NORA ROBERTS

Wszystko

jest możliwe

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Waszyngton to zwariowane miasto. Shelby wiedziała

o tym, i właśnie za to je kochała. Miała tu wszystko, czego

dusza zapragnie. Mogła w zależności od nastroju podziwiać

elegancję zabytkowej architektury albo odwiedzić obskurne ba­

ry i taniutkie teatrzyki rewiowe.

Wystarczyło przejechać z jednego końca miasta na drugi,

by ze statecznych i bogatych ulic przenieść się do dzielnicy

nędzy. W tym mieście było wszystko. Wiekowe domy z czer­

wonej cegły i nowoczesne budynki, lśniące chromem i szkłem,

pełne samochodów nowoczesne aleje i zaciszne brukowane za­

ułki.

Jednak w strukturze miasta krył się wyraźny porządek. Jego

centrum stanowił Kapitol, bo też polityką zajmowała się zna­

czna część jego mieszkańców. Ich życie toczyło się w ryt­

mie ustalonym przez wybory prezydenckie. Od wyników bo­

wiem zależała ich praca i kariera, a czasem nawet ich egzy­

stencja.

Samo miasto rozrosło się wokół Kapitolu jak szalone, jed­

nak bez tej gorączkowej, beztroskiej żywiołowości, jaką miał

Nowy Jork, tylko jakoś tak cichaczem, jakby ostrożnie zerkając

przez ramię. Cokolwiek by jednak o nim mówić, na pewno

nie było bezpiecznym azylem. I to właśnie odpowiadało w nim

Shelby najbardziej.

Bezpieczeństwo kojarzyło jej się wyłącznie z nudą, a nudy

obawiała się jak niczego na świecie. Dawno już postanowiła,

że przeżyje życie, kierując się wyłącznie jedną zasadą: nigdy

się nie nudzić.

Szczególnym sentymentem darzyła dzielnicę Georgetown,

pełną kipiącej, młodzieńczej energii. Tu mieścił się uniwersytet,
a tuż obok barwne butiki i gwarne kawiarnie oraz puby, w któ­
rych w środowe wieczory sprzedawano piwo za pół ceny.

Mimo to dzielnicy nie brakowało swoistego dostojeństwa

i klasy, jaką dać może wyłącznie patyna czasu. O charakterze
tutejszych ulic decydowały obszerne, zacienione koronami sta­
rych drzew rezydencje, mury porośnięte gęstym bluszczem i rę­
cznie malowane żaluzje.

Przede wszystkim ze względu na taką różnorodność, która

tworzyła w Georgetown wyjątkowy klimat, Shelby czuła się tu

jak ryba w wodzie. Witryny jej galera i okna jej mieszkania na

piętrze wychodziły na jedną z wąskich brukowanych uliczek.

Mieszkanie, miało balkon, więc w ciepłe letnie noce lubiła

przesiadywać na nim, wsłuchana w odgłosy tętniącego życiem
miasta. Zupełnie nie przeszkadzało jej bliskie sąsiedztwo ulicy,
zresztą na wypadek, gdyby zapragnęła prywatności, zamonto­
wała w oknach bambusowe rolety, Rzadko ich jednak używała.

Shelby Campbell urodziła się po to, by żyć w tłumie, bez­

ustannie obracać się wśród łudzi i rozmawiać z nimi do upad­
łego. Nieznajomi byli dla niej równie fascynującymi partnerami
do rozmowy jak starzy przyjaciele, a gwar odpowiadał jej dużo
bardziej niż głucha cisza.

Z drugiej jednak strony, lubiła żyć własnym rytmem, dla­

tego nie poszukała sobie współlokatorki. Mieszkały z nią wy-

łącznie zwierzęta, jednooki kocur Mojżesz Dayan i Ciocia Em.

jadająca ponoć papuga, która jednak w całym swoim życiu

nie wykrztusiła ani jednego słowa. Shelby przyjaźniła się z ni-
mi gorąco i sprawiedliwie dzieliła przestrzeń artystycznie zaba-

łaganionego mieszkania.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

Z zawodu była garncarką, a dla kaprysu została kupcem

Jej mały sklepik - galeria, nazwany przez nią Kalliope, w cią-

gu trzech lat od otwarcia stał się bardzo popularny, ona zaś
z niejakim zdziwieniem odkryła, że kontakty z klientami dają

jej nie mniejszą przyjemność niż siedzenie przy kole garncar-
skim.

Jej wieczne utrapienie stanowiła jednak konieczna przy pro­

wadzeniu własnego interesu buchałteria. Szybko wytłumaczyła
więc sobie, że drobne niedogodności dodają jej życiu pikanterii
i odważnie zajęła się handlem, a sukces, jaki odniosła, wprawił

jej rodzinę i przyjaciół w spore zdumienie.

Punktualnie o szóstej wywiesiła na drzwiach tabliczkę

z napisem: Zamknięte. Już na samym początku obiecała sobie,
że nie poświęci galerii całego swojego czasu. Mogła do bladego

świtu tworzyć swe ceramiczne arcydzieła, jeśli tylko nachodziło

ją natchnienie, mogła też całą noc włóczyć się po mieście, ale

nie widziała najmniejszego sensu w tym, by zostawać w galerii

dłużej, niż przewidywały to godziny otwarcia.

Poza tym dzisiejszego wieczoru czekało na nią coś, czego

zwykle unikała niczym diabeł święconej wody. Niestety, bez­
skutecznie. Skoro więc nie udało jej się od tego wykręcić, uz­
nała, że powinna potraktować to na równi z innymi zobowią­
zaniami, czyli niezwykle poważnie.

Zgasiła światło i poszła na górę, do mieszkania. Wystar­

czyło, że nacisnęła klamkę, a już kot zeskoczył miękko ze swej
poduszki na parapecie, przeciągnął się leniwie i wolniutko ru­

szył w jej kierunku, wiedząc, że obecność Shelby stanowi
zapowiedź rychłego obiadu. Papuga, jak zawsze milcząca, wi­

dząc ją, nastroszyła pióra, po czym spokojnie wróciła do wie­
czornej toalety.

- Jak leci? - Shelby z roztargnieniem podrapała kota za

uchem. Zadowolony, zamruczał na powrót

8 NORA ROBERTS

wymownie swym jednym okiem, po czym zaczął ocierać się

o jej łydki.

- Wiem, wiem. Zaraz cię nakarmię. - Schyliła się, żeby

go pogłaskać, a wtedy usłyszała burczenie własnego brzucha

i poczuła, że jest przeraźliwie głodna. Tymczasem tego wie­

czora nie zanosiło się na nic więcej niż wątróbki owijane be­

konem i krakersy.

- Co zrobić... - Z westchnieniem wzruszyła ramionami

i poszła do kuchni, starając się nie zadeptać Mojżesza, który

kocim zwyczajem plątał jej się pod nogami. Otworzyła świeżą

puszkę z karmą. Jej smakowity zapach sprawił, że ślina na­

płynęła jej do ust.

Było to wprawdzie kocie jedzenie, ale i tak pachniało świet­

nie, tym bardziej że miała świadomość, że sama dziś nie zje

zbyt wiele. Trudno, pomyślała zrezygnowana, trzeba trochę po-'

cierpieć.

Zresztą, nie miała innego wyjścia, skoro już obiecała matce,

że pojawi się na koktajlu u kongresmana Write'a. Westchnęła

ciężko. Wyglądało na to, że znowu dała się wrobić, i znowu

za sprawą Debory Campbell.

Bardzo kochała swoją matkę. Darzyła ją uczuciem znacznie

silniejszym niż miłość, jaką zwykle dziecko odczuwa wobec

rodzica. Kiedy stały obok siebie, często brano je za siostry

pomimo dwudziestopięcioletniej różnicy wieku. Nie sposób by­

ło nie zauważyć ich podobieństwa.

Miały identyczny kolor włosów, ciepło rudy, zbyt ognisty,

by nazwać go kasztanowym, a jednocześnie zbyt ciemny, by

nawet przez grzeczność określać go mianem odcienia tycjano-

wskiego. Obie imponowały porcelanową cerą i głębokimi, cie­

mnymi oczami, ale każda z nich reprezentowała skrajnie od­

mienny typ urody.

Debora była subtelna i nieodmiennie elegancka, natomiast

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

9

Shelby robiła wrażenie barwnej hipiski. Z pociągłą twarzą

o wyrazistych kościach policzkowych wyglądała na lekko za­

biedzoną i świadomie dbała o swój niecodzienny wizerunek,

podkreślając go umiejętnie dobranym makijażem i oryginal­

nymi strojami. Robiła tak po części na przekór rodzinnej tra­

dycji, a po części dlatego, że dążenie do oryginalności było

właściwe jej naturze.

Jej rodzina pochodziła z Waszyngtonu, nic więc dziwnego,

że wychowano ją według obowiązującego w stolicy modelu

i jej dzieciństwo upłynęło w cieniu wielkiej polityki. W jej do­

mu bezustannie mówiło się o wyborach, partiach, ustawach,

które miały przejść lub przepaść. W czasie kampanii wyborczej

ojciec znikał na całe tygodnie, a kiedy już został senatorem,

jego dzieci musiały podporządkować się regułom tworzenia je­

go wizerunku.

Starannie zaaranżowane kinderbale, jakie organizował dla cór­

ki, stanowiły taki sam element gry politycznej, jak konferencje

prasowe, a wszystko po to, by senator Robert Campbell mógł

pokazać światu, że idealnie pasowałby do Gabinetu Owalnego.

Mimo to Shelby wiedziała, że jej ojciec był w istocie ko­

chającym, oddanym rodzinie człowiekiem, wrażliwym i nie

pozbawionym ironicznego spojrzenia na świat, w którym się

obracał. Niestety, zalety te nie uchroniły go przed kulą szaleńca,

od której zginął przed piętnastoma laty. Po tym tragicznym

zdarzeniu wmówiła sobie, że to polityka go zabiła.

Wtedy, już jako jedenastoletnia dziewczynka, wiedziała

wprawdzie, że śmierć nie ominie nikogo, Roberta Campbella

zabrała jednak zdecydowanie za wcześnie. A to oznaczało, że

nie należy zbytnio liczyć na doczekanie późnej starości i trzeba

używać życia, ile tylko się da. Podjęła taką decyzję z gorli­

wością nastoletniego dziecka, ale jak do tej pory ani na jotę

od niej nie odstąpiła.

10 NORA ROBERTS

I dlatego, wierna zasadzie, by radować się każdym dniem,

zgodziła się pójść na przyjęcie do eleganckiej rezydencji pew­
nego kongresmana. Nie wątpiła, że znajdzie tam coś, co ją
rozbawi lub zainteresuje.

Spóźniła się, ale też nigdy nie zjawiała się na czas. Jej

niepunktualność nie wynikała ze złośliwości ani nie była świa­
domym działaniem. Po prostu zawsze wydawało jej się, że
dużo szybciej zdoła uporać się z tym, co akurat zaczęła robić
przed wyjściem.

Zresztą w tym przypadku i tak nikt nie zauważył jej

spóźnienia, bo kiedy wreszcie dotarła na miejsce, wielki dom
w stylu kolonialnym aż pękał w szwach od tłumu gości.

Z trudem torując sobie drogę, weszła do salonu. Był przy­

najmniej tak szeroki, jak całe jej mieszkanie i jakieś dwa razy
dłuższy. W jasnym wnętrzu przeważały biele, beże i kolory
kości słoniowej, co jeszcze wzmacniało wrażenie przestronno-
ści. Na ścianach wisiały doskonałe francuskie pejzaże w bogato
zdobionych ramach.

Shelby od razu doceniła gustowny wystrój pokoju, choć

musiała przyznać, że sama nie byłaby w stanie żyć pośród tak
wysmakowanej elegancji. Zdecydowanie bardziej odpowia­
dał jej unoszący się tu specyficzny zapach wszystkich przyjęć
i koktajli, mieszanina drogiego tytoniu, kosztownych perfum
i wód kolońskich.

Rozmowy również nie odbiegały od normy. Omawiano cu­

dze stroje, inne przyjęcia, wyniki rozgrywek golfowych. Dys­
kutowano także o polityce, ostatnim spotkaniu państw NATO
czy wreszcie o wywiadzie, jakiego minister finansów udzielił
w jednym z telewizyjnych programów.

Shelby pospiesznie przemykała wśród grupek w większości

znanych jej osób. Nie miała ochoty przyłączać się do żadnej

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 11

z nich, toteż uśmiechała się tylko, wymieniała szybkie pozdro­

wienia i konsekwentnie zbliżała się do bufetu.

Poszukała go spojrzeniem już w chwili, kiedy tu weszła.

Odetchnęła z ulgą, kiedy zauważyła, że pani domu postarała

się o wykwintne przekąski. Kawałeczki warzyw zapiekane we

francuskim cieście nie były co prawda większe od jej kciuka,

ale i tak oznaczało to, że uda jej się zapełnić jakoś pusty żo­

łądek. Oczywiście, o ile zje ich dostatecznie dużo.

- Shelby! Nawet nie wiedziałam, że tu jesteś. Jak miło cię

widzieć! - Carol Write, dyskretnie elegancka w lnianej sukni

o liliowym odcieniu, wysunęła się z tłumu, nie uroniwszy przy

tym ani kropelki sherry.

- Spóźniłam się - przyznała Shelby, odwzajemniając krót­

ki uścisk. - Przepiękny dom, pani Write.

- Ależ dziękuję, moja droga. Z przyjemnością oprowadzę

cię po nim trochę później, jeśli uda mi się wyrwać. - Z nie­

skrywaną satysfakcją omiotła wzrokiem tłum swoich gości, naj­

większą radość każdej waszyngtońskiej pani domu. - A jak

tam twoja galeria?

- Dziękuję, bardzo dobrze. Jak się miewa kongresman?

- Doskonale. Na pewno będzie chciał z tobą porozmawiać.

Nawet nie wiesz, jaki był zachwycony popielnicą, którą zro­

biłaś do jego biura - trajkotała Carol. - Mówił mi, że to naj­

lepszy prezent urodzinowy, jaki ode mnie dostał. Ale szkoda

czasu, moja droga, musisz natychmiast przyłączyć się do to­

warzystwa. - Chwyciła Shelby za łokieć i odciągnęła od bu­

fetu, zanim ta zdołała wziąć jeszcze jeden kawałek zapiekanki.

Shelby rzuciła jej niezbyt przyjazne spojrzenie i uśmiech­

nęła się z przymusem. Carol jednak nie wyglądała na znie-

chęconą.

- Nikt nie umie tak rozruszać towarzystwa jak ty - ciąg-
nęła. - Wszyscy inni opowiadają tylko w kółko o swojej pra-

12

NORA ROBERTS

cy, a to może zrujnować każde przyjęcie. Pewnie znasz wię­

kszość osób, ale... - urwała nagle. - O, popatrz, jest Debora.

W takim razie zostawiam was na moment i wracam do zaba­

wiania gości.

Uwolniona Shelby z ulgą wróciła do stołów z jedzeniem.

- Cześć, mamo! - z pełnymi ustami powitała Deborę.
- Już się zaczynałam martwić, że mnie zawiedziesz i nie

przyjdziesz.

- To nie w moim stylu. Przecież obiecałam.
Debora uśmiechnęła się do córki, przesuwając po niej spoj­

rzeniem. Nie mogła wyjść z podziwu, że w stroju złożonym

z tęczowej, szerokiej spódnicy, ludowej bluzki i aksamitne­

go bolerka Shelby prezentuje się tak wspaniale. Przecież każda

inna z zebranych tu kobiet wyglądałaby w tym po prostu

śmiesznie.

- Jedzenie jest dużo lepsze, niż myślałam - stwierdziła

Shelby, wodząc po półmiskach okiem znawcy.

- Dziewczyno, przestań wreszcie myśleć żołądkiem! - De­

bora wzięła ją pod rękę i obróciła twarzą w kierunku salonu.

- Na wypadek, gdybyś sama tego nie zauważyła, informuję

cię, że przyszło tu dzisiaj kilku naprawdę interesujących mło­

dych mężczyzn.

- Ciągle próbujesz wydać mnie za mąż! - Rozbawiona,

pocałowała matkę w policzek. - A już ci prawie wybaczyłam

tego nieszczęsnego lekarza, którego mi naraiłaś.

- To był bardzo ambitny młody człowiek.
- Owszem, aż za bardzo - zgodziła się z przekąsem, za­

chowując dla siebie uwagę, że wspomniany lekarz poza ogro­

mną ambicją miał jeszcze nie mniej ruchliwe dłonie.

Debora wzruszyła ramionami.

- Zrozum, że wcale nie próbuję wydać cię za mąż. Ja tylko

chcę, żebyś była szczęśliwa.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 13

- A ty jesteś szczęśliwa?
- Ależ tak! Oczywiście, że jestem szczęśliwa.

Shelby uśmiechnęła się szelmowsko. Wyglądało na to, że

matka dała się wciągnąć w zastawione przez nią sidła

- A kiedy wychodzisz za mąż? - spytała z niewinna miną.
- Ja już byłam mężatką! - przypomniała jej Debora

wyraźnie zirytowana tym pytaniem. - Mam dwoje dzieci, a...

- A one cię uwielbiają - dokończyła za nią Shelby. - Mam

dwa bilety na balet do Centrum Kennedy'ego na przyszły ty­

dzień. Co ty na to?

Debora westchnęła zrezygnowana.
- Sprytny sposób na zmianę tematu - stwierdziła wesoło.

- A jeśli chodzi o twoją propozycję, to bardzo chętnie sko-
rzystam.

- Świetnie. A mogę przedtem wpaść do ciebie na obiad?

- zapytała Shelby przymilnie. Niemal w tej samej chwili roz­

promieniła się w szerokim uśmiechu: - Cześć, Steve! - Za­

gadnęła mężczyznę, który właśnie do nich podszedł. - Widzę,

że ćwiczyłeś ostatnio.

Debora patrzyła, jak jej rezolutna córka czaruje asystenta

sekretarza prasowego, po czym przenosi zainteresowanie na

nowo mianowanego szefa Agencji Ochrony Środowiska,

a wszystko to robi z niezrównaną swobodą i wdziękiem. Nie

da się ukryć, że była prawdziwą duszą towarzystwa. Lubiła

ludzi, a oni odwzajemniali się tym samym.

Dlaczego więc tak starannie unikała bliższych związków?

Gdyby chodziło tu jedynie o niechęć wobec małżeństwa, De­

bora mogłaby to jakoś zrozumieć. Od dawna jednak podejrze­

wała, że za tym brakiem zainteresowania życiem we dwoje

kryje się coś więcej. Shelby wyraźnie odmawiała sobie ulegania

jakimkolwiek silniejszym uczuciom.

Może jednak nie ma powodów do obaw, pocieszyła się De-

14 NORA ROBERTS

bora, słysząc głośny śmiech córki. Shelby wydawała się taka
radosna i żywiołowa. W końcu każdy jest szczęśliwy na swój
sposób.

Alan MacGregor od dłuższego czasu przyglądał się rudo­

włosej kobiecie ubranej w bardzo, jak na tak wytworne przy­

jęcie, niekonwencjonalny sposób. Miała ciekawą twarz, raczej

oryginalną niż piękną, i swobodny, niewymuszony styl bycia.

Jej głośny śmiech wznosił się ponad głowami tłumu, zmysłowy

i niewinny zarazem.

Z całą pewnością nie wyglądała na typową bywalczy-

nię waszyngtońskich salonów, co do tego nie miał żadnych,,

wątpliwości. Jej ubranie nie pochodziło z markowego skle-
pu, a lśniących włosów nie dotykał grzebień renomowane-

go fryzjera. Z drugiej jednak strony czuła się tu wyjątkowo

swobodnie i, zdaje się, znała większość gości. Kim, u diabła

była?

- Cóż, senatorze. - Kongresman Write niespodziewanie

klepnął go w łopatkę. - Miło cię zobaczyć poza czasem urzę­

dowania. Nieczęsto udaje się wyciągnąć cię do ludzi.

- Masz bardzo dobrą szkocką, Charlie - pochwalił Alan,

podnosząc do góry szklankę. - A to chyba najlepszy argument

za tym, żeby cię odwiedzić.

- Obawiam się, że sama szkocka to jednak za mało. Po­

dobno ostatnio zarywasz noce.

- Co zrobić. - Uśmiechnął się lekko. W tym mieście nie

ma tajemnic, pomyślał, a głośno powiedział: - Tak dużo się

teraz dzieje.

Write skinął głową, nie przestając sączyć drinka, po chwili

jednak zapytał:

- Ciekaw jestem twojego zdania w sprawie ustawy Brei-

dermana. Głosowanie już w przyszłym tygodniu.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

15

Alan doskonale wiedział, że kongresmen należy do grona

najzagorzalszych zwolenników ustawy.

- Będę głosował przeciw. - Ze spokojem spojrzał mu

w oczy. - Nie możemy pozwolić sobie na jeszcze większe cię­

cia w szkolnictwie.

- No cóż, Alanie, wiesz przecież, że te sprawy nie są tak

bardzo jednoznaczne...

- Zgoda. Tylko że czasem szara strefa zanadto się rozrasta.

A wtedy najlepiej wrócić do podstaw - stwierdził sucho.

Wyraźnie dał do zrozumienia, że najchętniej zmieniłby te­

mat. Nie miał w tej chwili ochoty na kongresową debatę, i

w ogóle nie chciał rozmawiać o sprawach zawodowych.

W przypadku senatora reprezentującego interesy partii polity­

cznej takie zachowanie było raczej wyjątkowe.

Kongresmana Write'a także chyba zdziwiła taka nagła po­

wściągliwość, ale nim zdążył o cokolwiek zapytać, Alan ode­

zwał się pierwszy.

- Zdawało mi się, że znam tu wszystkich - powiedział,

rozglądając się po salonie - ale nie wiem, kim jest ta rudowłosa

kobieta przy stole.

- Kto taki? - zainteresował się Write i powędrował wzro­

kiem za spojrzeniem Alana. Zaciekawiony, zapomniał o tym,

że miał go przekonywać do zmiany zdania. - Ta kobieta? -

upewnił się, dyskretnie wskazując ją podbródkiem. - Tylko mi

nie mów, że nie znasz Shelby Campbell!

- A jednak.
- Chcesz, żebym cię przedstawił?
- Myślę, że sam sobie poradzę - mruknął Alan. - Dziękuję

za dobre chęci - rzucił przez ramię, idąc w stronę drugiego

końca salonu.

Umiejętnie manewrował pomiędzy grupkami ludzi, zatrzy­

mując się tylko wtedy, kiedy było to absolutnie konieczne.

16 NORA ROBERTS

Uśmiechał się, wymieniał uściski dłoni, komplementy i bły­

skotliwe uwagi. Robił to z wprawą wytrawnego polityka.

Trzeba przyznać, że miał wszystko, co potrzeba, by zrobić

karierę. Z wykształcenia był prawnikiem, ale w przeciwień­

stwie do swego brata Caina, który także wybrał służbę Temi­

dzie, interesował się przede wszystkim teorią prawa, zaniedbu­

jąc czynne wykonywanie zawodu.

Polityką zainteresował się w czasie studiów i nawet teraz, jako

człowiek trzydziestopięcioletni, wciąż nie czuł się rozczarowany

swym wyborem. Wręcz przeciwnie, coraz bardziej zdumiewały

go i ciekawiły niezliczone możliwości, jakie otwierały się przed

nim jako politykiem. Na razie miał już za sobą pełną kadencję

w Kongresie i stał u progu następnej, tym razem w Senacie.

- Czyżbyś był bez pary, Alanie? - Myra Ditmeyer, żona

prezesa Sądu Najwyższego, bezceremonialnie wzięła go pod

rękę i odciągnęła od grupy, przy której się zatrzymał.

Uśmiechnął się i z poufałością starego przyjaciela pocało­

wał ją w policzek.

- Czy to propozycja? - zapytał.

- Oj, ty diable wcielony - roześmiała się na całe gardło.

- Gdyby to było dwadzieścia lat temu, to kto wie? Drobne

dwadzieścia lat, szkocki pożeraczu serc, tylko tyle mi trzeba.

Bagatela, nie sądzisz? - Mrugnęła porozumiewawczo i odsu­

nęła się o krok, lustrując go uważnym spojrzeniem. - Co to

się stało, że nie widać dziś obok ciebie żadnej z tych perfe­

kcyjnie zrobionych kobiet. Patrząc na ciebie, nigdy bym nie

powiedziała, że gustujesz w takich chodzących reklamach chi­

rurgii plastycznej.

- Miałem nadzieję, że uda mi się namówić ciebie na wspól­

ny weekend w Puerto Vallarta.

Rozbawiona Myra dźgnęła go w ramię długim szkarłatnym

paznokciem.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 17

- Miałbyś się z pyszna, gdybym przyjęła tę propozycję.

Myślisz, że z mojej strony nic ci już nie grozi, tak? - Wes­

tchnęła, robiąc obrażoną minę. - Niestety, to prawda. Nic jed­

nak nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy znaleźli dla ciebie jakąś

młodszą kandydatkę. Do czego to podobne, żeby mężczyzna

w twoim wieku, i do tego całkiem niczego sobie, ciągle jeszcze

był sam. - Znowu mrugnęła, wypychając językiem lewy po­

liczek. - Pamiętaj, że Amerykanie uznają tylko żonatych pre­

zydentów.

- Jakbym słyszał mojego ojca!
- I ma rację ten stary wyga! - prychnęła, ale na wspo­

mnienie Daniela MacGregora w jej oczach pojawiły się ciepłe

błyski. - W każdym razie korona by ci z głowy nie spadła,

gdybyś od czasu do czasu skorzystał z jego rad. Polityk, jeśli

chce odnieść sukces, po prostu musi być żonaty.

- Czyli mam się ożenić dla kariery?
- Nie łap mnie za słowa! - pogroziła mu palcem.

Naraz dostrzegła, że jego wzrok uparcie wędruje ponad jej

głową w stronę, z której dobiegał dobrze jej znany, perlisty

śmiech. W lot pojęła, na co się zanosi. No, no, pomyślała prze­

biegle, tych dwoje stworzyłoby bardzo interesującą parę. Trze­

ba im tylko trochę pomóc...

- W przyszłym tygodniu urządzam małe przyjęcie - zde­

cydowała bez chwili wahania. - Nic wielkiego, ot, garstka

przyjaciół. Oczywiście jesteś zaproszony. Moja sekretarka za­

dzwoni do twojego biura i poda ci wszystkie szczegóły.

Poklepała go po policzku upierścienioną dłonią i pożegnała

się pospiesznie. Postanowiła poszukać sobie zacisznego kąta,

z którego mogłaby spokojnie obserwować rozwój wydarzeń.

Alan natomiast ruszył w stronę Shelby. Potrzebował nieco

czasu, by ją odnaleźć, bo odłączyła się od grupki osób, z któ­

rymi wcześniej rozmawiała, a potem nagle znikła mu z oczu.

18 NORA ROBERTS

Dopiero po chwili dostrzegł, że uklękła przed zabytkową ser-

wantką i z nosem przyklejonym do szyby oglądała cenną za­

wartość.

Podszedł bliżej, a wtedy owionął go zmysłowy zapach jej

perfum. Przymknął oczy, próbując je rozpoznać, ale nie przy­

pominały niczego, co byłoby mu znane. Może sprawiła to jej

skóra...

- Oryginalna osiemnastowieczna porcelana - westchnęła

z zachwytem, czując, że ktoś stanął za jej plecami. - Co za

szkliwo, jaki ornament! Przepiękne, prawda?

Alan pochylił się, by spojrzeć z bliska na czarę, która tak

bardzo ją zafascynowała. Następnie przeniósł wzrok na koronę

rudych włosów.

- Rzeczywiście, przyciąga wzrok - powiedział.

Szybko odwróciła głowę, zaciekawiona, z kim rozmawia,

a potem posłała mu promienny uśmiech, najpiękniejszy, jaki

kiedykolwiek widział.

- Dobry wieczór.
Przyjął rękę, którą podała na powitanie, zaskakująco silną

u tak szczupłej osoby, i pomógł jej wstać z kolan. Potem za­

trzymał w swej dłoni jej smukłe palce i zafascynowany wpa­

trzy! się w jej twarz.

- Coś mi przeszkodziło w drodze do celu - oznajmiła za­

gadkowo - Mógłbyś coś dla mnie zrobić?

- Co takiego? - zaintrygowany uniósł brew.

- Postój tak przez chwilę.

Zwinnie schowała się za jego plecami, sięgnęła po talerz

i zaczęła nakładać jedzenie.

- Jak tylko wezmę talerz - tłumaczyła, myszkując pośród

tac i półmisków - zaraz ktoś mnie wypatrzy i odciągnie na

bok. A ja nie jadłam obiadu. No, nareszcie. - Zadowolona po­

ciągnęła Alana za rękaw. - Wyjdźmy na taras - zaproponowała

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 19

i nie czekając na jego odpowiedź, okrążyła bufet i znikła za

przeszklonymi drzwiami.

Posłusznie podążył za nią. Rześkie, wieczorne powietrze

pachniało bzami. W bladej poświacie księżyca na trawniku tań­

czyły tajemnicze cienie. Lekki wietrzyk cicho szeleścił gałę­

ziami drzew.

Shelby sięgnęła po krewetkę i z pomrukiem zadowolenia

wepchnęła ją sobie do ust.

- Nawet nie wiem, co to jest - stwierdziła, oglądając z bli­

ska zawartość swego talerza. - Spróbuj, a potem powiedz mi,

co jem, dobrze?

Zaintrygowany tą nietypową prośbą, wziął do ust kęs, który

mu podsunęła palcami, nie kłopocząc się bynajmniej brakiem

widelca.

- I co to jest? - zapytała niecierpliwie.
- Pasztet z gęsich wątróbek w cieście z... - zastanowił się

chwilę - z odrobiną kremu z kasztanów.

- Hmm, brzmi nieźle - uznała, po czym szybko połknęła

to, co zostało z pasztecika. - Jestem Shelby - przedstawiła się

bez zbędnych wstępów.

Postawiła swój talerz na szklanym stole i rozsiadła się wy­

godnie, zabierając się do jedzenia.

- A ja Alan. - On również usiadł, zastanawiając się w du­

chu, skąd wzięło się to dziecko ulicy, jak ją w myślach nazwał.

- Istnieje chociaż cień szansy, że się ze mną podzielisz? - za­

pytał, wskazując przekąski piętrzące się na talerzu.

Przyglądała mu się uważnie, jakby zastanawiając się, czy

warto oddać mu część swej zdobyczy. Wreszcie mogła obejrzeć

go sobie dokładniej, bo już dużo wcześniej zwróciła na niego

uwagę. Może dlatego, że wyróżniał się wzrostem i sporto­

wą sylwetką, jaką nieczęsto spotyka się w waszyngtońskich

salonach.

Był szczupły, muskularny, o twarzy nieco surowej, ale na

swój sposób pięknej. Kiedy patrzyła na jego czarne włosy

i oczy, nieodmiennie powracała myślą do opisu romantycznych

bohaterów z powieści sióstr Bronte.

- Myślę, że mogę cię poczęstować - zadecydowała wre­

szcie. - Zasłużyłeś na to. Co pijesz?

- Czystą szkocką.
- Od razu wiedziałam, że można ci zaufać. - Bez pytania

sięgnęła po jego szklankę i pociągnęła z niej duży łyk.

Alan uśmiechnął się do niej nieznacznie. Podobała mu się

coraz bardziej. Jej oczy lśniły radością, delikatny wiatr muskał

rude kosmyki wokół jej twarzy. W świetle księżyca wyglądała

niczym psotny, kruchy elf, który mógł lada chwila rozpłynąć

się w mroku nocy. Z niedowierzaniem potrząsnął głową.

- Skąd się wzięłaś na tym przyjęciu?
- Uległam naciskom matki. Wiesz, co to znaczy?
- Nie obca jest mi ojcowska presja - rzucił wesoło.
- Na jedno wychodzi - mruknęła Shelby z pełnymi usta­

mi. Wreszcie poczuła się najedzona, więc odsunęła talerz

i oparła policzek na dłoni. - Mieszkasz tu, w Aleksandrii?

- Nie, w Georgetown.
- Poważnie? Gdzie?
Zaciekawiona, pochyliła się nieco, pozwalając, by zajrzał

jej w oczy.

- Mieszkam przy ulicy P.
- Żartujesz? To niesamowite, że do tej pory jeszcze na sie­

bie nie wpadliśmy. Mam sklep zaledwie kilka przecznic dalej.

- Masz sklep? - Wyobraźnia podsunęła mu obraz wiesza­

ków z dziwacznymi sukniami i półek pełnych artystycznej bi­

żuterii.

- Tak. Ale tak naprawdę zajmuję się wyrobem ceramiki.

- Podsunęła szklankę w jego kierunku.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 21

Ceramiki...

Z niedowierzaniem wziął ją za rękę i obrócił dłoń, by obej­

rzeć jej wnętrze. Była drobna, smukła, z długimi palcami

i krótkimi, nie pomalowanymi paznokciami. Jej ciepły, miękki

dotyk sprawił mu dziwną przyjemność.

- Dobra w tym jesteś? - zapytał.

- Rewelacyjna. - Pierwszy raz w życiu musiała stłumić

w sobie chęć, by natychmiast wysunąć dłoń z jego palców.

Przyszło jej bowiem do głowy, że jeśli pozwoli mu na to dłużej,

zapomni, po co właściwie tu przyszła. - Nie pochodzisz z Wa­

szyngtonu - stwierdziła. - Skąd jesteś? Z Nowej Anglii?

- Brawo. Z Massachusetts. - Wyczuwał delikatny opór,

mimo to nie puszczał jej ręki. Sięgnął do talerza i podał jej

następną przekąskę.

- Mhm... Czyli mamy do czynienia z harwardczykiem.

Zaskoczyła go nutka pogardy w jej głosie. Jak do tej pory

nikt nie kwestionował wartości miejsca, w którym pobierał na­

uki. Nie dał jednak tego po sobie poznać, a tylko lekko zmrużył

oczy.

Tymczasem ona próbowała odgadnąć, jakie studia ukończył.
- Medycyna raczej nie - myślała głośno, wodząc palcami

po wnętrzu jego dłoni, co skądinąd nieco go rozpraszało. - Jak

na lekarza masz zbyt szorstkie ręce. Może jakiś kierunek huma­

nistyczny?

- Skończyłem prawo. - Cierpliwie poddawał się jej badaw­

czemu spojrzeniu, w którym pojawił się przelotny wyraz zdzi­

wienia. - Rozczarowana?

- Zaskoczona - przyznała, choć z drugiej strony sposób,

w jaki mówił, powinien był naprowadzić ją na trop. Kto inny

wyraża się tak logicznie i gładko? - Jak do tej pory, inaczej

wyobrażałam sobie prawników. W każdym razie mój nosi sztu­

czną szczękę i okulary w rogowej oprawca. Nie wydaje ci się

22

NORA ROBERTS

- zapytała zaczepnie - że prawo całkiem niepotrzebnie utrud­

nia wiele zwykłych rzeczy?

Jego brwi uniosły się do góry, jakby w zgodzie z kącikami

ust, rozciągającymi się w uśmiechu.

- Takich jak zbrodnie i kradzieże?

- Nie o tym mówię. - Shelby ponownie upiła łyk jego

szkockiej. - Mam na myśli tę przerażającą biurokrację. Wiesz,

ile najróżniejszych formularzy muszę wypełnić, żeby sprzedać

ledwie parę sztuk moich wyrobów? A potem przecież ktoś to

czyta, ktoś inny odpowiednio klasyfikuje, a jeszcze ktoś inny

odsyła do odpowiedniego urzędu. Sam powiedz, czy nie byłoby

łatwiej, gdybym mogła po prostu sprzedać wazon i w ten spo­

sób uczciwie zarobić na życie?

- Niestety, nie wtedy, kiedy w grę wchodzą miliony. -

Alan zapomniał, że jeszcze pół godziny temu nie zamierzał

prowadzić poważnych dyskusji. - Gdyby nie te wszystkie pa­

piery, mało kto ujawniałby prawdziwe dochody, a już na pewno

nikt nie płaciłby podatków. Poza tym ani drobni przedsiębiorcy,

ani klienci nie mieliby żadnej ochrony - tłumaczył, odruchowo

bawiąc się jej pierścionkiem.

Zarumieniła się, zażenowana. Jego na wpół przyjacielski,

na wpół uwodzicielski dotyk sprawiał, że czuła miły dreszcz,

ale jednocześnie znacznie spowalniał tok jej myślenia.

- Jakoś nie chce mi się wierzyć, że wpisując trzykrotnie

numer NIP-u, wyświadczam światu aż tak wielką przysługę.

- Roześmiała się, kryjąc tym zakłopotanie.

- Biurokracja i konieczność zwykle chodzą w parze.
- W zasadach najbardziej podoba mi się to, że istnieją dzie­

siątki sposobów na to, by je złamać. - Shelby roześmiała się

dokładnie tak samo jak wtedy, gdy zwrócił na nią uwagę w sa­

lonie. - Zdaje się, że dzięki takim jak ja, stale masz jakieś

zajęcie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

23

Przez otwarte drzwi do salonu dobiegł ich fragment roz­

mowy. Jakiś męski głos, zdecydowany i pewny siebie, komen­

tował działania jednego z polityków:

- Nie da się ukryć, że Nadonley trzyma rękę na pulsie ame-

rykańsko-izraelskich rozmów, ale jego obecna taktyka nie zjed­

nuje mu zbyt wielu przyjaciół.

- No i ta jego elegancja pasażera klasy turystycznej - do­

dał ktoś inny - już się mocno wszystkim opatrzyła.

- Typowe - mruknęła Shelby, a w jej oczach pojawił się

wyraz zniecierpliwienia. - Ubrania są tu takim samym poli­

tycznym manifestem jak przekonania. Ciemny garnitur i biała

koszula oznacza, że jesteś konserwatystą, a pantofle i kaszmi­

rowy sweter czynią z ciebie liberała.

Alan poruszył się niespokojnie. Nie pierwszy raz słyszał

aroganckie uwagi na temat ludzi swego pokroju i profesji. Cza­

sem wypowiadano je głośniej, czasem ciszej, w zależności od

sytuacji. Najczęściej ignorował je, tym razem jednak poczuł

się urażony.

- Czy mi się zdaje, czy masz skłonność do upraszczania

pewnych spraw? - zapytał.

- Tylko wtedy, kiedy nie chce mi się w nie zagłębiać -

przyznała beztrosko. - I kiedy dotyczą polityki, którą uważam

za denerwujący produkt uboczny rozwoju ludzkości. Niestety,

pojawił się już wtedy, kiedy Mojżesz wdał się w dyskusję

z Ramzesem.

Na ustach Alana pojawił się lekki, ironiczny uśmieszek.

Gdyby Shelby znała go lepiej, wiedziałaby, co on oznacza.

Wyglądało na to, że przyjął wyzwanie.

- Zdaje się, że nie przepadasz za politykami.
- To jedno z niewielu generalnych stwierdzeń, pod którymi

mogę śmiało się podpisać - rzuciła ze śmiechem. - Politycy

występują według mnie w kilku gatunkach. Bywają nadęci, fa-

24 NORA ROBERTS

natyczni, żądni władzy albo chwiejni. Czasem, o cudzie, łączą
w sobie wszystkie te cechy. Aż strach pomyśleć, że grupa ta­
kich pomylonych facetów rządzi światem. Dlatego ja obiecałam
sobie przynajmniej udawać, że mam pełną kontrolę nad swoim
życiem.

Nie odpowiedział, więc pochyliła się, by odczytać coś

z wyrazu jego twarzy. Z zaciekawieniem obserwowała prze­
mykające po niej cienie. Poczuła chęć, by dotknąć jej palcami,
poczuć ciepło jego skóry.

- Chcesz wrócić do środka? - zapytała.
- Nie. - Gładził kciukiem przegub jej dłoni, więc wyczuł,

jak nieznacznie przyspieszył jej puls. - Dopóki stamtąd nie wy­

szedłem, nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo się nudziłem.

- Wyrazy najwyższego uznania. - Uśmiechnęła się pro­

miennie. - Dobrze powiedziane. Jesteś może Irlandczykiem?

Pokręcił głową, zaprzątnięty myślą o tym, jak smakowa­

łyby jej ruchliwe, roześmiane usta.

- Jestem Szkotem.
- Poważnie? To tak jak ja! - Ucieszyła się. - Zaczynam

podejrzewać, że to zrządzenie losu. A ja nie ufam losowi.

- Bo musisz kontrolować swoje życie... - powtórzył jej

słowa i pod wpływem zupełnie niezrozumiałego impulsu pod­
niósł jej dłoń do ust i pocałował końce palców.

- Pewnie. - Nie cofnęła ręki, gotowa przedłużyć tę chwilę.

- Możesz to nazwać praktycznością Campbellów.

Tym razem to on roześmiał się głośno, wyraźnie czymś

rozbawiony.

- Za stare porachunki - powiedział zagadkowo, unosząc

do góry szklankę. - Nie ma wątpliwości, że nasi przodkowie
wyrzynali się nawzajem przy dziarskich dźwiękach kobzy. Po­
chodzę z klanu MacGregorów.

- No, ładnie! - zawołała. - Dziadek trzymałby mnie pod klu-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 25

czem o chlebie i wodzie, gdyby wiedział, jak się tu z tobą za­

bawiam! Nie mówi o was inaczej jak „ci wściekli MacGre-

gorwie!"

Alan bawił się coraz lepiej. Zdawał się nie dostrzegać, że

Shelby z każdą chwilą staje się bardziej pochmurna.

- Alan MacGregor - szepnęła. - Senator z Massachusetts.

- Moja wina, przyznaję się. - Uderzył dłonią w piersi.
- Szkoda... - Z westchnieniem podniosła się z fotela.

On także wstał. Nie wypuszczając jej dłoni, stanął tak blis­

ko, że niemal się dotykali.

- Dlaczego szkoda? - zapytał cicho.
- Cóż... - Jeszcze raz przyjrzała się jego twarzy. - Zdaje się,

że warto byłoby narazić się nawet na gniew dziadka, tylko że...

- zawahała się. - Tylko że ja nie spotykam się z politykami -

dokończyła szybko, jakby w obawie, że zmieni zdanie.

- Naprawdę?

Zatrzymał spojrzenie na jej ustach, a potem spojrzał jej głę­

boko w oczy. Nie prosił jej o spotkanie, a to, co przed chwilą

powiedziała, oznaczało, że w kontaktach z mężczyznami szyb­

ko przyjmowała inicjatywę. Cóż, nie wprawiło go to w za­

chwyt. Wolał kobiety, które cierpliwie pozwalają się zdobywać.

- Czy to kolejna ze złotych zasad Shelby? - zapytał, wpa­

trując się w nią badawczo.

- Tak, jedna z kilku.
Gdyby tylko nie miała tak ponętnych warg, pełnych, wil­

gotnych, jakby proszących o pocałunek, uznałby może całą

sprawę za dobry żart. Ale teraz... Kpiący wyraz jej oczu nie

pozostawiał cienia wątpliwości, że właśnie rzuciła mu wyzwa­

nie.

Wiedział o tym, i dlatego zamiast zrobić to, czego się spo­

dziewała, podniósł znowu jej rękę i przycisnął wargi do prze­

gubu dłoni, patrząc przy tym prosto w jej roześmiane oczy.

26 NORA ROBERTS

Poczuł, jak przyspieszyło jej tętno i wyraźnie dostrzegł w jej

źrenicach wyraz niepokoju, a potem podniecenia.

- W zasadach najlepsze jest to, że istnieją dziesiątki spo­

sobów, by je złamać - miękkim głosem przypomniał jej słowa.

- Trafiona, zatopiona - westchnęła i cofnęła rękę. - No

dobrze, panie senatorze - dodała stanowczo, z trudem otrzą­

sając się z romantycznego uniesienia. - Było bardzo miło, ale

na mnie już pora. Trzeba zacząć udzielać się towarzysko.

Spokojnie zaczekał, aż podejdzie do drzwi, a potem oznaj­

mił jej:

- Wkrótce się zobaczymy, Shelby.
- Możliwe.

- To pewne.
Zmrużyła oczy i zerknęła na niego przez ramię. Stał przy

balustradzie, opierając się o nią nonszalancko. Wyglądał na

rozleniwionego, ale mogłaby przysiąc, że gdyby na przykład

zagrała mu teraz na nosie, dopadłby jej jednym skokiem. Bar­

dzo ją zresztą kusiło, żeby to sprawdzić.

Pomimo półmroku wyraźnie widziała ironiczny, pewny sie­

bie uśmieszek, jaki błąkał się po jego wargach. Rozzłoszczona

jego drwiącą miną energicznie poprawiła grzywkę. Nie da mu

tej satysfakcji i nie okaże zdenerwowania, obiecała sobie

i mocno pchnęła drzwi, prowadzące do salonu. Tak właśnie

zakończy się ich znajomość.

ROZDZIAŁ DRUGI

Mniej więcej przed dwoma laty Shelby zatrudniła sprze­

dawcę. Pracował na pół etatu, zastępując ją w galerii, ilekroć

musiała załatwić jakieś ważne sprawy albo wziąć sobie wolny

dzień. Dzięki niemu mogła spędzić przy kole garncarskim na­

wet cały tydzień bez obawy, że zaniedbuje interes.

Kyle, bo tak miał na imię jej pracownik, przesiadywał w ga­

lerii regularnie w środy i soboty, a w pozostałe dni, jeśli Shel­

by potrzebowała go na godzinę lub dwie, stawiał się po pier­

wszym telefonie.

Szybko stał się jej prawą ręką, a jako początkujący poeta

nie miał nic przeciwko nienormowanym godzinom pracy. Poza

tym Shelby wyczuwała w nim bratnią duszę, więc współpraca

układała im się niezwykle pomyślnie. Tym bardziej, że wyna­

gradzała mu dyspozycyjność nie tylko przyzwoitą pensją, ale

i podziwem dla jego wierszy.

Soboty Shelby rezerwowała wyłącznie dla własnej twór­

czości. Już od samego rana mieszała i wyrabiała glinę, a potem

cały dzień spędzała przy kole. Gdyby jednak ktoś nazwał ją

z tego powodu osobą zdyscyplinowaną, z pewnością byłaby

zdziwiona. Dla niej praca w soboty stanowiła kwestię wyboru,

a nie rutyny.

Pracownia mieściła się na zapleczu sklepu. Dwie z jej ścian

zajmowały solidne półki, na których stały zaczęte już prace.

Niektóre były już wypalone, inne czekały na swoją kolejkę do

pieca. Poza tym na półkach znalazły swe miejsce także słoje

28 NORA ROBERTS

z glazurą w najrozmaitszych kolorach i liczne narzędzia garn­

carskie: długie druty z drewnianymi rączkami, szczotki różnej

wielkości i kształtu, podsypki do wypalania.

Całą tylną ścianę zajmował olbrzymi piec garncarski,

w którym Shelby wypalała właśnie gotowe, pokryte glazurą

naczynia. Ponieważ otwory wentylacyjne były uchylone, a sa­

mo pomieszczenie niezbyt obszerne, panował w nim niesamo­

wity upał. Niewiele pomogły szeroko otwarte okna, przez które

do pracowni docierały słabe odgłosy ulicznego życia, zagłu­

szone częściowo przez głośno grające radio.

Shelby siedziała przy kole ubrana w podkoszulkę i krótkie

spodenki, zrobione z obciętych dżinsów. Przed zabrudzeniem

chronił ją natomiast biały fartuch, który narzuciła niedbale na

ubranie. Włosy związała w kucyk grubym rzemykiem, by od­

słonić kark, ale na niewiele się to zdało. Wciąż było jej bardzo

gorąco.

Dla rozrywki nuciła sobie coś pod nosem, pochylona nad

wielką kulą gliny, ostatnią już tego dnia. Właśnie ten element

swojego rzemiosła lubiła najbardziej. Uwielbiała brać do ręki

mokrą glinę, która zdawała się czekać na to, aż Shelby uwolni

zaklęty w niej kształt i uformuje z niej wazon, misę albo fan­

tazyjny imbryczek. Możliwości były naprawdę nieograniczone,

a dzięki nim praca nigdy nie przestawała jej fascynować.

Gołymi rękami gniotła, miesiła i modelowała bryłę tak dłu­

go, aż całkiem poddała się jej woli i nie zniknął z niej ostatni

bąbel powietrza. Potem zanurzała dłonie w wilgotnej, świeżej

masie, mieszając ją tak długo, aż osiągnęła odpowiednią gę­

stość. Dodała do niej drobno potłuczone okruchy naczyń, by

dzięki temu stała się sztywniejsza. Wreszcie glina była gotowa.

Shelby uruchomiła koło i przystąpiła do pracy. Koło obra­

cało się z szumem, glina pryskała na boki, poddając się naci­

skowi jej dłoni, ustępując pod naporem twórczej wizji.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

29

Najpierw uformowała gruby pierścień, a potem nacisnęła

kciukami środek kuli i zaczęła wolno, ostrożnie ciągnąć ją do

góry, aż powstał cylindryczny kształt. Teraz mogła zrobić z nim

wszystko, na co tylko miała ochotę. Mogła go spłaszczyć i

w ten sposób otrzymać talerz, rozszerzyć górne krawędzie, by

stał się misą, albo zamknąć je i otrzymać regularną kulę.

Tym razem postanowiła zrobić misę, wzorowaną na staro­

żytnym naczyniu do mieszania wody i wina, tyle że pozba­

wioną rączek. Obroty koła i wprawna praca rąk uniosły do

góry gliniane ściany. Kształt przestał istnieć tylko w wyobraź­

ni, wyłaniając się coraz wyraźniej z modelowanego materiału.

Dzięki zdolnym dłoniom i bystremu oku artystki szybko zyskał

właściwe proporcje.

Misa zwężała się u podstawy i otwierała szeroko w górnej

części. Oczyma wyobraźni Shelby widziała ją już ukończoną.

Postanowiła, że pokryje ją glazurą w odcieniu głębokiej, lekko

zszarzałej zieleni, z cieniem nieco łagodniejszej barwy tuż pod

powierzchnią szkliwa. Nie umieści na niej żadnych zdobień,

żłobień czy wywiniętych brzegów. Cała uroda zostanie zawarta

w idealnym kształcie.

Z trudem zapanowała nad chęcią dalszego wygładzania wil­

gotnej gliny i wyłączyła koło. Zaczekała, aż tarcza przestanie

się kręcić, po czym obrzuciła swoje dzieło krytycznym spoj­

rzeniem. Następnie przeniosła je na półkę, żeby obeschło. Jutro,

kiedy masa dobrze stężeje, znowu ustawi misę na kole i przy

użyciu odpowiednich narzędzi usunie nadmiar gliny i wygładzi

krawędzie.

Stanęła przed półką i jeszcze raz przyjrzała się uważnie na­

czyniu. Tak, ciemna zieleń będzie doskonale pasować do tych

kształtów. Dzięki odpowiedniemu glazurowaniu na pewno uda

jej się uzyskać efekt miękkości i głębi koloru.

Zamyślona, wygięła się daleko do tyłu, a potem zgarbiła

30 NORA ROBERTS

plecy, próbując rozciągnąć zdrętwiałe mięśnie i zmniejszyć

sztywność karku. Wyglądało na to, że bardzo przyda jej się

teraz gorąca, relaksująca kąpiel w pachnącej pianie. Potem mo­

że wybierze się z grupą przyjaciół do nowo otwartego klubu

przy ulicy M.

Uśmiechnęła się słodko do swoich myśli i z głębokim wes­

tchnieniem zmęczenia i satysfakcji, odwróciła się od półki ze

schnącą ceramiką. Spojrzała przed siebie i... zamarła z wra­

żenia.

- To było bardzo pouczające. - Alan wyciągnął dłonie

z kieszeni dżinsów i zrobił krok w jej stronę. - Jestem bardzo

ciekawy, czy już w chwili, kiedy bierzesz się do pracy, wiesz

dokładnie, jaki kształt nadasz naczyniu, czy też decydujesz

o tym dopiero w trakcie modelowania?

- To zależy - odpowiedziała spokojnie.

Od razu postanowiła, że nie okaże zdziwienia i nie zada

mu błyskotliwego pytania, co, u licha, tutaj robił. Jedyną re­

akcją, na jaką sobie pozwoliła, było lekkie uniesienie brwi

w chwili, kiedy przesunęła wymownym spojrzeniem po jego

dżinsach i bawełnianej bluzie.

W tym stroju zupełnie nie przypominał eleganckiego męż­

czyzny, jakiego poznała na przyjęciu. Dziwnie się czuła, widząc

go teraz w mocno wytartych dżinsach i sportowych butach.

Mimo to jednak ciągle robił wrażenie zamożnego i niezwykle

pewnego siebie. Zbyt pewnego, zauważyła złośliwie.

Alan bynajmniej nie poczuł się speszony tak jawnymi oglę­

dzinami. Przyzwyczaił się już do bycia osobą publiczną i nie

przeszkadzały mu uważne spojrzenia innych. Poza tym uznał,

że Shelby miała święte prawo to robić, bo w końcu to on pier­

wszy naruszył jej prywatność i bez jej wiedzy i zgody przy­

glądał jej się przez ostatnie pół godziny.

- Zdaje się - zaczęła przesadnie uprzejmym tonem - że

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 31

powinnam teraz powiedzieć, jak bardzo jestem zaskoczona, wi­

dząc pana tutaj, senatorze. Przyznaję, jestem. I domyślam się,

że właśnie o to ci chodziło - dokończyła ostro, nie bawiąc się

już w formalności.

Skinął głową i uśmiechnął się lekko.
- Ciężko pracujesz - stwierdził, zerkając na jej ręce uwa­

lane gliną aż po łokcie. - Podoba mi się twoja galeria.

- Dzięki! - Natychmiast wyczuła, że powiedział to szcze­

rze, więc instynktownie odpowiedziała równie szczerym uśmie­

chem. - Przyszedłeś się rozejrzeć?

- Można to tak określić - zgodził się szybko, walcząc z po­

kusą, by jeszcze raz obejrzeć sobie jej nogi. - Zdaje się, że

zdążyłem w ostatniej chwili. Sprzedawca prosił, żeby ci po­

wiedział, że wszystko pozamykał.

- Aha - mruknęła niewyraźnie.
Zakłopotana, zerknęła w okno, jakby chciała w ten sposób

odgadnąć, która jest godzina. Kiedy pracowała przy kole, nigdy

nie zakładała zegarka. Jakiś pojedynczy włos połaskotał ją w po­

liczek, więc potarła go ramieniem. Pod naprężonym materiałem

podkoszulka wyraźnie zarysowały się drobne, twarde piersi.

- Cóż, jedną z niewątpliwych zalet posiadania własnego

sklepu jest to, że można go otwierać i zamykać, kiedy tylko

ma się na to ochotę. - Spojrzała na niego. - Jeśli chcesz, mo­

żesz tam zaraz wejść i pooglądać ceramikę, a ja się w tym

czasie umyję.

- Właściwie - znienacka chwycił jej kucyk i przez chwilę

trzymał go w dłoni - myślałem o wspólnej kolacji. Na pewno

jeszcze nie jadłaś.

- Zgadza się - przyznała. - Mimo to nie pójdziemy na ko­

lację, senatorze.

Nie odpowiedział, tylko podszedł do niej jeszcze bliżej.

Chociaż podobała mu się jej niezmącona pewność siebie, cie-

32 NORA ROBERTS

szył się, że za chwilę nieco nią zachwieje. W końcu przecież

po to zadał sobie tyle trudu, by ją odnaleźć. Przyszedł, bo

pora, żeby ktoś wreszcie zrewanżował jej się za złośliwe uwagi

i nauczył ją pokory.

- W porządku, nie musimy wychodzić. - Delikatnie mus­

nął jej włosy, a potem przesunął dłonią po jej szyi. - Nie je­

stem wybredny - dorzucił dwuznacznie.

- Alan! - Wymówiła jego imię z odrobinę przesadnym

zniecierpliwieniem, starając się ignorować przyjemne mrowie­

nie, jakie czuła w miejscu, gdzie jego palce dotknęły jej skóry.

- Myślałam, że lepiej znasz się na polityce. Zdaje się, że wczo­

raj jasno wyłożyłam ci założenia mojej.

- Mhm... - zamruczał, nie przestając gładzić jej szyi. Była

taka ciepła i jedwabiście miękka. .

Do świadomości Shelby z trudem dotarła myśl, że jeśli za

chwilę nie uwolni się od dotyku jego palców, stanie się zupełnie

bezwolna.

- W takim razie nie powinno być żadnego problemu - rzu­

ciła ostro, uchylając głowę spod jego dłoni. - Wyglądasz na

dość inteligentnego, by nie trzeba ci było powtarzać pewnych

rzeczy dwa razy.

- Każda polityka - zupełnie ignorując jej opór, przyciągnął

ją do siebie jeszcze bliżej - nawet ta najlepsza, wymaga od

czasu do czasu drobnej korekty.

- Kiedy będę na to gotowa, na pewno... - Żeby zapobiec

zetknięciu się z jego ciałem, szybko wyciągnęła dłoń i oparła

ją o jego pierś.

Dopiero po chwili przypomniała sobie, że jeszcze niedawno

obejmowała nimi mokrą glinę. Alan pewnie też o tym pomy­

ślał, bo oboje spojrzeli w dół w tym samym momencie. Na

jego jasnej bluzie widniał wyraźnie odciśnięty ślad jej ręki.

Shelby roześmiała się głośno.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

33

- No, to masz za swoje - oznajmiła wesoło. Twarz jej po­

jaśniała, w ciemnych oczach wyraz napięcia ustąpił miejsca

iskierkom humoru. - Wiesz, że to może okazać się nawet na­

stępnym krzykiem mody. Całkiem przyjemny wzorek... Może

powinnam go opatentować? Masz jakieś dojścia w tej branży?

- Coś się znajdzie. - Odwzajemnił uśmiech. - Ale uprze­

dzam, że będzie przy tym mnóstwo papierkowej roboty.

- Racja. A ponieważ nienawidzę wypełniać formularzy

i robię to tylko wtedy, kiedy muszę, lepiej zapomnijmy o po­

myśle z patentem. - Obróciła się na pięcie i poszła szorować

ręce przy wielkim podwójnym zlewie. - Lepiej to ściągnij i za­

pierz, zanim materiał złapie kolor - zawołała, przekrzykując

szum wody. Potem zakręciła kran i podeszła do pieca, żeby

sprawdzić, jak długo jeszcze powinna wypalać ceramikę.

Przyjrzał jej się uważnie. Zachowywała się tak swobodnie,

jakby znali się długie lata, a nie jeden dzień. Ciekawe, jak

często zdarza jej się zachęcać mężczyzn, żeby rozbierali się

w jej pracowni, pomyślał. Mimo to posłusznie ściągnął bluzę.

- Czy wszystko, co sprzedajesz, wyszło z twojej pracowni?

- zapytał, zerkając na zapełnione półki. - Zrobiłaś to wszystko

tutaj?

- Mhm.
- Kiedy zainteresowałaś się ceramiką?
- Pewnie jeszcze jako dziecko. Jeśli moja niania chciała

sobie trochę ode mnie odpocząć, dawała mi do zabawy pla­

stelinę. Tylko tak mogła mnie utrzymać w jednym miejscu

i była pewna, że nie napytam sobie biedy. Niestety, dziś to

już nie działa i ciągle wpadam w tarapaty - dodała, ustawiając

wylot wentylacji. - Zresztą, wyjątkowo lubię babrać się w gli­

nie. Jakoś nigdy nie ciągnęło mnie żeby spróbować sił w drew­

nie albo kamieniu.

Pochyliła się, żeby coś poprawić, i właśnie w tej chwili

34 NORA ROBERTS

Alan odwrócił się w jej stronę. Wystarczył rzut oka na dżins

niebezpiecznie opinający się na jej szczupłych biodrach, by

wyraźnie poczuł budzące się pożądanie.

- Jak tam bluza? - zapytała.
Żadna rozsądna odpowiedź nie przychodziła mu w tej

chwili do głowy. Rozkojarzony, zerknął na mokry materiał, na

którym rozbryzgiwała się woda. Do czego to podobne, żeby

dorosły mężczyzna tracił głos na widok zgrabnych pośladków,

skarcił się w duchu i postanowił, że jutro postara się jakoś temu

zaradzić. Jutro...

- Co z bluzą? - powtórzyła z naciskiem.
- W porządku. - Ocknął się z zamyślenia i powiesił wy­

żętą bluzę na brzegu zlewu. - Ciekawe, jak uda mi się dojść

do domu w takim negliżu.

Zerknęła na niego przez ramię, ale uszczypliwa uwaga, jaką

miała zamiar go uraczyć, zamarła jej na ustach. Wiedziała, że

nie powinna mu się przyglądać, ale nie była w stanie oderwać

od niego oczu.

Cała jego sylwetka tchnęła siłą. Z podziwem przesunęła

spojrzeniem po jego szerokich ramionach, mocno sklepionej

klatce piersiowej i wąskich biodrach. W życiu nie widziała

równie pięknego męskiego ciała.

Pozwoliła unieść się pierwszej fali podniecenia, tak przy­

jemnej, że niemal bolesnej. Przymknęła oczy. Dopiero po chwi­

li uspokoiła przyspieszony oddech i zapanowała nad emocjami.

- Jesteś w doskonałej formie - rzuciła jakby mimocho­

dem. - Dobiegniesz do swojej ulicy w niecałe trzy minuty,

i to lekkim truchtem.

- Czyżbyś chciała się mnie pozbyć?

- Zgadłeś. - Widząc jego zdziwioną minę, z trudem stłu­

miła złośliwy uśmieszek. - No, dobrze - dodała. - Niech stra­

cę. Będę miła i wrzucę ci to do suszarki. Zadowolony?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

35

Wzruszył ramionami i udał urażonego.

- Ostatecznie jesteś mi to winna. Musiałem się tu rozebrać

z powodu twojej gliny.

- I swojego... hmm... posunięcia - przypomniała mu

wymownym tonem, ale energicznie chwyciła bluzę i ruszyła

w kierunku schodów. - Na co czekasz? Idziemy na górę. - Po

drodze zdjęła z siebie fartuch i cisnęła go niedbale w kąt. -

Ponieważ jestem z natury szczodra, to powiem, że przysługuje

ci jeden drink.

- Co za hojność - mruknął, idąc za nią po schodach.
- Przecież mówię, że jestem z tego znana. - Wzruszyła

ramionami i z rozmachem otworzyła drzwi. - Jeśli masz ocho­

tę na szkocką, jest tutaj - skinęła ręką w stronę pokoju, sama

zaś ruszyła w przeciwnym kierunku. - Gdybyś wolał kawę,

ekspres stoi w kuchni na szafce. - Ostatnie zdanie dobiegło

gdzieś z głębi mieszkania.

Bez skrępowania rozejrzał się po pokoju, który najwyraźniej

pełnił funkcję salonu. Dookoła kłuła w oczy feeria kolorów,

które normalnie zupełnie do siebie nie pasowały, tutaj jednak

tworzyły przedziwną harmonię ostrych barw.

Podłużną leżankę wypełniały pasiaste poduszki, a tuż obok

niej stała pękata, jaskrawo niebieska doniczka, pomalowana

w wielkie, purpurowe maki, z której wyrastała bujna paproć.

Jedną ze ścian przysłaniał ręcznie tkany gobelin w intensyw­

nych, płomienno rudych odcieniach.

Przed nim, jakby tylko po to, by móc go podziwiać, Shelby

ustawiła stare rzeźbione krzesło, pod którym teraz leżała po­

rzucona para włoskich szpilek na niewiarygodnie wysokim ob­

casie. Nieopodal, w rogu pokoju, przycupnął gliniany hipopo­

tam. Jego masywne cielsko połyskiwało glazurą w kojącym

odcieniu miętowej zieleni.

Wszystko zdawało się potwierdzać ekstrawagancję właści-

36 NORA ROBERTS

cielki i nie miało nic wspólnego z gustem i stylem życia Ala­

na. Zdecydowanie nie mógłby spędzić tu spokojnego, pełnego

kontemplacji wieczoru.

Pokręcił głowa z lekką dezaprobatą, a potem skierował się

w stronę, gdzie, wedle wskazówek Shelby, znaleźć miał

whisky. Nim jednak dotarł do celu, stanął jak wryty, bo na­

raz ujrzał niesamowitego kota z czarną przepaską na jednym

oku.

Kocur leżał rozciągnięty na poręczy fotela i łypał podej­

rzliwie swoim zdrowym okiem. Jakby tego było mało, nad

jego głową wisiała ośmiokątna klatka, a w niej huśtała się na

drążku wyjątkowo ponura papuga. Ona również obserwowała

Alana, wwiercając w niego przenikliwe, czarne oczka.

Jeszcze raz pokręcił głową i przekonany, że wyobraźnia

spłatała mu figla, ruszył na poszukiwania szkockiej. Znalazł

ją tuż obok fotela w niewielkim ruchomym barku razem z kry­

ształowymi szklankami.

- Napijesz się ze mną? - zapytał kota i podrapał go pod

brodą.

- Bluza będzie sucha za jakiś kwadrans - oznajmiła Shel­

by, wchodząc do salonu. Donośne mruczenie Mojżesza pod­

powiedziało jej, że Alan zdążył wkraść się w jego łaski. - Wi­

dzę, że poznałeś już moich współmieszkańców.

- Owszem. Po co ta opaska? - podbródkiem wskazał py­

szczek kocura.

- Mojżesz Dayan stracił oko w walce. Niechętnie o tym

mówi.

Alan spojrzał na nią z niedowierzaniem. Z tonu jej głosu

nie wynikało, że żartuje, więc co, u diabła, chciała przez to

powiedzieć?

- Nie czuję zapachu kawy - nie zwróciła uwagi na jego

wymowne spojrzenie. - A to znaczy, że skusiłeś się na szkocką.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 37

- Zgadza się. To gadająca papuga? - Czubkiem palca po­

pukał lekko w pręty klatki.

- Teoretycznie tak, ale od dwóch lat nie odezwała się ani

słowem - Shelby także nalała sobie szklaneczkę. - Zamilkła
mniej więcej wtedy, kiedy zamieszkał z nami Mojżesz. Ciotka
Em jest bardzo pamiętliwa. Mojżesz tylko raz strącił jej klatkę,
ale ona gniewa się za to do dziś.

Alan zaczynał mieć już dość tej rozmowy. Rozumiał

wprawdzie miłość do zwierząt, ale Shelby popadła chyba
w przesadę, skoro mówiła o nich w ten sposób. Uznał, że pora
zmienić temat.

- Długo tu mieszkasz?
- Jakieś trzy lata. - Miękko opadła pomiędzy poduszki,

podciągnęła nogi i usadowiła się wygodnie po turecku.

Spojrzał na niski stolik stojący przed sofą. Leżały na nim

nożyczki z pomarańczowym uchwytem, poranne wydanie
Washington Post otwarte na stronie z komiksem, pojedynczy
kolczyk z szafirowym oczkiem, stos nie otwartych listów oraz
zaczytany egzemplarz Makbeta. A więc i tu panował artysty­
czny podobno nieład, pomyślał z przekąsem.

- Wczoraj jakoś nie od razu skojarzyłem, kim jesteś - po­

wiedział, siadając obok niej. - Teraz już wiem. Robert Camp­
bell był twoim ojcem - raczej stwierdził, niż zapytał.

- Tak. Znałeś go?
- Tylko ze słyszenia. Byłem jeszcze na studiach, kiedy zgi­

nął. Oczywiście znam twoją mamę. To cudowna osoba.

- To prawda. - Shelby upiła łyk szkockiej, rozkoszując się

jej gorzkawym smakiem. - Czasami zastanawiam się, dlacze­

go sama nigdy nie wystartowała w wyborach. Uwielbia takie
życie.

Bez trudu rozpoznał nutkę urazy w jej pozornie obojętnym

tonie i natychmiast postanowił, że kiedyś jeszcze wypyta ją

38 NORA ROBERTS

o to dokładniej. Kiedy nadejdzie właściwy moment, dowie się

wszystkiego.

- Masz brata, prawda?
- Tak. - Jej wzrok na moment zatrzymał się na rozłożo­

nej gazecie. - Tyle że Grant trzyma się z dala od Waszyng­

tonu. Przedkłada spokój i ciszę Main nad blask stołecznego

życia.

W jej oczach pojawiły się iskierki ciepła. Alan chętnie do­

wiedziałby się czegoś więcej, rozsądek jednak podpowiadał mu,

że wiedza o życiu Shelby na niewiele się mu przyda. Posta­

nowił przecież, że nie będzie kontynuował tej znajomości. Wy­

starczy, że nieco przytrze jej nosa.

- Tak czy owak, żadne z nas nie jest obciążone syndromem

służby publicznej - dodała po chwili.

- Tak to nazywasz? - Poprawił się na sofie, czując na ple­

cach chłód jedwabnej poduszki. Przemknęło mu przez myśl,

że skóra Shelby jest równie gładka i miękka.

- A uważasz, że to złe określenie? - rzuciła zaczepnie. -

Jak inaczej nazwać gotowość do poświęcenia rodziny na rzecz

bliżej niesprecyzowanego dobra publicznego - mówiła ostrym

tonem - zamiłowanie do papierkowej roboty, żądzę władzy?

- Ty nie odczuwasz żądzy władzy?

- Owszem, ale wystarcza mi sterowanie własnym życiem.

Do innych się nie wtrącam.

Alan w zamyśleniu bawił się rzemykiem, którym związała

włosy. Świadomie czy nie, Shelby bezustannie zmuszała go,

by bronił swoich przekonań oraz wartości, w które święcie wie­

rzył.

- Myślisz, że można przejść przez życie, nie wchodząc in­

nym w drogę? - zapytał.

W tym momencie rzemyk całkiem się rozwiązał i jej włosy

opadły na ramiona. Zdawała się nie zwracać na to uwagi, choć

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 39

kosmyki łaskotały ją w szyję w miejscu, w którym jeszcze nie­

dawno czuła dotyk jego palców. Z trudem zebrała myśli, od­

pędzając natrętne wspomnienia. Jego nagi tors bynajmniej jej

tego nie ułatwiał.

- Tylko od nas zależy, czy zdecydujemy się przeciąć komuś

drogę, czy raczej unikniemy spotkania - odparła po chwili.

- No dobrze, na dziś starczy filozofowania. Zobaczę, czy twoja

bluza jest już sucha. - Spróbowała się podnieść, ale przytrzy­

mał ją lekko za włosy. Odwróciła głowę i odważnie spojrzała

mu w oczy.

- Nasz ścieżki właśnie się spotkały - stwierdził. - Raczej

trudno będzie się ominąć.

- Alan... - starała się mówić spokojnie, ale nie było to

łatwe, kiedy patrzył na nią z tak bliska. - Już ci powiedziałam,

że pomiędzy nami nic się nie zacznie. Nie traktuj tego zbyt

osobiście - dodała z półuśmiechem. - Naprawdę, możesz się

podobać, ale ja po prostu nie jestem zainteresowana.

- Nie? - Uniósł brwi i niespodziewanie chwycił ją druga

ręką za nadgarstek. - To dlaczego puls ci przyspieszył?

Zniecierpliwiona, próbowała wyswobodzić dłoń, posyłając

mu groźne spojrzenie.

- Cóż, zawsze chętnie korzystam z okazji, żeby podbudo­

wać swoje ego - stwierdziła lekko. - A teraz idę sprawdzić,

co z bluzą.

- Podbuduj je jeszcze bardziej - mruknął i przyciągnął ją

do siebie.

Jeden pocałunek, postanowił. Nie wyobrażał sobie, by mógł

być na dłużej z kimś tak nieuporządkowanym i agresywnym

wobec mężczyzn. Wystarczy mu jeden pocałunek i sprawa bę­

dzie skończona.

Zaskoczył ją swoim uporem, ale jeszcze bardziej zdziwiła

ją reakcja własnego ciała. Ledwie jego oddech musnął jej war-

40

NORA ROBERTS

gi, a już niemal osłabła z pożądania. Nie zamierzała jednak

przyznać się do słabości.

Pokaże mu, co znaczy igrać z cudzymi uczuciami. Proszę

bardzo, skoro senator z Massachusetts zapragnął urozmaicić

swoje życie erotyczne romansem z artystką, zaspokoi jego cie­

kawość. Pozwoli mu się pocałować, a potem odprawi go z ca­

łym lekceważeniem, na jakie tylko będzie ją stać. Z przyje­

mnością wyrzuci go za drzwi.

Gdyby tylko zechciał z nią współpracować... Tymczasem

siedział obok niej i zamiast szybko ją pocałować, z uporem

patrzył jej w oczy. Zdezorientowana, zamrugała powiekami.

Wolno pochylił się i delikatnie przesunął językiem wokół

jej warg. To wystarczyło, by zupełnie straciła zdolność myśle­

nia. Zacisnęła powieki. Nigdy dotąd nie zdarzyło jej się spotkać

mężczyzny, który obdarzyłby ją taką czułością, i to zanim je­

szcze ich usta zdążyły się zetknąć.

Czubkiem języka dotykał jej warg, leniwie, miękko, jakby

mieli przed sobą całą wieczność. Wstrzymała oddech, kiedy

chwycił zębami jej dolną wargę. Przygryzł ją lekko i ssał, póki

jej ciało nie zaczęło odpowiadać na pieszczotę.

Zniewolona zmysłowością jego dotyku, zapomniała o opo­

rze. Wyczuł to natychmiast. Jego palce objęły czule jej kark,

ciepły oddech owionął jej szyję. Westchnęła, prosząc o więcej.

Wtedy ją pocałował.

Nie mógł już dłużej panować nad rozszalałymi zmysłami.

Ledwie dotknął jej uległych warg, zrozumiał, że pragnął tego

od chwili, kiedy zobaczył ją po raz pierwszy. Przyszedł tutaj,

bo chciał poznać smak jej ust, a nie dawać jej nauczkę. Nie­

ważne zresztą, co nim kierowało. W tej chwili liczyła się tylko

bliskość jej ciała.

Niecierpliwie wsunął palce w jej włosy i przechylił jej gło­

wę, by pogłębić pieszczotę. Odpowiedziała z zapałem, napie-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 41

rając na niego coraz mocniej. Jej reakcja sprawiła, że do reszty
stracił panowanie nad sobą. Przygarnął ją do siebie zachłannie
i spróbował ułożyć na poduszkach.

Jego namiętność odebrała jej zdolność myślenia. Uległa jej,

bo nie potrafiła walczyć z pragnieniem własnego ciała i gwał­
townością jego pożądania. Objęła go z całych sił, przesuwając
dłońmi po jego nagich plecach. Dotyk rozgrzanej skóry pod
palcami i jego urywany oddech tuż przy jej uchu niespodzie­
wanie przywrócił ją do rzeczywistości.

- Alan! - Z trudem stłumiła pokusę, by się poddać. -

Dosyć!

- Chyba nie - szepnął. - To przecież nawet nie początek.

- Przytrzymał ją mocniej, bo próbowała mu się wyrwać.

- Alan! - Nie zamierzała się poddawać. Zdołała odsunąć

się na tyle, by spojrzeć mu w twarz. - Natychmiast przestań!

Stanowczy ton jej głosu i gniew, płonący w jej oczach po­

działały na niego jak kubeł zimnej wody. Dobry Boże, niewiele
brakowało, a żadna siła nie byłaby zdolna go powstrzymać.

- W porządku - mruknął, rozluźniając uścisk. - Dlaczego?

Był zły na siebie, że nie potrafił utrzymać się na wodzy,

i na nią, że budziła w nim tak prymitywne instynkty. Jeszcze
przed chwilą marzył wyłącznie o tym, by czuć pod sobą jej
wijące się ciało.

- Nieźle całujesz - rzuciła, jak gdyby nic się nie stało.
- Jak na polityka?

Syknęła zniecierpliwiona i podniosła się z sofy. Niech go

wszyscy diabli, pomyślała. Nadęty bubek. Siedzi tu teraz, za­
dowolony z siebie, i wyobraża sobie, że może ją mieć, kiedy
tylko przyjdzie mu na to ochota.

Wrzała gniewem, ale postanowiła, że nie da mu tej saty­

sfakcji i nie pokaże, z jaką łatwością wyprowadza ją z rów­
nowagi.

42 NORA ROBERTS

- Alan... - zaczęła łagodnie, składając ręce jak zawsze,

kiedy starała się zachować spokój.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie - przerwał jej z na­

ciskiem. Usiadł wygodniej, opierając się na poduszkach.

- Może nie wyraziłam się dość jasno - ciągnęła, jakby nie

dosłyszała jego uwagi. Miała wielka ochotę powiedzieć mu

coś takiego, co natychmiast zgasiłoby w jego oczach wyraz

uprzejmego zainteresowania, pod którym kryła się lekka

drwina. Po namyśle zdecydowała jednak, że nie tędy droga.

- Jeszcze raz powtarzam, że wczoraj mówiłam poważnie.

Jeśli myślisz, że moje „nie" nie jest ostateczne, to grubo się

mylisz.

- Wiesz - pochylił głowę i obrzucił ja badawczym spoj­

rzeniem - przypominasz trochę swoją papugę. Tak jak ona zbyt

długo chowasz urazy.

Ta uwaga na moment zbiła ją z tropu. Pojednawczy

uśmiech powoli znikał z jej twarzy, ręce opadły z rezygnacją.

Alan zrozumiał, że posunął się za daleko.

- Przepraszam. - Podniósł się z miejsca.

- Nie ma sprawy. - Pełen skruchy ton, jakim zostały wy­

powiedziane przeprosiny sprawił, że nieco złagodniała.

Wyszła z pokoju i po chwili wróciła z suchą bluzą.
- Proszę bardzo. Wygląda jak nowa. - Z uśmiechem rzu­

ciła mu ubranie. - Miło, ze wpadłeś, ale nie chciałabym cię

zatrzymywać.

- Rozumiem - nie mógł powstrzymać uśmiechu - że właś­

nie pokazujesz mi drzwi?

- Cóż, zawsze byłam bezpośrednia. - Odpowiedziała

uśmiechem i zdecydowanym krokiem podeszła do drzwi. -

Dobranoc, senatorze.

Alan szybko wciągnął bluzę. Nagle przyszło mu do głowy,

że jak dotąd to jego brat Caine znany był z tego, że nie potrafił

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

43

pokornie przyjąć odmowy. Widocznie tak zachowują się wszy­

scy MacGregorowie, stwierdził rozbawiony tym odkryciem.

- Pamiętaj, że Szkoci są diabelnie uparci - powiedział, za­

trzymując się w progu.

- I komu to mówisz? Zapomniałeś już, że pochodzę

z Campbellów? - Szerzej otworzyła drzwi.

- Nie. Ale teraz przynajmniej wiesz, czego możesz się po

mnie spodziewać. - Mocno przytrzymał jej podbródek, by nie

odwróciła głowy, kiedy ją całował. Ten pocałunek w niczym

nie przypominał wcześniejszych. Był krótki i brutalny, tak że

odebrała go jak groźbę. - Do zobaczenia.

Bez słowa zamknęła za nim drzwi i na moment przywarła

do nich plecami. Będę miała przez niego problemy, pomyślała.

Bardzo poważne problemy.

ROZDZIAŁ TRZECI

W galerii panował ruch, jaki rzadko się zdarzał w ponie­

działkowy poranek. Do jedenastej Shelby sprzedała sporo swo­

ich wyrobów, w tym trzy sztuki, które wyjęła z pieca poprze­

dniego wieczora.

Kiedy nie obsługiwała klientów, siadała za kontuarem i pró­

bowała zamontować przewód do zrobionej przez siebie lampy

w kształcie greckiej amfory.

Taki już miała charakter. Nawet w wolnej chwili nie umiała

usiedzieć z założonymi rękami. Poza tym wolała już to niż

odkurzanie i ustawianie towarów. Na szczęście tym bez pro­

testów zajmował się Kyle.

Około południa skończyła się dobra kupiecka passa. Do

sklepu zaglądali teraz ludzie, którzy poświęcali się wyłącznie

oglądaniu jej wyrobów i wychodzili bez bodaj malutkiego wa­

zonika. Shelby jednak zupełnie to nie przeszkadzało. Dla niej

byli tak samo miłym towarzystwem jak potencjalni kupcy i bez

namysłu wdawała się z nimi w przyjacielskie pogawędki. Kie­

dy pojawił się nastolatek, narzekający na brak dorywczej pracy,

natychmiast zaproponowała mu umycie szyb w galerii.

Na dworze było bardzo ciepło, więc nie zamknęła drzwi.

Lekki wiatr swobodnie wpadał do środka i wypełniał przytulne

wnętrze zapachem wiosny oraz odgłosem podskakujących na

bruku opon.

Shelby zmagała się z przewodem, słuchając muzyki dud­

niącej z przenośnego odtwarzacza, który chłopak postawił

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

45

obok siebie na chodniku, oraz przenikliwego piszczenia gu­

mowej skrobaczki na mokrym szkle.

Właśnie przeciągała kabel przez środek lampy, kiedy do

galerii zajrzała Myra Ditmeyer. Jak zawsze zadbana, miała na

sobie zwiewny, cynobrowy kostium, idealnie harmonizujący

z kolorem szminki. Ciężki, orientalny zapach jej perfum na­

tychmiast wypełnił niewielką przestrzeń.

- A ty jak zawsze przy czymś majstrujesz - zawołała na

przywitanie.

- Kogo ja widzę? - Shelby wychyliła się zza kontuaru,

żeby pocałować upudrowany, pachnący policzek. Bardzo lubiła

Myrę i zawsze powtarzała, że nie ma lepszej od niej osoby.

- Myślałam, że siedzisz w domu i pichcisz pyszności, które

dziś wieczorem pochłonę.

Myra z powagą postawiła na ladzie torebkę ze skóry ali­

gatora.

- Całe szczęście jest ktoś, kto się tym wszystkim zajmuje

i trzyma rękę na pulsie. Powinnaś zacząć się cieszyć. Kucharz

ma dziś natchnienie, więc będziesz miała w czym wybierać.

- Uwielbiam jedzenie, które się u ciebie podaje. - Shelby

uśmiechnęła się z rozmarzeniem. - Nigdy nie wydzielasz go­

ściom skąpych porcyjek ani nie katujesz ich wstrętnymi po­

trawami, które podobno są egzotyczne albo zdrowe. Czy mama

także się u ciebie zjawi?

- Tak, przyjdzie z ambasadorem Dilleneau.

Shelby zastanowiła się przez chwilę, szukając w pamięci

osoby o takim nazwisku.

- A wiem - oznajmiła wreszcie radośnie. - To ten fran­

cuski goguś z odstającymi uszami.

- Ładne rzeczy. - Myra udała zgorszenie. - To tak się mó­

wi o dyplomacie?

- Wszystko jedno - machnęła ręką Shelby. - Mama ostat-

46 NORA ROBERTS

nio często się z nim spotyka. Zastanawiam się nawet, czy nie

chce mi czasem zafundować galijskiego ojczyma.

- Mogłoby być gorzej.
- Racja - mruknęła. Kilkoma wprawnymi ruchami przy­

mocowała do kabla obsadkę żarówki. - Lepiej od razu po­

wiedz, kogo mi na dziś naraiłaś.

- Naraiłaś! - wyraźnie zdegustowana Myra zmarszczyła

nos. - Co to w ogóle za określenie!

- Przepraszam bardzo. Może powiem to tak: w czyją stronę

zamierzasz posłać strzałę Amora? Lepiej?

- Wcale nie jesteś tak dowcipna, jak ci się wydaje - fuk-

nęła Myra, obserwując, jak zwinne palce Shelby szybko wkrę­

cają żarówkę. - Powiem ci tylko tyle, że zamierzam cię za­

skoczyć. Zawsze lubiłaś niespodzianki, prawda?

- Owszem, tylko że wolałam urządzać je innym.
- Wiem coś na ten temat - roześmiała się Myra. - Czekaj,

ile ty wtedy mogłaś mieć lat? Chyba osiem, nie więcej. Pamiętam,

jak ty i Grant przygotowaliście niespodziankę dla małej, za to

bardzo wpływowej grupki gości, których zaprosili do siebie wasi

rodzice. - Na samo wspomnienie zachichotała radośnie. - Ozdo­

biliście salon wyjątkowo trafnymi karykaturami członków rządu.

Shelby skrzywiła się lekko.
- To był pomysł Granta - przyznała niechętnie, wciąż

wyraźnie zawiedziona, że sama nie wpadła na to pierwsza.
- Tata śmiał się potem przez parę dni.

- Oj tak. Miał wyjątkowe poczucie humoru - westchnęła

Myra.

- Ja natomiast pamiętam - zrewanżowała się szybko Shel­

by - że chciałaś dać Grantowi dwa tysiące dolarów za kary­

katurę sekretarza stanu.

- A ten uparciuch mi jej nie sprzedał. - Pokręciła głową.

- Tylko pomyśl, ile to by było dziś warte!

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 47

- Zależy, jakim nazwiskiem by się tam podpisał.

Myra ożywiła się wyraźnie. Zawsze przepadała za Grantem.
- Swoją drogą, co u niego słychać? - zapytała. - Nie wi­

działam go od Bożego Narodzenia.

- Wszystko po staremu. Jest jak zwykle genialny i zrzęd­

liwy. Zamknął się w swojej latarni morskiej jak w fortecy i pil­

nie strzeże prywatności. Mam zamiar wpaść do niego latem

na parę tygodni i trochę mu poprzeszkadzać.

- Taki wspaniały młody człowiek - zatroskała się Myra.

- I siedzi sam jak ten odludek na skrawku ziemi, daleko od

ludzi.

- Widocznie tak mu dobrze. Przynajmniej na razie.

- Przepraszam bardzo...
Obydwie spojrzały w stronę drzwi. Stał w nich młody chło­

pak w schludnym stroju posłańca. Zaskoczona Shelby spojrzała

na wiklinowy kosz, który zawiesił na ramieniu.

- Panna Shelby Campbell?
- To ja.

Posłaniec ruszył w jej kierunku, zdejmując po drodze kosz,

który postawił przed nią na kontuarze.

- Przesyłka dla pani.
- Dziękuję. - Wyjęła z kasy jednodolarowy banknot i po­

dała go chłopakowi. - Od kogo?

- W środku jest list - wyjaśnił, chowając pieniądze do kie­

szeni. - Mam nadzieję, że prezent sprawi pani przyjemność.

Do widzenia.

Kiedy zniknął w ulicznym tłumie, Shelby zaczęła oglądać

koszyk, obracając go na wszystkie strony. Robiła tak już jako

dziecko. Zawsze długo przyglądała się paczce z prezentem,

nim zdecydowała się ją otworzyć. Lubiła dreszczyk emocji,

wywołany przeciągającym się oczekiwaniem.

- Daj spokój, Shelby! - Myra niecierpliwie przestępowała

48 NORA ROBERTS

z nogi na nogę. - Podnieś wreszcie przykrywkę. Umieram
z ciekawości, co jest w środku!

- Jeszcze minutkę - szepnęła Shelby, podnosząc na nią

rozmarzony wzrok. - Pomyśl tylko, ile możliwości kryje w so­

bie ten koszyk. Może na przykład w środku siedzi szczeniaczek

- Przyłożyła ucho do ścianki i przez moment nadsłuchiwała.
- Nie, to nie piesek. W środku nic się nie rusza, a poza tym
pachnie jak... - Zamknęła oczy, głęboko wciągając powietrze.
- To zabawne - powiedziała po chwili. - Nie mam pojęcia,
kto mógłby przysłać mi.... - uniosła przykrywkę - truskawki!

Galeria niemal natychmiast wypełniła się słodkim zapa­

chem. Dojrzałe, czerwone owoce wypełniały koszyk po brzegi.
Shelby sięgnęła po dorodną truskawkę i powąchała ją, przy­
mykając powieki.

- Wspaniałe - mruknęła. - Naprawdę cudowne.
- Owszem, prawdziwe delicje - zgodziła się Myra, która

zdążyła już nadgryźć jeden owoc. - Nie przeczytasz listu?

Shelby sięgnęła po białą kopertę. Nie otworzyła jej jednak,

tylko położyła na wyciągniętej dłoni i uniosła do góry, jakby
chciała ocenić jej wagę. Potem spojrzała na nią pod światło,
obróciła kilka razy, by wreszcie położyć ją na kontuarze.

- Shelby!
- Dobrze, już dobrze.
W środku znalazła pojedynczą kartkę, na której widniało

jedno zdanie:

Kiedy je zobaczyłem, natychmiast pomyślałem o Tobie.

Alan

Myra nie spuszczała oka z jej twarzy i bez trudu rozpoznała

malujące się na niej emocje: zaskoczenie, radość i lekki nie­
pokój.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 49

- Od kogoś, kogo znam? - zapytała obojętnie, choć z tru­

dem powstrzymywała ciekawość.

- Co takiego? - Shelby popatrzyła na nią nieobecnym

wzrokiem, po czym potrząsnęła głową. - Myślę, że tak - po­

wiedziała w końcu, chowając kartkę do koperty. - Wiesz co,

Myro - dodała z ciężkim westchnieniem - zdaje się, że wpad­

łam w tarapaty.

- Świetnie, bo to już najwyższy czas - Myra ze zrozu­

mieniem pokiwała głową, a potem uśmiechnęła się chytrze

i zapytała: - Chcesz, żebym doprowadziła mojego kucharza

do rozpaczy i dopisała do listy gości jeszcze jedno nazwisko?

Kuszące, pomyślała Shelby i już miała się zgodzić, ale

w ostatniej chwili ugryzła się w język.

- Nie. Nie, naprawdę. To nie byłoby mądre posunięcie.
- Jakbyś wiedziała najlepiej, czym jest mądrość - fuknęła

Myra. - Ale niech ci będzie. Czekam o siódmej. - Wyciągnęła

rękę po torbę i wzięła z kosza jeszcze jedną truskawkę. - Aha,

weź ze sobą tę lampę i dopisz ją do mojego rachunku.

Po jej wyjściu Shelby przysiadła na krześle i zaczęła za­

stanawiać się, co powinna teraz zrobić. Właściwie wypadało

zadzwonić do Alana i podziękować mu za prezent. Z drugiej

jednak strony...

Zamyślona, sięgnęła po truskawkę. Kiedy poczuła w ustach

wonną słodycz, mimo woli przypomniała sobie pocałunki Ala­

na. Czemu, do licha, nie przysłał jej kwiatów? Mogłaby je

odesłać, nie dołączając nawet bileciku. Byłby to wystarczająco

obraźliwy gest. A co ma począć z truskawkami, które w do­

datku pachną tak słodko?

Nie ulega wątpliwości, że zrobił to celowo. Umyślnie chciał

wprawić ją w zakłopotanie. Przymknęła oczy i w wyobraźni

niemal zobaczyła jego złośliwy uśmieszek. Choć rozzłoszczo­

na, musiała przyznać, że nie brakło mu pomysłowości.

50

NORA ROBERTS

Nie podobało jej się, że ktoś czyta w niej jak w otwartej

książce, ale z drugiej strony nie mogła nie docenić tej cennej
umiejętności. Odsunęła więc na bok kosz i sięgnęła po słu­
chawkę.

Alan wyliczył sobie, że ma jakieś piętnaście, dwadzieścia

minut do rozpoczęcia posiedzenia Senatu. Postanowił wyko­

rzystać ten czas na ponowne przestudiowanie proponowanych

cięć w budżecie.

Deficyt osiągnął niepokojący poziom niemal dwustu mi­

liardów dolarów, co musiało skończyć się rozpaczliwymi pró­

bami załatania tej dziury. On zaś nadal uważał, że dalsze

zmniejszanie środków przeznaczonych na edukację jest nie­

dopuszczalne i, co ważniejsze, miał dość poparcia, by temu

zapobiec.

Jednak nie tylko problemy z deficytem budżetowym za­

przątały jego myśli. Tegoroczna wiosna rozpoczynała rok wy­

borów, a lider partii mającej większość w Senacie zaprosił go

na rozmowę i wybadał starannie, sam nie puszczając przy tym

pary z ust.

Alan nie potrzebował siódmego zmysłu, by zorientować się,

że partia widzi w nim swego przyszłego kandydata do naj­

wyższego urzędu w państwie. Pozostawało wszakże pyta­

nie, czy czuł się na siłach i czy w ogóle chciał stanąć do wy­

ścigu.

Oczywiście brał pod uwagę taką możliwość, w końcu nie

był głupcem ani człowiekiem pozbawionym ambicji. Sądził

jednak, że będzie gotów zasiąść w prezydenckim fotelu dopiero

za jakieś piętnaście, może dwadzieścia lat. Decyzja, by podjął

się tego wcześniej, wymagała poważnego namysłu.

Był wszakże jeden człowiek, który nie miał żadnych wąt­

pliwości co do przyszłości Alana. Jego ojciec ani przez chwilę

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

51

nie wątpił, że najstarszy syn wystartuje w wyborach i że je

wygra.

Daniel MacGregor żył w głębokim przeświadczeniu, że na­

dal pociąga za sznurki i decyduje o życiowych wyborach swo­

ich latorośli. One zaś czasem wykazywały się wielkodusznością

i pozwalały mu trwać przy tych złudzeniach.

Tylko patrzeć, jak usłyszy kolejne z serii słynnych ojco­

wskich pouczeń przez telefon.

Po raz kolejny Daniel poinformuje go, że matka za nim

tęskni i martwi się coraz bardziej. Zapyta, dlaczego Alan

się jeszcze nie ożenił i kiedy raczy ich wreszcie odwie­

dzić, a na koniec oznajmi, że jego ukochana córka, która

właśnie jest w ciąży, sama nie zatroszczy się o ciągłość ro­

du, a potem... A potem powtórzy to samo, tylko innymi

słowami.

Alan zdawał sobie sprawę, że nieco to upraszczał, ale tak

mniej więcej przebiegała każda ich rozmowa. Najdziwniejsze,

że zwykle potrafił zbyć takie nagabywania obojętnym wzru­

szeniem ramion. Teraz jednak...

Nie rozumiał, jak mogło w ogóle do tego dojść, ale kobieta,

którą poznał ledwie parę dni wcześniej, sprowokowała go do

myśli o małżeństwie. Dziwne, bo przecież nikt przy zdrowych

zmysłach nie odważyłby się dobrowolnie wiązać z osobą, któ­

rej właściwie nie zna. Zwłaszcza, jeśli zupełnie nie odpowia­

dała jego wyobrażeniom żony idealnej.

Shelby w niczym nie przypominała kobiet, które go dotąd

pociągały. Nie miała w sobie krzty wytwornej, chłodnej ele­

gancji, którą tak lubił, i na pewno nie umiałaby usunąć się

w cień ani pełnić funkcji ujmującej gospodyni podczas wy­

twornych oficjalnych przyjęć i kolacji.

Zresztą, pomyślał z bladym uśmiechem, niepotrzebnie się

martwi. Jak na razie, Shelby nie chce pójść z nim nawet na

52 NORA ROBERTS

kolację. Nie ukrywał, że stanowiła dla niego wyzwanie, z któ­

rym chętnie by się zmierzył. Ale czy to mu wystarczy?

Promieniowała energią i buntowniczym zapałem. Miała

najpiękniejsze oczy, jakie kiedykolwiek widział, i słodkie, na

poły niewinne, na poły uwodzicielskie usta. Było w niej coś,

co nie pozwalało mu zapomnieć o niej ani na chwilę. Tak bar­

dzo różnili się od siebie, że ich związek nie miałby najmniej­

szego sensu, a jednak...

A jednak w wieku trzydziestu pięciu lat był nagle skłonny

uwierzyć, że istnieje coś takiego, jak miłość od pierwszego

wejrzenia. I nie pozwoli jej zniknąć ze swojego życia.

Dzwonek telefonu przywrócił go do rzeczywistości. Ode­

brał go dopiero wtedy, kiedy przypomniał sobie, że sekretarka

wyszła na chwilę z recepcji. Zły, że mu przeszkadzają, sięgnął

po słuchawkę:

- Senator MacGregor.
- Dzięki - usłyszał. Wyglądało na to, że Shelby miała zwy­

czaj od razu przechodzić do rzeczy.

- Nie ma za co. - Oparł się wygodnie. - Jak smakują?

- Fantastycznie. Moja galeria pachnie niczym truskawko­

we pole. Wiesz co, Alan? Nie cię wszyscy diabli! - wypaliła,

a po chwili dodała z ciężkim westchnieniem: - Te truskawki

to cios poniżej pasa. Powinieneś walczyć uczciwie i przysyłać

mi kwiaty, klejnoty, wszystko, o czym wspomina tradycja uwo­

dzenia. Wiedziałabym, co zrobić w wielkim, tandetnym bry­

lantem albo z pięcioma tuzinami afrykańskich storczyków,

a tak...

Słuchał jej z coraz większym rozbawieniem, stukając pió­

rem w stos dokumentów, starannie poukładanych na biurku.

- W takim razie będę pamiętał, żeby nigdy nie wysyłać

ci egzotycznych kwiatów ani biżuterii. Kiedy się spotkamy?

Po drugiej stronie zapadła cisza. Shelby wyraźnie się wa-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 53

hała. Z jednej strony kusiło ją, by odmówić, z drugiej rozbawił

ją jego niecodzienny gest.

- Alan, to nie ma sensu - powiedziała w końcu niepewnie.

- Nic z tego nie wyjdzie. Uwierz mi, że jeśli odmówię, osz­

czędzę nam obojgu niepotrzebnych kłopotów.

- Jakoś nie zrobiłaś na mnie wrażenia osoby, która by ich

unikała.

- Możliwe. Powiedzmy, że w tym przypadku robię wyją­

tek. Po latach, kiedy już będziesz miał wnuki i artretyzm, sam

mi podziękujesz.

- Nie żartuj! Aż tyle muszę czekać, żebyś zgodziła się zjeść

ze mną kolację?

Roześmiała się, klnąc go w duchu za to, że nie pozwolił

jej zachować powagi.

- Lubię cię - przyznała zrezygnowana. - Do licha, Alan,

przestań się upierać! Mówię ci, stąpamy po kruchym lodzie,

i jak tak dalej pójdzie, skąpiemy się po uszy. A ja nie mam

ochoty na zimny prysznic.

Zaczął coś mówić, ale w tej samej chwili rozległ się sygnał

oznaczający, że pora wracać na salę obrad, gdzie właśnie zbie­

rało się kworum.

- Shelby, przepraszam, ale muszę kończyć. Jeszcze o tym

porozmawiamy.

- Nie - ucięła stanowczo, wściekła na siebie, że powie­

działa więcej, niż zamierzała. - Nie znoszę się powtarzać. Po­

myśl, że wyświadczam ci przysługę. Do widzenia, Alan.

Pospiesznie odłożyła słuchawkę, a potem z wściekłością

zatrzasnęła pokrywę kosza z truskawkami. Chciało jej się

płakać.

Szykując się na przyjęcie u Myry, jednym uchem słuchała

starego filmu z Bogartem. Tylko słuchała, bo jakieś dwa tygo-

54 NORA ROBERTS

dnie wcześniej jej wysłużony telewizor stracił wreszcie kon­

trolę nad rozedrganym obrazem i zaczął pokazywać wyłącznie

jednolitą czerń. Nawet ją to bawiło. Czuła się tak, jakby miała

w pokoju ogromne radio.

Tak więc Bogy przemawiał ochrypłym głosem twardziela,

a ona spokojnie ubierała wieczorowy strój, który tym razem

składał się z obcisłej, wyszywanej koralikami kamizelki, wło­

żonej na koronkową sukienkę z falbaniastą spódnicą.

Jakoś udało jej się pokonać kiepski nastrój, który męczył

ją całe popołudnie. Zawsze twierdziła, że jeśli człowiek nie

przyzna się nawet przed samym sobą, że coś go dręczy, ne­

gatywne emocje w końcu same znikną.

Po raz trzeci odrzuciła konkury Alana MacGregora, jeśli

więc miał choć trochę ambicji, powinien dać jej już spokój.

I nawet jeśli w głębi serca żałowała, że nie dostanie więcej

truskawek ani innych niespodzianek, zdołała wmówić sobie,

że wcale jej tego nie szkoda.

Włożyła parę pantofli na niebotycznie wysokich obcasach,

a potem sięgnęła po torebkę i wrzuciła do niej kilka niezbęd­

nych drobiazgów: klucze, niemal doszczętnie zużytą pomadkę

i do połowy wyjedzoną paczkę miętowych dropsów.

- Nocujesz dzisiaj w domu? - zapytała Mojżesza, który

rozciągnął się bezwstydnie na jej łóżku. Na moment otworzył

oko, co uznała za potwierdzenie. - W porządku. Nie czekaj

na mnie - rzuciła, wychodząc z sypialni.

W salonie położyła torebkę na sporym pudle, do którego

zapakowała lampę dla Myry i już miała je podnieść, kiedy roz­

legło się pukanie do drzwi.

- Spodziewasz się gości? - Spojrzała pytająco na papugę.

Ciotka Em leniwie poruszyła skrzydłami, dając w ten sposób

wyraz swej całkowitej obojętności. Nie doczekawszy się od­

powiedzi, Shelby wzięła pudło i poszła otworzyć.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 55

W drzwiach stał Alan. Radość, jaką poczuła na jego widok,

zgasła niemal natychmiast po tym, jak się pojawiła, ustępując

miejsca lekkiej irytacji.

- Jeszcze jedna sąsiedzka wizyta? - Nawet nie usiłowała

udawać, że chce zaprosić go do środka. Wystawiła pudełko

na korytarz i stanęła w progu. Przy okazji ostentacyjnie obej­

rzała jedwabny krawat i ciemny garnitur, który leżał na nim

bez zarzutu. - Trochę dziwny strój jak na wieczorną przecha­

dzkę - skomentowała.

Nie przejął się jej sarkazmem. Przed chwilą radosny błysk

jej oczu zdradził mu, że ucieszyła ją jego wizyta.

- Jako urzędnik w służbie publicznej czuję się w obowiąz­

ku oszczędzać nasze zasoby naturalne i chronić środowisko

- oznajmił, po czym wyciągnął z kieszeni spinkę, do której

była przyczepiona gałązka pachnącego groszku, i wpiął jej we

włosy. - Dlatego podwiozę cię do Ditmeyerów. Możesz to po­

traktować jako walkę z zanieczyszczeniem powietrza.

Poczuła ulotny, słodki zapach groszku i natychmiast zapra­

gnęła dotknąć delikatnego kwiatka. Co się z nią dzieje?

- Ty też wybierasz się na małe... spotkanko u Myry?
- Tak. Jesteś gotowa?
Zmrużyła oczy, próbując odgadnąć, jakim cudem Myra do­

myśliła się, kto przysłał truskawki.

- Kiedy cię zaprosiła?
- Hmmm - Nie mógł się skupić, bo rozpraszała go ko­

ronka, pod którą jaśniała gładka skóra jej szyi. - Jakiś czas

temu, zdaje się na koktajlu u Write'ow.

To uspokoiło Shelby. Zwykły zbieg okoliczności, powie­

działa sobie w myślach.

- Dziękuję za propozycję podwiezienia, senatorze, ale nie

skorzystam. Pojadę swoim samochodem. Do zobaczenia przy

bufecie.

56 NORA ROBERTS

- W takim razie ty podwieź mnie - zaproponował pojed­

nawczo. - Przecież nie chcemy, żeby do atmosfery przedostało

się za dużo dwutlenku węgla. Może ci pomóc? - zapytał, wska­

zując pudło.

Mocniej chwyciła pakunek, jakby chcąc w ten sposób zre­

kompensować sobie fakt, że wyraźnie słabła jej niegdyś żelazna

wola. Wszystko przez ten jego uwodzicielski uśmiech, wyjaś­

niła sobie szybko.

- Posłuchaj, Alan - zaczęła zdecydowanym tonem, nieco

zaskoczona jego uporem. - Co ty wyrabiasz?

- To jest... - Niespodziewanie pochylił się nad nią i po­

całował ją tak gorąco, że niemal wypuściła z rąk pudło z lam­

pą. - Coś, co nasi przodkowie nazwaliby oblężeniem - do­

kończył cicho. - Musisz wiedzieć, że MacGregorowie słynęli

z tego, że nie odpuścili żadnej twierdzy, dopóki nie padła.

- Zdaje się, że w bezpośrednich starciach też nieźle sobie

radzicie - próbowała zażartować, choć z trudem panowała nad

drżeniem głosu.

Alan roześmiał się i gdyby nie zdążyła w porę się odsunąć,

pocałowałby ją znowu.

- Niech ci będzie - zadecydowała szybko, podając mu

pudło. - Pojedziemy razem. Nie chcę być odsądzona od czci

i wiary za to, że zanieczyszczam atmosferę. Ty prowadzisz,

a ja dzięki temu wypiję więcej wina - dodała z chytrym uśmie­

szkiem.

- Nie wyłączyłaś telewizora - zauważył, kiedy zaczęła

szukać w torbie w kluczy.

- Nie szkodzi. I tak jest zepsuty - rzuciła przez ramię

i zbiegła po schodach, nie bacząc na wysokie obcasy i deli­

katne paseczki pantofli.

Zatrzymała się dopiero na pogrążającej się w mroku ulicy.

Roześmiała się na całe gardło i odwróciła do Alana.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 57

- Co prawda jedziemy razem, ale niech ci czasem nie

przyjdzie do głowy, że to randka - stwierdziła, grożąc mu pal­

cem. - Powiedzmy, że jest to... umowa transportowa. Dobrze

brzmi, prawda? Trochę pompatycznie, a więc tak, jak lubisz.

Mmm, podoba mi się twoje auto - mruknęła i pogładziła dach

granatowego mercedesa. - Jest taki dostojny.

- Wiesz, że masz interesujący sposób obrażania ludzi? -

zapytał, chowając pudło do bagażnika.

Znowu parsknęła śmiechem. Podeszła do niego i znienacka

oświadczyła:

- Wiesz, MacGregor, że ja cię nawet lubię. - Objęła go

za szyję i po przyjacielsku cmoknęła w policzek, nieświadoma,

że tym niewinnym pocałunkiem budzi w nim namiętność. -

Naprawdę cię lubię! - Odchyliła głowę i spojrzała na niego

z uśmiechem, który rozświetlił całą jej twarz. - Mogłabym po­

wiedzieć dziesiątkom facetów, że podoba mi się ich mercedes,

a oni nawet by się nie zorientowali, że z nich kpię.

- A więc zapunktowałem za spostrzegawczość. - Położył

dłonie na jej biodrach.

- Oraz parę innych rzeczy - uzupełniła. Jej spojrzenie za­

trzymało się na jego wargach, a oczy pociemniały. Z każdą

chwilą rosło napięcie. Bezwiednie rozchyliła usta. - Nienawi­

dzę siebie za to, ale mam ochotę cię pocałować. Teraz, kiedy

zapada zmrok - wyznała. - Zawsze mi się zdawało, że o zmie­

rzchu można bezkarnie popełnić największe szaleństwo.

Uniosła się na palcach i przycisnęła usta do jego warg.

Z trudem stłumił chęć, by przytulić ją mocniej. Nie powinien

jej ponaglać, pomyślał, sama musi zdecydować, czego pragnie.

Tylko w ten sposób uda mu się zaprowadzić ją tam, gdzie
chciał.

Przytulona do Alana, czuła szybkie uderzenia jego serca.

W ustach miała ten sam obezwładniający smak, jak podczas

58 NORA ROBERTS

pierwszego pocałunku. Jak to możliwe, że żyła dotąd bez nie­
go? I jak poradzi sobie z tęsknotą, kiedy już uda jej się prze­
konać go, że nie powinni się widywać?

- Alan... - szepnęła. Odsunęła się lekko, ciągle wpatrzona

w jego oczy. Mówiły jej, że mogła mu zaufać, że potrafiłby
dać jej poczucie bezpieczeństwa. Jednak tak wiele ich różniło...

- Lepiej już jedźmy - rzuciła pozornie obojętnym tonem. -
Zaraz będzie całkiem ciemno.

Rzęsiście oświetlony dom Ditmeyerów pięknie prezentował

się na tle ciemniejącego nieba, a barwne szaleństwo floksów

przyciągało oczy w stronę skalnego ogródka. Shelby nie mogła
się na nie napatrzeć, więc dopiero po chwili zerknęła na par­
kujące obok samochody. Elegancki lincoln z dyplomatyczną
rejestracją podpowiedział jej, że jej matka już się zjawiła.

- Znasz ambasadora Dilleneau? - zapytała, kiedy Alan po­

magał jej wysiąść.

- Raczej słabo.
- Kocha się w mojej matce - oznajmiła, odgarniając nie­

dbale grzywkę. - Nie byłoby w tym nic dziwnego, bo robią

to wszyscy faceci, ale coś mi się zdaje, że ten ma u niej szanse.

- Jesteś zaskoczona?
- Trochę - przyznała. - Ale z drugiej strony to takie słod­

kie. Zwłaszcza kiedy mama się rumieni - dodała ze śmiechem.

- Ty byś tego nie robiła? - Leciutko musnął kciukiem jej

policzek. Ten niewinny dotyk wystarczył, by natychmiast za­

pomniała o matce i jej adoratorach.

- Czego bym nie robiła?
- Nie rumieniłabyś się?

- Owszem, ale ostatni raz zdarzyło mi się to, kiedy miałam

jakieś dwanaście lat, a on trzydzieści parę. Pamiętam, że przyszedł

naprawić nam termę - paplała, próbując ukryć zmieszanie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 59

- A co takiego zrobił, że aż się zaczerwieniłaś?

- Nic, wystarczyło, że się do mnie uśmiechnął. Miał wy­

szczerbioną jedynkę, a mnie się to wtedy wydawało strasznie

seksowne.

Roześmiał się i zdążył ją pocałować, nim Myra otworzyła

drzwi.

- Proszę, proszę - powitała ich, nie próbując nawet ukryć

pełnego satysfakcji uśmiechu. - Witam państwa. Widzę, że jed­

nak się spotkaliście.

- Skąd ci to przyszło do głowy? - zapytała Shelby, wcho­

dząc do środka.

Myra spojrzała wymownie najpierw na nią, a potem na Ala­

na i zapytała, jak gdyby nigdy nic:

- Czy mi się zdaje, czy czuję zapach świeżych truskawek?
- Przyniosłam ci lampę. - Shelby szybko zmieniła temat,

wskazując pudło, które niósł Alan. - Gdzie ją postawić?

- Choćby tutaj. Wchodźcie dalej. Jest już parę osób, sami

najbliżsi przyjaciele, więc można swobodnie plotkować - traj-

kotała Myra, ujmując ich pod ramiona i prowadząc do salonu.

- Herbert, kochany - zwróciła się do męża - przygotuj dwa

pyszne aperitify. Koniecznie musicie spróbować, to moje naj­

nowsze odkrycie, cudowny likier z czarnej porzeczki.

- Herbert - Shelby podeszła do sędziego i wycałowała go

w oba policzki. - Znowu udało ci się wyskoczyć na mały rejs,

co? - zapytała, widząc świeżą opaleniznę. - Powiedz lepiej,

kiedy wybierzemy się razem na plażę, żeby trochę popływać

na desce?

- Jak tak mówisz, dziecino, to prawię wierzę, że to mo­

żliwe - serdecznie przytulił ją do siebie. - Cieszę się, że cię

widzę. - Wyciągnął rękę do Alana. Miał szczerą, miłą twarz

poznaczoną zmarszczkami w sposób, który sprawiał, że naty­

chmiast kojarzyło go się z dobrotliwym dziaduniem. Zdecy-

60 NORA ROBERTS

dowanie nie wyglądał na kogoś, kim był niezaprzeczalnie, czyli

na najważniejszego sędziego w kraju. - Znacie tu wszystkich,

więc nie muszę nikogo przedstawiać. Zaraz podam wam

driniki.

- Cześć, mamo! - Schylając się do policzka matki, Shelby

dostrzegła lśnienie pięknych kolczyków ze szmaragdami. -

Skąd masz takie cudo? Nigdy dotąd ich nie widziałam.

- To prezent od Antona. - Debora nie umiała powstrzymać

leciutkiego rumieńca. - Chciał mi w ten sposób podziękować

za koktajl, który wydałam na jego cześć.

- Aha - Shelby przeniosła wzrok na szczupłego Francuza,

stojącego u boku matki. - Ma pan wyśmienity gust, ambasa­

dorze - pochwaliła, podając mu rękę na powitanie.

Z błyskiem w oku schylił się do jej dłoni, a zrobił to tak

szarmancko, że wybaczyła mu nawet odstające uszy.

- Jest pani jak zwykle piękna i czarująca - odpowiedział,

a potem zwrócił się do Alana: - Miło pana spotkać, senatorze,

w tak przyjemnej i niezobowiązującej atmosferze.

- Nie wiedziałam, senatorze - uśmiechnęła się promiennie

Debora - że zna pan moją córkę.

- Od niedawna próbujemy wspólnymi siłami przełamać

pewną rodzinną tradycję - odparł, przyjmując od sędziego

szklaneczkę z drinkiem.

Mina Debory nie pozostawiała wątpliwości co do tego, że

nie ma pojęcia, o czym mowa.

- Alan ma na myśli stare waśnie pomiędzy naszymi rodami

- wyjaśniła Shelby, po czym ze swoją szklaneczką porzeczko­

wego likieru przysiadła na poręczy fotela.

- Waśnie... - zdziwiła się Debora. - A tak, już sobie przy­

pominam. MacGregorowie i Campbellowie byli śmiertelnymi

wrogami, jeszcze w czasach, kiedy mieszkali w Szkocji. Pra­

wdę mówiąc, zupełnie nie pamiętam, o co poszło.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 61

- O to, że Campbellowie przywłaszczyli sobie naszą ziemie

- objaśnił ją Alan uprzejmie.

- To wasza wersja - wtrąciła Shelby. - Myśmy tę ziemię

otrzymali na mocy królewskiego dekretu. Od tego czasu nasi

i przodkowie przestali, mówiąc delikatnie, darzyć się wzajemną

i sympatią.

Alan uśmiechnął się zagadkowo.
- Chciałbym kiedyś posłuchać, jak spierasz się o to z mo-

im ojcem - powiedział.

- Ale byłaby jatka! - roześmiała się Myra. - Herbercie,

czy możesz sobie wyobrazić naszą Shelby stającą oko w oko

z Danielem? Dwie rude, uparte i rozpalone głowy! Wiesz co,
Alanie, powinieneś doprowadzić kiedyś do ich spotkania.

-

Wyobraź sobie, że myślałem już o tym.

- Doprawdy? - Shelby nie potrafiła ukryć zdziwienia

i ciekawości.

- Tak. Myślałem, i to całkiem poważnie.
- Byłam jakiś czas temu w Hyannis Port - powiedziała

Myra i z zadowoleniem klepnęła Shelby w udo. - Rodzinne

gniazdo MacGregorów powinno przypaść ci do gustu, bo lubisz

rzeczy, powiedzmy... nietypowe. Prawda?

- Zgadza się - przytaknęła Debora - choć szczerze mó­

wiąc, zupełnie nie wiem dlaczego. Zresztą moje dzieci ciągle

jeszcze stanowią dla mnie zagadkę. To takie niespokojne duchy.

Mam tylko nadzieję, że w końcu się ustatkują - wyznała. -

Pan, senatorze, jest kawalerem, prawda?

Czując, na co się zanosi, Shelby postanowiła obrócić wszy­

stko w żart.

- Co wy na to - zapytała, obserwując z uwagą ciemny

i płyn w swojej szklance - żebym sobie gdzieś poszła, a wy

| w tym czasie spokojnie omówicie wszystkie szczegóły umowy

przedmałżeńskiej?

62

NORA ROBERTS

- No wiesz! - obruszyła się Debora, ignorując nagły wy­

buch wesołości sędziego.

- Każdemu rodzicowi trudno pogodzić się z tym, że dzieci

w końcu dorastają i stają się niezależne - załagodził Dilleneau.
- Wiem to, bo wychowałem dwie córki, które mają już własne

dzieci. Mimo to ciągle się o nie martwię. Powiedz nam, Myro,

co słychać u twoich pociech? Podobno doczekałaś się kolej­

nego wnuka?

Nie było lepszego sposobu na szybką zmianę tematu. Shel­

by uśmiechnęła się do ambasadora z uznaniem, on zaś z uprzej­

mym zainteresowaniem wysłuchiwał opowieści o pierwszym

ząbku wnuka Myry.

Pasuje do niej, pomyślała spoglądając spod rzęs na matkę.

Doskonale wiedziała, że Debora należy do tego gatunku kobiet,

które nie mając u boku mężczyzny, nie czują się spełnione.

Dawno temu została wychowana na idealną żonę dla polityka.

Miała wszystko, czego potrzeba, by stać się ozdobą salonów
- doskonałe maniery, anielską cierpliwość, świetny gust.

Shelby westchnęła pod nosem. Jak to możliwe, że były

z matką tak bardzo do siebie podobne, a jednocześnie tak róż­

ne? Jej samej wydawało się, że elegancki świat, w którym ob­

racała się Debora, przypominał złotą klatkę, wprawdzie wy­

ściełaną jedwabiem, ale zawsze klatkę.

Doskonale wiedziała, co kryło się pod warstewką blichtru

i elegancji. Z jednej strony nuda długich oficjalnych przyjęć,

przemów i ceremonii, a z drugiej tysiące obaw i ciągły nie­

pokój o życie najbliższych. Jej ojcu nie pomogli ochroniarze,

kiedy zginął od kuli zamachowca.

Wtedy obiecała sobie, że nie pozwoli, by świat polityki

zawładnął jej życiem. Nie pokocha człowieka, podporządkowa­

nego rytmowi wyborów i sesji. Nie zniosłaby, gdyby zginąć

miał tak gwałtowną śmiercią jak niegdyś jej ojciec.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 63

Zamyślona, nie włączała się do rozmowy, całą uwagę po­

święcając kryształowej szklaneczce, którą obracała w palcach.

Kiedy podniosła głowę, natychmiast napotkała wzrok Alana.

W jego oczach dostrzegła nieme pytanie. Czasami miała

wrażenie, że obserwuje ją bacznie, czekając na moment nie­

uwagi, który pozwoli mu odkryć wszystkie jej tajemnice i ma­

rzenia. Czuła się tak, jakby chciał okraść ją z prywatności, we­

drzeć się do jej umysłu.

Łajdak. Niewiele brakowało, a powiedziałaby to głośno.

Musiał jednak wyczytać to w jej oczach, bo uśmiechnął się

lekko, dając jej znak, że zrozumiał, co nie oznaczało, że zmieni

taktykę. Oblężenie trwało. Pozostało jej tylko mieć nadzieję,

że zdoła je wytrzymać.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Cały następny tydzień spędziła niezwykle pracowicie, ogar­

nięta twórczą pasją, jaka zdarzała jej się regularnie co kilka

miesięcy. Przez trzy dni z rzędu galerią zajmował się wyłącznie

Kyle, ona natomiast zamknęła się w pracowni, godzinami sie­

dząc przy kole albo przygotowując glazurę.

Doskonale zdawała sobie sprawę, że pracuje tak intensyw­

nie, bo musi poradzić sobie jakoś z problemem, który nazywał

się Alan MacGregor. Do tej pory metoda ucieczki w pracę zwy­

kle pomagała jej rozładować napięcie i stres. Jednak nie tym

razem.

W nocy z piątku na sobotę wyczerpała się energia, która

pchała ją do działania przez cały tydzień. Mimo to senator

MacGregor uparcie panoszył się w jej myślach, choć już dawno

powinno go tam nie być. Złościło ją to, lecz fakt pozostawał

faktem. Wspomnienie Alana nie dawało jej spokoju i rozpra­

szało ją tak bardzo, jak on sam na przyjęciu u Ditmeyerów.

Wprawdzie udało jej się do końca wieczoru utrzymywać

swobodny dystans, jednak już w progu jej mieszkania zbił ją

z pantałyku kolejnym namiętnym pocałunkiem. O dziwo, nie

nalegał, żeby zaprosiła go na drinka, za co pewnie byłaby mu

głęboko wdzięczna, gdyby nie podejrzenie, że jest to element

strategii zdobywania twierdzy. Mogłaby przysiąc, że postano­

wił uśpić jej czujność i sprawić, by zaczęła gubić się w do­

mysłach. Niestety, musiała przyznać, że wybrał mądrą taktykę.

Wiedziała, że pojechał na kilka dni do Bostonu. Nie omie-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 65

szkał zawiadomić ją o tym telefonicznie, choć nigdy nie dała

mu do zrozumienia, że chciałaby wiedzieć, dokąd się wybiera.

Wreszcie mogła odetchnąć z ulgą. Był setki mil od Wa­

szyngtonu, więc nie groziło jej, że ni z tego ni z owego zjawi

się nieproszony w galerii albo pracowni. Przy okazji obiecała

sobie, że jeśli jeszcze raz złoży jej niezapowiedzianą wizytę,

nawet nie otworzy mu drzwi. Z całych sił starała się uwierzyć,

że rzeczywiście uda jej się tak postąpić.

Tymczasem gdzieś w połowie tygodnia pojawiła się świnka,

duża, wypychana zabawka, z aksamitnymi uszami i głupawym

uśmieszkiem przyklejonym do ryjka w kolorze lawendy. Wcis­

nęła ją w kąt szafy, starając się jak najszybciej zapomnieć o za­

skakującym podarunku.

Niestety, nie przychodziło jej to łatwo. Wszystko wskazy­

wało na to, że Alan zorientował się już, że najszybciej można

ją podbić, odwołując się do jej specyficznego poczucia humoru.

Zaskoczył ją, bo uważała, iż on sam nie ma go za grosz. A tu

proszę, niespodziewanie przysłał jej lawendową świnkę.

Jak powinna potraktować faceta, który z jednej strony ob­

nosił się ze swymi sztywnymi i konserwatywnymi manierami,

a z drugiej potrafił, ot, tak sobie, pójść do sklepu z zabawkami

po pluszową maskotkę? I udało mu się. Zupełnie ją rozbroił.

Musiała przyznać, że jego nietypowe gesty zaczynają ją na

prawdę bawić.

Cieszyła ją zwłaszcza myśl, że udało jej się uaktywnić do­

wcipną stronę jego osobowości, którą do tej pory skrzętnie

ukrywał. Ona, Shelby Campbell zmieniła poważnego senatora

w pełnego uroku mężczyznę. Mimo to Alan nie zdoła zmienić

jej postanowienia, obiecała sobie. A już na pewno nie dokona

tego, przysyłając zabawne maskotki.

Ostatecznie jednak świnka została uwolniona z ciemnej sza-

fy i zajęła miejsce w sypialni, tuż obok łóżka, a na cześć swo-

66 NORA ROBERTS

jego ofiarodawcy została nazwana MacGregor. Co więcej, była

jedynym MacGregorem, z którym Shelby zamierzała sypiać.

Mogła zwalczać wszelkie wspomnienia o Alanie, ale nie

potrafiła zapobiec temu, że pojawiał się w jej snach. Przycho­

dził do niej każdej nocy, choćby padała z nóg ze zmęczenia.

Wystarczyło, że położyła się do staroświeckiego, mosiężnego

łoża, w którym sypiała, i zamknęła oczy, a wizja Alana po­

wracała natychmiast.

Raz przyśniło jej się nawet, że rozmnożył się i co najmniej

dwunastu Alanów oblegało jej dom. W tym śnie wiedziała, że

jeśli spróbuje ucieczki, schwytają ją z łatwością, jeśli zaś zo­

stanie w środku, jak nic postrada zmysły. Obudziła się spocona,

z walącym sercem, a potem długo nie mogła zasnąć, klnąc

w duchu jego bezsensowną gadaninę o obleganiu twierdzy

i własną nadpobudliwą wyobraźnię.

Kiedy tydzień miał się ku końcowi, była już tak wykoń­

czona tą wewnętrzną szarpaniną, że powzięła pewne niezłomne

postanowienie. Po pierwsze, nie przyjmie już żadnej niespo­

dziewanej przesyłki, a po drugie, jeśli usłyszy w słuchawce

jego głos, natychmiast się rozłączy.

Próbowała już przemówić mu do rozsądku łagodnie i cier­

pliwie. Nie pomogło, więc teraz wygarnie mu wszystko bez

ogródek. W końcu nawet uparty MacGregor musi zrozumieć,

że go nie chcą i że pora dać sobie spokój.

Przez cały tydzień pracowała bez wytchnienia, w sobotę

więc postanowiła sobie odpocząć. Poprosiła Kyla, żeby otwo­

rzył galerię o dziesiątej, dzięki czemu mogła pospać trochę dłu­

żej. Nie musiała też schodzić do pracowni, bo w czasie ostat­

nich dni zrobiła tyle rzeczy, że sklep miał zagwarantowane

zaopatrzenie na klika tygodni. Teraz zamierzała oddać się słod­

kiemu lenistwu.

Koło południa zbudziło ją głośne pukanie do drzwi. Nawet

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

67

nie chciało jej się otwierać oczu, toteż uznała, że zignoruje

nieproszonego gościa. Już miała obrócić się na drugi bok, kiedy

poczuła nagłe wyrzuty sumienia. Nie miała w zwyczaju unikać

spotkań, udając, że nie ma jej w domu.

Zła jak osa wygrzebała się z łóżka. Potknęła się o szlafrok,

podniosła go więc i założyła na siebie, żeby nie pętał się jej

pod stopami. Poczłapała w stronę korytarza, mrużąc oczy, ośle­

pione ostrym słońcem.

- Dzień dobry, panno Campbell. Mam dla pani kolejną

przesyłkę - powitał ją radośnie posłaniec, ten sam, który

wcześniej przyniósł truskawki i świnkę.

- Dzięki - wymamrotała, zbyt zaskoczona i zaspana, by

w porę przypomnieć sobie o własnym przyrzeczeniu. Machi­

nalnie wyciągnęła ręce, w które chłopak włożył sznurki dwóch

tuzinów różowych i żółtych balonów. Nim zdążyła się opa­

miętać, posłaniec zbiegł po schodach, a ona, zamykając drzwi,

na tyle ocknęła się z otępienia, że dotarło do niej, co się stało.

- O nie! - jęknęła.

Wtedy dostrzegła białą kopertę, przymocowaną do jednego

z baloników. Nawet nie będzie jej otwierać, zadecydowała na­

tychmiast. Po co, skoro i tak wiedziała, kto przysłał prezent.

Któżby inny, jak nie pan senator?

Rozzłoszczona, rozejrzała się w poszukiwaniu szpilki. Tak,

przekłuje wszystkie te przeklęte balony. Dlaczego nie? W koń­

cu wszystko to było tak idiotyczne, że mogła sobie pozwolić

na taki gest.

Nieopatrznie wypuściła z palców sznurki i różowo-żółta

chmura balonów zawisła pod sufitem. Zniecierpliwiona aż tu­

pnęła ze złości. Jeśli ten cholerny Alan wyobrażał sobie, że

uwiedzie ją głupawymi podarunkami i błyskotliwymi liścika­

mi, to miał, do diabła, rację!!!

Podskoczyła do góry i zaraz zaklęła szpetnie, bo chybiła

68 NORA ROBERTS

o centymetr. Po kolejnej nieudanej próbie wdrapała się na
krzesło i zdołała wreszcie złapać róg koperty. Rozerwała ją
pospiesznie i przeczytała liścik, który w niej znalazła:

Żółte jak słońce, różowe jak wiosna. Podziel się ze mną.

Alan.

- Doprowadzasz mnie do szału! - zawołała, wciąż stojąc

na krześle z balonami w jednej, a liścikiem w drugiej ręce.

Skąd wiedział? Jakim cudem wpadł na to, że właśnie takimi

pomysłami uda mu się ją zdobyć? Truskawki, świnki, balony...
Nie dawał jej żadnych szans. Jeszcze raz uniosła głowę, zła
na siebie, że tak łatwo pobudzał ją do śmiechu.

Pora zagrać w otwarte karty, powiedziała sobie, zeskakując

na podłogę. Musi być bardziej stanowcza, bo jeśli nic z tym
nie zrobi, Alan pewnie przyśle jej kolejną niespodziankę. Zaraz
do niego zadzwoni i powie mu, nie, lepiej zażąda, żeby naty­
chmiast przestał. Oznajmi mu, że ją irytuje, albo jeszcze lepiej,
że ją nudzi. Tak, nudzi, bo wtedy poczuje się bardziej dotknięty.

Sprawnie owinęła sznurki wokół dłoni i pomaszerowała do

telefonu. Przy jakiejś okazji Alan podał jej swój numer domo­
wy, którego wprawdzie ostentacyjnie nie zapisała, ale i tak za­
pamiętała każdą cyferkę. Przyciskając guziki, ćwiczyła, by ode­
zwać się odpowiednio wyniosłym i urażonym tonem.

- Halo! - To jedno słowo wystarczyło, że wojowniczy na­

strój uleciał, niczym powietrze z przekłutego balonika.

- Alan?
- Shelby?
Boże, jak tu się złościć, kiedy wymawia jej imię takim ci­

chym, poważnym głosem? Wzruszyła się, ale nie zamierzała
tego okazywać.

- Alan, to się musi skończyć. Natychmiast!

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 69

- Niemożliwe, bo jeszcze się nie zaczęło.
- Alan.... - Walczyła ze sobą, pamiętając, że jeszcze przed

chwilą postanowiła być stanowcza. - Mówię poważnie. Prze­

stań przysyłać mi wreszcie prezenty. Nie rozumiesz, że nie­

potrzebnie tracisz czas?

- Widocznie mam go za dużo - uciął. - Jak ci minął ty­

dzień?

- Miałam sporo pracy. Posłuchaj, ja naprawdę...
- Tęskniłem za tobą.
To jedno, proste zdanie sprawiło, że cała przemowa, jaką

sobie przygotowała, poszła w zapomnienie.

- Alan, proszę, nie próbuj...

- Tęskniłem co dzień i każdej nocy. Byłaś kiedyś w Bo­

stonie?

- Tak, jakiś czas temu. - Wciąż się broniła, ale jej wola

oporu słabła z każdą sekundą.

- Chciałbym, żebyśmy pojechali tam razem - ciągnął. -

Najlepiej jesienią, kiedy powietrze pachnie dymem i wilgot­

nymi liśćmi.

- Alan, nie dzwonię po to, żeby rozmawiać o Bostonie -

powiedziała twardo, ignorując szybsze bicie serca. - Powiem

wprost. Nie chcę, żebyś do mnie dzwonił, nie chcę, żebyś wpa­

dał bez zapowiedzi, za to... - mówiła coraz szybciej, nieświa­

domie podnosząc głos. Nie ułatwiał jej tego fakt, że wciąż

wyobrażała go sobie, jak stoi ze słuchawką w dłoni, wpatrzony

w przestrzeń swymi pięknymi, pełnymi zadumy oczami. - Za

to chcę, żebyś w końcu przestał zasypywać mnie balonami,

maskotkami i co tam jeszcze przyjdzie ci do głowy. Jasne?

- Jak słońce. Spotkasz się dziś ze mną?
Rany Boskie, czy on w ogóle słuchał, co do niego mówiła?

Wszystko spływało po nim jak woda po kaczce. Co powinna

powiedzieć, żeby wreszcie do niego dotarło?

70 NORA ROBERTS

- Na miłość boską! Człowieku!

- Nie denerwuj się - uspokoił, wprawiając ją w jeszcze

większe rozdrażnienie. - Proponuję ci coś, co można nazwać

wycieczką w celach poznawczych, a nie randkę. Pasuje?

- Nie! - zawołała, z trudem hamując śmiech. Nie mogła

przecież nie zauważyć komizmu tej sytuacji. - Nie, nie, nie!

- powtórzyła z naciskiem. - I jeszcze raz nie!

- Nie zabrzmiało to wystarczająco biurokratycznie - za­

uważył spokojnie.

Shelby do reszty straciła cierpliwość. Wszystko wskazy­

wało na to, że nie dojdzie z nim do porozumienia. Co gorsza,

jej złość ustępowała przed rozbawieniem. Nadal miała ochotę

go udusić, ale nie mogła dłużej powstrzymywać histerycznego

śmiechu.

- Dobrze, powiedzmy, że nasza całodniowa eskapada bę­

dzie miała na celu poszerzenie przyjacielskich stosunków po­

między naszymi niegdyś zwaśnionymi klanami - wyrecytował

wciąż niezmiennym tonem, jakby nie zauważył, że się z niego

śmieje.

- Znowu próbujesz mnie oczarować.
- I co? Udaje mi się?
- Alan - zawołała. - Czy nie wyraziłam się dość jasno?
Zamilkł na moment, zastanawiając się w duchu, czy właś­

nie to tak go fascynowało w tej kobiecie? Imponujące, że

w mgnieniu oka potrafiła przeistoczyć się z dziewczyny-kum-

pla w wyniosłą damę. Mógł pójść o zakład, że sama nawet

nie miała pojęcia, że jest po trosze jedną i drugą.

- Twój głos idealnie nadawałby się do przemówień - ode­

zwał się w końcu. - O której będziesz gotowa?

Westchnęła zrezygnowana, a po chwili zapytała:
- Czy jeśli się zgodzę spędzić z tobą dzień, przestaniesz

przysyłać mi te wszystkie cudactwa?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 71

- Wystarczy, jeśli dam ci słowo honoru polityka?

Znowu musiała się roześmiać.
- Dobra, niech ci będzie. Postawiłeś na swoim.
- Pogodna jest taka piękna, a ja od miesięcy nie miałem

wolnej soboty. Chodźmy gdzieś razem.

Nerwowo owijała wokół palca kabel telefonu. Szkoda było

mu odmówić, w końcu nie prosił o zbyt wiele. A poza tym...

tak bardzo chciała go zobaczyć!

- Zgoda - oznajmiła łaskawie. - Ale pamiętaj, że dzisiaj

robię wyjątek.

- Nazywaj to, jak chcesz. Dokąd chciałabyś pójść? W Mu­

zeum Narodowym jest wystawa sztuki flamandzkiej...

- Wybieram zoo - rzuciła bez namysłu i z drwiącym

uśmieszkiem czekała na jego reakcję.

- Dobrze. - Nawet się nie zająknął. - Będę u ciebie za

dziesięć minut.

Westchnęła głęboko, przyjmując do wiadomości smutną

prawdę, że ma do czynienia z człowiekiem, którego nic nie

zniechęci.

., - Alan, jeszcze nie jestem ubrana.

- To będę za pięć minut.
Ze śmiechem odłożyła słuchawkę.

- Lubię węże za ich oślizłą, pokrętną arogancję - oznajmiła

Shelby

Stała z nosem przyciśniętym do szyby terrarium i z lubo­

ścią wpatrywała się w śmiertelnie znudzonego węża boa. Alan

natomiast nie mniej uważnie przyglądał się jej.

Kiedy zaproponowała wycieczkę do zoo, nie był pewien

jej prawdziwych intencji. Albo rzeczywiście chciała tam pójść,

albo tylko ciekawiło ją, w jaki sposób przyjmie tak niecodzien­

ne życzenie. Prawdopodobnie chodziło o jedno i drugie.

72 NORA ROBERTS

Jedno nie pozostawiało cienia wątpliwości. Wyprawa do

Miejskiego Ogrodu Zoologicznego w piękne sobotnie przed­

południe oznaczała tłumy zwiedzających i hordy rozwrzesz-

czanych dzieciaków. Nie zaskoczył go więc ścisk i harmider,

panujący w pawilonie węży. Zresztą Shelby najwyraźniej nie

miała nic przeciwko temu, podobnie jak nie przeszkadzało jej,

że musi torować sobie drogę łokciami.

Kiedy przecisnęli się do klatki z opasłym pytonem, Alan

zaryzykował stwierdzenie, że gad wygląda zupełnie jak pewien

członek Izby Reprezentantów pochodzący z Nebraski. Słysząc

to trafne porównanie, Shelby zachichotała niczym mała, psotna

dziewczynka i natychmiast wyobraziła sobie spoconego, lekko

zezującego kongresmena z tłustym karkiem.

Rozbawiona, odwróciła się do Alana. Niewiele brakło, by

zetknęły się ich usta, więc spłoszona cofnęła się, nie bacząc,

że nadeptuje na palce innym zwiedzającym. Powinna była wró­

cić teraz do obserwacji węża, ale zamiast tego przechyliła tylko

głowę, tak że ich oczy znalazły się na jednej linii. Przemknęła

jej przez myśl, że kusi los.

Jeżeli ulegnie urokowi Alana i pozwoli, by to popołudnie

stało się czymś więcej niż zwykłą wycieczką, może się okazać,

że nie uda jej się już od niego uciec. Zbyt dobrze wiedziała,

z kim ma do czynienia. Senator MacGregor nie był typem fa­

ceta, z którego sideł łatwo się wyplątać, zwłaszcza gdy wpadło

się w nie z własnej woli. Ludzie tacy jak on potrafią po cichu,

metodycznie zdobywać przewagę nad innymi i wciągać ich

w swoje gry.

Świadomość ta wystarczyła, by Shelby miała się na bacz­

ności i traktowała tę znajomość dużo ostrożniej niż inne swoje

przygody. Poza tym nie mogła zapominać, że Alan był młodym,

ambitnym senatorem, z dokładnie zaplanowaną przyszłością.

Nie trzeba być jasnowidzem, by się domyślić, że za jakiś

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

73

czas spróbuje sięgnąć po najwyższy urząd. Nie trudno zgadnąć,

że zrobiłby to kosztem swego życia prywatnego i Shelby, oczy­

wiście gdyby uległa emocjom i zdecydowała się na dłuższy

związek.

- Strasznie tu dziś ciasno - mruknęła, nie odrywając od

niego wzroku.

- Powiem ci, że im dłużej tu jesteśmy... - Jakiś maluch

próbował dopchnąć się do szyby, przez co ich uda dotknęły

się na moment. - Tym bardziej podobają mi się węże.

- Widzisz! Ja też mam do nich słabość. Wszystko przez

mistyczną aurę wcielonego zła, która towarzyszy im od wieków

- jęknęła, bo tłum popchnął ją z taką siłą, że jej piersi uderzyły

o jego twardy tors.

- Grzech pierworodny... - szepnął, chłonąc znajomy za-

pach jej perfum. - Najpierw szatan skusił Ewę, a potem ona
Adama.

- Coś mi się zdaje, że Adam zbyt łatwo wymigał się od

odpowiedzialności. Wszystkie cięgi spadły na kobietę i węża,

a mężczyzna wyszedł z całej historii niczym niewiniątko, które

stało z boku i bezradnie patrzyło na te bezeceństwa - mówiła

nienaturalnie ożywionym tonem. Czuła, jak przyspieszył jej

puls, ale nie cofnęła się. Oczywiście dla dobra sprawy. Jeśli

miała się skutecznie bronić, musiała najpierw dobrze poznać

niebezpieczeństwo.

- Może nie tyle niewiniątko, co słaba istota, która nie umie

oprzeć się pokusie, kiedy ta przyjmuje postać pięknej kobiety.

Jego głos miał w sobie niebezpieczną miękkość, więc uz-

nała, że pora na rejteradę. Czym prędzej złapała go za rękaw

i pociągnęła do wyjścia.

- Chodźmy do słoni! - zawołała i zaczęła przeciskać się

w stronę jasnej plamy słonecznego światła.

Zwinnie manewrowała wśród tłumu, omijając po drodze

74 NORA ROBERTS

wszystkie dzieciaki w spacerówkach. Alan podążał za nią, za­

stanawiając się, dokąd właściwie tak się spieszyła.

Kiedy wydostali się na zalaną słońcem alejkę, wyciągnęła

z torby niemożliwie wielkie okulary przeciwsłoneczne, które

szybko wsunęła na nos, i pomaszerowała dalej.

Także i tu towarzyszyły im tłumy. Barierki ochronne ob­

lepione były rodzinami, młodszymi i starszymi parami zako­

chanych, dzieciakami, które trzymały w lepkich dłoniach to­

pniejące lody. W ciepłym powietrzu unosił się cierpki zwie­

rzęcy zapach. Zewsząd dobiegały porykiwania, piski, prychanie

i wszelki dziki jazgot.

Shelby niemal biegła przez wyasfaltowane alejki, zatrzy­

mując się przy kolejnych klatkach i obserwując ich mieszkań­

ców z takim entuzjazmem, jakby była w zoo pierwszy raz

w życiu.

- Popatrz tam. Przypomina mi ciebie - powiedziała, po­

kazując Alanowi czarną panterę, leniwie rozciągniętą w plamie

słońca.

- Tak? - Uważnie przyjrzał się zwierzęciu. - Też jestem

taki rozleniwiony i obojętny?

- Och, nie, senatorze! - roześmiała się głośno. - Raczej

cierpliwy i zadumany. I na tyle pewny siebie, by nie robić so­

bie nic z niewoli, bo przecież gdyby tylko chciał, umiałby sobie

z tym poradzić. - Mówiła niby o kocie, ale odwróciła się do

Alana i obserwowała go badawczo tak jak wcześniej drapież­

nika. - Myślę, że dawno już przeanalizował swoją sytuację

i doszedł do wniosku, że potrafi postawić na swoim. Zastana­

wiam się tylko - dodała, marszcząc brwi - co by zrobił, gdyby

ktoś naprawdę zalazł mu za skórę. Nie wygląda na takiego,

którego łatwo rozzłościć. Kocury już takie są. Znoszą wszystko

cierpliwie, aż nadchodzi dzień, kiedy ich wytrzymałość się koń­

czy. Wtedy zmieniają się w prawdziwe bestie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 75

Popatrzył na nią z zagadkowym uśmiechem, a potem wziął

ją za rękę i poprowadził w stronę innej alejki.

- Z reguły - powiedział - nie ma śmiałka, który by mu

się sprzeciwił.

Spojrzała obojętnie na jego znaczący uśmiech i jak gdyby

'nigdy nic zaproponowała, żeby poszli popatrzeć na małpy.

- Zawsze, kiedy je oglądam, mam nieodparte wrażenie, że

śledzę obrady Senatu - dodała słodkim głosem.

- Jędza! - stwierdził, pociągając ją lekko za włosy.
- Wiem, ale nic na to nie poradzę. Taki już mój urok. - Na

moment oparła głowę na jego ramieniu. - Doskonale zdaję so-

bie sprawę, że czasami bywam niemiła, tak samo zresztą mój
brat. Chyba odziedziczyliśmy to po dziadku ze strony ojca.

Przypomina niedźwiedzia grizzli. Jest duży, ciężki i zły na cały

świat.

- Ale za to go kochasz.
- Zgadłeś. Czekaj, kupię ci prażoną kukurydzę - oznajmiła

i nie pytając go o zdanie, poszła w stronę kiosku z przekąskami.

- Nie mogę włóczyć się przez cały dzień po zoo bez wiaderka

popcornu. Poproszę dużą porcję - powiedziała do sprzedawcy.

Wygrzebała z tylnej kieszeni dżinsów pomięty banknot,

a po czym wzięła wiaderko i zaczęła nim beztrosko wyma­

chiwać.

- Słuchaj, Alan... - zaczęła, ale najwyraźniej zmieniła

zdanie, bo umilkła i tylko pokręciła głową. - Nie, nic.

- Co takiego?
- Nic, chciałam ci coś wyznać, ale w porę sobie przypo­

mniałam, że nie jestem w tym zbyt dobra. Chodźmy lepiej do

małp.

- Zaraz, zaraz. Chyba nie sądzisz, że po takim wstępie

pozwolę ci zmienić temat? No, słucham, co chciałaś powie­

dzieć?

76 NORA ROBERTS

- Ja... po prostu zdawało mi się, że znalazłam dobry spo­

sób, żeby się ciebie pozbyć. Pomyślałam sobie, że zgodzę się

na spotkanie, ale pójdziemy do jakiegoś zwariowanego miejsca,

gdzie zanudzisz się na śmierć. Poza tym chciałam być maksy­

malnie złośliwa.

- Ty złośliwa? - w jego głosie brzmiała śmiertelna powa-

ga. - Myślałem, że zachowujesz się naturalnie.

- Auć! - Ze zbolałą miną chwyciła się za serce. - Tak

czy owak widzę, że jak do tej pory nie udało mi się skutecznie

cię zniechęcić.

- Tak myślisz? - Sięgnął po popcorn i jakby przy okazji

szepnął jej do ucha: - Skąd ta pewność?

- Powiedzmy, że to kobieca intuicja - odparła, siląc się

na swobodę, ale zdradziło ją lekkie drżenie głosu.

Od razu wyczuł jej zdenerwowanie i ucieszył się, pewien,

że elementy jego układanki wreszcie trafiają na właściwe miej­

sce. Jeszcze trochę cierpliwości i rozwagi i uda mu się dopiąć

swego.

- To dziwne - odezwał się po chwili. - Widocznie coś mu­

si być nie tak z tą twoją intuicją, bo przecież odkąd tu jesteśmy,

ani razu nie wspomniałem, że marzę o tym, by znaleźć jakiś

przytulny, mroczny pokoik, gdzie mógłbym się z tobą kochać

do utraty tchu. - W kosym spojrzeniu, jakim go obrzuciła, po­

jawiła się ostrożność i rezerwa. - W porządku. - Swobodnie

otoczył ją ramieniem. - Więcej o tym nie wspomnę. Przynaj­

mniej dopóki stąd nie wyjdziemy.

Uśmiechnęła się, ale zaraz energicznie pokręciła głową.
- To się nigdy nie stanie - powiedziała twardo. - Nie mo­

żemy sobie na to pozwolić.

- Wygląda na to, że także w tej kwestii mamy inne zdanie.

- Przystanął na mostku, by popatrzeć na pływające w dole ła­

będzie. - Bo moim zdaniem to się musi stać.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

77

- Nie rozumiesz mnie. - Ona także spojrzała na ptaki,

chcąc w ten sposób uciec przed jego badawczym wzrokiem.

Nie sądziła, że i tak zdążył zauważyć, że to, co powiedział,

sprawiło jej ulgę. - Musisz wreszcie uwierzyć, że kiedy coś

postanowię, nigdy nie zmieniam zdania.

- To znaczy, że mamy wiele wspólnego.

Z przyjemnością patrzył na jej włosy, w których jasne pro­

mienie słońca zapaliły tysiące ogników. Dotknął ich delikatnie,

opuszkami palców, próbując sobie wyobrazić, jak by wyglądały

po miłosnej nocy.

- Pragnę cię od chwili, kiedy cię ujrzałem, z każdą minutą

coraz bardziej.

Szybko odwróciła głowę, wyraźnie zaskoczona i wbrew

własnej woli uradowana. Była pewna, że jego słowa nie były

frazesem, tak często nadużywanym przez mężczyzn. Alan Mac-

Gregor dokładnie i precyzyjnie wyraził to, o czym myślał.

- A kiedy czegoś pragnę tak mocno - ciągnął, wodząc

kciukiem po jej policzku - nigdy nie rezygnuję.

Próbowała zachować spokój, ale kiedy musnął palcem jej

wargi, rozchyliła je instynktownie. Jej ciało przebiegł przy­

jemny dreszcz podniecenia.

- A więc - odezwała się żartobliwym tonem - będziesz

teraz ze wszystkich sił przekonywał mnie, że ja również ciebie

pragnę.

- Akurat do tego nie będę musiał cię przekonywać. -

Uśmiechnął się jednym z tych uśmiechów, którym nie sposób

było się oprzeć i objął dłonią jej szyję. - Natomiast muszę

sprawić, żebyś uwierzyła - mówił, przyciągając ją do siebie
- że twój punkt widzenia jest... beznadziejny.

Z jej silnej woli, z której jeszcze do niedawna była tak

dumna, nie został nawet ślad. Teraz pragnęła tylko poczuć na

sobie jego usta. On jednak, choć bez wątpienia widział, co się

78 NORA ROBERTS

z nią dzieje, zachowywał rezerwę. W końcu stali w miejscu

publicznym, a to skutecznie powstrzymywało jego zapał.

W napięciu wpatrywała się w jego spokojne, poważne oczy

i czekała, by wreszcie pochylił głowę i pozwolił zetknąć się

ich wargom. Zaczęła się już trochę niecierpliwić. Nim jednak

zdążyła zdecydować, czy zrobić krok naprzód, czy raczej się

cofnąć, poczuła, że ktoś niecierpliwie ciągnie ją za bluzkę.

Zerknęła przez ramię i zaskoczona ujrzała małego, może

ośmioletniego azjatyckiego chłopca, który wlepiał w nią wy­

czekujące spojrzenie. Zaraz też zaczął mówić do niej, szybko

wyrzucając z siebie słowa w swoim bardzo melodyjnym, ale

niestety kompletnie dla niej niezrozumiałym języku.

- Chwileczkę. Jeszcze raz, ale dużo wolniej - poprosiła,

bo z jego wywracania oczami i energicznej gestykulacji mogła

wyczytać tylko tyle, że dzieciak usilnie starał się powiedzieć

jej coś ważnego.

Łagodnie wyśliznęła się z objęć Alana i klęknęła przed

chłopcem, z całych sił próbując zrozumieć, o co mu chodzi.

W pierwszej chwili pomyślała, że pewnie się zgubił, jednak

przeczył temu wyraz jego pięknych czarnych oczu, w których

dostrzegła raczej dziecięcą złość niż strach.

Po króciutkiej pauzie chłopiec zaczął mówić znowu, jak

sądziła po koreańsku, po czym z głębokim westchnieniem wy­

ciągnął z kieszeni dwie pięciocentówki i pokazał palcem au­

tomat z kanną dla ptaków.

A więc o to chodzi, pomyślała Shelby, uśmiechając się do

chłopca. Miał odpowiednią sumę, ale nie potrafił rozpoznać

nominałów. Już miała sięgnąć do kieszeni, kiedy Alan okazał

się szybszy i wyciągnął dziesięciocentówkę. Z całkowitą po­

wagą wykonał kilka prostych gestów, które miały oznaczać,

że dwie piątki są równe jednej dziesiątce.

Mały pojął to w mig i oczy zajaśniały mu radością. Szyb-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 79

ciutko wziął z dłoni Alana jedną monetę, kładąc w zamian

dwie swoje. W pierwszej chwili Alan nie zamierzał przyjmo­

wać od chłopca drobniaków, ale jedno spojrzenie na wyraz

miłej buzi wystarczyło, by zmienił zdanie. Wziął pieniążki, po

czym lekko się skłonił. Mały Koreańczyk wyrzucił z siebie

kilka krótkich dźwięków, odwzajemnił ukłon i co sił pobiegł

do automatu.

Inny w takiej sytuacji próbowałby pewnie popisać się swoją

hojnością, pomyślała, śledząc wzrokiem chłopca, który z pa­

czką karmy stanął na brzegu i zaczął karmić łabędzie. Nato­

miast Alan najwyraźniej rozumiał, że dzieci także mają swój

honor, i dlatego zamiast wykazać się wielkodusznym gestem

dorosłego wujka, potraktował wymianę pieniędzy jak poważną

transakcję finansową pomiędzy dwoma mężczyznami. W do-

;.; datku zrobił to bez ani jednego słowa.

Wygodnie oparta o balustradę mostka obserwowała, jak ła­

będzie prześcigają się w wyławianiu pożywienia, przeginając

z gracją swoje smukłe szyje, by za moment schować je pod

wodą, albo wyciągnąć żarłocznie w pogoni za karmą. Syczały

przy tym na siebie i przepychały się, próbując gwałtownym

biciem silnych skrzydeł odpędzić intruza, który ośmielił się

zapędzić na ich terytorium.

Alan także patrzył na ptaki, stojąc tuż za nią z rękami opar­

tymi o poręcz po obu stronach jej ciała. Czuła za plecami jego

bliskość, przyjemne ciepło rozgrzanej słońcem skóry i uległa

nastrojowi chwili. Odchyliła się i oparła głowę na jego piersi.

- Przepiękny dzień - mruknęła sennie.
Nakrył dłońmi jej dłonie, oparł brodę o czubek jej głowy,

i przez chwilę wdychał zapach płomiennych włosów.

- Kiedy ostatni raz byłem w zoo, miałem nie więcej niż

dwanaście lat - powiedział zamyślony. - Pamiętam, że ojciec

jechał w interesach do Nowego Jorku, co zresztą zdarzało mu

80 NORA ROBERTS

się niezwykle rzadko, i postanowił, że pojedziemy tam całą

rodziną. - Zamilkł na moment i przytulił policzek do rozko­

sznie miękkich loków. - Zabrał nas do zoo, gdzie zresztą bawił

się najlepiej z nas wszystkich, a ja udawałem, że jestem za

duży na to, by jak jakiś brzdąc piszczeć z radości na widok

lwa albo tygrysa. To dziwne, że kiedy człowiek jest dzieckiem,

za wszelką cenę stara się udawać dorosłego. Tymczasem na­

prawdę nie ma się do czego spieszyć.

- Ja udawałam dorosłą przez całe pół roku - wyznała, my­

śląc jednocześnie, że zachwyt nad dorosłą powagą jeszcze mu

nie minął. - Mniej więcej tak długo zwracałam się do matki

po imieniu.

- Ile miałaś wtedy lat?
- Trzynaście. Deboro, mówiłam do niej z wystudiowaną

manierą w głosie, bo wydawało mi się to bardzo eleganckie,

uważam, że jestem wystarczająco dorosła, żeby zrobić sobie

jasne pasemka. Matka odpowiadała jak zwykle dyplomatycz­

nie. Obiecywała mi, że niedługo o tym porozmawiamy. Potem

mówiła, jak bardzo jest dumna, że ma tak dojrzałą córkę, która

potrafi podejmować dorosłe decyzje i która nie jest ani trochę

zepsuta i trzpiotowata, jak tyle dziewcząt w moim wieku.

- I co? Zapominałaś o pasemkach?
- Pewnie! Kto by nie zapomniał, gdyby tak zaspokojono

jego miłość własną! - Roześmiała się na wspomnienie tych

rozmów, a potem wzięła go pod ramię i lekko pociągnęła dalej.

- Najciekawsze, że dopiero jako dwudziestolatka pojęłam cały

jej mistrzowski spryt, a raczej macierzyńską mądrość, z jaką

traktowała moje problemy. Ani ja, ani mój brat nie byliśmy

łatwymi dziećmi.

- Jesteście do siebie podobni?
- Grant i ja? - Wahała się przez chwilę. - Może trochę.

Jednak mój brat, zupełnie odwrotnie niż ja, uwielbia samotność.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 81

Kiedy znajdzie się między ludźmi, z reguły stoi z boku i ba­

cznie ich obserwuje. Nie wiem, jak to robi, ale potrafi ich

przyciągać albo trzymać na dystans, jak mu się podoba. Może

żyć bez towarzystwa przez cale tygodnie, ba, nawet miesiące.

Ja nie byłabym w stanie przeżyć zupełnie sama nawet jednego

dnia.

- Nie będę się spierał, ale zdaje mi się, że ty również robisz

z ludźmi, na co tylko masz ochotę. Ty też na przemian przy­

ciągasz ich i odpychasz. Przypuszczam, że nigdy nie pozwo­

liłaś, żeby ktoś, jakiś mężczyzna - uściślił - za bardzo się do

ciebie zbliżył.

Miała ochotę skwitować jego uwagę w najbardziej złośliwy

sposób, na jaki ją było stać, ale po chwili zastanowienia zde­

cydowała się na bardziej subtelną reakcję.

- Zdaje się, że przemówiło twoje zranione męskie ego -

powiedziała łagodnie. - Mówisz tak, bo cię odrzuciłam.

- Raczej próbowałaś zniechęcić - sprostował, podnosząc

do ust jej dłoń. - A jednak jesteśmy tu dzisiaj razem...

- Mhmm... - mruknęła, wodząc wzrokiem po nieprze­

branym tłumie zwiedzających. - I to w jakże intymnej atmo­

sferze - dodała z niewinną miną, kiedy obok nich przebiegł

jakiś zdenerwowany ojciec z wrzeszczącym bobasem w ra-

mionach.

- Obydwoje przywykliśmy do życia w tłumie.
Niczym kapryśne dziecko zatrzymała się nagle na środku

alejki i niespodziewanie zarzuciła mu ręce na szyję.

- Można to tak nazwać, senatorze.
Spodziewała się, że będzie próbował jak najszybciej wy­

plątać się z jej objęć albo roześmieje się i przytuli ją szybko,

ale jego reakcja zupełnie ją zaskoczyła.

Przytrzymał ją przy sobie miękko i pochylił nieco głowę

tak, że poczuła na wargach jego oddech. W jego intensywnym,

82 NORA ROBERTS

nagle pociemniałym spojrzeniu wyczytała obietnicę i ledwo

okiełznaną namiętność.

Nie mogła dłużej wpatrywać się w jego oczy i instynktow­

nie zacisnęła powieki. Wyglądało na to, że jej sztuczki obróciły

się przeciwko niej. Alan nie dawał się wodzić za nos.

Czuła przy sobie jego ciepło, słyszała głośne bicie serca i

w jednej chwili zrozumiała coś, co poruszyło ją do głębi. Nie

potrafiła powstrzymać głuchego żalu i tęsknoty za tym, co mia­

ło nigdy nie nastąpić. Cofnęła się o krok.

- Lepiej wracajmy.
- Za późno! - rzucił przez zaciśnięte zęby.
Uniosła brwi, zaintrygowana tonem jego głosu. Pierwszy

raz okazał przy niej rozdrażnienie. Co prawda już wcześniej

zdawało jej się, że dostrzega coś jakby błysk złości w jego

oczach, ale iskra ta zgasła tak szybko, że nie była potem pewna,

czy jej się nie przywidziało. Teraz nie miała żadnych wątpli­

wości. Może to wskazówka, jak powinna z nim postępować.

Jeśli zacznie go drażnić, zostawi ją w końcu w spokoju.

Jej skóra była ciągle przyjemnie rozgrzana. I za bardzo wra­

żliwa na dotyk, myślała, kiedy szli w stronę parkingu. Czuła,

że z każdą chwilą jej opór słabnie i już naprawdę niewiele

trzeba, by uległa jego urokowi, czy tego chciała, czy nie. Może

zresztą problem polegał na tym, że to już się stało.

To, że dotąd nie zostali kochankami, nie zmieniało faktu,

że nie mogła przestać o nim myśleć. Bez reszty zawładnął jej

sercem i umysłem. Miała teraz tylko jedno wyjście. Musiała

zdecydowanie zerwać tę znajomość, i choć wiedziała, że będzie

z tego powodu cierpiała, lepiej, żeby stało się to teraz.

Znajdzie jakiś sposób, żeby zmusić go, by zostawił ją

w spokoju. Wymyśli coś, żeby zaleźć mu za skórę, pomyślała

z uśmieszkiem, który bardziej przypominał cierpiętniczy gry­

mas. To akurat zawsze potrafiła robić świetnie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 83

- Wiesz, że całkiem dobrze się bawiłam - oznajmiła lekkim

tonem, kiedy wyjeżdżali na ulicę. - Cieszę się, że namówiłeś mnie

na to wyjście, bo miałam plany dopiero na wieczór. Cały dzień

spędziłabym pewnie w domu i nudziła się jak mops.

Zapadła długa, męcząca cisza. Alan poprawił się w fotelu

i zaczął bębnić palcami w kierownicę, próbując pozbyć się nie­

przyjemnego kłucia w dole brzucha.

- Zawsze z przyjemnością zapełnię pustą godzinkę czy

dwie - odpowiedział, całą uwagę skupiając na powadzeniu sa­

mochodu. Nie powinien był tulić jej do siebie, wyrzucał sobie

w myślach. Nie dość, że niczego tym nie osiągnął, to jeszcze

zatęsknił za jej bliskością jeszcze bardziej, o ile w ogóle było

to możliwe.

- Muszę powiedzieć, że fajnie spędza się z tobą czas. Bo

w ogóle jesteś fajny facet, zwłaszcza jak na polityka - brnęła kon­

sekwentnie. Fajny? zapytała samą siebie, opuszczając szybę, bo

na wspomnienie jego spojrzenia ciągle robiło się jej gorąco. Cie­

kawe, ile jeszcze takich bzdur będzie musiała dzisiaj powiedzieć?

Najlepsze, że wcale nie jesteś nadętym bufonem.

Posłał jej uważne i chłodne spojrzenie, co tylko utwierdziło

ją w przekonaniu, że wybrała właściwą metodę postępowania.

- Mówisz, że nie jestem nadęty... - powtórzył, przerywa­

jąc niezręczne milczenie.

- Zupełnie nie! - Uśmiechnęła się promiennie. -I w nagrodę

za to dostaniesz mój głos w wyborach prezydenckich. Fajnie mieć

prezydenta, który nie jest czerstwym sztywniakiem.

Zatrzymał się na czerwonym świetle i nim spojrzał na nią,

długo wpatrywała się w sygnalizator.

- Twoje docinki nie są dziś zbyt subtelne - powiedział.

- Docinki? - Jej brwi powędrowały do góry w wyrazie

największego zaskoczenia. - Myślałam, że to pochlebstwa. Bo

w końcu czy nie chodzi w tym wszystkim tylko o głosy? Prze-

84 NORA ROBERTS

cież one liczą się najbardziej. Oczywiście, poza żądzą zwy­

cięstwa.

Światło zdążyło zmienić się na zielone, ale minęło kilka­

naście sekund, nim samochód ruszył z miejsca.

- Uważaj. - Kostki jego palców aż zbielały, tak mocno

zacisnął je na kierownicy.

A więc jednak można wyprowadzić cię z równowagi, po­

myślała, szczerze nienawidząc samej siebie za to, co zamierzała

zrobić.

- Widzę, że się denerwujesz. W porządku. - Niedbale

strząsnęła z uda nieistniejący pyłek. - W sumie nie mam nic

przeciwko nadwrażliwości.

- Kwestia mojej wrażliwości nie ma tu nic do rzeczy. Jeśli

starasz się być nieznośna, to muszę przyznać, że ci się udaje.

- Jejku, jejku! Aleśmy się zrobili oficjalni, całkiem jak na

Kapitolu - prychnęła z jawną drwiną.

Kiedy podjeżdżali pod dom, ostentacyjnie spojrzała na ze­

garek.,

- Świetnie. Akurat zdążę wziąć kąpiel i przebrać się przed

wyjściem. - Szybko przysunęła się do niego i cmoknęła go

w policzek, po czym zwinnie wyskoczyła na podjazd. - Dzię­

ki, Alan! Ciao!

Mrucząc pod własnym adresem najgorsze wyzwiska, docierała

właśnie do schodów, kiedy z całej siły chwycił ją za ramię. Nim

się odwróciła, zdążyła zrobić minę osoby niezwykle zaskoczonej.

- O co ci, do diabła, chodzi? - syknął, patrząc jej prosto

w oczy.

- Nie rozumiem...
- Co to za kretyńskie gierki, Shelby?

Westchnęła zniecierpliwiona i zatrzepotała rzęsami.
- To było urocze popołudnie - mówiła, otwierając zamki.

- Obydwoje mieliśmy szansę trochę odsapnąć.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 85

Mocniej zacisnął palce na jej ramieniu, żeby za szybko nie

wślizgnęła się do mieszkania. Nigdy, a w każdym razie bardzo

rzadko zdarzało się, że pozwalał ponieść się emocjom. Wpraw­

dzie porywczość otrzymał w genach od swych przodków, ale

do tej pory umiał nad nią zapanować. Całe szczęście w porę

sobie o tym przypomniał.

- I co dalej? - zapytał.

- Dalej? - powtórzyła, kolejny raz unosząc brwi. - Nie

będzie żadnego dalej. To, że powłóczyliśmy się trochę po zoo

i nieźle nam się gadało, wcale nie znaczy, że muszę zaraz iść

z tobą do łóżka.

Gniew zapłonął w jego oczach, nadając im tak dziki wyraz,

że odruchowo zrobiła krok w tył. W życiu nie spodziewałaby

się po nim tak gwałtownej reakcji. Teraz zaś, na widok tego,

do czego doprowadziła, niemal zaschło jej w gardle.

- Naprawdę uważasz, że tylko o to mi chodzi? - zapytał

głucho, przypierając ją do drzwi. - Gdybym chciał pójść z tobą

do łóżka, już dawno byś tam była. - Jedną dłoń zaciskał na

jej szyi, drugą przytrzymywał jej ręce.

- Nie zapominaj, że jeszcze ja musiałabym tego chcieć -

wydusiła z siebie dziwnie obcym głosem, który rwał się, nie

wiadomo, ze strachu czy z podniecenia.

- Do diabła z twoimi zachciankami - mruknął, napierając

na nią coraz mocniej.

Pod naporem ich ciał drzwi otworzyły się nagle, i gdyby

Alan w porę jej nie przytrzymał, Shelby runęłaby w progu jak

długa. Wtoczyli się do środka ciasno objęci niczym porwani

namiętnością kochankowie.

Mocno zacisnęła ręce na jego ramionach. Kolana miała

miękkie jak z waty, a jej krew tętniła coraz szybciej. Budził

w niej strach, ale i narastające podniecenie.

- Alan, przestań! Nie możesz...

86

NORA ROBERTS

- Nie mogę? - Wczepił się palcami w jej włosy i jednym

mocnym szarpnięciem odciągnął jej głowę do tyłu. Kłębiły się

w nim emocje, których nigdy nie odczuwał jednocześnie ani

w takim nasyceniu. Gniew, żal i namiętność tworzyły razem

bardzo niebezpieczną mieszankę. - Mogę, wiesz o tym dobrze.

Obydwoje wiemy, że mogę mieć się tu i teraz. Wcześniej też

mogłem -I powinienem był to zrobić, pomyślał, głośno jednak

powiedział: - Ty także masz na mnie ochotę. Widzę to.

Energicznie potrząsnęła głową, ale i tak nie udało jej się

uwolnić od jego rąk.

- To nieprawda!
- A może zdaje ci się, że możesz bezkarnie atakować mnie

za to, co robię i kim jestem? - Obejmował ją w pasie tak mocno,

że z trudem łapała powietrze. - Myślisz, że wolno ci doprowadzić

mnie do granic wytrzymałości, a potem po prostu odchodzić?

- Posłuchaj, nie przypominam sobie, żebym zachęcała cię

do takiego zachowania. Wręcz przeciwnie. - Szarpnęła się,

próbując rozerwać żelazną obręcz jego ramion. - Puszczaj

mnie, Alan! Ja nie żartuję!

- Jeszcze nie skończyłem!

Przysunął twarz do jej twarzy. Jego usta znalazły się tak

blisko, że instynktownie wstrzymała oddech, sama nie wiedząc,

czy po to, by zaprotestować, czy w oczekiwaniu na pocałunek.

On jednak nie schylił się do jej warg, choć sama jego bli­

skość wystarczyła, by zaczęła drżeć. W jego oczach widziała

furię. Zafascynowana, nie potrafiła oderwać wzroku od jego

pociemniałych źrenic.

- Myślisz może, że zawsze marzyłem o kimś takim jak

ty? - syknął wprost w jej usta. - Że jesteś wszystkim, czego

pragnę? Gdybym myślał racjonalnie, nie zawracałbym sobie

głowy kobietą, która jest absolutnym zaprzeczeniem wszystkie­

go, co się dla mnie liczy!

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 87

Zabolało. Bolało dotkliwie, choć wiedziała, że zasłużyła

sobie na takie słowa po tym, jak sama go sprowokowała. Proszę

bardzo, pomyślała z goryczą, udało się. Osiągnęła swój cel

i powinna się cieszyć. Tylko dlaczego w gardle piekły ją łzy?

- Jestem, jaka jestem - burknęła i znowu szarpnęła się

mocno, niestety bezskutecznie. - I jaka chcę być. Nie rozu­

miem tylko, dlaczego nie zostawisz mnie w spokoju i nie po­

lecisz za którąś z tych zimnych blondynek w kiecce od Oscara

de la Renty? Podobno szyje się je na miarę specjalnie na czas

kampanii przed wyborami do Senatu. Ja w każdym razie nie

chcę mieć z tym nic wspólnego.

- Możliwe. - Nie mógł uwierzyć, że jest w nim miejsce

na jeszcze większy gniew, który mimo to narastał z każdą

chwilą. - Bardzo możliwe - powtórzył, zacieśniając uścisk. -

Powiedz mi, że nie masz na mnie ochoty!

Milczała przez chwilę, z trudem chwytając oddech. Nie zda­

wała sobie sprawy, że z całych sił wbija palce w jego ramiona

i że co chwilę nerwowo oblizuje zaschnięte usta Za to doskonale

wiedziała, że są sytuacje, kiedy wolno, a nawet trzeba kłamać.

- Nie chcę cię. W ogóle na mnie nie działasz!

Ostatnie słowa stłumił pocałunek tak dziki i brutalny, że

kompletnie straciła głowę. Żaden mężczyzna nie całował jej

w taki sposób, ba, żaden by się na to nie odważył. Rozgniatał

jej usta twardo i boleśnie, zupełnie inaczej niż podczas pier­

wszego słodkiego, uwodzicielskiego pocałunku.

Nawet nie próbowała protestować. Starczyła sekunda,

by straciła wszelką zdolność logicznego myślenia. Liczyła

się tylko siła jego ramion i pasja, z jaką zawładnął jej war­

gami.

Namiętność narastała w niej tak szybko, że nie było mowy

o tym, by się kontrolować. Czuła jego furię, ale i pożądanie,

które rozpalało w niej płomień. Mocno zacisnęła dłonie na jego

88 NORA ROBERTS

szyi, zachęcając, by sięgał po więcej, a kiedy to robił, podda­

wała się z cichym westchnieniem.

Z całych sił przygarnął ją do siebie, zapominając o łagod­

ności, która cechowała go jako kochanka. Ale jak miał pamiętać

o subtelnościach, kiedy jej usta szalały, stawały się coraz bar­

dziej zachłanne i zaborcze. Tym razem pocałunek już mu nie

wystarczył. Szorstkim ruchem wsunął rękę pod pomiętą bluzkę.

Była delikatna, krucha, a jednak serce, które czuł pod za­

ciśniętymi palcami biło mocno i nierówno. Wyprężona, przy­

warła do niego całym ciałem, szepcząc coś, co mogło być jego

imieniem. W ustach czuł jej smak, a pod dłonią ciepłą mięk­

kość jej ciała.

Mógłby wziąć ją teraz, na podłodze w korytarzu, a uległa­

by z ochotą. Ta świadomość sprawiła, że podniecenie prawie

odebrało mu zdolność myślenia. Jednak w tym, co robili,

a przynajmniej z jej strony, nie było krzty głębszego uczucia,

a jedynie szaleństwo zmysłów. Mógł mieć jej ciało, ale czy

to by mu wystarczyło?

Gdyby dał się ponieść, gdyby zaczęli kochać się teraz, kiedy

była nieprzytomna z podniecenia, wyszedłby z tego miłosnego

spotkania z niczym. Już po wszystkim zbyłaby go albo wy­

tknęła mu, że jednak miała rację, mówiąc, że chodzi mu tylko

o seks. Nie może na to pozwolić, postanowił resztką rozsądku,

jaką udało mu się zachować.

Odepchnął ją z taką wściekłością, że aż zatoczyła się bez­

władnie i oparła o ścianę. Kiedy zdumiona odnalazła jego

spojrzenie, przekonała się, że jego oczy są wciąż tak samo

zagniewane i złe. Przez moment patrzył na nią ostro, jakby

chciał przeszyć ją spojrzeniem, po czym bez słowa odwrócił

się i wybiegł na ulicę.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Starała się o nim nie myśleć. Z nogami na stoliku bezmy­

ślnie przerzucała strony magazynu z niedzielnego wydania ga­

zety i sączyła dragi kubek kawy. Mojżesz rozciągnął się na

oparciu sofy i co chwila zerkał jej przez ramię, zupełnie jakby

chciał zobaczyć, o czym piszą.

Bezskutecznie usiłowała skupić się na jakimś artykule o po­

trawach kuchni francuskiej, które nie zrujnują domowego bu­

dżetu. Wszystkie jej wysiłki szły na marne, bo za bardzo starała

się nie myśleć o Alanie. Tyle że i tego nie potrafiła.

Sama była sobie winna. Od początku do końca zawaliła

sprawę, więc mogła mieć pretensje tylko i wyłącznie do siebie.

Rzadko bywała niegrzeczna i złośliwa, wczoraj jednak udało

jej się to znakomicie.

Nie miała zwyczaju ranić innych, a jeśli jej się to zdarzało,

to tylko i wyłącznie w przypływie dzikiej furii. Tymczasem

wczoraj wyraźnie przeholowała. Wyraz oczu Alana dobitnie

świadczył, że był nie tylko wściekły, ale i głęboko dotknięty.

Mogła wprawdzie tłumaczyć się przed sobą, że sam ją do

tego zmusił swoim bezsensownym uporem, ale i tak ciągle je­

szcze miała sobie mnóstwo do zarzucenia. Nigdy przedtem nie

zachowywała się w ten sposób.

Myślisz może, że zawsze marzyłem o kimś takim jak ty?

Zapytał ją wczoraj. I co, miała mu powiedzieć, że taką właśnie

żywiła nadzieję... Zrezygnowana oparła się o poduszki, grzejąc

dłonie ciepłem gorącego kubka. Tak, już kiedy zobaczyła go

90 NORA ROBERTS

po raz pierwszy, zaświtała jej myśl, że może właśnie widzi

mężczyznę swojego życia. Myśl dość zaskakująca u kobiety,

która nigdy takiego mężczyzny nie szukała.

Od pierwszej chwili czuła, że nie odpowiadają swoim wy­

obrażeniom idealnego partnera, co jednak nie zmieniło faktu,

że kiedy spotkali się na przyjęciu u Write'ow, coś miedzy nimi

zaiskrzyło. Walczyła z tym, próbowała stłumić w sobie wszel­

kie uczucia do Alana, ale bez skutku.

Nie ulega wątpliwości, że wczoraj zasłużyła sobie na to,

co ją spotkało. Broniła się wprawdzie przed zbyt wielką władzą,

jaka powoli nad nią zyskiwał, ale i tak była dla niego wyjąt­

kowo przykra. Tylko czy naprawdę chciała, żeby odszedł od

niej z tak lodowatym spojrzeniem i w takim gniewie?

Tak czy inaczej, czuła się dzisiaj fatalnie. Miała wyrzuty

sumienia, a w dodatku jeszcze musiała znosić ból zranionej

miłości własnej i niezaspokojonego pożądania, z jakim ją zo­

stawił. Najgorsze, że ogarnięty furią wydawał jej się jeszcze

bardziej atrakcyjny.

Zniecierpliwiona odstawiła kubek, cisnęła magazyn na ster­

tę innych gazet i po raz tysiąc pierwszy spróbowała się skupić.

W końcu przecież postawiła na swoim. Udało jej się wreszcie

go zniechęcić. Wygląda na to, że więcej się już nie pojawi.

I o to jej przecież chodziło, a jednak...

Coraz bardziej rozdrażniona zerwała się z sofy i przyłoży­

wszy obie dłonie do twarzy, zaczęła krążyć po pokoju. Jedna

myśl uparcie kołatała się w jej głowie. Nie, skarciła się na­

tychmiast, tego nie zrobi. Nie zadzwoni do niego i nie będzie

przepraszać! To by tylko zagmatwało i tak niełatwą już sytu­

ację.

Chociaż z drugiej strony, gdyby od razu na początku za­

znaczyła, że chce go tylko i wyłącznie przeprosić, i nic poza

tym... Nie, to nie byłoby rozsądne, szepnęła kręcąc głową.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 91

Co gorsza, oznaczałoby, że jest słaba i sama nie wie, czego

chce. Podjęła już decyzję i musi przy niej obstawać, czy jej

się to podoba, czy nie.

Jej wzrok zatrzymał się na balonach rozrzuconych po ku­

chennym stole. Uszło w nich trochę powietrza i nie mogły już

wznieść się do góry, zamiast więc wisieć pod sufitem leżały

sobie spokojnie niczym wesoła pamiątka radosnej uroczystości.

Z ciężkim westchnieniem pomyślała, że powinna była od razu

je poprzekłuwać i wyrzucić na śmietnik. Teraz przynajmniej

niczego by jej nie przypominały.

Przesunęła palcem po jednej z żółtych kul. A gdyby tak za­

dzwonić do niego, ale absolutnie nie dać się wciągnąć w żadną

dyskusję. Rzucić tylko parę słów w ramach przeprosin i koniec.

Zamyślona zagryzła wargę, zastanawiając się intensywnie,

gdzie też mogła upchnąć minutnik do gotowania jajek. Nastawi

go sobie na trzy minuty, szybko powie parę zdań i uspokoi

sumienie. Ostatecznie, co może zmienić króciutka rozmowa

przez telefon, przekonywała samą siebie.

Stała na środku pokoju, wciąż niezdecydowana, co robić,

kiedy naraz ktoś zapukał do drzwi. Spojrzała na nie z nadzieją,

dopadła ich jednym susem i otworzyła na oścież.

- Właśnie myślałam, żeby... - Nadzieja szybko zgasła

w jej spojrzeniu. - Cześć, mamo!

- Przepraszam, że nie jestem tym, kogo się spodziewałaś.

- Uśmiechnięta Debora cmoknęła ją w policzek i weszła do

środka.

- Całe szczęście, że nie jesteś - mruknęła Shelby, zamy­

kając drzwi. - Dobrze, że przyszłaś. Zaraz zaparzę kawę. Nie

często wpadasz do mnie w niedzielny poranek.

- Może być mała kawa, skoro spodziewasz się gości.
- Nic podobnego! - odparła stanowczo, po czym zakrząt-

nęła się przy ekspresie.

92 NORA ROBERTS

Debora obserwowała plecy córki, próbując odgadnąć, skąd

wzięła się w jej głosie taka determinacja. Po chwili dała jednak

za wygraną, śmiejąc się w duchu, że po tylu latach wciąż upar­

cie próbuje sztuczki, która nigdy jej się nie powiodła. Nigdy

jeszcze nie udało jej się rozgryźć Shelby.

- Jeżeli nie masz żadnych planów, to może wybrałybyśmy

się razem do Muzeum Narodowego? Jest niezła wystawa sztuki

flamandzkiej - powiedziała zachęcająco. W odpowiedzi usły­

szała siarczyste przekleństwo. - Oparzyłaś się! - zawołała, wi­

dząc, jak Shelby wkłada do ust zgięty kciuk.

- Nic się nie stało! - Rzuciła następne przekleństwo. -

Przepraszam mamo - zreflektowała się szybko. - Wylałam na

siebie trochę kawy, nic wielkiego. Proszę bardzo, siadaj!

Jednym niecierpliwym ruchem ręki zrzuciła balony na po­

dłogę.

- Cóż, widzę, że pewne rzeczy nigdy się nie zmienią -

zauważyła Debora łagodnie. - Między innymi twój sposób ro­

bienia porządków. Powiesz mi, coś się stało? - zapytała, kiedy

Shelby usiadła naprzeciw niej.

- A co się miało stać? - Z przesadną uwagą oglądała opa­

rzony palec.

- Wyglądasz na zdenerwowaną, co raczej rzadko ci się zda­

rza. - Mieszając kawę, zmierzyła córkę długim, badawczym

spojrzeniem. - Widziałaś dzisiejszą gazetę?

- Pewnie! - zawołała, sadowiąc się wygodniej. - Przecież

nie mogłabym jej nie kupić ze względu na Granta.

- Nie to miałam na myśli.

Shelby uniosła brwi, nie wyglądała jednak na zaintereso­

waną tematem.

- Przeczytałam tytuły z pierwszej strony - przyznała - ale

nie pamiętam, żebym widziała tam coś niezwykłego. Coś prze­

oczyłam?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 93

- Najwyraźniej.
Debora podeszła do sofy, obok której leżał plik gazet co

najmniej z całego tygodnia. Przez moment grzebała w tym ba-

łaganie, aż znalazła to, czego szukała. Z zagadkowym pół-

uśmiechem spojrzała na pierwszą stronę, po czym wróciła do

stołu i położyła na nim gazetę. Shelby zerknęła w dół.

Przed oczami miała dobrze skadrowane, wyraźne zdjęcie,

na którym ona i Alan stali na mostku i obserwowali łabędzie.

Doskonale pamiętała tę chwilę. Oparła się wtedy o niego i uło-

żyła głowę pomiędzy jego brodą a obojczykiem. Fotoreporter

uchwycił ten moment, miała więc okazję przyjrzeć się teraz

swojej twarzy, na której malował się tak błogi, zadowolony

wyraz, jakiego nigdy dotąd u siebie nie widziała.

Pod fotografią zamieszczono króciutki tekst. Podano, jak

się nazywa i ile ma lat, czym się zajmuje, a także to, kim był

jej ojciec. Dalej następował zwięzły opis działalności Alana,

ze szczególnym uwzględnieniem kampanii, jaką toczył na rzecz

bezdomnych. Następne linijki zawierały spekulacje na temat

charakteru ich związku. Nic obraźliwego, ot, jeszcze jedna go­

rąca waszyngtońska plotka z życia politycznej elity.

Zaskoczyła ją własna reakcja. Nie miała ku temu powodu,

bo przecież spełniły się jej przewidywania, a jednak poczuła

się głęboko dotknięta. Trzymała przed sobą koronny dowód,

że nie myliła się, sądząc, że polityka zawsze będzie stawała

pomiędzy nią a Alanem. Próbowali spędzić dzień jak dwoje

zwykłych ludzi, ale im nie wyszło. I nigdy nie wyjdzie.

Pozornie obojętnie wzruszyła ramionami i odsunęła na bok

gazetę.

- Nie zdziwię się, jeśli dzięki tej wątpliwej reklamie moja

galeria przeżyje w poniedziałek prawdziwe oblężenie. Pamię­

tam, jak zeszłej zimy pewna kobieta przyjechała aż z Balti­

more, bo widziała w jakiejś gazecie moje zdjęcie z siostrzeń-i-

94 NORA ROBERTS

cem Myry. - Zamilkła i długo sączyła kawę, starannie ukry­

wając narastające zdenerwowanie. - Na szczęście w zeszłym

tygodniu miałam przypływ natchnienia, więc towaru mi nie

zabraknie. Masz ochotę na pączka? Chyba jeszcze jakiś został.

- Shelby! - Debora przytrzymała jej rękę. - Do tej pory

nie przeszkadzało ci zainteresowanie mediów. To Grant ma

fobię na punkcie prywatności, nie ty!

- Dlaczego miałoby mi przeszkadzać? - Z trudem po­

wstrzymała się, żeby nie uderzyć pięścią w stół. - Zwłaszcza,

że tylko na tym skorzystam, bo na pewno będę miała więcej

klientów. Pewnie jakiś turysta z prowincji rozpoznał Alana,

pstryknął mu zdjęcie i zainkasował okrągłą sumkę. Nie ma

sprawy. To nic groźnego.

- Zgadza się. - Debora skinęła potakująco, próbując

rozluźnić zaciśnięte palce córki.

- A właśnie, że nie! - krzyknęła Shelby. - To jest groźne!

Bardzo groźne! - Zerwała się na równe nogi i zaczęła krążyć

po kuchni. - Nie mogę się z tym pogodzić i nie zamierzam.

Nie będę tego tolerować! - Z furią kopnęła but, który znalazł

się na jej drodze. - Czy ten cholerny Alan nie mógłby być

fizykiem jądrowym albo właścicielem kręgielni? Czy musi pa­

trzeć na mnie tak, jakby znał mnie całe życie i rozumiał wszy­

stkie moje słabości? Nie chcę, żeby to robił. Nie zgadzam się

na to!

Gotując się z wściekłości, złapała gazetę i cisnęła ją na po­

dłogę.

- Zresztą wszystko mi jedno! - Zatrzymała się zasapana

i zaczęła nerwowo przeczesywać włosy. - Wszystko jedno -

powtórzyła, próbując uspokoić oddech. - I tak już podjęłam

decyzję, więc nie ma o czym mówić... Mamo, chcesz jeszcze

kawy? - zapytała nagle.

- Co to za decyzja, o której mówiłaś? - Debora była tak

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 95

przyzwyczajona do wybuchów córki, że prawie nie zwróciła

uwagi na to, co przed chwilą widziała. Zaintrygowały ją jednak

słowa Shelby. - Oczywiście, jeśli wolno wiedzieć.

- Zdecydowałam, że w żadnym wypadku nie chcę wiązać

się z Alanem. Może zjemy lunch w kafeterii w muzeum? -
szybko zmieniła temat.

- Dobrze. Powiedz mi tylko, czy chociaż dobrze się bawiłaś

Iw tym zoo?

Shelby wzruszyła ramionami i zapatrzyła się w swój kubek.
- Tak, spędziłam tam naprawdę miłe popołudnie - odparła,

podnosząc go do ust, ale zaraz odstawiła go na stół, nie wy­

bijając nawet jednego łyka.

Debora schyliła się po gazetę i jeszcze raz popatrzyła na

zdjęcie. Shelby wyglądała na nim niczym uosobienie spokoju

i łagodności. Kiedy ostatni raz widziała ją w takim stanie du­

cha? Dawno, bardzo dawno temu, pomyślała zdjęta nagłym

żalem. W czasach, kiedy żył ojciec Shelby, kiedy brał ją na

kolana i szeptali sobie jakieś sekrety. Debora stłumiła głębokie

westchnienie i przez chwilę w milczeniu popijała kawę.

- Mam nadzieję, że powiedziałaś senatorowi o swoim po­

stanowieniu - powiedziała, patrząc córce w oczy.

- Oczywiście! Jeszcze tego samego wieczora, kiedy się po­

znaliśmy u Write'ow, uprzedziłam go, że nie mam zamiaru się

z nim spotykać.

- Ale w zeszłym tygodniu przyszłaś z nim do Myry.

- To co innego. - Shelby bawiła się brzegiem gazety. -

Natomiast wczorajsza wyprawa do zoo to był błąd.

- Alan to nie twój ojciec, Shelby!
W szybkim spojrzeniu, jakim ją obrzuciła, Debora dostrzeg­

ła taką udrękę, że sięgnęła po rękę córki i zaczęła ją czule

głaskać.

- Jest tak bardzo do niego podobny! - szepnęła Shelby.

96 NORA ROBERTS

- To przerażające! Ma ten sam wewnętrzny spokój, poczucie

obowiązku, jakąś iskrę, która każe mu piąć się na szczyt. I pew­

nie tam dotrze, chyba że... - urwała w pół słowa i mocno

zacisnęła powieki. Chyba że znajdzie się kolejny maniak z pis­

toletem i pokręconą ideologią, który zdoła skutecznie w tym

przeszkodzić, pomyślała ze ściśniętym sercem.

W geście rozpaczy oparła głowę na dłoni Debory.
- Dobry Boże - wyznała - czuję, że się zakochałam, i tak

mnie to przeraża, że najchętniej uciekłabym, gdzie pieprz roś­

nie.

- Dokąd?
- Wszystko jedno, byle dalej od niego! Nie chcę się w nim

zakochać i mam ku temu tuzin powodów. W ogóle nie jeste­

śmy do siebie podobni!

- A powinniście być? - uśmiechnęła się Debora.
- Mamo, proszę cię! Nie mieszaj mi w głowie, zwłaszcza

teraz, kiedy staram się myśleć logicznie. - Wyraźnie spokoj­

niejsza odwzajemniła uśmiech. - Przecież sama wiesz, że to

nie jest mężczyzna dla mnie. Po tygodniu pewnie popadłabym

w obłęd. Nie mogłabym żyć w jego świecie. On ma wszystko

tak starannie poukładane, zaplanowane, przemyślane. Na pew­

no oczekuje, że jego żona będzie mu serwowała posiłki o ściśle

określonych porach i pamiętała, które koszule oddała do pralni.

- Kochanie, chyba sama słyszysz, że wygadujesz straszne

bzdury.

- Może i tak. - Jej wzrok powędrował w kierunku poroz­

rzucanych balonów. - Ale kiedy dodasz do tego całą resztę,

to już nie są bzdury.

- Ta reszta to fakt, że Alan jest politykiem, tak? Shelby...

- Debora poczekała, aż córka spojrzy jej w oczy. - Serce nie

wybiera...

- Ja wcale nie zamierzam się zakochiwać! - przerwała

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 97

szybko, a na jej twarzy pojawił się wyraz oporu. - Bardzo ce­
nię sobie sposób, w jaki żyję, i nie pozwolę, że ktoś zmusił
mnie do jego zmiany, nim sama nie będę do tego gotowa. A te­

raz chodźmy do muzeum. Szkoda dnia na puste gadanie. Obej­
rzymy tę twoją sztukę flamandzką, a potem postawię ci lunch.

Debora obserwowała chaotyczną krzątaninę córki, która usi­

łowała znaleźć parę pantofli. Nie, w żadnym wypadku nie ży­
czyła jej cierpienia, ale przeczuwała, że już wkrótce Shelby
będzie musiała dokonać dramatycznego wyboru.

Alan siedział przy olbrzymim starym biurku w swoim ga­

binecie. Za plecami miał otwarte okno, przez które wpadał

zapach bzów, rosnących w małym ogródku. Ich intensywna

woń przypominała mu wieczór, kiedy poznał Shelby. Dosko­

nale pamiętał chwilę, w której zetknęły się ich spojrzenia...

Teraz jednak nie zamierzał o niej myśleć.

Na jego biurku leżały pliki dokumentów i materiałów do­

tyczących schronisk dla bezdomnych. Od jakiegoś czasu pro­

wadził kampanię na rzecz tworzenia takich miejsc, najczęściej

administrowanych przez wolontariuszy. Właśnie w tej sprawie

miał się jutro spotkać z burmistrzem Waszyngtonu i po cichu

liczył, że rozmowy pójdą tak samo dobrze jak te, które wcześ­

niej przeprowadził w Bostonie.

Wiedział, że fakty zebrane przez jego zespół przemawiają

na korzyść projektu, który starał się przeforsować. W tej chwili

miał przed oczami wstrząsające zdjęcie dwóch bezdomnych

skulonych pod wystrzępionym kocem gdzieś na schodach ka­

mienicy na rogu 14 i Belmont. To, co widział, było nie tylko

smutne, ale wręcz niedopuszczalne. W świetle takich faktów

schroniska stawały się sprawą pierwszej potrzeby.

Miał już w głowie niemal gotowy plan uzdrowienia tej sy-

tuacji. Z jednej strony trzeba będzie skoncentrować się na przy-

98 NORA ROBERTS

czynach skrajnego ubóstwa i spróbować zaradzić bezrobociu,

recesji, błędom w systemie opieki społecznej, z drugiej zaś za­

jąć się ludźmi, których elementarne potrzeby nie są zaspoka­

jane. Powinno się zapewnić im schronienie, pożywienie i ubra­

nie, w zamian żądając od nich czasu i pracy. Nie będzie

żadnych darmowych talonów na jedzenie, żadnej jałmużny na

pokaz.

Na uruchomienie tego planu potrzebował jednak funduszy

i ochotników chętnych do pomocy. W Bostonie udało mu się

już, co prawda, zacząć, ale od chwili otwarcia pierwszego

schroniska upłynęło zbyt mało czasu, by obiektywnie ocenić

rezultaty. Podczas jutrzejszej rozmowy będzie więc musiał po­

legać na informacjach zebranych przez swoich łudzi oraz na

własnej sile perswazji. Jeżeli uda mu się pozyskać burmistrza,

niewykluczone, że zdoła wykłócić się o jakąś dotację z fun­

duszy federalnych.

Starannie poskładał dokumenty i schował je do teczki. Nic

więcej nie mógł na razie zrobić. Poza tym spodziewał się go­

ścia. Szybko spojrzał na zegarek. Zostało mu jakieś dziesięć

minut. Tyle mógł poświęcić na odpoczynek.

Oparł się wygodnie o wysoki zagłówek skórzanego fotela

i zamyślony powiódł wzrokiem po znajomych sprzętach. Lubił

swój gabinet i zawsze bez trudu umiał się tu odprężyć.

Wysokie ściany pokrywała ciemna, starannie utrzymana bo­

azeria, kominek z różowego marmuru zimą dawał przyjemne

ciepło i tworzył intymny nastrój. Na szerokim gzymsie nad

paleniskiem stały rodzinne fotografie w staroświeckich ram­

kach, które Alan z upodobaniem kolekcjonował.

Zdjęcia przedstawiały członków rodziny, poczynając od

pradziadków, którzy nigdy nie opuścili Szkocji i teraz uśmie­

chali się do niego ze starych dagerotypów, po całkiem współ­

czesne kolorowe fotki jego siostry i brata. Kiedy Rena, jego

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

99

siostra, rodziła kolejne dziecko, zbiór powiększał się o podo­

biznę następnego tłuściutkiego bobasa.

Zatrzymał wzrok na zdjęciu jasnowłosej kobiety, która roze­

śmianymi oczami patrzyła prosto w obiektyw i miała piękne,

uparte usta. Niesamowite, jak wiele odcieni mogą mieć kobiece

włosy, pomyślał. Na przykład włosy Reny w niczym nie przy­

pominały niesfornych, płomiennych loków Shelby.

Niesfornych... Tak, właśnie to słowo określało ją najle­

piej. Była niezorganizowana, złośliwa i uparta, ale to właś­

nie ciągnęło go do niej z magnetyczną siłą. Kusiło go jej

okiełznanie i cieszyła pewność, że życie z nią byłoby pas­

mem niespodzianek. Sam się dziwił, że może tak myśleć,

skoro zawsze starał się w życiu kierować rozsądkiem i prze­

widywalną logiką.

Jeszcze raz rozejrzał się po pokoju, przesuwając wzrokiem

wzdłuż regałów wypełnionych książkami. Jego gabinet był do­

kładnie taki, jak jego życie: schludny i praktyczny. Tymczasem

on zamierzał wpuścić do niego tajfun, jaki przypominała Shel­

by. Więcej, miał nadzieję, że uda mu się zapanować nad tym

żywiołem.

Kiedy rozległ się gong, machinalnie spojrzał na zegarek.

Myra zjawiła się punktualnie.

- Witaj, MacGee! - Z uśmiechem przywitała postawnego

szkockiego kamerdynera.

- Dzień dobry, pani Ditmeyer.
MacGee miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i mimo

siedemdziesiątki na karku, wciąż jeszcze trzymał się prosto.

Służył u MacGregorów już od ponad trzydziestu lat, kiedy na

własną prośbę przeniósł się z Hyannis Port do Georgetown.

Pan Alan będzie mnie potrzebował, oznajmił któregoś dnia sta­

nowczym głosem z gardłowym szkockim akcentem i tym sa­

mym uznał sprawę za przesądzoną.

100

NORA ROBERTS

- Powiedz no, mój miły, nie upiekłeś czasem tych swoich

pysznych babeczek?

- A jakże! Ze śmietaną - odparł MacGee z grymasem, któ­

ry w jego przypadku oznaczał szeroki uśmiech.

- Ach, MacGee, nawet nie wiesz, jak ja cię uwielbiam za

te babeczki - rozpromieniła się Myra, a widząc Alana, który

właśnie wszedł do holu, wyciągnęła do niego obie dłonie: -

Dzień dobry. Jesteś kochany, że pozwoliłeś mi zawracać sobie

głowę w niedzielę rano!

- Nigdy nie zawracasz mi głowy. Zapraszam. - Pocałował

ją w policzek i poprowadził do salonu.

W obszernym pokoju dominowały spokojne kolory beżu, brą­

zu i kremu, z kilkoma akcentami butelkowej zieleni. Meble były

solidne, antyczne, na podłodze leżał nieco spłowiały perski dywan.

Wszystko razem tworzyło przyjemne, wygodne wnętrze,

którego jedynym zaskakującym elementem był olbrzymi obraz

olejny, przedstawiający morze podczas gwałtownej burzy.

Groźny charakter płótna wiele mówił o człowieku, który zde­

cydował się ozdobić nim ścianę.

Kiedy Alan wskazał jej miękki, przepastny fotel, Myra za­

tonęła w nim z głębokim westchnieniem i natychmiast zrzu­

ciła szokująco różowe pantofle na wysokiej szpilce.

- Co za ulga! - westchnęła. - Nigdy nie mogę zdobyć się

na to, żeby wreszcie kupić sobie wygodne buty. To cena, jaką

płacimy za próżność - dodała, wskazując na obolałe palce, któ­

re próbowała rozruszać. - Dostałam uroczy list od Reny. Pyta,

czy wybieramy się z Herbertem do Atlantic City, żeby prze­

puścić trochę pieniędzy w ich kasynie.

- Sam się nieźle spłukałem, kiedy tam byłem ostatnim ra­

zem - roześmiał się Alan, siadając naprzeciw niej. Z doświad­

czenia wiedział, że minie trochę czasu, nim Myra zdradzi pra­

wdziwy cel swojej wizyty.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 101

- Co słychać u Caina? Zawsze był z niego hultaj - ciąg­

nęła - Kto by pomyślał, że tak się ustatkuje i zostanie wziętym

prawnikiem?!

- Życie często sprawia nam niespodzianki.
- Święte słowa! A oto i moje dietetyczne śniadanko - za­

wołała na widok tacy, którą wniósł do pokoju kamerdyner. -

Postaw to na stoliku, MacGee, sama naleję herbatę. Niech cię

Bóg błogosławi za te babeczki.

Poderwała się chyżo i zakrzątnęła wokół czajnika i filiża­

nek z miśnieńskiej porcelany. Cokolwiek chodzi jej po głowie,

zawsze najpierw musi nacieszyć się herbatą i babeczkami, po­

myślał Alan z sympatią, patrząc, jak Myra rozlewa aromaty­

czny napar.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo zazdroszczę ci takiego ka­

merdynera! - westchnęła, podając mu filiżankę. - Dwadzieścia

lat temu próbowałam podkraść go twoim rodzicom.

- Nie wiedziałem. Zresztą nic w tym dziwnego, bo Mac­

Gee jest zbyt dyskretny, by wspominać o takich rzeczach.

- I zbyt lojalny, by skusić się na moją ofertę. Spróbowałam

go do tego namówić zaraz po tym, jak po raz pierwszy spró­

bowałam tych pyszności. - Odgryzła kawałek ciasta i zamru­

czała z rozkoszy. - Nie mogłam uwierzyć, kiedy twoja matka

powiedziała mi, że to MacGee piecze takie cudeńka. Ach, co

tam... Na pocieszenie mogę sobie powiedzieć, że gdyby wtedy

zgodził się od was odejść, wyglądałabym dziś jak słoń. A skoro

o słoniach mowa... - z wdziękiem wytarła czubki palców

w wykrochmaloną serwetkę - to zauważyłam, że ostatnio zain­

teresowałeś się tymi poczciwymi stworzeniami.

Alan uniósł brwi i zerknął na nią znad filiżanki. A więc

to ją przygnało.

- Zawsze interesowałem się poczynaniami partii opozycyj­

nej - odpowiedział wymijająco.

102 NORA ROBERTS

- Dajże spokój! Nie mówię teraz o symbolach politycz­

nych - obruszyła się. - Dobrze bawiłeś się w zoo?

- Widziałaś dzisiejszą gazetę.
- Oczywiście! I muszę powiedzieć, że pięknie się razem

prezentujecie, co zresztą wiedziałam od razu. Czy Shelby była

zła, kiedy zobaczyła to zdjęcie?

- Nie mam pojęcia! - Spojrzał na nią zaskoczony. Od tak

dawna wiódł życie na oczach tysięcy ludzi, że prawie już nie

myślał o tym, jak inni przyjmują publiczne zainteresowanie.

- A powinna być?

- Normalnie raczej nie. Tyle tylko, że Shelby lubi zaska­

kiwać. Nie chciałabym być wścibska... Nie, nieprawda! Chcia­

łabym! - przyznała z rozbrajającym uśmiechem. - Ale tylko

dlatego, że znam was oboje od dziecka - usprawiedliwiła się.

Przez chwilę walczyła z pokusą sięgnięcia po następną babe­

czkę, ale szybko dała za wygraną. - Bardzo się ucieszyłam,

widząc dziś rano wasze zdjęcie.

- Dlaczego?

- Właściwie to nie wiem, bo prawdę mówiąc, miałam nad­

zieję sama was zeswatać. Wy tymczasem zagraliście mi na no­

sie i poradziliście sobie sami. W każdym razie jestem bardzo

zadowolona z rezultatów.

Znał ją na tyle dobrze, że w lot zrozumiał, do czego zmie­

rzała. Odprężony oparł się wygodnie.

- Jedno popołudnie w zoo nie prowadzi do zawarcia mał­

żeństwa - zauważył.

- Mówisz jak typowy polityk. - Myra odstawiła pusty ta­

lerzyk i z wyrazem błogości na twarzy rozsiadła się wygodnie

w fotelu. - Myślisz, że uda mi się wydobyć z MacGee przepis

na te babeczki?

- Raczej nie.
- Trudno - westchnęła i wróciła do tematu. - Tak się zło-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 103

żyło, że byłam u Shelby, kiedy posłaniec przyniósł kosz tru­

skawek. Wiesz coś na ten temat?

- Truskawki? - odparł z obojętnym uśmiechem. - Bardzo

je lubię.

- Zapominasz, że z taką mądralą jak ja trudno bawić się

w kotka i myszkę! - Pogroziła mu palcem, mrużąc jedno oko.

- Poza tym, znam cię na wylot. Mężczyzna twojego pokroju

wysyła kosze truskawek i chodzi w soboty do zoo tylko, jeśli

się zadurzy.

- Nie zadurzyłem się w Shelby - sprostował, spokojnie są­

cząc herbatę. - Ja się w niej zakochałem.

Z różowych ust Marty wyrwał się krótki okrzyk.

- Pięknie! - wykrztusiła. - I znacznie szybciej, niż my­

ślałam.

- Wystarczyła tylko chwila - przyznał.

- Wspaniale! - Pochyliła się i poufale klepnęła go w ko­

lano. - I cieszę się, że na ciebie trafiło. Zasłużyłeś sobie na

wstrząs miłości od pierwszego wejrzenia.

Roześmiał się, mimo że jego dobry nastrój ulotnił się jak

kamfora.

- Niestety, Shelby tak nie uważa - powiedział, patrząc

przed siebie.

- Co to znaczy: nie uważa?
- To, co słyszysz. - Wspomnienie wczorajszego dnia cią­

gle jeszcze sprawiało mu ból. Zbyt dobrze pamiętał słowa Shel­

by i jej niedbały ton. - Nie jest mną zainteresowana i nie chce

się więcej spotykać.

- Bzdury! - fuknęła Myra i z wrażenia aż odstawiła tale­

rzyk z trzecią babeczką. - Wspomniałam ci, że byłam u niej,

kiedy dostała truskawki. Znam ją tak samo dobrze jak ciebie,

więc wiem, pod jakim była wrażeniem. Nigdy wcześniej nie

widziałam, żeby wyglądała i zachowywała się w taki sposób

104 NORA ROBERTS ||

- powiedziała dobitnie, klepiąc go w kolano dla podkreślenia

wagi swych słów.
Milczał, zapatrzony w przestrzeń.
- Jest bardzo uparta - stwierdził w końcu. -I postanowiła,

że nie zwiąże się ze mną ze względu na moją profesję.

- Rozumiem. - Myra domyślnie pokiwała głową i przez

chwilę siedziała zadumana, stukając długimi paznokciami

w poręcz fotela. - Mogłam się tego spodziewać.

- Wiem, że nie jestem jej całkiem obojętny - ciągnął pół­

głosem, przypominając sobie namiętne pocałunki Shelby. - Po

prostu się uparła.

- W tym przypadku nie chodzi o upór - głębokie wes­

tchnienie Myry pomogło mu wrócić do rzeczywistości - a ra­

czej o strach. Boi się po tym, co stało się z jej ojcem. Była

z nim bardzo zżyta.

- Domyśliłem się tego. Na pewno musiało jej być ciężko,

kiedy straciła go w taki straszny sposób. Nie rozumiem jednak,

co to ma wspólnego z nami.

Jego ton świadczył o tym, że z coraz większym trudem pa­

nuje nad zniecierpliwieniem. Wstał, bo nie był w stanie wy­

siedzieć dłużej w jednym miejscu, i zaczął krążyć wokół sofy.

- A gdyby tak jej ojciec był architektem, to co? Skreśliłaby

raz na zawsze wszystkich architektów? - Wzruszył ramionami

i rozdrażniony, nerwowo przeczesał ręką włosy. - Do diabła,

Myro, to idiotyczne odrzucać mnie tylko dlatego, że podobnie

jak kiedyś jej ojciec jestem senatorem!

- Nie próbuj tego zrozumieć - odparła łagodnie. - Shelby

rzadko kiedy kieruje się logiką, chyba że swoją własną. Uwiel­

biała ojca, i uwierz mi, że w tym, co mówię, nie ma ani krzty

przesady. - Umilkła, ogarnięta współczuciem. - Kiedy jej oj­

ciec zginął, miała zaledwie jedenaście lat, a patrzyła na jego

śmierć.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 105

Zaskoczony, przerwał swoją wędrówkę i wolno obrócił się

w stronę Myry.

- Ona przy tym była?
- I ona, i Grant. Bóg jeden wie, jakim cudem Debora zdo­

łała powstrzymać prasę przed ujawnianiem tego faktu. Pamię­

tam, że musiała uruchomić wszystkie swoje kontakty.

- Boże, co Shelby musiała przeżyć...
- Przez wiele dni nie odezwała się ani słowem. Spędziłam

z nią wtedy sporo czasu, próbując pomóc trochę Deborze, która

musiała radzić sobie nie tylko z własnym bólem, ale także

z rozpaczą dzieci i natarczywością prasy. - Ze smutkiem po­

kręciła głową, przypominając sobie tamte dni. - To był kosz­

mar. Zabójstwa na tle politycznym mają wymiar publiczny,

ale rozpacz i żal są już całkiem prywatne - dodała matowym

głosem. - Shelby przełamała się dopiero dzień po pogrzebie.

Wpadła w dziką, prawie zwierzęcą rozpacz, która trwała co

najmniej tak długo, jak przedtem jej milczenie. A potem coś

się w niej zablokowało. Wyparła ze świadomości te tragiczne

przeżycia, być może za szybko i zbyt dokładnie.

Nie był pewien, czy chce słuchać dalej. Zbyt wiele koszto­

wało go wyobrażanie sobie zrozpaczonego, zagubionego dzie­

cka, jakim była wtedy Shelby. W czasie kiedy przeżywała ten

koszmar, on był na drugim roku studiów, zadowolony z siebie

i bezpieczny w otoczeniu rodziny.

Do tej pory los był dla niego łaskawy i oszczędził mu stra­

szliwego doświadczenia, jakim jest strata kogoś bliskiego. Oj­

ciec... Alan wolał nie myśleć o tym, co czułby, gdyby nagle

zabrakło pełnego sił, radosnego Daniela MacGregora.

Spojrzał w okno, szukając spokoju w młodej zieleni kwit­

nących drzew.

- Co się z nią potem stało? - zapytał cicho.
- Przetrwała. Uratowała ją jej niewyczerpana energia. Kie-

106 NORA ROBERTS

dyś - przypomniała sobie Myra - gdy Shelby miała jakieś szes­

naście lat, powiedziała mi, że życie to gra pod tytułem „Kto

następny". Postanowiła więc, że będzie cieszyć się życiem

i chce doświadczyć jak najwięcej, zanim wypadnie na nią.

- To bardzo w jej stylu - mruknął.

- Zgadza się. Tak czy owak nie znam nikogo, kto byłby

bardziej pogodzony z samym sobą niż ona. Potrafi wybaczyć

sobie własne słabości, myślę nawet, że z niektórych jest wręcz

dumna. Najgorsze - uniosła dłoń i gestem akcentowała każde

swoje słowo - że ta dziewczyna nie potrafi panować nad swy­

mi emocjami. Czasem mam wrażenie, że sama się w nich spala.

Może w ten sposób walczy z żałobą, która dla niej nigdy się

nie skończyła.

- To nie daje jej prawa do rezygnacji z miłości - rzucił

niecierpliwie. - Bez względu na to, jak bardzo przeżyła śmierć

ojca.

- Zgoda, ale ona jest przekonana, że postępuje właściwie.
- W takim razie się myli!

- Widzisz... - załagodziła Myra - To nie jest kobieta, któ­

rą łatwo kochać i z którą będzie łatwo żyć.

Zmusił się, by usiąść. Wreszcie zaczął rozumieć sytuację

na tyle, by spróbować znaleźć jakieś rozwiązanie. Raz jeszcze

przeanalizował wczorajsze wydarzenia, żałując, że stracił pa­

nowanie nad sobą. Shelby spojrzała wtedy na niego z takim

żalem.

- Odechciało mi się łatwych kobiet, odkąd ją poznałem

- wyznał z gorzkim uśmiechem. - Niestety, dała mi wczoraj

odprawę.

- Nonsens! - Myra odstawiła filiżankę z taką energią, że

aż zadźwięczała krucha porcelana. - Tej dziewczynie potrze­

ba... A zresztą, co mnie to obchodzi. - Zniecierpliwiona ma­

chnęła ręką. - Skoro tak łatwo się zniechęcasz, to nie ma sensu,

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 107

żebym zdzierała sobie gardło. Wy, młodzi, zrobiliście się stra­

sznie wygodni. Wystarczy jedna przeszkoda, i koniec, po za­

wodach! Twój ojciec na przykład - ciągnęła z coraz większym

zaangażowaniem - nie zniechęcał się tak łatwo. A ty co? I co

z ciebie będzie za prezydent? - zapytała ponuro. - Zdaje się,

że muszę poważnie się zastanowić, czy warto na ciebie gło­

sować!

- Na razie nie startuję w wyborach - zauważył trzeźwo,

krztusząc się ze śmiechu, nad którym bezskutecznie usiłował

zapanować już od kilku minut.

- Na razie!
- Na razie - powtórzył. - Poza tym, mam zamiar ożenić

się z Shelby.

- O! - Myra zapadła w fotel, jakby uszło z niej powietrze.

- To zmienia postać rzeczy. Nadal będę na ciebie głosować.

Kiedy ślub?

Zanim odpowiedział, długo patrzył na sufit, rozważając

w myślach wszystkie aspekty swojej decyzji.

- Zawsze lubiłem Hyannis Port jesienią - powiedział wre­

szcie, a potem opuścił wzrok i spojrzał na Myrę. - Myślisz,

że Shelby spodoba się pomysł wzięcia ślubu w surowym za­

mczysku?

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Tydzień to raptem siedem dni. Przez sześć Shelby udawała,

że wszystko jest w porządku, ale w piątek po południu skoń­

czyły jej się wymówki, którymi tłumaczyła swoją opryskli-

wość, ciągły brak humoru i roztargnienie.

Przez cały ten czas niewiele spała, więc w ciągu dnia le­

dwie trzymała się na nogach. Kłopoty ze snem wynikały z nad­

miaru zajęć, zarówno tych związanych z prowadzeniem galerii,

jak i towarzyskich, bo nie odrzuciła żadnego z licznych za­

proszeń, jakie dostawała.

Przemęczona, zwykle zapominała o wielu sprawach, naj­

częściej zaś o tym, żeby cokolwiek zjeść. Naruszyła przez to

równowagę swojego organizmu i czasami czuła się naprawdę

dziwnie. A ponieważ czuła się dziwnie, traciła nawet resztki

apetytu. W ten sposób koło się zamykało.

Każdego dnia tłumaczyła tym swoje złe samopoczucie,

dzięki czemu udawało jej się zupełnie pominąć możliwość, że

wszystko to dzieje się z powodu Alana. Mało tego, co jakiś

czas powtarzała sobie, że w ogóle o nim nie myśli. Ani przez

chwilę.

Niestety, wszystkie te zabiegi nie przynosiły rezultatu. Do­

szło nawet do tego, że kilka razy dziennie musiała odpędzać

natrętne wspomnienia. W końcu, pod koniec tygodnia, rozzło­

szczona do granic możliwości, roztrzaskała o ścianę pracowni

dopiero co skończony wazon. I też nie pomogło.

Pracowała niemal bez przerwy, w nocy, kiedy już znudziło

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 109

ją wpatrywanie się w sufit, a sen uparcie nie nadchodził,

i w dzień, z tego samego zresztą powodu. Wieczorami wycho­

dziła z domu i tryskała przesadnie dobrym humorem, co

w końcu doprowadziło do tego, że znajomi popatrywali na nią

podejrzliwie.

Zagospodarowywanie wolnego czasu stało się jej obsesją.

Skutek był taki, że umawiała się z dziesięcioma osobami naraz,

a potem zapominała o tym i zagrzebywała się w pracowni.

Wszystko przez tę cholerną pogodę, dumała smętnie, sie­

dząc za kontuarem z brodą opartą na dłoni. Deszcz siąpił i sią­

pił, a z radia płynęła nastrojowa muzyka, przerywana cza­

sem optymistycznymi prognozami, że do niedzieli przestanie

padać. Tyle że jej niedziela wydawała się straszliwie odległa

od piątku.

Mnóstwo ludzi miewa podły nastrój w czasie deszczu,

wmawiała sobie. To, że do tej pory do nich nie należała, nie

oznacza jeszcze, że nic się nie zmieniło. Możliwe, że takie

rzeczy przychodzą z wiekiem. Poza tym takie wstrętne, szare

dni mogą wpędzić w depresję nawet największego optymistę.

Uspokojona tą myślą zapatrzyła się tępo w zalane deszczem

okno wystawy.

W taki deszcz nawet interes kiepsko idzie, zauważyła. Do

tej pory do galerii zajrzało zaledwie kilku klientów, a wczoraj

i przedwczoraj było niewiele lepiej. Normalnie w takiej sytu­

acji zamknęłaby sklep i znalazła sobie inne zajęcie. Tym razem

jednak siedziała na swoim stołku jak zaczarowana i patrzyła

przed siebie z miną tak ponurą, jak pieska pogoda za oknem.

Może powinna wyjechać gdzieś na weekend... Ożywiona

tą myślą wyobraziła sobie, że mogłaby polecieć wieczornym

samolotem do Maine, do Grania. Ale by się wściekł na jej

widok!!!

Uśmiechnęła się lekko, pierwszy raz od wielu dni. Na pew-

110 NORA ROBERTS

no ciskałby się i pomstował, że wpadła bez zapowiedzi. A po­
tem na pewno świetnie by się bawili, dokuczając sobie nawza­

jem. Grant był mistrzem w rzucaniu aluzji i potrafił zrobić z te­

go doskonałą zabawę.

Tylko że on za dużo wiedział i zbyt dobrze ją rozumiał,

przypomniała sobie, kiedy minęła pierwsza euforia. Od razu
zorientowałby się, że coś jest z nią nie tak. Wierciłby jej dziurę
w brzuchu tak długo, aż w końcu musiałaby powiedzieć mu,
co się stało. Ona zaś mogła zwierzać się co najwyżej matce,
a i to nie ze wszystkiego.

Westchnęła ciężko i zaczęła zastanawiać się nad innymi

możliwościami. Miała do wyboru albo zostać w domu i spę­
dzić w samotności beznadziejne dwa dni, albo zaraz gdzieś
pojechać. Zawsze przecież mogła wrzucić parę rzeczy do sa­
mochodu i jechać przed siebie, aż znajdzie miejsce, w którym
nie będzie już padać.

Przymknęła oczy i w wyobraźni ujrzała piękną słoneczną

plażę. W oddali szumiało morze, a ona leżała na piasku i czuła
na sobie ciepłe promienie słońca... To zadecydowało. Musi
natychmiast się stąd ruszyć, postanowiła twardo. Natychmiast!

Zeskoczyła ze stołka i ruszyła do drzwi, by wywiesić tab­

liczkę z napisem: Zamknięte. Nagle ktoś pchnął je energicznie,
wpuszczając do galerii podmuch wilgotnego, zimnego powie­
trza. Wysoka kobieta w żółtym sztormiaku i kaloszach szybko
weszła do środka i z hukiem zatrzasnęła drzwi.

- Co za fatalna pogoda - zawołała na powitanie, otrząsając

się z wody.

- Nie mogłoby być gorzej - zgodziła się Shelby. Z trudem

powstrzymała się, by nie okazać zniecierpliwienia, choć jeszcze
kilka minut temu gotowa była stanąć na głowie, byle tylko
zwabić klientów. - Czy jest pani zainteresowana czymś kon­
kretnym? - zapytała uprzejmie.

'

W S Z Y S T K O JEST MOŻLIWE 1 1 1

- Sama jeszcze nie wiem. Na razie trochę się porozglądam.

Jasne, mruknęła pod nosem Shelby, rozciągając usta

w uśmiechu. Nim się skończysz rozglądać, ja pewnie tu za­

marznę. A tak byłabym już w połowie drogi do słońca, dodała

w myślach. Zamierzała już powiedzieć kobiecie, że zaraz za­

myka, w końcu jednak ugryzła się w język.

- Proszę się nie spieszyć - oznajmiła słodko.
- Usłyszałam o pani galerii od mojej sąsiadki. - Kobieta

uważnie oglądała pękatą, nakrapianą donicę, która nadawała

się do postawienia na tarasie lub patio. - Kupiła tu serwis do

kawy, który wprost mnie zachwycił. Bladoniebieski z ręcznie

malowanymi bratkami.

- A tak, pamiętam. - Shelby pokiwała głową. Choć kobieta

i tak na nią nie patrzyła, starała się za wszelką cenę utrzymać

swobodny uśmiech. - Wprawdzie moje wzory się nie powtarzają,

ale jeśli jest pani zainteresowana kompletem do kawy, to mam

coś podobnego - dodała i nerwowo rozejrzała się po półkach, bo

właśnie wyleciało jej z głowy, gdzie postawiła nowy serwis.

- Właściwie nie tyle sam komplet, ile pani warsztat przykuł

moją uwagę. Sąsiadka mówiła mi, że wszystko robi pani sama.

- To prawda. - Niewiele brakowało, żeby zaczęła niecier­

pliwie przestępować z nogi na nogę. Skarciła się za to i zmu­

siła, by poświęcić więcej uwagi" klientce.

Wyglądała na jakieś trzydzieści lat. Miała gładkie czarne

włosy z ładnie rozjaśnionymi pasemkami. Była atrakcyjną i na

pewno miłą osobą, mimo to Shelby nie mogła się wprost do­

czekać, żeby sobie wreszcie poszła.

Wściekła na siebie za takie myśli, zdobyła się na jeszcze

jeden wysiłek.

- Na zapleczu mam pracownię - powiedziała przyjaznym

tonem. - Jest tam koło i piec, bo sama wypalam i pokrywam

szkliwem moje wyroby.

112

NORA ROBERTS

- Korzysta pani z gotowych form?
- Rzadko. Właściwie tylko wtedy, kiedy chcę zrobić jakąś

figurkę. Poza tym robię wszystko na kole garncarskim.

- Ma pani niesamowity talent, o czym z pewnością sama

pani wie najlepiej. I mnóstwo energii! - Kobieta wyprostowała

się i zamyślona przejechała palcem po wypukłości czajnika do

kawy. - Domyślam się, ile czasu i wysiłku kosztuje zrobienie

takich rzeczy, nie mówiąc już o tym, że trzeba mieć wyśmie­

nity warsztat i wielkie zdolności. I, oczywiście, anielską cier­

pliwość.

- Dziękuję. Całe szczęście kiedy człowiek robi to, co lubi,

nie myśli ani o czasie, ani o wysiłku.

- Wiem, wiem. Jestem dekoratorką wnętrz. - Podeszła do

Shelby i podała jej swoją wizytówkę. Wyraźnymi literami było

tam napisane: Maureen Francis. Projektowanie wnętrz. - Aku­

rat teraz urządzam własne mieszkanie. Wezmę tę donicę, tę

amforę i ten wazon - powiedziała, wskazując wybrane przed­

mioty. - Czy mogę zostawić pani zadatek i poprosić, żeby

przetrzymała je pani dla mnie do poniedziałku? Nie chciałabym

ich przewozić w taką niepogodę.

- Oczywiście. Zapakuję je i będą na panią czekały.
- Świetnie! - Kobieta sięgnęła do skórzanej torby - wor­

ka, z której wyciągnęła książeczkę czekową. - Mam przeczu­

cie, że będziemy ze sobą współpracować. Co prawda mieszkam

w Waszyngtonie dopiero od miesiąca, ale mam już zamówienia

na kilka niezłych projektów - powiedziała z zachęcającym

uśmiechem, zanim pochyliła się nad wypisywaniem czeku. -

Lubię ozdabiać wnętrza rękodziełem. Nie ma nic gorszego niż

pokój, w którym na pierwszy rzut oka widać pracę profesjo­

nalnego dekoratora.

To stwierdzenie, zaskakujące w ustach osoby, która żyła

z urządzania ludziom mieszkań, zaintrygowało Shelby. Cal-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 113

kiem zapomniała, że jeszcze pięć minut temu chciała wyrzucić

swoją rozmówczynię za drzwi.

- Skąd pani przyjechała? - zapytała.
- Z Chicago. Przez dziesięć lat pracowałam tam w wielkiej

firmie architektonicznej. - Kobieta wyrwała czek i podała go

Shelby. - Aż w końcu doszłam do wniosku, że pora zacząć

działać na własną rękę.

Shelby kiwała głową, zajęta wypisywaniem rachunku.

- Jest pani dobra w swoim zawodzie? - spytała nagle.

Kobieta zamrugała powiekami, wyraźnie zaskoczona tak

bezpośrednim pytaniem, zaraz jednak uśmiechnęła się szeroko:

- Nawet bardzo dobra - odparła bez fałszywej skromności.

Shelby przyglądała się jej przez moment. W końcu, jak

zwykle posłuszna wewnętrznemu impulsowi, odwróciła rachu­

nek i szybko napisała na nim adres i nazwisko.

- Myra Ditmeyer - powiedziała, podając kobiecie karte­

czkę. - Jeśli ktokolwiek, kto coś znaczy w tym mieście, będzie

przymierzał się do zmiany wystroju domu albo mieszkania,

ona na pewno będzie o tym wiedzieć. Proszę do niej zadzwonić

i powołać się na mnie.

Nieco zaskoczona Maureen uważnie spojrzała na rachunek.

Była w Waszyngtonie dostatecznie długo, by wiedzieć, kim jest

i co może Myra Ditmeyer.

- Dziękuję bardzo - wykrztusiła w końcu.
- Nie ma sprawy. Tylko uprzedzam, że Myra nie pomoże

pani bezinteresownie. W zamian zacznie domagać się, by opo­

wiedziała jej pani o sobie... - przerwała i ciekawa nowego

klienta, spojrzała w stronę drzwi. Kiedy zorientowała się, kto

właśnie wszedł do galerii, z wrażenia straciła głos, co zresztą

zdarzyło jej się po raz pierwszy w życiu.

Alan starannie zamknął drzwi. Potem zdjął kompletnie

przemoczony płaszcz, strząsnął z niego krople deszczu i jak

114

NORA ROBERTS

gdyby nigdy nic podszedł do Shelby, skinąwszy po drodze na

powitanie kobiecie, z którą rozmawiała. Ponad ladą wziął jej

twarz w obie dłonie i pocałował ją prosto w usta.

- Mam dla ciebie prezent - oznajmił.
- O nie! - krzyknęła, zła na siebie za to, że nie potrafiła

w porę ukryć paniki. Odepchnęła jego ręce i cofnęła się w kąt.
- Natychmiast stąd wyjdź!!

Alan tymczasem swobodnie oparł się o kontuar i zwróciła

się do osłupiałej Maureen.

- Niech pani sama powie, czy tak się dziękuje za prezenty?
- No cóż, ja... - Maureen bezradnie zerkała to na niego,

to na Shelby, aż wreszcie dała za wygraną i tylko wzruszyła

ramionami.

- Oczywiście, że nie! - odpowiedział Alan na własne py­

tanie. Z kieszeni płaszcza wyciągnął pudełko i położył je na

drewnianym blacie.

- Zabierz to, bo i tak nie zamierzam tego otwierać - wark­

nęła Shelby. Wbiła wzrok w pudełko tylko i wyłącznie po to,

żeby nie patrzeć na Alana. Obawiała się, że wystarczy jed­

no jego spojrzenie i znowu zapomni o wszystkich swoich po­

stanowieniach. - Galeria jest już zamknięta - dodała opryskli­

wie.

- Chyba jeszcze nie. Shelby dość często bywa nieuprzejma

- wyjaśnił, obracając się do Maureen. - Czy chce pani zoba­

czyć, co dla niej mam?

Maureen znowu wzruszyła ramionami, rozdarta pomiędzy

ciekawością a chęcią, by jak najprędzej się ulotnić. Widocznie

jej wahanie trwało zbyt długo, bo Alan otworzył pudełko, nie

czekając, co mu odpowie. Sięgnął do środka i ostrożnie wyjął

mały witraż w kształcie tęczy. Cudo, pomyślała Shelby i

w ostatniej chwili cofnęła dłonie, które niemal same wyciąg­

nęły się, by dotknąć kolorowego szkła.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 115

- A niech cię szlag trafi! - syknęła. Skąd, do diabła, wie­

dział, że tak bardzo pragnęła zobaczyć tęczę?

- To też typowa dla niej odpowiedź. - Alan uparcie roz­

mawiał wyłącznie z Maureen. - Znaczy mniej więcej tyle, co:

dziękuję, bardzo mi się podoba.

- Powiedziałam ci, żebyś przestał przysyłać mi prezenty!

- Przecież nie przysłałem, tylko sam przyniosłem - zauwa­

żył trzeźwo, wtykając jej witraż do ręki.

- Ale ja tego nie chcę! - zawołała, choć mimo woli zacisnęła

palce na chłodnym szkle. - Gdybyś nie był gruboskórnym, upar­

tym MacGregorem, dawno już zostawiłbyś mnie w spokoju.

- Na szczęście tak się złożyło, że akurat pewne cechy cha­

rakteru mamy wspólne. - Wziął ją za rękę, nim zdążyła ją

cofnąć. - Strasznie szybko bije ci puls!

Maureen uznała, że najwyższa pora ruszyć w swoją stronę.

Chrząknęła cicho, próbując dać im delikatnie do zrozumienia,

że wciąż tu jest.

- To ja już uciekam - powiedziała, chowając rachunek do

torby. - Zgodnie z naszą umową przyjdę w poniedziałek - do­

dała, ale i tak nikt nie zwrócił na nią uwagi. - Gdyby w taki

paskudny dzień ktoś podarował mi tęczę - mówiła, idąc w stro­

nę drzwi - jak nic wpadłabym po uszy.

- Wpadłaby po uszy - powtórzyła Shelby półgłosem z ma­

ło przytomnym wyrazem twarzy.

Wróciła do rzeczywistości dopiero wtedy, gdy usłyszała

trzask drzwi, które Maureen znowu zamknęła ciut za głośno.

- Puszczaj! - krzyknęła i wyrwała ręce z uścisku Alana.

Nerwowo wyłączyła radio, a wtedy w galerii zapadła martwa

cisza, w której słychać było tylko jej przyspieszony oddech.

- Mówiłam ci, że zamykam sklep!

- Doskonały pomysł. - Niespiesznie podszedł do drzwi,

obrócił tabliczkę i zatrzasnął zasuwę.

116 NORA ROBERTS

- Zaraz, zaraz! - Czuła, że ogarnia ją furia. - Nie możesz

tak po prostu... - urwała, kiedy odwrócił się i ruszył w jej stronę.

Spokojna stanowczość w jego oczach sprawiła, że przezor­

nie cofnęła się o krok. Z trudem przełknęła ślinę, po czym

oznajmiła głosem, który miał być niesłychanie stanowczy:

- To jest mój sklep, a ty... - Ostatnie słowo wypowie­

działa ledwie słyszalnym szeptem, kiedy za plecami poczuła

zimną ścianę. Teraz mogła tylko bezradnie obserwować, jak

Alan wchodzi za ladę.

- A my... - poprawił wesoło, zatrzymując się naprzeciw

niej - idziemy zaraz na obiad.

- Nigdzie nie idę!

- Idziesz.
Przyglądała mu się zdezorientowana i wzburzona. Nie wy­

glądał na zdenerwowanego. Mówił spokojnie, bez zniecierpli­

wienia czy gniewu, w jego oczach nie dostrzegła urazy. Szko­

da, pomyślała. Dużo łatwiej poradziłaby sobie z jego złością

niż opanowaniem. No, ale trudno. Teraz też stawi mu czoło.

- Alan, nie możesz dyktować mi, co mam robić. W końcu...

- Robię to - dokończył. - I nie zamierzam przestać, bo

niedawno doszedłem do wniosku, że do tej pory za często cię

proszono, a za rzadko od ciebie wymagano.

- Nie obchodzą mnie twoje odkrywcze wnioski! - Nie­

cierpliwie machnęła ręką. - Co ty sobie w ogóle wyobrażasz,

co? Kim, do diabła, jesteś, żeby mówić mi, co mam robić?

Nie wysilał się na odpowiedź. Po prostu przyciągnął ją do

siebie i mocno przytrzymał za ramiona.

- Nigdzie z tobą nie idę! - Broniła się, czując, że ogarnia

ją panika. - Weekend mam już zaplanowany. Za chwilę jadę

na... na plażę!

- A gdzie jest twój brzeg?
- Alan, powiedziałam ci...

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 117

Nawet nie udawał, że słucha. Zdjął z wieszaka kurtkę i po­

dał jej, pytając, czy zabiera za sobą torebkę.

- Kiedy wreszcie zrozumiesz, że nigdzie z tobą nie pójdę!

- krzyknęła, nie na żarty rozzłoszczona jego uporem, a zwła­

szcza tym, że nadal ignorował jej protesty. Odnalazł jej torebkę,

wziął leżące obok klucze, a potem chwycił ją mocno za ramię

i pociągnął w stronę drzwi na zapleczu. - Do jasnej cholery,

mówiłam ci, że nie pójdę! - wrzasnęła histerycznie, kiedy dość

brutalnie wypchnął ją na deszcz i pozwolił, by mokła, podczas

gdy sam mocował się ze starym zamkiem. - Nie mam ochoty

na twoje towarzystwo!

- Wielka szkoda. - Pokiwał głową ze smutkiem, po czym

najspokojniej w świecie wsunął jej klucze do kieszeni swojego

płaszcza.

Shelby stała na deszczu, niepewna, jak powinna teraz po­

stąpić. Włosy miała już całkiem mokre, więc energicznie od­

garnęła grzywkę, z której kapało jej prosto do oczu.

- Nie możesz mnie zmusić - oznajmiło wrogo, tupiąc nogą

w sam środek kałuży.

Za całą odpowiedź musiało jej wystarczyć to, że pytająco

uniósł brew i obrzucił ją długim, badawczym spojrzeniem. By­

ła wściekła jak osa, przemoczona do suchej nitki i bardzo, bar­

dzo piękna. I nadal lekko zbita z tropu, co zauważył z dużą

satysfakcją. Dobrze, najwyższy czas, żeby straciła trochę ani­

muszu, pomyślał zadowolony.

- Tak często mówisz mi, że czegoś nie mogę, że chyba

zaczniemy to liczyć - zażartował, a potem znowu wziął ją

mocno za ramię i siłą zaprowadził do samochodu.

- Jeśli ci się zdaje... - Próbowała się szarpać, ale i tak

wylądowała na przednim siedzeniu, bezceremonialnie we­

pchnięta do środka. - Jeśli ci się zdaje - podjęła myśl, gdy

tylko usiadł obok - że podnieca mnie typ jaskiniowca, to jesteś

118 NORA ROBERTS

w wielkim błędzie! - Rzadko zdarzało jej się odezwać wynio­

słym tonem, kiedy jednak to robiła, nie miała sobie równych

w naśladowaniu urażonej damy. Nawet jeśli wyglądała jak

zmokła kura. - Proszę o moje klucze! - Gestem monarchini

podsunęła mu pod nos otwartą dłoń.

Bez słowa pochylił się i pocałował jej wnętrze, a potem

spokojnie uruchomił silnik. Shelby zaś mocno zacisnęła palce,

jakby chciała przytrzymać przyjemne ciepło, które promienio­

wało na całe ciało z miejsca, w którym spoczęły jego wargi.

- Posłuchaj mnie, Alan, nie wiem, co ci dziś odbiło, ale

to się musi natychmiast skończyć - powiedziała dużo spokoj­

niej. - Oddaj mi klucze, bo chcę wrócić do domu.

- Nie ma sprawy. Po obiedzie - odpowiedział uprzejmie.

Zrezygnowana opadła na siedzenie, skrzyżowała ramiona

na piersiach i przez chwilę ponuro wpatrywała się w zalaną

deszczem aleję. Wtedy uświadomiła sobie, że ściska coś w le­

wej dłoni. Szklana tęcza! Z niechętną miną wsunęła ją do kie­

szeni kurtki i z nową energią powtórzyła:

- Nie zjem z tobą obiadu!

- Tak sobie myślę, że najlepiej będzie znaleźć jakieś przy­

tulne, zaciszne miejsce. - Nie patrzył na nią, skoncentrowany

na prowadzeniu samochodu. Zerknął na nią dopiero, kiedy za­

trzymali się na czerwonym świetle. - Wyglądasz na zmęczoną,

kochanie. Źle spałaś?

- Rewelacyjnie! - Kłamstwo bez trudu przeszło jej przez

gardło. - Późno wczoraj wróciłam, bo byłam na randce - oz­

najmiła, celowo odwracając głowę w jego stronę.

Poczuł nieprzyjemne ukłucie zazdrości, ale niczego nie dał

po sobie poznać. Pomyślał tylko, że ta kobieta jak żadna inna

wie, co powiedzieć, żeby go naprawdę zabolało. Do tej pory

powinien był się do tego przyzwyczaić.

- Dobrze się bawiłaś? - zapytał swobodnym tonem.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 119

- Genialnie! Byłam z Davidem. To muzyk, niesamowicie

wrażliwy facet. I taki namiętny - dodała z dwuznacznym wes­

tchnieniem. - Oszalałam na jego punkcie. - Szkoda, że David

tego nie słyszy, pomyślała rozbawiona, wyobrażając sobie minę

chłopaka jednej ze swoich przyjaciółek. - A skoro o nim mowa
- powiedziała w przypływie twórczej weny - to umówiliśmy

się na siódmą, więc byłabym bardzo wdzięczna, gdyś zawrócił

i odwiózł mnie do domu.

Zamiast posłusznie wykonać polecenie, na co po cichu li­

czyła, albo przynajmniej porządnie się rozzłościć, Alan po pro­

stu zerknął na zegarek.

- Mówisz, że na siódmą.... Kiepska sprawa. Wątpię, że­

byśmy zdążyli wrócić do tej pory.

Resztę drogi pokonali w milczeniu. Kiedy się zatrzymali,

spojrzała na niego z grobową miną i dalej siedziała bez ruchu,

dając mu do zrozumienia, że nie ma zamiaru wysiadać.

- Złóż kurtkę, bo musimy kawałek podejść - poradził,

a ponieważ nie zareagowała, przysunął się do niej i sięgnął

do drzwi. Lekko musnął wargami jej ucho, szepcząc przy tym:
- Chyba że wolisz zostać w samochodzie i całować się na tyl­

nym siedzeniu.

Z wściekłością odwróciła się do niego, gotowa na zjadliwą

odpowiedź, ale nie było jej dane popisać się elokwencją. Trafiła

bowiem prosto na jego ciepłe, chętne usta. Wystarczył lekki

dotyk, a odskoczyła jak oparzona.

Wygramoliła się na ulicę, ciągnąc za sobą kurtkę. W po­

rządku, będzie, jak chce. Zje z nim ten obiad, ale jak tylko

odzyska klucze, Alan pożałuje, że się w ogóle urodził, dumała

mściwie, idąc szybko przed siebie.

Dogonił ją i bez słowa wziął za rękę, jakby byli parą za­

kochanych nastolatków. Nie odzywała się do niego, więc po­

patrzył na nią, czując, że jej opór słabnie.

120 NORA ROBERTS

- Smakujesz deszczem - szepnął, a potem uległ pokusie,

żeby powrócić do niedokończonego pocałunku. Przygarnął ją

mocno, ciesząc się, że znowu czuje bliskość jej smukłego ciała.

Z szarego nieba lały się na nich strugi deszczu, a ona my­

ślała o spienionych wodospadach. Kurtka zsunęła jej się z ra­

mion, za to w głowie eksplodowała migotliwa tęcza.

Obudziły się w niej wszystkie pragnienia, z którymi tak

długo walczyła, nie do końca uświadomione tęsknoty, słodkie

marzenia o czymś, czego nawet nie umiałaby nazwać. Jak to

możliwe, że żyła bez niego tak długo, skoro teraz nie może

wytrzymać nawet tygodnia bez jego czułości?

Niechętnie, z wyraźny ociąganiem odsunął się od niej. Je­

szcze chwila i gotów był zapomnieć, że stoją na środku chod-

nika, otoczeni falą przechodniów.

Zachwycony obserwował jej twarz, po której płynęły stróż-

ki wiosennego deszczu. Drobne krople kołysały się na końcach-

długich rzęs, tak pięknie podkreślających jej szare oczy. Była

taka śliczna...

- Podobasz mi się z mokrą głową - uśmiechnął się i wolno

przeczesał palcami mokre pasma, które pod wpływem wilgoci

skręciły się w ciasne sprężynki. Potem bez słowa otoczył ją

ramieniem i zaprowadził do restauracji.

Dobrze znała to miejsce, bywała tu często, ale zapewne

w innych godzinach niż Alan. Wieczorami zaczynał się tu ścisk

i gwar, jakiego ludzie jego pokroju starannie unikali. Tymcza­

sem dla niej właśnie wtedy przychodził czas na prawdziwą

zabawę.

O tej porze restauracja wyglądała niczym oaza spokoju, wy­

pełniona migotliwym blaskiem świec i cichym szmerem rozmów.

- Dobry wieczór, panie senatorze - Kelner uśmiechnął się

szeroko na powitanie, a kiedy dostrzegł Shelby, dodał szybko:

- Jak miło panią widzieć, panno Campbell.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 121

- Dobry wieczór, Mario - odparła.
- Stolik już czeka. - Ukłonił się lekko, a potem poprowa­

dził ich na koniec sali do małego stolika dla dwojga. - Butelka

wina na dobry początek? - zapytał, odsuwając krzesło dla

Shelby.

- Pouilly Fuisse, Bichot - Alan bez namysłu złożył zamó­

wienie, nie pytając jej nawet o zdanie.

- Rocznik 1979 - uzupełnił Mario z aprobatą. - Za chwilę

podejdzie do państwa kelner.

Shelby energicznie odrzuciła do tyłu mokre kosmyki.
- A może ja chcę piwo! - rzuciła zaczepnie.

- Następnym razem...

- Nie będzie żadnego następnego razu! Mówię poważnie!

- Aż podskoczyła, kiedy przesunął czubkami palców po jej

dłoni. - Nie byłoby mnie tutaj, gdyś siłą nie wywlókł mnie

z domu. I nie dotykaj mnie w taki sposób! - zakończyła, nie

kryjąc złości.

- A jak mam cię dotykać? Musisz mieć bardzo wrażliwe

dłonie - szepnął.

Delikatnie potarł kciukiem drobne kostki. To wystarczyło,

żeby przebiegł ją dreszcz. Wyczuł to natychmiast i obiecał so­

bie, że dzisiejszej nocy jeszcze nie raz doprowadzi ją do takiego

stanu.

- Często myślałaś o mnie w tym tygodniu?
- W ogóle o tobie nie myślałam! - żachnęła się, ale zaraz

dopadły ją wyrzuty sumienia z powodu kolejnego kłamstwa.
- No dobra, a jeśli nawet, to co?

Chciała, żeby puścił jej ręce, ale on chwycił ją lekko za

końce palców i trzymał tak przez chwilę w prostym, przyja­

cielskim geście. Jednak nawet tak niewinny uścisk dłoni' wy-
starczył, żeby poczuła przyjemne mrowienie od czubka głowy

aż po palce stóp.

122

NORA ROBERTS

- Myślałam o tobie, bo było mi głupio, że zachowałam

się tak podle - przyznała. - Ale po tym, jak się dzisiaj po-

:

pisałeś, mam ochotę być sto razy gorsza. A potrafię to
zrobić.

Alan tylko się uśmiechnął, bo właśnie Mario przyniósł wino

i wlał odrobinę do kieliszka. Patrząc jej prosto w oczy, wypił
mały łyk, po czym skinął przyzwalająco w stronę kelnera.

- Doskonałe. Taki smak zostaje w ustach na długo. Sama

się przekonasz, kiedy będę cię później całował.

- Chyba zapominasz, w jaki sposób się tu znalazłam! -

Krew zaszumiała jej w głowie, choć nie wypiła jeszcze ani

kropli alkoholu.

Nadal się uśmiechał, co doprowadziło ją do dzikiej wście­

kłości.

- Słuchaj, jeśli natychmiast nie oddasz mi kluczy, to przy­

sięgam, że zaraz stąd wyjdę i z najbliższej budki zadzwonię
po ślusarza. A ty uregulujesz rachunek.

- Zgadza się, ale dopiero po obiedzie - zauważył przy­

tomnie. - Smakuje ci wino?

Klnąc pod nosem, sięgnęła po kieliszek i jednym tchem

wypiła prawie do dna.

- Bardzo dobre - powiedziała, patrząc mu bezczelnie

w oczy. - Przypominam, że to nie jest randka.

- Zgoda. Nasze spotkanie coraz bardziej przypomina blo­

kowanie ustaw w parlamencie. Jeszcze wina?

Z ulgą poczuła, że wraca do równowagi, choć jeszcze trochę

ją kusiło, żeby walnąć pięścią w stół. A to byśmy się ubawili,

pomyślała drwiąco. Miałby bufon za swoje.

Całe szczęście w porę uprzytomniła sobie, jakie używanie

miałaby brukowa prasa, gdyby zrobiła przedstawienie w takim
miejscu. W tej sytuacji nie pozostało jej nic innego, jak za­
cisnąć zęby i jakoś dotrwać do końca.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 123

Kiedy stuknął kieliszkiem o jej kieliszek, obojętnie wzru­

szyła ramionami.

- Tylko sobie nie myśl, że wino i światło świec w czym­

kolwiek ci pomoże.

- Nie? - Już miał dodać, że albo mu się zdaje, albo to

ona trzyma go za rękę, ale w porę ugryzł się w język. - Po­

myślałem sobie, że pora wypróbować konwencjonalne metody

uwodzenia - dodał wesoło.

- Naprawdę? - Nie mogła się nie roześmiać. - W takim

razie gdzie bombonierka i bukiet róż?

- Wiedziałem, że tęcza przypadnie ci bardziej do gustu.
- Sporo wiesz - burknęła, sięgając po kartę, którą kelner

położył dyskretnie obok jej łokcia.

Zasłoniła nią sobie całą twarz i przez następne pięć minut

z uwagą studiowała spis dań. Skoro dała się tu przywlec w taką

ulewę, to przynajmniej poje sobie na jego konto, postanowiła.

No dobrze, bądźmy szczerzy, nie poje sobie, tylko napcha się

po same uszy, poprawiła się w myślach, czując, że jak za do­

tknięciem czarodziejskiej różdżki powraca jej apetyt.

- Czy mogę przyjąć zamówienie, panno Campbell?

Zerknęła na kelnera i z anielskim uśmiechem wyrecyto­

wała:

- Poproszę sałatkę z owoców morza z awokado, potem bu­

lion, na drugie polędwicę jagnięcą z sosem i pieczonymi zie­

mniakami, do tego jeszcze karczochy. Później przejrzę kartę

deserów.

- Dla pana, senatorze?
- Sałatka szefa kuchni... - Uśmiechnął się na widok za­

skoczonej miny Shelby. - I panierowane krewetki. Zdaje się,

że spacer w deszczu zaostrzył ci apetyt - zwrócił się do niej,

kiedy kelner zniknął.

- Skoro już tu jestem, chyba mogę coś przekąsić - odparła

124 NORA ROBERTS

swobodnie i pod wpływem nagłej zmiany nastroju, uśmiech­
nęła się do niego promiennie. Oparła skrzyżowane ręce o brzeg
stolika i pochylając się w jego stronę, powiedziała: - Trzeba

jakoś zabić czas, prawda? O czym będziemy gawędzić, sena­

torze? Ależ naturalnie! O polityce. Co tam słychać na Kapi­
tolu?

- Sporo pracy.
- Ach, i tu mamy klasyczne niedomówienie - zawołała

ironicznie. - Wiem, że harujesz po godzinach, żeby tylko za­
blokować ustawę Breidermana. Dobra robota, nie powiem.
A w wolnych chwilach opracowujesz własny projekt. I co,
udało ci się wycisnąć coś z federalnej kiesy?

- Zrobiliśmy parę kroków naprzód - odparł ostrożnie.

Przez moment przyglądał się jej badawczo. Jak na kogoś z tak
wielką awersją do polityki, była zadziwiająco dobrze zorien­
towana w bieżących sprawach. - Burmistrz przychyla się do
idei otwarcia w mieście kilku schronisk, takich jak te, które
powstały w Bostonie. Na razie mogą liczyć wyłącznie na pry­
watnych sponsorów i wolontariuszy. Jednak jeśli chcemy zro­
bić z tego projekt ogólnokrajowy, te środki nie wystarczą.

- Hmm, biorąc pod uwagę obecną sytuację finansową

i dziurawy budżet, czeka cię długa i męcząca walka.

- Wiem. Ale i tak wygramy. - Po jego twarzy przebiegł

nikły uśmiech. - Jeśli trzeba, do pewnego momentu potrafię
być bardzo cierpliwy. Potem staję się natrętny.

Nie bardzo wiedziała, czy może ufać nagłemu błyskowi

w jego oczach, więc na wszelki wypadek siedziała cicho, ko­
rzystając z okazji, że kelner przyniósł sałatki.

- Wiesz, że wetując ustawę Bredermana, nadepnąłeś na pa­

rę odcisków? To nie przejdzie bez echa - zagadnęła, kiedy
zostali sami.

- Cóż, nic, co naprawdę ważne i wartościowe, nie przy-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 125

chodzi bez trudu. Ja... - napełnił jej kieliszek - mam skłon­

ność do wynajdywania i rozwiązywania problemów.

Nie siląc się na udawanie, że nie pojęła aluzji, machnęła

beztrosko widelcem i powiedziała:

- Tylko że romans to nie kampania, senatorze. Tutaj nie

da się wszystkiego przewidzieć i dopracować. Zwłaszcza jeśli

druga strona dobrze zna wszystkie triki.

- Bardzo ciekawa koncepcja. - W jego oczach pojawiły

się iskierki dobrego humoru. - Przekonasz się, że wszystko,

co powiedziałem, jest prawdą. Nie złożyłem obietnic, których

nie mógłbym dotrzymać.

- Po co mi to mówisz? Nie jestem jednym z twoich wy­

borców.

- To niczego nie zmienia.
Pokręciła głową, częściowo zrezygnowana, częściowo roz­

bawiona.

- Dobrze, już dobrze. Nie będę się z tobą spierać. - Przez

chwilę w milczeniu grzebała widelcem w resztkach sałatki. -

Widziałeś zdjęcie w gazecie?

- Tak. - Więc jednak ją to obeszło. Zorientował się od

razu, choć starała się, żeby jej pytanie zabrzmiało lekko, a na­

wet wesoło. - Ucieszyłem się, że ktoś uchwycił właśnie ten

szczególny moment. Przykro mi, że to cię zdenerwowało.

- Nie zdenerwowało mnie - zaprzeczyła trochę za szybko

i zbyt gorliwie. - Naprawdę! - zapewniła, gdy mruknął z nie­

dowierzaniem.

Kelner postawił przed nią bulion, ale zamiast zacząć jeść,

mieszała długo w talerzu, wyraźnie zamyślona.

- To zdjęcie... - zaczęła po chwili - po prostu uświado­

miło mi, że jesteś osobą publiczną. Nie przeszkadza ci to?

- Czasami. Zainteresowanie ze strony społeczeństwa to

ważny element mojego zawodu. Bez tego polityk jest skon-

126 NORA ROBERTS

czony - dodał ze śmiesznym grymasem, licząc, że ją tym roz­
bawi. - W każdym razie ciekaw jestem, co powie mój ojciec,
kiedy dowie się, że byłem w zoo z Campbellówną.

- A co, obawiasz się o swoją część spadku?
- Raczej o swoją skórę. A ściśle rzecz biorąc o uszy. Jak

nic zwiędną po mojej telefonicznej rozmowie z ojcem.

Uśmiechnęła się i sięgnęła po wino.
- Pozwalasz mu czasem wierzyć, że nagadał ci do słuchu?
- Jasne. Skoro dzięki temu czuje się szczęśliwszy...
- A więc sam widzisz - oznajmiła tonem osoby, która wie

lepiej. - Gdybyś był mądry, omijałbyś mnie wielkim łukiem.
Nie warto ryzykować pęknięcia bębenków.

- Jakoś to z nim załatwię. W odpowiednim czasie.
Spojrzała mu prosto w oczy.
- To znaczy po tym, jak załatwisz wszystko ze mną.
- Właśnie - uniósł kieliszek.
- Alan - powiedziała cierpliwie, dużo bardziej spokojna

i pewna siebie, dzięki zbawiennemu działaniu jedzenia i alko­
holu. - Niczego nie będziesz ze mną załatwiał.

- Zobaczymy - odparł swobodnie. - A teraz jedz, bo ci

wystygnie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Shelby bawiła się doskonale. Pozwoliła, by Alan ja roz­

śmieszył, a potem dała się namówić na nocny spacer w de­

szczu. Przeszli pieszo parę przecznic, oglądając po drodze wy­

stawy i przechodniów. Na koniec wstąpili do malutkiej, zatło­

czonej kafejki na jeszcze jeden kieliszek wina.

Cały czas miała świadomość, że mogłaby tego gorzko ża­

łować, kłopot jednak w tym, że nie żałowała ani trochę. Pier­

wszy raz od tygodnia śmiała się radośnie i czuła zrelaksowana,

jak bodaj nigdy w życiu. Wszelkie wyrzuty sumienia zdecy­

dowała się odłożyć na później.

W kafejce spotkali mnóstwo jej znajomych. Co rusz ktoś

podchodził do ich stolika, żeby się przywitać, przy okazji ob­

rzucając Alana pytającym spojrzeniem.

Po raz kolejny uświadomiła sobie, że należeli do dwóch

różnych światów. Jego przyjaciele piątkowe wieczory zwykli

spędzać w operze, a nie w zadymionych barach. To też będzie

musiała sobie przemyśleć, tyle że... jutro, zadecydowała nie­

frasobliwie.

- Cześć, piękna!

Obróciła się i zerknęła w górę, czując na ramionach czyjeś

dłonie.

- Cześć, David! Cześć, Wendy!
- Co z tobą? Mieliśmy się dzisiaj umówić - przypomniał

David. - A tak obejrzeliśmy nową sztukę bez ciebie.

128 NORA ROBERTS

Wendy, pełna wdzięku długowłosa blondynka, objęła go

w pasie.

- Nie masz czego żałować - dodała.
- Przepraszam was, ale... - Shelby zrobiła pauzę i spoj­

rzała na Alana. - Coś mi pokrzyżowało plany. Ale zaraz, wy

się przecież nie znacie. To David i Wendy, a to Alan.

- Miło mi. - Alan uśmiechnął się przyjaźnie do Davida,

a potem zaproponował: - Może przysiądziecie się do nas?

- Dzięki, ale już się zmywamy. - David poufale zmierzwił

włosy Shelby i bez ceregieli napił się z jej kieliszka. - Jutro

gram na ślubie - wyjaśnił.

- Wiecie, że on ciągle się zastanawia, jak zagrać także na

naszym, w przyszłym miesiącu? - roześmiała się Wendy. - A tak

przy okazji, zadzwonię do ciebie w przyszłym tygodniu, żeby

wziąć namiary na tę grecką firmę organizującą przyjęcia. Shelby

twierdzi, że nic tak nie rozkręca weselnych gości, jak ouzo - do­

dała, uśmiechając się znacząco do Alana. - Słuchajcie, strasznie

żałujemy, ale naprawdę musimy już lecieć. Do zobaczenia. - Ma­

chnęła do nich ręką i pociągnęła Davida do wyjścia.

Alan obserwował, jak przeciskali się między stolikami.
- Szybki facet - skomentował, sięgając po wino.
- David? - Shelby spojrzała na niego zbita z tropu. - To

ciekawe, bo ja zawsze myślałam, że jest koszmarnie flegma­

tyczny. Oczywiście, poza chwilą, kiedy bierze do rąk gitarę.

- Naprawdę? - Ich oczy spotkały się, lecz ona nadal nie

rozumiała, co go tak dziwi. - Wystarczyło, że wystawiłaś go

dziś do wiatru, a on już żeni się z inną.

- Wystawiłam go...

Śmiech zamarł jej w gardle, kiedy wreszcie pojęła, o co

chodzi. Sama nie wiedziała, czy się wypierać, czy raczej ob­

rócić wszystko w żart, więc żeby zyskać na czasie, zaczęła

bawić się swoim kieliszkiem.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 129

- Faceci są cholernie niestali - westchnęła wreszcie smut­

no.

- Na to wygląda. - Z uśmiechem pochylił się i dotknął

jej policzka. - Nieźle się trzymasz, jak na porzuconą kochankę.

- Nie mam zwyczaju nosić serca na dłoni. - Próbowała

dalej grać swoją rolę, ale w końcu nie wytrzymała i powie­
działa ze śmiechem: - Do licha, że też musiał tu dzisiaj
przyleźć!

- Ze wszystkich knajp we wszystkich miastach...
- Dobrze powiedziane! - Tym razem roześmiała się swo­

bodnie. - Powinnam była sama pomyśleć o tym słynnym zda­
niu. W końcu nie tak dawno słyszałam Casablanca.

- Słyszałaś?
- Mhmm. Cóż... - Uznała, że nie pora opowiadać mu

oswoim zepsutym telewizorze, i podniosła do góry kieliszek.
- Za załamane serca?

- Może za dziecinne kłamstwa?
Zmarszczyła nos, a kiedy lekko stuknęli się kieliszkami,

powiedziała:

- Zwykle mam więcej szczęścia, kiedy kłamię. A poza

tym, byłam kiedyś na randce z Davidem. Raz w życiu, jakieś
trzy, cztery lata temu. - Mrużąc oczy, wypiła wino do dna. -
I przestań już szczerzyć zęby jak zadowolony z siebie samiec,
senatorze!

- Ja? Co za brak kultury z mojej strony! - Właśnie wsta­

wali od stolika, więc podał jej przemoczoną kurtkę.

- Pewnie, że tak! Powinieneś był udawać, że wcale nie

przyłapałeś mnie na kłamstwie - pouczyła go wyniosłym
tonem.

Ruszyli do wyjścia, z trudem przeciskając się przez zatło­

czoną salę. Kiedy stanęli na mokrej ulicy, Shelby podjęła prze­

rwany wątek.

130 NORA ROBERTS

- Zresztą, gdybyś swoim zachowaniem nie doprowadził

mnie do białej gorączki, miałabym czas pomyśleć o kimś in­

nym niż David i nic by się nie wydało.

- O ile dobrze zrozumiałem, pokrętna logika tego zdania

sprowadza się do tego, że wszystko przeze mnie - otoczył ją

ramieniem w tak naturalny, przyjacielski sposób, że nawet nie

protestowała. - Może jeszcze powiesz, że powinienem cię

przeprosić za to, że nie miałaś czasu wymyślić lepszego kłam­

stwa?

- Jakbyś zgadł. - Z rozkoszą wystawiła twarz na ciepłe

krople deszczu, nie pamiętając już o tym, że kilka godzin temu

przeklinała go z całej duszy. Teraz mogłaby tak iść i iść bez

końca. - Tylko sobie nie myśl, że podziękuję ci za kolację,

a tym bardziej za wino i świece - dodała, opierając się o sa­

mochód, do którego właśnie podeszli

Spojrzał na jej mokrą twarz i wyzywającą minę i nagle za­

pragnął jej z siłą, której nie potrafił się już oprzeć. Szybko

schował ręce do kieszeni, pewny, że jeśli tego nie zrobi, nie

zdoła utrzymać ich przy sobie.

- A co z tęczą? - zapytał.

- Z tęczą... - Kąciki jej ust uniosły się w chytrym uśmie­

szku. - Niewykluczone, że ci za nią podziękuję, ale jeszcze

nie wiem! - powiedziała, po czym szybko wsiadła do samo­

chodu, bo nogi odmówiły jej posłuszeństwa.

Uznała także, że lepiej nie kusić losu i nie patrzeć mu zbyt

długo w oczy. To, co się w nich malowało, było aż nadto

wyraźne. Lepiej utrzymać swobodny, lekki nastrój, postanowi­

ła. Tylko w ten sposób zdoła oprzeć się jego urokowi i szyb­

ko uciec do mieszkania, tak by przypadkiem nie wszedł tam

za nią.

- Miałam zamiar jechać dziś na plażę - wyznała, kiedy

usiadł obok. - A ty pokrzyżowałeś mi plany.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 131

- Lubisz moknąć na plaży?

- Tam wcale nie musiałoby padać. A poza tym, wyobraź

sobie, że lubię.

- Ja najbardziej lubię morze w czasie sztormu. Najlepiej

o zmierzchu, kiedy jest tylko tyle światła, że zacierają się gra­

nice między niebem i wodą.

- Poważnie? - Zaciekawiona obserwowała przez chwilę

jego profil. - Wyglądasz raczej na kogoś, kto woli jeździć nad

morze zimą, kiedy nie ma tam wczasowiczów i można spo­

kojnie spacerować po pustej plaży.

- To też lubię. Na wszystko jest odpowiednia pora.
Zdziwiło ją jego wyznanie, że lubi patrzeć na szalejące ży­

wioły. Choć z drugiej strony powinna się była tego domyślić.

Pod jego opanowaniem kryło się przecież tyle namiętności.

Zaczerwieniła się mimo woli, że właśnie takim słowem go

określiła.

- Mam siostrę w Atlantic City - rzucił od niechcenia. -

Lubię do niej wpadać po sezonie, żeby połazić sobie po plaży

i przepuścić trochę forsy w jej kasynie.

- Twoja siostra prowadzi kasyno? - Zaskoczona odwróciła

się w jego stronę.

- Niejedno. Razem z mężem są współwłaścicielami kilku

kasyn. - Rozbawiony jej reakcją uśmiechnął się ironicznie. -

Rena pracowała jako krupierka przy stołach do black jacka.

Wciąż to robi od czasu do czasu. A co, myślałaś, że moja

rodzina jest bardzo stateczna, poprawna i nudna?

- Niezupełnie - odparła, choć w dużej mierze właśnie tak

było. - Zwłaszcza po tym, co słyszałam o twoim ojcu. Zdaje

się, że Myra bardzo go lubi.

- W ich przypadku sprawdza się chyba powiedzenie, że

kto się lubi, ten się czubi. Poza tym ojciec jest tak samo za­

dufany w sobie jak ona.

132 NORA ROBERTS

Zaparkował na podjeździe przed galerią i nim zdążyła po­

wiedzieć, żeby jej nie odprowadzał, otwierał już drzwi po jej
stronie. Weszli razem po schodach. Kiedy stanęli przed drzwia­
mi mieszkania, Shelby automatycznie sięgnęła do torby po klu­
cze.

- Ciągle są u mnie - przypomniał, wyciągające je z kie­

szeni. Nie odrywając od niej wzroku, podrzucił je kilka razy
na dłoni. - Chyba należy mi się za nie choćby filiżanka kawy.

- To próba przekupstwa - obruszyła się z lekkim gryma­

sem.

- Przekupstwa? - Uśmiechnął się lekko. - Nic podobnego.

Ja tylko wyraziłem przypuszczenie.

Wahała się przez chwilę, ale w końcu dała za wygraną.

Zdążyła już poznać go na tyle, by wiedzieć, że jeśli nie zgodzi
się od razu, będzie dyskutował z nią co najmniej godzinę, sto­

jąc cały czas pod drzwiami, a potem koniec końców i tak

wprosi się na kawę.

Z westchnieniem, które miało wyrażać rezygnację, odsunęła

się, dając znak, żeby otworzył drzwi.

- Kawa - powiedziała z naciskiem, jakby chciała tym jed­

nym słowem wyznaczyć nieprzekraczalne granice.

W kuchni ściągnęła mokrą kurtkę i rzuciła niedbale na

krzesło. Po chwili wygrzebał się stamtąd zaspany kot. Miękko
zeskoczył na podłogę i usiadł w wyczekującej pozie, łypiąc
zdrowym okiem.

- Okropnie mi przykro, Mojżeszu. Przepraszam. - Shelby

sięgnęła do szafki po jedzenie dla kota. - To nie moja wina,
że głodowałeś. Miej pretensje do tego pana - oskarżycielsko
wskazała na Alana. - Mojżesz bardzo nie lubi, kiedy spóźniam
się z posiłkami. Ceni sobie uregulowany tryb życia - wyjaś­
niła, patrząc, jak kot łapczywie pożera swoją porcję.

Alan zerknął na gęste, błyszczące futro dorodnego kocura.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 133

- Kolega Mojżesz nie wygląda na zabiedzonego - zauwa­

żył.

- To prawda. - Podeszła do zlewu z zamiarem napełnienia

ekspresu do kawy. - Ale łatwo go zdenerwować. Jeśli... - Lek­

ki dotyk jego rąk na ramionach wystarczył, żeby na moment

straciła wątek. - Jeśli zapomnę go nakarmić, jest... - Dzbanek

wylądował w zlewie w tej samej chwili, gdy musnął wargami

jej ucho. - Bardzo nadąsany - dokończyła z trudem, kiedy

wreszcie udało jej się nalać wody. - Marudni współlokatorzy

bardzo utrudniają życie.

Nie zrezygnowała z pomysłu zrobienia kawy, więc drżą­

cymi dłońmi ustawiła ekspres na blacie szafki i desperacko

starała się wetknąć wtyczkę do gniazdka. Alan nie ułatwiał jej

zadania, bo posuwał się za nią krok w krok. Delikatnie od­

garnął jej włosy z karku i przelotnie pocałował wrażliwą skórę.

- Shelby... - przesunął dłońmi wzdłuż jej boków i oparł

je na biodrach. Jego dotyk rozgrzewał ją mocniej niż wino,

ale przysięgała sobie, że to zignoruje. Pokaże mu, że jego amo­

ry nie robią na niej żadnego wrażenia.

- Co takiego...

- Mmm... - Z rozkoszą przesunął wargami po szczupłej

szyi, odnajdując intrygujący zapach perfum, który w tym miej­

scu był bardzo wyraźny. - Zapomniałaś wsypać kawę - szep­

nął.

Zachwiała się i instynktownie chwyciła za brzeg szafki.

- Co takiego?
- Nie wsypałaś... - powtórzył, ale przerwał w pół słowa

i za jej plecami wyciągnął wtyczkę z gniazdka - żadnej kawy

- obrócił ją do siebie. Najpierw pocałował ją w jeden, a potem

w drugi kącik ust.

- Gdzie nie wsypałam? - zapytała mało przytomnym

głosem.

134 NORA ROBERTS

- Do ekspresu - mruknął niewyraźnie, bo właśnie przesu­

wał ustami po jej czole.

- Zaraz się włączy - szepnęła i mocno zacisnęła powieki,

które on zaczął całować.

Nie bardzo rozumiała, dlaczego roześmiał się tak jakoś

triumfalnie. Nie miała czasu o tym myśleć, bo musiała zmo­

bilizować całą siłę woli, by okiełznać wewnętrzny żar, który

zaczął wymykać się spod kontroli. Pocałunki lekkie jak puch

spadały na jej twarz.

- Alan... - wyszeptała. - Próbujesz mnie uwieść.
- Wcale nie próbuję. - Pocałował ją krótko w usta, a po­

tem zsunął wargi na jej szyję. - Ja cię uwodzę.

- Nie! - zamierzała go odepchnąć, ale zamiast tego oto­

czyła ramionami jego kark. - Nie będziemy się kochali. - Bar­

dzo się starała, żeby wypadło to stanowczo.

- Nie? - Z trudem panował nad pożądaniem, które

wstrząsnęło nim jeszcze mocniej, kiedy wsunął palce w jej

włosy. - Nie będziemy? - Dotknął ustami jej ust. - Dlaczego?

- Bo... Bo to prosta droga do zatracenia...

Stłumił śmiech, a jego giętki język miękko wsunął się w jej

usta, by tym łatwiej wieść ją na pokuszenie.

- Spróbuj jeszcze raz...
- Bo...

W głowie miała pustkę. Nie czuła niczego, poza ogromnym,

niemal bolesnym pożądaniem. Słabła w jego ramionach, wciąż

pragnąc więcej i więcej. Czy to możliwe, by żądza mogła ode­

brać świadomość?

- Nie! - Nawet nie próbowała ukryć paniki. - Nie! Za bardzo

cię pragnę. Nie rozumiesz, że nie wolno mi do tego dopuścić?

- Za późno.
Ani na moment nie przestawał całować jej twarzy, kiedy

prowadził ją za sobą przez ciemne mieszkanie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 135

- O wiele za późno, Shelby.

Zsunął z niej bluzkę i pozwolił, by miękko spłynęła na pod­

łogę. Sprawi, że Shelby nigdy nie zapomni ich pierwszego razu,

postanowił. Oboje będą pamiętać te chwile do końca życia,

bez względu na to, ile upłynie lat.

Bez pośpiechu przesunął dłońmi wzdłuż jej rąk aż do ra­

mion.

- Nie wiesz nawet, ile razy wyobrażałem sobie, że jestem

z tobą, że cię dotykam właśnie tak jak teraz. - Pod cienkim

jedwabiem czuł twarde piersi. - Słyszysz deszcz?

- Tak.
Pościel, chłodna i miękka, zaszeleściła cicho pod jej nagimi

plecami.

- Będę się z tobą kochał. - Jego usta znowu czule pieściły

jej ucho, gasząc ostatnią iskrę oporu. - Za każdym razem, kiedy

usłyszysz deszcz, przypomnisz sobie ten moment.

Nie będę potrzebowała deszczu, żeby pamiętać, pomyślała

i była to bodaj ostatnia trzeźwa myśl; jak tej nocy pojawiła

się w jej głowie. Czy kiedykolwiek jej serce biło szybciej niż

teraz? Czy skóra była bardziej podatna na dotyk?

Nie będzie potrzebowała deszczu... Wystarczy, że o nim

pomyśli, a natychmiast powróci do niej cudowna świeżość, ja­

ką pachniały jego mokre włosy. I dźwięk jej imienia, które

szeptał pomiędzy pocałunkami.

Żaden mężczyzna nie otrzymał od niej daru całkowitej ule­

głości. Dopiero teraz zupełnie się poddała, pozwalając, by do­

prowadził ją do tego, przed czym długo się broniła, czego tak

bardzo się obawiała. Razem z nim gotowa była teraz zatracić

się w miłości.

Miękkimi dłońmi wodził po jej ciele, jakby chciał poznać

każdy skrawek jej skóry. Robił to tak wolno i starannie, że

poczuła się lekka niczym mgła. Czubki palców i usta wystar-

136 NORA ROBERTS

czyły, by doprowadził jej ciało do takiego pobudzenia, że z tru­
dem mogła to znieść.

Próbowała rozpiąć mu koszulę, ale drżące ręce odmówiły

jej posłuszeństwa. Bezradnie szarpnęła ją, mrucząc w zniecier­

pliwieniu. Tak bardzo chciała dotknąć jego nagiej skóry.

Uniósł się lekko i zrzucił krępujący go materiał. Jego usta

przestały być czułe i łagodne. Mocne ciało przytłoczyło ją,
więżąc ręce tak, że nie mogła się poruszyć. Dla niej był to
impuls, który sprawił, że przestała być bezwolna i zamiast cze­
kać na rozkosz, sama po nią sięgnęła. Odpowiedziała mu iden­
tyczną, jeśli nie jeszcze większą żarliwością.

Pieszczoty przestały być delikatne, ale też żadne z nich nie

szukało teraz łagodnej czułości. Kochali się tak, jakby to był
wyścig, współzawodnictwo o to, kto kogo podnieci bardziej
i szybciej.

Shelby mocno zacisnęła palce na nagich, muskularnych ra­

mionach Alana, wbijając paznokcie w jego skórę. Jego usta
ślizgały się po niej, odnajdując najbardziej czułe punkty. O nie­
których nawet nie wiedziała, że istnieją, póki ich nie odkrył.

Drżała, gdy jej dotykał, znacząc językiem gorący ślad na

jej wilgotnej skórze. Zapomniała o strachu, zostawiła daleko

za sobą wszystkie obawy. Liczyła się tylko pasja dawania i bra­
nia rozkoszy. Widział i czuł w niej ogień, dokładnie taki, o ja­
kim marzył i jaki chciał w niej obudzić.

Niecierpliwie zerwał z niej ostatni skrawek jedwabiu. Przyjęła

go z głębokim krzykiem, stłumionym pocałunkami. Wszedł
w nią, słuchając tego głosu, w którym nie było poddania czy ule­
głości. Poruszając się coraz szybciej i szybciej, poprowadził ją
ku spełnieniu.

Deszcz szumiał jednostajnie za oknem, a oni leżeli obok

siebie, nie świadomi tego, czy minęły godziny, czy ledwie mi­
nuty, szczęśliwie uwolnieni od poczucia czasu.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 137

Zwinięta u jego boku, zamknęła oczy i wreszcie odzyskała

spokój. Spłynęła na nią łagodność, istnienia której nawet nie

'podejrzewała. A wszystko to ofiarował jej Alan. Jego cierpli­

wość i upór sprawiły, że mogli być razem.

Poruszył się i zaraz przyciągnął ją jeszcze bliżej. Ciągle

przebiegały go dreszcze, podniecenia, ale i dojmującej czuło­

ści. Shelby zawładnęła nim bez reszty, zapadła w jego serce

i umysł. Miała w sobie magię, jakiej potrzebował i jaką mogła

go obdarzyć, tak jak on mógł dać jej to, co ją w nim pociągało.

Czuł, że stanowili jedność.

Leniwie przesunął dłonią po jej plecach.
- Mmm... jeszcze - mruknęła.

Roześmiał się i pogładził ją nieco mocniej.
- Shelby....
Odpowiedziała mu kolejnym pomrukiem i przytuliła się do

niego jeszcze mocniej.

- Shelby, dotykam stopami czegoś ciepłego i puchatego.
- Mhmm...
- Jeśli to twój kot, to w ogóle nie oddycha.

- To MacGregor.

- Co takiego? - zapytał, całując ją w czubek głowy.
- MacGregor. Moja świnia - śmiejąc się, wyszeptała w je­

go ramię.

Zapadła cisza. Dopiero po chwili Alan odezwał się dość

oficjalnym tonem.

- Że co proszę?
Zachichotała radośnie, słysząc sztywny zwrot. Czy odtąd

będzie w stanie rozpocząć dzień, jeśli go nie usłyszy?

- Błagam, powiedz to jeszcze raz. To było cudowne!
Koniecznie chciała zobaczyć wyraz jego twarzy, więc wy­

chyliła się i opierając o niego, zaczęła szukać zapałek. Kiedy

naga skóra otarła się o jego tors, znowu zaszumiało jej w gło-

138 NORA ROBERTS

wie, ale opanowała się i zapaliła świecę, stojącą na nocnym

stoliku.

- Oto MacGregor - powiedziała, wskazując koniec łóżka,

gdzie leżała jej ulubiona maskotka.

- Nazwałaś moim nazwiskiem tego fioletowego prosiaka?

- Alan, czy ładnie tak mówić o własnym prezencie?

Podniósł na nią oczy, w których dostrzegła cień urażonej

męskiej dumy i mnóstwo iskierek dobrego humoru. Ze śmie­

chem cmoknęła go w nos i przytuliła się do jego piersi.

- Pożyłam go tutaj specjalnie, bo miał być jedynym Mac-

Gregorem, który zdoła wśliznąć się do mojego łóżka.

- Poważnie? - Pociągnął ją za włosy i trzymał, dopóki nie

uniosła głowy. - Uważasz, że się wśliznąłem?

- Daj spokój, Alan, przecież wiedziałeś, że w końcu się zła­

mię. De można opierać się tym wszystkim balonom i tęczom?

Wyciągnęła rękę by dotknąć jego twarzy, po której tańczył

migotliwy blask świecy.

- Ja naprawdę miałam zamiar oprzeć się twojemu urokowi

- zapewniła. - Nie chciałam, żeby to się wydarzyło.

- Nie chciałaś, żebyśmy się kochali? - podniósł do ust jej

dłoń i pocałował jej ciepłe, delikatne wnętrze.

- To nie to. - Spojrzała mu w oczy. - Nie chciałam się

w tobie zakochać.

Wyraźnie poczuła, jak jego palce zacisnęły się na jej nad­

garstku i jak przyspieszyło mu serce. Po sekundzie uścisk zel­

żał, a ciemne oczy znów stały się spokojne i skupione.

- A zakochałaś się?

- Tak.

Choć powiedziała to ledwie słyszalnym głosem, pod wpły­

wem tego jednego, króciutkiego słowa niemal zakręciło mu

się w głowie. Nie spodziewał się, że dostanie od niej tak wiele,

i to w tak krótkim czasie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 139

Przytulił ją mocno i pomógł ułożyć głowę na ramieniu.

- Kiedy?
- Kiedy? - powtórzyła, tuląc policzek do jego ramienia.

- Gdzieś pomiędzy przyjęciem u Write'ów a chwilą, kiedy

otworzyłam koszyk truskawek.

- Dopiero? Mnie wystarczyło pierwsze spojrzenie.

Popatrzyła mu w oczy. Nie przesadzał, wiedziała o tym,

to nie byłoby w jego stylu. Wzruszona, objęła dłońmi jego

twarz.

- Gdybyś mi to powiedział tydzień temu, ba, nawet wczo­

raj, pomyślałabym, że ci kompletnie odbiło. - Roześmiana, po­

całowała go w usta. - Zresztą może tak jest, wszystko jedno.

To już nie ma żadnego znaczenia.

Zawsze wiedziała, że ma w sobie ogromne pokłady czu­

łości, którą jednak nigdy nie obdarzyła mężczyzny. Z Ala­

nem jednak było inaczej. Zamyślona, obrysowała palcami

jego twarz, przesunęła nimi po mocnej, ale szczupłej szyi,

i zatrzymała się na muskularnych ramionach. Takich, na któ­

rych można oprzeć się bez obawy, że ugną się pod ciężarem

problemów.

Jej usta dotknęły miękko jego warg, a dłonie podjęły pod­

niecającą podróż. Dotykała go tak, jakby w zamęcie miłosnego

uniesienia nie zdążyła go poznać. Prowokująco musnęła języ­

kiem jego szyję, odkrywając tam swój zapach. Pomyślała, że

to niezwykłe - czuć własny zapach na ciele mężczyzny.

- Powiem ci coś, ale pod warunkiem, że nie wpadniesz

w samozachwyt - szepnęła, wodząc dłońmi po jego piersi.

- No, nie wiem... - Otoczył ją ciasno ramionami. Nara­

stająca przyjemność sprawiła, że głos mu się zmienił. - Jestem

wyjątkowo czuły na pochlebstwa.

- Wtedy, w mojej pracowni,.. - przylgnęła do niego usta­

mi, czując nimi mocne uderzenia serca - kiedy poplamiłam

140 NORA ROBERTS

gliną twoją bluzę. Pamiętasz? Zdjąłeś ją i zacząłeś płukać, a ja

odwróciłam się i jak cię zobaczyłam, to... bardzo chciałam

dotykać cię tak jak teraz. - Wolno przesunęła dłonie w górę,

a potem w dół, ku zwężeniu na linii bioder. - Właśnie tak.

Niewiele brakowało, i bym to zrobiła.

Krew zaczęła krążyć mu szybciej. Powrócił głód jej ciała.

- Za bardzo bym się nie bronił - szepnął.
- Gdybym chciała cię wtedy mieć, senatorku, i tak nie

miałbyś żadnych szans - odpowiedziała ze śmiechem.

- Co ty powiesz?
- Naprawdę! - Czubkiem języka przejechała wzdłuż jego

żeber, z przyjemnością słuchając, jak wzdycha głęboko. -

Wiem, co mówię. MacGregorowie zawsze musieli ugiąć się

przed Campbellami.

Już chciał godnie odpowiedzieć na tę jawną zniewagę, kiedy

poczuł na udzie jej gibkie palce. Jako rasowy polityk wysoko

cenił sobie wszelkie debaty, ale wiedział też, że przychodzą

chwile, kiedy lepiej oddać głos drugiej stronie.

Silny, umiejętny dotyk jej rąk niemal odebrał mu oddech.

Długo, metodycznie poznawała linie jego ciała. Poruszała się

wolno, z rozmysłem dotykając go i pieszcząc. Tu przesunęła

ręką, tam musnęła wargami, połaskotała wilgotnym czubkiem

języka. Jej dotyk to nasilał się, to znowu słabł. Pocałunek koił

albo rozpalał do białości.

Leżał całkowicie poddany jej woli, zaciskając mocno po­

wieki, wsłuchany w monotonny szum ulewy, który w pewnej

chwili zupełnie zdominowały westchnienia i szepty Shelby.

Przyjemność narastała z każdą chwilą, tym bardziej, że celowo

opóźniał moment, kiedy po nią sięgnie.

Wreszcie przyszła chwila, gdy musiał pokazać jej, co on

ma do powiedzenia w tej sprawie. Jednym szybkim ruchem

uniósł się i wciągnął ją pod siebie. Spojrzał na jej zaróżowioną,

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 141

rozpaloną twarz i zapragnął zachować ten widok w pamięci,

by ogrzewał go w chłodne poranki i mdłe popołudnia.

Płomienna czerwień potarganych włosów odcinała się ostro

od ciemnej zieleni pościeli. Rozproszone światło świecy poło­

żyło na jej twarzy ruchliwe cienie. Zapatrzył się w jej oczy,

ciemne, szare jak dym, wyczekujące.

- My, MacGregorowie - szepnął - zawsze mieliśmy swoje

sposoby na Cambellów.

Schylił głowę i zatrzymał usta ledwie milimetr od jej ust,

tyle tylko, by schwytać jej oddech. Widział, że przymyka oczy,

jednak spod gęstych rzęs ciągle jeszcze spogląda na niego, od­

dychając coraz szybciej.

Odchylił jej głowę i zaczął leciutko przygryzać delikatną

kość szczęki. Wtedy zacisnęła powieki i westchnęła w jedno­

czesnym odruchu protestu i zachwytu. Nie mogła doczekać się

pocałunku, ale usta, które pieściły jej skórę, umiały obudzić

w niej niesamowite, cudowne dreszcze, które czuła na całym

ciele.

Ciepły, wilgotny język leniwie zakreślał coraz węższe koła

na jej piersiach, sprawiał, że traciła świadomość. On jednak

nie pozwolił jej skoncentrować na tym jednym doznaniu. Jego

dłonie wypalały gorące ścieżki na jej brzuchu, zsuwały się co­

raz niżej, dotykały coraz prędzej, obiecując spełnienie, dopóki

nie jęknęła prosząco.

Wygięła się pod nim, wychodząc naprzeciw jego dłoniom

i wargom, ale on najwyraźniej nie chciał się spieszyć. Widział,

co się z nią dzieje, i to dawało mu rozkosz, coraz większą

i bardziej intensywną z każdym jej oddechem, każdym naprę­

żeniem mięśni, z każdym błaganiem, żeby nie zwlekał ani

chwili dłużej.

Była jeszcze na tle przytomna, by poczuć, że jego usta prze­

suwają się coraz niżej. Potem już był tylko żar jego języka,

142

NORA ROBERTS

pospieszne szepty i gwałtowne okrzyki namiętności. Żadne
z nich nie było świadome chwili, w której świat przestał dla
nich istnieć. Liczyli się tylko oni, bliskość ciał i ciepło ury­
wanych oddechów.

Nie wiedziała, kiedy znowu zaczął całował jej usta, odbie­

rając resztki powietrza, kiedy wszedł w nią, by zaraz zatonąć
w całkowitym zapomnieniu. Dawał jej rozkosz powoli, jakby
z rozmysłem. Wsłuchiwał się w jej gwałtowny, chrapliwy od­
dech pomieszany z jego własnym oddechem, kiedy łączyły się
ich usta. Wtulił twarz w ciepło jej szyi i pozwolił owładnąć
się szaleństwu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

W ponure, pochmurne poranki Shelby zawsze miała ochotę

naciągnąć kołdrę na głowę i zafundować sobie dodatkową go­

dzinę snu. Tego ranka zamierzała zrobić to samo, więc z roz­

koszą wtuliła się w ciepłe ramiona Alana, gotowa natychmiast

zapaść w drzemkę. Kiedy jednak poczuła na plecach, a zaraz

potem na pośladku jego dłoń, w mig pojęła, że on ma zupełnie

inny pomysł na początek deszczowego dnia.

- Śpisz? - szepnął jej do ucha. - Może cię obudzić?

Zaspana, mruknęła coś niewyraźnie.
- Widzę, że sama nie wiesz. - Przesunął ustami po jej szyi.

Ciekawe, pomyślał, ile czasu potrzeba, żeby to zmienić? - Mo­

że pomogę ci się zdecydować?

Zaczął całować ją i pieścić, coraz bardziej podniecony jej

senną reakcją. Sam się dziwił, że wciąż pragnie jej tak gwał­

townie, mimo że kochali się przez całą noc. Jak jednak miał

opierać się cudownej miękkości jej skóry i rozchylonych, wil­

gotnych warg?

Poruszała się pod nim leniwie i zmysłowo. Ciągle balan­

sowała na granicy snu, poddając się biernie jego pieszczotom.

Jemu zaś wystarczyło, że może cieszyć się nią, słuchając jej

niespokojnego oddechu i stłumionych westchnień.

Zegar wolno odmierzał kolejne poranne godziny, ale oni

mieli dla siebie całą wieczność. Kochali się zupełnie inaczej

niż w nocy, bez tego głodu i wściekłej pasji, za to z ogromną,

powolną czułością.

144 NORA ROBERTS

- Wiesz co - szepnęła, kiedy tulił się leniwie do jej piersi

- zostańmy w łóżku, dopóki nie przestanie padać.

- To za krótko - stwierdził. - Trzeba było pomyśleć o tym

parę dni temu. Otworzysz dzisiaj galerię?

Ziewnęła szeroko, wyraźnie znudzona perspektywą pracy

w sobotę.

- Całe szczęście nie muszę tego robić, bo soboty należą

do Kyle'a. Dlatego nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy spę­
dzili w łóżku cały dzień.

- Chciałbym bardzo, ale... - Wtulił twarz w łagodną wy­

pukłość drobnych piersi, pocałował każdą z nich, a potem za­
czął całować jej szyję. - Po południu muszę iść na oficjalne
przyjęcie. Poza tym powinienem przejrzeć papiery przed ponie­
działkowymi spotkaniami.

Jasne, pomyślała, z trudem powstrzymując pełne rozczaro­

wania westchnienie. Dla kogoś takiego jak Alan sobota była
kolejnym dniem pracy. Szkoda.

Zerknęła na zegarek. Dochodziła siódma. Bandycka pora

jak na pierwszy dzień weekendu, mruknęła i przytuliła się do

niego mocno. Ich wspólny czas tak szybko płynął.

- Ale chyba możemy jeszcze trochę pospać - powiedziała

z nadzieją.

- A co ze śniadaniem?
Przez chwilę zastanawiała się, czy jest bardziej głodna,

czy leniwa. W końcu lenistwo wzięło górę nad pustym żo­
łądkiem.

- Umiesz gotować? - zapytała.
- Nie.
Gniewnie zmarszczyła brwi, a potem złapała go za uszy

i zmusiła, żeby podniósł głowę i spojrzał jej w oczy.

- Nic a nic? Oj, nieładnie! - pogroziła mu palcem. - Wi­

dzę tu objaw zgubnego męskiego szowinizmu. I to u kogo?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 145

U polityka, którego poglądy tak często idą z parze z hasłami

feministek.

- I co z tego, że nie umiem gotować. Od ciebie też nie

wymagam, żebyś umiała. A tak swoją drogą, jak ci idzie w ku­

chni?

- Marnie!

- Dziwne, zwłaszcza że apetyt ci dopisuje.
- Po co mam gotować, skoro mogę najeść się poza domem.

Często wychodzę. A ty jak sobie radzisz?

- McGee dba o to, żebym nie chodził głodny.
- McGee?
- Mhm. To nasz, jakby to powiedzieć, rezydent - tłuma­

czył, bawiąc się pasemkiem jej włosów. - Kiedy byłem mały,

pracował u nas jako kamerdyner. Potem, kiedy przenosiłem

się do Waszyngtonu, uparł się jechać ze mną, i nie było siły,

żeby zmienił zdanie. - Uśmiechnął się do swoich myśli. - Za­

wsze byłem jego ulubieńcem - dodał.

- Tak? - Podłożyła ramiona pod głowę i zamknęła oczy.

Bez trudu mogła go sobie wyobrazić jako chłopca. Musiał być

nad wiek rozwinięty i ciekawy życia. - A za co tak bardzo

cię lubił?

- Cóż, gdyby nie wrodzona skromność, powiedziałbym, że

byłem dobrze wychowanym, zrównoważonym dzieckiem,

z którym rodzice nie mieli żadnych kłopotów.

- Kłamczuch! - Roześmiana, pociągnęła go za ucho. -

A skąd pamiątka w postaci złamanego nosa?

Uśmiechnął się melancholijnie, po czym powiedział:
- Moja siostra, Rena, tak mnie urządziła.
- Siostra złamała ci nos? - zachichotała radośnie. - Ta,

która jest krupierką, tak? Super!

- A ty się nie śmiej! - Lekko pociągnął ją za nos. - Wiesz,

jak to bolało?

146

NORA ROBERTS

- Wyobrażam sobie. Często spuszczała ci lanie?

- Wcale. To się stało przypadkiem. Chciała uderzyć na­

szego brata, Caina, bo wyśmiewał się z niej, że robi cielęce

oczy do któregoś z jego kumpli.

- Typowa braterska złośliwość!

- Ależ skąd! - sprzeciwił się łagodnie. - W każdym razie

Rena i Caine zaczęli się szarpać, a ja próbowałem ich roz­

dzielić. Akurat wzięła kolejny zamach, ale zamiast Caina, tra­

fiła mnie. Właśnie wtedy postanowiłem - mówił, podczas gdy

ona zanosiła się od śmiechu - że za żadne skarby świata nie

zostanę dyplomatą. Tak to już jest, że najczęściej strona bez­

pośrednio nie zaangażowana obrywa między oczy.

- Ale potem... - zmęczona śmiechem opadła na poduszkę

- twoja siostra na pewno żałowała, że przypadkiem zrobiła ci

krzywdę.

- Początkowo tak. Ale potem, o ile pamiętam, jak już prze­

stała lecieć mi krew i zacząłem odgrażać się, że ich pozabijam,

Rena zachowała się dokładnie tak samo jak ty w tej chwili.

Mało nie pękła ze śmiechu.

- A to nieczuła bestia! - Uniosła się na łokciu i na pocie­

szenie pocałowała go w usta. - Moje biedactwo! Wiesz co,

za karę, że taka jestem paskudna, zrobię ci pyszne śniadanie.

Może być? - Jeszcze raz cmoknęła go w policzek, po czym

w przypływie energii dziarsko wyskoczyła z łóżka. - Ty też

wstawaj! Chodźmy do kuchni, może uda nam się znaleźć coś

do jedzenia.

Złapała szlafrok i poczekała, aż Alan odnajdzie i włoży na

siebie swoje porozrzucane ubranie.

- Możesz zaparzyć kawę - zadecydowała, ciągnąc go za

sobą. - A ja przeszukam lodówkę. Szczerze mówiąc, dawno

do niej nie zaglądałam.

- Brzmi bardzo zachęcająco - mruknął bez entuzjazmu.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 147

- Ej, nie marudź. Nie wiadomo jeszcze, co znajdziemy.

Może coś pysznego - dodała z rozmarzeniem.

Kiedy przechodzili przez salon, na sofie zobaczyli Mojże­

sza. Leżał swobodnie wyciągnięty, a na ich widok arogancko

obrócił się na drugi bok, pokazując im imponujący, puszysty

ogon.

- Jeszcze jest obrażony - westchnęła Shelby. - Zdaje się,

że nie obejdzie się bez świeżej wątróbki albo innego przysmaku

- stwierdziła, zatrzymując się obok klatki z papugą. Wsunęła

palce między pręty i zręcznie wyciągnęła puste poidełko.

Strasznie humorzasty ten nasz Mojżesz, co, Ciociu Em? - Za­

gadnęła ptaka, który w odpowiedzi zaskrzeczał, wyraźnie

czymś poirytowany.

- Zdaje się, że twoja papuga też wstała dziś lewą nogą

- zauważył Alan.

- Coś ty! Wręcz przeciwnie, musi być w doskonałym na­

stroju, skoro w ogóle chciało jej się otworzyć dziób.

- Poważnie? - Spojrzał na Shelby z niedowierzaniem.

Ze zdecydowaną miną wręczyła mu pusty pojemniczek.
- Proszę, zajmij się tym, zanim zaparzysz kawę - powie­

działa i nie czekając na odpowiedź, poszła po gazety, które

jak zwykle leżały pod drzwiami. On zaś spojrzał na poidełko

z miną człowieka, któremu ktoś wcisnął płaczącego, zmoczo­

nego bobasa i kazał zmienić pieluchę.

Tymczasem Shelby wróciła do kuchni i przez chwilę czy­

tała nagłówki.

- Bliskowschodnia podróż prezydenta to nadal temat nu­

mer jeden - zauważyła, po czym znudzona rzuciła gazetę na

blat. - Lubisz podróżować?

Domyślając się, jaki jest ukryty sens tego pytania, zasta­

nowił się chwilę, nim odpowiedział:

- Czasami tak, kiedy robię to dla przyjemności. A czasem

148 NORA ROBERTS

po prostu nie mam innego wyjścia. Nie zawsze mogę wybierać,

dokąd i kiedy pojadę.

- Jasne! - zgodziła się, energicznie kiwając głową. Za nic

nie pozwoli zepsuć sobie dnia, zadecydowała

Otworzyła lodówkę i długo wpatrywała się w niemal puste

półki, póki nie usłyszała, jak za jej plecami zakręcił wodę i po­

szedł do saloniku. Nie wolno ci o tym myśleć, nakazała sobie

surowo.

- Zobacz, co znalazłam - zawołała wesoło, kiedy wrócił

do kuchni. - Karton mleka, resztki chińskiego makaronu

sprzed dwóch dni, odrobinę koziego sera, pół paczki parówek

i jedno jajko.

- Jedno jajko? - Z niedowierzaniem zerknął jej przez ra­

mię.

- Czekaj chwilę - mruknęła, przygryzając w zamyśleniu

dolną wargę. - Trzeba wziąć pod uwagę wszystkie możliwości.

- Trzeba raczej wziąć pod uwagę najbliższą restaurację.
- Mężczyznom zawsze brak wyobraźni - stwierdziła,

wyraźnie zniecierpliwiona. - Niech no spojrzę... - Zaczęła

energicznie i systematycznie przeszukiwać szafki. - W porząd­

ku, nie zginiemy. Mam... pięć kawałków pieczywa tostowego,
licząc z piętkami. Jest jedno jajko, mleko Wiem! Zrobimy
francuskie tosty! - zawołała triumfalnie. - Po dwa i pół tosta

na osobę.

- Może być, ale ty zjadasz piętki - powiedział szybko.

- Patrzcie, jaki wybredny! - Wzruszyła ramionami i po­

szła po mleko i jajko.

- I na dodatek dyskryminuję kobiety - uzupełnił, a potem

zajął się parzeniem kawy, zostawiając Shelby w spokoju, by

mogła oddać się twórczemu zajęciu.

Przez chwilę krzątali się w zgodnym milczeniu, nie wcho­

dząc sobie w drogę. On odmierzył właściwą ilość wody i ka-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE

149

wy, ona wlała nieco mleka do miseczki. Zrobiła to zresztą nie­

zbyt pewnie, bo szczerze mówiąc, nie miała pojęcia, ile po­

winna go odmierzyć.

Alan obserwował ją od czasu do czasu, z zainteresowaniem

patrząc, jak przeszukuje szafkę, w której znalazła pusty słoik,

plastikowy pojemnik bez przykrywki i jakiś stary notes z fru­

wającymi luzem kartkami.

- A więc tu jesteś - szepnęła pod nosem, kiedy wreszcie

udało jej się wydostać patelnię. Podniosła głowę, a wtedy za­

uważyła, że Alan jej się przygląda. - Nie gotuję zbyt często

- pospieszyła z wyjaśnieniem.

- Przypominam o restauracji na rogu - odezwał się bez

przekonania, bo całą jego uwagę przykuł jej szlafrok, kusząco

rozchylony na piersiach i opinający się na udach. - Tylko że

musiałabyś się ubrać.

Posłała mu uwodzicielski uśmiech, ale kiedy zrobił krok

w jej stronę, wrzuciła tost do miseczki i zaczęła go energicznie

obracać.

- Wyjmij talerze - rzuciła rozkazująco.

Posłusznie podszedł do szafki, którą mu wskazała i wyjął

naczynia, a potem stanął tuż za jej plecami. Przytulił się do

niej i musnął wargami brzeg ucha, zadowolony z jej natych­

miastowej reakcji.

- Uprzedzam, że przypalone tosty będą dla ciebie - ostrzegła.
- Masz cukier puder? - zapytał, ze śmiechem odstawiając

talerze.

- Po co? - Wysuwając koniec języka, zgrabnie przerzuciła

w powietrzu tosty na drugą stronę.

- Tak sobie - rzucił krótko i zaczął szukać na własną rękę.

Przy okazji w jednej z szuflad natknął się na sztućce.

- Nie lubisz syropu klonowego? - zapytała, kładąc na pa­

telni ostatni kawałek chleba.

150 NORA ROBERTS

- Nie.

- No, cóż - z niedbałym wzruszeniem ramion zsunęła tosty

na talerze - od dzisiaj polubisz. Zdaje się, że mam trochę sy­

ropu w... - zamyśliła się na chwilę - drugiej szafce od lewej.

Zanim znalazł butelkę, zdążyła równo podzielić tosty, nalać

kawy do kubków i zanieść to wszystko na stół.

- Mamy mniej więcej łyżkę syropu - stwierdził, oglądając

butelkę pod światło.

- W zupełności wystarczy. Wypada mała łyżeczka na

kromkę - wyliczyła skrupulatnie, po czym sięgnęła po butelkę

i odlała z niej równą połowę. - Swoją drogą nigdy nie pa­

miętam, co powinnam kupić - dodała, biorąc pierwszy kęs.

Alan dość długo siłował się z plastikową butelką, próbując

wycisnąć z niej ostatnią kropelkę syropu.

- Za to masz co najmniej sześć różnych puszek jedzenia

dla kotów - zauważył kwaśno.

- Mojżesz się złości, jeśli ciągle daję mu to samo. Nie

lubi montonii.

Ostrożnie odgryzł kawałeczek tosta i z przyjemnością

stwierdził, że smakuje dużo lepiej, niż się spodziewał.

- Wiesz, zupełnie nie rozumiem, jak osoba z tak silnym

charakterem jak ty może pozwalać się wodzić za nos jakiemuś

kapryśnemu kocurowi - powiedział.

- Cóż, wszyscy mamy swoje słabości - odparła

niewyraźnie, bo właśnie włożyła sobie do ust spory kawałek

chleba. - Poza tym, Mojżesz doskonale sprawdza się jako

współłokator. Nie podsłuchuje moich rozmów telefonicznych

i nie pożycza ubrań bez pytania.

- I to są według ciebie najważniejsze warunki zgodnego

współistnienia?

- Może nie najważniejsze, ale na pewno mieszczą się

w pierwszej dziesiątce.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 151

Pokiwał głową ze zrozumieniem, podziwiając w duchu

tempo, w jakim uporała się ze swoim tostem.

- A gdybym tak obiecał - zaczął ostrożnie - że nigdy nie

zrobię żadnej z tych rzeczy, które są na twojej liście, wyszłabyś
za mnie?

Znieruchomiała. Po raz pierwszy, odkąd się spotkali, wi­

dział ją kompletnie zbitą z tropu. Wolno odstawiła kubek, który
trzymała w dłoni i utkwiła w nim pełne napięcia spojrzenie.
Wpatrywała się w parującą kawę, usiłując zapanować nad para­
liżującym strachem.

- Shelby?

Szybko potrząsnęła głową. Wstała i nie mogąc opanować

drżenia rąk, zaczęła zbierać naczynia, które potem bez słowa
zaniosła do zlewu. Milczała uparcie w obawie, że jeśli tylko
otworzy usta, natychmiast przyjmie jego propozycję.

Dlaczego zupełnie nie przygotowała się na taką sytuację?

Powinna była wiedzieć, że dla niego miłość oznacza małżeń­
stwo i dzieci. Sama również tego pragnęła, tyle że Alan był
senatorem i nie zamierzał rezygnować ze swojej funkcji. Ona
natomiast zbyt dobrze wiedziała, co to oznacza.

Oddychała z trudem, ciężko opierając się o zlew. Szeroko

otwartymi oczami wpatrywała się w zalaną deszczem szybę.
Kiedy poczuła na ramionach dłonie Alana, z całych sił zacis­
nęła powieki.

- Shelby - wymówił jej imię bardzo łagodnie, ale mogłaby

przysiąc, że w uścisku palców na swoich ramionach wyczuła
pulsujące fale zniecierpliwienia i żalu. - Kocham cię. Nigdy
dotąd nie spotkałem kobiety, z którą chciałbym spędzić życie.
Ty jesteś pierwsza. Potrzebuję takich poranków. Chcę zawsze
budzić się obok ciebie.

- Ja też.

Obrócił ją twarzą do siebie. W jego ciemnych oczach do-

152

NORA ROBERTS

strzegła powagę i skupienie, które tak bardzo zaintrygowały

ją pierwszego wieczora. Przez chwilę przyglądał się jej ba­

dawczo, a potem jeszcze raz poprosił:

- Wyjdź za mnie.
- Mówisz tak, jakby to było dziecinnie proste...

- Nieprawda! - zaprzeczył z mocą. - To nie jest proste.

Jest konieczne, nawet niezbędna, ale na pewno nie proste.

- Nie pytaj mnie teraz. - Otoczyła go ramionami i ukryła

głowę na jego piersi. - Proszę. Jesteśmy razem, kocham cię.

Niech to nam na razie wystarczy.

Powinien był nalegać, bo instynkt podpowiadał mu, żeby gdy­

by wymusił na niej odpowiedź, usłyszałby to, co chciał usłyszeć.

Lecz z drugiej strony... Wahała się, bliska płaczu. W jej spło­

szonych oczach wyczytał błaganie o litość. Nie chciała teraz po­

dejmować decyzji, a on nie potrafił do niczego jej zmuszać.

- Jutro będę cię pragnął tak samo mocno jak dziś - po­

wiedział, pieszczotliwie mierzwiąc jej włosy. - Podobnie za

rok i za dziesięć lat. Mogę ci obiecać, że dam ci trochę czasu,

nim zapytam o to ponownie. Ale nie mogę zaręczyć, że za­

czekam, aż ty będziesz gotowa mi odpowiedzieć.

- Nie musisz niczego obiecywać. - Przechyliła głowę i ob­

jęła dłońmi jego twarz. - Na razie cieszmy się tym, co mamy.

Nie musimy myśleć o tym, co będzie jutro, skoro dziś jest

nam tak cudownie. Pytania odłóżmy na potem - wyszeptała

żarliwie. Kiedy go pocałowała, ogarnęło ją obezwładniające

uczucie miłości do tego mężczyzny, miłości tak absolutnej, że

aż zadrżała z przerażenia. - Wracajmy do łóżka. Kochaj się

ze inną. Kiedy to robisz, nie liczy się nic ani nikt poza nami.

Wyczuł jej desperację i choć nie do końca pojmował przy­

czynę, nie próbował o nic pytać. Bez jednego słowa wziął ją

na ręce i zaniósł do sypialni.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 153

- Jeszcze mogę się wymówić - powiedział, zatrzymując

samochód przed swoim domem, - Wyślę kartkę z przeprosi­

nami, i po sprawie.

- Alan, ja naprawdę chętnie tam pójdę. - Shelby pochyliła

się w jego stronę i szybko pocałowała go w policzek, po czym

zgrabnie wysiadła na chodnik. - Poza tym takie taneczne wie­

czorki bywają zabawne, nawet wtedy, gdy są pretekstem do

spełniania funkcji politycznych.

Alan stanął obok niej i zanim zaprowadził ją do środka,

wyłudził jeszcze jeden czuły pocałunek.

- Wiem, że poszłabyś wszędzie, gdzie dają dobrze zjeść.
- Nie ukrywam, że to dla mnie silna motywacja - przy­

znała, po czym wzięła go pod rękę i razem ruszyli w stronę

domu. - Poza tym, nie mogłam nie skorzystać z okazji obej­

rzenia twojego mieszkania. Ty się będziesz przebierał, a ja so­

bie wszystko dokładnie obejrzę.

- Obawiam się, że uznasz mój dom za zbyt konserwatywny.
- Skoro ty taki nie jesteś... - Roześmiała się prowokująco

i lekko ugryzła go w ucho.

- Wydaje mi się - stwierdził, otwierając drzwi - że gdy­

byśmy zostali w domu, spędzilibyśmy o wiele ciekawszy

wieczór.

- Hmm... Może dam się przekonać? - Byli już w środku,

kiedy odwróciła się i objęła go za szyję. - Jeśli mnie ładnie

poprosisz...

Nim miał szansę to zrobić, usłyszał za plecami dyskretne

pokasływanie. McGee stał obok wejścia do salonu, a jego dłu­

ga, koścista twarz nie wyrażała żadnych emocji. A jednak mi­

mo dzielącej ich odległości prawie dwóch metrów, Alan

wyraźnie wyczuł jego dezaprobatę i z trudem powstrzymał

zniecierpliwione westchnienie.

McGee potrafił zachowywać się niczym sługa doskonały,

154 NORA ROBERTS

a jednocześnie wysyłać sygnały, jakich nie powstydziłby się

najbardziej surowy krewny. Mniej więcej od dnia, kiedy Alan

skończył szesnaście lat, musiał wiecznie zmagać się z pełnymi

nagany spojrzeniami kamerdynera, którymi ten go obrzucał,

ilekroć zdarzyło się, że wrócił do domu nieco później.

- Było do pana dużo telefonów, senatorze.

Niewiele brakowało, a Alan nie zdołałby zapanować nad

wściekłością. Już, już miał wykrzywić usta w nieprzyjemnym

grymasie, kiedy w porę odzyskał panowanie nad sobą. Wie­

dział, że to wyniosłe „senatorze" było zarezerwowane na uży­

tek osób, o których stary Szkot nie miał najlepszego mnie­

mania.

- Czy któryś z tych telefonów wymagał pilnej odpowiedzi,

McGee?

- Nie, panie senatorze.

- W takim razie zajmę się tym później. Shelby, pozwól,

to jest McGee, który pracuje dla mojej rodziny od pokoleń.

- Witam, panie McGee. - Bez zastanowienia puściła Alana

i poszła podać rękę kamerdynerowi. - Pochodzi pan z gór?

- Tak jest, proszę pani. Z Perthshire.
Jej szczery uśmiech poruszyłby nawet kamień, nic więc

dziwnego, że i McGee nie pozostał obojętny.

- Mój dziadek pochodzi z Dalmally - wyjaśniła. - Zna

pan te strony?

- Tak, proszę pani. - Alan ze zdziwieniem obserwował,

jak wyblakłe oczy kamerdynera nabierają blasku. - To cudna

okolica.

- Też tak myślę, choć byłam tam ostatni raz jako siedmio­

letnie dziecko. Właściwie zapamiętałam tylko góry. Często

jeździ pan w rodzinne strony?

- Każdej wiosny, żeby zobaczyć, jak kwitnie wrzos. Nie

ma nic piękniejszego niż spacer po kwitnącym wrzosowisku.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 155

Alan własnym uszom nie wierzył. To, co słyszał, było naj­

dłuższą i najbardziej romantyczną wypowiedzią, na jaką

McGee zdobył się w obecności osoby nie należącej do rodziny

MacGregorów.

- Zaparz herbatę, McGee - poprosił - a ja w tym czasie

pójdę się przebrać. Nie czekaj na mnie i podaj pannie Campbell

herbatę w salonie.

- Campbell? - Kamienna twarz kamerdynera ożywiła się

w mgnieniu oka, kiedy zdumiony spoglądał to na Alana, to

na Shelby.

- Campbell - przytaknęła, przyglądając się McGee. Mo­

głaby bowiem przysiąc, że przez ułamek sekundy widziała

w jego oczach błysk złośliwej wesołości.

- Ale będzie awantura - mruknął cicho w odpowiedzi

i szybko zniknął w kuchni.

Tymczasem Alan ujął ją pod ramie i poprowadził do salonu.

- Niewielu osobom udało się wyciągnąć z McGee tak dużo

- zauważył.

- To było dużo?
- Kochana, dla niego to niemal przemówienie.
- Cóż, to chyba dobrze. Podoba mi się ten twój McGee

- wyznała, rozglądając się po salonie. - A już najbardziej pod­

obało mi się, jak zgromił cię wzrokiem za to, że nie wróciłeś

na noc.

Podeszła do obrazu, przedstawiającego sztorm i zaczęła go

z uwagą oglądać. Nawet ten obraz pasował do Alana, tak samo

zresztą, jak wystrój pokoju. Stonowane, pełne harmonii barw

wnętrze doskonale oddawało jego naturę. Znalazło się tu miej­

sce nawet dla dzikości i pasji, jaka ożywiała płótno ze wzbu­

rzonym morzem...

Niemal w tej samej chwili przypomniała sobie misę w ko­

lorze jadeitu, którą zrobiła dzień po tym, jak się poznali. Po-

156 NORA ROBERTS

winien ją tutaj mieć, stwierdziła, byłaby idealną ozdobą tego,

miejsca. To niesamowite, że nie znając go potrafiła stworzyć

coś, co tak doskonale pasowało do jego świata. Czemu więc

ona nie mogłaby?

Odsunęła od siebie tę myśl i obracając się do niego, po­

wiedziała z uśmiechem:

- Podoba mi się, jak mieszkasz.

Zaskoczyła go tym prostym stwierdzeniem. Spodziewał się

raczej uszczypliwego, dwuznacznego komentarza. Podszedł do

niej i przesunął dłońmi po jej ramionach, czując pod palcami

miękki, wciąż wilgotny aksamit.

- A mnie podoba się, że ty tu jesteś.

Zapragnęła przytulić się do niego z całych sił i usłyszeć,

jak obiecuje jej, że zawsze będzie tak jak teraz, nic się między

nimi nie zmieni, nic ani nikt im nie przeszkodzi. Gdyby to

tylko było możliwe...

- Lepiej niech pan idzie się przebrać, senatorze - położyła

dłoń na jego policzku i uśmiechnęła się łagodnie. - Im szybciej

tam dotrzemy, tym szybciej będziemy mogli wyjść.

Przycisnął do ust jej palce.
- Masz rację - powiedział z uśmiechem. - Zaraz będę go­

towy.

Kiedy została sama, zamknęła oczy i pozwoliła, by powró­

cił strach. Co ma teraz robić, pomyślała rozpaczliwie. Jakim

cudem mogła kochać go i pragnąć tak mocno, skoro instynkt

nieustannie ostrzegał ją, że popełnia błąd za błędem, zatracając

zwykłą dla siebie ostrożność?

Bez trudu potrafiłaby wymienić co najmniej tuzin solid­

nych, rzeczowych argumentów przemawiających za tym, że

w żadnym wypadku nie powinni być razem. Wszystkie jednak

traciły sens, kiedy Alan znajdował się w pobliżu. Wtedy nie

potrafiła już racjonalnie myśleć.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 157

Jeszcze raz rozejrzała się po salonie, tym razem bardzo

uważnie. Wszystko miało tu swój właściwy porządek i styl,

który mogła podziwiać, ale który zupełnie jej nie odpowiadał.

Ona sama żyła w chaosie i jak dotąd nigdy na to nie narzekała.

To przerażające, jak bardzo różnili się z Alanem.

On miał w sobie wrodzoną dobroć i tolerancję, której jej

z pewnością brakowało. Swe wyważone sądy i decyzje opierał

na starannie sprawdzonych faktach, podczas gdy ona liczyła

zawsze na swoją fantazję i szczęście, pozwalając unosić się

okolicznościom. Jak to możliwe, by dwoje tak odmiennych

ludzi pokochało się tak mocno?

Trzeba było uciekać, pomyślała posępnie. Uciekać najdalej

i najszybciej jak się da, i to już zaraz po pierwszym spotkaniu.

Tylko co by to dało?

Uśmiechnęła się ironicznie i przemaszerowała na drugi ko­

niec pokoju. Mogłaby czmychnąć przed nim jak przestraszony

zając, a on i tak wytropiłby ją, metodycznie i bez pośpiechu.

A gdyby zabrakło jej sił i wyczerpana padałaby po drodze, on

już by tam na nią czekał.

- Herbata, panno Campbell.
Odwróciła się i uśmiechnęła do McGee, który wszedł, nio­

sąc na tacy tak cudną zastawę, że musiała natychmiast jej do­

tknąć.

- Ach, miśnieńska porcelana z czerwonej glinki. - Z wes­

tchnieniem zachwytu podniosła delikatnie zdobioną filiżankę.

- Robota Johanna Bóttgera, z początku XVIII wieku. Wspa­

niałe! - Ostrożnie obracała w palcach naczynie, przyglądając

mu się zachłannie. - Biedny Johann nigdy nie osiągnął swego

życiowego celu. Nigdy nie udało mu się wypracować takiej

perfekcji w zdobieniu, która stawiałaby go na równi z orien­

talnymi mistrzami. Jednak jakie cuda stworzył, próbując się

z nimi zmierzyć...

158

NORA ROBERTS

Spojrzenie kamerdynera, które przypadkiem złowiła,

wyraźnie mówiło, że posądza ją o niecne zamiary. Rozbawiona

tym odkryciem, z uśmiechem odstawiła filiżankę.

- Wybacz, McGee, trochę mnie poniosło, ale widzisz, ja

mam ogromną słabość do gliny.

- Do gliny, panno Campbell?

- Tak jest, do gliny. - Delikatnie stuknęła paznokciem

w kruchą ściankę. - To od niej wszystko się zaczyna. Od kupy

mokrego błota.

- Rozumiem, proszę pani. - Z szacunkiem skinął głową,

uznając w duchu, że lepiej nie drążyć tematu. - Może zechce

pani spocząć na sofie.

Posłusznie usiadła, a potem obserwowała, jak wprawnie

rozstawiał zastawę na stoliku.

- Niech mi pan powie - poprosiła - czy Alan zawsze był

taki... perfekcyjny?

- Tak, proszę pani - odparł McGee bez chwili namysłu.
- Tego właśnie się obawiałam - mruknęła.
- Przepraszam? - nie dosłyszał.

- Słucham? - Rozkojarzona, podniosła wzrok, po czym

energicznie pokręciła głową. - Nic, nic, McGee. Dziękuję za

herbatę.

Sięgnęła po filiżankę i z przyjemnością upiła mały łyk, za­

stanawiając się, po co w ogóle pytała, skoro dobrze znała

odpowiedź. Alan urodził się po to, by wygrywać, i to we wszy­

stkich życiowych konkurencjach.

Zapatrzyła się w złocisty napar, po czym smutnie pokiwała

głową. Tak, właśnie tego obawiała się najbardziej.

- Ile trzeba zapłacić, by w dobie rosnącej inflacji poznać

twoje myśli? - odezwał się Alan, stając w drzwiach. Przyglą­

dała jej się od paru chwil, zachwycony jej urodą, i dopiero

teraz przerwał jej zamyślenie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 159

- Szybko ci poszło - pochwaliła z uśmiechem, unikając

tym samym odpowiedzi na jego pytanie. - Muszę ci opowie­

dzieć, co się stało. Tak namiętnie zachwycałam się twoją po­

rcelanową zastawą, że McGee poczuł się zaniepokojony. Pew­

nie się biedak poci ze strachu, czy czasem nie wyniosę w to­

rebce spodeczka. - Podniosła się i dygnęła żartobliwie. - Se­

natorze, czy jest pan gotów pokazać światu, jak bardzo potrafi

pan być czarujący i dystyngowany?

Podejrzliwie uniósł jedną brew.

- Coś mi się zdaje, że słowo dystyngowany znaczy w two­

im słowniku mniej więcej tyle, co sztywny.

- Wcale nie! - zaprotestowała gorąco, a kiedy byli już w ho­

lu, dodała jeszcze: - Dam ci kuksańca w bok, jak tylko zobaczę,

że niebezpiecznie dryfujesz w stronę przesadnej powagi.

- Nie robiłem tego od godziny i dwudziestu trzech minut

- stwierdził, zatrzymując ją i obejmując w pasie. Jego usta

przylgnęły do jej warg. - Kocham cię - szepnął.

Natychmiast oddała pocałunek, napierając na niego całym

ciałem. Czuł, jak jej serce bije coraz szybciej, a ona sama staje

się coraz bardziej roznamiętniona. Delikatnie przygryzł jej do­

lną wargę.

- Myśl o mnie - mruknął - bez względu na to, z kim bę­

dziesz tańczyła dziś wieczorem.

Bez tchu spojrzała mu w oczy. Dostrzegła w nich pewność,

rozwagę i pasję, którym nie mogła się oprzeć. Jeśli nie będzie

walczyła, pomyślała, straci dla niego głowę i pozwoli, by zu­

pełnie ją zdominował. Miał w sobie dość mocy, by to zrobić.

- Dziś wieczorem - odszepnęła chrapliwe - bez względu

na to, z kim będziesz tańczył, będziesz mnie pragnął. Wiem,,

że tak będzie. - W tej samej chwili dostrzegła w lustrze ich

odbicie. - Alan! - zawołała i pociągnęła go w stronę lustra.
- Powiedz, co widzisz?

160

NORA ROBERTS

Wciąż obejmując ją w talii, przyglądał się wnikliwe ich

odbiciu. On sam założył konwencjonalny, ciemny garnitur,

a ona jakąś fantazyjną suknię z różowej organdyny. Sięgała mu

dokładnie pod brodę, spojrzał więc z góry na jej płomienna

czuprynę, zastanawiając się przy tym, jaki inny rudzielec od­

ważyłby się wystąpić w różowym, a na dodatek wyglądał

w nim prześlicznie.

- Widzę dwoje zakochanych ludzi - powiedział, odnajdu­

jąc w lustrze jej oczy. - Bardzo od siebie różnych, ale two­

rzących razem świetną parę.

- Tyle że wyglądałbyś o wiele lepiej, gdybyś miał u boku

którąś z tych chłodnych blondynek w klasycznej małej czarnej.

Milczał przez chwilę, jakby ważył w myślach sens tych

słów.

- Wiesz co - odezwał się łagodnie - pierwszy raz, odkąd

cię znam, mówisz jak głupia blondynka z kiepskiego dowcipu.

Przyjrzała się jego odbiciu, popatrzyła na uprzejmie zain­

teresowany i śmiertelnie poważny wyraz jego twarzy i roze­

śmiała się głośno. Nic innego nie wypadało jej zrobić.

- W porządku, ale za karę będę przez cały wieczór tak

samo dostojna jak ty.

- Uchowaj Boże! - jęknął i pociągnął ją do wyjścia.

Przyjęcie było naprawdę eleganckie. W dyskretnym

świetle kryształowych żyrandoli połyskiwała wytwornie sre­

brna zastawa, a wszystkie stoły okrywały nieskazitelnie bia­
łe obrusy.

Shelby siedziała przy jednym z wielu dużych, okrągłych

stołów pomiędzy Alanem a szefem Ministerstwa Transportu
i zgrabnie wyjadała nadzienie z pokaźnego homara, nie zapo­
minając przy tym o podtrzymywaniu interesującej konwersacji.

- Widzisz, Leo, gdybyś nie był taki uparty, posłuchał dobrej

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 161

rady i wziął aluminiową rakietę, pewnie poszłoby ci dużo le­

piej.

- Moja gra bardzo się poprawiła! - Łysiejący urzędnik ma­

chnął w jej stronę swoją łyżeczką. - Nie zapominaj, że nie

graliśmy ze sobą od dobrych sześciu miesięcy. Teraz już nie

mogłabyś pokonać mnie w paru prostych setach.

Uśmiechnęła się lekko, i popijając wodę, czekała, aż kelner

zabierze nakrycie i poda następne danie.

- Zobaczymy - powiedziała po chwili. - Jeśli uda mi się

znaleźć wolną godzinę, chętnie zajrzę do klubu.

- Koniecznie! Pokonam cię z największą przyjemnością.
- Najpierw musisz trochę popracować nad serwisem -

skwitowała z uśmiechem. - Aha, i jeszcze ten słaby backhand

- dodała złośliwie

Dziękowała losowi, że dał jej za sąsiada Leo, gdyż w jego

towarzystwie mogła czuć się zupełnie swobodnie. W obszernej

sali dostrzegała wiele znajomych twarzy, jednak ledwie z gar­

stką z tych osób miałaby ochotę spędzić godzinę czy dwie.

- Zostaw mój backhand w spokoju - fuknął Leo. Przysu­

nął się do Alana, wziął go pod ramię, i wskazując Shelby, za­

pytał: - Jak tam, MacGregor, grał pan już z nią w tenisa?

- Nie. - Alan poszukał wzrokiem jej oczu. - W tenisa je­

szcze nie grałem.

- W takim razie pozwól, że ostrzegę cię jak przyjaciela.

Ta panienka znajduje złośliwą przyjemność w ogrywaniu prze­

ciwnika. I nie ma żadnego szacunku dla starszych.

- Dobra, dobra Leo - przerwała mu wesoło. - Gadaj, co

chcesz, a ja i tak nie będę wytykała ci tych wszystkich punktów,

które sam sobie dodałeś, kiedy już przegrywałeś w setach.

Uśmiech zniknął z grubych warg Leo.
- Diablica! - syknął. - Czekaj, niech no tylko spotkamy

się na korcie!

162 NORA ROBERTS

- Gra pan w tenisa, senatorze? - Rozbawiona Shelby

zwróciła się teraz do Alana.

- Od czasu do czasu. - Jego słowom towarzyszył cień

uśmiechu. Roztropnie nie wspomniał, że w czasie studiów

właśnie tenis wybrał sobie na zaliczenie.

- Wyobrażam sobie, że czuje się pan znacznie lepiej, grając

w szachy. Można wtedy dłużej analizować każde posunięcie

i godzinami obmyślać strategię - powiedziała niewinnie.

Znowu odpowiedział tajemniczym uśmiechem, sięgając po

wino.

- Cóż, musimy ze sobą zagrać.
- Już raz zagraliśmy! - Roześmiała się niskim, gardłowym

śmiechem.

- Masz ochotę na rewanż? - Musnął ręką jej dłoń.

Odwdzięczyła mu się spojrzeniem, od którego zawrzała mu

krew.

- Nie. Drugi raz nie dam się tak wmanewrować.

Dobry Boże, czy ta kolacja nigdy się nie skończy, westchnął

w myślach. Tak bardzo pragnął być z nią sam na sam i poczuć

pod palcami cudownie gładką, nagą skórę. A potem patrzyłby,

jak te roześmiane szare oczy zasnuwa mgła, znak, że Shelby

myśli już tylko i wyłącznie o nim.

Intrygujący zapach jej perfum drażnił jego zmysły. Wśród

gwaru rozmów dokoła słyszał tylko jej głos. Z trudem skupił

się wprawdzie na dyskusji z członkinią Kongresu, siedzącą po

jego prawej stronie, i nawet udało mu się stworzyć pozory zain­

teresowania, jednak w myślach już trzymał Shelby w ramio­

nach i słuchał, jak dotykając go, szeptała jego imię.

Siła jego pożądania na pewno kiedyś zelżeje, pocieszył się

w myślach. Musi. Przecież człowiek chyba by zwariował, gdy­

by bezustannie tak mocno pragnął kobiety. Z czasem to draż­

niące nienasycenie zmieni się w dużo łagodniejsze uczucie,

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 163

a wtedy wystarczy mu jej delikatny dotyk podczas wspólnego

snu albo czuły uśmiech przesłany z drugiego końca pokoju.

Odwrócił się na chwilę od swej rozmówczyni, by spojrzeć

na profil Shelby, wciąż przekomarzającej się z Leo. Objął

uważnym spojrzeniem jej drobne rysy i burzę loków i zdecy­

dował, że bardzo się mylił. Nigdy nie uda mu się nią nasycić,

a jego żądza nigdy się nie zmniejszy. Nie z nią. Byli sobie

przeznaczeni i żadna siła nie zdoła tego zmienić.

Podchwycił strzępki jej rozmowy z jakimś politykiem.

Shelby wygłaszała właśnie zwięzłą i bardzo nieprzychylną opi­

nię na temat ustawy, nad która w przyszłym tygodniu miał

debatować Kongres. Jej ostre poglądy najwyraźniej rozjuszyły

mężczyznę, który mimo to starał się zachować spokój. Ona

zaś uparcie próbowała wyprowadzić go z równowagi.

Alan uśmiechnął się pod nosem i natychmiast zastanowił,

czy Shelby zdaje sobie sprawę, jaką złożoną jest osobowością.

Z jednej strony krytycznie odnosiła się do polityków, z drugiej

zaś czuła się wśród nich jak ryba w wodzie. Radziła sobie do­

skonale, nie wyglądała na skrępowaną, a jeśli nawet nie nabrała

światowej ogłady, to tylko dlatego, że nie chciała tego robić.

Poza tym i tak była wyjątkowa.

Wiedział, że wstała, jeszcze zanim musnęła ustami jego ucho.
- Zatańczysz ze mną, senatorze? - szepnęła. - Taniec to

chwilowo jedyny znany mi przyzwoity sposób, żeby się do

ciebie dobrać.

Pozwolił, żeby przeszła przez niego pierwsza fala pożąda­

nia, która niemal odebrała mu zdolność widzenia i słyszenia

kogokolwiek poza Shelby. Spokojnie zaczekał, aż wzburzenie

opadnie, i dopiero potem wstał z krzesła i poprowadził ją na

parkiet.

- To niesamowite, jak zgodnie myślimy - powiedział,

obejmując ją ciasno. - I jak idealnie do siebie pasujemy.

164

NORA ROBERTS

- A nie powinniśmy - mruknęła, przechylając głowę. Jej

oczy obiecywały namiętność, usta kusiły, wilgotne i rozchy­

lone. Rękę na jego ramieniu przysunęła jak najbliżej szyi, by

choć czubkami palców dotykać gorącej skóry. - Nie powin­

niśmy do siebie pasować. Nie powinniśmy tak dobrze się ro­

zumieć i naprawdę nie wiem, dlaczego dzieje się inaczej.

- Mogę ci to wytłumaczyć - odpowiedział. - To, co dzieje

się między nami, wymyka się logice, a więc zgodnie z jej za­

sadami, nie ma żadnej sensownej odpowiedzi na twoje wąt­

pliwości.

Roześmiała się, ubawiona jego sposobem myślenia.
- Och, Alan, naprawdę jesteś za mądry, żeby się z tobą

spierać.

- Co nie przeszkadza ci robić to niemal bez przerwy.

- Żebyś wiedział! - Oparła głowę o jego ramię. - Znasz

mnie stanowczo zbyt dobrze i to mnie niepokoi. Istnieje po­

ważne niebezpieczeństwo, że jeszcze trochę, a zacznę cię

uwielbiać.

- Jakoś nie boję się podjąć ryzyka. A ty?

Zamknęła oczy i delikatnie poruszyła głową w taki sposób,

że nie mógł mieć pewności, co oznaczał. Równie dobrze mógł

być potwierdzeniem, jak i zaprzeczeniem.

Nim kolacja dobiegła końca, tańczyli ze sobą jeszcze wiele

razy, a gdy przyszło im kołysać się w rytm muzyki w obję­

ciach innego partnera, i tak nie potrafili myśleć o nikim innym,

jak tylko o sobie nawzajem. Rozdzieleni, posyłali sobie zna­

czące spojrzenia, które nie mogły pozostać niezauważone przez

innych gości.

- No, co tam, panie MacGregor? - Leo poufale klepnął

go w łopatkę, wykorzystując moment, że ktoś zaprosił Shelby

do tańca. - Jakieś znaczące sukcesy w walce o bezdomnych?

- Dzięki za zainteresowanie. - Alan oparł się wygodnie

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 165

i sięgnął po wino. - Powoli idziemy naprzód. Spotkaliśmy się

z bardzo przychylną reakcją w Bostonie, gdzie, jak pewnie pan

wie, od jakiegoś czasu działają schroniska.

- Świetnie! Na pewno bardzo by pan skorzystał, gdyby

udało się rozkręcić tę sprawę jeszcze w tej kadencji. - Leo

wyciągnął zapalniczkę i podpalił koniec długiego, aromatycz­

nego cygara. - Sława tego, który rozwiązał problem bezdo­

mności, przyda się w chwili, gdy zdecyduje się pan stanąć

w szranki w najbliższych wyborach.

Alan uśmiechnął lekko i dalej wolno popijał wino, nie spu­

szczając oka z Shelby.

- Za wcześnie, żeby o tym mówić - odpowiedział.

- Cóż, pan wie lepiej. - Leo posłał w stronę sufitu gęsty

obłok dymu. - Ja sam nigdy nie chciałam brać udziału w...

akurat tym wyścigu. Ale pan, to co innego. Sporo osób twierdzi,

że z przyjemnością zagra w pańskiej drużynie, jeśli tylko da

im pan znak.

Alan obrzucił swojego go długim, uważnym spojrzeniem.
- Ja również słyszałem o takich deklaracjach - zaczął ostroż­

nie. - I jestem za nie wdzięczny. Ale nie mogę podejmować de­

cyzji zbyt pochopnie, niezależnie od tego, jaka będzie.

- Pozwól więc - Leo stał się bardziej bezpośredni - że

podsunę ci parę argumentów za, bo mówiąc bez ogródek, nie

jestem zachwycony obecnym składem ławki rezerwowych -

Przysunął się bliżej. - Po pierwsze, masz już sporo sukcesów

na swoim koncie. To muszą przyznać nawet ci, którzy uważają,

że za bardzo znosi cię na lewo. Poza tym sprawdziłeś się pod­

czas pierwszej kadencji w Kongresie, teraz gładko mija ci dru­

ga, tym razem już senatorska. Nie będę tu wchodził w szcze­

góły i omawiał twojej polityki ani wymieniał ustaw czy po­

prawek, które przygotowałeś. Poprzestańmy na wrażeniu ogól­

nym.

166 NORA ROBERTS

Przerwał, by wypuścić następny kłąb dymu, a potem znów

pochylił się w stronę Alana.

- Jesteś młody - ciągnął - a to duży plus. No, i masz im­

ponujące wykształcenie. Fakt, że czynnie uprawiałeś sport, też

pewnie nie zaszkodzi. Ludzie lubią mieć poczucie, że ich przy­

wódca poradzi sobie na każdym boisku. Twojemu pochodzeniu

nic nie można zarzucić. Pochodzisz z zamożnej, szanowanej

rodziny z tradycjami, a to, że twoja matka pracuje i odnosi

zawodowe sukcesy, może ci tylko pomóc.

- Na pewno byłoby jej miło to słyszeć - przerwał mu

chłodno Alan.

- Sam dobrze wiesz, jak bardzo liczą się takie sprawy. -

Leo najwyraźniej nie wyczuł jego rosnącego zdenerwowania.

- To, że twoja matka pracuje, stanowi najlepszą gwarancję,

że potrafisz zrozumieć sytuację pracujących kobiet. Chyba nie

muszę ci przypominać, że to olbrzymia część elektoratu. Co

do twojego ojca, cóż, wszyscy wiedzą, że chadza własny­

mi drogami, ale wszystko, co robi, robi uczciwie. Tak więc

nie ma w twoim życiu żadnych wstydliwych tajemnic, któ­

re ktoś mógłby w odpowiedniej chwili wywlec na światło

dzienne.

Alan przez chwilę bawił się kieliszkiem, a potem podniósł

głowę i spojrzał mu prosto w oczy.

- Leo - zapytał - kto kazał ci ze mną porozmawiać?
- Wreszcie trzeba powiedzieć, że jesteś wyjątkowo bystry

i spostrzegawczy - Leo nie dał zbić się z tropu. - Powiedzmy,

że poproszono mnie, bym poruszył z tobą parę spraw.

- W porządku. Ogólnie rzecz biorąc, nie wykluczam mo­

żliwości ubiegania się o nominację partii na kandydata w któ-

rychś wyborach.

- Rozumiem. - Leo skinął głową, a potem wskazał brodą

Shelby. - Lubię tę dziewczynę, zastanawiam się tylko, czy ta

•i

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 167

znajomość będzie dla ciebie korzystna. Jakoś nie mogę wyob­

razić sobie was jako pary.

Alan starał się zachować spokój, ale jego oczy zwęziły się

niebezpiecznie.

- Czyżby? - rzucił zimno.
- Jako córka senatora Campbella wyrosła wśród polityków,

więc przynajmniej nie trzeba będzie uczyć jej, jak ma się za­

chowywać, bo na pewno pamięta choćby podstawowe zasady

protokołu. Oczywiście, trochę odstaje od reszty towarzystwa.

- Leo z uwagą strząsnął popiół. - Może nawet za bardzo, jeśli

by się nad tym głębiej zastanowić. Swego czasu włożyła sporo

swej niestrudzonej energii w świadome i otwarte ignorowanie

waszyngtońskiej elity. Jedni ją lubią, między innymi ja, ale

nie da się ukryć, że swego czasu nadepnęła na wiele odcisków.

Wetknął w usta cygaro i przez chwilę żuł je zamyślony.

Zaraz jednak odezwał się znowu, najwyraźniej nie zniechęcony
milczeniem Alana.

- Z drugiej strony pewnie da się ją jakoś doszlifować. Jest

młoda, wyrobi się. Poza tym z czasem przejdzie jej ochota na

ekstrawagancje. Wykształcenie i pochodzenie ma bez zarzutu.
Poza tym jest w niej coś, co budzi zainteresowanie. Sama pro-

i wadzi interes i umie rozmawiać z ludźmi. W sumie to całkiem

niezły wybór - stwierdził - ale pod warunkiem, że przywołasz

ją do porządku.

Alan odstawił kieliszek, z trudem opanowując chęć, by cis-

nąć nim o podłogę.

- Nie patrzę na Shelby jak na ewentualny atut w grze o pre­

zydenturę - wycedził złowrogo spokojnym tonem. - Może ro-
bić wszystko, na co ma ochotę, i postępować tak, jak sobie

życzy. Nasz związek nie ma politycznego znaczenia.

- Rozumiem - łagodził Leo - że masz prawo do prywat­

ności. I staram się je uszanować. Ale pamiętaj, że kiedy sta-

168 NORA ROBERTS

niesz w szranki, Shelby będzie musiała stanąć u twojego boku.

Nasza kultura toleruje wyłącznie pary, a nie da się ukryć, że

jedno z pary świadczy o drugim.

Prawda tych słów rozzłościła Alana jeszcze bardziej. Właś­

nie przed tym Shelby próbowała uciec, tego się obawiała. Jakim

cudem zdoła ją uchronić przed koniecznością zmian, a jedno­

cześnie sam pozostanie tym, kim jest?

- Bez względu na to, jaka będzie moja decyzja, Shelby

ma prawo pozostać taka, jaka jest - powiedział, wstając. - To

fakt, który nie podlega żadnej dyskusji.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY.

Ze słońcem nad głową i radością w duszy Shelby otwo­

rzyła w poniedziałek swoją galerię. Nawet gdyby nad Wa­

szyngtonem rozszalała się nagle burza z piorunami, i tak nie

zepsułaby jej nastroju. Spędziła z Alanem cudowną, spokojną

niedzielę, ani razu nie wystawiając nosa za próg mieszkania.

Jakoś nie tęskniła do ludzi.

Spokojnie rozsiadła się za kontuarem i postanowiła nadro­

bić zaległości w lekturze gazet. Otworzyła poranne wydanie,

jak zwykle zaczynając od komiksu. Ciekawe, kim się dzisiaj

zajął karykaturzysta?

Wystarczył jeden rzut oka, roześmiała się na całe gardło.

Rysownik miał naprawdę niesamowity talent do trafiania w sa­

mo sedno, i to bez przekraczania granic dobrego smaku. Mogła

mieć tylko nadzieję, że wiceprezydenta nie opuści poczucie

humoru po tym, jak zobaczy swoją karykaturę.

Z doświadczenia wiedziała, że tak zwane osoby publiczne

mają dość dużą tolerancję dla faktu, że często stają się obie­

ktem satyry. Oczywiście do pewnego momentu, bo w końcu

nikt nie lubi, jak krytyka bezustannie ostrzy sobie na nim

zęby.

Shelby zerknęła na podpis pod rysunkiem. Rysownik ukrył

się dyskretnie za inicjałami G. C. Może uznał, że zarabiając

na wyśmiewaniu innych, lepiej pozostać anonimowym. Ona

by tak nie mogła. Wolała atakować, stając oko w oko.

Pochylona nad gazetą, z roztargnieniem popijała stygnącą

170

NORA ROBERTS

kawę. Dopiero dźwięk wiszącego nad drzwiami dzwoneczka

zmusił ją, by podniosła głowę.

- Cześć! - uśmiechnęła się szeroko Maureen Francis.

W eleganckim błękitnym kostiumie wyglądała tak szykownie,

że Shelby z trudem rozpoznała w niej zmokniętą kobietę

w żółtym sztormiaku, jaką była, kiedy spotkały się po raz pier­

wszy.

- Hej, super wyglądasz - pochwaliła.
- Dzięki. Przyjechałam odebrać moje rzeczy i serdecznie

ci podziękować.

- Zaraz je przyniosę. - Shelby weszła na zaplecze. - A za

co te podziękowania? - zawołała, przekrzykując szuranie kar­

tonowych pudeł.

- Za dobry adres. - Nie mogąc powstrzymać ciekawości,

Maureen zajrzała do pracowni. - Świetnie! - zawołała, popa­

trując na koło garncarskie z zakłopotaniem osoby nie wtaje­

mniczonej w arkana sztuki. - Bardzo chciałabym zobaczyć

kiedyś, jak pracujesz.

- Nie ma sprawy, pod warunkiem, że trafisz na właściwy

nastrój. Wpadnij w którąś środę lub sobotę, to dam ci małą

lekcję.

- Mogę zadać ci głupie pytanie?
- Śmiało. Każdy ma prawo zadać mi trzy głupie pytania

na tydzień.

Maureen powiodła dokoła zaciekawionym wzrokiem, a po­

tem zapytała:

- Jak sama dajesz sobie radę z tym wszystkim? To znaczy,

ja wiem, jak to jest prowadzić własny interes. Moim zdaniem

już samo to wystarczy, by do reszty wypełnić dzień. A ty je­

szcze tworzysz... i w mgnieniu oka musisz zmienić się z na­

tchnionej artystki w skrupulatnego kupca. Rozumiesz, o co mi

chodzi?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 171

- To wcale nie było głupie pytanie. Wygląda na to, że ja to

po prostu lubię. Tu, w pracowni, siedzę całe dnie sama. Tam -

machnęła w stronę sklepu - wręcz przeciwnie. Poza tym lubię

mieć świadomość, że mogę sama o wszystkim decydować. Zdaje

się, że ty też, skoro zdecydowałaś się porzucić posadę.

- Niby tak, ale powiem ci szczerze, że od czasu do czasu

kusi mnie, żeby rzucić wszystko i wracać czym prędzej tam,

gdzie było tak bezpiecznie. Ty pewnie nie przeżywasz takich

dylematów?

Shelby wzruszyła ramionami.

- Cóż, ja uważam, że brak stabilizacji jest zabawny. Zwła­

szcza jeśli wierzysz w swoje szczęście.

- Można i tak do tego podejść. Słowem, powinnam się cie­

szyć i ufać, że wszystko będzie w porządku?

- Tak to z grubsza wygląda. - Shelby wręczyła jej pier­

wsze pudełko, a schylając się po następne, zapytała: - Rozu­

miem, że mówiąc o dobrym adresie, miałaś na myśli Myrę

Ditmeyer.

- Yhm. Zadzwoniłam do niej w sobotę. Wystarczyło, że

wymieniłam twoje imię, i natychmiast zostałam zaproszona na

lunch dziś rano.

- Myra nigdy nie zasypia gruszek w popiele - mruknęła

Shelby - Powiesz mi, jak ci poszło?

- Jasne. Masz to jak w banku - obiecała Maureen. - Sama

wiesz, że ludzie nie palą się do wyświadczania przysług i nie

zawsze chcą bezinteresownie pomóc przyjaciołom, a co do­

piero komuś obcemu! Naprawdę jestem ci bardzo wdzięczna.

- Powiedziałaś, że jesteś dobra - Shelby, pochylona nad

rachunkiem, wzruszyła lekko ramionami. - Intuicja podpowie­

działa mi, że mówisz prawdę. A o przysłudze porozmawiamy

dopiero po twoim spotkaniu z Myrą. Nie zdziwię się, jeśli

zmienisz zdanie. Myra to twardy orzech do zgryzienia.

172 NORA ROBERTS

- Tak samo jak ja. A w dodatku jestem strasznie cieka­

wska. Nie obrażę się, jeśli powiesz mi, żebym pilnowała włas­

nego nosa, ale... - Maureen zerknęła na nią niepewnie - aż

mnie świerzbi, żeby cię o coś zapytać. Powiedz mi, jak się

skończyła ta historia z senatorem MacGregorem? Muszę przy­

znać, że w pierwszej chwili go nie poznałam i myślałam, że

to jakiś twój maniakalny wielbiciel.

Shelby uśmiechnęła się szeroko. Wyglądało na to, że spo­

dobało jej się to określenie.

- To wyjątkowo uparty facet - powiedziała. -I dzięki Bogu!
- Super! Podobają mi się mężczyźni, którzy potrafią po­

darować tęczę. Ale na mnie już pora. Nie chciałabym się

spóźnić.

- Pomogę ci. - Shelby wzięła jedno z pudeł, otworzyła

przed Maureen drzwi, a potem pomogła jej ułożyć pakunki na

tylnym siedzeniu małego, zgrabnego samochodu.

- Wpadnę do ciebie w którąś sobotę albo środę, żeby po­

patrzeć, jak pracujesz - przypomniała jeszcze Maureen.

- Nie ma sprawy. Jeśli na ciebie warknę, po prostu wycofaj

się i zaczekaj, aż mi przejdzie. Powodzenia z Myrą.

- Nie dziękuję. Pozdrów ode mnie senatora, dobrze?
W odpowiedzi Shelby roześmiała się, po czym pomachała

Maureen na do widzenia i wróciła do galerii. Zaraz też wzięła
się do pakowania zielonej misy. Tym razem, postanowiła, to
ona zrobi Alanowi niespodziankę. Tak się jednak złożyło, że
nie była jedyną osobą, która postanowiła go tego dnia za­
skoczyć.

Alan rzadko czuł się zupełnie wykończony i przytłoczony

nadmiarem pracy, ale tego ranka odbył tyle spotkań, że koło

południa miał wszystkiego po dziurki w nosie. Jakby tego było

mało, przed budynkiem, w którym mieściły się biura członków

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 173

Senatu, dopadł go jakiś wyjątkowo natarczywy i irytujący

dziennikarz.

Możliwe jednak, że Alan wciąż był rozdrażniony wspo­

mnieniem ostatniej rozmowy z Leo albo że ostatnio po prostu

za dużo pracował. Tak czy owak, kiedy wreszcie wysiadł

z windy we własnym biurze, z trudem panował nad nerwami.

- Senatorze! - Asystentka skoczyła na równe nogi, łapiąc

z biurka skórzaną aktówkę. - Od samego rana telefony się ury­

wają - zawołała, i idąc krok za nim, szybko przejrzała kartki.

- Dzwoniła do pana pani kongresman Platt, jakiś urzędnik od

burmistrza Bostonu w związku z jednym ze schronisk, poza

tym doradca prasowy, uliczna terapeutka, która koniecznie

chciała rozmawiać z panem osobiście, zaraz po niej...

- Później! - warknął Alan i zamknął za sobą drzwi gabinetu.

Dziesięć minut, dziesięć minut wystarczy mu, żeby wrócić

do równowagi, myślał gorączkowo, rzucając teczkę na biurko.

Od wpół do dziewiątej bez przerwy wysłuchiwał cudzych próśb

i żądań. I zanim znowu zacznie to robić, musi wyrwać dla

siebie choćby te dziesięć minut.

Oparł się ciężko o krawędź biurka i spojrzał w okno, za

którym rozciągał się widok na plac przed Kapitolem. Zamy­

ślony, obojętnie wodził po nim wzrokiem. Wiedział, że nie

może dłużej zwlekać z decyzją.

W normalnej sytuacji pewnie nie żałowałby sobie czasu

i cierpliwe badał grunt. Zresztą, kiedy przyjdzie pora, na pewno

tak postąpi. Ale w życiu prywatnym musi zdecydować o swo­

jej przyszłości już teraz.

Nie ma prawa ponownie prosić Shelby, żeby za niego wy­

szła, dopóki nie powie jej o swoich politycznych planach.

W końcu, jeśli zdecyduje się zostać jego żoną, będzie z nim

dzieliła nie tylko dom i nazwisko, lecz także wszystkie trudy

ewentualnej prezydentury, a to wymaga wielu poświęceń.

174

NORA ROBERTS

Nie miał najmniejszych wątpliwości, że decyzja o starto­

waniu w wyborach nie zależała już tylko i wyłącznie do niego.

Uważał Shelby za swoją żonę, mimo że nie była nią w świetle

prawa, więc chciał i musiał liczyć się z jej zdaniem.

Z zamyślenia wyrwał go dzwonek telefonu. Niechętnie

spojrzał na migającą czerwoną diodę, znak, że dzwoni jego

asystentka. A więc nie dadzą mu nawet tych dziesięciu minut

świętego spokoju!

- Tak?
- Przepraszam senatorze, ale dzwoni pański ojciec.
- W porządku - pełnym znużenia gestem przesunął pal-,

cami po włosach. - Przełącz go. Aha, Arlene, przepraszam cię.

Miałem ciężki poranek.

- Rozumiem, senatorze. - Ton głosu asystentki natych­

miast stał się mniej oficjalny. - Uprzedzam, że pana ojciec

jest... nieco rozdrażniony.

- Arlene, marnujesz się tutaj. Powinnaś pracować w dy­

plomacji - zauważył, sam już w nieco lepszym nastroju. -

Cześć, tato!

- Proszę, proszę, a więc jednak żyjesz! - huknął Daniel

MacGregor, nie kryjąc sarkazmu. - A już myśleliśmy, że przy­

darzyło ci się jakieś nieszczęście.

- Niepotrzebnie się martwiliście. Ale mów, co u was sły­

chać?

- I jeszcze śmiesz pytać mnie, co słychać? - żachnął się

Daniel. - A czy ty w ogóle pamiętasz, kim ja dla ciebie jestem,

hę? Ale dobrze, widać już taki mój los. Zresztą, nie o mnie

tu chodzi. Nie zapominaj o matce. Ona chyba ma prawo ocze­

kiwać, że jej pierworodny zadzwoni do niej raz na jakiś czas.

Alan odchylił się w fotelu. Znów ta sama śpiewka. Ileż to

razy przeklinał los, że z jego wyroku urodził się jako pierwszy,

przez co ojciec mógł go wiecznie tym szantażować?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 175

Oczywiście Daniel MacGregor miał w zanadrzu odpowied­

ni tekst dla każdego ze swoich dzieci. Rena była więc wiecznie

upominana, że jako jedyna córka powinna się dobrze zacho­

wywać, a Caine miał również to robić, bo jest najmłodszy.

- Przepraszam, tato, ale ostatnio mam tu straszne urwanie

głowy. Mama w domu?

- A skąd! Ma jakiś nagły przypadek w szpitalu - wysapał

Daniel, myśląc jednocześnie, że gdyby żona wiedziała, co cho­

dzi mu po głowie, na pewno by mu nawymyślała. Dlatego

postanowił, że nie będzie jej wtajemniczał, póki sam wszy­

stkiego nie załatwi. - Twoja matka snuje się po kątach i po­

płakuje, i wiedz, mój chłopcze, że tylko dlatego zapomniałem

o dumie i zadzwoniłem do ciebie pierwszy - łgał bez zająk­

nięcia. - Najwyższa pora, żebyś przyjechał do domu na week­

end. Matka czeka.

Alan uniósł do góry brwi. Zbyt dobrze znał ojca, by nie

przeczuwać, co się święci.

- Myślałem, że mama jest teraz bardzo zajęta. W końcu

lada dzień urodzi się jej pierwszy wnuk albo wnuczka. Jak się

czuje Rena?

- Przyjedź na weekend, to zobaczysz! Dzwoniłem... To

znaczy Rena i Justin zdecydowali, że chcą spędzić weekend

z rodziną. Caine i Diana też przyjadą.

- Nie marnowałeś czasu - mruknął Alan.
- Co tam mówisz? Tak mamroczesz, że nic nie zrozu­

miałem.

- Mówię, że zmarnujesz przez nas mnóstwo czasu.
- Dla spokoju twojej matki mogę poświęcić nie tylko mój

czas. Ona tak się o was wszystkich martwi, zwłaszcza o ciebie.

Już tylko ty jeden nie masz żony, rodziny. Właśnie ty, nasz

pierworodny syn! - zawołał Daniel, z każdą chwilą nabierając

werwy. - Twoje młodsze rodzeństwo już się ustatkowało, a ty

176 NORA ROBERTS

co? Można wiedzieć, na co czekasz? Ty, mój najstarszy syn,

imiennik mojego świętej pamięci ojca, jesteś tak zajęty, że nie

masz czasu spełnić swoich obowiązków wobec rodziny. Kto,

jak nie ty, zapewni ciągłość rodu MacGregorów?

Alan pomyślał o swoim ciężkim poranku i nie mógł opa­

nować ironicznego uśmiechu.

- Zdaje się, tato - powiedział wesoło - że nasz ród ma

się nie najgorzej. W końcu Rena może urodzić bliźnięta.

- Też coś! - fuknął Daniel, ale zastanowiła go taka mo­

żliwość. Zaświtało mu w głowie, że w rodzinie ze strony jego

matki trafił się już taki wypadek. Obiecał sobie w myślach,

że sprawdzi to na drzewie genealogicznym rodu. - Skoro takiś

zajęty, mój chłopcze, to szkoda czasu na próżne gadanie. Cze­

kam na ciebie w piątek wieczorem. I jeszcze jedno... - za­

wiesił na chwilę głos. - Powiedz no mi, co to historia, o której

czytałem w gazecie?

- Mógłbyś wyrażać się jaśniej?
- Musieli zrobić błąd w druku - oznajmił Daniel - Nie

może być inaczej. W końcu wiem, czego się spodziewać po

moim potomku.

- Przykro mi, tato, ale nadal nie bardzo rozumiem - po­

wiedział Alan, choć powoli zaczynał się już domyślać, o jaką

historię chodzi.

- Nie rozumiesz? To ci powiem! Ja tu czytam, że mój syn,

mój spadkobierca, marnuje czas, spoufalając się z jakąś, tfu,

Campbellówną! No więc myślę sobie, że to musi być jakaś

pomyłka. Jak nazywa się ta dziewczyna?

- Nie wiem, tato, o kogo pytasz.
- Ty się tu ze mną nie baw w kotka i myszkę! Jak to,

o kogo? O dziewczynę, z którą się spotykasz. Wygląda trochę

jak skrzat czy coś takiego. O ile zdjęcie nie kłamie, to całkiem

niezła sztuka. Jak ona się nazywa?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 177

- Shelby - wyjaśnił Alan, a po chwili uzupełnił: - Shelby

Campbell.

Po drugiej stronie zapadła cisza. Alan zaczął się zastana­

wiać, ile czasu upłynie, nim ojciec przypomni sobie, że trzeba

oddychać. Swoją drogą wiele by dał, żeby zobaczyć w tej

chwili wyraz jego twarzy.

- Campbell! - ryknął nagle Daniel na całe gardło. - Jedna

z tych podłych złodziei, łotrów i zdrajców Campbellów!!!

- Zgadza się, ojcze. Ona też bardzo pochlebnie wyraża się

o MacGregorach.

- Żaden z moich synów nie będzie tracił czasu dla kobiety

z tego przeklętego klanu! - krzyczał Daniel. - Pamiętaj o tym

Alanie Duncanie MacGregorze, bo jak nie, to tak ci wygarbuję

skórę, że zobaczysz! - groźba zabrzmiała tak samo niepoważ­

nie i była równie pusta jak wtedy, gdy Alan miał osiem lat.

- Spiorę cię na kwaśnie jabłko!

- W porządku, ojcze. Będziesz miał okazję zrobić to w pią­

tek, zaraz po tym, jak poznasz Shelby.

- Campbellówna w moim domu! Wolne żarty!

- Campbellówna w twoim domu - powtórzył Alan spo­

kojnie. - A nim skończy się ten rok, również w twojej rodzinie,

o ile uda mi się postawić na swoim.

-Ty...
Nawał emocji przytłoczył Daniela. Wiedział już, że przyj­

dzie mu wybierać pomiędzy znienawidzonymi Campbellami

a marzeniem, by zobaczyć wszystkie swoje dzieci w małżeń­

skich związkach i doczekać gromadki wnuków.

- Myślisz o tym, żeby ożenić się z Campbellówna? - za­

pytał wreszcie nienaturalnie słabym głosem.

- Już jej to proponowałem. Ale mnie nie chce... na razie!
- Jak to cię nie chce! - W głosie Daniela zabrzmiała ura­

żona ojcowska duma. - A co z niej za jedna? Musi być chyba

178 NORA ROBERTS

zdrowo stuknięta, skoro tak mówi. To zresztą typowe dla

Campbellów. Bezmyślni barbarzyńcy. Pewnie rzuciła na chło­

paka czar, bo póki jej nie spotkał, nie brakowało mu żadnej

klepki - mruczał. Pomimo życiowego praktycyzmu był święcie

przekonany, że założyciele klanu Campbellów podpisali kiedyś

pakt z diabłem. - Słuchaj no, mój drogi. Przywieź mi tę dziew­

czynę - oznajmił tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Muszę

się sam we wszystkim rozeznać.

- Dobrze, poproszę ją, żeby ze mną pojechała - odpowie­

dział Alan, z trudem powstrzymując wesołość. Rozmowa z oj­

cem stanowiła najlepsze lekarstwo na jego kiepski nastrój.

- Poprosisz ją!? Ty jej o nic nie proś i tylko rni ją przy­

wieź, tę córkę Campbellów!

Wyobrażając sobie Shelby, stającą twarzą w twarz z Danie­

lem, Alan uznał, że nawet w zamian za dwie trzecie głosów w wy­

borach nie chciałby stracić pierwszego spotkania tych dwojga.

- Zobaczymy się w piątek, tato. Pozdrów i ucałuj ode mnie

mamę.

- W piątek - powtórzył Daniel, sapiąc jak parowóz i od­

łożył słuchawkę.

Adam mógłby przysiąc, że jego ojciec zaciera teraz nie­

cierpliwie ręce. Cokolwiek by mówić, zapowiada się ciekawy

weekend.

Ledwie Alan wysiadł z samochodu przed domem Shelby,

jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki spłynęło z niego

całe zmęczenie dziesięciogodzinnego dnia pracy. Ona jednak
witając go w drzwiach, od razu zauważyła podkrążone ze zmę­
czenia oczy.

- Czyżby demokracja miała dzisiaj kiepski dzień? - za­

gadnęła wesoło. Wzięła jego twarz w dłonie i pocałowała
czule.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 179

- Nie tyle kiepski, co długi. - Przyciągnął ją bliżej, sprag­

niony głębszej pieszczoty. Czuł, że byłby w stanie przeżyć set­

ki takich ciężkich dni, pod warunkiem, że ona będzie czekała

na niego tak jak dziś. - Przepraszam, że się spóźniłem.

- Wcale się nie spóźniłeś. Najważniejsze, że jesteś. Chcesz

drinka?

- Oj, tak!

- Chodź, przez parę minut mogę pobawić się w kurę do­

mową.

Zaprowadziła go do pokoju i posadziła na sofie, podkła­

dając pod plecy poduszki. Następnie zdjęła mu krawat i roz­

pięła koszulę. Potem zaś wprawiła go w najwyższe zdumienie,

kiedy pochyliła się, żeby ściągnąć mu buty.

- Wiesz, że chyba szybko bym się do tego przyzwyczaił.
- To lepiej się nie przyzwyczajaj - rzuciła przez ramię

w drodze do barku. - Nie znasz dnia ni godziny, kiedy po

powrocie do domu zastaniesz mnie wyciągniętą na sofie, bez

najmniejszej ochoty, by ruszyć ręką albo nogą.

- Wtedy ja będę wokół ciebie skakał - obiecał z powagą.

Obserwował ją przez cały czas, kiedy podawała mu szkocką,

a potem ułożyła się zwinięta w kłębek z głową na jego kola­

nach. - Tego mi było trzeba - westchnął, głaszcząc jej włosy.

- Drinka?
- Nie, ciebie. - Schylił się i pocałował ją w usta. - Tylko

ciebie.

- Opowiesz mi o tych wszystkich urzędasach, biurokratach

i innych oszołomach, którzy zepsuli ci dzień?

Roześmiał się, z rozkoszą smakując cierpką whisky.
- Nie ma o czym mówić. Ale faktycznie miałem sporo kło­

potów z niejaką panią kongresman Platt.

- Marta Platt... - Shelby pokiwała głową ze zrozumie­

niem. - Pamiętam ją z czasów, kiedy miałam kilkanaście lat.

180

NORA ROBERTS

Była wtedy strasznie sztywną, zarozumiałą, skąpą biurokratką.

Zmieniła się od tego czasu?

- Nic a nic!
- Mój ojciec mówił, że byłaby idealną księgową z urzędu

skarbowego.

Alan ze śmiechem odstawił szklaneczkę.

- Lepiej ty mi opowiedz, jak minął ci dzień - poprosił.
- Miałam spokojny poranek i prawdziwe urwanie głowy

po południu. Przez galerię przewinęły się całe tabuny studen­

tów. Wygląda na to, że ręcznie robiona ceramika zrobiła się

modna. A skoro o niej mowa, to mam coś dla ciebie!

Szybko poderwała się z sofy i wybiegła z pokoju.

- To prezent! - oznajmiła po powrocie, kładąc mu na ko­

lanach średniej wielkości pudełko. - Może nie jest aż tak ro­

mantyczny jak twoje podarunki, ale za to oryginalny - wyjaś­

niła, a potem usiadła obok niego i niecierpliwe czekała, aż zaj­

rzy do środka.

Wyjął misę i oglądał ją w milczeniu. Naczynie pokryte było

gładką, ciemnozieloną emalią, z delikatną siatką nieco jaśniej­

szych żyłek tuż pod powierzchnią. Miało piękną, szlachetną

linię, wspaniale podkreśloną brakiem jakichkolwiek ozdób.

- To piękna rzecz, Shelby. Bardzo piękna - powiedział,

myśląc przy tym, że nigdy dotąd nie dostał prezentu, który

miałby dla niego większe znaczenie. Poruszony, wziął ją za

rękę. - Wiesz, że od początku nurtowało mnie, i jednocześnie

fascynowało to, jakim cudem takie drobne dłonie mogą tworzyć

takie cuda. Widocznie w tych małych rękach kryje się ogromny

talent - pochylił się, by pocałować czubki jej palców. - Pa­

miętam - dodał, patrząc jej znowu w oczy - że robiłaś tę misę

w dniu, kiedy pierwszy raz do ciebie przyszedłem.

- Niczego nie przeoczysz, co? - zadowolona, przejechała

palcami po gładkiej ściance naczynie. - Robiłam ją, myśląc

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 181

o tobie. Wydawało mi się, że powinnam ci ją dać, kiedy skoń­
czę. A po tym, jak zobaczyłam twój dom, wiedziałam, że ta
misa pasuje wręcz idealnie.

- To prawda. Pasuje - przytaknął, po czym ostrożnie od­

stawił naczynie i przytulił Shelby do siebie. - Ty też.

Położyła głowę na jego ramieniu.

- Może zamówimy sobie chińskie jedzenie - zaproponowała

- Dobrze, ale myślałem, że chcesz iść do kina.
- To było rano. Zdążyłam już zmienić zdanie. Nie wiem

jak ty, ale ja wolę najpierw zjeść wieprzowinę w sosie słodko-

kwaśnym, a potem kochać się z tobą na sofie. A właściwie
- szepnęła, całując go w szyję - żeby było szybciej, mogę za-,
dowolić się paczką czerstwych krakersów i resztką sera.

- A co ty na to, żebyśmy zmienili kolejność - zapytał,

skubiąc ustami jej dolną wargę. - Najpierw będziemy się ko­

chali, a potem coś zjemy. Może być?

- Zawsze wiedziałam, że masz dobrze poukładane w gło­

wie - stwierdziła, ciągnąc go za sobą na poduszki. - Podoba
mi się twój pomysł. Jestem za. A teraz już więcej nie myśl,
tylko pocałuj mnie jak wtedy, gdy zrobiłeś to tutaj po raz pier­
wszy. Myślałam, że oszaleję z wrażenia!

- Na pewno już nie chcesz?

Mniej więcej dwie godziny później Shelby siedziała na łóż­

ku w kusym szlafroczku z japońskiego jedwabiu i łapczywie
wyjadła w pudełka wieprzowinę w sosie słodko-kwaśnym.
Alan wyciągnął się wygodnie obok niej, mimo woli słuchając
grającego telewizora, w którym nadal brakowało obrazu.

- Nie, dzięki. Nie jestem już głodny - odpowiedział,

z przyjemnością obserwując, jak pałaszuje z apetytem. - Shel­
by, powiedz mi, dlaczego nie oddasz tego telewizora do na­
prawy?

182 NORA ROBERTS

- Czy ja wiem? Kiedyś pewnie to zrobię. No, wreszcie się

najadłam - z rozkoszą przesunęła ręką po pełnym brzuchu,
a potem zmierzyła Alana uważnym spojrzeniem, podziwiając
w myślach jego piękne ciało. - Wiesz, nad czym się zastana­
wiam?

- Nie mam pojęcia.
- Zastanawiam się, ile osób w Waszyngtonie miało okazję

podziwiać senatora MacGregora w samej bieliźnie.

- Znalazłoby się paru szczęśliwców. Ale to naprawdę ścisłe,

bardzo elitarne grono.

- Powinien pan pomyśleć o skuteczniejszym kształtowaniu

swojego wizerunku, senatorze - przejechała palcem po jego
umięśnionym brzuchu. - Co pan na to, żeby zrobić parę reklam
z pana udziałem? Wie pan, takich, jakie zwykle robią spor­
towcy. Mógłbyś mówić: Nie ma mowy o spotkaniu z dyplo­
matami, jeśli nie mam na sobie moich ulubionych slipów firmy

bla, bla, bla. I co pan na to?

- Co ja na to? Mogę tylko dziękować Opatrzności, że nie

uczyniła z pani mojego doradcy.

- Jesteś sztywniak. Ot, i cały problem - rozciągnęła się

na nim jak długa. - Pomyśl tylko o wszystkich możliwościach,

jakie dałaby taka kampania.

Wsunął rękę pod cieniutki szlafrok.
- Właśnie myślę!
- Tylko sobie wyobraź. Dyskretnie umieszczone zdjęcia

w największych kolorowych magazynach, reklamy telewizyjne
nadawane w najlepszym czasie antenowym - wzdychała,
wsparta na łokciu. - Wtedy na pewno zreperowałabym tele­
wizor.

- A ty lepiej pomyśl, że to mogłoby dać początek niebez­

piecznej modzie. Już widzę, jak urzędnicy federalni paradują
po mieście w swoich grzecznych bokserkach.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 183

- Oj, faktycznie. Mogłoby się z tego zrobić ogólnokrajowe

zamieszanie.

- Powiedziałbym nawet, że globalne. Pewnie mielibyśmy

do czynienia z efektem kuli śniegowej.

- W porządku. Przekonałeś mnie - głośno cmoknęła go

w policzek. - Teraz rozumiem, że twoim patriotycznym obo­
wiązkiem jest chodzenie w kompletnym stroju. Oczywiście
z wyjątkiem sytuacji, gdy jesteś w mojej sypialni - dodała
czym prędzej.

Ze śmiechem przyciągnął ją do siebie, spragniony jej po­

całunków.

- Shelby - zaczął po chwili. - Muszę z tobą o czymś po­

rozmawiać, ale boję się, że zaraz będzie za późno.

- Obiecujesz?
- Obiecuję, ale najpierw chciałbym cię o coś zapytać.
- Zamieniam się w słuch - szepnęła i zaraz zaczęła łasko­

tać go językiem w ucho.

- W czasie weekendu czeka mnie wyjazd, od którego nie

mogę się wykręcić.

- Taaak?
- Dzwonił dziś do mnie mój ojciec.
- Ach, tak. - W jej oczach pojawiły się wesołe błyski. -

Wielmożny pan MacGregor.

- Ucieszyłby się, że go tak nazywasz. Wygląda na to, że

zmontował jeden ze swoich ulubionych weekendowych zlotów
rodzinnych. Jedź ze mną.

Wyraźnie rozbawiona uniosła jedną brew.
- Ja? Mam jechać do tej waszej fortecy w Hyannis Port?

Nie uzbrojona?

- Nie przejmuj się. Wywiesimy białą flagę.
Miała ochotę z nim jechać, ale jednocześnie korciło ją, żeby

odmówić. Wizyta w jego rodzinnym domu niebezpiecznie

184 NORA ROBERTS

przybliżała ją do decyzji, której podjęcie ciągle odkładała na
bliżej nieokreślone potem.

Alan bez trudu odgadł jej myśli. Postanowił więc zmienić

taktykę.

- Dostałem od ojca rozkaz, żeby mu przywieźć córkę tych

zbójów i złodziei Campbellów.

- Tak powiedział?
- Słowo w słowo.
Dumnie uniosła podbródek.
- To kiedy jedziemy? - zapytała ostro.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Pierwszą myślą, jaka przyszła jej do głowy, kiedy spojrzała

z okna samochodu na rezydencję MacGregorów, było stwier­

dzenie, że sama nie wymyśliłaby bardziej oryginalnego bu­

dynku.

Dom prezentował się naprawdę imponująco. Surowy, zbu­

dowany z kamienia, był jednocześnie ponury i bardzo tajemni­

czy, głównie za sprawą wysokich, strzelistych wieżyczek. Pra­

wdziwa forteca, zamczysko, pomyślała, choć żadne z tych

określeń nie oddawało w pełni charakteru i stylu tej nieco ana­

chronicznej budowli.

Odwróciła się do Alana, który najwyraźniej czekał na jej

werdykt. W oczach miał nikłe iskierki wesołości oraz ironii,

które umiała już bezbłędnie rozpoznać. Roześmiała się i jesz­

cze raz uważnie przyjrzała domowi.

- Wiedziałeś, że się w nim zakocham od pierwszego wej­

rzenia.

- Raczej spodziewałem się, że będzie w... twoim guście

- odparł, dotykając delikatnie jej włosów.

Uśmiechnęła się, rozbawiona jego poważnym tonem,

i przez resztę drogi prowadzącej na szczyt wzniesienia podzi­

wiała fortecę, pięknie oświetloną promieniami zachodzącego

słońca.

- Gdybym tu mieszkała jako dziecko, pewnie bawiłabym

się z najróżniejszymi duchami i straszydłami, a mój pokój

mieściłby się w najwyższej wieży - powiedziała.

186 NORA ROBERTS

- Muszę cię rozczarować, kochana. W domu nie ma du­

chów, chociaż ojciec swego czasu odgrażał się, że sprowadzi

jakiegoś potępieńca ze Szkocji. A co do wieży - rzucił jej

porozumiewawcze spojrzenie - to jest już dawno zajęta. Ojciec
ma w niej swój gabinet.

- Szkoda - mruknęła, przymykając oczy.
Daniel MacGregor intrygował ją coraz bardziej, coraz bar­

dziej też chciała go poznać. Nawet w jego własnym domu,
choć pewnie spotkanie na neutralnym gruncie byłoby dla niej
znacznie bezpieczniejsze. Zdecydowała jednak, że na razie nie
powinna sobie tym zaprzątać głowy. Lepiej podziwiać piękno
okolicy.

Od razu zwróciła uwagę na kwiaty, starannie wkompono­

wane w naturalne otoczenie domu. Czyżby sam wielmożny
MacGregor miał i w tej sprawie decydujący głos? A może pro­

jektowanie zieleni należało do ulubionych zajęć jego żony...

W końcu nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby pani chirurg
laryngolog odreagowywała stresy, sadząc w wolnych chwilach
petunie.

Tak czy inaczej, jeśli to Daniel zaprojektował dom, a jego

żona Anna ogród, muszą stanowić świetnie dobraną parę, taką,
która idealnie się uzupełnia. Shelby nie miała już żadnych wąt­
pliwości, że spotkanie z rodzicami Alana będzie ciekawym do­
świadczeniem.

Nim Alan zdążył na dobre zaparkować samochód, wysko­

czyła na zewnątrz i pobiegła do miejsca, z którego rozciągał

się widok na całą siedzibę MacGregorow. Stanęła roześmiana
i beztrosko pozwoliła, by wiatr targał do woli jej niesforne
loki.

Alan również wysiadł i opierając się o samochód, obser­

wował ją uważnie. Przemknęło mu przez myśl, że czasami już
sam jej widok wystarcza, by uczynić go szczęśliwym.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 187

- Gdybym ja tu mieszkała, na pewno postarałabym się o ja­

kieś duchy - oznajmiła i przywołała go skinieniem dłoni. -

Ale takie naprawdę straszne, które jęczą i podzwaniają łańcu­

chami. Nie wystarczyłaby mi jakaś tam biała dama, która nie

potrafi nic więcej, jak tylko snuć się melancholijnie po kory­

tarzach. - Podała mu rękę i przez chwilę w milczeniu przy­

glądali się domowi. - Pocałuj mnie, MacGregor! - zażądała

nagle, odgarniając z twarzy poplątane włosy. - Pocałuj mnie,

tylko mocno. W życiu nie widziałam lepszego miejsca na taki

pocałunek.

Bez słowa pochylił głowę i przywarł ustami do jej rozchy­

lonych warg. W miarę, jak pocałunek stawał się coraz bardziej

namiętny, przytulał ją do siebie mocniej i mocniej, gorączkowo

szepcząc jej imię. Ona zaś pieszczotliwe gładziła jego twarz,

żałując, że nie potrafi już dać mu większej miłości niż ta, którą

go obdarzyła.

- Kocham cię - szepnęła. - Musisz mi uwierzyć.

Wierzył jej. Widział to w jej oczach, ale dostrzegał w nich

również niepokój i wahanie, znak, że Shelby wciąż toczy we­

wnętrzną walkę z własnymi obawami. Kochała go, ale ciągle

jeszcze miała jakieś wątpliwości. Trudno, pozwoli jej na to

wahanie, postanowił. Poczeka, choć kiedyś i tak przyjdzie pora,

gdy będzie musiał postawić wszystko na jedną kartę.

- Wierzę ci - powiedział, patrząc jej w oczy. Podniósł do

ust jej dłonie i ucałował każdą z nich. - Chodźmy do środka.

Objął ją, a ona położyła mu głowę na ramieniu i szli tak

wolno w stronę wejścia. Jednak u podnóża schodów odsunęła

się nieco i unosząc ze śmiechem palec, przypomniała:

- Pamiętaj, dałeś mi słowo, że w niedzielę wieczorem wyj­

dę z fortecy wielmożnego MacGregora cała i zdrowa.

- Ależ oczywiście. Przecież obiecałem, że postaram się za­

łagodzić każdy konflikt.

188 NORA ROBERTS

- Serdeczne dzięki. Mam nadzieję, że miałeś już kiedyś

okazję sprawdzić się w roli mediatora.

Kiedy stanęli przed ciężkimi drzwiami, obejrzała sobie do­

kładnie mosiężną kołatkę z herbem klanu przedstawiającym

lwa, który zdawał się łypać na nią groźnie spod potężnej grzy­
wy.

- Niezłe cacko - stwierdziła z przekąsem. - Zdaje się, że

twój ojciec nie należy do ludzi przesadnie skromnych.

- Powiedziałbym raczej, że ma wyjątkowo rozwinięte po­

czucie rodowej dumy - Alan z hukiem opuścił kółko. - Klan
MacGregorów - dodał grubym głosem, do złudzenia przy­

pominającym baryton Daniela -jako jedyny dostąpił zaszczytu
posiadania korony w swoim herbie. To dobra krew i silny ród.

- Czyżby? - Pogardliwie spojrzenie, jakim go obrzuciła,

przeszło w wyraz najwyższego zdumienia w chwili, gdy roze­
śmiał się na całe gardło. - I co cię tak śmieszy? - zapytała,
nie kryjąc irytacji.

Nie zdążył odpowiedzieć, bo drzwi otworzyły się i stanął

w nich młody, wysoki blondyn o niewiarygodnie błękitnych
oczach. Pociągła twarz o drobnych, regularnych rysach zdra­
dzała żywą inteligencję, ale też sporo przebiegłości.

- Ty się śmiej, póki jeszcze możesz - rzucił do Alana, opie­

rając się nonszalancko o framugę drzwi. - Ojciec wygłasza
swoje tyrady już od dobrej godziny. Ciągle mówi coś o... -
przeniósł wzrok na Shelby - zdrajcach i wiarołomcach. Cześć!
Domyślam się, że to ty jesteś tą wiarołomną.

. - Na to wygląda - uśmiechnęła się Shelby, rozbrojona

przyjazną ironią w jego głosie.

- Shelby Campbell - przedstawił ją Alan - a to mój brat

Caine.

- Proszę, proszę. Pierwszy przedstawiciel klanu Campbel-

lów, który odważył się wejść do jaskini lwa - Caine pokręcił

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 189

głową z przesadnym zdziwieniem. - Proszę bardzo - uczynił

zapraszający gest. - Ale pamiętaj, że wchodzisz na własne ry­

zyko.

Podał jej rękę i wprowadził do środka. Zerkając na nią dys­

kretnie, doszedł do wniosku, że choć z nie można jej nazwać

piękną, z pewnością ma w sobie coś, co czyni ją niezwykłą

i nie pozwala łatwo o niej zapomnieć.

Tymczasem Shelby rozglądała się po obszernym holu, nie

próbując nawet zachować dyskrecji. Od razu doceniła stare,

wyblakłe gobeliny i ciemne, masywne meble. Kiedy zaś moc­

niej wciągnęła powietrze, wyczuła, że w tym mrocznym wnę­

trzu pachniało wiosennymi kwiatami, kurzem i chyba pastą do

podłogi. Nie, naprawdę sama nie wymyśliłaby tego lepiej,

stwierdziła w myślach, a głośno powiedziała:

- Dzięki Bogu, dach się jakoś nie zawalił, czyli wcale nie

najgorzej jak na początek.

- Alan! - rozległ się damski głos.

Shelby spojrzała w stronę schodów i ujrzała na nich młodą,

ładną blondynkę, zbiegającą na dół bardzo energicznie pomimo

zaawansowanej ciąży.

- Tak się za tobą stęskniłam! - Serena zarzuciła bratu ręce

na szyję.

- Pięknie wyglądasz, Reno! - Alan delikatnie pogłaskał

wypukłość jej brzucha. - Jakoś nie mogę się do tego przyzwy­

czaić - szepnął.

- Obawiam się, że możesz już nie zdążyć, bo zostało rap­

tem parę dni. O, czujesz, jak kopie! - Położyła swoją dłoń na

dłoni Alana. - Twojemu siostrzeńcowi albo siostrzenicy bardzo

spieszy się na ten świat - zawołała podekscytowana, ale zaraz

uspokoiła się, przechyliła głowę i przyjrzała się bratu badaw­

czo. - Wiesz, tata nabił sobie głowę, że urodzę bliźnięta. Jak

myślisz, kto mógł podsunąć mu ten pomysł?

190

NORA ROBERTS

- To była rozpaczliwa próba samoobrony - Alan uniósł do

góry obie ręce i popatrzył jej w oczy roześmianym spojrze­
niem.

- Aha - pokiwała głową, a potem zainteresowała się nową

osobą. - Ty jesteś Shelby, prawda? Cieszę się, że zdecydowałaś
się przyjechać.

Shelby instynktownie wyczuła szczerość tego ciepłego po­

witania. Intuicja podpowiedziała jej, że Serena jest bardziej
bezpośrednia i beztroska niż Alan, i pewnie mniej ciekawska
niż Caine.

- Ja też się cieszę, że tu jestem. Zwłaszcza że bardzo chcia­

łam poznać kobietę, która rozbiła Alanowi nos.

Serena roześmiała się i machnęła w stronę Caina.

- To on miał oberwać - wyjaśniła. - Szkoda, że się tak

nie stało. Ale nie stójmy w holu, chodź, poznasz resztę rodziny

- powiedziała zachęcająco i wzięła Shelby pod rękę. - Mam
nadzieję, że Alan przygotował cię jakoś na spotkanie z naszym
ojcem.

- Owszem, na swój sposób.
- Jeśli poczujesz, że masz dość, po prostu daj mi znak.

Ostatnio wystarczy, że głośniej westchnę, a ojciec skacze koło
mnie jak nakręcony - śmiała się Serena.

Alan popatrzył w ślad za odchodzącymi kobietami.

- Zdaje się, że Rena postanowiła przejąć komendę - mruk­

nął bardziej do siebie niż do brata, ale Caine podchwycił temat:

- Szczerze mówiąc, odkąd ojciec ogłosił tę, że tak powiem,

rewelację, wszyscy tu umieramy z ciekawości, żeby zobaczyć
twoją Campbellównę - oznajmił. Doszedł do wniosku, że nie
będzie pytał Alana, czy ta znajomość to coś poważnego. Nie
musiał, wystarczyło, że na niego spojrzał. - Chyba uprzedziłeś

ją, że nasz ojciec wprawdzie robi dużo hałasu, ale na tym się

kończy.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 191

- Nie. Po co miałem to robić?

Kiedy Shelby stanęła na progu salonu, w ułamku sekundy

objęła wzrokiem całe wnętrze i zebrane w nim osoby. Naj­

pierw zauważyła bruneta, który spokojnie palił cygaro, siedząc

w przepastnym fotelu. Tuż obok niego, na poręczy, przysiadła

młoda, czarnowłosa kobieta w intensywnie zielonej sukience.

Razem tworzyli uderzająco piękną parę.

Siedząca nieopodal nich kobieta pochylała się nad jakąś

ręczną robótką. Shelby wystarczyło jedno spojrzenie na jej

łagodną twarz, by stwierdzić, po kim Alan odziedziczył

urodę.

Teraz dopiero wzrok Shelby spoczął na seniorze rodu, który

z dostojną miną siedział w rzeźbionym, wysokim krześle na

środku salonu. Doprawdy, ojciec Alana cenił sobie spektaku­

larne gesty, stwierdziła w myślach z przekąsem.

Daniel MacGregor był człowiekiem potężnym. Bary miał

szerokie jak tur, twarz rumianą i pociętą głębokimi bruzdami.

Płomiennie rude włosy dodawały jeszcze splendoru jego i tak

niebanalnej powierzchowności. Ubrany był w ciemny garnitur,

ale, jak zauważyła ze zdumieniem, przez ramię przerzucił tartan

w barwach klanu MacGregorów.

- Rena powinna się oszczędzać i więcej odpoczywać -

oznajmił, mierząc grubym palcem w stronę bruneta. - Ko­

bieta w jej stanie nie ma żadnego interesu w tym, żeby prze­

siadywać w kasynie do białego rana.

Justin najspokojniej w świecie wypuścił z ust smugę dymu.
- Tyle że kasyno to akurat jej interes.
- Kiedy kobieta spodziewa się dziecka... - zaczął Daniel

z namaszczeniem, ale nagle zrobił pauzę i zaczął świdrować

pytającym wzrokiem kobietę w zielonej sukience. Ta zaś w od­

powiedzi uśmiechnęła się z wyraźnym przymusem i pokręciła

głową. Daniel westchnął ciężko, po czym ponownie skupił

192 NORA ROBERTS

uwagę na Justinie. - No więc, kiedy kobieta spodziewa się
dziecka...

- Może funkcjonować jak każda normalna, zdrowa ludzka

istota - dokończyła za niego Serena.

Zanim Daniel zdążył obalić ten pogląd, dostrzegł Shelby

stojącą obok jego córki. Szerokie ramiona powędrowały w gó­

rę, podobnie jak uparty podbródek.

- Proszę, proszę - mknął, po czym zapadła krępująca cisza.
- To jest Shelby Campbell - oznajmiła Serena pogodnym

głosem. - A to reszta naszej rodziny. To mój mąż, Justin Blade

- wskazała bruneta z cygarem.

Shelby poczuła na sobie przenikliwe spojrzenie jego zie­

lonych oczu. Mąż Sereny nie spieszył się z powitalnym uśmie­
chem, kiedy się jednak wreszcie na niego zdobył, cała jego
twarz zdawała się promieniować radością.

- To moja bratowa Diana - kontynuowała tymczasem Serena.
- Jesteście ze sobą spokrewnieni - Shelby przerwała pre­

zentację. - Rodzeństwo?

Diana skinęła głową.
- Zgadza się.
- A z jakiego szczepu pochodzicie? - chciała wiedzieć

Shelby.

- Jesteśmy Komańczami - odpowiedział Justin.
- Bardzo zacne pochodzenie - zagrzmiał Daniel, waląc

w poręcz fotela dla podkreślenia wagi tych słów. Shelby przyj­
rzała mu się w milczeniu.

- Nasza mama - ciągnęła Serena, której z trudem udało

się zachować powagę.

- Jest nam niezmiernie miło, że przyjęła pani nasze za­

proszenie - głos Anny był spokojny i jakby leniwy. Za to
uścisk dłoni, którą podała Shelby na powitanie, mocny i zde­
cydowany.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 193

- Dziękuję. Podziwiałam pani ogród. Jest naprawdę prze­

piękny.

- Cieszę się, że się pani spodobał - Anna uścisnęła lekko jej

dłoń. - To jedna z moich słabości - wyznała. Kiedy za jej plecami

Daniel donośnie chrząknął, w jej oczach pojawił się wyraz lek­

kiego zniecierpliwienia. - Mieliście dobry lot? - zapytała.

- Tak, bardzo spokojny - odparła Shelby
Uparcie stała ciągle odwrócona plecami do Daniela. Wi­

docznie mocno go to zniecierpliwiło, bo nagle nakazał wład­

czym tonem:

- Odsuńcie się. Niech no się przyjrzę tej dziewczynie.

Shelby usłyszała, jak gdzieś z tyłu Serena krztusi się ze

śmiechu. Jej samej ta sytuacja specjalnie nie rozbawiła, ale

też nie czuła strachu. Wolno odwróciła się i stanęła oko w oko

ze starym MacGregorem. Jej mina i uniesiony podbródek były

wyraźnym sygnałem, że potrafi dorównać mu pewnością siebie.

- Shelby Campbell - przedstawił ją Alan, bawiąc się

w myślach tą chwilą. - Mój ojciec Daniel MacGregor.

- Campbell - powtórzył głucho Daniel, waląc przy tym

otwartymi dłońmi w poręcze krzesła.

Shelby podeszła do niego, ale nie podała mu ręki.
- Tak jest. Campbell - powiedziała dobitnie.
Stała naprzeciw rudego olbrzyma i nawet nie mrugnęła,

wytrzymując jego groźne spojrzenie. Daniel mocno ściągnął

brwi, opuścił kąciki ust, przywołując na twarz coś, co, jak są­

dził, mało być bardzo srogą miną.

- Moi przodkowie woleliby wpuścić do domu wściekłego

lisa niż Campbella.

Alan zauważył, że matka już otwiera usta, chcąc przywołać

Daniela do porządku, więc szybko poprosił ją gestem, żeby

nic nie mówiła. Ani przez moment nie wątpił, że Shelby da

sobie radę i nade wszystko pragnął zobaczyć, jak to robi.

194

NORA ROBERTS

- Większości MacGregorów nigdy nie przeszkadzało to,

że po ich salonie biegają zwierzęta - odparta spokojnie.

- Barbarzyńcy! - Danielowi aż zaparło dech z oburzenia.

- Wszyscy Campbellowie to ciemni barbarzyńcy!

- Natomiast o MacGregorach mówiono w całej Szkocji, że

to wiecznie przegrane, żałosne ofiary losu.

Twarz Daniela zlała się w jedną plamę z jego płomienną

czupryną.

- Ofiary losu! - ryknął na całe gardło. - Jeszcze się nie

urodził taki Campbell, który mógłby dotrzymać pola MacGre-

gorowi w uczciwej walce. Wy podstępni zdrajcy!

- Za chwilę setny raz usłyszymy streszczenie biografii Rob

Roya - mruknął zdegustowany Caine. - Tato, masz pustą

szklankę. Nalać ci drinka? - zapytał, mając nadzieję, że w ten

sposób odwróci uwagę ojca. - Może ty, Shelby, też miałabyś

ochotę czegoś się napić?

- Owszem - spojrzała na Caine przelotnie. - Poproszę szkoc­

ką. Czystą - dodała, a potem nie tracąc rezonu, wygłosiła swoją

mowę: - Być może, gdyby MacGregorowie byli trochę mądrzejsi,

nie straciliby swojej ziemi, barw i nazwiska. Królowie mają to

do siebie, że stają się bardzo drażliwi, kiedy ktoś próbuje się nad

nich wywyższać - ciągnęła spokojnie, z satysfakcją obserwując,

jak Daniel coraz głośniej sapie z wściekłości.

- Królowie! Angielski król! Żaden uczciwy Szkot nie po­

trzebował takiego króla, żeby mu mówił, jak ma żyć na swojej

własnej ziemi.

- To prawda - zgodziła się Shelby, biorąc od Caina szkla­

neczkę szkockiej. - I za tę prawdę mogę się napić.

- Ha! - Daniel gwałtownie podniósł swoją szklankę i wy­

chylił ją jednym duszkiem, po czym uderzył nią pustą o stół.

Shelby najpierw uniosła jedną brew i przyjrzała się kryty­

cznie zawartości swojej szklaneczki, a potem za przykładem

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 195

Daniela wypiła do dna. Puste szkło odstawiła z hałasem tuż

obok jego szklanki.

Przez nieskończenie długą chwilę Daniel mierzył wzrokiem

oba naczynia. Potem wolno podniósł wzrok na Shelby, przy­

glądając się jej pałającymi oczami. Wreszcie uniósł się z krzes­

ła i zawisł nad nią, potężny niczym niedźwiedź.

Odważnie stawiła mu czoła. Wyprostowała się dumnie i po­

łożyła dłonie na biodrach. Stali tak w martwej ciszy, mierząc

się wzrokiem, a patrzący na nich Alan żałował w duchu, że

nie potrafi malować.

Nagle rozległ się śmiech Daniela, tak gromki, że rozniósł

się echem po całym pokoju. Senior rodu MacGregorów odrzucił

do tyłu głowę i śmiał się serdecznie, niemal do łez.

- To ci dopiero dziewucha! - zawołał, ocierając oczy.

I nim Shelby zdążyła się zorientować co się święci, porwał ją

w ramiona i zamknął w potężnym powitalnym uścisku.

Wystarczyło kilka godzin i Shelby już wiedziała, co kryją

w sobie członkowie rodziny MacGregorów. Daniel, niekwe­
stionowany przywódca klanu, był hałaśliwy, arogancki i wy­
magający, jednak kiedy chodziło o dzieci, miękł natychmiast

jak wosk.

Anna natomiast stanowiła jego zupełne przeciwieństwo,

promieniując równowagą i opanowaniem. Jednak Shelby nie
miała wątpliwości, że cicha, spokojna Anna potrafi dyskretnie,
ale nieodwołalnie zdominować wszystkich, łącznie z własnym
porywczym i upartym małżonkiem. To dało Shelby do myśle­
nie, zrozumiała bowiem, że sama musi postępować z Alanem
bardzo ostrożnie, by nie skończyć jako posłuszna wykonaw­
czyni jego poleceń.

Polubiła tę rodzinę, ale jeszcze większe wrażenie zrobił na

niej ich dom. Nie mogła wprost napatrzeć się na łukowate skle-

196 NORA ROBERTS

pienia, wycinane w kamieniu płaskorzeźby, starą broń i zbroje,

poustawiane w mrocznych korytarzach.

Kolację podano w sali o rozmiarach dorównujących powie­

rzchni przeciętnego domu, w której dominującym elementem

dekoracji były włócznie i topory skrzyżowane nad wielkim ko­

minkiem, o tej porze roku pełnym wiosennych kwiatów.

Shelby została posadzona za stołem po lewej stronie Da­

niela MacGregora, a kiedy przyniesiono posiłek, sama nie wie­

działa, czy najpierw rozkoszować się pysznym jedzeniem, czy

podziwiać przepiękną porcelanę.

- Wspaniała zastawa - pochwaliła, wodząc palcem po

brzegu talerza. - I w bardzo rzadkim kolorze.

- Należała do mojej babki - wyjaśniła Anna. - Wniosła

ją w posagu, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że ten kolor

jest tak unikalny.

- Bardzo. Najczęściej spotyka się różne odcienie błękitu,

lawendy i zieleni, a i tak, jak do tej pory, widywałam takie

naczynia wyłącznie w muzeum.

Daniel nie byłby sobą, gdyby nie wtrącił się do rozmowy.

- Nigdy nie mogłem zrozumieć - mruknął - po co to całe

zamieszanie wokół zwykłych talerzy.

- Nic dziwnego, tato - zauważyła Serena - skoro bardziej

interesuje cię to, co na nich leży.

- Shelby zajmuje się garncarstwem - objaśnił Alan.

- Garncarstwem? - zdumiony Daniel zapomniał, że powi­

nien zrugać córkę za złośliwy komentarz. - Robisz garnki?

- Między innymi.
- Nasza matka też zajmowała się ceramiką - przypomniała

sobie Diana. - Pamiętasz, Justinie?

- Tak. Zdaje się, że sprzedawała nawet swoje wyroby. A ty,

Shelby?

- Mam galerię, a właściwie sklep, w Georgetown.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 197

- No proszę, dziewczyna ma żyłkę do handlu - skomen­

tował Daniel, nie kryjąc uznania. - A chociaż dobrze ci idzie?

- Uważam, że tak - stwierdziła bez fałszywej skromności,

a biorąc do ręki kieliszek wina, skinęła nim w stronę Alana

i zapytała: - A co pan myśli, senatorze, jak sobie radzę?

- Zadziwiająco dobrze - orzekł. - Zwłaszcza, jak na osobę

zupełnie pozbawioną zmysłu organizacji. Ale cóż, cuda się zda­

rzają, skoro potrafisz jednocześnie robić ceramikę, prowadzić

sklep i żyć tak, jak chcesz.

- Lubię nietypowe komplementy - uśmiechnęła się do nie­

go. - Trochę się różnimy z Alanem. On jest dużo bardziej...

uporządkowany niż ja. I dlatego nigdy nie zabraknie mu ben­

zyny na samym środku autostrady.

- Lubię nietypowe obelgi - mruknął Alan pod nosem.
- Dobrze, że się różnicie - rozpromienił się Daniel. - Bę­

dziecie się uzupełniali. Lubisz stawiać na swoim, co, dziew­

czyno?

- Jak wszyscy.
- Shelby Campbell, byłabyś dobrą pierwszą damą -

oświadczył niespodziewanie.

Tylko Alan i Anna zauważyli, że Shelby mimowolnie za­

cisnęła palce na nóżce kieliszka.

- Może i tak, gdybym miała takie ambicje - odparła cicho.
- Z ambicjami czy bez, skoro wiążesz się z nim - Daniel

machnął widelcem w stronę Alana - musisz to potraktować

jak wyrok losu.

- Nie spiesz się tak, tato - wtrącił Alan gładko, klnąc

w myślach, ile wlezie. - Ani ja jeszcze nie zdecydowałem, że

będę kandydował, ani Shelby, że za mnie wyjdzie.

- Jeszcze nie zdecydowała? Nie wie, czy chce za ciebie

wyjść? - zaperzył się Daniel. - Słyszycie to samo co ja? Na

moje oko ta dziewczyna nie wygląda na idiotkę. Campbell czy

198

NORA ROBERTS

inny czort, najważniejsze, że jest Szkotką. I że urodzi mi no­

wych MacGregorów.

- Daniel ciągle mnie namawia, żebym zmienił nazwisko

- wtrącił Justin, próbując ściągnąć na siebie uwagę teścia.

- I co w tym złego - zaperzył się Daniel. - Nie takie rzeczy

robiono dla zachowania ciągłości rodu. Poza tym dziecko Reny

będzie MacGregorem w takim samym stopniu jak dziecko Caina,

o ile wreszcie weźmie się do roboty - posłał młodszemu synowi

chmurne spojrzenie, na które ten zareagował bezczelnym uśmie­

chem. - Jednak Alan jest moim pierworodnym synem, a z tym

wiążą się określone obowiązki wobec rodu. Musi ożenić się, spło­

dzić dzieci, powiększać naszą rodzinę...

Alan uznał, że pora skończyć ten wątek, odwrócił się więc,

by nieco ostudzić zapały ojca. Kiedy jednak spojrzał na Shelby,

natychmiast zorientował się, że jego ukochana bawi się w najle­

psze. Z rozszerzonymi oczami, uśmiechem na ustach i łokciami

na stole, wpatrywała się jak w obraz w tokującego Daniela.

- Widzę, że masz niezłą zabawę - szepnął do niej.
- Jeszcze jaką! Czy on zawsze tak się zachowuje?

- Zawsze - przytaknął, obserwując spod oka żywą gesty­

kulację ojca.

- Chyba się zakochałam - westchnęła, mrużąc oczy. - Pa­

nie Danielu, mam nadzieję, że ani Alan, ani pańska żona nie

poczują się zagrożeni tym, co powiem, ale gdybym miała kie­

dykolwiek poślubić jakiegoś MacGregora, to musiałby być pan!

Daniel, nieco wytrącony z rytmu tym nagłym wyznaniem,

przez chwilę przyglądał jej się badawczo, wietrząc w jej sło­

wach jakiś podstęp. Widocznie jednak nie znalazł nic podej­

rzanego, bo rozpromienił się i uniósł do góry swój kieliszek.

- Szybka z ciebie dziewczyna, panno Campbell. Piję twoje

zdrowie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 199

- Jesteś genialna - pochwalił Alan, kiedy po kolacji opro­

wadzał ją po domu.

- Tak myślisz? - ze śmiechem wzięła go za rękę. - Two­

jemu ojcu nie sposób się oprzeć. Podobnie jak jego pierwo­

rodnemu - dodała, wspinając się na palce, żeby pocałować go

w ucho.

- Uprzedzam, żebyś nie nadużywała wobec mnie tego

określenia. Zawsze uważałem, że to ból w...

- Jezu! Ale cudo! - nie pozwoliła mu dokończyć, rzucając

się stronę wysokiego stolika, na którym stał wazon z francuskiej

porcelany. - W waszej twierdzy można znaleźć więcej skarbów

niż w zatopionym galeonie piratów. A swoją drogą, przyznaj się,

czy kiedykolwiek próbowałeś wejść do którejś z tych zbroi?

- Ja nie, ale Caine raz założył na siebie to żelastwo i potem

męczyłem się dobrą godzinę, żeby go wciągnąć.

- Zawsze byłeś dobrym, grzecznym chłopcem - skomen­

towała żartobliwie, tuląc w dłoniach jego twarz.

Jej śmiech szybko stłumiły pocałunki. Bez najmniejszego

ostrzeżenia powróciła trudna do powstrzymania namiętność.

- Zbyt pochopnie wyciągasz wnioski - odsunął ją od siebie

tylko po to, by zaczerpnąć powietrza. - Wszedł do środka, bo

go namówiłem.

- Prowokator!
- Powiedziałbym raczej: skuteczny przywódca. Na dodatek

pomogłem mu się wydostać dopiero po tym, jak porządnie na­

straszył Renę.

Shelby oparła się o ścianę i przez chwilę czekała, aż minie

drżenie, które czuła w całym ciele.

- Od początku wiedziałam, że kłamałeś, opowiadając, jaki

to był z ciebie grzeczny i dobrze wychowany chłopiec - po­

wiedziała wesoło. - I jestem pewna, że zasłużyłeś sobie na

ten rozkwaszony nos.

200

NORA ROBERTS

- Możliwe, ale Caine zasłużył sobie bardziej.

- Podoba mi się twoja rodzina.

- Mnie również.
- I dobrze się bawisz, patrząc, jak sprzeczam się z twoim

ojcem - dodała.

~ Nie powiem, że nie. Zawsze lubiłem komedie salonowe.

- Salonowe? Wasz tak zwany salon przypomina raczej salę

tronową. Powiedz mi - zapytała nagle, tuląc policzek do jego

ramienia - skąd twojemu ojcu przyszedł do głowy pomysł na­

szego małżeństwa?

- Powiedziałem mu, że ci się oświadczyłem - odpowie­

dział swobodnym tonem. - A jemu nie mieści się w głowie,

że ktoś śmiałby odmówić jego pierworodnemu.

Podszedł do niej i oparł ręce o ścianę po obu stronach jej

głowy. Stłumione światło pogłębiło cienie na jego twarzy, oczy

skryły się w mroku. Mimo że nawet jej nie dotykał, czuła ema­

nującą od niego siłę. Wiedziała, że w mgnieniu oka potrafi

stać się gwałtowny i uparty.

- Alan...
- Jak długo jeszcze każesz mi czekać? - zapytał, choć po­

czątkowo wcale nie miał zamiaru nalegać. Kiedy jednak wi­

dział ją w domu, w którym spędził dzieciństwo, i patrzył, jak

zaprzyjaźnia się z jego rodziną, z każdą chwilą pragnął jej

mocniej. - Kocham cię, Shelby.

- Wiem - otoczyła go ramionami i przytuliła policzek do

jego policzka. - Ja też cię kocham. Daj mi trochę czasu, jeszcze

tylko trochę. Wiem, że proszę o wiele.

Rzeczywiście, prosiła o zbyt wiele. Akurat w tej chwili nie

myślał o niczym innym jak tylko o tym, by wreszcie wymóc

na niej decyzję. Gotów był nawet ją błagać. Całe szczęście

miał w sobie dość dumy MacGregorów, by się do tego nie

posunąć.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 201

- Dobrze, niech będzie, jak chcesz - wydusił głucho. - Ale

pamiętaj, że są sprawy, o których musimy porozmawiać, i nie

ma od tego ucieczki. Zrobimy to po powrocie do Waszyngtonu.

Uprzedzam cię, że w chwili, kiedy podejmę decyzję, poproszę

cię, żebyś ty także się zdecydowała.

Strach ścisnął jej gardło, domyślała się bowiem, czego mają

dotyczyć te decyzje. Teraz jednak nie będzie się tym martwić,

pomyślała stanowczo. Na to przyjdzie czas po powrocie. Tutaj

chciała mieć Alana tylko dla siebie, bez żadnej polityki i roz­

mów o przyszłości.

- Porozmawiamy - obiecała. - Na pewno dam ci wtedy

odpowiedź.

Skinął głową, po czym zacisnął palce na jej szyi.

- Lepiej, żeby to była odpowiedź, jakiej oczekuję - po­

wiedział cicho. Pocałował ją, a w tym pocałunku nie było ani

odrobiny cierpliwej łagodności. - Późno już - szepnął między

pocałunkami, wyraźnie wyczuwając w niej rosnącą uległość.

- Pewnie wszyscy już śpią.

- My też powinniśmy się położyć.

- A nie miałabyś ochoty popływać?
- Popływać? - zaniknęła oczy i pozwoliła, żeby przyje­

mność ogarnęła ją ciepłą falą. - Nie wzięłam kostiumu.

- Tym lepiej.
Pociągnął ją za sobą przez hol w stronę drzwi prowadzących,

jak się okazało, na basen. Wpuścił ją pierwszą, a kiedy starannie

zamykał drzwi na klucz, Shelby rozglądała się ciekawie.

Pomieszczenie było ogromne, jak zresztą wszystko w tym

domu. Jedną ze ścian zajmowały wyłącznie okna, a zwisająca

z sufitu plątanina bujnych pnączy stanowiła doskonałą natu­

ralną ich osłonę. Przez szpary pomiędzy liśćmi sączyło się bla­

de światło księżyca i tańczyło po wodzie i mozaikowej posa­

dzce otaczającej basen.

202 NORA ROBERTS

- Mam nadzieję, że wielmożny MacGregor nie wałęsa się

w nocy po domu. - Jej słowa odbiły się echem od wysokiego

sklepienia. - Założę się, że nie było dnia, żebyś tu nie pływał.

Kiedy cię poznałam, od razu pomyślałam, że masz sylwetkę
pływaka.

Uśmiechnął się zagadkowo i odciągnął ją od basenu.
- Najpierw pójdziemy do sauny - oznajmił.
- Do sauny?

- Tak jest.
Przyciągnął ją do siebie i wprawnym ruchem rozpiął, a po­

tem zsunął z niej spodnie.

- Cóż, skoro nalegasz... - Gorliwie zaczęła rozpinać mu

koszulę. - Zauważyłeś senatorze, że z reguły masz na sobie
dużo więcej ubrań niż ja?

- Owszem - wsunął dłonie pod jej bluzkę i odnalazł nagie

piersi. Skutek był taki, że jej palce natychmiast straciły zręczność.

- Albo zaraz przestaniesz się do mnie dobierać, albo pójdziesz

do sauny w ubraniu - uprzedziła. - Lepiej podaj ręczniki.

Nim to zrobił, zdjęła mu koszulę i przesunęła dłońmi po

gładkiej wypukłości mięśni na klatce piersiowej. Nie pozostał

jej dłużny i szybko uporał się z lekką bluzką. Patrzył potem

na nią, ciesząc się widokiem jej szczupłego ciała i jasnej, de­
likatnej skóry. Była cudna, ponętna, trochę wyzywająca i...
przede wszystkim była jego. Patrząc jej w oczy, podał jej rę­
cznik, którym się owinęła.

Z drzwi prowadzących do sauny buchnęła na nią fala su­

chego, gorącego powietrza. Chwilę stała w progu, próbując
przyzwyczaić się do temperatury, która w pierwszej chwili wy­
dawała się wręcz nie do zniesienia.

- Boże, nie byłam w saunie od miesięcy - z rozkoszą wy­

ciągnęła się na drewnianej ławce i zamknęła oczy. - Już za­
pomniałam, jakie to przyjemne.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 203

- Podobno mój ojciec załatwił tu niejeden intratny interes

- powiedział Alan, sadowiąc się obok niej.

. - Wyobrażam sobie. Pewnie nim skończyli dobijać targu,

normalnie zbudowani mężczyźni kurczyli się co najmniej o po­

łowę. - Machinalnie zaczęła głaskać go po udzie. - A pan,

senatorze, wykorzystuje saunę do knucia politycznych intryg?

- Raczej nie. Małe, gorące pomieszczenia prowokują mnie

do innych zachowań. Powiedziałbym, bardziej osobistych.

Przysunął się bliżej i lekko ugryzł jej nagie ramię.

- Aha - mruknęła sennie. - Jak bardzo osobistych?
- A, to już moja słodka tajemnica - pociągnął ją i posadził

sobie na kolana. Zaczął całować ją tak, jak lubiła najbardziej,

wolno, zmysłowo i bardzo czule. - Fascynuje mnie twoje ciało
- szeptał, wodząc ustami wzdłuż brzegu ręcznika, który miała

zawiązany na piersiach. - Jest takie smukłe, gładkie, zwinne.

Położyła się na plecach i pozwoliła, żeby pieściły ją jego

dłonie i oddech. Całe jej ciało była cudownie odprężone, le­

niwe z gorąca i tak bezsilne, że trudem udało jej się podnieść

rękę, by przyciągnąć go jeszcze bliżej.

Poluzowany ręcznik zsunął się z niej i leżała naga, wilgotna

z gorąca, spragniona jego miłości. Szeptała jego imię, a drże­

nie jej głosu podniecało go nie mniej niż zapach perfum, który

parował z rozgrzanej skóry i wypełniał całe pomieszczenie.

Wodził dłońmi po jej piersiach, dotykał brzucha i ud, po­

czątkowo bardzo delikatnie, a potem, kiedy zaczęła odpowia­

dać na ten dotyk, coraz gwałtowniej, coraz bardziej zachłannie

i niecierpliwe.

Prężyła się pod nim, wyginała i ciągnęła go ku sobie, każ­

dym ruchem prowokując go, żeby natychmiast zaspokoił jej

i swoją żądzę. Zebrał całą siłę woli, żeby odsunąć od siebie

tę pokusę. Chciał ją pieścić, dawać jej rozkosz, patrzeć, jak

nieuchronnie ogarnia ją szaleństwo.

204 NORA ROBERTS

Unosiła w górę biodra i przyciągała niecierpliwie jego dłoń.

Na palcach czuł jej gorącą wilgoć, słyszał nierówny oddech, coraz
szybszy w miarę, jak rozkręcała się spirala podniecenia.

Kiedy rozkosz stała się tak wielka, że niemal bolesna, chwyciła

go mocno za ramiona, zacisnęła palce z całych sił i bezprzytomnie
powtarzała jego imię. Przygarnął ją do siebie, nagle całkiem bez­
władną, miękką i bezbronną. Trzymał ją w ramionach i głaskał

po głowie jak dziecko, czekając, aż odzyska oddech.

Mógłby siedzieć tak godzinami, tyle że niekoniecznie

w saunie. Chwycił ją mocno i uniósł do góry.

- Nie możemy tu siedzieć za długo - szepnął jej do ucha.

- Chodź, pójdziemy się ochłodzić.

- Niemożliwe - mruknęła, próbując wrócić na ławkę. -

Absolutnie niemożliwe - powtórzyła, ale potulnie pozwoliła,
żeby zaprowadził ją na basen.

- Woda jest bardzo zimna - uprzedził. - Dasz radę wsko­

czyć?

- Jeśli ty dasz radę, to ja też - odparła, popatrując bez

przekonania na gładką taflę. - Chociaż, mówiąc szczerze, nie
mam siły się ruszyć.

- Zawsze możesz liczyć na moją pomoc - powiedział, po

czym wziął ją na ręce i wskoczył do wody.

Szok był tak wielki, że aż zaparło jej dech. Błyskawicznie

wynurzyła się na powierzchnię, prychając i gwałtownie łapiąc
powietrze.

- Ta woda jest lodowata - wysapała, uczepiona jego ra­

mienia.

- Wcale nie. Ma jakieś dwadzieścia parę stopni. To, co

czujesz, to tylko szok termiczny.

- Szok termiczny - powtórzyła, naśladując złośliwie ton

jego głosu. - Ty nie bądź taki mądry, senatorku! - chlapnęła

mu wodą prosto w twarz i zgrabnie dała nurka.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 205

Płynęła przy dnie basenu, czując, jak z każdym ruchem

wraca jej energia i siła. Kiedy wynurzyła się po płytkiej stronie,

Alan już tam na nią czekał.

- Ale się popisujesz! - prychnęla. Szybko odgarnęła z czo­

ła mokre włosy i obrzuciła go długim, znaczącym spojrzeniem

osoby, która zna się na rzeczy. - Wspaniale pan wygląda, se­

natorze - pochwaliła. - Nie mam nic przeciwko temu, żeby

częściej oglądać pana nago i w basenie - wolno obróciła się

na plecy i leniwie kołysała na wodzie. - Jeśli kiedykolwiek

zdecydujesz się zerwać z polityką, zawsze możesz zarabiać na

życie jako ratownik na plaży nudystów.

- Dzięki za dobrą radę. Zawsze warto mieć jakieś wyjście

awaryjne.

Obserwował ją przez chwilę, jak kusząco prężyła się na

wodzie. Niezaspokojone pożądanie powróciło z jeszcze wię­

kszą siłą, więc podpłynął do niej i objął ją w pasie.

Kiedy przechyliła głowę, dostrzegła w jego oczach zapowiedź

tego, co miało zaraz nastąpić. Wiedziała już, że tym razem nie

będzie to leniwe, niespieszne dawanie sobie rozkoszy.

Przylgnęli do siebie gwałtownie, czując podniecającą wil­

goć mokrej skóry. Woda spowalniała ich ruchy, łagodziła je,

ale oni nie mieli cierpliwości na powolną grę. Nawet nie mu­

sieli tego robić, bo oboje natychmiast byli gotowi do miłości.

Woda pieszczotliwie łaskotała plecy i ramiona, spływające

z włosów zimne kropelki wywoływały dreszcze. Shelby zli­

zywała te krople z jego torsu, czując w ustach znajomy zapach,

pomieszany z charakterystyczną wonią chloru. Tylko to przy­

pominało jej, że są na basenie, a nie na jakiejś odległej, za­

cisznej lagunie. A kiedy wreszcie poczuła go w sobie, to, gdzie

są, w ogóle przestało mieć znaczenie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Cześć! Jak się spało?

Shelby z trudem stłumiła ziewnięcie i uśmiechnęła się do

Sereny, którą spotkała na schodach.

- Cześć! Dziękuję, spałam rewelacyjnie.

- Zdaje się, że tylko my dwie jesteśmy na nogach. Jadłaś

już śniadanie?

- Nie - Shelby odruchowo pogłaskała się po pustym brzu­

chu. - Umieram z głodu.

- W takim razie możemy zjeść razem - zaproponowała Se­

rena, prowadząc ją przez hol. - Zwykle rano jadamy w pokoju

obok kuchni, tyle że rzadko kiedy uda nam się spotkać przy

stole. Wiesz, jak to jest, każdy zaczyna dzień o innej porze.

A ja - tu poklepała się po pękatym brzuchu - mam teraz wy­

mówkę, żeby zjeść kilka śniadań.

- Ja tam nie szukam żadnych wymówek - roześmiała się

Shelby. - Po prostu jem, ile wlezie.

- Szczęściara z ciebie, że możesz sobie bezkarnie na to

pozwolić.

Weszły do słonecznego pokoju, który wedle normalnej mia­

ry uchodziłby za bardzo duży i elegancki, jednak według obo­

wiązującego w Hyannis Port standardu Daniela MacGregorow

należał do najmniejszych.

- Ciągle jestem pod wrażeniem waszego domu - pokręciła

głową Shelby, patrząc na przytulny, a jednocześnie bogaty wy-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 207

strój wnętrza. Zaraz też podeszła do kredensu, żeby przyjrzeć

się z bliska kolekcji starych cynowych naczyń.

- Wiesz, że ja też - roześmiała się Serena. - Zjadłabyś go-

,fra?

- Pewnie, tyle że nie jednego.

- Od razu wiedziałam, że dasz się lubić. Zaraz wracam

- powiedziała, znikając w drzwiach spiżarni.

Kiedy Shelby została sama, jeszcze raz obejrzała sobie po­

kój, francuski pejzaż na ścianie i porcelanę, myśląc jednocześ­

nie, że gdyby chciała dokładnie zwiedzić wszystkie pomiesz­

czenia tego domu i dotknąć wszystkich jego skarbów, z pew­

nością nie starczyłoby weekendu.

Najważniejsze zresztą było to, że polubiła rodzinę Alana do

tego stopnia, że czuła się wśród nich tak, jakby do nich należała.

Tylko że im wszystko wydawało się takie proste. Uważali, że

trzeba się pobierać, mieć dużo dzieci i trwać w miłości...

- Shelby? - Serena musiała obserwować ją od jakiegoś

czasu. - Przyniosłam kawę - powiedziała po chwili wyraźnego

wahania. W życiu nie uwierzyłaby, że piękne szare oczy jej

nowej znajomej mogą być aż smutne. - Zaraz będą gofry.

- Dzięki - Shelby uśmiechnęła się, jak gdyby nigdy nic,

a potem, kiedy już usiadły do stołu, zapytała o kasyno.

- Kasyno to tylko jedna z naszych inwestycji - opowia­

dała Serena, nalewając kawę. - Razem z Justinem mamy

udziały w wielu hotelach w Atlantic City. Natomiast reszta na­

leży tylko do niego. Na razie.

- Rozumiem, że wkrótce przekonasz go, że tam również

potrzebuje sprawdzonego partnera - roześmiała się Shelby.

- Właśnie. Chociaż będę musiała przejmować udziały sto­

pniowo. Teraz, po roku małżeństwa, wiem już, jak z nim po­

stępować. Zresztą, on też się zmienił, odkąd przegrał zakład

i musiał się ze mną ożenić.

208 NORA ROBERTS

- Co takiego?

- Mój mąż jest hazardzistą. Ja też, więc o naszej decyzji

zadecydował rzut monetą - Serena uśmiechnęła się na samo

wspomnienie tamtego zakładu. - Reszka wygrywa, orzeł prze­

grywa.

- I pewnie rzucałaś własną specjalną monetą...

- Pewnie! Justin o tym wiedział, ale do tej pory nie po­

kazałam mu tej dwudziestopięciocentówki. Dzięki temu cały

czas się o mnie stara.

- Od razu widać, że świata poza tobą nie widzi - wes­

tchnęła Shelby.

- Justin i ja wiele przeszliśmy. - Po tym stwierdzeniu za­

padła cisza. Serena przypomniała sobie pierwsze trudne mie­

siące po tym, jak się poznali. To, jak wbrew własnej woli za­

kochali się w sobie, bali się zaangażowania w trwały związek,

a zwłaszcza jak trudna była decyzja o małżeństwie.

- Caine i Diana też mieli sporo problemów - dodała po

chwili. - Pewnie dlatego, że ona i Justin mieli bardzo trudne

i smutne dzieciństwo. Potem bardzo bali się bliższych związ­

ków. Najdziwniejsze jest to, że pokochałam Justina natych­

miast, choć bardzo długo w ogóle nie zdawałam sobie z tego

sprawy. Podobnie było z Cainem i Dianą - stwierdziła zamy­

ślona, patrząc na Shelby swym ciepłym, szczerym spojrzeniem.

- Wygląda na to, że wy, MacGregorowie dobrze wiecie,

czego chcecie od życia.

- Wiesz, ja już zaczynałam się martwić, czy Alan kiedy­

kolwiek kogoś pokocha. Przestałam, kiedy wczoraj zobaczyłam

go z tobą - Serena sięgnęła przez stół, by dotknąć jej dłoni.

- Nie masz pojęcia, jak się ucieszyłam, że nie jesteś takim

typem kobiety, jakiego najbardziej się obawiałam jako partnerki

dla mojego brata.

- A cóż to za typ? - zapytała Shelby z półuśmiechem.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 209

- Chłodna, grzeczna blondynka o wypielęgnowanych dło­

niach i nienagannych manierach - w oczach Sereny zapaliły

się iskierki humoru. - Z taką lalą na pewno nie chciałoby mi

się pić kawy z samego rana.

Shelby wprawdzie roześmiała się, ale zaraz pokręciła prze­

cząco głową.

- Powiem ci szczerze, moim zdaniem ta, jak to powie­

działaś, lala, bardzo by pasowała do senatora MacGregora.

- Do tytułu senatora może tak, ale do człowieka już nie.

Alan za często bierze wszystko na serio, za dużo pracuje, za

bardzo przejmuje. On potrzebuje kobiety, która przypomni mu,

że od czasu do czasu trzeba się wyluzować, odpocząć, pośmiać.

- Gdyby on tylko tego potrzebował! - powiedziała Shelby

półgłosem.

Smutek, który Serena znowu dostrzegła w jej oczach, obu­

dził w niej współczucie. A współczucie, jak wiedziała z do­

świadczenia, często zachęcało do tego, żeby się wtrącać w nie

swoje sprawy.

- Shelby, przepraszam, nie chciałabym być wścibska, no,

może odrobinę. Chodzi mi tylko o to, że chciałam, żebyś wie­

działa, co czuję. Ja bardzo kocham Alana.

- Problem w tym, że ja też - Shelby najpierw uciekła wzro­

kiem gdzieś w bok, a potem zapatrzyła się w dno pustej filiżanki.

Serena siedziała cicho, wiedząc, że w takiej sytuacji trudno

powiedzieć coś sensownego.

- Oj, tak - westchnęła w końcu. - To nigdy nie jest łatwe.
- Nie jest - potaknęła Shelby bez entuzjazmu.
- A więc jednak zdecydowałaś się wstać - Alan wszedł

do pokoju tak cicho, że nawet go nie usłyszały. Od razu zo­

rientował się, że coś się wydarzyło pomiędzy, Shelby a jego

siostrą, jednak instynkt podpowiedział mu, że nie powinien

pytać o szczegóły.

210 NORA ROBERTS

- Przecież dopiero dziesiąta! - obruszyła się Shelby, ale

potulnie podsunęła policzek do pocałowania. - Jadłeś?

- Kilka godzin temu. Jest jeszcze kawa?
- Całe mnóstwo. Widziałeś gdzieś Justina? - zaintereso­

wała się Serena.

- Siedzi na górze z ojcem.
- I wspólnie obmyślają następny złoty interes - domyśliła

się z uśmiechem.

- I tu się mylisz. Grają w pokera. Ojciec zdążył już prze­

grać pięćset dolarów. A Caine jakieś trzysta.

Serena próbowała zrobić minę osoby mocno zdegustowanej

i zawiedzionej.

- Ja naprawdę nie wiem, kiedy ten Justin przestanie osku-

bywać moją rodzinę - jęknęła, wznosząc oczy do nieba. - Le­

piej przyznaj się, ile ty przegrałeś.

- Niecałe dwa dolary - odparł z uśmiechem. - Wiesz

przecież, że grywam z Justinem z czystej uprzejmości. Ale

Bóg mi świadkiem, że kiedyś go ogram do zera.

- Coś mi się zdaje - wtrąciła Shelby niewinnie - że akurat

w tym stanie hazard jest nielegalny. A kary cholernie wysokie.

Kiedy wniesiono parujące gofry, porzuciła na moment ten

wątek, ale powróciła do niego, jak tylko zapełniła talerz.

- Z drugiej strony - zauważyła pomiędzy kolejnymi kę­

sami - skoro męskie kluby to przeżytek i żałosna pamiątka

nagannego szowinizmu, chyba nie ma przeszkód, żebym z nimi

zagrała. Jak myślicie?

- Kochanie, pieniądze nie mają płci - Alan okręcił sobie

wokół palca pasemko jej włosów. - Jeśli je masz, i nie boisz

się przegrać, droga wolna.

- Nie mam zwyczaju przegrywać - zauważyła pół żartem,

pół serio.

- Wiem.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 211

- Z tego, co słyszę, zanosi się na ciekawą partyjkę - po­

wiedziała Serena, wstając. - Chętnie sobie popatrzę. A gdzie

mama i Diana?

- W ogrodzie. Poszły pogadać o domu, który kupili Diana

i Caine.

- Doskonale! - ucieszyła się Serena. - A więc mamy jakieś

dwie godziny spokoju.

- A co - zainteresowała się Shelby - wasza matka nie to­

leruje gry w karty?

- Raczej cygar, z którymi ojciec musi się przed nią ukry­

wać - wyjaśniła Serena w drodze na górę. - Biedak myśli, że

ona naprawdę niczego się nie domyśla.

Shelby przypomniała sobie łagodne, ale bardzo przenikliwe

spojrzenie Anny. Zdaje się, że przed panią MacGregor, podo­

bnie jak przed jej synem, nie sposób niczego ukryć.

Wystarczyło, że weszli do wieży, a już usłyszeli dobiega­

jący z góry tubalny głos Daniela:

- Niech cię piekło pochłonie! Chyba sam diabeł daje ci

karty!

- A nie mówiłam, że MacGregorowie, to żałosne, wiecznie

przegrane ofiary losu - Shelby popatrzyła na Alana z szyder­

czym uśmiechem.

- Zaraz zobaczymy, co potrafią Campbellowie. Oby nie

okazało się, że są tylko mocni w słowach - odparował. - Ma­

cie tu świeżą ofiarę na pożarcie - oznajmił, kiedy weszli do

gabinetu Daniela.

- Nie lubię odbierać pieniędzy mojej własnej żonie - za­

uważył Justin z przekąsem.

- Nie będziesz miał nawet okazji spróbować - Serena cięż­

ko usiadła na oparciu jego fotela. - To Shelby ma ochotę zagrać

z wami partyjkę. Jezu Chryste! Ale żeście tu nadymili - za­

wołała, machając rękami.

212

NORA ROBERTS

Rzeczywiście, w obszernym pokoju było aż ciemno od aro­

matycznego dymu drogich cygar.

- To po co tu siedzisz, zamiast wyjść na świeże powietrze.

Już cię tu nie ma - skrzyczał ją Daniel tak samo jak wtedy,

gdy miała dziesięć lat. - A ty, panno Campbell, siadaj do stołu.

Zaraz ci pokażemy, gdzie raki zimują. - Z radości aż zatarł

ręce, a potem pokrótce wyjaśnił jej zasady: - Można trzy razy

dobrać karty, limit dziesięć dolarów, zaczyna joker albo lepszy.

- Jeśli myśli pan, że odbije sobie na mnie wcześniejsze

straty, to się pan mocno zdziwi - odparła ze złośliwym bły­

skiem w oku.

- Oj, dziewczyno, ty mi się coraz bardziej podobasz - huk­

nął Daniel. - Ale szkoda czasu, rozdawaj karty, chłopcze -

nakazał Cainowi.

Po dziesięciu minutach Shelby wiedziała już, z kim ma do

czynienia. Daniel grał ostro, ale mało skutecznie, natomiast

Caine kierował się na przemian impulsem i kalkulacją. Za to

Justin Blade był najlepszym graczem, jakiego spotkała, a

w swoim życiu siedziała już przy niejednym bardziej lub mniej

eleganckim stoliku. Grał jak szatan i wygrywał niemal za każ­

dym razem.

Zdając sobie sprawę, że siedzi naprzeciw gracza o niebo

lepszego od siebie, Shelby postanowiła zastosować jedyną sku­

teczną w takich razach taktykę, czyli po prostu zdać się na

ślepy traf.

Alan najpierw obserwował grę, stojąc za jej plecami, potem

jednak przeniósł się pod okno i popijając kawę, śledził każdy

jej ruch. Co chwila łapał się na tym, że wciąż myśli o tym,

jak gładko weszła do jego świata.

Kiedy widziała ją pochyloną nad stolikiem, głowa przy gło­

wie z jego ojcem, żartującą z nim, jakby byli starymi przyja­

ciółmi, wyraźnie czuł, że życie bez niej nie będzie miało żad-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 213

nego sensu. Po prostu pasowała do niego, tak jak pasowała do

tego zadymionego pokoju w dziwacznej wieży, gdzie grała w po­

kera i popijała zimną kawę. I jak pasowała do eleganckich wa­

szyngtońskich przyjęć, gdzie brylowała wśród wytwornego towa­

rzystwa, sącząc szampana z kryształowych kieliszków.

- Para asów - zawołał Daniel, rzucając pozostałym pło-

smienne spojrzenie.

- Dwie pary. Walety i siódemki - Justin spokojnie położył

swoje karty na stole.

Daniel i Caine niemal jednocześnie zaklęli siarczyście.
- O żesz ty... - syknął Daniel. - Zobaczysz, że będziesz

się smażył w piekle z takimi samymi szubrawcami jak ty!

- Za wcześnie pan go tam posyła - wtrąciła Shelby, po

czym szeroko rozłożyła karty. - Mały strit od piątek do dzie­

wiątek.

- Tylko przeklęta wiedźma wyciąga strita w pierwszym

rozdaniu! - zaperzył się Daniel.

- Albo przeklęta Campbellówna - pospieszyła z pomocą

i podpowiedziała mu kolejna obelgę.

Niebieskie oczy Daniela zwęziły się w dwie szparki.
- Rozdawaj! - burknął.
Justin uśmiechnął się do niej porozumiewawczo.

- Witaj w klubie - powiedział, podsuwając jej wygraną.

Mniej więcej po godzinie ostrej gry Shelby miała na swoim

koncie dwadzieścia pięć dolarów. W normalnych warunkach

nie uznałaby tego za zbyt imponującą wygraną, biorąc jednak

pod uwagę klasę swego najpoważniejszego przeciwnika, czuła

się usatysfakcjonowana.

Pewnie spędziliby przy kartach cała popołudnie, gdyby na­

gle wyczulony słuch Daniela nie wyłowił głosu żony, wraca­

jącej z przechadzki. Błyskawicznie zgasił ledwo co zaczęte cy­

garo i zamknął pełną popielniczkę w sekretnej szufladzie.

214 NORA ROBERTS

- Podbijam twoją stawkę o pięć dolarów - szepnął do

Shelby.

- A ja przypominam, że jeszcze nie miał pan otwarcia -

odparła ze słodkim uśmiechem. Z misy stojącej na biurku wy­

grzebała miętową gumę do żucia, i odwijając ją z papierka,

usłużnie podała Danielowi. - Musi pan dokładnie zatrzeć

wszystkie ślady, panie MacGregor.

- Dobra z ciebie dziewczyna, chociaż Campbellówna -

zmierzwił jej włosy.

- Można się było domyślić, że znowu przegrywają z Ju-

stinem wszystkie pieniądze - powiedziała Anna z lekką naganą

w głosie, kiedy tylko weszły z Dianą do pokoju.

- Wyobraźcie sobie, że Justin już nie jest niepokonany. Parę

razy ograł go nowy dzieciak w naszej piaskownicy - powie­

dział Caine, uśmiechając się do Shelby.

- I bardzo dobrze. Należało mu się - Diana stanęła za krze­

słem męża i oparła brodę o jego głowę. - Niech sobie nie my­

śli, że nie ma na niego mocnych. Anna i ja chcemy popływać

przed lunchem. Ktoś ma ochotę?

- Doskonały pomysł - pochwalił Daniel. - A ty, dziew­

czyno, umiesz pływać?

- Tak, ale nie zabrałam kostiumu.
- Nic nie szkodzi. W przebieralni jest ich cała masa. Na

pewno coś sobie wybierzesz - powiedziała Serena.

- Naprawdę? - Shelby popatrzyła znacząco na Alana. -

Jakie to poręczne, prawda?

- Nie mówiłem ci o tym? - zapytał niewinnie, kładąc dło­

nie na jej ramionach. - Ja też z wami popływam. Jeszcze nie
widziałem Shelby w kostiumie.

Dwadzieścia minut później Alan znowu rozkoszował się

oczyszczającym upałem sauny, tym razem w towarzystwie Cai-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 215

na i Justina. Wszyscy trzej wyciągnęli się wygodnie na drew-

nianych ławkach, pozwalając odprężyć się mięśniom.

- Gratuluję dobrego gustu - pochwalił go Caine. - Choć

nie ukrywam, że tym razem mnie zaskoczyłeś.

Alan zerknął na brata spod wpół przymkniętych po­

wiek.

- Można wiedzieć dlaczego?
- Cóż, Shelby w niczym nie przypomina tej szykowanej

blondynki o, że tak powiem, interesujących kształtach, z którą

byłeś tu parę miesięcy temu. Tamta nie wytrzymałaby z ojcem

nawet pięciu minut.

- Shelby jest inna niż wszystkie znane mi kobiety - przy-

znał Alan.

- Jeśli o mnie chodzi - wtrącił Justin - to głęboko szanuję

kogoś, kto potrafi tak grać w pokera. Serena uważa, że bardzo

do siebie pasujecie.

- I dobrze. Miło mieć poparcie najbliższej rodziny - za-

uważył Alan cierpko.

Justin tylko się roześmiał i wygodniej ułożył głowę na zgię­

tych ramionach.

- Nie chcę być złośliwy, ale wy, MacGregorowie, za bardzo

lubicie wtrącać się do cudzych spraw sercowych.

- Oho - zawołał Caine - słuchaj go uważnie, bo facet wie,

co mówi. Na własnej skórze doświadczył, jak skuteczny potrafi

' być nasz ojciec. Ja tam jestem zadowolony, że stary interesuje

się tylko tobą, bracie. Przynajmniej Diana i ja mamy trochę

spokoju.

- A mogłoby się wydawać, że będzie tak zajęty narodzi­

nami pierwszego wnuka, że już nie starczy mu energii na nic

innego - Alan aż pokręcił głową ze zdziwienia.

- Co ty, ojciec nie spocznie, póki nie wyhodujemy mu ca­

łego stada małych MacGregorów - roześmiał się Caine. -

216

NORA ROBERTS

Szczerze mówiąc, coraz poważniej myślę o tym, żeby postarać

się o potomka.

- Marne szanse, że od samego myślenia przybędzie nastę­

pny bobas - rzucił leniwie Justin.

- Spokojna głowa. Doszliśmy z Dianą do wniosku, że po­

czekamy, aż urodzi się wasze dziecko, a potem będziemy się

uczyć na waszych błędach.

- Jak to jest zostać ojcem? - zapytał Alan.
- W porządku - odparł Justin krótko, jednak przed oczami

stanęły mu wszystkie te noce i ranki, kiedy nie mógł spać i leżał,

słuchając spokojnego oddechu Sereny. Zawsze wtedy myślał, że

żyje w niej ich dziecko, wspólna cząstka każdego z nich. - Nie

będę udawał, że w ogóle nie panikuję. Kiedy zaczynam zastana­

wiać się nad wszystkimi ewentualnościami, czuję, że zaraz osi­

wieję. Powiem wam, że im bliżej porodu, tym większego mam

pietra. I nie mogę się doczekać, żeby wreszcie zobaczyć, na ile

dziecko będzie podobne do Sereny, a na ile do mnie.

- Nie wiesz, co weźmie z Sereny? - roześmiał się Caine.

- Mocny ród! Dobra krew! - huknął barytonem, imitującym

głos Daniela..

Justine rozciągnął usta w szerokim uśmiechu, a potem po­

chylił się i lekko klepnął Alana w ramię.

- Zdaje się, że Daniel myśli to samo o Campbellach. Masz

zamiar się z nią ożenić?

- Tak. Weźmiemy ślub tutaj, pewnie na jesieni.

- I dopiero teraz o tym mówisz? - Caine aż usiadł z wra­

żenia. - Ojciec miałby wreszcie pretekst, żeby otworzyć swo­

jego najlepszego szampana, którego ukrył w najciemniejszym

kącie piwnicy.

- Problem polega na tym, że Shelby jeszcze nic o tym nie

wie - przyznał się Alan. - Nie sądzicie, że lepiej będzie, jeśli

to właśnie ona dowie się pierwsza o moich planach?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 217

- Nie chcę być złym prorokiem - powiedział Justin - ale

twoja Shelby nie wygląda na osobę, której wystarczy po prostu

zakomunikować, że bierzecie ślub.

- Słuszna uwaga - zgodził się Alan. - Raz już próbowałem

się jej oświadczyć. Wygląda na to, że pora zmienić taktykę.

Caine uniósł brwi w wyrazie najwyższego zdumienia.

- Dała ci kosza? - w jego głosie zabrzmiało niedowierza­

nie.

- Boże drogi! - Alan wzruszył ramionami. - Są momenty,

że gadasz całkiem jak ojciec. Żeby cię uspokoić, powiem, że

w ogóle nie dała mi odpowiedzi. Nie wiem, czy wiesz, kto

był jej ojcem - zrobił krótką pauzę. - Senator Robert Camp­

bell.

- O kurczę! - Caine gwizdnął przez zęby. - Nic dziwnego,

że nie rwie się, żeby zostać twoją żoną.

- No, właśnie - pokiwał głową Alan, a widząc pytający

wzrok brata, odpowiedział: - Tak, mam zamiar kandydować. To

jeszcze jedna sprawa, którą muszę omówić z Shelby - dodał.

- Posłuchaj stary - Justin usiadł na swojej ławce - Ty się

urodziłeś po to, żeby zostać prezydentem. Nie możesz, ot tak,

po prostu, zrezygnować z tego, co jest twoim życiowym po­

wołaniem.

- Wiem. Ale z drugiej strony jest Shelby i jeśli przyjdzie

mi wybierać...

- To wybierzesz Shelby - dokończył za niego Caine. -

A wtedy stary skopie ci tyłek, całkiem zresztą słusznie. Wiesz

co, chłopie, ja się tylko martwię, czy po czymś takim ty i ona

będzie umieli razem żyć.

Alan przez chwilę siedział w milczeniu.
- Nie wiem - odpowiedział w końcu i zamknął oczy, jak­

by w ten sposób chciał uciąć dalszą dyskusję.

218 NORA ROBERTS

W środę po weekendzie w Hyannis Port Shelby odebrała

pierwszy telefon od Daniela MacGregora.

- Shelby Campbell?
- Przy telefonie - powiedziała i uśmiechnęła się mimo wo­

li, natychmiast rozpoznając głos. - Co dobrego, panie Danielu?

- A dziękuję, nie narzekam. Ale powiedz mi, moja panno,

dlaczego nie jesteś w sklepie? Zrobiłaś sobie wolne?

- Środy zawsze mam wolne, bo wtedy przygotowuję glinę.
- A, chyba że tak. Pamiętaj, że mam zamiar cię odwiedzić,

kiedy przyjadę do Waszyngtonu.

- Serdecznie zapraszam. Pod warunkiem, że pan coś

u mnie kupi.

Daniel zaśmiał się krótko.
- Jeśli palce masz tak samo zwinne jak język, to na pewno

nie wyjdę z pustymi rękami. A teraz posłuchaj, co ci powiem.

Cała nasza rodzina spędza Dzień Niepodległości w Atlantic

City. Jedziemy przepuścić trochę forsy w kasynie Blade'ow.

Dzwonię, żeby cię osobiście zaprosić - oznajmił bez zbędnych

ceregieli.

Dzień Niepodległości, 4 lipca, pomyślała. To już za miesiąc.

Jezu, jak ten czas leci. Wyobraziła sobie, jak stoją z Alanem

na plaży i oglądają barwne pióropusze fajerwerków na grana­

towym tle nieba. Szkoda tylko, że równie wyraźnie nie potrafiła

wyobrazić sobie własnej przyszłości.

- Dziękuję za zaproszenie. Naprawdę, bardzo chciałabym

z wami jechać. - To akurat była prawda. Natomiast to, czy

faktycznie pojedzie, stanowiło już inny problem.

- Pasujesz do mojego syna - stwierdził Daniel krótko, wy­

czuwając w jej głosie wahanie. - W życiu bym nie pomyślał,

że powiem coś takiego o dziewczynie z rodu Campbellów, ale

jak to mówią, niezbadane są wyroki losu.

Roześmiała się, bo nic innego nie wypadało zrobić, jednak

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 219

w sercu w ogóle nie czuła radości. Łzy napłynęły jej do oczu

tak szybko, że ledwie zdołała je powstrzymać.

- Mają rację ci, co mówią, że z pana stary intrygant.
- Ty mi się lepiej nie narażaj! - fuknął, a potem dodał:

- Widzimy się 4 lipca w Atlantic City.

- Jeszcze raz dziękuję za zaproszenie. Do widzenia, panie

Danielu.

Szybko odłożyła słuchawkę i przycisnęła palce do oczu.

Co jest, do diabła? Przecież nie będzie rozklejać się z powodu

kilku miłych słów. Daniel powiedział, że pasuje do jego syna...

Miał racje, choć wolałaby, żeby tak nie było. Od samego po­

czątku, a dokładnie od pierwszego ranka, kiedy obudziła się w ra­

mionach Alana, wiedziała, że tak jest i że będzie próbowała z tym

walczyć. Teraz przyszła pora, by podjąć decydujące kroki.

Zbyt dobrze pamiętała śmierć swojego ojca, by teraz ulec

Alanowi. Wystarczyło, by choćby na moment przestała kon­

trolować własne wspomnienia, a wyobraźnia podsuwała jej

tamten obraz sprzed piętnastu lat, tak wyraźny, jakby minęło

ledwie kilka dni.

W takich chwilach słyszała trzy suche wystrzały, a potem wi­

działa, jak ojciec osuwa się na podłogę, parę centymetrów od jej

stóp. Jego krew splamiła jej białą sukienkę. Zewsząd dobiegały

okrzyki przerażenia, płacz i odgłosy bezładnej bieganiny.

Ktoś ją brutalnie odepchnął i klęknął obok zakrwawionego

ciała. Siedziała na zimnej podłodze, zupełnie sama, i choć nie

trwało to dłużej niż trzydzieści sekund, dla niej minęła wie­

czność. Nikt nie musiał jej mówić, że ojciec nie żyje. Na własne

oczy widziała, jak uchodzi z niego życie. Zdawało jej się, że

jej życie odchodzi razem z nim.

- Nigdy więcej - szepnęła, przerażona intensywnością

tych wspomnień. Już nigdy nie będzie umierała za życia.

Po sposobie, w jaki zapukano do drzwi, zorientowała się,

220 NORA ROBERTS •

że to Alan. Poszła otworzyć dopiero, kiedy opanowała wzru­

szenie i upewniła się, że łzy jej nie zdradzą.

- Cześć, MacGregor - powiedziała ze sztuczną beztroską.

- O, widzę, że nie kupiłeś nam żadnego obiadu. Kiepsko!

- Może to ci wynagrodzi ten gorzki zawód - wyjął zza

pleców pojedynczą czerwoną różę.

- Podobno jedna róża jest dużo bardziej romantyczna niż

tuzin - wciąż jeszcze udawało jej się mówić swobodnie, ale

po powiekami znowu poczuła zdradzieckie łzy. - Dziękuję -

szepnęła drżącym głosem.

Zarzuciła mu ramiona na szyję i przytuliła się do niego

mocno, jakby szukając w nim oparcia. Całowała go z taką de­

speracja, że bez trudu odgadł, co się z nią dzieje. Dlatego obej­

mował ją łagodnie i czule głaskał po głowie, próbując w jakiś

sposób ukoić jej wzburzenie.

- Kocham cię - mruczała, chowając przed nim twarz do­

póki nie miała pewności, że nie zauważy jej łez. Kiedy zmusił

ją, żeby na niego spojrzała, oczy miała już suche.

- Shelby, kochana, co się stało?

- Nic, naprawdę - odpowiedziała trochę zbyt gorliwie. -

Zawsze, kiedy dostaję taki romantyczny prezent, robię się sen­

tymentalna. Proszę cię, kochaj się za mną! - przytuliła policzek

do jego policzka. - Chodźmy do łóżka.

Niczego bardziej nie pragnął, ale instynkt podpowiedział

mu, że tym razem nie powinien ulegać.

- Lepiej najpierw usiądźmy, bo musimy porozmawiać -

szepnął, całując ją w czoło.

- Nie, nie teraz. Proszę! Ja...
- Shelby! - położył ręce na jej ramionach. - Już najwyż­

szy czas.

Wiedziała o tym, więc bez dalszych protestów pozwoliła

posadzić się na sofie.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 221

- A może chcesz drinka? - zapytała, łudząc się, że dzięki

temu uda jej się zyskać na czasie.

- Nie, dziękuję bardzo. - Usiadł ciężko obok niej. - Ko­

cham cię i chcę, żebyś została moją żoną - powiedział bez

zbędnych wstępów. - Oczywiście, zgadzam się, że nie znamy

się długo - przyznał, chociaż ona nie odezwała się nawet sło­

wem. - Gdybyś była inną kobietą, być może uwierzyłbym, że

potrzebujesz więcej czasu do namysłu. Ale ty jesteś, jaka jesteś,

więc ci tego czasu nie dam.

- Wiesz, że cię kocham - przerwała mu wpół zdania. - Ty

próbujesz podejść do sprawy logicznie, a ja...

- Shelby, ja wiem, co myślisz o mojej pracy. Wiem, że ci

to przeszkadza. Do pewnego stopnia rozumiem twoje lęki

i obawy. - Kiedy wziął ją za ręce, od razu poczuł, jak bardzo

jest spięta. - Wspólnym siłami możemy się uporać z tym, co

cię gnębi. Na pewno znajdziemy jakiś sposób.

Nadal milczała, ale patrzyła na niego z takim wyrazem

oczu, jakby doskonale wiedziała, co jej za chwilę powie.

- Musisz wiedzieć - ciągnął - że odbyłem cały szereg roz­

mów z najważniejszymi politykami z mojej partii. Dla nikogo

nie jest już tajemnicą, że widzą we mnie kandydata na prezydenta.

Co prawda, ta sprawa stanie się aktualna dopiero za dziesięć lat,

jeśli nie więcej, ale już dziś trzeba podjąć pewne decyzje.

Wiedziała o tym, oczywiście, że wiedziała. Ale co innego

wiedzieć, a co innego usłyszeć to z jego własnych ust.

- Jeśli interesuje cię moje zdanie - mówiła z trudem, bo

ze zdenerwowania rozbolał ją żołądek - w ogóle nie powinie­

neś się zastanawiać nad taką możliwością. Ty po prostu mu­

sisz wystartować w wyborach. Do tego cię wyznaczono. -

Zerwała się z miejsca tak szybko, że omal nie połamała długiej

łodygi róży. - Wierzę, że istnieje coś takiego jak przeznaczenie

- szepnęła.

222

NORA ROBERTS

- Możliwe. - Ani na moment nie spuszczał z niej oka, kie­

dy niezmordowanie krążyła po pokoju. - Sama wiesz, że de­

cyzja o starcie w wyborach pociągnie znacznie poważniejsze

konsekwencje niż tylko umieszczenie swojego nazwiska na li­

ście kandydatów. Kampania oznacza długie, wyczerpujące po­

dróże. Właśnie wtedy będziesz mi najbardziej potrzebna.

Zatrzymała się gwałtownie. Wciąż odwrócona do niego ple­

cami, powiedziała zduszonym głosem:

- Nie mogę za ciebie wyjść!
- Dlaczego? - wypowiedział to pytanie bardzo spokojnie,

ale w jego oczach zawrzał gniew.

- Jesteś zwolennikiem logiki, więc pomyśl logicznie - wy­

krztusiła. - Ja się nie nadaję na żonę dla polityka, nie mówiąc

już o przyszłej głowie państwa. Czy ty tego naprawdę nie wi­

dzisz, czy tylko udajesz? Żadna ze mnie dyplomatka, a jeszcze

gorsza organizatorka. Nie jestem osobą, jakiej potrzebujesz.

- Potrzebuję żony - powtórzył z naciskiem - a nie perso­

nelu.

- Boże, człowieku, zrozum wreszcie, że będę kompletnie

bezużyteczna! Ja naprawdę nie jestem w stanie dostosować się

do takiego życia, jakie mnie czeka, jeśli za ciebie wyjdę. Nie

mam cierpliwości, żeby chodzić do salonów piękności i na po­

południowe herbatki. Nie umiem być taktowna, dystyngowana

i uprzejma przed dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jak mo­

gę być pierwszą damą, skoro nie mam na to żadnych zadatków?

- z wściekłością tupnęła nogą. - Wiem, że wygrasz te prze­

klęte wybory. A wtedy ja uduszę się w Białym Domu, zdła­

wiona przez wszechobecne sztywniactwo, zwane protokołem.

- Czy chcesz powiedzieć, że jeśli nie będę kandydował,

to za mnie wyjdziesz?

Odwróciła się do niego i zmierzyła go gorączkowo błysz­

czącymi oczyma:

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 223

- Nie rób mi tego, Alan! Znienawidziłbyś mnie za to. Ja

sama też nie mogłabym spojrzeć sobie w twarz. Nie istnieje

wybór pomiędzy mną a tym, kim ty jesteś albo chcesz być.

- A wybór pomiędzy mną a tym, kim ty jesteś? - natarł

na nią. W jego głosie nie zostało ani śladu po niedawnym opa­

nowaniu. On także poderwał się z miejsca i mocno chwycił

ją za nadgarstki. - Może w takim razie ty spróbujesz wybierać?

- Potrząsną nią z całej siły, z trudem panując nad wściekło­

ścią. - Zawsze możesz wymazać mnie ze swojego życia jed­

nym stanowczym: nie, wypowiedzianym zaraz po tym, jak wy­

znałaś mi, że mnie kochasz.

- Przestań! To jest sytuacja bez wyjścia. - wykrzyczała mu

prosto w twarz. - Nic na to nie poradzę, że nie nadaje się na

panią prezydentowa. Musisz to wreszcie zrozumieć!

- Nie kłam! Nie szukaj sobie wymówek! Jeśli chcesz się

mnie pozbyć, to przynajmniej bądź wobec siebie i mnie ucz­

ciwa - potrząsał nią coraz mocniej, nie świadom tego, że spra­

wia jej ból.

Zachwiała się i gdyby jej nie trzymał, upadłaby na kolana.

- Nie umiem sobie z tym poradzić - zawołała przez łzy,

które płynęły po jej policzkach. - Nie jestem w stanie drugi

raz przez to przejść! Nie chcę czekać, aż ktoś... - Z głuchym

szlochem zasłoniła twarz ramionami. - Boże, błagam cię, ja

tego nie zniosę. Nie chciałam pokochać cię aż tak mocno! Nie

chciałam, żebyś stał się dla mnie wszystkim. Nie przeżyła­

bym, gdyby ktoś mi ciebie odebrał. Ciągle to widzę, tych wszy­

stkich ludzi, którzy tłoczą się i biegają jak w jakimś amoku.

A ja patrzę, jak człowiek, którego kocham bardziej niż życie,

umiera na moich oczach. Drugi raz tego nie przetrwam. Nie

dam rady!

Próbował uspokoić ją, zapewnić, że przy nim będzie bez­

pieczna, że nic złego ich nie spotka. Tylko jakich słów, jakich

224

NORA ROBERTS

przysiąg miał użyć, żeby przełamać tak wielki opór, zniszczyć

tak paraliżujący strach?

- Shelby, błagam cię! Nic mi się nie stanie.
- Nie! - Odepchnęła go z całej siły. - Nawet tak nie mów!

Nie mów, słyszysz! Nie kuś losu! Alan, ja tego dłużej nie znio­

sę. Bądź tym, kim pragniesz być, i pozwól mi na to samo.

Jeżeli będziemy na siłę starali się zmienić, to w końcu prze­

staniemy być sobą, a to zabije naszą miłość.

- Ale ja wcale nie chcę, żebyś się dla mnie zmieniła! Ja

cię tylko proszę, żebyś mi zaufała!

- W takim razie prosisz o zbyt wiele. Daj mi spokój! Bła­

gam! Zostaw mnie teraz samą!

Nim zdążył cokolwiek powiedzieć, pobiegła do sypialni

i zatrzasnęła przed nim drzwi.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Czerwiec w Maine był naprawdę przepiękny.

Shelby jechała wzdłuż wybrzeża, starając się myśleć tylko

i wyłącznie o tym. Przez okno widziała białe bałwany fal

wściekle tłukące o szary brzeg. Jak okiem sięgnąć, wszędzie

leżały kamienie i skały, wygładzone przez ocean albo ostro

poszarpane w głębi lądu.

Z rozkoszą wciągała do płuc rześkie, pachnące słoną wodą

powietrze. Tego jej było trzeba, po to tylko przyjechała tu z Wa­

szyngtonu, bo czuła, że jeszcze trochę i udusi się w gorącym,

dusznym mieście. Tam już zaczęło się upalne, męczące miejskie

lato, tymczasem tutaj, na północy, wciąż trwała wiosna.

Z daleka dostrzegła latarnię morską na wąziutkim paseczku

skalistego lądu, który zuchwale wcinał się daleko w morze.

Zatrzymała samochód i przez chwilę wpatrywała się w białą

wieżę. Może tu uda się jej, podobnie jak jej bratu, odzyskać

wreszcie wewnętrzny spokój i równowagę?

Nieco później zaparkowała na małym żwirowym podjeździe

przed latarnią. Gwałtowne sztormy i zimowe niepogody zostawiły

ślady na białych murach, ale i tak budynek miał w sobie jakąś

magiczną siłę, której nie mógł nadwerężyć ani upływający czas,

ani rozszalały ocean. Tak, samotnia jej brata była idealnym miej­

scem, żeby schronić się przed każdą burzą.

Shelby wyjęła z bagażnika mały plecak,po czym weszła

po kilku kamiennych stopniach i głośno załomotała w drzwi.

Wiedziała, że są zamknięte na głucho.

226 NORA ROBERTS

Grant nie uznawał niezpowiedzianych wizyt, a nieproszo­

nych gości często w ogóle nie wpuszczał za próg. Niezrażona

panującą wewnątrz ciszą tłukła w drzwi pięścią, zastanawiając

się w duchu, jak długo każe jej czekać.

Minęło dobrych pięć minut, nim skrzypnęły zawiasy i

w wąskiej szparze błysnęło czujne oko. Za chwilę drzwi stanęły

otworem, ale Grant nie od razu zaprosił ją do środka. Najpierw

przyglądał jej się uważnie, drapiąc się po zarośniętym policzku.

Boże, on się robi coraz bardziej podobny do ojca, pomy­

ślała, patrząc na jego przystają, choć trochę kanciastą twarz,

której największą ozdobą były duże, intensywnie zielone oczy.

Kiedy oględziny dobiegły końca, przeczesał palcami gęste

włosy i, ciągle zaspany, burknął:

- Co tu robisz?
- Czy ty aby nie przesadzasz z tym gorącym powitaniem?

- uśmiechnęła się do niego i wspięła na palce, żeby pocałować

go w policzek.

- Która godzina?
- Wczesna. Mogę wejść?

- Jeśli musisz...
Odsunął się i wpuścił ją do środka. Przez moment oparty

o framugę czekał, aż minie senne otumanienie, a potem po­

szedł za nią na piętro, gdzie mieściła się część mieszkalna.

Dopiero tam podszedł do niej i wziąwszy ją za ramiona, po­

ważnie zajrzał jej w oczy.

- Stało się coś złego?
- Dlaczego zaraz złego? - próbowała zachować pozory,

choć dobrze wiedziała, że niczego nie da się ukryć przed tym

badawczym, przenikliwym spojrzeniem. - Czy to, że postano­

wiłam cię odwiedzić, musi zaraz znaczyć, że wydarzyło się

nieszczęście? - zapytała, rzucając plecak na kulawe krzesło.
- Dasz mi kawy?

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 227

- A co mam zrobić! - niecierpliwie wzruszył ramionami.

Ruszyła za nim przez zagraconą część mieszkania, która

służyła za salon i łączyła się z czyściutką, schludną kuchnią.

Myślała o tym, że Grant chyba jeszcze bardziej schudł, ale

jakimś cudem nadal sprawiał wrażenie człowieka silnego i bar­

dzo sprawnego fizycznie.

- Chcesz jakieś śniadanie? - zapytał bez entuzjazmu.
- A jak myślisz?
- Myślę, że straszna z ciebie chudzina - odparł, wydając

z siebie odgłos, który od biedy mógł uchodzić za śmiech.

- Ty też nie wyglądasz na siłacza.
- Jak mama?

- Jak to mama, bardzo dobrze. Wiesz, że chyba wyda się

za swojego Francuza?

- Dilleneau, tego z dużymi uszami i nie mniejszą przebie­

głością?

- Tego samego - Shelby usadowiła się przy okrągłym dę­

bowym stole, skąd mogła uważnie śledzić proces smażenia ja­

jek na bekonie. - Masz zamiar unieśmiertelnić pana Dilleneau?

- Zależy - posłał w jej stronę jeden ze swoich szyderczych

uśmiechów. - W każdym razie mama pewnie nie będzie za­

skoczona, jeśli któregoś dnia jej narzeczony stanie się bohate­

rem historyjki obrazkowej.

- Zaskoczona pewnie nie, ale czy zadowolona... Bardzo

by chciała, żebyś przyjechał do niej na parę dni.

- Może - Grant nie podniósł nawet oczu znad patelni, na

której smażył się tuzin jajek.

- Macie tu już dużo turystów? - zapytała, ustawiając ta­

lerze.

- Nie! - powiedział to tak opryskliwym tonem, że aż mu się

uważnie przyjrzała. Widocznie coraz bardziej nie znosił ludzi.

- No cóż, zawsze jeszcze możesz zrobić przed latarnią pole

228

NORA ROBERTS

minowe i dla pewności otoczyć je drutem kolczastym - pod­

sunęła. - Wiesz, ja naprawdę nie mogę tego zrozumieć. Jak

ktoś, kto tak błyskawicznie łapie kontakt z ludźmi, może jed­

nocześnie tak bardzo ich nie lubić.

- A kto ci powiedział, że ja nie lubię ludzi? - skrzywił

się. - Ja tylko nie chcę, żeby się tu kręcili. Nie potrzebuję

towarzystwa.

Bez ceremonii usiadł obok niej i natychmiast zabrał się do

jedzenia. Udawał, że nie widzi, jak ona bez przekonania grzebie

widelcem w stygnącej jajecznicy.

- Jak tam twoje zwierzaki? - zapytał.
- W porządku. Kyle będzie się nimi opiekował, dopóki

nie wrócę.

- A kiedy chcesz wracać? - Grant zerknął na nią ponad

brzegiem kubka z kawą.

Po takim pytaniu nie mogła się nie roześmiać.
- Ach, ta twoja słynna gościnność - westchnęła, kręcąc

głową. - Posiedzę u ciebie jakiś tydzień. Nie, proszę - szybko

wyciągnęła rękę - nie błagaj mnie, żebym została dłużej. Na­

prawdę nie mogę - żartowała. W rzeczywistości ani przez mo­

ment nie wątpiła, że Grant, pomimo pozornej niechęci, po­

zwoliłby jej zostać tak długo, jak tylko by chciała.

- No, dobra - mruknął, dojadając jajecznicę. - Przynaj­

mniej będzie miał kto jeździć po zakupy.

- Zawsze do usług - posłała mu lekki ukłon. - Powiedz

mi, jakim cudem dochodzą na to odludzie wszystkie gazety?

- Nie ma w tym żadnego cudu. Płacę za to, żeby mi je

dostarczali. Myślą, że jestem stuknięty.

- Bo jesteś.

- Może i tak. A teraz - odsunął pusty talerz i oparł łokcie

na stole - powiedz, dlaczego przyjechałaś?

- Chciałam się wyrwać z miasta na parę dni.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 229

- Gówno prawda!

W normalnej sytuacji zrewanżowałaby mu się równie ob-

cesowym przerywnikiem albo jakimś złośliwym żartem, jednak

tym razem nie miała na to energii. Zrezygnowana, spuściła

wzrok.

- Wiesz, Grant, strasznie mi się skomplikowało życie.

- I co, może myślisz, że jesteś jedyna? - burknął obojętnie,

ale zaraz spojrzał na nią z ukosa, a widząc, co się święci, wziął

ją pod brodę i zmusił, żeby na niego spojrzała. - Nie rób tego,

Shelby - powiedział łagodnie na widok wzbierających łez. -

Odetchnij głęboko, uspokój się i opowiedz mi o wszystkim.

- Zakochałam się, a nie powinnam - głos jej drżał od tłu­

mionego płaczu. - On chce, żebym za niego wyszła, a ja nie

mogę.

- A więc wszystko jasne. Alan MacGregor.

Spojrzała na niego z tak wielkim zdziwieniem, że czym

prędzej pokręcił przecząco głową i wyjaśnił:

- Nie, nikt mi o tym nie powiedział. W ciągu ostatniego

miesiąca pisali o was w większości gazet. Cóż, twój senator

należy do niewielkiego grona polityków, którym bez obrzy­

dzenia podałbym rękę.

- To porządny facet. Naprawdę - powiedziała z przeko­

naniem. - Może nawet na swój sposób niezwykły.

- Więc w czym problem?
- Z tym, że ja wcale nie chcę kochać niezwykłego faceta

- zawołała histerycznie, łykając łzy. - A tym bardziej wyjść

za niego za mąż.

Grant najpierw spokojnie dolał im kawy, a potem zapytał:

- Dlaczego?
- O Boże, taki jesteś bystry, a nie rozumiesz? Nie chcę

znowu przez to przechodzić.

- Przez co?

230

NORA ROBERTS

- Przestań! Nie przeciągaj struny!

W milczeniu popijał kawę. Teraz mógł być już spokojny.

Skoro Shelby się złości, to znak, że nie jest z nią tak źle. Naj­

gorzej, kiedy zaczynała się mazać.'

- Słyszałem pogłoski - zaczął ostrożnie - że twój senator

wcześniej czy później zawalczy o najwyższy stołek.

- Widzę, że z wiekiem słyszysz coraz lepiej - prychnęła.
- No, jak tam, siostrzyczko, nie chcesz, żeby któraś z two­

ich kiecek trafiła do muzeum i stała się ozdobą kolekcji strojów

pierwszych dam Ameryki?

- Wiesz, Grant, ty zawsze miałeś beznadziejne poczucie

humoru.

- Dzięki.
Niecierpliwie odsunęła swój kubek.

- Nie chcę kochać senatora! - powiedziała z naciskiem.

- A kochasz? - zapytał. - Bo ja zawsze sądziłem, że kocha

się człowieka, a nie jego tytuły.

- Człowiek i jego tytuły to jedno!
- Wcale nie! Sama wiesz o tym najlepiej.

- Ja nie mogę tak bardzo ryzykować! - zawołała z pasją.

- Po prostu nie mogę! Grant, jeśli on wystartuje w wyborach,

to na pewno wygra. Oczywiście, o ile dożyje dnia wyborów!

Nie potrafię sobie z tym poradzić! Możliwość...

- Przestań! Ciągle wyjeżdżasz z tymi swoimi możliwo­

ściami! - zdenerwował się na nią, bo obudziła w nim wspo­

mnienia, do których wolał nie wracać. - Ale dobrze - powie­

dział po chwili - zastanówmy się nad kilkoma. Po pierwsze:

kochasz go?

- Tak, tak, tak! Po co pytasz, skoro już ci mówiłam?
- Dla pewności. Po drugie: jak wiele dla ciebie znaczy?
- Jest dla mnie wszystkim!
- W porządku. Oto pierwsza w twoich ukochanych mo-

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 231

żliwości. Wyobraźmy sobie, że senator startuje w wyborach,

i w czasie kampanii spotyka go coś złego... - zamilkł, bo

zbladła tak bardzo, że przestraszył się, że zaraz zemdleje. Kiedy

kolory wróciły na jej policzki, ciągnął dalej: - Załóżmy, że

go zabiją. Czy fakt, że nie nosisz na palcu obrączki, sprawi,

że twój ból i cierpienie będzie mniejsze?

- Grant, błagam cię, nie rób mi tego! - szepnęła.
- Tak czy owak będziesz musiała z tym żyć - rzucił szorstko.

- Wiesz, że można, skoro nam się udało. Ból został, do tej pory

nosimy go w sobie, ale życie toczy się dalej. Ja też tam wtedy

byłem i wszystko pamiętam. Ale powiedz mi, jaki sens uniesz-

częśliwiać się z powodu zdarzeń sprzed piętnastu lat?

- Taki jesteś mądry? A ty, czy nie wycofałeś się, nie ucie­

kłeś od świata?

Celny strzał, pomyślał ze smutkiem, ale natychmiast od­

sunął od siebie wszystkie wątpliwości.

- Rozważmy teraz kolejną możliwość - powiedział trzeźwo.

- Powiedzmy, że tak bardzo cię kocha, że rzuci w diabły myśl

o prezydenturze...

- Nawet o tym nie wspominaj. Nie mogłabym spojrzeć so­

bie w oczy!

- No, właśnie! A teraz ostatnia możliwość, jaka przychodzi

mi do głowy. Załóżmy, że senator MacGregor startuje w wy­

borach i wygrywa, a potem dożywa spokojnie sędziwego wie­

ku, pisząc pamiętniki i podróżując po świecie jako ambasador

dobrej woli. Chyba by cię wtedy szlag trafił, że przeżyłaś życie

bez niego! - uśmiechnął się i po raz pierwszy wziął ją za rękę.

Westchnęła ciężko, najwyraźniej poruszona jego słowami.
- No tak, ale...
- Shelby! Przeszliśmy już przez wszystkie możliwe „ale".

Ten etap mamy za sobą - wtrącił kategorycznym tonem. - To

prawda, że istnieją jeszcze miliony innych możliwości. Twój

232

NORA ROBERTS

senator zawsze może wpaść po samochód, przegrać wybory

i zostać misjonarzem albo prowadzącym wieczorne wiadomo­

ści w telewizji.

- Dobrze, nie musisz się wysilać - z rezygnacją oparła czo­

ło o ich złączone ręce. - Nikt lepiej niż ty nie potrafi mi udo­

wodnić, że jestem kretynką.

- To akurat tylko jeden z moich talentów. Posłuchaj, sio­

stro, przejdź się po plaży, oczyść myśli. Kiedy wrócisz, zjedz

porządny posiłek, prześpij się ze dwanaście godzin, bo wyglą­

dasz na padniętą. A potem... - zaczekał aż podniesie głowę

i spojrzy mu w oczy - wracaj do domu. Mam sporo roboty.

- Kocham cię, ty stary draniu.

- Wiem. Ja ciebie też.

W domu było pusto i cicho, ale nie chciało mu się nigdzie

iść. Zmusił się, żeby zostawić Shelby w spokoju na cały długi

dzień, ale kiedy w piątek po południu nie mógł jej nigdzie

znaleźć, niemal oszalał z wściekłości. I choć od tego momentu

minęła doba, wciąż nie potrafił się uspokoić.

Oczywiście, rozsądek podpowiadał, że miała prawo jechać,

gdzie jej się podobało. Nie mógł oczekiwać, że będzie go o tym

uprzedzać albo opowiadać mu się ze swoich planów. Pewnie

postanowiła wyjechać na weekend, a on nie miał prawa złościć

się na nią.

Rozdrażniony tymi myślami wstał zza biurka i zaczął krą­

żyć po swoim gabinecie. Gdzie ona, u diabła, jest? Kiedy wró­

ci? Dlaczego nie zadzwoniła?

Nerwowym ruchem wcisnął pięści do kieszeni. Co się z nim

dzieje? Przecież zawsze potrafił znaleźć wyjście nawet z najbar­

dziej zagmatwanej sytuacji. Wiedział, że to tylko kwestia czasu

i cierpliwości. Tym razem jednak jego cierpliwość się skończyła.

Kiedy Shelby wreszcie się odnajdzie, wtedy... No właśnie,

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 233

co wtedy? Zmusi ją siłą, żeby się wreszcie zdecydowała?

A może będzie ją pokornie prosił? Tak czy inaczej, bez niej

nie mógł już żyć.

Ofiarował jej swoje serce, a ona zatrzasnęła mu drzwi przed

nosem... Najgorsze, że teraz nie był już w stanie niczego zmie­

nić. Nawet gdyby znikła na zawsze z jego życia, i tak będzie

ją kochał. A byłaby do tego zdolna, pomyślał ogarnięty paniką.

W każdej chwili mogła spakować manatki i wyjechać w nie­

znane, zacierając za sobą wszystkie ślady.

Tylko że on jej na to nie pozwoli! Zdesperowany zerknął

na telefon. Znajdzie ją! Tak, od tego zacznie. A potem jakoś

poradzi sobie z jej uporem. Przekona ją, nie tak, to inaczej.

Najpierw skontaktuje się z jej matką, układał sobie w my­

ślach, a potem zadzwoni do wszystkich znajomych. Tylko że

zajmie mu co najmniej tydzień. Shelby była tak towarzyska,

że pewnie będzie musiał porozmawiać z połową mieszkańców

Waszyngtonu.

Trudno, uśmiechnął się pod nosem i podniósł słuchawkę.

Nim jednak zdążył wybrać pierwszy numer, rozległ się dzwo­

nek do drzwi. Dopiero gdy zabrzęczał po raz trzeci, Alan przy­

pomniał sobie, że MacGee wybrał się w swoją doroczną podróż

do Szkocji, więc klnąc pod nosem nieproszonego gościa, po­

szedł otworzyć.

Doręczyciel powitał go służbowym uśmiechem.
- Przesyłka, panie senatorze - powiedział, podając mu

przezroczystą plastikową torbę wypełnioną wodą. W środku

pływała przerażona złota rybka.

Alan wziął ją od niego i kompletnie zaskoczony, zaczął oglą­

dać ze wszystkich stron. Wolno zamknął drzwi, a potem poszedł

do salonu, niosąc torbę tak ostrożnie, jakby w środku była bomba.

Stanął na środku pokoju i spoglądając bezradnie na ruchli­

we stworzenie, zastanawiał się, co począć. Zły, że mu prze-

234 NORA ROBERTS

szkodzono, w dodatku robiąc sobie głupie żarty, wziął z ko­
mody ozdobny kielich i przelał do niego zawartość torby. Do­

piero teraz mógł przeczytać liścik ukryty w miniaturowej ko­
percie. Rozerwał ją i pospiesznie przebiegł wzrokiem litery:

Senatorze,
skoro dobrowolnie godzi się pan na życie złotej rybki

w szklanej kuli, ja też mogą tego spróbować.

Przeczytał to zdanie kilka razy, a potem zamknął oczy.

A więc wróciła!

Karteczka lekko opadła na stół, a on był przy drzwiach,

jeszcze zanim rozległ się dzwonek.

- Cześć! - Shelby powiedziała to tak nienaturalnie weso­

łym głosem, że od razu zorientował się, jak bardzo jest spięta.

- Mogę wejść?

Zapragnął załapać ją za ręce i przytrzymać, żeby już nigdy

mu nie uciekła, ale wiedział, że to nie jest najlepsza metoda
postępowania z Shelby. Siląc się na całkowity spokój, zaprosił

ją do środka.

- Nie było cię w mieście...
- Zgadza się - przyznała. - Odbyłam krótką pielgrzymkę.
Żeby ukryć zdenerwowanie, schowała drżące dłonie do kie-

szeni luźnego dżinsowego kombinezonu. Korciło ją, żeby po­
dejść i pogłaskać go po wymęczonej twarzy. Wygląda, jakby
w ogóle nie spał, pomyślała ze współczuciem.

- Chodźmy do salonu. MacGee wyjechał, ale i tak możesz

dostać kawy, jeśli masz ochotę.

- Nie, dziękuję bardzo.

Obydwoje zachowywali ostrożność. Każde z nich czekało,

żeby to drugie zrobiło pierwszy krok. Od czego zacząć? my­
ślała gorączkowo Shelby, bo wszystkie mądre przemówienia,

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 235

które sobie po drodze przygotowała, zupełnie wyleciały jej
z głowy.

W salonie natychmiast dostrzegła swoją misę, ustawioną

w miejscu, gdzie pięknie oświetlało ją słońce. Zapatrzyła się
na swoje dzieło, jakby szukała w nim natchnienia.

- Chyba powinnam cię najpierw przeprosić, że tak się przy

tobie rozkleiłam.

- Dlaczego?
- Dlaczego co?
- Dlaczego chcesz mnie za to przepraszać?
Wzruszyła ramionami.
- Nienawidzę płakać - powiedziała. - Wolę kląć albo wal­

nąć w coś z całej siły. Jesteś na mnie zły?

- Nie.
- Jesteś. - Była tak zdenerwowana, że nie mogła stać

w miejscu, zaczęła więc krążyć po pokoju. - Masz prawo się
złościć... - przyznała.

W swojej wędrówce dotarła do komody, na której jej złota

rybka kręciła się bezradnie w szklanym kielichu.

- Witaj na świecie. - Zastukała palcem w szkło. - Nie wy­

glądasz na zachwyconą. Trudno. Alan - odwróciła się do niego
gwałtownie. - Czy ty mnie jeszcze kochasz? Czy może udało

mi się wszystko zniszczyć?

Wiedział, że gdyby teraz do niej podszedł i ją przytulił,

byłaby jego na każdych warunkach, obojętne, jego czy swoich
własnych. Tylko że on oczekiwał więcej, dużo więcej.

- Dlaczego zmieniłaś zdanie?
- Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? - podbiegła do niego

i złapała go za ręce.

- Ma - oswobodził się tylko po to, żeby ująć w dłonie jej

twarz. Patrzył na nią w sposób, od którego zawsze nogi robiły

jej się miękkie jak z waty. - To ma kolosalne znaczenie - po-

236

NORA ROBERTS

wtórzył. - Muszę mieć pewność, że będziesz ze mną szczę­

śliwa. Że będę w stanie dać ci to, czego pragniesz.

- Rozumiem - znowu chwyciła go za nadgarstki, ale zaraz

cofnęła się o krok. - Wzięłam pod uwagę wszystkie możliwo­

ści - zaczęła. - Rozważyłam wszelkie za i przeciw. Nie mó­

wię, że podjęcie decyzji przyszło mi łatwo. Ale jeden argument

przeważył. Alan, ja po prostu nawet nie potrafię wyobrazić

sobie życia bez ciebie. Nie pozwolę, żebyś na starość jeździł

po świecie beze mnie.

- Nie?
- Nie! - roześmiała się z przymusem. - Ożeń się ze mną!

Nie mogę obiecać, że do końca pogodzę się z tym, kim jesteś

i co robisz, ale przysięgam, że będę wobec ciebie lojalna.

Nie przyniosę ci wstydu. Co prawda nie zgodzę się stanąć

na czele żadnego beznadziejnego komitetu, ale mogę od cza­

su do czasu pójść na oficjalny lunch. O ile nie będzie to ko­

lidowało z moimi zajęciami, bo nie zamierzam zrezygnować

z ceramiki.

Słuchał jej w milczeniu. Nigdy dotąd nie kochał jej bardziej

niż teraz, kiedy wygłaszała swoje ultimatum.

- Shelby, nie musisz się poświęcać. Przecież mogę wrócić

do prawa i otworzyć kancelarię w Georgetown.

- Przestań gadać bzdury! - odskoczyła od niego jak opa­

rzona. - Nie ma mowy. Zwłaszcza z mojego powodu. To ja

się myliłam. Kochałam ojca, nie, ja go uwielbiałam, ale nie

mogę dopuścić, żeby tamto nieszczęście zamieniło moje i two­

je życie w koszmar - zamilkła na chwilę, żeby się uspokoić.

- Ja się dla ciebie nie zmienię. Nie potrafię. Ale mogę zrobić

to, o co prosiłeś, czyli zaufać ci.

Chciał coś powiedzieć, ale poprosiła go gestem, żeby po­

zwolił jej skończyć.

- Nie zamierzam udawać, że zwalczyłam w sobie strach.

WSZYSTKO JEST MOŻLIWE 237

Na pewno nieraz będę drżała o ciebie. Zdarzą się też momenty,

w których będę nienawidziła tego, co będziemy musieli robić.

Ale na pewno zawsze będę z ciebie dumna - wyraźnie spo­

kojniejsza, odwróciła się do niego. - Bo ja naprawdę jestem

dumna z tego, kim jesteś. I jeśli tak się zdarzy, że znowu po­

wrócą do mnie złe wspomnienia, pokonam je. Dla ciebie.

Podszedł do niej i otoczył ją ramionami.
- Pozwolisz, żebym był wtedy przy tobie?
- Zawsze!
Podniosła głowę, by mogły spotkać się ich usta. Zdawało

jej się, że minęły całe lata, a nie ledwie parę dni, odkąd kochali

się w basenie. Pragnęła go tak bardzo, że niewiele myśląc, po­

ciągnęła go na puszysty dywan.

Niecierpliwie zdzierali z siebie ubrania, śmiejąc się i zło­

rzecząc, ilekroć palce trafiły na jakiś oporny guzik albo suwak.
Kiedy wreszcie udało im się wyswobodzić, przylgnęli do siebie
z całych sił, całując każdy skrawek nagiej skóry. Mieli dla sie­
bie mnóstwo czasu, cale długie, szczęśliwe życie.

Obudziło ją ostre popołudniowe światło. Ostrożnie otwo­

rzyła oczy i potarła policzkiem jego ramię. Leżeli przytuleni
do siebie na sofie, nadzy, zmęczeni, rozleniwieni miłością.

Uniosła się na łokciu i spojrzała na jego spokojną twarz.

Spał, wyraźnie odprężony. Przez chwilę słuchała jego równego
oddechu. Czuła się całkowicie, niewyobrażalnie szczęśliwa, jak
zawsze, kiedy budziła się w jego ramionach.

Musiał poczuć przez sen, że ona się w niego wpatruje, bo

pokręcił głową i otworzył oczy. Uśmiechnięta pocałowała go
delikatnie w usta.

- Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek lepiej spędziła so­

botę - westchnęła, łaskocząc go czubkiem języka.

- Nie wiem jak ty, ale ja nie zamierzam ruszyć się stąd

238 NORA ROBERTS

przez okrągłą dobę. Więc kto wie, czy niedziela nie będzie

jeszcze lepsza.

- Trzymam cię za słowo - powiedziała, kładąc głowę na

jego piersi. - Nie chcę być natrętna, senatorze, ale kiedy pla­

nujesz się ze mną ożenić?

- Co powiesz na wrzesień w Hyannis Port?
- W fortecy MacGregorów? - zapytała, ale z tonu jej głosu

odgadł, że spodobał jej się ten pomysł. - Tylko że do września
zostało jeszcze dwa i pół miesiąca!

- Dobrze, niech będzie sierpień - zaproponował. - A do

tego czasu razem ze swoją menażerią możesz zamieszkać tutaj.
Albo, jeśli wolisz, poszukamy innego domu. Chciałabyś spę­
dzić miodowy miesiąc w Szkocji?

- Oczywiście! - ułożyła się wygodnie na jego ramieniu.

- Póki co, senatorze, pragnę panu powiedzieć, że są pewne
elementy pańskiej polityki wewnętrznej, które w pełni popie­
ram - mruknęła, zsuwając coraz niżej pieszczotliwą dłoń.

- Doprawdy?
- Mhmm... Ma pan moje pełne poparcie - szepnęła, przy­

lgnąwszy wargami do jego brzucha. - Czy mógłby pan raz

jeszcze powtórzyć ze mną całą procedurę?

- Ależ oczywiście. To mój obywatelski obowiązek, być za­

wsze do dyspozycji moich wyborców.

- Podoba mi się pańskie poświęcenie i zaangażowanie -

powiedziała, a zanim całkiem straciła głowę, dodała: - Już dziś
oddaję panu swój głos.