ROZDZIAŁ 42
Elena, Stefan i Damon szli razem w kierunku akademika Eleny, a napięcie brzdąkało ostro
między nimi. Kiedy szli, Elena wzięła rękę Stefana automatycznie, a on zesztywniał,
następnie stopniowo się zrelaksował, więc teraz jego dłoń czuła się naturalnie w jej dłoni.
Sytuacja między nimi jeszcze nie wróciła do poprzedniego stanu, jeszcze nie. Ale zielone
oczy Stefana były pełne nieśmiałego uczucia, kiedy spojrzał na nią i Elena wiedziała,
ż
e wszystko może być dobrze. Coś się zmieniło w Stefanie, gdy Damon przyszedł go ratować,
gdy Elena rozwiązała go i powiedziała, co było między nią, a Damonem, że był dla niej
jedynym. Nikt go nie odrzucił.
Elena otworzyła drzwi i wszyscy weszli do środka. Minęło zaledwie kilka godzin od czasu,
kiedy ostatnio tam była, ale wydawało się, jakby było to dawno, dawno temu, a plakaty,
ubrania i miś Bonnie były reliktami zaginionej cywilizacji.
- Och, Stefan- powiedziała Elena- Tak się cieszę, że jesteś bezpieczny.
Wyciągnęła ręce i owinięte wokół niego, a kiedy wzięła go za rękę, on spiął się na chwilę
przed tym, jak ją przytulił.
- Cieszę się, że oboje jesteście bezpieczni- poprawiła się i spojrzała na Damona.
Jego czarne oczy spojrzały w jej oczy chłodno i wiedziała, że bez słów zrozumiał, że sprawy
nie pójdą tą drogą, jaką szły wcześniej. Kochała Stefana. Wybrała.
Kiedy Stefan powiedział im o planie Ethana, żeby zdobyć krew obu braci i użyć jej do
wskrzeszenia Klausa, była przerażona. Nie tylko ze względu na niebezpieczeństwo, w jakim
był Stefan lub z powodu przerażającej idei, żeby wskrzesić Klausa, który bez wątpienia
mściłby się na nich, ale z powodu pułapki, jaką Ethan zastawił na Damona. Planował wziąć
najlepsze z Damona- niechętną, często nękaną, ale wciąż silną miłość do jego brata- i użyć
tego do zniszczenia go.
- Niezmiernie się cieszę, że obaj jesteście bezpieczni- powiedziała jeszcze raz i przytuliła się
także do Damona.
Damon przytulił się chętnie, ale gdy go przycisnęła mocniej, skrzywił się.
- Co się stało?- Elena zapytała zdziwiona, a Damon zmarszczył brwi.
- Ethan mnie skaleczył- powiedział, a zmarszczone brwi zamieniły się w grymas bólu- Jestem
trochę obolały.
Szarpnął swoją koszulę, dotykając rozciętego brzegu i pociągnął ją, odsłaniając napiętą toń
bladej skóry. Na tle białej skóry Elena zobaczyła, że długie cięcie było już uzdrowienie.
- To nic- powiedział Damon. Posłał Elenie nikczemny uśmiech- Mały drink z chętnego
dawcy, a będę jak nowy. Obiecuję.
Potrząsnęła głową z wyrzutem, ale nie odpowiedział.
- Dobranoc, Eleno- powiedział Stefan i musnął jej policzek delikatnie wierzchem swojej
dłoni- Dzień dobry właściwie, myślę, ale spróbuj się trochę przespać.
- Idziesz po wampiry?- spytała z niepokojem.
- Będzie ostrożny- Damon roześmiał się
- Zadbam, żeby zaopiekował się nieprzyjemnymi wampirami- powiedział- Biedna Elena.
Normalne życie nie jest takie fajne, prawda?
Elena westchnęła. To był problem, czyż nie? Damon nigdy nie zrozumie, dlaczego chciała
być zwykłą osobą. Myślał o niej, jak o swojej ciemnej księżniczce, chciał, żeby była taka, jak
on, lepsza od zwykłych ludzi. Stefan nie myślał o niej, jak o ciemnej księżniczce, on myślał,
jak o człowieku. Ale czy nim była? Zastanowiła się krótko, czy opowiedzieć o Strażnikach i
tajemnicy jej narodzin, ale nie mogła. Nie teraz. Jeszcze nie. Damon nie zrozumiałby,
dlaczego ją to zdenerwowało. A Stefan był tak blady i zmęczony po swoich przejściach
