JULIE GARWOOD

Czas Róż -

Czerwona

Tytuł oryginału: ONE RED ROSE

PROLOG

Dawno, dawno temu żyła niezwykła rodzina. Byli to bracia

Clayborne'owie, związani ze sobą więzami silniejszymi niż więzy krwi.

Poznali się jako chłopcy, a ich domem były wtedy ulice Nowego

Jorku. Zbiegły niewolnik Adam, kieszonkowiec Douglas, rewolwerowiec
Cole i hochsztapler Travis przetrwali, wspierając się nawzajem w walce

z gangami starszych wyrostków, włóczących się po mieście. Gdy
znaleźli w swoim zaułku porzuconą dziewczynkę, przysięgli sobie, że

zapewnią jej lepsze życie, i wyruszyli na Zachód.

W końcu osiedlili się na kawałku ziemi w samym sercu Terytorium

Montany. Nazwali go Różanym Wzgórzem.

Jedynym duchowym wsparciem dla dorastających młodzieńców

były listy od matki Adama, Róży. Odpowiadali na nie pisząc, co im serce
dyktowało. Dzielili się swymi lękami, marzeniami i nadziejami, a Róża

obdarzała ich w zamian czymś, czego nigdy przedtem nie mieli:
bezgraniczną matczyną miłością.

Z czasem wszyscy Clayborne'owie przywykli nazywać ją mamą

Różą i zaczęli traktować jak prawdziwą matkę.

Po ponad dwudziestu latach mama Róża zamieszkała razem z

rodziną. Jej synowie i córka wreszcie byli zadowoleni. Przyjazd mamy

Róży był wielkim świętem, lecz zarazem wywołał zamieszanie. Jej córka
wyszła za mąż za bardzo przyzwoitego człowieka i niedawno urodziła

uroczą dziewczynkę, a synowie wyrośli na szanowanych ludzi z charak-
terem. Travis i Douglas dobrze się ożenili. Ale mama Róża nie była

jeszcze usatysfakcjonowana. Nie podobało jej się, że Adam i Cole
zasmakowali w kawalerskim stanie. A ponieważ była zdania, że Bóg

pomaga tym, którzy sami sobie pomagają, widziała tylko jedno wyjście.

Musiała swoich chłopców wyswatać.

Czas kwitnienia róż

Nie w zimie z naszych wróżb
Wyczytał los kochanie

Był czas kwitnienia róż –
Rwaliśmy je w altanie.

Bo nie wie młoda miłość,

Że zima jest na świecie.
Och, skądże! Pięknie było,

Świat czcił nas świeżym kwieciem.

Nie chciałaś odejść, cóż
Że wieścił zmierzch rozstanie?

Był czas kwitnienia róż –
Rwaliśmy je w altanie.

Thomas Hood (1798 - 1845)

1

Ranczo Różane Wzgórze, Montana Valley,

wiosna 1851

Znalazł ją w swoim łóżku.

Adam Clayborne zaskoczył rodzinę, zjawiwszy się w domu w

ciemną noc dwa dni wcześniej, niż go oczekiwano. Wprawdzie nie

planował powrotu na ranczo przed piątkiem, ale udało mu się szybko
załatwić interesy, a miał już serdecznie dość spania pod gołym niebem.

Marzył o czystej pościeli i miękkim materacu.

Wiedział, że dom jest zatłoczony do granic możliwości, bo w

następny weekend przypadały urodziny mamy Róży, a bracia i siostry
uradzili wspólnie, że zjadą wcześniej, żeby pomóc w przygotowaniach.

Na fetę, oprócz mieszkańców pobliskiego miasteczka Blue Belle,
zaproszono jeszcze ze dwadzieścia albo i trzydzieści osób z daleka,

nawet z Hammond. Odkąd mama Róża zamieszkała na ranczu nieco
ponad rok temu, zdążyła zadzierzgnąć liczne przyjaźnie. Samych

znajomych z kościoła miała około pięćdziesięciu osób, a wszyscy bez
wyjątku zamierzali świętować razem z nią.

Zanim Adam rozsiodłał konia i wypił coś zimnego w kuchni,

zrobiło się dobrze po północy. W domu panowała cisza jak w kościele w

sobotni wieczór. Zdjął buty w przedsionku i starając się nie robić hałasu,
wspiął się po schodach do swojej sypialni, znajdującej się na piętrze przy

końcu korytarza. Kiedy znalazł się w pokoju, natychmiast zaczął się
rozbierać. Nie trudził się zapalaniem lampy, gdyż światło księżyca

wpadające przez okno w zupełności mu wystarczało. Dobrze widział
znajome zarysy mebli.

Cisnął koszulę na krzesło, przeciągnął się, szeroko rozkładając

ramiona, i ziewnął. Boże, jak dobrze być znowu w domu. Skonany i na

wpół śpiący przysiadł na brzegu łóżka, żeby zdjąć buty, i nagle
zorientował się, że siedzi na miękkim, uroczo pachnącym kobiecym

ciele.

Kobieta głośno jęknęła. Adam zaklął soczyście.

Genevieve Perry przebudziła się bardzo gwałtownie. Miała

wrażenie, że dom się zawalił. Instynktownie zepchnęła ciężar z nóg i

usiadła. Chwyciwszy za prześcieradło, podciągnęła je pod szyję i
zmierzyła wzrokiem słusznego wzrostu mężczyznę, rozciągniętego na

podłodze.

- Co pan robi? - wyszeptała.

- Próbuję się położyć do własnego łóżka - odszepnął.
- Adam?

- Tak, Adam. Kim pani jest?
Przerzuciła długie, zgrabne nogi przez krawędź łóżka i wyciągnęła

do niego rękę.

- Nazywam się Genevieve. Bardzo miło mi pana poznać. Pańska

matka wiele mi o panu opowiadała.

Adam wytrzeszczył na nią oczy. Omal się nie roześmiał, tak

absurdalna była sytuacja. Czyżby ta kobieta nie zdawała sobie sprawy,
że pokazuje mu nagie ramiona i nogi? Miała na sobie nocną bieliznę, a

prześcieradło należało uznać za dość symboliczną zasłonę.

- Z przyjemnością uścisnę pani dłoń, jak tylko się pani ubierze.
- O, Boże...

Sądząc po reakcji, dopiero teraz kobieta uświadomiła sobie swe

niezręczne położenie.

- Rozumiem, że nie możemy zapalić lampy - stwierdził Adam.
- Och, nie! Jestem w koszuli nocnej. Powinien pan jak najszybciej

wyjść z mojego pokoju, zanim ktoś tu pana zastanie. To byłoby bardzo
niestosowne.

- Ten pokój jest mój - zwrócił jej uwagę. - I niech pani mówi ciszej,

bo zbudzi pani cały dom. Nie chciałbym mieć na karku wszystkich braci,

którzy za chwilę przybiegną sprawdzić, co się dzieje.

- Nic się nie dzieje.

- Ja to wiem, Genevieve. - Usiadł z podkurczonymi nogami i

wsparł łokcie na kolanach. Starał się wykazać cierpliwość, spodziewał

się bowiem usłyszeć jakieś wyjaśnienie, dlaczego ta kobieta śpi w jego
łóżku.

Oczy Genevieve przyzwyczaiły się w końcu do ciemności, mogła

więc dokładnie przyjrzeć się mężczyźnie, o którym marzyła od ponad

dwóch lat. Boże, tyle razy go sobie wyobrażała, snuła fantazje na jego
temat, ale teraz przekonała się, że wyobraźnia ją zawiodła. Adam

Clayborne miał klasyczny profil, wyglądał tak, jakby pozował do
jednego z antycznych posągów, które widziała w muzeum. To samo

szerokie czoło, wysoko osadzone kości policzkowe, prosty nos i wąskie
usta. Oczy jeszcze dodawały tej twarzy wyrazistości. Miały kolor nieba o

północy. Pod wpływem ich skupionego spojrzenia Genevieve poczuła

falę gorąca.

Nie mogła oderwać od niego wzroku. Był o wiele potężniejszej

postury, niż jej się zdawało. Ciało miał smukłe, ale umięśnione ramiona
świadczyły o nadzwyczajnej sile. Była pewna, że gdyby chciał się na nią

rzucić, nie zdążyłaby nawet mrugnąć. Ta myśl przejęła ją dreszczem.
Nigdy nie przypuszczała, że Adam mógłby okazać się niebezpieczny, ale

też nigdy nie wyobrażała go sobie z marsem, który bez wątpienia w tej
chwili gościł na jego czole.

A ona wyglądała jak uboga krewna w łachmanach. Miała na sobie

ulubioną starą, spłowiała koszulę nocną, która tylko dlatego nie została

jeszcze podarta na szmaty, że była wygodna. Genevieve wyżej
podciągnęła prześcieradło, żeby osłonić wystrzępiony dekolt.

Nagłe wtargnięcie Adama powinno było ją przerazić. A jednak nie

przeraziło. Przecież gdyby się bała, nie miałaby ochoty głośno się

roześmiać. Po prostu znała Adama lepiej niż ktokolwiek inny na świecie,
nie wyłączając jego braci, czytała bowiem wszystkie listy, które napisał

do mamy Róży.

- Niech się pan nie martwi - szepnęła. - Nie będę wzywać pomocy.

Wiem, kim pan jest, i wcale się pana nie boję.

Adam zacisnął zęby.

- Nie ma powodu się bać. Co pani robi w moim łóżku?
- Pokój gościnny jest zajęty, więc pana matka zaproponowała mi

miejsce tutaj. Zaskoczyłam ją, bo przyjechałam bez uprzedzenia. Już
dawno zaprosiła mnie na Różane Wzgórze, ale z przyczyn ode mnie

niezależnych do tej pory nie mogłam skorzystać z zaproszenia.

Nagle uprzytomnił sobie, kim jest Genevieve. A choć był wielki jak

niedźwiedź, w razie potrzeby potrafił szybko zareagować. Zanim

dziewczyna zdążyła odetchnąć, już był w połowie drogi do drzwi.

Genevieve chwyciła szlafrok leżący w nogach łóżka, i szybko się

nim okryła. Zaczęła wstawać, ale zaraz zmieniła zamiar. Nie chciała,
żeby Adam odniósł wrażenie, że jest ścigany.

- Niech pan poczeka - zawołała. - Czy pańska matka nie

wspomniała panu, że mam przyjechać na Różane Wzgórze?

- Nie.
Adam wiedział, że odpowiedź zabrzmiała bardzo kwaśno, nie

mógł jednak nic na to poradzić. Po jej południowym akcencie powinien
był od razu się zorientować, z kim ma do czynienia. A jednak chociaż

natychmiast wyczuł w tonie głosu Genevieve charakterystyczną, miłą
dla ucha melodię, to nie przyszło mu do głowy, że właśnie o tej

dziewczynie opowiadała mu mama Róża.

Sięgał już do klamki, gdy Genevieve zawołała go ponownie.

- Czy naprawdę matka panu nie wytłumaczyła?
Wolno obrócił się na pięcie.

- Czego nie wytłumaczyła?
Mocniej ściągnęła poły szlafroka i stanęła w kręgu księżycowej

poświaty. Adam zobaczył wyraźnie jej twarz i zrozumiał, w jakim
niebezpieczeństwie się znalazł. Genevieve Perry była bez wątpienia

najpiękniejszą kobietą, jaką zdarzyło mu się widzieć. Krótko obcięte
czarne włosy otaczały anielską buzię o kształcie serca. Uwagę zwracały

wydatne kości policzkowe, wąski nos i usta, które pobudzały

wyobraźnię mężczyzny do najśmielszych marzeń. Genevieve miała
nieskazitelną cerę, a jej niewinny uśmiech mógł rozbroić najbardziej

nieczułego mężczyznę.

Adam przesunął spojrzenie niżej i cicho westchnął, nogi bowiem

również zasługiwały na miano ideału.

Genevieve była piękna, to musiał przyznać, a jednak niecierpliwie

czekał, kiedy będzie mógł się jej pozbyć.

- Co mama Róża miała mi wytłumaczyć?

Jeszcze raz uśmiechnęła się z wdziękiem. Wszystkie nerwy dawały

Adamowi znaki, że jak najszybciej musi opuścić ten pokój, zanim będzie

za późno i czar tej kobiety całkiem go zniewoli.

- Jestem pana narzeczoną, Adamie.

Niewiele brakowało, żeby wpadł w panikę. Szarpnął za drzwi tak

mocno, że omal nie wyrwał ich z zawiasów, ucieczka okazała się jednak

niemożliwa. Drogę zagrodzili mu jego bracia Travis i Cole. Obaj wpadli
jak burza do sypialni, żeby poznać przyczynę zamieszania. Mieli nagie

torsy, bose nogi i byli najwyraźniej bardzo zaniepokojeni. Travis trzymał
w dłoni rewolwer i rozglądał się za celem.

- Co jest... - Cole znieruchomiał w pół kroku, mocno popchnięty

przez Adama.

- Odłóż tę przeklętą pukawkę, Travisie - nakazał Adam.
- Słyszeliśmy tu jakiś hałas - stwierdził Cole.

- Upadłem na podłogę - słabym głosem wyjaśnił Adam.
Bracia spojrzeli po sobie z niedowierzaniem. Travis uśmiechnął się

pierwszy.

- Upadłeś na podłogę? Jak to się stało, na miłość boską?
- Mniejsza o to - mruknął Adam.

Travis łokciami utorował sobie drogę między braćmi, żeby spojrzeć

na Genevieve.

- Nic się pani nie stało?
- A dlaczego miałoby się coś stać? - odburknął mu Adam.

- Co robisz tak wcześnie w domu? - zainteresował się Cole.
- Zejdź z mojej nogi - zażądał Adam.

Cole cofnął się i zadał następne pytanie:
- Co robisz w pokoju panny Genevieve?

- To jest moja sypialnia - przypomniał mu Adam. - Nikt mnie nie

uprzedził, że ona będzie spała w moim łóżku.

Cole wykrzywił usta w uśmiechu.
- Ho, ho. Musiałeś być bardzo mile zaskoczony.

- Panowie, czy zechcielibyście wyjść? - spytała pod* niesionym

głosem Genevieve.

Natychmiast jednak pożałowała, że się odezwała, bo mimo woli

skupiła na sobie uwagę. Wszyscy trzej bracia odwrócili się do niej.

Spróbowała znowu skryć się w pościeli, żeby zniknąć im z oczu.

Cole ruszył w jej stronę.

- Adam chyba pani nie przestraszył?
Zanim doszedł do łóżka, Genevieve już siedziała.

- Bardzo pana proszę, Cole.
Przystanął.

- O co? Czyżby czuła się pani zakłopotana?

- Ma pani na sobie szlafrok - przypomniał jej Travis. - Poza tym

mieszka pani u nas już tydzień, więc powinna się tu czuć całkiem

bezpiecznie.

- Czy ktoś jest głodny? - spytał nagle Cole.

- Osobiście mógłbym coś przekąsić - zgodził się Travis. - A pani,

Genevieve?

- Nie, dziękuję.
Adam zazgrzytał zębami. Nie mógł się doczekać, kiedy dopadnie

braci na korytarzu, żeby solidnie im wygarnąć.

- Och, wy dwoje jeszcze nie byliście sobie przedstawieni -

przypomniał sobie Travis. Przeszedł przez pokój i stanął obok Cole'a. -
Jeden z nas powinien dopełnić tego obowiązku, a skoro jest okazja,

można to zrobić teraz.

- Na miłość... - zaczął Adam.

- Przestańcie dokuczać bratu - zainterweniowała w tej samej chwili

Genevieve. Rozbawiony ton jej głosu dowodził, że nie była ani trochę

zmieszana.

- To potrwa tylko chwilę - upierał się Travis. - Genevieve, chcę,

żeby poznała pani najstarszego i najgroźniejszego z braci Clayborne'ów.
Tak naprawdę nazywa się John Quincy Adam Clayborne, ale wszyscy

wołają na niego po prostu Adam. Adamie, poznaj pannę Genevieve
Perry, która przyjechała tutaj aż z Luizjany, z Nowego Orleanu. Dobrze,

że poznałeś ją tak szybko, bo plany wyswatania was są już bardzo
zaawansowane. Dobranoc, Genevieve. Do rana.

- Dobranoc - odparła.

Wygłupy braci nie rozbawiły Adama. Wypchnął Cole'a i Travisa

na korytarz, zamknął drzwi i stanowczym głosem zaczął domagać się od

nich wyjaśnień, skąd się wzięła Genevieve.

- Zaprosiła ją mama Róża - wyjaśnił Travis.

- Ale to było ponad rok temu. Dlaczego postanowiła przyjechać na

Różane Wzgórze dopiero teraz?

Cole wzruszył ramionami.
- Może przedtem jej się nie składało.

- Czy ma to jakiekolwiek znaczenie? Przyjechała wziąć z tobą ślub.
Adam pokręcił głową. Uznał, że nie czas na długie dyskusje.

- Gdzie mam spać?
- Pokój gościnny odpada - oświadczył Cole - chyba że chcesz spać

razem z bratankiem. Parker ząbkuje i na pewno zbudzi cię około
czwartej nad ranem.

- Dlaczego dziecko nie może nocować razem z rodzicami?
- Mama Róża uznała, że Douglasowi i Isabelle należy się trochę

spokoju - wyjaśnił Travis i ziewnął. - Ładna jest Genevieve, co? Tylko mi
nie mów, że nie zauważyłeś.

Adam westchnął.
- Zauważyłem.

Zaczaj schodzić ze schodów, ale zatrzymało go pytanie Cole'a:
- Co z nią zrobisz?

- Nie zamierzam nic z nią robić.
- Przyjechała tutaj, aby cię poślubić - powiedział cicho Cole. - Tak

przynajmniej powiedziała nam mama Róża. Zaproponowała ślub w

czerwcu, a Genevieve nie sprzeciwiła się.

- Ale klops - jęknął Adam.

- Wracam do łóżka - oznajmił Cole.
Travis wyszedł za Adamem do przedsionka.

- Bardzo ją polubiliśmy, wiesz? Myślę, że i ty ją polubisz, jeśli

spojrzysz na to bezstronnie. Genevieve ma wspaniałe poczucie humoru,

a żebyś słyszał, jak śpiewa... Jest niezwykła. Musisz tylko ją poznać,
zanim cokolwiek postanowisz, bo...

- Nie ożenię się z nią.
- Nie musisz robić niczego wbrew swojej woli.

- Dlaczego nikt mnie nie uprzedził, że ona tutaj będzie?
- A jak mieliśmy dać ci znać? Przecież obozowałeś gdzieś pod

gołym niebem.

- Przez tydzień mogliście mnie znaleźć.

- Czemu robisz taką kwaśną minę? Nikt ci nie będzie przystawiał

rewolweru do głowy, żebyś się z nią ożenił.

- Idę do łóżka.
Ostatecznie położył się spać w baraku kowbojów. W pół godziny

później wciąż wiercił się na wąskim, nierównym materacu. Prycza była
dla niego za mała. Nogi mu zwisały, a gdy chciał się przewrócić na drugi

bok, spadał na podłogę.

I tak nie mógłby zresztą zasnąć, nieustannie bowiem nachodziły go

myśli o Genevieve. Podłożył ręce pod głowę i zaczął rozważać sytuację.
Irytowało go, że matka wtrąca się do jego życia. I co teraz miał zrobić z

tym piwem, którego nawarzyła? Genevieve chyba nie zamierzała zostać

jego żoną tylko dlatego, że mama Róża podsunęła jej taki pomysł. Żyli
wszak w czasach, gdy wiele kobiet buntowało się przeciwko

małżeństwom uzgodnionym przez krewnych, a któż przy zdrowych
zmysłach pozwoliłby matce wybierać dla niego żonę?

Adam wiedział, że sam musi uświadomić Genevieve absurdalność

tego pomysłu. Postanowił przeprowadzić z nią długą, poważną

rozmowę. Tak, to właśnie należało zrobić. Powie jej, że już dawno
wybrał sobie los kawalera. Nie zamierzał zmieniać swoich

przyzwyczajeń, lubił samotność i nie pozwoli, by ktoś zawrócił mu teraz
w głowie. Innymi słowy, zupełnie nie nadawał się na męża. Jedynie dla

rodziny czynił wyjątek, godząc się, by zakłócała mu spokój. Ostatnio
jego bracia rzadko bywali na Różanym Wzgórzu, a odkąd siostra

urodziła dziecko, mama Róża większość czasu spędzała z wnuczką. Mąż
Mary Rose, Harrison, zbudował dom na obrzeżach Blue Belle. Było tam

dość miejsca dla najważniejszych w jego życiu kobiet. Mama Róża
zdecydowanie wolała miejski zgiełk niż odosobnienie na ranczu.

Adam nie był pustelnikiem. Zawsze kręciło się wokół niego

przynajmniej dwudziestu kowbojów. W dzień nie narzekał więc na brak

towarzystwa, i chętnie wracał na noc do wielkiego, pustego domu.
Owszem, trzeba przyznać, że jego życie stało się dość monotonne i

uporządkowane, co wielu ludziom by nie odpowiadało. Adamowi
jednak dawało zadowolenie, i to się liczyło. Kiedy był młodszy, pragnął

podróżować po świecie, dawno jednak już porzucił te naiwne marzenia i
teraz podróżował po egzotycznych portach tylko za pośrednictwem

książek. Gdy Cole zarzucił bratu, że zachowuje się jak staruszek, Adam

nie zakwestionował tej oceny. Zawsze czuł się szczęśliwy i wiedział, że
nadal tak będzie, gdy tylko wyjaśni ostatnie nieporozumienie.

Postanowił jednak poczekać z decydującą rozmową do czasu, aż

skończą się urodzinowe uroczystości. Musiał przedstawić swoje

stanowisko uprzejmie, lecz stanowczo.

Spotkał się z całkiem irracjonalnymi oczekiwaniami, liczył więc, że

gdy powie, co ma do powiedzenia, Genevieve przyzna mu rację. Nie
chciał jej sprawić przykrości, a tym bardziej wywołać kłótni. Nie miał

natury okrutnika, który czerpie przyjemność z łamania niewieścich serc,
był jednak gotów zrobić wszystko, by odsunąć od siebie widmo klęski,

nawet za cenę wpędzenia Genevieve w rozpacz.

Miał nadzieję, że Genevieve nie zacznie płakać ani nie dostanie

ataku histerii. Zresztą i tak twardo broniłby swego. W każdym razie
zasnął z przeświadczeniem, że prędzej czy później Genevieve wybije go

sobie z głowy.

2

Nie mogła wyjść za niego za mąż. Musiała mu to powiedzieć przy

pierwszej okazji, gdy tylko zostaną na kilka minut bez świadków. W
obecnej sytuacji zbyt wiele kłopotów miała na głowie. Nie zamierzała

jednak wdawać się w długie wyjaśnienia. Postanowiła po prostu
powiedzieć Adamowi, że nie ma mowy o małżeństwie, i pójść dalej

swoją drogą.

Wprawdzie zanim sprawy tak bardzo się skomplikowały, istotnie

rozważała, czy nie wziąć go za męża. Po przeczytaniu wszystkich jego
listów nawet zaczęła o tym śnić. No, ale potem w jej życiu pojawił się

wielebny Ezechiel Jones i wszystko przewrócił do góry nogami. Przez
własną naiwność i przez to, w co się wpakowała, nie mogła dłużej

poważnie zastanawiać się nad małżeństwem z człowiekiem honoru,
.takim jak Adam Clayborne.

Miała tylko nadzieję, że gdy spełni swój przykry obowiązek i

wyzna Adamowi, że zmieniła zdanie, zrobi jej się trochę lżej na duszy.

Bóg jeden wiedział jak bardzo na to zasłużyła.

Musiała jednak porozmawiać z Adamem sam na sam, a na

Różanym Wzgórzu ostatnio nie było do tego warunków. Piętrowy dom
pękał w szwach, zapełniony przez odwiedzających mamę Różę

członków rodziny z małżonkami i dziećmi. Wokół Adama nieustannie
kręcili się krewni, a poza tym na ranczo ciągnęła nie kończąca się

procesja znajomych i obcych, którzy zatrzymywali się tu na chwilę, by
napić się czegoś zimnego, zjeść gorący posiłek albo uciąć pogawędkę. A

Clayborne'owie nigdy nikogo nie odprawiali z kwitkiem.

Jako głowa rodziny Adam chciał być dobrym gospodarzem. Starał

się jednak unikać Genevieve jak tylko mógł. Nie potrzebowała wiele
czasu, by to spostrzec, bo za każdym razem, gdy udało jej się zastać go

samego, natychmiast znajdował pretekst do wyjścia. Te nagłe rejterady
wyprowadziłyby ją z równowagi, gdyby nie to, że wcześniej zauważyła

ukradkowe, baczne spojrzenia Adama i zrozumiała, że i on czuje się
bardzo niezręcznie w tej sytuacji.

Czas uciekał, wkrótce musiała wyjechać z rancza. Przyrzekła to

sobie i była zdecydowana dotrzymać obietnicy. I tak znacznie

przeciągnęła już wizytę w stosunku do pierwotnych zamierzeń, przez co
ogarniało ją przygniatające poczucie winy wobec Clayborne'ów.

Przybyła tutaj pod fałszywym pretekstem, w istocie szukając
bezpiecznego schronienia, toteż przy każdym spojrzeniu na kochaną

mamę Różę kuliła ramiona pod ciężarem swoich kłamstw.

Zachowanie Clayborne'ów jeszcze pogarszało jej samopoczucie,

byli bowiem dla niej nad wyraz mili. Powitali ją z radością i traktowali
jak członka rodziny. Mama Róża nie mogła się jej nachwalić. Wciąż

opowiadała swym bliskim, że Genevieve jest uroczą, wspaniałomyślną
osobą, hołdującą niezłomnym zasadom moralnym. Genevieve często

zastanawiała się, co pomyślałaby sobie mama Róża, gdyby poznała
prawdę.

Okazja do decydującej rozmowy nadarzyła się wreszcie w dniu

urodzin mamy Róży. Schodząc na dół, Genevieve dostrzegła Adama

wchodzącego do biblioteki. Chwała Bogu, był sam. Wyprostowała

ramiona, powtórzyła w myślach swoje postanowienie i ruszyła za nim.

Minęły dwie godziny, a Genevieve wciąż jeszcze nie udało się

dotrzeć do biblioteki. Najpierw zatrzymała ją siostra Adama, Mary Rose,
prosząc, by przypilnowała przez kwadrans mężczyzn, rozstawiających

stoły do pikniku, Mary Rose musiała bowiem nakarmić i przewinąć
córkę. Przez ostatni tydzień Genevieve bardzo się zaprzyjaźniła z Mary

Rose, ucieszyła się więc, że jej może pomóc. Gdy po godzinie została
wreszcie zwolniona, natychmiast zjawił się Douglas i poprosił, by zajęła

się jego dziesięciomiesięcznym synkiem, Parkerem, sam bowiem musiał
pomóc w budowie podestu dla orkiestry, wynajętej przez Travisa.

Parker miał mnóstwo wdzięku, Genevieve zajęła się więc nim

bardzo ochoczo. Na ogół kapryśne dziecko, traktowało ją absolutnie

wyjątkowo. Rodzice twierdzili, że malec przechodzi akurat okres
wstydliwości, co oznaczało, że zaczynał wrzeszczeć jak obdzierany ze

skóry, gdy tylko ktoś obcy znalazł się w promieniu trzech metrów. Ale
Genevieve, nie wiadomo czemu, przypadła mu do gustu. Ku zdumieniu

rodziców od razu wyciągnął do niej rączki i z entuzjazmem stęknął, żeby
wzięła go na ręce. Genevieve miała na szyi kolorowe korale,

przypuszczała więc, że Parker tak ją wyróżnił, żeby dobrać się do
smakowicie wyglądającej ozdoby.

Przez chwilę chciała wziąć tego cherubinka do biblioteki na

rozmowę z Adamem, zaraz jednak się rozmyśliła. Parker był osóbką

płaczliwą, więc za bardzo by ją rozpraszał. Wprawdzie teraz radośnie bił
ją piąstkami, wydawał okrzyki i śmiał się, ale wiedziała, że gdyby tylko

spróbowała położyć go do kołyski, zacząłby głośno protestować.

Genevieve wyszła więc na ganek, usiadła w bujanym fotelu, który
postawił tam dla niej Douglas, i przytuliwszy dziecko, pozwoliła mu

spokojnie obserwować panujący dookoła rozgardiasz.

Przeszywający gwizd przestraszył Parkera. Genevieve pogłaskała

go uspokajająco i szepnęła mu kilka czułych słów.

- Harrison, pomóż nam - krzyknął Cole. - I przyprowadź Adama.

Po chwili otworzyły się drzwi i ukazał się w nich mąż Mary Rose.

Na rękach trzymał swoją córeczkę Victorię. Miał minę winowajcy,

Genevieve zrozumiała więc bez słów, co zaraz nastąpi. Przesunęła
Parkera, żeby zrobić na kolanach miejsce również dla jego przeuroczej

siedmiomiesięcznej kuzynki.

- Trzeba im pomóc przy tym podeście. Czy mogłabyś zaopiekować

się Victorią przez parę minut? - spytał Harrison z wyraźnym szkockim
akcentem. - Jest nakarmiona i przewinięta. Moja żona nie może się nią

teraz zająć, bo pomaga w kuchni. Oczywiście gdyby ci...

- Dam sobie radę - zapewniła go Genevieve.

Harrison ulokował więc córę obok Parkera, poklepał oba maluchy,

po czym odwrócił się i zdjął surdut, który następnie cisnął na poręcz,

schodząc ze schodków.

Genevieve miała teraz ręce pełne roboty. Parker postanowił ugryźć

Victorię w ramię, więc musiała delikatnie odsunąć dziewczynkę i
podsunęła chłopcu do gryzienia koc. Parker natychmiast wsadził kciuk

do buzi i zaczął głośno mlaskać.

Na ganek wbiegł Travis. Widok przytulonych do siebie maluchów

ułożonych na kolanach Genevieve, wywołał na jego twarzy uśmiech.

- Masz podejście do dzieci.
- Na to wygląda - przyznała i wybuchnęła śmiechem, bo jej

podopieczni mieli rozradowane buzie, a po brodach ciekła im ślina.

- Wspaniałe dzieci - powiedziała.

- Owszem - zgodził się Travis. - Ale to niesprawiedliwe, że Victoria

ma na głowie tylko taki brzoskwiniowy meszek, a Parker mnóstwo

loków. Te dzieciaki są tak różne jak noc i dzień.

Genevieve potwierdziła skinieniem głowy.

- Dokąd idziesz?
- Do kuchni po młotek, a potem do biblioteki po Adama.

Potrzebujemy jego pomocy. Pisaninę może skończyć później. Muzykanci
przyjdą o trzeciej, więc musimy być gotowi na czas.

Gdy Travis znikł we wnętrzu domu, Genevieve zaczęła kołysać

dzieci. Łagodny podmuch wiatru przyniósł na ganek zapach polnych

kwiatów. Spojrzała na góry w oddali i poczuła się jak w raju.

Zaczęła nucić francuską kołysankę, którą pamiętała z dzieciństwa,

swoją ulubioną, tę którą mama śpiewała jej co wieczór, zanim położyła ją
do łóżka. Słowa były proste, a melodia słodka i radosna. Genevieve

przypomniała sobie szczęśliwe, beztroskie dni. Zamknęła oczy i na
chwilę przestała czuć się przeraźliwie samotna. Myślami wróciła do

rodzinnego domu. Siedziała na wielkim, miękkim krześle i słuchała jak
mama śpiewa, ścieląc łóżko. Owiał ją zapach bzów. Słyszała śmiech ojca,

dolatujący z piętra, i upajała się pogodną atmosferą tego miejsca. Znów
była z tymi, którzy kochali ją i otaczali ciepłem.

Wtedy na progu stanął Adam i utkwił wzrok w Genevieve. Już

miał wyjść na dwór, gdy nagle usłyszał jej śpiew. Nie chcąc
przeszkadzać, odwrócił się i zrobił krok w stronę kuchennych drzwi. Ale

jej śpiew ściągnął go z powrotem. Dźwięczny, krystalicznie czysty ton
głosu Genevieve przywiódł mu na myśl anioła. A spokój malujący się na

jej twarzy był nie mniej zachwycający. Im dłużej słuchał, tym bardziej
był oczarowany. Ta melodia wabiła go podobnie jak słońce wabi

kiełkujące źdźbło trawy. Stał bez ruchu i słuchał z nadzieją, że śpiew
będzie trwał bez końca.

Nie on jeden uległ temu czarowi. Mężczyźni pracujący na dworze

jeden za drugim przerywali zajęcia i również przystawali zasłuchani.

Harrison, w chwili gdy dopłynęła doń melodia, schylał się po młot.
Nagle wyprostował się i spojrzał w stronę ganku. Niosący deski Travis,

przystanął w pół drogi. Podobnie jak Harrison, odwrócił się, zamknął
oczy i zastygł w bezruchu, wsłuchując się w melodię. Krople potu

spływały mu po czole, słońce paliło, ale Travis nie zwracał na to uwagi.
Na twarzy miał uśmiech rozkoszy.

Douglas trzymał gwóźdź w ustach i młot w dłoni i właśnie

wykonywał szeroki zamach. Rażony siłą melodii, wolno opuścił rękę z

narzędziem i spojrzał w tę samą stronę co bracia.

Kowboje poczynali sobie śmielej. Wszyscy odrzucili narzędzia i

zgromadzili się przed gankiem. Niebiańska kołysanka przyciągnęła ich
niczym magnes.

Tylko na maluchach śpiew nie zrobił najmniejszego wrażenia.

Parker i Victoria zgodnie usnęli przy pierwszej zwrotce. Genevieve

dokończyła kołysankę i dopiero wtedy zorientowała się, jaka cisza

zapadła wokoło. Szczerze się zdumiała, gdy otworzywszy oczy, ujrzała
wpatrzony w nią tłumek. Jeden z mężczyzn zaczął bić brawo, ale sójka w

bok od sąsiada przywołała go do porządku. Słuchacze uznali jednak, że
należy wyrazić Genevieve uznanie, toteż po chwili wszyscy w milczeniu

uśmiechali się do niej, powiewając kapeluszami.

Widok ich radosnych twarzy onieśmielał trochę dziewczynę.

Zakłopotana Genevieve odpowiedziała mężczyznom niepewnym
uśmiechem, odwróciła głowę i wtedy spostrzegła, że przygląda jej się

także Adam. To onieśmieliło ją jeszcze bardziej.

Przesłał jej uśmiech. Tak ją tym zaskoczył, że też się do niego

uśmiechnęła. Tym razem nie było w jego spojrzeniu ani krzty nieufności,
a oczy miały dziwny blask, jakiego jeszcze nie widziała. Adam wydał jej

się... szczęśliwy. Nie był groźny ani zacietrzewiony, a mimo to serce biło
jej bardzo mocno.

Kiedy podszedł do niej, przestała kołysać dzieci i zapatrzyła się w

jego twarz. Już się nie uśmiechał, ale nadal sprawiał wrażenie

zadowolonego. Genevieve poczuła, że oblewa się rumieńcem, zamarzyła
o wachlarzu. Koniecznie musiała się opanować. Przecież zachowywała

się tak, jakby nigdy dotąd nie przyglądał jej się żaden mężczyzna.
Straciła zwykłą pewność siebie, nagle znów stała się małą dziewczynką,

która wszystko pomyliła, gdy przyszło jej pierwszy raz śpiewać w
kościelnym chórze. Na szczęście Adam nie domyślał się jaki niepokój

zasiał w jej wnętrzu.

Przyklęknął przed nią na jedno kolano. Nie potrafiła odgadnąć, co

zamierza zrobić... a on wyciągnął muskularne ramiona i zadziwiająco

delikatnie uniósł śpiącego chłopca. Wstał, przytulił małego,
podtrzymując go jedną ręką, a drugą wyciągnął do Genevieve.

Oparła Victorię na przedramieniu i korzystając z pomocy Adama,

wstała. Przez moment oboje wpatrywali się w siebie bez słowa. Ale

milczenie nie wydawało się krępujące. Może to obecność dzieci
wytworzyła między nimi tę ulotną więź. Dłonie wciąż mieli splecione i

Genevieve nie wiedziała, czy powinna cofnąć rękę, czy też nie.

Adam podjął decyzję za nią i odwrócił się, więc siłą rzeczy

Genevieve musiała puścić jego dłoń. Zrozumiała, że Adam zamierza
położyć Parkera spać i chce, żeby poszła za nim z Victorią.

W kilka minut później oba niemowlaki słodko spały w swoich

kołyskach. Genevieve otulała właśnie kocykiem Vicotrię, gdy usłyszała,

że Adam usiłuje dyskretnie wymknąć się z pokoju.

Tylko nie to, pomyślała. Tym razem mi nie uciekniesz.

Zerknęła na Parkera, żeby się upewnić, czy jest dobrze przykryty, a

potem podkasała spódnice i pomaszerowała za Adamem.

Czekał na nią na podeście. Na swoje nieszczęście Genevieve tego

nie przewidziała. Wybiegłszy zza rogu, wpadła na niego z takim

impetem, że omal nie przerzuciła go przez poręcz. Gdyby Adam był
kilka centymetrów niższy i trochę lżejszy, prawdopodobnie zabiłby się, a

wtedy już nie mógłby jej wybaczyć.

Adam zgiął się w pół osłabiony nagłym uderzeniem, wydał ciche

stęknięcie, ale zdążył jeszcze złapać Genevieve i uratować przed
upadkiem ze schodów.

Poczucie humoru pomogło jej pokonać zakłopotanie. Przepraszając

wybuchnęła śmiechem.

- Nie chciałam, żeby pan mi uciekł, zanim... Bardzo pana

przepraszam, Adamie. Nie myślałam, że na pana wpadnę. Nic się nie
stało? Chyba nie zrobiłam panu krzywdy?

Pokręcił głową.
- Czy zawsze tak się pani śpieszy?

Patrzyła w jego ciemne, piękne oczy i czuła, że cała mięknie.

Wiedziała, że jeśli zaraz czegoś nie powie albo nie zrobi, to wkrótce

małżeństwo stanie się faktem dokonanym. Och, dlaczego Adam musi
mieć tyle uroku?

- Przepraszam, o co pan pytał?
- Czy zawsze tak się pani śpieszy?

- Spieszy? Nie, nie zawsze.
- Musimy porozmawiać, prawda, Genevieve?

Przytaknęła energicznie.
- Porozmawiać? Owszem.

- Potrzebujemy do tego trochę spokoju.
Jakby na poparcie tego stwierdzenia trzasnęły drzwi i w

przedsionku ukazał się Cole.

- Owszem, potrzebujemy spokoju.

- Czy coś jest nie w porządku? - zainteresował się Adam. - Pani jest

chyba zdenerwowana.

- Zdenerwowana? Ja jestem zdenerwowana?
Skinął głową. Genevieve głęboko zaczerpnęła tchu i nakazała sobie

natychmiast skończyć z powtarzaniem jego słów. Jeszcze trochę i Adam

gotów uznać, że rozmawia z niedorozwiniętą osobą.

- Tak, jestem trochę zdenerwowana - przyznała. - Wie pan, co

myślę?

Nie miał zielonego pojęcia.

- Cóż takiego?
- Że zaczęliśmy od niewłaściwej strony.

- A zaczęliśmy?
- Owszem, zaczęliśmy - stwierdziła. - To wszystko moja wina. Nie

powinnam była panu mówić, że jestem pana narzeczoną. Zaskoczyłam
pana tą deklaracją, czyż nie? Zresztą i tak pana zaskoczyłam. Nie

spodziewał się pan zastać mnie w swoim łóżku. Był pan tak przerażony i
tak się śpieszył, żeby ode mnie uciec, że zaplątały się panu nogi. Nie

mogłam oprzeć się pokusie, żeby pana trochę nie podręczyć. Nie
obraziłam się za pańskie zachowanie, ale teraz, po zastanowieniu

uważam, że powinnam jednak czuć się urażona, a w najlepszym razie...
Dlaczego pan się uśmiecha?

Nie powiedział, że to ona tak go rozbawiła. Gra uczuć, widoczna

na jej twarzy podczas tej paplaniny, wydała mu się doprawdy komiczna.

W jednej chwili Genevieve uśmiechała się do Adama, w następnej
patrzyła na niego bykiem. Gdyby nie to, że sam też był zdenerwowany,

niechybnie wybuchnąłby śmiechem. Ale nie chciał ranić uczuć
Genevieve, która wyraźnie traktowała sprawę narzeczeństwa poważnie,

z pewnością oczekiwała więc powagi również od niego.

Istotnie powstało wielkie zamieszanie, a wszystkiemu była winna

mama Róża, która wtrąciła się w jego prywatne życie. Z mamą mógł

jednak załatwić tę sprawę później, teraz czekała go za długo już
odkładana rozmowa z Genevieve.

Zawsze trzeba zaczynać od tego, co najważniejsze. Przede

wszystkim musiał więc się odsunąć, gdyż stał stanowczo za blisko

Genevieve. To dziwne, ale trudno mu było zmusić się do zrobienia
kroku w tył, dolatywał go bowiem aromat bzów, bardzo kobiecy zapach.

Podobał mu się tak bardzo, że aż go to zaniepokoiło. Co gorsza,
Genevieve bardzo mu się podobała. Nawet zwrócił uwagę na jej strój i

też go docenił, choć nigdy przedtem nie zaprzątał sobie głowy takimi
głupstwami. Sztywna od krochmalu jasna bluzeczka z wysokim koł-

nierzykiem i biała spódnica bardzo ładnie kontrastowały z karnacją
Genevieve. Wyglądała niczym żona bankiera, lecz była przy tym

diabelnie seksowna.

Adam porzucił te niebezpieczne rozmyślania.

- Może zejdziemy na dół, do biblioteki.
- Do biblioteki? Tak, rzeczywiście powinniśmy pójść do biblioteki.

- To dobry pomysł.
Genevieve jęknęła w duchu. Znowu powtórzyła jego słowa.

Skończy się tym, że Adam przezwie ją papugą. Musiała natychmiast
wziąć się w garść i przestać myśleć o takich głupstwach jak jego niski i

dźwięczny głos albo świeży męski zapach.

Wrażenie jakie na niej wywierał było przytłaczające. Westchnęła

cicho.

- Tego się właśnie bałam.

- Czego się pani bała?

- Rozmowy z panem w cztery oczy - odparła. - Chodźmy już do tej

biblioteki i miejmy to za sobą.

Powiedziała to takim tonem jakby bardzo się jej śpieszyło. Adam

skinął głową, po czym ruszył za nią. Gdy weszli w głąb sieni, otworzył

drzwi biblioteki i odsunął się na bok, żeby ją przepuścić.

W pokoju było duszno, w powietrzu unosił się zapach stęchłego

papieru, ale Genevieve rozglądała się dookoła zafascynowana. Podobało
jej się tutaj. Setki tomów stojących rzędami na półkach z wiśniowego

drewna zajmowały przestrzeń od podłogi po sufit. Książki leżały też w
stertach na dębowej posadzce pod oknami.

Zapewne to Adam nadał bibliotece taki zaciszny charakter.

Genevieve wiedziała jak bardzo Adam lubi czytać, bo znała jego listy do

matki. I była gotowa postawić ostatniego centa, że przeczytał każdą z
tych książek, a do niektórych sięgał pewnie wielokrotnie.

Adam poprosił, żeby usiadła. Wybrała jedno z dwóch miękkich,

obitych skórą krzeseł, stojących przed biurkiem. Przycupnęła na

krawędzi, z mocno ściśniętymi kolanami, wyprostowana, jakby połknęła
kij. Splecione dłonie położyła na podołku.

Nie wytrzymała jednak długo bez ruchu. W czasie gdy Adam

mościł się na krześle za biurkiem, zaczęła nerwowo stukać obcasem w

podłogę. Wbiła wzrok w kolana, żeby lepiej się skupić, i w myślach
przepowiedziała sobie, co zamierza mu wyłuszczyć.

Postanowiła poczekać, aż Adam odezwie się pierwszy. Gdy już

skończy mówić, wtedy ona delikatnie, bardzo delikatnie, wyjaśni mu, że

okoliczności się zmieniły i ich małżeństwo nie jest możliwe. Wzniesie się

na szczyty dyplomacji, niczym mąż stanu, żeby nie sprawić mu
przykrości ani nie urazić jego dumy.

Adam wreszcie usiadł wygodnie i wbił w nią wzrok. Czekał, aż

Genevieve powie, co ma do powiedzenia. Po kilkuminutowym

milczeniu uznał jednak, że to on musi wykazać inicjatywę. Miał
dokładnie ułożoną przemowę, myślał bowiem nad nią od tygodnia.

Dlaczego więc tak trudno było mu zacząć?

Odchrząknął. Stuk obcasa stał się głośniejszy, a rytm stukania

szybszy.

- Genevieve, nie wiem, jak umówiłyście się z mamą Różą, ale co do

mnie...

Genevieve zerwała się na równe nogi.

- Och, Adamie, nie mogę tego zrobić. Niech pan zrozumie, że po

prostu nie mogę.

- Czego pani nie może zrobić?
- Wyjść za pana za mąż. Chciałabym, ale nie mogę. Zamierzałam to

panu wyjaśnić od razu, ale przez cały tydzień unikał mnie pan, co
zresztą nawiasem mówiąc, przekonuje mnie, że też nie jest pan

zainteresowany tym małżeństwem. W każdym razie nie chciałam mówić
o tak osobistych sprawach w obecności pana krewnych. To byłoby

bardzo krępujące, nieprawdaż? Pana matka postawiła nas oboje w
bardzo dziwnej sytuacji. Czy właściwie jesteśmy zaręczeni, czy nie? No,

nie, oczywiście nie jesteśmy. Ale czy zdziwiłoby pana, gdybym
powiedziała, że pragnę wyjść za pana za mąż, a w każdym razie przez

długi czas chciałam? Na miłość boską, niech pan nie robi takiej

zdziwionej miny. Mówię najświętszą prawdę. Tylko że wszystko się
zmieniło, więc teraz chyba jednak nie mogę pana poślubić. No tak,

właściwie jest to niemożliwe. Nawet gdyby chciał pan ożenić się ze mną,
to dowiedziawszy się o moich kłopotach, przeraziłby się pan, że w ogóle

rozważał taką możliwość. Rozumie pan? Chcę pana ustrzec przed
popełnieniem straszliwej pomyłki. Przykro mi, że sprawiłam panu

zawód. Szczerze to mówię. Będzie pan musiał po prostu o mnie
zapomnieć. Zranione serca w końcu się goją. To właśnie chciałam

powiedzieć. Nie możemy wziąć ślubu, choćby nawet bardzo pan tego
pragnął. Bardzo przepraszam, że świadomie wprowadziłam pana w

błąd. To było z mojej strony niedelikatne, a nawet okrutne.

Wreszcie zrobiła dostatecznie długą pauzę, by zaczerpnąć tchu.

Wiedziała, że plącze się w wyjaśnieniach, więc brnąc naprzód, raz po raz
powtarzała sobie w myśli, żeby już wreszcie skończyć. Ale jakoś nie

mogła się na to zdobyć. Adam prawdopodobnie podejrzewał, że
pomieszały się jej zmysły. Z jego miny niczego jednak nie można było

wyczytać. Genevieve nasunął się więc jedyny słuszny wniosek, ten
mianowicie, że Adam jest zbyt oszołomiony, by w jakikolwiek sposób

zareagować. Wciąż słyszała w głowie strzępki swojej tyrady. Boże,
zaczęła od tego, że nie przypuszcza, by chciał się z nią ożenić, a

skończyła na tym, że zranione serca w końcu się zagoją. Ani chybi,
musiał pomyśleć, że ma przed sobą wariatkę. Śmiertelnie zawstydzona

wbiła wzrok w ścianę za plecami Adama, udając, że nagle
zainteresowała ją wisząca tam wielka mapa.

- Będę więc musiał o pani zapomnieć?

Z ulgą stwierdziła, że zadał jej to pytanie całkiem poważnie.

Skinęła głową i powiedziała:

- Tak.
- Rozumiem. Wspomniała pani coś o wprowadzaniu mnie w błąd.

Kiedy to miało miejsce?

Odpowiadając, wciąż studiowała mapę.

- Tej nocy, gdy się spotkaliśmy. Powiedziałam, że jestem pańską

narzeczoną. To nie było zgodne z prawdą.

- Ach, tak, przypominam sobie.
Odważyła się przelotnie na niego zerknąć. Jego ciepłe spojrzenie

dziwnie ją uspokajało. Zaczęła się odprężać.

- Czy zawsze jest pan taki pewny swego?

Roześmiał się.
- Nie.

- Mnie się wydaje, że chyba jednak tak. Nie wpada pan łatwo w

złość, prawda?

- Prawda. A chciała mnie pani rozzłościć?
- Nie, oczywiście, że nie. Strasznie dziwnie się czuję w pana

obecności. Przy pańskiej rodzinie jestem całkiem swobodna, ale przy
panu...

- Co przy mnie?
Wzruszyła ramionami i postanowiła zmienić temat.

- Pańska matka nie powiedziała mi, że jest pan taki przystojny. Ale

to niczego nie zmienia. I tak nie mogę wyjść za pana za mąż, zresztą w

ogóle nie wzięłabym z nikim ślubu tylko dlatego, że jest przystojny.

Doświadczenie nauczyło mnie, że pozory mylą.

- Mnie też mama Róża nie powiedziała, jaka pani jest ładna.

Proponuję, żeby pani opowiedziała mi o swoich kłopotach. Może będę
mógł w czymś pomóc.

- O kłopotach? Dlaczego pan sądzi, że mam kłopoty?
Wydawała się bardzo zaskoczona jego pytaniem. Adam zaczął się

poważnie zastanawiać, czy starczy mu cierpliwości.

- Sama pani mi to powiedziała.

Tego nie pamiętała.
- Źle się wyraziłam. Bardzo mi się śpieszyło, żeby powiedzieć

wszystko, co miałam do powiedzenia, więc się zdenerwowałam. Na
pewno pan to zauważył. Prawie zagadałam pana na śmierć, ale

chciałam, żeby pan zrozumiał. Poza tym nie zamierzałam urazić
pańskich uczuć. Nie uraziłam, prawda?

- Moich uczuć? Nie, nie uraziła pani - zapewnił ją z uśmiechem,

którego nie udało mu się ukryć. - Może będę mógł pani pomóc,

Genevieve, jeśli dowiem się, na czym polega problem - zaproponował
ponownie.

Pokręciła głową. Nie chciała go okłamywać, ale nie chciała też

powiedzieć mu prawdy, bo wtedy i on byłby w to zamieszany i sam

mógłby znaleźć się w kłopotach.

- Nie mam żadnego problemu.

Wydawało jej się, że nie mogła tego powiedzieć bardziej dobitnie.

Niestety najwyraźniej nie przekonała Adama, na co wskazywała jego

marsowa mina. Raz jeszcze spróbowała skierować rozmowę na inne

tory. Spojrzała na ścianę za jego plecami.

- Pańska matka pokazała mi tę mapę zaraz po tym, jak kupiła ją

panu w prezencie. Czemu oprawił ją pan i powiesił na ścianie? Przecież
nie po to pan ją dostał. Miał pan wziąć ją ze sobą na wyprawę po

świecie.

Adam rozszyfrował ten unik i jeszcze bardziej był ciekaw, co

dręczy Genevieve. Zwykle nie wsadzał nosa w cudze sprawy, ale skoro
osoba będąca gościem i do tego przyjaciółką jego matki popadła w

kłopoty, miał obowiązek jej pomóc. Nie sądził jednak, by zaszło coś
naprawdę poważnego. W jakie kłopoty mogła się wplątać ta urocza,

niewinna dziewczyna, bez wątpienia dobrze wychowana pod
opiekuńczymi skrzydłami rodziny?

Szybko przeanalizował różne możliwości.
- Czyżby zostawiła pani w Nowym Orleanie zasmuconego

kandydata do ręki?

Namyślał się przez chwilę.

- Nie - odparła w końcu. - Nie byłam w Nowym Orleanie

dostatecznie długo, żeby kogoś poznać. Dlaczego pan mnie o to pyta?

- Z czystej ciekawości.
- Czy zawsze tak się pan interesuje swoimi gośćmi?

- Tylko kobietami, które twierdzą, że są ze mną zaręczone -

zażartował.

Genevieve skwapliwie go poprawiła:
- Był pan zaręczony, ale już pan nie jest.

Znów się roześmiał.

- Słusznie - przyznał. - Jak długo była pani w Nowym Orleanie?
- Dwa tygodnie.

- Akurat tyle, żeby zwiedzić wszystko, co tam jest do zobaczenia?
- Nie pojechałam tam zwiedzać. Śpiewałam w chórze. Dobrze więc.

Teraz kolej na pana. Proszę mi powiedzieć, dlaczego nie wyruszył pan w
podróż po świecie? Wiem, że marzył pan o tym, bo czytałam wszystkie

pana listy do mamy Róży.

Uniósł brwi.

- Naprawdę? Po co...
Nie pozwoliła mu dokończyć.

- Kocham mamę Różę i chciałam wiedzieć wszystko o jej rodzinie.

Żeby zbliżyć się do niej. Poznałyśmy się w kościele - dodała. - A potem,

kiedy wstąpiłam do chóru, dużo podróżowałam.

- Ma pani piękny głos. Czy kiedyś zastanawiała się pani nad tym,

żeby uczyć muzyki?

- Nie, ale myślałam o karierze scenicznej. Na szczęście szybko

odzyskałam rozum. Śpiewam tylko w kościele, a czasem także dzieciom
do snu - odpowiedziała z uśmiechem. Teraz pana kolej. Proszę

powiedzieć, dlaczego nie wyruszył pan w podróż po świecie.

- Widzę cały świat za każdym razem, gdy odwracam głowę i

patrzę na mapę, a mogę otwierając jedną z moich książek płynąć z portu
do portu. Wystarczy tylko czytać.

- To nie to samo. Tak niewiele potrzeba panu do szczęścia? Proszę

pomyśleć o wszystkich przygodach, które pana ominęły. Co się stało z

pana marzeniami? Zapomniał pan o nich, prawda? Ale pańska matka nie

zapomniała i dlatego podarowała panu mapę. Pokazywała mi wszystkie
prezenty, które kupiła dla swoich dzieci, a każdy z nich miał szczególne

znaczenie. Mary Rose przedłuża rodzinną tradycję, nosząc broszkę
matki, a Douglas zawsze ma przy sobie złoty zegarek. Travis powiedział

mi, że w każdą podróż zabiera ze sobą książki. O, nawet wczoraj
wieczorem znowu czytał Państwo. Tylko kompasu Cole'a jeszcze nie

widziałam...

Adam wpadł jej w słowo.

- On też jeszcze go nie widział.
Spojrzała na niego zdezorientowana.

- Dlaczego? Czyżby mama Róża mu go nie dała?
- Został skradziony wraz ze złoconym etui. Albo ktoś go pożyczył

od mamy.

- Więc jak w końcu, na miłość boską? Skradziono czy pożyczono?

- To zależy od tego, kogo spytać. Cole twierdzi, że skradziono, ale

reszta rodziny jest zdania, że chodziło o pożyczenie. Początkowo,

przyznaję, wszyscy uważaliśmy, że doszło do kradzieży, ale z czasem
zmieniliśmy zdanie.

- Niech pan mi o tym opowie - zażądała. Splotła ręce na podołku i

czekała, aż Adam zacznie mówić.

- Jadąc tutaj, mama Róża czekała na pociąg na jednej ze stacji.

Pokazała kompas i etui współtowarzyszowi podróży, który również

jechał do Montany. Mama twierdzi, że bardzo się zaprzyjaźnili i
powierzyli sobie różne sekrety.

- Pana matka zna się na ludziach.

- To prawda - przyznał. - Powiedziała nam, że ten mężczyzna

bardzo się o nią troszczył w czasie podróży i był dla niej wyjątkowo

miły.

- Zdobył jej sympatię, więc po pewnym czasie mama Róża zaczęła

mu ufać - włączyła się Genevieve, skinieniem głowy dając do
zrozumienia, że domyśla się dalszego ciągu.

- Owszem, zaufała mu.
- Założę się, że wiem, co było dalej - smutno dopowiedziała

Genevieve. - Ten człowiek nadużył jej zaufania, czy nie tak?

Adama bardzo zaintrygowała reakcja Genevieve na tę opowieść.

Spodziewał się zainteresowania, ona tymczasem wydawała się poważnie
strapiona.

- Cole właśnie tak uważa - powiedział. - Czy pani też to przeżyła,

Genevieve? Czy zaufała pani komuś, kto potem nadużył pani zaufania?

Pytanie ją zaskoczyło. Szybko jednak potrząsnęła głową.
- Rozmawiamy o pańskiej matce, a nie o mnie.

- Naprawdę?
- Tak - nie ustępowała. - Bardzo mnie poruszyła ta historia -

przyznała. - Czy ktoś powiadomił władze o kradzieży? Może udałoby
się odzyskać kompas.

- Więc pani uważa, że ten mężczyzna ukradł kompas?
- Tak. Złote etui ma dużą wartość. Zapewniam pana, że w naszych

czasach trudno komuś ufać.

Usiłował powściągnąć uśmiech. Genevieve doszła do konkluzji, nie

znając nawet połowy faktów. Miała doprawdy wiele wspólnego z

Colem. Podobnie jak brat Adama, miała skłonność do przewidywania
najgorszego.

- Brzmi to bardzo cynicznie. Zupełnie jakbym słyszał Cole'a.
- Bo jestem cyniczna - oświadczyła. - Władze na pewno podzielają

zdanie, że kompas został ukradziony. Mam rację?

- Sprawa jest skomplikowana.

- Dlaczego?
- Mężczyzna, który ma w tej chwili kompas, sam jest

przedstawicielem władzy.

Genevieve przytknęła dłoń do gardła.

- Jak to? - zdziwiła się.
- Kompas jest w posiadaniu egzekutora Daniela Ryana.

Genevieve osłupiała.
- Ten złodziej jest stróżem prawa? To hańba. Pańska matka musi

być wstrząśnięta.

- Nie jest ani trochę wstrząśnięta. Wytłumaczyła sobie, że ten

mężczyzna wcale nie zamierzał zatrzymać kompasu. Kiedy ludzie
wsiadali do pociągu, tłum ich rozdzielił. Akurat w tej chwili Ryan

trzymał kompas i etui w ręce. Mama Róża wierzy, że on zwróci Cole'owi
jego własność, gdy tylko załatwi swoje nie cierpiące zwłoki sprawy.

Natomiast Cole uważa, że mama Rose jest bardzo naiwna. Wszystkim
nam wydaje się bardzo dziwne, że Ryan tak łatwo dał się odepchnąć w

tłoku. To krzepki i postawny mężczyzna.

- Tak postawny jak pan?

Adam wzruszył ramionami.

- Z opisu mamy Róży wynika, że tak.
Genevieve przez chwilę rozważała dalszy ciąg tej historii, po czym

jednoznacznie potępiła Ryana:

- Ukradł, jak dwa razy dwa jest cztery.

- Czyżby pani również uważała, że mama Róża jest naiwna?
Genevieve wstała i zaczęła nerwowo przemierzać pokój.

- Ona musi zachować wiarę w tego człowieka, a waszym

obowiązkiem jest pozwolić jej na to.

- Dlaczego?
- Bo inaczej musiałaby pogodzić się z tym, że została oszukana, a

do tego każdemu trudno się przyznać. Nie mogłaby sobie darować, że
była taka naiwna. Nie dawałoby to jej spokoju.

Odwróciła się i spojrzała na niego. Sądząc po minie Adama,

zareagowała trochę za nerwowo. Dla uspokojenia więc głęboko

zaczerpnęła tchu.

- Na pewno pana dziwi, że tak się zaperzyłam z powodu tego, co

przytrafiło się pańskiej matce. Ale to dlatego, że ona ma bardzo dobre
serce. Robi mi się smutno na samą myśl, że ktoś mógłby to wykorzystać.

Niemniej jednak nie radziłabym ścigać Daniela Ryana, bo to tylko
pogorszyłoby sprawę.

- Dlaczego?
- Bo nie ma żadnego dowodu. Jest tylko jego słowo przeciwko

słowu pańskiej matki.

- I pani uważa, że prawo byłoby po jego stronie, ponieważ on jest

tegoż prawa przedstawicielem władzy.

- Naturalnie - odparła. - Byłoby naiwnością myśleć inaczej. Ryan

ma władzę i wpływy, więc jeśli mama Róża nie ruszy głową i nie

pomyśli, jak go sprytnie podejść, to wszystko na nic.

Adam wstał i obszedł biurko.

- Proszę mi coś powiedzieć. Czy pani zdarzyło się przechytrzyć

kogoś i...

Urwał w połowie, bo Genevieve ruszyła do drzwi.
- Proszę nie uciekać. Już nie będę się wtrącał w pani prywatne

sprawy. Obiecuję.

Przystanęła z dłonią na klamce, jej mina wyrażała jednak głęboką

nieufność.

- Naprawdę nic mi do pani spraw - zapewnił. - Po prostu

pomyślałem, że może uda mi się w czymś pomóc.

- Nie potrzebuję pańskiej pomocy.

Oparł się o biurko, skrzyżował ręce na piersi i skinął głową.
- Widzę.

Zrobiła krok w jego stronę.
- To bardzo miło, że pan zaproponował mi pomoc. Proszę nie

myśleć, że nie umiem tego docenić.

- Wcale tak nie myślę.

Wyraźnie jej ulżyło. Podeszła jeszcze bliżej.
- Pachnie pani bzem. Podoba mi się ten zapach - powiedział.

- Dziękuję - odrzekła z uśmiechem. - I dziękuję także za chęć

pomocy. To naprawdę bardzo miłe. Ale ponieważ tak się składa, że nie

mam kłopotów, więc i z pana propozycji nie muszę korzystać.

Nie umiała kłamać. Nie potrafiła spojrzeć mu prosto w oczy

mówiąc, że nie ma kłopotów. Ale Adam nie zamierzał przypierać jej do

ściany. Wiedział, że inaczej Genevieve znów skieruje się do drzwi.

- Zgoda. Nie jest pani w kłopocie i nie potrzebuje pomocy.

- Właśnie.
- Mama Róża też nie potrzebuje pomocy. Kazała nam wszystkim

obiecać, że zostawimy Ryana w spokoju, choć prawdę mówiąc teraz, gdy
już wiemy, gdzie on jest, Cole zgrzyta zębami, bo trudno mu dotrzymać

danego słowa.

- A gdzie jest Ryan?

- Jakieś sto mil stąd, w Crawford - odparł. - Mieszka w Teksasie,

ale chwilowo przebywa z dala od domu, bo ściga bandę, ukrywającą się

w górach. Podobno chce przewieźć tych łotrów do Teksasu i postawić
przed sądem.

- Czy ktoś z was nie mógłby pojechać do Crawford i porozmawiać

z Ryanem? Jestem pewna, że oddałby wam kompas, gdyby się tylko

dowiedział, kim jesteście.

Adam pokręcił głową.

- Musimy poczekać, aż Ryan sam go przywiezie, bo tak

obiecaliśmy mamie. Spodziewam się go tutaj w najbliższych dniach.

Poza tym okoliczności się zmieniły i w tej chwili już tylko Cole chce go
szukać.

- Dlaczego okoliczności się zmieniły?
- Ryan uratował życie Travisowi.

Genevieve osłupiała.

- Proszę o tym opowiedzieć.
Adam zrelacjonował jej spotkanie Travisa z braćmi O'Toole.

- Wciągnęli go w zasadzkę i postrzelili w plecy. Gdyby Ryan nie

nadjechał w porę, Travis na pewno by nie przeżył.

- Szkoda, że pan nie wspomniał o tym wcześniej - powiedziała. - W

świetle tej okoliczności muszę zmienić pogląd. Ryan

najprawdopodobniej wcale nie ukradł tego kompasu. Przychodząc
Travisowi z pomocą dowiódł, że jest człowiekiem honoru. Nie wstyd

panu, że postawił mu pan tak poważny zarzut?

Błysk w jej oczach powiedział Adamowi, że Genevieve z niego

pokpiwa. Naprawdę była piękna, a za jej uśmiech Adam dałby niejedno.
Nagle złapał się na tym, że wyobraża sobie, co czułby, trzymając

dziewczynę w ramionach. Gdyby pocałował ją tak, jak tego pragnął,
niewątpliwie rozbudziłby jej zmysły. Ale myśleć o tym mógł bezkarnie.

- Postawił mu pan poważny zarzut.
Głos Genevieve wyrwał go z marzeń na jawie.

- Co takiego?
Powtórzyła więc. Adam przecząco pokręcił głową.

- Nic takiego nie zrobiłem. Pani sama wyciągnęła wnioski, zanim

zdążyłem wtajemniczyć panią w szczegóły.

Wybuchnęła śmiechem.
- Rzeczywiście, zaperzyłam się całkiem bez powodu. Nie będę już

się martwić o mamę Różę. Zabrałam panu za dużo czasu. Jest pan
potrzebny na dworze - przypomniała mu i znów zerknęła na ścianę. -

Powinien pan wyjąć tę mapę z ram. Pana matka nie chce, żeby pan

porzucał swoje marzenia, i ja też nie. Musi pan zobaczyć te wszystkie
wspaniałe miejsca, o których pan czytał, zanim będzie na to za późno. A

jeśli kiedyś będzie pan w Paryżu, proszę mnie odwiedzić.

Chciała odejść, ale Adam nie rozumiejąc dlaczego to robi chwycił ją

za rękę.

- Wybiera się pani do Francji?

- Tak. Mieszka tam mój dziadek, jedyna osoba z rodziny, która mi

jeszcze została.

- Kiedy pani wyjeżdża?
- Za parę dni.

Wiadomość, że Genevieve będzie tak daleko, bardzo go poruszyła.

Nie rozumiał jednak dlaczego. Przecież powinien być zadowolony, że się

jej pozbędzie. Nie mógł też pojąć, dlaczego ani trochę nie cieszyła go
myśl, że Genevieve nie może wyjść za niego za mąż? Niewiele

brakowało, a zwierzyłby się jej ze swoich rozterek.

Ale wiedział, że zachowuje się idiotycznie i bardzo go to

rozzłościło. Natychmiast puścił rękę Genevieve i pozwolił jej odejść.

Popatrzył jeszcze za nią, po czym wrócił do swoich zajęć. Sprawa

jego zaręczyn z Genevieve Perry zdecydowanie należała do przeszłości.

3

Ale to był dopiero początek.

Na przyjęciu zgromadził się spory tłum. Goście wydawali się

bardzo zadowoleni. Adam z Cole'em stali niedaleko podium dla

orkiestry i przyglądali się parom tańczącym w rytm skocznej melodii,
zachęcającej do obrotów i przytupów. Isabelle i Douglas przemknęli

obok, a zaraz za nimi Travis i Emily. Sądząc po radosnych śmiechach,
cała czwórka wspaniale się bawiła. Mama Róża była zachwycona.

Siedziała przy stole wraz z Dooley i Ghost, przyjaciółkami rodziny.
Adam zauważył, że starsze panie klaszczą i przytupują w rytm muzyki.

Cole dźgnął brata w bok.
- Ej, czy to nie Clarence zjeżdża ze wzgórza?

Adam zerknął w tamtą stronę, mrużąc oczy.
- Na to wygląda.

- Zaprosiliśmy go, ale powiedział, że nie będzie mógł przyjechać,

bo ma służbę na wzgórzu telegraficznym. Ktoś musi tam czuwać

dwadzieścia cztery godziny na dobę. Może Clarence wiezie dla kogoś
wiadomość.

- Albo znalazł zastępstwo - podsunął Adam.
Douglas z Isabelle zatoczyli koło i znów przemknęli obok. Cole

pomachał do nich, a potem powiedział:

- Nigdy nie myślałem, że Travis i Douglas ożenią się, a teraz tylko

na nich popatrz.

- Znaleźli sobie dobre kobiety i są szczęśliwi. A co z tobą, Cole?

Myślisz, że kiedyś się ożenisz?

- Nie - odparł stanowczo. - Nie jestem stworzony do małżeństwa.

W przeciwieństwie do ciebie. Co się stało z Genevieve? Rozmówiłeś się z
nią?

- Tak.
- Mam nadzieję, że nie dałeś jej zbyt ostrej odprawy. To urocze

stworzenie, byłoby szkoda, gdybyś sprawił jej przykrość.

Adam pokręcił głową.

- Jeśli obawiasz się, że uraziłem jej uczucia, możesz być spokojny.

Masz całkiem błędne pojęcie o całej sprawie. To ona rozmówiła się ze

mną. Wcale nie chce wyjść za mnie.

- Czemu, do diabła?

- Sytuacja się zmieniła - powiedział Adam. - Poza tym tak

naprawdę nigdy nie byliśmy zaręczeni. Tylko mamie Róży się to

marzyło. To ona się uparła, że nas wyswata.

- Pewnie jesteś szczęśliwy, że Genevieve w porę wybawiła cię z

kłopotu.

Adam wzruszył ramionami. Chciał skłamać, ale zmienił zdanie.

Cole i tak domyśliłby się prawdy, a jeśli ktokolwiek miał zrozumieć ten
problem, to właśnie on.

- Ani nie jestem szczęśliwy, ani mi nie ulżyło. Bardzo dziwnie się

czuję.

- Jak to?
Spojrzał na Cole'a.

- Wściekłem się.

Cole pokręcił głową.
- Tak na poważnie?

- Całkiem na poważnie. Ale Genevieve o tym nie wie.
- To nie trzyma się kupy. Chowałeś się przed nią cały tydzień, a

teraz mi mówisz, że chcesz się z nią ożenić?

- Nie to ci mówię.

- To dlaczego się wściekłeś?
Adam westchnął ze znużeniem.

- Nie wiem.
Cole nie naciskał.

- Chcesz z nią zatańczyć?
- Nie zastanawiałem się nad tym. Nawet nie wiem, gdzie ona jest.

Cole wskazał na ganek. Mary Rose i Genevieve niosły ciasta, które

miały wzbogacić stół z deserami. Obie były przepasane śnieżnobiałymi

fartuszkami. Mary Rose miała pod spodem niebieską suknię prosto ze
sklepu, a Genevieve bladoróżową. Tworzyły bardzo malowniczą parę.

Adam nie mógł oderwać oczu od Genevieve. Uśmiechała się,

słuchając z uwagą Mary Rose.

- Ładna jest, nie? - odezwał się Cole.
- Owszem, ładna.

- I wysoka.
- Tak sądzisz?

Adam odwrócił się w stronę orkiestry. Cole zignorował ten

wymowny gest.

- Mary Rose musi zadzierać głowę, gdy z nią rozmawia.

- I co z tego? Nasza siostra musi zadzierać głowę, z kimkolwiek

rozmawia.

- Nie musisz od razu się obruszać. To nie był zarzut wobec

Genevieve. Lubię wysokie kobiety. A czy zauważyłeś, jaka jest zgrabna?

- Naturalnie, że tak. O co ci chodzi, Cole? Chcesz mnie rozzłościć?
- Nie. Chcę, żebyś zrozumiał, że takich kobiet jak Genevieve nie

spotyka się codziennie. Ona naprawdę jest urocza.

- To się z nią ożeń - odburknął.

Cole parsknął śmiechem.
- Masz na nią chętkę, co?

- Do pioruna, Cole...
- No, już dobrze - powiedział pojednawczo brat. - Nie będę dłużej

znęcać się nad tobą.

Adam zaczął się oddalać, ale przystanął, gdy usłyszał słowa Cole'a:

- Wygląda na to, że Clarence jedzie w tę stronę.
- Może chce porozmawiać z Harrisonem - podsunął Adam, patrząc

jak szwagier oddala się od towarzystwa, żeby uścisnąć dłoń Clarence'a.

- Pudło - oświadczył Cole, gdy Clarence podszedł do Genevieve,

aby przekazać jej kopertę. Genevieve podała Harrisonowi placek,
wytarła dłonie w fartuch i dopiero wtedy wzięła depeszę.

- Na pewno jakaś zła nowina - powiedział Cole.
- Może nie. - Adam nie powiedział tego z przekonaniem.

- Nikt nie przesyła depeszą dobrych wiadomości. To za drogo

kosztuje. Musiało stać się coś złego. Na pewno ktoś umarł. Powinieneś

iść ją pocieszyć.

- To ty idź.
- Nie ja byłem z nią zaręczony, tylko ty.

- Na miłość boską, nie było żadnych zaręczyn.
Kiedy Clarence odwrócił się i zaczął schodzić po schodkach, Adam

wyraźnie zobaczył jego twarz.

- Clarence wygląda na przestraszonego.

Cole skinął głową.
- Ucieka gdzie pieprz rośnie.

Adam znów spojrzał w stronę Genevieve.
- Dlaczego ona nie otwiera tej koperty? Na co czeka?

- Może zbiera się na odwagę. Nikomu się nie śpieszy do złych

wiadomości.

- Nie powinniśmy jej się przyglądać.
- Czemu nie? - zdziwił się Cole.

- To jest wścibstwo. Ona pewnie chce teraz być sama.
Tymczasem Genevieve wsunęła kopertę do kieszeni fartucha,

wzięła placek od Harrisona i szybko zeszła po schodkach. Postawiła
ciasto na stole obok innych smakołyków, po czym odwróciła się i

odeszła.

Adam siłą woli próbował skupić wzrok na tańczących parach, ale

ukradkiem nadal obserwował Genevieve.

Przystanęła dopiero po drugiej stronie korralu, przy stodole.

Nowina nie mogła być dobra. Nawet z dużej odległości Adam

dostrzegł, że dziewczyna jest wstrząśnięta. Nie mogła ustać na nogach.

Zachwiała się i oparła o ogrodzenie, po czym odwróciła się. Adam

zdążył jednak zobaczyć strach wypisany na jej twarzy.

- Może powinieneś pójść i zapytać, co się stało - zaproponował

Cole.

Adam pokręcił głową.

- Ona chce być teraz sama. Jeśli powie nam, w czym rzecz, a

będziemy mogli pomóc, to pomożemy. I przestań tak na mnie patrzeć,

Cole. Nie będę więcej się wtrącał do jej prywatnego życia i ty także.

- Więcej? O czym ty mówisz?

- Mniejsza o to.
Niespodziewanie przed Adamem stanęła Isabelle, domagając się,

by z nią zatańczył. Emily chwyciła za rękę Cole'a i w tej samej chwili
również pociągnęła go ku tańczącym parom.

Adam starał się nie tracić z oczu Genevieve. Zauważył jeszcze, jak

zmięła depeszę i wcisnęła ją do kieszeni fartucha, ale potem zagrała

muzyka i tłum zasłonił dziewczynę.

Gdy taniec się skończył, Adam ruszył na poszukiwania. Zatrzymał

go jednak Harrison informując, że mama Róża będzie za chwilę otwierać
prezenty. Ponieważ rodzina zafundowała jej podróż do Szkocji, Harrison

uznał, że byłoby miłym akcentem, gdyby zagrał teraz na dudach. Adam
nie był w stanie odwieść go od tego zamiaru. Teraz dołączył więc do

siostry i braci stojących przy podium i próbował przybrać minę
człowieka zainteresowanego tym, co się dzieje. Przy pierwszej okazji

szturchnął jednak Cole'a i spytał, gdzie się podziała Genevieve.

Cole pokręcił głową. Chciał powiedzieć, że pewnie poszła do

domu, ale w tym momencie Harrison zaczął grać, a przenikliwy dźwięk

dud był tak ogłuszający, że Adam i tak nie usłyszałby ani jednego słowa.

- Coraz lepiej mu idzie, prawda? - wykrzyknęła Mary Rose.

- Nie - odkrzyknęli czterej bracia jednocześnie.
Siostra się nie obraziła. Zachowała uśmiech na twarzy specjalnie

dla męża i dała kuksańca Douglasowi, który próbował zasłonić uszy
swojej żonie.

Genevieve stała pośród ludzkiej ciżby po drugiej stronie podium i

przyglądała się rodzinie Clayborne'ów: czterem braciom, stojącym ramię

w ramię, oraz Emily i Isabelle, wspartych na ramionach swych mężów.
Miny mieli przekomiczne. Genevieve uznała, że pierwsze miejsce należy

się bezsprzecznie Adamowi. Podobnie jak reszta rodzeństwa uśmiechał
się, ale jednocześnie wyraźnie się wzdrygał za każdym razem, gdy

Harrison brał wysoką nutę i fałszował.

To byli bardzo życzliwi ludzie i niesłychanie lojalni. Teraz

wspierali duchowo Harrisona, a choć z wymuszonych uśmiechów łatwo
można było wyczytać, że ich zdaniem ta muzyka jest koszmarna,

Genevieve nie wątpiła, iż po zakończeniu występu będą gromko bić
brawo i nigdy nie przyznają przed nikim spoza rodziny, że nie było to

najbardziej udane wystąpienie. Tak właśnie powinna zachowywać się
zgodna rodzina.

Boże, jak bardzo im wszystkim zazdrościła. Najchętniej

przecisnęłaby się teraz przez taneczny krąg i wsparła na ramieniu

Adama. Chciała należeć do tej rodziny, przede wszystkim zaś pragnęła,
żeby Adam ją kochał.

Co za mrzonka, pomyślała. Patrząc na mamę Różę wyszeptała „do

widzenia”, po czym, odwróciła się i odeszła.

4

.Przyjęcie skończyło się dopiero po północy. Jeźdźcy z płonącymi

pochodniami oświetlali powrotną drogę do Blue Belle tym gościom,
którzy mieszkali w pobliżu i postanowili wrócić na noc do domu.

Przyjezdni z Hammond zanocowali na Różanym Wzgórzu. Spali na
pryczach, wstawionych do salonu i jadalni, zapełnili baraki kowbojów,

dla innych starczyło miejsca jedynie na ganku. Cole ustąpił swojego
łóżka Cohenom, Adam zaś wpuścił starego Corbetta na pryczę, którą

zajmował od tygodnia. Braciom to nie przeszkadzało, woleli bowiem
spać z dala od ścisku pod gwiaździstym niebem.

Następnego dnia o świcie Adam wyjechał z trzema kowbojami

łapać mustangi, które pasły się na pastwiskach w Mapie Valley, i wrócił

na Różane Wzgórze dopiero po południu.

Cole czekał na niego na ganku. Podał Adamowi butelkę piwa i

usiadł na najwyższym schodku.

- Genevieve wyjechała - oznajmił, nie tracąc czasu na wstępy.

Adam nie okazał żadnej reakcji. Zdjął kapelusz, rzucił go na stojące

obok krzesło i usiadł obok brata. Pociągnął duży łyk piwa i wspomniał

coś o upalnym dniu.

- Wyglądasz na zmęczonego - stwierdził Cole.

- Bo jestem zmęczony - potwierdził Adam. - Wszyscy goście już

wyjechali?

- Tak, ostatni w południe.
- Kiedy wyruszasz do Teksasu po bydło?

- Jutro.
Kilka minut upłynęło w milczeniu. Adam wpatrywał się w

sylwetki gór na horyzoncie i starał się nie myśleć o Genevieve. Gdy tylko
Cole przekazał mu wiadomość o jej wyjeździe, coś ścisnęło go za gardło.

Dlaczego tak nagle opuściła Różane Wzgórze, dlaczego się z nim nie
pożegnała? Może nie powinien był tak natrętnie jej wypytywać? Ale

przecież sama niechcący zdradziła się, że ma kłopoty, więc chciał
dowiedzieć się szczegółów, żeby jej pomóc. Nie, uznał. Kilka pytań nie

spłoszyłoby Genevieve do tego stopnia, żeby natychmiast pakowała
manatki.

Jej wyjazd musiał mieć związek z depeszą. Adam przypomniał

sobie, jej przerażoną minę, kiedy przeczytała depeszę. Powinien był

wtedy do niej podejść i stanowczo zażądać, żeby zwierzyła mu się z
kłopotów.

- Do diabła - mruknął pod nosem.
- Co?

- Nic takiego. Czy Genevieve pożegnała się z kimkolwiek?
- Nie, nawet nikomu nie powiedziała, że wyjeżdża. Po prostu

znikła. Mama Róża zamartwia się z tego powodu. Mówi, że to
niepodobne do Genevieve tak po cichu zniknąć. Jej zdaniem to jest

bardzo dobrze wychowana panna o nienagannych manierach. Osobiście
podejrzewam, że przyczyną wyjazdu Genevieve była treść depeszy, ale

mama Róża uważa, że to ty wypłoszyłeś dziewczynę.

Adam przewrócił oczami i spojrzał w niebo.

- Genevieve musiała wyjechać wieczorem razem z gośćmi. Jest za

sprytna, żeby miała sama wyruszać w drogę.

- To możliwe - przyznał Cole. - Ale dziwne. Miała się zabrać z

Emersonami do Salt Lake, a Emersonowie wyjeżdżają z Blue Belle
dopiero jutro.

- Może postanowili wyjechać wcześniej.
- Po ciemku? Oni mają swoje lata i nie są szaleni. Poza tym wczoraj

wieczorem byli tutaj.

Adam zaczął się niepokoić jeszcze bardziej. Czyżby Genevieve

rzeczywiście wyjechała sama? Gdy o tym myślał, ciarki przechodziły mu
po plecach. Nie, nie zrobiłaby tego. Jest za inteligentna; żeby postąpić w

tak nieodpowiedzialny sposób. Z pewnością zdaje sobie sprawę, jakie
niebezpieczeństwa czyhają na dziewczynę podróżującą po bezdrożach.

W takiej dziczy kobiety widuje się rzadko, a takie ładne jak Genevieve,
stanowią nieocenioną zdobycz dla nieokrzesanych mieszkańców gór.

Cole uważnie przyjrzał się bratu.
- Nie wydajesz się szczególnie załamany jej wyjazdem -

powiedział.

Adam wzruszył ramionami.

- To jej życie. Może z nim robić, co jej się podoba.
- A jeśli jednak pojechała sama?

- Nic na to nie poradzę.
Cole uśmiechnął się.

- To kiepska metoda, Adamie.
- Jaka znowu metoda?

- Twoja poza „nic mnie to nie obchodzi”. Obaj wiemy, że jest

zupełnie inaczej.

Adam nie zaprzeczył.

- Szkoda, że nie wiem, co było w tej depeszy. I co ją tak poruszyło.

Może ktoś z jej bliskich zachorował. To mogłoby przerazić dziewczynę.

- Taka wiadomość każdego by przeraziła - zwrócił mu uwagę Cole.

- Mam nadzieję, że nie wpakowała się w kłopoty, jak sądzisz?

- To na pewno nic poważnego. Mnie też się zdawało, że coś z nią

jest nie tak, ale gdy spytałem, stanowczo temu zaprzeczyła. Spojrzała mi

prosto w oczy i oświadczyła, że to drobiazg i nie potrzebuje mojej
pomocy.

- Myślisz, że powiedziała prawdę?
- Z tym drobiazgiem? Mhm. Przecież dotąd żyła jak pod kloszem,

więc nie mogła wpakować się w poważne kłopoty.

- Genevieve jest bystra, ale nawet inteligentni ludzie popełniają

głupie błędy, kiedy się czegoś przestraszą.

- Na przykład?

- Samotnie jeżdżą po nocy.
Adam nie chciał dopuścić do siebie myśli, że tak rzeczywiście

mogło się stać.

- Jestem pewien, że nie wyruszyła sama.

Cole nie próbował się sprzeczać.
- Może powinieneś pojechać do miasta i porozmawiać z

Clarencem. Jak chcesz, potrafisz być bardzo groźny, więc jestem pewien,
że umiałbyś z niego wydusić, co było w tej depeszy.

- Jeśli Clarence mi coś powie, straci pracę. Depesze są poufne.

- I co z tego? Adam pokręcił głową.
- Clarence ma zasady - burknął tak, jakby stawiał mu poważny

zarzut. Wstał, wziął kapelusz i ruszył do drzwi. - Dość czasu już
straciłem.

- Co zamierzasz zrobić?
- Zmienić koszulę i wziąć się z powrotem do pracy. Przez pół nocy

będę nadrabiał zaległości w papierkowej robocie, a jutro zaczynam
obłaskawiać mustangi, żebyśmy mogli sprzedać je w przyszłym

miesiącu na licytacji. A poza tym...

- Pojedziesz jej poszukać, prawda?

Adam spojrzał na brata w taki sposób, jakby chciał mu wybić z

głowy zadawanie głupich pytań.

- A jak myślisz?
Nie czekał na odpowiedź Cole'a. Poszedł na górę do swojego

pokoju, ściągnął koszulę i obmył się z kurzu. Przysiągłby, że ręcznik
pachnie bzem, ale tylko to przypomniało mu o tym, że Genevieve

mieszkała w jego pokoju.

W kącie nie stała już walizka. Z szafy zniknęły jej suknie, nie było

też biżuterii, którą widział jeszcze wczoraj na toaletce, gdy wszedł do
pokoju po czyste ubranie.

Genevieve przepadła bez śladu, ale oczami wyobraźni Adam nadal

widział jej uśmiech. Wiedział, że minie jeszcze dużo czasu, nim o niej

zapomni.

Postanowił znaleźć sobie zajęcie. Zszedł na dół coś przekąsić,

zanim weźmie się do przeglądania papierów. W kuchni zastał Mary

Rose. Siedziała przy stole nad kartką, trzymając pióro w dłoni.

- Wcześnie wróciłeś. Jesteś głodny? Ugotowałam zupę, ale nie jest

taka dobra jak zupa mamy Róży.

- Myślałem, że pojechałaś do domu - powiedział.

- Właśnie wyjeżdżamy za parę minut. Chciałam jeszcze zanotować

przepis. Siadaj, naleję ci tej zupy. Chyba spróbujesz mojego dzieła?

- No, pewnie.
Mary Rose wstała i sięgnęła po fartuch, który wisiał na oparciu

krzesła. Adam usiadł, ale nagle zerwał się jak oparzony.

- Fartuch - powiedział głośno.

Mary Rose włożyła fartuch przez głowę i bacznie mu się

przyjrzała, żeby sprawdzić, czy coś jest z nim nie w porządku.

- Dlaczego się tak podniecasz fartuchem?
- Nie twoim - odparł zniecierpliwiony. - Chodzi mi o fartuch

Genevieve. Czy ten, który nosiła na przyjęciu, należał do niej? - Nie miał
pojęcia, czy kobiety biorą ze sobą takie rzeczy, wyjeżdżając w podróż.

- Nie, pożyczyłam jej jeden z fartuchów mamy Róży. Nie chciałam,

żeby zaplamiła...

- A oddała go? - przerwał jej Adam.
- Dlaczego miałaby nie oddać. Co się z tobą dzieje?

- Nic ważnego. Gdzie on jest?
- Fartuch?

- Tak, do diabła, fartuch. Gdzie jest?
Mary Rose szeroko otworzyła oczy, zdumiona dziwacznym

zachowaniem brata. Adam na ogół nie wpadał w złość, najwidoczniej

jednak tym razem było inaczej.

- Dlaczego tak się ciskasz o głupi fartuch? - spytała.

- Wcale się nie ciskam. Odpowiedzże. Gdzie on jest?
Zmarszczyła czoło, żeby dać mu do zrozumienia, że nie podoba jej

się jego zachowanie.

- Pewnie wisi razem z innymi w spiżarni.

Zanim dokończyła zdanie, Adam wypadł już z kuchni. Mary Rose

poszła za nim i stanęła na progu spiżarni. Zaczęła się przyglądać, jak

.Adam przebija się przez stertę niezliczonych narzutek, kapeluszy, szali i
śliniaków, ciskając je gdzie popadnie. Po chwili większość garderoby

leżała na podłodze.

- Masz to wszystko podnieść - rozkazała Mary Rose. - Co cię, u

licha, naszło?

- Gdzie on jest, do diabła?

- To ten biały, po twojej lewej ręce, z dwiema kieszeniami

wykończonymi koronką. Po co ci on?

Adam zdjął fartuch z wieszaka i szybko przeszukał jego kieszenie.

Miał ochotę wydać triumfalny okrzyk, gdy z jednej z nich wyciągnął

kulkę zmiętego papieru. Nie omylił się. Genevieve wyjechała w
panicznym pośpiechu.

Rozłożył kartkę, przysunął się do światła i przeczytał treść

depeszy.

- Sukinsyn - wybuchnął.
- Nie wyrażaj się - skarciła go Mary Rose. Podeszła do Adama i zza

jego ramienia próbowała przeczytać list.

Była jednak nie dość szybka. Zanim cokolwiek zobaczyła, Adam

zdążył złożyć kartkę.

- Co to jest?
- Depesza.

- Ach, ta, którą dostała Genevieve - zrozumiała Mary Rose. -

Stałam obok niej, gdy zjawił się Clarence. Wstydź się, Adamie. Nie

powinieneś tego czytać. Naruszasz tajemnicę korespondencji.

Cole wszedł akurat na czas, by usłyszeć opinię Mary Rose. Stanął

za jej plecami i wygłosił swój pogląd:

- Zdecydowanie powinien przeczytać. Od kogo to jest, Adamie?

- Od kobiety imieniem Lottie.
Kiedy Adam wreszcie na niego spojrzał, Cole natychmiast

wyczytał z jego oczu, że sprawa jest poważna. Mary Rose jednak tego
nie zauważyła.

- Wiem, co tam jest napisane - oznajmiła.
Adam zwrócił się do niej:

- Wiesz?
- Tak.

- I nikomu nie powiedziałaś?
- Nie wrzeszcz na mnie - burknęła. - Genevieve powiedziała mi, że

jej przyjaciółka była przy nadziei i obiecała wysłać przez męża depeszę,
żeby Genevieve wiedziała, czy urodził się chłopczyk, czy dziewczynka.

- Naprawdę?
Mary Rose skinęła głową.

- Urodziła dziewczynkę - dodała. - I nie mogę zrozumieć, dlaczego

tak się rzucacie z powodu czyichś prywatnych...

Urwała, gdy Cole położył dłonie na jej ramionach i poradził, żeby

dobrze przyjrzała się minie Adama.

- Aż tak źle? - spytał go Cole.

W odpowiedzi Adam podał mu depeszę. Cole rozłożył kartkę i

przeczytał ją na głos:

Ratuj życie, uciekaj. Oni wiedzą, gdzie jesteś. Jadą po ciebie.
- Boże drogi! - wykrzyknęła Mary Rose.

W tej samej chwili Cole głośno gwizdnął.
- Sukin...

- Jak to możliwe, żeby ktoś chciał skrzywdzić taką uroczą,

wrażliwą damę? - spytała Mary Rose.

- Powiedziałeś mi przecież, że ona nie ma kłopotów - przypomniał

bratu Cole.

- To ona tak twierdziła.
- Skłamała.

- Nie ma co się oszukiwać. Skłamała jak nic.
Mary Rose pokręciła głową.

- Musiała mieć ważny powód, żeby nas w to nie mieszać.
- I tak będziemy zamieszani, skoro ma kłopoty - odparł Cole. - A

myślałem, że się zaprzyjaźniliśmy z Genevieve przez ten tydzień.
Zachowywała się, jakby nic się nie stało. Pojedziesz jej śladem, Adamie?

- Rzecz jasna.
Mama Róża będzie się zamartwiać, kiedy usłyszy o depeszy.

Adam spojrzał na siostrę bardzo groźnie.

- Wcale o niej nie usłyszy. Nie ma sensu jej niepotrzebnie martwić.
Mary Rose skwapliwie przytaknęła.

- Masz rację. Nie powiem słowa.
Adam ruszył do drzwi, ale Mary Rose chwyciła go za ramię.

- Dlaczego jesteś taki zły?
- Nie podoba mi się, że muszę wszystko rzucić i za nią jechać. A

poza tym nie znoszę, kiedy na Różanym Wzgórzu pojawiają się kłopoty.
Cole, musisz odłożyć wyjazd do Teksasu na tydzień albo dwa. Jesteś

potrzebny tutaj.

- Zgoda.

- Gdyby zjawił się tu jakiś obcy i pytał o Genevieve...
- Będę wiedział, co robić.

W kwadrans potem Adam wyjechał. Genevieve Perry miała się

wkrótce dowiedzieć, jak wyglądają prawdziwe kłopoty.

5

Genevieve bardzo starała się opanować strach, ale nie było to

łatwe. Siedziała po turecku przed ogniskiem, trzymając w jednej ręce
rewolwer, a w drugiej grubą gałąź. Niebo tej nocy było bezgwiezdne,

więc panowały takie ciemności, że poza kręgiem światła rzucanego
przez ogień nie było nic widać. Nigdy dotąd Genevieve nie bała się

ciemności, nawet jako dziecko. Zawsze jednak mieszkała w mieście w
eleganckim domu, gdzie wszystkie drzwi miały zamki, a ojciec i matka

byli na każde zawołanie. Teraz siedziała zupełnie sama w środku lasu
pełnego dzikich zwierząt, szukających pożywienia. Drapieżników dotąd

nie widziała, czuła jednak, że kręcą się gdzieś w pobliżu, słyszała
bowiem ich odgłosy, przez co mrok budził w niej jeszcze większą

trwogę.

Las tętnił życiem. Nocą każdy dźwięk rozbrzmiewał dużo głośniej

niż w dzień. Genevieve wzdrygnęła się, słysząc trzask łamanej gałązki,
serce podeszło jej do gardła. Była pewna, że hałas spowodowało jakieś

zwierzę, zaczęła się więc żarliwie modlić, żeby nie było większe i
bardziej niebezpieczne od, powiedzmy, królika. Bóg jeden raczył

wiedzieć, co zrobiłaby, gdyby do jej obozowiska zbliżyła się puma albo
niedźwiedź. Przerażała ją myśl, że mogłaby stać się posiłkiem drapieżcy.

Genevieve zaczęła sobie wyobrażać straszliwy moment śmierci.
Dla uspokojenia zaczęła nucić jeden ze swoich ulubionych

hymnów, nagle jednak uświadomiła sobie, że jego słowa mówią o
śmierci i odkupieniu. Urwała i bezwładnie oparła się o drzewo. Wolno

wyciągnęła przed siebie nogi, założyła jedną na drugą, i powiedziała
sobie, że musi odpędzić zgubne myśli. Ta noc minie tak samo jak minęły

dwie poprzednie. Wystarczy mieć szeroko otwarte oczy i na wszystko
uważać. O spaniu naturalnie nie było mowy.

Nie usłyszała nadejścia Adama. Nagle zorientowała się, że Adam

siedzi obok niej z jej rewolwerem w dłoni.

Tak ją zaskoczył, że aż krzyknęła. Chciała się poderwać, uderzyła

plecami o drzewo i znowu krzyknęła. Omal nie umarła ze strachu. Jak, u

licha, udało mu się tak bezszelestnie podejść? Postanowiła spytać go o to,
gdy tylko będzie mogła wydobyć z siebie głos.

Adam nie odezwał się słowem. Położył rewolwer na ziemi. Przez

kilka sekund bezmyślnie gapiła się na broń i dopiero potem odwróciła

się, by na niego spojrzeć.

Jeszcze nigdy w życiu nie uszczęśliwiło jej tak czyjeś towarzystwo.

Ale Adam nie sprawiał wrażenia zachwyconego jej widokiem. Sądząc po
błysku w oczach i zaciśniętych zębach, musiał być bliski furii.

Genevieve miała ochotę go uściskać. Zamiast tego jednak

zmarszczyła czoło i przycisnęła dłoń do serca.

- Przestraszył mnie pan.
Wyraźnie nie miał na ten temat nic do powiedzenia. Genevieve

znowu zaczerpnęła tchu i wyznała:

- Nie słyszałam, jak pan nadchodzi.

- Bo miała pani nie słyszeć.
Patrzyli sobie w oczy przez chwilę, która zdawała się trwać wieki.

Milczeli. Adam usiłował okiełznać złość, powtarzał sobie w myśli, że

zdążył na czas, że nic złego jej się nie stało, że jest cała i zdrowa,
przynajmniej na razie. Ale ulga jeszcze podsyciła jego gniew. Szczerze

mówiąc, ścierały się w nim dwa pragnienia. Chciał pocałować
Genevieve, lecz jednocześnie wbić jej trochę rozumu do głowy. Oparł się

jednak obu pokusom.

Genevieve patrzyła na niego mokrymi od łez oczami, w których

malowała się wdzięczność, że nie będzie dłużej sama.

- Co pani tutaj robi?

- Obozuję. A co pan tutaj robi?
- Przyjechałem po panią.

Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.
- Naprawdę? Dlaczego?

Odpowiedział pytaniem na pytanie:
- Dlaczego pani tak nagle wyjechała z rancza?

Odwróciła głowę i wbiła wzrok w ogień.
- Doszłam do wniosku, że czas na mnie.

- To ma być odpowiedź?
- Niech pan mówi ciszej - szepnęła.

- Po co?
- Nie chcę... Zwierzęta...

- Co zwierzęta?
- Jak nas usłyszą, zorientują się, że tu jesteśmy, i mogą podejść do

obozowiska.

Musiał bardzo uważać, żeby się nie uśmiechnąć.

- Zwierzęta kierują się również zapachami.

- Słyszałam niedawno głos pumy.
- Ona nie będzie pani niepokoić.

- Jest pan pewien?
- Tak.

Wyraźnie odprężona oparła się o niego.
- Nie ma dzisiaj gwiazd.

- Czemu wyjechała pani w środku nocy, z nikim się nie żegnając?

Skąd ten pośpiech?

Wprawdzie znał odpowiedź, ale był ciekaw, czy Genevieve powie

mu prawdę. Gdyby tak się stało, byłoby to coś nowego. Zmarszczył

czoło, przypomniał sobie bowiem jak kłamała na zawołanie.

Mina Adama była wystarczająco groźna, by Genevieve zjeżyły się

włosy. Zesztywniała.

- Wiem, że pan jest zły, ale...

- No pewnie, że jestem zły.
- Dlaczego?

Adam pokręcił głową.
- Czy naprawdę nie zdaje sobie pani sprawy z tego, co mogło się

stać? Pięknej kobiecie, takiej jak pani, nie wolno jeździć po bezdrożach
bez opieki. Czyżby pani miała samobójcze skłonności? Wiem, że jest

pani bystra, ale słowo daję, nie potrafię zgadnąć, skąd ten szalony
pomysł. Czy nie zdaje sobie pani sprawy, na jakie niebezpieczeństwo się

pani naraziła?

- Doskonale potrafię o siebie zadbać, więc jeżeli przejechał pan taki

kawał drogi tylko po to, żeby prawić mi kazania, to stracił pan czas.

Proszę wracać do domu.

Chciała odpowiedzieć złością na złość, ale czuła się taka rozbita, że

nie wiedziała, czy jej się to udało. Adam uważał, że jest piękna. Te słowa,
które wypowiedział niesłychanie rzeczowym tonem w połowie

płomiennego kazania, całkowicie ją zaskoczyły. Nikt nigdy jej tego nie
powiedział, a ona była ostatnią osobą, która by tak o sobie pomyślała.

Przecież wcale się sobie nie podobała. Była za wysoka, za chuda, a włosy
miała za krótkie. Mimo to w oczach Adama była piękna.

Adam nie rozumiał, co się nagle stało. Genevieve zapatrzyła się w

dal z rozmarzoną miną. Po jej twarzy przemknął cień uśmiechu. Można

by pomyśleć, że śni na jawie.

Usłyszał jej westchnienie. Było przeciągłe, niczym westchnienia

zaspokojonej kobiety. Do pioruna, zrugał się. Nie czas na takie myśli.

- Miała mi pani powiedzieć, dlaczego wyjechała z rancza w środku

nocy, nie mówiąc nikomu słowa - powiedział. Ton jego głosu
przypominał ryk niedźwiedzia.

Ocknęła się nagle z sennego marzenia, w którym wszyscy żyli

długo i szczęśliwie.

- Wcale nie w środku nocy, tylko wieczorem. I chciałam

powiedzieć do widzenia, tylko za bardzo się śpieszyłam.

- Aha. A czy powie mi pani, skąd ten pośpiech?
- Nie.

Ta lakoniczna odpowiedź bynajmniej go nie zadowoliła. Cierpliwie

jednak sondował dalej:

- Coś pani zostawiła na Różanym Wzgórzu.

- Naprawdę? Co takiego?
- Depeszę.

Zamknęła oczy.
- Przeczytał ją pan, prawda?

- Naturalnie.
Usłyszała cichy szelest, chwyciła więc oburącz gałąź i z

niepokojem zaczęła wpatrywać się w mrok.

- Tam chyba ktoś jest? Słyszał pan ten odgłos przed chwilą?

- To tylko wiatr zaszeleścił opadłymi liśćmi.
- Nie jestem taka pewna - wyszeptała.

- Ale ja jestem - odparł. - Pani chyba nieczęsto obozuje pod gołym

niebem, prawda, Genevieve? - Adam nie skrywał irytacji.

- Nie. To dla mnie wielka przygoda.
- Pani drży.

- Jest zimny wieczór. Muszę przyznać, że zanim pan nadjechał,

byłam trochę niespokojna. Ale już się nie denerwuję. Cieszę się, że pan

tu jest, nawet jeśli jest pan na mnie zły.

- Mamy stąd niecałe pięć mil do miasta. A pod miastem mieszkają

Garrisonowie, bardzo sympatyczni ludzie, którzy wynajmują pokoje.
Gdyby pani spytała...

- Nie stać mnie, żeby wydać jeszcze więcej pieniędzy - przerwała. -

Podróż na Różane Wzgórze kosztowała mnie drożej niż sądziłam. A

poza tym to żadna przygoda nocować w wynajętym pokoju. A tak uczę
się życia. Mnie nie zadowala samo czytanie.

Zignorował przytyk.

- Myślę, że może już pani odłożyć tę gałąź. Co właściwie

zamierzała pani z nią zrobić?

Odrzuciła konar i spojrzała na niego.
- Odpędzać zwierzęta.

Nie roześmiał się, ale spojrzenie, jakie jej posłał dowodziło, że

uważa ją za osobę niespełna rozumu. Wzruszyła ramionami.

- Wydawało mi się, że to całkiem dobry pomysł.
- Ma pani przecież rewolwer - przypomniał jej.

- Wiem. Ale miałam nadzieję, że nie będę go musiała używać. To ja

jestem tu intruzem, a nie zwierzęta. One są u siebie.

- Czy kiedykolwiek strzelała pani z rewolweru?
- Nie.

Tą odpowiedzią po raz kolejny wyprowadziła go z równowagi. To

cud, że znalazł Genevieve całą i zdrową. Czyżby ona naprawdę nie

miała ani krzty rozumu?

- Znowu będzie mnie pan pouczał, prawda?

- Nie wolno pani samotnie się włóczyć po tej okolicy. Nie ma pani

pojęcia jakie to niebezpieczne. Dlaczego nie powiedziała mi pani prawdy

jeszcze na Różanym Wzgórzu? Dlaczego mnie pani okłamała?

- Nie chciałam pana okłamać.

- Więc dlaczego pani to zrobiła?
Odsunęła się od niego i ponownie oparła plecy o drzewo.

- Nic panu do moich kłopotów. To bracia kazali panu za mną

jechać, prawda?

Pytanie było tak absurdalne, że omal nie parsknął śmiechem.

- Jestem tutaj, bo sam tego chcę. Kto próbuje panią skrzywdzić?
- Oprócz pana?

- Proszę mi odpowiedzieć, Genevieve.
- Nikt nie próbuje mnie skrzywdzić.

Kurczowo zacisnęła dłonie.
- Czy zdarza się pani kiedykolwiek mówić prawdę?

- Zwykle mówię prawdę - odparła. - Ale to są moje kłopoty, a nie

pańskie, i nie chcę, żeby pan się do nich mieszał.

- Niestety, już to zrobiłem.
Oboje pokręcili głowami.

- A teraz wszystko mi pani opowie.
- Nie opowiem. A pan nie ma prawa wtrącać się do mojego życia.

Może stać się panu krzywda, mógłby pan nawet, Boże broń, zginąć. Nie
dopuszczę do tego. Im mniej pan wie, tym lepiej. Moje kłopoty nie

powinny pana obchodzić.

- Według Lottie, ten, kto panią ściga, ma przyjechać na Różane

Wzgórze. A to jak najbardziej mnie dotyczy.

- Nie przyjedzie. Wyjeżdżając, zostawiłam za sobą ślady.

Upewniłam się, że widziano mnie, jak opuszczałam Blue Belle i
kierowałam się na zachód.

- A potem się pani cofnęła i pojechała na południe.
- Tak.

- Proszę mi opowiedzieć o Lottie. Kto to jest?
- Przyjaciółka, śpiewałyśmy razem w chórze. Jest bardzo miła, ale

ma skłonności do przesadnych reakcji.

- Naprawdę?
- Mhm. Słowo daję, że nikt nie chce mnie skrzywdzić.

Ręka Adama opadła na splecione dłonie Genevieve.
- Zanim opowie mi pani o swoich kłopotach, chciałbym się

dowiedzieć, kto panią ściga.

Była za bardzo zmęczona, żeby prowadzić jałowe sprzeczki, a

Adam był bezlitosny niczym diabeł zabiegający o duszę.

- Kaznodzieja.

- Kaznodzieja? - powtórzył zdziwiony.
- Nazywa się Ezechiel Jones. Ale to nie jest jego prawdziwe

nazwisko. Któregoś dnia uznał, że ma powołanie i wtedy przybrał imię
Ezechiel, żeby dodać sobie powagi. On i jego trzej znajomi regularnie

chodzili do tego samego kościoła co ja... Chyba panu wspominałem, że
mama Róża też chodziła do tego kościoła. Tam ją poznałam - dodała. -

Nigdy jej o to nie pytałam, ale jestem pewna, że lubiła Ezechiela.
Wszyscy go lubili. Umiał przemawiać i zjednywać sobie ludzi.

Łza potoczyła jej się po policzku. Adam westchnął, otoczył

Genevieve ramieniem i przyciągnął do siebie.

- Dlaczego kaznodzieja panią ściga?
- Śpiewałam w jego chórze.

Delikatnie ją przytulił, żeby zachęcić, by mówiła dalej. Była

naprawdę wyjątkowo irytującą kobietą. Wydobywanie z niej informacji

okazało się męką, ale na szczęście nie brakowało mu cierpliwości.
Milczenie przedłużało się.

Genevieve okazała się jednak cierpliwsza.

- Kaznodzieja chce panią skrzywdzić, bo śpiewała pani w jego

chórze - odezwał się w końcu Adam.

- Nie sądzę, żeby chciał mnie skrzywdzić - odparła. - Po prostu

chce, żebym wróciła.

- Dlaczego?
- Jestem dla niego złotą żyłą. Kiedy śpiewałam w chórze,

przychodziło więcej osób.

- Ach, już rozumiem. Wtedy rosły również datki, prawda?

Skinęła głową.
- Zdaje się, że ludziom podoba się mój głos. - Powiedziała to z

wyraźnym zakłopotaniem.

- Nawet domyślam się dlaczego.

Uśmiechnęła się.
- Domyśla się pan?

- O, tak.
- Wie pan co, Adamie? Przy panu czuję się całkiem bezpieczna.

Roześmiał się. Już wiedział, na czym polega jej problem, więc

przestał się złościć. Kłopot nie był wszak wielki. Ot, uciążliwy drobiazg,

którego szybko można się pozbyć.

- Czyżby? Gdyby pani wiedziała, co sobie myślałem, jadąc tutaj,

wcale nie czułaby się pani bezpieczna.

Nie potrafiła odgadnąć, czy mówi poważnie, czy tylko stroi sobie z

niej żarty.

- A co pan myślał?

- Mniejsza o to. Czy już wszystko mi pani opowiedziała?

- Tak, naturalnie.
- Niczego pani nie opuściła?

- Boże, ależ pan jest podejrzliwy - stwierdziła. - Niczego przed

panem nie ukrywam. Wie pan już wszystko. Słowo - dodała z

uroczystym skinieniem głowy.

- Jeśli powiedziała mi pani prawdę...

- Powiedziałam - przerwała mu.
- W takim razie z pani kłopotem łatwo można sobie poradzić.

- Naprawdę?
Uśmiechnął się, słysząc wigor w jej głosie.

- Naprawdę - zapewnił. - Nie rozumiem, dlaczego nie

opowiedziała mi pani o Ezechielu będąc na Różanym Wzgórzu. To

bardzo ułatwiłoby sprawę.

- Już panu tłumaczyłam. Nie chciałam, żeby pan się w to mieszał.

Ezechiel Jones nie jest sympatycznym człowiekiem. Nie znosi, kiedy ktoś
mu się sprzeciwia.

- A pani mu się sprzeciwiła?
Wzniosła oczy ku niebu.

- Owszem.
- No i co?

- Zamknął mnie w pokoju.
- Naprawdę to zrobił?

Głos Adama zmroził jej krew w żyłach. Od jego spojrzenia

przeszły ją ciarki. Raz jeszcze uświadomiła sobie, jak niebezpiecznym

musi być przeciwnikiem. I nagle poczuła się bardzo zadowolona, że

Adam jest po jej stronie.

- Tak. - Roztarta ramiona i dodała: - Musiałam wyjść przez okno,

żeby uciec od niego i jego dwóch pomagierów. Podarłam sobie najlepszą
spódnicę.

- Naprawdę szkoda, że mi pani tego wszystkiego wcześniej nie

powiedziała. A jeśli nie mnie, to Harrisonowi. On jest prawnikiem, więc

na pewno mógłby podjąć jakieś kroki prawne, żeby zniechęcić tego
człowieka.

- Czy mógłby sprawić, żeby Ezechiel przestał mnie ścigać i grozić

mi?

- On nie, ale ja mógłbym - powiedział cicho.
- Jak?

Nie miał zamiaru jej tego wyjaśniać. Genevieve przez kilka minut

myślała intensywnie, wreszcie powiedziała:

- Nie chcę, żeby pan w tej sprawie cokolwiek robił. Ezechiel raczej

mnie tu nie znajdzie, a kiedy dojadę do Salt Lakę i znajdę się w pociągu

do Nowego Jorku, pozbędę się go raz na zawsze.

- Och, Genevieve. Jeśli ja panią znalazłem, to dlaczego temu

kaznodziei nie miałoby się to udać?

- Bo on nie zna gór i nie umie tropić. Zawsze mieszkał w mieście.

Na pewno mnie nie znajdzie, a tym bardziej nie pojedzie za mną aż na
Wschodnie Wybrzeże tylko po to, żeby ściągnąć mnie z powrotem do

chóru.

- Do Salt Lake nie jest blisko. Musi pani najpierw dojechać do

Gramby, potem do Juniper Falls, następnie skierować się na południe,

przejechać przez Middleton, odbić na wschód do Crawford i dopiero
stamtąd wiedzie prosta droga do Salt Lake. Jeśli nie zamierza pani jechać

co koń wyskoczy, zajmie to co najmniej cztery dni. Jones mógłby panią
dopaść w każdym ze wspomnianych przeze mnie miast.

- Gdyby rzeczywiście za mną jechał.
- A gdyby panią ścigał i był już blisko, czy to by panią martwiło?

- Owszem. On jest bardzo natrętny. A gdyby mnie tropił,

wiedziałby pan o tym?

Naturalnie, że wiedziałby. Mieszkał tu już tyle lat, że jak każdy w

tej okolicy wyrobił sobie szósty zmysł, przydatny w takich sytuacjach.

Skóra na karku zaczęłaby go piec i nawet w kościach czułby, że coś jest
nie tak. Zawróciłby więc, żeby sprawdzić, czy instynkt go nie zawiódł. A

ponieważ szósty zmysł w porę się odezwał, Adam wiedział, że Ezechiel
w towarzystwie dwóch mężczyzn naprawdę jedzie za Genevieve. Nawet

jeśli Jones nie znał się na tropieniu, to któryś z jego pomocników na
pewno miał głowę na karku. Gdyby Genevieve została w tym miejscu,

gdzie rozbiła obóz, dopadliby ją następnego dnia późnym popołudniem.

Adam zastanawiał się, czy nie powiedzieć jej o Jonesie, ale uznał,

że powinna się najpierw wyspać. Wyglądała na bardzo zmęczoną i
potrzebowała odpoczynku. A jutro niech się martwi ile chce.

Genevieve czekała na odpowiedź, ale Adam nagle zmienił temat:
- W Gramby mogłaby pani wynająć dyliżans, który zawiózłby

panią aż do Salt Lake. Czy wystarczy pani na bilet? Wspomniała pani, że
kończą się jej pieniądze.

- Mam tylko na bilet kolejowy.

- Powinna pani pojechać dyliżansem. Dam pani to, co mam przy

sobie, ale tego też jest niewiele. Kiedy wyjeżdżałem z Blue Belle, bank

był jeszcze zamknięty, a nie chciałem czekać.

Ziewnęła, przeprosiła go, i odparła bardzo stanowczo, że nie

weźmie od niego ani centa.

- Nigdy niczego od nikogo nie pożyczałam i nie zamierzam teraz

zaczynać. Poradzę sobie.

Położyła mu głowę na ramieniu. Adam usiłował skupić się na

rozmowie, ale Genevieve przytuliła się do niego, a bliskość jej ciała
bardzo go rozpraszała. Miło pachniała i miała tak gładką skórę, jak w

jego marzeniach. Przesunął palcami po jej ramieniu i uśmiechnął się z
zadowoleniem, gdy wyczuł, że zadrżała.

Była cieplutka jak kociak i uparta jak muł.
- Bardzo się cieszę, że mnie pan odnalazł, i będzie mi bardzo

przykro rozstać się z panem w Gramby. Ale do Gramby musi mnie pan
odwieźć - powiedziała, kiwając głową.

- Czyżby?
- Martwiłby się pan o mnie, gdyby wcześniej zostawił mnie pan

samą. Proszę to potraktować jak przygodę, Adamie.

- Lubi pani przygody, prawda?

- Tak.
- Więc powinna się pani cieszyć, że nie wychodzi pani za mąż.

Musiałaby się pani ustatkować.

- Małżeństwo z odpowiednim mężczyzną jest najwspanialszą

przygodą, jaką można przeżyć. Kiedy takiego już znajdę, to na pewno go

nie puszczę.

Adam pożałował, że podjął temat małżeństwa. Myśl o innym

mężczyźnie, który mógłby przeżyć taką przygodę z Genevieve, bardzo
go zirytowała. Żywił do niej zaborcze uczucia, choć nie mógł pojąć,

dlaczego.

- A teraz proszę się trochę przespać, Genevieve. Jest pani

zmęczona.

Zamknęła oczy.

- Ostatnio rzeczywiście niewiele spałam.
- Chyba nie chce pani spać na siedząco? Nie ma pani ze sobą koca?

- Mam, ale nie jest mi potrzebny.
- Niech pani nie będzie śmieszna. Przyniosę go.

- Nie - prawie krzyknęła. - Położyła mu dłoń na udzie, żeby go

powstrzymać. W jej głosie zabrzmiała nuta paniki.

- Dlaczego? - spytał, zaskoczony dziwną reakcją Genevieve.
- Węże - wyrzuciła z siebie.

- Jak to węże?
- Wślizgują się pod koc i owijają się wokół nóg.

- Czy kiedyś się to pani zdarzyło?
- Nie, ale mogłoby. Nie chcę ryzykować. Jest mi bardzo wygodnie,

więc będę bardzo wdzięczna, jeśli zapomni pan o moim pledzie. Ponad
godzinę układałam na nim suknie. Pogniotą się, jeśli pan go rozwinie.

Adam zrezygnował z przekonywania jej racjonalnymi

argumentami. Jeśli chciała spędzić całą noc na siedząco, to niech sobie

siedzi.

- Jest pani bardzo uparta.
- Wcale nie. Jestem rozsądna.

Parsknął niedowierzająco. Genevieve postanowiła to zignorować i

próbowała zasnąć.

Adam zajął się koniem, potem wziął swój koc i rozłożył go po

drugiej stronie ogniska. Dorzuciwszy drew do ognia, wyciągnął się

wygodnie, podłożył ręce pod głowę i zapatrzył się w smoliste niebo.
Zastanawiał się, co zrobić z Ezechielem Jonesem i jego ludźmi.

- Adamie?
- Myślałem, że pani śpi.

- Już prawie śpię - szepnęła. - Czy mogę pana o coś spytać?
- Naturalnie. Co pani chce wiedzieć?

- Czy kiedyś myślał pan o tym, żeby się ze mną ożenić?
- Nie.

Odpowiedział szybko i z brutalną szczerością, ale Genevieve nie

wydała się tym obrażona.

Długo przyglądał się dziewczynie. Nie mógł zrozumieć, co go w

niej tak pociąga. Gdyby nie był takim wygą, pomyślałby, że się zakochał.

Poczuł się niepewnie. Przypomniał sobie, że jest bardzo

zadowolony ze swego życia, i nie zamierza niczego zmieniać.

Już prawie zasypiał, gdy Genevieve odezwała się znowu:
- Śnił mi się pan.

6

Doszedł do wniosku, że rzeczywiście musi towarzyszyć jej do

Gramby. Tyle mógł dla niej zrobić, zresztą nie było wyboru. Genevieve
miała rację, inaczej bardzo by się o nią martwił. Poza tym rodzina nie

dałaby mu spokoju, gdyby się o tym dowiedziała, a dowiedziałaby się
niechybnie. Adam musiał mieć pewność, że Genevieve wsiądzie do

dyliżansu. Zastanawiał się wprawdzie, czy nie zmusić jej do powrotu na
Różane Wzgórze i skłonić Harrisona do przedsięwzięcia kroków

prawnych przeciwko Jonesowi i jego kompanom, żeby przestali
napastować Genevieve. Przeczuwał jednak, że dziewczyna znowu by

uciekła, on zaś znów wyruszyłby jej szukać.

Czuł się za nią odpowiedzialny, bo Genevieve była zupełnie sama.

Nawet jeśli mu się to nie podobało, teraz związał się z nią na dobre i na
złe. I choć było to wbrew jego zwyczajom, zamierzał wtrącić się do jej

życia.

Śnił się jej. Nie mógł zapomnieć o tym zaskakującym

oświadczeniu. Jeśli Genevieve zamierzała go w ten sposób wprawić w
osłupienie, to udało jej się znakomicie. Wpatrywał się w nią w milczeniu

i czekał na ciąg dalszy. Ale Genevieve zasnęła.

Nie budził dziewczyny. Wziął ją na ręce i zaniósł na swoje

posłanie. Ułożył bardzo ostrożnie, a potem usiadł obok. Zdjął buty,
wyciągnął nogi, oparł się o drzewo i zamknął oczy.

Genevieve prześladowała go nawet we śnie. W pewnej chwili

bezwiednie przytuliła się do Adama, a gdy już zasypiał, jej dłoń opadła

mu na kolano. Obudził się natychmiast. Szybko odsunął jej dłoń, ale
minutę później znalazła się znów na jego nodze, tym razem znacznie

wyżej. Adam zacisnął zęby i próbował za wszelką cenę odpędzić
natrętne myśli. Wprawdzie mógł wstać i przenieść się na drugą stronę

ogniska, ale czuł się w obowiązku zostać przy Genevieve.

Niewiele spał tej nocy.

Wstał przed świtem. Genevieve spała jeszcze dwie godziny.

Wypoczęła i była we wspaniałym humorze, Adam natomiast burmuszył

się i dąsał. Dziewczyna trajkotała jak najęta, on zaś głównie milczał.

Do południa zdążył się przekonać, że różnią się z Genevieve jak

noc i dzień. Nie znosił, gdy cokolwiek opóźniało go w drodze.
Natomiast Genevieve chciała co rusz przystawać i wąchać każdy

kwiatek przy drodze.

On uśmiechał się rzadko, ona wciąż się śmiała, przeważnie z jego

nadopiekuńczości. Miał wrażenie, że dziewczyna niczym się nie
przejmuje, natomiast jemu zarzuciła, iż niepotrzebnie się zamartwia.

Najbardziej różniła ich jednak postawa wobec obcych. Instynkt

nakazywał Adamowi być nieufnym i zachować daleko posuniętą

ostrożność. Genevieve stanowiła jego przeciwieństwo. Jej wiara w ludzi
zadziwiała Adama. Genevieve pozdrawiała ludzi napotkanych po

drodze, niczym dawno nie widzianych przyjaciół. Często przystawała,
tracąc czas na jałowe rozmowy.

Gdy zatrzymali się, żeby dać odpocząć koniom, przypomniał jej, co

powiedziała mu na Różanym Wzgórzu.

- W naszych czasach trudno komuś ufać - odezwał się. - To pani

słowa, pamięta pani?

- Dobrze pamiętam, ale chciałam przez to powiedzieć, że nie

można ufać nikomu, kto jest przy władzy. Kiedy dotrzemy do Gramby?

- To zależy od pani. Jeśli nadal będzie pani ucinać pogawędki z

każdym nieznajomym napotkanym na rozstaju, to do jutra na pewno nie
dojedziemy.

- A jeśli nie będę już z nikim rozmawiać?
- Do Gramby mamy jeszcze jakieś pięć godzin jazdy. Jeśli się

pośpieszymy, dotrzemy tam na kolację.

Spięła konia i dogoniła Adama, by jechać obok niego.

- A czy mam wybór? Bo jeśli tak, to wolałabym się nie śpieszyć.

Lubię poznawać nowych ludzi i słuchać ich opowieści. Myślę, że i pan to

lubi.

Uśmiechnął się mimowolne.

- Ja?
- Tak - potwierdziła. - Przeglądałam książki w pańskiej bibliotece.

O ile pamiętam, było tam kilka biografii. To znaczy, że interesują pana
losy innych ludzi. Ja też chętnie o tym czytam, ale wolę relacje z

pierwszej ręki. A jeśli okaże się ludziom choć trochę zainteresowania,
można od nich usłyszeć zadziwiające historie. Naturalnie muszą

najpierw poczuć się swobodnie, a to znaczy, że nie można przez cały
czas się burmuszyć i robić groźnych min. Ludzie unikają uzbrojonych

mężczyzn, gotowych zastrzelić każdego za jedno złe słowo. Czy ma pan
pojęcie, jaki lęk budzi pan swoim wzrostem i krzepą? Na pewno

zauważył pan, że wszyscy schodzą panu z drogi. Może gdyby schował

pan broń i...

Adam nie pozwolił jej dokończyć.

- Nie - oświadczył głosem zniechęcającym do negocjacji.
Genevieve pokręciła głową.

- Trzeba powiedzieć to panu dosadnie. Pan budzi w ludziach

strach. - Adam parsknął śmiechem. Genevieve poczuła się zupełnie zbita

z tropu. - Chce pan straszyć ludzi?

- Nie zastanawiałem się dotąd nad tym, ale tak, chcę.

- Dlaczego?
- Bo wtedy trzymają się ode mnie z daleka, i o to mi chodzi.

Nauczyłem się nie ufać nikomu, a póki nie wsadzę pani do dyliżansu w
Gramby, jestem odpowiedzialny za pani bezpieczeństwo.

- Wcale nie jest pan za mnie odpowiedzialny.
Nie zamierzał wdawać się w spór.

- Czy to znaczy, że woli pani znowu nocować pod gołym niebem?
- Nie widzę powodu do pośpiechu.

- A co z Ezechielem Jonesem? Już się go pani nie boi?
- Nie - odparła. - Na pewno już dawno przestał mnie szukać.

Była doskonała okazja, żeby powiedzieć jej, jak bardzo się myli.

Uświadomić, że Ezechiel cały czas za nią jedzie. Ale i tym razem Adam

ugryzł się w język. Nie chciał, żeby Genevieve zaczęła się denerwować, a
przecież gdyby wiedziała, że Adam zamierza rozmówić się z

Ezechielem, niewątpliwie dostałaby spazmów. Kaznodzieja ją przerażał,
dlatego Adam był zdecydowany jak najszybciej położyć kres jego prze-

śladowaniom.

Genevieve coś do niego mówiła, ale nie zwracał na to uwagi. W

pewnej chwili zorientował się, że dziewczyna czeka na odpowiedź. Nie

miał więc innego wyjścia, jak poprosić o powtórzenie pytania.

- Powiedziałam, że nie mam ustalonego rozkładu, którego muszę

się trzymać, ale panu na pewno się śpieszy. Założę się, że po powrocie
do domu będzie pan miał mnóstwo zajęć.

- Zawsze jest coś do zrobienia.
- Bracia zaopiekują się ranczem w czasie pana nieobecności.

Pewnie są bardzo zadowoleni, że w końcu ruszył się pan z Różanego
Wzgórza. Wiem, że nigdy nie wyjechał pan poza góry otaczające ranczo.

- A skąd pani wie?
- Przecież czytałam pana listy do mamy Róży, już pan zapomniał?

Tak pochłonęło pana budowanie rancza, że zapomniał pan o swoich
marzeniach. Aha, muszę panu powiedzieć, że jeszcze nie

zdecydowałam, czy pojadę dyliżansem do Salt Lake. To byłoby
prawdziwie marnotrawstwo. Mam przecież dobrego konia. - Pochyliła

się w siodle i czule poklepała swoją klacz.

- Te listy pisałem, kiedy byłem chłopcem, a pani pojedzie

dyliżansem i nie ma o czym dyskutować.

- Większość listów rzeczywiście napisał pan będąc chłopcem, ale

niektóre były zaledwie sprzed kilku lat.

W odpowiedzi tylko wzruszył ramionami. Dalej jechali milcząc,

pogrążeni w swoich myślach. Jakieś piętnaście mil za miastem minęli
rodzinę idącą pieszo za wozem, na którym wieźli cały dobytek. Nagle

Genevieve zawróciła klacz i pognała z powrotem.

Adam ruszył za nią i zdążył akurat na czas, by usłyszeć, jak

Genevieve zaprasza nieznajomych na wspólny posiłek. Rodzina składała

się z pięciu osób: młodego małżeństwa z dwiema córeczkami, w wieku
około pięciu albo sześciu lat, i starszego mężczyzny. Adam uznał, że to

zapewne dziadek, a zarazem głowa rodziny. Dziewczynki
zafascynowane patrzyły na Genevieve, ale matka wbiła wzrok w

dziadka, oczekując jego decyzji. Z jej twarzy można było wyczytać
desperację.

Dwaj mężczyźni nieufnie przyjrzeli się Adamowi. Młodszy

przywołał dziewczynki i ukrył je za plecami. Nie umknęło to uwagi

Adama. Pomyślał jednak, że gdyby był na miejscu nieznajomego,
prawdopodobnie zachowałby się tak samo. Lepiej chuchać na zimne niż

potem żałować.

Ale dziewczynki nie bały się go. Wcale ich nie obchodził. Bez

przerwy chichotały i raz po raz wyglądały zza pleców ojca, żeby
popatrzeć na Genevieve.

- Adamie, to jest pan James Meadows z rodziną.
Starszy mężczyzna wystąpił naprzód. Był wysoki i wychudzony,

miał śnieżnobiałe włosy. Z wyglądu miał sześćdziesiąt pięć, może
siedemdziesiąt lat.

Gdy tylko Genevieve go przedstawiła, podszedł do Adama i

wyciągnął do niego dłoń.

Adam ujął ją i potrząsnął.
- Miło mi pana poznać.

- W domu nazywają mnie po prostu James, więc będzie mi miło,

jeśli i wy będziecie do mnie tak mówić, panie - powiedział z wyraźnym
południowym akcentem. - To jest mój syn Will, z żoną Ellie. A te dwie

gaduły to Annie i Jessie. Bliźniaczki, jak widzicie - dodał z dumną miną.
- Jessie łatwo rozpoznać, bo brak jej jednego zęba.

Will również uścisnął dłoń Adama. Był postawnym mężczyzną o

szerokich barach i mocnych, dużych dłoniach. Zmierzywszy go

wzrokiem Adam uznał, że Will z pewnością ciężko pracuje i spędza
dużo czasu na dworze, miał bowiem wyrobione mięśnie i spaloną od

słońca skórę.

- Jesteście, panie, rewolwerowcem? - spytał Will, marszcząc czoło.

Adam pokręcił głową.
- Nie. Ranczerem.

Will przyglądał mu się z niedowierzaniem. Genevieve przesłała

Adamowi wymowne spojrzenie, po czym znów zwróciła się do

Meadowsów.

- Adam tylko wygląda jak rewolwerowiec, ale naprawdę jest

ranczerem. Ma spory kawałek ziemi pod Blue Belle. Mieszka tam razem
z braćmi.

- Właściciel rancza? - spytał James.
- Tak - odrzekł Adam.

James zachęcająco skinął na syna. Młodszy mężczyzna natychmiast

wystąpił naprzód.

- Czy przypadkiem nie potrzebujecie, panie, pracowników do

pomocy? - zapytał z nadzieją.

- Pomoc zawsze się przyda - odparł Adam. - Szuka pan pracy?

- Tak - potwierdził Will. - Potrafię ciężko pracować, żadną robotą

nie gardzę i nie przerywam, póki nie skończę. Dobrze pracuję i jestem

silny, bardzo silny.

- Praca na ranczu jest ciężka - ostrzegł Adam.

- Nie boję się - odparł Will.
- No, to przyjmuję pana.

- Szukamy nowego zajęcia, bo na południu zabrakło pracy -

wyjaśnił. - Gdzie leży wasze ranczo, panie?

Adam wyjaśnił im jak dotrzeć na Różane Wzgórze.
- Pieszo będziecie szli bite dwa tygodnie. Powinienem tymczasem

wrócić do domu, ale gdyby mnie jeszcze nie było, powiedzcie mojemu
bratu, Cole'owi, że was przysłałem.

- Na pewno bez trudu tam dojdziemy - zapewnił Will.
Kobieta chwyciła męża za ramię i uściskała. Miała łzy w oczach i

usilnie starała się je powstrzymać.

- Może porozmawiamy o tym podczas posiłku - zaproponowała

Genevieve.

Adamowi wydawało się, że James chce odrzucić zaproszenie.

Rozumiał starego. Rodzina wyraźnie przeżywała trudne chwile i pewnie
skończyły im się pieniądze. Ich zniszczone ubrania, nadawały się tylko

do wyrzucenia. Dziewczynki były jednak czyste i zadbane, miały tylko
zabrudzone stopy, bo szły boso.

Wydawało się, że Meadowsowie tęsknili za solidnym posiłkiem.
Genevieve nie chciała słyszeć o odmowie.

- Właśnie planowaliśmy piknik - oświadczyła. - I będzie nam

bardzo miło, jeśli państwo przyłączą się do nas. Mamy dużo jedzenia,
nie chcemy, żeby się zmarnowało. Prawda, Adamie?

Cała rodzina spojrzała na niego, czekając na odpowiedź.
- Prawda.

- Z przyjemnością przyłączymy się do was - oznajmił James.
Will i Ellie wymienili uśmiechy. Genevieve promieniała. Adam

wiedział, że jej ulżyło. Wyraźnie przejęła się losem tej rodziny.
Zauważyła ich zniszczone ubrania i podobnie jak on domyśliła się, że

Meadowsowie są głodni. Ale w odróżnieniu od niego pośpieszyła im z
pomocą. Jej hojność i współczucie głęboko go zawstydziły. Przystał więc

na zwłokę w podróży.

Lunch zjedli nad strumieniem, jakieś pół mili od głównej drogi. W

czasie gdy Adam zajmował się końmi, Ellie pomogła Genevieve rozłożyć
koc na ziemi i przygotować jedzenie. Był ser, solona szynka, suchary,

jabłka i suszone banany, a na deser słodkie ciasteczka. Pili zimną wodę
ze strumienia. Chociaż jedzenia było dość dla wszystkich, Genevieve

niewiele jadła. Przez cały czas poskubywała tylko jednego suchara. Gdy
wszyscy zaspokoili głód, zapakowała resztę jedzenia dla Meadowsów

tłumacząc, że inaczej trzeba by było je wyrzucić.

- Jak to się stało, że taki człowiek jak wy, panie, został właścicielem

rancza? - spytał James.

Adam wzruszył ramionami. Nie miał zwyczaju opowiadać nikomu

o swoim życiu. Nie wdając się zatem w szczegóły, powiedział tylko, że
stał się posiadaczem rancza dzięki ciężkiej pracy i dużemu szczęściu.

Genevieve była jednak innego zdania. Postanowiła dokładnie

opowiedzieć jego losy.

Adam tak się zdumiał, że nawet nie zaprotestował. Genevieve

wiedziała o nim wszystko. To akurat nie było dla niego zaskoczeniem,
dziewczyna czytała przecież jego listy, a mama Róża z pewnością

dopowiedziała resztę. W osłupienie wprawiło go natomiast to, jak wiele
szczegółów zapamiętała Genevieve. Niektóre nawet jemu już wyleciały z

pamięci. Och, Genevieve umiała opowiadać. Tak ubarwiła tę historię, że
Adam zaczął się zastanawiać, czy to o nim mowa. Zrobiła z niego

obrońcę uciśnionych, rycerza i bohatera. Gdy słuchał, nie spuszczając z
niej oka, miał wrażenie, że Genevieve naprawdę w to wszystko wierzy.

Meadowsów zafascynowała ta opowieść. Zaczęli mu się

przyglądać z podziwem należnym świętemu. Adam przesłał Genevieve

spojrzenie, które miało znaczyć, że policzy się z nią, gdy tylko znajdą się
sam na sam. Odpowiedziała mu słodkim uśmiechem.

Adam był zdania, że powinni wkrótce wyruszyć do Gramby, ale

Genevieve upierała się, by zostali nad strumieniem i jeszcze trochę

porozmawiali. Will i James zadawali mnóstwo pytań na temat Różanego
Wzgórza. Podczas gdy Adam zaspokajał ich ciekawość, Genevieve

siedziała spokojnie. Doczekawszy się przerwy w rozmowie
zaproponowała, by wypłacił Willowi i Jamesowi zaliczkę. To ich

upewni, że dostaną pracę na ranczu.

Adam pojął, o co naprawdę jej chodzi. Meadowsowie potrzebowali

pieniędzy na uzupełnienie zapasów. W obawie, by nie urazić ich dumy,
Genevieve wymyśliła rozwiązanie, które mogło być dla nich do

przyjęcia. James i Will i tak zresztą zaprotestowali, a Genevieve

widocznie pomyślała, że Adam się wycofa, bo położyła mu rękę na
ramieniu i mocno go uszczypnęła.

Nie odwracając wzroku od seniora rodu Meadowsów, Adam

mocno ścisnął dłoń Genevieve. Dziewczyna cicho syknęła i cofnęła rękę.

- Skoro macie dla mnie pracować, to zaliczka wam się należy -

stwierdził.

- Takie są zwyczaje na Różanym Wzgórzu? - spytał Will.
- Tak - odparła Genevieve bez mrugnięcia.

Adam wręczył Jamesowi i Willowi po dwadzieścia dolarów.
- Spodziewam się zobaczyć was na ranczu przed końcem tego

miesiąca - powiedział.

Uścisnął im dłonie dla przypieczętowania umowy, oznajmił

Genevieve, że czas się zbierać w drogę, po czym zaczął wstawać.

Ale zmienił zamiar, gdy usłyszał następne zdanie Jamesa

Meadowsa:

- Wiecie, Adamie, macie ten sam błysk szlachetności w oczach co

prezydent Lincoln, kiedy go widziałem. O tak, ten sam.

- Widział pan na własne oczy Lincolna? - spytał Adam zaskoczony.

- A widziałem, widziałem.
Adam chciał koniecznie dowiedzieć się szczegółów. Usiadł więc i

przez następną godzinę oczarowany słuchał relacji Jamesa ze spotkania z
człowiekiem, który zdaniem Adama był największym mówcą i

prezydentem wszech czasów.

- Jechał wtedy do Gettysburga - powiedział James. - Och, to były

straszne czasy. Wojna zabrała już tysiące młodych ludzi. Wszyscy się

bali, i słusznie, a kiedy wojna wreszcie się skończyła, tłumy ciągnęły do
miast za pracą. W końcu nic dobrego z tego nie wyszło, ale na początku

trochę się poprawiło.

- A teraz znowu jest źle - wtrącił Will.

- Skąd jesteście? - spytał Adam.
- Z najpiękniejszego miejsca w tym kraju - odrzekł chełpliwie

James. - Z Norfolk w Virginii.

- Różane Wzgórze też jest bardzo ładne – powiedziała Genevieve. -

Na pewno wam się tam spodoba. Szybko przywykniecie i poczujecie się
w Blue Belle jak w domu.

- Pewna sprawa - zgodził się James z uśmiechem, po czym zapytał

Adama, czy kiedykolwiek był w Gettysburgu.

- Nie byłem - odpowiedział Adam.
- A ja chodziłem po polu bitwy.

Adam znów zapałał ciekawością. Zrobiło na nim wielkie wrażenie,

że James pamięta miejsca i daty bitew. Znał też szczegóły, o których

Adam nigdy nie czytał.

Podczas gdy mężczyźni rozmawiali o wojnie, bliźniaczki usiadły

na kolanach Genevieve. Ta zaplotła im warkocze i zrobiła różowe
kokardy ze wstążek, które oderwała od rękawów swojej sukni. Ellie

siedziała obok. Szeptała coś do Genevieve, ta zaś od czasu do czasu
potakująco kiwała głową.

Adam nieustannie zerkał w ich stronę. Usłyszał, jak jedna z

bliźniaczek mówi, że Genevieve jest śliczna. Pomyślał, że jest tego

samego zdania.

Było już dobrze po drugiej, gdy Adam wreszcie pomógł Genevieve

wstać i oznajmił, że muszą jechać dalej.

James odprowadził ich do koni.
- Wybaczcie, że spytam, ale ciekawi mnie, jak długo jesteście

małżeństwem. Nowożeńcy, prawda?

Genevieve wybuchnęła śmiechem, Adam zmarszczył brwi.

- Skąd panu przyszło do głowy, że jesteśmy nowożeńcami? -

spytała Genevieve.

- Widzę, jak on na ciebie patrzy - odparł James.
- A jak patrzę? - dociekał Adam.

- Tak, jakbyś jeszcze nie do końca ją rozumiał. Zadziwia cię, ale i

podoba ci się to, co widzisz. Ho, ho, ja tak samo patrzyłem na moją,

Panie świeć nad jej duszą. Jak teraz o tym myślę, to widzę, że patrzyłem
tak na nią aż do ostatniego dnia. Nigdy do końca nie zrozumiałem tej

kobiety. Można by rzec, że byliśmy nowożeńcami prawie trzydzieści
dwa lata.

Genevieve pomyślała, że nigdy w życiu nie słyszała czegoś równie

miłego.

- Jaki to piękny hołd dla pańskiej zmarłej żony - szepnęła z

rozrzewnieniem.

- Nie chciałem pani rozczulić - powiedział stary. - A jeśli

zamierzacie spać na dworze, to możecie się zatrzymać nad jeziorem Blue

Glass. Tam jest i pięknie, i spokojnie. Będziecie mieli to, czego
potrzebujecie.

Genevieve czekała, kiedy Adam wytłumaczy Jamesowi, że nie są

małżeństwem. Ale Adam nie powiedział ani słowa na ten temat, a gdy
trąciła go łokciem i popatrzyła na niego, udał, że tego nie zauważył.

- Zatrzymamy się w Gramby - powiedział.
- Dlaczego to jezioro nazywa się Blue Glass? - zainteresowała się

Genevieve.

- Bo woda jest tam błękitna i przezroczysta jak szkło - wyjaśnił

James. - Jezioro jest głębokie, ale widać skaliste dno. Z brzegu można
obserwować pływające ryby. Ktoś przywiązał linę do gałęzi zwisającej

nad wodą. Jakby się rozhuśtać i skoczyć, to można by pewno wylądować
na samym środku jeziora. Tyle że moje wnuczki są jeszcze za małe i bały

się spróbować, a Will i Ellie jakoś nie mieli ochoty.

Genevieve zwróciła się do Adama, który już kręcił głową na znak

sprzeciwu.

- Czy nie moglibyśmy...

- Nie - przerwał jej. - Jedziemy do Gramby.

7

Widok jeziora Blue Glass zapierał dech w piersiach. James

Meadows ani trochę nie przesadził, choć Genevieve zdziwiła się, że nie
wspomniał słowem o wspaniałych drzewach, które niczym wartownicy

otaczały błękitną taflę. Gdzieniegdzie rosły tak gęsto, że trudno było się
przecisnąć pomiędzy pniami. Smukłe gałęzie zwisały łukowato nad

wodą, splecione ze sobą wytwornie, niczym dłonie damy. Słońce
pstrzyło zieleń liści złotymi plamkami, które migotały jak brylanty.

Adam powiedział Genevieve, że rosnące tu dęby mają co najmniej

sto lat. Usiadł na ziemi ze strzelbą na kolanach i oparł plecy o gruby

pień. Uśmiechnął się widząc, że Genevieve usiłuje znaleźć dogodne
miejsce, żeby odbić się od ziemi i złapać linę zwisającą z jednej z gałęzi.

Spódnice krępowały jej jednak ruchy, więc po kilku nieudanych

próbach zrezygnowała.

- Czy nie jest pan zadowolony, że zboczyliśmy z drogi? - spytała.
- Jestem szczęśliwy, że przestała mnie pani stawiać w przy-

musowych sytuacjach - odpowiedział żartem.

- Proszę popatrzeć, co by pan stracił. - Wyciągnęła ręce do góry i

wykonała obrót. - Jesteśmy w raju.

W milczeniu przyznał jej rację. Czuł się tak, jakby nagle znalazł się

w zaczarowanym świecie. Wiosna pobudziła tu wszystko do życia.
Adam wiedział, że gdyby nie zobaczył na własne oczy tej idylli, to nie

uwierzyłby w jej istnienie. A jednak raj istniał i przez krótką chwilę
Adam mógł się rozkoszować całym jego pięknem.

Popatrzył na Genevieve i ją również włączył do tego świata.

Przyroda podkreślała urodę dziewczyny. Olśniony patrzył na jej twarz, z

której biła niczym nie zmącona szczera radość.

- O czym pan myśli? - spytała.

Usiadła obok niego i zaczęła rozplątywać sznurowadła, a

ponieważ zwlekał z odpowiedzią, podniosła głowę i spojrzała na niego.

- Pomyślałem, że nie ma nic pewnego na tym świecie.
- Ja już się tego nauczyłam - powiedziała cicho.

- W jaki sposób? - zainteresował się.
Zgarbiła się. Zdjęła jeden but, po czym zaczęła walczyć z drugim.

- Rodzina - szepnęła. - Ludzie często idą przez życie z klapkami na

oczach. Myślą tylko o swoich potrzebach i pragnieniach. Zapominają o

innych i niestety, za późno uświadamiają sobie, jak ważna dla człowieka
jest rodzina.

- Pani to mówi z doświadczenia?
- Tak. Byłam zajęta tym, co wydawało mi się ważne, i nie miałam

czasu dla ludzi, którzy mnie kochali. A teraz już ich nie ma na tym
świecie.

Miał ochotę objąć ją i pocieszyć. Gdy przysunęła się do niego, uległ

pokusie i przytulił dziewczynę.

- Jestem pewien, że rodzina była z pani dumna.
- Owszem, była, ale nie jestem przekonana, czy mnie dobrze znała.

Rzadko bywałam w domu, a jeśli już przyjeżdżałam z wizytą, to
zostawałam dzień, najwyżej dwa. Zawsze byłam wystrojona zgodnie z

obowiązującą modą i starałam się zachowywać jak dystyngowana dama.

Nazywałam rodziców „drogą mateczką” i „drogim papciem”, a gdy
teraz o tym myślę, widzę, że wykazywali wprost nieziemską

cierpliwość. Nawet nie wiem, czy popisywałam się tak ze względu na
nich, czy na siebie. Nie miałam czasu zastanawiać się nad tym. Byłam za

bardzo zajęta pogonią za sławą i pieniędzmi. - Pokręciła głową i dodała.
- Co za strata czasu.

- Genevieve, jestem pewien, że oni to rozumieli.
- Możliwe - przyznała. - Ale ja ich nie rozumiałam. Mój ojciec

założył ogród przed domem i co wieczór po kolacji rodzice szli tam
pielęgnować rośliny. Zajmowało im to mnóstwo czasu. A ogród był

piękny - dodała. - Mieli w nim wszystko, co tylko może kwitnąć. Płot był
obrośnięty różami. Czerwonymi różami. Ale życie rodziców wydawało

mi się nudne. A teraz...

- Co teraz?

- Chciałabym mieć kiedyś ogród podobny do tamtego. Nie chcę

marnować czasu. Chcę cieszyć się każdą chwilą i nauczyć moje dzieci

tego samego.

- Myślałem, że pani tęskni za przygodą.

- Życie jest przygodą, Adamie. Niech pan się rozejrzy dookoła.

Bycie tutaj jest przygodą, która ominęłaby nas, gdybyśmy pognali na

złamanie karku do Gramby.

- Ma pani rację. - Roześmiał się.

- Zachwyca mnie ten ustronny zakątek. W tej chwili tylko my

możemy upajać się jego pięknem.

Adam także był zadowolony z tego, że znaleźli się w takiej

samotni. Jezioro Blue Glass leżało z dala od uczęszczanych szlaków, miał
więc gwarancję, że Ezechiel Jones i jego kompani nie znajdą ich tutaj. W

drodze nad jezioro Adam przez dłuższy czas prowadził Genevieve
wzdłuż strumienia, żeby zatrzeć ślady. Był więc pewien, że nikt tu za

nimi nie trafi.

Genevieve strząsnęła jego dłoń z ramienia.

- Idę popływać, jeśli woda nie jest za zimna. Przyłączy się pan do

mnie?

- Może później - odparł.
Odwróciła się od niego, zdjęła buty, po czym wstała i pobiegła nad

brzeg.

- Wygląda na głębokie - zawołała. Uniosła rąbek spódnicy

zanurzyła w wodzie stopę. Ciepła woda kusiła do kąpieli, więc nie
sposób było się oprzeć. Gdyby Genevieve była sama, zdjęłaby suknię i

popływała w bieliźnie. Ale ponieważ Adam wpatrywał się w nią niczym
drapieżny ptak w swą ofiarę, musiała zostać w ubraniu.

Odwróciła się od niego, szeroko rozłożyła ręce, zamknęła oczy i

wskoczyła do wody.

Gdy w chwilę później wypłynęła zaczerpnąć powietrza, usłyszała

śmiech Adama. Dźwięk odbijał się echem o ścianę drzew. Pośmiałaby się

razem z Adamem, ale całą uwagę musiała skupić na tym, by utrzymać
się na powierzchni. Spódnica i halki nasiąkły wodą i ściągały ją w dół.

Umiała pływać, ale na wszelki wypadek trzymała się blisko brzegu. Po
kwadransie poczuła, że ma dość pływania.

Okazało się jednak, że trudniej było wdrapać się na brzeg niż wejść

do wody. Po trzech próbach zrezygnowała.

Wystarczyło jednak zawołać Adama, by natychmiast znalazł się na

brzegu. Podał jej rękę i z zadziwiającą łatwością wyciągnął dziewczynę z
wody.

Nie puścił jej jednak, gdy stanęła na twardym gruncie. Nawet

próbował, ale ramiona odmówiły posłuszeństwa, jakby miały własną

wolę. Otoczyły talię Genevieve i przyciągnęły dziewczynę.

Ze zmoczonego ubrania Genevieve ściekała woda, Adamowi to

jednak nie przeszkadzało. Miał ją tuż przed sobą, odchyliła głowę, a on
myślał o tym, że mógłby okryć pocałunkami tę piękną szyję. I nie tylko o

tym. Pragnął znacznie więcej, niż tylko pocałować Genevieve.

Trzymała dłonie na jego torsie. Pod palcami czuła bicie jego serca i

coraz bardziej poddawała się pragnieniu, by obdarzyć Adama
pieszczotą. Pomyślała, że to jego wina. Wpatrywał się w nią w skupieniu

tak intensywnie, że przechodziły ją ciarki.

Miała wrażenie, że to zmysłowe, gorące spojrzenie pozbawia ją

woli. Czyżby Adam zamierzał ją pocałować? Wprawdzie groźnie
marszczył brwi, a jej nie wydawało się, by tego chciał, ale Boże...

umarłaby chyba, gdyby tego nie zrobił.

- Adamie - szepnęła. - Co cię naszło?

Pokręcił głową. Jak mógł wyrazić, że rzuciła na niego urok i

dlatego nie potrafi jej się dłużej opierać? Od chwili gdy się poznali,

Genevieve owładnęła jego myśli.

Trzeba było otrząsnąć się z tego zauroczenia.

- Jutro pani wyjeżdża - powiedział szorstko.

- Tak - odszepnęła.
- Nigdy więcej się nie zobaczymy.

- Nie - przyznała.
Opuszkami palców rysowała mu koła na torsie. Nie mógł pozostać

obojętny wobec tej pieszczoty.

- Tak będzie najlepiej. - Wolno założył sobie jej ręce na szyję.

- Tak będzie najlepiej - powtórzyła.
Mars na jego czole pogłębił się.

- Już ułożyłem sobie życie, Genevieve. I nie ma w nim miejsca dla

pań.

- Ani w moim dla pana - odparła. Kłamiesz, kłamiesz, huczało jej w

głowie. - Adamie, pocałuje mnie pan?

- Nie, do pioruna!
W chwilę później oszołomił ją pocałunkiem, jakiego jeszcze nie

znała. Usta miał ciepłe, zaborcze, wspaniałe. Pieścił jej wargi, aż w końcu
je rozchyliła, a wtedy wsunął język do środka i pocałunek stał się jeszcze

gorętszy. Kurczowo ściskała jego koszulę, a on nie mógł się nią nasycić.

Zdawało się, że trwa to wieki. Oderwał się od niej dopiero wtedy,

gdy opadła z sił. Genevieve przywarła do niego bezwiednie i zamknęła
oczy. Ułożywszy głowę w zagłębieniu jego ramienia, wyszeptała

rozmarzonym głosem:

- Pocałuje mnie pan jeszcze raz?

- Nie.
- To było bardzo miłe - westchnęła.

Dotknęła wargami jego szyi i poczuła, że przeszył go dreszcz.

Zaraz jednak rozplótł jej ręce i zdjął je z karku. Magiczna chwila
prysnęła.

- Jutro wsiądzie pani do dyliżansu, a ja wrócę do domu.
- Wiem - potwierdziła. - Jadę do Kansas.

- Nie. Jedzie pani do Paryża.
- Tak, do Paryża.

Położył ręce na jej ramionach i cofnął się o krok. Genevieve miała

bardzo rozmarzoną minę, a on, do diabła, znowu chciał ją pocałować.

Z trudem znalazł siły, by się powstrzymać.
- Nie powinienem był pani całować.. To się już nie powtórzy.

- Nie miałabym nic przeciwko temu.
- Ale ja bym miał - burknął. Szybko jednak złagodniał. - Pani drży.

Powinna pani zdjąć mokre ubranie.

- Wcale nie drżę z powodu przemoczenia.

- Rozpalę ogień.
Potem długo się nie odzywał. Widocznie rozmyślał o tym, co

będzie robić po powrocie na Różane Wzgórze, tak w każdym razie
uznała Genevieve.

Zmęczona owinęła się kocem, który jej podał, i zasnęła prawie

natychmiast, obudziła się dopiero rano.

Na śniadanie zjedli rybę, potem Adam osiodłał konie, a Genevieve

spakowała rzeczy. Kilka minut później opuścili raj nad jeziorem. W

oddali zagrzmiało, a niebo pociemniało, jakby na znak tego, co wkrótce
miało się zdarzyć.

8

W Gramby szykowały się kłopoty.

Małe, malownicze miasteczko było położone wysoko na górskim

stoku. Kilka lat wcześniej raptownie wzrosła liczba jego mieszkańców, a

to na skutek pogłoski o odkryciu złota na pobliskich wzgórzach i w
tutejszych rzekach. Dla Gramby nastał okres dynamicznego rozwoju.

Wtedy właśnie wybudowano hotel Pickermana. Na szczęście jednak
pogłoski okazały się fałszywe i przybysze, którzy tak szybko dokonali

inwazji na miasteczko, równie pośpiesznie spakowali manatki i wynieśli
się stamtąd. Nieoczekiwanie Gramby opustoszało.

Trudne czasy dyktowały mieszkańcom twarde warunki. Hotel

Pickermana rzadko się zapełniał, ale od czasu do czasu, w chwilach

desperacji jego właściciel, Ernest Pickerman, szedł na układy ze swym
największym wrogiem, Harrym Steeple, właścicielem tutejszego

saloonu. Wydawali niebotyczne sumy, żeby zapewnić jakąś rozrywkę.
Dziwna to była współpraca, zważywszy, iż Pickerman i Steeple od

dawna ze sobą walczyli. Chociaż serdecznie się nie znosili, co do jednego
zawsze byli zgodni: interes jest najważniejszy. Dlatego w wyjątkowych

sytuacjach ogłaszali rozejm, który trwał dopóty, dopóki wzajemna
nienawiść znów wzięła górę.

Wprawdzie zawierali umowy, ale nie przestrzegali ustalonych

zasad, ponieważ nie byli dżentelmenami.

Pickerman i Steeple prowadzili bardzo ryzykowną politykę wobec

pozostałych mieszkańców Gramby. W ubiegłym miesiącu dwukrotnie

zebrali od ludzi pokaźną sumę na zorganizowanie występów. Niestety,
ich przedsięwzięcie dwukrotnie zakończyło się fiaskiem, gdyż

zaproszeni artyści nie zjawili się w Gramby. Naturalnie ani
Pickermanowi, ani Steeple'owi nie przyszło do głowy, żeby zwrócić

pieniądze, dlatego ich notowania wśród przyzwoitych obywateli mias-
teczka gwałtownie spadły. Na szczęście dla siebie Pickerman i Steeple

postanowili odkupić swe winy.

Adam i Genevieve przybyli do miasteczka w dniu, kiedy miał się

odbyć występ panny Ruby Leigh Diamond, artystki niezwykłej i
niezapomnianej, jak głosił afisz na budynku Gold and Glitter Saloon.

Wprawdzie po dwóch kolejnych wpadkach mieszkańcy Gramby stali się
podejrzliwi, ale zgodzili się po raz trzeci zaufać organizatorom, mając

nikłą nadzieję, że Ruby Leigh Diamond dotrze na miejsce. Wieść o
występie rozprzestrzeniła się jak epidemia ospy. Ludzie zewsząd

zjeżdżali do miasteczka, pokonując nierzadko i pięćdziesiąt mil. Byli też
gotowi zapłacić bajońskie sumy, byle tylko zobaczyć na własne oczy

atrakcję wieczoru, słynne nogi Ruby Leigh.

Niefortunni organizatorzy zapięli wszystko na ostatni guzik, żeby

nie było kłopotów. Pickerman zobowiązał się osobiście eskortować Ruby
Leigh od dyliżansu do hotelowego pokoju. Odprowadzając zaś gwiazdę

do saloonu, dokładnie w połowie drogi miał ją przekazać pod opiekę
Steeple'a. Od ponad dziesięciu lat bowiem stopa Pickermana i Steeple'a

nie postała w przybytku wroga i nawet wizyta właścicielki
arcyzgrabnych nóg nie mogła ich skłonić do odstąpienia od uświęconej

tradycji.

W Gramby dyliżans kończył trasę. Raz w tygodniu przyjeżdżał tu

z Salt Lake City, po czym ruszał w drogę powrotną. Dyliżans dotarł do

Gramby we wtorek o dziesiątej rano, zgodnie z rozkładem. Pickerman
stał na chodniku, gotów na przyjęcie gościa. Wznosząc w duchu modły,

podszedł do drzwi pojazdu i położył rękę na klamce. Pot rosił mu czoło i
dłonie, a ślinka ciekła z ust na myśl, że będzie pierwszym człowiekiem w

Gramby, który ujrzy wspaniałe nogi Ruby Leigh Diamond.

Niestety, Ruby Leigh Diamond nie było w dyliżansie. Przez

dłuższą chwilę Pickerman stał jak skamieniały i nie dopuszczał do siebie
myśli o klęsce. Wsunął głowę do dyliżansu, żeby przekonać się, czy

Ruby Leigh nie mocuje się z jakimś zdradliwym gwoździem. Potem
zaczął przeklinać i spluwać na zmianę. Kiedy zobaczył ludzi śpieszących

w stronę dyliżansu wpadł w panikę. Zatrzasnął drzwi pojazdu, krzyknął
do woźnicy, żeby jechał dalej, i biegiem wpadł do hotelu.

Niebawem odbyła się zaimprowizowana narada. Obaj przed-

siębiorcy spotkali się w zaułku, rzecz jasna w pół drogi między hotelem i

saloonem, by ustalić, co robić dalej. Wiedzieli doskonale, że jeśli tym
razem nie zapewnią ludziom godziwej rozrywki, zostaną powieszeni na

pierwszym lepszym drzewie. Gorączkowo szukali więc wytłumaczenia,
które ocaliłoby ich karki.

Wprawdzie co dwie głowy, to nie jedna, niestety nawet w obu

głowach Pickermana i Steeple'a razem wziętych nie było dość rozumu,

by wymyślić wiarygodną bajeczkę.

Dlatego panowie Pickerman i Steeple zdecydowali się skłamać.

Ktokolwiek zatrzymywał się tego dnia w hotelu lub saloonie,

dowiadywał się, że panna Ruby Leigh Diamond już przybyła.

Do szóstej wieczorem Pickerman zużył trzy wielkie chustki

ocierając pot z czoła. Steeple miał pęcherze na stopach od nerwowego
chodzenia po saloonie w nowiutkich butach. Przemyślawszy sprawę,

doszedł do wniosku, że jedyną szansą dla niego jest obciążyć całą winą
Pickermana i zastrzelić go jak wściekłego psa, zanim prawda wyjdzie na

jaw. Ironia losu sprawiła, że Pickerman wpadł na identyczny pomysł.

Uzbrojeni opuścili miasteczko i rozpoczęli pojedynek na plantacji

pomidorów Tommy Murphy'ego. Byli tak pochłonięci żądzą zabijania,
że omal nie przegapili okazji, która sama wpadła im w ręce. Pickerman

akurat wyskoczył zza skały, służącej mu za osłonę, i miał zamiar
wpakować Steeple'owi kulę w plecy, gdy kątem oka dostrzegł piękną

kobietę jadącą na koniu.

Natychmiast ogłosił rozejm, wymachując przepoconą chustką i

kierując broń w stronę nieznajomej.

Steeple w mgnieniu oka pojął plan Pickermana.

- Jesteśmy uratowani - zawołał.
- Manna z nieba - odkrzyknął Pickerman.

Jednocześnie schowali rewolwery i puścili się pędem, żeby

zatrzymać kobietę, zanim zniknie im z oczu. Gnali tak szybko, że słychać

było odgłos uderzeń obcasów o pośladki. Gdy jednak wypadli na drogę
prowadzącą do miasteczka i pokonali zakręt, ujrzeli Adama, i ten widok

ich zmroził.

Steeple podniósł ręce do góry, by upewnić olbrzyma, że nie żywią

wrogich zamiarów. Pickerman tylko otarł chustką czoło, ale przez cały

czas bacznie obserwował Adama.

- Chwileczkę, proszę pani - zawołał Steeple. - Mamy dla pani

propozycję.

- Czysty zysk - zawtórował mu Pickerman.

Genevieve powściągnęła konia. Adam pokręcił głową i kazał jej

jechać dalej.

- Nie jest pan ani trochę ciekawy? - spytała, czekając aż mężczyźni

do niej podbiegną.

- Nie - odparł.
- On wspomniał coś o pieniądzach - zauważyła Genevieve.

- Pan na pewno nie ma ich za wiele, a ja jestem bez grosza.

Byłabym nierozsądna, gdybym nie posłuchała, co ci dwaj mają do

zaproponowania.

Adam spojrzał na nią wstrząśnięty:

- Nie ma pani ani centa?
- Nie, bo...

- Wszystko pani oddała, tak?
- Nie, dlaczego myśli pan...

- Oddała pani?
- Prawdę mówiąc, tak. Musiałam to zrobić - wykrzyknęła. - Gdyby

tylko pan wiedział...

Zamierzała opowiedzieć mu o małżeństwie napotkanym

przedwczoraj w drodze i o rozpaczliwej sytuacji tych dwojga, ale Adam
jej nie pozwolił.

- Musiała pani oddać? Czy to znaczy, że panią obrabowano?

- Nie.
- Nie mogę uwierzyć, że włóczy się pani...

- Oni byli w większej potrzebie niż ja - przerwała mu. - Poza tym

wcale się nie włóczę.

Zaczerpnął dużą porcję powietrza, żeby trochę się uspokoić.
- Jak wobec tego zamierza pani dotrzeć do Salt Lake? Spojrzała na

niego.

- Albo pojadę konno, albo sprzedam klacz i za te pieniądze kupię

bilet na dyliżans. Jeszcze tego nie przemyślałam.

- A jeśli okaże się, że pieniędzy ze sprzedaży nie wystarczy na

bilet?

- Wtedy nie sprzedam klaczy.

- A co z jedzeniem i spaniem, i...
- To śmieszne, że pan się złości. Pracę znajdę zawsze - oświadczyła

dobitnie.

Jej uwagę zwróciło sapanie Pickermana. Hotelarz dobiegł do niej

pierwszy. Steeple był jednak tuż za nim. Adam instynktownie skierował
lufę strzelby w stronę mężczyzn.

Zdecydowanym głosem kazał im odsunąć się od Genevieve.
Obaj jednak prawie nie zwrócili uwagi na jego obecność. Gapili się

na dziewczynę, a na ich twarzach malował się popłoch.

Pickerman przeszedł do rzeczy.

- Czy chciałaby pani zarobić dwadzieścia dolarów?
Steeple dał mu mocnego kuksańca i uśmiechnął się z satysfakcją,

gdy usłyszał bolesne stęknięcie.

- Namówiłbyś ją za dziesięć - mruknął pod nosem.
Genevieve zerknęła na Adama, żeby przekonać się, jak zareaguje.

Jego mina wyrażała łagodną dezaprobatę. Mężczyźni wyglądali
dziwacznie, jeden stanowił zupełne przeciwieństwo drugiego. Ten

chudy i wysoki nadmiernie się pocił, bo twarz miał całą mokrą. Jego
kompan był niski i krępy. Widocznie chodzenie sprawiało mu trudność,

bo przez cały czas wykrzywiał usta i śmiesznie przeskakiwał z nogi na
nogę.

- Co konkretnie mi proponujecie, panowie? - spytała.
- Chcemy, żeby dziś wieczorem zapewniła pani ludziom godziwą

rozrywkę - odpowiedział Steeple.

Adam wpadł we wściekłość.

- Dość tego! - ryknął. - Genevieve, jedziemy dalej. Ej, wy tam...
Pickerman uniósł ręce.

- Zaszło wielkie nieporozumienie. Jesteśmy w przymusowej

sytuacji. Jeśli szanowna pani nam nie pomoże, powieszą nas jak nic.

Steeple gorliwie przytaknął.
- Mam saloon koło jego hotelu - powiedział, wskazując

Pickermana. - A w saloonie mam elegancką scenę, na którą czasem
zapraszamy wybitnych artystów. Obaj zauważyliśmy, jakie miła pani ma

zgrabne kosteczki i modlimy się, żeby całe nogi były takie.

- Nie będziecie oglądać jej nóg - uciął Adam.

- Steeple, zamknij jadaczkę, bo za każdym razem, kiedy się

odzywasz, złościsz szanownego pana. Ja powiem - zgasił wspólnika

Pickerman. Urwał na chwilę, żeby otrzeć twarz chustką, po czym

powiedział: - My naprawdę jesteśmy w tarapatach, szanowna pani. W
zeszłym miesiącu dwa razy zawiedliśmy ludzi, bo artyści, po których

posłaliśmy, nie przyjechali. Dzisiaj ten niefortunny przypadek zdarzył
się znowu. Zebraliśmy pieniądze i posłaliśmy po pannę Ruby Leigh

Diamond, żeby zaśpiewała i zatańczyła w naszym saloonie. Narobiliśmy
wszystkim apetytu, afisze wiszą w całym mieście, no i co się stało? Ona

nie przyjechała. Za półtorej godziny ludzie zaczną coś podejrzewać.
Szybko skapują, w czym rzecz, jeśli panna Ruby nie wyjdzie na scenę.

- Też tak sądzę - zgodziła się z nim Genevieve.
- Chodzi o to, żeby pani udawała Ruby - błagalnie jęknął Steeple.

- Ruby Leigh Diamond? To chyba nie jest prawdziwe nazwisko -

powiedziała Genevieve, z trudem powstrzymując się od śmiechu.

- Alice - wyrzucił z siebie Pickerman. - Ona nazywa się Alice

O'Reilly.

- Czyli jest Irlandką.
- Z krwi i kości - przytaknął Steeple.

Genevieve uśmiechnęła się.
- Ale ja nie jestem Irlandką, na pewno to zauważyliście -

powiedziała cicho. - Moi przodkowie przyjechali tu z Afryki. Chyba nie
sądzicie, że ktokolwiek weźmie mnie za Ruby Leigh Diamond.

Straciliście rozum, panowie, czy co?

- Ślicznie przepraszamy, ale szanowna pani nie zdaje sobie sprawy

z powagi naszej sytuacji. Powieszą nas, jeśli nie znajdziemy urodziwej
panny, która wyjdzie na scenę - jęknął żałośnie Steeple. - Nie musi pani

być Ruby, jeśli pani nie chce. Możemy wymyślić inny sceniczny

pseudonim. Może Opal albo Emerald?

- Mam na imię Genevieve. Co konkretnie miałabym robić na

scenie?

- Nie rozumie pani? Nas to nic a nic nie obchodzi. Jest pani

naprawdę ładna, więc jeśli pani przejdzie się po scenie i zrobi kilka
obrotów, może ludziom to wystarczy.

- Jedzie pani wreszcie? - spytał zniecierpliwiony Adam.
Pokręciła głową.

- Ci dżentelmeni chyba naprawdę są w przymusowej sytuacji. Jeśli

im pomogę, może ocalę ich skórę.

- Tak, tak, szanowna pani, właśnie tak - skwapliwie potwierdził

Pickerman.

Było jej żal tych dwóch, ale zainteresowała ją też możliwość

szybkiego zarobku. Propozycja wydawała się kusząca. Ale był też

dylemat.

- Owszem, śpiewam, ale tylko w kościele - oznajmiła.

- Ona śpiewa, Pickerman - wykrzyknął Steeple. - To znak, mówię

ci. Niebiosa nam ją zesłały.

- A czy pani umie tańczyć? - zainteresował się Pickerman.
Adam pokręcił głową. Genevieve nie zwróciła jednak na to uwagi.

- Czy taniec jest taki ważny? - spytała.
Steeple wzruszył ramionami.

- Tak myślę. Ludzie będą chcieli obejrzeć pani nóżki.
Genevieve zerknęła na Adama, a gdy zobaczyła posępną minę,

zorientowała się, że doprowadziła go do furii.

- Nie mam ochoty przechadzać się po scenie i wykonywać obroty,

ale chcę zarobić trzydzieści dolarów. Za tyle mogę zaśpiewać. Ale ani

centa mniej.

Wspólnicy nie musieli nawet dyskutować tej kwestii.

- Załatwione. Umowa stoi, szanowna pani.
- Czy mogę dostać zaliczkę? - spytała.

- Jak tylko wyjdzie pani na scenę, pieniądze wręczymy pani

towarzyszowi - powiedział Steeple, wskazując ruchem głowy na Adama.

- Zastrzeli was, jeśli nie zapłacicie - ostrzegła ich z wdziękiem.
Pickerman zwrócił się do Adama.

- Nie będzie takiej potrzeby. On zapłaci.
- Skoro wszystko omówiliśmy, to trzeba po cichu wprowadzić

panią do saloonu, żeby ludzie się nie zorientowali, kiedy pani
przyjechała.

- Nigdy nie byłam w saloonie - powiedziała.
- No, to nadarza się wspaniała okazja - odparł Pickerman.

Cierpliwość Adama się wyczerpała.
- Genevieve, stanowczo się sprzeciwiam. Nie będzie pani śpiewała

dla gromady opojów.

- Może będą tam również kobiety - wtrącił Steeple.

- Adamie, niech pan okaże tym dżentelmenom trochę zrozumienia

- zaprotestowała Genevieve. - Oni potrzebują mojej pomocy.

Pickerman i Steeple przytaknęli bardzo gorliwie. Ich podbródki

przypominały teraz gardziele indyków, wydziobujących ziarno.

- Ludzie zrozumieją, jeśli panowie powiedzą im prawdę -

stwierdził Adam.

- Nie możemy im powiedzieć, że nie zobaczą Ruby. Oni nas

powieszą - upierał się Steeple.

- Nie macie szeryfa w Gramby? - zdziwiła się Genevieve.

- Mamy, mamy, szanowna pani - zapewnił ją Pickerman. - Ale

akurat wyjechał do Middleton, bo dostał wiadomość, że obrabowano

tam bank. Ale ludzie stamtąd nie potrzebują jego pomocy, bo do
Middleton jedzie trzech szeryfów federalnych. Na pewno szybko złapią

bandytów.

- Niestety, do Middleton jedzie się kilka godzin, więc zanim szeryf

wróci, będziemy dyndać - dodał Steeple.

- Wzięliście pieniądze, tak? - spytał Adam.

- Oj, wzięliśmy - przyznał Steeple.
- To je zwróćcie.

Mężczyźni spojrzeli na niego z nie ukrywaną zgrozą.
- To niemożliwe - powiedział Pickerman.

- Co to by był za interes? - wtrącił Steeple.
Adam przestał apelować do ich rozsądku. Genevieve nadal

patrzyła na nich ze współczuciem.

- Panno Genevieve, czy ma pani jakieś fiu bździu odpowiednie na

scenę?

Uśmiechnęła się.

- Tak się składa, że mam.

9

Włożyła swój ulubiony strój z okresu występów w kościele. Suknię

w kolorze świeżo ubitego masła uzupełniał kapelusz z szerokim
rondem, rękawiczki do łokci oraz pantofelki. Suknia zasłaniała szyję i

zakrywała kostki; spełniała więc wymogi postawione przez Adama.
Mimo to, gdy Adam ujrzał Genevieve w jej najlepszej świątecznej kreacji,

wciąż nie był zadowolony. Strój nie satysfakcjonował też Steeple'a i
Pickermana. Błagali Genevieve, żeby zmieniła suknię.

Nie było już czasu, by pojechać do zajazdu za miastem, gdzie

Adam chciał się zatrzymać. Genevieve musiała zatem przebrać się w

zaimprowizowanej garderobie, będącej w istocie składzikiem za sceną
saloonu Steeple'a. Genevieve postawiła Pickermana na straży przy

drzwiach, zupełnie ignorując jego sprzeciw. Nie przyjęła do wiadomości,
że Pickerman łamie swoje najświętsze słowo honoru, stawiając stopę w

jaskini rozpusty Steeple'a. Adam ze Steeplem czekali tymczasem za
sceną. Gdy po kilku minutach Genevieve wyszła pokazać się Adamowi,

ten pokręcił głową i stwierdził, że w takim śmiałym stroju dziewczyna
za bardzo rozbudzi apetyty mężczyzn. I choć Steeple wciąż błagał, żeby

przynajmniej podwinęła rękawy, Adam podszedł do niej i zapiął dwa
górne guziki sukni.

Genevieve wiedziała, że jest zły, bo nie potrafił jej wybić z głowy

tego pomysłu. On zaś wiedział, że Genevieve się denerwuje, czuł

bowiem jak drży.

- Jeszcze nie jest za późno, żeby się wycofać - szepnął.

Przysunęła się bliżej i spróbowała uśmiechnąć.
- Jestem trochę zdenerwowana - wyznała.

Otoczył ją ramieniem, z trudem powstrzymując ochotę, by mocno

nią potrząsnąć i w ten sposób ją otrzeźwić.

- Wobec tego chodźmy. Saloon to nie miejsce dla damy. Pani jest

wytworną kobietą.

Pomyślała, że powiedział jej coś bardzo miłego.
- Wytworną?

- Chodźmy.
Pokręciła głową.

- Trzydzieści dolarów - przypomniała mu. - Będę mogła zwrócić

panu dług.

- Nic mi pani nie jest winna.
- Przecież zmusiłam pana, żeby dał pan pieniądze Meadowsom.

Pochylił się nad nią, bo słowa dziewczyny zagłuszał gwar

dochodzący z drugiej strony sceny.

- Nie zmusiłaby mnie pani, bym zrobił cokolwiek wbrew mojej

woli.

- Na miłość boską, to nie jest czas na szeptanie sobie do uszka

czułych słówek - wykrzyknął Steeple. - Robi się gorąco.

- Publiczność wydaje mi się trochę... niespokojna - powiedziała

Genevieve.

- To nie jest publiczność, to jest motłoch - burknął Adam.
Steeple mocno chwycił Genevieve za ramię.

- Jeśli on panią puści, to pokażę, gdzie może pani poczekać.

Oderwał Genevieve od Adama i zaprowadził za czerwoną,

aksamitną zasłonę po lewej stronie sceny. Genevieve nie puściła jednak

ręki Adama, pociągnęła go więc za sobą. Adam wciąż namawiał ją do
zmiany decyzji, ale wpadła w taką panikę, że w ogóle nie słyszała, co do

niej mówi.

Hałas był ogłuszający. Tylko duma powstrzymywała ją przed

zakasaniem spódnicy i błyskawiczną ucieczką w bezpieczne miejsce.
Dała słowo i zamierzała go dotrzymać.

Chciała zerknąć zza kotary na publiczność, ale Steeple zorientował

się w jej zamiarach i nie dopuścił do tego.

Tłum stawał się nerwowy. Ludzie zaczęli skandować imię Ruby i

wybijać rytm pięściami na stołach. Puste butelki po whisky leciały na

scenę i roztrzaskiwały się o ściany.

Rozgardiasz był przerażający.

- Oni się chyba... niecierpliwią - bąknęła Genevieve, gdy usłyszała

głośny trzask.

- Ruby... Ruby... Ruby - wrzeszczał tłum.
- Jeszcze im pan nie powiedział, że Ruby nie przyjechała? - spytał

złym głosem Adam.

- Zaraz to zrobię - obiecał Steeple. Odwrócił się do Genevieve: -

Przedstawię panią, potem zespół zacznie grać i pani wyjdzie na scenę.

- Chwileczkę - zawołała, gdy zamierzał odejść. - Co oni będą grali?

Steeple przesłał jej uśmiech.
- Phi, nikt tego dokładnie nie wie. Elvin coś tam wygrzmoci na

pianinie, a dwaj skrzypkowie, których wynająłem, w try miga

podchwycą melodię.

- Ale jaka to będzie piosenka?

- Czy to ważne?
- Tak - bąknęła.

Poklepał ją po ramieniu.
- Wszystko będzie dobrze. Zobaczy pani - obiecał.

Żołądek podchodził jej do gardła. Nie była pewna, czy nie

zzieleniała na twarzy. Odważyła się spojrzeć na widownię i natychmiast

tego pożałowała. Dwaj mężczyźni przechyleni przez barierkę balkonu
polewali alkoholem rozwrzeszczany tłum na parterze.

Odskoczyła i przytuliła się do Adama.
- O Boże - szepnęła.

Adam jeszcze nigdy w życiu nie słyszał tak przejmująco

wyrażonego uczucia zawodu. Dlaczego Genevieve się uparła? Czyżby

nie wiedziała, że gdy ludzie dowiedzą się o nieobecności Ruby, rozwalą
tę budę na kawałki?

- Ciągle się pani upiera przy tym szaleństwie?
Zanim zdążyła odpowiedzieć, nadbiegł Pickerman.

- Idź do ludzi, najwyższy czas - powiedział do Steeple'a. - Fargus

dynda na twoim żyrandolu, a zezowaty Harry łapie go na lasso. Obaj są

pijani jak skunksy.

Adam wyciągnął rękę i sponad ramienia Genevieve chwycił

Steeple'a za kołnierz.

- Zastrzelę każdego, kto się do niej zbliży podczas występu.

Kapujesz?

Steeple energicznie skinął głową i pośpiesznie wystąpił na scenę.

Genevieve wstrzymała oddech, z niepokojem oczekując reakcji tłumu na

wiadomość o tym, że Ruby nie przyjechała.

Steeple uniósł ręce i zaczął uciszać obecnych. Przez widownię

przeszedł syk zniecierpliwienia. Fargus puścił żyrandol i wylądował na
stoliku, żeby zająć swoje miejsce. Zezowaty Harry odłożył lasso i usiadł

obok przyjaciela. Wydał z siebie dźwięczne, dudniące beknięcie. Tłum
wybuchnął śmiechem, ale gest Steeple'a natychmiast go uciszył.

- Słuchajcie, ludzie, obiecałem wam na dziś wieczór występ panny

Ruby Leigh Diamond...

Zamilkł nagle. Wszyscy czekali w milczeniu na ciąg dalszy. Steeple

znieruchomiał na pełną minutę. Po prostu stał na scenie, przestępując z

nogi na nogę i z uśmiechem na twarzy mierzył wzrokiem widownię.
Ludzie również mu się przyglądali, najwyraźniej niezbyt przyjaźnie.

Mijały sekundy, lecz słychać było tylko skrzypienie nowiutkich butów
Steeple'a.

Ludzie znów zaczęli się niecierpliwić. Od drzwi dobiegł szmer

niezadowolenia i jak fala przetoczył się w stronę sceny, po drodze

nabierając mocy.

Fargus zaczął ponownie wspinać się na żyrandol, a Zezowaty

Harry sięgnął po linę, gdy po twarzy Steeple'a przemknął złośliwy
uśmieszek.

- Obiecałem wam pannę Ruby Leigh Diamond... - ryknął - i oto jest!
Wykonał skomplikowany ukłon w stronę Genevieve, wyprostował

się i dał Elvinowi sygnał do przygrywki, po czym przemknął na drugą

stronę sceny, jakby ścigał go piorun. Ukrył się za draperią, ale wystawił
nos, żeby obserwować reakcję widowni.

Pickerman wcisnął Adamowi trzydzieści dolarów, przesłał

Genevieve współczujący uśmiech i szybko pchnął ją na scenę, po czym

pobiegł szukać w miarę bezpiecznej kryjówki.

Adam obrzucił Steeple'a wściekłym spojrzeniem.

- Zabiję sukin...
Genevieve przerwała mu.

- To dopiero będzie przygoda - szepnęła.
Wyprostowała ramiona, przywołała na twarz wymuszony uśmiech

i powoli wysunęła się na scenę.

Adam podążył za nią. Wyszedł zza draperii na tyle, żeby wszyscy

go zobaczyli. Wolno uniósł strzelbę, położył palec na cynglu i wycelował
w sam środek tłumu. W ten sposób niedwuznacznie przekazał

ostrzeżenie. Pierwszy, który odważy się okazać niezadowolenie z faktu,
że to nie Ruby wyszła na scenę, padnie trupem na miejscu. Zresztą już

groźna mina Adama powinna wywołać pożądany skutek.

Okazało się jednak, że te środki ostrożności w ogóle nie są

potrzebne.

Widok Genevieve zaparł mężczyznom dech w piersiach. Zupełnie

ich zatkało. Bez słowa gapili się na skromnie ubraną dziewczynę w
najlepszym świątecznym stroju. Skrzypkowie odłożyli smyczki, i

podobnie jak wszyscy w saloonie otworzyli usta ze zdumienia i
wytrzeszczyli oczy.

Genevieve była kłębkiem nerwów. Pomyślała gorączkowo, że są

przygody, których jednak lepiej nie przeżywać. Chyba oszalała, że się na
to zdecydowała. Adam miał rację. To był wyjątkowo głupi pomysł.

Odwróciła się, żeby zejść ze sceny i ujrzała Adama. Stał tuż obok z

bronią gotową do strzału i wyrazem twarzy, na widok którego co mniej

odważni zaczęliby krzyczeć ze strachu.

Adam nie pozwoliłby, żeby stała jej się krzywda. Uśmiechnęła się

szerzej, po czym znów odwróciła się do widowni. Kolana się pod nią
uginały, żołądek nadal wyczyniał harce, a gardło miała ściśnięte, ale

pamiętała, że jest pod opieką Adama.

Czy można się było dziwić, że pokochała tego człowieka?

W saloonie cuchnęło. Genevieve uświadomiła sobie, że otacza ją

odór whisky. Rozejrzała się dookoła i zauważyła mnóstwo pustych

butelek na stolikach i podłodze.

Jej publiczność była zupełnie pijana. Tak ją to zirytowało, że

zapomniała o zdenerwowaniu.

Tłum powoli otrząsał się z oszołomienia. Jedni szczerzyli do niej

zęby, inni marszczyli brwi. Nie jej się tu spodziewali. Zanim jednak
ktokolwiek zdołał wyrazić niezadowolenie z powodu oszustwa

Steeple'a, Genevieve zaczęła śpiewać.

Od tej chwili owinęła sobie wszystkich wokół małego palca. Adam

nie uwierzyłby, gdyby sam tego nie widział. W ciągu kilku minut
przemieniła pijanych oberwańców w łkające niewiniątka.

Na początek wybrała jedną z kościelnych pieśni, „Chodźcie do

mnie, grzesznicy, biedacy i potrzebujący”. Słowa bardzo dobrze

pasowały do sytuacji. Dźwięczny, wibrujący głos Genevieve obłaskawił

bestie drzemiące w słuchaczach. Mężczyźni zaczynali wsłuchiwać się w
słowa i spuszczali głowy. Kilku odsunęło na bok szklanki whisky. Inni

wyciągnęli chustki do nosa i ocierali łzy z oczu.

Zanim pieśń przebrzmiała, wszyscy w saloonie płakali. Adam

cofnął się za draperię i opuścił broń. Miał ochotę się roześmiać, tak
dziwaczna wydała mu się reakcja słuchaczy, ale nie odważył się, z lęku,

że zakłóci nastrój w saloonie. Naturalnie wiedział, dlaczego Genevieve
wybrała tę właśnie pieśń. Chciała zawstydzić mężczyzn. Sądząc zaś po

ich drżących ramionach i kiwających się głowach, w pełni jej się to udało.

Następny utwór zatytułowany „Moja święta matko, pokładaj we

mnie nadzieję” poruszył tłum jeszcze bardziej. Gdy Genevieve dotarła
do trzeciej zwrotki, jeden z mężczyzn rozszlochał się tak głośno, że

koledzy musieli go uciszać.

Steeple wpadł w panikę, gdy zauważył, że nikt nie kupuje jego

drogich trunków. Wysunął się do przodu, żeby zwrócić uwagę
Genevieve, a gdy na niego zerknęła, zaczął wymachiwać ręką i pstrykać

palcami na znak, że życzy sobie czegoś żwawszego.

Wtedy Adam nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem. Nie mógł już

zapanować nad rozpierającą go radością. Genevieve uśmiechnęła się do
Steeple'a i zaśpiewała pieśń o śmierci, odkupieniu i grzesznikach, którzy

w końcu się nawrócili i zmienili swe naganne postępowanie. Adam
podejrzewał, że dziewczyna improwizuje, gdyż słowa nie rymowały się,

ale najwyraźniej nikt oprócz niego tego nie zauważył.

Steeple rwał sobie włosy z głowy myśląc o pieniądzach, które tracił

z każdą chwilą przez samowolę tej kobiety. Zaczął przestępować z nogi

na nogę, chcąc ponownie dać jej znak, by zaśpiewała coś żywszego.

Genevieve znów go zlekceważyła i dalej podsycała atmosferę.

Tłumem zawładnęła potrzeba szczerej skruchy. Jeden z mężczyzn
płaczliwym głosem zawołał, żeby jeszcze raz zaśpiewała tę piękną pieśń.

Steeple gorączkowo pokręcił głową, ale Genevieve nie była w stanie
odmówić prośbie i powtórnie wykonała rozdzierający serce utwór.

Gdy skończyła, wzruszeni słuchacze bili brawo, nawet Harry

Steeple wybuchnął płaczem.

Poczuła, że zaschło jej w gardle, postanowiła więc zaśpiewać po

raz ostatni. Włożyła całe serce i duszę w słodki, podnoszący na duchu

spiritual. To był ulubiony utwór jej ojca, a publiczność zareagowała nań
bardzo podobnie: zaczęła przytupywać i klaskać do taktu.

Genevieve wyciągała właśnie wysoką nutę w ostatniej zwrotce,

gdy zauważyła, że drzwi do saloonu się otwierają. Do środka wcisnęli

się trzej mężczyźni.

Jednym z nich był Ezechiel Jones.

Zmartwiała. Przestała śpiewać tak nagle, jakby jej głos przecięto w

pół nuty doskonale wyostrzoną klingą. Cofnęła się raptownie,

pochwyciła wzrok Ezechiela i skamieniała. Zobaczyła płonące oczy
diabła. Nie była w stanie wykonać najmniejszego ruchu. Strach odebrał

jej siły. Opuściła bezradnie ręce, dłonie zacisnęła w pięści i patrzyła, jak
Ezechiel wolno toruje sobie drogę przez tłum. Powtarzała sobie w

myślach, że musi natychmiast uciekać, w końcu panika wyrwała ją z
odrętwienia. Odwróciła się do Adama i zaczęła biec, ale wnet znów się

zatrzymała.

Adam ujrzał popłoch w oczach dziewczyny. Postąpił krok w jej

stronę i przygotowując strzelbę do strzału zaczął wypatrywać

zagrożenia na widowni.

Genevieve potrząsnęła głową. Nie, nie mogła zbliżyć się do

Adama. Nie wolno jej było narażać go na niebezpieczeństwo. Ci dranie
deptali jej po piętach, a Adam z pewnością próbowałby ją ochronić. Nie

wolno było ryzykować. Mogą go zranić, a Ezechiel byłby zdolny nawet
do zabójstwa.

Drżąc jak liść, odwróciła się w kierunku Steeple'a i rzuciła się do

ucieczki. Kapelusz spadł jej z głowy na scenę. Steeple chciał ją złapać,

gdy go mijała, nie zdążył jednak, zaskoczony tą nagłą rejteradą.

Po drodze Genevieve chwyciła swoją torebkę, leżącą na krześle

przy wejściu do składziku. Wypadła kuchennymi drzwiami na dwór i
przystanęła. Rozejrzała się najpierw w lewo, potem w prawo, usiłując

przypomnieć sobie drogę do stajni.

Pognała dalej, ale w tej chwili w drzwiach pojawił się Adam.

Zawołał na nią po imieniu. Wiedział, że go usłyszała, bo zawahała się na
ułamek sekundy, zanim znikła za rogiem budynku. Kierowała się ku

głównej ulicy miasteczka, Adam zrozumiał więc, że Genevieve chce
zabrać konia ze stajni i wyjechać z miasta.

Pobiegł za nią, ale gdy zbliżał się do końca zaułka, usłyszał

wymowne skrzypnięcie kuchennych drzwi saloonu. Szybko wycofał się

w mrok i znalazł kryjówkę za stertą skrzyń.

Któryś z gości śmiertelnie przestraszył Genevieve, więc Adam

postanowił dowiedzieć się, kto i dlaczego. Nie martwił się, że Genevieve

mu ucieknie. Nawet gdyby wyjechała z miasta, w księżycową noc łatwo
mógłby ją dogonić po śladach.

Jego cierpliwość szybko została nagrodzona. Tuż obok niego

przemknęły trzy odrażające typy. Dwaj mężczyźni byli postawni i

muskularni, zaraz jednak wyjaśniło się, że rozkazuje im trzeci, niższy i
grubszy, wystrojony, jakby wybierał się na pogrzeb.

Adam domyślił się, że to pracodawca tych dwóch drabów. Gdy ten

niski przystanął u wylotu zaułka, żeby zapalić cygaro, tamci na niego

poczekali.

- Mam ją wytropić, wielebny? - spytał najwyższy z trójki.

- Nie ma pośpiechu - odparł kaznodzieja z uderzająco silnym

południowym akcentem. - Tym razem ta ladacznica mi nie ucieknie -

mruknął zadowolony. - Dopadłem ją, Bogu niech będą dzięki.
Powiedziałem ci, Hermanie, że Bóg wskaże mi drogę. Było tak?

- Było, wielebny - potwierdził Herman.
Zrobił kilka kroków i wtedy w świetle księżyca Adam dostrzegł

twarz Hermana. Miał wydatne czoło, krzywy nos, bez wątpienia
przynajmniej raz już złamany, a policzki poprzecinane szramami,

prawdopodobnie na pamiątkę jakichś porachunków. Wyglądał jak typ
spod ciemnej gwiazdy, a jego kompan niewiele się od niego różnił.

- Co mamy zrobić, jeśli ona nie będzie chciała wrócić? - spytał

Herman.

Zanim kaznodzieja zdążył odpowiedzieć, odezwał się Lewis, drugi

z kompanów Ezechiela.

- Sprawić jej ból? - spytał ochoczo.

- Chyba trzeba będzie - zgodził się kaznodzieja.
Dał znak pomagierom, żeby odsunęli się z drogi i wyszedł na ulicę.

- Chodźcie, chłopcy. Bóg pomaga tym, którzy sami sobie pomagają.
Adamowi wystarczyło to, co usłyszał. Ukradkiem podążył za nimi.

Kiedy minęli saloon i hotel, Adam skręcił i przebiegł między
budynkami, skracając sobie drogę do stajni.

Bezszelestnie wsunął się do środka i zaryglował wrota. Usłyszał

Genevieve, zanim jeszcze ją zobaczył. Cicho pojękiwała, bezskutecznie

usiłując zarzucić siodło na grzbiet swojej klaczy.

- Gdzież to się pani wybiera? - spytał z teksańskim akcentem.

Podskoczyła i krzyknęła ze strachu. Kiedy odwróciła się, stanęła

twarzą w twarz z Adamem.

Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi.
- Ale mnie pan przestraszył.

- Już wcześniej była pani wystraszona.
Delikatnie odsunął ją na bok i sprawnie osiodłał klacz. Tymczasem

Genevieve podniosła z ziemi koc i mocno przytuliła go do siebie.
Czekała, kiedy Adam zażąda od niej wyjaśnień.

On jednak nie odezwał się słowem. Gdy skończył siodłać klacz,

odwrócił się do Genevieve, i na widok koca w jej objęciach

zaproponował, żeby go zostawić.

- Boże, nie! - wykrzyknęła.

Nie miał czasu się z nią sprzeczać.
- No to niech pani położy go obok siodła.

Wszedł do sąsiedniego boksu i szybko osiodłał swojego ogiera.

Genevieve wciąż przyciskała do siebie pled.

- Nie może pan ze mną jechać - powiedziała stanowczo.

- Owszem, mogę - odparł. Ton jego głosu dowodził, że o

ustępstwach nie ma mowy.

- Proszę posłuchać. Nie może pan teraz ze mną jechać. Mogłaby

panu stać się krzywda.

- A co z panią?
- Nie chcę, żeby mi pan towarzyszył.

- Szkoda.
- Adamie, błagam pana. Niech pan stąd odejdzie.

- Nie - uciął. - Zostanę z panią. Uważam, że powinniśmy jak

najszybciej wyruszyć. Nie mogę się doczekać, kiedy będziemy mieli

kilka minut spokoju, żeby porozmawiać. Chciałbym jeszcze raz usłyszeć,
że nie ma pani żadnych kłopotów. Bo tak mi pani powiedziała, prawda

Genevieve?

Spuściła głowę.

- Wiem, że pan jest na mnie zły.
- Nie jestem zły - burknął. - To za delikatne słowo.

Otworzyła usta, ale podniósł rękę, dając jej znak, żeby zamilkła.

Ktoś z całej siły napierał na wrota. Genevieve odwracała się właśnie w

tamtą stronę, gdy Adam chwycił ją i przyciągnął do siebie. Wcale nie
delikatnie wepchnął dziewczynę w kąt boksu i ukrył za swoimi plecami.

Potem chwycił strzelbę, odwiódł kurek i czekał.

Rygiel ustąpił z trzaskiem. Do stajni wpadł Herman, a za nim

Lewis. Rozbiegli się w dwie strony, próbując przeniknąć wzrokiem

mrok.

Po chwili zjawił się również Ezechiel Jones.

- Ależ tu ciemno. Gdzie się schowałaś, dziewczyno? Wiem, że tu

jesteś. Czy mam zapalić latarnię i poszukać? Kiedyś bardzo lubiłem

bawić się w chowanego.

Adam czuł drżenie Genevieve. Próbowała wyślizgnąć się zza jego

pleców, ale przeszkodził jej, wpychając ją głębiej w kąt. Był
zdecydowany chronić dziewczynę nawet wbrew jej woli, więc gdy

szeptem zaczęła go błagać, by się ratował, pokręcił głową. Nie odważył
się jednak na nią spojrzeć, musiał bowiem śledzić ruchy kompanów

Ezechiela, którzy powoli i dokładnie przeszukiwali kolejne boksy.

Podchodzili coraz bliżej. Ezechiel czekał przy wrotach.

- Wyjdź, wyjdź, gołąbeczko - zawołał śpiewnie. - Boisz się,

dziewczyno? I słusznie. Kto oszuka Ezechiela Jonesa, nie uniknie bożego

gniewu.

- Potrzebujemy światła - zawołał Lewis.

Ezechiel zapalił zapałkę. Skwierczenie prochu zabrzmiało w ciszy

prawie jak wybuch. Kaznodzieja zapalił latarnię, powiesił ją na haku, po

czym odwrócił się, żeby zamknąć wrota.

- Nie chciałbym, żeby ktoś nam przeszkodził - powiedział. - Nie

chciałbym też, żeby znowu mi się pani wymknęła, panno Genevieve. Ale
okien w tej stajni nie ma, prawda?

Herman spokojnie wszedł do sąsiedniego boksu i nagle drgnął.

Stanął oko w oko z Genevieve. Nie zdążyła nawet krzyknąć, ale nie było

to potrzebne. Adam zobaczył przeciwnika w tej samej chwili.

Zareagował znacznie szybciej niż on. Zadał mu mocny cios kolbą w tył
głowy. Herman zrobił głupkowatą minę, przewrócił białkami i runął na

ziemię.

Hałas zaalarmował Lewisa. Zbir stanął jednak jak wryty, widząc

lufę strzelby skierowaną prosto w niego.

Ezechiel bez pośpiechu podszedł do kompana. Gdy spostrzegł

Adama, skrzywił się, zaraz jednak uśmiech wrócił mu na twarz.

- Kim pan jest?

- Nie musisz tego wiedzieć - odparł Adam.
- Chcę porozmawiać z tą panią, którą chowa pan za plecami, ale do

pana nic nie mam. Jeśli pan ją nam wyda, będzie mógł pan odejść i włos
mu z głowy nie spadnie.

- Nigdzie nie pójdę, a ty nie zbliżysz się do niej.
- Wynagrodzę to panu.

- Nie.
Ezechiel spojrzał na niego nienawistnie. W jednej chwili przestał

być dżentelmenem.

- Ukrywasz przestępczynię i grzesznicę. Wciągnęła cię w swoją sieć

matactw.

Genevieve wyjrzała zza pleców Adama.

- To ty jesteś przestępcą, nie ja! - krzyknęła.
Pogroził jej palcem.

- Nierządnica! - zagrzmiał.
- Ktoś ty jest, do pioruna? - ryknął na niego Adam. - I czego chcesz

od Genevieve?

Ezechiel napuszył się jak kogut. Jedną ręką ujął klapę surduta i

wyprostował się, jakby pozował do portretu.

- Jestem wielebny Ezechiel Jones - oznajmił z dumą. - A ona ma

coś, co należy do mnie.

- Nie mam niczego, co jest twoją własnością.
- Będziesz się smażyć w piekle za to kłamstwo, dziewczyno.

- Jak śmiesz podawać się za kaznodzieję! Ty nędzny złodziejaszku.
- Moja droga, pamiętaj, że nie jestem zwykłym człowiekiem.

Znów spojrzał na Adama, udał, że ogarnęły go wyrzuty sumienia i

powiedział:

- Podobnie jak święty Paweł i ja byłem grzesznikiem, zanim

ujrzałem światło. Oddaj mi moje pieniądze - warknął do Genevieve.

- Nie mam twoich pieniędzy! - krzyknęła.
Lewis zrobił krok naprzód. Adam strzelił mu pod nogi. Chmura

pyłu oślepiła draba. Odskoczył nagle i omal nie przewrócił Ezechiela.

Kaznodzieja odsunął Lewisa na bok.

- Zabrała mi cztery tysiące dolarów.
- Wcale nie - zaprzeczyła Genevieve. - Nie wzięłam twoich

pieniędzy.

- Kłamie! - ryknął Ezechiel.

- Adamie, wierzy mi pan, prawda?
- Sam słyszałeś. Jeśli panna Genevieve mówi, że nie wzięła, to

znaczy, że tak było. A teraz wynoś się stąd, zanim stracę cierpliwość i
wpakuję kulę w twój dostojny tyłek.

Ezechiel stał nieruchomo.

- Czy nie rozumiesz człowieku, że ona cię opętała? Jesteś

zaślepiony. To ladacznica. Jeśli mnie nie posłuchasz, pociągnie cię ze

sobą prosto do piekła.

- Może rozstrzygniemy ten problem zgodnie z prawem.

Zawołajmy szeryfa, niech zdecyduje, kto mówi prawdę - zaproponował
Adam.

- Nie - zaprotestował Ezechiel. - Nie ma potrzeby mieszać w to

stróża prawa.

- Czyżby? - zdziwił się Adam.
- Moja niechlubna przeszłość nadal wlecze się za mną - wyznał

Ezechiel. Bardzo starał się zdawać skruszonego, ale jego żałosne
umiejętności aktorskie bardzo go zawiodły.

- Inaczej sam sprowadziłbym szeryfa. Właśnie tak bym zrobił, Bóg

mi świadkiem.

- Wynoś się stąd - rozkazał mu Adam.
Ezechiel odwrócił się do wyjścia.

- Jeszcze z tobą nie skończyłem - wysyczał.
Lewis próbował podejść do kompana, który nadal leżał

nieprzytomny na ziemi, ale Adam mu nie pozwolił.

- Zostaw go i już cię tu nie ma - powiedział stanowczo.

Ezechiel otworzył wrota.
- Dopadnę cię jeszcze, ladacznico! - zagrzmiał. - Wiem, dokąd

jedziesz i powiadam ci, że nigdy tam nie dotrzesz. Dzień sądu się zbliża.

Z tymi słowami zniknął w ciemności. Lewis podążył za nim.

Genevieve oparła się o ścianę. Ulżyło jej i nagłe poczuła, że nogi

uginają się pod nią.

Adam nie pozwolił jej jednak tracić czasu.

- Musimy stąd uciec, zanim tamci zastawią na nas pułapkę.

Szybko, Genevieve. Ojej, co pani robi?

Genevieve rzuciła mu się w objęcia i wybuchnęła płaczem.
- Dziękuję, że mi pan uwierzył.

Adam pozwolił sobie na chwilę słabości i zanim puścił Genevieve,

mocno ją uścisnął i pocałował w czoło.

- Chodźmy, kochanie.
Natychmiast otarła łzy z twarzy i uśmiechnęła się do niego z

rozmarzoną miną.

- Co znowu? - spytał szorstko.

- Powiedział pan do mnie „kochanie”.
- Powiedziałem - przyznał. - A teraz do góry.

Chciał podsadzić ją na siodło, ale się odsunęła.
- Mój koc - wyjaśniła.

Odwróciła się, chcąc podnieść go z ziemi, ale Adam był szybszy.

Chwycił pled i przerzucił go przez grzbiet klaczy tuż za siodłem.

Zaraz potem osłupiał ze zdumienia. Studolarowy banknot, wolno

wirując w powietrzu, wylądował u jego stóp.

Adam gapił się nań przez chwilę, potem schylił się i wziął go do

ręki. Bez słowa spojrzał na pled z zaciekawioną miną. Zanim Genevieve

zdążyła się połapać w sytuacji, rozwinął koc i wytrząsnął jego zawartość.

Setki banknotów spadały mu do stóp. Adam stał pośród stosu

pieniędzy. Domyślał się, jaka to suma, postanowił jednak dowiedzieć się

tego od Genevieve.

Wolno odwrócił głowę i pochwycił wzrok dziewczyny.

- Cztery tysiące? - spytał cicho.
Pokręciła głową.

- Prawie pięć - odparła. - Ściśle mówiąc, cztery tysiące siedemset

trzy dolary.

- Pieniądze Ezechiela, jak rozumiem. - Z wściekłości ledwie mógł

wydobyć głos, zauważył jednak, że Genevieve nie wygląda na osobę

skruszoną ani dręczoną wyrzutami sumienia. Co więcej, wydawała się w
ogóle nie przejmować jego odkryciem.

- Może jednak spróbuje mi pani wyjaśnić, co to wszystko znaczy,

Genevieve?

Splotła ręce na piersi.
- Nie ukradłam pieniędzy Ezechiela.

Popatrzył na banknoty, a potem znowu na nią. To był dowód,

który ją obciążał.

- Adamie?
- Słucham.

- Niech mi pan uwierzy.

10

Odkąd się poznali, Genevieve nie robiła nic innego, tylko karmiła

go kłamstwami, w każdym razie na to wyglądało. Adam nie miał
najmniejszego powodu, by jej wierzyć. A jednak uwierzył dziewczynie.

Albo był wyjątkowo naiwny, albo oszalał. Tak czy owak, nie zmieniało
to faktu, że jej zaufał.

Genevieve nie była złodziejką. Musiało więc istnieć logiczne

wyjaśnienie tej historii z pieniędzmi. Zamierzał go zażądać, gdy tylko

znajdą się w bezpiecznym miejscu.

Nie odzywał się do niej, póki nie rozbili obozowiska około

dwunastu mil na południe od Gramby. Tam poprosił Genevieve, żeby
rozpaliła ogień, sam tymczasem wyszedł na drogę sprawdzić, czy nikt

ich nie śledzi. Zanim wrócił, Genevieve zdążyła rozłożyć koce i postawić
kawę na ogniu.

Poczekała aż Adam upora się z końmi i zje kolację, i dopiero wtedy

podjęła temat. Nie wątpiła bowiem, że to, co chciała mu powiedzieć,

mogłoby źle wpłynąć na jego trawienie.

- Nie byłoby chyba rozsądne trzymać pieniądze w torebce. To

pierwsze miejsce, do którego zajrzałby Ezechiel.

- Miejmy nadzieję, że nie będzie miał okazji, by to zrobić.

Adam rozejrzał się po obozowisku. Pamiętał, że położył torebkę

obok śpiworów, ale teraz jej tam nie było.

- Co pani zrobiła z pieniędzmi?
Wskazała głaz z ostrymi krawędziami, znajdujący się kilka metrów

od ogniska.

- Schowałam je w krzakach, za tą skałą.

Adam usiadł obok niej i dołożył kilka gałęzi do ognia. Podała mu

jabłko, a gdy pokręcił głową, położyła je na kolanach.

- Czy Ezechiel nas ściga?
- Nie - odparł. - Jeśli jednak spróbuje, to będzie musiał solidnie się

napocić, żeby odnaleźć nasze ślady.

- A nie zauważy dymu?

- Przy takiej mgle? Nie ma mowy.
- Dlaczego tu jest tak wilgotno?

- To od wodospadów, jesteśmy niedaleko Juniper Falls -

wytłumaczył jej. - Genevieve, dlaczego wozi pani ze sobą te pieniądze?

Boże, i do tego zostawiła je pani w stajni!

- Złodzieje nie kradną starych pledów - odparła. - Tam było

bezpieczniej niż w saloonie.

Starał się pohamować wybuch złości.

- Lepiej, jeśli wszystko mi pani wyjaśni. Skoro nie ukradła pani

tych pieniędzy Ezechielowi, to skąd je pani ma?

- Och, ukradłam, to nie ulega wątpliwości.
Otworzył usta ze zdumienia.

- Co takiego?
Położyła mu rękę na kolanie, mając nadzieję, że tym gestem nieco

go uspokoi.

- Proszę nie wpadać w gniew, póki nie usłyszy pan wszystkiego.

Ukradłam te pieniądze Ezechielowi, ale one nigdy nie należały do niego.

Można by powiedzieć, że odebrałam je złodziejowi. Tak, właśnie tak
trzeba to określić - dodała, potakując.

- Proszę mi opowiedzieć wszystko od początku i postarać się

mówić z sensem.

- Nienawidzę, kiedy pan mi rozkazuje takim tonem.
- Niech pani mówi, Genevieve.

Irytował ją swą niecierpliwością. Schowała jabłko do jutowego

worka i splotła dłonie na podołku.

- Zostałam oszukana, tak jak wszyscy. Mówiłam panu, że

chodziłam do tego samego kościoła co pańska matka i razem z nią

śpiewałam w chórze - zaczęła wyjaśniać. - Raz w roku, w Palmową
Niedzielę, duchowni organizowali spotkanie z wiernymi i wybierali

kaznodzieję, który miał wygłosić kazanie. Pewnego razu wybrano
Thomasa Kerrimana. Wielebny Kerriman błagał nas o pomoc w

zorganizowaniu przeprowadzki kilkunastu rodzin do Kansas. Ci ludzie
byli w trudnej sytuacji życiowej. Nie mieli pieniędzy, ubrań ani jedzenia,

ale chcieli zacząć wszystko od początku i na nowo ułożyć sobie życie.
Wielebny Kerriman był dla nich jak Mojżesz.

- Czy on jest podobny do Ezechiela Jonesa?
- Och, nie. Jest jego dokładnym przeciwieństwem. Poznałam

Thomasa jeszcze zanim został kaznodzieją. Dorastaliśmy w tej samej
parafii i wiem na pewno, że to jest dobry i uczciwy człowiek. Nigdy

nikogo by nie oszukał.

- Cóż więc się stało?

- Ezechiel też był tego dnia w kościele. Po apelu Thomasa wystąpił

i powiedział, że wie, jak mu pomóc. Zaproponował, że jeśli członkowie
chóru się zgodzą, to zorganizuje koncerty w różnych miastach, a

wszystkie datki zebrane podczas występów przeznaczy dla Kerrimana.
Wtedy wspomniał też o mnie. Twierdził, że mój głos stanowi gwarancję

szczodrych datków. - Zawstydziła się.

- Naprawdę ma pani piękny głos, Genevieve - potwierdził Adam.

- Dziękuję. Ojciec powtarzał mi, że Bóg każdego obdarza jakimś

talentem i tylko od nas zależy, czy wykorzystamy nasze zdolności na

dobre czy na złe cele. Wtedy tego nie pojmowałam, ale teraz już
rozumiem.

- Z powodu Ezechiela?
- Nie, miałam własne powody. Pochlebstwa zawróciły mi w

głowie. Lubiłam, kiedy mnie wyróżniano. Zaczęłam marzyć o sławie i
pieniądzach. Ezechiel łatwo wciągnął mnie do swojego oszustwa. Byłam

z siebie bardzo dumna, a on tylko podsycał moją próżność. Bardzo mi
wstyd za samą siebie. Zachowywałam się jak rozpuszczone dziecko -

ciągnęła. - Sława uderzyła mi do głowy. Wszyscy zaczęli się ode mnie
odsuwać i wkrótce została mi tylko jedna, jedyna przyjaciółka z chóru,

Lottie.

- Ta kobieta, która przysłała depeszę na Różane Wzgórze.

- Tak.
- A zatem jeździliście od miasta do miasta i zbieraliście pieniądze.

- Tak. Ezechiel stawiał jednak coraz więcej żądań. Nie było mi

wolno nigdzie chodzić samej ani nawet z przyjaciółką. Wynajął ludzi,

żeby mnie pilnowali...

- Lewisa i Hermana?
Skinęła głową.

- Tak. Ezechiel powiedział, że robi to dla mojego bezpieczeństwa,

ale bałam się tych dwóch bardziej niż ludzi, przed którymi mieli mnie

strzec. Wciąż śniłam o sławie, ale pewnego dnia stało się coś, co
uświadomiło mi moją naiwność.

- Co takiego?
- Umarła moja matka, a ja dowiedziałam się o tym dwa tygodnie

po pogrzebie. Śpiewaliśmy wtedy w Birmingham. Jedna z przyjaciółek
matki przyjechała aż tam zawiadomić mnie o jej śmierci. Potem

dowiedziałam się, że gdy matka zachorowała wysłano do mnie depeszę,
ale Ezechiel nie przekazał mi jej. Nigdy tego nie wybaczę ani jemu, ani

sobie.

- Jeśli pani nie wiedziała...

- Powinnam była wiedzieć - wyszeptała. - Powinnam była częściej

ją odwiedzać, ale byłam tak pochłonięta swoimi marzeniami, że

zapomniałam o tym, co najważniejsze.

- O rodzinie.

- Właśnie, o rodzinie.
- Czy Ezechiel pozwoliłby pani pojechać do domu?

- Nie, ale znalazłabym sposób, żeby się wymknąć.
Otoczył ją ramieniem i przyciągnął do siebie.

- A pani ojciec?
- Zmarł rok przed matką.

Adam westchnął.

- Już rozumiem, dlaczego chce pani jechać do Paryża. Tylko

dziadek został pani na świecie, tak?

- Nie powiedziałam panu całej prawdy o moim dziadku. On

rzeczywiście jest w Paryżu...

- Ale?
- Ale od dawna nie żyje. Wybierałam się tam odwiedzić jego grób.

- Dlaczego zasugerowała mi pani, że on żyje? Zerknęła na niego.
- Gdyby pan dowiedział się, że jestem sama na świecie, zacząłby

pan się nade mną litować, a tego bym nie zniosła.

Spojrzał na nią tak czule, że zapragnęła położyć się na jego

kolanach i mocno przytulić. Oparła się jednak pokusie, odwróciła się i
powiedziała:

- Wielu ludzi żyje samotnie, więc niech pan przestanie tak na mnie

patrzeć. Chce pan usłyszeć dalszy ciąg tej historii czy nie?

- Owszem, chcę.
Zaczął delikatnie głaskać ją po ramieniu. Zrobiło jej się bardzo

przyjemnie, ale gdy tylko to sobie uświadomiła, odsunęła jego dłoń.

- Kiedy usłyszałam o śmierci matki, postanowiłam wrócić do

domu, ale Ezechiel zaczął zamykać mnie w pokoju. Słyszałam, jak mówił
do Lewisa, że jestem jego złotą żyłą. To były straszne dni. Dopiero po

śmierci matki przeżyłam wstrząs, zobaczyłam wszystko z właściwej
perspektywy. Zrozumiałam, że uganiam się za mrzonkami i że wcale nie

chcę zdobyć ani sławy, ani pieniędzy. Często przypominały mi się słowa
ojca. Mogłam wykorzystać mój talent na dobre albo złe cele. Wybór

należał do mnie. Postanowiłam, że będę śpiewać dla pieniędzy tylko w

razie konieczności.

- Śpiewała pani dla pieniędzy w saloonie.

- Tak, ale z potrzeby, nie z próżności. Poza tym śpiewałam tylko

hymny. Potrzebowaliśmy pieniędzy na nocleg i jedzenie.

- Ma pani prawie pięć tysięcy dolarów - przypomniał jej Adam.
- Te pieniądze nie są moje. Należą do wielebnego Thomasa

Kerrimana i jego podopiecznych.

Skinął głową na znak, że rozumie.

- Proszę mi powiedzieć, jak udało się pani odebrać te pieniądze

Ezechielowi.

- Któregoś popołudnia, gdy byliśmy w Nowym Orleanie,

siedziałam na ławce w pobliżu przepięknego starego kościoła. Nagle

zobaczyłam Thomasa na dziedzińcu. Rozmawiał z Ezechielem. Thomas
był wzburzony, a Ezechiel tylko śmiał się z niego i drwił.

- A gdzie wtedy był pani strażnik?
- Tego dnia pilnował mnie Lewis. Pozwoliłam mu się zamknąć w

pokoju, a potem po cichu się wymknęłam.

- Przez okno.

- Tak, wyszłam przez okno do ogrodu. Słyszałam, jak Ezechiel się

chełpi, że zebrał cztery tysiące dolarów, ale nie da Thomasowi ani centa.

- I co zrobił Thomas?
- Zagroził, że pójdzie do szeryfa. Wtedy Ezechiel wpadł we

wściekłość. Powiedział, że zabije Thomasa, jeśli ten odważy się szepnąć
komuś choćby słówko. Thomas początkowo mu nie uwierzył, ale

Ezechiel dodał, że już kilku ludzi zginęło z jego ręki, więc zrobi to

jeszcze raz bez mrugnięcia okiem. Potem Lewis i Herman zaczęli bić
Thomasa. Upadł na ziemię, a Ezechiel kopnął go kilka razy. Tak bardzo

przeraził mnie ten widok, że nawet nie byłam w stanie krzyknąć.
Pobiegłam, żeby ich powstrzymać, ale inni ludzie mnie wyprzedzili.

Lewis i Herman uciekli, ale Ezechiel został. Z właściwą sobie
bezczelnością po prostu odwrócił się i powoli odszedł w stronę kościoła.

- Wtedy postanowiła pani ukraść te pieniądze, tak?
- Tak. Bez trudu znalazłam je w jego pokoju pod materacem. Ten

głupiec spał na nich noc w noc. Włożyłam pieniądze do torebki i
uciekłam.

- Na Różane Wzgórze?
Pokręciła głową.

- Thomasa zabrano do szpitala, więc ukryłam się w Nowym

Orleanie i czekałam, aż wyzdrowieje, by przekazać mu pieniądze. Bałam

się odwiedzić go w szpitalu, żeby nie zauważyli mnie ludzie Ezechiela.
Gdy wreszcie zdobyłam się na odwagę i nocą wślizgnęłam się do

szpitala, dowiedziałam się, że Thomas już wyjechał do Kansas.

- I tam wybiera się pani teraz, tak?

- Tak - potwierdziła. - Po wyjeździe z Nowego Orleanu

wyruszyłam do Kansas, ale potem zaczęłam się obawiać Ezechiela.

Wiedział przecież, że byłam świadkiem pobicia Thomasa.
Prawdopodobnie musiał się też domyślić, dlaczego zabrałam pieniądze.

Ezechiel mógł mnie ścigać, a na samą myśl, że mogę wpaść w jego ręce,
ogarniał mnie strach.

- Dlatego przyjechała pani na Różane Wzgórze.

- Uznałam, że ranczo będzie idealną kryjówką na pewien czas.

Myślałam, że Ezechiel nie będzie mnie tam szukał.

- Szczerze żałuję, że nie powiedziała mi pani tego wszystkiego, gdy

rozmawialiśmy w bibliotece.

- Nie chciałam pana w to mieszać. Gdybym się panu zwierzyła, na

pewno uparłby się pan, że sam zawiezie pieniądze Thomasowi, i przez

to naraziłby się pan na niebezpieczeństwo. Czy nie tak?

- Tak - przyznał.

- Muszę osobiście zwrócić pieniądze Thomasowi. To dla mnie

bardzo ważne, żeby wiedział, że nie miałam nic wspólnego z oszustwem

Ezechiela.

- Na pewno już to wie.

- Chcę mu też powiedzieć, jak mi jest przykro. Ale muszę być

realistką. Ezechiel nie podda się, prawda?

- Na pewno nie. Pięć tysięcy dolarów to suma warta zachodu.
- Obieca mi pan coś? - Odsunęła jego ramię i spojrzała mu w oczy. -

Gdyby coś mi się stało albo gdyby nas rozdzielono, to czy dostarczy pan
te pieniądze Thomasowi?

- Nie pozwolę, żeby cokolwiek się pani stało.
- Adamie, pieniądze są dla tych ludzi bardzo ważne. Kupią za nie

żywność, ubrania i spokój ducha. Niech mi pan obieca - poprosiła.

- Obiecuję.

Skłoniła głowę.
- Aż strach zgadywać, co też pan o mnie myśli. Byłam taka naiwna,

głupia, próżna i...

Przerwał tę litanię oskarżeń pocałunkiem. Delikatnie, czule musnął

wargi Genevieve.

- Ma pani bardzo dobre serce - szepnął chrapliwie.
Cofnęła się.

- Nie mogę pozwolić, żeby pan tak myślał. Gdyby nie to moje

zapatrzenie w siebie, przejrzałabym Ezechiela już w pierwszej chwili.

Zachowałam się głupio, ale dostałam nauczkę. Czy pan teraz rozumie,
dlaczego stałam się cyniczna?

Jej wyznanie było tak szczere, że Adam miał ochotę roześmiać się

głośno. Nie chciał jednak urazić dziewczyny, więc tylko uśmiechnął się

lekko.

- Rozumiem, że chce pani uchodzić za osobę wyrachowaną, ale nie

bardzo się to pani udaje. Nie widzę w pani nic cynicznego. Jest pani
jedną z najbardziej ufnych osób, jakie kiedykolwiek spotkałem. Masz

bardzo czułe serce, kochanie.

- Znowu pan to zrobił - szepnęła.

Ostrożnie posadził ją sobie na kolanach. Nie opierała się, a wręcz

przeciwnie, objęła go za szyję.

Spojrzała mu w oczy i pomyślała, że Adam jest jej ideałem. Skąd

miała wziąć siłę, żeby go opuścić?

- Co takiego zrobiłem? - zainteresował się.
- Powiedział pan do mnie „kochanie” - wyjaśniła prawie

niedosłyszalnym szeptem. - Nie wolno panu tego więcej robić.

- Dlaczego?

- Bo mi się to podoba - wyjąkała. - A teraz chce mnie pan znowu

pocałować, prawda? Nie powinien pan, słowo daję. Kiedy przyjdzie nam
się rozstać, i tak będzie mi bardzo trudno, a jeśli nie przestanie mnie pan

całować, marnie skończę. Muszę jechać do Paryża, a pan musi wrócić do
domu. Zostańmy po prostu przyjaciółmi, zgoda? Ale teraz i ja chcę, żeby

pan mnie pocałował. Jeszcze raz, ten jeden, ostatni raz. A potem
będziemy musieli...

- Uścisnąć sobie dłonie? - spytał oschle.
- Tak. Ostatecznie mógłby mnie pan cmoknąć w policzek, tak jak

robią to przyjaciele.

Czyżby Genevieve oczekiwała od niego przyjaźni i niczego więcej?

Czyżby nie rozumiała, że ten etap już dawno mają za sobą? Pomyślał, że
może to jego wina. Nie powiedział jej dotąd o swoich uczuciach. Nawet

nie dopuszczał do siebie takich myśli, tym bardziej więc nie potrafiłby o
tym rozmawiać... Wiedział, że Genevieve zajęła w jego życiu ważne

miejsce, ale zanim jej o tym powie, musi dokładnie przemyśleć wszystkie
konsekwencje. Zawsze tak postępował w każdej sprawie.

- Myślę, że jedno powinna pani zrozumieć raz na zawsze -

powiedział z udanym spokojem. - Nie całuję przyjaciół, nie cmokam ich

w policzek i na pewno nie mówię do nich „kochanie”.

- Nie wolno nam niczego zaczynać.

Ta kobieta naprawdę była irytująca.
- Już zaczęliśmy.

Wyglądała w tej chwili bardzo żałośnie.
- Zupełnie do siebie nie pasujemy, chyba pan o tym wie? Pan chce

spokoju i ciszy, ja bez przerwy ściągam kłopoty na wszystkich wokoło.

- Wcale nie. Lubi pani przesadzać i jest uparta jak muł, ale nie

ściąga pani kłopotów. A ja wcale nie jestem pani przyjacielem.

Powoli odsuwała się od niego. Ale Adam nie zamierzał jej puścić.

Mocno przycisnął ją do siebie, ignorując okrzyk zaskoczenia.

Podtrzymując dłonią jej głowę, nachylił się nad Genevieve i szepnął:

- Nawet nie miałem okazji.

Nie zrozumiała, co miał na myśli, ale Adam był zbyt zajęty

pocałunkiem, by to wyjaśnić.

Usta miał ciepłe i zaborcze. To nie był przyjacielski pocałunek.

Adam pokazał jej to bardzo wyraźnie. Zachęcił ją do rozchylenia ust i

wsunął język między jej wargi. Genevieve zaczęła mu odpowiadać,
początkowo bojaźliwie, potem coraz bardziej namiętnie. Adam znów

chłonął smak i zapach, które dobrze pamiętał. Nie mógł się nimi nasycić.
Gdy wreszcie cofnął głowę, nie mógł złapać tchu. Przyśpieszony oddech

Genevieve brzmiał jak najpiękniejsza muzyka.

Przyjaciel? Też coś.

- I co, chcesz teraz uścisnąć mi dłoń? - spytał. Zignorowała jego

sarkazm. Była bardzo szczęśliwa, że może się do niego przytulić.

Położyła mu głowę na ramieniu i zamknęła oczy, rozkoszując się
urokiem chwili.

Adam długo trzymał ją w ramionach. Czule głaskał plecy

Genevieve i nie chciał myśleć o niczym innym, tylko o jej ciepłym ciele.

Niestety, wciąż nie mógł zapomnieć o Ezechielu Jonesie.

- O czym myślisz? - spytała nagle.

- O Ezechielu.

- Wiedziałam, że o czymś przykrym. Zaraz mnie udusisz, a poza

tym cały zesztywniałeś.

Spróbował rozluźnić mięśnie i przestał ją przyciskać do siebie.
- Teraz lepiej?

- Tak - odparła. - Powinnam chyba zejść z twoich kolan, ale nie

chce mi się ruszyć - wyznała. - Wiesz, ja też myślałam o Ezechielu. Czy

twoim zdaniem powiedział prawdę, że uszło mu na sucho morderstwo,
czy tylko chciał nas przestraszyć?

- Myślę, że nie kłamał, i chętnie poznałbym szczegóły.

Powiedziałaś mi, że on zmienił nazwisko. Czy wiesz, jak się nazywa

naprawdę?

- Henry Stevens - odpowiedziała. - Słyszałam jak kiedyś Lewis tak

go nazwał. Ezechiel dostał wtedy białej gorączki i zagroził mu, że
popamięta, jeśli jeszcze raz wymieni to nazwisko. Głupiec tak

wrzeszczał, że słyszał go prawie cały chór.

Adam zanotował tę informację w pamięci. Henry Stevens. Czyżby

Ezechiel zmienił tożsamość, bo poszukiwano go za przestępstwo? A
może nigdy nie wykryto zbrodni, którą popełnił? Adam postanowił jak

najszybciej poszukać odpowiedzi na te pytania.

- Po naszym przyjeździe do Salt Lake City powinienem złożyć

wizytę miejscowemu szeryfowi.

- Wątpię, czy szeryf jest na miejscu. Nie pamiętasz? Pan Steeple

powiedział nam, że do Middleton pojechało trzech szeryfów
federalnych, bo obrabowano tam bank.

Plan przyszedł mu do głowy znienacka. Aż się uśmiechnął, gdy

sobie wyobraził, co się stanie. Gdyby wszystko miało ułożyć się po jego
myśli, warto było zaryzykować. Ezechiel dostałby to, na co zasłużył,

Adam zaś nie musiałby go zabijać. Wprawdzie plan miał swoje słabe
strony, ale jeśli Adam znajdzie bezpieczne miejsce dla Genevieve i zdoła

zwabić Ezechiela do Middleton, i jeśli szeryfowie naprawdę tam są, to
ten drań wpadnie prosto w ich ręce.

- Powinniśmy się rozdzielić - powiedziała Genevieve.
Zupełnie jakby odgadła jego myśl.

- Czyżby? - spytał.
- Tak. Jedno z nas odciągnie Ezechiela na północ, a drugie zawiezie

pieniądze do Kansas.

Pokręcił głową.

- Pieniądze trzeba tymczasem złożyć w banku. Będą tam

bezpieczne do czasu, aż policzę się z Ezechielem i jego kompanami.

- Oszalałeś? Na wzgórzach ukrywają się bandy rabusiów. Ukradną

pieniądze. Mój plan jest rozsądny.

- Ja mam lepszy. Znajdziemy bezpieczne miejsce dla ciebie, a ja się

zajmę Ezechielem.

- Wykluczone. To jest mój problem i sama muszę go rozwiązać.
- Nie. To nasz wspólny problem i ja go rozwiążę. Ty ze mną nie

pojedziesz. Przez cały czas martwiłbym się o ciebie i nie mógłbym się
skupić na tym, co mam do zrobienia.

- To znaczy?
- To znaczy na tym, by położyć kres działalności Ezechiela i jego

taktyce zastraszania ludzi.

- Bardzo milo z twojej strony, że się o mnie martwisz, ale nie

pozwolę się odsunąć na bok. Sądzisz, że będę mogła spokojnie siedzieć

w jakimś saloonie, podczas gdy ty nadstawiasz karku? Nawet nie chcę o
tym słyszeć.

Adam uśmiechnął się.
- Nie zamierzam ukryć cię w saloonie. Wymyśliłem lepsze miejsce.

Ezechiel nie zbliży się ani do ciebie, ani do pieniędzy.

- Nie ma takiego miejsca.

Pocałował ją jeszcze raz, żeby przestała się z nim spierać.
- Zaufaj mi, Genevieve. Naprawdę wymyśliłem doskonałą

kryjówkę.

11

Wsadził ją do aresztu. Ale choć Genevieve musiała przyznać, że

jest to idealne miejsce do zabezpieczenia pieniędzy, to wybór Adama
wcale jej nie ucieszył. Wiedziała bowiem, że ma tam cierpliwie czekać,

gdy on w tym czasie będzie ścigał Ezechiela i jego ludzi. Gdyby mogła
przez chwilę zostać z nim sam na sam, wytłumaczyłaby mu, jak bardzo

czuje się nieszczęśliwa. Niestety, areszt był pełen stróżów prawa, a
Genevieve nie chciała krytykować Adama przy obcych. Przesłała mu

jednak mordercze spojrzenie, gdy zasugerował, że najwygodniej byłoby
jej w jednej z pustych cel.

Usiadła na krześle przy biurku szeryfa Nortona, położyła torebkę

na kolanach. Adam stał za jej plecami. Tymczasem szeryf zabrał ze

swego krzesła stertę papierów, po czym usiadł wygodnie. Był starszym
człowiekiem z wielkim brzuchem i melancholijnym spojrzeniem.

Przypominał Genevieve ogara. Fałdy skóry na policzkach zwisały
poniżej podbródka, kiedy się zaś uśmiechał, a robił to prawie bez

przerwy, na całej twarzy pojawiały się zmarszczki. Szeryf potraktował
ich bardzo uprzejmie, a Genevieve od razu poczuła do niego sympatię. Z

ojcowską troską spytał, w czym może pomóc, po czym cierpliwie
wysłuchał wyjaśnień Adama.

Dwaj szeryfowie stali oparci o ścianę i także słuchali z uwagą. Z

wyglądu i zachowania prawie się nie różnili, właściwie mogliby być

braćmi. Obaj mieli mniej więcej po metr osiemdziesiąt wzrostu i tę samą
znużoną minę. Ten bardziej umięśniony nazywał się Davidson, drugi

zaś Morgan.

Ich obecność powinna była dodać Genevieve otuchy, lecz

dziewczyna była jeszcze bardziej zdenerwowana. Spojrzenia szeryfów
zdawały się przenikać ją na wylot. Poza tym obaj przypominali jej o

niebezpieczeństwie. Wolała sobie nie wyobrażać, jakie potworności
musieli widzieć na własne oczy ci ludzie, skoro stali się tacy groźni.

Mimo to umysł podsuwał jej co chwila różne obrazy, jeden straszniejszy
od drugiego, i wkrótce tylko resztkami woli powstrzymywała się przed

zerwaniem się z krzesła i ucieczką.

Bardzo chciała, żeby wreszcie przestali się na nią gapić, zdawało jej

się bowiem, że zaraz jeden z nich rzuci się na nią. Zerkała więc w ich
stronę raz po raz, by sprawdzić, czy nadal stoją na swoich miejscach.

Adam widocznie wyczuł niepokój dziewczyny, bo położył jej rękę

na ramieniu i lekko ścisnął.

Gdy zakończył wyjaśnienia, nie pomijając szczegółów, które

Genevieve wolałaby zachować dla siebie, Davidson zaproponował, by

Genevieve przejrzała listy gończe z portretami poszukiwanych
przestępców i sprawdziła, czy nie ma tam podobizny Ezechiela.

Szeryf wskazał na ponad półmetrową stertę papierów, wepchniętą

w kąt.

- Tam leżą, ale muszę panią ostrzec, że przejrzenie wszystkich

zajmie pani czas do wieczora.

- Adamie, czy jest pan pewien, że Jones z kompanami jechali za

panem? - spytał Morgan, nie spuszczając oka z Genevieve.

- Tak, starałem się, żeby nasze ślady były dobrze widoczne.

Davidson postąpił krok w stronę Genevieve. Wyraźnie drgnęła, a

potem się naburmuszyła.

- Panowie, czemu się tak na mnie gapicie? - spytała.
Szeryfowie wymienili spojrzenia, zaraz jednak znów na nią

spojrzeli. Davidson uniósł brwi i przybrał dość potulną minę, ale
Morgan zachował kamienną twarz. Genevieve miała wrażenie, że przez

ostatnie pięć minut ten człowiek ani razu nie mrugnął.

- Po prostu patrzyłem na panią - odpowiedział Davidson.

- To niedobrze - burknęła. - Przysięgam, że jestem gotowa

przyznać się do przestępstwa, byle tylko pan przestał.

- Czy ma pani na myśli konkretne wykroczenie? - zainteresował się

Morgan. W kącikach jego oczu zabłysły wesołe ogniki.

Wreszcie zobaczyła w nim coś ludzkiego. Poczuła się swobodniej.
- Nie - odparła. - Będę musiała coś wymyślić. Czy wie pan, jak

groźnie pan wygląda? No nie, musi pan wiedzieć. Przecież z taką miną
przesłuchuje pan bandytów, prawda?

- Genevieve, o czym ty mówisz? - zdziwił się Adam.
- Nie zrozumiałbyś, nawet gdybym próbowała ci wytłumaczyć.

Sam robisz dokładnie to samo.

Davidson wybuchnął śmiechem.

- Och, czy pani naprawdę wcieliła się w Ruby Leigh...?
- Diamond - dokończył Morgan z uśmiechem.

- Zdecydowanie nie wygląda pani na osobę o takim nazwisku -

stwierdził Davidson.

Spojrzała na niego karcąco.

- A jak niby wyglądam?
- Wytwornie - odparł Davidson. - Jest pani damą i dlatego bardzo

trudno mi sobie panią wyobrazić na scenie w saloonie.

- Wcale w nikogo się nie wcieliłam, w każdym razie nie umyślnie.

Pan Steeple dopuścił się nadużycia. Adamie, naprawdę nie musiałeś
wspominać o tym, że śpiewałam w saloonie.

Jeszcze raz ścisnął jej ramię. Davidson przyszedł mu z odsieczą.
- Pan Clayborne opowiadał nam o swoim pierwszym spotkaniu z

Ezechielem, więc musiał wspomnieć o saloonie.

- Zapewniam pana, że nie mam zwyczaju dostarczać rozrywki

pijanym mężczyznom i śpiewałam wyłącznie pieśni kościelne.

- Czy naprawdę doprowadziła pani tych ludzi do płaczu? - chciał

upewnić się Morgan.

- Nie umyślnie.

Znowu wybuchnęli śmiechem. Odczekała, aż hałas ucichnie, po

czym jąkając się z zakłopotania poprosiła szeryfów, żeby powiedzieli jej,

co zamierzają zrobić z Ezechielem i jego kompanami.

Norton wyciągnął rękę i poklepał ją po dłoni.

- Tym niech się miła pani nie martwi.
Protekcjonalny ton Nortona bardzo jej się nie spodobał.

- Szeryfie, Ezechiel Jones mnie ściga. Muszę się martwić i o siebie, i

o Adama, bo on chce sam walczyć z tymi trzema potworami. Przestań

ściskać mi ramię - dodała, śląc Adamowi przelotne spojrzenie. - Nie
chcę, żeby coś ci się stało.

- Ja już podjąłem decyzję - powiedział stanowczo.

Genevieve zwróciła się ponownie do szeryfów:
- No, i co? - spytała wyczekująco.

- Jak to co? - nie zrozumiał Davidson.
- Czekam, aż któryś z was, panowie, powie, że Adam nie może

działać na własną rękę i wyręczać stróżów prawa.

Morgan wzruszył ramionami. Nie na taką reakcję liczyła

Genevieve. I nie na taką odpowiedź, jaką usłyszała:

- Mam wrażenie, że pan Clayborne dobrze wie, czego chce, droga

pani, i nie wydaje mi się, żeby można było namówić go do zmiany
zamiarów. Osobiście dobrze go zresztą rozumiem. Gdyby coś groziło

kobiecie, którą kocham, zrobiłbym wszystko, żeby zażegnać
niebezpieczeństwo.

Nie wiedziała, czy powinna poprawić Morgana, czy puścić jego

stwierdzenie mimo uszu. Przecież Adam jej nie kochał, po prostu

współczuł i dlatego pomagał. To wszystko.

- Gdyby Ezechiel był poszukiwany za morderstwo albo inne

przestępstwo, to owszem, chętnie bym z nim pogadał - ciągnął Morgan.

Obojętność szeryfa bardzo ją zaniepokoiła.

- Na pańskim miejscu nie rozmawiałabym z nim, tylko go

zamknęła. A jeśli się okaże, iż morderstwo, które popełnił, nie zostało

ujawnione, wtedy ja wniosę przeciwko niemu oskarżenie.

- Na jakiej podstawie? - spytał.

- Więził mnie w pokoju.
- Bardzo panią przepraszam, ale w tej sprawie jest tylko pani słowo

przeciwko jego słowu. Nie sądzę, żeby przyznał się do użycia przemocy

- wyraził powątpiewanie szeryf.

- Im szybciej przejrzy pani listy gończe, tym lepiej - poradził

Davidson.

- Naturalnie, ale tymczasem chcę, żeby panowie aresztowali

Ezechiela i jego kompanów. Chętnie ich panom opiszę.

- Wróciliśmy do punktu wyjścia - jęknął Morgan. - Jak już

mówiłem, żeby dokonać aresztowania, trzeba mieć podstawę.

- Na przykład?

Szeryf zastanawiał się przez długą chwilę, nim odpowiedział.
- Gdyby któryś z nich do pani strzelał, wtedy moglibyśmy go

aresztować za usiłowanie morderstwa.

Davidson wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Wiem, że rozczarowaliśmy panią, ale prawo jest prawem. Może

uda się go nastraszyć, żeby zostawił panią w spokoju.

- Powinniśmy poprosić Ryana, żeby zamienił z nim kilka słów -

zaproponował Morgan.

- Co o tym sądzisz, Adamie? - spytała Genevieve.
Ale kiedy się odwróciła, okazało się, że Adama nie ma w pokoju.

- Kiedy on wyszedł?
Zerwała się i ruszyła do drzwi, zanim szeryf zdążył się odezwać.

- Kilka minut temu - rzucił za nią. - Proszę łaskawie usiąść. Musi

pani przejrzeć listy gończe. Tu są najnowsze, ale jeśli sądzi pani, że Jones

popełnił zbrodnię dawno temu, to zaprowadzę panią do składziku.
Przechowuję tam wszystkie listy gończe, nawet te sprzed dziesięciu lat.

- Morgan i ja wpadniemy zaraz do stacji telegrafu i wyślemy kilka

depesz z prośbami o informacje. Adam dokładnie nam opisał tego
Jonesa, więc wkrótce powinniśmy dostać jakąś odpowiedź. A

tymczasem jest pani w dobrych rękach - zakończył Davidson.

- Wracacie, chłopcy, w góry?

Morgan skinął głową.
- Ryan musi się kręcić przy domu doktora, póki jest szansa, że

świadek przeżyje. Gdyby miała pani jakieś kłopoty, będzie tam i na
pewno pani pomoże.

Genevieve popatrzyła za odchodzącymi szeryfami, po czym

zwróciła się do szeryfa:

- Pan Steeple powiedział mi, że do Middleton jadą trzej szeryfowie.

Ryan jest tym trzecim, prawda?

- Tak. Morgan i Davidson wykonują jego rozkazy. Słyszałem, jak

Morgan mówił, że Ryan nimi dowodzi, choć jest z nich najmłodszy.

- Czy może przypadkiem ma na imię Daniel?
- Tak - odrzekł szeryf. - Ale nie sądzę, żebym kiedykolwiek zwrócił

się do niego inaczej jak „szeryfie”. Z takim człowiekiem niełatwo się
zaprzyjaźnić. Prawdę mówiąc, boją się go prawie wszyscy w mieście.

Pewnie dlatego Morgan zaproponował, żeby to Ryan porozmawiał z
Ezechielem Jonesem, Henrym Stevensem czy jak mu tam naprawdę.

- Co Morgan miał na myśli mówiąc, że Ryan musi mieć na oku

dom doktora?

- Siedzi bez przerwy u doktora Garrisona i czeka, aż poczciwy

Luke MacFarland wyzdrowieje. To jedyny świadek tego nieszczęścia,

które przydarzyło się tu przedwczoraj. Zaczęło się od zwykłego napadu

na bank, a skończyło masakrą. Luke był właśnie na dworze i widział, co
się stało. Zanim stracił przytomność, powiedział Ryanowi i mnie, że

poznałby przywódcę tej bandy.

Pracownicy banku oddali pieniądze bez protestów i podnieśli ręce

do góry, żeby pokazać tym bandziorom, że nie będą udawać bohaterów i
chwytać za broń. Nie było więc potrzeby do nich strzelać, ale bandyci i

tak ich zabili. Frank Holden, dyrektor banku, dostał sześć kul w głowę.
Krew była wszędzie, od podłogi po sufit. Pięciu ludzi, których

uważałem za swoich przyjaciół, wybito jak psy.

Genevieve słuchała tej opowieści i czuła, że robi jej się słabo.

- Biedacy - szepnęła. - Jeśli nie chcieli walczyć, to dlaczego ich

zamordowano?

- Tylko dlatego, żeby nie było świadków. Luke i Nichols wszystko

widzieli. Obaj oberwali. Luke leży z kulą w brzuchu, a to znaczy, że ma

małe szanse na przeżycie. Rodzina jest zrozpaczona. Nie wiem, co się
stanie z żoną i czterema chłopakami Luke'a, jeśli przyjdzie mu umrzeć.

- A inni świadkowie? - spytała.
- Nichols dostał kulę w serce. Doktor powiedział, że

prawdopodobnie zmarł na miejscu.

- Mam nadzieję, że szeryfowie federalni złapią tych drani i wsadzą

ich na resztę życia do więzienia.

- Ja bym wolał, żeby ich powiesili - powiedział Norton. - Czy teraz

już pani rozumie, dlaczego Davidson i Morgan pozwolili Adamowi zająć
się Ezechielem Jonesem? Mają pełne ręce roboty przy tropieniu tej

bandy. Wszyscy trzej mało ostatnio sypiają.

- Myśli pan, że znajdą bandytów?
- Może tak, a może nie. W tych górach jest ponad sto jaskiń, a tamci

mogą się ukrywać w każdej z nich. Ale w końcu wpadną, bo muszą
popełnić jakiś błąd. Jest ich pięciu, grasują w okolicy już od roku. Ich

przywódca musi być diabelnie cwany, że tak długo zwodzi Ryana. Łotr
zawsze dba o to, żeby nie było świadków. Na wszelki wypadek, gdyby

jednak kiedyś go złapali.

Szeryf wstał i rozprostował ramiona.

- Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, żeby posiedzieć tu

samotnie, to pójdę do domu doktora sprawdzić, co słychać u Luke'a.

- Nie mam nic przeciwko temu - odparła. - Ale gdyby pan

przypadkiem spotkał Adama, proszę mu powiedzieć, że chciałabym,

żeby pomógł mi przejrzeć listy gończe, zgoda?

- Wątpię, czy go zobaczę w najbliższym czasie - odparł szeryf. -

Oboje wiemy, że pojechał wypatrywać tamtych typów. Pewnie zaczaił
się na nich na wzgórzu pod miastem. Ja w każdym razie tak bym zrobił,

gdybym chciał dopaść kogoś jadącego z Gramby. Jedyna droga do
Middleton prowadzi przez to wzgórze za stajnią. Mam przeczucie, że

Adam wróci dopiero wieczorem, i to z pustymi rękami. Jeśli nawet do
was dotarła wieść o przyjeździe szeryfów federalnych, to Jones też

pewnie już o nich wie.

Genevieve pokręciła głową.

- Wątpię, czy Ezechiel rozmawiał z kimkolwiek, będąc w Gramby.

Na to w każdym razie liczy Adam. Ale martwię się o niego, szeryfie.

Ezechiel jest pewny siebie, a jego dwaj ludzie bez zastanowienia

wpakują każdemu kulę w plecy.

- Nie chcę, żeby pani siedziała tutaj i zamartwiała się. Może

wstąpię na wzgórze zobaczyć, co porabia Adam. Ale on chyba nie
potrzebuje mojej pomocy. Wygląda mi na śmiałka, który wychodzi cało

z każdego starcia, nawet gdyby miał trzech przeciwników.

Pokazał jej jeszcze, gdzie znajduje się składzik, po czym zostawił

Genevieve samą. Na pierwszy rzut oka zadanie wydawało się
niewykonalne, bo papierów było tam mnóstwo. Zajmowały całą ścianę z

półkami, inne walały się po podłodze. Od kurzu unoszącego się w
powietrzu zakręciło się jej w nosie. Kilka starych listów gończych

rozsypało się przy pierwszym dotknięciu.

Ale zbiór wcale nie był taki chaotyczny, jak jej się na początku

zdawało. Szeryf ułożył listy gończe chronologicznie. Odłożyła więc
najnowsze i zaczęła przekopywanie od tych sprzed mniej więcej roku,

stopniowo docierając do coraz starszych.

Po trzech godzinach zesztywniała od siedzenia na podłodze, była

głodna i cała zakurzona. Wyciągając nogi, żeby pozbyć się skurczu w
łydce, przewróciła stertę, która jeszcze czekała na przejrzenie. Z

westchnieniem schyliła się, żeby pozbierać i ułożyć papiery, i nagle
wydała okrzyk radości. Z kartki spoglądała na nią paskudna gęba

Ezechiela Jonesa.

Rysunek wiernie oddawał oryginał, gdyż kopista dobrze uchwycił

rysy twarzy Ezechiela i trafnie sportretował jego przymrużone, okrągłe
oczka. Ezechiela poszukiwano za morderstwo i rozbój, napisano też że

ma broń i jest niebezpieczny, o czym Genevieve sama się przekonała i

mogła to zaświadczyć. Za pomoc w jego ujęciu wyznaczono nagrodę w
wysokości stu dolarów. W liście gończym podane też były nazwiska,

którymi posługiwał się kaznodzieja. U góry tłustym drukiem wypisano,
że poszukuje się go żywego lub martwego.

Genevieve tak podnieciło to odkrycie, że aż trudno jej było zebrać

myśli. Nie ulegało jednak wątpliwości, że jak najszybciej należy pokazać

dokument Adamowi, żeby zdał sobie sprawę, z jak niebezpiecznym
przeciwnikiem ma do czynienia. Boże, Ezechiel naprawdę kogoś

zamordował. Wprawdzie Genevieve słyszała, jak chełpi się swą
zbrodnią, ale nie do końca w to wierzyła. List gończy rozwiewał

jednakże wszelkie wątpliwości. Ezechiel był mordercą. Miała tylko
nadzieję, że gdy Adam przekona się o tym, zrezygnuje z pościgu,

oddając sprawę w ręce przedstawicieli prawa.

Chwyciła torebkę i podbiegła do drzwi, doszła jednak do wniosku,

że lepiej nie zabierać ze sobą pieniędzy Thomasa, wróciła więc i ukryła
torebkę w jednej z cel. Postanowiła nie zostawiać kluczy w areszcie,

wsunęła więc ciężkie metalowe kółko na nadgarstek, niczym
bransoletkę. Przy każdym jej kroku klucze brzęczały i podzwaniały.

Na ulicach było tłoczno. Genevieve nie wiedziała dokładnie, gdzie

jest Adam, ale miała nadzieję, że znajdzie go czekającego pod wzgórzem

na Ezechiela. Szeryf powiedział im przecież, że główny trakt z Gramby
prowadzi do Middleton od północy, i jeśli Ezechiel ich ściga,

prawdopodobnie będzie jechał właśnie tamtędy. Wcześniej modliła się,
żeby Ezechiel nie dowiedział się o przyjeździe szeryfów federalnych.

Teraz jednak miała nadzieję, iż wiedząc o tym, kaznodzieja będzie

trzymał się z dala od Middleton. Już sama myśl, że Adam musiałby
walczyć aż z trzema szubrawcami, budziła w niej trwogę. Adam był

człowiekiem honoru. Nigdy nie strzeliłby nikomu w plecy. Natomiast
Ezechiel zrobiłby to bez wahania.

Ta możliwość ją przerażała. Nie zdając sobie sprawy z tego, co

robi, puściła się biegiem w stronę stajni.

Nagle rozległ się huk wystrzału. Hałas tak ją zaskoczył, że się

potknęła. Chwyciła za palik do wiązania koni, żeby utrzymać

równowagę, ale upuściła przy tym list gończy. Natychmiast poderwała
go z ziemi, złożyła i wsunęła do kieszeni, a potem przysłoniwszy dłonią

oczy, próbowała się zorientować, kto strzelał. Ktoś do niej zawołał, ale
słowa zagłuszył huk następnych wystrzałów. Odgłos niósł się echem od

budynku do budynku. Przechodnie rozbiegli się w poszukiwaniu
bezpiecznego miejsca. Wystarczyło kilka sekund, by ulica opustoszała.

Genevieve zmartwiała. Zobaczyła mężczyznę pędzącego środkiem

ulicy w kierunku, z którego dochodziły wystrzały. Miał wyciągnięty

rewolwer. Biegł tak szybko, że w słonecznym świetle wyglądał jak
niekształtna plama.

Jasnowłosa kobieta wysunęła głowę zza drzwi najbliższego sklepu

i krzyknęła do Genevieve:

- Wejdź do środka, bo cię zabiją!
- Bandyci wrócili, teraz wszyscy zginiemy - zapiała zza jej pleców

inna kobieta.

Genevieve odwróciła się, żeby skorzystać ze schronienia w sklepie.

Przystanęła jednak. Dlaczego bandyci mieliby wrócić? Przecież już mają

pieniądze, bo obrabowali bank. A jeśli to jakaś inna banda...?

Adam. Zimny dreszcz przebiegł jej wzdłuż kręgosłupa. Boże, a jeśli

Adam znalazł się w tarapatach? Zakładała wprawdzie, że wyruszył na
poszukiwanie Ezechiela, ale jeśli wrócił do miasta...? Wyobraziła go

sobie w zasadzce, otoczonego przez Lewisa, Hermana i Ezechiela. Boże,
a jeśli już go postrzelili? Musiała to sprawdzić, i podejść na tyle blisko,

by przekonać się, że Adam nie ma z tym nic wspólnego.

Zakasała spódnice i puściła się biegiem. Huk wystrzałów zdawał

się dochodzić zza dwóch budynków na sąsiedniej ulicy. Słońce ją
oślepiało, a strach paraliżował. Dysząc ciężko, gnała, jakby od tego

zależało jej życie. Właśnie zeskakiwała z chodnika, gdy usłyszała, że ktoś
szepcze jej imię. Znów się potknęła, odwróciła się bowiem, żeby

zobaczyć, kto to.

Krzyknęła.

12

Zapędził ich w kozi róg, tak jak zamierzał. Adam przywarł do

ceglanego muru, ciągnącego się wzdłuż ulicy, i doładował rewolwer.
Tuż za rogiem był ślepy zaułek. Adam poczuł się pewnie, wiedział

bowiem, że cała trójka wlazła prosto w pułapkę.

Nie był usposobiony ugodowo. Gdy zsiadał z konia za stajnią,

jeden z tych drani próbował znienacka go zaatakować. Gdyby nie
zeskoczył w mgnieniu oka z konia i nie padł plackiem na ziemię,

niechybnie dostałby kulę w plecy.

Chciał wyrównać z nimi rachunki, ale choć z przyjemnością

zabiłby wszystkich, wiedział, że będzie musiał się zadowolić zranieniem
jednego, może dwóch. Miał tylko nadzieję, że Ezechiel wpadnie w

desperację i spróbuje przemknąć się obok niego. Z zaułka nie było
innego wyjścia, Adam zdecydował się więc czekać tutaj, nawet gdyby

miało to trwać do wieczora.

Spostrzegł mężczyznę biegnącego w jego kierunku z drugiej strony

ulicy. Obcy miał gwiazdę na piersi, więc Adam doszedł do wniosku, że
to trzeci z szeryfów federalnych. Mężczyzna był wysoki, barczysty, miał

jasne włosy i niebieskie oczy.

Wydał mu się znajomy. Adam nie mógł sobie jednak przypomnieć,

gdzie go już przedtem widział. Skinął na niego głową i już miał się
odwrócić, gdy na kieszonce kamizelki nieznajomego spostrzegł złotą

dewizkę. Zwisał na niej przedmiot dziwnie przypominający złote etui
kompasu. Skojarzenie było natychmiastowe.

- Ty sss.... - wyszeptał Adam. Miał przed sobą Daniela Ryana.
- Rzuć broń! - ryknął Ryan.

Adam pokręcił głową i dalej ładował rewolwer.
Daniel wymierzył w niego broń i powtórzył komendę, gdy rozległ

się strzał. Kula gwizdnęła przy lewym ramieniu Ryana. Ryan odskoczył i
podobnie jak Adam znalazł osłonięte miejsce za murem, po drugiej

stronie zaułka.

Spojrzał na Adama.

- Kto tam jest, do diabła?
Adam szybko mu wyjaśnił. Gdy skończył, Ryan spytał, ilu ludzi

broni się w zaułku.

- Ezechiel uciekał pierwszy, jego dwaj ludzie za nim. Jak

wybiegłem zza rogu, zobaczyłem ostatniego z tych drani. Muszą tam być
wszyscy trzej. Pewnie myśleli, że przebiegną na skróty. No i siedzą teraz

w pułapce. Jak im się skończy amunicja, to wyjdą.

Ryan skinął głową.

- Zajmę się tym. Tylko nie właź mi w drogę, człowieku.
- Nic z tego - odparł Adam. - To pan niech nie włazi mi w drogę.

Mam przyjemność z Danielem Ryanem, prawda?

- Tak. A kim pan jest?

- Adam Clayborne.
Ryan uniósł brwi, a zaraz potem w kącikach jego ust pojawił się

cień uśmiechu.

- Syn Róży.

- Zgadza się - powiedział Adam. Ładny ma pan kompas.

- To prawda.
- Ten kompas należy do mojego brata, Cole'a.

- To też prawda - przyznał ponownie Ryan.
Zanim Adam zdążył zażądać zwrotu, Ryan zagrzmiał w głąb

zaułka:

- Rzućcie broń i wyjdźcie z podniesionymi rękami, bo inaczej

zginiecie!

W odpowiedzi kilka kul świsnęło koło niego. Ryan wysunął się zza

załomu, strzelił dwukrotnie i znów przywarł do muru.

- Jak się miewa pańska matka? - spytał zadziwiająco łagodnym

tonem.

- Dobrze - odparł Adam na ułamek sekundy przed tym, jak

wypadł ze swej kryjówki i oddał strzał w głąb zaułka. Ktoś zawył z bólu.

- Jeden trafiony, zostało jeszcze dwóch.

- Niech pan się do tego nie wtrąca.
- Nie ma mowy.

- Co teraz porabia Cole?
- Prowadzi ranczo.

- Poddajecie się? - ryknął Ryan. - To wasza ostatnia szansa.
- Idź do diabła - odkrzyknięto z zaułka.

Ryan głośno westchnął.
- Zdaje się, że chcą umrzeć.

Adam skinął głową.
- Na to wygląda.

- I dobrze. Będzie mniej papierkowej roboty - stwierdził Ryan. -

Właściwie powinienem im dogodzić.

- Ezechiel Jones jest mój. Jeśli ma zginąć, to tylko z mojej ręki.

Ryan wzruszył ramionami.
- Czy Róży podoba się w Montanie?

- O, tak. Często pana wspomina. Mówi o panu z wielkim

szacunkiem i chyba ma nadzieję, że wkrótce przyjedzie pan do nas na

ranczo z kompasem, który pan pożyczył. - Adam silnie zaakcentował
ostatnie słowo.

Ryan się roześmiał.
- Wcale go nie pożyczyłem, tylko wziąłem.

- Niech pan go zwróci.
- Zwrócę, kiedy przyjdzie na to czas. Mam sprawę do Cole'a, więc

jak tylko przestanę być potrzebny tutaj, przyjadę na Różane Wzgórze.

- Lepiej niech pan przyjedzie uzbrojony. Cole jest na pana tak

wściekły, że gotów strzelić, o nic nie pytając.

Ryan się uśmiechnął.

- On zabija bez skrupułów, prawda?
- Zgadza się.

- To dobrze. Właśnie tak słyszałem. To znaczy, że jest człowiekiem,

jakiego potrzebuję.

- Po co? Nie myśli pan chyba, że on będzie dla pana pracował?
- Właśnie tak myślę. Potrafię być bardzo przekonujący.

Rozmowę przerwały im kolejne strzały z zaułka. Odpowiedzieli

ogniem. Huk był ogłuszający. Wystrzelawszy magazynki, obaj przywarli

do ściany, żeby doładować broń.

- Co Cole miałby dla pana zrobić?
- Zabić jednego szczura.

Zanim Adam zdążył dopytać się o szczegóły, rozległ się krzyk

jednego z ludzi Ezechiela.

- Wychodzimy. Nie strzelajcie!
- Rzućcie broń i podnieście ręce do góry - odkrzyknął Ryan.

Wydawszy tę komendę, dał znak Adamowi, żeby został na

miejscu, a sam zaczął się wycofywać na środek ulicy.

Herman pierwszy pojawił się w gardle zaułka. Szedł z dumną

miną, a za nim kulejąc, wlókł się Lewis. Obaj dochodzili już prawie do

ulicy, gdy Lewis, wykorzystując kompana jako tarczę, wyciągnął ukrytą
broń i strzelił do Ryana. Chybił. Daniel pewnym strzałem wybił mu

rewolwer z ręki, a ułamek sekundy później kolba rewolweru Adama
dosięgła głowy opryszka. Lewis osunął się na ziemię jak worek z

piachem.

Herman natychmiast sięgnął po broń. Nie zdążył jej jednak użyć.

Ryan strzelił bez litości. Kula przebiła bandycie pierś i odrzuciła go

do tyłu. Śmiertelny strzał powalił Hermana na chodnik.

Adam zaczął się przesuwać w głąb zaułka, w poszukiwaniu

Ezechiela. Nigdzie go jednak nie dostrzegł. Klnąc pod nosem, schował

rewolwer do pochwy i odwrócił się. Ryan dotarł na środek ulicy i stał
tam teraz ze wzrokiem wbitym w jakiś punkt. Zupełnie jakby szykował

się do pojedynku. Nogi miał rozstawione i lekko ugięte, plecy
wyprostowane, a dłoń trzymał tuż przy rękojeści rewolweru.

- Puść ją! - zagrzmiał.

Adam zerwał się do biegu, ignorując sygnał Daniela, żeby został na

miejscu. Gdy był już jakieś trzy metry od Ryana, zobaczył Genevieve,

swą słodką Genevieve, i Ezechiela.

Łobuz trzymał lufę rewolweru przy jej skroni i wolno wycofywał

się do krytego powozu, który ktoś zostawił przed sklepem.

Adam poczuł, że uginają się pod nim nogi.

- Nie - jęknął chrapliwie.
Ryan powoli zbliżał się do Ezechiela, skupiony bez reszty na

złoczyńcy. Adam również postąpił kilka kroków, ale jego uwagę
pochłaniała wyłącznie Genevieve.

Musiała być śmiertelnie przerażona, a mimo to starała się ukryć

przed nim swój strach. Kiedy jednak dostrzegł łzy w jej oczach, przestał

panować nad gniewem.

Miał ochotę zabić tego bydlaka gołymi rękami.

Najpierw musiał jednak skłonić go do odwrócenia broni od

Genevieve. Ezechiel opasał talię dziewczyny lewym ramieniem i trzymał

ją przed sobą jak tarczę. Był coraz bliżej powozu. Prawą ręką przystawiał
rewolwer do jej skroni, palec trzymał cały czas na spuście.

- Wszystko będzie dobrze - szepnął Adam tak cicho, że Genevieve

chyba nie mogła go usłyszeć.

Zrozumiawszy się bez słowa, Adam z Ryanem zaczęli wolno

okrążać Ezechiela, zbliżając się do niego z każdym krokiem. Dzieliło ich

jeszcze jakieś pięć, sześć metrów od bandyty, gdy Ezechiel kazał im się
zatrzymać.

- Jeszcze jeden krok i ją zabiję! - krzyknął.

Adam wyczuł w jego głosie panikę. Ezechiel miał rozbiegane oczy.

Jak szczur zapędzony do rogu, był gotów ukąsić. Adam wiedział, że

najmniejszy ruch może sprowokować kaznodzieję do pociągnięcia za
spust.

Jeszcze nigdy w życiu tak się nie bał. Nie zdążył powiedzieć

Genevieve, że ją kocha, a pragnął wyznać jej to co najmniej milion razy.

Chciał być z nią do końca życia i powtarzać jej codziennie, ile dla niego
znaczy.

- Puść ją, Ezechielu - poprosił.
- Zabieram ją stąd i nikt mi w tym nie przeszkodzi - krzyknął

piskliwie Ezechiel. - Nie mam nic do stracenia, a jeśli chcecie uratować jej
życie, to nie jedźcie za mną.

- Nie pozwolę, żebyś wziął ją ze sobą - odkrzyknął Ryan.
Ezechiel zwrócił się do Daniela:

- Zabiję ją! - ryknął. - Jeśli ręce zaczną mi drżeć, rewolwer wypali, i

to będzie wasza wina. Rzućcie broń i obróćcie się tyłem do mnie.

- Nie! - zaprotestowała rozdzierająco Genevieve. - On ci strzeli w

plecy. Nie rób tego, Adamie!

- Stul pysk - syknął Ezechiel. - Sama napytałaś sobie biedy. Gdybyś

nie ukradła mi pieniędzy...

- To są pieniądze Thomasa, nie twoje. Zamierzam mu je oddać.
- Zza grobu? - zakpił Ezechiel. - Chyba nie myślisz, że daruję ci

życie? Jesteś naiwna, Genevieve. Przestań się szarpać - burknął, gdy
próbowała odepchnąć jego ramię.

- Puść ją - błagał Adam.

Przemożny lęk brzmiący w jego głosie rozdzierał Genevieve serce.
- Przepraszam - szepnęła.

- Powiedziałem, rzućcie broń - zażądał ponownie Ezechiel.
- Nie mogę - odkrzyknął Ryan.

Adam powoli odsuwał się w lewo, Ryan w prawo. Daniel

wyciągnął przed siebie rękę i wycelował w Ezechiela, trzymającego

Genevieve. Adam wiedział, co Ryan zamierza. Krew zastygła mu w
żyłach. Zobaczył, że oczy Daniela są w tej chwili zimne jak lód.

- Nie rób tego! - krzyknął.
- Mam go.

- Nie.
Ryan zignorował sprzeciw Adama. Nadal przesuwał się centymetr

za centymetrem, usiłując zająć pozycję do celnego strzału. Wiedział, że
ma tylko jedną szansę, a jeśli Ezechiel nie zginie na miejscu, również

Genevieve straci życie.

- Nie ruszajcie się - ostrzegł znów Ezechiel. Patrzył to na Adama, to

na Ryana. Od powozu dzieliła go już bardzo niewielka odległość.

- To jest twoja ostatnia szansa! - zagrzmiał Ryan. - Puść ją

natychmiast, bo przysięgam, że położę cię trupem na miejscu.

Adam czuł, że ma ochotę zabić Ryana. Jak on śmie narażać życie

Genevieve? Nie obchodziło go w tej chwili, że to jedyny słuszny sposób.
Wprawdzie wiedział, że Ezechiel będzie chciał zabić Genevieve przy

pierwszej nadarzającej się okazji, ale gdyby Ryan strzelił i chybił, albo
gdyby Ezechielowi drgnęła ręka, oznaczałoby to dla Genevieve pewną

śmierć.

Nie mógł do tego dopuścić. Gdyby nawet miał zginąć w jej

obronie, był gotów zrobić to bez wahania.

Rzucił się w stronę powozu, chcąc sprowokować Ezechiela do

strzału. Gdy dzieliły go od łotra jeszcze jakieś dwa metry, sięgnął po

rewolwer.

Przynęta chwyciła. Adam stanowił w tej chwili łatwy cel i Ezechiel

nie oparł się pokusie. Odsunął broń od głowy Genevieve i wycelował.

Zginął, nim zdążył pociągnąć za spust. Ryan strzelił w sam środek

jego czoła. Kula Adama dosięgła celu w chwilę później, trafiając o
milimetry od kuli Daniela.

Siła pocisków odrzuciła Ezechiela do tyłu. Genevieve zachwiała

się, krzyknęła i upadła na ziemię, wybuchając szlochem.

Przez chwilę była pewna, że Adam zginie. Trwoga omal jej nie

zabiła.

Ale teraz Adam delikatnie podniósł ją z ziemi. Padła mu w

ramiona, wciąż wstrząsana histerycznym szlochem. Adam

podtrzymywał dziewczynę i starał się zapanować nad gniewem, żeby
tylko ją pocieszyć. Oboje drżeli.

- Myślałem, że cię straciłem - szepnął chrapliwie.
- To wszystko moja wina. Powinieneś był zostać na Różanym

Wzgórzu... Przeze mnie omal cię nie zabili, a gdyby ciebie zabrakło, nie
wiem, jak mogłabym żyć dalej...

- Pst, kochanie. Już dobrze.
Raptownie odsunęła się od niego.

- Jak mogłeś tak się narażać! - krzyknęła. - Jak mogłeś...

Nie była w stanie powiedzieć nic więcej. Niemal dusiła się od

szlochu. Adam znów przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.

Wiedział, że teraz już nie pozwoli jej odejść.

- Nie płacz, najmilsza, nie płacz. - Pochylił się i pocałował ją w

czubek głowy. - Byłaś bardzo dzielna.

- Wcale nie. Bardzo się bałam.

- Ja też się bałem - przyznał.
Spojrzała na niego szeroko rozwartymi oczami.

- Ty? Bałeś się? Nie wierzę. Ty się niczego nie boisz.
Roześmiał się. Odgłos tego śmiechu wydał mu się bardzo

nieprzyjemny. Kciukami otarł łzy z policzków Genevieve, po czym znów
się roześmiał.

- Jeszcze drżą mi ręce. Genevieve, już nikt nigdy cię nie skrzywdzi.
Była bezpieczna. Powtarzał to sobie bez końca z nadzieją, że w ten

sposób stłumi targający nim gniew. Wciąż był tak wściekły na Ryana, że
z trudem panował nad sobą.

Genevieve wiedziała, że jeśli nie odsunie się od Adama, nie

przestanie płakać, ale chciała być jak najbliżej niego.

- Przeze mnie omal cię nie zabili - powtórzyła. - Ezechiel miał rację.

Powiedział mi, że jestem naiwna, i to jest prawda, Adamie. Masz przeze

mnie same kłopoty. Żaden człowiek nie zasługuje na taki krzyż.

Ujął ją pod brodę.

- Przecież nie kazałaś mi za sobą jechać - przypomniał i zanim

zdążyła się sprzeciwić, pocałował ją.

Po chwili Genevieve znów tonęła we łzach. Adam był szlachetnym

człowiekiem i był dla niej taki dobry.

Spojrzała na martwego Ezechiela i gwałtownie się wzdrygnęła.

Adam odciągnął ją na bok. Od dłuższego czasu wpatrywał się w stróża
prawa, który kilka minut wcześniej przyszedł mu z pomocą.

- Czy to jest Daniel Ryan? - spytała Genevieve.
- Tak.

- Czy ma jeszcze kompas Cole'a?
Adam skinął głową.

- Powiedział mi, że przywiezie go na Różane Wzgórze.
- Dlaczego tak się na niego boczysz?

- Niepotrzebne ryzykował. Narażał twoje życie. Gdyby

spudłował...

- Nie myśl o tym. Jestem mu wdzięczna i muszę mu to powiedzieć.
- Nie.

- Ezechiel powiedział, że mnie zabije, bo sprawiam mu za dużo

kłopotów.

- Ryan powinien był poczekać - upierał się Adam.
Daniel usłyszał jego uwagę.

- Wiedziałem, co robię, panie Clayborne. - Akurat. Powinien był

pan zostawić to mnie... Ryan nie pozwolił mu dokończyć.

- Pan był za bardzo zaangażowany uczuciowo. Ja nie.
- Ty zimny draniu!

Ryan podszedł bliżej.
- Owszem, jestem zimnym draniem.

- Mógł pan ją zabić. Gdyby Ezechiel drgnął albo próbował się

uchylić, trafiłby pan Genevieve.

- Poczekałem na właściwą chwilę.

- Do diabła z takim tłumaczeniem.
Genevieve nie mogła zrozumieć, co się dzieje. Mężczyźni, którzy

jeszcze przed chwilą ocalili jej życie, teraz zachowywali się tak, jakby
chcieli się nawzajem pozabijać. Wydało jej się to całkiem bezsensowne.

- Dla pana nie było ważne, czy ona wyjdzie z tego żywa, czy

martwa. Co z pana za szeryf? Powinien pan chronić obywateli, a nie

strzelać do nich.

Adam mocno popchnął Ryana. Ryan odwzajemnił się tym samym.

- Było dla mnie ważne, ale tak się składa, że w odróżnieniu od

pana nie jestem w niej zakochany. Pojmujesz różnicę, człowieku?

Popatrz na swoje ręce. Jeszcze się trzęsą.

- Oj, trzęsą się, trzęsą, żeby trzasnąć cię w gębę. Przysięgam, że...

Kątem oka Adam zauważył, że Lewis się podnosi. Opryszek, który

dotąd leżał nieprzytomny, podźwignął się na kolana. W ręce miał

rewolwer. W tej samej chwili Ryan spostrzegł błysk metalu. Obaj z
Adamem obrócili się i wystrzelili jednocześnie.

Kula Adama wybiła Lewisowi broń z ręki. Pocisk Ryana przeszył

pierś bandyty. Lewis runął na ziemię.

Przerażona Genevieve chwyciła się za gardło. Wszystko stało się

tak szybko, że nawet nie zdążyła krzyknąć. Na Adamie i Ryanie

wypadek nie zrobił jednak większego wrażenia. Przez parę sekund
patrzyli jeszcze na Lewisa, żeby upewnić się, że nic im z jego strony nie

grozi, po czym znów odwrócili się do siebie i jakby nigdy nic podjęli

zaciekły spór.

Genevieve odsunęła się od nich i cofając się, wpadła na szeryfa

Nortona.

- Jak oni mogą być tacy gruboskórni? Przed chwilą zabili

człowieka! - Głos drżał jej z przejęcia, a cała się trzęsła.

- Mnie się zdaje, że ten człowiek po prostu zasługiwał na śmierć.

Inaczej pewnie trafiłby któregoś z tych dwóch. Dlatego nie ma co go
żałować.

- A dlaczego oni się kłócą?
- Ach, po prostu muszą się wyładować. Z ganku Barnesa

widziałem, co się tu działo. Porządnie ich pani wystraszyła, i to obu.
Gdyby ten rewolwer przy pani głowie wystrzelił, źle by się to skończyło.

Szeryf trącił czubkiem buta nieruchomą nogę Ezechiela.
- Teraz nie wydaje się niebezpieczny, prawda?

Genevieve nie chciała spojrzeć na zwłoki. Odwróciła się do Adama

akurat w porę, by usłyszeć, jak tłumaczył Ryanowi, że należało

próbować pertraktacji z Ezechielem.

- Nie pertraktuję z kryminalistami - odparł Ryan. - Może pan się

wściekać do woli, ale jak pan ochłonie, to i tak przyzna mi pan rację.
Postąpiłem słusznie. Przecież powiedziałem, że nie chybię, i nie

chybiłem.

- Taki pan pewny siebie?

- Nie, jestem taki dobry - stwierdził chełpliwie Ryan. - Poza tym

ułatwił mi pan robotę, wystawiając się na cel. To było zresztą bardzo

głupie.

Adam poczuł się urażony tą ostatnią uwagą. Znów pchnął Ryana.

Ten jednak nie cofnął się ani o krok.

Genevieve poczuła, że musi na chwilę usiąść. Serce jej waliło, a

nogi odmawiały posłuszeństwa. Zwróciła się do szeryfa Nortona:

- Adam omal przeze mnie nie zginął - wyznała słabym głosem.
Szeryf ujął ją pod ramię.

- Pani drży jak listek - powiedział. - Przecież to nie pani wina, że jej

towarzysz ma samobójcze zapędy.

- Właśnie, że moja. Póki się nie zjawiłam, żył sobie spokojnie i

bezpiecznie na ranczu. A ja narobiłam mu kłopotów.

Szeryf poklepał ją niezgrabnie.
- Spokojnie, nie ma potrzeby płakać. Kłopotów narobił ten oprych,

który leży martwy na ulicy.

- On był poszukiwany - wykrzyknęła Genevieve, przypomniawszy

sobie o liście gończym. Wydobyła go z kieszeni i podała szeryfowi.

- Był pan osobiście zainteresowany tą damą – zarzucił Adamowi

Ryan, dostatecznie głośno, by Genevieve usłyszała.

- Jestem zainteresowany! - ryknął Adam. - Kocham ją, ale to nie

znaczy, że nie mógłbym tego załatwić.

Genevieve odwróciła się w jednej chwili.

- Kochasz mnie? - zawołała.
Adam nawet na nią nie spojrzał.

- Nie wtrącaj się, Genevieve. A pan się myli, Ryanie. Igrał pan jej

życiem. Zabiłbym pana za to.

- Nie możesz mnie kochać. Wyjeżdżam do Paryża.

Ryan i Adam odwrócili się nagle do niej. Genevieve wykonała

zwrot na pięcie i pobiegła w stronę aresztu. Już podjęła decyzję. Zabierze

torebkę i niezwłocznie wyruszy do Kansas. A gdy tylko odda
Thomasowi pieniądze, wsiądzie w pierwszy pociąg jadący na

Wschodnie Wybrzeże.

Tak się śpieszyła, że nawet nie poczekała, aż szeryf otworzy drzwi

i przepuści ją przodem. Sama wpadła do środka i popędziła przed siebie,
ale stanąwszy przed celą, zorientowała się, że nie ma kluczy. Musiała

zgubić je po drodze.

Nawet nie wiedziała, że przez cały czas płacze, dopóki szeryf nie

podał jej chustki.

- No, no, już dobrze - powiedział.

- Zgubiłam pana klucze - jęknęła żałośnie.
- Tutaj je mam - odparł szeryf. - Znalazłem cały pęk pośrodku

ulicy, tam gdzie go pani upuściła. Ale zupełnie nie rozumiem, po co
zamknęła pani ubranie za kratkami. Czy sądziła pani, że ktoś je

ukradnie?

Najpierw pokręciła głową, ale zaraz potem przytaknęła. Ani ona,

ani Adam nie powiedzieli szeryfowi o pieniądzach, a nie było potrzeby
wdawać się w zbędne wyjaśnienia.

W tej chwili otworzyły się frontowe drzwi i do środka wszedł

Adam. Na progu musiał się schylić, żeby nie rozbić głowy o framugę.

Gniewnie marszczył czoło, ale nie miało to większego znaczenia. I tak
był najwspanialszym mężczyzną, jakiego Genevieve znała.

- Niech pan mu każe stąd iść - szepnęła do szeryfa.

- Musiałbym mieć jakiś powód, szanowna pani - odparł Norton,

otwierając drzwi celi.

Wpadła do środka po torebkę, ale na dźwięk głosu Adama

odwróciła się.

- Co ci się stało? Dlaczego jesteś taka zdenerwowana?
Nie mogła pojąć, że inteligentny człowiek może wykazać się taką

tępotą. Patrzyła na niego przez kratki i ze wszystkich sił starała się
powstrzymać strumienie łez.

- Omal cię nie zabili przeze mnie. Chciałeś zginąć, żeby mnie

uratować, prawda? Jesteś dobry i szlachetny, a ja nie jestem godna twojej

miłości. Twoja matka nigdy by mi nie wybaczyła, gdyby coś ci się stało.

Otarła łzy wierzchem dłoni.

- Już czas, żeby każde z nas poszło swoją drogą. Wracaj do domu,

Adamie...

- Genevieve...
Zignorowała ostrzegawczy ton jego głosu.

- Już postanowiłam.
Adam uśmiechnął się. Genevieve powinna się zorientować, że coś

knuje, ale była za bardzo przerażona, żeby się nad tym zastanowić.
Usiadła na pryczy i splotła ręce na kolanach. Przeżyła coś strasznego, a

na każde wspomnienie, że Adam wplątał się w to po uszy, drżała jak
osika. Zdawało się jej, że już nigdy o tym nie zapomni.

Niespodziewanie Adam zamknął drzwi celi, przekręcił klucz w

zamku, skrzyżował ręce na piersi i znów uśmiechnął się do niej.

- Teraz cię mam, Genevieve.

- Nie wolno mi cię kochać.
- Za późno. Już mnie kochasz, a w każdym razie tak mi się zdaje.

To dlatego tak się przestraszyłaś, prawda? Myślałaś, że mnie stracisz.

- Skąd wiesz, co czułam?

- Bo ja czułem to samo.
- Miłość nie powinna przysparzać cierpień.

- Kocham cię, najmilsza.
Pokręciła głową.

- Nic z tego nie wyjdzie. Za bardzo się różnimy. Ani się obejrzysz,

jak będziesz miał mnie dość. Ale nigdy cię nie zapomnę - szepnęła.

Adam roześmiał się.
- Skoro mamy być razem przez resztę życia, to chyba rzeczywiście

mnie nie zapomnisz.

- Muszę wyjechać.

- Pojadę za tobą.
- Ty chcesz mieć święty spokój, a ja lubię przygody.

- Pójdziemy na kompromis i będziemy mieli trochę tego, trochę

tego.

Po policzkach znów popłynęły jej strumienie łez.
- Szeryfie, niech pan mnie stąd wypuści. Muszę zdążyć na

dyliżans.

- Szeryf wyszedł na dwór. Nie usłyszy, a ja cię nie wypuszczę,

dopóki nie obiecasz, że zostaniesz moją żoną. Miodowy miesiąc
spędzimy w Paryżu, a potem osiedlimy się na Różanym Wzgórzu i

będziesz mogła założyć swój wymarzony ogród. Chcę się razem z tobą

zestarzeć, Genevieve.

Zacisnęła dłonie na prętach celi. Adam wyciągnął rękę i pogłaskał

ją.

- O, to jest przygoda - oznajmił z południowym akcentem. -

Będziesz mogła opowiadać naszym dzieciom, jak tata zamknął mamę w
areszcie.

Jego spojrzenie hipnotyzowało Genevieve. Wpatrywała się w niego

zachwycona. Adam ją kochał. Nie mogła zrozumieć, jak to możliwe.

- Naszym dzieciom? - powtórzyła szeptem.
- Tak - odrzekł. - Będziemy mieli mnóstwo dzieci, a jak Bóg

pozwoli, to wszystkie będą uwielbiać przygody tak samo jak ich mama.
Kochasz mnie, najmilsza, prawda?

- Kocham. Zawsze cię kochałam.
Adam otworzył drzwi celi i wziął ją w ramiona. Potem pocałował

namiętnie, a gdy wreszcie oderwał się od jej ust i spojrzał Genevieve w
oczy, zobaczył w nich miłość.

- Jesteś spełnieniem moich marzeń, Adamie.
Uśmiechnął się.

- A ty, kochanie, jesteś moją największą przygodą.

EPILOG

Daniel Ryan był świadkiem na ślubie Adama, a szeryfowi

Nortonowi przypadł zaszczyt prowadzenia panny młodej do ołtarza.
Ceremonia odbyła się w kościółku na przedmieściach Middleton.

Genevieve miała na sobie białą lnianą suknię, którą matka uszyła jej na
rok przed swoją śmiercią. W dłoni trzymała bukiecik czerwonych róż.

Na jej widok Adamowi zaparło dech. Podczas składania

małżeńskiej przysięgi głos mu drżał, ale i Genevieve nie wypowiedziała

tych słów pewnie. Gdy ksiądz pobłogosławił ich związek, Adam
pochylił się i pocałował oblubienicę.

W godzinę później wyjechali z Middleton, a noc poślubną spędzili

w eleganckim hotelu Pickermana. Adam miał dziwny sentyment do

Gramby, mieszkańcy zaś odwzajemnili mu się, okazując jego żonie wiele
sympatii. Wszyscy nazywali ją Ruby Leigh. Początkowo Genevieve

próbowała wyjaśniać nieporozumienie, ale w końcu zaakceptowała swój
pseudonim.

W noc poślubną była zdenerwowana nie mniej niż wszystkie

panny młode. Szlafrok miała zapięty aż po szyję, a pasek związany na

podwójną kokardę. Z jej miny Adam wyczytał, że łatwiej byłoby włamać
się do mennicy federalnej, niż skłonić ją do zdjęcia ubrania.

Zamknął za sobą drzwi sypialni i oparł się o nie plecami.

Genevieve podeszła do małżeńskiego łoża, po czym spojrzała Adamowi

w oczy.

- Chcesz usłyszeć coś śmiesznego?

- Co?
- Jestem śmiertelnie przerażona.

Uśmiechnął się do niej bardzo czule.
- Zauważyłem.

Zrobiła krok w jego stronę.
- Ale ty się nie denerwujesz, prawda?

- No, może troszeczkę. Nie chcę sprawić ci bólu.
- Och.

Pod jego spojrzeniem cała topniała. Serce biło jak szalone,

brakowało jej tchu. Miała wrażenie, że miłość do Adama ją zabija. Ta

myśl wydała jej się zabawna.

- Chcesz się położyć do łóżka? - spytał.

- Połóż się pierwszy - szepnęła. - Ja zaraz przyjdę.
Próbował się nie roześmiać.

- Kochanie, to, o czym myślę, wymaga twojej obecności.
Zaczerwieniła się po uszy.

- Tak, wiem. Czy nie byłeś zły, że oddałam całą nagrodę?
Zmiana tematu bynajmniej go nie zaniepokoiła.

- Ani trochę. Jak tylko szeryf Norton powiedział ci, że rodzina tego

rannego człowieka znalazła się w trudnym położeniu, wiedziałem, co

zrobisz. Ma pani bardzo szczodrą naturę, Genevieve Clayborne. Nic
dziwnego, że tak panią kocham.

Przyglądała się, jak Adam zdejmuje koszulę, a potem schyla się,

żeby ściągnąć buty. Wciąż stał przy drzwiach i nagle przyszło jej do

głowy, że czeka na nią. Chce, żeby do niego przyszła.

Adam pragnął, by Genevieve wspominała tę noc z zachwytem, był

więc gotów cierpliwie czekać na swoją wybrankę nawet godzinę.

Genevieve ruszyła w jego stronę, ale zatrzymała się na środku

pokoju.

- Czy to nie urocze ze strony pana Steeple'a, że przysłał nam

szampana?

- Owszem, owszem - odpowiedział. - Panowie Steeple i Pickerman

już knują, jak cię znów namówić do występu.

- Przecież doprowadziłam wszystkich do płaczu.
- Steeple ma nadzieję, że tym razem nie będziesz śpiewać

kościelnych pieśni.

- Będę, będę.

Adam parsknął śmiechem.
- Wiem.

Podbiegła do niego i zarzuciła mu ramiona na szyję.
- Tak bardzo cię kocham.

- Ja ciebie też.
Westchnęła z całego serca, cofnęła się o krok, po czym zaczęła

zdejmować ubranie. Adam nie mógł się doczekać, kiedy to się wreszcie
stanie. A gdy ściągnęła przez głowę nocną koszulę i rzuciła ją na

podłogę, serce omal nie wyrwało mu się z piersi. Miał przed sobą ideał
piękna.

Objął Genevieve, a dotyk jej ciepłej, gładkiej skóry był tak

cudowny, jak w jego marzeniach.

- Dzięki tobie czuję się piękna.

- Bo jesteś piękna - odszepnął. - Och, Genevieve, jak mogłem żyć

bez ciebie?

Pocałował ją głęboko, namiętnie, oddając się bez reszty sztuce

uwodzenia. Potem jeszcze raz i jeszcze. W przerwach między

pocałunkami opowiadał jej, jak bardzo ją kocha. Głaskał jej plecy,
ramiona i piersi. Nie minęło wiele minut i Genevieve pokonała wstyd.

Wzięła go za rękę i zaprowadziła do łóżka. Adam zdjął z siebie

resztę ubrania i położył się na niej, drżąc z pożądania.

- Chcę, żeby ta noc była dla ciebie cudowna - powiedziała cicho.
- Już jest - odszepnął.

- Powiedz mi, co mam robić. Nie chcę cię zawieść.
Przygryzł leciutko płatek jej ucha.

- Nie zawiedziesz mnie. To niemożliwe.
Poddali się czarowi miłosnego uniesienia. Genevieve była bliska

szaleństwa. Adam świetnie wiedział, jak i gdzie ją pieścić. Początkowo
nieśmiało odwzajemniała jego dotyk, stopniowo jednak nabierała

odwagi. A gdy wreszcie poczuła, że nie chce czekać ani sekundy dłużej,
Adam wszedł w nią jednym mocnym pchnięciem. Podniecenie

zagłuszyło ból. A Adam był niesłychanie cierpliwy. Poruszał się
najpierw bardzo wolno i dopiero, gdy Genevieve zaczęła podchwytywać

miłosny rytm, stopniowo przyśpieszał. Czuł, że Genevieve obejmuje go
coraz ciaśniej i zorientował się, że jest bliska spełnienia. Wtedy i on

zaspokoił swoje pragnienie do końca.

Genevieve wyszeptała jego imię. On zaś wykrzyknął jej imię.

Potem bezwładnie opadł na nią i ukrył twarz w zagłębieniu przy

szyi. Otoczył go aromat bzów. Zdawało mu się, że umarł i jest w raju.

Genevieve wzdychała z rozmarzeniem. Ten odgłos sprawiał mu

niepojętą rozkosz.

Wreszcie znalazł siłę, by unieść głowę.

- Nie sprawiłem ci bólu, kochanie?
- Nie pamiętam. - Bezsilnie opuściła ręce i jeszcze raz westchnęła. -

To było cudowne.

- Czy to znaczy, że nie masz nic przeciwko temu, żebyśmy kochali

się jeszcze raz?

Wiedziała, że Adam żartuje, zauważyła bowiem błysk przekory w

jego oczach.

- Teraz? - spytała.

- Niedługo - obiecał.
- Co noc - powiedziała stanowczo. - Musimy kochać się co noc.

Boże, ależ mu było z nią dobrze. Pochylił się i znów pocałował

Genevieve.

- Och, kochanie. Życie z tobą będzie jedną wielką przygodą.