REALISTYCZNY OBRAZ WSI W SIELANCE ŻEOCY SZYMONA SZYMONOWICA
Szymon Szymonowic
Sielanki są najważniejszym dziełem Szymonowica. Ukazały się drukiem w 1614 r. Jest to
zbiór dwudziestu utworów poetyckich, w których bardzo wyraźnie widać nawiązania do
tradycji bukolicznych Teokryta i Wergiliusza. Poeci ci pisali w sielankach (bukolikach) o
życiu pasterzy i rolników, którzy żyli w szczęśliwym, nieskażonym cywilizacją świecie-
arkadii, nienękani żadnymi troskami i nieszczęściami.
Akcja jednej z sielanek Szymonowica – Żeńców – toczy się na wsi. Głównymi bohaterami są
dwie wieśniaczki Oluchna i Pietrucha oraz Starosta. Kobiety ciężko pracują na polu, są bite,
marzą o odpoczynku i posiłku. Starosta natomiast wydłuża im pracę aż do nocy. Kobiety
śpiewają piosenki, m.in. o staroście, o tym jak jest dobry, ale nieszczęśliwy – co jest
oczywistą nieprawdą – kobiety życzą mu szczęścia, aby się przypodobać. Odnosi to
oczekiwany skutek – Starosta pozwala im odpocząć i zjeść obiad.
(...)
Słoneczko, śliczne oko, dnia oko pięknego!
Naucz swych obyczajów starostę naszego.
Ty nas ogrzewasz, ty nam wszystko z nieba dajesz,
Bez ciebie noc, z tobą dzień jasny, gdy ty wstajesz.
Niech i on na nas zawsze patrzy jasnym okiem,
Niech nas z pola wczas puszcza, nie z ostatnim mrokiem.
Starosta
Pietrucho, prawieś mi się sianem wykręciła!
Ta nahajką mocno się na twój grzbiet groziła.
Kładźcie sierpy, kupami do jedła siadajcie,
