LEE WILKINSON

Miodowy miesiąc

w Hongkongu

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy Mia przyjechała do wiejskiej rezydencji

Rayburna, urodzinowe przyjęcie Rhody trwało już

w najlepsze. Podziękowała Michaelowi Brentowi,

szefowi działu eksportu u Rayfielda, i jego żonie Sue

za podwiezienie jej z miasta. Od kręcącego się przy

wejściu kelnera wzięła kieliszek szampana i skierowała

się do sali balowej.

Miała na sobie szarą, szyfonową sukienkę z długimi

rękawami i rozkloszowaną spódnicą, łagodnie opla­

tającą jej smukłe nogi. Jedyną ozdobę tego skromnego,

acz eleganckiego stroju stanowił ciemnozłoty pasek.

Do kompletu założyła szare sandałki, a przez ramię

przewiesiła niewielką torebkę na złotym łańcuszku.

Wysoka, szczupła, z puklami jasnych włosów

opadających łagodnie wzdłuż ramion, przeciskała się

z naturalnym wdziękiem pomiędzy rozbawionymi

i zagadanymi grupkami gości, przystając tylko od

czasu do czasu, żeby zamienić kilka słów ze znajomymi.

Pozornie beztroska i roześmiana, była jednak bardzo

spięta. Nie miała ochoty na tę wizytę. W gruncie

rzeczy wolałaby, żeby całe to przyjęcie już się skończyło.

O ile lepiej byłoby, gdyby mogła zostać sama z Fili­

pem...

Istniała jeszcze jedna przyczyna, z powodu której

źle się czuła w tym towarzystwie - z całą pewnością

spotka tutaj Sandera Davisona. Czy naprawdę musiał

6 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

tu przyjeżdżać, czy nie mógł zostać w tym swoim

Hongkongu?

Wiedziała, że Sander Davison, starszy kuzyn Rhody,

jest bardzo bogatym bankierem. Początkowo, zanim

jeszcze zdążyli się poznać, wyobrażała go sobie jako

nudziarza w średnim wieku, z rzednącymi włosami

i rosnącym brzuszkiem. Przy pierwszym spotkaniu

musiała jednak przyznać, że Sander jest żywym

zaprzeczeniem jej wyobrażeń.

Doskonale pamiętała, kiedy pierwszy raz przyszedł

do niej do biura. Jej sekretarka, Janet, która otwierała

akurat jakieś listy, wytrzeszczyła oczy na jego widok.

Ale Sander na każdej kobiecie wywarłby równie

piorunujące wrażenie. Miał prawie dwa metry wzrostu,

potężne bary i był piekielnie przystojny. Mia przyjrzała

mu się bliżej i poczuła, jak przez jej ciało przebiega

gwałtowny, niepokojący dreszcz. W tej samej chwili

zapałała do niego jakąś dziwną i trudną do wy­

tłumaczenia antypatią.

Odwróciła wzrok od jego pełnych, zmysłowych ust

i poleciła Janet zająć się kłopotliwym nieznajomym,

a sama wróciła do pracy.

Studiowała właśnie jakieś dokumenty, pochylona

pilnie nad stosem papierów, kiedy dwie silne dłonie

oparły się o blat jej biurka. Nerwowo podskoczyła,

uniosła głowę i zobaczyła tuż nad sobą jego atrakcyjną,

zdrowo opaloną twarz. Spod regularnych brwi patrzyły

na nią lśniące zielone oczy.

- Nazywam się Sander Davison - przedstawił się

uprzejmie.

- Sander Davison... - powtórzyła skonsternowana

i pomyślała, że mężczyzna ten bardziej przypomina

niezłomnego konkwistadora niż bogatego bankiera.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 7

Dokładnie w tej chwili do gabinetu wszedł Filip

i przeprosił za nieznaczne spóźnienie. Bankier nie­

znacznie obrócił się, zerknął kątem oka na nowego

przybysza, a następnie obdarzył Mię ironicznym

uśmieszkiem.

Rzucił jej wtedy wyzwanie. Wyzwanie, które nisz­

czyło jej spokój i wpędzało w nieustanne zakłopotanie.

Sander był jak na jej gust zbyt inteligentny, zbyt

błyskotliwy, zbyt pewny siebie. Zawsze, ilekroć

znalazła się w jego towarzystwie, czuła się niezręcz­

nie. Patrzył na nią uwodzicielsko, a im dłużej się jej

przyglądał, tym mocniej rozpalały się w jego zim­

nych, zielonych oczach ogniki pożądania. Mia, aby

uniknąć skrępowania, zawsze starała się trzymać od

niego z daleka.

Ale kiedy próbowała się wyłgać z dzisiejszego

przyjęcia, ojciec popatrzył na nią znad leżących na

biurku dokumentów i krótko powiedział:

- Nie wygłupiaj się, dziewczyno. Przecież musisz

tam iść.

Mia zawahała się. Nieistotne drobiazgi zawsze

wprowadzały ojca w złość, więc jako dobra córka

starała się go nie denerwować. Zwłaszcza po jego

ostatnim ataku serca.

- Jeśli nie pójdziesz, Rhoda poczuje się dotknięta

- dodał tonem nie znoszącym sprzeciwu.

No tak, to bardzo prawdopodobne, pomyślała

Mia. Chociaż Rhoda na użytek publiczny zawsze

doskonale odgrywała rolę kochanej kuzynki, w co­

dziennych, prywatnych kontaktach nawet nie usiłowała

ukryć swojej niechęci do Mii.

Cóż było robić... Poszła. Chwilowo zapomniawszy

o wzajemnych urazach, stała teraz w kącie sali

8 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

i uważnie obserwowała zatłoczony pokój, usiłując

wypatrzeć gdzieś w tłumie Filipa.

Nagle zauważyła w pobliżu Jacqueline May, super-

elegancko ubraną kobietę o oczach błękitnych jak

szafiry i czarnych, kręconych włosach. Jej olśniewająco

piękna twarz stale pojawiała się na okładkach naj­

popularniejszych żurnali.

Mia, ze swoimi płowymi włosami, szarymi oczyma

i mlecznobiałą cerą, zawsze uważała się za kobietę

niezbyt ciekawą. Westchnęła... W towarzystwie Jac­

queline May czuła się jak wyblakła akwarelka przy

jaskrawym olejnym obrazie.

Potężny mężczyzna, który częściowo zasłaniał jej

widok na piękną modelkę, gdzieś odszedł i wtedy

u jej boku Mia zobaczyła Sandera Davisona. W nie­

nagannie skrojonym garniturze wyglądał zabójczo

przystojnie.

Obserwowała go ostrożnie spod przymkniętych

powiek.

Niespodziewanie jakaś otyła kobieta, ubrana w kosz­

towny, choć zupełnie pozbawiony gustu strój, potrąciła

jej ramię, o mało co nie wylewając jej szampana.

Zatrzymała się, żeby przeprosić. Mia uśmiechnęła się

do niej:

- Nic się nie stało.

Wciąż się uśmiechała, kiedy, nierozważnie spoj­

rzawszy w stronę sali, napotkała wbity w siebie

wzrok Sandera Davisona.

Serce w niej zamarło. Odwróciła oczy i pospiesznie

wmieszała się w tłum. Rhoda - drobna, rudowłosa

dziewczyna o okrągłej twarzy i piwnych oczach, stała

przy barze między swoim ojcem a ojcem Mii.

William Rayburn i James Fielding od lat byli

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

9

przyjaciółmi, a zarazem współwłaścicielami Rayfield

Pharmaceuticals.

Ujrzawszy ojca, uśmiechającego się czułe do Rhody,

Mia poczuła ukłucie zazdrości. Od wczesnego dzieciń­

stwa usilnie starała się pozyskać jego miłość i akcep­

tację, ale to córka Williama była zawsze tą, która

zajmowała uprzywilejowane miejsce w jego sercu.

Zespół muzyczny zaczął grać głośną, bitową muzykę

i wielu gości, szczególnie tych młodych, poszło tańczyć.

Mia rozejrzała się jeszcze raz po sali... Ciągle ani

śladu Filipa. Postawiła kieliszek na barku i z za­

chmurzoną twarzą uciekła na zewnątrz, w chłodne

nocne powietrze. Skierowała się na murowany taras,

po którym przechadzało się kilka par. W ogrodzie

świeciły lampiony. Myśląc o Filipie, poszła ścieżką

prowadzącą do odosobnionej altanki.

Inteligentny i ambitny Filip Measham kierował

działem sprzedaży Rayfield Pharmaceuticals. Wysoki,

przystojny, z kędzierzawymi włosami, miał mnóstwo

męskiego wdzięku. Mia już od ponad roku pracowała

jako jego asystentka. Mniej więcej od tego samego

czasu sekretnie się w nim podkochiwała.

Spojrzała na ogród. Wprawdzie był dopiero początek

marca, ale noc była wyjątkowo ciepła. Łagodny

wietrzyk poruszał delikatnie jej długą spódnicą,

rozwiewał pasma włosów i miłośnie muskał kark.

Mia rozmarzyła się...

Tamtego pamiętnego dnia, drugiego dnia Bożego

Narodzenia, podczas przechadzki w ogrodzie, Filip

pocałował ją po raz pierwszy i wyznał, że ją kocha.

Oszołomiona nastrojem i urokiem chwili, Mia wsunęła

palce w jego blond czuprynę i pocałowała go tak

namiętnie, że zaskoczyło to ich oboje.

10 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

Później przyszło poczucie winy. Filip już od kilku

miesięcy był przecież narzeczonym Rhody.

Zaczęły się tygodnie szczęścia. Ale było to szczęś-

cie zaprawione goryczą. Spotykali się zawsze potaje­

mnie. Dzisiaj wszystko miało się zmienić. Filip

obiecał jej, że tego wieczora wszystko ostatecznie

wyjaśni.

- Jak tylko skończy się to przyjęcie, powiem

Rhodzie, że chcę zerwać zaręczyny - obiecywał.

Mia zaniepokoiła się:

- Ale jak to wpłynie na twoją karierę?

Po jego twarzy przemknął cień. Po chwili jednak

Filip rozchmurzył się i powiedział zdecydowanie:

- Jest to pewne ryzyko, ale je podejmę. Nie mogę

już tak dłużej żyć.

Wkrótce będzie wolny. Wolny! A po pewnym

czasie oficjalnie jej się oświadczy i weźmie ją za żonę...

Usłyszała cichy szelest zbliżających się kroków.

Wiedziała, że to Filip przyszedł tutaj za nią. Odwróciła

się i ujrzała go tuż za sobą.

- Kochanie! - Rzuciła mu się w ramiona i uniosła

twarz do pocałunku.

Silne ramiona zacisnęły się wokół niej, a usta

dotknęły jej warg, zanim zaskoczona Mia zorientowała

się, że to nie Filip. Mężczyzna był wyższy, potężniejszy

i dużo silniejszy. Filip, choć namiętny, zawsze był

delikatny i czuły. Nigdy tak mocno jej nie ściskał.

Nigdy też nie całował jej tak żarliwie i... z takim

znawstwem.

Mia ze wszystkich sił próbowała się uwolnić.

Odpychała trzymające ją ramiona, ale one zaciskały

się jeszcze mocniej. Pocałunek, z każdą chwilą coraz

bardziej namiętny, doprowadził ją niemal do zawrotu

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 11

głowy. Ciepła dłoń zaczęła pieścić jej plecy poprzez

cienki materiał sukni...

Mia wiedziała, że powinna protestować, lecz jej

opór słabł z każdą sekundą. Do tej pory tylko poczucie

winy wobec Rhody powstrzymywało ją od zupełnego

oddania się Filipowi. Teraz zbyt długo tłumione

namiętności wybuchły w niej niczym gejzer.

Pieszczoty nieznajomego mężczyzny były tak zniewa­

lające, że pozbawiły ją resztek rozsądku. Oplotła

ramionami jego mocny kark, krew poczęła szybciej

krążyć w jej żyłach, a całe ciało zaczęło płonąć... Kiedy

zręczne dłonie nieznajomego rozsunęły suwak sukni

i delikatny szyfon zsunął się z jej ramion, Mia nie

zareagowała. Zadrżała tylko, westchnęła i pozwoliła się

całować. Czuła gorące usta, które błądziły nieprzytom­

nie po atłasowej szyi, ramionach, by wreszcie ześlizgnąć

się w dół pomiędzy jej piersi... Nagle usłyszała odgłos

zbliżających się kroków i głośny kobiecy śmiech. Nim

zdążyła zareagować, zręczne ręce szybko nasunęły jej

suknię i zapięły zamek, a wysoka sylwetka tajemniczego

mężczyzny zasłoniła ją przed ciekawskimi spojrzeniami.

Gdy tylko spacerująca para przeszła, Mia wysunęła

się zza nieznajomego, by zobaczyć jego twarz. W ciem­

nościach widziała tylko biały gors koszuli i odblask

światła w oczach, ale poznała go natychmiast. Praw­

dopodobnie od samego początku podświadomie

wiedziała, że to on.

Była wściekła, że tak podstępnie ją podszedł.

- Jak śmiałeś?! - syknęła.

Sander Davison był najwyraźniej rozbawiony całą

sytuacją.

- Mówisz jak kobieta z wiktoriańskiego romansu

- odparł i roześmiał się. - Nie spodziewałem się tego

12 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

po tobie. Nie spodziewałem się też, że tak namiętnie

zareagujesz... - dodał.

- Nie wiedziałam, że to ty - wycedziła przez zęby

i poczuła, jak się zaczyna czerwienić.

- A myślałaś, że kto? - zainteresował się. - Na

kogo czekałaś?

- Na nikogo - zaprzeczyła.

- Czy w takim razie zawsze rzucasz się w ramiona

obcych mężczyzn z okrzykiem „kochanie"?

Zawstydzona tym pytaniem, Mia odwróciła się, by

czym prędzej wymknąć się z altanki, ale Sander

chwycił ją mocno za ramię i przytrzymał. Nie bardzo

wiedziała, jak ma się zachować.

- Skąd wiedziałeś, gdzie jestem? - spytała.

- Wyszedłem za tobą na taras i doszedłem po

twoich śladach aż tutaj.

- Nie zauważyłam ciebie - odparła Mia ze wzrokiem

wbitym w ziemię.

- Niezauważanie mnie weszło ci w zwyczaj - po­

wiedział. - Zwyczaj, który niezbyt mi się podoba

- dodał miękko. - Mam nadzieję, że już się go

pozbyłaś.

- Puść mnie! - Szarpnęła uwięzioną rękę.

- Poczekaj, nie denerwuj się... - Sander zignorował

jej prośbę. - Znam znakomite lekarstwo na skołatane

nerwy...

Ponownie usłyszeli odgłos kroków.

- Wprawdzie to miejsce nie jest zbyt ustronne, ale

jeśli tylko masz ochotę...

- Mam ochotę stąd uciec. Puść mnie! Jeśli tego nie

zrobisz, zacznę krzyczeć!

- Ach, jak w prawdziwym melodramacie!
- Posłuchaj, gdybym zrobiła ci scenę, miałbyś dużo

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 13

do wyjaśniania swojej dziewczynie. - Próbowała go

zaszantażować.

- Ale nie zrobisz.

Cholerny typ! Miał rację. Mia nigdy nie lubiła

być w centrum uwagi, a przecież gdyby chciała

zrealizować swoją groźbę, i gdyby ta miała być

skuteczna, musiałaby urządzić prawdziwe przed­

stawienie.

Nie opodal pojawiła się kolejna para spacerujących

młodych ludzi. Sander spojrzał w bok i, kiedy uścisk

jego palców nieco zelżał, Mia wyrwała się i szybko

uciekła. Tak bardzo pragnęła się od niego oddalić, że

prawie biegła.

Była wściekła. Co za tupet! Żeby tak śledzić ją aż

na taras, a potem...

No dobrze, ona sama też nie jest bez winy. Mój

Boże, jak łatwo straciła samokontrolę... Stanowczo

zbyt długo opierała się Filipowi. A natura ma przecież

swoje prawa.

Jęknęła boleśnie. Co się z nią stało? Przecież zawsze

uważała, że seks i miłość są nierozłączne, że nie

istnieje nic takiego jak „czysta namiętność", i że seks

jest formą wyrażania miłości. A teraz...? Nigdy nie

myślała, że jest w stanie tak silnie zareagować na

pieszczoty mężczyzny, którego przecież nie znosi.

Wzburzona podeszła do baru, przy którym stali jej

ojciec i William. James Fielding był postawnym,

siwym, ciągle przystojnym mężczyzną, choć szaroblady

odcień skóry na jego twarzy przypominał o niedawno

przebytym ataku serca.

- Zastanawiałem się właśnie, gdzie się podziałaś

- rzucił cierpko, po czym popatrzył na córkę z dez­

aprobatą.

14 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

W tej samej chwili William przysunął się do niej

i zapytał:

- Przyłączysz się do nas, moja droga?

- Z przyjemnością - odparła spokojnie.

Z tłumu gości wyszli Rhoda i Filip. Po Filipie nie

było widać, żeby się specjalnie dobrze bawił, ale za to

twarz Rhody rozjaśniał promienny uśmiech.

- Cześć, Mia! Wspaniałe przyjęcie, prawda? - za­

wołała.

- Cudowne! - zgodziła się posłusznie Mia. Zanie­

pokoił ją wyraz oczu Filipa. Wyglądało na to, że coś

go gryzie. Czyżby już zerwał zaręczyny? Ale jeśli to

zrobił, to dlaczego Rhoda ćwierka niczym skowronek?

- Mamy wspaniałe wiadomości!

Filip drgnął, chciał chyba zaprotestować, ale po

chwili odwrócił wzrok, jakby dał za wygraną. Rhoda

natomiast, wciąż rozpromieniona, zaczęła coś radośnie

szczebiotać. I w tym momencie Mia domyśliła się, że

owe „wspaniałe wiadomości" niezbyt dobrze wróżą

jej samej. Przeszył ją zimny dreszcz.

- Uzgodniliśmy wreszcie datę naszego ślubu, praw­

da, kochanie? - powiedziała Rhoda, uśmiechając się

do narzeczonego i oparła głowę na jego ramieniu.

- Za niecałe dwa miesiące zostanę panią Measham!

Jej słowa rozbrzmiewały głuchym echem w głowie

Mii. Gwar składanych życzeń i gratulacji ledwo do

niej docierał.

A więc Rhoda postawiła na swoim... Odniosła

spektakularny sukces. Wyraźnie, przy wszystkich

powiedziała: „Ręce precz! On jest mój i tylko mój!"

Oczywiście Mia nie miała najmniejszych nawet wątp­

liwości, że Rhoda znała jej uczucia do Filipa, i że

starannie zaplanowała moment ogłoszenia ślubu tak,

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 15

aby ją publicznie poniżyć i upokorzyć. I trzeba

przyznać, że jej się to udało.

Mia, choć przyszło jej to z trudem, dumnie uniosła

głowę i, nie patrząc na Filipa, powiedziała ostrożnie:

- Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwa. - Po czym

uśmiechnęła się i odeszła na miękkich nogach.

Musiała się jakoś otrząsnąć z szoku, który przeżyła.

Podeszła do okna. Nagle cały pokój zawirował wokół

niej, zachwiała się i pewnie by upadła, gdyby nie silne

ramię, które chwyciło ją w talii.

- Wszystko w porządku? - Usłyszała tuż przy

uchu znajomy głos. - Trzymam cię. Oprzyj się o mnie.

To był Sander Davison. Mia oparła się o niego

bezwładnie. Dla patrzących z boku wyglądało to

pewnie jak romantyczna scena, ale dziewczyna daleka

była od romantycznych uczuć.

Sander pochylił się nad nią i powiedział cicho:

- Zaopiekuję się tobą.

. Powolutku zaprowadził bezwolną i otępiałą Mię

na taras, a gdy tylko znaleźli się na świeżym powietrzu,

usadził ją na krześle stojącym gdzieś w najciemniejszym

zakamarku i zaczął głaskać po głowie jak małe dziecko.

- Już mi lepiej - wymruczała po chwili.

- Dasz sobie radę, jeżeli zostawię cię na chwilkę?

- Tak. Dziękuję ci bardzo - odpowiedziała niczym

grzeczna uczennica.

Ku jej zdumieniu Sander wrócił po chwili z filiżanką

gorącej herbaty. Wzięła ją drżącymi rekami i powoli

zaczęła pić.

- Czy czujesz się na siłach, aby wrócić do środka?

- spytał, kiedy filiżanka została opróżniona.

- Nie! - odpowiedziała gwałtownie.
- Nie możesz tutaj zostać. Masz dreszcze.

16 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- Chcę wrócić do domu. - Potrząsnęła głową.

- Wezmę taksówkę.

- To nie będzie takie proste. Przypuszczam, że

wszystkie taksówki w okolicy są zajęte.

Mia zacisnęła zęby. Co robić? Przecież nie może

tam wrócić, spojrzeć w triumfujące oczy Rhody

i udawać, że nic się nie stało.

- Jak tutaj dotarłaś? - niespodziewanie spytał

Sander. - Razem z ojcem?

- Nie. Podwieźli mnie Brentowie. Tata zostaje

na noc.

- Radziłbym ci zrobić to samo. Zapytam gos­

podarza, czy mają wolną sypialnię. Jeśli nie, odstąpię

ci moją.

- Dziękuję, ale chyba nie chcę... Nie, nie mogę

tutaj zostać! - krzyknęła Mia z desperacją.

- No dobrze, w takim razie zaczekaj na mnie

chwilę - powiedział i odszedł.

Przyjęcie najwyraźniej się rozkręcało. Muzyka

grała coraz głośniej, goście rozmawiali, śmiali się

i tańczyli w najlepsze, podczas gdy ona siedziała

zdruzgotana, z dala od wszystkich, w najdalszym

kącie tarasu.

Wciąż dręczyły ją te same pytania. Dlaczego Filip

tak nagle zmienił zdanie? Przecież obiecywał, że odwoła

zaręczyny, mówił, że kocha... Jakich sposobów użyła

Rhoda żeby go przy sobie zatrzymać?

- Czy masz płaszcz? - zapytał Sander, gdy po raz

kolejny pojawił się niespodziewanie obok niej.

Mia pokręciła przecząco głową.

- Nie, było tak ciepło, że nie wzięłam.

- Chcesz się z kimś pożegnać?

- Nie.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 17

- No to chodźmy.

- Zamówiłeś dla mnie taksówkę?

- Sama zobaczysz.

Wziął ją pod rękę i pomógł wstać z krzesła. Mimo

że Mia była kobietą dość wysoką, a teraz na dodatek

miała na nogach wysokie szpilki, czubkiem głowy

ledwie sięgała jego podbródka. Przez jej ciało przebiegł

kolejny dreszcz. Sander natychmiast zdjął marynarkę

i narzucił jej na ramiona.

- Dziękuję - bąknęła pod nosem.

Na zewnątrz, przy końcu podjazdu stało kilka

czekających na klientów taksówek. Sander jednak

minął je i poprowadził ją do zaparkowanego z boku

białego porsche'a.

- To nie jest taksówka - zaprotestowała.

- Chcesz wrócić do domu? - spytał krótko.

- Tak. Bardzo... - Objęła rękoma zbolałą głowę.

- Ale nie mogę przecież wyciągać cię z takiego

przyjęcia. A co z twoją... dziewczyną?

- Możesz się nie obawiać. Jacqueline z pewnością

doskonale będzie się bawić sama. - Otworzył drzwiczki.

- No, jedziemy!

Mia wsiadła bez słowa. Nie chciała mieć żadnych

zobowiązań, zwłaszcza wobec niego, ale nie miała

wyboru.

- Nie mieszkasz z ojcem, prawda? - spytał, zapinając

jej pas bezpieczeństwa.

- Nie. Mam własne mieszkanie. W Girton Terrace

na Bayswater 33.

Ruszyli w stronę Londynu. Gdy jechali przez ciemne

i ciche okolice Kentu, Mia poczuła, jak ogarnia ją

zmęczenie. Silnik mruczał cicho, wnętrze auta było

małe, ale ciepłe i przytulne. Westchnęła ciężko, oparła

18 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

głowę o podgłówek, zamknęła oczy i po niedługiej

chwili usnęła.

- Obudź się. - Usłyszała jak przez sen jakiś głęboki

męski głos. Odwróciła głowę w drugą stronę. - Mia,

słyszysz? Obudź się - powtórzył mężczyzna i delikatnie

poklepał ją po policzku. - Spanie w samochodzie

naprawdę nie jest przyjemne.

Mia niechętnie podniosła ciężkie powieki.

W świetle ulicznych lamp ujrzała nad sobą Sandera

Davisona. Przez chwilę patrzyła na niego niewi-

dzącymi oczami, po czym podniosła się i wyjrzała

przez okno. Samochód stał zaparkowany przed

jej domem.

- Nie mam kluczy - szepnęła przerażona, gdy

stanęli przed drzwiami. - Są w torebce, ale nie wiem,

co się z nią stało.

- Zostawiłaś ją w ogrodzie. Ale nie denerwuj się.

Pamiętałem, żeby ją zabrać.

Sięgnął do kieszeni marynarki, wyjął z niej małą

torebkę i podał Mii. Chwyciła ją i zaczęła gorącz­

kowo mocować się z zapięciem. Jednak jej normal­

nie zwinne palce tym razem nie mogły sobie z nim

poradzić.

- Pozwól. Może mi się uda. - Sander wyjął

delikatnie torebkę z jej rąk, w ciągu kilku sekund

znalazł klucze, wyjął je i włożył do zamka. Nie

naoliwione żółte drzwi skrzypnęły swojsko.

Mia nie była pewna, czy powinna się z nim pożegnać,

czy raczej zaprosić do środka.

- Dziękuję ci - powiedziała niepewnie.

- O ile nie zamierzasz mnie zaprosić, proponuję,

abyś zamknęła drzwi.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 19

- Słucham...? Ach, tak... Rzeczywiście. Jeszcze raz

ci dziękuję. Byłeś taki uprzejmy.

Cofnęła się, starannie zamknęła drzwi i założyła

łańcuch. Weszła do pokoju, zapaliła światło i, gdy

zaciągała zasłony, za oknem usłyszała odjeżdżający

samochód.

Nareszcie w domu! Wprawdzie mieszkanie, które

zajmowała, nie było zbyt duże - składało się tylko

z jednego pokoiku, miniaturowej kuchenki i jeszcze

mniejszej łazienki - ale zupełnie zaspokajało potrzeby

Mii. Zwłaszcza że mieszkała przecież sama.

Powoli rozłożyła łóżko. Następnie rozebrała się,

wzięła krótki prysznic i czym prędzej wsunęła się pod

kołdrę. Gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki,

usnęła jak zabita.

Spała dłużej niż zwykle. Kiedy się wreszcie zbudziła,

leżała jeszcze jakiś czas z zamkniętymi oczami i słuchała

znajomych odgłosów niedzielnego poranka. Szczekania

Rexa pani Padstow, Trevora, który usiłował uruchomić

motocykl, panny Ackroyd nawołującej swojego synka...

Wyspana i wypoczęta przeciągnęła się z rozkoszą.

Nagle przypomniała sobie wszystkie wydarzenia

ostatniej nocy i błogi uśmiech natychmiast zniknął

z jej twarzy. No tak... Żegnajcie marzenia i złudne

nadzieje!

Gwałtowny dźwięk dzwonka nie pozwolił jej po­

grążyć się w ponurych rozmyślaniach. Mia pode­

rwała się na łóżku i zamarła w bezruchu. Kto to

może być, zaczęła się zastanawiać. Na pewno nie

Filip. Nie mógłby, ot tak, przyjść sobie z wizytą po

tym wszystkim, co się wczoraj stało... To nie w jego

stylu. Szczerze nie znosił wszelkich trudnych i nie-

20 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

zręcznych sytuacji i zawsze starał się ich unikać jak

ognia.

Dzwonek zadzwonił ponownie...

Nie, nie chciała nikogo widzieć. Nie w tej chwili.

Postanowiła więc zignorować gościa, ale on naj­

wyraźniej nie miał zamiaru odejść. Wciąż dzwonił,

wytrwale i zdecydowanie. Mia westchnęła ciężko,

wstała z łóżka i podeszła do drzwi w swojej luźnej

koszuli nocnej. Czuła się fatalnie. To straszne, jak

bardzo szok wpływa na zdrowie...

Dzwonek ciągle dzwonił. To pewnie młody Trevor...

Tak wcześnie rano mógł przyjść tylko on. Na pewno

chce pożyczyć kilka monet do automatu zainstalowa­

nego w holu.

Nie zdejmując łańcucha, otworzyła zamek i uchyliła

drzwi. Ale to nie był Trevor. Za drzwiami stał wysoki,

dobrze zbudowany mężczyzna, zupełnie niepodobny

do młodzieńca, którego spodziewała się ujrzeć. Oparty

kciukiem o przycisk dzwonka, wpatrywał się w nią

intensywnie kpiącym spojrzeniem swoich błyszczących

zielonych oczu.

Mia poczuła, jak rumienią się jej policzki. Miała

przed sobą Sandera Davisona.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Ach, to ty! - Mia krzyknęła zaskoczona.

Sander był ostatnim człowiekiem, którego pragnęła

w tej chwili zobaczyć i nawet nie starała się ukryć

tego faktu.

On jednak, niczym nie zrażony, uśmiechał się ironicz­

nie. Jego pełne i doskonałe ukształtowane usta odsła­

niały wspaniałe zęby. Mogła go lubić bądź nie, ale

musiała przyznać, że jest naprawdę bardzo atrakcyjny.

Pochylił się w jej stronę. Mia odruchowo się cofnęła.

Mężczyzna potraktował widocznie jej niekontrolowany

odruch jak zaproszenie, gdyż wszedł za nią do

mrocznego pokoju. Cofnęła się jeszcze bardziej

i odrzuciła na ramię niesforne pasmo jasnych włosów.

Uświadomiła sobie z zakłopotaniem, że łóżko jest nie

posłane, a ona sama w dezabilu.

- Obawiam się, że nie jestem odpowiednio ubrana...

- zaczęła, nie bardzo wiedząc, co ma powiedzieć.

- Zauważyłem, ale nie przejmuj się. - Zerknął na

staromodną koszulę w stokrotki, skrzywił się i dodał:

- W tym stroju raczej trudno by ci było mnie

podniecić...

Podniecić! Dobre sobie! Ostatnią rzeczą, jakiej

pragnęła, było to, aby go podniecić! Nie dała się

sprowokować. Podeszła do okna, i odsuwając zasłony,

spokojnie zaczęła mówić:

- Jest jeszcze wcześnie i w zasadzie nie powinnam...

22 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- Jest już po dziesiątej - powiedział krótko, opierając

się o gzyms murowanego kominka.

Miał na sobie golf i jasne spodnie, które podkreślały

jego płaski brzuch i wąskie biodra. Starannie ogolone

policzki wyglądały świeżo i zdrowo, zielone oczy

lśniły jakimś niepokojącym blaskiem, a krótko przy­

strzyżone, błyszczące włosy zaczesane były z niedbałą

elegancją. Ogólnie, Sander robił dobre... no, niech

tam - bardzo dobre wrażenie.

Mia wzięła głęboki oddech i zaczęła jeszcze raz:

- Nie spodziewałam się ciebie...

Odwrócił się do niej błyskawicznie.

- A kogo się spodziewałaś? Czy to, że Measham

podjął wreszcie decyzję, nic dla ciebie nie znaczy?

Nadal usiłujesz kontynuować swoje niecne gierki?

Mia zbladła gwałtownie.

- Ja... nie rozumiem, o czym mówisz... -wyjąkała.

- Nie udawaj niewiniątka. Tracisz tylko czas.

Doskonale wiem, co was łączy!

Chciała zaprotestować, ale przerwał jej chłodno.

- Nie zaprzeczaj. Po skończonym przyjęciu Rhoda

wszystko mi powiedziała. Szczęśliwie znalazła na to

czas. Chciałaś, żeby Measham zerwał zaręczyny. No,

powiedz! Chciałaś?

Teraz, dla odmiany, twarz dziewczyny stała się

czerwona niczym piwonia.

- Nigdy go do niczego nie zmuszałam! - próbowała

się bronić. - A jeśli nawet tak było, to nie powinno

cię to obchodzić!

Sander oparł ręce na biodrach i zmroził ją wzrokiem.

- To także moja sprawa - powiedział spokojnie.

-Jesteśmy rodziną. Rhoda jest moją daleką kuzynką.

Wybrała Meashama... - westchnął. - Bóg jeden wie,

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 23

dlaczego... Przecież to marna, tchórzliwa karykatura

mężczyzny. Ale skoro tak zdecydowała, nie będę się

biernie przyglądał, jak jakaś inna panienka usiłuje go

sprzątnąć jej sprzed nosa.

Mia zaniemówiła z oburzenia. Upłynęła dobra

chwila, zanim zdołała wreszcie wydobyć z siebie głos.

- Filip wcale nie jest tchórzliwy! - odparła z wściek­

łością. - Jest czuły i opiekuńczy, w przeciewieństwie

do takich brutali jak ty...! A poza tym, jak śmiesz

prawić mi morały? W ogóle nic o mnie nie wiesz!

- Przecież widziałem, jak się zachowywałaś dzisiej­

szej nocy. A nawet gdybym nie wiedział, jaka jesteś

naprawdę, to twoje słowa mi wystarczą, aby wyrobić

sobie odpowiednią opinię o tobie.

- Nie! - zaprzeczyła gwałtownie. - To nie jest tak,

jak myślisz. Nigdy nie... - przerwała w pół słowa. No

tak, znowu się zdenerwowała. Nie. Nie będzie się

przed nim tłumaczyć. A zresztą, po tym wszystkim,

co usłyszał od Rhody, i tak by jej nie uwierzył.

- Czego nigdy nie...? Czy możesz mi to wyjaśnić?

- Sander dręczył ją kolejnymi pytaniami. - To zaczyna

brzmieć interesująco...

Mia westchnęła i odpowiedziała spokojnie:

- Ostatniej nocy myślałam o Filipie, kiedy więc

usłyszałam twoje kroki, po prostu...

- ...pomyślałaś, że to on. Rozumiem. To tłumaczy,

dlaczego tak ochoczo rzuciłaś mi się w ramiona. Ale

nie tłumaczy, dlaczego, kiedy wiedziałaś już, że to nie

Filip, pozwoliłaś na dalsze pieszczoty. Nawet do nich

zachęcałaś...

Mia bezradnie potrząsnęła głową. Sama nie wie­

działa, dlaczego tak się stało. To był jakiś zupełnie

irracjonalny odruch, którego nie potrafiła wytłumaczyć.

24 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

Sander odczekał chwilę, po czym powiedział spokoj­

nie, lecz chłodno:

- Powiedz, Mia, czy ty naprawdę jesteś taka, jak

o tobie myślę, czy też raczej jest coś między nami,

jakieś wzajemne przyciąganie...

Ponieważ nie odpowiedziała, ponowił pytanie.

- A może jedno i drugie? Wiem, że...

- Nic z tych rzeczy! - przerwała mu gwałtownie.

- Mówiłam ci już, że niewiele o mnie wiesz.

- Ależ wiem. Już od naszego pierwszego spot­

kania wiedziałem, że w twoim życiu musi być jakiś

mężczyzna...

- A niby skąd?

- Widziałem, jak zareagowałaś na moją osobę.

Spodobałem ci się. Zachowałaś jednak dystans,

bo nie chciałaś sama przed sobą się do tego przy­

znać. Typowe zachowanie dla dziewczyny, która

już kogoś ma. Nie spodziewałem się tylko, że to

Measham.

- A czy nie przyszło ci do głowy, że zachowałam

dystans, ponieważ wydałeś mi się despotyczny, bez­

czelny i arogancki? - wysyczała wściekła. - Filip jest

delikatny i uprzejmy. To naprawdę wspaniały męż­

czyzna, wart dwóch takich jak ty!

- On jest mdły. - Sander prychnął pogardliwie.

- Zimna, bezkrwista ryba... W żadnym wypadku nie

jest to mężczyzna dla ciebie. Nawet gdyby był

wolny. A jak dobrze wiemy - nie jest. Rhoda

wybrała właśnie jego i zostanie jej mężem, na dobre

i na złe. Nie dopuszczę, żebyś weszła między ich

dwoje.

- Jak to... - wyjąkała. - Przecież nie możesz...

- Mogę - przerwał jej bezceremonialnie. - Pamiętaj,

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 25

Measham bardzo łatwo ulega wpływom, trzymaj się

więc od niego z daleka.

- Jest moim szefem, obawiam się zatem, że będzie

to raczej trudne - powiedziała Mia z przekąsem.

- Doskonale wiesz, co mam na myśli. I nie staraj

się być zbyt sprytna, bo możesz przestać dla niego

pracować.

- Czy to groźba?

- Wystarczy, że szepnę słówko Williamowi i uświa­

domię mu, co może zrobić dla szczęścia swojej córki.

- Zapominasz chyba, że firma nie jest jego wyłą­

czną własnością. Mój ojciec jest jej współwłaścicie­

lem...

- Nie, wcale o tym nie zapomniałem. Ale nie

sadzę, żeby James zaaprobował tę dwuznaczną sytua­

cję, w jakiej się znalazłaś.

Te słowa zraniły ją mocniej niż wszystko, co zostało

do tej pory powiedziane. Niestety, przypuszczenia

Sandera były jak najbardziej trafne.

- Jednak dla dobra Meashama Rhoda wolałaby,

żeby nikt nie dowiedział się o waszym związku -mówił

dalej.

- Dlaczego więc poinformowała ciebie? - zapytała

Mia ze ściśniętym gardłem.

- Ponieważ potrafię sobie dawać radę w każdej

sytuacji.

- Muszę przyznać - uśmiechnęła się gorzko - że

dokonała słusznego wyboru.

- Daj spokój, Mia, nie opłaca się walczyć ze

wszystkimi. Uwierz mi, nie masz szans na wygraną.

Zostaw Meashama w spokoju.

Dziewczyna, mocno już zdenerwowana całą tą

rozmową, krzyknęła:

26 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- A jeśli go nie zostawię, to co? Zastrzelisz mnie?

- To byłoby jakieś wyjście.

- Nie mam zamiaru dłużej tego słuchać!

- Jeśli chcesz, mogę sprawić, że zapomnisz o wszys­

tkich kłopotach. - Mrugnął znacząco. - Będziemy

zbyt pochłonięci sobą, by zaprzątać sobie głowę

zmartwieniami...

Po plecach dziewczyny przebiegł zimny dreszcz.

Słowa Sandera zaniepokoiły ją. Starając się ukryć

strach, spojrzała na niego pogardliwie.

- Ciągle mówisz tylko o seksie - wypowiedziała to

słowo tak, jak by to był najbardziej nieprzyzwoity wyraz

świata. - Czy sugerujesz, że jedynie to łączy mnie

z Filipem?

- Łączyło - poprawił ją.

Mia zignorowała tę uwagę i mówiła dalej:

- Ale przecież ja go kocham...! - Jej piękne, szare

oczy wypełniły się łzami -I on... On... też mnie kocha!

- Nie wiem, może ty rzeczywiście go kochasz, ale

on? Jeśli cię kocha, to dlaczego postanowił ożenić się

z inną?

Tak, to pytanie miało sens... Mia już nieraz je sobie

zadawała.

- Ja... ja... - zaczęła, ale w tej samej chwili nie

chciane łzy popłynęły z jej oczu obfitą strugą.

Pospiesznie wytarła twarz.

- Rozumiem teraz twoje zachowanie na przyjęciu.

- Sander mówił dalej obojętnym tonem, jakby zupełnie

nie dostrzegał jej wilgotnych oczu. - Wiadomość

o ich ślubie musiała być dla ciebie prawdziwym

szokiem. Zrozumiałaś, że przegrałaś z kretesem...

Mia, walcząc ze łzami, podniosła głowę i z całą

godnością, na jaką było ją stać, poprosiła:

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 27

- Jeśli powiedziałeś już wszystko, co miałeś mi do

zakomunikowania, będę ci szczerze zobowiązana, jeśli

sobie pójdziesz.

- Poczekaj, zaraz wyjdę, ale najpierw musisz mi

dać słowo, że zostawisz Meashama w spokoju.

- A to niby po co? Czyżby Rhoda obawiała się, że

Filip znowu zmieni zdanie?

Sander zacisnął usta.

- Daj mi słowo - powtórzył twardym głosem.

- Nic nie będę obiecywać - oświadczyła. -A nawet

gdybym obiecała, nigdy nie będziesz miał pewności,

czy dotrzymam przyrzeczenia.

- Oczywiście, że mogę mieć taką pewność.

Przełknęła z trudem ślinę i pełna najgorszych

przeczuć spytała:

- Czyżby? A jak ją zdobędziesz?

- Biorąc cię za żonę.

Mia na chwilę zaniemówiła.

- Ty, ty... ty naprawdę jesteś bezczelny... -udało jej

się w końcu z siebie wykrztusić. -I zarozumiały. Nie

wyszłabym za ciebie, nawet gdybyś...

Podniósł ręce do góry i przerwał jej:

- Proszę, tylko nie mów, że nawet gdybym był

ostatnim mężczyzną na ziemi. Przecież wcale tak nie

myślisz.

- Właśnie że tak myślę! - wrzasnęła.

Sander pokręcił głową z powątpiewaniem.

- Nie denerwuj się. Seks to naprawdę bardzo istotna

sprawa. Zwłaszcza dla kobiety obdarzonej twoim

temperamentem.

- Nie jestem taka, jak myślisz...

- Oczywiście, że jesteś. Dlatego będzie nam ze sobą

dobrze. Z tego samego zresztą powodu ty i Measham

28 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

nie pasujecie do siebie. Nie zauważyłaś, jaki z niego

beznadziejny kochanek? - Roześmiał się. -Domyślam

się, że nieraz zatrzymałaś się w pół drogi, ale za to

ostatniej nocy, ze mną, zatraciłaś się zupełnie...

Mia z wściekłości zacisnęła pięści. Czuła się za­

wstydzona, poniżona i upokorzona. Podeszła do drzwi,

otworzyła je szeroko i powiedziała:

- No dobrze. Wygłosiłeś już swoją mowę, przy

okazji znieważyłeś mnie i Filipa, a teraz... wynoś się!

Sander jednak wzruszył tylko ramionami. Zanim

zdążyła się zorientować, zatrzasnął drzwi i mocno

chwycił ją w ramiona. Próbowała się wyrwać, odwrócić

głowę... Na próżno. Mężczyzna nie zwolnił żelaznego

uścisku. Przysunął się bliżej, tak że ich usta dzieliły

tylko centymetry.

- Wydaje mi się, że powinienem odświeżyć twoją

pamięć.

Mia zbyt dobrze pamiętała spotkanie w ogrodzie,

by na to pozwolić. Szarpnęła się mocno.

- Nie! Zostaw mnie! Nie chcę żebyś mnie całował!

- Kłamczucha! Oczywiście, że chcesz. W przeciw­

nym razie poprosiłbym o zgodę.

Wsunął palce miedzy pasma jedwabistych włosów

dziewczyny i pochylił się nad jej ustami. Mia zebrała

wszystkie siły, żeby przeciwstawić się tej napaści.

Jednak Sander nie miał nawyków typowych dla

„prawdziwych mężczyzn" i nie zachowywał się brutal­

nie. Delikatnie pieścił wargami jej usta, całował skronie,

powieki, nos...

Powoli zaczęła narastać w niej namiętność. Pod

wpływem subtelnych pieszczot jej ciało stawało się

coraz bardziej uległe. Rozchyliła usta i zatraciła się

cała w pocałunku...

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 29

Sander całował coraz żarliwiej. Jedną ręką mocno

obejmował ją w talii, a drugą gładził jej smukłe

pośladki.

Podobnie jak poprzedniej nocy, gorąca fala pożą­

dania rozlała się po ciele dziewczyny. Nawet nie

poczuła, kiedy nocna koszula zsunęła się z jej ramion.

Silne, wprawne dłonie delikatnie pieściły aksamitną

skórę jej pleców, ramiona, kark, by wreszcie spocząć

na nagich, pełnych piersiach. Gdy zaczęły wykonywać

leniwe, powolne ruchy wokół ich napiętych, wrażliwych

koniuszków, Mia głęboko westchnęła i przytuliła się

do Sandera całym ciałem.

Zaśmiał się miękko i cicho.

- Czy rozumiesz teraz, co miałem na myśli? Widzisz,

jak bardzo do siebie pasujemy? - Pocałował ją w ucho

i dodał: - Ale poczekaj, zanim pójdziemy do łóżka,

powinniśmy zasłonić okno. Nie chcemy chyba bul­

wersować przechodniów, a chcę się z tobą kochać

godzinami...

Jego słowa natychmiast ją otrzeźwiły. Potrząsnęła

głową, jakby przebudzona ze snu i odepchnąła go

gwałtownie. Wyczuwając gwałtowną zmianę jej na­

stroju, Sander puścił dziewczynę i cofnął się. Mia

spodziewała się, że będzie zdenerwowany lub zawie­

dziony. On jednak spytał tylko:

- Co się stało? Z ognistej kochanki zrobiła się

nagle królowa śniegu... Przypomniał ci się Mea-

sham?

Odważnie spojrzała mu w oczy.

- Nie. - Dziwne, rzeczywiście ani przez chwilę nie

pomyślała o Filipie. - Może to po prostu twoja

wina? Może wcale nie działasz na mnie tak, jak

myślisz...

30 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

Ta uwaga miała sprawić mu przykrość, ale Sander

nie przejął się nią zbytnio.

- Owszem, działam... - odpowiedział i popatrzył

na nią zamyślony. - Ale jest jeszcze jeden czynnik,

którego nie bratem pod uwagę. Coś, co nie jest dla

mnie do końca jasne... - Przez chwilę jeszcze się nad

czymś zastanawiał, po czym podszedł do drzwi,

otworzył je i, obróciwszy się do niej, rzucił na

pożegnanie: - Trudno uwierzyć, abyś wzbraniała się

przed pójściem do łóżka tylko dlatego, że nie jesteś

moją żoną. To do ciebie niepodobne. Ale dobrze, jeśli

zmienisz zdanie, daj mi znać. - Uśmiechnął się

szyderczo i zamknął za sobą drzwi.

Mia w pierwszej chwili poczuła ulgę, że wreszcie

sobie poszedł. Jednak zaraz potem w jej miejsce

pojawił się gniew. Jak ten okropny typ w ogóle śmiał

do niej przyjść, pouczać ją, jak ma się zachowywać,

a na dodatek znieważać ją i obrażać! A potem jeszcze

zebrało mu się na amory! Ohyda!

Była wściekła i jedynym uczuciem, jakie mogła

żywić wobec Sandera Davisona, była nienawiść. Tylko

dlaczego za każdym razem w jego obecności była tak

słaba i niezdecydowana...?

Usiadła ciężko na łóżku, oparła głowę na rękach

i jeszcze raz wróciła myślą do tego, co się stało.

Znowu zrobiło jej się gorąco... Dość tego! Jeżeli cały

czas będzie rozpamiętywać minione wydarzenia, to

nigdy nie dojdzie do siebie.

Po chwili jej serce zaczęło wracać do normalnego

rytmu. Jednak ironicznie uśmiechnięta twarz Sandera

uparcie tkwiła jej przed oczami...

Powiedział, że jeśli zechce, to weźmie ją za żonę...

Na pierwszy rzut oka całe te plany matrymonialne

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 31

nie miały żadnego sensu. Ale Mia, nie wiedzieć czemu,

była przekonana, że Sander Davison postawi na

swoim. Na miłość boską, ten mężczyzna musi być

chyba niespełna rozumu! Przecież ona go nawet nie

lubi, a co dopiero mówić o miłości! Poza tym zawsze

liczył się dla niej tylko Filip. Owszem, Sander też

może się podobać, ale...

Zaraz, zaraz... Sander może się podobać? No tak,

sama tak przed chwilą pomyślała! To nagłe odkrycie

spadło na nią nieoczekiwanie! Sander jej się podobał...

Być może było tak nawet już podczas pierwszego ich

spotkania, tyle że wtedy nie zdawała sobie z tego

sprawy. To siła tego zauroczenia tak bardzo ją

przerażała.

No dobrze, ale skoro jest to wyłącznie atrakcyjność

fizyczna, to nie ma mowy, żeby wyszła za niego za

mąż. Dziwne... Wszystkie te argumenty były jak

najbardziej logiczne. A jednak w dalszym ciągu

odczuwała niepokój.

Następnego poranka Mia obudziła się przed siódmą.

Nie była w najlepszym nastroju. Po stracie Filipa

wciąż czuła bolesną pustkę, jakiś tępy ból, którego

nie mogła się pozbyć.

Wzięła prysznic, ubrała się szybko, wypiła kawę

i była gotowa do wyjścia.

Zimny, szary i wilgotny poranek nie nastrajał do

życia optymistycznie. Po drodze do pracy dziewczyna

mijała zniszczone kamienice ze sterczącymi żałośnie

liszajami odpadającego tynku i płatami łuszczącej się

z drzwi i okien farby. Porywisty wiatr zacinał deszczem

pod parasolkę. Kiedy więc doszła wreszcie do przypo­

minającego akwarium biurowca Rayfields Pharmaceu­

ticals, zimne krople deszczu spływały jej po twarzy.

32 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- Dzień dobry, panno Fielding. Jest pani bardzo

wcześnie - przywitał ją ubrany w niebieski mundur

portier.

- Dzień dobry, George. - Strząsnęła wodę z paraso­

lki. - Jak tam twoje lumbago?

Tęgi, starszy już portier uśmiechnął się.

- Nie mogę narzekać, proszę pani. Ale taka pogoda

nie jest dla mnie najlepsza.

Przeszła przez cichy jeszcze hol i wjechała windą na

czwarte piętro. Otworzyła drzwi wielkiego biura

kierownika sprzedaży. Wewnętrzna część należała do

Filipa, zewnętrzną Mia dzieliła razem z Janet Renshaw,

swoją sekretarką i osobistą asystentką.

Zdjęła płaszcz i odstawiła parasolkę do stojaka.

W tym samym momencie w drzwiach biura pojawił

się Filip. Wysoki, szczupły, ubrany w gustowny

garnitur, nosił się w sposób typowy dla tak zwanych

młodych, dobrze zapowiadających się biznesmenów.

Na górę wjechał windą prowadzącą prosto z pod­

ziemnego parkingu, więc nie zmókł i wyglądał niena­

gannie.

Mia poczuła, jak gorycz ściska jej gardło. Nie

odezwała się ani słowem, patrzyła tylko oskarży-

cielsko.

- Miałem nadzieję, że przyjdziesz nieco wcześniej

- powiedział z wyraźnym napięciem. - Widzisz, muszę

z tobą porozmawiać... Mój Boże - złapał się za głowę

- co za galimatias! I co my mamy teraz, do licha,

zrobić? - Spojrzał na nią niepewnie, jednak ona nadal

milczała. - Nie mogę cię stracić! Nie mogę! - jęknął

histerycznie.

- To ty zmieniłeś zdanie. - Mia jakimś cudem

odzyskała głos. Zauważyła, że ta szczupła, świeżo

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 33

ogolona twarz wygląda na mocno zmęczoną. - Przykro

mi - szepnęła po chwili - ale zupełnie nie rozumiem,

jak mogłeś to zrobić po tym wszystkim, co miedzy

nami było, o czym tyle mówiliśmy...

- Nie miałem wyboru - wymamrotał ze spuszczoną

głową.

- Jak to nie miałeś wyboru? Przecież... przecież

mówiłeś, że właśnie...

Przez chwilę popatrzył jej w oczy, ale mówiąc

uciekł wzrokiem w bok.

- Rhoda jest w ciąży.

- W ciąży? - Mia, osłupiała, wpatrywała się w niego.

- To znaczy, że... sypialiście ze sobą?!

- Daj spokój... - odparł zmieszany. - Mówisz jak

stara ciotka. Wśród zaręczonych par jest to w tej

chwili normalne.

- Normalne! - Mia powtórzyła z wściekłością.

- Czy to znaczy, że przez cały czas sypiałeś z Rhodą

i równocześnie usiłowałeś zaciągnąć mnie do łóż­

ka...?

Filip stał nieruchomo, niczym pod pręgierzem. Nie

wiedział, co ma zrobić z rękami, więc wsadził je do

kieszeni.

- Doskonale wiesz, że kocham tylko ciebie. Ale

wówczas Rhoda i ja byliśmy już... rozumiesz, myślę,

że... spotkałem cię zbyt późno. Gdy oziębły nasze

stosunki z Rhodą, zaczęła szukać przyczyn...

Puszczając jego nieskładne wyjaśnienia mimo uszu,

Mia dopytywała się dalej:

- A może myślałeś, że zgodzę się zostać twoją

kochanką? I wtedy co? Czy miałeś zamiar spędzać

z nami na przemian co drugą noc?

- Po co tak mówisz? Nie rób ze mnie potwora bez

34 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

serca - zaprotestował. Wyciągnął ręce z kieszeni

i splótł je nerwowo. - Zrozum, gdyby Rhoda nie

zaszła w ciążę, wszystko byłoby w porządku.

- Uważasz, że mógłbyś odejść od Rhody, zerwać

zaręczyny i być ze mną, nie mówiąc mi jednocześnie

ani słowa o tym, co było miedzy wami?

- O, rany! To wszystko jest takie skomplikowane...

- zdenerwował się Filip. - Przecież chciałaś żebym

zerwał te zaręczyny!

- Tak - zgodziła się. - Ale nie miałam pojęcia, że

byliście... - dłuższą chwilę szukała odpowiedniego

słowa - że byliście kochankami!

- Nie rozumiem, jaka to różnica. - Wzruszył

ramionami. Gest ten spowodował, że Mia w jednej

chwili straciła wszelkie złudzenia co do jego osoby.

Filip odczytał to chyba z jej twarzy, bo chwycił ją

rozpaczliwie za rękę i zaczął tłumaczyć po raz kolejny:
- Kochanie, proszę cię, posłuchaj! Nie masz żadnych

powodów do zazdrości. To ty jesteś tą, którą naprawdę

kocham. Przecież pracujemy w tym samym biurze,

możemy być ze sobą codziennie, po co nam jakieś

oficjalne związki?

- Nie, Filipie - wydusiła z siebie przez ściśnięte

gardło. - Już za późno. Nie będziemy dłużej razem

pracować. Złożę podanie, napiszę jakieś sensowne

uzasadnienie...

- Nie rób głupstw - przerwał jej. - Nie ma żadnego

powodu, żebyś odchodziła z pracy.

- Nie mogę tu zostać. Przecież Rhoda spodziewa

się dziecka, nie będziemy jej narażać na ciągłe stresy...

Filip znieruchomiał, jakby go coś wystraszyło.

- O... o jakich stresach ty mówisz? Przecież ona nie

wie, co nas łączy.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 35

- Oczywiście, że wie.

- Nigdy jej nic nie mówiłem. Chciałem poinfor­

mować ją o naszych planach tuż po przyjęciu, ale ona

wcześniej przekazała mi... najnowsze wieści. Czy

przypuszczasz, że wie o wszystkim?

- Wcale nie przypuszczam... Jestem tego pewna.

- Skąd mogła się dowiedzieć? - Filip nie krył

swego przerażenia.

- Nie mam pojęcia, ale... - Mia urwała w pół

zdania, gdyż w tym samym momencie drzwi otworzyły

się szeroko i do biura weszła Janet.

Filip odwrócił się na pięcie i zniknął w drzwiach

swojego gabinetu.

Janet, mała, energiczna mulatka o krótko ostrzy­

żonych czarnych włosach i pięknych brązowych oczach,

zachowywała się tak, jakby niczego nie zauważyła.

Zdejmując mokry płaszcz przeciwdeszczowy, narzekała

na paskudną angielską pogodę. Obie kobiety czuły

się dobrze w swoim towarzystwie i w sumie były

dobrymi przyjaciółkami.

- I pomyśleć, że za granicą jest tak pięknie

- zagadnęła Janet. - Pomyśl tylko... Być teraz w Grecji

albo gdzieś w południowych Włoszech... Gdziekolwiek,

gdzie świeci słońce.

- Dopiero co było kilka słonecznych dni.

- Mam niejasne podejrzenia, że zaostrzyły tylko

mój apetyt na ładną pogodę. - Janet skrzywiła się.

- No dobrze... A teraz do roboty! Jakież to czekają

nas dzisiaj przyjemności? - Popatrzyła z westchnieniem

na leżące na biurku papiery. - Wygląda nieźle. Co

bierzesz...?

- Muszę wyjść - oświadczyła Mia. - Obawiam się,

że dzisiaj będziesz musiała radzić sobie sama.

36 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- Jeśli nie wrócisz przed lunchem, mam ci przy­

nieść kanapkę? - spytała Janet ze stoickim spo­

kojem.

- Gdybyś była tak dobra...

Po wyjściu z budynku Mia przekonała się, że pada

coraz mocniej, a wiatr jest jeszcze silniejszy. Rzeczywiś­

cie, angielska pogoda była wyjątkowo paskudna.

Przynajmniej dzisiaj. W minorowym nastroju, zmarz­

nięta i przygnębiona, szarpała się kilka chwil z niepo­

słuszną, jak zwykle, parasolką, po czym ruszyła szybko

w stronę najbliższego biura pośrednictwa pracy.

Nie miała wyboru, musiała odejść. Przecież nie

mogła dalej pracować z Filipem. A gdyby chciała

przenieść się do innego działu, ojciec i William

spytaliby zapewne o jakieś racjonalne przyczyny

takiej zmiany.

Cóż, zbyt długo kochała Filipa Meashama i zbyt

mocno mu zaufała. Nigdy jej nawet do głowy nie

przyszło, aby mógł być z nią, a sypiać z Rhodą.

Chciał, aby została jego kochanką. Dokładnie tak,

jak przepowiadał Sander Davison.

W niecałe trzy godziny później wyszła z trzeciego

biura pośrednictwa pracy. Była jeszcze bardziej

przygnębiona niż przedtem. Zarejestrowali ją wpraw­

dzie we wszystkich trzech, ale w żadnym nie znalazła

pracy, która by ją w pełni satysfakcjonowała, a jed­

nocześnie pozwoliła utrzymać jej dotychczasowe

mieszkanie.

Do ojca wrócić nie mogła. Przecież jej nie chciał.

Kiedy po skończeniu szkoły sekretarek rozpoczęła

samodzielne życie, był z tego bardzo zadowolony.

Czuła się tak, jakby ziemia usunęła jej się spod

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 37

nóg. A wiec tyle to wszystko warte? Filip, praca,

mieszkanie - w jednej chwili wszystko przepadło,

uleciało niczym dym na wietrze...

Zerwał się porywisty wiatr. Mia zaczęła trząść się

z zimna. Czuła, że jej stopy zamieniają się w dwa

sople lodu.

Gdy stała tak, zrozpaczona i kompletnie załamana,

przed przejściem dla pieszych, ochlapał ją przejeż­

dżający samochód, a nagły zdradziecki podmuch

wiatru o mało nie wyrwał parasolki. W tym momencie

jeden z jej obcasów utknął pomiędzy płytami chod­

nikowymi. Zanim zdołała uwolnić nogę, zmieniły się

światła, a zirytowani przechodnie zaczęli wymijać

nieoczekiwaną przeszkodę.

- Do diabła! - mruknęła wściekła, usiłując się

oswobodzić.

- Spokojnie, nie denerwuj się. - Usłyszała obok

siebie głęboki, dobrze znany głos. - Po prostu wyjmij

nogę z pantofla.

ROZDZIAŁ TRZECI

Mia odwróciła się gwałtownie, dziko wymachując

parasolką.

Silna męska ręka złapała ją mocno za nadgarstek,

pomagając utrzymać równowagę, a kpiący głos dodał:

- Uspokój się. Jesteś niebezpieczna dla otoczenia.

- To znowu ty?!

- Masz rację, to znowu ja. - Sander Davison

zgodził się uprzejmie. - Ja i mój samochód, który

właśnie w tym momencie skutecznie blokuje ruch

uliczny. Na dodatek oboje jesteśmy mokrzy... Bądź

więc grzeczną dziewczynką i wyjmij łaskawie nogę

z pantofla.

Mia nie miała wyboru, Stanęła na jednej nodze

i czekała, aż Sander uwolni jej but.

- No proszę, gotowe! - Uśmiechnął się po chwili

z satysfakcją i założył jej pantofel na bosą stopę.

Natępnie odebrał jej parasolkę, złożył i, trzymając

dziewczynę pod rękę, zawlókł ją do swego samochodu.

- Wsiadaj - rozkazał krótko.

- Kiedy nie mam ochoty. - Mia cofnęła się. - Nie

chcę...

- Rób, co ci mówię i nie dyskutuj. - Wepchnął ją

delikatnie do sportowego porsche'a i zamknął drzwi.

- Zapnij pas - rozkazał, siadając za kierownicą.

- Zaborczy gbur.

Sander westchnął z dezaprobatą.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 39

- Czy to jedyny sposób, w jaki umiesz podziękować

swojemu wybawcy? Powinnaś być mi wdzięczna...

- Dziękuję - powiedziała kwaśno.

- Cóż za ujmująca uprzejmość! Dziewczyno, skąd

w tobie tyle wdzięku? - mruknął zjadliwie.

Może rzeczywiście powinnam okazać mu choć trochę

uprzejmości, pomyślała. Próbowała nawet przybrać

bardziej pogodny wyraz twarzy, jednak po kilku

próbach przekonała się, że nie jest w stanie wzbudzić

w sobie żadnych przyjaznych uczuć wobec tego

mężczyzny.

- Dokąd jedziemy? - spytała szorstko.

- A jak myślisz? Oczywiście, że do mojej jaskni,

gdzie rozbiorę cię do naga i zgwałcę, by zaspokoić

moje żądze. - Zaśmiał się cicho. - I twoje - dodał

miękko.

Twarz dziewczyny oblała się rumieńcem. Zdawała

sobie sprawę, że Sander powiedział to specjalnie, aby

wyprowadzić ją z równowagi. Zacisnęła ze złości

usta. Była zziębnięta, przygnębiona i naprawdę nie

miała ochoty na jego towarzystwo. Nie miała jednak

wyboru.

W ciągu kilku minut zajechali przed imponują­

cych rozmiarów dom przy Crombie Square. Gdy

wysiedli, Sander objął Mię i, uciekając przed desz­

czem, szybko podprowadził przed drzwi wejściowe.

Weszli do miłego, gustownie umeblowanego holu,

z którego prowadziły na górę eleganckie, szerokie

schody. Z najdalej położonych drzwi wyszła im na

spotkanie starsza kobieta w niebieskiej sukience.

- Pani Rose, czy mogłaby pani przygotować jakiś

szybki lunch dla dwóch osób? - zwrócił się do niej

Sander.

40 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- Oczywiście, proszę pana - odpowiedziała grzecznie

i wyszła.

Zostali sami. Sander, trzymając ciągle dziewczynę

pod rękę, zaprowadził ją do wielkiego, stylowo

urządzonego pokoju z dużymi oknami, wychodzącymi

na cichy, zielony skwer. W kominku płonął ogień,

wokół stały wazony z tulipanami i żonkilami. Półki

zapełnione były książkami i oprawionymi w ozdobne

ramki fotografiami. Cały pokój, choć duży, sprawiał

miłe, przytulne wrażenie.

- Pozwolisz, że zdejmę ci płaszcz? - zaoferował

swoją pomoc Sander. Propozycja ta była zupełnie

niewinna i całkiem naturalna, mimo to Mia poczuła

się zmieszana. Rozpięła pasek i guziki i pozwoliła

zdjąć płaszcz i szal. Mężczyzna pochylił się nad nią,

wziął do ręki pełną garść jej włosów i przez chwilę

bawił się nimi.

- Chodź, usiądź przy ogniu - powiedział wreszcie.

- Rozgrzejesz się trochę.

Podszedł do kominka i dorzucił kilka polan.

Kiedy usiadła na niskiej sofie, zdjął jej pantofle

i ustawił przy ogniu, żeby wyschły. Ukląkł i zaczął

rozcierać jej zmarznięte stopy. Wzdrygnęła się. Chciała

zaprotestować, uciec, ale nie mogła zrobić najmniej­

szego ruchu.

A właściwie to po co miałabym się szarpać... Przecież

to zwykły przyjacielski gest, ot, drobna przysługa

-próbowała naiwnie wytłumaczyć sobie swoją dziwną

bierność. Sama jednak dobrze wiedziała, że jej

tłumaczenie nie ma większego sensu.

Skończył i usiadł obok niej. Odsunęła się na drugi

koniec sofy, najdalej jak mogła.

- Musisz się tak demonstracyjnie odsuwać? - spytał.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 41

- A musisz siadać tak blisko? - odpowiedziała

pytaniem.

- O co ci chodzi? - Uniósł brwi z rozbawieniem.

- Czy czujesz się skrępowana moją osobą?

W pierwszym odruchu chciała odpowiedzieć, że

tak. Uznała jednak, iż po tak miłym przyjęciu

byłoby to niegrzeczne i nie na miejscu. Zignorowała

więc drażliwe pytanie i, wyciągając ręce do ognia,

spytała:

- Słyszałam, że do tej pory mieszkałeś w Hong­

kongu?

- Tak. Nie było mnie tutaj przez pięć lat. Nad­

zorowałem transakcje banku na Dalekim Wschodzie.

- I pewnie masz zamiar tam wrócić? - spytała z nie

skrywaną nadzieją w głosie.

Pokręcił głową i uśmiechnął się ironicznie.

- Przykro mi, że muszę cię rozczarować, ale mój

dom jest tutaj, w Anglii.

- Mieszkasz sam? - wyrwało jej się niedyskretne

pytanie. Znów się zmieszała.

- Tak, sam - odpowiedział i ze znaczącym błyskiem

w oczach dodał: - Ale tylko na razie...

- Zapytałam, bo... - tłumaczyła się wciąż skonfun­

dowana Mia - bo... pomyślałam, że to chyba zbyt

duży dom jak dla jednej osoby.

- Zdecydowanie za duży - zgodził się. - Ale to jest

mój dom rodzinny, więc mam do niego pewien

sentyment.

- Jak to? Dom rodzinny i taki pusty? Nie masz

rodziny?

- Nie. Mój ojciec niedawno zmarł, dlatego wróciłem.

Matka zginęła sześć lat temu w katastrofie lotniczej.

Ojciec właściwie nigdy nie doszedł do siebie po jej

42 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

śmierci. Zrezygnował z normalnego życia i całkowicie

poświecił się pracy. Wolał siedzieć w banku, niż

wracać do pustego domu. - Sander zamilkł, wyciągnął

przed siebie swoje długie nogi, po czym spojrzał na

dziewczynę i dodał: - Oczywiście, jeżeli chcesz, po

ślubie możemy sprzedać ten dom i kupić jakiś mniejszy.

Mia zignorowała jego ofertę matrymonialną, jakby

jej w ogóle nie słyszała. Patrzyła w ogień i wyobrażała

sobie mały wiejski domek, o którym marzyła od lat.

- Pewnie wolałabyś mieszkać na wsi? - zagadnął

mężczyzna widząc, że dziewczyna nie reaguje na jego

zaczepki.

Mia rzuciła mu krótkie, spłoszone spojrzenie. Czyżby

czytał w jej myślach? Nie wiedziała, co ma od­

powiedzieć.

- No, dobrze, zmieńmy temat. Kiedy masz zamiar

odejść z Rayfields Pharmaceuticals?

- Skąd wiesz, że chcę to zrobić? - spytała zdziwiona.

- Widziałem cię wychodzącą z biura pośrednictwa

pracy. Trudno mi zrozumieć, dlaczego kobieta taka

jak ty decyduje się na tak desperacki krok.

- Mówiłam ci już kiedyś, że niewiele o mnie wiesz.

- Ale chcę się dowiedzieć... Jak najwięcej... - Szyb­

kim ruchem ujął jej głowę między dłonie. - Chcę

poznać twoje ciało, twoje myśli - szeptał jej do ucha.

- Chcę wiedzieć o tobie wszystko... Dlaczego płaczesz

i dlaczego się śmiejesz, o czym myślisz, jak się czujesz,

jak wyglądasz, kiedy śpisz i jakie są twoje oczy, co się

w nich odbija, gdy się kochasz...

Z szeroko otwartymi oczami, niczym zahipnotyzo­

wana, Mia wpatrywała się w rozchylone usta męż­

czyzny zbliżające się do jej twarzy. Zadrżała. Czyżby

znowu... Nie, pomyślała rozpaczliwie, tym razem nie

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 43

mogę do tego dopuścić. Zamknęła oczy, mocno

zacisnęła usta i w tym samym momencie... rozległo

się pukanie do drzwi. Po krótkiej chwili do pokoju

weszła służąca.

- Zupa, kanapki i kawa. - Postawiła na stole tacę

z jedzeniem. - Mam nadzieję, że będzie państwu

smakowało.

- Dziękuję ci, Rose - Sander odpowiedział tak

beznamiętnie, jakby przez cały czas rozmawiali

o pogodzie.

Mia odwróciła głowę, żeby ukryć rumieniec zaże­

nowania. Ku jej uldze gospodyni rozstawiła talerze

i filiżanki na małym stoliku, po czym wyszła bez

słowa.

Sander rozlał zupę do dwóch czarek.

- Nie musisz się przejmować. Pani Rose jest

dyskretna i bardzo wyrozumiała.

- Przypuszczam, że nie ma innego wyjścia - zau­

ważyła sarkastycznie Mia.

Nie zwracając uwagi na Sandera, rozłożyła na

kolanach śnieżnobiałą serwetkę, sięgnęła po łyżkę

i pochyliła się nad parującym talerzem z minestrone.

Zupa była wspaniała - aromatyczna, lekka i bardzo

smaczna.

- Rezygnacja z pracy to sprytne posunięcie - prze­

rwał milczenie Sander. - Powiedz, to twój pomysł?

Czy raczej wymyślił to Measham, licząc na to, że

łatwiej mu będzie spotykać się z tobą, gdy wasze

kontakty nie będą już jawne i oficjalne jak dotychczas?

Mia zacisnęła zęby z wściekłości. Nie chciała jednak

wdawać się w kolejną kłótnię, więc powstrzymała

gniew i nie zareagowała na tę prowokację.

Sander nie rezygnował.

44 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- Dlaczego nie powiedziałaś mu, że między wami

wszystko skończone, i że wychodzisz za mnie za mąż?

Mia przerwała jedzenie

- Sander, nie mówisz chyba poważnie. Czy na­

prawdę chcesz się ożenić z kobietą, którą wyraźnie

gardzisz? Czy chcesz wziąć ślub tylko dla bezpieczeń­

stwa swojej kuzynki? Przecież to absurd!

- No dobrze, pewnie masz rację. Ale tu nie chodzi

tylko o Rhodę. Ja naprawdę potrzebuję żony. Jeżeli

chcesz, wszystko ci wytłumaczę. Bank handlowy

Davisona Lazenby'ego został założony we wczesnych

latach dziewięćdziesiątych przez mojego dziadka.

Staruszek był konserwatystą, tak samo mój ojciec.

Obaj mieli tradycyjne, niemal wiktoriańskie poglądy

na rodzinę. W testamencie ojciec zastrzegł, że dopóki

się nie ożenię, nie mogę zająć jego miejsca w banku.

Jest oczywiście mnóstwo pięknych kobiet, ale im

lepiej je poznawałem, tym bardziej rozumiałem, że

ładna twarz nie zastąpi pustki w głowie. Wprawdzie

twoje prowadzenie się pozostawia trochę do życzenia,

ale stanowisz rzadkie połączenie piękna i inteligencji,

którego szukam. Trzymana mocną ręką możesz stać

się dobrą żoną...

Wyznanie Sandera można by było nawet uznać za

pochlebne, gdyby nie to ostatnie zdanie... „Trzymana

mocną ręką"! Co on sobie wyobraża?! A na dodatek

ta uwaga na temat jej prowadzenia się... Trzeba

przyznać, że facet ma tupet.

- Jeśli uroda jest warunkiem podstawowym - za­

uważyła Mia - to raczej nie spełniam twoich wymagań.

- To ja osądzę.

- Ale nie możesz przecież poślubić kogoś, kto „tak

się prowadzi"...

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 45

Sander uspokoił ją.

- To nie problem. Jestem pewien, że po ślubie uda

mi się szybko zmienić twój charakter.

Mia ze zniecierpliwieniem potrząsnęła głową.

- Daj spokój, Sander. Dość żartów. Po prostu nie

chcę zostać twoją żoną.

- Nie masz wyboru.

- Oczywiście, że mam - odparła. - Nie możesz

mnie zmusić do małżeństwa.

- Na twoim miejscu, nie byłbym tego taki pewny.

Powiedział to tak apodyktycznie, że dziewczynę

ogarnął niepokój.

- Co masz na myśli?

- Wieczorem wyjeżdżam do Amsterdamu. Ale

zanim odlecę, mam umówione spotkanie z twoim

ojcem. Taka prywatna rozmowa o interesach...

- znacząco zawiesił głos.

Mia utkwiła pochmurne spojrzenie w jego twarzy.

- Pamiętasz może sprawę Yanus Pharmaceuticals?

- zapytał Sander po chwili. - William nie wierzył w tę

firmę, ale James pożyczył sporo pieniędzy z naszego

banku i kupił pakiet kontrolny akcji. Potem nastąpiła

katastrofa. Jednej nocy jego akcje stały się mniej

warte niż papier, na którym je wydrukowano.

Mimo że Mia nic nie wiedziała o interesach ojca,

dobrze pamiętała to bankructwo. Właśnie wtedy James

miał atak serca. Usiłując zebrać myśli, spytała:

- Twierdzisz, że mój ojciec jest ci winien dużo

pieniędzy?

- Twierdzę, że, gdybym zechciał, mógłbym go

zrujnować.

Jej oczy pociemniały z gniewu.

- To szantaż! Podły, ohydny szantaż!

46 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- Cóż, nazwijmy to raczej przyjacielską przestrogą.

Obiecałem coś Rhodzie i mam zamiar dotrzymać

danego słowa, niezależnie od metod jakich będę

zmuszony użyć w tym celu.

Mia wpadła w panikę. Gorączkowo zaczęła szukać

jakiegoś wyjścia z tej okropnej sytuacji.

- Posłuchaj, a jeśli odejdę z Rayfield i nigdy tam

nie wrócę?

- I tak to zrobisz - powiedział chłodno.

- Ale jeśli obiecam ci do tego, że już nigdy więcej

nie spotkam się z Filipem...

- Sama powiedziałaś, że nigdy nie będę pewny, czy

dotrzymasz danego słowa. A poza tym zapominasz,

że potrzebuję żony.

Mia próbowała pozbierać rozbiegane myśli. Czyżby

rzeczywiście musiała się zgodzić na warunki tego

bezwzględnego mężczyzny?

- No dobrze, a co z twoją dziewczyną? - spytała

nieoczekiwanie. - Z pewnością nadaje się na żonę tak

samo dobrze jak ja.

- Niezupełnie. Chcę mieć kobietę, z którą będę

mógł porozmawiać, która będzie dzielić ze mną życie,

a nie tylko łóżko. Jacqueline jest wystarczająco

inteligentna, ale zbyt zajęta własną karierą, aby mogła

być dobrą żoną dla kogokolwiek.

- Tak więc mnie chcesz na żonę, a ją na kochankę?

- spytała zjadliwie.

- Nie. Jedna chętna kobieta w zupełności mi

wystarczy.

- Ale ja wcale nie jestem chętna!

- Na pewno? - spytał delikatnie.

Obrócił jej twarz w swoją stronę i popatrzył na nią

swoimi zielonymi, czystymi oczami.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 47

- Pragnę ciebie. Nie sądziłem nigdy, że można

kogokolwiek tak bardzo pragnąć. I wierzę, że w końcu

cię zdobędę.

Jego spojrzenie, żar, z jakim wypowiedział te

słowa, wywołały w dziewczynie gorącą falę namięt­

ności.

Nagle Sander spojrzał na zegarek.

- Niestety, mam umówione spotkanie o wpół do

trzeciej. Masz ochotę na kawę?

Mia, zupełnie oszołomiona, kiwnęła tylko głową

i uniosła ku niemu niedużą filiżankę.

- Jaką lubisz? - spytał. - Pewnie gorącą, mocną

i słodką, tak jak twoi kochankowie, czy tak?

Nie podjęła zaczepki.

Wypili kawę w milczeniu. Sander odstawił filiżankę

i zakomunikował:

- Będę w Amsterdamie aż do piątku, tak więc

masz kilka wolnych dni. Pewnie zechcesz je wykorzys­

tać...

Kiedy Mia nie zareagowała i na tę prowokację,

westchnął i zapytał:

- Gdzie mam cię odwieźć? Wracasz do domu?

- Podrzuć mnie do biura.

Popatrzył na nią przenikliwie.

- Nie mam zamiaru tam pracować, ale muszę

przecież rozstać się z firmą w jakiś cywilizowany

sposób, prawda? - wyjaśniła.

Zanim odwrócił głowę, zauważyła błysk triumfu

w jego oczach. Poniewczasie uświadomiła sobie, że jej

pospieszne słowa mógł zinterpretować jako zgodę na

małżeństwo.

Gdy już siedziała w samochodzie, włożył do

bagażnika walizkę, wsiadł, a następnie pochylił się

48 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

nad nią i zapiął jej pas bezpieczeństwa. Bliskość jego

silnego, muskularnego ciała sprawiła, że Mia lekko

zadrżała

- Nie jest ci zimno? - spytał, wyczuwając dreszcz,

który nią wstrząsnął.

- Nie, nie! - zaprzeczyła skwapliwie. - Dziękuję...

Sander wyciągnął rękę i poprawił pasemko jej

włosów. Chciała się odsunąć, ale ciasno zapięty pas

uniemożliwiał jej jakiekolwiek ruchy. Sander palcem

wskazującym musnął jej usta, a potem zaczął nim

przesuwać po gładkiej, smukłej szyi.

Czuła delikatny zapach jego wody kolońskiej. Jak

zahipnotyzowana wpatrywała się w jego usta...

- Pocałuj mnie. Przecież tego pragniesz - wyszeptał.

Mia oparła głowę na fotelu, zamknęła oczy i, nie

do końca świadoma tego, co robi, rozchyliła usta...

Uległa mu. Pocałował ją lekko i delikatnie, po czym

nagle się odsunął.

Słysząc uruchamiany silnik samochodu, otworzyła

oczy. Była zła na niego, że ją dręczy, i zła na siebie

za to, jak łatwo mu się poddaje. Bez słowa wpatrywała

się w szybę przed sobą. Wreszcie Sander przerwał

milczenie.

- Zanim wyjadę do Amsterdamu, poczynię wszys­

tkie stosowne przygotowania, tak że będziemy mogli

się pobrać od razu po moim powrocie.

O, Boże, on znowu o tym! A więc nie zrezygnował!

Mia po raz kolejny wpadła w panikę. Przecież nie

mogła zostać jego żoną tylko dlatego, że ją szan­

tażował. Ale czy miała inne wyjście? Gdyby odmówiła,

prawdopodobnie zemściłby się na jej ojcu.

- Nie masz powodów do obaw - uspokoił ją

cynicznie, widząc jej wystraszoną minę. - Wydaje mi

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 49

się, że dla dziewczyny z takim temperamentem nie

będzie to zbyt ciężkie do zniesienia. Zwłaszcza, że

jeśli chodzi o te sprawy, chyba dość dobrze się

rozumiemy...

Miał rację. Pragnęła go. Jak mogło do tego dojść?!

Do dzisiejszego ranka całe jej życie obracało się

wokół innego mężczyzny, a teraz... Wszystko było

takie irracjonalne, nie potrafiła sobie tego wytłumaczyć.

Wiedziała tylko, że tak jest. Sander miał nad nią

niepojętą władzę. Jeśli miałaby go kiedyś pokochać,

nigdy nie uwolni się spod jego przemożnego wpływu,

tak jak udało jej się to z Filipem.

Uśmiechnęła się do siebie gorzko. Jeszcze nie tak

dawno gotowa była przysiąc, że nawet gdyby Sander

był ostatnim mężczyzną na ziemi, i tak nie chciałaby

mieć z nim nic wspólnego...

Z piskiem hamulców zatrzymali się przed biuro­

wcem. Nie zwracając uwagi na deszcz, Sander wysiadł,

obszedł samochód dookoła i otworzył jej drzwi.

- Załatw ostatecznie wszystkie sprawy - polecił.

-I postaraj się nie wyglądać tak, jakby ci zmarł ktoś

bliski. Nie martw się. Kiedy się pobierzemy, pomogę

ci zapomnieć o Meashamie.

- Skąd masz pewność, że chcę o nim zapomnieć?

- spytała zirytowana.

Sander chciał zapewne zrewanżować się jakąś

cierpką uwagą, ale zacisnął tylko usta i grzecznie się

pożegnał.

- Zadzwonię do ciebie z Amsterdamu - rzucił na

odchodnym, wskoczył do samochodu i odjechał.

Biuro na szczęście było już puste, a drzwi prowa­

dzące do gabinetu Filipa zamknięte. Mia zdjęła płaszcz

i usiadła przy biurku. Wkręciła arkusz papieru

50 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

w maszynę do pisania i napisała podanie o zwolnienie

z pracy. Nie wymieniła żadnych powodów rezygnacji,

zaznaczyła tylko, że chce odejść natychmiast.

Wkładała właśnie pismo do koperty, gdy otworzyły

się drzwi i weszła Janet ze stosem papierów.

- A, już jesteś - zauważyła. - Filip pytał się

o ciebie. Miał dzisiaj bardzo kiepski humor.

- Och... Czy on...?

- Wyszedł. Ma wrócić przed czwartą.

Mia westchnęła z ulgą. Nie miała ochoty na spotka­

nie z Filipem. Nie mieli już sobie nic do powiedzenia.

Janet popatrzyła na nią uważnie.

- Wyglądasz nieszczególnie. Coś się stało?

- Rzucam pracę.

- Co!? - Janet wytrzeszczyła oczy. - Kiedy?

- Natychmiast. Bardzo przepraszam za kłopoty,

jakie spadną na ciebie z tego powodu, ale... - zawahała

się, nie bardzo wiedząc, co ma dalej powiedzieć.

Janet pokiwała głową ze zrozumieniem.

- Nic dziwnego, że Filip był taki przygnębiony.

Ale wiesz, tak chyba będzie lepiej. Kochać się w facecie,

który ma wziąć ślub z inną... - Zaczerwieniła się

i gwałtownie przerwała. - Ja... ja przepraszam. Nie

powinnam była tego mówić. Nie miałam nic złego na

myśli... Och, do diabła! Jeszcze tylko pogarszam

sytuację.

Tym razem Mia się zaczerwieniła.

- Czy to było aż tak widoczne? Rozumiesz, ja

i Filip...

- Nie... No, właściwie to tak. Nie twierdzę, że

wszyscy o was wiedzieli... Większość personelu zapewne

ani nic nie wie, ani nie podejrzewa. Gdyby było

inaczej, to całe biuro dawno trzęsłoby się od plotek.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU 51

Po prostu zauważyłam, jak na siebie patrzycie

i domyśliłam się, że wy... Przepraszam. Nie chciałam

zrobić ci przykrości...

- Nie jest mi przykro. Wszystko, co było między

mną a Filipem, jest już skończone.

- Dlatego musisz odejść?

- Chcę.

- Jesteś tego pewna? Nie mogłabyś po prostu

przenieść się do innego działu?

Mia potrząsnęła głową.

- Wolę odejść. Tak będzie lepiej dla nas wszystkich.

Widzisz, nie jesteś jedyną, która domyśliła się, co nas

łączy. Rhoda też na to wpadła.

- Mój Boże! Czy zerwała zaręczyny?

- Nie. Biorą ślub.

- Aha, rozumiem. - Janet uśmiechnęła się znacząco.

-Nie tak łatwo teraz znaleźć dobrą posadę. Masz coś

na oku?

- Nie - odparła Mia i nagle, zupełnie nieoczekiwa­

nie, nawet dla siebie samej, dodała: - Prawdopodobnie

nie będę jej potrzebować. Niewykluczone, że wyjdę

za mąż.

- Za mąż! - wykrzyknęła Janet z wrażenia. - Czy

na pewno dobrze usłyszałam? Wychodzisz za mąż?

Mia dopiero teraz zrozumiała, że palnęła głupstwo.

Czyżby przestała już kontrolować to, co mówi? Czyżby

jej myśli tak bardzo były pochłonięte Sanderem

Davisonem?

- Tak, ja... To znaczy nie... - tłumaczyła się

nieskładnie.

- W porządku -przerwała jej przyjaciółka. -Tylko

nie trzymaj mnie w niepewności. Powiedz, kim jest

ten facet, którego poślubisz.

52 MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

- To Sander Davison. Ale ja...

Janet aż gwizdnęła.

- Szczęściara! Z takim facetem każda od razu by

poleciała do ołtarza. Zawsze miałam niejasne wrażenie,

że mu się podobasz. Ile razy wpadał do naszego

biura, nie odrywał od ciebie oczu. Ale nigdy się nie

spodziewałam, że ty i on... Nie przypuszczałam, że

znasz go tak dobrze. Kiedy się zdecydowaliście?

- Był na przyjęciu urodzinowym u Rhody, a potem

odwiózł mnie do domu... - przerwała, ale wyraźnie

było widać, że Janet oczekuje dalszych informacji.

- Wczoraj rano odwiedził mnie w domu... - dodała

i znów zamilkła.

Sama nie wiedziała, dlaczego o tym wszystkim

mówi. Najpierw o tym ślubie, a teraz o wizycie

Sandera... Przecież nie podjęła jeszcze ostatecznej

decyzji. Na miły Bóg, przecież w ogóle nie chciała

o niczym decydować!

- O ile to nie jest tajemnicą, powiedz mi resztę

- Janet przerwała jej rozmyślania. - Kiedy poprosił

cię o rękę?

Bądź tu mądry i odpowiedz na takie pytanie!

- pomyślała Mia. Jak wytłumaczyć, że Sander nie

prosił ją o rękę, tylko zmusił do ślubu szantażem?

Starając się, żeby wypadło to w miarę naturalnie,

krótko opowiedziała poranne wydarzenia. Na końcu

dodała cicho:

- Nie miałam więc nawet czasu do namysłu...

- A o czym tu myśleć? Czyżbyś ciągle kochała...?

- Nie, nie kocham Filipa. - Kiedy wypowiedziała

te słowa, uświadomiła sobie, że to prawda. - Nie

jestem pewna, czy w ogóle go kiedykolwiek kochałam.

Janet westchnęła.

MIODOWY MIESIĄC W HONGKONGU

53

- Rozumiem cię doskonale. Odkąd poznałam

Sandera Davisona, wydał mi się wart dwóch Fi...

Znowu! Zdaje mi się, ża mam dobry dzień do gadania

głupstw... W każdym razie, gdybyś -potrzebowała

druhny, to mam praktykę. Moja siostra brała ślub

kilka miesięcy temu. A kiedy twój?

- S-Sander... -Zająknęła się. Dlaczego rozmawiają

o tym tak, jakby wszystko dawno było już po­

stanowione! - ...Sander ma załatwić wszystkie fo­

rmalności bardzo szybko, tak, żebyśmy mogli wziąć

ślub zaraz po jego powrocie z Amsterdamu. Za

kilka dni.

- Obrotny gość - zauważyła Janet z aprobatą.

- Nie spodziewałam się tego po nim. - Spojrzała na

zegar. - No, tak. My tu gadu-gadu, ale jeśli zaraz nie

wezmę się do roboty, to też będę musiała poszukać

sobie nowej pracy!

Mia spakowała swoje rzeczy, zostawiła rezygnację

na biurku Filipa i zaczęła zakładać płaszcz.

Janet popatrzyła na nią i z lekkim wahaniem

w głosie spytała:

- Czy Filip... no wiesz, czy mu...?

- Tak. Powiedziałam mu, że odchodzę. Ale wola­

łabym, żeby nic więcej nie wiedział.

Janet obiecała jej, że będzie milczała jak grób. Po

chwili dodała:

- Będzie mi ciebie brakowało. Nie zapomnij o mnie.

- Nie zapomnę - obiecała Mia.

Nie mając już sił na wylewne pożegnania, wyszła,

nie mówiąc nawet „do widzenia".