Clive Barker

GRAFFITI

Ś

MIERCI

Podobnie jak pi

ę

kno budowy klasycznej tragedii nic a nic nie obchodzi ludzi

w niej cierpi

ą

cych, tak ogl

ą

dana z lotu ptaka doskonało

ść

kształtów osiedla Spector

Street była oboj

ę

tna jego mieszka

ń

com. Mało co przykuwało wzrok albo pobudzało

wyobra

ź

ni

ę

spaceruj

ą

cych ponurymi kanionami, przechodz

ą

cych mrocznymi

uliczkami od jednego szarego betonowego sze

ś

cianu do nast

ę

pnego. Te kilka

młodych drzewek, które posadzono na skwerkach, ju

ż

dawno zostało okaleczone i

wyrwane. Trawie, cho

ć

wybujałej, stanowczo zbywało na soczystej zieleni.

Bez w

ą

tpienia to osiedle oraz dwa s

ą

siednie były niegdy

ś

marzeniem

ka

ż

dego architekta. Bez w

ą

tpienia urbani

ś

ci szlochali ze szcz

ęś

cia nad projektem,

który upychał trzysta trzydzie

ś

ci sze

ść

osób na hektarze powierzchni i jeszcze mógł

poszczyci

ć

si

ę

placem zabaw dla dzieci. Z pewno

ś

ci

ą

przy budowie Spector Street

zbito niejedn

ą

fortun

ę

i wielu pozyskało sław

ę

, a na jego otwarciu mówiono, i

ż

stanie si

ę

wzorcem, według którego wznoszone b

ę

d

ą

wszystkie przyszłe osiedla.

Lecz plani

ś

ci - wypłakawszy łzy, sko

ń

czywszy przemowy - zostawili osiedle samemu

sobie; architekci mieszkali w odrestaurowanych gregoria

ń

skich kamienicach po dru-

giej strome miasta i pewnie nigdy nie postawili tutaj stopy.

A nawet gdyby tak si

ę

stało, nie popsułoby im samopoczucia zdewastowanie

osiedla. Ich dzieło (mieli prawo argumentowa

ć

) było równie pi

ę

kne, co zwykle:

kształty niezrównanie dokładne, proporcje doskonale wyliczone. To ludzie zniszczyli

Spector Street. Co do tego nie było dwóch zda

ń

. Helen rzadko widywała w mie

ś

cie

równie doszcz

ę

tnie zdewastowane miejsca. Lampy zostały potłuczone, a parkany

ogródków le

ż

ały na ziemi. Samochody - z których uprzednio usuni

ę

to silniki i koła, a

nast

ę

pnie spalono nadwozia -stały blokuj

ą

c wjazdy do gara

ż

y. W jednym z

podwórek trzy czy cztery mieszkania na parterze strawił doszcz

ę

tnie ogie

ń

, a ich

okna i drzwi zabito deskami oraz pogi

ę

tymi, metalowymi okiennicami.

Jednak du

ż

o bardziej intryguj

ą

ce były graffiti. Wła

ś

nie aby je obejrze

ć

Helen

przyszła tutaj, zach

ę

cona opowie

ś

ci

ą

Archiego i - trzeba przyzna

ć

- nie czuła si

ę

rozczarowana. Trudno było uwierzy

ć

, ogl

ą

daj

ą

c całe mnóstwo ró

ż

norakich

rysunków, imion, przekle

ń

stw i haseł, które wyskrobano i wymalowano szprejem na

ka

ż

dej dost

ę

pnej cegle, i

ż

Spector Street liczy sobie zaledwie trzy i pół roku.

Ś

ciany,

swego czasu tak dziewicze, teraz były niemiłosiernie pobazgrane, tak,

ż

e Miejskie

Przedsi

ę

biorstwo Oczyszczania nie mogło nawet marzy

ć

o doprowadzeniu ich do

pierwotnego stanu. Warstwa wapna, która miałaby pokry

ć

t

ę

kakofoni

ę

obrazów,

dostarczyłaby jedynie „pisarzom"

ś

wie

ż

ego i daleko bardziej n

ę

c

ą

cego podło

ż

a dla

zaznaczenia swojej obecno

ś

ci.

Helen była w siódmym niebie. W któr

ą

kolwiek stron

ę

by si

ę

obróciła,

wsz

ę

dzie wida

ć

było nowe materiały do jej pracy dyplomowej: „Graffiti - symptomy

miejskiej rozpaczy". Był to problem, który ł

ą

czył oba jej najbardziej ulubione

przedmioty - socjologi

ę

i estetyk

ę

. Spaceruj

ą

c po osiedlu, zacz

ę

ła si

ę

zastanawia

ć

,

czy z tego zagadnienia, obok pracy, magisterskiej, nie powstanie równie

ż

ksi

ąż

ka.

Chodziła od podwórka do podwórka, zapisuj

ą

c całe mnóstwo co bardziej

interesuj

ą

cych bazgrołów i notuj

ą

c ich poło

ż

enie. Nast

ę

pnie cofn

ę

ła si

ę

do

samochodu po aparat oraz statyw i wróciła w najciekawsze miejsca, aby sporz

ą

dzi

ć

fotograficzn

ą

dokumentacj

ę

ś

cian.

Zaj

ę

cie przyprawiało o dreszcze. Nie była profesjonalnym fotografem, a po

pó

ź

nopa

ź

dziemikowym niebie chmury p

ę

dziły w najlepsze, nieustannie zmieniaj

ą

c

nat

ęż

enie

ś

wiatła padaj

ą

cego na cegły. Podczas gdy mordowała si

ę

z ustawieniem

wła

ś

ciwego czasu na

ś

wietlania, aby skompensowa

ć

ci

ą

głe zmiany o

ś

wietlenia, jej

palce stawały si

ę

coraz sztywniejsze, cierpliwo

ść

coraz to mniejsza. Lecz nie

poddawała si

ę

mimo wszystko, pchana pró

ż

n

ą

ciekawo

ś

ci

ą

przechodnia. Tyle

jeszcze zostało do utrwalenia. Przypominała sobie ci

ą

gle,

ż

e obecne niewygody

zwróc

ą

si

ę

z nawi

ą

zk

ą

, kiedy poka

ż

e zdj

ę

cia Trevorowi, którego sceptycyzm co do

sensowno

ś

ci projektu widoczny był doskonale od samego pocz

ą

tku.

- Napisy na

ś

cianach? - powtórzył u

ś

miechaj

ą

c si

ę

półg

ę

bkiem, w ten swój

irytuj

ą

cy sposób. - To ju

ż

było setki razy.

Oczywi

ś

cie to prawda, jakkolwiek nie do ko

ń

ca. Rzecz jasna na temat graffiti

napisano uczone dzieła nafaszerowane socjologicznym

ż

argonem w stylu:

„urbanistyczna alienacja" czy „kulturalna dyskryminacja". Lecz Helen pochlebiała

sobie, i

ż

odnajdzie po

ś

ród tych bazgrołów co

ś

, co umkn

ę

ło uwadze poprzednich

badaczy: mo

ż

e jak

ąś

prawidłowo

ść

, której mogłaby u

ż

y

ć

jako osi dla swej pracy.

Jedynie energiczne katalogowanie i porównywanie zwrotów oraz rysunków mogło

ujawni

ć

tak

ą

zale

ż

no

ść

. I st

ą

d wła

ś

nie waga tych fotografii. Tyle r

ą

k odcisn

ę

ło tu

swe pi

ę

tno; tyle umysłów pozostawiło tu swe, niejednokrotnie banalne, znaki. Gdyby

potrafiła odnale

źć

jaki

ś

wzorzec, jaki

ś

dominuj

ą

cy motyw, praca spotkałaby si

ę

z

prawdziwym zainteresowaniem. A tym samym i jej autorka.

- Co robisz? - spytał głos dobiegaj

ą

cy zza pleców. Obróciwszy si

ę

,

porzucaj

ą

c spekulacje, ujrzała młod

ą

kobiet

ę

z wózkiem stoj

ą

cym na chodniku za

ni

ą

. Wygl

ą

da na zm

ę

czon

ą

- pomy

ś

lała Helen i zatrz

ę

sła si

ę

z zimna. Dziecko w

spacerówce płakało cicho, brudnymi palcami

ś

ciskaj

ą

c kurczowo pomara

ń

czowego

lizaka i rozpakowan

ą

tabliczk

ę

czekolady. Br

ą

zowa masa i resztki galaretek

znaczyły przód jego kurteczki.

Helen posłała kobiecie w

ą

tły u

ś

miech; tamta wygl

ą

dała, jakby bardzo go

potrzebowała.

- Fotografuj

ę

ś

ciany - odparła, jakkolwiek było z pewno

ś

ci

ą

całkiem

oczywiste co robi.

Kobieta - mo

ż

e mie

ć

najwy

ż

ej dwudziestk

ę

, zawyrokowała Helen - zapytała:

- To znaczy te

ś

wi

ń

stwa?

- Napisy i rysunki - wyja

ś

niła Helen. A potem dodała - tak, te

ś

wi

ń

stwa.

- Jeste

ś

z zarz

ą

du osiedla?

- Nie, z uniwersytetu.

- Okropno

ść

- rzekła kobieta. - Sposób w jaki to robi

ą

, I to nie tylko dzieciaki.

- Nie?

- Doro

ś

li faceci. Doro

ś

li te

ż

. Gówno ich wszystko obchodzi. Robi

ą

to w biały

dzie

ń

. Mo

ż

na ich zobaczy

ć

... w biały dzie

ń

.

Spojrzała na dziecko, które ostrzyło swego lizaka o ziemi

ę

. -Kerry ! -

upomniała go, lecz chłopczyk nie zwracał na ni

ą

uwagi.

- Chc

ą

to wszystko zamalowa

ć

? - spytała.

- Nie mam poj

ę

cia - odparła Helen i wyja

ś

niła ponownie: -Jestem z

uniwersytetu.

- Och! - zdziwiła si

ę

kobieta, jak gdyby usłyszała co

ś

nowego.

- Wi

ę

c nie masz nic wspólnego z Zarz

ą

dem ?

- Nie.

- Niektóre s

ą

wulgarne, co? Naprawd

ę

okropne. Gdy na nie patrz

ę

, czuj

ę

si

ę

zakłopotana.

Helen potakn

ę

ła, rzucaj

ą

c okiem na chłopczyka w spacerówce. Kerry

postanowił przezornie wło

ż

y

ć

sobie lizaka do ucha.

- Przesta

ń

! - rozkazała matka i pochyliła si

ę

, aby da

ć

mu po łapkach. Klaps,

w istocie bezbolesny, pobudził dzieciaka do płaczu. Helen skorzystała z okazji i

zaj

ę

ła si

ę

na powrót zdj

ę

ciami. Jednak kobieta nadal miała ochot

ę

na pogaw

ę

dk

ę

.

- Mo

ż

na si

ę

na nie natkn

ąć

nie tylko na zewn

ą

trz - powiedziała.

- Przepraszam? - spytała Helen.

- Włamuj

ą

si

ę

do pustych mieszka

ń

. Zarz

ą

d próbował je jako

ś

zabezpiecza

ć

,

ale nic z tego nie wyszło. Włamuj

ą

si

ę

i tak. U

ż

ywaj

ą

ich jako toalet i wypisuj

ą

te

ś

wi

ń

stwa na

ś

cianach. Rozpalaj

ą

równie

ż

ogniska. Potem nikt ju

ż

nie mo

ż

e si

ę

do

takiego mieszkania wprowadzi

ć

.

Opis pobudził ciekawo

ść

Helen. Czy graffiti na wewn

ę

trznych

ś

cianach

ró

ż

ni

ą

si

ę

zasadniczo od tych tutaj? Zagadnienie było na pewno warte sprawdzenia.

- Znasz takie miejsca gdzie

ś

tu w pobli

ż

u?

- To znaczy puste mieszkania?

- Z graffiti.

- Zaraz koło nas jest jedno czy dwa - przypomniała sobie kobieta. -

Mieszkam na Butfs Court.

- Mo

ż

e mogłaby

ś

mi je pokaza

ć

? - spytała Helen. Kobieta wzruszyła

ramionami. - A tak w ogóle nazywam si

ę

Helen Buchanan.

- Anne-Marie - zrewan

ż

owała si

ę

tamta.

- Byłabym bardzo wdzi

ę

czna, gdyby

ś

mogła zaprowadzi

ć

mnie do jednego z

tych pustych mieszka

ń

.

Anne-Marie była nieco zbita z tropu entuzjazmem Helen i wcale nie usiłowała

tego kry

ć

. Ponownie wzruszyła ramionami i powiedziała: - Nie ma tam zbyt wiele do

ogl

ą

dania. Po prostu jeszcze troch

ę

takich samych bazgrołów.

Helen zebrała swój sprz

ę

t i ruszyły razem, rami

ę

w rami

ę

, przez

skrzy

ż

owanie dziel

ą

ce dwa s

ą

siednie skwery. Cho

ć

osiedle było niskie - budynki

liczyły najwy

ż

ej pi

ęć

pi

ę

ter - wszystkie bloki razem wzi

ę

te sprawiały upiorne,

klaustrofobiczne wra

ż

enie. Uliczki i klatki schodowe stanowiły marzenie ka

ż

dego

bandyty: mnóstwo

ś

lepych zaułków i kiepsko o

ś

wietlonych alejek. Zsypy na

ś

mieci -

kominy, do których mieszka

ń

cy górnych pi

ę

ter mog

ą

wrzuca

ć

torby z odpadkami -

dawno ju

ż

zostały zabetonowane, z uwagi na łatwo

ść

z jak

ą

wzniecał si

ę

w nich

ogie

ń

. Teraz plastikowe torby ze

ś

mieciami pi

ę

trzyły si

ę

na uliczkach. Wiele

rozdartych zostało przez bezpa

ń

skie psy, a zawarto

ść

rozrzucona po ziemi. Zapach,

mimo chłodnej pory, był bardzo nieprzyjemny. W

ś

rodku lata musi by

ć

nie do

wytrzymania.

- Mieszkam tam po drugiej stronie - wyja

ś

niła Anne-Marie, wskazuj

ą

c na

jedno z mieszka

ń

. - To tamto z

ż

ółtymi drzwiami. -Potem pokazała przeciwn

ą

stron

ę

podwórza. - Pi

ą

te albo szóste mieszkanie od ko

ń

ca - wyja

ś

niła. - Dwa z nich

zwolniły si

ę

. B

ę

dzie ju

ż

par

ę

ładnych tygodni. Jedna z rodzin przeprowadziła si

ę

na

Ruskin Court; druga czmychn

ę

ła w

ś

rodku nocy.

To rzekłszy obróciła si

ę

plecami do Helen i pchn

ę

ła chodnikiem wokół

skweru wózek z Kerrym, który wła

ś

nie pochłoni

ę

ty był zlizywaniem

ś

liny z lizaka.

- Dzi

ę

kuj

ę

- zawołała za ni

ą

Helen. Anne-Marie obróciła si

ę

na chwil

ę

, lecz

nie odpowiedziała. Z rosn

ą

cym zaciekawieniem, Helen ruszyła wzdłu

ż

rz

ę

du

poło

ż

onych na parterze mieszkanek. Wiele, cho

ć

zamieszkanych, wcale nie

sprawiało takiego wra

ż

enia. Zasłony w oknach były szczelnie zaci

ą

gni

ę

te. Na

schodkach nie stały butelki po mleku, nie było te

ż

zabawek porzuconych w

po

ś

piechu przez dzieci. Wła

ś

ciwie

ż

adnych

ś

ladów

ż

ycia. Graffiti było jednak wi

ę

cej

i, co szokuj

ą

ce, zostały powypisywane szprejem na drzwiach zaj

ę

tych mieszka

ń

.

Po

ś

wi

ę

ciła im tylko przelotne spojrzenie. Po cz

ęś

ci dlatego, i

ż

obawiała si

ę

, aby

które

ś

z drzwi nie otworzyły si

ę

kiedy ona b

ę

dzie ogl

ą

dała obsceniczne rysunki.

Główn

ą

jednak przyczyn

ą

po

ś

piechu była ch

ęć

ujrzenia, co za rewelacje mogły kry

ć

si

ę

w tamtych pustych mieszkaniach.

Na progu numeru czternastego powitał j

ą

przykry odór uryny -zarówno tej

ś

wie

ż

ej jak i nieco zastałej - pod którym wyczu

ć

było mo

ż

na zapach spalonej farby i

plastiku. Wahała si

ę

przez pełne dziesi

ęć

sekund, rozwa

ż

aj

ą

c czy wej

ś

cie do

mieszkania b

ę

dzie rozs

ą

dnym posuni

ę

ciem. Osiedle za jej plecami stanowiło nieza-

przeczalnie obce terytorium, tkwi

ą

ce samotnie we własnym nieszcz

ęś

ciu.

Pomieszczenia, które le

ż

ały przed ni

ą

, były dwakro

ć

straszniejsze: mroczny labirynt,

z trudem daj

ą

cy si

ę

przenikn

ąć

wzrokiem. Lecz gdy odwaga zawiodła, pomy

ś

lała o

Trevorze. I o tym jak

ą

cholern

ą

przyjemno

ś

ci

ą

byłoby uciszy

ć

jego protekcjonalny

ton. Z t

ą

my

ś

l

ą

ruszyła do

ś

rodka, uprzednio ostro

ż

nie kopn

ą

wszy zw

ę

glony

kawałek drewna, w nadziei na spłoszenie ewentualnego lokatora. Jednak z wn

ę

trza

nie dobiegł najmniejszy d

ź

wi

ę

k,

ś

wiadcz

ą

cy o czyjej

ś

obecno

ś

ci. Nabrawszy nieco

pewno

ś

ci siebie, zacz

ę

ła bada

ć

pierwsze pomieszczenie, które - s

ą

dz

ą

c po

resztkach wypatroszonej sofy stoj

ą

cej w naro

ż

niku i po zbutwiałym dywanie pod

stopami - było niegdy

ś

living-roomem. Bladozielone

ś

ciany - zgodnie z zapowiedzi

ą

Anne-Marie - były solidnie pobazgrane zarówno przez pomniejszych grafomanów

(zadowalaj

ą

cych si

ę

pisaniem długopisem albo co najwy

ż

ej w

ę

glem drzewnym) jak i

przez tych z wi

ę

kszymi aspiracjami, zamalowuj

ą

cych

ś

ciany pół tuzinem kolorów.

Niektóre teksty mocno j

ą

zainteresowały, lecz wiele widziała ju

ż

na

zewn

ę

trznych

ś

cianach. Nieustannie powtarzały si

ę

te same imiona i zwroty. Cho

ć

nigdy w

ż

yciu nie widziała tych ludzi, doskonale wiedziała z jak wielk

ą

ochot

ą

Fabian J. zrypałby Michelle, za

ś

z kolei owa Michelle miała ch

ę

tk

ę

na kogo

ś

o

imieniu Mr. Sheen. Facet zwany Białym Szczurem nie po raz pierwszy chełpił si

ę

swoim przyrodzeniem, a Koktailowi Braciszkowie na czerwono zapowiadali swój

powrót. Jeden albo dwa rysunki towarzysz

ą

ce czy mo

ż

e jedynie s

ą

siaduj

ą

ce z

napisami były szczególnie interesuj

ą

ce. Obok słowa Christos widniał chudy

człowieczek z włosami stercz

ą

cymi z głowy niczym druty, a na ka

ż

dy taki drut wbita

była nast

ę

pna głowa. Zaraz obok znajdował si

ę

obraz stosunku płciowego tak

brutalnie okrojonego, i

ż

zrazu Helen wzi

ę

ła go za wizerunek no

ż

a wbijanego w

ś

lepe oko. Lecz, mimo

ż

e była zafascynowana rysunkami, nie mogła robi

ć

zdj

ęć

w

tym pomieszczeniu, gdy

ż

jej film miał zbyt mał

ą

czuło

ść

, a lampy błyskowej nie

zabrała. Chc

ą

c mie

ć

wiarygodny zapis swych odkry

ć

, musiałaby przyj

ść

tu

ponownie. Na razie musiała zadowoli

ć

si

ę

zwykłym obejrzeniem lokalu.

Mieszkanie nie było zbyt du

ż

e, lecz okna zostały szczelnie zabite. Im

bardziej oddalała si

ę

od drzwi, tym bledsze stawało si

ę

ś

wiatło. Odór uryny, który

ju

ż

na progu był uci

ąż

liwy, przybrał wyra

ź

nie na sile. Gdy wreszcie dotarła do

przeciwległej

ś

ciany living-roomu i przez krótki korytarzyk wkroczyła do nast

ę

pnego

pomieszczenia, stał si

ę

wszechobecny i nie do zniesienia. Ów pokój, le

żą

c najdalej

od frontowych drzwi, był tym samym najciemniejszy. Musiała odczeka

ć

par

ę

chwil w

onie

ś

mielaj

ą

cym mroku, a

ż

jej oczy na powrót stan

ą

si

ę

u

ż

yteczne. Pokój, jej

zdaniem, mógł by

ć

niegdy

ś

sypialni

ą

. Tych kilka mebli, które byli wła

ś

ciciele

zdecydowali si

ę

porzuci

ć

, dosłownie por

ą

bano na kawałki. Jedynie materac ostał si

ę

we wzgl

ę

dnie nienaruszonym stanie, rzucony w k

ą

t pokoju pomi

ę

dzy zbutwiałe

strz

ę

py koców, gazet i okruchy szkła.

Na zewn

ą

trz sło

ń

ce odnalazło luk

ę

w

ś

ród chmur i dwa albo trzy promyki

prze

ś

lizgn

ę

ły si

ę

mi

ę

dzy deskami osłaniaj

ą

cymi sypialniane okno. Niczym jakie

ś

sygnały, znaczyły przeciwległ

ą

ś

cian

ę

jasnymi smugami. Tu równie

ż

widniały graffiti:

zwyczajna wrzawa wyzna

ń

miłosnych i pogró

ż

ek. Szybko przebiegła wzrokiem t

ę

ś

cian

ę

, a potem - id

ą

c za promieniami

ś

wiatła - jej oczy spocz

ę

ły na

ś

cianie z

drzwiami.

I tu tak

ż

e pracowali arty

ś

ci, lecz ich dziełem był rysunek jakiego nie widziała

nigdzie przedtem. Wykorzystuj

ą

c drzwi, których centralne poło

ż

enie upodobniało je

do ust, namalowali na odlatuj

ą

cym tynku pojedyncz

ą

olbrzymi

ą

głow

ę

. Malowidło

było du

ż

o bardziej pomysłowe od wszystkich, jakie zd

ąż

yła dot

ą

d obejrze

ć

.

Mnogo

ść

szczegółów sprawiała, i

ż

obraz tchn

ą

ł ulotn

ą

rzeczywisto

ś

ci

ą

Wystaj

ą

ce

ko

ś

ci policzkowe opi

ę

te skór

ą

koloru ma

ś

lanki, z

ę

by zaostrzone w krzywe

szpileczki, wymalowane w cało

ś

ci na drzwiach. Oczy, z powodu niskiego sufitu,

znajdowały si

ę

zaledwie par

ę

cali ponad górn

ą

warg

ą

. Ta techniczna niedogodno

ść

jedynie przydała wizerunkowi wyrazu, sprawiaj

ą

c wra

ż

enie jak gdyby posta

ć

odchyliła głow

ę

nieco do tyłu. Poskr

ę

cane str

ą

ki włosów rozbiegały si

ę

po całym

suficie.

Czy to portret? Wizerunek miał co

ś

specyficznego w szczegółach brwi oraz

bruzdach wokół rozwartych ust; w ostro

ż

nym rysunku dziwacznych z

ę

bów. To

pewnie jaki

ś

koszmar: - podobizna z narkotycznego odurzenia. Niewa

ż

ne jakie było

pochodzenie tego malowidła - niezaprzeczalnie oddziaływało na psychik

ę

. Autorom

powiódł si

ę

nawet efekt zast

ą

pienia ust drzwiami. Krótki korytarzyk mi

ę

dzy living-

roomem a sypialni

ą

całkiem zno

ś

nie udawał gardło z potrzaskan

ą

lamp

ą

zamiast

migdałków. Za przełykiem, w koszmarnym

ż

oł

ą

dku, biało

ż

arzył si

ę

dzie

ń

. Cało

ść

przywodziła na my

ś

l rysunki z wesoło miasteczkowego poci

ą

gu

ś

mierci. Te same

potworne zniekształcenia, ta sama bezwstydna ch

ęć

straszenia. I rzeczywi

ś

cie

udało im si

ę

. Helen stała w sypialni kompletnie oszołomiona widokiem malowidła,

bezlito

ś

nie przyci

ą

gana jego obwiedzionymi na czerwono oczyma. Jutro wróci tu

ponownie, zdecydowała, tym razem z bardzo czułym filmem i lamp

ą

błyskow

ą

, aby

utrwali

ć

to dzieło.

Gdy szykowała si

ę

ju

ż

, aby wyj

ść

, do

ś

rodka zajrzało sło

ń

ce i zaraz potem

znikły jasne smugi

ś

wiatła. Rzuciła okiem na zabite deskami okno i po raz pierwszy

spostrzegła wymalowan

ą

ponad nim trójwyrazow

ą

sentencj

ę

. „Słodko

ś

ci dla

słodkiej" - brzmiał napis. Znała ten cytat, lecz nie pami

ę

tała sk

ą

d pochodzi. Czy było

to wyznanie miło

ś

ci? Je

ś

li tak, to kto

ś

wybrał dziwne miejsce na takie rzeczy.

Pomimo materaca le

żą

cego w k

ą

cie i wzgl

ę

dnego spokoju, nie mogła sobie

wyobrazi

ć

, aby jaki

ś

narzeczony, po przeczytaniu tych słów, przyprowadził tu sw

ą

wybrank

ę

, pragn

ą

c podziwia

ć

jej wdzi

ę

ki.

Ż

adni nastoletni kochankowie, nawet nie

wiadomo jak rozochoceni, nie poło

ż

yliby si

ę

tutaj dla zabawy w tat

ę

i mam

ę

. Nie pod

badawczym wzrokiem potwora spozieraj

ą

cego ze

ś

ciany. Podeszła bli

ż

ej, by lepiej

przyjrze

ć

si

ę

napisowi. Farba miała wyra

ź

nie ten sam odcie

ń

ró

ż

u co ta, któr

ą

namalowano dzi

ą

sła krzycz

ą

cego m

ęż

czyzny. Czy

ż

by ta sama dło

ń

?

Usłyszała rumor za plecami. Obróciła si

ę

tak gwałtownie, i

ż

nieomal upadła

na przykryty kocami materac.

- Kto...

Po drugiej stronie gardzieli, w living-roomie, stał sze

ś

cio - albo siedmioletni

chłopiec z okropnie poharatanymi kolanami. Patrzył na Helen błyszcz

ą

cymi w

półmroku oczyma jak gdyby oczekuj

ą

c zach

ę

ty.

- Tak? - zapytała.

- Anne-Marie pyta czy nie chciałaby pani fili

ż

anki herbaty? -wyrecytował

jednym tchem zupełnie bez intonacji.

Rozmowa z tamt

ą

kobiet

ą

wydawała si

ę

Helen odległa o wiele godzin. Była

jednak wdzi

ę

czna za zaproszenie. Wilgo

ć

panuj

ą

ca w mieszkaniu mocno j

ą

wyzi

ę

biła.

- Owszem... - odparła. - Bardzo ch

ę

tnie.

Dziecko nie poruszyło si

ę

, lecz tylko uwa

ż

nie j

ą

obserwowało.

- Zaprowadzisz mnie? - spytała chłopczyka.

- Je

ś

li pani chce - odparł, nie mog

ą

c wykrzesa

ć

z siebie ani krzty

entuzjazmu.

- Chciałabym.

- Robi pani zdj

ę

cia? - zapytał.

- Tak, robi

ę

. Ale nie tutaj.

- Dlaczego nie ?

- Bo tu jest za ciemno - wyja

ś

niła.

- Po ciemku nie mo

ż

na? - dopytywał si

ę

.

-Nie.

Chłopiec skin

ą

ł głow

ą

, jak gdyby ta wiadomo

ść

w jaki

ś

sposób pasowała do

jego

ś

wiatopogl

ą

du i - obróciwszy si

ę

bez słowa -wyra

ź

nie czekał, a

ż

Helen za nim

ruszy.

Je

ś

li na ulicy Anne-Marie była małomówna, o tyle w zaciszu swej kuchenki

stała si

ę

zupełnie innym człowiekiem. Znikn

ę

ła skrywana ciekawo

ść

, zast

ą

piona

przez potok wesołego szczebiotania i nieustann

ą

krz

ą

tanin

ę

wokół dziesi

ą

tek

najró

ż

niejszych domowych obowi

ą

zków. Gospodyni wygl

ą

dała niczym cyrkowiec

ż

ongluj

ą

cy kilkunastoma talerzami naraz. Helen obserwowała te wyczyny z pewn

ą

doz

ą

podziwu - sama była w tej roli raczej

ż

ałosna. W ko

ń

cu pogaw

ę

dka zeszła na

spraw

ę

, która j

ą

tutaj przywiodła.

- Te fotografie - spytała Anne-Marie. - Po co je robisz?

- Pisz

ę

na temat graffiti. Zdj

ę

cia b

ę

d

ą

ilustracjami do mojej pracy.

- Nie s

ą

zbyt ładne.

- Nie, masz racj

ę

, nie s

ą

, Ale interesuj

ą

mnie. Anne-Marie pokr

ę

ciła głow

ą

- Nie cierpi

ę

tego osiedla - o

ś

wiadczyła. - Nie mo

ż

na czu

ć

si

ę

tutaj

bezpiecznie. Ludzie s

ą

obrabowywani przed własnymi domami. Dzieciaki

codziennie podkładaj

ą

ogie

ń

w

ś

mietnikach. Zeszłego lata dwa, trzy razy dziennie

mieli

ś

my tu stra

ż

po

ż

arn

ą

, a

ż

w ko

ń

cu zabetonowali zsypy. Teraz ludzie wywalaj

ą

torby z odpadkami prosto na ulic

ę

, a to przyci

ą

ga szczury.

- Mieszkasz tu sama?

- Tak - odparła - odk

ą

d odszedł Davey.

- Twój m

ąż

?

- Był ojcem Kerry'ego, ale nigdy nie wzi

ę

li

ś

my

ś

lubu. Byli

ś

my ze sob

ą

dwa

lata. Prze

ż

yli

ś

my razem par

ę

niezapomnianych chwil. A

ż

w ko

ń

cu którego

ś

dnia,

kiedy byłam z Kerrym u mamy, spakował si

ę

i odszedł - wyja

ś

niła zagl

ą

daj

ą

c do

fili

ż

anki z herbat

ą

-

Lepiej mi bez niego - wyznała po chwili. - Jedynie czasami człowiek si

ę

troch

ę

boi. Chcesz jeszcze herbaty?

- Nie mam za bardzo czasu.

- Tylko fili

ż

aneczk

ę

- poprosiła Anne-Marie, błyskawicznie zerwawszy si

ę

,

podkładaj

ą

c pod kran pusty czajnik, aby go ponownie napełni

ć

. Gdy miała ju

ż

odkr

ę

ci

ć

kurek, spostrzegła co

ś

na suszarce do naczy

ń

i zgniotła to kciukiem.

- Nale

ż

ało ci si

ę

, skurwielu - o

ś

wiadczyła i obróciła si

ę

do Helen. - Mamy tu

inwazj

ę

cholernych mrówek.

-Mrówek?

- Całe osiedle jest ju

ż

opanowane. Przybyły z Egiptu, nazywaj

ą

-je mrówkami

faraona. Małe, br

ą

zowe skurwysyny. Rozmna

ż

aj

ą

si

ę

w przewodach centralnego

ogrzewania i tamt

ę

dy przenikaj

ą

do wszystkich mieszka

ń

. Mamy tu istn

ą

plag

ę

.

Pomysł z mrówkami z Egiptu wydał si

ę

Helen nieco

ś

mieszny, lecz

powstrzymała si

ę

od komentarza. Anne-Marie spogl

ą

dała przez kuchenne okno na

podwórze.

- Musisz im powiedzie

ć

- rzekła, cho

ć

Helen nie była pewna komu miałaby

cokolwiek mówi

ć

. - Powiedz im,

ż

e zwykli ludzie nie mog

ą

ju

ż

nawet chodzi

ć

po

ulicach...

- Naprawd

ę

jest a

ż

tak

ź

le? - spytała Helen, porz

ą

dnie zm

ę

czona tym

szeregiem nieszcz

ęść

.

Anne-Marie odwróciła si

ę

od zlewu i spojrzała na ni

ą

ci

ęż

kim wzrokiem.

- Mieli

ś

my tu ju

ż

morderstwa - powiedziała.

- Naprawd

ę

?

- Jedno nawet tego lata. Staruszek z Ruskin. To tu

ż

obok. Nie znałam go,

ale był przyjacielem siostry kobiety z naprzeciwka. Zapomniałam jak si

ę

nazywał.

- I zamordowano go?

- Por

ą

bano na kawałki we własnym mieszkaniu. Znale

ź

li jego zwłoki prawie

po tygodniu.

- A co z s

ą

siadami? Nie zauwa

ż

yli jego nieobecno

ś

ci? Anne-Marie wzruszyła

ramionami, jak gdyby najwa

ż

niejsze informacje - morderstwo i izolacja denata -

zostały ju

ż

powiedziane, a dalsze wypytywanie było nie na miejscu. Lecz Helen nie

dawała za wygran

ą

,

- Wydaje mi si

ę

to dziwne - o

ś

wiadczyła. Anne-Marie zatkała gwizdkiem

napełniony ju

ż

czajnik.

- Có

ż

, a jednak tak było - odparła zdecydowanie.

- Wcale nie twierdz

ę

,

ż

e nie, ale po prostu...

- Miał wydłubane oczy - dodała, nim Helen zd

ąż

yła przedstawi

ć

kolejne

w

ą

tpliwo

ś

ci.

Twarz Helen pokrył grymas bólu.

- Nie - wyszeptała.

- To szczera prawda - zapewniła Anne-Marie. - A i tak to jeszcze nie

wszystko co mu zrobili. - Urwała dla wi

ę

kszego efektu, a potem ci

ą

gn

ę

ła dalej -

Wyobra

ż

asz sobie, co za ludzie mog

ą

robi

ć

takie rzeczy, nie? Wyobra

ż

asz sobie? -

Helen potakn

ę

ła. My

ś

lała dokładnie o tym samym.

- Znale

ź

li winowajc

ę

? Anne-Marie parskn

ę

ła lekcewa

żą

co:

- Policj

ę

gówno obchodzi, co si

ę

tu dzieje. Unikaj

ą

tego osiedla jak tylko

mog

ą

. Na patrolach zwijaj

ą

dzieciaki za pija

ń

stwo czy takie rzeczy i na tym koniec.

Bo widzisz, oni si

ę

boj

ą

. To dlatego trzymaj

ą

si

ę

z daleka.

- Tego mordercy?

- Mo

ż

e - odparła Anne-Marie. A po chwili dodała - On miał hak.

- Hak?

- Facet, który to zrobił. Miał hak, tak jak Kuba Rozpruwacz.

Helen nie była ekspertem w dziedzinie zabójstw, ale wiedziała, i

ż

Rozpruwacz nie u

ż

ywał haka. Byłoby wszak

ż

e grubia

ń

stwem kwestionowa

ć

prawdziwo

ść

opowie

ś

ci Anne-Marie. Jednak w duchu Helen zastanawiała si

ę

, ile z

tego - wydłubane oczy, ciało por

ą

bane w mieszkaniu, hak - było dodane od siebie.

Nawet najbardziej skrupulatny dziennikarz nie zawsze oprze si

ę

ch

ę

ci upi

ę

kszenia

zasłyszanej historii.

Anne-Marie nalała sobie kolejn

ą

porcj

ę

herbaty i szykowała si

ę

, aby napełni

ć

równie

ż

fili

ż

ank

ę

go

ś

cia.

- Nie, dzi

ę

kuj

ę

, - uprzedziła j

ą

Helen. - Naprawd

ę

powinnam ju

ż

i

ść

.

- Masz m

ęż

a? - spytała nagle Anne-Marie.

- Tak. Jest wykładowc

ą

na uniwersytecie.

- Jak mu na imi

ę

?

- Trevor.

Anne-Marie wsypała dwie czubate ły

ż

eczki cukru do herbaty.

- Wrócisz tu jeszcze? - spytała.

- Tak, mam nadziej

ę

. Pod koniec tygodnia. Chc

ę

zrobi

ć

par

ę

zdj

ęć

w

mieszkaniu po drugiej stronie.

- Wpadnij przechodz

ą

c.

- Na pewno. I dzi

ę

kuj

ę

za pomoc.

- Nie ma za co - odparła Anne-Marie. - Powiesz komu trzeba, prawda?

*

- Wygl

ą

da na to,

ż

e morderca zamiast r

ę

ki miał umocowany hak.

Trevor uniósł wzrok znad talerza tagliatelle con prosciutto. -Słucham?

Helen niemało trudu kosztowało powtórzenie tej historii bez nadawania jej

osobistego nastawienia. Interesowało j

ą

, jak zareaguje Trevor, a wiedziała,

ż

e gdy

tylko zasygnalizuje swoje stanowisko,

to on instynktownie przyj mi

ę

przeciwny punkt widzenia z czystej przekory.

- On miał hak - powtórzyła całkiem bez zaanga

ż

owania. Trevor odło

ż

ył

widelec i podrapał si

ę

po nosie, gło

ś

no nim poci

ą

gaj

ą

c. - Nic na ten temat nie

czytałem - stwierdził.

- Nie czytujesz lokalnej prasy - odparła. -

Ż

adne z nas tego nie robi. Mo

ż

e w

ogóle nikt ju

ż

jej nie czyta.

- Starzec Zamordowany przez Hakor

ę

kiego Maniaka? - rzekł Trevor,

delektuj

ą

c si

ę

swoimi słowami. - B

ę

d

ę

musiał bli

ż

ej si

ę

tym zaj

ąć

. Kiedy to rzekomo

si

ę

wydarzyło?

- Zeszłego lata. Mo

ż

e byli

ś

my wtedy w Irlandii.

- Mo

ż

e - zgodził si

ę

Trevor, znów bior

ą

c do r

ę

ki widelec. Gdy pochylił si

ę

nad

posiłkiem, w wypolerowanych szkłach jego okularów miast oczu wida

ć

było jedynie

odbity obraz talerza klusek i posiekanej w kostk

ę

szynki.

- Dlaczego mówisz „rzekomo"?

- Nie brzmi to wszystko zbyt przekonuj

ą

co - odparł. - Wła

ś

ciwie brzmi

cholernie niedorzecznie.

- Nie wierzysz w t

ę

histori

ę

? - spytała Helen.

Trevor uniósł wzrok znad talerza, j

ę

zykiem zlizuj

ą

c z k

ą

cika ust kawałek

tagliatelli. Jego twarz przybrała ów dobrze znany, sceptyczny wyraz. Bez w

ą

tpienia

t

ę

sam

ą

min

ę

serwował egzaminowanym studentom.

- A ty w ni

ą

wierzysz? - zapytał Helen. To był jego ukochany sposób grania

na czas, kolejna sesyjna sztuczka, aby spyta

ć

pytaj

ą

cego.

- Nie jestem pewna - odrzekła Helen, zbyt pochłoni

ę

ta poszukiwaniem

oparcia w tym bezmiarze domysłów, aby traci

ć

energi

ę

na słowne przepychanki.

- W porz

ą

dku, spróbujmy z innej beczki - powiedział Trevor porzucaj

ą

c talerz

na rzecz kolejnego kieliszka czerwonego wina.

- A co z t

ą

, od której si

ę

o tym wszystkim dowiedziała

ś

. Wierzysz jej?

Helen pami

ę

tała przej

ę

t

ą

min

ę

Anne-Marie, kiedy ta opowiadała o zabójstwie

starca.

- Tak - stwierdziła. - Tak, s

ą

dz

ę

,

ż

e zorientowałabym si

ę

, gdyby mnie

oszukiwała.

- W takim razie dlaczego w ogóle to jest takie istotne? To znaczy, co to za

cholerna ró

ż

nica czy kłamie, czy te

ż

nie ?

Było to rzeczywi

ś

cie rozs

ą

dne pytanie, cho

ć

do

ść

obcesowo postawione. Co

to za ró

ż

nica? Czy chciała wykaza

ć

bł

ę

dno

ść

swych s

ą

dów o Spector Street?

Ż

e

nie jest wcale brudne, pozbawione wszelkiej nadziei,

ż

e nie stanowi

ś

mietniska, na

które usuni

ę

to z publicznego widoku wszystkich ułomnych i niewygodnych?

Wszystko to było w ko

ń

cu powszechnie znane i Helen zaakceptowała cało

ść

jako

smutn

ą

rzeczywisto

ść

. Lecz zamordowanie i Okaleczenie staruszka było czym

ś

innym. Raz zapami

ę

tany obraz straszliwej

ś

mierci nie chciał ju

ż

znikn

ąć

.

Z pewnym niepokojem spostrzegła, i

ż

jej zakłopotanie wyra

ź

nie odbiło si

ę

na

twarzy i

ż

e Trevor, obserwuj

ą

cy j

ą

z drugiego ko

ń

ca stołu, nie

ź

le si

ę

bawił.

- Skoro tak bardzo ci

ę

poruszyła ta sprawa - powiedział - to dlaczego nie

pójdziesz i nie zbadasz wszystkiego na miejscu, zamiast bawi

ć

si

ę

w zgaduj-

zgadul

ę

przy obiedzie?

Nie pozostało jej nic, jak tylko odeprze

ć

atak. - My

ś

lałam,

ż

e lubisz takie

gdybanie - rzekła.

Rzucił jej ponure spojrzenie.

- I znowu bł

ą

d - stwierdził.

*

Propozycja prywatnego

ś

ledztwa nie była zła, lecz w

ą

tpliwe, aby przedstawił

j

ą

w dobrej intencji. Z dnia na dzie

ń

dostrzegała w Trevorze coraz mniej

ż

yczliwo

ś

ci.

To, co niegdy

ś

brała za płomienne oddanie si

ę

dyskusji, teraz rozpoznawała jako

zwyczajn

ą

słown

ą

potyczk

ę

. Rozmawiał nie po to, by przedstawi

ć

obiektywne

argumenty, lecz by zaspokoi

ć

patologiczn

ą

żą

dz

ę

wygrywania. Nie raz widywała jak

brał stron

ę

, której racji nie podzielał, tylko po to, by o

ż

ywi

ć

dyskusj

ę

. Co gorsza, nie

był w tym osamotniony. Akademia stanowiła jedn

ą

z ostatnich twierdz zawodowego

wodolejstwa. Nieraz

ś

rodowisko to sprawiało wra

ż

enie opanowanego przez

wykształconych głupców, bł

ą

dz

ą

cych po manowcach zat

ę

chłej retoryki i czczych

dysput.

Z jednych manowców na nast

ę

pne. Na Spector Street wróciła nast

ę

pnego

dnia, uzbrojona w lamp

ę

błyskow

ą

, statyw i bardzo czuły film. Wiatr tego dnia był

silny, arktyczny, a złapany, w pułapk

ę

uliczek i zaułków dawał si

ę

we znaki ze

zdwojon

ą

sił

ą

. Poszła prosto pod numer 14 i sp

ę

dziła w jego oszałamiaj

ą

cym

wn

ę

trzu nast

ę

pn

ą

godzin

ę

, fotografuj

ą

c

ś

ciany zarówno w sypialni jak i w living-

roomie. Pod

ś

wiadomie oczekiwała, i

ż

za drugim razem twarz w sypialni straci na

sugestywno

ś

ci. Pomyliła si

ę

. Mimo, i

ż

z całych sił chciała uchwyci

ć

skal

ę

i wszystkie

szczegóły rysunku, dobrze wiedziała,

ż

e zdj

ę

cia w najlepszym przypadku b

ę

d

ą

tylko

słabym echem oryginału.

Jasne,

ż

e wiele z jego siły zawarte było w aurze samego miejsca. Natkn

ąć

si

ę

na podobny rysunek w tak przeci

ę

tnym otoczeniu, to jak znale

źć

ikon

ę

na

wysypisku

ś

mieci. Jaskrawy symbol przeniesienia ze

ś

wiata rozkładu i znoju w

jeszcze mroczniejsze, lecz du

ż

o pot

ęż

niejsze królestwo. Władała j

ę

zykiem

dokładnym, nafaszerowanym długimi wyrazami i akademick

ą

terminologi

ą

, lecz

bole

ś

nie nieprzekonywuj

ą

cym, gdy chodzi o opisy. Fotografie, cho

ć

pewnie

niewyra

ź

ne, b

ę

d

ą

w stanie -

ż

ywiła tak

ą

nadziej

ę

- odda

ć

cho

ć

w cz

ęś

ci

sugestywno

ść

malowidła, nawet je

ś

li pozbawi

ą

je mocy przera

ż

ania.

Gdy wyszła wreszcie z mieszkania, wiatr d

ą

ł z dawn

ą

zajadło

ś

ci

ą

, lecz

czekaj

ą

cy na zewn

ą

trz chłopiec - ten sam co wczoraj - ubrany był całkiem

wiosennie. Kulił si

ę

, usiłuj

ą

c powstrzyma

ć

dreszcze.

- Cze

ść

- przywitała si

ę

Helen.

- Czekałem - oznajmił.

- Czekałe

ś

?

- Anne-Marie powiedziała,

ż

e wrócisz.

- Nie miałam zamiaru przyj

ść

tu pr

ę

dzej ni

ż

pod koniec tygodnia - odparła

Helen. - Mogłe

ś

długo czeka

ć

. Grymas na twarzy chłopca zel

ż

ał odrobin

ę

.

- To nic - o

ś

wiadczył. - Nie mam nic do roboty.

- A jak tam szkoła?

- Nie przepadam za szkoła. - odrzekł, jak gdyby nauka zale

ż

ała od jego

upodoba

ń

.

- Rozumiem - stwierdziła Helen i ruszyła skrajem placyku. Chłopiec poszedł

za ni

ą

. Na k

ę

pie trawy, po

ś

rodku skwerku zło

ż

ono stert

ę

krzeseł i martwych

drzewek.

- Co to jest? - powiedziała na wpół do siebie.

- Palenie

ś

mieci - poinformował chłopiec. - W przyszłym tygodniu.

- A... jasne.

- Idziesz zobaczy

ć

si

ę

z Anne-Marie?

- Tak.

- Nie ma jej w domu.

- Och. Jeste

ś

pewien?

- Na sto procent.

- No to mo

ż

e ty mógłby

ś

mi pomóc... - urwała i obróciła si

ę

twarz

ą

do

dziecka. Chłopiec miał oczy lekko podkr

ąż

one ze zm

ę

czenia. - Słyszałam o

staruszku zamordowanym gdzie

ś

tu w okolicy - o

ś

wiadczyła. - Latem. Wiesz co

ś

o

tym?

-Nie.

- Absolutnie nic? Nie słyszałe

ś

o

ż

adnym zabójstwie?

- Nie - powtórzył chłopak, chc

ą

c wyra

ź

nie zako

ń

czy

ć

dyskusj

ę

. - Nie

słyszałem.

- Có

ż

, mimo wszystko dzi

ę

kuj

ę

.

Tym razem, gdy wracała do samochodu, chłopiec za ni

ą

nie poszedł. Lecz,

kiedy skr

ę

caj

ą

c na rogu w boczn

ą

uliczk

ę

obróciła si

ę

przez rami

ę

, spostrzegła,

ż

e

nadal stoi na dawnym miejscu i obserwuje j

ą

, jakby była pomylona.

Gdy dotarła wreszcie do samochodu i wsadziła sprz

ę

t fotograficzny do

baga

ż

nika, w powietrzu pojawiły si

ę

pierwsze kropelki deszczu. Miała straszn

ą

ochot

ę

, aby zapomnie

ć

o całej sprawie i jecha

ć

prosto do domu, gdzie czekała j

ą

gor

ą

ca kawa i niestety du

ż

o chłodniejsze powitanie. Lecz musiała zdoby

ć

odpowied

ź

na pytanie Trevora z ubiegłej nocy. „Wierzysz w t

ę

histori

ę

?" - spytał,

kiedy stre

ś

ciła mu opowie

ść

. Nie wiedziała wtedy co na to rzec, a teraz sytuacja

niewiele si

ę

poprawiła. A mo

ż

e, jak to wyczuwała, okre

ś

lenie „prawda ostateczna"

było tu nie na miejscu? Mo

ż

e odpowiedzi

ą

na jego pytanie nie była wcale

odpowied

ź

, lecz nast

ę

pne pytanie? Je

ś

li tak, to có

ż

: musi je znale

źć

.

Ruskin Court był równie zapuszczony jak s

ą

siednie podwórka, a mo

ż

e nawet

bardziej. Nie mógł poszczyci

ć

si

ę

nawet ogniskiem. Z balkonu na trzecim pi

ę

trze

jaka

ś

kobieta

ś

ci

ą

gała pranie, spiesz

ą

c si

ę

nim spadnie deszcz. Na skwerku

po

ś

rodku placyku niemrawo kopulowała para psów; samiec wpatrywał si

ę

w

poszarzałe niebo. Id

ą

c pustym chodnikiem przygl

ą

dała si

ę

temu ostentacyjnie.

Zdecydowane spojrzenie - powiedziała niegdy

ś

Bemadette - powstrzymuje atak.

Kiedy spostrzegła dwie kobiety rozmawiaj

ą

ce po drugiej strome placyku, ruszyła ku

nim pospiesznie, ucieszona nadarzaj

ą

c

ą

si

ę

okazja,

- Przepraszam.

Kobiety, obie w

ś

rednim wieku, przerwały o

ż

ywion

ą

dyskusj

ę

i uwa

ż

nie

zlustrowały j

ą

wzrokiem.

- Czy mogłyby panie mi pomóc?

Wyczuła ich badawcze spojrzenia i nieufno

ść

; nie kryły si

ę

z tym. Jedna z

nich, ta z rumian

ą

, twarz

ą

, spytała prosto z mostu.

- Czego pani chce?

Nagle Helen poczuła,

ż

e traci, cał

ą

ś

miało

ść

. Co miała powiedzie

ć

tym

dwóm, aby jej motywy nie wygl

ą

dały na niezdrowe zainteresowanie?

- Powiedziano mi... - zacz

ę

ła, lecz zaraz si

ę

zaj

ą

kn

ę

ła, zw

ą

tpiwszy w

mo

ż

liwo

ść

otrzymania pomocy od tych kobiet. - ...powiedziano mi,

ż

e gdzie

ś

w

pobli

ż

u została popełniona zbrodnia. To prawda?

Rumiana kobieta uniosła brwi, tak wyskubane,

ż

e omal niewidoczne.

- Zbrodnia? - zdziwiła si

ę

.

- Pani jest z prasy? - spytała druga. Czas pozbawił jej twarz słodyczy.

Drobne usta miała mocno wci

ę

te, włosy ufarbowane na czarno z półcalowym,

siwym odrostem.

- Nie, nie jestem z prasy - odparła Helen. - Jestem przyjaciółk

ą

Anne-Marie z

Butt's Court. - Słowo przyjaciółka nie było tu całkiem na miejscu, lecz zdawało si

ę

w

pewien sposób zjednywa

ć

kobiety.

- W odwiedziny, co? - dopytywała si

ę

rumiana.

- Mo

ż

na tak powiedzie

ć

...

- Przegapiła

ś

te kilka ciepłych dni...

- Anne-Marie opowiadała o kim

ś

, kto został tu zamordowany latem.

Zaciekawiło mnie to.

- Naprawd

ę

?

- Wiedz

ą

panie co

ś

o tym?

- Tu dzieje si

ę

du

ż

o rzeczy - odezwała si

ę

druga kobieta. Trudno pozna

ć

nawet połow

ę

.

- A wi

ę

c jednak mówiła prawd

ę

- szepn

ę

ła Helen.

- Musieli zamkn

ąć

ubikacje - wtr

ą

ciła pierwsza.

- Prawda. Musieli. - potwierdziła druga.

- Ubikacje? - zdziwiła si

ę

Helen. Co to miało wspólnego ze

ś

mierci

ą

staruszka?

- To było straszne - ci

ą

gn

ę

ła pierwsza z nich. - Czy to twój Frank, Josie, o

wszystkim ci opowiedział?

- Nie, nie Frank - odrzekła Josie. - Frank był wtedy na morzu. To była pani

Tyzack.

Josie po

ś

wiadczywszy, zostawiła doko

ń

czenie opowie

ś

ci kole

ż

ance, a sama

zwróciła oczy na Helen. Podejrzliwo

ść

nie do ko

ń

ca jeszcze wygasła w jej

spojrzeniu.

- Było to jakie

ś

dwa miesi

ą

ce temu - dodała Josie. - Zaraz pod koniec

czerwca. Dobrze mówi

ę

,

ż

e w czerwcu, prawda? - Spojrzała pytaj

ą

co na drug

ą

kobiet

ę

. - Ty masz głow

ę

do dat, Maureen.

Maureen czuła si

ę

jako

ś

skr

ę

powana.

- Zapomniałam - rzekła, wyra

ź

nie nie chc

ą

c o tym mówi

ć

.

- Interesuje mnie ta sprawa - powiedziała Helen. Josie, mimo niech

ę

ci

przyjaciółki, była skłonniejsza do pomocy.

- Jest tam par

ę

szaletów przed sklepami - wyja

ś

niła. - No wiesz, publiczne

sanitariaty. Nie wiem jak to si

ę

wszystko dokładnie wydarzyło, ale bywał tam cz

ę

sto

chłopiec... no mo

ż

e nie był całkiem chłopcem. To znaczy miał dwudziestk

ę

albo i

wi

ę

cej, ale był - szukała wła

ś

ciwego okre

ś

lenia - umysłowo niedorozwini

ę

ty, mo

ż

na

by rzec. Mama prowadzała go, jakby miał cztery latka. W ka

ż

dym razie pozwalała

mu chodzi

ć

do ubikacji kiedy sama szła do małego supermarketu. Jak on si

ę

nazywa? - Obróciła si

ę

do Maureen, oczekuj

ą

c podpowiedzi, lecz ta zareagowała

wyra

ź

n

ą

dezaprobat

ą

Josie nie mogła jednak utrzyma

ć

j

ę

zyka na wodzy.

- Było wtedy jasno - ci

ą

gn

ę

ła. -

Ś

rodek dnia. W ka

ż

dym b

ą

d

ź

razie chłopak

wszedł do toalety, a matka znikn

ę

ła w sklepie. Ju

ż

po chwili, znasz ten objaw,

zaj

ę

ta sprawunkami, zapomniała o chłopcu, a

ż

w ko

ń

cu wydało jej si

ę

,

ż

e co

ś

długo

go nie ma...

Tu dała o sobie zna

ć

Maureen, nie mog

ą

c powstrzyma

ć

si

ę

ju

ż

dłu

ż

ej:

„troska o rzetelno

ść

opowie

ś

ci wzi

ę

ła widocznie gór

ę

nad ostro

ż

no

ś

ci

ą

,

- Wdała si

ę

w sprzeczk

ę

- poprawiła Josie - ze sprzedawc

ą

, Poszło o

kawałek zepsutego boczku, który jej sprzedał. Dlatego wszystko tak długo trwało.

- Rozumiem - przytakn

ę

ła Helen.

- W ka

ż

dym razie - rzekła Josie podejmuj

ą

c w

ą

tek - sko

ń

czywszy zakupy

wyszła na zewn

ą

trz, a jego nadal nie było...

- Poprosiła wi

ę

c kogo

ś

z supermarketu... - zacz

ę

ła Maureen, ale Josie nie

miała zamiaru da

ć

odebra

ć

sobie relacji w tak wa

ż

nym momencie.

- Porosiła jakiego

ś

faceta z supermarketu - powtórzyła za Maureen - aby

zszedł do szaletu i odszukał jej syna.

- To było straszne - oznajmiła Maureen, jakby oczami duszy widziała t

ę

scen

ę

. - Le

ż

ał na posadzce w kału

ż

y krwi.

- Zamordowany? Josie pokr

ę

ciła głow

ą

,

-

Ś

mier

ć

byłaby dla niego wybawieniem. Został zaatakowany brzytw

ą

-

pozwoliła, aby ta wiadomo

ść

gł

ę

boko zapadła w umysły, nim zadała coup de grace -

i odci

ę

to mu intymne cz

ęś

ci. Po prostu je obci

ę

li i spu

ś

cili w ubikacji. Absolutnie bez

powodu.

-O mój Bo

ż

e!

-

Ś

mier

ć

byłaby wybawieniem - powtórzyła Josie. - Chodzi o to,

ż

e po czym

ś

takim nie byli w stanie nic mu dosztukowa

ć

, co nie?

Wstrz

ą

saj

ą

ca opowie

ść

była jeszcze straszniejsza dzi

ę

ki stoickiemu

spokojowi kobiety i zdawkowemu powtarzaniu „

ś

mier

ć

byłaby wybawieniem".

- A chłopak? - spytała Helen. - Czy potrafił opisa

ć

napastników? - Gdzie tam

- odparła Josie. - On jest praktycznie imbecylem. Nie potrafi skleci

ć

do kupy wi

ę

cej

ni

ż

dwóch wyrazów.

- Nikt nie widział kogo

ś

wchodz

ą

cego do szaletu? Albo wychodz

ą

cego?

- Ludzie wchodz

ą

tam i wychodz

ą

na okr

ą

gło - odezwała si

ę

Maureen.

Cho

ć

brzmiało to jak wyja

ś

nienie, nie było jednak tym, czego oczekiwała

Helen. Na placyku i przylegaj

ą

cych uliczkach nie było wielkiego ruchu, wr

ę

cz

przeciwnie. By

ć

mo

ż

e ci

ą

g handlowy był bardziej oblegany - pomy

ś

lała - i zapewniał

odpowiedni

ą

Osłon

ę

dla takiej zbrodni.

- Wi

ę

c nie znaleziono sprawcy? - upewniła si

ę

.

- Nie - odparła Josie, której oczy straciły poprzedni zapał. Przest

ę

pstwo i

jego bezpo

ś

rednie skutki stanowiły sedno opowie

ś

ci, a mało co, albo nawet nic nie

obchodził j

ą

sprawca czyjego uj

ę

cie.

- Nawet we własnym łó

ż

ku nie mo

ż

na czu

ć

si

ę

bezpiecznie -zauwa

ż

yła

Maureen. - Spytaj kogo chcesz.

- To samo mówiła Anne-Marie - podchwyciła Helen. - Wła

ś

nie w ten sposób

zgadały

ś

my si

ę

o starcu. Według niej został zamordowany latem tu na Ruskin

Court.

- Co

ś

mi

ś

wita - rzekła Josie. - Słyszałam jakie

ś

plotki. Stary człowiek i jego

pies. Starca pobito na

ś

mier

ć

, a psa wyko

ń

czono... nie pami

ę

tam. Pewnie to nie

było tutaj. Na jakim

ś

innym osiedlu.

- Jest pani pewna?

Kobieta obruszyła si

ę

na ten brak zaufania do jej pami

ę

ci.

- Pewnie - stwierdziła. - Wiedziałyby

ś

my przecie

ż

, gdyby to si

ę

zdarzyło tutaj,

no nie?

Helen podzi

ę

kowała kobietom za pomoc, postanawiaj

ą

c jednak przej

ść

si

ę

po okolicy. Ot tak, aby sprawdzi

ć

ile mieszka

ń

stoi tu opuszczonych. Podobnie jak

na Butt's Court, wiele zasłon było zaci

ą

gni

ę

tych, a wszystkie drzwi szczelnie

pozamykane. Lecz skoro Spector Street zostało nawiedzone przez maniaka

zdolnego mordowa

ć

i okalecza

ć

w tak potworny sposób, nie zaskoczyło jej,

ż

e

mieszka

ń

cy chowaj

ą

si

ę

w swych domostwach. Nie było tu za wiele do ogl

ą

dania.

Wszystkie nie zaj

ę

te mieszkania i facjatki zostały niedawno zabezpieczone, s

ą

dz

ą

c

po kupie gwo

ź

dzi walaj

ą

cych si

ę

na schodkach, przez robotników komunalnych.

Jedna rzecz przykuła jednak jej uwag

ę

. Nabazgrana na chodniku - i prawie ju

ż

zamazana przez deszcze i ludzkie stopy - ta sama my

ś

l, któr

ą

widziała w sypialni

pod numerem 14. „Słodko

ś

ci dla słodkiej". Słowa były przecie

ż

tak

ż

yczliwe;

dlaczego dopatrywała si

ę

w nich gro

ź

by? Mo

ż

e przez ich przedobrzenie, przez

pod

ś

wiadom

ą

niech

ęć

do cukru w cukrze, miodu w miodzie?

Szła dalej, mimo narastaj

ą

cej ulewy, oddalaj

ą

c si

ę

od placyku i wkraczaj

ą

c w

betonow

ą

ziemi

ę

niczyj

ą

, której nie ogl

ą

dała uprzednio. Tam znajdowało si

ę

-

przynajmniej w projektach - centrum osiedla. Plac zabaw dla dzieci z

powywracanymi hu

ś

tawkami, piaskownic

ą

zapaskudzon

ą

przez psy, wyschni

ę

tym

brodzikiem. Znajdowały si

ę

tu równie

ż

sklepy. Kilka stało zamkni

ę

tych; pozostałe

były obskurne i nieatrakcyjne, z oknami zabezpieczonymi ci

ęż

k

ą

, drucian

ą

siatk

ą

Przeszła do ko

ń

ca t

ą

uliczk

ą

, na rogu skr

ę

ciła i stan

ę

ła przed przysadzistym,

ceglanym budynkiem. Publiczne sanitariaty - domy

ś

liła si

ę

- cho

ć

symbole,

oznaczaj

ą

ce podobne miejsca, znikn

ę

ły. Stalowe drzwi były zamkni

ę

te na kłódk

ę

.

Gdy stała przed tym pozbawionym wszelkiego wdzi

ę

ku budynkiem, porywy wiatru

omiatały jej nogi i nie mogła nic poradzi

ć

,

ż

e zaczyna rozmy

ś

la

ć

o tym, co si

ę

tu

wydarzyło. O niedorozwini

ę

tym m

ęż

czy

ź

nie krwawi

ą

cym na posadzce i nie

mog

ą

cym nawet wzywa

ć

pomocy. Te obrazy przyprawiły j

ą

o mdło

ś

ci. Przeszła

my

ś

lami na zbrodniarza. Jak wygl

ą

dał, zastanowiła si

ę

, człowiek zdolny do takiego

bestialstwa? Próbowała go sobie wyobrazi

ć

, ale

ż

aden wymy

ś

lony szczegół nie miał

dostatecznej wyrazisto

ś

ci. Lecz przecie

ż

potwory rzadko bywaj

ą

, przera

ż

aj

ą

co

straszne po wyci

ą

gni

ę

ciu na

ś

wiatło dzienne. Dopóki ten człowiek znany był jedynie

ze swych uczynków, sprawował niewypowiedzian

ą

władz

ę

nad wyobra

ź

ni

ą

Jednak

prawda poprzedzona strachem, jak wiedziała, potrafi by

ć

gorzko rozczarowuj

ą

ca.

Nie jest on mo

ż

e potworem, tylko jego blad

ą

namiastk

ą

, bardziej wzbudzaj

ą

c

ą

politowanie i odraz

ę

ni

ż

strach.

Kolejny podmuch wiatru przyniósł ze sob

ą

wi

ę

cej deszczu. Nadszedł czas -

zadecydowała - by sko

ń

czy

ć

tego dnia z przygodami. Obróciwszy si

ę

plecami do

publicznych szaletów, ruszyła pospiesznie przez skwerki, aby ukry

ć

si

ę

w

samochodzie. Lodowaty deszcz dotkliwie chłostał jej twarz.

*

Go

ś

cie zaproszeni na obiad sprawiali wra

ż

enie przyjemnie przestraszonych

t

ą

opowie

ś

ci

ą

, a Trevor - s

ą

dz

ą

c po jego twarzy - po prostu si

ę

w

ś

ciekał. Było ju

ż

jednak za pó

ź

no, nie sposób cofn

ąć

słów. Zreszt

ą

i tak nie mogłaby sobie odmówi

ć

przyjemno

ś

ci uciszenia mi

ę

dzywydziałowego bełkotu przy obiedzie. Bemadette,

asystentka Trevora w katedrze historii, przerwała głuch

ą

cisz

ę

.

- Kiedy to si

ę

wydarzyło?

- Latem - wyja

ś

niła Helen.

- Nie przypominam sobie, bym o tym czytał - odezwał si

ę

Archie, du

ż

o

sympatyczniejszy po dwóch godzinach popijania. Spl

ą

tało mu to nieco j

ę

zyk, który

normalnie rozpływał si

ę

w samo-zachwytach.

- Pewnie policja wyciszyła spraw

ę

- wyja

ś

nił Daniel.

- Zmowa milczenia? - spytał wyra

ź

nie cynicznym tonem Trevor.

- To całkiem normalne - odci

ą

ł si

ę

Daniel.

- Po co mieliby wycisza

ć

co

ś

takiego? - spytała Helen. - To nie ma sensu.

- A od kiedy poczynania policji maj

ą

sens? - odparł Daniel. Bemadette

wtr

ą

ciła si

ę

, nim Helen zd

ąż

yła cokolwiek odpowiedzie

ć

.

- Nie chce nam si

ę

ju

ż

nawet czyta

ć

o takich rzeczach - stwierdziła.

- Mów za siebie - wypalił kto

ś

, lecz zignorowała go i ci

ą

gn

ę

ła dalej.

- Jeste

ś

my przytłoczeni przemoc

ą

. Ju

ż

jej nie zauwa

ż

amy, nawet gdy mamy

j

ą

przed samym nosem.

- Ka

ż

dego wieczoru na ekranie - wtr

ą

cił Archie. -

Ś

mier

ć

i katastrofy, stereo i

w kolorze.

- Nic w tym nowego - odparł Trevor. - W epoce el

ż

bieta

ń

skiej

ś

mier

ć

była

codzienno

ś

ci

ą

. Publiczne egzekucje stanowiły popularn

ą

form

ę

rozrywki.

Stół rozbrzmiewał kakofoni

ą

pogl

ą

dów. Po dwóch godzinach grzecznego

plotkowania, rozmowa nabrała wreszcie wigoru. Słuchaj

ą

c gwałtownej dyskusji,

Helen

ż

ałowała,

ż

e nie zd

ąż

yła wywoła

ć

fotografii graffiti: mogłyby jeszcze dola

ć

oliwy do ognia. Purcell, jak zwykle, ostatni przedstawił swój punkt widzenia i, jak

zwykle, był on zupełnie odmienny.

- Oczywi

ś

cie Helen, moja droga - zacz

ą

ł, a udawane znudzenie w głosie

mocno kontrastowało z gwałtowno

ś

ci

ą

sporu - mo

ż

emy wzi

ąć

pod uwag

ę

,

ż

e twoi

ś

wiadkowie mogli kłama

ć

, prawda?

Dyskusja przy stole ucichła i wszystkie głowy zwróciły si

ę

w stron

ę

Purcella.

Przekornie zignorował powszechn

ą

uwag

ę

i zacz

ą

ł szepta

ć

co

ś

chłopcu, z którym

przyszedł. Nowy pupilek, którym w ci

ą

gu paru tygodni znudzi si

ę

na rzecz

kolejnego, przystojnego ulicznika.

- Kłama

ć

? - powtórzyła Helen. Poczuła jak wzburza si

ę

wewn

ę

trznie na t

ę

uwag

ę

, a Purcell dopiero zacz

ą

ł mówi

ć

.

- Dlaczegó

ż

by nie? - spytał, unosz

ą

c do ust kieliszek wina. -Mo

ż

e to

wszystko zostało pr

ę

dzej zaplanowane. Historyjka o okaleczeniu idioty w

publicznym szalecie. Morderstwo staruszka. Albo ten hak. Wszystko dobrze znane.

Musisz wiedzie

ć

,

ż

e w takich odra

ż

aj

ą

cych opowiastkach jest co

ś

tradycyjnego. S

ą

tacy, którzy ci

ą

gle je sobie opowiadaj

ą

, poniewa

ż

jest w nich z pewno

ś

ci

ą

co

ś

frapuj

ą

cego. Co

ś

zmuszaj

ą

cego mo

ż

e, by doda

ć

par

ę

szczegółów do takiej

zasłyszanej historyjki -

ś

wie

żą

krew, która uczyniłaby rzecz jeszcze straszniejsz

ą

ni

ż

była na pocz

ą

tku.

- Musisz si

ę

na tym zna

ć

... - odpaliła Helen. Purcell był zawsze taki

zgry

ź

liwy; irytowało j

ą

to. Nawet je

ś

li jego argumenty były przekonuj

ą

ce, w co

w

ą

tpiła, pr

ę

dzej by umarła, ni

ż

przyznała mu racj

ę

. - Ja nigdy nie słyszałam

podobnych historii.

- Naprawd

ę

? - zdziwił si

ę

Purcell, tak jakby przyznała si

ę

,

ż

e jest

analfabetk

ą

. - A t

ę

o kochankach i zbiegłym wariacie?

- Ja j

ą

słyszałem - odezwał si

ę

Daniel.

- Facet zostaje wypatroszony - oczywi

ś

cie przez hakor

ę

kiego m

ęż

czyzn

ę

- a

zwłoki le

żą

na dachu samochodu. Narzeczona kuliła si

ę

w tym czasie ze strachu

wewn

ą

trz. To taka przypowie

ść

ostrzegaj

ą

ca przed złymi stronami skrajnego hetero

seksualizmu. - Dowcip wzbudził powszechn

ą

wesoło

ść

; nie

ś

miała si

ę

tylko Helen. -

Takie historyjki s

ą

bardzo popularne.

- Wi

ę

c twierdzisz,

ż

e mnie okłamali? - spytała Helen.

- Po co zaraz okłamali...

- Powiedziałe

ś

okłamali.

- Taka mała prowokacja - wyja

ś

nił Purcell, a łagodny ton jego głosu był teraz

denerwuj

ą

cy jak nigdy. - Nie mam zamiaru insynuowa

ć

,

ż

e jest w tym wszystkim

jaka

ś

intryga. Ale musisz przyzna

ć

,

ż

e jak dot

ą

d nie masz nawet jednego

ś

wiadka.

Wszystko to wydarzyło si

ę

w bli

ż

ej nie okre

ś

lonym czasie, bli

ż

ej nie okre

ś

lonym

osobom. Dowiedziała

ś

si

ę

o tych wydarzeniach w poci

ę

tych odcinkach. Przydarzyły

si

ę

, w najlepszym przypadku, braciom albo przyjaciołom dalekich krewnych. Prosz

ę

rozwa

ż

y

ć

mo

ż

liwo

ść

, i

ż

te historyjki nie miały nigdy miejsca, a s

ą

jedynie wymysłami

znudzonych gospody

ń

domowych.

Helen nic na to nie odpowiedziała z tej prostej przyczyny,

ż

e po prostu nie

miała co odpowiedzie

ć

. Uwaga Purcella o kompletnym braku

ś

wiadków była

naprawd

ę

trafna. Sama przedtem ju

ż

si

ę

nad tym zastanawiała. Dziwne było

równie

ż

to, jak szybko kobiety z Ruskin Court zepchn

ę

ły morderstwo staruszka na

inne osiedle. Jak gdyby takie rzeczy zdarzały si

ę

zawsze tu

ż

obok - za rogiem, przy

ko

ń

cu bocznej uliczki - ale nigdy tutaj.

- No to dlaczego? -spytała Bernadette.

- Co dlaczego? - zdziwił si

ę

Archie.

- Dlaczego opowiadaj

ą

te koszmarne historie, skoro nie s

ą

prawdziwe?

- Wła

ś

nie - poparła j

ą

Helen, odbijaj

ą

c tym samym piłeczk

ę

z powrotem do

Purcella. - Dlaczego?

Purcell był dumny z siebie,

ś

wiadom, i

ż

jego wł

ą

czenie si

ę

do rozmowy

przemieniło spokojne spekulacje w za

ż

art

ą

dyskusj

ę

.

- Nie wiem - odparł zadowolony z wycofania si

ę

z debaty, kiedy wyło

ż

ył ju

ż

wszystkie atuty. - Naprawd

ę

nie powinna

ś

bra

ć

mnie zbyt powa

ż

nie, Helen. Sam

tego nie robi

ę

. - Chłopiec siedz

ą

cy u boku Purcella zachichotał.

- Mo

ż

e jest to dla nich po prostu temat tabu - zauwa

ż

ył Archie.

- Odpowiednio wyciszony... - podsun

ą

ł Daniel.

- Nie całkiem o to chodzi - zaprzeczył Archie. -

Ś

wiat to nie tylko polityka,

Daniel.

- Wzruszaj

ą

ce spostrze

ż

enie.

- Co takiego jest tabu w

ś

mierci? - spytał Trevor. - Bernadette przed chwil

ą

o

tym mówiła: cały czas stoimy z ni

ą

twarz

ą

w twarz. Telewizja, gazety.

- Mo

ż

e nie nazbyt blisko - zauwa

ż

yła Bernadette.

- Czy kto

ś

ma co

ś

przeciwko,

ż

e zapal

ę

? - wtr

ą

cił si

ę

Purcell. -Wygl

ą

da na

to,

ż

e deser uległ odroczeniu na czas bli

ż

ej nieokre

ś

lony.

Helen zignorowała t

ę

uwag

ę

i spytała Bernadette, co miała na my

ś

li mówi

ą

c

„nie nazbyt blisko".

Zapytana wzruszyła ramionami.

- Sama dokładnie nie wiem - wyznała - mo

ż

e to, i

ż

ś

mier

ć

musi by

ć

w

pobli

ż

u. Musimy wiedzie

ć

,

ż

e czai si

ę

tu

ż

za rogiem. Telewizja nie jest na tyle

przekonywaj

ą

ca.

Helen poczuła dreszcze. Uwaga ta miała dla niej pewien sens, lecz w tym

ferworze nie potrafiła oceni

ć

nale

ż

ycie jej znaczenia.

- Czy tamtych ludzi równie

ż

uwa

ż

asz za wyssanych z palca?

- Andrew mówił co

ś

... - odezwała si

ę

Bernadette.

- Najmocniej przepraszam - odezwał si

ę

Purcell. - Czy ma kto

ś

zapałki?

Chłopak podział gdzie

ś

moj

ą

zapalniczk

ę

.

- ...o braku

ś

wiadków.

- Wszystko czego to dowodzi to fakt, i

ż

nie spotkałam dot

ą

d nikogo, kto by

cokolwiek widział - oznajmiła Helen - a nie,

ż

e

ś

wiadkowie nie istniej

ą

,

- W porz

ą

dku - stwierdził Purcell. - Znajd

ź

cho

ć

jednego. Je

ś

li udowodnisz,

ż

e ten twój potworny kole

ś

ż

yje i oddycha, to postawi

ę

wszystkim obiad w

„Apollinaire". I jak? Czy mam za du

ż

o pieni

ę

dzy, czy mo

ż

e po prostu wiem kiedy nie

mog

ę

przegra

ć

? - Roze

ś

miał si

ę

, stukaj

ą

c knykciami w stół, imituj

ą

c oklaski.

- Brzmi nie

ź

le - oznajmił Trevor. - Co ty na to, Helen?

*

Nie wróciła na Spector Street a

ż

do nast

ę

pnego poniedziałku, lecz przez

cały weekend była tam my

ś

lami: stoj

ą

c przed zamkni

ę

t

ą

toalet

ą

w podmuchach

wiatru z deszczem, albo w sypialni z majacz

ą

cym na

ś

cianie malowidłem. Osiedle

pochłon

ę

ło j

ą

bez reszty.

Kiedy w sobot

ę

, pó

ź

nym popołudniem, Trevor wynalazł kolejny wspaniały

powód do kłótni, pozwoliła na obelgi, a obserwuj

ą

c dobrze znany rytuał

samoudr

ę

czenia, zupełnie si

ę

nim nie przejmowała. Ta oboj

ę

tno

ść

jeszcze bardziej

go roze

ź

liła. W zapami

ę

taniu wrzasn

ą

ł,

ż

e idzie odwiedzi

ć

przyjaciółk

ę

. Była

zadowolona widz

ą

c jego plecy. Kiedy nie wrócił na noc, wcale nie miała zamiaru

rozpacza

ć

. Był głupi i pró

ż

ny. Straciła ju

ż

nadziej

ę

ujrze

ć

w jego t

ę

pych oczach

jakie

ś

czaruj

ą

ce spojrzenie, a có

ż

jest wart m

ęż

czyzna, który nie potrafi by

ć

czaruj

ą

cy?

Nie pojawił si

ę

równie

ż

w niedziel

ę

i nast

ę

pnego ranka. Gdy parkowała

samochód w sercu osiedla, przyszło jej na my

ś

l,

ż

e nikt nie wie nawet, i

ż

tu

przyjechała. Mogłaby zgin

ąć

, a długo nikomu nie przyszłoby do głowy jej szuka

ć

.

Tak było ze staruszkiem, z opowie

ś

ci Anne-Marie, le

żą

cym w zapomnieniu na swym

ulubionym fotelu z wydłubanymi oczyma, podczas gdy muchy ucztowały, a masło

jełczało na stole.

Niedu

ż

o czasu zostało ju

ż

do Ogniska i podczas weekendu mały stosik

opału na Butt's Court urósł do znacznych rozmiarów. Nie wygl

ą

dał zbyt stabilnie, ale

nie powstrzymało to gromadki chłopców przed wdrapywaniem si

ę

na niego i

dr

ąż

eniem jam. Wi

ę

kszo

ść

materiału stanowiły meble, skradzione z pewno

ś

ci

ą

z

opuszczonych mieszka

ń

. Pow

ą

tpiewała, by w ogóle si

ę

zapaliły, a je

ś

li nawet to na

pewno b

ę

d

ą

okropnie kopci

ć

. Czterokrotnie, gdy szła do Anne-Marie, zaczepiały j

ą

dzieci, prosz

ą

c o pieni

ą

dze na fajerwerki.

- Daj pani co łaska, na ładn

ą

buzi

ę

- krzyczały, cho

ć

ż

adne nie miało ładnej

buzi. Nim stan

ę

ła na progu, opró

ż

niła kieszenie z drobniaków.

Tym razem zastała Anne-Marie, cho

ć

nie dostrzegła u niej powitalnego

u

ś

miechu. Gospodyni patrzyła po prostu na go

ś

cia, jak zahipnotyzowana.

- Mam nadziej

ę

,

ż

e ci nie przeszkadzam... Anne-Marie nie odpowiedziała.

- ...wpadłam dosłownie na słówko.

- Jestem zaj

ę

ta - oznajmiła w ko

ń

cu Anne-Marie. Tym razem nie zaprosiła do

ś

rodka, nie zaproponowała herbaty.

- Ach, có

ż

... to nie potrwa dłu

ż

ej ni

ż

chwilk

ę

.

Gdzie

ś

w gł

ę

bi domu otworzyły si

ę

drzwi i przez mieszkanie przeleciał

podmuch wiatru. Nad podwórkiem uniosły si

ę

papiery. Helen widziała jak fruwaj

ą

w

powietrzu niczym wielkie białe

ć

my.

- O co ci chodzi?

- Chciałabym tylko porozmawia

ć

o tamtym staruszku. Kobieta zatrz

ę

sła si

ę

ledwo dostrzegalnie. Wygl

ą

dała na chor

ą

Helen wydawało si

ę

, i

ż

jej twarz ma barw

ę

i faktur

ę

czerstwego ciasta. Jej

włosy były proste i tłuste.

- Jakim staruszku?

- Ostatnim razem jak tu byłam, opowiedziała

ś

mi o starym człowieku, który

został tu zamordowany, pami

ę

tasz?

- Nie.

- Powiedziała

ś

,

ż

e mieszkał w s

ą

siednim bloku.

- Nie przypominam sobie - odrzekła Anne-Marie.

- Ale przecie

ż

wyra

ź

nie mówiła

ś

...

W kuchni co

ś

spadło na podłog

ę

i p

ę

kło. Anne-Marie wzdrygn

ę

ła si

ę

, ale nie

ust

ą

piła z progu, ramieniem blokuj

ą

c Helen wej

ś

cie do mieszkania. W przedpokoju

walały si

ę

dzieci

ę

ce zabawki - poszarpane i zmaltretowane.

- Dobrze si

ę

czujesz? Anne-Marie potakn

ę

ła.

- Mam sporo pracy - oznajmiła.

- Wi

ę

c nie pami

ę

tasz, aby

ś

w ogóle mówiła mi cokolwiek o staruszku?

- Musiała

ś

mnie

ź

le zrozumie

ć

- odparła Anne-Marie, a potem

ś

ciszyła głos. -

Nie powinna

ś

tu przychodzi

ć

. Ka

ż

dy to wie.

- Co wie?

Dziewczyna zacz

ę

ła dygota

ć

.

- Nic nie rozumiesz, co? Wydaje ci si

ę

,

ż

e ludzie nie maj

ą

oczu?

- Co to ma za znaczenie? Pytałam po prostu...

- Nic nie wiem - uprzedziła j

ą

, - Cokolwiek ci powiedziałam, kłamałam.

- No có

ż

, w ka

ż

dym razie dzi

ę

kuj

ę

- odparła Helen, zbyt zdumiona zawiłymi

ostrze

ż

eniami, aby naciska

ć

dalej. Niemal natychmiast, gdy odwróciła si

ę

od drzwi,

usłyszała za sob

ą

zgrzyt zamykanego zanika.

*

Rozmowa była tylko jednym z wielu rozczarowa

ń

, jakie przyniósł ten ranek.

Helen udała si

ę

ponownie na ci

ą

g handlowy i odwiedziła supermarket, o którym

mówiła Josie. Popytała troch

ę

o sanitariaty i o ich histori

ę

. Wła

ś

nie w ubiegłym

miesi

ą

cu sklep przeszedł z r

ą

k do r

ą

k, a obecny wła

ś

ciciel, małomówny

Pakista

ń

czyk, utrzymywał, i

ż

nie wie kiedy ani dlaczego zamkni

ę

to szalety. Miała

wra

ż

enie, podczas tej rozmowy,

ż

e inni klienci uwa

ż

nie jej si

ę

przygl

ą

daj

ą

Czuła si

ę

jak intruz. Uczucie owo pogł

ę

biło si

ę

jeszcze, kiedy po wyj

ś

ciu z supermarketu

ujrzała Josie wychodz

ą

c

ą

z pralni samoobsługowej. Zawołała po imieniu; lecz tamta

jedynie wzi

ę

ła nogi za pas i znikn

ę

ła w labiryncie w

ą

skich uliczek. Helen ruszyła za

ni

ą

, ale zupełnie niespodziewanie zgubiła zarówno sw

ą

ofiar

ę

, jak i drog

ę

.

Płacz

ą

c ju

ż

prawie z powodu niepowodze

ń

, stała po

ś

ród powywracanych

toreb ze

ś

mieciami i czuła dla siebie pogard

ę

. Przecie

ż

nie była cz

ęś

ci

ą

tego

ś

rodowiska, prawda? Ile

ż

to razy krytykowała innych za zarozumiale twierdzenie, i

ż

rozumiej

ą

społeczno

ś

ci, które widzieli jedynie z dystansu? I oto ona, popełniaj

ą

c ten

sam grzech, przychodzi tutaj z aparatem i mnóstwem pyta

ń

, chc

ą

c wykorzysta

ć

ż

ycie (i

ś

mier

ć

) tych ludzi jako kanw

ę

dla rozmowy przy kolacji. Nie winiła Anne-

Marie za to,

ż

e j

ą

spławiła. Czy zasłu

ż

yła na co

ś

wi

ę

cej?

Zmarzni

ę

ta i wyczerpana, zdecydowała, i

ż

nadeszła pora, by przyzna

ć

Purcellowi racj

ę

. Wszystko co usłyszała było wymysłami. Bawiono si

ę

ni

ą

-

wyczuwszy ch

ęć

poznania paru koszmarnych historyjek - a ona, jak ostatni głupiec,

uwierzyła we wszystkie te absurdy. Była ju

ż

najwy

ż

sza pora uzna

ć

swoj

ą

łatwowierno

ść

i wróci

ć

do domu.

Jednak musiała co

ś

zrobi

ć

, przed pój

ś

ciem do samochodu: ostatni rzut oka

na głow

ę

. Nie jak to czyni antropolog badaj

ą

cy nowy szczep, lecz jak zagorzały

miło

ś

nik diabelskiego młyna: dla samego dreszczyku emocji. Dotarłszy jednak pod

numer 14, doznała ostatniego i najbardziej przykrego rozczarowania. Mieszkanie

zostało zabezpieczone przez robotników z Zarz

ą

du osiedla. Drzwi były zamkni

ę

te,

okno od strony ulicy blokowały deski.

Pomimo wszystko nie chciała tak łatwo rezygnowa

ć

. Obeszła od tyłu Butt's

Court i po prostych obliczeniach odnalazła podwórko mieszkania nr 14. Furtka była

czym

ś

zaparta od wewn

ą

trz, ale pchn

ę

ła j

ą

silnie ramieniem i przeszkoda z oporem

ust

ą

piła. Blokowała j

ą

góra

ś

mieci - zbutwiałe dywany, paczka rozmoczonych przez

deszcz czasopism oraz uschni

ę

ta choinka.

Podeszła przez podwórko do zabitych okien i zajrzała przez deski do

ś

rodka.

Na dworze nie było słonecznie, lecz wewn

ą

trz panował du

ż

o wi

ę

kszy mrok. Z

trudem dostrzec mo

ż

na było niewyra

ź

ny zarys malowidła na sypialnianej

ś

cianie.

Przycisn

ę

ła twarz do desek, chc

ą

c rzuci

ć

po

ż

egnalne spojrzenie.

Przez pokój przepłyn

ą

ł cie

ń

, na moment zasłaniaj

ą

c jej widok. Odsun

ę

ła

si

ę

od okna, przestraszona i niepewna tego co widziała. Mo

ż

e był to jej własny cie

ń

rzucony przez okno? Ale ona si

ę

przecie

ż

nie ruszała, on - tak.

Ponownie podeszła do okna, tym razem du

ż

o ostro

ż

niej. Powietrze zadr

ż

ało,

usłyszała głuchy j

ę

k, ale nie była pewna czy dochodzi z wn

ę

trza budynku czy te

ż

z

dworu. Jeszcze raz przycisn

ę

ła twarz do szorstkich desek i nagle co

ś

podskoczyło

do okna. Tym razem krzykn

ę

ła. Z wn

ę

trza dobiegł zgrzyt jaki wydaj

ą

pazury dra-

pi

ą

ce o drewno.

Pies! I to du

ż

y, skoro potrafi tak wysoko skaka

ć

.

- Ty głupia - powiedziała do siebie na głos. I nagle oblała si

ę

potem.

Drapanie ustało niemal równie szybko jak si

ę

rozpocz

ę

ło, lecz nie mogła si

ę

zmusi

ć

, aby podej

ść

do okna. Widocznie robotnicy, którzy zamykali mieszkanie, nie

sprawdzili go dokładnie i przez przypadek uwi

ę

zili jakiego

ś

psa. Był zgłodniały,

s

ą

dz

ą

c po dochodz

ą

cych odgłosach. Dzi

ę

kowała Bogu,

ż

e nie próbowała wej

ść

do

ś

rodka. Pies - głodny i na pół oszalały w cuchn

ą

cych ciemno

ś

ciach - mógł rzuci

ć

si

ę

jej do gardła.

Popatrzyła na zabite deskami okno. Szpary mi

ę

dzy nimi szerokie były ledwie

na pół cala, lecz wyczuwała,

ż

e zwierz

ę

stoi po drugiej stronie na tylnych łapach.

Teraz, gdy uspokoił jej si

ę

oddech, słyszała sapanie i kły szarpi

ą

ce parapet.

- Cholerny zwierzaku... - wykrzykn

ę

ła. - Nie wa

ż

si

ę

wyłazi

ć

. Wycofała si

ę

do

furtki. Zast

ę

py wijów i paj

ą

ków, zaniepokojonych dziwnymi ruchami swych kryjówek

w dywanach blokuj

ą

cych wej

ś

cie, przemykały pod nogami w poszukiwaniu nowych,

mrocznych zak

ą

tków.

Zamkn

ę

ła furtk

ę

i ruszyła chc

ą

c obej

ść

budynek, kiedy usłyszała syreny:

dwie okropne spirale d

ź

wi

ę

ku, od których cierpła skóra. Zbli

ż

ały si

ę

. Przyspieszyła

kroku i dotarła na drug

ą

stron

ę

Butt's Court w sam

ą

por

ę

, by ujrze

ć

kilkunastu

policjantów biegn

ą

cych po trawie koło ogniska oraz ambulans zawracaj

ą

cy na

chodniku i jad

ą

cy w kierunku przeciwległej strony placyku. Ludzie powychodzili ze

swych mieszka

ń

i stali na balkonach spogl

ą

daj

ą

c w dół. Inni obchodzili placyk,

wyra

ź

nie zaciekawieni, powi

ę

kszaj

ą

c tłumek gapiów.

Ż

oł

ą

dek podszedł Helen do

gardła gdy dostrzegła gdzie skupiła si

ę

uwaga ludzi: na progu mieszkania Anne-

Marie. Policjanci torowali noszowym drog

ę

przez zbiegowisko.

Drugi wóz policyjny zatrzymał si

ę

koło karetki, ze

ś

rodka wysiadło dwóch

ubranych po cywilnemu komisarzy. Podeszła do tłumu. Te kilka słów rzucanych

przez gapiów wypowiadanych było bardzo cicho; jedna czy dwie starsze kobiety

płakały. Chocia

ż

stawała na palcach, głowy tłumu blokowały widok. Obróciwszy si

ę

do brodatego m

ęż

czyzny, stoj

ą

cego obok z dzieckiem na ramionach, spytała co si

ę

stało. Nie wiedział. Słyszał,

ż

e kto

ś

nie

ż

yje, ale nie był pewien.

- Anne-Marie? - spytała. Kobieta przed ni

ą

obróciła si

ę

.

- Znasz j

ą

? - zapytała niemal z nabo

ż

e

ń

stwem, jakby mówiła o ukochanej

osobie.

- Troch

ę

- odparła niepewnie Helen. - Mo

ż

e mi pani powiedzie

ć

co si

ę

tam

stało?

Kobieta mimowolnie zasłoniła dłoni

ą

usta, jak gdyby chciała powstrzyma

ć

wypowiadane słowa. Mimo wszystko jednak nie udało j ej si

ę

.

- Dziecko...

- Kerry?

- Kto

ś

włamał si

ę

od tyłu do mieszkania. Podci

ą

ł mu gardło. Helen poczuła

jak ponownie oblewa si

ę

potem. Przez mgł

ę

widziała gazety unosz

ą

ce si

ę

nad

podwórkiem Anne-Marie.

- Nie - wyszeptała.

- O, wła

ś

nie w ten sposób.

Spojrzała na kobiet

ę

, która chciała jej wszystko dokładnie pokaza

ć

i jeszcze

raz powiedziała:

- Nie. To nie do wiary. - Jej opór nie mógł jednak zmieni

ć

straszliwej prawdy.

Odwróciła si

ę

plecami do kobiety i przepchn

ę

ła przez tłum. Nie było tam nic

do ogl

ą

dania, a je

ś

li nawet, to nie miała ochoty tego ujrze

ć

. Ci ludzie - nieustannie

wylewaj

ą

cy si

ę

z domów i przekazuj

ą

cy sobie sensacj

ę

- okazywali

zainteresowanie, które napawało j

ą

odraz

ą

, Nie jest jedn

ą

z nich, nigdy nie b

ę

dzie

jedn

ą

z nich. Chciała bi

ć

ka

ż

d

ą

podniecon

ą

twarz bez opami

ę

tania, chciała

krzykn

ąć

:

„Pragniecie zabawi

ć

si

ę

kosztem czyjego

ś

bólu i cierpienia! Dlaczego?

Dlaczego?". Nie miała jednak do

ść

odwagi. Nagły wstrz

ą

s pozbawił j

ą

wszystkiego

prócz odrobiny energii potrzebnej by odej

ść

, pozostawiaj

ą

c tłum jego ulubionej

rozrywce.

*

Trevor wrócił do domu. Nie uczynił

ż

adnego kroku, aby wytłumaczy

ć

sw

ą

nieobecno

ść

, lecz czekał tylko, by wzi

ę

ła go w krzy

ż

owy ogie

ń

pyta

ń

. Kiedy

zawiodła jego oczekiwania, przybrał słodk

ą

poz

ę

poczciwego chłopa, co było

gorsze, ni

ż

ostentacyjne milczenie. Miała jakie

ś

mgliste prze

ś

wiadczenie,

ż

e brak

zainteresowania z jej strony był dla niego du

ż

o bardziej niepokoj

ą

cy, ni

ż

sceny, do

których ju

ż

przywykł. Nie mogło jej to wszystko mniej obchodzi

ć

.

Nastawiła radio na lokaln

ą

stacj

ę

i słuchała wiadomo

ś

ci. Potwierdzały to co

powiedziała kobieta z tłumu. Kerry Latimer nie

ż

ył. Nieznany osobnik albo osobnicy

włamali si

ę

od podwórza i zamordowali dziecko bawi

ą

ce si

ę

na kuchennej podłodze.

Rzecznik prasowy policji u

ż

ywał oklepanych zwrotów, opisuj

ą

c

ś

mier

ć

Kerry'ego

jako „nieludzk

ą

zbrodni

ę

", a przest

ę

pców jako „niebezpiecznych i pozbawionych

wszelkich zasad zwyrodnialców". Raz tylko jego głos wyra

ź

nie si

ę

załamał, gdy

mówił o scenie, jak

ą

napotkali policjanci w kuchni Anne-Marie.

- Po co wł

ą

czyła

ś

radio? - spytał niedbale Trevor, kiedy Helen wysłuchała

trzech kolejnych serwisów. Nie widziała powodu, aby kry

ć

przed nim tragiczne

wypadki, których była

ś

wiadkiem na Spector Street; pr

ę

dzej czy pó

ź

niej i tak by si

ę

dowiedział. Bez po

ś

piechu opowiedziała mu skrócon

ą

wersj

ę

zdarze

ń

na Butt's

Court.

- Anne-Marie to ta sama kobieta, któr

ą

spotkała

ś

, kiedy po raz pierwszy

pojechała

ś

na tamto osiedle. Nie myl

ę

si

ę

?

Potakn

ę

ła, maj

ą

c nadziej

ę

,

ż

e nie b

ę

dzie m

ę

czył jej pytaniami. Łzy były

blisko, a nie miała zamiaru rozkleja

ć

si

ę

na jego oczach.

- Wi

ę

c jednak miała

ś

racj

ę

- powiedział.

-Racj

ę

?

-

Ż

e kr

ę

ci si

ę

tam jaki

ś

maniak.

- Nie - rzekła. - Nie.

-Ale dziecko...

Podniosła si

ę

i stan

ę

ła koło okna, spogl

ą

daj

ą

c z wysoko

ś

ci dwóch pi

ę

ter na

ciemniej

ą

c

ą

poni

ż

ej ulic

ę

. Dlaczego czuła tak

ą

nagl

ą

c

ą

potrzeb

ę

odrzucenia teorii o

spisku? Dlaczego modliła si

ę

teraz, aby to Purcell miał racj

ę

, a wszystko co słyszała

było kłamstwem? Cofn

ę

ła si

ę

my

ś

lami do minionego poranka, chc

ą

c przypomnie

ć

sobie jak wygl

ą

dała wtedy Anne-Marie; blada, niespokojna,

ś

wiadoma. Była niczym

kobieta wyczekuj

ą

ca czyjego

ś

przybycia, zbywała nieproszonych go

ś

ci, by powróci

ć

do tego oczekiwania. Lecz na co, albo na kogo czekała? Czy to mo

ż

liwe, by Anne-

Marie znała morderc

ę

? Mo

ż

e spodziewała si

ę

go w domu?

- Mam nadziej

ę

,

ż

e znajd

ą

tego skurwiela - powiedziała, nadal wpatrzona w

ulic

ę

.

- Na pewno - odparł Trevor. - Zamordowano dziecko, na Boga. Ta sprawa

b

ę

dzie miała absolutny priorytet.

Na rogu ulicy pojawił si

ę

m

ęż

czyzna, obrócił si

ę

i zagwizdał. Wielki owczarek

alzacki przypadł mu do nóg i razem ruszyli w stron

ę

katedry.

- Pies - mrukn

ę

ła Helen.

- Co takiego?

W tym wszystkim zapomniała o psie. Szok, jaki prze

ż

yła kiedy rzucił si

ę

do

okna, teraz poraził j

ą

ponownie.

- Co za pies? - dopytywał si

ę

Trevor.

- Poszłam dzisiaj jeszcze raz do tego mieszkania, w którym fotografowałam

graffiti. Był w nim pies. Zamkni

ę

ty.

- No i?

- Zdechnie z głodu. Nikt nie wie,

ż

e jest w

ś

rodku.

- Sk

ą

d wiesz,

ż

e nie został zamkni

ę

ty, aby pilnowa

ć

mieszkania?

- Robił tyle hałasu - zauwa

ż

yła.

- Psy szczekaj

ą

- odparł Trevor. - W tym wszystkie s

ą

dobre.

- Nie - powiedziała bardzo cicho, wspominaj

ą

c te odgłosy, które dochodziły

zza zabitego deskami okna. - Ten nie szczekał.

- Daj sobie spokój z psem - poradził Trevor. - Z dzieciakiem te

ż

. Nic na to nie

mo

ż

esz poradzi

ć

. Po prostu przechodziła

ś

obok.

Jego słowa były tylko echem jej własnych, ale jako

ś

- z przyczyn których nie

potrafiła wyja

ś

ni

ć

- to prze

ś

wiadczenie straciło na sile w czasie ostatnich paru

godzin. Ona nie przechodziła, ot tak, po prostu obok. Nikt nie przechodzi sobie po

prostu obok; do

ś

wiadczenie zawsze odciska jakie

ś

pi

ę

tno. Czasami tylko zadrapnie;

nieraz pozbawia ko

ń

czyn. Nie wiedziała ile ona sama ucierpiała, czuła, i

ż

szkody

były daleko bardziej dotkliwe ni

ż

s

ą

dziła. I to j

ą

przera

ż

ało.

- Sko

ń

czyła si

ę

wódka - oznajmiła, wlewaj

ą

c ostatnie krople do szklaneczki.

Trevor był wyra

ź

nie zadowolony mog

ą

c si

ę

czym

ś

przysłu

ż

y

ć

.

- Pójd

ę

po co

ś

, zgoda? - zaproponował. - Kupi

ę

butelk

ę

albo dwie.

- Dobra - odparła. - Skoro masz ochot

ę

.

Nie było go tylko przez pół godziny; nie zmartwiłaby si

ę

, gdyby potrwało to

nieco dłu

ż

ej. Nie miała ochoty na pogaw

ę

dki; chciała jedynie siedzie

ć

i stara

ć

si

ę

zrozumie

ć

niepokój dr

ę

cz

ą

cy jaw duszy. Cho

ć

Trevor zako

ń

czył sw

ą

indagacj

ę

na

psie - a mo

ż

e wła

ś

nie dlatego - nie mogła nic poradzi

ć

,

ż

e oczami duszy wraca do

zamkni

ę

tej garsoniery. Do wizerunku przera

ż

aj

ą

cej twarzy na

ś

cianie sypialni i

stłumionego charczenia zwierz

ę

cia, które drapało pazurami o deski blokuj

ą

ce okno.

Wbrew temu co mówił Trevor, nie wierzyła, aby mieszkanie było u

ż

ywane jako

zast

ę

pcza buda. Nie było w

ą

tpliwo

ś

ci,

ż

e pies został tam uwi

ę

ziony i biegał w kółko,

doprowadzany z ka

ż

d

ą

godzin

ą

bli

ż

ej szale

ń

stwa, gotowy zje

ść

własne odchody.

Bała si

ę

,

ż

e kto

ś

- na przykład dzieci, szukaj

ą

ce opału na ognisko - włamie si

ę

do

ś

rodka, nie wiedz

ą

c co tam napotka. Nie chodziło o bezpiecze

ń

stwo

złodziejaszków, ale o to,

ż

e pies uwolniony mo

ż

e przyj

ść

po ni

ą

. Odnalazłby j

ą

(my

ś

lała, sporo ju

ż

wypiwszy) po

ś

ladach.

Trevor wrócił z zapasem whisky i pili razem, a

ż

do białego rana, kiedy to jej

ż

oł

ą

dek miał ju

ż

do

ść

. Ul

ż

yła sobie w toalecie, a Trevor stał na zewn

ą

trz pytaj

ą

c czy

czego

ś

nie potrzebuje. Odparła mu słabym głosem,

ż

eby zostawił j

ą

sam

ą

. Kiedy po

godzinie wreszcie wyszła, Trevor poszedł ju

ż

do łó

ż

ka. Nie przył

ą

czyła si

ę

do niego,

lecz poło

ż

yła na sofie i przedrzemała a

ż

do

ś

witu.

*

Morderstwo było sensacj

ą

dnia. Krótkie notatki pojawiły si

ę

na pierwszych

stronach wszystkich porannych wyda

ń

, a i w

ś

rodku sprawa zaj

ę

ła poczesne

miejsca. Zamieszczono zdj

ę

cia zbolałej matki wyprowadzanej z mieszkania i inne,

niewyra

ź

ne, lecz wstrz

ą

saj

ą

ce, zrobione z murku okalaj

ą

cego podwórze i przez

otwarte drzwi do kuchni. Czy na podłodze została krew, czy te

ż

był to tylko cie

ń

?

Helen nie przeczytała artykułów - bol

ą

ca głowa stanowczo protestowała

przeciw temu pomysłowi - ale Trevor, który przyniósł gazety, wyra

ź

nie miał ochot

ę

porozmawia

ć

. Nie mogła wyczu

ć

czy s

ą

to tylko dalsze kroki pojednawcze, czy te

ż

autentyczne zainteresowanie.

- Kobieta znajduje si

ę

w areszcie - oznajmił wertuj

ą

c Dailly Telegraph. Na

gruncie polityki gazeta reprezentowała zupełnie inne pogl

ą

dy ni

ż

on, lecz brutalne

zabójstwo zostało tu szczegółowo opisane.

Tak czy owak, ta wiadomo

ść

wzbudziła ciekawo

ść

Helen.

- W areszcie? - spytała. - Anne-Marie?

- Tak.

- Poka

ż

. Podał jej gazet

ę

.

- Trzecia kolumna - podpowiedział Trevor.

Znalazła ten urywek. Anne-Marie została zatrzymana do wyja

ś

nienia, co si

ę

działo w czasie mi

ę

dzy ustalon

ą

godzin

ą

zgonu dziecka, a momentem zgłoszenia

jego

ś

mierci. Helen dwa razy przeczytała stosowne zdania, by si

ę

upewni

ć

czy

wszystko dobrze zrozumiała. Eksperci policyjni ustalili,

ż

e Kerry zmarł mi

ę

dzy szós-

t

ą

, a szóst

ą

trzydzie

ś

ci rano; morderstwo zgłoszono dopiero po dwunastej.

Przeczytała raport trzeci i czwarty raz, lecz nie zmieniło to okropnych taktów.

Dziecko zabito przed

ś

witem. Kiedy dotarła do domu Anne-Marie, Kerry nie

ż

ył ju

ż

od czterech godzin. Ciało le

ż

ało w kuchni, kilka jardów od przedpokoju, w którym

stała, a Anne-Marie nie pisn

ę

ła ani słówka. Aura oczekiwania, która j

ą

otaczała - czy

co

ś

oznaczała? Mo

ż

e oczekiwała zach

ę

ty, by podnie

ść

słuchawk

ę

i zadzwoni

ć

po

policj

ę

?

- O Bo

ż

e... - wyszeptała Helen i upu

ś

ciła gazet

ę

.

- Co si

ę

stało?

- Musz

ę

i

ść

na policj

ę

.

- Dlaczego?

- Musz

ę

im powiedzie

ć

,

ż

e byłam w tym domu - odparła. Trevor nie bardzo

rozumiał o co chodzi. - Dziecko nie

ż

yło, Trevor. Kiedy widziałam si

ę

z Anne-Marie

wczoraj rano, Kerry ju

ż

nie

ż

ył.

*

Zadzwoniła pod numer podany w gazecie, gdzie miały zgłasza

ć

si

ę

osoby

wiedz

ą

ce cokolwiek o tej sprawie. Pół godziny pó

ź

niej podjechał policyjny radiowóz,

aby j

ą

zabra

ć

. W ci

ą

gu nast

ę

pnych dwóch godzin przesłuchania zaskoczyło j

ą

wiele

rzeczy. Wcale nie najmniej zadziwiaj

ą

c

ą

była wiadomo

ść

, i

ż

nikt nie zawiadomił po-

licji o jej pobycie na osiedlu, cho

ć

z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

została zauwa

ż

ona.

- Ci ludzie nie chc

ą

o niczym wiedzie

ć

- wyja

ś

nił jej detektyw. - Mo

ż

na by

pomy

ś

le

ć

,

ż

e takie miejsce b

ę

dzie a

ż

roi

ć

si

ę

od

ś

wiadków. Je

ś

li tacy istniej

ą

, to nie

ujawnili si

ę

dotychczas. Podobne morderstwo...

- To nie jest pierwsze? - przerwała mu. Spojrzał na ni

ą

przez zagracone

biurko.

- Pierwsze?

- Słyszałam par

ę

opowie

ś

ci o tym osiedlu. O morderstwach. Ubiegłego lata.

Detektyw pokr

ę

cił głow

ą

,

- Nic nie wiem na ten temat. Przetoczyła si

ę

tam co prawda fala napadów;

jaka

ś

kobieta wyl

ą

dowała nawet w szpitalu na tydzie

ń

. Ale nie, nie było morderstw.

Poczuła sympati

ę

do tego detektywa. Jego oczy zauroczyły j

ą

swym

rozmarzeniem, a twarz szczero

ś

ci

ą

. Nie dbaj

ą

c czy zabrzmi to głupio czy nie,

spytała:

- Po co opowiadaj

ą

takie straszne kłamstwa? O ludziach z wydłubanymi

oczami? Straszne rzeczy. Policjant podrapał si

ę

w długi nos.

- My mamy to samo - powiedział. - Ludzie przychodz

ą

do nas zwierzaj

ą

c si

ę

z całej masy najró

ż

niejszych głupot. Niektórzy przez cał

ą

noc opowiadaj

ą

o

przest

ę

pstwach, które popełnili, albo które wydaje im si

ę

,

ż

e popełnili. Podaj

ą

wszystko z najdrobniejszymi szczegółami. A kiedy troch

ę

podzwonisz okazuje si

ę

,

ż

e wszystko jest wyssane z palca. Tymczasem oni niczego ju

ż

nie pami

ę

taj

ą

.

- Mo

ż

e gdyby nie opowiedzieli tych historyjek... teraz wła

ś

nie wcielaliby je w

ż

ycie. Potakn

ą

ł.

- Tak. Bo

ż

e miej nas w swojej opiece. To mo

ż

e by

ć

racja. A te historie, które

jej opowiedziano, czy były wytworami chorych umysłów, stworzone by nie dopu

ś

ci

ć

,

ż

eby majaki stały si

ę

rzeczywisto

ś

ci

ą

? Taka my

ś

l ci

ą

gn

ę

ła za sob

ą

nast

ę

pny

wniosek: koszmary potrzebowały przecie

ż

jakiej

ś

pierwotnej przyczyny, jakiego

ś

ź

ródła sk

ą

d mogłyby wytrysn

ąć

. Id

ą

c do domu zatłoczonymi ulicami, Helen

zastanawiała si

ę

, ilu z widzianych ludzi zna podobne historie. Czy takie makabreski

były teraz popularne, tak jak uwa

ż

ał Purcell? Czy w ka

ż

dym sercu jest miejsce, cho

ć

malutkie, dla bestii?

- Dzwonił Purcell - oznajmił Trevor, kiedy wróciła do domu. -Zaprasza nas na

obiad.

Jakiekolwiek zaproszenie było teraz całkiem nie na miejscu, wi

ę

c wykrzywiła

twarz w grymasie niech

ę

ci.

- Do „Apollinaire", pami

ę

tasz? - przypomniał jej. - Obiecał,

ż

e zabierze nas

na obiad, je

ś

li udowodnisz,

ż

e si

ę

mylił.

My

ś

l o zjedzeniu obiadu zaraz po tragicznej

ś

mierci dziecka wydała jej si

ę

groteskowa i wcale tego nie kryła.

- B

ę

dzie czuł si

ę

ura

ż

ony, je

ś

li mu odmówisz.

- Guzik mnie to obchodzi. Nie mam najmniejszej ochoty na obiad z

Purcellem.

- Prosz

ę

- rzekł słodko. - Mo

ż

e narobi

ć

kłopotów, a wła

ś

nie teraz chc

ę

,

ż

eby

był zadowolony.

Przyjrzała mu si

ę

uwa

ż

nie. Spojrzenie, którym j

ą

uraczył, upodobniało go do

zmokni

ę

tego spaniela. Sprytny skurczysyn, pomy

ś

lała; na głos jednak odparła - w

porz

ą

dku, pójd

ę

. Ale nie oczekuj,

ż

e b

ę

d

ę

ta

ń

czyła po stołach.

- To zostawimy dla Archiego - odrzekł. - Powiedziałem,

ż

e b

ę

dziemy wolni

jutro wieczorem. Pasuje ci?

- Wszystko jedno.

- Zarezerwował stolik na ósm

ą

,

Popołudniówki ograniczyły „Tragedi

ę

Małego Kerry'ego" do parocalowych

kolumn gdzie

ś

w

ś

rodku numeru. Zamiast jakich

ś

nowych informacji, opisywali po

prostu szczegółowe przepytywanie, jakie prowadzi policja na Spector Street. Kilka

pó

ź

nych wyda

ń

wspominało,

ż

e Anne-Marie zwolniono z aresztu po przedłu

ż

aj

ą

cym

si

ę

okresie przesłucha

ń

i przebywa teraz u przyjaciół. Wspomniały równie

ż

, pod

koniec, i

ż

pogrzeb odb

ę

dzie si

ę

nazajutrz.

Nie miała zamiaru wraca

ć

na Spector Street, by uczestniczy

ć

w pogrzebie,

kiedy kładła si

ę

do łó

ż

ka tego wieczora. Lecz sen zmienił chyba jej zdanie, bo

obudziła si

ę

z postanowieniem,

ż

e jednak pójdzie.

*

Ś

mier

ć

przydała

ż

ycia osiedlu. Id

ą

c od głównej ulicy w stron

ę

Ruskin Court,

spotkała tłumy, jakich nie widziała jeszcze nigdy. Mimo wiatru i nieustaj

ą

cego

deszczu, wielu ustawiło si

ę

od razu w szpaler, by zaklepa

ć

sobie miejsce i

obserwowa

ć

orszak pogrzebowy. Niektórzy przywdziali jakie

ś

czarne elementy

odzie

ż

y -płaszcze, chusty - lecz cało

ść

, mimo

ś

ciszonych głosów i powa

ż

nych min,

bardzo przypominała odpustowy jarmark. Dzieci biegały dookoła, nie zwa

ż

aj

ą

c na

powag

ę

chwili. Raz po raz z grupy plotkuj

ą

cych ludzi dolatywał

ś

miech. Helen

wyczuwała aur

ę

oczekiwania, która nadawała j

ą

, mimo okoliczno

ś

ci, niemal

rado

ś

ci

ą

,

To nie tylko sama obecno

ść

tylu ludzi wprawiała j

ą

w pogodny nastrój. Była -

nie bała si

ę

do tego przyzna

ć

- po prostu szcz

ęś

liwa,

ż

e jest znowu na Spector

Street. Placyki, z tymi karłowatymi drzewkami i zszarzał

ą

traw

ą

były jej bli

ż

sze ni

ż

wykładane dywanami korytarze, po których przywykła spacerowa

ć

. Anonimowe

twarze na balkonach i uliczkach znaczyły wi

ę

cej ni

ż

koledzy z uniwersytetu. Jednym

słowem - czuła si

ę

jak w domu.

Wreszcie pojawiły si

ę

samochody, sun

ą

c w

ś

limaczym tempie przez w

ą

skie

uliczki. Gdy nadjechał karawan, z mał

ą

trumienk

ą

obło

ż

on

ą

kwiatami, kilka kobiet w

tłumie wydało cichy okrzyk bólu. Kto

ś

zasłabł; wokół niego zebrała si

ę

od razu

niespokojna grupa ludzi. Nawet dzieci jako

ś

ucichły.

Helen obserwowała wszystko z suchymi oczami. Niełatwo poddawała si

ę

łzom, zwłaszcza w obecno

ś

ci innych. Kiedy drugi samochód, ten z Anne-Marie i

dwiema innymi kobietami, zrównał si

ę

z ni

ą

, Helen spostrzegła, i

ż

osierocona matka

równie

ż

powstrzymuje si

ę

przed publicznym okazywaniem cierpienia. Wła

ś

ciwie to

sprawiała wra

ż

enie nieomal ogłuszonej nagłymi wydarzeniami. Siedziała

wyprostowana na tylnym siedzeniu z blad

ą

twarz

ą

, b

ę

d

ą

c

ą

obiektem

powszechnego współczucia. Przykro było o tym my

ś

le

ć

, ale Helen czuła

wewn

ę

trznie,

ż

e s

ą

to najpi

ę

kniejsze chwile Anne-Marie. Oto dzie

ń

, w którym

wyrwana została z szaro

ś

ci

ż

ycia, by stan

ąć

w centrum powszechnej uwagi. Orszak

pogrzebowy powoli przesun

ą

ł si

ę

i znikn

ą

ł gdzie

ś

w oddali.

Tłum wokół Helen zacz

ą

ł si

ę

ju

ż

przerzedza

ć

. Pozostawiła grupk

ę

płaczek,

które nadal stały na chodniku, i ruszyła w stron

ę

Butfs Court. Miała zamiar wróci

ć

do

owego zamkni

ę

tego mieszkania i sprawdzi

ć

, czy pies nadal tam siedzi. Je

ś

li tak, to

ul

ż

y sumieniu i zawiadomi dozorc

ę

.

Placyk przed Butfs Court był, o dziwo, praktycznie pusty. Widocznie

mieszka

ń

cy, b

ę

d

ą

c s

ą

siadami Anne-Marie, poszli na msz

ę

do przykrematoryjnej

kaplicy. Pozostały jedynie dzieci, bawi

ą

ce si

ę

wokół piramidy ogniska. Ich

zwielokrotnione echem głosy grzmiały na pustym placu. Dotarłszy do mieszkanka,

została zaskoczona widokiem otwartych drzwi. Tak samo wygl

ą

dało to miejsce, gdy

przyszła tu po raz pierwszy. Widok wn

ę

trza przyprawił j

ą

o zawrót głowy. Ile

ż

to razy

w ci

ą

gu ubiegłych kilku dni wyobra

ż

ała sobie,

ż

e stoi tu, spogl

ą

daj

ą

c w mrok. Z

wn

ę

trza nie dochodził

ż

aden d

ź

wi

ę

k. Pies pewnie uciekł - albo, co te

ż

mo

ż

liwe,

zdechł. Nic si

ę

nie mo

ż

e sta

ć

je

ś

li wejdzie tam ostatni raz i zobaczy twarz namalo-

wan

ą

na

ś

cianie oraz t

ę

my

ś

l obok.

„Słodko

ś

ci dla słodkiej". Nie szukała

ź

ródła, sk

ą

d pochodzi to zdanie. Nie ma

to znaczenia, my

ś

lała. Czymkolwiek było kiedy

ś

, teraz jest ju

ż

zmienione, tak jak

wszystko, wł

ą

czaj

ą

c j

ą

, Zatrzymała si

ę

na chwil

ę

w living-roomie, by napawa

ć

si

ę

czekaj

ą

cym spotkaniem. Gdzie

ś

daleko w tyle rozległ si

ę

wrzask dzieci, podobny do

wrzawy oszalałych ptaków.

Obeszła stert

ę

starych mebli i ruszyła w stron

ę

krótkiego korytarzyka,

ł

ą

cz

ą

cego oba pokoje, nieustannie odwlekaj

ą

c t

ę

upragnion

ą

chwil

ę

. Serce biło jej

gwałtownie, na ustach igrał u

ś

miech.

Nareszcie! Jest! Portret był niewyra

ź

ny, lecz jak zwykle przekonuj

ą

cy.

Ruszyła do wn

ę

trza mrocznego pokoju, by w pełni móc podziwia

ć

obraz i po chwili

jej stopy natrafiły na materac, który ci

ą

gle le

ż

ał rzucony w k

ą

cie. Spojrzała na

podłog

ę

. Brudne legowisko zostało wywrócone, ukazuj

ą

c t

ę

nie podart

ą

stron

ę

.

Kilka koców i owini

ę

ta w szmaty poduszka spoczywały na wierzchu. Co

ś

zaja

ś

niało

w fałdach najbli

ż

szego łachmana. Pochyliła si

ę

i spostrzegła gar

ść

słodyczy -

czekoladek i cukierków - zawini

ę

tych w jasny papier. Mi

ę

dzy nimi tkwiło, ani tak

kusz

ą

ce, ani słodkie, kilkana

ś

cie

ż

yletek. Na niektórych wida

ć

było krew.

Wyprostowała si

ę

i zacz

ę

ła cofa

ć

, gdy nagle z s

ą

siedniego pokoju doleciało j

ą

bzyczenie. Obróciła si

ę

i w pomieszczeniu zrobiło si

ę

jeszcze ciemniej, gdy mi

ę

dzy

ni

ą

a

ś

wiatłem stan

ę

ła jaka

ś

posta

ć

. M

ęż

czyzna stał w drzwiach, pod

ś

wiatło, wi

ę

c

nie widziała go wyra

ź

nie, ale za to doskonale wyczuwała. Pachniał jak wata

cukrowa, a bzyczenie przyszło wraz z nim albo było wr

ę

cz w nim samym.

- Przyszłam,

ż

eby tylko popatrze

ć

- wyj

ą

kała - ... na ten rysunek.

Bzyczenie narastało - cisza sennego popołudnia bezpowrotnie znikn

ę

ła.

M

ęż

czyzna w drzwiach si

ę

nie poruszył.

- Có

ż

- powiedziała - obejrzałam ju

ż

sobie wszystko. - Łudziła si

ę

,

ż

e na te

słowa człowiek odsunie si

ę

i przepu

ś

ci j

ą

do wyj

ś

cia, lecz on ani drgn

ą

ł. Nie miała

do

ść

odwagi, by to wymusi

ć

pchaniem si

ę

do drzwi.

- Powinnam ju

ż

i

ść

- powiedziała, zdaj

ą

c sobie spraw

ę

,

ż

e mimo wysiłków z

ka

ż

dej sylaby wyziera strach. - Czekaj

ą

na mnie...

Nie było to kompletne kłamstwo. Dzi

ś

wieczorem byli zaproszeni do

„Apollinaire" na kolacj

ę

. Lecz do ósmej pozostały cztery godziny. Jeszcze du

ż

o

czasu upłynie, nim zaczn

ą

jej szuka

ć

.

- Pan wybaczy - rzekła niepewnie.

Bzyczenie nieco ucichło i w tej nagłej ciszy odezwał si

ę

m

ęż

czyzna. Jego

matowy głos był nieomal równie słodki. jak zapach, który rozsiewał wokół.

- Nie ma po

ś

piechu - wyszeptał.

- Jestem umówiona...

Cho

ć

nie widziała jego oczu, czuła je na sobie. Ogarn

ę

ła j

ą

senno

ść

,

podobnie jak latem, które teraz

ś

piewało jej w głowie.

- Przybyłem po ciebie - powiedział. Powtórzyła w my

ś

lach te trzy słowa.

Przybyłem po ciebie. Je

ś

li były gro

ź

b

ą

, to z cał

ą

pewno

ś

ci

ą

tak nie brzmiały.

- Nie znam... ci

ę

- odparła.

- To prawda - wyszeptał. - Ale we mnie w

ą

tpiła

ś

.

-W

ą

tpiłam?

- Nie wystarczyły ci zasłyszane opowie

ś

ci ani napisy na

ś

cianach. Wi

ę

c

byłem zmuszony sam przyby

ć

.

Senno

ść

m

ą

ciła jej umysł, lecz uchwyciła ogólny sens tych słów. To,

ż

e był

legend

ą

, a ona nie wierz

ą

c w niego, zmusiła go do ukazania karz

ą

cej dłoni.

Spojrzała na te dłonie. Jednej brakowało. Zamiast niej umocowano hak.

- B

ę

d

ą

ci

ę

wini

ć

- powiedział. - B

ę

d

ą

mówi

ć

,

ż

e przez twoje zw

ą

tpienie

popłyn

ę

ła niewinna krew. Lecz pytam si

ę

, po có

ż

jest krew, je

ś

li nie do przelewania?

A po pewnym czasie

ś

ledztwo dobiegnie ko

ń

ca. Policja wyjedzie, kamery skieruj

ą

si

ę

na nowe koszmary, a oni zostan

ą

tu sami, by móc na nowo opowiada

ć

o

Cukierniku.

- O Cukierniku? - powtórzyła zdziwiona. J

ę

zyk z trudem wymówił tak

niewinne słowo.

- Przybyłem po ciebie - mrukn

ą

ł delikatnie, nieomal uwodzicielsko. Z tymi

słowami wyszedł z korytarzyka na

ś

wiatło.

Bez w

ą

tpienia, znała go. Zd

ąż

yła go dokładnie pozna

ć

, kiedy przychodziła

do tego upiornego miejsca. To był ten człowiek ze

ś

ciany. Malarz nie stworzył tu

niczego: portret był dokładnym odzwierciedleniem m

ęż

czyzny stoj

ą

cego przed ni

ą

.

A

ż

do przesady: twarz miał woskowo

ż

ółt

ą

, w

ą

skie wargi, bladoniebieskie oczy pała-

ły, jakby

ź

renice wysadzane były rubinami. Marynarka została zszyta z kawałków,

tak samo jak spodnie. Wygl

ą

dał nieomal groteskowo w tym stroju poplamionym

krwi

ą

i z purpurow

ą

smug

ą

na po

ż

ółkłych policzkach. Lecz ludzie wła

ś

nie tego

oczekuj

ą

. Potrzebne były te wszystkie symbole i dodatki, by przyci

ą

gn

ąć

ich uwag

ę

.

Cuda, morderstwa, obudzone demony i kamienie z grobowców. Tani połysk nie

niweczył ukrytego sensu. Były to tylko piórka, które miały zwróci

ć

uwag

ę

.

Stała niemal jak zaczarowana. Głosem, kolorami i bzyczeniem dobywaj

ą

cym

si

ę

z jego ciała. Walczyła jednak z tym zakl

ę

ciem. Pod n

ę

c

ą

cym wizerunkiem kryła

si

ę

bestia; u jej stóp le

ż

ał komplet

ż

yletek, ci

ą

gle pokrytych krwi

ą

, Czy zawaha si

ę

poder

ż

n

ąć

jej gardło, je

ś

li ju

ż

poło

ż

y na niej swe łapy?

Gdy Cukiernik ruszył w jej kierunku, pochyliła si

ę

, podniosła jeden z koców i

cisn

ę

ła w niego. Deszcz

ż

yletek i cukierków uderzył go po ramionach. Koc opadł mu

na twarz. Nie zd

ąż

yła jednak skorzysta

ć

z okazji i przemkn

ąć

do drzwi;

przeszkodziła jej w tym poduszka, która le

ż

ała na kocu.

Nie, nie była to wcale poduszka. Cokolwiek zawierała mała, biała trumienka

jad

ą

ca na karawanie, nie było to ciało małego Kerry'ego. Ono le

ż

ało tutaj, u jej stóp,

z zakrwawion

ą

twarz

ą

zwrócon

ą

w jej stron

ę

. Było nagie. Ciało znaczyły

ś

lady

zainteresowania ze strony maniaka.

W ci

ą

gu tej chwili, kiedy prze

ż

ywała ostatni koszmar. Cukiernik zd

ąż

ył

zrzuci

ć

koc. Podczas szarpaniny jego marynarka rozpi

ę

ła si

ę

i Helen spostrzegła -

mimo protestów rozs

ą

dku -

ż

e jego tors znikn

ą

ł, a w dziurze kł

ę

bił si

ę

rój pszczół.

Tłoczyły si

ę

w klatce piersiowej i pokrywały kipi

ą

c

ą

mas

ą

wisz

ą

ce tam resztki ciała.

U

ś

miechn

ą

ł si

ę

na widok jej odrazy.

- Słodko

ś

ci dla słodkiej - wyszeptał i wyci

ą

gn

ą

ł w kierunku jej twarzy sw

ą

hakowat

ą

r

ę

k

ę

. Nie mogła dostrzec ju

ż

ani promyka

ś

wiatła z zewn

ę

trznego

ś

wiata,

ani nie słyszała dzieci bawi

ą

cych si

ę

na podwórzu. Nie było ucieczki w

rzeczywisto

ść

. Cukiernik przesłonił jej widok; wym

ę

czone ciało nie miało do

ść

siły by

stawi

ć

opór.

- Nie zabijaj mnie - wydusiła z siebie.

- Wierzysz we mnie? - spytał. Potakn

ę

ła z zapałem.

- Jak

ż

e bym mogła nie wierzy

ć

?

- Wi

ę

c dlaczego pragniesz

ż

y

ć

?

Nie zrozumiała, a przypuszczaj

ą

c,

ż

e mo

ż

e okaza

ć

si

ę

to fatalne w skutkach,

zachowała milczenie.

- Gdyby

ś

wiedziała - ci

ą

gn

ą

ł szaleniec - tylko odrobin

ę

tego co ja wiem... nie

błagałaby

ś

o

ż

ycie. - Jego głos opadł a

ż

do szeptu. -Jestem legend

ą

- za

ś

piewał jej

wprost do ucha. - Wierz mi, to błogosławiony stan.

Ż

y

ć

w ludzkich snach, by

ć

wspominanym szeptem w zaułkach, lecz nie musie

ć

koniecznie istnie

ć

. Rozumiesz?

Jej udr

ę

czone ciało rozumiało. Jej nerwy, wyczerpane bzyczeniem,

rozumiały. Oferował czyst

ą

słodycz

ż

ycia poza

ż

yciem: bycia martwym, lecz przez

wszystkich pami

ę

tanym; nie

ś

miertelno

ść

w legendzie i graffiti.

- B

ą

d

ź

moj

ą

ofiar

ą

- nalegał.

- Nie... - wyszeptała.

- Nie b

ę

d

ę

ci

ę

zmuszał - odparł, prawdziwie po d

ż

entelme

ń

sku.

- Nie b

ę

d

ę

ci

ę

przymuszał do

ś

mierci. Lecz pomy

ś

l. Je

ś

li ci

ę

tutaj zabij

ę

, je

ś

li

ci

ę

rozedr

ę

- przejechał w powietrzu hakiem od pachwiny a

ż

po szyj

ę

- to pomy

ś

l jak

ludzie napełni

ą

to miejsce rozmowami... wyobra

ź

sobie jak b

ę

d

ą

przychodzi

ć

i

mówi

ć

: „To tu zgin

ę

ła ta kobieta o zielonych oczach". Twoj

ą

ś

mierci

ą

b

ę

d

ą

straszy

ć

dzieci. Zakochani b

ę

d

ą

j

ą

wykorzystywa

ć

jako pretekst, by si

ę

do siebie mocniej

przytuli

ć

.

Przyznała w my

ś

lach,

ż

e było to kusz

ą

ce.

- Czy droga do sławy była kiedykolwiek równie prosta? - spytał.

Pokr

ę

ciła głow

ą

- Wolałabym ju

ż

,

ż

eby o mnie zapomniano, ni

ż

by

ć

pami

ę

tan

ą

w taki sposób.

Wzruszył nieznacznie ramionami.

- Co tak naprawd

ę

wiedz

ą

dobrzy? - spytał. - Z wyj

ą

tkiem tego, co naucz

ą

ich

ź

li swymi post

ę

pkami? - Uniósł hakowat

ą

r

ę

k

ę

.

- Obiecałem,

ż

e nie b

ę

d

ę

ci

ę

przymuszał do

ś

mierci i dotrzymam słowa.

Pozwól jednak,

ż

e przynajmniej ci

ę

pocałuj

ę

.

Ruszył ku niej. Dobyła z siebie jakie

ś

bezsensowne gro

ź

by, które i tak

zignorował. Brz

ę

czenie w jego wn

ę

trzu narastało. My

ś

l,

ż

e za chwil

ę

dotknie jego

ciała pokrytego owadami, była nie do zniesienia. Uniosła ołowiane r

ę

ce, by go

powstrzyma

ć

.

Jego upiorna twarz przysłoniła portret na

ś

cianie. Helen nie potrafiła si

ę

jednak przemóc, by go dotkn

ąć

i dlatego post

ą

piła krok do tyłu. Brz

ę

czenie pszczół

narastało. Niektóre, bardzo roze

ź

lone, przeszły przez gardło i wylatywały z ust

Cukiernika. Łaziły mu po wargach, wkr

ę

cały si

ę

we włosy.

Cały czas błagała, by zostawił jaw spokoju, lecz on był nieprzejednany.

Wreszcie nie miała ju

ż

dok

ą

d si

ę

dalej cofa

ć

. Przygotowana duchowo na ból

żą

deł,

poło

ż

yła dłonie na jego oblepionych owadami piersiach i pchn

ę

ła. W tym momencie

hakowata r

ę

ka wystrzeliła do przodu i zaczepiła o jej kark, zadrasn

ą

wszy go niezbyt

bole

ś

nie. Poczuła jak cieknie krew; była przera

ż

ona,

ż

e jednym ruchem mógłby

rozedrze

ć

jej t

ę

tnic

ę

. Ale on dał słowo i równie

ż

tym razem go dotrzymał.

Pszczoły, wzburzone gwałtownymi ruchami, latały jak oszalałe. Czuła je na

sobie, szukaj

ą

ce wosku w uszach i cukru na wargach. Nie uczyniła nic, by je

strz

ą

sn

ąć

. Miała na karku hak. Gdyby si

ę

gwałtownie poruszyła, mógłby j

ą

powa

ż

nie zrani

ć

. Była złapana w potrzask, jak w dzieci

ę

cych koszmarach, bez

ż

adnej szansy na ucieczk

ę

. Kiedy we

ś

nie znajdowała si

ę

w podobnej,

beznadziejnej sytuacji - gdy demony czyhały ze wszystkich stron, by rozerwa

ć

j

ą

na

sztuki - pozostawało tylko jedno wyj

ś

cie. Da

ć

za wygran

ą

, zrezygnowa

ć

z ch

ę

ci

ż

ycia i pozostawi

ć

ciało ciemnym mocom. Teraz, gdy twarz Cukiernika przycisn

ę

ła

si

ę

do jej własnej, a brz

ę

czenie pszczół zagłuszało nawet oddech, uczyniła to samo.

I podobnie jak w snach, pokój wraz z besti

ą

rozmyły si

ę

i znikn

ę

ły.

*

Ockn

ę

ła si

ę

w kompletnym mroku. Przez kilka strasznych chwil nie wiedziała

gdzie si

ę

znajduje, a potem przez kilka nast

ę

pnych, powoli do tego dochodziła. W

ogóle nie czuła bólu. Dotkn

ę

ła r

ę

k

ą

karku: był - je

ś

li nie liczy

ć

drobnego zadrapania

- zupełnie nie naruszony. Spostrzegła,

ż

e spoczywa na materacu. Czy zgwałcono j

ą

kiedy le

ż

ała bez czucia? Ostro

ż

nie zbadała si

ę

. Nie krwawiła, rzeczy nie były

poszarpane. Wygl

ą

dało na to,

ż

e Cukiernik rzeczywi

ś

cie chciał j

ą

tylko pocałowa

ć

.

Usiadła. Przez zabite deskami okno wpadało nieco drogocennego

ś

wiatła, a

od drzwi wiało ciemno

ś

ci

ą

. Mo

ż

e były zamkni

ę

te -tłumaczyła sobie. Ale nie: słyszała

jak na progu kto

ś

szepcze. Kobiecym głosem.

Nie poruszyła si

ę

. Ci ludzie tu te

ż

byli szaleni. Od pocz

ą

tku wiedzieli do

czego prowadzi jej obecno

ść

na Butt's Court, lecz oni go ochraniali - tego słodkiego

psychopat

ę

. Oferowali mu schronienie i cukierki, kryj

ą

c przed w

ś

cibskimi oczami i

trzymaj

ą

c j

ę

zyk za z

ę

bami mimo,

ż

e przynosił krew do ich drzwi. Nawet Anne-Marie

stała spokojnie, dobrze wiedz

ą

c,

ż

e jej dziecko le

ż

y martwe kilka jardów dalej.

Dziecko! Takiego dowodu wła

ś

nie potrzebowała. Udało im si

ę

jako

ś

wykra

ść

ciało z trumny (co wło

ż

yli do trumny - zdechłego psa?) i przywie

ź

li je tu, do

ś

wi

ą

tyni

Cukiernika, jako zabawk

ę

albo kochanka. Mogłaby zabra

ć

ciało Kerry'ego na policj

ę

i opowiedzie

ć

cał

ą

histori

ę

. Oboj

ę

tnie czy we wszystko by uwierzyli, co bardzo

w

ą

tpliwe - istnienie ciała nie podlegało dyskusji. Przynajmniej paru pomyle

ń

ców

ucierpiałoby za swe wyczyny. Cierpieliby za jej cierpienie.

Szepty przy drzwiach urwały si

ę

. Kto

ś

szedł w stron

ę

sypialni. Kimkolwiek

był, nie niósł ze sob

ą

latarki. Helen skuliła si

ę

w nadziei,

ż

e nie zostanie

dostrze

ż

ona.

W drzwiach pojawiła si

ę

posta

ć

. Panował zbyt nieprzenikniony mrok, by

mogła dostrzec wi

ę

cej ni

ż

niewyra

ź

n

ą

sylwetk

ę

, która schyliła si

ę

i podniosła co

ś

z

podłogi. Kaskada blond włosów zdradziła intruza - była to Anne-Marie. Niew

ą

tpliwie

podnosiła z podłogi ciało Kerry'ego. Nie spojrzawszy nawet w kierunku Helen,

kobieta obróciła si

ę

i wyszła z sypialni.

Helen nasłuchiwała jak j ej kroki gasn

ą

w living-roomie. Powoli wstała i

wyszła na korytarz. Dostrzegła st

ą

d niewyra

ź

n

ą

posta

ć

Anne-Marie stoj

ą

c

ą

w

drzwiach garsoniery. Na dziedzi

ń

cu nie paliło si

ę

ani jedno

ś

wiatło. Kobieta znikn

ę

ła

i Helen ruszyła za ni

ą

najszybciej jak tylko mogła, patrz

ą

c intensywnie w otwór

drzwi. Potkn

ę

ła si

ę

kilka razy, ale dosi

ę

gła wyj

ś

cia w sam

ą

por

ę

, by dostrzec

zamazan

ą

sylwetk

ę

w ciemno

ś

ciach nocy.

Wyszła na zewn

ą

trz. Było chłodno, na niebie nie

ś

wieciły gwiazdy.

Wszystkie

ś

wiatła na balkonach i korytarzach zostały pogaszone, tak samo jak te w

mieszkaniach; nie było te

ż

łuny bij

ą

cej od telewizorów. Butt's Court sprawiało

wra

ż

enie kompletnie pustego.

Nie była do ko

ń

ca zdecydowana, czy jest sens goni

ć

dziewczyn

ę

. Czy nie

lepiej, podpowiadała ukryta w niej obawa, uciec st

ą

d do samochodu? Lecz je

ś

li tak

wła

ś

nie zrobi, spiskowcy b

ę

d

ą

mieli do

ść

czasu, by ukry

ć

ciało. Kiedy wróci tu z

policj

ą

, mo

ż

e zasta

ć

zasznurowane usta i niech

ę

tne wzdrygni

ę

cia ramionami. Mog

ą

jej powiedzie

ć

,

ż

e zwyczajnie wymy

ś

liła sobie trupa i Cukiernika. Wszystkie te

koszmary, które prze

ż

yła, mog

ą

znów zamieni

ć

si

ę

w zwykłe historyjki do poduszki.

W słowa na

ś

cianach. I ka

ż

dego nast

ę

pnego dnia b

ę

dzie czuła do siebie coraz

wi

ę

ksz

ą

odraz

ę

,

ż

e nie ruszyła wtedy w po

ś

cig.

Udała si

ę

za Anne-Marie, która nie szła chodnikiem, lecz zmierzała ku

ś

rodkowi trawnika, le

żą

cego w centrum podwórza. Do ogniska. Do ogniska!

Widniało przed Helen, ciemniejsze od nocnego nieba. Dostrzegła posta

ć

Anne-

Marie sun

ą

c

ą

do sterty mebli oraz kawałków drewna i wygrzebuj

ą

c

ą

w nim dziur

ę

.

To w ten sposób zamierzali usun

ąć

dowód. Zwykłe spalenie na pewno nie wystar-

czyłoby, ale po takiej kremacji i spopieleniu ko

ś

ci - kto wie?

Stała kilka jardów od piramidy obserwuj

ą

c jak Anne-Marie ko

ń

czy swe dzieło

i odchodzi ku wszechobecnym ciemno

ś

ciom.

Helen pospiesznie przebyła pas wybujałej trawy i odszukała luk

ę

w stosie

drewna, gdzie Anne-Marie zło

ż

yła dziecko. Wydało jej si

ę

,

ż

e dostrzega nikły

kształt. Nie mogła jednak go dosi

ę

gn

ąć

. Dzi

ę

kuj

ą

c Bogu,

ż

e była równie szczupła

jak Anne-Marie, wepchn

ę

ła si

ę

w w

ą

ski przesmyk. Sukienka zahaczyła o stercz

ą

cy

gwó

ź

d

ź

. Odwróciła si

ę

, by j

ą

odczepi

ć

dr

żą

cymi palcami. To wystarczyło, by straciła

ciało z oczu.

Parła po omacku do przodu, obmacuj

ą

c r

ę

kami drewno, stare szmaty i co

ś

,

co wygl

ą

dało na grzbiet starego fotela, ale nie było zimn

ą

skór

ą

dziecka.

Przygotowała si

ę

na dotyk trupa; prze

ż

yła du

ż

o gorszych rzeczy przez minion

ą

godzin

ę

, ni

ż

trzymanie martwego chłopca. Wci

ąż

nie daj

ą

c za wygran

ą

, posun

ę

ła

si

ę

ciut do przodu, płac

ą

c za to podrapaniem skóry i drzazgami w palcach. W

bol

ą

cych oczach zacz

ę

ły pojawia

ć

si

ę

kr

ę

gi, krew t

ę

tniła w uszach. Lecz nagle! - nie

dalej jak o półtora jarda - dostrzegła ciało dziecka. Wyci

ą

gn

ę

ła si

ę

do przodu by je

chwyci

ć

, lecz zabrakło jej dosłownie paru cali. Ponowiła wysiłek, tym samym

wzmagaj

ą

c szum w głowie, lecz ci

ą

gle nie mogła dosi

ę

gn

ąć

. Pozostało jej jedynie

zgi

ąć

si

ę

wpół i jako

ś

przecisn

ąć

bli

ż

ej

ś

rodka stosu.

Nie było to łatwe. Miejsca zostawało tak niewiele,

ż

e z ledwo

ś

ci

ą

mogła

czołga

ć

si

ę

na kolanach, ale w ko

ń

cu udało si

ę

. Dziecko le

ż

ało twarz

ą

do ziemi.

Pozbyła si

ę

obrzydzenia oraz niech

ę

ci i wyci

ą

gn

ę

ła r

ę

ce. W tym samym momencie

co

ś

spocz

ę

ło na jej ramieniu. Na sekund

ę

struchlała. Chciała krzykn

ąć

, lecz

powstrzymała si

ę

, zapominaj

ą

c te

ż

o zło

ś

ci. Brz

ę

cz

ą

c, owad uniósł si

ę

z jej skóry.

Szum, który słyszała, nie był wywołany przez t

ę

tnienie krwi, lecz przez rój.

- Wiedziałem,

ż

e przyjdziesz - odezwał si

ę

głos za jej plecami a rozwarta

dło

ń

zakryła jej usta. Upadła i Cukiernik musiał j

ą

podnie

ść

.

- Powinni

ś

my i

ść

- szepn

ą

ł jej do ucha, gdy mi

ę

dzy drewienkami wystrzelił

chybotliwy płomyk. - Musimy i

ść

nasz

ą

drog

ą

, ty i ja.

Próbowała si

ę

od niego uwolni

ć

i krzykn

ąć

, by nie rozniecali ogniska, lecz on

trzymał j

ą

silnie w miłosnym u

ś

cisku. Robiło si

ę

coraz ja

ś

niej i cieplej. Mimo płomieni

widziała postacie wychodz

ą

ce z mroku i obserwuj

ą

ce ich stos pogrzebowy. Byli tam

przez cały czas - czekali ze zgaszonymi

ś

wiatłami w domach i na korytarzach.

Czekali na ostateczny finał spisku.

Ognisko paliło si

ę

ż

ywo, lecz z jakiego

ś

powodu płomienie nie przedostawały

si

ę

do ich kryjówki, dym na razie równie

ż

nie zadławił ich na

ś

mier

ć

. Obserwowała

pałaj

ą

ce twarze dzieci. Obserwowała jak rodzice upominaj

ą

je by nie podchodziły

zbyt blisko i jak one nie słuchały. Obserwowała jak staruszki, maj

ą

ce kłopoty z kr

ą

-

ż

eniem ogrzewały dłonie i u

ś

miechały si

ę

do płomieni. Łoskot ognia oraz trzaskanie

drewna stały si

ę

wprost ogłuszaj

ą

ce i Cukiernik pozwolił jej krzycze

ć

do woli z pełn

ą

ś

wiadomo

ś

ci

ą

,

ż

e i tak nikt jej nie usłyszy. A je

ś

li nawet, to nie uczyni nic, by j

ą

st

ą

d

wyci

ą

gn

ąć

.

Gdy zwi

ę

kszył si

ę

ż

ar, pszczoły wyleciały z

ż

oł

ą

dka Cukiernika i wypełniły

powietrze bezładnym bzyczeniem. Kilka, chc

ą

c uciec, zapaliło si

ę

i spadło na ziemi

ę

niczym małe meteory. Ciało Kerry'ego, le

żą

ce blisko

ż

arłocznych płomieni, zacz

ę

ło

si

ę

sma

ż

y

ć

. Paliły si

ę

jego rzadkie włoski, plecy pokryły b

ą

ble.

Wkrótce

ż

ar wdarł si

ę

Helen do gardła i wysuszył je na wiór. Opadła

wyczerpana w ramiona Cukiernika, poddaj

ą

c si

ę

. Za chwil

ę

, zgodnie z jego

obietnic

ą

, rusz

ą

we wspóln

ą

drog

ę

i nie było na to rady.

By

ć

mo

ż

e zapami

ę

taj

ą

j

ą

, jak zapowiedział, znalazłszy jutro jej czaszk

ę

w

popiele. By

ć

mo

ż

e stanie si

ę

z czasem legend

ą

, któr

ą

b

ę

d

ą

straszy

ć

swe dzieci.

Kłamała, mówi

ą

c,

ż

e woli zapomnienie, ni

ż

tak

ą

w

ą

tpliw

ą

sław

ę

. Wcale tak nie

uwa

ż

ała.

Co do oprawcy, to

ś

miał si

ę

, gdy ogarniały ich płomienie. Dla niego ta nocna

ś

mier

ć

nie była czym

ś

ostatecznym. Jego dzieła widniały na setkach

ś

cian i były

po

ż

ywk

ą

dla tysi

ę

cy ust. A je

ś

li znów kto

ś

w niego zw

ą

tpi, wyznawcy wezw

ą

go z

rozkosz

ą

. Miał powody do

ś

miechu. Ona te

ż

zacz

ę

ła si

ę

ś

mia

ć

, gdy ogarn

ę

ły ich

płomienie i nagle dostrzegła przez ogie

ń

znajom

ą

twarz po

ś

ród widowni. Był to

Trevor. Zrezygnował z kolacji w „Apollinaire" i przyszedł jej szuka

ć

.

Obserwowała jak rozpytuje ludzi, ale oni kiwali tylko głowami, cały czas

wpatruj

ą

c si

ę

w ogie

ń

, z u

ś

miechem

ż

arz

ą

cym si

ę

w oczach. Biedna ofiara,

pomy

ś

lała

ś

ledz

ą

c jego dziwaczne gesty. Pragn

ę

ła, by spojrzał na płomienie w

nadziei,

ż

e dostrze

ż

e, jak ona płonie. Nie aby j

ą

uratował - co do tego ju

ż

dawno

straciła złudzenia - lecz poniewa

ż

było jej go

ż

al. Chciała mu ofiarowa

ć

- cho

ć

pewnie wcale nie byłby jej za to wdzi

ę

czny - co

ś

, co mogłoby go w nocy straszy

ć

.

To, oraz histori

ę

do opowiadania kolegom.