Glenda Sanders

śADNA INNA – TYLKO TA!

(Not This Guy!)

ROZDZIAŁ 1

Mike Calder nie lubił pić w samotności, ale w dniu swojego ślubu zrobił wyjątek. 

Otwierając drugą butelkę szampana, doszedł do wniosku, Ŝe nie powinien tak 

nazywać tego dnia. Ślub się bowiem nie odbył. Pozostały zapasy trunku 

przeznaczonego na toasty za radosną przyszłość nowoŜeńców. 

– Za pannę młodą! – mruknął szyderczo Mike. Wlał do gardła zawartość kieliszka 

i z rozmachem cisnął nim w ceglany kominek. Z ponurą satysfakcją słuchał brzęku 

szkła. – Niech się cieszy takim samym szczęściem, jakiego przedtem zaznała z tym 

swoim byłym męŜem!

Poszła do łóŜka z eks-małŜonkiem! Z facetem, który w napadzie szału wybił 

kijem baseballowym szybę w samochodzie Mike’a, gdy ten po raz pierwszy 

zaparkował na podjeździe domu Beth Ann. Z osobnikiem, który tak ją nękał, Ŝe 

obawiając się z tego powodu utraty pracy, złoŜyła w sądzie oficjalną skargę. 

Honorarium adwokatowi wypłacił Mike. 

Tydzień przed ślubem poczuła się samotna i padła w ramiona byłego męŜusia! A 

przecieŜ powinna trzymać się od niego jak najdalej. Zapomniał o urodzinach dzieci, 

nie odwiedzał ich w wyznaczonych terminach i przeprowadził się na drugi koniec 

kraju, nawet nie obejrzawszy się za siebie. Oprócz tego notorycznie zalegał z 

płaceniem alimentów. Mike musiał kiedyś poŜyczyć Beth Ann pieniądze na rachunek 

za energię elektryczną. 

Hałas wyrwał z drzemki psa Mike’a. Stary Dodger podniósł się sztywno na cztery 

łapy i podszedł bliŜej, aby oszacować straty. 

– Siad! – rozkazał Mike, zanim pies dotarł do odłamków szkła. – Jestem 

weterynarzem, ale nie mam teraz nastroju do zszywania psich nosów i jęzorów. 

I trzęsą mi się ręce, przyznał, wstając z fotela. Przyniósł z kuchni miotełkę i 

ś

mietniczkę i zebrał na nią kawałki kieliszka. Wyrzucił je do kosza na śmieci, po 

czym wyjął z szafki litrowy kufel. Wlał do niego ponad połowę butelki szampana i 

uznał, Ŝe takie rozwiązanie jest znacznie lepsze. Nareszcie mógł sobie popić, nie 

marnując energii na bezustanne dolewanie i pociąganie małych łyczków. A poza tym 

te delikatne kryształy i tak nie pasują do rąk męŜczyzny. 

DuŜy, stojący zegar wybił kolejną godzinę. Mike skrzywił się. Gdyby sprawy 

potoczyły się inaczej, właśnie wyjeŜdŜałby w krótką podróŜ poślubną.

– Prosit! – burknął w stronę zegara i wypił potęŜny haust wina. 

Gdyby tylko sprawy potoczyły się inaczej! Oczywiście, prychnął z goryczą. 

Gdyby. 

Gdyby nie zostawił Beth Ann na przeciwległym krańcu kontynentu. Gdyby jej syn 

przedtem nie uciekł z domu. Gdyby to on, Mike, pojechał po niego do Kalifornii, 

zamiast na własny koszt wysyłać tam Beth Ann. Gdyby ona nie przespała się ze 

swoim byłym męŜem. Wszystkie rozwaŜania kończyły się tym zdaniem. Nawet 

mnóstwo wypitego szampana nie przyćmiło wspomnień o tamtej rozmowie w 

mieszkaniu jej byłego męŜa. Mike natychmiast połapał się w sytuacji. Jego 

narzeczona uciekała wzrokiem w bok i odpowiadała monosylabami. Oczywiste 

wnioski same się nasuwały. 

Trzeba przyznać, Ŝe Beth Ann nie próbowała zaprzeczać, gdy zadał jej konkretne 

pytanie. Niestety, usiłowała się tłumaczyć, co było o wiele gorsze. 

– Sama nie wiem, jak to się stało – powiedziała. – Przyjechałam taka 

zdenerwowana... 

Owszem, miała prawo trząść się ze zdenerwowania. Jeszcze jak! Identycznie 

zareagowałaby kaŜda matka, gdyby jej dziesięcioletni synek, któremu za karę 

skonfiskowała elektroniczną grę, wybrał się autostopem do tatusia. Nic dziwnego, Ŝe 

Beth Ann szalała z niepokoju, a jej siedmioletnia córeczka wpadła w histerię. 

– Ja... kiedy zobaczyłam, Ŝe Danny jest cały i zdrowy... poczułam straszną ulgę, a 

Steve okazał mi tyle zrozumienia... 

Okazał zrozumienie? Kto, jej eks? Ten świr? Mike był zbyt zaszokowany, aby 

przypomnieć Beth Ann, Ŝe on teŜ dobrze ją rozumiał. Dlatego dał jej tysiąc dolarów 

na dwa lotnicze bilety, aby razem z córką mogła polecieć z Florydy do Kalifornii i 

sprowadzić małego zbiega do domu. 

Szkoda, Ŝe Beth Ann w porę nie zrezygnowała z wyjaśnień. Ona jednak brnęła 

dalej. 

– Steve naprawdę za nami tęsknił. Twierdzi, Ŝe juŜ dostał nauczkę. Zrozumiał 

swój błąd, kiedy musiał z nas zrezygnować... 

Mike zacisnął zęby, Ŝeby nie zakląć. Naiwność Beth Ann doprowadzała go do 

rozpaczy. 

– On wcale nie musiał z was rezygnować, Beth Ann. Zrobił to z własnej i 

nieprzymuszonej woli. Przestał odwiedzać własne dzieci, nie łoŜył na ich utrzymanie. 

Zwinął manatki i wyjechał. Po prostu zwiał. 

– No cóŜ, postąpił niewłaściwie. 

– Podziwiam twoją bystrość. 

– Mówi, Ŝe jest mu przykro – odparła chłodno. 

– Wzruszające. 

– Mike, nasze małŜeństwo trwało dwanaście lat. 

– Beth Ann, ty i ja mamy się pobrać w najbliŜszą niedzielę. Czy to nic dla ciebie 

nie znaczy?

Zrobiła minę godną antycznej tragedii. 

– Mike, czuję się taka zagubiona. Nie wiem, co robić... 

– Nie wiesz?

– To nie takie proste – prawie chlipnęła. – On chce, Ŝebyśmy z nim zostali i 

zaczęli wszystko od nowa. 

– Chyba nie bierzesz tego pod uwagę?! – zawołał zdumiony, Ŝe w ogóle pyta. Ale 

w tym momencie zdał sobie sprawę, Ŝe Beth Ann powaŜnie traktuje propozycję 

byłego męŜa. 

– Dzieciaki są zadowolone. To przecieŜ ich ojciec. 

– Jasne, ojciec roku! – mruknął z goryczą Mike. Dostrzegł w oczach Beth Ann 

udrękę. – A więc zastanawiasz się nad jego propozycją – dodał oskarŜycielsko. 

Beth Ann westchnęła cięŜko. 

– Steve jest częścią mojego Ŝycia od niepamiętnych czasów. Mamy za sobą wiele 

wspólnych lat. 

– Owszem, ale ty, ja i dzieci mamy przed sobą przyszłość – odparł, starannie 

dobierając słowa. – Przyszłość, która rozpocznie się w niedzielę o drugiej po 

południu. 

Beth Ann ścisnęła palcami skronie, jakby nagle potwornie rozbolała ją głowa. 

– Och, Mike! – jęknęła. Jej głos zabrzmiał piskliwie. 

– Za pół godziny jadę na lotnisko – oznajmił krótko. – A ty wybieraj. Albo 

wracacie ze mną na Florydę, albo zostajecie tutaj z tym rewelacyjnym tatą. 

– Mike, proszę cię. Bądź fair. 

Fair? – pomyślał. Wysterylizował jej kota, zmienił hamulce w jej samochodzie, 

przyciął gałęzie drzew w ogrodzie i przeczyścił rynny domu. Podtrzymywał ją na 

duchu, gdy w szpitalu składano złamaną rękę córeczki, a synka naukowo uświadomił 

w zakresie bezpiecznego seksu, opowiadając o ptaszkach i pszczółkach. Do licha, 

tylko ze względu na jej dzieci wygłosił w ich szkole mowę z okazji Dnia Kariery 

Zawodowej. A w tym czasie były mąŜ zapominał o przysyłaniu alimentów i 

odwiedzaniu własnych dzieci. 

– Zawsze postępowałem fair w stosunku do ciebie. 

– Ale nie moŜesz oczekiwać, Ŝe... 

– Nie przypuszczałem, Ŝe pójdziesz z nim do łóŜka. 

– JuŜ ci mówiłam. Tak jakoś... wyszło. 

– Właśnie. I to na tydzień przed naszym ślubem. – Ujął jej nadgarstki, odsunął 

ręce od twarzy i spojrzał jej badawczo w oczy. – Dlaczego? – zapytał. – Dlaczego nie 

wróciłaś na Florydę i mi o wszystkim nie powiedziałaś? Jakoś rozwiązalibyśmy ten 

problem. 

– Było mi wstyd – przyznała. – I zastanawiałam się... 

– Czy wolisz mieszkać na Zachodnim WybrzeŜu ze Steve’em, czy teŜ na 

Wschodnim – ze mną?

– Nad... wszystkim – odparła, pociągając nosem. – Och, Mike, muszę o tym 

spokojnie pomyśleć. 

– Byle nie dłuŜej niŜ pięć sekund. W przeciwnym razie uznam, Ŝe juŜ podjęłaś 

decyzję. 

Nie minęła godzina, gdy leciał samolotem do domu. Sam. Teraz, przeraźliwie 

samotny, Ŝłopał szampana w dzień swojego ślubu, który nie doszedł do skutku. 

Odrętwienie stopniowo przechodziło w niezdrową mieszaninę przykrych emocji. 

Odezwał się gniew na Beth Ann, bo okazała się niewierna. Dał o sobie znać Ŝal po 

utraconej bliskości. Mike nie zdołał jej uratować i dlatego czuł się sfrustrowany. 

Zaczynał teŜ nienawidzić samego siebie za to, Ŝe znów popełnił błąd. 

– Toast za ciebie, Calder – oświadczył, wysoko podnosząc kufel. – Kolejny raz w 

wielkim stylu udowodniłeś, Ŝe mili faceci zostają na lodzie. 

Wypił duszkiem szampana i sięgnął po następną porcję. Dobrze, Ŝe wesele 

zaplanowano jako skromną uroczystość, pomyślał z pijacką logiką. Gdyby zaprosili 

więcej gości, zapiłby się teraz na śmierć. Natomiast przy tej ilości alkoholu, jaka 

jeszcze pozostała, wchodził w grę najwyŜej potęŜny kac. 

Mike właśnie otwierał butelkę, gdy zabrzęczał telefon. Uznał, Ŝe będzie lepiej, 

jeśli włączy się automatyczna sekretarka. Tylko zaraza groŜąca zagładą całej kociej 

populacji w Ameryce mogłaby go w tej chwili skłonić do rozmowy. 

– Nie wiem, czy dzwonię do właściwej osoby, ale skoro przedstawia się pan jako 

Mike... 

Zastanawiał się, kto go niepokoi. Kobieta umilkła na moment, po czym 

kontynuowała:

– Telefonuję z Kalifornii. Mam taki sam numer jak pański, tylko inny kod. Nie 

byłam pewna, czy zawracać panu głowę, ale trzęsę się ze zdenerwowania i mój mąŜ 

uznał, Ŝe powinnam skontaktować się z panem. 

– Nagrywasz się na sekretarkę? – wtrącił się jakiś męŜczyzna, ale zaraz 

najwyraźniej został uciszony przez swoją roztrzęsioną Ŝonę. 

– Bez przerwy dzwoni do nas dziewczynka imieniem Shelly. Pyta o Mike’a. 

Twierdzi, Ŝe się nie pomyliła, wybierając numer. 

Mike zamarł z ręką na korku. Zaczaj uwaŜnie wsłuchiwać się w słowa 

nieznajomej. Córeczka Beth Ann miała na imię Shelly. 

– W końcu spytałam ją, gdzie ten Mike mieszka. Powiedziała, Ŝe w Orlando. Jeśli 

zna pan tę małą, to proszę się do niej odezwać. Chyba bardzo jej na tym zaleŜy. I 

jeŜeli jest pan tym Mike’em, którego szuka, będę zobowiązana za wiadomość, czy 

wszystko w porządku. To moŜe być głupi dowcip, ale kto wie... 

Mike zaklął siarczyście, odstawił butelkę i chwycił słuchawkę. Podziękował 

kobiecie za informacje, zapewnił, Ŝe porozmawia z Shelly, i przerwał połączenie. 

Jeszcze raz zaklął. Dlaczego, do diabła, nie chodzi o coś łatwiejszego – na przykład o 

straszną plagę zagraŜającą domowym kociakom? Gdyby sporządzał listę rzeczy, 

których na pewno nie chciałby robić w ten szczególny wieczór, pogawędkę z Shelly 

umieściłby na pierwszym miejscu. 

Westchnął cięŜko. Stworzeniem bardziej Ŝałosnym od siedmioletniej dziewczynki 

bez tatusia mógł być jedynie trzydziestoośmioletni weterynarz bez rodziny. On i 

Shelly od razu przypadli sobie do gustu. Mike wypełnił lukę po ojcu, który zniknął z 

Ŝ

ycia Shelly, ona zaś zajęła w sercu Mike’a to miejsce, które bywa przeznaczone 

tylko dla dziecka. 

Jadąc taksówką do mieszkania byłego męŜa narzeczonej, Mike wierzył, Ŝe Beth 

Ann szybko się opamięta i wróci z nim na Florydę. Ale przy poŜegnaniu to Shelly z 

płaczem rzuciła mu się na szyję. Do tej pory prześladował go widok ładnej buzi, na 

której malował się niewysłowiony Ŝal. Biedne dziecko znów cierpiało z powodu 

rozstania. Mike dobrze rozumiał, co Shelly przeŜywa. 

Sprawdził numer i połączył się z Kalifornią. 

Telefon odebrał eksmąŜ Beth Ann. Zawołał ją opryskliwym tonem. Mike nie 

wątpił, Ŝe dla jego uszu był przeznaczony zjadliwy sarkazm, z jakim Steve burknął do 

Beth Ann: „To twój chłopak”. 

– Mike?

– Cześć, Beth Ann. 

– JeŜeli masz nadzieję, Ŝe po tym, jak mnie zostawiłeś, chlipię ze wzruszenia, 

myśląc o dzisiejszej dacie, to... 

– Nie dlatego dzwonię – przerwał jej. PrzecieŜ ona teŜ mogłaby się z nim 

skontaktować, przemknęło mu przez głowę. Gdyby zmieniła zdanie i doszła do 

wniosku, Ŝe zostając ze Steve’em, popełniła błąd. 

– W takim razie dlaczego?

– Chciałbym porozmawiać z Shelly. 

– Wykluczone! Dopiero co zdołaliśmy ją uspokoić. Nie dopuszczę do tego, Ŝeby 

znów się denerwowała. 

– Musiałaś ją uspokajać?

– Ten dzień trudno zaliczyć do udanych – odparła zgryźliwie. 

– Shelly usiłowała dodzwonić się do mnie. 

– Chyba Ŝartujesz. Nawet o ciebie nie pytała. 

– Wielokrotnie telefonowała do jakiejś kobiety, która ma taki sam numer jak mój, 

tyle Ŝe w Kalifornii. Proszę cię, Beth Ann. MoŜe mógłbym wszystko jej wyjaśnić... 

Beth Ann roześmiała się niemiło. 

– MoŜe mnie mógłbyś coś niecoś wyjaśnić. 

– Raczej ty mnie – powiedział ze smutkiem. – Ale to juŜ nie ma sensu. – 

Wiedział, Ŝe i tak nigdy nie pojmie, czemu poszła do łóŜka z facetem, który wyrządził 

jej tyle złego. 

– Pozwól mi zamienić parę słów z Shelly – poprosił. 

– Dobrze – zgodziła się niechętnie. – Tylko... postaraj się nie wyprowadzić jej z 

równowagi. 

– Czy kiedykolwiek to zrobiłem? – PrzecieŜ nie on był przyczyną zamętu w Ŝyciu 

tego dziecka. Przeciwnie. Z całym przekonaniem zamierzał grać rolę ojca, którego 

Shelly tak bardzo potrzebowała. 

– Zaraz ją poproszę. 

Czekając na dziewczynkę, Mike zastanawiał się, jaki przebieg będzie miała ta 

rozmowa. 

– Halo? – Głos małej zabrzmiał bardziej piskliwie niŜ zwykle. 

– Hej, Silly, czy to ty?

– Mówi Shelly – poprawiła z naciskiem. Nie zachichotała, jak zawsze, gdy się 

przekomarzali, ale Mike wyczuł, Ŝe poczuła się pewniej, słysząc jego stary Ŝart. 

– Z tej strony Mike. 

– Wiem. 

– Podobno chciałaś ze mną pogadać. Co cię gryzie, Silly?

– Jak gdyby nie znał sytuacji. 

– Shelly! – powiedziała, wzdychając ze znuŜeniem, jakby przerastało ją 

prowadzenie tej gry. Lecz po chwili dodała najwyraźniej rozgniewana: – Mamusia 

zapomniała o ślubie. Przypomniałam jej, Ŝe to dziś, ale mnie nie słuchała. 

Mike gorączkowo szukał jakiejś stosownej odpowiedzi. Na szczęście Shelly 

kontynuowała:

– Nawet pokazałam jej kalendarz, ale nic nie pomogło. Kazała mi iść do mojego 

pokoju. Ale to nie jest mój pokój, tylko zagracony składzik z materacem na podłodze. 

I jeszcze dodała, Ŝe ślub się nie odbędzie. 

– To prawda, kochanie. 

– Ale... ja miałam nieść kwiaty, pamiętasz? Kupiliście mi nową sukienkę i 

pantofle. 

– Tak, Shelly, ale czasem... 

– Nie zostaniesz moim nowym tatusiem?

– Nie, dziecinko. Nie mogę. 

– Ale ja chciałam, Ŝebyś nim był... – Głos jej się załamał. 

– Och, skarbie, ja teŜ. Ale sprawy między twoją mamą a mną nie ułoŜyły się 

dobrze. 

– Po twoim wyjeździe wygadywała o tobie wstrętne rzeczy. Powiedziałam jej, Ŝe 

nieładnie tak mówić, ale mnie skrzyczała. 

– Musisz szanować swoją mamę. Niełatwo być dorosłym człowiekiem. Ona 

prawdopodobnie trochę się smuciła. Nie mogłabyś okazać jej teraz więcej 

serdeczności?

– Myślałam, Ŝe będziesz moim tatusiem. 

– JuŜ masz tatusia, Shelly. 

– On nie jest taki miły jak ty. 

Mike zacisnął powieki i prawie zgniótł w dłoni słuchawkę. Dlaczego Shelly po 

prostu nie wydłubała mu serca tępym noŜem?

– Daj mu szansę. On na pewno sobie przypomni, jak powinien postępować dobry 

tatuś. – Usłyszał przyśpieszony oddech Shelly. – Ja nadal cię kocham – zapewnił. – 

MoŜemy pozostać kumplami, nie sądzisz?

– Pozwolisz mi do siebie dzwonić?

– Nie lepiej, Ŝebyśmy pisywali listy? Wysyłałabyś mi swoje rysunki. 

Shelly chlipnęła głośno. 

– A co z Lady i Trampem? – Chodziło jej o dwa pluszowe zwierzaki, które 

dostała od Mike’a, gdy pojechali do Disneyworldu. „Mieszkały” u Mike’a, aby Shelly 

odwiedzała je, przyjeŜdŜając do niego razem z matką. 

– A gdybym ci je przysłał? – zasugerował. 

– Pocztą?

– Jasne. 

– Czy taka podróŜ ich nie przerazi?

– SkądŜe! PrzecieŜ pojadą we dwójkę. Taka wyprawa to wspaniała przygoda. 

– Naprawdę?

– Oczywiście. Napisz do mnie, Ŝe są cali i zdrowi, gdy dostaniesz paczkę. – Do 

jego uszu dotarły jakieś przytłumione odgłosy. 

– Muszę kończyć – powiedziała Shelly, wyraźnie poirytowana. 

– W porządku. Będę czekać na twój list. 

– Mike? – odezwała się Beth Ann. 

– Zamierzam przysłać jej Lady i Trampa. 

– Dziękuję. 

– Zakładam, Ŝe przesyłka zdąŜy dojść, zanim zmienisz miejsce zamieszkania. 

Sam nie był pewien, czemu to powiedział, zwłaszcza w taki złośliwy sposób. JuŜ 

porzucił nadzieję, Ŝe Beth Ann się opamięta i pośpieszy do niego, Ŝeby błagać o 

wybaczenie, zrozumienie i jeszcze jedną szansę. Gdzieś pomiędzy Wielkim 

Kanionem a rzeką Missisipi zrozumiał, Ŝe jego narzeczona nigdy dobrze nie 

przeanalizowała swoich uczuć do byłego męŜa. Natomiast on, Mike, napalił się na 

małŜeństwo. Pragnął rodzinnej stabilizacji. Czy w ogóle kochał Beth Ann? A ona... 

no cóŜ, ona szukała męŜczyzny, na którego mogłaby liczyć. 

– Niby dlaczego miałabym się przeprowadzać? – zapytała ostro. – JuŜ ci 

mówiłam, Ŝe biorę pod uwagę stały pobyt w Kalifornii. – Umilkła. – Poza tym 

szukam pracy – dodała po chwili napiętej ciszy. – Nie uwierzyłbyś, jakie wysokie są 

tutaj pensje. 

– Mam nadzieję, Ŝe ci się powiedzie. Szczerze ci tego Ŝyczę. 

– Dziękuję, Mike. 

– Ja teŜ ci dziękuję – powiedział lekko, bo usłyszał w jej głosie poŜegnalną nutę. 

– Dbaj o maluchy, dobrze? To fantastyczne dzieciaki. 

– Będziesz kiedyś wspaniałym ojcem, Mike. 

– Jasne. 

Niezły strzał, pomyślał, odkładając słuchawkę. Beth Ann od samego początku 

musiała się orientować, jak bardzo marzył o załoŜeniu własnej rodziny. Był łakomym 

kąskiem i ona o tym wiedziała. Grała na jego uczuciach z taką pewnością, z jaką on 

wcielił się w rolę bohatera, który wyrywa kobiety i dzieci ze szponów łobuza. 

Tylko Ŝe pozytywny bohater stracił swoją dziewczynę. 

Mike sięgnął po butelkę. Gwałtownym ruchem wyszarpnął korek i szybko 

podstawił kufel, Ŝeby nie uronić ani kropli szampana. W taki wieczór przyda się 

kaŜda jego ilość. 

Przez moment z rozkoszą uŜalał się nad sobą. Czuł się jak zbity pies. Miał do 

tego wiele powodów. Jego narzeczona okazała się niewierna. Odebrano mu dziecko, 

które pokochał jak córkę. Zamiast stać się głową domu, został na lodzie. Śmieszny 

rogacz, który nawet nie zdąŜył się oŜenić. 

I prawdopodobnie nigdy tego nie zrobi. Nigdy nie będzie czyimś męŜem ani 

ojcem. Ani szczęśliwym człowiekiem... 

Dziwne, ale przy trzeciej butelce Mike zaczął trzeźwo oceniać sytuację. Zupełnie, 

jak gdyby ktoś oświetlił ją potęŜnym reflektorem, ujawniając prawdę, z której jako 

dojrzały człowiek zawsze powinien zdawać sobie sprawę. Był miłym facetem, a mili 

faceci to idioci. Frajerzy. Błazny, które starając się o czyjąś rękę, robią z siebie 

pośmiewisko. KaŜdy taki klown to wentyl bezpieczeństwa w odwiecznej wojnie płci. 

Był anachronizmem, wykopaliskiem; ostatnim dinozaurem w dolinie; ostatnim 

kowbojem, który nosi biały kapelusz, gdy wokół faluje morze czarnych stetsonów; 

ostatnim rycerzem, który wkłada zbroję i wyrusza w świat, aby ratować dziewice z 

niebezpieczeństwa. Nigdy więcej! – pomyślał z pijacką determinacją. Do tej pory 

dawał się wykorzystywać, ale dosyć tego. Zamierzał wreszcie zmądrzeć. Wyrzucić 

biały kapelusz. Postawić zbroję w kącie i więcej nie bawić się w szlachetnego obrońcę 

uciśnionych panienek. 

Postanowił zasilić szeregi prawdziwych cyników w realnym świecie. Nie warto 

wzruszać się losem pozbawionych ojca sierotek i kobiet w tarapatach. Najlepiej po 

prostu wykląć te wszystkie baby!

EjŜe, nie tak szybko! Chyba trochę się zagalopował. Wcale nie chciał wykląć 

kobiet! Nie był mnichem, tylko zdrowym męŜczyzną w kwiecie wieku i znał swoje 

potrzeby. Podobały mu się kobiety. Lubił ich zapach, perlisty śmiech, gładkość skóry. 

Niby dlaczego miałby z tego zrezygnować?

Kierując się logiką, której źródło stanowiły cztery butelki szampana, Mike 

doszedł do wniosku, Ŝe bynajmniej nie musi wyrzekać się uciech. Po prostu naleŜało 

poszukać kobiety innego rodzaju niŜ te, z którymi do tej pory się wiązał. Trzeba 

znaleźć dziewczynę, która uczyni dla niego przynajmniej tyle samo co on dla niej; 

która będzie go lubić, nie oczekując od niego bezustannej pomocy; która go doceni, 

lecz nie będzie eksploatować. Musi to być osoba nie spętana przeszłością i chętna do 

kreowania przyszłości, dorównująca mu nie tylko inteligencją, lecz równieŜ stanem 

majątkowym i uczuciowością. 

Nowy gatunek kobiety. Jakie to proste, pomyślał. Od dziś będzie bardziej 

wybredny. Drobiazgowy. Wymagający. Ustali konkretne normy i zacznie ich 

przestrzegać. śadnego angaŜowania się w związki oparte na pociągu seksualnym. Nie 

pozwoli teŜ uwieść się kobiecie tylko dlatego, Ŝe jest słaba i go potrzebuje. Za nic na 

ś

wiecie nie przywiąŜe się do cudzych dzieci. 

Coraz bardziej podobał mu się własny pomysł. Zanim otworzył klinikę i kupił 

dom, najpierw sporządził listę wymagań i zrobił rozeznanie rynku. Wybierając 

towarzyszkę Ŝycia, teŜ powinien kierować się rozsądkiem. 

Mike uznał, Ŝe plan zawiera zbyt duŜo szczegółów, aby powierzyć go wyłącznie 

zawodnej pamięci. Lepiej będzie przelać go na papier i umieścić na widocznym 

miejscu. Pomaszerował więc do kuchni i wygrzebał z szuflady duŜą kartkę. Pod 

nagłówkiem, który brzmiał: „Kapsułki odrobaczające firmy Smith”, spisał kolejne 

punkty rezolucji:

Typ kobiety, która ma szanse u Mike’a Caldera. 

Lista podstawowych wymagań:

1. Pracuje zawodowo i dobrze zarabia. 

2. śadnych dzieci. 

3. Nie ma powodów uwaŜać, Ŝe męŜczyźni to łajdacy – Ŝadnych wrednych byłych 

męŜów, prześladujących ją, byłych kochanków, molestujących ją szefów ani innych 

kłopotliwych facetów, z którymi coś ją w przeszłości łączyło. 

4. Jest właścicielką względnie nowego samochodu, posiadającego waŜną 

gwarancję; w zakresie napraw auta korzysta z usług fachowego mechanika. 

5. Mieszka w bloku lub zleciła firmie, ogrodniczej koszenie trawy. 

Zadowolony z siebie, przeczytał listę Dodgerowi, który kiwnął głową i cicho 

zaskomlał. 

– Wiem – odparł Mike. – Jestem genialny. Miło z twojej strony, Ŝe to przyznałeś. 

– Znów spojrzał na swoje dzieło. – Aha, jeszcze jedno – powiedział i dopisał:

6. Seksowna. 

– Tyle wystarczy – stwierdził, stawiając kropkę i znów popatrzył na psa. – 

MęŜczyzna teŜ musi czasem się zabawić, prawda?

W poniedziałek rano powiesił spis nad umywalką w toalecie kliniki. Dzięki temu 

mógł go czytać za kaŜdym razem, gdy mył ręce. 

Suzie, jego współpracownica, natychmiast zauwaŜyła kartkę. Wcale go to nie 

zdziwiło. Suzie była niezmiernie spostrzegawcza. I zawsze miała własne zdanie. Na 

widok „Listy podstawowych wymagań” wydała z siebie kpiące prychnięcie. 

– Usiłowałeś podczas tego weekendu zgłębić tajniki swojej duszy?

Skrzywił się w odpowiedzi. 

Suzie, nie zraŜona, uwaŜnie obserwowała twarz Mike’a. Niemal czytała w jego 

myślach. Tę metodę doprowadziła do perfekcji, wychowując trzech synów. 

– Poza tym trochę piłeś. Nie wyglądasz tak przystojnie jak zwykle. 

– Zostało tyle szampana – mruknął, nie przejmując się jej łajaniem. – PrzecieŜ nie 

mogłem go wyrzucić. 

Suzie burknęła coś tonem zniecierpliwionego rodzica. 

– Szkoda, Ŝe spędziłeś ten wieczór samotnie. Dlaczego nie poszedłeś między 

ludzi, Ŝeby trochę się rozerwać? – WłoŜyła na nos okulary umocowane do wiszącego 

na szyi łańcuszka i zaczęła studiować listę. 

– Nie byłem w nastroju do zabawy. 

Suzie zsunęła okulary na czubek nosa i posłała Mike’owi ironiczne spojrzenie. 

– A obecnie zaczynasz szukać „odpowiedniej dziwki”. 

– Poszukuję kogoś o podobnym do mojego statusie materialnym i uczuciowym – 

poprawił. 

– Czy odrobinę nie przesadzasz?

– Począwszy od dziś, zamierzam chodzić na randki wyłącznie z kobietami, dla 

których będę czymś więcej niŜ górą mięśni i ksiąŜeczką czekową – odparł stanowczo. 

– Nie Ŝartu – ję, Suzie. Zbyt długo dawałem wodzić się za nos. Mam dosyć sprzątania 

podwórka i reperowania samochodu jakiejś kobiety, uŜerania się z jej byłym męŜem i 

przyglądania się, jak ona rzuca mnie dla byle palanta. 

– Miałeś pecha. 

– Pecha? Powinienem wytatuować sobie na czole słowo „frajer”. 

– Rób jak chcesz. – Wzruszyła ramionami. – Sam wiesz najlepiej, czego ci trzeba. 

Ja i tak uwaŜam, Ŝe poczciwy z ciebie chłopak, który chętnie pomoŜe coś sprzątnąć 

lub naprawić. 

– To poprzednie wcielenie Mike’a Caldera. 

– W takim razie na pewno zainteresuje cię ten list. Przyszedł podczas twojego 

pobytu w Kalifornii. Napisała do ciebie Samantha Curry. 

– Nie znam Ŝadnej Samanthy Curry. 

– Ach, ci męŜczyźni! – Suzie wzniosła oczy do nieba, – Czytujesz tylko pierwszą 

stronę gazety i dział sportowy? Samantha naleŜy do znanej rodziny Currych z 

Orlando. Dama z wyŜszych sfer i ktoś w rodzaju zawodowej ochotniczki, biorącej 

udział w akcjach charytatywnych. Teraz właśnie organizuje szczepienia przeciwko 

wściekliźnie i oczekuje, Ŝe okaŜesz się pomocny. 

– Sądzisz, Ŝe panna Curry spełnia wymagania z mojej listy?

– Jest piękna, niezamęŜna i bogata. 

– śadnych dzieci? Ani byłego męŜa?

– Nic z tych rzeczy. Wyłącznie mnóstwo pieniędzy i dyplomy najlepszych szkół. 

– W takim razie wyślij potwierdzenie i zaznacz datę w moim kalendarzu. 

– Dopiszę na formularzu, Ŝe dostarczysz karton szczepionek. 

– To bardzo społecznie z mojej strony. 

– Chyba chcesz wywrzeć dobre wraŜenie?

– Jasne. Odejmę wydatek od kwoty do opodatkowania. Sprawa wyglądała gorzej, 

gdy wydawałem pieniądze na adidasy dla syna Beth Ann, na honoraria jej prawnika, 

pierwszą ratę za ortodontyczny aparat dla Shelly, na... Mógłbym jeszcze długo 

wyliczać. 

– Przestań się gryźć, Mike. – Suzie poklepała go po ramieniu. – Jesteś miłym 

facetem i nie musisz się tego wstydzić. 

– Pozostałem miły, ale koniec z wyzyskiem. Kobieciątka opowiadające łzawe 

historyjki niech sobie znajdą innego frajera. Mnie juŜ nie wzruszą!

ROZDZIAŁ 2

Angelina Winters popatrzyła na buzię córki i poczuła przypływ macierzyńskich 

uczuć, a zarazem bezradności. Lily miała delikatne rysy, ale spojrzenie jej wielkich, 

zielonych oczu ujawniało powagę rzadko spotykaną u siedmioletnich dzieci. 

– Widzisz, mamusiu, pieski wcale nie są drogie. Ktoś chce je dać za darmo. – Lily 

przysunęła matce gazetę. , Angelina westchnęła cięŜko. Kto wpadł na taki genialny 

pomysł, Ŝeby odkryć przed uczniami drugiej klasy świat ogłoszeń?

– Utrzymanie psa jest kosztowne. Trzeba kupować specjalne jedzenie... 

– Szczeniaczki są malutkie. Nie jedzą duŜo. 

– Tak, ale potrzebują... – Dlaczego nagle nie potrafiła przypomnieć sobie niczego 

drogiego, co jest niezbędne psu? Szkoda, Ŝe lepiej nie przygotowała się do tej batalii. 

Wojna z Lily trwała od ponad tygodnia. A konkretnie od dnia, w którym szkolny 

psycholog zasugerował, Ŝe dziewczynce przydałby się czworonoŜny przyjaciel. 

– Środka przeciw pchłom – kontynuowała Angelina – obroŜy, smyczy, róŜnych 

lekarstw i... – urwała, widząc udrękę wyzierającą z oczu dziecka. – Lily?

– Wiem, czemu nie moŜemy mieć pieska. Nie jesteśmy dobrą rodziną!

– O czym ty mówisz, kochanie? Oczywiście, Ŝe... 

– W gazecie jest napisane: „Oddam za darmo dobrej rodzinie”, a my przecieŜ nie 

mamy tatusia. 

Angelina chwyciła córkę w ramiona i mocno przytuliła. Wiele by dała, aby móc 

wchłonąć, jak gąbka, cierpienia i obawy Lily. 

– JuŜ o tym rozmawiałyśmy, dziecinko. Ja kocham ciebie, a ty mnie, prawda?

Lily w milczeniu skinęła głową. 

– Dopóki się nawzajem kochamy, tworzymy bardzo dobrą rodzinę. 

– W takim razie weźmiemy tego szczeniaka? Angelina nie wiedziała, czy się 

ś

miać, czy płakać. Odniosła wraŜenie, Ŝe chytrze nią pokierowano. Jednego zaś była 

całkiem pewna: przegrała wojnę. 

– Tutaj jest numer telefonu – wesoło zaszczebiotała Lily. Nadzieja odmieniła 

dziewczynkę nie do poznania. 

– Na pewno nie wolałabyś mieć chomika albo papuŜki?

– Chcę psa!

Napoleon i Waterloo, generał Custer i Little Big Horn, Angelina i ogłoszenia w 

weekendowym wydaniu gazety... 

– Wobec tego ty wybierz numer, a ja porozmawiam – zaproponowała Angelina. 

Podniosła słuchawkę, mając cichą nadzieję, Ŝe linia będzie zajęta lub nikt się nie 

zgłosi, albo okaŜe się, Ŝe wszystkie psiaki juŜ znalazły nowy dom. Dzięki temu wyrok 

zostałby odroczony. Gdyby tylko zdołała spędzić z Lily trochę czasu w sklepie 

zoologicznym, mała na pewno zakochałaby się w jakimś króliczku lub śwince 

morskiej. Angelina nie miała nic przeciwko psom. Przeciwnie, uwielbiała je. Zdawała 

sobie jednak sprawę, jakie wiąŜą się z nimi wydatki oraz ile czasu trzeba poświęcić na 

ich wychowanie. Natomiast budŜet samotnej matki nie zawierał Ŝadnych rezerw, a 

doba wydawała się za krótka, aby połączyć opiekę nad dzieckiem, pracę na pełnym 

etacie i zajmowanie się duŜym domem oraz półtropikalnym trawnikiem. 

Niestety, dzisiaj los jej nie sprzyjał. Okazało się bowiem, Ŝe są jeszcze do wzięcia 

trzy szczeniaki. Ich dotychczasowa właścicielka, pani Kaitlin O’Quinn, podała swój 

adres. Angelina zapewniła, Ŝe wkrótce przyjedzie razem z córką. 

Gdyby nie zapięte pasy, Lily chyba wyskoczyłaby z samochodu. Angelina od 

dawna nie widziała jej takiej podnieconej. Thomas wyprowadził się dwadzieścia 

miesięcy temu. Upłynęły one pod znakiem sporów, dotyczących podziału majątku i 

walki o alimenty. Lily źle zniosła rozwód rodziców. Jej mały bezpieczny światek legł 

w gruzach. Odejście ojca wywołało spore szkody w psychice dziecka. Angelinie udało 

się częściowo je zniwelować, lecz wtedy wybuchła kolejna bomba. Thomas oŜenił się 

po raz drugi i adoptował dwóch pasierbów. Lily poczuła się całkiem zdradzona. Nie 

dość, Ŝe tatuś ją zostawił, to teraz na dodatek zamieszkał z obcymi dziećmi. Przykre 

przeŜycia niekorzystnie odbiły się na wynikach w nauce i Lily groziło powtarzanie 

drugiej klasy. 

To właśnie nauczycielka biologii zauwaŜyła, Ŝe dziewczynka przepada za 

zwierzętami. Podzieliła się swoimi spostrzeŜeniami ze szkolnym psychologiem. Ten 

zaś wyjaśnił Angelinie, Ŝe konieczność opiekowania się czworonoŜnym ulubieńcem 

wywiera zbawienny wpływ na prawie kaŜde dziecko. 

Dlaczego od razu nie kupiła jej puszystego, słodkiego króliczka! Angelina nie 

mogła sobie tego darować. Oczywiście pragnęła być supermamusią. Nie chciała 

decydować za córkę. Naiwnie wyobraŜała sobie, Ŝe obie z Lily wychodzą ze sklepu, 

niosąc kartonowe pudło, w którym siedzi coś malutkiego, uroczego i nie 

wymagającego zachodu. 

Matki rzeczywiście powinny mniej myśleć, a więcej działać, przemknęło jej przez 

głowę, podczas gdy Lily paplała o psiakach. 

Na pierwszą wzmiankę o domowym zwierzaku Lily oszalała z zachwytu. Marzyła 

o piesku. Nic innego nie wchodziło w grę. Teraz Angelina czuła się rozdarta między 

rozsądkiem a miłością do córeczki. Piesek oznaczał pogryzione buty, pchły, 

czyszczenie zasiusianych dywanów i rachunki za usługi weterynaryjne. Lecz jeśli 

wywoła ten radosny uśmiech Lily i blask w jej oczach... 

Bez trudu trafiły do domu pani O’Quinn. Lily pognała przodem i zadzwoniła. 

Czekając, aŜ ktoś otworzy, dosłownie tańczyła w miejscu. Gdy usłyszała szczekanie, 

posłała matce rozanielone spojrzenie. 

– Och, mamusiu!

Och, mamusiu! Dwa proste słowa, które razem wyraŜają cudowne zdziwienie, 

bezgraniczną radość i pełne nadziei oczekiwanie – czyli to wszystko, czego od dawna 

brakowało w Ŝyciu Lily. Dwa proste słowa, zdolne roztopić matczyne serce. 

Angelina poprzysięgła sobie, Ŝe Lily będzie miała swojego psiaka. Od półtora 

roku utrzymywały się z jednej pensji i alimentów, więc jakoś dadzą sobie radę – 

nawet z dodatkowym domownikiem. 

Kaitlin O’Quinn okazała się młodą, sympatyczną kobietą. Angelina przedstawiła 

się i uścisnęła jej rękę, podczas gdy Lily chichotała wesoło, otoczona trzema 

szczeniakami. Ich mama wyglądała na nieco znudzoną, ale ukradkiem czujnie zerkała 

na swoje potomstwo. 

– Moja córka Lily – powiedziała Angelina. 

– Cześć – przywitała dziewczynkę Kaitlin. Przyklękła obok dziecka. – Widzę, Ŝe 

juŜ zaprzyjaźniłaś się z tymi maluchami. 

Najmniejszy z nich, szczeniak w brązowe plamki, przysunął się do Lily, 

oczekując pieszczot. Lily wzięła go na ręce i spytała:

– To chłopcy czy dziewczynki? W tym momencie szczeknął na nią krępy, rudawy 

psiak o krótkiej sierści. Na buzi Lily odmalowało się zdumienie, a następnie 

rozbawienie, wywołane zadziornością zwierzaka. 

– Ten to chłopiec – odparła Kaitlin. – Łatwo się domyślić, prawda?

– Tak – przyznała ze śmiechem Lily. 

– Tamten to teŜ chłopczyk. – Kaitlin wskazała trzeciego szczeniaka. – Ty 

trzymasz dziewczynkę. 

– Chciałabym właśnie ją, mamusiu. 

– Jesteś pewna? – Angelina z niepokojem przyglądała się długiej, puszystej 

sierści. – Nie wolałabyś tego, który zaszczekał? – Tego ulizanego, dodała w myśli. 

– Nie, on jest niegrzeczny. A ta suczka mnie lubi. I będzie trzeba poddać ją 

sterylizacji, przemknęło Angelinie przez głowę. 

– No to załatwione – stwierdziła z rezygnacją w głosie. 

– Jeszcze nie – zaprotestowała Kaitlin. Przeniosła wzrok z Lily na jej matkę, po 

czym znów spojrzała na dziewczynkę. – Przywiązałam się do tych szczeniaków. 

Muszę wiedzieć, czy oddaję je w dobre ręce. 

W oczach Lily zamigotała panika i nagle moŜliwość zabrania do domu suczki z 

długą sierścią stała się dla Angeliny najwaŜniejszą rzeczą na świecie. Matczyny 

instynkt podpowiadał, Ŝe Lily potrzebowała tego psiaka tak samo jak poŜywienia, 

troskliwości i uczuć. 

– Rozmawiałyśmy o tym z Lily. Ona marzy o piesku i będzie dobrze się nim 

opiekować – zapewniła Angelina. 

– Szczeniakom trzeba okazywać duŜo miłości – stwierdziła Kaitlin, patrząc na 

Lily. – Sądzisz, Ŝe cię na to stać?

Angelinie rzadko zdarzało się widzieć na buzi córki wyraz takiego przejęcia. Była 

to jednak powaga łagodna, nie zaś odzierająca z dzieciństwa i przytłaczająca. A 

ostatnio właśnie taka często malowała się na twarzy Lily. 

– Będę kochać Princess i duŜo się z nią bawić. 

– Co za szczęście. Ona juŜ nadała jej imię – zauwaŜyła Kaitlin i zwróciła się do 

Angeliny: – Zdaje sobie pani sprawę, ile taki szczeniak wymaga troski?

– Och, proszę mi wierzyć, Ŝe tak. Lily tak bardzo chce mieć psa, a zdaniem jej 

nauczycielki byłoby to dla niej korzystne. Mamy własny dom i oszklone patio. Psiak 

mógłby tam przebywać w ciągu dnia. 

– W takim razie zgoda, lecz musicie mi coś obiecać. Od czasu do czasu 

napiszecie mi, jak czuje się Princess... czy jest zdrowa i szczęśliwa. Przysyłajcie mi 

teŜ jej zdjęcia. 

Wspaniale, pomyślała Angelina. Te fotki zrujnują mnie do reszty. 

– Jakiej rasy jest Princess? – spytała Lily, gdy wracały do domu. 

– Wygląda na skrzyŜowanie cocker spaniela i kundelka, z przewagą tego 

ostatniego. 

– Czy to dobra rasa?

– Najlepsza. 

Mike spojrzał ponad głową swojej pacjentki na jej zaniepokojoną właścicielkę. 

– Pani Anderson, Agatha nie jest chora, tylko otyła. 

– AleŜ skąd! – zaprotestowała pani Anderson uraŜonym tonem. – Po prostu ma 

takie puszyste futro. 

– Waga nie kłamie – zapewnił z uśmiechem Mike. – Pod tym futrem kryje się 

sporo tłuszczyku. Agatha musi przejść na dietę. Proszę dokładnie odmierzać kaŜdą 

porcję poŜywienia. Po dwóch tygodniach powinna pani zauwaŜyć róŜnicę. Agatha 

odzyska dawny wigor. Tylko nie wolno jej dawać jedzenia przeznaczonego dla ludzi. 

– Nawet odrobinki tuńczyka? Agatha go uwielbia. – Pani Anderson posłała swojej

rozpieszczonej perskiej kotce przepojone współczuciem spojrzenie. 

– Nawet tuńczyka z wody – stanowczo powiedział Mike. 

– Zawarta w tej rybie rtęć sprawia, Ŝe koty popadają w letarg. Poza tym chodzi o 

kalorie. Agatha nie zdoła ich spalić. 

– Moje biedactwo – zagruchała pani Anderson, chwytając w ramiona wielkie 

kocisko. – Dlaczego ten wstrętny, stary doktor kaŜe ci się głodzić?

– Ten wstrętny, stary doktor chce, Ŝeby Agatha cieszyła się kaŜdym kolejnym 

Ŝ

yciem do dziewiątego włącznie – odparł wesoło. Wyjrzał z gabinetu i zawołał Suzie. 

– śyczysz sobie czegoś?

– Daj pani Anderson próbkę karmy Smukły Kot. 

– JuŜ się robi, doktorku. – Suzie pogłaskała Agathę. – Zamierzasz troszkę 

schudnąć, malutka? – spytała, wyjmując z szafki puszkę. – Mike, twój ostatni pacjent 

czeka w dwójce – rzuciła przez ramię. 

– śyję, aby słuŜyć – mruknął Mike. Miał nadzieję, Ŝe nie czeka go Ŝadna 

skomplikowana procedura. I tak został dzisiaj w pracy dłuŜej niŜ zwykle. Skinął pani 

Anderson głową na poŜegnanie i poszedł do gabinetu. 

Na pierwszy rzut oka pokój wydawał się pusty. Ale nie – po drugiej stronie 

długiego stołu z nierdzewnej stali siedziało na plastykowym krześle dziecko. Śliczna 

dziewczynka z wielkimi, zielonymi oczami i ciemnymi lokami. Tuliła do piersi 

łaciatego szczeniaka. 

– Cześć – powitał ją Mike, starając się nadać swojemu głosowi ciepłe brzmienie. 

Dziewczynka najwyraźniej była spięta. Teraz leciutko się przygarbiła i zacisnęła usta. 

Mike sięgnął po przygotowaną przez Suzie kartę i przebiegł ją wzrokiem, po czym 

przyklęknął obok dziecka. – Czy to Princess? – spytał łagodnie. Dziewczynka nadal 

patrzyła na niego nieufnie. Mocniej przycisnęła szczeniaka do siebie. 

– Tak – szepnęła. 

Miał ochotę objąć tego przeraŜonego cherubina, aby go uspokoić, ale się 

powstrzymał. Dziewczynka mogłaby jeszcze bardziej się przestraszyć. Gdyby zaczęła 

krzyczeć, jej matka na pewno uznałaby, Ŝe maleństwo wpadło w szpony zboczeńca. 

Lepiej nie ryzykować. Mike zauwaŜył, Ŝe mała z trudem przełyka ślinę. 

– Zamierza pan zrobić mojemu pieskowi zastrzyk?

A więc o to chodzi. Musiał ugryźć się w język, Ŝeby nie zachichotać. 

– Obawiam się, Ŝe tak, kochanie. – Zaryzykował niepewny uśmiech. – PrzecieŜ 

nie chcesz, Ŝeby twój szczeniak zachorował, prawda?

Zaprzeczyła w milczeniu, nadal powaŜna. 

– Jak ci na imię? – Głaskał psa, po cichu licząc na to, Ŝe zaprzyjaźni się zarówno 

z nim, jak i z jego właścicielką. 

– Lily. 

– A ja jestem doktor Mike Calder. MoŜesz mówić do mnie „doktorze Mike”. 

Z wahaniem skinęła głową. 

– Najpierw muszę zbadać Princess. 

Lily pozwoliła mu wziąć szczeniaka na ręce, ale nie spuszczała z niego wzroku. 

– Jeśli masz ochotę, stań tutaj i trzymaj Princess, aby się nie denerwowała, gdy 

będę ją badał. 

– Dobrze. – Lily podeszła do stołu. 

– Obejrzę oczy i uszy Princess. To nic nie boli. – Włączył specjalną lampkę, nieco 

podobną do latarki. Zajrzał do jednego ucha, następnie odwrócił psa, Ŝeby spojrzeć na 

drugie. – ZałoŜę się, Ŝe twój lekarz robi dokładnie to samo, gdy przychodzisz na 

badanie. Zgadza się?

– Tak – przyznała. – Ale mój lekarz jest kobietą, a nie męŜczyzną. 

– Naprawdę?! – zawołał z udanym zdumieniem. – Nie wiedziałem, Ŝe 

dziewczyny mogą być lekarzami. 

Lily w końcu dostosowała się do jego Ŝartobliwego tonu. 

– Tak – potwierdziła ze śmiechem. 

– Teraz zmierzę Princess temperaturę. – Mike wsunął na termometr sterylny, 

plastykowy pokrowiec i posmarował go Ŝelem. 

– Dlaczego pan to zrobił? Takie paskudztwo ma chyba okropny smak. 

Mike zerknął na nią rozbawiony. Wiedział, Ŝe Lily nie spodziewa się tego, co 

zamierzał uczynić. 

– Psy na ogół gryzą termometr, więc nie wkłada się go im do pyska, lecz z drugiej 

strony – wyjaśnił, przyglądając się Lily spod oka. 

Ze zdumienia otworzyła buzię, gdy podniósł ogonek psa i włoŜył termometr. 

– PoskarŜę na pana mojej mamie! – zawołała rozgniewana, gdy wreszcie 

odzyskała mowę. 

– Dam głowę, Ŝe twój lekarz albo mamusia tak samo mierzyła ci temperaturę, gdy 

byłaś malutka – odparł spokojnie. 

– Na pewno nie!

– Spytaj swoją mamę – zaproponował. Odczekał minutę, wyjął termometr i 

zerknął na skalę. – Idealnie – stwierdził. – Twój piesek to okaz zdrowia. 

Prawdopodobnie doskonale dbasz o Princess. 

– Uhm – potwierdziła Lily. 

– Czy twoja mama została w poczekalni? – Obmacywał teraz brzuszek 

szczeniaka. Mike uznał, Ŝe byłoby znacznie lepiej – dla dziecka, dla psiaka, a takŜe 

dla weterynarza – gdyby dziewczynka nie uczestniczyła w scenie szczepienia. 

Lily westchnęła. 

– Przyszła wypełnić formularz, ale później musiała wyjść, Ŝeby zmienić koło. 

Ta rewelacyjna wiadomość nie wprawiła Mike’a w zachwyt. 

– Jakie koło? – Po co pytał? Wiedział, Ŝe powinien powstrzymać swoją 

ciekawość. 

– Od samochodu. Złapałyśmy gumę. 

Na parkingu kobieta zmienia koło. Wspaniale. Po prostu fantastycznie. Dama w 

potrzebie. Usiłował zdusić w sobie chęć ratowania tej pani. PrzecieŜ postanowił nie 

bawić się w błędnego rycerza. Walka z czarnymi charakterami i dni zabijania smoków 

naleŜały do przeszłości – podobnie jak głupi zwyczaj pomagania babom, które wodzą 

naiwniaków za nos. Mike zamierzał dotrzymać danego sobie słowa. 

– Pewnie asystuje twojemu tatusiowi? – spytał z nadzieją w głosie. 

– JuŜ nie mamy tatusia. – Na twarzy Lily pojawił się wyraz takiego bólu, Ŝe 

Mike’owi ścisnęło się serce. Łatwo mógł się domyślić, co przeŜywa ta mała. Zdarzyło 

mu się przecieŜ ochoczo podejmować obowiązki zastępczego taty. Był nim przez 

pewien czas dla Shelly. 

I nic dobrego z tego nie wynikło, pomyślał. Ani dla niego, ani dla córki Beth Ann. 

Przypomniał sobie rozdzierającą treść listu od dziecka, które czuło się porzucone i 

oszukane:

Kochany Mike’u, Właśnie przyszła paczka z Lady i Trampem. Są cali i zdrowi, 

ale smutni, bo woleliby mieszkać w twoim domu. Gdyby tam zostali, mogłabym ich 

czasem odwiedzać. Szkoda, Ŝe to niemoŜliwe. 

Mike siłą woli powrócił do rzeczywistości. 

– Robiono ci kiedyś zastrzyk? – Napełnił strzykawkę. 

– Uhm – potwierdziła Lily prawie bezgłośnie. 

– Wobec tego wiesz, Ŝe boli tylko przez krótką chwileczkę. Nie dłuŜej, niŜ mówi 

się słowo „Tippecanoe”. Spróbuj je powtórzyć. 

Lily wykonała polecenie. 

– Znakomicie. Zrób to jeszcze raz, gdy będę szczepił Princess. Gotowa?

– Tak. – Mike zauwaŜył, Ŝe broda jej drŜy. 

– Zamknij teraz oczy i wymów magiczny wyraz. Lily zacisnęła powieki i 

skrzywiła się. 

– Tippecanoe – powiedziała przez zaciśnięte zęby. 

Mike wykonał nikczemną czynność, Princess wydała zduszony pisk, a Lily 

natychmiast otworzyła oczy, lecz Mike zdąŜył wyciągnąć igłę. 

– JuŜ po wszystkim – oświadczył z uspokajającym uśmiechem. – Princess była 

grzeczna, więc w nagrodę dostanie psi herbatnik. Chcesz jej go dać?

Lily skinęła głową, wzięła od Mike’a herbatnik i podała go psu. 

– Nie mamy tu juŜ nic do roboty – stwierdził Mike. – MoŜesz teraz iść z Princess 

do poczekalni i porozmawiać z Suzie, a ja zobaczę, czy twoja mama nie potrzebuje 

pomocy. 

Chodzi jedynie o zmianę koła. Tylko tyle. Zwykła grzeczność wymagała, Ŝeby 

zaproponował pomoc. Ten dreszczyk to przejaw przewraŜliwienia. Wszelkie obawy 

były całkiem nieuzasadnione. Mamusia tego dziecka sama zmagała się z dziurawą 

oponą. I co z tego? PrzecieŜ on nie pozwoli prześladować się zjawom z przeszłości. A 

poza tym nie widział tej kobiety. Przypuszczalnie stoi oparta o przedni zderzak 

mercedesa lub BMW, czekając na przyjazd mechanika. 

Mike wzruszył ramionami. Nawet gdyby chciał w coś się zaangaŜować – co, 

oczywiście, nie wchodziło w grę – to owa dama prawdopodobnie i tak mu się nie 

spodoba. Na pewno jest jakąś szarą myszką... 

I ma córkę o urodzie cherubina? Wykluczone, Calder. Czuł, Ŝe matka tej małej 

ś

licznotki nie będzie brzydka. Zaś z doświadczenia wiedział, Ŝe raczej nie jeździ 

ekskluzywnym samochodem. 

Przeprowadzone rozumowanie nie dodało Mike’owi otuchy. Otworzył jednak 

drzwi i wyszedł na zewnątrz. Natychmiast oślepiło go słońce. ZmruŜył oczy, Ŝeby 

przyzwyczaić wzrok do światła. Po chwili zobaczył auto pani Winters. Stało tuŜ obok 

jego furgonetki i wielkiego buicka Suzie. Nie było mercedesem, ani BMW, tylko 

starym modelem krajowej produkcji. 

Pani Winters, pochłonięta luzowaniem nakrętek, wcale go nie zauwaŜyła. 

Natomiast Mike – chociaŜ ze swojego punktu obserwacyjnego nie widział jej twarzy – 

od razu spostrzegł, Ŝe pod Ŝadnym względem nie przypomina szarej myszki. 

To po prostu test, uznał, przyglądając się gęstym, ciemnym włosom, które 

lśniącymi lokami opadały na kołnierzyk białej, odrobinę przezroczystej bluzki. Przez 

cienki materiał prześwitywało coś koronkowego na cieniutkich ramiączkach. Mike nie 

miał juŜ Ŝadnych wątpliwości. Los wystawiał go na próbę. 

Bluzka była wpuszczona w ciemnoszarą spódnicę, opinającą apetycznie 

zaokrąglone biodra. Szeroki, czarny pasek doskonale podkreślał wąską talię. 

Ramiona pani Winters leciutko zadrŜały, gdy z westchnieniem podniosła rękę, 

Ŝ

eby wierzchem dłoni wytrzeć czoło. 

Niezła, pomyślał i natychmiast przypomniał sobie swoje wcześniejsze 

postanowienie. śadnych ryzykownych flirtów. Dziewczyna musi odpowiadać 

sprecyzowanym na jego liście wymaganiom. Tej zamierzał tylko pomóc zmienić koło. 

Podszedł bliŜej i zakasłał. 

– Pani Winters?

Odwróciła gwałtownie głowę i spojrzała na niego zaskoczona. No tak. 

Rzeczywiście go testowano. Gładka buzia, wielkie, piwne, pełne wyrazu oczy, a 

usta... Jedynie dzięki silnej woli oderwał od nich wzrok. 

– Jestem doktor Calder. Właśnie poznałem Lily i Princess, a przy okazji 

dowiedziałem się o oponie. Chętnie pani pomogę. 

Ukryte pod koronką piersi zafalowały, gdy wciągnęła w płuca powietrze. 

– Nie, dziękuję. Jak mogłabym... 

– To naprawdę drobiazg. – Ukląkł obok i z czarującym uśmiechem wziął od niej 

klucz. 

– Te nakrętki rzeczywiście trudno odkręcić – przyznała. 

Nie musisz mi tego mówić, skarbie, pomyślał. 

– Zobaczę, co się da zrobić – dodał na głos. – Ale najpierw zablokuję czymś tylne 

koła. 

– O! – Jej wargi ułoŜyły się w idealny owal. Mike z trudem przełknął ślinę. 

– Mam w furgonetce dwa grube kawałki drewna. Wyciągnął deski i wcisnął je 

pod dobre opony, chociaŜ określenie „dobre” uznał za komplement na wyrost. 

Gumowe bieŜniki były prawie całkiem zdarte. Zdaniem Mike’a istniały dwie 

moŜliwości. Pierwsza – pani Winters nie zdawała sobie sprawy ze stanu opon. 

PrzeraŜające. I druga – nie mogła sobie na nie pozwolić. Jeszcze gorzej. Ach, te 

kobiety w potrzebie! Dał upust irytacji, wkładając w luzowanie nakrętek więcej 

wysiłku, niŜ wymagała tego owa czynność. 

– Ma pani podnośnik? Skinęła twierdząco głową. 

– Tak. LeŜy pod... eee... tym, co jakoś tak się nazywa... Jakoś tak się nazywa! 

Szczęście, Ŝe wyklął wszystkie słabe kobietki, poniewaŜ ta naprawdę stwarzała 

wraŜenie bezradnej. Prawdopodobnie przygniótłby ją samochód, gdyby zdjęła koło. 

To znaczy, gdyby w ogóle udało się jej odkręcić śruby. Mike wyjął podnośnik, ustawił 

go i podpompował. 

– Dlaczego złapałam gumę? Jest jakiś konkretny powód? Poza tym, Ŝe ta opona 

turla się od stu lat? – pomyślał bezlitośnie. Mimo to przyjrzał się dokładnie płytkim 

rowkom. 

– Oto on. – Wskazał kawałeczek metalu. – Klasyczny przypadek. Gwóźdź. 

Schyliła się, Ŝeby go obejrzeć, a Mike dokładnie przyjrzał się jej nogom – 

wspaniałe łydki, kształtne kostki, tanie czarne pantofle na niewysokim obcasie. 

– Proszę go tam zostawić – powiedziała. – Poprzednim razem faceci ze stacji 

narzekali, Ŝe go wyjęłam. Długo nie mogli znaleźć uszkodzenia. 

Czuł jej zapach. UŜywała wody kolońskiej lub perfum o delikatnym, kwiatowym 

aromacie. Gdyby nie znajdował się tak blisko i gdyby nie wysoka temperatura 

powietrza, prawdopodobnie nawet by tego nie zauwaŜył. 

– Chyba pani nie zamierza łatać tego starocia? – zapytał z niedowierzaniem. 

Usiłował zignorować subtelną woń. Przyjrzał się ciemnej smudze na czole pani 

Winters, jej wilgotnym od potu lokom i zaczerwienionym policzkom. 

– Oczywiście, Ŝe tak – odparła. – Nowa opona ciągle nie mieści się w moim 

budŜecie. 

– Ile czasu minęło od ostatniego klejenia? Sapnęła, wyraźnie rozdraŜniona tym 

pytaniem. 

– Około roku... moŜe półtora. Akurat tuŜ po – urwała gwałtownie. – Tak, 

osiemnaście miesięcy. A bo co?

– Bo ta opona juŜ się nie nadaje do naprawy. Jest prawie całkiem łysa. 

– Muszę kupić nową?

– Musi pani kupić cztery nowe. 

Nie ulegało wątpliwości, Ŝe ta informacja bardzo przygnębiła panią Winters. 

Zgarbiła się lekko, jej oczy podejrzanie zalśniły, co stanowiło zapowiedź łez, a usta 

leciutko się skrzywiły. 

– Cztery nowe? – powtórzyła, jak gdyby miała nadzieję, Ŝe się przesłyszała. 

– Te mogą strzelić w kaŜdej chwili. 

– Fantastycznie – zawołała, biorąc się w garść. – W zeszłym miesiącu pompa 

paliwowa, niedawno mechanik zapowiedział, Ŝe niedługo popękają jakieś rozporki, a 

teraz jeszcze opony. 

– Proszę mi darować Ŝycie. Ja tylko stwierdziłem fakt. 

– Przepraszam. – Westchnęła cięŜko. – Chodzi o to, Ŝe... Nie płacz! – jęknął w 

myśli. Błagam, nie płacz! ZagroŜenie było realne, poniewaŜ desperacja emanowała z 

twarzy i całej sylwetki tej kobiety – osóbki zgrabnej i miłej dla oka. 

Czuł, Ŝe grozi mu dobrze znane niebezpieczeństwo. Pragnął ją pocieszyć, otoczyć 

troskliwą opieką, zetrzeć z czoła czarne ślady i poprawić humor mnóstwem 

delikatnych, dodających otuchy pocałunków. 

Nawet nie znasz jej imienia! – skarcił się w myśli. 

– Na razie wystarczy, jeśli pani zmieni tylko dwie przednie. – Zmusił się do 

skupienia uwagi na umocowywaniu nakrętek. – Ale na pani miejscu nie czekałbym 

zbyt długo z kupnem tylnych. 

– Rzeczywiście są aŜ takie zniszczone?

– Niestety. – ZauwaŜył, Ŝe zerknęła na swoje brudne dłonie, więc dodał: – W 

budynku jest toaleta z umywalką. MoŜe pani tam umyć ręce. Jak tutaj skończę, 

wrzucę pani koło do bagaŜnika. 

– Dziękuję za pomoc. Ja... 

– Udowodniłem tylko wyŜszość mięśni nad intelektem, prawda? – Uśmiechnął się 

szeroko. Ona chyba nie podejrzewała go o flirtowanie?

Miał nadzieję, Ŝe tego nie robi. 

– Ale... 

– To naprawdę drobiazg. Przykro mi z powodu tych opon. – Z powodu twoich 

opon, sypiącego się samochodu, finansowych problemów, tego, Ŝe mała dziewczynka 

nie ma tatusia... 

A przede wszystkim dlatego, Ŝe tak strasznie chciał troszczyć się o panią Winters, 

chociaŜ doskonale wiedział, jakie katastrofalne skutki mogłoby to wywołać. 

Patrzył za nią, podziwiając wdzięk, z jakim się poruszała. Jednocześnie poczuł 

ulgę, poniewaŜ nie musiał juŜ dłuŜej przebywać w towarzystwie tej kobiety. Aby 

uniknąć ponownego spotkania zarówno z nią, jak i jej pozbawionym ojca dzieckiem, 

wszedł do kliniki tylnym wejściem. 

Szorował usmolone ręce, a „Lista podstawowych wymagań” urągliwie 

przypominała mu o powziętych postanowieniach. Był z tego cholernie zadowolony, 

gdyŜ tam na dworze musiał walczyć z pokusą. 

Na szczęście zdał ten trudny egzamin na piątkę z plusem. Udzielił pomocy pani 

Winters, ale nawet jej nie zapytał, jak ma na imię. 

ROZDZIAŁ 3

– Telefon do ciebie – oznajmiła Suzie. – MoŜesz się pofatygować?

Mike łypnął na nią z niechęcią. Po konfrontacji z pociągającą, ale zupełnie dla 

niego nieodpowiednią panią Winters, nie był w nastroju do dalszych zmagań ze 

ś

wiatem. Zwłaszcza o tej porze. 

– Pod warunkiem, Ŝe od tego zaleŜy Ŝycie – burknął. Suzie przyjęła jego 

gburowatą odpowiedź wzruszeniem ramion. 

– To panna Curry – syknęła. – JuŜ zapomniałeś? Piękna i bogata Samantha Curry, 

która organizuje akcję szczepień przeciw wściekliźnie. Pewnie w tej sprawie dzwoni. 

– Odbiorę w moim gabinecie – odparł z entuzjazmem drzemiącego leniwca. 

– Na twoim miejscu nie kazałabym jej zbyt długo czekać. Chyba zamierzałeś 

wywrzeć na niej dobre wraŜenie, prawda?

Ś

wiatełko telefonu mrugało jak neon przydroŜnego zajazdu, gdy Mike rozsiadł się 

przy biurku. Wziął głęboki oddech, następnie wypuścił powietrze z płuc, wreszcie po 

tym relaksującym ćwiczeniu podniósł słuchawkę. 

– Doktor Calder? Mówi Samantha Curry. Dziękuję, Ŝe mimo późnej pory zgodził 

się pan na rozmowę ze mną – zagruchał pięknie modulowany głos kobiecy. 

Mike od razu poczuł się lepiej. MoŜe właśnie potrzebował tej rozmowy, Ŝeby 

zapomnieć o pani Winters, jej łysych oponach i córeczce z wielkimi oczami. 

– Nie ma za co – zapewnił. – Dopiero przed chwilą skończyłem pracę. 

– Chciałabym podać szczegóły dotyczące dnia szczepień, ale najpierw pragnę 

powiedzieć, jak bardzo doceniam fakt, Ŝe zgłosił pan swój udział. 

Nawet w głosie właścicieli zwierzaków, którym uratował Ŝycie, Mike nigdy nie 

usłyszał tyle wdzięczności. 

– Cała przyjemność po mojej stronie – odparł wielkodusznie. – Poza tym 

szczepienia przeciw wściekliźnie są bardzo waŜne. 

– Przydzieliłam pana do stanowiska przy centrum handlowym Palm Isle, tuŜ obok 

wejścia do kina. To niedaleko pańskiej kliniki, prawda? Nasi ochotnicy będą 

prowadzić dokumentację i przyczepiać plakietki na obroŜach. Pan powinien tylko się 

zjawić i rozpocząć akcję. 

Umilkła. Mike usłyszał, jak wciąga powietrze, i natychmiast wyobraził sobie 

unoszącą się w oddechu damską pierś. Kuszącą pierś pani Winters, mówiąc 

dokładnie. 

Psiakrew!

– Doktorze Calder? – odezwała się słodko panna Curry, a Mike, słysząc ten ton, 

powrócił do rzeczywistości. 

– Mam się zjawić i rozpocząć akcję – powtórzył uprzejmie. – Nic trudnego. 

– PrzekaŜę panu wszystkie dane listownie, ale w razie jakichkolwiek wątpliwości 

proszę do mnie dzwonić bez wahania. 

– Oczywiście. – Mike nie wątpił, Ŝe na pewno znajdzie się przynajmniej jedna 

kwestia wymagająca konsultacji z tym rozkosznym głosem. 

– I jeszcze raz wielkie dzięki za to, Ŝe postanowił pan poświęcić swoją sobotę. 

Musimy dbać o naszych czworonoŜnych ulubieńców. Jestem pewna, Ŝe frekwencja 

przejdzie wszelkie oczekiwania. 

– Z całą pewnością. 

– Gdybyśmy do tego czasu juŜ nie kontaktowali się ze sobą, to zobaczymy się w 

przyszłym miesiącu. 

– Ach, tak?

– Owszem. Zamierzam odwiedzić kaŜdą naszą placówkę, aby osobiście 

podziękować wszystkim ochotnikom. 

– Będę zaszczycony, mogąc panią poznać – powiedział z autentycznym 

przekonaniem. 

Spotkanie z panią Winters uświadomiło Mike’owi, Ŝe zdecydowanie za długo 

Ŝ

yje jak mnich. MęŜczyzna nie został stworzony do samotności ani do celibatu. 

Dumny z tego wniosku, poszedł sprawdzić stan zwierząt, które po operacji 

zostały w klinice na noc. Stwierdził, Ŝe są ospałe, ale w dobrej formie. Nie zauwaŜył 

Ŝ

adnych objawów infekcji. Zadowolony, wrócił do recepcji. Suzie właśnie skończyła 

z kimś rozmawiać i odłoŜyła słuchawkę. 

– Jakieś problemy? – spytał zaniepokojony. Wolałby juŜ iść do domu. 

– Nie. Po prostu dowiadywałam się, czy Inez zamierza iść do klubu. 

– PrzecieŜ dzisiaj czwartek, prawda? – W czwartki Suzie zabierała swoją 

teściową na grę w bingo. – No i co? Ma ochotę zaszaleć?

– Wprost nie moŜe się doczekać. Obmyśliła jakąś nową metodę i jest przekonana, 

Ŝ

e wygra. – Suzie przykryła klawiaturę komputera plastykową pokrywą i wyjęła z 

dolnej szuflady torebkę. – Aha, pani Winters prosiła, Ŝeby ci podziękować za zmianę 

koła. 

– Małe urozmaicenie dnia pracy. 

– To bardzo sympatyczna osoba. 

– Uhm – przyznał lakonicznie. Domyślał się, do czego Suzie zmierza. 

– Poza tym ładna. 

– Nie zauwaŜyłem. – Prześliczna, poprawił w myśli. 

– Akurat!

– PrzecieŜ bawiłem się w mechanika. 

– Jest rozwiedziona. 

– Wiem. Rozwiedziona, z pozbawionym tatusia dzieckiem i stadem wierzycieli u 

drzwi. 

– Jej córeczka to urocze stworzenie. 

– Hm. 

– Była strasznie dumna ze swojego pieska. 

Mike wiedział, Ŝe Suzie zastawia na niego pułapkę. Nie wątpił teŜ, Ŝe poŜałuje, 

jeśli połknie przynętę. Dobrze jednak znał Suzie. Jeśli spróbuje ją teraz zbyć, ona 

wepchnie mu do gardła informację, którą niewątpliwie chciała się podzielić. 

– Zapomniała stąd zabrać swój tornister. 

– Przyjdzie po niego jutro. 

– MoŜliwe. – Suzie westchnęła ostentacyjnie. 

– Nie kręć, Suzie. O co chodzi?

– Jutro piątek, a jedna z tych ksiąŜek to słowniczek. 

– I co z tego?

– Nie pamiętasz zajęć z podstawówki? W piątek zawsze są dyktanda. To 

biedactwo nie będzie dzisiaj miało z czego się uczyć. 

– Jeśli jest dobrą uczennicą, to pewnie juŜ wszystko umie. A nauka z dnia na 

dzień i tak niewiele daje. 

– CóŜ za podejście do obowiązków!

– Nic na to nie poradzę, Ŝe zostawiła tu ksiąŜki. 

– Chyba masz rację, ale... 

– Ale co? – warknął. 

– Podrzuciłabym je, ale jadę po Inez. Musiałabym nadłoŜyć sporo drogi... 

A więc w to Suzie chciała go wrobić!

– Sugerujesz, Ŝebym ja zawiózł jej ksiąŜki?!

– One mieszkają kilka przecznic od ciebie. JuŜ sprawdziłam. Zajmie ci to 

najwyŜej pięć minut. 

NajwyŜej pięć minut. Rzeczywiście głupstwo, jeŜeli nie brało się pod uwagę 

figury pani Winters. I jej łysych opon. I zielonookiej córeczki. A takŜe jego 

postanowienia, Ŝe przestanie wzruszać się losem kobiet z kuszącym dekoltem, starym 

samochodem i dziećmi, którym brakuje taty. 

– Wiesz, Ŝe nie jeŜdŜę po domach. Przyjmuję w klinice. 

– Och, przecieŜ nie mówimy o skomplikowanej operacji. Po prostu zrobisz dobry 

uczynek. 

– JuŜ sobie zasłuŜyłem, Ŝeby trafić do nieba. Mam na koncie mnóstwo dobrych 

uczynków. – I sporo emocjonalnych urazów z ich powodu, dodał w myśli. 

– Wobec tego ja zawiozę tornister! – wycedziła Suzie. 

– Spóźnicie się na bingo. 

– Owszem. Inez się wścieknie, bo wielka wygrana przejdzie jej koło nosa, ale... 

– JuŜ dobrze – jęknął. – Wezmę te cholerne ksiąŜki!

– Narysowałam ci plan, Ŝebyś nie błądził. 

– Czyja cię ostatnio nie wylałem z pracy?

– W tym tygodniu jeszcze nie – odparła bez mrugnięcia okiem. – Ale moŜesz 

zwolnić mnie jutro. Trafisz? – spytała, podając mu kartkę z adresem. 

Wzruszył ramionami. 

– Bez problemu. To niedaleko. Suzie nagle spowaŜniała. 

– Po prostu zadzwoń do drzwi i oddaj tornister. 

– Opony były zupełnie łyse – powiedział z roztargnieniem. – Naprawdę czuję się 

winny, biorąc od tej kobiety honorarium tylko za to, Ŝe rzuciłem okiem na jej psiaka i 

zrobiłem mu zastrzyk. 

– Ta sprawa nie powinna spędzać ci snu z powiek. Dałam pani Winters zniŜkę. 

Wyjaśniłam, Ŝe mamy taki zwyczaj. „Pierwszy szczeniak – specjalna taksa”. 

– Czyli... ?

– Badanie i szczepionka – pięć dolarów. 

– Pięć dolarów?! – zawołał oszołomiony i parsknął śmiechem. Ach, ta Suzie i jej 

pomysły! Specjalna taksa!

– Kto przyszedł? – spytała Angelina. 

– Lekarz Princess – oznajmiła Lily. 

Do Angeliny, zajętej mieszaniem sosu, nie od razu dotarł sens tych słów. Po 

chwili gwałtownie się odwróciła. 

– Lekarz Prin... – urwała i ze zdumienia wciągnęła głęboko powietrze na widok 

doktora Caldera. Uśmiechnął się przepraszająco i uniósł tornister Lily. 

– Pani córka zostawiła u nas ksiąŜki. Moja pracownica uznała, Ŝe mogą być 

potrzebne, więc je przywiozłem. 

Weterynarz w jej kuchni! Ten niesamowicie przystojny weterynarz, który zmienił 

jej koło! Angelina nie wierzyła własnym oczom. Stała przed nim bosa i miała na sobie 

beznadziejnie spłowiałe szorty oraz bawełniany podkoszulek z napisem: „Jeśli jesteś 

bogaty, to ja jestem do wzięcia”. A na dodatek w zlewie nadal walały się brudne 

talerze. 

– Ja – gorączkowo zastanawiała się, co powiedzieć – akurat przyrządzałam sos i... 

Właśnie, sos! Chwyciła z palnika garnek i zaczęła szaleńczo mieszać, Ŝeby nie 

zrobiły się grudy. W porę zdołała zapobiec tragedii, postawiła naczynie z powrotem 

na gazie, wsypała trochę utartego sera i mieszała dalej – teraz juŜ powoli. 

– Przepraszam. – Odsunęła się na bok, aby móc patrzeć na doktora Caldera. 

– To wygląda na skomplikowaną czynność – zauwaŜył. – Zajęcie godne 

smakosza. 

– SkądŜe. – Roześmiała się trochę nerwowo. – To tylko zwykły beszamel. Nic 

trudnego, ale trzeba go bez przerwy mieszać. Dlatego nie podeszłam do drzwi. 

– Pachnie bardzo apetycznie. 

– Ser się topi i dlatego tak pachnie – wyjaśniła. Błyskotliwa konwersacja, 

Angelino, pomyślała. Czemu nie dasz mu całego przepisu, Ŝeby zrobić większe 

wraŜenie! Podniosła wzrok znad garnka i dopiero teraz spostrzegła, Ŝe jej gość nadal 

trzyma tornister. 

– Lily, postaw Princess na podłodze i weź ksiąŜki od doktora... – Do licha! 

Zapomniała, jak on się nazywa! Doktor... doktor... – Caldera! – Miała nadzieję, Ŝe nie 

zwrócił uwagi na tę chwilę wahania. – A w ogóle dlaczego wciąŜ nosisz Princess na 

rękach?

– Usiłowała wybiec na ulicę. Musiałam ją złapać – odparła Lily rzeczowym 

tonem. 

– Nie moŜna dopuścić do tego, Ŝeby taki miły piesek się zgubił – stwierdził 

doktor Calder. 

– W domu na pewno nie zginie. Lily, postaw ją i weź ksiąŜki – powtórzyła 

Angelina. 

Lily westchnęła i niechętnie wykonała polecenie. 

– To miło ze strony doktora Caldera, Ŝe zechciał przywieźć twój tornister, 

prawda?

Angelina zastanawiała się, czy Lily przyjdzie do głowy podziękować za 

uprzejmość. Na szczęście mała powiedziała grzecznie:

– Dziękuję, Ŝe przyniósł pan moje rzeczy. 

– Została jeszcze odrobina sera – poinformowała Angelina. – Zaraz się rozpuści i 

będę mogła odprowadzić pana do drzwi. 

– Nie ma pośpiechu. – SkrzyŜował ramiona i swobodnie oparł się o blat. 

I właśnie w tej chwili stało się coś niezwykłego. Coś Ŝywiołowego. Coś... 

elektryzującego. 

Angelina uświadomiła to sobie w jednej sekundzie, jakby nagle przejrzała na 

oczy. Patrzyła na doktora Caldera i widziała kogoś zupełnie innego niŜ przed chwilą. 

JuŜ nie był po prostu miłym weterynarzem, który wyświadczył im przysługę, lecz 

męŜczyzną – wielkim i dominującym. 

Odwróciła się, Ŝeby pomieszać sos. Marzyła, Ŝeby wreszcie osiągnął punkt 

wrzenia. Mogłaby wtedy poŜegnać doktora Caldera. Wyprawić go ze swojej kuchni i 

ze swojego domu. Usunąć ze swoich myśli. Nie nazwałaby tego, co ją ogarnęło, 

oczarowaniem. Nieoczekiwane wraŜenie okazało się jednak na tyle silne, Ŝe Angelina 

poczuła się skrępowana. Nic nie wiedziała o doktorze Calderze poza tym, Ŝe pracuje 

w klinice, potrafi zmienić koło i jest uprzejmy. Pofatygował się i odniósł małej 

dziewczynce podręczniki. Przypuszczalnie sam ma małą córeczkę. Albo synka. MoŜe 

nawet kilkoro dzieci. Oraz Ŝonę, oczywiście, co oznaczało, Ŝe trzeba go spławić. Im 

szybciej, tym lepiej. Niech wraca do swojego domu. 

– Uczył się pan kiedyś o szopach? – spytała Lily. 

– Masz na myśli te puszyste zwierzątka?

– Nie musisz zawracać głowy doktorowi... – Dlaczego nie potrafiła nawet 

zapamiętać jego nazwiska? – Calderowi, Lily. Obiecałam ci przecieŜ, Ŝe jutro 

pójdziemy do biblioteki. 

– Ale on jest weterynarzem. Na pewno duŜo wie o szopach. 

– W bibliotece znajdziemy mnóstwo ksiąŜek na ten temat. 

– Panna Thomton powiedziała, Ŝe warto porozmawiać z kimś, kto zna się na 

zwierzętach. Z jakimś au... auto... rytetem. Podobno od niego moŜna dowiedzieć się 

tego samego co z ksiąŜki. 

– Dlaczego interesują cię szopy? Jakaś praca domowa? – zapytał doktor Calder. 

– Uhm. Muszę napisać wypracowanie. 

– Czasem leczę szopy. 

– Opowie mi pan o nich?

– Lily! – zawołała Angelina. 

– Panna Thornton mówiła, Ŝeby zebrać jak najwięcej informacji – upierała się 

Lily. 

– Doktor Calder juŜ stracił duŜo czasu, przyjeŜdŜając tutaj. Prawdopodobnie się 

ś

pieszy do Ŝony i dzieci. 

Wbrew własnej woli spojrzała na niego. Zdawała sobie sprawę, Ŝe ciągnie go za 

język. 

– Wcale mi się nie śpieszy. – Doktor Calder patrzył jej prosto w oczy. – W domu 

czeka na mnie tylko pies – dodał. 

Z uśmieszku weterynarza wywnioskowała, Ŝe ją przejrzał. Dobrze ci tak, ty 

kretynko! – skarciła się w myśli i odwróciła wzrok. Zachowała się jak zdesperowana 

bywalczyni barów dla samotnych. 

– Lily, czego chciałabyś się dowiedzieć o szopach?

– Naprawdę nie musi pan... – wtrąciła Angelina. 

– Och, nie ma sprawy. – Mrugnął porozumiewawczo. – PrzecieŜ nie codziennie 

się zdarza, Ŝe znawcom szopów ktoś okazuje naleŜny szacunek. 

– Muszę wyjąć zeszyt! – Lily otworzyła tornister. – będę robić notatki!

Całe szczęście, Ŝe Lily na ogół z entuzjazmem odrabia . lekcje, pomyślała 

Angelina, gdy córka i weterynarz usiedli przy kuchennym stole. Nauczycielka miała 

rację: Lily interesowało wszystko, co dotyczyło fauny. 

Sos właśnie się zagotował. Angelina zalała nim makaron wymieszany z 

kawałkami indyka, wsunęła naczynie do piekarnika i zerknęła w kierunku stołu. 

Lily była pochłonięta pisaniem, a weterynarz od niechcenia głaskał Princess, która 

tak długo się napraszała, aŜ została wzięta na kolana. Angelina uznała, Ŝe nikt nie 

zauwaŜy jej chwilowej nieobecności i wymknęła się do sypialni. 

Przejechała szczotką włosy, umalowała usta, a następnie pod wpływem impulsu 

sięgnęła po drogie perfumy, przeznaczone na szczególne okazje. NałoŜyła odrobinę 

na wewnętrzną stronę przegubów oraz w zagłębienie szyi i zastygła bez ruchu, 

zdumiona tym, co zrobiła. 

– Powinnaś częściej bywać między ludźmi – powiedziała na głos do swojego 

odbicia w lustrze. Kusiło ją, Ŝeby się przebrać. Podkoszulek z napisem dostała od 

przyjaciółki, która znała jej poczucie humoru. Angelina nosiła go wyłącznie w domu. 

Teraz, po chwili namysłu, doszła do wniosku, Ŝe lepiej nie wkładać na siebie nic 

innego. Zmiana stroju mówiłaby sama za siebie i temu weterynarzowi Bóg wie co 

przyszłoby do głowy. Angelina nie zamierzała natomiast paradować w jego obecności 

na bosaka, toteŜ wsunęła stopy w pantofle na płaskim obcasie. Zadowolona, wróciła 

do kuchni. Doktor Calder właśnie coś wyjaśniał. 

– Szopy mają jeden niezwykle oryginalny zwyczaj. Przed jedzeniem zawsze myją 

poŜywienie. 

– Tak jak mamusia myje owoce i warzywa?

– Niezupełnie, przecieŜ nie mają zlewu. Zanurzają Ŝywność na przykład w 

strumyku lub w jeziorze. 

– Przepraszam, Ŝe przeszkadzam, ale chyba juŜ wam zaschło w gardle. Macie 

ochotę na mleko czy sok?

– Sok! – zawołała Lily. 

– A gdzie magiczne słówko „proszę”?

Lily zastosowała się do sugestii matki, która spojrzała pytająco na doktora 

Caldera. 

– Dla mnie teŜ sok – powiedział i zaraz dodał z szerokim uśmiechem: – Proszę. 

Angelina skinęła głową i otworzyła lodówkę. Gdy sięgała po karton z sokiem, do 

jej uszu doleciał konspiracyjny szept weterynarza: „O mało nie zapomniałem”. Lily 

zachichotała cichutko. 

Angelina udała, Ŝe nie słyszy. Cieszyła się, widząc Lily wesołą i roześmianą. Na 

jej dziecięcej buzi ostatnio zbyt często malowała się nienaturalna powaga. I właśnie 

za ten blask w oczach dziecka, a nie za zmianę koła, dostarczenie ksiąŜek lub pomoc 

w odrabianiu lekcji Angelina miała dług wdzięczności w stosunku do doktora 

Caldera. Trocheja to niepokoiło, gdyŜ nie wiedziała, jak się zrewanŜować. 

Przyglądała mu się ukradkiem, napełniając szklanki. Ledwie znała tego 

człowieka, a jednak nie wydawał się jej obcy. Chyba dlatego, Ŝe sprawiał wraŜenie 

kogoś zupełnie zwyczajnego. Miał na sobie podniszczone adidasy, tanie dŜinsy i 

bawełnianą koszulkę z reklamującym jego klinikę nadrukiem. Prawdopodobnie dzięki 

temu ubiorowi wyglądał przystępnie i sympatycznie, jak chłopak z sąsiedztwa. 

Był zdecydowanie wysoki i dobrze zbudowany, co sugerowało siłę. Mogła się 

podobać równieŜ jego twarz o nieregularnych, lecz wyrazistych rysach, duŜe zielone 

oczy z długimi rzęsami i gęste jasne włosy. A ten uśmiech, z którym przyjął od niej 

sok... 

– Ładnie pachniesz, mamusiu – odezwała się Lily, wyrywając matkę z głębokiego 

zamyślenia. 

– Tak? – Zaskoczona zastanawiała się gorączkowo, co odpowiedzieć. – Pewnie 

przeszłam zapachem parmezanu. 

– Nie – odparła stanowczo Lily. – To nie ser, tylko kwiaty. 

– Albo piŜmo – mruknął doktor Calder. 

Po tej krótkiej uwadze w kuchni zapadła cisza. Angelina obrzuciła go szybkim 

spojrzeniem. Udawał niewiniątko, ale wiedział. Doskonale wiedział, Ŝe się 

uperfumowała. I lepiej od niej samej rozumiał, dlaczego to zrobiła. 

Bezczelny typ, pomyślała zirytowana i trochę zawstydzona. Siedział w jej kuchni, 

trzymał na kolanach cudzego psiaka i jeszcze się mądrzył. 

– Co to jest piŜmo? – spytała Lily. 

– To jest... – Zaczynała być wściekła na tego intruza, który wprosił się do jej 

domu i poniekąd sprowokował do uŜycia perfum. Uśmiechnęła się ze złudną 

słodyczą. – MoŜe pan jej wyjaśni?

Przyjął jej wyzwanie, unosząc jedną brew, po czym zasalutował. 

– Oczywiście. Wiem coś niecoś o piŜmie. PrzecieŜ jestem weterynarzem. 

– Sądzę, Ŝe z pana prawdziwy autorytet w tej dziedzinie, doktorze... – Do licha! 

Znów. zapomniała, jak on się nazywa. A juŜ szło jej tak dobrze, mówiła tak 

inteligentnie... 

– Calder – podpowiedział z wyraźną uciechą w głosie i odwrócił się do Lily. – 

PiŜmo to substancja wytwarzana przez gruczoły piŜmowca, coś w rodzaju potu. O 

bardzo ostrym zapachu. 

– Pachnie jak kwiaty?

– Nie, raczej brzydko. Podoba się tylko piŜmowcom płci Ŝeńskiej. 

Lily skrzywiła się, zakłopotana. 

– Myśli pan, Ŝe moja mama cuchnie?

– SkądŜe, kochanie – zaprzeczył rozbawiony. 

– Ale powiedział pan, Ŝe pachnie jak piŜmo. 

– Producenci perfum stosują piŜmo tylko jako utrwalacz. Dodają do niego 

mnóstwo innych aromatów, które stają się mocniejsze i długo nie wietrzeją. 

– Moja mama nie kupuje perfum. Są za drogie. 

Dzięki, skarbie, pomyślała Angelina. Czemu nie pokaŜesz mu wyciągu z mojego 

konta? Niech ten facet zobaczy, Ŝe nic na nim nie ma. 

– Dostałam w sklepie darmową próbkę – zmyśliła na poczekaniu. – Chciałam 

sprawdzić, jak zadziała w połączeniu z... – urwała gwałtownie, mając nadzieję, Ŝe 

doktor Calder nie będzie drąŜył tematu. Lecz jej gość okazał się bezlitosny. 

– Z czym? – zapytał. 

– Z chemią mojego ciała – wychrypiała, jak gdyby nagle coś stanęło jej w gardle. 

– Z chemią ciała? – powtórzył sugestywnym tonem. Angelina poczuła, Ŝe się 

czerwieni. 

– Trzeba sprawdzić, jak dany zapach... jakie daje efekty, gdy przez pewien czas 

znajduje się na naszej skórze. 

– Te perfumy dają doskonały efekt w połączeniu z chemią pani ciała. 

– Muszę sprawdzić, czy się za bardzo nie przypieka. 

Był to tylko pretekst, Ŝeby się czymś zająć i odzyskać równowagę. Angelina 

zajrzała do piekarnika, następnie zaczęła wyjmować z lodówki jarzyny na sałatkę i 

wkładać je do zlewu. Nie mogła się doczekać, kiedy Lily skończy rozmawiać z 

doktorem Calderem o szopach. Docierały do niej urywki tej dyskusji, „... niesłychana 

ciekawość... wyjątkowo psotne... „. 

Angelina umyła zieloną sałatę i strząsnęła z niej wodę. „Dzikie zwierzęta, których 

nie powinno się trzymać w niewoli... „ Chyba wkrótce wyczerpie mu się zapas 

informacji, pomyślała. Umyła ogórek, zakręciła kran i znów nadstawiła ucha, licząc 

na to, Ŝe wywiad ma się ku końcowi. 

Ale oni świetnie się bawili. Lily chichotała, a weterynarz śmiał się głębokim, 

męskim śmiechem, którego dźwięki atakowały układ nerwowy Angeliny. Oparła 

łokcie na kuchennym blacie, a podbródek na dłoniach i powiedziała z udaną 

nonszalancją:

– Co was tak rozweseliło? Jakieś anegdoty o szopach?

– Nie chodzi o szopy, mamusiu. Doktorowi Calderowi strasznie zaburczało w 

brzuchu. – To dlatego, Ŝe potrawa, którą przygotowuje twoja mama, tak apetycznie 

pachnie, a ja nie miałem dzisiaj czasu na lunch. 

– Proszę zjeść z nami – zaproponowała Lily. 

– Och, nie mógłbym się tak narzucać – powiedział bez przekonania, jak gdyby 

tylko dobre maniery nakazywały mu odmówić. 

Angelina zrozumiała, Ŝe on czeka, aby powtórzyła zaproszenie. 

– Będzie tetrazzini. Zawsze jest go bardzo duŜo – przekonywała Lily. 

Angelina zastanawiała się, czy chce, Ŝeby został na kolacji, siedział z nimi przy 

jednym stole, nakładał jedzenie ze wspólnego półmiska. Stworzyłoby to nastrój 

niebezpiecznej intymności. A na dodatek ten męŜczyzna pięć minut temu mówił o 

chemii ciała. No tak, ale zmienił koło, przywiózł tornister Lily i pomógł jej odrobić 

lekcje. 

– AleŜ tak, Lily ma rację – powiedziała. – Serdecznie zapraszamy. Na pewno nie 

zabraknie tetrazzini. Nie sposób ugotować małej porcji. 

Na twarzy doktora Caldera odmalowało się wahanie. Angelina odniosła wraŜenie, 

Ŝ

e pragnie zostać, ale ma wątpliwości, czy powinien. Niezmiernie ją to zdziwiło. Nie 

wyglądał na człowieka, który ma trudności z podejmowaniem decyzji. Poza tym sam 

prawie się wprosił tą uwagą o apetycznym zapachu. 

– Za wszystkie przysługi, które nam pan wyświadczył, spróbujemy przynajmniej 

porządnie pana nakarmić. 

Za szybko się uśmiechnął. 

– Skoro jest pani pewna... 

Wcale nie była pewna, zwłaszcza biorąc pod uwagę zastanawiający sposób, w 

jaki reagował jej organizm na uśmiech I doktora Caldera. Niestety, musiała znosić go 

aŜ do końca deseru. 

Właśnie, deser! Nie miała go dzisiaj w planie. Za późno, Ŝeby coś upiec. MoŜe 

znajdzie się coś w zamraŜarce. Tak, lody waniliowe. Nic nadzwyczajnego, ale lepsze 

lody niŜ nic. Posypie je wiórkami z czekolady, doda trochę wafli i będzie udawać, Ŝe 

podaje lodowy mus. 

Przygotowała sałatkę, nastawiła fasolkę szparagową i poszła do jadalni nakryć 

stół. Psiakość! Na blacie leŜały fragmenty układanki, nad którą obie z Lily biedziły się 

od kilku tygodni. JeŜeli ją ruszy, wszystko się rozsypie. Wobec tego będą jeść w 

kąciku śniadaniowym. 

– Mamusiu? – W drzwiach stała Lily. – Princess się obudziła i doktor Mike 

mówi... 

Doktor Mike?

– ... Ŝe trzeba ją wyprowadzić na dwór. Kazał mi zapytać, czy się zgadzasz. 

– Jeśli pies musi wyjść, to jego właściciel nie ma wyboru. – Za plecami Lily 

pojawił się weterynarz. Nadal trzymał szczeniaka na rękach. 

– W takim razie pośpieszcie się. Za chwilę będzie kolacja. Doktor Calder ruszył 

za Lily do drzwi. Po drodze mruknął:

– Nie martw się, mamusiu. Zaraz przyjdziemy. Lily zachichotała. 

Wrócili po kilku minutach, gdy Angelina nakrywała do stołu. 

– Princess zachowała się jak dobry szczeniak – oświadczyła Lily. 

– To świetnie – stwierdziła Angelina. 

– PołoŜyłaś podkładki? – spytała Lily takim tonem, jakby widziała je pierwszy raz 

w Ŝyciu. 

– Tak. – Angelina usiłowała nie okazać irytacji. – A ty włóŜ Princess do kojca, 

umyj ręce i porozkładaj sztućce, dobrze?

Lily z rezygnacją wzruszyła ramionami, zawołała psa i wyszła, zostawiając 

Angelinę sam na sam z weterynarzem. 

– Nie powinna pani robić sobie tyle kłopotu z mojego powodu. 

– Drobiazg. 

– Ale te podkładki... 

– Podkładki to Ŝaden problem. – Angelina uśmiechnęła się krzywo. – Gorzej 

byłoby z obrusem. 

Mike i tak wiedział swoje. Wokół roiło się od kłopotów. Podkładki. Perfumy. 

Ś

liczne dziecko. I te czarujące uśmiechy. Palnął straszne głupstwo, przychodząc tutaj. 

A teraz tkwił w kłopotach po szyję i szybko tonął. Zamierzał tylko oddać tornister i 

zmykać, a skończyło się na tym, Ŝe zaraz usiądzie do domowej kolacji. A na dodatek 

ugotowanej przez kobietę, której powinien unikać jak ognia. 

Przyglądał się, jak składa papierową serwetkę, umieszcza ją z boku podkładki, 

wygładza palcami i powtarza całą czynność przy następnym nakryciu. Z kuchni 

dolatywał przesycony przyprawami aromat zapiekanki. 

Wkrótce zjawiła się Lily. Zapewniła matkę, Ŝe dobrze umyła ręce, po czym zajęła 

się rozkładaniem noŜy i widelców. Pani Winters poszła wyjąć potrawę z piekarnika. 

Mike zastanawiał się, dlaczego tu został. Jeszcze tego brakowało, Ŝeby jakaś pani 

Winters skomplikowała mu Ŝycie. Bez wątpienia urocza gospodyni nie była 

zachwycona faktem, Ŝe nieoczekiwany gość w porę stąd nie poszedł. Prawdę mówiąc, 

bezczelnie wprosił się na kolację, a następnie nie zechciał się wycofać, choć pani 

Winters celowo zostawiła mu furtkę. 

Kilka minut później usiedli do stołu. Stał na nim Ŝaroodporny garnek z parującym 

tetrazzini, koszyczek z chlebem i miska pełna zielonej sałaty udekorowanej 

pomidorami. Wyglądały jak bombki na choince. Lily zmówiła krótką, rymowaną 

modlitwę słodkim, dziecięcym głosikiem. 

– Naczynie jest gorące – powiedziała pani Winters, zanurzając łyŜkę w 

zapiekance. – NałoŜę panu. 

Uśmiechnęła się do niego ciepło, a Mike poczuł, Ŝe coraz głębiej zapada się w 

grząski grunt potencjalnych problemów. Te oczy. Te usta. Lśniące, ciemne loki, 

opadające na szyję. 

Powinien był iść do domu. 

Do domu? Po co? śeby siedzieć sam jak palec? Jeść konserwowy gulasz z talerza 

postawionego na katalogu towarów dla klinik weterynaryjnych i oglądać telewizyjny 

serial dla idiotów?

– Doktorze Mike!

Zamrugał, wyrwany z zamyślenia i spojrzał na Lily. Przyglądała mu się z 

wyrazem zniecierpliwienia na buzi. W obu rękach trzymała koszyk z pieczywem. 

– Proszę. To chleb przeciwko wampirom. 

– Przeciwko wampirom?

– One nie lubią czosnku – wyjaśniła. 

– Czy w tej okolicy grasowały wampiry? – spytał panią Winters, unosząc brwi. 

– Tylko te z horroru, który Lily oglądała razem z koleŜanką, gdy została u niej na 

noc. 

– Rozumiem. – Wziął kromkę. – Lily, podejrzewasz, Ŝe jestem wampirem i 

chcesz mnie przetestować?

– Nie – odparła ze śmiechem. – Zawsze jemy taki chleb z tetrazzini. 

– Chyba nigdy nie próbowałem tego dania. 

– To najlepszy sposób wykorzystania po świętach resztek indyka – powiedziała 

pani Winters. 

– Tatuś nie lubi kanapek z indykiem. Dlatego mamusia musiała nauczyć się 

gotować tetrazzini. 

Słysząc wzmiankę o byłym męŜu, pani Winters zesztywniała. Mike udawał, Ŝe 

nie zauwaŜa napięcia, które pojawiło się na jej twarzy. Nabrał na widelec porcję 

zapiekanki i włoŜył do ust. 

– Mmm – mruknął. – O niebo lepsze niŜ indyk. Pyszności. 

– Dziękuję – odpowiedziała pani Winters. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe jest 

zdenerwowana. 

Oto kolejny powód, Ŝebyś trzymał się z daleka od tych ślicznotek, pomyślał Mike. 

ROZDZIAŁ 4

Mike wielokrotnie studiował swoją listę i za kaŜdym razem dochodził do tego 

samego wniosku. W skali od jednego do sześciu pani Winters zdobyła nędzne półtora 

punktu. Co prawda nie rozmawiali ojej zarobkach, ale problemy finansowe wydawały 

się oczywiste. Dobitnie świadczyła o tym jej reakcja na sugestię dotyczącą kupna 

nowych opon. Dziecko oznaczało utratę kolejnego punktu. Mike postawił jej pół 

punktu za to, Ŝe nie opowiadała o swoim byłym męŜu. Zero za stary samochód oraz 

dom z trawnikiem, który rozpaczliwie domagał się ogrodnika. Jedyny cały punkt 

pochodził z szóstej i jednocześnie ostatniej pozycji na liście. Pani Winters 

rzeczywiście była seksowna. A to oznaczało problemy przez duŜe P. 

Wczoraj po kolacji pomógł jej pozmywać naczynia. Później we trójkę poszli z 

psem na spacer. A przy poŜegnaniu Mike omal nie pocałował pani Winters. Stali na 

progu, nie wiedząc, co powiedzieć. Wcześniej ona podziękowała gościowi za 

przywiezienie ksiąŜek i zmianę koła, a on za miły wieczór. I wtedy zabrakło im słów. 

Zerkali na siebie, świadomi fizycznej bliskości. Mike zastanawiał się, czy powinien 

pocałować panią Winters. Ona prawdopodobnie zastanawiała się. 

czy powinna pozwolić doktorowi Calderowi na ewentualną poufałość. Chwila 

była naładowana niezdecydowaniem. Sytuacja mogła rozwinąć się dwojako, lecz 

Mike na szczęście w porę się pohamował. Od wczoraj usiłował nie myśleć bez 

przerwy o pani Winters, a pocałunek tylko utrudniłby te starania. 

– Chyba zaraz wywiercisz wzrokiem dziurę w tej ścianie. Mike drgnął, wyrwany 

z głębokiego zamyślenia. 

– Mówiłaś coś do mnie, Suzie?

– Tylko tyle, Ŝe masz minę, jakbyś chciał kogoś zamordować. 

– Po prostu... głowiłem się nad czymś. 

– Wyglądałeś posępnie. 

Skwitował jej uwagę wzruszeniem ramion. 

– Poprawiłaby mi humor długonoga blondynka. Suzie prychnęła pogardliwie. 

– Nic z tego. Właśnie skończył mi się zapas długonogich blondynek. 

– Tak, to nieosiągalny towar. 

– Poderwij rudą. 

– JuŜ próbowałem. Jest teraz w Kalifornii ze swoim byłym męŜem idiotą. Jak 

wam poszło na bingo?

– Inez wygrała elektryczny otwieracz do konserw. 

– Znowu?

– JuŜ czwarty w tym roku. 

– Wolno spytać, co ona z nimi robi?

– Daje w prezencie swoim dzieciom, wnukom i znajomym. Zawsze znajdzie się 

ktoś, kto akurat bierze ślub. 

Ktoś inny, pomyślał Mike ponuro. 

– A skoro mowa o ślubach – powiedziała Suzie. – Co słychać u Trący?

– Próbuje pogodzić studia z planowaniem wesela. Chce, Ŝeby odbyło się bez 

wielkiej pompy. 

– Coś takiego jest prawie niemoŜliwe. 

– Moja matka teŜ tak sądzi – przyznał Mike. – Dlatego wzięła sprawy w swoje 

ręce. Właśnie mnie poinformowała, Ŝe mam przyjść w smokingu. 

– Nie wystarczy twój nowy garnitur? Kupiłeś go specjalnie na tę okazję. 

– Owszem. Lecz nagle okazało się, Ŝe wszyscy panowie muszą być ubrani tak 

samo, nawet starszy brat, który poprowadzi pannę młodą. Nienawidzę smokingów – 

tych maciupeńkich spinek, szarf i muszek... 

Gdy ostatnio wkładał smoking, poprzysiągł sobie, Ŝe zapomni o nim aŜ do dnia 

własnego ślubu. 

– Jakoś wytrzymasz te kilka godzin. PrzecieŜ twoja jedyna siostra nie wychodzi 

za mąŜ codziennie. 

– Całe szczęście! – stwierdził. Jego młodsza siostrzyczka wyprzedziła go w 

wyścigu do ołtarza. 

– Sekret smokingu polega na tym, Ŝeby znaleźć kobietę, która cię w niego 

wpakuje. 

– Poradzę sobie ze spodniami i koszulą, a resztą niech się zajmą druhny. 

– MoŜe któraś okaŜe się długonogą blondynką. 

– śadna się nie nadaje. Pierwsza jest zaręczona z zawodowym piłkarzem, a druga 

bezustannie chichocze. To oczywiście blondynka. 

– Nie poddawaj się. – Suzie poklepała go po ramieniu. – Miej oczy otwarte. MoŜe 

coś ci się trafi. 

Odpowiedział mruknięciem. Doskonale wiedział, czyje towarzystwo najbardziej 

by mu odpowiadało. Myśli Mik’a od wczoraj krąŜyły wokół ciemnowłosej kobiety z 

piwnymi oczami i pięknym uśmiechem. Ale dziś był piątek. Dwa następne dni mogły 

zaowocować nową, atrakcyjną znajomością, dzięki której będzie łatwo zapomnieć o 

pani Winters. 

– Gotowy do przyjęcia pierwszego pacjenta? To Fairchild. 

– Chyba nie zachorował?

Fairchild był marzeniem kaŜdego weterynarza: idealnie zadbanym afganem ze 

wspaniałymi manierami. Suzie potrząsnęła przecząco głową. 

– Chodzi tylko o rutynowe badanie i szczepienie przeciw wściekliźnie. 

Mike uśmiechnął się szeroko. 

– Wprowadź starego Fairchilda. Bywały gorsze poranki. 

Dwanaście godzin później Mike uwaŜnie studiował kartę dań w modnej, włoskiej 

restauracji. Razem ze swoim przyjacielem Jerrym najpierw spędził ponad godzinę w 

barze. Czekając, aŜ zwolni się stolik, opróŜnili butelkę chianti. Jerry obiecywał, Ŝe 

miejsce będzie zatłoczone i hałaśliwe. Wszystko się zgadzało. Słynęło z tego, Ŝe jest 

luksusową mekką dla samotnych po trzydziestce. Takich jak Mike. I takich jak Jerry, 

który po sześciu latach małŜeństwa został porzucony. Obecnie miał juŜ za sobą 

związany z tym szok i usiłował udowodnić, Ŝe jego organizm nadal wytwarza 

testosteron w ilości, która magnetycznie przyciąga kaŜdą kobietę. Przekonywał 

Mike’a, Ŝe powinien iść w jego ślady. Po wyjeździe Beth Ann energicznie zajął się 

organizowaniem Ŝycia towarzyskiego swojego przyjaciela. 

Przy barze siedziało kilka kobiet. Mike i Jerry zamienili parę słów z dwiema 

pracownicami koncernu AT & T, lecz przybycie ich znajomych przerwało rozmowę, 

zanim zdąŜyła przerodzić się we flirt. Wkrótce okazało się, Ŝe jest wolny stolik. Mike 

z ulgą przyjął tę informację. Szczerze mówiąc, nie miał ochoty na Ŝadne flirty. 

Intelektualnie mógłby się zaangaŜować w taką grę, lecz jego serce najwyraźniej nie 

chciało w niej uczestniczyć. Mike podejrzewał jednak, Ŝe chodzi o coś więcej niŜ 

rozczarowanie zerwanymi zaręczynami. Zbyt długo kręcił się na tej samej karuzeli. 

Zmęczyło go powtarzanie starego rytuału zalotów. Jego repertuar składał się za 

kaŜdym razem z tych samych elementów – taksujących spojrzeń, zestawu 

podstawowych pytań, gestów, którymi chciało się zaimponować, i spekulacji, czy 

wywarło się naleŜyte wraŜenie. 

– Polecamy dzisiaj tetrazzini, czyli zapiekankę z makaronu, kurczaka i serowego 

sosu. 

– Brzmi nieźle – stwierdził Jerry. – Poproszę o to danie. 

– A co dla pana?

– Spaghetti – odparł krótko Mike, z trzaskiem zamykając kartę. – Z klasycznym 

sosem pomidorowym i klopsikami. 

– Doskonale. Zaraz podam sałatkę i czosnkowy chleb. 

– śeby wampiry trzymały się z daleka – mruknął Mike. 

– Słucham? – Jerry patrzył na niego zdziwiony. 

– Powiedziałem, Ŝe zapach czosnku przepędzi stąd wampiry. 

– I wszystkie ładne cizie – jęknął Jerry. 

Mike nie przejął się tą uwagą. Utkwił wzrok w kobiecie o włosach w kolorze 

loków pani Winters. 

– Znów zmierzy pan Princess temperaturę? – spytała Lily. Przyprowadziła 

swojego szczeniaka na rutynowe badanie. 

– Tak – potwierdził, podnosząc psi ogonek. 

– I da jej pan zastrzyk?

– Uhm. Musi dostać całą serię, Ŝeby uzyskać niezbędną odporność. 

Na twarzy Lily odmalowało się skupienie. UwaŜnie przyglądała się kolejnym 

czynnościom. W końcu stwierdziła z westchnieniem:

– Cieszę się, Ŝe nie jestem pieskiem. 

– Sądzisz, Ŝe nie lubiłabyś wizyt u weterynarza? Dziecko – z charakterystyczną 

dla siebie powagą – powoli potrząsnęło przecząco głową. 

– Nawet u takiego miłego faceta jak ja?

– Nie, jeśli za kaŜdym razem robiłby mi pan zastrzyk. Mike zaśmiał się i sięgnął 

do stojącego na blacie słoika po herbatnik dla psów. 

– A gdybym ci dawał witaminizowane ciasteczka?

– Są smaczne?

Mike przysunął herbatnik do nosa Princess, która natychmiast chwyciła zębami 

przysmak. 

– Ona uwaŜa, Ŝe tak. 

– Mimo to nie polubiłabym zastrzyków. 

– Wobec tego lepiej, Ŝe jesteś dziewczynką, a nie małym pieskiem, prawda? – 

Mike rzucił okiem na kartę danych. – Chyba dobrze karmisz Princess. Przybyło jej 

ponad półtora kilograma. 

– Mamusia mówi, Ŝe je jak prosiak, a nie jak szczeniak. 

– A gdzie twoja mamusia? Nie przyszła z tobą? – Nienawidził się za to, Ŝe spytał, 

a jeszcze bardziej za owo wewnętrzne napięcie, z jakim oczekiwał odpowiedzi. 

– Musiała pójść po zakupy, a do sklepów nie wolno wprowadzać psów. Ta pani w 

recepcji powiedziała, Ŝe mogę sama zaprowadzić Princess do pana gabinetu. 

– Rozumiem. – Zastanawiał się, dlaczego zirytowała go nieobecność pani 

Winters. Raczej powinien się cieszyć, Ŝe jej tu nie ma. PrzecieŜ spędził ostatnie trzy 

tygodnie, usiłując o niej nie myśleć. 

Skończył badanie, zrobił ten wstrętny zastrzyk i dał Lily herbatnik, Ŝeby 

nagrodziła Princess za dobre zachowanie. Walczył z chęcią pójścia za dzieckiem. 

Walczył – i przegrał. Wyszedł do poczekalni, ale nie zastał tam pani Winters. Suzie 

włączyła magnetowid, a Lily usiadła, wzięła psa na kolana i zaczęła oglądać 

popularnonaukowy film o zwierzętach. Mike powoli wrócił do gabinetu, gdzie na 

fachową poradę czekał podstarzały syjamski kot z infekcją nerek. 

Mike zbadał go, przepisał leki i przed przyjęciem następnego pacjenta poszedł 

umyć ręce. Natychmiast rzuciła mu się w oczy „Lista podstawowych wymagań”. 

Doskonale. Potrzebował czegoś, co by przypominało, Ŝe miał szczęście, bo nie 

natknął się dzisiaj na panią Winters. NaleŜała do kobiet, których powinien unikać. 

Właśnie z powodu takich pań jak ona sporządził swoją listę. Sięgnął po długopis i 

napisał na jej marginesie: „Winters 1, 5”. Zerknął na zegarek. Jeszcze kwadrans i 

koniec pracy. A później... Później spotka się z Jerrym. On zawsze chętnie włóczył się 

po nocnych klubach, próbując podrywać dziewczyny. Te, które tam spotykali, Mike’a 

raczej nie interesowały. Jerry był mniej wybredny. 

Mike nagrał przyjacielowi wiadomość na automatyczną sekretarkę i zajął się 

ostatnimi tego dnia pacjentami – kotką z młodocianym przychówkiem. NaleŜało 

sprawdzić ogólny stan zdrowia zwierzaków oraz je odrobaczyć. Mike, rozbawiony 

wyczynami czterech malutkich, ruchliwych kociaków, chwilowo zapomniał o pani 

Winters. 

Nie na długo. Ujrzał ją, gdy pomagał właścicielowi miauczącej menaŜerii wynieść 

klatkę. Matka Lily gawędziła z Suzie, czekając, aŜ zostanie wydrukowany paragon. 

Mike bezwiednie się uśmiechnął, a pani Winters odpowiedziała tym samym. 

– Podobno robiła pani zakupy. Skinęła z zakłopotaniem głową. 

– Proszę wybaczyć, Ŝe przysłałam Lily. Sklep jest tuŜ obok, więc skorzystałam z 

okazji, Ŝeby coś kupić. Inaczej musiałabym najpierw odwieźć psa i przyjechać drugi 

raz. 

– Lily jest tu zawsze mile widziana – zapewnił. 

Milczenie, które zapadło po tych słowach, stopniowo stawało się niezręczne. 

Przerwała je drukarka, która właśnie się zatrzymała. Suzie wręczyła kwit pani 

Winters, a ta zerknęła na niego przelotnie. Chyba trochę się zaczerwieniła, wkładając 

go do torebki. 

– Pani szczeniak to okaz zdrowia – odezwał się Mike. 

– Owszem, ma mnóstwo energii. 

– To typowe dla małych psiaków. 

– Tak... ja... – nerwowo oblizała wargi – włoŜyłam do bagaŜnika Ŝywność. 

Mleko... – Cofała się powoli, najwyraźniej spięta. 

Mike zastanawiał się, czy ona teŜ odczuwa, Ŝe jakaś siła przyciąga ich do siebie. 

– Lily... – Pani Winters spojrzała na córkę. – Chodź, juŜ późno. 

Mike nie chciał, Ŝeby poszła. Pragnął tylko jednego – zostać z nią sam na sam. 

Szkoda, Ŝe wtedy jej nie pocałował. Do licha z konsekwencjami. Dlaczego tego nie 

zrobił, gdy stali obok siebie na progu jej domu i unikając nawzajem swojego wzroku, 

zastanawiali się, jak by to było? Przynajmniej on mógłby przestać się głowić, gdyby 

znał smak tego pocałunku. 

– Proszę spojrzeć, doktorze Mike. – Głos Lily sprowadził Mike’a na ziemię. – 

Princess juŜ nie ciągnie smyczy. 

– Wspaniale! – zawołał. – Chyba duŜo z nią ćwiczysz tak, jak ci pokazywałem. 

– Uhm. Spacerujemy co wieczór. Skróciłam smycz, Ŝeby Princess chodziła tuŜ 

przy nodze. 

– Bardzo skutecznie ją tresujesz. Dzięki temu nie będzie ciągnęła cię za sobą, gdy 

urośnie. 

Pani Winters właśnie dotarła do drzwi. Uchyliła je i przy – trzymała biodrem, 

najwyraźniej nie mogąc się doczekać, aŜ córka i pies wyjdą. Lily zatrzymała się na 

moment. 

– Do widzenia, doktorze Mike. 

– Do widzenia, Lily. Dbaj o swojego psiaka. 

Angelina z niewesołą miną wsiadła do samochodu. Zjechała z parkingu na 

autostradę, czując bezbrzeŜną ulgę. „Dbaj o swojego psiaka”! Nie dość, Ŝe facet był 

seksowny jak niemoralna propozycja, to na dodatek sympatyczny! Wcale tego nie 

potrzebowała. Od kiedy rozleciało się jej małŜeństwo, uwaŜała się za jakieś dziwadło, 

poniewaŜ męŜczyźni przestali ją interesować. To znaczy w ten konkretny sposób. A 

gdy w końcu spotkała takiego, który podziałał na jej zmysły, on okazał się miły. Miły. 

Seksowny. Ale nie zainteresowany. Po tamtej kolacji przez kilka dni miała cichą 

nadzieję, Ŝe doktor Calder zadzwoni i zaprosi ją na randkę. Później zaczęła się 

zastanawiać, dlaczego nie zatelefonował. Pod koniec drugiego tygodnia ułoŜyła długą 

listę powodów, które zniechęciłyby kaŜdego normalnego męŜczyznę do umawiania 

się z taką kobietą jak ona. Z trzydziestotrzyletnią samotną matką, która nosi 

podkoszulek z napisem „Jeśli jesteś bogaty, to ja jestem do wzięcia”. A zwłaszcza 

gdyby ów osobnik zdąŜył wcześniej się przekonać, jakie łyse są opony jej samochodu. 

Po namyśle uznała, Ŝe ma tylko jedno wyjście. Powinna unikać doktora Caldera. 

Przez pewien czas jej się to udawało. AŜ do dzisiaj. 

Czuła się jak nędzarka, wypisując czek na pięć dolarów za badanie według 

„specjalnej taksy”. Właśnie wtedy zjawił się Szanowny Pan Weterynarz, a pod 

Angeliną ugięły się nogi. Natomiast po głowie kołatała się tylko jedna myśl: Ŝe jego 

oczy są rzeczywiście intensywnie zielone. A więc dobrze je zapamiętała. Chciała 

rzucić na ladę pięćdziesięciodolarowy banknot i powiedzieć, Ŝe nie skorzysta ze 

„specjalnej taksy”. Ale nie mogła sobie na to pozwolić. Kobiety, która kupiła cztery 

opony, nie stać na ostentacyjne gesty. Przy jej pensji duma okazała się za drogim 

towarem. 

– Doktor Mike dał Princess ciasteczko – oznajmiła Lily. 

– To miło. – Angelina nie zamierzała ulec łzom, które zapiekły ją pod powiekami. 

Niech go diabli wezmą za to, Ŝe... Ŝe jest taki sympatyczny i taki... męski. I za to, Ŝe 

rozbudził drzemiącą w niej kobiecość. 

Zahamowała, bo na skrzyŜowaniu zapaliło się czerwone światło. 

– Czy doktor Mike jeszcze kiedyś do nas wpadnie? Angelina wciągnęła głęboko 

w płuca powietrze i powolutku je wypuściła. 

– Nie sądzę. 

– Dlaczego?

– No cóŜ. – Spojrzała na powaŜną, szczerą buzię córeczki. – Wtedy przyjechał, 

Ŝ

eby ci oddać ksiąŜki. Obecnie nie ma powodów do odwiedzin. 

– Mógłby przyjść dlatego, Ŝe nas lubi – stwierdziła Lily z przekonaniem. – Lubi 

teŜ Princess. 

– Jestem pewna, Ŝe lubi większość swoich pacjentów i ich właścicieli, ale... 

Kierowca stojącego za nimi samochodu nacisnął klakson. Paliło się zielone 

ś

wiatło i Angelina stwierdziła, Ŝe tamuje ruch. Nacisnęła pedał gazu. 

– Ale co? – spytała Lily. 

– Nie rozumiem? – Usiłowała skupić uwagę na prowadzeniu. O tej porze panował 

duŜy ruch. 

– Powiedziałaś, Ŝe lubi swoich pacjentów, ale... 

– Weterynarze na ogół nie chodzą do ich domów. 

– Doktor Mike mógłby zaprzyjaźnić się z nami – zasugerowała Lily z nadzieją w 

głosie. 

– Tak. – Angelina czuła, Ŝe traci resztki cierpliwości. – Ale nie wszyscy 

przyjaciele składają wizyty. Masz przyjaciół, których spotykasz w parku, i tych ze 

szkoły. MoŜesz być przyjaciółką doktora... Caldera i widywać go przy okazji 

okresowych badań Princess. 

Lily milcząco przyjęła wyjaśnienie i Angelina odetchnęła, sądząc, Ŝe temat został 

wyczerpany. Rozkoszowała się tą nadzieją przez całą minutę. 

– Zaproś go do nas, dobrze? – poprosiła Lily. 

– To wykluczone. – Naleganie córki zirytowało Angelinę. 

– Dlaczego?

Angelina westchnęła. Rzeczywiście, dlaczego? Jak miała wytłumaczyć 

siedmioletniemu dziecku, Ŝe weterynarz przyprawiają o przyśpieszone bicie serca? 

Uciekła się do wykrętu. 

– Lily, muszę uwaŜać na drogę. Zaśpiewaj mi tę dziecięcą kołysankę, dobrze?

Odetchnęła z ulgą, gdy Lily zaczęła śpiewać. Są rzeczy warte nawet słuchania tej 

piosenki, pomyślała z ironią. Na przykład zakończenie nad wyraz kłopotliwej dyskusji 

o doktorze Mike’u... jakoś tam. 

ROZDZIAŁ 5

W centrum handlowym, obok którego miały się odbywać szczepienia, trwała 

trzydniowa wyprzedaŜ, toteŜ po chodnikach przelewały się tłumy. Obok głównego 

wejścia z prawej strony stał kiosk z praŜoną kukurydzą, a z lewej dwóch klownów 

rozdawało dzieciom kolorowe baloniki w kształcie zwierzątek, panowała niemal 

karnawałowa atmosfera. 

Punkt szczepień był wciśnięty między stoisko z upominkami i nieduŜy sklep 

wikliniarski. Składał się z trzech prostokątnych stołów, ustawionych w podkowę. 

Stała juŜ przy nich dość długa kolejka właścicieli zwierzaków wszelkich ras i maści. 

Sponsorująca organizacja przydzieliła Mike’owi do współpracy troje ochotników. 

Przywitali go z entuzjazmem, serdecznie dziękując za to, Ŝe zechciał poświęcić swój 

prywatny czas. We czwórkę ochoczo zabrali się do pracy. Frekwencja rzeczywiście 

dopisała, ale wszystko przebiegało gładko, nie licząc okazjonalnych utarczek między 

psami i kotami. Jedna z pań zajmowała się rejestracją i wydawaniem informacyjnych 

broszur. Drugi ochotnik, starszy pan, który świetnie radził sobie ze zwierzętami, 

wydawał metalowe plakietki i w razie potrzeby przyczepiał je na obroŜach. Jego Ŝona, 

dyplomowana pielęgniarka, asystowała Mike’owi, szykując szczepionki i strzykawki. 

W południe miała przyjechać Samantha Curry. Woziła grupę ochotników, która 

kolejno zastępowała zespoły zatrudnione w poszczególnych punktach. Dzięki temu 

personel kaŜdego z nich mógł pójść na lunch. 

– JuŜ są! – zauwaŜyła pielęgniarka Emma, ruchem głowy wskazując furgonetkę, 

która właśnie wjechała na parking. 

Mike poczuł, Ŝe ogarnia go lekkie podniecenie. Zastanawiał się, czy panna Curry 

okaŜe się równie seksowna jak jej gardłowy głos. Jeśli tak, to zgodnie z „Listą 

podstawowych wymagań” otrzymałaby sześć punktów, czyli wynik idealny. Mike od 

razu wiedział, Ŝe to ona, gdyŜ wyróŜniała się wśród towarzyszących jej osób. Jej strój 

– beŜowe, szyte na miarę spodnie i kremowa, jedwabna bluzka – doskonale 

harmonizował z włosami w trzech, perfekcyjnie dobranych, odcieniach brązu. Fryzura 

sprawiała wraŜenie lekko rozczochranej. Mike podejrzewał, Ŝe taki efekt daje wizyta 

u ekskluzywnego fryzjera.

– Samantha wygląda dzisiaj oszałamiająco – szepnęła I Emma.

– Zabójczo – dodała kpiącym tonem jej koleŜanka. 

Patrząc na zbliŜającą się grupę, nikt nie mógł mieć wątpliwości, kto tu rządzi. 

Samantha Curry emanowała pewnością siebie. I nawet w atmosferze zdominowanej 

przez środki dezynfekcyjne, szczepionki i podenerwowane zwierzaki pachniała jak 

kwiat. 

Mike uścisnął dłoń o delikatnej, gładkiej skórze. Panna Curry wylewnie 

podziękowała mu za przybycie. Następnie zadała ochotnikom kilka pytań na temat 

przebiegu szczepień. Jej głos brzmiał jeszcze bardziej zmysłowo niŜ przez telefon. 

– Znów tworzy się kolejka – głośno stwierdziła kobieta zajmująca się 

dokumentacją. – Ktoś powinien zabrać się do roboty. 

– Ma pani absolutną rację – przyznała z lodowatym uśmiechem Samantha. – 

Wszystkim zajmie się teraz mój zespól, Ŝeby państwo mogli zrobić sobie przerwę. – 

Odwróciła się do Mike’a. – Do mnie naleŜy miły obowiązek zabawiania podczas 

lunchu naszych lekarzy – obwieściła. – Chyba Ŝe ma pan inne plany... – pytająco 

zawiesiła głos. 

– śadnych – odparł bez wahania. – NaleŜę do pani. 

– Przez trzydzieści minut – podkreśliła znaczącym tonem. – Trzydzieści minut – 

powtórzyła na uŜytek pozostałych osób. – Proszę o punktualny powrót. Nasza grupa 

ma w planie jeszcze jeden postój, a juŜ jesteśmy spóźnieni. 

Poszli do baru, znajdującego się parę kroków od punktu szczepień. Mike zamówił 

kanapkę, a panna Curry cappuccino, ale musiała zadowolić się rozpuszczalną kawą 

bez kofeiny. Przy kaŜdym łyku Samantha z niezadowoleniem marszczyła nosek. 

Idealny, jak zdąŜył zauwaŜyć Mike, ignorując natrętną myśl, Ŝe ów nosek wydaje się 

zbyt idealny – jak i cała reszta Samanthy Curry. 

Mike jadł, kontemplując jednocześnie jej urodę. Śmieszny jesteś, stwierdził po 

chwili. Kobieta nie moŜe być zbyt idealna. To on po prostu przywykł do biedulek, 

które nie miały czasu ani pieniędzy, Ŝeby zadbać o siebie tak skutecznie jak ta 

milionerka. Opowiadała teraz o innych punktach szczepień, które zdąŜyła odwiedzić. 

W jednym z nich ochotnicy pracowali pełną parą. W drugim zdarzały się przestoje, 

poniewaŜ chętni napływali falami. Panna Curry jeszcze raz podkreśliła znaczenie 

dzisiejszej akcji, po czym umilkła, wpatrzona w Mike’a. 

– Jakiś problem? – zapytał. 

Kąciki jej ust powolutku uniosły się w uśmiechu, a w pięknych oczach na 

moment pojawił się drapieŜny błysk. 

– Uwielbiam obserwować, jak męŜczyzna je – zagruchała. – Jest w tym... coś 

pierwotnego. 

Mike nasycił swoje spojrzenie całą zmysłowością, na jaką było go stać. 

Niepotrzebnie się martwił ewentualną koniecznością prowadzenia wyrafinowanej gry. 

Poderwał Samanthę Curry, pałaszując kanapkę. Przełknął ostatni kęs i gestem 

podkreślającym nieuchronność tego, co musiało nastąpić, odłoŜył papierową 

serwetkę. Panna Curry odpowiedziała znaczącym zerknięciem na zegarek. Leciutko 

wydęła wargi, co oznaczało „Szkoda, ale... „. Gdy wychodzili, pozwolił sobie 

umieścić dłoń na talii Samanthy. Jeśli nawet przekroczył jakieś granice, to nie dała 

tego po sobie poznać. Idąc, muskała go nogą i kilkakrotnie dotknęła jego piersi 

ramieniem. Niewątpliwie zainteresowana, pomyślał Mike. Postanowił odczekać dwa 

dni i zadzwonić do niej, proponując randkę za dwa tygodnie. Zamierzał wcześniej 

przejrzeć informator o wydarzeniach w świecie kultury. 

Wykreowany w wyobraźni obraz ich dwojga, elegancko ubranych i idących na 

koncert, został nagle zdruzgotany. Mike kątem oka dostrzegł bowiem kobietę, 

wchodzącą do sklepu z przecenionym towarem. Kobietę z ciemnymi włosami. 

Kobietę wzrostu pani Winters i z jej figurą. Tak, to ona. Był tego pewien na 

dziewięćdziesiąt dziewięć procent. Dziewięćdziesiąt dziewięć i dziewięć dziesiątych. 

Wiedział, Ŝe się nie myli, poniewaŜ jego serce na moment zamarło, gdy ją ujrzał. 

PoniewaŜ natychmiast zapomniał o tej, której powinien poświęcić całą swoją uwagę. 

O pannie Curry. Ale zaraz sobie o niej przypomniał! Aby to udowodnić, trochę 

mocniej przycisnął dłoń do pleców Samanthy. Z zadowoleniem stwierdził, Ŝe dotyk 

jedwabiu ogrzanego ciepłem ciała sprawia duŜą przyjemność. 

Wracali do punktu równocześnie z współpracownikami Mike’a. Panna Curry 

znów spojrzała na zegarek. 

– Wspaniale – stwierdziła. – Oszczędziliśmy dwie minuty. Jeśli nie utkwimy w 

jakimś korku, przyjedziemy do ostatniej placówki punktualnie. 

PoŜegnała się kolejno ze wszystkimi ochotnikami. Na koniec podała rękę 

Mike’owi. Wzrokiem przekazywała mu jednoznaczną wiadomość: „Chciałabym 

poznać cię o wiele lepiej”. Uśmiechem wyraził odpowiedź, która brzmiała: 

„Dopilnuję, Ŝeby tak się stało”. Patrzył za nią, gdy wraz ze swoją grupą szła na 

parking, i podziwiał jej wdzięczne ruchy. Zatelefonuję w środę, pomyślał. Nie 

później. 

– Doktorze Calder? – odezwała się pielęgniarka. – Mamy długą kolejkę. 

– No to bierzmy się do roboty! – zawołał entuzjastycznie. 

Następnym pacjentem był psiak o niemoŜliwej do odgadnięcia rasie. Wabił się 

Charlie. Przyprowadził go mniej więcej dziesięcioletni chłopiec o piegowatej twarzy. 

Mike napełnił strzykawkę i ujął w dwa palce kawałeczek skóry zwierzęcia. Dzieciak 

zrobił przeraŜoną minę. Tak samo jak Lily. Szczepił kundelka, zaciskając zęby. Nie 

przywiąŜe się do Lily. Nie pozwoli, Ŝeby stopiła jego serce powaŜnym spojrzeniem 

tych swoich wielkich zielonych oczu. Nie da się teŜ złapać na jej matki... tetrazzini z 

indyka. 

Późnym popołudniem kolejka praktycznie zniknęła. Tylko od czasu do czasu ktoś 

przyprowadzał swojego czworonoga. Mike właśnie gawędził z ochotnikami, gdy 

spostrzegł znajomą postać. Oglądała wiklinowe drobiazgi. Postanowił nie zwracać 

uwagi na panią Winters, dopóki ona go nie zauwaŜy i nie podejdzie. A jednak nadal 

się przyglądał, gdy porównywała ceny na metkach. Oderwał od niej wzrok wyłącznie 

dlatego, Ŝe jakiś starszy pan przyprowadził małą jamniczkę. Miała juŜ swoje lata, ale 

była zdrowa i Ŝwawa, a jej krótka sierść lśniła. Widocznie często ją szczotkowano. 

– Kogo my tu widzimy? – zapytał wesoło Mike, głaszcząc suczkę. 

– Co? – ryknął starszy pan, przykładając dłoń do ucha. – Proszę głośniej!

– Powiedziałem – Mike prawie krzyczał, Ŝeby niemal całkiem głuchy męŜczyzna 

zdołał go usłyszeć – Ŝe to ładna suczka. Jak się wabi?

– FidŜi! Jak wyspy! To suczka mojej Ŝony. Ona od dwóch lat nie Ŝyje. 

– Przykro mi. 

– Głośniej!

Mike spojrzał męŜczyźnie prosto w oczy i zawołał:

– Przykro mi z powodu pańskiej Ŝony. 

– Mojej Ŝony? Jej tu nie ma. Zmarła dwa lata temu. . 

– Przykro mi! – wrzasnął Mike, świadom, Ŝe ludzie wokół zaczynają 

przysłuchiwać się rozmowie. 

Kątem oka zerknął w stronę sklepu z wikliną i stwierdził, Ŝe pewna interesująca 

go osoba teŜ słucha. Osoba, którą zamierzał ignorować, lecz los postanowił inaczej. 

Pani Winters, bo o niej mowa, zauwaŜyła, Ŝe Mike na nią patrzy. Uśmiechnęła się 

szeroko i lekko wzruszyła ramionami. 

Mike szczepił FidŜi. Jej właściciel chwycił ją w ramiona, przyjął metalową 

plakietkę i ogłuszająco podziękował. 

– Biedaczek – skomentowała kobieta rozdająca broszury. 

– Powinien wymienić baterie – zawyrokowała Emma. – Prawdopodobnie mieszka 

sam i nie zdaje sobie sprawy z tego, Ŝe są juŜ za słabe. – Wyszła zza stołu i dogoniła 

starszego pana. – Potrzebuje pan nowych baterii. – Wskazała dłonią ucho. 

– Co pani powiedziała?

– Nowe baterie!

Staruszek w końcu pojął, o co chodzi. 

– Mówiłem za głośno? – spytał zmieszany. Emma skinęła twierdząco głową. 

– Proszę iść je kupić. Zajmiemy się pańskim psem. 

– Przypilnujecie FidŜi?

– Urodzona pielęgniarka – z czułością w głosie mruknął mąŜ Emmy, gdy ta 

wzięła suczkę na ręce. Wróciła z nią do stanowiska szczepień. Wszyscy zaczęli się 

rozpływać nad urodą FidŜi, która najwyraźniej nie miała nikomu za złe, Ŝe niedawno 

została ukłuta. Pani Winters odeszła kilka kroków. Stalą teraz po drugiej stronie 

wejścia do sklepu i bez przekonania grzebała w koszu z przecenionymi drobiazgami. 

Wyglądało na to, Ŝe zaraz pójdzie dalej. Mike natychmiast zapomniał o swoim 

postanowieniu. Gorączkowo zastanawiał się, co zrobić, Ŝeby ją zatrzymać. 

– Doktorze Calder, chce pan potrzymać FidŜi? – spytała Emma. 

– Tak... oczywiście. A nawet chętnie ją komuś pokaŜę. – JuŜ jako nastolatek 

wiedział, na co najlepiej podrywać dziewczyny. Prawie Ŝadna nie potrafiła się oprzeć 

urokowi małego, ślicznego stworzonka. – Będę w pobliŜu, o, tam. W razie potrzeby 

proszę mnie zawołać. 

Umieścił psiaka w zgięciu ramienia i podszedł do pani Winters. OdłoŜyła 

wiklinowe kółeczko do serwetek i uśmiechnęła się. 

– To pański przyjaciel?

– Wabi się FidŜi. Chwilowo ją niańczymy, poniewaŜ tatuś poszedł po baterie do 

swojego aparatu słuchowego. 

Pani Winters wyciągnęła rękę, Ŝeby pogłaskać suczkę, ale zawahała się. 

– Jest przyjacielska?

– Przypuszczam, Ŝe zniesie trochę dowodów sympatii. FidŜi dostała sporą porcję 

czułości. Pani Winters przez dłuŜszą chwilę głaskała jedwabistą sierść i czubkami 

palców delikatnie ugniatała głowę psiaka. Mike patrzył zazdrośnie. Z rozkoszą sam 

poddałby się takim pieszczotom. I to w duŜej ilości. 

– Szczepi pan dzisiaj przeciw wściekliźnie?

– To mój społeczny obowiązek. A co panią tutaj sprowadza? Wspiera pani 

lokalnych kupców, Ŝeby uzdrowić naszą gospodarkę?

Westchnęła cięŜko i spuściła oczy. 

– Ostatnio wspieram ich bardziej wydatnie, niŜbym chciała. 

– Jakiś duŜy zakup?

– W ubiegłym miesiącu opony. – Podniosła wzrok. – Sam pan wie dlaczego. A w 

tym tygodniu wysiadła pralka. 

– Zamierza pani kupić nową?

– JuŜ to zrobiłam. Akurat była wyprzedaŜ. – Pani Winters skrzywiła się, ale 

rezultat był pociągający. – Szczerze mówiąc, nie bawi mnie konieczność wydawania 

tylu pieniędzy. 

Mike nie pamiętał, kiedy tak bardzo jak teraz pragnął pocałować kobietę. 

Opanowała go taka przemoŜna chęć, Ŝe niemal czuł jej smak. JeŜeli pani Winters 

zmagała się z podobnie rozpaczliwą tęsknotą, to nie dała tego po sobie poznać. 

– A na dodatek – kontynuowała – zainstalują mi pralkę dopiero w czwartek. 

– Nie mogą wcześniej?

– Nie. Tylko w czwartki rozwoŜą towar po mojej dzielnicy – wyjaśniła 

niewesołym tonem. 

– Zamówiła pani dostawę do domu? Chyba zdzierają za to skórę. 

– Owszem – przyznała. – Poza tym będę musiała zwolnić się z pracy na pół dnia. 

Gdybym nawet miała większy samochód, nie zdołałabym sama wnieść pralki do 

garaŜu. 

Siedź cicho! – rozkazał sobie w myśli. Niczego nie proponuj, bo wpadniesz w tę 

samą co zawsze, starą pułapkę. Problemy pani Winters nie powinny cię interesować. 

Nabyła nowy sprzęt, który za kilka dni zostanie dostarczony. Koniec, kropka. 

– Mam tutaj furgonetkę – powiedział. – Jeśli moŜe pani poczekać, aŜ skończę 

szczepienia, to słuŜę własnym transportem. 

– AleŜ... – wciągnęła głośno powietrze, a na jej policzkach pojawiły się rumieńce. 

– Ja nie... pan zawsze jest taki... – urwała. – Zaczekam do czwartku – dodała 

pewniejszym tonem. 

– Pomogę pani. To Ŝaden problem. – Przewiezienie pralki rzeczywiście nie 

stanowiło problemu. Natomiast mogło nim być angaŜowanie się w znajomość z kimś, 

kogo nie stać na opłatę za przewóz. – Naprawdę. Przejazd i podłączenie zajmie mi 

najwyŜej pół godziny. 

Znów skrzywiła się w ten uroczy sposób. 

– Dzięki temu nie zmarnuje pani dnia pracy – kusił. 

W milczeniu zastanawiała się nad propozycją, rozpatrując wszystkie za i przeciw. 

– Nawet nie wiem, czy mają w sklepie towar – odparła. 

– Prawdopodobnie przywoŜą rzeczy prosto z magazynu. 

– Niekoniecznie. Warto się dowiedzieć – a nuŜ jest moŜliwy natychmiastowy 

odbiór. Proszę tam iść i zapytać. Później powie mi pani, na czym stanęło. Punkt 

szczepień będzie czynny jeszcze dwie godziny. 

Tak uwaŜnie wpatrywał się w jej twarz, Ŝe drgnął zaskoczony, gdy ktoś dotknął 

jego ramienia. 

– Doktorze Calder, przepraszam, Ŝe przeszkadzam, ale pacjenci czekają. 

– JuŜ idę – zapewnił i zanim odszedł, jeszcze raz spojrzał na panią Winters. – 

Proszę dać mi znać, czy coś pani załatwiła. 

Skinęła głową. Mimo to Mike był głęboko przeświadczony, Ŝe pani Winters 

wolałaby trzymać się od niego jak najdalej. Ten wniosek niezmiernie go ucieszył. Nie 

mniej niŜ konieczność szczepienia siedmiu kocurów. Nie wątpił, Ŝe dzięki nim 

przestanie myśleć o pani Winters i jej pralce. Stado miauczących zwierzaków, 

przygotowywanych do ukłucia igłą przez obcego faceta, jest w stanie kaŜdego 

przyprawić o amnezję. 

Angelina Winters znalazła się w gorszej sytuacji. Nie dysponowała ani jednym 

kotem, który swoim zachowaniem rozproszyłby jej myśli. Na pociechę zafundowała 

sobie wodę sodową i chrupiące rogaliki. Lily teŜ je lubiła. Dlatego zawsze wpadały do 

małego barku, robiąc w okolicy zakupy. Angelina zatęskniła za córką. Lily spędzała 

ten weekend ze swoim ojcem. A ściślej mówiąc, z ojcem, jego drugą Ŝoną, jej 

dwojgiem dzieci oraz ich braciszkiem, który niedawno się urodził. Lily nie cierpiała 

tych wizyt. Rozstrajały ją, poniewaŜ w nowej rodzinie taty czuła się jak piąte koło u 

wozu. Angelina nie wiedziała, jak temu zaradzić. 

– Dobra robota, Thomas – z kwaśną miną mruknęła sama do siebie. 

Nieźle zamącił w głowie swojej córce. Nie wystarczyło mu, Ŝe uczynił farsę z 

małŜeństwa i zniweczył wspólne plany. Jesteś niemądra, skarciła się w duchu po 

chwili. Co się stało, to się nie odstanie. Nie ma sensu wracać do spraw, których nie da 

się zmienić. Zwłaszcza Ŝe istniały inne powody do zmartwienia. Na przykład sposób, 

w jaki reagowała na uczynnego doktora Caldera. Przy nim jej ciało stawało się 

plątaniną wraŜliwych zakończeń nerwowych. Jego zielone oczy działały niemal 

hipnotyzująco. A jego ręce... Na ogół nie zwracała uwagi na męskie ręce. Ale jego 

dłonie były takie... miłe. Silne. Delikatne. Kompetentne. 

Chyba zupełnie zwariowałam, doszła do wniosku. Zaczynam mieć na jego 

punkcie obsesję jak egzaltowana nastolatka. Pogryzała rogalik, usiłując spokojnie 

przeanalizować ewentualne przyczyny swoich reakcji. MoŜe rzeczywiście 

przechodziła drugi okres dojrzewania. A moŜe po prostu najwyŜszy czas, Ŝeby znów 

zainteresowała się męŜczyznami. Od niemal dwóch lat z własnej, nieprzymuszonej 

woli Ŝyła w celibacie. I nagle, całkiem nieoczekiwanie odkryła, Ŝe brak jej 

męŜczyzny. Najpierw dała o sobie znać potrzeba bliskości, chęć przytulenia się do 

kogoś, kto obejmie, ogrzeje i zapewni poczucie bezpieczeństwa. Później pojawiło się 

napięcie oraz bezsenność spowodowana wspomnieniami. Zdarzało się, Ŝe Angelina 

przez całą noc przewracała się z boku na bok, nie mogąc usnąć, poniewaŜ zanadto 

dręczyło ją poczucie pustki obok niej – i w niej. ChociaŜ jednak myślała o 

męŜczyźnie, Ŝaden jej nie pociągał. Przyjaciółki sugerowały, Ŝeby się z kimś 

umówiła. ZaaranŜowały jedną czy dwie randki. Angelina poszła na te spotkania. 

Sprawiło jej przyjemność towarzystwo, konwersacja z elementami flirtu i dźwięk 

męskiego głosu, ale nie zdarzyło się nic magicznego. AŜ do tego dnia, w którym w jej 

domu zjawił się weterynarz. Mówił jak męŜczyzna, pachniał jak męŜczyzna i patrzył 

na nią wzrokiem męŜczyzny, który widzi w niej kobietę godną poŜądania. Sprawił, Ŝe 

i ona spojrzała na niego w ten sposób. A takŜe uświadomiła sobie, od jak dawna nie 

kochała się z męŜczyzną. Prawie ją pocałował. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe miał na to 

ochotę. A potem cisza. śadnego telefonu. śadnych prób kontynuowania znajomości. 

Tylko przysłana pocztą kartka, na której podał datę następnego szczepienia Princess. 

Angelina rozsądnie uznała, Ŝe najlepiej unikać pana Caldera. Przez pewien czas 

jej się to udawało. AŜ do dziś. I znów poczuła te same emocje co poprzednio. Po raz 

kolejny się przekonała, jak oszałamiająco działa na jej zmysły doktor Mike. 

Nadzieja, oczekiwanie, rozczarowanie, pomyślała ponuro. Nie potrzebowała 

więcej kłopotów w swoim Ŝyciu. A męŜczyzna, który wywoływał w niej takie reakcje, 

oznaczał dodatkowe problemy. Zwłaszcza Ŝe traktował ją obojętnie. Pomógł jej, bo... 

bo lubił działalność charytatywną. Zmiana koła. KsiąŜki Lily. Badania szczeniaka 

wyceniane według specjalnej taksy dla ubogich samotnych matek. Transport pralki... 

Właśnie, jeszcze i to. Zaproponował przewiezienie i zainstalowanie sprzętu, aby 

oszczędziła parę dolarów! Najgorsze, Ŝe był taki... miły. Właśnie w tym tkwiło 

największe niebezpieczeństwo. Gdyby jedynie silił się na uprzejmość, Angelina na 

pewno by go nie polubiła. Prawdopodobnie poczułaby do niego wręcz antypatię. 

Wówczas nie byłoby mowy o Ŝadnym przyciąganiu. No tak, ale pozostawały jeszcze 

te zielone oczy. I te dłonie... Szkoda, Ŝe nie moŜna przyjąć jego oferty. Angelina 

westchnęła. Gdyby nie jej szalejące hormony, trzydzieści dolarów zostałoby w 

kieszeni, a on cieszyłby się ze spełnienia dobrego uczynku. Szalejące hormony? CóŜ 

za bzdury chodzą ci po głowie, pomyślała. Jesteś Angeliną Winters, dojrzałą kobietą, 

a nie głupią smarkulą. Panujesz nad swoimi hormonami. Potrafisz okiełznać 

biologiczne potrzeby i posiadasz wystarczającą ilość wewnętrznej dyscypliny. Mimo 

trudności utrzymujesz się na powierzchni i sama wychowujesz dziecko. A skoro tak 

dobrze sobie radzisz z powaŜnymi sprawami, to przecieŜ zdołasz wytrzymać pięć 

minut sam na sam z męŜczyzną, który chce wyświadczyć ci przysługę. Czy interesuje 

go twoja osoba? Nic na to nie wskazuje. Nic, oprócz jego spojrzenia. Patrzył na nią w 

szczególny sposób. I co z tego? Prawie wszyscy męŜczyźni gapią się na kobiety. Jak 

brzmi to stare powiedzenie? „śonaci, ale wciąŜ Ŝywi – niech przynajmniej popatrzą”. 

Tyle tylko, Ŝe on nie był Ŝonaty... No cóŜ, będzie musiała po prostu wziąć się w garść. 

Ignorować jego wzrok. Dzięki temu oszczędzi trzydzieści dolarów, nie straci połowy 

dniówki i zrobi pranie w domu. 

JuŜ podjęła decyzję. Jeśli okaŜe się, Ŝe moŜna odebrać pralkę jeszcze dziś, 

przyjmie propozycję doktora Caldera. Stłamsi swoje poŜądanie, a później – po 

odjeździe dobroczyńcy – wejdzie pod zimny prysznic. 

Sklep dysponował zapasem pralek. Angelina odwołała dostawę, odebrała 

pieniądze i wróciła do stanowiska szczepień. Zatrzymała się z boku, obserwując pracę 

zespołu, który zwijał się jak w ukropie, bo mimo późnej pory w kolejce stało jeszcze 

duŜo chętnych. Angelina nigdy nie przypuszczała, Ŝe w weterynarii istnieje coś 

takiego jak indywidualne podejście do pacjentów. Jego zwolennikiem niewątpliwie 

był doktor Calder. KaŜdemu czworonogowi okazywał duŜo sympatii – głaskał, 

oglądał, gawędził z właścicielami zwierząt, po czym szybko i sprawnie wykonywał 

szczepienie. Doszła do wniosku, Ŝe Mike Calder jest bardzo dobrym weterynarzem. I 

wspaniałym człowiekiem. 

ZauwaŜył ją i uśmiechnął się szeroko. 

– Prosimy do nas. – Ruchem głowy wskazał zaplecze. Zawahała się, więc dodał: 

– Przydałaby się nam dodatkowa para rąk. 

Angelina weszła do środka, ciekawa, w czym mogłaby pomóc. 

– Dzięki Bogu! – zawołała ochotniczka, dyŜurująca przy stole z materiałami 

informacyjnymi. – Muszę pędzić do toalety – szepnęła Angelinie do ucha. – KaŜdemu 

szczepionemu zwierzęciu zakładamy specjalną kartę – dodała głośniej. – Trzeba 

dopilnować, Ŝeby wszystkie rubryki zostały wypełnione. W razie niejasności proszę 

zapytać Emmę. To ta, która rozpakowuje strzykawki. 

Angelina usiadła i zajęła się formularzami. Kobieta wróciła po paru minutach. 

– Jak idzie? – zapytała. 

– Dobrze. 

– Zgodzi się pani posiedzieć tu jeszcze przez chwilę? Ja pomogłabym Emmie. 

– Oczywiście. 

O piątej ochotniczka, którą zastępowała Angelina, wręczyła plakietki pierwszym 

pięciu osobom z kolejki. 

– Państwo są naszymi ostatnimi klientami – wyjaśniła. Wkrótce ochotnicy 

przystąpili do pakowania sprzętu i szczepionek. Trochę oszołomiona tą krzątaniną, 

Angelina odsunęła się, Ŝeby nikomu nie przeszkadzać. Nagle poczuła się zbędna. 

– Dzięki za wypisywanie kart. Odwróciła się, słysząc głos weterynarza. 

– Proszę bardzo. 

– Czego dowiedziała się pani w sklepie?

– Mieli kilka pralek. Obiecali wystawić moją na rampę. 

– A więc jedźmy. 

Objął ją lekko w talii. Angelina była pewna, Ŝe ten gest nic nie oznacza. To po 

prostu taki odruch, pomyślała. Doktor Calder otaczał ramieniem prawdopodobnie 

kaŜdą panią, z którą szedł. Na przykład swoją babcię lub siostrę. Lecz w niej, 

Angelinie Winters, jego bliskość wcale nie budziła siostrzanych uczuć. Przy Mike’u 

Calderze Angelina uświadamiała sobie, Ŝe jest kobietą, która zbyt długo obchodziła 

się bez pieszczotliwego dotknięcia męŜczyzny, kobietą spragnioną fizycznej bliskości. 

JakŜe łatwo byłoby przysunąć się do tego ciepłego, męskiego ciała, dać się stopić 

przez jego Ŝar i... Nie mogła zmienić swoich odczuć, ale nie zamierzała bezustannie 

ich analizować. To jedynie pogorszyłoby sytuację. 

– Zaparkowałam po drugiej stronie centrum handlowego – powiedziała, 

przyśpieszając kroku. Dzięki temu uwolniła się od obejmującej ją ręki. – Spotkajmy 

się przy rampie. 

– Moja furgonetka stoi na końcu tego rzędu. Jedzmy teraz po pralkę, a później 

zatrzymamy się przy pani aucie. Tak będzie prościej. 

Niczego się nie dało zarzucić logice tej propozycji. Wsiadając do furgonetki, 

Angelina usiłowała nie zwracać uwagi na szeroką pierś doktora Caldera, o którą 

musiała oprzeć się udem, gdy pomagał jej wejść na wysoki stopień. 

– Sądzi pan, Ŝe wystarczy miejsca na pralkę? – spytała z powątpiewaniem. 

– Tylne siedzenia nie są przymocowane na stałe – wyjaśnił. – Odkręcę je i 

przesunę maksymalnie do przodu. 

– To strasznie duŜo kłopotu... 

– Wcale nie – zapewnił. Zapalił silnik i wrzucił wsteczny bieg. 

Wyglądała przez boczne okno, gdy doktor Calder sprawnie manewrował 

pojazdem, wyjeŜdŜając z zatłoczonego parkingu. 

– A gdzie podziewa się Lily?

– Składa wizytę swojemu ojcu. – Widocznie nie zdołała powiedzieć tego 

wystarczająco obojętnie, bo weterynarz zapytał:

– Jest aŜ tak źle?

– No cóŜ – odparła po chwili milczenia – on nie krzywdzi jej celowo, ale... 

sprawia jej ból. 

– Chyba się nad nią nie znęca?!

– AleŜ skąd! Nigdy nie pozwoliłabym na Ŝadne odwiedziny, gdyby... 

– Oczywiście, Ŝe nie – przerwał jej skruszony. – Mówię głupstwa. 

– Oto rampa – obwieściła Angelina. Nareszcie, dodała w myśli. 

Dziesięć minut później pralka znajdowała się w furgonetce, a po chwili Angelina 

otwierała drzwiczki swojego samochodu. Z ulgą usiadła za kierownicą, zadowolona, 

Ŝ

e jest sama. Szczęśliwa, Ŝe juŜ nie musi przebywać obok doktora Caldera. Był zbyt 

męski, a ona – zbyt świadoma tej męskości, Ŝeby czuć się przy nim swobodnie. 

Odetchnęła głęboko. Teraz wszystko pójdzie jak z płatka. Musiała tylko dojechać do 

domu, wepchnąć pralkę do garaŜu, poŜegnać weterynarza i odzyskać spokój. 

Zamierzała zrobić pranie, obejrzeć telewizję, a na obiad przygotować sobie praŜoną 

kukurydzę. Kolejny radosny, sobotni wieczór!

Stali akurat przed skrzyŜowaniem, gdy usłyszała dźwięk klaksonu. Zaniepokojona 

odwróciła się do tyłu. Doktor Calder na migi pokazywał, Ŝeby podjechała przed 

wejście małego centrum handlowego. Angelina uznała, Ŝe prawdopodobnie chodzi o 

pralkę, skinęła więc głową i posłusznie skręciła w prawo. Zaparkował obok niej i 

wyskoczył z furgonetki. Angelina opuściła szybę. 

– W czym problem?

– Lubi pani fajitas?

– Fajitas?

– Umieram z głodu. Właśnie minęliśmy Casa Lupę i nabrałem ochoty na ich 

jedzenie. Chodźmy. 

– Aleja... 

– Ma pani inne plany?

– Nie, ale... 

– CzyŜby niechęć do meksykańskich potraw?

– SkądŜe, lubię je, tylko... 

– No to proszę mnie nie dręczyć. Jeśli pani ze mną nie pójdzie, stracę mnóstwo 

czasu, wracając tutaj. 

Zmarszczyła brwi, ale nic nie powiedziała. 

– Nie ma pani ani troszkę apetytu? – spytał przymilnym tonem dziecka, które 

błaga, Ŝeby nie kazano mu jeszcze iść spać. – Specjalność Casa Lupę to fajitas. 

Podają do tego mnóstwo dodatków. Zrobi mi pani przysługę. 

ROZDZIAŁ 6

– Mówiłem, Ŝe będzie mnóstwo dodatków. – Patrzył na nią ponad porcjami 

lodów – wielkich, oblanych czekoladą i udekorowanych wisienką kul, umieszczonych 

pośrodku cynamonowych placków tortillas w karmelowym sosie. Lody otaczał krąg 

róŜyczek z bitej śmietany. 

– Mam nadzieję, Ŝe nigdy nie przyjdzie panu ochota namówić mnie na coś 

sprzecznego z prawem – powiedziała, sięgając po łyŜeczkę. – Chyba skończyłabym w 

więzieniu. 

Mike’owi przychodziła do głowy tylko jedna rzecz, na którą chciałby namówić 

Angelinę. A poniewaŜ skończyła juŜ osiemnaście lat, więc nie byłoby to sprzeczne z 

prawem, tylko nierozsądne. Świadczyła o tym pralka w furgonetce. A takŜe kiepski 

wynik zapisany na „Liście wymagań”. Mike prawie o nim zapomniał, przyglądając 

się, jak Angelina Winters je lody. Jak oblizuje z górnej wargi karmel. Jak oddycha... 

Angelina. Angelina Martinez-Winters. To imię i panieńskie nazwisko doskonale do 

niej pasowało. Sprawiała wraŜenie anioła, pełnego słodyczy i dobroci, ale z 

dodatkiem południowoamerykańskiego ognia. Patrząc na Angelinę, Mike czuł, Ŝe jest 

bliski zakwestionowania sensu swojej „Listy”. Na szczęście w porę przypomniał 

sobie pralkę i siedmioletnią dziewczynkę, która pojechała odwiedzić tatusia. Kto wie, 

dlaczego rozleciało się małŜeństwo jej rodziców. Przy najmniejszej wzmiance na ten 

temat Angelina jeŜyła się bardziej niŜ kot na widok psa. 

– Gdzie pani pracuje? – zapytał po raz drugi. – Nie dosłyszałem odpowiedzi. – Z 

rozmysłem zmienił temat. 

– W zakładach graficznych Morgana. 

– To brzmi interesująco. 

– Czasem jest ciekawie. A czasem nie. 

– Co pani tam robi... obsługuje maszyny drukarskie?

– Tylko gdy nie mogę tego uniknąć. – Uśmiechem dała do zrozumienia, Ŝe zdaje 

sobie sprawę z grzecznościowego charakteru zainteresowania Mike’a. – Formalnie 

zajmuję się grafiką komputerową. 

– Imponujące zajęcie. Zaśmiała się. 

– Nie bardzo. Najczęściej to po prostu stukanie w klawiaturę. Ale czasem 

wykonuję jakiś specjalny projekt. 

– Na przykład co?

– Wizytówki, zaproszenia. Ulotki. Karty dań. Zawiadomienia. 

– Jakiego rodzaju zawiadomienia?

– NajróŜniejsze. O wyprzedaŜach, o galowych imprezach. Większość klientów to 

właściciele małych firm lub osoby prywatne. Dlatego nasze niektóre zadania bywają 

zabawne i oryginalne. – Zanurzyła łyŜeczkę w deserze. – Pewna para zamówiła kiedyś 

zawiadomienia o adoptowaniu szczeniaka ze schroniska dla bezdomnych zwierząt. 

WłoŜyła do ust trochę lodów i przez chwilę rozkoszowała się ich smakiem. 

– W jaki sposób moŜna zostać grafikiem komputerowym?

– Studiowałam na akademii sztuk pięknych, ale... – urwała, a jej spojrzenie 

ujawniło dawny uraz. – Po ślubie przerwałam naukę. Postanowiliśmy z męŜem, Ŝe 

najpierw on skończy studia. Ale – westchnęła cicho – zdarzyła się historia stara jak 

ś

wiat. Mój mąŜ zrobił dyplom, a ja urodziłam dziecko. Zamierzałam wrócić na studia, 

gdy Lily wejdzie w wiek szkolny. Niestety, prawie dwa lata temu musiałam iść do 

pracy. 

– Ale nadal myśli pani o dawnych planach? – Chyba nieopatrznie poruszył czułą 

strunę. Świadczyła o tym mina Angeliny Winters. 

– Studia nie są obecnie na pierwszym miejscu mojej listy priorytetów – odparła 

złudnie lekkim tonem. 

– Nie sugerowałem, Ŝe powinny. Tylko odniosłem wraŜenie, Ŝe ta sprawa ma dla 

pani duŜe znaczenie. 

– MoŜe w przyszłości... Kompletuję swoje najlepsze prace, a za rok lub dwa 

spróbuję kupić sprzęt i działać na własną rękę. 

– Zostać niezaleŜną kobietą interesu?

– Chciałabym móc spędzać popołudnia w domu, gdy Lily uzna, Ŝe szkolna 

ś

wietlica to miejsce odpowiednie tylko dla maluchów. 

Do stolika podeszła kelnerka. Spytała, czy Ŝyczą sobie jeszcze czegoś i zostawiła 

rachunek. Mike sięgnął po pieniądze. 

– Ja powinnam się tym zająć. – W głosie Angeliny zabrzmiało poczucie winy. 

– Nie ma mowy. To rewanŜ za tamten obiad. 

– Ale... transport tej pralki... 

– Usiłuje pani urazić moją męską dumę?

– SkądŜe znowu! – zawołała z komicznym przeraŜeniem. 

– Powiedzmy, Ŝe jestem staroświecki. Jeśli zapraszam kobietę na obiad, to za 

niego płacę. 

Gdyby z kaŜdej odrobiny kurzu wylęgały się puszyste pisklęta, to z brudu pod 

starą pralką mógłby powstać kurczak monstrum. W warstwie lepkiej mazi leŜała 

jednocentówka, plastikowa laleczka, guzik, agrafka i patyk od lizaka, a w charakterze 

głównej ozdoby – przezroczysta piŜama, która zniknęła wkrótce po czwartej rocznicy 

ś

lubu Angeliny. 

– Chyba spalę się ze wstydu – mruknęła Angelina. – Co za bałagan. – Chwyciła 

skąpy ciuszek, Ŝeby wrzucić go do kosza z brudną bielizną. Koronkowa falbanka 

zawadziła o jego brzeg i rozdarła się z głośnym trzaskiem. 

– To samo znalazłem u siebie pod kanapą. 

– Naprawdę? – Angelina uśmiechnęła się kpiąco. – Muszę tu posprzątać – 

stwierdziła krótko, czerwona jak burak. 

– Rozpakowanie nowej pralki zajmie mi trochę czasu. 

Angelina przyniosła szczotkę i napełniła wiadro wodą. Następnie zaatakowała 

energicznie podłogę, nie przestając myśleć o atrakcyjnym męŜczyźnie znajdującym 

się tuŜ obok. 

Staroświeckim atrakcyjnym męŜczyźnie, poprawiła się natychmiast. Nie chodziło 

wcale o to, Ŝe postawił jej obiad. Przy swojej pensji Angelina wcale nie zamierzała 

walczyć o równe prawa do regulowania rachunków w restauracji. Problem polegał na 

czymś innym. Staroświeccy męŜczyźni lubili przejmować kontrolę nad kobietami, 

troszczyć się o nie i je rozpieszczać. Angelina juŜ kiedyś wpadła w taką pułapkę. 

Pozwoliła męŜczyźnie, Ŝeby nią rządził. śeby o nią dbał. śeby ją psuł. śeby ją 

stopniowo dyskwalifikował. Pomniejszał. Dławił. Nie chciała drugi raz przeŜyć tego 

samego. Z dnia na dzień została z dzieckiem prawie bez środków do Ŝycia. Od tego 

czasu przeszła długą drogę. Stała się samodzielna i samowystarczalna. Potrafiła 

utrzymać siebie i Lily. Najgorsze miały juŜ za sobą. W przyszłości teŜ dadzą sobie 

radę. Angelina była tego pewna. Jeśli w kimś się zakocha, to nigdy więcej nie stanie 

się zaleŜna od męŜczyzny. Zwłaszcza od takiego, który chlubi się, Ŝe jest 

staroświecki. Gdyby jeszcze wiedziała, jak okiełznać swoje hormony! Szalały, ilekroć 

Mike Calder był w pobliŜu. Tak jak teraz, gdy przeszła obok niego, Ŝeby wylać wodę. 

Akurat wyciągał z pralki styropianowe blokady. 

– MoŜe pudło przyda się Lily i jej koleŜankom do zabawy – powiedział. 

– Jasne – przyznała. – Będą mieć frajdę. Dzięki, Ŝe go pan nie wyrzucił. 

Dlaczego musiał być taki troskliwy? – przemknęło jej przez głowę. Gdyby nie 

zachowywał się tak sympatycznie, jej serce prawdopodobnie nie zaczynałoby uderzać 

szybciej. Pokoje nie stawałyby się mniejsze, gdy do nich wchodził. Nie robiłoby się 

jej gorąco, gdy zbliŜał się do niej. 

– Prawie gotowe – stwierdził. 

Angelina w milczeniu obserwowała pracę Mike’a, pełna podziwu dla jego 

skupienia, siły i zręczności. Męskie ręce sprawnie wykonywały kolejne niezbędne 

czynności. Wyobraziła sobie, Ŝe te dłonie dotykają jej ciała, przesuwają się po nim 

pieszczotliwie, rozniecają magiczny płomień. Rozkoszowała się smakiem poŜądania, 

zastanawiając się, jak by to było, gdyby doktor Calder ją pocałował. Szkoda, Ŝe nie 

mogła od razu wypchnąć go z domu. Czekało ją chyba najdłuŜsze pół godziny w 

Ŝ

yciu. 

– Zawsze wozi pan ze sobą ten wózek? – spytała, gdy wsunął nośną platformę 

pod pralkę. 

– Tyle ludzi bez przerwy coś przestawia – odparł z uprzejmym uśmiechem. – 

Taki sprzęt staje się niezbędny. 

Zgrabnie popchnął wózek i zawiózł pralkę na miejsce. 

– Wspaniale. Chyba ma pan praktykę. 

– Przepracowałem kiedyś całe lato w firmie organizującej przeprowadzki. Ta 

pralka to pestka. Znacznie trudniej wepchnąć po schodach pianino. 

– WyobraŜam sobie. 

Doktor Calder ustawił pralkę ćwierć metra od ściany i podniósł jeden z dwóch 

plastikowych węŜy. 

– Przykręcimy te maleństwa, włoŜymy wtyczkę do kontaktu i sprawa załatwiona. 

Nic, tylko prać. 

Mike schylił się, Ŝeby dosięgnąć zaworu, a pod dŜinsami wyraźnie zarysowały się 

twarde pośladki. Złociste włosy musnęły potęŜne ramię. Wspaniale rozwinięte 

mięśnie poruszały się miarowo, a na czole pojawiły się głębokie zmarszczki. Po 

chwili Mike połączył koniec węŜa z zaworem i mocno dokręcił nakrętkę. 

– Przydałaby się latarka – powiedział. 

Była w sypialni, w szufladzie nocnej szafki. Angelina wykorzystała okazję, Ŝeby 

się odświeŜyć i wziąć się w garść. Zadowolona z rezultatu, wróciła do pralni. 

– Proszę bardzo. – Wyciągnęła dłoń uzbrojoną w latarkę. 

– Musi mi pani poświecić. A ja stanę na głowie, Ŝeby włączyć tę pralkę do sieci. 

– To takie trudne?

– Sznur jest krótki, a jakiś idiota wpadł na genialny pomysł, Ŝeby umieścić 

gniazdko prawie w podłodze. 

– Nie moŜna odsunąć suszarki, Ŝeby mieć dostęp z boku?

– MoŜna. Ale przedtem trzeba odłączyć rurę, prowadzącą do wywietrznika. 

Lepiej tego nie robić. Te stare węŜe bywają kruche. Chyba Ŝe chce pani skoczyć do 

sklepu po nowy... 

Nie potrafiła się powstrzymać. Zachichotała. 

– O co chodzi? – Patrzył na nią zmieszany. 

Nie mogła mu wyjaśnić, Ŝe ujęło ją jego zdecydowane podejście, Ŝe 

zniecierpliwienie było takie męskie i wzbudziło w niej czułość, poniewaŜ stanowiło 

pierwszy przejaw niedoskonałości, który ujawnił doktor Calder. 

– Po prostu rozśmieszyło mnie, Ŝe najtrudniejsze okazało się wetknięcie wtyczki. 

Zacisnął usta i lekko potrząsnął głową, jakby chciał powiedzieć: „Ach, te 

kobiety!” Wstrzymała z wraŜenia oddech, poniewaŜ tak dojmująco znajoma wydała 

się jej mina Mike’a. Angelina nie miała pojęcia dlaczego. PrzecieŜ spędziła z 

doktorem Calderem tak niewiele czasu. 

Mike usiadł na pralce, górną połową ciała odwrócił się w stronę ściany i 

postękując z wysiłku, próbował trafić wtyczką do gniazdka. 

– Światło! – rozkazał. 

Angelina uniosła latarkę i skierowała strumień światła w dół, za pralkę. 

– Wprawo. Zastosowała się do polecenia. 

– Bardziej w prawo. 

Musiała przysunąć się do niego. Jeszcze trochę i będzie go dotykała, gdy jej talia 

zetknie się z jego udem, a wtedy... 

– BliŜej. 

Zaciskając zęby, przylgnęła bokiem do niego. Zareagowała na tę bliskość zgodnie 

ze swoimi przewidywaniami: poczuła, jak przechodzi ją fala gorąca. 

– Doskonale – mruknął Mike nieco zduszonym głosem, poniewaŜ nadal zajmował 

niewygodną pozycję. – Teraz... 

Pralka nieoczekiwanie oŜyła. Odwirowywanie, przemknęło Angelinie przez 

głowę, gdy błyskawicznie sięgnęła w kierunku pokrętła programatora. Mike usiłował 

zrobić to samo, toteŜ udało się jej tylko trzepnąć go latarką w ucho i zaplątać się w 

jego ramię. Jej prawa pierś dosłownie wklinowała się pod pachę Mike’a. Angelina 

wylądowała z twarzą w zagłębieniu jego szyi, gdzie z kaŜdym oddechem wchłaniała 

porcję zapachu płynu po goleniu. Jedno z nich – Angelina nigdy nie ustaliła, które – w 

końcu zdołało wyłączyć pralkę. Spróbowała odsunąć się od Mike’a. On trzymał ją 

jednak za przegub, uniemoŜliwiając ucieczkę. Stali naprzeciw siebie, wystarczająco 

blisko, Ŝeby Angelina poczuła emanujący z jego ciała Ŝar. Na wargach Mike’a zaigrał 

domyślny uśmieszek, a w oczach błysnęło poŜądanie, gdy powoli przesuwał dłonie po 

jej ramionach. Mogła się wtedy wyrwać. Powinna była. Chciała to zrobić – albo tylko 

jej się wydawało, Ŝe chce. Ale nawet nie drgnęła. Czekała, zdając sobie sprawę, Ŝe 

pocałunek jest nieuchronny. Była na niego przygotowana, zanim usta Mike’a musnęły 

jej wargi. Pragnęła jak najszybciej przekonać się, jakie będzie owo doznanie 

wywołane pierwszym zetknięciem ich ust. Marzyła o tym wraŜeniu. Potrzebowała go. 

Obawiała się go. Tęskniła za nim. Lękała się go... Mike ujął jej twarz w dłonie. Oboje 

patrzyli sobie w oczy. Zielone nie zadawały Ŝadnych pytań, a brązowe nie udzielały 

Ŝ

adnych odpowiedzi. Istniała tylko akceptacja siły, która ich popychała ku sobie, oraz 

zgoda na to, co miało nastąpić. Musieli się pocałować. Tego Ŝyczył sobie los. 

Mike nie śpieszył się. Powoli przesuwał ustami po wargach Angeliny, 

sprawdzając ich miękkość, kształt i smak. Pocałunek – choć pozbawiony 

gwałtowności – podziałał na Angelinę niesłychanie. Z pełną świadomością 

rozkoszowała się delikatnym uciskiem ust Mike’a. Słodka pieszczota sprawiała 

nieziemską przyjemność. Kusiła obietnicą. Oferowała namiętność i Ŝar. Od dawna 

nikt nie całował Angeliny w ten sposób. Nie obejmował jej tak czule. Nie 

przekonywał, Ŝe jej poŜąda. Mike uniósł głowę, przerywając pocałunek. Angelina 

zareagowała na to cichym jękiem Ŝalu. 

– A ja się martwiłem, Ŝe to jednostronne zauroczenie – powiedział Mike 

chrapliwie. 

Nawet gdyby zamierzała go przekonać, Ŝe tak było, nie zdąŜyłaby się odezwać. 

Jego usta – tym razem bardziej natarczywie – znów znalazły się na jej wargach. Ten 

pocałunek był głębszy, zawierał więcej namiętności. Angelina przeŜywała go całym 

swoim ciałem, od stóp do głów rozpalona zarówno fizycznym poŜądaniem, jak i 

emocjonalną potrzebą bliskości. Pocałunek okazał się zachwycający. Dłonie Mike’a 

pieściły po mistrzowsku. Angelina poddała się ich dotykowi, z zachwytem przyjmując 

słodkie, cudowne doznania. Coraz głębiej pogrąŜała się w ich magii, gdy nagle dłonie 

Mike’a spoczęły na jej pośladkach. Przycisnął ją mocno do siebie. Mogła się 

przekonać, jak bardzo jej poŜąda. Intymność okazała się zbyt nagła, zbyt intensywna. 

Szokująca. Angelina wyrwała się z objęć Mike’a. Patrzyli na siebie oszołomieni, 

próbując się uspokoić. Jego oczy lśniły, policzki pokrywał ciemny rumieniec. 

Angelina wiedziała, Ŝe ona – zmieszana jak nigdy – musi wyglądać podobnie. 

– Ja... – urwała. Pocałunek sprawił, Ŝe jej umysł pracował na zwolnionych 

obrotach. 

– Ja teŜ. – Mike przysunął się, Ŝeby znów wziąć ją w ramiona. 

Zaraz zaczniemy wszystko od początku, pomyślała w popłochu. 

– Nie! – zawołała. Cofnęła się o krok i wpadła na pralkę. 

– A co – Mike z niedowierzaniem potrząsnął głową – boisz się mnie?

– Nie! – parsknęła. Nie mogła mu powiedzieć, czego naprawdę się bała. Gdyby 

znów ją całował, wkrótce wylądowaliby nago na podłodze pralni. 

– Więc... 

Angelina odetchnęła głęboko. Usiłowała zebrać myśli i zapanować nad drŜeniem 

kolan. 

– Doktorze... 

– Mike – warknął przez zaciśnięte zęby. 

– Właśnie. Słuchaj, Mike, doceniam, Ŝe przywiozłeś i zainstalowałeś mi pralkę. 

Zamierzałam zrewanŜować ci się domowymi ciasteczkami lub czymś w tym stylu, a 

nie... 

Spiorunował ją wzrokiem. 

– Chyba nie przypuszczasz, Ŝe... – Mike urwał i cięŜko westchnął. 

Owszem, nie przypuszczała. Ale swoją sugestią odwróciła uwagę od tego, co 

naprawdę stanowiło problem. Całe szczęście. Jeszcze tego brakowało, Ŝeby Mike 

zrozumiał, jak bardzo ją pociąga. Otworzyła usta, aby mu odpowiedzieć. Miała 

nadzieję, Ŝe jakimś cudem wydusi z siebie w miarę inteligentną ripostę. 

Mike odezwał się jednak pierwszy. Jego słowa wyraŜały oburzenie i pewnie 

dlatego ich nie dobierał. 

– Nie muszę przestawiać gratów, Ŝeby zwabić babę do łóŜka. A gra przedwstępna 

nie polega na podłączaniu węŜy. 

– Wolisz odwirowywanie! – Ale się wysiliłaś, pomyślała, zirytowana swoim 

brakiem inwencji. 

– Dopiero od pięciu minut, pani Winters. 

Przyznała w duchu, Ŝe zasługuje na jego pogardę. I na spojrzenie, którym po niej 

przesuwał – poŜądliwe, otwarcie zmysłowe. Dokładnie tak większość męŜczyzn 

patrzy na dziewczynę w zbyt wydekoltowanej, zbyt obcisłej i za krótkiej sukience. 

Tak traktuje kobietę, której pocałunki są Ŝarłoczne. A ona, Angelina Winters, przed 

chwilą pocałowała Mike’a Caldera w taki sposób, jakby... jakby nikt nie całował jej 

od prawie dwóch lat. Pat. Cisza. Beznadziejna cisza. 

– Myślę, Ŝe powinniśmy... – Pociągnęła nosem. – W ogóle cię nie znam!

– Sądziłem, Ŝe właśnie zaczynamy się poznawać. PrzecieŜ niedawno trzymałem 

cię w ramionach, prawda? A ty... 

– Tak! – ucięła. Czuła, Ŝe policzki jej płoną. – Ale... Gdyby wzrok zabijał, juŜ 

leŜałaby martwa. 

– Spokojnie, aniołku. Trzeba tylko powiedzieć „nie”. Nie gwałcę podczas randek 

i nie uprawiam seksu na pralkach. 

– To nawet nie jest randka – mruknęła. 

NajwyŜszy czas, Ŝeby sobie o tym przypomniała! I o paru innych rzeczach. O tym, 

jak pełna nadziei gapiła się na telefon. Swoje rozczarowanie, gdy się nie odezwał. 

Przygnębiające wnioski, które z tego wyciągnęła. 

– Na pewno nie? – zapytał wesoło, odzyskując dobry humor. – Chyba trochę 

przypominało randkę. Wcinaliśmy coś z jednego półmiska. 

– Tylko z powodu oferty „Dla dwojga”. 

– Jasne. – Zachichotał. Znów zapadło niezręczne milczenie. W końcu przerwała 

je Angelina. 

– Będzie lepiej, jeśli juŜ pójdziesz. 

– Nie mogę. 

– Jak to nie moŜesz?

– Muszę wypoziomować pralkę. To bardzo waŜne. Jeśli nie będzie stała poziomo, 

podczas prania zacznie wibrować. 

– Więc ją wypoziomuj i... 

– I zjeŜdŜaj? – dokończył za nią. Angelina westchnęła ponuro. 

– Naprawdę jestem ci wdzięczna. – Tak mnie pociągasz, Ŝe w twojej obecności 

zupełnie głupieję, a ty nawet nie zadzwoniłeś, dodała w myśli. 

– A ta poprzednia pralka... nikt jej nie ustawiał?

– Nie wiem. Chyba mnie to nie interesowało. 

Nie interesowało jej teŜ, jak załoŜyć nową linkę do kosiarki, jak zmienić baterie w 

wykrywaczu dymu lub uszczelkę w kranie. 

– Zaufaj mi, aniołku. – Mike musnął palcem czubek jej nosa. – Nie chcesz, Ŝeby 

twoja nowa pralka ruszyła w taniec, prawda?

– No dobrze. Ale pokaŜ mi, na czym polega to ustawianie. Ukląkł i wskazał na 

metalowe kółeczko, które ona nazwałaby po prostu nóŜką. 

– Widzisz to pokrętło? MoŜe być dłuŜsze lub krótsze, w zaleŜności od tego, w 

którą stronę je się obraca. Powinno mieć odpowiednią długość, Ŝeby... – ZauwaŜył, Ŝe 

Angelina wpatruje się w niego, a nie w pokrętło. – Coś nie tak?

Potrząsnęła przecząco głową. 

– Potrafisz wyjaśniać – powiedziała z uśmiechem. 

Czy Thomas wyjaśniałby jej róŜne sprawy, gdyby wyraziła zainteresowanie? 

Szczerze mówiąc, nie miała pojęcia. Nigdy nie przyszło jej do głowy, Ŝeby pytać. 

Nigdy nie przypuszczała, Ŝe jej małŜeństwo się rozpadnie, a ona będzie musiała sama 

zatroszczyć się o wszystko. Pędziła bezmyślny Ŝywot, zadowolona ze status quo. 

Dopiero teraz zdała sobie z tego sprawę. CzyŜby właśnie odkryła, dlaczego Thomas ją 

porzucił? Dlaczego wolał związać się z recepcjonistką, pracującą w jego biurze? 

Angelina była pewna jednego: nigdy więcej nie stanie się tak bardzo zaleŜna od 

męŜczyzny. 

Mike oparł ręce na bocznych krawędziach pralki i szarpnął nią do przodu i do 

tyłu. 

– Przechyla się w prawo – stwierdził, klękając, Ŝeby dokonać poprawki. – 

Sprawdź, czy się chwieje – polecił. 

Kolejne pół obrotu nadało pralce stabilność, lecz Mike nadal klęczał. 

– Co teraz? – spytała Angelina. 

– Masz wspaniałe nogi. 

Wzniosła oczy ku niebu, ale jej poirytowanie było niegroźne. Trudno złościć się 

na męŜczyznę, który podziwiał ją z taką oczywistą przyjemnością. 

– Skończone? – spytała. 

– Miejmy nadzieję, Ŝe nie – odparł wstając. Na widok jej miny dodał: – Chodzi ci 

o pralkę? Chyba tak. Trzeba tylko napuścić do niej wody i sprawdzić, czy nie cieknie 

spod nakrętek. Przy okazji moŜesz uprać trochę ciuchów. 

– Oto propozycja nie do odrzucenia. 

Kilka minut później Mike dokładnie obejrzał połączenia. Były szczelne. Przez 

chwilę oboje zastanawiali się, co powiedzieć. 

– Dzięki za... wszystko – odezwała się Angelina. – Przez moją pralkę 

zmarnowałeś sobotni wieczór. 

– Nie narzekam. Trafiło mi się to i owo. Poza tym jeszcze jest wcześnie. 

– Nie bardzo. 

– ZdąŜylibyśmy do kina na ostatni seans. 

– Nie sądzę. 

Lekko objął dłońmi jej ramiona. 

– Naprawdę chciałbym lepiej cię poznać. 

Równie dobrze mógłby porwać ją w ramiona, poniewaŜ dotyk jego palców i tak 

wprawiał ją w stan podniecenia. 

– Raczej jedź do domu, weź dwa razy zimny prysznic i zadzwoń do mnie za parę 

dni, jeśli nadal będziesz zainteresowany. 

Zaczął pieszczotliwie gładzić japo policzku. 

– Sprawy trochę wyniknęły się nam spod kontroli. – Uśmiechnął się 

uwodzicielsko. 

– Trochę – mruknęła z przekąsem. 

– JuŜ dobrze, przyznaję, Ŝe potrafisz obudzić we mnie bestię, ale przecieŜ 

jesteśmy dorośli i cywilizowani. Na pewno potrafilibyśmy spędzić ze sobą nieco 

czasu, nie ulegając pierwotnym impulsom. 

Mów za siebie, pomyślała. Nigdy by nie przypuszczała, Ŝe cała jej twarz jest 

strefą erogenną. To, jak odrobinę szorstkie, lecz nieskończenie delikatne palce Mike’a 

działały na zmysły, w niektórych konserwatywnych społecznościach prawdopodobnie 

uchodziło za sprzeczne z prawem. 

– Zgódź się – poprosił. – Pozwolę ci wybrać film. 

– MoŜe innym razem. – Wtedy, gdy najpierw zatelefonujesz i mnie zaprosisz, 

dodała w myśli. Dzięki temu poczuję się jak ktoś oczekiwany, a nie przypadkowy. 

Zrozumiał, Ŝe ona nie zmieni zdania. Z filozoficznym spokojem wzruszył 

ramionami i opuścił ręce. 

– Co powiesz na spacer? – Nie dał jej czasu na odmowę, tylko szybko dodał: – 

Trzeba wyprowadzić psiaka. 

Wieczór idealnie nadawał się na przechadzkę. KsięŜyc świecił jasno, niebo było 

bezchmurne, a powietrze rześkie. Mike prowadził Princess na długiej smyczy, dając 

jej duŜo swobody. Princess korzystała z niej w urozmaicony sposób – wesoło 

podskakiwała albo nagle zatrzymywała się, Ŝeby obwąchać latarnię lub słupek 

skrzynki na listy, a od czasu do czasu – spłoszyć Ŝabę. Spacer podziałał na Angelinę 

relaksujące Powiedziała Mike’owi o celującej ocenie, którą Lily dostała za pracę o 

szopach, gawędziła z nim o wychowywaniu szczeniaków. Dała wyraz zadowoleniu, 

Ŝ

e mieszka na Florydzie i w lutym nie musi nosić palta. Poruszała same miłe, 

bezpieczne tematy. Jej nastrój znacznie się poprawił. 

Szli cichymi uliczkami, aŜ zatoczyli pełny krąg i znów znaleźli się przed jej 

domem. Angelina w milczeniu patrzyła na Mike’a, który głaskał psa po karku i 

chwalił go za dobre zachowanie. Nie miała ochoty rozstawać się z doktorem 

Calderem. Napięcie, które niedawno ją opuściło, powoli zaczęło znów dawać o sobie 

znać. Mimo to zdołała się uśmiechnąć, gdy Mike puścił szczeniaka i spojrzał na nią. 

Odniosła wraŜenie, Ŝe on takŜe jest trochę zakłopotany i niespokojny. Nie wiadomo 

dlaczego dodało jej to otuchy. Odezwała się pierwsza, Ŝeby przerwać milczenie. 

– Dzięki za pralkę, za obiad i... 

– To raczej ja powinienem podziękować ci za obiad. Tylko z tobą mogłem 

zamówić fajitas dla dwojga i dostać darmowy deser. 

– Przez całe lata nie zapomnę tych lodów. 

Tym razem cisza trwała nieco dłuŜej i w końcu zwycięŜyła. 

– No cóŜ... 

Angelina wyciągnęła rękę. Ujął ją, lecz jego wzrok i zmysłowość uśmiechu 

ostrzegła Angelinę, Ŝe poŜegnanie przypieczętuje coś więcej niŜ uścisk dłoni. Mike 

powoli i łagodnie, ale z rozmysłem przyciągnął ją do siebie. Wystarczająco blisko, 

Ŝ

eby poczuła Ŝar jego ciała. Wystarczająco blisko, Ŝeby słyszała oddech Mike’a. śeby 

doleciał ją zapach jego płynu po goleniu. I na tyle blisko, Ŝeby zatraciła się w 

pocałunku. 

ROZDZIAŁ 7

Mike mył ręce, starając się nie patrzeć na swoją „Listę wymagań”. I tak gardził 

sobą, poniewaŜ zlekcewaŜył własne zasady. ZlekcewaŜył? Do diabła, to za mało 

powiedziane. Po prostu zagrał im na nosie. Wystarczyło jedno spojrzenie na Angelinę 

Winters i wskoczył w rolę szlachetnego rycerza tak szybko, Ŝe chyba tylko cudem nie 

złamał przy tym nogi. No i proszę, co się stało... co się prawie stało... co jeszcze 

mogło się stać... Mimo niezłomnego postanowienia Mike przez chwilę rozpatrywał 

przyjemne moŜliwości. 

– Wprowadzić następnego pacjenta? – spytała Suzie, zaglądając do 

pomieszczenia. 

Skinął twierdząco głową. 

– Zaraz idę. Co nas jeszcze czeka?

Na ogół nie operował we wtorki, ale dziś miał trudny zabieg, którego nie moŜna 

było przełoŜyć na następny dzień. Dlatego teraz mieli trochę opóźnienia. 

– Nie jest tak źle. PrzełoŜyłam dwie wizyty na inny termin. Jeśli zjesz szybki 

lunch, zdołasz nadrobić zaległości. Aha, jeszcze jedno. Dostarczono ci przesyłkę. 

– NajwyŜszy czas. Zamówiłem tę lampę kilka tygodni temu. Ta wytwórnia 

sprzętu medycznego transportuje towar chyba na grzbietach mułów. 

– To nie lampa. – Suzie nie kryła podekscytowania. – Chodź zobaczyć. 

Ciasteczka! – przemknęło Mike’owi przez głowę. Angelina wspomniała, Ŝe 

zamierza je upiec dla niego. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak wielką miał 

nadzieję, Ŝe pani Winters to zrobi. 

– Ciekawe, jakie są – mruknął, idąc za Suzie. Weszli do poczekalni i Suzie 

obwieściła:

– Bazie. 

– Bazie? – spytał zdumiony. 

– I to bardzo drogie. 

Mike gapił się niedowierzająco na gałązki z puszystymi kotkami, artystycznie 

ułoŜone w glinianym wazonie, który takŜe nie wyglądał tanio. 

– To dla mnie? Kto mógłby przysłać mi bukiet bazi?

– CzyŜbyś nie wiedział? – Suzie patrzyła na niego pytająco. 

Zaprzeczył ruchem głowy. 

– No to przeczytaj wreszcie ten bilecik! JuŜ mi się kończy cierpliwość. 

Mike sięgnął po wsuniętą między gałązki kopertę z wydrukowanym srebrnymi 

literami napisem Espey Gallery. 

– Coś takiego. Są z galerii. 

– To jedno z najbardziej ekskluzywnych miejsc w Winter Park – poinformowała 

Suzie. Znała się na takich rzeczach. 

– Nic nie rozumiem. 

– Ty naprawdę nie wiesz, kto ci je przysłał, prawda?

– Nie mam zielonego pojęcia. Pewnie jakiś wdzięczny właściciel zwierzaka. 

– Jakiś niezmiernie wdzięczny właściciel – stwierdziła Suzie. – Nieźle się 

wykosztował. Sam ten wazon ma prawdopodobnie trzycyfrową cenę. 

– Samantha Curry – powiedział, uśmiechając się mimo woli. Niedawne 

wydarzenia sprawiły, Ŝe całkiem o niej zapomniał. Ta przesyłka to był omen. Bez 

wątpienia. Miał popchnąć go w odpowiednim kierunku, przypominając o 

postanowieniu. Mike rzucił okiem na karteczkę. 

– Dziękuje mi za udział w sobotnich szczepieniach. 

– Mądrala z niej. 

– Dlaczego?

– Przysłała tyle małych, mięciutkich kotków weterynarzowi. 

– Hmm – mruknął, zajęty tą częścią liściku, której nie przeczytał Suzie. W Espey 

Gallery szykowano wystawę rzeźb jednej z przyjaciółek Samanthy. Uroczyste 

otwarcie zaplanowano na przyszłą sobotę. Samantha pytała, czy Mike zechciałby jej 

towarzyszyć. A czy wygłodzony człowiek miałby ochotę na befsztyk?

Wieczorem Mike zadzwonił do Samanthy. Podziękował za bazie i przyjął 

zaproszenie na wernisaŜ i koktajl w Espey Gallery. Następnie zaproponował, aby po 

tym spotkaniu oboje poszli gdzieś na kolację. Samantha rzuciła nazwę francuskiej 

restauracji w pobliŜu galerii. Mike odłoŜył słuchawkę bardzo z siebie zadowolony. 

Gala w galerii. Ekskluzywny lokal. Nieźle. Naprawdę nieźle. Nareszcie zostawiał za 

sobą kobiety w rodzaju Beth Ann. Otarł się o niebezpieczeństwo, ale w porę wrócił na 

właściwą drogę. Niestety, pozostawała jeszcze Angelina Winters. Mimo jej 

finansowych problemów, byłego męŜa, o którym wolała nie mówić, i córeczki bez 

tatusia, trudno będzie zapomnieć te wielkie, piwne oczy lub buntownicze wysuwanie 

podbródka. Z piersi Mike’a wydarło się westchnienie. Te nogi. Jej uśmiech. 

Pod koniec tygodnia Mike doszedł do wniosku, Ŝe najłatwiej wpaść w obsesję na 

punkcie kobiety, jeŜeli bezustannie się o niej myśli. Wszystko ją przypominało – 

białobrązowe psy, dziewczynki w wieku Lily, szyldy meksykańskich restauracji, 

reklamy opon... Walczył z tą obsesją – ilekroć przypominała mu się Angelina, siłą 

woli zmuszał się do myślenia o pannie Curry. To wcale nie było trudne. Kasztanowe 

włosy zamiast czarnych. Jedwabna bluzka zamiast spłowiałego podkoszulka. KaŜde 

zerknięcie na „Listę wymagań” uświadamiało Mike’owi nagą prawdę. Samantha 

Curry zasługiwała na sześć punktów, Angelina zaś na niecałe dwa. śeby to sobie 

lepiej uświadomić, napisał na liście: „Samantha 6”. Dopisał teŜ . Angelina” nad 

nazwiskiem Winters i pociągnął strzałkę do półtora punktowego wyniku. 

W furgonetce nadal tkwiła stara pralka. Mike upierał się, Ŝe ją wywiezie, co tylko 

dowodziło, Ŝe znów zaczyna zachowywać się jak tuman. Postanowił więc jak 

najszybciej pozbyć się grata, Ŝeby nie przypominał o popełnionych błędach. Zawiózł 

go do sąsiada teściowej Suzie – pana Peledrino, mechanika na emeryturze, który w 

warsztacie za domem reperował uŜywany sprzęt. 

Dwa teriery pana Peledrino – Spike i Spots – natychmiast wybiegły na podwórko. 

Ich właściciel, łysy i tęgawy, lecz nadal pełen energii, pośpieszył za nimi. 

– Cześć, doktorku. Co pana do mnie sprowadza?

– Przywiozłem panu pralkę. – Mike otworzył boczne, odsuwane drzwiczki 

samochodu. 

– Niech no rzucę okiem. – Pan Peledrino wgramolił się do furgonetki. Psy zrobiły 

to samo. W podnieceniu obwąchiwały jej wnętrze, pełne zapachu róŜnych zwierząt. 

– To staruszka – stwierdził mechanik. 

– Myślałem, Ŝe przydadzą się panu jakieś części. 

– MoŜe. – Pan Peledrino wysiadł i z namysłem drapał się po brodzie. – A moŜe 

nie. Trudno powiedzieć. Trzeba ją najpierw włączyć i zobaczyć, jak chodzi. Ale to 

popularny model i obudowa jest w dobrym stanie. Dam za nią dychę. 

– Dziesięć dolców? – Mike’owi nawet nie przyszło do głowy, Ŝe mechanik 

zapłaci za ten rupieć. 

– Jak pan chce. Nie mam zwyczaju się targować. 

W pierwszej chwili Mike chciał odmówić przyjęcia pieniędzy, ale zaraz zmienił 

zdanie. Angelinie przyda się nawet taka drobna sumka. 

– Zgoda. 

– Płacę czekiem, a nie gotówką. To zniechęca złodziei do przynoszenia mi 

kradzionych rzeczy – wyjaśnił pan Peledrino. – Na jakie nazwisko wystawić?

– Angelina Winters. 

Postanowił wysłać jej czek wraz z krótkim wyjaśnieniem. Wizytę uznał za zbyt 

ryzykowną. Gdyby poszedł do Angeliny, prawdopodobnie znów popatrzyłby na jej 

nogi. Albo spojrzał jej w oczy, co było jeszcze bardziej niebezpieczne. MęŜczyzna 

jest w stanie przyglądać się w miarę obojętnie nogom kobiety, ale oczy stwarzają 

większy problem. Są przecieŜ zwierciadłem duszy. Zwłaszcza takie jak Angeliny 

Winters. Ich nie potrafił usunąć z pamięci. Chyba dlatego, Ŝe w ogóle nie potrafił 

sobie przypomnieć, jakiego koloru są oczy Samanthy Curry. 

– Naprawdę moŜemy zjeść trochę tych ciasteczek dla doktora Mike’a?

– JuŜ przygotowałyśmy pudełko z ciasteczkami dla niego – wyjaśniła córce 

Angelina. – Te są nadprogramowe. 

– Aha. – Lily nie zamierzała dyskutować. Chwyciła herbatnik i podniosła go do 

ust. – Czekoladowe to moje ulubione. 

– KaŜdy je lubi. 

– Doktor Mike na pewno teŜ. – Popiła ciastko haustem mleka i z westchnieniem 

postawiła szklankę na stole. – Wolałabym, Ŝeby po nie przyszedł. 

– Postanowiłyśmy wysłać je pocztą, nie pamiętasz? śeby mu zrobić 

niespodziankę. 

– Mogłabyś go do nas zaprosić, ale nic nie mówić o ciastkach – zasugerowała 

Lily. – Wszedłby tutaj, a my zawołałybyśmy „Niespodzianka!” i pokazały mu te 

pyszności. 

– Coś takiego by ci się spodobało, prawda? – Patrząc na słodką buzię Lily, 

Angelina doszła do wniosku, Ŝe macierzyństwo byłoby łatwiejsze, gdyby dzieci nie 

wykazywały tyle sprytu. 

Angelina takŜe sięgnęła po ciasteczko. Liczyła na to, Ŝe chwila ciszy pozwoli 

zmienić temat. Lily nie dawała jednak za wygraną. 

– Dlaczego nie zadzwonisz do doktora Mike’a? Angelina jadła powoli, Ŝeby 

zyskać na czasie. Musiała wymyślić jakieś sensowne wyjaśnienie, które zniechęci Lily 

do dalszej dyskusji. Nie mogła powiedzieć prawdy: Ŝe doktor Mike pojechał do domu 

i wziął zimny prysznic. Pomogło mu” to trzeźwo ocenić znajomość z Angeliną 

Winters. Doszedł do wniosku, Ŝe wcale nie chce lepiej jej poznać. 

– Doktor Mike ma bardzo duŜo pracy. Dwukrotnie wyświadczył nam przysługę i 

teraz my powinnyśmy jakoś się zrewanŜować. 

– Lepiej, Ŝeby do nas wpadł. 

– To absolutnie wykluczone. – W głosie Angeliny zabrzmiała stanowczość. – A 

ty najwyŜej napisz mu karteczkę z podziękowaniami. WłoŜymy ją do paczki. 

– Przy okazji obejrzałby Princess – upierała się Lily. – Lubi ją. 

– Lily – odezwała się ostrzegawczym tonem Angelina. Zignorowała minę córki i 

włoŜyła do zlewu blachę, na której upiekła ciastka. Skrzywiła się na widok 

cieknącego kranu. Do niedawna woda tylko trochę kapała. Teraz płynęła cienkim, lecz 

nieprzerwanym strumyczkiem. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe problem domaga się 

rychłego rozwiązania. Angelina nie miała pojęcia, jak się naprawia kran. Po namyśle 

uznała, Ŝe znajdzie jakiś fachowy poradnik. Szkoda, Ŝe nie istniały instrukcje, jak 

zapomnieć o seksownych weterynarzach. Albo w ogóle o seksie. Od rozwodu całkiem 

dobrze radziła sobie z seksem – lub raczej jego brakiem. AŜ do dnia, w którym 

poznała Mike’a Caldera. I teraz... Wszystkie jej skumulowane, kobiece tęsknoty, do 

tej pory bezpiecznie drzemiące, zostały nagle rozbudzone. Od czasów Śpiącej 

Królewny nie zdarzyło się, Ŝeby jeden pocałunek spowodował takie przebudzenie!

Angelina gwałtownie zaatakowała plastikowym zmywakiem spieczone resztki 

ciasta. CóŜ, Mike Calder najwyraźniej nie okazał się księciem. Raczej rycerzem, który 

ratuje damy z opresji. Ale na pewno nie księciem. KsiąŜęta nie rozpływają się w 

powietrzu po tym, jak zapewnili, Ŝe chcą lepiej kogoś poznać. Jak to dobrze, Ŝe 

skończyło się na pocałunkach. Zwłaszcza jej rozum był z tego zadowolony. Zmysły 

trochę mniej doceniały jej silny charakter. I właśnie one zdawały się wywierać 

przemoŜny wpływ na jej marzenia. MoŜe gdyby.. . Wolała nawet o tym nie myśleć. Z 

dwóch powodów. Po pierwsze, nie mogła zmienić tego, co juŜ się stało. Po drugie, 

Mike Calder lubił się pojawiać i znikać. W tej sytuacji lepiej Ŝałować straconej okazji 

niŜ tego, Ŝe poszło się z nim do łóŜka. Lepiej być osobą cnotliwą i sfrustrowaną niŜ 

lekkomyślną i zaspokojoną. Tak przynajmniej głosiła teoria. Angelina przekonała się 

jednak, Ŝe praktyka skłania do innych wniosków. 

Względnie szerokie bary. Względnie płaski brzuch. Względnie długie nogi. 

Stylowo ostrzyŜone włosy – nadal względnie gęste. Buty wyglansowane według 

standardów obowiązujących w wojsku. Mike stwierdził, Ŝe prezentuje się całkiem 

nieźle jak na trzydziestokilkuletniego męŜczyznę. Rzadko mizdrzył się przed lustrem, 

ale jeszcze rzadziej towarzyszył pięknym dziedziczkom fortun na otwarcie wystawy w 

galerii. Dlatego uznał, Ŝe dziś nie zaszkodzi trochę się sobie przyjrzeć. Nowe ubranie 

leŜało bez zarzutu. Mike kupił je na ślub Trący i kazał dopasować do swojej sylwetki. 

Później okazało się, Ŝe garnitur trzeba będzie zastąpić smokingiem. Trochę narzekał 

na niepotrzebny wydatek, ale przestał się nim przejmować na widok Samanthy. 

Wyglądała niezmiernie elegancko. Gładka lniana sukienka w rudawym kolorze była 

jakby artystycznym przedłuŜeniem kasztanowych włosów, a szeroki naszyjnik o 

egipskich motywach dramatycznie podkreślał prostotę jej kroju. 

Panna Curry nie tyle weszła do galerii, ile do niej wkroczyła. Wszystkie głowy 

odwracały się w jej stronę, a rozmowy cichły, gdy szła przez salę, witając się z innymi 

gośćmi, cmokając policzki i przedstawiając Mike’a. Tylko dla jego uszu przeznaczała 

drugą część kaŜdego swojego komentarza. Mówiła na przykład głośno: „Freddy 

załoŜył tę galerię bez niczyjej pomocy”. Po cichu zaś dodawała: „Rzeczywiście jest 

wizjonerem. Szkoda tylko, Ŝe w ogóle nie zna się na sztuce”. A przy innej okazji: 

„Willa w zeszłym roku zrobiła plakat dla naszej organizacji charytatywnej”. To była 

uwaga wypowiedziana na głos, zaś informacja przeznaczona tylko dla uszu Mike’a: 

„Fotografia psa sprawiała ckliwe wraŜenie, ale ten szczeniak był wystarczająco 

plebejski, Ŝeby spodobać się masom”. 

Zatrzymali się na moment przed wystawionymi rzeźbami. Samantha czyniła 

uwagi w rodzaju: „BoŜe, nawet Freddy powinien zdyskwalifikować coś takiego”. 

„Lizzy chyba z nim sypia”. „Lepsze prace widziałam na pokazach w średniej szkole”. 

„AŜ trudno uwierzyć, Ŝe ma odwagę chwalić się tym śmieciem”. W końcu podeszli do 

rzeźbiarki. Samantha rzuciła się jej na szyję. 

– Wspaniały debiut – zaszczebiotała. – Prawdopodobnie szalejesz z dumy. 

– Powiedziałabym raczej, Ŝe jestem trochę przeraŜona – odparła artystka. Mike 

stwierdził, Ŝe jest oszałamiająca. Miała lśniące, kruczoczarne włosy i alabastrową 

cerę, a na sobie czarną, obcisłą sukienkę ze stanikiem oblamowanym białą taśmą. 

Tworzyła ona z jednej strony szerokie ramiączko, zwieńczone na ramieniu duŜą 

kokardą. Drugie ramię – gładkie i piękne – było nagie. 

– Mike, pozwól, Ŝe cię przedstawię mojej najlepszej przyjaciółce z college’u, 

Lizzy. Lizzy, to jest doktor Mike Calder. 

Po stosownych powitaniach Lizzy zwróciła się do Samanthy:

– Powiedz, co sądzisz – tak szczerze. 

– Ta wystawa będzie na ustach całego artystycznego światka – bez mrugnięcia 

okiem stwierdziła Samantha. 

Pamiętając jej wcześniejsze komentarze, Mike natychmiast rozpoznał zawartą w 

jej słowach okrutną ironię. Odpowiedź Samanthy nie spodobała się Mike’owi. 

Doszedł jednak do wniosku, Ŝe panna Curry była w niezręcznej sytuacji – lubiła 

artystkę, ale jej dzieła uwaŜała za nieudane. 

– Ma pan jakąś specjalizację, doktorze Calder? – spytała Lizzy. 

– Zwierzątka. 

– Zwierzątka?

– Mike jest weterynarzem – wyjaśniła Samantha. 

– Ach, tak. – Lizzy posłała mu olśniewający uśmiech. – Rozumiem, Ŝe opiekuje 

się pan havanami Samanthy. 

– Nie. – Spojrzał na Samanthę nieco zaskoczony. – Masz koty tej rasy? – 

Stanowiły rzadkość i kosztowały majątek. 

– Dwie kotki medalistki – wyjaśniła Lizzy. 

– Jeszcze nimi nie są, ale w przyszłości, kto wie... Mają duŜe szanse. – Samantha 

zaborczym gestem wzięła Mike’a pod ramię. – Mike i ja znamy się od niedawna. 

Jeszcze nie zdąŜyliśmy opowiedzieć sobie historyjek o czworonogach. 

Pogawędkę przerwało pojawienie się Freddy’ego, właściciela galerii, któremu 

towarzyszył dystyngowany starszy pan. 

– Wybaczcie. Nie chciałbym przeszkadzać, ale doktor Leblanc marzy, Ŝeby cię 

poznać, Lizzy. Interesuje go „Anioł na barkach kowboja”. 

Lizzy przeprosiła ich i odwróciła się, aby porozmawiać z potencjalnym nabywcą 

jej rzeźby. Samantha – nadal uwieszona na ramieniu Mike’a – odholowała go nieco 

dalej. Z miną znawczyni zaczęła przyglądać się kolejnemu eksponatowi. 

– Lizzy jest bardzo miła. 

– Biedaczka! – Samantha zerknęła na przyjaciółkę. – CóŜ za ohydna sukienka!

Mike nie umiał dopatrzyć się w niej nic ohydnego. Przeciwnie, znakomicie 

podkreślała kształtną figurę Lizzy. ZauwaŜyli to chyba wszyscy męŜczyźni. 

Prawdopodobnie to irytowało Samanthę, Mike powstrzymał się więc od komentarza. 

Miał nadzieję, Ŝe w intymnej atmosferze restauracji ich rozmowa nabierze 

rumieńców. Samantha opuściła galerię w identycznym stylu, w jakim do niej 

wkroczyła. Szła tak dumnie, jak gdyby miejsce i zgromadzeni goście stanowili jej 

własność. Mike odniósł wraŜenie, Ŝe jest tylko dodatkiem, równie ozdobnym jak 

chłopcy w smokingach, wynajęci na bal debiutantek. 

Lokal „Chez Jacques” spełnił oczekiwania Mike’a. Sala była gustownie 

urządzona, oświetlenie – przyćmione, a na stolikach stały zapalone świece. Z 

głośników płynęły piosenki Edith Piaf. W przerwach między zupą, sałatką i 

płonącymi naleśnikami rozmawiali o zaangaŜowaniu Samanthy w akcje charytatywne. 

– Poświęcasz tym sprawom mnóstwo czasu, prawda?

– Mam go pod dostatkiem – odparła. – Dobroczynność to moje jedyne zajęcie. 

– W ogóle nie pracujesz?! – wypalił nietaktownie. Wzruszyła ramionami. 

– Po skończeniu college’u zastanawiałam się, czy nie znaleźć sobie jakiegoś 

etatu. Ale panuje bezrobocie. Po co odbierać komuś pracę, skoro ja nie muszę 

zarabiać. Poza tym stałe zajęcie to okropność – trzeba nastawiać budzik, podpisywać 

rano listę obecności i wykonywać polecenia. 

Słuchał jej oszołomiony. Sam od niepamiętnych czasów chciał być weterynarzem. 

W średniej szkole przygotowywał się do egzaminów w college’u, podczas nauki w 

college’u – do wyŜszych studiów. Dzięki powołaniu zaakceptował związane z nimi 

wymagania i rygory. Nie umiał nawet sobie wyobrazić egzystencji wypełnionej 

jedynie przyjemnościami i działalnością dobroczynną, bez jakiegoś Ŝyciowego celu. 

– Co wybrałaś jako główny przedmiot studiów? – spytał, autentycznie 

zaciekawiony. 

– Sztukę. Zrobiłam magisterium z historii sztuki. – Uśmiechnęła się. – Wspaniale, 

Ŝ

e nie potrzebuję pensji, prawda? Mogłabym najwyŜej zostać nauczycielką, a to 

beznadziejny zawód, lub otworzyć galerię. Przypuszczam, Ŝe potrafiłabym odkrywać 

nowe talenty i nadawać im szlif. 

– Jak twój przyjaciel Freddy?

– Och, daj spokój! Freddy nie rozpoznałby prawdziwego dzieła sztuki, nawet 

gdyby ugryzło go w siedzenie. Jego galeria uchodzi za modną na przedmieściach 

Orlando, ale nowojorscy krytycy nie zostawiliby na niej suchej nitki. 

Mike’a korciło, Ŝeby zapytać Samanthę, czemu poszła na dzisiejszy wernisaŜ, 

skoro ma taką opinię o jego organizatorze, ale się powstrzymał. Dobrze wiedział, 

dlaczego zjawiła się na otwarciu wystawy. Wcale nie dlatego, Ŝeby swoją obecnością 

wesprzeć przyjaciółkę. Chodziło o efektowne wejście oraz pokazanie się w 

odpowiednim miejscu i wśród odpowiednich ludzi. A takŜe o zachowanie pozycji w 

ciasnym, towarzyskim kręgu. 

– MoŜe opowiesz mi o swoich kotach. 

Samantha była właścicielką dwóch kotek, zgłoszonych do udziału w 

ogólnokrajowym konkursie. Zamierzała dać je do zapłodnienia, gdy zdobędą medale. 

– To wspaniałe zwierzęta, prawdziwe havany o czekoladowo-brązowej sierści. 

Przywiozłam je z Anglii. Odmiana amerykańska jest znacznie ciemniejsza. Wiesz, Ŝe 

nazwano je havanami, bo są podobnego koloru co te słynne cygara?

– Prawdę mówiąc, nie miałem o tym pojęcia. Chyba nawet nigdy nie widziałem 

kotów tej rasy. 

– Jeśli chcesz, pokaŜę ci je, gdy wrócimy do domu. 

A więc panna Curry zaprosiła go do siebie. Chyba powinien się z tego cieszyć. 

Mike nie potrafił jednak wykrzesać z siebie ani odrobiny entuzjazmu. Po kilku 

godzinach spędzonych z kobietą zazwyczaj wiedział, czy chce się zaangaŜować na 

tyle, Ŝeby przekroczyć jej próg. Ale w doborze kobiet na ogół kierował się 

instynktem. Chemią. Wzajemnym przyciąganiem. Reakcjami swego ciała. Wierzył, Ŝe 

Samantha uwaŜa go za osobnika fizycznie pociągającego, lecz jej osoba nie 

przyprawiała go o przyśpieszone bicie serca. Po prostu trzeźwo oceniał jej atuty, to 

wszystko. Otrzymała sześć punktów. Maksymalny wynik. To kobieta ideał. Mózg 

wciąŜ od nowa klepał tę litanię, ale serce nie chciało tego słuchać. Mimo to Mike 

postanowił jeszcze nie rezygnować. 

Przekroczył próg jej domu i wszedł za nią do pokoju – tak nieskazitelnego, Ŝe 

wyglądał jak wytworna ekspozycja mebli. ZnuŜony człowiek nie miał tutaj co szukać 

– brakowało domowego ciepła. Salon emanował raczej chłodem. 

Mike spojrzał na Samanthę. Uśmiechała się podobnie jak podczas kolacji. 

Całkiem nieoczekiwanie uświadomił sobie, Ŝe panna Curry nie jest kobietą, z którą 

moŜna się związać, licząc na serdeczność i czułość. W tej pięknej, zadbanej i w 

kaŜdym calu idealnej kobiecie ujrzał drapieŜcę, wabiącego potencjalną ofiarę. 

– Salon des chats jest tam. Poświęciłam jedną z sypialni, Ŝeby go urządzić – 

wyjaśniła Samantha. 

Za szklanymi, obramowanymi mosiądzem drzwiami, rozciągał się koci raj, 

wyłoŜony dywanem, z zawieszonymi pod sufitem kołami, mnóstwem zabawek i 

piłeczek. W rogu pokoju, pod pasiastą markizą, znajdowała się miniatura kawiarenki 

na wolnym powietrzu. Na malutkich stolikach stały miseczki z poŜywieniem i wodą. 

WyłoŜone przymarszczonym atłasem przepierzenie z ozdobnym napisem Toilette bez 

wątpienia zasłaniało miejsce słuŜące do załatwiania potrzeb naturalnych. Dwie kotki, 

wylegujące się na specjalnych, podwyŜszonych posłaniach, nawet nie drgnęły na 

widok ludzi. 

– Koty są takie powściągliwe. Uwielbiam tę ich cechę – powiedział Mike. 

– Mogłabym je zawołać, ale szkoda mi sukienki. Ich sierść zostaje na ubraniu. 

– Ja teŜ za tym nie przepadam – przyznał, ale ogarnęły go mieszane uczucia. To 

idiotyczne, pomyślał, cały ten ekskluzywny salonik dla kotów oraz ich właścicielka, 

która do nich się nie zbliŜa, bo waŜniejsza jest sukienka. Zachowanie pupilek 

Samanthy teŜ było symptomatyczne. Okazały jej stuprocentową obojętność. Mike 

pierwszy raz widział coś takiego. 

– Niezły układ – stwierdził, w pełni zdając sobie sprawę, Ŝe jego uwaga jest 

równie dwuznaczna jak odpowiedź, której Samantha niedawno udzieliła przyjaciółce. 

– Dla moich kociaczków wszystko co najlepsze. ChociaŜ nie uwierzyłbyś, jak 

trudno o sprzątaczkę, która zgadza się czyścić kuwety. Moja słuŜąca Ŝąda dodatkowej 

opłaty. 

– To rzeczywiście okropne. – Zastanawiał się, czy wyczuła w jego głosie ironię. 

Przez dłuŜszą chwilę oboje milczeli. W końcu Samantha połoŜyła dłoń na 

przedramieniu Mike’a i powiedziała:

– MoŜe teraz pokazałabym ci mój pokój. – Sugestywny ton nie pozostawiał cienia 

wątpliwości, o co jej chodzi. 

Mike zawahał się, ale tylko dlatego, Ŝe nie oczekiwał tego rodzaju propozycji. I 

tak nie zamierzał spędzić nocy z Samantha. Zrozumiał to, przyglądając się jej twarzy. 

W spojrzeniu pięknych oczu czaił się chłód i okrutna przebiegłość zwierzęcia, które 

poluje. Mike głęboko wciągnął w płuca powietrze i powolutku je wypuścił. 

– Samantho... 

Najwyraźniej nie tego się spodziewała. Zacisnęła usta i wyprostowała plecy, 

wytrącona z równowagi i niepewna, jak zareagować. 

– Nawet nie masz ochoty spróbować? – wycedziła. 

– Sądzę, Ŝe nie powinniśmy aŜ tak się śpieszyć. Zaśmiała się niesympatycznie. 

– Nie prosiłam o związek do grobowej deski. 

Mike wzruszył ramionami. Nigdy nie przyszło mu do głowy, Ŝe jest zbyt znuŜony, 

aby inwestować energię w przygodę bez przyszłości. Miał dosyć przelotnych 

romansów. Właśnie na tym polegał jego problem. 

Samantha wysunęła dumnie podbródek. 

– Szkoda – powiedziała. – Nie wiesz, co tracisz. Wsiadł do samochodu z 

poczuciem przemoŜnej ulgi. Do licha z tą idealną kobietą, jej idealną sukienką, 

idealnym mieszkaniem oraz idealnymi kotami. W połowie drogi do domu stwierdził, 

Ŝ

e wcale nie chce wracać do siebie. Jeszcze nie. Był zbyt pusty w środku. Zbyt 

zniechęcony, Ŝeby spędzić resztę wieczoru tylko ze starym, drzemiącym psem. 

Potrzebował innego towarzystwa, rozmowy, powinowactwa emocji. Niedaleko był 

ulubiony bar Jerry’ego. MoŜna by tam wpaść, zobaczyć, czy Jerry dobrze się bawi. 

Mike teŜ często tam bywał. Nawet gdyby nie zastał przyjaciela, prawdopodobnie 

spotkałby kogoś ze znajomych. Ale po krótkim namyśle porzucił ten pomysł. 

Hałaśliwy nocny lokal nie wydawał się dzisiaj kuszącą perspektywą. Mike chciał... 

Zatrzymał samochód na czerwonym świetle i patrząc tępo w przestrzeń, 

zrezygnował z dalszej walki. Tej, którą toczył z samym sobą od chwili, gdy ujrzał 

Angelinę Winters. Wcale nie pragnął zimnej, idealnej kobiety i nie kusiła go wizja 

rozrywki w zadymionym barze pełnym obcych sobie ludzi, udających, Ŝe się znają. 

Rozluźnił węzeł krawata i rozpiął górny guzik koszuli. Odetchnął, zadowolony z 

siebie, bo wreszcie zaakceptował to, przed czym tak się bronił. Chciał kobiety o 

łagodnym głosie i ciepłym uśmiechu, który jednocześnie pojawiał się takŜe w jej 

oczach. Chciał móc relaksować się w przytulnym pokoju, zaprojektowanym po to, 

Ŝ

eby w nim mieszkać, a nie po to, Ŝeby imponować jego elegancją, pokoju, w którym 

kochający właściciel moŜe pogłaskać po głowie swojego psiaka. Chciał wziąć w 

ramiona kobietę, która miała ciało kobiety i reagowała jak kobieta, gdy ją do siebie 

przytulał i całował; kobietę, która mimo nawaru pracy nie Ŝałowała czasu na pieczenie

ciasteczek, aby zrewanŜować się męŜczyźnie za przysługę. 

Ś

wiatło zmieniło się na zielone. Mike dodał gazu, utwierdzony w przekonaniu, Ŝe 

robi dobrze, jadąc do Angeliny. Czek za starą pralkę nadal leŜał na półeczce deski 

rozdzielczej. Stanowił doskonały pretekst do złoŜenia nie zapowiedzianej wizyty. 

KtóŜ by się nie ucieszył z nadprogramowych pieniędzy?

Angelina chyba była w domu, poniewaŜ w salonie paliła się lampa. Mike 

zaparkował na podjeździe, zdjął płaszcz i przerzucił go przez oparcie fotela. 

Następnie z czekiem w dłoni pomaszerował do drzwi. Zadzwonił i czekał, 

powtarzając w myśli historyjkę uzasadniającą jego przyjazd. Siłą woli starał się 

narzucić sobie spokój, chociaŜ myśl, Ŝe zobaczy Angelinę, przyprawiała go o 

przyśpieszone bicie serca. Prawie natychmiast usłyszał dochodzący z głębi mieszkania 

głos, który naleŜał niewątpliwie do Angeliny. 

– Kto tam?

Mike zdrętwiał. CzyŜby w tych dwóch krótkich słowach brzmiała rozpacz?

– Mike. Mike Calder. Mam... 

– Wejdź. I pośpiesz się. Proszę. Potrzebuję pomooocy! Nie miał juŜ wątpliwości, 

Ŝ

e stało się coś złego. Angelinie zagraŜało niebezpieczeństwo. Mike poczuł przypływ 

adrenaliny. Szarpnął za klamkę, ale drzwi nie ustąpiły. 

– Zamknięte!

– Klucz... pod doniczką... – zaszlochała. – Szybko... Sekundy pędziły jak szalone, 

gdy zaglądał pod kolejne doniczki z kwiatami. Zdołał wystraszyć kilka jaszczurek, ale 

nie znalazł klucza. W końcu odkrył go między jedną z doniczek a glinianą podstawką. 

WłoŜenie klucza w zamek trwało niemal wieczność, lecz po chwili drzwi stanęły 

otworem. Mike wpadł do środka, wołając Angelinę. Znalazł ją w kuchni... i oniemiał 

z wraŜenia. 

ROZDZIAŁ 8

– Co się tu... 

– Zrób coś! – zawołała Angelina. Stała przy zlewie, usiłując odwróconym do góry 

dnem garnkiem powstrzymać bijący w górę gejzer wody, która juŜ zdąŜyła zalać 

wszystko – podłogę, szafki, sufit. Kapała równieŜ z włosów Angeliny, spływała jej po 

twarzy i wsiąkała w ubranie, lecz Angelina na szczęście była cała i zdrowa. Ulga, jaką 

Mike poczuł na jej widok, niemal zbiła go z nóg. 

– Trzeba odciąć dopływ – zawyrokował. 

– PowaŜnie? – spytała z nietypowym dla niej sarkazmem. Widocznie 

hydrauliczny kryzys wywarł negatywny wpływ na jej usposobienie. 

– Jak do tego doszło?

– Zmieniałam taką gumkę... nie pamiętam nazwy tego drobiazgu... – Ruchem 

głowy wskazała pudełko z uszczelkami. Obok leŜała na blacie ilustrowana instrukcja. 

– Odkręciłam tak, jak tam jest napisane i nagle... 

– Przed rozmontowaniem powinnaś zakręcić wodę. 

– Wiem. Zrobiłam to. 

– Jak zakręciłaś?

– Normalnie – parsknęła zniecierpliwiona. – Po prostu przekręciłam kurek. 

Oczywiście z kranu wciąŜ ciekło. Właśnie dlatego chciałam wymienić to... to coś, ale 

nie przypuszczałam, Ŝe... 

– Nie ta rączka, aniołku. 

– Co?

– NaleŜało zakręcić u źródła. 

– U źródła?

– Główny zawór. Prawdopodobnie pod zlewem. 

– Uhm – mruknęła speszona. – Mógłbyś mnie zastąpić? Ręce trzęsą mi się ze 

zmęczenia. 

– Od dawna trzymasz ten garnek? – Ujął go w dłonie, stojąc tuŜ za Angeliną, 

dzięki czemu unieruchomił ją między swoim ciałem a blatem. W bardziej 

sprzyjających okolicznościach taka pozycja oferowała wspaniałe moŜliwości. 

– Od zawsze. 

– MoŜesz go puścić. Znajdź teraz ten zawór – polecił. Prześlizgnęła się pod jego 

ramieniem, co takŜe mogło być obiecującym manewrem. 

– Pod zlewem? – spytała. 

– Aha. Przypuszczalnie gdzieś przy ścianie. 

– Jak on wygląda?

– To taka mała wajcha. Na pewno się zorientujesz. Niechcący uderzyła go kantem 

drzwiczek w kolano. 

– Och, przepraszam! – Wyjęła przynajmniej pół tuzina butelek ze środkami 

czyszczącymi oraz kilka róŜnych gąbek i wsunęła głowę oraz ramiona do szafki. 

– Widzisz go? – zapytał. Sam patrzył na coś bardzo atrakcyjnego – na kształtną 

damską pupę opiętą mokrymi dŜinsami. 

– Chyba tak. – Wycofała się i spojrzała na niego. – Ale jest całkiem z boku. Nie 

jestem pewna, czy dosięgnę. 

Postawiła na podłodze aerozolowe opakowanie płynu do odplamiania dywanów i 

trzy szczotki, po czym znów zanurkowała do szafki. Dobiegła z niej seria stuknięć i 

grzmotnięć oraz przytłumiony głos Angeliny:

– Nie dam rady... za daleko... 

Mike zauwaŜył wiszącą na haczyku frotową ściereczkę do wycierania talerzy. 

Chwycił ją i wepchnął do garnka. Miał nadzieję, Ŝe w ten sposób przynajmniej na 

chwilę zatamuje tryskający strumień. Powoli puścił naczynie. Zamierzał szybko 

odciąć dopływ wody, zanim garnek spadnie. Jakby dodatkowe litry miały tu jakieś 

znaczenie, pomyślał obrzucając kuchnię szybkim spojrzeniem. Spisał na straty swoje 

nowe spodnie, ukląkł i zajrzał do szarki. Od razu zlokalizował wzrokiem zawór, ale 

dostęp blokował młynek do mielenia odpadków. Mike sięgnął więc z drugiej strony. 

Przedtem jednak musiał przycisnąć się do Angeliny. Jej wilgotna bluzka zamoczyła 

mu koszulę. Podejrzewał, Ŝe Angelina natychmiast poczuła ciepło jego ciała. 

– Jak powstrzyma... – urwała w pół słowa i pisnęła, gdy nad ich głowami rozległo 

się głośne stuknięcie. Prawie równocześnie ich nogi oblał obfity strumień. Mike 

skupił uwagę na najwaŜniejszej sprawie. Ujął metalową rączkę zaworu i przekręcił o 

dziewięćdziesiąt stopni. Strumień stopniowo tracił na sile, aŜ w końcu woda przestała 

lecieć. 

– Dzięki Bogu! – jęknęła Angelina. 

OstroŜnie wycofała się z wnętrza szafki. Mike uczynił to samo. 

– Twoje Ŝycie to pasmo podniecających sobót, prawda?

– Dopiero od dnia, w którym poznałam ciebie. – Rozejrzała się i westchnęła 

cięŜko. Usiadła na zalanej podłodze i spojrzała na Mike’a. 

– Twoje eleganckie ubranie... jesteś cały mokry. 

– Ty teŜ. – Otwarcie przyglądał się jej piersiom, które wyraźnie rysowały się pod 

trykotową bluzką. 

Angelina odruchowo skrzyŜowała ramiona. Na jej twarzy pojawiło się 

zakłopotanie. Mike spojrzał w wielkie, pełne wyrazu oczy. Ujrzał w nich wzruszającą 

bezbronność, a takŜe coraz więcej zmysłowości. 

– A w ogóle co ty tutaj robisz? Poza tym, Ŝe mnie ratujesz. 

– Głupie pytanie – odparł, sięgając ustami do jej warg. Pocałunek od razu stał się 

zachłanny, namiętny i głęboki. 

Mike nie spodziewał się oporu, ale jej gotowość zdumiała go i zachwyciła. 

Angelina objęła go, przytuliła się, głaskała jego plecy, przyciskała się do niego, jak 

gdyby wciąŜ nie była wystarczająco blisko. Wilgotna tkanina nie stanowiła Ŝadnej 

bariery, więc czuł na swoim torsie cudowną miękkość piersi. Niewiele myśląc, włoŜył 

ręce pod bluzkę. Angelina westchnęła cicho, gdy przesunął je po jej nagiej skórze, a 

kciukami zaczął pieścić sutki. Wtedy gwałtownie się odsunęła. Przemknęło mu przez 

głowę, Ŝe wziął za szybkie tempo. Lecz Angelina po prostu zapragnęła więcej. 

Zarzuciła mu ręce na szyję i osunęła się na niego, gdy przewrócił się do tyłu. Przez 

cały czas pokrywała twarz Mike’a Ŝarliwymi pocałunkami. Zgiął nogę, która trochę 

mu zdrętwiała i oboje z Angeliną głośno wciągnęli powietrze, gdy dolna połowa jej 

ciała znalazła się między jego udami. 

– Nie sądzisz, Ŝe... – wydyszał w przerwie między jednym i drugim pocałunkiem 

– moglibyśmy... – zamruczał z rozkoszy – przenieść się do... – Ostatnie słowo 

zabrzmiało jak cichy jęk. – Jakiegoś bardziej suchego... miejsca?

Na moment przestała całować go w szyję. 

– Do łóŜka?

– Wspaniały pomysł. – Modlił się, Ŝeby w drodze z kuchni do sypialni nie 

zmieniła zdania. 

Angelina teŜ oddychała z trudem. 

– Czy jesteś przygotowany? – spytała, najwyraźniej zmieszana. – No wiesz... 

odpowiedzialny. – Przyglądała mu się z powaŜną miną. – Bezpieczny seks – 

wyszeptała przez zaciśnięte zęby. 

– Masz na myśli prezerwatywę? – spytał z niedowierzaniem. 

Zachichotał, ale tylko dlatego, Ŝe go zdumiała. 

– Mam – zapewnił. 

– PokaŜ. 

– Chcesz, Ŝebym... ?

– Nie Ŝartuję!

– Dobrze, proszę pani – odparł, uśmiechając się od ucha do ucha. Niechętnie 

wyciągnął rękę spod bluzki Angeliny, sięgnął do kieszeni po portfel i wyjął z niego 

mały, foliowy pakiecik. – Usatysfakcjonowana?

– Jeszcze nie – odparła. – Ale będę. 

Zsunęła się z niego, wstała i poprowadziła za sobą. 

– Błagam cię, nie zgub tego drobiazgu – mruknęła. Pewien, Ŝe Angelina juŜ 

podjęła decyzję, szedł jak uległy jeniec. Gdy piękna kobieta chciała uczynić z niego 

niewolnika miłości, Mike się zbytnio nie opierał. W sypialni Angelina jednocześnie 

całowała go i rozbierała – a raczej usiłowała rozbierać. Zdołała ściągnąć z niego 

koszulę, która zatrzymała się w przegubach rąk, i rozpiąć spodnie. Mike szybko 

poradził sobie z guzikami przy mankietach, zrzucił z siebie koszulę, a następnie 

wyswobodził się z reszty ubrania. 

– Kolej na ciebie. – Popatrzył na oblepione mokrą koszulką krągłości. 

– Wejdź do łóŜka i zamknij oczy – poleciła. 

– A co zamierzasz? – spytał, odrobinę zaniepokojony. 

– Nie mogę się przy tobie rozbierać – powiedziała takim tonem, jakby wyjaśniała 

coś oczywistego komuś strasznie głupiemu. 

– Mówisz powaŜnie?

– Owszem – przyznała z cichym westchnieniem. – To wcale nie jest dla mnie 

takie łatwe. 

Mike odwinął kołdrę i połoŜył się. 

– Mam się przykryć z głową? Angelina groźnie zmarszczyła brwi. 

– Nic z tego nie wyjdzie, jeśli będziesz stroił sobie ze mnie Ŝarty. 

– JuŜ zamykam oczy. 

– Nie podglądaj – dodał równocześnie z nią. 

Dźwięki teŜ miały walory erotyczne. Mike słyszał odgłos kroków, specyficzny 

szelest zdejmowanych dŜinsów, oddech. W końcu Angelina wślizgnęła się do łóŜka. 

Nie odzywała się i leŜała całkiem bez ruchu. 

– MoŜesz otworzyć oczy – szepnęła. 

– A ty moŜesz znów oddychać. Odetchnęła głęboko, ale się nie poruszyła. 

– Gdybyś przysunęła się odrobinę w tę stronę... – zasugerował. 

Przysunęła się, i to wcale nie odrobinę. Nagle znalazła się na nim, zaczęła go 

całować, głaskać, ocierać się o niego zmysłowo i dotykać go na milion 

najróŜniejszych sposobów. Gwałtowna, nienasycona i nieskrępowana, pieściła go 

radośnie i otwarcie, rozkoszując się jego bliskością. Mike nadal był z lekka 

oszołomiony, bo wydarzenia wieczoru przybrały taki nieoczekiwany obrót. Chłodny 

cynizm Samanthy Curry i Ŝywiołowość Angeliny Winters znajdowały się na 

przeciwległych biegunach. Mike bynajmniej nie Ŝałował, Ŝe odrzucił propozycję 

Samanthy. Przymknął oczy i z zachwytem poddał się pieszczotom Angeliny. Jej 

poŜądanie – jawne, spontaniczne i nieopisanie słodkie – pobudziło jego zmysły, które 

zawsze dawały o sobie znać, gdy przebywał obok Angeliny. Wkrótce ogarnęła go taka 

sama namiętność jak ją, namiętność wywołana czułością, która okazała się silniejsza 

niŜ pragnienie fizycznego zaspokojenia. Jej pieszczoty sprawiły, Ŝe jeszcze bardziej 

zapragnął Angeliny. Ona zaś wyszeptała:

– Proszę! Teraz!

Wydała z siebie gardłowe westchnienie, gdy ich ciała się połączyły. Falowała nad 

Mike’em, kierowana pierwotną potrzebą, a on pieścił kształtne, pełne piersi, 

wnętrzem dłoni pocierał stwardniałe sutki. Ruchy Angeliny stopniowo stawały się 

coraz szybsze, coraz bardziej nieświadome. Wyczuwając, Ŝe jej spełnienie jest bliskie, 

Mike zsunął ręce niŜej, ujął jej pośladki i ruchami bioder wzmocnił jej doznania. W 

końcu Angelina wypręŜyła się, po czym z długim, zmysłowym jękiem opadła na tors 

Mike’a i przytuliła do niego policzek. Mike otoczył ją ramionami, przekręcił się i sam 

przeŜył chwile ekstazy o niesłychanej intensywności. Z twarzą ukrytą między 

piersiami Angeliny słuchał uderzeń jej serca. Ona łagodnie gładziła jego plecy i 

okrywała jego skroń delikatnymi pocałunkami. Angelina... słodka... dobra... 

serdeczna... Samantha Curry nigdy nie... 

Mike nie mógł się nadziwić, Ŝe wieczór skończył się właśnie tak. Wszystko 

wydawało się po prostu niewiarygodne. Doktorowi Calderowi nie zdarzały się takie 

historie. Był w miarę przystojnym i inteligentnym, pracującym zawodowo kawalerem, 

ale nie zmieniał kobiet z częstotliwością Don Juana. Nie odrzucał względów jednej 

dziewczyny, Ŝeby natychmiast iść do łóŜka z inną. Kobiety nie wlokły go do swoich 

sypialni, aby namiętnie się z nim kochać. 

– Słuchaj! – Mike nagle otrzeźwiał. – Czy Lily śpi?

– Jest u swojego ojca. – Angelina zawahała się. – Mike... – Najwyraźniej chciała 

porozmawiać, ale nie wiedziała, od czego zacząć. 

Mike uniósł się ostroŜnie i połoŜył obok niej. 

– Hm. Pamiętasz, jak się nazywam. 

Mruknęła coś niewyraźnie. Jej zakłopotanie zdawało się prawie namacalne. 

– Ja... chodzi mi o to, co się... – wybąkała w końcu. 

– Wykrztuś wreszcie – poprosił. Popatrzyła na niego z uwagą, marszcząc czoło. 

– Czy jutro rano jeszcze będziesz mnie szanować?

Siłą woli starał się powstrzymać od śmiechu. Zareagowała prychnięciem i 

odwróciła się do niego plecami. 

– Zaraz wrócę – obiecał, wstając z łóŜka, Zjawił się po kilku minutach i wsunął 

pod kołdrę. 

Angelina pragnęła go zapewnić, Ŝe seks z nim okazał się czymś wyjątkowym i Ŝe 

nie zwykła pozwalać sobie na takie przygody, ale nie miała pojęcia, jak to wyrazić. 

Mike był dopiero drugim męŜczyzną w jej Ŝyciu, toteŜ nie miała zbyt duŜego 

doświadczenia. Poza tym słyszała, Ŝe męŜczyźni nie lubią rozmawiać o tych 

sprawach. Tak przynajmniej twierdzili uczestnicy telewizyjnych dyskusji. Ale ten 

konkretny osobnik, który leŜał tuŜ obok niej, chyba nie lubił być ignorowany. 

Wskazującym palcem zaczął kreślić kółeczka na jej nagim ramieniu. Te dotknięcia 

podziałały elektryzująco na ciało Angeliny, uwraŜliwione do granic moŜliwości 

niedawnymi pieszczotami. Mike pociągnął linię od jej ramienia do zagłębienia w talii, 

przy okazji zsuwając z Angeliny prześcieradło. 

– Masz wspaniałe plecy. Musisz kiedyś pozwolić mi na nie popatrzeć przy 

zapalonym świetle. 

Angelina przewróciła się na wznak, Ŝeby móc widzieć jego twarz. Mike, oparty 

na łokciu, uśmiechnął się do niej łagodnie. Zawahała się i odpowiedziała niepewnym 

uśmiechem. 

– Czy to oznacza, Ŝe znów ze mną rozmawiasz? – zapytał. 

– Ja na ogół... – Głos Angeliny przeszedł w westchnienie, bo zabrakło jej słów. 

– Nie ciągnę do łóŜka i seksualnie nie wykorzystuję męŜczyzn, którzy zakręcili 

mi zawór? – dokończył za nią Ŝartobliwym tonem. 

Spojrzała na niego groźnie. 

– Wielu hydraulików byłoby rozczarowanych, słysząc coś takiego – stwierdził. 

– A w ogóle po co tu dzisiaj przyjechałeś?

– Poza tym, Ŝe przygnała mnie wizja fantastycznego seksu? – Obrzucił ją 

zachwyconym spojrzeniem. 

O BoŜe, pomyślała przygnębiona, on zapewne sądzi, Ŝe ja zawsze tak reaguję. 

Pragnęła mu wszystko wyjaśnić. Powiedzieć o swojej samotności. O tym, jak bardzo 

chciała znów być poŜądana. I o tym, Ŝe uścisk męskich ramion podziałał na nią jak 

deszcz po długotrwałej suszy. śe wcale nie... 

– To zdarzyło się... tak nagle... – Głos znów ją zawiódł. Czuła, Ŝe policzki jej 

płoną. 

– Mówisz o tym fantastycznym seksie? Pominęła milczeniem jego pytanie. 

– A gdyby... gdyby jeszcze kiedykolwiek się... powtórzyło... – kontynuowała. 

– Och, na pewno się powtórzy. – Zaczął całować jej ramię, lekko skubiąc 

wargami gładką skórę. – JuŜ niedługo. 

Angelina odetchnęła głęboko, Ŝeby dodać sobie odwagi, i szybko powiedziała:

– Jeśli tak się stanie, to chcę, abyś wiedział, Ŝe następnym razem moŜe nie być aŜ 

tak... fantastycznie. 

– Chyba niepotrzebnie się martwisz. – Drobne pocałunki, którymi pokrywał jej 

szyję, dodały wiarygodności jego zapewnieniu. 

Angelina musiała wziąć się w garść, Ŝeby ubrać w słowa to, co zamierzała 

powiedzieć. 

– Widzisz, chodzi mi o to, Ŝe... to było... pierwszy raz od rozwodu, więc 

zachowałam się dosyć... 

– Entuzjastycznie? – Właśnie odkrył pod jej uchem erogenną strefę, której jeszcze 

nie znał. 

– Tak – przyznała bez tchu. – No więc... 

– Więc będzie trzeba wykazać się większą inwencją i poświęcić troszkę więcej 

czasu, Ŝeby teraz osiągnąć taki sam efekt – dokończył. – Całkiem miła perspektywa – 

dodał znacząco. 

– Uhm – zamruczała, gdy całując ją, kierował się w stronę jej ust. 

Cierpliwy i niespieszny, ten pocałunek był pozbawiony gwałtowności 

poprzednich. Mogłoby się wydawać, Ŝe świadczył o niemal aroganckim lenistwie, 

jakby dwoje całujących się ludzi dysponowało nieograniczonym czasem, aby badać, 

odkrywać i smakować. Ich ciała zaczęły stopniowo stawać się aktywne. Ramiona się 

obejmowały, dłonie pieściły, nogi się oplatały, włosy draŜniły gładką skórę, miękkie 

ciało napotykało twarde mięśnie – wszystko z tą samą swobodą i słodyczą. Angelina 

miała wraŜenie, Ŝe rozkosz działa na nią jak ciepły olejek – relaksująco i ekscytująco 

zarazem. CzyŜby juŜ zdąŜyła zapomnieć, jak cudowna jest taka intymność? A moŜe 

po prostu nigdy nie doświadczyła takiego bogactwa przeŜyć? Po namyśle doszła do 

wniosku, Ŝe prawdopodobnie postrzega te sprawy inaczej niŜ kiedyś. MałŜeństwo z 

Thomasem było związkiem dwojga dzieciaków. Teraz kochała się z męŜczyzną, 

zaspokajając emocjonalne i fizyczne potrzeby dojrzałej kobiety. Mimo to 

romantyczna strona jej natury pragnęła, aby ten pocałunek trwał wiecznie, aby tkał 

swój czar, nie prowadząc do niczego więcej niŜ ta kojąca duszę przyjemność. Dlatego 

Angelina nie od razu zrozumiała, o co chodzi, gdy Mike oderwał usta od jej warg i 

chrapliwym głosem powiedział:

– Jesteś przygotowana?

– Niestety nie – mruknęła, gdy dotarło do niej, o co pytał. 

– PowaŜnie?! – Mike jęknął. – Co za pech!

– Miałeś tylko jedną?

– Noszę przy sobie portfel, a nie marynarski worek. 

– Ja ich nie potrzebowałam – wyjaśniła przepraszającym tonem. 

Uścisnął ją lekko. 

– Jakim cudem mnie się udało?

– Zakręciłeś mi wodę. – Westchnęła ostentacyjnie i przytuliła się do niego. – A 

skoro o tym mowa... Powinnam sprzątnąć kuchnię, zanim cały dom spłynie z 

fundamentów. 

– Wytrzyj podłogę, a ja wymienię uszczelkę. 

– Sama mogę to zrobić, skoro zlikwidowałeś fontannę. JuŜ późno. Nie musisz 

zostawać... 

– Chcę zostać. – Zaczął skubać wargami płatek jej ucha. 

– Ale jest prawie północ i... 

– Właśnie – odparł z udanym oburzeniem. – Najpierw mnie wykorzystałaś, a 

teraz wyrzucasz!

– PrzecieŜ... nie mamy... tych niezbędnych drobiazgów. 

– Po to są czynne sklepy nocne. Angelina zachichotała. 

– W sklepach nocnych kupuje się mleko na śniadanie, jeśli wcześniej się o tym 

zapomniało. 

– Naiwne z pani stworzonko, pani Winters. 

– Bo nie wiem, gdzie w nocy sprzedają prezerwatywy? Pocałował ją w czubek 

nosa. 

– Bo nawet nie przyszło ci do głowy, Ŝe ja wiem. 

ROZDZIAŁ 9

– Co robisz? – spytała surowym tonem indagującej matki. 

Przytrzymując prześcieradło, którym zasłoniła piersi, przysunęła się do brzegu 

łóŜka i zerknęła w dół. Mike przed chwilą zapalił nocną lampkę. Nadal całkiem nagi, 

klęczał na jednym kolanie i oglądał miejsce złączenia bocznej ramy łóŜka z pionową 

deską w jego głowach. 

– Obluzowało się – stwierdził. – Czułem, jak się zachybotało, gdy wstawałem. 

Nie zauwaŜyłaś, Ŝe się rozpada?

– Jest wiekowe. Kupiłam je na pchlim targu. 

– Papier ścierny i klej do drewna rozwiąŜe problem. Przywiozę trochę następnym 

razem. 

– Nie musisz. Ono zawsze trochę się chwiało. To Ŝaden problem. 

– Gorzej, jeśli się rozleci w... kulminacyjnym momencie. 

Angelina sposępniała. Przeniosła mebel z gościnnego pokoju do głównej sypialni, 

gdy Thomas się wyprowadził, zabierając ich wielkie, małŜeńskie łóŜko. Polubiła to 

stare między innymi dlatego, Ŝe nie wiązało się z Ŝadnymi wspomnieniami. Nie 

mówiąc o tym, Ŝe aŜ do dziś nie przeŜywała w nim „kulminacyjnych momentów”. 

– Nie zawracaj sobie głowy – mruknęła. Mogła pozwolić obcemu męŜczyźnie 

zainstalować pralkę i zakręcić zawór, ale klejenie łóŜka to co innego. 

– PrzecieŜ to głupstwo. 

– Pozwól, Ŝe ja się tym zajmę – parsknęła. Zbyt gniewnie. 

– Oho! – Mike usiadł na pościeli. Angelina westchnęła i spytała:

– Co miało oznaczać to twoje „oho”?

Obecność Mike’a, przystojnego, męskiego i rozebranego, zbijała ją z tropu. 

– Powiedz szczerze, dlaczego nie chcesz, Ŝebym je naprawił?

Jego przenikliwość prawie w tym samym stopniu odbierała Angelinie odwagę, co 

jego fizyczna bliskość. Nagle zdała sobie sprawę z rozmaitych konsekwencji tego, Ŝe 

wpuściła męŜczyznę do swojego łóŜka – i do swojego Ŝycia. 

– No cóŜ, to po prostu... moje łóŜko – powiedziała, kładąc nacisk na słowo 

„moje”. 

– Jasne. I sama się nim zajmiesz. Miałaś w szkole lekcje z obróbki drewna?

– Nie, ale... – Zniecierpliwiona, machnęła rękami, ryzykując, Ŝe prześcieradło 

opadnie. – Chyba kaŜdy potrafi pacnąć trochę kleju. To nic trudnego. 

– Zgadza się – przyznał. – Ale czemu odrzucasz fachową pomoc?

Angelina westchnęła ponuro. 

– Lepiej mi nie pomagaj. Wolę samodzielnie rozwiązywać swoje problemy. 

– Nawet sobie nie wyobraŜasz, jak bardzo cenię twoje podejście. – Ujął ją za ręce. 

Zapadła cisza. Angelina wpatrywała się w jego kształtne palce. Zawsze 

podziwiała dłonie Mike’a; juŜ wiedziała, jakie potrafią być kochające. Nie moŜna 

było na nie patrzeć i nie pamiętać. 

– Nie chodzi tylko o to, Ŝe zamierzałem wyświadczyć ci przysługę, prawda?

– ŁóŜko jest takie... osobiste. Gdybyś je reperował, to prawie tak, jakbyś mnie 

dotykał. 

– Niezupełnie. – Usłyszała ciepło w jego głosie i podniosła wzrok. Mike 

uśmiechał się. Wnętrzem prawej dłoni pogładził ją po policzku. – A gdybym najpierw 

ci wyznał, Ŝe chciałbym spędzać mnóstwo czasu w tym łóŜku?

– Byłabym... przeraŜona. – Lecz wizja wspólnych chwil napełniła Angelinę 

podniecającym, cudownym oŜywieniem. 

Mike wziął ją w ramiona. Jego siła działała tak kojąco. Dopiero teraz zrozumiała, 

jak bardzo ciąŜyła jej samotność. Kochała Lily całym sercem, lecz zdarzały się 

chwile, gdy kobieta pragnęła czuć się kobietą, a nie tylko matką. 

– Jestem co najmniej tak samo przeraŜony jak ty, aniołku. 

– Ty? – spytała z bezbrzeŜnym zdumieniem. 

– Po raz pierwszy od rozwodu kochałaś się z męŜczyzną. Nie sądzisz, Ŝe to dla 

mnie trudna próba?

– Chyba o tym nie pomyślałam. 

– Wierz mi, miałem tremę. Zaśmiała się cicho. 

– Daj spokój. – Zamyśliła się. – Nie prosiłam cię o Ŝadne obietnice – powiedziała 

w końcu. 

– Wiem. – Wyczuł ogarniające Angelinę napięcie. Instynktownie przytulił ją 

mocniej, jakby chciał dodać jej tym otuchy. – Ale przez to, Ŝe pozwoliłaś mi zbliŜyć 

się do siebie, sama do czegoś się zobowiązałaś. Tego nie mogę ignorować. 

Ignorować?! Gdy Angelina wyznała, Ŝe był jej pierwszym męŜczyzną od dwóch 

lat, ogarnęła go prawdziwa obsesja na tym punkcie. Angelinę naleŜało traktować 

powaŜnie. Szansa, aby związek z nią uznać za przelotny, znacznie zmalała. A 

właściwie spadła do zera, poniewaŜ Mike zakochał się po uszy, choć nie miał pojęcia, 

kiedy to się stało. MoŜe wtedy, gdy zobaczył, jak usiłuje zmienić koło. A moŜe 

później – gdy ujrzał, jak stoi boso przy kuchni i miesza sos do tetrazzini. 

– Ja sama ponoszę odpowiedzialność za to, co się dzisiaj zdarzyło. Nie musisz 

czuć się do niczego zobowiązany. 

Jej miękki policzek opierał się o jego pierś. Mike głaskał ciemne, jedwabiste 

włosy. 

– Stan moich uczuć nie ma nic wspólnego z wymuszonym zobowiązaniem – 

mruknął. – Wolałbym ci tego nie mówić, ale jako dŜentelmen muszę. Prześcieradło 

prawie się zsunęło. 

Z cichym okrzykiem szarpnęła się do tyłu i podciągnęła je, zasłaniając biust. Mike 

nie mógł zrobić nic więcej, Ŝeby powstrzymać się przed tym, co go kusiło. Pragnął ją 

chwycić w objęcia i całować tak długo, aŜ ona zapomni o tym idiotycznym 

prześcieradle. Niestety nie byli przygotowani do tego, co niewątpliwie nastąpiłoby 

później. Posłał więc Angelinie czarujący uśmiech i zawołał:

– Następnym razem będę podglądał!

– W samą porę! – stwierdził, gdy Angelina wyszła z łazienki. Po uprzątnięciu 

kuchni musiała zrobić sobie prysznic. 

– Na co?

– Daj mi kilka czasopism, Ŝebym... – Skupienie, z jakim dokonywał naprawy, 

wyparowało w jednej chwili, gdy zerknął w górę. Angelina stała obok niego świeŜa 

jak wiosna, z puszystymi włosami, a długi szmaragdowozielony szlafrok ściśle 

przylegał do ciała i migotał przy kaŜdym jej ruchu. ChociaŜ otwarcie zmysłowe 

spojrzenie Mike’a wprawiło ją w lekkie zakłopotanie, uśmiechnęła się z wahaniem. 

MęŜczyzna, który przyglądał się jej takim wzrokiem, jakby patrzył na najwspanialszy 

deser, działał wyjątkowo korzystnie na jej ego. 

– śeby? – powtórzyła pytająco. 

– Słucham?

– Prosiłeś o czasopisma, prawda?

– Chciałem je tutaj wsunąć, Ŝeby od dołu podtrzymywały ramę łóŜka. Ścisnąłem 

ją zaciskiem, ale nie zawadzi trochę podeprzeć. 

– Chwileczkę. Gazety są... – Jego poŜądliwy wzrok zbijał ją z tropu. – W salonie. 

Uśmiech Mike’a był jak sam grzech. 

– Pośpiesz się, aniołku. 

Przyniosła plik czasopism i pomogła Mike’owi wklinować je pod zreperowane 

miejsce. 

– To powinno wystarczyć. Za dwanaście godzin będzie jak nowe. – Mike wstał i 

otrzepał dŜinsy. – A teraz zabierzemy się do czegoś waŜniejszego – oznajmił. 

– To znaczy? – Angelina kokieteryjnie przechyliła głowę. 

Pytanie miało retoryczny charakter. Błysk w oczach Mike’a nie pozostawiał 

cienia wątpliwości. Po zmontowaniu kranu Mike pojechał do siebie, Ŝeby się przebrać 

oraz przywieźć narzędzia i zapas foliowych pakiecików. Teraz miał na sobie suche 

ubranie, łóŜko zostało zreperowane, więc... 

– Jestem otwarty na wszelkie sugestie. – Wskazującym palcem przesunął wzdłuŜ 

zaokrąglonej linii jej policzka. 

– W fotelu na biegunach obluzowała się poprzeczka – powiedziała słodko. 

Wsunął palce w jej włosy i ujął jej głowę. 

– Nie mam drugiego zacisku. 

– W łazience odpada jeden kafelek – mruknęła. 

– Kleju teŜ nie mam – odparł, obejmując ją w talii. 

– Poza tym... – Oblizała wargi. Nie flirtowała od czasów studiów i teraz szalenie 

ją to bawiło. – Okno nad zlewem się zacina. 

Niespodziewanie zacisnął ramię i przyciągnął ją do siebie. Jednocześnie odchylił 

jej głowę do tyłu. 

– Udusiłbym cię, gdybym myślał, Ŝe mówisz powaŜnie. 

– Sądziłam, Ŝe lubisz naprawiać róŜne rzeczy. 

– Lubię. – Przycisnął czoło do jej czoła. – Ale tym razem twoja kolej. Musisz coś 

dla mnie zrobić. 

Zaparło jej dech. Wiedziała, o co Mike’owi chodzi. Zastanawiała się, jak on to 

wyrazi. Czekała. Rozkoszowała się tym oczekiwaniem. 

– Co?

– To. – Jego wargi dotknęły jej ust z lekkością trzepoczących skrzydełek kolibra. 

Gdy całując, przesuwał ustami w stronę jej szyi, Angelina wydała z siebie urywane 

westchnienie. 

– Tak ładnie pachniesz – szepnął, docierając wargami do miejsca, gdzie 

krzyŜowały się poły jej szlafroka. Rozchylił je, częściowo odsłaniając piersi. – 

Pachniesz najwspanialej, jak tylko to moŜliwe. – Zsunął szlafrok z ramion Angeliny i 

przyglądał się jej nagim piersiom. Jego podziw wywołał właśnie ten magiczny skutek, 

jaki powinno wywołać pełne uwielbienia spojrzenie. Nagle poczuła, Ŝe kolana się pod 

nią uginają, serce wali jak szalone, a przez ciało przepływa fala gorąca. 

– Uprzedzałem, Ŝe będę podglądał. 

– Proszę – szepnęła Ŝałośnie, niepewna, o co prosi. 

– To jeszcze nie wszystko – odparł. 

Delikatnie ujął jej lewą pierś i zaczął pocierać ją wnętrzem dłoni. Angelina 

patrzyła zafascynowana. Westchnęła omdlewająco, gdy Ŝar, który w sobie czuła, 

rozszalał się w piekło pragnienia. Oparła ręce na ramionach Mike’a, Ŝeby się 

wesprzeć, poniewaŜ nogi odmawiały jej posłuszeństwa. Mike całował ją zachłannie, a 

jego ręce odbywały podniecającą wędrówkę po ciele Angeliny. Objęła Mike’a za 

szyję i przytuliła się do niego całym ciałem. 

– Powinienem poczekać z naprawą łóŜka do jutra rana – powiedział chrapliwie. 

Jednocześnie chwycił kołdrę i ściąg – nął ją na podłogę. 

– Co robisz? – spytała Angelina, zaskoczona zarówno gwałtownym 

zakończeniem pocałunku, jak i niedorzecznym zachowaniem Mike’a. 

– Improwizuję – wyjaśnił, rzucając na pogniecioną kołdrę dwie poduszki. 

– Oooch! – jęknęła Angelina. Mike otworzył jedno oko. 

– Czy ten dźwięk oznacza przypływ namiętności?

– Nie – mruknęła, przeciągając się. – Nie mogę się ruszyć. 

– Zawsze rano tak marudzisz?

– Tylko po nocy przespanej na podłodze. 

– CóŜ za niewdzięczność. Wczoraj zreperowałem ci łóŜko. 

– Wcale cię o to nie prosiłam ani nie chciałam, Ŝebyś to robił, ale się uparłeś. 

– PrzecieŜ się rozpadało. Ziewnęła. 

– A na dodatek długo nie dałeś mi zasnąć. 

– Czy to formalna skarga? Angelina wtuliła się w niego. 

– Byłabym niewdzięcznicą, gdybym narzekała właśnie na to. 

Uśmiechnęła się bezwiednie, przypominając sobie, jak się kochali. Ból mięśni, 

który teraz dawał się we znaki, był nie tylko konsekwencją spania na twardej 

podłodze. Angelina miała za sobą miłosną noc, która przeszła jej najśmielsze 

oczekiwania. Ta świadomość trochę napawała ją strachem. Gorący prysznic mógł 

złagodzić obolałość ciała i zmyć zapach Mike’a, lecz o wiele trudniej usunąć z 

pamięci wspomnienia wspólnej rozkoszy. Pierwsza przygoda. Jak dotąd obfitowała w 

same radości i niespodzianki, fizyczne spełnienie i wystarczającą dawkę czaru, lecz 

była dla Angeliny całkowicie nowym, nie znanym terytorium, po którym poruszała się 

z trudem. Dlatego Angelina nieco obawiała się ewentualnych reperkusji, jakie ten 

romans moŜe wywołać, dodatkowo komplikując jej i tak juŜ niełatwe Ŝycie. Gdy 

odszedł dobrze zarabiający mąŜ, zdołała znaleźć pracę, ale zarobki z trudem 

wystarczały na podstawowe wydatki, do których nie zaliczały się nowe opony i pralki. 

Mimo to po pewnym czasie Angelinie udało się zaprowadzić ład w Ŝycie jej i Lily. 

Obecnie dawała sobie radę i sprawiało jej to satysfakcję. Za nic w świecie nie 

chciałaby zrujnować tej małej stabilizacji, a juŜ na pewno nie za sprawą męŜczyzny. 

– Widzisz zegar? – spytała. – Która godzina?

– Prawie dziesiąta – odparł, zerkając na swój zegarek. Nic więcej na sobie nie 

miał. 

– NiemoŜliwe! Nigdy nie śpię dłuŜej niŜ do ósmej. 

– Widocznie wspaniały seks poprawia ci sen. – Mike przyciągnął ją bliŜej i 

przytulił do piersi. 

Angelina westchnęła, zadowolona. śałowała, Ŝe oboje nie są w stanie zatrzymać 

tej cudownej chwili, odizolować jej od przeszłości i przyszłości. Uwielbiała leŜeć w 

ramionach Mike’a i cieszyć się choćby chwilowym poczuciem bezpieczeństwa. 

Gdyby tylko ten łagodny nastrój niósł ze sobą gwarancje zamiast niepewności... Nie 

powinna bardziej się angaŜować. Co zrobiłaby, gdyby Mike okazał się po prostu 

kobieciarzem? A gdyby dowiedziała się, Ŝe ma Ŝonę i troje dzieci? Nie była 

wystarczająco odporna psychicznie, Ŝeby bez szwanku wybrnąć z tego rodzaju 

sytuacji. NaleŜało równieŜ wziąć pod uwagę Lily. Angelina nie zamierzała dopuścić 

do tego, aby popełnione przez nią błędy zraniły córkę. 

– No to co dzisiaj robimy? – zapytał, przyciskając usta do jej skroni. – Masz 

ochotę na późne śniadanko?

– Nie... Za kilka godzin wraca Lily. Chciałabym wtedy być do jej dyspozycji. 

– Moglibyśmy spędzić trochę czasu we trójkę. Zająć się czymś, co Lily lubi. 

Podłoga pod biodrem Angeliny nagle stała się zbyt twarda. Angelina połoŜyła się 

na plecach i spojrzała na Mike’a. Przywołała na twarz pogodny uśmiech. 

– Doktorze Calder, proszę wybierać – albo francuskie grzanki, albo naleśniki. 

Później pan stąd zniknie. 

– CzyŜbym za głośno chrapał? Zignorowała jego Ŝart. 

– Powiesz mi, o co ci chodzi?

– To wszystko jest dla mnie zupełnie nowe. Potrzebuję trochę czasu, Ŝeby to 

przemyśleć, zanim przyjedzie Lily. Na razie nie chcę wprowadzać jej w tę... sprawę. 

– W tę sprawę?

– Nie wiem, jak Lily na ciebie zareaguje. 

– Ona mnie uwielbia. PrzecieŜ jestem jej specem od szopów, nie pamiętasz?

– Uwielbia cię właśnie jako speca od szopów. Ale nie mam pojęcia, jak zareaguje 

na mój... na ciebie i mnie... i nie sądzę, Ŝe tuŜ po weekendzie z ojcem naleŜy zwalić 

jej na głowę nowy problem. 

Tylko o nic nie pytaj! – ostrzegał Mike’a instynkt. Angelina zaoferowała ci 

wygodną furtkę. Wcale nie chcesz nic wiedzieć na temat stosunków między córką a 

tatusiem. Promień światła padł na ciemne włosy Angeliny, które zalśniły. Mike 

wiedział, jakie są miękkie, jaki jedwabisty jest ich dotyk na nagiej skórze. 

– Czy ona... czy masz coś do zarzucenia jej kontaktom z ojcem? – ZauwaŜył, Ŝe 

Angelina zesztywniała. 

– Lily go kocha – odpowiedziała po długiej chwili milczenia. – Ale z trudem 

akceptuje jego pasierbów. 

– Twój były mąŜ powtórnie się oŜenił? Angelina westchnęła ponuro. 

– Chciał związać się z kobietą, dla której mnie porzucił. 

– Głupiec. 

– Lily nie mogła zrozumieć, dlaczego ojciec odszedł, nie zabierając jej ze sobą. A 

kiedy zdała sobie sprawę, Ŝe mieszka z nim dwoje obcych dzieci – dwóch chłopców – 

poczuła się jak śmieć, poniewaŜ jest dziewczynką. 

– Biedny dzieciak. 

– W domu ojca bywa jako gość, a chłopcy mieszkają tam na stałe. Obecnie juŜ ma 

szok za sobą, ale zawsze wraca tutaj trochę przygaszona. 

– Dziecku niełatwo zrozumieć taki układ. 

– Dorosłemu równieŜ. 

– Czy ty... – Mike głośno wypuścił z płuc powietrze. – Sam nie mogę uwierzyć, 

Ŝ

e o to pytam, ale czy ty nadal go... czy właśnie dlatego nie... 

– Nie usycham z tęsknoty za nim, jeśli o to ci chodziło. I wcale nie dlatego... – 

umilkła, Ŝeby zebrać myśli. – Był moją pierwszą prawdziwą miłością. Teraz widzę, Ŝe 

od pewnego czasu oddalaliśmy się od siebie, a ja... chyba udawałam, Ŝe tego nie 

dostrzegam. UwaŜałam nasze problemy za typowe dla wszystkich małŜeństw, za 

takie, z którymi trzeba się godzić, poniewaŜ ślubny związek ma trwać do końca Ŝycia. 

Taka zasada obowiązywała w mojej rodzinie. 

– Gdyby tak się działo, wszystko wyglądałoby prościej. Na czole Angeliny 

pojawiły się zmarszczki. 

– Zwłaszcza dla dzieci. Nie mam mu za złe, Ŝe odszedł do innej, ale nigdy nie 

wybaczę mu krzywdy, jaką wyrządził Lily. 

– MoŜe gdy lepiej pozna tamtych chłopców... 

– Sytuacja trochę się poprawiła po przyjściu na świat przyrodniego braciszka Lily. 

– Twojemu byłemu męŜowi i jego Ŝonie urodziło się dziecko?

Angelina znieruchomiała. 

– To była najokrutniejsza zdrada – odezwała się, starannie dobierając słowa. – Ja 

chciałam, Ŝebyśmy mieli więcej dzieci. Nalegałam, ale... – Odetchnęła głęboko. – 

Wiadomo, czemu zwlekał. – Przewróciła się na bok i walnęła pięścią w poduszkę. – 

Wolał z tamtą spłodzić dziecko, chociaŜ miała juŜ dwoje, a tymczasem mój zegar 

biologiczny tykał coraz szybciej... 

Mike przesunął wskazującym palcem po jej ramieniu. 

– Ten twój zegar wcale nie tyka aŜ tak szybko. Masz jeszcze mnóstwo czasu. Całe 

lata. 

Odwróciła głowę, Ŝeby na niego spojrzeć. 

– To nie takie proste. 

Zamierzał spytać dlaczego, lecz Angelina jakby czytała w jego myślach. 

– Odpowiedni wiek do urodzenia dziecka to tylko część problemu – dodała. 

Jej marzenie o tradycyjnej rodzinie i prawdziwym domu tak bardzo przypominało 

tęsknoty Mike’a! Miał ochotę błagać, aby kochała się z nim bez zabezpieczenia, aby 

pozwoliła mu dać sobie owo dziecko... Jego dziecko. Ich dziecko. Wyobraził sobie, Ŝe 

są rodziną. To wyglądało sensownie. On, Angelina, Lily i niemowlę. Tyle dzieci, ile 

by chciała. Było go stać na duŜą rodzinę. Dzięki niej te wszystkie lata studiów 

znaczyłyby o wiele więcej niŜ tabliczka z nazwiskiem właściciela kliniki 

weterynaryjnej na ścianie budynku. Gdyby tylko miał dzieci, o które mógłby się 

troszczyć, i Ŝonę, z którą mógłby się starzeć... Ale nie jakąś tam Ŝonę, poprawił się 

automatycznie. Angelinę. 

– Dobrze, Ŝe Lily przynajmniej ma brata – powiedziała Angelina. 

Całe szczęście, Ŝe ona nie wie, o czym właśnie myślałem, przemknęło Mike’owi 

przez głowę. Uznałaby mnie za skończonego wariata. 

– Lily go lubi – kontynuowała Angelina. – Chętnie się nim opiekuje. Pomagając 

przy dziecku, przestaje zamartwiać się tym, Ŝe jest dziewczynką. 

Po tych słowach zapadła długa chwila ciszy. W końcu Angelina oparła się na 

łokciu i spytała:

– No więc co wolisz: francuskie grzanki czy naleśniki?

– Naleśniki. Ale... – Zawiesił głos. 

– Ale co?

– Nie zaproponujesz Ŝadnej przystawki?

– Przed śniadaniem?

Uśmiech Mike’a nie pozostawiał Ŝadnych wątpliwości co do jego zamiarów. 

– Przystawka, o którą mi chodzi, stanowi idealne preludium śniadania w łóŜku. 

– A czy ktoś mówił o śniadaniu w łóŜku? Obiecałam, Ŝe przygotuję jedzenie. Nie 

zamierzałam podawać go do łóŜka. 

– W porządku. – Mike objął ją i przyciągnął do siebie. – A Ŝeby ci udowodnić, 

jaki jestem miły, i tak zafunduję ci przystawkę. 

Angelina spojrzała mu w oczy. 

– A jeśli nie jestem głodna? – spytała tonem, który mówił zupełnie co innego. 

– Będziesz – odparł Mike, sięgając ustami do jej warg. 

ROZDZIAŁ 10

Mike wszedł do drukarni i rozejrzał się, ale nigdzie nie zauwaŜył Angeliny. Jakiś 

młody męŜczyzna, który badał wnętrze wielkiej kserokopiarki, zerknął na niego 

przelotnie i mruknął:

– Chwileczkę. 

Z pojemnika na papier wyciągnął zgniecioną kartkę i zatrzasnął klapę powielacza. 

Następnie zwrócił się do kobiety, która zamierzała robić odbitki:

– Teraz powinno działać. Proszę tylko poczekać, aŜ zapali się zielone światełko. – 

Podszedł do lady. – Czym mogę panu słuŜyć?

– Szukam pani Winters. Muszę omówić z nią pewne zamówienie. 

– Pani Winters? Aha, chodzi panu o Angelinę. Prawdopodobnie jest u siebie. 

Pójdę po nią. – Zniknął za drzwiami prowadzącymi do dalszych pomieszczeń i po 

kilku sekundach wrócił. – Przyjdzie za moment. 

Mike stwierdził, Ŝe warto było przyjechać, poniewaŜ na jego widok twarz 

Angeliny rozjaśniła się uśmiechem. 

– Mike! Co tutaj robisz?

– Mam nadzieję, Ŝe ci nie przeszkadzam. Potrzebuję twojej fachowej pomocy. 

Wzruszyła lekko ramionami. 

– W takim razie chodź do mojego pokoju. 

Minęli groźnie wyglądającą, hałaśliwą maszynę drukarską, do której maszynista 

ładował sterty lśniącego papieru, i weszli do nieduŜego pokoiku. Znajdowało się w 

nim biurko, komputer, laserowa drukarka i sfatygowany roboczy blat, na którym stały 

plastikowe segregatory z szablonami oraz plastikowy pojemnik, z którego wystawały 

noŜyczki, klej w sztyfcie, buteleczka płynnego korektora i kilka noŜyków o ostrzach 

w róŜnych kształtach. 

– A więc tu pracujesz. 

– To miejsce nie zasługuje na miano gabinetu, ale przynajmniej ma okno. 

Uśmiechając się szeroko, sięgnął po jej rękę. 

– Na ile moŜna sobie tu pozwolić?

– Na pocałunek, jeśli odsuniemy się od drzwi. Harvey, nasz maszynista, nie zdoła 

zobaczyć tego, co dzieje się za ścianą. 

– Doskonale. – Mike cofnął się o krok i pociągnął Angelinę za sobą. 

Pocałunek był krótki i słodki. Chichocząc cicho, Angelina kciukiem wytarła z ust 

Mike’a ślady szminki i spojrzała na niego pytająco. 

– Naprawdę potrzebujesz mojej pomocy?

– Chodzi o przysługę dla mojej siostry. 

– Siadaj – zaproponowała, wskazując plastikowy fotelik. Sama usadowiła się za 

biurkiem. – W czym problem?

– Chciałbym zamówić zawiadomienia o ślubie. Za kilka tygodni moja siostra 

wychodzi za mąŜ. Nasz ojciec nie Ŝyje, więc ja poprowadzę pannę młodą. 

– I ty masz zająć się sprawą zawiadomień?

– Na to wychodzi. Zadzwoniła dzisiaj do mnie, strasznie zdenerwowana. Ona i jej 

narzeczony studiują w Gainesville. Postanowili właśnie tam się pobrać, bo większość 

ich przyjaciół to koledzy i koleŜanki ze studiów. Natomiast niektórzy znajomi i starsi 

krewni mojej matki nie będą mogli przyjechać na ślub, więc zamierza wysłać im 

zawiadomienia. 

– Zawiadomienia ślubne są takie... osobiste. Czy twoja siostra nie wolałaby 

sama... 

– Ona jest na weterynarii i ma obecnie mnóstwo nauki. Razem z Joshem 

zaplanowała skromną, prostą ceremonię, w której mają uczestniczyć tylko najbliŜsi 

przyjaciele i rodzina. Nie chcieli wysyłać oficjalnych zaproszeń ani tym bardziej 

zawiadomień, ale nasza matka się upiera. 

– W takim razie moŜe ona... 

– Nie, ona nalega, Ŝeby wybrali je państwo młodzi. Musimy więc sami coś 

sklecić. Później ja wyślę je do Trący, a ona przekaŜe je matce. Dysponuję wszystkimi 

niezbędnymi informacjami – znam nazwiska, datę i miejsce. – Mike uśmiechnął się 

triumfująco. – Powiedziałem Trący, Ŝe mam kogoś, kto na pewno wykona zadanie 

bez zarzutu. 

Angelina przez chwilę się zastanawiała. 

– Trzeba wybrać rodzaj karty, zanim zaprogramuję czcionkę. Czy twoja siostra 

sugerowała coś konkretnego?

– Powiedziała, Ŝebym znalazł coś z serduszkami. 

– Z serduszkami – powtórzyła Angelina. – Chyba mam coś takiego. Nazywa się 

to „Rozkołysane serca”. Zaraz pokaŜę ci ten wzór. Katalog jest u Harveya. Chodźmy. 

– Rzeczywiście ładne – pochwalił Mike, oglądając potrójnie składaną kartę z 

wytłoczonymi wokół brzegów serduszkami, które po złoŜeniu karty częściowo 

wystawały poza jej obrys. – Przypuszczam, Ŝe Trący się to spodoba. 

– Serca mogą być róŜowe, jasnoŜółte lub błękitne. Który z tych kolorów twoja 

siostra lubi najbardziej?

– Druhny będą w róŜowych sukienkach. 

– W takim razie zdecydujmy się na róŜowy. – Angelina sięgnęła po bloczek z 

formularzami. – Minimalna liczba to pięćdziesiąt sztuk, a na następne dwadzieścia 

pięć dajemy zniŜkę. – Zmarszczyła brwi. – Co cię tak bawi?

– Nic. Po prostu pierwszy raz spotykamy się na zawodowym gruncie. Jesteś 

bardzo profesjonalna. 

Przyjęła jego komplement wzruszeniem ramion. 

– Zajmuję się tymi sprawami codziennie. Ale muszę przyznać, Ŝe wybieranie z 

tobą zawiadomień o ślubie to ostatnia rzecz, jakiej bym się dziś spodziewała. 

Chyba spostrzegła, jak bardzo go zaskoczyła swoją uwagą, bo natychmiast dodała 

suchym tonem:

– To był tylko Ŝart. MoŜesz znów zacząć oddychać. 

– Och, nie w tym rzecz... – mruknął. – Widzisz, ten cały ślubny kołowrót trochę 

wyprowadza mnie z równowagi. Śluby w ogóle działają mi na nerwy. 

– To wyjaśnia, dlaczego tak długo się uchowałeś jako kawaler. 

Gdybyś tylko wiedziała, pomyślał i jednocześnie zdał sobie sprawę, Ŝe wkrótce 

opowie Angelinie o swoim niedoszłym oŜenku. 

– Chcesz obejrzeć kroje czcionki czy wolisz, Ŝebym sama wybrała?

– Zdaję się na ciebie. Skinęła głową. 

– UŜyję czegoś delikatnego, o łagodnych zarysach. 

– Wspomniałaś Lily o wycieczce do zoo? – spytał, gdy wypełniała zamówienie. 

Po wielkich dyskusjach Angelina w końcu zgodziła się na wypad we trójkę. Mike 

zasugerował ogród zoologiczny, wiedząc, Ŝe Lily uwielbia wszystkie zwierzęta. 

– Nie moŜe się jej doczekać. 

– Skomentowała jakoś fakt, Ŝe pojadę z wami?

– Powiedziała, Ŝe będziesz musiał opowiedzieć jej coś o kaŜdym zwierzaku. Ile 

zawiadomień potrzebujesz?

– Sto pięćdziesiąt. Moglibyśmy dopełnić formalności w twoim gabinecie?

– To zaleŜy. 

– Od czego?

– Od tego, czy kierują tobą jakieś ukryte pobudki, nie związane ze ślubnymi 

zawiadomieniami twojej siostry. 

– Oczywiście. Chcę cię zacałować na śmierć. 

– Miałam nadzieję, Ŝe to powiesz – odparła, uśmiechając się radośnie. – Proszę za 

mną. 

Mike tak bardzo ją w tej chwili kochał, Ŝe miał ochotę to wykrzyczeć. 

Ogród zoologiczny okazał się niezbyt duŜy, ale i tak podziałał stymulująco na 

wyobraźnię siedmioletniego dziecka. Zwłaszcza takiego, które ma osobistego 

przewodnika, opowiadającego fascynujące historie o zwierzętach. A szczególnie 

siedmioletniej dziewczynki, która uwaŜa, Ŝe została usunięta z Ŝycia swojego ojca i 

jest spragniona towarzystwa męŜczyzny postępującego jak tatuś. Angelina była 

ś

wiadoma faktu, Ŝe Lily i Mike zaczyna łączyć coraz silniejsza więź. Mike 

rzeczywiście traktował Lily po ojcowsku. Sadzał ją sobie na barkach, jeśli dzięki temu 

mogła lepiej coś zobaczyć. Burczał groźnie i szturchał ją palcem w Ŝebro, gdy 

oniemiała z wraŜenia wpatrywała się w niedźwiedzia. Stroił śmieszne miny, 

naśladując małpy, które akurat obserwowali. Uczył Lily, jak wymawiać angielskie i 

łacińskie nazwy zwierząt, wydrukowane na tabliczkach z informacjami. Kupił torbę 

Ŝ

ywności do karmienia zwierząt znajdujących się w specjalnej zagrodzie, a później 

pognał do sklepiku z pamiątkami po tani aparat fotograficzny, aby zrobić Lily zdjęcie 

z kozłami i lamami oraz z oswojonym krukiem, który Ŝebrał o jedzenie. Gdy 

wychodzili z zoo, Mike wrzucił dwudziestopięciocentówki do kilku kolejnych 

automatów, Ŝeby Lily mogła „samodzielnie” wykonać plastikowe modele róŜnych 

zwierząt. 

Lily opuściła ogród zoologiczny rozradowana i z naręczem upominków, 

natomiast Angelina – z sercem pełnym sprzecznych uczuć. Cieszyło ją, Ŝe Lily i Mike 

tak się polubili, lecz jednocześnie trochę ją to przeraŜało. Co będzie, jeśli Lily przy 

wiąŜe się do Mike’a, a on nagle zniknie z jej Ŝycia, poniewaŜ związek z nią, Angeliną, 

nie przerodzi się w coś trwałego? Dla Lily byłoby to cięŜkim przeŜyciem. To nie w 

porządku wystawiać psychikę dziecka na takie niebezpieczeństwo. 

A co będzie, jeśli ty przywiąŜesz się do Mike’a, a on nagle zniknie? Zraniłoby ją 

to przynajmniej tak samo jak Lily, jeśli nie bardziej. Ale ty jesteś dorosła. Zrozumiesz 

sytuację. W przeciwieństwie do Lily masz wybór – moŜesz zaryzykować lub nie. Im 

więcej czasu spędzała z Mike’em, tym lepiej zdawała sobie sprawę, Ŝe naprawdę 

ryzykuje. Bez trudu mogła się w nim zakochać. Traktował Lily po ojcowsku, ale jej, 

Angelinie, okazywał czułość najbardziej oddanego kochanka. Posyłał przeznaczone 

tylko dla niej spojrzenia i domyślne uśmiechy. Muskał przelotnie dłonią, a te 

dotknięcia – z pozoru całkiem niewinne – zawierały obietnicę znacznie bardziej 

wyrafinowanych pieszczot. Jego wzrok mówił: „Zaczekaj, aŜ znajdziemy się gdzieś 

tylko we dwoje”. 

CóŜ, nikt nie obiecywał, Ŝe wszystko pójdzie łatwo, pomyślała. Los nie okazał się 

łaskawy. Angelina nigdy nie przypuszczała, Ŝe się rozwiedzie i Ŝe przytłoczy ją góra 

problemów związanych z samotnym wychowywaniem dziecka. 

– Po wizytach w zoo zawsze umieram z głodu – obwieścił Mike, gdy wsiedli do 

samochodu. – Ale jeszcze za wcześnie na obiad, więc zadowolę się lodami. A ty, 

Lily? Masz ochotę na lody?

– Tak! – zawołała z takim entuzjazmem, jakby ostatni raz jadła je przynajmniej 

pięć lat temu. 

Przed wejściem do lodziarni ustalono, Ŝe Lily dostanie podwójną porcję o dwóch 

smakach. Mike podszedł do lady złoŜyć zamówienie, a Angelina zaprowadziła Lily do 

toalety, Ŝeby mała umyła ręce. Gdy wróciły do sali, Mike nadal stał w kolejce. 

– Poszukajcie wolnego stolika – zaproponował. 

Lily wybrała miejsce i usiadła na ławeczce naprzeciw matki. Oparła łokieć o blat i 

westchnęła tak cięŜko, Ŝe całe jej ciało zadrŜało. 

– Mamusiu?

– Słucham, kochanie. – Powaga w głosie Lily rozbudziła czujność Angeliny. 

– Pamiętasz, jak mi kiedyś mówiłaś, Ŝe ludzie, którzy się rozwiedli, czasem się 

zakochują w kimś innym i drugi raz biorą ślub? Tak jak tatuś z Denise?

– Tak, skarbie – odparła, usiłując nie okazać zdenerwowania. Była niemal pewna, 

w jakim kierunku zmierza ta rozmowa. 

– Denise juŜ miała dzieci, gdy zakochała się w tatusiu, prawda?

– Tak, oczywiście. Timmy i Morgan to jej synowie. 

Lily zacisnęła wargi, w zamyśleniu analizując słowa matki. 

– Więc mamusie teŜ czasem się zakochują?

– Owszem, tak bywa. 

Lily milczała przez chwilę, po czym spytała:

– A ty zamierzasz się zakochać?

A więc o to chodzi, pomyślała Angelina. 

– Niewykluczone, jeŜeli spotkam odpowiedniego męŜczyznę – powiedziała 

lekkim tonem, jak gdyby pytanie Lily nie było ani trochę bardziej znaczące niŜ tuziny 

innych, które codziennie zadawała. 

– I wtedy miałabym nowego tatusia?

– Tak, gdybym wyszła za mąŜ. – Dała Lily chwilę na przemyślenie tej odpowiedzi 

i zapytała: – Czy to by ci się podobało?

Odniosła wraŜenie, Ŝe minęły całe wieki, zanim Lily powiedziała:

– Chyba tak. Gdyby on był sympatyczny. 

– Gdyby kto był sympatyczny? – Mike wręczył im waflowe roŜki z lodami. 

– Mój nowy tatuś. 

Mike nie zdołał natychmiast ukryć zaskoczenia. 

– Masz dostać nowego tatę? – Zerknął zaciekawiony na Angelinę, zaś Lily powoli 

liznęła loda i odparła rzeczowo:

– Tak, jeŜeli mama znów wyjdzie za mąŜ. 

– Szybko, Lily! Z drugiej strony wafla! – zawołała Angelina zadowolona, Ŝe lody 

zaczęły ściekać. Jednocześnie posłała Mike’owi spojrzenie, które mówiło, Ŝe później 

porozmawiają na ten temat. 

NajbliŜsza okazja nadarzyła się dopiero po powrocie do domu. Angelina połoŜyła 

Lily spać i wróciła do salonu. 

– Wzięła wszystkie plastikowe zwierzątka ze sobą do łóŜka – powiedziała 

Mike’owi. 

– To miło, Ŝe ucieszył ją ten wypad do zoo. 

– Nie mogło być inaczej, skoro miała własnego przewodnika. 

– Lily bardzo interesuje się zwierzętami. Chłonie informacje jak gąbka. 

– Takie juŜ są siedmiolatki – stwierdziła Angelina. – A przy okazji – miała w 

tobie wspaniałego towarzysza. 

– Ja bawiłem się równie dobrze. 

– Wiem. – Angelina umilkła i przez chwilę siedziała zupełnie bez ruchu. – Mike...

– CzyŜby wychodziła pani za mąŜ, pani Winters? – spytał oschle. 

Angelina zmarszczyła brwi. 

– Lily nadal usiłuje zrozumieć to, co się jej przytrafiło, i głowi się nad tym, 

dlaczego ludzie się rozwodzą. Jej wzmianka o moim... moim ślubie nie była 

konsekwencją niczego konkretnego. Lily po prostu... 

– A ja myślałem, Ŝe chciałaś, aby oceniła, czy nadaję się na tatusia. 

– Nie Ŝartuj. 

– Zdarzało mi się umawiać z kobietami, które miały dzieci. Dobrze wiem, co 

dzieciaki potrafią wymyślić. 

– Moim zdaniem Lily w ogóle się nie orientuje, Ŝe ciebie i mnie coś łączy. To 

prawdopodobnie był czysty... oportunizm. 

– Co masz na myśli?

– Gdy Thomas się wyprowadził, Lily utraciła wszystkie korzyści, jakie daje 

posiadanie ojca. A szczerze mówiąc, niewiele zyskała na jego powtórnym oŜenku. 

Bynajmniej nie dostała drugiej, kochającej mamusi, tylko niesympatyczną macochę, 

która ledwie ją toleruje. – Angelina odetchnęła głęboko. – Natomiast jej synowie 

cieszą się tym, czego Lily tak brakuje, czyli ojcem, który z nimi mieszka, podczas gdy 

ona moŜe go jedynie odwiedzać. Przypuszczam, Ŝe podczas dzisiejszej wycieczki Lily 

poczuła się tak, jakby znów miała tatę. Dlatego uświadomiła sobie, Ŝe gdybym... 

gdyby w naszym Ŝyciu pojawił się męŜczyzna, poświęcałby jej duŜo czasu. Chyba po 

raz pierwszy przyszło jej do głowy, Ŝe mogłabym... z kimś się związać. 

– Nigdy nie rozmawiałaś z nią o takiej moŜliwości? Potrząsnęła przecząco głową. 

– Nie uwaŜałam tego za konieczne. Lily i tak martwi się wieloma rzeczami. Po co 

dokładać jej kolejny problem. Poza tym nie sądziłam... – Nagle spostrzegła, Ŝe Mike 

wpatruje się w jej twarz. Jego myśli najwyraźniej krąŜyły wokół czegoś innego. 

– Jeszcze cię dzisiaj nie pocałowałem. 

– Och, Mike... 

Tak bardzo pragnęła znaleźć się w jego objęciach, ale była teŜ pewna, Ŝe przede 

wszystkim powinni porozmawiać o tym, w jaki sposób ich związek moŜe wpłynąć na 

Lily. Nie odsunęła się jednak, gdy wziął ją w ramiona, nie zaprotestowała, gdy 

dotknął jej warg swoimi. Przeciwnie – przywarła do niego, wsunęła palce w jego 

włosy, rozchyliła usta. Zapomniała o swoich obiekcjach i wątpliwościach. Liczył się 

jedynie Mike, przyjemność, magia chwili. 

– Mamusiu?

Angelina odskoczyła od Mike’a i oszołomiona wlepiła wzrok w córkę. Lily – we 

wzorzystej nocnej koszulce wyglądająca jak aniołek – patrzyła na nich wielkimi, 

zaspanymi oczami. Jej spojrzenie stopniowo stawało się coraz bardziej podejrzliwe. 

– Całujesz moją mamę. – W głosie Lily zabrzmiało bezbrzeŜne zdumienie. 

– Tak – przyznał Mike. 

– Dlaczego?!

– Boją lubię. 

– Aha. – Na buzi Lily odmalował się wyraz skupienia. Angelina w końcu zdołała 

się opanować i spytała:

– Co się stało, kochanie? Myślałam, Ŝe juŜ usnęłaś. 

– Chcę, Ŝeby doktor Mike połoŜył mnie spać. Angelina zerknęła na Mike’a i 

uniosła brwi. 

– Doskonale – stwierdził Mike. – Jestem ekspertem, jeśli chodzi o przykrywanie 

dzieci kołderką, ale przestrzegam pewnych zasad. Wiesz, jak mała dziewczynka musi 

pojechać do łóŜka? Na barana. 

– Dobrze! – zawołała Lily. 

Mike roześmiał się, wstał z kanapy i uklęknął przed Lily. 

– Wskakuj mi na plecy!

Angelina słuchała wesołego chichotu córki, gdy Mike niósł ją do jej pokoju. 

Zastanawiała się, jakie znaczenie moŜe mieć fakt, Ŝe Lily zapragnęła, aby Mike 

powiedział jej dobranoc. Nadal była pogrąŜona w myślach, gdy po kilku minutach 

wrócił do salonu. Chyba wyczuł jej nastrój, poniewaŜ usiadł obok i wziął ją za rękę. 

– Czy Lily mówiła coś... o nas? – zapytała Angelina po chwili milczenia. 

– Ani słowa. Nie sądzę, Ŝeby przejęła się tym, co zobaczyła. 

– Popełniliśmy błąd, wciągając w to Lily. 

– PrzecieŜ tylko się całowaliśmy. Ludzie robią to bez przerwy. 

– Nie ja. Ale chodzi mi o coś innego... o tę wycieczkę do zoo, lody, wspólny 

obiad i spacer z psem. 

– Nie rozumiem – odparł Mike. 

Kobiety zazwyczaj bywały wdzięczne, Ŝe traktuje ich dzieci Ŝyczliwie. Z tego, co 

zaobserwował, większość męŜczyzn wolała trzymać się od dzieci jak najdalej, 

zupełnie jak gdyby przenosiły dŜumę. 

– Wydawało mi się, Ŝe między mną a Lily wszystko układa się kapitalnie. 

– Owszem, kapitalnie. 

– Chyba nie jesteś zazdrosna! – parsknął z niedowierzaniem. 

– Nie bądź śmieszny! Bardzo się cieszę, widząc Lily taką zadowoloną, lecz trochę 

mnie to równieŜ przeraŜa. 

– Wybacz mi moją tępotę, ale... 

– Nie chcę, Ŝeby Lily została zraniona! Nie chcę czegoś jej dać, a potem to 

odebrać. 

– Zabraliśmy ją do zoo. 

– Dzisiejszy dzień zanadto przypominał niedzielę w rodzinnym gronie – 

stwierdziła Angelina. – Mike, serce Lily jest szeroko otwarte, a my... a nas jeszcze za 

mało łączy, aby jej sugerować, Ŝe moŜemy stać się szczęśliwą rodziną. Lily nie 

rozumie, Ŝe związek męŜczyzny i kobiety ma dziesięć razy większe szanse się 

rozpaść, niŜ trwać. 

– Oceniasz to na jeden do dziesięciu? – Mike skrzywił się. – UwaŜasz, Ŝe nasz 

związek jest mało wart?

– Skąd mam to wiedzieć? Poznałam mojego przyszłego męŜa, gdy zdałam 

maturę, i aŜ do tej pory z nikim nie romansowałam. 

Mike ujął ją łagodnie za ramiona. 

– Moim zdaniem szanse są większe niŜ dziesięć procent. Ujrzał w jej oczach 

panikę. I bezbronność. 

– Kiedy na mnie patrzysz albo mnie dotykasz... – powiedziała Angelina – z 

radości zapominam o realiach i marzę o bajkowym zakończeniu. Pragnę wierzyć, Ŝe 

zostało nam przeznaczone... Ŝe szczęście będzie trwało wiecznie. Ale gdy nie 

jesteśmy razem, ogarniają mnie wątpliwości. Dochodzę do wniosku, Ŝe powinnam 

traktować naszą znajomość wyłącznie jako przyjemne interludium. 

– Jest czymś znacznie waŜniejszym. 

– Tak, ale nie wiemy, czego oczekiwać. PrzecieŜ to wszystko moŜe być... – 

urwała, strapiona, Ŝe nie potrafi wysławiać się zwięźle. – MoŜe być tylko iluzją. Grą 

ś

wiateł, kuglarską sztuczką, która najpierw wzbudza powszechny zachwyt, a 

później... – mówiła z takim przejęciem, Ŝe aŜ zmruŜyła oczy. – JeŜeli to, co nas teraz 

łączy, ma tymczasowy charakter, jeŜeli okaŜe się tylko złudzeniem, to nie chcę, Ŝeby z

tego powodu Lily poczuła się zraniona i przestała ufać dorosłym. Dlatego od dziś nie 

będziemy łączyć naszych spotkań z czasem, który zazwyczaj poświęcam Lily. 

– A jeśli zdarzy się, Ŝe jedno i drugie trochę na siebie zajdzie?

– No to zajdzie. Moim zdaniem nie powinniśmy jednak planować dla Lily 

specjalnych rozrywek, jak gdyby... 

Na jej twarzy była wypisana głęboka troska o córkę. Mike kochał Angelinę za tę 

troskę, za miłość macierzyńską, która kazała stawiać dobro dziecka na pierwszym 

miejscu. 

– Czy dzisiejszy wieczór moŜemy od tej chwili uznać za nasze spotkanie?

– Raczej tak. Ale Lily przyłapała nas na całowaniu i nie czułabym się pewnie... 

Nie chciałabym, Ŝeby znów zobaczyła coś, co jeszcze bardziej zamiesza jej w głowie. 

– Więc chyba nie udamy się teraz do twojej sypialni?

– Nie, skoro Lily śpi w sąsiednim pokoju. 

– Szkoda, bo miałem ochotę kochać się z tobą tak namiętnie, Ŝeby wszyscy 

sąsiedzi słyszeli, jak jęczysz z rozkoszy. 

– Mike! – szepnęła karcącym tonem. 

– PrzecieŜ nikogo tu nie ma. 

– Ja jestem! Mike zachichotał. 

– Skoro nie idziemy do łóŜka, to moŜe siądziesz tutaj i przytulisz się do mnie. 

Zamierzam ci coś powiedzieć. 

– Co takiego? – spytała, opierając policzek o jego pierś, gdy otoczył ją 

ramionami. 

– Podobnie jak ty nie chcę, aby twoja córka cierpiała. 

– Mmm – mruknęła z zadowoleniem. 

– Rozumiem twoje obiekcje. Nie musimy z niczym się śpieszyć. Powiemy Lily o 

naszym związku dopiero wtedy, gdy sama uznasz to za stosowne. 

Po słowach Mike’a zapanowała przyjemna, relaksująca cisza. Mike oparł 

podbródek na głowie Angeliny, rozkoszując się jej bliskością. 

– Tylko w twoim łóŜku byłoby mi teraz lepiej niŜ tutaj, gdy cię obejmuję – 

stwierdził. 

– Jest tak cudownie, Ŝe aŜ mnie to przeraŜa – szepnęła. 

– Nie prowadzę rozwiązłego Ŝycia, Angelino, ale mam za sobą pewne 

doświadczenia. Sprawy między męŜczyznami a kobietami zawsze są skomplikowane. 

I w tej dziedzinie człowiek uczy się metodą prób i błędów. Bóg jeden wie, ile 

podejmowałem prób i popełniłem błędów. – Mike objął ją mocniej. – Zwłaszcza te 

ostatnie bywają kształcące, Angelino. 

Z tobą wszystko wydaje się takie, jak trzeba. Inne niŜ przedtem. Sądzę, Ŝe 

mogłoby nam być ze sobą dobrze. 

Spojrzała na niego, a jej wzrok wyraŜał nieme błaganie. 

– Tak strasznie pragnę, aby to okazało się prawdą, Ŝe przestałam ufać swojemu 

zdrowemu rozsądkowi. JuŜ sama nie wiem, czy powinnam ci wierzyć. 

– Wierz mi – powiedział i przypieczętował prośbę pocałunkiem. 

ROZDZIAŁ 11

Biegnąc do telefonu, Angelina zerknęła na zegar. Dziewiąta trzydzieści. Film, 

który oglądała Lily wraz z trzema koleŜankami, dobiegał końca. Angelina wiedziała, 

Ŝ

e taśma zaraz zacznie się przewijać. Chciała wtedy mieć dzieci na oku, aby 

ograniczyć do minimum ich dzikie harce. Liczyła więc na to, Ŝe dzwoniąca osoba nie 

okaŜe się zbyt rozmowna. 

– Wybacz, Ŝe zawracam ci głowę o tej porze, ale... 

– Mike? – spytała uradowana. 

– Zdaję sobie sprawę, Ŝe zabieram ci czas przeznaczony dla Lily, ale mam pewien 

kłopot i... – Usłyszała, jak odetchnął głęboko. – Umiesz szyć?

– Chyba nie chcesz, Ŝebym zeszyła coś Ŝywego?! Śmiech Mike’a nawet w 

słuchawce zabrzmiał zmysłowo. 

– Zapewniam cię, Ŝe chodzi o martwy przedmiot. Smoking. 

– Na ślub twojej siostry. 

– Tak. WypoŜyczyłem go, wracając z kliniki, i przymierzyłem dopiero w domu. 

No i okazało się, Ŝe spodnie... no cóŜ, jeśli się schylę, to zostanę aresztowany za 

obrazę moralności. 

– Rozumiem. 

– WypoŜyczalnia jest juŜ zamknięta, a ja powinienem wyjechać do Gainesville z 

samego rana. – Umilkł, najwyraźniej spodziewając się, Ŝe Angelina coś powie, ale 

ona milczała, toteŜ w końcu zapytał: – Potrafiłabyś je zreperować?

– Musiałabym najpierw je obejrzeć. JeŜeli tylko rozpruł się szew, to nie ma 

problemu. Gorzej, jeśli są rozdarte. 

– Mógłbym je teraz przywieźć, jeŜeli nie jesteś zbyt zajęta. Kakofonia dziecięcych

chichotów, przerywana szczekaniem psa, zasygnalizowała koniec filmu. 

– Nie jestem. Przywieź te spodnie. 

Drugim filmem i miską praŜonej kukurydzy Angelinie udało się uspokoić 

rozbawione dzieci, gdy zabrzęczał dzwonek. 

– Kto to? – spytała Lily. 

– Doktor Mike. Chce, Ŝebym mu coś zeszyła. 

– Co? – Lily błyskawicznie znalazła się w holu. 

– Spodnie. 

Angelina otworzyła drzwi, a Lily skoczyła Mike’owi na szyję. 

– Lepiej je wezmę – stwierdziła Angelina, ratując ciemne spodnie, starannie 

powieszone na drewnianym wieszaku. – Lily, zanim przewrócisz doktora Mike’a, 

pozwól mu przynajmniej wejść do domu. 

– Czy to są te spodnie, które moja mamusia ma zeszyć? Wyglądają dziwnie. 

– Są częścią smokingu – wyjaśniła córce Angelina. – To taki elegancki strój, w 

który męŜczyźni ubierają się na ślub. 

– Pan się Ŝeni? – W głosie Lily zabrzmiało zdumienie. 

Mike roześmiał się dobrodusznie. 

– Nie, dziecinko. Moja siostra wychodzi za mąŜ, a ja tylko będę prowadził ją do 

ołtarza. 

Angelina sprawdziła stan szwów. 

– Co o tym sądzisz? – Mike patrzył na nią zaniepokojony. Wsunęła dłoń do 

wnętrza spodni, prezentując spore pęknięcie. 

– Złapiesz grypę, jeśli je włoŜysz. 

Lily zachichotała, rozbawiona słowami matki. 

– Wielokrotne pranie i prasowanie zniszczyło nici – kontynuowała Angelina. – 

Trzeba tylko przejechać na maszynie. To głupstwo. 

– Dzięki Bogu. 

– Princess juŜ potrafi podawać łapę – oznajmiła Lily, kołysząc psiaka w 

ramionach. Jej koleŜanki równieŜ podeszły do Mike’a. 

– Naprawdę?

– Aha. Ashley ją nauczyła. 

– Kim jest Ashley?

– To ja! – powiedziała rudowłosa dziewczynka o piegowatej buzi. 

– Ty nauczyłaś Princess tej sztuczki? 

Ashley skinęła głową. 

– Ja trochę pomagałam – dodała urocza blondyneczka. 

– Ja teŜ – pochwaliła się trzecia koleŜanka Lily. 

– Widzę, Ŝe miałyście pełne ręce roboty – stwierdził Mike. Ponad głowami dzieci 

popatrzył na Angelinę. Wymienili znaczące spojrzenia dwojga dorosłych ludzi. 

Spojrzenia kochanków.

– Przywita się pan z Princess? – spytała Lily. 

– Pobaw się z pieskiem, a ja zajmę się tą naprawą. Angelina zostawiła go na łasce 

czterech dziewczynek. Szycie zajęło nieco więcej czasu, trzeba bowiem było nawinąć 

na bębenek czarne nici. Gdy wróciła do salonu, z wraŜenia zaparło jej dech. Mike 

siedział w duŜym fotelu, trzymając na kolanach psa i Lily. Jej przyjaciółki 

przycupnęły na szerokich oparciach fotela. Mike prawdopodobnie nawet nie zdawał 

sobie sprawy, Ŝe znów zachowuje się jak tatuś. Widocznie leŜało to w jego naturze – 

tak samo jak sympatyczny uśmiech i łagodność w stosunku do zwierząt. 

Pogromca serc, pomyślała Angelina. To przecieŜ nie w porządku, nawet nie 

musiał się wysilać. Wystarczyło, Ŝeby po prostu był sobą, a ona... Okazała się idiotką. 

UwaŜała, Ŝe moŜe zaangaŜować się w intymny związek i jednocześnie pozostać 

emocjonalnie obojętna! Wmawiała sobie, Ŝe to będzie tylko rozrywka, przelotna 

przygoda. Miłe towarzystwo i fizyczne spełnienie bez Ŝadnych zobowiązań i 

konsekwencji. Nic nie znaczący romans – wygodny, nietrwały, nieskomplikowany. 

Dopiero teraz zdumiała ją własna naiwność. Przed poznaniem Thomasa Angelina 

rzadko chodziła na randki. Zostali kochankami dopiero po zaręczynach. Po rozwodzie 

z nikim się nie umawiała. Jak w ogóle mogła przypuszczać, Ŝe zdoła dokonać takiego 

zwrotu i będzie w stanie traktować męŜczyznę wyłącznie jako źródło przyjemności?

Obecnie nie było sensu dłuŜej się oszukiwać. Zakochała się. Tylko słowo miłość 

w pełni definiowało uczucia, jakie wzbudzał w niej Mike. Czuła przyjemny skurcz w 

piersi, ilekroć się do niej uśmiechał. Przez jej ciało przepływała fala ciepła, gdy 

wyobraŜała sobie, Ŝe jest z Mike’em. A kiedy ją obejmował, przepełniało ją szczęście. 

Seks był podniecający i słodki, ale Mike pociągał ją nie tylko pod względem 

fizycznym. W tym samym stopniu co męskość i siła Mike’a zauroczyła Angelinę jego 

Ŝ

yczliwość i delikatność. 

Spostrzegł, Ŝe Angelina go obserwuje, i uśmiechnął się nieśmiało. Pomachała 

wieszakiem i uniosła kciuk, dając do zrozumienia, Ŝe szycie skończone. Następnie 

ruchem głowy wskazała kuchnię. Mike szepnął coś do Lily, która zachichotała, po 

czym wstał, opuszczając ją – wraz ze szczeniakiem w ramionach – na fotel. 

Angelina przewiesiła spodnie przez oparcie kuchennego krzesła. 

– Są prawie jak nowe – oznajmiła. 

Wpatrywał się w jej twarz, a jego uśmiech – ciepły i zmysłowy – po raz nie 

wiadomo który uświadomił Angelinie, jak bardzo Mike jest męski. 

– Dzięki za ratunek. Angelina wzruszyła ramionami. 

– Naprawdę nie ma za co. 

– Przypuszczam, Ŝe jutro ktoś by mi pomógł, ale wiesz, jakie są wesela. Wszyscy 

miotają się jak szaleni. W taki dzień szukanie igły z nitką to dodatkowa komplikacja. 

– Masz czas na filiŜankę herbaty?

– A dostałbym mleko? – spytał z nadzieją w głosie. 

– Oczywiście. – Angelina wyjęła z szafki szklanki i sięgnęła do lodówki po 

karton z mlekiem. – Lubisz tego faceta, za którego wychodzi twoja siostra?

– Owszem. Cała nasza rodzina za nim przepada. On i Trący tworzą wspaniałą 

parę. Ona czasem bywa trochę... narwana. Dzięki niemu traktuje róŜne sprawy z 

niezbędnym dystansem. 

– Pytam, bo... Chyba się nie obawiasz, Ŝe popełnia błąd?

– Skąd ten pomysł?

– Odniosłam wraŜenie, Ŝe... nie podchodzisz do tego ślubu z entuzjazmem. 

Mike skrzywił się lekko. 

– Wesela nie są jakąś moją ulubioną formą weekendowej rozrywki. 

– Nie sądzę, Ŝebym musiała pytać, co nią jest – odparła ze znaczącym 

uśmieszkiem. Prawie cały poprzedni weekend spędzili razem w łóŜku. Co prawda, 

znaleźli czas na posiłki, krótkie drzemki i film, który obejrzeli, siedząc przytuleni do 

siebie, ale nie to wydawało się Angelinie najwaŜniejsze. Myśląc o tych prawie dwóch 

dniach, przypomniała sobie, jak się kochali, pieścili, szeptali czułe słówka. 

– Tęskniłem za tobą przez cały tydzień. 

Wystarczył sam ton jego głosu, aby poczuła, jak ogarniają fala ciepła. 

– Ja teŜ o tobie myślałam – przyznała cicho. 

Zdjęła pokrywkę ze słoja w kształcie krowy i przesunęła go w stronę Mike’a. 

– Poczęstuj się. 

Wziął waniliowego wafla i zaczął go chrupać, oparty o blat. 

– Dlaczego nie lubisz ślubów?

– Bo muszę wbijać się w smoking – zaŜartował, sięgając po drugi wafelek. 

– To dziwne, Ŝe nie zrobili dzisiaj próby. 

– Pastor podobno był zbyt zajęty. Mają wszystko przećwiczyć jutro rano – bez 

pana młodego, oczywiście. DruŜba sporządzi notatki i pokieruje nim podczas 

uroczystości. 

Utkwił wzrok w twarzy Angeliny, a jej wydawało się, Ŝe cisza trwała całą 

wieczność, zanim znów się odezwał. 

– Jedź ze mną – powiedział. 

– Na ślub?

– Razem z Lily. 

– Nie wypada, Mike. PrzecieŜ nie znamy twojej siostry. Chwycił ją w ramiona. 

– Będziecie moimi gośćmi. Zobaczysz, moja rodzina się ucieszy. 

Z westchnieniem pochyliła głowę i oparła czoło o pierś Mike’a. 

– Daj spokój, Mike. Nawet gdybym miała w szafie odpowiednią sukienkę i buty 

w pasującym do niej kolorze, to i tak bym nie pojechała. Lily spędza ten weekend ze 

mną. Jej koleŜanki zostają u nas na noc. Nie zamierzam ich stąd wyrzucić o świcie. 

Mike objął ją i lekko przytulił. 

– Powinienem wcześniej o tym pomyśleć. Tak, przemknęło jej przez głowę. 

Powinieneś. 

– Po prostu nagle zdałem sobie sprawę, jak wiele by dla mnie znaczyła twoja 

obecność. Ta ceremonia... Widzisz, w zeszłym roku byłem zaręczony i... – Odetchnął 

głęboko. Angelina wyczuła jego napięcie. – Ten związek rozleciał się dosłownie kilka 

dni przed ślubem. Dlatego jutro wszyscy będą mnie obserwować, zastanawiając się, 

czy juŜ zdołałem się pozbierać. 

– Zdołałeś? – zapytała niemal szeptem. Wiedziała, Ŝe ryzykuje, zadając to 

pytanie. Mogła przecieŜ usłyszeć, Ŝe Mike nadal cierpi, poniewaŜ ktoś złamał mu 

serce. 

– Tak! – powiedział, jak gdyby sam właśnie to zrozumiał. – Tak – powtórzył. – 

Tamta sprawa naleŜy do przeszłości. Cieszę się, Ŝe Trący jest szczęśliwa. Młodsza 

siostrzyczka wyprzedziła mnie w wyścigu do ołtarza, lecz wcale mi to nie wadzi. 

Spojrzał Angelinie prosto w oczy i uśmiechnął się. 

– Wybacz, Ŝe wcześniej cię nie zaprosiłem. Chciałbym zabrać cię ze sobą. 

– To nie byłby dobry pomysł. Śluby to rodzinne uroczystości. Co pomyśleliby 

twoi bliscy, gdybyś zjawił się z obcą kobietą i jej dzieckiem?

– Pomyśleliby... nie, wiedzieliby, Ŝe jesteś dla mnie kimś waŜnym. 

– O wiele za wcześnie na tego rodzaju... 

Odsunął ją nieco od siebie, ujął jej podbródek i skierował jej twarz w swoją 

stronę, aŜ ich oczy się spotkały. 

– Naprawdę jesteś dla mnie waŜna, Angelino. I Lily takŜe, poniewaŜ stanowi 

część ciebie. Proszę cię, nie staraj się udawać, Ŝe to, co się dzieje między nami, to 

tylko moje przywidzenia. 

Nie umiała przy nim udawać, zwłaszcza gdy jej uczucia stawały się coraz bardziej 

oczywiste. Nie potrafiła teŜ odmówić mu – chociaŜ w sąsiednim pokoju bawiły się 

dzieci – gorącego pocałunku, który nagle wydał się jej równie naturalny jak przypływ 

i odpływ oceanu. 

ROZDZIAŁ 12

Mike stał z siostrą i matką w kościelnej zakrystii. Pani Calder wyprostowała nie 

istniejące zagniecenie na przejrzystym welonie Trący. Westchnęła, obrzucając córkę 

pełnym miłości spojrzeniem, i powiedziała:

– Szkoda, Ŝe twój ojciec nie Ŝyje i nie widzi, jaka jesteś śliczna. 

– O ile znam tatę, to znajdzie sposób, Ŝeby mnie obejrzeć. Prawdopodobnie juŜ 

mi się przygląda. 

– Pewnie masz rację – przyznała z uśmiechem matka. Popatrzyła na Mike’a. – A 

ja miałam rację co do smokingów, prawda? Mike wygląda wprost oszałamiająco. 

– Mogłabym przyjmować od moich koleŜanek oferty na randkę z nim. 

Pani Calder zrobiła smutną minę i poklepała Mike’a po ramieniu. 

– Gdyby twoje plany zostały zrealizowane, wcześniej ujrzelibyśmy cię w 

smokingu. Czy obecność tutaj, podczas tej uroczystości, nie jest dla ciebie zbyt 

bolesna?

– Nie – odparł. Trący posłała mu zza welonu współczujące spojrzenie. – Dawno 

przestałem się gryźć tamtą sprawą, mamo. Prawdę mówiąc, nie Ŝałuję, Ŝe rozstałem 

się z Beth Ann. Nie była kobietą dla mnie. 

Mimo woli uśmiechnął się szeroko, a na twarzy siostry odmalowało się 

niebotyczne zdumienie. Trący otworzyła usta, aby coś powiedzieć, lecz ktoś akurat 

zapukał do drzwi. Był to druŜba, który miał towarzyszyć matce panny młodej. 

– JuŜ czas – oznajmił. – MoŜemy iść?

Pani Calder skinęła głową, uścisnęła dzieci, następnie oparła dłoń w rękawiczce 

na zgiętym ramieniu młodego człowieka i dała mu się poprowadzić. Trący odwróciła 

się do brata. 

– Wszystko jasne, mój drogi. 

– Nie rozumiem. 

– Wiem, co oznaczała ta twoja rozradowana mina, gdy stwierdziłeś, Ŝe Beth Ann 

nie była dla ciebie. Znalazłeś sobie inną dziewczynę?

Nie zaprzeczył, ale teŜ i nie potwierdził. 

– Czy nie powinniśmy pomaszerować przed ołtarz?

– Tak, ale nie myśl, Ŝe się wymigasz. Później chcę poznać szczegóły. 

– MoŜe uściskasz starszego braciszka, zanim oddam cię temu jakmu-tam?

– Doskonale wiesz, jak on się nazywa – odparła, ściskając Mike’a. – I pamiętaj, 

masz mi o niej opowiedzieć!

– Ach, te kobiety!

– Och, po prostu się cieszę, Ŝe masz kogoś! Nie będę czuła się winna z powodu 

swojego szczęścia. 

– Ale z ciebie gaduła – jęknął. – Chodź, twój oblubieniec czeka. 

Podczas przyjęcia Mike z przyjemnością rozgadał się na temat Angeliny oraz 

Lily. 

– Powinieneś przywieźć je ze sobą – stwierdziła pani Calder, słuchając jego 

opowieści. 

– Owszem – przyznał. – MoŜe zabiorę je na następne wesele, w którym wezmę 

udział – dodał z przekornym uśmieszkiem. 

Podczas jazdy Lily dosłownie skręcała się z ciekawości. 

– Co to za niespodzianka, mamusiu?

– Nie mam pojęcia, kochanie. Doktor Mike powiedział tylko, Ŝebym po drodze do 

domu wstąpiła z tobą do kliniki. Podobno jest tam coś, co ci się spodoba. 

– MoŜe to kotek?

Jeśli panu Calderowi Ŝycie mile, to nie będzie kotek, przemknęło Angelinie przez 

głowę. 

– Doktor Mike wie, Ŝe masz psiaka, Lily. Nie potrzebujesz kota. 

– Ashley ma kota i dwa psy. 

Szczęściara z tej Ashley, pomyślała Angelina. Serce jej się ścisnęło. Przelotnie 

ogarnęło ją poczucie niezadowolenia z siebie, co czasem zdarza się rodzicom, gdy 

dzieci Ŝądają zbyt wiele. Pozostawiła uwagę Lily bez komentarza. 

Zajechały przed klinikę. Angelina zaparkowała i zgasiła silnik, a Lily natychmiast 

wyskoczyła z auta i pognała do budynku. Gdy Angelina weszła do środka, zastała 

córkę konferującą z Suzie. 

– Właśnie mówiłam Lily, Ŝe doktor Calder jeszcze jest zajęty, ale prosił, Ŝebym 

wam coś pokazała. 

– Czy to coś Ŝywego? – spytała Lily. 

Suzie zaprowadziła je do pokoju na zapleczu. WzdłuŜ jednej ze ścian stały 

druciane klatki, po drugiej stronie znajdował się zlew i kilka szafek oraz dwie 

przegrody, osłonięte drucianą siatką. 

– Patrzcie. – Suzie uklękła obok kartonowego pudełka. Lily zajrzała do środka i 

westchnęła z wraŜenia. 

– Szopy! Spójrz, mamusiu! Maciupeńkie szopy! Zwinięte w kłębuszki na starym 

ręczniku spały szopie niemowlęta. 

– MoŜna je wziąć na ręce?

– Musisz zapytać o to doktora Caldera. One niedawno się urodziły i powinny 

przebywać z matką, ale ją potrącił samochód. Jakiś męŜczyzna przyniósł je do nas 

dzisiaj rano. Podobno mieszkały u niego za domem. Zostały same, więc uznał, Ŝe pod 

naszą opieką mają szansę przeŜyć. 

Suzie zerknęła na Angelinę. 

– Muszę wracać do rejestracji. Mike skończy badać ostatniego pacjenta i zaraz tu 

przyjdzie. 

– Są słodkie, prawda, mamusiu? – Lily posłała matce uśmiech pełen zachwytu. 

– Tak. – Patrząc na śliczną buzię córeczki, Angelina poczuła, Ŝe dławi ją w 

gardle. Dorosła powaga, która do niedawna zaostrzała delikatne rysy Lily, ustąpiła 

naturalnemu zaciekawieniu i dziecięcej niewinności. Częściowo dzięki Mike’owi. 

Angelinę przepełniała z tego powodu autentyczna wdzięczność. A takŜe obawa. 

– Co sądzicie o moich maluchach? – Do pokoju wszedł Mike. Miał na sobie swój 

roboczy uniform – dŜinsy, podkoszulek z firmowym nadrukiem i biały fartuch. 

– Są taaakie maleńkie! – Lily była tak podniecona, Ŝe głos jej drŜał. – I takie 

cudowne. Mogę je potrzymać?

– Tak się składa – odparł Mike – Ŝe trzeba je karmić z butelki, więc przydałaby 

mi się czyjaś pomoc. – Ponad głową Lily puścił do Angeliny oko, a jej aŜ zaparło 

dech. Zwykłe mrugnięcie, a podziałało jak intymna pieszczota. 

Mike posadził Lily na krześle i połoŜył jej na kolanach ręcznik ze śpiącymi 

zwierzątkami. Następnie pokazał jej, pod jakim kątem trzymać buteleczkę z 

podgrzanym poŜywieniem. 

– Czy one tu zostaną? – spytała Lily. 

– Tylko do jutra. Istnieje specjalna organizacja, która opiekuje się osieroconymi 

zwierzętami i przygotowuje je do Ŝycia na wolności. Później wypuszcza sieje do lasu. 

– Rozumiem – szepnęła Lily, wpatrzona w szopy. 

– To, co teraz robisz, jest niezmiernie waŜne – kontynuował Mike. – Karmisz je 

specjalną mieszanką, dzięki której będą się dobrze rozwijać. 

– Opowiem o tym pannie Thornton. 

– Przyniosę z furgonetki aparat fotograficzny i zrobię ci kilka zdjęć, Ŝebyś mogła 

pokazać je w szkole. 

Wypstrykał całą rolkę filmu, a szopy zdąŜyły w tym czasie zjeść swój posiłek i 

znów usnęły. 

– Moglibyśmy nadać im imiona? – spytała Lily, gdy Mike kolejno przeniósł trzy 

niemowlaki do pudełka. 

– Oczywiście. Jak chciałabyś je nazwać?

– Śpioszek, Suseł i Drzemka, bo one ciągle śpią. 

– Załatwione. – Mike otulił zwierzaki i podniósł się z kolan. – Skoro te dzieciaki 

są juŜ syte i zadowolone, chętnie zabrałbym moje dwie ulubione dziewczyny na pizzę. 

Co wy na to?

– Wspaniale! – zawołała Lily. 

– Dwa głosy za. – Mike spojrzał na Angelinę. – Zgadzasz się?

– Jasne. Nigdy nie odmawiam, gdy ktoś zaprasza mnie na pizzę – odparła lekkim 

tonem. 

– Świetnie. Zrzucę tylko z siebie ten fartuch. 

– A Lily niech umyje ręce – zasugerowała Angelina. 

– Chodź. – Mike otoczył Lily ramieniem. – Umyjesz się w moim wielkim zlewie, 

jak prawdziwa asystentka. 

Zaprowadził ją do pokoiku z umywalką, uregulował strumień wody i pokazał, jak 

naleŜy pompować płynne mydło. Podniósł głowę i zobaczył, Ŝe Angelina stoi w 

drzwiach i ich obserwuje. W jej oczach malowało się wzruszenie. Odpowiedział 

uśmiechem na jej wyraŜający aprobatę uśmiech. Jednocześnie pomyślał, Ŝe obecność 

Angeliny w miejscu, gdzie on spędza prawie cały dzień, wydaje się taka naturalna. 

Podobnie jak to, Ŝe jest tutaj jej córeczka i Ŝe wszyscy troje czują się ze sobą tak 

dobrze. 

– Czy to są szkielety? – Uwagę Lily przykuło kilka plakatów, przedstawiających 

układ kostny róŜnych zwierząt. 

– Tak. – Oderwał z rolki papierowy ręcznik i podał go Lily. – Wytrzyj łapki, a ja 

zaraz ci opowiem, czym róŜnią się od siebie kości psa i kota. 

Wytłumaczył Lily, na czym polegają zasadnicze róŜnice. Odpowiedział takŜe 

wyczerpująco na liczne pytania, które Lily mu zadała. Był zachwycony jej 

zainteresowaniem zwierzętami. Przemknęło mu przez głowę, Ŝe z łatwością 

pokochałby to dziecko jak własną córkę. A moŜe juŜ je kochał?

Gdy Mike pokazywał Lily kolejne szkielety, Angelina wsunęła się do 

pomieszczenia. Na ścianach wisiały informacyjne tablice i reklamowe plakaty firm 

farmaceutycznych. Angelina przebiegła wzrokiem kilka nagłówków i zauwaŜyła 

nieduŜą kartkę z firmowej papeterii producenta środków odrobaczających. Pod nazwą 

wytwórni ktoś zrobił jakieś notatki. Lista podstawowych wymagań Mike’a Caldera? 

Dobra praca... wysokie zarobki... Ŝadnych dzieci? Nowy samochód! Seksowna! 

Angelina Winters, półtora punktu? Samantha, sześć! Angelina miała ochotę się 

rozpłakać, była jednak zbyt rozgniewana. Miała ochotę wrzeszczeć, ale dławiło ją 

rozczarowanie. 

Mike przypomniał sobie napisany po pijanemu manifest akurat w samą porę, aby 

spostrzec, Ŝe Angelina jakby zesztywniała. Jej ramionami wstrząsnął dreszcz, a 

oddech zmienił się, powodując nagłą bladość. 

– Mogę ci to wytłumaczyć – powiedział, zastanawiając się, czy jakiekolwiek 

wyjaśnienie na coś się zda. 

– Chyba nie mam dzisiaj ochoty na pizzę – odparła Angelina po chwili 

dręczącego milczenia. 

– Mamusiu!

– Angelino... 

Lily i Mike odezwali się jednocześnie. 

– Nie czuję się dobrze. – Angelina buntowniczo wysunęła podbródek. 

– Usiądź. – Mike wyciągnął w jej stronę rękę. – Strasznie zbladłaś. 

Odsunęła się gwałtownie. 

– Po prostu muszę... – Wyciągnęła z torebki kluczyki do samochodu. – Muszę 

pojechać do domu. 

– Lily, uwaŜam, Ŝe twoja mama powinna odpocząć – stwierdził Mike z 

sugestywną powagą w głosie. – Zaprowadzę ją teraz do mojego gabinetu i posadzę w 

tym duŜym fotelu przy biurku. 

– Nie pojedziemy na pizzę?

– W tym pokoju, gdzie śpią szopy, w jednej z klatek znajduje się kotka. Widziałaś 

ją?

Lily z ponurą miną potrząsnęła przecząco głową. 

– To miła kotka, ale jest juŜ stara i trzeba codziennie dawać jej lekarstwa. Ma 

przebywać u nas przez dwa tygodnie. Na pewno czuje się samotna. Wabi się Socks. 

MoŜe do niej zajrzysz, a ja zajmę się twoją mamą. 

– Dobrze. 

Lily wyszła, a Angelina i Mike patrzyli na siebie bez słowa. 

– Chodźmy do mojego gabinetu. 

– Nigdzie z tobą nie pójdę. 

– Powinnaś usiąść. 

– Powinnam iść do domu. 

– Musimy porozmawiać o tej głupiej liście. 

– Ona tak wiele wyjaśnia – mruknęła Angelina, jak gdyby mówiła do siebie. 

– Owszem, ale coś zupełnie innego niŜ sądzisz. – Chwycił ją za rękę i zaczął 

mówić pełnym napięcia szeptem: – MoŜe nie chcesz usiąść, ale ja muszę 

porozmawiać z tobą w cztery oczy. To sprawa między tobą a mną, więc nie 

angaŜujmy w nią twojej córki. 

Angelina skapitulowała i poszła z Mike’em do jego gabinetu. 

– Gdy pisałem tę listę... – urwał, nie wiedząc, od czego zacząć. 

– Myślałam, Ŝe do mnie zadzwonisz, ale się nie doczekałam. – Angelina zaśmiała 

się histerycznie. – To oczywiste, czemu tego nie zrobiłeś. Po co zawracać sobie głowę 

osobą, która ma dziecko... – wciągnęła w płuca haust powietrza i powoli je wypuściła 

– łyse opony i starą pralkę. 

– Kobieta, z którą byłem zaręczony... 

– Dlaczego? – spytała rozŜalona, patrząc na niego oskarŜycielko. – Dlaczego 

wciąŜ mi pomagałeś? Nigdy cię nie prosiłam. 

– Napisałem tę idiotyczną listę po pijanemu. Tego dnia miał się odbyć mój ślub, 

ale wszystko wzięło w łeb i po prostu cierpiałem. Nie chciałem... 

– Nie chciałeś mnie! Ani nikogo takiego jak ja. 

– Nie chciałem nikogo w stylu Beth Ann, czyli mojej byłej narzeczonej. Ty jesteś 

zupełnie inna. Gdy tylko to zrozumiałem. .. 

– Zacząłeś do nas wpadać. Przychodziłeś, robiłeś dla mnie róŜne rzeczy. 

– Nie potrafiłem trzymać się od ciebie z daleka. Próbowałem, ale... 

– Tamtego wieczoru... tej pierwszej nocy oboje... O BoŜe, nie mogę uwierzyć, Ŝe 

pozwoliłam... Ŝe się... – Oddychała z trudem, jak po biegu. 

– Kochaliśmy – dokończył, obejmując ją. – MoŜesz powiedzieć to na głos. 

Kochaliśmy się jak dwoje ludzi, których łączy uczucie. Dlatego nie umiałem o tobie 

zapomnieć i dlatego ty wybrałaś mnie. 

– Czułam się samotna. I taka... sfrustrowana. Mike bezwiednie się uśmiechnął. 

– Owszem – przyznał. – Pamiętam przejawy tej frustracji. 

– Miałeś wtedy na sobie garnitur. Gdzie byłeś?

– NiewaŜne, gdzie byłem, waŜne, gdzie w końcu się znalazłem. 

– Umówiłeś się z kimś, prawda? Z Samanthą?

– Skąd... – Przypomniał sobie notatki na swojej liście. I punktację, którą 

sporządził, zanim pojął, co naprawdę się liczy. 

– Prosto z jej łóŜka wskoczyłeś do mojego?

– Nie. Przyznaję, spotkałem się wówczas z Samanthą. Myślałem... 

przypuszczałem... lecz nagle stało się dla mnie całkiem jasne, z kim powinienem być. 

Pojechałem więc do twojego domu. 

Umilkł na chwilę, po czym dodał z mocą:

– Angelino, przysięgam, pragnąłem cię znów zobaczyć, lepiej cię poznać. 

Pojedyncza łza spłynęła po policzku Angeliny, która siłą woli starała się 

opanować. Broda jej drŜała. 

– Skleiłeś moje łóŜko! Przywiozłeś zacisk, papier ścierny i zreperowałeś je. 

Wyrwała się z jego ramion i ruszyła do drzwi. 

– Nie niszcz naszego związku – poprosił. 

– Gdy mąŜ mnie rzucił, obiecałam sobie, Ŝe nigdy więcej nie stanę się zaleŜna od 

Ŝ

adnego męŜczyzny. I jakoś dawałam sobie radę, ale kiedy cię spotkałam, byłam 

naprawdę zmęczona. Dlatego bez protestu przyjęłam twoją troskliwość. 

– A ja obiecałem sobie, Ŝe nigdy więcej nie pozwolę, aby jakaś kobieta mnie 

wykorzystywała. I rzeczywiście nie dopuściłem do tego. Właśnie na tym polega 

róŜnica, Angelino. Ty mnie nie wykorzystywałaś. Pomagałem ci, bo sam tego 

chciałem. A przyjmując czyjąś pomoc, wcale nie stajemy się zaleŜni. Nie uczyniłem 

dla ciebie nic, czego sama nie potrafiłabyś zrobić. – Umilkł na moment. – No, moŜe z 

wyjątkiem odcięcia dopływu wody – dokończył, siląc się na dowcip. 

Ale nie udało mu się jej rozbawić. Angelina wyglądała na całkiem załamaną. 

Serce mu się krajało, gdy patrzył na jej skurczoną z bólu twarz. Wiedział, Ŝe to jego 

wina. 

– Nawet i z tym w końcu byś sobie poradziła. 

– Tak – mruknęła. – Telefonistki z centrali 911 miałyby niezły ubaw. 

– Tworzymy udany tandem – przekonywał. – Ty teŜ mi pomagałaś z tymi 

zawiadomieniami i ze spodniami. 

– Muszę juŜ iść. – Wyszła na korytarz i zawołała córkę. Lily zjawiła się 

natychmiast. 

– Idziemy na pizzę?

– Zamówimy dostawę do domu. 

– Doktor Mike pojedzie z nami?

Mike poczuł przypływ nadziei, gdy Angelina spojrzała na niego. 

– Odwiozę was – zaproponował. – Jesteś zdenerwowana. 

– Uspokoję się, gdy tylko usiądę za kierownicą. Jak tylko uciekniesz ode mnie, 

pomyślał. 

– Mogę powiedzieć do widzenia Śpioszkowi, Susłowi i Drzemce? – zapytała 

Ŝ

ałośnie Lily. 

Mike przywarł wzrokiem do twarzy Angeliny. Wstrzymał oddech, czekając na 

odpowiedź. Skoro on cierpiał z powodu Lily, to jak udręczona musiała się czuć 

Angelina, jej matka. 

– Tak – odparła krótko. – Ale pośpiesz się. 

Lily pobiegła poŜegnać się z szopami. Właśnie tego Angelina najbardziej się 

obawiała: jej córka została wciągnięta w sprawy dorosłych i głęboko zraniona, choć 

niczym na to nie zasłuŜyła. Angelina wcale nie musiała wyraŜać tego słowami. 

Wystarczyło, Ŝe patrzyła na niego przygnębiona i bezradna. 

– Nie pozwoliłbym ci stąd wyjść, gdybym nie wierzył, Ŝe i tak jakoś to uładzimy. 

Nie teraz, gdy wszystko w tobie się gotuje, lecz później, kiedy spokojnie pomyślisz o 

nas obojgu. 

Odwróciła głowę, Ŝeby go nie widzieć. 

– Ta lista nie ma najmniejszego znaczenia, Angelino. Podobnie jak to, gdzie 

byłem kilka tygodni temu, zanim przyjechałem do ciebie. NajwaŜniejsze, Ŝe owego 

wieczoru znalazłem się tam, gdzie powinienem być. 

W odpowiedzi Angelina wysunęła buntowniczo podbródek. 

– I jeszcze jedno – kontynuował. – Kocham cię. Zastanawiając się nad tym, co ci 

powiedziałem, weź takŜe pod uwagę, Ŝe kocham równieŜ Lily. 

– To nie w porządku!

– W miłości wszystkie chwyty są dozwolone, aniołku. 

A skoro juŜ o tym mowa, to przeanalizuj tę informację: gdy ty mówiłaś mi, jak 

bardzo chciałabyś mieć drugie dziecko, ja myślałem wyłącznie o tym, jak bardzo 

chciałbym mieć dziecko właśnie z tobą. 

W oczach Angeliny zabłysły łzy, lecz zdołała je powstrzymać. Ze względu na 

Lily, przemknęło Mike’owi przez głowę. 

– To było okrutne – powiedziała, tłumiąc szloch. 

– To była szczera prawda. Zastanów się nad tą ofertą – obrączka na twoim palcu, 

dzidziuś w twoim brzuszku i drugi tatuś dla twojej córki. Dorzucę jeszcze sprzęt 

drukarski, Ŝebyś urządziła sobie własną pracownię. Musisz jedynie powiedzieć „tak”. 

– Lily! – zawołała, bliska paniki. 

– Zapomniałem napomknąć o wspaniałym seksie tak długo, jak długo będę 

oddychał – dodał szeptem, bo Lily juŜ szła w ich stronę. 

Angelina opuściła klinikę, unikając jego wzroku. Miał nadzieję, Ŝe nie zniknęła z 

jego Ŝycia na zawsze. Odczekał dziesięć minut i pojechał sprawdzić, czy bezpiecznie 

dotarły do domu. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył światło w salonie i samochód 

Angeliny na podjeździe. Teraz nie pozostawało nic innego, tylko czekać. 

ROZDZIAŁ 13

Lily! Coś stało się Lily! Angelina zobaczyła na swoim podjeździe samochód 

Thomasa i wpadła w panikę. Jej były mąŜ usiłował przyczepić do frontowych drzwi 

jakąś kartkę. Po rozwodzie nigdy tu nie przyjeŜdŜał, a tę sobotę i niedzielę Lily 

spędzała u niego. Angelina zaparkowała i pobiegła przez trawnik. 

– Thomas! Czy Lily... 

– Usiłowaliśmy dodzwonić się do ciebie. – Zniecierpliwienie w głosie Thomasa 

sprawiło, Ŝe stwierdzenie zabrzmiało oskarŜycielsko. 

– Robiłam zakupy – odparła obronnym tonem. O BoŜe, czyŜby wówczas, gdy 

kupowała papier toaletowy i śniadaniowe płatki, Lily coś się stało? – Lily? Co się... 

– Z Lily wszystko w porządku. Chodzi o psa. Angelina poczuła taką ulgę, Ŝe aŜ 

osłabła. Lily Ŝyje. Jest cała i zdrowa. 

– Próbowaliśmy cię zawiadomić. Denise telefonowała ze sto razy. Trudno 

upilnować czworo dzieci, a tu jeszcze ten szczeniak... 

Lily błagała, Ŝeby pozwolono jej zabrać ze sobą Princess. 

Thomas i Denise nie Ŝyczyli sobie wizyt z psem i Angelina juŜ dawno 

wyperswadowała córce ten pomysł. Tym razem jednak skłoniła Denise, Ŝeby ustąpiła, 

gdyŜ po niedawnym incydencie w klinice Mike’a Lily wciąŜ nie mogła się pozbierać. 

– Powiedz mi wreszcie... 

– Dzieciaki bawiły się przed domem i pies pognał za piłką. – Thomas skrzywił się 

z dezaprobatą. Wyglądał tak niesympatycznie, Ŝe Angelina nie mogła pojąć, dlaczego 

kiedyś go kochała. – MoŜna nauczyć dzieci, Ŝeby nie wybiegały na jezdnię, ale nie 

głupiego psa. 

– I co dalej? – przynagliła niecierpliwie. 

– Nasz sąsiad wyjeŜdŜał z garaŜu i... – Twarz Thomasa wykrzywił gniew. – 

Gdyby któreś z dzieci pobiegło za tym szczeniakiem, byłoby nieszczęście. 

– Czy Princess... – Angelina nie potrafiła wydusić z siebie słów „nie Ŝyje”. 

Dławiła ją obawa o Lily. Jak bardzo cierpiałaby, gdyby Princess została zabita!

– Nie. Jest tylko ranna i skowyczy jak oszalała. 

– A Lily? Jak ona to... 

– Lily wpadła w histerię. Denise szukała w ksiąŜce telefonicznej numeru jakiejś 

kliniki weterynaryjnej czynnej przez całą dobę, ale twoja córka dała taki koncert... 

– Nasza córka – z naciskiem poprawiła Angelina, zastanawiając się, czy Thomas 

juŜ zapomniał, Ŝe Lily jest tak samo jego dzieckiem jak jej. 

– Uparła się, Ŝe tylko doktor Mike moŜe zająć się jej psem. 

– Mike?

– Ach, rozumiem. Właśnie tak pomyślałem. 

– Nie rozumiem. 

– Ta twoja rozanielona mina potwierdza moje podejrzenia. Kręcisz z tym 

facetem, prawda?

– To nie powinno cię interesować. 

– Chyba Ŝe dotyczy naszej córki. 

A więc znów jest twoja, pomyślała Angelina, ale nie zamierzała się z nim kłócić. 

– Gdzie jest Lily? I Princess? – zapytała. 

– Jego klinika była juŜ nieczynna, ale Lily nalegała, Ŝeby zadzwonić do niego do 

domu. Chyba łączy cię z tym osobnikiem wyjątkowa zaŜyłość, skoro zgodził się 

przyjąć nas po . godzinach. 

– To weterynarz Princess. Postąpiłby podobnie z kaŜdym innym pacjentem – 

odparła. Nie miała Ŝadnych wątpliwości, Ŝe to, co powiedziała, jest prawdą. Mike był 

właśnie takim lekarzem. Właśnie takim człowiekiem. 

– Denise z dzieciakami została w klinice. Dzwoniliśmy do ciebie kilka razy. W 

końcu postanowiłem przyjechać i zostawić ci kartkę, Ŝebyśmy nie musieli wisieć na 

telefonie przez cały dzień. 

CóŜ za poświęcenie. 

– Jak czuje się Lily?

– A jak ci się zdaje? Wiesz, Ŝe ma obsesję na punkcie tego szczeniaka. 

– Lepiej tam pojadę. 

– Ja myślę – warknął. 

Jazda do kliniki wydała się Angelinie zarówno najdłuŜszą, jak i najkrótszą 

podróŜą, jaką kiedykolwiek odbyła. NajdłuŜszą, poniewaŜ Angelinie śpieszyło się do 

Lily. Najkrótszą, poniewaŜ obawiała się tego, co ją tam czeka. Nie była przygotowana 

na spotkanie z Mike’em w Ŝadnych okolicznościach, a zwłaszcza nie wtedy, gdy miał 

wystąpić w roli zbawcy psa Lily lub zwiastuna jego śmierci. 

Prawie nie mogła uwierzyć, Ŝe minęły dopiero cztery dni od tamtego popołudnia, 

gdy Mike jej się oświadczył. Oczywiście bez świec, łagodnej muzyki i szampana. Nie 

zaliczał się do męŜczyzn, którzy z wyprzedzeniem planowali takie rzeczy. Uczynił to 

w typowym dla siebie stylu – obrączka na jej palcu, drugi tatuś dla jej córki i dzidziuś 

w jej brzuszku. I jeszcze dorzucił sprzęt drukarski oraz wspaniały seks do końca 

Ŝ

ycia. Nie o takich oświadczynach mówi się w telewizji w dzień świętego Walentego, 

ale były charakterystyczne dla Mike’a i stuprocentowo szczere, podobnie jak on sam. 

Podczas tych czterech dni tęskniła za nim bardziej niŜ za kimkolwiek do tej pory. 

ToteŜ nic dziwnego, Ŝe drŜącą ręką otwierała drzwi kliniki. W środku panował zamęt. 

Denise, z najmłodszym dzieckiem w ramionach, natychmiast zaatakowała. 

– To nie moja wina!

– PrzecieŜ nikt cię nie oskarŜa – odparła ugodowo Angelina, lecz Denise nie dała 

się ułagodzić. 

– Uprzedzałam, Ŝe nie odpowiadam za tego cholernego psa, ale mnie nie 

słuchałaś, bo twoja Lily była taka zdenerwowana. Biedulka, koniecznie musiała wziąć 

ze sobą pieska. 

– My obie teŜ jesteśmy zdenerwowane. Nie mówmy nic, czego mogłybyśmy 

później Ŝałować. 

– Nie zamierzam płacić za leczenie. Tym razem Angelina straciła cierpliwość. 

– Nikt cię o to nie prosi, Denise. Powiedz mi tylko, gdzie jest Lily. 

– Poszła na zaplecze z twoim chłopakiem. Nie chciała nawet na moment oddalić 

się od tego psa. 

– Idę jej poszukać. 

– My wychodzimy. Chłopcy mieli iść na urodzinowe przyjęcie. I tak juŜ są 

spóźnieni. 

– W porządku. Teraz ja zajmę się wszystkim – powiedziała z przekonaniem. 

Wiedziała, Ŝe na pewno sobie poradzi – ze swoim dzieckiem, z tą kryzysową sytuacją, 

ze swoim Ŝyciem. Było to wyzwalające uczucie – ta pewność siebie, ten wewnętrzny 

spokój oraz przeświadczenie, Ŝe jest wystarczająco silna. Poczuła przypływ 

wspaniałomyślności. 

– Dziękuję, Ŝe skontaktowałaś się z weterynarzem i przywiozłaś tu Pnncess. 

Zdaję sobie sprawę, jak bardzo bywasz zajęta w weekendy. 

Denise zrobiła głupią minę. 

– Ja naprawdę nie zawiniłam. 

– To był wypadek. 

– Oni są tam. – Denise ruchem głowy wskazała pokój zabiegowy. 

– Znam drogę. 

Mike i Lily stali przy stole, na którym nieruchomo leŜała Pnncess. Na widok 

matki Lily podbiegła do niej, a Angelina mocno ją uściskała. 

– Pnncess wpadła pod samochód i ma złamaną nogę. 

– Wiem, skarbie. Tak mi przykro, Ŝe twój piesek cierpi. 

– Ale ona wyzdrowieje. – Lily wysunęła się z objęć Angeliny. – Doktor Mike 

wstawi jej w nóŜkę drucik i kość się zrośnie. Pozwolił mi pomagać, dopóki nie 

zemdleję. 

– Jeśli twoja mama się zgodzi – dodał Mike. Odezwał się do Lily, ale wpatrywał 

się w Angelinę. 

Przez całą drogę do kliniki próbowała wyobrazić sobie przebieg spotkania z 

Mike’em. Zastanawiała się, co ją czeka. Niepotrzebnie się obawiała. Znów było tak 

jak zawsze, gdy z nim była – cudownie. Przy nim ogarniał ją spokój i radość. I 

chociaŜ Angelina nie wydała z siebie Ŝadnego dźwięku, to w tej chwili powiedziała 

Mike’owi „tak”. Zgodziła się na udział Lily w operacji. Na ślubną obrączkę. Na to, 

Ŝ

eby został ojczymem Lily. Na kolejne dzieci. Na... wszystko. Ujrzała cień uśmiechu 

na wargach Mike’a i ciepło w jego spojrzeniu. A więc zrozumiał. 

– Mogę pomóc, mamusiu? Nie zemdleję. 

– Dobrze. – Nadal patrzyła na Mike’a. – Ja teŜ pomogę, jeśli nie będę musiała 

patrzeć. 

– To moŜe być nawet ciekawe – stwierdził z rozbawieniem Mike. – Zabieg 

chirurgiczny wykonany metodą Braille’a. 

– Ona wcale się nie rusza. 

– Dostała środki uspokajające. Zastosuję równieŜ miejscowe znieczulenie. 

– Doktor Mike zgolił jej sierść! – obwieściła Lily. – Podobno teraz moŜe nosić 

bikini. 

– Doktor Mike czasem plecie głupstwa. 

– Tak – przyznała Lily takim tonem, jak gdyby mówienie głupstw stanowiło 

najwspanialszą cechę jej bohatera. 

– Powinienem przygotować się do operacji – oświadczył Mike. – Pielęgniarka 

numer jeden – czyli ty, Lily – ma dopilnować, Ŝeby Princess nie spadła ze stołu. A 

pielęgniarka numer dwa... – zerknął na Angelinę – pomoŜe mi wyszorować ręce. 

– To wcale nie jest mycie rąk – mruknęła Angelina, gdy znaleźli się w sąsiednim 

pomieszczeniu. 

– Tylko coś o niebo przyjemniejszego. – Mike przyciągnął ją do siebie. 

Oboje z trudem łapali oddech, gdy Mike oderwał usta od warg Angeliny i zajrzał 

jej głęboko w oczy. 

– Powiedz mi, aniołku – uśmiechnął się szatańsko – kiedy ślub?

– Przedyskutujemy tę sprawę, gdy usłyszę od ciebie całą historię słynnej listy 

Mike’a Caldera. 

– Chodzi ci o ten szpargał, który kiedyś wisiał nad umywalką?

– Właśnie. 

– JuŜ dawno go wyrzuciłem. Dane są zdezaktualizowane. Nie zauwaŜyłaś, Ŝe 

powiesiłem nową wersję?

Niechętnie skierowała wzrok na ścianę, na którą do tej pory starała się nie patrzeć. 

Oto, co zobaczyła:

Lista podstawowych wymagań Mike’a Caldera, wydanie poprawione:

1. Ma na imię Angelina. 

2. Ma córeczkę imieniem Lily. 

3. Potrafi przygotować wspaniałe tetrazzini z indyka i podaje je z 

antywampirowym chlebem. 

4. Projektuje piękne zawiadomienia o ślubie i potrafi od ręki zeszyć spodnie. 

5. Ma anielski uśmiech. 

6. Jest seksowna. 

– To tylko minimum. – Przytulił ją mocniej. – Byłoby miło, gdyby na dodatek 

mnie kochała. 

– Kocha – zapewniła, odwracając jego głowę, aby go pocałować. 

EPILOG

– Dzięki – szepnęła Mike’owi do ucha Trący. Uścisnęła brata, składając mu 

Ŝ

yczenia. 

– Za co?

– Za to, Ŝe przejąłeś część odpowiedzialności! – Ruchem głowy wskazała ich 

matkę, która obejmowała Lily jak kwoka pilnująca kurczęcia. – Mama wciąŜ mnie 

zanudza pytaniami, kiedy zafunduję jej wnuki, a ja chcę z tym poczekać kilka lat. 

Teraz na pewno weźmie w obroty ciebie. – Zrobiła potulną minę, bo właśnie podeszła 

do nich pani Calder wraz z Lily. 

– Doktorze Mike’u, czy to prawda, Ŝe pokroiłeś nieŜywego oposa, gdy byłeś w 

moim wieku?

Mike przeniósł wzrok z twarzy swojej pasierbicy na twarz matki. W oczach 

pierwszej malowała się powaga, w oczach drugiej – chyba zakłopotanie. 

– Po prostu zrobiłem sekcję. 

– Na zwierzaku, którego potrącił samochód – wyjaśniła pani Calder. – Gdy Mike 

przyniósł tego oposa do domu, od razu wiedziałam, Ŝe zostanie albo weterynarzem, 

albo seryjnym mordercą. 

– Mamo!

W odpowiedzi starsza pani wyprostowała plecy. 

– Dzieci często stawiają nas w trudnych sytuacjach, ale później moŜemy o tym 

opowiedzieć naszym wnukom. To najlepsza rekompensata. 

– Cieszę się, Ŝe doktor Mike jest weterynarzem, a nie mordercą – powiedziała 

Lily. 

– Ja teŜ, moje dziecko. Chyba przydały się na coś te wszystkie fachowe ksiąŜki i 

wycieczki do zoo. – Pani Calder strzepnęła niewidoczny paproch z ciemnej marynarki 

Mike’a, po czym cofnęła się o krok, aby lepiej przyjrzeć się synowi. – Miałam rację 

co do smokingu. Nawet podczas skromnej uroczystości ślubnej pan młody powinien 

wyglądać elegancko. A przy tak oszałamiającej pannie młodej jak Angelina... 

– Jest piękna, prawda? – Mike spojrzał na kobietę u swojego boku. Miała na sobie 

sukienkę z kremowej koronki, a twarz otaczały ciemne, puszyste loki. 

Pani Calder wzięła Angelinę za rękę. 

– Oczywiście. Witaj w naszej rodzinie, Angelino. – Westchnęła głęboko, 

przyglądając się młodej parze. – Wydajecie się dla siebie stworzeni. 

– Jesteśmy dla siebie stworzeni – poprawił ją Mike. 

– I nie zapominajcie o tym aniołeczku. – Pani Calder znów przytuliła Lily. 

Mike popatrzył na dziewczynkę. Cała w róŜowych falbankach, rzeczywiście 

przypominała aniołka. Uśmiechnął się do niej szeroko. 

– O Lily nie sposób zapomnieć. Robi za duŜo hałasu. 

– Dziękuję ci takŜe za twoją córeczkę, Angelino – ciągnęła pani Calder. Zerknęła 

na syna z udaną surowością. – NajwyŜszy czas, Ŝebym zajęła się rozpieszczaniem 

wnuczki. 

– MoŜe mając więcej wnuków, aŜ tak bardzo ich nie rozpuścisz – powiedział 

Mike z figlarnym błyskiem w oczach. 

– Mamusia mówi, Ŝe teraz, gdy ona i doktor Mike są małŜeństwem, mogę 

niedługo dostać małą siostrzyczkę lub braciszka. 

Mike zachichotał na widok zdumienia matki. 

– Tak, mamo, zdecydowaliśmy się na dziecko. I to szybko. Ale jak znów 

zaczniesz głośno chlipać, zamknę cię w sypialni razem z psami!

– Matka ma prawo trochę popłakać na ślubie swego dziecka. 

– Owszem, ale ty, Suzie i Inez pobiłyście rekord. To cud, Ŝe pastor zdołał was 

przekrzyczeć! – zaŜartował Mike. 

Wcześniej Inez wręczyła mu pięknie opakowany prezent wielkości elektrycznego 

otwieracza do konserw. 

– JuŜ niemal straciłam nadzieję, Ŝe kiedykolwiek się oŜenisz – przyznała pani 

Calder. – Ale dzisiaj wszystko było cudowne. 

– Tak – zgodził się z matką Mike. Zaborczym gestem objął Angelinę w talii. – 

Wszystko było cudowne. 

To naprawdę się zdarzyło, pomyślał. Tym razem ślub się odbył. Mike nie miał 

cienia wątpliwości, Ŝe związał się z Angeliną do końca Ŝycia. Czuł to kaŜdą komórką 

swojego ciała, gdy ujął ją za rękę i oboje pobiegli do samochodu, obrzucani ryŜem 

przez ludzi, którzy ich kochali. 

Angelina machała do Lily na poŜegnanie, dopóki dom nie zniknął im z oczu, 

następnie usiadła wygodniej i westchnęła. 

– Szczęśliwa? – spytał Mike, kładąc rękę na dłoni swojej Ŝony. 

– Tak, ale... 

Ale? Ogarnęła go panika. Nie oczekiwał Ŝadnych „ale”. 

– Nie chciałabym, Ŝebyś Ŝył złudzeniami. 

– Co do czego?

– Obiecałeś mnie kochać, być dobrym tatą dla Lily, dać mi tyle dzieci, ile 

zapragnę, oraz kupić sprzęt drukarski, abym mogła pracować na własny rachunek. 

– Zgadza się. 

– Nie myśl, Ŝe wyszłam za ciebie z tych powodów. Odetchnął z ulgą. Angelina 

tylko stroiła sobie Ŝarty. 

Ś

wiadczył o tym ton jej głosu. 

– RównieŜ nie dlatego, Ŝe cię kocham – dodała. 

– Więc dlaczego? – zapytał po chwili milczenia, podejmując grę. 

– Wyłącznie dla seksu – odparła z przewrotnym uśmieszkiem. 

Mike z filozoficznym spokojem wzruszył ramionami. 

– To teŜ ci obiecałem, prawda?

– Owszem, doktorze Calder. Obiecał pan. 

– W takim razie nie mam wyjścia. MęŜczyzna powinien dotrzymywać słowa. 

Będę robił to, do czego się zobowiązałem. 

– Byle często!

Mike roześmiał się przepełniony radością. 

– Tak często, jak zechcesz, aniołku.