Rokoko jako sztuka dworska.

Pod koniec baroku, w wieku XVIII rozwinął się w sztuce nowy nurt zwany rokoko.

Sama nazwa pochodzi z francuskiego „rocaille”, co oznacza „muszla”. Rokoko jest
to subtelna, delikatna i elegancka epoka. Posiada typowy dla osiemnastowiecznych dworów
charakter. Dokładnie oddaje atmosferę panującą na przede wszystkim francuskich dworach,
gdzie żyło się niefrasobliwie, bezproblemowo, gdzie czas spędzało się głównie na zabawach
i polowaniach.

Rokoko był czasem w sztuce gdzie artyści mogli „odetchnąć”, nie musieli już jak do

tej pory zajmować się scenami religijnymi, mogli popuścić wodze własnej fantazji. Malarstwo
mogło skupić się na scenach rodzajowych, pejzażach, przedstawieniach świata spokojnego
oraz bezproblemowego. Rokoko to przede wszystkim dekoracje i zapełnianie pustych
przestrzeni. Zauważalną modą w tej epoce była chinoiseria, interesowano się sztuką
wschodu. Wiele elementów zostało z niej zaciągniętych, przede wszystkim drobne
organiczne kształty, powszechnie spotykane w dziełach rokokowych twórców.

Idealnym przykładem rokokowego dzieła jest

„Huśtawka” Jean Honore Fragonard’a (z ok. 1766 roku).
Obraz przedstawia 3 postaci: damę, młodzieńca i służącego.
Służący nie bierze udziału w zabawie, jego zadaniem jest
huśtanie damy. Obraz jest poświęcony parze wspólnie
spędzającej czas. Scena jest pełna lekkości i czaru. Barwy są
stonowane, pastelowe, ciepłe. Na tym przykładzie
doskonale widać jakimi motywami kierowano się w
malarstwie: subtelna intymność, igraszki, podteksty .

Rokoko było przede wszystkim sztuką

wnętrza. Cały wystrój i dekoracje musiały
odpowiadać pałacowym wymogą. Dominował kolor
biały, ze złotymi zdobieniami. Ściany były zdobione
z umiarem, lecz należało zrobić tak by wystrój
wydawał się bogaty. Do tego idealnie nadawały się
naczynia i figurki z porcelany, którymi dworzanie
lubili się otaczać. Często puste przestrzenie,
zakrywano lustrami, co sprawiało, że pokoje

wydawały się większe niż w rzeczywistości były.