Baccalario Pierdomenico Kod Lyoko 1 Podziemny Zamek

Jeremy Belpois

Podziemny zamek

Tej nocy mija dokładnie dziesięć lat

od chwili, kiedy ujrzałem ją po raz pierwszy, więc myślę,

że nadszedł już właściwy moment, aby o tym opowiedzieć.

Tłby ujawnić wszystkie niewiarygodne zdarzenia, których byliśmy świadkami.

Turni Ishiyama, Ulrich Stern, Odd <Della Kobbia

i ja, Jeremy Belpois. Ylo i oczywiście Jelita.

Nie ma dnia, żebym nie myślał o /łelicie.

Ta historia jest dla nich wszystkich, dla moich przyjaciół.

ale przede wszystkim jest dla ciebie.

Kto wie, czy jeszcze słuchasz...

Jeremy

MOTYL NA DNIE

MORZA

(MDRZE JAPDŃSK-2 1 GRU DNIA)

Mówi się, że jak w Pekinie motyl trzepoce skrzydłami, to w Nowym Jorku będzie

padać deszcz.

Może tak właśnie było również i tym razem, ale trudno powiedzieć. Tak to jest:

wszyscy widzą, że pada, ale nikt nie potrafi wskazać odpowiedzialnego za to

motyla...

We wtorek, 21 grudnia, o godzinie 14.36 statek KNT-17 zarzucił kotwicę na środku

Morza Japońskiego i oficer zameldował bazie naziemnej:

Zajęliśmy pozycję.

W bazie nasłuchiwała Yu ki ko Itou, ładna, dwudziestotrzyletnia Japonka. Yukiko

spokojnie,skontrolowała zza biurka otaczające ją monitory, przysunęła sobie

mikrofon do ust i powiedziała:

Tu baza, wszystko okej. Spuszczajcie Rovvy'ego, kiedy wam będzie pasowało.

♦ 7 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

KNT-17 to statek, który kontrolował kable telekomunikacyjne łączące Japonię ze

Stanami Zjednoczonymi. Był tylko jeden problem: kable znajdowały się na

głębokości ponad tysiąca metrów pod poziomem morza. I dlatego do akcji wkraczał

Rowy.

Mimo śmiesznego przezwiska był to bardzo wyspecjalizowany robot. ROV:

Remotely Operated Vehicle. Jedyny, który był w stanie spokojnie pracować pod

ogromnym ciśnieniem, jakie panuje w głębi oceanu.

Yukiko miała na swoim monitorze dwa obrazy. Widziała robota - coś w stylu wielkiej żółtej puszki,
która właśnie była spuszczana na fale za pomocą żurawia, a obok miała obraz oficera pokładowego
znajdującego się na statku.

Jak się masz, kotku? - zaskrzeczał jego głos w radioodbiorniku.

Do mnie mówisz? - parsknęła śmiechem Yukiko.

No coś ty! Rozmawiałem z Rowym.

Kolejny wybuch śmiechu.

Weź się do roboty albo cała Japonia zostanie bez Internetu!

Awaria podmorskiego kabla telefonicznego trwała już od

sześciu godzin. Sytuacja robiła się niepokojąca. Przez ten kabel przechodziła

większość rozmów telefonicznych i e-malli, które Japończycy wysyłali do Ameryki i

odwrotnie. Trzeba było działać szybko i precyzyjnie.

♦ 8 ♦

♦ MOTYL NA DNIE MDRZA ♦

Dzięki napędowi śrubowemu o dużej mocy Rowy płynął pod wodą jak strzała. Dotarł

do długiego, czarnego kabla, który leżał na piaszczystym dnie. Ocean był cichy i

ciemny. Na tej głębokości nie było nawet ryb. Gdyby ciemności nie rozjaśniała

podwodna kamera robota, wydawałoby się, że monitor Yukiko jest wyłączony.

Minęło kilka minut. Ciszę w słuchawkach przerwał głos oficera pokładowego.

Myślę, że znalazłem usterkę. To chyba nic poważnego.

Z wewnętrznej przegrody Rovvy'ego wysunęło się mechaniczne ramię, które

wydłużyło się i dotknęło powierzchni kabla.

W tej samej chwili urządzenia elektroniczne wokół Yukiko zaczęły wariować.

Stop! - zawołała instynktownie.

Co jest?

Miałam tu... coś podobnego do skoku napięcia. Nieumiem tego wytłumaczyć,

ale... wyglądało, jakby się kabel na moment zakorkował...

Yukiko? Mogłabyś powtórzyć?

Jak tylko ruszyłeś ten kabel, światło na moment w ogóle przestało płynąć.

Ale ja go ledwo dotknąłem! Poza tym to niemożliwe, żeby coś takiego się stało

z kablem światłowodowym!

Dziewczyna zignorowała tę uwagę i spojrzała szybko na monitor.

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

W każdym razie chyba już wszystko w porządku. Znowu jest łączność.

Chcesz, żebyśmy jednak dalej naprawiali?

Nie, nie, nie ma sensu. Misja zawieszona. Wciągnij Rovvy'ego i wracaj do

domu.

Świetnie, to spotkamy się dziś wieczorem.

Yukiko uśmiechnęła się i założyła sobie kosmyk włosów za ucho.

Czemu nie?

W czasie gdy w Japonii zaczynał znowu działać Internet, we Francji, w stołówce

szkoły Kadic, trzynastoletnia dziewczynka jadła śniadanie. Nazywała się Aelita

Stones, ale w ciągu swojego krótkiego życia nosiła już wiele różnych imion. Jak na swój wiek była
niewysoka, miała mały, zadarty nosek, wielkie oczy i rude włosy

przycięte na pazia. Nosiła wygodne ogrodniczki i w odróżnieniu od pozostałych

uczniów, którzy śmiali się i gadali jak najęci, miała raczej poważne spojrzenie.

W stołówce szkoły Kadic czuło się świąteczną atmosferę. Był przedostatni dzień

zajęć przed przerwą bożonarodzeniową i lekcje miały się znowu zacząć dopiero w

styczniu, prawie dwadzieścia dni później.

Dużo wolnego czasu, który można fajnie spędzić w domu z mamą i tatą.

♦ 10 ♦

♦ MOTYL NA DNIE MORZA ♦

Aelita jednak miała inne plany, nie tak przyjemne. Jej rodzice już nie żyli.

Dziewczynka miała wrażenie, jakby minęły wieki, odkąd została sama na świecie.

Od tego strasznego dnia, w którym jej ojciec...

Wszystko dobrze? - aż podskoczyła, gdy niespodziewanie zagadnął ją Jeremy.

Jeremy Belpois miał trzynaście lat, tyle co ona, przydługie jasne włosy i okrągłe

okulary na nosie. Jeremy był dla niej ważną osobą, ponieważ tego strasznego dnia, w którym jej
ojciec...

Aelita?

Dziewczynka zatrzymała rękę z rogalikiem w połowie drogi. Miała rozchylone usta i

spojrzenie zagubione w pustce.

Poraziły ją emocje - zauważył trzeci kumpel. Był to Odd Della Robbia, jak

zawsze uśmiechnięty, z rozwichrzonymi włosami i wyglądem rockmana. - Jeremy,

nasz szatański plan jest gotów? - zapytał, zwracając się do przyjaciela.

-Zapięty na ostatni guzik - przytaknął Jeremy. - Aelita i ja jedziemy do moich starych na ferie. Moja
mama już się cieszy, że będzie miała dziewczynkę, którą będzie mogła rozpieszczać.

A ty się nie cieszysz?

Odwal się, Odd.

Nasz zakochany informatyk.

♦ 11 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

Jeremy zaczerwienił się, ale rozmawiał dalej jakby nigdy nic, ze wzrokiem

utkwionym w talerzu.

Wrócimy do szkoły w niedzielę, dziewiątego. Dzień przed rozpoczęciem

lekcji.

Świetnie! Co powiedziałeś swoim starym?

Że będę nocował u Ulricha.

Ja też! I tak nigdy nie sprawdzają. A inni? Słyszałeś, co mówili?

Nie, ale omówiliśmy już wszystko. Nie powinno być problemów.

Hej, Aelita, jesteś tu z nami? - zapytał Odd, widząc, że przez cały ten czas

rudowłosej nie drgnął ani jeden mięsień. Rogalik tkwił nadal nieruchomo przed jej

buzią.

Aelita, jeśli to zgryw, to wcale nie jest śmieszny - powiedział Jeremy z

niepokojem.

Dziewczynka patrzyła na niego niewidzącym wzrokiem, prawie nie mrugając.

Ty się nazywasz Jeremy, prawda?

Z niedowierzaniem wbił w nią wzrok, a potem zaśmiał się, speszony. Odd udał, że

bierze udział w zabawie:

Tak, on jest Jeremy, a ja jestem Odd. Jesteśmy twoimi najlepszymi

przyjaciółmi. Pamiętasz?

Miał to być żart, ale Aelita się nie zaśmiała.

Nie - odpowiedziała.

♦ 12 ♦

PUSTY DOM

(FRANCJA, MIASTD ŻELAZNEJ WIEŻY, 9 STYCZNIA)

Nowy Rok zaczął się od wyjątkowych mrozów.

Rankiem w niedzielę, 9 stycznia, pociąg przyjechał na stację z godzinnym

opóźnieniem. Na białym tle widać było dwa ciemne pasy szyn. Śnieg padał przez

całą noc i wyglądało na to, że jeszcze będzie padać.

Drzwi pociągu otworzyły się z sapnięciem. Jeremy pomógł Aelicie wynieść walizki.

- Cześć! - przywitał ich głos z peronu. - Ale się na was naczekałem.

Był to Ulrich Stern, wysoki i chudy chłopak okutany w czerwoną puchową kurtkę.

Na głowie miał wielką wełnianą czapę dla ochrony przed wiatrem. Spod czapki

wystawał ciemny kosmyk, który zawsze spadał mu na czoło.

Aelita i Jeremy ucieszyli się na jego widok.

♦ 13 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Siemasz! Jak tam ferie?

Ulrich wzruszył ramionami, więc Jeremy już o nic więcej nie pytał. Wiedział, że

przyjaciel przechodzi właśnie trudny okres i nie bardzo dogaduje się z rodzicami.

Ulrich bez wysiłku podniósł jedną z dwóch walizek.

Jak się masz, Aelita? Fajnie było u państwa Belpois?

Rodzice Jeremy'ego są bardzo mili - uśmiechnęła się dziewczynka. - A jego

matka świetnie gotuje!

Super - mruknął Ulrich. Potem popatrzył na nich w milczeniu, nie wiedząc, jak

powiedzieć o tym, co skłoniło go do przyjścia na stację. Na koniec walnął prosto z mostu, tak jak
lubił:

A lepiej ci z pamięcią?

Aelita mocniej otuliła się kurtką. Jej oddech zmieniał się w parę.

Powiedzmy, że spoko. Pamiętam, kim jesteś, a to już coś!

Ulrich uśmiechnął się sceptycznie.

Ruszyli przez oblodzone i śliskie ulice miasta. Śniegu napadało tyle, że wszystko

dookoła wyglądało jak jeden biały dywan.

Ale ziąb! W tym pustym domu zamarzniemy na kość - szczękał zębami

Jeremy.

Luzik - uspokoił go Ulrich. - Wczoraj Yumi zakradła się tam i włączyła

ogrzewanie. Będzie jak w bajce.

♦ 14 ♦

♦ PUSTY DOM ♦

Odd już jest? - dopytywał się Jeremy, chuchając w zmarznięte dłonie.

Wrócił dziś rano. Pomaga Yumi porządkować dom.

Ekstra.

No tak - zgodził się Ulrich. - Nasz „szatański plan", jak to mówi Odd, się

sprawdza.

To Jeremy wpadł na pomysł, żeby bez wiedzy rodziców wrócić do szkoły dzień przed

rozpoczęciem lekcji. Zamierzali spędzić razem niedzielę, bez obawy, że ktoś będzie się wtrącał w
ich sprawy. On i Odd powiedzieli, że będą nocowali u Ulricha, Ulrich, że będzie u Jeremy'ego,
Yumi, że u Aelity. Jeremy wykorzystał nawet komputerowy

program dźwiękowy. Zadzwonił do wszystkich rodzin, podając się za każdym razem

za innego rodzica i potwierdzając wymówkę.

Istotnie, szatański plan.

Dzięki niemu zyskali czas i spokój, których potrzebowali, aby załatwić pewną

sprawę.

Ktoś oczyścił ze śniegu drewnianą tabliczkę na bramie i teraz można było z łatwością odczytać napis
PUSTELNIA. W znajdującym się za ogrodzeniem ogrodzie rozciągał

się taki sam księżycowy krajobraz jak w całym mieście. Na śniegu widać było

podwójny rząd śladów, które prowadziły aż do ganku.

Pustelnia była wysoką i wąską willą ze spadzistym dachem. Składała się z dwóch

pięter i sutereny. Przylegał do niej niski

♦ 15 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

garaż. Otaczały ją pokryte śniegiem świerki. Drzewa rosły gęściej za budynkiem, w

miejscu, gdzie niskie ogrodzenie oddzielało ogród od parku szkoły Kadic.

Aelita przystanęła, aby przyjrzeć się ciemnym szybom, białym kolumienkom na

ganku i drzewom.

Pamiętasz ten dom? - spytał ją Jeremy.

-Jak przez mgłę. Ale mam niejasne wrażenie... Czuję, że jest to miejsce, do którego jestem bardzo
przywiązana.

Jeremy przytaknął.

Jak na początek to obiecujące! Ale teraz wejdźmy do środka, bo zimno jak nie

wiem.

W środku Odd przyczepiał do sufitu kolorową girlandę. Skoro tylko usłyszał, że

drzwi się otwierają, ze zwinnością kota zeskoczył z drabiny, z całej siły klepnął

Ulricha w plecy i zaczął ściskać Aelitę, na co Jeremy patrzył z niejaką zazdrością.

Cześć! - powitała ich Yumi, wychodząc śpiesznie z kuchni. Jej migdałowe oczy

błyszczały, a na twarzy jak zwykle miała swój lekki, zagadkowy uśmiech.

Yumi Ishiyama, ostatnia z paczki, była najstarsza i najbardziej odpowiedzialna,

przynajmniej w teorii. Wysoka i szczupła, uwielbiała ubierać się na czarno, pod kolor włosów. Jej
rodzice byli Japończykami. Do Francji przeprowadzili się zaraz po jej

urodzeniu.

Jak ferie? - spytał ją Jeremy.

♦ 16 ♦

♦ PUSTY DM ♦

Nieźle. Udało mi się nawet pojeździć na nartach. A wy?

Rozmowę przerwał nagle łoskot wywracanych rzeczy. Zaraz potem pojawił się Kiwi,

pies Odda, który zaczął ganiać między przyjaciółmi i radośnie merdać ogonem.

Wśród żartów i uścisków wszyscy opowiedzieli sobie o feriach. Potem uznali, że

czas zabrać się do pracy. Ulrich wdrapał się na drabinę, aby zawiesić girlandę. Odd i Jeremy,
kucharze grupy, przenieśli się do kuchni. Mama przygotowała dla Yumi

blachę zapiekanego makaronu, a oprócz tego dziewczynka zrobiła zakupy, kupiła

popcorn, napoje, wstępnie obgotowane mięso na pieczeń i siatkę ziemniaków.

Uważaj i nie obetnij sobie palca - powiedział Jeremy do Odda, który z

obieraczką w ręku sadowił się na krześle.

Przyjacieł zignorował tę uwagę.

Gadaj, jak się czuje Aelita? - zapytał, jakby to leżało mu najbardziej na sercu.

Dobrze - odpowiedział Jeremy, wzruszając ramionami. - Pamięć wróciła jej już

prawie całkiem. Przypomina sobie nas i sporo wydarzeń z ostatnich lat...

Zamyślił się na chwilę, po czym dodał:

...oprócz Lyoko.

Co to znaczy „oprócz Lyoko"?

Znaczy, że całkowicie wymazała z pamięci wszystko, co wiąże się z Lyoko -

westchnął Jeremy.

♦ 17 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

I Xanę też?

I Xanę też.

Odd skończył obierać ziemniaka i wziął następnego.

Myślisz, że ta amnezja jest z winy Xany?

Niemożliwe - odparł Jeremy poważnie. - Xana nie żyje.

Super była wyżerka! - wykrzyknął Ulrich, wstając od stołu.

Zgadnij, kto będzie mył talerze? - mrugnął porozumiewawczo Odd.

Wykluczone! To robota dla bab!

Yumi szturchnęła go łokciem w brzuch.

Zamierzałyśmy z Aelitą ci pomóc - powiedziała ze złośliwym uśmieszkiem. -

Ale skoro twierdzisz, że to robota dla bab, zostawimy ci tę przyjemność.

Ulrich burczał coś z niezadowoleniem, a reszta się z niego zaśmiewała.

Nagle Jeremy wstał od stołu, zniknął na chwilę w pokoju obok i wrócił, trzymając

jakąś torebkę.

Naczynia nie zając. Co powiecie na spacerek? - zaproponował z entuzjazmem.

Nie widzisz, jaka jest pogoda, Einstein? - zaprotestował Odd, pokazując na

okno. - Przynajmniej tysiąc stopni poniżej zera. I założę się, że zaraz zacznie padać śnieg.

♦ 18 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

I Xanęteż?

I Xanę też.

Odd skończył obierać ziemniaka i wziął następnego.

Myślisz, że ta amnezja jest z winy Xany?

Niemożliwe - odparł Jeremy poważnie. - Xana nie żyje.

Super była wyżerka! - wykrzyknął Ulrich, wstając od stołu.

Zgadnij, kto będzie mył talerze? - mrugnął porozumiewawczo Odd.

Wykluczone! To robota dla bab!

Yumi szturchnęła go łokciem w brzuch.

Zamierzałyśmy z Aelitą ci pomóc - powiedziała ze złośliwym uśmieszkiem. -

Ale skoro twierdzisz, że to robota dla bab, zostawimy ci tę przyjemność.

Ulrich burczał coś z niezadowoleniem, a reszta się z niego zaśmiewała.

Nagle Jeremy wstał od stołu, zniknął na chwilę w pokoju obok i wrócił, trzymając

jakąś torebkę.

Naczynia nie zając. Co powiecie na spacerek? - zaproponował z entuzjazmem.

Nie widzisz, jaka jest pogoda, Einstein? - zaprotestował Odd, pokazując na

okno. - Przynajmniej tysiąc stopni poniżej zera. I założę się, że zaraz zacznie padać śnieg.

♦ 18 ♦

♦ PUSTY DOM ♦

Kiedy jest tysiąc stopni poniżej zera, śnieg nie pada- sprostował „Einstein".

Odd prychnął i przewrócił oczami. - W każdym razie nie możemy iść bardzo daleko.

Do parku Kadic będzie w sam raz.

Yumi przyglądała mu się z poważną miną.

Co cl chodzi po głowie? - zapytała.

Jeremy otworzył torebkę I wyciągnął z niej małą kamerę cyfrową.

Chciałbym zrobić wideopamiętnlk - wyjaśnił. - Pomyślałem, że byłoby

zabawnie, gdybyśmy opowiedzieli przed kamerą, co nam się przydarzyło. Kto wie,

może kiedyś nam się przyda.

Świetny pomysł - przytaknęła Yumi z przekonaniem.

A ja zgadzam się z Oddem - przyznał Ulrich. - Po co tyle kłopotu?

Yumi drugi raz szturchnęła go łokciem, tym razem mocniej i bardziej precyzyjnie.

Stęknął.

To co, ruszamy? - zachęcił ich Jeremy. Nikt więcej już nie protestował.

Założyli kurtki i szaliki i odważnie wyszli na zewnątrz. Niebo było szarofioletowe.

Zanosiło się, że będzie padał śnieg. Jeremy poszedł za dom, torując drogę. Odd i

Aelita podążyli tuż za nim.

Ulrich z Yumi zostali z tyłu.

Te szturchańce nie były wcale miłe - mruknął chłopak, obrażony.

♦ 19 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

A to nie ty jesteś tu mistrzem sztuk walki? - zakpiła. - Nie mów, że nie

kapujesz, czemu Jeremy nam zaproponował tę hecę z wideopamiętnikiem.

Noo... - zawahał się. - Prawdę mówiąc, to nie.

Dla Aelity, matołku! Jak będziemy opowiadać o Lyoko od samego początku,

może wróci jej pamięć.

Ulrich, nie do końca przekonany, mocniej naciągnął sobie wełnianą czapkę na czoło.

Wszyscy wyszli tylną furtką z Pustelni i ruszyli przez park. Śnieg sięgał tam prawie do kolan i
panowała cisza. Kiwi w podskokach biegał tam i siam.

Przystanęli, gdy dostrzegli spadziste dachy budynków Ka-dic, czarne na tle

zimowego nieba. Byli na małej polance. Jeremy i Odd zaczęli kopać rękami w

śniegu.

Patrz - szepnął Ulrich do Yumi. - Odd nie wytrzyma dłużej niż pięć sekund...

cztery... trzy...

Gdy doszedł do „jeden", Odd nabrał w dłonie świeżego śniegu, zrobił dużą kulkę i rzucił ją w nich z
całej siły.

Ulrich schylił się i śnieżka trafiła Yumi prosto w twarz.

He, he! - zaśmiał się Ulrich, klepiąc ją po plecach. - A nie mówiłem?

-Zapłacisz mi za to, Odd! - wrzasnęła Yumi, zanurzając ręce w śniegu.

Rozgorzała bitwa.

♦ 20 ♦

♦ PUSTY DOM ♦

Dosyć, dosyć, poddaję się! - wysapała Aelita kilka minut później.

Potem zwaliła się na śnieg obok Jeremy'ego, który już wcześniej się poddał.

Walcząc na śnieżki, oczyścili duży kawałek polanki i odsłonili zielone kępki trawy oraz wielką,
zardzewiałą żelazną pokrywę od studzienki kanalizacyjnej.

Dziwne, że ta najzwyklejsza okrągła płyta nie znajdowała się na ulicy, ale w samym środku parku.

-Ulrich! - zawołał Jeremy, trzymając kamerę. - Zacznij opowiadać, dobra?

Ja? - wzdrygnął się Ulrich.

W końcu pierwszy zszedłeś ze mną...

No przestań, nie rób takiej miny, Ulrich - nalegała Yumi.

Jeśli ty zaczniesz, obiecuję, że pomogę ci ze zmywaniem. Zgoda?

Dobra, w takim razie... - odchrząknął i ustąpił.

Wszyscy dobrze wiedzieli, dlaczego Jeremy zatrzymał się

koło tego włazu, nie musieli o tym rozmawiać. To właśnie tu wszystko się zaczęło...

Dla Ulricha Jeremy zawsze był tylko klasowym kujonem. Od kiedy zaczęli chodzić

do szkoły Kadic, zdarzało im się tylko burknąć do siebie „tak", „nie" i w przelocie

„cześć". Ulrich poznał się na Jeremym o wiele później.

. 21 •

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Szkoła Kadic składała się z kilku połączonych ze sobą budynków. Dwie szerokie

aleje prowadziły od głównej bramy aż do pomieszczeń administracji. Mieściły się

one w głównym budynku, od którego odchodziły boczne skrzydła, oddzielone od

siebie dziedzińcami. W pierwszym skrzydle były klasy. W drugim niskim skrzydle,

oddzielonym od pierwszego centralnym dziedzińcem, znajdowały się stołówki. W

ostatnim skrzydle mieścił się internat. Na największym dziedzińcu, tym między

stołówkami a internatem, było szkolne boisko.

Tego dnia Ulrich stał koło jednego z automatów do kawy rozstawionych wokół

boiska. Razem z nim był Odd, jego nowy kolega z pokoju, który cały czas gadał i

gestykulował, podczas gdy on popijał spokojnie napój z puszki. W pewnej chwili do

automatu podszedł Jeremy, włożył monetę i nacisnął przycisk. Prąd kopnął go tak

silnie, że kujon poleciał na ziemię jak worek kartofli.

Po chwili wahania Ulrich pospieszył mu z pomocą i odprowadził go do pielęgniarki.

Na szczęście nic poważnego mu się nie stało. Ulrich pożegnał go i oddalił się w

zamyśleniu.

Kilka dni potem Ulrich usłyszał łomot i krzyki dochodzące z pokoju Jeremy'ego.

Pobiegł tam i zastał kolegę zajętego walką z czymś w rodzaju puszek na kółkach -

najwyraźniej coś poszło nie tak w czasie doświadczeń naukowych.

- Pomóż mi! Wyłącz to!

♦ 22 ♦

♦ PUSTY DOM ♦

Ulrich wyciągnął wtyczkę i wszystko wróciło do normy.

Dzięki.

Spoko. Zaczynam się przyzwyczajać, że trzeba wyciągać cię z kłopotów.

Jeremy Belpois spojrzał na niego poważnie zza zaparowanych okularów i po chwili

ciszy oświadczył:

To coś zupełnie Innego.

Że co?

Nie mogę ci tutaj tego wyjaśnić.

To gdzie?

Na zewnątrz. W parku. Ale nie od razu, jutro.

Ulrich przyglądał mu się z niedowierzaniem przez kilka sekund, ale się zgodził.

Nazajutrz słońce przebłyskiwało między liśćmi, rzucając zielonkawe światło. Cień

dawał wytchnienie od tego upalnego, wiosennego dnia. Ulrich ze zdziwieniem

obserwował swojego nowego kolegę, który skakał od krzaka do krzaka jak spłoszony

królik.

Jesteś pewien, że to odpowiednie miejsce?

Jeremy popatrzył na niego wilkiem.

Nikt ci nie kazał przychodzić.

Robię to dla ciebie. Boję się zostawić cię samego. Masz talent do pakowania

się w kłopoty.

Ten śmieszny okularnik, zawsze tak tajemniczy i samotny, wzbudził ciekawość

Ulricha.

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

To tu! - wykrzyknął wreszcie Jeremy. - Jest!

Wystający z trawy właz wydawał się tu zdecydowanie nie

na miejscu.

Pomóż mi - poprosił Jeremy.

Chłopcy zdołali wspólnie podnieść ciężką żelazną płytę. Ciąg zardzewiałych

uchwytów schodził w dół pionowego kanału. Z dołu dolatywał nieprzyjemny zapach.

I ja mam niby zejść tam na dół?

Nie pękaj - uciął Jeremy, spuszczając się do dziury jako pierwszy.

Ulrich zawahał się, ale zaczął schodzić za nim. Coraz niżej i niżej. Po ciemku.

Nagle jego stopa, zamiast na kolejny szczebelek, trafiła na próżnię. Chłopiec

zachwiał się i znieruchomiał, zwisając z uchwytu jak kiełbasa z haka w sklepie

mięsnym.

No co jest? Lęk wysokości? - dobiegł z dołu głos Jeremy'ego.

Schodki się skończyły. Skacz.

Co to ma znaczyć skacz?!

No dawaj, to najwyżej półtora metra, nie więcej.

Ściśnięty w cementowej rurze Ulrich zaczął się zastanawiać, kto go do tego zmusił.

Jeremy wyglądał na spokojnego człowieka... ale najwyraźniej miał coś nie tak z

głową. Musiał być trochę stuknięty, jak wszyscy geniusze.

Ulrich, ruszaj się!

♦ 24 ♦

♦ PUSTY DDM ♦

Skoczył, przetoczył się przez bark i natychmiast podniósł się na nogi, zdziwiony, że jest jeszcze cały.
Rozejrzał się dookoła i zobaczył, że znajdują się w przestronnym i źle oświetlonym tunelu, którego

nie było widać z góry. Zauważył również, że ma

mokre spodnie. Dnem tunelu płynęło coś w rodzaju szarawej rzeczki i... Jejku, w

życiu nie czuł podobnego smrodu!

Tunel wypełniał okropny, duszący fetor.

Tu się... łee... nie da oddychać - dławił się Ulrich.

To są ścieki - wyjaśnił spokojnie Jeremy. - Jesteśmy w kanałach, stary.

Idealne miejsce... łee... na miłą wycieczkę!

No to czego stoisz, jakby cię zamurowało! Im szybciej się ruszymy, tym

szybciej stąd wyjdziemy.

Ulrich nie dał sobie tego powtarzać dwa razy.

Chłopcy ruszyli po czymś w rodzaju chodnika, który ciągnął się wzdłuż ohydnego

ścieku. Ich cienie układały się na ścianach w potworne figury. Ciszę przerywały tylko ich kroki i
jakieś zatrwożone piski.

Szczury? - spytał Ulrich.

Słuchaj, jaka część zdania: „Jesteśmy w kanałach" nie jest dla ciebie jasna?

Oczywiście, że szczury. I jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, te czarne rzeczy, które

pływają tam w dole, to są...

Okej! Okej! Kapuję! - przerwał mu Ulrich z niecierpliwym gestem.

♦ 25 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

Po kilku krokach tunel nagle zakończył się kratą, która zamykała przejście. Nowy

ciąg przymocowanych do ściany żelaznych uchwytów prowadził do góry.,

Wracamy na powierzchnię.

Ulrich westchnął. Był pewien, że ciuchy przeszły mu na zawsze zapachem kanału.

Wspięli się w górę, gdzie znajdowała się druga metalowa klapa. Kiedy ją odsunęli,

światło słoneczne prawie ich oślepiło.

Ulrich wylazł na zewnątrz.

I zaniemówił.

Wydostali się na powierzchnię filaru mostu prowadzącego do starej fabryki -

gigantycznego budynku, który w całości zajmował samotną, rozprażoną od słońca

wysepkę. Pod nimi szumiała spokojnie rzeka, która przepływała niedaleko od Kadic.

Za plecami Ulricha ulicę, którą kiedyś jeździły do fabryki ciężarówki, blokowała

wielka brama z drutem kolczastym u góry.

Asfalt był popękany, a z jezdni tu i ówdzie wyrastały kępki trawy.

Most też nie był w dobrym stanie. Metalowe filary groziły zawaleniem, przeżarła je rdza. Ale
panorama była naprawdę niesamowita. Z mostu widać było w oddali

opuszczone baraki, wierzchołki drzew i budynki Kadic.

Ładnie, co? - uśmiechnął się Jeremy.

Tak. Ciekawe, dlaczego już nikogo tu nie ma.

♦ 26 ♦

♦ PUSTY DOM ♦

Trochę badałem tę sprawę i... nic nie znalazłem. Fabryka została zamknięta,

gdy byliśmy mali. Z jakiegoś powodu właściciel, zamiast ją sprzedać, wolał ją

zostawić, żeby sobie w spokoju pleśniała. Potem za miastem powstał nowy obszar

przemysłowy i cała ta dzielnica popadła w ruinę - Jeremy przerwał i zapatrzył się na wyspę. -
Wcześniej czy później ktoś to kupi i zbuduje parkingi. Albo biura. Albo

może hotel - dokończył.

Nieczynna fabryka wyglądała ponuro. Ulrichowi przyszło do głowy, jak wykorzystać

cały ten teren: zbudować siłownie, rampy do skateboardu, jakieś fajne lokale i

wypasiony park rozrywki.

Chodźmy- Jeremy potrząsnął go za ramię, a potem wszedł na most.

Dokąd?

No jak to dokąd? Do fabryki.

ERIK MC KINSKY

(STANY ZJEDNOCZONE, KALI FDRNIA, 9 STYCZNIA)

- Będziesz dziś po południu na meczu baseballowym?

Tak... to znaczy, nie wiem... Może będę zajęty.

Dalej tą grupą muzyczną?

To nie jest grupa. To zespół stulecia.

Skoro tak uważasz.

Chłopcy rozmawiali, siedząc na skraju boiska. Pierwszy z nich nazywał się Mark

Holeman. Był to jedenastoletni dryblas, który nosił czapeczkę i szalik Massachusetts Rippety Indians,
szkolnej drużyny baseballowej. Drugi zaś nazywał się Erik Mc

Kinsky, był w tym samym wieku i nosił odblaskową puchówkę z logo Ceb Digital,

tego właśnie zespołu stulecia. Na plecach miał zdjęcie Gardenii, jego wokalistki,

która siedziała okrakiem na gitarze jak czarownica na miotle.

♦ 29 ♦

♦ PD DZIEMNY ZAMEK ♦

Na wprost chłopców znajdowało się puste boisko Rippety Indians. Za ich plecami

wznosił się nowoczesny i trochę smutny gmach szkoły Rippety. Był to wielki,

różowy sześcian z dużymi przeszklonymi oknami, rozmieszczonymi na fasadzie

jakoś tak przypadkowo.

Mark wyrwał z ziemi kępkę żółtawej trawy i westchnął.

Słuchaj. Ceb Digital są fajni, a Gardenia jest bombowa, ale...

Fajni? Bombowa? Ona jest boska! I dziś po południu jest wielki koncert...

Erik, otwórz oczy! Już nie potrafisz myśleć o niczym innym. Zamykasz się w

pokoju i słuchasz ich płyt. Potem włączasz Internet i oglądasz tylko ich stronę,

następnie siadasz przed telewizorem i oglądasz ich ostatni wideoklip...

No i co z tego? - zapytał poirytowany Erik i ukradkiem wyciągnął słuchawkę z

ucha. Już może trzynasty raz z rzędu słuchał Luv Luv Punka, ostatniego singla

zespołu. Byli naprawdę odjazdowi.

Do licha! Życie to nie tylko Ceb Digital.

No tak, lepiej jest oglądać Indians, jak dostają baty jak... jak nie wiem kto.

Powinni przynajmniej pozwolić ci pograć.

Był to cios poniżej pasa i Erik pożałował go natychmiast. Mark marzył o tym, żeby

grać w drużynie szkolnej. Od dwóch lat nie opuszczał ani jednego treningu i starał się na wszelkie

♦ 30 ♦

♦ ERIK MC KINSKY ♦

sposoby przekonać trenera, żeby pozwolił mu dołączyć do drużyny. Jednak starał się na próżno. Mark
naprawdę nie miał talentu do baseballu.

Ja przynajmniej spędzam czas na powietrzu!

Ale jest zima! I na dodatek zimno jak w psiarni.

To była prawda. Wstali i pobiegli, żeby wziąć rowery, które zostawili koło

otaczającej boisko metalowej siatki.

Erik przejechał z piskiem opon przez oblodzoną alejkę i zatrzymał rower koło

pogiętej skrzynki na listy, na której było napisane: MC KINSKY.

Mamo, wróciłem! - krzyknął, otwierając drzwi na oścież. Potem rzucił plecak i

zdjął puchową kurtkę. Kątem oka zobaczył matkę leżącą na niebieskim materacu w

salonie.

Cześć... skarbie... - wysapała. - Robię... właśnie... gimnastykę...

Matka Erika była maniaczką aerobiku. Ranki miała zajęte przez ćwiczenia na

rozgrzewkę, a popołudnia spędzała w siłowni.

Idę na górę do pokoju!

Skończę... rozciąganie... i przyjdę... cię przywitać...

Na ekranie monitora wyświetlił się napis MUSIC-OH. A potem JESTEŚ

POŁĄCZONY

Z głośników płynęło na cały regulator Luv Luv Punka, a fiołkowe oczy Gardenii

zdawały się śledzić Erika z głębi pulpitu.

♦ 31 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

W skrzynce były dwadzieścia dwa nieprzeczytane e-maile - oficjalny newsletter Ceb

Digital; facet, który chciał kupić bilety na koncert, „cena nie gra roli", nowe wiadomości z forum
Music-Oh. Chłopiec zajął się nimi ze spokojem.

Jakaś Lisette93 pisała:

Siemaaa Erik!!! Fajowo, ze mi odpowiedziałeś i ze zarejestrowałam sie na forum i

jestem teraz fui wypas fanka!

Erik już miał skasować ten e-mail, gdy zainteresowała go dalsza część:

Zeby podziękować pokaże ci 1 sekret: zdjecie Gardenii jak pracowała jako kelnerka

zanim została prawdziwa gwiazda za sprawa swego cudownego głosu!!!

Tylko mnie nie pytaj jak spotkałam te laskę...

Erika przeszył dreszcz. Wszyscy prawdziwi fani Ceb Digital wiedzieli, że Gardenia, zanim razem z
gitarzystą Frenem założyła zespół, pracowała jako kelnerka w

restauracji Skate Willy w Bostonie. I wszyscy wiedzieli, że gdy tylko zespół odniósł

sukces, ich menedżer sprzątnął wszystkie zdjęcia, podpisane papierowe serwetki,

bluzki noszone w tym okresie przez Gardenię. Nie zachowało się ani jedno zdjęcie

Gardenii w stroju Willy-GIrl, a gdyby znalazło się jakieś, to, no cóż... byłoby

bezcenne.

W e-mailu Llssette93 nie było załączników, tylko link. Erik już zamierzał kliknąć na niego drżącą
ręką.

♦ 32 ♦

♦ ERIK MC KINSKY ♦

I właśnie w tym momencie do pokoju, wionąc zapachem brzoskwiniowych perfum,

wpadła jego matka.

Tuś mi, kotku! - zawołała. - Chodź na dół, przygotowałam ci małe co nieco.

Erik nadal gapił się w ekran.

Idę. Chwila.

Matka z czułością zmierzwiła mu włosy.

Ciągle przed komputerem! To niezdrowe. Zejdźmy, już dziesiąta, a ty jeszcze

nic nie jadłeś.

Jej ton nie dopuszczał sprzeciwu. Erik zrozumiał, że będzie musiał przełożyć na

potem spotkanie z Gardenią.

W tym momencie wewnątrz komputera chłopca inna istota zrezygnowała z czekania.

Cyfrowe stworzenie pływało w nieskończonej nicości, gdzie nie było ani imion, ani

wspomnień. Czekało, jak zamknięta w kokonie larwa, na odpowiedni moment, by się

uwolnić i stać się dorosłym osobnikiem. Potem ciemności rozciął promień światła.

Mechaniczne szczypce zbliżyły się powoli, uciskane przez wiele metrów

sześciennych wody. Musnęły ją.

Wtedy się obudziła.

Ale nie wiedziała, dlaczego. Ani co powinna zrobić.

Czuła tylko silną potrzebę odzyskania własnych wspomnień.

♦ 33 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

Była pewna, że gdzieś są, ale gdzie? Musi je znaleźć - dzięki nim zrozumie, co ma

robić.

Coś ukrytego w komputerze Erika wiedziało, że ta pamięć czeka zamknięta w

niewidzialnym sejfie.

Potrzebowało klucza, żeby go otworzyć. Potrzebowało oka, którym mogłoby patrzeć

przez dziurkę od klucza.

O, tak. Oko.

Musi znaleźć swoje oko.

Oko Xany.

Erik musiał wypić obrzydliwy koktajl marchewkowy i wysłuchać tego samego co

zawsze, czyli kazania matki:

- Całe wakacje siedziałeś zamknięty w pokoju i słuchałeś muzyki! Mogłeś chociaż

wyjść z tym twoim przyjacielem, Markiem, i trochę się poruszać...

Erik udawał, że słucha, ale czuł, jak rośnie w nim niepokój. Nie mógł zapomnieć o

tym e-mailu.

Skoro tylko matka wróciła do gimnastyki, chłopiec pobiegł do pokoju i zamknął

drzwi na klucz. Chciał mieć pewność, że nikt nie będzie mu przeszkadzał.

Tylko mnie nie pytaj jak spotkałam te laskę...

Podekscytowany Erik wstrzymał oddech. Potem podniecenie zmieniło się w strach.

Tym razem Ceb Digital nie mieli z tym nic wspólnego. Był to paraliżujący strach,

taki jaki się

♦ 34 ♦

♦ ERIK MC KINSKY ♦

odczuwa, kiedy się myśli, że tuż za zamkniętymi drzwiami jest coś okropnego. Ręka

na myszce zadrżała. Klik.

Na ekranie komputera nie pojawiła się Gardenia o wielkich fiołkowych oczach.

Prawdę powiedziawszy, nie było nawet zdjęcia. Był za to rysunek.

Koło pośrodku i dwa koncentryczne pierścienie dookoła. Cienka kreska u góry i trzy nieco grubsze
kreski u dołu przecinały drugi, zewnętrzny pierścień.

- Zwykła ścierna... - wymamrotał zawiedziony Erik.

Potem jednak zaczął się przyglądać rysunkowi. Co to takiego właściwie? Tarcza

strzelnicza? Logo?

Erik nie mógł oderwać oczu od ekranu.

Nie wiedział dlaczego, ale ten rysunek przypominał mu pewną konkretną rzecz. Oko.

Kliknął na nie.

PODZIEMNY ZAMEK

(FRANCJA, MIASTO ŻELAZNEJ WIEŻY, NIECO WCZEŚNIEJ)

W rzeczywistości wszystko zaczęło się nieco wcześniej, jeszcze zanim Ulrich zszedł

za Jeremym do kanałów. W momencie, gdy się naprawdę zaczęło, Jeremy był sam.

Pani Hertz co semestr ogłaszała konkurs klasowy na najbardziej oryginalny

eksperyment naukowy i Jeremy zawsze wygrywał. Tamtym razem zdecydował, że

skonstruuje miniaturowego robota. Brakowało mu kilku części, aby ukończyć

prototyp, a w szkole nie znalazł nic, co by mogło mu się przydać do dalszej pracy.

Potem przypomniał sobie o znajdującej się niedaleko od szkoły opuszczonej fabryce.

Pomyślał, że może tam znajdzie coś przydatnego. Poza tym niedawno odkrył tajne

podziemne przejście, które prowadziło z parku Kadic właśnie do starej fabryki...

♦ 37 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

Metalowa klapa włazu była na zewnątrz całkiem zardzewiała. Ale kiedy ją podniósł,

na odwrocie ukazał się dziwny symbol i tajemniczy napis: Green Phoenix- Zielony

Feniks. Ten sam symbol był wyryty u stóp metalowej drabinki, która prowadziła do

kanałów. Znajdował się też w pionowych szybach, jakby miał wskazywać drogę.

A potem... przy wejściu do starej fabryki, która stała na wyspie na środku rzeki,

znowu ten nieco zatarty już symbol.

Zielony Feniks.

Do zrujnowanej fabryki prowadził skąpany w słońcu most. Od głównej bramy

dochodziło się do wąskiej galerii, która wisiała kilka metrów nad ziemią. Hala była ogromna i
opustoszała. Wzdłuż ścian biegły kładki i korytarze. Dźwigi i inne

nieużywane urządzenia były podtrzymywane przez stalowe belki.

Okna o dużych zakratowanych szybach wychodziły na rzekę.

Zostały w nich tylko nieliczne brudne szyby.

Nikt tu nie zaglądał od wielu lat.

Jeremy postanowił poszperać na parterze. Ostatni robotnicy zostawili wszystko w

nieładzie: rury i opony od ciężarówek, urządzenia elektroniczne, belki, części

mechaniczne. Była to prawdziwa kopalnia skarbów. Tu mógł znaleźć części do

swojego robota. Szkoda, że z drabiny, która kiedyś pozwalała zejść na parter, zostało tylko kilka
zwisających w powietrzu szczebelków.

♦ 38 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Jeremy spostrzegł dwa grube kable przyczepione do sufitu za pomocą solidnych

haków. Kable zwisały blisko galerii i sięgały aż do ziemi.

„Powinny wytrzymać mój ciężar...", pomyślał.

Złapał jeden i pociągnął go z całej siły. Żadnego podejrzanego dźwięku. Wydawał się mocny.

- Jaba-daba-duuu! - krzyknął, spuszczając się w dół po kablu. Kilka sekund potem

przekoziołkował po zakurzonej posadzce. Piekły go obtarte dłonie.

Ale udało się.

Zaczął kręcić się po opuszczonej hali, szukając czegoś ciekawego. Nagle, trochę

przez przypadek, zauważył windę. Był to prosty metalowy kontener, uruchamiany

przez dźwignię, która zwisała na sznurku ze skrzyni sterowania. Tylko jeden

czerwony przycisk, aby zjechać w dół.

„Ciekawostka, dokąd jedzie", pomyślał Jeremy, stojąc na metalowej podłodze i

wcisnął przycisk.

Tak naprawdę to nie wierzył, że winda ruszy - a tu krata ochronna jednak opuściła

sję, a stary silnik zaczął pracować.

Jeremy zaczął myśleć, że popełnił błąd.

Po mniej więcej minucie jazdy w ciemności winda zatrzymała się i krata znów się

podniosła. Fotokomórka uruchomiła mechanizm i automatyczne drzwi otworzyły się

z sykiem.

♦ -iv ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Jeremy spostrzegł dwa grube kable przyczepione do sufitu za pomocą solidnych

haków. Kable zwisały blisko galerii i sięgały aż do ziemi.

„Powinny wytrzymać mój ciężar...", pomyślał.

Złapał jeden i pociągnął go z całej siły. Żadnego podejrzanego dźwięku. Wydawał się mocny.

- Jaba-daba-duuu! - krzyknął, spuszczając się w dół po kablu. Kilka sekund potem

przekoziołkował po zakurzonej posadzce. Piekły go obtarte dłonie.

Ale udało się.

Zaczął kręcić się po opuszczonej hali, szukając czegoś ciekawego. Nagle, trochę

przez przypadek, zauważył windę. Był to prosty metalowy kontener, uruchamiany

przez dźwignię, która zwisała na sznurku ze skrzyni sterowania. Tylko jeden

czerwony przycisk, aby zjechać w dół.

„Ciekawostka, dokąd jedzie", pomyślał Jeremy, stojąc na metalowej podłodze i

wcisnął przycisk.

Tak naprawdę to nie wierzył, że winda ruszy - a tu krata ochronna jednak opuściła

się, a stary silnik zaczął pracować.

Jeremy zaczął myśleć, że popełnił błąd.

Po mniej więcej minucie jazdy w ciemności winda zatrzymała się i krata znów się

podniosła. Fotokomórka uruchomiła mechanizm i automatyczne drzwi otworzyły się

z sykiem.

♦ 39 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Jeremy znalazł się w wielkiej sali. Było tu jak w zamku - starym, zniszczonym i

tajemniczym. Ściany świeciły chłodnym, zielonkawym światłem. Z sufitu zwisało

potężne urządzenie składające się z rur i kabli elektrycznych. Prowadziły one do

wiszącego pośrodku wielkiego koła. Na podłodze, na podwyższeniu, znajdowało się

drugie koło przypominające platformę te-leportacyjną z filmów

fantastycznonaukowych albo wyrzutnie, z których wylatują pociski w kreskówkach.

Tylko że to nie było w kreskówce. To było w realu.

I było przed nim.

Jeremy nie wierzył własnym oczom. Z sufitu zwisało mechaniczne ramię, które

służyło do sterowania wieloma zgaszonymi ekranami i klawiaturą. Przed ekranami

znajdował się wygodny fotel z rzędem przycisków na poręczach. Stanowisko

dowodzenia. Konsole do sterowania statkiem kosmicznym,

Jeremy zapomniał na chwilę o celu swej wizyty i o swoim doświadczeniu

naukowym. Głowa mu pękała od natłoku pytań: kto zbudował coś podobnego w

podziemiach starej fabryki? Ludzie? A może kosmici? I wreszcie - po co, dlaczego?

Podszedł do stanowiska. Szybki rzut oka wystarczył, aby rozwiać pierwszą

wątpliwość. Przed ekranami stała normalna klawiatura typu amerykańskiego,

najczęściej używana przez programistów. A zatem to miejsce zostało zbudowane

przez ludzi. Kosmici nie mogli znać ziemskiego alfabetu.

♦ 40 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

Ale gdzie się właściwie znajduje? W bazie wojskowej? Na opuszczonym planie z

filmu fantastycznonaukowego?

Nagle Jeremy przypomniał sobie o drucie kolczastym przed mostem i o groźnie

brzmiących tabliczkach rozsianych po całej fabryce: NIEBEZPIECZEŃSTWO,

WŁASNOŚĆ PRYWATNA, WYSOKIE NAPIĘCIE...

Rozejrzał się dookoła i pomyślał, że w pomieszczeniu mogą znajdować się ukryte

kamery. Jego obecność mogła zostać zarejestrowana. Gdzieś może włączył się już

alarm. Zaraz po niego przyjdą.

Ktoś go porwie i nikt go już nie zobaczy.

Chociaż się wysilał, nie potrafił sobie wyobrazić, kto to miałby być.

- Jeśli mam mało czasu - powiedział na głos, aby dodać sobie odwagi - to

przynajmniej wykorzystam go, żeby zobaczyć, co to takiego.

Usiadł w fotelu...

...i odkrył, że nic to nie dało - przyciski nadal były wyłączone, tak samo jak monitor i klawiatura.

Musi zatem znaleźć główny wyłącznik.

Jeremy przeszukał uważnie całą salę. Sprawdził wielki komputer, który zwisał z

sufitu, ściany, światła... przetrząsnął wszystko, ale bez skutku.

Wsiadł ponownie do windy-kontenera, którą przyjechał.

♦ 41 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

Ale gdzie się właściwie znajduje? W bazie wojskowej? Na opuszczonym planie z

filmu fantastycznonaukowego?

Nagle Jeremy przypomniał sobie o drucie kolczastym przed mostem i o groźnie

brzmiących tabliczkach rozsianych po całej fabryce: NIEBEZPIECZEŃSTWO,

WŁASNOŚĆ PRYWATNA, WYSOKIE NAPIĘCIE...

Rozejrzał się dookoła i pomyślał, że w pomieszczeniu mogą znajdować się ukryte

kamery. Jego obecność mogła zostać zarejestrowana. Gdzieś może włączył się już

alarm. Zaraz po niego przyjdą.

Ktoś go porwie i nikt go już nie zobaczy.

Chociaż się wysilał, nie potrafił sobie wyobrazić, kto to miałby być.

- Jeśli mam mało czasu - powiedział na głos, aby dodać sobie odwagi - to

przynajmniej wykorzystam go, żeby zobaczyć, co to takiego.

Usiadł w fotelu...

...i odkrył, że nic to nie dało - przyciski nadal były wyłączone, tak samo jak monitor i klawiatura.

Musi zatem znaleźć główny wyłącznik.

Jeremy przeszukał uważnie całą salę. Sprawdził wielki komputer, który zwisał z

sufitu, ściany, światła... przetrząsnął wszystko, ale bez skutku.

Wsiadł ponownie do windy-kontenera, którą przyjechał.

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

„A teraz, jak przypuszczam, wrócę tym na górę".

Nacisnął wielki czerwony przycisk, żeby sprawdzić swoją teorię, i zaraz znalazł się na parterze
fabryki. Nacisnął go ponownie i znowu zjechał do laboratorium

komputerowego.

Stracił pięć minut, ale postąpił zgodnie z maksymą pani Hertz: droga naukowca

składa się z eksperymentów, nie można nigdy brać niczego za pewnik.

Zatrzymał się na chwilę, żeby się zastanowić. Jeśli jedyną drogą ewakuacyjną była

winda, to główny wyłącznik musi się znajdować w tej sali. Chociaż go szukał, nie

mógł go znaleźć, a rzeczy tego rodzaju zawsze są raczej widoczne. Zatem z którejś

strony musiało się znajdować drugie wyjście.

Ukryte.

Jeremy usadowił się wygodnie na fotelu od komputera, odprężył się, zamknął oczy.

Czuł się jak na klasówce.

Zaczął się kręcić, wciąż siedząc w obrotowym fotelu. Otwierał i zamykał gwałtownie oczy, aby
zapamiętać ujęcia pomieszczenia z różnych punktów widzenia. Zgaszone

ekrany konsoli i klawiatura. Ogromna konstrukcja mechaniczna zawieszona u sufitu.

Zielona ściana. Drzwi windy.

Jeremy zatrzymał się. Otworzył oczy, zaczął znów patrzeć na drzwi: były

zdecydowanie zbyt nowoczesne w stosunku do zniszczonej blaszanej windy, która

znajdowała się za nimi.

♦ ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

„To jest wyjście bezpieczeństwa", powiedział sobie Jeremy. „I broni dostępu do czegoś ważnego".

W laboratorium komputerowym wszystko było wyłączone. Mimo to drzwi otwierały

się i zamykały bez problemu. I winda wjeżdżała i zjeżdżała.

„Co to wszystko może znaczyć?".

Jeremy podszedł bliżej, starając się nie uruchomić mechanizmu fotokomórki.

Powierzchnia drzwi była gładka i wyglądała solidnie.

Potem chłopiec zauważył coś, czego nie spostrzegł wcześniej - metalową płytkę po

prawej stronie drzwi. Była ona tego samego koloru co one, ale z innego materiału.

Jeremy dotknął jej. Nic się nie zdarzyło. Najwidoczniej wszystkie jej funkcje były nieaktywne, poza
instalacją automatycznego otwierania i zamykania.

Okej, szedł fałszywym tropem, ale nie trzeba tracić ducha. Był pewien, że gdzieś

znajduje się inne pomieszczenie. I że musi istnieć sposób, aby się tam dostać.

Zaczął lustrować ściany i uderzał mur na różnej wysokości. Krok po kroku. Obszedł

całe pomieszczenie - bez rezultatu. Potem kucnął na podłodze i zaczął ją ostukiwać, aż go rozbolały
knykcie.

Puk, puk, puk.

Nie znajdzie niczego w ten sposób, a już robi się późno.

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Puk, puk.

Wychodzenie poza teren szkoły jest surowo zabronione i...

Puk, puk, brzdęk, puk. Jeremy się zatrzymał. Odczołgał się na kolanach do tyłu. Puk.

Brzdęk.

No proszę.

Brzdęk.

Szukał palcami brzegu prawie niewidocznej metalowej płyty tak długo, aż paznokcie

trafiły na wystający brzeg. Wyciągnął z kieszeni swój szwajcarski scyzoryk i wetknął

koniec do małego rowka. Spróbował podważyć płytę. Poruszyła się. Włożył ostrze

jeszcze głębiej i ponownie podjął próbę, potem włożył palce do niewielkiej wolnej

przestrzeni, która powstała, pociągnął silnie obiema rękami.

I podniósł klapę.

Niżej był pionowy szyb, ciemna dziura.

I żelazne uchwyty, po których można było zejść.

Jeremy zszedł w dół i dotarł do okrągłej sali o ścianach pomalowanych na ciepły

żółtopomarańczowy kolor. Oglądał je długo. Nie miał pojęcia, czym mogły być

dziwne urządzenia, które się tu znajdowały, ale z pewnością wyłącznika nie było

także w tym pomieszczeniu.

Przed nim wznosiły się trzy wysokie kolumny. Były one ustawione tak, że tworzyły

idealny trójkąt. Łączyły się z su-

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

fitem za pomocą kabli, rur i dziwnej maszynerii. Na każdej kolumnie znajdowały się przesuwne
drzwi zwrócone w stronę środka pomieszczenia. I wszystkie były

zapieczętowane. Jeremy natychmiast zrozumiał, że tajemnicze kolumny są w jakiś

sposób sterowane przez centralny komputer ze stanowiska u góry.

Ale... do czego one służą? Czy to wyrzutnie? I co mogą wystrzeliwać?

Kolumny najbardziej przypominały supernowoczesne kabiny prysznicowe.

Jeremy postanowił wrócić i skupić się na poszukiwaniu głównego wyłącznika. Mógł

jedynie spróbować zejść jeszcze niżej.

Z westchnieniem wcisnął się znowu w szyb i zaczął schodzić. Adidasy ześlizgiwały

się z występów. Zaczynało mu brakować tchu w piersiach.

W końcu stopami dotknął podłoża.

Wokół panowały ciemności.

Wyjął z kieszeni komórkę i użył wyświetlacza jako latarki. Kilka kroków przed sobą dostrzegł
drzwiczki.

Były kwadratowe i solidne. Podwójne zawiasy uniemożliwiłyby wyważenie ich

nawet przy użyciu łomu.

Jeremy uderzył w drzwiczki pięścią. Głuchy oddźwięk powiedział mu, że nie

poradziłby sobie z nimi nawet palnik wodorotlenowy.

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Na prawo od drzwiczek znajdowało się białe plastikowe pudło z wyświetlaczem

jednoliniowym i klawiaturą alfanumeryczną. Wyświetlacz był pokryty grubą warstwą

kurzu, więc Jeremy przetarł go palcem.

Potem nacisnął na chybił trafił jeden klawisz.

D3L3ND4, odpowiedział mu ekran.

Jeremy usiadł na ziemi, wdychając głęboko suche powietrze z podziemnego

przejścia. Być może ten dziwny kod ma coś wspólnego z alfabetem wojskowym

stosowanym przez wojsko amerykańskie. Alfa, Bravo, Charlie, Delta... Ale w takim

razie po co te liczby?

Albo może to jest rodzaj równania, którego wynikiem jest hasło. Spróbował nacisnąć inny klawisz na
chybił trafił, ale na ekranie pojawił się napis BŁĄD!!!!, a potem

znowu D3L3ND4.

Ze złości chłopiec uderzył pięścią w cementową ścianę. Potem spróbował innej

kombinacji.

BŁĄD!!!!

D3L3ND4

Jeremy postarał się skupić. Tajemniczy napis składał się z siedmiu znaków, a

wiadomość o błędzie zawierała ich osiem. Zatem hasło mogło składać się z ośmiu

znaków. Podniósł się zmartwiony: oznaczało to ponad dwa miliardy możliwych

kombinacji!

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Mógłby stworzyć program crackujący, który sprawdziłby kolejno wszystkie

kombinacje, aż znajdzie tę właściwą. Ale gdzie go podłączyć?

Na pudle nie było widać ani wtyczek, ani wejść, do których można by wpiąć kabelki.

Prawdopodobnie zresztą drzwiczki miały zabezpieczenie przed tego typu próbami

włamania.

Wydawało się, że to się nie uda.

Jeremy opuścił fabrykę tuż przed zmrokiem.

Wrócił do internatu i zaczął myśleć o napisie. Szukał w wyszukiwarce Google i

czytał książki z dziedziny zaawansowanych technik kryptograficznych, czystej

matematyki, teorii tajnych wiadomości. Szukał nazwy „Green Phoenix" na

wszystkich istniejących stronach. Albo przynajmniej miał wrażenie, że to zrobił.

Spróbował pomieszać znaki, ustawić je w kolumnę, dodać i odjąć.

I nic. Spróbował odnaleźć Informacje o fabryce, o dawnych właścicielach, o tym,

dlaczego zamknęli całe przedsiębiorstwo... ale również niczego nie znalazł.

Spędził na tym cały dzień. Spędził na tym drugi dzień.

Potem trzeci.

W końcu los podsunął mu rozwiązanie.

Jeremy biegł właśnie do gabinetu pani Hertz, aby pożyczyć kilka książek, kiedy

zobaczył dyrektora Delmasa, który wycho-

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

dzit ze swego gabinetu w towarzystwie wysokiego i chudego faceta w średnim

wieku. Nieznajomy miał długie białe włosy, które spływały w nieładzie, i gęstą

brodę. Wyglądał jak skrzyżowanie neandertalczyka ze Świętym Mikołajem.

Dzięki, Paul - mówił dyrektor. - Ta zagadka nie dawała mi spać od kilku

tygodni!

Miałem po prostu szczęście - skromnie wymawiał się tamten,

Bzdura! - upierał się dyrektor. - Nie ma zagadki, której byś nie rozwiązał. Nie

bez powodu jesteś dyrektorem Klubu Łamigłówek.

Jeremy'emu coś błysnęło w głowie: być może ten dziwny człowiek zdoła mu

pomóc...

Spłaszczył się za jedną z kolumn w korytarzu, poczekał, aż dyrektor i tajemniczy

osobnik go miną, i zaczął iść za nimi. Dyrektor Delmas pożegnał przyjaciela w

drzwiach, a ten podążył samotnie przez park.

To była odpowiednia okazja.

Jeremy błyskawicznie dopędził mężczyznę.

Przepraszam... - zagadnął nieśmiało.

Tak, młodzieńcze?

Miał bardzo jasne oczy i miły głos.

No, ja... - co mógł mu powiedzieć? Że podsłuchał jego rozmowę z dyrektorem?

Że przypadkowo znalazł superkomputer

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

wojskowy i żeby go odpalić, musi otworzyć tajemne drzwiczki w podziemiach

opuszczonej fabryki?

Mówże! Co się stało?

Mam zagadkę, której nie mogę rozwiązać.

Mężczyzna w zamyśleniu podrapał się po czole.

I chciałbyś pomocy? - mruknął jakby do siebie. - W rzeczywistości nie jest

ważne rozwiązanie, ale to, w jaki sposób się do niego dochodzi. Jeśli ja rozwiążę

zagadkę, stracisz całą zabawę.

Dyrektor Delmas przecież też... - zaczął Jeremy i ugryzł się w język.

Nieznajomy wybuchnął głośnym śmiechem.

Podsłuchiwałeś nas, co? Dobrze. Poszukajmy ławki, usiądźmy sobie wygodnie

i zastanówmy się spokojnie, jak rozwiązać twoją łamigłówkę.

Kiedy usiedli, Jeremy nabazgrał w pośpiechu D3L3ND4 na kartce papieru i podsunął

ją panu Paulowi, który przyjrzał się jej z uwagą.

Kilka sekund później mruknął:

Osiem znaków.

-Tak! - wykrzyknął Jeremy z niedowierzaniem, przypominając sobie ekran z fabryki.

- W jaki sposób można na to wpaść?

Chyba jesteś za młody na takie rzeczy... Ale z drugiej

♦ 49 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

strony, wy, młodzi, jesteście bez porównania lepsi, jeśli chodzi o komputer, od nas starych. Słyszałeś
kiedyś o języku leet?

Jeremy przytaknął. Ściśle rzecz biorąc, leet nie był prawdziwym językiem, tylko

sztuczką programistów stosowaną po to, aby zapamiętać najtrudniejsze hasła. Polegał

on na zastępowaniu niektórych liter cyframi albo innymi symbolami, które

przypominałyby oryginał. Tak więc, na przykład, AMO-RE zmieniało się w 4MOR3

a VITTORIA zmieniała się w VIT-TOR14.

W rzeczywistości Jeremy już brał pod uwagę taką możliwość. Ale D3L3ND4 po

przetłumaczeniu za pomocą leet zmieniało się w słowo DELENDA.

Myślałem o tym - wyjaśnił Jeremy. - Ale odrzuciłem pomysł, bo to słowo nic

nie znaczy.

„Delenda"? - zapytał pan Paul z uśmiechem. - Przykro mi, że muszę

zaprzeczyć, ale nie masz racji. Jest to słowo łacińskie, które znaczy mniej więcej „to, co trzeba
zniszczyć". A wiesz, z jakiego powodu to słowo jest tak słynne, że

niektórzy jeszcze dzisiaj je znają?

Nie - przyznał się Jeremy. Jego mocną stroną były nauki ścisłe, a nie języki

klasyczne.

W starożytnym Rzymie pewien polityk o imieniu Katon, aby przekonać swoich

kolegów do wypowiedzenia wojny wrogiej Kartaginie, każdą, ale to każdą swoją

mowę w senacie koń-

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

strony, wy, młodzi, jesteście bez porównania lepsi, jeśli chodzi o komputer, od nas starych. Słyszałeś
kiedyś o języku leet?

Jeremy przytaknął. Ściśle rzecz biorąc, leet nie był prawdziwym językiem, tylko

sztuczką programistów stosowaną po to, aby zapamiętać najtrudniejsze hasła. Polegał

on na zastępowaniu niektórych liter cyframi albo innymi symbolami, które

przypominałyby oryginał. Tak więc, na przykład, AMO-RE zmieniało się w 4MOR3

a VITTORIA zmieniała się w V1T-TOR14.

W rzeczywistości Jeremy już brał pod uwagę taką możliwość. Ale D3L3ND4 po

przetłumaczeniu za pomocą leet zmieniało się w słowo DELENDA.

Myślałem o tym - wyjaśnił Jeremy. - Ale odrzuciłem pomysł, bo to słowo nic

nie znaczy.

„Delenda"? - zapytał pan Paul z uśmiechem. - Przykro mi, że muszę

zaprzeczyć, ale nie masz racji. Jest to słowo łacińskie, które znaczy mniej więcej „to, co trzeba
zniszczyć". A wiesz, z jakiego powodu to słowo jest tak słynne, że

niektórzy jeszcze dzisiaj je znają?

Nie - przyznał się Jeremy. Jego mocną stroną były nauki ścisłe, a nie języki

klasyczne.

W starożytnym Rzymie pewien polityk o imieniu Katon, aby przekonać swoich

kolegów do wypowiedzenia wojny wrogiej Kartaginie, każdą, ale to każdą swoją

mowę w senacie koń-

♦ 50 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

czył zdaniem: „Carthago delenda est", czyli „Kartagina musi zostać zniszczona".

„Carthago" ma osiem liter... - wymamrotał Jeremy z rozpromienioną miną.

Wziął od pana Paula długopis i kartkę i nabazgrał na niej C4RTH4G0.

Gratulacje, mój młody przyjacielu.

To było rozwiązanie.

Jeremy włożył do plecaka latarkę elektryczną i laptop, sprawdził, czy na korytarzu jest pusto i
wyślizgnął się z pokoju. Potem przemyślał to raz jeszcze i zawrócił.

Wyciągnął spod łóżka swoją starą hulajnogę - w ten sposób będzie mógł przebyć

kanały o wiele szybciej.

Przeszedł przez park Kadic i spuścił się do studzienki.

Kiedy winda starej fabryki dowiozła go na pierwszy poziom pod ziemią, obejrzał

chwilę w milczeniu fotel sterowania, który stał przed zgaszonymi ekranami.

Zaraz się dowiem, czy rozwiązanie jest poprawne - powiedział na głos.

Potem spuścił się w dół szybu. Zapaloną latarkę zawiesił sobie na szyi na sznurku.

Kiedy dotarł na dół, miał tak spocone dłonie, że palce mu się ześlizgiwały ze

szczebelków. Wytarł sobie czoło podkoszulkiem i skierował słabą wiązkę światła la-

♦ 51 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

tarki na drzwiczki. Na wyświetlaczu urządzenia do otwierania widać było jeszcze ten sam napis.

D3L3ND4

Chłopiec wziął głęboki oddech, a następnie zaczął wystukiwać rozwiązanie. Skoro

tylko przycisnął klawisz ze znakiem zero w słowie C4RTH4G0, na ekranie pojawiło

się nowe słowo...

DOSTĘP!

...i zamek otworzył się z suchym trzaskiem.

Jeremy spodziewał się znaleźć salę, w której aż do sufitu będą stały dziesiątki

ciemnych szafek i ściany spokojnie szumiących komputerów. Zobaczył natomiast

wielki cylinder pokryty dziwnymi ciemnymi napisami. Nie wyglądał jak komputer.

Przypominał raczej nowoczesną rzeźbę. Była to technologia, z jaką Jeremy nigdy

wcześniej się nie zetknął.

- Ciekawe, czy zadziała - powiedział i jego głos odbił się echem w pustej sali.

Był tylko jeden sposób, aby to sprawdzić. Jeremy podszedł do wyłącznika u

podstawy cylindra. Była to prosta dźwignia, którą należało popchnąć do dołu.

Po chwili wahania Jeremy opuścił dźwignię.

Strzeliła z niej błękitnawa iskierka.

Jeremy wrócił do laboratorium, aby sprawdzić, czy coś się zdarzyło.

Odetchnął głęboko i usiadł na fotelu.

♦ 52 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Jego ciężar uruchomił czujnik i ekrany natychmiast się zaświeciły. Z okrągłej rampy na podłodze,
którą chłopiec wziął za platformę do teleportacji, wznosił się stożek zielonego światła. Przypominało
to rodzaj rzutnika.

Na monitorach zaczęły wyświetlać się rzędy znaków. Jeremy nigdy nie widział tego

języka programowania.

Z zachwytem zaczął badać fantastyczny komputer. W czasie gdy stukał palcami po

klawiaturze, promień z rzutnika utworzył kulę, która unosiła się w powietrzu. Była podzielona na
cztery części. W środku błyszczał intensywnie biały rdzeń.

- Mapa - wyszeptał podniecony chłopiec.

Wielka mapa świata podzielona na cztery sektory.

Jeremy był już prawie pewien, że znajduje się wewnątrz bazy wojskowej. Tylko że ta unosząca się w
powietrzu kula nie wyglądała na Ziemię. Nie rozpoznał żadnego z

kontynentów. Postukał trochę w klawisze. Na czterech sektorach pojawiła się seria

nazw:

LYOKO LAS.

LYOKO LODOWIEC.

LYOKO PUSTYNIA.

LYOKO GÓRY.

„Lyoko"? Jeremy zwiększył zoom i obraz podzielił się na oddzielne części. Łączył je centralny rdzeń,
który nie miał nazwy.

♦ 53 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Rdzeń był biały. Cztery sektory miały różne kolory.

LAS.

LODOWIEC.

PUSTYNIA.

GÓRY.

Jeremy pocił się z podniecenia, okulary ześlizgiwały mu się na czubek nosa, a

szkiełka zaczynały pokrywać się parą. Palce mu drżały, gdy wystukiwał polecenia,

których nie mógł nawet do końca zrozumieć.

ZOOM. WEJDŹ. RDZEŃ. WEJDŹ.

PODAJ HASŁO. ODMOWA DOSTĘPU.

Koniec. Nie mógł się dalej ruszyć. Widać było nadal cztery sektory i biały rdzeń.

Wyglądały na niedostępne i nie było żadnej innej wskazówki.

PODAJ HASŁO. COFNIJ. LYOKO LAS. WEJDŹ. PODAJ HASŁO.

ODMOWA DOSTĘPU. WYMAGANE POŁĄCZENIE.

- „Połączenie" - wycedził Jeremy przez zaciśnięte zęby. - Z czym ty się masz łączyć?

♦ 54 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

Kolejne tajemnicze napisy na ekranie.

SKANOWANIE AKTYWNE.

TRWA POSZUKIWANIE ISTOT LUDZKICH...

POSZUKIWANIE ZAKOŃCZONE. ISTOTA LUDZKA ZNALEZIONA.

WIEŻA 3. LYOKO LAS. POŁĄCZYĆ?

Jeremy nic nie rozumiał. Teraz rzutnik pokazywał tylko część sektora lasu. W rogu

tej części migotał czerwony punkt...

POŁĄCZYĆ?

Ale co to, do licha, znaczy? Czerwony punkt jest istotą ludzką?

„Uspokój się!", rozkazał sobie Jeremy, biorąc głęboki oddech.

Gigantyczny superkomputer, który stał w samym sercu opuszczonej fabryki, skrywał

w sobie bardzo zaawansowaną grę komputerową. Wyglądała na jedną z tych, w

których biorą udział osoby z całego świata, łącząc się przez Internet. Być może

„istota ludzka" w sektorze lasu oznaczała właśnie... innego gracza.

W Wieży 3. W Lyoko.

Cokolwiek to znaczy.

Jeremy siedział nieruchomo. Jeśli naprawdę odpalił grę komputerową, to dlaczego

została ona wcześniej wyłączona?

♦ 55 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Kolejne tajemnicze napisy na ekranie.

SKANOWANIE AKTYWNE.

TRWA POSZUKIWANIE ISTOT LUDZKICH...

POSZUKIWANIE ZAKOŃCZONE. ISTOTA LUDZKA ZNALEZIONA.

WIEŻA 3. LYOKO LAS. POŁĄCZYĆ?

Jeremy nic nie rozumiał. Teraz rzutnik pokazywał tylko część sektora lasu. W rogu

tej części migotał czerwony punkt...

POŁĄCZYĆ?

Ale co to, do licha, znaczy? Czerwony punkt jest istotą ludzką?

„Uspokój się!", rozkazał sobie Jeremy, biorąc głęboki oddech.

Gigantyczny superkomputer, który stał w samym sercu opuszczonej fabryki, skrywał

w sobie bardzo zaawansowaną grę komputerową. Wyglądała na jedną z tych, w

których biorą udział osoby z całego świata, łącząc się przez Internet. Być może

„istota ludzka" w sektorze lasu oznaczała właśnie... innego gracza.

W Wieży 3. W Lyoko.

Cokolwiek to znaczy.

Jeremy siedział nieruchomo. Jeśli naprawdę odpalił grę komputerową, to dlaczego

została ona wcześniej wyłączona?

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

Kolejne tajemnicze napisy na ekranie.

SKANOWANIE AKTYWNE.

TRWA POSZUKIWANIE ISTOT LUDZKICH...

POSZUKIWANIE ZAKOŃCZONE. ISTOTA LUDZKA ZNALEZIONA.

WIEŻA 3. LYOKO LAS. POŁĄCZYĆ?

Jeremy nic nie rozumiał. Teraz rzutnik pokazywał tylko część sektora lasu. W rogu

tej części migotał czerwony punkt...

POŁĄCZYĆ?

Ale co to, do licha, znaczy? Czerwony punkt jest istotą ludzką?

„Uspokój się!", rozkazał sobie Jeremy, biorąc głęboki oddech.

Gigantyczny superkomputer, który stał w samym sercu opuszczonej fabryki, skrywał

w sobie bardzo zaawansowaną grę komputerową. Wyglądała na jedną z tych, w

których biorą udział osoby z całego świata, łącząc się przez Internet. Być może

„istota ludzka" w sektorze lasu oznaczała właśnie... innego gracza.

W Wieży 3. W Lyoko.

Cokolwiek to znaczy.

Jeremy siedział nieruchomo. Jeśli naprawdę odpalił grę komputerową, to dlaczego

została ona wcześniej wyłączona?

♦ 55 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

I dlaczego znajdowała się w takim miejscu? W starej fabryce. O wiele starszej od

technologii, którą skrywała.

Zaczął się bać. Bardzo łatwo byłoby nacisnąć enter. Zupełnie tak, jakby ktoś chciał, żeby Jeremy to
zrobił. Ale kto?

To nie jest gra - wyszeptał chłopiec, zaciskając zęby. - Być może jest to

wirtualna rzeczywistość. Ale nie służy do grania. W tym wypadku więc czerwony

punkt, „istota ludzka", może oznaczać każdą rzecz. Nawet coś niebezpiecznego.

Powinien wyłączyć to wszystko. Pójść sobie. Zapomnieć. Skończyć eksperyment na

konkurs.

Ale Jeremy czuł, że nie może. Siedział przed fantastycznym komputerem. I musiał

odkryć, do czego on służy.

Musiał dowiedzieć się czegoś więcej.

NACIŚNIJ S, ABY POŁĄCZYĆ SIĘ Z ISTOTĄ.

No, dobra - Jeremy powiedział to na głos, aby dodać sobie odwagi. - Łączymy

się z nią. Jazda.

Jego palec nacisnął klawisz S. Ekran zrobił się nagle ciemny, potem coś się ruszyło.

Przestraszony Jeremy zamknął na chwilę oczy. Kiedy je z powrotem otworzył,

zobaczył przed sobą twarz dziewczynki. Miała intensywnie różowe, przycięte na

pazia włosy, a na czole długą grzywkę. Po bokach twarzy wyrastała jej para

spiczastych uszu, takich jak

♦ 56 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

I dlaczego znajdowała się w takim miejscu? W starej fabryce. O wiele starszej od

technologii, którą skrywała.

Zaczął się bać. Bardzo łatwo byłoby nacisnąć enter. Zupełnie tak, jakby ktoś chciał, żeby Jeremy to

zrobił. Ale kto?

To nie jest gra - wyszeptał chłopiec, zaciskając zęby. - Być może jest to

wirtualna rzeczywistość. Ale nie służy do grania. W tym wypadku więc czerwony

punkt, „istota ludzka", może oznaczać każdą rzecz. Nawet coś niebezpiecznego.

Powinien wyłączyć to wszystko. Pójść sobie. Zapomnieć. Skończyć eksperyment na

konkurs.

Ale Jeremy czuł, że nie może. Siedział przed fantastycznym komputerem. I musiał

odkryć, do czego on służy.

Musiał dowiedzieć się czegoś więcej.

NACIŚNIJ S, ABY POŁĄCZYĆ SIĘ Z ISTOTĄ.

No, dobra - Jeremy powiedział to na głos, aby dodać sobie odwagi. - Łączymy

się z nią. Jazda.

Jego palec nacisnął klawisz S. Ekran zrobił się nagle ciemny, potem coś się ruszyło.

Przestraszony Jeremy zamknął na chwilę oczy. Kiedy je z powrotem otworzył,

zobaczył przed sobą twarz dziewczynki. Miała intensywnie różowe, przycięte na

pazia włosy, a na czole długą grzywkę. Po bokach twarzy wyrastała jej para

spiczastych uszu, takich jak

♦ ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

u elfa. Jej delikatne rysy podkreślał egzotyczny makijaż. Na policzkach miała dwie pionowe kreski w
tym samym kolorze co powieki. Słychać było jej spokojny oddech,

typowy dla osób pogrążonych w głębokim śnie. Dochodził on z jej przymkniętych

ust.

Śliczna - powiedział do siebie Jeremy półgłosem.

Nagle młoda elfka otworzyła oczy. Były zielone, wielkie

i błyszczące.

Rozejrzała się dookoła, zdezorientowana. Za plecami miała czarną ścianę, na której rozsiane były
pozbawione sensu liczby i symbole.

Gdzie ja jestem? - spytała. Zdawała się patrzeć wprost na chłopca. - Kim ty

jesteś?

Jeremy aż zeskoczył z fotela.

Do mnie mówisz? Ty mnie widzisz?!

Przy stanowisku musiały być kamera internetowa, mikrofon i głośniczki, których nie zauważył.

Przede wszystkim jednak, dziwna rzecz - starał się, ale nie był w stanie jasno myśleć.

Ty nie powinnaś... to znaczy... Właściwie... kim ty jesteś? - wybełkotał

speszony.

Nie wiem. A ty kim jesteś? - powtórzyła za nim elfka.

Ja jestem... jestem chłopcem.

No to ja jestem dziewczynką. Tak sądzę.

Jeremy nie wierzył własnym oczom.

♦ ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

Możesz mi powiedzieć, dlaczego... jestem tutaj? - spytała elfka.

Jeremy nie wiedział, co odpowiedzieć.

A niczego nie pamiętasz?

Dziewczynka przetarła sobie oczy i znów zaczęła rozglądać się dookoła. Zmartwiona

potrząsnęła głową.

Co robiłaś przed chwilą? - próbował nalegać Jeremy.

Spałam.

Spałaś? Od jak dawna?

Nie umiem powiedzieć - odpowiedziała dziewczynka, coraz bardziej speszona.

Po chwili niezręcznej ciszy chłopiec postanowił się przedstawić:

Mam na imię Jer... Jeremy.

Jeremy. Ładne imię. Podoba mi się.

Po raz pierwszy dziewczynka lekko się uśmiechnęła. Potem znów się zasmuciła.

Ja nie pamiętam nawet, czy mam jakieś imię.

Zróbmy tak - zaproponował Jeremy po chwili zastanowienia. - Jeśli nie znasz

swojego imienia, ja wymyślę dla ciebie jakieś. Co powiesz na... czekaj... Maya?

Dziewczynka zamrugała oczami w sposób, któremu Jeremy nie mógł się oprzeć.

Maya... - powtórzyła. - Ładnie! Maya i Jeremy. Jesteśmy

♦ ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

już od teraz przyjaciółmi?

Jeremy pomyślał, że wszystko to jest strasznie dziwne. Ale bez wahania

odpowiedział:

- Oczywiście. Jesteśmy przyjaciółmi.

SEN MAI

Kiedy Jeremy zaprowadził Ulricha do fabryki, zszedł z nim aż do sali z kolumnami,

która znajdowała się na drugim poziomie pod ziemią.

A co to za cosie? - zapytał Ulrich, pokazując palcem te kolumny.

Nie mam pojęcia.

Zbliżyli się do pierwszych metalowych drzwi, które przesunęły się z brzękiem.

Wewnątrz kolumny była oświetlona kabina.

Ulrich wsadził tam głowę, aby się rozejrzeć.

Nie wchodź! - ostrzegł go Jeremy, który trzymał się z tyłu.

Dlaczego?

Jeremy westchnął.

♦ 61 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Obawiam się, że to może być niebezpieczne. Rozmawiałem o tym z Mayą.

Tą twoją przyjaciółką, która bawi się w „Śpiącą Królewnę w komputerze"?

Skąd ona się łączy?

W tym sęk. Nie wiem. I wydaje mi się, że nawet ona tego nie wie.

Ulrich podrapał się w głowę.

Mówiłeś mi, że widziałeś ją w środku lasu, prawda?

Tak. To jest sektor wirtualnego świata, który wygląda tak, jakby go

zaprojektowano w najdrobniejszych szczegółach.

A ona jak cię widzi?

Widzi mnie tu. W fabryce.

Ona widzi świat realny, a ty świat wirtualny.

No właśnie.

A jak się słyszycie?

-Jej głos dochodzi z głośników. A mój? Nie wiem. Ona mówi, że słyszy go wszędzie

dookoła siebie.

Noo, farciarzu!

E tam. No więc wygląda na to, że stąd można kontrolować ten cały wielki

świat wirtualny... w którym jest także ona.

Zatem twoja przyjaciółka należy do świata wirtualnego?

Nie jestem pewny.

Dlaczego?

Jeremy chwilę się zastanawiał.

♦ 62 ♦

♦ SEN MAI ♦

Trudno wyjaśnić - przyznał w końcu. - Gdy rozmawiałem z nią po raz

pierwszy, od razu pomyślałem, że mam przed sobą istotę wirtualną, coś w rodzaju

zaawansowanej sztucznej inteligencji. Nie była w stanie odpowiedzieć na pytania,

które w naszym świecie są podstawowe, tak jakby nic nie wiedziała. Nie znała nawet swojego
imienia. A jednak we wszystkim tym, w jej zachowaniu, w jej głosie... było coś... nieokreślonego i
bardzo... ludzkiego. Dlatego nabrałem przekonania, że jest to prawdziwa dziewczynka. Z krwi i
kości.

Szkoda tylko, Jeremy, że ona tkwi w komputerze pełnym wirtualnej

rzeczywistości! Coś ty, nie może być prawdziwa! Jak ci przyszedł do głowy taki

bezsensowny pomysł?

Poddałem ją testowi Turinga.

Czemu ją poddałeś? - wytrzeszczył oczy Ulrich.

Wobec tak bezgranicznej ignorancji Jeremy tylko westchnął z rezygnacją.

Turing był matematykiem - zaczął wyjaśniać. - Jednym z wynalazców

informatyki. Wymyślił między innymi test, aby określić, czy dana istota jest

człowiekiem, czy tylko maszyną.

Chyba widziałem coś w tym stylu w jednym starym filmie z Harrisonem

Fordem. Był tam robot, który nie wiedział, że jest robotem... - skomentował Ulrich, drapiąc się po
głowie.

Poddałem ją temu testowi - przerwał mu Jeremy. - Otrzymałem wynik

pozytywny. Więc się zastanawiam: jeśli Maya jest

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

realną osobą, która znajduje się wewnątrz superkomputera, to jak do licha się tam

dostała? - mówiąc to ostatnie zdanie, oparł się o przesuwne, podświetlane drzwi,

które otworzyły się z szelestem.

Sekundę! - zawołał Ulrich na ten widok. - Coś mi mówi, że znasz już

odpowiedź...

Owszem. Te kolumny mogą mieć z tym coś wspólnego.

Drzwi kabiny otworzyły się ponownie. Trzy kolumny przybrały teraz nowy,

niepokojący wygląd. Jeremy wskazał przyjacielowi kable i urządzenia, które

odchodziły z ich szczytu i znikały w suficie.

Wiem, że to bez sensu, Ulrich... ale sądzę, że jest to rodzaj skanerów. Coś w

stylu fotokopiarek biotrójwymiarowych.

Ciekawostka - skomentował ironicznie Ulrich. - A po naszemu?

W praktyce - tłumaczył cierpliwie Jeremy - te trzy kolumny służą do

teleportowania się do świata wirtualnego, w którym żyje Maya.

Science flction - parsknął Ulrich.

Tak samo myślałem.

Chcesz powiedzieć, że dostała się tu do środka i znalazła się... z drugiej strony?

Dokładnie to chcę powiedzieć - przytaknął poważnie Jeremy.

♦ 64 ♦

♦ SEN MAI ♦

A mogę cię spytać, jak na to wpadłeś?

Sam nic z tego nie rozumiem. Ale tu u dołu, widzisz, na kolumnie jest napis...

Skaner. Kabina do wirtualizacji. Uwaga. Kurczę.

Kurczę? Tego tam chyba nie było.

Wiem, chciałem tylko... Och, nieważne!

Słuchaj, Ulrich. Test Turinga nie jest na sto procent wiarygodny i Maya może

być zaawansowanym programem sztucznej inteligencji, który pod każdym względem

naśladuje ludzką osobowość. Ale jeśli tak nie jest, musimy znaleźć sposób, aby ją

uwolnić.

Pytałeś ją, czy przypomina sobie te... kabiny do wirtualizacji?

Nie przypomina sobie skanerów i nie wie, od jak dawna jest w środku. Mówi,

że spała.

Nagle Ulricha przeszedł dreszcz. Zwiedzanie starej fabryki razem z przyjacielem

było zabawne. Ale teraz poczuł, że pcha się w coś niebezpiecznego. Coś bardzo

niebezpiecznego.

No więc co chcesz zrobić? - zapytał w końcu.

Jeremy poprawił sobie okulary na nosie.

To chyba oczywiste? Chcę sprawdzić, czy moja teoria jest słuszna i czy te

urządzenia naprawdę działają tak, jak myślę. I w ten sposób dochodzimy do tego, po co tu jesteś.

Potrzebujesz świnki morskiej.

♦ 65 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Bezbłędne wnioskowanie.

Ulrich uśmiechnął się, bo w jego głowie powoli kiełkował pomysł.

Daj spokój, stary. Ani myślę wchodzić do środka! Nawet jeśli podoba mi się

pomysł ze świnką morską... - Ulrich z dziwnym uśmieszkiem spojrzał Jeremy'emu

prosto w oczy. - Znasz takiego jednego, co się nazywa Odd Della Robbia?

Twój kumpel z pokoju? Ten, co tak leci na dziewczyny?

Ten. Co o nim myślisz?

Hm. Wydaje się dziwny.

Nie widziałeś jeszcze jego psa...

Koło wejścia do internatu Kadic wisiał długi regulamin, którego uczniowie mieli

obowiązek przestrzegać.

Rzeczy w stylu: PO KOLACJI NIE WOLNO WYCHODZIĆ Z INTERNATU BEZ

OPIEKI NAUCZYCIELA. Albo: PO GODZ. 22.00 TRZEBA ZACHOWYWAĆ

CISZĘ, ABY NIE PRZESZKADZAĆ INNYM UCZNIOM. Mniej więcej w połowie

kartki widniał czerwony napis, wykonany dwa razy większymi literami, żeby nikt go

przypadkiem nie przeoczył: W SZKOLE KADIC NIE WOLNO TRZYMAĆ

ZWIERZĄT DOMOWYCH, ŁĄCZNIE ZE ZŁOTYMI RYBKAMI I MAŁYMI

ZWIERZĘTAMI W KLATCE (CHOMIKAMI, KANARKAMI ITP). UCZNIOWI,

KTÓRY ZŁAMIE TĘ ZASADĘ, GROZI ZAWIESZENIE OD JEDNEGO DO

TRZECH DNI, A W CIĘŻSZYCH

♦ 66 ♦

♦ SEN MAI ♦

PRZYPADKACH WYDALENIE ZE SZKOŁY. ZWIERZĘ ULEGNIE

KONFISKACIE.

Ulrich nie miał zwierząt.

Za to Odd Della Robbia - i owszem. Przeszmuglował do szkoły Kiwiego,

obrzydliwego, wyłysiałego szczeniaka ze spiczastymi uszami i rozdziawionym

pyskiem. Wprowadziwszy się do ich wspólnego pokoju, Odd stosował najbardziej

absurdalne sposoby, aby go ukryć: wpychał go do szafy lub pod łóżko, wynosił w

plecaku na dwór dla załatwienia potrzeby. Po pierwszych dwóch dniach Ulrich uznał, że Kiwi jest
najbardziej wstrętnym kundlem świata. W nocy skamlał, bo czuł się

samotny. Jeśli świecił księżyc, wył, dobrze chociaż, że cicho. W ciągu dnia uwielbiał

chować się w szufladach, gdzie gryzł i obśliniał ubrania.

Ulrich znalazł swój strój do taekwondo w strzępach. Jego adidasy zostały dosłownie pożarte. Kiedy
pokazał je Oddowi, ten tylko wzruszył ramionami: Kiwi zawsze lubił

śmierdzące rzeczy.

Owego wieczoru Ulrich wrócił ze starej fabryki i jakby nigdy nic wszedł do pokoju.

Poczeka, aż zrobi się głęboka noc, a potem... jeśli Jeremy potrzebuje świnki morskiej, to on mu ją
dostarczy!

Położył się do łóżka całkowicie ubrany i udawał, że śpi. Wreszcie usłyszał, że w

łóżku obok oddech Odda staje się cięż-

♦ 67 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

ki i regularny. Kiwi zwinął się w kłębek na butach swojego pana i skamlał cicho.

Ulrich spojrzał na zegarek: minęła północ. Umówił się z Je-remym, że spotkają się

przy włazie koło pierwszej. O tej porze również Jim Morales, nauczyciel WF-u, który pilnował
uczniów, zwykle już głośno chrapał. Ulrich odczekał jeszcze kilka sekund...

Droga wolna!

Chłopiec podniósł kołdrę, starając się nie hałasować.

A teraz czas na nas, wredna bestio! - wyszeptał. Złapał Kiwiego, przycisnął go

do siebie, aby nie szczekał, i wyślizgnął się z pokoju.

Promień światła zza drzwi, które się otwierały. Lekkie puk drzwi, które się zamykały.

Odd Della Robbia otworzył oczy z nieprzyjemnym wrażeniem, że coś jest nie tak.

Moment... Nie słychać chrapania Kiwiego. Odd usiadł zaniepokojony. Łóżko Ulricha

- puste. Kiwiego ani śladu.

Piesku?... - zawołał.

Nic.

Spróbował zagwizdać. Znów nic.

Odd błyskawicznie włożył kurtkę na piżamę i wybiegł z pokoju. Od strony schodów

dobiegał odgłos lekkich kroków.

I ten dźwięk... to był Kiwi, który poszczekiwał, ale w jakiś taki dziwny, stłumiony sposób!

-Ej, ty! Co...

♦ 68 ♦

♦ SEN MAI ♦

Drzwi wejściowe do internatu były otwarte i Odd, nie zwalniając, wybiegł na

zewnątrz. Owiało go przejmująco chłodne, nocne powietrze.

Zobaczył sylwetkę Ulricha, ledwie widoczną pomiędzy drzewami w parku. Dlaczego

Ulrich wziął jego psa? Przyszło mu do głowy wiele niepokojących hipotez. Jego

nowy kolega z pokoju jest mrukiem, zgoda, ale w gruncie rzeczy wygląda na

równego gościa. Z pewnością nie skrzywdzi Kiwiego. Nawet jeśli wściekł się o te

pożarte buty!

Odd zatrzymał się między drzewami i złapał oddech.

Wokół niego cicho falowała trawa. Rozejrzał się dookoła, szukając kolegi z pokoju, który się jakby
zdematerializował.

Potem zauważył na ziemi uchylony właz. Podszedł bliżej i aż

się cofnął: w głębi było szambo. Chłopiec pochylił się, wsuwając głowę do włazu, ale natychmiast
się wycofał, zniesmaczo-ny fetorem, który dobywał się z instalacji

kanalizacyjnej.

Jednakże z głębi dobiegał cichnący odgłos kroków - Ulrich zszedł na dół. A jeśli

zrobił to Ulrich, on też sobie poradzi.

Zatkawszy nos, rzecz jasna.

Ale śliczny! - wykrzyknęła Maya z komputera, gdy Ulrich pokazał jej

Kiwiego.

Jak ty... jak ty to robisz, że nas widzisz? - zapytał ją zaciekawiony chłopiec.

♦ 69 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Przede mną w powietrzu pojawiło się okno - uśmiechnęła się dziewczynka. - I

wy jesteście tam w środku.

Jejku! Ale jazda! - wykrzyknął Ulrich, oglądając ją na ekranie w laboratorium.

- To jest coś w rodzaju wideokonferencji.

Jeremy poprawił go tonem profesjonalisty:

Powiedziałbym raczej, że jest to zaawansowany interfejs, łączący użytkownika

ze światem wirtualnym. Wykorzystuje on kamery internetowe, mikrofony i licho wie,

co jeszcze. W każdym razie... Mayu, niedługo będziesz mogła poznać Kiwiego

osobiście. Znalazłem w komputerze program do wirtualizacji, który tego dokona.

Jestem na dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewny, że wszystko pójdzie dobrze.

Najpierw wyślemy do ciebie psa, potem spróbujemy zrobić jego transfer z powrotem.

Kiedy sprawdzimy, że jest cały i zdrowy, my też możemy spróbować przyjść... albo

uwolnić ciebie...

Tylko się nie zagalopuj - szepnął Ulrich. - Jedna rzecz na raz. Zacznijmy

transfer zwierzaka.

W oczach dziewczynki błysnął dziwny ognik.

Jesteś pewien, że wiesz, co robisz, Jeremy?

-Tak. To znaczy, nie... ale nie martw się - próbował ją uspokoić. - To jest tylko

pierwsza próba i być może trzeba będzie trochę czasu. Ten superkomputer jest

cholernie skomplikowany.

♦ 70 ♦

♦ SEN MAI ♦

I być może, niestety, w czasie eksperymentu stracimy Ki-wiego na zawsze... -

Ulrich uśmiechnął się złośliwie.

Jeremy zgromił go wzrokiem.

Zejdź na dół. Włóż Kiwiego do jednego ze skanerów, zamknij drzwi i wracaj.

Zaczekam na ciebie i włączę odliczanie, dopiero jak przyjdziesz.

Kiedy Ulrich złaził w dół po szczebelkach, piesek, uradowany, że coś się dzieje,

oblizał mu całą twarz.

Fuj! Wreszcie się ciebie pozbędę, wstrętny zwierzaku.

Pięć minut później Ulrich był już z powrotem.

Gotowe!

Super. Maya, szykuj się. Musisz mi cały czas mówić, co się dzieje w twoim

świecie. Uwaga, włączam odliczanie: pięćdziesiąt... czterdzieści dziewięć...

Co tam się dzieje? - zapytał nagle Ulrich.

-Co?

Słyszałem hałas. Jakby ktoś jechał windą.

Idź sprawdzić.

Ulrich przyjrzał się odliczaniu, które przebiegało nieubłaganie.

Zaraz - wymamrotał.

Kiedy Odd trafił do sali ze skanerami, był prawie pewien, że znajduje się w środku snu. Albo raczej
koszmaru.

♦ 71 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Krótko mówiąc, w jakimś absolutnie nierealnym miejscu.

Pokonał kanały i żelazny most, przeszedł przez opuszczoną fabrykę i zjechał

rozklekotaną windą. Ale dopiero ta jasna sala z supernowoczesnymi kabinami

prysznicowymi była naprawdę dziwna.

Ale odjazd... - wymamrotał, wytrzeszczając oczy.

W odpowiedzi usłyszał cichy, jakby przytłumiony skowyt.

Kiwi! - zawołał Odd. - Gdzieś ty się schował? Chodź tu, piesiu!

Szczeniak zaczął szczekać jak opętany i drapać od środka jedną z dziwnych kolumn.

Odd podbiegł do niej i dotknął ściany, która się otworzyła, przesuwając się na bok.

Trzy... dwa...

Kiwi wyskoczył na zewnątrz jak pocisk i walnął Odda w sam środek brzucha, omal

go nie przewracając.

Uff, mały... - jęknął chłopiec, opierając się o drzwi kabiny, aby nie upaść. Błąd.

Kiwi rzucił mu się pod nogi, podciął go, ściana znowu się odsunęła, Odd zaczął

machać rękami w poszukiwaniu oparcia, którego zabrakło, i runął do środka

kolumny. Drzwi z trzaskiem zamknęły się za jego plecami.

Jeden... zero! Wirtualizacja!

♦ 72 ♦

♦ SEN MAI ♦

Światło wewnątrz zmieniło się nagle w oślepiający blask. Odd poczuł, że się unosi, popychany
silnymi podmuchami powietrza, które wichrzą mu włosy na głowie.

Zamknął oczy. Skóra go piekła, włoski na rękach się najeżyły i...

...spadł na ziemię jak kot, podpierając się nogami i rękami, żeby złagodzić uderzenie.

Odjazd!

„Rany, gdzie ja jestem?".

Wszystko dookoła miało nierzeczywiste kolory i kształty, typowe dla grafiki 3D z

gier komputerowych. Były tam niebotyczne drzewa. Było światło, mimo że nie

widział słońca. Kolor podłoża przechodził od ciemnego brązu w piaskowy.

Brakowało horyzontu. Krajobraz był sterylny i opustoszały.

Odd przełknął ślinę.

Do licha! Tak jakby znalazł się wewnątrz gry komputerowej.

Wrażenia wzrokowe byty tak silne i zarazem tak dziwne, że Odd odruchowo zakrył

sobie oczy rękami.

I natychmiast je zabrał, przestraszony. To nie były jego ręce!

Przyjrzał się sobie uważniej. Nie był już ubrany w piżamę i kurtkę - miał na sobie fioletowy
skafander. Na rękach miał coś jakby rękawiczki, które na czubkach palców kończyły się pazurami.
Jego ciało także nie było już realne. U dołu pleców wyrastał

mu ogon. Najbardziej niewiarygodne było to, że go

♦ 73 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

czuł. Czuł także swoje miękkie futerko, które chłonęło powietrze i robiło się

puszyste.

Skonsternowany, dotknął twarzy. Została normalna, ale włosy na głowie najeżyły mu

się jak u punka, a nad czołem wyrosło dwoje miękkich, włochatych uszu.

Hej, stałem się czymś w stylu.'., superkota!

Odd? - wyrwał go z tych rozmyślań jakiś głos.

Chłopiec odwrócił się, próbując zobaczyć, kto to mówi, ale

nie zobaczył nikogo. Głos zdawał się dochodzić bezpośrednio z wnętrza jego ucha,

jakby ktoś włożył w nie słuchawkę.

O kurczę! - wykrzyknął głos, najwyraźniej wzburzony. - Odd, co ty tam

robisz?!

Odd ze zdziwieniem rozpoznał głos Jeremy'ego Belpoisa, klasowego megakujona.

Jeremy...? To ty?

Tak! To ja!

Gdzie... jak mnie słyszysz?

Licho wie. Ale twój głos dochodzi głośno i wyraźnie, i widzę cię na

monitorach.

Odd? - włączył się drugi głos, bardziej znajomy.

Ulrich! Powiesz mi łaskawie, w co mnie, do cholery, wpakowałeś?

Sam chciałbym wiedzieć, co robisz tam ty zamiast twojego zapchlonego

kundla - głos Ulricha brzmiał niepewnie.

♦ 74 ♦

♦ SEN MAI ♦

- Ale hej, moment, chłopaki, coś przegapiłem? Czy ktoś zechce mi wyjaśnić, co to za miejsce?
Dlaczego mam wrażenie, że nie jest to miejsce... normalne?

Potem głos Jeremy'ego potwierdził jego najdziwniejsze przypuszczenia:

Bo faktycznie tak jest, Odd. Znajdujesz się w świecie wirtualnym,

kontrolowanym przez superkomputer... hm... kwantowy.

Co?! To żart, prawda?

Nie. Kabina, do której wszedłeś, a w której miał się znaleźć Kiwi, to skaner do

wirtualizacji biotrój...

Ej, ej, ej! - wybuchnął Odd, który zaczynał się niecierpliwić. - Sorki, że ci

przerwę, stary, ale jak mi wyjaśnisz, dlaczego mam... to?

Kurczę! - wtrącił się ożywiony Ulrich. - Ale to coś to jest ogon\

Mhm... no... - wybełkotał Jeremy. - Prawdopodobnie obraz, który się

materializuje w świecie cyfrowym, nie odpowiada rzeczywistemu obrazowi, ale

krzyżuje się z twoimi marzeniami i... Och, do cholery, nie wiem! - jęknął. - Być może po prostu
marzyłeś, aby stać się kotem, i komputer zamienił te podświadome

pragnienia na cyfrowe wcielenie.

Kotem...? - powtórzył Odd, rozglądając się dookoła. - No dobra. A teraz gdzie

jestem?

Cisza

♦ 75 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

W Lyoko.

W Lyoko?

Dokładniej mówiąc... na Pustyni Lyoko.

Nie ma tu nikogo innego oprócz mnie?

Jest dziewczynka. Maya.

Ładna?

Nie w twoim typie. Ma uszy jak u elfa.

A oprócz mnie i dziewczynki z uszami jak u elfa nie ma tu czasem dziwnych

stworów, które wyglądają jak opancerzone grzyby i przemieszczają się stadem...?

Hm, nie, nie sądzę.

Więc one też musiały znaleźć się w Lyoko przez przypadek. I właśnie tu idą!

W starej fabryce Jeremy z furią walił w klawisze, zmieniając ujęcie, z którego

oglądał Odda.

Ooo! To one - wykrzyknął Ulrich, bardziej zafascynowany niż przestraszony.

Poruszały się po lesie zwartą grupą, podskakując na ohydnych owadzich nóżkach.

Wyglądały jak pokryte brodawkami karaluchy.

Jak tylko zlokalizowały Odda, zaczęły w niego strzelać promieniami laserowymi.

Chłopiec na mgnienie oka zamarł w bezruchu, sparaliżowany strachem. A potem

instynktownie odskoczył do tyłu.

♦ 76 ♦

♦ SEN MAI ♦

Co to był za skok! Odd wzbił się w powietrze jak strzała, fiknął koziołka w locie, bezbłędnie
wylądował na gałęzi i stamtąd skoczył naprzód. Jeszcze nigdy w życiu nie czuł się tak zwinny.
Poruszał się w tej dziwnej atmosferze bez najmniejszego

wysiłku.

Widzieliście, jaki czad? Jestem szybki jak błyskawica! - triumfował. - Hej,

jesteście jeszcze tam na zewnątrz?

Tak! - odpowiedział głos Jeremy'ego.

Jak zrobiłeś ten skok? - zapytał Ulrich nieufnie i z cieniem zazdrości.

To proste. Patrz!

Odd dał kolejnego susa. Ale w czasie lotu coś go uderzyło w plecy.

Aj! Co to.było?

Laser!

Gra była komputerowa, ale ból bardzo realny. Plecy piekły. Piekły naprawdę.

Odd! - ostrzegł go Jeremy. - Trafiły cię!

Dzięki za info! Boli jak zaraza!

Na monitorze pojawił się licznik, komputer mówi, że straciłeś trzydzieści...

czegoś.

Czegoś w stylu punktów życia - dodał Ulrich.

Chłopaki, naprawdę jestem w grze komputerowej! I ile mam tych punktów

życia?

Zostało ci jeszcze siedemdziesiąt, a potem...

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Potem...?

Game over.

A wtedy... co się ze mną stanie?

Nie mam pojęcia.

Odd instynktownie przyspieszyłbieg.

Jee, ale jazda! To co teraz mam robić? - zawołał, wskakując między drzewa.

Głos Jeremy'ego nie kazał na siebie czekać.

Powinieneś zobaczyć przed sobą białą wieżę.

-Widzę!

Dobra. To jest Wieża 3. Jest na samej granicy sektora lasu.

No i?

To jest miejsce, gdzie znajduje się Maya. Dobiegnij do niej i będziesz

bezpieczny.

Odd obejrzał się przez ramię. Karaluchy zbliżały się coraz bardziej. Pustynia powoli przechodziła w
równinę porośniętą krzakami, którymi szarpał wirtualny wiatr.

Nie idź tam! - ostrzegł go nagle nieznajomy głos. Dobiegał z przodu. - Wieża

już nie jest bezpieczna!

Łup\ Strzał z lasera. Odd zrobił unik i zahamował, żeby się rozejrzeć. Kilka kroków przed sobą
zobaczył niewysoką dziewczynkę o spiczastych uszach i obciętych na

pazia różowych włosach. Chowała się między krzewami.

♦ 78 ♦

♦ SEN MAI ♦

Maya?

Tak. Za mną, szybko!

Odd zmienił kierunek i podążył za nią, nie zadając dalszych pytań.

Kolejny pocisk laserowy świsnął tuż obok niego i rozbił skałę na milion kawałków.

Jeremy! Oni nie żartują! Nie przyszedł ci tymczasem do głowy genialny

pomysł, jak nas stąd wyciągnąć? - wrzasnął Odd.

Nie! Nic nie rozumiem z tego, co widzę na monitorze! Ale jest druga wieża...

niedaleko od was.

Z której strony?

Idźcie prosto! Powiem wam, kiedy skręcić. Komputer teraz... wyświetla mi

mapę sektora, w którym się znajdujecie.

♦

Ajjj! Dostałem! - poskarżył się Odd, tocząc się po ziemi w chmurze pyłu. -

Boli!

Maya pomogła mu wstać.

W którą stronę, Jeremy? - zapytała z trwogą.

Prosto! Wieża zaczęła się błyskać! Na niebiesko...

Dobra, idziemy! - zawołał Odd, machając kocim ogonem.

Potem usłyszał głos Ulricha:

Jeremy, ja nie mogę tak stać tu jak głupi i tylko patrzeć. Zejdę do skanerów.

Ulrich dotarł do pomieszczenia z kolumnami. Serce mu waliło. Czuł strach i okropne wyrzuty
sumienia. W tym paskudnym po-

♦ 79 ♦

♦ SEN MAI ♦

Maya?

Tak. Za mną, szybko!

Odd zmienił kierunek i podążył za nią, nie zadając dalszych pytań.

Kolejny pocisk laserowy świsnął tuż obok niego i rozbił skałę na milion kawałków.

Jeremy! Oni nie żartują! Nie przyszedł ci tymczasem do głowy genialny

pomysł, jak nas stąd wyciągnąć? - wrzasnął Odd.

Nie! Nic nie rozumiem z tego, co widzę na monitorze! Ale jest druga wieża...

niedaleko od was.

Z której strony?

Idźcie prosto! Powiem wam, kiedy skręcić. Komputer teraz... wyświetla mi

mapę sektora, w którym się znajdujecie.

Ajjj! Dostałem! - poskarżył się Odd, tocząc się po ziemi w chmurze pyłu. -

Boli!

Maya pomogła mu wstać.

W którą stronę, Jeremy? - zapytała z trwogą.

Prosto! Wieża zaczęła się błyskać! Na niebiesko...

Dobra, idziemy! - zawołał Odd, machając kocim ogonem.

Potem usłyszał głos Ulricha:

Jeremy, ja nie mogę tak stać tu jak głupi i tylko patrzeć. Zejdę do skanerów.

Ulrich dotarł do pomieszczenia z kolumnami. Serce mu waliło. Czuł strach i okropne wyrzuty
sumienia. W tym paskudnym po-

♦ 79 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

łożeniu Odd znalazł się z jego winy i on, Ulrich, powinien jak najszybciej coś zrobić.

Nie bał się wcale spotkania z tym czymś w rodzaju karaluchów. Od piątego roku

życia ćwiczył sztuki walki.

Spadaj, zwierzaku! - wyminął Kiwiego, który biegał po ca-łym pomieszczeniu

i szczekał.

Skaner, do którego wszedł Odd, nie chciał się otworzyć. Ulrich wskoczył do drugiego skanera.
Poczekał. Nacisnął kilka guzików, które znajdowały się wewnątrz.

Słyszysz mnie, Jeremy? - zapytał.

Całkiem dobrze - potwierdził przyjaciel z głośnika.

Jestem gotowy.

Trzymaj się mocno... Wirtualizacja!

Ostre światło poraziło Ulricha. Coś podobnego do trąby powietrznej pociągnęło go

do góry... W ciągu kilku sekund wylądował po drugiej stronie.

W Lyoko.

Być tam znaczyło coś całkiem innego, niż przyglądać się wydarzeniom zza ekranu w

laboratorium. Jego oczy z trudem adaptowały się do tego płaskiego i pustego

cyfrowego świata. Liście na drzewach poruszały się pod wpływem niewidzialnego

wiatru, ale robiły to wszystkie naraz, mechanicznie. Pod jego stopami trawa uginała się z
opóźnieniem rzędu ułamka sekundy.

Nie była prawdziwa.

♦ 80 ♦

♦ SEN MAI ♦

Ulrich przez chwilę stał nieruchomo, zdezorientowany. Odczuwał wszystko jakoś

inaczej, chociaż nie umiałby wyjaśnić, na czym ta inność polega. Było to trochę tak, jakby znalazł się
pod wodą, która opóźniała ruchy.

On również się zmienił. Miał na sobie samurajskie kimono, a na nogach japonki na

koturnach i długie białe skarpety. U pasa dyndała mu katana, tradycyjny miecz

japoński.

Ale wypas! - wykrzyknął, próbując ostrza.

Ulrich?

Twoja teoria się sprawdza, Jeremy! Ten, kto tu trafia, przybiera wygląd, który

odpowiada jego prawdziwej naturze.

Natura Ulricha, jak widać, była naturą samuraja.

Usiłował się zorientować w tym gąszczu wysokich drzew.

Gdzie jest reszta?

Nie potrzebował odpowiedzi: po jego lewej stronie powietrze przeszył ostry krzyk.

Maya! - Odd i Ulrich usłyszeli w uszach wrzask Jeremy'ego.

Trafili Mayę! Komputer nie pokazuje żadnego punktu życia! Nie wiem, co to

znaczy, ale uważajcie!

„Sorry, Jeremy, to znaczy, że ona nie jest prawdziwa", pomyślał Ulrich. Ale nie powiedział tego
głośno.

Dobiegł do nich w kilku susach. Elfka pędziła, co sił w nogach, a Odd skakał z gałęzi na gałąź I
starał się ściągnąć na siebie ogień wroga.

♦ 81 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Ulrich natomiast zachował się zupełnie inaczej: dobył miecz z pochwy i ugodził nim pierwszego
karalucha. Uniknął promienia lasera i uderzył robota, aż katana

zawibrowała na jego owadzim pancerzu. Jakby uderzył w kowadło.

Ulrich przetoczył się po ziemi, podniósł się na nogi i sprawdził, czy miecz się nie złamał. Potem
zatoczył nim młyńca przed sobą.

Chodź tu, no, śmiało...

Potwór nie miał ani oczu, ani ust. Składał się tylko z pancerza z ciemnymi czułkami.

Ulrich uchylił się przed natarciem czułek. Uderzył mieczem - zaiskrzyło.

Czuł się nieswojo, gdy tak skakał i biegał w wirtualnym świecie. Wszystko to było

takie... nierealne! Nie miał jednak czasu o tym myśleć.

Zauważył, że w samym środku pancerza karaluchy mają dziwny znak - podwójny

czarny pierścień.

Coś w stylu tarczy strzelniczej.

Albo oka.

Ulrich podskoczył do góry, fiknął koziołka i wylądował na potworze. Bez wahania

wbił katanę w sam środek symbolu. Karaluch rozprysnął się na sto błyszczących

kawałków.

O jednego mniej! - wykrzyknął triumfalnie Ulrich.

Hej, to niesprawiedliwe! - zaprotestował Odd, który sie-

♦ 82 ♦

♦ SEN MAI ♦

dział nad nim na gałęzi. - Dlaczego ty masz miecz, a ja tylko głupi ogon?

Ale przy tym, gestykulując, machnął niechcący ręką do tyłu. Z jego nadgarstka

wyfrunęła strzała, która wbiła się w pień kilka metrów dalej.

Ale odjazd! Laserowe strzały! - krzyknął. - Moje ręce wystrzeliwują laserowe

strzalyl

Potem zeskoczył na ziemię koło przyjaciela. Karaluchy zacieśniły krąg wokół dwóch

chłopców, którzy stanęli do siebie plecami: we dwóch przeciw ósemce.

Widzisz to kółko, które mają na pancerzach? - spytał Ulrich.

Widzę.

Jeśli trafisz tam, rozpadną się.

A co, jeśli my się rozpadniemy?

Dwaj kumple z pokoju popatrzyli na siebie. Sytuacja była tak absurdalna, że

właściwie nie odczuwali strachu.

Słuchaj, Odd, chciałem cię przeprosić za porwanie Kiwiego...

I za wpakowanie mnie do wirtualnego świata, gdzie wyglądam jak kot, a ty jak

kelner z japońskiej restauracji, i gdzie są karaluchy, które chcą nas zabić, zanim zdołamy się schować
w błyskającej wieży?

No tak, za to też.

♦ 83 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Nie musisz- Odd uśmiechnąłsięod uchado ucha.- Jasię tu świetnie bawię!

Rzucił się na najbliższego potwora, wycelował rękę i wrzasnął:

Strzała z lasera!

Maya biegła resztką sił. Wzrok utkwiła w białej wieży, która znajdowała się z przodu i była
częściowo zasłonięta drzewami. Przypominała ogromną świecę o gładkiej

powierzchni, ale emitowała złowieszcze niebieskawe światło.

Im bardziej Maya się do niej zbliżała, tym silniejsze miała wrażenie, że w powietrzu rozchodzi się
zła energia.

Nie po raz pierwszy wyczuwała tę dziwną wibrację.

Wrócił jej fragment wspomnień - wibracja była rodzajem sygnału ostrzegawczego:

„potwór!". Teraz już wiedziała, że jest w tej wibracji coś strasznego. W biegu nieoczekiwanie
zaczęła sobie przypominać. Przypominać, dlaczego. I kto.

Jeremy! - krzyknęła. - Przypomniała mi się ważna rzecz!

Mów.

To on wezwał potwory!

Co za on?

Xana!

Xana?

To władca tego świata. Xana kontroluje Lyoko. On mnie nienawidzi!

Nienawidzi nas wszystkich!

♦ 84 ♦

Khp

___Mir; . irnivr-niJliTTr.Tiira—tt~T

♦ SEN MAI ♦

Nienawidzi nas? Dlaczego?

Nie pamiętam... wiem tylko, że jest szalony! A potwory są na jego usługach.

Słyszysz ten dźwięk?

Jaki dźwięk?

To nawoływanie! Dochodzi z wieży. Wieża błyska się, ponieważ jest

zainfekowana wirusem! To Xana ją zainfekował!

„Jakim wirusem", pomyślał Jeremy z dreszczem.

A dlaczego miałby nas atakować?

Co to za pytanie? Dlaczego pocisk niszczy wszystko, co napotka na swojej

drodze? - Maya odzyskała kolejny fragment wspomnień. - Nie chce, żebym weszła

do wieży!

Dlaczego? - pytał dalej Jeremy.

Dlatego, że ja... - mówiła Maya prawiewtransie.- Ja mogę go przepędzić.

Mogę... zdezaktywować wieżę.

Jeremy nic nie powiedział, wstrząśnięty tą nowiną.

Musi być tam symbol... - ciągnęła Maya po chwili ciszy. - Oko... Tak! Oko

Xany! Musisz powiedzieć chłopakom, żeby w nie celowali! To jego znak na

potworach, ale też jego słaby punkt...

Nie martw się, już to odkryli - uśmiechnął się Jeremy.

Dobiegając do podstawy błyskającej wieży, Maya usłyszała

brzęczenie. Znieruchomiała. Na wprost niej pojawił się ogromny krab. Był wysoki na co najmniej
dwa metry, miał obrzydliwe odnóża i napuchnięty, ciemny łeb.

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

Dziewczynka rzuciła się na ziemię, a promień wystrzelony z jego szczypców wyrył

ciemną szramę na pniu za jej plecami.

Maya zerwała się i śmiertelnie przerażona zaczęła biec.

Idzie za mną! Jeremy! - krzyknęła zrozpaczona.

Chłopiec sprawdził na monitorze. Trzy, cztery, pięć punkcików pojawiło się nagle na mapie. - Jest
ich więcej, depczą ci po piętach. Nie zatrzymuj się!

„Nie mogę się zatrzymać. Tylko ja mogę zwalczyć infekcję. Ja znam sposób, aby go

zatrzymać. A on się boi. Mnie".

Kolejne straszliwe brzęczenie. Ziemia u stóp Mai podniosła się, a ona potoczyła się na bok. Potem
znów ruszyła. Ale zbyt wolno.

Gigantyczny krab był tuż-tuż. Potem zauważyła ruch I dwie postacie wylądowały za

nią. Odd i Ulrich.

Wiej! - krzyknął do niej Ulrich.

Lepiej zajmij się mną, przerośnięty skorupiaku! - krzyknął Odd.

Krab wziął go za słowo.

Łup!

Odd oberwał na całego i rozpłynął się w nicość. Jakby nigdy nie istniał. Na ten widok oszołomiony
Ulrich upadł na kolana.

Jeremy... On... nie żyje?

Cisza.

A potem mocny i jasny głos Jeremy'ego:

♦ 86 ♦

♦ SEN MAI ♦

Właśnie wyszedł z kolumny skanera. Nie jest może w formie, ale... żyje!

A więc żadne game over!

Krab uniósł szczypce i uderzył nimi o ziemię. Utworzyła się rozpadlina.

Nie dla nas, jak sądzę. Ale Maya nie ma punktów życia!

Ulrich popatrzył na dziewczynkę o spiczastych uszach, która dalej biegła w stronę

błyskającej wieży.

Zatem nie powinny jej trafić...

Ona jest inna, Ulrich.

Co ma zrobić w wieży?

Nie wiem.

„Ona może zwalczyć infekcję", pomyślał. Ale został, aby popatrzyć.

Uszata dziewczynka starała się nie myśleć o zgrai potworów, które deptały jej po

piętach. Starała się nie słuchać, jak katana Ulricha ociera się o ich pancerze. Bolały ją nogi, a do
oczu napływały łzy, ale biegła dalej, pod górę, w stronę błyskającej wieży.

Łzy?

Program komputerowy nie płacze ze strachu. Program kom-

puterowy nie ucieka, aby ratować swoje życie. Nie kieruje się

instynktem.

♦ 87 ♦

♦ SEN MAI ♦

Właśnie wyszedł z kolumny skanera. Nie jest może w formie, ale... żyje!

A więc żadne game over!

Krab uniósł szczypce i uderzył nimi o ziemię. Utworzyła się rozpadlina.

Nie dla nas, jak sądzę. Ale Maya nie ma punktów życia!

Ulrich popatrzył na dziewczynkę o spiczastych uszach, która dalej biegła w stronę

błyskającej wieży.

Zatem nie powinny jej trafić...

Ona jest inna, Ulrich.

Co ma zrobić w wieży?

Nie wiem.

„Ona może zwalczyć infekcję", pomyślał. Ale został, aby popatrzyć.

Uszata dziewczynka starała się nie myśleć o zgrai potworów, które deptały jej po

piętach. Starała się nie słuchać, jak katana Ulricha ociera się o ich pancerze. Bolały ją nogi, a do
oczu napływały łzy, ale biegła dalej, pod górę, w stronę błyskającej wieży.

Łzy?

Program komputerowy nie płacze ze strachu. Program kom-

puterowy nie ucieka, aby ratować swoje życie. Nie kieruje się

instynktem.

♦ ♦

♦ SEN MAI ♦

Właśnie wyszedł z kolumny skanera. Nie jest może w formie, ale... żyje!

A więc żadne game over!

Krab uniósł szczypce I uderzył nimi o ziemię. Utworzyła się rozpadlina.

Nie dla nas, jak sądzę. Ale Maya nie ma punktów życia!

Ulrich popatrzył na dziewczynkę o spiczastych uszach, która dalej biegła w stronę

błyskającej wieży.

Zatem nie powinny jej trafić...

Ona jest inna, Ulrich.

Co ma zrobić w wieży?

Nie wiem.

„Ona może zwalczyć infekcję", pomyślał. Ale został, aby popatrzyć.

Uszata dziewczynka starała się nie myśleć o zgrai potworów, które deptały jej po

piętach. Starała się nie słuchać, jak katana Ulricha ociera się o ich pancerze. Bolały ją nogi, a do
oczu napływały łzy, ale biegła dalej, pod górę, w stronę błyskającej wieży.

Łzy?

Program komputerowy nie płacze ze strachu. Program kom-

puterowy nie ucieka, aby ratować swoje życie. Nie kieruje się

instynktem.

♦ 87 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Teraz wieża znalazła się kilka kroków przed nią. Bardzo blisko.

Mogła jej już dotknąć. Zamiast tego z rozpędu wskoczyła do środka.

Przeszła przez białe ściany jak przez dym. Była wewnątrz. Wewnątrz wieży.

Panowała tam cisza. Jakby zaciekła bitwa, która toczyła się na zewnątrz, nigdy nie miała miejsca.

Ściany wieży były nieoświetlone. Widniały na nich dziwne, białe symbole. Na środku podłogi
znajdował się ten sam symbol - dwa koncentryczne pierścienie, trzy

kreseczki.

Oko Xany.

Świeciło się ono złym, zimnym, niebieskawym światłem.

Jeremy? - zawołała dziewczynka.

Spokojnie. Ulrich i potwory zostali na zewnątrz. Wygląda na to, że nie mogą

wejść do środka.

Tak, ale ja... jak dałam radę?

Przeszłaś przez... - Jeremy odkaszlnął. - Z informatycznego punktu widzenia

można powiedzieć, że firewall wieży cię rozpoznał i...

Kończ już, mądralo! - przerwał Odd, który tymczasem wrócił do laboratorium.

Dziewczynka o spiczastych uszach rozejrzała się dookoła. Nie wiedziała, co zrobić.

Zbliżyła się do oka, które wibrowało na podłodze.

♦ 88 ♦

♦ SEN MAI ♦

Gdy tylko go dotknęła, niewidzialna siła uniosła ją delikatnie do góry, w stronę

sufitu.

Zatrzymała się przed zwykłym, prawie przezroczystym prostokątem, który unosił się

w powietrzu kilka centymetrów przed nią.

Był to monitor.

Maya dotknęła go dłonią.

Na monitorze pojawił się wyraz.

Zamknęła oczy i nagle zaczęła gwałtownie poruszać rękoma, pisząc w powietrzu,

jakby kierowała nią nieznana siła i jakby chodziło o gest powtarzany już miliony

razy.

Otworzyła ż powrotem oczy i przeczytała to, co napisała.

KOD LYOKO

Wytworzył się rodzaj wiru. Tak, jakby znikała energia. - Wieża zdezaktywowana -

rozległ się wokół niej metalicz-

ny, dziwny głos.

Potem wieża się ożywiła i symbole na ścianach zmieniły się w kaskadę liter i cyfr.

- Zrobione! - krzyknęła radośnie dziewczynka.

AELITA

♦ 89 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Głos Jeremy'ego drżał z emocji:

Potwory zniknęły!

W wieży dziewczynka uśmiechnęła się szeroko.

Wiem, Jeremy! To właśnie to trzeba było zrobić!

Ale co to znaczy: „Kod Lyoko"?

To jest sposób zwalczania infekcji! Teraz przypominam sobie także inne

rzeczy...

Jakie?

Xana nie jest władcą tego świata. To ja nim jestem! -Ty...?

Wyobrażasz sobie? I wcale nie mam na imię Maya. Nazywam się... Aelita.

NIE JESTEM ISTOTA

LUDZKA

Czas. Potrzebowali czasu.

Czasu, aby zrozumieć, kim albo czym jest Xana. I kim albo czym jest Aelita.

Chłopcy wrócili do swojego codziennego życia i do normalnych zająć szkolnych:

lekcji, zadań, głupich zbiórek dzieciaków, których teraz już systematycznie unikali...

Ale gdy tylko mogli, spotykali się, aby w wielkim sekrecie rozmawiać o Aellcie, Xanie i o
wszystkim, co dotyczyło Lyoko, dziwnego wirtualnego świata, który powoli

poznawali.

Jeremy próbował znaleźć wyjaśnienie. Mówił, że Xana jest czymś w rodzaju

oszalałego wirusa, a Aelita jego antywirusem. Ale to nie wystarczało, aby zrozumieć wszystko.

Prawdę powiedziawszy, to nie wystarczało, aby cokolwiek zrozumieć.

♦ 91 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Czym były wieże w Lyoko? Dlaczego w czterech sektorach tego wirtualnego świata

było ich aż tak dużo? A te dziwne elektroniczne zjawiska, które zaczęły się pojawiać, odkąd
superkomputer został włączony? Światła, które wybuchały, sprzęt stereo i

drukarki, które się same .włączały, telewizory, które emitowały niebieskawe światło, a potem
wyłączały się na dobre. Czy był jakiś związek między tymi wydarzeniami a

Lyoko, czy też wszyscy trzej powoli dostawali paranoi?

Czas.

Potrzebowali czasu.

I może, z czasem...

Jeremy, odrywając się od tych myśli, podniósł głowę znad konsoli superkomputera.

Miał podkrążone oczy.

A ona kim jest? - zapytał Ulricha z wyrzutem i wskazał na stojącą koło niego

dziewczynkę, która ze zdziwieniem rozglądała się dookoła. W rzeczywistości znał ją, przynajmniej z
widzenia. Wiedział, że nazywa się Yumi Ishiyama. I że jest od nich o rok starsza.

Jego przyjaciel schylił głowę i lekko się zaczerwienił.

Ona, no cóż... przyszła za mną. Znalazłem ją, gdy szperała na dole...

W sali ze skanerami - uzupełniła dziewczynka.

Ulrich był bardzo zakłopotany, a Yumi, oględnie mówiąc, nastawiona bojowo.

♦ NIE JESTEM ISTOTĄ LUDZKĄ ♦

Jeremy wymamrotał z irytacją:

I tak opowiedziałeś jej wszystko, co?

Nic jej nie powiedziałem!

A więc jak się tu znalazła?

Od kiedy to chłopaki umieją utrzymać coś w tajemnicy? - przewróciła oczami

Yumi. - Dobra, ja też chcę wejść do tego świata Lyoko!

Daj spokój.

Myślicie, że pękam?

To nie jest rzecz dla bab... - burknął z rezygnacją Jeremy.

Yumi wskazała na ekrany.

Czyżby? Ulrich powiedział mi, że tam w środku jest dziewczynka!

Jeremy spojrzał na przyjaciela z rezygnacją.

No, może coś jej opowiedziałem, Jeremy, ale...

Na pewno ma już dość zadawania się z takimi trzema łobuzami jak wy! -

ciągnęła Yumi. - Podejrzewam, że odczuwa potrzebę zwierzenia się innej

dziewczynie.

Jeremy zdawał się rozważać tę myśl.

Nie słuchaj jej, Jeremy! - włączył się Ulrich. - To nie jest dziewczyna. Yumi

zna sztuki walki i bije się jak chłopak. Nawet lepiej. Jeśli ja jestem samurajem, ona stanie za dwóch.

Yumi spiorunowała go wzrokiem. Ale Jeremy już nie słuchał. Zastanawiał się, czy

zjawienie się Yumi nie jest czasem pomyślną

♦ 93 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

okazją, a nie przykrą wpadką. Może Yumi miała rację. Może wirtualnej dziewczynce

łatwiej byłoby rozmawiać z drugą dziewczynką. Być może. Mimo że on i Aelita

naprawdę dobrze się dogadywali.

W końcu kiwnął głową.

Jeśli naprawdę tak ci na tym, zależy, przygotowujcie się - powiedział nagląco.

Skaner zamknął się wokół Yumi. Potem pojawiło się światło. Ciepłe powietrze

owionęło ją i uniosło jej włosy do góry. Yumi zmaterializowała się w Lyoko ubrana w tradycyjne
kimono przepasane szarfą, która była zawiązana na plecach w sztywną

kokardę. Włosy miała upięte szpilami, a twarz upudrowa-ną na biało. W ręku

trzymała dwa wachlarze o krawędziach ostrych jak brzytwy.

Yumi i Ulrich pojawili się w sektorze pustyni. Płaskie wydmy i trochę skał -

opustoszały i smutny krajobraz.

Yumi kręciło się w głowie. Była trochę zdezorientowana.

Jak się czujesz? - spytał ją Ulrich tonem pełnym zrozumienia.

Dobrze. Chyba.

Na początku trochę trudno się tu poruszać. Do twarzy ci w tym japońskim

wdzianku. Jesteś ekstra!

Yumi nie odpowiedziała. Zrobiła kilka kroków, czując, że szumi jej w głowie. „To

dlatego, że to nie jest realne", po-

♦ 94 ♦

♦ NIE JESTEM ISTOTĄ LUDZKĄ ♦

myślała. „Dlatego czuję się taka zagubiona. I dlatego nie rozpoznaję żadnego z

elementów środowiska, w którym się zwykle poruszam".

Nie martw się - uśmiechnął się do niej Ulrich. - Twoje oczy i twoje ciało muszą

się dopiero przyzwyczaić do Lyoko. Daj sobie chwilę.

Yumi spojrzała na białą wieżę, którą było widać w oddali. Nie rozumiała, do czego

służy ta budowla. Podstawa wieży była ciemna, zakotwiczona w ziemi za pomocą

grubych korzeni, a dalej wznosił się śnieżnobiały cylinder, który niknął u góry.

Ładna, prawda? - spytał jakiś głos tuż obok niej.

Yumi się odwróciła. To była Aelita.

Nie wiadomo dlaczego, ale wyobrażała ją sobie inaczej. Myślała, że jest wyższa.

Bardziej... dorosła. A znalazła się twarzą w twarz z wystraszoną dziewczynką.

Piękna i... tajemnicza - odpowiedziała, ponownie spoglądając na wieżę.

A my nie możemy tam wejść. Tylko ona może - rzekł Ulrich, wskazując na

Aelitę.

Yumi skinęła głową.

Ulrich mówi, że jesteś... strażniczką tego wszystkiego.

W pewnym sensie tak.

Powiedział mi też, że tu są jakieś potwory, które cię prześladują.

♦ 95 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

I które prześladują też was, jeśli jesteście ze mną.

Dlaczego?

Nie wiem. Tak samo jak nie wiem, dlaczego te wieże...

Aelita nie zdołała skończyć zdania.

Cały horyzont ogarnęły silne wibracje, podobne do czegoś w rodzaju cyfrowego

trzęsienia ziemi, które zakołysało dziećmi. Po chwili wieża w oddali, wcześniej

śnieżnobiała, wyemitowała niebieskawą poświatę, a potem zaczęła rozpraszać

niepokojącą krwistoczerwoną mgłę. W powietrzu rozległo się ostre, przenikliwe

zawodzenie, podobne do skrobania tysiąca kawałków kredy o powierzchnię

ogromnej tablicy.

Zwiewajcie stamtąd, natychmiast! - usłyszeli krzyk Jeremy'ego.

Co się dzieje? - zapytała przestraszona Yumi.

Elfka wzięła ją za rękę i zaprowadziła pod osłonę skały, która znajdowała się za ich plecami.

Zostań tu i nie ruszaj się - poradziła jej. - Jeśli masz szczęście, on cię nie

zauważy.

Ale co się dzieje? Kto mnie nie zauważy?

Xana. Istota, która mnie prześladuje.

Wieża zaczęła wysyłać złowrogie przerywane błyski. Aelita przyglądała się jej z

niepokojem.

Już mnie znalazł- dodała głosem pełnym napięcia. - Zwołuje potwory, aby...

♦ 96 ♦

♦ NIE JESTEM ISTOTĄ LUDZKĄ ♦

Znowu nie zdołała skończyć zdania.

Znienacka z piasku przed nimi wynurzył się szkieletowały potwór - tarantula!

Podniósł się i pochwycił Aelitę.

Yumi potoczyła się na piasek.

Aelitaaa! - krzyknął ze strachem Jeremy.

Ale zamiast ugodzić dziewczynkę, tarantula podniosła ją i ustawiła na wprost swojej pokrytej
szczeciną paszczy. Chwilę później obrzydliwa ssawka zaczęła przyciskać

Aelitę do tułowia potwora.

NIE! - zawołał Jeremy.

Aelita oniemiała. Ssawka naciskała ją tak silnie, jakby chciała ją przebić na wylot.

Oko Xany narysowane na ciele pająka było tak blisko, że mogła go dotknąć.

Potwór ją obwąchiwał.

Powietrze przeszył metaliczny świst.

Wachlarz Yumi rozciął na pół paszczę tarantuli i w strudze światła wyleciał z oka

Xany.

Potwór rozpadł się, a Aelita upadła na piasek.

Ktoś pomógł jej się podnieść. To był Ulrich.

Sorki, ale zajęło nam to chwilę - powiedział z uśmiechem.

Na wieży za plecami Aelity wibrowały niepokojące odblaski.

Muszę... pójść ją zdezaktywować - powiedziała machinalnie dziewczynka.

♦ 97 ♦

♦ NIE JESTEM ISTTĄ LUDZKĄ ♦

Znowu nie zdołała skończyć zdania.

Znienacka z piasku przed nimi wynurzył się szkieletowały potwór - tarantula!

Podniósł się i pochwycił Aelitę.

Yumi potoczyła się na piasek.

Aelitaaa! - krzyknął ze strachem Jeremy.

Ale zamiast ugodzić dziewczynkę, tarantula podniosła ją i ustawiła na wprost swojej pokrytej
szczeciną paszczy. Chwilę później obrzydliwa ssawka zaczęła przyciskać

Aelitę do tułowia potwora.

NIE! - zawołał Jeremy.

Aelita oniemiała. Ssawka naciskała jątak silnie, jakby chciała ją przebić na wylot.

Oko Xany narysowane na ciele pająka było tak blisko, że mogła go dotknąć.

Potwór ją obwąchiwał.

Powietrze przeszył metaliczny świst.

Wachlarz Yumi rozciął na pół paszczę tarantuli i w strudze światła wyleciał z oka

Xany.

Potwór rozpadł się, a Aelita upadła na piasek.

Ktoś pomógł jej się podnieść. To był Ulrich.

Sorki, ale zajęło nam to chwilę - powiedział z uśmiechem.

Na wieży za plecami Aelity wibrowały niepokojące odblaski.

Muszę... pójść ją zdezaktywować - powiedziała machinalnie dziewczynka.

♦ 97 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Eskortowali ją aż do stóp wieży, potem Aelita przeniknęła przez ścianę i poszybowała na górną
platformę.

Położyła rękę na przezroczystym ekranie. Została rozpoznana.

AELITA

KOD LYOKO

Symbole na ścianach wieży zaczęły spadać gwałtownie w dół. Xana znowu został

usunięty.

Przemieszcza się za pomocą wież? - spytała Yumi, gdy czekali na zewnątrz.

Pustynny wiatr przemiatał piasek we wszystkich kierunkach.

Coś w tym rodzaju - odpowiedział Ulrich. - I chce Aelity.

Kiedy wróci?

On zawsze wraca... - szepnęła elfka, wyłaniając się z białej ściany wieży.

Zatoczyła się przed nimi i wyczerpana osunęła na Yumi.

Yumi podtrzymała ją i pogłaskała po włosach.

Wyglądasz na bardzo zmęczoną.

Już ml przechodzi...

Nie możemy jej stąd wyciągnąć? - Yumi spojrzała zmartwiona na Ulricha.

♦ 98 ♦

♦ NIE JESTEM ISTTĄ LUDZKĄ ♦

Nie wiemy, jak to zrobić.

Jeremy?

Ulrich ma rację. Kiedy znajdujecie się w Lyoko, macie do dyspozycji

określoną liczbę punktów życia. Za każdym razem, gdy potwory was trafią,

zmniejsza się wam liczba tych punktów. Kiedy dojdzie do zera, kończycie grę. Ale w jej przypadku
jest inaczej...

Na te słowa Aelita podniosła wzrok. Miała łzy w oczach.

No tak, w moim przypadku jest inaczej. Ja jestem inna. Wy tylko gracie w

wirtualną rzeczywistość, ja zaś żyję w Lyoko i to jest moja rzeczywistość!

Aelita, to nie tak...

Nie jestem istotą ludzką! Jestem programem komputerowym!

Mylisz się! - Jeremy energicznie potrząsnął głową. - Programem

komputerowym jest Xana. Ty nie! Ty nie jesteś taka jak on.

Jestem dokładnie taka jak on.

Trzęsiesz się - powiedziała Yumi, przytulając ją mocno, jak starsza siostra.

Aelita spojrzała na nią.

Trzęsiesz się ze strachu - ciągnęła Yumi, uśmiechając się. -Az tego, co wiem,

programy komputerowe się nie boją.

♦ 99 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

Uwięziona w cyfrowym świecie Lyoko dziewczynka o elfich uszach nie znała

senności, głodu ani pragnienia. I w ogóle się nie starzała.

Jeremy natomiast od wielu dni odczuwał nieustanny ból głowy. Prawie cały czas

spędzał przed komputerem. Programował, analizował i próbował zrozumieć. Ale

przede wszystkim rozmawiał z Aelitą.

No, Aelito - szepnął do ciemnej kamery. - Teraz wstań i skoncentruj się.

Która tam u ciebie godzina?

Jeremy spojrzał na zegarek swojego laptopa: wpół do czwartej w nocy.

Jeszcze wcześnie - skłamał.

Siedział zamknięty w swoim pokoju w internacie od... nie wiedział nawet, od jak

dawna. Stamtąd łączył się zdalnie z komputerem w fabryce. Rzecz niezbyt trudna dla takiego geniusza
informatycznego jak on.

Od dnia, w którym Yumi dołączyła do ich paczki, Jeremy żył zabarykadowany w

pokoju. Prawie nie wychodził, nawet na kolację. Odd i Ulrich przynosili mu coś ze

stołówki.

I radzili mu, aby odpoczął, ale ich nie słuchał.

Spróbujemy raz jeszcze.

Nie jestem pewna, czy chcę to zrobić, Jeremy.

Musimy. Nie znam innego sposobu.

♦ 100

♦ NIE JESTEM ISTOTĄ LUDZKĄ ♦

Jak chcesz. Ale popełniasz błąd.

Nie popełniam.

Jeremy popatrzył na monitor. Aelita chodziła po świecących koncentrycznych

pierścieniach, które tworzyły podłogę Wieży 3.

Potem zacisnął kciuki i odpalił program.

Był to algorytm, który porównywał cyfrowe dane Aelity z Lyoko z danymi

znajdującymi się na serwerze w starej fabryce. Wszyscy, którzy weszli do Lyoko,

zostali rozłożeni na dane wirtualne i zapamiętani w pamięci superkomputera. Dane te były niezbędne,
aby zrobić transfer w odwrotną stronę.

Ale z jakiegoś powodu dane Aelity nie odpowiadały sobie.

Znajdująca się w Wieży 3 dziewczynka została uniesiona w powietrze, z głową

odchyloną do tyłu i rękami wzdłuż ciała. Potem zaczęła stawać się przezroczysta, aż nie pozostało z
niej nic poza trójwymiarowym szkicem.

Teraz dziewczynka nie mogła już słyszeć Jeremy'ego. Chłopiec skupił się nad

monitorem. Kolumna cyfr wirowała z dużą prędkością wokół rysunku Aelity.

Dwadzieścia procent. Trzydzieści. Czterdzieści. Gdy licznik przekroczył

sześćdziesiąt, Jeremy wstrzymał oddech.

Komputer doszedł do dziewięćdziesięciu i zaczął zwalniać. Na górnej wardze

chłopca perlił się pot. Dziewięćdziesiąt trzy. Dziewięćdziesiąt cztery. Komputer

doszedł do dziewięćdziesięciu dziewięciu i w tym miejscu się zatrzymał.

♦ 101 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

BRAK ZGODNOŚCI

Ale dlaczego?? - wściekł się Jeremy i walnął pięścią w stół. Nacisnął kilka

klawiszy i wewnątrz wieży Aelita zaczęła odzyskiwać swoją zwyczajną formę, aż

znów stanęła na ziemi.

Jak poszło tym razem? - spytała, gdy tylko doszła do siebie.

Jeszcze się nie udało. Twoje ciało może się ponownie zmaterializować, a to

znaczy, że weszłaś tam przez te same skanery w fabryce... ale z jakiegoś powodu nie możesz stamtąd
wyjść. Masz problem z głową.

No wiesz! Co to ma znaczyć?

Że dane wejściowe nie zgadzają się z danymi wyjściowymi. Że coś w twojej

głowie... się zmieniło.

Może to się wiąże z moją utratą pamięci. Może mam mniej danych niż

wcześniej.

Jeremy obserwował cyfry, które pojawiały się na jego monitorze.

Albo może masz ich więcej.

Aelita spojrzała na niego zaciekawiona.

Możesz mi podesłać dane, które masz na swoim komputerze? Ja też je

sprawdzę.

Chyba tak.

♦ 102 ♦

♦ NIE JESTEM ISTDTĄ LUDZKĄ ♦

W białej wieży, która służyła jej za schronienie, pojawił się wiszący w powietrzu

ekran i w ciągu chwili zapełnił się liczbami. Dziewczynka czytała je z uwagą.

Te liczby są jak... wspomnienia. Morze wspomnień - wymamrotała na koniec.

Jeremy zamyślił się na moment, potem przytaknął. Pamięć Aelity zawsze była

delikatna i krucha. Do tej pory nie wziął pod uwagę hipotezy, że mogło to wynikać z nadmiaru
informacji, a nie odwrotnie.

To śmieszne - dodała dziewczynka.

-Co?

Mam głowę pełną wspomnień... których nie pamiętam!

Tak, jakby nie należały do ciebie - mruknął Jeremy, pogrążony w myślach. -

Tak, jakby ci ktoś je dodał... z zewnątrz.

Ale kto mógłby zrobić coś takiego? I dlaczego?

Nie wiem.

Może są to instrukcje, które pozwalają mi poruszać się w Lyoko. A na

zewnątrz, w realnym świecie, nie są mi potrzebne.

Może.

„Albo właśnie z ich powodu Xana poluje na ciebie", pomyślał Jeremy, ale nie

powiedział tego głośno. „I dlatego cię nie zabija. Być może chce tych wspomnień.

Potrzebuje ich".

Jeremy?

♦ 103*

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

Co?

Nie mógłbyś sprowadzić mnie z powrotem, usuwając te dodatkowe

wspomnienia?

Jeremy westchnął.

To może cię boleć.

Ale spróbować można.

Ryzykuję, że zniszczę na zawsze twoją pamięć...

Ale wszystko poza tym zadziała, nie sądzisz?

Jak mam ci odpowiedzieć?

Ja myślę, że „tak".

To bardzo niebezpieczne.

Usuń je, Jeremy.

A jeśli i tak nie zadziała? Jeśli stwierdzimy, że usunęliśmy ci pamięć na

próżno?

Będzie to znaczyło, że się pomyliłeś. I że ja nigdy nie byłam... taka jak wy.

W dniu, w którym próbowali zmaterializować Aelitę, Yumi zwirtualizowała się w

Lyoko obok niej, a Odd i Ulrich oczekiwali jej w sali ze skanerami. Pomyśleli o

wszystkim: Odd opowiedział dyrektorowi, że jego kuzynka przeniesie się do Ka-dic.

Ulrich sfałszował dokumenty potrzebne do zapisania się do szkoły, a Jeremy

wreszcie użył swojego programu do zniekształcania głosu, udając ojca Aelity.

Jeremy siedział nad klawiaturą w laboratorium z palcem za-

104

BB8WK8HBBBB533

♦ NIE JESTEM ISTDTĄ LUDZKĄ ♦

wieszonym nad przyciskiem DELETE. Monitor był pełen dodatkowych wspomnień

dziewczynki.

Zrób to, Jeremy! - Aelita była bardzo spięta, chociaż starała się wyglądać na

pewną siebie.

Yumi uścisnęła jej dłoń.

Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Poza tym, że będziesz musiała chodzić

do klasy z tymi trzema chuliganami.

A ty? - spytała Aelita.

Ja jestem rok wyżej. Ale będziemy się widywać w stołówce i na przerwach.

Będzie fajnie.

Będzie bardzo fajnie, zobaczysz. Na pewno lepiej niż tu. No i przynajmniej

tam nie ma potworów, z którymi trzeba walczyć, ani złych programów, które na

ciebie polują... - Yumi zatrzymała się nagle, patrząc na nią zaniepokojona. - Co ci się stało?

Aelita dotknęła ręką czoła.

Nic. Coś mnie mocno ukłuło w głowie.

Zrobione - wtrącił się Jeremy. - Wykasowałem... wszystko, można powiedzieć.

Teraz zobaczymy, jak cię tu ściągnąć z powrotem. Gotowa?

Aelita głęboko odetchnęła. Potem zamknęła oczy.

-Tak.

Okej. Idź do wieży. Tak. Zatrzymaj się.

♦ 105 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Jeremy po raz ostatni sprawdził, czy wszystko działa jak należy. Dobra, gotowe.

Materializacja! - wykrzyknął i wcisnął przycisk.

Chwilę potem w Lyoko Aelita została uniesiona w powietrze i powoli zaczęła się

dewirtualizować. Pięć procent.

-Trzymajcie kciuki... Miejmy nadzieję, że tym razem się uda - szepnął Jeremy, który nie był w stanie
opanować napięcia.

Komputer dalej przetwarzał dane, z każdego kawałka wirtualnej Aellty odtwarzając

po kawałku Aelitę z krwi i kości, zgodnie z tym, co zapamiętały skanery.

Trzydzieści procent. Czterdzieści. Sześćdziesiąt. Osiemdziesiąt.

Kiedy komputer doszedł do dziewięćdziesięciu, zaczął zwalniać. Dla bezpieczeństwa

Jeremy odpalił program, nad którym pracował całą noc.

Program Maska Wspomnień aktywny!

Dziewięćdziesiąt osiem. Dziewięćdziesiąt dziewięć. Ekran

zamigotał na czerwono.

Dziewięćdziesiąt dziewięć przecinek dziewięćdziesiąt dziewięć.

Dalej, dalej, dalej...

STO!

Jeremy opadł na oparcie fotela. Udało się!

♦ 106 ♦

♦ NIE JESTEM ISTOTĄ LUDZKĄ ♦

Niżej, w sali ze skanerami, otworzyły się przesuwne drzwi jednej z kolumn i

dziewczynka wypadła na zewnątrz.

Miała włosy rude, a nie różowe, i uszy nieco odstające, ale na pewno nie elfie. Jej ubranie było
trochę niemodne.

Aelita? - spytał Odd niepewnie.

Dziewczynka oparła się o ścianę, żeby nie upaść. Zrobiła gest, jakby się chciała

rozejrzeć, chociaż miała zamknięte oczy. Potem powoli je otworzyła i z

niedowierzaniem przyjrzała się swoim dłoniom. W końcu podniosła głowę i

zobaczyła Odda i Ulricha, którzy wpatrywali się w nią bez słowa.

Chłopaki... to wy? Jesteście... inni niż sobie was wyobrażałam.

Chcesz powiedzieć, że myślałaś, że tu też mam ogon? - zakpił Odd. - No, jeśli

myślisz, że będę ci się ocierał o nogi i mruczał, to grubo się mylisz!

Na chwilę zapadła cisza. Potem wszyscy troje wybuchnęli gromkim śmiechem. W

końcu Ulrich, starając się zachować powagę, oznajmił uroczyście:

Witaj w świecie realnym, Aelito!

Wszystko okej? - spytał Jeremy z głośników.

Poszło jak po maśle, prowadzimy ją na górę.

Dobra, ja w tym czasie zmaterializuję Yumi.

Głos Jeremy'ego był poważny i profesjonalny, ale można było wyczuć, że chłopak

nie może już usiedzieć w miejscu.

♦ 107 ♦

i 1

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

Kiedy otworzyły się drzwi laboratorium, Jeremy zerwał się z fotela, stanął z rękami za plecami i
patrzył na nich, uśmiechając się z zakłopotaniem.

Odd i Ulrich stali po bokach Aelity. Jeremy zdjął okulary i oczyścił je brzegiem

koszuli. Był'zbyt zawstydzony, aby podnieść wzrok.

No hej, czemu jej nie uściskasz, mistrzu? - zachęcił go Ulrich.

No bo, eee...

Ale Aelita już biegła, by rzucić się na szyję swojemu wybawcy.

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

Kiedy otworzyły się drzwi laboratorium, Jeremy zerwał się z fotela, stanął z rękami za plecami i
patrzył na nich, uśmiechając się z zakłopotaniem.

Odd i Ulrich stali po bokach Aelity. Jeremy zdjął okulary i oczyścił je brzegiem

koszuli. Był zbyt zawstydzony, aby podnieść wzrok.

No hej, czemu jej nie uściskasz, mistrzu? - zachęcił go Ulrich.

No bo, eee...

Ale Aelita już biegła, by rzucić się na szyję swojemu wybawcy.

JOHN F. BULLENBERG

(ZATOKA MEKSYKAŃSKA, 9 STYCZNIA)

Motocykl - hayabusa z turbodoładowaniem, rozwijająca prędkość do ponad trzystu

kilometrów na godzinę - z piskiem opon przejechał przed hangarem i zahamował

gwałtownie, zostawiając na asfalcie długą czarną smugę.

Nieustraszonym motocyklistą był dwudziestotrzyletni chłopak, który miał na sobie

postrzępione dżinsy, czarną skórzaną kurtkę i mały plecak.

Opuścił podpórkę i zdjął kask.

Hej, Fernando! - zawołał, rzucając kluczyki od motoru mechanikowi w

niebieskim kombinezonie, który wychodził z hangaru.

John! Znowu wyjeżdżasz? - odpowiedział tamten z silnym hiszpańskim

akcentem i złapał kluczyki w locie.

Koniec wakacji, niestety! Możesz mi zaparkować motor?

♦ 109 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Jestem spóźniony.

Nie ma sprawy.

Prywatny odrzutowiec, Gulfstream G550, kosztował prawie sześćdziesiąt milionów

dolarów. Na jasnoniebieskim tle widać było wyraźnie wielobarwne logo Music-Oh,

wielkiego portalu muzycznego.

Stewardesa zerkała ukradkiem przez otwarte drzwi na Johna F. Bullenberga, który

majestatycznym krokiem skierował się w stronę schodów.

Witamy na pokładzie, panie Bullenberg!

Mów mi John, zdaje się, że jesteśmy w tym samym wieku.

Dziewczyna pachniała kwiatami.

Jestem od pana starsza o rok, panie... John - odpowiedziała, czerwieniąc się.

Uśmiechnął się do niej. Wchodząc, obrócił się w stronę kabiny pilotów: Tony i Matt oczekiwali go z
filiżanką kawy. Na rękawach koszul mieli baretki z logo Music-Oh.

Takie samo logo znajdowało się także na mundurze stewardesy.

Cześć, chłopaki.

Jesteśmy gotowi - powiedział Tony. - Mógłbyś przejąć stery na czas startu?

Ktoś musi zmienić tego staruszka obok mnie.

Ej! - prychnął Matt. - To ty tu jesteś staruszkiem, który powinien odpocząć.

♦ 110 ♦

:::: "f J.-lililStó!

♦ JOHN F. BULLENBERG ♦

John niedawno zrobił licencję pilota, a Tony i Matt wiedzieli, że uwielbia sterować odrzutowcem.
Ale tym razem chłopak potrząsnął głową.

Może przy lądowaniu. Muszę wrócić do pracy...

Kabinę pasażerską stanowił elegancki salonik z mahoniowymi meblami i fotelami z

jasnej skóry. John usadowił się wygodnie na najbliższym fotelu i wyciągnął z plecaka laptopa.

Napijesz się czegoś? - zapytała go stewardesa. John nigdy wcześniej jej nie

widział. Musiała być nowa.

Nie, dzięki.

Aż do dwudziestego roku życia John F. Bullenberg był zwyczajnym chłopakiem:

studentem Uniwersytetu Kalifornijskiego bez grosza przy duszy, który ciągle zalegał

z opłatami za czynsz i był do tyłu z egzaminami. Pewnego dnia przyszedł mu do

głowy pomysł na program komputerowy, który pozwalał się kontaktować

miłośnikom muzyki z całego świata.

Pierwszą wersję Music-Oh zaprogramował w środku nocy, pod koniec zmiany w

restauracji fast food, gdzie pracował. Odtąd sprawy nabrały przyspieszenia: szybkie motocykle,
prywatny odrzutowiec, wille na całym świecie.

Teraz leciał do Kalifornii. Wracał z Kostaryki, gdzie wspólnie z przyjaciółmi spędził

Boże Narodzenie.

♦ 111 ♦

> 7

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

John Bullenberg żyt jak w bajce.

Lądujemy za pięć minut! - zameldował Tony przez głośnik. - Tymczasem mam

Margie na linii.

Margie była osobistą asystentką Johna. Spodziewał się, że wcześniej czy później

zostanie również jego dziewczyną, ale do tej pory nie udało mu się jej poderwać.

Odrzuciła jego zaproszenie na obiad bożonarodzeniowy.

Młodzieniec szybko zdjął słuchawkę zamocowaną na podło-kietniku jego fotela.

Halo!

Już wylądowaliście?

Jeszcze nie. Jakieś problemy?

Margie była drobną dziewczyną o czarnych oczach, śliczną i zawsze roześmianą.

Tym razem jednak jej głos był poważny i pełen niepokoju.

Słuchaj, John. Wygląda na to, że Music-Oh został zainfekowany przez wirusa.

Nie była to nowość: w poprzednim roku było co najmniej sto ataków, a John miał na

usługach elitę programistów, którzy zajmowali się tego rodzaju problemami. Ale tym razem Margie
postanowiła porozmawiać z nim osobiście.

To go zaniepokoiło.

Poważnie?

112

♦ JDHN F. BULLENBERG ♦

Do tej pory zainfekował kilka komputerów. Dziewięć czy dziesięć. Ale nie w

tym rzecz. Słuchaj... nigdy nie widziałam czegoś takiego.

Dziesięć komputerów? Muslc-Oh miał społeczność obejmującą prawie pięćset

milionów zarejestrowanych użytkowników. Dlaczego Margie zawraca mu głowę z

powodu takiego głupstwa?

Zrobiłaś zrzuty ekranów? Jaki jest teraz stopień zainfekowania?

Powiedzmy tak: to może być największa katastrofa informatyczna od czasów

robaka milenijnego.

John nie wierzył własnym uszom. Pomyślał, że Margie go nabiera. Ale dziewczyna

nie robiła żartów. A co dopiero tego rodzaju żartów.

Okej. Wyślij mi e-mall, przeczytam go od razu. Rozmawiałaś już z Francisem?

-Jeszcze nie, on też jest na wakacjach. Miałam nadzieję, że ty do niego zadzwonisz.

Pewnie. Czekam na twój e-mail. Brakowało mi ciebie - dodał John pośpiesznie

i zakończył rozmowę.

Z okien G550 mógł zobaczyć hangar, który zaczynał się oddalać, gdy samolot

wykonywał manewry na pasie startowym.

E-mail Margie dotarł, gdy samolot był już w powietrzu. Wiadomość składała się

tylko z dwóch linijek.

♦ 113 ♦

i __ 3

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Pospiesz się, mówiła pierwsza.

Druga zawierała link do strony Music-Oh.

John kliknął na niego i na ekranie jego laptopa pojawił się obraz. Dwa koncentryczne pierścienie,
trzy kreseczki u dołu i jedna u góry, coś w stylu tarczy strzelniczej.

„Albo ... oka", pomyślał.

Przygotowałam ci mrożoną herbatę - powiedziała stewardesa.

John nie odpowiedział. Otworzył program do debugowania, z którego mógł

kontrolować kod programu Music-Oh. Przeanalizował kod źródłowy strony,

popracował nad nim i zmodyfikował go.

Zobaczymy, czy teraz zadziała - wymamrotał przez zaciśnięte zęby.

Nacisnął przycisk KOMPILUJ. Kilka sekund oczekiwania. Potem ze zdziwieniem

popatrzył na swój kod, który zaczął się ruszać. Znaki, które skakały w górę i w dół.

Układały się w pewien rysunek.

Dwa koncentryczne pierścienie. Cztery kreseczki.

Znowu to dziwne oko.

John zaklął, uderzając pięścią w miękką, białą skórę fotela. Spróbował zdebugować

program, ale ten się zablokował.

Wszystko dobrze? - zapytała opiekuńczo dziewczyna.

John westchnął.

♦ 114 ♦

♦ JDHN F. BULLENBERG ♦

- Raczej nie. Wcale nie.

Wyciągnął z kieszeni kurtki telefon komórkowy i zrobił kilka zdjęć monitorowi.

Wystał je MMS-em do swojego przyjaciela Francisa.

„Zobacz, co to jest".

Potem wyłączył komputer.

I ponownie zaklął.

MMS Johna został przesłany z jego telefonu do stacji przekaźnikowej, a stamtąd do

następnej, a potem znów do następnej.

W czasie tej podróży dołączony do wiadomości mały cyfrowy fragment zmienił

nagle kierunek. Był to tylko krótki łańcuch kodu, bez imienia i bez pamięci, ale w pewnym sensie
żywy. Program zdołał zagnieździć się w komputerze spółki

telefonicznej i stamtąd przywołał inne fragmenty kodu bez imienia. Czekały na

niego.

Jego cyfrowe komórki zajmowały z powrotem swoje miejsce i zaczynały działać.

Próbowały dostać się do tej skarbnicy pamięci, która była jeszcze zamknięta na klucz w sejfie.

Nie umarłem, pomyślał stwór, nadal szukając swoich fragmentów.

Serwer spółki telefonicznej padł, gdy cyfrowy stwór przemieszczał się wzdłuż linii elektronicznych.

Nie umarłem.

♦ 115 ♦

♦ JHN F. BULLENBERG ♦

- Raczej nie. Wcale nie.

Wyciągnął z kieszeni kurtki telefon komórkowy i zrobił kilka zdjęć monitorowi.

Wysłał je MMS-em do swojego przyjaciela Francisa.

„Zobacz, co to jest".

Potem wyłączył komputer.

I ponownie zaklął.

MMS Johna został przesłany z jego telefonu do stacji przekaźnikowej, a stamtąd do

następnej, a potem znów do następnej.

W czasie tej podróży dołączony do wiadomości mały cyfrowy fragment zmienił

nagle kierunek. Był to tylko krótki łańcuch kodu, bez imienia i bez pamięci, ale w pewnym sensie
żywy. Program zdołał zagnieździć się w komputerze spółki

telefonicznej i stamtąd przywołał inne fragmenty kodu bez imienia. Czekały na

niego.

Jego cyfrowe komórki zajmowały z powrotem swoje miejsce i zaczynały działać.

Próbowały dostać się do tej skarbnicy pamięci, która była jeszcze zamknięta na klucz w sejfie.

Nie umarłem, pomyślał stwór, nadal szukając swoich fragmentów.

Serwer spółki telefonicznej padł, gdy cyfrowy stwór przemieszczał się wzdłuż linii elektronicznych.

Nie umarłem.

♦ 115 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

0 tak. Teraz sobie przypominam.

Wracam.

Kilka sekund później, w domu położonym gdzieś w Maine, zadzwoniła komórka

programisty imieniem Francis.

Mężczyzna wziął telefon i przeczytał wiadomość.

Zobacz, co to jest.

Były także dwa załączniki: zwyczajne strony startowe Music--Oh, które widział

miliony razy.

Myśląc, że to jakiś dowcip, odpisał: To jest najpiękniejsza strona na świecie.

Jego telefon zadzwonił:

Francis? Co to za żarty?

Co masz na myśli?

Wysłałem ci dwa zdjęcia tego dziwnego wirusa. To coś w stylu... czegoś z

dwoma pierścieniami i...

-John, o czym ty, u licha, mówisz? Na zdjęciach, które mi wysłałeś, nie widać

żadnego wirusa. Wręcz przeciwnie, nie widać absolutnie nic poza zwykłą stroną

główną Music-Oh!

John kazał przesłać je sobie z powrotem, żeby uwierzyć. Strona zaczęła ponownie

działać.

Wirus znikł, nie pozostawiając śladu.

Rozpłynął się bez śladu.

CZEKOLADA, KSIĄŻKI

I TAJNE PRZEJŚCIA

- Apsik! - kichnął Odd.

Apsik! - zawtórowała mu Yumi.

-To chyba nie był najlepszy pomysł, żeby przyjść rozmawiać tu, na dworze, w taki

mróz - zaśmiał się Jeremy.

Możemy skończyć pogaduszki w Pustelni - zgodził się Ulrich. - Ja nie czuję

już nóg, chyba je odmroziłem. Wracamy do ciepełka? Co wy na to?

Jak rozkażesz, szefie! - krzyknął Odd i zanim ktokolwiek zdążył go

powstrzymać, trafił Jeremy'ego w głowę śnieżką.

Ten jak długi runął na ziemię.

Yumi zamknęła się w łazience, aby wziąć ciepły prysznic. Ulrich i Odd przykryli się grubą warstwą
koców i usadowili w salonie, aby oglądać horror. Kiwi zwinął się w

kłębek na ko-

(FRANCJA, MIASTO ŻELAZNEJ WIEŻ> 9 STYCZNIA)

♦ 117 ♦

CZEKOLADA, KSIĄŻKI I TAJNE PRZEJŚCIA

- Apsik! - kichnął Odd.

Apsik! - zawtórowała mu Yumi.

-To chyba nie był najlepszy pomysł, żeby przyjść rozmawiać tu, na dworze, w taki

mróz - zaśmiał się Jeremy.

Możemy skończyć pogaduszki w Pustelni - zgodził się Ulrich. - Ja nie czuję

już nóg, chyba je odmroziłem. Wracamy do ciepełka? Co wy na to?

Jak rozkażesz, szefie! - krzyknął Odd i zanim ktokolwiek zdążył go

powstrzymać, trafił Jeremy'ego w głowę śnieżką.

Ten jak długi runął na ziemię.

Yumi zamknęła się w łazience, aby wziąć ciepły prysznic. Ulrich i Odd przykryli się grubą warstwą
koców i usadowili w salonie, aby oglądać horror. Kiwi zwinął się w

kłębek na ko-

(FRANCJA, MIASTO ŻELAZNEJ WIEŻy 9 STYCZNIA)

♦ 117 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

lanach Ulricha, który bezskutecznie próbował go zrzucić.

Chi, chi! - chichotał Odd. - Jakie to śmieszne!

Co cię tak bawi? - pytał zirytowany Ulrich. - Ten potwór urwał jej głowę!

Właśnie! To jest przesada! Czekaj, popatrz, teraz zabije także i jego. Och, jak

rany... He, he, he!

Aelita przyglądała się tej scenie-z kuchni.

Odd jest naprawdę niewiarygodny - skomentowała rozbawiona.

W sensie, że nie ma drugiego takiego wariata? - Jeremy z uśmiechem wziął z

półki garnuszek i postawił go na płycie elektrycznej, uważając, aby się nie poparzyć.

Potem zaczął wsypywać czekoladę w proszku i wlewać mleko.

Aelita usiadła obok.

Gorąca czekolada, tego właśnie nam teraz trzeba!

Jeremy, patrząc spod oka, zauważył zadowoloną minę przyjaciółki.

Jak się czujesz?

Hm. Nie wiem. Najpierw, gdy opowiadaliście, wydawało mi się, że coś sobie

przypominam. Urywki. Jakby migawki. Ale miałam dziwne wrażenie, że to nie

zdarzyło się naprawdę, tak jakby mi się tylko śniło...

Aelita oparła lekko głowę na ramieniu Jeremy'ego.

Mogę cię o coś zapytać? - powiedziała szeptem.

♦ 118 ♦

♦ CZEKOLADA, KSIĄŻKI I TAJNE PRZEJŚCIA ♦

Pewnie.

Dlaczego, gdy mnie uwolniliście z superkomputera, nie wyłączyliście go raz na

zawsze?

Czekolada w proszku powoli rozpuszczała się w mleku.

Naprawdę próbowaliśmy.

Ale coś poszło nie tak?

No. Xana pokazał, że chce przeżyć za wszelką cenę. Aby uniemożliwić

wyłączenie go, posłużył się tobą...

Mną?

Jeremy spojrzał jej w oczy, przyjrzał się jej drobnej twarzy. W jego myślach nadal miała elfie uszy.

Tylko ty możesz go zwalczać, Aelito. Ty jedna umiesz kontrolować wieże i

udaremniać jego ataki.

No tak, wieże... Ale dlaczego są tak ważne? Jak działają?

O, to odkryliśmy dużo później - Jeremy zamieszał czekoladę. Błądził wokół

pustym wzrokiem. - Wieże są... portalami. To jest klucz do całej tej historii. Stanowią połączenie
między

światem Lyoko a... na przykład tym - Jeremy położył rękę

na mikrofalówce. Aelita uniosła brew.

Czy w mikrofalówce jest wieża?

Ej, pamiętaj, to poważna sprawa. W Lyoko są wieże prawie do każdego

urządzenia elektrycznego istniejącego w świecie realnym. I jeśli ktoś zaatakuje jedną wieżę tam...

♦ 119 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

...w rzeczywistości zmienia także coś tutaj. Kapuję.

Ano właśnie. Xana, przynajmniej w teorii, jest w stanie oddziaływać na nasze

urządzenia elektryczne. Na każdą rzecz, która posiada ładunek elektryczny. Łącznie z... - Jeremy
puknął się palcem w czoło - ...mózgiem, który działa dzięki mikro-wyładowaniom elektrycznym. Z
pewnymi wyjątkami, oczywiście, bo na przykład

Odd jest bezpieczny.

Dziewczynka zaśmiała się, ale wcale nie czuła się uspokojona.

Yumi wyszła spod prysznica z głową owiniętą ręcznikiem. Odd i Ulrich byli jeszcze

pod kocami i oglądali „najbardziej zabawną" końcową scenę filmu.

A gdzie reszta? - zapytała.

Szom tam na pogaduszkach - zameldował Odd z pełną buzią. - Czaszteczko?

Obiad był przecież dopiero godzinę temu!

Odd wzruszył ramionami i dalej chrupał ze smakiem pół ciasteczka. Drugą połowę

rzucił Klwiemu.

Jesteśmy! - przerwał im Jeremy, wychodząc wraz z Aelitą z kuchni. W rękach

miał tacę z parującą wyśmienitą czekoladą. Oboje dołączyli do siedzących na

tapczanie.

Kiwi zaskomlał cichutko, gdy poczuł ten zapach.

No więc! - zawołał Odd, rozdając wszystkim kubki z czekoladą. - Czas na

toast. Za nas... i za ostatni dzień naszych ferii!

♦ 120

♦ CZEKOLADA, KSIĄŻKI I TAJNE PRZEJŚCIA ♦

Na zdrowie!

Pyszna! - zauważył Ulrich, przeżuwając z zadowoleniem. - Zostawiłeś grudki,

tak jak lubię...

Jeremy spojrzał na niego znad okularów.

Jakie grudki? Naprawdę dobrze wymieszałem.

-A jednak... - Ulrich miał wypchane policzki i przeżuwał pracowicie. Potem nagle

przestał. Wytrzeszczył oczy, które zrobiły się czerwone. Twarz mu posiniała. I

wreszcie gwałtownie wypluł czekoladę, brudząc koce i podłogę.

Wody! - wrzasnął, zrywając się na nogi. - Dajcie mi wody! Odd, zabiję cię!

Odd pękał ze śmiechu.

Grudki superostrej papryki! Chi, chi! Postarałem się, żeby czekolada naszego

Ulricha była naprawdę niezapomniana.

Skonsternowani Yumi, Jeremy i Aelita wymienili spojrzenia, ale nie wytrzymali i

wybuchnęli gromkim, chóralnym śmiechem.

Ulrich wrócił z kuchni z załzawionymi oczyma.

Fuj! Co za głupi żart. •

No, panie Stern, nie rób pan takiej miny. Papryka jest dobra na serce. Zrobiłem

to dla twojego zdrowia.

Zemszczę się na tobie, Odd! Zobaczysz!

Rozbawiona Yumi położyła mu ręce na ramionach.

No co ty! Raczej zróbmy coś wszyscy razem, dobra?

♦ 121 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

Jestem za! - przyłączył się Odd, szczęśliwy, że uniknie zasłużonej kary. - Co

proponujesz?

Chodźmy poszperać na strychu - zaproponowała Yumi. Oczy jej błyszczały.

Ostatnie piętro Pustelni było oddzielone od reszty domu. Mieścił się tam wielki

gabinet. Ale nie było w nim żadnych komputerów. Znajdował się tam tylko stół

zawalony papierami i trzy tablice pokryte trochę już nieczytelnymi wzorami

matematycznymi. W kącie stał mały kredens, ekspres do kawy i kuchenka

elektryczna, a obok niej brudna, wyszczerbiona filiżanka.

Poza tym znajdowały się tam książki. Setki książek, upchniętych w grożących

zawaleniem regałach albo ułożonych w stosy na podłodze. Były tam różne książki,

wielkie i małe, niektóre zamknięte, a inne otwarte. W zapieczętowanych kartonowych pudłach leżały
całe roczniki pism.

Strych oświetlały trzy okna. Pierwsze wychodziło na alejkę wejściową prowadzącą

do Pustelni i na ulicę. Z drugiego okna, po przeciwnej stronie, widać było przykryty śniegiem park, a
w tle zabudowania Kadic. Wreszcie z trzeciego okna, największego, roztaczał się widok na dawną
dzielnicę przemysłową z mostem i wysepką, na której

stała opuszczona fabryka.

Pustelnia. Kadic. Fabryka.

♦ 122 ♦

♦ PODZIEMNY ZAMEK ♦

Jestem za! - przyłączył się Odd, szczęśliwy, że uniknie zasłużonej kary. - Co

proponujesz?

Chodźmy poszperać na strychu - zaproponowała Yumi. Oczy jej błyszczały.

Ostatnie piętro Pustelni było oddzielone od reszty domu. Mieścił się tam wielki

gabinet. Ale nie było w nim żadnych komputerów. Znajdował się tam tylko stół

zawalony papierami i trzy tablice pokryte trochę już nieczytelnymi wzorami

matematycznymi. W kącie stał mały kredens, ekspres do kawy i kuchenka

elektryczna, a obok niej brudna, wyszczerbiona filiżanka.

Poza tym znajdowały się tam książki. Setki książek, upchniętych w grożących

zawaleniem regałach albo ułożonych w stosy na podłodze. Były tam różne książki,

wielkie i małe, niektóre zamknięte, a inne otwarte. W zapieczętowanych kartonowych pudłach leżały
całe roczniki pism.

Strych oświetlały trzy okna. Pierwsze wychodziło na alejkę wejściową prowadzącą

stała opuszczona fabryka.

Pustelnia. Kadic. Fabryka.

♦ 122 ♦

♦ CZEKOLADA, KSIĄŻKI I TAJNE PRZEJŚCIA ♦

Trzy miejsca, niby oddalone od siebie, ale połączone ze sobą siecią tajnych

podziemnych chodników.

Jeremy pierwszy podszedł do biblioteczki i przeciągnął palcami po zakurzonych

grzbietach okładek.

Widzisz, zatrzymaliśmy wszystko! - z pewną satysfakcją powiedział do Aelity.

- Od podstaw matematyki do zaawansowanej teorii maszyn liczących - wziął opasły

tom i zaczął go kartkować. - O tak, to jest prawdziwy skarb!

Odd zaczął kichać jak szalony.

Apsik! Mówiąc szczerze, wolałbym coś bardziej tradycyjnego. Apsik! Na

przykład, nie wiem, szkatułę pełną złotych dukatów...

Bo się nie znasz - odparł, śmiejąc się, Ulrich.

Yumi zaczęła szperać wśród kartek rozrzuconych na biurku.

Notatki. Bazgroły. Nawet lista zakupów.

Kiwi zanurzył pysk w przewróconym koszu na śmieci, a potem cały wsunął się

niezdarnie do środka.

Chyba nic nie kapuję. Co miałeś na myśli, mówiąc, że „zatrzymaliście

wszystko"? - zapytała zmieszana Aelita, gładząc kilka starych przedmiotów. -

Wszystko... co?

Ups, może nie powiedzieliśmy ci jeszcze... - odpowiedział Odd w zamyśleniu.

Czego nie powiedzieliście?

Czekaliśmy tylko na odpowiedni moment - wtrącił się Jeremy.

♦ 123 ♦

♦ PDZIEMNY ZAMEK ♦

No bo koniec końców...

Czy można wiedzieć, o czym wy, do licha, mówicie? - naciskała Aelita.

To bardzo proste. To był kiedyś twój dom - powiedział Jeremy i podszedł do

niej.

Mój dom?

Właśnie.

Chcesz powiedzieć, że ja tu mieszkałam?

Tak. Razem z twoim ojcem. Twórcą Lyoko.

Aelita poczuła, że uginają się pod nią nogi.

Mój ojciec... stworzył Lyoko?

Tak. Twój ojciec nazywał się Franz Hopper. Profesor Hopper. Uczył w Kadic.

Chwila, moment - Aelita potrząsnęła głową, nie mogąc zebrać myśli. -

Naprawdę mój ojciec wymyślił Lyoko?

No. Gdy chodziłaś do szkoły - ciągnął Jeremy. - Wydawało się, że wszystko

idzie jak z płatka, dopóki... - przerwał gwałtownie, patrząc na nią z powagą. - Czy coś ci mówi data
6 czerwca?

Nie - Aelita potrząsnęła głową. - A powinna?

To dzień, w którym uciekłaś razem z twoim ojcem. Dzień, w którym weszłaś

do skanerów w starej fabryce.

My... uciekliśmy?

Nie pytaj nas, dlaczego. Nie wiemy.

I kiedy zdarzyło się to wszystko?

♦ 124 ♦

♦ CZEKOLADA, KSIĄŻKI I TAJNE PRZEJŚCIA ♦

Dziesięć lat temu.

Aelita schowała głowę w ramiona. W oczach miała lęk.

Dziesięć lat temu? Ale... jeśli naprawdę byłam uczennicą w tej szkole... ile

miałam wtedy lat?

Mniej więcej dwanaście.

To niemożliwe! Jeśli tak jest, to teraz powinnam mieć ponad dwadzieścia lat!

Jeremy nie potrafił sobie nawet wyobrazić, jak bardzo jest to dla niej bolesne i

wstrząsające. Ale wcześniej czy później nadszedłby ten moment i Jeremy dobrze o

tym wiedział. Aelita musiała sobie przypomnieć. A z pamięcią nieuchronnie musiał

wrócić ból.

Zmusił się do uśmiechu.

Ale nie masz ich. Wiem, że może wydać ci się to absurdalne, ale się nie

postarzałaś. Gdy byłaś w Lyoko i komputer był wyłączony, czas się dla ciebie

zatrzymał.

Aelita wyglądała na oszołomioną. Zmarszczyła czoło, twarz miała skupioną.

Próbowała uporządkować te wszystkie nowe informacje.

W takim razie kto... wyłączył superkomputer? - wykrztusiła.

Tego także nie wiemy - potrząsnął głową Jeremy. - Może twój ojciec. Albo ten,

kto go ścigał. Może ktoś pomyślał, że to zbyt niebezpieczne, gdy jest włączony.

♦ 125 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

Ja... mieszkałam tu ztatą- powtórzyła Aelita, jakby chcąc się upewnić. Potem w

głębi oczu rozbłysnął jej ognik. -A... moja matka? Musiałam mieć także i mamę...

nie?

Przykro mi... Nic o niej nie wiemy - tym razem odpowiedziała Yumi,

opanowując się, aby nie wybuchnąć płaczem.

Aelita spojrzała na nią bez słowa. Wszystko to było takie absurdalne i takie pełne pytań bez
odpowiedzi. Nie była w stanie nawet myśleć, chociaż się starała. Czuła się pusta i bezsilna.

Nieświadomie wyjęła z pyska Kiwiego notes, który psiak wygrzebał w koszu.

Okładka z czarnej skóry była ściągnięta gumką. Otworzyła go mechanicznie i

przekartkowała: wszystkie strony były białe. „Pusty. Tak samo jak moja głowa".

Włożyła sobie notes do tylnej kieszeni dżinsów i usiadła na podłodze. Chciała

zamknąć oczy, obudzić się po miesiącu i nie pamiętać niczego z całej tej historii.

Hej, słuchajcie! - głos Odda przerwał nagle pełną napięcia ciszę. - Robimy się

zbyt nerwowi na tym strychu. I nasz szczególny dzień zamienia się w stypę. Co wy

na to, żeby zabawić się w coś?

Co masz na myśli? - zapytała nieufnie Yumi.

Co powiecie na zabawę w chowanego?

Nikt nie wyraził entuzjazmu.

Zasmucony Odd rozejrzał się dookoła i westchnął:

♦ 126 ♦

♦ PDDZIEMNY ZAMEK ♦

-Ja... mieszkałam tu z tatą- powtórzyła Aelita, jakby chcąc się upewnić. Potem w