Wokół wizyty ad limina – Stanisław Michalkiewicz

Data publikacji: 02-27-2011 @ 11:29 pm

Związek Radziecki bierze od nas węgiel, a w zamian my posyłamy mu żywność. Takie dowcipy
opowiadano sobie w Polsce za pierwszej komuny. Kto wie, czy nie zyskają one na aktualności w

związku z wizytą ad limina, jaką 23 lutego rozpoczął premier Donald Tusk na czele 55-osobowej
delegacji w Izraelu. Ponieważ jeszcze nie wiadomo, czy na skutek wolnościowego zrywu, jaki

ogarnął kraje arabskie, pozycja bezcennego Izraela w regionie wzmocniła się czy osłabła, izraelski
rząd wiele się po polskim przewodnictwie w Unii Europejskiej spodziewa. Tak w każdym razie

twierdzi Władysław Bartoszewski, ale nie ma oczywiście najmniejszego powodu, by te opowieści
traktować serio. O tym jak wiele Polska ma w Unii Europejskiej do powiedzenia najlepiej świadczy

sprawa umowy zawartej przez wicepremiera Pawlaka z ruskim Gazpromem na dostawy gazu do
Polski. Umowa ta nie weszła w życie, bo unijny komisarz do spraw energii, Guntram Oettinger

odmówił jej zatwierdzenia. Skoro tedy bez zatwierdzenia unijnych komisarzy nie możemy nawet
kupić sobie gazu na zimę, to opowieści o tym czego to nie będziemy robić podczas naszego

przewodnictwa w UE dowodzą tylko postępującej utraty kontaktu z rzeczywistością, co osobom w
starszym wieku często się przytrafia.

Znacznie ważniejsze wydają się – po pierwsze – ustalenia zapadłe podczas „nieformalnego” szczytu
w Deauville 18 października ub. roku z udziałem francuskiego prezydenta Mikołaja Sarkozy’ego,

Naszej Złotej Pani Anieli i rosyjskiego prezydenta Dymitra Miedwiediewa, który ponad rok wcześniej
odbył ważne spotkanie z izraelskim prezydentem Szymonem Peresem w Soczi. Po drugie –

ustalenia „szczytu” NATO w Lizbonie, na którym zapadła m.in. decyzja o strategicznym
partnerstwie NATO-Rosja, w którym Polsce wypada zapewne – bo jakże by inaczej – zadanie

„pojednania” z Rosją oraz – po trzecie – uzgodnienia, jakie musiały zapaść podczas wspólnego
posiedzenia izraelskiego i niemieckiego rządu z Naszą Złotą Panią Anielą, jakie odbyło się kilka

tygodni wcześniej.

Uczestnictwo w rządowej delegacji minister Katarzyny Hall, która w rządzie premiera Tuska

zajmuje się organizowaniem indoktrynowania dzieci i młodzieży, musi napawać niepokojem,
zwłaszcza w kontekście informacji, jaką 18 lutego podała izraelska gazeta „Haarec”. Doniosła ona

mianowicie, że izraelski rząd wespół z Agencją Żydowską podjął decyzję o rozpoczęciu realizacji
programu odzyskiwania tzw. mienia żydowskiego w Europie Środkowej, a zwłaszcza – w Polsce.

Program rozłożony jest na etapy; w pierwszym etapie specjalnie powołany zespół pierwszorzędnych
fachowców, którzy już niejeden kraj w ten sposób zoperowali, dokona zewidencjonowania mienia, a

w drugim – jego odzyskania. Jak potwierdził niedawno były ambasador Izraela w Warszawie
Szewach Weiss, roszczenia majątkowe względem Polski szacowane są na 65 miliardów dolarów.

Mimo znacznego zobojętnienia polskiego społeczeństwa na sprawy publiczne, ta sprawa nadal budzi
zainteresowanie tym bardziej, że istnieją poważne podstawy by podejrzewać, iż rewindykacje

majątkowe są elementem szerszego planu, obejmującego zarówno załatwienie niemieckich
remanentów wojennych i rosyjskiego pragnienia przywrócenia Polsce statusu „bliskiej zagranicy”.

Jest rzeczą oczywistą, że rząd polski zostanie zapoznany z harmonogramem tych rewindykacyjnych
przedsięwzięć rządu izraelskiego, zaś przedmiotem uzgodnień może być zainicjowanie z jednej

strony intensywnych działań indoktrynacyjnych w szkołach, mediach i innych instytucjach
opiniotwórczych, a z drugiej – zaostrzenie kontroli dyskursu publicznego i represji wobec

wszystkich, którzy ośmielą się przedsięwzięciom rządu izraelskiego na terenie Polski
przeciwstawiać. Słowem – za status największego przyjaciela Izraela w Unii Europejskiej Polska

będzie musiała zapłacić 65 miliardów dolarów. Dopiero na tym tle możemy zrozumieć głęboki sens
francuskiego przysłowia, ilustrującego zalety rozłąki, a przynajmniej – znacznego oddalenia: „lepiej

tęsknić, niż nie tęsknić wcale”.

Tymczasem właśnie okazało się, że przewodniczący SLD Grzegorz Napieralski wysunął się na drugie

miejsce – po prezydencie Komorowskim, a przed premiera Tuska pod względem zaufania, jakim
naród obdarza swoich Umiłowanych Przywódców. Zarówno ten komunikat, jak i coraz bardziej

bezceremonialny dla rządu ton mediów skłonił premiera Tuska do stwierdzenia, że „ktoś przestawił
wajchę”. Najwyraźniej już nawet on uświadomił sobie, że najbardziej wpływowa część rządzącego

Polską dyrektoriatu tajnych służb postanowiła stopniowo odejmować Platformie Obywatelskiej
atuty, w jakie uzbroiła ją w roku 2005, kiedy SLD po zamęcie spowodowanym aferą Rywina nie

nadawał się do użytku. Dzisiaj oczywiście sytuacja jest zupełnie inna; SLD pomyślnie odbył
kwarantannę, czego najlepszym dowodem są spekulację związane z powrotem do polityki nawet

1

Leszka Millera i Józefa Oleksego. W rezultacie jeśli nawet Platforma Obywatelska siłą inercji uzyska
dobry wynik w wyborach, będzie musiała podzielić się zewnętrznymi znamionami władzy z SLD,

który w ten sposób stanie się de facto politycznym kierownikiem koalicji.

W tej sytuacji ofertę pomocnej dłoni przedstawił Platformie prezes Jarosław Kaczyński

oświadczając, że wprawdzie w sytuacji, gdy PO nadal realizuje program „anihilacji” Prawa i
Sprawiedliwości o żadnej koalicji mowy być nie może – ale gdyby Platforma uznała swój błąd, to

wtedy – co innego, chociaż oczywiście „różnice programowe” są „bardzo, ale to bardzo duże”. W tej
sytuacji izraelska pielgrzymka premiera Tuska może mieć na celu przekonanie premiera Netaniahu,

że nikt tak nie wyjdzie naprzeciw izraelskim oczekiwaniom majątkowym wobec Polski, jak właśnie
on – i w ten sposób poprawić swoją pozycję wobec Sił Wyższych, zwłaszcza tej ich części, która z

całą pewnością musi być subordynowana zarówno wobec Izraela, jak i Stanów Zjednoczonych,
traktujących obecnie Polskę już tylko jako skarbonkę żydowskich organizacji wiadomego

przemysłu. Z kolei Sojusz Lewicy Demokratycznej może najlepiej wykonać zadanie „pojednania z
Rosją”, które dla Polski zatwierdził listopadowy szczyt NATO w Lizbonie. W tej sytuacji rezultat

jesiennych wyborów wydaje się już przesądzony, przynajmniej jeśli chodzi o kształt i zadania
koalicji tworzącej tubylczy rząd – bo oczywiście sprawa kolejności na listach wyborczych pozostaje

nadal otwarta, budząc coraz większe emocje dworzan zainteresowanych bezpośrednio i pośrednio.

Stanisław Michalkiewicz

2