Andrzej Pilipiuk - Przeciw pierwszemu przykazaniu

Andrzej Pilipiuk

PRZECIW PIERWSZEMU PRZYKAZANIU

Gospodyni wygl

dała dziwnie. Miała około sze

ść

dziesi

tki, była w wieku, w

którym czas zaczyna ju

zaciera

defekty oblicza, ale patrz

c na ni

, nie mo

na było

oprze

paskudnemu wra

eniu,

e ma si

przed sob

star

wyleniała gorylic

Miała wystaj

ce ko

ci policzkowe, silnie zaznaczone łuki nadoczodołowe, czoło jej

nachylało si

pod dziwnym k

tem i prawie nie miała brody.

- Znaczy tu b

dzie ksi

dz teraz mieszkał - powiedziała, otwieraj

c drzwi

pokoju. Mówiła niewyra

nie, jakby przez nos a, w jej głosie drgały dziwne nuty.

Ksi

dz Paweł Markowski wszedł do pomieszczenia i ciekawie si

rozejrzał.

Pokój był dziwnie umeblowany. Prycza z nie heblowanych desek nakryta siennikiem,
uszytym chyba ze starych worków, prosty stół do pracy wykonany z grubej płyty
pa

dzierzowej opartej na solidnych nogach zespawanych ze starych rur

wodoci

gowych, w k

cie sekretarzyk z wstawionymi grubymi tomikami oprawionymi

w skór

. Jedynym niecodziennym elementem był stoj

cy na stoliku pod oknem

komputer. Kable walały si

po podłodze. Jego poprzednik pozostawił po sobie sterty

papierów. Lu

ne kartki zapisane maczkiem pi

trzyły si

równym stosikiem w k

cie.

Na stole le

ały odbitki ksero, było ich bardzo du

o, co najmniej dwie ryzy. Na

cianie

pysznił si

pot

ęż

ny Krzy

z przytwierdzon

do niego figur

wykonan

z czarnego

bu. Ksi

dz odwrócił si

do gospodyni z u

miechem.

- Co to za papiery?
- A ja tam nie wiem - powiedziała. - Spali

by to wszystko, z tej pisaniny nigdy

nic dobrego nie wynika. Ja jak poczytam gazet

, to potem głowa boli. Na kolacj

, co

dzie jadł?

- Cokolwiek - wzruszył ramionami.
Poczłapała sobie gdzie

w gł

b domu. Ksi

dz poczuł nieoczekiwan

ulg

. Jak

gdyby pozbył si

ęż

aru. Odwrócił si

i podszedł do łó

ka. Poło

ył na nim swoj

walizk

. Wyjrzał przez okno. Okno wychodziło na ł

ki, miał st

d ładny widok. Za

kami były niewielkie pagórki, nad horyzontu. Chwycił dło

mi kraw

łó

ka i

wykonał kilka pompek. Krew

ywiej zacz

ła mu kr

ąż

yłach. Splótł palce, a

potem wykr

cił r

ce dło

mi na zewn

trz. Zrobił jeszcze kilka wymachów ramionami,

a potem podszedł do komputera i wł

czył go. Wej

cie do systemu zabezpieczone

było hasłem. To go odrobin

zaskoczyło.

- Ano nic, pobawimy si

przy okazji - mrukn

ł do siebie. Zamkn

ł pokój na

zamek „gerda" i wyszedł przed plebani

. Jego oczom ukazał si

ciół. Niedu

ładna barokowa

tynia obsadzona wokoło starymi lipami. U

miechn

ł si

i ruszył

w jej stron

. Z bliska spostrzegł do

ść

wie

e paskudne p

kni

cia muru. To go

zaniepokoiło. Drzwi zamkni

te były na głucho. Miał w kieszeni klucz. Wło

ył go w

zamek i przekr

cił. Drzwi otworzyły si

ze skrzypni

ciem i ksi

dz wszedł do kruchty.

Posadzka zrobiona z kamienia nie pasowała mu do tego wn

trza. Spodziewał si

dzie wy

lizgana nogami wiernych i gładka jak lustro, ona tymczasem była do

ść

chropowata. Była nowa. Pchn

ł drzwi prowadz

ce w gł

tyni. Uchyliły si

skrzypni

ciem. Zaraz na progu w podłog

wpuszczono epitafium. Zatrzymał si

pora

ony. Tablica, wykonana ze zwykłego, szarego

yłkowanego kamienia,

teoretycznie powinna by

od dawna nieczytelna. Tymczasem, je

li wierzy

dacie

na niej wyrytej, le

ała tu od trzystu lat, a wygl

dała jak poło

ona dopiero wczoraj.

Litery miały ostre kraw

dzie. Wszystkie szczegóły herbów były wyra

nie widoczne.

Ruszył naprzód. Wspi

ł si

po schodkach do prezbiterium i min

ł ołtarz. Za ołtarzem

znajdowały si

dwie pary drzwi. Jedne prowadziły do zakrystii, drugie kryły schodki w

dół do podziemi. Spokojnie przekr

cił klucz w zamku. Z otworu powiało wilgoci

chlizn

. Wymacał na

cianie kontakt, a gdy go przekr

cił, zach

caj

co zapalił si

arówek. Ruszył po schodach. Było tu czysto i sucho.

ciany pobielono przed

kilku laty, ale ju

szpeciły je zacieki. Koło kabla powiewało kilka nitek paj

czyny.

Schodził coraz ni

ej. Schodki, a

wreszcie znalazł si

w kryptach. Pomieszczenie

było niskie, domy

lił si

e podczas jakiej

kszej powodzi musiała wedrze

tutaj woda, a potem nie usuni

to błota. Pot

ęż

ne, wa

żą

ce wiele setek kilogramów,

sarkofagi z marmuru stały w długim pos

pnym szeregu. W ostrym

wietle

arówek

niły złocone napisy na kamiennych pokrywach. Kruszewscy herbu Habdank. Litery

oznaczaj

ce długo

ść

ich

ycia zacierały si

gdzieniegdzie. Pierwsze sarkofagi

wstawiono tu w szesnastym wieku. Widocznie ko

ciół był przebudowywany, ale

krypta nie została naruszona. Sarkofagi były ró

ne. Dwa lub trzy musiały zawiera

dwie trumny. Gdy starł dłoni

kurz z inskrypcji, przekonał si

e tak te

było w

rzeczywisto

ci. Kilka zupełnie malutkich kryło w sobie zwłoki dzieci. Przechodz

c do

drugiej sali pochylił głow

. Tu nie było sarkofagów, to znaczy było ich klika, ale

dostrzegł je dopiero po chwili. Podłog

pokrywało błoto. Woda

ciekała po

cianach.

Pod

cian

stały trumny. Było ich kilkana

cie. Zwalone jedna na drug

, pop

kały,

odsłaniaj

c swoj

zawarto

ść

. Białe i

ółte ko

ci, resztki ubra

i wy

ciółki. Majestat

mierci w całej okazało

ci. Te najni

ej przegniły i pokryły si

uchem białej ple

ni.

Odwrócił si

tkni

ty l

kiem. Obok w karnym szeregu stały trumny znaczniejszych

obywateli miasteczka. Nie było na nich

adnych napisów, mógł tylko si

domy

kto mo

e w nich spoczywa

. Opu

cił krypty z ulg

. Zamkn

ł drzwi, a potem zamkn

ciół. Wrócił do plebanii. Zdj

ł sutann

i ubrał si

w cywiln

szar

kurtk

szorstkiego płótna i d

insowe spodnie. Tylko koloratka pod szyj

wskazywała na jego

przynale

ść

do stanu duchownego. Z sieni wyci

ł rower - rozklekotan

„Ukrain

". Podpompował koła i pojechał na przeja

po okolicy. Rower chodził

ęż

ko, ale niebawem wyjechał poza wie

i wspi

ł si

na wzgórze. Niedaleko od

szosy le

ał cmentarz. Zsiadł z roweru i prowadz

c go, wszedł przez uchylon

elazn

bram

. To, co zastał na cmentarzu, zaskoczyło go. Jedynie nieliczne

grobowce były jako tako zadbane. Miejsca pochówków wi

kszo

ci mieszka

ców

okolicy zaznaczały jedynie kopczyki ziemi, zaro

te traw

z powbijanymi krzywymi

drewnianymi krzy

ami. Usiadł na rozklekotanej ławce i

cisn

ł głow

dło

mi. Co

tu nie zgadzało. Cmentarz nie był podobny do

adnego z tych, które widział

poprzednio. Podniósł głow

i spostrzegł przed sob

wie

y kopczyk ziemi. Poszedł

do niego i przyjrzał si

tabliczce przybitej jednym gwo

dziem do drewna. Jego

poprzednik, rezydent tej parafii. Zmarł w wieku dwudziestu sze

ciu lat. Jego

nazwisko nic mu nie mówiło, cho

znał je z listu biskupa z poleceniem obj

cia tej

parafii. Poni

ej tabliczki kto

zardzewiał

pinezk

przypi

ł kawałek papieru:

Do Wynaj

cia. Najlepszy cywilny egzorcysta w kraju.

Jakub W

drowycz

Poni

ej był adres. Adres nic proboszczowi nie mówił. Poskrobał si

po głowie,

po czym zdj

ł kartk

z krzy

a i zajrzał na jej drug

stron

. Straszliwymi kulfonami

naniesiono krótk

, a tre

ciw

informacj

Do aktualnego proboszcza. Jego zabili. Sprawd

w teczkach. Tam znajdziesz

odpowied

Poskrobał si

w głow

. Schował kartk

do kieszeni. Wkrótce wrócił na

plebani

. Gospodyni przedstawiła mu ko

cielnego. Był to wyj

tkowo ponury typ z

mord

zawodowego mordercy. Jego rysy przypominały rysy gospodyni do tego

stopnia,

e wydawali si

rodze

stwem. Rozmowa była krótka i ponura. Ko

cielny

stwierdził,

e p

kni

cia murów s

stare i nic si

nie dzieje. Pomysł wykopania studni

dla odwodnienia krypt skwitował bezczelnym u

mieszkiem i o

wiadczył,

e płac

tylko tyle,

eby nie zdechł, wi

c on sobie nie b

dzie dokładał obowi

zków. Ksi

wszedł do swojego pokoju. Zamkn

ł drzwi i zasłonił okno. Zapalił

wiatło i odsun

łó

ko. Kawałek podłogi pod łó

kiem dał si

bez wi

kszego wysiłku wyj

ąć

. Duchowny

odsłonił masywne drzwiczki du

ego sejfu wpuszczone w podłog

. Znał kod. Po chwili

drzwiczki ust

piły. Pochylił si

nad ciemnym wn

trzem skrzyni. Znajdowały si

w niej

tekturowe teczki. Było ich około setki. Wyjmował je i układał obok na podłodze. Pod
teczkami było jeszcze metalowe pudło zawieraj

ce dokumenty zwi

zane z

ustanowieniem parafii oraz spory woreczek z czym

ęż

kim. Wysypał jego

zawarto

ść

na podłog

. Plastikowe woreczki wypełnione były złotem. Sztabki i

monety. Woreczki miały metryczki wypełnione zgodnie z wytycznymi, których i on si

uczył. Rezerwa na wypadek wojny, rezerwa na sieroty w wypadku wojny, bie

żą

działalno

ść

misyjna,

topietrze, podatki dla kurii. W niedu

ym czarnym zeszyciku

zapisano starannie ka

pozycj

. Musiał to przeliczy

. W jakiej

wolnej chwili.

Wsypał złoto z powrotem do woreczka i umie

cił go ponownie w sejfie. W oddzielnej

teczce ze skóry znajdowała si

cienka paczka kanadyjskich dolarów. Wrzucił j

sejfu, po czym zabrał si

do teczek. Jego poprzednik bardzo starannie prowadził

ewidencj

. Teczki opatrzone były napisami zrobionymi kopiowym ołówkiem. Ród

wymarł. Ród przeniósł si

do... - tu nast

powała nazwa parafii.

Rodziny, których członkowie wst

pili do

wiadków Jehowy, tak

e były

zaznaczone za pomoc

namazanych na teczkach niebieskich trójk

tów. Na

szcz

ęś

cie w tej parafii tej zarazy nie było du

o. Na jednej teczce odkrył znak cyrkla i

townika. Kto

z nich wst

pił do masonów. Gdzieniegdzie widniały czerwone

gwiazdki,  ci  mieli  sympatie  lewicowe.  Na  kilku  widniały  sierpy  i  młoty.  Członkowie
gminnej  organizacji  PZPR.  Niemal  wszystkie  teczki  oznaczone  zostały  ponadto
dziwnym  rysunkiem  czym

w rodzaju litery n i przekre

lon

rzymsk

jedynk

. O ile

wszystkie poprzednie symbole były mu znane (był to zwykły wyuczony w seminarium
kod do oznaczania teczek), o tyle te były wyra

nie produktem umysłu jego

poprzednika. Poskrobał si

po głowie, po czym rozsznurował jedn

z nich. Zawarto

ść

teczki była zwyczajna do znudzenia. Drzewo genealogiczne rodziny, karty
ewidencyjne wszystkich jej członków, tak

e wypełnione szyfrem. W kartach było

wszystko. Data pierwszych komunii, pó

niejsza cz

stotliwo

ść

przyst

powania do

sakramentów, wreszcie data

mierci i liczba mszy odprawionych za pokój duszy

zmarłego. Tego ostatniego nie było. Zaraz za dat

pogrzebu naniesiono za pomoc

czerwonej kredki inn

dat

. Czerwona data zaopatrzona była w mały czerwony znak

zapytania. Zdziwił si

nieco. Z sejfu wygrzebał ksi

przychodu i rozchodu parafii.

Zagł

bił si

w lekturze. Wpływy z niedzielnej tacy były minimalne.

lubów

najwyra

niej prawie wcale nie udzielano. Wi

kszo

ść

ludzi została pochowana bez

udziału ksi

dza.

- Co to mo

e by

? - zdziwił si

Mszy za zmarłych prawie nie odprawiano. Czytał ksi

coraz bardziej

zdumiony. Parafia musiała sta

cały czas na kraw

dzi bankructwa. Jedyny

powa

niejszy

dochód

pochodził

sprzeda

sprowadzonych

bezcłowe

samochodów. Uzyskane fundusze poszły na remont dachu ko

cioła, opłacenie

organisty, ko

cielnego i na KUL. Zgromadzenie tej odrobiny złota zakrawało w tych

warunkach na cud. Raz jeszcze wyj

ł zeszycik zał

czony do rezerwy. Przekartkował

go. Wi

kszo

ść

monet trafiła do worka jeszcze przed pierwsz

wojn

wiatow

Najnowszym wpisem były cztery sztabki po dziesi

ęć

gram. Zestawienie dat pozwoliło

ustali

e zakupiono je z pieni

dzy za sprzedane samochody. Przejrzał jeszcze kilka

teczek, ale nie wyja

nił zagadki. Schował je i zamkn

ł sejf. Siadł na chwil

na łó

ku i

oparł si

cian

. Nagle poczuł chłód. Sk

d ten tajemniczy Jakub W

drowycz

wiedział o teczkach? Przecie

nikt nie wiedział. Z wyj

tkiem proboszczów. Ewidencj

wiernych

le ukrywano przed maluczkimi. Podszedł do komputera i wł

czył go.

System zapytał go o hasło. Na pocz

tek sprawdził, czy nie jest zapisane cieniutkim

ołówkiem na obudowie lub odwrotnej stronie klawiatury. Nie było go tam. Spróbował
z imieniem zmarłego. Potem wpisał nazw

parafii. System odrzucał jego próby.

Wpisał imiona

tych, których obrazy wisiały w ko

ciele. Nadal nic. Wreszcie w

desperacji wpisał imiona kilku upadłych aniołów i wybitnych działaczy partyjnych. To
tak

e nie pomogło. Wyj

ł ze swojej walizki dyskietk

systemow

i zresetował

komputer. Tym razem powiodło mu si

lepiej. Wszedł do systemu i wy

wietliła si

lista plików. Jego poprzednik odwalił tu mrówcz

prac

, wpisuj

c w pami

ęć

maszyny

zawarto

ść

kronik i ksi

g parafialnych. Zapewne tych, które le

ały wsz

dzie wokoło.

Westchn

ł i postanowił wej

ść

w pierwszy z brzegu plik. System zapytał go ponownie

o hasło, a potem maszyna zrobiła automatyczny reset. Duchowny poczuł zm

czenie.

Otarł czoło. Wył

czył zło

liw

maszyn

. Poskładał troch

papiery, tworz

c z nich

jeden wielki stos. Wreszcie poło

ył si

na łó

ku. Usłyszał podejrzany szelest spod

poduszki. Si

ł r

i wyci

ł zeszyt obło

ony w cerat

. Otworzył go. Na

pierwszej stronie widniał napis:

Sprawy do Załatwienia.

Zacz

ł go kartkowa

machinalnie. Zaraz na pocz

tku wspomniano o dachu

cioła. Jako sposób finansowania remontu wpisano „samochody". Domy

lił si

, o

co chodziło. Strona została skre

lona na czerwono i nosiła adnotacj

„Załatwiono".

Na nast

pnej była wymiana instalacji elektrycznej w ko

ciele i na plebani. To tak

zostało sfinansowane z pieni

dzy za czyj

pogrzeb i pieni

dzy zaoszcz

dzonych na

zakupie w

gla na zim

. Na nast

pnej było co

o wielodzietnej rodzinie, której dwie

latoro

le wybierały si

do liceum. W rubryce sposób finansowania wpisano

„Ró

ce". Podobna adnotacja znajdowała si

kawałek dalej, w miejscu gdzie

proboszcz zanotował konieczno

ść

wzmocnienia p

kni

tego fundamentu koło kaplicy.

- Co te

mog

oznacza

te ró

ce? - zdziwił si

ksi

dz Markowski. - Podatek

od kółek

ywego ró

ca?

Wyszedł z pokoju i odszukał gospodyni

- Ile mamy w

gla na zim

? - zapytał.

- A tam taki w

gil. Musi co z pół metra. Ni jak nie starczy.

Zapisał sobie w zeszycie,

e musi kupi

gla. Jak si

okazało, wymiany

wymagała tak

e kanalizacja. Pomy

lał,

e warto by zało

francuskie szambo

biologiczne. Ostatecznie Ko

ciół powinien poza warto

ciami duchowymi sia

tak

ziarna post

pu cywilizacyjnego. Zanotował sobie to na nast

pnej stronie i wyszło mu,

e deficyt si

ga ju

ponad czterech tysi

cy złotych. Czterdzie

ci tac, albo i lepiej.

Westchn

ł ci

ęż

ko. Mo

e kuria udzieliłaby mu kredytu, albo wr

cz dofinansowania?

Chciał napisa

list w tej sprawie, ale komputer był nieczynny. Zablokowany. Siadł i

napisał list r

cznie. Poprosił o dofinansowanie lub przysłanie przynajmniej w

gla,

gdyby udało si

go gdzie

taniej kupi

. Ponadto poprosił o przysłanie informatyka,

eby odblokował komputer. Kolacj

zjadł skromn

. Gospodyni najwyra

niej nie

umiała gotowa

. Chleb był nieco zat

chły, a w

dliny z pewno

pami

tały czasy

jego poprzednika. Pod koniec posiłku zmusił si

do jedzenia jedynie wysiłkiem woli.

Powtarzał w my

lach star

sentencj

: Lepiej niech grzeszne ciało p

knie, ni

miałyby si

zmarnowa

dary „Bo

e". Po kolacji poło

ył si

spa

. Czuł si

czony.

Obudziło go w

rodku nocy walenie do okna. Zerwał si

z łó

ka i otworzył

okno. Za oknem stał jaki

malowniczo obdarty typ w czarnej kurtce mundurowej SS i

rudej papasze na głowie.

- No o co chodzi? - zapytał rozespany.
- Mój przyjaciel umiera. Potrzebuje ksi

dza. Mam motor - wyrzucił z siebie

dziwny go

ść

- Minut

Wci

ł na siebie sutann

i porwał mał

walizeczk

zawieraj

potrzebne

przybory. Zatrzasn

ł drzwi i wybiegł przed plebani

. Dziwny przybysz siedział na

równie jak on starym i zdewastowanym motorze.

- Prosz

siada

do przyczepki - polecił.

Ksi

dz zd

ąż

ył si

ulokowa

i motor ruszył z rykiem silnika.

- Tam jest kask - powiedział.
- A pan?
- Mi nie trzeba.
Ksi

dz wymacał co

kulistego i ku swojemu zdumieniu wydobył z przyczepki

kask stra

acki. Zało

ył go na głow

. Motor nabierał szybko

ci.

- Kim pan jest?
- Wołaj

mnie Jakub W

drowycz.

- Znalazłem kartk

od pana.

- Pó

niej. - Głos jego dziwnego towarzysza uton

ł w ryku torturowanego

silnika.

Motor p

dził bezdro

ami, przeskakuj

c rowy i miedze. Przez chwil

gdy p

dzili

po jakiej

szosie, reflektory nadje

cego z naprzeciwka samochodu o

wietliły

twarz W

drowycza. Na obliczu tym malowało si

szale

stwo i ekstaza. Jakub dodał

gazu. Motor p

dził teraz z szybko

tak oszałamiaj

e ksi

dzu wydawało si

e w ogóle nie dotyka ziemi. Wreszcie zaparkowali gwałtownie przed wal

chałup

stoj

wysoko na wzgórzach. Jakub zeskoczył na ziemi

. W drzwiach

stan

ło kilka osób. Ksi

dz przestraszył si

. Wygl

dali strasznie. Ubrani w byle co,

przygarbieni, ich twarze nosiły pi

tno grzechu. Nigdy nie przypuszczał,

e to mo

tak widoczne. Pewnie była to cecha charakterystyczna okolicznej ludno

ci, ale

wszyscy mieli troch

małpie rysy.

- Czego? - zapytał najstarszy z nich, spluwaj

c Jakubowi pod nogi.

- Przywiozłem ksi

dza do Mychajły.

Facet splun

ł ponownie i wykonał wysoce obra

liwy gest.

- On tego chce - powiedział Jakub z naciskiem.
- Wyno

cie si

- powiedział jeden z młodszych. Jakub wyci

ł zza pasa

siekier

, a potem wytrz

ł z r

kawa kawał krowiego ła

cucha.

- Nu co? - zagadn

ł trzeci z nich. Jego twarz do tego stopnia przypominała

mord

małpy,

e duchowny zdziwił si

, gdy ten przemówił.

- Mychajło sobie tego

yczy - powiedział Jakub z naciskiem. Za jego plecami

pojawiło si

jeszcze dwu. Jeden trzymał w r

ce sztachet

. Ze sztachety sterczały

dwa gwo

dzie.

- Padnij - powiedział Jakub do ksi

dza.

Markowski posłuchał natychmiast. Rozległ si

ryk W

drowycza i ła

cuch

zatoczył w powietrzu kr

g. W kiepskim

wietle padaj

cym z zawieszonej nad

drzwiami

arówki zal

nił jak błyskawica. Ksi

dz Paweł podniósł, si

. Trzej

przeciwnicy le

eli na ziemi. Jeden trzymał si

dłoni

za twarz i skowyczał. Drugi le

ał

kawałek dalej z własn

sztachet

wbit

w bebechy, ale wygl

dało na to,

niespecjalnie gł

boko. Trzeci usiłował wła

nie wsta

na czworaka. Jakub kopn

ł go w

twarz kaloszem i wróg opadł na ziemi

. Egzorcysta amator podniósł z ziemi siekier

Podszedł do drzwi.

- Lepiej otwórzcie - powiedział.
Z wn

trza dobiegł odgłos przesuwania czego

ęż

kiego. Jakub zawył

ponownie i zacz

ł r

drzwi.

- Czy tak mo

na? - zagadn

ł ksi

dz. - Chyba nas tu nie chc

- Oni nie, ale umieraj

cy tak.

Drzwi padły. Za drzwiami stał ci

ęż

ki kredens. Jakub r

bał z furi

i niebawem usun

ł przeszkod

. Zapalił latark

i po

wiecił do

rodka. Z pokoju

na wprost wyjrzał ten najstarszy z dubeltówk

w dłoni. Egzorcysta zbił duchownego z

nóg. Kula przeleciała im nad głowami. Wyci

ł z kieszeni odrapany rewolwer i

oddał kilka strzałów do

rodka. Dubeltówka odezwała si

ponownie. Poderwał si

ziemi i wskoczył do wn

trza. Ksi

dza dobiegły odgłosy gwałtownej bijatyki. Wstał,

otrzepał sutann

i zacz

ł chyłkiem wycofywa

w stron

szosy. Odgłosy bijatyki

urwały si

. Przez połamane deski przeskoczył Jakub.

- Droga wolna - powiedział dumnie.
- Chyba... - zacz

ł Markowski, ale oczy egzorcysty zw

ziły si

nagle w szparki,

a w jego dłoni błysn

ła bro

- Do

rodka - powiedział.

Tak jak do konia, łagodnie, ale z naciskiem wykluczaj

cym nieposłusze

stwo.

Weszli. Stary le

ał pod

cian

i wygl

dało na to,

e usiłuje doj

ść

do siebie. Potrz

sał

głow

, ale na jego twarzy nie było oznak,

e co

to pomaga. Jakub kopn

ł drzwi. Były

zamkni

te. Strzelił pod klamk

, a potem kopn

ł je jeszcze raz. Znale

li si

w pokoju.

Przy łó

ku, na którym le

ał jaki

starzec, stało trzech ponurych facetów.

- Spada

- powiedział Jakub.

Zamiast zastosowa

do jego pro

by, skoczyli na niego. Ła

cuch uderzył na

krzy

. Zostali sprowadzeni do parteru. Reszt

załatwił kaloszami. Po chwili przestali

zdradza

oznaki

ycia. Wypchn

ł ich na korytarz i zamkn

ł drzwi. Nast

pnie

przesun

ł ci

ęż

szaf

, a drug

zasłonił okno. Podszedł do le

żą

cego na łó

ku.

- Mychajło, to ja Jakub.
- Jakub, kumplu, my

lałem,

e ju

nie doczekam.

- Przyprowadziłem ksi

dza.

- Dzi

kuj

- Prosz

teraz go wyspowiada

- powiedział do duchownego. - A ja popilnuj

drzwi.

Chory mówił z wysiłkiem, powtarzaj

c kanon spowiedzi. Wreszcie dotarł do

ęś

ci po

conej grzechom.

- Zgrzeszyłem przeciw pierwszemu przykazaniu - powiedział z wysiłkiem.
A potem oczy wywróciły mu si

do góry i skonał.

- Za pó

no - powiedział egzorcysta i opatrzył swoj

wypowied

przekle

stwem.

- Nie, chciał si

wyspowiada

, b

dzie mu zaliczone - uspokoił go ksi

dz.

- Je

li tam na górze. - Egzorcysta zazezował na sufit. - Je

li tam go chcieli, to

nie mogli poczeka

- Nie nam o tym roztrz

- Dobra. Bierzemy ciało i wychodzimy.
- Zaraz, po co nam ciało?
-

eby je po chrze

ść

sku pochowa

oczywi

cie!

- A rodzina?

- Rzeczywi

cie. Zapomniałem o tej hołocie, ale je

li spróbuj

go zatrzyma

, to

wystrzelam im dziurki w uszach na kolczyki.

- Ale czy oni nie zadbaj

o pochówek?

- O jak cholera. Sam ksi

dz widział.

- Zaraz. To,

e nas nie lubi

, o niczym nie

wiadczy. Egzorcysta podszedł do

niego. Stali twarz

w twarz.

- Pokój jest zbyt mały i słyszałem, co mówił. Zreszt

znałem jego grzechy.

- To znaczy?
- Oni złamali pierwsze przykazanie. I nie tylko oni. Ale do ko

cioła go

przynios

. Mo

emy i

ść

Duchowny ruszył w stron

drzwi.

- Nie t

dy.

Odsun

ł szaf

blokuj

dost

p do okna. Wybił kolb

szyb

- Słuchajcie - powiedział do tych, którzy czaili si

w mroku. - Nie ma ju

powodu,

eby

cie na nas polowali. Mychajło nie

yje i zd

ąż

ył si

wyspowiada

. Licz

do pi

ciu, a potem wychodzimy. Ka

dy, kto znajdzie si

w zasi

gu mojego wzroku,

umrze.

W odpowiedzi nadleciał kamie

. Trafił go w twarz, ale on jakby tego nie

poczuł.

- Raz, dwa, trzy, cztery, pi

ęć

! - policzył gło

no, a potem wyj

ł z kieszeni granat

i wyrwawszy zawleczk

, wyrzucił za okno. Wybuch o

wietlił wal

ce si

zabudowania,

a podmuch wybił reszt

szyb. Jakub skoczył oknem, a potem pomógł wydosta

duchownemu, który zapl

tał si

w sutann

. Pod ich nogami le

ało co

kkiego.

Chyba ciało. Obiegli budynek dookoła. Motor płon

ł.

- Cholera - zawył Jakub, - Przegi

cie pał

. Na ziemi

- rozkazał

duchownemu.

Z przytroczonej do pasa sakwy wydobył kilka lasek dynamitu z lontami. Laski

wsadzono fachowo w metalowe rurki. Zapalił pierwszy lont i przez wyłamane drzwi
wrzucił ładunek do wn

trza domu. Eksplozja podrzuciła do góry dach i spowodowała

pop

kanie

cian. Kolejn

lask

wyekspediował silnym rzutem w stron

stodoły.

Zło

yła si

jak domek z kart. Nadal nikt si

nie pojawiał.

- Dobra, wynosimy si

- rozkazał le

żą

cemu.

Ruszyli szybkim krokiem. Przed nimi wyrósł płot od ogrodu. Ust

pił pod

ciosem siekiery. Zaraz za płotem stał stary volkswagen „garbus". W

drowycz wywalił

siekier

szyb

, otworzył drzwiczki, rozbił stacyjk

i zwarł na krótko druty. Silnik

zagrał.

- Prosz

wsiada

- zach

cił.

- Ale to kradzie

. Ja...

- Ksi

dz nie b

dzie miał grzechu, bo to pod przymusem. - W ciemno

ci znowu

błysn

ła odrapana lufa.

Ruszyli ze znaczn

szybko

przez podwórko. Po drodze Jakub cisn

ł w

otwarte drzwiczki jakiej

szopy trzeci

ostatni

lask

dynamitu. Wygasił

wiatła i

wyjechał na poln

drog

. Szopa przestała istnie

. W oddali wida

było błyskaj

niebiesko

wiatełko. Zbli

ało si

- Cholerne gliny - mrukn

ł i dodał gazu.

- Mog

uzyska

wyja

nienia? - zagadn

ł ostro

nie ksi

dz.

- A co tu wyja

nia

? - zdziwił si

egzorcysta. - Z t

hołot

trzeba na ostro.

- Napisał pan,

e wszystko jest w teczkach. Co to znaczy?

- Pa

ski poprzednik widział za du

o. Zabili go.

- O tym słyszałem. Nie udało si

ustali

kto.

- Jest taka m

dra maksyma po łacinie. Nie pami

tam, jak to szło, ale sens jest

taki,

e ten jest winny, kto odnosi korzy

ść

. Zalał im sadła za skór

. Dlatego musiał

zgin

ąć

- A policja?
- Ta sama sitwa. Swoich nie rusz

. Gdybym był potrzebny...

- Mam adres.
- Tam na razie nie b

mieszkał. Z pewno

mnie poznali. Raczej

przyczaj

gdzie

na jaki

czas. Gdybym był potrzebny, to prosz

zadzwoni

Semena Korczaszki w Wojsławiach. Telefon numer sto dziesi

ęć

. Tak jak w tym

enerdowskim filmidle o ichnich glinach.

Zatrzymał si

przed plebani

- Do zobaczenia. W razie czego, jestem do dyspozycji.
- Ale o co tu chodzi?
- Wkrótce sam si

dowiesz.

Silnik rykn

ł i samochód znikn

ł w ciemno

ci.

- „Gdyby ludzie znali ci

ęż

ar prawdziwej wiary, byłoby wi

cej ateistów" -

zacytował w zadumie zasłyszane kiedy

zdanie.

A potem przypomniał sobie, jak jego dziwny towarzysz r

bał drzwi siekier

to, aby umieraj

cemu przyjacielowi umo

liwi

odbycie spowiedzi i poczuł mimowolny

szacunek. Sam chyba nie zdobyłby si

na taki czyn. Wszedł do swojego pokoju.

Zamkn

ł drzwi i otworzył sejf. Szukał teczki Jakuba W

drowycza, ale nie znalazł.

Dopiero potem przypomniał sobie,

e przecie

Wojsławice le

żą

w s

siedniej parafii.

Westchn

ł sobie jeszcze raz i poło

ył si

spa

***

Kurki dziobały okruszki ze

niadania. Ksi

dz Markowski patrzył na nie z

rozczuleniem. Nocne wypadki zatarły mu si

nieco w pami

ci. Prawie zdołał sobie

wmówi

e to był tylko koszmarny sen. Wie

w dziennym

wietle wygl

dała uroczo.

Typowa ulicówka ci

ca si

kilometrami, le

żą

ca w dolinie. Pola wspinały si

na wzgórza, by skry

stych lasach. Wzdłu

drogi rosły topole. Była jesie

. Drog

przejechał ci

gnik.

Sobota. Jutro odprawi pierwsz

msz

. Westchn

ł z lubo

. Ju

lubił t

wie

. Na

podwórko wtoczył si

radiowóz. Radiowóz był zniszczony, podwozie trzymało si

chyba tylko na warstwie rdzy. Był ubłocony i miał brudne szyby. Zatrzymał si

wysiedli z niego dwaj faceci. Wła

ciwie to nie wygl

dali na gliniarzy. Przypominali

dwa małpoludy wci

te w byle jak wykonane mundury. Byli do siebie podobni jak

rodzeni bracia i w pewien sposób przypominali ludzi, z którymi bił si

w nocy Jakub.

Mieli wyra

ne grube wały nadoczodołowe, lekko przypłaszczone nosy, wystaj

ci policzkowe i cofni

te brody.

- Ksi

dz Markowski? - upewnił si

pierwszy małpolud. - Jestem tu

posterunkowy. Wołaj

mnie Józwa.

- Czym mog

słu

, po

posterunek?

- My tu nie na głupoty przyszli, tylko zeznania - wyja

nił drugi pitekantrop. -

Widzieli ksi

dza ludzie w nocy, jak si

spaliła zagroda Bardaka.

- Owszem dzi

w nocy spowiadałem umieraj

cego człowieka w jakiej

zagrodzie na wzgórzach.

- Nu, a kto tam ksi

dza zawiózł?

- Poniewa

nie wolno mi kłama

, zmuszony jestem wykorzysta

klauzul

wolno

ci sumienia i odmawiam dalszych zezna

- o

wiadczył z godno

e co? - zdziwił si

gliniarz.

- Znaczy,

e nie powie - wyja

nił mu pierwszy.

- Co nie powie? - zdenerwował si

drugi, łapi

c za pałk

- Nu ostaw. - Ostudził go Józwa. - To niedobrze. Trzeba si

dzie po ksi

dzu

przejecha

- powiedział - idziemy. Ale jak dorwiemy transport, to b

cki. Urz

celny zawiadomimy, co tu wyrabiacie. Zakichana czarna mafia.

Wsiedli do swojego radiowozu i odjechali. Ksi

dz wrócił do swojego pokoju i w

zadumie zacz

ł kartkowa

zeszyt z zapisami machinacji

finansowych. Kilkana

cie ostatnich kartek było pustych. Niespodziewanie

spostrzegł,

e s

oznaczone w rogu male

kim znaczkiem przedstawiaj

cym dwójk

przekre

lonym ogonkiem. Szyfr. Co

, co zostało ukryte. Pow

chał zeszyt. Leciutki

ledwie wyczuwalny zapach cebuli przebił si

przez wo

starego papieru. U

miechn

lekko. Sok z cebuli. Najprostszy atrament sympatyczny. Poszedł do gospodyni i

yczył od niej

elazko. Przeprasował starannie kartk

. Linie narysowane sokiem

pociemniały szybko. Oddał

elazko i zagł

bił si

w lektur

. Zapisek opatrzony został

dat

. Dat

sprzed tygodnia. Ten, który go zostawił, miał

jeszcze dwa dni.

Do mojego ewentualnego nast

pcy. Wydaje mi si

e wiem, o co chodzi.

Przeanalizowałem wszystkie dost

pne dokumenty. Ta parafia to miejsce zesłania dla

ksi

ęż

y o nieco bardziej liberalnych pogl

dach. Czas pobytu na tym probostwie wynosi

w przybli

eniu około roku. Ko

czy si

zawsze

mierci

. Trzy wyj

tki w ci

ostatnich dwustu lat. Za ka

dym razem okres przebywania wyniósł wielokrotnie za

o. Od dwudziestu pi

ciu do czterdziestu lat. Zapewne ksi

ęż

a pokumali si

z t

hołot

. Kuria poło

yła krzy

yk na tej ziemi i tych ludziach. S

za słabi,

eby nakaza

ich eksterminacj

, cho

to chyba jedyny sposób,

eby pozby

tej zarazy. Czuj

jak wokoło mnie zaciska si

tla. Wiem ju

jak, nie wiem jeszcze, dlaczego

przymykaj

na to oczy. Parafia jest deficytowa. Oni chc

eby ko

ciół popadł w ruin

eby mo

na go było zamkn

ąć

. Tu zachodzi zbie

ść

interesów kurii i ich.

Zawiozłem zdj

cia znajomym archeologom. Oni twierdz

e to rzadkie

nagromadzenie cech recesywnych. To na dobr

spraw

rasowi neandertalczycy. Nie

wiem jeszcze, jak to mo

liwe. Jest ich siedem klanów. W

drowycz twierdzi,

e stary

Mychajło Bardak si

wyłamuje. Trzeba by z nim pogada

, ale on ju

nie wychodzi z

domu, a wej

ść

rodka, to znaczy narazi

na pewn

mier

Na tym zapiski urywały si

- Neandertalczycy? - zdziwił si

ksi

dz. - Oni rzeczywi

cie tak wygl

dali... I

znał W

drowycza.

Wyj

ł z kieszeni telefon komórkowy i wystukał numer domu emerytowanych

ksi

ęż

y w Lublinie. Poprosił do telefonu ojca Rogowskiego.

- Słucham? - rozległ si

w słuchawce głos starego spowiednika.

- Paweł Markowski si

kłania.

- Witaj chłopcze. Jakie to problemy zaprz

taj

twoj

głow

- Szukam odpowiedzi na kilka pyta

. Dostałem wła

nie własn

parafi

...

- Gratuluj

. Jak ci idzie?

- Tu dzieje si

dziwnego. Nie wiem co. Cała ta D

binka...

- Zrobili ci

proboszczem w D

bince Dworskiej?

-Tak.
- Co przeskrobałe

- Wi

c jest tu co

- Mało powiedziane. Tam si

umiera. Dziwnie szybko. I mało który proboszcz

zmarł naturaln

mierci

. Gdy ja studiowałem w seminarium, a było to ponad

sze

ść

dziesi

t lat temu, to chodziły słuchy,

e to przekl

te miejsce. Ilu miałe

wiernych w niedziel

na mszy?

- Jeszcze nie odprawiałem. Dopiero co osiadłem.
- Hm. To si

zdziwisz. No nie wa

ne. Musisz uwa

na dawnych

mieszka

ców tej dziury. Na autochtonów.

- To s

jacy

nowi?

- Tak. Przesiedle

cy zza Bugu. Starych rozpoznasz od razu. Tacy mocno

małpowaci. Jakby cofni

ci w rozwoju. Wielopokoleniowe chroniczne niedo

ywienie i

alkoholizm, jak s

. Uszkodzenia genotypu. Siedem albo osiem rozgał

zionych

rodzin. Wyj

tkowo odporni na Słowo Bo

- Mam jeszcze drugi problem. Grasuje tu niejaki Jakub W

drowycz...

- Racja. Wojsławice blisko. Hy, hy. Stary Jakub.
- No wła

nie. Kto to jest?

- Jakub? Wszechstronny specjalista. Najlepszy cywilny egzorcysta w kraju. To

znaczy tak długo, jak długo jest trze

wy, a raczej nie cz

sto mu si

to zdarza.

Czasami Ko

ciół korzysta po cichu z jego umiej

tno

ci.

- Na czym one polegaj

? Co on potrafi?

- Jest taki dowcip o wyp

dzaniu diabla belzebubem. To z grubsza na tym

polega. Wydaje si

e ciemne moce nie s

w stanie wytrzyma

w jego towarzystwie.

Dwaj ksi

ęż

a, którzy próbowali go spowiada

, doznali szoku.

- To brzmi niezbyt zach

caj

co.

- E, nie jest tak

le. To po prostu obł

kany alkoholik i socjopata. Łamie

wszelkie mo

liwe przepisy z czystej rado

ci, jak

daje mu ich łamanie. Ale swoich nie

skrzywdzi.

- Swoich?
- Je

li zaproponował ci swoj

pomoc, to mo

esz spa

spokojnie. Włos ci z

głowy nie spadnie. A je

li poprosisz go o pomoc, to udzieli.

- Hym. Jeszcze jedno pytanie.
- Wiem jakie. O co tutaj wła

ciwie chodzi? Ta parafia jest skazana. Istnieje

ęć

set lat. Niedawno doszli do wniosku,

e czas si

dopełnił i nale

y si

podda

- Nie rozumiem.
- To wszystko, co mog

ci powiedzie

W słuchawce rozległ si

wiadcz

cy o przerwaniu poł

czenia. W

zadumie wył

czył telefon. Wrócili gliniarze. Tym razem na dachu radiowozu mieli

przymotan

trumn

zbit

byle jak z desek.. Z radiowozu wygramolił si

Jó

wa.

- Nu ociec, trza go pochowa

po chrze

cija

sku - powiedział bez wst

pów.

- Wnie

cie do ko

cioła - powiedział spokojnie. - Zaraz poszukam katafalku.

Msza chyba jutro rano?

- Wolimy dzi

wieczorem - odezwał si

drugi z gliniarzy. Mówił niewyra

nie,

jakby d

ki ludzkiej mowy rodziły mu si

gł

boko w gardle. - Jutro niedziela. Nie

chcemy przeszkadza

Kiwn

ł głow

- Ile to b

dzie kosztowało? - zapytał Jó

wa.

e sprawił to ton jego wypowiedzi, ale ksi

dz nieoczekiwanie

poczuł dziwn

pewno

ść

e je

li poda sum

zbyt wygórowan

, to zostanie

natychmiast zabity tymi owłosionymi łapami.

- Nie ma cennika. Płaci si

co łaska - powiedział. - Powinny min

ąć

trzy dni...

- Mamy akt zgonu - powiedział ten drugi. - Zakopa

wieczorkiem i zapomnie

- Ale to cała ceremonia...
- B

dziemy wszyscy - przerwał Jó

wa. - Odpowiada na pi

- Oczywi

cie.

Dwaj gliniarze zarzucili sobie trumn

na ramiona i zanie

li j

tyni.

wign

li j

bez wysiłku, jak gdyby nic nie wa

yła. Pobiegł przodem otworzył drzwi i

z piwnicy przyniósł katafalk zło

ony z kilku cz

ęś

ci. Zmontował podwy

szenie i

gliniarze postawili na nim trumn

. Wyszli z ko

cioła i zaraz za bram

zawyli syren

Tak jakby zwoływali swoich.

Ksi

dz oparł głow

o kamienny portal ko

cioła.

- Jestem chyba przewra

liwiony - powiedział sam do siebie.

Popatrzył w zadumie na mur budowli. P

kni

cie pod oknem było paskudne.

Zagryzł wargi. Fundament osiadał. Trzeba zrobi

odkówk

wło

stalow

szyn

zala

cementem, a szczelin

zamurowa

. Tylko za co? Wszedł do wn

trza i

popatrzył w zadumie. Nie mógł si

oprze

wra

eniu,

e co

jest nie tak. Podszedł do

jednego z bocznych ołtarzy i przesun

ł r

po poczerniałym drewnie. Ołtarz

wygl

dał na bardzo wiekowy, ale dotyk rozwiewał złudzenia. Drewno było do

ść

nowe.

Tandetnie oszlifowane, miało zadziory i poci

gni

to je czarn

bejc

, a potem

nawoskowano. Przyjrzał si

gotyckim rze

bom zdobi

cym ołtarze. Nie trzymały zbyt

dobrze kanonu. Falsyfikaty. Pod trumn

wsuni

to kopert

. Wyci

ł j

i przeliczył

zawarto

ść

rednia miesi

czna. Dobre i to. W

giel na zim

. Ale remont fundamentów

trzeba by przeprowadzi

, zanim nadejd

mrozy. Warto by

ąć

inspektora

nadzoru budowlanego,

eby okre

lił stopie

uszkodze

. Mo

e wojewódzki

konserwator zabytków mógłby pomóc? Westchn

ł. Zamkn

tyni

i wyszedł.

Musiał si

przygotowa

. Do pi

tej wcale nie zostało zbyt wiele czasu.

***

Zebrali si

chyba w komplecie. Siedzieli w ławkach, jakby kije połkn

li. Msza

za zmarłego nie interesowała ich. Wykonywali wprawdzie wszystkie konieczne ruchy
i odmawiali modlitwy tam, gdzie było trzeba je odmówi

, ale Paweł nie mógł pozby

wra

enia,

e w ich pozie jest fałsz. Tak jakby przyszli,

eby pokaza

, jakimi to

gorliwymi s

katolikami. Patrzył na nich i z ka

chwil

ogarniało go coraz wi

ksze

zdumienie. Przekle

stwo, pi

tno grzechu, czy co to było, dotkn

ło ich w ró

nym

stopniu. Obaj gliniarze wydawali si

prawie normalni w porównaniu z niektórymi

członkami klanu. Nie mógł pozby

wra

enia,

e oto odkrył zaginione ogniwo.

Zwłaszcza trzej młodzie

cy siedz

cy na samym przodzie wywoływali w nim szok

swoim wygl

dem. Mieli owłosione łapska wielkie jak łopaty, a z dziurek w

spłaszczonych nosach sterczały im k

pki czarnego włosia. Wygl

dało to ohydnie.

Ledwo zd

ąż

ył zako

czy

, ju

kilka par silnych r

k porwało trumn

i ruszyło do

wyj

cia. Spieszyło im si

jak diabli. Ledwo zd

ąż

ył zamkn

ąć

ciół, ko

cielny gdzie

znikn

ł i dogonił ich tu

koło bramy cmentarza. Dół czekał. Mo

e nale

ało by napisa

grób, ale to nie był grób. Dziura w ziemi gł

boka na dwa metry o nieregularnym

kształcie przypominała głodn

gardziel.

- Hej, hop - zawył stary i cisn

li trumn

w dół. Ksi

dz mało nie zemdlał,

słysz

c, jak zwłoki przemie

ciły si

wewn

trz skrzyni.

- No!- przynaglił go ten najstarszy.
Zd

ąż

ył wypowiedzie

sakramentaln

formuł

o obracaniu si

w proch i

mogił

, gdy małpowaci porwali za łopaty i zasypali grób. W kopczyk ziemi

wbili zbity byle jak z desek krzy

i rozeszli si

bez słowa. Ksi

dz opadł bezsilnie na

kamienny nagrobek obok. Z krzaków wyszedł Jakub W

drowycz. Stan jego stroju

wskazywał na to,

e sp

dził w tych krzakach cał

noc.

- Nu i jak si

podobało? - zapytał.

- Słyszałem,

wiadkowie Jechowy tak robi

. Zakopa

i do widzenia, ale nie

dziłem...

wiadki nie pokazuj

tu od lat. Boj

- Dlaczego?
- Pami

taj, z czego si

spowiadał.

Jakub wyci

ł z krzaków dwa szpadle. Wr

czył jeden ksi

dzu.

- Nu nie ma si

co zasiadywa

- Chwileczk

, co pan zamierza zrobi

- Pochowamy go pod ko

ciołem. Lepiej,

eby tu nie zostawał.

- Ale oni...
- Oni si

nie licz

. Je

li go nie wykopiemy, to wróc

po niego w nocy. A tego

przecie

nie chcemy.

- Prosz

dodatkowe wyja

nienia.

- Maj

własne miejsce grzebania. I własne obrz

dy. Do dzieła.

- Odmawiam. To byłaby profanacja. Zreszt

nie ma dowodów. Troch

upo

ledzeni, ale...

- Wi

c spotkajmy si

tu o północy. Albo lepiej o jedenastej.

- Nie przyjd

. Nie ma po co. On został pogrzebany. Znajd

go za pi

ęć

set lat

archeolodzy. Jakub prychn

ł.

- My

lałem, przysłali młodego i zdolnego. My

lałem przysłali fachowca.

Pomyliłem si

. Trudno, nie pierwszy raz w

yciu.

Podniósł oba szpadle i oddalił si

z godno

. Ksi

dz wzruszył ramionami i

wrócił na plebani

. Wł

czył komputer. Maszyna za

żą

dała od niego hasła. Wpisał ze

zło

ci: W

DROWYCZ

Maszyna ruszyła. Wszystkie aplikacje były aktywne. Wszedł w plik pod tytułem

RAPARCHIT.DOC.

Raport Architektoniczny dotycz

cy ko

cioła w miejscowo

ci D

binka

Dworska.

Dla zbadania stopnia zniszczenia fundamentów przeprowadziłem cztery

wykopy sonda

owe. W ich toku ujawniłem trzy rurki drenuj

ce, zało

one w

sposób wskazuj

cy na celowe złe działanie. Rurki zamiast odprowadza

wod

transportuj

w pobli

ciany od północnej strony ko

cioła. Zbieraj

ca si

tam wilgo

miała za zadanie uszkadza

fundamenty poprzez ich regularne

podmywanie. Rurki zało

one zostały

wie

o na kilka dni przed obj

ciem przeze

mnie parafii.

Wnioski.
Hipoteza A: Miejscowe klany negatywnie nastawione do instytucji

cioła planowały jego stopniowe zniszczenie.

Hipoteza B: System zbudowano na polecenie Kurii w tym samym celu.

Zamkn

ł plik i otworzył kolejny. Był to spis wyposa

enia

tyni. Raport

potwierdzał jego obserwacje. Całe wyposa

enie wymieniono na nowe, podrobione.

Zapewne w tym celu, aby wraz ze zniszczeniem budynku nie utraci

tego, co cenne i

zabytkowe. Potarł czoło, a potem otworzył kolejny plik.

Dziennik Bazylego Swojaka.
12 marca 1834
Chyba wiem ju

, o co tutaj chodzi, cho

dysponowa

mog

zaledwie

jedn

nici

ążą

fakt znikni

cia zwłok z cmentarza za wzgórzem. To dziwne,

e nikt nigdy nie sprawdził, co naprawd

zawieraj

trumny w podziemiach

cioła i dlaczego groby na cmentarzu s

puste...

Poderwał si

jak d

gni

ty spr

ęż

. Groby na cmentarzu s

puste. Co mówił

drowycz?

e przyjd

w nocy go wykopa

? Trumny w podziemiach ko

cioła.

Złapał z półki klucz i wybiegł z pokoju. Zmierzchało si

. Ko

ciół stał milcz

cy i cichy.

Otworzył drzwi i wszedł do

rodka. Zapalił

wiatło. Przez chwile m

czył si

drzwiami krypty, a potem przekr

cił kontakt i skacz

c po kilka stopni zbiegł na dół.

Wszedł miedzy sarkofagi. Złapał za pokryw

pierwszego z nich i poci

ł. Zaraz

jednak zrezygnował. Pokrywa była kamienna i mogła wa

kilkaset kilogramów.

Poszedł dalej, tam gdzie w kupie jedna na drugiej pi

trzyły si

trumny. Szarpn

ł za

jedn

z nich i

ł j

na ziemi

. Od uderzenia o posadzk

odpadło jej wieko.

Szkielet wygl

dał zupełnie normalnie. Otworzył s

siedni

, a potem jeszcze jedn

Nic. A potem odwrócił si

tam, gdzie stały w karnym szeregu trumny miasteczkowych

notabli. Spróbował otworzy

pierwsz

z nich, ale wieko było solidnie przykr

cone.

Namacał w kieszeni nó

liwski. Wbił go w szczelin

pod wiekiem i podwa

ył.

Drewno poddało si

z j

kiem. W trumnie nie było ciała. Le

ało w niej tylko kilka

kamieni okr

conych szmatami.

- Tylko waga si

zgadzała - powiedział sam do siebie. - To znalazł?

Otworzył kolejn

. W tej dla odmiany był wór z piaskiem. W trzeciej jakie

stare

cegły. W czwartej le

ał szkielet. Szkielet był do

ść

bogato odziany. Resztki materiału

trzymały si

nadal na zwłokach. Duchowny pochylił si

i wyj

ł z grobu czaszk

Obracał j

przez chwil

w dłoniach. Czaszka miała silnie zaznaczone łuki

nadoczodołowe. Ko

ci policzkowe sterczały w postaci niemal guzów. Szcz

zako

czona była gładko. Potylica wysuni

ta silnie do tyłu. Obrócił j

, by popatrze

z boku. Czoło tego człowieka póki

ył, musiało znajdowa

pod wybitnie ostrym

małpim k

tem. Odło

ył j

na miejsce, zamkn

ł ko

ciół i pobiegł na cmentarz. Jakub

pracował i na jego widok nie przerwał swojego zaj

cia. Krzy

stał oparty o drzewo.

Grób otaczał wał wyrzuconej z niego ziemi. Łopata W

drowycza postukiwała ju

wieko trumny.

- Jakub...
- No i jak? Rozum do głowy?
- S

dzisz,

e on jeszcze tam jest?

Egzorcysta amator wbił kraw

szpadla w wieko i depn

ł pot

ęż

nie. Kilkoma

nast

pnymi ciosami poszerzył otwór. W trumnie le

ała owini

ta w szmat

gnika.

- Sk

d wiedziałe

? - zapytał, wygramoliwszy si

na gór

- Zajrzałem do trumien w podziemiach ko

cioła. Wi

kszo

ść

była taka, a w

jednej znalazłem co

dziwnego...

Jakub otarł pot z czoła, potem wyj

ł z kieszeni piersiówk

i poci

ł kilka

łyków, po czym podał ksi

dzu. Paweł poci

ł jeden łyk, po czym zatkało go. Zanim

wst

pił do seminarium, pijał ró

ne rzeczy. Alpag

, jabole, ró

ne wynalazki produkcji

swoich kumpli, ale czego

takiego w

yciu nie próbował. To było gorsze ni

politura.

Wprawdzie nie wiedział, jak politura smakuje, ale był pewien,

e znacznie lepiej.

- Przepraszam - powiedział Jakub, klepi

c go po plecach. - Mo

e troch

mocne.

- Co to jest? Rozpuszczalnik?
- Nie, to tylko mój bimber.
Wstał i podszedł z łopat

do s

siedniego grobu, w którym spoczywa

miały

zwłoki poprzedniego proboszcza. Wyrwał krzy

i troskliwie wetkn

ł go w ziemie byle

gdzie, po czym zacz

ł kopa

- Czy to potrzebne? - zaniepokoił si

Paweł.

- Niezb

dne. Zreszt

to ciekawe.

Trumna była płytko. Odsłonił j

i przez dłu

chwil

wpatrywał si

w wieko,

zanim wbił pod nie łopat

. Trumna była pusta. Rzucił szpadel na ziemi

- Chyba czas na nas - powiedział.
- Co mamy zrobi

? - zaniepokoił si

duchowny. - Trzeba zakopa

te trumny.

- Nie chce mi si

. Musimy jecha

. Dawno trzeba było z tym sko

czy

- Ale...
Jakub bezceremonialnie złapał go za rami

i poprowadził. W krzakach za

cmentarzem stała szambiarka przyczepiona do traktora. W kabinie siedział kto

i palił

papierosa. Na widok nadchodz

cych wysiadł z drugiej strony i znikn

ł w mroku.

- Mogłe

polecie

na orbit

- wrzasn

ł za nim Jakub.

- Kto to był? - zapytał ksi

dz.

- Och, po prostu przyjaciel. Woli nie pokazywa

swojej twarzy. W drog

Ksi

dz usiadł niewygodnie na błotniku. Jakub wrzucił pierwszy bieg i pojechali

poln

drog

. Niebawem zakr

cili w las. W lesie była spora górka. Na jej szczycie

rosło uschni

te drzewo i stała niedu

a szopka. Koło szopki

parkowało osiem samochodów, w tym policyjny radiowóz. Jakub odbezpieczył

bro

Weszli do szopy. Była pusta. Tylko w k

cie s

czył si

gdzie

z podłogi słaby

blask. Jakub podniósł klap

i zeszli po drabince w dół. Było tu elektryczne

wietlenie. Ksi

dz milczał zdumiony. Przygl

dał si

cianom. Zbudowane zostały z

wielkich kamiennych płyt pokrytych rze

bionymi falistymi liniami.

- Widziałem takie we Francji - powiedział.
- Megality, nieprawda? Tak si

to nazywa?

- Tak ale...
- Chod

my dalej.

Ruszyli naprzód. Niebawem dotarli do poprzecznej galerii. W niskim chodniku

ały tysi

ce ko

ci. Zwalono je na stos. Poszli naprzód i zatrzymali si

u progu

wielkiej sali. Po

rodku pomieszczenia nakrytego kamienn

płyt

rednicy pi

ciu

metrów dogasało ognisko. Wokoło walały si

ci, butelki po piwie i wódce.

Wszyscy uczestnicy spali zmorzeni alkoholem i

arciem. Ksi

dz patrzył zdumiony. Na

cianach wyryto rysunki przedstawiaj

ce mamuty. Jakub dotkn

ł jego ramienia.

Wycofali si

- To si

nie zgadza - szepn

ł duchowny. - Ci, którzy zbudowali megality,

yli

trzydzie

ci tysi

cy lat po tym jak wybito mamuty. I siedemdziesi

t tysi

cy pó

niej ni

neandertalczycy..

- Widocznie wymalowali sobie według zdj

ęć

z ksi

ąż

ek - powiedział Jakub. - To

w sumie nie wa

ne. Wa

ne,

e s

tu wszyscy. Ł

cznie z dzieciakami.

Wyszli z szopki. Egzorcysta odmotał od szambiarki rur

i wtłoczył j

pod klap

- Co chcesz zrobi

? - zdziwił si

ksi

dz.

- Spal

stwo. Za mojego ze

artego kumpla i dla ogólnego dobra

ludzko

ci.

- Ale tak nie mo

na.

- Dlaczego?
- Przecie

ich zabijesz.

- A có

to znaczy? Przecie

to nie s

ludzie. To neandertalczyki. Nie wiem, jak

udało im si

tak długo przetrwa

, ale teraz to ju

koniec. Krzy

owali si

dzy sob

Mieli własn

religi

, z

erali swoich. Nale

y im si

to, cho

by za twojego poprzednika.

Otworzył spust. Tysi

c litrów ropy popłyn

ło w dół.

- Ale naprawd

...

Jakub odbezpieczył rewolwer i przystawił mu pod brod

- Z punku widzenia nauki Ko

cioła w ogóle ich nie ma. Dlatego nic si

nie

stanie.

Opu

cił bro

i wyprostował zagi

cie parcianego w

ęż

Ksi

dz schylił si

i podniósł połówk

cegły. Połówka zatoczyła w powietrzu

krótki łuk. Jakub zobaczył przed sob

fontann

iskier. W pierwszej chwili przestraszył

e szambiarka napompowana rop

wybuchła, a potem padł na ziemi

i wszelkie

problemy przestały by

dla niego aktualne.

***

Gdy doszedł do siebie dniało. Dotkn

ł r

bol

cego miejsca z tyłu czaszki.

Szambiarki nie było. Samochody te

znikn

ły. Zajrzał do szopki. Dziura prowadz

tyni była zasypana. Zszedł do wioski. Wie

była jak wymarła. Otwarte drzwi

chałup chwiały si

na wietrze. Nigdzie nie było ani

ladu mieszka

ców. Tylko ró

porzucone graty

wiadczyły o tym,

e opu

cili swoje domy w szale

czym po

piechu.

Podszedł do ko

cioła. Wrota

tyni były otwarte na o

cie

. W bramie wisiał

chwiej

c si

na solidnym sznurze trup ksi

dza Markowskiego.

- Małpia wdzi

czno

ść

- mrukn

ł sam do siebie. - Wynie

li si

. Ale wróc

. Oni

zawsze wracaj

. Za dziesi

ęć

lat, za dwadzie

cia. Ale to nie mój problem.

Dotkn

ł dłoni

muru ko

cioła. Popatrzył na p

kni

ciany. Na t

tyni

tak czy siak wydano ju

wyrok.

- Je

li do

to b

na nich czekał - powiedział Pawłowi. Ciało chwiało si

na słabym wietrze. Poczuł,

e tym razem zawiódł.