Zaślubiny

Anastazji Jessiki Packwood

i

Lucjusza Valerina Vladescu

tłumaczenie: MUlka dla www.ksiazkimlodziezowe.fora.pl

Rozdział 1

Moja najlepsza przyjaciółka – gdybym tylko mogła ją nadal tak nazywać, miałam nadzieję, że tak –

Mindy Stankowicz wyglądała na kompletnie zmieszaną, kiedy tłumy rumunów którzy dobrze

wiedzieli dokąd zmierzają, przepychali się przy niej, aby dostać się do swoich bagaży na

Międzynarodowym Lotnisku im Henriego Coanda w Bukareszcie.

Wiedziałam, że powinnam pospieszyć jej z pomocą, ale zatrzymałam się na kilka sekund, po prostu

obserwując Min szukającą mnie w tłumie. Jej oczy od czasu do czasu spoglądały na znaki pokryte

rumuńskim językiem, których i ja, po czterech miesiącach pobytu w Rumunii, nie byłam w stanie w

pełni zrozumieć.

Bagaje pierdute… Conexiune gara… Carucioare bagaje…

W pewnym sensie, obie byłyśmy obcymi na bardzo dziwnej ziemi. Nowi członkowie kultury, która

była tak dramatycznie inna od tej w której dorastałyśmy, a teraz obce również sobie, choć byłyśmy

przyjaciółkami od przedszkola.

Mindy zrobiła niepewny krok do przodu – a następnie znów się zatrzymała, widocznie nie wiedząc

dokąd iść , a ja wciąż się nie ruszałam. Moje własne nogi wydawały się być przykute, starałam się

uporządkować wszystkie emocje które rzuciły się na mnie kiedy zobaczyłam przyjaciółkę z

niedawnej przeszłości, kogoś kto był świadkiem wszystkiego tego co się wydarzyło w liceum, od

dnia kiedy Lucjusz Vladescu wkroczył w moje życie, do dnia kiedy bałam się, że został mi

odebrany , na zawsze.

Patrząc wstecz na nasze ostatnie miesiące szkoły, wciąż nie byłam pewna, czy to Mindy porzuciła

mnie czy to ja opuściłam ją, kiedy sprawy z Lucjuszem stały się bardziej intensywne. Mindy

chciała mi pomóc uporać się z tym przez co przechodziłam z Lucjuszem i Faith Crosse, i Jakiem

Zinnem, ale ja ją odepchnęłam, bałam się wyznać prawdę o swoich uczuciach do Lucjusza – oraz

prawdy o tym kim był, kim ja się stawałam. Mimo to, w dniu w którym Mindy wyrwała swoje

ramię z mojej ręki w sali gimnastycznej – jako rodzaj wyrzeczenia się naszej przyjaźni – to ja

zostałam skrzywdzona …

Kto był gorszym przyjacielem?

Stojąc w środku zatłoczonego lotniska, w otoczeniu rumuńskich turystów, którzy ciągali swoje

bagaże wyrzucane przez taśmę, ogłoszenia dokonywano w wielu językach, więc cała scena była jak

chaotyczna, nowoczesna Wieża Babel. Mindy nagle spojrzała przestraszona i przypomniałam sobie

jeden kluczowy szczegół z naszej wspólnej historii.

W nocy, kiedy Lucjusz został prawie unicestwiony – w moje 18te urodziny, kiedy to prawie

wszyscy, nawet moi rodzice w pewnym sensie odwrócili się plecami do mnie i Lucjusza – Mindy

zadzwoniła by ostrzec, że jest on w poważnych tarapatach.

Miała swoje obawy co do Lucjusza, myślała się nawet, że on może mnie krzywdzić, ale w końcu

przeszło jej i próbowała uratować jego istnienie. Próbowała go ratować dla mnie, ponieważ

wiedziała, że go kocham.

Może, gdybym nie pojawiła się wtedy w stodole i nie próbowała interweniować, wszystko

potoczyło by się inaczej. Może Ethan Strausser chwyciłby kołek zamiast Jake'a , i Lucjusza by już

nie było …

Nagle moje nogi zostały uwolnione, a ja nie tylko szłam w stronę Mindy, biegłam. Nie myślała o

tym jak może być niezręcznie między nami – jestem wampirem na litość boską, a my nie

widziałyśmy się od czasu mojej przemiany, nie wspominając tak naprawdę w rozmowach o tym

fakcie – przepchnęłam się przez tłum z otwartymi ramionami, kiedy tylko Mindy mnie zobaczyła,

bez wahania rozrzuciła swoje ramiona, z radością w oczach na widok starego przyjaciela.

Wpadłyśmy na siebie i zaczęłyśmy natychmiast płakać, tak mocno że nie było nawet chwili aby

powiedzieć sobie „cześć”.

Ściskałyśmy się przez długi czas, nie zważając na ludzi którzy przepychali się koło nas, niektórzy

przeklinali łagodnie po rumuńsku, na dwie dziewczyny które blokowały cały ruch. I kiedy w końcu

się uspokoiłyśmy, wyrzuciłam z siebie pytanie które chciałam jej już wcześniej zadać, ale byłam za

bardzo przerażona aby wymówić je głośno, myśląc że samo przylecenie Mindy do Rumunii na ślub

przyjaciółki której możliwe, że już nawet nie lubi, to za wiele.

„Czy zostaniesz moją druhną? Proszę?”

Mindy odsunęła się ode mnie i przetarła palcami pod oczami, gdzie rozmazała jej się cała mascara

spływając na jej okrągłe policzki i rzekła z chwiejnym, wciąż załzawionym uśmiechem „Jezu, Jess,

myślałam że nigdy nie zapytasz!”

Otarłam własną twarz, starając się też usunąć z niej kilka moich łez. „Bałam się...”

Bałam się, że powiesz nie … że nie będziesz mogła z czystym sumieniem wesprzeć mojego

małżeństwa z wampirem … Tego, że nie jesteśmy już przyjaciółkami …

Ale zanim udało mi się znaleźć właściwe słowa, Mindy uścisnęła mi rękę, powstrzymując mnie od

mówienia. „Kto inny ułoży Ci włosy w najważniejszym dniu twojego życia,Jess?” drażniła się

„Co?”

Z jakiegoś powodu prawie rozpłakałam się ponownie – ale też się śmiałam. „Nikt, tylko ty”

obiecałam, wiedząc że wszystko co się wydarzyło między nami, wszystkie dziwactwa, zostały za

nami. Nie musimy już nic więcej mówić.

A może jest jeszcze coś do powiedzenia, bo nagle Mindy spoważniała, śmiech zniknął z jej oczu.

„ Naprawdę jesteś ...” spojrzała dookoła, prawdopodobnie sprawdzając, czy byli jacyś

anglojęzyczni, którzy mogą podsłuchiwać. Potem pochyliła się blisko mnie i szepnęła, tak że nawet

ja ledwo ją słyszałam, „Wampirem?”

Wyprostowałam się lekko, nie chciałam ukrywać tego czym jestem lub zachowywać się jakby było

mi wstyd. Chcąc być całkowicie szczerą z Mindy tym razem, bo ukrywałam zbyt wiele przed nią w

przeszłości powiedziałam „Tak. Jestem”

Mindy przyglądała się mojej twarzy przez długi czas, tak jakby potrzebowała zobaczyć że jestem

nadal, prawdziwa ja, a nie jakaś wysysająca krew istota, która będzie poza jej pojęciem. Powoli, w

miarę jak szukałyśmy wzajemnie swojego wzroku, zobaczyłam że nie tylko wraca jej uśmiech, ale

staje się stabilniejszy i cieplejszy, jakby odkładała na bok ostatnie zastrzeżenia co do mnie, co do

nas. „To fajnie” w końcu powiedziała „To w porządku.”

Nie widziałam że potrzebuję czyjegokolwiek poparcia, ale zgaduję że potrzebowałam tego ze

strony Mindy, bo czułam się dobrze słysząc w końcu jak ktoś powiedział to, na głos.

To kim teraz byłam … To było naprawdę w porządku.

„Dziękuję” Powiedziałam, kiedy mój własny uśmiech stał się jeszcze większy.

Byłam zachwycona ślubem z Lucjuszem, ale to że mam swoją najlepszą przyjaciółkę z

powrotem ...To zapełniło puste miejsce w moim sercu, i choć byłyśmy już dorosłe i miałam brać

ślub, złapałam ją za rękę, jak miałyśmy w zwyczaju to robić, gdy byłyśmy małymi dziećmi

podskakującymi na placu zabaw.

„Chodźmy po twoje bagaże” zaproponowałam, ciągnąc ją w stronę prawidłowej taśmy, gdzie nie

było już większości bagaży. Zobaczyłam trzy duże, nowe walizki od Louisa Vuittona

prawdopodobnie przejeżdżające już z dwudziesty raz. Kiedy dotarły do nas, Mindy puściła moją

rękę, chwyciła jedną potem drugą walizkę, podbiegłam by chwycić pozostałą zanim uciekła.

Kiedy ciężka waliza zwaliła mi się na nogi, popatrzyłam zmieszana na Mindy „Trzy sztuki bagażu?

Ale myślałam że możesz zostać tylko na trzy dni, max …?”

Mindy spojrzała na mnie jakbym to ja była tą co postradała zmysły. „To największe wydarzenie w

twoim życiu” przypomniała mi „Będziemy potrzebować wiele produktów do włosów!”

Zaczęłam uśmiechać się jak szalona, czułam się całkowicie szczęśliwa w tamtej chwili. Miałam

poślubić Lucjusza, a Mindy naprawdę była z powrotem.

„Chodź” powiedziałam, zaczynając ciągnąc walizki ku wyjściu „Lucjusz ma kierowcę który czeka

na nas, a mamy wiele do zrobienia”.

„Jestem tuż za tobą” obiecała Mindy, spiesząc się obok mnie z dwiema walizkami chwiejącymi się

na kółkach „Nie mogę się doczekać!”

Spojrzałam na nią i podzieliłyśmy uśmiech który podsumowywał około piętnaście lat przyjaźni i te

wszystkie nadzieje i marzenia które miałyśmy jako dziewczynki o zakochaniu się ,wyjściu za mąż i

życiu długo i szczęśliwie.

W końcu przeszłam na przód i poprowadziłam nas do czekającego samochodu.

Ślub oficjalnie był w toku.

Rozdział 2

„Myślę o klasycznym updo*” powiedziała Mindy, głowę miała pochylona nisko, przeglądała

specjalne wydanie magazynu 'Celebrity Hairstyle' „Oczywiście w zależności od ozdób na głowie”.

Byłam rozdarta między sprawdzaniem opcji a oglądaniem mijanych scenerii z tylnego siedzenia

terenowego Lexusa , w którego Lucjusz nas wyposażył do jazdy na lotnisko. Widocznie

przewidział jak wiele Mindy ze sobą zabierze, ponieważ SUV ma więcej miejsca na bagaże nić inne

pojazdy w dobrze zaopatrzonym garażu Vladesców … którego zawartość będzie niedługo na moje

zawołanie, nadal trudno było w to uwierzyć.

Za oknem rozwinęły się dramatyczne widoki na wzrastające Karpaty,od czasu do czasu kiedy

braliśmy ostre zakręty na stromych, górskich drogach, mym oczom ukazywało się nic tylko samo

niebo, odetchnęłam ciężko, nie tylko dlatego że czułam się jakbyśmy mieli wylecieć z drogi, ale

dlatego że byłam zaskoczona myślą , że ten solidny, dziki krajobraz był moim nowym domem.

„Jess?” Mindy szturchnęła mnie „Pytałam o dodatki. To będzie tiara tak ? To znaczy, to musi być

tiara!”

Odwróciłam się i zobaczyłam błyszczące oczy Min na myśl o byciu częścią królewskiego wesela –

takiego, którego żadna z nas się nigdy nie spodziewała, pomimo tego że nasze wszystkie ulubione

filmy Disney'a nauczyły nas czego innego. „Tak, to tiara” potwierdziłam, zastanawiałam się czy

Mindy nie była bardziej podekscytowana ślubem niż ja sama. Nie mogłam się doczekać aby zostać

żoną Lucjusza, ale byłam także zdenerwowana ceremonią.

Czy będę odpowiednio przestrzegać protokołu?

Czy goście będą dobrze się bawić?

A co najważniejsze, czy któryś z moich krewnych – Dragomir czy Vladescu – spowodują kłopoty?

Bo to było bardzo możliwe.

„Nie mogę się doczekać, aby zobaczyć suknię!” powiedziała Mindy, powracając uwagą do
magazynów na kalanach. „Założę się, że jest piękna!”.

*updo – luźne, swobodne upięcie, pozornie niedbały kok

„Zobaczysz ją jutro” obiecałam, mając nadzieję, że się jej spodoba suknia którą wybrałam i mając

nadzieję, że spodoba się Lucjuszowi. Zaprojektowałam ją sama z pomocą Lucjusza rumuńskiego

krawca, to było trochę niekonwencjonalne, ale chciałam czegoś innego, specjalnego, sukni, która

będzie mi przypominać o przeszłości i przyszłości. Uśmiechnęłam się na myśl, że moja suknia jest

również hołdem dla jednego z najważniejszych momentów jakie z Lucjuszem dzieliliśmy.

Nadal słyszę jego głos, kiedy stanął za mną w małym sklepie z sukienkami w Pensylwanii, palce

miał wplecione w moje kręcone włosy. „Nigdy więcej nie mów, że nie jesteś wartościowa,

Anastazjo, albo, że nie jesteś piękna ...”

Desperacko pragnęłam aby myślał nadal, że jestem piękna kiedy będę szła w jego stronę, aby go

poślubić.

Zaprzeć mu dech w piersiach.

Niczego bardziej nie chciałam.

Denerwując się znowu, wróciłam do widoków za oknem i zobaczyłam dachy Sighisoary w oddali.

Przyszło mi do głowy aby zaproponować krótki objazd, tak aby moc pokazać Mindy urocze,

średniowieczne miasto, tak jak wuj Dorian zrobił to ze mną, gdy po raz pierwszy przyjechałam do

Rumunii. Ale w ostatniej chwili zamknęłam buzię, ponieważ było coś jeszcze, co chciałam

pokazać Mindy, nawet bardziej niż wąskie , urocze uliczki którymi Lucjusz wędrował jako dziecko.

Pochylając się, szturchnęłam kierowcę w ramię, sygnalizując jednocześnie moim ograniczonym

rumuńskim “Se opreste cind ai lui Vladescu casa, te rog.”

Chociaż Mindy spojrzała znad swojego magazynu dając wyraz tego że jest pod wrażeniem, bylam

pewna , że moja gramatyka – i na pewno moja wymowa – była daleka od ideału. Ale kierowca –

jeden z młodych strażników który raz złapał mnie za ramiona w ciemnym lesie – musiał zrozumieć

bo skinął głową nie odrywając oczu od drogi i potwierdził “Da, bineinteles.”

„O co chodziło?” Mindy zapytała, sprawiała pozory niezwykle komfortowe jak na dziewczynę

która pierwszy raz podróżuje po obszarach wiejskich Rumunii z wampirzym szoferem za

kierownicą luksusowego SUV'a „Co jest?”

„Staniemy na chwilę” powiedziałam „Jest coś co chciałabym abyś zobaczyła”

„Co...?”

Nim Mindy skończyła swoje pytanie, SUV zwolnił i zjechał na pobocze, wskazałam przez ramię

mojej przyjaciółki aby spojrzała przez swoje okno.

Przesunęła się na fotelu i w obliczu widoku zareagowała dokładnie tak jak się spodziewałam,

ponieważ miałam tak samo za pierwszym razem, kiedy wuj Dorian zatrzymał się ze mną prawie

dokładnie w tym samym miejscu. Nadal odczuwam to samo widząc miejsce które ma się stać moim

domem. Mieszanka zachwytu i niedowierzania i może odrobina obawy, powoduje że opada ci

szczęka i rzeczywiście mi opadła, teraz Mindy również. Nie można pomyśleć lub powiedzieć,

niczego więcej niż …

„Czy to miejsce jest prawdziwe?”

Rozdział 3

„Naprawdę będziesz tam mieszkać?” Mindy zapytała nie spuszczają wzroku z rozległej, gotyckiej

rezydencji Vladesców. Podeszła krok bliżej do krawędzi przepaści, złapałam ją za rękaw aby nie

spadła w stromą, wąską dolinę która oddzielała nas od domu Lucjusza. Ale Mindy była w zbyt

dużym szoku, żeby nawet zauważyć że ją zatrzymałam. „Na serio bierzesz tam ślub?”

Trudno stwierdzić czy słyszałam strach – czy zainteresowanie – w jej głosie. Może to była

mieszanina obu. A może po prostu doszukiwałam się w niej własnych sprzecznych emocji na temat

tego, że wkrótce to będzie mój dom.

Puszczając rękaw Mindy, zacieniłam oczy przed słońcem i dołączyłam do niej , studiowałyśmy

ogromny zamek, w którym niedługo będę żyła z Lucjuszem.

Był to zdecydowanie kamienny budynek wielkości małego – no może nie takiego małego – bloku

miejskiego, bez wątpienia - był wspaniały. Jak coś prosto z bajki. Jednak kiedy moje oczy śledziły

zewnętrzną fasadę, która poprzerywana była ostrymi wieżyczkami i zdominowana przez wysokie

strażnice, nie mogłam oprzeć się myśli, delikatnej obawie, że bajki zawsze miały ciemne wątki.

Dzieci gubiły się w lasach i na pustkowiu natrafiały na czarownicę która miała zamiar zapakować

je do pieca. Garść ziaren fasoli które doprowadzały do spotkania z gniewnym gigantem. I, jak

przypomniał mi Lucjusz w cieniu kamiennych murów które obserwowałam, niewinne dziewczęta

mogłyby zostać zjedzona przez wilki, jeśli nie trzymały się na baczności …

Mindy przerwała moje rozmyślenia, miękkim , cichym gwizdem „ To miejsce jest ...”

Nie mogła wyartykułować własnych myśli, ale dość dobrze mogłam zakończyć je ja.

Ogromny.

Niesamowity.

Imponujący.

Przerażający?

„Tak, wiem” zgodziłam się opuszczając rękę znad oczu i patrząc na Mindy „To prawie zbyt wiele

by opisać słowami”

W końcu udało jej się oderwać wzrok od budowli i nasze oczy się spotkały. „Gdy mówiłaś, że

bierzecie ślub w 'posiadłości' Lucjusza. Nie sądziłam, że miałaś na myśli najprawdziwszy zamek

królewski, rodem z Kopciuszka.

Spojrzałam trochę głębiej w oczy swojej przyjaciółki, ponieważ po raz pierwszy odkąd Lucjusz

zjawił się w moim życiu – może po praz pierwszy w naszej przyjaźni – wydawało mi się, że

zobaczyłam delikatny błysk zazdrości. Ale zniknął tak szybko, że nie byłam pewna że naprawdę go

widziałam. Ściemniało się i było trudno dostrzec cokolwiek …

Mindy odwróciła się w stronę doliny, gmach przyciągał jej spojrzenie, dominował w krajobrazie,

przy zachodzącym słońcu jego sylwetka stawała się jeszcze bardziej wyraźna.

„Gdzie dokładnie odbędzie się ślub?” zapytała „Czy jest tam jakieś pomieszczenie, specjalnie

stworzone na wesele? Bo wygląda na taki duży, aby mieć specjalne pomieszczenia do wszystkiego.”

Spojrzałam jeszcze raz na zamek, przeszukując wieże i zacienione dziedzińce, wysokie, wąskie

okna – sama próbowałam sobie wyobrazić to miejsce.

„Lucjusz nie powiedział mi” przyznałam.

Mindy naskoczyła na mnie, wyraźnie wstrząśnięta „ Co ? Żartujesz prawda ?”

Choć jeszcze nie miała chłopaka – w sumie tak jak ja do niedawna – to swój ślub planowała od

piątego roku życia. Nie ma mowy by Melinda Stankowicz pozwoliła komukolwiek – nawet miłości

swojego życia – na to , aby zrobił z lokalizacji wesela niespodziankę. Zwłaszcza kiedy brałaby ślub

w nieruchomości która była zbiorem broni i została splamiona śladami krwi, na litość boską.

Nie, Mindy zażądałaby , aby pokazano jej pokój … komnatę … cokolwiek to miało by być, miejsce

gdzie miałaby wziąć ślub.

„Jedyne co wiem, to to że nigdy nie widziałam tego miejsca” powiedziałam „Lucjusz celowo

ukrywał je przede mną gdy pokazywał mi resztę zamku”. Wraz z labiryntem skrytych sal, które

można było nazwać tylko lochami , gdzie Lucjusz przyznał, że czasami był „dyscyplinowany”, że

użyje jego własnego eufemizmu …

„Jess, naprawdę nie chcesz zobaczyć miejsca gdzie macie zamiar wymienić przysięgi?” Mindy

zapytała z autentyczną troską – prawie alarmującą – w głosie. „To jest Twój ślub!”

„Wiem” zgodziłam się „Uwierz mi – myślałam o tym!”

Byłam bardzo zaniepokojona, kiedy Lucjusz po raz pierwszy zasugerował, żebym pozwoliła mu

wybrać lokalizację.

Ale gdy wracałam do tematu wyboru miejsca naszego ślubu, mój przyszły mąż powiedział do mnie:

„Znam idealne miejsce” wtedy uniósł swoje ciemne brwi i z tym swoim psotnym spojrzeniem

zapytał: „Ufasz mi , Anastazjo?”

Wpatrywałam się w te skomplikowane, tajemnicze, wspaniałe oczy przez długi czas, wiedząc, że to

była jedyna na wieki szansa aby wybrać gdzie będę brać ślub … pomyślałam, przez krotką sekundę,

że wampir który stoi przede mną, nie tak dawno temu zaskoczył mnie przyciskając kołek tuż koło

mojego serca.

Lucjusz uśmiechał się, drażnił się ze mną, ale głęboko w jego oczach dojrzałam powagę, i miałam

wrażenie, że delikatnie testuje naszą więź. Że coś ważnego dzieje się między nami, coś więcej niż

tylko decyzja o tym, gdzie byśmy chcieli przeprowadzić ceremonię, która ma zjednoczyć pokolenia

wampirów.

Wtedy ja zaczęłam też się uśmiechać, odzwierciedlając wyraz twarzy Lucjusza …

„Jess – poważnie!” Mindy głos przywrócił mnie do rzeczywistości „Pozwalasz facetowi – nawet

takiemu fajnemu facetowi, jakim jest Lucjusz – podjąć taką decyzję?”

Mimo ukłuć lęku, które zawsze czułam w cieniu nieruchomości Vladesców, uśmiechałam się tak

samo jak tej nocy, kiedy oddawała władzę nad kluczowym wyborem Lucjuszowi, odwróciłam się

do Mindy i powiedziałam, bez wszelkich wątpliwości „Ufam mu.”

Zerknęłam na zegarek, zdając sobie sprawę z tego, że pora ruszać dalej. „Chodź” powiedziałam,

zmierzając w kierunku samochodu „Musimy dotrzeć do posiadłości Dragomirów – która jest dużo

mniej imponująca” ostrzegłam ją, by nie oczekiwała zbyt wiele. „Pewnie nie możesz doczekać się

prysznica, poza tym musimy się przebrać do kolacji a następnie dorwać mamę i tatę. Ostatni raz

widziałam ich jak wybierali się na przyrodniczą wycieczkę w góry, w poszukiwaniu leczniczych

ziół które tata zbierał kiedy ostatnio tu byli.”

„Twoi rodzice przyjechali?” spytała Mindy „Na prawdę?”

„Oczywiście” odpowiedziałam zdumiona jej zaskoczeniem. To był mój ślub. Wtedy przypomniałam

sobie jak rodzice próbowali mnie powstrzymać przed pójściem na pomoc Lucjuszowi, tamtej

strasznej nocy, gdy został prawie unicestwiony w stodole Zinnów. Mindy prawdopodobnie znała

większość szczegółów z tamtej nocy, łącznie z tym że moi rodzice ukryli przede mną kluczyki od

samochodu, obawiając się, że Lucjusz na prawdę uległ swojej ciemnej stronie i ugryzł Faith Crosse.

„Przebaczyłam już dawno rodzicom” powiedziałam do Mindy, nie upewniając się ile dokładnie wie.

„Oni tylko próbowali mnie chronić. Nie wiedzieli jakie złe rzeczy mogą się stać Lucjuszowi.”

„Tak, pewnie masz rację” zgodziła się Mindy. Ale gdy dotarliśmy do Lexusa, zatrzymała się , zdaje

się mając coś na myśli.

Stanęłam również, czekając na to co powie. „Jake ...” w końcu wykrztusiła, ale zdaje się że wahała

się przywołując temat mojego dawnego chłopaka – który wbił kołek w miłość mojego życia.

„On ...”

„On tak na prawdę nie próbował zabić Lucjusza” zapewniłam ją „To wszystko było ustawione,

żeby uratować jego życie. Jake jest fajnym facetem”. Co w dziwny sposób, było powodem przez

który nie mogłam go kochać.

„Tak, twoja mama opowiedziała mi historię” powiedziała Mindy „ Było tyle plotek i zamieszania

po tej nocy … musiałam pójść pewnego dnia i zapytać ją o to co było prawdą”

„Lucjusz próbował zaprosić Jake'a na ślub” dodałam „Nawet na ochotnika chciał po niego polecieć.

Czuje się bardzo wdzięczny za to co zrobił Jake”

Mindy wytrzeszczyła oczy ze zdumienia „I ..?”

Pokręciłam głową nim Mindy pomyślała, że ktoś jeszcze ze szkoły będzie na weselu „Odmówił.

Myślę że wolałby po prostu o wszystkim zapomnieć” Może też zapomni o mnie, po tym jak go

potraktowałam.

„Tak, wydaje mi się,że może właśnie tego chcieć” powiedziała Mindy. „Jake nie wygląda na faceta,

który lubi fantazyjne śluby – szczególnie z wampirami w roli głównej.”

„Nie , nie sądzę żeby czuł się komfortowo w zamku” zgodziłam się. Mimo to , nadal myślałam o

Jake'u jako o rycerzu w lśniącej zbroi. To bardzo dobry człowiek, który ryzykował wiele, aby

uratować kolegę, którego nawet nie lubił. W pewnym sensie bohater. Ale byłam przeznaczona

komuś całkowicie innemu, komuś kto prawdopodobnie w tym momencie, swobodnie wkłada strój

formalny do kolacji, lub goli się brzytwą uważając na miejsca na twarzy pokryte bliznami. A może

w ostatniej chwili wydaje polecenie służbie, albo przechadza się po gabinecie, z rękami

splecionymi za plecami, przygotowując toast na dzisiejszy wieczór …

Chociaż widywałam Lucjusza codziennie, to zaczęło mnie łaskotać w brzuchu, to było nieuniknione

kiedy tylko o nim pomyślałam, zaczęłam popychać nas ponownie do SUV'a w nagle śpiesząc by go

zobaczyć „Dalej, chodźmy!”

„W każdym razie, gdzie się odbędzie kolacja?” Mindy zapytała idąc w moje ślady.

Kierowca wysiadł i otworzył drzwi dla obu nas, wsiadając, uśmiechnęłam się przez ramię.

„Powiedzmy, że za kilka godzin, będziesz miała okazję lepiej przyjrzeć się domowi Lucjusza!”

„O kurcze” Mindy wymamrotała wsiadając „O rany...”

I po raz drugi tego wieczoru, nie miałam pewności czy była podekscytowana czy przestraszona. A

może ponownie widziałam w niej swoje uczucia, Bo choć wiedziałam że Jakea Zinna nie ma na

liście gości, nie byłam do końca pewna kto jeszcze może się zjawić.

Rozdział 4

Zamek Vladesców mógł mnie odstraszać swoją wielkością i ponurą historią, kamienne ściany

dawały mu wrażenie zimnego i groźnego. Ale jadalnia w której razem z Lucjuszem

zorganizowaliśmy naszą przedślubną kolację dla najbliższych przyjaciół i rodziny, wydawała się

ciepła i intymna kiedy ludzie których kocham najbardziej na świecie zebrali się przy ogromnym,

błyszczącym, mahoniowym stole, który odbijał światło z czterech ogromnych, kutych z żelaza

żyrandoli, na każdym z nich było po tuzinie cienkich świec, które rzucały delikatną poświatę na

cały pokój.

Chociaż oboje przewodziliśmy przyjęciu, Lucjusz był oczywiście tam pierwszy – zwłaszcza, że

moja mała grupa gości była spóźniona, dzięki Mindy, która w nieskończoność poprawiała nasze

fryzury – uśmiechnął się i podszedł do nas , kiedy weszłyśmy do pokoju.

„Witam, wszystkich” pozdrowił nas, podszedł i stając koło mnie wśliznął swoją dłoń w moją i

splótł nasze palce. Nasze spojrzenia się spotkały i zobaczyłam wdzięczność i miłość którą zawsze

pragnęłam ujrzeć w jego spojrzeniu „Pięknie dziś wyglądasz, Anastazjo” powiedział, oceniając

wzrokiem moja czerwoną suknie, którą wybrałam na dzisiejszy wieczór. Długa, obszerna, jedwabna

z delikatnym, ale skomplikowanym wzorem z kryształów Swarovskiego na gorsecie. Tak naprawdę

nie wybrałam tej suknie aby zaimponować Lucjuszowi, zrobiłam to na cześć mojej rodzonej matki,

która była znana z tego że nosiła szkarłat.

„Uwielbiam Cię w czerwieni” dodał Lucjusz, patrząc mi ponownie w oczy. Mimo że jego były

niesamowicie czarne widziałam w nich błyszczące ciepło, więc wiedziałam że sprawiłam mu

przyjemność. „Chociaż” zauważył, dokuczliwie „ Uwielbiam Cie nawet w twojej koszulce z

wizerunkiem konia!”

Podzieliliśmy prywatny uśmiech w odpowiedzi na wzmiankę o koszulce którą Lucjusz kiedyś

często wyśmiewał – którą też miałam na sobie w nocy kiedy zerwał pakt i nasze zaręczyny. Ale

oczywiście nie byliśmy w stanie uniknąć przeznaczenia którego tak bardzo oboje pragnęliśmy …

Potem pochylił się lekko, uniósł dłonią moją brodę i złożył pocałunek na moich ustach. I nawet

kiedy moje serce waliło, jak zawsze kiedy się dotykaliśmy, to zarumieniłam się delikatnie,

ponieważ byli tam moi rodzice. Nie tak dawno temu zostałam upokorzona, tylko dlatego że

zostałam przyłapana na ganku z Lucjuszem zbliżeni jak do pocałunku, do którego tak naprawdę nie

doszło. Kiedy Lucjusz i ja rozdzieliliśmy się , rzuciłam szybkie spojrzenie w stronę rodziców by

sprawdzić czy moja nagła dorosłość – fakt, że całowałam chłopaka … mężczyznę … publicznie,

nawet jeśli to było tylko słodkie powitanie – wydawała się dla nich też dziwna.

Po sprawdzeniu ich twarzy, stwierdziłam że ciężko jest odczytać ich wrażenie. Następnie

spojrzałam na Mindy – i po raz drugi dzisiejszego wieczory wydawało mi się że złapała przebłysk

zazdrości w jej oczach. Kiedyś była zauroczona Lucjuszem, zanim przyznałam się do moich uczuć

do niego …

„Ned, Daro – tak miło Was widzieć” powiedział Lucjusz, przerywając moje przemyślenia. Puścił

moją rękę i przeszedł obok mnie by uścisnąć moich rodziców „Witajcie w moim domu.”

„Ciebie też dobrze widzieć Lucjuszu” powiedziała mama, zamykając oczy i ciągnąc go do siebie,

uścisnęła go mocno, tak jakby zrobiła to prawdziwa matka „Tęskniliśmy za tobą”

Trzymali się wystarczająco długo, abym zrozumiała, że mój przyszły mąż równie mocno tęsknił za

mamą. Sam fakt, że nie odpowiedział od razu na jej słowa, dał mi do myślenia, że Lucjusz – który

nie miał matki – albo delektował się rzadkim matczynym dotykiem, albo był zbyt bliski pokonania

przez emocje, żeby móc mówić.

Podczas tych miesięcy spędzonych wspólnie w Pensylwanii, mama zdecydowanie odblokowała

jakąś część w Lucjuszu. Wrażliwe miejsce w które nawet ja nie byłam wtajemniczona. Część

mojego zahartowanego wojownika, która była dzieckiem, tęskniącym za miłością rodziców.

„Dziękuję za przybycie” powiedział w końcu i choć jego głos był spokojny, byłam pewna że jest

przepełniony uczuciami i ciężko pracuje nad tym aby utrzymać je pod kontrolą.

Gdy mama go uwolniła, wyprostował się i podszedł do mojego ojca i chociaż podejrzewałam , że

ojciec, nawet bardziej niż mama, nie ufał Lucjuszowi w ciągu tych ostatnich tygodni gdy mieszkał z

nami, Ned Paskwood nie był człowiekiem który odmawiał uścisku. Dwóch mężczyzn wahało się

przed sobą tylko jedną sekundę, tata wyrzucił ramiona i zaprosił „Chodź tu, Luc!” Potem przycisnął

Lucjusza do siebie i oddał jego plecom około pięciu obfitych klepnięć, aż Lucjusz wycofał się

śmiejąc, wtrzymał tatę na odległość wyciągniętych ramion, zauważając „Spokojnie Ned ! Masz

mocne uderzenie jak na pacyfistę!”

Wszyscy się zaśmiali, wszyscy razem … odetchnęłam z ulgą, poczułam jak ciało mi się odpręża.

Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo byłam zestresowana ich spotkaniem dopóki nie

zobaczyłam że wszystko między nimi było ok.

Wiedziałam, że moi rodzice byli nadal zmartwieni – może nawet przerażeni – mną wżeniającą się w

wampirzą rodzinę królewską. Ale jakaś część w nich od zawsze wiedziała, że ta chwila może

przyjść, a wiara w ich własne przekonania co do wychowania dzieci, nakazywała im by pozwolili

mi odejść. Pozwalając mi być dorosłą na jaką mnie wychowali. Pozwalając mi wybrać Lucjusza, i

biorąc go z powrotem w swoje serca.

Jeśli mam być szczera, nie sądzę aby kiedykolwiek je opuścił.

Lucjusz podszedł do Mindy, która nagle wydała się trochę niepewna, prawie nerwowa, o to jak się

zachować w królewskim otoczeniu. A może martwiła się, w swój sposób , o zjednoczenie z

Lucjuszem, po tym wszystkim co się stało w Pensylwanii. „Hmm ….” Rzeczywiście lekko dygnęła

i wyciągnęła rękę, jakby spodziewała się że on ja pocałuje. Ale Lucjusz płynnie złapał wyciągniętą

dłoń i przyciągnął moją przyjaciółkę do siebie, w intensywny, ale przytulny uścisk. Mówił do niej

cicho, ale dosłyszałam: „Dziękuję Melindo za przybycie, Dziękuję za wszystko.”

Nim całkiem się rozdzielili Lucjusz jeszcze uścisnął jej dłoń nim ją puścił, zobaczyłam że Mindy

oczy błyszczały. Zrozumiała wszystko co miał na myśli. Dziękuję za to, że nalegałaś aby Anastazja

dała mi szansę … Za to że próbowałaś mnie uratować … Za to że stałaś przy nas, kiedy nikt inny

nie chciał …

Wrócił do mego boku, opanowując własne emocje, które jak zauważyłam po raz kolejny były

blisko wypłynięcia na powierzchnię. Położył jedną rękę w dole moich pleców, łącząc nas, jak to

często robił w miejscach publicznych. Uwielbiałam kiedy tak subtelnie rościł sobie do mnie prawo.

Odczuwałam ten sam zaborczy instynkt w stosunku do niego. Popatrzyłam na jego przystojną

twarz, niedługo staniemy przed całym światem i to wszystko stanie się oficjalne …

„Wybaczcie mi...” powiedział zwracając się do mnie, potem mamy, taty i Mindy „ Muszę nawiązać

znajomości i przeprowadzić kilka rozmów towarzyskich z naszymi gośćmi z Rumuni”

Rozejrzałam się i uświadomiłam sobie, że kiedy rozmawialiśmy przybyło kilka innych osób –

wampirów. Wśród nich widziałam kilku moich krewnych Dragomirów, w tym mój wujek Dorin,

twarz miał już zarumienioną od ciepła w pomieszczeniu, a może to od kieliszka ciemnego,

czerwonego wina, które trzymał w dłoni opowiadając historię moim trzem kuzynom.

Oglądając się po pokoju w najdalszym kącie zobaczyłam że dołączył do nas Lucjusza wuj Claudiu,

co zachwiało trochę spokojem który poczułam na widok zjednoczenia Lucjusza z moimi znajomy

mi i rodziną.

Claudiu – młodszy brat Vasila, którego Lucjusz unicestwił dokładnie w tym domu w którym stoimy

…

Nie byłam pewna czy Claudiu się pokarze przy okazji takiego szczęśliwego wydarzenia. Mimo że

był jednym z Rady Starszych którzy rządzili klanami nie darzyli się sympatią z Lucjuszem. Ale

Lucjusz, zawsze z dobrymi manierami, nalegał aby go zaprosić, ponieważ w przeciwnym razie

może się tylko bardziej zrazić, a może nawet i spowodować rozłam, którego nie byli byśmy w

stanie naprawić.

Obecność Claudiu zdawała się osłabiać światło świec, powodując że cienie pogłębiały się na

kamieniu. Patrzyłam na niego, pamiętając, że – wraz z wieczna miłością – obowiązki, polityka,

intrygi i dyplomacja stały się teraz częścią mojego nowego życia. Chciałabym też związać się z

klanem Vladesców, kiedy połączę się z wampirem, który właśnie naciskając dłonią na moje plecy

obiecując mi: „Zaraz wrócę, Anastazjo”

„Pójdę z Tobą” zaproponowałam, myśląc że to chyba odpowiednie abym przywitała się z

wszystkimi.

Ale Lucjusz zatrzymał mnie, potarł dłonią me ramię i ścisnął je, by dodać mi otuchy „Będziesz

miała później jeszcze czas aby z wszystkimi porozmawiać” powiedział z uśmiechem „Dlaczego nie

zajmiesz się naszymi amerykańskimi gośćmi? Upewnij się, że niczego im nie brakuje.

Przyprowadzę naszych krewnych, którzy będą stosowni, biorąc pod uwagę, że nie jesteś tylko z

rodziny królewskiej, ale także - przez jeden dzień – jeszcze technicznie gościem tutaj”

Obdarzyłam go wdzięcznym spojrzeniem, wiedząc że prawdopodobnie nagina lekko protokół aby

dać rodzicom a zwłaszcza Mindy czas do oswojenia się nim zostaną pozostawieni sami sobie na

przyjęciu na którym są 'ludźmi z zewnątrz'. Rozejrzałam się jeszcze raz po pokoju, przybyło kilka

nowych osób, próbowałam sobie przypomnieć kto z nich należał do klanu Vladesców a kto do

Dragomirów. Nie to żebym ja sama nie była tutaj praktycznie 'człowiekiem z zewnątrz' …

Ale już nie długo.

Obserwowałam Lucjusza, szedł jak zwykle pewnie w kierunku Claudiu i małej grupki która

otoczyła brata Vasila, zazdrościłam mojemu narzeczonemu łatwości z jaką wszedł w krąg władzy –

czasami niebezpiecznej władzy – do której miałam dołączyć.

Przyłapałam się, że podziwiam coś jeszcze w Lucjuszu. Zawsze imponująco wysoki; gęste, czarne

włosy, na nasz ślub przyciął je trochę krócej i schludniej niż zwykle; i sposób w jaki nosił czerń,

szyty na miarę garnitur, wybrany specjalnie na tą okazję. Ramiona szerokie pod dopasowaną

marynarką, a jego nogi wyglądały na szczególnie długie i silne w parze wąskich spodni w stylu

europejskim.

Byłam tak pochłonięta obserwacją Lucjusza, że prawie mi umknęło co mówi tata do Mindy

„Chodź, Melinda Sue! Zobaczymy, czy uda nam się znaleźć coś do picia” Kiedy ruszyli razem ,

nawet nie przyszło mi do głowy, że zapewnienie napoi dla moich gości było moim obowiązkiem.

Nie, ponieważ jak często bywało, byłam niemal zahipnotyzowana przez Lucjusza.

Kiedy witał się z Claudiu i innymi uśmiechnął się , tak że jego białe zęby błysnęły w świetle świec,

a moje serce opuściło kilka uderzeń. Nie widziałam, ani nie czułam Lucjusza kłów od czasu tej

pierwszej nocy, podczas której ukończyłam transformację z śmiertelnika w wampira. Czekaliśmy

na naszą noc poślubną aby znów móc dotykać się w ten sposób, delektując się przewidywaniami,

które były niemal nie do zniesienia, biorąc pod uwagę jak blisko był mnie, każdego dnia …

Położyłam rękę na piersi, czując jak moje serce zaczyna galopować.

„Jest bardzo przystojny.”

Mama szepnęła mi do ucha, otrząsnęłam się, i odwróciłam by odnaleźć uśmiech na jej twarzy – a

raczej śmiech – wiedziała co czuję, zdradziło ją to przekomarzające się spojrzenie inteligentnych

oczu.

„Mamooo!” zaczęłam protestować, zawstydzona, że zostałam przyłapana patrząc na Lucjusza z, co

musiało być oczywiste, pożądaniem. Wtedy przypomniałam sobie, że nie jestem już licealistką, a

Lucjusz był prawie moim mężem. Wolno mi było patrzeć. Wkrótce będę jej równa … będę

mężatką. Powstrzymałam wypływający rumieniec i zwierzyłam się „Wydaje mi się, że jest coraz

przystojniejszy.”

Ukradłam jeszcze jedno spojrzenie w kierunku Lucjusza i zobaczyłam, że uśmiechając się szeroko,

przeciąga dłonią przez swoje czarne włosy w trakcie rozmowy ze swoim wujem, zachowując się

jakby nie było napięcia między nimi.

„Też myślę, że jest coraz bardziej przystojny” zgodziła się mama.

Odwróciłam się zaskoczona komentarzem i stwierdziłam że mama już się nie śmieje. Wyglądała na

zamyśloną – ale w przyjemny sposób – kiedy dodała „On jest szczęśliwy, Jessico. To dlatego.

Szczęście sprawia, że ludzie pięknieją.”

Uśmiechnęłam się do matki. „ Mam nadzieję, że jest szczęśliwy, Mamo”

Wtedy tata i Mindy wrócili do nas, tata niósł ze sobą drinka, którego nawet nie zdążył spróbować

bo nagle rozległ się głęboki głos Lucjusza, przełamujący odgłosy spokojnych rozmów, które miały

miejsce wokół nas, zapowiedział „Bardzo proszę wszystkich o zajęcie miejsc. Podano kolację!”

Poszłam do mojego miejsca na jednym końcu stołu, Lucjusz zajął swoje na drugim, a reszta gości

poszukiwała swoich nazwisk na pergaminowych kartkach, które zostały misternie ułożone na

srebrnych podpórkach przy każdym wysokim krześle.

Kiedy wszyscy zajęli miejsca, zdałam sobie sprawę, że było jedno puste – brakowało jednej osoby

po prawej ręce Lucjusza – i za chiny nie mogłam sobie przypomnieć kto miał tam siedzieć.

Od rozmyślania oderwał mnie milczący zespół ubranych w uniformy służących, którzy zamieniali

kartki z nazwiskami na indywidualne menu.

Jedno po drugim, menu włożono nam pod nosy.

I kilka sekund później, wszyscy Amerykanie zaczęli się głośno śmiać.

Rozdział 5

„To miły akcent z waszej strony” powiedział tata uśmiechając się do mnie a następnie do Lucjusza

„Bardzo przemyślane!”

Uśmiechnęłam się patrząc w dół stołu na Lucjusza, kochałam go za to że poświęcił uwagę moim

rodzicom jak i za łagodny humor w tym geście. Jego tajne, dodane w ostatniej chwili danie do

menu - „Zapiekana Soczewica a'la Vladescu” - był to zdecydowanie wewnętrzny żart, biorąc pod

uwagę jak gardził zaufaniem moich rodziców do zbóż i nasion, a w szczególności do soczewicy, ale

był to też po prostu miły gest, że uwzględnił to dla nich.

„Zapiekanka to pomysł Lucjusza” powiedziałam, ignorując zmieszanie na twarzach moich

wampirzych krewnych. Byłam pewna, że wszyscy wiedzieli czym jest soczewica, rozmyślali

pewnie nad powodem dlaczego znalazła się w menu.

Mama wiedziała, że Lucjusz żartował. Nigdy w przeszłości nie wstydził się dzielić swoją opinia na

temat jej kuchni. „Trzeba było zadzwonić i zapytać o mój osobisty przepis Lucjuszu” powiedziała ,

uśmiechając się figlarnie ale czuło jednocześnie „Podzieliłabym się nim!”

Nawet z takiej odległości, poprzez długi stół wypełniony kielichami pełnymi wina , dostrzegłam

rozbawione oczy Lucjusza „ Och, nie mógłbym sprawiać Ci takiego kłopotu!” zażartował

„Sprawdźmy, jak poradził sobie mój kucharz z tą tak elastyczną i trwałą rośliną strączkową. Jestem

zawsze chętny by spróbować nowych wariacji.”

Nagle, widząc Lucjusza, w szczycie stołu, kontrolującego menu i tematy rozmów, uderzyła mnie

wielkość i szybkość zmian zachodzących w moim życiu. Mniej niż rok temu, mama praktycznie

odciągnęła za ucho Lucjusza od naszego skromnego stołu w jadalni, za to tylko, że był nie

uprzejmy dla Jake'a, podczas naszej pierwszej randki. Spojrzałam od mamy do Lucjusza i z

powrotem, myśląc że teraz taka sytuacja nie mogłaby mieć miejsca,. Lucjusz był daleko poza

kontrolą kogokolwiek.

Choć żyłam samodzielnie w nowym kraju, to czy byłam też tak samo dorosła jak on?

Przekręciłam się na krześle i spojrzałam na Mindy, która wydawała się mała i młoda i nadal nie

oswojona z takim formalnym zgromadzeniem. Przyglądała się – ostrożnie – niemal w

oszołomieniu, olśniewającym zastawom ze srebra, które były rozstawione przed każdym z nas.

Przeskanowałam własne miejsce, nie byłam pewna czy wiem kiedy i jak korzystać z niektórych

lśniących narzędzi które były przede mną, i ta cala pewność którą poczułam pod uściskiem

Lucjusza została znowu zachwiana.

Dzierżyłam władzę z Lucjuszem, od nocy, kiedy zatrzymałam groźbę wojny i stanęłam na czele

klanu Dragomirów. Jednak w tej chwili nie mogłam przestać się zastanawiać … Kogo

przypominałam bardziej?

Lucjusza, swobodnie wydającego polecenia?

Czy Mindy, uśmiechniętą – ale zdenerwowaną?

Czy byłam gotowa do tego aby zasiadać w szczycie tego stołu, jak książę którego widzę daleko,

daleko naprzeciw mnie? A może nadal wyglądałam jak jeden z tych siedzących po boku, skromny

gość na własnym przyjęciu?

Dwóch pracowników jednocześnie podeszło do mnie i do Lucjusza , synchronicznie pochylili się

aby nalać nam wina, a ja prawie zasłoniłam dłonią swój kielich by zasygnalizować że nie chcę – nie

powinnam – pić wina. Zerknęłam szybko na Lucjusza i zauważyłam , że on ewidentnie był

obsługiwany. Następnie spojrzałam na rodziców, tak jak gdybym oczekiwała aprobaty z ich strony

zapominając, że tutaj w Europie łyk wina był dla mnie legalny i nie potrzebne mi pozwolenia. Co

ważniejsze, oczekiwano ode mnie, że wezmę udział w toaście, nawet jeśli smak wina mi nie

podchodził.

Szybko zabrałam z powrotem rękę, mając nadzieję, że nikt nie zauważył jak blisko byłam błędu i

obserwowałam jak ciemny, prawie czarny płyn ścieka do kielicha. W blasku ognia przypominało to

co innego, coś czego chciałam dużo, dużo bardziej. Faktycznie to pragnęłam i potrzebowałam.

Zapatrzyłam się na tą atramentową ciecz. Krew i wino … dwie rzeczy które próbowałam tylko

kilka razy, które teraz staną się stałą częścią mego istnienia

Kątem oka zauważyłam, że Lucjusz wstał i moja uwaga – tak jak i reszty gości – została ponownie

zwrócona na niego, kiedy uniósł własny kielich wysoko by wznieść toast.

Wiedziałam, że dobrze się bawi. Lucjusz Vladecu był w swoim żywiole. Ale zdawałam sobie

również sprawę z tego, że część jego radości wynikała z faktu, że zważywszy na to kto jest na

widowni, nawet coś takiego prostego jak witanie gości może być najeżone niebezpieczeństwami.

Wystarczy jedno zlekceważenie, zamierzone czy nie może zostać zauważone i mieć poważne

konsekwencje.

Ale oczywiście nie było widać tej presji na twarzy Lucjusza, kiedy rozpoczynał toast, który miał

być podziękowaniem za przybycie na wspólny posiłek, ale równie dobrze, jeśli nie załatwi go z

gracją i finezją, mógłby stać się wstępem do rozpoczęcia wojny.

Przyglądałam się moim krewnym, Dragomirom – i wujowi Lucjusza Claudiu, który siedział

sztywno na krześle, długimi palcami przejeżdżał tam i z powrotem po nóżce swojej kielicha, ten

widok ścisnął mi gardło, tak jakby te palce okręciły się wokół mej szyi.

Claudiu prawdopodobnie byłby zadowolony z wojny. Jako Starszy Vladescu , brał udział w

tworzeniu planu, w którym Lucjusz pozbywa się mnie ciemną nocą, w naszym łóżku, i w ten

sposób Vladescowie mogą władać całym imperium wampirów …

Odwracam się do Lucjusza, nagle niemal przerażona o własną przyszłość i zdesperowana aby

upewnić się, że ten potężny, wojowniczy książę , który stał naprzeciwko mnie, przewodząc stołem,

nie pozwoli aby stała mi się krzywda.

Widok Lucjusza mnie uspokoił – na chwilę. Oczywiście, że będę bezpieczna będąc z nim sam na

sam w naszym wielkim łożu, które pokazał mi gdy zwiedzaliśmy zamek …

Mimo to, moje oczy wróciły do Claudiu. Ale co z chwilami kiedy Lucjusz nie będzie mógł być przy

mnie ?

Byłam tak pochłonięta walką z rosnąca paniką, że zajęło mi chwilę nim zauważyła, że Lucjusz

jeszcze nie rozpoczął wygłaszania toastu. Nawet nie patrzyła na gości – ani na mnie.

Nie, jego uwaga była zwrócona na drzwi za moimi plecami,w których zaskrzypiały zawiasy, kiedy

ktoś je otworzył szeroko, wpuszczając chłodne powietrze do pokoju, które spowodowało, że ogień

w świecach zamigotał. Ekspresja na twarzy Lucjusza zmieniła się, powodując że zapomniałam o

Claudiu i jego sekretnych intrygach.

Byłam pewna że ten ktoś wchodzący przez drzwi nie jest służącym z kolejna tacą z jedzeniem, czy

przynoszący więcej wina. A kiedy zaczęłam się obracać by to sprawdzić, Lucjusz potwierdził moje

podejrzenia, że ktoś ważny dołączył do przyjęcia.

„Mimo, że przybywa żałośnie spóźniony,” ogłosił Lucjusz , kiedy rzuciłam pierwsze spojrzenie na

przybyłego z opóźnieniem gościa, „Proszę Was wszystkich powitajcie mojego jedynego brata!”

Rozdział 6

Brata?

Przez ułamek sekundy to słowo zaskoczyło mnie całkowicie, poczułam delikatne ukłucie zdrady, że

Lucjusz trzymał coś tak ważnego – wielki sekret – przede mną. On nie miał brata …

Byłam również oszołomiona przez naszego gościa , ponieważ wchodząc do środka ruszył prosto w

stronę Lucjusza.

Wszyscy byliśmy w strojach formalnych. Nawet tata, który zwykle nosił sprane koszulki i od

dziesięciu lat ze swych własnych przyczyn nie zakładał garnituru. Ale facet, który właśnie

przechodził przez całą długość pokoju, uśmiechał się, jakby nie zdawał sobie sprawy z tego, że robi

scenę, w brudnych, krótkich spodenkach i w żółtej koszulce z reklamą surferskiego sklepu

zwanego Wenecka Plaża. W koszulce która wyglądała gorzej niż większość tych mojego ojca …

Kiedy mijał stół, blask świec odbił się w jego długich, brązowych włosach, które były luźno

zaplecione w koński ogon, za pomocą czegoś co wyglądało jak sznurówka. Włosy zbyt błyszczące,

tak jakby potrzebowały aby je umyć.

Zwróciłam uwagę na znajomy dźwięk i kiedy spojrzałam na jego stopy odkryłam parę czarnej

gumy …

Japonki?

Wstałam z siedzenia, niepewnie, odwróciłam się w stronę Lucjusza, oczekując wyjaśnień i – nawet

będąc w szoku – spodziewałam się, że mój nienagannie wychowany książę wampirów będzie

niezadowolony. Jeśli to naprawdę był jego brat, spóźnienie … niechlujne ubranie … były brakiem

szacunku …

Ale kiedy zobaczyłam twarz Lucjusza, zdałam sobie sprawę, że nie jest zły.

Wręcz przeciwnie, również uśmiechał się od ucha do ucha, odstawił swój kielich , odsunął krzesło i

ruszył w kierunku nowo przybyłego

Co do …?

Spojrzałam na rodziców i Mindy, którzy wydawali się równie zmieszani, zawstydzona nie byłam w

stanie ofiarować im niczego innego jak tylko zaskoczone wzruszenie ramionami.

Nadal stojąc, niezdarnie obróciłam się z powrotem do Lucjusza, w sam raz by zobaczyć jak

wyciąga dłoni do faceta którego właśnie nazwał bratem, który w odpowiedzi splata dłoń z moim

przyszłym mężem i przyciąga go do siebie w taki sam męski uścisk jaki Lucjusz jeszcze przed

chwilą dzielił z moim ojcem.

Ściskali się aż Lucjusz w końcu chwycił go za ramiona i odwrócił twarzą do nas – tak że mogłam

zobaczyć iż dzielą niemal identyczny uśmiech, szlachetne białe zęby Vladesców – zdałam sobie

sprawę kim naprawdę jest ta osoba. Pomyślałam niemal dokładnie te same słowa, które Lucjusz

wypowiedział wciąż się uśmiechając „ Ten oto próżny surfer, który ośmielił się – spóźniony – w tak

nieodpowiednim stroju, dołączyć do nas, jest … co prawie wstydzę się przyznać … moim drużbą”

Usiadłam z powrotem na swoim miejscu, jeszcze nie całkiem wierząc własnym oczom.

To .. TO .. był legendarny Raniero Vladescu Lovatu ?

Rozdział 7

„Więc ...” Mindy uniosła kolana do piersi i owinęła je ramionami, prawdopodobnie próbowała się

ogrzać, w mojej sypialni było chłodno nawet późnym latem. „O co chodzi z tym facetem Raniero?

Był niezłą niespodzianką co ?”

Skończyłam zapinać guziki w pidżamie i wpełzłam do niej na materac. Nasze ostatnie 'pidżama

party', zanim zacznę każdej nocy spać z kimś innym. I to nie tylko spać …

„Raniero nie jest taki jak się spodziewałam” przyznałam, próbując odwrócić swoją uwagę od nocy

poślubnej, która nagle zaczęła się wyobrażać w moim umyśle.

Lucjusz był … doświadczony. Ja nie. Czy to ma dla niego znaczenie? Czy to coś złego?

Złapałam się na tym, że się martwię o te sprawy pewnego wieczoru, kiedy byliśmy z Lucjuszem

sami w jego gabinecie, całując się – Lucjusz ewidentnie walczył z pragnieniem by pojść dalej,

pomimo naszych decyzji o czekaniu do nocy poślubnej. Nie mogłam przestać zadawać sobie

pytania, czy wiem co robię, nawet jeśli był to tylko pocałunek, i tak jakby nieśmiało przeprosiłam

za mój brak doświadczenia. Lucjusz obdarzył mnie wtedy dziwnym spojrzeniem i z połowicznym

uśmiechem na ustach powiedział „ Nie sądzę abym mógł zezwolić innemu mężczyźnie, który cię

dotykał na dalsze stąpanie po tej ziemi. Jedynym powodem, że Zinn przetrwał , jest dług który

jestem mu winny”. Uśmiechnął się szerzej i dodał żartując „Twój brak doświadczenia ratuje życia,

Anastazjo.”

Był to tak jakby żart, bo dobrze wiedziałam, że Lucjuszowi naprawdę nie podoba się myśl o mnie

będącej z kimś innym, nie bardziej niż mi - myśl o nim będącym z debiutantkami z Bukaresztu,

które czaiły się w jego przeszłości – lub Faith Crosse. Zwłaszcza z Faith, która była tak okropna i

bez wątpliwości przechwalała się sporym doświadczeniem …

„Zaczęłaś mówić coś o Raniero?” zamonitowała Mindy, szarpiąc za moje kolano, na szczęście

zakańczając mój tok myślenia „Ziemia do Jess!”

Aż potrząsnęłam głową by wymazać z niej obrazy które tworzyła moja wyobraźnia – lub

przywoływała z przeszłości. „Wiem tylko, że Raniero jest kuzynem Lucjusza” Powiedziałam Min,

zmuszając się do wyrzucenia z myśli obrazu Lucjusza i Faith splątanych razem na łóżku w

mieszkaniu nad garażem. „Ale Lucjusz traktuje Raniero jak brata, bo często przebywał w

posiadłości Vladesców kiedy dorastali. Zostali wychowani prawie jak bracia.”

„Raniero też nie ma rodziców?” zapytała Mindy „Dlaczego mieszkał z Luckiem?”

Uśmiechnęłam się na przezwisko które użyła Mindy, nie słyszałam go od bardzo dawna. „Raniero

ma rodziców – we Włoszech” powiedziałam, próbując sobie przypomnieć wszystko co Lucjusz

opowiedział mi o swoim drużbie „Ale Starsi uważali, że będzie mądrze wychowywać go razem z

Lucjuszem”

Mindy przechyliła głowę, zmieszana, może dlatego, ze dorastałyśmy w kulturze, w której

„dziedziczenie tronu” to żadna wielka sprawa. „Dlaczego?” zapytała.

„ Skoro Lucjusz jest jedynakiem, Starsi pomyśleli, że przygotowanie innego młodego Vladescu do

wkroczenia na tron, ma sens – na wypadek gdyby coś się stało ...”

Nie mogłam się zmusić do skończenia tego zdania. Nie w przeddzień mojego ślubu, kiedy

powinnam planować długą i szczęśliwą przyszłość z Lucjuszem. Nie mogłam myśleć o tym, że coś

złego mogłoby mu się stać …

„W każdym razie, Starsi stwierdzili że Raniero jest obiecujący i może być wychowywany na prawą

rękę Lucjusza – coś jak generał” dodałam „Drugi w dowództwie, skoro nie ma innego czystej krwi

brata Vladescu”

„Więc co poszło nie tak ?” zapytała Mindy łapiąc poduszkę i tuląc ją do siebie. „Ponieważ Raniero

nie wygląda jakby mógł prowadzić konkurs limbo na którejkolwiek z tych plaż, na których się

moczy - a co dopiero przewodzić armii i narodowi!”

Wzruszyłam ramionami „ Lucjusz nie opowiadał wiele więcej o nim. Tylko tyle, że nagle przeniósł

się do Kalifornii na kilka lat, tworząc dystans między sobą a przywódcami klanu.”

Nagle przyszło mi coś do głowy, czy Raniero kiedykolwiek był w lochach które widziałam?. A

może ten rodzaj „edukacji” był zarezerwowany tylko dla oryginalnych książąt? Bo jeśli Raniero

dzieli część blizn z Lucjuszem – jeśli też był zabierany do tych ciemnych komór by być

„edukowanym” przez całe swoje krótkie życie, jego ciało było rozrywane a kości łamane – Mogę

sobie wyobrazić dlaczego odszedł by żyć na plaży w promieniach słońca.

„Myślę, że Lucjusz i Raniero są wciąż ze sobą blisko” dodałam, oddalając bardziej straszne myśli.

Wspomnienie o tym jak wujkowie potraktowali Lucjusza kiedy przyjechali do Pensylwanii -

okrutnie go pobili , i jak to go zmieniło, spychając go do ciemnego miejsca …

„Cóż, Lucjusz i Raniero faktycznie się różnią” zauważyła Mindy, przewracając oczami „Lucjusz

jest totalnie królewski a Raniero jest , jest próżniakiem !”

Mimo, że moje myśli właśnie zostały uwięzione w ponurym lochu, nie mogłam powstrzymać się od

śmiechu na myśl o wampirze próżniaku – zwłaszcza o próżniaku Vladescu. „Widzieliśmy go tylko

przez kilka godzin” przypomniałam jej „Może miał po prostu ciężki dzień!”

„Albo ciężki rok” powiedziała Mindy „Ten facet musi się ostrzyc – lub przynajmniej wziąć

prysznic!”

„Mindy!” zaczęłam protestować chcąc bronić Lucjusza najlepszego przyjaciela. Ale odkryłam,że

nie mogę. Raniero Vladescu Lovatu wydawał się trochę … niechlujny. Siorbał swoją zupę jak

głodny barbarzyńca, siedział zgarbiony, a kiedy chciał wezwać służącego, machał ręką i wołał ze

swoim włoskim akcentem z domieszką kalifornijskiego surfera „Koleś – więcej soczewicy, prego.”

Patrzyłam na Lucjusza, myśląc że może zasugeruje Ranierowi aby uważał na swoje maniery, ale nie

widziałam nic innego tylko pobłażliwe rozbawienie w jego oczach.

Kim tak naprawdę był ten facet, którego Lucjusz nazywał „bratem”? I czy interesowała go władza,

do przejęcie której również był wychowywany?Czy te japonki to tylko przykrywka …?

„Zgaduję, że zobaczymy czy wyczyści się na ślub, co?” powiedziałam, śmiejąc się z moich

własnych domysłów na temat najbliższego przyjaciela Lucjusza „Nie mogę sobie wyobrazić że

Lucjusz pozwala swojemu drużbie – nawet facetowi którego uważa za brata – nosić szorty podczas

ceremonii!”

Mindy ścisnęła mocniej poduszkę i zmarszczyła brwi. „ Jeśli ktoś nie przeprowadzi na nim

ekspresowej metamorfozy między dzisiaj a jutro, to nie mam nadziei.”

„Nadziei?” zapytałam, niepewna dlaczego Mindy w ogóle dbała o Raniero. To znaczy, to był mój

ślub. Jeśli Lucjusza drużba będzie wyglądał jak porażony prądem, to będzie mój problem.

„Cóż, to ja będę musiała spędzić z nim całe wesele, prawda?” przypomniała mi „I w końcu będę

musiała z nim zatańczyć, czy nie ?”

Zrozumiałam, że jako druhna Mindy zakłada, że będzie Raniera randką tego wieczoru. I może,

miała nadzieję, że facet, który ma być jej partnerem będzie … lepszy. Lub biorąc pod uwagę jej

dawne zauroczenie „Luckiem” mógłby być choć trochę jak pan młody. „Oh, Mindy ...”

Chciałam jej powiedzieć, że jest mi przykro, że Lucjusza drużba był rozczarowaniem – i że

naprawdę nie powinna nawet myśleć o zaangażowaniu w żadnego wampira. Urodziłam się by

zostać żoną Lucjusza – nie pragnęłam niczego więcej niż życia które dzielimy – mimo to nie

koniecznie polecam krew, wieczność i bycie przerażająco innym, jako styl życia dla któregokolwiek

z moich przyjaciół.

Wampir jako chłopak, lub choćby flirt z nim – nie zawsze jest dobrym pomysłem. Moje palce wbiły

się w koc na łóżku, kiedy jeszcze raz pomyślałam, z mieszaniną zazdrości i gniewu, o Faith Crosse.

Nie, flirt z wampirem może być niebezpieczny dla wszystkich zaangażowanych …

Zanim zdążyłam poinformować Mindy, że prawdopodobnie ma szczęście, że Raniero nie jest w jej

typie, przerwało nam pukanie do drzwi i zobaczyłam w nich głowę mojej mamy, która zapytała

„Mindy? Nie miałabyś nic przeciwko temu, że porozmawiam minutkę na osobności z Jessicą?

Chciałabym coś jej dać.”

Chciałam powiedzieć mamie, że Mindy może zostać. W końcu jesteśmy praktycznie jak siostry, to

tak pewne jak to że Lucjusz i Raniero byli braćmi. Ale zobaczyłam mamy wyraz twarzy i

zwróciłam się do Mindy: „Myślę, że lepiej jeśli pójdziesz, okej?”

Ponieważ wyraz twarzy mojej matki … przez te wszystkie lata kiedy mnie wychowywała nigdy jej

takiej nie widziałam.

Rozdział 8

Mindy wyczuła nastrój mojej mamy i już podnosiła się łóżka, zgadzając się „Jasne, dr Packwood. i

tak już miałam iść do swojego pokoju. Jutro wielki dzień!”

Kiedy Mindy wspomniała o tym, moje serce stanęło na chwile z niecierpliwości – i strachu

jednocześnie. Chciałabym aby udało mi się choć na chwilę odciągnąć myśli o ślubie, ale za kilka

godzin będę wkładać suknię, służący przyjedzie z moimi rzeczami których będę potrzebowała do

prywatnego aktu który chcę wykonać jako pierwszy (

jeszcze nie wiem o co chodzi, pewnie później się

wyjaśni)

Czy będę miała odwagę …?

„Będzie cudownie” Mindy zapewniła mnie, pewnie zauważyła upływ krwi z mojej twarzy „ To

znaczy, wychodzisz za mąż! Za Lucjusza!”

Tak ...wychodziłam za mąż … to się naprawdę dzieje …

Podeszła do mnie, uściskała mnie szybko, pożyczyła nam dobrej nocy i zostawiła nas same.

Zsunęłam się z łóżka i podeszłam do mamy, zaciekawiona jej wyrazem twarzy – i rzeczą która

trzymała w rękach. „Co to jest?” zapytałam „O co chodzi?”

Mama uśmiechnęła się szeroko – ale nawet to nie wymazało całkiem smutku, niemal powagi, w jej

oczach , kiedy powiedziała: „Mam dla Ciebie prezent ślubny. Coś co chciałabym abyś miała już

dzisiaj.”

Spojrzałam jeszcze raz na to co trzymała, pomyślałam że ten przedmiot był tak samo dziwny jak

nastrój mamy. W przeciwieństwie do większości ślubnych prezentów, nie był owinięty w ładny

papier. Zamiast tego był owinięty w białe płótno, które mama zaczęła odwijać, jak bandaż.

„To jest coś specjalnego od nas obojga, ode mnie i od Twojej rodzonej matki” wyjawiła mama, jej

palce drżały trochę kiedy kontynuowała rozwijanie tkaniny.

Nigdy nie widziałam Dary Packwood – zawsze silna i pewna siebie – w takim stanie, wstrząsnęło to

mną. Przysunęłam się do niej bliżej „Mamo …?”

„Obiecałam Mihaeli, że dam Ci to w wigilię twojego ślubu – jeśli będzie to Lucjusz” powiedziała

„Zachowaj to w bezpiecznym miejscu, tak jak robiła to Mihaela a potem ja w Twoim imieniu.

Ponieważ to z kolei może zapewnić bezpieczeństwo tobie”

Podniosła wzrok z odwijanej tkaniny i zobaczyłam to dziwne wyrażenie w jej oczach ponownie, i

jakoś zrozumiałam, że mama w tym właśnie momencie, oddaje mnie. Jutrzejsza ceremonia to

będzie formalność. Ale ten akt, dla niej – cokolwiek ma zamiar mi dać – symbolizuje zakończenie

jej zobowiązania do wychowania mnie jako własne dziecko – oddaje mnie Lucjuszowi i rodzinie do

której powróciłam.

„Mamo ...” czułam, że łzy napływają mi do oczu. Nie byłam gotowa … nie chciałam jej zostawiać

…

Ale oczywiście mama lepiej wiedziała, że jestem gotowa, i że muszę ja zostawić, wyciągneła

prezent i wcisnęła mi go w ręce.

„Będziesz wspaniałą królową – i cudowną żoną” obiecała „Oboje jesteście niesamowicie

wyjątkowymi ludźmi i dzielicie bardzo silną miłość. Wiedziałam o tym, jeszcze zanim do was

obojga to dotarło”

Lucjusz i ja … najwyraźniej byliśmy ostatnimi którzy zrozumieli …

Zanim mogłam zobaczyć co tak naprawdę mi dała – może to przez łzy z którymi wciąż walczyłam,

mama przytuliła mnie i wyszeptała „ Jestem dumna, że jesteś moją córką. I za to że Mihaela

wybrała mnie na twoją matkę”

„Zawsze będziesz moją mamą „ powiedziałam, nienawidzą że zabrzmiało to jak pożegnanie.

„Wiem Jessico … Anastazjo” poprawiła się „I zawsze będziesz miała dom w Pensylwanii. Ale

wiem też, że od momentu kiedy złożysz jutro przysięgi, twoje życie będzie koncentrować się tutaj –

i tak będzie zawsze, długo, długo po tym jak ojca i mnie już nie będzie ...”

Po raz pierwszy odkąd pamiętam dr Dara Packwood wydawała się nie być w stanie uporać z

koncepcją – wieczność, dotarło do mnie – i obie zamilkłyśmy, po prostu tuląc się do siebie.

„Kocham Cię, Jessico” powiedziała, decydując się użyć mojego starego imienia … być może po raz

ostatni.

„Ja też Cię kocham, mamo” powiedziałam, po czym moje łzy zaczęły płynąć, mocząc jej ramię.

Po kilku chwilach mama wycofała się, jedną ręką złapała mnie za ramię a używając drugiej otarła

mi zły z policzków, tak jak robiła to gdy byłam mała, obie próbowałyśmy się ponownie

uśmiechnąć.

„Pomożesz mi się jutro przygotować, prawda?” zapytałam, Nie byłam pewna czy dam radę

dokonać tego przerażającego aktu przygotowania jeśli nie będzie jej przy mnie …

„Oczywiście” obiecała „Oczywiście !”

A jednak nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że coś się między nami na zawsze zmieniło.

Chciałam aby mama została dłużej, ale zostawiła mnie wtedy, a gdy drzwi się za nią zamknęły,

spojrzałam na prezent który przyniosła, i pomyślałam że było właściwym to, ze był owinięty w

ściereczkę jak w bandaż, ponieważ czułam jakby serce mi pękło i krwawiło, tylko dlatego że

trzymałam coś tak cennego.

Moje ręce zaczęły się trząść i nie byłam pewna czy odwołuję się do Dary czy do Mihaeli – a może

do nich obu – kiedy szepnęłam „Oh, Mamo ...”

Rozdział 9

„ …. zaufaj swoim instynktom – i nie ufaj tym którzy nawet w najmniejszym stopniu budzą twoje

obawy ...”

„ … Vladescu są silnej woli – ale księżniczka Dragomir nigdy nie tchórzy ...”

„Zawsze będę częścią Ciebie, Anastazjo”

Zamknęłam oprawiony w czarna skórą notes i opadłam na swoje łóżko, nawet nie wiem jak do

niego dotarłam, tak byłam zaabsorbowana czytaniem, ciasnego ale starannego pisma. Wydawało

się, że próbowała zapełnić każdy centymetr małej książeczki – tak małej, aby można ją było nosić

w kieszeni, czy ukryć w dziecięcym kocyku – swoimi zebranymi mądrościami. Tym wszystkim co

uważała, że powinnam wiedzieć by zostać władca nie tylko jednego, ale obu klanów. By być żoną.

Pogładziłam opuszkami palców pogniecioną okładkę, przytłoczyła mnie myśl jak mocno musiała

mnie kochać, że zostawiła mi takie dziedzictwo.

Lucjusz podarował mi poradnik jak zostać wampirem; Mihaela Dragomir obdarzyła mnie radami

jak przetrwać jako jeden z nich.

Zamknęłam na chwile oczy, kłaniając głowę w geście wdzięczności, szacunku a również miłości do

niej.

Dziękuję, Mihaelo, za to że mnie chroniłaś, mimo że było dla ciebie jasne że zbliża się Twój koniec

…

Mimo,że tylko pobieżnie przeleciałam kartki, wiedząc że później przeczytam wszystko dokładnie –

wprowadzając jej słowa w życie w kolejnych miesiącach i latach – zauważyłam, jak jej wiadomości

z czasem stają się krótsze i bardziej zwięzłe a jej pismo bardziej postrzępione w miarę jak

zmniejszała się ilość stron, tak jakby wiedziała że czas zapisywania jej myśli się kończy …

Przeszyły mnie dreszcze, uświadomiłam sobie, że w trakcie jak czytałam w pokoju zrobiło się

chłodniej. Wśliznęłam się między koce i schowałam tomik pod poduszkę, tak jakbym mogła

wchłonąć jej mądrości we śnie. Chciałam mieć go jak najbliżej siebie, nawet moja szafka nocna

wydawała się zbyt daleko dla czegoś tak cennego – przynajmniej dla mnie.

Opierając głowę na miękkiej poduszce, zamknęłam oczy czując ogarniające mnie ciepło, które

pochodziło nie tylko od otulających mnie koców, ale także od uczucia, że mam nowego sojusznika

w tym wciąż obcym świecie. Kogoś mądrego, kto doświadczył tego samego co mnie spotyka i kto

może mi pomóc.

Zrozumiałam też dlaczego moja adopcyjna matka była taka pewna, że wręczając mi go rozpocznę

nowe życie, ponieważ rady, słowa Mihaeli bez wątpienia będą teraz moimi podstawowymi

wytycznymi. Ale wiedziała że zawsze będę potrzebowała mamy i jak długo będę mogła, będę

zwracała się również do niej.

Mimo że ten dar i wieczór był słodko-gorzki, zaczęłam się uśmiechać na myśl o pewnym,

konkretnym fragmencie, który zauważyłam przeglądając w pośpiechu strony.

„ … mam nadzieje, że go pokochasz ...”

Wiedziałam, że Mihaela odnosi swe słowa do Lucjusza – którego poślubię następnego dnia, którego

pokochałam, z taką intensywnością, że jest to niemal przerażające, a jednocześnie cudowne –

niesamowite.

Lucjusz … jak mogłam kiedykolwiek CIĘ nie chcieć?

Zaczęłam wyobrażać sobie nasz ślub, ale może dlatego, że wciąż nie wiedziałam gdzie się odbędzie

, miałam z tym problem. Odnalazłam swe myśli, wracające do wieczora kiedy mi się oświadczył,

ciągle do mnie wracały i na nowo je przeżywałam. I choć byłam pewna że nie zasnę ani na sekundę

tej nocy, nim spostrzegłam dryfowałam już w mój ulubiony sen, który zawsze rozpoczyna się od

Lucjusza biorącego mnie za rękę i prowadzącego mnie tajemniczą ścieżką, o której wiedziała tylko

garstka wampirów i dwoje szczególnych ludzi.

„Chodź ze mną Anastazjo” zaprosił, oplatając zimne palce wokół mojej ręki. „ Nadszedł czas bym

Ci pokazał miejsce , które jest nie tylko wyjątkowe ale i święte ...”

Rozdział 10

Ścieżka była stroma, wyrzeźbiona ostro w górę zbocza, jeszcze tak wysoko w Karpatach nie byłam.

Trzymałam się mocno ręki Lucjusza , biorąc coraz krótsze oddechy mimo że szliśmy wolno, teren

był kamienisty i zarośnięty, powietrze na tej wysokości było rzadsze przez co wspinaczka była

jeszcze trudniejsza.

Nawet Lucjuszowi, który był sprawniejszy i wychowywał się w tych górach, oddychanie sprawiało

trochę trudności. Robiło się ciemno, nie rozmawialiśmy skoncentrowani na naszych krokach, w tej

ciszy słyszałam jak oddychał równym rytmem.

Wtedy ciszę tego opustoszałego miejsca przerwał dźwięk kogoś – czegoś – w pobliżu, ale ukrytego

przed naszym wzrokiem. Kroki stóp, coś szybko poruszały się w przeciwnym kierunku, ślizgało się w

dół stoku aż kamienie osunwały się w dolinę.

Ktoś lub coś co nas minęło wydawało się duże – a może było ich więcej niż tylko jedno …

Zmiażdżyłam Lucjusza palce przyciągając go do siebie aby się zatrzymał i poprosiłam szeptem z

ledwie ukrytym alarmem „Lucjuszu? Robi się późno ...”rzuciłam wzrokiem w ciemność gdzie

wydawało mi się, że słyszałam ten złowieszczy szelest „Nie sądzisz, że może powinniśmy wrócić

tutaj jutro?”

Wiem, że nie muszę mu przypominać o istnieniu niedźwiedzi czy wilków – i ludzi którzy unicestwiają

wampiry – w tych górach. Jestem pewna, że zrozumiał powód mojego zdenerwowania.

Dźwięki kroków bladły coraz bardziej w miarę jak porywał je wiatr, ale mnie to nie uspokajało – aż

w końcu Lucjusz, który szedł pół kroku przede mną , prowadząc nas ścieżką na której ja już

całkowicie się zgubiłam odwrócił się i zapytał cicho”Czy pozwoliłbym aby stała Ci się jakaś

krzywda Anastazjio ?czy pozwoliłbym żebyś się choćby potknęła?”

Wiem, że to pytanie zawsze będzie między nami, biorąc pod uwagę jak nasz związek się zaczął – i

prawie że zakończył. Biorąc pod uwagę kim Lucjusz JEST.

Ale w sercu wiem, że odpowiedz brzmi nie – że on nigdy nie pozwoli aby stała mi się jakakolwiek

krzywda – jestem również pewna, że nigdy nie zapomnimy co się stało w noc , kiedy Lucjusz wziął

mnie jako pierwszego więźnia w wojnie z moją rodziną.

Ta chwila kiedy kołek – zaginiony kołek – toczył się w stronę ognia … zawsze zostanie z nami …

Czasami myślę, że Lucjusz pyta o moje zaufanie do niego po to aby uspokoić samego siebie, że

naprawdę wierzę w jego miłość, a nie żeby uspokoić mnie że nie mam się czego obawiać kiedy

jestem z nim.

Kiedy próbuję w ciemności dojrzeć jego ciemne oczy, uderza w nas wiatr biegnący w dół doliny i

kiedy prawie tracę grunt pod nogami on oczywiście łapie mnie swoją wolną ręką i przytula.

Łapię równowagę i stoimy tak jeszcze przez chwilę, twarzą w twarz, w moment zapominam o moich

obawach, tak bardzo pragnę aby mnie pocałował, dokładnie tam i wtedy. Kiedy tylko jesteśmy tak

blisko siebie, sami i czuję zapach jego skóry, czuję jego ręce na sobie, chcę także poczuć jego usta

na swoich …

Ale Lucjusz ma inny plan – inny cel na uwadze.

„Chodźmy dalej” mówi, uśmiecha się jakby uzyskał odpowiedz na pytanie o moje zaufanie –

pewnie wyczytał to w moich oczach, które są jaśniejsze od jego, i na pewno łatwiejsze do

odczytania przez blask wschodzącego księżyca. Jestem pewna, że wiedział o czym myślę i choć

często mówimy sobie co czujemy, czasami jeszcze jestem zażenowana tym jak oczywista jest moja

miłość do niego, czyta ją z moich oczu. I nadal jest to dla mnie obce, być takim wyeksponowanym,

kiedy Lucjusz – szkolony od dziecka by być zamkniętym, niewrażliwym – jest czasami tak trudny do

odczytania, nawet dla mnie.

Zaczęliśmy iść dalej, Lucjusz nawet bardziej zwolnił tempo, bo teren stawał się coraz trudniejszy, a

powietrze jeszcze bardziej rzadkie dla płuc takich jak moje, przyzwyczajonych do życia w pobliżu

poziomu morza w Pensylwanii.

Moje oczy skanują podłoże, bo nie chcę polegać jedynie na Lucjuszu, że uchroni mnie przed

upadkiem, jestem tak skupiona na ziemi u moich stóp, że nie zwracam uwagi na to co jest wokół

mnie, uwzględniając czas, więc jestem zaskoczona gdy nagle się zatrzymujemy a Lucjusz ściska

moją dłoń mocniej, sygnalizując żebym się zatrzymała, uniosła głowę i popatrzyła przed siebie.

A kiedy to robię, okazuje się że stoję przed … niczym.

Rozdział 11

Choć nie ujawnił naszego celu, od początku naszej przygody wiedziałam gdzie Lucjusz mnie

zabiera. A jednak zupełna ciemność przede mną – wysoki, wąski otwór jak przecięcie w ścianie

góry, prawdopodobnie bezdenna rana – sprawia, że lekko się wycofuję.

Lucjusz się nie waha. Bez słowa , pierwszy robi krok do środka, a ponieważ nasze ręce są połączone

– i dlatego, że chcę za nim podążać – pozwalam mu wprowadzić się w ciasne przejście, tak małe że

Lucjusz idący przodem musi się pochylać, wyginając rękę za sobą aby móc mnie trzymać.

Poruszamy się żółwim tempem, wyczuwając każdy krok, bo nie ma nadziei że nasz wzrok dostosuje

się do takich ciemności, podziemnej próżni.

Chciałam spytać, dlaczego nie wzięliśmy latarki albo świecy, ale coś mi mówi, żeby lepiej nie

rozmawiać.

Boję się … boje się ciasnych, podziemnych miejsc, ciemności w których na pewno kryją się

stworzenia, które spowodowały by u mnie gęsia skórkę gdybym zobaczyła je w świetle dnia. I mam

irracjonalne lęki, że ziemia może spaść tuz przed nami i nasz kolejny krok wyśle nas w pustą

przestrzeń. Ale jestem też podekscytowana i wiem, że Lucjusz zna drogę.

Jakby na zawołanie Lucjusz pochyla się i odwraca – nie jest mu łatwo w tak ciasnym pomieszczeniu

– swoja wolną rękę kładzie delikatnie na mojej głowie, aby przeprowadzić mnie przez miejsce gdzie

skały wystaje z góry „Uważaj tutaj” szepcze „kamienie są ostre”

Tak to oczywiste, że Lucjusz był tu wiele razy …

Kiedy mijam zakręt w korytarzu, mam nadal pochylone plecy, w oddali zauważam delikatny blask i

moje oczekiwania rosną wprost proporcjonalnie do dezorientacji.

Światła – migają jak ogień.

Czy ktoś inny już tutaj jest?

Mamy się z kimś spotkać?

Jeśli Lucjusz jest zaskoczony to nie mówi tego. Po prostu prowadzi nas dalej w dół zakręconego

korytarza w kierunku tego światła. Oczy w końcu zaczynają odbierać otaczające nas szczegóły.

Tunel jest w tej chwili suchy i gładki, nie tak przerażający jak wydawał się w ciemności. Ściany

wyglądają jakby ktoś o nie dbał. Spoglądam w dół, ziemia wydaje się być pozamiatana, nie ma

niczego o co można by było się potknąć. A powietrze choć stęchłe, pachnie przyprawami … może to

jakieś kadzidła. I biorąc głęboki oddech, zauważam że zapach lekko przypomina niezwykła wodę

kolońska, którą kojarzyłam z Lucjuszem na początku jego pobytu w Ameryce.

Idę depcząc mu po piętach, wolną ręką gładzę ścianę przy moim boku i zastanawiam się czy

Lucjusz wybrał tą wodę ponieważ przypominała mu zapach tego miejsca.

Światło stawało się coraz jaśniejsze a moje serce zaczynało walić. Za chwilę zobaczę miejsce które

jest prawdopodobnie – nie, jest zdecydowanie – najważniejszym miejscem w moim życiu...

Sufit się wznosi a ściany poszerzają, ponieważ jesteśmy coraz bliżej Lucjusz może w końcu się

wyprostować i w ostatniej chwili – w trakcie przechodzenia pod drewnianym stelażem który

oddziela korytarz od komory, która znajduje się na końcu, przyciąga mnie do siebie i szepcze z

szacunkiem „To, Anastazjo, jest miejsce gdzie nasi rodzice obiecali nas sobie.”

Kiedy wkraczam do ukrytej jaskini, oświetlonej przez rzędy zwykłych świec, umieszczonych na

drewnianym stole, przypominającym ołtarz... To szczerze, pierwszy raz to naprawdę do mnie

dociera, że byłam tu wcześniej. To dziecko, które czasami sobie wyobrażałam, jak jest ofiarowane w

podziemnej uroczystości zaręczyn, to faktycznie JA.

To dziecko … ona zawsze wydawała się dla mnie obca .. nie bardziej realna niż lalka …

Ale oczywiście to dziecko było … mną. Z ciała i krwi. Moje oczy były świadkami tego wszystkiego.

Być może leżałam nawet na tym stole …

Z Lucjuszem …

Odwróciłam się powoli do niego, wyglądał jednocześnie szczęśliwie i wyniosło – jasno rozumiał co

chodzi mi po głowie – i powiedział „Tak, Anastazjo … tutaj – TUTAJ – pierwszy raz się

NAPRAWDĘ spotkaliśmy.”

Stał blisko wejścia, dając mi czas nie tylko na ogarniecie wszystkiego wzrokiem, ale także czas na

uporanie się z tymi wszystkimi emocjami które przeze mnie przeszły w momencie kiedy stanęłam w

miejscu, które jest, jak Lucjusz obiecał, święte dla klanów wampirów.

Jaskinia nie jest duża, ale tak jak korytarz jest czysta i dobrze utrzymana. Prócz stołu są drewniane

ławki, z surowego drewna z takiego jak wsparcie przy przejściu i ustawione w rzędach, niemal jak

w klasie , lub kościele.

„Tutaj nasi przodkowie podejmowali wszystkie najważniejsze decyzje” wyjaśnił Lucjusz, gdy

zauważył że mój wzrok zatrzymał się na siedzeniach „Rada Starszych i seniorzy zbierali się tutaj by

dyskutować. Nadal się zbierają na najważniejsze tajne spotkania.”

Patrze na niego jak podróżuje wzrokiem po przestrzeni, tak jakby to właśnie oglądał.

„I próbowali też szukać tutaj schronienia, prawda?” zapytałam „Kiedy dokonywano czystki ...”

Przeszył mnie dreszcz – i nie dlatego, że w jaskini było chłodno. Nasi rodzice zostali unicestwieni w

trakcie ostatniej czystki. Czy będą kolejne …?

„Tak” Lucjusz potwierdził, wchodząc do jaskini, zaplótł ręce za plecami i przemierzał ja z

pochyloną głową, tak jak zawsze to robił kiedy wpadał w zadumę, zamyślenie. „To było zawsze

bezpieczne schronienie. Jego lokalizacja jest bardzo strzeżona” podnosi wzrok i spotyka się z moim

dodając „Unicestwienie czeka na te wampiry które ujawnią to miejsce ludziom. To jest kara, bez

nadziei na ułaskawienie. Bez litości.”

Patrzę na Lucjusza jak chłodno stwierdza ten fakt, i bez tego wiem że jest przygotowany do

rządzenia, mimo to jestem zachwycona – i lekko wytrącona z równowagi – by sądzić, że wampir,

który całuje mnie tak czule, który dopiero co chronił moją głowę delikatną ręką, nie zawaha się

przeprowadzić tego rodzaju sprawiedliwości.

Chwyta mnie niepewność. Czy ja, jako księżniczka, jestem odpowiedzialna za wydanie takiego

wyroku? Czy jestem odpowiedzialna za to TERAZ, jeśli Dragomir złamie tą tajemnicę?

Patrzę mocno w oczy Lucjusza. Czy on był już sędzią, wydał taki wyrok ?

Zaczynam go pytać – ale zmieniam zdanie. Może lepiej żebym nie wiedziała … nie w tym

momencie. Więc zadaję inne pytanie, które nie daje mi spokoju „Jeśli to jest bezpieczna przystań, to

dlaczego nasi rodzice …?”

Ale Lucjusz już kręci głową „Władcy się nie 'chowają” Anastazjo” przypomina mi „Szczególnie nie

przywódcy tacy jakimi byli nasi rodzice. Tacy jakimi MY będziemy. Królowie i Królowe nie czają się

w jaskiniach, nawet by uratować swe życia.”

Przełykam mocno, doznaje dziwnego uczucia w dole brzucha, ale nie dlatego że wątpię w swą

odwagę w obliczu zagłady. Lucjusz właśnie porównał nas do „króla i królowej”. A jesteśmy ledwo

księciem i księżniczką, przynajmniej ja jestem ledwie księżniczką. Być wyniesionym do bycia

królową – to się stanie tylko wtedy jeśli my … kiedy Lucjusz i ja … pobierzemy się i będziemy mieli

DZIECI. Następcę tronu, który wypełni ostatnia część paktu, jednocząc nasze klany …

Patrzę na pięknego, przystojnego wampira , który stoi przede mną, nie będąc pewna czy to uczucie

w brzuchu to czyste emocje, ponieważ chcę takiej przyszłości z nim, a może to ukłucie niepokoju …

„Nie patrz taka zaniepokojona, Anastazjo” powiedział, usta uniosły mu się do uśmiechu, kiedy się

do mnie zbliżał. Złapał moje dłonie, pochylił głowę opierając swoje czoło na moim, jego palce

pieściły moje „Wszystko w odpowiednim czasie, tak ?” pytał cicho, oczywiście domyślając się o

czym myślę „Nie chciałem cię wystraszyć!”

Kiedy staliśmy tak razem w cichej jaskinie, w kręgu świec, czułam że moje zaniepokojenie znika.

Mogę zaakceptować przyszłość – wymierzać surową sprawiedliwość, stanąć w obliczu

unicestwienia … cokolwiek – byle tylko móc tak stać z Lucjuszem, nawet jeśli miało by to być tylko

kilka chwil. „Nie boję się” obiecałam mu.

„Jesteś pewna?” zapytał, trzymając moje ręce razem i przyciskając je sobie do klatki piersiowej,

tak abym mogła poczuć bicie jego serca.

Po kilki sekundach zdałam sobie sprawę, że serce Lucjusza bije trochę szybciej niż zwykle. Tylko

delikatnie szybciej i mocniej niż znajome mi wolne, ledwo zauważalne tempo. Popatrzyłam na jego

twarz, zastanawiając się co mogło spowodować, że serce Lucjusza Vladescu przyspieszyło.

Wtedy zauważyłam, że jest też coś innego w jego oczach. Migotanie, które mówi mi, że coś się

dzieje. Coś więcej niż to, że Lucjusz chce pokazać mi jaskinię, gdzie pokolenia rumuńskich

wampirów przychodzą by zawierać pakty i traktaty, i czasem ukrywają się przed prześladowaniami

ze strony ludzi.

Kątem oka dostrzegam migotanie świec i mam kolejne objawienie tego wieczoru.

Lucjusz przygotował to miejsce dla nas na dzisiejszą noc.

Te odgłosy stóp kiedy szliśmy w górę … to pewnie był jeden z jego dwóch zaufanych pracowników,

wracał po zakończeniu przygotowywania jaskini na nasze przyjście …

I fakt, że odbyliśmy tą drogę w ciemności, kiedy z pewnością było by łatwiej za dnia …

Studiuję czarne oczy Lucjusza, w których bardziej niż kiedykolwiek, chciałabym dostrzec jego

myśli, tak jak on jest w stanie czytać mnie, wciąż czując bicie jego serca w nowym rytmie, pytam go

„Lucjuszu … dlaczego tak naprawdę dzisiaj tu jesteśmy?”

Jego odpowiedz … to zupełnie nie jest to czego się spodziewałam.

Rozdział 12

Lucjusz cofnął się o krok, ale nadal trzymał obie me ręce, jego oczy wręcz wwiercają się we mnie,

stopniowo … zauważam, że zmieniają się znowu.

Pierwszy raz, widzę w jego skomplikowanym, często strzeżonym spojrzeniu, to samo obnażone

pragnienie, to które on zawsze dostrzega w moich oczach i wiem że wali się ostatni mur między

nami. Lucjusz wiele razy mówił mi, że mnie kocha i ja widziałam tą miłość w jego oczach. Ale nigdy

w taki sposób, robi to świadomie – obnażając swoją duszę w sposób, który wiem, że jest dla niego

bardzo trudny – i nie mogę przestać patrzeć w te oczy, chcę na zawsze zapamiętać ten moment, ten

wyraz twarzy.

W chwili kiedy zaczynam czuć, że zaraz przepadnę w tych oczach, tak jak bałam się, że wpadnę w

niewidzialną przepaść kiedy tu szliśmy, Lucjusz przemawia „ Przyprowadziłem Cię tutaj,

dzisiejszego wieczoru, aby poprosić Cie o rękę, Anastazjo.”

Z tymi słowami – z tymi niesamowitymi słowami – wszystko stanęło.

Sam czas się zatrzymał.

„Lucjusz ...” wyszeptałam jego imię, nie wierząc że to się dzieje naprawdę. Małżeństwo z

Lucjuszem – zarówno unikałam tego i pragnęłam jednocześnie – jest praktycznie wszystkim o czym

myślałam, od chwili kiedy dowiedziałam się o pakcie. A jednak wciąż nie jestem w stanie uwierzyć

własnym uszom, i nadal przeszukuję głębię jego oczy, chcąc się upewnić , ze nie śnię. „Lucjuszu

…?”

Ścisnął moje dłonie przyciskając je mocniej do piersi „ Chcę prosić Cię – w tym miejscu, gdzie

zostaliśmy sobie obiecani – abyś za mnie wyszła, nie dlatego, że jest to od Ciebie wymagane, ale

dlatego, że mnie kochasz tak jak ja kocham Ciebie” powiedział „Proszę Cie abyś wybrała mnie z

własnej woli, ponieważ ja tak wybrałem Ciebie, Anastazjo. Nie po to, aby spełnić pakt, ale

podążając za głosem serca, które niczego więcej nie pragnie, tylko życia z Tobą u mego boku.”

Chciałam krzyknąć „Tak!” Chciałam rzucić mu się w ramiona i wykrzyczeć to. Ale moje nogi

wydawały się zakorzenione w miejscu, a mój język zablokowany w ustach. Nie mogłam zrobić nic

tylko patrzeć w jego oczy pewna , że on widzi już w nich mą odpowiedz.

I wtedy – stojąc przede mną jak równy, co wydaje się dla nas odpowiednie – lepsze niż by miał

klęczeć – stawia pytanie, które chciałam usłyszeć … możliwe, że od dnia kiedy pierwszy raz go

zobaczyłam.

„Anastazjo, czy wyjdziesz za mnie?” uwalnia jedną rękę, by pogładzić mnie po policzku, odsuwa

moje loki z twarzy, a jego głos staje się miększy, bardziej czuły i jeszcze raz prosi, prawie szeptem

„Zrobisz to, Anastazjo? Zostaniesz moją żoną ?”

Ten obnażony słaby punkt, który widziałam w oczach Lucjusza odbił się echem w jego głosie i to

jest ta słodycz - ta niestrzeżona, budząca nadzieję prośba o moją obietnicę aby zawsze być z nim –

która w końcu pozwala mi mówić. Ponieważ wiem, że Lucjusz już bliżej być nie może, nigdy w

życiu nie będzie o nic prosił bardziej, a w tej chwili robi to dla mnie, aby pokazać mi jak bardzo

mnie chce ..

„Tak, Lucjuszu!” Krzyczę. Przynajmniej tak mi się wydaje, bo tak naprawdę mój głos jest cichy,

jakbym się zakrztusiła. „Tak!” powtarzam, wyciągając swoje dłonie z jego i owijam mu je wokół

szyi. Staje na palcach, aby sięgnąć i szepnąć mu to do ucha, chcę to powtarzać, znowu i znowu

„Tak, tak , tak ...”

Lucjusz przytula mnie mocno do siebie, również szepcząc „ Dziękuję Anastazji … Dziękuję , że

mnie kochasz ..”

Obejmujemy się długo ponieważ rzeczywistość przedstawia się tak a nie inaczej – bierzemy ślub

nie po to aby spełnić postanowienia traktatu, ale dlatego że nie możemy bez siebie żyć …

Następnie Lucjusz wsuwa jedną rękę w moje włosy, podnoszę głowę z jego ramienia aby spojrzeć

mu jeszcze raz w twarz, tuż przed tym jak on pochyla się by złożyć łagodny pocałunek na moich

ustach. Całujemy się tak długo – delikatnie. Tak jakbyśmy uznali ten moment jako godny szacunku,

podobnie jak miejsce w którym przebywamy. Kiedy szorstkie usta Lucjusza spotykają się z moimi

delikatnymi z taką opiekuńczością, to prawie tak jakby obiecywał mi „W ten sposób zawsze będę się

o ciebie troszczył ...”

I w jakiś sposób, w trakcie naszych pocałunków, Lucjusz bierze moją lewą rękę i wsuwa mi

pierścionek na palec. Nawet nie zauważyłam kiedy sięgnął po niego do kieszeni, nie mam pojęcia

jak długo trzymał go w dłoni.

Wiem, że większość dziewcząt prawdopodobnie by cofnęło się z piskiem by zobaczyć diament, ale ja

nawet nie otworzyłam oczu, tylko z powrotem zarzuciłam ramię wokół jego szyi, nie przejmując się

tym ja wygląda pierścionek. Byłabym szczęśliwa bez niczego ...poza tym co dzieliliśmy w tej chwili

…

„Anastazja”

Głos wtargnął w mój sen, przewróciłam się na bok , odrzucając go, nie chcąc zostawiać Lucjusza –

i tego wszystkiego co przeżywałam – za sobą. Ale głos – mamy głos – przeszkodził znowu, mama

potrząsnęła moimi ramionami „Anastazjo!”

„Mamo” wyjęczałam, pragnąc jeszcze choć pięciu minut snu „Proszę ...”

Ale mama tylko potrząsnęła mną mocniej, niechętnie otworzyłam oczy, słysząc jej śmiech nade

mną.

Zamrugałam około trzech razy, ponieważ światło słoneczne oblewało mój pokój – i odbijało się w

lśniącym, ogromnym diamencie, który zdobił teraz moją lewą rękę. Pamiątka rodzinna Vladesców,

która została ukryta przez Lucjusza matkę, Revekę, tuż przed tym jak została unicestwiona.

Wiekowy skarb który chciała aby jej jedyny syn mi podarował.

Spojrzałam na mamę, która znowu wydawała się szczęśliwa i może trochę zaskoczona że to co

mówi wywołuje szok u mnie, choć planowałam, przewidywałam i od czasu do czasu martwiłam

się , tym dniem od tygodni.

„Obudź się, śpiochu” apelowała z uśmiechem „ Wychodzisz dzisiaj za mąż!”

Rozdział 13

Stałam tyłem do mojego wielkiego lustra, kiedy wkładałam suknię ślubną.

Nie wiem czy chciałam się zaskoczyć pełnym efektem : suknią, makijażem który zrobiła mi

Mindy, tym jak mi upięła włosy przyozdabiając mi głowę lśniącym diademem. Czy po prostu bałam

się, że może nie jestem tak piękna jak miałam nadzieję, że będę.

„Jesteś pewna, że nie chcesz pomocy ?” zawołała Mindy zza drzwi łazienki , która łączyła dwa

pokoje, które Lucjusz przewidział, na moje przygotowania do ślubu w posiadłości Vladesców „ W

końcu jestem Twoją druhną!”

„Nie, dam sobie radę” odpowiedziałam „Zaraz będę”

Chciałam być sama kiedy pierwszy raz miałam zobaczyć siebie taka jaką będzie mnie widział

Lucjusz.

Wygładzając ciężki, biały jedwab na moich biodrach, przycisnęłam go lewą ręką do brzucha

przytrzymując ją w miejscu kiedy sięgnęłam do ukrytego suwaka, podciągając go wysoko.

Kiedy już wyżej nie mogłam, zaczęłam się uśmiechać , przypominając sobie jak Lucjusz kiedyś

zaskoczył mnie zapinając mi podobną suknię w sklepie w Lancaster.

Dziś wieczorem pomogą mi Mindy i mama, ale w przyszłości , te kilka ostatnich centymetrów

zawsze będzie zapinał Lucjusz. Znowu poczuje jego chłodne palce na skórze , przesuwające się

wzdłuż mojego kręgosłupa w sposób w jaki zrobił to wtedy. Tylko tym razem nie będę walczyć z

mrowieniem , którego doświadczę, tak jak walczyłam wtedy.

„Jess, umieramy tutaj!” Mindy zawołała niecierpliwie podniecona „Pospiesz się!”

„Spieszę się, spieszę” obiecałam, uśmiechając się na myśl o entuzjazmie Mindy.

Jeszcze przez chwilę wygładzałam tkaninę, czując miękkość jedwabiu i chropowatość koronki –

ostry kontrast który tak bardzo przypomniał mi o samym Lucjuszu – nim odwróciłam się do lustra.

Osoba - którą w nim zobaczyłam …

ŁAŁ ….

Rozdział 14

„Łał ...” Mindy wypowiedziała moje myśli na głos, praktycznie wpadając w poślizg po wejściu do

pokoju. Zatrzymała się i tylko patrzyła, a następnie zbliżyła się do mnie powoli tak jakby była pod

wrażeniem sukni. A może to był podziw, być może po raz pierwszy naprawdę zobaczyła we mnie

księżniczkę – prawda jest taka że czułam się jakbym nią była. „Łał” powtórzyła stając koło mnie ,

obie patrzyłyśmy na moje odbicie w lustrze.

Mama dołączyła do nas, stając za mną i położyła mi dłonie na nagich ramionach. Wiedziała, że ona

również myśli, że wyglądam pięknie. Inaczej. „Lucjusz straci oddech na Twój widok” obiecała.

Nie powiedziałam niczego, nie chciałam zabrzmieć próżno. Jak miałam to wytłumaczyć, że

wiedziałam że nie byłam „ładną” dziewczyną – ale wtedy w tamtym momencie, czułam się jak

najpiękniejsza kobieta na świecie?

Górna część sukni leżała na mnie idealnie, podkreślając talię z którą Lucjusz pomógł mi się

pogodzić, dół był śnieżnobiały, sięgał samej ziemi – wręcz ją zamiatając. Gorset nie był biały jak w

tradycyjnych sukniach, pokrywał go czarny, cienki jak pajęczyna jedwab – co tworzyło efekt szarej,

łagodnej mgiełki wokół mnie.

Ten jeden szczegół mógł być wystarczający aby moja suknia była niekonwencjonalna, ale ja

chciałam czegoś więcej niż tylko tego aby suknie był 'inna'. Chciałam aby opowiadała o tym kim

byłam w przeszłości – niewinną dziewczyną – a także o kobiecie , władczyni, którą wiedziałam że

się stanę. A więc poleciłam krawcowi aby dodał kaskady, czarnych, koronkowych kwiatów i liści,

wijących się jak dzikie winorośle przez me ciało. Ciemny, dramatyczny dodatek który symbolizuje,

dla mnie, to co Lucjusz nazywa „mroczna stroną natury”, do której dołączyłam w noc kiedy uczynił

mnie wampirem i którą jest nam przeznaczone rządzić razem.

W lustrze spotkałam moje własne oczy – ciemne i dramatycznie wyglądające dzięki makijażowi

Mindy – i byłam przekonana , że mama może mieć rację. I naprawdę mogę odebrać Lucjuszowi

oddech, tak jak pragnęłam.

W lustrze odbijała się również okno w którym zauważyłam że na dworze się ściemnia. Wampiry

prawdopodobnie już się zebrały w tym tajemniczym miejscu które Lucjusz wybrał na dzisiejszą

uroczystość. Byłam już prawie gotowa, za wyjątkiem jednej rzeczy …

Nagle ciszę w pokoju przerwało pukanie do drzwi, które prowadziły na korytarz, zapomniałam na

chwile o sukni – zapomniałam o tym , że mama i Mindy są w pokoju i mogą otworzyć drzwi –

podbiegłam by odpowiedzieć na wezwanie.

Za drzwiami znalazłam osobę której oczekiwałam – której się obawiałam, w pewien sposób –

czekał na mnie. Nagle ścisnęło mi gardło, skinęłam żeby wszedł, wiedząc że pracownikowi nie

potrzeba instrukcji.

I tak jak oczekiwałam, podszedł bezpośrednio, bez słowa, do stolika na którym położył srebrna tacę

którą przyniósł ze sobą.

Potem, nadal bez słowa, wycofał się by poczekać na zewnątrz, kiedy ja będę wykonywać pierwszy

ślubny rytuał. Ten który przerażał mnie najbardziej.

Rozdział 15

Stanęłam przed stołem, badałam wzrokiem obiekty na tacy, nie będąc jeszcze gotowa by je dotknąć.

Był tam mały, srebrny pucharek z pokrywką , ozdobiony, głęboko wyrytymi wzorami winorośli,

które zaciemnione przez pokolenia, były tak czarne, że nawet polerowanie nie mogły tego usunąć.

Wzór przypominał winorośl z mojej sukni, co spowodowało, że jeszcze bardziej cieszyłam się z

tego, że wybrałam ten szczegół. Wydawało się jakbym przy projektowaniu sukni w jakiś sposób

związała się z moją matką i jej matką, i wszystkich kobietami Dragomir które używały tego

naczynia przez setki lat przede mną.

Moje przodkinie używały również srebrnego noża, który leżał obok. I łyżki na której była szczypta

ostrych ziół , pod nożem leżały złożone paski białej, bawełnianej tkaniny …

Mama znów położyła dłonie na moich ramionach. Nawet nie zauważyłam kiedy ona – i Mindy –

dołączyły do mnie. Obróciłam glowę aby spojrzeć jej w twarz „Mamo …?”

Nie byłam pewna o co chciałam zapytać. Dobrze wiedziałam co muszę zrobić.

Mama uśmiechnęła się pocieszająco, dodało mi trochę otuchy to, że tak spokojnie wyglądała

„Wszystko będzie w porządku” obiecała. Potem obróciła mnie twarzą do siebie i mocno przytuliła

„Pójdę i dołączę do reszty gości” powiedziała cofając się, wzięłam ją za ręce i utrzymałam nas

połączone.

„Mamo!” sprzeciwiłam się ściskając jej palce „Nie odchodź jeszcze!”

Chciałam aby mi pomogła …

Ale mama pokręciła głową „Nie, Anastazjo. Już czas abym poszła.”

Znałam moją matkę na tyle dobrze aby zrozumieć, że świadomie wybiera ten moment aby odejść –

i celowo użyła mojego nowego imienia. Przypominała mi, że jestem teraz dorosła. Mój ślub to

dopiero początek, przede mną wiele trudnych sytuacji którym będę musiała sprostać, bez jej

pomocy. Nadszedł czas abym stawiła im czoła …

„Wiem, że to trudne, ale staraj się nie bać” mama dodała ostatnią radę „Chcesz cieszyć się każdą

chwilą tej nocy. Nie chodzi o to, żeby wszystko było dobrze – chodzi o Ciebie i Lucjusza, o was

obiecujący sobie siebie nawzajem. Tylko to się liczy.”

Wzięłam głęboki oddech i przyznałam „Tak, wiem”

„Kocham Cię” powiedziała, ściskając mnie jeszcze raz

„Ja też Cię kocham” powiedziałam cicho

Wtedy mama wyszła nie mówiąc już nic więcej, ponieważ wszystko co ważne powiedziałyśmy

sobie ostatniego wieczoru.

Kiedy drzwi się za nią zamknęły, Mindy spojrzała na mnie szerokim, nerwowym wzrokiem, jakby

tez chciała aby spokojna i kompetentna Dr Dara Packwood była nadal z nami „Hmm … co mam

zrobić Jess?” zapytała, rzucając spojrzenie na tacę „Czy ja … pomóc Ci ?”

Pokręciłam głową. „Nie. Po prostu zostań za mną na wypadek gdyby coś poszło nie tak”

Moja druhna trochę zbladła, ale skinęła głową „Okej”

Mindy chyba zorientowała się że potrzebuję trochę przestrzeni – prywatności – i cofnęła się o kilka

kroków za mnie. Usiadłam przy stole nie dając sobie więcej czasu na wahania, wyciągnęłam moją

lewą rękę nad tacę i używając prawej ręki podniosłam nóż.

Rozdział 16

Oparłam ostrze na nadgarstku, jednak zatrzymałam rękę.

Cięcie zaboli, a jeśli zrobię to zbyt głęboko, mogę się wykrwawić. Ludzie w ten sposób popełniają

samobójstwa …

Wiedziałam, że nie umrę tej nocy – nie mogę zostać unicestwiona w ten sposób – ale mimo to palce

nie przestawały mi się trząść , kiedy opierałam ostrze w miejscu gdzie tuż pod powierzchnia skóry

były widoczne niebieskie żyły.

Co innego pozwalać Lucjuszowi aby łagodnie przekłuwał moje ciało w chwili namiętności – a co

innego usiąść samemu, jak nie przyuczony chirurg i spuszczać sobie samemu krew … w ilości aby

wypełniła to naczynie, które teraz wydawało się większe niż wyglądało przed chwilą.

Za mną Mindy przesunęła stopy, co spowodowało, że materiał jej prostej czarnej sukni zaszeleścił,

zrozumiałam że muszę się spieszyć. Robiło się późno, a ja nie chciałam aby nasi goście –

zwłaszcza aby Lucjusz -czekali.

Lucjusz …

Gdzieś głęboko, w zakamarkach posiadłości Vladesców, on też przeprowadzał ten sam rytuał.

Wiedziałam, że jego ręka nie zadrży. Mogłam sobie wyobrazić jak spokojnie podnosi nóż, kładzie

ostrze na swoim ciele i tnie, prawie niewidoczną linię . Linię którą w ciągu kilku sekund zrobi się

szkarłatna i krew zacznie wypływać. Uniesie rękę nad naczynie i pozwoli mu zebrać krople ….

Z bardziej pewnym uchwytem, naciskam mój własny nóż mocniej i wzdrygam się kiedy ostre jak

prawdziwy skalpel ostrze przebija się. Zwiększam tylko trochę nacisk, skupiając się na delikatnych

śladach niebieskich żył, słyszę jak Mindy wzdycha kiedy ciemna, gęsta krew zaczyna pokrywać

mój nadgarstek.

Wąskie nacięcie z początku nie bolało ale z czasem zaczęło kłuć, wtedy i ja zaczęłam nerwowo

zasysać powietrze aby zmusić się do ignorowania ostrego, pulsującego bólu.

Po prostu zrób to dla Lucjusza …

Najgorsza część za tobą …

Przygotowując się na większy ból, przeciągnęłam ostrzem jeszcze dwa centymetry dalej w dół, a

następnie ostrożnie i szybko zacisnęłam pięść aby krew leciała szybciej.

Wiedziałam, że Mindy jest prawdopodobnie przerażona – może i nawet ją zemdliło. Gdybym była

na jej miejscu – nigdy nie kosztowała i nie udostępniała krwi – pewnie czułabym to samo. Ale ja

oczywiście się zmieniłam i kiedy czarny gęsty płyn wypłynął z moich żył, pomimo bólu, nie

mogłam przestać myśleć, jakie to było piękne. Jak bardzo chciałam podzielić tą esencją siebie z

Lucjuszem, tej nocy i przez wszystkie kolejne w przyszłości.

„Jess ...” Mindy włamała się niepewnym głosem w moje myśli, spojrzałam w górę i spostrzegłam,

że stoi nade mną i patrzy zmartwionym wzrokiem „Myślę, że już wystarczy” powiedziała patrząc

na moją rękę „Myślę, że powinnaś przerwać ...”

„Tak” zgodziłam się, zauważając że kubek ma już dostateczną ilość „Dość.”

Położyłam delikatnie dłoń na tacy a drugą ręką sięgnęłam po łyżeczkę z ziołami – wierzbą i

imbirem – które mają zapobiec zbyt szybkiemu zakrzepnięciu krwi. Wsypałam je do kubka i

zamieszałam.

„Czekaj” Mindy złapała mnie za krwawiącą rękę i sięgnęła po materiały nim ja zdążyłam to zrobić.

„Pozwól mi sobie pomóc, żebyś nie poplamiła sobie sukni”

„Dobrze” powiedziałam, pozwalając jej opatrzyć sobie ranę.

Po jakiejś minucie, kiedy krew przestała wsiąkać w materiał, Mindy ostrożnie podniosła brzeg i

zajrzała pod spód „Myślę, że się zatrzymało” powiedziała. Popatrzyła mi w oczy „ Ale zostawię ten

kawałek na ręce, w razie gdyby cięcie przypadkowo się otworzyło, w porządku ?”

Siknęłam głową „Dzięki”. To nie była dokładna odpowiedz na jej pytanie, ale chciałam aby Mindy

wiedziała że doceniam jej spokój i to jak sobie radzi w sytuacji w której większość druhen by nie

zniosło. I byłam również wdzięczna za spojrzenie w jej oczach, które powiedziało mi, że nie

odrzuciło jej to.

Patrzyłam jak bandażowała moją rękę z taką samą starannością jak przy robieniu mi fryzury i

wiedziałam bez cienia wątpliwości że nie mogłam wybrać bardziej odpowiedniej osoby na moją

druhnę. Że wybrałam odpowiednią osobę na swojego najlepszego przyjaciela , wiele lat wcześniej.

„Dzięki” powtórzyłam, kiedy odcinała mi końcówki materiału, tak aby wyglądało to jak najlepiej.

Kiedy Mindy wstała, podniosłam rękę, myślałam że opatrunek będzie psuł mój wygląd, ale

wydawał się dziwnie prawidłowy. Było to przypomnienie, że ja i Lucjusz jesteśmy dwiema

indywidualnymi osobami, które wnoszą ogromną miłość ale także stare rany do naszego

małżeństwa. Umieszczone wewnątrz nas, na które musimy uważać. Zawsze muszę pamiętać o

okropnym dzieciństwie Lucjusza i rozumieć te chwile kiedy zapada w ciszę i wycofuje się do

siebie. A Lucjusza będzie musiał mnie uspokajać, że ciemna strona nigdy nie zostanie uwolniona na

mnie.

Pogładziłam palcami tkaninę, krzywiąc się ponownie kiedy palce przechodziły przez cięcie, które

jeszcze trochę kuło. Lucjusz będzie miał podobny opatrunek, zawiązany przez Raniero, ten sam ból

….

„Czy mam to już zabrać?” Mindy zaoferowała, sięgając po tacę.

„Nie, czekaj” powiedziałam, kładąc jej rękę na ramieniu „Jeszcze nie skończyłam.”

„Nie?” Mindy uniosła brwi – i w sposób w jaki wyjęczała to słowo – powiedziało mi że mimo że

odwalała świetną robotę radząc sobie z wampirzym ślubem, to miała już zdecydowanie dość

oglądania krwi jak na jedną noc.

Ale nie miałam wyboru, wzięłam ponownie nóż, tym razem bez strachu, bo wiedziałam, że poradzę

sobie z bólem. Następnie, korzystając z lewej ręki, naznaczyłam prawą głębokim znakiem „x”.

Znowu krew zaczęła się sączyć, wzięłam ostatni kawałek tkaniny, trzymałam go mocno w pięści

aby tamował krwawienie.

„Lucjusz oznaczy swoją lewą dłoń” wytłumaczyłam zdezorientowanej Mindy „Kiedy w trakcie

ceremonii będziemy trzymać się za ręce i wygłaszać nasze przysięgi, nasza krew będzie się

mieszać, dłonią w dłoń.”

„Oh, jej...” Mindy która zawsze taka romantyczna, była rozdarta między myślą, że to najpiękniejszy

gest jaki słyszała – a wiarą, że to nie jest ok.

„Niektóre wampiry noszą te blizny do końca ich egzystencji” dodałam „Jak obrączki, których nie

można nigdy usunąć.”

To dlatego próbowałam ciąć się jak najgłębiej. Chciałam tego permanentnego przypomnienia nocy

kiedy wyszłam za mąż za Lucjusza. Moja pierwsza prawdziwa blizna. Wiedziałam że Lucjusz na

pewno zrobi swoje cięcie głębokie i szerokie, mając tyle wielkich blizn z przeszłość, nawet się nie

zawaha przed kolejną, która oznaczy go jako mojego.

Mindy wydawała się nie wiedzieć co na to powiedzieć, więc skinęłam głową na znak, że nadszedł

czas zabrania tacy – aby się już nie zastanawiała, czy będę jeszcze do czegoś używała noża.

„Teraz już skończyłam, jeśli nie masz nic przeciwko ...”

„Oh, oczywiście” powiedziała, przykrywając pokrywką kubek i odnosząc tacę do drzwi.

Czekający w milczeniu sługa przejął od niej tacę i Mindy zamknęła drzwi. „Co teraz?” zapytała.

„Czekamy” odpowiedziałam „Po tego kto nas zaprowadzi do miejsca gdzie odbędzie się ślub.”

Po raz kolejny, mimo rad mamy, motyle w moim brzuchu zaczęły trzepotać jak szalone. Gdzieś w

tej nieruchomości, nasi goście – wampiry i ludzie – zajmują swoje miejsca, Lucjusz podąża na

ceremonię i …

Kto w ogóle ma po mnie przyjść?

Inny pracownik? Jeden z dwóch strażników Lucjusza?

Nie musiałam się długo zastanawiać, nim Mindy zdążyła zdecydować czy usiąść i zaryzykować

pomarszczenie suknie, usłyszałam pukanie do sąsiedniego pokoju. Pobiegłam szybko je otworzyć,

zniecierpliwiona.

I tym razem kiedy otworzyłam drzwi, zobaczyłam że ktoś był bardzo zajęty kiedy ja oddawałam

krew dla Lucjusza. Moja eskorta do ceremonii powitała mnie z równą radością co ja ją.

Rozdział 17

„Wyglądasz pięknie” powiedział tata, miał lekko wilgotne oczy kiedy wchodził do pokoju, ale też

się uśmiechał „Obydwie pięknie wyglądacie!”

Widziałam, że zauważył bandaż na mojej ręce i materiał który ściskałam w dłoni, cień przeszedł

przez jego twarz, przygaszając jego uśmiech. Wiedziała, że kiedy podróżował z mamą po Rumunii

studiował kulturę wampirów i zapoznał się obrządkami małżeństwa – prawdopodobnie dokładnie

wiedział co przed chwilą zrobiłam. Miałam wrażenie, że choć miał zawsze otwarty umysł, to nie

mógł patrzeć jak jego jedyne dziecko krwawi. Ale nie powiedział ani słowa.

Tak jak mama, odpuszczał.

„Sam Pan wygląda bardzo fajnie, panie Packwood” zauważyła Mindy.

Sprawdziłam sama wygląda taty, oceniając od góry do dołu. Kiedy dotarłam do czubka jego

wypolerowanych butów, uniosłam oczy do jego twarzy i usłyszałam niespodziankę w swoim głosie,

kiedy zapytałam, „Tato?”

Spodziewałam się, że ojciec ubierze się odpowiednio na ślub, ale smoking wyglądał jak coś co by

wybrał Lucjusz. Idealnie układał się na ramionach, spodnie w idealnej długości załamujące się

dokładnie tam gdzie powinny na początku lśniących butów. No i krawat, idealnie zawiązany,

ewidentnie ktoś to dobrze sprawdził.

Krótko mówiąc, mój ojciec wyglądał bardzo królewsko.

„To ślub mojej córki” tato przypomniał, ewidentnie rozumiejąc mój szok „Oczywiście, że

założyłem smoking!” Potem uśmiechnął się i stwierdził „Chociaż, przyznaję, że to bardzo ładny

smoking, zamówiony przez Lucjusza, który najwyraźniej ma jakiś problem z wynajętymi

ubraniami.”

Zaczęłam się śmiać , kiedy tata dodał, naśladując Lucjusza „ Rozumiem Twoją pasję do recyklingu

Ned, ale muszę postawić granice przy spodniach. Szczególnie na moim ślubie.”

„Brzmi jak Lucek” powiedziała Mindy

Też się uśmiechnęłam, o tak , brzmiało jak Lucjusz …

Wtedy tata wyciągnął rękę do mnie, zagiął w łokciu i zaproponował „Możemy? Twoi goście – i pan

młody – czekają na księżniczkę !”

Choć gest był lekkim przekomarzaniem się – fantazyjny rozmach, pasujący do garnituru- to oboje

spoważnieliśmy. W oka mgnieniu, wszystkie śmiechy ustały.

Mindy wyczuła zmianę nastroju, nic nie mówiąc stanęła za mną kiedy łapałam się ramienia ojca.

Poczekałam, aż zbierze mój tren, aby nie musiał ciągać się po podłodze, kiedy będziemy szli do

tego sekretnego miejsca, w którym odbędzie się ceremonia.

To naprawdę już czas …

„Tato?” powiedziałam cicho kiedy podążaliśmy razem do drzwi „Czy wiedz dokąd idziemy? Ten

zamek jest jak labirynt!” nie chcę aby ojciec zdradzał mi lokalizację – nie teraz gdy tak długo

czekałam – po prostu byłam szczerze zmartwiona że się zgubimy.

„Och, Lucjusz o tym też pomyślał” tato powiedział z błyskiem w oku.

Dopiero po przekroczeniu drzwi zobaczyłam pełen obraz tego, co mi tylko mignęło gdy ojciec

wślizgiwał się do pokoju, być może celowo trzymał mój wzrok z dala od korytarza.

„Och, piękne!” wydusiłam z siebie.

A może to powiedziała Mindy, a może my obie naraz.

Cały korytarz był wyłożony setkami migoczących, małych świec w szklanych uchwytach. Każda

oddalona od siebie o krok, jedyne światło w ciemnym korytarzu. Ogień znaczył nam drogę. Piękny

gest ze strony Lucjusza …

Jak zawsze, kiedy miałam spotkać się z Lucjuszem, w moim brzuchu zaczęło coś łaskotać, mimo że

wciąż byłam zdenerwowana uroczystością, ścisnęłam ramię taty, dając mu tym znak że pora już iść.

I tak we trójkę, zaczęliśmy wnikać w tą lśniącą ścieżkę, która wiła się w głąb posiadłości.

Wydawało się, że szliśmy przez dość długi czas, wszyscy milczeliśmy, docierając w ciche części

zamku które przysięgam że nie mogłam sobie przypomnieć abym widziała je wcześniej. A może

Lucjusz mi je pokazywał, a ja ich po prostu nie zapamiętałam. W nocy wszystko wydawało się

inne. Magiczne, obce i wyciszone.

Moje serce, które zwolniło kiedy stałam się w pełni wampirem, zaczęło bić coraz mocniej z każdym

krokiem. Ale jednocześnie stawałam się coraz dziwniej spokojna.

Lucjusz był na końcu tej ścieżki …

Chwila na którą czekaliśmy – dla której się urodziliśmy – miała nastąpić …

Zbliżyliśmy się do zakrętu, który był tak ostry i wąski, że przez chwilę wyglądało jakbyśmy doszli

do ślepej uliczki – pustej ściany – i kiedy minęliśmy zakręt poczułam ciepły wiatr na twarzy.

Odetchnęłam świeżym powietrzem, pachniało kwiatami. Zobaczyłam że kilka metrów dalej nie ma

już świec, za to jest coś co wygląda jak zakrzywiona, wycięta w ścianie brama.

Spojrzałam ukradkiem na ojca – znowu się uśmiechał, tak jakby był pewien że będę zadowolona z

tego co miałam zobaczyć za kilka chwil – nie byłam pewna, czy chcę aby moje przewidywania

zostały w końcu rozwiane, czy może nadal chcę trwać w tej niewiedzy, to było takie cudowne –

dotarliśmy do końca ścieżki, Mindy opuściła tren mojej suknie, pozwalając by swobodnie rozłożył

się na podłodze.

Kiedy przeszliśmy pod łukiem, przycisnęłam rękę do serca, zapominając że mogę poplamić suknię

krwią, zawołałam cicho : „Och, Lucjuszu!”

Rozdział 18

Westchnęłam ze zdumienia, miejsce które Lucjusz wybrał na nasz ślub, to nie jakaś wielka sala

balowa, ale mały, zaciszny dziedziniec – jak grota – otoczony przez kamienne ściany, po których

pięły się dzikie winorośle i poskręcane wąsy księżycowych kwiatów, które wiły się aż do okapu

wysoko nad nami. Ostatnie jasne, białe kwiaty wieńczące koniec lata były otwarte na noc i

wyglądały jak gwiazdy spadające wokół nas.

Jedyne światło pochodziło z pełnego księżyca i jeszcze większej ilości świec – świece były

wszędzie – na parapetach wysokich, łukowatych okien które pokrywały ściany i skupione tuzinami

na kamiennym stole, gdzie czekały małe srebrne pojemniki, oraz poukrywane wśród kwiatów, które

rosły niesfornie w całym ogrodzie.

Cała ta scena była idealna, jak Lucjusz obiecał. Chociaż byliśmy w środku zamku, który był

utrzymany z dbałością o porządek i precyzję, dziedziniec był chaotycznie piękny, sam w sobie

trochę jak miłość. Przynajmniej taka właśnie była moja miłość do Lucjusza, zdawała się być poza

jakąkolwiek kontrolą. Nieuporządkowane, dzikie miejsce w centrum mego serca, które samo kiedyś

nalegało na racjonalny porządek.

Tak, to ogród spowodował u mnie westchnienie.

Ale to widok Lucjusza, jego samego – nie to zdumiewające miejsce które stworzył – zmusiło mnie

do wymówienia jego imienia.

Czekał na mnie stojąc na końcu ścieżki , przed kamiennym stołem. Nigdy nie widziałam go

wyglądającego tak poważnie – tak wyniośle. Ale to nie ujawniała się jego ciemna strona, która

czasem go przechwytywała. Nie … to tak jakby był tak szczęśliwy, że aż nie mógł się uśmiechnąć.

Rozumiałam to bo sama odczuwałam to samo. To była tak głęboka radość, że mogła być wyrażona

tylko w naszych oczach, zbyt głęboka dla czegoś tak błahego jak uśmiech.

Mimo że wiedziałam że nasi goście czekali, obserwując, ledwo byłam świadoma tego, że siedzą w

dwóch rzędach na drewnianych krzesłach, wzdłuż ścieżki , ale nie poszłam do Lucjusza od razu. Po

prostu staliśmy w milczeniu, całkowicie zagubieni w czasie i przestrzeni – i w sobie nawzajem.

Nawet z oddali, w ciemności, mogę powiedzieć, że udało mi się go poruszyć. Że nigdy nie zapomni

jak wyglądałam kiedy weszłam do ogrodu jako jego narzeczona, tak jak ja nigdy nie zapomnę

widoku Lucjusza, stojącego z typową dla niego pewnością siebie, z wyprostowanymi ramionami i

rękami splecionymi za plecami – w pozycji która była mi tak znajoma.

Ale tej nocy Lucjusz nie pochylał głowy i nie przemierzał pokoju. Stał nieruchomo z

wyprostowanymi plecami, wzrokiem utkwionym we mnie i tak dzieliliśmy to nadzwyczajne,

głębokie szczęście, wiedząc, że ten moment, ta chwila jest wyjątkowa i jedyna.

Moglibyśmy tak stać przez wiele godzin gdyby tata nie wyjął mojej ręki ze swego ramienia i nie

pocałował mnie w policzek. To w końcu przerwało moje spojrzenie z Lucjuszem, odwróciłam się

do ojca, którego oczy znowu błyszczały od łez, powiedział mi : „Kocham Cię, Jess.”

Chciałam mu odpowiedzieć, że też go kocham, ale coś mnie nagle złapało za gardło miałam

nadzieje, że zrozumiał to czego nie byłam w stanie mu powiedzieć.

Usunął się na bok, bo tradycją było abym finałowe, ostatnie kroki do mojego męża przeszła sama,

nie niosąc nawet kwiatów. Miałam podejść do Lucjusza z pustymi rękami, co miało symbolizować,

że od tej nocy, nie będzie niczego między nami.

Skinęłam na Mindy, która przeszła przede mnie i ruszyła do przodu aby zająć swoje miejsce, kiedy

dotarła stanęła twarzą do mnie, po czym wstali wszyscy goście i również zwrócili się w moja

stronę. Ale ja nadal ledwo ich zauważałam, czy Mindy stojącą po lewej stronie kamiennego stołu,

czy Raniero stojącego po prawicy Lucjusza. Znowu byłam przykuta do widoku Lucjusza, nie tylko

jego oczu, ale całego mężczyzny, wampira, którego miałam poślubić.

Jego czarne włosy lśniły w świetle księżyca, który wraz ze świecami oświetlał cechujące go

szczegóły. Wysokie kości policzkowe, prosty nos, silne szczęki , które jako pierwsze dostrzegłam

jeszcze w Pensylwanii, w dzień i w miejscu które wydawało się usunięte z tego życia. Miał na sobie

smoking tak ciemny jak jego oczy, który pasował do niego – i leżał na nim – tak doskonale jak

ogród do naszej ceremonii. Garnitur był prosty – bez ogona czy błyszczących jedwabnych klap –

ale ta prostota tylko podkreślała pewność siebie Lucjusza, tak jakby był tak pewny swej mocy, że

nie musiał podkreślać jej niczym efektownym na swoim ciele. Jakoś udało mu się wyglądać jak

książę mimo że był w niczym więcej niż w nienagannie dopasowanej czarnej marynarce , białej

koszuli i czarnym krawacie oraz parze czarnych spodni, takich jak założył na naszą przedślubną

kolację.

Lucjusz stał prosto ale swobodnie, jak wojownik na którego został wychowany, czekał na mnie , a

ja nie mogłam uwierzyć, że on jest mój.

Czy on kiedykolwiek wyglądał na tak wysokiego ? Tak władczego ? Tak zniewalającego?

Kiedy zaczęłam iść do niego, ani na chwilę nie spuściłam z niego oka, zauważyłam że jednak miał

na sobie odrobinę koloru. Szarą kamizelkę, w gołębim odcieniu, zbliżonym do tego co na gorsecie

mojej sukni. Kiedy się do niego zbliżałam, wyjął ręce zza pleców, jakby nie mógł wytrzymać już

ani sekundy aby mnie dotknąć, zauważyłam również fragment bieli na jego nadgarstku. Fragment

białej szmatki wystawał spod jego rękawa, tuż nad jego dłonią.

„Anastazjo …”, powiedział, gdy byłam na tyle blisko aby usłyszeć jego szept. Na tyle blisko aby

zobaczyć zdumienie, podziw w jego oczach – emocje wystarczająco silne aby uczynić Lucjusza

Vladescu – być może po raz pierwszy w życiu – oniemiałym „Ja … ja...”

Uśmiechnęłam się wtedy, bo wiedziałam, że odniosłam sukces. Lucjusz, zawsze tak elokwentny, nie

mógł znaleźć słów by wyrazić co czuje, tylko dlatego, że mnie zobaczył.

Zajęłam swoje miejsce przy jego boku, Lucjusz też się uśmiechnął, ukazując po raz pierwszy tego

wieczora, swoje białe zęby, które ostatecznie ponownie poczuję na swoim gardle , później tej nocy.

Wpatrywałam się w jego przystojną twarz, pewna, że nigdy nie byłam szczęśliwsza, w chwili kiedy

Lucjusz wyciągnął swoją lewą rękę - naciętą, dominującą rękę – i objął nią moją, podobnie

oznaczoną prawą, ściskając nasze dłonie razem, było to coś prywatnego w tym publicznym

otoczeniu – delikatnie otworzył nasze rany, tak aby nasza krew mogła się mieszać.

Nacięcie na mojej dłoni, tak świeże, zabolało kiedy zostało poruszone, skóra ponownie otwarta.

Lucjusz patrzył uważnie na moją twarz z troską i przeprosinami w oczach, za to że znów mnie rani,

ale ja pokręciłam delikatnie głową, mówiąc mu tym, że jest w porządku, ze powinien się upewnić,

że krew wypłynęła.

Na mój znak, zacisnął mocniej palce wokół mojej ręki, skręcając lekko nasze dłonie, starałam się

nie okazywać bólu. Czułam , że krew zaczyna się sączyć i choć wiedziałam, że Lucjusz również

krwawi, trudno było powiedzieć, która krew była czyja – tak właśnie miało być od tego czasu.

Myślałam, że moment kiedy Lucjusz pierwszy raz zatopił swoje kły w moim gardle będzie

najlepszym momentem w moim życiu, ale niczego nie można było porównać do zjednoczenia się z

nim przed naszą rodziną i przyjaciółmi, na zawsze. Nic nigdy nie zrówna się z tym ciepłym, pełnym

miłości spojrzeniem, jego oczy znowu niestrzeżone, otwarte, dla mnie, w momencie gdy nasza

chłodna krew mieszała się w miejscu w którym byliśmy połączeni.

Chwyciliśmy kolejny wspólny moment, po prostu bycia razem – pieczętując go w pamięci – a

potem odwróciliśmy się do najstarszego ze Starszych, który wystąpił z cienia i dołączył do nas po

drugiej stronie kamiennego stołu i ogłosił „Zaczynajmy ...”

Rozdział 19

Gdy nasi goście ponownie zajęli swoje miejsca, Alexandru Vladescu, starożytny wampir, który miał

poprowadzić naszą uroczystość, podszedł do nas i oparł swoje drżące ze starości ręce na naszych

czołach, Lucjusz i ja skłoniliśmy się lekko kiedy błogosławił nas w imieniu naszych rodzin.

„Zebraliśmy się tutaj dziś wieczorem, aby zjednoczyć , na wieczność, Księcia Lucjusza Vladescu i

Księżniczkę Anastazję Dragomir i aby ofiarować im błogosławieństwo naszych obu klanów”

powiedział, przyciskając zdecydowanie palce do mojej głowy „Od tego dnia, jak obiecano w

zawartym pakcie, w dniu ich urodzin, będą żyć – i rządzić – jako jeden”

Następnie zabrał ręce, Lucjusz i ja unieśliśmy nasze głowy , i wiedziałam , że był to pierwszy z

dwóch razy kiedy będę widziała Lucjusza Vladescu kłaniającego się przed innym wampirem, bez

względu na to jak czcigodny, mądry i potężny był Starszy. Kolejny, ostatni raz Lucjusz opuści swą

głowę w dniu naszej koronacji na króla i królową. O ile ten dzień w ogóle nastąpi …

Spojrzałam ukradkiem na profil Lucjusza, jego prosty nos, mocno zarysowany podbródek i czarne,

przycięte włosy , które opadały mu na czoło, jak gdyby nie mógł całkowicie zapanować nad

niesforną częścią siebie, nawet na nasz ślub.

Lucjusz, który będzie ojcem moich dzieci. Przyszłych księżniczek i książąt …

„Ale najpierw” powiedział Alexandru, przywołując tym moją uwagę, spojrzałam mu w oczy,

znajomo czarne. Oczy Vladesców, które widziały wieki, być może tysiące lat małżeństw, urodzeń

… i zniszczeń. „Najpierw musicie jako młodzi, zaakceptować siebie nawzajem, przed świadkami.”

To była moja kolej aby ścisnąć Lucjusza rękę, moje palce automatycznie zamknęły się wokół jego

dłoni, odetchnęłam z drżeniem.

To była najważniejsza część ceremonii, choć wiedziałam, że Lucjusz chce mnie poślubić,

poczułam, że zaciska mi się żołądek z nerwów, ogarnął mnie niepokój, pytanie zostanie postawione

jako formalność, a w świecie do którego wkraczałam, wszelkie unie były zawierane na wieczność.

To był ostatni moment dla nas obu aby się wycofać.

„Lucjuszu Vladescu” Alexandru powiedział cicho, niemal złowieszczo „czy przyjmujesz Anastazję

na swoją żonę, na wieczność, dopóki będziesz istnieć?”

Zwróciliśmy się z Lucjuszem do siebie, uchwycił obie me ręce, i w momencie w którym ujrzałam

jego twarz moje obawy zniknęły. Nie tylko jego emocje były wciąż na mnie otwarte, znów

widziałam miłość głęboko w jego oczach,która zawsze tam była, czasem ukryta nieco za śmiechem

lub frustracją, lub innymi bardziej złożonymi emocjami mojego skomplikowanego księcia, ale

zawsze tam była. Ale tej nocy, miłość była jednym co widziałam w Lucjuszu, zwracając się do

wszystkich gości jako świadków – ale jednak mówiąc tylko do mnie – rzekł poważnie, z

szacunkiem „ Tak, przyjmuję Anastazję na swoją żonę, teraz i zawsze , na tak długo jak będę

istnieć.”

Mimo że w sercu wiedziałam że Lucjusz zaakceptuje mnie, że mój chwilowy strach jest

nieuzasadniony, i tak poczułam ulgę – która prawie zamieniła się w łzy – słysząc jak wymawia te

słowa na głos.

Pragnął mnie, na zawsze ….

Następnie, nadal stojąc przed sobą , ze złączonymi dłońmi, Alexandru Vladescu wymówił moje

imię i zadał mi to samo pytanie. „Anastazjo Dragomir – czy przyjmujesz Lucjusza na swojego

męża, na wieczność, dopóki będziesz istnieć?”

Otworzyłam usta, żeby mówić, nie mogąc się doczekać, aż głos starszego wampira zaniknie w ciszy

nocy, pewna , że nie potrzebuję ani chwili na rozważania nad odpowiedzią, Oczywiście znałam

swoją odpowiedź …

Ale tuż przed tym jak słowa opuściły moje usta, Lucjusz ścisnął mi ręce w sposób który dał mi do

zrozumienia że mam się uciszyć, on spuścił wzrok, zamykając się przede mną.

Czekałam, niepewnie, nie rozumiejąc co robi.

I kiedy znów podniósł wzrok, zobaczyłam ostatnią, najbardziej skrywana część Lucjusza duszy …

pokazał mi to miejsce wewnątrz siebie, którego spodziewałam się nigdy nie zobaczyć. Nawet

gdybyśmy naprawdę mieli spędzić razem wieczność.

Rozdział 20

W ostatnich chwilach, nim zobowiązałam się do bycie jego – bycia częścią jego – na wieki, Lucjusz

pozwalał mi oglądać to ciemne, uszkodzone miejsce w swoim wnętrzu, to które kiedyś zmusiło go

do tego, by przycisnąć naostrzony kołek do mojej piersi, na chwilę przed tym jak się załamał i

krzyknął „Wszystko wokół mnie jest zniszczone!”

Patrzyłam mu w oczy, wstrząśnięta ale nie odwracałam wzroku, choć ten aspekt Lucjusza był

przerażający. Wiedziałam, że już nigdy więcej nie zobaczę tej jego części - przynajmniej nie tak – i

chciałam spróbować zrozumieć tą jego stronę nim zostaniemy połączeni na wieczność.

I kiedy tak studiowałam jego oczy, nie widziałam tylko księcia wampirów który niemal mnie

unicestwił, który unicestwił swojego wuja i który równie dobrze mógł odbierać życie w przyszłości,

ale zobaczyłam również sierotę, wychowywaną przemocą zamiast miłością. To było tak jakbym

oglądała całą historię Lucjusza rozwijającą się przede mną, było to zarówno źródło jego siły –

zdolności do znoszenia strasznego bólu ze stoickim spokojem, do rządzenia rozległym narodem

wampirów i chęć poświęcenia dla niego własnego istnienia w razie potrzeby – jak i powód dla

którego ta siła będzie zawsze niebezpieczna, ponieważ została wyryta w nim cierpieniem i nie

złagodzona miłością.

„Och, Lucjuszu...” zapominając o ceremonii, zapominając całkowicie o naszych gościach,

wyszeptałam jego imię „Lucjusz...”

Dawał mi jeszcze jedną szansę by od niego uciec, tak jak oferował mi to w noc kiedy pierwszy raz

posmakowałam jego krwi. Ostatnia szansa na ucieczkę …

Ale widząc ten jego fragment, spowodowało to tylko że zapragnęłam Lucjusza jeszcze bardziej.

Ufał mi na tyle, aby odsłonić przede mną swoją mroczną naturę. Mając nadzieję, choć miłość była

dla niego nowością, że nasza jest na tyle silna aby powstrzymać mnie przed odwróceniem się od

niego.

Staliśmy w milczeniu przez długi czas, krew która płynęła między naszymi dłońmi zgęstniałą i

skleiła nas jeszcze mocniej. Nasi goście nie mieli pojęcia co się dzieje między nami i pewnie

zastanawiali się czy miałam powody do odwołania ślubu.

Wtedy, bez wahania, wciąż patrząc w oczy Lucjusza, w konfrontacji z głębokim bólem i

niesamowitą , ledwie kontrolowaną mocą, którą w nim widziałam , powiedziałam wszystkim

jednocześnie – i tylko jemu, tak jak on mi :” Tak, przyjmuję Lucjusza na swojego męża, teraz i

zawsze, tak długo jak będę istnieć.”

Kiedy to powiedziałam, Lucjusz znów na chwilę opuścił wzrok i wiedziałam że już nigdy tak

otwarcie nie ujawni tej swojej strony. Nie powinnam ponownie jej ujrzeć. Tak jak kołek który

przyciskał mi do piersi i który zniknął, muszę zaakceptować, że ta część jego istnieje, od tej pory

poza moim zasięgiem … ale zawsze mogąca się ujawnić w jego działaniu.

Kiedy znów otworzył oczy, ujrzałam w nich pełnię szczęścia – przywrócenie wampira którego

pokochałam, z całą jego arogancją, wspaniałością, dowcipem, czułością i majestatyczną chwałą.

Oczy pełne miłości ,w których odbijał się tylko cień tego mrocznego miejsca, które od teraz

zawsze rozpoznam.

Ta ciemność którą ukrywał – nigdy już tak całkowicie jej nie zobaczę, ale jej źródło nie będzie

przede mną ukryte. Jako jego narzeczona wydawało się to dla mnie słuszne.

Kąciki warg Lucjusza uniosły się w uśmiechu, odwzajemniłam się tym samym, wiedząc że oboje

czujemy to samo. Oboje byliśmy przekonani, że chociaż ceremonia nie była jeszcze zakończona, w

chwili kiedy zaakceptowałam Lucjusza a on mnie, staliśmy się mężem i żoną.

Nie mogłam się doczekać aby go pocałować, pieczętując tym nowe przymierze między nami...

Nadal staliśmy twarzami do siebie, dzieląc się szczęściem i tym wspaniałym spokojem.

Wymagało wiele wysiłku, aby odwrócić od Lucjusza wzrok, aby przestać się do niego uśmiechać,

w końcu rozłączyliśmy nasze nieoznaczone dłonie i oboje zwróciliśmy się do Alexandru, który

skinął najpierw do Raniero, a następnie do Mindy, sygnalizując, że powinni sięgnąć po małe,

srebrne filiżanki wypełnione naszą krwią.

Rozdział 21

Chociaż starałam się zapamiętać każdy szczegół z drugiej części ceremonii, kiedy wiedziałam że

Lucjusz naprawdę jest moim mężem, udało mi się uchwycić tylko niektóre momenty, które

nastąpiły.

Chwila, kiedy Mindy podała mi srebrny puchar, oferując mi moją krew, abym mogła podzielić się z

Lucjuszem – dziwne, niemal zmieszane spojrzenie w jej oczach, zamiast sentymentalnych łez

których się spodziewałam – i sposób w jaki Lucjusz przymknął oczy przyjmując ode mnie

naczynie, podnosząc je do ust i pijąc intensywnie.

I pamiętam , że w końcu zauważyłam Raniero – zdając sobie sprawę, że Lucjuszowi udało się

doprowadzić go do porządku, ubrany w smoking wyglądał odpowiednio królewsko kiedy podawał

Lucjuszowi jego puchar, to uczucie też na zawsze wryje się w moją pamięć, tak głęboko jak litera V

wyryta na tym starożytnym naczyniu, surowym pismem, będącym prekursorem eleganckich

inicjałów , zdobiących zakładkę, którą kiedyś podarował mi Lucjusz.

Oczywiście również zapamiętałam – na zawsze – słowa Lucjusza, które wypowiedział swoim

głębokim głosem „Oferuję Ci nic innego jak swoja krew Anastazjo… nic innego jak po prostu

siebie” przyjęłam od niego puchar i uniosłam do ust delikatnie drżącymi rękoma, z nerwów i

oczekiwania. Dobrze pamiętałam smak jego krwi – słodki, chłodny, niesamowita esencja Lucjusza,

jego samego, którego pragnęłam od tak dawna. Puchar nie zadowolił mego pragnienia – nie

powinien był- ale wiedziałam, że później dostanę więcej …

Były tam też żywe obrazy, Alexandru otwierającego genealogie którą Lucjusz pokazywał mi kilka

miesięcy temu, przesunął ją po kamiennym stole abym mogła umieścić moje nazwisko obok

mojego męża. Odwróciłam się , tuż przed wpisaniem, spojrzałam na matkę która wyglądała na

niezmiernie szczęśliwą, na ojca który nie wstydził się płakać, zadowolony Dorin, z tego że akt się

dopełnia i odmawiający spojrzenia Claudiu … odwróciłam się z powrotem gdy Lucjusz się nade

mną pochylił, okrywając mnie swoim ciałem kiedy ostrożnie składałam swój podpis, on dodał

naszą datę ślubu nad pustym miejscem w którym w przyszłości będą wypisane imiona naszych

dzieci, tym samym czarnym atramentem …

Wszystko to potoczyło się tak szybko, aż do momentu kiedy Lucjusz wsunął na mój palec

obrączkę, ja zrobiłam to samo jemu, przytomnie, w cudowny, bezwstydny, egoistyczny sposób, bo

to, nawet bardziej niż nasze blizny na dłoni będzie mówić światu, że należy do mnie. Nie każdy

rozumie te specyficzne znaki na naszych rękach, tylko wampiry – ale zloty pierścień był

uniwersalny w swoim znaczeniu.

Nikt inny nie mógł go teraz mieć …

Lucjusz wyciągnął do mnie lewą rękę, patrząc mi w twarz, śmiał się delikatnie z tego że w tak

oczywisty sposób pragnę umieścić ten publiczny znak na nim, jakby czytał moje myśli, poczułam

siłę w jego palcach kiedy wsuwałam obrączkę tak daleko jak tylko się dało.

Potem, kiedy nasze pierścienie już były na miejscu, Alexandru Vladescu wypowiedział słowa na

które, przysięgam, nie mogłam już czekać chwili dłużej. „Lucjuszu, możesz pocałować swoją

żonę.”

Rozdział 22

Lucjusz znów wziął obie moje ręce i choć w trakcie ceremonii powróciła świadomość obecności

ludzi wokół nas, wszyscy znowu zaczęli znikać, jakby Lucjusz był magiem, który może wzywać i

odwoływać wszystkich za pomocą woli. W tych głębokich, czarnych oczach było miejsce , aby

ukryć cały dziki ogród, i wiele innych wspaniałych sztuczek, tego byłam pewna …

„Pocałuj mnie, moja żono.” zaprosił cicho, łamiąc tym protokół. Ale żadne z nas nie dbało o dobre

obyczaje w tej chwili. „Pocałuj swojego męża.”

Jego oczy nadal były pełne miłości, ale była tam też ta łobuzerska iskierka - jeden z moich

ulubionych aspektów Lucjusza – podszedł do mnie, uśmiechnęłam się, niemalże śmiałam w głos,

ogarniała mnie radość , którą wcześniej przechowywałam głęboko, teraz zapragnęła wylać się ze

mnie, nie mogłam jej powstrzymać słysząc komendę Lucjusza.

Pocałuj swojego męża …

Przysunął się jeszcze bliżej mnie, tak że jego wysoka, silna rama przyciskała się do mojego

znacznie mniejszego ciała, wsunął rękę wokół mej talii, przyciągając mnie do siebie. Przeczyliłam

głowę do tyłu aby móc na niego spojrzeć i w ostatniej sekundzie nim zamknął powieki i pochylił się

nade mną zauważył, że ten figiel na jego twarzy zostaje zastąpiony przez wyraz uroczystego

przyrzeczenia. Mój uśmiech zniknął, Lucjusz uniósł rękę do mojej twarz, obrócił moja głowę i

szepnął do ucha, łaskocząc ustami moją skórę: „Kocham Cię coraz bardziej z każdą mijająca

chwilą, Anastazjo – a to dopiero początek.”

Łzy napłynęły mi do oczu, pozwoliłam Lucjuszowi odwrócić ponownie swoją twarz, abyśmy mogli

w końcu pocałować się jako mąż i żona – pocałunek ten podsumował wszystko co razem

przeżywaliśmy. Nerwowość, niecierpliwość i respekt dla momentu w którym wiedzieliśmy że od

teraz jesteśmy jednością.

Przycisnął trochę mocniej moje usta, więc uchyliłam je delikatnie – wystarczająco, aby poczuć

smak krwi który pozostał na naszych językach, poczułam jak jego kły się wydłużają, tak jak moje w

moich ustach.

Wtedy, ponieważ nie byliśmy tam sami, Lucjusz wycofał się i oparł swoje czoło na moim, obaj

znów się uśmiechnęliśmy i tak jakby kontynuowaliśmy pocałunek w naszych oczach, bardziej

prywatnie, z obietnicą że wszystko jeszcze przed nami, aż ktoś – miałam przeczucie że to Mindy –

zaczął klaskać.

Epilog

Górska polana była cicha, nasi goście czekali niecierpliwie. Kiedy podeszłam do Lucjusza, uniósł

swą lewą rękę, oferując mi ją, w sposób inny niż podczas ślubu, tym razem, przeciętą stroną do

mnie, więc mogłam wyraźnie zobaczyć X które umieścił na niej.

Przyjęłam jego lewą dłoń w swoją prawą, a on swoją ułożył mi na plecach, tuż pod moimi

łopatkami, przyciskając ją mocno do mojego ciała. Wtedy ja swoją lewą dłoń delikatnie oparłam na

jego prawym ramieniu, w miejscu gdzie jego biceps łączy się z ramieniem.

Gdy tak staliśmy naprzeciw siebie, gotowi ruszyć w rytm Księżycowej Sonaty Beethovena, która

zapadła mi w pamięć, nie martwiłam się tym, że wciąż nie byłam dobrą tancerką. Mimo kilku

lekcji w ostatniej chwili, w gabinecie Lucjusza, nie znałam wciąż kroków walca czy kadryla, lepiej

niż wtedy kiedy tańczyliśmy ze sobą pierwszy raz w liceum Woodrow'a Wilsona, na sali

gimnastycznej pod migoczącymi światłami wtedy mi to nie wystarczało, teraz jestem mężatką w

morzu świec.

Nie, nie potrafiłam tańczyć – ale potrafiłam doprowadzić Lucjusza do tego stanu. To pełne

szacunku, ochronne wyrażenie, które widziałam w oczach mojego męża kiedy mnie trzymał.

Pianista rozpoczął, Lucjusz i ja zaczęliśmy kroczyć w dźwięk sonaty, delikatnej a jednocześnie

potężnej, była jak kaskada oświecenia a zarazem tajemnicza - muzyczna ekspresja tego jak się

czułam za każdym razem gdy widziałam Lucjusza ponownie po rozłące, nawet jeśli to było tylko

kilka minut, jak to miało miejsce po ceremonii. Ten niezrównany szczyt radości, spokoju i

podniecenia które spadają na mnie za każdym razem gdy on wchodzi do pokoju. Były tam również

ciemne podteksty …

Ruszyliśmy razem na środek koła utworzonego przez naszych wszystkich gości, Lucjusz jeszcze

bardziej przycisnął dłoń na moich plechach do mojej czarnej sukni – która była negatywem sukni

ślubnej – w którą się przebrałam po ceremonii, ponieważ białą poplamił krwią kiedy się

całowaliśmy.

Utwór był pełen zmiennego tempa przez co trudny do tańca, Lucjusz poprowadził mnie przez

gorzką budzącą największe obawy część, skupiłam swój wzrok na jego oczach, aby się nie potknąć.

Cóż za wspaniałe oczy miał mój mąż …

Uśmiechnął się – i tak jak się spodziewałam, w pewnym momencie straciłam rytm i wpadłam

swoimi nogami między jego. Łatwo się poddając, oplotłam ręce wokół jego szyi, zapominając o

podstawowych krokach, ponieważ chciałam go trzymać, podczas tej pięknej, wzruszającej piosenki.

Nagle muzyka, napisana tak dawno temu stała się tak sugestywna, przypomniała mi bardzo o

czasach, które zabierały moje myśli przez cały wieczór.

Lata, dekady, stulecia … wieczność.

Obiecaliśmy to sobie, ale - biorąc pod uwagę kim jesteśmy - władcami – oboje wiedzieliśmy, że

obietnica ta jest prawdopodobnie złudna. Że pewnego dnia zostaniemy rozdzieleni, tak jak nasi

rodzice, odebrani sobie na zawsze. Przez przerażonych ludzi którzy zwrócą się przeciwko nam, lub

jeden z naszych nas zdradzi …

Kiedy przyłożyłam policzek do jego klatki piersiowej, Lucjusz także zrezygnował z prób

prowadzenia mnie krokami walca. Głaszcząc go po włosach kiedy się kołysaliśmy , wmawiałam

sobie aby się nie martwić w noc mego wesela, bo ta przerażająca przyszłość może nadejść dopiero

za tydzień – lub za tysiąc lat.

„Czy coś się stało, żono moja?” szepnął Lucjusz, używając słowa - „żona” - którego najwidoczniej

nie miał dość tego wieczora „Czuję, że nie jesteś zadowolona ...”

Uniosłam twarz, zauważyłam że inni goście dołączyli do nas w tańcu i zmusiłam się do uśmiechu,

bo nie chciałam go martwić, sama też nie chciałam tracić tych chwil na rozmyślaniu o tych

strasznych rzeczach, które możliwe, że nigdy się nie staną. To przez tą piosenkę, wprowadziła mnie

w ten smutny nastrój …

„ Właśnie się zastanawiałam, jak ktoś, nawet taki jak Lucjusz Vladescu, wniusł tak wysoko w

Karpaty fortepian,” powiedziałam, drażniąc się z nim „ Próbowałam to rozgryźć logistycznie.”

Lucjusz roześmiał się ze zdziwieniem i owinął ramiona mocniej wokół mnie. „Cieszę się, że

zachowałaś swoją racjonalną, matematyczną stronę Anastazjo – bo to również w tobie kocham.”

Rozejrzałam się po polanie w środku gór, która nie była może idealna na tego typu imprezę, ale

przygotowana wyjątkowo dla mnie. „Wszystkie żarty na bok, Lucjuszu.” powiedziałam, pieszcząc

jego kark kciukiem , patrząc mu w oczy, aby mógł w nich zobaczyć jak bardzo doceniam to

wszystko co dla mnie zrobił „Dziękuję za umożliwienie tego wszystkiego. Jedzenie, muzyka –

wszystko – tutaj.”

Lucjusz spoważniał „Jeśli jest to miejsce , w którym widujesz w snach swoją matkę, i czujesz, że

Mihaela jest teraz z nami, to przyciągnąłbym nawet sto fortepianów na tą górę by uczynić ją dla

ciebie częścią świętowania ”

„Wiem, że to dziwne,” przyznałam „Ale ja naprawdę czuję jej obecność tutaj.”

Pierwszy raz poczułam to wyraźnie kiedy pewnego dnia wybraliśmy się z Lucjuszem na konną

przejażdżkę. Od razu rozpoznałam to półkoliste, odsłonięte od kamieni miejsce, bo widziałam je

wiele razy w moim śnie. W nich zazwyczaj była zima, a ziemia była pokryta śniegiem, mimo to nie

miałam wątpliwości. Ściągnęłam mocno lejce, zeskakując z siodła pobiegłam szukać Mihaeli,

pewna że musiała tam być, że czekała na mnie, jednak dotarło do mnie że nie ma już jej od lat.

Szukałam ducha. Fantomu jakby powiedzieli moi nowi rodacy.

„Jestem kompletnie irracjonalny – jak to dawniej często mi przypominałaś” zażartował Lucjusz,

przesuwając ręce by ścisnąć moją talię „Wierzę w moc snów. Podobnie jak większość wampirów.

To co czujesz nie wydaje się „dziwne” dla mnie w ogóle.”

Wzdrygnęłam się w jego ramionach, ponieważ moje sny były dla mnie dziwne. Czasem

złowieszcze, jak ta sonata …

Rozejrzałam się wokół nas, zaskoczona, słysząc … tylko szum wiatru w drzewach, brzęk szkła i

ciche odgłosy rozmów w oddali. Potem spojrzałam z powrotem na Lucjusza który się do mnie

uśmiechał. „Zauważyłeś, że skończyła się muzyka?” zapytałam „Że pozostali już odeszli?”

„Tak” Lucjusz przyznał, wciąż mnie trzymając „Ale nie byłem jeszcze gotowy aby cię wypuścić.”

Kiedy w końcu się rozdzieliliśmy, zadrżałam ponownie, tym razem dlatego że robiło się już późno,

co za tym idzie chłodno … i trochę z niecierpliwości. Już niedługo będziemy mogli uciec od

wszystkich i nie będzie powodu , by przestać się przytulać, całować, dotykać …

„Powinniśmy wygłosić teraz nasze pożegnania,” Lucjusz zasugerował, biorąc mnie za rękę i

prowadząc do lekkiego, białego, falującego namiotu, gdzie wszyscy się zebrali , docierało z niego

rozproszone światło , które pochodziło z żelaznych żyrandoli nie wiele różniących się od tych w

jadalni w posiadłości Vladesców. Zawieszenie ciężkiego oświetlenia w tak kruchym namiocie było

kolejną niemożliwą logistycznie , techniczną sztuczką, którą wykonał poślubiony mi mag, nie

wspominając o tym jak przetransportował tutaj naszych gości, wspaniały siedmiodaniowy posiłek,

no i oczywiście fortepian. „Będą czuć się zobowiązani aby zostać, do czasu aż tu będziemy,” dodał

uśmiechając się do mnie „Powinniśmy niedługo pójść, aby i oni mogli.”

Trzymając się za ręce szliśmy pod rozświetlonym gwiazdami niebem, próbowałam rozszyfrować

ten uśmiech. Albo on zauważył moje dreszcze i także zdał sobie sprawę z tego, że robi się późno –

lub również czuł to pragnienie.

Sądząc po błysku w jego oczach, miałam przeczucie że przede wszystkim to ostatnie.

Wkroczyliśmy do namiotu, Lucjusz schylając się , ponieważ był za wysoki dla niższej części i

zaczęliśmy dziękować i żegnać poszczególnych gości. W końcu znaleźliśmy wujka Dorina, którego

było ledwo widać przez cały wieczór. Zauważyłam go jedynie dwa rady: raz kiedy rozmawiał z

Mindy i raz kiedy wysilał się rozmawiając z Claudiu, którego oczywiście znał ze spotkań Starszych,

ale który nie był przyjacielem.

Tak naprawdę był kimś dokładnie przeciwnym.

„Ohh, Anastazjo,” powiedział Dorin, mrugając oczami nawet bardziej niż zazwyczaj. „Urocza

sprawa! Po prostu piękna. Jestem tak szczęśliwy z Waszego powodu!.”

„Dziękuję” powiedziałam wujkowi, kiedy mnie ściskał „Dziękuję za przybycie – i za to wszystko

co uczyniłeś by ta noc stała się możliwa.”

Dorin cofnął się i machnął ręką na moja wdzięczność, niemal rozlewając przy tym czerwone wino

którym ponownie się raczył, może dlatego, że nie serwowaliśmy cappuccino. „Mówisz to zbyt

często. To nic takiego! Musiałem to zrobić!”

Dziękowałam wujkowi Dorinowi często. Ale nigdy nie wyrażę wystarczającej wdzięczności za to

jak zaaranżował przeżycie Lucjusza w stodole Jake'a Zinna i jakoś sprowadził „ciało” Lucjusza z

powrotem do Rumunii. Albo za złamanie polecenia, aby nie wracał do Ameryki i nie informował

mnie o tym że Lucjusz nadal żył.

Lucjusz sięgnął przeze mnie by uścisnąć mu dłoń, dodając: „Dziękuję, Dorinie. Anastazja ma rację.

Odegrałeś główna role w doprowadzeniu jej do mnie.”

Dorin przyjął rękę Lucjusza, jak zawsze sprawiał wrażenie onieśmielonego przez mojego męża,

nawet będąc na imprezie. I definitywnie pobladł gdy Lucjusz dodał, uśmiechając się i ściskając

mocno jego dłoń „Jednakże, sugerowałbym nie łamać bezpośrednich komend w przyszłości, nie

ważne jak szlachetne miałbyś zamiary!”

To był żart, ale również ostrzeżenie. Lucjusz był zadowolony z wyniku niesubordynacji Dorina, ale

jak często mi powtarzał, wampiry bywały niezdyscyplinowane i łatwo można stracić nad nimi

kontrolę jeśli pozwolisz aby nawet najmniejsze nieposłuszeństwo przeszło niezauważone.

„Zrozumiano” Dorin zgodził się z nerwowym uśmiechem. Opuścili dłonie i dodał, patrząc na mnie

już mniej zdenerwowanie „ Gratuluję Wam, jeszcze raz!”

Lucjusz wyprostował się, marszcząc brwi przeskanował tłum. „Teraz powiedz mi, gdzie jest

Claudiu?”

Róż który zdaje się wracał już na policzki Dorina ponownie odpłynął i nie patrząc Lucjuszowi w

oczy poinformował nas, „Claudiu? On … on nie czuł się za dobrze. Ja … ja myślę, że wyszedł.”

Lucjusz spojrzał na Dorina unosząc jedną brew. „Naprawdę? Opuścił moje wesele zostawiając mnie

bez słowa?”

Policzki Dorina były blade, jakby obawiał się , że Lucjusz zastrzeli posłańca. „Yyy … tak, tak

sądzę.”

Sama poczułam się gorzej, bo znałam powody złego samopoczucie Claudiu. Nie mógł znieść myśli

o Dragomirowej wżeniającej się w rodzinę Vladescu. Ledwie znosił Dorina jako jednego ze

Starszych i nie mógł nawet patrzeć na mnie podpisującej się na dokumentach. Jestem pewna, że

Lucjusz nie był ślepy na postawę Claudiu i nie podobało mu się to lekceważenie …

„Jeśli zobaczysz mojego wuja,” Lucjusz powiedział do Dorina, „proszę powiedz mu, że za jakiś

dzień lub dwa na pewno spytam o jego zdrowie.”

„Lucjuszu ...” Położyłam mu rękę na ramieniu, uznając jego śmiertelnie poważny ton jako sygnał,

że nie będzie to przyjacielska wizyta. Nie brzmiał groźnie … ale było jasne, że nie zaakceptował

zachowania Claudiu tej nocy, że pociągnie go do odpowiedzialności i zmusi go aby przyjął mnie

jako rodzinę, skoro do tego doszło ….

„Zawiadomię Claudiu, że zamierzasz go odwiedzić,” Dorin obiecał nerwowo. Wziął łyk wina,

przełykając je mocno. „Jeśli go zobaczę, na pewno to zrobię!”

Lucjusz położył mi rękę na plecach i skierował z dala od wuja i kiedy odeszliśmy kilka kroków,

zatrzymałam go i szepnęłam, „Lucjuszu, proszę ...”

Ale o co mogłam go poprosić? Nawet ja zauważyłam, że wczesne, bez słowa odejście Claudiu było

zniewagą wobec nas – wobec mnie – i jeśli mamy rządzić razem, to trzeba się tym zająć. W

przeciwnym razie Claudiu może pomyśleć, że może bezkarnie mnie obrażać, czym będzie

podważał mój i tak już wątpliwy autorytet. A to nie byłoby dobre. I nagle przypomniałam sobie

coś , co wyczytałam kiedy przeglądałam prezent od rodzonej matki. „Raz stracona władza jest

prawie NIGDY nie do odzyskania...”

Mimo to, nadal nie chciałam rozpoczynać walki...

Lucjusz rozumiał konsternację na mojej twarzy, wziął mnie za rękę i uśmiechając się zapewnił mnie

cicho, tak że tylko jak mogłam go usłyszeć „Większość rządzenia polega na blefowaniu i grożeniu

Anastazjo. Nie martw się o coś tak niewielkiego jak konfrontacja z Claudiu. To naprawdę nic

takiego.”

Ale Lucjusz unicestwił brata Claudiu. Przemoc miała miejsce …

Lucjusz zauważył, że nie byłam przekonana, co do tego że nie było się czym martwić. „Jeśli to

sprawi, że poczujesz się lepiej, wezmę ze sobą swojego zaufanego drużbę” obiecał z

uśmiechniętym spojrzeniem. Wyprostował się i przeskanował ponownie tłum. „Gdzie jest Raniero?

Czyżby on też mnie porzucił?”

Zaczęłam także szukać go, wyciągając szyję. „Ostatni raz widziałam go z Mindy, tańczyli niedaleko

nas.”

Gdy tak rozglądałam się za Mindy lub Raniero, przypomniałam sobie, że kiedy tak razem tańczyli

wyglądali na zadowolonych. Mindy śmiała się jakby Raniero był co najmniej zabawną, choć

fizycznie i higienicznie rozczarowującą, randką.

Zmarszczyłam brwi. Czy nadal był niezadowalający ?

Jego niechlujne, brązowe włosy zostały ujarzmionymi w kucyk, a jego spodenki zastąpione przez

jeden ze smokingów, który biedny, zapracowany krawiec musiał dopasować do chudego ciała

surferowca. Jak dla mnie Raniero wyglądał całkiem nieźle. Był wysoki jak każdy Vladescu i miał

niezwykłe szaro-zielone oczy – możliwe, że odziedziczył je po włoskiej stronie Lovatu – i uśmiech

który zniewalał. Większość dziewcząt – prawdopodobnie było by szczęśliwych będąc jego randką

na ślubie.

Ale Mindy – i wampir …?

Spojrzałam na Lucjusza, który wydawało się myślał o tym samym.

„Nie sądzisz, że oni …?” zapytałam.

Lucjusz pokręcił głową i westchnął „ Ohh, mam nadzieję, że nie ...”

Chciałam go zapytać , kim bardziej się martwił. Raniero, na łasce Mindy Stankowicz, która od

dziesięciu lat czyta Cosmo w ramach przygotowania do „złapania” faceta? Czy może jest coś co

powinnam wiedzieć o Raniero Lovatu i jego doświadczeniach z dziewczynami?

Ale zanim zdążyłam zapytać poczułam klepnięcie na ramieniu, obróciłam się by zobaczyć mamę i

tatę i całkowicie zapomniałam o Mindy.

* * *

Rodzice doszli z nami do ścieżki w lesie, która miała odprowadzić mnie i Lucjusza z powrotem do

zamku, gdzie mieliśmy spędzić naszą noc poślubną.

Lucjusz zaoferował mi każde miejsce na świecie – Rzym czy Paryż albo jakieś inne bezimienne,

prywatne wyspy w środku niczego, jeśli tylko bym tego pragnęła – ale ja chciałam iść z nim do

domu. Chciałam spędzić naszą pierwszą, wspólną noc w ogromnym łożu, w którym mieliśmy

nadzieję spędzić tak wiele nocy i w którym któregoś dnia damy początek naszej rodzinie …

„Czy naprawdę musicie już lecieć z powrotem?” spytałam rodziców „Moglibyście zostać z wujem

Dorinem na kilka dni dłużej. Moglibyśmy odwiedzić ...”

Ale oboje pokręcili głowami. „Nie” powiedziała mama „ Czeka was miesiąc miodowy – a nasz

samolot leci jako pierwszy z samego rana.”

„Dobrze” zgodziłam się. Wiedziałam że nie zostaną, ale część mnie uparcie tego chciała.

„Rozumiem.”

Nadal staliśmy na skraju ciemnej ścieżki, którą wkrótce mieliśmy ruszyć z Lucjuszem. Większość

naszych gości pójdzie krótszym szlakiem do nieutwardzonej drogi, gdzie czeka na nich transport,

który zwiezie ich na dół. Ale Lucjusz i ja postanowiliśmy iść do posiadłości samodzielnie, biorąc

skrót przez las. Nie chcieliśmy być w pobliżu nikogo, nawet kierowcy. Byliśmy gotowi by być po

protu razem.

„Jesteś pewien, że będziecie bezpieczni?” tata zapytał, spoglądając na drzewa „Wygląda na straszne

pustkowie.”

Lucjusz, który stał za mną, objął mnie, tworząc swego rodzaju klatkę ze swoich ramion i przycisnął

mocno do siebie „Zapewnię jej bezpieczeństwo, Ned” zapewnił tatę „Chodziłem tą ścieżką od

dzieciństwa.”

Miałam wrażenie, że Lucjusz nie mówił tylko o dosłownym szlaku którym mieliśmy pójść. Mój

kochający metafory mąż mówił o wszystkim co rozpościerało się przed nami.

„Wiesz, że ochronię ją nawet kosztem własnego życia” dodał.

Moi rodzice, którzy kiedyś obawiali się, że Lucjusz może zrobić coś dokładnie przeciwnego, nie

odpowiedzieli od razu. Ale w końcu mama powiedziała: „Wiemy, że tak będzie Lucjuszu.”

Objęliśmy się jeszcze raz i nadszedł czas abyśmy z Lucjuszem poszli. Ale kiedy skręcaliśmy w

kierunku ścieżki, miałam oczy pełne łez, chwyciłam Lucjusza za rękę, wtedy on zatrzymał się i

odwrócił wołając „Dara … Ned?”

Moi rodzice przestali iść i także odwrócili się „Tak Lucjuszu?” mama spytała, brzmiąc niepewnie w

ciemności.

Lucjusz również wydawał się być niepewny – kolejny rzadki dla niego stan – kiedy zapytał „ Czy

byłoby w porządku, gdybym … gdybym zwracał się do Was per „matko” i „ojcze” w przyszłości?”

Nastąpiła ogromna cisza, i przez chwilę – nawet podczas gdy przetwarzałam własne zdziwienie nad

tym wnioskiem – bałam się, że naprawdę powiedzą nie. Może myśleli nad jakąś alternatywą, która

nie brzmiałaby tak akceptująco.

Nie róbcie mu tego, chciałam ich błagać. Doprowadziłoby to do zniszczenia kolejnej jego części …

Ale kiedy tata w końcu przemówił, wiedziałam że jego wahanie było spowodowane tym, że to

pytanie doprowadziło mojego delikatnego, sentymentalnego ojca ponownie blisko łez. Jego głos był

zduszony i miękki kiedy doradzał Lucjuszowi, „ Tak naprawdę, wolimy 'mamo” i „tato”, synu. Nie

ma potrzeby być takim oficjalnym z rodziną!”

Lucjusz zacisnął mocniej dłoń wokół mojej, a jego głos był lekko zduszony kiedy powiedział po

prostu „Dziękuję , to wiele dla mnie znaczy.”

Szczerze wątpiłam, że Lucjusz kiedykolwiek nazwie tak moich rodziców – trudno było sobie

wyobrazić te słowa wydobywające się z jego ust – ale wiedziałam, ze był szczęśliwy że ma taki

wybór. To było pozwolenie, które zawierało wszystko na czym mu zależało.

Następnie, bez słowa, rozdzieliliśmy się, rodzice wrócili na przyjęcie i do swojego życia, a my do

naszej samotną ścieżką. Nie rozmawialiśmy ze sobą. Było nam miło po prostu razem, wsłuchując

się w noc, myśląc o tym co miało się wydarzyć, co mnie już więcej nie przerażało.

Ostatecznie, zamek Lucjusza – nasz dom – ukazał się w ciemnościach, a gdy dotarliśmy do

ogromnych drzwi, jeden ze strażników, który prawdopodobnie nigdy nie był zbyt daleko od nas,

wyszedł z ciemności i otworzył je przed nami. Lucjusz schylił się wziął mnie na ręce jak małe

dziecko.

Ten stereotypowy gest wystarczył aby nas rozśmieszyć, ale skrycie miałam nadzieję, że Lucjusz –

rycerski Lucjusz – wniesie mnie przez próg. Ucieszyłam się, że mnie nie zawiódł.

Weszliśmy do ogromnego holu, gdzie kiedyś Lucjusz uznał mnie swoim więźniem, a uczucie

ciężkiego, złotego pierścienia na mojej lewej dłoni, w pełni uświadamiało mnie, że nic się nie

zmieniło od tamtej nocy. Jeszcze wtedy – jeszcze nim pakt został podpisany – nie byliśmy w stanie

uciec przed sobą nawzajem, nie ważne jak bardzo się staraliśmy.

Lucjusz przeniósł mnie przez hol, a ja trzymałam się mocno jego szyi, aż w końcu dotarliśmy do

drzwi naszej sypialni – tylko tym razem nie było strażników w zasięgu wzroku. Byliśmy naprawdę

sami.

Pochylił się lekko by sięgnąć klamki i otworzył drzwi. Potem delikatnie postawił mnie na nogi,

przyciągnął mnie do siebie i powiedział, „Witaj w domu, Anastazjo.”

Nie powiedziałam – nie mogłam – niczego. I wcale nie chciałam rozmawiać. Pragnęłam jedynie …

niego.

Widziałam w jego oczach, że Lucjusz czuje to samo, równie mocno.

W końcu, mieliśmy zamiar podzielić się wszystkim. Nasza krwią - ponownie, i czymś więcej …

Wtedy Lucjusz sięgnął za mnie jedną ręką, wciąż trzymając mnie drugą i w momencie gdy jego

wargi spoczęły na moich, zamknął za nami drzwi, oddzielając tym nas od reszty świata.

**********************************************

;)