)

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Zo

ey

No dobra

,

nie powiedziałam Starkowi o Auroksie i tej

gałęzi. Bo w sumie niby po co? Stark nie potrzebuje więcej
stresów. I tak źle sypia

,

ponieważ ciągle ma koszmary

,

o których

nie chce mi mówić, ale przecież wiem, bo śpię obok i nie jestem
głupia. W dodatku cała ta historia z drzewem wydarzyła się tak
szybko. Nikt nie ucierpiał. Już po sprawie. Koniec. Kropka.

To znaczy nie licząc jednego drobiazgu. Chodzi o moją

decyzję, by spojrzeć na Auroksa prze

z

kamień proroczy. Owszem

,

w tamtej chwili tego nie zrobiłam

,

tyle że jego tam nie było.

Podjęłam jednak decyzję. W sekundzie, w której mnie dotknął.

W sekundzie, w której mnie dotknął

,

przestałam się go bać.

Chociaż i tak miałam pietra.
Walczyłam z sobą, czy mam powiedzieć Starkowi o tym

,

że postanowiłam spojrzeć na Auroksa przez kamień

,

i tylko

jednym uchem słuchałam, jak Afrodyta i Stevie Rae kłócą
się o szczegóły remontu (Afrodyta chciała mnóstwa robotników
i pełnego blichtru, Stevie Rae nie chciała

,

żeby ktokolwiek

oprócz nas w ogóle wchodził do tuneli. Uch). Wreszcie podjechaliśmy
pod dworzec i Darius otworzył drzwi.

307

- Zadzwonię do Andoliniego, zamówimy coś dla wszystkich

-

oznajmiła Stevie Rae

,

kiedy wysiadła z Rephaimem z autobusu.

-

Chociaż raz się w czymś zgadzamy

-

odparła Afrodyta i usiadła

Dariusowi na kolanach, podczas gdy wszyscy po kolei wychodzili
na zewnątrz. - Zamów mi pizzę Santiano

.

Jest warta tych wszystkich

kalorii

,

które zawier

a

. Plus doskonale się komponuje z chianti,

które zwinęłam ze stołówki, kiedy zamiast na piątą ...

To się stało nagle. Afrodyta była w połowie zupełnie

zwyczajnego zdania o tym, jak odpuściła sobie lekcję

,

kiedy

jej całym ciałem wstrząsnął paroksyzm. Zesztywniała. Przewróciła

oczami i zaczęła płakać krwią

.

Z s

e

ksownej perfekcyjnej laski

przerodziła się w istotę ledwie przypominającą człowieka

.

Ledwie żywą.

Darius ani chwili się nie wahał

.

Wziął na ręce jej sztywne ciało

o przekrwionych niewidzących oczach i wyniósł z autobusu. Zdusiłam
w sobie wewnętrzne

"

o Jezu"

,

wstałam i stanęłam przed adeptami

,

którz

y

albo gapili się z rozdziawionymi ustami, albo zakrywali oczy

i sprawiali

w

rażenie, jakby chciało im się płakać.

-

Afrodyta ma wizję.

-

Mój głos brzmiał obco, jakby należał do

kogoś innego. Do kogoś

,

kto jest spokojny. Stark chwycił mnie za

rękę

,

dodając mi sił. - Nic jej nie będzie

-

ciągnęłam, przy

w

ierając

do Starka

.

-

Prawdę powiedziawszy, będz

i

e super wkurzona

i wredna

,

kiedy już dojdzie do siebie

,

bo ona nienawidzi, kiedy

coś takiego przytrafia jej się w miejscu publicznym - powiedziała
Stevie Rae, która stanęła na stopniach autobusu.
Zauważyłam, że ma nienaturalnie rozszerzone oczy

,

ale głos

zupełnie spokojny i opanowany.

- Tak

,

Stevie Rae ma rację - potwierdziłam. - I dlatego nie trzeba

robić z tego wielkiego halo. Ani teraz, ani kiedy Afrodyta
oprzytomnieje

-

wyjaśniłam

.

Poczułam się jak idiotka,

308

więc dodałam:

-

No dobra

,

nie chciałam powiedzieć

,

że jej

wizje to nic wielkiego. Tylko że ona nie będzie miała ochoty
wysłuchiwać ciągłych pytań o to, jak się czuje.

- Zabieram się za zamawianie pizzy. Myślisz, że Afrodyta

będzie później głodna? - zapytała Stevie Rae

.

Przypomniałam sobie

,

jak było ostatnio, kiedy miała wizję,

i jak okropnie się po niej czuła. Chciałam powiedzieć, że
pewnie będzie wolała xanax i wino, uznałam jednak, że to
zabrzmi jak zły przykład. Wybrałam więc coś innego.

- Może zamówisz dla niej i włożymy do lodówki? Podgrzejemy jej

,

jeżeli zgłodnieje. Pójdę do niej zajrzeć. Teraz potrzebna jej woda
i święty spokój.

- Jasne. - Stevie Rae się

u

śmiechnęła i zachowując się

zupełnie normalnie, zwróciła się do reszty adeptów: - Zbieram
teraz zamówienia na pizzę, bo w tunelach jest gówniany
zasięg. Zanim pójdziecie do siebie

,

powiedzcie mi, co chcecie,

tylko zaczekajcie chwi

l

ę, żebym niczego nie pomieszała.

No właśnie, Kramisha, mogłabyś to zapisywać? Pomogłabyś
mi

.

- Tu Stevie Rae popatrzyła na Shaunee, która wydawała się

szczególnie zagubiona

.

- Hej

,

moglibyśmy skorzystać z twojej

karty? Dopilnujemy

z

Zoey

,

żeby wszyscy oddali ci kasę.

-

Przysięgasz? Osta

t

nim

r

azem zostałam z całym rachunkiem

z Queenies. Te ich sandwicze z sałatką jajeczną są rewelacy

j

ne

,

ale nie aż tak, żebym trac

i

ła na nie kilkaset dolców.

-

Przysięgam. - Stevie Rae zmrużyła oczy i spiorunowała wzrokiem

adeptów

. -

Wszyscy jej oddacie pieniądze.

-

Jasne. Nie ma sprawy - rozleg

ł

y się chóralne potwierdzenia.

Miałam ochotę wyściskać moją najlepszą przyjaciółkę.

Kompletnie odwróciła uwagę całej gromady od horrenda

l

nej

i mało atrakcyjnej wizualnie wizji A

f

rodyty

i

zrobiła wszys

t

ko

,

żeby adepci zajęli się decydowaniem o wyborze pizzy

309

i oddawaniem Shaunee pieniędzy, zamiast gapić się i rozmawiać

o Afrodycie.

Wyciągnęłam Starka z autobusu.
- Weźmiemy dużą Combo - rzucił, kiedy mijaliśmy Stevie Rae.
- Pizza? Żartujesz? - szepnęłam. Czułam się, jak gdyby rzucił

coś w rodzaju "niech jedzą ciastka

"

czy co tam powiedziała

francuskim masom super nie wrażliwa królowa, kiedy w grę
wchodziły bardzo poważne sprawy.

- Sądziłem, że chcesz stwarzać pozory normalności - odszepnął.
Westchnęłam. Stark miał rację.
- Z dodatkowym serem i oliwkami - powiedziałam do Stevie Rae

,

a potem dodałam cicho: - I dzięki.

- Będę w kuchni, przyjdź później pogadać - odparła tak samo cicho,

po czym zapytała już bardzo głośno i zupełnie normalnie:- To ile tych
pepperoni?

- Chodźmy przez dworzec. Po drodze weźmiemy

z kuchni kilka butelek wody dla Afrodyty - powiedziałam
Starkowi, który od razu skierował się do wejścia do tuneli.
Zawrócił, a ja wyjaśniłam mu głośno (bardziej chyba po to

,

żeby usłyszeć swój spokojnie brzmiący głos niż w jakimkolwiek
innym celu): - Będzie jej się chciało pić. Potrzebne nam będą też
ściereczki. Namoczę je i położę jej na oczy.

- Zawsze tak krwawią?
- Tak

,

odkąd straciła Znak

.

Po ostatniej wizji powiedziała mi

,

że ból i krwawienie są coraz gorsze - wyjaśniłam
i popatrzyłam na Starka. - Wyglądało to strasznie, co?
- Wszystko będzie dobrze. Jest z nią Darius. Nie pozwoli,

żeby cokolwiek jej się stało. - Stark ścisnął moją rękę, a potem
przepuścił mnie, żebym mogła wejść pierwsza do tuneli przez
dawną kasę biletową.

- Chyba nawet jej wojownik nie uchroni jej przed tym,

co się dzieje.

310

Stark uśmiechnął się do mnie.

- Udało mi się ochronić ciebie w Zaświatach

,

to i Darius

poradzi sobie z wizjami i odrobiną krwi.

Nie odpowiedziałam

,

tylko popędziłam do kuchni

,

skąd

wzięłam wodę i ściereczki

.

Chciałam, by Stark miał rację. Tak bardzo chciałam, żeby

się nie my

l

ił

.

Miałam jednak złe przeczucia i nienawidziłam

wizji

,

bo zawsze oznaczały

,

że coś pójdzie wyjątkowo okropnie

i koszmarnie źle.

-

Hej! - Stark chwycił mnie za rękę i delikatnie za-

trzymał tuż przed połyskującą złotem kotarą

,

która była najnowszym

modelem drzwi do pokoju Afrody

ty

. - Jeste

ś

jej potrzebna,

ale niezestresowana

.

-

Wiem, tylko te wizje naprawdę sprawiają jej ból

,

a to mnie

niepokoi.

- Są darem od Nyks i dają nam potrzebne informacje

,

prawda

?

- Znowu muszę przyznać ci rację

.

Stark uśmiechnął się zawadiacko.

-

Lubię

,

kied

y

przyznajesz mi rację.

- Nie przyzwyczajaj się za bardzo. Jesteś facetem i jak

każdy facet masz ograniczoną liczbę przyznanych "mam racji

"

-

powiedziałam

,

robiąc w powietrzu cudzysłów.

- Trudno

,

biorę, co dają.

-

Spoważniał

.

- Pamiętaj

tylko, że teraz musisz być dla niej najwyższą kapłanką

,

a n

i

e

przyjaciółką

,

Pokiwałam głową

,

wzięłam kilka głębokich oddechów

i przeszłam pod złotą kotarą.

No dobra

,

pokój Afrodyty ulega ciągł

y

m przeobrażeniom

i z

a każdym razem

,

kiedy ją odwiedzam

,

coraz bardziej odpowiada

wersji typu celebrytka Kim Kardashian spot

y

ka Conana Barbarzyńcę.

Tym razem do wystroju wnętrza dodała złoty szezlong. Nie mam
pojęcia, skąd go wytrzasnęła i w jakim sposób zniosła na dół.
Na betonowej chropowatej

ścianie za szezlongiem porozwieszała jako

ozdobę część należącej do Dariusa kolekcji noży do rzucania.

311

Zawiesiła też p

r

zybrane koralikami złote frędzle z rękojeści noży.

Poważ- nie. W pokoju stało duże łóżko. Ogromne. T

y

m razem miała

na nim fioletową aksamitną kołdr

ę z

przyszytymi zło

t

ymi

kwiatkami

.

I milion puszystych poduch. A ta jej okropna kotka per

s

ka

,

Diabolina

,

miała dla siebie identyc

z

ne łóżko ustawione obok

-

t

y

le

że nie siedziała ch

wi

lo

w

o na nim

,

lecz leżała zwin

i

ęta na kolanach

Afrodyty, która opierała się na poduszkach i b

y

ła przerażająco blada.

Darius położył jej na oc

z

ach z

w

ilżon

y

papierow

y

ręcznik

,

któr

y

już

zrobił się cały różow

y

. Poc

z

ułam się odrobinę lepiej

,

kied

y

zobacz

y

łam, że Afrodyta głaszcze Diabolinę, co oznaczało, że

odz

ys

kała pr

zy

tomność. Ale moje dobre samopoczucie m

i

nęło

bezpo

wr

otni

e,

gd

y

podeszłam do łóżka

,

a ten podł

y

sierściuch

z

aczął na mnie prychać

.

- K

t

o to?

-

Głos Afrodyty wydawał się słab

y

i nienaturalnie

przestra

s

zon

y.

-

Zoey i Stark, moja śliczna

-

po

w

iedzi

a

ł Dar

i

us, dotykając jej

twarzy.

-

Wiesz, że nikogo innego bym nie wpuścił.

Stark ścisnął mnie za rękę. Wysłałam w eter k

r

ótką bezgłośną

modlit

wę

do N

y

ks: P

r

os

zę,

pom

óż

m

i

b

yć N

ajw

yższ

ą

Kapłanką

,

k

t

óra t

e

raz potrz

e

bna j

es

t Afrodyci

e,

po czym weszłam

w rolę

,

która z całą pe

w

nością mnie przerastała.

- Prz

y

nios

ł

am ściereczki i

sc

hłod

z

oną

w

odę

-

oznajmiłam

energicznie

,

podchodząc do łóżk

a

i mocząc ścier

e

cz

k

ę. - Nie otwieraj

oczu

,

zmienię ten ręcznik

-

Okej

-

odparła Afrodyta

.

Ocz

y

miała

z

amknięte, n

a

dal jednak płakała kr

w

ią. Dota

r

ł do mnie

jej

z

apach i przez chw

i

lę sądziłam, że zaraz zareaguję w stylu

‘

mniam,

mniam

,

ale to pachnie pys

z

nie

,

chcę spróbo

w

ać

". N

a

sz

częście nic

taki

e

go się nie

s

tało

.

A

fr

o

d

y

ta nie pachn

i

ała jak człowiek

.

Próbowałam sobie

pr

z

ypomnieć

,

jak pachniała jej krew podczas ost

a

tniej wizji

,

lecz nie mogłam - widocznie wtedy też nie była normalna

.

312

Postanowiłam o tym nie myśleć i usiadłam na łóżku.

-

Przyniosłam ci wodę. Chcesz się napić

?

-

Tak

.

Wina. Czerwonego. Darius ma

.

- Mo

j

a śliczna, wypij najpierw wodę

.

-

Darius, wino łagodzi ból

.

I skoro już o tym mowa,

przynieś mi xanax z torebki. On też mi pomaga.
Darius się nie ruszył

.

Tylko patrzył na mnie w milczeniu.

- Afrodyto

,

a gdybyś tak wybrała pomiędzy xanaksem

a winem? Bo oba razem to nie najlepszy pomysł - powiedziałam.

- Moja mama ciągle bierze jedno i drugie - warknęła,

ale po chwili zacisnęła usta i wzięła głęboki oddech. - Masz
rację

.

Zostaję przy winie. Nie jestem mo

j

ą matką.

- Oczywiście, że n

i

e jesteś - zgodziłam się

.

Darius, któremu spadł kamień z serca, zaczął otwierać

wino

.

- No dobra, wino musi teraz pooddychać - zauważyłam

-

więc na razie napij się wody

.

- A co ty wiesz o oddychaniu wina

?

- Usta A

f

rodyty

wygięły się w typowym dla niej pogardliwym uśmieszku

.

-

Przecież ty nawet nie pijesz.

- Og

l

ądam telewizję

.

Matko, każdy półgłówek wie, że

wino powinno oddychać - powiedziałam, po czym włoży

-

łam jej do rąk butelkę z wodą i pomogłam podnieść ją do ust

.

- Jak było tym razem? Tak samo paskudnie jak ostatnio

?

Kiedy stało się oczywiste

,

że Afrodyta nie zamierza mi

odpowiedzieć

,

Darius zrobił to za nią.

-

Gorzej

.

Może powinnaś przyjść

,

jak ona już odpocznie

.

Zoey przyjaciółka Afrodyty przyznawała mu rację. Ale

Zoey najwyższa kapłanka wiedziała, że to nie jest dobry pomysł.

313

- Do rana, a może nawet i jutro będzi

e

pijana i wykończona.

Muszę porozmawiać z nią o tej wizji, zanim odpadnie.

- ZA ma rację - przyznała Afrodyta

,

zanim Darius

zdążył zaprotestować. - Zresztą ta akurat była krótka.

-

Ucieszyło mnie

,

że wypiła całą wodę, lecz od razu wyciągnęła

po omacku rękę. - Woda się skończyła. Gdzie moje wino?

Darius podał jej kieliszek, który wydawał się zupełnie

zwyczajny

-

kryształowy, o ładnym kształcie - ale zauważyłam

malutki znaczek Riedela na dnie i od razu wiedziałam

,

że to piękne szkło ze sklepu Williams-Sonorna. Poznałam
kieliszek, bo Afrodyta urządziła mi mały wykład, kiedy kilka dni
wcześniej o mało go nie zbiłam (jakby to mnie obchodziło). Tak
czy inaczej Darius przytrzymał kieliszek

,

żeby mogła pociągnąć

naprawdę duży łyk wina. Następnie powoli wypuściła powietrze.

- Przygotuj drugą butelkę. Będę potrzebowała więcej.

- Darius nawet nie szukał aprobaty w moich oczach

,

od razu

wydał się pokonany. - I powiedz Starkowi, żeby przestał się ślinić
na widok twoich noży

,

jest łucznikiem

,

a nie nożownikiem.

- Tacy z nich supermeni

? -

zapytałam, próbując (zapewne

bezskutecznie) ją rozbawić.

Afrodyta wydęła usta z satysfakcją i przez moment wyglądała tak

podobnie do swojego kota, że aż poczułam się nieswojo.

-

Mój jest supermenem w rozmaitych dziedzinach

.

Co do t

w

ojego,

sama musisz ustalić.

- Wizja - wyszeptał Stark bezgłośnie z przeciwległego

końca pokoju. Gdzie fakt

y

c

z

nie oglądał ozdobne noże.

-

No dobra

,

gadaj

,

co b

y

ło tym razem.

-

Jedna z tych pieprzonych wizji śmierci. Kiedy jestem

wewnątrz mordowanego faceta.

-

Faceta?

-

poczułam, że ogarnia mnie panika. Stark? ..

314

- Wyluzuj. Ani twój, ani mój

.

Rephaim

.

Byłam w jego

głowie, kiedy został zabity. A tak a propos ... - Afrodyta się
zawahała i upiła kolejny duży łyk wina.

-

Ptakolud ma naprawdę

dziwaczny szajs w mózgu.

- Powiedz mi teraz ogólnie. Poplotkujemy sobie później.
- Jak zwykle

,

kiedy jestem w głowie kogo

ś

, kto zostaje zarżnięty

na amen

,

wizja była bardzo niejasna

-

odparła

Afrodyta, po czym przyłożyła rękę do ściereczki na oczach
i skrzywiła s

i

ę z bólu.

-

Powiedz, co pamiętasz ~ naciskałam. - Jak zginął?

-

Został praktycznie rozpołowiony miec

z

em. Okropieństwo

,

chociaż głowa mu nie odpadła tak jak twoja w poprzedniej wizji.

- To miłe - powiedziałam i sama nie byłam pewna

,

czy miała to być poważna uwaga czy sarkastyczna.

-

Kto go

rozpołowił?

-

No właśnie tu zaczyna się ta niejasność. Nie jestem

pewna

,

kto go zabił

,

ale wiem

,

że był tam Smok.

- Smok go zabija? Matko. To straszne.
- Powiedziałam, że nie jestem pewna. Pamiętam tylko wyraz

twarzy Smoka tuż przed tym, jak przeciął mnie
miecz. Był kompletnie załamany

,

wyglądał jeszcze gorzej niż

ostatnio. Jakby w jego życiu nie zostało już ani grama nadziei

,

światła i szczęścia. I płakał. Tak naprawdę szlochał

,

był

zasmarkany i w ogóle

.

- A potem Rephaim ginie od ciosu mieczem - powiedziałam.
- Taaa ... Wiem

.

Oczywista oczywi

s

tość. Wszystko wskazuje

na to

,

że to Smok

,

jednak nie mam stuprocentowej pewności.

Zwłaszcza jak dodasz ten szloch i całe zamieszanie.

-

Całe zamieszanie?

- Taaa ... Jakieś dziwne gówna dookoła. Widziałam coś

białego

,

co wyglądało na nieżywe. Później był lód wypalający krąg.

3

1

5

Wszędzie była krew i cycki, i wreszcie moja ... to znaczy

Rephaima śmierć. Koniec.

Potarłam skronie, czując rodzący się ból głowy.
- Cycki? - Stark poderwał się na to słowo.
- Tak, łuczniku, cycki. Jakby tam gdzieś była naga kobieta.

Dosłownie. Nie widziałam jej twarzy, bo Rephaim, jak
można się domyślić

,

patrzył jak zaczarowany na te cycki.

Wiem tylko, że to miało coś wspólnego z krwią i tym białym
martwym czymś.

- Moment

-

powiedziałam.

-

Czy ostatni wiersz Kramishy nie

mówił o ogniu i lodzie?

-

Zapomniałam już o tym. Nic dziwnego, w końcu przecież,

no wiesz, mam w dupie poezję.

- Nie bądź tak negatywnie nastawiona - odparłam

.

-

Zresztą to

nie jest zwykła poezja, tylko prorocza.

-

Jeszcze gorzej

-

mruknęła.

- Przypomniało mi się - odezwał s

i

ę Starko - Ten wiersz mówił też

coś o łzach Smoka.

-

Może płacze, bo zabił Rephaima

,

chociaż miał za zadanie

chronić go, skoro jest mistrzem szermierki naszego Domu Nocy
- podsunął Darius.

- Nie jest

-

odparłam.

-

Mamy tu własny Dom Nocy,

więc technicznie rzecz biorąc, Smok nie jest n a s z y m mis-
trzem szermierki. Może tak sobie wytłumaczył to, że może
zabić Rephaima.

-

Brzmi nawet logicznie, ale i tak brakuje mi jakiegoś

elementu układanki. Tak mi podpowiada intuicja, tylko że
nie wiem

,

o co biega. Wszystko

,

oprócz Smoka, pojawia się

i znika głównie dlatego, że Rephaim był maksymalnie skupiony
na Stevie Rae

,

która z kolei była maksymalnie skupiona na

odprawianym rytuale.

-

Na rytuale? Ja też tam byłam?

'

- Tak, cała grupa była. Utworzono krąg. Ty prowadziłaś wszystko,

ale sam rytuał skupiał się wokół ziemi, więc główną ro

l

ę odgrywała

316

Stevie Rae

-

powiedziała Afrodyta i aż się zachłysnęła

.

-

Oż kurde! Właśnie zdałam sobie

s

prawę, gdzie to było

:

na lawendowej farmie twojej babci!

-

Cholera! To ten rytuał oczyszczenia, który mam przeprowadzić

za dwa dni. Albo i nie? Tanatos dzwoniła do babci
w sprawie czego

ś

, co być może wyjawi, jak to naprawdę było

z moją mamą ... - Przerwałam, bo nagle przytłoczyła mnie
myśl o martwym białym czymś, o krwi

,

cyckach i tak dalej

w kontekście śmierci mojej mamy.

-

Czy to znaczy, że nie

jest mi pisane odkrycie tego, co się wydarzyło? Że nie powinnam
nic robić?

Afrodyta wzruszyła ramionami.

-

Wiem

,

że trudno ci będzie w to uwierzyć, bo w wielu moich

wizjach byłaś Miss Pierwszego Planu

,

ale akurat w tej jesteś ledwo

obecna. Myślę

,

że ona w ogóle ciebie ni

e

dotyczy.

-

Ale dotyczy farmy mojej babci.

-

Owszem, tylko że Rephaim zostaje zaszlachtowany

,

a nie ty

- odparła

.

-

Hm

,

czy to nie je

s

t dobra

w

iadomość? - zapytał

Stark, podchodząc i chwytając mnie za rękę

.

-

Na pewno. O ile nie jesteś Rephaimem - prychnęła

Afrodyta.

Stark zignorował jej uwagę

.

-

Widziałaś śmierć Rephaima

-

ciągnął. - Wiesz

,

gd

z

ie to się stanie i kto tam będzie. Więc gdybyśmy dopilnowali,

żeby zabrakło któregoś elementu

,

to nie doszłoby do

zabójstwa

,

prawda?

-

Może

-

zgodziła Afrodyta.

-

Miejmy nadzieję - westchnęłam.

-

Musimy dopilnować

,

żeby Smok trzymał się z dala od

Rephaima

-

powiedział Darius.

-

Nawet jeśli nie on go zabił

,

jesteś pewna, że był tam w momencie jego śmierci?

-

To akurat wiem

-

przyznała Afrodyta

.

317

-

W takim razie trzeba

z

robić tak

, ż

eby Smok i Rephaim się

nie spotkali, nawet gdyb

y

to oznaczało, że Rephaim

ni

e

poj

e

dzie

z

n

a

mi na f

a

rmę babci Zo

o

- Jeże

l

i ja pojad

ę,

to Rephaim też

.

St

ark

,

D

ar

iu

s

i ja odwróciliśm

y s

ię

.

Ste

v

ie Rae i Rephaim

schylil

i

si

ę

i

w

e

s

zli pod kotarą do pokoju. Afrodyta

s

ię

s

krzy

wi

ła

,

al

e

nie

z

djęł

a śc

ierec

z

ki

z

oczu.

-

Jej

wi

zja dot

y

cz

y

ła Rephaima. - Ste

v

ie Rae

s

twierdziła fakt,

a nie zadała pytania

,

l

ecz i tak jej odpo

w

iedziałam:

- T

ak

.

J

e

g

o ś

mi

e

rci

.

-

Jak

?

Kto to zrobił?

-

Głos Stevi

e

Rae brzmiał tward

o

.

M

oja

prz

y

ja

c

i

ó

łk

a

spra

w

ia

ł

a

w

rażenie

,

jakb

y

była

g

otowa stawić c

z

oło

cał

e

mu

ś

wiatu

.

-

N

i

e

jestem pe

w

na

-

r

z

ekła Afrod

y

ta

.

- Widziałam t

o

o

c

zami

pt

a

koluda

,

co o

z

nacza

,

że

w

sz

y

stko było cholernie niejasn

e

.

- A

le

w

iem

y

,

że d

z

iało

s

ię na farmie moj

e

j babci i że b

y

ł

tam Smok

-

powied

z

iałam. - D

l

atego właśnie mówiliśmy

,

że

R

e

phaim po

w

ini

e

n zo

s

ta

ć

tutaj

,

kied

y

pojedzi

e

m

y

do babci

,

o i

l

e fakt

y

cznie pojedziem

y

.

-

Ta

k - z

godził

s

ię ze mną

S

t

a

rk

o -

Wi

z

ja nie może

c

i

prze

s

zkodzić

w

r

y

tuale

,

któr

y

miałaś odprawić dla mamy.

-

Wca

l

e nie dla niej

-

jęknęłam z rozpaczą

.

-

Ona nie

żyje

,

to n

i

c nie zmieni

.

-

Prawda

-

przyznał

.

-

Dla ciebie i dla babci, a to

w

ażn

ie

js

ze

n

i

ż dla ko

g

o

ś,

kto ni

e

ż

yj

e

. -

Spoj

r

zał na R

e

phaima

i Ste

v

ie Rae

. -

Ten r

y

tuał musi się odbyć

,

ale Rephaim

nie po

w

inien

w

nim uczestnicz

yć

i nara

ż

a

ć

się na

niebezpie

cze

ń

s

t

w

o

.

Najl

e

p

s

z

y

m rozwiązani

e

m b

y

łoby

,

jak

powiedziała Zo

, ż

eby tu został

.

- A w

ted

y k

to

ś,

na prz

y

kład Smok

,

może

s

ię tu zakraść

,

g

dy b

ę

dzie

z

upełnie sam? Nie wydaje mi

s

ię, żeby to był dobr

y

pom

ysł - s

pr

zec

i

w

ił

a

si

ę

Ste

v

ie Rae

.

- Ni

e rozumiem

-

odezwał się nagle Rephaim

.

318

Westchnęłam.

- Afrodyta miewa wizje śmierci. Czasami są naprawdę

oczywiste i łatwo im zapobiec. Tylko czasami są bardzo niejasne.

-

Bo wchodzę w osobę, która ginie. I tak właśnie było

z tobą. Notabene

,

latanie wydaje się przerażające bez względu na to,

co ten twój ptasi móżdżek o tym sądzi.

- Nie jest przerażające, jeśli ma się skrzydła

-

oświadczył Rephaim

rzeczowo.

- Hm ...

-

mruknęłam.

- Nie

-

powiedziała Stevie Rae. - Zatrzymaj dla

siebie to wszystko

,

co zobaczyłaś w jego głowie. To nie jest

sprawa publiczna.

-

Ona była w mojej głowie?

-

Rephaim wydawał się

zupełnie skołowany.

-

W mojej wizji. To się już nie powtórzy. Mam taką nadzieję.

Oprócz Smoka coś tam jeszcze było przez cały czas.
Byk albo przynajmniej cień byka.

- Cień byka? - Poczułam ucisk w żołądku. - To było

to białe martwe coś?

- Nie. Tamto to co innego

.

- A widziałaś jego kolor?
- Zoey, cienie mają zwykle jeden kolor

-

odparła.

- Aurox - powiedział Starko
- Widziałaś Auroksa? - zapytałam szybko.
- Nie, tylko cień byka. A tak w ogóle zgadzam się

z tobą, Starkiem i Dariusem: ptakolud powinien się trzymać

z dala Smoka. Jeśli oznacza to pozostanie w tunelach,
to tak właśnie powinien zrobić. A teraz poproszę o dolewkę
wina i święty spokój.

- Nie powinnaś pić wina

,

kiedy tak krwawisz - zauważyła

Stevie Rae.

- Nie podważaj tego, co robię - sprzeciwiła się Afrodyta.

- Jestem profesjonalistką.

319

~ A co to w ogóle znaczy?

-

zapytałam.

-

To znaczy

,

że moja śliczna skończyła opowiadać

i musi iść spać

-

oświadczył Darius

.

-

Pizza niedługo przyjedzie

-

rzekła Stevie Rae.

-

Dla ciebie też zamówiłam

.

-

Jeżeli do tego czasu nie zasnę

,

to zjem - powiedziała

Afrodyta

,

po czym zdjęła szmatkę z oczu i powoli je otworzyła

.

Byłam przygotowana na to, co zobaczę. Widziałam już ją

po wizjach. Ale Rephaim nie.

- Na litość wszystkich bogów! Naprawdę płaczesz

krwią! - powiedział.

Afrodyta popatrzyła na niego krwawymi oczami

.

-

Tak. Nawet ja wiem

,

że to okropny symbolizm

.

Ptakoludzie

,

musisz to sobie wbić do głowy. Zobaczyłam tę pieprzoną wizję,
bo to przekaz dla ciebie

.

Pilnuj swojego tyłka

.

Trzymaj się z dala od ostrych przedmiotów, a jeśli oznacza to
trzymanie się z dala od Smoka Lankforda

,

tak właśnie zrób.

- Jak długo

?

- zapytał

.

- Jak długo mam się przed

nim chować

?

Afrodyta pokręciła głową.
- To była wizja

,

a nie kalendarz.

- Wolałbym się nie ukrywać.
- Wolałabym

,

żebyś nie zginął - powiedziała Stevie Rae.

- Wolałabym iść spać - oznajmiła Afrodyta.

-

No dobra, idziemy - zakończyłam

i

wręczyłam Dariusowi

ostatnią butelkę wody

. -

Postaraj się podać jej t

o

pomiędzy kieliszkami wina.

- Jestem tu. Nie musicie mówić o mnie tak, jakbym wa

s

nie słyszała - zbuntowała się Afrodyta, po czym wzniosł

a

kielis

z

kiem toast i wyp

i

ła.

-

Jesteś pod wpływem, więc cię ignoruję

-

oświadczyłam.

-

Odpocznij. Pogadamy później.

320

Wyszliśmy z pokoju Afrodyty. Repha

i

m i Stevie Rae

trzymali się za ręce i coś do siebie szeptali

.

Ruszyliśmy do

góry, na zewnątrz dworca

,

gdzie zamierzaliśmy zaczekać na

totalnie zagubionego dostarczyciela pizzy, któremu planowałam

dać ekstra napiwek

.

- Co myślisz o tej wizji? - zapytał Stark, obejmując

mnie ramieniem i przyciągając do s

i

ebie.

- Myślę

,

że Stevie Rae będzie problemem

.

Tak bardzo

będzie próbowała chronić Rephaima, że skończy się to jego
śmiercią,

Stark pok

i

wał głową

.

- Tak właśnie działa ciemność - rzekł ponuro

.

- Zamienia

miłość w coś paskudnego.

Zaskoczyły mnie jego słowa

.

Zabrzmiały tak cynicznie,

tak staro

.

- Stark, ciemność nie może zmienić miłości. Miłość to

jedyne, co jest w stanie przetrwać ciemność, śmierć i zniszczenie

.

Przecież o tym wiesz. A przynajmniej wiedziałeś

.

Zatrzymał się i nagle znalazłam się w jego ramionach.

Trzymał mnie tak mocno

,

że ledwie mogłam oddychać.

- O co chodzi?

-

szepnęłam.

-

Co się stało?

- Czasami myślę sobie, że to ja powinienem był umrzeć,

a Heath zostać z tobą. On wierzył w miłość o wiele mocniej
niż ja.

- Nie sądzę, żeby liczyła się siła wiary. Liczy się raczej

to, w co wierzysz.

-

To chyba dobrze, bo wierzę w ciebie - odparł.

Objęłam go i przytuliłam się, próbując upewnić i siebie,
i jego dotykiem, bo słowa okazały się niewystarczające.

)

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY

Nefer

e

t

Jak idzie pogoń za chaosem

,

moja bezduszna? - Głęboki

głos białego byka odbił się echem w umyśle Neferet

.

Obróciła się prawie o 360 stopni, zanim dojrzała jego

połyskującą magiczną sierść, potężne rogi, rozszczepione
kopyta. Podchodził do niej zza grobu, na którym posąg młodej
dziewczyny o anielskiej urodzie spoglądał w dół z opuszczoną
głową. Pod wpływem czasu ukruszyła się kamienna
ręka dziewczyny i Neferet miała wrażenie

,

że anielica oddała

fragment siebie w ofierze, być może białemu bykowi.

Na samą myśl o tym Neferet aż zapłonęła z zazdrości.
W

y

szła na spotkanie swojego byka, poruszając się powoli

,

z natchnieniem. Wiedziała

,

że jest piękna, ale i tak czuła konieczno

ś

ć

sięgnięcia po moc otaczających ją cieni, by wydać
się jeszcze urodziwszą. Jej długie gęste włosy błyszczały jak
jedwab czarnej sukni

.

Wybrała ją

,

bowiem przypominała jej

ciemność

-

przypominała jej byka.

Neferet zatrzymała się przed nim i opadła z wdziękiem

na kolana.

-

Pogoń za chaosem idzie doskonale, mój panie.

A więc jestem twoim panem

?

Jakże interesujące.

Neferet odchyliła głowę i uśmiechnęła się uwodzicielsko

do potężnego boga.

322

- Wolałb

yś,

żeb

y

m naz

yw

ała cię moim partnerem

?

Ac

h

, t

a

s

ił

a

tk

w

i

ąc

a

w

naz

w

ach

.

.

.

- To prawda

.

- Neferet uniosła w

z

rok i dotknęła grubego rogu

byka

,

który poł

y

skiwał jak opal

.

A

pr

o

buj

ę

n

azwę,

jak

ą na

dał

aś n

a

rzę

d

zi

u.

Aur

o

x

..

.

Tak

G

er

m

an

i

e

n

azyw

ali t

ur

a. Pa

su

j

e

d

o

ni

ego

.

- Cieszę się,

ż

e jeste

ś

zadowolony

,

mój panie

-

odparła, myśląc,

ze nadal nie powiedział jej

,

czy może go nazywać

s

woim partnerem c

zy

też ni

e.

A jak

c

i

s

łu

ży

ta

k

r

e

atur

a s

t

worz

on

a

pr

z

e

z

ni

e

do

s

k

o

nał

ą

o

fiarę

?

-

Służy mi dobr

z

e. Nie widzę w nim niczego niedoskonałego

,

jedynie wspaniały dar od c

i

ebi

e.

Pam

ię

t

a

j,

że c

i

ę ostrzega

ł

e

m.

Na

r

zę

d

z

i

e

mo

że z

a

w

i

eść

.

-

Samo narzęd

z

ie

j

e

s

t nieistotne

.

- Nefer

e

t machnęła

ręką

.

-

To tylko środek do realizacji c

e

lu

.

- Stanęła i podeszła

do byka jeszcze bli

ż

ej

.

- Nie musimy tracić cennego

czasu

,

rozma

wi

ając o Au

r

oksie. B

ę

dzie mi służ

y

ł

,

i

t

o dobrze.

W przeciwn

y

m razie pr

z

estanie istnieć.

Z taką łat

w

o

ś

cią odrzu

c

i

sz

dar ode mni

e?

- Och, nie, mój panie! -

z

apewniła.

-

Ja tylko słyszałam twoje

ostr

z

eżenie

.

Czy nie mo

że

m

y

porozmawiać

o c

zy

mś prz

y

jemnie

jszy

m ni

ż

eli

t

r

y

wialne narzędzie

?

W

s

pomniałaś partnera

.

To mi przypomniało

,

że ch

c

iałem

ci

poka

z

ać co

ś,

co b

yć

mo

że

uzna

sz

za int

e

resuj

ąc

e

.

-

Jestem do t

w

ojej d

ys

poz

y

cji

,

panie. -

N

eferet zgięła

s

ię

w

ukłoni

e

.

Potężne ucieleśn

i

enie ciemności uklękło, oferując j

ej s

wój

grzbiet

.

Chod

ź,

moj

a

b

ezdusz

n

a.

Neferet u

si

adła na grzbi

ec

ie b

y

ka. Jego sier

ść

b

y

ła

ja

k lód

-

śli

sk

a

,

zimna i ni

e

przen

i

kniona. Unió

s

ł ją w noc, poruszając się

z niew

i

arygodną prędkością pośród cieni

,

unosząc na

323

nocnych prądach, korzystając z kryjących się w mroku potwornych
stworzeń, które zawsze - z a w s z e - wypełniały jego rozkazy,
aż w końcu zatrzymał się w gęstym cieniu pod ogołoconymi przez
zimę starymi drzewami na wzgórzu, gdzieś na południowy zachód
od Tulsy.

- Gdzie jesteśmy? - Neferet zadrżała, przywierając do byka.

Cicho, moja bezduszna. Obserwuj w

'

milczeniu. Patrz.

Słuchaj.

Neferet obserwowała i słuchała. Po chwili ktoś, kto wydawał jej

się wysokim muskularnym mężczyzną

,

zszedł na dół z jednej z trzech

drewnianych szop stojących na palach

.

Podszedł do krawędzi grzbietu

i usiadł na wielkim płaskim głazie

.

Dopiero kiedy siedział, Neferet dostrzegła jego skrzydła.

„Kalona!" Tylko pomyślała jego imię, nie wypowiedziała go
na głos, ale byk i tak jej odpowiedział

.

Tak, to twój dawny partner, Kalana

.

Podejdźmy bliżej

.

Przypatrzmy się.

Otaczająca ich noc zafalowała i w niesamowity sposób

otoczyła byka i Neferet swoją powłoką tak, że wydawali się
stanowić część jej cieni i leniwej mgły, która nagle zaczęła
się tworzyć ponad grzbietem wzgórza.

Neferet wstrzymała oddech, byk podszedł bowiem bezgłośnie

niewidzialny dla Kalony, podszedł tak blisko, że mogła zerknąć
nieśmiertelnemu przez barczyste ramię. Wtedy zauważyła,
że trzyma w ręku telefon komórkowy. Dotknął ekranu

,

który się

podświetlił

.

Kalona się zawahał, jego palec

zawisł z niezdecydowaniem nad aparatem.

Czy wiesz

,

co widzisz?

Neferet popatrzyła na Kalonę. Miał zwieszone ramiona.

Potarł sobie czoło. Pochylił głowę na znak porażki i w końcu
niechętnie odłożył telefon na leżący obok kamień.

"Nie - pomyślała Neferet

.

- Nie wiem, co widzę".

324

Kalana

,

upadły wojownik N

y

ks

,

tęskni za kimś,

'

kogo przy

nim nie ma. Za kimś, do kogo nie ma odwagi zadzwonić.

"Za mną?" Neferet nie była w stanie powstrzymać tej myśli

.

Pozbawiony wesołości śmiech byka rozprzestrzenił się
w jej umyśle.

Nie, moja bezduszna

.

Twój dawny partner tęskni za towarzystwem

swojego syna.

"Za Rephaimem! - W Neferet zagotował się gniew

.

-

Tęskni za tym chłopakiem?"

Tak

,

ale j

e

szcze nie potrafi nazwać tego

,

co czuje

.

C

z

y

wiesz, co to oznacza?

Neferet się zastanowiła, zanim odpowiedziała. Odrzuciła

na bok zawiść i zazdrość, i wszystkie pułapki miłości śmiertelnych.
Dopiero wtedy zrozumiała prawdę

:

"To oznacza, że Kalona ma

bardzo słaby punkt".

W rzeczy samej

.

Zaczęli się odsuwać od grzbietu wzgórza, przeskakując

z cienia do cienia

,

płynąc po nocy. Neferet pogłaskała byka

po szyi, pomyślała o otwierających się przed nią możliwościach
i uśmiechnęła się.

Rephaim

- Musimy pogadać o wizji Afrodyty - powiedziała

Stevie Rae.

Rephaim chwycił jeden z jej loków i owinął sobie na palcu.

Kiedy to zrobił, pociągnął za niego figlarnie.

- Ty mów,

j

a będę się bawił twoimi włosami.

Uśmiechnęła się

,

lecz odsunęła delikatnie jego rękę.

- Rephaim

,

przestań. Bądź poważny. Ta wizja jes

t

przerażająca.

- Przecież sama mówiłaś, że Afrodyta przepowiedziała

już śmierć Zoey

.

I to dwa razy. I śmierć jej babci. Za każdym

325

razem przepowiednia pozwalała uniknąć tragedii. - Rephaim
pogładził ją po policzku i delikatnie pocałował

.

-

Wykor

z

ystamy

tę wizję, żeby uniknąć także mojej śmierc

i

.

-

W porządku - Stevie Rae potarła policzkiem o jego

dłoń - ale musimy się umówić co do jednego

.

Smok jest

tu kluczową postacią

,

więc naprawdę musisz trzymać się od

niego z dala

.

- Wiem. - Rephaim głaskał ją po skroniach, napawając się

miękkością j

e

j włosów

,

potem wolno przesunął palce

wzdłuż jej szyi

i

ramion

.

- Wysłuchaj mnie, proszę. - Stevie Rae ujęła twarz

Rephaima i trz

y

mała tak długo

,

dopóki nie przestał pieścić

jej skóry i włosów.

-

Słucham cię - odparł

,

niechętnie skupiając się na sło

w

ach

.

-

Pomyślałam

,

że może jednak nie miałam racji. Może

fakt

y

cznie powinieneś zostać tutaj i nie iść do szkoły

,

a już na

pewno darować sobie ten rytuał

,

który mamy odprawić na farmie

Babci Zo. A przynajmniej powinieneś trzymać się na uboczu

,

dopóki nie rozpracujemy szczegółów wizji Afrodyty.

Rephaim z

d

jął dłonie Stevie Rae ze swojej twarzy i przytrzymał

je w swoich

.

-

Jeśli zacznę teraz się ukrywać, dokąd mnie to zaprowad

z

i?

- Nie wiem. Ja tylko chcę, żebyś żył.

-

Są gorsze rzeczy niż śmierć. Na przykład wpadnięcie

w pułapkę własnego strachu.

-

Uśmiechnął się

.

- Prawdę

powiedziawszy, odbieram tę całą sytuację zaskakująco pozytywnie

.

Ta wizja oznacza

,

że jestem naprawdę człowiekiem.

-

O czym ty do cholery mówis

z?

Oczywiście

,

że jesteś

człowiekiem

.

- Wyglądam jak człowiek, przynajmniej do wschodu słońca

.

Dzięki śmiertelności jestem naprawdę tym

,

kim się wydaję

.

326

- Nie smuci cię świadomość, że w twoich żyłach nie

płynie już nieśmiertelna krew?

-

Nie. Dzięki temu jestem nieco bardziej normalny.

Błękitne oczy Stevie Rae aż się rozpromieniły.

-

A wiesz

,

co to jeszcze zmienia

?

Nie jeste

ś

już częścią

krwi Kalony.

Rephaim próbował zrozumieć, dlaczego Stevie Rae tak

nie akceptuje jego ojca. Naprawdę starał się to pojąć

,

ale nie

mógł się oprzeć defensywnym uczuciom

,

jakie go ogarniały

,

niemal wściekło

ś

ci

,

kiedy Stevie Rae robiła wszystko

,

żeby

odciągnąć go od skrzydlatego nieśmiertelnego.

- Wierzysz w to, że potrzeba czegoś więcej niż tylko

krwi, żeby człowiek był ojcem

?

- zapytał powoli

,

rozważając

własne myśli i próbując znaleźć tkwiącą wśród nich
prawdę

.

-

Oczywiście.

- A więc to logiczne, że brak wspólnej krwi nie może

zabrać człowiekowi ojcostwa

-

powiedział

.

Nie dał jej

szansy odparcia tego argumentu i ciągnął

:

- Kalona jest

nieśmiertelny

,

ale tkwiłem u jego boku na tyle długo

,

że udało

mi się dostrzec pierwiastek ludzki w tej jego nieśmiertelności

.

- Rephaim

,

nie chcę się z tobą kłócić o twojego ojca

.

Wiem, że sądzisz, że ja go nienawid

z

ę, ale to nie tak

.

Ja tylko

nienawidzę tego

,

jak on cię krzywdzi

.

-

Rozumiem to.

-

Rephaim przyciągnął ją do siebie

i pocałował w czubek głowy

,

wdychając słodki znajom

y

zapach

dziewczyny, mydła i

s

zamponu

.

- Musis

z

jednak pozwolić, żebym

znalazł w tym wszystkim własną drogę. To mój ojciec

i

nic tego

nie zmieni.

- Okej. Postaram się nie męczyć cię kazaniami na temat

tego

,

żebyś trzymał się z dala od Ka

l

any

,

musisz mi za to

obiecać

,

że będziesz się trzymał z dala od Smoka. Prz

y

najmniej

chwilowo.

32

7

-

Taką obietnicę mogę ci złożyć bez problemu

.

I tak

staram się unikać mistrza szermierki, bo wiem, że mój widok
sprawia mu ból, ale nie będę się ukrywał

.

Nie mogę się

ukrywać przed Smokiem

,

tak samo jak nie mogę się ukrywać

przed ojcem.

Stevie Rae odsunęła się i spojrzała na niego.
- Mimo wszystko jesteśmy w tym razem, prawda?
- Oczywiście.

-

Spojrzał jej w oczy

.

- Zawsze.

-

No dobrze. Więc bądźmy razem, nawet jeśli to niebezpieczne.

Ochronię cię

.

-

A ja ochronię ciebie. - Rephaim złożył na jej ustach

długi nieśpieszny pocałunek

.

Przytrzymał ją jeszcze chwilę

w ramionach

,

żeby otoczył go jej zapach i słodycz

.

-

Musisz już iść?

-

zapytała z twarzą ukrytą na jego

piersi.

-

Przecież wiesz.

-

Muszę przestać cię pytać o to

,

czy mogę iść z tobą

,

bo

wiem, że tego nie chcesz, ale chciałabym, żebyś wiedział, że
jeśli kiedykolwiek zmienisz zdanie, będę z tobą do samego
końca. Bo nawet jeśli stajesz się ptakiem

,

jesteś moim ptakiem

.

To rozbawiło Rephaima.
- Nigdy nie myślałem o tym w taki sposób, ale rzeczywiście,

jestem twoim ptakiem i twój ptak musi teraz rozprostować

skrzydła na porannym niebie.

- Jasne

.

- Odsunęła się i Rephaima ucieszyło, że tym

razem to ona puściła go pierwsza i na dodatek obdarzyła
entuzjastycznym i całkiem wiarygodnym uśmiechem. - Będę
czekać, aż wrócisz do domu

.

- To dobrze, bo ja zawsze będę wracał do domu, do ciebie

- odparł

,

pocałował ją szybko, włożył koszulę i wyszedł.

Był zadowolony, że udało mu się wyjść, zanim poczuł to

okropne swędzenie. Nienawidził paniki, jaka go ogarniała,

kiedy musiał biec przez tunele, coraz mocniej pragnąc

328

znaleźć się na powierzchni ziemi i wznieść ku nęcącemu
nieb

u

.

Już prawie dotarł do ostatniego rozwidlenia podziemnych

dróg, kiedy z

ob

aczył, że coś poruszyło się w cieniu. Automatycznie

przyjął postawę obronną

.

-

Spokojnie, to tylko ja.

Uspokoił się, rozpoznawszy głos Shaunee. Chwilę później

dziewczyna wynurzyła się z prawego korytarza. Była
rozczochrana i ciągnęła wielki plastikowy kosz.

- Cześć, Shaunee

.

Wszystk

o

w porzą

d

ku?

-

Chyba. Muszę jeszcze raz obrócić, żeby przenieść

swoje rzeczy z pokoju Erin w nowe miejsce.

-

Wskazała

kciukiem na ciemność za plecami

. -

Tak, wiem, będę tu

musiała powiesić światło.

- Potrzebujesz światła?
Zaśmiała się, wystawiła dłoń, dmuchnęła i po chwili zatańczył

na niej maleńki płomyk

.

- Niezupełnie - powiedziała. - Jednak przyda się

tym, którzy zechcą mnie odwiedzić

.

.

-

Pomogę ci z tym jutro, jeżeli chcesz. - Ledwie Rephaim to

powiedział, pożałował, że tak się wyrwał z propozycją. A jeśli
Shaunee jest taka jak inni adepci i też nie chce
mieć z nim nic wspólnego?

Niepotrzebnie się martwił. Shaunee go nie odrzuciła. Co

więcej, uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- Byłoby bosko. Myślałam, że powieszę jakieś lampki,

kiedy już wszystko przeniosę, ale ta wyprowadzka jest
straszna, a taką mam ochotę położyć się na nowym wygodnym
łóżku i obejrzeć po raz kolejny ostatni odcinek Gry
o tron na iPadzie. Lubię Daenerys.

- My też to oglądamy ze Stevie Rae. Jak wiesz, są tam kruki.
- A także smoki, umarlaki i świetny karzeł, tak że

w sumie wygląda to na jakieś zajefajny kosmos i właściwie

329

jest takie, ale w pozytywnym sensie - powiedziała
Shaunee i przygryzła wargę. Wyglądała, jakby próbowała
się zdecydować, czy coś jeszcze dodać, więc Rephaim stał
w milczeniu i czekał, chociaż skóra już go zaczynała swędzieć.
W końcu dziewczyna rzekła cicho: - Erin nigdy tego
nie lubiła

.

Mówiła, że to jak ta gra Dungeons and Dragans

dla idiotów. Oficjalnie się z nią zgadzałam

,

ale kiedy spała,

oglądałam sobie potajemnie

.

Rephaim nie wiedział, jak ma zareagować. Nie rozumiał

nigdy, dlaczego dwie dziewczyny zachowują się tak, jakby
były jedną

,

i miał trudności z pojęciem, dlaczego teraz obie

-

każda na swój sposób - są takie zagubione i załamane.

- Może byś oglądała ze mną i Stevie Rae, kiedy rozpocznie

się nowy sezon?

-

zaproponował.

- A Stevie Rae zrobi popcorn z masłem? Zawsze wychodził

jej świetny.

-

Nadal robi, w

i

ęc tak, obiecuję, że zrobi popcorn

.

Z masłem.

-

Mniam

.

Możesz na mnie liczyć. I dzięki za wszystko,

Rephaim.

-

Nie ma za co. Muszę już iść .

.

.

-

zawiesił głos i ruszył

w stronę wyjść z tuneli.

-

Hej

,

słyszałam o wizji Afrodyty

.

Chciałam tylko powiedzieć

,

że mam nadzieję

,

że jednak nie zginiesz.

-

Ja też mam taką nadzieję

-

odpad i dodał po chwili:

- Jeżeli mimo wszystko coś mi się stanie

,

zadzwonisz na

ten telefon

,

który dałaś mojemu ojcu, i powiesz mu?

- Jasne. Ale mam nadzieję, że wsz

y

stko będzie okej.

Poza tym nie musisz od razu umierać

,

żeby telefon się przydał

.

Możesz zadzwonić na ten numer, kiedy tylko chcesz

,

żeby zwyczajnie pogadać

.

Rephaim zdał sobie sprawę, że nigdy nie przyszło mu do

głowy tak proste, oczywiste i trywialne rozwiązan

i

e - żeb

y

zadzwonić do ojca

.

330

- Tak zrobię

.

Wkrótce

-

zape

w

n

i

ł i napra

w

dę zamie

r

zał

to uc

z

ynić

.

-

Do zobaczenia po zachod

zi

e słońca.

.

- Na razie! - zawołała.
Ostatni odcinek tunelu musiał pokonać bieg

i

em i prędko

w

spiąć się na

ż

ela

z

ną drabinę

,

lecz nie b

y

ł wcale zł

y

z

tego po

w

odu. Zanim kruk i niebo przejęł

y

jego ludzk

i

um

y

sł

,

zdąż

y

ł jeszcze pom

yś

le

ć,

że ci

eszy

go fakt

,

iż Shaunee

i Erin przestały być j

e

dn

y

m

.

Shaunee bez bliźniac

z

ki

była bardzo sympatyczną dziewczyną

.

Być mo

ż

e ona, Dam

i

en

i może nawet Zoey mogliby zostać jego pierws

zy

mi

w

ż

y

ciu prawdziw

y

mi prz

y

jaciółmi

.

..

Kalona

Było co

ś

takiego w tej nocy

,

co nie pozwal

a

ło mu zasnąć

.

J

e

go syno

w

i

e

spal

i

w ciepłych bezpie

cz

n

y

ch ambonach m

yś

li

ws

kich

.

On też po

w

inien ju

ż

uda

ć się

n

a

spo

czy

nek

,

m

i

mo

to

s

iedzia

ł

na spła

sz

c

z

on

y

m od gór

y

po

t

ężn

y

m gła

z

ie na

gr

z

biecie wzgórza i rozmyśl

a

ł

.

Trzymając w ręku iPhone'a, zastanawiał się nad nowoczesnym

światem i wsp

ó

łczesną magią

.

N

i

e mógł się zdec

y

do

w

ać

,

cz

y

podoba mu

s

ię bardzi

e

j n

iż

ś

w

i

a

t prada

w

n

y.

Z pe

w

no

ś

ci

ą

b

y

ło

wy

godni

ej. W

sz

ys

tko b

y

ło zdec

y

do

w

anie

bardziej skompliko

w

ane

.

C

zy

j

e

dnak l

e

psze

?

K

a

lona skła

n

iał

s

ię ku temu

,

że rac

ze

j nie.

Popat

rz

ył na telefon

.

Ta adeptka dała mu go

,

żeby mógł

s

i

ę s

kontaktować

z

R

e

phaim

e

m

,

ale w kontaktach nie znala

z

ł

,

imien

i

a s

y

na.

"

Głupi be

z

u

ży

teczn

y

przedmiot

",

pom

yś

l

a

ł

.

I po chwili prz

y

sz

ł

o mu do gło

w

y

,

że prze

c

i

eż w

t

e

l

e

f

o

nie

w

pi

s

an

y

jest nume

r

Ste

v

ie Ra

e

. Gd

y

b

y

skontakto

w

ał

s

i

ę

z Czerwon

ą

,

mógłby porozmawiać z Rephaim

e

m.

Ty

l

ko że Kalona nie c

h

ciał rozmawi

a

ć z Czerwoną. To ona

b

y

ła przyc

zy

ną w

s

zy

s

tkich problemó

w

. Gdyb

y s

i

ę

ni

e w

mi

eszała,

33

1

Rephaim byłby teraz tutaj

,

u jego boku, tak jak należy.

”

Albo byłby martwy

,

bo wykrwawiłby się tamtej okropnej

nocy

,

kiedy leżał poraniony i opuszczony

.

Czy to jednak nie

byłby lepsz

y

,

odpowiedniejszy koniec dla mojego syna niż

przykucie do młodej wampirki i jej bezlitosnej bogini?"

Ledwie ta myśl zaświtała mu w głowie

,

już jej pożałował.

Nie

,

wcale nie byłoby lepiej

,

gdyby Rephaim umarł

.

A Nyks

w

cale nie jest bezlitosna. Wybacz

y

ła jego synowi.

Tylko jemu nie chciała wybaczyć

.

-

Có

ż

za ironia

,

że okazując dobroć mojemu synowi

,

mnie ukarała

ś

okru

t

nie

-

rzekł do nieba

.

- Zabrałaś mi

ostatnie stworzenie na tym świecie, które mnie prawdziwie
kochało

.

-

Głos Kalony zniknął w czeluściach nocy, a on

sam poczuł się zupełnie samotny. Na boginię

,

miał już dosyć

samotności!

Brakowało mu Rephaima

.

Zwiesił ramiona.
Właśnie wtedy wyczuł obecność ciemności. Subtelną

i dobrze zamaskowaną

,

lecz Kalona zbyt długo znał ciemność

-

zarówno jako przeciwnika

,

jak i sojusznika

-

by

dać się zwieść.

Odłożył t

e

lefon i przybrał obojętną kamienną maskę. Nie

miał pojęcia

,

dlaczego biały byk czai się tu tej nocy, ale wiedział

,

że jego obecność zwiastuje potężne kłopoty i udręki
dla świata

,

a b

y

ć może także dla niego

.

Kalona rozumiał coś

,

czego upojona pragnieniem władzy

Neferet nie mogła pojąć: ucieleśnienie ciemności nie będzie nigdy
prawdziw

y

m sprzymierzeńcem

.

Biał

y

byk ma tylko jeden

cel

:

zniszczyć i pożreć czarnego byka

.

Wykorzysta wszystko

i wszystkich

,

żeby ten cel osiągnąć, i w taki sam sposób zniszczy

wszystko i wszystkich, którzy staną mu na drodze.

Jeśli Neferet wierzy, że biały byk jest jej partnerem, myli

się, i to bardzo. Biały byk ciemności nie ma partnerów - ma
wyłącznie zdobycze.

332

Ciemność rozmyła się w mroku i Kalona westchnął

z ulgą

.

Po chwili wyprostował się jednak z namysłem. "Neferet?

Czy jej obecność też wyczułem?"

Spojrzał na telefon. Jak długo go obserwowali? Co usłyszeli?

Co zobaczyli?

Czy Rephaimowi grozi niebezpieczeństwo?
Poderwał się na nogi i wystrzelił w niebo. Potężne skr

z

ydła

przecinały nocne powietrze

,

gdy szybował na prądach

szybko i bezszelestnie, kierując się na mroczny jeszcze
wschód.

Dotarł do dworca tuż przed wzejściem słońca i wylądował

na pokrytej żwirem ziemi niedaleko torów kolejowych,
z dala od głównego wejścia

,

które jak się dowiedział od Shaunee

,

nie było używane

.

Kroczył w tę i z powrotem

,

wpatrując

się w starą metalową kratę i klnąc w duchu, że zostawił ten
cholerny telefon na kamieniu

,

kiedy nagle zardzewiała krata

się podniosła i z budynku wybiegł jego syn.

Kalona ruszył w jego stronę z poczuciem ogromnej ulgi

,

że chłopak jest cały i zdrowy

,

gdy jego syn nagle otworzył

usta i wr

z

asnął

-

był to potworny dla uszu krzyk

.

Kalona

patrzył, jak Rephaimem wstrząsa dreszcz, jak jego ciało się
zmienia, aż w końcu z chłopięcej skóry wynurzył się kruk
i poszybował w niebo.

Instynktownie Kalona poleciał za nim

.

Trzymał się wysoko

ponad wścibskim wzrokiem miasta

,

ale kruk niedługo tam

zabawił

.

Pofrunął na zachód, a potem n

i

eco na południe, tą

samą drogą

,

którą wcześniej podążał Kalona. Wkrótce dotarł

do grzbietu wzgórza i usiadł na starym dębie, którego gałęzie
rozpościerały się jak olbrzym osłaniający myśliwskie ambony

.

Kruk Rephaim przesiedział tak cały dzień

,

tylko od czasu do

czasu na co

ś

polując

,

niekiedy wzbijając

s

ię w

y

soko w niebo,

zawsze jednak - zawsze! - wracał na grzbiet wzgórza

.

Odleciał

,

kiedy zaczęło zmierzchać. Tym razem nie zrobił

koła, lecz ruszył prosto na wschód, do Tulsy.

333

Kalona pofrunął za nim i kiedy słońce schowało się za horyzontem

,

kruk wylądował tuż pr

z

y bocznym wejściu do tuneli. Wydał z

siebie wrzask, który przerodził się w przerażający okrzyk bólu,
i po c

h

wili był już człowiekiem - klęczącym nago, ciężko

oddychającym.

Kalona wycofał się do cienia i patrzył, jak jego syn się

ubiera

,

a kiedy rozległ się zgrzyt przesuwanej metalowej kraty

,

obaj podn

i

eśli wzrok.

- Wróciłeś! Wróciłeś! - Czerwona rzuciła się w objęcia jego

syna

.

Chwycił ją, przycisnął do siebie i całował

,

śmiejąc się.

Trzymając się za ręce

,

zniknęli w wejściu do tuneli.

Pod Kaloną ugięły się nagle nogi i poczuł się niewyobrażalnie

stary. Usiadł na zardzewiałej szynie kolejowej i odezwał się
głośno

,

zwracając się do nocy i bogini, która noc uosabia.

- Wybaczyłaś mu

,

ale nadal pozwalasz, żeby cierpiał

w ciele bestii. Dlaczego? Czy mój syn płaci za moje grzechy?
Bądź przeklęta, Nyks

.

Bądź przeklęta!

)

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Zoey

Denerwowałam się przed pierwszą lekcją

-

tym, co

Tanatos powie o utracie rodzica, a zwłaszcza mojej mamy
- lecz dzień zaczął się całkiem dobrze. Po raz pierwszy
od naprawdę dawna Stark otworzył oczy przede mną, więc
zostałam zbudzona pocałunkami i tekstem, że jestem Śpiącą
Królewną. Potem Stark pochłonął gigantyczną miseczkę płatków,
największą, jaką kiedykolwiek widziałam

,

a na parkingu przed

dworcem zaczął się wydurniać z Dariusem, symulując bokserskie
starcie, gdy wszyscy wsiadali do autobusu.

Siedziałam

j

uż w środku i patrzyłam na niego przez okno

z głupkowatym - czego byłam pewna - ale i szczęśliwym
uśmiechem na twarzy, kiedy z dworca wyszła Afrodyta. Byłam
zaskoczona jej widokiem, bo sądziłam, że będzie m

i

ała

takiego kaca i będzie tak wykończona, że na pewno nie pójdzie do
szkoły. Zmrużyła oczy

i

na

ł

ożyła okulary przeciwsłoneczne,

chociaż była dziewiętnasta trzydzieści i słońce już nie świeciło.

- Nie wygląda dobrze - stwierdziła siedząca za mną Kramisha.
- Skąd wiesz z takie

j

odległości?

335

- Ma płask

i

e buty i włosy związała w kitkę. Ta dziewczyna

zawsze nosi obcasy, a włosy ma jak Barbie. To znaczy
klasyczna Barbie, a nie jedna z tych dz

i

wacznych laleczek

typu

"

B arbie tenisistka" czy .Barbie idzie do siłowni".

-

Przecież wszyscy wiedzą, że Barbie nie musi ćwiczyć,

żeby utrzymać zgrabną dupkę - zauważyła Shaunee.

-

Gówno prawda - pow

i

edziała Stevie Rae.

-

Że co?

-

Byłam zupełnie skołowana.

- Uwierz nam. Afrodyta nie wygląda dobrze

-

powtórzyła

Kramisha.

-

N

i

e użyła nawet błyszczyka. To zły znak - przyznała Erin.

- I nie pomalowała oczu. Świat się kończy - dodała

Shaunee, co było interesujące, bo stanowiło coś zbliżonego
do komentarza bliźniaczki.

Popa

t

rzyłam na nią: siedziała z przodu autobusu, jak najdalej

od tylnego miejsca Erin. Grzebała w torebce, jakby wsadziła
gdzieś jedną z tych pomadek z MAC

'

s, które wypuszczają na rynek,

ty się w nich zakochujesz

,

a oni wtedy

PRZESTAJĄ JE PRODUKOWAĆ, BO TAK NAPRAWDĘ NAS
NIENAWIDZĄ I CHCĄ, ŻEBYŚMY OSZALAŁY

.

W każdym

r

azie byłam pewna

,

że Shaunee ma zaróżowione

pol

i

czki. Czy wstydziła się przypadkowej uwagi, którą rzuciła po

tekście Er

i

n, czy raczej

.

się cieszyła z tego powodu? Nie miałam

czasu nad tym deliberować, bo Afrodyta wsiadła do autobusu
i opadła ciężko na fotel zaraz za miejscem kierowcy, czyli
bezpośrednio przede mną.

- Kawy - wychrypiała. - Powiedziałam Dariusowi

,

że musimy podjechać do Starbucksa

.

Umrę, jeżeli nie wypiję

hiper słodkiego podwójnego espresso z karmelem i nie zjem
mega kawałka ciasta kawowego z borówkami.

- Trochę dużo kalorii - zauważyła Kramisha.
- Spróbujesz mnie powstrzymać, a nie żyjesz - burknęła

Afrodyta.

336

-

Dobrze ci w tej fryzurze

-

powiedziała Shaunee

.

-

Do jasnej cholery, naprawdę nie potrzebuję litośc

i

połówki

zrosłomóżdżek. Aż tak beznadziejnie się nie czuję.
Shaunee wbiła w nią przeszywające spojrzenie.
- Nie jestem połówką niczego i nie oferuję ci litości. Powiedziałam

tylko

,

że podoba mi się twoja fryzura, bo zwykle tak się nie czeszesz,

ale jeżeli jesteś taką suką, że nie potrafisz przyjąć komplementu,
to możesz iść się pierdolić.

Wszyscy w autobusie zamarli. Zapanowała totalna przerażająca

c

i

sza. Nie widziałam

,

czy powinnam przywołać żywioły czy

r

aczej

uciekać. Afrodyta zsunęła okulary z nosa i spojrzała na Shaunee
ponad oprawkami. Oczy miała nadal przekrwione i sine i w ogóle
potwornie nieatrakcyjne, lecz widać było w nich błysk rozbawienia.

-

Chyba mi się podoba

,

że zaczęłaś używać własnego

mózgu

-

powiedziała.

-

Jasne. Jeszcze nie doszłam do tego, czy cię w ogóle

lubię

,

ale i tak podoba mi się twoja fryzura.

- Hm - skwitowała to Af

r

odyta

.

- Hm - mruknęła Shaunee.
Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą.
I tak mniej więcej się to zaczęło. Stark był znowu dawnym

uroczym, seksownym i totalnie fantastycznym sobą.
Zapytałam

,

co w niego wstąpiło.

-

Spałem dzisiaj jak kłoda i czuję się jak Supe

r

man! -

powiedział.

Nie, no. Superman. Najwyraźniej faktycznie tak się czuł,

bo latał wszędzie, śmiał się i był super facetem. Najsłodszym
widokiem od czasu, kiedy obejrzałam ko

t

a Trololo na YouTubie

.

Tak więc zanim zaczęły się lekcje

,

wszystko układa

ł

o się

zarąbiście

.

Nawet jazda do szkoły była w porządku. To znaczy

wiadomo, Afrodyta zrzędziła, ale to akura

t

nie było niczym dziwnym.

No i zaczęła rozmawiać z Shaunee, a to było miłe,

337

bo nie miałam wątpliwości, że Shaunee ma problem z własną

tożsamością, odkąd przestała stanowić część bliźniaczego duetu.
Poza tym zatrzymaliśmy się po drodze w Starbucksie

.

Wiem,

że adepci nie powinni czuć pobudzenia wywołanego kofeiną,
zanim jednak podjechaliśmy pod Dom

N

ocy, we wszystkich

buzowała energia.

Jasne

,

kiedy wylądowaliśmy w szkole, wszystko już mieliśmy

pod kontrolą

-

jak by powiedziała Stevie Rae: mniej więcej tak,

jak się ma pod kontrolą stado kotów.

Komplikacje zaczęły się na pierwszej lekcji. Wcale nie

zapomniałam, że Tanatos postawi mnie za przykład osoby
realizującej projekt pod tytułem "właśn

i

e próbuję się uporać

ze stratą rodzica". Tyle że jakoś zepchnęłam tę myśl na drugi
plan

,

zapewne miało to coś wspólnego z cudownością Starka

i moim szczęściem wynikającym z faktu, że mój chłopak
znowu zachowuje się jak dawniej.

A może po prostu nie chciałam o tym pamiętać. Może

przez chwilę wcale nie chciałam być pozbawioną mamy załamaną
dziewczyną.

W każdym razie moja wybiórcza amnezja zakończyła

się mniej więcej dwie koma pięć sekundy po tym, jak weszłam
do klasy w ślad za Stevie Rae i Rephaimem. Aurox już siedział

-

na tym samym miejscu co poprzedniego dnia. Popatrzył na mnie

przez sekundę, po czym odwróc

i

ł wzrok. Wtedy przypomniałam sobie,

co się szykuje - ta lekcja nie będzie moją rozrywką, nie będzie też
okazją do snu na jawie. Ta lekcja będzie ... no cóż - ze mną w roli
głównej. Poczułam kosmiczny ucisk w żołądku, zrobiłam się
nerwowa i niespokojna i marzyłam, żeby pójść do łazienki
albo do gabinetu pielęgniarki - gdziekolwiek

,

byle nie do

klasy.

Z tego, że mój kamień proroczy po raz pierwszy nie rozgrzał się

na widok Auroksa, dopiero później zdałam sobi

e

sprawę, bo

oczywiście Tanatos od razu zaczęła mówić, c

o

kompletnie odwróciło

moją uwagę, stanowiąc wisienkę na torcie ogóln

e

go stresu.

338

-

Przeczytałam wasze pytania i w wielu z nich znalazłam

powtarzające się tematy

-

oznajmiła. - Wiele osób

wyraziło chęć przedyskutowania na zajęciach, jak sobie radzić
z utratą rodziców. Prawda jest taka, że jeśli przejdziecie
Przemianę i staniecie się wampirami

,

nieuchronna będzie dla

was strata nie tylko rodziców, ale i wszystkich innych znanych
wam śmiertelnych. Jak bowiem wiecie, chociaż wampiry nie są
nieśmiertelne, to jednak żyją zdecydowanie dłużej niż ludzie.
Toteż aby omówić ten temat, zwróciłam się z prośbą o pomoc do
waszej koleżanki

,

która straciła rodzica oraz chłopaka

,

i to w obu

wypadkach na skutek śmierci. Mówię o Zoey Redbird.

Miałam ochotę umrzeć.
Wszyscy zamilkli i skupili się na nas

,

nawet ci debilni

czerwoni adepci z tylnych rzędów, z kręgu Da

l

lasa.

-

Chciałam

z

acząć od pozytywnej nuty

-

powiedziała

Tanatos

.

- Jak wiecie, posiadam dar komunikacji ze śmiercią.

Często jestem przewodnikiem dusz w ich wędrówce do
Zaświatów, więc mogę was zapewnić, że Zaświaty rzeczywiście
istnieją i czekają na nas. Nigdy w nich nie byłam, ale
Zoey owszem. - Uśmiechnęła się do mnie zachęcająco.

-

Rozumiem

,

że widziałaś zarówno swojego chłopaka, jak

i mamę radośnie wkraczających do królestwa Nyks?

- Tak - odparłam. Zdałam sobie sprawę

,

że mówię

zbyt cicho, więc odchrząknęłam i spróbowałam ponown

i

e

,

tym razem głośniej.

-

Tak. Widziałam

,

jak Nyks wita moją

mamę

,

i spędziłam tam nieco czasu z Heathem.

- Czy to piękne miejsce?
Zaczę

ł

am myśleć o pozytywnych aspektach całej tej sprawy

i od razu poczułam, że ucisk w żołądku nieco zelżał

.

- Cudowne. Nawet kiedy moja dusza była rozbita na kawałki

i miałam poważny problem ze sobą, czułam płynący

339

z gaju bogini spokój i szczęście.

-

"Tylko że dla mnie pozostawały

niedostępne", dodałam w myślach

.

Stevie Rae podniosła rękę.
- Tak? - odezwała się Tanatos.
- Czy możemy zadawać pytania?
- Zoey? - Spojrzenie Tanatos powędrowało do mnie.
- Jasne. Tak

.

- W takim razie proszę, naj wyższa czerwona kapłanko,

możesz zadać pytanie - powiedziała Tanatos i objęła wzrokiem

całą klasę.

-

Parniętajcie jednak o zasadach dobrego

wychowania, które obowiązują na każdej mojej lekcji

.

Nastąpiła chwila ciszy, a potem Stevie Rae zadała pytanie:

-

To znaczy ... czy Zaświaty to taki duży gaj?

Byłam zaskoczona jej pytaniem i widocznym zainteresowaniem

- dotarło do mnie właśnie, że przecież nigdy nie
pytała mnie o nic w związku z Zaświatami. Prawdę mówiąc

,

kiedy już opuściliśmy Sgiach, wspomniałam o nich tylko
raz, kiedy prowadziłam rytuał dla Jacka, lecz poza tym z nikim
nie rozmawiałam na ten temat

.

- Tak, ale wiem

,

że są różne części Zaświatów. Kiedy

spotkałam Heatha po raz pierwszy, łowił ryby na pomoście
znajdującym się na prześlicznym jeziorze. - Chociaż nadal
było mi smutno z tęsknoty za Heathem, uśmiechnęłam się do
tego wspomnienia. - Heath uwielbiał łowić ryby

'

. Naprawdę

uwielbiał

.

Dlatego tam go właśnie znalazłam. Ale kiedy chodziło

o nasze bezpieczeństwo, udaliśmy się do gaju Nyks. To było w
innej części Zaświatów.

Damien podniósł rękę i Tanatos udzieliła mu głosu.

-

Wiem, że nie widziałaś tam Jacka, ale powiedziałaś,

że twoim zdaniem w Zaświatach są miejsca przypisane każdemu

z nas.

Pomyślałam chwilę i pokiwałam głową

.

- Myślę, że tak to można opisać. Jack jest zapewne

w sekcji sztuki i rękodzieła.

340

Damien uśmiechnął się przez łzy.

-

Zawsze chciał być projektantem mody. Jest w sekcji

Project Runaway.

– Ooo, fajna sekcja - usłyszałam gdzieś za plecami

i kilka osób zaśmiało się cicho.

Aurox z wahaniem uniósł rękę. Kiedy Tanatos wywołała

go po imieniu, odwrócił się, żeby mnie widzieć

.

- Powiedziałaś, że są różne części Zaświatów. Myślisz,

że jest też część, która byłaby miejscem kary?

Dziwne opalizujące oczy Auroksa wpatrywały się we

mnie z taką niewypowiedzianą udręką, że wiedziałam, iż to
pytanie sięga znacznie głębiej niż ciekawość i że moja odpowiedź
będzie dla niego czymś więcej niż tylko zwykłą informacją z lekcji.
Proszę, N

y

ks

,

prześlij mi właściwe słowa

,

pozwól mi udzielić prawdziwej odpowiedzi.

Wzięłam głęboki oddech i poczułam w sobie ducha

.

Chwyciłam się żywiołu, który był przecież najbliższy memu
sercu, z nadzieją

,

że bogini poprowadzi mnie przez niego.

Kiedy zaczęłam mówić

,

zauważyłam

,

że w klasie zrobiło się cicho

,

a adepci w ostatniej ławce wręcz wstrzymali oddech.

- Widziałam w Zaświatach rzeczy, które były straszne

i nieprzyjemne, ale to były siły z zewnątrz, niepochodzące
od naszej bogini. Czy widziałam miejsce kary? Nie, widziałam
natomiast, jak Heath przechodzi do następnego królestwa Zaświatów.
Heath wierzył

,

że stamtąd odrodzi się na nowo. Kiedy odchodził,

powiedział mi, że chociaż musi iść dalej, nasza miłość zostanie
z nim ..

.

- Przerwałam i musiałam zamrugać mocno powiekami,

a i tak wytarłam łzę, która jakimś cudem wydostała mi się
z oka. - Intuicja mówi mi, że Nyks nie jest boginią kary

,

choć wcale

bym się nie zdziwiła

,

gdyby naprawdę podłe osoby odradzały się

w taki sposób

,

żeby zrekompensować okropieństwo swojego

minionego życia albo nauczyć się tego, czego nie nauczyły się
wcześniej.

341

- Chodzi ci o coś takiego jak na przykład damski bokser,

który urodzi się ponownie jako kobieta?

-

zapytała

Shaunee.

-

Albo jako kobieta w burce w Afganistanie - dodała

Afrodyta

,

unosząc sarkastycznie jedną brew.

- No właśnie, coś w tym rodzaju

-

odparłam. - Ale

myślę

,

że w jakiej postaci, gdzie i jak

,

to już zależy od bogini.

-

Myślisz, że my mamy na to jakiś wpływ?

-

zapytał

Aurox

.

-

Mam nadzieję - odpowiedziałam szczerze

,

wspominając

Heatha i moją mamę.

- Skoro więc wiemy ponad wszelką wątpliwość, że istnieją Zaświaty,

a nasi ukochani mogą znaleźć do nich drogę, nawet jeśli nie są
wampirami ani adeptami, ta myśl powinna przynieść nam ulgę w
świadomości, że przeżyjemy wszystkich naszych śmiertelnych
krewnych i znajomych. Co nie oznacza wcale, że utrata rodzica
jest łatwa. Zoey, wiem, że to dla ciebie bolesne, ale czy mogłabyś
powiedzieć nam, co jest dla ciebie najtrudniejsze w związku
ze śmiercią mamy?

Pokiwałam głową i otworzyłam usta, by powiedzieć, że

teraz nie ma już szansy na zrekompensowanie naszych kiepskich
kontaktów w ciągu ostatnich trzech lat, lecz nie byłam
w stanie wydobyć z siebie słowa.

-

Bez pośpiechu - powiedziała Tanatos.

Stevie Rae chwyciła mnie za rękę.
- Nie denerwuj się

-

szepnęła, ściskając moją dłoń. -

Udawaj

,

że jesteśmy tu tylko we dwie. Mnie możesz powiedzieć.

Popatrzyłam na moją najlepszą przyjaciółkę i wyrzuciłam

z siebie:

To takie okropne

,

że nie wiem

,

co jej się dokładnie

stało.

Jak myślisz

,

dlaczego to właśnie tak cię smuci?

342

Py

ta

n

i

e zadała Tanatos z profesorskiego podwyższenia

,

ja

jednak patrzyłam wyłącznie na Stevie Rae

.

- Dlaczego byłoby ci lepiej, gdybyś wiedziała

,

co się

stał

o

two

j

ej

m

amie?

-

zapytała moja przyjaciółka, uśmiec

hając

s

i

ę

do

mn

ie.

-

B

o kt

o

ś m

u

si za

p

łacić za to, co jej zrobiono

-

powiedziałam

.

- Chodzi ci o zemstę

? -

zapytała Tanatos i dopiero

wte

d

y na nią spojrzałam.

-

Nie, o s

p

rawiedliwość

-

odparłam zdecydowanie

.

- To sz

l

a

c

het

n

e

i zro

z

u

m

iałe

, że do

m

agasz s

ię

sprawied

l

iwości.

N

i

ec

h

to

b

ę

d

z

i

e dla was wszyst

k

ich

l

ekcją: istnieje

znaczna różnica pomiędzy prag

n

ieniem zemsty i pomszczenia

krzywdy a chęcią ujawnienia prawdy

,

by sprawiedliwości

stało się zadość

-

rzekła Tanatos

,

patrząc mi w oczy.

-

Sądzę,

że

j

estem w stan

i

e pomóc ci w dojściu do p

r

awdy, co

b

ę

dzi

e

słuszne wobec two

j

ej mamy, a to

bi

e pozw

o

l

i

uporać się z żało

b

ą

.

-

To znaczy?

-

Rozmawiałam z twoją babcią

.

Dzisiaj mija piąta noc

od śmierci tw

o

jej mamy

.

Wyjaśniłam jej

,

że w naszych wierzen

i

ach

p

iąt

k

a

j

est ważną cyfrą

:

odpowiada wszystkim żyw

io

łom i

n

aszemu

związkow

i

z nimi

.

Twoja babcia zg

o

dziła się przerwać rytuał

oczyszczenia w tę piątą noc

.

Nie mam stuprocentowej pewności

,

ale ufam, że przy pomocy żywiołów przywoływanych przez wasz
krąg i dzięki twojej bliskości ze zmarłą uda mi się wyjawić szczegóły
zbrodn

i

.

O i

le j

esteś g

o

towa utworzyć k

r

ąg i być świadkiem tego

,

co

się

o

każe.

- Jestem gotowa.

-

Zrobiło mi się słabo

,

lecz wiedziałam,

że muszę przez to przejść

.

-

I jeszcze coś.

-

Tanatos przeniosła wzrok na Stevie Rae

.

-

Zoey utworzy krąg

.

Moja obecność będzie konieczna,

by

pr

zywołać śmierć, ale cała res

z

ta leży w twoich rękach.

343

-

W moich? - Stevie Rae aż pisnęła.

- To w twoim żywiole ten mord odcisnął ślad. Dzięki

twojemu żywiołowi zostanie ujawniony

.

- Tanatos obiegła

wzrokiem wszystkie osoby z mojego kręgu, po czym mówiła
dalej: - To nie będzie przyjemne. Mama Zoey została
zamordowana

.

Jeśli nam się uda

,

zobaczymy ten odrażający

czyn. Każdy z was musi wziąć udział w tym procesie z własnej
woli

,

w skupieniu i z pełną świadomością tego, na co się

zgadzacie.

- Ja jestem gotowa - odezwała się od razu Stevie Rae.

-

Ja też

...

Tak

.

.. Jestem gotowa - rozległy się potwierdzenia

Shaunee, Damiena i Erin

.

- W takim razie postanowione

.

Wyjedziemy zaraz po zakończeniu

tej lekcji. Osoby, których imiona teraz wyczytam

,

niech czekają na parkingu i przygotują się do rytuału

.

Osob

y,

których nie wymienię, udadzą się na drugą lekcję

.

Jako

zadanie domowe napiszecie wypracowanie na temat straty.
To dotyczy zarówno uczniów biorących udział w rytuale

,

jak

i tych, którzy zostają w szkole. Pojadą ze mną następujące
osoby: Zoey

,

Stevie Rae

,

Damien

,

Shaunee

,

Erin i Afrodyta.

Co do reszty

,

możecie zacząć pisać wypracowania. Życzę

wam miłego dnia. Bądźcie pozdrowieni.

-

Tanatos pokłoniła

się oficjalnie przed klasą i usiadła za swoim biurkiem.
Afrodyta opadła na krzesło obok mnie i zaczęła szeptać:
- Pogadaj z Tanatos

.

Niech absolutnie nie zabiera Smoka.

-

Zamilkła na chwilę

.

Przechy

l

iła głowę, żeby spojrzeć

na Stevie Rae i Rephaima, którzy siedzieli ze złączonymi
głowami i gadali jak najęci.

-

Jeśli się nie mylę, a ja się nigdy

nie mylę, Stevie będzie chciała zabrać ze sobą swojego
ptakoluda

.

Co mnie w sumie nie dziwi

,

bo wiem

,

że Darius

też mnie nie puści samej. Tyle że obecność Rephaima oznacza

,

że Smoka nie może tam być. W przeciwnym razie zgodnie z moją
wizją Rephaim zostanie rozpłatany.

- Cholera!

-

powiedziałam.

344

- Przeklinasz?
- Nie. To taka choroba. Nie życzę jej nikomu.
- Dorośnij wreszcie, Zoey.
- A ty się wal! - rzuciłam krótko.
Afrodyta wy

b

uchnęła śmiechem i całe moje niby

-

przekleństwo

dużej dziewczynki poszło się gonić. Westchnęłam,
a ponieważ rozległ się właśnie dzwonek, wstałam i podeszłam powoli,
lecz zdecydowanie do biurka Tanatos.

Podniosła wzrok, nie spojrzała jednak na mnie, tylko popatrzyła

dookoła

.

- Aurox, podejdź na chwilę, proszę! - zawołała.
Aurox wychodził już z klasy, ale zatrzymał się i odwrócił

.

- Wołałaś mnie, kapłanko?
- Chciałam odpowiedzieć na pytanie, które zadałeś na

kartce

.

- To ja zaczekam na korytarzu ... - zaczęłam.
- Nie musisz wychodzić - przerwała mi Tanatos. -

Odpowiadam tak samo wszystkim, którzy zadają to pytanie.

- Nie rozumiem - rzekł Aurox.

Prawdę powiedziawszy, ja też nie rozumiałam. Aurox zapytał:

"Kim jestem?". Jak na takie pytanie może istnieć tylko
jedna odpowiedź?

- Zrozumiesz, kiedy wysłuchasz mnie do końca. Wyłącznie

my możemy odpowiedzieć na pytanie, kim jesteśmy

.

Sami o tym decydujemy, dokonując życiowych wyborów.
To

,

w jaki sposób przyszliśmy na świat, kim są nasi rodzice,

skąd pochodzimy, jaki mamy kolor skóry, kogo kochamy .

.

.

to wcale nie stanowi o tym, kim jesteśmy. Stanowią o tym
nasze czyny. Także po śmierci.

Zauważyłam zaskoczenie w oczach Auroksa.
- Przeszłość nie ma znaczenia?
- Przeszłość ma ogromne znaczenie, zwłaszcza jeśli nie

wyciągamy z niej żadnej nauki. Ale przyszłością nie może
rządzić to, co było.

345

- Czyli to ja decyduję

,

kim jestem? - Aurox mówił powoli

,

jakby właśnie rozpracowywał zagadkę.

-

Tak

.

-

Dziękuję

,

kapłanko

.

-

Nie ma za co. Możesz odejść.

Prz

y

łoż

y

ł do serca rękę zwiniętą w pięść i skłonił

s

ię głęboko

,

po czym wys

z

edł z klasy.

Patrzyłam w ślad za nim

,

nadal rozmyślając nad tym

,

jaki

w

y

da

w

ał się zaskoczony

,

kiedy Tanatos mi przerwała:

-

Zoe

y,

wiem

,

że ten rytuał będzie dla ciebie trudny

,

ale

jestem przekonana

,

że pozwoli ci zamknąć pewien etap żałoby

.

-

Też tak sąd

zę

-

przyznałam i czując się jak małe

dziecko prz

y

łapane

z

ręką w słoju

z

cukierkami

,

szybko dodałam

,

podnosząc

w

zrok na Tanatos:

-

To znaczy

w

cale nie

chcę tego robić. Nie chcę widzieć

,

co się stało z mamą

,

tylko

że ciągle to oglądam oczyma duszy. Prawda przynajmniej

z

astopuje moją w

y

obraźn

i

ę

.

-

Tak

w

ła

ś

nie

s

ię stani

e.

-

A ten rytuał

..

. Kto w nim będzie uczestniczył

?

-

Osoby

,

które przed chwilą wymieniłam. Domyś

l

am

się

,

ż

e

t

w

ój strażnik będ

z

ie chciał ci towarz

y

szyć

,

tak samo

jak D

a

riu

s Af

rody

ty.

O

c

zy

w

iście i ja będę. Kieruj się intuicją

,

Zoe

y

. Cz

y

jes

z

cze kogoś chciałab

yś

tam widzieć

?

Miałam wrażenie

,

że w k

l

asie nadal czuć obecność Auroksa.

Pokręciłam głową.

- Nie

,

n

i

kogo

.

Mój kr

ą

g i wojownic

y

w zupełno

ś

ci wystarc

z

ą

,

ale jest jedna o

s

oba

,

której nie chc

i

ałabym tam

widzieć.

-

Tanato

s

uniosła brwi

,

więc dodałam: - Smoka

Lankforda. On nienawid

z

i Rephaima, który w pewien sposób

pełni rolę

w

ojownika Ste

v

ie Rae

, w

ięc musi z nią b

y

ć

-

wy

ja

ś

niłam i s

zy

bko podjęłam dec

yzj

ę

. "

Tanato

s

powinna wiedzieć

".

-

W dodatku wczoraj Afrodyt

a

miała wizję

,

w której Smok był

z

amieszany w zabójstwo Rephaima.

346

Wolałabym, żeby nic takiego się nie zdarzyło podczas rytuału
ujawnienia szczegółów śmierci mojej mamy.

- Zadaniem Smoka Lankforda jest obrona szkoły

i wszystkich uczniów. Gdyby dopuścił do tego

,

by Rephaimowi

stała się krzywda lub wręcz sam się do tego przyczynił,
byłoby to rażącym naruszeniem jego obowiązków

,

dlatego

zaraz mu ...

- Moment - przerwałam jej.

-

Nie chcę, żeby rytuał

był pułapką dla Smoka. Nie chcę, żeby dramat Smoka w jakikolwiek
sposób powiązał się z tym

,

co się stało z moją mamą.

Jej morderstwo jest wystarczającą tragedią

.

Czy nie możes

z

dopilnować

,

żeby Smoka tam nie było? Jego problemem zajmiemy

się później.

Tanatos skłoniła delikatnie głowę

.

- To słuszna uwaga i masz rację, że mi o tym przypomniałaś.

Śmierć twojej matki nie jest właściwą okazją, by poddawać Smoka
próbie czy ujawniać jego niedoskonałości

.

Dopilnuję

,

by nam nie towarzyszył

.

- Dziękuję - odparłam.
- Podziękujesz mi

,

kiedy będzie po wszystkim. Przekonałam się już

,

że zmarli często ujawniają sprawy

,

o których ż

y

wi nie powinni wcale

wiedzieć.

I tym złowieszczym akcentem Tanatos zakończyła nas

z

ą

rozmowę

.

Wyszłam z klasy i ruszyłam na parking - w kierunku

przyszłości, której nikt z nas nie był w stanie przewidzieć.

N

eJ

e

r

e

t

Kiedy zadźwięczał dzwonek kończący pierwszą lekcj

ę

,

Neferet podeszła nonszalancko do drzwi klas

y.

Pod pretekstem

pożegnania się z garstką uczniów, którzy pozostali jej
po tym, jak Tanatos zgarnęła adeptów na swoje specjalne

347

zajęcia, Neferet stanęła tak, by widzieć uczniów wychodzących

z lekcji swojej rywalki.

Dallas, teraz byłaby doskonała okazja, by wprowadzić

kolejne zamieszanie.

Ledwo ta myśl uformowała się w jej głowie, Dallas we

własnej osobie ukazał się w wyjściu. Nie miał jednak silnej,
prowokującej postawy. Neferet się skrzywiła. Zarówno on,
jak i ta jego poszarpana banda wyślizgiwali się z klasy Tanatos

jak psy z podkulonymi ogonami.

Potem z klasy wyszła grupa Zoey - lecz bez Zoey -

i wszyscy ruszyli w tym samym kierunku

. "

W tym samym

kierunku?" Przecież mieli lekcje w różnych częściach szkoły

.

Chociaż zwykle zachowywali się jak stado baranów

,

te

r

az

nie powinni iść nigdzie razem.

Z sali wyszedł Aurox i Neferet się uśmiechnęła.
Jej narzędzie jakby wyczuło na sobie jej wzrok, bo od

razu na nią spojrzało.

- Chodź - wyszeptała bezgłośnie i wskazała ręką na

swój gabinet. Nie czekała jednak

,

czy jej posłucha. Wiedziała,

że jak zawsze wypełni rozkaz.

- Tak, kapłanko - powiedział, stając przed biurkiem.

- Wzywałaś mnie?

- Czy na pierwszej lekcji wydarzyło się coś niezwykłego?
- Niezwykłego, kapłanko?
Neferet z trudem powstrzymała irytację. "Czy on musi

być tak głupi?"

- Tak, niezwykłego! Zauważyłam, że Dallas i jego

adepci wydawali się nienaturalnie zamknięci w sobie, a cała
grupa uczniów najbliższych Zoey Redbird udała się razem
w jednym kierunku, jakby się nie rozchodzili na kolejne lekcje.

- To słuszna obserwacja, kapłanko. Tanatos zamierza

uczestniczyć w rytuale przeprowadzanym przez Zoey i jej

348

krąg, a następnie przywołać wizję śmierci. Tanatos pragnie,
by Zoey stała się świadkiem ujawnienia prawdy dotyczącej
śmierci jej matki i w ten sposób mogła zamknąć okres żałoby.

- Co takiego? - Neferet miała wrażenie

,

że zaraz eksploduje.

-

Tak, kapłanko. Tanatos postawiła Zoey za przykład

t

ego

,

jak adepci i wampiry mogą się uporać ze stratą rodzica.

Neferet uniosła rękę z wyprostowaną dłonią i macki
ciemności od razu do niej przypełzły. Aurox zrobił krok do
tyłu, najwyraźniej nie czując się komfortowo w kontakcie

.

z tak gwałtownymi emocjami kapłanki

.

Neferet z trudem się

opanowała, a wtedy uspokoiły s

i

ę także kleiste macki

.

- Gdzie ten rytuał ma się odbyć?

- W miejscu, gdzie zginęła matka Zoey.
- Kiedy?

-

zdołała wykrztusić Neferet przez zęby

.

-

Kiedy ma się to stać?

-

Już się zbierają do wyjazdu, kapłanko

.

– Jesteś pewien że Tantos będzie im towarzyszyć?

- Tak

,

kapłanko.

- Niech będą przeklęci wszyscy śmiertelni! - Neferet

niemal wypluła z siebie te słowa.

-

Rytuał ujawniający .

.

.

konieczne będzie użycie bardzo konkretnego zaklęcia. -
Zaczęła stukać długimi paznokciami w blat biurka, gorączkowo
myśląc.

-

Na pewno podstawą będzie żywioł ziemi,

bo śm

i

erć odcisnęła ślad właśnie na ziemi. Czyli trzeba zatrzymać

nie Zoey, lecz Stevie Rae.

-

Spojrzała znowu na Auroksa

. -

To mój

rozkaz: powstrzymasz ten rytuał i przywołanie śmierci. Zrób,
co tylko będzie konieczne

,

zabij, jeśli będzie trzeba

,

ale nie chcę

,

żeby zginęła któraś z kapłanek

.

- Skrzywiła się ze złością

.

-

Niestety, cena za śmierć kapłanki jest zbyt

wysoka

,

zwłaszcza że nie mam odpowiedniej ofiary, którą mog

ł

abym

złożyć - mruknęła niemal do si

e

bie i spojrzała w opalizujące oczy

swojego narzędzia.

- Nie

zabijaj żadnej kapłanki. Wolałabym, żeby n i k t się nie dowiedział

o twojej obecności, jeśli jednak po kryjomu nie uda
ci się powstrzymać rytuału, rób, co trzeba. Rozkazuję, żeby
rytuał i zaklęcie się nie powiodły i żeby Tanatos nie mogła
ukazać, jak zginęła matka Zoey. Czy mnie rozumiesz?

- Tak, kapłanko.
- W takim razie idź i wypełnij mój rozkaz. Jeżeli zostaniesz odkryty,

nie oczekuj, że pospieszę ci na ratunek. Zapomnę, że była między nami
ta rozmowa.

Aurox stał i gapił się na nią.

-

Co jest? Dlaczego nie wypełniasz polecenia?

-

Nie wiem, dokąd iść, kapłanko. Jak mam dotrzeć do

miejsca, gdzie odbędzie się rytuał?

Neferet z trudem powstrzymała pragnienie, by powalić go

na kolana mackami ciemności. Szybko zanotowała adres na
kartce papieru, wydarła ją z notesu i podała Auroksowi.

- Skorzystaj z GPS-u, który ci pokazałam. Tu masz adres. Łatwo

tam dotrzesz.

Skłonił się i zabrał kartkę.
- Według rozkazu, kapłanko - powiedział, wychodząc.
- I bądź ostrożny. Nikt nie może zobaczyć, że przyjechałeś.
- Tak, kapłanko. - I zamknął za sobą drzwi

.

Neferet popatrzyła w ślad za nim.
- Jaka szkoda, że nie jest bystrzejszy

-

szepnęła do

ciemnych macek, które wpełzały jej po ramionach i pieściły
nadgarstki. - Ale wy jesteście bystre, czyż nie? Idźcie
za nim. Wzmocnijcie go. Obserwujcie. Dopilnujcie, żeby nie
zawiódł, wypełniając mój p r o s t y rozkaz. A potem wróćcie
i wszystko mi powiedzcie. - Macki się wahały, Neferet
więc westchnęła i ostrym paznokciem rozcięła sobie skórę
na bicepsie. Zacisnęła zęby, kiedy ciemność karmiła się jej
krwią. Po chwili odsunęła macki i polizała skórę, zamykając

350

ranę. - Idźcie. Dostałyście zapłatę

.

Wypełnijcie po

l

ecenie

.

Cienie ześlizgnęły się z niej

,

a Neferet zadowolona zawołała

swoją asystentkę i nakazała

,

by

j

ej przyniosła kieliszek

wina zmieszanego z krwią

.

- Ty

l

ko tym razem znajdź krew jakiejś dziewicy

-

warknęła, kiedy mło

d

a wampirka r

u

szyła, by wypełnić po

l

ecenie

.

- Inna będzie zbyt p

l

e

b

ejska, a mam przeczucie

,

że

wkrótce

b

ę

d

ę miała co celebrować.

- Tak, kapłanko

.

Wedł

u

g rozkaz

u.

-

Wampirka skłoniła się

i

wybiegła.

- I bardzo dobrze - rzekła głośno Neferet do słuchających

j

ą

cieni. - Wszystko ma być tak

,

jak ja każę. Któregoś

d

nia przestaną mówić do mn

i

e "kapłanko

"

, a zaczną nazywać

mnie boginią. Już wkrótce…

I zaśmiała się.

JEST TO TŁUMACZENIE OFICJALNE SKOPIOWANE
Z KSIĄŻKI A WIĘC NIE ODPOWIADAM ZA BŁĘDY
W TEKŚCIE JAK RÓWNIEŻ BŁĘDY
ORTOGRAFICZNE ITP. LILI2412

CODZIENNIE NOWY ROZDZIAŁ LUB NAWET KILKA ROZDZIAŁÓW



POZDRAWIAM CHOMICZKI LILI2412