Now and Forever

Diana Palmer

GORĄCA KREW

Tytuł oryginału: Now and Forever

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Nad białymi, z lekka spienionymi grzebykami fal niebo mieniło się

feerią płomiennych kolorów i tylko krzyk mew zakłócał plusk wody

uderzającej o brzeg. Lutecia Peacock zamknęła oczy. Oparta plecami o

zimny, nabrzeżny głaz, siedziała nieruchomo niczym smukły posąg, chłonąc

spokój panujący między lądem a oceanem.

Kawałek dalej z wody na plażę wychodził Frank Tyler. Jego blade

ciało lśniło w ostrym, porannym słońcu, a blond włosy zdawały się jeszcze

jaśniejsze. Zanim wszedł do wody, usilnie namawiał ją, żeby popływała

razem z nim, ale nie chciała. Od zeszłego lata nie cierpiała wody. Dokładnie

od dnia, gdy Russell zastał ją w pawilonie plażowym i...

Wzdrygnęła się na to wspomnienie i gwałtownym ruchem głowy

odrzuciła na bok długie, czarne, falujące włosy. Podciągnęła pod brodę nogi

w dżinsowych kloszach, objęła rękami kolana, a kiedy Frank podszedł

bliżej, rzuciła mu ręcznik.

– Dzięki. – Roześmiał się i parskając, zaczął się wycierać. – Ale się

zmęczyłem! A ty dlaczego nie chciałaś pływać?

– W tym? – Wskazała jasnoniebieską koszulkę i dżinsy. W jej

szarych, zamyślonych oczach pojawiły się wesołe iskierki. – Gdyby

zobaczył mnie jakiś rekin, zdechłby ze śmiechu. Jaka ta woda, zimna?

– Lodowata, ale było wspaniale. – Naciągnął koszulkę i usiadł na

piasku obok Lutecii, odgarniając niesforne włosy. – A ty? Dobrze się

bawisz?

– Mhm – mruknęła ospale. – To był wspaniały tydzień. Szkoda, że

już się kończy.

Przyglądał się jej przez chwilę.

– Lubię ten twój akcent z Georgii.

– O co ci chodzi? – Nagle zaczęła się bronić.

– Chodzi mi o to, że lubię, jak zaciągasz. Czy powiedziałem coś

obraźliwego? – speszył się.

– Przepraszam. – Pokręciła głową. – Na uczelni wszyscy się ze mnie

nabijali, choć nie tylko z powodu akcentu. Ludziom się zdaje, że

dziewczyny z farmy to niepiśmienne kmioty, co to cały rok chodzą boso.

Wziął ją za zimną rękę i uścisnął.

– Ja się nie nabijam. Poza tym – dodał z uśmiechem – do twojej

rodziny należy jedna z największych farm w całym stanie. Jesteś zbyt

wyrobiona, żeby brać cię za kmiota z prowincji, moja droga.

– Dziękuję, sir. – Uśmiechnęła się. – Frank, było wspaniale i żałuję,

że muszę wracać do domu. Gdyby Baker tak nie nalegał, to...

– Tylko do Bożego Narodzenia – pocieszał ją. – Poza tym

przyjedziemy tam z Belle już za niecałe trzy tygodnie. Bardzo się cieszę, że

będziemy sąsiadami.

– Zdążycie z remontem Bright Meadows akurat na sezon. Będziecie

mieli wspaniałe miejsce na wakacje, więc postaraj się zanadto ich nie

skracać.

Pochylił się i musnął jej usta.

– Nie zawiedziesz się.

Spojrzała na morze, zadowolona z przyjaznego milczenia, które

między nimi zapadło. Wróciła wspomnieniem do dni tak wypełnionych

zabawą, że nie tylko opuściła na uczelni cały semestr, ale pod koniec

wakacji pojechała z Frankiem, jego matką i siostrą nad morze do Georgii. W

czasie tych olśniewających nowojorskich wieczorów Frank był dla niej

niezwykle miły, troskliwy, delikatny, w czym zupełnie nie przypominał

ciemnookiego potwora z Currie Hall...

Wspomnienia były tak żywe, że nadal czerwieniła się i wciąż czuła ten

okropny wstyd pomieszany z zażenowaniem, co zmusiło ją do tego, żeby

przez cały rok trzymać się z dala od rozległej, rodzinnej farmy, a potem

szukać wykrętów, by uniknąć powrotu do domu na wakacje.

Russell zdawał się nie zauważać jej rzucającej się przecież w oczy

nieobecności ani tego, że w nieczęstych listach i telefonach do domu w

sposób ostentacyjny w ogóle o nim nie wspominała. Ale jego i tak nic nie

ruszało. Obchodziła go tylko ziemia, która była całym jego życiem i pasją.

Ziemia, ziemia i jeszcze raz ziemia. Nieraz widywała go, jak stał bez ruchu

niczym mroczny bóg z greckich mitów i spoglądał na pola i pagórki swoich

włości, jakby patrzył na ukochaną, którą złe moce zmieniły w piaszczystą

glinę. Było w tym coś, czego nie pojmowała, ponieważ nienawidziła

czarnej, żyznej ziemi, która odebrała jej rodziców.

Pod wpływem wspomnień oczy zaszły jej łzami. Na dzieci takie jak

ona Frank Tyler i jemu podobni nie patrzyli inaczej niż z obrzydzeniem.

Brudna, w znoszonej, spłowiałej, bawełnianej sukience, zawsze bosa, z

wiecznym kołtunem we włosach mimo usilnych starań schorowanej matki.

Wysławiała się tak fatalnie, że nawet Russell unosił brwi. Tego strasznego

roku, gdy jakiś robotnik rolny przez karygodne niedbalstwo doprowadził do

śmierci jej ojca, a przybita stratą męża matka zmarła na zapalenie płuc,

Lutecia kończyła osiem lat i była niedouczona i gwałtowna.

Russell Currie wziął wówczas tego wojowniczego obdartusa na swoje

wielkie, silne ręce i zaniósł do ogromnego domu, bez trudu radząc sobie z

jej wierzgnięciami i przekleństwami. Nakazał Mattie, by przygotowała dla

niej pokój, zaś ojcu i macosze dał do zrozumienia, by nie ważyli się

kwestionować jego decyzji.

– Ona jest moja – powiedział do Bakera i Mindy z ogniem

determinacji w ciemnych, posępnych oczach. – Obiecałem jej matce, gdy

leżała na łożu śmierci, że się nią zajmę i na Boga, niech skonam, jeśli nie

uczynię z niej damy!

Nie było to łatwe, przyznawała z żalem. Na szczęście Baker i Mindy

przyjęli ją z otwartymi ramionami. Nawet mała Eileen przylgnęła do niej

niczym rozdokazywane kocię. Z Russellem sprawa była inna. Był surowy i

wymagający. Nie znosił, gdy ktoś mu się sprzeciwiał. Przy jego żelaznej

konsekwencji jej bunt słabł. Pracował nad nią dzień w dzień, delikatnie, ale

zdecydowanie usuwając z jej wspomnień okoliczności śmierci ojca.

Kupował ubrania, dawał lekcje i wygładzał nieokrzesany język. I tak, nie

zrażając się niczym i bez zbędnego pośpiechu, ukształtował z niej damę w

całkiem rozsądnym wydaniu. Kiedy skończyła osiemnaście lat, zaczęła z

nim walczyć, żeby pójść na studia, a gdy Baker ją poparł, wściekł się nie na

żarty. Jednak ojcu, o dziwo, udało się wpłynąć na upartego syna i Lutecia,

co zdarzyło się tylko ten jeden jedyny raz, postawiła na swoim.

W czasie pierwszego roku studiów dom odwiedzała często. Aż do

owego pamiętnego dnia zeszłego lata...

Objęła kolana rękami i oparła kształtną, ale zdradzającą wyjątkowo

uparty charakter brodę na gładkich kloszowych dżinsach. Czyżby Frank

miał rację, sugerując niekiedy, że jest snobką? Owszem, nie opowiadała mu

ani o swoim dzieciństwie, ani o tym, jak trafiła do zamożnego Currie Hall,

ale to dlatego, że nie znosiła tych wspomnień. Mimo drogich dżinsów i

szytej na miarę różowej bawełnianej bluzki,czuła się czasami jak

obszarpane, przerażone dziecko, którym była naprawdę. Nie mogła

zapomnieć, że kiedyś żyła w biedzie i nie lubiła wszystkiego, co jej o tym

przypominało. W szczególności tańca w cztery pary, spraw związanych z

rolnictwem, ziemią i Russellem. Zbyt dobrze pamiętała, z jakich dołów

wspięła się tak wysoko.

– Nie chcę wracać do domu – mruknęła znad zgiętych kolan.

– Dlaczego więc wtedy, kiedy dzwonił twój przybrany ojciec, nie

powiedziałaś mu o tym?

Wzruszyła ramionami.

– Przecież ci mówiłam, że Baker miał miesiąc temu atak serca. Mindy

zawiozła go do Miami, ponieważ uznała, że powinien wracać do zdrowia jak

najdalej od tych okropnych koni appaloosa. Wolałam go nie denerwować,

żeby nie zmarnować wysiłków lekarzy. W każdym razie Baker dobrze wie,

jak Russell zajmuje się Eileen, kiedy Mindy nie ma na niego wpływu.

Niestety, nie mogę się wykręcić szkołą, ponieważ zostałam zarejestrowana

dopiero od stycznia. Zaskoczył mnie, zanim zdążyłam pomyśleć. –

Westchnęła rozdrażniona. – Dobrze wiem, że to Russ wpadł na ten pomysł.

Frank, śmiejąc się cicho pod nosem, położył się na piasku.

– Za każdym razem, gdy wymawiasz jego imię, robisz się czerwona

jak burak. Jaki on jest?

– Russell? – Samo wspomnienie było dla niej przykre. – Trzydzieści

kilka lat, uparty, dumny i absolutnie bezwzględny w dążeniu do swoich

celów. Spytaj każdego, kto robił z nim interesy – powiedziała

rozgoryczona. – Gdy farmerzy i ranczerzy tracą pieniądze, Russell je robi.

– Jest żonaty?

– Russell? – prychnęła. Pokręcił głową.

– Zaczynam żałować, że przyjąłem zaproszenie Bakera, by w czasie,

gdy robotnicy będą kończyć remont Bright Meadows, przemieszkać w

waszym domu.

– Nie wygłupiaj się! Jest środek żniw i Wielki Biały Ranczer będzie

za bardzo zajęty pracą przy zbiorach i handlem bydłem, by często

przebywać w domu. – Przynajmniej mam nadzieję, dodała w myślach. –

Poza tym ty i Belle jesteście tam mile widziani. Przyjedziecie?

Popatrzył w jej duże, brązowoszare oczy.

– Naprawdę tego chcesz?

– Co to za pytanie? Oczywiście, że chcę!

Przysunął się bliżej i musnął ustami jej wargi w pieszczocie

charakterystycznej dla ich krótkiego związku.

– Wobec tego przyjedziemy.

Spojrzała w stronę odległego domu przy plaży.

– Myślę, że pora się pakować. Na pewno chcesz mnie odwieźć na

lotnisko?

Wstał i podał jej rękę.

– Na pewno to wolałbym, żebyś nie wyjeżdżała – powiedział, patrząc

jej z powagą w oczy.

– To nie fair – zażartowała. – Uzgodniliśmy, że między nami ma być

lekko i przyjemnie. Żadnych zbędnych napięć.

– Stale mi o tym przypominasz. W porządku, moja śliczna, idziemy.

Czekają na nas ze śniadaniem, a wiesz, że matka tego nie znosi. – Ruszył

szybkim krokiem wzdłuż plaży w kierunku domu.

Amen, dopowiedziała w myślach i udała się za nim. Uśmiechnęła się,

rozpamiętując jego komplement. Nie, żeby w to wierzyła. Wiedziała, że jej

oliwkowa karnacja i czarne, falujące włosy podobają się, ale nie zdawała

sobie sprawy, jak bardzo była piękna. Miała mocno zarysowany, szkocko–

irlandzki podbródek i wyjątkowo wydatne kości policzkowe. Nos lekko

zadarty, ale kształtne, perfekcyjne usta kompensowały ów szelmowski

wybryk natury. Jednak to jej figura, pełna i zaokrąglona, oraz nieskazitelnie

gładka skóra – myślała bez zarozumiałości – pociągała mężczyzn.

Podkreślała swoje walory wydekoltowanymi bluzkami, dopasowanymi

spódniczkami i dżinsami. Ubierała się z klasą, co ją zdecydowanie

wyróżniało spośród rówieśniczek.

Frank poklepał ją ciepło po rękach.

– Mówiłem. – Zaśmiał się, wskazując głową w stronę okazałego

domostwa usytuowanego nieopodal plaży.

Na ganku stała Belle Tyler, wypatrując ich zmartwionymi,

jasnoniebieskimi oczami. Lekka bryza rozwiewała krótkie blond włosy.

– Dzięki Bogu! – powiedziała cichym, zduszonym głosem. – Matka

jest cała w nerwach. Chodzi po domu i psioczy, że od tego ciągłego

odgrzewania kawy spali maszynkę. Gdzie byliście?

Frank uśmiechnął się do siostry uspokajająco.

– Szwendaliśmy się po plaży, żłopaliśmy piwo i rzucaliśmy w

turystów kamieniami – zażartował.

– Czym tak się martwisz?

– Będziemy mieli gościa – odparła, przyglądając z zaciekawieniem

Lutecii. – Nic nie wspominałaś, że twój brat jest pilotem.

Poczuła, że serce podchodzi jej do gardła.

– Skąd o tym wiesz? – spytała, panicznie bojąc się odpowiedzi.

– Dzwonił przed chwilą, że leci tu po ciebie. Spuściła oczy, żeby

ukryć zmieszanie i przestrach.

– Kiedy?

– Będzie o dziesiątej. Wyląduje na lotnisku w Auguście, a do nas

podjedzie samochodem. – Przekrzywiła blond głowę. – Jeśli twój brat

wygląda tak samo jak mówi... O rany! Co za głos, niski, spokojny, a jaki

sexy!

– Pewnie jest łysy i gruby. – Frank roześmiał się, widząc na

delikatnej twarzy siostry wyraźne zainteresowanie. – Jeszcze jeden

sztywniak w średnim wieku do wzięcia.

– To prawda, Lutecio? – dopytywała się Belle.

– Frank! – Angela Tyler przerwała im, wybawiając ją od

konieczności odpowiedzi. – Frank, chodźcie wreszcie jeść, zanim bekon

całkiem wystygnie!

– Stała w drzwiach niczym smukły, antyczny posąg, wbijając w syna i

jego przygnębioną towarzyszkę zimne, niebieskie oczy. – Ty też, moja

droga – zwróciła się do Lutecii. Jej wąskie usta drgnęły w uśmiechu, ale

oczy pozostały bez wyrazu. – Wchodźcie, proszę. Po tak długim spacerze

musicie być głodni.

Belle weszła za nią, a Frank zwolnił, patrząc przepraszająco na

Lutecię.

– Jest trochę apodyktyczna, ale kiedy cię lepiej pozna, to złagodnieje.

Na samą tę myśl przeszył ją dreszcz. Angela faktycznie patrzyła na nią

z góry, mimo bogactwa Currie, które, jak się zdawało, doprowadziło ją do

wysokich progów starszej pani. Wprawdzie ojciec Franka wywodził się z

biedoty, ale dzięki uzdolnieniom w kierunku elektroniki i umiejętnościom

przewidywania, znalazł się na szczycie społecznej drabiny. Sama Angela zaś

zaczynała jako zwykła maszynistka w sekretariacie, co było oczywiście ro-

dzinną tajemnicą, a jej pewność siebie i stoicka godność ucinały wszelkie

domysły. Gdyby Lutecia odkryła prawdę o przeszłości starszej pani, ta z

pewnością by nie złagodniała, ale wręcz przeciwnie.

Jak lunatyczka szła za Frankiem do jadalni, starając się nie myśleć o

tym, jak zareaguje na Russella, kiedy stanie w drzwiach. Minął rok, a miała

wrażenie, że jeden dzień. Skubała jedzenie, modląc się, by Frank i jego

rodzina niczego z jej twarzy nie wyczytali. Gdyby mogła gdzieś uciec, żeby

uniknąć tego spotkania, pomknęłaby jak spłoszona klacz.

Usłyszała dobiegający z oddali grzmot. To był zły znak. Nie minęło

wiele czasu, gdy piękny poranek spłynął deszczem.

ROZDZIAŁ DRUGI

Kiedy przestało padać, usiedli na balkonie i obserwowali ciemne

chmury sunące nad wzburzonymi falami. Naraz ożywione trajkotanie Belle

przerwał warkot silnika.

– To on! – krzyknęła i zerwała się, omal nie wywracając krzesła, a

potem jak szalona poleciała do okna w salonie. Szczęk zatrzaskiwanych

drzwi samochodu niemal zlał się z jej pełnym podziwu jękiem. – O matko –

westchnęła w ciszy, która zapadła. – Już wiem, co chcę pod choinkę!

Angela i syn wymienili porozumiewawcze spojrzenia i skierowali się

do głównego pokoju. Lutecia ociągała się. Serce podeszło jej do gardła.

Belle dotarła do drzwi przed wszystkimi i wyszła na ganek, mając

Angelę kilka kroków za sobą, natomiast Frank i Lutecia nie wychodzili na

zewnątrz, tylko zerkali przez uchylone drzwi niczym powitalny orszak.

– Co ją opętało? – dziwił się Frank, wskazując siostrę otwartą dłonią.

– Nie wspominałaś, że jest farmerem?

Zanim zdążyła odpowiedzieć, drzwi otworzyły się szeroko i Russell

wkroczył do środka.

Lutecia na jego widok miała wrażenie, że się dusi. Stał i bez słowa

świdrował ją wzrokiem, aż zadrżała. Znacznie górował nad Belle i Angelą i

trudno by go było wziąć za zwykłego farmera. Nad dżinsy przedkładał szyty

na miarę jasny garnitur dopasowany do męskiej, szerokiej klatki piersiowej,

imponujących barków i wąskich bioder. Ciemną opaleniznę podkreślała

kremowa, jedwabna koszula. Arogancko przystojny, odznaczał się surową,

męską urodą. Pod sterczącymi brwiami zmrużone oczy błyszczały

tajemniczo i nieustępliwie.

Wyjął z kieszeni koszuli papierosa, pochylił głowę, by go przypalić,

nie spuszczając przy tym wzroku z Lutecii. W kąciku rzeźbionych ust drgał

wyrachowany uśmiech.

– Mogłabyś się przywitać – upomniał ją niskim, zaciągającym

głosem.

Przełknęła ślinę.

– Witaj, Russell – powiedziała po chwili, chwytając rękę Franka i

ściskając ją zimnymi, zdrętwiałymi palcami. – To jest Frank Tyler. Frank,

to jest Russell Currie – dodała cała spięta, przedstawiając ich sobie.

Frank podszedł do niego i wyciągnął rękę.

– Ja jestem... cieszę się, że mogę pana poznać, panie Currie –

przywitał się z wahaniem, jakby nie był do końca pewny. – Lutecia dużo mi

o panu mówiła – dodał, jednak po jego zaintrygowanym spojrzeniu mogła

się zorientować, że to, co zobaczył na własne oczy, przeczyło wszystkiemu,

co mu wcześniej opowiadała.

Russell uścisnął wyciągniętą dłoń i unosząc na znak zdziwienia jedną

brew, zerknął na czarnowłosą dziewczynę, która stała za Frankiem.

– Czyżby? – spytał od niechcenia.

– Pańska siostra jest kochana – rzuciła Belle.

– Tak bardzo się cieszymy, że jest tu z nami.

Rozbawiony Russell uniósł tym razem obie brwi. Lutecia odwróciła

wzrok. I na co by się zdało,

gdyby powiedziała mu, że próbowała sprostować to, co Tylerowie

wyobrażali sobie na temat tego, co ich łączy, ale zrezygnowała? I tak by nie

uwierzył.

– Może kawy? – przymilała się Belle. – Albo herbaty? Cokolwiek

sobie pan życzy... – dodała, spuszczając uwodzicielsko wzrok.

– Pozostanę przy kawie – odpowiedział mocno już rozbawiony

Russell.

– To zajmie tylko minutkę! – Belle niemal wybiegła do kuchni.

Lutecia po raz pierwszy widziała ją tak ożywioną.

– Zechce pan usiąść, panie Currie? – spytała Angela, klepiąc kanapę

obok siebie. Jej zazwyczaj zimne, nieprzyjazne oczy uśmiechały się do

niego.

– Bardzo się cieszę, że w końcu pana poznałam. Lutecia mówiła nam,

że ma pan farmę w Georgii, ale nigdy bym się nie spodziewała... – Ugryzła

się w język, czując, że traci wyrachowaną pewność siebie. – Mam na

myśli...

Russell skrzyżował długie nogi i pochwycił spojrzenie Lutecii.

– Dobrze wiem, co ma pani na myśli, pani Tyler

– odparł z kpiącym uśmiechem.

Spiorunowała go wzrokiem. W pokoju zapanowała pełna napięcia

cisza, którą przerwała dopiero Belle, zjawiając się z tacą z gorącą kawą i

zarzucając Russella mnóstwem pytań.

Frank przysiadł na poręczy krzesła obok Lutecii, pochylił się i szepnął

jej na ucho:

– Otyły kawaler w średnim wieku, co? – zażartował. – Dobry Boże,

toż to chodząca wytworność! Czy może tak go opisałaś z powodu

siostrzanej rywalizacji?

Zaczerwieniła się.

– Tak go opisałam, jak go pamiętałam – wymamrotała żałośnie.

– Ty się go boisz.

Spojrzała na niego z paniką w oczach.

– Boję się? – powtórzyła za nim. – Jestem przerażona!

Przez jasną twarz Franka przemknął cień.

– Zostań u nas – powiedział. – On nie może cię zmusić do powrotu.

Złapała go za rękę.

– Nie może? – Zaśmiała się z przymusem.

– Frank, uważasz, że potrafisz mu się sprzeciwić? Już chciał coś

odpowiedzieć, ale zerknął w kierunku Russella i słowa zamarły mu na

ustach. Russell Currie przyglądał im się z wściekłą ciekawością, słuchając

jednocześnie banalnych uwag Angeli.

Nikt, myślała zirytowana Lutecia, nie jest w stanie z nim wygrać.

Miała wrażenie, że całe życie szukała mężczyzny, który by był

wystarczająco silny.

– Niestety, na mnie już czas – powiedział nagle Russell, przerywając

jej rozmyślania. Spojrzał na zegarek. – Muszę się spotkać z kupcem, który

leci do mnie z Dallas. Będziemy negocjować cenę bydła. Tish, pozbieraj

swoje rzeczy.

Pod wpływem władczego tonu wstała odruchowo, choć nie znosiła

tego, ale i nie opierała się. Zdrobnienie jej imienia pochodziło jeszcze z

dzieciństwa, kiedy to jak cień wszędzie się pętała za tym rosłym mężczyzną

i kochała go, nawet gdy się z nim kłóciła.

– Zaraz wracam – powiedziała i mijając Franka, lekko pocałowała go

w policzek. Zignorowała uniesione brwi Russella i wyszła z pokoju. To był

pierwszy tkliwy gest, na jaki zdobyła się przed całą rodziną i przez chwilę

zastanawiała się, dlaczego czuła, że musi tak postąpić.

Kiedy wróciła do pokoju z walizką i torebką, Belle Tyler siedziała na

kanapie między swoją matką i Russellem tak blisko niego, że trudno by

wetknąć między nich szpilkę. Lutecia bezwiednie zacisnęła usta.

– Och, już jesteś, kochanie – zawołała Belle.

– Właśnie mówię Russellowi, że Frank i ja bardzo chętnie wpadniemy

do was z wizytą.

– Mam nadzieję, że nie będziemy przeszkadzać – mruknął Frank.

– Wcale – odrzekł chłodno Russell. – Zaproszenie obejmuje także

panią, pani Tyler.

– Jest pan bardzo miły – odrzekła z uśmiechem – jednak muszę

zajmować się interesami. Od śmierci męża prawie cała odpowiedzialność za

firmę spadła na mnie, wie pan.

Przyjął bezbarwne oświadczenie z półuśmiechem, co niemal

rozśmieszyło Tish. Ruch Wyzwolenia Kobiet mógłby objąć cały kraj, ale w

autorytarnym słowniku Russella na takie słowa nie było miejsca.

Pochylił się i wziął walizkę z rąk Tish, spojrzawszy jej przy tym prosto

w oczy.

– Denerwujesz się, kochanie? – spytał tak cicho, że nikt inny go nie

słyszał.

– Z twojego powodu? Bardzo zabawne.

– Odkąd tu jestem, uczepiłaś się Tylera jak ostatniej deski ratunku. –

Skierował się do drzwi.

Gdy niósł jej rzeczy do wynajętego samochodu, Lutecia wymieniła ze

wszystkimi uprzejmie słowa pożegnań, lecz gdy Frank, trzymając ją za dłoń,

odprowadzał ją do samochodu, jej ręka drżała.

– Głowa do góry – szepnął do ucha. – Cokolwiek by było, to twój

brat, ta sama krew, rodzina. Przyjadę za dwa tygodnie. Myśl o tym.

– Będę tym żyła. – Uniosła usta do jak zwykle szybkiego, delikatnego

pocałunku.

– Jedziemy – rzucił niecierpliwie Russell i usiadł za kierownicą, nie

zwracając uwagi na zaborcze spojrzenia Belle.

Lutecia usiadła obok niego i odjechali żegnani chóralnym „do

widzenia", które długo jeszcze dzwoniło jej w uszach.

Gdy mknęli międzystanową autostradą, poczuła na sobie jego wzrok.

– Tish, kogo właściwie oni się spodziewali?

– spytał spokojnie. – Prostaka w potarganych dżinsach z widłami w

łapach?

Z uwagą zaczęła przyglądać się swoim dłoniom.

– Przynajmniej Belle nie była tobą rozczarowana.

– Zerknęła na niego. – Nic, tylko dawała ci znaki pod tytułem: „Weź

mnie, jestem twoja".

– Nie ona pierwsza, dziecino, próbuje do mnie startować. Ustawia się

tych panienek cała kolejka – powiedział obojętnie i zapalił papierosa, nie

spuszczając oczu z drogi. – Jak na razie kręci się od cholery kobiet wokół

mnie.

– Zawsze tak było – palnęła nieopatrznie i zaczerwieniła się. – Lecą

na twoją forsę – dodała szybko.

– Innymi słowy, pociągam je wyłącznie wielkością portfela? –

Uśmiechnął się nieznacznie.

– Niby skąd miałabym to wiedzieć? – fuknęła.

– No właśnie, skąd? – Cichy śmiech wypełnił samochód. – Podobno

jestem twoim bratem?

Zaczerwieniła się aż po cebulki włosów.

– To oni tak się domyślali. Próbowałam im wyjaśnić, ale...

– Diabła tam próbowałaś.

Skrzyżowała ramiona na piersiach i patrzyła przez okno.

– Co myślisz o Franku? – spytała od niechcenia.

– Miły chłopak. Z czego się utrzymuje?

– To nie jest żaden chłopak! – warknęła.

Poczuła na sobie jego przenikliwy wzrok.

– W porównaniu ze mną chłopaczek. Jestem od niego starszy co

najmniej o dziesięć lat.

– On ma dwadzieścia sześć.

– No to o osiem. Zadałem ci pytanie.

– Jest wiceprezesem rodzinnej firmy. Branża elektroniczna.

– No dobrze. Jest śliczny.

– To tak jak ty – odcięła się, unosząc upartą brodę.

– Też jesteś śliczny, a kiedy silisz się na złośliwości, to z każdym

słowem robisz się jeszcze śliczniejszy! Istne cudo!

Niemal zadrżała, czując na sobie jego intensywne, płomienne

spojrzenie.

– Powiem to tylko raz – powiedział pozornie łagodnym tonem. –

Jesteś za bardzo przewrażliwiona. Istnieje granica, której lepiej żebyś nie

przekraczała, kochanie.

Usta jej drżały z niechęci i ze strachu.

– Mam prawie dwadzieścia jeden lat, Russell – powiedziała w końcu.

– Nie chcę być traktowana jak dziecko. Kontrolowałeś mnie od szkoły

podstawowej, ale dłużej nie mam zamiaru tego znosić.

– Nie łudź się – powiedział stanowczo i dmuchnął dymem w jej

stronę. – Zniesiesz ode mnie wszystko i poprosisz o jeszcze. A może nie?

Skuliła się w sobie, ponieważ w jego głosie było więcej groźby, niż

gdyby krzyczał.

– Ty to zacząłeś – wymamrotała ze łzami w oczach.

– Wtedy, na plaży po prostu oszalałeś. I nadal jesteś jak oszalały.

Russell, czy musisz być taki okrutny?

– Dziecino, nawet nie wiesz, jak okrutny potrafię być – stwierdził

rzeczowo. – A jeśli nie pohamujesz języka, to się przekonasz.

Odetchnęła głęboko, powstrzymując łzy.

– Przepraszam – wykrztusiła w końcu, niemal dławiąc się własną

dumą.

Dojechali do miasta. Russell stanął na światłach, przerzucając leniwie

ramię przez oparcie fotela. Lustrował jej mizerną twarz, aż niechętnie

odwzajemniła spojrzenie.

Wziął w palce zwisający kosmyk jej włosów i pociągnął.

– To tak się witasz z mężczyzną, którego nie widziałaś cały rok? –

spytał ostro.

– To już tak długo? – udała zaskoczoną.

– Och, doskonale wiesz, ile to trwało. Ale ty nadal ode mnie uciekasz.

– Wpił się w nią rozpalonym wzrokiem.

– Nie chcę o tym mówić – odpowiedziała drżącym głosem. Sięgnęła

do jego ręki, żeby uwolnić włosy.

Schwycił jej palce w swoją wielką, ciepłą dłoń. Jego dotyk

elektryzował ją i porażał.

– Wcale nie chcę być taki brutalny – powiedział cicho, szukając

oczami jej wzroku. – Do diabła, nie chcę też, żebyś znikała z całym

majdanem, nie dając mi szans na wyjaśnienie.

Poczuła chłód w palcach i dziwny ból w sobie. Szarpnęła rękę. Puścił

ją, ruszając ze skrzyżowania.

– Mój Boże – odezwał się po chwili ostrym głosem – przecież ty

flirtujesz z każdym, który ci się nawinie, łącznie ze mną. – Po czym dodał,

spojrzawszy na nią wyzywająco: – Spodziewałaś się po mnie, że co sobie

pomyślę? Przecież byłaś tam, w tej łaźni, w ramionach Jimmy'ego Martina,

w samym tylko ręczniku na sobie. Miał cholerne szczęście, że go nie

zabiłem.

Pod wpływem wspomnień zacisnęła powieki. Wciąż pamiętała

bezwzględne, błyszczące oczy Russella, kiedy tamtego dnia dosłownie

wyrzucił Jimmy'ego za drzwi.

Jim uciekał w panice, ratujący życie i zostawiając Lutecię sam na sam

z rozwścieczonym Russellem, zjadliwymi oskarżeniami i tym, co się stało

potem...

– Po pierwsze mogłaś powiedzieć mi o grzechotniku – powiedział

Russell, skręcając na drogę prowadzącą na lotnisko.

– Szalałeś. Nic do ciebie nie docierało – wyszeptała ochryple. – Ten

grzechotnik leżał zwinięty w moim ubraniu, a ja zobaczyłam go dopiero

wtedy, kiedy zdjęłam kostium kąpielowy. Złapałam ręcznik i zaczęłam

krzyczeć...

– I tak się złożyło, że Martin okrążał konno jezioro. Wiem, do diabła.

– Zacisnął szczęki. – Mindy powiedziała mi, że zadzwoniłaś do niej, żeby ci

przyniosła ubrania. Zanim się uspokoiłem i wróciłem do domu, ty już byłaś

daleko. W akademiku nawet nie odbierałaś telefonów.

– Nie chciałam ani z tobą rozmawiać, ani cię widzieć – szepnęła,

odwracając głowę, jakby pragnęła umknąć stąd jak najdalej.

– Tak mi powtórzyła twoja koleżanka z pokoju.

– Zaparkował auto i wyłączył silnik. Zmrużył ciemne oczy i zaczął jej

się przyglądać, zatrzymując wzrok na głębokim dekolcie tak wymownie, że

zażenowana skrzyżowała ramiona.

Czy on też sobie przypomina, zastanawiała się, co się stało, kiedy

Jimmy Martin uciekł?

Nadal miała w uszach głos Russella. Cichą furię, która bolała jak

uderzenia bata, kiedy zagarnął w ramiona jej ciało drżące w mokrym

ręczniku.

– Na Boga, całe lato się o to prosiłaś – warknął, trzymając ją

bezlitośnie, mimo że się wyrywała.

– Dlaczego się teraz opierasz?

Pochylił głowę. I nawet w tej chwili, choć minął rok, nadal czuła na

ustach okrutny nacisk jego ust. Upokarzający, zimny pocałunek bez

czułości. Wspominała to jak karę za jej dumę i jak ranę na jej miękkich

ustach. Kiedy skończył, a ona trzęsła się niczym listek, odepchnął ją od

siebie. I wyszedł z łaźni, lżąc ją tak strasznymi słowami, że z płaczem

uciekła z Currie Hall, nim zdążył wrócić do domu.

Nerwowo przełknęła ślinę, unikając jego skupionego spojrzenia.

– Nie mogę zapomnieć – szepnęła – jak mnie nazwałeś. To wszystko

nieprawda, to... !

– Wiem. – Dotknął jej rozpalonego policzka.

– Boże, Tish, byliśmy sobie tak bliscy! Przecież wiedziałem o tym

nawet wtedy, kiedy cię oskarżałem. Ale gdy zobaczyłem ciebie i Martina...

po prostu straciłem głowę. I myślałem tylko o jednym, żeby sprawić ci ból.

– I sprawiłeś...

Dotknął lekko jej pełnych, miękkich warg.

– Wiem. Jeszcze czuję twoje usta drżące pod moimi.

Zaczerwieniła się. Do tamtego dnia ona i Russell byli jak rodzeństwo.

Jako nastolatka wszędzie za nim chodziła. Nawet na nudnych aukcjach

inwentarza znosiła zapach bydła, koni, potu i dymu po to tylko, żeby być

blisko niego.

Tak było przez całą szkołę. Kiedy inne dzieci wyśmiewały się z niej,

że jest córką biednego dzierżawcy, przechwalała się swoim wspaniałym,

przyrodnim bratem. Ale nawet kiedy Russell kupił jej nowe ubrania, dzieci

nadal drwiły z jej sukienek z worków na mąkę. Mogła tylko straszyć ich

Russellem, a że znały jego charakter, to dawały spokój. Tak wyglądało jej

dzieciństwo. Teraz jednak już nie była „siostrą"...

– Minął rok – Russell zamyślił się. – A ty nadal się mnie boisz.

Powstrzymała się przed pochopnym zaprzeczeniem i gładząc czarny

kosmyk, powiedziała cicho:

– Proszę, nie chcę o tym mówić.

Zapalił papierosa i przez jakiś czas milczał.

– Tish, do cholery, uciekając od problemów, niczego się nie osiągnie

– powiedział w końcu.

Uniosła dumnie brodę.

– Nie mam żadnych problemów.

– Dzięki ci, święta Joanno, za to stoickie wyznanie. Pomodlimy się

teraz o deszcz, zanim zgorzejesz na stosie?

Rozśmieszył ją. Spłonęła rumieńcem i parsknęła śmiechem. Ciemne

oczy Russella rozbłysły w rozbawieniu i nagle cała niechęć, którą do niego

czuła, znikła jak nikną cienie w promieniach słońca.

– Russell, ty... ! – krzyknęła zirytowana. Zachichotał i zgasił

papierosa.

– No, smarkulo, jedziemy do domu.

Kilka minut później siedziała w kokpicie cessny, a Russell wypełniał

procedury startowe, coś, czego nadal nie pojmowała.

W milczeniu pieściła wzrokiem jego czarne, połyskujące włosy.

Niezależnie od tego, co się zdarzyło przed rokiem, śniła o nim jak dawniej, a

dziwna tęsknota nie ustępowała. Nadal prześladował ją błysk, który ujrzała

w jego rozgniewanych oczach w tamto leniwe, letnie popołudnie, kiedy całe

jej życie nagle uległo zmianie.

W każdym razie miała Franka, który był młodszy, przystojny i niezbyt

wymagający. Franka, przy którym mogła zapomnieć o koszmarnym

dzieciństwie.

Dziwne to było, że znowu zapragnęła ujrzeć Currie Hall. Zobaczyć

małą, silną Mattie o skórze koloru kawy, która nazywała ją „trzcinką

cukrową" i cackała się z nią. Tęskniła do starego Joby'ego, który z leniwym

uśmiechem polerował w kuchni srebra i mruczał swoje pieśni, a Mattie

gotowała. Tęskniła do wesołego śmiechu Eileen i zapachu starego, strze-

listego domostwa, zagnieżdżonego pomiędzy drzewami hikory, tak starymi,

że pamiętały czasy wojny secesyjnej i obdartych żołnierzy konfederatów

przedzierających się do domu.

Jak to możliwe, zachodziła w głowę zdezorientowana Lutecia, kochać

coś i zarazem tego nienawidzić. I znowu wróciła wzrokiem do Russella,

który już siedział obok niej gotowy do lotu.

Rzucił zeszyt z procedurami startowymi na tył czteroosobowego

samolotu i uśmiechnął się szeroko do Tish.

– Gotowa?

– Gotowa. – Sprawdziła pasy bezpieczeństwa i drzwiczki, a Russell

kołował na pas, gdzie mieli czekać na pozwolenie startu.

Kiedy je otrzymali, odciągnął przepustnicę i mały samolocik,

nabierając prędkości, wzbił się w niebo. Wtedy poczuła radosne

podniecenie.

Russell, widząc jej uszczęśliwioną minę, zachichotał.

– To nie do mnie tęskniłaś, ale do tego cholernego samolotu.

– Kocham go! – rzuciła, przekrzykując warkot silnika.

– Naprawdę? Poczekaj, aż znajdziemy się nad otwartym terenem i

zrobimy kilka beczek...

– Nie możesz! – krzyknęła, chwytając się za fotel.

Jej przerażone oczy bardzo go rozbawiły. Odchylił głowę do tyłu i

zaśmiał się, jakby był samym diabłem.

– Russellu Currie, jeżeli ośmielisz się odwrócić mnie w tym

cholernym pudle głową w dół, to... wyślę anonim do władz Lotnictwa

Federalnego, zobaczysz – wykrztusiła.

– Dziecino, wiesz przecież, że niczego się nie boję – odrzekł. – W

porządku, uspokój się. Zachowamy akrobacje na potem.

Zerknęła na niego niespokojnie. Na razie lew był zadowolony. Jego

ciemne oczy błyszczały radością. Widać było, że lot nad zatłoczonymi

autostradami i przebijanie rozrzedzonych chmur sprawiały mu ogromną

przyjemność.

Zastanawiała się, czy pamięta loty bojowe w Wietnamie, gdy ona i

cała rodzina żyli każdym jego listem i nieczęstymi telefonami zza oceanu. I

codziennymi wiadomościami o szóstej z pola walki. Został ranny podczas

ataku na bazę i spędził tygodnie w szpitalu na Hawajach. Kiedy w końcu

wrócił do domu, miał w oczach śmierć. Zaczął ostro pić, ale chodziły

słuchy, że nie z powodu przegranej wojny, lecz z powodu kobiety, która

zmarła w czasie porodu. Jedynej kobiety, którą kochał. Tego tematu nikt,

nawet Baker, nie śmiał poruszać przy Russellu. Tish zaś wiedziała o tym

tylko z zasłyszanych strzępów rozmów.

Przyglądała mu się z ukosa. Jego reputacja, jeśli chodzi o kobiety,

wystarczała, by zatroskane matki bladły. Jednak Lutecia unikała myślenia o

nim w ten sposób. To było zbyt niebezpieczne, rozpamiętywać, jakie

wrażenie zrobiły na niej jego silne ramiona, którymi ją otoczył, ani jak jego

mocne usta...

Odwrócił się nagle i pochwycił jej ciekawskie spojrzenie. Zupełnie

jakby te przenikliwe, czarne oczy widziały jej myśli. Patrzył natarczywie,

unosząc brew, na miękką linię jej ust, aż się zaczerwieniła i odwróciła do

okna.

Cichy śmiech zlał się z szumem silnika. Zacisnęła powieki.

Zdawało się, że minęły ledwie minuty, gdy ujrzeli pod sobą rozległy

prostokąt miasta Ashton, niczym oazę cywilizacji pośród bezkresów farm,

pól i łąk.

Tish uśmiechała się bezwiednie, patrząc na rozrastającą się i

rozkwitającą metropolię, której ekonomia opierała się pierwotnie na

rolnictwie. Ashton było starym miastem z konfederacyjnymi korzeniami, w

którym mimo pozorów nowoczesności dawne uprzedzenia pozostały.

Jak wszystkie miasta Południa, panowała tam zmysłowa, leniwa

atmosfera wzajemnych uprzejmości, co podobało się rdzennym

mieszkańcom, ale denerwowało niecierpliwych turystów z Północy.

Otaczający krajobraz przedstawiał sobą artystyczną wizję zielonej

doskonałości, od wzgórz opadających łagodnymi zboczami w stronę miasta

po dębowe zagajniki i drzewa hikory rosnące pośród mozaiki nowoczesnej i

starej architektury.

Wzdłuż szerokich, mocno uczęszczanych ulic wznosiły się kościoły.

Przeważnie baptystów, szczerych aż do bólu za każdym razem, gdy chodziło

o przywrócenie referendum w sprawie alkoholu. Republikanie tworzą

rzekomo zgraną społeczność, ale demokraci przegłosowują ich tak

miażdżąco, że większość z nich niechętnie przyznaje się do politycznych

sympatii. Wichrzycieli załatwia się tu szybko, skutecznie i niekoniecznie

zgodnie z prawem. Faktycznie, szeryf Blakley, będący szeryfem od tak

dawna, że nikt już nie pamięta tych czasów, gdy nim nie był, znany jest z

tego, że przegonił ze swojego terenu patrol stanowy i agentów FBI, gdy

zaczęli podważać jego autorytet. Okręg Creek robił wrażenie tym, że własne

sprawy załatwia się tu we własnym gronie, pomijając rządy stanowe.

Tish uśmiechała się, pogrążona w rozmyślaniach. Jej kraj rodzinny, ze

wszystkimi wadami i przywarami. Georgia. Początek i koniec świata,

chciała tego czy nie. Tu, w największym na wschód od Missisipi stanie

USA, żyli jej przodkowie. Farmerzy od niemal stu pięćdziesięciu lat...

Farmerzy. To jedno słowo wystarczyło, by sposępniała. Ojciec. Jego

przerażający, nieludzki krzyk...

– Nie! – wyrwało się jej.

– Mała, co się stało? – zapytał natychmiast Russell, niespokojnie na

nią zerkając.

– Nic, nic. – Oparła się o fotel i przymknęła oczy, walcząc ze

wspomnieniem.

Postawił samolot bezbłędnie na prywatnym pasie przy Currie Hall.

Kiedy dostrzegła dom wyłaniający się w oddali zza zielonej kurtyny dębów i

hikory, serce zabiło jej mocniej.

Pola za lądowiskiem pokryte były zielonymi odrostami orzechów

ziemnych i soi, jak mogła sądzić po ich wysokości. Jednak zieleń nie była

tak soczysta, jak być powinna. Spojrzała na Russella pytającym wzrokiem.

– Susza – odpowiedział tak, jak odpowiadał na większość jej

milczących pytań, jakby umiał czytać w jej myślach. – Przeklęte, długie

upały. Musiałem dwa razy siać. Co gorsza, w tym miesiącu wydałem krocie

na walkę z poczwarkami mola bawełnianego. Z bydłem też były problemy –

dodał, szybkim ruchem dłoni wyłączając silnik. – Na zimę nie będzie dość

kiszonki, co znaczy, że w tym roku więcej wydamy na paszę. Tak jest w

prawie całym stanie. Piekielnie kiepski rok.

– Będziesz musiał sprzedać większość bydła – zauważyła zamyślona.

– Albo je wykarmić. Tak czy owak, same straty.

– Spojrzał na nią z ciekawością. – Pamiętasz więcej, niż

przypuszczałem, mimo że dwa lata tkwiłaś w betonach. Zaczynam wierzyć,

że czytałaś gazety gospodarcze.

– Baker wykupił mi subskrypcję prasy lokalnej. Wiem nawet o

grzybicy niszczącej zbiory dla trzody.

– Boże! – wykrzyknął z niechętnym podziwem.

– Jeszcze się nadasz na żonę dla jakiegoś farmera. Spojrzała na niego

spode łba.

– Przecież od dawna ci mówię, że nigdy nie wyjdę za farmera. Wolę

umrzeć, niż zagrzebać się na wsi na resztę życia.

Skupił wzrok na jej twarzy.

– Gdybyś była o kilka lat starsza, mógłbym zmienić twoje

zapatrywania w tej sprawie. Kiedy przestaniesz chować głowę w piasek?

Nigdzie nie uciekniesz, mała.

– Niby od czego uciekam? – spytała, zaciskając kształtne usta.

– Od przeszłości, dzieciństwa... ode mnie – dodał z dziwnym

półuśmiechem.

Wstrzymała oddech, widząc wyraz jego oczu.

Otworzyła drzwi kabiny i zeszła na rozgrzaną nawierzchnię,

odrzucając nerwowo włosy.

Poszła do dżipa, który stał na poboczu pasa, tam, gdzie go Russell

wcześniej zostawił. Kiedy dotarł do auta z jej walizkami, siedziała na

miejscu obok kierowcy, zdegustowana zezując na cienką warstwę kurzu na

siedzeniu.

– Mam jeszcze w pamięci małą dziewczynkę, której kurz wcale nie

przeszkadzał – stwierdził, siadając za kierownicą.

– Ale już nie jestem małą dziewczynką.

Czuła na sobie jego cierpliwe, ale intensywne spojrzenie.

– Boże, przecież wiem – mruknął pod nosem. Zerknęła na niego

kątem oka i kiedy napotkała

jego przenikliwy wzrok, przeszył ją niespokojny dreszcz.

Nagle Russell odwrócił się i włączył silnik.

– Do diabła, jedźmy stąd. Upiekę się w tym skwarze. – Dżip ruszył

gwałtownie.

– Jak się czuje Baker? – spytała, gdy jechali żółtą od kurzu drogą w

stronę farmy, mijając lśniące konie na niegdyś zielonych pastwiskach.

Nakrapiane boki świadczyły, że to rasa appaloosa.

– Zdrowieje – powiedział. – Powoli – dodał z nieznacznym

uśmiechem. – Mindy trzyma go w West Palm Beach, byle dalej od koni, ale

kiedy wróci do domu, sam diabeł go nie utrzyma z dala od stajni.

– Kiedy to będzie?

– Na Boże Narodzenie. Dlatego tu jesteś – odpowiedział, gniotąc w

popielniczce dopalonego papierosa. – Nie mogę jednocześnie zajmować się

farmą i Eileen, kiedy mam żniwa za pasem.

– To wszystko? – zaciekawiła się.

– Nie, nie wszystko. Jest jeszcze chłopiec. – Spojrzał na nią gniewnie.

Uniosła brwi i złośliwie się uśmiechnęła.

– Super, zawsze chciałam być zawodową opiekunką! Poza

karmieniem świń to właśnie lubię najbardziej.

Zachichotał i kręcąc głową, skierował auto na podjazd.

– Ty smarkulo, co ja bym bez ciebie zrobił?

– Biedny pan Currie, biedny. – Potrząsnęła długimi włosami, po

czym zaczęła rozglądać się po rozległych polach z koronami drzew daleko

na horyzoncie, zza którego wyłaniał się wyniosły, biały budynek.

Kwadratowe kolumny i czyste linie sprawiały, że był równie okazały co

otaczające go dęby i hikory.

Gdy Russell podjeżdżał do schodów, na szeroki ganek wyszła Mattie.

Tish z okrzykiem radości rzuciła się w objęcia drobnych, ale nadal

krzepkich ramion.

Szczupła, niewysoka Murzynka przycisnęła ją mocno, kładąc siwą

głowę na jej ramieniu.

– Mój Boże, prawie zapomniałam, jaka jesteś piękna, trzcinko

cukrowa. – Roześmiała się. – Jak dobrze, że znowu jesteś w domu!

– Jak dobrze znowu być w domu – szepnęła Tish. Dostrzegła

huśtawkę, w której huśtała się, kiedy

była mała, i duży fotel na biegunach. Wieczorami, kiedy na ganku

zbierała się rodzina, Russell siadał w nim, brał ją na kolana i bujał.

W drzwiach pojawił się Joby, trochę bardziej zgarbiony, ale nadal

dumny mimo podeszłego wieku. Uśmiechnięty od ucha do ucha, wziął

wyciągniętą rękę Lutecii w swoje dłonie i serdecznie uścisnął.

– Witaj w domu, panienko Tish – powiedział. – Z tobą zawsze jest

nam dobrze. Panienka Eileen nie robi dość hałasu, by ożywić to stare

miejsce.

– Nie byłbym tego taki pewien – stwierdził ponuro Russell. – Jeszcze

dwie godziny tego ostrego rocka i wyrwałbym bezpieczniki wczoraj

wieczorem. Ten okropny magnetofon zbudziłby umarłego.

– Ma dopiero siedemnaście lat, Russell – zaprotestowała Tish.

– To samo Baker mówił o tobie, i co? Uważasz, że powinienem był

kupić ci magnetofon?

Spojrzała na niego spode łba. Ciemna opalenizna nadawała mu nieco

egzotyczny wygląd. Zwarta, żylasta budowa, szerokie bary i twarda klatka

piersiowa, która niegdyś tuliła główkę dziewczynki. Otaczała go tak

zmysłowa, męska aura, że nagle poczuła się, jakby chciała uciekać.

– Jesteś tyranem i dobrze o tym wiesz – odpowiedziała, maskując

strach niechęcią.

– A ty jesteś małą buntowniczką – odparł z leniwym uśmiechem.

Zwęził oczy do błyszczących szparek. – Pazury do mnie wyciągasz, kotku?

– A ty musisz traktować mnie jak głupka, Russell? – odcięła się.

– Lepiej zadzwoń do panienki Nany – wtrąciła szybko Mattie, stając

między nimi. – Powiadom Eileen, że już jesteś. W tym całym zamieszaniu

zupełnie zapomniałam ci powiedzieć, że nie ma jej w domu.

– Zrobię jej niespodziankę. – Tish zerknęła na Russella, który stał bez

słowa z papierosem w ręku i obserwował ją. – Mogę pożyczyć twój

samochód?

– Do diabła, nie.

Usta zadrgały jej w nikłym uśmiechu.

– Życzyłabym sobie jasnej odpowiedzi – stwierdziła.

Kiedyś by się na coś takiego roześmiał, lecz teraz twarz miał

nieprzeniknioną. Jedynie zmrużone oczy miały taki wyraz, że nogi się pod

nią uginały.

– Flirtując, niczego ode mnie nie uzyskasz – powiedział posępnie. –

A może masz krótką pamięć?

Zaczerwieniła się cała.

– Znowu zaczynają – mruknęła stojąca za nią Mattie, a Joby wycofał

się do kuchni.

– Ja wcale nie... – zaprotestowała.

– Kiedy będziesz na górze – ciągnął Russell, omiatając wzrokiem

odkryte krągłości jej pełnych piersi – włóż inną bluzkę. Ten strój jest może

dobry na plaży, ale stąd do oceanu kawał drogi.

– Wyjąłeś mi to z ust – mruknęła Mattie i natychmiast pośpieszyła za

Jobym, widząc kątem oka błysk gniewu w dużych, szarych oczach Tish.

– Russellu Currie, nie mam zamiaru... ! – zaczęła.

– Zamknij się. – Wypowiedział te słowa bardzo spokojnie. Nawet nie

podniósł głosu. Ale wystarczyło zobaczyć wyraz jego oczu. Już kiedyś była

świadkiem, jak samym tylko spojrzeniem, bez jednego słowa, rozdzielił

bijących się robotników rolnych. – Będzie lepiej, jak od razu coś sobie

ustalimy – powiedział cicho. – Zabawa to jedno, i też to lubię, tak jak ty.

Ale flirtowanie to coś innego. Zachowaj to dla Tylera. Nie chcę żadnych

powtórek z zeszłego lata.

Od tłumionej wściekłości aż drgały jej usta.

– Ani ja – powiedziała tak zimno i wyniośle, jak tylko potrafiła,

unosząc dumnie brodę. – I nie flirtowałam. Twierdzisz, że jestem za bardzo

przewrażliwiona, ale myślę, że jest wręcz odwrotnie, Russell.

Zaciągnął się głęboko.

– Dziecino, po prostu zajmij się Eileen, a zalotne spojrzenia rzucaj

chłopcom w twoim wieku. Powinnaś już wiedzieć, że ze mną albo wszystko,

albo nic, we wszystkim.

Wyprostowała się i skierowała ku schodom.

– Jestem w domu ledwie dziesięć minut, a ty jak zwykle wyciągasz

pochopne wnioski – powiedziała lodowato. – W porządku, Russell. Jak

wojna, to wojna. Nie będę wchodzić ci w drogę.

– Przebierz się. Zawiozę cię do Nany. Znieruchomiała, stojąc do niego

tyłem.

– Wolałabym... a Joby nie może mnie zawieźć?

– Dziesięć minut – odpowiedział, odwracając się na pięcie.

Z Russellem kłopot jest taki, wściekała się, zmieniając strój plażowy

na białe spodnie i bluzkę bez dekoltu w biało– brązowe wzory, że nie

uzasadnia, tylko mówi, czego chce, ignorując zdanie innych.

I wychodzi. Oskarża ją o to, że z nim flirtuje. Żartowanie to flirt? Z

zapałem zaczęła szczotkować długie, lekko kręcone włosy. Twarz w lustrze

miała jak z kamienia. Jeżeli wytrzyma do przyjazdu Franka, przynajmniej

będzie miała sprzymierzeńca. Przerwała czesanie i uśmiechnęła się. Na razie

muszą jej wystarczyć Nana i Eileen. Westchnęła. Miała w końcu jakichś

przyjaciół.

Czekał na nią w holu mocno zniecierpliwiony, choć zeszła na dół dwie

minuty wcześniej, niż zarządził. W szytych na miarę brązowych dżinsach i

roboczej koszuli khaki wyglądał na jeszcze wyższego niż w garniturze.

Spojrzał na nią beztrosko spod ronda ranczerskiego kapelusza nasuniętego

zawadiacko na sterczące brwi.

– Nie przesadziłaś przypadkiem? – zbeształ ją, lustrując od białych,

włoskich sandałków aż po białą wstążkę spinającą z tyłu włosy. – Na kim

chcesz zrobić wrażenie?

Nieskrywany sarkazm bijący z jego niskiego, ospałego głosu podziałał

na nią jak uderzenie bata ze srebrną skuwką.

– Na pewno nie na tobie – odparowała, próbując się opanować.

Tylko się uśmiechnął na taką ripostę, ale nie był to wesoły uśmiech.

– Jedziemy.

Posadził ją w dżipie obok siebie i wycofał auto z garażu.

Zesztywniała, bojąc się poruszyć, żeby czerwony kurz nie przylgnął do

białych spodni.

– Chcesz się przebrać w coś ciemniejszego? – spytał.

– Dlaczego nie jedziemy lincolnem? – odparowała ostro.

– Ja pracuję, nadęta panienko. – Wyprowadził dżipa na drogę. Kiedy

zmieniał bieg, jego ręka znalazła się tak blisko jej nogi, że Tish przysunęła

się bliżej drzwi. – Nie mogę jechać luksusowym lincolnem po ludzi

kopiących dziury pod słupki. – Na to, że się odsunęła, nie zareagował

najmniejszym nawet zerknięciem.

Wzruszyła ramionami i zaczęła się przyglądać łagodnym, zielonym

wzniesieniom i pagórkom, których słodki zapach popołudniowy wiaterek

nawiewał do auta. Znowu mijali nakrapiane konie. Skrzywiła się. Baker

opowiedział jej przez telefon, że miał zawał, gdy chciał okiełznać ogiera

appaloosa. Sam jednak miał w sobie tyle dzikości, że na pewno wróci do

niego, żeby dokończyć, co zaczął. Nikt nie miał wątpliwości, że wróci do

swoich koni. W rozmowie telefonicznej był z nią bardzo szczery.

Zerknęła na Russella. Siedział swobodnie z kapeluszem

przekrzywionym na jedno oko, z obojętną miną. Ta sama dzikość była i w

nim, myślała, mimowolnie studiując jego ostry, męski profil, mocne,

brązowe dłonie na kierownicy. Russell, myślała, okiełzna wszystko,

zwłaszcza kobietę.

Gdy podjeżdżali do rozłożystego chińskiego bzu, Russell nagle

wyhamował i zatrzymał auto w cieniu. Zgasił silnik. Zapanowała cisza,

którą od czasu do czasu przerywało cykanie świerszczy i ptasi szczebiot.

Zupełnie inaczej, myślała Tish, niż nad szumiącym oceanem z krzykami

mew, inaczej niż na hałaśliwych ulicach zatłoczonego miasta. Co za ulga!

Bezwiednie rozluźniła się na siedzeniu, zamknęła oczy i uśmiechnęła się.

– Wiejska dziewczyna – powiedział ciepło, odganiając osę z jej

gołego ramienia. – Nic nie poradzisz, mała, twoje serce jest tutaj, tak samo

jak moje.

Odwróciła się do niego i napotkała przekorny wzrok, ale mając w

pamięci, jak bardzo potrafił się pieklić i jak wtedy ją skrzywdził, nie umiała

się uśmiechnąć.

– Co, jeszcze jeden wykład o szybkich facetach z miasta, ospałych

dziewczynach z Południa i urokach życia na wsi? – spytała ozięble. – Mam

wrażenie, że nie stać cię na kulturalną rozmowę, chyba że masz zamiar

palnąć jakieś kazanie.

– Przestań. – Odsunął kapelusz na tył głowy i zaczął przyglądać się

rozebranym do pasa robotnikom rolnym, którzy w tym upale szykowali się

do przerwy na zimne piwo, zostawiając żółte i zielone traktory między

rzędami siana, które grabili i układali w snopy. – Tish, czy ciebie nie męczy

udawanie kogoś, kim nie jesteś? – spytał szorstko.

– Nikogo nie udaję – odpowiedziała chłodno i skrzyżowała ramiona,

jakby miała dreszcze.

– Nie? – Zapalił papierosa, intensywnie się w nią wpatrując. – Bieda

to nie powód do wstydu. Twój ojciec...

– Proszę! – Pochyliła głowę, przygryzając wargi. – Nie zaczynaj!

Westchnął ciężko.

– Mój Boże, minęło tyle lat, a ty nadal nie potrafisz o tym rozmawiać?

Dusisz to w sobie...

– Proszę! – powtórzyła ochryple.

– W porządku, do cholery! – Spojrzał na nią niespokojnie. – Boże,

dziewczyno, nie możesz tak cierpieć.

Odrzuciła włosy i powstrzymując łzy, zwróciła twarz do wiatru.

– Możemy jechać? Chcę zobaczyć Eileen i Nanę.

– Czy Tyler zna prawdę? – warknął znienacka. – Powiedziałaś mu o

swoim pochodzeniu? Przejął się?

Przeszył ją dreszcz.

– Nie waż się mu mówić... ! – krzyknęła, jakby ją uderzył.

Zachował kamienną twarz, ale coś w jego oczach błysnęło.

– Od siebie nie uciekniesz, pamiętaj. Myślała, że go uderzy.

– Russell, niczego nie zapomniałam. Czy o to ci chodzi? – spytała

chrapliwie, tłumiąc łzy. – Pamiętam sukienki z worków na mąkę i za duże

tandetne buty. A zwłaszcza to, jak inne dzieci wyśmiewały się ze mnie, bo

nie miałam nic... nic w ogóle! Ale miałam swoją dumę i nigdy nie dałam po

sobie poznać, jak bardzo cierpiałam! – Oczy miała rozszerzone od

bolesnych wspomnień. – Nawet kiedy przywiozłeś mnie tutaj, dałeś mi

nowe ubranie i kupiłeś lepsze buty, nic się nie zmieniło! Nadal byłam

bachorem dzierżawcy i nikt nie chciał mieć ze mną do czynienia, bo byłam

białym śmieciem! Wielkie dzięki, bardzo dobrze to pamiętam!

– Pamiętasz same złe rzeczy – powiedział cicho, ocierając z jej

policzka jedną, jedyną łzę. – Ale ja pamiętam, że nigdy nie wymigiwałaś się

od obowiązków, nigdy nie kłamałaś i nigdy o nic nie prosiłaś. Przez całe te

lata, Tish, ani razu o nic nie poprosiłaś. Miałaś aż tak dużo?

Pochyliła głowę.

– Miałam ciebie, Russell – szepnęła. – Byłeś moim najlepszym

przyjacielem... wtedy.

– A teraz jestem twoim najgorszym wrogiem? – Odsunął kosmyk z

jej czoła.

– Właśnie – odparła lodowato. Odsunął rękę i zapalił silnik.

Kilka minut potem Russell z piskiem hamulców zahamował pod

starym domem Colemana. Tish uśmiechnęła się na widok znajomej

architektury jeszcze sprzed wojny secesyjnej. Biały, dwupiętrowy budynek z

kwadratowymi kolumnami. Bardzo zwyczajny, jak sam Jace Coleman, bez

ozdób i rzeźbień. Przez całą szerokość fasady biegł ganek, a na nim

huśtawka i stare, ale wygodne bujane fotele i doniczki z kwitnącymi każdej

wiosny kwiatami.

Kiedy Tish, ignorując czujny wzrok Russella, wysiadała z dżipa, z

domu dobiegły kobiece głosy.

– Wróciłaś, ty naprawdę wróciłaś! – Mała, puszysta trąba powietrzna

z krótkimi, czarnymi włosami, przeleciała przez ganek, zbiegła po schodach

i rzuciła się do obściskiwania Tish, niemal ją wywracając.

– Lena! – szeptała Tish, obejmując młodszą od siebie dziewczynę. –

Tęskniłam za tobą.

– Chyba żartujesz. Z tym błękitnookim, jasnowłosym adonisem u

twych stóp, o którym tyle mi opowiadałaś, ty tęskniłaś? Daj spokój, Tish! –

śmiała się Eileen, błyskając cudownie białymi zębami i dużymi czarnymi

oczami. – Ja tęskniłam naprawdę. Nie masz pojęcia, jak nieznośny stał się

ostatnio Russell!

– Żartujesz sobie – droczyła się Tish, rzucając mu twarde spojrzenie,

które mówiło, że dla niej wcale nie są to żarty.

– Niczego nie puszczam mimo uszu, mała – ostrzegł ze zgryźliwym

uśmieszkiem. – Uważaj.

– A oni znowu swoje – westchnęła z ganku Nana Coleman,

przyglądając się Russellowi i Tish. – Przyjechała raptem godzinę temu, a

już się kłócą.

– Czterdzieści pięć minut – sprostowała Tish i śmiejąc się, podeszła

do schodów, żeby uściskać filigranową brunetkę. Spojrzała w jej zielone

oczy.

– Nana, jak się miewasz?

– Wyję z nudów – jęknęła, rzucając Russellowi prowokujące

spojrzenie. – Wszyscy przystojni faceci są zajęci żniwami.

– Myślałem, że zrekompensowałem to przed żniwami – powiedział

Russell głębokim, zmysłowym głosem i z uśmiechem patrzył Nanie w oczy,

aż się zarumieniła.

Tish poczuła nagle pustkę i szybko zwróciła się do Eileen.

– Przywiozłam ci prezent znad morza – powiedziała z udaną

swobodą, ale z ciężkim sercem. – Naszyjnik z korali.

– Miałaś czas na zakupy? – zakpiła Eileen

– Na kilka minut uwolniłam się od Franka.

– Musisz mi o nim opowiedzieć – domagała się Nana, biorąc ją pod

ramię. – Do tej pory nie zależało ci na mężczyznach, wygląda na to, że ten

musi być kimś szczególnym.

– Russell, Nana nas odwiezie – krzyknęła Eileen zza pleców Tish. –

Powiedz Mattie, że będziemy przed kolacją, dobrze?

– Dobrze, smarkulo – odpowiedział siostrze. Nana przystanęła i

odwróciła się.

– Russ, w przyszłą sobotę robię przyjęcie na cześć Tish, takie małe

spotkanie. Przyjdziesz?

Uniósł ciemną brew, ale oczy mu się śmiały.

– Może.

– Dla ciebie może by nie przyszedł – odezwała się Eileen do Nany –

ale dla swojej małej przyjdzie – dodała, mrugając szelmowsko do Tish.

– Nie jestem niczyją małą – powiedziała cicho.

– Mam prawie dwadzieścia jeden lat, Eileen.

– Co za różnica – rzuciła Nana, korzystając z pięcioletniej przewagi.

– Ojcowska czułość nie liczy lat, prawda, Russell?

Przesunął oczami po jej twarzy tak, że aż się zaczerwieniła. Wszedł do

dżipa.

– Przyjdziesz? – nalegała Nana.

– Być może. – Zawrócił auto i odjechał, nie oglądając się za siebie.

– Być może! – Nana wsparła ręce na biodrach i patrzyła za niknącym

w tumanach pyłu autem. – Oto najbardziej nieznośny mężczyzna, jakiego

stworzył Bóg! Kiedy ci się zdaje, że masz go w swojej małej dłoni, on ci się

wymknie przez palce.

– Przecież wiesz – zakpiła Eileen. – Russell należy do Lisy i żadna

kobieta nie ma z nią szans.

Tish chciała zapytać o Lisę, bo skądś znała to imię, jakby słyszała je

wcześniej w Currie Hall, ale Nana ciągnęła swoje:

– ... nigdy nie był taki nerwowy – mówiła, gdy wchodziły do domu.

– Nie wiem, co mu się stało – westchnęła Eileen.

– Od kilku tygodni jest jak tygrys w klatce. Myślę, że chodzi o zbiory.

Ten rok jest dla farmerów paskudny.

– Mów dalej – ze śmiechem rzuciła Nana. – Powinnaś słyszeć ojca,

jak czyta raporty gospodarcze. Ale nie mówmy o zbiorach. Chcę, żeby Tish

opowiedziała o swojej podróży.

– A ja chcę, żeby opowiedziała o Franku Tylerze – rzekła Eileen, gdy

już były w salonie, sadowiąc się obok Tish na wczesnoamerykańskiej

kanapie. Nana poszła po mrożoną herbatę. – Czym się zajmuje?

– Jest inżynierem elektronikiem. Jego rodzina ma przedsiębiorstwo w

branży elektronicznej, a on jest wiceprezesem.

– Fiu, fiu! – kpiąco rzuciła Eileen.

– Ale jest cudowny – protestowała Tish, zawiedziona reakcją

przyrodniej siostry. – Dobrze wygląda. Jest utalentowany. Nie musi nawet

pracować, ale to lubi.

– To tak jak Russell. Czternaście, czasem szesnaście godzin na dobę.

– Eileen, ja ich nie porównuję – odrzekła Tish znacząco. – Obie

wiemy, że Russell jest jedyny w swoim rodzaju. Ale bardzo lubię Franka i

myślę, że ty też go polubisz.

– Jeździ konno? – spytała Eileen.

– Nie wiem.

– Poluje, łowi ryby?

Tish chrząkała.

– Lena, w co się ubierzesz na przyjęcie u Nany? – spytała, by zmienić

temat.

– Knebel, jeśli się nie zamknie – zażartowała Nana, niosąc tacę z

trzema szklankami mrożonej herbaty.

– Amen – rzuciła Tish z uśmiechem. Wzięła szklankę i zaczęła

łapczywie pić. – Co masz przeciwko Frankowi? Przecież nawet go nie

znasz. – Spojrzała na Eileen.

Dziewczyna skrzywiła się.

– Jest obcy.

– Na miłość boską, mówisz jak Russell – powiedziała Nana, kręcąc

głową. – Chociaż był zażartym orędownikiem praw obywatelskich, zanim

się rozpowszechniły, sam nie jest wolny od pewnych uprzedzeń.

– Ja też. Obcy to obcy. Przyjeżdżają, wykupują ziemię, jakby razem z

nią kupowali dziedzictwo, i uważają, że jeśli mają jeden hektar, to mają

prawo zmieniać otoczenie na swoją modłę – piekliła się Eileen.

– Słuchajcie głosu mądrości. – Tish zatkała sobie uszy. Uchyliła się,

gdy Eileen udała, że chce w nią rzucić szklanką. – Lena, jesteś niemożliwa.

– Russ mówi, że to jest moje drugie imię – zgodziła się Eileen. –

Och, Tish, spraw, żeby mi pozwolił pójść na przyjęcie z Gusem. Pozwoli,

jeśli go poprosisz.

– Że jak?

– Gus Hamack. Pamiętasz go, miał rude włosy, nie miał dwóch zębów

i przynosiłam mu do szkoły jabłka – przypominała jej Eileen. – Teraz ma

wszystkie zęby, ponad metr osiemdziesiąt i jest fantastyczny! Studiuje

inżynierię środowiska na uniwersytecie Jeremiaha Blakeleya, a Russ daje

mu u nas pracę co drugi kwartał, żeby mógł opłacić studia. Proszę, Tish.

– Zobaczymy – odrzekła niepewnie. Na samą myśl, że znowu ma się

zmierzyć z Russellem, zamierało jej serce.

– Włożę coś naprawdę seksownego – kontynuowała Eileen, jakby

wszystko zostało ustalone. Pochyliła się do Tish z radosnym podnieceniem

w brązowych oczach. – Wrócimy do domu, to ci pokażę. Obcisła, niebieska

i bez pleców. Założę na to szal i wyjdę z domu, zanim Russell każe mi się

przebrać.

Pokonana Tish pokręciła ze śmiechem głową.

– Już wiem, czego najbardziej mi było brak. Późnym popołudniem

Nana zawiozła Tish i Eileen

do Currie Hall. Chociaż wykręcały się brakiem apetytu, Mattie

naszykowała jedną ze swoich gigantycznych kolacji. Tish włożyła do stołu

zwykłą szmizjerkę, zwyczaj z dzieciństwa, ponieważ Russell nigdy nie

pozwalał, by kobiety siedziały przy nim w spodniach. Mimo tej tresury, gdy

usiadła obok Eileen i napotykała drwiące spojrzenie Russella, nadal drżała.

– Czy Dwight Haley już wyjechał? – spytała Eileen, kiedy zaczęli

jeść.

Russell skinął głową.

– Musiał wrócić do Dallas. Kupił twojego byka, angusa –

odpowiedział z uśmieszkiem na ustach.

– Big Bena? – jęknęła Eileen. – Rety, Russ, chowałam go od małego.

To jedyny angus w całej okolicy. Wszyscy mają herefordy – narzekała.

– Dlatego już nie masz Big Bena – odrzekł spokojnie, popijając kawę.

– Nie mogłem dłużej trzymać go w mojej hodowli, zbyt wielkie ryzyko.

Możesz za to opiekować się cielakiem hereforda.

– No pewnie, Russ, pozwalasz mi zajmować się cielakiem, aż osiągnie

sto kilo. A pewnego dnia znajdę go na talerzu. To okrutne.

– Okrucieństwo bywa dobrocią, kotku – powiedział w roztargnieniu,

zerkając na Tish, która szybko opuściła wzrok na piure z ziemniaków i

pieczeń.

– A co ty byś powiedział, gdybym bez twojej wiedzy sprzedała

jednego z twoich appsów? – marudziła Eileen.

– To zależy.

– Od czego?

– Od tego, za ile byś go sprzedała. – Wyszczerzył w uśmiechu zęby.

– Och, Russ – poddała się Eileen.

Tish przysłuchiwała się rozmowie rodzeństwa, smakując stek z

cebulką. Przyjemnie jest patrzeć na Russella, myślała. Czy to jego

aroganckie przechylenie głowy zawsze było tak urocze, i dlaczego wcześniej

nie spostrzegła, że czarne włosy kręcą się lekko przy końcach, gdzie

dotykają muskularnej szyi? Wędrowała wzrokiem po profilu, stanowczym,

jakby wyrzeźbionym w ciemnej twarzy. Prosty nos, sterczące brwi, szczęki

mocne i uparte...

Naraz odwrócił głowę, zmrużył skrzące się oczy i kiedy spostrzegł, że

mu się przygląda, skrzywił się. Szybko spuściła wzrok na talerz,

nienawidząc gorąca rozpalającego jej policzki.

Odsunęła nadal pełny talerz i wstała.

– Idę na chwilę na ganek – powiedziała, zanim ktokolwiek zdążył

zapytać, dlaczego nie skończyła kolacji.

Prawie wybiegła, szukając schronienia na długim, szerokim ganku,

ledwie świadoma tubalnego śmiechu za plecami.

Klapnęła na huśtawkę i odepchnęła się, słuchając dobiegającego z

daleka szczekania psów łowieckich i cykających w pobliżu świerszczy. Od

chwili, gdy ich oczy spotkały się, jej serce waliło jak młot. Skrzyżowała ręce

na piersiach, czując nagły napływ słodkich wspomnień. Frank ma blond

włosy, mówiła sobie, i niebieskie oczy, i jeśli zechcę, mogę go mieć.

– Tish! – zawołała Eileen, wdzierając się w jej samotność z gracją

bomby atomowej.

– Tutaj, Lena!

Eileen z tupotem wybiegła zza rogu i usiadła na brzegu huśtawki.

– Russ wychodzi na zewnątrz – powiedziała szybko. – Nie

zapomnisz spytać go o Gusa?

Poczuła, że krew jej uderza do głowy. Naraz pojęła, że wolałaby nie

zostawać z nim sam na sam.

– Poczekaj ze mną – powiedziała. – Poprosimy go razem.

– Nie mogę. – Eileen wstała pośpiesznie. – Zjadłby mnie żywcem,

gdyby się dowiedział, że cię prosiłam. Tish, proszę, kiedyś ci się

odwdzięczę.

Poddała się. Nie umiała odmówić tym wielkim, czarnym, błagającym

oczom.

– Dobrze, zapytam go.

Eileen pochyliła się i uściskała ją.

– Jesteś najlepszą siostrą, jaką można sobie wymarzyć, mimo że

przyrodnią. Dzięki!

Odwróciła się i pomknęła w stronę drzwi, prawie zderzając się z

Russellem.

– O rety, Russ, musisz prześladować ludzi? – krzyknęła. – Jesteś

wielki jak dom!

– Zostały dwa kawałki szarlotki. – Głos miał niski, powolny. –

Eileen też to dotyczy.

– Swój kawałek już zjadłam – zaprotestowała.

– Idę do swojego pokoju. Jutro mam szkołę, a jeszcze nie odrobiłam

lekcji.

– Żadnej telewizji, póki nie skończysz – krzyknął za nią.

– Rozkaz! – odkrzyknęła zawadiacko i dała nogę.

Russell opuścił swoje wielkie ciało na siedzenie huśtawki, oparł się

wygodnie i zapalił papierosa. Był z dala od okna i Tish widziała tylko

żarzący się tytoń. Jej oczy z wolna przyzwyczajały się do ciemności.

– Odpowiedź brzmi: nie – rzucił.

– Ale co: nie. – Miała nadzieję, że powiedziała to spokojnie.

– Cokolwiek, o co miałaś mnie prosić dla Leny. Na pewno chodzi o

Gusa. – Wprawił huśtawkę w ruch.

– Ona chce iść z nim na przyjęcie do Nany. Obiecałam jej, że cię

zapytam.

– Ale mnie nie zapytałaś. Zapytałaś, mała? – dopytywał się

uszczypliwie. – Wolałabyś utonąć, niż poprosić mnie o kamizelkę

ratunkową.

– Oboje wiemy, że rzuciłbyś mi kotwicę – odparowała, odpychając

niecierpliwie huśtawkę jedną nogą.

– Do diabła, dobrze wiesz, że bez namysłu rzuciłbym się za tobą. –

Westchnął. Poczuła dym, jakby w ciemnościach dmuchnął w jej stronę. –

Tish, dzisiaj po południu nie chciałem, byśmy sobie skakali do oczu. To, co

powiedziałem, było raczej ostrzeżeniem, niż wypowiedzeniem wojny.

Będziesz tu tylko dwa miesiące. Chciałbym ci je umilić najbardziej, jak

potrafię.

To były przeprosiny. A przynajmniej, poprawiła się, nigdy nie był tego

tak blisko. Oskarżał ją, że jest dumna, ale to on był chodzącą dumą.

– Cokolwiek to znaczy, Russell – zaczęła cicho – nie znam się na

uwodzeniu mężczyzn. I naprawdę nie flirtowałam. Ja... ja myślałam, że to

były żarty, tak jak wtedy, kiedy byłam mała. Pamiętasz? Wtedy, zeszłego

lata też, ja nie...

– Tish, jesteś aż tak naiwna? – Nagle spoważniał.

– Dwa lata na północnym uniwersytecie, randki z różnymi facetami...

– Z nikim nie chodziłam, z wyjątkiem Franka oczywiście. Wiem,

czego dzisiaj mężczyźni chcą od kobiety, ale ja nie mogę... nie chcę... Frank

o nic nie prosił... – mówiła coraz bardziej zażenowana.

– Chcesz powiedzieć, choć kiepsko ci to wychodzi, że nadal jesteś

dziewicą? – zapytał cicho.

– Nie twój interes! – Głos miała ostry, ponieważ wstydziła się.

– Owszem, to mój interes, i to bardziej niż ci się zdaje. – Jego głos

brzmiał w ciemnościach głęboko i spokojnie. Kanapa huśtawki zaskrzypiała

pod jego ciężarem. – Czy on się z tobą kochał?

– Jeżeli masz zamiar mnie obrażać, wracam do środka... – Podniosła

się.

– Obrażać? – Nie wierzył własnym uszom. – Mój Boże, czy to ja

natchnąłem cię tą świątobliwością? Jeśli tak, to błagam o wybaczenie.

Chodziło mi raczej o twoje zdrowe nastawienie do seksu. Cała się

zaczerwieniła.

– Russell!

Cichy ironiczny śmiech zmieszał się z odległymi odgłosami pól.

– Święta Joanno, sukni pokutnej jeno ci trzeba. Przełknęła drwinę.

Usta jej drżały od niedorzecznej złości.

– Czego się spodziewałeś, Russell? Że córka prostego dzierżawcy

puści się, jak to zwykle bywa, i zajdzie w ciążę?

– Zamknij się, do cholery!

Zesztywniała. Tak groźnego tonu w jego głosie nie słyszała od dawna.

Z oczu bezgłośnie pociekły jej łzy.

– Na Boga, pewnego dnia tak mnie sprowokujesz,że posunę się za

daleko – powiedział stłumionym głosem.

Zacisnęła powieki, żeby nie widzieć nawet jego cienia. Niemal

słyszała bicie swojego serca. Znowu była małą dziewczynką, która kuli się

przed nim ze strachu jak zbity pies.

– Dąsasz się znowu, mała dziewczynko? – spytał szorstko.

Bez słowa wstała z huśtawki i minęła go wolno, na oślep. Zimne łzy

ciekły jej po policzkach i zbierały się w kącikach ust.

Poczuła na nadgarstku jego wielką rękę, ale nawet nie spojrzała.

– Tish... – wypowiedział zdrobnienie niemal z czułością, bez śladu

złości.

– Co? – wykrztusiła butnie.

Nagle puścił jej nadgarstek. Schwycił ją szczupłymi, silnymi palcami

za biodra i bezceremonialnie posadził ją sobie na twardych udach. Jedną

ręką mocno ją przytrzymał, a drugą uniósł jej brodę do swoich

połyskujących oczu. Bezlitosne palce przesuwał po strużkach łez na

gładkich policzkach, aż do miękkich, nadąsanych ust.

– Nigdy – mówił cicho, z namaszczeniem – przenigdy tak do mnie

nie mów. Rozumiesz, Tish?

Nie rozumiała, ale wolała skinąć, niż ryzykować kolejny atak. Nigdy

nie widziała go tak rozwścieczonego. Nie rozumiała, co takiego

powiedziała, że aż tak się rozzłościł. Załkała, cała roztrzęsiona.

Przyciskał jej głowę do ramienia i patrzył na nią. Ledwie widziała jego

oczy, za to czuła na sobie wzrok Russela, jakby jej dotykał. Przy boku zaś

czuła uderzenia jego serca, mocne i pewne. Jego pierś wznosiła się i

opadała. Sama tkwiła znieruchomiała, nie śmiejąc nawet oddychać. Męska

ręka przy jej zimnej twarzy była ciepła i dziwnie przyjemna. Na czole czuła

jego oddech, zapach tytoniu i wody kolońskiej. Ta bliskość dziwnie ją

osłabiała i Tish mimo woli wracała pamięcią do wieczności tamtej chwili, w

domu przy plaży.

Zesztywniała, znowu czując złość, furię i ból, które jej zadawał.

On zaś gładził palcami ślady łez na jej policzkach, biegnące od oczu

do ust.

– Jesteś jak sparaliżowana – mówił cicho. – Nie zamierzam cię

krzywdzić.

– Proszę, puść mnie – wyszeptała.

– Nie obawiaj się mnie – odrzekł głosem tak miękkim i zmysłowym,

jak wcześniej okrutnym. – Trzymałem cię tak na kolanach, kiedy miałaś

ledwie osiem lat. Wsłuchiwaliśmy się w odległe szczekania psów na polach,

rozmawialiśmy o łowieniu ryb. Pamiętasz?

Jej napięte mięśnie rozluźniły się nieco.

– Wtedy tak na mnie nie krzyczałeś – powiedziała z wyrzutem.

Musnął ustami jej czoło.

– Bo nie wyprowadzałaś mnie tak często z równowagi. Rozluźnij się,

na miłość Boską, czuję tylko same kości!

– Nic nie poradzę, że jestem chuda...

– Tutaj – burknął, przesuwając ją tak, że głowa Tish i piersi spoczęły

na jego ciepłej, szerokiej klatce piersiowej, jednocześnie obejmując

ramieniem jej plecy. – Nic, tylko łokcie i kolana.

Przytuliła się do miękkiej, bawełnianej koszuli. Jego zapach i dotyk

były jej dziwnie znajome. Duży, ciepły i dający poczucie bezpieczeństwa, w

chłodzie wieczoru, w ciszy nocy i ciemnościach. Z nikim nie czuła się tak

bezpieczna jak z nim. Wystarczało, by wiedziała, że jest w domu, a zasy-

piała spokojnie nawet w największych ciemnościach.

– Sprawiasz, że czuję się taka bezpieczna... – wyszeptała sennie.

Zaśmiał się tuż przy jej uchu.

– Gdybyś była o kilka lat starsza, byłoby to twoje ostatnie przymilanie

się do mnie – stwierdził.

– Dlaczego? – spytała niewinnie.

– Masz zamiar spać?

– Mogłabym. Jesteś taki ciepły, Russell.

– To się nie nazywa ciepłem. – Mocniej ją przytulił. – Opowiedz mi

o Tylerze i o płazy. Co robiliście?

– Pływaliśmy, rozmawialiśmy, słuchaliśmy jego matki, graliśmy w

szachy, słuchaliśmy jego matki, chodziliśmy po sklepach, słuchaliśmy...

– ... jego matki – zachichotał. – To w jej stylu. Aż tak zaborcza?

– Bardzo. A także bardzo zarozumiała. Kiedy dowiedziała się, że

jestem „z tych" Currie, stawała na głowie, żeby spiknąć mnie z Frankiem.

Dlatego zostałam zaproszona na wybrzeże.

– Ty? – spytał posępnie. – Czy twoje nazwisko? Czy ona wie... ?

– Nie! – odpowiedziała natychmiast. – I jeśli... !

– Możesz się zamknąć? – rzucił niecierpliwie. – Mój Boże, nie po to

przywiozłem cię do domu, żeby przez całe dwa miesiące się z tobą kłócić.

– A dlaczego mnie przywiozłeś? – spytała, wypatrując w

ciemnościach jego oczu. – Naprawdę z powodu Eileen?

Palcem lekko dotknął jej ust.

– A może tęskniłem do ciebie, smarkulo?

– Też do ciebie tęskniłam, Russ – przyznała otwarcie.

Przyciągnął ją mocniej, kołysząc w ramionach, zanurzywszy twarz w

jej włosach. Dziwiło ją to, co odczuwała w całym ciele. Niejasne pragnienie,

niespokojne pożądanie, wszystko to sprawiało, że jej młoda krew burzyła

się. Wbijała w niego krótkie, ostre paznokcie, czując, że przygarnia ją do

swojego twardego ciała coraz bardziej i coraz mocniej, aż poczuła jego

żebra, a uścisk nie był już tak delikatny i czuły, ale otwarcie i głęboko

nienasycony.

– Tish, jesteś tam? – Słodką, oszałamiającą ciszę przerwał głos

Eileen.

Russell westchnął i rozluźnił odurzający uścisk.

– Jesteśmy tutaj, Lena! – krzyknął. – O co chodzi?

Podeszła w ich stronę, kierując się głosem i stanęła, widząc na kanapce

huśtawki dwie ciemne sylwetki.

– Rany Julek – mruknęła szelmowsko. – Czy to nie urocze? Russell i

jego mała...

– Uśnij tylko, a wrzucę cię do lodowatej wody – zagroziła jej Tish.

Natychmiast wstała, pozwalając, by jej poczucie humoru rozgoniło na cztery

wiatry wszystkie niespełnione pragnienia, które rozbudził w niej Russell. –

Przygwożdżę twoje buty do podłogi! Zobaczysz... ! – Rzuciła się w stronę

chichoczącej, czmychającej nastolatki i śmiejąc się, pobiegły do domu.

ROZDZIAŁ TRZECI

Tydzień poprzedzający przyjęcie u Nany Coleman minął jej jak we

śnie na herbatkach, odwiedzinach i schodzeniu Russellowi z drogi. Nawet

nie umiała sobie wytłumaczyć, dlaczego to było takie ważne, że w jego

obecności stawała się milcząca i zawstydzona. Co gorsza, wystarczyło, że

tylko na nią spojrzał, a już oblewała się pąsem, dla niego tymczasem była to,

jak się zdaje, świetna rozrywka. Na przykład śniadania stały się dla Tish

istnym piekłem.

– Jedna dziewczyna, którą poznałam w szkole, wychodzi w przyszłym

miesiącu za mąż – oznajmiła pewnego ranka Eileen znad bekonu, jajek i

chrupiących bułeczek. – Po maturze dostała pracę w biurze i wychodzi za

pana Jamesona, nauczyciela fizyki.

– Musi być sporo starszy od tej twojej przyjaciółki, jak przypuszczam

– powiedziała Tish, wbijając wzrok w swój talerz z jajecznicą.

– Och, tak, to starzec – odpowiedziała Eileen, rozwlekając

niemiłosiernie słowa. – Ma dwadzieścia osiem lat.

– Dwadzieścia osiem? – spytała Tish, udając przerażoną i zerkając

złośliwie na Russella, który rozparł się wygodnie w krześle. – O mój Boże,

już prawie dojrzał do założenia rodziny!

Russell utkwił ciemny wzrok w tym ponętnym fragmencie Tish, który

był widoczny ponad stołem. Patrzył tak bezczelnie intensywnie, że krew

napłynęła jej do twarzy. Pochwycił jej spojrzenie, nie odwrócił jednak oczu.

Było w nich coś nowego, niespotykana dotąd zmysłowość, a nawet

drapieżność, co przyprawiło ją o dreszcz.

– Młodość ma swoje zalety, mała – powiedział z drwiącym

uśmieszkiem – ale ja jestem przeciwny uwodzeniu nieletnich.

– Gdybyś zobaczył ich razem, nie powiedziałbyś, że jest nieletnia –

stwierdziła w zamyśleniu Eileen.

– Jest bardzo dojrzała.

– Rzadka to cecha u nastolatek – skomentował Russel, kończąc kawę.

– Ona ma dziewiętnaście lat – oponowała Eileen. – Właściwie już

nie jest nastolatką.

– Dojrzałość zależy od osoby, a nie wieku. – Zaciągnął się głęboko,

odstawił filiżankę na spodek i oparł się wygodnie, patrząc w zamyśleniu na

Tish. – Tish jest prawie o dwa lata starsza od twojej przyjaciółki, ale

stawiam mojego nagradzanego byka hereforda, że nawet nie wie, jak się

całować.

Poczerwieniała jak burak, kiedy dwie pary brązowych oczu

przyglądały jej się tak uważnie, jakby była nadzwyczajnie ciekawym

okazem bakterii pod mikroskopem.

– Tish, ty nie wiesz, jak się całować?! – zdumiała się Eileen.

– Pewnie, że wiem! – prychnęła i rzuciła Russellowi bardzo

wymowne spojrzenie.

– Ojej! Lecę, bo się spóźnię! – wrzasnęła Eileen, patrząc na zegarek.

Wytarła usta w lnianą serwetkę, zostawiając na niej czerwone ślady szminki.

– Cześć!

– Nie przekraczaj osiemdziesiątki – krzyknął za nią Russell.

– W volkswagenie tyle nie wyciągnę. Zwłaszcza w moim

volkswagenie!

– Zrozumiałem – przyznał, chichocząc, a Tish nie mogła się nie

uśmiechnąć, wyobrażając sobie Eileen w żółtej, zdezelowanej pluskwie.

– Jak ona zdołała cię namówić na to auto? – zaciekawiła się.

– Ech... – Westchnął ciężko. – To było w targowy piątek.

Ładowałem na przyczepę sześć jałówek. Podeszła mnie, cholera by to

wzięła. Miała w ręku moją książeczkę czekową, a ja podpisałem czek. I

okazało się, że jestem współwłaścicielem żółtego volkswagena z

sześćdziesiątego piątego roku. Przynajmniej – dodał ponuro – tak jest w

papierach. Bardziej przypomina kosiarkę z wielkimi kołami.

– Założę się, że mało pali.

– Tak samo jak autobus szkolny, którym jeździłaś.

– Tylko dlatego, że nie umiałam cię podejść tak jak Eileen. I bałam

się, że będziesz się wściekać. Nadal się tego boję – mruknęła, spuszczając

oczy.

– Nigdy bym cię nie skrzywdził, kochanie – powiedział łagodnie.

– Wiem.

Zapadło długie milczenie. Zgasił papierosa, podniósł się, stanął za jej

krzesłem i nachylił się nad nią tak nisko, że puls jej przyśpieszył. Czuła na

ustach jego oddech.

– Powiedziałaś Eileen, że umiesz się całować – powiedział niskim,

gardłowym głosem. – Udowodnij.

– Nie! – szepnęła rozpaczliwie i zaczerwieniła się, kiedy napotkała

jego ciemne, rozbawione oczy.

– Boisz się, Tish? – Przesunął zmysłowo kciukiem po jej dolnej

wardze.

– Tak! Nie! Och, Russell... ! – jęczała zirytowana. Zaśmiał się lekko i

odsunął.

– Tchórz. Tym razem bym cię nie skrzywdził.

Te słowa były dla niej tak upokarzające, jakby celowo przypominał jej

o tamtym dniu, kiedy zeszłego lata poczuła jego wściekłe, twarde usta i

bolesny uścisk jego ramion.

– Wolałabym, żebyś sobie ze mnie nie żartował – powiedziała cicho.

– Uważasz, że żartuję? – Uniósł jej twarz do swojej. Jego ciemne

oczy wytrącały ją z równowagi.

– Jesteś bardzo młoda, panienko Peacock.

Ściskała w rękach serwetkę, jakby to była kamizelka ratunkowa. Jego

bliskość przyprawiała ją o drżenie, ale raczej wolałaby umrzeć, niż

pozwolić, by to zobaczył.

– Myślę, że wy, starsi, lubicie towarzystwo wesołej młodzieży –

odpowiedziała wymijająco. – Wiesz, żeby poczuć się młodziej.

Wsunął dłoń pod jej miękkie włosy i zaczął głaskać ją po karku. Jego

usta znalazły się tuż przy jej ustach, tak że prawie ich dotykały. Serce Tish

biło jak oszalały werbel.

– Jestem stary? – drwił z niej, szepcąc tak blisko jej ust, że ciepły

oddech owiewał wargi Tish.

– Russ? – szepnęła, tracąc oddech. Oszołomiona spojrzała mu w oczy

miękko, jak nigdy, przez łzy.

Naraz jego dłoń znieruchomiała i na moment zacisnęła się na jej karku.

Natychmiast jednak puścił ją i wyprostował się.

– Kiedy skończysz, idź do zagrody Smitha – powiedział. – Dostałem

kilka cieląt, którymi możesz się zająć.

– Cielęta?

– Cztery. Same jerseye.

– Och, Russel, pozwolisz mi?

– Jasne. Grover cię zawiezie. I powiedz mu, żeby pokazał ci także

nowego ogiera appaloosa.

Zdziwiła się, że nagle poczuła rozczarowanie i... pustkę, ponieważ

Russell nie jechał z nią, żeby obejrzeć cielaki.

– Kiedyś pozwalałeś mi nadawać tym maleństwom imiona, zanim

dowiedziałam się, czym jest cielęcina.

– Tak, a także zawoziłem cię do nich. – Przyglądał jej się

zmrużonymi oczami. – Muszę cię teraz trzymać na dystans, kochanie. Nie

ma w tym przyszłości.

– W czym? – zaciekawiła się.

– Nieważne. Mam sporo roboty.

Patrzyła, jak odchodzi, w niej tymczasem od emocji aż kipiało. Z

jakiegoś powodu chciało jej się płakać.

Po incydencie przy śniadaniu Tish przezornie odczekiwała w swoim

pokoju, dopóki nie usłyszała, że Russell wychodził z domu. Dokładała też

wszelkich starań, żeby trzymać się z dala od stołu podczas kolacji.

Wieczorami odwiedzała dawnych przyjaciół, wliczając w to Nanę, i tym

sposobem unikała wspólnych posiłków w domu. Jeżeli Russell domyślał się,

że robiła tak celowo, to nie dawał tego po sobie poznać. Przygnębiało ją

jednak, że po nim nigdy niczego nie było widać. Dobrze by było mieć już

Franka przy sobie. Do przyjazdu jego i Belle pozostał ledwie tydzień, ale

cieszyła się, że ich zobaczy tylko początkowo, dopóki nie przypomniała

sobie, jak Belle leciała na Russella. Wyobraziła ją sobie w Currie Hall i

straciła humor mimo entuzjazmu dla cielaczków i czystej krwi appaloosa.

W dniu przyjęcia na cześć jej powrotu do domu wiozła na pola

skrzynkę piwa, nie rozumiejąc za bardzo motywów, którymi się kierowała,

ale przekonując samą siebie, że obojętność Russella nic z tym nie ma

wspólnego. Dawno temu, gdy była mała, taszczyła w skwarze na

zabronowane czarnoziemy dzbanki mrożonej herbaty. I pamiętała

uradowane miny Bakera i jego syna, opalone i spocone twarze,kiedy

chłodzili się złocistym napojem. Podobnie było, gdy Russell przejął

ogromny obowiązek nadzorowania tysięcy hektarów ziemi należącej do

farmy i doglądania rodzinnej hodowli bydła. Nieraz widywała go

ociekającego potem, gdy od wschodu do zachodu słońca pracował w polu.

Jednak gdy Baker posłał ją do szkoły, te wspomnienia zblakły. Od dawna

nie widziała obnażonych do pasa mężczyzn harujących przy sianokosach.

Teraz miała takie wrażenie, jakby czas się cofnął. Siedziała sobie

spokojnie w mercedesie, słońce padało na pracujących przy kombajnach, z

których wypadały snopy zielono– brązowego siana. Rozglądała się po

rozległych łąkach, wchłaniała w nozdrza słodki zapach świeżego siana i

czuła przejmującą tęsknotę. Porównując w myślach piękno tej ziemi z

betonem i brudem ulic Nowego Jorku, zastanawiała się z roztargnieniem, jak

w ogóle mogła sobie wyobrazić, że jakiekolwiek porównanie ma sens.

Russell nazwał ją dziewczyną ze wsi i, co dość ją dziwiło, trafił w sedno,

choć przez całe lata udawała przed sobą, że wcale tak nie jest.

Gdy się rozglądała, Russell zauważył samochód i zręcznie zeskoczył z

wielkiej ciężarówki, na którą wrzucano snopy siana. Jego zwinność,

niezwyczajna u tak wysokich mężczyzn, zachwycała ją. Ruszył ku niej,

wołając coś do ludzi ubranych w dżinsowe kombinezony i krzątających się

wokół ciężarówki.

Zbliżał się do niej, a ona wpatrywała się w niego z nowym

przypływem czułości w oczach, podziwiając wspaniałą muskulaturę. Był

bez koszuli, z wyeksponowaną, na brąz opaloną szeroką klatką piersiową, z

gęstym owłosieniem niknącym pod klamrą paska. Całe swoje życie

widywała go bez koszuli... tym razem jednak ów widok dziwnie na nią

działał. Nie mogąc oderwać od niego oczu, zdenerwowana otworzyła drzwi

auta i ruszyła w stronę Russella.

Zdjął stetsona z szerokim rondem, otarł przedramieniem czoło,

strącając kropelki potu z gęstych brwi, i uśmiechnął się do niej.

– Jeśli przyjechałaś tu do pomocy – powiedział zamyślonym głosem,

z ciemnymi oczami wlepionymi w jej sukienkę z cienkiego materiału w

czerwono– białe wzory – powinnaś była włożyć coś bardziej

odpowiedniego.

Potrząsnęła długimi, czarnymi włosami i uśmiechnęła się.

– Przepraszam, ale Baker nie wychowywał mnie na farmera.

Pochylił głowę, żeby zapalić papierosa.

– To po co przyjechałaś? – Spojrzał na nią i zwęził oczy w szparki,

gdy napotkał jej wzrok.

Wzruszyła ramionami.

– Przywiozłam skrzynkę piwa.

– Piwa? – Uniósł w zdziwieniu brew.

Spodziewała się tego.

– Wiem, że dla ciebie picie czegoś słabszego od burbona to zwykłe

świętokradztwo, ale piwo jest zimne i mokre, a ty wyglądasz, jakby chciało

ci się pić. Jesteś spocony.

– Jak to w pracy – powiedział cicho, patrząc jej w oczy. – Tylera

topiącego się we własnym pocie nie zobaczysz nigdy.

– Znowu zaczynasz? W takim razie postawię tę skrzynkę piwa na

ziemi i tym mercedesem dokładnie ją rozjadę.

– Zrób to, a sam cię tym mercedesem dokładnie rozjadę – odparował

ze śmiechem. – Hej, Jack! – krzyknął w stronę jednego ze smukłych,

młodych mężczyzn, który szedł za ciężarówką i wrzucał na nią snopy siana.

– Tak, szefie?

– Macie tu skrzynkę piwa. Weź ją i zanieś chłopakom – polecił mu

Russell, gdy podszedł do nich.

– Dziesięć minut przerwy. I nie podoba mi się, co tam widzę. –

Wskazał coraz liczniej gromadzące się czarne chmury.

– Jasna sprawa. Dzięki! – Ucieszony robotnik wyjął skrzynkę z auta,

wrzasnął: – Piwo! – i zaniósł ją do cienia.

Rozległy się gardłowe okrzyki entuzjazmu. Pracownicy zostawili

maszyny na słońcu i pośpieszyli pod cieniste drzewo.

Russell roześmiał się, widząc u nich nagły przypływ energii.

– Dzieciaki – rzucił pogodnie. – Większość z nich ma żony i rodziny,

ale tak czy owak to zgraja chłopaków.

– Czego nie można powiedzieć o tobie – zauważyła od niechcenia. –

Ty nie chcesz piwa?

Spojrzał na nią spokojnym, opanowanym wzrokiem, kryjącym nie

wiedzieć co.

– Wolałby raczej małą, bosonogą dziewczynkę z dzbankiem mrożonej

herbaty.

Popatrzyła na swoje stopy.

– Gdybym pomyślała o tym wcześniej, na pewno bym ci przywiozła.

Widać, że jest ci gorąco, Russell.

– Unikasz mnie, Tish. Dlaczego?

Pogładziła niewidoczną plamkę na idealnie czystej sukience, byle by

tylko nie patrzeć na jego szeroką pierś, której tak bardzo pragnęła dotknąć.

– Zdawało mi się, że jest odwrotnie.

– Może i tak. Jestem cholernie zapracowany.

– Wiem. – Spojrzała na niego, na ostre rysy spoconej twarzy. – Nie

gniewasz się na mnie, że zaprosiłam Franka i Belle?

Zachmurzył się.

– Czym to zostało spowodowane? – spytał cicho.

– Nie chcę, żebyś się gniewał. Chcę, żeby między nami było jak

kiedyś. – Spojrzała na niego błagalnie, nawet nie zdając sobie z tego

sprawy.

– To niemożliwe. – Pogładził krnąbrny kosmyk jej włosów. – Twoje

ósme urodziny były bardzo dawno temu, dziewczynko.

– Co to ma do rzeczy. – Próbowała się uśmiechnąć. – Przecież ciągle

jestem twoją małą, prawda?

Zapadło między nimi pełne napięcia milczenie. Ciężko oddychając,

ujął ją za włosy przy karku, odchylił jej głowę do tyłu i wpił w nią ciemne,

błyszczące oczy.

– Co przez to rozumiesz? – spytał. Wystraszyła się. I jego

niespodziewaną, niedorzeczną złością i tym, że ją tak mocno, tak karcąco

trzymał za włosy. Prawie się rozpłakała, usta jej drżały, ale spojrzała na

niego wyzywająco.

– Jesteś... strasznym despotą! – wykrztusiła.

– Z tobą nawet nie można żartować! Wszystko, co mówię, traktujesz

ze śmiertelną powagą. W porządku, w ogóle nie będę z tobą rozmawiać i

zobaczymy, jak się będziesz czuł!

– Tak będzie bezpieczniej – stwierdził beznamiętnie. Oczy zwęziły

mu się jeszcze bardziej niż zwykle.

– Ty przeklęty, mały głuptasie, nie widzisz różnicy między żartem a

prowokacją?

– Prowokacją?! Czyli teraz próbuję cię uwieść?

Zdawało się, że złość go opuściła, a w oczach pojawiło się

rozbawienie.

– Wątpię, czy wiedziałabyś, jak się zabrać do tego – powiedział

łagodnie.

Zacisnęła zęby, wściekła na jego bezczelność.

– Frank mógłby się z tobą nie zgodzić – odcięła się ze złością.

– Uważaj, maleńka, dobrze ci radzę – ostrzegł ją głosem pozornie

spokojnym, jednak słychać w nim było tłumiony gniew.

– Bo sobie kolana podrapię albo nasypię piasku do oka? Dla ciebie

mam ciągle osiem lat, ale dla innych mężczyzn niekoniecznie, Russell.

Jestem dorosła. Już się nie bawię babkami z piasku ani nie rzucam

kamieniami... Żałuję, że w ogóle... ty... zimnokrwisty... ! – Zakrztusiła się,

załkała. Po jej policzkach popłynęły łzy.

– Ty mała, cholerna głuptasko. – Ujął ją stwardniałymi dłońmi za

policzki, pochylił się i zaczął całować załzawione oczy, scałowywać łzy z

powiek tak czule, że dech jej zaparło.

– Ru... Russ? – wyszeptała zaszokowana. Przesunęła drżącymi

dłońmi po gęstych włosach na jego twardej piersi, czując bicie serca i

chłodny pot.

– Nic nie mów – mruknął gardłowo i odchylił się, żeby na nią

spojrzeć. Nagle niebo pociemniało i rozległ się złowrogi grzmot, ale

prawdziwa burza rozpętała się w jego oczach, lśniących, szalonych i groź-

nych. Nie zważając na przecinającą horyzont oślepiającą, rozwidloną

błyskawicę i przeszywający powietrze trzask, pochylił się do jej drżących

ust i zmysłowo szczypał zębami pełną, dolną wargę. – Otwórz usta –

warknął ochryple, wpijając palce w jej głowę. – Pokaż mi, jaka jesteś

dorosła, Tish.

– Russell... – wykrztusiła, dusząc się własnym oddechem, drżąc na

całym ciele pod wpływem przyjemności, którą jej sprawiały jego

nieustępliwe usta.

– Burza...

– Jest we mnie – szeptał z ustami tuż przy jej ustach – i w tobie.

Spragniona, słodka i dzika. Nic nie mów. Całuj mnie...

Otoczył jej usta swymi, rozchylając wargi z tak palącym pragnieniem,

że zapierało jej dech w piersi. Przesunął dłoń z karku w dół, przyciągając

Tish całym ciałem do siebie z taką znajomością rzeczy, że ani myślała się

opierać. Nawet gdy dotknął językiem jej miękkich, uległych ust, nawet gdy

zdawało jej się, że przyciskając ją do siebie twardym ramieniem, złamie ją.

Po raz pierwszy smakowała męskiej namiętności i wystraszyła się.

Tamten pocałunek był jak kara, ale ten był jak koniec świata. Uniosła ręce

do jego szyi, gdy nagle zesztywniał i odepchnął ją tak przejmująco

pogardliwie, że znowu oczy zaszły jej łzami.

– Byłaś moja, kiedy miałaś osiem lat – powiedział, ciężko dysząc. –

Uczyłem cię konnej jazdy, polowania, łowienia ryb i pływania. Kiedy

podrosłaś, uczyłem cię, jak masz sobie radzić na randkach, jak się prowadzi

samochód, i cieszę się, że spędziliśmy te lata razem. Ale to już przeszłość.

Nadszedł czas, by zamknąć za nią drzwi. Mam piekielnie gorącą krew, Tish.

Dłużej już na tego rodzaju żarty nie mogę nie reagować. Przed chwilą

miałaś przykład tego, co może się między nami wydarzyć, jeżeli nadal bę-

dziesz mnie prowokować. To nie są żarty. Jestem starszy, mądrzejszy i od

cholery bardziej doświadczony niż ty. Wziąłem twoje usta i pozwoliłaś mi

na to. Pamiętaj, że równie łatwo mógłbym wziąć cię całą. A teraz zmykaj

stąd.

Wstrząśnięta i do żywego dotknięta jego słowami, odwróciła się,

wsiadała do samochodu, zatrzasnęła drzwi i nie zważając na odskakującego

na bok Russella, wycofała auto na drogę. Kiedy ruszyła w stronę miasta,

nawet za nią nie spojrzał.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Krążyła po sklepie z sukienkami jak ogłuszona. Przejęta nowym,

zapierającym dech w piersiach doświadczeniem, ledwie widziała

sprzedawczynie. W końcu wybrała długą, białą suknię, która leżała na niej

jak druga skóra, z niskim dekoltem o włos od nieskromności.

Kiedy wróciła do domu, krążyła po swoim pokoju, zastanawiając się,

czy w ogóle ma pójść na to przyjęcie. Perspektywa ponownego ujrzenia

Russella coraz bardziej ją przerażała. Wspomnienie pocałunku nadal było

zbyt żywe i za każdym razem, kiedy o tym myślała, puls jej przyśpieszał.

Objawiło się w niej niepojęte dzikie pragnienie. Stało się to tak

nieoczekiwanie, że aż się zastanawiała, czy wciąż jest tą samą bierną młodą

kobietą, która tydzień temu wróciła do domu. Nie pojmowała, co się stało z

jej życiem. Zmieniło się tak nagle, że sobie z tym nie radziła.

– Tish, jesteś gotowa? – zawołała Eileen, wpadając bez pukania do jej

pokoju.

W wydekoltowanej, zwiewnej, niebieskiej, wieczorowej sukience,

cudownie podkreślającej jej karnację, wyglądała na znacznie więcej niż

siedemnaście lat.

– Chyba nie zamierzasz pójść w tym? – spytała zaskoczona, gapiąc

się na zwykłą, czerwono– białą sukienkę Tish.

– Lena, ja... – przygryzła wargi – nie wiem, czy w ogóle pójdę...

– Musisz! Przecież to przyjęcie na twoją cześć!

Odgłosy z korytarza odwróciły jej uwagę od błagalnych spojrzeń

Eileen i napotkała mroczny, nieodgadniony wzrok Russella.

– Oczywiście, że pójdziesz – powiedział, stając w drzwiach. W

rozpiętej koszuli, w poplamionych trawą spodniach, z mokrymi od potu,

czarnymi włosami.

Wyprostowała się dumnie.

– Raczej nie pójdę – zaprotestowała.

– Jeżeli nie pójdziesz – powiedział cicho – to Gus i Eileen też nie.

Jadą razem z nami.

Pod jego natarczywym spojrzeniem szybko spuściła oczy.

– Zaraz się przebiorę – odpowiedziała pokonana.

– Tish, co się dzieje? – spytała ciepło Eileen. – Wyglądasz na

przygnębioną.

– Lena, jestem po prostu zmęczona – odpowiedziała jej z

wymuszonym uśmiechem. – Wyjdźcie i dajcie mi się ubrać.

Eileen uśmiechnęła się, żeby dodać jej otuchy, i wyszła, ale Russell

zatrzymał się w drzwiach i niespokojnie jej się przyglądał.

– Masz kwadrans, kochanie. Już jesteśmy spóźnieni – rzucił od

niechcenia.

– W porządku – odpowiedziała, nie patrząc na niego.

– Mowę ci odjęło, jędzo? – beształ ją z rozmysłem.

Zmierzyła go wzburzonymi, poszarzałymi z gniewu oczami.

Tylko się uśmiechnął i odwzajemnił bezczelnie wyzywającym

spojrzeniem.

– Gdybyś, święta Joanno, była o kilka lat starsza – rzucił

ostrzegawczo – pociągnąłbym wczorajszą lekcję trochę dalej. Musisz się

jeszcze cholernie dużo nauczyć.

– Wątpię, czy chciałabym się uczyć tego od ciebie – odcięła się. –

Jesteś za bardzo brutalny.

– Jak większość mężczyzn w takiej sytuacji – odparł zimno. – Nie

myślałem, że dla dziewicy doświadczenie męskiej namiętności może być tak

trudne. Nic ci nie groziło, ale nie próbuj tego z kimś młodszym.

– Ja... w ogóle nie chcę znowu tego próbować – powiedziała,

odwracając się do niego tyłem.

– Zechcesz. Ubierz się, kochanie.

Odwróciła się, by mu odpowiedzieć, że potrafi się ubierać bez

poganiania, ale już go nie było.

Ubrała się, nałożyła dyskretny makijaż i rozczesała długie, czarne

włosy. Czuła się jak owca idąca na rzeź. Była zdenerwowana, czuła tremę i

nie cierpiała tego, ponieważ traciła swoją zwykłą pewność siebie, którą

miała w towarzystwie Franka. Gdyby wreszcie tu się zjawił, myślała

żałośnie, mógłby ją ochronić. Ale przed czym... ?

Wzięła z szafy biały, szydełkowy szal, owinęła nim gołe ramiona i

zeszła na dół. Eileen i Russell czekali na nią w przedpokoju. On miał na

sobie biały garnitur świetnie współgrający z ciemną karnacją i obcisłą,

rdzawą koszulę, opiętą na muskularnej klatce piersiowej niczym druga

skóra. Gdy przyglądał się Tish, jak schodziła po schodach, czuła się, jakby

po jej żyłach spłynęła błyskawica. Powoli przesuwał wzrokiem po jej ciele z

zuchwałością, która ją ekscytowała i pochlebiała jej. Zatrzymał się na jej

twarzy, a na jego zdecydowanych ustach pojawił się drwiący uśmieszek.

– Och, suknia jak marzenie! – Eileen zatkało. – Gdzie ją znalazłaś?

– W mieście – odparła Tish, unikając wzroku Russella.

Przy drzwiach wejściowych rozległ się dzwonek i Eileen, nie zważając

na Joby'ego, który zamierzał je otworzyć, minęła go niczym trąba

powietrzna, krzycząc przez ramię:

– To na pewno Gus!

Russell przypalał papierosa, nie spuszczając badawczego wzroku z

niechętnej twarzy Tish.

– Ciągle nadąsana, maleńka? – spytał szorstko.

– Nie dąsam się – odparła butnie.

– Nie opierałaś się. Wręcz odwrotnie.

Zaczerwieniła się.

– Przestań, proszę!

Zanim zdążył jej odpowiedzieć, wróciła Eileen, ciągnąc za rękę

tyczkowatego, rudego chłopaka.

– Tish, to jest Gus! – przedstawiła go rozpromieniona.

Spojrzała w jasne, błyszczące oczy.

– Miło cię poznać, Gus – powiedziała szczerze.

– Wzajemnie, panno Peacock. – Chłopak uśmiechnął się szeroko. –

Eileen dużo mi o tobie mówiła.

– O ile wiem, interesujesz się inżynierią środowiska – zagaiła, gdy

wychodzili, a młody, rozentuzjazmowany student dopiero przed drzwiami

Jace'a Colemana skończył opowiadać o erozji ziemi, kontroli osadów i

korzyściach płynących z regulacji łożysk strumieni kamiennymi narzutami.

Nana Coleman, skoro tylko cała czwórka przekroczyła próg,

natychmiast wystartowała do Russella.

– Wiedziałam, że się złamiesz i przyjdziesz – zaczęła przekornie,

otwarcie z nim flirtując.

Uśmiechnął się uprzejmie, unosząc brew.

– Naprawdę? – spytał.

Tish zostawiła ich i udała się do wazy z ponczem, nie chcąc patrzeć,

jak jej najlepsza przyjaciółka zaleca się do jej... jej... kim był dla niej

Russell?

Miejscowy zespół muzyczny grał głośno i skocznie. Musiała przyznać,

że grali nadzwyczajnie. Mieli w repertuarze popularne kawałki i muzykę

country. Prawie natychmiast ktoś ją zaciągnął na parkiet w oczyszczonym ze

zbędnych sprzętów pokoju bankietowym.

Między tańcami słuchała Jace'a Colemana, wysokiego, siwowłosego

ojca Nany, który lamentował nad tegorocznymi zbiorami.

– Oczywiście, zniosę straty – przyznawał bez entuzjazmu. – Tu

chodzi o zasady. Teraz jeszcze te mole zbożowe! – wykrzykiwał.

– Kup pan karaluchy – doradzał mu żartobliwie Russell, gdy dołączył

do nich z Naną uwieszoną przy ramieniu. – Agent rolny twierdzi, że sieją

wśród moli spustoszenie.

Jace zacisnął wąskie usta.

– Założyłem farmę jeszcze w czasach, gdy agenci rolni pojawiali się

tylko w kiepskich dowcipach, i będę gospodarzył po swojemu aż do śmierci.

Potem Nana może sobie słuchać młodzików po studiach, co nigdy nie szli za

pługiem i nigdy nie czuli siły zaprzęgniętego doń muła.

– Masz wysokie ciśnienie, tato – troskliwie upomniała go córka. –

Mamy po prostu zły rok.

– Powiedz to Russellowi – zaproponował. – Sieje zboże.

– Amen – skwitował, unosząc do ust szklankę burbona.

– Jeszcze nie widziałem, żebyś zatańczył z Tish – zauważył Jace. –

Czyżby moja córka przywłaszczyła cię sobie?

Nana wydęła wargi.

– Tish ma go cały czas. Na przyjęciach mam prawo go sobie

przywłaszczyć. Prawda, Russ? – powiedziała, zerkając prowokująco na

niego, co zmroziło Lutecię.

Russell zauważył to po jej oczach i ignorując Nanę, zapytał:

– Chcesz zatańczyć?

– Nogi mi się zmęczyły – odpowiedziała szybko. – Tak się

wytańczyłam, że aż mi zdrętwiały – dodała, śmiejąc się nerwowo do Jace'a.

– To nie moja wina – zażartował. – Nie byłem w stanie przebić tych

młodych samców.

– Zatem najwyższa pora – odpowiedziała, wyciągając do niego rękę.

Jace wzruszył ramionami.

– To twoje nogi, Lutecio.

– Jak widać, nie aż tak zmęczone – wytknął jej Russell na ucho, gdy

go mijała.

Unikając jego wzroku, poszła z Jace'em na parkiet, próbując opanować

burzę targających nią uczuć, wśród których zazdrość grała pierwsze

skrzypce.

Zerkając dyskretnie, widziała, jak Nana rozpływa się w ramionach

Russella, który poprowadził ją na parkiet w takt uwodzicielskiej melodii.

Zaborczo oparła policzek na jego piersi. Zamknęła oczy, jakby nagle

znalazła się w raju. Tish skupiła się z powrotem na swoim partnerze z

poczuciem pustki, która miała jej towarzyszyć do końca wieczoru.

Akurat gdy kapela grała pierwsze wolne takty kolejnej piosenki,

ujrzała zmierzającego w jej stronę Russella. W garniturze, mroczny i

elegancki, prawdziwie po męsku wytworny. Lecz pod tą finezją czuła

surową siłę, którą dały mu lata ciężkiej pracy w polu. Czuła w nim

pierwotną moc i magiczną, dziwną aurę,która sprawiała, że była go tak

bardzo świadoma, a każdy jego dotyk niemal bolał.

– Nie chcę z tobą tańczyć – protestowała, kiedy wziął ją w ramiona i

poprowadził.

– Wiem. Czuję to, ale myślę, że jeden taniec jesteś mi winna, jeśli

potrafisz opanować zazdrość o Nanę na tyle, by się trochę rozluźnić.

– Ja miałabym być zazdrosna?!

– Zamknij się i tańcz. Tish, jesteś dla mnie jak otwarta książka. Na

twojej twarzy wszystko widać. – Otoczył ją ramionami i przycisnął. – Ona

nie jest moją kochanką, jeśli o to ci chodzi.

Cała zesztywniała w jego ciepłych, mocnych objęciach.

– Nie obchodzi mnie, ile miałeś kobiet. Nie mam z tym nic wspólnego

– powiedziała stanowczo.

Zaśmiał się.

– Rozluźnij się – wyszeptał jej do ucha. – Nie oskarżę cię o próbę

uwiedzenia mnie.

– To dziwne, bo oskarżasz mnie o to od chwili, gdy wróciłam, choć

sam twierdzisz, że w ogóle się na tym nie znam – powiedziała z irytacją w

głosie.

Przysunął policzek do jej włosów, kciukiem pieścił szczupłą dłoń,

którą trzymała na jego jedwabnej koszuli.

– Mogę cię nauczyć – powiedział cicho, mocniej ją przyciskając. –

Ale dla nas obojga byłoby to nieszczęście. Mam trzydzieści cztery lata, Tish.

Ty niecałe dwadzieścia jeden. Tobie jest potrzebny mężczyzna młodszy.

Mam już tyle lat, że kiedy się kocham z kobietą, nie interesują mnie żadne

ograniczenia. Gdybyś była starsza, to co innego... ale nie jesteś. Nic z tego

nie będzie.

– Ty... zarozumiały egoisto! – wybuchła zażenowana i oburzona.

– Otwórz usta raz jeszcze, a zatopię w nich swoje.

Poczuła przenikające ją fale gorąca. Oparła bezradnie czoło na piersi

Russella, nie cierpiąc tego, co potrafił z nią zrobić samymi tylko słowami.

– Tak lepiej – szepnął jej do ucha. – Teraz posłuchaj. Nie chcę, żeby

to, co się stało po południu, rozdzieliło nas murem. Za bardzo mnie

sprowokowałaś i poznałaś konsekwencje. Na tym koniec. Zapamiętasz to

sobie, ja oczywiście też. To cię nauczy, żeby nie rzucać się na mnie z tym

swoim słodkim młodym ciałkiem.

Jej twarz najpierw zrobiła się szkarłatna, by zaraz zbieleć jak papier.

– Russell, nienawidzę cię – powiedziała ozięble.

– A to sobie nienawidź. Proszę bardzo – powiedział z gorzkim

uśmiechem. – Będzie to pożądana zmiana w miejsce beznadziejnie

zakochanej nastolatki rozpaczliwie uczepionej mojej szyi!

Równie dobrze mógłby uderzyć ją w twarz, taką miała minę. Z

płaczem wyrwała się z jego ramion. Cień przemknął przez jego twarz.

Skrzywił się.

– Tish, mój Boże, nie to miałem na myśli... – powiedział cicho.

Nie zdążył jednak dokończyć przeprosin, a Russell nigdy nie był tak

blisko przepraszania kogokolwiek, gdy przerwała im Eileen.

– Russ, dzwoni Lisa – szepnęła. – Coś się stało.

Wybiegł w mgnieniu oka, a Eileen odetchnęła głęboko.

– Była cała rozhisteryzowana. Zastanawiam się, co się stało.

– Eileen, kto to jest ta Lisa? – spytała Tish, ze wszystkich sił starając

się pozbierać.

– Wiem tyle co ty. – Wzruszyła ramionami. – Dzwoni do Russa dość

często, a on jeździ do niej, do Jacksonville, raz w miesiącu. Nigdy o niej nie

mówi, a kiedy próbuję go pytać... sama wiesz, jaki bywa wybuchowy.

– Jak się o niej dowiedziałaś, jeśli nie on ci powiedział?

– Przypadkiem usłyszałam, jak rozmawiał z ojcem, kiedy sobie popili.

Russ mówił, że kocha Lisę i przykro mu, że musi ją tam zostawiać. –

Uśmiechnęła się. – To strasznie romantyczne, chociaż mógłby się z nią w

końcu ożenić. Ma słodziutki głosik, jak mała dziewczynka... O rany, tylko

mu nie mów, że ci powiedziałam! Gdyby się dowiedział, zdarłby ze mnie

skórę!

Nagle poczuła bolesną pustkę w sobie. Kochał Lisę. Była jego kobietą.

Nic dziwnego, że nigdy nikim poważnie się nie interesował. Dlaczego z nią

się nie ożenił? Jest już zamężna? A może to jedna z tych wolnomyślicielek,

które nie wierzą w małżeństwo?

– Hej, gdzie tak odjechałaś? – Eileen roześmiała się. – Napijmy się

ponczu. To może potrwać. Oni uwielbiają z sobą rozmawiać.

– Poncz? Może być – przystała z roztargnieniem i jak ogłuszona

poszła za Eileen do stołu z przekąskami.

Kwadrans później Nana Coleman powiedziała im, że Russell musiał

nagle wyjechać i nie będzie go kilka dni. Zaprosiła je na noc, łagodząc tym

samym wrażenie, jakie wiadomość zrobiła na Tish, która była jej serdecznie

wdzięczna za siebie i za Eileen. Tej nocy nie byłaby w stanie znieść

ogromnego, pustego domu. Zadręczałaby się słowami, które z taką złością

Russell rzucił jej w twarz.

W sobotę Frank i Belle wylądowali na prywatnym lądowisku

posiadłości, a Russell ani nie wrócił do domu, ani nie zadzwonił. Tish

pojechała po nich mercedesem, Eileen jak zwykle spędzała czas z Gusem

przy stajniach.

Frank spostrzegł ją i wyszedł naprzeciw. Jego blond włosy lśniły w

słońcu niczym złoto. Uniósł Tish wysoko w ramionach i złożył na jej

uśmiechniętych ustach gorący pocałunek.

Patrzył na nią uradowany.

– Posiłek dla głodnego mężczyzny. – Odsunął ją od siebie i z

aprobatą skinął głową na wydekoltowaną, jasnożółtą letnią sukienkę ściśle

przylegającą do miękkich krągłości ciała.

– Zaczynam wierzyć, że rzeczywiście do mnie tęskniłeś. –

Roześmiała się. – Cześć, Belle, milo cię widzieć.

– Wzajemnie – odpowiedziała ospale, przeciągając swe bujne kształty

opięte w czerwone spodnium. – Więc tak wygląda głucha wieś! Mój Boże,

Lutecio, toć to koniec świata! Jak ty to znosisz?

– Są i zalety – mruknęła Tish. – Czy wasz pilot coś by przekąsił

przed odlotem? – zapytała z uprzejmym uśmiechem.

Mężczyzna w średnim wieku pokręcił przecząco głową.

– Dzięki, panienko, ale za dwie godziny muszę być w Atlancie.

Zaniosę torby do samochodu.

– Lot był przyjemny – powiedział Frank – ale jeszcze przyjemniej

jest wreszcie wylądować. Tish, chciałbym jutro pożyczyć samochód, żeby

pojechać do Bright Meadows.

– Podwiozę cię – odpowiedziała wymijająco. Nie chciała się

przyznać, że bez zgody Russella nie może dysponować żadnym

samochodem. Russell! Ostry ból przeszył jej serce. Russell i Lisa. Lisa i

Russell. Opanowała się i wróciła do Franka. – Jesteś bardziej opalony. –

Przyjrzała się mu.

– Jesteś jeszcze ładniejsza. – Uśmiechnął się. – O rany, miło mi, że

nie wyglądasz jak większość z nas wyobraża sobie dziewczyny z farmy, co

to nie noszą dżinsów, mają wiecznie brudne ręce i ciągle chodzą w butach

roboczych. Przykro by mi było, gdybyś wyglądała jak prostaczka z

prowincji.

Ugryzła się w język. Opanowała się. To przybysze, mówiła sobie, nie

znają wsi.

– Gdzie jest Russell? – dopytywała się Belle.

– Wyjechał na kilka dni – odparła lapidarnie.

– W interesach? – Wyraźnie rozczarowana Belle nie ustępowała.

Tish spojrzała na nią obojętnie.

– Do kobiety. – Widząc zazdrość w szafirowych oczach, poczuła

złośliwą przyjemność.

– Jest zaręczony? – dociekała Belle.

– Nic o tym nie wiem.

Belle uśmiechnęła się, zadowolona z siebie.

– Czyli w porządku...

Było jasne, że nic mniej ważnego od ustalonej daty ślubu nie jest w

stanie jej powstrzymać.

Zaprowadziła ich do samochodu i całą drogę zastanawiała się, która z

kobiet jest bardziej niebezpieczna, nieznana Lisa czy jasnowłosa tygrysica

na tylnym siedzeniu. Ta czy tamta, myślała smętnie, jej i tak to nie dotyczy.

Jest tylko „beznadziejnie zakochaną nastolatką rozpaczliwie uczepioną jego

szyi". Dałaby wszystko, żeby zapomnieć te przykre słowa. Jednak czuła, że

nigdy mu ich nie wybaczy.

Eileen przyjęła Franka i Belle z chłodną uprzejmością, a Joby i Mattie

z wyraźną rezerwą. Tish rozumiała ich niechęć do Belle, która sypiała do

południa i zwlekała się na dół na gorące śniadanie, lecz Frank był gościem

doskonałym. Z zadowoloną miną popijał drinki pośród antyków,

przechadzał się po piętrach rozległego domostwa, o wszystko się dopytując.

Nawet szkicował niektóre elementy wyposażenia, żeby podobne zastosować

podczas urządzania Bright Meadows.

Tish dwa razy pojechała z nim do starego, ceglanego domu wiejskiego

i była pod wrażeniem ogromu prac remontowych. Wszystkie uszczelnienia

zostały zmienione, przerobiono kanalizację i instalacje elektryczne.

Koszmarny, kosztowny remont, ale Frank zdawał się nie przejmować

wydatkami.

Uśmiechał się, kiwał głową do robotników z takim wzrokiem, jakby

spoglądał w daleką przyszłość.

Eileen nie ukrywała, że go nie lubi. Niezbyt zręcznie wykręcała się od

jego towarzystwa, w ogóle jej niechęć do obojga gości bardzo rzucała się w

oczy.

Pewnego dnia, na konnej przejażdżce, kiedy Eileen i Gus sporo

wyprzedzili Tish i Franka, ten zapytał ją o to wprost.

– Zauważyłaś, jak twoja siostra traktowała nas podczas kolacji?

Tish zrównała łagodną klacz z jego dereszem i westchnęła, obserwując

parę przed nimi.

– Porozmawiam z nią – powiedziała cicho.

– Mam nadzieję, kochanie – stwierdził rzeczowo Frank. – Przez nią

nasza wizyta zamienia się w piekło. Biedna Belle ledwie to wytrzymuje.

Tish chciała go zrzucić z konia, ale opanowała się i zamiast tego

uśmiechnęła się.

– Nie jest przyzwyczajona do gości.

– Czyli powinienem się stąd wynieść, tak? – spytał z cierpkim

uśmiechem.

– Frank, nie to miałam na myśli...

– Miałaś, miałaś. Nie ma sprawy. Matka ciągle mi to powtarza, więc

możesz i ty. – Spojrzał wysoko w górę. – Jeśli chcesz, żebyśmy wyjechali,

to wystarczy powiedzieć.

– Oczywiście, że nie chcę – odparła zirytowana. – Porozmawiam z

Eileen.

– No dobrze, skoro nalegasz. Pojedźmy do strumienia, dobrze?

Przynajmniej jakaś rozrywka!

Przyglądała mu się, zastanawiając się z roztargnieniem, dlaczego jego

świetna aparycja i urok osobisty w ogóle nie robią na niej najmniejszego

wrażenia. Gdyby się o tym dowiedział, dopiero by jego duma ucierpiała.

Minęły zaledwie trzy dni, a już jego towarzystwo złościło ją i nudziło. Tam,

na plaży, zdawało jej się, że tak wiele ich łączy, lecz teraz nie było już nic.

On zaś coraz bardziej kręcił nosem. Russellowi by się to nie spodobało,

myślała zdenerwowana.

Na myśl o Russellu oczy jej zwilgotniały i ból powrócił. Przypomniała

sobie Lisę.

– Ścigajmy się do strumienia! – krzyknęła do Franka pod wpływem

impulsu.

– Ścigać się? – Roześmiał się. – Kochanie, te bestie nie mają pasów

bezpieczeństwa. Jeżeli pojadę szybciej niż teraz, to spadnę na wstydliwą

część ciała.

– Wybacz. Zapomniałam, że nie jeździsz najlepiej. – Przypomniała

sobie, jak chętnie Russell podejmował wszelkie wyzwania, a w ściganiu się

bił ją na głowę, nawet jeśli miała szybszego konia. Oczy mu płonęły i

przyjemnie było patrzeć, jak dosiadał konia. Jakby był z nim zrośnięty.

Każdy jego ruch był doskonały... – Jak Angela? – spytała wesoło i wygod-

niej usadowiła się w siodle.

Ściemniało się, kiedy wrócili do domu. Podjechali pod frontowe

schody i gdy ujrzała palące się w pokoju Russella światło, mocniej zabiło jej

serce. Pokój przeważnie był ciemny, chyba że on był w domu. Ogarnęło ją

niewytłumaczalne przeczucie nadchodzącej katastrofy.

– Kochanie, ty drżysz – zauważył Frank, gdy wchodzili po schodach i

objął ją. – Co ci jest?

– Zapomniałam swetra – skłamała, tuląc się do niego, żeby się

uspokoić. – Trochę mi zimno.

Przystanęła, żeby mógł otworzyć drzwi, i dodając sobie otuchy, weszła

do środka.

W jasno oświetlonym korytarzu nie było nikogo. Drzwi do pokoju

Russella stały otworem. Westchnęła z wyraźną ulgą, kiedy zobaczyła plecy

Belle Tyler. Po prostu tam zagląda, pomyślała beztrosko.

– O, już jesteście! – Belle roześmiała się. W jej niebieskich oczach o

ciężkich powiekach pojawiły się nowe iskierki.

Nagle Tish pojęła, dlaczego. Po chwili obok Belle stanął Russell i

przyłapała się na tym, że uporczywie wpatruje się w jego mahoniowe oczy.

Serce w niej zamarło. Miał na sobie jasnoniebieski garnitur, kremową

koszulę i krawat w deseń, który podkreślał posępność Russella. Posępność

czysto męską, połączoną w iście szatańskiej kombinacji z mocną szczęką i

grymasem niezadowolenia, z którym spojrzał wprost na nią. Kiedy omiatał

ją wzrokiem, w jego oczach dostrzegła płomień.

Uniosła dumnie głowę. Ani na moment nie zapomniała bolesnych

słów, którymi w nią cisnął, zanim pojechał na Florydę.

– Witaj w domu, Russell – powiedziała zimno.

Kąciki ust zadrgały mu nieco, ale w oczach uśmiechu nie było. Na

jego twarzy ujrzała także nowe bruzdy.

Belle zaborczo trzymała go pod ramię.

– Opowiadałam twemu bratu o tym, jak bardzo się nam tu podoba –

odezwała się do Tish. – Mogłabym tu zostać na zawsze!

Aż nią zatrzęsło, ale zdołała się uśmiechnąć.

– Cieszymy się, że jesteś z nami – powiedziała uprzejmie.

Belle zignorowała ją.

– Russell, pamiętasz mojego brata, Franka?

– Pamiętam. – Podał mu rękę z czytelną dla Tish arogancją.

– Jak się masz, chłopcze.

Frank, krzywiąc się, uścisnął mu dłoń.

– Miło znowu pana widzieć – skłamał.

– Wzajemnie. – Russell wyjął z kieszeni papierosy. Pochylił głowę,

przypalił. W jasnym świetle żyrandola zalśniły ciemne włosy. – Jak idzie

remont?

– Jakoś idzie – odrzekł Frank. – Prace na zewnątrz spowolnił deszcz,

ale robotnicy szybko nadrabiają opóźnienia.

– To samo mówiła mi Belle – odpowiedział Russell, uśmiechając się

lekko do niej. – Gdzie podziewa się Eileen?

Tish nie miała pojęcia. Aż do tej chwili w ogóle o niej nie myślała.

– Pojechała z Gusem do miasta – powiedziała beztrosko Belle. – Po

jakieś siodło.

Russel drgnął niezadowolony.

– Mówiłem jej, że wieczorem nie może bez pozwolenia wychodzić z

domu. Jutro ma szkołę. Tish, ty za nią odpowiadasz.

– Nie zadała sobie trudu, żeby mnie zapytać o pozwolenie. – Już

gotowała się do boju. – Mam gości, Russell.

– To ma być odpowiedź? Spojrzała na niego gniewnie.

– Nie mogę być wszędzie. Byłam z Frankiem na koniach...

– Proszę – wtrąciła z nerwowym śmiechem Belle.

– To ja... ja jej powiedziałam, żeby pojechali. Byłam pewna, że nie

miałbyś nic przeciwko temu. Poza tym ona ma siedemnaście lat – dodała

jednym tchem, widząc, z jaką wściekłością spojrzał na nią.

– Jeszcze jedna nastolatka uczepiona twojej szyi – rzuciła z goryczą

Tish i natychmiast tego pożałowała.

Spojrzał na nią z jawnym przesłaniem, że żarty się skończyły.

– Uważaj, dziecino – powiedział pozornie łagodnym tonem. –

Pamiętasz, co się stało ostatnio, kiedy za bardzo mnie sprowokowałaś?

Poczerwieniała i odwróciła wzrok.

Ktoś powoli zaczął otwierać drzwi wejściowe. Mała, czarna głowa

wsunęła się do środka i niespokojnie się rozejrzała. Duże brązowe oczy spo-

strzegły stojącą w korytarzu grupkę.

– O, cześć – przywitała się Eileen z niezbyt przekonującym

uśmiechem. – Czy ktoś mnie szukał?

– Wejdź – powiedział Russell niskim, cichym głosem. To był znak,

że jeszcze trochę, a puszczą mu nerwy.

Eileen wstrzymała oddech i weszła do środka, zasłaniając się

skrzyżowanymi na piersiach rękami.

– Russ, wszystko wytłumaczę...

– Wytłumacz. – Uniósł papierosa do ust i groźnie zmrużył jedno oko.

– Gus powiedział, że jedzie do miasta po siodło, które zamówił

Grover – wyjaśniała pośpiesznie.

– I poprosił mnie, żebym pojechała z nim. Belle mówiła...

– Nieważne, co mówiła Belle – przerwał jej. – Za to ja mówiłem, że

kiedy mnie nie ma w domu, nigdzie wieczorem nie wychodzisz. Mówiłem?

– Ale jeszcze nie jest ciemno.

– Oczywiście, że jest.

– Russ, mam prawie osiemnaście lat – jęknęła.

– Mówisz mi to przy każdej okazji.

– Coś to da, jeśli przeproszę?

– Niewiele, do diabła. – Zaciągnął się znowu.

– Tym razem ci daruję z powodu gości Tish, ale następnym razem –

kończył z zimnym, groźnym uśmiechem – zedrę z ciebie skórę albo z

Gusa... czy też z obojga. Zrozumiałaś?

Oczy Eileen zaszły łzami.

– Tak, Russ.

– W porządku. Teraz chodź tu do mnie i przywitaj się jak należy.

Podeszła do niego nadąsana, ale on uśmiechnął się, porwał ją w

ramiona i złożył na jej ustach krótki, serdeczny pocałunek. Ulżyło jej.

Objęła go szczupłymi rękami i rozpłakała się, a on tulił ją, aż przestała.

Tish na widok zażyłości między bratem i siostrą minęła złość. Z

Russellem zawsze tak było. Jeśli mu się sprzeciwiać, był okrutny, ale złość

mijała równie szybko, jak przychodziła, a wtedy był bardzo miły.

– Och, Russ, jesteś okropnym tyranem – mruczała Eileen z buzią przy

jego koszuli.

– Pochlebstwem niczego nie osiągniesz, maleńka.

– Za to ręczę – mruknęła Tish, nieświadoma zdziwionych spojrzeń,

które Frank i Belle między sobą wymieniali.

Russell spojrzał na nią groźnie i odsunął się od Eileen.

– Mamy z sobą do pomówienia, sarkastyczna panienko.

– Och, na to czekam – odpowiedziała z udanym zapałem, patrząc na

niego ze złością.

– Wiem, że bracia i siostry czasem się kłócą – odezwała się Belle. –

Ale wy robicie z tego czysty teatr.

– Tish nie jest moją siostrą – odparł zdecydowanie Russ, patrząc w jej

wystraszone, niebieskie oczy.

– Jeśli zapomniała wam o tym powiedzieć, to powiem ja. Zająłem się

nią, kiedy jej ojciec zginął w wypadku przy pracy. I ja ją wychowałem. Nie

łączą nas żadne więzy krwi.

Tish myślała, że go uderzy. Było to po niej widać, chociaż cieszyła się

trochę, że nie powiedział całej prawdy.

– Chodźcie wreszcie jeść! – krzyknęła Mattie, wchodząc nagle do

korytarza. – Bo wyrzucę całe to żarcie przez okno!

Zmuszając się do śmiechu, Tish wzięła Franka pod ramię.

– Słyszałeś. Lepiej się pośpieszmy.

– Nie wierzę... Naprawdę by to zrobiła? – spytał zdumiony Frank.

– Jest z tego znana – odpowiedział Russell.

– A raz cisnęła talerzem w mojego ojca, kiedy zrobił o jedną uwagę za

dużo na temat ilości cebuli, którą usmażyła do jego steku.

– Bez wątpienia winny był Baker – potwierdziła Tish. – On i Mattie

nigdy się nie zgadzali w sprawie przypraw.

– Raz się zgodzili – sprostował Russell, gdy szli w kierunku

stołowego. – Wtedy, kiedy potajemnie wlali do twojego piure z groszku pół

butelki sosu pieprzowego. – Zachichotał i znowu było miło. – Boże, ale

miałaś minę!

Także się roześmiała.

– Co to jest sos pieprzowy? – spytała Belle.

– Bardzo, naprawdę bardzo ostry sos na occie winnym z czerwonego

pieprzu – wyjaśniała Eileen.

– Jeśli ktoś jest nieprzyzwyczajony, to może sobie spalić język.

Biedna Tish. Piła wodę ponad godzinę, żeby zgasić ten pożar.

– Dwie godziny – sprostowała. – Ale się odpłaciłam.

– Jak? – spytał Frank.

– Hm... – Zawahała się, zastanawiając się, czy nie będzie zbyt

prostackie, jeśli powie swoim purytańskim gościom, że powiązała razem

kalesony Bakera w długą wstęgę i przed jego cotygodniową wyprawą do

Atlanty przymocowała ją do cadillaca. Dowiedział się o tym dopiero wtedy,

kiedy zatrzymała go policja stanowa. Wrócił do domu czerwony jak jego

czapka łowiecka, żądny krwi...

– Dalej – drwił z niej Russell. – Opowiedz mu. Chrząknęła, unikając

zaciekawionego wzroku

Franka.

– Może później – powiedziała szybko. – Teraz jedzmy. Umieram z

głodu!

ROZDZIAŁ PIĄTY

Jedzenie, które podała Mattie, wyglądało bardzo apetycznie. Smażone

po wiejsku steki, bułeczki domowego wypieku, a dopełniały listę świeże

rzepy, młoda kapusta i brukiew z ogródka. Goście zdawali się doceniać

wysiłki drobnej Murzynki i nawet wybredna Belle komplementowała ją,

chociaż, myślała złośliwie Tish, robiła tak tylko po to, żeby się przypodobać

Russellowi.

Zmysłowa blondynka usiadła obok niego na miejscu, które kiedyś

należało do Tish, i pożerała go wzrokiem.

Tish zmuszała się do podtrzymywania powściągliwej konwersacji z

Frankiem, lecz jej oczy uparcie wędrowały w stronę ciemnej i po męsku

pięknej twarzy Russella. W końcu, napotkawszy jej wzrok, odpowiedział tak

ostrym spojrzeniem, że spąsowiała i na resztę kolacji wbiła oczy w talerz.

Ledwie słyszała cichy głos Franka, gdy ten usiłował dowiedzieć się,

dlaczego jest taka zaczerwieniona.

Kiedy Eileen odważyła się zapytać Russella o jego podróż, uzyskała

tyle, że natychmiast zmienił temat i zmroził ją wzrokiem. Zapytał Franka o

jego plany względem Bright Meadows, wsłuchiwał się w swobodną

paplaninę Belle, jednym słowem, odgrywał perfekcyjnego gospodarza. Tish

jednakże, widząc jego wymizerowaną twarz, czuła, że coś go nurtuje.

Dziwiła się tylko, że nikt tego nie zauważył.

Po kolacji wszyscy przeszli do salonu na kawę, ale po kilku chwilach

Tish wymówiła się tym, że musi pomóc Mattie w sprzątaniu kuchni. Nie

mogła wytrzymać widoku Belle, która usiadła na kanapie tak blisko

Russella, że niemal się w niego wpiła.

– Nie musisz mi pomagać – gderała Mattie i próbowała wygonić Tish

z kuchni. – Lepiej idź do swoich gości.

– Świetnie sobie radzą beze mnie. – Zabrała się do parzenia kawy. –

Idź do domu. Spędzisz trochę więcej czasu z Randalem. Przyjechał tylko na

weekend?

Oczy Mattie rozbłysły radośnie.

– Pojutrze wyjeżdża. Wiesz, że poza mną z naszej rodziny on

pierwszy skończył piątą klasę. Teraz jest lekarzem i jestem z niego dumna.

Oboje jesteśmy dumni, Joby i ja.

Tish stanowczo rozwiązała jej fartuch i powtórzyła, że może już iść.

– Gdy nie ma Mindy, ta kuchnia jest moja, a ja na noc ciebie z niej

wyrzucam, w porządku?

Mattie roześmiała się i pokręciła siwą głową.

– Zawsze mówiłam, że jesteś niemożliwa, trzcinko cukrowa. W

porządku, wielkie dzięki, zaraz pędzę do domu.

Tish uściskała ją mocno.

– Wiesz, że nawet cię lubię? Mattie mrugnęła do niej.

– Ja też nawet cię lubię. Dobranoc.

Kiedy wyszła, Tish włączyła zmywarkę i właśnie stawiała na tacy

filiżanki do kawy, gdy w drzwiach stanął Russell.

Zamarła przy blacie, walcząc z przemożną chęcią ucieczki. Przez całą

szerokość kuchni spojrzała z wyrzutem w jego ciemne oczy i wszystko, co

wcześniej sobie powiedzieli, wróciło do niej, tworząc między nimi mur nie

do przebycia.

Wsunął ręce do kieszeni, oparł się o ościeże i obserwował ją.

– Nie masz nic do powiedzenia, Tish? – zapytał. – Przy świadkach

bardziej jesteś wygadana.

– Russell, a co mogę powiedzieć bez narażania się tobie? – spytała

cicho. – Boję się otworzyć usta. Jeśli żartuję, to bierzesz to za prowokację.

Jeśli cię dotykam, uważasz, że chcę cię uwieść. Jeśli cię obejmuję, to

jestem...

– Owszem, nie traktowałem cię najlepiej, ale prawdę mówiąc, nigdy

nie miałem zamiaru aż tak cię ranić. – Mówił cicho, łagodnym głosem, w

którym nie było jednak ani skruchy, ani pokory. – Lecz to ty zaczęłaś to

wszystko. Nie jest przyjemnie dowiedzieć się od kobiety, którą

wychowywałem od dziecka, że mnie nienawidzi. To boli. Dlatego wziąłem

odwet.

Spuściła oczy i w głębi duszy przyznawała mu trochę racji, ale nadal

cierpiała.

– Ostatnio tylko na mnie krzyczysz – stwierdziła beznamiętnie.

– Przejrzyj na te swoje cholerne oczy, to zrozumiesz, dlaczego –

warknął.

Odwróciła się zdumiona.

– Russell, a jak tam Lisa? – spytała oschle z nutą sarkazmu w głosie.

– Mam nadzieję, że dobrze ją schowałeś?

Poczuła smak pogardy przesycającej powietrze wokół niej i zaraz

pożałowała swoich słów.

– To jest jedyny temat, mała dewotko, który jest poza twoim

zasięgiem – powiedział lodowatym tonem. – To część mojego życia, którą

nie dzielę się z nikim. Czy to jasne?

Zmieszana i zaczerwieniona, zajęła się napełnianiem filiżanek

parującym, czarnym płynem. Co ją podkusiło? Dlaczego to zrobiła?

Dlaczego z takim jadem dopytywała się o tamtą kobietę? Nie potrafiła sobie

na to odpowiedzieć.

– Kto ci o niej powiedział? – spytał pozornie spokojnie, ale był tak

spięty, że głos miał ostry jak brzytwa.

Pokręciła głową.

– Tak mi się obiło o uszy. Ale przepraszam, to nie moja sprawa...

– Ty ciągle przepraszasz – warknął, nie dając jej dokończyć. – A

wiesz, dlaczego? Nie dlatego, że robisz te cholerne głupie uwagi, jak ta

przed chwilą, tylko dlatego, że mnie wytrącasz z równowagi.

Skupiła się na parujących filiżankach i zamierzała sięgnąć po tacę.

– Randal jest w domu – próbowała zmienić temat.

– Dlatego dałaś Mattie wcześniej wolne. Wzruszające! Mała

świętoszka, która śpieszy na ratunek całemu światu!

Poczuła gorycz. Ostre słowa cięły jak bat.

– Przestań – szepnęła niepewnie ze łzami w oczach.

Rzucił się do niej z wyciągniętymi rękami i schwycił ją w talii,

rozmyślnie tak mocno, że aż się wzdrygnęła.

– Co mam przestać? – warknął tuż przy jej uchu. Był tak denerwująco

blisko, że czuła na policzku jego oddech. – Mój Boże, powstrzymywałem

się, ale dotknęłaś mnie do żywego. Zdajesz sobie z tego sprawę? Przy

kolacji byłaś taka dumna i bezczelna, ale kiedy spojrzałaś mi w oczy,

zobaczyłem, jak miękniesz i czułem, jak cierpisz. Myślisz, że nie wiem, jak

wielką przykrość ci sprawiłem? Zrobiłem to celowo. Musiałem... Boże,

Tish, jesteś mi potrzebna jak powietrze, którym oddycham... odwróć się!

Odwrócił ją gwałtownie do siebie, przycisnął do twardego torsu i

jednym płynnym ruchem ust odnalazł jej usta. Ciepły, pachnący tytoniem

pocałunek odurzył ją, bliskość ciał, potężna siła trzymających ją ramion,

sprawiały, że kręciło jej się w głowie. Chrapliwie mrucząc, Russell siłą

rozchylił jej obolałe, drżące wargi. Zanurzywszy palce w długich włosach,

odchylił jej głowę do tyłu i całował. Wolno, mocno, łakomie...

– Trucizna – szeptał przy jej ustach. – A niech cię, jesteś jak trucizna

w moich żyłach, zapierająca dech w piersi! Śnią mi się po nocach te twoje

oczy, szare i mgliste jak listopadowe deszcze... – Skubał jej wargi lekkimi,

pachnącymi tytoniem, przejmującymi pocałunkami, od których jęczała na

znak protestu, jakby ją zamęczał. Odsunął się i spojrzał w jej zamglone

oczy.

– Mój Boże, mógłbym sprawić, że dałabyś mi wszystko, czego bym

tylko zapragnął, a ja nawet nie próbuję. To szaleństwo. Różni nas prawie

czternaście lat i nigdy tego nie nadrobisz. Nie, nie mów nic – uciszył ją, gdy

próbowała pytać go, o czym on mówi, bo taki miała w głowie mętlik, że nic

do niej nie docierało.

– Nic nie mów, tylko stój spokojnie i pozwól mi smakować te słodkie,

miękkie usteczka. Całuj mnie, najsłodsza... całuj.

Ślepo mu posłuszna, objęła go pod marynarką i od tej bliskości krew

się w niej burzyła, oddech mieszał się z oddechem Russella, a od jego

żarliwości piekły ją usta.

Zdawało się jej, że ziemia wymyka się spod nóg, i rzeczywiście tak

było. Uniósł ją w powietrze i zaczął iść.

– Gdzie... ? – wyszeptała, cała drżąc.

– Mój Boże, a jak ci się zdaje? – warknął ochryple, kierując się

wprost na tylne schody.

– Nie – protestowała bezsilnie. – Och, Russ, nie... – szeptała, gdy za

nimi rozległ się głos kogoś jeszcze.

– Tish, gdzie jesteś? – Roześmiana Eileen stanęła w drzwiach i nagle

zamarła, szeroko otwierając zdumione oczy.

Kiedy Russell postawił Lutecię na ziemię, miała nogi jak z waty i

mogła sobie tylko wyobrażać, jak wygląda. Ze spuchniętymi ustami,

włosami zmierzwionymi twardymi palcami, musiała wyglądać jak dzika,

wystraszona...

– Ja... tylko... aha... – jąkała się Eileen, a na jej okrągłej buzi

ciekawość przechodziła w zdziwienie i w końcu w pewność. – Widziałaś...

Franka? – dodała z drżącym uśmiechem na ustach.

– Gdzie jesteś, Tish? – wołała Belle przesłodzonym głosem.

– Aha... no to mamy kłopot, co? – Eileen chrząknęła i błyskawicznie

podbiegła do drzwi, zatrzymując Belle w samą porę. – Ona jest na

zewnątrz. Zaprowadzę cię – powiedziała wesoło i niemal siłą wywlokła ją

na dwór.

– Tish... – zaczął Russell, a w jego niskim głosie słychać było nutkę

żalu.

– W... w porządku – szepnęła, unikając jego mrocznego,

opanowanego spojrzenia. – Nie chciałam cię prowokować...

– Ty nic nie zrobiłaś. To ja. Ale mała Eileen nie jest ślepa, maleńka.

Usta masz spuchnięte i nawet nowicjusz się zorientuje, że nie był to tylko

jeden serdeczny pocałunek.

– Nie narobiłeś mi wstydu? – wyszeptała cala roztrzęsiona.

– Tu się nie ma czego wstydzić. – Zapalił papierosa. – A jeśli

zaniósłbym cię tymi schodami na górę, do mojej sypialni, jak się pewnie

domyślasz, to też niczego wstydliwego by w tym nie było. Faktycznie –

mówił, zaciągając się – tam właśnie cię niosłem. Jednak nie z powodu, o

jakim myślisz – dodał, patrząc jej spokojnie w oczy.

– Nie chcę o tym wiedzieć!

– Dlaczego?

Zaczerwieniła się i spuściła wzrok.

– Ja nie potrafię... robić tych rzeczy. Z żadnym mężczyzną, a

zwłaszcza z tobą. To dla mnie coś nowego... Russell, to jest... to... Boże,

śmiertelnie mnie wystraszyłeś! – wyszeptała ze łzami w oczach,

wstrząśnięta do głębi, onieśmielona i znękana. – Przy tobie czuję takie

rzeczy, jakich nigdy sobie nie wyobrażałam, ty...

– Powiedz to! – krzyknął.

– W porządku, powiem! Ja nie mogę... nie mogę... przy Franku tak się

nie denerwuję, jakoś mi łatwiej... ale ty spalasz mnie żywcem! Ja się ciebie

boję, Russell!

– Dobry Boże, a czego tu się bać? – spytał szorstko.

Nie umiała mu odpowiedzieć. Cała drżąca, sfrustrowana i zmieszana,

odwróciła się. Samej siebie się bała, chciała mu odpowiedzieć. Boję się, że

dam ci wszystko, co mam, a ty to weźmiesz.

– Chodzi o Lisę, tak? – spytał z naciskiem. W dużej kuchni jego niski

głos dudnił i odbijał się echem.

– Nie radzisz sobie z tym, co?

Przyznała ze wstydem, że nawet nie pomyślała o jego tajemniczej

kobiecie. Podczas zaczarowanych, rozpłomienionych chwil w jego

ramionach zapomniała o bożym świecie. Teraz to do niej dotarło.

Zamknęła oczy i z bólem uzmysłowiła sobie to, co jej powiedział. Lisa

jest częścią jego świata, z której nigdy nie zrezygnuje.

– Russell – powiedziała, wbijając oczy w blat kuchenny, do którego

podeszła po tacę. – Nigdy sobie z tym nie poradzę. A ty... nigdy byś z niej

nie zrezygnował...

– Nie ma mowy, kochanie – powiedział szorstko. – Nawet dla ciebie.

To mówi samo za siebie, więc zapomnijmy o tym, co się przed chwilą

wydarzyło.

Skinęła głową. Zza ściany dobiegały wesołe śmiechy, a jej chciało się

tylko płakać. Od przejmujących pocałunków piekły ją usta, ciało bolało tam,

gdzie Russell przyciskał ją do siebie, gdzie wbił się w nią twardymi palcami.

Lecz wszystko to było niczym wobec bólu serca. Odrzucenie to jedno, ale

żeby jakaś... wywloką znaczyła dla niego tak dużo, że nie chciał się jej

pozbyć... Miałaby się nim dzielić z jakąś Lisą? Nienawidziła go.

Nienawidziła! Odwróciła się, żeby mu to powiedzieć, ale w kuchni nie było

nikogo.

Gdy zastanawiała się, co ma zrobić ze swoim wyglądem, w drzwiach

stanęła Eileen.

– Przyniosłam, hm, grzebień i szminkę z twojej torebki – powiedziała

zmieszana. – Pomyślałam, że zanim stąd wyjdziesz, chciałabyś się...

ogarnąć.

Tish zmusiła się do uśmiechu i wzięła od niej rzeczy, które przyniosła.

– Dzięki, Lena. A gdzie... oni są?

– Masz na myśli, gdzie on poszedł? Tego nikt nie wie – powiedziała,

odgadując pytanie z wyrazu jej pociemniałych oczu. – Wybiegł z domu jak

oszalały,nie mówiąc nikomu ani słowa. Nasi goście zostali w salonie

naburmuszeni. Lepiej się pośpiesz. Frank jakby coś podejrzewał.

– Niby co – spytała Tish niewinnie, rozczesując długie włosy.

– Dlaczego ciebie i Russella tak długo nie było i dlaczego on pognał

jak szaleniec. O rany, Tish – dodała z wahaniem – kiedy tu weszłam, nie

wiedziałam, co mam robić...

– Dzięki w każdym razie, że zatrzymałaś Belle. Chybabym się zapadła

pod ziemię, gdyby to ona tak weszła, a nie ty.

Eileen przyglądała się jej, jak szminkuje spuchnięte wargi.

– A ja chyba umrę, jak cię nie zapytam. Wiesz o co.

Tish spuściła oczy, ale mimo największych wysiłków i tak się

zaczerwieniła.

– To... był tylko pocałunek, Lena, tylko jeden...

– Nie musisz się przede mną tłumaczyć – powiedziała łagodnie

Eileen. – Ale obje wiemy, że Russell nie jest wyrachowany. Jest moim

bratem, kocham go

I nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek chciał cię zranić. Po prostu

bądź ostrożna.

– Powiedział, że powinniśmy o tym zapomnieć – odrzekła Tish,

ciągle jeszcze pod wrażeniem, i tego, co się stało, i jego bolesnych słów. –

Z powodu Lisy. Ostrożność nie ma tu nic do rzeczy. Pomożesz mi z tą

kawą?

– Jasne. – Wzięła tacę.

– Jak ja... wyglądam? – spytała Tish.

Eileen uśmiechnęła się.

– Już nic nie widać.

– No to do dzieła. – Tish nawet zdołała się uśmiechnąć.

Następnego ranka oczy miała podkrążone, poszarzałe i pełne udręki.

Włożyła dżinsy, niebieską bluzkę z długimi rękawami i zaczęła się czesać.

Makijażem nie zawracała sobie głowy. Jakoś przestało jej zależeć na

robieniu wrażenia na Franku, a co do Russa, to była pewna, że od dawna był

w polu.

Jednak gdy weszła do stołowego, Russell siedział przy stole razem z

Frankiem i popijał kawę. Na sam jego widok mocniej zabiło jej serce.

Jasnobłękitna dżinsowa koszula opinała muskularną klatkę piersiową.

Krótkie, czarne włosy lśniły we wpadającym przez okno świetle.

– O, już jesteś – powiedział Frank z ulgą i wstał, uśmiechając się do

niej, kiedy podchodziła do stołu. – Idę po Belle, może zdołam ściągnąć ją z

łóżka. Russell bierze nas wszystkich na konną przejażdżkę. Zaraz wracam,

kochanie.

Pochylił się i cmoknął ją lekko w usta, jakby chciał przed Russellem

pokazać, że należy do niego, a wychodząc, mrugnął do niej. Tish siedziała

usztywniona, zastanawiając się, gdzie się podziała Eileen. Starała się nie

reagować na intensywne spojrzenie Russella.

– Co to miało być, do cholery? – zapytał obcesowo. – Chciał mi

przypomnieć, że jesteś jego własnością?

Przełknęła ślinę.

– Gdzie jest Eileen? Jeszcze nie wstała? – zapytała, zamiast

odpowiedzieć.

– Poszła wcześniej do szkoły.

– Aha.

Weszła Mattie z kawą, a Tish, mruknąwszy jakieś podziękowanie,

zaczęła ją słodzić i nalewać śmietanki.

– Nie spałaś – powiedział cicho Russell.

– Spałam... bardzo, dziękuję.

– Spójrz na mnie, Tish.

Z bijącym sercem, słysząc w jego głosie zatroskanie, posłusznie

spojrzała mu w oczy, cierpliwe i ciemne.

– Dlaczego się mnie boisz? – zapytał łagodnie.

Usta jej zadrżały, opuściła wzrok z powrotem na stół i irytująco

dygocącą, zimną ręką, objęła gorącą filiżankę.

– Jesteś jeszcze bardzo młodziutka, moja maleńka – powiedział

cicho. – Kobieta dziecko, jak kwiat, co się zaczyna otwierać. Wczoraj

wieczorem źle cię potraktowałem. To wszystko było za bardzo intymne.

Powiedziałem ci kiedyś, że nie znoszę ograniczeń. Wszystko przez twoją

słodką niewinność, która mnie poruszyła.

Spojrzała szybko na niego i ujrzała na jego kształtnych ustach

delikatny, czuły uśmiech.

– Ja... bałam się zejść dzisiaj na dół – przyznała z wahaniem. – Och,

Russell, co się dzieje? Ja tak nie chcę. Nie chcę ciągle z tobą walczyć. Chcę,

żeby było jak dawniej, kiedy byliśmy dobrymi przyjaciółmi... – wyrzuciła z

siebie wzburzona.

– Chciałabyś cofnąć czas? – spytał, unosząc brew. – Po tym, jak się

wczoraj całowaliśmy, Tish?

Zarumieniła się aż po cebulki włosów.

– Mówiłeś... że o tym zapomnimy – przypomniała mu, spuszczając

wzrok.

– Nie potrafię. Za każdym razem, kiedy cię widzę, krew we mnie

wrze – wyrzucił z siebie. – Chcę ci opowiedzieć o Lisie. Chciałbym, żebyś

zrozumiała...

– Nie chcę tego słuchać! – krzyknęła, zrywając się z krzesła. –

Frank! – zawołała, kiedy ten wszedł do pokoju. – Idziemy do stajni, a

Russell i Belle dołączą do nas potem, dobrze?

Frank spoglądał to na kamienną twarz Russella, to na zaczerwienioną

Tish podejrzliwie i nie bez zazdrości.

– W porządku. – Pozwolił się jej wyciągnąć na zewnątrz.

– Co właściwie cię z nim łączy? – pytał, gdy czekali przy osiodłanych

koniach na Russella i Belle.

– Jest dla mnie jak brat – odpowiedziała wymijająco. Spostrzegła

nadjeżdżający samochód. – To mi wygląda na wóz Nany – mruknęła.

– Brat... a może coś jeszcze? – dopytywał się.

– Tish, nie podoba mi się, jak na ciebie patrzy. Kiedy tego nie

widzisz, wygląda to tak, jakby pożerał cię wzrokiem.

Zarumieniła się.

– Ponosi cię wyobraźnia, Frank.

– Wcale nie. Gdyby się z tobą ożenił, to wszystko dostałoby się jemu,

tak? – spytał znacząco, zataczając ręką krąg i wskazując posiadłość.

Wyglądała na kompletnie zaszokowaną.

– Co takiego? – Jego arogancja wstrząsnęła nią. Na dodatek

zaatakował Russella. – To ja jestem tu obca, a nie Russell – zaczęła

chłodno. – Jak ci powiedział, mój ojciec zginął w wypadku, ale to nie jest

cała prawda. Powiem ci wszystko. Mój ojciec był dzierżawcą, farmerem,

który pracował nie na swoim i mieszkał przeważnie w domach z gołymi

podłogami z desek, cieknącymi dachami i dziurami w ścianach! Mój ojciec

nie miał nic! Ubrania, które noszę teraz, są warte więcej niż wszystko, co

kiedykolwiek posiadał. Gdyby nie Russell, mieszkałabym w sierocińcu. I też

nie miałabym nic!

Frank pobladł jak kreda.

– Ty... dziedziczysz, prawda?

– Małą część – powiedziała chłodno. – Dom po moim ojcu, ziemię,

na której pracował i niewielką rentę. To wszystko, na co się zgodziłam.

Spojrzał na nią nagle zimnymi oczami.

– Mogłaś mi o tym powiedzieć.

– Dlaczego? – spytała, broniąc urażonej dumy. – Frank, sądziłeś, że

dziedziczę fortunę i to majątek tak cię we mnie pociągał, kochanie?

Zanim zdołał znaleźć jakąś odpowiedź, małe, sportowe, czerwone auto

zajechało pod stajnie. Nana Coleman wysiadła, włosy miała w nieładzie,

oczy błyszczące. Podeszła do Tish i Franka.

– Cześć. Byłam w sąsiedztwie i pomyślałam, że wpadnę do was, żeby

poznać twoich gości – powiedziała z szelmowskim uśmiechem. – Ty

pewnie jesteś Frank. Dużo o tobie słyszałam!

Podał jej rękę z uprzejmym uśmiechem.

– A ty jesteś Nana... Coleman, jeśli się nie mylę?

– Nana i jej ojciec są właścicielami posiadłości, która sąsiaduje z

twoją – powiedziała z rozmysłem Tish. – Ich farma jest trzecia co do

wielkości w całym hrabstwie.

– Russell dostał niecałe dwie trzecie reszty – ze śmiechem oznajmiła

Nana. – Frank, ty i twoja siostra będziecie musieli wpaść do mnie któregoś

przedpołudnia na kawę, jeśli Tish nie będzie miała nic przeciwko temu.

– Jutro przenosimy się do Bright Meadows – odpowiedział chłodno,

ale uprzejmie Frank. – Jestem jednak pewien, że moja siostra i ja będziemy

zachwyceni.

Nana wyglądała na zdziwioną. Spojrzała na Tish z pytaniem w

zielonych oczach.

– Frank i ja jesteśmy przyjaciółmi – stwierdziła z naciskiem Tish. –

Prawda, Frank? Nic więcej?

Wyprostował się.

– W samej rzeczy – odpowiedział oficjalnym tonem.

Zdziwiona Nana uniosła brwi, ale nim zdążyła zadać jakiekolwiek

pytanie, Tish dosiadła konia.

– Pojedź z nami – zaproponowała. – Jeśli poprosisz Russella o konia,

na pewno ci go da. Ja pojadę przodem.

– Dzięki – odpowiedziała Nana, spoglądając z namysłem na Franka.

– Chyba skorzystam.

Tish wykręciła małym, srokatym wałachem i ruszyła w stronę konnej

ścieżki. Mijając stajnię,zauważyła, że Russell i Belle nadal są w środku.

Blondynka stała bardzo blisko niego, obejmując go rękami za szyję. I

właśnie wtedy, kiedy Tish im się przyglądała, Belle wspięła się na palce...

Tish uderzyła wałacha piętami, pochyliła się nisko nad końskim

kłębem i pomknęła smagana po twarzy wiatrem niczym cienkimi rózgami.

Oczy jej zaszły mgłą, a w sercu poczuła taki ból, jakiego wcześniej nie

znała. Russell, Russell, zawsze Russell. Każda myśl o nim wywoływała w

niej trudną do wyobrażenia tęsknotę, jakby cała dusza Tish była w żałobie.

Od jak dawna, rozmyślała, sama sobie nie wierząc, była w nim zakochana?

Miłość...

– Nie! – wyszeptała chrapliwie. Zacisnęła piekące bólem oczy. –

Nie, to niemożliwe! Mieszkam z nim całe moje życie i kocham go, ale na

Boga, nie mogę być w nim zakochana... mogę?

Jednak była. Zakochana po uszy, pożądliwie, szaleńczo. Tak bardzo,

że mogła myśleć już tylko o jednym. O Russellu. O jego włosach

mieniących się w słońcu czernią. O ciemnych, śmiejących się do niej

oczach. O Russellu, który obejmował ją silnymi ramionami i uczył jej usta

tego, że pocałunki to coś o wiele więcej niż zetknięcie warg. O Russellu,

który należał do Lisy, i który nigdy, przenigdy nie będzie należał do niej...

Ta prawda uderzyła ją jak obuchem. Nie było przed nią żadnej obrony.

Naga, zabójcza prawda.

Łkając rozpaczliwie, Tish skręciła koniem. Była tak oślepiona łzami,

że nie zauważyła, jak bardzo ścieżka zbliżyła się do szosy. Pognała konia

jeszcze szybciej, aż skoczył przez rów prosto pod koła pędzącej furgonetki.

Pisk hamulców i przeraźliwy kwik konia były ostatnimi dźwiękami, które

usłyszała...

ROZDZIAŁ SZÓSTY

W piersiach czuła nieprzyjemny ucisk. Próbowała oddychać, ale nawet

tak niewielki wysiłek okazał się niemal ponad jej siły. Tępy, ćmiący ból

czuła w całym ciele.

Uniosła ciężkie powieki. Początkowo widziała tylko zimną, obcą biel,

a po jakimś czasie zarys krzesła. W nim skuloną, niewielką postać. Rozpo-

znała bladą, okrągłą twarz.

– Eileen – szepnęła z wysiłkiem. Dziewczyna uniosła głowę.

– Tish! – Zerwała się z krzesła i czym prędzej podeszła do łóżka.

Oparła się o poręcz, sięgając jedną ręką do dłoni Tish. Uścisnęła ją ze łzami

w brązowych oczach. – Och, dzięki Bogu, nie jest źle – wyszeptała. – Tak

się obawialiśmy... Muszę zaraz zadzwonić do domu. Przyjechali Baker i

Mindy.

– Baker przyjechał? – zapytała z wysiłkiem. – Nie powinien, jego

serce...

– Dzikie konie go nie powstrzymają, on musi cię zobaczyć. Poza tym,

czuje się już o wiele lepiej. On i Mindy wyglądają teraz o całe lata młodziej.

– Uśmiechnęła się.

Tish rozejrzała się po pokoju.

– A Russell? – spytała przejmującym głosem.

– Odkąd przywieziono cię do szpitala, był tu cały czas. Dopiero mniej

więcej godzinę temu Baker kazał mu odpocząć. Tish, pamiętasz, co się

stało? To wyglądało tak, jakby srokaty wyskoczył na drogę pod koła

furgonetki.

– Ja jej... nie widziałam.

– Niewiele brakowało, a Russell zabiłby Franka Tylera – powiedziała

cicho Eileen. – Frank cały czas powtarzał, że to jego wina, że zranił twoje

uczucia i to przez niego popędziłaś... Powiedział to o jeden raz za dużo i

Russell ulokował pięść na jego nosie. Wczoraj pojechał z siostrą do domu.

Bardzo chciał cię odwiedzić, coś wyjaśnić, ale Russell mu zakazał.

– To... nie była wina Franka – szepnęła Tish, krzywiąc się z bólu, gdy

spróbowała się unieść na poduszce. – Dlaczego Russell go uderzył? Co go

to obchodzi!

– Co go obchodzi? – oburzyła się Eileen. – Tish, Russell był

pierwszy przy tobie. Boże, on po prostu oszalał! Nigdy nie widziałam

nikogo w takim stanie. Kierowca furgonetki nawet nie był zadraśnięty, ale

trzeba było Gusa i Franka, żeby odciągnąć Russella od niego. Potem usiadł

przy tobie i sanitariusze z karetki mieli z nim sporo kłopotów, ponieważ nie

mogli go odciągnąć od ciebie. – Zachlipała. – Kiedy zajmowano się tobą na

izbie przyjęć, byliśmy tam cały czas i czekaliśmy. Russell siedział ze

wzrokiem utkwionym w drzwiach i palił. Nie odezwał się ani słowem. Ani...

jednym słowem. A kiedy powiedziano nam, że wyjdziesz z tego, on... –

Głos jej się załamał. Pokręciła tylko głową.

To kompletnie bez sensu, myślała Tish, oszołomiona lekami i bólem.

Russell nie chciał zrezygnować z Lisy i jednocześnie nie chciał, żeby

ktokolwiek inny miał ją...

– Nie mogę... nie mogę myśleć. Bardzo jestem potłuczona?

– Mnóstwo siniaków, kilka dość głębokich ran, i dwa złamane żebra.

– Eileen uśmiechnęła się ze współczuciem. – Nie wspominając o

powikłanym złamaniu lewej nogi pod kolanem. Ale żyjesz! Czy to nie

cudowne?

– Byłoby o wiele bardziej cudowne – szepnęła Tish – gdyby tak

bardzo nie bolało. Jestem taka głodna...

– Przyślę tu tacę. Muszę trochę podzwonić, ale zaraz wrócę, dobrze?

– Dobrze – odparła sennie Tish.

Potem zapadała w sen i budziła się na przemian. Kiedy nie spała,

rozmyślała o dziwnym zachowaniu Russella. Może miał poczucie winy, a to

coś by tam wyjaśniło. Choć czasami zdawało jej się, że naprawdę coś do

niej czuł, jednak swoje prawdziwe uczucia zachowywał wyłącznie dla

siebie.

– Kochanie? Nie śpisz? – dobiegł ją łagodny, znajomy głos.

Zmusiła się, żeby otworzyć oczy, i ujrzała i szczupłą twarz Mindy.

Mimo zmarszczek wokół

dużych, błękitnych oczu, nadal była pięknością,

której udało się pokonać zawzięty upór Bakera, gdy ten, po stracie matki

Russella i Eileen, zdecydował, że już nigdy się nie ożeni. Miłą twarz okalały

jedwabiste, siwe włosy.

– Mindy! – Wyciągnęła do niej ręce i boleśnie zajęczała.

Objęła ją delikatnie, żeby nie urazić złamanych żeber.

– Moje drogie dziecko, coś ty zrobiła? – wyszeptała zbolałym

głosem.

– Dokonała wyczynu w stylu cholernych Currie, ot co – zażartował

Baker, a Tish ujrzała za plecami Mindy ciemne oczy Russella, ale w

starszej, pomarszczonej twarzy jego srebrnowłosego ojca.

– Witaj, Baker. – Uśmiechnęła się z trudem, a Mindy odsunęła się,

żeby mógł się pochylić i ucałować blady policzek.

100

– Wystraszyłaś nas, wiesz o tym – powiedział pogodnie, choć minę

miał zatroskaną. – Jak mówi twój lekarz, miałaś cholerne szczęście, że

przeżyłaś.

– Czuję się, jakbym została pobita – z sennym uśmiechem

powiedziała Tish.

– Nie wątpię. – Potargał ją po włosach dużą, żylastą dłonią. – Russell

ciągle jeszcze śpi. Cholernie mało brakowało, a zdzieliłbym go pięścią, żeby

go stąd wyrzucić. A kiedy zadzwonił ten chłopak, Tyler,i pytał, jak się

czujesz, musiałem zatkać Mindy uszy! O co tu chodzi, do diabła?

– Frank i jego siostra, Belle, byli u nas kilka dni. Pamiętasz, mówiłam

ci o tym – powiedziała. – Przy stajniach między mną a Frankiem nastąpiło

małe... nieporozumienie, kiedy czekaliśmy na Belle i Russella, aż się

przestaną obściskiwać i wyjdą ze stodoły – dodała z goryczą.

– Dziewczyno, tak mówisz, że się pogubiłem. – Baker westchnął

zdezorientowany. – Russell miałby się dać omotać jakiejś kobiecie?

Przecież przysięgał, że nigdy do tego nie dopuści... z powodu Lisy.

– Ludzie się zmieniają – powiedziała z przekąsem. – O rany, jak boli

– szepnęła. – Baker, przepraszam, dłużej nie mogę. Muszę się wyłączyć,

leki zaczynają działać... bardzo mnie boli!

– W porządku, dziewczyno, odpocznij. Ale kiedy poczujesz się lepiej

– powiedział cicho – chciałbym, żebyście mi coś wyjaśnili. Ty, mój syn

albo najlepiej oboje.

Po tym nieprzyjemnym ostrzeżeniu zapadła w sen.

Unosiła się, płynęła i znalazła się w ciemnościach bez światła czy

koloru. Poprzez tę ciemność wyczuła w oddali blask tęczy i kiedy się

odwróciła, stał tam Russell, rosły i przerażający. Próbowała się cofnąć, ale

101

jego oczy jak czarne magnesy przyciągały ją bliżej i bliżej. I nagle, gdy była

już blisko niego, zdało jej się, że jakieś światło rozbłysło w jego nieprzenik-

nionej twarzy. Uśmiechnął się i wyciągnął do niej ramiona...

– Russell – wyszeptała. Jej głowa niespokojnie rzucała się na

poduszce. Ciemne włosy rozsypały się po białej poszwie. – Russ... !

Poczuła uścisk dużej, ciepłej dłoni, mocny i uspokajający.

– Jestem tutaj, mała. Co ci jest?

Pod wpływem tego niskiego, schrypniętego, kochanego głosu, jej oczy

otworzyły się. Widziała go jak przez senną mgłę. Siedział na krześle obok

łóżka. Zwilżyła suche usta, a jego wymizerowana, napięta twarz, na której

troska wyżłobiła nowe bruzdy, z wolna wypełniła jej pole widzenia.

– Było... bardzo ciemno – tłumaczyła mu jak najpoważniej. – A ja

nie mogłam ciebie dosięgnąć.

– Teraz jestem tutaj. – Jego udręczone oczy pociemniały od

ogarniających go uczuć.

Westchnęła i skrzywiła się. Każdy głębszy oddech przysparzał jej

cierpienia.

– Boli – szepnęła.

– Wiem. – W jego głębokim głosie także słychać było ból, choć inny.

– Dlaczego tak pognałaś swego konia? Dlatego, że widziałaś, jak Nana

Coleman popisywała się przed twoim chłopakiem? A może dlatego, że

zobaczyłaś mnie i Belle w stajni?

Gdy czekał na odpowiedź, wyczuwała w powietrzu napięcie.

– Coś... mi wpadło do oka– wyszeptała wymijająco. – Pieprzyk

wyskoczył na drogę... Russell, co z Pieprzykiem?

102

– W zderzeniu z autem doznał wielu obrażeń – zaczął łagodnie. –

Nie miałem wyboru, Tish. Musieliśmy go zastrzelić.

Wybuchła płaczem, więc podał jej chusteczkę.

– Nie, tylko nie to... Nie! To moja wina... !

– Ty żyjesz – powiedział chropawym głosem.

– I tylko to ma znaczenie.

Oddała mu chusteczkę, przypominając sobie ból, który sprawił jej

widok Belle w jego ramionach. Ale strata Pieprzyka też bardzo bolała. Coś

jej chodziło po głowie, coś, co Eileen powiedziała o Franku...

– Dlaczego nie pozwolisz Frankowi, żeby mnie odwiedził? – spytała

nagle.

Usta mu się zacisnęły w linijkę. Zmrużył powieki.

– Ty byś mi tego nie zdradziła, ale, na Boga, on się przyznał. Że

powiedziałaś mu prawdę, a on nie mógł tego znieść. Zaczął się wycofywać.

I jeśli jest to dla ciebie pocieszeniem, bardzo spokorniał.

– Dlatego, że mu złamałeś nos, czy że ma poczucie winy? – spytała z

ironicznym uśmiechem.

Minę miał cokolwiek nietęgą, umknął wzrokiem.

– Sam się o to prosił. Uścisnęła go mocno za rękę.

– Nie warcz tak. Nikt tu nie zawinił. Nadal jesteś moim najlepszym

przyjacielem? – Uśmiechnęła się łagodnie, nie zdając sobie sprawy, że w

oczach, kiedy na niego spojrzała, ukryła całe swoje serce.

– Tego chcesz? – spytał łagodnym szeptem. – Czy tak chcesz, by

było między nami?

– Jest przecież... Lisa – mruknęła bezsilnie i odwróciła oczy.

103

– Boże, tak, a ty, mała świętoszko, nigdy tego nie przebolejesz, co? –

Błysnął przymrużonymi oczami i wstał. – Wrócę tu później.

– Nie! – błagała go. – Russ, nie... !

Nabrał ciężko powietrza z takim wyrazem twarzy, jakby była wykuta z

kamienia.

– Pozwolę Tylerowi, żeby cię odwiedził. To powinno przywrócić ci

rumieńce.

– Nie wariuj, nie wychodź stąd w takim stanie, Russ, proszę –

wyszeptała przez łzy.

– Lutecio, nie przeginaj – powiedział ledwie słyszalnym głosem. –

Nie możesz mieć wszystkiego naraz.

Po jej policzku popłynęła samotna łza.

– Russ...

– Boże, twój płacz rozdziera mi serce! – szepnął ze złością,

pochylając się, żeby scałować tę łzę. Ciepłymi ustami delikatnie pieścił jej

przymknięte powieki. – Nie wariuję, kochanie, i bądź cicho. Sza.

Wydęła drżące usta i popatrzyła na niego oskarżycielsko.

– Jesteś wielkim despotą – wyszeptała. – Ale nie chcę się z tobą

kłócić.

– Jasne, nie chcesz się kłócić, tylko chcesz wymazać miniony rok i

zacząć od nowa. W porządku, Tish, możemy tak zrobić. Bóg jeden wie, że

nie ma dla nas innej przyszłości. Poza Tylerem co mam ci jeszcze

dostarczyć?

Sprawił jej tym przykrość, ale wolała nie okazywać bólu.

– Naprawdę pozwolisz, żeby tu przyszedł?

– Jeśli chcesz go widzieć. Więc jak?

104

Skinęła głową.

– W porządku. – Chociaż usilnie się starała, niczego z jego twarzy nie

umiała wyczytać. – Powinnaś była przyglądać się nam kilka sekund dłużej

– powiedział, kierując się ku drzwiom. – Odepchnąłem ją.

– Masz na myśli ją... – Pytanie cisnęło jej się na usta i nie umiała się

powstrzymać.

– Znasz mnie na tyle dobrze, że sama sobie odpowiedz. Nie znoszę

nic niewartych, nachalnych kobiet. – Mówiąc to, tak długo i tak bezczelnie

mierzył wzrokiem jej przykryte kocem ciało, że przeszedł ją zimny dreszcz.

– A poza tym czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy – spytał cicho – że

przyjaciele zwykle nie są o siebie zazdrośni w ten sposób?

Z tymi ścinającymi krew w żyłach słowami i nikłym uśmieszkiem na

nieprzeniknionej twarzy otworzył drzwi i wyszedł. Patrzyła za nim. Rosły,

sylwetka wyprostowana. Porażająco atrakcyjny.

Kiedy odwiedził ją Frank, starała się nie zwracać uwagi na jego

okropny, czerwono– siny nos i opatrunek.

– Hm... nadziałem się na... twojego Russella, i tyle – mocno

zmieszany tłumaczył swój wygląd. – Tish, zachowałem się wobec ciebie

jak okropny głupiec i bardzo cię za to przepraszam. Oczywiście to nie

pieniądze mnie w tobie pociągają. Chciałbym, żebyś to wiedziała, i że

bardzo mi przykro.

– W porządku – odpowiedziała łagodnie.

– Czy mógłbym cię czasami odwiedzać? Możemy nadal być

przyjaciółmi? – spytał cicho.

Z niejakim zadowoleniem spostrzegła, że chociaż spoglądał na nią

życzliwie, to jego oczy nie wyrażały żadnych głębszych uczuć.

105

– Czemu nie, oczywiście, że możemy – powiedziała z uśmiechem.

Odwzajemnił uśmiech i pochylił się, by dotknąć jej ust swoimi. W tym

momencie drzwi się otworzyły i wszedł Russell.

– Aha, dzień dobry panu, panie Currie – przywitał go wyraźnie

wylękniony Frank.

– Nie przeszkadzajcie sobie – odparł beznamiętnie. – Tish, doktor

Wallace stwierdził, że jutro możesz wracać do domu. Baker i Mindy

przyjadą po ciebie.

– Nie ty? – spytała mimo woli.

– Jadę do Jacksonville... do Lisy – odpowiedział niespiesznie, ona

tymczasem poczuła, że blednie. – Żeby ją przywieźć do domu – dodał,

mrożąc ją wzrokiem, by się nie ważyła odezwać.

– Przyjemnej podróży – powiedziała ozięble przez zaciśnięte zęby, z

trudem się opanowując. Tylko pociemniałe z bólu oczy zdradzały, jak

bardzo musi cierpieć.

– Zobaczymy się, kiedy wrócę – powiedział.

– Nie liczyłabym na to. Wątpię, czy tu zostanę. Zmrużył groźnie oczy.

– Cholernie jesteś małostkowa.

– Ja jestem małostkowa? – spytała. – A ty, licząc na to, że jedna z

nas zechce mieszkać z tą drugą pod jednym dachem, strasznie niby jesteś

wielkoduszny!

Jego oczy zdawały się eksplodować.

– Prędzej ona niż ty, złotko – powiedział z zimnym uśmiechem i

wyszedł.

Cała się zatrzęsła ze złości. Do oczu napłynęły jej piekące łzy, a serce

zamierało...

106

– Tish, bardzo mi przykro – powiedział cicho Frank. – Naprawdę mi

przykro.

– Och, Frank, mnie też – szepnęła, połykając łzy.

– Wiesz, że Russell wraca dziś wieczorem? – spytał ją Baker

następnego popołudnia. Tish była już w domu zamknięta w swoim pokoju

jak w azylu, ale Baker uznał, że najwyższa pora, by trochę zakłócić jej

spokój. – I zanim tu przyjdzie, Lutecio Peacock, chciałbym wiedzieć, co się

dzieje między tobą a moim synem.

Jej policzki poczerwieniały nagle.

– Nic się nie dzieje. Po prostu kłócimy się trochę więcej niż zwykle –

powiedziała.

– Nie wciskaj mi kitu, dziewczyno! Odkąd wróciłem do domu,

Russell tak często się denerwuje, że już zapomniałem, jak dawniej

znakomicie się kontrolował. Jest ciągle rozdrażniony i za każdym razem,

kiedy go pytam dlaczego, robi się cały czerwony ze złości i zaczyna kląć jak

szewc. Czy to z powodu tego chłopaka, Tylera? Czyżby mój syn nagle

przejrzał na oczy i zauważył, że wyrosłaś na bardzo atrakcyjną kobietę,

Tish?

– Wiesz przecież, że Russell jest bardzo skryty i nie zwierza się z

tego, co czuje – powiedziała, międląc w palcach rąbek ślicznego

prześcieradła w żółte kwiatki.

– Czy on wie, że ty go kochasz? – zapytał cicho Baker.

Wydała stłumiony krzyk protestu.

– Baker! Ależ skąd! On zawsze był dla mnie jak... jak brat!

Pokręcił głową.

107

– Ta cholerna duma Peacocków – zaczął zrzędzić. – Prędzej

umrzesz, niż się do tego przyznasz, prawda?

– Nie mam się do czego przyznawać.

– Diabła tam, nie masz. Eileen wszystko mi powiedziała – odparł

stanowczo.

Spojrzała na niego z płonącymi policzkami.

– Jak mogła? – jęknęła.

– Po pierwsze to ja całe lata modliłem się o coś takiego – powiedział

łagodnie. – A po drugie, nie było cię w domu całe dwa lata, więc kiedy

wróciłaś, nagle zobaczył, że jesteś już dorosła...

– Owszem, zobaczył, ale jeśli cokolwiek do mnie czuje, to tylko

pociąg fizyczny. Na razie jednak jest mu po prostu przykro, ponieważ

miałam wypadek, a on myśli, że to przez niego, bo widziałam go w stajni z

Belle Tyler. Poza tym – dodała ostro

– zapomniałeś, że jest jeszcze Lisa?

– A co ona ma wspólnego z czymkolwiek, co się dzieje między tobą a

Russellem? – zapytał, unosząc w zdziwieniu brwi.

– Wszystko! Nie mam zamiaru dzielić się nim z... jedną z tych kobiet!

– dokończyła bezsilnie, pomagając sobie gestami.

Baker ku jej zdumieniu wybuchł śmiechem.

– Kto ci o niej powiedział? – zapytał w zamyśleniu. Wzruszyła

ramionami.

– Pewnego wieczoru Eileen przypadkiem podsłuchała waszą

rozmowę. Russell mówił ci o tym, jak bardzo ją kocha i w ogóle. Według

Eileen cała ta historia jest szalenie romantyczna. Dlaczego on się z nią nie

ożeni?

108

– Kochanie, wydaje mi się, że najlepiej będzie, jeżeli wkrótce sama

odpowiesz sobie na to pytanie. Taka mała lekcja powściągliwości, żeby nie

wyciągać pochopnych wniosków – odparł tajemniczo.

– Baker, wolałabym wiedzieć, o czym mówisz!

– Poczekaj, aż przyjadą do domu.

– Nie... nie chcesz chyba powiedzieć, że ona ma tu przyjechać?

– Ja też ją kocham – powiedział łagodnie. Odwróciła się do okna

bezgranicznie zdziwiona.

– Ale dlaczego on... przywozi ją do domu?

– Dlatego, że jej ciotka wychodzi za mąż i nie będzie komu się nią

opiekować. Ale to już wszystkie informacje, które ode mnie wyciągnęłaś. –

Wstał i wyszedł, mrugając do niej z uśmiechem.

Tish nie posiadała się ze zdumienia, aż nagle pomyślała, że z tą

kobietą musi być coś nie tak. Niewidoma albo nie może chodzić?

Natychmiast zaczęła się od nowa zadręczać, wyobrażając sobie, że będzie

zmuszona patrzeć, jak Russell z tą kobietą spaceruje, jak ją obejmuje i ile

jest miłości w tych jego ciemnych oczach. Chciało jej się płakać.

Najgorsze było wyczekiwanie. Gapiła się w przenośny kolorowy

telewizor, niczego właściwie nie widząc. Próbowała słuchać radia, ale to

było jeszcze gorsze. Nie mogła czytać, bo nie potrafiła się skupić. Eileen

wpadała do niej na pogawędki, ale na różne uwagi nastolatki odpowiadała

bardzo mętnie.

– Tish, ty mnie w ogóle nie słuchasz! – denerwowała się Eileen. –

Wiem – dodała, wzdychając żałośnie. – Chodzi o Lisę? – spytała cicho.

– Tak...

109

– Żałuję, że zupełnie nie wiem, co powiedzieć. Ale nie gniewasz się

na mnie, że wypaplałam Bakerowi, co? Kiedy chce się czegoś dowiedzieć,

jest straszny. Pod tym względem ojciec i brat są do siebie bardzo podobni.

Tish uśmiechnęła się słabo.

– Wiem o tym.

Naraz w holu dały się słyszeć jakieś głosy, między innymi Russella.

Tish zamarła, zesztywniała i czekała z rozszerzonymi, znieruchomiałymi

oczami.

– W porządku – uspokajała ją Eileen. – Wyjdę i zatrzymam ich, aż

się pozbierasz.

W odpowiedzi zdołała tylko skinąć głową, tak mocno biło jej serce,

gdy wlepiała wybałuszone oczy w drzwi, jakby miała w nich ujrzeć

wampira.

Wydawało jej się, że cała wieczność minęła, zanim głosy na zewnątrz

ucichły i drzwi otworzyły się. Russell wszedł do środka, zostawiając je

otwarte na oścież. Z rękami schowanymi w kieszeniach, od niechcenia, ale

badawczo, przyjrzał się jej szczupłej, przykrytej kocem sylwetce. Twarz

miał jak wykutą z kamienia, a w zmrużonych oczach była tylko pogarda.

Przypomniała sobie ich ostatnią wymianę zdań, złość i ból. „Prędzej

ona niż ty" – powiedział jej wtedy, a teraz nadszedł na to czas. Czuła w

sobie boleść nic niemającą wspólnego ze złamanymi żebrami.

– Witaj – przywitała go cicho, niepewnie. Już nie chciała się kłócić.

Żadnego buntu już w sobie nie czuła, tylko przemożną chęć ucieczki. Ale

nie miała gdzie i w jej oczach była już tylko rezygnacja.

– Witaj – odparł spokojnie. – Lepiej się czujesz?

– Trochę.

110

– Chcę, żebyś ją poznała – powiedział z naciskiem. – Lisa, chodź

tutaj, kochanie.

Tish przygotowała się na coś w rodzaju wytwornej, superkobiecej,

niebezpiecznej kusicielki w typie Belle Tyler. Wcale nie tęskniła do widoku

kobiety, która sprawiała, że rysy Russella miękły i łagodniały, tak jak i teraz,

kiedy spoglądał za drzwi. Drzwi otworzyły się jeszcze trochę i weszła Lisa.

Była bardzo małą, chińską laleczką z długimi, czarnymi, kręconymi i

opadającymi na plecy włosami. Miała brzoskwiniową cerę i wielkie,

wystraszone, brązowe oczy. Nie mogła mieć więcej niż osiem lat. To było

dziecko! Podobne do Russella jak dwie krople wody...

Tish poczuła pod powiekami piekące łzy. Łzy wstydu i pogardy dla

samej siebie; to było wszystko, co mogła zrobić, żeby je powstrzymać.

– Moja córka – powiedział cicho Russell, głaszcząc wielką ręką

miękkie włosy dziewczynki z takim uczuciem na twarzy, które sprawiało, że

zdawał się młodszy i mniej onieśmielający. – Nazywa się Maria Lisa.

– Witaj, Mario Liso – powiedziała Tish ochrypłym głosem i

uśmiechnęła się niepewnie. – Jesteś bardzo podobna do swojego taty.

Russell przyglądał się jej twarzy tak intensywnie, że wolała tego nie

widzieć. Grymas niezadowolenia marszczył jego czarne, ciężkie brwi.

– Ty oczywiście wiedziałaś o niej, tak?

Co innego mogła zrobić, jeśli nie skinąć głową? Powiedzieć prawdę?

Prawda była zbyt oczywista. Równie dobrze mogłaby wejść na dach i

krzyczeć, że go kocha i była potwornie zazdrosna, bo myślała, że chodzi o

inną kobietę.

– Oczywiście – odpowiedziała zdławionym szeptem, nie spuszczając

oczu z Lisy. – Czy lubisz konie? – spytała ją.

111

Dziewczynka uśmiechnęła się nieśmiało, ściskając Russella za rękę.

– Tak, bardzo. Nie mogliśmy trzymać konia, bo mieszkaliśmy w

apartamencie i nie mieliśmy siana – tłumaczyła z powagą. – Ale tatuś

przyrzekł mi, że dostanę kucyka, jeżeli obiecam, że będę o niego dbać.

Lubisz konną jazdę?

Tish uśmiechnęła się blado.

– Ostatnio nie za bardzo, bo się boję. Wiesz, spadlam z konia –

powiedziała, starając się nie myśleć o wypadku i o przerażeniu. – Potłukłam

się, ale teraz czuję się lepiej.

– I już nie chcesz jeździć?

– Będziesz znowu jeździć – powiedział Russell tonem nieznoszącym

sprzeciwu. Jego ciemne oczy dotykały jej włosów, policzków, ust. –

Będziesz jeździć ze mną.

Przełknęła ślinę, a pod bawełnianą, nocną koszulą jej serce biło jak

szalone. Spojrzała Russellowi w oczy i nagle cała złość znikła, wszystkie złe

słowa odeszły w zapomnienie. Kochała go tak bardzo...

– Twoje oczy mówią same za siebie, mała dziewczynko – powiedział

łagodnie, przeciągle, głębokim głosem.

Zarumieniła się, wracając wzrokiem do Lisy, która przyglądała jej się

ciekawie.

– Lisa, lubisz wędkowanie? – spytała dziewczynkę.

– Tak, ale nie lubię zabijać robaków.

– Będę je zabijać dla ciebie – zaoferowała się Tish. – Pewnego dnia,

kiedy już będę mogła chodzić, pójdziemy na ryby, jeśli zechcesz.

Lisa skinęła głową.

– A czy tatuś może pójść z nami?

112

– Tatuś pójdzie tylko wtedy – zastrzegł z niewinnym uśmieszkiem

Russell – jeśli Tish obieca, że co najmniej przez pełne dwie godziny nie

będzie gadać i płoszyć nam ryb.

Wyprostowała się w łóżku z oburzoną miną.

– Jeszcze nigdy nie gadałam przez dwie pełne godziny i nie płoszyłam

żadnych ryb!

– Diabła tam, nie gadałaś. Nie pamiętasz, jak ostatnim razem, właśnie

na rybach, opowiedziałaś mi całe życie swojej przyjaciółki Lillian, z którą

mieszkałaś w akademiku?

– W żadnym wypadku! – zaprotestowała Tish. – Mówiłam ci tylko o

superjaguarze XKE, który kupił jej ojciec.

– I o linii produkcyjnej pączków tegoż ojca, i o bracie Lillian, który

sprzedaje sprzęt elektroniczny dla Western Engineering, i o...

– Ale mnie słuchałeś, nie tak było? – odparowała z irytacją. – I wcale

nie kazałeś mi się zamknąć, tylko słuchałeś, słuchałeś, słuchałeś...

Zachichotał cicho.

– Boże, gdybyś ty siebie widziała – powiedział łagodnie. – Te twoje

pociemniałe oczy, jakby się zbierało na burzę, i te twoje zaróżowione

policzki...

– Śmiech zamarł na jego ustach, a w spojrzeniu, które jej rzucił,

pojawiło się nagle coś groźnego. – Wysłuchasz mnie, jeśli ci opowiem o

Lisie?

– Bardzo... bardzo bym chciała czegoś się o niej dowiedzieć –

wydukała.

Już zaczynał mówić, gdy obok jej łóżka rozległ się brzęczyk

interkomu. Niecierpliwie wcisnęła guzik z napisem „połącz".

113

– Tu buduar panny Peacock – poinformowała pretensjonalnym

głosem, a Lisa zachichotała.

– Z pewnością czałujący – błaznowała Eileen.

– Moja dłoga, zechciej odebłać telefon, bo twój ukochany dzwoni.

Fascynujący Flank z fałmy przy dłodze, moja dłoga.

Lisa znowu zachichotała, ale oczy Russella niemal eksplodowały.

Odwrócił się.

– Zobaczymy się później. Lisa, pora na nas.

– Ale tatusiu... – protestowała dziewczynka.

– Słyszałaś, co powiedziałem.

– Dobranoc, Tish – zawołała Lisa od drzwi.

– Dobranoc, Mario Liso. – Podniosła słuchawkę i odwróciła się, żeby

nie widzieć nagłego przypływu złości w lodowatym spojrzeniu Russella.

Kiedy przyłożyła słuchawkę do ucha, wyszedł z córką, nie mówiąc ani

słowa.

114

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Następnego dnia Frank przyszedł do niej w odwiedziny z bukietem

pięknych, świeżych, białych i amarantowych gerber daisy. Wspaniałe

kwiaty podniosły ją trochę na duchu, ale wolałaby jedną gałązkę bobotrutki

od Russella niż całą altanę róż od Franka. Jednak Russell od wczorajszego

wieczoru w ogóle do niej nie zaglądał. Zaczynała się zastanawiać, czy

jeszcze kiedykolwiek ją odwiedzi. Nawet Lisy nie było u niej, zupełnie

jakby Russell nie życzył sobie żadnego kontaktu między nimi.

Frank poszedł sobie, a Tish leżała przygnębiona, gdy zjawił się Baker.

– Czy to z powodu tego młodego łobuza, który dopiero co stąd

wyszedł, mój syn krąży wokół domu, buchając siarką, panno Tish? –

zapytał ją z błyskiem w oku. – Jeśli sama tego nie zauważyłaś, to ja ci

powiem, że coraz z nim gorzej.

– Zauważyłam – odpowiedziała smętnie. – Ostatnio potrafi tylko na

mnie syczeć jak żmija. Ale nie, to nie Frank jest powodem, tylko ja. To

znaczy to, co powiedziałam o Lisie...

– Przecież nic nie wiedziałaś – odrzekł Baker, podchodząc do jej

łóżka, żeby ją uścisnąć. – Skąd mogłaś wiedzieć? Russell z nikim o swoim

dziecku nie rozmawia. Nigdy o nim nie mówi. Powiedz mu to, Tish.

Uśmiechnęła się blado.

– Równie dobrze mogłabym mu powiedzieć, jak bardzo... –

przerwała. – Baker, ja nie mogę.

– Tchórz.

– Tak, jestem tchórzem. Ja się go boję. Zawsze się go trochę bałam.

On jest taki... zgryźliwie męski. Przez niego wszystko się we mnie kotłuje.

115

Wąskie usta Bakera nieco zadrgały, uniósł brew, ale spoważniał.

– Nic dodać, nic ująć. Właśnie takie rzeczy kobieta powinna czuć przy

mężczyźnie.

Spuściła wzrok i zaczęła się przyglądać ślicznej, wzorzystej kapie.

– Nawet jeśli nie chodzi o to, co powiedziałam o Lisie, on ciągle

myśli, że jestem za młoda. On... tak mi kiedyś powiedział – dodała,

czerwieniąc się, ponieważ dokładnie pamiętała, kiedy jej to powiedział.

Tamtego wieczoru, w kuchni.

– Czternaście lat to nie taka duża różnica – powiedział cicho Baker. –

Ja jestem starszy od Mindy o siedemnaście lat i jest nam z tym dobrze.

Westchnęła.

– Możliwe, że tak. Och, Baker, tak mi źle. Zauważyłeś, że ani on, ani

Lisa nie odwiedzili mnie dzisiaj?

– Russell widział Tylera, jak szedł do ciebie z bukietem kwiatów.

Wzruszyła ramionami.

– I co z tego?

– To z tego, że mój syn zrobił robotnikom piekło. Grover wpadł tu

kilka minut temu cały spieniony i purpurowy na twarzy jak dojrzały melon.

Powiedział mi, że Russell ma do niego bezpodstawne pretensje o to, że nie

opryskał bydła przeciw robakom, ale to nie jego wina. – Zachichotał. – A

było tak, że w zeszłym tygodniu Russell polecił mu najpierw dokończyć

sianokosy, a dopiero potem opryskać zwierzęta. Z kolei dzisiaj rano bardzo

chciał się dowiedzieć, dlaczego w ich skórze aż roi się od robactwa.

– Odbiło mu?

– Jeszcze nie skończyłem. Gdy już zmieszał Grovera z błotem, wybrał

jednego z appsów do załadowania na przyczepę. Koń miał pokryć zarodową

116

klacz ze stada Jace'a Colemana. Grover wprowadził go do przyczepy i

zaczął wiązać. Wtedy stwierdził, że to wałach Navaho. Chociaż – dodał

Baker – muszę przyznać, że Navaho trochę przypomina ogiera Finestę.

– Wałach? – dopytywała się Tish, nie wierząc własnym uszom. – Do

pokrycia klaczy zarodowej Russell miał zamiar wysłać wałacha?

– To nie jest całkiem normalne. – Baker wyszczerzył zęby w

uśmiechu.

– Co nie jest całkiem normalne?

Oboje unieśli głowy, słysząc dobiegający od drzwi niski, przygnębiony

głos. Stał tam Russell. Bez cienia uśmiechu na twarzy, z kapeluszem

nasuniętym nisko na czoło.

– Dzisiaj rano był u mnie Grover – pośpieszył z wyjaśnieniem Baker.

– Zamierza odejść i to twoja wina.

– Moja wina? – spytał Russell.

– Mówi, że nie jest pewien, czy chce pracować dla faceta, który nie

widzi różnicy między ogierem a wałachem – z kamienną twarzą oznajmił

Baker.

– Dobra, do diabła, nie mam czasu, żeby patrzeć pod brzuch każdego

konia – warknął Russell. – Jeżeli masz chwilę, chcę przejrzeć spis krów,

które przeznaczamy na ubój. A skoro o tym mowa – dodał, zsuwając

kapelusz na tył spoconej głowy. – Powinienem zadzwonić do Johna

Matthewsa w sprawie opcji, którą nam zaproponował, a mianowicie żeby

kupować z jego stada na Florydzie. Interesuje mnie, czy weterynarz stanowy

wydał mu oficjalne zaświadczenia o szczepieniu. Nie zamierzam ryzykować

starcia z Bangiem.

Tish nie nadążała i zmarszczyła brwi, ale Baker uśmiechnął się do niej.

117

– Chodzi o brucelozę. Jace Coleman stracił cholernie dużo pieniędzy,

ponieważ kupił kilka krów bez takich zaświadczeń i zaraził stado.

– O rany.

– Sianokosy zakończone? – zapytał Baker, kierując się do drzwi. –

Jeśli chcesz, żeby ci pomóc w opryskiwaniu bydła...

– Czym tu się przejmować? – spytał Russell przez zaciśnięte usta. –

Myślałem, że wytłuczemy to cholerstwo stosunkowo łatwo domowymi

środkami.

– To zaledwie pięć tysięcy sztuk bydła – powiedział z miną

niewiniątka Baker.

– Skoro Grover tak na mnie narzeka, to widocznie ma za dużo

wolnego czasu – stwierdził ponuro Russell. – I jeśli nie podoba mu się moje

zarządzanie, to może odejść.

– Powoli, synu...

– Nie mów mi „powoli, synu" – warknął na ojca, a potem spojrzał na

Tish, która z trudem powstrzymywała się od śmiechu. – A ty z czego tak

rżysz?

– Ja? – spytała z urazą skrzywdzonej niewinności.

– Z niczego!

– Twój kochaś za długo tu nie zabawił. – Złym okiem łypnął na

bukiet.

– Och, ale zapach pozostał... – Czule pogładziła kwiatki. – A ty nie

ofiarowałeś mi nawet dmuchawca.

– Uniosła dumnie głowę.

– A po jaką cholerę? – rozsierdził się. – Przecież kwiaty szybko

umierają.

118

– Tak samo jak ludzie – odparła.

Coś błysnęło w jego oczach i przez ułamek sekundy widziała, jak

musiała wyglądać jego twarz, gdy wiele lat temu stracił matkę. Teraz bez

słowa wyszedł z pokoju z Bakerem depczącym mu po piętach.

Tego samego popołudnia, ale trochę później, wpadła do niej Mindy z

jednym żółtym, ogromnym mleczem w wazonie z rżniętego kryształu w

kształcie pączka.

– Nie wiem, co się dzieje z Russellem – powiedziała z

westchnieniem, stawiając ów śliczny okaz na stoliku przy łóżku Tish obok

jarmarcznego bukietu Franka. – Powiedział, by ci to wręczyć ze słowami,

że czasem jeden mlecz może znaczyć więcej niż cały bukiet. Oczywiście

zerwał go osobiście, co też miałam ci przekazać. A także to, że wybór był

trudny, ponieważ wszystkie były przepiękne.

Tish próbowała się roześmiać, ale gardło miała zbyt ściśnięte. Łzy

spłynęły jej po policzkach. To był najpiękniejszy kwiat, jaki kiedykolwiek

dostała.

Dwa dni po tym, kiedy ostatni raz widziała Lisę, dziewczynka tuż

przed snem cichcem wślizgnęła się do pokoju Tish. Świeżo po kąpieli, z

włosami jeszcze lekko wilgotnymi, nieśmiało podeszła do łóżka.

– Tatuś stale mi powtarza, że nie powinnam ci przeszkadzać –

szepnęła – ale muszę narysować kucyka i nie wiem jak. – Podała jej blok

rysunkowy i ołówek. – Tish... ?

– No wiesz, nie jestem w tym taka dobra – odparła również szeptem i

uśmiechnęła się. – Na pewno chcesz, żebym zabazgrała ci kartkę?

– Proszę.

119

– No dobrze. Chcesz usiąść obok mnie? – Przesunęła się, robiąc

dziewczynce miejsce pod kołdrą. – To się robi jakoś tak...

– Jest bardzo dobry – stwierdziła Lisa, gdy Tish ostatnimi kreskami

kończyła długogrzywego konika. – Mam zamiar nazwać mojego kucyka

Wiatronogim, bo bardzo szybko biega.

– A jak wygląda?

– Jest żółty i ma długą grzywę i jest bardzo ładny, jak collie –

opowiadała mała dziewczynka o dużych, żywych, ciemnych oczach. – Jest

rasy melamino.

– Raczej palomino – poprawiła ją z uśmiechem.

– Tak, tak. Chciałam mieć srokatego kucyka, ale tatuś powiedział, że

już nikt nie będzie jeździł na takich kucykach i dodał brzydkie słowo. Tish,

dlaczego nie mogę mieć srokatego kucyka?

– Ja... nie wiem. – Czyżby dlatego, że kiedy miała wypadek,

dosiadała srokacza? Czy to zrobiło na Russellu aż takie wrażenie?

– Zobacz, potrafię narysować królika – pochwaliła się Lisa. – Tish,

patrz! – Narysowała kółko z uszami i wąsami i zachichotała.

Obserwując ją, przyglądając się tej baśniowej piękności, nagle dotarło

do niej, że przecież dziewczynka musiała mieć matkę. Russell jest

niechybnie jej ojcem, tak są do siebie podobni, nigdy jednak nie był żonaty,

wiedziała to na pewno. Dla wielu mężczyzn nieślubne dzieci to normalka,

jednak Russella cechowało tak silne poczucie odpowiedzialności, że na

pewno ożeniłby się z kobietą, która nosiła jego dziecko. Przypomniała sobie

plotki sprzed wielu lat, jeszcze z czasów jego pobytu w Wietnamie, o

kobiecie, z którą był zaręczony.

120

– Tu jesteście, młode damy – powiedziała Mindy z uśmiechem,

zaglądając przez drzwi. – Pora spać. Powiedz Tish dobranoc.

– Babciu, muszę? No dobrze. Ale nie mów tatusiowi, że tu byłam, bo

on nie chciał, żebym przeszkadzała Tish, i się zdenerwuje.

– Dobrze, kochanie. – Mindy roześmiała się. – No chodź już.

– Dobranoc, Tish. Dziękuję ci za mojego kucyka.

– A ja ci dziękuję, że mnie odwiedziłaś. Jesteś tu mile widziana,

skarbie. – Czuła, że mała zdobyła jej serce. – Dobranoc.

Gdy dziewczynka wychodziła za Mindy, Tish spoglądała za nią z

pewnym rozżaleniem. Dlaczego Russell nie chciał, by się spotykały? Nagle

przypomniała sobie, jak bardzo gardziła „kobietą" o imieniu Lisa. I

zrozumiała.

Odtąd Maria Lisa nabrała zwyczaju odwiedzania Tish na krótko przed

snem, kiedy ojca nie było w domu. I tak oto dwie konspiratorki

utrzymywały swoją przyjaźń w głębokiej tajemnicy przed Russellem. Dla

Tish było to jak powrót do dzieciństwa i dawała dziewczynce całą swoją

miłość przeznaczoną dla Russella.

Gdy była już na tyle silna, że mogła schodzić na dół, przy stole,

podczas śniadania, Russell wspomniał mimochodem, że po południu bierze

Lisę na ryby.

– Może się do nas przyłączysz? – beztrosko zapytał Tish przy kawie,

zapalając papierosa. – Będziemy trzymać się blisko drogi, więc nie będziesz

musiała daleko iść.

Serce jej podskoczyło.

– Chciałabym... – szepnęła.

– Zanim wyjedziesz, mogłabyś częściej chodzić na ryby.

121

Podniosła głowę.

– Zanim wyjadę?

Jedna z czarnych brwi uniosła się wyżej.

– Na pewno pamiętasz, co mi powiedziałaś tego dnia, kiedy

wyjechałem po Lisę, żeby ją przywieźć do domu? – spytał chłodno.

Zaczerwieniła się aż po cebulki włosów, gdy przypomniała sobie

swoje słowa: „Nie będę z nią mieszkać pod jednym dachem!". Niech Bóg w

swej łaskawości jej wybaczy, pamiętała to aż za dobrze. Jak mogła tak

powiedzieć?

– Baker, ty i Mindy wracacie wkrótce do Miami, czy tak?

Dotąd obserwował ich starcie w milczeniu, teraz jego oczy błysły

rozbawieniem.

– Tak, wyjeżdżamy w ten weekend, i będziemy z powrotem na Boże

Narodzenie.

– W takim razie jak w czasie największego nawału pracy zamierzasz

poradzić sobie z opieką nad Marią Lisą i z farmą? – zapytała z kolei

Russella. – Eileen ma szkołę, a Mattie o szóstej idzie do domu. Ty czasami

przychodzisz nie wcześniej niż o ósmej albo dziewiątej.

W oczach Russella coś zabłysło, ale zapewne było to odbicie światła z

żyrandola, bo jego twarz nie wyrażała niczego.

– Jeżeli chcesz zostać z nami do Bożego Narodzenia, to proszę

bardzo. Nie krępuj się, to zależy tylko od ciebie – odpowiedział zza kłębów

papierosowego dymu. – To tylko kilka tygodni.

Spuściła oczy na talerz.

– Ponieważ jutro jest Święto Dziękczynienia, w akademikach nie ma

teraz nikogo.

122

– Dwa indyki w lodówce, ale ja tego nie widziałem – zażartował

Baker.

Tish zdobyła się jedynie na słaby uśmiech.

– Chcesz jechać na ryby czy nie? – nalegał Russell.

– Tish, proszę – błagała ją Lisa, patrząc na nią takim wzrokiem, że

zmiękłoby każde serce, nie tylko skołatane serce Lutecii.

Czuła, że dala się przekonać.

– Jeżeli chcesz, to pojadę – odpowiedziała łagodnie.

Dziewczynka rozpromieniła się.

– Będziemy kopać robaki? Opowiadałaś mi, jak je kopałaś, kiedy

chodziłaś na ryby z tatusiem...

Odwróciła głowę, żeby nie widzieć gniewnej ciekawości Russella.

– Pewnie, że będziemy – odparła. – Chociaż raczej to ty będziesz je

kopać, bo ja wciąż jestem trochę obolała.

– Ale ja jestem małą dziewczynką. – Lisa wybuchła śmiechem.

– Tylko posłuchajcie, jaki ma talent. – Tish wzniosła oczy do nieba. –

Ma raptem osiem lat, a już niejeden aktor do pięt jej nie dorasta.

– Mam talent? – dopytywała się podekscytowana dziewczynka.

– Oczywiście, że tak, kochanie. – Tish roześmiała się serdecznie.

Russell poprawił się w krześle i przyglądał się im, a Baker tymczasem

usiadł wygodniej i rozpoczął stare rybackie opowieści.

Kiedy Lisa i Tish poszły za stajnie z wiadrem na robaki i szuflą, wiał

zimny wiatr.

– Musimy być cicho – ostrzegła ją Tish szeptem. – Musimy się do

nich podkraść.

– To robaki słyszą? – zdumiała się Lisa.

123

– Nie, ale musimy bardzo uważnie słuchać i kiedy kichną, wtedy je

znajdziemy.

– Och, ty! – Lisa skrzywiła się i zamachnęła się na Tish małą, otwartą

rączką. – Jesteś tak samo niedobra jak tatuś.

– A co on robi?

– Kiedyś, kiedy byłam mała – zaczęła z powagą Lisa – powiedział,

że mogę zasadzić w ziemi piórko niebieskiej sójki i potem z tego wyrośnie

ptasie dziecko. Byłam mała, więc mu uwierzyłam.

Tish roześmiała się. To było w stylu Russella, uwielbiał takie żarty.

Przypomniała sobie, jak kiedyś mówił małej Eileen to samo. Westchnęła.

Dzięki niemu jej dzieciństwo także wypełnione było zabawą. Brał ją na

barana i grywali w piłkę na trawie przed domem. Tyle lat już minęło. Russel

był dla niej ojcem, matką i bratem. Dla sieroty stanowił cały świat. A teraz...

Spochmurniała. Teraz już w ogóle nie chce mieć z nią nic do czynienia. Stał

się daleki i zimny, zupełnie jak ktoś obcy.

– Dlaczego jesteś taka smutna? – spytała Lisa.

– Żal mi tych biednych robaczków. – Wyglądała na jeszcze

smutniejszą.

– Przecież wszystko jest w porządku...

– Nie jest w porządku, kochanie. Ich biedne rodziny muszą się

pożegnać na zawsze, no i te pogrzebowe wydatki... !

– Łamiesz mi serce – powiedział Russell od drzwi stajni, patrząc, jak

Tish schyla się i zamiera w bezruchu nad dołem pełnym robaków, trzymając

szuflę w pogotowiu.

– Przecież ty nie masz serca – odpowiedziała z satysfakcją. – Każdy

mężczyzna, który przesyła kobiecie dmuchawca...

124

– Kobiecie? – rzucił z intencją, której Lisa nie mogła zrozumieć.

Tish zarumieniła się i skupiła z powrotem na dole z robakami.

– Lisa, możesz przytrzymać to wiadro z przynętą?

– Daj mi to straszne narzędzie, bo znów wylądujesz w szpitalu –

warknął Russell, po czym wziął od niej łopatę, nabrał dwie duże szufle i

wrzucił do wiadra. W czarnej ziemi wiły się tłuste, różowe dżdżownice. –

Gdzie jest Tyler? – spytał chłodno.

– Dawno go nie widziałem.

– Nie wiem, ale jeśli jego nieobecność nie daje ci spokoju, to chętnie

zgłoszę zaginięcie FBI... – zaczęła jak najpoważniej.

Spojrzał na nią rozbawionymi oczami.

– Smarkula – mruknął, co jednak zabrzmiało czule.

– Udręki starczego wieku – wyjaśniała Lisie.

– Kiedy miałam tyle lat co ty, byłam jego dzieciną. Teraz, skoro

jestem dorosła, stałam się jego smarkulą. Mam wrażenie, że tamto

określenie z dzieciństwa bardziej mi się podobało.

– Wszystko było wtedy łatwiejsze – powiedział Russell tajemniczo.

Podniósł wiadro. – Teraz zostało ci tylko jedno.

– Co takiego? – spytała niewinnie Tish.

– Być moją kobietą.

Zaczerwieniła się tak, że aż zapiekła ją skóra. Spojrzała mu w oczy i

śmiech, który w nich zobaczyła, zmroził ją.

– Uwielbiasz mnie peszyć – rzuciła ze złością.

– Lubię to nawet bardziej niż jedzenie. Pięknie się czerwienisz, święta

Joanno.

125

– Nie nazywaj mnie tak! – odburknęła. Jeszcze bardziej go

rozśmieszyła.

– Chodźmy już. Nie mam zbyt wiele czasu, ale jakoś sobie poradzę.

– Jeśli chcesz – zaproponowała Tish niepewnie – możemy spędzić

kilka godzin przy czyszczeniu krów z tego robactwa.

Zmrużył oczy, patrząc na nią przenikliwie.

– Wypływasz na głęboką wodę, złotko – powiedział, udając złość.

Szybko poprawiła dżinsy, a Russell odrzucił głowę do tyłu i nacisnął

gaz.

Po drodze nad staw Russell zahaczył o dom, w którym wychowywała

się mała Lutecia. Wjeżdżając na podwórko, przyglądał mu się z dużym

zainteresowaniem.

Dom był stary, niepomalowany, zniszczony od zmian pogody, z

popękanymi, szarymi deskami. Frontowy ganek zapadł się, pozbawione

szyb okna były ciemne i nieprzystępne. Cienki dach przerdzewiał, a

frontowe schodki wyglądały, jakby się miały zapaść pod ciężarem głodnego

kota. Krzewy bzu obok domu odarte były z liści. Wokół podwórka

rozrastały się chińskie akacje, a z tyłu wypiętrzała się ponad dachem hikora.

Całość przedstawiała sobą obraz nędzy i rozpaczy.

Ale Tish wyobrażała sobie te ściany pomalowane jak dawniej żółtą i

brązową farbą, a na ganku huśtawkę, przy której można było słyszeć

dobiegający z kuchennego okna śpiew i przypomniała sobie wtórujący mu

śmiech małej dziewczynki. Poczuła zapach pieczonych ciasteczek

wymieszany z zapachem czerwonych róż kwitnących wzdłuż płotu przy

drodze. A kiedy zamknęła oczy, ujrzała swojego wysokiego ojca o jasnej

karnacji i drobną, śniadą matkę, jak wyglądali dawno temu.

126

– Gdzie my jesteśmy, tatusiu? – spytała zaciekawiona Lisa.

– W domu – odpowiedziała za niego Tish i zaczęła wysiadać z dżipa.

Russell zamknął jej dłoń pod swoimi ciepłymi, silnymi palcami.

– Dobrze się czujesz? – zapytał z taką czułością, jakiej dawno już nie

słyszała.

Skinęła głową i uśmiechnęła się.

– Nie wszystkie wspomnienia są złe. Mama, dopóki nie zachorowała

na zapalenie płuc, bardzo lubiła śpiewać, zwłaszcza kiedy krzątała się po

kuchni i gotowała. A tatuś... Tatuś... !

Uścisnął ją mocniej.

– Widziałaś, co się wtedy stało. Znalazłem cię tam, w polu. Wziąłem

cię do domu. Tak to wspominaj, jeżeli w ogóle musisz. Tish, on nawet nie

wiedział, co go uderzyło – dodał cicho. – Przysięgam, nawet nie poczuł, że

rozjechał go traktor.

Schwyciła jego rękę tak kurczowo, jakby to była lina ratownicza, i

przełknęła łzy. Odetchnęła głęboko i uspokoiła się. Poczuła ulgę, jakby

wszystkie upiory przeszłości, wszystkie senne koszmary, złożyła do grobu.

– Tatusiu, czy mogę obejrzeć dom? – spytała Lisa. – Nie będę

wchodzić do środka, tylko chcę zobaczyć, gdzie mieszkała Tish.

– Jeśli obiecasz, że nie wejdziesz na ganek – zastrzegł Russell.

– Obiecuję.

Podniósł ją i wystawił na zewnątrz dżipa. Pobiegła w stronę podwórka.

– Zmieniłaś o niej zdanie? – spytał krótko.

– Czy zmieniłam... ach... tak – wykrztusiła. Wlepiła wzrok w

podołek. – Ona jest... bardzo podobna do ciebie.

Zapalił papierosa i drażniący dym owionął jej twarz.

127

– Wiesz, że jest dzieckiem nieślubnym?

– Ja... tak, wiem – skłamała. Powędrowała wzrokiem do małej

dziewczynki, która nuciła i bawiła się wysokim zielskiem. – Jest takim

kochanym, dobrym dzieckiem.

– Jak jej matka – wyszeptał cicho.

Coś ostrego i bezlitosnego zakłuło ją w serce. Nie chciała ani pytać o

matkę Lisy, ani nie chciała nic wiedzieć!

Czuła na sobie jego wzrok.

– Nigdy, ani razu mnie nie zapytałaś. Czy jej matka w ogóle cię

interesuje?

Nie mogła mu odpowiedzieć, ale skinęła głową. Odetchnęła głęboko.

– Czy ty ją... kochałeś, Russell? – zapytała cicho.

– A nie interesuje cię, kim była ani do jakiej warstwy społecznej

należała? Co to za dziwne pytanie, panno Peacock. – Westchnął. – Tish,

nie wiem. Byłem młody, miałem gorącą krew i pragnąłem jej jak diabli.

Jechałem na wojnę. Nie wiedziałem, czy wrócę. Była wiosna i wziąłem

śliczną córkę dzierżawcy na tańce, ale samochód się zepsuł... – Pod

wpływem wspomnień pociemniały mu oczy. – Zanim wyjechałem, poprosi-

łem ją o rękę, ale nie było czasu... Po kilku miesiącach dostałem od jej

siostry list. To był poród pośladkowy i lekarz nie zdążył na czas. Kiedy

przyjechał, dla matki Lisy było już za późno. Wróciłem do domu i

uzgodniłem z ciotką Lisy, że się nią zaopiekuje w Jacksonville. Potem całe

lata próbowałem z tym żyć. Czasami – powiedział ostro – było mi trudno.

– Tego wieczoru, kiedy wróciłam do domu – wyszeptała – palnęłam

na temat córki dzierżawcy...

– I, na Boga, ty nic nie wiedziałaś. Wiedziałaś?

128

– Domagał się odpowiedzi chrapliwym głosem, chwytając ją brutalnie

za ramiona i patrząc na nią tak groźnie, że pobladła.

– Proszę – szepnęła. – To... boli! Zaczerpnął powietrza i czym

prędzej rozluźnił uchwyt.

– Boże, nie chciałem sprawiać ci bólu... – Zamyślił się. – Ostatnio

dziwnie na mnie działasz, święta Joanno. Klnę się na Boga, że chciałbym

wiedzieć, co mam z tobą zrobić.

– Co? – spytała z niedowierzaniem. Puścił ją.

– Nieważne. Maria Lisa! Jedziemy!

Kiedy wsadzał dziecko do dżipa, Tish obserwowała go z nieukrywaną

ciekawością. Nigdy go nie rozumiała. Nigdy!

Siedzieli z Russellem nad brzegiem stawu. Było jak za dawnych,

dobrych czasów, kiedy przychodzili tu na ryby. Ona paplała, a on się

denerwował i ćmił papierosy.

Gdy Lisa stała przy brzegu raz po raz zarzucając wędkę, Tish

zamknęła oczy i z lubością wsłuchiwała się w przyjemne bulgotanie wody

płynącej przez upust.

Przypomniała sobie, że dalej, w dole strumienia, było miejsce, gdzie

woda sączyła się przez brudną drogę, a motyle przelatywały tam i z

powrotem tuż nad białożółtym piaskiem, siadając czasami na wilgotnych

kamykach, aby na chwilę stać się dziełem sztuki. Bzyczały też dokuczliwe

muchy piaskowe, których wściekłe ukąszenia pozostawiały na skórze

czerwony obrzęk. I wszędzie roznosił się zapach kwiatów polnych.

– Zdawało mi się, że przyjechałaś tu na ryby – zbeształ ją, a potem

podebrał swoją wędkę, by sprawdzić, czy robak nadal tam dynda, i znów ją

zarzucił, podciągając ołowiany ciężarek i biało– czerwony spławik.

129

Zerkała na niego leniwie.

– Kłamałam. Przyjechałam tutaj, żeby powspominać. – Ale też

sprawdziła swoją żyłkę, tyle że robak przepadł. – Coś tam w tej wodzie lubi

jeść, ale nie lubi płacić. Jak to jest, że one ciągle zżerają moje robaki, a

twoich nie ruszają?

Zachichotał.

– Bo gadasz.

Pokazała mu język i zaczęła grzebać w wiaderku z robakami.

– Maria Lisa, chcesz następnego robaka?

Dziewczynka podniosła wędkę.

– Nie, jeszcze tam jest!

– Nie jest ci zimno? – dopytywała się Tish, widząc jej cienki

sweterek.

– Nie, ja nigdy nie choruję.

– Tak jak ojciec – mruknął Russell, zerkając z dezaprobatą na sweter

i wiatrówkę Tish.

– Nie jestem gorącej krwi – palnęła, niewiele myśląc.

– Nie? – zapytał dziwnym, niskim głosem

. Mając nadzieję, że Russell nie dostrzeże, jak się zmienił kolor jej

twarzy, skupiła wzrok na robaku.

– Nie zdawałam sobie sprawy, jak strasznie to jest okrutne –

odpowiedziała wymijająco, nadziewając robaka na haczyk z zadziorem.

– Można to sobie wytłumaczyć, jedząc smaczną, smażoną rybę. –

Uśmiechnął się szeroko.

– Ciebie nic nie rusza, prawda? – spytała jak najpoważniej.

130

Rzucił jej przelotne spojrzenie i wrócił wzrokiem na mętną, głęboką

wodę.

Kilka metrów od łysego, brudnego brzegu, przy którym siedzieli na

odwróconych puszkach, spławiki podskakiwały wesoło.

Zaśmiał się krótko, z przymusem.

– Sama w to nie wierzysz, mała.

Wzruszyła ramionami i spojrzała pod nogi, na rozdeptane przez siebie

zielska i kawałki kory.

– Wiesz, że jesteś ciężki do odczytania? Masz nieprzeniknioną twarz.

– Tak mi mówią. To się bardzo przydaje, kiedy gram w pokera.

Uważaj na swój spławik, Tish, bo chyba ci bierze.

Patrzyła, jak kolorowy spławik najpierw pogrążył się w wodzie, potem

wypłynął i znowu poszedł pod wodę. Niewiele myśląc, poderwała wędkę,

ale robaka nie było. Haczyk znowu pusty.

– Tish, czy coś złowiłaś! – zawołała podekscytowana Lisa.

– Nie, chyba że coś niewidzialnego. Cholera.

– Znów sięgnęła po wiadro z przynętą.

– Święta Joanno, ty przeklinasz? Toć to było przekleństwo – ucieszył

się Russell.

– Żadna nowina. Od samego początku miałam niezły repertuar.

– Pamiętam. Okropny. Byłaś niemal tak kwiecista i obrazowa jak ja.

Całe tygodnie zajęło mi oduczanie cię tych bluźnierstw. – Spojrzał na nią z

uśmiechem.

– Ale udało mi się.

Skrzywiła się.

– Czy ty zawsze musisz!... Fuj, smak tego obrzydliwego mydła!

131

– Taką cię właśnie pamiętam – powiedział z nagłą powagą. – Nie w

sukienkach Diora ani w drogich pantofelkach... ale w dżinsach i starych

bluzkach, z włosami rozpuszczonymi na plecach jak czarny jedwab.

Głos miał głęboki i tak pełen czułości, że aż bała się spojrzeć na

Russella, żeby nie prysnął czar. Ton miękki i łagodny, z lekka

uwodzicielski, co sprawiało, że jej puls stawał się coraz mocniejszy, oddech

przyśpieszał.

– To dlatego zawiozłeś mnie dzisiaj do starego domu? Żeby mi

przypomnieć...

– Żeby się pozbyć upiorów przeszłości. I pozbyliśmy się, prawda,

Tish?

Skinęła głową. Na jej ustach pojawił się leciutki uśmiech.

– Pozbyliśmy się.

– Już się nie wstydzisz? Pokręciła przecząco głową.

– To było coś, zobaczyć wszystko jeszcze raz, tym razem oczami

Lisy... ona nie widziała w tym niczego wstydliwego.

– Bo to żaden wstyd.

Pochyliła się, żeby opłukać zabłocone dłonie w zimnej wodzie jeziora.

– Masz zamiar ją tutaj zatrzymać? – Wskazała głową dziewczynkę,

która stała w pewnym oddaleniu.

– Nie wiem, mała. W szkole ją ukrzyżują – powiedział z powagą.

– A ty nie chciałbyś w to wkraczać i brać razów na siebie, prawda?

Tak jak nie wstawiałeś się za mną.

– Spojrzała mu w oczy z wyrzutem.

– Zmuszałem cię do tego, żebyś własnych spraw pilnowała sama, ale

wcale nie dlatego, że nie dbałem o ciebie, ale dlatego, że dbałem. Gdybym

132

ci ciągle pomagał, wyświadczyłbym ci tylko niedźwiedzią przysługę.

Nadejdzie taki dzień, Tish, że będziesz musiała radzić sobie sama, a ja nie

będę stał za tobą. O własne bezpieczeństwo musisz zadbać sama. W tej

sprawie nie możesz polegać na nikim innym.

– Oni ją skrzywdzą. – Znów spojrzała na Lisę.

– Takie jest życie, kochanie, nie wiedziałaś? Odetchnęła głęboko.

– Uczę się.

– Uważaj na spławik. Znowu bierze.

A ona znów za szybko poderwała wędkę i wyciągnęła mokry, goły,

metalowy haczyk. Z westchnieniem po raz kolejny sięgnęła do wiadra z

przynętą.

– Mam nadzieję, że robaków nam nie zabraknie – zauważył beztrosko

Russell.

– Och, lepiej się zamknij – odburknęła. Wyłowiła z wiadra jeszcze

jedną, różową, wijącą się ofiarę i nadziała na haczyk. – Równie dobrze

mogłabym trzymać te robaki w palcach i dyndać nimi w wodzie!

– Wtedy dopiero by się ci odpłaciły – skomentował ze śmiechem.

– Ryby? Za co? – spytała niewinnie.

– Za zagadywanie ich na śmierć. Rzuciła mu gniewne, wymowne

spojrzenie.

– Ani razu nie kazałeś mi się zamknąć.

– Nie muszę. – Wycisnął na jej ustach szybki, twardy, bolesny

pocałunek. – Mam też inne sposoby – dodał, śmiejąc się cicho na widok

zmieszania w jej jasnych oczach.

Odstąpił, zanim zdążyła zareagować słowem lub uczynkiem, a potem

było już za późno. Zsunął kapelusz nisko na czoło i z lekka pociągnął żyłkę.

133

– A teraz mała lekcja wędkowania – zaczął chłodno.

Wrócili do domu z sześcioma ogromnymi leszczami dyndającymi na

żyłce. Wszystkie, z wyjątkiem jednego, złapanego przez Lisę, złowił

Russell.

134

ROZDZIAŁ ÓSMY

Gdyby nie parady w telewizji i ogromne ilości jedzenia

przygotowanego przez Mattie, Święto Dziękczynienia niczym nie różniłoby

się od innych dni. Wszystko skończyło się za szybko, a Baker i Mindy

wracali z powrotem na Florydę. Tish snuła się po domu z dziwnym

poczuciem pustki i beznadziei. Nie minie jeszcze kilka tygodni i wróci na

uniwersytet, a wszystko, co się wydarzyło, będzie już tylko wspomnieniem.

Wspomnienia. Sięgnęła pamięcią wstecz, by pozbierać cząstki

przeszłości. Russell stojący w drzwiach domku plażowego Tylera i jego

śniada, spokojna twarz; tamten wieczór na ganku, kiedy tak szaleńczo ją

objął i jego głęboki, dudniący głos; smak twardych, rozpalonych ust na jej

ustach, gorący jak słońce, co w polu piekło ją w głowę. Westchnęła głęboko,

powoli. Zadrżała. Przypomniała sobie, jak ją całował wieczorem w kuchni

i odepchnął gwałtownie za to, co powiedziała o Lisie. Gdyby wtedy

wiedziała!

Zatrzymała się przy wejściu do pokoju Russella. Spojrzała na wielkie,

dębowe biurko, w którym trzymał dokumenty. Mimo tamtego krótkiego

pocałunku nad jeziorem nadal utrzymywał między nimi dyskretny dystans.

Tak jakby bał się, że mógłby jej pozwolić za bardzo się do siebie zbliżyć. To

dało jej do myślenia. Czy to możliwe... ?

– Tish! – Od drzwi frontowych dobiegło ją wołanie Lisy. – Chodź

szybko, tatuś pozwoli mi pojeździć na koniu!

– Teraz? Już prawie ciemno.

– Jeżeli masz zamiar iść z nami, to chodź tu, do cholery! – krzyknął

Russell, wyraźnie czymś zirytowany, wyłaniając się zza córki jak ogromny

135

cień. – Jest dla mnie zagadką, dlaczego ona nie jest w stanie zrobić pięciu

kroków bez ciebie! Ciągle chce, żebyś na nią patrzyła.

Poczuła się jak zbity pies nie tylko przez słowa. W jego oczach była

tak mroczna wściekłość, że ją zabolało.

– Tatusiu, Tish jest moją przyjaciółką – protestowała grzecznie Lisa,

spoglądając na ojca rozbrajającymi, brązowymi oczami.

Uniosła dumnie głowę.

– Właśnie chciałam... – zaczęła.

– O co chodzi z tą przejażdżką? – zawołała Eileen i zeszła na dół. –

O rany, muszę trochę poćwiczyć. Czy mogę iść z wami?

– Do diabła, wynajmę autobus i weźmiemy jeszcze robotników

rolnych. Chodźcie! – wyrzucił z siebie jednym tchem.

Eileen wyszczerzyła się do Tish i wyszły na zewnątrz.

– Jaka szczęśliwa, duża rodzina – powiedziała.

– Wiesz co? Daj mi spokój. – Tish nie była w nastroju. – Mam

nadzieję, że pęknie mu popręg.

– Przy tym, jak on jeździ – zauważyła Eileen – to nie miałoby

większego znaczenia.

Tish wolała nie okazywać lęku przed końmi i usiadła spokojnie z

Eileen z tyłu dżipa. Okropnie tam podskakiwały, gdy auto mknęło najpierw

polnymi drogami, a potem wzdłuż ogrodzenia z drutu kolczastego, dzięki

któremu utrzymywano bydło na ogromnym pastwisku, które zdawało się

rozpościerać aż po horyzont.

– Spójrzcie na konie! – zachwycała się Lisa z nosem przy przedniej

szybie. – Tatuś już mi je pokazywał. To appaloosa!

Entuzjazm dziewczynki rozbawił Tish. Uśmiechnęła się.

136

– Apps – poprawiła ją. – Albo appys. A wiesz, że one rodzą się białe

jak śnieg? Dopiero kiedy tracą pierwszą sierść, pokazują się łaty.

– To dlatego nazywają je łaciatą rasą – wtrąciła Eileen.

– Boże, chroń mnie przed ekspertami z tylnego siedzenia, co to nie

potrafią nawet dobrze zacisnąć popręgu – warknął Russell, nie spuszczając

oka z wąskiej, polnej drogi.

– Stało się tak tylko dlatego, że raz, jeden jedyny raz – odpowiedziała

Tish – nie zauważyłam, że ten mały, uparty srokacz, wydął brzuch...

– Lisa, popatrz, jak Tish wyciąga szyję – instruowała Eileen. –

Gdyby była koniem, taki widok nazywałby się sylwetką orła. Mówi się tak o

koniach, które mają szczególnie piękne kształty i trzymają głowę tak

wysoko, jakby się szykowały do wzbicia w powietrze.

– Eileen. – Tish pogroziła jej pięścią.

– Tish, może trochę owsa? – zarżała Eileen, szczerząc wszystkie

zęby.

Lisa parsknęła śmiechem

– Ale jesteś śmieszna – zachichotała.

Tish znowu nie mogła się nadziwić starannej, nowoczesnej konstrukcji

pomieszczeń dla klasycznych appaloosa Russella i wierzchowców przezna-

czonych na sprzedaż. Stajnie były świetnie izolowane, a końskie boksy

przestronne i pedantycznie czyszczone. Z każdej strony stajni były padoki, a

doborowy treser Russella, który mieszkał dosłownie o rzut kamieniem,

śrutówką odstraszał ewentualnych nocnych gości.

– To wielkie przedsięwzięcie hodowlane – zauważyła cicho Tish.

– I każdego dnia się rozwija – odparł Russell. Skręcił w stronę

korrala, na zewnątrz którego czekały trzy konie osiodłane i gotowe do jazdy.

137

Trzy. Dla Russella, Eileen i dla Lisy. Tish odetchnęła z ulgą. Już miała

podejrzenia...

Lisa pognała do małego kucyka palomino, któremu dała na imię

Wiatronogi.

– Maria Lisa! – ostrym głosem zawołał Russell.

– Trzymaj się od tego konia z daleka, dopóki ci nie powiem!

Dziewczynka stanęła nagle i wykonała w tył zwrot.

– Tak, tatusiu – odpowiedziała grzecznie. – Tish, jedziesz z nami?

– Nie.

– Tak – powiedział Russell. – Eileen, pojedź z Lisą przodem, ale

uważaj na nią. Ja z Tish pojedziemy razem za wami.

– Jasne, Russ. Lisa, chodź – zawołała Eileen i szybko pomaszerowała

z dziewczynką do koni.

– Wracaj tu, zdrajczyni! – zawołała za nią Tish.

– Na razie! – Eileen pomachała jej ręką i obie wolno pogalopowały

przed siebie.

Tish spojrzała ze złością na Russella.

– Ja na tego konia nie wsiądę – powiedziała stanowczo. Wspomnienie

wypadku nadal ją prześladowało. – Nie wsiądę, Russell!

– Wsiądziesz. – Miał w oczach tamto spojrzenie. Zbyt wiele razy je

widziała, by go nie rozpoznać. I zawsze oznaczało jedno, że postawi na

swoim. Opór zdałby się na nic, co najwyżej pogorszyłby jej sytuację.

Popatrzyła na niego błagalnie.

– Nie zmuszaj mnie – szepnęła nerwowo. – Russell, nie masz

pojęcia, jak ja się boję... !

– Tu nie ma się czego bać – powiedział spokojnie.

138

– Jeśli się teraz nie przełamiesz, już nigdy ci się nie uda.

– A jakie to ma znaczenie? Nie będę jeździć konno po mieście!

– Na wakacje wrócisz do domu. – Wprost biła z niego determinacja.

– Nie chcę. Po prostu nie chcę i już! Ujął ją delikatnie za ramiona.

– Tish, czy zawsze celowo muszę sprawiać ci ból? Opuściła wzrok na

swoje zakurzone buty.

– Tak – szepnęła mimo woli. Ścisnął ją mocniej.

– Nie to... miałem na myśli – powiedział z mocą, i nagle oboje

przypomnieli sobie tamto lato w domku na plaży. – Chodzi mi o to, czy

kiedykolwiek naraziłem cię na niebezpieczeństwo? – rzucił ostro.

Musiała pokręcić głową.

– Więc zaufaj mi. To dla twojego dobra. Maleńka, nie pozwolę, żeby

stała ci się krzywda. Nigdy – powiedział z ustami przy jej skroni.

Jego głęboki głos podnosił ją na duchu. Cała drżąc, odetchnęła cicho.

Był tak blisko, że serce waliło jej jak młot.

– Nic nie poradzę, że się boję. Okropnie się czuję. Pogłaskał ją po

długich, czarnych włosach.

– Pojedziemy konną ścieżką, a ja cały czas będę tuż przy tobie.

Zgoda?

– Zgoda – powiedziała, opanowując strach.

Uniósł twarz Tish do siebie i w taki sposób spojrzał na nią ciemnymi,

błyszczącymi oczami, że zabrakło jej tchu.

– Nie próbuj wracać do tego, co było między nami – ostrzegł ją

łagodnie. – Niech to będzie dla ciebie jasne, Tish, albo będę musiał cię

solidnie zbesztać. Nie chcę do świąt żadnych tarć, skoro możemy tego

139

uniknąć. Zwłaszcza ze względu na Lisę i Eileen, a mniej ze względu na nas.

Zgoda? Zaczerwieniła się i odsunęła od niego.

– Zgoda.

Odetchnął z wyraźną ulgą.

– Czy Nana dzwoniła do ciebie w sprawie tego cholernego przyjęcia?

– zapytał ją, kiedy szli w stronę korrala, gdzie jeden ze stajennych trzymał

dla nich dodatkowego osiodłanego konia.

– Chodzi o twoje urodziny u Jace'a? Tak. Eileen i Guss też się

wybierają.

– Wolałbym, na Boga, żebyście wy, dziewczyny, zanim zaczniecie

organizować takie przyjęcia, najpierw uzgadniały wszystko ze mną –

powiedział szorstko. – W tym samym czasie jest aukcja niedaleko

Thomasville. Mam na oku niezły sprzęt do farmy.

– A czy ty w ogóle – odparła chłodno – potrafisz myśleć o czymś

innym niż o farmie? Nam się zdawało, że docenisz fakt, że jest ktoś, kto

pamięta o twoich urodzinach. Nie wiem, po co zawracaliśmy sobie tym

głowę.

– Wiem, ile mam lat bez niczyjej pomocy – odpowiedział

opryskliwie. – Kończę trzydzieści pięć.

– Powiedziałeś to tak, jakby to był koniec świata. Przypomnij sobie tę

reklamę. Ty się nie starzejesz, ty... – zaczęła.

– Przestań! – Słowo zabrzmiało ostro jak wystrzał. Zabolało ją i

natychmiast zamilkła.

Kiedy byli już przy koniach, Tish przyglądała się niespokojnym

zwierzętom z pewnym rozgoryczeniem. To była jej wina, nawet jeśli wtedy

myślała tylko o Russellu. Ale teraz, kiedy znowu usłyszała chrzęst

140

skórzanego siodła i poczuła koński zapach, wszystko wróciło. Zacisnęła

oczy, a na wspomnienie tamtego bólu jej ciało przeszył dreszcz.

– Pamiętasz, jak po raz pierwszy posadziłem cię na konia? – zapytał

ją Russell łagodnie. – Próbowałaś złapać za uzdę i niewiele brakowało, byś

spadła. Musiałem podnieść strzemię pół metra wyżej, żeby je dostosować do

twojego wzrostu.

Na to wspomnienie uśmiechnęła się. To były dobre, szczęśliwe czasy.

– Wtedy się tak na mnie nie darłeś.

– Kochanie, ale teraz jesteś już duża. – Powiedział to dziwnym,

poważnym głosem. – No chodź, pomogę ci wejść.

Pozwoliła mu się podsadzić i siedziała teraz na dereszu, cała

zesztywniała, z sercem grożącym, że wyskoczy jej z piersi. W uszach miała

jeszcze koński kwik. Usta zaciśnięte w wąską linijkę.

– Jestem gotowa, tak jak i ty – powiedziała całkiem spokojnie, ale tak

mocno ściskała uzdę, że knykcie miała całe zbielałe.

– Kochanie, uspokój się – powiedział łagodnie, jadąc obok niej. –

Rozluźnij się. Jestem tutaj. Nic nie może się stać.

Odetchnęła głęboko i strach powoli ustępował.

– Łokcie do siebie i tak trzymaj – instruował. – Prowadź go

kolanami. To spokojny koń i nigdzie ci się nie wyrwie. No i jak, w

porządku?

Rozpogodziła się. Łagodny, miarowy ruch konia, przyjemność, którą

sprawiał jej głęboki głos Russella, rześkie powietrze i cudowny spokój

otwartej przestrzeni wyraźnie ją uspokajały.

– W porządku. – I tak było.

141

– Russell wygląda jak chmura gradowa – szepnęła Nana do Tish

podczas przyjęcia urodzinowego, które dzięki obecności jego przyjaciół z

biura holdingowego bardziej przypominało raut polityczny niż cokolwiek

innego. – Tish, o co mu chodzi?

Wzruszyła ramionami.

– Jest taki już od kilku dni – mruknęła. – Pewnie nie może pogodzić

się z tym, że skończył trzydzieści pięć lat. A ja czuję się trochę tak, jakby to

była moja wina.

– Że ma trzydzieści pięć lat? – spytała Nana i zaczęła się przyglądać

przyjaciółce dziwnie zaciekawiona. – Zastanawiam się, dlaczego tak go to

martwi?

– A niby skąd mogłabym wiedzieć? O, widzę, że zaprosiłaś Tylerów –

dodała Tish wesoło. – Jak ci idzie z Frankiem?

– On jest w porządku – odpowiedziała Nana beztrosko. – Trochę za

bardzo konwencjonalny, ale całkiem miły i niegłupi. – Uśmiechnęła się. –

Wygląda na to, że jego siostrzyczka znalazła zajęcie dla swoich małych

rączek.

Rzeczywiście, Belle stała tak blisko Russella, że mogłaby być nitką na

wieczorowym ubraniu, które miał na sobie. Na ten widok krew się w Tish

tak wściekle wzburzyła, że już chciała zacisnąć długie, czarne korale Belle

na jej gardle i czekać, aż bezczelna twarzyczka cała zsinieje.

– Cześć, Tish – przywitał ją Frank, podchodząc do nich. – Dobrze

cię widzieć. Lepiej się czujesz?

– O wiele lepiej – odpowiedziała rozpromieniona, chociaż wcale tak

się nie czuła. – Jestem okazem zdrowia.

142

– I tak wyglądasz – powiedział z nietypową dla siebie śmiałością, a

Tish zdziwiła się, widząc zielone błyski w dużych oczach Nany.

– Dziękuję, Frank – powiedziała.

– Chciałabyś zatańczyć ze mną? – nalegał z uśmiechem.

– No cóż, skoro nie ma tu Freda Astaire'a czy choćby Johna Travolty,

to i owszem – odpowiedziała swobodnie. – Nana, wybacz.

– Jasne – odparła cicho.

Poszli na parkiet, gdzie Frank objął Tish ciasno i położył jej ręce na

swoich ramionach w ultranowoczesnym stylu.

– Pozwolisz? – spytał z powagą. – Jesteśmy przyjaciółmi i czasem o

tobie myślę. Ale Nana... – Westchnął ciężko. – Chyba to po mnie widać.

Uśmiechnęła się.

– Ja widzę. Kłócicie się?

– Jak zwykle to moja wina. Zawsze coś palnę niepotrzebnie, a potem

w to brnę. A ona nie chce słuchać przeprosin.

– A teraz próbujesz numeru z zazdrością?

– Gdybym mógł wywołać w niej zazdrość, przynajmniej bym

wiedział, że nadal mam jakieś szanse. Co ty na to, Tish? Uśmiechnęła się.

– Nana jest moją najlepszą przyjaciółką i nie jest dzisiaj szczęśliwa.

Pomogę wam.

Przycisnął jej policzek do marynarki.

– Dzięki, przyjaciółko. Tak bywa.

– Weź starego zimnego ziemniaka i czekaj – szepnęła Tish.

– Że co proszę? – spytał szybko Frank.

– Potrzebny ci przyśpieszony kurs południowej wymowy. Kiedy

skończymy tańczyć, poproś Nanę, bo zzielenieje z zazdrości.

143

– Tak zrobię. – Roześmiał się.

Jeszcze nie skończyli czwartego tańca, gdy w końcu Nanę zmęczyło

siedzenie pod ścianą i poddała się. Ale zanim Frank zdążył ją poprosić, Tish

już odnosiła własne korzyści w postaci rozwścieczonej pary

ciemnobrązowych oczu śledzących ją bacznie z drugiego końca sali. Russell

patrzył na nią otwarcie wzgardliwie, z nieukrywanym gniewem, spod

ściągniętych brwi.

– Przecież go nie zgwałciłam – wyszeptała jednym tchem przy wazie

z ponczem, kiedy Russell podszedł tam do niej.

– Ze wszystkich cholernych pokazówek, które kiedykolwiek

widziałem, wasza ma pierwsze miejsce. Chodź ze mną! – Schwycił ją za

nadgarstek, mocno, bezwzględnie i wyciągnął na zimny, frontowy ganek,

zatrzaskując gwałtownie drzwi. Pochylił się i spojrzał w jej rozszerzone,

zamglone w skąpym świetle ganka oczy. – Co, do cholery, chciałaś

osiągnąć? – naciskał. – Żeby wszyscy zaczęli plotkować? Na Boga, nie

możesz pozwalać sobie na to, żeby mężczyzna tak cię na parkiecie

obściskiwał!

– Ale, Russell, wszyscy tak robią...

– Gówno mnie obchodzi, co robią wszyscy – odburknął opryskliwie.

Jego oczy jarzyły się ze złości. – Nie chcę, żeby wszyscy zaczęli się

zastanawiać, kim ty właściwie jesteś.

– Masz na myśli moją zafajdaną przeszłość?! Przecież to ty zawsze

chciałeś ją odgrzebać i ogłosić całemu światu, z jakiej biedy pochodzę! Czy

nie dlatego, że w ten sposób mógłbyś pokazać swoją wspaniałomyślność i

amerykańską szlachetność? Mówi się, że nawet w Paryżu nikt nie zrobi z

144

owsa ryżu, ale teraz można to powiedzenie uzupełnić: chyba że jest się

Russellem Currie, a owsem Lutecia Peacock.

– Zamknij się, ty mała dzikusko – powiedział lodowatym głosem.

Bezwiednie powtórzył dokładnie te słowa, którymi dzieci drwiły z niej

w szkole, kiedy musiała nosić sukienki szyte z worków po mące. A słowa

bolą.

Z wściekłości dosłownie cała się trzęsła.

– Russell, dlaczego mnie nie uderzysz? – zapytała zdławionym

głosem. – Wcale by nie bolało bardziej niż słowa. Dzięki, że powiedziałeś

mi, co o mnie myślisz. Szkoda, że dopiero teraz, a nie wiele lat temu... –

Głos jej się załamał, odkręciła się i z hukiem otworzyła drzwi.

– Tish! – zawołał.

– Idź do diabła, Russell! – wrzasnęła. – Nie waż się do mnie zbliżyć!

Wbiegła schodami prosto w ramiona wstrząśniętej Nany.

– Nie mogę wrócić do domu – powiedziała Tish, kiedy przyjęcie

dobiegło końca. Siedziała na łóżku Nany z czerwoną, zapuchniętą twarzą, z

zaczerwienionymi oczami, ze śladami łez na policzkach. Nie ruszała się z

tego miejsca przez cały wieczór.

– Wiesz, że możesz tu zostać – powiedziała Nana współczująco. –

Rano wszystko się ułoży. Ty i Russell zawsze się tak kłócicie, a po jakimś

czasie i tak się godzicie.

– Nie tym razem – wykrztusiła. – Powtórzyłaś mu to, co

powiedziałam? Że nie wracam na noc do domu?

– Tak, Tish, powtórzyłam mu to.

– No i? Co powiedział?

Nana popatrzyła na swoją sukienkę w oryginalne czerwone wzory.

145

– Nic nie powiedział.

Tish zdobyła się na słaby uśmiech.

– Jak zwykle nie okazuje tego, co czuje. Jeśli w ogóle coś czuje. –

Łzy zakręciły jej się w oczach. – Mówiłaś Eileen, że nie chcę, żeby tu

przychodziła? Po prostu... mam dość rodziny.

– Nie ma tu nikogo poza mną – powiedziała Nana. – Tylko twoja

stara, zazdrosna przyjaciółka. Jesteś wstrętna, żeby tak mnie nabrać. –

Roześmiała się. – Frank wszystko mi opowiedział. W końcu musiałam

schować dumę do kieszeni i przyznać się, że go kocham. Ale to nie takie

proste.

– Z tego, co wiem, nigdy nic nie jest proste. Russell naprawdę nic nie

powiedział? – zapytała niepewnie.

– Nie mogę was rozgryźć, ani ciebie, ani jego. Nie, Tish, w ogóle nic

nie powiedział. Tylko strzelił sobie szklaneczkę dżinu.

– Och.

– Co to znaczy „och"? – spytała Nana. – Nie wiesz, że Russell nigdy

nie pije dżinu? Nie znosi go, przecież wiesz.

Tish patrzyła na przyjaciółkę w osłupieniu. Nana ciężko westchnęła.

– Znajdę ci jakąś piżamę, moja głupiutka przyjaciółko.

Tish przygryzła wargi.

– To były jego urodziny, wiesz.

– Wiem.

– Nie dałam mu nawet prezentu. Och, jakie to... – zajęczała, chowając

twarz w poduszkę.

Nana wróciła z piżamą i chusteczkami higienicznymi.

146

– Zanosi się na to, że jutro w ruch pójdą rewolwery i będziecie się

strzelać na dwadzieścia kroków. Ja jednak odmawiam dalszego sędziowania,

mam tego serdecznie dość. Tak szczerze, żeby dwoje dorosłych ludzi...

Mówiła i mówiła, ale Tish nie słuchała. Duszę miała tak boleśnie

zranioną, że chciało jej się tylko płakać.

Głęboki sen wprawdzie uśmierzył ból, ale kiedy Nana powiedziała jej,

że wielkie, miejskie auto Russella podjeżdża pod frontowe schody,

natychmiast wpadła w prawdziwą panikę. Jeszcze nie czuła się na siłach, by

spojrzeć mu w oczy. Och, pewnego dnia będzie musiała wrócić do domu, to

było nieuniknione, i zmierzyć się z tym wszystkim, jeśli będzie trzeba... ale

nie teraz!

Mając nadzieję, że się na niego nie natknie, ostrożnie zeszła po

schodach na dół, czujnie rozejrzała się po holu, ale nikogo tam nie było. Do

jej uszu nie dochodził żaden dźwięk.

Z westchnieniem ulgi przeszła przez opustoszałą kuchnię, wyszła na

zewnątrz przez drzwi kuchenne i skierowała pod wielką hikorę akurat w

chwili, gdy Russell wychodził zza rogu domu. Serce jej zamarło na moment,

po czym zaczęło szaleńczo walić.

Stanęła z rękami założonymi do tyłu, w wypłowiałych dżinsach, które

pożyczyła jej Nana. Russell był ubrany zwyczajnie. Spodnie i beżowa,

trykotowa koszulka. Uśmiechał się, ale nie był zły. Poznała to po jego

długich, miarowych krokach. Kiedy był zły, poruszał się powoli, statecznie,

a jego oczy wręcz paliły. Teraz, kiedy stanął naprzeciw niej i spojrzał na

zaczerwienioną twarz, były ciemne i spokojne.

– Wszyscy chcą wiedzieć, kiedy wrócisz do domu – powiedział bez

żadnych wstępów.

147

Tish przełknęła nerwowo ślinę.

– O tym nie myślałam. – Głos miała przygaszony, wzrok spuszczony.

Wpatrywała się w ciemnobrązową skórę butów Russella. Obok, w

przerzedzonej trawie, między dwoma niewielkimi mrowiskami z

czerwonego, wyschłego błota, wiła się wstążka maszerujących mrówek.

Czuła w gardle gulę, wiedziała jednak, że to była jej duma. Powinna go

przeprosić, ale to straszne zadanie.

– Miałam zadzwonić – powiedziała cicho. – Ale nie wiedziałam, czy

w ogóle będziesz chciał ze mną rozmawiać.

Poczuła na skroni jego dużą dłoń. Russell odgarniał luźny kosmyk

czarnych włosów rozwiewanych przez lekki, chłodny wiatr.

– Ja nie stroję fochów, kochanie. – Głos miał głęboki i spokojny. –

Jestem porywczy, ale to słomiany ogień, łatwo się zapala, ale szybko gaśnie.

Przecież wiesz.

Pokręciła głową, bojąc się, że się rozryczy.

– Wiem tylko, że to były twoje urodziny, a ja... ja... – Spojrzała na

niego żałośnie, całkowicie bezradna, ze łzami w oczach, z drżącymi,

kształtnymi, wilgotnymi ustami, z zaróżowionymi policzkami.

Nagle jego oczy pociemniały i spojrzał na nią tak, jakby chciał

schwycić Tish i uszczknąć z niej kilka kęsów. Z całej jego postaci, z

każdego naprężonego mięśnia emanowało ogromne napięcie.

– Russ, przepraszam! – wyszeptała łamiącym się głosem. – Już się

na mnie nie gniewaj!

– Boże... ! – wyszeptał chrapliwie. Zagarnął ją w ramiona i mocno

przycisnął do siebie, zanurzając twarz w jej włosach i wpijając palce w

148

miękkie krągłości. – Maleńka moja, Boże, już nigdy więcej nie rób mi

czegoś takiego!

Łzy ciekły jej po policzkach, gdy oddawała mu szaleńczy, spragniony

uścisk, czując się tak, jakby przez całe swoje życie aż do tej chwili istniała

tylko połowicznie, a teraz zapragnęła ponad wszystko, by ta chwila trwała

wiecznie, tu i teraz, na zawsze przy nim i z nim. Czuła w sobie taki spokój i

taką słodycz, jakby rosły jej skrzydła. Mocniej się do niego przytuliła i

jeszcze mocniej objęła go rękami za szyję.

Pachniał tytoniem i wodą kolońską. Oparła głowę do jego piersi i

wsłuchiwała się w głębokie, mocne, bicie serca.

– Przepraszam, przepraszam – szeptała mu do ucha.

Jego ramiona zacisnęły się jeszcze mocniej, co sprawiało jej ból pełen

słodyczy. Westchnął głęboko i rozluźnił uścisk. Odsunął się trochę, aby

popatrzeć na nią.

Odwzajemniła jego badawcze spojrzenie, patrząc mu prosto w oczy, z

sercem łopoczącym w piersi.

Russell powędrował wzrokiem do jej szczupłych dłoni, wciśniętych w

jego miękką, ciepłą koszulę.

– Ręce ci drżą, Tish – wyszeptał, przejęty jej zamglonymi oczami.

– Jest mi... trochę zimno.

– Mnie też. – Pochylił głowę. – Chodź tu do mnie, kochanie.

– Russell... – szepnęła na znak protestu, gdy z wolna muskał jej wargi

zdecydowanymi, spokojnymi ustami.

– Z całą pewnością należy mi się urodzinowy pocałunek – mruknął. –

Nawet jeżeli, do cholery,jestem niemal tak stary, że mógłbym być twoim

ojcem.

149

– Oczywiście, ale nie jesteś stary, tylko...

Skubnął jej miękką, dolną wargę, otoczył ją ciasno ramionami i

zamknął w ich mocnym, bezpiecznym kręgu.

– Tylko co, kochanie? Objęła dłońmi jego głowę.

– Nieważne – szepnęła. – Ach, całuj mnie... !

– O, wspaniale, pogodziliście się! – Słodki głos Nany huknął jak

bomba akurat wtedy, kiedy Russell dotknął oczekujących ust Tish.

– Cholera! – zaklął stłumionym głosem i cały się zatrząsł, uwalniając

Tish ze swych objęć.

– Russell – szepnęła z wyrzutem i spojrzała na niego jasnymi,

błagalnymi oczami.

– I co, Tish? A nie mówiłam? – Nana rozpromieniła się. Tak bardzo

się ucieszyła, widząc tych dwoje znowu razem, że nie zważając na ich

nieopadłe jeszcze przecież emocje, jak gdyby nigdy nic zaproponowała: –

Wejdźcie do środka, napijemy się kawy.

Kiedy opuszczali dom Nany, między nimi nadal panowało napięcie.

Tish wyczuła je wyraźnie, gdy gramoliła się do wielkiego czarnego lincolna,

usiadła obok Russella i oparła głowę o oparcie fotela, a on wkładał kasetę do

magnetofonu. Samochód wypełniły tak przejmujące tony piosenki „Nie

zapomnij mnie", że niewiele brakowało, a zaczęłaby jęczeć, tak bardzo była

niespełniona. Chodziło jej po głowie,że mógłby zatrzymać auto gdzieś na

poboczu i dokończyć to, co zaczął, nim Nana im przerwała. Pielęgnowała w

sobie tę rozkoszną nadzieję pomieszaną ze strachem, ale wielkie auto

mknęło zakurzoną drogą jak pocisk, wznosząc za sobą tumany żółtego pyłu.

Russell kierował się prosto do domu. „Nie zapomnij mnie" leciało

może minutę, po czym przełączył na radio i wybrał lokalną stację.

150

Rytmiczne jak bicie serca uderzenia bębna piosenki Neila Diamonda

„Dziewczyna w niebieskich dżinsach" zawładnęły autem. „Może tej nocy –

śpiewał Neil Diamond – może tej nocy... ty i ja... ".

– Cholera – zaklął chrapliwie Russell, szybko zgasił radio i

skoncentrował się na prowadzeniu.

Obserwowała go, czując powstrzymywaną furię, której nie umiała

zrozumieć. Russell zapalił, zaciągnął się i dmuchnął dymem między nich.

Jeszcze dwie minuty i ostro wyhamował w wykończonym białymi i

zielonymi listwami garażu. Zgasił silnik. Wyszedł, pomógł jej wysiąść,

zatrzasnął za nią drzwi, po czym oparł się o nie swymi muskularnymi

ramionami tak, że znalazła się jak w pułapce między nim a samochodem.

– Pewnie się zastanawiasz, dlaczego nie zatrzymaliśmy się na

poboczu? – spytał ochrypłym głosem. Podniósł rękę do jej twarzy, ujął jej

zaczerwienione policzki w żelazny uścisk i przyglądał jej się rozpalonym

wzrokiem. – Dlatego, że ja mam trzydzieści pięć lat, a ty dwadzieścia –

powiedział ostro. – Jeżeli tego nie rozumiesz, więcej nie mam zamiaru nic

tłumaczyć.

Wycisnął na jej rozchylonych ustach szybki,brutalny pocałunek i

poszedł sobie. Została sama, oszołomiona, z ciężkim sercem.

W ciągu kolejnych dni zachowywali się względem siebie bardzo

powściągliwie. Dawne dobre czasy poszły w zapomnienie, a wraz z nimi

codzienne przekomarzanie się i śmiechy.

Russell uporczywie schodził jej z drogi, a ona równie skwapliwie

unikała go. Ich zachowanie nie uszło uwadze reszty rodziny, ale też nikt

tego nie komentował. Tish z masochistyczną przyjemnością cieszyła się na

wyjazd na uniwersytet. Tam przynajmniej nie będzie musiała codziennie

151

oglądać Russella. I być może, choć nie była tego pewna, nie będzie tak

strasznie cierpieć.

Zdawało się, że Mindy i Baker dopiero co wyjechali, a już wrócili i

wszyscy domownicy zostali wprzęgnięci w przygotowania do Bożego

Narodzenia. W smutnych oczach Tish pojawiły się iskierki, gdy wraz z

Mindy i Eileen debatowały nad prezentami dla Lisy.

– Może kupić siodło dla jej kucyka? – sugerowała Eileen.

– Nie, jej są potrzebne nowe sukienki– oponowała Mindy.

– A może jakieś pluszowe zwierzątko? – zastanawiała się Tish. – A

co z guwernantką? Czy powinniśmy jej coś ofiarować, skoro jest tu tylko za

dnia?

– Wydaje mi się, że pannie Asher spodobałyby się jakieś chustki –

powiedziała Eileen. – Wiem, że jej się podobają takie z koronkami...

– Niezależnie od tego, co twierdzi Russell, uważam, że trzeba

urządzić przyjęcie – stwierdziła stanowczo Mindy, drapiąc się po głowie i

mierzwiąc przy okazji kręcone blond włosy. – Russell uważa, że hałaśliwe

zabawy mogą zakłócić spokój inwentarza, ale nasze stajnie i obory są

przecież dostatecznie daleko od domu. W każdym razie Tish należy się

pożegnalne przyjęcie. Nawiasem mówiąc, nie mam zielonego pojęcia, jak

sobie damy radę bez niej.

Tish zaczerwieniła się.

– Świetnie sobie poradzicie.

– Nie wydaje mi się. Sporządź listę, moja droga, i jeszcze w tym

tygodniu roześlemy zaproszenia – powiedziała Mindy do Tish. – Została

jeszcze choinka do kupienia...

152

– Beze mnie – rzuciła szybko Eileen. – Nie tym razem. Kupowanie

choinki z Russellem i Tish to koszmar. Nie mam zamiaru włóczyć się z nimi

w deszczu po szesnastu placykach z choinkami, tam i z powrotem, bo Tish

za bardzo kaprysi. Ogląda te choinki i ogląda. Najpierw nie podoba jej się

dwadzieścia wspaniałych drzewek, by w końcu wrócić do pierwszego, żeby

je kupić. To nie dla mnie.

Tish spięła się.

– Nikogo nie wlokę po szesnastu...

– Do diabła, właśnie, że tak – odezwał się Russell, stając w drzwiach

z Bakerem. – Rok w rok. Ale w tym roku będzie inaczej – dodał. – Teraz

choinkę wybierze Lisa.

To było gorsze, niż gdyby ją ktoś uderzył. To było tak, jakby z

rozmysłem uprzedzał ją, że nie ma już dla niej miejsca w rodzinnej tradycji.

Wstała od stołu i przed wyjściem z kuchni uściskała Bakera.

– Dobrze wyglądasz – powiedziała do niego z wymuszonym

uśmiechem. – I dobrze się czujesz?

– Czuję się świetnie. – Przyjrzał się jej uważnie. – Niestety mam

piekielnie nieczułego syna, którego nie obchodzi, że jego humory kogoś

ranią. – Rzucił w kierunku Russella twarde spojrzenie.

– Baker, proszę, chodzi o Boże Narodzenie – powiedziała cicho Tish.

– Muszę zadzwonić do Nany. Zobaczymy się później.

Wyszła czym prędzej i pobiegła schodami na górę, niewiele co widząc.

Z powodu łez.

– Jadę z tatusiem po choinkę! – Rozentuzjazmowana Lisa wpadła do

jej pokoju. – Chcesz pojechać... Tish, o co chodzi? – zapytała, widząc jej

pociemniałe oczy.

153

– O co? – Tish przybrała swoją maskę i uśmiechnęła się. – Zupełnie

o nic! – Pochyliła się i ucałowała małą buzię. – Skarbie, wybierz ładne

drzewko, ale nie ciągaj tatusia po wszystkich placach z choinkami, zanim się

zdecydujesz, dobrze?

– Ale ty tak robiłaś? – upewniała się Lisa, przysiadając obok Tish na

łóżku przykrytym piękną kapą.

Uśmiechnęła się do wspomnień.

– No pewnie. Byłam smarkulą. Robiłam tak specjalnie, ponieważ

bardzo lubiłam przebywać w jego towarzystwie. – Od drzwi dobiegły ją

jakieś dźwięki.

Spojrzała tam i zobaczyła Russella. Stał zasłuchany w jej słowa z

wyrazem niezgłębionego napięcia w oczach. Odwróciła głowę. – Lisa,

musisz już iść. I pamiętaj, co ci mówiłam.

– Będę pamiętała. Do widzenia, Tish.

– Zaczekaj na mnie na dole, Mario Liso – powiedział cicho Russell,

nie spuszczając oczu z Tish.

– Tak, tatusiu.

Wszedł do pokoju z rękami w kieszeniach. Czerwony golf

fantastycznie harmonizował z jego śniadą karnacją.

– Nie wiedziałem, że robiłaś tak, ponieważ lubiłaś moje towarzystwo

– powiedział cicho. – Ale ostatnio jest inaczej, prawda, Tish? Schodzisz mi

z drogi najszybciej, jak tylko możesz.

Studiowała swoje ładne, starannie pomalowane paznokcie.

– Nawet psiak nie będzie się zbliżał do kogoś, od kogo obrywa cięgi –

powiedziała ponuro.

Zapadła między nimi długa, nieruchoma cisza.

154

– Przypomnij mi, żebym ci to wytłumaczył, zanim wyjedziesz –

powiedział chropawym głosem.

– To dość proste.

– Nienawiść przeważnie jest prosta.

– Tak uważasz, maleńka? – spytał cicho.

Poczuła się zażenowana. Być teraz w jego pobliżu, widzieć go i

słuchać przekraczało możliwości jej starganych nerwów.

– Boże, chciałabym, żeby już było po świętach – wyszeptała znękana.

– Wolałabym już być w kampusie. Wolałabym nigdy tu nie przyjeżdżać! –

Wstała i podeszła do okna, odwracając się do niego plecami. – Proszę cię,

Russell, odejdź – powiedziała opanowanym, lecz nieswoim głosem

Zapadło milczenie. Zawahał się.

– Tish... – powiedział cicho.

– Proszę, idź już! – Glos jej się załamał. – Proszę! Ostatnio robiłeś...

wszystko... żeby... mnie ranić! Do diabła z tobą... !

Odetchnął gwałtownie, jakby go ktoś nagle uderzył. Przez kilka

sekund tkwił w bezruchu. W końcu usłyszała, jak otworzył drzwi i je

zamknął. Zalała się obfitymi, kojącymi łzami.

155

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Choinka była śliczna. Wysoka, mocna szkocka sosna o idealnych

proporcjach. Russell ustawił ją w salonie, a Lisa pomagała Eileen przy

ubieraniu jej. Tish trzymała się na dystans, wytrwale pomagając w kuchni

Mattie i Mindy przy pieczeniu ciasteczek.

– Ty wiesz, że on cierpi – powiedziała tajemniczo Mindy, gdy

wycinały foremkami kolejne ciasteczka.

– Russell? – Tish przerwała na chwilę z rękami w mące.

– Nie mów mi, że nie widzisz, jak bardzo usuwa się na bok, jak stara

się trzymać z dala od ciebie. Dzisiejsze popołudnie to jeszcze jeden wybieg.

Boi się, że to zobaczysz.

– Co zobaczę? – żachnęła się Tish. Mindy uśmiechnęła się.

– Przejrzyj na oczy, moja droga, a sama zrozumiesz.

Byłoby niestosownie, żebym akurat ja miała ci to wyjaśniać. No

dobrze, kończymy. Musimy jeszcze zająć się dekoracjami na przyjęcie.

Tylko skinęła głową. Pomyślała, że Mindy, jak reszta rodziny, upaja

się świątecznym nastrojem. Nawet Baker krążył dookoła niczym

rozanielony kot, któremu z pyska sterczą ptasie pióra.

Prezenty otworzyli w Wigilię, zamiast w Boże Narodzenie. Cała

rodzina zebrała się w salonie przy mieniącej się od kolorowych bombek

choince, kolędy ze stereo wypełniały salon.

Lisa w podnieceniu rozpakowywała swoje prezenty, a Eileen raz po

raz robiła jej zdjęcia.

156

– Tatusiu, patrz! – zawołała Lisa, kiedy otworzyła jedno z bardziej

podejrzanych pudełek, z dziurkami po bokach, i wydobyła z niego białego

jak śnieg perskiego kotka.

– Tish, dziękuję, dziękuję! – krzyczała radośnie, jedną rączką

obejmując ją za szyję, a drugą delikatnie trzymając kotka. – Skąd

wiedziałaś? – pytała zachwycona.

– Pamiętasz, jak kopałyśmy robaki na przynętę dla ryb? – spytała jak

najpoważniej Tish. – No więc jeden z nich mi powiedział.

– Och, wygłupiasz się! – Lisa się roześmiała.

– Jak mu dasz na imię? – zapytała Tish.

– Może Puszek?

– Trzeba przyznać, że to wysoce oryginalne – wtrąciła się Eileen. –

Tego rodzaju imię mogłaby wybrać także Tish.

– Uwzględnię cię w moim testamencie – zagroziła jej.

– Zostaw mi swoją kolekcję spreparowanych ludzkich głów –

powiedziała błagalnie Eileen. – Marzę o niej od dawna!

Te przekomarzania śmieszyły Bakera i Mindy, tymczasem Russell

pozostawał wyciszony i zamknięty w sobie. Tylko na chwilę pojawił się w

jego oczach cieplejszy blask, gdy rozpakował prezent, który dała mu Tish,

rzadki, stary pistolet skałkowy, by uzupełnił swoją historyczną kolekcję

broni palnej. Podziękował jej uprzejmie i skupił uwagę na pistolecie.

Prezent, który dostała od niego, zachowała na koniec. Zdenerwowana

rozwinęła bibułki, odłożyła je na bok i znalazła wspaniały czarny opal w

srebrnej oprawie. Od dawna marzyła o takim naszyjniku. Wyjęła go,

trzymała w palcach i wiedziała, że jeśli założy podarunek, to już nigdy go

nie zdejmie. Łzy napłynęły jej do oczu, gdy uświadomiła sobie, że choć

157

nigdy ani słowem mu o tym nie wspominała, Russell jednak wiedział, jak

bardzo pragnęła mieć taki naszyjnik.

– Dziękuję ci, Russell – wyszeptała. Rzucił na nią okiem. – Cieszę

się, że ci się podoba, mała.

Wkrótce wymknęła się do swojego pokoju, mimo że cała reszta nadal

cieszyła się wraz z Lisą jej pierwszym Bożym Narodzeniem w rodzinie.

Zamknęła za sobą drzwi i przycisnęła opal do ust. Z respektem przyłożyła

naszyjnik do szyi i stojąc przed lustrem, obserwowała, jak odbijają się w

nim opalizujące światła klejnotu. Potem długo jeszcze nie mogła usnąć.

Przyjęcie wydano w przeddzień Nowego Roku, ale dla Tish nie było

ono radosne. Następnego dnia miała wyjechać na uczelnię, a wiedziała, że

akademiki będą wyludnione. Może tylko Lillian, jej przyjaciółka, przyjedzie

równie wcześnie. Starała się nie myśleć o tym. Wygładziła na szczupłej

sylwetce długą, białą suknię i dołączyła do gości tłumnie zgromadzonych w

salonie.

Ze stereo dobiegała głośna muzyka, lód pobrzękiwał wesoło w

kryształowych pucharach. Była Nana, Belle Tyler, oczywiście też Frank, co

się Russellowi mocno nie podobało i wcale tego nie ukrywał, ostentacyjnie

go ignorując.

Tish westchnęła do szklanki ze słabym drinkiem, składającym się

głównie z wody i lodu. Stojąc samotnie przy ścianie, obserwowała gości.

Między nią a Russellem panowało takie napięcie, że przebywanie w tym

samym pomieszczeniu co on wiązało się dla niej w wielkim wysiłkiem.

Choć tego wieczoru prawie nie spuszczał z niej oczu. Nawet gdy była w

drugim końcu salonu, zawsze napotykała jego spokojny, uwodzicielski

wzrok.

158

Wolałaby być z Mattie w kuchni albo opatulona płaszczem siedzieć

samotnie na ganku, patrzeć w niebo i wsłuchiwać się w szum wiatru.

Wolałaby być wszędzie, byle nie tutaj, gdzie musiała oglądać Belle Tyler

wczepioną w ramię Russella, jakby to była jedyna bezpieczna przystań

pośród morza ludzi.

Hałas i zamieszanie narastały z każdą minutą, co w połączeniu z

nieznośnym widokiem Belle tak jej w końcu zaczęło dokuczać, że zaczęła

się przeciskać w stronę drzwi, żeby uciec.

Zanim przeszła pod łukiem drzwi wejściowych, wpadła na coś dużego,

ciepłego i mocnego, i ujrzała, że to Russell stanął między nią a wolnością.

– Uciekasz? – zapytał z nieznacznym uśmiechem. – Zaraz zaczną

strzelać petardami, za... – spojrzał na czarny zegarek, zagnieżdżony w

gęstych włosach nadgarstka – ... jakieś czterdzieści sekund.

– Ja... no właśnie, ten hałas – wykrztusiła. – Miałam już tego dość.

– Hałasu, Tish? – spytał znacząco. – Czy widoku uwieszonej na

mnie siostry Tylera?

Z jej oczu strzelił szary płomień.

– Jeżeli myślisz, że jestem o ciebie zazdrosna...

Nim jednak zdołała zakończyć swoja tyradę, z salonu dobiegły

charakterystyczne dźwięki starej szkockiej pieśni „Alud Lang Syne", która

w krajach anglojęzycznych śpiewana jest chóralnie w noc sylwestrową. I

wszystko znikło... z wyjątkiem ciemnej twarzy Russella i jego oczu.

Chwycił jej wiotką kibić i szarpnął do siebie.

– Stój spokojnie, Tish – powiedział, kiedy próbowała się wyrwać. –

Mamy godzinę duchów, a ty pomożesz mi pozbyć się tej blondynki. Mam

zamiar cię pocałować, panno Peacock – wyszeptał, przyciągając ją jeszcze

159

bliżej. Jego ciepły oddech, pachnący whiskey, czuła na czole i na oczach,

gdy on przyglądał się jej odurzonej, zaróżowionej twarzy. – Mam zamiar

smakować te miękkie usta, aż cała zaczniesz drżeć w obliczu Boga, Belle

Tyler i całej reszty.

– Och, Russell, nie możesz – wyszeptała drżącym głosem. Od słów,

które wypowiedział, robiło jej się słabo, oddech świstał w krtani.

– Dlaczego nie, kochanie... – Zanurzył dłoń w jej rozpuszczonych

włosach, przyciskając głowę do szerokiej piersi. – Już się tak całowaliśmy,

pamiętasz? Tego wieczoru, kiedy wróciłem z Jacksonville, oboje spalaliśmy

się żywcem, aż wparowała Eileen...

– Oni... oni się gapią – szepnęła, czerwieniąc się. Jej szczupłe ciało,

całkowicie w niego wtulone, raz po raz przenikała fala niezwykłych doznań.

– Niech się gapią. – Głos miał głęboki, powolny i chrapliwy z emocji.

– Całuj mnie, Tish... wejdź w ogień i zobacz, jak pali.

Otoczył jej usta swoimi. Silne ramiona przyciągnęły ją do dużego,

ciepłego ciała, i poddała się płomieniom, które paliły, paliły i paliły...

Zaczerpnął tchu. Spojrzenie miał dziwne, niezgłębione, pociemniałe

od niepozostawiającego żadnych wątpliwości pragnienia.

– Idziemy.

– Gdzie... idziemy? – szeptała, gdy wziął ją pod ramię i wyprowadzał

z pokoju do holu.

Nie zawracał sobie głowy tłumaczeniem. Otworzył kluczem drzwi do

swojego pokoju, wprowadził ją do środka i nawet się nie zatrzymując, żeby

zapalić górne światło, zamknął za nimi drzwi na klucz.

– Co... oni sobie pomyślą, jeśli my w ten sposób... – wykrztusiła

niepewnie.

160

Uniósł Tish i zaniósł na miękki, biały, włochaty dywan leżący przed

kominkiem. Położył ją na nim delikatnie, niemal nabożnie, i wyciągnął się

obok, wcześniej szybko zrzucając marynarkę, krawat i odpinając górne

guziki koszuli.

– Nic do mnie nie mów, Lutecio – powiedział ściśniętym, mrocznym

szeptem.

– Co... co ty... – protestowała słabo, bezskutecznie odpychając rękami

jego szeroką, twardą pierś.

– Przyniosłem cię tutaj, żeby się z tobą pożegnać.

– Wszystkie rysy jego twarzy wyrażały pogardę dla samego siebie. –

Chcę odczuć ustami smak twoich ust, miękkość słodkiego, młodego ciała

przy moim. Przez kilka minut, zanim odejdziesz z mojego życia. Mój Boże,

nie widzisz tego, co się ze mną dzieje... co się działo przez cały rok? Czy ty

nie wiesz, że byłem gotów zawiązać sobie ręce na plecach, żeby trzymać je

z dala od ciebie? – Wciągnął chrapliwie powietrze.

– Tej nocy nie dbam o to. Chcę tych kilku minut z tobą... tylko kilka

minut z życia twojego i mojego, żeby się pożegnać w sposób o wiele

bardziej satysfakcjonujący, niż słowami... pozwól, że ci to pokażę, mała –

szeptał, dotykając ustami jej ust.

Jej ręce drżały przy jego piersi, gdy całował ją powoli, delikatnie, a

jego usta bawiły się w milczeniu jej ustami. Serce Tish waliło, bolało wobec

cudu odczuwania na sobie tego ciężaru, z radości bycia tak blisko, bycia

kochaną przez te twarde, wprawne usta...

– Tutaj – wyszeptał, kierując jej ręce do guzików koszuli. –

Rozepnij.

161

Posłuchała go z wahaniem, jej palce szarpały się w ciszy z upartymi

guzikami, w końcu odpięła kilka i poczuła włosy pokrywające jego ciepłe,

gładkie mięśnie.

Patrzyła na niego cała wylękniona i dotykała go, czując pod opuszkami

palców zmysłową męskość. Jego ciemne oczy szukały jej wzroku.

– Pierwszy raz, Tish? – zapytał pieszczotliwym głosem, gdy po

wyrazie jej oczu zrozumiał, że wszystko, co się teraz działo, było dla niej

nowością.

Serce biło jej tak mocno, że zaniemówiła i udało jej się tylko skinąć

głową.

Jego wargi dotykały jej czoła, powiek, nosa, policzków tak miękko i

słodko ją smakując, że całe jej ciało ogarnęło przyjemne naprężenie.

Wcześniej żaden mężczyzna nie był wobec niej tak niezwykle delikatny.

– Ostatni raz kochałem się w ten sposób, kiedy miałem szesnaście lat

– wyszeptał z ustami zanurzonymi w jej włosach.

– Ale... czy to znaczy, że nie zawsze... – Próbowała dość mgliście

sformułować pytanie.

Zachichotał lekko.

– Gdybyś była inną kobietą, już bym cię do połowy rozebrał –

stwierdził rzeczowo.

– Russellu Currie! – Gwałtownie wciągnęła powietrze.

– Spokojnie – szepnął, a rozbawienie nadało jego głosowi jedwabiste

brzmienie. – Po prostu wyluzuj. My się tak daleko nie posuniemy. Na to nie

mogę sobie pozwolić. Kilka pocałunków, moja mała świętoszko, to

wszystko, czego chcę. Gdybym posunął się dalej, to twoje wakacje tutaj

byłyby nie do zniesienia, o czym doskonale wiesz.

162

– Nie do zniesienia?

Ujął ją za głowę i trzymał tak, gdy jego usta badały jej usta w długim,

powolnym pocałunku, który zdawał się nie mieć kresu.

Była w tym taka tkliwość, że gdy w końcu otworzyła oczy i spojrzała

na niego, były pełne łez.

– Russ – szepnęła łamiącym się głosem, owładnięta niepokojem, że

go zostawia, że go kocha. – Och, Russ, tak bardzo cię kocham, tak bardzo!

Ja...

Położył na jej ustach długi, twardy palec, a jego oczy zaiskrzyły się,

jakby rozbłysła w nich brązowa błyskawica.

– Nie mów tego – powiedział z mocą. – Nie w ten sposób!

– Ale ja cię kocham, ja... – szeptała rozgorączkowana.

Odsunął się od niej i wstał, zapalił papierosa

I długo wpatrywał się w jej rozognione oczy.

– Wiem – powiedział w końcu. – Wiem od dawna. To dlatego tak się

na ciebie wściekałem, mała dziewczynko. Powiedziałem ci wcześniej, że w

tym nie ma przyszłości, i nie żartowałem.

Wpatrywała się w miękki, włochaty dywan, wsuwała palce w jego

pasma i chwytała je kurczowo, czując nagle, że traci całą swoją dumę.

– Nie miałam pojęcia, że Lisa jest dziewczynką. Wtedy skłamałam,

ale jeśli z tego powodu...

– Dobry Boże, wiedziałem o tym! – wybuchnął. – Zrozumiałem to w

chwili, kiedy ją zobaczyłaś. Żadnymi słowami, niczym nie byłabyś w stanie

zaprzeczyć temu, co mówiły twoje oczy. Nie, Tish, to nie Lisa. W każdym

razie nie bezpośrednio. – Wędrował po niej oczami, gdy tak leżała na

163

puszystym dywanie, ale odwrócił wzrok z tłumionym przekleństwem. –

Bądź tak uprzejma, na miłość boską, i usiądź – warknął.

Jego ostry głos smagnął ją niczym uderzenie bata. Jej stargane nerwy

nie wytrzymały, wzdrygnęła się i natychmiast usiadła.

– Przepraszam– wyszeptała. – Ja... wydaje mi się, że musiałam za

dużo wypić. Ja nie chciałam...

– Dzieli nas piętnaście lat, do diabła – powiedział surowo. Oczy miał

zwężone do szparek, spojrzenie gorące i bolesne, chociaż nie mogła tego

widzieć, ponieważ sama spuściła wzrok. – Piętnaście lat, Tish. Cała

generacja. Do niedawna byłaś jeszcze dzieckiem, z którego wyrosłaś

dopiero co, ponieważ nauczyłem cię odczuwać. Ale tobie nie takiej miłości

potrzeba od mężczyzny. To nawet nie jest miłość, Tish, to tylko...

– Przestań. – Czuła się zażenowana i upokorzona. Wzruszył

ramionami.

– Dobrze – westchnął. – Zaczynasz rozumieć, zgadza się? Jesteś dla

mnie i za młoda, i za mało doświadczona, moja maleńka. Nic by z tego nie

wyszło. Ty po prostu... tylko mnie chcesz.

Wstała.

– Przepraszam, że postawiłam cię w trudnym położeniu –

powiedziała spokojnie, z taką godnością, na jaką było ją stać, ale w jej głosie

słychać było cierpienie. – To się już nigdy nie powtórzy.

Z oczami pełnymi łez skierowała się ku drzwiom, wiedząc, że jeśli

nawet o wszystkim zdołałaby zapomnieć, to i tak nigdy nie dojdzie do siebie

po tych kilku chwilach w mocnych ramionach Russella, kiedy to jej wiek

zdawał się nie mieć dla niego żadnego znaczenia...

– Tish... – Głos miał bardzo napięty.

164

– W porządku. – Udało jej się zachować spokój. – Tak jak

powiedziałeś, to było po prostu... czysto zmysłowe... fizyczne. Dobranoc,

Russell.

– Na Boga! Tish! – zawołał za nią.

Lecz już była za drzwiami, już biegła. Zatrzymała się dopiero na

szczycie schodów.

Życie w akademiku toczyło się zwykłym, chaotycznym trybem, a Tish,

szukając ucieczki przed sobą i wspomnieniami, wykrzesała z siebie nieco

powierzchownego zapału i poddała się codziennej rutynie. I jeśli miała

udręczone spojrzenie, a jej mizerny wygląd zdradzał nieprzespane noce,

przyjaciele kładli to na karb ciężkiej pracy.

Lillian ciekawa była wszystkiego, co zdołała wydobyć na temat

Franka, wszystkiego o farmie i wszystkiego na temat wakacji, więc Tish z

cichym entuzjazmem odpowiadała na pytania swojej drobnej, niebieskookiej

koleżanki, z którą dzieliła pokój.

Lillian miała nowego chłopaka, który grał w kapeli na dudach i

pracował w restauracji poza kampusem. Lillian spotykała się z nim

wieczorami, a kiedy wychodziła, Tish zostawała, żeby się uczyć, jednak

czuła się przez to jeszcze bardziej osamotniona. Nawet przyjazne żarty

innych dziewcząt i niekończące się wygłupy, którym z upodobaniem

oddawali się niemal wszyscy studenci, nie mogły ukoić jej zranionych

uczuć.

Ciągle pamiętała, jak Russell wyglądał tego ranka, kiedy wyjeżdżała.

Ciemnooki, spokojny, trochę zły. Nie popatrzyła mu w oczy. To było

niemożliwe. Wypowiedziała jakieś konwencjonalne słowa pożegnania,

165

uścisnęła Lisę, nie zwracając uwagi na jej łzy, po czym odjechała na

lotnisko oszołomiona cierpieniem i bólem.

Zdawało się, że Baker, Mindy i Eileen wyczuwali, że między nią a

Russellem zaszło coś bardzo niedobrego, ale byli na tyle mili dla niej, że nie

ciągnęli za język.

Choć usychała z tęsknoty i pragnienia, które ją obezwładniały i nie

dawały ani dnia spokoju, tygodnie mijały szybko. Mindy pisała do niej, ale

w swoich listach dziwnie podejrzanie nie wspominała o Russellu. Jednak i

Tish, gdy jej odpowiadała, także o nim nie wspominała. Ani słowem nie

zająknęła się, że życie bez niego było jak ocieranie się o śmierć, chociaż tak

właśnie się czuła. Gdyby tylko umiała zapomnieć!

– Ktoś jest na dole – przerwała jej rozmyślania Lillian.

– Kto? – spytała Tish, unosząc głowę znad książki do prac z

angielskiego.

– Mężczyzna – odpowiedziała podekscytowana Lillian. – Ale jaki

mężczyzna! Tish, ty masz przede mną tajemnice! Gdybym wiedziała, że

Frank Tyler tak fantastycznie wygląda, pojechałabym z tobą nad morze!

Frank? Tutaj? Tish westchnęła zrezygnowana. Zamknęła książkę,

ściągnęła sukienkę, włożyła spodnie i biały sweter. Przeczesała długie włosy

i bez makijażu zeszła na dół. Nie miała pojęcia, dlaczego Frank miałby

jechać taki kawał, chyba że był w mieście w interesach i po prostu wpadł do

niej, żeby...

Zdumiona zaczerpnęła tchu tak gwałtownie, że musiał usłyszeć jej

oddech. Stał u dołu schodów, a poza nim w pokoju dziennym nie było

nikogo. Jednak ten odwrócony plecami mężczyzna nie mógł być Frankiem.

Za wysoki, barki za szerokie, włosy zbyt czarne.

166

Odwrócił się i popatrzył na nią takim wzrokiem, że z najwyższym

trudem wytrzymała spojrzenie tych oczu, tak brązowych, ciemnych i

dziwnych, że serce zaczęło jej bić tak gwałtownie i tak szybko, jakby

zrywało się do ucieczki.

Była wstrząśnięta, nogi odmawiały jej posłuszeństwa, jakoś jednak

udało jej się zmusić je do postąpienia kilku kroków w jego stronę, po czym

przystanęła w bezpiecznej odległości.

– Witaj, Russell – powiedziała ściśniętym, ale uprzejmym głosem. –

Jak miło cię widzieć.

Przyjrzał się jej wymizerowanej twarzy i po chwili zaczął mrużyć

oczy. Wyglądał starzej i jakoś inaczej. Jakby był bardzo samotny...

– Lisa tęskni za tobą – powiedział cicho.

– Ja też za nią tęsknię. – Nerwowo przełknęła. – Może zechcesz

usiąść...

– O Boże, Tish – wyszeptał ochryple. – Chodź tutaj! – Schwycił ją

brutalnie w ramiona, aż uderzyła się o jego twardy tors, i gwałtownie

pochylił do niej głowę. – Tish...

Zagarnął jej usta swoimi ustami, mocno i boleśnie. Okrutnymi

ramionami pokonał jej słaby opór. Domagał się jej, pochłaniał ją w każdym

pocałunku z takim pożądaniem, że cały dygotał, a potężne uderzenia jego

serca udzieliły się także jej. Tak silne emocje na nią przenosił, że z jej ust

wydobyło się łkanie, ale wówczas jego płomienne pocałunki zmieniły się

nagle. Stały się pytające, tak czułe, tak badawcze i tak szukające

odpowiedzi, że uległa im z rozkosznym drżeniem, pozwalając, by jej usta

zdradziły ją i wyznały mu z oddaniem, jak samotne to były tygodnie, jak

puste.

167

Wstrzymał oddech, oczy miał ciemne i zmysłowe, włosy zmierzwione

przez jej palce, usta mocne i twarde, gdy zastygały na jej ustach.

– Twoje wargi mówią mi rzeczy, których sama nigdy byś mi nie

powiedziała – odezwał się chropawym głosem. – Tęskniłaś za mną?

Skinęła głową, wstrząśnięta do głębi tym, co się wydarzyło.

– Mała dziewczynko, wydaje ci się, że nie wiem, jakim przeklętym,

upartym osłem byłem? – zapytał cicho. – Czy ty wiesz, ile nocy

przeleżałem bez snu, rozpamiętując, jak to jest czuć ciebie w swoich

ramionach, wspominając smak łez na twoich ustach, kiedy je całowałem... ?

Mój Boże, Tish, czy ty wiesz, że zaraz po tym, jak pozwoliłem ci wyjść z

mojego pokoju, moje życie stało się jednym wielkim koszmarem? Nie

miałem pojęcia, jak pusty może być świat, jak bezbarwny, dopóki nie

spróbowałem żyć w nim bez ciebie. – Mówił głosem tak pełnym przejęcia,

że kręciło jej się w głowie.

– Ale ty...

– Pamiętasz tamten wieczór w kuchni – wyszeptał – kiedy zacząłem

prowadzić cię schodami w górę? Czy wiesz, co zamierzałem zrobić?

Zaczerwieniła się.

– Mówiłeś, że nie to, co sobie pomyślałam.

Wyjął energicznie z kieszeni marynarki niewielkie pudełeczko.

– Trzymałem to w mojej komodzie – powiedział poważnie. – Ten

drobiazg kupiłem w Nowym Jorku zeszłego lata, podczas podróży w

interesach, zaraz po incydencie w domku plażowym... Miałem zamiar ci to

ofiarować, ale uciekłaś. Otwórz.

168

Otworzyła pudełeczko i zobaczyła wspaniały rubin otoczony małymi

diamentami. Pierścionek zaręczynowy! Napotkała spojrzenie Russella i

wszystko, co czuła, było w jej oczach.

– Tish, cholernie cię kocham. – Musnął ustami jej usta. – Walczyłem

z tym od chwili, gdy wtedy, w domku na plaży wziąłem cię w ramiona i po-

czułem, jak bardzo drżały ci usta. Ale już dość, już z tym nie walczę.

Pobierzemy się i będę się martwił tymi piętnastoma latami różnicy tylko w

wolnych chwilach...

– W wolnych chwilach? – wyszeptała z ustami przy jego ustach.

– Między naszym pierwszym synem, a potem córką... – wyszeptał. –

Pakuj swoje walizki. Na lotnisku czeka na nas cessna.

– Niczego nie muszę pakować – powiedziała. Miłość ożywiała jej

oczy, a opuszkami palców dotykała raju. – Cały mój świat jest tutaj.

Document Outline