieć
kłopoty. Później uznał, że w tym momencie powinien był od razu powiedzieć
dobranoc.
- Lady Elizabeth - powitał ją szarmancko John. - Dziękuję za zaproszenie.
Księżna weszła do pokoju z gracją wielkiej damy. I to była kolejna
niespodzianka. Lucien spodziewał się, że posłuży się tym „kokieteryjnym"
chodem, który sprawiał, że wyglądała śmiesznie. Może tylko zbytnio wypinała
pierś. Zupełnie jakby trzymała łopatki razem. Może tak właśnie jest, pomyślał
Lucien, mrużąc oczy. A może to z powodu stroju. Ta przeklęta suknia tak
mocno opinała jej biust, że John musiałby bardzo się starać, by nie patrzeć na jej
piersi. Do licha, zwilżyła chyba wodą również pantalony, bo przyklejały się do
jej zgrabnych nóg niczym papier do mokrego szkła.
- Cieszę się, że mogłeś do nas dołączyć - powiedziała, uśmiechając się do Johna
zachęcająco.
Zachęcała go... do czego?
Ostrożnie, Lucien, stary, na tym polega ta gra. Poza tym lepiej zacznij się
przyzwyczajać do tego, że ona patrzy na mężczyzn w ten sposób.
Doznał szoku, kiedy stwierdził, że mu się to nie podoba. Nie podoba mu się ani
trochę. Stał z założonymi rękami i z irytacją przyglądał się, jak John odsuwa
krzesło dla jego żony. Elizabeth jednak nie zajęła miejsca obok Luciena, tak jak
wypadało. Nie, zamiast tego uśmiechnęła się czarująco i powiedziała:
- Wolałabym usiąść obok ciebie, John. Z Lucienem mogę porozmawiać przy
innej okazji.
Johnowi najwyraźniej pochlebiły jej słowa. Lucien kipiał skrywaną złością.
Usiadł na krześle podsuniętym przez lokaja; John siedział po jego prawej
stronie, a Elizabeth na prawo od Johna. Uśmiechnęła się kokieteryjnie,
zdejmując rękawiczki, zanim służący położył jej beżową serwetkę na kolanach.
Potem postawiono przed nimi tace z potrawami.
- Bardzo ładna pogoda - zauważył John.
Proszę, omal nie powiedział na głos Lucien. Czy nie potrafi wymyślić czegoś
oryginalniejszego, by zauroczyć moją żonę?
Elizabeth najwyraźniej jednak to nie przeszkadzało.
- W rzeczy samej - odparła. - Dzisiaj widok z naszego pokoju był wyjątkowo
atrakcyjny. Jak okiem sięgnąć, ani jednej chmury. - Niech go diabli, jeśli nie
zatrzepotała rzęsami. - Czy pogoda zawsze jest tu tak piękna?
John uśmiechnął się.
- Niestety, nie. Wydaje mi się, że słońce oświetla nasz zamek jedynie na twoją

cześć.
Lucien parsknął. Nie mógł się powstrzymać. Tylko jakiś cholerny bawidamek
mógł coś takiego powiedzieć. A Elizabeth? Ona okazała się jeszcze gorsza.
Nachyliła się w taki sposób, by przyciągnąć uwagę Johna swoimi piersiami, i
podniosła kryształowy kieliszek właśnie napełniony czerwonym winem. W
blasku ognia płyn miał kolor bursztynu. Elizabeth polizała krawędź kieliszka.
Lucien podskoczył. Gdzie, do diabła, ona się tego nauczyła? Poczuł się urażony
tym bardziej, że ani jego żona, ani John w ogóle nie zwracali na niego uwagi.
Byli zbyt zajęci robieniem do siebie słodkich oczu.
Poczucie klęski, jakiego doznawał Lucien, pogłębiło się.
- Wina - zawołał do stojącego w pobliżu służącego. Potem odkaszlnął i spytał:
- Naprawa zamku wciąż się posuwa, prawda, John? Elizabeth i John przerwali
rozmowę i popatrzyli na niego tak, jakby zdumiewał ich fakt, że ma czelność im
przerywać.
- Tak - zgodził się John. - Wszystko idzie dobrze.
Zapadła cisza. Lucien czul się jak uczniak, którego przyłapano na mamrotaniu
przekleństw przy stole. A niech to diabli porwą, czyżby czul, jak jego policzki
barwi rumieniec? Sięgnął po kieliszek, mówiąc:
- Strasznie tu gorąco dziś wieczorem. Czy ktoś jeszcze ma ochotę na wino dla
ochłody podniebienia?
Oczy jego czujnej żoneczki zwęziły się. Wiedźma.
- John - odezwała się do jego przyjaciela - lubisz owoce? Lucien z wrażenia
zakrztusił się winem.
- Lucienie - skarciła go żona. Wzięła serwetkę z kolan i otarła twarz Johna. -
Dobrze się czujesz, John?
Oczywiście, że dobrze się czuł, pomyślał Lucien. Zaglądał jego żonie w dekolt.
- Lucienie, powinieneś przeprosić naszego gościa.
- Wybacz, John - wycedził przez zęby książę. - Zakrztusiłem się.
- Nachyl się, proszę - powiedziała Elizabeth do Johna. -Masz plamę koło ust.
Lucien patrzył, jak jego zarządca i przyjaciel posłusznie robi, co mu kazano. Co
więcej, wygląda nawet na zadowolonego, że jest obiektem uwagi nowej
księżnej. Czy można mieć do niego o to żal? Najpewniej nie, uznał książę, ale
nagle bardzo zaczął mu przeszkadzać sposób, w jaki John i Elizabeth patrzyli
sobie w oczy.
- Dziękuję, jaśnie pani - powiedział schrypniętym głosem John.
- Proszę bardzo - odszepnęła z uśmiechem.
A niech to diabli, Lucien miał ochotę rąbnąć Johna w łeb. Czy on nie zauważał,
że flirtuje z jego żoną? Nie obchodziło go to?
Najwyraźniej nie.

Za to Luciena tak. I to strasznie. Nie miało znaczenia, że za czasów studenckich
razem z Johnem często zabiegali o względy tej samej damy. Rzecz w tym, że
wcale się nie spodziewał, iż John tak zareaguje na flirt Elizabeth. Czyżby jego
stary przyjaciel nie pamiętał, że Elizabeth jest jego oblubienicą? Jego nowo
poślubioną oblubienicą? Tak, tak, tak. Wcześniej gadał bzdury o małżeństwie z
rozsądku. Tyle że teraz nagle zaczął się zastanawiać, czy naprawdę mówił to
szczerze.
Zamiast tego tych dwoje posyłało sobie niemądre uśmiechy, kiedy Elizabeth
wycierała Johnowi twarz. Nadal.
- Proszę - powiedziała, ku wielkiej uldze Luciena zabierając serwetkę, jednak
tylko po to, by - dobry Boże - poślinić jej róg i potrzeć podbródek Johna,
mówiąc przy tym:
- Tu masz jeszcze oporną plamkę.
Czy to on wydał jęk, czy John? Lucien sam nie był pewny. Do diabła. Gdzie ona
się czegoś takiego nauczyła? Co się stało z dziewiczą Beth? I kiedy ona stała się
Beth?
- Pieczeń wolowa, panie? - rzekł tuż przy jego uchu służący, stawiając po jego
prawej stronie półmisek, z którego unosiła się smakowita woń.
Lucien skinął głową.
Elizabeth podniosła oczy, najwyraźniej ukończywszy swoje zadanie, i odsunęła
się od Johna. Uśmiechali się do siebie. Lucien gotów był się założyć, że jego
żoneczka znów zatrzepotała rzęsami.
- Ian - powiedziała, najwyraźniej z trudem odrywając wzrok od Johna, by
spojrzeć na służącego. - Nazywasz się Ian, prawda? - spytała.
Służący musiał skinąć głową, bo Elizabeth się uśmiechnęła.
- Ian, czy mógłbyś przynieść mi na deser kilka bananów i śliwek?
- Elizabeth! - wykrzyknął Lucien, wstając gwałtownie i omal nie przewracając
lana. - Muszę z tobą natychmiast porozmawiać.
Elizabeth spojrzała na niego; jej wargi były wilgotne -śliniła przecież tę
cholerną serwetkę, oczy szeroko rozwarte i niewinne. Akurat. Niewinna jak
czarna wdowa.
- Ależ, Lucienie, kolację dopiero podano.
- To zajmie tylko chwilę - nalegał.
Elizabeth obejrzała się na Johna i Lucien zawrzał jeszcze większą złością. Był
rozgniewany, przyznawał to. Do cholery. Był wściekły. A najgorsze, że nie
wiedział, czemu. Jego żona tylko odgrywała swoją rolę. Do licha, robiła to
jednak zbyt dobrze. Nie powinna była. A jednak zrobiła to, pomyślał posępnie,
kiedy dziewczyna niechętnie wstała. Lucien wskazał drzwi, dając do
zrozumienia, by z nim wyszła. Posławszy Johnowi zmysłowy, przepraszający

uśmiech, Elizabeth się odwróciła. Zdumieni służący zastygli na swych
miejscach.
Lucien zatrzasnął im drzwi przed nosem.
- Co ty, do diabła, robisz? - warknął.
Elizabeth spojrzała na niego i mógłby przysiąc, że dostrzegł w jej oczach błysk
rozbawienia. Kocica.
- Ależ, Lucienie, sądziłam, że to oczywiste. Uwodzę twojego przyjaciela.
Niech to piekło pochłonie! Zacisnął dłonie.
- Tak, wiem. Ale żeby tak ocierać mu twarz? Elizabeth. Co pomyśli sobie
służba?
Przechyliła głowę.
- Może trzeba było pomyśleć o tym, zanim zaproponowałeś zakład.
Pomyślał o tym i właśnie to pogarszało całą sytuację. Nawet mu przez myśl nie
przeszło, że Elizabeth uda się wygrać.
- Oczywiście, że pomyślałem o reakcji naszej służby -warknął. - Jednak nie
sądziłem, że będziesz tak bezwstydna.
Jej brwi znów powędrowały w górę.
- Ależ, Lucienie. Nie słyszałeś powiedzenia, że na wojnie i w miłości wszystko
jest dozwolone?
Mężczyzna wpadł w gniew.
- Nie mów tak do mnie, Elizabeth. Istnieją pewne granice, a ty je przekroczyłaś.
Dziewczyna odsunęła się z wyrazem fałszywego zakłopotania na twarzy.
- Ależ, Lucienie, robię tylko to, czego mnie nauczyłeś.
Do licha, wystawiała jego cierpliwość na próbę. Nieważne, że nie miał
solidnych argumentów. Ani nawet marnych. Żadnych.
- Nie proszę, żebyś tego nie robiła, Elizabeth - wycedził przez zęby. - Tylko nie
przy mnie, nie przy mojej służbie.
- Zgoda. Będę uwodzić Johna tylko wtedy, kiedy w pokoju nie będzie
służących.
Dziewczyna odwróciła się; rozmowa najwyraźniej dobiegła końca.
- Zaczekaj - zawołał, nagle zdając sobie sprawę, że jej zgoda w najmniejszym
stopniu go nie zadowala.
Elizabeth obejrzała się na męża, sprawiając wrażenie zniecierpliwionej. Lucien
spuścił wzrok. Nie mógł się powstrzymać, po prostu patrzył na jej piersi,
tłumiąc jęk, kiedy przypomniał sobie, jak ich dotykał.
Czy Johnowi też wydadzą się takie cudowne?
Przestań, Lucien. Nie powinieneś zachowywać się jak zazdrosny kochanek.
- Czekam, Lucienie - powiedziała Elizabeth, splatając ręce przed sobą i jeszcze
bardziej wysuwając do przodu pierś.

- Ja... - starał się coś powiedzieć, z osłupieniem uświadamiając sobie, iż
oniemiał. - Chcę wiedzieć, skąd wzięłaś tę sukienkę - zaimprowizował.
Elizabeth opuściła brwi.
- To jedna z moich sukni. Oczywiście przerobiona.
- Czy to zrobiła Polly? Dziewczyna pokiwała głową. Zwolni tę pokojówkę.
- Rozumiem.
- Spisała się znakomicie, nie sądzisz? - Elizabeth obróciła się dookoła swej osi,
by mu się pokazać; ramiona miała rozłożone, a suknia oblepiała ją zmysłowo.
Jezabel. Ladacznica.
- Tak - wykrztusił, z trudem odrywając od niej wzrok.
- Cieszę się, że za namową matki zostawiłam naszą wspólną pokojówkę w
domu. Polly zastępuje ją w sposób godny podziwu.
- Doprawdy.
- Tak - odparła Elizabeth, znów odwracając się w stronę drzwi.
Lucien wrzał ze złości, starając się znaleźć kolejny powód, by ją zatrzymać. Nic
mu jednak nie przychodziło na myśl, więc niechętnie otworzył drzwi.
Weszła majestatycznie do pokoju. Lucien odsunął jej krzesło, posyłając
przyjacielowi ostrzegawcze spojrzenie nad jej ramieniem. John tylko
uśmiechnął się w sposób niezmiernie irytujący.
Lucien zacisnął dłonie na oparciu krzesła.
Wrócił na swoje miejsce, a służba tymczasem ustawiła na stole półmiski.
Zapach duszonej kaczki mieszał się z woniami wołowiny i ciasta z jabłkami.
Lucien stracił apetyt. Przyglądał się jakby z oddali, jak Elizabeth jadła kolację z
przesadną delikatnością, a John troskliwie jej usługiwał.
Śmiała się. Flirtowała. John wyglądał na zauroczonego.
Lucien prawie nie odzywał się słowem. Tych dwoje ignorowało go.
Minęło ciągnące się w nieskończoność pół godziny i naczynia zebrano ze stołu.
Obrus zmieniono. Lucien w napięciu czekał na podanie deseru. I rzeczywiście,
Ian wszedł do pokoju z tacą wypełnioną po brzegi bananami i śliwkami.
Postawił ją przed Elizabeth zamaszystym gestem.
Lucien postanowił zwolnić go tuż po Polly.
Nie mógł mieć wątpliwości co do zamiarów Elizabeth, ponieważ oczy jej stały
się tak ogniste jak palenisko kominka. Ona tymczasem obierała banana ze
skórki.
- Chcesz trochę? - spytała. Lucien oderwał wzrok od owocu, sądząc, że chce go
poczęstować. Ale nie, ona dostrzegała tylko Johna. - Są całkiem dobre -
stwierdziła, lecz nie ugryzła owocu tak, jak ją Lucien uczył. Nie. Ssała tego
cholernego banana. Ssała, wpychając go do ust i wyciągając go stamtąd! Gdzie
ona się tego nauczyła?

- Nie - wykrztusił z trudem zaczerwieniony John. - Nie. Chyba popatrzę, jak ty
go ssiesz... to znaczy, jesz.
Elizabeth uśmiechnęła się, skubiąc zębami owoc. Obaj mężczyźni gapili się na
nią w niemej fascynacji, gdy znów uniosła banana do ust, by sugestywnie
polizać bok owocu.
- Elizabeth, dość tego - zawołał Lucien, zrywając się raptownie. - Wygrałaś -
przyznał niechętnie, czując podniecenie. Obejrzał się na swego zarządcę. - John,
możesz ją sobie wziąć z moim błogosławieństwem.
- Co takiego? - spytał John z fałszywym oburzeniem na twarzy.
Lucien spojrzał na żonę. Ona się uśmiechnęła. Uśmiechała się zarozumiale i z
wyższością.
- Ależ, Lucienie - powiedziała powoli. - Czyżbyś twierdził, że wygraliśmy
zakład?
- Właśnie tak twierdzę - warknął, rzucając swoją serwetkę na stół. Zwrócił się
do Johna. - Założyliśmy się, że ona nie zdoła cię uwieść. Najwyraźniej myliłem
się. Powinienem był wiedzieć, że nawet więzy przyjaźni nie powstrzymają cię
od tego, byś uległ mojej żonie...
- Lucienie - John zaczął protestować.
- Nie. Nie mów mi, że nie zrobiło to na tobie wrażenia. Na własne oczy
widziałem, że aż za bardzo chciałeś ulec jej wdziękowi. Mnie to jednak nie
obchodzi. Weź ją, przyjacielu. Z moim błogosławieństwem - powtórzył. Wstał i
ruszył do drzwi. Czuł, że jeśli nie wyjdzie, zaraz zrobi coś strasznego.
- Dokąd idziesz? - spytała Elizabeth.
- Wychodzę - warknął, nie oglądając się na nią. - Zobaczymy się rano.
- Przyślę Polly do ciebie o dziewiątej - zawołała za nim. -Wybrałyśmy ci
prześliczną sukienkę.
Lucien zatrzymał się, obrócił na pięcie i omal nie wrzasnął, że może wziąć sobie
tę cholerną sukienkę i swój cholerny zakład i iść z nimi do diabła. Nie chciał
jednak pokazać, jak bardzo rozdrażniła go przegrana. Uśmiechnął się więc, choć
wiele go to kosztowało.
- W rzeczy samej, moja droga. Już nie mogę się doczekać. -Wciąż się
uśmiechał, chociaż nadal nie był w stanie spojrzeć jej w oczy. Skłoniwszy się,
wyszedł z pokoju, czerpiąc wielką satysfakcję z faktu, że nie trzasnął przy rym
drzwiami.
Gdyby odwrócił się w tej chwili, zobaczyłby uśmiechy zadowolenia, jakie
wymienili Elizabeth z Johnem. Po kokieteryjnym zachowaniu nie zostało śladu.
- Poszło niesamowicie dobrze - stwierdziła radośnie Elizabeth.
- Ano - zgodził się John, odpłacając jej się uśmiechem. -Chciałbym tylko
wiedzieć, gdzie, do diabła, nauczyłaś się jeść banana w taki sposób?

- Oczywiście od Luciena.
Johnowi wyrwał się z ust cichy chichot. Mężczyzna potrząsnął głową.
- Prawie z żalem myślę o dniu, w którym mój przyjaciel zyskał w tobie wroga.
- Ale też cieszy cię widok jego męczarni.
- To prawda - rzekł John. - To prawda. - Gdyby Elizabeth przyjrzała się Johnowi
uważnie, zauważyłaby, że jeszcze przez chwilę nie spuszczał z niej wzroku, a w
jego oczach malowała się zazdrość.

16.

Następnego dnia Elizabeth zbudziła się w świetnym nastroju. Przemknęło jej
przez myśl pytanie, gdzie też jej mąż spędził noc. To jednak bez znaczenia.
Najważniejsze, że przytarła Lucienowi nosa. Elizabeth powiedziała sobie, że w
tej sytuacji nie obchodzi jej to, czy jej mąż spędził noc z inną kobietą.
Choć może nie do końca...
Teraz, kiedy ubierała się w dzienną suknię z wysokim stanem i riuszkami przy
dekolcie, wymieniała z Polly konspiracyjne spojrzenia. Zawarła z pokojówką
przymierze i po części wtajemniczyła w swoje plany. Dobrze, że tak się stało,
ponieważ to Polly pomogła udoskonalić uwodzicielskie talenty swej pani.
Polly rzuciła z uśmiechem:
- Spała pani dobrze?
- W rzeczy samej, Polly - odparła Elizabeth, odwzajemniając uśmiech. - Bardzo
dobrze.
- Pomyślałam, że powinna pani wiedzieć, że książę upił się ze stajennymi, a
potem spał w boksie z końmi.
Na te słowa Elizabeth odetchnęła z ulgą. A więc nie spędził tej nocy z kobietą.
- Czy już wstał?
- Owszem. Zażądał śniadania jakiś czas temu.
- Doprawdy? Będziemy musiały więc zająć się tym, by zjadł śniadanie w
odpowiednim stroju.
- Zamierza pani doprowadzić swój plan do końca? - spytała pokojówka ze
zdumieniem.
- Owszem, Polly. Jeśli suknia jest gotowa.
- Pół wieczoru poświęciłam na jej uszycie. Elizabeth zachichotała gardłowo.
Podeszła i uścisnęła
dłonie pokojówki.
- Jesteś kochana, że się tym zajęłaś.
- Nie trzeba dziękować, jaśnie pani. To myśl o zobaczeniu pana w tej sukni
kazała mi dalej pracować. Chyba siedziałabym nad tym całą noc, gdyby trzeba
było.
- A czy pani Fitzherbert nie miała nic przeciwko tej darowiźnie?

Tym razem to pokojówka zachichotała.
- Kiedy usłyszała, co knujemy, nie. Powiedziała, że może pani wziąć tę suknię z
jej błogosławieństwem.
Elizabeth omal nie tańczyła na czubkach palców.
- Doskonale. Może więc poszłabyś sprowadzić mojego męża? Musi się przecież
ubrać, non?
Obie wybuchły śmiechem,
Lucien był w podłym humorze. Bezsprzecznie. Dziobał jajka na bekonie,
wbijając widelec w każdą porcję jedzenia z taką pasją, jakby to było ciało
Johna. Sytuację pogarszał fakt, że przy każdym kęsie przewracał mu się
żołądek, a przy tym bolała go głowa. Zje to cholerne śniadanie, nawet gdyby
miało go zabić. Jeśli Bóg da, może tak się stanie.
- Proszę wybaczyć, jaśnie panie - zaświergotał jakiś kobiecy głos - ale księżna
nalega na spotkanie w pańskiej ubieralni.
Lucien podniósł oczy. To Polly, ta mała zdrajczyni. Pokojówka, którą sam
awansował z pospolitej służącej do rangi osobistej służącej pani. I patrzcie, jak
go skrzywdziła.
- Jakżeby inaczej, prawda? - spytał, mało dbając o to, że sprawiał wrażenie
nadąsanego. Do licha, był nadąsany.
- Tak, jaśnie panie. Natychmiast.
Ano, zobaczymy jeszcze. Może sobie długo czekać.
- Jaśnie panie? - rzuciła nagląco pokojówka, kiedy się nie ruszył z miejsca.
Lucien podniósł wzrok, rzucając Polly groźne spojrzenie. Jego mina powinna
była odstraszyć natrętną dziewczynę.
- Idzie pan? - spytała i, do diabła, naprawdę wydawało się, że jest
zniecierpliwiona.
Lucien odłożył widelec i zacisnął dłonie.
- Polly, jak długo twoja rodzina służy rodowi St. Aubyn? - Postukał nerwowo
palcami w stół.
- Od trzech pokoleń, jaśnie panie. Kolejne stuknięcie w stół.
- Zatem, moja droga, jeśli nie chcesz, by tak wspaniała historia służby
zakończyła się na tobie, sugeruję, abyś pobiegła na górę i powiedziała mojej
żoneczce, że przyjdę, kiedy skończę się posilać. - Rozplótł palce i z całym spo-
kojem uniósł znów widelec.
Pokojówka znieruchomiała.
- Tak, jaśnie panie. Już idę.
Tak już lepiej, pomyślał Lucien, odczuwszy satysfakcję, kiedy drzwi się
zamknęły, chociaż wiedział, że nie powinien wyładowywać swego złego
humoru na służących. Z drugiej strony, to z powodu tej małej zdrajczyni jego

żonie tak dobrze poszło zeszłego wieczoru. Lucien nie miał wątpliwości, że
Polly, która wśród męskiej części jego służby miała opinię niezłej flirciary,
udzieliła jej pomocy.
Tak więc się nie spieszył, rozkoszując się wizją żony czekającej bez końca na
niego na górze. Wreszcie jednak nadszedł ten nieunikniony moment, kiedy
Lucien musiał do niej pójść. Ani przez chwilę nie myślał o wykpieniu się z
zakładu. Nie pozwoliłby mu na to honor. Co to, to nie. Wyprostował się powoli
i powoli odsunął się od stołu.
Właśnie w tej chwili w jadalni pojawił się łan.
- Niech pan nie pozwoli jaśnie pani zasznurować sobie gorsetu za mocno.
Lucien zastygł. Ktoś szedł na korytarzu. Bóg jeden wie, kto. - Wybuchnął
śmiechem.
- Jesteś zwolniony - poinformował książę lana. - Wszyscy jesteście zwolnieni.
Spakujcie swoje torby i opuśćcie mój dom.
- O nie, wasza miłość. Nie przegapiłbym tego za nic w świecie. Może mnie pan
zwolnić, jeśli chce, ale zostanę wystarczająco długo, by zobaczyć pana w
sukience.
Lucien wybałuszył oczy, zastanawiając się, kiedy stracił kontrolę nad swoją
służbą.
- Czy cała służba wie?
- Cała.
Wspaniale. Cudownie. Absolutnie prześlicznie.
- Z tego, co słyszałem, jaśnie pani zamierza pokazać pana nam wszystkim.
Po jego trupie.
- Jeśli wolno mi spytać, co pana podkusiło, żeby zrobić taki zakład?
- Nadmierna pewność siebie, mój stary. Zwykła, czysta nadmierna pewność
siebie.
- Ano, będzie miał pan nauczkę.
Lucien nic nie odpowiedział. Co mógłby zrobić? Rzeczywiście, dostał nauczkę,
chociaż poczuł się dużo lepiej, niż chciał przyznać, na wieść, że jego żona
spędziła noc sama w małżeńskim łożu.
Zastał ją siedzącą wygodnie w ich ubieralni i spokojnie czytającą książkę.
Kwiecista biało-niebieska sukienka z jednolicie niebieskim redingotem, w który
ubrana była jego żona, przypomniała mu aż zbyt szybko o tym, po co tu
przyszedł. Nie założy takiego płaszczyka, poprzysiągł sobie w duchu. Trzeba
gdzieś wyznaczyć granice.
- Ach, Elizabeth - wycedził. - Twoja pokojówka powiedziała mi, że życzyłaś
sobie mnie widzieć. - Stał nad żoną, ciesząc się tym, iż starała się wcisnąć
możliwie najgłębiej w oparcie kozetki. - Nie mogłaś się już doczekać, kiedy

znów mnie zobaczysz, prawda?
Elizabeth zatrzasnęła książkę, a na jej policzkach zakwitł rumieniec.
- Wręcz przeciwnie, książę, dobrze wiesz, dlaczego cię tu wezwałam.
Nachylił się nad nią; jego oczy się rozszerzyły, kiedy położył dłonie po obu
stronach jej ciała. Do diabła, ale podobał mu się jej zapach. Myślał o niej przez
całą noc, na zmianę rozzłoszczony i pełen podziwu dla sposobu, w jaki wygrała
ich zakład, oraz przerażony, że wygrała. Pobiła go jego własną bronią. Bez
trudu. Teraz czas, by odwrócić sytuację.
- Oczywiście, że wiem - odparł jedwabiście gładkim głosem. - Następna lekcja
sztuki uwodzenia? Mam cię nauczyć kolejnych kilku swoich sztuczek?
Jakimś sposobem, Lucien nie miał bladego pojęcia, jakim, Elizabeth
wyślizgnęła się spod niego, wstając, zanim zdążył zareagować.
- Dziękuję, nie. Jak udowodniłam to zeszłego wieczoru, tego typu lekcje są
raczej zbędne.
O dziwo, ogarnęło go rozczarowanie. To śmieszne. -Jesteś pewna? - powiedział,
by zamaskować swoją reakcję. Dziewczyna pokiwała głową.
- Hmm. Szkoda. - Wyprostował się. - Dobrze. W takim razie musi być jakiś
inny powód. - Z trudem przeszło mu to przez gardło. - Zakład. - Wydał
westchnienie.
- W rzeczy samej - przyznała Elizabeth, wskazując na drugie drzwi w pokoju,
te, które prowadziły do korytarza za ich komnatami. Przy ich framudze, nie,
prawie na całych drzwiach, wisiała najohydniejsza brązowa sukienka, jaką
Lucien widział w życiu.
- Chyba żartujesz? - rzekł mimo woli. Dziewczyna pokręciła głową.
- Nie, nie żartuję.
- Ależ, moja droga, muszę zaprotestować. Muszę dbać o reputację w kwestiach
strojów.
- Bez wątpienia musisz zdawać sobie sprawę, że zważywszy na twoje rozmiary,
miałyśmy ograniczony wybór sukien?
- Tak, ale mimo wszystko... - zaprotestował książę. - Nie oczekujesz chyba, że
nałożę to.
- Czemu nie?
- Jest ohydna.
- Pani Fitzherbert najwyraźniej tak nie uważa.
- To jej to skradłyście? -Tak.
Lucien przyjrzał się strojowi krytycznym okiem.
- Pani Fitzherbert musiała być dużo szczuplejsza za swych młodych lat.
Elizabeth posłała mu karcące spojrzenie.
- To bardzo serdeczna kobieta i niezwykle miło z jej strony, że dała mi tę

sukienkę.
- A co jeśli nie będzie dobra?
- Będzie - zapewniła go Elizabeth, zdejmując suknię z kołka na drzwiach. -
Kazałam Polly dopasować ją do twoich rozmiarów.
Tak. Zdecydowanie trzeba zwolnić Polly.
- Proszę - powiedziała dziewczyna, podając mu sukienkę. Lucien wziął ją;
materiał w istocie był szorstki w dotyku. Elizabeth uśmiechała się z
zadowoleniem.
- Dobrej zabawy - powiedziała, kierując się ku drzwiom.
- Nie zostaniesz, żeby pomóc mi ją nałożyć? Dziewczyna zatrzymała się,
odwróciła, uniosła brew.
- Phibbs ci pomoże.
- Phibbs? Co on wie o damskich sukniach? Elizabeth uśmiechnęła się.
- Zaraz obaj się przekonacie.
Znów się odwróciła, zmierzając do drzwi na korytarz. Lucien nie mógł
uwierzyć, że ona naprawdę każe mu to zrobić. Naprawdę nie mógł. Może do tej
pory wypierał świadomość tego faktu, lecz kiedy odprowadzał ją wzrokiem do
drzwi, uświadomił sobie, że ona rzeczywiście ma zamiar zrealizować swój
zamysł.
- Pożałujesz tego, moja droga.
Elizabeth nawet się nie odwróciła, położyła tylko dłoń na klamce.
- Będę wyglądał okropnie. Otworzyła drzwi na oścież.
- Tak przerażę służbę, że odejdą.
Elizabeth zatrzymała się i ponownie do niego odwróciła.
- Masz pół godziny. - Następnie posłała mu uśmiech, zarozumiały uśmiech
samozadowolenia, po czym odwróciła się i wyszła.
Lucien zmrużył oczy. Ona wróci lada chwila, powiedział sobie w duchu. Wróci
i powie mu, że to wszystko były żarty. Nie ruszył się. Minuta zmieniła się w
dwie. Już lada moment. Dwie minuty zmieniły się w trzy. No, już, jazda.
Otwieraj drzwi. Jednakże pięć minut później Elizabeth nadal nie wróciła.
- Jasna cholera - zaklął Lucien, idąc w stronę dzwonka na sznurze, żeby
zadzwonić po Phibbsa.
Jeśli Lucien sądził, że jego codzienna toaleta jako mężczyzny była nużąca, to
było to niczym w porównaniu z toaletą kobiety. Poczuł nowy szacunek i podziw
dla płci przeciwnej, kiedy nakładał drapiącą koszulę, ciasne pantalony i, co
najgorsze, gorset z fiszbinami, niewątpliwie używany w średniowieczu do
torturowania niczego nie podejrzewających kobiet. Na domiar złego, jego
uroczy, troskliwy Phibbs wydawał się mieć szczery zamiar ubrać go tak po-
rządnie jako kobietę, jak ubierałby go jako mężczyznę, : strzepując pyłki i

wygładzając fałdki tu i tam.
- Phibbs - wysapał książę, gdy służący sznurował mu gorset. - Już wystarczy.
- Tylko próbuję zwęzić pańską talię - odsapnął lokaj.
- Jak wystarczy, to wystarczy. Bierz się za sukienkę. Jego irytacja musiała
dotrzeć do Phibbsa, ponieważ ucisk gorsetu zelżał Przynajmniej na tyle, żeby
mógł oddychać. Phibbs stanął teraz przed nim i obrzucił go spojrzeniem od stóp
do głów.
- Czy chce pan, żebym zwilżył pańskie pantalony, zanim nałoży pan suknię?
- Tak, proszę - wycedził sarkastycznie Lucien, po czym wybuchnął: -
Oczywiście, że nie, ty głupku. Nałóż mi wreszcie tę cholerną sukienkę.
- Wedle życzenia, jaśnie panie.
Suknia została przyniesiona, służący rozchylił jej dekolt.
- Proszę schylić głowę.
Lucien po raz ostatni rzucił okiem na strój.
- Nie mogę uwierzyć, że to robię - mruknął, spuszczając głowę tylko po to, by
natychmiast ją unieść i zawołać: - Oj! Do diabła. Ten cholerny gorset mnie
ukłuł.
- Jeśli ugnie pan kolana, nie będzie pana wtedy uwierał -oznajmił rzeczowo
Phibbs.
- Phibbs, twoja znajomość kobiecych strojów jest dość niepokojąca.
- Byłem żonaty przez trzydzieści lat, jaśnie panie. Niestety, nie zarabiałem
wystarczająco dużo, by zatrudnić pokojówkę dla żony. Często pomagałem jej
się ubierać.
Lucien nie był pewny, czy miał to być żart, gdyż świat zmienił się w brązowe
morze tkaniny, gdy nakładano mu suknię przez głowę, i nie mógł zobaczyć
twarzy lokaja.
Rany boskie, nie mógł uwierzyć, że się na to godzi.
Phibbs stanął za nim, zapinając ciasno suknię na haftki.
- Widzę, że nie ma pan redingote - zauważył sucho Phibbs.
- Do licha, gdyby tu był redingote, wrzuciłbym go do ognia. Phibbs nic nie
odpowiedział, tylko skończył swoje zadanie, następnie schylił się, by podnieść
dwie pary pantofli.
- Czarne buty albo brązowe.
- Brązowe – zazgrzytał zębami Lucien. Nie do wiary. Pantofle również.
Phibbs schylił się znowu, nakładając mu buciki. Doskonale pasowały, co
skłoniło Luciena do zastanowienia się, która z kobiet w jego służbie ma stopy
jak słoń.
- Doskonale, jaśnie panie. Sądzę, że już skończyliśmy. -Lokaj odstąpił o krok i
przyjrzał mu się krytycznym okiem.

- No i jak? - warknął Lucien.
- Żeby wyglądać naprawdę modnie, potrzebny byłby panu kapelusz.
- Niech to diabli wezmą, Phibbs. Nie bądź śmieszny. Nie staram się być modny.
- Mężczyzna odwrócił się do lustra i jęknął. - Dobry Boże, wyglądam jak...
- Beau Brummel w sukience - dokończył Phibbs.
- Lafirynda - poprawił oburzony Lucien. - Zrobiłeś mi rowek między piersiami,
Phibbs. Rowek między piersiami.
- W rzeczy samej, jaśnie panie. Gorset może zdziałać cuda, gdy ma się płaską
klatkę piersiową. Sądzę, że w tym właśnie rzecz.
Lucien nie mógł oderwać wzroku od lustra w ubieralni, spoglądając z niemą
zgrozą na widok, jaki przedstawiał w brązowej sukni pani Fitzherbert. Sukienka
miała szeroką, ciemnobrązową szarfę tuż poniżej jego - książę zwęził oczy -
męskich piersi. Dekolt i mankiety ozdabiała brudnobiała koronka. Suknia miała
długie rękawy i prosto skrojoną spódnicę, która idealnie sięgała do samej ziemi.
Polly.
- Zapłaci za to - mruknął.
- Wygląda pan czarująco, jaśnie panie. Podobnie jak jego żona.
- Wyglądam jak idiota - poprawił.
- Chyba w tym rzecz, jaśnie panie. -Nie przypominaj mi.
- Czy mam sprowadzić jaśnie panią?
- Tak. Niech przyjdzie i się napatrzy. Im prędzej to zrobi, tym prędzej ten
cholerny nonsens się skończy.
Służący się skłonił.
- Wedle pańskiego życzenia. - Odwrócił się do wyjścia.
- Phibbs, jeśli powiesz komukolwiek, jak wyglądałem w tej sukience, zostaniesz
natychmiast zwolniony z pracy.
- Oczywiście, jaśnie panie - odpowiedział niewzruszony lokaj, skinąwszy
głową. Lucien spojrzał na niego ostrzegawczo spode łba, lecz gdy tylko drzwi
się zamknęły, wrócił do podziwiania się w lustrze, rozkładając szeroko fałdy
spódnicy. Usiłował nawet dygnąć. Na Boga, jak one mogą się poruszać w tych
wszystkich fatałaszkach?
Jednak pięć minut później Phibbs wrócił i... czy Lucienowi się zdawało, czy
oblicze mężczyzny istotnie wyrażało... czy mogła to być wesołość?
- Zechce mi pan wybaczyć, ale jaśnie pani życzy sobie, aby zszedł pan na dół.
W tym momencie Lucien uświadomił sobie, co go czeka.
- Phibbs, czy ty bardzo lubisz pracować w Twierdzy Kruków? - Wypuścił
pośpiesznie spódnice, kiedy uświadomił sobie, że nadal je trzyma i że Phibbs
patrzy na niego podejrzliwie z tego powodu.
- Bardzo, jaśnie panie.

- Rozumiesz zatem, że musisz odpowiedzieć absolutnie szczerze na następne
pytanie. - Starał się zastraszyć mężczyznę chwilą ciszy, mimo iż ubrany był w
sukienkę. - Czy cała służba z tego domu zebrała się na schodach na dole?
Phibbs skłonił się.
- Tak, jaśnie panie.
Lucien podskakiwał, omal nie potykając się o rąbek spódnicy, kiedy krążył ze
złości po pokoju.
- Jasna cholera. - Ścisnął spódnicę w garści. - Niech licho porwie tę kobietę.
Ona naprawdę chce mnie upokorzyć.
- To prawda, jaśnie panie - przyznał Phibbs, unikając jego wzroku.
Ano, to się jeszcze okaże.
- Czy księżna jest ze służbą? - spytał.
- Nie, jaśnie panie. Księżna jest w salonie.
- Świetnie. - Był tylko jeden salon i dwa sposoby, by się do niego dostać;
wejście dla służby i wejście ogólne. Zrobił krok naprzód.
I padł jak długi, uderzając dłońmi o podłogę z wystarczającą siłą, by oczy mu
zaszły łzami.
- Do licha - zaklął, potrząsając dłońmi, które go szczypały.
- Sądzę, że powinien pan unieść rąbek spódnicy, jaśnie panie.
Lucien rozważał natychmiastowe zwolnienie służącego. Do jasnej cholery,
powinienem zwolnić ich wszystkich. Co się stało z ich lojalnością? Co się stało
z ich miłością do mnie? Z chwilą, gdy zjawiła się moja żona, zdradzili mnie.
- Dziękuję, Phibbs. Wydaje mi się, że sam się tego dowiedziałem.
Phibbs nic nie odpowiedział, tylko podał mu rękę. Lucien chciał ją odtrącić,
jednak niespodziewanie odkrył, iż gorset nie pozwala mu się poruszyć, nie
mówiąc już o tym, że spódnice najwyraźniej owinęły mu się wokół nóg w
pantalonach.
- Zapłaci za to - znów mruknął i oczy mu wyszły na wierzch ze zgrozy, kiedy
zdał sobie sprawę, że ta cholerna sukienka zaraz z niego spadnie. Musiał
poprawić ją na sobie, kiedy wstał.
Pięć minut później - w międzyczasie omal nie spadł ze schodów dla służby -
Lucien zdążył solidnie się rozzłościć.
I Tak solidnie, że prawie nie zauważył człowieka, który stał na końcu wąskiego
korytarza.
- Wybierasz się gdzieś? - spytał mężczyzna.
Lucien zamarł ze spódnicą w garści; spod rąbka jego sukni wystawały małe,
brązowe pantofelki (chociaż książę nadal się zastanawiał, skąd Elizabeth je
wzięła. Były olbrzymie).
John obrzucił go spojrzeniem, a z pomiędzy jego uśmiechniętych warg wyrwał

się cichy gwizd
- Ach, Lucienie, całkiem niebrzydka z ciebie kobieta. Lucien opuścił spódnicę i
zaciskając pięści, rzucił się na przyjaciela, zanim zastanowił się, co czyni.
Niestety, nogi znów mu się zaplątały w fałdy spódnicy. Mało brakowało, a
byłby się przewrócił, lecz ocalił go jego dręczyciel.
Przywitał go serdeczny śmiech, gdy John pomagał mu odzyskać równowagę.
- Niech cię Bóg ma w swej opiece, Lucien. Twoja żona podejrzewała, że
możesz czegoś takiego spróbować. Postawiła mnie tu na wypadek, gdybyś szedł
tędy. Kusiło mnie, żeby się nad tobą zlitować i powiedzieć twojej żonie, że nie
widziałem, jak przeszedłeś, albo wypchnąć cię do głównej sieni, żebyś poniósł
konsekwencje swojego zakładu.
- Nie ośmieliłbyś się - warknął Lucien. Z zazdrością zauważył, że John ubrany
był w czarny frak i płowożółtego koloru spodnie.
- Nie ośmieliłbym się na co?
- Kazać mi pokazać się służbie w takim stanie! John zmierzył go wzrokiem od
stóp do głów.
- Ach, korci mnie, żeby to zrobić. Prawdę mówiąc, nie spodziewałem się, że
doczekam dnia, kiedy mój flirt z twoją kobietą będzie miał tak dramatyczne
konsekwencje.
- Nie flirtowałeś. Ty się praktycznie śliniłeś.
- Tak, ale tylko dlatego, że ona mnie o to poprosiła. Lucien zesztywniał, a gorset
nieprzyjemnie zacisnął się wokół niego.
- Słucham?
John pokiwał głową.
- Oczywiście nie powinienem ci tego mówić, ale kiedy tak na ciebie patrzę, z
litości łzy kręcą mi się w oczach. Albo to litość, albo ten czort, co we mnie
siedzi, kusi mnie, żebym cosik nabroił.
- Daruj sobie tę szkocką gadkę, John, i powiedz mi, co masz na myśli - uciął
Lucien.
John posłał mu uśmiech.
- Twoja żona przyszła do mnie wczoraj po południu -powiedział doskonałą,
pozbawioną akcentu angielszczyzną, której nauczył się wyjątkowo dobrze
dzięki studiom w Eton. - Powiedziała, że chce ci trochę przytrzeć nosa. Po-
prosiła, abym jej pomógł, udając zadurzonego. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
- Przyznaję się. Jaśnie pani ułatwiła mi zadanie. - Potrząsnął głową. - Co ci
strzeliło do głowy, żeby nauczyć ją tej sztuczki z bananem?
Lucien jedynie wlepiał oczy w przyjaciela. Nie. Byłego przyjaciela.
- To wszystko było oszustwo? - spytał.
- Wielkie oszustwo - przyznał John.

Strużka niedowierzania zmieniła się w falę powodziową, kiedy książę oniemiały
z oburzenia przyglądał się Johnowi. Jak on mógł zrobić coś tak podłego, tak
fałszywego, tak potwornie podstępnego? Po prostu odebrało mu mowę. Jednak
w ślad za urazą pojawił się cień podziwu dla przebiegłości Elizabeth. Co za
mistrzowskie posunięcie, poprosić Johna o pomoc.
- Dokąd idziesz? - spytał jego przyjaciel.
Lucien nawet nie zdawał sobie sprawy, że znów uniósł spódnice i odwrócił się.
- Przebrać się, a potem znaleźć moją żonę.
- Aha. Ano - rzekł John i zachichotał, patrząc, jak jego przyjaciel wraca na górę.
- Pozwolisz, że będę podglądał przez dziurkę od klucza, kiedy spotkasz się z
nią, dobrze?
- Rób, co chcesz - zawołał Lucien. - Nie zostaniemy jednak długo w salonie.
Zabieram ją do sypialni.
Na to John nic nie powiedział.
Phibbs pomógł mu przebrać się z nadzwyczajną szybkością, zważywszy na
stopień komplikacji kobiecego stroju. Mniej niż piętnaście minut później Lucien
otworzył drzwi dla służby.
Elizabeth obróciła się na ciemnozielonym fotelu i piersi jej omal nie
wyskoczyły z sukni, w którą była ubrana. Do czerwonego stanika sukni, tuż
poniżej wyciętego w karo dekoltu, miała przypiętą wielką czarną broszę; biała
spódnica sukni podkreślała jej wąską talię. Chytra kocica myślała, że rozproszy
jego uwagę widokiem swych piersi, tak?
- Gdzie twoja sukienka? - spytała z wyraźnie rozczarowaną miną.
Lucien powoli się do niej zbliżył.
- Odbyłem przed chwilą bardzo interesującą rozmowę z Johnem - rzekł gładko.
- Skłoniła mnie ona do zdjęcia sukni, której zasznurowanie zajęło mi godzinę.
Elizabeth uniosła czarną brew; światło poranka kładło się na jej czarnych
włosach smużkami słońca. Igrało również w jej oczach, sprawiając, że zdawały
się bardziej fioletowe niż niebieskie.
- Ach, tak? - zaciekawiła się.
- W rzeczy samej - odparł. - Chciałabyś się dowiedzieć, co mi powiedział?
- Nie - odpowiedziała i Lucien widział, że zdała sobie sprawę, iż stało się coś
bardzo złego. Jej oczy pobiegły nawet ku drzwiom, jakby szukała tam drogi
ucieczki.
- Powiedział mi o ciekawej rozmowie, jaką odbyliście zeszłego popołudnia -
wyjaśnił, ignorując ją.
Elizabeth była spięta, chociaż trudno byłoby to zauważyć, gdyby nie przyglądać
jej się uważnie. On jednak poznał to po tym, jak rozprostowywała i zginała
palce. Po tym, jak jej oczy rozszerzyły się odrobinę.

- Jakiej rozmowie?
Lucien ukrył zwycięski uśmiech. Myszka zaraz wpadnie w łapy bardzo dużego,
bardzo dzikiego kota. Wprawdzie przyznawał to ze zdziwieniem, lecz był pełen
podziwu, że tak sprawnie wszystko zorganizowała. Gdyby John nie wyznał
prawdy, Lucien paradowałby teraz przed żoną w sukience zamiast w brązowym
fraku i płowożółtego koloru spodniach.
- Moja droga, nie ma sensu zaprzeczać, gdyż słyszałem wprost od Johna o
umowie, jaką zawarliście.
Elizabeth wciąż zachowywała spokój.
- Co więcej, ja mu wierzę. John ma wprawdzie urodę chłopca, lecz jest
zatwardziałym grzesznikiem. Dlatego tak dobrze się rozumiemy.
Elizabeth oblizała wargi, co, jak wiedział z doświadczenia, oznaczało, że jest
zdenerwowana.
- Nie ma sensu się tym przejmować, bo nie ukarzę cię za to. Ostatecznie karą za
oszustwo w zakładach jest po prostu utrata fantu. Takim oto sposobem
wygrałem.
- O czym ty mówisz?
- Mówię o tym, że jesteś mi winna noc rozkoszy. Dziewczyna zerwała się z
fotela.
- Wcale nie.
- Ależ tak. - Mężczyzna się uśmiechnął. - Oszukiwałaś, Elizabeth. - Uniósł
brew. - A może wyprzesz się swej perfidii?
Musiał jej to przyznać. Z doświadczenia wiedział, że kobieta kłamie z równą
łatwością, jak zmienia suknie. A jednak Elizabeth nie skłamała. Widział toczące
się w jej sercu zmagania, widział tę chwilę, kiedy uświadomiła sobie, że prawda
będzie zapewne lepsza od fikcji.
- Masz rację - powiedziała cicho, prostując plecy dumnie. - Oszukiwałam. Ale
tylko dlatego, że zasługiwałeś na przegraną, Lucienie. Jak śmiałeś proponować,
żebym uwiodła twojego przyjaciela?
- Przyjęłaś zakład. Dziewczyna uniosła podbródek.
- Tak, przyjęłam. Zasługiwałeś na przegraną. Niezależnie od kosztów.
Uczciwość. To coś nowego. Lucien uśmiechnął się do żony, a był to bardzo
niegrzeczny uśmiech, gdyż nadszedł już czas, by wykonał swój ruch. Wyciągnął
do niej rękę. Oczy Elizabeth się rozszerzyły.
- Moja droga Elizabeth. Widzisz przed sobą człowieka, który szanuje zakład bez
względu na koszty. Zawołaj Phibbsa, jeśli mi nie wierzysz. Pięć minut temu
byłem ubrany w sukienkę. I nosiłem ją dumnie jako karę za przegranie zakładu.
A czy ty zrobisz mniej, by uszanować zakład przegrany na moją rzecz?
- Tak - wypaliła dziewczyna. Lucien prawie się uśmiechnął.

- W takim razie chyba muszę wziąć sprawy w swoje własne ręce.
Źrenice jej się rozszerzyły, kiedy książę niespodziewanie porwał ją w ramiona.
- Lucien! - krzyknęła.
Uśmiechnął się do niej z góry; jej słodki zapach wypełniał mu nozdrza. -
Idziemy na górę - oznajmił.
- Nie, Lucien. Ten zakład jest nieważny. Anulowany -jęknęła. - Niewiążący. Nie
możesz tego zrobić - wykrztusiła, kiedy książę otworzył drzwi dla służby. Nikt
się za nimi nie kręcił, pewnie dlatego, że cała ta banda zdrajców stała przy
głównych schodach, w napięciu oczekując, aż książę Ravenwood zejdzie po
tych cholernych stopniach.
- Elizabeth, przestaniesz się kręcić? Złamiemy sobie oboje karki, jeśli przez
ciebie spadniemy.
- Obym miała tyle szczęścia - westchnęła dziewczyna. Lucien spojrzał w jej
pełne paniki oczy. Paniki, nie strachu.
- Uspokój się, moja droga. To tylko jedna noc. - Jego uśmiech rozpełzł się na
resztę twarzy. - Albo może i dzień.
Dziewczyna zaczęła wyrywać się jeszcze gwałtowniej.
- Elizabeth, uspokój się. Zachowujesz się tak, jakbym zamierzał cię zgwałcić.
- A nie zamierzasz? - szeptała nieprzytomnie.
Mężczyzna stanął jak wryty.
- Nie, Elizabeth, nie zamierzam. - Spojrzała na niego szeroko rozwartymi,
pełnymi niedowierzania oczami. -Przestanę natychmiast, jeśli o to poprosisz.
Postawię cię natychmiast na ziemi. Będę jednak srodze tobą zawiedziony, jeśli
to zrobisz. Sądziłem, że jesteś kobietą na tyle, by pogodzić się ze swym losem.
Tak jak ja byłem mężczyzną na tyle, by pogodzić się ze swoim.
Elizabeth nie mrugnęła powieką. Nie ruszyła się, trawiąc jego słowa. Lucien
czuł, jak jej ciało drży. Widział, jak puls jej bije na skroni.
- Co ze mną zrobisz? - spytała. Mężczyzna pochwycił jej wzrok.
- Nic, czego nie chciałabyś, bym zrobił - rzekł z lubieżnym uśmiechem.
- Zamierzasz się ze mną przespać, Lucienie?
- O, tak - odparł i poczuł, że jest na to fizycznie gotów. Tego się nie spodziewał.
I wcale nie pragnął, gdyż chciał tylko dać Elizabeth nauczkę, a nie spełnić swoją
groźbę.
- Zatem proszę cię, nie śpiesz się. Omal jej nie upuścił.
- Słucham?
- Bądź łagodny - odparła.
Nie wiedział, jakiej odpowiedzi się spodziewał po niej, ale z pewnością nie
takiej. Popatrzył na nią, zastanawiając się, czy rozum jej się nie pomieszał.
Musiało tak być.

- Jesteś absolutnie pewna? - spytał.
- Owszem - odrzekła; jej błękitne oczy były wielkie i błyszczące.
Do licha. I co teraz?

17.

Elizabeth patrzyła w twarz księcia. Wiedziała, że wyrażając zgodę, musiała go
zaszokować. Jednak wiedziała też, że skonsumowanie ich związku było jedyną
nadzieją na przetrwanie ich małżeństwa. Nie miała pojęcia, kiedy stało się to dla
niej ważne. Pewnie wtedy, gdy się zorientowała, jak źle oceniła Luciena. W
ciągu ostatniej doby musiała przyznać, że nie był hulaką i niegodziwcem, za
jakiego wszyscy go mieli. A jeśli to prawda, istniała szansa, że ich małżeństwo
okaże się udane. Tylko szansa.
Czyż jednak nie warto było dla niej zaryzykować?
Inaczej zostanie jej tylko żywot ladacznicy, flirtowanie z jednym mężczyzną po
drugim. Próba z Johnem udowodniła jej, że nie ma skłonności do takiego
zachowania. W głębi duszy zawsze o tym wiedziała.
- Zgoda - rzekł Lucien, spoglądając na nią z nieodgadnioną miną. - Jeśli
naprawdę tak uważasz, nie będę więcej pytał.
Elizabeth również popatrzyła na niego; jego oczy tego dnia miały barwę jadeitu,
oczy, które tak dobrze nauczyły się ukrywać uczucia przed resztą świata. Co on
teraz czuł? Dałaby wszystko, by się tego dowiedzieć.
Lucien skierował się ku sypialni, a serce Elizabeth zaczęło bić jeszcze mocniej
niż uprzednio.
-Jesteś absolutnie pewna? - spytał jeszcze raz mężczyzna.
- Tak, jestem pewna - odparła.
- Nie będzie już odwrotu, kiedy to się stanie.
- Lucienie - rzuciła ze zniecierpliwieniem Elizabeth - jeśli będziesz się poruszał
w takim tempie, książę Walii zasiądzie na tronie, zanim my skonsumujemy
małżeństwo.
Usłyszała, jak przełknął ślinę. Naprawdę to usłyszała.
Właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że Lucien nie chciał doprowadzić sprawy do
końca. Poznawała to po maleńkiej kropli potu, która perliła się na jego czole. Po
tym, jak nagle nie chciał spojrzeć jej w oczy.
On blefował.
W ślad za tą myślą przyszła świadomość, że Lucien doskonale blefował. Dzięki
tej sztuce przekonał towarzystwo, że nie obchodziła go śmierć brata. Wmówił
towarzystwu, że jest rozpustnikiem, gdyż Polly potwierdziła, że nic zdrożnego
nie miało miejsca w zamku, ani w żadnym innym miejscu, które znała.
Nieprawdą było wiele rzeczy, jakie wmówił towarzystwu. Dzikie przyjęcia.
Rozpusta. Cóż, to może czasami było prawdą.

- Dlaczego, Lucienie?
- Dlaczego co? - spytał.
- Dlaczego udajesz, że cię nic nie obchodzi? Czemu udajesz, że jesteś
zdecydowany skonsumować nasze małżeństwo, kiedy w rzeczywistości
bynajmniej tego nie pragniesz?
- Słucham?
- Postaw mnie na ziemi.
Przyglądał jej się jeszcze przez chwilę, a potem powoli wypuścił ją z objęć.
Elizabeth spojrzała mu prosto w oczy, starając się dopasować do siebie znane
już kawałki łamigłówki, jaką dla niej stanowił.
- Nie próbuj blefować, Lucien, bo poznałam prawdę. Nie pragniesz mnie.
Ciekawe tylko, dlaczego? Wiem, że mnie pożądasz. - Uniosła dumnie
podbródek. - Nawet ja nie jestem tak niewinna. Czemu więc, zadaję sobie
pytanie, nie chcesz się ze mną przespać? Boisz się?
Mężczyzna parsknął śmiechem.
- Nie bądź śmieszna. Który mężczyzna nie chce się przespać z własną żoną?
- Czemu więc grasz na zwłokę?
- Wcale nie gram na zwłokę - odparł. - Zastanawiam się po prostu nad
najlepszym sposobem wtajemniczenia cię, moja droga.
Znów zaczął udawać lubieżnego rozpustnika. Elizabeth uzmysłowiła sobie, że
to kolejna próba obrony.
- Rozumiem - odparła, przełamując się i przykładając dłoń do policzka męża,
ciekawa jego reakcji.
Zareagował tak, jakby go uderzyła w twarz.
- Co robisz?
- Dotykam cię. Staram się dać ci znać, że nie musisz przede mną udawać. Jeśli
jest jakiś powód, dla którego nie chcesz doprowadzić tego do końca, możesz mi
go wyjawić.
Lucien zesztywniał, kiedy go dotknęła, i się odsunął. Elizabeth czekała z
zapartym tchem i bijącym sercem, aż wykona kolejny ruch.
- Chodź - powiedział, chwytając ją za rękę i ciągnąc w stronę sypialni.
Serce, które już się uspokoiło, załomotało nerwowo w jej piersi. Kiedy weszli
do pokoju, Lucien wypuścił ją tuż przy drzwiach.
- Dokąd idziesz? - spytała, kiedy się od niej odwrócił; przez myśl jej
przemknęło podejrzenie, że mimo wszystko zabrakło mu odwagi.
Książę stanął w połowie drogi między masywnym łożem i drzwiami do
ubieralni; w jego zagadkowe, zielone oczy świeciło słońce.
- Zamierzam się rozebrać - powiedział błazeńskim tonem. - Ty możesz zostać w
ubraniu, ponieważ sam je z ciebie zdejmę.

Znów próbował ją zastraszyć. Dziwne, jak łatwo odgadywała teraz jego
intencje.
- Nie odchodź, Elizabeth, moja droga. Zaraz wrócę. - Jego ogniste spojrzenie
zatrzymało się dłużej na jej piersiach.
Unosząc dumnie podbródek, odpowiedziała:
- Jak sobie życzysz - i z całym spokojem założyła ramiona na piersi.
Lucien wpatrywał się w nią długą chwilę, niemal jakby spodziewał się, że lada
moment opuści ją odwaga, a kiedy to nie podziałało, na jego twarz wypełzł
powoli lubieżny uśmiech.
Mimo to Elizabeth nie wystraszyła się. Ani trochę. To dziwne, ale przepełniała
ją nieprzeparta chęć, by doprowadzić sprawę do końca. By dotrzeć do niego.
Widziała, że jeszcze zanim Lucien wyszedł, jego uśmiech zbladł trochę.
- Wielkie nieba. - Zaczerpnęła głęboko tchu i przeszła przez ogromny pokój, by
stanąć przy oknie. Ciemnoniebieski ocean ciągnął się po odległy horyzont,
niewysokie, spienione fale sunęły jedna za drugą w stronę brzegu. Widok z okna
był przepiękny; wstawał kolejny słoneczny dzień. Zabawne, zawsze wyobrażała
sobie, że to stanie się wieczorem. Kilka płonących świec, biała pościel...
Tymczasem w pokoju świeciło jasne słońce. W kominku nie palił się ogień.
Świece nie rozświetlały pokoju. Im jednak nie będzie potrzebne światło świec.
Nie ukryje swego ciała w promieniach słońca, które oświetlały komnatę. Myśl
ta jej nie przeraziła. Raczej ją podnieciła; jej serce swym biciem nieodwracalnie
odliczało czas do powrotu Luciena.
Nie miała pojęcia, jak długo tak stała, wydawało jej się tylko, że zdjął ją paraliż
wywołany niepokojem i zdecydowaniem.
- Tęskniłaś za mną, kochanie? - spytał Lucien. Elizabeth odwróciła się do niego
raptownie i drżącymi rękoma odgarnęła kilka luźnych pasm włosów.
- Nie - odparła śmiało.
- Hmm. Będę musiał postarać się to zmienić. - Lucien miał na sobie szlafrok z
ciemnofioletowego atłasu, obszyty pod szyją i przy mankietach zwojami
wymuskanej koronki. Tkaninę zdobił krzykliwy turkusowo-czerwony haft.
Całość wyglądała na strój noszony w buduarze.
Elizabeth uzmysłowiła sobie, że to kolejny rekwizyt w granym przez męża
przedstawieniu.
- Mam dla ciebie niespodziankę - oświadczył Lucien, uśmiechając się z
zadowoleniem.
Wydawał się bardziej panować nad sobą. To ją niepokoiło.
Sięgnął do kieszeni.
Elizabeth zesztywniała.
Książę wyciągnął... kawałek jedwabiu?

- Co... - Elizabeth z trudem zaczerpnęła tchu. - Po co ci to? Lucien posłał jej
uśmiech.
- To dla ciebie. - Zbliżył się, żeby mogła lepiej się przyjrzeć temu, co przyniósł.
- Żeby skrępować ci ręce.
Elizabeth odskoczyła do tyłu, rzucając na męża okiem.
- Co skrępować?
- Znów ogłuchłaś - stwierdził radośnie. - Dobry Boże, Elizabeth, sądzę, że
powinniśmy sprowadzić doktora, żeby cię zbadał.
- Przestań, Lucien. Co masz na myśli, mówiąc o krępowaniu mi rąk?
Uniósł brwi, posyłając jej lubieżny uśmiech.
- Ależ, Elizabeth, często się tak robi. To po to, by spotęgować rozkosz. -
Uśmiechnął się jeszcze szerzej, jeśli było to możliwe. - Przyniosłem ci również
to.
Włożył rękę do kieszeni.
Elizabeth znów zesztywniała.
Wyjął stamtąd... Miotełkę z piór?
Nie chciała wiedzieć, do czego ma to służyć, naprawdę tego nie chciała.
Miotełka była dziwnie mała. Dziewczyna starała się znaleźć jakąś odpowiedź.
- Zamierzasz odkurzać moje ciało? - spytała, próbując się zachowywać równie
spokojnie jak Lucien.
- Nie odkurzyć, lecz przyprószyć. Tym. - Przełożył więzy do dłoni, w której
trzymał miotełkę, i wyciągnął z drugiej kieszeni mały woreczek.
Bardzo nie chciała zadać pytania. Naprawdę nie chciała.
- A cóż to jest?
- Cukier - odrzekł, wciąż z uśmiechem na twarzy. - Cukier puder. - Potrząsnął
lekko woreczkiem, z którego posypał się drobny pył. - Zamierzam zlizać go z
twojego ciała.
Znów chce ją wystraszyć. Ona jednak nie zamierzała się wycofywać.
- Rozumiem - stwierdziła i zdobywając się na odwagę, podeszła do łóżka. -
Zaczniemy więc?
Ku jej wielkiej radości Lucien przez chwilę wydawał się zakłopotany.
Aha, powiedziały mu jej oczy. Twój podstęp nie poskutkował.
Ach, bezgłośnie odpowiedział książę. Ale ja jeszcze nie skończyłem.
Pole walki zostało wyznaczone. Zaprzestano ceregieli. Kto pierwszy się
wycofa? Każde z nich przysięgało sobie, że nie ono.
- Pozwól, że położę to tam - powiedział, odwracając się od niej, by umieścić
przedmioty na stole przy oknie. Elizabeth poczuła, że jej oddech przyspieszył.
Wiedziała, że zbliża się chwila prawdy. Dziwne, ale nadal się nie bała. Była
zaniepokojona, to pewne. Kto jednak czułby się inaczej na jej miejscu? Mimo to

miała pewność, że Lucien jej nie skrzywdzi. To dodawało jej ogromnej otuchy,
kiedy czekała, aż podejdzie do niej. I podszedł, chociaż bardziej skradał się, niż
szedł, z diabolicznym uśmiechem na twarzy. Kiedy stanął przed Elizabeth,
patrzył jej w oczy przez chwilę, a potem powoli uniósł rękę.
Pogładził się po podbródku.
- Zastanawiam się, jak to zrobić. Związać cię teraz, czy najpierw zdjąć z ciebie
ubranie? - Przyjrzał jej się uważnie. Masz jakieś preferencje?
Elizabeth musiała przełknąć ślinę, zanim odpowiedziała
- Zupełnie żadnych - odrzekła gładko. Uniósł brew.
- Hmm. Szkoda. Zatem raczej przed. Bóg mi świadkiem, że kiedy będziesz
związana, te zapięcia na plecach sukni mogą sprawiać kłopoty.
Elizabeth zesztywniała. On również wydawał się spięty. Wiedziała o tym, choć
starał się to ukryć, robiąc jedną z tych min, które wyrażały najwyższe
zadowolenie z siebie. Uniósł rękę. Elizabeth zaparło dech w piersi. Lucien
pokiwał na nią wskazującym palcem.
- Odwróć się - polecił.
Poczuła, że brak jej powietrza, i zrobiła głęboki wdech, kiedy powoli
wykonywała polecenie Luciena.
- Bliżej - polecił, obejmując ją jedną ręką i przyciągając do siebie; jego dłoń
musnęła jej kark, jakby odsuwała pasmo włosów.
- Aha. Guziki. Doskonale. Nigdy nie lubiłem haftek. Piekielnie trudno je
zobaczyć - mruknął Lucien.
Elizabeth ledwo słyszała jego słowa.
- Dużo tego - mruknął.
Wreszcie czerwona suknia zsunęła się z ramion Elizabeth i spadła na posadzkę.
- Hmm - zauważył Lucien. - Muszę powiedzieć, że twój gorset wygląda dużo
lepiej na tobie niż mój na mnie.
Poczuła dłonie męża na swoich ramionach. Ich dotyk palił ją przez cienki
muślin koszuli.
- Wiesz co, pomogę ci przy gorsecie, ale pantalony zdejmiesz sama. Nie ma nic
bardziej podniecającego dla mężczyzny niż widok rozbierającej się kobiety.
- Doprawdy? - spytała. - Skoro tak, ciekawi mnie, dlaczego nie kazałeś mi się
samej rozebrać od samego początku?
- Ależ, moja droga - odparł jedwabistym głosem - nie poradziłabyś sobie z
zapięciami na plecach.
- Zatem miejmy to już za sobą, zgoda? - Odwróciła się niespodziewanie,
pociągnęła za koszulę i zsunęła najpierw jedno ramiączko, a potem drugie.
Zaraz potem, starając się zachować opanowanie, rozebrała się do końca.
On nie odrywał od niej wzroku.

Elizabeth poczuła wtedy ciepło, to samo gorąco, jakie ogarnęło ją poprzedniego
dnia, gdy Lucien pieścił ją tak intymnie.
Uniosła ręce, powoli wyjmując szpilki z włosów, które rozsypały jej się po
ramionach.
- Boże, Elizabeth - usłyszała jego głos.
Stała nieruchomo, obserwując, jak Lucien stara się tłumić opanowującą go
żądzę.
- Bardzo ładne - stwierdził po chwili. - Bardzo, bardzo ładne.
Znów był Lucienem-cynikiem.
- Połóż się na łóżku - polecił.
Zamierzał wprowadzić w życie swój zamiar. Zamierzał ją związać.
On cię nie skrzywdzi, Elizabeth.
Była tego pewna, choć wiedziała, że on wciąż stara się ją zastraszyć. Nie
pozwoli mu na to. Nie okaże lęku.
Podeszła do łóżka, bez oporu ułożyła się na materacu.
- Unieś ręce - usłyszała.
Przymknęła oczy; czuła jednocześnie zażenowanie i wciąż narastające
podniecenie. Spełniła polecenie męża.
Lucien znów miał taką minę, jakby nie mógł uwierzyć w to, co widzi.
Przygryzła wargi, ukrywając triumfalny uśmiech.
- Nogi też - dodał.
Niewiele brakowało, a nie zgodziłaby się. Jemu jednak właśnie o to chodziło. O
to, by stawiała opór.
- Zaskakujesz mnie, Elizabeth, bo szczerze sądziłem, że na to się nie zgodzisz.
Przełknęła ślinę.
- Jestem pełna niespodzianek.
- Już to zauważyłem.
Lucien powoli, starając się pokrywać ogarniającą go żądzę opanowaniem,
przywiązał ręce i nogi Elizabeth do kolumienek łóżka. Potem odsunął się i przez
długą chwilę przyglądał się swemu dziełu.
- Czy podobam ci się, Lucien? - spytała słodko Elizabeth i zobaczyła, że twarz
męża się zmienia. Lucien już nie był w stanie ukryć swego pożądania.
- O tak, Elizabeth - szepnął zdławionym głosem, jakby słowa z trudem
przechodziły mu przez gardło. - Podobasz mi się.
Elizabeth jeszcze nigdy nie czuła się aż tak bezbronna. I tak podniecona.
Lucien jeszcze przez chwilę mierzył ją spojrzeniem, a potem, zupełnie jakby nie
mógł już dłużej znieść jej widoku, odwrócił się raptownie, podszedł do stolika i
na moment zacisnął dłonie na jego krawędzi, po czym podniósł piórka i
woreczek cukru.

Ręce mu się trzęsły.
Elizabeth dostrzegła to z miejsca, w którym leżała. Zamknęła oczy, sycąc się
zwycięstwem. Kiedy znowu uchyliła powieki, Lucien stał nad nią. Spodziewała
się, że siądzie na brzegu łóżka, że przykryje jej ciało swoim własnym i zrobi
którąś z tych rzeczy, o jakich czytała. Co więcej, chciała tego. Mon Dieu, i to
jak bardzo chciała. Zawstydzało ją to.
Czyżby była aż tak grzeszna?
Najwyraźniej tak...
A potem dotknął jej nogi - niespodziewanie delikatnie. Zadrżała konwulsyjnie,
otworzyła raptownie oczy. Lucien jednak nie dotknął jej naprawdę, zrobiły to
piórka. Przyglądała się, jak zanurza je w woreczku, a potem znów przykłada do
jej łydki, posypując ją cukrem.
A potem... o Boże, schylił się i zlizał słodki proszek. Dziewczyna szarpnęła się
w więzach.
- Słodkie - zamruczał, a jego gorący oddech niemal ją parzył. - Takie słodkie.
Potem musnął piórkami wewnętrzną stronę jej uda, następnie zrobił to samo
językiem; tym razem wyżej, a potem jeszcze wyżej. Elizabeth drżała coraz
gwałtowniej, każdy jej nerw dygotał z szalonego napięcia, błagał o jego dotyk.
Nie mogła znieść tej niepewności.
- Proszę, Lucien. Proszę - jęknęła.
- O co prosisz?
Wtedy otworzyła oczy i spotkała jego wzrok.
- Dotknij mnie. Dotknij mnie tak, jak dotknąłeś mnie wczoraj.
Widziała, jak zamknął oczy, widziała, jak odchylił głowę do tyłu.
- Nie potrafię z tym walczyć - usłyszała jego głos. - Brak mi sił, nie potrafię z
tym walczyć...
- Nie walcz, Lucienie - szepnęła Elizabeth. - Proszę, poddaj się.
Poczuła, że zmienił pozycję. Nachylił się nad nią i pieścił ustami
najintymniejsze zakątki jej ciała, póki nie porwała jej fala rozkoszy.
- Podobało ci się, moja droga? - spytał Lucien.
Znów odzyskał panowanie nad sobą. Mimo to wiedziała, że od utraty kontroli
nad własnym ciałem dzielił go zaledwie jeden krok. A ona pragnęła, och jak
bardzo pragnęła, by ją stracił.
- A tobie podobało się, jak smakuję? - odpowiedziała śmiałym pytaniem.
Dostrzegła, że zmrużył oczy, a przez jego ciało przebiegł dreszcz.
- Pozwól mi posmakować ciebie - powiedziała. Oczy mu zapłonęły. Elizabeth
czekała z zapartym tchem na jego reakcję.
- Czy tego właśnie chcesz? - spytał, zrzucając purpurowy szlafrok i odsłaniając
całe swoje ciało.

- Tak - powiedziała, nie dając mu się zastraszyć.
- Gdzie? - spytał. Dziewczyna uniosła biodra.
- Tutaj - odparła.
- Nie - odpowiedział, kierując to słowo bardziej do siebie niż do niej. - Nie -
powtórzył.
- Weź mnie, Lucienie - powiedziała Elizabeth, wyczuwając, że zwyciężyła. -
Weź mnie - powtórzyła.
- Bądź przeklęta, Elizabeth. Bądź przeklęta - jęknął - za to, co zrobiłaś. - Opadł
na nią, przywarł biodrami do jej bioder i poczuła, jak się w nią zagłębia.
Drgnęła, gdy zabolało, a potem razem z nim wzniosła się na same szczyty
zmysłowych doznań, osiągając spełnienie.
Po wszystkim Lucien wstał, niespodziewanie odwrócił się i wyszedł.

18.

Upłynęło zaledwie kilka minut, zanim Elizabeth się rozwiązała, ale gdy wbiegła
do ubieralni, pokój był już pusty.
Gdzie zniknął Lucien?
Domyślała się, gdzie poszedł. Ubrała się pośpiesznie i zbiegła na dół, łudząc się
nadzieją, że zdoła znaleźć kamień, który otwiera przejście prowadzące z
korytarza na plażę.
Tam jednak zastała tylko Johna.
- Wyjechał z zamku - powiedział mężczyzna, wyciągając rękę, by ją
powstrzymać.
Elizabeth nie chciała mu wierzyć; przecież zdradził Lucienowi ich wspólny
plan. Nie mogła jednak zaprzeczyć prawdzie w oczach Szkota. Usiadła na
ostatnim stopniu i łzy jej nagle napłynęły do oczu.
- Dokąd? - spytała. John wzruszył ramionami.
- Przypuszczalnie do miasta, ale nie mam co do tego żadnej pewności.
Elizabeth pokiwała tylko głową.
- Elizabeth - odezwał się po chwili John - on nie chce dziedzica.
Gwałtownie uniosła głowę.
- Uważa, że nie ma prawa przekazać tytułu książęcego, ponieważ ten nigdy mu
się nie należał.
Nie chciał mieć dzieci? W oślepiającym przebłysku zrozumienia musiała
przyznać, że wszystko, co robił, miało sens. Te puste groźby. Walka z żądzą,
jaką czuł do niej. Gniew, gdy przestał nad sobą panować.
- Nie miałam pojęcia - wyszeptała.
- Rozumiesz więc, dlaczego jest tak wzburzony. Możesz zajść w ciążę.
Jej spojrzenie uniosło się raptownie i napotkało jego wzrok.
- Czemu tak mówisz? Mężczyzna uśmiechnął się krótko.

- Połowa zamku słyszała was oboje na górze. Elizabeth wydała cichy jęk
zażenowania i zrobiło jej się gorąco. -Och?
- Och - odparł John.
Odwróciła oczy, ale zaraz zapomniała o wstydzie.
- Co mam zrobić?
- Bądź cierpliwa. Zawsze uważałem, że ta jego przysięga to straszna głupota.
Teraz, kiedy wyszło szydło z worka, że się tak wyrażę, będzie musiał wszystko
sobie przemyśleć. Daj mu dzień lub dwa na oswojenie się z tą myślą.
Elizabeth pokiwała głową, zdając sobie sprawę, że nic innego nie może zrobić.
Czekając na powrót Luciena, zastanawiała się nad tym, czego się dowiedziała.
Przysięga księcia jedynie potwierdziła jej podejrzenie, że Lucien kochał swego
brata głęboką miłością. Tak bardzo, że poczucie winy z powodu śmierci
Henry'ego omal go nie unicestwiło. W zamku nie wisiał żaden portret jego
brata, uzmysłowiła sobie Elizabeth, znów spacerując po pokojach. Tylko jeden
portret ich ojca; twarz starego księcia pełna była wyrzutu. Elizabeth przyszło na
myśl, że umieszczono go w zamku właśnie w tym celu: by przypominać
Lucienowi o tym, co zrobił.
A cóż takiego zrobił? zastanawiała się Elizabeth. Jej wiedza na temat wydarzeń
tamtego dnia była w najlepszym przypadku wyrywkowa. Zaledwie skrawki
podsłuchanych rozmów. Doszło do pojedynku. Brat Luciena był sekundantem.
To oznaczało, że stał w pobliżu, choć oczywiście nie w zasięgu pistoletu
księcia. Dlaczego więc zakładano, że Lucien był odpowiedzialny za śmierć
Henry'ego? Postanowiła zapytać o to Johna, który pracował właśnie przy odbu-
dowie murów obronnych zamku.
- Ponieważ wydawało się to bardzo dziwnym zbiegiem okoliczności, że Henry
został postrzelony w trakcie pojedynku Luciena z innym przeciwnikiem -
wyjaśnił John.
- Ale to niewątpliwie był wypadek - zauważyła Elizabeth. - Pistolety są
strasznie niecelne. Henry mógł zostać trafiony kulą, która zboczyła z toru.
John otarł czoło.
- Ano.
- Jednak nikt w to nie uwierzył.
- Kiedy stawką są stary tytuł i wielka fortuna, ludzie myślą sobie najgorsze.
Początkowo nikt nie chciał uwierzyć, że Lucien był zdolny do czegoś takiego, a
jednak w końcu dali temu wiarę. Pewnie także i z tego powodu, że on nigdy się
nie bronił.
- Ciekawe, dlaczego?
- Ponieważ - rzekł John z posępną twarzą - z początku był zbyt odrętwiały z
żalu, by dbać o to. Mijały miesiące, zanim wrócił do towarzystwa, a wtedy było

już za późno. Plotki krążyły zbyt długo. - Jego spojrzenie napotkało jej wzrok. -
Szkoda została już wyrządzona.
Elizabeth rozważała w myślach to, czego się właśnie dowiedziała.
- Sądzisz, że on to zrobił? - spytał John.
- Nie - odparła Elizabeth, patrząc mu prosto w oczy. -Przyznam, że zanim go
poznałam, miałam wątpliwości. Ale nie teraz.
John przytrzymał jej wzrok; jego oczy miały nieprzenikniony wyraz. Potem
jednak spojrzał za nią i zesztywniał.
- Twój mąż powraca - rzucił nagle.
Elizabeth odwróciła się raptownie. Rzeczywiście, Lucien zbliżał się do nich.
Nie szedł, nie kroczył. Wpadł jak burza, jego zielone oczy były zimne jak
Atlantyk, twarz ściągnięta.
- Muszę z tobą pomówić - rzekł, lekceważąc przyjaciela, i chwycił żonę za rękę,
nie przepraszając nawet za przerwanie im rozmowy.
Elizabeth obejrzała się na Johna, lecz mężczyzna tylko uśmiechnął się
niewesoło.
- Zaproponuj mu jakiś owoc - doradził jej. - Może to go uspokoi.
Elizabeth omal się nie zakrztusiła histerycznym śmiechem, lecz jej mąż nie
wydawał się rozbawiony. Odwrócił ją, ściskając za łokieć, i zaciągnął do
jednego z łuków arkad, które zasłaniały rozsypującą się część zamku przed
oczami gości.
- Dokąd idziemy? - spytała, nakazując sobie zachować spokój. Cokolwiek miał
do powiedzenia, powie. Nie mogła wiele zrobić, musiała czekać. On jednak
milczał, póki nie zatrzymali się w bramie.
- Twoi rodzice są tutaj - oznajmił zwięźle.
- Tutaj? - jęknęła. Lucien skinął głową.
Elizabeth spojrzała na dziedziniec. Jakiś mężczyzna prowadził w ich stronę
czarnego konia.
- Przyjechali?
Książę poszedł za jej spojrzeniem i oczy mu się zwęziły.
- Do licha - mruknął pod nosem. - Nie teraz.
- Tu pan jest, wasza miłość - zawołał masztalerz, podchodząc do nich i
obracając konia, by mogli mu się przyjrzeć. - Dostałem tego wałacha zaledwie
kilka minut temu. Pomyślałem, że jaśnie pani zechce go dosiąść natychmiast.
Jaśnie pani.
Elizabeth zesztywniała.
To był jej koń.
- Księżna nie ma teraz ochoty na przejażdżkę - uciął Lucien. Elizabeth
wyprostowała się i rzekła na znak protestu:

- Właśnie, że chcę pojeździć.
- Każesz rodzicom czekać?
Całkiem o tym zapomniała. Zgarbiła się.
- Ja... Nie. Masz rację. - Poszukała spojrzeniem oczu męża, starając się
powiedzieć coś jeszcze. - Dziękuję. Jest prześliczny.
Zobaczyła, że jego gniew na chwilę przygasł, lecz trwało to jednak krótką
chwilę.
- Proszę bardzo.
Elizabeth przygryzła wargę i znów obejrzała się w stronę domu.
- Gdzie oni są?
- W salonie.
- Rozumiem. - Kupił jej konia. Konia. Jej własnego. Wzruszenie ścisnęło ją za
gardło.
- Zanim wejdziemy - poprosił Lucien głosem, który znów zabrzmiał szorstko -
odpowiedz mi na jedno pytanie.
Elizabeth zdrętwiała.
Książę zaczekał, aż masztalerz oddali się wystarczająco, i spytał:
- Kiedy miałaś ostatnią miesięczną słabość? - Rozmawiałem dziś z akuszerką.
Powiedziała mi, że kobieta jest bardziej skłonna zajść w ciążę w przybliżeniu
dziesięć dni po ostatniej miesiączce. Zatem kiedy ostatnio krwawiłaś?
Elizabeth potrząsnęła głową, czując w niej zamęt.
- Trzy tygodnie temu. - Uniosła podbródek. - Wątpię więc, abyś miał powód do
niepokoju.
Doznał wyraźnej ulgi; jego barki rozluźniły się.
- Obawiałeś się, że spłodziłeś dziecko? - spytała, dumnie zadzierając podbródek.
Jego spojrzenie pobiegło ku jej oczom.
- To oczywiste.
- Wiem, dlaczego.
Jego wzrok padł na robotników, którzy pracowali w oddali.
- John.
- Tak - przyznała.
- Nie miał prawa o tym mówić.
- Ależ miał. Powinieneś być dumny ze swego dziedzictwa pomimo
okoliczności, w jakich przypadło tobie. Ten tytuł należał do twojej rodziny od
pokoleń. Nie możesz zapomnieć o swojej winie i zrozumieć, że trzeba go
przekazać dalej?
- Wina! - wypalił, a potem zniżył głos do syku. - Wina? Co ty wiesz o winie?
- Wiem, że nigdy nie zabiłbyś swojego brata.
- Czyżby? A skąd ta pewność?

- Bo ty nie jesteś do tego zdolny. Uśmiechnął się ponuro.
- Ależ ja go zabiłem, Elizabeth. Blefował. Była tego pewna. A jednak...
W jego oczach nie dostrzegła przekornego błysku. Lekceważącego spojrzenia.
W jego oczach malowała się powaga, jakiej nie widziała nigdy wcześniej, i to ją
zaniepokoiło.
- Nie zrobiłeś tego.
- Ależ tak, Elizabeth. Zrobiłem. Wycelowałem pistolet w niego i wypaliłem. Co
o tym sądzisz?
- To nieprawda - powiedziała, kręcąc głową.
- Nieprawda - przedrzeźniał ją. - A skąd ty to możesz wiedzieć?
Zabił swojego brata.
Cóż, co do tego nigdy nie było wątpliwości. W ten czy inny sposób książę
odpowiadał za tę tragedię. Pozostawało pytanie, czy zamierzał go zabić? Słowa
Luciena niemal zdawały się to potwierdzać. Mimo to ona wiedziała swoje. Po
prostu wiedziała, że nie mógł tego zrobić z premedytacją. To było niemożliwe.
On tylko się starał, by zobaczyła w nim mordercę. Najwyraźniej chciał, by
zostawiła go w spokoju.
Znów próba zastraszenia.
Ano, jeszcze zobaczymy. Ona nie zrezygnuje. Zmusi tego upartego człowieka,
by stawił czoło swojemu poczuciu winy. By sam opowiedział jej całą historię.
To jej się należało.
Wyprostowała plecy i uniosła podbródek. Zacisnęła stanowczo dłonie, wbijając
wzrok w drzwi zamku, w których książę właśnie zniknął.
Jego wysokość wkrótce się dowie, że nie jest do niego podobna. Ona nie ucieka
przed swoimi problemami.
Lucienowi ręce się trzęsły, kiedy nalewał sobie alkoholu, nie dbając o to, że
było wczesne popołudnie, ani o to, że rodzice jego żony znajdowali się w tym
samym pokoju, kiedy przechylił kieliszek i wypił całą jego zawartość jednym
haustem. Ani nawet o to, że ponownie napełnił swój kieliszek. Jeśli Bóg da,
alkohol pomoże mu zapomnieć o dzisiejszym poranku. Był taki czas po śmierci
Henry'ego, kiedy mocniejszy trunek skutkował zdumiewająco dobrze. Lucien
zbudził się sześć miesięcy później i stwierdził, że towarzystwo uznało go za
mordercę. Uśmiechnął się posępnie. Cóż, był nim.
Ktoś odkaszlnął, pewnie hrabia. Lucien powoli, niechętnie odwrócił się ku
gościom. Wypił kolejny łyk. Płyn palił mu gardło i rozchodził się ciepłem po
ciele. Lucien z ulgą powitał to ciepło i rozluźnienie, które rozgrzewało jego
mięśnie.
- Siądźcie, proszę - zachęcił gości, gestykulując kieliszkiem, aż wylało się z
niego trochę płynu.

- Nie, dziękuję, książę - odparł wyniośle hrabia. Lucien uniósł brwi, zadziwiony
jego arogancją. Czyżby ojciec Elizabeth zapomniał, że Lucien jest królewskiej
krwi? Że jego kuzyn - oczywiście odległy - jest księciem regentem? Że on sam
może się poszczycić pokrewieństwem z pół tuzinem członków rodziny
królewskiej?
Najwyraźniej zapomniał, ten hrabia-szewczyk!
Lucien obracał kieliszek między kciukiem i palcem wskazującym, uśmiechając
się sucho.
- Mieliście przyjemną podróż z Londynu? - spytał, czując, jak alkohol drapie go
w gardle.
Hrabia nie odpowiedział.
- Gdzie jest moja córka? - odezwała się natomiast hrabina tonem prawie
oskarżenia.
- Siedzi w kajdanach w naszym lochu, oczywiście - odparł książę z uprzejmym
uśmiechem. - Gdzieżby indziej?
Kobieta uniosła głowę, patrząc na niego z gniewem i pogardą.
- Jestem tutaj, mamo.
Lucien omal nie upuścił kieliszka. Odwrócił się do drzwi. Boże, ręce mu drżały
na sam jej widok.
- Wreszcie - oznajmiła niemal oskarżycielsko jej matka. -Elizabeth, gdzieś ty
była?
- Cóż za niespodzianka widzieć was - powiedziała kobieta, ignorując oschły ton
matki i idąc do niej po miękkim, niebiesko-białym dywanie. Schyliła się,
cmokając powietrze tuż przy policzku swojej matki. - Czy Lucien zaproponował
wam już poczęstunek?
Książę obserwował ją, ściskając kieliszek w dłoni. Jego żona sprawiała
wrażenie opanowanej. Lucien wbił paznokcie w szkło.
- Niestety, nie - oznajmił najspokojniej, jak umiał. - Zaproponowałem wszakże
gościom, by usiedli. Odmówili.
- W takim razie każę przynieść herbaty.
- Elizabeth, nie chcemy poczęstunku - oznajmiła jej matka, zerkając nerwowo
na Luciena. - Musimy z tobą porozmawiać. - Wyprostowała się. - Na osobności.
Elizabeth posłała spojrzenie mężowi, unosząc brwi.
- Doprawdy? - spytała, znów odwracając się do rodziców.
- Tak. Na osobności - potwierdził jej ojciec.
- To, co macie mi do powiedzenia, możecie powiedzieć przy Lucienie -
oznajmiła Elizabeth. Posłała mu kolejne spojrzenie i oświadczyła: - W końcu on
jest moim mężem.
Jej słowa powitała cisza. Lucien zastanawiał się, czy powinien wyjść.

Wtedy jednak ojciec Elizabeth rzekł:
- Zgoda. Skoro tak uważasz. - Wyprostował się, posyłając spojrzenie najpierw
jednemu, potem drugiemu. - Córko - rzekł sucho - przybyliśmy ci oznajmić, że
Lucien zostanie postawiony przed sądem pod zarzutem morderstwa.

19.

Lucien doznał wstrząsu. Od śmierci brata żył w lęku, że kiedyś wreszcie padną
te słowa.
- Nie - zaprzeczyła jego żona.
- Tak - rzekł jej ojciec i spojrzał na Luciena z odrazą. -Słyszałem to od samego
prokuratora królewskiego. Sprawa musiała przejść przez jego ręce, ponieważ
twój mąż jest członkiem Izby Lordów, chociaż wcale nie jest tego godzien.
Lucien spodziewał się, że żona odwróci się gwałtownie ku niemu, że pośle mu
spojrzenie pełne zgrozy i oskarżenia. Ona jednak wciąż patrzyła na rodziców.
- To niemożliwe - oznajmiła.
- Chciałbym, aby tak było - warknął jej ojciec - ale mówię ci, że to prawda. -
Jego wzrok znów padł na Luciena. -Przykro mi, Ravenwood, że przynoszę
nowinę w taki sposób, ale taka jest prawda.
Podłemu draniowi nie było ani trochę przykro. Hrabia przez cały czas patrzył
wyzywająco na księcia.
- W świetle powyższego, wasza miłość, jestem pewien, że postąpi pan
właściwie i zgodzi się na separację z Elizabeth. Ona oczywiście zachowa tytuł
księżnej.
- Separacja! - zawołała Elizabeth. - Ojcze! Nie!
- Elizabeth - powiedziała jej matka - słuchaj swego ojca. Musisz odejść od tego
człowieka. To dla ciebie jedyne rozwiązanie. My już odczuwamy przykre
konsekwencje tego nieszczęsnego małżeństwa. Wczoraj lady Haversham
oznajmiła nam, że nie będzie nas więcej zapraszać, ponieważ zadajemy się z
mordercą.
Lucien widział, jak twarz Elizabeth tężeje.
- Przykro mi z tego powodu, matko, ale trudno winić mojego męża za
nieporozumienia dotyczące jego osoby. Trzeba było powiedzieć tej damie, żeby
się wynosiła, i z kolei zerwać stosunki z nią.
Jej matka jęknęła.
- Elizabeth, nie bądź śmieszna. Lady Haversham jest podporą towarzystwa,
osobą niemal tak wpływową, jak lady Jersey. Nie mogę zerwać z nią stosunków.
- Więc zamiast tego chcesz, żebym to ja opuściła męża? Rodzice nie
odpowiedzieli. Lucien czekał na reakcję Elizabeth. Nie trwało to długo.
- Dziękuję, że przybyliście z tak daleka - powiedziała. -Jestem jednakże pewna,
że zrozumiecie, iż w żadnym razie nie zamierzam go opuścić.

Lucien wytrzeszczył oczy.
- Nie bądź głupia - warknął jej ojciec. - Nalegam na to. Nikt nie będzie miał do
ciebie pretensji, jeśli to zrobisz. On jest mordercą, to tylko kwestia czasu, i
zostanie mu to udowodnione.
- To nieprawda - oznajmiła Elizabeth. - Jak śmiesz! Jak śmiesz przychodzić
tutaj i mówić coś takiego! I to w dodatku Lucienowi w oczy!
Lucien poczuł, że serce mu dziwnie rośnie, kiedy patrzył na Elizabeth zbliżającą
się do rodziców z zaciśniętymi pięściami.
- On jest moim mężem i jak Bóg da, ojcem mego dziecka, jeśli nasienie, jakie
zasiał, wzejdzie.
- Elizabeth - jęknęła jej matka. - Jesteś taka trywialna!
- Przynoszę ci wstyd, matko? Ty mnie też - rzuciła z gniewem, obracając się na
pięcie. Potem podeszła do drzwi i jednym silnym szarpnięciem otworzyła je na
oścież. - Obydwoje macie wyjść.
Hrabia i hrabina najwyraźniej zaniemówili. Lucien wiedział, jak się czuli.
Wpatrywał się w żonę, przepełniony emocjami, których nie potrafił nazwać,
kiedy ona wypraszała swoich rodziców.
- Nie rób tego, Elizabeth - nalegała jej matka. - Będziesz nas potrzebowała w
nadchodzących miesiącach. Przesłuchania w sprawie Luciena mogą się przecież
ciągnąć latami. Co będziesz robić tymczasem? Staniesz się wyrzutkiem. Nikt się
nie będzie z tobą zadawał.
- To ryzyko, jakie chętnie podejmę.
- Elizabeth - ostrzegł Lucien, gotów już się z nimi zgodzić, lecz jego teść mu
przerwał.
- Jesteś głupia - powtórzył. - Nie będę tego tolerował. Jeśli odmówisz powrotu z
nami, nie będziemy mieli innego wyjścia, jak zerwać z tobą kontakty.
Książę ujrzał, jak jego żona wyprostowała się dumnie i uniosła podbródek w ten
swój charakterystyczny sposób. A potem Elizabeth wypowiedziała słowa, które
musiały ją kosztować więcej, niż potrafił sobie wyobrazić.
- Zatem żegnam, ojcze. - Spojrzała na matkę. - Ciebie także, mamo. Szczęśliwej
drogi w podróży powrotnej do Londynu.
Nikt nie odezwał się słowem. Lucien z trudem powstrzymywał się od chęci
porwania żony w objęcia. Po raz pierwszy od lat nie czuł się samotny.
- Skoro tak uważasz - oznajmiła jej matka. - Chodźmy, George. - Zadarła nos w
górę i minęła córkę bez pożegnania. Było to najchłodniejsze pożegnanie
rodziców i dziecka, jakiego Lucien był świadkiem. Ojciec Elizabeth postąpił tak
samo.
- Elizabeth - książę spróbował raz jeszcze.
- Lucienie - powiedziała jego żona - milcz. Milcz?

Elizabeth odprowadziła swoich rodziców, wcześniej jednak poleciła Lucienowi,
by na nią poczekał.
Wróciła kilka chwil później; najwyraźniej jej rodzice już odjechali.
- Odpowiedz mi na jedno - powiedziała, rzucając mu w twarz jego wcześniejsze
słowa. - Czy zamierzałeś zabić Henry'ego w dniu pojedynku?
Ni stąd, ni zowąd serce zaczęło mu bić jak szalone. Zastanawiał się, co
odpowiedzieć, lecz ponieważ stanęła w jego obronie, czuł, że jest jej winien
uczciwą odpowiedź.
- Prawdą jest, że zgodziłem się na ten fatalny pojedynek. To przemawia
przeciwko mnie.
Elizabeth otworzyła szeroko oczy.
Może właśnie to był sposób, by ją zmusić do odejścia. Jej rodzice mieli rację.
Jeśli Lucien ma zostać postawiony przed sądem, najlepiej byłoby, gdyby
odjechała. Natychmiast. Zanim sama zostanie skażona piętnem jego winy.
- Nie znasz całej historii, Elizabeth. To wszystko było takie skomplikowane.
Jego żona zwiesiła głowę na chwilę, lecz zaraz potem spytała:
- Co się więc stało?
Lucien wcale nie chciał powiedzieć jej prawdy. Musiał jednak; tylko w ten
sposób mógł ją przekonać, by odeszła.
- Kula z mojego pistoletu nie zboczyła z toru - rzekł. -Broń była wymierzona w
Henry'ego.
Elizabeth nie odezwała się, wbijała tylko wzrok w męża, jakby powtarzała jego
słowa w myślach.
- Ale... jak?
- Strzeliłem do niego. Prosto do niego, albo wystarczająco blisko niego, by
istniało spore prawdopodobieństwo, że kula go trafi.
- Nie - powiedziała Elizabeth, potrząsając głową. - To niemożliwe. Nawet John
potwierdził, że kiedy twój brat został postrzelony, stałeś na uboczu.
- To kłamstwo.
Zauważył, że Elizabeth już mniej mu współczuje. Był jednak wstrząśnięty tym,
jak bardzo go to rozczarowało. A już miał nadzieję, że nie zacznie jej darzyć
uczuciem. Na to nie może sobie nigdy pozwolić.
- To nie kłamstwo.
- Przecież wszyscy wiedzą, że pojedynkowałeś się z lordem Chalmersem...
- Pojedynkowałem się z bratem.
Elizabeth odsunęła się, jakby zagroził, że ją uderzy.
- Z własnym bratem?
Lucien spojrzał jej prosto w twarz.
- Walczyliśmy o Melanię, hrabinę Selborn,

- Selborn - jęknęła Elizabeth. Całe towarzystwo wiedziało, że hrabina zmuszona
była wyjechać na kontynent. Napiętnowano ją jako morderczynię, podobnie jak
wkrótce za mordercę zostanie uznany Lucien.
- Wydawało mi się wtedy, że jestem w niej zakochany. Henry tego nie
pochwalał. Mówił, że to lafirynda. Powiedział, że to udowodni.
Elizabeth potrząsnęła głową; miała minę osoby, która wyraźnie nie chciała lub,
być może, bała się uwierzyć w usłyszane słowa.
- Wyzwałem go na pojedynek.
- Nie! - przeczyła zrozpaczona Elizabeth.
- Ależ tak - rzekł Lucien. Mur, który wzniósł wokół swego serca, zaczął się
kruszyć. Książę starał się tłumić emocje, lecz jego starania spełzły na niczym.
- Pojedynkowaliśmy się na wrzosowisku Putney. Jednak do czasu, gdy
stanęliśmy plecami do siebie, Chalmers i Greshe, nasi sekundanci, przekonali
mnie o niedorzeczności naszego sporu. Zamierzałem zakończyć pojedynek,
wstrzymując się od strzału, i sądziłem, że Henry zrobi to samo. - Lucien umilkł
na chwilę, wracając wspomnieniami do tamtej chwili. - Wtedy usłyszałem
strzał. Nie mogłem w to uwierzyć. Henry odwrócił się i wystrzelił
przedwcześnie. Do mnie. Postanowiłem też strzelić. Jednak w ostatniej
sekundzie uniosłem lufę pistoletu. Nie mogłem zastrzelić własnego brata z
zimną krwią. Tymczasem stało się coś nieoczekiwanego. Mój pistolet wypalił.
Mój brat upadł. - Lucienowi zrobiło się mdło, kiedy przed oczami stanął mu
obraz Henry'ego padającego na ziemię z wyrazem ogromnego zdumienia na
twarzy. Było to wspomnienie, o którym tak bardzo starał się zapomnieć, a
którego jednak nigdy nie uda mu się zatrzeć.
- Zmarł w ciągu kilku minut. Wykrwawił się na śmierć. Przez cały czas ściskał
mnie za rękę. Próbował mówić, ale kula przebiła mu płuco. Zdołał tylko
powiedzieć jedno słowo, i to tylko po to, by opisać, jak się czuje. - Lucien prze-
łknął ślinę, z trudem podejmując opowieść, - Powiedział: „Pusty". Do końca
życia nie zapomnę tego słowa.
Czekał, aż jego żona coś powie, a kiedy milczenie się przedłużało, odwrócił od
niej oczy. Chociaż wiedział, jakiej reakcji się spodziewać, doznał wstrząsu,
widząc odrazę na jej twarzy.
- Później hrabina wyszła z pomysłem, by ukryć pojedynek. To ona
zasugerowała podanie wersji, według której walczyłem z Chalmersem, który
pełnił funkcję mojego sekundanta. To on przysiągł, że pistolet mojego brata
musiał sam wypalić, bo Henry nie stał naprzeciwko mnie - powtórzył,
zaciskając dłonie. - Pistolet mojego brata zapewne sam wypalił, gdy
odmierzaliśmy kroki, a kiedy tak się stało, Henry Z pewnością wiedział, co
zrobię. Odwrócił się więc, by mnie powstrzymać. Może chciał ostrzec mnie

krzykiem. - Potrząsnął głową. - Nie wiem. Nigdy się nie dowiem.
- Och, Lucienie.
Mężczyzna zrobił głęboki wdech, walcząc z drżeniem głosu.
- Jak się okazało, mój brat miał rację. Melania była podłą intrygantką i już
wcześniej uknuła spisek, by mnie szantażować.
- Potrzebowała twojej pomocy w zatuszowaniu morderstwa, jakie popełniła -
domyśliła się Elizabeth.
- Właśnie, moja droga. Hrabina Selborn nigdy mnie nie kochała. Pojedynek był
częścią jej intrygi. Zabijając brata, wpadłem prosto w jej ręce. Miała mnie w
garści i wiedziała o tym. - Luciena znów ogarnął gniew z powodu tego, że tak
łatwo dał się zwieść podstępowi. On bronił honoru tej dziwki, a ona go
zdradziła. Zapłacił za swą łatwowierność, a ceną okazało się życie Henry'ego.
- Udawałem więc, że jej pomagam - powiedział. - Czyniąc to, stałem się tym, za
kogo uważa mnie towarzystwo. Człowiekiem zimnym. Bez serca. Zdolnym do
wszystkiego.
Spojrzał na Elizabeth.
- Nie dbałem o to, kim się stałem. Gotów byłem zrobić wszystko, byle zemścić
się na hrabinie Selborn. I zrobiłem niejedno.
Ku zdumieniu Luciena, Elizabeth położyła dłoń na jego ramieniu.
- Robiłeś to, co musiałeś.
Nie mógł uwierzyć, że żona go broni.
- Nie, Elizabeth. Robiłem to, co chciałem. Lubiłem być łotrem. Kilka razy w
zeszłym roku nawet chciałem wrócić do dawnego trybu życia, wiedziałem
jednak, że czyniąc to, stałbym się równie nikczemny jak hrabina. Odkąd ponios-
ła karę, starałem się zachowywać jak porządny człowiek. Przynajmniej dopóki
nie spotkałem ciebie - wtrącił żartobliwym tonem. - Wszystko wyjdzie na jaw
podczas procesu, Elizabeth. Moje związki z Melanią, ten nieszczęsny
pojedynek, wszystko. Zostanę uznany za winnego morderstwa. A ty zostaniesz
naznaczona piętnem mojej zbrodni... chyba że odejdziesz.
- Nie odejdę. Potrzebujesz mnie.
- Nie potrzebuję nikogo.
Te słowa zraniły ją, ale Elizabeth nie rezygnowała.
- Będę ci potrzebna, jeśli zapadnie decyzja, by zamknąć cię w więzieniu.
- Jeśli zapadnie decyzja? - warknął Lucien, którego cierpliwość najwyraźniej
dobiegała kresu. - Przecież to oczywiste, że zostanę zamknięty. Twój ojciec
powiedział, że mam stanąć przed sądem. Zostanę uwięziony w Newgate, a
potem osądzony przez równych sobie. Jeśli szczęście mi dopisze, dostanę
odroczenie i trafię do kolonii zesłańców Botany Bay. Jeśli zdecydują się uczynić
ze mnie przykład, zostanę powieszony.

- Nie zostaniesz powieszony. Będziemy walczyć.
- My nie zrobimy niczego takiego. Jego słowa znów ją zraniły.
- Co mam więc zrobić? Stać bezczynnie i czekać, aż zawiśniesz na szubienicy?
- Jeśli jesteś mądra, to tak.
- Och, co za wspaniały pomysł! - zawołała z nutą histerii w głosie. - Może
jeszcze powinnam sprzedawać słodycze na twoim procesie! Albo zaproponować
Morning Chronicie wywiad, w którym opowiem, co to znaczy być żoną księcia
Ravenwood. Dziennikarze mogliby go zatytułować „Życie z diabolicznym
księciem".
Mężczyzna nic nie powiedział, tylko przyglądał jej się wzrokiem wyrażającym
niezłomne postanowienie. Elizabeth straciła wtedy cierpliwość.
- Zdajesz sobie sprawę, że nie masz żadnych szans, jeśli zdecydujesz się przejść
przez to samotnie? Potrzebny ci ktoś, kto ujmie się za tobą, ktoś bezstronny.
- Żona to ktoś bezstronny? - przerwał jej wybuchem cynicznego śmiechu. - A to
ci dopiero! Jesteś głupia, Elizabeth. Całkiem jak mówił twój ojciec.
Gdyby ją spoliczkował, nie mógłby jej zranić dotkliwiej.
- Wcale byś mi nie pomogła, wierz mi. Zastanawiałem się nad tą sprawą przez
lata. Gdyby istniało jakieś wyjście, już bym je znalazł. Nie, wysłucham
oskarżeń, zostanę skazany, a potem... - Rozłożył ręce. - Kto wie.
- Kto wie? - krzyknęła Elizabeth. - Sam powiedziałeś, powieszą cię.
- Być może.
- I mnie ma to nie martwić?
- Dlaczego miałoby cię to obchodzić?
Odsunęła się, oczy ją piekły od łez. Dobry Boże, chyba się nie rozpłacze,
prawda?
- Jak możesz mnie o to pytać po tym, co wydarzyło się dziś rano?
- To, co się wydarzyło, to było tylko obcowanie cielesne, Elizabeth. Jesteś zbyt
naiwna, by zdawać sobie z tego sprawę, ale zapewniam cię, że nie było w tym
niczego więcej. Uwiodłem cię, to wszystko. I mam nadzieję, że nie zamierzasz
zanudzać mnie po tym swymi wyznaniami miłości.
- Miłości? - rzuciła mu w twarz, urażona jego gruboskórnością. - Nie sądzę.
- To pierwsza mądra rzecz, jaką dziś powiedziałaś.
- Wcale cię nie kocham - oznajmiła, lecz, Boże, dopomóż jej, coś ją w środku
zabolało, kiedy to powiedziała. - To, co się dziś zdarzyło, mogło być tylko
obcowaniem cielesnym, jak twierdzisz, co nie zmienia jednak faktu, że jestem
twoją żoną. Jako taka, zamierzam stać u twojego boku.
- Nie zrobisz tego - warknął Lucien. - Wyjedziesz, moja droga. Koniec zabawy.
Odzyskałaś dobrą opinię. Jesteś teraz księżną. Zrób to, co zrobiłaby większość
kobiet na twoim miejscu, i korzystaj z przywilejów, które daje ci tytuł.

Elizabeth mogła tylko wpatrywać się w niego, kręcąc przecząco głową.
- Za kogo ty mnie bierzesz?
Książę nie odpowiedział, patrzył tylko na nią.
- Czyżbyś pokładał we mnie tak małą wiarę? - spytała. -W cały rodzaj ludzki?
Lucien nie odpowiedział.
- Być może zostaniesz oczyszczony z zarzutów. Może zostaniesz uznany za
niewinnego.
Na te słowa jej mąż uniósł jedną czarną brew. Wtedy zaświtało jej w głowie, do
czego on zmierza. Dotarło to do niej z taką siłą, że przez chwilę zabrakło jej
tchu.
- Ty chcesz, żeby uznano cię za winnego, prawda? Lucien odsunął się od niej.
- Nie bądź śmieszna.
- To prawda - stwierdziła Elizabeth tonem oskarżenia. -Co więcej, boisz się
pozwolić mi, abym ci pomogła.
Jego oczy zaiskrzyły się ogniem, gdy spojrzał na nią z wściekłością.
- Brednie.
- Nie - szepnęła Elizabeth, czując, jak ogarnia ją przedziwna desperacja. - To
prawda. Ty chcesz zawisnąć.
- Dość! - zawołał wystarczająco głośno, by zabrzęczały kryształowe kieliszki do
brandy. - Opuścisz mój dom. Dzięki temu ocalisz siebie.
- Mam ocalić siebie, ponieważ twoja sprawa jest przegrana? To chcesz
powiedzieć, prawda?
- Wystarczy - zazgrzytał, obracając się na pięcie.
- Dokąd idziesz? - zawołała Elizabeth i nagły przypływ gniewu zrodzonego z
poczucia bezradności nakazał jej pójść za nim.
Lucien odwrócił się do niej z wściekłością w oczach.
- Zamierzam rozkazać, by spakowano twoje rzeczy. Potem wyjedziesz.
Elizabeth wyprostowała się dumnie.
- Nie zrobię tego.
-Jeszcze zobaczymy - uciął książę, znów się odwracając.
Odprowadzała go wzrokiem, póki drzwi się za nim nie zamknęły. Dopiero kiedy
usłyszała tupot jego stóp na schodach, odwróciła się, a potem podeszła do okna,
by przez nie wyjrzeć. Uświadomiła sobie, że to jej zwyczaj. Postępowała tak
zawsze w trudnych chwilach. A to zdecydowanie były trudne chwile.
Otarła łzy frustracji. Może powinna rzeczywiście wyjechać. Gdyby jednak tak
postąpiła, nie miałaby już nikogo. A niech to wszyscy diabli! Mógł ją porzucić
przy ołtarzu. Mógł ją opuścić. Mógł zmarnować jej życie. Nie zrobił jednak
tego. Ożenił się z nią. Musiała przyznać, że to dobrze o nim świadczyło. O ile
nie pochwalała zachowania Luciena, po raz pierwszy potrafiła zrozumieć,

dlaczego tak postępował. Dręczyło go poczucie winy. Teraz uznał, że czas
ponieść karę.
Nie mogła do tego dopuścić.
Obróciwszy się na pięcie, wyszła z pokoju śladem męża, zatrzymując się na
chwilę w głównej sieni. Czy powinna znów z nim porozmawiać? Nie. Jeszcze
za wcześnie. Poza tym musiała doprowadzić swe myśli do ładu. Postanowiła
pojeździć na swym nowym koniu. To powinno ją uspokoić. Niech ją diabli
porwą, jeśli pozwoli, aby mąż wyrzucił ją z ich domu.
Kiedy Elizabeth wróciła, jego nie było. Zniknął tak szybko, tak
niespodziewanie, że ledwie mieściło jej się to w głowie, kiedy stanęła w
ubieralni, gdzie przebywała z Lucienem mniej niż godzinę temu.
- Przyjechali po niego powozem - wyjaśnił John z zasmuconą twarzą. - Stanęli
w drzwiach z nakazem aresztowania i zabrali go ze sobą.
Pod Elizabeth ugięły się nogi. Na szczęście w pobliżu stało krzesło. Chwyciła za
jego oparcie.
- Co mam zrobić?
- Postąpić zgodnie z wolą męża. Nie wtrącaj się do tego.
- Ale ja nie mogę. - Popatrzyła na Johna. - On mnie potrzebuje. Chyba to
rozumiesz?
- Rozumiem, że zależy mu na tobie na tyle, by nie chciał, abyś została w to
wmieszana.
- Ja już jestem wmieszana.
- Nie, nie jesteś. Jesteś jego żoną. Nic więcej.
- Niech to diabli porwą! - zaklęła głośno po raz pierwszy w życiu i od razu
poczuła się lepiej. - Mówisz tak samo, jak on.
John uśmiechnął się lekko, leciutko, i Elizabeth musiała sobie przypomnieć, że
on zna się z Lucienem od dawna.
- Co zrobisz? - spytała.
- Będę zeznawał na jego korzyść.
- Poprosił cię o to? John wzruszył ramionami.
- Nie, ale to zrobi.
- Skąd o tym wiesz? - Elizabeth wstała z krzesła i ścisnęła go za ramię. - John,
sądzę, że Lucien nie chce odpierać zarzutów. Myślę, że chce zostać uznanym za
winnego tej zbrodni.
John odsunął się od niej.
- Nie bądź śmieszna, Elizabeth. To jasne, że on nie chce wisieć.
- Nie rozumiesz. Widziałam to w jego oczach. Sam uznał się za winnego tej
zbrodni; sądzę, że teraz postanowił za nią zapłacić.
- Mylisz się.

- Chciałabym, aby tak było.
- Nie znasz Luciena. Może czasami jest sentymentalny, ale nie jest głupi. Wie,
że to był wypadek.
Elizabeth podeszła do Johna, ponownie ściskając go za ramię.
- Czy powiedział ci, co się naprawdę wydarzyło? Mężczyzna znów odsunął się
od niej.
- Co masz na myśli?
Elizabeth spojrzała na przyjaciela swego męża.
- Lucien pojedynkował się z Henrym, nie z lordem Chalmersem.
John cofnął się, otwierając szeroko niebieskie oczy.
- To niemożliwe.
- Zapewniam cię, że nie.
- Skąd wiesz?
- On mi powiedział.
- Kiedy?
- Zanim przyjechali po niego.
Wydawało się, że zarządca majątku Ravenwood oniemiał na chwilę.
- Nie wiedziałem.
Elizabeth wzięła się w garść i postanowiła przemówić mu do rozumu.
- Widzisz, co mam na myśli? Rozumiesz teraz, dlaczego tak dręczyło go
poczucie winy?
Mężczyzna nie odpowiadał, wbijał tylko niewidzący wzrok w podłogę.
- Nigdy mi nie powiedział.
- Nic dziwnego - stwierdziła Elizabeth. - Szczerze mówiąc, sądzę, że głęboko
zakopał wspomnienie o tym wydarzenia
Jednak przyjaciel Luciena nie słuchał jej.
- Teraz to ma sens.
Elizabeth nachyliła głowę ku niemu.
- Co masz na myśli?
Odwracając się do niej twarzą, John rzekł:
- Kiedyś przyjechał tu z wizytą kuzyn Luciena, Greshe. Usłyszałem fragment
ich rozmowy. Greshe powiedział Lucienowi, że może wiele stracić, nie
zgadzając się na jego warunki. Sądziłem, że rozmawiają o interesach, ale wtedy
Lucien odparł, że guzik go obchodzi ta zgoda, bo nie zamierza się żenić.
Powiedział, że Greshe może sobie wziąć tytuł, jeśli chce. - Popatrzył jej w oczy.
- Nie rozumiałem wtedy, o czym mówił Greshe, i kiedy książę cię poślubił,
zakładałem, że to bez znaczenia. Teraz jednak zdaję sobie sprawę, że Greshe
mówił o pojedynku.
- Szantaż - szepnęła Elizabeth. - Dwukrotny.

- Co chcesz przez to powiedzieć? Opowiedziała mu o hrabinie.
- Nic dziwnego, że Lucien nie ufa ludziom. Wszędzie, gdzie się zwrócił, ludzie
go zawodzili.
- Ale nie my.
Elizabeth gwałtownie podniosła wzrok i iskra nadziei sprawiła, że serce zaczęło
jej mocno bić.
- Pomożesz mi?
- Co byś powiedziała, gdybym odwiózł cię do Londynu? - spytał zarządca
majątku Ravenwood.
Rzuciła się na niego, zaplatając mu ramiona na szyi.
- Och, John, dziękuję ci.
On jednak odsunął ją raptownie i głosem, w którym pobrzmiewała szorstka
nuta, rzekł:
- Lepiej zachowaj swoje uściski dla Luciena. Będzie ich potrzebował.

Wszystkie grzechy rzucają długie cienie

- Irlandzkie przysłowie

20.

Podróż do Londynu była jedną z najbardziej niewygodnych i bolesnych w życiu
Luciena. Nie było żadnych postojów, żadnego odpoczynku, tylko bezustanna
jazda. Jakby tego było mało, na nadgarstkach miał żelazne kajdany, gdyż woźny
sądowy, któremu nakazano go sprowadzić, zakuł go w nie przy pierwszej
okazji. Stać na podwórzu kowala i być zakuwanym w łańcuchy na oczach
gapiów to doświadczenie, jakiego Lucien za nic nie chciałby powtórzyć.
Sytuacji nie polepszał też fakt, że jego strażnik najwyraźniej był wrogo
nastawiony do przedstawicieli „wyższych sfer".
I przez cały ten czas Lucien rozmyślał o Elizabeth. Dziękował Bogu, że nie było
jej w zamku, kiedy przyjechali po niego, bo wiedział, że rzuciłaby się na powóz,
wypchnęła woźnego za drzwi, po czym znalazła sposób, żeby uwolnić męża.
Była naprawdę dzielną kobietą.
Teraz jednak John się nią Zaopiekuje. Lucien nie miał wątpliwości, że
przyjaciel posłucha jego polecenia i będzie ją trzymał z daleka od Londynu.
Dziwne, ale ta myśl wprawiła go w przygnębienie.
Wiedział, że to głupie z jego strony popadać w takie sentymenty. Najlepiej
będzie odepchnąć Elizabeth od siebie. Dlatego był dla niej taki niemiły. Dlatego
powiedział jej tyle przykrych słów.
Przejechali Tamizę przez Blackfriar's Bridge, a potem skręcili w prawo do
Newgate. Aż zbyt szybko stanęli przed główną bramą więzienia, którego
kamienny gmach miał cztery piętra. Lucien dobitnie uświadomił sobie wtedy,

co go czeka, choć mógłby przysiąc, że docierało to do niego już wielokrotnie
wcześniej. Kiedy jednak stanął w wysokim cieniu Newgate, zdał sobie sprawę,
że jego dotychczasowe życie się skończyło.
Odchylił głowę do tyłu. Henry, mój stary, widzisz, jak idę ku swemu
przeznaczeniu?
Zamknął oczy, myśląc, że pewnie szybko już nie ujrzy wolności. Woźny
chwycił za jego łańcuchy. Lucien czuł się jak pies, kiedy prowadzono go do
głównej bramy.
- Imię? - spytał dyrektor Newgate, kiedy zatrzymali się przed ciężkim,
dębowym biurkiem. Nie było to właściwie biurko, lecz drewniana lawa o
odrapanej powierzchni.
- Lord Lucien St. Aubyn, książę Ravenwood. Dyrektor więzienia, zasiadający
na równie poobijanym krześle, podniósł na niego spojrzenie.
- Lord, tak? - wycedził mężczyzna, którego antyczna siwa peruka była
pozostałością po zamierzchłych czasach. Lucien nie miał wątpliwości, że ma
przed sobą człowieka, który lubi władzę, jaką dawało mu jego stanowisko. - O
co jest oskarżony?
- Morderstwo - odpowiedział woźny. Brwi, równie siwe jak peruka, uniosły się.
- Znudziło się panu być rozpieszczanym księciem, więc zabił pan człowieka?
Po raz pierwszy odkąd zabrano go z domu, Lucien poczuł gniew.
- Dokładnie biorąc, zastrzeliłem swojego brata, a jest to bez wątpienia chęć, jaką
pańskie rodzeństwo odczuwa regularnie.
Czy ów człowiek nie zdawał sobie sprawy, że został obrażony - dość dotkliwie,
jeśli Lucien trafił celnie - czy był uodporniony na takie uwagi, książę nie
wiedział. Jakakolwiek była jego reakcja, dyrektor ukrył ją dobrze i jedynie
chwycił za masywne, czarne pióro, by zapisać imię więźnia. Postrzępiona
końcówka pisarskiego narzędzia chwiała się przy każdym ruchu.
- Opłata za wejście - warknął. Lucien uniósł brwi.
- Obawiam się, że nie mam przy sobie pieniędzy, mój dobry człowieku.
Zechcesz udzielić mi pożyczki?
Mężczyzna popatrzył na niego i oczy mu się zwęziły.
- Nie, jaśnie panie, nie zechcę.
- W takim razie obawiam się, że nie będę mógł wziąć udziału w dzisiejszej
zabawie.
Dyrektor więzienia zamrugał powiekami i prawa strona twarzy mu zadrżała.
- Zamknąć go - warknął. - Pobierzemy opłatę później.
Z cienia wyszedł jakiś człowiek, tak ogromny i masywnie zbudowany, jak
woźny sądowy był wysoki i chudy. Chwycił za łańcuch, a Lucien uśmiechnął
się do woźnego.

- Bardzo miło mi było pana poznać.
Mężczyzna nawet się nie uśmiechnął. Lucien nie miał zresztą o to do niego
pretensji. W tej chwili sam nie miał nadmiernej ochoty na wesołość.
- Jak będziesz podskakiwał, dostaniesz w łeb - zagroził więzienny nadzorca.
Odwracając oczy od swego poprzedniego strażnika, Lucien uniósł brew.
- To brzmi dość obiecująco, mój dobry człowieku, zważywszy na fakt, że nie
będę wtedy czuł zapachów.
Nadzorca burknął tylko coś w odpowiedzi i szarpnął za łańcuchy, prowadząc
Luciena w głąb więzienia. Niestety, tam smród stał się jeszcze trudniejszy do
zniesienia. W wąskich przejściach niósł się okropny łoskot; więźniowie wy-
krzykiwali obelżywe słowa, bijąc metalowymi łyżkami w kraty. Więziono tu
tylko mężczyzn, młodych razem ze starymi. Zatwardziałych złoczyńców razem
z tymi, którzy złamali prawo po raz pierwszy. W każdej celi przebywało
od pięciu do piętnastu więźniów, z których część była zaledwie dziećmi.
Nadzorca i Lucien zatrzymali się przy jednym z takich pomieszczeń. Światło
rzucały tu migoczące i skwierczące pochodnie, z których smolista maź kapała
na brudną podłogę. Strażnik otworzył drzwi celi; w środku było ośmiu
mężczyzn. Każdy z nich przyjrzał się dokładnie przybyszowi. Nadzorca
wyciągnął łańcuch z kółek przykutych do kajdan Luciena.
- Proszę, proszę - wycedził mężczyzna o bladej cerze. -Co my tu mamy?
- Prawdziwy jaśnie pan - odpowiedział młodszy więzień.
- Ano - stwierdził jeszcze inny. - Założę się, że sam ten jego frak jest więcej
wart niż cały mój majątek.
Drzwi zatrzasnęły się z hukiem.
Lucien nigdy nie czuł się tak osamotniony.
Wyprostował się, żałując teraz, że w minionych latach nie nauczył się boksu.
Nie chciał jednak ryzykować zeszpecenia swojej twarzy. Dopiero teraz
uświadomił sobie, że być może celem boksu było nauczenie się, jak chronić
twarz.
- Jak się panowie macie? - Skłonił się. - Nazywam się Lucien St. Aubyn i jestem
księciem Ravenwood. Dziesięć szylingów dla tego, kto będzie się trzymał z
daleka ode mnie, płatnych w chwili, gdy przybędą moje pieniądze.
Jego słowa odniosły spodziewany efekt. Więźniowie mniej przypominali teraz
zbliżającą się watahę wilków, a bardziej stadko zaciekawionych kur, które
obrzucało go spojrzeniami.
- Mówi jak jaśnie pan - zauważył jeden z nich.
- Pachnie jak jaśnie pan - stwierdził drugi.
- Do licha, najwidoczniej jestem jaśnie panem - dokończył Lucien.
Wyglądało na to, że współwięźniowie nie uznali tego za zabawne, ale trzymali

się z daleka. Książę odczuł ulgę, jednak nadal miał miękkie nogi i serce mu
waliło w piersi jak oszalałe, kiedy odprowadzał wzrokiem dozorcę więziennego.
Więźniowie z celi naprzeciwko wlepiali wzrok w nowego przybysza. Lucien
odwrócił oczy, starając się ich nie prowokować.
Boże, jak on tu trafił?
Zabił swojego brata.
Wszystko wydawało się nierealne. Jak zły sen. Przychodziły mu na myśl
wszystkie banały, jakie słyszał. Tyle że to nie był banał, lecz rzeczywistość.
Znajdował się w Newgate, zatrzymany pod zarzutem morderstwa w wyniku
śledztwa, o którym powiadomił go londyński urzędnik sądowy. Śledztwo
prowadził królewski prokurator, człowiek, który, jak Lucien wiedział, nie darzył
go sympatią. Zresztą nikt go nie lubił. Sam się o to postarał, prowadząc takie, a
nie inne życie. Teraz mu za to odpłacą.
No i gratulacje, powiedział sobie w duchu. Już przedtem znosił impertynencje.
Tym razem nie będzie to tak bolesne.
Przynajmniej tak sobie mówił.
Podróż do Londynu ciągnęła się w nieskończoność, lecz Elizabeth cieszyła się
swobodą, jaką zapewniał status kobiety zamężnej. I to nie byle jakiej, lecz samej
księżnej. Korzystała z tych przywilejów, wydając pieniądze, które zabrał ze
sobą John, by przyspieszyć podróż.
Tyle że wszystko poszło na marne.
- Co to ma znaczyć, że on nie chce mnie widzieć? Postanowili, że najpierw do
Luciena pójdzie John i wstawi się za nią. Tyle że plan zawiódł.
- Lucien był wściekły na mnie, że cię tu sprowadziłem.
Elizabeth spojrzała na przyjaciela swego męża. Zatrzymali się w gospodzie
niedaleko Newgate; Elizabeth zbyt się śpieszyła, by zostawić kufry w miejskiej
rezydencji Luciena. Na szczęście zdołali wynająć osobny pokój, jednak zewsząd
otaczał ich szmer rozmów i stęchły zapach starego jedzenia.
- Nie powinien się złościć. Powinien wiedzieć, że przyjadę do Londynu z tobą
lub bez ciebie.
- Ufał, że cię powstrzymam.
- Nie jestem marionetką, która tańczy tak, jak pociągnie się ją za sznurki.
John jednak pokręcił głową.
- Jest coś jeszcze.
Na widok jego posępnego wyrazu twarzy Elizabeth zbladła. -Co?
- Bank Anglii zamroził jego fundusze.
Nie takich słów się spodziewała, więc przetrawienie ich zajęło jej chwilę.
- Nie pozwolą mi pobrać pieniędzy. Po tej podróży zostało mi tylko dość
pieniędzy, by zapłacić za przyjęcie Luciena do Newgate i pościel dla niego.

Elizabeth spojrzała na zarządcę, czując, jak jej twarz lodowacieje.
- Jak to możliwe?
John wzruszył ramionami.
- Rozmawiałem z prokuratorem królewskim. Elizabeth, ten człowiek pragnie
naszej krwi. Twierdzi, że Lucien wszystko ukartował. Że zdobył tytuł książęcy i
majątek w niegodny sposób. W związku z tym prokurator ma prawo zamrozić
jego fundusze w imieniu legalnego spadkobiercy, kimkolwiek on będzie, kiedy
Lucien zostanie stracony.
- Stracony?
John pokiwał głową.
- Ano. Domagają się jego głowy.
Było gorzej, niż sądziła. Usiadła na siedzisku we wnęce okiennej. Okno na
drugim piętrze wychodziło na wąski zaułek. Czarno-biały kot zataczał ósemki
wokół drewnianych skrzynek, unosząc pyszczek i starając się węchem
rozpoznać ich poprzednią zawartość. Dźwięczało echo chlupotu kół powozu
jadącego po błocie. ,
- Co zrobimy? - spytała Elizabeth.
- Jest coś jeszcze. Odwróciła się do niego.
- Co jeszcze może być? Twarz Johna sposępniała.
- Kiedy próbowałem wejść do rezydencji Luciena, zastałem drzwi zamknięte na
głucho.
Ta wiadomość pozbawiła Elizabeth tchu.
- Prokurator królewski kazał ją opieczętować. Poszedłem do niego, starałem się
wyjaśnić, że Lucien nigdy nie tknął pieniędzy brata, jednak jego to nie
obchodziło. Powiedziano mi, że śledztwo zostało ukończone. Lucien ma jutro
oficjalnie wysłuchać oskarżeń przed Izbą Lordów, a sądzony będzie przez
Parlament w przyszłym tygodniu.
- W przyszłym tygodniu! Przecież to niemożliwe. To za szybko.
- Sprawę przyspieszono w nadziei stłumienia zamieszania, jakie niewątpliwie
będzie towarzyszyło procesowi Luciena, oraz z powodu planowanej za dwa
tygodnie sesji Parlamentu.
Elizabeth wyrwało się westchnienie. To było niewyobrażalne.
A jednak najwyraźniej prawdziwe.
Według prokuratora królewskiego Lucien był już osądzony i skazany. Teraz
wystarczyło, by przekonał o tym członków Izby Lordów. Oraz Luciena. John
powiedział jej następnie, że Lucien postanowił przemawiać we własnym
imieniu podczas rozprawy, co zdaniem Elizabeth było kolejnym dowodem na
to, że jej mąż nie chciał odpierać zarzutów. Oni jednak musieli. Trzeba wynająć
adwokata. Najlepszego, jakiego uda się znaleźć. Potem należy przekonać

Luciena, by pozwolił prawnikowi przemawiać w jego imieniu.
Tylko skąd wziąć pieniądze?
- Sprzedaj konie z zaprzęgu - oznajmiła niespodziewanie Elizabeth. - Sprzedaj
je najdrożej, jak zdołasz - poleciła, choć serce jej się krajało na samą myśl o
stracie tych przepięknych zwierząt. Nic nie można było na to poradzić.
-Wynajmij za te pieniądze adwokata dla Luciena i zapłać za lepszą kwaterę dla
niego w Newgate.
John skinął głową. Czyżby Elizabeth wykryła cień aprobaty w jego oczach?
- Jeśli pieniędzy za konie nie starczy, sprzedaj też powóz.
- Mam kuzynkę, u której możesz się zatrzymać - oznajmił zarządca majątku
Ravenwooda. - Zaoszczędzimy w ten sposób na kosztach twojego pobytu.
Pokiwała głową.
- Dziękuję bardzo.
- Chociaż tyle mogę zrobić.
Elizabeth zbliżyła się do niego i wzięła go za ręce.
- Jesteś dobrym przyjacielem.
John nie odsunął się, tylko spoglądał na ich splecione palce. Z jakiegoś powodu
Elizabeth poczuła się nieswojo, więc to ona się odsunęła.
- Tymczasem zwrócę się do rodziców o pożyczkę.
- Sądzisz, że oni pomogą? - spytał, gdyż wiedział o ich nieprzychylnym
nastawieniu do zięcia.
- Taką mam nadzieję. A jeśli się nie zgodzą, sprzedam pierścionek. Albo wrócę
do Twierdzy Kruków. To prawowita własność Luciena, prokurator nie mógł
przecież nakazać jej zajęcia. Tam są też pieniądze. Przedmioty, które możemy
sprzedać...
- Nie ma czasu, Elizabeth - przerwał John. - Cztery dni drogi w tę i z powrotem,
plus czas, jaki zajmie sprzedaż przedmiotów. Zanim wrócisz, Lucien stanie już
przed sądem.
- Znaleźliśmy się w sytuacji bez wyjścia.
- Bez wątpienia taki właśnie był zamiar prokuratury.
- Ale dlaczego?
- Ponieważ Lucien ma być przykładem - tłumaczył John. - Nie można bezkarnie
zabić księcia, a teraz, gdy prawda wyszła na jaw, Lucien musi zostać ukarany.
- Kto doniósł prokuratorowi o tym, co się wydarzyło? Twarz Johna stężała.
- Greshe.
- Więc to prawda? Mamy kuzyna Luciena za wroga?
- On pragnie książęcego tytułu.
- Znów zdrada - zasmuciła się Elizabeth.
- Ano - przyznał jej rację John.

- Więc nie zostało nic innego, jak tylko się modlić - powiedziała półgłosem
kobieta.
- Ano - zgodził się John. - Modlić o cud.
Elizabeth rzeczywiście się modliła, choć niewiele jej to pomogło. Przez
następnych kilka dni robiła wszystko, co mogła, dla Luciena - chociaż on wciąż
odmawiał spotkania z nią - wliczając w to upokarzające prośby o pożyczkę, z
którymi zwracała się do przyjaciół i rodziny.
Nikt nie chciał dać jej pieniędzy.
Zamiast tego wszyscy zachęcali ją do separacji z księciem, a kiedy odmawiała,
każdy z nich uprzejmie i w sposób, ach, jakże cywilizowany, pokazywał jej
drzwi.
Elizabeth wiedziała teraz, jak musiał się czuć Lucien, kiedy odtrąciło go
towarzystwo. Wiedziała, jak to jest zostać skazanym bez sądu. Był to najgorszy
rodzaj zdrady, bo zdradzali go przyjaciele. Elizabeth dowiedziała się za późno,
że nawet ci, którzy podają się za krewnych, mogą nimi nie być.
Teraz, gdy stała w pokoju wynajętym jej przez jedną z kuzynek Johna,
stwierdziła, że nie potrafi i nie chce uwierzyć, że mogło się to stać naprawdę.
A jednak się stało.
Nie można było temu zaprzeczyć, gdyż o wszystkim pisał The Times. Lucien
St. Aubyn, książę Ravenwood, będzie sądzony pod zarzutem morderstwa w
przyszły wtorek. Dzięki Bogu, Lucien nie miał dostępu do gazet, pomyślała
Elizabeth, zatem nie mógł przeczytać o tych okropnościach, jakie rzekomo
popełnił. Jednak największe obrzydzenie budził w niej fakt, iż w gazetach
przedstawiano ją jako biedną, oszukaną żonę. Dziennikarze twierdzili, że książę
poślubił ją po to, by zyskać na poważaniu. Że wiedział o tym, że stanie przed
sądem, i łudził się nadzieją, że dzięki małżeństwu zaskarbi sobie współczucie w
oczach członków Izby Lordów. A już najśmieszniejszą rzeczą była sugestia, iż
książę liczył na układy, jakie może zyskać dzięki małżeństwu, gdyż jej ojciec,
wprawdzie szlachcic od niedawna, miał dobre koneksje z rodziną królewską.
Koneksje? Śmiechu warte!
Jej ojciec był synem szewca, a warsztat szewski nadal pozostawał w rękach
rodziny. Szlachectwo jej ojcu nadał szalony król, który pewnie by go nawet nie
poznał. Dzięki artykułom pismaków wszyscy uwierzyli w owe koneksje.
Londyńskie towarzystwo traktowało ją z mieszaniną litości i potępienia - oto
biedna córka szewca, która wyszła za mąż za mężczyznę z wyższej sfery.
Elizabeth ledwo mogła to znieść, ale nadal była wierna swej przysiędze, że
wytrwa do końca, ponieważ nie zamierzała zawieść Luciena. Wystarczająco
wielu ludzi tak zrobiło. Ona nie postąpi tak samo. Działała więc za kulisami,
przygotowując się do nadchodzącego procesu z determinacją i odwagą, jakiej

się sama po sobie nie spodziewała. Przez cały ten czas mąż nie chciał się z nią
widywać. Nadal przebywał z pospolitymi przestępcami, utrzymując, że sam jest
przestępcą.
Elizabeth miała ochotę krzyczeć z bezsilnej złości.
W dniu rozprawy poranek zaświtał zimny i pochmurny; skórzana uprząż
chabety zaprzężonej do wynajętego powozu, którym jechała Elizabeth,
połyskiwała od mżawki. Grzbiety koni były mokre, podobnie okna po obu
stronach pojazdu. Elizabeth otuliła się szczelniej szorstkim wełnianym pledem
woźnicy, przemarznięta do szpiku kości, i to nie tylko z powodu pogody. John,
który siedział przy niej, popatrzył na nią przez chwilę. Elizabeth zdobyła się na
dzielny uśmiech, który niestety zadrżał na jej wargach i zepsuł cały efekt.
Ubrała się elegancko na tę okazję, w barwy jasne i wesołe. Jej strój miał
przypominać, że jest córką szlachcica, nawet jeśli wywodzi się z gminu. Żakiet
narzucony na różową suknię miał kolor kasztanowaty, dekolt był umiarkowanie
wycięty. Włosy upięła na czubku głowy najlepiej, jak umiała.
- Czy Lucien wydawał się wczoraj zdenerwowany? -spytała przyjaciela.
- Wyglądało na to, że jest opanowany - odparł John.
Elizabeth żałowała, że nie ma takich grubych, brązowych spodni i czarnej
wełnianej kurtki, jak on. Przynajmniej byłoby jej ciepło.
- A jak ty się czujesz? - spytał zarządca.
Uniosła podbródek, starając się ze wszystkich sił powstrzymywać głupie łzy,
jakie wywołały jego słowa.
- Nic mi nie jest.
Była przerażona. Rzecz w tym, że została powołana na świadka, lecz nie przez
Luciena. Powołała ją prokuratura i to napełniało ją lękiem. Oczywiście nie
musiała zeznawać, ponieważ prawo zwalniało od tego obowiązku małżonkę.
Jednak dobrowolnie wyraziła na to zgodę.
- Nie jest pani bardzo dobrą kłamczuchą, wasza miłość.
- Jestem zdenerwowana z powodu wystąpienia w sądzie -przyznała - ale kto by
nie był?
- Podziwiam twoją odwagę - rzekł po chwili John i spojrzenie jego serdecznych,
niebieskich oczu spotkało jej wzrok. -Jesteś bardzo dzielna.
Długo nie opuściła powiek.
- Dziękuję. - Musiała jednak wyjrzeć przez okno, żeby powstrzymać cisnące się
do oczy łzy. Szczerze mówiąc, miała wrażenie, że lada moment się załamie.
Poza Johnem nie miała nikogo w Londynie, na kogo mogłaby liczyć. A i Johna
nie znała wystarczająco dobrze, by szukać u niego takiego oparcia, jakiego
rozpaczliwie potrzebowała.
- Poczuję się lepiej, kiedy złożę zeznania.

- Naprawdę?
Tak powtarzała sobie Elizabeth. To, co powie na rozprawie, może być jedynym
zeznaniem na korzyść Luciena - jeśli prokurator królewski jej na to pozwoli -
nie licząc słów Johna, który też miał zeznawać. Nie wiedziała, o co ją będą
pytać, wiedziała jednak, że każdą wypowiedź musi obrócić na korzyść Luciena.
Obydwoje umilkli. Droga nie była daleka, lecz kiedy zbliżyli się do
Westminsteru, powóz zwolnił.
- Widzowie - zauważył John ze swojego kąta powozu. Elizabeth bez słowa
skinęła głową, wyglądając przez okno. Po prawej stronie wznosiło się opactwo;
ulice pełne były ludzi śpieszących na rozprawę. Powóz stanął przed gmachem
Westminster Hall. Wprawdzie budynek o skromnej kamiennej fasadzie i niskim
sklepieniu był mniej ostentacyjny niż opactwo, jednak na jego widok serce
Elizabeth zaczęło się miotać w piersi niczym spłoszony koń. Wytarła dłonie w
koc, wiedząc, że następnych kilka godzin będzie w najlepszym przypadku
trudne.
Tłum przed wejściem omal ich nie stratował, kiedy Elizabeth została
rozpoznana. Jej twarz znajdowała się na okładkach wszystkich gazet.
Unieśmiertelniono ją w satyrycznych rysunkach, które przedstawiały Elizabeth
w sukni ślubnej, a Luciena jako diabła wcielonego. Rysunki były dostępne
prawie w każdym sklepie z rycinami, tak że Elizabeth obawiała się wyjść z
domu. Teraz jednak nie mogła sobie pozwolić na taki luksus.
Do budynku odprowadzały ją głosy wołające: „To ona!", jak również okrzyki:
„Księżna Śmierci".
Przy wejściu zatrzymał ją stróż, lecz kiedy ją poznał, pozwolił jej przejść.
Elizabeth przemknęła pośpiesznie, tak zależało jej na ucieczce przed tłumem.
- Tędy - powiedział John; jego głos zagłuszył gwar otaczających ich mas ludzi.
Gapiów nie wpuszczono do środka, chociaż kilku widzów miało być obecnych
na rozprawie. Wzrok Elizabeth rejestrował niejasne obrazy szarych sal i
przyćmionego światła, gdy mężczyzna prowadził ją do komnaty ze złoceniami i
dębowymi belkami pod sufitem, jaką była Izba Lordów, a ściślej biorąc, do
wąskiej areny na jej środku. Elizabeth patrzyła prosto przed siebie, gdy ci z
lordów, którzy już zajęli swoje miejsca, zauważyli jej przybycie i ucichli. Ławy,
na których zasiadali parowie w karmazynowych szatach, wznosiły się stromymi
szeregami, okalając arenę; przejście między nimi przecinało je w połowie
niczym równoleżnik okalający kulę ziemską.
Po ciągnącej się bez końca chwili ktoś zawołał i poprosił o uwagę. Od tych słów
wszystko się zaczęło. Najpierw ceremonia otwarcia posiedzenia, wejście
przewodniczącego Izby Lordów, a po nim urzędnika niosącego wielką pieczęć
oraz innych funkcjonariuszy. Elizabeth siedziała na swoim miejscu, cała spięta,

a serce jej biło dość głośno, by mogli je usłyszeć ludzie znajdujący się w
pobliżu. Odczytano dokument mianujący hrabiego Glashow lordem
przewodniczącym przy sądzeniu para, herold Zakonu Podwiązki i odźwierny
Izby Lordów skłonili się przewodniczącemu Izby Lordów i udali się na swe
miejsca po prawej stronie przewodniczącego rozprawie. Odczytano oskarżenie,
następnie przewodniczący rozprawie polecił funkcjonariuszowi pełniącemu rolę
porządkową i reprezentacyjną, by ogłosił, iż zastępca odźwiernego ma
wprowadzić Luciena.
Elizabeth przesunęła się na skraj obitego czerwonym aksamitem siedziska.
Drzwi się otworzyły i wstrzymała oddech. Wszedł Lucien. Elizabeth znów
zasiadła na swym krześle. Lucien wyglądał inaczej, niż się spodziewała. Czarny
frak ciasno opinał jego szerokie barki. Pod spodem miał białą koszulę ze
szpiczastym kołnierzem i suty krawat. Jasnoszare spodnie z czarnymi półbutami
uzupełniały jego strój. Był to mundur człowieka starającego się wyglądać na
osobę opanowaną, pragnącą sprawiać wrażenie kogoś, kto nie obawia się tego,
co go czeka. Elizabeth jednak wiedziała, że nie jest to prawda. Zacisnęła dłonie,
gdy podprowadzono go bliżej.
- Wydaje się spokojny - zauważył John, który siedział u boku Elizabeth.
- To tylko pozory - szepnęła na stronie, wiedząc, że Lucien bez wątpienia
chciałby się zapaść pod ziemię pod nienawistnymi spojrzeniami, jakie mu
posyłano. Patrzyła, jak wargi jej męża wykrzywia uśmieszek mówiący: „czyż to
nie zabawne". Z jego postawy można było jednak wyczytać napięcie, ledwo
dostrzegalne, lecz widoczne, gdyby ktoś przyjrzał się wystarczająco uważnie.
Lub znał Luciena wystarczająco dobrze.
To zdumiewające, lecz ona go znała. Starała się skłonić go siłą woli, by spojrzał
na nią, lecz on wpatrywał się przed siebie, kiedy zasiadał za linią dzielącą
pomieszczenie. Przewodniczący sądu podszedł do pobliskiego stołu,
poprzedzany przez herolda, odźwiernego i strażnika wielkiej pieczęci. Wszystko
to było bardzo nużące, całe to krążenie po sali, a sposób, w jaki urzędnicy
zajmowali swoje miejsca, bez wątpienia miał na celu zastraszenie oskarżonego.
Przewodniczący siadł na krześle pośrodku stołu, a odźwierny na wysokim
stołku po jego prawej stronie, trzymając w ręku laskę będącą oznaką jego urzę-
du. Herold zajął miejsce na podobnym stołku po prawej stronie odźwiernego, a
wysoki rangą funkcjonariusz porządkowy zasiadł przy drugim końcu stołu.
Sprawiali wrażenie króla i jego dworu, co, jak Elizabeth się domyślała, było ich
zamiarem.
Wtedy Lucien spojrzał w jej stronę.
Elizabeth natychmiast poczuła, jak łzy spływają jej z oczu, kiedy tylko ich
spojrzenia się spotkały, chociaż jakaś jej cząstka dziwiła się, czemu płacze z

powodu mężczyzny, którego przecież nie kocha. Przypuszczała, że dzieje się tak
dlatego, że spostrzegła w jego oczach przelotny błysk niepokoju. Uśmiechnęła
się zatem, starając się powiedzieć mu bez słów, że może na nią liczyć.
Nie odpowiedział uśmiechem; jeśli już, jego spojrzenie stało się wręcz
nieprzychylne. Elizabeth omal nie załkała.
- Kochasz go, prawda? - spytał John tak cicho, by nikt poza nią go nie usłyszał.
Czyżby? Czy mogła kochać człowieka, który nie dbał o nią nawet na tyle, by się
z nią zobaczyć? Który nie chciał jej pomocy? Który zdawał się pragnąć, by go
powieszono, a ona stała się wdową?
- Sama nie wiem - wyznała na głos, mimo iż podejrzewała, że doskonale zna
odpowiedź na to pytanie.
- Jeśli tak, to nie wiem, czy mam ci gratulować, czy litować się nad tobą.
Spojrzała na Johna. Wyglądał równie szlachetnie jak każdy z mężczyzn
zasiadających w Izbie Lordów, lecz przecież był synem szlachcica. Podobnie
jak Lucien, urodził się za późno, by skorzystać z pozycji swego ojca. Jednak w
odróżnieniu od Luciena nie pojedynkował się z bratem i nie zyskał tytułu.
- Panowie i panie - zaczął prokurator królewski. - Pozwólcie, że objaśnię
dzisiejszą rozprawę...
Odczytano ponownie oskarżenie, przedstawiono dowody. Potem wstał Lucien,
by zabrać głos. Skinął głową przewodniczącemu rozprawie, następnie członkom
Izby. Pomimo oczywistej antypatii wszyscy odpowiedzieli mu bardzo uprzejmie
skinieniami głowy. Elizabeth poczuła, że histeria ściska ją za gardło.
Potem Lucien zrelacjonował wydarzenia, które zaszły w trakcie pojedynku, po
raz pierwszy starając się dowieść swej niewinności. Zabrzmiało to jednak tak,
jakby sam sobie nie wierzył, a to tylko zaszkodziło jego sprawie. Elizabeth
czuła to i zacisnęła dłonie na kolanach, kiedy dostrzegła, że twarze wszystkich
słuchających stężały. Kiedy Lucien skończył, przesłuchanie zaczął prokurator.
Książę odpowiadał wyraźnym, spokojnym głosem, nawet wtedy, gdy prokurator
zasugerował, że Lucien może być odpowiedzialny za śmierć więcej niż jednej
osoby. Elizabeth usłyszała wówczas po raz pierwszy, ile drogich mu osób
zginęło. Czekała, by Lucien odwrócił się i spojrzał na nią, lecz on tego nie
zrobił. Ani razu. Po raz pierwszy Elizabeth zrozumiała, skąd się wzięło
powiedzenie, że komuś serce pęka. Jej serce pękało z bólu, od którego łzy
cisnęły jej się do oczu.
Powołano pierwszego świadka oskarżenia. Nerwy Elizabeth drżały z napięcia
do tego stopnia, że ściskało ją w dołku i mdliło z niepokoju. Jednego po drugim,
wzywano kolejnych ludzi, którzy zaświadczali, że Lucien często zazdrościł
bratu, iż ten miał szczęście urodzić się pierwszy. Na każdego świadka, który
zeznawał na rzecz Luciena, prokurator królewski zebrał pięciu swoich. W

pewnej chwili John zniknął jej z oczu - wezwano go do złożenia zeznań.
Potem nadeszła kolej na nią. Elizabeth położyła dłonie na barierce, w której
drewnianej powierzchni odbijały się złocenia sali. Odprężyła się i poczuła
szaloną chęć, by pokazać wszystkim lordom język.
- Elizabeth St. Aubyn - rzekł przewodniczący posiedzenia. - Zostałaś wezwana
w charakterze świadka oskarżenia. Czy będziesz zeznawać z własnej woli?
- Tak, lordzie - odpowiedziała, sama zaskoczona tym, jak pewnie i spokojnie
zabrzmiał jej głos, mimo iż w środku dygotała.
Prokurator królewski, człowiek uczony z wyglądu, wyszedł zza stołu. Jego siwa
peruka sprawiała wrażenie za malej na jego głowę, a luźna szata nie była w
stanie zamaskować jego potężnej tuszy. Mężczyzna miał zaczerwienioną twarz i
przekrwione niebieskie oczy, przez co sprawiał wrażenie, jakby większość życia
spędził w stanie nietrzeźwości. Elizabeth znienawidziła go od pierwszego
spojrzenia.
- Elizabeth St. Aubyn, od jak dawna znasz księcia Ravenwood?
Oblizała wargi, przyglądając się zgromadzonym parom. Próbowała patrzeć im
w oczy, jednemu po drugim.
- Znam go od wielu lat. W istocie pierwszy raz zwróciłam na niego uwagę, gdy
pojawiła się plotka, iż książę uwiódł pańską córkę, lordzie Glashow. - Wyłowiła
osobę jego lordowskiej mości spośród morza postaci w karmazynowych szatach
i uśmiechnęła się. - Przez lata słyszałam o wielu innych kobietach, które
rzekomo uwiódł, tak wielu, w rzeczy samej, że zastanawiam się, jak jego miłość
miał czas na uknucie morderstwa, a co dopiero jego wykonanie.
Komentarz Elizabeth wywołał chichoty na sali, co było jej zamierzeniem.
Prokurator królewski nie wyglądał, jakby było mu do śmiechu.
- Czy może pani opisać okoliczności, w jakich poznaliście się na balu lady
Derby?
Elizabeth oczekiwała tego pytania, więc odparła na nie śmiało.
- Skompromitował mnie. - Posłała mu suchy uśmiech.
- Zrujnował pani reputację? - wyjaśnił mężczyzna.
- Zaiste, sir. Bardzo dokładnie.
Kolejne śmiechy. Na ustach prokuratora nie zagościł nawet cień uśmiechu.
- Czy nazwałaby pani postępowanie swego męża tego wieczoru godnym?
- Tego wieczoru, nie. Godnym postępkiem natomiast było jego małżeństwo ze
mną.
- Nie o to pytałem.
- Nie? Pewnie chciałby pan, abym powiedziała, że mój mąż zachował się tego
wieczoru ze wszech miar niegodnie, co jest zgodne z prawdą, lecz w moich
oczach, i oczach całego towarzystwa, odkupił swoje przewinienia.

- Odkupił swoje przewinienia, powiada pani? Ależ, pani, jestem tym zdumiony.
Sam wiem, jak ciężkie jest pani położenie w towarzystwie. Córka szlachcica,
lecz niezupełnie szlachcianka.
Policzki Elizabeth zaczerwieniły się. Podły człowiek.
- Wiem, że starała się pani ze wszelkich sił zasłużyć na dobrą opinię.
Pokazywała się pani przez... ile to sezonów? Dwa? A jednak w ciągu jednej
nocy ten mężczyzna - wskazał na Luciena - mężczyzna, który, jak pani twierdzi,
odkupił swoje winy w pani oczach, zniweczył całe pani starania. Czy nazwałaby
to pani postępkiem człowieka godnego szacunku?
Elizabeth uniosła głowę, dziękując niebiosom za wychowanie, jakie otrzymała,
które pozwoliło jej uśmiechać się uprzejmie.
- Nie, nie był to godny postępek, sir. Jednakże, zważywszy na moją wątpliwą
pozycję w towarzystwie - pozycję, do której właśnie pan nawiązał - jakże łatwo
byłoby mojemu mężowi odwrócić się ode mnie plecami. On jest księciem. A ja,
jak sam pan powiedział, prawie osobą z gminu. Nie musiał się ze mną żenić. A
jednak to zrobił.
- I od chwili ślubu książę traktował panią dobrze?
- Jak królową.
Prokurator uniósł brew i coś w sposobie, w jaki jego oczy zabłysły, zwróciło jej
uwagę na następne pytanie.
- Wasza miłość - zaczął spokojnie. - Czy słyszała pani o statku o nazwie
Revenger?
Elizabeth poczuła, że policzki jej drętwieją.
- Tak, słyszałam.
- Jaki to statek?
- Duży - odrzekła, grając na zwłokę. Prokurator królewski zmrużył oczy.
- Pozwoli pani, że ujmę to w ten sposób: czy Revenger to statek piracki?
Elizabeth uniosła głowę najdumniej, jak umiała.
- Tak, to prawda.
- Czy może mi pani powiedzieć, kto był kapitanem tego statku?
- Mężczyzna imieniem Jolly.
- Czy Jolly był piratem?
- Był.
- I czy pani mąż pozostawał w dobrych stosunkach z tym mężczyzną?
Elizabeth nie chciała odpowiadać. Boże, dałaby wszystko, żeby tego nie robić,
lecz wiedziała, że prokurator przycisnął ją do muru. On również o tym wiedział.
- Tak, to prawda.
- Czy pani mąż brał udział w zatopieniu statku o nazwie Swan, będąc
przyjacielem tego człowieka? - Prokurator wykrzywił pogardliwie wargi. - Tego

pirata imieniem Jolly?
Kto mu o tym powiedział?
- Lady Ravenwood? - zachęcił ją do odpowiedzi. Elizabeth przełknęła ślinę,
wiedząc, że kłamstwo nie miałoby sensu.
- To prawda.
- Tak? - Prokurator królewski udawał zdumienie. Keats byłby dumny z jego
talentu aktorskiego. - Twierdzi pani jednak, że jego lordowska mość jest
człowiekiem godnym.
- Bo tak jest - odparła Elizabeth.
- Człowiek, który zatapia statek handlowy, jest godny?
- Wtedy był inny.
- Wystarczająco inny, by zabić swego brata w pojedynku?
- Nie. - Potrząsnęła głową. - To znaczy, tak.
- To znaczy jak, wasza miłość?
- Nie, nie był zdolny do tego, by zabić własnego brata.
- Znała go pani wystarczająco dobrze, by to ocenić?
- Znałam.
- I czy to dlatego nazwała go pani... - Prokurator powoli podszedł do swojego
biurka i obrócił kawałek pergaminu tak, by móc go przeczytać. - Jak to było...
aha, tu jest, „mordercą i łajdakiem", kiedy poprosił panią do tańca na balu.
Te słowa. Te okropne słowa. Prokurator królewski spojrzał na nią.
- Czy nazwala go tak pani? Elizabeth odwróciła wzrok.
- Nazwała pani? Kobieta pokręciła głową.
- Nie zrobiła pani tego? - spytał prokurator. Elizabeth uniosła wzrok i spojrzała
mu w oczy z nienawiścią.
- Najwyraźniej wie pan, że tak zrobiłam. Nigdy jednak nie miałam tego szczerze
na myśli.
Mężczyzna znów uniósł brwi.
- Aha - wycedził szyderczo. - Rozumiem. Czy zatem nazywa pani mordercami i
łajdakami wszystkich mężczyzn, którzy proszą panią do tańca?
Elizabeth nie odpowiedziała.
- Nazywa ich tak pani? - dopytywał się prokurator. Niech diabli porwą tego
człowieka. Niech ich porwą wszystkich. Przekręcą każde słowo jej i Luciena
tak, aż uzyskają to, na czym im zależy.
- Więc, wasza miłość?
- Nie, nie nazywam ich tak.
- Można więc powiedzieć, że zanim poznała pani swego przyszłego męża,
wierzyła pani, że jest winny morderstwa?
Elizabeth szukała rozpaczliwie w myślach odpowiedzi, która zaprzeczyłaby

temu, do czego wyraźnie zmierzały słowa prokuratora, lecz nic jej nie
przychodziło do głowy.
- Wasza miłość? - zapytał urzędnik, wyraźnie zniecierpliwiony jej oporem.
- Wierzyłam.
- Co takiego? - spytał, przykładając dłoń do ucha. - Nie usłyszałem pani.
Kobieta uniosła dumnie głowę.
- Tak, wierzyłam - powtórzyła.
Prokurator odwrócił się od niej, stając naprzeciwko przewodniczącego
rozprawy.
- Nie mam więcej pytań.
Ale Elizabeth jeszcze nie skończyła. Chciała powiedzieć im o tym, jak Lucien ją
chronił. O tym, że zadał się z piratami, by zemścić się na złowrogiej hrabinie
Selborn. Uświadomiła sobie jednak, że nie będzie miała okazji.
- Lordzie Ravenwood, czy ma pan jakieś pytania? - spytał przewodniczący.
Elizabeth wiedziała, że jej mąż nie zada żadnego pytania. Pod wpływem
frustracji zerwała się raptownie.
- Nie róbcie mu tego, waszmość lordowie...
- Lady Ravenwood... - zawołał przewodniczący rozprawy, oglądając się na nią z
osłupieniem.
Ełizabeth zlekceważyła go.
- Nie skazujcie człowieka za morderstwo z powodu wypadku.
- Lady Ravenwood - upomniał ją raz jeszcze przewodniczący.
- Może pochodzę z gminu, ale przynajmniej traktuję każdą istotę ludzką z
szacunkiem, dopóki nie zaistnieje sprawiedliwy powód, abym tak nie czyniła.
- Dość tego! - rzekł przewodniczący.
- Pozwólcie jej mówić.
Oczy wszystkich spoczęły na Lucienie, który ze ściągniętą twarzą przyglądał się
zgromadzeniu, do polowy podniósłszy się z krzesła. Stanowczo unikał wzroku
swej żony.
- Niech powie, co ma do powiedzenia. Możecie mi wierzyć, panowie, ta dama
wygłosi swoje zdanie za waszym pozwoleniem lub bez niego.
Elizabeth czekała, aż Lucien spojrzy na nią, lecz nie zrobił tego, jedynie skinął
głową, kiedy zajmował ponownie swe miejsce. Nie czuła już triumfu, lecz
starała się stać prosto i zachowywać tak, jakby Lucien właśnie poprosił ją o
zabranie głosu w jego imieniu.
- Mój mąż nie zabił swego brata dla tytułu - zaczęła, rozglądając się wokoło. -
Wyznał mi prawdę o tym, co wydarzyło się tego dnia, choć nie miał powodu, by
mi się zwierzać.
Zacisnęła dłonie na barierce, prostując się dumnie i wkładając w swe następne

słowa całą swą siłę przekonywania. W duchu przeklinała małomówność
Luciena.
- Tego dnia, kiedy powiedział mi o tym, co się zdarzyło, mój mąż wyglądał jak
naoczny świadek potwornego wypadku, w którego wyniku poniósł śmierć
członek jego rodziny. - Przeszukała spojrzeniem salę, szukając wzrokiem
pewnego mężczyzny w szczególności. - Zachował się tak, jak zapewne pan się
zachowywał, lordzie Stanton, kiedy powóz, którym pan powoził, przewrócił się
i zabił pańskiego lokaja. Pamięta pan zgrozę i cierpienie, jakie czuł pan,
dowiedziawszy się, że niechcący zabił pan człowieka? Takie bowiem uczucia
malowały się na twarzy mojego męża, kiedy opowiadał mi o śmierci swego
brata.
Nachyliła się ku słuchaczom, ściskając w rękach poręcz barierki.
- Śmierć Henry'ego St. Aubyn nie była morderstwem. Dałabym za to głowę.
Po jej słowach zapadła cisza, tak kompletna, że słychać było, jak lordowie kręcą
się na swoich miejscach.
- Wy, jednak, panowie, macie ułatwione zadanie - oznajmiła. - Z jakiegoś
powodu mój mąż bowiem postanowił się nie bronić.
- Elizabeth - warknął Lucien.
- Sądzę, że jest zmęczony poczuciem winy. Wierzę też, że chce zapłacić za tę
winę swoim życiem.
- Elizabeth - Lucien znów podniósł się z krzesła.
- To prawda - powiedziała, patrząc mu w oczy. Powiedz im, błagała go w
myślach.
Nie zrobię tego, odpowiedział bezgłośnie.
Wtedy Elizabeth się poddała, oparła się ciężko o barierkę. Jaki sens mówić
cokolwiek więcej, jeśli on nie chce walczyć? Znów łzy cisnęły się jej do oczu.
Zamknęła powieki, by powstrzymać ich napływ.
- Skończyła pani? - spytał przewodniczący.
Elizabeth już wiedziała, że przegrała. Nie przemówiła dygnitarzowi do
sumienia. Ani jemu, ani innym parom. Otworzyła oczy i zanim ktokolwiek
zauważył, otarła spływającą łzę.
- Tak - szepnęła.
- Czy chce pan jeszcze zabrać głos? - przewodniczący spytał prokuratora.
Ten jednak najwyraźniej uznał, że usłyszał dosyć.
- Nie mam więcej pytań.
- Może pani wrócić na miejsce, lady Ravenwood - oznajmił lord
przewodniczący rozprawie.
Elizabeth odwróciła się, zbyt rozczarowana, by ryzykować kolejne spojrzenie na
Luciena. On pewnie i tak nie patrzył na nią.

Potem wezwano na świadka lorda Chalmersa, lecz ten przedstawił tylko
wydarzenia z dnia pojedynku. Następny był Greshe, kuzyn Luciena, który
przedstawił najbardziej obciążający dowód winy. Powiedział zgromadzeniu o
zakładzie, jaki poczynił Lucien: otóż młodszy Ravenwood założył się, że jego
brat nie dożyje trzydziestki.
To był koniec. Elizabeth wiedziała o tym w chwili, gdy usłyszała te słowa.
Spojrzenie rzucone na twarze parów potwierdziło jej przypuszczenia.
Upłynęła zaledwie godzina, zanim zapadł wyrok, godzina, podczas której
Elizabeth siedziała samotnie w sieni, a Lucien został wyprowadzony przez
urzędnika sądowego i przekazany ponownie nadzorcy więzienia Newgate. Lord
przewodniczący rozprawie spytał tylko:
- Jaki jest wasz wyrok, panowie?
- Winny - ogłosił w imieniu wszystkich parów przewodniczący Izby Lordów.

21.

Luciena skazano na śmierć przez powieszenie. Elizabeth myślała, że zemdleje,
kiedy to usłyszała, mimo iż takiego wyroku się spodziewała. Teraz, wyglądając
przez okno na drugim piętrze, zastanawiała się, jak jej życie mogło się zmienić
tak nieodwołalnie w tak krótkim czasie. Zmarnowano jej opinię. Wyszła za mąż.
Owdowiała.
Kuzynka Johna, u której się zatrzymała, mieszkała we wschodniej części
Londynu. Z tego też powodu widok z okna bynajmniej nie był imponujący:
błotniste ulice poprzecinane koleinami przypominającymi ślady ślimaka na
brudnej drodze. Wszystkie powierzchnie w pobliżu oblepione były grudami
błota, łącznie z wykonanymi z piaskowca fasadami domów i warsztatów, które
tuliły się do siebie nawzajem niczym chore rodzeństwo. Pod oknem przeciągał
nieustannie sznur wozów transportowych, wynajętych powozów, a od czasu do
czasu kareta jakiegoś wielmoży. Elizabeth odprowadzała teraz wzrokiem jeden
z takich pojazdów, zwracając uwagę na herb i zastanawiając się jak przez mgłę,
czy należał on do któregoś z lordów, którzy skazali Luciena na śmierć na
szubienicy. Oczywiście, że tak.
Odwróciła się od okna i jej uwagę przyciągnęło pudełko stojące na obdrapanej
komódce. Spoczywały w nim pistolety pojedynkowe, które prokurator
królewski oddał jej po rozprawie. Zbędne dowody, powiedział, nawiązując do
faktu, iż nie potrzebował ich do skazania Luciena. Na samo wspomnienie o tym
twarz zapiekła Elizabeth z gniewu.
Zebrawszy się na odwagę, podeszła do komódki, podniosła drewniane wieczko
pudełka i przyjrzała się pistoletom. Miały pozłacany wzór wygrawerowany na
końcu luf, cała reszta broni pokryta była bogatymi ornamentami. Rękojeść
wyrzeźbiono z kości słoniowej, a na uchwycie wygrawerowano krzyżujące się

ukośnie linie, żeby broń lepiej leżała w ręku: Przed pojedynkiem nigdy ich
wcześniej nie używano, przynajmniej tak jej powiedział Lucien. Widać jednak
było, że strzelano z nich. Ślad prochu przyciemnił okolicę panewki. Elizabeth
musnęła palcem jeden z pistoletów, zastanawiając się, z którego zabito
Henry'ego.
-Jesteś gotowa?
Elizabeth odwróciła się i napotkała zatroskane spojrzenie Johna.
- Tak - odpowiedziała cicho. Płakała przez całą drogę powrotną, a John robił
wszystko, co w jego mocy, żeby ją pocieszyć. Boże, czy mogła gorzej się spisać
podczas składania zeznań? Wiedziała, że jej zeznanie przyczyniło się do
przypieczętowania losu Luciena. Niech niebiosa mają ją w swej opiece,
prokurator królewski nakłonił ją do wyznania, że uważała swego męża za
mordercę.
- Elizabeth, nie mogę zagwarantować, że Lucien zobaczy się z tobą.
Uniosła podbródek.
- Wiem.
John wydawał się gotów sprzeczać się z nią o to, czemu nie powinna jechać, ale
w końcu musiał sobie uświadomić, że zamierzała tego spróbować z jego
pomocą lub bez niej.
Tak więc znów się znaleźli w wynajętym powozie. Elizabeth otuliła się ciężkim
wełnianym kocem; czarna tkanina chroniła ją przed londyńskim chłodem.
Ostatnio wciąż jej było zimno, jakby w jej serce i kości wstąpił stały ziąb. Czu-
ła, że znów łzy cisną jej się do oczu, ale zdecydowanie je otarła. Nie będzie
płakać. Miała coś do powiedzenia mężowi i były to słowa, które zamierzała
powiedzieć bez śladu łez.
Aż zbyt szybko zatrzymali się przed wypłowiałą fasadą więzienia Newgate.
- Wrócę za chwilę - powiedział John.
Czy Lucien zechce się ze mną widzieć? zastanawiała się Elizabeth. Nie miał
powodu, żeby tego nie robić, skoro rozprawa już się zakończyła. Już nie mogła
sprowokować go do tego, by zaczął się bronić. Nie mogła już wynająć adwokata
i zmusić Luciena do skorzystania z usług prawnika.
Teraz jedynym powodem, dla którego nie chciałby się z nią widzieć, byłaby
decyzja o tym, by się jej wyrzec. Jeden rzut oka na twarz Johna po powrocie z
więzienia wystarczył, aby Elizabeth domyśliła się, że tak się stało. Wyskoczyła
z powozu.
- Elizabeth! - zawołał zarządca majątku Ravenwood, gdy przebiegała obok
niego.
- Nie, John - odpowiedziała, oglądając się za siebie. -Nie zaakceptuję odmowy.
- On się z tobą nie zobaczy.

- Właśnie, że tak!
Sądziła, że John spróbuje ją zatrzymać. Ku jej zdumieniu, nie zrobił tego.
Elizabeth przeszła przez zabłoconą drogę, omijając wozy z towarami i z sianem,
by dotrzeć do głównej bramy Newgate. Zaduch w więzieniu był niewy-
obrażalny. Nie zabijał go nawet smród leżących na ulicy stert gnoju. Z zewnątrz
więzienie wydawało się czyste, w środku jednak było brudną i wilgotną norą.
- Przyszłam widzieć się z Lucienem St. Aubyn - oznajmiła Elizabeth
dyrektorowi więzienia.
- A pani jest...? - spytał mężczyzna; jego stara twarz była chłodniejsza niż
kamienie posadzki.
- Jego żoną.
Mężczyzna zmarszczył brwi, spod których spoglądały zniecierpliwione oczy.
- On nie chce pani widzieć.
Zdesperowana Elizabeth rzuciła na stół sakiewkę z pieniędzmi. Były to
pieniądze, które zdobyła ze sprzedaży powozu i koni, suma, jaką zachowała w
nadziei, że Lucien w ostatniej chwili zmieni zdanie. Mogła się tego domyślić.
- Ta sakiewka stanie się pańską własnością, jeśli udostępni pan mnie i mojemu
mężowi osobną celę.
Mężczyzna przyglądał jej się przez chwilę, lecz chciwość musiała zwyciężyć,
ponieważ powiedział:
- Proszę dać mi trochę czasu.
Kiedy Lucien zobaczył za drzwiami dozorcę, wiedział, że wydarzy się coś
niezwykłego. Poznał to po sposobie, w jaki spojrzenie mężczyzny badało
wnętrze celi, padając ostatecznie na niego na chwilę przed tym, gdy klucz trafił
do zamka. Przez moment książę zastanawiał się, czy egzekucji nie przeniesiono
z pojutrza na dzisiaj. Dziwne, ale ta myśl wcale go nie przeraziła. Zamiast tego
czuł odrętwienie. Odrętwienie, w które popadł, patrząc, jak Elizabeth wyjeżdża
z zamku tak wiele dni temu.
- Przyszedłeś po mnie? - spytał jeden z współwięźniów Luciena. - Czy ta moja
żałosna połowica wreszcie postanowiła mnie zabrać?
Dozorca zignorował go, otwierając drzwi i wskazując na księcia.
- Ty, pójdziesz ze mną - powiedział.
Lucien odepchnął się od kamiennej ściany, o którą się opierał, a jego
współtowarzysze nie odezwali się słowem. Wśród więźniów istniała osobliwa
hierarchia i wyglądało na to, że bratobójca zajmował w niej dość wysoką
pozycję. Nie naprzykrzali mu się, odkąd dowiedzieli się, za co go skazano.
- Nie skuję cię, ale jeśli choć się ruszysz, walnę cię w łeb -oznajmił dozorca.
Powtarzał te słowa pewnie po sto razy dziennie, pomyślał Lucien. On sam
słyszał je z tuzin razy, kiedy prowadzono go tam i z powrotem. Poszedł więc

potulnie za strażnikiem, całkiem już oswojony z otoczeniem: innymi więźniami,
ciemnymi korytarzami i smrodem. Dozorca jednak nie zaprowadził go do bramy
więzienia, czego spodziewał się Lucien. Nawet nie do kaplicy, gdzie zwykle
prowadzono skazańców, by ostatni raz spróbować ocalić ich dusze. Nie.
Strażnik zaprowadził go do pokoju w wieży i otworzył drzwi do dość czystego i
umiarkowanie jasnego pomieszczenia. Była to narożna cela o kamiennych
ścianach i drewnianych drzwiach z małym zakratowanym okienkiem w górnej
jego połowie. Nagle Lucien zaniepokoił się.
- Co to ma znaczyć? - spytał.
Mężczyzna udał, że go nie słyszy, i otworzył drzwi.
- Wchodź do środka.
Przez chwilę Lucien chciał stawiać opór, ale potem rozsądek zwyciężył. Czego
miał się obawiać? Może przyjdzie go odwiedzić książę regent? Może jednak
jego egzekucja zostanie odwołana?
Jednak chwilę później do celi wszedł nie przedstawiciel rodu panującego, lecz
Elizabeth.
Lucien zesztywniał.
- Witaj, Lucienie.
Zamrugał oczami, sądząc, że jej obecność jest złudzeniem. Wydał przecież
surowe polecenie, że nie chce się z nią widzieć. Domyślał się jednak, że w
Newgate można było uzyskać wszystko. Oczywiście za odpowiednią cenę.
- Elizabeth - wykrztusił tylko, starając się nie zdradzić wzruszenia.
- Zaskoczony moim widokiem? - spytała jego żona, uśmiechając się sucho.
- Nie. Twoja pomysłowość nigdy nie przestaje mnie zdumiewać. - Obrzucił ją
spojrzeniem od stóp do głów, starając się nie zauważać żałośnie wykrzywionych
warg, cierpienia w jej spojrzeniu, zaczerwienienia oczu, które świadczyło o
łzach. Byłby jednak ślepcem, gdyby nie dostrzegł, że przy czarnej pelerynie,
jaką miała na sobie, jej oczy wydawały się prawie srebrne. Ani tego, że z jej
włosów biła kwiatowa woń, która straszliwie kontrastowała z okropnym
zapachem w Newgate.
- Dlaczego nie chciałeś się ze mną widywać? - spytała cicho kobieta.
- Przepraszam. - Lucien udawał uprzejme zasmucenie. -Czyżby mój kamerdyner
ci nie przekazał? Postanowiłem nie przyjmować gości.
Elizabeth uniosła głowę.
- Starałam się z tobą zobaczyć od kilku dni. Książę uśmiechnął się.
- Byłem trochę niedysponowany.
Elizabeth podeszła do niego; szkoda, bowiem gdy zbliżyła się, jej niebiański
zapach znów go owionął. Zaszokowało go to, jak bardzo tęsknił za tą wonią...
jak bardzo pragnął ją teraz wdychać. Wręcz sycić się nią. Jednak zamiast to

uczynić, zesztywniał i odsunął się od żony.
- Przestań, Lucienie. Nie zachowuj się tak, jakby to był jakiś żart. Zawsze tak
robisz. Kiedy czujesz się nieswojo, maskujesz swoje zakłopotanie humorem.
Książę uśmiechnął się sardonicznie.
- Ależ zapewniam cię, moja droga, że pobyt w Newgate bynajmniej nie jest
śmieszny.
- Nie to miałam na myśli i dobrze wiesz o tym.
- Czyżby?
Elizabeth straciła wtedy cierpliwość. Lucien poznał to po jej nagłym
zesztywnieniu. Po zaciśniętych dłoniach. Ustach drżących tak, jakby walczyła z
płaczem.
- Jak śmiesz? - spytała jego żona. - Jak śmiesz mi to robić?
- Moja droga, nie wiem, o czym mówisz.
Elizabeth wpadła wtedy we wściekłość, rzucając się na męża z uniesionymi
pięściami, jakby chciała go uderzyć.
Nie zrobiła tego jednak, tylko zatrzymała się przed nim, a potem opuściła ręce,
zawstydzona swoim wybuchem.
- Bardzo dobrze wiesz, o czym mówię. Poddałeś się. Uznałeś się za winnego.
Obróciłeś całą rozprawę w kpinę, nie pozwalając mi wynająć adwokata, by cię
bronił.
Lucien milczał. Prawdę mówiąc, bał się odezwać, widząc, że żona gotowa jest
na wszystko.
- Przynajmniej kiedy mnie skompromitowałeś, ja nie uciekłam przed swoim
problemem. Z uniesionym czołem poniosłam konsekwencje tego, co mi się
przydarzyło, chociaż wiedziałam, że wszyscy w towarzystwie kiwali głowami i
szeptali: „Widzicie, wiedzieliśmy, że to się tak skończy. Ona jest przecież taka
pospolita". - W oczach Elizabeth zalśniły łzy. - Ale ty! Ty spuściłeś głowę i
pogodziłeś się ze swoim losem bez walki. Uczynisz ze mnie wdowę. I to tylko
dlatego, że byłeś zbyt zajęty użalaniem się nad samym sobą, by zdawać sobie
sprawę, że istnieją ludzie, którzy się o ciebie troszczą, którzy - niech ich Bóg ma
w swej opiece - kochają cię. Ludzie tacy, jak John. Jak twoja służba. Jak twoi
dzierżawcy, którzy pracowali dla ciebie od lat. Ludzie, których nie stać na
wysłanie listu, lecz którzy i tak do mnie pisali, zdobywszy z trudem pieniądze
na opłatę, żeby powiedzieć mi, jak dobrym jesteś człowiekiem, i jak modlą się
za ciebie. - Kobieta przełknęła kolejne łzy cisnące jej się do oczu. - A po
przeczytaniu ich listów musiałam pojechać do Westminsteru i patrzeć, jak się
poddajesz.
- Nie poddałem się.
Elizabeth rzuciła się wtedy na niego, chwytając go za klapy ciemnoszarego

żakietu.
- Właśnie, że się poddałeś! - wrzasnęła i łza spłynęła jej po policzku. - Do
diabła, Lucien, poddałeś się!
Potem go wypuściła i odwróciła się, a sposób, w jaki drżały jej ramiona,
świadczył o tym, że płakała.
Lucien stał jak odrętwiały, ale serce mocno kołatało mu w piersi.
- Poddałeś się - powiedziała Elizabeth przez łzy, powoli odwracając się znów do
niego twarzą. Podmuch powietrza ponownie przyniósł mu woń jej perfum. Ten
zapach poruszył go do głębi, przywołując wspomnienia spędzonych razem
chwil, jednak to widok łez płynących po jej twarzy omal go nie załamał.
- Zostawiłeś nas wszystkich - rzuciła oskarżycielsko Elizabeth i zrobiła głęboki
wdech, wycierając dłońmi twarz. - Potrafię ci wybaczyć to, że mnie zostawiłeś.
W końcu znam cię od niedawna. Nie potrafię jednak wybaczyć ci tego, że za-
wiodłeś pozostałych. - Potrząsnęła głową. - Zawiodłeś Johna, swojego
najlepszego przyjaciela, człowieka, który płakał nad tobą, tak samo jak ja, kiedy
usłyszał wyrok. Użalaj się nad sobą, Lucien, ale żałuj bardziej tych, który cię
kochają, bo to oni będą najgłośniej płakać, kiedy zawiśniesz na szubienicy.
Stała zwrócona twarzą do niego i kolejne łzy spływały jej po policzkach. Przez
bardzo długą chwilę ich spojrzenia się krzyżowały. Luciena ogarnęły uczucia,
których nie chciał lub nie potrafił nazwać. Potem Elizabeth zwiesiła głowę,
chwilę później podniosła ją jednak dumnie.
- Przyszłam, żeby właśnie to ci powiedzieć - wyjaśniła cicho. - A także chyba
się pożegnać. - Zaczerpnęła głęboko tchu, zaciskając, a potem rozluźniając
dłonie. Podeszła do męża, stanęła na palcach i cmoknęła go w policzek. Jej
wargi były mokre, lecz mimo to ciepłe. - Do widzenia, Lucienie - szepnęła,
odsuwając się; do mężczyzny znów doszedł jej słodki zapach. Elizabeth uniosła
rękę i przygładziła zmięte poły żakietu, które przed chwilą ściskała. - Niech cię
Bóg prowadzi - Przełknęła ślinę i uroniła kolejną łzę. - Mam nadzieję, że
gdziekolwiek zakończy się ta podróż, znajdziesz tam spokój.
Potem się odwróciła, podmuch powietrza wydął lekko dół jej peleryny. Dozorca
zapewne czekał w pobliżu celi, gdyż drzwi szybko się otworzyły. Elizabeth stała
już na progu, kiedy Lucien bezwiednie zawołał:
- Elizabeth?
Wydawało mu się, że żona go zignoruje, zobaczył nawet, że robi kolejny krok,
jakby zamierzała wyjść bez słowa. Potem jednak stanęła i powoli odwróciła się
do niego.
- Czy ty również będziesz po mnie płakać? - spytał Lucien. Sam nie wiedział,
czemu zadał to pytanie. Było głupie. Elizabeth dusiła w sobie odpowiedź, aż
wreszcie rzekła

schrypniętym głosem:
- Tak. Boże, miej mnie w swej opiece, będę płakać. Będę płakać nad
niesprawiedliwością tego, co się wydarzyło. Będę płakać nad ludźmi, którzy cię
kochają, ale najbardziej będę płakać nad tobą i życiem, jakie mogliśmy spędzić
razem... gdybyś tylko miał odwagę walczyć.
Elizabeth znów się odwróciła. Lucien usłyszał, jak drzwi zatrzasnęły się z
hukiem. Nigdy nie przypuszczał, że jej słowa mogą tak mocno go dotknąć.
Gdybyś tylko miał odwagę walczyć.
Dopiero wtedy, gdy znów zrobiło się cicho - a przynajmniej tak cicho, jak
mogło być w Newgate - ruszył się z miejsca, lecz tylko po to, by oprzeć się
całym ciężarem o ścianę.
Będzie po nim płakać.
Lucien sam nie wiedział, czemu te słowa poruszyły go do głębi. Dlaczego
miałaby płakać? Przecież go nie kochała.
Czyżby?
Coś płonęło w jego wnętrzu. Coś, czego nie chciał ujawnić.
Poddałeś się, powiedziała.
Nie, nie poddał się, zapewniał sam siebie. Zrobił wszystko, co w jego mocy.
Nie chciał już roztrząsać tej sprawy. Co się stało, już się nie odstanie. Ona
odeszła. Wszystko skończone.
Będę płakać po tobie.
Książę zacisnął pięść. Budził się w nim sprzeciw.
- Głupi sukinsyn.
Wydawało mu się, że się przesłyszał. Sądził, że to głos jego podświadomości.
Mylił się. To był John.
Jego stary przyjaciel stał za drzwiami i Lucien widział wściekłość płonącą w
jego oczach.
- Wiesz, coś jej zrobił? Lucien nie odpowiedział.
- Wiesz, przez co przez ciebie przeszła? - Głos przyjaciela był niczym
smagnięcie batem, złość w nim zawarta raniła Luciena. Szkocki akcent
mężczyzny dawał się wyraźnie zauważyć, jak zawsze, gdy powodowały nim
emocje. - Błagała ledwo znanych jej ludzi o pieniądze dla ciebie. Patrzyłem, jak
każdego dnia wychodzi, a potem wraca przygnębiona. I po co to wszystko? -
pytał. - Po to, żebyś nią wzgardził.
- Witaj, John - rzekł obojętnie Lucien. - Mnie też milo cię widzieć.
- Nie zgrywaj się przede mną, ty łajdaku. Gdybym ufał sobie, że cię nie spiorę
na kwaśne jabłko, wszedłbym do środka i wbił ci do łba trochę rozumu. Ona
tam wypłakuje sobie oczy. Płacze w wynajętej dorożce, bo sprzedała wszystko,
co miała, żeby ci pomóc. A może nie zauważyłeś, że jej pierścionek ślubny

zniknął?
Nie, Lucien tego nie zauważył.
- Nie obawiaj się jednak. Z radością nałożę na jej palec inny pierścionek, kiedy
ciebie już nie będzie. Elizabeth zasługuje na trochę szczęścia po tym wszystkim.
Bóg jeden wie, że ty przysporzyłeś jej tylko trosk.
- Jak śmiesz! - Pomruk, który wyrwał się Lucienowi z ust, zaskoczył nawet
jego samego.
- Jak śmiem co, Lucien? Wziąć sobie żonę, której omal sam mi nie oddałeś? Za
późno. Prawie już się w niej zakochałem, a może tego też nie zauważyłeś?
- Ty? Zakochałeś się? Nie wydaje mi się.
- Nie sądź mnie według własnego idiotycznego zachowania.
- Wyrażaj się jasno, człowieku.
- Idź do diabla, Lucien. Ale przecież i tak tam chcesz trafić, prawda?
- Zachowujesz się tak, jakbym mógł zaprzeczyć oskarżeniom.
- Bo mogłeś - warknął John. - I wiesz o tym. W najgorszym razie mogłeś
postarać się o zmianę zarzutu z morderstwa z premedytacją na nieumyślne
zabójstwo. Taka zbrodnia przynajmniej nie jest karana śmiercią. Ale nie, ty
pozwolisz się powiesić z jakiegoś chorego poczucia obowiązku. No to zastanów
się raz jeszcze, Lucien. Henry nie żyje. I nic, co byś zrobił, nie przywróci mu
życia. Nawet poświęcenie własnego.
- Nie zamierzałem...
- Właśnie, że tak - powiedział John, a potem zmrużył oczy. - Ale nie zamierzam
się skarżyć, bo to oznacza, że Elizabeth przypadnie mnie. - Nachylił się w stronę
drzwi. - Zatem baw się dobrze na własnej egzekucji, Lucienie. Elizabeth i ja nie
przyjdziemy na to widowisko. Zamierzam zabrać ją daleko od motłochu, który
ją prześladował, i od wspomnień o tobie, bo pomimo tego, co być może ci
powiedziała, twoja żona cię kocha, choć Bóg jeden wie, dlaczego.
Ona go kocha. Jak jasna cholera.
- Do widzenia, stary przyjacielu. Baw się dobrze na swojej cholernej egzekucji.
- John! - zawołał Lucien, ale przyjaciel go zignorował. Lucien podszedł do
kraty.
- John! - zawołał jeszcze raz. Jednak za drzwiami nikogo już nie było.

22.

Deszcz wylewał chłodne łzy na jedyne okno w pokoju, lecz pogoda wcale nie
obchodziła Elizabeth. W pomieszczeniu, z jakiego uprzejmie pozwoliła jej
korzystać kuzynka Johna, nie palił się ogień, ale po co się ogrzewać, jeśli
wiadomo, że nigdy już się nie zazna ciepła? Elizabeth otulała się brudnobiałym
szalem; kostki jej palców zbielały, gdy zaciskała dłonie, by zapanować nad
sobą.

- Elizabeth, jeśli cokolwiek mogę zrobić... - rzekł serdecznie John.
Kobieta uciszyła jego słowa gestem dłoni, a jej ciało zaczęło drżeć w
niekontrolowany sposób. Zacisnęła dłonie, by powstrzymać drżenie.
- Nie, John, nic mi nie będzie.
Zrobiła głęboki wdech, wiedząc, że jeśli mężczyzna nie wyjdzie wkrótce z
pokoju, stanie się świadkiem wybuchu okropnego płaczu. Nie po raz pierwszy
zresztą. Przynajmniej jednak Elizabeth nie załamała się kompletnie na oczach
Luciena. Bóg jeden wie, jak mało brakowało, by upadła na podłogę celi.
- Proszę - powiedziała cicho, prawie westchnęła. -Chciałabym teraz zostać
sama.
Poczuła dłoń Johna na ramieniu i ten dotyk sprawił, że jeszcze bardziej osłabła.
Wzięła się jednak w garść.
- Będę na dole, gdybyś mnie potrzebowała.
Nie ufała sobie na tyle, by cokolwiek powiedzieć, jedynie pokiwała głową. John
trzymał dłoń na jej ramieniu jeszcze przez chwilę. Elizabeth coraz bardziej
traciła nad sobą panowanie; nigdy w życiu nie była bardziej osamotniona i
przerażona.
Potem John zabrał rękę. Elizabeth zaczerpnęła głęboko tchu, czując, jak ją
ściska w gardle. Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem, a potem
zamknęły równie cicho.
Elizabeth zachowała zimną krew, choć w jej piersi wzbierał szloch. Jednak z jej
ust nie wyrwało się nawet jedno łkanie. Zrobiła kilka kroków naprzód i
przyłożyła mocno dłoń do szyby; koniuszki jej palców zbielały, gdy
przypomniała sobie chwilę, gdy wyjrzała z okna swojej sypialni i zobaczyła
powóz Luciena. Jak dawno temu to było? Wydawało się, że w poprzednim
życiu.
Chcę płakać, powiedziała sobie, kiedy tylko jedna łza pociekła jej z oczu.
Płakać nad tym, jakie to wszystko niesprawiedliwe.
Ściskało w dołku. Wciąż jednak nie mogła zapłakać.
Obiecaj, że nie poślubisz jednego z nich.
Jednak poślubiła. Zrobiła dokładnie to, przed czym ją przestrzegała ciotka, i
proszę, do czego ją to doprowadziło.
Nagle tama pękła i łzy, które pragnęła przelać, popłynęły wraz z falą szlochu,
który pozbawił ją tchu i sprawił, że osunęła się na podłogę. Elizabeth płakała
nad swoją ciotką, która zmarła jako zgorzkniała i załamana kobieta. Płakała nad
sobą, ale przede wszystkim płakała nad swoim mężem.
Niech go diabli porwą, szlochała. Niech go diabli porwą, za to, co mi zrobił.
Wstała i nogi omal się nie ugięły pod nią, lecz kiedy zrobiła wdech, z wysiłkiem
się wyprostowała. Jej uwagę przyciągnęły pistolety pojedynkowe. Wtedy

ogarnęła ją taka wściekłość, jakiej jeszcze dotychczas nie czuła. Nogi same ją
zaniosły do komódki. Cały jej gniew skupił się na puzderku i jednym
gwałtownym ruchem ręki strąciła je na podłogę. Kiedy jednak pudełko spadło z
trzaskiem, nie poczuła wcale ulgi. Jednak złość opuściła ją równie szybko, jak
przyszła. Elizabeth osunęła się ze szlochem na kolana.
Jak długo tak leżała, nie miała pojęcia. Usłyszała raz, że John puka, i miała
jeszcze dość siły, by zapewnić go, że wszystko w porządku, chociaż wiedziała,
że nic już nie będzie dobrze.
Z oczami piekącymi od wylanych łez wstała z podłogi. Pistolety wciąż leżały na
posadzce, ukosem względem siebie. Musi je schować, zanim John je zobaczy,
albo, co gorsza, służba. Nie byłoby dobrze, gdyby rozeszła się plotka, że księżna
Ravenwood próbowała skończyć ze sobą. To byłby dopiero piękny następny
nagłówek w gazecie.
Wzięła do ręki jeden z pistoletów w chwili, gdy słońce wyszło zza chmur.
Jakie to dziwne, że tak prosta rzecz może odmienić czyjeś życie. Gdy słońce
padło na lufę pistoletu, ta zamigotała. Elizabeth dostrzegła ów błysk. Podniosła
broń i przyjrzała się jej, zastanawiając się, co w niej przyciągnęło jej uwagę.
Podeszła, by podnieść też drugą.
Coś jednak... coś nakazało jej upuścić drugi pistolet i ponownie podnieść
pierwszy. Przyglądała mu się przez chwilę ze zmarszczonym czołem, obracając
go w ręku w jedną i w drugą stronę. Była przekonana, że musiała oszaleć, bo
cóż mogła znaleźć takiego, czego nie znalazł prokurator królewski? Mimo to
przechyliła jednak pistolet. Słońce wpadło do jego lufy. Kobieta nachyliła się
bliżej, wytężając wzrok.
Wtedy coś do niej dotarło.
Wewnątrz nie było śladów prochu.
Odsunęła się z bijącym sercem.
W lufie nie było śladów prochu ani resztek ołowianej kuli.
Spokojnie, Elizabeth, może Lucien wystrzelił z tego drugiego pistoletu? Nie,
przecież wystrzelono z obu, przynajmniej tak twierdzili świadkowie. Żeby się
jednak upewnić, sprawdziła również drugi pistolet. Ten również był czysty.
Ręce zaczęły jej drżeć od emocji. W porządku, pomyślała, być może lord
Chalmers wyczyścił lufy. Ale dlaczego nie wyczyścił także kurków, bo przecież
nadal były brudne? A nawet gdyby je oczyszczono, czy nabój nie zostawiłby
jakiegoś śladu w lufie?
Wrzuciła oba pistolety z powrotem do pudełka i zatrzasnęła wieczko, po czym
wstała i zbiegła na dół po schodach.
- Elizabeth! - zawołał John w chwili, gdy dotarła do drzwi frontowych.
Obróciła się gwałtownie w wąskim, ciemnym korytarzu. John wyszedł z

jednego z przedsionków domu.
- Dokąd się wybierasz? - spytał.
Elizabeth niecierpliwiła się, chcąc wyjść jak najszybciej.
- Zobaczyć się z lordem Chalmersem.
- Nie czyściłem ich przed schowaniem - oznajmił dawny sekundant księcia
Ravenwood.
Elizabeth chwyciła Chalmersa za rękę.
- Jesteś pewien, że Lucien tego nie zrobił?
Znajdowali się w eleganckim i bogato wyposażonym salonie; jeśli sądzić po
ślicznych żółto-białych tapetach i świeżo ściętych różach, dbała o niego kobieta.
- Nie. - Chalmers natychmiast pokręcił przecząco głową; oprawki jego
okularów zalśniły w blasku ognia z kominka. -Nie chciał mieć z nimi nic do
czynienia. Powiedział mi, że jeśli o niego chodzi, mogę je nawet wyrzucić. Nie
zrobiłem tego. Jak wiesz, zamiast tego je schowałem. Leżały w rodzinnej
posiadłości, dopóki ich nie przywieziono na rozprawę.
- Dziękuję - powiedziała Elizabeth, ściskając znów jego dłoń.
Mężczyzna potrząsnął głową.
- Przez cały ten czas, przez tyle lat sądziłem, że z nich wystrzelono.
- Wszyscy tak myśleli, lordzie Chalmers - zapewniła go Elizabeth. - Czemu
mieliby sądzić inaczej? Wokół panewek są ślady prochu.
- W takim razie kto wyjął z pistoletów kule przed pojedynkiem?
- Jeden z pojedynkujących się - odpowiedziała kobieta.
- Henry? - wysunął przypuszczenie Chalmers, unosząc brwi.
- Tak - odparła Elizabeth. - Coś mi nie dawało spokoju. Lucien powiedział mi,
że Henry starał się coś powiedzieć mu przed śmiercią. Powiedział, że było to
słowo „pusty".
- Ach, tak - rzekł Chalmers. - Pamiętam.
- Lucien uznał, że Henry w ten sposób opisywał swoje odczucia. Myślę jednak,
że próbował przekazać bratu coś innego. Wydaje mi się, że starał się powiedzieć
Lucienowi, że komora pistoletu była pusta.
Chalmers wyglądał jak rażony piorunem. Elizabeth nachyliła się ku niemu.
- Teraz musisz się zastanowić, lordzie Chalmers. Czy była taka chwila, choćby
najkrótsza, kiedy Henry mógł mieć dostęp do pistoletów?
- Była - oznajmił nagle lord, cały spięty. - Kiedy staraliśmy się z Greshem
wyperswadować Lucienowi ten pojedynek. Pistolety były w powozie, Henry
stał w pobliżu. Z łatwością mógł wyjąć kule z komór.
- Nie wysypał jednak prochu - domyśliła się Beth.
- Czy wiesz, jak trudno wydobyć ubity proch? - spytał Chalmers. - Zajęłoby to
więcej czasu, niż miał Henry.

Elizabeth opadła na oparcie krzesła, osłabiona z poczucia ulgi. Po chwili jednak
wstała.
Kiedy to zrobiła, Chalmers podniósł na nią spojrzenie, otwierając szeroko oczy.
- On jest niewinny - oznajmił z przekonaniem.
- Tak - odparła Elizabeth. - Zawsze o tym wiedziałam.
- Ktoś inny musiał zastrzelić Henry'ego.
- Tak, i sądzę, że Lucien pomylił ten strzał z tym, który Henry oddał do niego.
- Ale czy z pistoletu Henry'ego nie powinien nie paść żaden strzał?
- Oczywiście, ale jeśli, jak podejrzewam, wiem, kim jest morderczyni, bez
trudu mogłaby strzelić później, by zatuszować swój postępek, nie zdając sobie
sprawy, że pistolet nie był naładowany. Wątpię, by sprawdziła komorę broni
Henry'ego.
- Morderczyni?
- Tak, hrabina Selborn. Chalmers wytrzeszczył oczy.
- Teraz ostatnie pytanie. Czy ktokolwiek sprawdzał pistolety, by upewnić się, że
z nich wypalono po tym, jak zraniono Henry'ego?
Lord wyprostował się godnie.
- Oczywiście, że nie, wszyscy byliśmy zajęci pomaganiem Henry'emu.
- Dziękuję, lordzie Chalmers.
- Dokąd idziesz? - spytał lord, kiedy Elizabeth wstała.
- Do rusznikarza.
Musiała jednak się śpieszyć i poszła sama pomimo protestów Chalmersa. John
również protestował, ale musiała zrobić to samodzielnie. Jeśli się myliła, nie
chciała mieć świadków swego rozczarowania.
Jazda do warsztatu Milburna była krótka, sklep znajdował się w pobliżu serca
Londynu. Elizabeth dostała nazwisko jego właściciela od Johna, lecz dopiero,
gdy powóz zatrzymał się przed witryną sklepu, przyszło jej na myśl, że warsztat
może być zamknięty. Dłonie zaczęły jej się pocić, gdy wysiadała, przyciskając
pudełko z pistoletami do piersi. Kiedy zrobiła krok, zapadła się dobre trzy cale
w błoto. W rynsztokach, jeśli w ogóle zasługiwały one na takie miano,
gromadziła się woda i sterty odpadków. Elizabeth przeszłaby jednak przez
bramy samego piekła, jeśli tylko dzięki temu mogłaby osiągnąć swój cel, więc
dzielnie brnęła do frontowych drzwi sklepu. Otworzyła je, trzymając puzdro pod
pachą. W środku uderzył ją w nos ostry zapach prochu i żelaznych opiłków. U
jej stóp zamiauczał kot. Właściciel burasa, łysawy mężczyzna nikłej postury,
przyjrzał się Elizabeth zza okularów w drucianych oprawkach. Stał za
drewnianą ladą, a na ścianie za nim wisiały pistolety. Setki pistoletów, każdy
innego kształtu i rozmiaru.
- Mogę w czymś pomóc?

Elizabeth nie pomyślała, żeby się przebrać, i wiedziała, że bynajmniej nie
wygląda na księżną. Miała mokre włosy, suknię pochlapaną błotem, lecz teraz
nie dbała o to.
- Muszę porozmawiać z panem Milburnem.
- To ja.
Elizabeth poczuła, jak jej barki się rozluźniają. Jej buty zostawiły zabłocone
ślady na posadzce, kiedy podeszła do lady. Nagły podmuch wiatru zatrzasnął
drzwi.
- Proszę im się przyjrzeć - poleciła rzemieślnikowi kobieta.
Rusznikarz odsunął się i Elizabeth poznała, że poczuł się obrażony jej
rozkazującym tonem.
Ostrożnie, Elizabeth. Lepiej go sobie nie zrażać.
Zaczerpnęła głęboko tchu i postarała się opanować. Po raz drugi w życiu miała
powód być wdzięczna za matczyne nauki. Podniosła głowę wysoko, choć z
pewnością nie była szczególnie imponującego wzrostu, lecz, jak powiadała jej
matka, liczyło się wywierane wrażenie.
- Jestem księżną Ravenwood - oznajmiła. Mężczyzna wybałuszył oczy i
przyglądał się jej twarzy, z początku z powątpiewaniem. Niewątpliwie jednak
widział te okropne rysunki, gdyż poznał, z kim ma do czynienia.
- Tych pistoletów użył mój mąż podczas pojedynku, o którym niewątpliwie pan
słyszał.
- Tak, wasza miłość. Kto nie słyszał?
Zaiste, kto?
- Chcę, by powiedział mi pan, czy wypaliły - rzekła. Rusznikarz wyglądał jak
człowiek rażony piorunem.
- Wypaliły?
- Tak. Wypaliły.
- Ale sądziłem...
- Że z nich wystrzelono? - dokończyła za niego. - Najwyraźniej to samo myślą
wszyscy, ale mogłabym się założyć, że nikomu do głowy nie przyszło
sprawdzić, czy rzeczywiście jest to prawdą.
- Ale chyba już szukano na nich śladów prochu?
- Z pewnością szukano. Domyślam się jednak, że zauważono ślady spalenizny
wokół panewki, i to wystarczyło, by przekonać badającego, że z pistoletów
wystrzelono. Wątpię, by ktokolwiek sprawdził, czy w lufie są ślady prochu.
Mężczyzna zmarszczył brwi.
- Ależ lufa nie byłaby zabrudzona prochem. Elizabeth doznała okropnego
uczucia, że podłoga ucieka jej spod nóg.
- Nie? A co z rysami wewnątrz? Widać przecież, że nie ma żadnych.

Rusznikarz potrząsnął głową.
- Lufę pistoletu nie tak łatwo zarysować, wasza miłość. Na tej podstawie trudno
byłoby udowodnić, że z tych pistoletów nie wystrzelono.
Elizabeth zamknęła oczy z rozczarowania tak dotkliwego, że zapiekło ją pod
powiekami.
- Niech pani pozwoli mi je obejrzeć mimo wszystko -powiedział rusznikarz,
który najwyraźniej wyczytał rozpacz w twarzy przybyłej.
Mężczyzna otworzył pudełko ostrożnie, zaglądając do środka. Nagle
wytrzeszczył oczy ze zdumienia, by potem podnieść je na Elizabeth.
- Ależ ta rękojeść jest wykonana z kości słoniowej!
Elizabeth pokiwała głową; wzrok jej się mącił, gdy walczyła z łzami.
- I nikt na to wcześniej nie zwrócił uwagi? Pokręciła głową; coś w spojrzeniu
rusznikarza sprawiło, że serce zaczęło jej kołatać.
- Nic o tym nie wiem - powiedziała. - Czemu pan pyta? Czy to ważne?
- Oczywiście, moja droga pani - oznajmił rzemieślnik z miną człowieka, który
otworzył nędzne, papierowe pudełko i znalazł w środku złoto. - Rękojeści z
kości słoniowej są bardzo słabe, dlatego robi się je tylko do pistoletów słu-
żących do ozdoby. Gdyby z któregoś z nich wystrzelono, kolba pękłaby, a siła
wystrzału sprawiłaby, że wokół lufy pojawiłyby się rysy. Te, jak pani widzi, są
nieuszkodzone.
Elizabeth mogła tylko patrzeć, a słowa, które usłyszała, powoli do niej
docierały.
- Więc miałam rację? Nie strzelano z nich? Mężczyzna potrząsnął głową.
- Proch mógł się zapalić na panewce, ale tylko niewielka jego część... dość, by
wydawało się, że pistolet wypalił. Jednak tak się nie stało. Gdyby kula przeszła
przez lufę, rękojeść pękłaby od odrzutu. Stawiam na to swoją reputację.
Elizabeth omal nie zemdlała.
- Przyjrzawszy się im, sądzę, że istnieje jeszcze jeden sposób, by to udowodnić.
Sposób, którego nie będzie można podać w wątpliwość.
Kobieta czekała w napięciu na jego wyjaśnienia.
- Lufy tych pistoletów są bardzo wąskie i sądzę, że łatwo będzie rozpoznać
kulę, która by z nich pochodziła.
- Rozpoznać?
Rusznikarz spojrzał na Elizabeth, mrugając oczami zza okularów.
- Tak. Dzięki przeprowadzeniu ekshumacji ciała ofiary.

23.

Śmierć przez powieszenie, jak stwierdził Lucien, nie jest dla ludzi o słabych
nerwach. Zwłaszcza jeśli jest się tą osobą, która ma zawisnąć.
Szubienica zaskrzypiała i pod stopami więźnia otworzyła się zapadnia. Gruby

sznur napiął się pod ciężarem ciała.
Kolejny nieszczęśnik zakończył swój żywot.
Lucien omal nie zwrócił zawartości żołądka. Zacisnął związane na plecach
dłonie, koszula, którą miał pod czarnym frakiem, była przesiąknięta potem.
Słońce prażyło bezlitośnie. Lucienowi kręciło się w głowie. Może od upału. A
może od tego smrodu. Albo ryku tłumu, gdy setki - nie, tysiące -osób krzyczało,
opluwało go i obrzucało czym popadnie.
Lucien przełknął gorycz, podchodzącą do ust.
- Czy chcesz, żebym się pomodlił za twoją duszę?
Lucien odwrócił się. Po jego prawej stronie stał duchowny odziany w taką samą
czerń, jak kat. Kiepski dobór kolorów, pomyślał trochę histerycznie Lucien.
Kapłan miał koloratkę, jaką nosili wszyscy duchowni, a peruka na jego głowie
sprawiała wrażenie dużo czystszej niż ta, którą nosił pastor w Newgate,
wygłaszający kazanie dla skazańców.
- Jeśli chcesz - rzekł mały człowieczek, sam z czołem zlanym potem - pomodlę
się z tobą.
- A ja chciałbym, żebyś mnie stąd zabrał - stwierdził Lucien. - Teraz już
wiedział, że co innego pogodzić się ze swoim losem, a co innego naprawdę
stanąć z nim twarzą w twarz.
Kapłan uniósł brwi.
- Przykro mi, ale w tym nie mogę ci pomóc, synu.
- A ja myślałem, że modlitwa może zdziałać wszystko.
- Bo to prawda - odparł duchowny, kładąc dłoń na ramieniu Luciena. -
Wszystko jest możliwe. Trzeba tylko czasu.
- Nie potrzebuję twojego czasu, staruszku - powiedział książę, odsuwając się od
pastora. - Muszę się stąd wydostać.
Mężczyzna zrobił urażoną minę.
- Nie możesz stąd wyjść, ale możesz się ukorzyć. Wyznaj swe grzechy, aby
pokój zagościł w twym sercu, gdy będziesz się szykował na spotkanie ze swoim
Stwórcą.
- Mój dobry człowieku - warknął Lucien - ostatnią rzeczą, jaka zagości w moim
sercu, będzie pokój, gdyż zamierzam otwarcie powiedzieć Panu Bogu, co myślę.
A gdybym popełnił morderstwo z zimną krwią, o które jestem oskarżony,
byłoby już za późno, żeby się pojednać z dobrym Bogiem w niebiosach.
- Nigdy nie jest za późno. Pomodlę się za ciebie, synu.
- Tak, proszę - powiedział Lucien. - Przy okazji poproś Pana Boga, żeby
pokazał mi najłatwiejszą drogę ucieczki.
Nie chciał umierać.
Teraz to zrozumiał.

Henry, staruszku, wkrótce się spotkamy. I to nie inaczej, jak twarzą w twarz.
Znów rozległ się radosny okrzyk tłumu, gdy odcięto bezwładne ciało
powieszonego skazańca. Lucien nadal odwracał wzrok. Do diabła, jakim był
głupcem. Dlaczego nie słuchał Elizabeth? Miała rację. Nie odpierał zarzutów
tak stanowczo, jak mógł. Poddał się. Dał za wygraną i na skutek tego Elizabeth
będzie nosić stygmat jego śmierci do końca swego życia.
- Przyprowadzić księcia! - zawołał któryś z gapiów.
- Książę! - powtórzył jak echo ktoś inny. Książę, książę, książę, zaczął
skandować tłum. Cholerni idioci. Cholerni poganie.
- Pańska kolej, wasza miłość - powiedział duchowny. Lucien spojrzał na
szubienicę. Wznosiła się wysoko nad nim na kształt litery L. Poprzedni
skazaniec został wreszcie zabrany, a z poprzecznej belki zwisał nowy stryczek.
- Masz prawo do wypowiedzenia ostatnich słów.
- Skorzystam z niego, mój dobry człowieku. Chciałbym powiedzieć kilka
ostatnich słów. - Odwrócił się twarzą do tłumu. Motłoch wrzał z podniecenia,
szare, pospolite ubrania gapiów zdawały się zlewać, tak że zebrani przypominali
morskie fale w pobliżu Twierdzy Kruków w burzliwy dzień.
Twierdza Kruków. Jego dom. Dom, którego już nigdy nie ujrzy.
- Cisza! - zawołał kat. - On ma coś do powiedzenia. Tłum uciszył się
nieznacznie, a Lucien czuł, że serce bije mu mocno, aż do bólu.
Dalej, staruszku. Weź się w garść. Są gorsze sposoby umierania.
Tak, odpowiedział w duchu. Na przykład śmierć od zarazy albo spłonięcie
żywcem.
- Cisza - powtórzył kat. Powoli tłum usłuchał.
Lucien zaczerpnął głęboko tchu.
- Moi drodzy przyjaciele! - zawołał.
- Mów głośniej! - ktoś wrzasnął.
Ogarnęła go wtedy histeryczna chęć, by parsknąć śmiechem. Opanował ją
jednak i zaczął mówić:
- Po pierwsze, pragnąłbym podziękować wszystkim wam i każdemu z osobna,
że przyszliście na moją egzekucję. Nie wyobrażacie sobie, ile to dla mnie
znaczy.
Kiedy czujesz się nieswojo, maskujesz to humorem. Słowa Elizabeth.
- Streszczaj się! - zawołał ktoś.
- Wybacz mi, stary - rzucił Lucien w kierunku osoby, która to powiedziała. -
Ale to moja egzekucja i będę mówił tak długo, jak mam ochotę.
Nikt nic nie powiedział. To dobrze. Bardzo dobrze.
Zwlekać. Nie miał pojęcia, co przez to zyska, bo przecież wyrok już zapadł.
- Zanim odejdę - zaczął - chciałbym podziękować swojemu krawcowi, bez

którego nie zasłużyłbym na reputację tak doskonałego ideału ton.
Jego słowa spotkały się z jednym osamotnionym wybuchem śmiechu.
Zawsze to jakiś początek.
- Oraz mojemu lokajowi w Twierdzy Kruków, który jest bez wątpienia
najnudniejszym człowiekiem na świecie, ale za to nigdy mnie źle nie ubrał.
- Do rzeczy, facet! - zawołała tym razem kobieta. Lucien zignorował ją.
- A także mojej służbie w Twierdzy Kruków, która, jak rozumiem, modli się za
mnie. - Głos mu się wreszcie załamał, jakby wreszcie uświadomił sobie, co go
czeka. - Dziękuję wam. Jestem bardziej wdzięczny za wasze modlitwy, niż wam
się wydaje.
Musiał kilkakrotnie przełknąć ślinę, zanim znów mógł mówić. Tłum był teraz
dziwnie cichy.
- Do moich dzierżawców, którzy urobili sobie ręce do łokci, pracując dla mnie.
Dziękuję wam. To był dla mnie zaszczyt was poznać.
Zacisnął dłonie, zmuszając się do wypowiedzenia następnych słów.
-John. - Dziwne, jak niespodziewanie jego złość na starego przyjaciela się
ulotniła. - Powodzenia, John. Opiekuj się nią dobrze.
Nią. Elizabeth.
Musiał zrobić głęboki wdech. Co, do diabła, powiedzieć jej?
Byłem głupcem. Idiotą. Powinno się mnie zastrzelić.
Powieszą cię.
Strach gładził lodowatymi palcami jego skórę, zostawiając po sobie krople
zimnego potu. Lucien uniósł głowę, wiedząc, że musi coś powiedzieć. Tyle był
jej winny.
- Elizabeth - zaczął, ściszywszy głos. Czy ona chociaż tu była? Boże, jak
chciałby to wiedzieć. - Moja żono. Wiesz, jak trudno mi to wyznać, lecz nagle
zrozumiałem, że masz rację. - Potrząsnął głową, ogarnięty tak nagłą falą uczuć,
że ledwo mógł myśleć, więc powiedział pierwszą rzecz, jaka przyszła mu na
myśl. - Dręczyło mnie poczucie winy, tak jak mówiłaś. Nie chciałem odpierać
zarzutów. Nie wiem czemu, ale tak właśnie było.
Cholerny idioto, wiesz, czemu. I powinieneś to również wyznać.
- Bałem się - powiedział cicho. - Bałem się, że gdybym przyznał się do swoich
obaw, musiałbym się przyznać także do czegoś innego, czegoś, co budziło we
mnie taki sam strach.
Wyprostował się, więzy uwierały go w nadgarstki.
- Musiałbym wyznać, jak bardzo mi na tobie zależy. -No i proszę. Powiedział to
na głos. Tyle że o wiele za późno. Świat mącił mu się przed oczami, lecz on o to
nie dbał.
- Jesteś niezwykłą kobietą, Elizabeth. Jesteś cudownie odważna; zauważyłem to

jeszcze przed naszym ślubem. Mogę tylko przypuszczać, że to dlatego, iż
musiałaś znosić szyderstwa towarzystwa. - Poczuł, że łzy napływają mu do
oczu, gdy uczynił ostatnie wyznanie. - Szkoda, że ja nie przyjąłem śmierci brata
z równie wielką odwagą.
- Jesteś niezwykła - powtórzył, z trudem powstrzymując głos od drżenia. - Chcę,
żebyś o tym wiedziała. Jak również to, że byłem kompletnym głupcem, że
wcześniej tego nie zauważałem. Teraz jest już dla nas za późno, ale oddałbym
wszystko, moja droga. Wszystko. Twierdzę Kruków, ziemię, zamek, wszystko,
za jeszcze jedną szansę.
- Skończyłeś wreszcie? - przerwał kat, najwyraźniej znudzony tak
sentymentalną przemową.
- No cóż - rzekł Lucien, znów bliski histerii - przypuszczam, że powinienem
podziękować też mojemu szewcowi, ale nigdy go nie lubiłem.
- Dobra, w takim razie bierzmy się do roboty.
I tak oto przyszedł czas. Bez fanfar. Bez okrzyków tłumu. Życie wkrótce
dobiegnie kresu.
- Schyl głowę - polecił kat.
Lucien zamknął oczy. Przez chwilę przemknęła mu przez głowę szybka myśl,
żeby stawiać opór, ale jaki byłby tego sens? Był skazańcem. Teraz już nic tego
nie zmieni.
Zrobił tak, jak mu kazano. Tłum wybuchnął krzykiem.
Na głowę nałożono mu kaptur. Zdumiewająco pachniał czystością, jak zauważył
Lucien, z napięciem czekając, aż założą mu również stryczek.
Elizabeth, przyglądasz się?
Poczuł szarpnięcie za kaptur.
Czy zrozumiałaś, co próbowałem ci powiedzieć?
Sznur zacisnął się na jego szyi. Nawet krzyk tłumu nie mógł zagłuszyć głośnego
bicia jego serca.
Starałem się powiedzieć ci, że się w tobie zakochałem.
Kat się odsunął.
Zakochałem się w tobie, kiedy stałaś na rozprawie, tak sprawiedliwa, tak
oburzona tym, że ktokolwiek może uważać mnie za winnego. Zakochałem się w
tobie, kiedy próbowałaś uwieść Johna tylko po to, by wygrać zakład. Za-
kochałem się w tobie, kiedy zobaczyłem twoją reakcję na tego cholernego
konia. Miałaś taką minę, jakbym podarował ci diamenty, jakby nikt nigdy nie
dał ci niczego tak cennego, tak niemądrego. Ale być może rzeczywiście nikt ni-
gdy nie dawał ci prezentów. Z tego powodu też mi jest przykro, maleńka. Tak
mi przykro.
Potem ogarnął go osobliwy spokój. Było to dziwne. Lucien skupił się na

wspomnieniu twarzy Elizabeth i przez chwilę żałował, że nie skorzystał z
propozycji duchownego, by ten się za niego pomodlił.
Pomodliłby się o szczęście. O szczęście dla niej.
Kat wydał okrzyk. Lucien napiął mięśnie. Elizabeth wyglądała tak pięknie w
dzień ich ślubu. Miał przed oczami jej obraz; przeklęci muzycy grali marsza
weselnego tak głośno. Wciąż słyszał w głowie tę kakofonię, gdy usiłowali grać
w tempie jej przyspieszonego marszu.
Wyprostował się.
Kakofonia?
- Z drogi! - wolał jakiś mężczyzna. - Z drogi z rozkazu księcia Walii!
Zagrały rogi. Rozległ się słodki, melodyjny dźwięk, który zmieszał się z
krzykami tłumu, który rozpędzano, by zrobić przejście.
- Z drogi.
Każdy nerw w ciele Luciena zamarł z napięcia. Czyżby słyszał powóz? Trudno
było powiedzieć i upłynęły, zdawałoby się, godziny, zanim dojechał do niego.
- Nie wykonujcie wyroku na tym człowieku. Lucien omal nie padł na kolana.
Głos znów się odezwał, tym razem bliżej.
- Ten człowiek został oczyszczony z zarzutów z rozkazu Jego Książęcej Mości,
księcia Walii.
- Zdejmijcie mu ten cholerny kaptur.
Czyżby to był głos Johna? Lucien czekał, prawie oślepiony słońcem, gdy
raptownie ściągnięto mu zasłonę z głowy i niemal w tej samej chwili rozcięto
więzy na jego rękach.
Zamrugał oczami i skupił wzrok. Tuż przed szafotem stał powóz, i to nie byle
jaki, lecz osobista kareta księcia Walii, sądząc po herbie na otwartych
drzwiczkach. Za karetą jechało dwóch forysiów, ich czarne konie tańczyły
niespokojnie. John tymczasem w mgnieniu oka wbiegł po stopniach na szafot.
- No to jak? - spytał John. - Nie masz nic do powiedzenia?
- Owszem - odparł natychmiast Lucien, po czym uderzył z całych sił przyjaciela
w szczękę.
- Lucienie! - krzyknęła Elizabeth, wyskakując z powozu, gdy John padł na
deski.
Tłum oszalał z podniecenia.
Lucien pomyślał, że Elizabeth nie słyszała jego przemowy.
Na myśl o tym odczuł ulgę. A może jednak nie? Nie potrafił nazwać swych
uczuć, gdy patrzył na kobietę, której, jak sądził, miał już więcej nie ujrzeć.
Wtedy uświadomił sobie, że nie obchodzi go to, czy słyszała jego przemowę,
czy nie. Każde słowo tej mowy płynęło z jego serca. Wyprostował się i posłał
Elizabeth uśmiech, wyciągając przy tym do niej rękę.

Księżna osunęła się na ziemię.
- Elizabeth? - krzyknął Lucien. - Elizabeth - powiedział z przyganą. - To nie jest
odpowiednia pora na sceny.
Zeskoczył z podwyższenia. Ten sam motłoch, który kilka chwil wcześniej
obrzucał go pomidorami, teraz szybko się rozstąpił. Oto ironia losu.
- Elizabeth - zawołał, kiedy zobaczył ją w ramionach nieznajomego mężczyzny.
- Niezła chwila na to, żeby zemdleć. -Podszedł do żony i łagodnie - nie, czule -
dotknął jej policzka.
Raptownie cofnął rękę. Jej ciało było rozpalone.
- Sprowadźcie lekarza - jęknął ze zgrozą Lucien. - Sprowadźcie lekarza, i to
natychmiast!
- Gorączka więzienna - oznajmił doktor, patrząc na Luciena z powagą. -
Przypuszczalnie złapała ją podczas odwiedzin u pana. Puściłem jej krew dwa
razy w ciągu minionej godziny, ale to nie pomogło. Najpewniej to, czy przeżyje,
nie zależy ode mnie.
Lucien był w stanie tylko patrzeć przed siebie. Poczuł, że John kładzie mu dłoń
na ramieniu.
- Czy mogę coś zrobić? - spytał Lucien, ignorując przyjaciela.
Lekarz potrząsnął głową; jego okulary błysnęły w świetle ognia.
- Przykro mi.
Nogi się omal nie ugięły pod Lucienem.
- Przykro - wychrypiał. - Dlaczego panu jest przykro? Dlatego, że kobieta, którą
kocham, zachorowała na gorączkę, której się nabawiła, odwiedzając mnie?
Dlatego, że jedna z nielicznych osób, które we mnie wierzyły, może umrzeć na
skutek swojej wierności? Dlatego, że pomimo uniewinnienia, poniosę karę, jeśli
Bóg mi ją odbierze?
Doktor jedynie zamrugał oczami. John wzmocnił uścisk.
- Odejdź - rozkazał Lucien, nie dbając o to, że przyjaciel widział łzy w jego
oczach. Połowa Londynu znała już jego uczucia do żony. Nie będzie już dłużej
ich ukrywał. -Odejdź i zostaw mnie w spokoju.
- Lucien - rzekł John.
- Odejdź - warknął książę, odwracając się do niego. -A może już zapomniałeś,
że znam twoje prawdziwe uczucia do niej?
Na twarzy Johna odmalował się ból i po wyrazie jego oczu Lucien poznał, że
jego przyjaciel naprawdę zakochał się w Elizabeth. Cholerny drań.
- Precz! - wykrzyknął.
John gotów był się sprzeciwić, ale lekarz skinieniem głowy pokazał mu, że nie
powinien tego robić. Obaj wyszli z pokoju.
Lucien znów odwrócił się do łóżka. Znajdowali się w jego miejskiej rezydencji,

której nigdy w minionych latach z nikim nie dzielił. Na masywnym dębowym
łożu w pobliżu narożnego okna leżała teraz jego żona. Przyćmione światło
sączyło się zza zaciągniętych muślinowych zasłon i rzucało bladą poświatę na
jej twarz. Biała pościel okrywała ją do ramion, a jej czarne włosy leżały
rozsypane na poduszce. Blask ognia nadawał im kasztanowaty połysk.
John opowiedział mu wszystko. O tym, jak Elizabeth zastawiła wszystkie swoje
suknie, z wyjątkiem tej, którą miała na sobie, żeby zapłacić grabarzowi i
lekarzowi oraz by wynająć powóz, którym jeździła do jego rezydencji rodowej i
z powrotem. Poruszyła niebo i ziemię, by udowodnić jego niewinność, a teraz
płaciła za to.
Niech Bóg ma go w swej opiece.
Usiadł obok Elizabeth i wziął ją za rękę. Była taka rozpalona. Mimo to jej
ciałem wstrząsały dreszcze. Widział, jak drżała pod ciemnobłękitną kołdrą. Pod
jej bladą skórą prześwitywały równie błękitne żyłki; tętno na jej szyi biło
zdecydowanie zbyt szybkim rytmem. Lucien zamknął oczy, czując się bezradny.
Co powiedział ten duchowny? Że modlitwy zostaną z czasem wysłuchane?
Zatem, pomyślał, oto moja modlitwa, Panie Boże. Wysłuchasz jej? Ocalisz ją
dla mnie?
Wypuścił dłoń Elizabeth, składając ręce do modlitwy, mając nadzieję, że ten
gest udowodni szczerość jego intencji władzom niebiańskim.
Proszę, Boże, nie zabieraj mi jej.
Elizabeth wymamrotała coś i zaczęła rzucać głową. Bez zastanowienia Lucien
położył się do łóżka obok niej i wziął ją w objęcia. Była rozpalona, ale on nie
zważał na to, kiedy ją obejmował.
- Muszę się śpieszyć - szepnęła. - Powieszą go! - krzyknęła. Zaczęła
wymachiwać rękami.
- Szsz, Elizabeth - uspokajał ją Lucien. - Wszystko w porządku. Zdążyłaś na
czas.
Lucienowi zdawało się, że jego łzy są tak samo gorące, jak jej własne. Kiedy
Elizabeth otworzyła niebieskie oczy, błyszczała w nich panika. Książę
przeżywał wraz z nią ponownie wszystkie starania, które podjęła, by go
ratować. Ełizabeth zażądała, by ją wpuszczono do Carlton House, jak powie-
dział John, a jej słowa wypowiedziane w gorączce to potwierdziły. Domagała
się, by książę Walii wstał z łóżka. Jednakże jego służba odmówiła wyrwania go
ze snu. Tylko niezłomna determinacja Elizabeth oraz fakt, że ściskała w garści
jeden z pistoletów do pojedynku - tych przeklętych pistoletów do pojedynku -
przekonała ich, by zmienili zdanie.
I proszę, do czego ją to doprowadziło.
Czy warte to było jej życia?

Potrząsnął głową, nie dbając o to, że z ust wyrwał mu się szloch. Nawet myśl o
śmierci nie napawała go takim lękiem, jak myśl o utracie Elizabeth.
Nie miał pojęcia, jak długo tak ją obejmował, lecz w końcu drzwi do sypialni się
otworzyły. Lucien podniósł wzrok. W progu stal John; jego czarny frak i
żółtobrązowe spodnie były poplamione od deszczu, obcasy butów zabłocone.
- Wynoś się stąd - warknął Lucien.
- Nigdy w życiu - odparł John.
- Idź precz - powtórzył książę.
- Jestem twoim najlepszym przyjacielem, Lucien. Martwię się też o twoją żonę.
Nie wyjdę.
- Chciałeś się z nią ożenić.
- Nie zrobiłbym tego - powiedział John i w jego oczach odmalowało się coś...
smutek. - Bo ona zawsze kochała tylko ciebie.
Lucien poczuł się tak, jakby mu nagle od uderzenia zaparło dech w piersi. Objął
mocniej Elizabeth.
- Tak, to prawda. Choć wątpię, by to dziewczę zdawało sobie z tego sprawę.
Kochała go.
Naprawdę?
Palące łzy spływały mu po twarzy, kiedy przyciskał Elizabeth do piersi Zamknął
oczy, wstydząc się je pokazać Johnowi.
Jednak jego stary przyjaciel znał go zbyt dobrze. Podszedł do łóżka, położył
dłoń na jego ramieniu i tym razem Lucien jej nie strącił.
- Musisz być silny, Lucienie. Nic jej to nie pomoże, jeśli nie zaznasz spoczynku
tej nocy. Idź - rozkazał John. -Ja będę przy niej czuwał. Bóg mi świadkiem, że
gdybym pozwolił, aby cokolwiek jej się stało, sam nigdy bym sobie tego nie
wybaczył.
Lucien nie chciał opuszczać Elizabeth.
- Chodź.
Ostrożnie, tak by jej nie zbudzić, książę znów położył Elizabeth na łóżku.
Przykrył ją, drżącymi dłońmi otulając kołdrą i narzutą, które potem przyklepał
delikatnie. Wstał.
- Zawołam cię, jeśli coś się zmieni.
Lucien pokiwał głową. Zawarli wtedy pokój, zrodzony z konieczności, lecz
rosnący w siłę z każdą godziną, która mijała podczas gdy Elizabeth walczyła o
życie. Gorączka przychodziła i odchodziła, mknąc przez organizm chorej w
tempie pożaru suchej trawy, zostawiając po sobie chłód, który zdawał się
przybierać na sile po każdym ataku. Lucien błagał ją, by walczyła, lecz nadeszła
taka chwila, gdy wydawało się, że brak jej już do tego sił.
- Czy mam sprowadzić doktora? - spytał John.

- Tak - ledwo wychrypiał Lucien. - Myślę, że... Myślę, że ona umiera.
John pokiwał głową, on też miał łzy w oczach.
- Zaraz wrócę.
Lucien wciąż patrzył na żonę. Jej włosy były potargane po ostatnim ataku
gorączki. Mężczyzna wziął szczotkę ze stolika obok i zaczął czesać Elizabeth.
- Musisz nadal walczyć - oznajmił jej rzeczowo, chociaż wiedział, że takie
polecenia nie mają sensu. - Musisz wyzdrowieć, moja najdroższa. - Łza spłynęła
mu po policzku. - Przy okazji, Lucy przesyła ci pozdrowienia. Nie może
przyjechać z obawy, że dziecko może się rozchorować. -Przez chwilę nie mógł
mówić dalej. - To dziewczynka, Elizabeth, i dostała imię po tobie.
Żadnej reakcji. Lucien w nagłej rozpaczy cisnął szczotkę w drugi koniec
pokoju.
- Do diabła, Elizabeth! Nie możesz mnie zostawić. Wszyscy, których kochałem,
mnie opuścili. Ojciec. Brat. Nie mogę... - Zabrakło mu tchu. - Nie mogę stracić
również ciebie. - Pokręcił głową. - Boże, proszę, nie zabieraj mi jej również.
Jej oddech stał się płytszy. Gdzie jest ten cholerny lekarz? Lucien chwycił żonę
za rękę i przycisnął ją do swego policzka. Elizabeth zrobiła głęboki wdech.
A potem znieruchomiała.
Lucien wbijał w nią wzrok, błagając w duchu, by zaczęła oddychać.
Jej pierś pozostała jednak nieruchoma.
- Elizabeth! - zawołał, zrywając się na nogi. Kobieta nie poruszyła się.
- Elizabeth? - Chwycił ją za ramiona. Nadal się nie ruszała.
- Elizabeth - krzyknął. - Elizabeth!
- Lucienie - usłyszał głos Johna. - Zostaw ją.
- Nie - warknął przyciskając ją mocno do siebie. - Nie. Nie zostawię jej. Nie
zostawię.
- Lucienie! - powtórzył stanowczo John. - Uspokój się.
- Ona odeszła - załkał książę.
- Lucienie - warknął znów John.
Mężczyzna odwrócił się gwałtownie do niego, a przyjaciel uderzył go z całych
sił w szczękę.
- Ona nie umarła - wyjaśnił, robiąc przepraszającą minę. Potrząsnął ręką. -
Spójrz na nią, na jej twarz. Gorączka ustąpiła. Elizabeth śpi głębokim snem.
Lucien otworzył szeroko oczy.
- Co takiego?
- Zapadła w głęboki sen - powtórzył John. - Sam zobacz. A jeśli wątpił w słowa
Johna, wystarczyło tylko, by obejrzał się w stronę łóżka i zobaczył uśmiechniętą
twarz doktora.
- Jest dobrze - powiedział mężczyzna w okularach. - Jest bardzo, bardzo dobrze.

Tym razem jej ciało jest chłodne. -Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Wyjdzie z
tego.
Lucien spojrzał na łóżko, na nieruchomą postać swojej pięknej żony.
I padł na kolana w przypływie wdzięczności.

EPILOG

Pięć miesięcy później

Powóz zwolnił; światło latarni zamigotało, gdy kareta się zakołysała, stając
przed rezydencją lorda i lady Jessup. Wewnątrz Elizabeth i Lucien trzymali się
za ręce, czekając, aż drzwi się otworzą.
- Jesteś gotowy? - spytała kobieta, wpatrując się w oczy Luciena, które miały
barwę limonek.
- Czy wyglądam, jakbym był gotowy? - spytał kwaśnym tonem.
Elizabeth spojrzała na niego, udając, że rozważa jego słowa. Znów jadł
cytrynowe dropsy. Poczuła ich słodki zapach i kiedy to sobie uzmysłowiła,
ukryła uśmiech.
- Hmm. Rozumiem, pot nie perli się na twoim czole ani też na górnej wardze. Z
pozoru wydajesz się więc gotowy.
- Pozory mogą mylić. - Lucien poklepał ją po dłoni. -Jednakże z tobą u boku
jestem gotowy na wszystko.
Popatrzyli na siebie, Elizabeth znów była pod wrażeniem zmian, jakie zaszły w
jej życiu. On ją kochał. Wciąż ją to zdumiewało. Czasami wyciągała egzemplarz
The Times, który trzymała w szufladzie, ten, w którym dokładnie przytoczono
to, co Lucien powiedział w dniu egzekucji. Nawet teraz nadal trudno jej było w
to uwierzyć. Lecz tym, co zdumiewało ją jeszcze bardziej i skłaniało do
uśmiechania się w sekretnym zadziwieniu, był fakt, że ona również
odwzajemniała jego miłość. Nie wiedziała, kiedy to się zaczęło, chociaż
czasami się zastanawiała, czy nie od tej głupiej sukienki, którą Lucien nałożył
na jej życzenie. Albo może jeszcze wcześniej, może wtedy, gdy starał się
pokazać jej swój zachód słońca. Albo może wtedy, gdy kupił jej konia.
Niezależnie od tego, kiedy to się stało, jej miłość w pełni rozkwitła, gdy
pielęgnował ją podczas jej powrotu do zdrowia. Żadna kobieta nie mogłaby się
oprzeć takiemu oddaniu, jakie Lucien jej okazał. I nadal okazywał. Nie było
takiego dnia, żeby Ełizabeth nie dziękowała Bogu za miłość Luciena.
- Jesteście gotowi, kochani? - spytał woźnica i myśli Elizabeth rozproszyły się
jakby rozegnane podmuchem letniego wiatru.
- Chwileczkę, Cedric, muszę nałożyć rękawice bokserskie - odparł błazeńskim
tonem Lucien.
Chwilę później wyszli z powozu. Chłodne powietrze nocy wypełniała woń
wieczornego ognia. Grano kadryla, dźwięki skrzypiec mieszały się z głosami,

gdy goście wychodzili i wchodzili przez otwarte podwójne drzwi. Wewnątrz
obszernej sali głównej Elizabeth czuła na sobie spojrzenia innych zaproszonych
i dostrzegła, jak pani domu drgnęła lekko, zobaczywszy, kto stoi przed nią.
- Lord i lady St. Aubyn - rzekła z uśmiechem, który zdawał się szczery. - Tak
się cieszę, że mogliście dziś przybyć. Przyznaję, że kiedy przyszedł od was
bilecik z akceptacją, omal nie upadłam z wrażenia.
- Dziękuję, że nas pani zaprosiła. - Ełizabeth posłała jej uśmiech.
Pani domu uśmiechnęła się także.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - Potem jednak jej oczy zwęziły się i
kobieta się nachyliła. Elizabeth początkowo sądziła, że przygląda się broszce jej
ciotki, którą przypięła sobie do sukienki. - Cóż za niezwykły naszyjnik, lady
Ravenwood. Chyba nigdy jeszcze nie widziałam takich złotych... - Nachyliła się
jeszcze bardziej. - Jaj.
Nie broszka więc, lecz naszyjnik.
- Podobają się pani? - spytała Elizabeth, dotykając ich dłonią w rękawiczce. -
Należały wcześniej do mojego męża - rzekła z dwuznacznym uśmiechem. -
Noszę je, żeby mu przypominać o tym wszystkim, co mi zawdzięcza.
Dama odsunęła się i rozdziawiła usta.
- Elizabeth - skarcił ją Lucien, lecz ona słyszała stłumiony śmiech w jego głosie.
- Chciałbym, żebyś przestała mówić o tym wszem i wobec.
- Przepraszam, kochanie, ale wiesz przecież, że to prawda. Teraz Lucien
uśmiechnął się do gospodyni.
- Niestety, masz rację.
Cóż biedaczka mogła powiedzieć? Najwyraźniej nic, ponieważ tylko mrugała
oczami. Lucien wziął żonę pod rękę.
- Świetnie poszło - powiedział.
- Nie mogłam się powstrzymać.
Jednak ich uśmiechy nieco zbladły, gdy zbliżyli się do sali balowej.
- Ich miłości, książę i księżna Ravenwood - zapowiedział ich donośnym głosem
majordomus.
Rozmowy ucichły. Ludzie odwrócili się. Na Boga, całkiem jakby ktoś krzyknął:
„Pali się!".
Elizabeth wyprostowała się dumnie. Czuła, że Lucien zrobił to samo.
Z tłumu wystąpił mężczyzna, hrabia Glashow, lord przewodniczący rozprawie
w Izbie Lordów. Przez chwilę wydawał się wahać, gdy się zbliżał, lecz kiedy
stanął przed nimi, złożył im ukłon. Czy tylko jej się zdawało, czy ukłon ten był
odrobinę niższy niż powinien?
- Wasze kości, to znaczy, miłości - rzekł. - Jak to miło widzieć was w takim
zdrowiu.

Mężczyzna podniósł wzrok. O tak, zdecydowanie w jego oczach kryły się
psotne iskierki i jednocześnie wyraz przeprosin.
I to już było wszystko. Znów podjęto rozmowy. Dobry Boże, ludzie się
uśmiechali. Znów zaczęła grać muzyka. Glashow roześmiał się, podobnie jak
kilkoro ludzi wokół nich. Potem zaczęły podchodzić osoby z powinszowania-
mi. Ludzie pytali, jak Elizabeth się czuje, jak Lucien sobie radzi. Odpowiadał na
pytania z pogodnym uśmiechem.
Najwyraźniej towarzystwo zapomniało o przeszłości Luciena. Dzięki Bogu,
Lucien zrobił to samo.
- Zejść mi z drogi, powiadam - burknął ktoś znajomym głosem.
Beth obejrzała się, niemal nie mając odwagi łudzić się nadzieją...
- Lucy - zawołała radośnie. - Och, mój Boże, Lucy!
Elizabeth czuła łzy w oczach, gdy uściskały się z przyjaciółką na środku sali
balowej, co jeszcze kilka miesięcy temu wydałoby się jej niestosowne. Teraz
jednakże odkryła, że nie obchodziło jej to, co ludzie sobie pomyślą. Obchodziło
ją tylko to, żeby ona sama i ludzie, których kochała, byli szczęśliwi. Odsunęła
się trochę, by spojrzeć w roziskrzone, zielone oczy przyjaciółki. Lucy
zdecydowanie była szczęśliwa.
- Beth, o mój Boże, Beth. To naprawdę ty. Kiedy usłyszałam, że cię
zapowiadają, nie mogłam uwierzyć. Dlaczego mi nie powiedziałaś, że
przyjechałaś do miasta?
- Nie wiedziałam, że ty jesteś w mieście. Sądziłam, że nadal karmisz dziecko.
- Bo to prawda, i nie uwierzysz, co mi się niedawno przytrafiło. Mleko zaczęło
mi się sączyć z piersi i przeciekło mi przez suknię balową...
- Lucy - przerwała jej Beth ze śmiechem. - Proszę, o pewnych rzeczach
wolałabym nie wiedzieć. - Obejrzała się na Luciena. - Pamiętasz mojego męża?
Lucy wyprostowała się i Elizabeth musiała przyznać, że jej przyjaciółka
wyglądała... inaczej. Dojrzalej. Wyglądała na osobę zadowoloną. Kochaną.
- Ravenwood - rzekła Lucy, dygając przed nim. - Ufam, że otrzymał pan mój
list?
List? pomyślała Elizabeth, podnosząc głowę. Jaki list?
- Zaiste, pani - odparł książę i Elizabeth widziała, że tłumił uśmiech. - I
przysięgam z całego serca, że będę miłować Elizabeth do końca jej życia.
Lucy wpatrywała się w niego jeszcze przez chwilę, a potem skinęła głową,
najwyraźniej zadowolona. Pasemko rudych włosów wysunęło się z jej fryzury.
- Jeśli tylko dobrze się rozumiemy.
- Rozumiemy się.
Elizabeth starała się nie parsknąć śmiechem.
- Co rozumiecie?

Wszyscy troje obejrzeli się na nowo przybyłego.
- Garrick - powiedziała Lucy do swojego męża, mężczyzny o blond włosach,
który górował wzrostem nad wszystkimi pozostałymi. W tej chwili przyglądał
się żonie podejrzliwie, potem jednak obejrzał się na Elizabeth. Na jego wargach
natychmiast pojawił się uśmiech.
- Jak się pani czuje, lady Beth? - spytał.
- Bardzo dobrze - odpowiedziała Elizabeth, odwracając się w stronę Luciena. -
Pamięta pan mojego męża?
Dwaj mężczyźni mierzyli się wzrokiem, żaden nie wykonał ruchu.
- Tak - odparł Garrick i widać było, że nie wybaczył jeszcze Lucienowi
zatopienia swego statku.
- Elizabeth! - zawołał ktoś inny.
Kobieta zesztywniała. Odwróciła się. Obok niej stała jej matka, a ojciec skinął
im głową.
- Lady Cardiff - wycedziła matka, skłaniając głowę przed Lucy. - Lordzie
Cardiff - dodała. Potem zwróciła się do córki: - Dlaczego nie odwiedziłaś mnie,
moja droga? Ciekawa jestem, czy nie zapomniałaś przypadkiem o moim
istnieniu?
Elizabeth miała ochotę powiedzieć coś nieprzyjemnego, lecz więź rodzinna -
choćby okazała się dokuczliwa - była po prostu zbyt silna, by ją zerwać. Na
korzyść matki przemawiał fakt, że starała się ją odwiedzić w trakcie choroby,
lecz Lucien wyprosił ją za drzwi, a potem chcieli spędzić trochę czasu sami...
- Zajrzę jutro, mamo. To mój pierwszy tydzień z powrotem w mieście.
Czyżby dostrzegła jakieś uczucie na twarzy matki? Uczucie u kobiety, która
szczyciła się tym, że nie okazywała żadnych emocji?
- Martwiłam się o ciebie, Elizabeth. Bardzo się martwiłam. Mam nadzieję, że
twój mąż przekazał ci to. Czujesz się już chyba lepiej, prawda?
Serce Elizabeth natychmiast zmiękło. -Tak.
- Świetnie. Zatem zobaczymy się w czwartek. - Przez chwilę matka miała
niepewną minę. Potem nachyliła się i cmoknęła córkę w policzek, pośpiesznie,
jakby bała się, że ktoś to może zobaczyć. - Możesz oczywiście przyprowadzić
Luciena, pomimo tego, że nie chciał mnie dopuścić do twego łoża w czasie
choroby.
Elizabeth omal się nie roześmiała.
- Niepokoił się, że możesz się ode mnie zarazić.
- Tak, tak mi powiedział.
- Jeśli to pani poprawi nastrój, wyznam, że mnie też nie wpuszczono - dodała
Lucy.
Jej matka obejrzała się na przyjaciółkę Elizabeth.

- No tak, to rozumiem.
Mina Lucy świadczyła o tym, że nie była pewna, czy została właśnie obrażona,
czy nie. Garrick parsknął stłumionym śmiechem, gdy Lucy dyskretnie
szturchnęła go łokciem.
Hrabina wyprostowała się.
- No cóż - rzekła - cieszę się, że czujesz się już lepiej.
- Ja również - dodał jej ojciec, a były to jego pierwsze słowa. Rzucił okiem na
Luciena. - Oraz z tego, że wycofano oskarżenia.
Lucien uprzejmie pokiwał głową. Niczego bardziej podobnego do przeprosin
nie doczeka się od hrabiego.
- Chodź, George - powiedziała hrabina do męża. - Oddalmy się. Widzę tam lady
Haversham. Ta kobieta też pragnie się dowiedzieć, jak się czujesz, Elizabeth.
- A ja chciałbym zatańczyć ze swoją żoną - powiedział Garrick. - Teraz, kiedy
już przywitała się z panią, Elizabeth, może zechce pójść ze mną.
Lucy spojrzała na swego męża i jego twarz złagodniała, gdy odrzekła:
- Hmm, może rzeczywiście pójdę.
Lucien i Elizabeth odprowadzili ich wzrokiem, Lucy była taka mała, Garrick tak
wysoki. Mimo to wydawali się wprost stworzeni dla siebie.
- Chcesz też zatańczyć, moja droga? - Lucien szepnął żonie do ucha.
- Nie jestem całkiem pewna - szepnęła kpiącym tonem. -Jesteś przecież słynnym
hulaką.
Lucien nie odpowiedział, tylko pociągnął ją na parkiet. Zagrano walca. W samą
porę. Lucien rozejrzał się, samym spojrzeniem robiąc miejsce wokół siebie na
parkiecie.
- Jestem twoim hulaką - rzekł z całego serca.
Elizabeth wzruszyła ramionami, westchnęła i uniosła rąbek sukni. Mąż chwycił
ją za lewą dłoń. Ślubny pierścionek, który Elizabeth zastawiła - ten, dla
odnalezienia którego Lucien poruszył niebo i ziemię podczas jej rekonwalescen-
cji - błyszczał w blasku świec. Lucien pamiętał, jak starannie go wybierał.
Widocznie jakąś cząstką duszy już wtedy wiedział, że Elizabeth jest kimś
wyjątkowym.
- Ciotka mówiła mi, żebym nigdy nie wychodziła za mąż za hulakę - dokuczała
mu Elizabeth.
Lucien obrócił żonę łagodnie, rozkoszując się tym, że trzyma ją w ramionach.
- Twoja ciotka nigdy nie poznała mnie - odparł.
Elizabeth znów się roześmiała. Lucien wciąż nie odrywał od niej wzroku.
Pozostali tancerze znikli w tle. Elizabeth przypominała mu pewien obraz, który
kiedyś widział. Przedstawiał on perłę. Doskonałą. Błyszczącą. Przepiękną.
Elizabeth była jego perłą i sam ledwo rozumiał, jak wszedł w posiadanie takiego

klejnotu. Jednak nie było takiej chwili, żeby nie dziękował swemu
przeznaczeniu, że doprowadziło do ich spotkania.
- Gapisz się na mnie - powiedziała kobieta.
- Czyżby?
- Pewnie.
Lucien posłał jej uśmiech, rozkoszując się uśmiechem, którym żona mu się
zrewanżowała.
- Ciekaw jestem, czy jesteś równie szczęśliwa, jak ja. Elizabeth zacisnęła wargi.
- Być może jestem.
- Być może?
- W rzeczy samej, gdyż moje szczęście w dużej mierze zależy od twojej
zdolności zaopatrywania mnie w banany.
Lucien przez chwilę gapił się na nią w osłupieniu, po czym odrzucił głowę do
tyłu i wybuchnął śmiechem. Ludzie oglądali się na nich, lecz Lucien nie dbał o
to. Miał Elizabeth w ramionach. Nie potrzebował niczego więcej.
- W rzeczy samej - wycedził. - A co zrobisz z tymi bananami?
Kobieta stanęła na palcach i szepnęła mu do ucha rzecz nieprawdopodobnie
szokującą i podniecającą. Lucien omal nie upadł na parkiet.
- To skandaliczne - stwierdził, gdy Elizabeth się odsunęła.
- Lecz intrygujące - dodała kobieta. Lucien zachichotał.
- A kiedy skończysz już robienie, hmm, tego, ze mną, co wtedy?
Dopiero później tej nocy pokazała mu, że kocha go, i to mocno. Przyłożyła dłoń
do jego policzka i jej oczy przepełniała miłość, gdy powiedziała:
- Moim zamiarem - szepnęła cicho, a jej wargi wciąż były wilgotne od jego
pocałunku - jest kochać cię wiecznie.
Ucałował jej dłoń i odsunął się lekko, by przyłożyć rękę do jej brzucha. Co
prawda Elizabeth była dopiero w drugim miesiącu ciąży, ale i tak czuł podziw i
zdumienie, gdy patrzył na jej brzuch. Rosło w nim jego dziecko. Oczy mu
zwilgotniały, kiedy jego spojrzenie spotkało jej oczy.
- Kochać mnie? - spytał cicho. - Czy to obietnica, moja droga?
Elizabeth skinęła głową, jej oczy też były wilgotne.
- W takim razie chyba nie mogę zrobić nic innego, jak również cię kochać. -
Spuścił głowę, muskając jej usta swoimi wargami. - Lecz najpierw - powiedział,
całując ją w szyję - uwiodę cię.
Zaśmiała się cicho i dźwięk ten wibrował pod jego wargami.
- Och, jestem innego zdania, mój panie, gdyż to ty zostałeś uwiedziony.
W rzeczy samej, tak było. Był absolutnie uwiedziony. I kochany.