Święty Graal

ŚWIĘTY CZAS , ŚWIĘTY MIECZ
ŚWIĘTY ZAMEK , ŚWIĘTY KRÓL
ŚWIĘTOŚĆ CAŁKOWITA , ŚWIĘTOŚĆ PRZECZYSTA
JASNOŚĆ ZUPEŁNA , JASNOŚĆ OŚLEPIAJĄCA
CUDOWNE I STRASZNE ZARAZEM

CO TO JEST ?
JEDNA RZECZ , JEDNA KREW , JEDEN KIELICH
JEDEN ŚWIĘTY GRAAL

Izrael, Azja Józef z Arymatei, wg Nowego Testamentu
zamożny wyznawca Jezusa, prawdopodobnie członek
sanhedrynu. Poprosił Piłata o wydanie mu po
ukrzyżowaniu ciała Jezusa. Wg Ewangelii św. Jana wraz
z Nikodemem namaścił ciało i przygotował do
pochówku. Ciało złożył w nowym grobowcu, leżącym
niedaleko miejsca ukrzyżowania. W późnym
średniowieczu przypisywano Józefowi
wyprawę do Anglii (do Glastonbury),
wiązało się to z legendą o św. Graalu,
kielichu, w którym Józef z Arymatei miał
przechowywać krew z przebitego boku
Jezusa (lub kielichu z Ostatniej
Wieczerzy). Poszukiwanie zaginionego
Graala stanowi temat wielu opowieści
średniowiecznych, zwłaszcza z cyklu arturiańskiego. Co
do Św. Graala historia jego jest o wiele bardziej
zamieszana niż komukolwiek się wydaje. Otóż Św.
Graal to kielich z którego Jezus Chrystus pił podczas
ostatniej wieczerzy . Został on przywieziony do Wielkiej
Brytanii (WB) przez wyżej wspomnianego Józefa.
Legendy arturiańskie opowiadają że Św. Graal został
odnaleziony przez "rycerza bez skazy" czyli Galahada .
Dostąpił on tego zaszczytu wraz z dwoma innymi
rycerzami (z Sir Parsirfalem i z Sir Borsem).

Według legend wszystko zaczęło się od czarodzieja
Merlina który w czasie największej chwały Logres
nakazał rycerzom Okrągłego Stołu poszukiwanie
najcenniejszego przedmiotu w świecie czyli Graala. W
legendzie oczywiście wszystko poszło ładnie i rycerze
odnaleźli kielich. Istnieje jednak druga legenda która
jest powiązana z rycerzem Parsirfal (Perceval). Perceval
nie jest postacią zmyśloną w XI wieku naprawdę żył
ktoś taki. Podróż naszego rycerza nie obejmowała tylko
WB i Francji odwiedził on min. Niemcy, Hiszpanie,
Portugalie i Włochy. Otóż w jego przygodach można
odnaleźć zapis : "Natrafiłem na strażników Graala , są
to wielcy mnisi z mieczem przy pasie
zwanymi Templeisen" Templeisen to
najprawdopodobniej Templariusze.
Parsirfal opisuje Św. Graala: "dwugłowy
stwór z dwoma przewodami z głowy do
penisa". Dziwnym zbiegiem okoliczności w "KSIĘDZE
ZOHAR" Arka Przymierza opisywana jest prawie
identycznie czyli jako dwugłowy stwór z przewodami z
głowy do penisa ... Jak ktoś się interesuje
Templariuszami to wie że pretekstem do rozwiązania
ich zakonu był fakt że uprawiają herezje. Patrząc pod
wpływem historii ówczesnemu królowi Francji pasowało
odwołać templariuszy, ponieważ skarb państwa był
pusty a z templariuszami wiązane są wielkie majątki
ziemskie. Oskarżenie o herezje bardzo pasowało
królowi, tym bardziej, że oskarżenia te wcale nie były
tak bezpodstawne. Wracając do tematu: kolejnym
naszym tropem jest słynny zakon Katarów który
uznawał dwóch Bogów: Boga dobrego (duchowego) i
Boga złego (materialnego). Otóż wg Katarów Bogiem
złym był Bóg w którego dziś wierzą chrześcijanie,
ponieważ to podobno właśnie on stworzył świat i
wszystko wokół niego. Jezusa oni uznawali jako

proroka, ponieważ miał on niby ukazać że ludzie się
mylą co do Boga. Katarzy twierdzili, że kościól jest
przejawem Ziemskiego zła, gdyż to właśnie kościół
zmienił historie Jezusa na taką jaką dziś znamy.Katarzy
nie uznawali dziewictwa Maryi, uznawali ją za kobietę
bardzo pobożną ale nie uznawali jej dziewictwa. Katarzy
byli podobno w posiadaniu Św. Graala. Jak
wiemy Katarzy byli atakowani przez
krzyżowców po to by wyparli się swych
poglądów i przyznać, że kościół jest jedynym
przedstawicielem boga na Ziemi - w
przeciwnym wypadku mieli zginąć. Katarzy
poprosili o kilka dni do namysłu. Te dni były
dla katarów dniami świątecznymi - tzw. dni Graala.
Przekazali oni wówczas Graala templariuszom (bo tylko
ten zakon im potajemnie pomagał).

Świętemu Graalowi przypisuje się również pewne
właściwości jakie przysługuje się tylko Bogom. Miejsce
w którym znajduje się święty Graal staje się rajem:
ziemie są urodzajne, kwiaty kwitną cały rok, nie ma na
tej ziemi żadnych chorób ani wojen. Przypisuje się
Graalowi również właściwość taką, że święty Graal daje
osobie która z niego pije - życie wieczne - to jest jedna
z niewielu prawdziwych rzeczy która znalazła się w
filmie "Indiana Jones - Ostatnia Krucjata".

Święty Graal jest wspaniałym obiektem poszukiwań,
między innymi w celu poszerzania wiedzy na jego temat
powstała ta strona. Mam nadzieje, że sami wewnątrz
siebie stwierdzicie czym naprawde jest święty Graal.
Niektórzy twierdzą, że to Maria Magdalena (dział Święta
Krew), niektórzy twierdzą inaczej. Nasz obiekt dyskusji
wciąż jest gdzieś ukryty - kto go znajdzie? Może
niedługo poznamy odpowiedź...

Miecz Excalibur

Prawdziwa nazwa tego legendarnego a można

powiedzieć wręcz mistycznego miecza brzmi :
Caliburnus a po celtycku Kaledwych . W
powolnym tłumaczeniu na nasz język to: Ten
który przecina stal . Jak widać od samego
początku cos w tym mieczu jest. Legenda

owego miecza jest (jak zwykle w tego typu sprawach)
bliżej nieokreślona.

1) Pierwsza z nich jest zapoczątkowana od czarodzieja
Merlina. Ok. 100 lat przed narodzeniem samego Artura
na wyspie panował wielki chaos. Młody Merlin miał
zamiar dać kres temu nieładowi. Pomocny w osišgnięciu
tego celu był miecz Kaledwych, który otrzymał od Pani
z Jeziora. Miecz ten dałby Merlinowi władze na wyspie.
Merlin nie użył go jednak. Wiedział że ludzie nigdy by
go nie uznali za króla. Podarował więc miecz Utherowi
(ojciec Artura). Uther na początku rządził dobrze do
czasu aż poznał śliczną Igreane która była żoną
jednego z dowódców Uthera. Pokochał Uther tę kobietę
tak mocno, że był w stanie rozpętać wojnę byle by ta
była z nim. Merlin wiedząc ,że rozpęta się wojna
odebrał miecz Utherowi i wbił go w skałę (lub kowadło).
Legenda mówi że tylko człowiek o czystym sercu mógł
go wyciągnąć z tej skały. Oczywiście resztę znacie
przybył Artur wyciągnął miecz i rządził
bardzo dobrze.

2) Druga bardziej zagmatwana ale
bardziej prawdopodobna (mimo że jest
motyw Atlantydy) jest taka : Jak

wiecie ok. 1 i 2 wieku naszej ery w Brytanii panowali
rzymianie . Otóż każda podbita prowincja Rzymu (w
tym przypadku Brytania) musiała dawać haracz w
postaci żołnierzy a tą grupą ludzi dowodził najlepszy z
danej prowincji . Otóż w tamtym okresie w Brytanii był
niejaki Maksymus. Władał on mieczem nazywanym
przez miejscowy lud "Mieczem Brytanii" lub "Mieczem
Wyspy Potężnych" ( nie to nie excalibur ) . Otóż później
on umarł i tak dalej.

Królowie Brytanii stwierdzili że najwyższy król (ten
który ma pod sobą resztę króli) jeżeli chce być godny
miana najwyższego króla powinien posiadać ten miecz
u swego boku. Pierwszy najwyższy król - Wortygern go
nie posiadał .

Otóż później bracia - Uther i Aureliusz - rościli sobie
prawa do tronu Brytanii bo ww. Wortygern zabił ich
Ojca . Ci dwaj zebrali armie i go zabili i odzyskali tron .
Do miana najwyższego króla dostąpił Aureliusz któremu
pomagał dobry czarodziej Merlin z kolei Uther został
naczelnym dowódcą wyspy (mimo iż on sam chciał być
tym królem nie rościł sobie praw bo miłował brata).
Niestety Aureliusz szybko został zabity przez
spiskowców . Tron objął po nim Uther .

Aureliusz miał jeszcze nienarodzonego dziedzica
- którego Uther chciał zabić bo chciał aby po
nim tron objął jego syn . Merlin dogadał się z
Utherem i odebrał mu dziecię . Niedługo później
Uther zmarł . Merlin nie chcąc aby była wojna o

tron najwyższego króla wbił Miecz Brytanii w skałę i
tylko Aureliuszowy syn mógł go wyjąć . Artur ( bo tak
miało to dziecko na imię ) dorósł w szczęściu i
bogactwie . Merlin doprowadził go do skały i kazał
wyciągnąć mu miecz . Artur nie do końca rozumiejąc

swe prawo do tronu zrobił to. Później owy miecz pękł w
walce i Artur pogrążył się w rozpaczy.

Merlin widząc nieszczęście Artura postanowił podarować
mu nowy miecz . Tym razem na wyspie Avalon - Pani z
Jeziora podarował mu owy słynny miecz mówiąc że
został wykuty w Atlantydzie z najtwardszej stali świata i
tylko dobry człowiek może nim władać . Tak się kończy
druga opowieść - która z nich jest prawdziwa ? - Nie
wiem pewnie wy też nie . Pewnie nie dowiemy się .

Merlin

Merlin uważany jest za najciekawszą postać
z legend arturiańskich zaraz po królu
Arturze i sir Lancelocie. Jest on dobrym
czarodziejem z którym wiąże się większość

legend arturiańskich typu Święty Graal , Excalibur czy
3/4 przygód rycerzy okrągłego stołu . Pochodzenie
Merlina nie jest do końca znane. Jedni uważają że jest
on synem szatana i najczystszego dobra (Bóg). Inni
uważają że jest potomkiem z rodu Atlantydy. Tak czy
inaczej jest to postać niezwykła. Historia jego rozsławia

się od momentu jego dzieciństwa gdy to już jako
dziecko został wydzielony na tego który ma nadać
pokój Wyspie Potężnych (dziś Wielka Brytania - póki co
rozsławił tę nazwę Stephen Lawhead w swojej serii
PENRAGON).

Merlin miał niezwykłe dzieciństwo. Został
wychowany przez ludzi wielkich i
światłych. Miał on styczność nawet z
największymi wodzami współczesnego
Rzymu. Merlin dokonuje swój pierwszy
"cud" w wieku około 7-8 lat. Dotyczyło
to sprawy że przeciwnicy jego teorii
dotyczącej wiary chrześcijańskiej zostali
na 7 dni pozbawieni głosu. Od tego
czasu Merlin zaczyna się wgłębiać w
magicznej sztuce i na tym upływa mu
jakieś 12 lat jego życia. Zakochuje się

on później w Niimie (znana również jako Ganieda).
Pewnie byśmy już później nigdy nie usłyszeli o Merlinie
gdyby barbarzyńcy jej nie zabili. Właśnie tu Merlin
ukazuje po raz drugi swą magiczną moc. Owładnął nim
Awen (stan psychiczny czy fizyczny powiększający
trzykrotnie zwykły stan) wojenny. Wraz z pozostałą
rodziną zmarłej dokonuje krwawej zemsty na
mordercach. Merlin tutaj nas opuszcza i wyrusza w góry
na medytacje ( a nie tak jak sądzą inni, że jakaś inna
czarodziejka go uwięziła w wieży i że nigdy już nie
powrócił).

Po wieloletniej medytacji (25 letniej) Merlin wraca na
scenę. W tym czasie w Wielkiej Brytanii zrobił się wielki
nieład. Przy władzy był wtedy znany większości
Wortygern ( lub Worgen ). W legendach opisywany był
jako zły król ale w rzeczywistości było inaczej. W

legendach mówi się, że zabił on z premedytacją ojca
Uthera i Aureliusza. W rzeczywistości to nie
on go zabił ale tylko wykorzystał jego
śmierć. Uther i Aureliusz którzy postanowili
pomścić śmierć ojca zaatakowali Wortygerna
z pomocą Merlina (tylko dla tego, iż on
wiedział że z nich powstanie najważniejsza istota Wysp
Potężnych ). Po wojnie tron objął Aureliusz ( a nie Uter
) wziął on za żonę Igrane ( Uther był bardzo o nią
zazdrosny ). Pech chciał, że Aureliusz zmarł trochę za
wcześnie (śmierć naturalna a nie bajka że Uther pomógł
na tym drugim świecie Aureliuszowi się naleźć). śona
Aureliusza - Igrane zdążyła urodzić mu syna którym
zaopiekował się Merlin, a Uter wziął Igrane za żonę i
sam zasiadł na tronie. Merlin dziecku nadał imię Artur (
jak wszyscy wiemy późniejszy król ). Czarodziej właśnie
dzięki temu dziecku rozwinął swą mądrość i silę.

Odwiecznym przeciwnikiem Merlina była Morgan La Fei.
Morgan była przedstawicielką zła - w najbardziej
ohydnej postaci (trzeba tu przyznać że była zła dla
Merlina a nie dla Artura i innych). Miała ona
porównywalną moc co Merlin lecz jej celem było za
wszelką cenę utrzymać na Wyspie Potężnych tzw.: ład
starszych (brak chrześcijaństwa i Brytania podzielona
na wiele królestw) a jak wiemy Merlin chciał zupełnie co
innego. Musze tutaj zaznaczyć że walka odbyła się w
czasie największego rozkwitu królestwa Logres - czyli
królestwa Artura. Walka ich była jedną z
najzacieklejszych - byli oni pionkami sfer wyższych.
Ostatecznie walkę wygrał Merlin lecz opłacił zwycięstwo
bardzo wysoko - stracił wzrok na całe 10 lat. Morgan
nigdy nie odzyskała swej dawnej mocy i władzy nad
ludźmi. Merlin cieszył się szacunkiem i przychylnością
innych ludzi do końca swoich dni.

Rycerze okrągłego stołu

Legendy rycerzy okrągłego stołu są chyba wszystkim
znane i na pewno każdy o nich coś niecoś słyszał. Bez
wątpienia najsłynniejszym wątkiem tych wszystkich
legend jest wydobycie miecza - Excalibura z głazu czy
też kowadła przez króla Artura.

Legendy te są jednak o wiele ciekawsze, a co
najważniejsze płyną przez nie bardzo mądre,
interesujące i potrzebne nam wszystkim morały.
Pierwsze wzmianki o dworze króla Artura odnajdujemy
w starych przekazach dotyczących wojen z arabami z
wieków XI-XII i tam natrafiamy na takie zdanie:
"(...) Na pomoc przybył również król Artur wraz ze
swoją świtą i sporym zastępem rycerzy" - co prawda
nie mamy pewności że chodzi tutaj właśnie o tego króla
Artura.

Kolejne wzmianki są już bardziej pewne i dotyczą
bardziej ogółu. Najwięcej informacji o naszych
rycerzach odnajdziemy w starych przekazach

dotyczących poszukiwań świętego Graala. Tam właśnie
po raz pierwszy spotykamy rycerza imieniem - Parsirfal.
W wieku XIV mamy bardzo wielki napływ wszelkich
informacji dotyczących rycerzy króla Artura - tutaj
poznajemy sir Gawain'a, sir Tristan'a, sir Mordreda i
innych. Stosunkowo późno poznajemy Lancelota i
Galahada.

Okrągły stół rozsławił się wszelkimi przygodami i
wyczynami. Rycerze okrągłego stołu byli pierwszymi
których zobowiązywał kodeks rycerski i ten kodeks jest
uważany dziś za spis najlepszych cech moralnych jakie
można znaleźć u mężczyzny. Rycerz okrągłego stołu
musiał się cechować takimi cechami jak odwaga,
bohaterstwo, cnota, uniżenie przed damami i
waleczność w słusznej sprawie.

Pomysł na założenie zgrupowania - jakim
niewątpliwie był okrągły stół - przypada (jak
wiele rzeczy) czarodziejowi Merlinowi.
Polecił on Arturowi aby założył taki
zgrupowanie na chwałę królestwa Logres.
Rycerze Ci mieli pomagać ubogim,
pokrzywdzonym i damom w potrzebie. Mieli
być po prostu wzorem dla wszystkich. Wspaniałym
zakończeniem kareiery rycerzy okrągłego stołu miało
być odnalezienie kielicha Chrystusowego czyli świętego
Graala. Merlin przez czary ukazał im wygląd tego
wspaniałego naczynia i nakazał najdzielniejszym
rycerzom iść go szukać. Tego dnia po raz ostatni zebrali
się wszyscy najwspanialsi rycerze okrągłego stołu.
Legendy podają że rycerze ten cel osiągnęli. Sir
Galahad syn Lancelota z Jeziora wraz z sir Parsirfalem i
wraz z sir Borsem odnaleźli ten jedyny kielich, tyle że
Galahad - zwany rycerzem Graala nigdy nie powrócił
już do zamku Camelot.Legendy rycerzy okrągłego stołu

są wspaniała lekturą aby ludzie z powrotem nauczyli się
żyć, aby wiedzieli, że trzeba szanować innych ludzi bez
względu na poglądy czy na sposób bycia. Legendy
arturiańskie są naszą podświadomością zapisaną na
papierze. Każdy człowiek powinien przeczytać chociaż
jedną legendę rycerzy okrągłego stołu i powinien choć
przez chwilę się zastanowić co przeczytał.

Camelot

Camelot jest legendarnym zamkiem który wybudował

król Artur. Legendy podają, że zamek ten leży między

dzisiejszym Londynem a brzegiem południowym wyspy.

Idea wybudowania zamku powstała dzięki inicjatywie

Morgan La Fey, która namówiła Artura, że wspaniały

władca powinien mieć wspaniałe królestwo. Inna

legenda mówi, że jak pan Hektor ucząc Artura ewangelii

itp. Miał wizję wielkiego pięknego zamku - młody

wówczas Artur od razu tę myśl pochwycił i stwierdził że

to właśnie on wybuduje ten zamek. Camelot był jednym

z pierwszych zamków budowanych z kamienia (choć to

wątpliwe dane).

Zamek Camelot był miejscem gdzie znajdował się
słynny okrągły stół. Co roku w zamku Camelot
odbywały się przeróżne turnieje i igrzyska - często
główną nagrodą był pocałunek królowej Ginewry w
policzek. Na dzisiejsze czasy nagroda ta nie jest zbyt
wielka aby o nią walczyć - ale wówczas ponoć każdy
rycerz marzył o tej nagrodzie. Camelot nie ma swojego
konkretnego miejsca - jest wszędzie i nigdzie. Camelot
oplata legenda więc nie można oczekiwać, że będzie on
punktem na mapie.

" Zamek ten jest symbolem porządku wśród
szalejącego chaosu, idealnego państwa
przeciwstawiającego się anarchii, Camelot jest
wyższą cywilizacją wśród Barbarzyństwa".
James Harpur

Pierwszy wizerunek dworu Artura wyszedł spod pióra
XII-wiecznego angielskiego pisarza Geoffreya z
Monmouth, który umieszcza go nie w Camelot, lecz w
Caerleon w południowej Walii. W Caerleon znajdowała
się ważna twierdza legionów rzymskich.

Według naukowców Camelot jest zniekształconą nazwą
innego angielskiego zamku. Niektórzy twierdzą że tym
zamkiem jest Camulodunum w Colchester, inni że
zamek leży nad rzeką Camel, jednak największa ilość
ludzi wymienia nazwę Cadbury w hrabstwie Somerset,
w okolicach wioski Queen Camel, nad rzeką Cam. Jako
pierwszy Cadbury utożsamił z Camelot badacz
starożytności John Leland i on w 1542r. Napisał:

"Na samym skraju opactwa w South Cadbyri stał
ongiś Camalette, będący swego czasu
znamienitym zamkiem czy też całym miastem..."

Camelot w Cadbury był zwykłym ufortyfikowanym
wzgórzem, otoczonym wałami i fosami, zbudowanymi
przez brytyjskich Celtów w ostatnich stuleciach p.n.e.
Niektórzy przyjmują że zamek Camelot wcale nie leżał
na ziemiach brytyjskich. Autorzy książki "Święty Graal,
święta Krew" przytoczyli tezę że król Artur mógł
pochodzić z rodu Merowingów. Sądzę że wówczas nasze
Camelot znajdowałoby się gdzieś we Francji np. w
Carcassene.

Avalon

Avalon jest to mityczna wyspa na której został
pochowany król Artur. Równocześnie jest to m-sce

ukrycia św. Graala. Avalon jest to raj gdzie trwa
nieprzerwana wiosna, ludzie na tej wyspie są wiecznie
młodzi i szczęśliwi. Na wyspie tej panuje trwały pokój i
człowiek nie musiał pracować ponieważ ziemia
dostarczała zawsze wszystkiego pod dostatkiem. Avalon
przypomina tym opisem inne krainy jak Atlantyda.
Avalon zdobył sławę ponieważ tam właśnie miano
przewieźć rannego Artura by leczył rany po swej
ostatniej bitwie.

związki Króla Artura zostały spopularyzowane przez
pisarza angielskiego Geoffreya w jego pracy "History of
Kings in Britain". Na tamte czasy ta książka wywołała
wielkie zamieszanie. Wszyscy którzy przeczytali tę
książkę mieli zamiar szukać tej wyspy. Książka stała sie
czymś w rodzaju dziesiejszego Bestselleru. Geoffrey w
swojej późniejszej książce "Life of Merlin" opisuje
Avalon jako wyspę szczęśliwą, oraz urodzajną.

Inna nazwa Avalon to "Wyspa Jabłek" lub "Wyspa
Jabłoni". Włąśnie ta nazwa stała się głównym
elementem zaczepnym do rozpoczęcia poszukiwań.
Wyspy poszukiwano przez wiele pokoleń. Utożsamiano
z nimi wiele wysp - takich jak Gotlandia, czy też Mont
St. Michael.

Najwięcej zwolenników ma jednak teoria że Avalon
znajduje się w Glastonbury. Glastonbury było to
opactwo w południowo-zachodniej angli, gdzie w XII
wieku tamtejsi mnisi ogłosili że odkryli grób Króla
Artura na terenie swego opactwa. Ponoć w grobie który
odnaleziono znajdował się krzyż z napisem : "Tu na
wyspie Avalon spoczywa słynny król Artur i jego żona" .
Tak naprawde nikt nie widział tego krzyża, ale wiemy
jedno, w grobie leżały szkielety drobnej osoby (kobiety)
i rosłego mężczyzny. Mnisi z Glastonbury mogli
podrobić krzyż po to aby uspokoić ówczesnego króla
Angli i po to aby nadać rozgłos swemu opactu. Legendy
arturiańskie nakierowują nas że zwłoki te mogły należeć
do Ginewry i Lancelota. Lancelot prawie wszędzie był
opisywany jako wielki i potężny rycerz. Legendy mówią
nam że Ginewra poszła do zakonu po śmierci Artura.
Podonie uczynił Lancelot, a dlatego że ich miłość była
powszechnie znana to po ich śmierci stwierdzono że
powinni spoczywać obok siebie.
Na Avalon jest ponoć ukryty św. Graal. niektórzy
uważają że w tamtejszej studzience. Jednak jeżeli tam
by się miał on znajdować to dawno już tam go nie ma...
Faktem jest to że ten który odnajdzie prawdziwe
Avalon, ten odnajdzie Króla Artura.

ATLANTYDA

Platon był głównym filozofem który zapoczątkował
jakiekolwiek legendy o Atlantydzie. Twierdził on że
Atlantyda to piękne i bogate państwo (wręcz
kontynent), które mogło by się równać samym Atenom.
Platon twierdził, że Atlantyda zatonęła poprzez
kataklizm - wielką powódź. Owa powódź była kresem
całej wspaniałej cywilizacji Atlantów. Wiele uczonych
kwestionuje prawdomówność Platona. Zasadniczo
Platon, choć ze względów moralnych przeciwnik
kłamstwa i zmyślenia, był gotów uznać wartość
wyższych prawd zawartych mitach. Uczeni sądzą że
jednym z tych mitów była właśnie Atlantyda.

Platon nigdzie nie mówi że legenda Atlantydy jest
zmyślona, Platon umieścił ją nawet na mapie, miedzy
Europą a Ameryką. Platon w swej pracy powiedział, że
usłyszał legendę Atlantydy od Egipskiego kapłana który
opowiedział mu rzekomo:

"W następnym okresie czasu pojawiły się trzęsienia
ziemi oraz powodzie, w ciągu jednego dnia i jednej
strasznej nocy cała wasza armia w jednym momencie
zapadła się naraz pod ziemię. Podobnie znikła także
wyspa Atlantyda, pochłonięta przez morze. Dla tej
właśnie przyczyny to morze jest tam jeszcze do
dzisiejszego dnia nieżeglowne i nawet niezbadane
wskutek przeszkód, jakie stawia dno pełne szlamu i

płycizn - szlamu zostawionego przez pochłoniętą
wyspę".
Owe nieżeglowne miejsce to cieśnina Gibraltarska i jest
ono nieżeglowne nie ze względu na zatopiony ląd tylko
ze względu na mielizny, możemy zatem zauważyć, że
Grecy nie znali dobrze wód Atlantyku. Możliwe, że
rozpowszechnianie tej błędnej wiedzy było na rękę
niektórym kupcom którzy handlowali min. dzięki morzu.
Platon zmarł w 347r. p.n.e. licząc sobie osiemdziesiąt
lat. Ciekawostką jest to, że w przeciwieństwie do
żyjących w surowej prostocie Ateńczyków, Atlantydzi
"posiadali tak olbrzymie bogactwa, jakich nie było nigdy
przedtem w domach królewskich, ani nie będzie w
przyszłości". Mimo że Atlantyda obfitowała we wszelki
bogactwa - metale szlachetne, zwierzęta (w tym także
słonie), "wspaniałe zdumiewające owoce" - jej
mieszkańcy nie poprzestawali na tym i sprowadzali
różnego rodzaju dobra spoza jej granic. Odmiennie
także niż władcy Aten, królowie Atlantydy nieustannie
uświetniali swój pałac.

Stolica Atlantydy i siedziba królów miała postać szeregu
okręgów, których środek znajdował się w odległości
niemal dziesięciu kilometrów od brzegu morza (ze
względu na różne długości starożytnych jednostek miar
jest to odległość przybliżona). Platon przypisując swojej
Atlantydzie rozmiary przekraczające skalę Morza
Śródziemnego to był zmuszony umieścić ją na

Atlantyku - nazywanym tak od czasów Herodota, który
ani słowem nie wspomina Atlantydy. Było wcześniej w
historii słowo Atlantis ale nie ma ono nic wspólnego ze
Atlantydą Platona. Atlantis oznacz córka Atlasa! Mało
kto dziś wierzy w istnienie Atlantydy, lecz nie można
również teorii o jej istnieniu lekceważyć. Mogła kiedyś
istnieć takowa wyspa. Atlantyda ma dwie wspólne
sprawy z legendami Arturiańskimi: - pierwsza to taka,
że sądzono że król Artur jest jednym z odrodzonych
bóstw Atlantydy - drugą sprawą jest to że czarownika
Merlina uznawano za Atlantyda, jego całą rodzinę
również. Pani z Jeziora (matka Merlina) nie raz daje do
zrozumienia w legendach, że pochodzą znad Oceanu....
Jak wygląda prawda, kto ją odgadnie?
Morgan La Fey

Morgan La Fey zwana też Morgianą jest związana z
legendami arturiańskimi prawie od początku. Jest ona
przyrodnią siostrą króla Artura. Początkowo ani ona ani
Artur nie wiedzieli że łączy ich pokrewieństwo. Spotkali
się po raz pierwszy na ziemiach pana Hektora -
ziemiach na których Artur dorastał. Tam młody król i
Morgan spędzili prawie całe dzieciństwo.
Przyjaźń ich się rozrosła do takiego stopnia, że Artur
zapragnął poślubić Morgan. Merlin - dobry mag nie
chcąc aby doszło do nieprzyjemnych sytuacji - czyli
związku kazirodczego - wkroczył między tych dwoje.
Niestety Merlin się trochę spóźnił bo wcześniej doszło
do "związku" między Arturem a Morgan. Mimo wszystko
wytłumaczył on Arturowi i Morgan ich prawdziwe
pochodzenie. Powiedział im że Artur i Morgan mają
wspólną matkę - Igrane. Artur jakoś przyjął to do
świadomości mimo iż nie chciał. Morgana z kolei nie
chciała tego przyjąć - i od tamtego czasu chciała się

odegrać na Merlinie. Ze związku Morgan i Artura
narodził się syn - Mordred.

Morgan La Fey zaczęła studiować czarną magie,
czarami chciała zmusić Artura do powrotu do niej, lecz
jej się to nie udało - Merlin (który czuwał nad Arturem)
był zbyt potężny. Po przegranej walce z Merlinem
Morgan zmieniła taktykę. Postanowiła wychować
Mordreda w taki sposób aby zniszczył imperium
stworzone przez króla Artura.

Wychowywała go bardzo konsekwentnie - co prawda
wmawiała mu typowe zasady rycerskie itd. Lecz zataiła
fakt że Artur jest jego ojcem. Morgan wpajała
Mordredowi że imperium Artura jest najgorsze z
najgorszych. Mordred dorastał w nienawiści do Artura -
chciał zdobyć dla matki królestwo - chciał aby Morgan
została królową.
Tuż przed słynną ostatnią bitwą - Morgan powiedziała
Mordredowi że Artur jest jego ojcem. Mordred wówczas
zrezygnował z wielkiego ataku na Artura. Na polu bitwy
gdy Artur i Mordred się dogadywali co do warunków
rozejmu jeden z rycerzy wyciągnął miecz aby zabić
węża który pełzał w okolicy. Strona przeciwna uznała to
jako przejaw agresji i sygnał do ataku. Tak rozpoczęła
się ostateczna bitwa.

W bitwie zginął i Artur i Mordred. Morgan nie mogąc
wytrzymać straty dwóch osób które kochała

postanowiła ostatecznie zabić Merlina - ponieważ
uznawała go za przyczynę wszystkich
niepowodzeń. Również i tym razem Merlin okazał
się silniejszy od Morgan. Czarami odebrał jej moc

magiczną - gdy to zrobił, wytłumaczył Morganie całą
sytuacje - powiedział że jej gniew niczego nie zdziała,
że uznaje go niesłusznie jako źródło niepowodzeń.
Morgan ostatecznie przyjęła to do świadomości i
pogodziła się z Merlinem.

Morgan umarła rok po ostatecznej bitwie. Merlin
odprawił jaj typowo królewski pogrzeb i została
pochowana obok króla Artura i obok Mordreda.

Król Artur

Wszystko zaczęło się od czarownika Merlina . On
pomógł Utherowi w zdobyciu kobiety którą Uther kochał
. Lecz Merlin wiedział, że z tego związku zbyt wiele
dobrego nie wyniknie więc zastrzegł sobie, że dziecko z
tego związku będzie jego i nikt o nim nie będzie
wiedział. Takie rozwiązanie spodobało się Utherowi więc
łatwo na nie przystał. Gdy Uther umarł kraj pogrążył się
w chaosie i każdy z mniejszych królów chciał być tym
"Najwyższym".

mądry czarodziej Merlin wziął miecz Uthera i wbił go w
skałę leżącą obok miejsca kłótni niedaleko miejsca
kłótni królów mówiąc "Najwyższym królem będzie ten
co wyjmie ten miecz ze skały". Wielu było chętnych ale
nikomu to się nie udało. W tym czasie Artur dorastał na
dworze króla Hektora - przyjaciela Merlina. Tam nauczył
się dobroci, prawa, sprawiedliwości i
honoru. Merlin wziął Artura (wówczas
miał on około 15 lat) w miejsce wbicia

miecza (a propos to nie Excalibur). Artur bez trudu
wydobył miecz z głazu. Niektórzy królowie nie chcieli
uznać tego znaku więc wybuchła wojna . Artur z
królami którzy go uznali przeciwko Morkantowi. Artur
nie chcąc wojny rozstrzygnął spór na swój sposób.
Morkant szybko zmienił zdanie i uznali Artura
"Najwyższym Królem".
Artur wybudował zamek Camelot (przez niektórych
uznawany jako "Królestwo Lata". Do tego miejsca
legendy są mniej więcej zgodne ze sobą w tym
momencie musze przyznać, że legendy mówią, że Artur
wyruszył na poszukiwanie Graala a inne - bardziej
prawdopodobne - mówią, że Artur tak jak przed
otrzymaniem korony, dalej toczył bitwy z sasami,
germanami itp. Nie mógł zaznać zbyt długo spokoju.
Gdy w końcu wypędził wszelkich najeźdźców - miał
chwilę spokoju.

W tym czasie dobry król Artur poślubił miłość swego
życia Ginewrę. Chciał z nią mieć następcę tronu i w niej
widział przyszłość swego królestwa. Niestety istniał
problem z naszą piękną Ginewrą (patrz temat
"Lancelot"). W tym czasie król Artur i Jego rycerze mieli
okres najpiękniejszych dni. Sława rycerzy okrągłego
stołu szybko obiegła cały świat, a rycerze Ci mogli się
pochwalić nie jedną niebezpieczną przygodą.

Niestety ta sielanka nie trwała długo. Na wyspę przybył
wysłannik Rzymu prosząc aby król Artur przybył wraz
ze swymi wojskami i pomógł oblężonemu Rzymowi.
Król Artur nauczony przez Merlina szacunku dla wielkich

cywilizacji bez wahania obiecał, że przybędzie z pomocą
- Merlin uznał tę decyzje za niemądrą i małodojrzałą.
Lecz mądry czarodziej nie trzymał na siłę Artura na
wyspie.

Król Artur jak wiemy miał ponoć syna z kazirodczego
związku ze swoją siostrą - Morgan La Fey. Synem tym
był Mordred. Bitwę tę opiszę dokładniej w opowiadaniu
o Mordredzie. Powiem tutaj tylko, że przypadkowo
Artur został zraniony przez Mordreda a Mordred przez
Artura. Niestety obaj zginęli. Czarodziej Merlin zabrał
zwłoki Artura na wyspę Avalon gdzie po dziś leżą.

Perceval - Parsirfal

Perceval jest jednym z trzech rycerzy okrągłego stołu
którzy odnaleźli kielich - święty Graal. Istnieje
prawdopodobieństwo że jest za synem sir Gawaina i
pani Rionel. Został on wychowany w puszczy czy tez w
lesie, a dala od jakiejkolwiek cywilizacji. Rycerz widział
w czasach dziecięcym tylko jedną ludzką istotę - swoją
matkę. Matka opiekowała się Percevalem najlepiej jak
potrafiła.

Gdy Perceval trochę podrósł to zaczął jeździć na
polowania aby na posiłki było jakieś mięso. Pewnego
dnia gdy był na polowaniu strasznie naszego bohatera
znużyło i postanowił się zdrzemnąć pod drzewem
niedaleko drogi. Spał kilka godzin gdy nagle obudził go
jakiś stukot. Perceval zerwał się na równe nogi i ujrzał
nadjeżdżających rycerzy. Dla Percevala który po raz
pierwszy w życiu ujrzał innych ludzi niż swoja matka to
był piękny widok. Nasz rycerz myślał że spotkał anioły
ponieważ zbroja rycerska wydawała mu się bardzo
piękna. Jeden z rycerzy (Lancelot) rozmawiał z naszym
bohaterem i powiedział że służą dla dobrego króla
Artura, a ten służy Bogu.

Perceval był zdumiony spotkaniem i zapragnął być
rycerzem. Matka go puściła na przygodę, aby został
rycerzem, wiedząc że go od tego nie odwiedzie. W
czasie podróży do zamku Camelot Perceval natrafił na
namiot a w nim śpiącą niewiastę. Perceval nie budząc
pocałował ją i wymienił się pierścieniami, wiedząc w
duchu że to będzie w przyszłości jego pani. Rycerz
bezpiecznie dojechał do zamku i po odbyciu kilku
niebezpiecznych przygód został rycerzem.

Perceval odnalazł Graala i swą panią z namiotu w
zamku króla Rybaka. Jego pani miała na imię
Blanchafor. Blanchafor była jedną z kapłanek Graala czy
też inaczej dziewic graalowych.

Z Percevalem czy też z Parsirfalem jest wiele legend i
przekazów. Jest on dla mnie najlepszym z wszystkich
rycerzy okrągłego stołu. Perceval jest w pełni oddany
temu co robi, jest w pełni oddany swej jednej jedynej
pani, oraz nie wchodzi w niepotrzebne bójki. Prawdziwy
rycerz godny odnalezienia prawdziwego Graala.

Sir Lancelot

Lancelot z jeziora lub inaczej Lord Lancy jest chyba

najsłynniejszym z rycerzyokrągłego stołu. Są
różne przekazy na temat jego historii
dotarcia do Króla Artura. Jedna z nich
powiada, że Lancelot stał na przejściu mostu
i bronił go. Jego zadaniem było aby nikt go
nie przekroczył dopóty, dopóki ktoś
silniejszy nie pokona go w uczciwej walce.

Gdy dobry Król Artur o tym usłyszał wybrał się z całą
ekipą w tamto miejsce.

Wszyscy najwspanialsi rycerze przegrali walkę
z tym rycerzem na końcu przyszła pora na
samego Artura. walka była bardzo zaciekła ale
było widać, że nieznajomy rycerz ma przewagę
nad królem. Wówczas Artur wezwał moc swego
miecza Excalibura aby mu pomógł w tej wale.
Artur zadał taki cios że Lancelot padł, lecz miecz został
złamany. Artur rozpaczał nad złym losem, dlatego że
zabił rycerza w nieuczciwej walce którą powinien
przegrać i że stracił swój miecz.

Lecz Lancelot wcale nie umarł. gdy się otrząsł ze swej
porażki poprosił Artura aby on przyjął go do swej ekipy.
Artur przystał na to i od tego czasu powstaje wielka
przyjaźń między Lancelotem a Królem Arturem.
Lancelot stał się pierwszym rycerzem okrągłego stołu.
drugą z opowieści jest motyw poszukiwania Graala

przez Króla Artura. mądry król wiedział
że nie może zostawić królestwa bez
opieki.
Mądry czarodziej Merlin wyruszył na
poszukiwanie odpowiedniego człowieka

wiedząc że nikt z rycerzy nie jest godzien piastować to
stanowisko. Znalazł w daleko oddalonej krainie
człowieka imieniem Lancelot. Na Camelot miał być

turniej w którym najlepszy rycerz miał objąć
stanowisko za Artura. Jak znamy tego typu opowieści
Lancelot wygrał. Jednak najsłynniejszą legendą
dotyczącą Lancelota jest jego miłość do królowej
Ginewry - żony Artura. Ich miłość jest porównywana do
miłości innej opowieści arturiańskiej - "Tristana i Izoldy"
oraz do "Romea i Julii".

Lancelot kochał bardzo swą królową i wiedział że nie
może być na dworze króla Artura gdy kocha jego żonę.
Wszyscy znamy koniec tej opowieści Lancelot żegna się
z Ginewrą (wiadomo jak facet się żegna ze swą
ukochaną) i wtedy bum i wchodzi Artur (rodem z
brazylijskich seriali tylko że 900 lat wcześniej).
Postanawia ich ukarać. Lancelota wygnał a Ginewre
chciał spalić na stosie...

Lecz Lancelot w dniu egzekucji uwalnia Ginewre i słuch
po nich zanika. Lancelot wraca na samym końcu całej
historii o królu Arturze by mu pomóc w walce z Sir
Mordredem lecz przybywa za późno Artur nie żyje...

Zostaje on później Lordem królestwa leżącego na

południu Wielkiej Brytanii.
Sprawuje on władze mądrze i
sprawiedliwie biorąc przykład ze
swego przyjaciela - Króla Artura.
Inne podania mówią, że Lancelot
opuścił Ginewre ponieważ nie mógł

ścierpieć wyrzutów sumienia. Został on wówczas
mnichem i miał przez resztę swego życia odpokutować
swój grzech co zresztą robił.

Bardzo ważnym wątkiem jest informacja że Lancelot
jest ojcem najświetniejszego rycerza okrągłego stołu
czyli Galahada. Galahad został poczęty dzięki czarom,

Lancelot myślał że kocha się z Ginewrą a tak naprawdę
kochał się z jedną ze strażniczek Świętego Graala.

Osobę Lancelota odnajdziemy w wielu filmach jak
chociażby "Rycerz króla Artura" w którym zagrali Sean
Conery w roli króla Artura i Richard Gere - w roli Sir
Lancelota. Film ten jest ładną bajeczką ale niestety to
prawdy mu daleko. Trzeba jedno temu filmowi przyznać
pięknie ukazuje miłość Lancelota do Ginewry i na
odwrót.

Galahad

Galahad jest jednym z najpopularniejszych rycerzy
okrągłego stołu. Sławę swą zawdzięcza faktem ze
odnalazł kielich Chrystusowy - święty Graal. Galahad
jest synem Lancelota, został spłodzony dzięki czarom
dobrego maga Merlina, bez nich nigdy Lancelot nie
dojechałby do doliny gdzie spotkał jedną z kapłanek
Graala. Galahad był wychowywany przez kapłanki
Graala i przez przeróżnych kapłanów. Znał pismo święte
niemal na pamięć. Był szkolony również przez
najlepszych rycerzy więc sztuka walki nie była mu obca.

Mało się dowiadujemy o życiu sir Galahada przed jego
przybyciem do zamku Camelot. Wówczas rozpoczyna
się cała jego historia. Dawno temu jeszcze nim narodził

się Artur dwaj bracia Belin i Balin stoczyli ze sobą
walke. Walczyli oni ze sobą na śmierć i życie.

Najstraszniejsze w tej walce było to że jeden z drugim
nie wiedzieli że walczy z własnym bratem. Walka była
strasznie zacięta obydwaj pozadawali sobie śmiertelne
rany. Gdy już oboje umierali ujawnili swe twarze spod
hełmów i dowiedzieli się że była to bratobójcza walka.
Miecz którym zostały pozadawane rany (jeden z mieczy
się połamał) został nazwany mieczem boleści. Merlin
przeklął ten miecz mówiąc że do czasu gdy nie
przyjdzie czysta dusza po niego nikt nie będzie mógł
nim władać. Tą czystą duszą był oczywiście Galahad.
Zdobył on również tarcze z wizerunkiem wielkiego
czerwonego krzyża. Galahadowi było przepowiedziane
że tylko on będzie mógł zasiąść na tzw: Stolicy Zgóby.
Wszyscy inni którzy próbowali na niej usiąść umierali
prawie że od razu. Galahad tylko raz w życiu zasiadł na
tym miejscu. Od razu po tem wyruszył na pamiętne
poszukiwanie Graala.

Galahad po za umiejętnościami rycerskimi odznaczał się
bardzo dobrymi zdolnościami strzeleckimi. Niektórzy
uważają że to właśnie na jego podstawie powstało
opowiadanie "Robin Hood". Galahad brał w życiu udział
tylko w jednej bitwie. Była to obrona klasztoru przed
najazdem barbarzyńców. Właśnie po tej bitwie rozeszła
się w wieść wśród ludów barbarzyńskich że Galahad
jest czarnoksiężmikiem.

Galahad odnalazł Graala razem z Parsirfalem i sir.
Borsem. Był on jedynym spośród tych trzech rycerzy
który nie powrócił do Camelotu.

Ciekawie przedstawiona została postać Galahada w
filmie "Król Artur". Galahad walczył u boku swych
przyjaciół rycerzy, mimo iż nie pochwalał rozlewu krwi i

mordowania. W końcowej scenie filmu Rycerze wznieśli
w geście uznania miecze do góry, Galahad nie podniósł
miecza tylko drewniany kielich.

Galahad jest symbolem istoty długo oczekiwanej,
przynoszącej szczęście, radość, uspokojenie oraz
rozjaśnia każde miejsce w którym się znajdzie. Jest
również symbolem osoby kochanej która szybko
odeszła.

Sir Gawain

Gawain jest jednym z rycerzy okrągłego stołu. Rycerz
ten jest synem króla Lota - kuzyna króla Artura. Rycerz
ten rozsławił się w dwóch legendach - pierwsza bardzo
sławna pt. "Się Gawain i zielony rycerz" a druga
legenda to "Pani Rionell". Spróbuje po trochu omówić
Wam jedną z tych legend abyście mogli bliżej poznać
osobę rycerza Gawaina.

"Sir Gawain i zielony rycerz"

W dzień Nowego Roku gdy wszyscy rycerze okrągłego
stołu zasiedli przy stole, rozpoczęła się wieczerza. Na
dworze króla Artura panował zwyczaj że nie można
rozpocząć ucztowania gdy nie opowie się żadnej
przygody rycerskiej lub gdy nie zdarzy się rzecz
niezwykła. Los chciał że właśnie w ten wieczór zdarzyła
się owa niezwykła rzecz. Gdy rycerze siedzieli i
rozprawiali o swych przygodach - rozległ się stukot
kopyt konia. Nagle wielki jeździec ubrany cały na
zielono, o zielonej twarzy, zielonej brodzie, dzierżąc
wielki zielony topór (nie miał ten rycerz zbroi) oraz na

zielonym koniu wjechał na sale gdzie mieścił się okrągły
stół. Zażądał aby najdzielniejszy rycerz okrągłego stołu
stanął z nim w szranki. Rycerz był potężny i nikt nie
chciał się z nim mierzyć. Jednak nasz Gawain widząc
sytuacje powiedział że on jest w stanie się z nim
zmierzyć. Wielki rycerz zadowolony że znalazł ochotnika
- przedstawił mu warunki umowy. Gawain miał mu
zadać cios toporem w kark najmocniej jak potrafi - w
zamian miał się wybrać za rok i dzień od tej pory do
zielonej kaplicy na północy Anglii aby otrzymać ten sam
cios. Gawain zadał cios ucinając przybyszowi głowę.
Ten jednak nie zginął tylko podniósł swą głowę i
odjechał - przypominając między czasie o obiecanej
umowie.

Na koniec lata Gawain wybrał się do krainy na północy -
aby dotrzymać umowy. Spotkały go wówczas przeróżne
przygody ale nie będę o tym pisał bo nie w tym rzecz.
Gawain szukał zielonej kaplicy ale nie mógł jej znaleźć,
napotkani ludzie nie byli w stanie mu pomóc. W dzień
Bożego Narodzenia nasz rycerz dotarł do zamku w

którym miał nadzieje w spokoju spędzić święta. Król
zamku (który był bardzo rosłym mężczyzną) był bardzo
gościnny nakazał dać Gaweinowi nowe szaty i zaprosił
na ucztę. Gawain od razu poinformował króla zamku, że
przybywa w te strony za przygodą - i opowiedział mu
całą historię. Król powiedział Gawainowi że zielona
kaplica jest niecałe dwie godziny jazdy od jago zamku
więc poprosił Gawaina aby został aż do dnia nowego
roku.

Na 4 dni przed nowym rokiem - gdy przyjaźń Gawaina i
króla zamku urosła do naprawde olbrrzymich rozmiarów
- Gawain i król złożyli sobie zakład.
Król miał do przez trzy dni jeździć na polowania i
wszystko to co on upoluje należy się Gawainowi, w
zamian Gawain miał oddać królowi wszystko to co
zdobędzie w zamku. Pierwszego dnia król pojechał na
łowy -
Gawain leżał do poźna w łóżku. Gdy się obudził
przywitała go pani zamku - żona naszego króla. Starała
się go zauroczyć lecz z marnym efektem - Gawain
dwornie obracał wszystko w żart. Jednak żona króla
dała mu jeden pocałunek. Gdy król powrócił
Gawain oddał mu pocałunek. Król był bardzo rad z tego
powodu, że Gawain dotrzymał obietnicy. To samo się
zdażyło i drugiego nia lecz teraz Gawain oddał dwa
pocałunki. Trzeciego ostatniego dnia królowa poprosiła
Gawaina
aby przyjął od niej amulet - który rzekomo chroni przed
czarami - tylko aby rycerz nie mówił o nim królowi bo
wówczas miałaby wielki konsekwencje, oprocz tego
dostał trzy pocałunki. Gawain
oddał królowi owe trzy pocałunki, jednak zataił
informacje o amulecie.

Nadszedł dzień nowego roku. Gawain wybrał się do

zielonej kaplicy
i tam zastał zielonego rycerza. Rycerz wziął topór i
zamachnał się nad Gawainem - który drgnął na dźwięk
świstu toporu. Zielony rycerz się zaśmiał że Gawain boji
się nawet świstu. Za drugim razem rycerz zrobił
to samo lecz teraz Gawain stał nie ruchomo. Rycerz
widząc, że odwaga w naszego
bohatera wróciła - obiecał że teraz nie będzie udawał.
Zielony rycerz wziął wielki zamach nad Gawainem - lecz
tylko przeciął mu skóre na karku. Gawain czując że jest
ranny powstał szybko na nogi dobywając miecza
mówiąc że wytrzymał
jego cios. Wówczas zielony rycerz powiedział: "Te trzy
ciosy nie były przypadkowe, pierwszy był niecelny za
pierwszy d
zień umowy, drugi niecelny za drugi, jednak trafiłem
Cię trzecim bo złamałeś naszą
umowę. Zrobiłeś to jednak w dobrej wierze więc
wybaczam Ci. Robiłeś to by ustrzec się przed czarami i
aby bronić królową."
Gawain dopiero teaz rozpoznał głos króla zamku u
którego
przebywał przez ostatni tydzień. Gawain zawstydził się
bardzo i powiedział:

Panie zawiodłem, nie jestem godzien nosić miano
rycerza
okrągłego stołu - utnij mi tę głowę" .
Król widząc to tylko się uśmiechnął i powiedział:
"Dowiodłeś swojej odwagi - jesteś wolny. Wszystko
to co się tutaj zdarzyło jest dziełem dobrego maga
Merlina. Chciał sprawdzić czy w razie czego ma
wsparcie ze strony rycerzy okrągłego stołu."
Tak król i rycerz się pożegnali.

Tak również kończy się moja relacja z tej legendy.
Zastanówcie się czy mówi Wam coś więcej niż tylko
oczywisty przekaz. Prawda zawarta w tej legendzie jest
głęboka.

Sir Tritsam

Tristam (zwany również jako Tristram lub Tristan) jest
bardzo popularnym rycerzem okrągłego stołu w Polsce.
Dzieje się to za sprawą lektury "Tristam i Izolda".
Niewielu wie, że ta lektura jest jedną z legend
arturiańskich.

Tristam bardzo wyróżniał sie spośród rycerzy okrągłego
stołu. Według legendy Tristam jako jedyny nie
pochodził z Wielkiej Brytanii czy Francji czy też z Ziem
sarmackich. Tristam przez niektórych jest uważany za
Islamiste lub nawet Hindusa. Tristam był jednym z tych
rycerzy którzy nie obawiali się niczego. Nasz rycerz
początkowo był jednym z tych rycerzy którzy najpierw
działali a potem myśleli. W przypadku Tristama ta wada
nie narobiła większych szkód.

Historia Tristama jest bardzo ciekawa zapraszam do
przeczytania:

Tristam jako chłopeic mieszkał w porcie. Pewnego dnia
przypłynął do tego portu pewien statek. Kapitan tego
statku zaprosił zaciekawionego statkiem Tristama na
pokład aby ten pograł z nim w szachy. Tistam udał się
tam i zwyciężył kapitana kilkakrotnie. Niestety w czasie
gry marynarze cicho wciągneli na maszt białe żagle i
potajemnie wypłynęli w morze zamierzając sprzedać
Tristama jako niewolnika. Los chciał, że zerwała się
straszna burza - tak mocna, że żeglarze obawiali się o
swoje życie. Stwierdzając, że ciąży na nich klątwa za
porwanie Tristama wysadzili go na najbliższym skrawku
lądu. Była to Kornwalia, gdzie Tristam natrafił na zamek
Tyntagel. Tam poznał słynną już nam Izolde. Nie chcę
tutaj przytaczać całej legendy - tym bardziej, że jej
pełna wersja jest powszechnie dostępna w polskich
bibliotekach. Dopowiem tylko, że miłość tych dwojga
była bardzo przypadkowa i że powstała w sposób
magiczny (eliksir miłości). Miłość ich przechodziła
bardzo ciężkie chwile - działo się tak ponieważ Izolda

była obiecana komu innemu - królowi Markowi. Finał
historii jest taki, że Izolda umiera z tęsknoty za
Tristamem. Gdy oboje zostają pochowani obok siebie, z
ich grobów wyrastają dwa kwiaty które się łączą i rosną
oplatając się wzajemnie. Ludzie powiadajš, że te kwiaty
które wyrosły to niezapominajki...

Tristam często miał takie przygody jak walka ze
smokiem, często pomagał w bitwach gdzie przewaga
wroga była miażdżąca - mimo to zawsze wychodził z
tego cało. Tristam w mało znanej legendzie uratował
królu Arturowi, Sir Gawain'owi i Sir Lancelot'owi życie
za jednym razem. Tristam zasiadał w okragłym stole
tuż obok rycerza Gawain.

Tristam jest jedną z najciekawszych postaci okrągłego
stołu. Jest bohaterem najpiękniejszego romansu
rycerskiego na świecie. Polecam każdemu przeczytanie
lektury "Tristam i Izolda"...

Święta Krew
Legenda świętej krwi została zapoczątkowana przez
Michaela Baigenta z dwoma innymi autorami w książce
"Święty Graal, Święta Krew". Cała legenda w skrócie
mówi o tym że Jezus miał potomstwo razem z Marią
Magdaleną i z tego potomstwa utworzyła się dynastia
Merowingów (dynastia pierwszych królów Francji). Jest
to bardzo intrygująca teza, ale również bardzo łatwa do
obalenia.

Św. Graal w pierwszym
głośnym przekazie Wolframa

von Estenbacha jest kielichem i nigdzie nie ma nawet
napomknięcia że może być inaczej.

Muszę zaznaczyć że ja poszukiwałem potwierdzenia że
Graal jest świętym kielichem z którego Jezus pił
podczas ostatniej wieczerzy, a nie potwierdzenia że
Jezus miał żone i dzieci. Tego to nikt nie jest w stanie
na tą chwilę odpowiedzieć.

Legenda opowiada również o obrazach Poussina -
głównie chodzi o obraz "pasterze Arkadyjscy". Jest to
za bardzo ciekawy motyw tej całej legendy więc
zapraszam do zapoznania się z tą lekturą. Tutaj
zamieszcze tylko mniejszą kopię tego obrazu. Dodam
że na grobowcu widnieje napis "Et In Arcadia Ego" jest
wiele teori co to oznacza - "I ja bylem w arkadii"; "I w
Arkadii Ja". Istnieje teoria ze jest to teza
wypowiedziana przez śmierć - cowydaje się absurdem
bo w raju śmierć nie istnieje.

W legendzie tej mówi się również o niejakiej organizacji
zwanej Pieurre de Sion którzy mieli swoją siedzibę w
Jerozolimie, twierdzi się że to oni czuwają nad tą
tajemnicą że Jezus miał dzieci i potomstwo. Twórcy tej
opowieści również twierdzą że święty Graal to gra
słowna. Przyjmując że święty Graal to San Graal, to
poprzez przestawienie liter otrzymujemy Sang Raal a
dokładniej Sang Real co oznacza królewską krew.
Przyznać trzeba że to jest ciekawe odkrycie.

Autorzy tej książki strasznie bawią się z czytelnikiem
wprowadzając go w coraz to większe oszołomienie.
Udowadniają że Jezus Nazarejczyk wcale nie pochodził
z Nazaretu, że słówko Nazarejczyk to tylko przydomek
który oznaczał przynależność do danej grupy. Miasto
Nazaret powstało ponoć później niż żył Jezus.

Dodatkowo autorzy Ci próbują udowodnić pochodzenie
króla Artura - czyli takie odskoczenie od tematu aby
zająć więcej kartek w książce.

Pod koniec dodam że w organizacji zwanej Pieurre de
Sion zawsze wybierany jest wielki mistrz. Czyli tzw.
szef. Pan Baigent razem z przyjaciółmi doszedł niby do
listy wielkich mistrzów tej organizacji. Na tej liście
znajdują się takie postacie jak Leonardo da Vinci czy
też Isaac Newton. Pozostawiam tę informacje Waszej
ocenie.

Całą legendę świętej krwi oparli o historię niejakiego
księdza Sauniere'a który żył w małej wiosce we Francji
- Rennes-le-Chateau. Ponoć on w małym kościółku
odkrył jakiś bardzo ważny manuskrypt.

Historia Graala

O odkryciu tzw. Sang Real ()Sang Real jest teorią
mówiącą, że niby Jezus Chrystus miał żone i dzieci.
śoną Jego miała być Maria Magdalena, a z jego
potomstwa miał powstać ród Merowingów) czytałem
dość dawno temu, niestety te odkrycie jest na bardzo
kruchych podstawach i nie trzeba wielkich chęci aby tę
teorie obalić.

Niemniej że taka teza ujrzała światło dzienne to już
całkiem nieźle. Co do kielicha to moje główne
przekonanie nie opierało się na tej nowej książce "kod
Leonarda da Vinci" tylko na romansach Wolframa von
Estenbacha - gdzie opisał szczegółowo wygląd Graala.
Co ciekawe (w jednym z przekazów) templariusze
ochraniali coś co z opisu wydaje się być tym samym co
nasz Graal.

Legenda że to właśnie Galahad odkrył Graala, w
porównaniu z resztą jest stosunkowo nowa. Pierwsze
informacje dotyczące Graala mówią nam że Graala
odnalazł nie Galahad lecz Parsirfal. To przecież Parsirfal
miał powiedzieć słynne zdania "Komu to wszystko?" i
tym samym złamać klątwę. Niektórzy historycy uważają
że święty Graal i arka przymierza jest jednym i tym
samym. W jednej z legend arturiańskich przy
przygodach Parsirfala jest Graal opisany w następujący
sposób: "Wszedł on do ciemnej kaplicy i ujrzał kielich z

którego podstawy odchodziły cztery wstęgi, po dwie na
jedna strone, jedna z nich szła do czary a druga do
rękojeści. " Co ciekawe w jednym z przekazów bardzo
podobnie została opisana arka przymierza, ciekawiej się
robi w momencie gdy zastanowimy się co dawała nam
arka przymierza. Wiemy że ponoć dzięki arce ziemia
została zasypana kaszą manną, dając ludziom Mojżesza
jeść, Przecież takie właściwości przypisywano właśnie
Świętemu Graalu. Inna legenda powiada że Graal daje
życie wieczne, jest tym samym utożsamiany z
pogańskim kultem, który twierdził że gliniane beczki
produkowane w Walii dają podobny efekt.