Klinika Medycyny Matczyno-Płodowej i Ginekologii, Katedra Położnictwa i Ginekologii, Pomorska Akademia Medyczna, Szczecin

Perinatologia, Neonatologia i Ginekologia, tom 2, zeszyt 1, 72-75, 2009 OPIS PRZYPADKU

Płat łożyska wrośniętego – postępowanie zachowawcze.

Opis trzech przypadków

K

ARINA

E

NGEL

,

T

OMASZ

P

ŁONKA

,

M

AREK

B

ILAR

,

M

ONIKA

K

WIATEK

,

S

ŁAWOMIR

Ś

WIDERSKI

,

E

LŻBIETA

R

ONIN

-W

ALKNOWSKA

Streszczenie
Łożysko wrośnięte powstaje na skutek nieprawidłowej implantacji kosmków łożyska wnikających w głąb doczesnej lub w mięsień
macicy. W związku z rosnącą liczbą cięć cesarskich rośnie częstość diagnozowanych łożysk wrośniętych. Stan ten zwiększa ryzyko
m.in. krwotoku, perforacji macicy, infekcji a także może doprowadzić do trwałej utraty płodności. Postępowanie w przypadku stwier-
dzonego łożyska wrośniętego przedstawia duży problem kliniczny. W powyższej pracy przedstawiamy trzy przypadki łożyska wroś-
niętego, w których zastosowano postępowanie wyczekujące.
Słowa kluczowe: łożysko wrośnięte, postępowanie zachowawcze

Wstęp

Łożysko wrośnięte powstaje na skutek nieprawidłowej

implantacji kosmków łożyska wnikających w głąb doczes-
nej lub w mięsień macicy. Kosmki mogą przerastać całą
grubość macicy lub wrastać do narządów sąsiednich,
głównie pęcherza moczowego. Stanami, które najczęściej
kojarzą się z łożyskiem wrośniętym jest łożysko przodu-
jące, uprzednio przebyte cięcie cesarskie lub inny zabieg
chirurgiczny na mięśniu macicy, przebyte liczne porody,
wyłyżeczkowania jamy macicy, zaawansowany wiek cię-
żarnej. Przyczyną łożyska wrośniętego mogą być również
przebyte zapalenie błony śluzowej macicy, poronienie
gorączkowe, połogowe zapalenie błony śluzowej [7]. Nie-
zwykle rzadko dochodzi do powstania łożyska wroś-
niętego u młodej pierwiastki bez występujących wyżej
wspomnianych czynników ryzyka [24].

Częstość występowania łożyska wrośniętego jest rzad-

ka w ciąży niepowikłanej (w około 1 na 1000 porodów), ale
dotyczy 5% pacjentek z łożyskiem przodującym. Obecność
blizny po cięciu cesarskim zwiększa częstość występo-
wania łożyska przodującego z 0,26% w przypadku macicy
bez blizny do 0,65% po przebyciu jednego cięcia cesar-
skiego i do 10% po przebyciu 4 i więcej cięć cesarskich.
Częstość występowania łożyska wrośniętego w obecności
łożyska przodującego po przebyciu jednego cięcia cesar-
skiego wzrasta, a po przebyciu czterech i więcej cięć
cesarskich wzrasta aż do 67% [14]. W związku z rosnącą
liczbą przeprowadzonych cięć cesarskich w ciągu ostat-
niego 50-lecia liczba przypadków nieprawidłowego złą-
czenia łożyska z macicą wzrosła 10-krotnie [15, 23].

Najczęstszą manifestacją kliniczną łożyska wrośnię-

tego są powikłania trzeciego okresu podczas porodu dro-
gami natury lub zostaje ono rozpoznane w trakcie cięcia
cesarskiego. Na ogół występuje masywne krwawienie, któ-
re bywa bezpośrednią przyczyną usunięcia macicy z po-
wodu zagrożenia życia rodzącej [11, 21]. Stan ten jest także
przyczyną śród- i pooperacyjnych powikłań takich, jak
infekcje, uszkodzenia pęcherza moczowego i przetoki

[17, 20]. Umieralność wynosi około 7%. Diagnoza łożyska
wrośniętego, poza objawami klinicznymi pacjentek z grupy
ryzyka, obejmuje zastosowanie badań obrazowych takich
jak ultrasonografia z wykorzystaniem kolorowego dopple-
ra oraz rezonans magnetyczny [4, 14, 18].
Wdrożenie postępowania instrumentalnego w okresie
połogu, mające na celu ewakuację tkanki łożyskowej z ja-
my macicy polegające na wyłyżeczkowaniu jamy macicy
lub przeprowadzenie zabiegu histeroskopii wiąże się ze
zwiększonym ryzykiem dodatkowych poważnych powik-
łań. Powolny i wsp. [21] wykazali, iż pacjentki, szczególnie
wieloródki po przebytym cięciu cesarskim ze stwierdzo-
nym łożyskiem wrośniętym narażone były w okresie po-
łogu na potrzebę histerektomii poporodowej. Grupą
szczególnie predysponowaną były położnice, które prze-
były w połogu zabieg wyłyżeczkowania macicy. Kayem
i wsp. [11] porównali dwie grupy pacjentek ze stwier-
dzanym łożyskiem wrośniętym. W grupie pierwszej, w któ-
rej operacyjnie usuwano płat łożyska wrośniętego, pac-
jentki częściej wymagały przetoczenia preparatów krwi,
zabiegu histerektomii oraz częściej trafiały do oddziału
intensywnej terapii z powodu objawów sepsy oraz zespołu
wewnątrznaczyniowego wykrzepiania.

W piśmiennictwie znajdujemy opisy przypadków,

w których udało się uniknąć zabiegu operacyjnego przez
wdrożenie postępowania zachowawczego z pozostawie-
niem tkanki łożyska, bądź podanie dożylne, domięśniowe
lub dopępowinowe metotreksatu, zastosowanie embo-
lizacji naczyń macicznych lub podbrzusznych [8-10,
20, 25]. Wyczekujące postępowanie opisywane jest spora-
dycznie. Metoda ta ma jednak zastosowanie jedynie wów-
czas, gdy łożysku wrośniętemu nie towarzyszy obfite krwa-
wienie, a jego celem jest zachowanie płodności u młodych
kobiet [1, 10, 18]. Rzadko opisywane w literaturze postę-
powanie zachowawcze z pozostawieniem płata łożyskowe-
go in situ z następowym wyczekiwaniem na jego samo-
istną ewakuację zarezerwowane jest dla szczególnych,
wybranych przypadków klinicznych [5, 18].

Płat łożyska wrośniętego – postępowanie zachowawcze

73

Opis przypadków

Przypadek 1

25-letnia pierworódka w 40. tygodniu ciąży przyjęta

została do Kliniki Medycyny Matczyno-Płodowej z powo-
du rozpoczynającego się porodu. Przebieg ciąży niepowik-
łany, opieka ambulatoryjna prawidłowa, wyniki badań
laboratoryjnych prawidłowe. W badaniu USG bez odchy-
leń. Łożysko zlokalizowane na ścianie przedniej, o dojrza-
łości III stopnia wg Granuma i prawidłowej echostruk-
turze. W II okresie porodu ze względu na osłabienie czyn-
ności skurczowej macicy zastosowano wlew oksytocyny.
Przy użyciu wyciągacza próżniowego urodzono SZD o ma-
sie 3280 g, w stanie ogólnym dobrym (Apgar 9, 9, 9 pkt, pH
z t. pępowinowej – 7,35). Trzeci okres porodu prowadzo-
ny czynnie (5j. oksytocyny i 0,2 mg methyloergometryny
i.v.), po 10 minutach mechanizmem Schultzego urodzono
popłód o wymiarach 24 × 16 cm o masie 600 g, pępowina
długości 60 cm. Łożysko oceniono makroskopowo jako
dwupłatowe, niecałe – wykonano wyłyżeczkowanie jamy
macicy. Zabiegowi towarzyszyło obfite krwawienie, które
opanowano podając 10 j. oksytocyny oraz 0,2 mg methy-
loergotaminy dożylnie.

W 2. dniu połogu z powodu wzrostu ciepłoty ciała

38,8EC rozpoczęto antybiotykoterapię (Tarcefandol 2 × 1
g iv). W 3. dniu połogu ponowny wzrost ciepłoty ciała do
38,6EC. W badaniu położniczym stwierdzono powierz-
chowne rozejście skóry krocza. W badaniu zestawionym
stwierdzono drożny kanał szyjki macicy, trzon macicy
wielkości około 14 tyg. ciąży obkurczony, ruchomy, nie-
bolesny, okolica przydatków i przymacicz niezmieniona.
W badaniu bakteriologicznym z rany krocza krocza –

Streptococcus oralis

i

Gemella morbilorum

. W badaniach

laboratoryjnych: Leuk. – 22,4 G/L, Płytki – 153 G/L, CRP –
121,9 ug/ml, D-Dimery – 1879 mg/l, OB – 111 mm/h. Anali-
zując całość obrazu klinicznego, uznano iż gorączka ma
związek ze zmianami w obrębie rany krocza po episioto-
mii; zadecydowano o poszerzeniu antybiotykoterapii (Me-
tronidazol 2 × 1,0 g per rectum), wdrożono terapię prze-
ciwzakrzepową (Fraxiparina 2 × 0,3 ml), doraźne leczenie
p/gorączkowe i miejscowe leczenie oczyszczające ranę
krocza.

W 4. dobie połogu kolejny wzrost ciepłoty ciała do

38,1EC (posiew krwi ujemny). Stwierdzono całkowite ro-
zejście rany krocza. W badaniu USG obecność wpuklają-
cego się do jamy macicy tworu tkankowego o wymiarach
6 × 6 × 4 cm o nieregularnym obrysie i niejednolitej echo-
genności z biegnącym z tylnej ściany macicy w głąb tego
tworu unaczynieniem. Rozpoznano zatrzymanie resztek
łożyskowych. Wykonano zabieg wyłyżeczkowania jamy
macicy. Wobec obfitego krwawienia zastosowano leczenie
obkurczające dożylnie uzyskując obkurczenie macicy i za-
trzymanie krwawienia. W badaniu histopatologicznym:
decidua et villi placentarii oraz zmiany zapalne z towarzy-
szącym naciekiem ropnym. Wobec niedokrwistości u pac-
jentki przetoczono: 4 j. KKCz i 600 ml FFP.

W 5. dniu połogu po kontrolnym badaniu USG po-

nownie rozpoznano zatrzymanie w macicy fragmentu płata
łożyska, prawdopodobnie wrośniętego. Ze względu na
dobry stan ogólny pacjentki, brak krwawienia z dróg rod-
nych, postępującą inwolucję trzonu macicy, zadecydo-
wano o postępowaniu zachowawczym, obserwacyjnym
z kontynuacją rozpoczętego leczenia farmakologicznego.
Pod uwagę brano zastosowanie metotreksatu, jednak
z uwagi na wcześniej stwierdzone miejscowe zakażenie –
takiego postępowania nie wdrożono.

W 7. dobie połogu obserwowano poprawę stanu ogól-

nego, normalizację badań laboratoryjnych (Hb – 10,5 g%,
Ht – 31,5%, Erytr. – 3390000, Leuk. – 15,4 G/L, Płytki – 181
G/L, D-dimery – 2264 ug/ml, CRP – 97,7 mg/l, Beta-HCG –
137 mlU/ml).

W kontrolnych badaniach USG w 10., 13. i w 17. dobie

połogu stwierdzono pojawienie się w obrębie tworu przes-
trzeni o charakterze hipoechogenicznym, a w 17. dobie nie
stwierdzono już unaczynienia. Obserwowano zmniejszenie
stężenie beta-HCG z 97,9 mlU/ml do 1,0 mlU/ml w 17. dobie
połogu. W 16. dobie połogu wykonano ponowne zeszycie
rany krocza. W 18. dobie przy dobrym stanie ogólnym
pacjentkę wypisano do domu.

W kontrolnym badaniu ultrasonograficznym w 21., 28.,

35. dniu połogu stwierdzono utrzymywanie się tworu tkan-
kowego w jamie macicy.

W 42. dniu po porodzie podczas mikcji, doszło do bez-

bolesnego, bez towarzyszącego krwawienia, wydalenia
z dróg rodnych tworu tkankowego, który nie został zabez-
pieczony do badania histopatologicznego. W kontrolnym
badaniu USG stwierdzono pustą jamę macicy. Należy
przyjąć, że doszło do samoistnego oddzielenia i wydalenia
fragmentu płata łożyska wrośniętego.

Przypadek 2

32-letnia pierworódka po przebytym cięciu cesarskim

z powodu braku postępu porodu oraz objawów zagrożenia
płodu (CŻD 3100, Apgar 10, 10, 10) skierowana do izby
przyjęć KMMP w 53. dobie połogu z powodu plamienia z
dróg rodnych oraz nieprawidłowego obrazu ultrasonogra-
ficznego narządu rodnego. Stan ogólny pacjentki dobry.
W badaniu USG w obrębie jamy macicy, przyściennie
stwierdzono obecność litej zmiany śr. 3 cm. Wdrożono
leczenie obkurczające macicę. W kontrolnym badaniu USG
wobec utrzymywania się zmiany zdecydowano o wyko-
naniu wyłyżeczkowania jamy macicy. Przed planowym
zabiegiem, w dwa miesiące po porodzie, doszło do samo-
istnego wydalenia z dróg rodnych tworu tkankowego śred-
nicy 3 cm. W badaniu histopatologicznym stwierdzono
fragmenty martwiczo zmienionego łożyska z obecnością
nawapnień. Stan ogólny pacjentki dobry.

Przypadek 3

29-letnia pierworódka w 11. dobie po przebytym poro-

dzie drogami natury poza kliniką, przebytym dwukrotnie

K. Engel, T. Płonka, M. Bilar, M. Kwiatek, S. Świderski, E. Ronin-Walknowska

74

zabiegu wyłyżeczkowania jamy macicy poza kliniką,
zgłosiła się do izby przyjęć KMMP z powodu nieprawidło-
wego obrazu jamy macicy w badaniu USG z podejrzeniem
płata łożyska wrośniętego. Przy przyjęciu pacjentka w sta-
nie ogólnym dobrym bez dolegliwości. Nie gorączkowała.
Nie krwawiła. W badaniu ginekologicznym bez odchyleń
(beta HCG – 7,32 ml/U). W różnicowaniu brano pod uwagę
płat łożyska lub mięśniak podśluzówkowy. Wdrożono
postępowanie zachowawcze, wyczekujące z regularną
kontrolą stanu klinicznego. Po 2 miesiącach (62 dni) dosz-
ło do samoistnej ewakuacji z dróg rodnych tworu tkan-
kowego śr. ok. 4 cm. W badaniu histopatologicznym –

decidua et villi placentarii in stadio necrosi. Calcificatio

.

Dyskusja

W 1986 roku S. Arulkumaran i wsp. po raz pierwszy

opisali przypadek łożyska wrośniętego leczonego zacho-
wawczo (50 mg metotreksatu co drugi dzień – łącznie 6
dawek) [3]. W rezultacie po około 15 dniach w kontrol-
nym badaniu USG nie uwidoczniono zalegających w ma-
cicy mas łożyskowych. Raziel i wsp. przytaczają przypa-
dek farmakologicznego leczenia łożyska wrośniętego
dwoma dawkami metotreksatu (domięśniowo po 20 mg)
w 4. i 5. dniu połogu z następowym samoistnym opróżnie-
niem się jamy macicy po 12 dniach od porodu [22]. Legro
i wsp. opisali leczenie łożyska wrośniętego 10 dawkami
metotreksatu po 0,3 mg/kg m.c. domięśniowo z samoistną
inwolucją łożyska [13]. Panoskaltis i wsp. opisali podanie
sześciu dawek metotreksatu (po 50 mg. drogą dożylną, co
drugi dzień). Po 3 miesiącach uzyskano zorganizowanie
i kalcyfikację łożyska, a po 12 miesiącach pacjentka zakoń-
czyła laktację i zaczęła menstruować. Drugi przypadek
opisany przez tego samego autora dotyczył leczenia
zachowawczego bez podania metotreksatu, gdzie po 8
miesiącach od porodu doszło do samoistnego wydalenia
masy tkankowej, podobnie jak w opisywanym powyżej
przypadku [19]. Interesujący sposób leczenia metotre-
ksatem zaproponował Mussalli i wsp., który u pacjentki z
łożyskiem przodującym, przerośniętym do pęcherza
moczowego, podał podczas cięcia cesarskiego 50 mg me-
totreksatu do żyły pępowinowej, pozostawiając łożysko w
macicy, bez próby jego wydobycia. W 3., 10. i 14. dobie po
cięciu powtórzono dawkowanie metotreksatu w dawce 50
mg domięśniowo. W 16. dobie doszło do masywnego
krwawienia z dróg rodnych, wobec czego usunięto ręcznie
łożysko [16]. Drugi przypadek o podobnym przebiegu, z
podaniem metotreksatu do żyły pępowinowej podczas
cięcia cesarskiego, a następnie czterech dawek w połogu
zakończył się usunięciem macicy w 46. dniu po cięciu
cesarskim z powodu niemożności ręcznego oddzielenia
łożyska przerośniętego. Trzeci opisany przez tych
autorów przypadek mówi o zastosowaniu trzech dawek
metotreksatu po 50 mg u pacjentki z zatrzymaniem łożys-
ka wrośniętego. W 37. dniu po porodzie doszło do krwa-
wienia i konieczności usunięcia łożyska przez wyłyżecz-

kowanie jamy macicy. W 2004 roku Adrair i wsp. [2] opisali
przypadek łożyska wrośniętego leczonego trzema dawkami
metotreksatu po 50 mg domięśniowo w pierwszych dniach
po porodzie; w 8. tygodniu połogu uwidoczniono u tej
pacjentki masy łożyska w macicy i zadecydowano o ko-
lejnym podaniu trzech dawek po 50 mg im. metotreksatu.
Następnie wykonano ręczne wydobycie łożyska, usuwając
tkankę łożyskową. W badaniach kontrolnych nie uwidocz-
niono zalegających w macicy resztek.

Spośród wielu opisywanych przypadków leczenia

zachowawczego łożyska wrośniętego, tylko w jednym
przypadku zaszła konieczność usunięcia macicy, a w po-
zostałych udało się zachować funkcję rozrodczą u pac-
jentek. W większości przypadków, z wyjątkiem jednego,
stosowano chemioterapię: drogą dożylną w 4 przypadkach,
domięśniową w 4 przypadkach i drogę doustną w jednym
przypadku. Leczenie najczęściej rozpoczynano w zerowej
lub pierwszej dobie po porodzie i kontynuowano średnio
przez 3-6 cykli. Czas wydalenia bądź inwolucji łożyska
różni się znacznie we wszystkich przypadkach, ale w więk-
szości było to po 30 dniach, chyba, że ze względów kli-
nicznych zachodziła konieczność wcześniejszej interwencji
operacyjnej (2 ręczne wydobycia, 1 histerektomia).

W przytoczonych przypadkach z piśmiennictwa wyda-

je się zachodzić zależność między wielkością zatrzyma-
nego fragmentu łożyska a skuteczną dawką metotreksatu.

W opisanych przez nas przypadkach podjęto efek-

tywną próbę postępowania wyczekującego. W dwóch
przypadkach zabiegowi łyżeczkowana jamy macicy prze-
prowadzanych w połogu towarzyszyło bardzo obfite krwa-
wienie z dróg rodnych. Jedna z opisywanych pacjentek
(przypadek 1) wymagała przetoczenia preparatów krwi.

W przypadku niewielkiego płata łożyska wrośniętego

uzasadnione jest postępowanie obserwacyjne-zachowaw-
cze z oszczędzeniem macicy.

Wniosek

W wybranych przypadkach klinicznych, z zatrzyma-

niem fragmentu łożyska wrośniętego, którym nie towa-
rzyszy krwawienie z dróg rodnych, możliwe jest wdrożenie
postępowania zachowawczego z regularnym monitoro-
waniem ultrasonograficznym oraz z oznaczaniem beta HCG
w surowicy.

Piśmiennictwo

[1] ACOG Committee on Obstetric Practice. Committee opinion.

Number 266:

Placenta accreta

. Obstet. Gynecol. (2002); 99:

169-170.

[2] Adair S.R., Elamin D., Tharmaratnam S. (2004)

Placenta in-

creta; conservative management – a successful outcome.

Case report and literature review

. J. Matern. Fetal Neonatal.

Med. 15: 275-8.

[3] Arulkumaran S., Ng C.S., Ingemasson I. et al. (1986)

Medical

treatment of placenta accreta with methotrexate

. Acta

Obstet. Gynecol. Scand. 65: 285-6.

Płat łożyska wrośniętego – postępowanie zachowawcze

75

[4] Bakri Y.N., Rifai A., Legarth J.

Placenta praevia–accreta:

magnetic resonance imaging findings and methotrexate

therapy after hysterectomy

. Am. J. Obstet. Gynaecol. (1993);

169: 213-4.

[5] Bennett M., Sen R. (2003)

Conservative management of pla-

centa praevia percreta: report of two cases and discussion

of current management options.

Aust. NZ J. Obstet. Gynecol.

43: 249-251.

[6] Buckshee K., Dadhwal V. (1997)

Medical management of

placenta accreta

. Int. J. Gynecol. Obstet. 59: 47-8.

[7] Fox H. Placenta accreta 1945-1969. Obstet. Gynecol. Surv.

27: 475-9.

[8] Gupta D., Sinha R. (1998)

Management of placenta accreta

with oral methotrexate

. Int. J. Gynecol. Obstet. 60:171-3.

[9] Haisekanen N., Kroger J., Kainulainen S., Heinonen S. (2008)

Placenta percreta: metotrexate treatment and MRI findings.

Am. J. Perinatol. 25: 91-2.

[10] Hays A.M., Woley K.C., Roberts S.R. (2008)

Conservative

management of placenta percreta: experiences in two cases.

Obstet. Gynecol. 112: 425-6.

[11 Kayem G., Davy C., Goffiinet F. et al. (2004)

Conservative

versus extirpative management in cases of palceta accreta.

Obstet. Gynecol.104: 53-5.

[12] Kayem G., Pannier E., Goffinet F. et al. (2002) Fertility after

conservative treatment of placenta accreta. Fertil. Ster. 78:
637-8.

[13] Legro R.S., Price F.V., Caritis S.N. (1994)

Nonsurgical mana-

gement of placenta percreta; a case report

. Obstet. Gynecol.

83: 847-9.

[14] Levine D., Hulka C., Ludmir J. et al. (1997)

Placenta accreta:

evaluation with color Doppler US, and MR imaging

. Radio-

logy 205: 773-776.

[15] Miller D.A., Chollet J.A., Goodwin T.M. (1997)

Clinical risk

factors for placenta acreta

. Am. J. Obstet. Gynecol. 177: 210-4.

[16] Mussali G., Shah J., Elimian A. et al. (2000)

Placenta accreta

and metotrexate therapy: Three case reports.

J. Perinat. 5:

331-334.

[17] O’Brien J.M., Barton J.R., Donaldson E.S. (1997)

The manage-

ment of placenta percreta: conservative and operative

strategies

. Am. J. Obstet. Gynecol. 177: 210-4.

[18] Palacios-Jaraquemada J.M. (2008)

Diagnosis and manage-

ment of placenta accrete.

Best Pract. Clin. Obstet. Gynecol.

22: 1133-48.

[19] Panoskaltsis T.A., Ascarelli A., de Souza N. et al. (2000)

Pla-

centa increta: evaluation of radiological investigations and

therapeutic options of conservative management

. Br. J.

Obstet. Gynaecol. 107: 802-6.

[20] Pinho S., Sarzedas S., Pedroso S. et al. (2008)

Partial placenta

increta and metotrexate therapy: three case reports.

Clin. Exp. Obset. Gynecol. 35: 221-4.

[21] Powolny M., Szfranko K., Pietrzak P., Nomiński M. (1998)

Obstetric hysterectomy

. Ginekol. Pol. 69: 693-7.

[22] Raziel A., Golan A., Ariely S. et al. (1992)

Repeated ultraso-

nography and intramuscular methotrexate in the conser-

vative management of residual adherent placenta

. J. Clin.

Ultrasound. 20: 288-90.

[23] Rosen T. (2008)

Placenta accreta and cesarean scar preg-

nancy: overlooked costs of the rising cesarean section rate.

Clin. Perinatol. 35: 519-29.

[24] Tai-Ho Hung, Wen Yi Shaau, Ching-Chang Hsieh et al. (1999)

Risk factors for placenta accreta

. Obset. Gynecol. 93: 545-50.

[25] Tong S.Y., Tay K.H., Kwek Y.C. (2008)

Conservative manage-

ment of placenta accreta: review of three cases.

Singaporee

Med. J. 49: 1556-9.

J

K. Engel
Klinika Medycyny Matczyno-Płodowej i Ginekologii
Pomorska Aakdemia Medyczna
71-252 Szczecin, ul. Unii Lubelskiej 1

Conservative management of placenta percreta – report of three cases

Placenta percreta occurs when placenta is abnormally adherent to uterine wall. This condition is associated with increased risk of
maternal and fetal morbidity and mortality, severe hemorrhage, uterine perforation, infection and loss of fertility. The number of
abnormal placentation leading to the clinical complications is rising due to rising cesarean section rate. The management presents
a challenging obstetric problem. The tree cases described by as suggested that a conservative approach to the treatment of placenta
percreta is appropriate in selected cases.
Key words: placenta percreta, conservative management