Tytuł oryginału

A Last Kiss for Mummy

Mojej cudownej rodzinie,

która zawsze mnie wspiera

Rozdział 1

Wkrótce miało minąć siedem lat mojej znajomości z Johnem Fulshawem, który prowadził

mnie w agencji opiekunów zastępczych, więc całkiem dobrze umiałam już czytać z jego twarzy.
Widywałam już jego twarz radosną, smutną w stylu „nie wiem, jak ci to powiedzieć, ale muszę to
zrobić”. Widywałam twarz zatroskaną, rozgniewaną i twarz „nie martw się, wspieram cię”.

Tak więc niewiele mogło mi umknąć i dzisiejszy dzień nie był pod tym względem

wyjątkiem. Ten błysk w oku od początku naszego spotkania, błysk mówiący mi, że dziś usłyszę
coś z repertuaru „nie mogę się doczekać, żeby ci powiedzieć”. Odkąd przyszedł, nie mógł
usiedzieć spokojnie.

Był chłodny jesienny ranek pod koniec października. Nie na tyle zimno, żeby od rana

włączać ogrzewanie, ale jak dla mnie z pewnością wystarczająco chłodno, żeby włożyć mój
standardowy zimowy strój złożony z legginsów, puchatej bluzy i botków. Mój mąż Mike, który
pracował jako kierownik magazynu, wziął sobie dzień wolny – co zdarzało się nieczęsto – i
wszyscy zgromadziliśmy się przy stole, pijąc kawę i próbując nie jeść zbyt wielu biszkoptów,
ponieważ był to dzień naszej dorocznej odprawy.

To stały element pracy wszystkich opiekunów zastępczych – podsumowanie minionego roku.

To pora, żeby przyjrzeć się z perspektywy czasu sprawie każdego dziecka umieszczonego u
opiekunów. Zanalizować, co poszło dobrze, a co nie; omówić wszelkie zażalenia i oskarżenia (na
szczęście pod naszym adresem nie było żadnych) i jeśli trzeba, porozmawiać o rzeczach, które
mogą się pojawić w następnym roku. Jest to też możliwość omówienia dalszego szkolenia. Jako
wyspecjalizowani opiekunowie zastępczy, zwykle odbywamy co najmniej trzy szkolenia rocznie.
W każdym razie, jeśli chodzi o nas, dziś wszystko było w jak najlepszym porządku. Dzięki Bogu!

Nie każde umieszczenie dziecka u opiekunów się udaje – tak już jest w tej pracy. Ale my

mieliśmy dobry rok i sprawująca nadzór Dawn Foster, która również była obecna, pochwaliła
mnie i Mike’a za sposób, w jaki poprowadziliśmy naszych ostatnich podopiecznych – dwóch
niespokrewnionych dziewięcioletnich chłopców umieszczonych u nas jednocześnie. Obaj
niewątpliwie bardzo potrzebowali wsparcia. Jenson okazał się nieco niesforny. Był dzieckiem
samotnej matki, która zaniedbywała swoje obowiązki. Potrafiła zostawić Jensona i jego siostrę
samych w domu i wyjechać na tydzień, na wakacje ze swoim chłopakiem. Problemy Georgiego
były inne. Był dzieckiem autystycznym i przyszedł do nas z domu dziecka, który właśnie
zamykano, a w którym spędził prawie całe swoje krótkie życie. Każdy z chłopców stanowił
odrębne wyzwanie, ale dla nas największym wyczynem było mieć ich obu razem. Czasami była
to jazda po wyboistej drodze, jednak na szczęście w końcu się zaprzyjaźnili.

Po odprawie, gdy Dawn pojechała do biura, zamknęłam drzwi frontowe, czując znane mi już

mrowienie. Byliśmy akurat między przyjęciami podopiecznych i ciepło na sercu, jakie czułam,
wysłuchując pochwał Dawn, ustąpiło teraz miejsca uczuciom, które znałam aż za dobrze –
ekscytacji i oczekiwaniu. Dlaczego John nie mógł usiedzieć spokojnie? W końcu miałam szansę
się tego dowiedzieć.

Kiedy wróciłam do jadalni – no dobrze, właściwie do strefy jadalnianej, bo parter naszego

domu jest otwartą przestrzenią – John uśmiechał się szeroko, zacierając ręce.

– I co? – spytałam. Mike rzucił mi zagadkowe spojrzenie, ale John się roześmiał.
– Nastaw jeszcze wodę – powiedział, a oczy błyszczały mu psotnie – a powiem ci to, z czym

czekałem od godziny.

Gdy przyszłam z powrotem z kawą, oczywiście obaj uśmiechali się jak idioci, więc było

jasne, że Mike już coś wie. Postawiłam tacę i zajęłam swoje miejsce przy stole.

– No to dawaj – zażądałam, opierając łokcie na blacie. – Wyrzuć to z siebie.
Widząc mój wyraz twarzy, Mike się roześmiał.
– Myślę, że lepiej zrobi to John.
John niespiesznie wziął swój kubek i upił pierwszy łyk świeżej kawy.
– Właściwie nie tyle chcę coś powiedzieć, co raczej zasięgnąć waszej opinii.
Coś takiego zawsze brzmiało złowieszczo. John niejednokrotnie zasięgał naszej opinii.

Nieodmiennie oznaczało to, że nie jest pewien, czy wyrazimy na coś zgodę – a przynajmniej
sądzi, że nie wyrazilibyśmy jej, gdybyśmy mieli odrobinę rozsądku. Jednak nigdy nas to nie
peszyło. Nie wyszkolono nas do sprawowania zwykłej opieki zastępczej. Byliśmy specjalistami –
przyjmowaliśmy dzieci zbyt skrzywdzone czy zaburzone, z takiego bądź innego powodu, aby
nadawały się do zwykłej opieki zastępczej lub adopcji.

Cóż to będzie tym razem? Pytająco uniosłam brwi.
– A zatem, Casey – zaczął John, zwracając się teraz głównie do mnie. W końcu to ja

opiekowałam się dziećmi na co dzień. Opiekunami zastępczymi byliśmy oboje, ale Mike
oczywiście miał też swoją pracę na pełny etat.

– Słucham – powiedziałam ochoczo.
– Cóż, chodzi o taką sprawę – ciągnął John. – Czy kiedykolwiek rozważałaś przyjęcie matki

z niemowlęciem?

Wstrzymałam oddech. Nie, nie rozważałam. Nigdy, przenigdy nie przyszło mi to do głowy.

Przecież raczej mało prawdopodobne jest, żeby dziecko doznało krzywdy w tak młodym wieku.
Z drugiej strony, co z matką? Moje myśli rwały do przodu. Dzidziuś! Uwielbiam maleńkie dzieci.
Zawsze uwielbiałam. Wszyscy wiedzieli, że jestem zwariowana na punkcie moich wnuków,
Leviego i Jacksona.

– Co dokładnie masz na myśli? – spytałam, opamiętawszy się. – Matkę z niemowlęciem czy

dziewczynkę w ciąży?

John się uśmiechnął. Potrafił czytać z mojej twarzy równie łatwo, jak ja z jego, a w tej chwili

na moim czole świeciło wypisane wielkimi literami słowo „dzidziuś”. Nieraz słyszał, jak
powtarzałam, że mogłabym zjeść moich wnusiów, istniała więc szansa, że wzbudził moje
zainteresowanie.

– Słuszna uwaga – powiedział. – Widać, że dokładnie przestudiowałaś podręcznik, bo masz

rację. Przyjęcie matki z dzieckiem może oznaczać jedno i drugie. W tym wypadku jednak
dziecko jest już na świecie. Mama Emma ma zaledwie czternaście lat, a mały Roman trzy
tygodnie.

– Och! – zagruchałam. – Roman! Jakie śliczne imię wybrała. – Zwróciłam się do Mike’a. –

Och, proszę, musimy. Och, wyobraź sobie, mieć małe dziecko w domu. Byłoby wspaniale.

– Zwolnij, kochanie – ostrzegł Mike. Już wcześniej wiedziałam, że to powie.
Tak to u nas wyglądało – ja tryskałam entuzjazmem i optymizmem, podczas gdy Mike był

bardziej powściągliwy i zawsze brał pod uwagę potencjalne zagrożenia. Ten system nieźle
działał. Bo choć to ja częściej stawiałam na swoim, przynajmniej wchodziłam w temat nieco
lepiej poinformowana, niż gdybym pozostawiona sama sobie, jak zwykle rwała się do działania
na oślep.

Mike zwrócił się teraz do Johna.
– Zaszła w ciążę, będąc w rodzinie zastępczej? – chciał wiedzieć. – Czy dopiero wchodzi w

system?

– Dobre pytanie – odparł John. – Masz rację, że jesteś ostrożny, Mike. Emma przez

większość swojego życia była oddawana pod opiekę i zabierana. Jej matka jest chwiejna, miewa

okresy spokoju, ale i takie, w których jej zachowanie wygląda na dość trudne. Historia jakich
wiele, niestety. Jej mama jest alkoholiczką i lekomanką, cierpi też na depresję. Właściwie nie
wiadomo, co jest przyczyną, a co skutkiem takiego stanu rzeczy. W każdym razie miewa
powtarzające się okresy abstynencji. Jest samotną matką, a Emma to jej jedyne dziecko. Kiedy
akurat nie pije i nie bierze, zawsze chce, żeby Emma znów z nią mieszkała – czego Emma
zazwyczaj też pragnie – ale po krótkim czasie depresja ponownie bierze górę, potem zaczyna się
picie i ani się obejrzysz, jak biedny dzieciak z powrotem trafia do opieki społecznej.

Atmosfera w pokoju zmieniła się. To wszystko było częścią procesu – przechodzenie od

wypytywania o nowe dziecko, które nas potrzebuje, do trzeźwej oceny stanu rzeczy i
okoliczności, które do niego doprowadziły. Niemowlę na razie zeszło na dalszy plan, a ja całym
sercem byłam przy jego matce – tej biednej czternastoletniej dziewczynie, której jeszcze nie
znałam. Nie spieszyłam się, choć wiedziałam, że musimy ją przyjąć. Nie mogłam pozwolić, aby
Mike i John odnieśli wrażenie, że wchodzę w to zbyt szybko, że nie daję sobie czasu na właściwą
ocenę sytuacji. Starając się ukryć narastające podniecenie – bo bez wątpienia było to podniecenie
– zwróciłam się do Johna.

– Czyli jak wygląda sytuacja? – spytałam. – Jest jakiś chłopak na horyzoncie, gotów wziąć

odpowiedzialność?

John sięgnął do swojej aktówki i wyjął jedną z tych znanych nam już, bladożółtych teczek.

Włożył okulary i przerzucił kilka kartek.

– Tak i nie – odparł. – To skomplikowane. Zaczęło się tak… – podniósł wzrok – cóż, w

każdym razie według matki, że Emma trochę szalała samopas. Następnie okazało się, że jest w
ciąży. Wtedy akurat mieszkała w domu od prawie roku… dość długi okres, biorąc pod uwagę
całą historię. Tak czy inaczej, kiedy matka dowiedziała się o ciąży, nalegała na aborcję, ale Emma
najwyraźniej odmówiła. W tym momencie matka całkowicie umyła ręce i wyrzuciła ją z domu,
myśląc zapewne, że w ten sposób nauczy Emmę rozumu.

Mike zmarszczył brwi.
– O tak, to w jej stylu – mruknął cierpko. Nie mogłam się z nim nie zgodzić. Czy przyszłoby

mi do głowy wyrzucić na ulicę moją nastoletnią, ciężarną córkę, żeby nauczyć ją rozumu? Nigdy
w życiu. Nie umiałabym wyobrazić sobie lepszej recepty na pewną katastrofę. Ale przecież ja nie
byłam tamtą kobietą, prawda? Alkohol, narkotyki i depresja wpływają na człowieka w
niebezpieczny sposób.

– Otóż to – zgodził się John. – No i oczywiście aborcja nie doszła do skutku, a Emma od tego

czasu pomieszkiwała u rozmaitych przyjaciół, głównie u innej dziewczyny mieszkającej w tym
samym osiedlu ze swoją samotną matką. Jest tam i teraz. Tylko że kiedy urodziło się dziecko,
ponad trzy tygodnie temu, matka tamtej dziewczyny najwyraźniej stwierdziła, że nie stać jej na
utrzymywanie Emmy i Romana. Wtedy matka Emmy w końcu skontaktowała się z pomocą
społeczną.

– Żeby ją znów natychmiast oddać pod opiekę – powiedziałam. To nie było pytanie. Po

prostu smutne, aż nazbyt znajome stwierdzenie faktu. Oczywiste było, że wcale nie chciała
sprowadzić do domu ani córki, ani wnuka, przypuszczalnie nie wyciągnęła żadnych wniosków. –
A co z tym chłopakiem? – kontynuowałam, myśląc o rozpaczliwej sytuacji, w jakiej przyszło na
świat dziecko. – Pewno wdała się w to policja, skoro dziewczyna jest nieletnia?

John najpierw napił się kawy.
– Jak już mówiłem, to skomplikowane. W tym właśnie tkwi haczyk. My, i chyba wszyscy

inni, uważamy, że ojcem jest dziewiętnastoletni diler narkotyków, Tarim. Wygląda na to, że
Emma spotykała się z nim przez jakiś czas, chociaż stale zaprzecza, że to właśnie z nim ma
dziecko.

– Myślę, że zaprzecza – odezwał się Mike – jeśli nie chce, żeby miał kłopoty.
John uśmiechnął się kpiąco.
– Już je ma. Siedzi w więzieniu. Odsiaduje wyrok za handel narkotykami. Trafił tam, kiedy

Emma była w ciąży. Musiał już być notowany, więc go zamknęli. Chociaż Emma uparcie
twierdzi, że nie on jest ojcem, kobieta, u której mieszkała, jest co do tego absolutnie przekonana.
Wszystko wskazuje na to, że dziecko jest jego. No i oczywiście tamta chce zniechęcić Emmę do
tego związku, tak samo jak matka Emmy, która mówi, że Tarim nie jest dla niej dobry.

Pokręciłam głową.
– Doprawdy? – spytałam ironicznie. – A czemuż to tak uważa?
John pokiwał głową i zamknął teczkę.
– No właśnie, Casey. Tak to wygląda. Jest o czym myśleć, więc chcę, żebyście oboje się

zastanowili.

Czyli żadnego wskakiwania w sprawę na oślep, tak jak lubiłam robić. John miał rację, każąc

nam się zastanowić, bo decyzja była poważna. Noworodek sam w sobie stanowił wielkie
wyzwanie pod względem fizycznym – opieka nad małym dzieckiem jest wyczerpująca dla
każdego, koniec i kropka. Ale przyjęcie noworodka i jego nastoletniej mamy – i to takiej, która
ledwo weszła w wiek nastu lat – dodatkowo komplikowało sprawę. Ona będzie mieć swoje
problemy. Jak mogłaby nie mieć, zważywszy na jej wychowanie i obecne okoliczności? Nie
mówiąc o stale obecnym widmie odebrania jej dziecka, gdyby nie umiała dowieść, że potrafi się
nim opiekować. I co z jej matką? Czego można się spodziewać z tej strony? Chociaż mnie
osobiście nie mieściło się w głowie wyrzucenie z domu własnej córki i wnuka, nie byłam naiwna.
Ta kobieta od dawna nadużywała substancji psychoaktywnych i miała depresję, co znaczyło, że
wszystko się może zdarzyć. To tyle, jeśli chodzi o podręczniki dobrego rodzicielstwa. Biedna
dziewczyna. Co za bałagan, a w tym wszystkim nowe życie. Ta mała musi być skołowana i
przerażona.

Rzut oka na Mike’a powiedział mi, że on również jest pogrążony w rozważaniach.

Uchwyciłam jego wzrok, zastanawiając się, czy myśli to samo co ja – że musimy znaleźć sposób,
aby to wszystko zaczęło funkcjonować jak należy.

– Słuchajcie – zaczął John – nie podejmujcie pochopnej decyzji. To jest ogromne

przedsięwzięcie i absolutnie zrozumiem, jeśli uznacie, że to nie dla was. W końcu większość
opiekunów matek z dziećmi przechodzi specjalne szkolenie…

– Mam dwoje dzieci – weszłam mu w słowo – oboje są już dorośli, nie mówiąc o dwóch

wnukach oraz o ośmiorgu podopiecznych, policzmy… ośmiorgu, prawda, Mike? – Udałam, że
liczę na palcach.

John uśmiechnął się do mnie.
– Mówię poważnie, Casey. Ta sprawa jest skomplikowana, a istnieje ogromne

prawdopodobieństwo, że skomplikuje się jeszcze bardziej. Wiem, że zdajesz sobie z tego sprawę
aż za dobrze. Słuchajcie, wiecie, dlaczego zwracam się z tym do was? Bo myślę, że wy oboje
dalibyście sobie z tym radę. Jasne, że tak myślę. Jednak muszę to jeszcze i tak omówić z
pracownikiem socjalnym zajmującym się Emmą. No i z kimś, kto zajmuje się dzieckiem, bo
oczywiście zostanie mu przydzielony osobny pracownik socjalny, jeśli jeszcze tego nie zrobili.
Daje wam to czas na przedyskutowanie sprawy między sobą. – Pchnął bladożółtą teczkę po
blacie stołu w naszą stronę. – Na dokładne zapoznanie się z dokumentami, rozważenie implikacji
i przemyślenie wszystkiego, zanim się zobowiążecie. Pojawienie się małego dziecka wszystko
zmienia i oboje doskonale o tym wiecie. Oznacza zmianę planów, brak urlopu, wywrócenie do
góry nogami całego waszego ustalonego porządku…

– No tak – stwierdził Mike, a ton jego głosu sprawił, że serce zabiło mi mocniej. – Z

pewnością jest to coś, co powinniśmy wziąć pod uwagę. Ale, jak powiedziałeś – tu spojrzał na
mnie – musimy to wszystko dobrze rozważyć. Możesz nam dać chociaż jeden dzień?

John skinął głową, wstając od stołu.
– Jak najbardziej. Tak jak mówiłem, muszę jeszcze omówić sprawę z pracownikami

socjalnymi. No i wy bez wątpienia też będziecie chcieli pogadać z resztą klanu.

No pewnie. Do owego klanu zaliczali się przede wszystkim nasza córka Riley i jej partner

David. Skoro mieliśmy omawiać sprawę noworodka, wątpię, abyśmy zdołali utrzymać Riley z
dala. Kochała małe dzieci tak samo jak ja, w ogóle uwielbiała otaczać się dziećmi i była chętna
do pomocy, kiedy tylko mogła, odkąd zajęliśmy się opieką zastępczą. Co więcej, ona i David
właśnie ukończyli szkolenie, aby również zostać opiekunami zastępczymi. Oczywiście
musieliśmy też porozmawiać z naszym synem Kieronem. Chociaż nie mieszkał już w domu –
wynajmował mieszkanie wspólnie ze swoją dziewczyną, Lauren, z którą był od dawna – nigdy
nie robiliśmy niczego, co mogłoby oddziaływać na któregoś z członków rodziny, bez
uprzedniego spytania ich o zdanie. To nie byłoby w porządku. Bo John miał rację. Pojawienie się
małego dziecka w domu wszystko zmieni, co rzecz jasna będzie mieć wpływ na wszystkich.

Niemniej jednak przebierałam nogami z niecierpliwości i musiało to być widać, ponieważ

gdy tylko pożegnaliśmy Johna, Mike wyciągnął rękę.

– No już – powiedział. – Daj to.
Mówił o teczce, którą wzięłam ze stołu, odprowadzając Johna do drzwi.
– A co? – spytałam niewinnie, widząc twardą linię jego zaciśniętych szczęk. Posłusznie

oddałam mu teczkę.

– Dobrze wiesz, co – odparł, biorąc ją do ręki. – Może pójdziesz i zrobisz więcej kawy, a ja

się przez to przekopię. Chcę dobrze zrozumieć, co tu jest, zanim zaczniesz mi wiercić dziurę w
brzuchu. Coś czuję, że muszę być bardzo dobrze poinformowany i mieć się na baczności przed tą
naszą rozmową.

Podreptałam do kuchni, śmiejąc się. Jak on mnie dobrze zna, ten mój mąż.

Rozdział 2

Ziewnęłam i przeciągnęłam się. To był jeden z tych ciemnych, jesiennych poranków, kiedy

świadomość, że nie trzeba wstawać i wychodzić z domu, sprawia, że kołdra wydaje się mieć
niemal hipnotyczną moc. Taka miękka i ciepła… Jeszcze tylko kwadransik, co? Poza tym miałam
naprawdę przyjemny sen. Trochę zwariowany, trzeba przyznać, ale to u mnie normalne.
Poprzedniego dnia głowę miałam tak nabitą różnymi ludźmi i ich problemami, że wszystko to
stanęło mi przed oczami, gdy tylko przytuliłam się do poduszki, i powracało w rozmaitych
przebraniach w snach. Ten sen miał oczywisty związek z wieściami przyniesionymi nam przez
Johna, jako że pełen był niemowląt – szczęśliwych, uśmiechniętych, słodko pachnących
niemowląt, które… A niech to! Kwadransik najwyraźniej zamienił się w całą godzinę. I jeszcze
trochę. Kiedy znów spojrzałam na zegar przy łóżku, była dziewiąta czterdzieści pięć!

Są dni, kiedy można sobie pozwolić, by zaspać, i dni, kiedy to nie do pomyślenia. A ten

zdecydowanie zaliczał się do tych drugich, ponieważ mieliśmy odbyć nasze drugie spotkanie w
sprawie Emmy i jej dziecka. Odrzuciłam kołdrę, wiedząc, że lepiej ruszyć z kopyta, zaczynając
od prysznica. Ten dzień był naprawdę ważny, więc zarówno ja, jak i dom musieliśmy
prezentować się jak najlepiej. Odkręcając wodę, uśmiechnęłam się do siebie. Jak na ironię,
poprzedniego wieczoru zasnęłam z myślą, że lepiej wykorzystać możliwości wylegiwania się,
jakie mi jeszcze zostały. Przy trzytygodniowym maleństwie w domu szybko przypomnę sobie,
czym jest brak snu.

Trochę się w tym zagalopowałam. Właściwie jeszcze się nie zgodziliśmy. Długo

rozmawialiśmy z Mikiem o Emmie w poniedziałkowy wieczór, po czym Mike wyraził zgodę,
żebym zadzwoniła do Johna i powiedziała „tak”, ale tylko co do następnego kroku.

– Niczego nie obiecuj, Casey – ostrzegł i wiedziałam, że mówi poważnie. – Musimy

wiedzieć, czego się od nas oczekuje, i powinniśmy się z tym dobrze czuć. Zwłaszcza ja. – Dla
podkreślenia utkwił we mnie wzrok. – Nie zapomniałem doświadczenia z Sophią. Wcale a wcale.

– Och, nie dramatyzuj – odpowiedziałam natychmiast, chcąc podtrzymać w nim pozytywne

nastawienie. – Od czasu Sophii mieliśmy pod opieką inne dzieciaki, też niełatwe, kochanie…

– Ale nie nastoletnie dziewczyny, Casey – odpalił. – Z wszystkimi zachowaniami

nastoletnich dziewczyn. Może ty zapomniałaś, jak to było, ale ja na pewno nie.

Miał rację, wytykając mi to, bo ja oczywiście chciałam się prześliznąć nad problemem.

Sophia była nastolatką, nad którą sprawowaliśmy opiekę zastępczą kilka lat temu, i z pewnością
otworzyła nam oczy na wiele rzeczy. Była naszą drugą z kolei podopieczną i przypuszczam, że
wciąż jeszcze brakowało nam doświadczenia, a już na pewno, jeśli chodzi o dzieci tak
skomplikowane psychologicznie jak ona. Była typową nastolatką, wyzywającą, pełną
charakterystycznych dla nastolatków lęków, i nie tylko. A przyszła do nas, uznając jeden tylko
sposób funkcjonowania – nieustanne flirtowanie z przedstawicielami płci męskiej. Nie można
powiedzieć, że była to jej wina – musiała się taka stać wskutek okropnych przeżyć. Nauczyła się
flirtować z mężczyznami praktycznie na kolanach matki, bo była to świetna metoda, żeby dostać
to, czego chciała. To znaczy, dopóki nie trafiła do nas, gdzie w Mike’u napotkała na opór.
Pozostawał niewzruszony, bez względu na to, jak bardzo starała się go złamać. Przetrwaliśmy to,
dzięki Bogu, i potrafiliśmy jej pomóc, tym bardziej że tyle z nią przeszliśmy. Ale kiedy jest się
zastępczym tatą w średnim wieku i ma się czternastoletnią przybraną córkę paradującą w samej
bieliźnie i zdeterminowaną, aby wywrzeć wrażenie, nie jest przyjemnie.

Było to równie – jeśli nie bardziej – przykre dla naszego syna Kierona, wtedy niespełna

dwudziestodwuletniego, ponieważ Sophia stwarzała niezręczne sytuacje i udało jej się namieszać
między nim a jego nową wówczas dziewczyną, Lauren.

Nauczyliśmy się wszyscy kochać Sophię, kiedy już przebrnęliśmy przez najgorsze, ale Mike

miał wszelkie prawo kazać mi usiąść i pomyśleć, zanim znów rzucę się w coś bez zastanowienia,
jak zwykle.

No więc pomyślałam. Poprzedniego wieczoru spytaliśmy też o zdanie dzieci, jako że ich

wkład był równie ważny jak nasz. Riley, co było do przewidzenia, była tak samo
podekscytowana jak ja.

– Och, mamuś, malutkie dziecko? Och, to będzie dla ciebie taka urocza odmiana.
Uśmiechnęłam się.
– Hm, owszem, będzie – zgodziłam się. – Ale tu chodzi nie tylko o malutkie dziecko. Ono

przyjdzie w pakiecie z nastoletnią mamą, nie zapominaj.

– Tak, wiem o tym, mamuś – powiedziała Riley. – Ale ty sobie poradzisz. Nastolatki są dla

ciebie jak maluchy dla mnie. Łatwizna.

Uniosłam brwi. Och, doprawdy? – pomyślałam. Chyba ma krótką pamięć. Albo po prostu tę

wybiórczą amnezję, którą muszą mieć wszyscy rodzice, bo w końcu nie każde dziecko na świecie
jest jedynakiem. Błogosławię moich wnuków, kocham ich, ale wcale nie byli „łatwizną”. Byli tak
samo absorbujący jak wszyscy mali chłopcy, których kiedykolwiek znałam – tym gorzej, że byli
w bardzo zbliżonym wieku. Jednak pochlebiało mi stwierdzenie Riley, że radzenie sobie z
nastolatkami jest dla mnie łatwizną, nawet jeśli nie było to prawdą. Trzeba przyznać, że miałam
znaczne doświadczenie w pracy z nastolatkami. Spędziłam po prostu wiele lat na zajmowaniu się
nimi w ośrodku behawioralnym przy szkole ponadpodstawowej, mogłam więc czerpać z tego
doświadczenia. Ale zajmowanie się dziećmi w środowisku szkolnym, a zajmowanie się nimi w
swoim domu to dwie zupełnie różne sprawy, o czym mieliśmy okazję się przekonać jako
opiekunowie zastępczy. Niemniej jednak było mi miło, że Riley cieszyła się wraz ze mną i była
tak pozytywnie nastawiona. Na ogół Riley trzymała z Mikiem we wszystkich sytuacjach, w
których – jak to ja – próbowałam działać bez zastanowienia.

Kieron i Lauren zareagowali podobnie. Tak czy inaczej, nie byliby aż tak zaangażowani,

ponieważ oboje zajmowali się własnym życiem. Zwłaszcza teraz, gdy pracowali, ile się dało,
żeby zaoszczędzić na mieszkanie.

– To zależy od ciebie i taty – oznajmił ze śmiechem Kieron, kiedy spytałam go, co o tym

myśli. – Nie wiem nawet, dlaczego masz poczucie, że musisz nas pytać, skoro i tak zrobisz to, co
chcesz zrobić!

Wyskoczyłam spod prysznica, wytarłam się i zaczęłam grzebać w szafie w poszukiwaniu

czegoś odpowiedniego. Przypuszczam, że Kieron miał rację, ale nie zamierzałam przestać go
pytać o zdanie, ponieważ mogłoby się kiedyś zdarzyć, że miałby coś przeciwko przyjęciu przez
nas dziecka pod opiekę, a ja wiedziałam, że bez względu na to, jak bardzo byłabym
zdecydowana, uszanowałabym to. Teraz jednak musiałam się pospieszyć. Mike miał się zwolnić
z pracy, aby uczestniczyć w tym popołudniowym spotkaniu, więc mógł się zjawić lada moment
na wczesny lunch.

Potem musieliśmy już być w pełnej gotowości i bez wątpienia czułam w związku z tym

dreszczyk emocji. Byłam też zaintrygowana. Początek opieki oznacza nie tylko poznawanie
nowego dziecka – w tym wypadku dzieci – ale też początek nowej relacji z przydzielonym
dziecku pracownikiem socjalnym i ciekawa byłam, jaki ten ktoś może być. Oczywiście mógł to
być ktoś, z kim już pracowałam, bo w ciągu tych lat miałam kontakt z wieloma z tych osób, ale w
praktyce nigdy się to nie zdarzyło. Tak jakby każde nowe dziecko przychodziło w pakiecie z
nowym pracownikiem socjalnym, więc nie byłam zaskoczona, że nazwisko tej pani nic mi nie

mówi. Nazywała się Maggie Cunliffe i zastanawiałam się, jaka jest. Na podstawie imienia
Maggie wyobraziłam sobie kobietę pod pięćdziesiątkę, co z jakiegoś powodu mnie ucieszyło.
Zaraz jednak skarciłam się – cóż to za dyskryminacja ze względu na wiek!

Ma się rozumieć, że dobrzy pracownicy socjalni, tak samo jak dzieci powierzone ich pieczy,

występują we wszelkich kształtach i rozmiarach. Spotykałam rozmaite typy: od młodych, dopiero
co po studiach, pełnych młodzieńczego zapału i ostrych jak musztarda, po weteranów w
znoszonych ubraniach, tuż przed emeryturą. Ciekawa byłam, gdzie też wpasuje się Maggie? Cóż,
niedługo mieliśmy się przekonać. Właściwie zaraz, jak się okazało, bo mój krótki poranek
przemknął jak z bicza strzelił i kiedy Mike wpadł do domu, do spotkania zostało niecałe
piętnaście minut. Na jego powitanie, które brzmiało: „Nastaw czajnik, kochanie, dobrze? A ja w
tym czasie wezmę prysznic”, miałam swoją typową przedspotkaniową odpowiedź: „Nie waż się
nachlapać na moją podłogę w łazience!”

Zawsze to tak u mnie wyglądało, kiedy zbliżało się ważne spotkanie. Wysprzątałam dom od

góry do dołu poprzedniego dnia, ale wciąż miałam poczucie, że mogłam zrobić więcej. Jestem
trochę maniaczką, jeśli chodzi o sprzątanie, więc czułam ten charakterystyczny niepokój, że
może przeoczyłam gdzieś jakąś smugę kurzu czy rozchlapaną wodę. Było to dość absurdalne, bo
ani John, ani Maggie nie mieli zamiaru przeprowadzać inspekcji mojej łazienki, ale to było
silniejsze ode mnie.

– No więc pamiętaj – ostrzegł mnie Mike po powrocie spod prysznica, siadając ze mną przy

stole – jesteśmy tu po to, aby wysłuchać, co mają do powiedzenia, przemyśleć to i rozważyć
możliwości. Nie pytaj natychmiast, kiedy dziewczyna może się wprowadzić, dobrze?

– Och, daj spokój, Mike – zbeształam go. – Przecież nie jestem dzieckiem. A oto i są –

dodałam, wskazując samochód, który zatrzymał się przed domem. – Idź, otwórz im.

Poszedł, a ja wygładziłam bluzkę wypuszczoną na dżinsy i jeszcze raz wyjrzałam przez

okno, dziecinnie uradowana, że się nie myliłam: Maggie Cunliffe wyglądała dokładnie jak
Maggie. Czterdzieści pięć lat czy coś koło tego, uznałam, z uroczym, ciepłym wyrazem twarzy i
kręconymi blond włosami. Ona też, co zauważyłam z uznaniem, miała na sobie dżinsy i ciepłą
bluzę. Żadnej sztywności czy pruderii. Z miejsca poczułam się swobodnie.

Sama teczka jednak wyglądała nieco bardziej onieśmielająco. Gdy już prezentacja została

dokonana, kawa nalana, a biszkoptów grzecznie odmówiono – jak na razie – teczka ta, wyjęta z
aktówki Maggie, wylądowała na stole z głuchym tąpnięciem. To było niezwykłe. Normalnie w
takich sytuacjach prawie niczego nie omawialiśmy, a o zakresie trudności dziecka musieliśmy się
przekonywać w praktyce.

Najwyraźniej teraz miało być inaczej. Maggie przeszła od razu do podsumowania.
– Mama Emmy miała zaledwie szesnaście lat, kiedy ją urodziła – zaczęła Maggie. Miała

lekki szkocki akcent, co wydawało się idealnie współgrać z jej imieniem. – Nie było żadnego
chłopaka, czyli znowu nie wiadomo, kto jest ojcem. Jak już wiecie, Shelley, bo tak ma na imię,
zmaga się ze swoimi demonami, odkąd ją znamy. Sama jest jedynaczką i od dawna nie utrzymuje
kontaktów z własną matką, jak również od dawna nadużywa substancji psychoaktywnych.
Odnotowano tu rozmaite uzależnienia: alkohol, leki, a także wiele nielegalnych narkotyków. W
swoich najgorszych okresach, których przez te lata było sporo, oddawała Emmę do opieki
społecznej albo po prostu wkraczały organa i ją zabierały, ale ponieważ nigdy się nie
sprzeciwiała i tak często oddawała Emmę z własnej woli, nigdy nie starano się o nakaz sądowy.
Raz po raz Shelley zgłaszała się na odwyk, leczyła się, nie brała, potem wychodziła,
zdeterminowana dać z siebie wszystko i zapewnić właściwą opiekę córce, ale oczywiście okrutna
prawda jest taka, że każdy nowy epizod tego rodzaju nadwyrężał zaufanie Emmy. – Maggie
westchnęła. – Tak więc niezmiennie, za każdym razem Emma wracała do opieki społecznej i im

była starsza, tym bardziej narastało w niej poczucie, że nie potrzebuje swojej matki. To naprawdę
smutne. – Maggie podniosła wzrok i spojrzała prosto na mnie. – Widzisz, jaki tu się kształtuje
obraz, prawda, Casey? I dlatego mamy dziś Emmę taką, jaką mamy.

Ze smutkiem pokiwałam głową. Widziałam to wszystko aż nadto wyraźnie. Będzie się czuć

zgubiona, będzie cierpieć i rozpaczliwie potrzebować jakiejś więzi. Przez lata pracy z
nastolatkami napatrzyłam się na takie jak ona – dziewczyny zachodzące w ciążę w tak tragicznie
młodym wieku po prostu po to, aby ustał ból, jaki noszą w sobie. Była to po części potrzeba
troszczenia się, potrzeba, żeby przynajmniej mieć kogoś, kogo można nazwać swoim własnym,
zastąpić tym bolesny brak matczynej miłości i ciepła.

– Owszem, widzę – przytaknęłam, mając tak wyrazisty obraz tego biednego dziecka. –

Jesteśmy też na bieżąco co do sytuacji z chłopakiem. John nas wprowadził.

– Faktycznie – potwierdził John. – Czyli następnym etapem, jeśli można, Maggie, jest

poinformowanie Casey i Mike’a, a właściwie nas wszystkich, o wszelkich dodatkowych
warunkach, jakie muszą być spełnione, zważywszy, że chodzi o przyjęcie matki z dzieckiem. Nie
jestem do końca zorientowany, czy nie zachodzi tu konieczność jakiegoś dodatkowego
szkolenia?

Maggie pokręciła głową.
– Nie sądzę, nie w tym przypadku. Gdybyście byli nowicjuszami w opiece zastępczej, to co

innego, albo gdybyście nie wychowywali własnych dzieci, ale nie, w tym wypadku nie
obrażałabym waszej inteligencji. Oczywiście nie będzie to przypominać waszego zwykłego
programu – żadnego systemu punktów, które Emma miałaby zbierać ani nic takiego – tylko
łagodne pokierowanie. Tu raczej chodzi zarówno o zapewnienie im obojgu kochającego,
wspierającego i nieoceniającego domu, jak również o to, by pomóc Emmie wziąć
odpowiedzialność za samodzielną opiekę nad własnym dzieckiem.

Skinęłam głową. Istnieje ogromna różnica między tym, co zostało powiedziane, a byciem

pod opieką. Emma była matką Romana i musiała być dla niego matką. Z łatwością weszłaby w
zupełnie inną, bardziej zależną rolę, gdyby jej na to pozwolić. Sama widziałam, jak to się dzieje.
Było to do pewnego stopnia zrozumiałe, bo prawdopodobnie wie to każda matka, że gdy chodzi o
trzynasto-, czternasto-, a nawet piętnasto- czy szesnastolatkę, potrzeba matkowania obojgu,
dziecku i wnukowi, może być silna. Na pewno musiałabym się pilnować, żeby nie robić tego, co
się wydaje takie naturalne.

Mike musiał czytać w moich myślach.
– Jaki konkretnie byłby zakres tej pomocy? – spytał, zwracając się do Maggie. – Chodzi mi o

to, że z pewnością nie chcielibyście, żebyśmy ją wyręczali. Wszystko, co się łączy z codzienną
opieką nad dzieckiem, musiałaby robić sama, tak?

Maggie uniosła dłoń i wykonała gest oznaczający, że nie jest to dokładnie określone i że

musielibyśmy zdać się na własny osąd co do tego, jak ścisły ma być podział obowiązków w tej
konkretnej sytuacji.

– Cóż, w normalnych okolicznościach, cokolwiek miałoby znaczyć „normalne”, tego byśmy

oczekiwali. Jednak w tym przypadku musimy założyć pewien margines. Jak wiadomo, Emma nie
była wychowywana w normalny sposób. Nie ma młodszego albo starszego rodzeństwa, żadnej
szerszej rodziny, żadnego doświadczenia z niemowlętami. W tej chwili wydaje się, że radzi sobie
dość dobrze. Przy wsparciu pracownika socjalnego przydzielonego dziecku, który przychodzi
kilka razy w tygodniu, żeby nauczyć ją podstaw, robi postępy. Pracownik socjalny Romana musi
też odnotowywać wizyty superwizyjne, służące ocenie zdolności Emmy do sprawowania opieki.
Będzie to oczywiście robić nadal, jako że jest to kluczowa sprawa, o którą chodzi w
umieszczeniu jej w rodzinie zastępczej. Na podstawie tych wizyt sąd orzeknie, czy Emma jest w

stanie sama zadbać o swoje dziecko.

Po tych słowach Maggie zapadła chwilowa cisza i pewno tak miało być. Tu nie chodziło o to,

żebyśmy po prostu zapewnili dom młodej matce. Nasz dom byłby sceną, na której toczyć się
będzie gra o całą przyszłość matki i dziecka. W pewnym momencie – uświadomiłam to sobie
dopiero teraz – ktoś inny niż ja wydałby opinię o Emmie i podjął decyzję, która zaważy na całym
ich życiu.

– Rety – powiedziałam cicho, kiedy dotarło do mnie, jak istotny jest ten okres, jak bardzo

mój wkład może wpłynąć na bieg spraw. – Czy to dotyczy wszystkich nieletnich matek, czy tylko
podopiecznych pomocy społecznej?

– Teoretycznie wszystkich – wyjaśniła Maggie. – Kiedy młoda dziewczyna, taka jak Emma,

zachodzi w ciążę, jej środowisko nie ma znaczenia. Położne mają obowiązek informować służby
socjalne. Muszą też raportować, na ile odpowiedzialna jest nastolatka, czy przychodzi na
spotkania, korzysta z rad, zdrowo się odżywia, czy odpowiednio planuje, co będzie po urodzeniu
dziecka… Dzięki temu służby socjalne są w gotowości, jeśli wygląda na to, że może być
konieczna pomoc, bez względu na to, czy dziewczyna jest podopieczną, czy nie.

Ze zrozumieniem pokiwałam głową.
– W takim razie – odezwał się John, biorąc do ręki pióro – czy wiemy, kto jest pracownikiem

socjalnym przydzielonym temu dziecku?

Maggie przełożyła kilka szeleszczących kartek.
– Hannah Greenwood. Obecnie przychodzi trzy razy w tygodniu, ale jeśli Casey i Mike

przyjmą Emmę, prawdopodobnie zmniejszymy liczbę wizyt do dwóch, a po jakimś czasie, jeśli
wszystko będzie szło dobrze, do jednej.

– I jak długo to wszystko trwa? – spytał Mike.
Maggie wzruszyła ramionami.
– Jak długi jest kawałek sznurka? – odpowiedziała pytaniem, po czym się skrzywiła. –

Przepraszam, nie pomagam, co? Ale prawda jest taka, że nie da się powiedzieć. W niektórych
przypadkach w ciągu kilku tygodni staje się oczywiste, że matka jest zdolna do opieki i ma silną
więź z dzieckiem, natomiast w innych… no cóż, trzeba więcej czasu, żeby to stwierdzić.

Spojrzałam na Mike’a. Teraz naprawdę docierało do nas, jak wiele mielibyśmy wziąć na

siebie. Nie tylko zapewnienie bezpiecznego miejsca, ciepłego i pełnego miłości domu.
Bylibyśmy częścią procesu. Był też mały problem – nie, ogromny problem – naszego
przywiązania. Nie tylko Emma będzie budować więź ze swoim dzieckiem. My też. Bylibyśmy
głupcami, myśląc inaczej.

Wiedziałam, jak na mnie działają maleńkie dzieci. Niemożliwe byłoby, żebym traktowała to

jako po prostu pracę i Mike o tym wiedział.

Jednocześnie wiedziałam, że chcę się tego podjąć, mimo że zakończenie prawdopodobnie

złamie mi serce.

– Co się dzieje na koniec? – spytałam Maggie, która spojrzała na Johna, zanim

odpowiedziała.

– To zależy od wyniku, Casey. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, Emma i Roman przeprowadzą

się do swego rodzaju domu przejściowego, gdzie zamieszkają z jedną czy dwiema młodymi
mamami i ich dziećmi, do czasu aż w świetle prawa będzie na tyle dorosła, żeby móc mieszkać
samodzielnie. Oczywiście wtedy pomożemy jej znaleźć lokum. Jeśli jednak sprawy nie potoczą
się zgodnie z planem, na pewno znów trzeba się będzie zastanowić. Ale nie popadajmy w
pesymizm, co? Miejmy nadzieję, że dojdziemy do szczęśliwego zakończenia.

Szczęśliwe zakończenia. Nie słyszy się o nich za często w tej grze. Czasami tak, i sami

byliśmy ich świadkami, chociaż „szczęśliwość” zawsze była względna – pełnej krzywd

przeszłości nie da się tak łatwo wymazać. Jednak gdybyśmy mogli uzyskać szczęśliwe
zakończenie dla tej małej mamusi i jej maleńkiego dziecka, byłoby fantastycznie.

Wciąż dumałam nad tym, jak to by było fantastycznie, gdy wtem Mike zrobił coś, co było

zupełnie do niego niepodobne. Zakaszlał, żeby zwrócić na siebie moją uwagę, po czym, patrząc
prosto na mnie, powiedział:

– Sądzę, że jesteśmy w tej sprawie jednomyślni. Prawda, Casey? – Przeniósł wzrok na Johna

i Maggie. – Chcielibyśmy spróbować – oznajmił, zanim zdążyłam otworzyć usta. – To znaczy,
jeżeli oboje uważacie, że podołamy.

No, no, pomyślałam, podciągając sobie szczękę na właściwe miejsce, a to ci dopiero

niespodziewany zwrot akcji.

Rozdział 3

Gdyby sprawy toczyły się normalnym trybem, związanym z oddaniem nowego dziecka pod

naszą opiekę, w ciągu kilku następnych dni – po tym, jak szczęka mi opadła, kiedy Mike wyraził
niespodziewaną, ale bardzo miłą zgodę na przyjęcie przez nas Emmy – odbylibyśmy spotkanie
we troje: my i dziecko, aby się przekonać, czy między nami zaskoczy. Było to ze wszech miar
rozsądne, bo mimo wszystkich dyskusji nad kawą i talerzami biszkoptów spotkanie z dzieckiem,
które miałoby dzielić z nami dom i życie przez kilka miesięcy, stanowiło zasadniczy element
procesu. Przypuśćmy, że od pierwszego wejrzenia poczułaby do nas antypatię, co wtedy? A co,
gdybyśmy to my poczuli, że nie jesteśmy w stanie nawiązać z nią porozumienia? Jeszcze się tak
nie zdarzyło – w każdym razie nie z mojego i Mike’a punktu widzenia – ale to nie znaczy, że nie
mogłoby się zdarzyć. Lepiej powiedzieć nie, zamiast uruchomić procedurę przyjęcia, a potem się
wycofać. Zwłaszcza dla dziecka byłoby to skrajnie trudne emocjonalnie. Dzieci, które
przyjmowaliśmy pod swój dach jako opiekunowie zastępczy, zaznały już tyle odrzucenia, że
kolejne rozbudzenie ich nadziei, po czym stwierdzenie, że jednak ich nie chcemy, nie byłoby
niczym innym jak okrucieństwem.

Tym razem z chęcią zdaliśmy się na instynkt Maggie.
– Wprost szaleje z radości – uprzedziła nas. – Opowiedziałam jej wszystko o was i o waszej

rodzinie. Nie może się doczekać, żeby się wprowadzić.

Przyjęłam to nieco sceptycznie. Nie wątpiłam, że Emma będzie szczęśliwa, mogąc się gdzieś

zadomowić – gdziekolwiek – ale jakoś nie wyobrażałam sobie, żeby w takiej sytuacji, w jakiej
się znalazła, mogła szaleć z radości. Zastanawiałam się też, czy przypadkiem nie wchodzi tu w
grę nacisk wywierany przez matkę dziewczyny, z którą obecnie mieszkała. Jeśli tak, to lepiej,
żeby przyszła prosto do nas i nie musiała znosić niedogodności – małe dziecko i tak wprowadza
wystarczający zamęt – związanych z koniecznością przeniesienia się w tymczasowe miejsce.

Poza tym, no cóż, w głębi duszy miło mi było słyszeć, że Emma się cieszy. Dobrze nam

będzie razem. Ani przez chwilę w to nie wątpiłam.

Przez ostatnie kilka dni w moim domu wrzało jak w ulu. Byłam bezwzględna – wszystkie

ręce na pokład i cała rodzina wiedziała, że nie ma żartów. Z nieubłaganą skutecznością tropiłam
każdy pyłek, aby go unicestwić.

– Naprawdę, mamuś – stwierdziła z irytacją Riley, kiedy wyprawiałam ją do miasta po nowy

komplet pościeli – ten dom już jest idealny taki, jaki jest! Masz gotową beżową sypialnię i
niebieską. To załatwia obie ewentualności. Jeżeli ma łóżeczko dla dziecka, a prawdopodobnie
ma, mogą oboje mieszkać w beżowym pokoju. Jeżeli nie ma, Roman może dostać niebieski
pokój. Po co ci, na litość boską – spytała z naciskiem – nowa pościel?

Miała rację, oczywiście. W ogóle miała rację w takich sprawach. To była po prostu moja

niepohamowana potrzeba, żeby zrobić coś ekstra, co pokaże Emmie, że jest mile widziana. Ta
potrzeba zresztą obróciła się przeciwko mnie przy ostatnich dzieciach, które przyjęliśmy pod
opiekę. Wydawało się świetnym pomysłem urządzenie jednego pokoju na różowo, a drugiego na
niebiesko (każda ewentualność wzięta pod uwagę, ta-dam!), dopóki John Fulshaw nie dał nam
dwóch niespokrewnionych ze sobą, dziewięcioletnich chłopców, dla których zamieszkanie we
wspólnym pokoju było równie możliwe jak fruwanie. Oto dlaczego różowy pokój był teraz
pokojem beżowym – tak się złożyło, że jeden z chłopców, Georgie, był autystyczny i kiedy
zobaczył różowy pokój, zaburzył się (jak to się fachowo mówi), ponieważ kolor różowy bardzo
go zaniepokoił. Morał z tej historii jest taki, żeby niczego z góry nie zakładać. Nie przesądzać

zawczasu, co może się spodobać dziecku, a co nie.

A jednak wciąż byłam niepoprawna i Riley o tym wiedziała, więc posłusznie pojechała

szukać zgodnie z instrukcją niedrogiej, wesołej pościeli, choćby po to, żeby mnie uspokoić.

Dziś znów się nakręciłam. Przygotowałam listę rzeczy do zrobienia – jestem w tym wieku,

że nie potrafię funkcjonować bez listy – po raz któryś tam z rzędu. I znów przyszła Riley, która
przedtem podrzuciła Leviego do szkoły, a Jacksona do żłobka, żeby pomóc mi wykończyć
wszystko na błysk i się przywitać. Wiedziałam, że obecność Riley – która sama była młodą
mamą – dobrze wpłynie na Emmę. Zamiast zastępu znających życie kobiet w średnim wieku
spotka kogoś, kto jest bardziej jej koleżanką, z kim ma coś wspólnego.

– Dobra – powiedziała moja córka, kiedy zbliżała się pora przybycia Emmy i maleństwa. –

Odłóż tę listę, mamuś. To rozkaz. Sprawdzałaś to sto razy i masz wszystko, co trzeba.

– A co, jeśli ona nie będzie mieć mleka dla niemowląt albo czegoś innego?
Riley pokręciła głową.
– Nie żyjesz na Antarktydzie, wiesz? Jeżeli będzie potrzebne mleko, to po nie wyskoczysz i

już. I tak nie wiesz, jakie mu daje, więc nie ma sensu robić zapasów. Poza tym, wierz mi, będzie
mieć pod dostatkiem mleka. Dotyczy to również sterylizatora do butelek, wanienki, karuzeli nad
łóżeczko, bawełnianych ściereczek i wszystkich innych głupich rzeczy na twojej liście.

– To bardzo rozsądna lista – fuknęłam, podchodząc do okna. – O cholera! – dodałam, kiedy

zobaczyłam zatrzymujący się samochód. – Już tu są! – Miałam w ręce odświeżacz powietrza,
więc wcisnęłam go Riley. – Szybciutko tu trochę popryskaj, a ja im otworzę, dobrze?

Nie zaszczyciła mojego polecenia odpowiedzią. Zamiast tego spokojnie wstawiła aerozol do

szafki z talerzami.

– Wiesz co, mamuś? – zaczęła w końcu. – Ty jednak jesteś odrobinę świrnięta. Idź, wpuść

ich. Ja nastawię wodę.

Głęboko zaczerpnęłam powietrza, co zawsze robiłam, zanim otworzyłam frontowe drzwi,

gotowa zobaczyć, co to za dziecko za nimi stoi. Przez lata nauczyłam się ufać pierwszemu
wrażeniu, intuicji. Można tak dużo powiedzieć o dziecku na podstawie tych pierwszych paru
chwil i tego, co się zobaczy, poczynając od tego, co jego ubranie i akcent mówią o świecie, z
którego przychodzi, po mniej oczywiste wskazówki, na przykład to, jak na ciebie reaguje i co to
mówi o jego osobowości i pewności siebie. Czy jest przestraszone? Zbuntowane?
Znerwicowane? Nie była to dedukcja Sherlocka Holmesa, a raczej jakiś wewnętrzny głos, który
rzadko się mylił.

– Witajcie! – zawołałam rozpromieniona do małej grupy stojącej w progu.
Nie dokonałam jednak natychmiastowej oceny Emmy, ponieważ mój wzrok przyciągnął

dziecięcy fotelik samochodowy wiszący na przedramieniu Maggie i jego dokładnie otulona,
śpiąca głębokim snem zawartość. Z pewnym trudem przeniosłam spojrzenie na osobę, na której
powinnam się skupić przede wszystkim, na matkę maleństwa.

– Ty na pewno jesteś Emma – powitałam ją, odnotowując, jaka jest szczupła, jak młodziutko

wygląda, nawet nie na swoje czternaście lat. Była drobna, z jasnymi włosami, zebranymi w
kucyk przerzucony do przodu, i z ogromnymi, niebieskimi oczami. Jak na ironię, przedstawiała
sobą obraz czystej niewinności. – Och! – wykrzyknęłam. – Twój dzidziuś jest cudny. Wchodźcie,
wchodźcie. Proszę.

No tak, oczywiście spotykałam w życiu dzieci, po których widać było niechęć, ale dawno już

nie widziałam takiego wyrazu buntu i pogardy, jaki malował się na twarzy tej nastolatki. Aby go
zrównoważyć, tym szerzej się uśmiechałam, pokazując tym trojgu drogę do wnętrza domu. Hm,
myślałam. Cóż to się stało z szaloną radością, o której zapewniała Maggie? Z drugiej strony, to
raczej naturalne, uznałam, wprowadzając ich do jadalni. Tego rodzaju postawę obserwuje się

powszechnie u nastolatków – patrzenie spode łba i buńczuczność, jakie prezentowała Emma. To
modelowe zachowanie dzieciaka, pokazywane w wielu programach telewizyjnych, przypomniało
mi, że będąc matką, dziewczyna nie przestaje być typową czternastolatką. Odpowiedzialność i
spokój przyjdą z czasem, siłą rzeczy, ale na razie była to nastolatka, której po prostu przydarzyło
się mieć dziecko. W każdym razie wyglądała i zachowywała się jak nastolatka.

Riley, która przygotowywała poczęstunek, stanęła pod łukiem w przejściu do części

kuchennej, uśmiechając się promiennie, tak samo jak ja.

– Cześć wszystkim! – powiedziała. – Co komu podać do picia? Proszę zamawiać!
Ucieszyłam się, zauważając, że rysy Emmy nieznacznie, ale dostrzegalnie złagodniały na

widok mojej córki. Oczywiście mówiono jej o Riley i teraz widziałam, że zastanawia się, jakie
miejsce ta młoda, fajna, nadająca na podobnych co ona falach osoba mogłaby zająć w jej życiu
podczas pobytu u nas.

– To moja córka – wyjaśniłam Emmie, kiedy wszyscy usiedliśmy przy stole. – Nie mieszka

tu, ale bez przerwy nas odwiedza. Też ma synków. Dwóch, Leviego i Jacksona. Przypuszczam, że
Maggie opowiadała ci o nich, prawda? Poznasz ich za kilka dni.

Wyglądało na to, że te słowa przywołały z powrotem ponurą minę.
– Jeśli jeszcze tu będę za kilka dni – odpaliła. – Mówiłam jej – tu wymownie spojrzała na

Maggie – że chcę najpierw zobaczyć, jak to będzie.

Aha, dobra, pomyślałam. No to mam teraz prawdziwy obraz. W porządku. Już miałam

odpowiedzieć, że to bardzo rozsądnie, gdy Maggie, skruszona, odezwała się pierwsza.

– Przepraszam, Casey – rzuciła, patrząc równie wymownie na młodą osobę, za którą była

odpowiedzialna – ale Emma wstała dziś lewą nogą, prawda? Nie podobało jej się, że musiała się
zrywać o szóstej, żeby tu przyjechać, co, Emmo?

Gdybym poświęciła temu więcej uwagi, mogłabym mieć lepsze pojęcie o tym, co nas czeka,

ale oczywiście nie zrobiłam tego. Przeszłam nad tą sprawą do porządku, próbując zamienić ją w
żart.

– O szóstej rano?! – wykrzyknęłam. – Z takiego powodu każdy byłby nie w humorze. Ale

przynajmniej teraz jesteś tutaj i na pewno później będziesz mieć okazję, żeby sobie trochę
pospać.

Poza tym, współczułam jej. Noworodek potrafi dać w kość. Chociaż zapomniałam już, jaka

byłam wyczerpana przy moich dwojgu malutkich dzieciach, miałam w pamięci, jak to było z
Riley i jej dziećmi. Stara mantra „śpij, kiedy dziecko śpi” jest dobra w teorii. W praktyce jednak
zawsze się okazuje, że jest milion rzeczy, które trzeba zrobić w tych nielicznych, cennych
chwilach.

Riley podała napoje i się pożegnała. Po jej wyjściu uświadomiłam sobie, że fotelik z

Romanem wciąż stoi na podłodze przy Maggie, a nie przy Emmie. Zauważyłam też, że kiedy
Maggie zaczęła rozmowę na temat opieki zastępczej, Emma nawet nie spojrzała w jego kierunku.
Być może wtedy powinien mi się włączyć alarm, ale się nie włączył, w każdym razie niezupełnie
– w końcu była taka młoda i w szoku.

Taki stan rzeczy trwał przez cały czas. Maggie dokonywała wprowadzenia, tłumacząc, że

Hannah – pracownik socjalny zajmujący się Romanem – dołączy do nas niebawem, kiedy już
załatwimy formalności. Przy przejmowaniu opieki nad dzieckiem jest mnóstwo dokumentów,
przez które trzeba przebrnąć, rozmaitych formularzy dotyczących między innymi oceny ryzyka,
zgody na leczenie i tak dalej.

– Coś ci powiem – zwróciła się Maggie do Emmy, rozkładając papiery. – Kiedy my

będziemy zajęte nudnymi sprawami, może byś zdjęła Romanowi czapeczkę i trochę go
rozebrała? Trzeba go nakarmić, zanim przyjdzie Hannah. Chyba już pora, co?

Jakby chcąc przynaglić Emmę, pchnęła fotelik w jej kierunku. Patrzyłam, jak Emma

przyciąga go bliżej i zaczyna odpinać paski fotelika. Wtem podniosła wzrok na mnie.

– Hannah to krowa, która dużo ryczy – poinformowała bez żadnej zachęty z mojej strony. –

Chce mnie tylko przyłapać na tym, że coś źle robię. – Śmiało powiedziane, pomyślałam, nieco
wstrząśnięta. Ale dziewczyna jeszcze nie skończyła. – Przy okazji, niech pani nie zapomni robić
notatek. Bo pani też każą to robić.

Nie obruszyłam się. Zamiast tego odłożyłam długopis i uśmiechnęłam się do niej.
– Jestem pewna, że Hannah tylko wykonuje swoją pracę, Emmo – odparłam spokojnie. – I

mogę cię zapewnić, z ręką na sercu, że nie jestem tu po to, żeby cię na czymś przyłapać. Z
pewnością wspaniale sobie poradzisz, jestem o tym przekonana. Chcę ci pomóc. Jeśli tylko mnie
o to poprosisz, dobrze?

Emma prychnęła.
– Jasne! – rzuciła jadowitym tonem. – Dokładnie to samo mówiła Hannah, kiedy przyszła za

pierwszym razem. Niech mi pani wierzy – wyjaśniała dalej – ona tylko szuka pretekstu, żeby mi
odebrać dzieciaka!

Zasmucił mnie raczej, niż zaszokował ton Emmy. Przez kilka tygodni macierzyństwa, co

samo w sobie było destabilizujące, żyła w niepewnym świecie. I przerażającym. Nie było to
oczywiście rozwiązanie pożądane, niemniej jednak w tym, co mówiła, kryło się ziarno prawdy.
Gdyby zawiodła, służby socjalne rzeczywiście mogły odebrać jej dziecko. A przecież sama była
jeszcze dzieckiem. Przerażonym dzieckiem, które nie ma do kogo się zwrócić. Strach potrafi w
każdym wyzwolić agresję. Emma tymczasem rozpięła paski fotelika i wzięła dziecko na kolana.
W tej samej chwili poczułam, że moje lęki nieco ustępują. W przeciwieństwie do wcześniej
prezentowanej postawy, teraz, gdy trzymała dziecko w ramionach, była skupiona wyłącznie na
nim. Sprawiała też wrażenie pewnej w tym, co robi, i co zrozumiałe, ostrożnej, kiedy
podtrzymywała główkę dziecka dokładnie tak, jak trzeba, kołysząc je delikatnie w przód i w tył.
Dopiero kiedy pojawiła się Hannah, twarz Emmy znów stężała.

– Och, spójrz, Roman – powiedziała, kiedy wprowadziłam do pokoju pracownicę socjalną. –

To jest odbieraczka dzieci. Przyszła sprawdzić, czy nie zatrułam twojej butelki.

Teraz dopiero byłam zaszokowana. Emma rzuciła to Hannah w twarz! Ale ta tylko się

uśmiechnęła. Podobnie jak Emma, była blondynką z włosami porządnie zebranymi w koński
ogon i, jak na moje oko, mogła mieć niecałe trzydzieści lat. Sprawiała wrażenie kompetentnej
starszej siostry i było mi smutno, że na razie między nią a Emmą najwyraźniej nie było
porozumienia. Owszem, doszło do błyskotliwej wymiany zdań… A przynajmniej coś w tym
rodzaju. Ale to wszystko. Wyglądało to raczej jak jednokierunkowa komunikacja ze strony
Hannah, usiłującej obłaskawić Emmę. Miałam nadzieję, że ich wzajemne stosunki nie będą miały
wpływu na to, jak się sprawy potoczą.

– Ach, widzę, że jesteś dziś w formie, Emmo – odezwała się Hannah łagodnie. – To dobrze.

Chyba zaczęłabym się martwić, gdybyś trochę odpuściła! – Zaczęła rozpinać swoje okrycie,
obszytą futrem parkę w kolorze khaki. – Przedstawiłabym się, jak należy – zwróciła się do mnie
– ale widzę, że moja sława mnie wyprzedza!

Interesujący rozwój sytuacji. Z niecierpliwością czekałam, co będzie dalej. Kiedy więc

Hannah zaczęła nakreślać swoją rolę i sposób współpracy z Maggie, jednym okiem przyglądałam
się Emmie i temu, co robi. A ona spokojnie przygotowywała się, żeby nakarmić Romana,
trzymając go sprawnie lewą ręką, podczas gdy prawą sięgała do torby po butelkę.

– Czy ma pani mikrofalówkę? – spytała grzecznie, gdy na chwilę przerwałyśmy rozmowę.
– Tak, oczywiście – przytaknęłam, wskazując, gdzie ją znaleźć w kuchni. Potem patrzyłam,

jak Emma wstaje i wciąż z Romanem na ręku idzie do kuchni, podgrzewa mleko, a potem wraca i

z powrotem siada, żeby nakarmić dziecko.

– Dobrze – zaczęła Emma przyjaźnie, kiedy maleństwo zaczęło z zapałem ssać ciepłe mleko.

– O czym to mówiłyśmy? A tak, zabieraczka dzieci miała pani wyjaśnić, jak najlepiej mnie
szpiegować, prawda? – Tu spojrzała Hannah w oczy. – Kontynuuj.

Ciekawe. Czy mój alarm powinien się włączyć? Nie miałam bladego pojęcia.

Rozdział 4

Rzeczy Emmy – wtaszczone przez odpowiedzialne za nią i Romana, cierpliwe pracownice

socjalne – mieściły się w czterech wypchanych, ponaddzieranych czarnych workach na śmieci.
Nie było to dla mnie niczym nowym, wszystko to już przerabiałam. Niektóre dzieci przychodziły
prawie bez niczego, inne z górami rzeczy i często najwięcej miały te, które najdłużej przebywały
w systemie opieki zastępczej. Jedne miały rozmaite porządne walizki, podczas gdy inne – tak jak
Emma – jedynie poczciwe worki na śmieci. W takich przypadkach człowiek spodziewa się, że
worki te będą pełne szmat i badziewia… I nigdy się nie zawiedzie.

Kiedy w domu pojawia się nowy podopieczny, zawsze trochę się zgaduje, jakie to mogą być

te należące do niego rzeczy. Niektóre dzieci mają mnóstwo ubrań, butów, trampek, ulubione
zabawki, gry i książki, do tego piżamę, własne przybory toaletowe i szczoteczkę do zębów. Inne
mają niewiele więcej niż ubranie na sobie. Żadnych zabawek, żadnych miłych drobiazgów ani
nawet jednego rodzinnego zdjęcia – kiedy tak się zdarza, serce mi pęka. Chciałabym przygarnąć
je i obiecać im cały świat, choć jak na ironię, zwykle tego właśnie nie mogę zrobić. Na ogół są to
dzieci bardzo skrzywdzone przez otaczających je dorosłych i smutna prawda jest taka, że te
najbardziej potrzebujące miłości zawsze trzeba trzymać na dystans – przynajmniej na początku,
dopóki nie rozpoczną długotrwałego procesu, w którego efekcie nauczą się znów ufać.

Na szczęście wyglądało na to, że Emma i Roman nie należą do tej kategorii. Choć sądząc po

pierwszym wrażeniu, Emma miała mnóstwo problemów emocjonalnych, nie była w potrzebie,
jeśli chodzi o materialny stan posiadania.

– Dobry Boże! – jęknęłam, kiedy już pożegnałyśmy Maggie i Hannah i zaczęłyśmy wnosić

po schodach worki Emmy, każda po dwa. – Co ty, u licha, masz w tych wszystkich worach?

Roześmiała się, co przyjęłam za dobry znak. Teraz byłyśmy same – nie pod czujnym okiem –

i jej nastrój wyraźnie się poprawił.

– Och, tylko moje ciuchy i kosmetyki, i mój odtwarzacz CD, i rzeczy Romana, i w ogóle

wszystko. Coś ci powiem – kontynuowała tonem towarzyskiej pogawędki. – Ci z pomocy
społecznej może i są palantami, ale wydali na mnie góry szmalu. Dosłownie. Góry.

Co by nie mówić, była to prawda. Dopiero co dostarczyli nam nowe łóżeczko dziecinne, nad

którego zmontowaniem Mike biedził się poprzedniego wieczoru. Z drugiej strony jednak,
zaskoczył mnie język, jakiego użyła Emma, mówiąc o nich, i nie było to pozytywne zaskoczenie.
Już miałam odpowiedzieć, a zwłaszcza skrytykować jej słownictwo, kiedy odwróciła się u
szczytu schodów. – I kupią mi laptop, wyobrażasz to sobie? To znaczy, jak tylko wrócę do szkoły.
Możesz to sobie wyobrazić?

Oczywiście, że mogłam to sobie wyobrazić, bo przecież w tych czasach komputer szybko

stawał się czymś więcej niż niekoniecznym dodatkiem, od dzieci coraz częściej oczekiwano
szkolnych wypracowań oddawanych w formie elektronicznej, nie wspominając już o
wyszukiwaniu informacji w Internecie. Oznaczało to, że dzieci znajdujące się w niekorzystnej
sytuacji – a Emma z całą pewnością zaliczała się do tej kategorii – znajdowały się w sytuacji
jeszcze bardziej niekorzystnej niż dotychczas, w porównaniu z rówieśnikami z zamożnych
domów klasy średniej. Emma tymczasem zrobiła smutną minę.

– Ale zanim do tego dojdzie, miną wieki, nie? Chciałabym, żeby mi pozwolili dostać go już

teraz. Nie znoszę nie mieć z nikim kontaktu.

To też byłam w stanie zrozumieć. Komunikacja między nastolatkami odbywała się w tak

dużym stopniu za pośrednictwem komputerów, że mogłam sobie wyobrazić, jak bardzo czuje się

wyizolowana, nie mając własnego. Nie znaczy to, żebym była przeciwna kontrolowaniu dostępu,
zwłaszcza jeśli chodzi o dzieci, którymi się opiekowaliśmy, ponieważ w Internecie można się
natknąć na rzeczy, jakich żadne dziecko nie powinno nigdy oglądać.

– Wiem – przyznałam, zapraszając ją gestem, żeby weszła do beżowego pokoju, teraz już w

pełni urządzonego, z pasującą kolorystycznie, nową, wesołą pościelą. – Ale to nastąpi szybciej,
niż ci się wydaje… Poza tym naprawdę powinnaś wrócić do szkoły. A tymczasem mam laptop i
chętnie będę ci go pożyczać. Wystarczy, że mnie poprosisz. Jest jeszcze jedna sprawa… –
Przerwałam, a Emma, słysząc nagłą ciszę, odwróciła się. – Twoje słownictwo – powiedziałam
łagodnie. – Teraz, kiedy mieszkasz z nami, będziesz musiała trochę powściągnąć swój język. Nie
wiem oczywiście, jakie doświadczenia miałaś z Hannah i Maggie, ale cóż, pracownicy socjalni
bywają tacy czy inni, jednak nie są tym, czym ich nazwałaś.

Emma przyglądała mi się, lekko zmieszana. Uśmiechnęłam się do niej.
– Och, nie martw się – wyjaśniłam. – To mnie nie szokuje. Jestem przyzwyczajona do

nastolatków, nie zapominaj, że wychowałam dwoje własnych. Ciebie też będziemy traktować,
jakbyś była jednym z naszych dzieci. A to znaczy, że nawet jeśli przeklinasz, kiedy jesteś poza
domem, w domu nie chcemy tego słyszeć, zgoda?

Teraz Emma wyglądała na zaszokowaną.
– Ale ja nie przeklinałam.
Pokiwałam głową.
– Kochanie – odezwałam się miękko – nazwałaś pracowników socjalnych palantami, a w

moim słowniku to jest brzydkie słowo. Może to i jest barwny język, ale nie chcę czegoś takiego
słyszeć z ust młodej damy. Nie jestem pruderyjna, ale nie uważam, żeby to ładnie brzmiało,
zwłaszcza kiedy mówi tak młoda mama.

Zaskoczyło mnie i ucieszyło, że była łaskawa się zawstydzić.
– Przepraszam – odparła cicho. – Nawet nie zdawałam sobie sprawy. Po prostu jestem do

tego przyzwyczajona. Postaram się już więcej tak nie mówić. Obiecuję.

Byłam poruszona. Co za kontrast z jej wcześniejszą, agresywnie buńczuczną postawą. Znów

uderzyło mnie, jak bardzo w swojej bezbronności przypomina dziecko. Nie, ona nawet nie
przypominała dziecka – ona była dzieckiem, wepchniętym w świat dorosłych, w dodatku
pozbawionym jakiejkolwiek dorosłej rodziny, która troszczyłaby się o nią. Często zastanawiałam
się, jak to jest, że dzieci, które przyjmujemy pod opiekę, wydają się nie mieć absolutnie nikogo,
kto by je kochał. I równie często przypominałam sobie, że właśnie z tego powodu trafiły do nas.
Ponieważ nie było nikogo innego, kto zechciałby je wziąć. Żadnej wyrozumiałej ciotki, żadnego
starszego rodzeństwa, żadnych dziadków, nikogo. Emma była jedynaczką, córką jedynaczki,
która zerwała kontakty ze swoją matką jeszcze przed urodzeniem Emmy. To wszystko było
bardzo smutne. A teraz pojawił się Roman, tak samo pozbawiony rodziny… Napomniałam się w
myślach: nie brnij w to dalej, Casey. Odsunęłam drzwi szafy w ścianie, podczas gdy Emma zajęła
się wypakowywaniem płyt kompaktowych z jednego z worków. Ach, te dzieciaki i ich płyty –
muzyka była teraz głównie cyfrowa, o ile się orientowałam, ale dzieciaki wydawały się szczycić
tym, że są oldskulowe, tak samo jak my, kiedy trzymaliśmy się naszych autentycznych czarnych
krążków, nie dowierzając jeszcze kompaktom. Niech je sobie ma, pomyślałam, kiedy zaczęła
układać płyty w stosik.

– Wiem, że się postarasz, kochanie – zapewniłam ją. – Dlatego, jeśli o mnie chodzi, temat

jest już zamknięty. Spójrz, myślę, że jest tu dość miejsca na wszystko. Chcesz, żebym ci pomogła
ułożyć rzeczy?

Przytaknęła nieśmiało.
– Tak, proszę.

– Świetnie – powiedziałam i widząc w jej ręce odtwarzacz CD, dodałam: – I możemy

posłuchać muzyki! Roman śpi na dole, więc co ty na to, żebyśmy sobie coś puściły przy
rozpakowywaniu rzeczy? – Sięgnęłam po jedną z płyt, które zaczęła układać na komodzie. – Ta
wygląda nieźle. Hej, możemy potańczyć przy robocie!

Tak samo jak wielu nastolatków przed nią, Emma wyglądała na przerażoną tym pomysłem.

Spojrzała na mnie, potem na płytę i znów na mnie. Doskonale znałam to spojrzenie. Mówiło:
„Coooo?”

– Tylko żartowałam – uspokoiłam ją ze śmiechem, oddając jej rapowe CD. – Czasy, kiedy

tańczyłam do takich rzeczy, dawno minęły. Jeśli w ogóle kiedykolwiek tak było, prawdę mówiąc.
Ale i tak ją puść, co? Albo jakąś inną, którą lubisz. Wszystko mi jedno którą. Po prostu miło by
było, gdybyś zaczęła czuć, że jesteś w domu.

Kiedy to mówiłam, a Emma posłusznie wzięła płytę z mojej wyciągniętej ręki, zauważyłam

tę małą, ale wyraźną zmarszczkę na jej dziecięco gładkim, niepobrużdżonym troskami czole. I
ponieważ byłam w pewnym sensie ekspertką od niewerbalnych zachowań komunikacyjnych
nastolatków, natychmiast wiedziałam, co ona znaczy. „W domu? Ty głupia kobieto. A co to jest
dom?”

– No i co myślisz? – spytałam Mike’a, wróciwszy na dół. Zrobiłam początek, pomagając

Emmie rozkładać drobiazgi, ale potem zostawiłam ją z resztą rzeczy, mówiąc, że zajrzę do
Romana. Miałam świadomość, że dziewczyna, być może, chciałaby mieć trochę czasu dla siebie.

Mój wielki mąż macho, który wrócił z pracy wcześniej, tuż przed wyjściem Maggie i

Hannah, zaglądał do wózka z uśmiechem rozanielenia na twarzy.

– O tym? – wyszeptał, podnosząc na mnie wzrok. Odsunął się trochę, ale wciąż mówił cicho:

– Wydaje się grzeczniutki. Ani pisnął, odkąd poszłyście na górę. – Ruchem brwi wskazał sufit. –
A jak tam jego mama?

Do tej pory zamienił z Emmą tylko dwa słowa, mając okazję jedynie przywitać się z nią po

wyjściu Maggie i Hannah.

– Na razie w większości tak, jak się spodziewałam. Dość zbuntowana, zwłaszcza w stosunku

do Hannah… Wiesz, to ta blondynka. Pracownica socjalna przydzielona Romanowi.
Przypuszczam jednak, że to zrozumiałe, biorąc pod uwagę jej rolę. – Też zajrzałam do wózka. –
Poza tym wszystko wskazuje na to, że się jej poszczęściło. W każdym razie do tej pory. Byłoby
dużo trudniej, gdyby nie był takim spokojnym maleństwem, a znów wszystko wskazuje na to, że
jest. Tak mi powiedziała Hannah.

Spojrzałam znów na ten kłębuszek życia, opatulony kołderką, a on jak na zawołanie otworzył

ogromne oczy i odniosłam wrażenie, jakby mi się przyglądał. Był naprawdę najśliczniejszym
chłopaczkiem. Jego oczy były tak ciemne, że wydawały się prawie czarne, a skóra miała piękny,
oliwkowy odcień. Główkę miał oprószoną raczej niż okrytą drobnymi, czekoladowobrązowymi
kępkami, więc myśląc o Emmie i jej jasnej karnacji, zastanawiałam się, jak może wyglądać jego
ojciec. Podzieliłam się tym wszystkim z Mikiem, tonem, który, jak miałam nadzieję, brzmiał
zupełnie swobodnie, choć w rzeczywistości daleko mi było do tego. Patrząc na to maleńkie
dziecko i zastanawiając się, jaka przyszłość może je czekać, nie mogłam nie wrócić myślami do
Justina, pierwszego chłopca, nad którym sprawowaliśmy opiekę zastępczą i którego dręczyła
niewiedza, kto jest jego ojcem. I nawet chociaż, gdy odnalazł tego człowieka, wynik okazał się
taki sobie, sama świadomość jego istnienia miała dobroczynne działanie. Pamiętałam dokładnie,
jakich słów użył Justin. Powiedział, że po prostu czuje się „bardziej cały”.

Mike zmarszczył brwi i pokręcił głową.
– Cała ty, Casey – rzucił ostrzegawczo. – Nawet o tym nie myśl, kochanie. Zdawało mi się,

że uzgodniliśmy, że nie będziemy iść tą drogą… W każdym razie dopóki nie będziemy musieli.

– Tak sobie tylko mówię – zaćwierkałam. – Ja się tylko zastanawiam, to wszystko.
Ale nie z Mikiem takie numery. Wyprostował się i podszedł do drzwi.
– Już ja wiem, kochanie, jaka ty jesteś, kiedy „się tylko zastanawiasz”. A ty wiesz równie

dobrze jak ja, do czego to może doprowadzić.

Odgadłam, o czym mówi. A raczej o kim – o dziewczynce, którą opiekowaliśmy się w

poprzednim roku, o Abby. Mama Abby miała stwardnienie rozsiane. Powiedziała wszystkim, że
jest sama na świecie, że nie ma ani jednego krewnego, do którego mogłaby się zwrócić. Ale
wiedziałam, że coś było nie tak. Faktycznie, Abby miała ciocię, siostrę matki ze wszech miar
gotową wspierać krewne, ale z nią mama Abby zerwała stosunki. Oczywiście nie mogłam nie
wetknąć w tę sprawę swojego nosa. I przyszło mi za to zapłacić. Skończyło się oficjalną skargą
na mnie i naprawdę stresującym dochodzeniem – tego doświadczenia nie chciałabym powtórzyć.
Ale z drugiej strony to, że Mike o tym wspomniał, podziałało na mnie jak czerwona płachta na
byka.

– Mike – skarciłam go – to takie niesprawiedliwe. W końcu to moje „zastanawianie się” i

moja dociekliwość doprowadziły do zjednoczenia tej ich cholernej rodziny.

Była to prawda. Zostałam zrehabilitowana, a mama Abby przepraszała mnie jak najęta. Ale

mogło się też skończyć inaczej i oboje o tym wiedzieliśmy.

– Owszem, ale mogło cię to też zjednoczyć z twoim ostatnim P45, kochanie. – Wspominając

o karcie podatkowej, Mike dał mi do zrozumienia, że mogli mnie wylać z pracy. – W dodatku nie
zapominaj, że ten były chłopak to raczej nic dobrego. Może bez niego maluchowi będzie lepiej w
życiu. Tak czy siak, idę nastawić wodę. Kawy?

Skinęłam głową i znów skupiłam uwagę na dziecku. Ja się tylko zastanawiałam. Nie

chciałam się bawić w detektywa. Nie miałam zamiaru otwierać potencjalnej puszki Pandory.
Emma miała rację, nie chcąc wyjawić nazwiska ojca dziecka. W końcu popełnił przestępstwo
wynikające z samego bycia ojcem dziecka, zważywszy na wiek Emmy. Mike miał rację.
Najlepiej nawet o tym nie myśleć.

– Więc nie będziemy o tym myśleć – szepnęłam do Romana, który, już zupełnie rozbudzony,

przeciągał się i mrugał, znów patrząc prosto na mnie. Uśmiechnęłam się do niego. Jak można nie
uśmiechnąć się automatycznie do malutkiego dziecka? Wyjęłam maleństwo z wózka. Wydał z
siebie bulgocący dźwięk, gdy delikatnie położyłam go sobie na ramieniu i wdychałam ten
charakterystyczny, niemowlęcy zapach. Uwielbiam wąchać malutkie dzieci, bo one zawsze tak
ładnie pachną, nawet jeśli temu konkretnemu dziecku w tej akurat chwili towarzyszył też inny
zapach – niezupełnie równie pociągający, co woń talku dla niemowląt.

Marszcząc nos, podeszłam z nim do schodów i chciałam zawołać Emmę, żeby go przewinęła,

ale w tym samym momencie usłyszałam dobiegające z góry dudnienie muzyki i zorientowałam
się, że nie ma szans mnie usłyszeć.

– Nie ma problemu, maluszku – szepnęłam mu do ucha. – Ciocia Casey zmieni ci pieluchę,

co?

Zaniosłam Romana z powrotem do pokoju i wyciągnęłam z nosidła kocyk, żeby mieć go na

czym położyć. To tyle, jeśli chodzi o bagatelizujące „nie musisz kupować nic dla dziecka”, jakim
uraczyła mnie Riley – jakoś nie widziałam wśród rzeczy Emmy podkładki do przewijania. To nic,
pomyślałam, kładąc go na kocyku, wkrótce o to zadbamy. Uśmiechnęłam się na tę myśl. Nie
mogłam się doczekać, kiedy znów pójdziemy na niemowlęce zakupy.

Właśnie sięgałam po torbę wiszącą na poręczy wózka, gdy wrócił Mike, niosąc dwie kawy.
– Casey, czy aby na pewno ty powinnaś to robić? – spytał uprzejmie.
Zbyłam to machnięciem ręką.
– Och, wszystko w porządku, kochanie. To i tak tylko dziś. Emma jest wciąż zajęta

układaniem swoich tysiąca i jednej rzeczy, poza tym nie zapominaj, że musi jeszcze pościelić
łóżeczko. Lepiej, żebym ja to zrobiła, zamiast jej przerywać, kiedy jest zajęta wprowadzaniem
się. Nie martw się, przewijanie nie wejdzie mi w nawyk. Dopilnuję, żeby od jutra robiła to sama.

Mike postawił moją kawę na stole, za mną.
– Nie to miałem na myśli, skarbie. Myślałem o Emmie. Nie sądzisz, że może mieć o to

pretensję? Wiesz, jak było z moją siostrą… Nikomu nie wolno było nawet oddychać w pobliżu
małej Natalie. Skąd wiesz, czy Emma nie poczuje się…

Urwał, a ja odwróciłam się, żeby zobaczyć dlaczego. Emmę musiały piec uszy, bo właśnie

stanęła w drzwiach do pokoju.

– Cześć, kochanie – zaczął Mike. – Znalazłaś wszystko, czego ci trzeba, tam na górze?
– Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, kotku – dodałam, szybko kończąc zmienianie

pieluszki i przebieranie Romana. – Trzeba było go przewinąć i pomyślałam, że lepiej, żebyś ty
spokojnie robiła swoje.

Podeszłam, żeby podać jej dziecko, ale ona zerknęła na Mike’a, potem znów na mnie i nie

wykonała żadnego ruchu, żeby go wziąć, tylko skinęła głową.

– W porządku – odezwała się. – Zeszłam tylko po szklankę wody. Jeśli chcesz się nim

pobawić trochę dłużej, nie mam nic przeciwko. Mogę wtedy dokończyć nasz pokój, dobrze?
Wiesz, jeśli chcesz.

– Och, oczywiście – powiedziałam, automatycznie z powrotem wtulając sobie Romana w

ramię. – To taki grzeczny chłopczyk. W ogóle nie sprawia kłopotów. Weź sobie picie i idź
układać rzeczy. Ja i Mike zajmiemy się nim.

– Dzięki – odparła, znikając w kuchni, żeby wziąć sobie wody. – A tak przy okazji – zawołała

stamtąd – macie taką złączkę do prądu?!

– Złączkę? – spytał Mike. – Jakiego rodzaju złączkę?
Emma wróciła ze szklanką wody.
– No wiesz, taką, że można podłączyć kilka rzeczy naraz do jednego gniazdka. Muszę

doładować komórkę, bo… hm, ktoś ma do mnie dzwonić, a tam jest już podłączona lampka przy
łóżku. Właściwie, to teraz odtwarzacz, ale chciałabym wiedzieć, tak na później. Chyba że jest
tam gdzieś drugie gniazdko? Nie widziałam.

– Jest gniazdko za łóżkiem – poinformowałam. – Możesz do niego podłączyć lampkę, jak

chcesz. Przewód na pewno sięgnie.

– No to super. – Zerknęła na Romana. – Dobra, to ja zaraz wracam.
Wiedziałam, na co się zanosi, gdy tylko Emma poszła z powrotem na górę. Odpowiadałam

automatycznie, ale w mojej głowie zapaliła się kontrolka. Obowiązywał protokół co do takich
spraw. Mike też to wiedział.

– Komórka? – powiedział, marszcząc brwi. – W jej pokoju, bez nadzoru? I właściwie kto ma

do niej zadzwonić? Wygląda na to, że ona coś kombinuje, nie uważasz? – Westchnął. – Coś mi
się zdaje, że to zaczyna się robić skomplikowane, a tobie nie?

Wiedziałam, co ma na myśli, ale nie podzielałam jego obaw. I nie odniosłam wrażenia, że

Emma coś kombinuje. Gdyby chciała kombinować, po prostu podłączyłaby ładowarkę i radziłaby
sobie bez nocnej lampki, prawda? Nastolatki mają obsesję na punkcie swojej prywatności i jest to
powszechnie wiadome, a w głosie Emmy nie było nic, co by mnie zaniepokoiło, jeśli chodzi o
korzystanie z telefonu, co nie znaczy, że nie musieliśmy sprawdzić, co na ten temat mówi
protokół.

Zawsze obowiązuje jakiś protokół. W naszej pracy wszystko jest ujęte w protokoły. Mike

miał rację – normalnie nastolatkowi w wieku Emmy zakazalibyśmy korzystania z komórki w
pokoju, i to z oczywistych powodów. Dzieci, którymi się zajmowaliśmy, nie były zwykłymi

dziećmi, często miały mroczną i trudną przeszłość, mroczne i trudne powiązania, środowisko,
które mogło sporo namieszać. Niekiedy mogli to być członkowie rodziny, gotowi nawet porwać
dziecko, i dlatego komunikacja z rodziną musiała być nadzorowana i trzeba nią było zarządzać, a
nasz adres domowy był strzeżony jak jakaś tajemnica państwowa. Ryzyko, na jakie byliśmy
narażeni ze strony rodzin niektórych naszych podopiecznych, było realne i nie można go było
lekceważyć. Tymczasem ta sytuacja była inna. No dobrze, w każdym razie na tyle, na ile
wiedzieliśmy. Mama Emmy zawsze oddawała ją opiece społecznej dobrowolnie. W dodatku
Emma trafiła do nas wyłącznie z powodu dziecka. Nie była jednym z tych dzieciaków z
problemami, dla których byliśmy domem ostatniej szansy. Dzieciaków pochodzących z rodzin, w
których przemoc i przestępczość były normą.

– Zostaw to mnie, skarbie – powiedziałam do Mike’a. – Jutro rano porozumiem się z

Maggie. Wiem, że normalnie byśmy na to nie pozwolili, ale może w tym przypadku to nie jest
jakiś wielki problem. W dodatku ona może się czuć bezpieczniej, mając przy sobie telefon.

Mike jednak nie był przekonany.
– Albo prowadzić życie, w które nie będziemy wtajemniczeni, co bardziej prawdopodobne.

Wiesz, jakie są nastolatki, kochanie. Zawsze ci przedstawią swoje sprawy tak, jak im pasuje, i są
w tym świetne.

Owszem, wiedziałam i znałam ich całkiem sporo. Ale to było w mojej poprzedniej pracy –

zanim zajęliśmy się opieką zastępczą. Od tego czasu nie zdarzało się to, właśnie dlatego, że
korzystanie z telefonów komórkowych odbywało się pod kontrolą. Nadal jednak uważałam, że
Mike jest nadmiernie ostrożny i nie wolno nam zapominać, że Emma jest młodą mamą – ma
teraz obowiązki osoby dorosłej, powinniśmy więc przyznać jej pewne należne osobie dorosłej
przywileje. Chociaż do Maggie zadzwoniłabym i tak, żeby go po prostu uspokoić. Nawet jeśli
wiedziałam, że niepotrzebnie się martwi.

Tymczasem okazało się, że być może Mike był nieco bardziej spostrzegawczy ode mnie. W

środku nocy, około drugiej, coś wybiło mnie ze snu. Przebudzenie było nagłe, a co więcej, nie
bardzo rozumiałam, co słyszę. Czy to płacz dziecka? Zdezorientowana tym dźwiękiem, myślałam
przez chwilę, że go sobie wyobraziłam, ale zaraz mój mózg zaskoczył. Oczywiście, że tak!
Przecież mamy teraz w domu niemowlę, prawda? Nie poruszyłam się jednak, ponieważ
zauważyłam jeszcze coś. Płacz dochodził z dołu, co znaczyło, że Emma zabrała tam Romana,
prawdopodobnie idąc podgrzać jedną z butelek, które przygotowała przed pójściem spać.

Tylko że coś tu było nie tak. Płacz nie ustawał. Leżałam, nasłuchując, przez dobrych kilka

minut, z początku z kpiącym uśmiechem na wspomnienie tych niekończących się nocnych
karmień – zarówno moich, jak i Riley – ale stopniowo zaczynałam się coraz bardziej niepokoić.
Ile czasu zajmuje podgrzanie mleka? Na pewno nie aż tyle. Rzuciłam okiem na wyświetlacz
budzika. Dochodziło wpół do trzeciej. Co, u licha, ona robi tam, na dole?

Kiedy płacz dziecka jest tak żałosny, odczuwam niemal osobiście, jak bardzo jest mu źle.

Odkopnęłam na bok kołdrę, wciągnęłam na siebie szlafrok, wyczłapałam z sypialni i mozolnie
zeszłam po schodach. Może ma problem z mikrofalówką czy coś w tym rodzaju. Płacz dochodził
z frontowego pokoju – nie z kuchni – więc tam się skierowałam, a na widok sceny, jaką ujrzałam,
poczułam przypływ matczynego gniewu. Dziecko leżało w wózku, wrzeszcząc i z frustracji
kopiąc nóżkami, natomiast Emma, wygodnie odizolowana od krzyków parą słuchawek w uszach,
siedziała po turecku na sofie, waląc w klawiaturę – nie, wzrok mnie nie mylił – mojego laptopa!
Z pewnym opóźnieniem dostrzegłam stojące obok niej duże naczynie do odmierzania, do połowy
wypełnione wodą, z której wystawała, kołysząc się butelka mleka, prawdopodobnie studząca się
po zbyt mocnym podgrzaniu.

Teraz już ostudzona. Złapałam ją, wytarłam w swój szlafrok i włożyłam smoczek w otwartą

buzię Romana, a kiedy zaczął łapczywie ssać – oczywiście podtrzymywałam mu butelkę –
skupiłam uwagę na Emmie, która wydawała się kompletnie nieobecna. Rzecz jasna widziała, że
weszłam, nawet obrzuciła mnie wzrokiem, ale była tak bardzo, po nastoletniemu zajęta
doprowadzaniem do końca tego, co zaczęła – wściekłym wystukiwaniem czegoś, co
prawdopodobnie było najważniejszą na świecie wiadomością – że dopiero gdy skończyła, raczyła
wyjąć słuchawki z uszu i poświęcić mi uwagę.

Powstrzymałam się od wzięcia maleństwa na ręce. To było trudne. Choć płacz głodu

przeszedł teraz w przełykany szloch, nie powinno się go teraz karmić – łykał tyle samo
powietrza, co pokarmu. I tylko ten uporczywy głos w mojej głowie, przypominający mi, jak
młoda i niemająca o niczym pojęcia jest jego matka, powstrzymał mnie przed wyładowaniem
gniewu na Emmie.

– Emmo – zaczęłam za to cicho, ale stanowczo – co tu się dzieje? Z pewnością słyszałaś, że

Roman płacze. Nawet przez to. – Tu oskarżycielsko wskazałam słuchawki.

Spojrzała na mnie zupełnie szczerym wzrokiem. Potem na swoje dziecko, jakby nic

wielkiego się mu nie stało.

– A co, wystarczająco wystygło? Nie zauważyłam. Wieki trwa, zanim takie mleko się

ostudzi. Wiem, że się awanturował, ale patrz, już się uspokoił… – Przerwała, jakby nie była do
końca pewna, co ze mną zrobić, skoro nie zanosiło się na to, że zaraz sobie pójdę. Potem
widocznie uznała, że trzeba mnie udobruchać. – Spoko – powiedziała, widząc, że ciągle stoję
przy wózku i karmię Romana. – Jeśli zwiniesz kocyk i podeprzesz butelkę, poradzi sobie. W ten
sposób może się praktycznie sam nakarmić.

Osłupiałam. Nie miał jeszcze nawet pięciu tygodni! Praktycznie sam się miał nakarmić?!
– Emmo – rzuciłam surowo – ta butelka jest prawie zimna, a niemowlę w wieku Romana

trzeba trzymać przy karmieniu. I druga zasadnicza sprawa co robisz z moim laptopem w środku
nocy? Co ty w ogóle robisz z moim laptopem?

Z miejsca, gdzie stałam, mogłam dostrzec, że tak jak myślałam, była na Facebooku, miałam

też świadomość, że nawet teraz nie poświęcała mi całej uwagi. Jej wzrok co chwila przeskakiwał
na ekran, do wiadomości od diabli wiedzą kogo.

– Emmo – syknęłam.
Westchnęła, zdradzając typową dla wieku dorastania irytację, że jej przeszkodzono.
– Och, na litość boską! Nie możesz wyluzować, kobieto? – wypaliła do mnie, wprawiając

mnie w jeszcze większe osłupienie. – Zeszłam na dół, żeby mu podgrzać mleko, tak? I
nakarmiłabym go też, gdybyś nie przyszła i nie wzięła się do tego pierwsza. Wiesz, on nie umrze
od tego, że musi poczekać parę minut. On… – Przerwała nagle i wybuchnęła śmiechem.

Bóg mi świadkiem, że ostatnia rzecz, jakiej bym chciała, to przybierać ton sztywnej panny

Jean Brodie, o co zwykle oskarżał mnie Kieron, kiedy mu o coś zmywałam głowę, ale właśnie
ten ton słyszałam w swoim głosie, pytając Emmę, co ją tak bawi. Ona jednak najwyraźniej nie
zwróciła na to uwagi.

– Och, to moja kumpela – powiedziała, nie odrywając wzroku od ekranu. – Nawaliła się

wódką i strasznie się kłóci z dwoma mózgowcami. To jest śmieszne, jak nie wiem co.

Tym razem naprawdę zabrakło mi słów. No… niezupełnie.
– Cóż, obawiam się, że nie widzę w tym nic śmiesznego, Emmo. To nie jest dobry początek,

zgadza się? A teraz proszę cię, bądź uprzejma wylogować się z mojego komputera, podejdź tu i
zajmij się swoim dzieckiem. Ja tymczasem odłączę Internet, a rano sobie o tym porozmawiamy.

Dużo mnie kosztowało, żeby wyjść z pokoju, nie biorąc na ręce maleństwa, ale trzymałam

się mocno i gdy Emma patrzyła na mnie ponurym wzrokiem, co było jak najbardziej do
przewidzenia, wyszłam, wdrapałam się po schodach i najciszej jak mogłam, wśliznęłam się z

powrotem do łóżka.

Potem nie mogłam spać. Całą noc przewracałam się z boku na bok, nie będąc w stanie się

uspokoić. I choć mogło to być nieświadome, jednym uchem nasłuchiwałam, czy znów nie
dochodzą niepokojące odgłosy związane z dzieckiem. A później, następnego ranka, bez
zastanowienia zrobiłam coś, co zupełnie nie leżało w moim charakterze – skłamałam.

– Wychodzę, kochanie – poinformował o siódmej Mike, stawiając mi przy łóżku kubek

porannej kawy. – No – kontynuował radośnie – dobrze poszło, co? To ja się martwiłem, że znów
nas czekają nieprzespane noce, a tu nic. Nie do wiary, że nie słyszałem ani piśnięcia! –
Zachichotał. – Uroczy koleś, ten mały. Tak przy okazji, to oboje są teraz na dole. Emma go
przewija, a on sobie coś tam grucha. Niech sobie grucha, na zdrowie. Ty wiesz, przysięgam, on
nawet ogląda z nią kreskówki. Powiedziałem jej, że zejdziesz, jak tylko wypijesz kawę. A swoją
drogą, jak tam? – spytał na koniec. – Udało ci się przespać całą noc?

I wtedy skłamałam.
– Tak – potakująco kiwnęłam głową. – Przespałam. Caluteńką.
I poczułam się okropnie. Nie byłam nawet pewna, dlaczego właściwie okłamałam Mike’a.

Czy to z powodu myśli, że Hannah mogłaby przyjść i po prostu zabrać Romana, nie pytając
nikogo o zdanie? Czy dlatego, że tak bardzo żal mi było tej biednej dziewczyny bez matki?
Jakikolwiek by był ten powód, przysięgłam sobie wtedy, że nie tak to będzie wyglądać w
przyszłości. Bo tak nie wolno.

Rozdział 5

Co do sprawy z telefonem i z komputerem – nie mówiąc już o nocnym karmieniu – wstałam

tego ranka z dość ciężkim sercem. Emma była u nas niecałą dobę, a już zostałyśmy obsadzone w
najmniej przeze mnie chcianych rolach. Ja jako surowy nadzorca, ona niechętnie dostosowująca
się do zasad panujących w naszym domu. Jeśli miałaby zaistnieć sytuacja, która z największym
prawdopodobieństwem mogłaby ugruntować jej pozycję jako naburmuszonej nastolatki, to było
nią właśnie to, co musiałam zrobić. Nie miałam wyboru, atak na wszystkich frontach był
jedynym sposobem.

Z drugiej strony, może i tak by do tego doszło? W końcu Emma sama była jeszcze

dzieckiem. I chociaż nie musiała przerabiać całej listy punktów i przywilejów, która była
podstawą naszego programu specjalistycznej opieki zastępczej, być może potrzebowała jasnego
postawienia pewnych spraw.

Roman zasnął natychmiast po swoim porannym karmieniu, więc zasugerowałam Emmie,

żeby zrobiła to samo. I kiedy poszła się położyć, zadzwoniłam do Maggie w sprawie komórki.

– Och, jak najbardziej można jej na nią pozwolić – zapewniła Maggie. – Tak jak zrobiłabyś z

każdym nastolatkiem w jej wieku. Chyba że miałabyś dobry powód uważać, że nie powinnaś.
Czemu pytasz? Masz taki powód?

– Właściwie nie – powiedziałam, przełykając lekkie poczucie winy. – Zastanawialiśmy się po

prostu nad okolicznościami i chcieliśmy mieć pewność, bo jest trochę starsza od dzieci, które
zwykle przyjmujemy. Co by stanowiło dobry powód w tym przypadku?

– To co zwykle – odparła Maggie. – Na przykład, gdyby długo gadała późno w nocy i inne

tego rodzaju rzeczy. W takim wypadku oczywiście musisz jej kazać zostawiać telefon na dole,
kiedy idzie spać.

Pomyślałam, że to rozsądna rada, którą mogę uspokoić Mike’a, gdy wróci z pracy. Tylko że

to nie wobec nocnych rozmów przez telefon musiałam się wykazać surowością. Za to powinnam
zająć się czymś, o czym nie wspomniałam Maggie – sesją z moim laptopem. I tak też zrobiłam,
kiedy Emma zeszła na dół.

– To już się nie powtórzy, Casey – obiecywała płaczliwie. – Naprawdę. Byłam taka

samotna… Strasznie jest wstać w środku nocy i być zupełnie sama, kiedy wszyscy śpią i w
ogóle… I teraz, kiedy nie mam mojego iPoda, żeby sobie słuchać, zwyczajnie się bałam.
Okropnie. I byłam taka zmęczona, że trudno mi było nie spać, kiedy nie miałam nic do słuchania.
Zobaczyłam go tam, a sama powiedziałaś, że mogłabym go pożyczyć, no i chciałam wiedzieć, co
u moich przyjaciół. Prawie ich nie widziałam, odkąd Roman się urodził… – Westchnęła. – Tylko
chciałam trochę odetchnąć, to wszystko.

Niewiele mogłam na to odrzec, bo chociaż wiedziałam, jak ważne jest, żeby ją

zdyscyplinować, jednocześnie całym sercem byłam po jej stronie. Przypomniałam sobie, że kiedy
Riley była mała i Mike z jakiegoś powodu musiał zostać na noc w magazynie, strasznie się bałam
sama w domu, z malutkim dzieckiem. A przecież byłam dorosła, nie byłam czternastolatką wśród
obcych. Przypomniałam też sobie, że Kieron w wieku Emmy ciężko znosił, kiedy wychodziliśmy
gdzieś wieczorem. Strasznie się denerwował, będąc sam, a co dopiero w nocy.

Poza tym Emma była teraz odpowiedzialna za inną ludzką istotę, o której musiała myśleć.

Nieważne, że niektórzy mogliby powiedzieć, że sama jest sobie winna. To było trudne i będzie
trudne jeszcze przez długi czas. Nie da się tak zupełnie zostawić za sobą swoich dziecięcych
spraw i nieobciążonych niczym przyjaciół. I jaki to szok dla tego dziecka – jednego dnia żyć

beztrosko, a następnego dźwigać tak ogromną odpowiedzialność.

Nie, nie mogłam napaść na nią za ostro, ponieważ to rozumiałam. Tak też powiedziałam.
– Ale kiedy mówiłam, że mogłabyś pożyczać laptop – podkreśliłam – to na tej zasadzie, że

najpierw spytasz, prawda?

Przytaknęła z ponurą miną, zaraz jednak twarz jej się rozjaśniła.
– Ale jeśli dobrze wszystko rozegram, już niedługo będę mieć własny, tak? I wtedy nie

będzie problemu, tak? Do tego czasu obiecuję, że będę używać twojego, tylko jak się zgodzisz.

– Co nigdy się nie wydarzy w środku nocy, obawiam się – zauważyłam z naciskiem. Po

rozmowie z Maggie to właśnie wydawało się kwestią zasadniczą. – A co z twoim iPodem? Co się
z nim stało? Popsuł się?

– Nie, ja… No, właściwie to tak. Coś w tym rodzaju. Trzeba go było naprawić i już go nie

dostałam z powrotem.

– Mamy się tym zająć?
Emma pokręciła głową.
– Nie, masz rację. Nie ma potrzeby. Już był chyba nie do naprawienia.
– Dobrze – zakończyłam temat, słysząc odgłosy wydawane przez budzące się maleństwo. –

Na pewno Riley albo Kieron coś ci znajdą… Wydaje mi się, że oboje wciąż mają swoje stare
odtwarzacze. Oczywiście nie ręczę za to, co tam jest nagrane, chociaż podejrzewam, że macie z
Kieronem podobny gust muzyczny. Tak czy inaczej, on jest w tych sprawach czarodziejem i
jestem pewna, że coś dla ciebie przygotuje. Wtedy noce nie będą już takie straszne, co?

Wyglądało na to, że ta perspektywa poprawiła Emmie humor. Gdy pobiegła wyjąć Romana z

łóżeczka, mnie też zrobiło się lżej na sercu. Poszło lepiej, niż myślałam. Będzie dobrze, uznałam,
patrząc na nich oboje godzinę później. Przytuleni do siebie na sofie oglądali – jakże by inaczej –
kreskówkę. W tej scenie najbardziej uderzyło mnie, że gdy Roman z zadowoleniem ssał mleko z
butelki, Emma, z potarganymi włosami znów zebranymi pospiesznie w kucyk, bezwiednie ssała
kciuk. Kto tu bardziej potrzebuje matczynej opieki? – pomyślałam poruszona. Prawda była taka,
że oboje.

Przez pierwsze tygodnie pobytu Emmy u nas Hannah miała przychodzić nadal trzy razy w

tygodniu, czyli praktycznie co drugi dzień. Przed trzecią wizytą, na początku następnego
tygodnia, zaczęłam dostrzegać pewną prawidłowość. Nie byłam, rzecz jasna, wtajemniczona w
to, co wydarzyło się przed przybyciem Emmy do nas, ale zauważyłam, że wizyty Hannah
naprawdę nie dają jej spokoju.

Nie próbowałam wyciągać z niej, o co chodzi – po prostu obserwowałam, jak się sprawy

rozwiną – ale jasne było, że tak jak nerwowy początkujący kierowca oczekujący następnej lekcji
jazdy, Emma robiła się coraz bardziej niespokojna i udręczona w miarę zbliżania się terminu
kolejnej wizyty.

To, że wizyty te są konieczne, nie ulegało kwestii. Jako pracownik socjalny odpowiedzialny

za Romana, Hannah była skupiona na nim. Do Maggie należała dbałość o osobiste dobro Emmy,
a to z kolei nie leżało w zakresie obowiązków zawodowych Hannah. Jej zadanie polegało na
działaniu w interesie dziecka Emmy, więc jeśli oznaczałoby to odebranie go matce, tak by się
stało. Miałam pełną świadomość, że surowa ocena jest niezbędna dla dobra dziecka, jednak
trudno mi było patrzeć, jak bardzo zestresowana i zdenerwowana jest Emma, która wiedząc, że
będzie obserwowana i krytycznie oceniana, mogła nastawić się negatywnie, popaść w fatalizm i
w efekcie pokazać, że ma dwie lewe ręce. Miałam wrażenie, że jest to niemal samospełniająca się
przepowiednia – trochę tak, jak wtedy, gdy ktoś tak bardzo denerwuje się przed egzaminem na
prawo jazdy, że ledwo może prowadzić. Tylko że tutaj stawka była dużo wyższa niż wtedy, gdy
okazuje się, że jest się skazanym na jazdę autobusem. Byłam zdecydowana przerwać ten cykl.

– Och, Casey – jęknęła Emma, gdy zbliżała się pora spotkania – możesz mi pomóc poszukać

dla niego jakiegoś ubranka? Nie mogę znaleźć niczego przyzwoitego, żeby mu włożyć!

– Uspokój się – powiedziałam. – Jest mnóstwo upranych ubranek w szafce. Weź po prostu

coś stamtąd. Dobrze będzie.

Nie dała się uspokoić.
– Och, chciałabym, żeby był dziewczynką. Z dziewczynkami jest łatwo. Można je ubierać w

falbanki i wyglądają ślicznie. Ubranka dla chłopców są gówniane. On zawsze wygląda jak fleja.

Gdybym nie musiała spojrzeć na nią surowo z powodu słownictwa, ryknęłabym śmiechem.

Też mi powód, żeby robić tyle szumu. Jak bardzo wszystko musiało się zmienić! Chociaż może
wcale się nie zmieniło? Może nastoletnie mamy przejmują się takimi rzeczami po prostu dlatego,
że są nastolatkami? I biorąc pod uwagę, ile czasu takie dziewczyny spędzają w sklepach,
starannie dobierając ciuchy, może to było to samo zjawisko, tylko w rozszerzonym wymiarze.

– Emmo, uspokój się – powtórzyłam. – Roman zawsze wygląda ślicznie. Poza tym wiesz, że

Hannah ani trochę nie obchodzi, w co on jest ubrany. Obchodzi ją tylko, czy jest czysty i zdrowy.

Wyciągnęłam pajacyk i poleciłam Emmie ubrać w niego Romana. Miałam poczucie winy, że

i tak za dużo już zrobiłam tego ranka – wykąpałam go, kiedy się obudził, żeby Emma mogła
pospać sobie godzinkę dłużej. To był naprawdę drobiazg, ale wiedziałam, że nie powinnam tego
robić, zwłaszcza że Emma prawie nie zauważyła mojego gestu. Jęczała tylko, jak to musi
wstawać w nocy, żeby go karmić, i jaki to pech, że ma dziecko, które wciąż tego potrzebuje,
jakby w ogóle nie miała szczęścia w życiu. Do tej pory się nie ubrała, a Hannah miała przyjść za
pół godziny. Tak więc, po wygłoszeniu kolejnego wykładu o tym, że wszystkie niemowlęta w
tym wieku potrzebują nocnego karmienia – nie mówiąc oczywiście, że to jeszcze potrwa –
zasugerowałam, żeby teraz, kiedy Roman jest już ubrany w pajacyk, sama też doprowadziła się
do porządku.

– Bo co?! – fuknęła, obwiązując się ciaśniej paskiem szlafroka. – Może mnie zobaczyć tak,

jak jestem. Ona nie jest moim pracownikiem socjalnym, nie? Nic nie zrobię, dopóki czegoś nie
zjem.

Poszłam przygotować jej śniadanie, zrobiłam to niemal odruchowo. W końcu po to tu byłam,

żeby dbać o dzieci. Ale kiedy już wetknęłam dwie kromki chleba do tostera i sięgnęłam po
gorącą czekoladę, dotarło do mnie, że naprawdę nie powinnam tego robić. Emma musiała
udowodnić Hannah nie tylko, że jest w stanie zadbać o Romana. Musiała jej udowodnić, że jest w
stanie to robić, nie przestając dbać o siebie. Przecież miała rację, nie poszczęściło się jej, prawda?
Gdyby była moim dzieckiem, byłabym przy niej, pomagając przejść trudny okres. Gdyby to
Riley była w takiej sytuacji, tak właśnie bym postępowała. Dzięki Bogu, tak się nie zdarzyło, ale
powiedzmy, że gdyby to się stało, byłabym przy niej, robiłabym jej śniadanie, wspierałabym ją,
pomagałabym, jak tylko mogę.

Ale to nie był ten przypadek. Emma nie miała wsparcia, na którym mogłaby polegać, kiedy

już opuści mój dom. Będzie zdana na siebie, więc musi się nauczyć, jak przetrwać.

Westchnęłam ciężko, kiedy zaczęło do mnie docierać, jak to się wszystko rozegra. Miałam

dylemat – chciałam jej pomóc, ale zegar tykał nieubłaganie. Aby zatrzymać przy sobie Romana,
musiała udowodnić, że jest w stanie przetrwać bez pomocy. Była obserwowana, a moim
zadaniem było działać w zmowie z tymi, którzy ją obserwują, co znaczyło, że gdyby sprawy
przybrały zły obrót – gdyby doszło do podjęcia decyzji, że nie można jej powierzyć opieki nad
Romanem – ja byłabym częścią procesu podejmowania tej decyzji. Decyzji o rozdzieleniu go z
matką. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czułam się tak rozdarta, jeśli chodzi o
przyjęte pod opiekę dziecko, albo kiedy miałam tak wielki problem emocjonalny z tym, co jest
słuszne i co należy zrobić.

W każdym razie, gdy skończyłam szykować śniadanie, zaniosłam je Emmie. Tymczasem

Roman został ulokowany w swoim koszyku Mojżesza – niespodziance, którą Mike przyniósł dwa
dni wcześniej. „Żeby nie musiał leżeć na górze w swoim łóżeczku, kiedy przyjdzie pora na jego
drzemkę”, wyjaśnił, a ja doskonale to rozumiałam. Co z oczu, to z serca było tu najmniej
pożądane.

– No już, Emmo – pogoniłam ją, kiedy skończyła pierwszą kromkę. – Chodź, rusz się! –

Pstrykała pilotem po kanałach, popadając w bezwład. – Idź na górę, weź prysznic i ubierz się
szybciutko. Możesz sobie nic nie robić z tego, co myśli Hannah, ale mnie nie jest wszystko
jedno. Musisz jej pokazać, że potrafisz dać dobry przykład swojemu dziecku, a przesiadywanie
przed telewizorem w piżamie jak dla mnie do takich rzeczy nie należy. No już, weź swoją
grzankę i idź się ogarnąć.

Znowu fuknęła, co mi przypomniało, że w normalnej sytuacji byłaby teraz w szkole i

prawdopodobnie fukałaby, że musi siedzieć na dwóch z rzędu lekcjach matematyki.

– Dobry przykład? – prychnęła. – Przecież on nie ma nawet dwóch miesięcy! Chyba jeszcze

nie będzie mnie naśladować, co? Jezu!

Co powiedziawszy, wyszła ostentacyjnie, na domiar złego trzaskając drzwiami tak, że aż

podskoczyłam. Spodziewałam się, że nagle obudzony Roman zacznie płakać, ale on najwyraźniej
był przyzwyczajony do hałasu, bo ani drgnął.

Emma wciąż była na górze, gdy piętnaście minut później w progu stanęła Hannah,

przedstawiając sobą modelowy obraz uśmiechniętej profesjonalistki.

– Dzień dobry, Casey – powiedziała radośnie, kiedy wpuściłam ją do środka. – O rany, jak tu

ciepło po tym ziąbie na zewnątrz. Chyba musiałaś rozkręcić ogrzewanie na cały regulator dla
naszego malucha, co?

Zrzuciła z siebie parkę i weszła dalej, rozglądając się za nim.
– Owszem – przyznałam. – Co prawda nie jest to idealne dla kobiety w moim wieku, ale jak

mus to mus. Kawy?

– Z przyjemnością. Ach! Tu jesteś… Niech no ci się przyjrzę. Jak ci przytulnie w tym

ślicznym koszyku! – Jednym płynnym ruchem wyjęła Romana z jego posłania i odwróciła się z
powrotem do mnie. – A gdzież to się podziewa nasza mała dama?

Nie było w tym nic osobistego, ale naprawdę nie spodobał mi się sposób, w jaki nazwała

Emmę „naszą małą damą”. Tak może mówić pieszczotliwie matka o swojej nastoletniej córce i,
choć nie mnie o tym sądzić, w tym kontekście zabrzmiało to trochę niestosownie. Jakby Hannah
zachęcała ją do odgrywania takiej roli, mimo że to Emma była matką. Drażniło mnie też, że sama
była taka młoda. I choć mogła sobie być najlepszym pracownikiem socjalnym od czasu
wynalezienia krojonego chleba, nie miała własnego doświadczenia w byciu matką. Sprawdziłam
to oczywiście. Co nie znaczyło, że nie może wykonywać świetnej pracy dla Romana, w końcu
niektóre z najlepszych, znanych mi położnych też nie miały dzieci. Tylko zaniepokoił mnie jej
lekko protekcjonalny stosunek do Emmy. No i skłamałam. Nie chciałam po prostu dawać jej
kolejnego powodu, by myślała źle o Emmie.

– Jest na górze i chyba porządkuje uprane rzeczy dziecka – wymamrotałam. – Nastawię

wodę i skoczę jej powiedzieć, że jesteś.

– Świetnie – zgodziła się Hannah, po czym znów zwróciła się do Romana: – No, koleżko, jak

się masz?

Kiedy już pogoniłam Emmę na dół – oczywiście po krótkim nakreśleniu sytuacji –

zostawiłam je same i poszłam zająć się swoim praniem. Byłam właśnie na naszej przeszklonej
werandzie – upragnionej i dobudowanej przez Mike’a wkrótce po naszym wprowadzeniu się do
tego domu – i rozwieszałam pranie na suszarce, gdy usłyszałam, że zamykają się drzwi frontowe.

Zanim wróciłam do pokoju, Emma klapnęła już na sofę, z Romanem na jednej ręce i pilotem w
drugiej, przed włączonym telewizorem. Spojrzała na mnie.

– Powiedziała, że z tobą się zobaczy we czwartek – oznajmiła. – I może do ciebie zadzwoni.

Pewno żeby ci nagadać, co znów robię źle.

– Źle? Powiedziała ci, że coś robisz źle? Co takiego?
Emma naburmuszyła się, wyraźnie nie mając odpowiedzi.
– Nic – przyznała w końcu. – Ale nie musiała. Ja to wiem. Ona myśli, że jestem do niczego.

„To powinnaś robić tak, tamto powinnaś robić inaczej. Musisz go trzymać tak, a nie tak”… I tak
bez końca.

– To nieprawda, Emmo. – Podeszłam i przysiadłam na skraju sofy. – Kochanie, wierz mi, że

to nieprawda. Ona po prostu chce ci pomóc, żebyś się nauczyła, jak najlepiej się nim opiekować.
Najlepiej jak można. Po to tu przychodzi…

– Nie. Ona chce tylko zobaczyć, że się nie nadaję, więc nie wiem, czemu jest taka

nabzdyczona, kiedy się to potwierdza… Powinna się cieszyć!

– Skarbie, wcale tak nie jest. Posłuchaj, naprawdę musisz spróbować dogadać się z Hannah.

Wiem, że ci się nie podoba to całe ocenianie, ale musisz je traktować poważnie. To nie zabawa i
wiesz o tym. To poważna sprawa, więc niezależnie od tego, co myślisz o Hannah, musisz to
traktować poważnie.

Oczy Emmy rozbłysły.
– Po co? – spytała gniewnie. – Jaki w tym sens? Co to niby zmieni? Jasne, że oni go chcą. –

Strzeliła oczami w stronę Romana. – Naprawdę myślisz, że cokolwiek zależy od tego, co zrobię?
– Wydawała się zdegustowana. – Mają za mało dzieci, nie? Powinnaś to wiedzieć. Pewno mają
już jakąś nieszczęsną, smutną parę bez dziecka, która tylko czeka, żeby go dostać. Wiem, jak to
działa. A jeśli ty tego nie wiesz, to nic nie wiesz! – Rozprostowała nogi i wstała z sofy, wciąż
trzymając Romana na ręku. – Wierz mi, Casey, wiem, jak to działa. Oni tylko czekają, żebym
spieprzyła sprawę na tyle, że będą mogli go zgarnąć. – Zdecydowanym krokiem podeszła do
drzwi, ale jeszcze się odwróciła. – Nie jestem głupia!

Dałam jej spokój na dobre dwadzieścia minut. Zrobiłam porządek w pokoju, zbierając rzeczy

Romana w jedno miejsce. Niesamowite, myślałam przy tym, jak małe dzieci potrafią się
rozprzestrzeniać. Teraz to był dopiero początek dzieciństwa, stopniowego wypuszczania macek
różnych rzeczy, sięgających we wszystkie kąty. Potem, kiedy wydaje się, że dom już pęka w
szwach, następuje zmiana – rzeczy zaczynają znikać, zabawki są odkładane na bok, zapasy
plastikowych naczyń i sztućców się kurczą. Dziecięca obecność jest coraz mniej zauważalna,
rajem stają się własne pokoje. A jeszcze później znikają i dzieci. Wyfruwają z gniazda.

Złożyłam kocyk, który Emma rzuciła, idąc do siebie. Czy naprawdę tak myślała? A co

ważniejsze, dlaczego była tego tak pewna? Kto zasiał w jej umyśle ziarno nieufności i sprawił, że
była przekonana o istnieniu spisku? Bo ktoś musiał to zrobić, na pewno.

Ostrożnie weszłam na górę, przypuszczając, że matka i dziecko mogą spać, ale u szczytu

schodów usłyszałam szmer. Zatrzymałam się na podeście, żeby się zorientować, co to za dźwięk.
To była Emma. Mówiła i płakała – słuch mnie nie mylił, rozpoznałam przełykanie łez. A od tego,
co mówiła, serce mi pękało.

– Chciałabym – szeptała – być dobrą mamusią, maleńki. Chciałabym, żebym ja była dobrą

mamusią i żeby twój tatuś nie siedział w więzieniu. Chciałabym mieć dobrą pracę, bo dobre
mamusie tak mają i przyjaciółki, które też mają małe dzieci, żebyś ty też miał małych przyjaciół i
się z nimi bawił. Nie chcę być sama. Nie chcę, żebyśmy byli sami. – Słyszałam, jak go usypia: –
Ciii, malutki. Ciii, śpij sobie teraz. – Potem powiedziała coś, co było prawie niesłyszalne: –
Przepraszam cię. Jestem do niczego i nie wiem, co robić.

W takim razie ja będę musiała wiedzieć. Na palcach wycofałam się na dół.

Rozdział 6

Mój syn Kieron zdobył ostatnio kwalifikacje asystenta nauczyciela w naszej lokalnej szkole

podstawowej. Razem ze swoją dziewczyną Lauren wyprowadził się z domu jej rodziców i teraz
wynajmowali mieszkanko niedaleko od nas. Lauren nadal miała dwie prace: dzieliła swój czas
między salon piękności a uczenie dzieci tańca, Kieron natomiast cieszył się pełnym etatem w
swojej nowej pracy w wydziale wspierania edukacji.

Przypomniałam sobie, że nie dalej jak kilka dni temu opowiadał mi o grupie matek z małymi

dziećmi, którą jedna ze współpracujących z nim osób założyła przy miejscowym kościele.
Słysząc smutek w głosie Emmy, przemawiającej do swojego maleństwa, postanowiłam popytać,
co i jak. Kontakt z innymi młodymi mamami mógł być dokładnie tym, czego jej było potrzeba.

Byłam w pełni świadoma, że Emma jest strasznie samotna, wiedziałam też, że regularnie

pisuje do swojego chłopaka, Tarima. Niemal codziennie wysyłała listy, kupując znaczki i
papeterię z kieszonkowego, które właściwie przeznaczone było na potrzeby Romana. Była to
kolejna sprawa, o której nie poinformowałam Hannah. Emma otrzymywała świadczenia i za te
pieniądze miała kupować mleko dla niemowląt, pieluszki, ubranka i tym podobne rzeczy, ale
nieodmiennie co poniedziałek – który nazywała „dniem wypłaty” – wracała z zakupów z nową
płytą, czasopismem albo koszulką dla siebie. Podejrzewałam też, że w listach wysyła Tarimowi
pieniądze. Chciałam się jednak przekonać, czy ma świadomość, jak ważne jest, żeby pokazała
służbom socjalnym, że wie, które sprawy są pierwszoplanowe, i postanowiłam towarzyszyć jej na
zakupach.

– Zobacz – powiedziałam do niej kilka dni wcześniej, podsuwając niebieską, pikowaną

kurteczkę niemowlęcą. – Może byś to kupiła dla Romana? Będzie w tym świetnie wyglądał i
Hannah na pewno będzie zadowolona, jak go zobaczy.

Podetknęłam kurteczkę pod nos Emmie, która od niechcenia przeglądała wiszące na

wieszaku T-shirty w swoim rozmiarze. Rzuciła okiem.

– Nie – odparła. – Ale cioteczka Casey może mu to kupić, jeśli chce.
– Hm, cioteczka Casey wystarczająco mu już nakupowała, Emmo – wypomniałam

zirytowana. – Może gdybyś mniej wydawała na cholerne znaczki, a więcej na Romana, nie
jęczałabyś tyle, jak on wygląda, kiedy go ubierasz.

Spojrzałam na wózek z dzieckiem, który sama pchałam i nagle ogarnęła mnie złość na

Emmę. Ona tymczasem tylko się uśmiechnęła w odpowiedzi.

– Właściwie – stwierdziłam, kierując rączki wózka w jej stronę – to weź go na chwilę. Mam

trochę spraw do załatwienia. Spotkamy się tutaj o wpół do pierwszej i pójdziemy na lunch.

– Och, Casey! Wiesz, jaki to dla mnie stres, taszczyć się wszędzie z tym cholernym

wózkiem. Nie możesz go wziąć, żebym miała trochę czasu dla siebie?

Zatkało mnie. Prychnęłam, zasuwając zamek kurtki.
– Idę, skarbie. Mam co robić. Widzimy się za mniej więcej godzinę.
I ostentacyjnie wyszłam ze sklepu. „Czas dla siebie”, też coś! Już prawie zapomniałam, co to

jest!

Teraz jednak, po tym, jak słyszałam jej łkanie, czułam się winna. Zadzwoniłam do grupy

matek z dziećmi i poprosiłam o więcej informacji. Spotykały się dwa razy w tygodniu i
najwyraźniej na sesje w czwartki przychodziło bardzo dużo młodych matek z dziećmi.
Odniosłam wrażenie, że będzie to idealne miejsce dla Emmy. Słuchałam, co jeszcze powie mi
kobieta, która to wszystko organizowała, Gemma.

– Jeśli przyjdzie pani z nią na pierwszą sesję, zapraszam na kawę, a ona się w tym czasie

zadomowi.

– Świetnie – powiedziałam. – W takim razie pogadam z Emmą i zobaczę, czy jest chętna.

Mówi pani, że czwartki byłyby lepsze?

– Owszem – odparła i po chwili wahania wyjaśniła: – Wygląda na to, że do czwartku

dziewczyny są już bez pieniędzy, więc nie jest to tak zupełnie bezinteresowne z ich strony.
Dostają za darmo mleko, sok i coś do przegryzienia dla dzieci, a także ile chcą herbaty, kawy,
tostów itepe. dla siebie. W czwartki mamy też system wypożyczania zabawek. Dziewczyny mogą
zabrać dwie albo trzy zabawki do domu i przynieść je na wymianę za tydzień.

– Brzmi wspaniale. Porozmawiam z nią i mam nadzieję, że się spotkamy we czwartek.
Czułam się dużo lepiej, idąc na górę uzbrojona w dobre wiadomości, żeby opowiedzieć o

wszystkim Emmie. Wchodząc do jej pokoju, uśmiechnęłam się. Położyła Romana na kocyku
rozłożonym na podłodze i klęcząc obok, rzucała maliny na jego brzuszek. Roman piszczał z
uciechy za każdym razem, gdy widział, że mama pochyla się, żeby w niego trafić. Emma też się
śmiała i miło mi było, że ma trochę radości.

– Hej, wy tam. Wygląda na to, że się dobrze bawicie.
– Pewnie, że się bawimy, prawda, mój człowieczku? – odparła Emma, nie przerywając

zabawy. – Przepraszam, że byłam taka upierdliwa, Casey. Czułam się po prostu trochę zmęczona
i tyle. I tęsknię za Tarimem. Tak bym chciała, żeby tu był z nami.

– Wiem, kochanie. Naprawdę wiem. – Zastanawiałam się, czy nie jest to okazja, żeby

spróbować wydobyć z Emmy coś na temat Tarima, ale zdecydowałam, że nie. Lepiej załatwić
najpierw sprawę, z którą przyszłam, korzystając z jej dobrego nastawienia. – Będziesz musiała
napisać do niego megadługi list, że czujesz się samotna. Na pewno nie będzie miał nic przeciwko
temu, żebyś sobie ponarzekała, co?

Emma podniosła wzrok i się zaśmiała.
– Myślę, że nie. A nawet gdyby, to raczej nic nie może z tym zrobić, co nie? Wiesz, jeśli go

wkurzę, pewno odpłaci mi tym, że nie zadzwoni albo co. Jemu jest trudno, Casey, siedzi tam
zamknięty i nie wie, co ze mną.

– Co z tobą? – Roześmiałam się. – Że karmisz i zmieniasz pieluchy? – O mało co nie

dodałam, że moim zdaniem, jemu jest łatwiej niż jej. Nie chciałam jednak z niego żartować.
Miałam swoje obawy co do tego chłopaka. Odnosiłam wrażenie, że musi mieć dość silną
skłonność do kontrolowania jej, i trochę mnie to niepokoiło. Zdecydowanie będę musiała wrócić
do tej sprawy, ale na razie musiałam namówić Emmę, żeby dołączyła do grupy. Może dzięki
temu nie byłaby tak zależna od swojego chłopaka.

– Posłuchaj, kochanie – zaczęłam. – Wpadłam na pomysł. Znajoma Kierona prowadzi

wspaniałą grupę młodych mam z dziećmi. Tam jest mnóstwo dziewczyn mniej więcej w twoim
wieku i dzieci w wieku Romana. Myślę, że ci się to spodoba.

– Och, nie wiem, Casey. Nie bardzo się nadaję do grupy. A dziewczyny w moim wieku

zwykle mnie nie lubią. Wszystkim się wydaje, że chcę im zabrać chłopaków czy co – odparła.

– Nie bądź niemądra. Jak można cię nie lubić? – Postanowiłam rozegrać to trochę inaczej. –

Poza tym wyobraź sobie, co pomyśli Hannah? Będzie pod wrażeniem, że sama z siebie robisz coś
dla dobra Romana.

Emma zastanawiała się chwilę, po czym wstała.
– Możesz mieć rację, Casey. Gdybym to zrobiła, to tak, jakbym dała jej w twarz, nie? Nie

miałaby po co tak węszyć, gdybym ruszyła tyłek, co?

Niezupełnie to miałam na myśli, ale niech tam, jeśli to miało skłonić ją do działania.
– No cóż, Hannah w dalszym ciągu będzie musiała cię odwiedzać, skarbie, ale będzie też

musiała odnotować, że wykazujesz inicjatywę i starasz się zrobić coś miłego dla Romana. Poza
tym nigdy nie wiadomo, może się z kimś zaprzyjaźnisz.

– Wątpię. – Emma się skrzywiła. – A w ogóle to nie mogłabym się zakolegować z nikim,

kogo Tarim nie zna. On jest w tym dobry. Potrafi czytać w człowieku jak w książce. Zawsze wie,
kto jest dla mnie odpowiedni.

Musiałam się ugryźć w język, żeby powstrzymać się od komentarza. Może to jeden z tych

przypadków, kiedy trzeba wygrać wiele drobnych bitew, zanim spróbuje się wygrać wojnę. Może
powinnam być sprytniejsza, wykonać jakiś manewr.

– No to postanowione – oznajmiłam. – Zawiadomię Hannah i pójdziemy na pierwsze

spotkanie w czwartek. Nie mogę się doczekać.

Nie myliłam się. Hannah, która wpadła następnego dnia, była pod ogromnym wrażeniem, że

Emma zgodziła się uczestniczyć w grupie, i pochwaliła ją, że tak dobrze sobie ostatnio radzi. Po
skontrolowaniu dziecka i krótkiej rozmowie z Emmą spytała, czy zanim wyjdzie, może zamienić
ze mną dwa słowa. Przeszłyśmy do kuchni na kawę.

– Przejdziemy punkt po punkcie, Casey – wyjaśniła Hannah, wyjmując z torby swój notatnik.

– To nic szczególnego, ale chcę sprawdzić, jak sobie radzi z Romanem. W codziennych sprawach
i emocjonalnie.

Wypytywała o plan dnia Emmy, chciała wiedzieć, czy moim zdaniem zaspokaja potrzeby

Romana itd. Właściwie wszystko było dobrze, dopóki nie spytała:

– A co z tym chłopakiem? Przyznała już, że to on jest ojcem?
Przyglądała mi się uważnie, a ja pokręciłam głową.
– Nie. Wspomina o nim od czasu do czasu, ale nie jako o tacie Romana.
Czułam się trochę niezręcznie, omawiając tę kwestię i nie mówiąc o swoim wrażeniu, że

Tarim steruje Emmą. Jednak, żeby być zupełnie szczerą, przecież nie wiedziałam tego na pewno.
Taka myśl dopiero co przyszła mi do głowy i czułam, że nie byłabym w porządku wobec Emmy,
gdybym zaczęła go oczerniać, zanim nie zrozumiem więcej. Nie zmienia to faktu, że nie bardzo
wiedziałam, co mną kieruje, aby zataić tę rzecz przed Hannah. Czy to dlatego, że chciałam
chronić Emmę, czy może chciałam, żeby zaufała mi na tyle, że byłaby w stanie mi się zwierzyć?
Gdy tylko uświadomiłam sobie, że to drugie, utwierdziłam się w swoim postanowieniu. Emma
musiała widzieć, że jestem po jej stronie, mówiąc teraz o swoich podejrzeniach, mogłabym
wszystko popsuć. Jeśli zdobędę jej zaufanie, będę mogła wpływać na jej wybory pod wieloma
względami, a jeśli chodzi o Tarima, mogło to mieć szczególnie istotne znaczenie.

Nic z tego, oczywiście, nie było zmartwieniem Hannah. Ona miała tylko pilnować, żeby

Roman był szczęśliwy i bezpieczny. I to właśnie Emma wciąż jeszcze musiała udowodnić.
Ucieszyło mnie więc, że Hannah na dziś zamknęła już swój notatnik.

– To wszystko? – spytałam, kiedy wstała od stołu.
– Na razie tak. Daj mi znać w piątek, jak poszło spotkanie w grupie, i będziemy

kontynuować. Być może ograniczę trochę swoje wizyty, jeśli Emma zacznie tam uczęszczać
regularnie.

Emma była zachwycona na wieść, że wizyty Hannah mogą być rzadsze i wprawiło ją to w

dobry nastrój na resztę dnia. Kiedy ułożyła Romana do snu, postanowiłam jeszcze raz poruszyć
temat Tarima. Mike wyskoczył po rybę z frytkami na kolację, a Emma pomagała mi smarować
chleb i nakrywać do stołu.

– Och, mam nadzieję, że nie zapomni polać octem w smażalni, Casey. Wtedy ryba jest dużo

smaczniejsza, niż kiedy się to robi w domu.

Roześmiałam się, bo uświadomiłam sobie, że mnie przyszło do głowy to samo.
– Wiem. Czy to nie dziwne? – Po czym najswobodniej, jak tylko umiałam w tej chwili,

spytałam: – Myślałaś już, co zrobisz, kiedy Tarim wyjdzie?

Emma odwróciła się i spojrzała na mnie podejrzliwie.
– O co ci chodzi?
No to mamy budowanie zaufania, pomyślałam cierpko.
– Bo na pewno będzie chciał zobaczyć Romana, prawda? – rzuciłam. Zauważyłam, że Emma

zaczerwieniła się, odwróciła wzrok i zaczęła nerwowo zagryzać wargę. – Posłuchaj, skarbie. To
nie moja sprawa, ale domyślam się, że on jest tatą. Widziałam zdjęcie przy twoim łóżku i są do
siebie podobni. Z tym, że jak powiedziałam, to nie moja sprawa, więc jeśli nie chcesz nikomu o
tym mówić, potrafię to zrozumieć. Bałabyś się, że mogą go oskarżyć, tak?

Emma skinęła głową.
– Casey, nie powiem tego nikomu. Nie powiem i koniec. Wystarczy, że się domyślasz. Tarim

nie może wiedzieć, że ci powiedziałam. To nie jest jego wina. Wiedziałam, co robię, i nikt mnie
do niczego nie zmuszał.

– Rozumiem, kochanie, i wiem, że to trudna sytuacja, ale niezależnie od tego, czy Tarim jest

tatą, czy nie, jeśli ma odgrywać rolę w życiu Romana, służby socjalne będą w końcu musiały się
o tym dowiedzieć.

– Nie rozumiem po co! – wykrzyknęła Emma i widziałam, że zaczyna mieć dość. – Oni

muszą tylko wiedzieć, że potrafię się opiekować swoim dzieckiem. Cała reszta to wyłącznie moja
sprawa.

– Teraz to prawda, Emmo. Próbuję ci tylko powiedzieć, że mogłoby zadziałać na twoją

korzyść później, jeśli zobaczyliby, że jesteś otwarta i szczera. Ale nie martw się na zapas, skarbie.
Poradzimy sobie, jak przyjdzie pora.

Odetchnęłam z ulgą, widząc, że moje słowa trafiają do niej i że się już nie denerwuje. Dramat

zażegnany, więc zajęłam się przygotowywaniem gorącego picia, a Emma poszła na górę, zajrzeć
do Romana. Otworzyłam dyskusję, ale jasne było, że nie jest jeszcze gotowa zwierzyć mi się ze
swoich planów na przyszłość.

W rzeczywistości byłam rozdarta. Część mnie miała świadomość, że Emma działała, wiedząc

doskonale, iż jej zapleczem jest Tarim i że regularne rozmowy z nim i listy trzymały ich razem i
pomagały jej zachować równowagę. Chociaż nie znałam jej dobrze, wiedziałam dość, żeby
zdawać sobie sprawę, że to pod jego wpływem siedziała w domu z dzieckiem. Inne nastoletnie
mamy awanturowałyby się, że nie mają czasu wychodzić z przyjaciółmi, ale nie Emma. Ona
chciała, żeby Tarim wiedział, że naprawdę czeka na niego.

Druga część mnie nie mogła tego ścierpieć. Potrafiłam sobie wyobrazić, że gdyby Tarim nie

siedział w więzieniu, byłaby to bardzo niezdrowa, oparta na kontroli relacja. Ale co mogłabym
zrobić? Powiedziałam sobie, że skoro on jest daleko, żadna krzywda się nie dzieje, a ja w gruncie
rzeczy wydobywam z Emmy to, co najlepsze. Miałam tylko nadzieję, że nie przyjdzie mi
żałować swojej decyzji, że pozwoliłam, aby to trwało.

Rozdział 7

Chyba nic dziwnego, że przy Romanie, potrzebującym opieki na okrągło i Emmie, takiej

młodziutkiej i bezbronnej, następne dwa tygodnie przemknęły niedostrzegalnie w chmurze talku
dla niemowląt. Nic też dziwnego, że moje pole widzenia tak bardzo się zwęziło, skoro dni mijały
głównie na karmieniach, drzemkach, praniu, regularnych wizytach Hannah i staraniu się o
utrzymanie Emmy na dobrej drodze.

– Czy ja nie pomyliłam domów?! – spytała Riley, która wpadła na kawę w następny

czwartek. – Czy tu naprawdę mieszka pani Casey Watson? – Rozglądała się wstrząśnięta i
zdumiona. – Nic – stwierdziła, zaglądając do kuchni i dalej, do salonu. – I tu nic. Nie,
zdecydowanie pomyliłam domy.

Pokręciłam głową, podnosząc Jacksona, żeby go przytulić.
– Nie mam bladego pojęcia, o co twojej matce chodzi – powiedziałam do niego.
– Światełka! – wyjaśniła Riley. – Dekoracje! Drzewka! Jest pierwszy tydzień grudnia, a tu

jeszcze nic nie gotowe. To jakiś rekord, mamuś. Tak jest.

Poza wychodzeniem do skrzynki pocztowej, Emma po raz pierwszy, odkąd u nas mieszkała,

tego ranka wyszła beze mnie i sama poszła na spotkanie grupy matek z dziećmi, co było ważnym
osiągnięciem. Tak samo jak to, że po raz pierwszy, odkąd u nas mieszkała, miałam dom tylko dla
siebie.

– Bardzo zabawne – stwierdziłam, idąc za Riley do kuchni, żeby nam zrobić kawę. – Jeśli

chcesz wiedzieć, to planujemy z tatą iść po choinkę w ten weekend. A dekoracje są zniesione na
dół, tylko jeszcze nie powieszone. Ale będą. Chociaż masz rację – przyznałam. – Jestem do tyłu
ze wszystkim. I tak rzadko cię widuję, maluchu – zakończyłam, sadzając Jacksona na kuchennym
blacie.

Faktycznie, zobaczyć go było nieoczekiwanym prezentem od losu – normalnie byłby w

żłobku, ale ponieważ dwie opiekunki były na zwolnieniu z powodu grypy żołądkowej, podjęto
trudną, choć prawdopodobnie rozsądną decyzję, aby poprosić tych rodziców, którzy mogą, o
zatrzymanie dzieci w domu. Zaczęłam rozpinać jego płaszczyk, zachwycając się, jak szybko
rośnie. Niedługo kończył trzy lata i ani się obejrzymy, jak pójdzie do szkoły, tak samo jak Levi,
co przyjmowałam z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony, to dobrze dla Riley – będzie mogła
naprawdę zaangażować się w opiekę zastępczą – ale z drugiej, jak ten czas leci…

– Dam radę – powiedziałam. – Tak czy inaczej, w końcu dam radę. Nie do wiary, jak szybko

się zapomina, że małe dziecko pochłania tyle czasu.

– Dwoje dzieci, nie zapominaj – podkreśliła Riley. – Opiekujesz się nimi obojgiem, mamuś.

Nie zapominaj o tym. A swoją drogą, jak tam Emma? Lepiej sobie radzi?

– Zdecydowanie. Naprawdę w nią wierzę – zapewniłam, być może z odrobinę większym

naciskiem, niż chciałam. W końcu nie mówiłam do Hannah, prawda?

Riley wiedziała, jaka jest sytuacja. Westchnęłam niemal odruchowo. Nieważne, czy Emma

zda egzamin przed Hannah i służbami socjalnymi śpiewająco. Wciąż miała do przejścia następny
etap, prawda? I tak mało emocjonalnego wsparcia po drodze, oprócz podejrzanego chłopaka,
obecnie w więzieniu. To będzie trudny etap, w porównaniu z sytuacją, w jakiej znajdowała się
teraz. Uśmiechnęłam się smutno do Riley, stawiając Jacksona na podłodze i wieszając jego
płaszczyk na oparciu krzesła.

– Choć gdy się pomyśli o ich przyszłości… – mówiłam dalej. – Cóż, widzę same przeszkody.

Mam tylko nadzieję, że będzie mieć siłę je pokonać. Jest po prostu taka młodziutka. Do tego

wiadomo, że ten chłopak czai się za kulisami. Nawet go nie widziałam, a już się martwię, co to
będzie. Nie najszczęśliwsza sytuacja, żeby się urodzić, co? Mieć za tatę skazanego dilera
narkotyków.

Riley pokiwała głową.
– Ale kto wie? Może dzięki temu coś z niego będzie, nie mogłoby tak być? W każdym razie,

jeśli się okaże, że to on jest tatą. Może to go przekona, żeby się ogarnąć i wziąć
odpowiedzialność. Wiesz, kiedy ma wyjść z więzienia?

– Nie. I Maggie też nie wie. Po prostu, jeszcze nie.
I oby ten stan trwał jak najdłużej, pomyślałam. Miałam mało danych, ale przeczucie mówiło

mi, że kiedy ten dzień nadejdzie, sprawy mogą się dużo bardziej skomplikować.

Tylko że, zaprzątnięta jednocześnie Tarimem i Bożym Narodzeniem, być może straciłam z

oczu stan emocjonalny Emmy. Do tej pory pozostał jeden temat, który nigdy nie pojawił się w
moich rozmowach z Emmą – jej matka i rola, jaką odgrywała w jej życiu. To było w porządku.
Jeśli dziecko nie chce rozmawiać o swojej rodzinie, niech tak będzie. Chociaż zawsze jasno
dawaliśmy do zrozumienia, że z chęcią go wysłuchamy, nie do nas należało wypytywać je o te
sprawy ani oficjalnie mu doradzać. Nasze zadanie polegało na zapewnieniu mu opieki, koniec i
kropka. Oczywiście jednak czasami, pod wpływem rodzinnego zdjęcia czy jakiegoś
wspomnienia, zaczynała się rozmowa i dziecko chciało nam o tym opowiedzieć – w takim
wypadku naturalnie troska o nie obejmowała wysłuchanie jego problemów i pomoc w
znalezieniu sposobu poradzenia sobie z nimi. Oznaczało to również uczciwe postawienie sprawy,
że jeśli słyszeliśmy o rzeczach mogących wymagać działań prawnych, podejmujemy je. Jeśli
dziecko wyznało, na przykład, że było wykorzystywane, mówiłam jasno, że tym, co mi
powiedziało, będzie musiało podzielić się z ludźmi, którzy mogą pomóc. Nie zawsze kończyło
się to tak dobrze, jak można by sobie życzyć. Jeżeli, na przykład, dorosły czy dorośli kazali
dziecku przysiąc, że będzie milczeć, poczucie, że doniosło, może być dla niego równie
traumatyczne co samo wykorzystywanie.

Nie wydawało mi się, aby dotyczyło to Emmy, ale oczywiście wiedziałam, że jej stosunki z

matką zostały zerwane. A że nic tak nie kieruje myśli ku rodzinie, jak zbliżające się Boże
Narodzenie, więc moje myśli krążyły wokół mamy Emmy i tego, co mogło się tam wydarzyć. Ze
względu na charakter naszej pracy Mike i ja od dawna spędzaliśmy Boże Narodzenie w gronie
obejmującym również dzieci, które nie znały radości świąt z własną rodziną, albo jeśli w ogóle
takie święta miały, to radość niweczyło wykorzystywanie czy obojętność. Justin, pierwsze
dziecko, jakie trafiło pod naszą opiekę zastępczą, obecnie postawny chłopak w wieku
siedemnastu lat, nadal spędzał z nami Boże Narodzenie co roku. Zazwyczaj świętowaliśmy u
Riley, ponieważ miała małe dzieci, ale w obecnej sytuacji postanowiliśmy, że coroczne rodzinne
przyjęcie odbędzie się w naszym domu. Nie mogłam się doczekać. Nie ma to jak mieć koło
siebie malutkie dziecko w święta.

Najwyraźniej jednak nie wszyscy podzielali moje odczucia i w pewien zimny poranek, jakoś

tak w połowie grudnia, Emma i ja miałyśmy się o tym przekonać. Zapanowała już trochę bardziej
świąteczna atmosfera. Nie było jeszcze śladu śniegu, choć z pewnością temperatura spadła
wystarczająco. Kiedy wystawiłam głowę na zewnątrz, żeby zabrać mleko spod drzwi, zdawało
mi się, że może jednak spadł śnieg, bo cały ogród pokryty był srebrzystobiałym szronem. Trochę
później przyniesiono pocztę, która wpadła z przyjemnym, ciężkim odgłosem, kiedy akurat
sprzątałam po śniadaniu, a Emma poszła do salonu przewinąć Romana. Robiła tak stale, odkąd
stanęła choinka, ponieważ uwielbiał przyglądać się drzewku – u mnie lampki świeciły przez cały
dzień, jakżeby inaczej.

Poszłam do holu, ciekawa, ile przyszło świątecznych kartek. Kilka dni wcześniej spędziłam

miły wieczór, pisząc swoje, i teraz wypatrywałam wieści od starych przyjaciół. Miałam
urozmaicone życie, jeśli chodzi o pracę, i miło było utrzymywać kontakt ze wszystkimi ludźmi, z
którymi pracowałam.

Stertę korespondencji stanowił typowy zbiór kopert – kartki świąteczne, rachunki, śmieci

reklamowe i ulotki. Ale sortując je, aby wyjąć na wierzch kartki do przeczytania w pierwszej
kolejności, zauważyłam, że jedna jest adresowana do Emmy. Nie było nic niezwykłego w tym, że
Emma dostała list, jako że przychodziły do niej prawie co drugi dzień, odkąd była u nas (Maggie
nie widziała w tym problemu), ale ten był inny – na kopercie nie było stempla więziennej poczty.
Czyli ten list nie był od Tarima. Ciekawa byłam, kto mógł go wysłać. Jak w przypadku
wszystkich naszych podopiecznych, ważne było monitorowanie, z kim się kontaktują.
Przyjrzałam się kopercie. Pismo było drobne i z zawijasami, schodzące ukosem w dół, dość
charakterystyczne – coś mi mówiło, że wyszło raczej spod ręki osoby starszej niż młodszej.

– List do ciebie, skarbie – powiedziałam, wchodząc z naręczem kopert do salonu.
Emma klęczała przy macie do przewijania i zapinała zatrzaski kaftanika Romana. Nabierała

wprawy, jej ruchy były pewniejsze i swobodniejsze.

– Naprawdę? – Odwróciła się do mnie z uśmiechem, zamiatając przy tym końskim ogonem.

Pomyślałam, że jej włosy wyglądają lepiej niż w początkowym okresie osłabienia. Jej cera
również wreszcie zaczęła nabierać kolorów.

Podałam jej list. Nie był gruby – najwyżej dwa arkusiki, a może tylko jeden. I nie była to

kartka świąteczna, bo zawartość koperty nie była dość sztywna.

Niemniej jednak Emma sprawiała wrażenie, jakby myślała, że może to być kartka.
– O mój Boże! – ucieszyła się, wpatrując się w kopertę. – O mój Boże, to od mamy, Casey!

Cholera, od miesięcy… – Oddarła róg klapki koperty. – Tyle miesięcy. Założę się, że to na
Gwiazdkę. Założę się, że to kartka na święta albo trochę kasy czy coś w tym rodzaju! – Oddarła
całą klapkę i zaczęła wyciągać zawartość.

– To miło – stwierdziłam, klękając obok i łaskocząc brzuszek Romana.
– Zawsze tak robi – zastrzegła Emma. – Po każdym z tych swoich epizodów. Mówi, że

przeprasza i takie tam…

Milkła stopniowo, rozkładając kartkę papieru wyjętą z koperty.
Nie wiem, czy wierzę w szósty zmysł – raczej nie – ale kiedy zaczęła czytać, ogarnął mnie

nagły lęk przed tym, co może tam być napisane. Nie miałam po temu powodu… Nawet jeśli
różnie między nimi bywało, to przecież było Boże Narodzenie. A w Boże Narodzenie ludzie
czasami stają się lepsi, przynajmniej na chwilę… Albo przynajmniej mają poczucie winy, że nie
stali się lepsi. I biorąc pod uwagę ich historię, być może matka Emmy miała teraz jeden ze
swoich dobrych okresów, a niezależnie od krzywd, jakich bez wątpienia doznały i jeszcze
doznają, dzieci zawsze wierzą. Prawie nigdy nie przestają mieć nadziei.

Tylko że ja już to przerabiałam z innymi dziećmi i być może dlatego teraz miałam to dobrze

mi znane poczucie, że serce podeszło mi do gardła.

I gdy tylko zobaczyłam, jak zmienia się wyraz twarzy Emmy, jak z zachwytu przechodzi w

rozpacz, wiedziałam, że przeczucie mnie nie myliło, choćbym nie wiem jak chciała, żeby było
inaczej.

– Co tam jest, skarbie? – spytałam łagodnie, ale była zbyt pochłonięta czytaniem, aby mnie

usłyszeć. Patrzyłam, jak twarz jej się ściąga, i widziałam łzy wzbierające w oczach. –
Kochanie… – przynagliłam.

Emma odwróciła się do mnie i drżącą ręką podała mi list.
– Masz – powiedziała łamiącym się głosem. – Sama przeczytaj. Suka! Pieprzona suka! –

Wstała, zostawiając gruchającego Romana na dywanie i podeszła do okna, ze złością ocierając

łzy. – Dlaczego, Casey? Dlaczego ona mnie nienawidzi?

Zdążyłam już przeczytać pierwszą linijkę. „Pewnie wydaje ci się, że taka jesteś sprytna, co?”

Oderwałam wzrok od Emmy; zbierałam się w sobie, żeby przeczytać resztę. I być może Emma
miała rację – to, co widziałam, można by określić jedynie jako list nienawiści, i serce mi pękało,
że matka może pisać w ten sposób do swojego dziecka.

Droga Emmo!
Pewnie wydaje ci się, że taka jesteś sprytna, co?
Zostawiasz mnie, kiedy cię najbardziej potrzebuję, bo wolisz ode mnie tego sukinsyna i jego

pomiot. Myślisz, że możesz mnie tak po prostu opuścić, a potem przysłać socjalnych i żebrać,
żebym cię wzięła z powrotem? Co to, to nie. Nie tym razem, dziewczyno. Naprawdę przegięłaś.
Kończę z tobą, a na myśl, że jesteś matką, ogarnia mnie pusty śmiech! Nie nadajesz się nawet do
podcierania temu dzieciakowi dupy!

Ale nie martw się, Emmo, nie będziesz go mieć długo. Socjal zabierze ci go, ani się obejrzysz,

kiedy przekonają się, jaka jesteś bezużyteczna. Moja w tym głowa, pójdzie do opieki i już go
nigdy nie zobaczysz. W ten sposób możesz sobie dalej zgrywać dorosłą z tym ćpunem dilerem.
Następny list, jaki dostaniesz, będzie pewnie adresowany do celi obok jego. Czy to nie kupa
śmiechu? Tak czy inaczej, pieprzę ciebie i twojego bachora. Byłaś dla mnie kamieniem u szyi od
dnia, kiedy się urodziłaś.

Mama
Musiałam głęboko odetchnąć, kiedy składałam list. Spojrzałam na Emmę i uświadomiłam

sobie, że wstrzymywałam oddech. Patrzyła na mnie, jak przypuszczam, czekając na moją reakcję,
więc zareagowałam. Uśmiechnęłam się do niej blado.

– Chcesz o tym pogadać, skarbie? – spytałam.
– A o czym tu gadać? – odpaliła. – Myślę, że wyraziła się jasno. Oto, Casey, moja matka.
Podniosłam wierzgającego Romana i umieściłam go w koszyku Mojżesza, razem z

grzechotką króliczkiem.

– Chodź – zwróciłam się do Emmy, siadając na sofie i poklepałam miejsce koło siebie. –

Usiądź na chwilę i zastanówmy się nad tym. Wydaje mi się, że twoja mama jest bardzo zła na
kogoś albo na coś, ale nie wierzę, że nie będzie żałować tego wszystkiego, co napisała.

Emma, szlochając teraz na całego, usiadła ciężko koło mnie. A kiedy podwinęła nogi i oparła

głowę na rękach, naprawdę uderzyło mnie, jaka jest młodziutka.

– Ona nie będzie żałować, Casey – oznajmiła, podnosząc głowę. – Nigdy nie żałuje. Może

zapomnieć i nigdy do tego nie wracać, ale żałować? Nie, to nie w jej stylu. Nie jest szczęśliwa,
dopóki kogoś nie zdołuje.

– To znaczy, że mówiła już wcześniej coś takiego? – spytałam. W swoim życiu widziałam już

wszystko, ale pewne rzeczy pozostawały niezmienne, na przykład to, jak mnie oburzało, że
matka może w taki sposób ranić swoją córkę.

Emma pociągnęła nosem, po czym roześmiała się nieprzyjemnie.
– To jeszcze nic, wierz mi! Nie wiem, co ci powiedzieli, ale ona jest chora na głowę.
– Chodzi ci o to, że jest chora psychicznie?
Głos Emmy był pełen goryczy.
– Żeby tylko! Nazywa to depresją i ma na to tabletki i wszystko, ale jak tylko się lepiej

poczuje, przestaje je brać i mówi, że już ich nie potrzebuje. Nawet oskarża doktora, że chce ją
otruć i takie tam. Wtedy to już są kompletnie Zwariowane melodie. – Wskazała głową list, który
wciąż trzymałam w ręce. – Pewno teraz nie bierze pigułek. Rzygać mi się chce od tego, Casey.
Zawsze taka była, od początku.

Nie dziwiło mnie, że miała tego dość. Jasne było, że nie mogła się pogodzić z

bezprzykładnym okrucieństwem matki, tak samo jak ja. Otarła oczy wierzchem dłoni.

– Czasem zapominała nawet, że ja w ogóle istnieję. Przepadała gdzieś na całe godziny i

zapominała kupić jedzenie i co tam jeszcze. Potem, jak całymi dniami błagałam ją, żeby wzięła
swoje tabletki, nagle wydawała wszystko, co miałyśmy, do ostatniego pensa, na nowy telewizor
albo superrower dla mnie czy coś w tym rodzaju. – Odwróciła się twarzą do mnie. – Mówię ci, to
wariatka!

Słuchałam w rosnącym zdumieniu. Co za dzieciństwo miała Emma! Jak trudno musiało się

jej dorastać na tej egzystencjalnej huśtawce. Jakim to dożywotnim wyrokiem musiało być – a
właściwie wciąż było – mieć matkę, której życiem rządziły nawroty depresji.

– No tak, przynajmniej wiesz, że to choroba, kochanie. Zdaję sobie sprawę, że to musi wciąż

boleć, i Bóg jeden wie, jak bym się czuła na twoim miejscu, więc miejmy nadzieję, że wróci do
zdrowia, i to szybko.

Emma wstała, a wyraz jej twarzy zdawał się mówić, że już to słyszała niejeden raz.
– Nie będę czekać z zapartym tchem – powiedziała bezbarwnym głosem, po czym spojrzała

na Romana, teraz śpiącego mocno w koszyku Mojżesza. – Mogę wziąć prysznic, póki jest
spokojny? – Westchnęła, jakby poddając się losowi. Nagle sprawiała wrażenie steranej życiem.
Zastanawiałam się, czy jej matka wyobrażała sobie, jak jej list podziała na Emmę. Czy myślała
na tyle jasno? Czy w ogóle myślała?

– Oczywiście, że możesz, skarbie – zapewniłam. – Idź, weź prysznic. Zajmę się nim, jeśli się

obudzi.

Patrzyłam, jak idzie, widziałam pochylone pod ciężarem przygnębienia wąskie ramiona i

ważyłam w ręce pojedynczą kartkę tandetnego papieru. To było potworne. Musiałam się
dowiedzieć dużo więcej o historii tej biednej dziewczyny. Zaraz, zaraz, pomyślałam, jak to się
stało, że jej matce dano nasz domowy adres? Odczekałam pięć minut i zadzwoniłam do Johna
Fulshawa.

Rozdział 8

Styczeń nie jest moim ulubionym miesiącem. Zresztą, kto go lubi? Ten przygnębiający zjazd

po Bożym Narodzeniu i Nowym Roku, ten ponury miesiąc, który spokojnie można by odwołać
razem ze zdejmowaniem świątecznych dekoracji po Trzech Królach. Gdybym to ja rządziła
światem, dumałam sobie podczas krótkiej jazdy samochodem do Kierona, zadekretowałabym, że
wszystkie światełka zostają przynajmniej do zmiany czasu na letni.

Ale to nie krótkie dni i długie noce tak mnie martwiły, tylko Emma, która nie uśmiechnęła się

od świąt. Gdybym nie wiedziała, że jej problemy są zbyt wielkie, aby je załatwić doraźnymi
środkami, zamówiłabym jej przez Internet lampę do fototerapii. Była połowa stycznia i grupa
matek z dziećmi znów się spotykała, ale nie byłam w stanie namówić Emmy, żeby tam poszła,
albo żeby przynajmniej pojechała ze mną do Kierona. Bliska byłam zaproponowania, że wezmę
dziecko ze sobą, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam, bo chociaż wiedziałam, że ten czas
prześpi (albo spędzi go z laptopem, co bardziej prawdopodobne), i tak nie powinnam tego robić.
W końcu powiedziałam, że wrócę za jakąś godzinę, zasugerowałam, żeby może napisała do
Tarima, i zostawiłam ją z małym Romanem.

– Nie miałabym jej tego za złe – powiedziała Lauren, wychodząc z mieszkania niedługo po

moim przyjściu. Szła poprowadzić pierwszą w nowym roku lekcję tańca, okutana w trzy
wełniane szale, z których jeden był niemal w tym samym odcieniu różu, co jej nos. – W tej sali
kościelnej jest równie zimno jak u nas w domu kultury. – Roześmiała się. – Wykazała się
przenikliwością, decydując się zostać w cieple.

Wiedziałam to, a także nie chciałam naciskać na Emmę, żeby wyszła do ludzi. Widać było,

że wciąż boli ją wspomnienie okrutnych słów matki i nieważne, jak bardzo zapewniała nas, że
wie, że to tylko pijackie gadanie i że przez lata do tego przywykła – jeszcze nie spotkałam
dziecka, które nie pragnęłoby rodzicielskiej miłości czy nie miało nadziei, że któregoś dnia może
trochę jej dostanie. Była też dziwnie milcząca na temat Tarima i korciło mnie, żeby się
dowiedzieć, o co tu chodzi. Nie miałam podstaw do niepokoju – no dobra, nie więcej niż na
początku – ale od dnia, kiedy przyszedł list od matki, Emma stała się mało komunikatywna i
choć z jednej strony cieszyłam się, że wszystko, co robimy, obraca się wokół dziecka, z drugiej
czułam się sfrustrowana, że wciąż dzieli nas mur.

Pogawędki z Kieronem zawsze poprawiały mi samopoczucie. Co prawda wpadłam, żeby się

dowiedzieć, jak mu idzie w nowej pracy, ale zawsze ceniłam właściwe mu, orzeźwiające, czarno-
białe postrzeganie.

– Dużo trudniej z nastolatkami, co? – mądrze skomentował Kieron, kiedy już pożegnał się z

Lauren i zaparzył kawę. – Pamiętam, jak mi to kiedyś powiedziałaś. Utkwiło mi na zawsze.

– Naprawdę? – Uśmiechnęłam się. Mój syn tak jakoś nagle wydoroślał, jego blond meszek

zastąpiła modnie wystylizowana, szorstka szczecina. Z dnia na dzień robił się coraz bardziej
podobny do Mike’a. – A co ja właściwie powiedziałam? Przypuszczam, że wysłuchiwałeś moich
jęków, bo akurat dopuściłeś się czynu nikczemnego, tak?

– Akurat nie. To było, kiedy oglądaliśmy w telewizji program o ucieczkach nastolatków.

Pamiętam, jak powiedziałaś wtedy, że etap nastoletni był najgorszy. Że wszyscy uważają, że
najtrudniejszy jest pierwszy okres z tymi wszystkimi nieprzespanymi nocami, dziecięcymi
histeriami i tak dalej, ale to nieprawda.

Uśmiechnęłam się do niego.
– Tak powiedziałam?

Kieron przytaknął.
– Twierdziłaś, że to trudne, bo w przypadku małych dzieci prawie zawsze potrafisz rozwiązać

ich problemy, a w przypadku nastolatków nie, i że na ogół wszystko, co możesz zrobić, to ich
wspierać w tych problemach.

Nie pamiętałam tej rozmowy, ale nie dziwiło mnie, że Kieron pamięta. Dobry był w

zapamiętywaniu różnych tekstów, bardzo często co do słowa. Nie wątpiłam też, że coś takiego
powiedziałam, i prawdopodobnie umiałabym określić kiedy. Mogło to być, gdy pracowałam jako
pedagog w naszym lokalnym, dużym zespole szkół. Prowadziłam coś, co nieoficjalnie (żeby nie
powiedzieć, niepochlebnie) nazywano „oddziałem” – jak zwykle pełnym osób dorastających z
rozmaitymi problemami rodzinnymi i bytowymi, niedającymi się szybko i skutecznie naprawić.
Był to jeden z powodów, dla których zajęłam się opieką zastępczą. Teraz, w relacji
indywidualnej, mogłam lepiej wspierać moich podopiecznych.

Obecna sytuacja była jednak szczególnie trudna. Roman był wciąż maleńkim dzieckiem i

ponura prawda była taka, że gdyby został odebrany Emmie, nawet by jej nie pamiętał. Bardziej
niż prawdopodobne, że umieszczono by go w jakiejś miłej rodzinie zastępczej i ze względu na
wiek szybko zostałby adoptowany. Tak że to Emma potrzebowała mojego wsparcia, jeśli miano
jej pozwolić zatrzymać go przy sobie. A gdyby jej nie pozwolono – jeśli odebrano by jej Romana
– to co wtedy? Kieron miał rację. Wyraźnie powiedziałam, co uważam za największe wyzwanie
w byciu rodzicem. Ale nie sądzę, aby jakiekolwiek mądre rady mogły mnie przygotować na to,
co zastałam po powrocie do domu, jakąś godzinę później.

Jeszcze zanim włożyłam klucz do zamka w drzwiach frontowych, wiedziałam, że coś jest nie

tak. Niemowlęta mają rozmaite rodzaje płaczu i wszystkie matki szybko się uczą, że każdy z nich
mówi o innej potrzebie. To tak jak u Eskimosów z ich niezliczonymi słowami na określenie
śniegu. Matka szybko przyzwyczaja się do rozpoznawania różnych sposobów, w jakie ich
dziecko stara się komunikować swoje potrzeby, który płacz znaczy „jestem głodny”, który
„jestem zmęczony”, a który „daj mi spokój! Za dużo bodźców! Połóż mnie i pozwól mi poleżeć”.

Znałam charakter krzyku dobiegającego zza mlecznej szyby drzwi. To był płacz dziecka,

któremu jest źle. Ale jednocześnie było w nim coś specyficznego. Maluch wydawał się
wyczerpany długim marudzeniem. Ten rodzaj płaczu podręczniki radzą ignorować nad ranem,
kiedy próbuje się przyzwyczaić dziecko, żeby przesypiało noc. Ale dziecka w wieku Romana
nigdy nie powinno się zostawiać płaczącego w ten sposób. Miał niecałe cztery miesiące,
biedactwo.

Przekręciłam klucz w zamku i wchodząc, zawołałam Emmę. Zasnęła albo czegoś słucha,

domyśliłam się i westchnęłam z irytacją, wiedząc dokładnie, jaki widok mnie czeka, gdy wejdę
do jej pokoju – Emma bez kontaktu, ze słuchawkami w uszach, nieświadoma płaczu Romana
zagłuszanego przez jakąś gwiazdę R&B, obecnie na topie.

Nic dziwnego, że nie uzyskałam odpowiedzi na moje wołanie. Zrzuciwszy płaszcz, ruszyłam

na górę. Ale kiedy weszłam do pokoju Emmy, gdzie faktycznie Roman leżał w łóżeczku i płakał,
Emmy nie było. Wzięłam maleństwo i masując mu plecki, położyłam go sobie na ramieniu, a on
wtulił się w moją szyję, szukając mleka.

– Nic dla ciebie nie mam, słoneczko – wyszeptałam, czując, jak automatycznie ogarniają

mnie gniew i irytacja, że doprowadzono go do tego stanu. Tak właśnie działa płacz małego
dziecka. Budzi sprzeciw. – Gdzie twoja mamusia, co? – spytałam, wychodząc z nim z pokoju.

Jego płacz, choć nie mniej żałosny, stał się w końcu trochę cichszy, bo przynajmniej był

tulony i kołysany.

Teraz jednak, gdy Roman uspokoił się trochę, usłyszałam coś innego – nowy dźwięk. Był to

odgłos torsji i dochodził z łazienki. Dwoma susami przeskoczyłam podest. Drzwi były uchylone i

kiedy do nich dopadłam, natychmiast zrozumiałam się, co się dzieje, zobaczyłam bowiem dwie
stopy w neonowo żółtych skarpetkach. Pchnęłam drzwi, otwierając je szerzej, a wtedy moim
oczom ukazał się widok Emmy klęczącej nad muszlą sedesową, wstrząsanej torsjami, choć
wyglądało na to, że nie bardzo ma czym wymiotować.

– Emmo? – Moją troskę o Romana wyparło współczucie dla niej. – Emmo, kochanie, w

porządku?

W odpowiedzi wydała przeciągły jęk udręki, który przeszedł w atak kaszlu, a potem w

niepowstrzymany, wstrząsający jej ramionami płacz. Ponieważ nie mogłam zajmować się
obojgiem naraz, ściągnęłam z wieszaka dwa duże ręczniki kąpielowe, wrzuciłam je do wanny,
następnie bez ceregieli ułożyłam na nich zdziwionego Romana. Teraz całą uwagę skupiłam na
Emmie, której płacz przeciął kolejny napad torsji. Wymiotowała samą żółcią. Odgarnęłam jej
włosy z szyi, czując lepkość bladej skóry.

– Skarbie, kiedy to się zaczęło? – spytałam zdezorientowana, bo kiedy wychodziłam, nic nie

wskazywało, żeby miała nudności. – Od dawna było ci niedobrze?

Sięgnęła po papier toaletowy, następnie żałośnie pokręciła głową. Papier wydawał się sam z

siebie miąć i zgniatać bez końca.

– Och, Casey – jęknęła Emma. – Wzięłam wagon aspiryny…
– Aspiryny?!
Przytaknęła zgnębiona.
– Przedawkowałam. Po prostu chciałam… Nie mogłam… Ale teraz nie chcę, więc

próbowałam… – Urwała, jakby nie była w stanie mówić dalej. Oczy miała pełne łez. – O Boże,
Casey! Czy ja umrę?

Wezwałam pogotowie i Mike’a – w tej kolejności. Informacje Emmy na temat liczby

połkniętych tabletek były mętne, więc chociaż twierdziła, że zwróciła całkiem sporo –
zastosowała tradycyjną sztuczkę z wodą z solą – nie wiadomo było, ile zdążyło się wchłonąć. A
ponieważ jednym z podstawowych nakazów, jakie pamiętałam ze szkolenia, był ten, że w
żadnym wypadku nie wolno ryzykować, nie miałam zamiaru tego robić, próbując oszacować, ile
to mogło być. Zamiast tego wzięłam plastikową miskę i przemieściłam Emmę z jej stanowiska
przy sedesie na krzesło przy kuchennym stole, aby mieć na nią oko w trakcie przygotowywania
butelki dla Romana.

Roman był już tak wyczerpany, że zasnął w wannie, więc zostawiłam go tam i pomogłam

Emmie zejść na dół. Wiedziałam, że mały niedługo się obudzi z płaczem, a to znaczyło, że
musiałam być przygotowana – wiedziałam, że cokolwiek się wydarzyło, prawdopodobnie
skierują nas do szpitala. Nie pamiętałam dokładnie, jak to jest z przedawkowaniem aspiryny, ale
utkwiło mi w pamięci, że nawet jeśli pacjent na pozór pozbył się większości środka z organizmu,
to i tak konieczny jest pewien okres obserwacji medycznej, co, biorąc pod uwagę porę,
prawdopodobnie oznaczało noc w szpitalu.

Mike zjawił się pierwszy.
– Nigdy nie pada deszcz w tym domu – zażartował cierpko.
Wysłałam go na górę, żeby się przebrał po pracy i przyniósł maleństwo. Wiedziałam, że

muszę jeszcze pozbierać coś na noc i przybory toaletowe dla Emmy, ale to mogłam zrobić, kiedy
Mike zejdzie i będzie karmił Romana. Tymczasem, jak mi podpowiadały resztki wiedzy z kursu
pierwszej pomocy, ważne było, aby nie pozwolić Emmie zasnąć i dopilnować, żeby była
przytomna, choć ani nie był to czas na pogaduszki o niczym, ani ona nie wydawała się mieć na
nie ochoty.

– Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam, naprawdę, w głowie mi się nie mieści – powiedziała,

gdy krzątałam się, wyjmując smoczki ze sterylizatora i usiłując jednocześnie ją obserwować.

Ucieszyło mnie, że miała już trochę lepszy kolor niż w łazience, choć jej skóra wciąż wyglądała
na wilgotną. Ciągle płakała, ale już nie tak rozpaczliwie, po prostu żałośnie lała strumienie łez,
które co chwila wycierała papierowym ręcznikiem kuchennym.

– To jest nas dwie – odparłam, siłą powstrzymując się od zadania jej pytań, które kłębiły się

w mojej głowie. Czy to planowała? Czy tylko czekała na okazję? Bo najważniejszą informacją,
jaką chciałam uzyskać, była odpowiedź na pytanie, skąd wzięła tę aspirynę. My jej nigdy nie
używamy. Tak jak większość osób mających w domu małe dzieci, zarzuciliśmy stosowanie
aspiryny, gdy się okazało, że co prawda w rzadkich przypadkach, ale podanie jej dziecku poniżej
dwunastego roku życia może grozić śmiercią.

Znaczyło to, że Emma albo miała ją od dawna, albo gromadziła w tajemnicy, nosząc się z

wiadomym zamiarem. Była to przygnębiająca myśl – potencjalnie następna puszka Pandory –
sprawiająca, że byłam wściekła na matkę Emmy jeszcze bardziej niż dotąd. Zdawałam sobie
sprawę, że alkoholizm jest chorobą i musi być odpowiednio leczony, ale nie mogłam się oprzeć
myśli, jak bardzo bym chciała zobaczyć „chorą” matkę Emmy, będącą świadkiem tego, co jej
córka właśnie próbowała zrobić.

Ale wyszło na to, że bardzo się myliłam. Bardzo.
– Po prostu chciałam mu pokazać… – mówiła dalej Emma. – Ukarać go. Żeby zobaczył… –

Coraz bardziej podnosiła głos. – A wszystko, co zrobiłam, to… – Znów przerwała, ale nie
musiała kończyć. Wiedziałam, o czym myślała. O swoim dziecku.

Ale co za on? Powiedziała „mu”, „go”.
– Więc chodzi o Tarima? – spytałam.
Jej głos brzmiał teraz twardo.
– A tak. Jasne, że chodzi mi o Taza! Jedyną, kurwa, osobę, na której myślałam, że mogę

polegać! A tu co? Niespodzianka, kurwa. Nie mogę! – Emma skrzywiła się, podczas gdy do mnie
stopniowo docierało, co powiedziała. – O Boże! – Złapała miskę. – Chyba znów będę rzygać.

W tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi i pojawił się Mike. Roman rozkrzyczał się na

nowo. Mike miał rację. W tym domu nigdy nie pada. Tu zawsze leje.

Nie chce mi się nawet liczyć, ile razy odwiedzałam nasze lokalne pogotowie, więc po tym,

jak Emmę zbadano, zapewniono, że nie umrze, i podano jej lek neutralizujący działanie kwasu,
przygotowałam się wewnętrznie na długą i trudną drogę. Nie, nie była umierająca.
Najprawdopodobniej miało się skończyć na płukaniu żołądka na wszelki wypadek. Ale byliśmy
teraz na drodze, z której nie można zawrócić. Ratownicy medyczni – dwaj uroczy faceci, jeden
bardzo młody, drugi przed emeryturą – byli jak zawsze cierpliwi i pełni optymizmu, ale mimo ich
uśmiechów widziałam, że mają świadomość powagi aż nazbyt dobrze znanej im sytuacji.
Wszystko to już widzieli, wszystko nieraz robili, i dlatego mieli świadomość jednej podstawowej
rzeczy – że będzie to bardzo długi wieczór. Gdy już Emma znalazła się pod opieką służby
zdrowia, musiały być przestrzegane procedury i protokoły. A jednak, pomyślałam, ładując się do
karetki z niepocieszoną i bladą czternastolatką, może będzie to przynajmniej początek sensownej
rozmowy między nami.

I nie myliłam się.
– Tak okropnie się czuję, Casey – odezwała się Emma, kiedy karetka zatrzymała się przed

wejściem do pogotowia i ratownicy wyskoczyli, żeby wysunąć rampę. – Mike da radę? No wiesz,
z Romanem? Poradzi sobie sam?

Uśmiechnęłam się do niej.
– Doskonale sobie poradzi – zapewniłam ją. – Czemu, u licha, myślisz, że mógłby sobie nie

poradzić?

Wzruszyła ramionami.

– A bo ja wiem? To chyba… Tak naprawdę, to nie jest męska sprawa, co nie? Niańczenie

dzieci i w ogóle.

Nie bardzo wiedziałam, od czego zacząć. I pewno nie powinnam. Wystarczy podsunąć mi ten

temat, a mam używanie. Dałam więc spokój. Bez wątpienia była to kolejna z absurdalnych prawd
głoszonych przez Tarima.

– Mike jest ekspertem – stwierdziłam kategorycznie – więc nie martw się, dobrze? –

Nachyliłam się w jej stronę, objęłam ją ramieniem, przyciągnęłam do siebie i uścisnęłam. – Teraz
najważniejsze jest, żeby z tobą wszystko było w porządku.

Dało to tyle, że znów zaczęła płakać.
– Gdyby mnie tylko nie olewał – szlochała na mojej piersi. – Teraz wszystko spieprzyłam

zupełnie, prawda?

O ile Emma zaczynała żałować porywczości swoich działań, o tyle ja zaczynałam czuć

chłodny powiew realnego świata, owiewający z coraz większą siłą moje plastikowe krzesełko w
poczekalni pogotowia. Dokładnie wiedziałam, co się teraz wydarzy, znałam każdy krok
procedury. Kiedy po badaniu wstępnym skierowano nas do pokoju zabiegowego na badanie krwi
(aby sprawdzić poziom toksyn), wiedziałam, że następnym krokiem, zważywszy, że była to
próba samobójcza, będzie przyjęcie na oddział i przysłanie uprzejmie skrupulatnej pielęgniarki,
która delikatnie wybada Emmę, dlaczego to zrobiła.

Tymczasem poinstruowałam Mike’a, aby zadzwonił do zespołu kryzysowego pomocy

społecznej. Szpital oczywiście też miał obowiązek ich zawiadomić, ale ze względów prawnych
ważne było, abyśmy sami również złożyli raport. Chodziło o zaznaczenie odpowiednich okienek
w formularzu.

Po nocy na oddziale, na którym funkcje życiowe Emmy będą monitorowane co cztery

godziny, przywita ją ranek, a wraz z nim przybędzie zatroskany pracownik opieki społecznej. I z
wszelkim prawdopodobieństwem natychmiast zgłosi Emmę do ośrodka zdrowia psychicznego
dla dzieci i młodzieży. Tu już nie chodziło o samo postawienie znaczków w okienkach. Dla
opieki społecznej in loco parentis było niezmiernie ważne, aby rzetelnie ocenić jak duże, jeśli w
ogóle, zagrożenie stanowi Emma dla siebie samej. Czy będzie potrzebować leczenia
psychiatrycznego, albo w szpitalu, albo w przychodni, czy też stwierdzą, że nie ma zagrożenia i
będzie mogła wrócić do mnie?

Przedtem jednak sama musiałam przekazać wiadomość różnym osobom. Wychodziłam ze

szpitala o dziewiątej rano z nieprzyjemną świadomością, że następne pół godziny upłynie mi na
rozmowach telefonicznych z Johnem Fulshawem, potem z Maggie, a wreszcie z Hannah i że
wszyscy oni, co zrozumiałe, będą zaniepokojeni.

– Czyli zgłoszą ją do ośrodka zdrowia psychicznego? – spytała Hannah.
– Tak – potwierdziłam. – Myślę, że taki jest plan.
– To dobrze – odparła. Oczywiście musiała być odpowiednio poinformowana. Bo właśnie

ona dokonywała oceny, czy Emma nadaje się na matkę Romana.

Rozdział 9

Następnego ranka obudziłam się z poczuciem winy. Nie tyle z powodu tego, co się stało, ile z

powodu tego, co powiedziałam o tym, co się stało. Wiedziałam, że ten incydent fatalnie odbije się
na raporcie o postępach Emmy, więc w rezultacie bardzo starannie dobierałam słowa. Jej
„wołanie o pomoc” (stereotypowe sformułowanie, ale w tym przypadku trafne) było skierowane
nie do jej matki, a do nieobecnego chłopaka – to jego chciała ukarać, przedawkowując aspirynę.
Jednak nie tak to opisałam. Chociaż wiedziałam, że jest inaczej – albo przynajmniej zdawało mi
się, że wiem – skupiłam się na tym, jak Emma była zdruzgotana po otrzymaniu listu od matki, w
nadziei, że Maggie i Hannah zgodzą się ze mną, że coś tak potwornego mogłoby pchnąć każdą, z
natury wrażliwą nastolatkę w przepaść. Może dzięki temu byłyby bardziej skłonne do
współczucia. I może mniej przekonane, że skoro Tarim pociąga za sznurki – a wyglądało na to,
że to robi – przyszłość Romana z Emmą wymaga poważnego zastanowienia. Wkroczyłam na
niebezpieczny grunt. Przypuśćmy, że przyjmą taki punkt widzenia i pozwolą Emmie zatrzymać
Romana, a następnie chłopak okaże się ojcem z piekła rodem? Jak bym się wtedy czuła? Tak się
nie stanie, powiedziałam sobie surowo. Nie dopuściłabym do tego. Jeśli po jego wyjściu z
więzienia będę mieć choć cień obaw, podzielę się nimi bez względu na konsekwencje dla Emmy.
Pozostawało mi tylko mieć nadzieję, że do tego nie dojdzie.

Kazano mi zadzwonić następnego dnia o dziesiątej, żeby się dowiedzieć, czy Emma zostanie

zwolniona ze szpitala. Poczułam radość i ulgę, kiedy powiedziano mi, że tak. Kiedy
wychodziłam od niej poprzedniego wieczoru, była smutna i wyciszona. Odwiedził ją ktoś z
pomocy społecznej i starano się umówić jej spotkanie w ośrodku zdrowia psychicznego dla
dzieci i młodzieży, ale tymczasem najwyraźniej jej stan uznano za na tyle dobry, że mogła wyjść
ze szpitala.

Cieszyłam się, bo Mike wziął wolny dzień, żebyśmy mogli odebrać ją razem. To nic

wielkiego, ale zaprezentowanie wspólnego frontu było jednym ze sposobów okazania jej
wsparcia. Łatwiej było też wziąć ze sobą Romana. Jednak choć Emma zagruchała do niego,
widziałam, że jej myśli zaprząta co innego. Jej zaczerwienione oczy świadczyły, że niedawno
płakała. Delikatne podpytanie jej, kiedy Mike przedstawiał Romana pielęgniarkom, ujawniło, że
tak – wciąż była zdołowana z powodu Tarima.

– Nie znoszę, kiedy mi to robi – odparła, gdy spytałam ją, jak się czuje. – Nienawidzę go! –

Wygarnęła swoje rzeczy z szafki i rzuciła je na rozgrzebane łóżko, gdzie umieściłam jej różową
torbę. – Wiem, po co to robi. Co z niego za gnojek, Casey! Olewa mnie tyle czasu, jakby
próbował mnie od siebie odsunąć, po to żeby, jak już się odezwie, nawrzeszczeć na mnie, co się
ze mną działo. – Zdumiała mnie ta cudaczna logika, ale Emma rozkręcała się coraz bardziej.
Ledwo zdążyłam otworzyć usta, żeby odpowiedzieć, jak zaczęła od nowa. – Znam te jego gierki.
Zadzwoni, bo w końcu zadzwoni, i się zacznie: „Gdzieś ty chodziła? Z kim się widziałaś?” A
kiedy będę przysięgać na wszystko, że w ogóle nigdzie nie bywam, powie: „Jasne, już to widzę.
Tylko że ja nic o tym nie wiem, co nie? Przecież gniję tutaj”. On mi nigdy nie wierzy, Casey.
Nigdy.

Złożyłam pomięte spodnie od piżamy Emmy i dorzuciłam je do torby. Miałam ochotę

powiedzieć – czy raczej podsunąć jej – co mogłaby na to odrzec. Coś w rodzaju: „A czyja to
wina, kolego?” Ale to by nic nie dało. Zamiast tego poprosiłam:

– No już, daj spokój. To jest po prostu niemądre, kochanie. Powinnaś przekazać mu, że

gdyby zechciał wydać trochę pieniędzy na telefony do ciebie, wiedziałby, co się z tobą dzieje,

prawda? – Ale gdy tylko to powiedziałam, uświadomiłam sobie, że to tak, jakbym się zgadzała z
jego absurdalnym rozumowaniem, ponieważ właśnie mniej więcej podsunęłam Emmie, że
siedzenie w domu i czekanie na jego telefon jest rozwiązaniem, podczas gdy było wręcz
przeciwnie!

Zasunęłam zamek torby i przemyślałam od nowa to, czego pierwotnie nie powiedziałam.
– Kochanie – zwróciłam się do niej. – Wiem, że siedzenie w więzieniu nie jest dla Tarima

przyjemne, ale nie ty go tam wsadziłaś, prawda? On naprawdę nie ma powodu mieć do ciebie
pretensji, nie ma też usprawiedliwienia dla karania cię celowym ignorowaniem twoich telefonów
i listów. Nie zasługujesz na karę, bo nie zrobiłaś nic złego.

Rozejrzałam się za Mikiem i Romanem – wyglądało na to, że całkowicie zaburzyli płynne

funkcjonowanie oddziału, jako że zgromadziło się wokół nich osiem czy dziewięć pielęgniarek.

– Emmo – podjęłam – Tarim musi się nauczyć ci ufać. Nie robisz nic złego, a jeśli on kocha

cię, tak jak mówisz, chciałby, żebyś miała jakieś życie, czekając na jego wyjście z więzienia.
Wiem, że masz Romana, o którym musisz myśleć, ale to nie znaczy, że powinnaś całymi dniami
przesiadywać w domu. To nie jest dobre dla nikogo, a zwłaszcza dla nastoletniej dziewczyny.
Tarim będzie musiał się nauczyć ci ufać, a ty musisz się uniezależnić od jego SMS-ów i
telefonów. Połowa problemu w tym, że on wie, jak bardzo na nie czekasz, i tu cię ma. Chce, żeby
tak było. Pytanie tylko, czy ty naprawdę pragniesz tego dla siebie? Potrzebujesz przyjaciół,
Emmo. Każdy potrzebuje przyjaciół. On może być dla ciebie wszystkim, ale na nim świat się nie
kończy i nie powinien się kończyć. I on musi to zrozumieć… Powinnaś mu się postawić, być
trochę bardziej niezależna.

Posępne milczenie przyjęłam za oznakę, że Emma trawi moje słowa, aczkolwiek niechętnie.

Ciągnęłam dalej:

– Co z tą dziewczyną, z którą mieszkałaś po urodzeniu Romana? Masz z nią jakiś kontakt?

Czemu nie miałabyś znów go nawiązać? Musi ci jej brakować.

Emma świdrowała mnie wzrokiem tak uporczywie, że myślałam, że zaraz wyjdzie z siebie i

objedzie mnie od góry do dołu za mówienie jej, co ma robić czy z kim się widywać. I za
„obrażanie” jej drogiego Tarima. Ale nie. Wetknęła ręce w rękawy kurtki i zmrużyła oczy.

– Kemma? – Zaśmiała się niewesoło. – Myślisz, że chce mi się z nią gadać po tym, jak ona i

jej mama mnie wyrzuciły? Proszę cię! Ona już nie jest moją przyjaciółką.

– Ach, rozumiem… – zaczęłam, ale Emma najwyraźniej jeszcze nie skończyła.
– Wiesz co? Właściwie to masz rację, Casey. Tarim naprawdę myśli, że jestem głupia, tak?

Że będę siedzieć w domu, wychowywać dzieciaka, a on nie będzie nic robić. Jeszcze czego! –
prychnęła. – Nie będę taka. Już nie.

Co powiedziawszy, złapała swoją torbę i szybkim krokiem ruszyła do wyjścia z oddziału.

Zdezorientowany Mike z Romanem i ja popędziliśmy za nią, w biegu przejmując od pielęgniarki
oddziałowej kartę do poradni zdrowia psychicznego.

Zanim dotarliśmy do domu, Emmę opuścił wojowniczy nastrój i z radością zauważyłam, że

wreszcie większość uwagi poświęca Romanowi. Wszystko przebiegało spokojnie, więc Mike
postanowił pójść na popołudnie do pracy.

– Nie ma sensu wykorzystywać bez potrzeby pół dnia urlopu – powiedział – skoro nie jestem

już potrzebny do niańczenia dzidziusia.

Pocałowałam go w policzek, mówiąc, że zobaczymy się później. Nie miało sensu mówić mu,

że to, co mi chodziło po głowie, wymagało, aby właśnie to robił. W każdym razie nie teraz,
zanim nie napije się herbaty.

– Pomyślałam sobie… – mówiłam do Maggie Cunliffe niecałe dwadzieścia minut później. –

Wiem, że ustalaliśmy, że nie będziemy robić planów do czasu, aż zostanie ustalone z całą

pewnością, że Roman zostanie przy Emmie, ale czy musimy czekać? Bo pomyślałam, że może
rozsądnym następnym krokiem byłoby, żebyśmy z Mikiem zostali oficjalnymi opiekunami
Romana. Wiesz, zwykłymi opiekunami, zajmującymi się Romanem na co dzień, żeby Emma
znów mogła podjąć naukę.

– Wy dwoje? – spytała Maggie. – Jesteś tego pewna?
Emma nie mogła mnie słyszeć, bo była na górze i przewijała maleństwo przed ułożeniem go

do popołudniowej drzemki, ale mimo to ściszyłam głos.

– Tak, jestem pewna. Myślę, że ważne jest, żeby wróciła w środowisko szkolne. Naprawdę

się martwię, widząc, jak bardzo jest odizolowana od rówieśników. Z tego, co mi powiedziała i co
przeczytałam, wynika, że już od półtora roku nie chodziła do szkoły, jak należy. Zdaję sobie
sprawę, że częściowo było tak z powodu ciąży, ale tylko częściowo. Wydaje mi się, że głównie
ma to związek z Tarimem, który mówi jej, z kim może, a z kim nie może się zadawać. To nie jest
zdrowe, prawda? Ona musi mieć przyjaciół w swoim wieku, żeby mieć się komu zwierzać. Nie
mówiąc o tym, że potrzebuje pewnego skupienia i rutyny. Jeśli ma być oparciem dla dziecka, nie
mówiąc o budowaniu samooceny, musi mieć własne życie poza tym chłopakiem. A teraz, kiedy
on zniknął na jakiś czas z pola widzenia, wydaje się, że to jest idealny moment, żeby spróbować
to przeprowadzić.

– No cóż, to wydaje się mieć sens – zgodziła się Maggie. – Przynajmniej w teorii. Ale to się

może udać, tylko jeśli Emma odpowiednio do tego podejdzie. Chociaż nie sądzę, żeby dała radę
zdać egzamin końcowy. Nie w krótkim czasie. Ma za duże braki z powodu opuszczania szkoły.
Co nie znaczy, że nie byłoby to dobre, zgadzam się. Z pewnością możemy poszukać dla niej
jakiegoś alternatywnego pakietu edukacyjnego.

– To brzmi fantastycznie! – wykrzyknęłam z entuzjazmem. – Właśnie tego jej trzeba, a jeśli

chodzi o podejście, to po prostu zostaw to mnie. Jak myślisz, jak szybko uda ci się gdzieś ją
umieścić?

Maggie się roześmiała.
– Słyszę twój entuzjazm! Możliwe, że szybko. To nie byłaby zwyczajna szkoła, ale jest taki

ośrodek, nawet całkiem blisko was, i wiem, że zawsze mają tam parę wolnych miejsc. Wiesz co,
daj mi podzwonić. Niedługo się do ciebie odezwę. Może tak być?

Jasne, to brzmiało świetnie. Im więcej o tym myślałam, tym większą miałam chęć załatwić tę

sprawę, ponieważ miałam wrażenie, że dla powodzenia Emmy w kwestii Romana najistotniejsze
było uzyskanie przez nią niezależności od jej chłopaka, który coraz mniej mi się podobał.

Ośrodek, o którym myślała Maggie, był mi znany. Przyjmowano tam dziesięcioro czy

dwanaścioro nastolatków, dzieciaków, które z rozmaitych powodów zostały wykluczone z
głównego nurtu szkolnictwa. Nie brzmiało to może najlepiej – nacechowane emocjonalnie słowo
„wykluczenie” było bardzo pojemne – ale nie było to też zbiorowisko samych nicponiów.
Dzieciaki wypadały z głównego nurtu edukacji z wszelkich możliwych powodów, a jednym z
najczęstszych był ten, że zostawały nastoletnimi matkami. I choć nie było to rozwiązanie idealne
(którym oczywiście byłby powrót do normalnego programu nauczania), było zdecydowanie
lepsze niż nic. Tak bardzo chciałam, żeby Emma miała szansę spędzić choć trochę więcej
swojego krótkiego dzieciństwa, kontynuując naukę i mając kontakt z przyjaciółmi. W dłuższej
perspektywie dałoby jej to dobrą pozycję i – co najważniejsze – pomogłoby pokierować nią, aby
dokonywała lepszych wyborów.

Ku memu zdziwieniu Emma była jak najbardziej za tym, nawet jeśli nie z powodów, na jakie

miałam nadzieję.

– Udało się! – wykrzyknęła radośnie, kiedy dwa dni później Maggie zadzwoniła z

wiadomością, że poczynając od następnego poniedziałku, może chodzić do szkoły cztery dni w

tygodniu. Wiedziałam, że jest cała w skowronkach, ponieważ Tarim w końcu raczył przysłać jej
SMS, ale dobrze było widzieć ją uszczęśliwioną i uśmiechniętą. – Tak! – oznajmiła, wyrzucając
w górę pięść. Złapała Romana i okręciła się z nim szybko o trzysta sześćdziesiąt stopni. – Teraz
dostanę laptop, tak? W dodatku… cztery dni w tygodniu bez pieluch i rzygów! Będę wolna i
znów będę mogła być sobą! Och, dziękuję ci, Casey! Niech cię uściskam!

Pozwoliłam się uściskać, włącznie z maleństwem, przy czym naszła mnie myśl, że nawet

jeśli jej rozumowanie nie było godne pochwały – zwłaszcza w zasięgu słuchu Hannah – to jej
entuzjazm jak najbardziej wydawał się wart podtrzymania.

– Poczekaj – poprosiłam, biorąc od niej Romana, kiedy już uwolniła mnie z uścisku. – Nie

tak szybko, moja panno. Wracasz do domu o czwartej i od tej chwili przejmujesz pełną
odpowiedzialność za swoje dziecko. Chociaż kocham tego malucha – przerwałam i połaskotałam
go – zapowiadam, że będę ci go oddawać.

Emma skwapliwie przytaknęła.
– Och, jasne. Jesteś super, Casey! – Wtem zmarszczyła brwi. – Coś mi przyszło do głowy.

Tam się chodzi w mundurku?

Pokręciłam głową, co przywróciło jej uśmiech.
– Znaczy, że będę potrzebować ciuchów, co nie? Mogę iść na zakupy?
– Być może – powiedziałam, śmiejąc się z jej nowo nabytego entuzjazmu dla edukacji. –

Mogłabym się sprężyć na kilka koszulek i parę dżinsów w sobotę, ale teraz jesteś mamą, moja
droga, więc proszę bardzo, weź Romana. Bo ja muszę się zająć organizowaniem herbaty.

Roześmiałam się znowu, widząc jak Emma tanecznym krokiem oddala się z maleństwem do

salonu i w myślach poklepałam się po plecach. Zdaje się, że przynajmniej udało mi się ją trochę
rozweselić.

– Myślę, że zwariowałaś – powiedział Mike, kiedy w końcu przyznałam się, jaki plan dla nas

uknułam po cichu. Wiedziałam, że prawdopodobnie ma rację. Faktyczny obowiązek opieki nad
dzieckiem spoczywałby wyłącznie na moich barkach, jako że on chodziłby do pracy jak zwykle.
Potrzebowałam całego tygodnia, żeby uświadomić sobie, że mógł mieć rację. Pod koniec
pierwszego tygodnia – tygodnia, w którym Emma każdego ranka pryskała z domu pełna
wiosennej radości, co było całkowitą odmianą – byłam rozbita, zarówno fizycznie, jak i
psychicznie. Mimo że niecałe dwa miesiące temu, pewna siebie, zapewniałam Riley, że jest
inaczej, po prostu zapomniałam, jak wyczerpujące potrafią być małe dzieci. Straciłam rachubę,
ile razy – zanim czwarty dzień dobiegł końca – przysięgałam milcząco solidarność z matkami po
czterdziestce. Byłam rozbita. Nie mówiąc już, że nieco otępiała. Tymczasem Roman stawał się
coraz bardziej absorbujący. Nie tylko sypiał teraz mniej i wymagał, żeby poświęcać mu coraz
więcej czasu, ale też był naprawdę aktywny w ciągu dnia. Mając prawie pięć miesięcy, potrafił
pełzać po dywanie, więc czasy, gdy można go było zostawiać samego, bawiącego się swoimi
stopami, minęły bezpowrotnie. Stawał się coraz bardziej ciekawy otaczającego go świata i łatwo
popadał w frustrację, więc musiałam bezustannie wyszukiwać sposoby, żeby go zabawiać,
oczywiście pomiędzy karmieniem a przewijaniem.

W dodatku mój śliczny domeczek cierpiał tak samo jak ja. Nie wyglądał już na nieskazitelnie

czyste gniazdko – źródło mojej dumy i radości; zaczynał przypominać przepełniony żłobek,
obrośnięty rozprzestrzeniającymi się pędami przedmiotów użytku niemowlęcego. Dobijało mnie,
że sprzątam wokół Romana przez cały dzień. Naprawdę mnie to dobijało. Niemal słyszałam
krzyk moich margerytek stojących na kuchennej szafce.

Jednak Emmie szkoła najwyraźniej służyła. Znów nawiązywała kontakt ze światem – coś,

czego nie robiła od dawna, w każdym razie odkąd miała dziecko. I przez ten pierwszy tydzień
była też uroczo wdzięczna za to, co dla niej robiłam. Po powrocie do domu natychmiast

przejmowała obowiązki w stosunku do Romana, opowiadając z ożywieniem o zajęciach w szkole
i jak bardzo je lubi, okraszając to typowymi dla czternastolatki plotkami w rodzaju „on
powiedział to, ona powiedziała tamto”. Dobrze było jej słuchać i naprawdę się cieszyłam, że ona
się cieszy. W końcu to właśnie powinna robić i tak miło było siedzieć z nią, paplającą przy
kuchennym stole, co przywodziło na myśl drogie mojemu sercu wspomnienia czasów, gdy Riley
i Kieron byli w tym wieku.

Spotkanie w ośrodku zdrowia psychicznego również poszło dobrze. Tak jak się

spodziewałam, choć oczywiście nie mogłam mieć pewności, nie przejęli się zanadto, uznając, że
incydent był jednorazowy, prawdopodobnie wywołany stresem wynikającym z niezwykłej
sytuacji, w jakiej się znalazła. Odnieśli wrażenie, że Emma nie stanowi zagrożenia dla siebie czy
innych, więc z radością na tym poprzestali. Oczywiście ich drzwi pozostawały otwarte na
wypadek, gdybyśmy mieli co do niej jakiekolwiek obawy lub wyczuli, że coś zaczyna się psuć,
ale na razie z chęcią ją wypisali.

To była wspaniała wiadomość. Jednak, cokolwiek się stało czy nie stało, wciąż pozostawał

nierozwiązany ważny problem w postaci dziecka. Jak również drugi problem w postaci Hannah.
Spotkałyśmy się z nią w poniedziałek następnego tygodnia wieczorem. A potem wszystko
rzeczywiście zaczęło się psuć. Nie wiem, czy te dwie sprawy były powiązane – może nie, może
to przypadek – ale w dzień po wizycie Hannah i wszystkich wydawanych przez nią odgłosach
zadowolenia, Emma wróciła ze szkoły po wpół do szóstej.

– Gdzieś ty, u licha, była? – spytałam ją, gdy wreszcie się zjawiła. – Miałaś coś po lekcjach i

zapomniałaś mi powiedzieć, czy co?

Chociaż zadałam jej to pytanie, wiedziałam bardzo dobrze, że nie w tym rzecz. Jej szkoła nie

zapewniała żadnych zajęć pozalekcyjnych, ponieważ przebrnięcie przez normalne kilka godzina
nauki i tak było wystarczającym wyzwaniem dla niektórych uczniów.

Emma, jak to czternastolatka, potraktowała mnie tradycyjnym przewróceniem oczami. Nie

najlepszy wstęp do próby udobruchania mnie. Ale i tak nie wyglądało na to, żeby zamierzała się
w jakikolwiek sposób tłumaczyć.

– Boże, Casey, wcale nie jest tak znowu późno – odpaliła. – Po prostu zasiedziałam się z

paroma znajomymi. Nie możesz wziąć czegoś na uspokojenie?

– Nie. Nie mogę. Masz tu dziecko, które potrzebuje karmienia, zabawiania, kąpieli i

przewijania, a ja mam jedzenie do przygotowania. Naprawdę – mówiłam, idąc do kuchni, a ona
za mną – jestem zawiedziona, Emmo. I to po tym, jak wczoraj zrobiłaś takie dobre wrażenie na
Hannah.

Znów przewróciła oczami, tym razem wzdychając dramatycznie na dokładkę.
– Boże, wiedziałam, że o niej wspomnisz. Po prostu wiedziałam!
Zdawało się, że taki ton będzie dominował w następnych dniach. Kolejnego wieczoru – znów

się spóźniła, nawet jeśli nie tak bardzo, jak poprzednio – dostrzegłam jej naburmuszenie. Gdy
poprosiłam ją, by zmieniła Romanowi pieluchę, i podkreśliłam, że miałam długi i męczący dzień,
usłyszałam:

– Czyżby Casey, królowa opiekunek, nie dawała sobie rady?
Tego rodzaju przygadywanie normalnie spłynęłoby po mnie jak po kaczce. Oczywiście, nie

puściłabym tego płazem i w przypadku dzieci objętych naszym specjalistycznym programem coś
takiego skutkowałoby natychmiastową utratą przywilejów. Ale z pewnością by mnie nie
dotknęło, nie ze strony nadąsanej czternastolatki. Tym razem jednak poczułam się dotknięta –
dowód na to, jak wyczerpująca była dla mnie opieka nad niemowlęciem.

– Owszem, królowa opiekunek doskonale daje sobie radę, dziękuję. Moja panno, czy mam ci

wyjaśnić, o co chodzi? – Krzyknęłam na nią: – Nie podoba mi się, że mnie wykorzystujesz, ot co.

Masz telefon, więc jeśli zamierzasz się spóźnić, byłabym wdzięczna, żebyś z niego skorzystała.
Zajmuję się Romanem po to, abyś mogła zdobyć trochę wykształcenia, a nie żebyś przychodziła i
wychodziła, kiedy ci się podoba!

Widziałam, że Roman ze swojego nowego, wysokiego krzesełka patrzy z niepokojem na

nagłe zamieszanie i z trudem starałam się uspokoić. Moje zdenerwowanie nikomu nie pomagało.
Nawet Emma wydawała się zaszokowana tą niespodziewaną tyradą. Chociaż może nie było to
takie złe. Tego właśnie brakowało jej przez całe życie. Granic. Dobrych, staroświeckich granic.

– Słuchaj – powiedziałam spokojniej – czy mogłabyś teraz, zająć się Romanem? Ja mam co

robić, muszę przygotować podwieczorek, zatelefonować… – A widząc, jak patrzy na mnie
badawczo i myśli, że może ujdzie jej na sucho, dodałam: – I nie myśl, że będę coś takiego
tolerować.

Gdy już oboje byli na górze, a ja ogarnęłam trochę w kuchni, poczułam się mniej

rozdrażniona. Niemniej jednak uświadomiłam sobie, że może dopiero zaczynamy poznawać
prawdziwą Emmę, że ta znerwicowana, nieśmiała i bezbronna nastoletnia matka, którą
przyjęliśmy pod swój dach, stała się taka w wyniku okoliczności. W rzeczywistości był to
dzieciak, któremu przytrafiło się bardzo rozchwiane i krzywdzące dzieciństwo i który w efekcie
stał się być może zupełnie inną osobą – dziewczyną przyzwyczajoną, że nikogo właściwie nie
obchodzi ani nikt się nie troszczy o to, co się z nią dzieje. Nikt, dopóki nie pojawił się Tarim. Co
za ironia, myślałam, ubijając ziemniaki na purée dla Mike’a, że uwięzienie Tarima i mój
entuzjazm dla odzyskania przez nią odrobiny dzieciństwa mogą przyczynić się do tego, że znów
stanie się taka, jaka była. Że wróci do tego, co sprawiło, że znalazła się u nas – dziewczyna, która
sama jest sobie szefem i nie odpowiada przed nikim, a już najmniej przed matką alkoholiczką i
narkomanką. Wobec tego pojawienie się w jej życiu kogoś takiego jak ja, oczekującego od niej
dyscypliny, było zdarzeniem nowym i niepożądanym. Nic dziwnego, że się opierała. Nic
dziwnego, że powodowało to tarcia. Bez wątpienia czekały nas kolejne gry i zabawy…

Potwierdziło się to zaledwie dwa dni później, gdy Emma wróciła ze szkoły o szóstej. Co

gorsza, do tego równania doszedł nowy, podejrzany element – niewątpliwy zapach alkoholu w jej
oddechu.

– Czy ty piłaś? – spytałam, kiedy mijała mnie, żeby wziąć szklankę wody. Nie

odpowiedziała. Uśmiechnęła się tylko, kręcąc głową. – Pytam poważnie, Emmo. – Podeszłam za
nią do zlewu, żeby lepiej się jej przyjrzeć. Jej skóra lekko błyszczała od potu i wyglądała blado. –
Piłaś alkohol? – domagałam się odpowiedzi. – Mów prawdę.

– Och, i co z tego – rzuciła. – Nie należy mi się po całym tym gównie, jakie przeszłam? Tak

czy siak, proszę cię, nie zaczynaj teraz. Naprawdę nie jestem w nastroju.

Uderzył mnie zarówno jej dobór słów, jak i ton. Mogłabym postawić funta przeciwko

pensowi, że dokładnie tak mówiła do niej matka. I to nieraz. A teraz sytuacja się odwróciła.
Fatalnie byłoby, gdyby wskoczyła obiema nogami w buty swojej matki. Nie miałam wyboru,
musiałam wypalić do niej z obu luf.

– Emmo – powiedziałam spokojnym tonem. – Jak śmiesz mówić do mnie w ten sposób? Nic

innego nie robię, jak tylko przez cały dzień dbam o twoje dziecko, wyręczając cię i…

Spojrzała na mnie znad brzegu szklanki zmrużonymi oczami, a potem opuściła szklankę.
– Nie prosiłam cię o to, prawda? Sama chciałaś!
– …i dbam o ciebie – mówiłam dalej, nie dając sobie przerwać – odkąd zjawiłaś się w tym

domu. Dbam o was oboje. I nie będziesz pić, póki jesteś pod moim dachem.

– Ale to wcale nie było pod twoim dachem – odszczeknęła i zaśmiała się nieprzyjemnie. – I

w ogóle, czego się wściekasz? – Teraz zauważyłam, że język jej się plącze. – Płacą ci za to, tak?
Nie robisz tego z dobrego serca!

Byłam tak wściekła na Emmę, że musiałam się czymś zająć, więc wyjęłam maleństwo z

wysokiego krzesełka. Ręce mi się trzęsły i z trudem zebrałam się w sobie, żeby na nią spojrzeć.

– Idź na górę, do swojego pokoju – poleciłam. – Widać, że nie jesteś w stanie zająć się

Romanem. Jutro o tym porozmawiamy. Jazda, idź już.

Przez moment wydawała się kompletnie oszołomiona, ale zaraz rysy jej stwardniały i dalej

piła wodę. I w tym jednym momencie dostrzegłam ogrom zniszczeń w jej oczach. To był jej
teren. Pijana, zła matka. Jadowite języki. Bezmyślne okrucieństwo. To był zdecydowanie jej
teren, a ja nie chciałam do niego przynależeć.

– Proszę, idź do swojego pokoju – powtórzyłam powoli i spokojnie.
Dopiła wodę do końca.
– Pasuje mi! – warknęła, odstawiając z łoskotem szklankę na suszarkę. – Tobie i tak się

wydaje, że to twój dzieciak! Lepiej korzystaj, póki możesz, nie? Bo tego nie wiesz, ale niedługo
wszystko się zmieni. No, tak jest – powiedziała dobitnie, gdy przytuliłam główkę Romana do
swojej szyi. – Bo jego tata wyjdzie lada dzień i zaraz skończy z tym całym gównem, z
odbieraniem mi mojego cholernego dzieciaka.

A potem, zataczając się, wyszła z kuchni, trzaskając drzwiami, i powlokła się ciężko na górę.

Miałam nadzieję, że zaśnie i alkohol z niej choć trochę wyparuje.

W zamyśleniu głaskałam główkę Romana, gapiąc się na kuchenne drzwi. Wyjdzie z

więzienia? Jeżeli była to prawda, to Emma miała rację. Niedługo wszystko się zmieni. Ale było
coś, co jeszcze bardziej nie dawało mi spokoju. Jak to się stało, u diabła, że nic o tym nie
wiedziałam?

Rozdział 10

Emma była skruszona tego wieczoru. Zeszła na dół około ósmej, z podpuchniętymi oczami i

blada. Widocznie zdrzemnęła się i wraz z ustępującym działaniem alkoholu zaczęły ją ogarniać
wyrzuty sumienia. Przepraszała, mówiła, jak bardzo żałuje, że nie może cofnąć tych wszystkich
paskudnych rzeczy, które mi nagadała, następnie ze łzami w oczach zajmowała się potrzebami
Romana przez resztę wieczoru i w nocy. Nie wiedziałam, ile z tego jest motywowane
koniecznością napisania przeze mnie raportu dla Hannah – bo musiała o tym myśleć – ale gdy
minęła sobota i niedziela, kiedy to dokładała wszelkich starań, żeby naprawić sytuację,
pozwoliłam sobie uwierzyć, że żal był szczery.

Tylko że nadszedł następny piątek, było prawie wpół do ósmej wieczorem, a ona znów nie

wróciła ze szkoły. Taszcząc niepocieszonego Romana na ramieniu i usiłując robić wszystko jedną
ręką, snułam refleksje, że nie od razu Rzym zbudowano i to samo odnosiło się do jego małego
imiennika.

Byłam zawiedziona, ale nie zdziwiona przerwami w postępach Emmy. W mojej pracy trzeba

by być skrajnie naiwnym, żeby myśleć, że rozbite dzieciństwo da się łatwo posklejać. W
przypadku takich dzieci na ogół jest to jeden krok w przód, następnie dwa – może nawet trzy – w
tył, zanim nadejdzie szczęśliwy dzień, gdy ta proporcja zacznie się odwracać. Miałam też pełną
świadomość, że tematem, którego Emma bardzo zręcznie unikała od poprzedniego tygodnia, był
Tarim. Tak, niedługo ma wyjść z więzienia, potwierdziła, ale nie, ona nie wie, kiedy – on z
pozoru też nie wiedział – a „lada dzień” powiedziała dla efektu. Nie miałam innego wyboru, jak
tylko to przyjąć, bez względu na to, czy jej wierzyłam, czy nie. Postanowiłam, że przy następnej
rozmowie z Maggie, zaplanowanej na najbliższą środę, spytam ją, co, jeśli w ogóle coś, jest jej
wiadomo na ten temat.

Słusznie czy nie, nie chciałam działać pospiesznie. Zdaje się, że przez większość życia

Emmy matka wmawiała jej, że jest śmieciem, wiedziałam więc, że gdybym nie przyjęła jej
przeprosin i zapewnień, że od teraz mogę jej ufać, wzmocniłabym tylko jej poczucie braku
własnej wartości – pewna recepta na odwrócenie postępu, jaki już osiągnęłyśmy.

To jednak wymagało, aby Emma nie nadużywała pokładanego w niej zaufania, prawda?

Zerknąwszy na zegar w kuchni, westchnęłam ciężko, bo właśnie to robiła.

– No i jak myślisz, ile jeszcze czasu powinniśmy jej dać, zanim wezwiemy kawalerię? –

spytał Mike, wchodząc do kuchni z naczyniami do zmywania.

Zrobiliśmy swoje i zjedliśmy już – praca Mike’a potrafiła być bardzo męcząca fizycznie,

więc potrzebował obiadu – a kiedy on wrzucał ostatnie sztućce do wody z płynem w zlewie, ja
przykryłam talerzem porcję Emmy, żeby mogła zjeść, kiedy wróci. Choć kiedy wróci, dumałam,
nie jedzenie będzie jej w głowie, ponieważ przyprawię je sporą dozą tego, co ja mam w głowie.

– Nie wiem – przyznałam, gdy Mike wziął ode mnie Romana, który robił się już ciężki i

moje plecy zaczynały to odczuwać. – W biurze już nikogo nie ma, a nie chcę wzywać zespołu
dyżurnego tylko po to, żeby pięć minut później okazało się, że właśnie wróciła. Poza wszystkim
innym, to nie byłoby w porządku wobec nich, prawda? „Czternastoletnia dziewczyna nie wróciła
do domu do ósmej wieczorem” to raczej nie jest sytuacja kryzysowa, co?

– Prawdę mówiąc, nie jest – zgodził się Mike. – Ale masz numer komórki Maggie. I,

kochanie, w pewnym momencie, już niedługo, będziesz musiała do niej zadzwonić. Przynajmniej
po to, żeby się dowiedzieć, czy nie ma jakichś przydatnych telefonów, na przykład do tej
przyjaciółki, z którą Emma mieszkała. Może być z nią, prawda?

Pokręciłam głową.
– Nie rozmawiają ze sobą – przypomniałam mu. – Pamiętasz? Emma uważa, że to przede

wszystkim przez nią znalazła się w obecnej sytuacji. W każdym razie tak mówi. Nie jestem do
końca przekonana. Założę się, że tamta jest na czarnej liście Tarima.

Zmarszczyłam brwi, gdy wymówiłam jego imię, i na myśl, która temu towarzyszyła.
– Myślisz, że to jest to? Że wyszedł? Myślisz, że Emma jest z nim?
Mike zrobił minę do Romana, który przechylił główkę w tył i autentycznie zaniósł się

śmiechem. Przecież znał tylko nas. Ta myśl uderzyła mnie z całą mocą. Dla niego dom to była
Emma, owszem, ale również Mike i ja – my byliśmy jego stałymi punktami, jego
bezpieczeństwem, jego ważnymi osobami. I Kieron, i Lauren, i Riley, i David… Odepchnęłam
od siebie tę myśl, która stawała się coraz bardziej niepokojąca. Myśl, że Roman nic nie wie o
zamieszaniu, jakie rozpęta się wokół niego niebawem; o tym, że niezależnie od okoliczności (czy
zostanie z Emmą, czy odeślą go do innej rodziny zastępczej) jego porządek dnia, głosy, do
których jest przyzwyczajony, widoki, zapachy, dotyk – prawie wszystko to się zmieni i zmiana ta
będzie nagła.

Mike, wciąż robiąc miny do Romana, odpowiedział:
– Powiedziałbym, że jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie brzmi „tak”, to odpowiedź na

drugie też. – Odwrócił się do mnie. – Nie sądzisz, kochanie? Wiesz, myślę, że pora zadzwonić do
Maggie.

I zadzwonilibyśmy. Tylko że zanim skończyłam wycierać naczynia, wyciągnęłam teczkę,

przegrzebałam papiery, żeby znaleźć numer Maggie i wpisałam go w swoją listę kontaktów,
telefon zadzwonił mi w ręku. Wyświetlił się numer Emmy.

Ale to nie Emma odezwała się po drugiej stronie. To była dziewczyna, która przedstawiła się

jako Tash, jedna z nowych koleżanek Emmy ze szkoły. Chciała wiedzieć, czy mogłabym
przyjechać do niej i „odstawić Ems do domu”, ponieważ ona jest „konkretnie jakby nie w stanie”
i nie wolno jej zostać, bo takie są zasady.

– Hej ho – powiedział Mike, kiedy wskoczyliśmy do samochodu i gnaliśmy pod podany

adres, włączywszy do akcji Riley, która zajęła się Romanem; kochana dziewczyna. – I tak nie
miałem ochoty oglądać tego odcinka Lewisa.

Roześmiałam się wbrew sobie. Przecież nagrywał cały serial i wiadomo, że mógł go oglądać,

kiedy chce. Ale był to ten rodzaj śmiechu, kiedy ma się do wyboru: śmiać się albo płakać. A ja
mogłabym płakać. Nie nad sobą i nawet nie nad Emmą. Po prostu z czystej frustracji, że cała
historia rozgrywa się dokładnie tak, jak każdy cynik mógłby się spodziewać.

Taka też scena czekała nas pod wskazanym adresem, który wyglądał na wielorodzinny dom

na skraju dużego osiedla – z mieszkaniami socjalnymi w rodzaju takiego, do jakiego Emma
mogłaby się przeprowadzić z Romanem. Dziewczyna o ślicznej, okrągłej twarzy, ubrana od stóp
do głów na czarno, była skruszona, zawstydzona i… w zaawansowanej ciąży, co
prawdopodobnie było powodem jej trzeźwości. Natychmiast wzbudziła tym moją sympatię.
Widać było, że dziewczyna ma poczucie odpowiedzialności. Była też, co zrozumiałe, dość
ostrożna, zwłaszcza gdy spytałam ją, czy Emma była z nią cały czas.

Odpowiedź na moje pytanie była najwyraźniej przecząca, choć Tash niechętnie wchodziła w

szczegóły. Powiedziała jedynie, że Emma była u niej wcześniej, potem wyszła z jakimiś „innymi
znajomymi”, a następnie wróciła z zamiarem wytrzeźwienia, zanim pojedzie autobusem do
domu, tylko że…

– Sami państwo widzą – wyjaśniła tonem osoby zmęczonej życiem. – Szybko to się nie

stanie, tak?

Faktycznie. Weszliśmy do imponująco niezapuszczonego saloniku Tash, aby zabrać jej

zbłąkaną przyjaciółkę, którą ujrzeliśmy padniętą, z zamkniętymi oczami, na małej sofie. Na
kolanach miała plastikową miskę kuchenną, obok rolkę papieru toaletowego. Z ulgą
odnotowałam, że choć dużo papieru zużyto i zmięte kawałki leżały rozrzucone wokół, miska była
pusta, bo gdyby nie była, czułabym się zobowiązana posprzątać. Tym razem Emma była
konkretnie zalana – bardzo konkretnie. Chociaż wydawała się przytomna i wyglądało na to, że
pod innymi względami ma się dobrze (najwyraźniej mdłości już ustały) potrzebowała nade
wszystko jednego – snu, aby przespać upojenie alkoholowe.

– Szszepraszam, jestem narąbana. – To wszystko, co zdołała wybełkotać, kiedy oboje

prowadziliśmy ją pod ręce do samochodu.

O tej porze – i w tym stanie – nie było sensu próbować przeprowadzać sekcji zwłok Emmy,

więc gdy dotarliśmy z nią do domu, dopilnowaliśmy tylko, żeby wypiła dużą szklankę wody,
następnie pomogłam jej się rozebrać i położyłam ją do łóżka. Mike tymczasem podjechał do
Riley po Romana, a gdy ja zajęłam się maleństwem, poszedł na strych i zniósł łóżeczko
turystyczne, które kupiliśmy, gdy nasze wnuki były małe. Nie mogliśmy zostawić dziecka na noc
z Emmą, a z wynoszeniem łóżeczka z jej pokoju byłoby za dużo zamieszania. Roman nie był
jeszcze przyzwyczajony spać sam, więc uznaliśmy, że najlepiej będzie umieścić go w naszej
sypialni, dzięki czemu mieliśmy szansę na przespanie nocy.

– Jak myślisz, co teraz będzie? – chciał wiedzieć Mike, wróciwszy na dół. Roman

przynajmniej zasnął natychmiast, kochane maleństwo – prawdopodobnie uznał, że najlepszą
ucieczką przed całym zamętem będzie sen.

Przewróciłam oczami.
– Masz na myśli przed czy po tym, jak ją zabiję?
– Mam na myśli tego całego Tarima. Rozmawiałem o tym z Riley… Tu leży problem,

prawda? Chodzi mi o to, że jeśli on się gdzieś tu kręci… A zdecydowanie odniosłem takie
wrażenie, bo ta dziewczyna nie mówiła wszystkiego, co? W każdym razie Emma i on będą w
regularnym kontakcie, nie sądzisz? Spodziewają się, że będziemy go przyjmować w domu? Jak
myślisz? Bo jeżeli on był z nią dziś wieczorem i nie widział nic złego w zostawieniu jej samej
sobie, żeby wracała do domu w tym stanie…

Nie musiał nic więcej mówić. Pokręciłam głową.
– Nie wierzę, żeby tak myśleli. To znaczy, ona zaprzecza, że Tarim jest ojcem, bo chce go

osłaniać przed służbami socjalnymi. A to z kolei znaczy, że oficjalnie on nie ma żadnych praw w
tej kwestii. Poza tym, ponieważ jest nieletnia, nasz głos jest w zasadzie decydujący, jak mi się
wydaje. W tej sytuacji nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy mieć z nim cokolwiek
wspólnego. W każdym razie mam nadzieję, że nie będziemy musieli.

Przyciągnęłam sobie kuchenne krzesło i usiadłam. Czułam się rozbita zarówno fizycznie, jak

i psychicznie. Było to do mnie niepodobne, tak samo jak łzy szczypiące w kącikach oczu.
Oczywiście mogłabym płakać z mnóstwa powodów. Jeśli chodziło o dzieci, robiłam się miękka
jak wosk i zawsze tak było. Jednak łzy, które groziły mi teraz, były inne. Chciało mi się płakać z
wyczerpania, bo opieka nad niemowlęciem i naszą zbłąkaną nastolatką to było za dużo. Tego
rodzaju płacz wskazuje, że napięcie staje się zbyt wielkie i trzeba spróbować coś z tym zrobić.

– Ale wiesz, co mnie naprawdę martwi? – odezwałam się do Mike’a. – To, że jeśli on

wyszedł i ona się z nim spotkała, nie potrafiła zrobić tej jednej rzeczy. Nie powiedziała mi, nie
spytała, nie omówiła tego ze mną. Nie pozwoliła mi pomóc sobie w poradzeniu sobie z tym. Po
tych wszystkich obietnicach, jakie mi złożyła. To tak, jakby odrzuciła wszystko, co miałam jej do
zaoferowania. Wszystko. I to wtedy, kiedy myślałam, że wreszcie zaczynamy się zbliżać do
siebie.

Mike usiadł obok i otoczył mnie silnym ramieniem.

– Hej, nie zaczynaj – powiedział miękko. – Nic ci nie da, że będziesz się biczować, słyszysz?

Ona jest nastolatką, koniec i kropka. W dodatku nie zwyczajną nastolatką, nie zapominaj.
Pamiętasz, o czym zawsze mówiłaś? O granicach. Jasne, że pamiętasz. A ona nie miała żadnych i
sądząc po tym, jak to wygląda, związała się z pierwszym facetem, który okazał jej trochę
uczucia. I ma dziecko, nie zapominaj… Każdy miałby problem, żeby tyle tego ogarnąć…
Kochanie, nawet jak na twoje siły za dużo tego wszystkiego. – Ścisnął moje ramię.

– Tak, ja wiem, ale… – zaczęłam.
– A naszym zadaniem – kontynuował Mike – jest po prostu opiekować się nią i próbować nią

pokierować, najlepiej jak się da, dopóki oni nie zdecydują, co z nią dalej.

– Wiem – powtórzyłam – ale jeśli przez „oni” rozumiesz opiekę społeczną i wszystkich tych

ludzi od tej cholernej oceny, to możemy równie dobrze od razu dać za wygraną, bo wygląda na
to, że ona sama jest na najlepszej drodze, żeby wszystko zaprzepaścić. Jakby działała na
autopilocie i dążyła do samodestrukcji. Boże, jak mogliśmy tak całkowicie stracić kontrolę?

Wiedziałam, że popadam w melodramatyczny ton, ale nie zmieniało to faktu, że była to

równia pochyła. Tak też powiedziałam.

– Nieprawda – stwierdził Mike. – To tylko potknięcie. Można się go było spodziewać.

Zobaczysz, że wszystko okaże się do opanowania, kiedy jutro siądziemy i porozmawiamy
racjonalnie. Jestem pewien, że Emma będzie zawstydzona.

– Ostatnim razem też była zawstydzona.
– Nie, tym razem naprawdę będzie się wstydzić. Pogadamy i zobaczymy, na czym właściwie

stoimy z tym Tarimem. I jak najlepiej postąpić w tej sytuacji.

Miał rację. Rano wszystko okaże się do opanowania. Choć może nie dla Emmy, która bez

wątpienia będzie mieć piekielnego kaca. Ale możliwe, że to pomoże jej trzeźwo pomyśleć.
Spojrzałam na zegar. Dochodziła dziesiąta. Za wcześnie, żeby iść spać.

– Zgoda – powiedziałam. – I co w końcu z tym Lewisem? Przyjemne, odprężające

morderstwo. Co ty na to?

Jeśli myślałam, że nic gorszego nie może się zdarzyć, to wkrótce miałam się przekonać, że

byłam w błędzie. Rano, tak jak przewidział Mike, Emma była pełna skruchy. Zanim się pojawiła,
byłam już od dłuższego czasu na nogach – zapomniałam już, ile godzin jednym ciągiem potrafi
przespać nastolatek – nakarmiłam i wykąpałam Romana, pobawiłam się z nim, a teraz ułożyłam
go do drzemki.

Byłam w trakcie przygotowywania dla niej kanapki z bekonem, kiedy w końcu, z

podkrążonymi oczami i blada, przywlokła się do kuchni. Pamiętałam kace w wieku nastu lat,
choć nie w tak oczywisty sposób regularne jak u Emmy. Nic tak wtedy nie pomaga, jak coś
gorącego i tłustego. W chwili, gdy zwróciłam się do niej z uśmiechem, wybuchnęła płaczem.

– Och, Casey, tak strasznie przepraszam. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam, naprawdę nie

wiem. Ja tylko… och, Boże. Jeśli to w czymś pomoże, to czuję się jak ostatnie gówno.

– To nie pomaga, kochanie, ale powiem ci tylko, co moja mama zawsze mi mówiła, i dobrze

by było, żebyś też to zapamiętała. – Pogroziłam jej łopatką do smażenia. – Mówiła: „Sama sobie
jesteś winna”. – Roześmiałam się na widok jej żałosnej miny, gdy ostrożnie podsunęła sobie
krzesło i osunęła się na nie. – No już – ponagliłam, stawiając przed nią talerz. – To pomoże,
obiecuję. To też – postawiłam obok parujący kubek kawy – więc korzystaj. Potem musimy
porozmawiać. Najlepiej, zanim Roman się obudzi, więc wsuwaj.

Mruganiem rozpędziła kolejne łzy.
– Tak okropnie się czuję z tym, że musiałaś go mieć przez całą noc. Naprawdę – powiedziała,

ostrożnie nadgryzając kanapkę. Następnie odłożyła ją i odsunęła od siebie talerz. – Fuj. Chyba
nie dam rady tego zjeść. Naprawdę mi niedobrze.

– To przejdzie – zapewniłam, zastępując jej kawę wodą. Może faktycznie było jeszcze za

wcześnie. – Po prostu oddychaj głęboko. Przejdzie ci. Zwykle przechodzi.

Wzięła szklankę, usiadła głębiej na krześle i popijając wodę małymi łykami, przyglądała się,

jak wkładam naczynia do zmywarki. Kiedy skończyłam, usiadłam naprzeciwko niej przy stole.

– Skarbie – zaczęłam. – Wiem, że czujesz się okropnie, i współczuję ci, wierz mi. Ale w tej

chwili jeszcze okropniej czuję się na myśl o tym chłopaczku na górze, bo to, że robisz takie
rzeczy, oznacza, że on nie dostaje tego, czego potrzebuje. – Spojrzałam na nią surowo. – Tarim.
Widziałaś się z nim wczoraj wieczorem?

Chyba nie mogłabym lepiej wybrać momentu, bo brakowało jej energii i argumentów.

Przytaknęła.

– Był tam – powiedziała. – Czekał na mnie pod ośrodkiem po lekcjach. Nie planowałam tego

ani nic innego, Casey, szczerze ci mówię. Wyszedł wczoraj i od razu przyszedł do mnie. Zanim
zrobił cokolwiek innego. – Przerwała, żeby napić się wody. Widziałam, jaka jest dumna, mogąc
zrelacjonować ten dowód oddania Tarima. – I ma prawo, bo wiesz, ja jestem jego dziewczyną.

– Tak – odparłam, starając się ostrożnie dobierać słowa. – Ale masz telefon, Emmo, więc

czemu, u licha, z niego nie skorzystałaś? Gdybyś tylko zadzwoniła do mnie i wyjaśniła,
moglibyśmy jakoś to urządzić.

Odniosłam wrażenie, że coś w niej zaiskrzyło. Coś, co wzięło się znikąd. Albo, dokładnie

mówiąc, wiadomo skąd. Z tego samego więzienia, z którego właśnie wyszedł jej ukochany.

– Och, jasne – parsknęła. – Powiedziałabyś: „W porządku, Emmo, idź i baw się dobrze z

Tazem, nie martw się o dziecko ani o nic”. Akurat!

W tym momencie przyszło mi na myśl, że być może chciała zadzwonić. Nie wiedziałam,

czemu – było to tylko moje odczucie, ale ufałam mu. Mogła nawet zasugerować Tarimowi, że
zadzwoni do mnie, ale on powiedział jej, żeby tego nie robiła z powodów, które właśnie tak
zwięźle wyłuszczyła. W takim razie ugryzłam się w język.

– Wiesz, o co mi chodzi, Emmo. Oczywiście, że nie powiedziałabym nic takiego. Wiesz o

tym, nie jesteś głupia. Ale rozumiałabym, że chcecie się zobaczyć i, tak jak ci mówiłam, być
może moglibyśmy jakoś to urządzić. Mogłybyśmy się po prostu umówić, że zajmę się Romanem,
żebyś mogła się z nim spotkać. Zamiast tego ty po prostu założyłaś, że zajmę się Romanem za
ciebie, nawet nie dałaś mi wyboru. Po czym poszłaś się upić, czyli zrobiłaś dokładnie to, czego
obiecałaś mi nie robić.

– Tak, ale… Musiałam! Taz dopiero co wyszedł z więzienia, Casey. To chyba oczywiste, że

chciał się napić, nie? – Zebrała luźne pasma włosów z czoła i z irytacją zatknęła je za ucho. –
Przecież nie zawsze byłaś taka stara – perorowała. – Robiłaś rzeczy, których nie powinnaś, jak
byłaś w moim wieku.

Chciałam jej powiedzieć, że owszem, robiłam – w końcu jestem tylko człowiekiem – ale ja

nie miałam wtedy dziecka, prawda? Wiedziałam jednak, że byłoby to rzucanie grochem o ścianę.
Poza tym dużo bardziej zależało mi na utrzymaniu jej po tej stronie, po której przynajmniej
mogłabym, jak miałam nadzieję, mieć pewien wpływ na to, co się wydarzy, zwłaszcza teraz, gdy
trzeba będzie negocjować w sprawie dodatkowej komplikacji w postaci Tarima.

– Słuszna uwaga – uznałam. – Owszem, nie mylisz się. Miałam swoje chwile. Ale nie

mówimy o mnie, tylko o tobie i o tym, co teraz będzie. Masz zamiar wymykać się do niego za
każdym razem, kiedy cię nie widzę, czy będziesz odpowiedzialna i rozsądna, pamiętając o tym,
że jesteś w trakcie oceniania i że to ja muszę zdawać sprawozdanie z twoich postępów Hannah?

Wzmianka o Hannah wywołała następną silną reakcję. Prysło złudzenie, że rozmowa między

nami to zwykła bura, jaka się zdarza między matką a córką. I że ta konkretna czternastolatka jest
w jakikolwiek sposób przewidywalna.

– Och, rób, co masz robić – odparła znużonym głosem. – Zakapuj mnie, jeśli chcesz.
– Emmo – przywołałam ją do porządku – wyrażenie „zakapuj mnie” nie jest odpowiednie.

Nie jestem tu po to, żeby cię zakapować, jak to ujęłaś. Moim zadaniem jest pomagać ci w
robieniu tego, co trzeba, żebyś dowiodła Hannah, że jesteś odpowiedzialną mamą dla Romana
i…

– I mimo to będziesz taka sama jak ci wszyscy złodzieje dzieci, jeśli mnie zakapujesz. W tym

problem – jęknęła. – Nikt nie da mi cholernej szansy! Tak samo jak nigdy nie dali szansy Tazowi.
To takie głupie. Gdyby zostawili nas w spokoju i dali żyć, nie byłoby tego pieprzonego
problemu!

Jej wybuch po raz kolejny dowodził jasno i wyraźnie, że jest trudną nastolatką – w dodatku

bardzo młodą – która pilnie potrzebuje wyznaczenia granic.

– Emmo – stwierdziłam surowo. – Sugeruję, żebyś się uspokoiła. Nie spodoba ci się to, co

powiem, ale naprawdę musisz to przyjąć, dobrze? Faktycznie, jest problem. Masz czternaście lat i
to samo w sobie jest problemem. Z prawnego punktu widzenia także jest to problem. Niezależnie
od tego, jak mocno uwierzysz, że twoje życie byłoby lepsze, gdybyśmy po prostu zostawili cię w
spokoju, to wierz mi, nie byłoby. Podam ci kilka faktów. Przede wszystkim jesteś nieletnia i
piłaś, a to już jest nielegalne. Po drugie, osoba, która podała ci alkohol, również złamała prawo.
Jeśli tą osobą był Tarim, to mamy kolejny problem, prawda? Biorąc pod uwagę, że właśnie
wyszedł z więzienia, nie wygląda to dla niego za dobrze. Po trzecie, czy ci się to podoba, czy nie,
jesteś pod skrupulatną obserwacją. Jesteś oceniana, aby wiadomo było, czy możesz być
kompetentną matką dla Romana. Jeśli wypadniesz źle, to wierz mi, stracisz go. Stracisz go
dlatego, że on też ma swoje prawa, Emmo. Nie zapominaj o tym. Ty go urodziłaś i on jest twoim
dzieckiem, nie ma co do tego wątpliwości. Ale żyjemy w cywilizowanym społeczeństwie tylko
dlatego, że obowiązują prawa, które chronią bezbronnych ludzi. Między innymi Romana. On ma
prawo do właściwej opieki i dlatego chroni go sąd. Rozumiesz to?

Ponieważ Emma miała spuszczoną głowę i apatycznie dźgała palcem swoją niezjedzoną

kanapkę, nie miałam jak się tego dowiedzieć. Miała jednak uszy i wiedziałam, że słucha.

– Wreszcie – mówiłam dalej z naciskiem, aby do niej dotarło – Mike i ja byliśmy dla ciebie

do tej pory bardzo pobłażliwi. Wiesz o tym. Byliśmy tacy, aby dać ci najlepszą możliwą szansę
udowodnienia, że potrafisz opiekować się Romanem. Ale na tym koniec. Teraz naprawdę musisz
się ogarnąć. Roman zasługuje na dobrą i troskliwą mamę, tak samo jak każde dziecko. Mamę, a
może i tatę, którzy jego potrzeby będą stawiać na pierwszym miejscu. Jeśli nie zamierzasz tak
postępować, będę zobowiązana poinformować Hannah i Maggie. Rozumiesz, co mówię, Emmo?
Powiedz, rozumiesz?

Cały czas nie spuszczałam z niej wzroku. Teraz obracała przed sobą szklankę wody,

trzymając ją w obu dłoniach. W końcu przestała i spojrzała na mnie. Być może przekaz dotarł do
niej. Miałam nadzieję na skruchę, na akceptację, choćby ponurą i niechętną, że naprawdę
przyszedł czas, żeby uświadomić sobie powagę sytuacji – że jeśli nie weźmie się za siebie, może
stracić swoje dziecko.

Ale to, co usłyszałam w zamian, zwaliło mnie z nóg.
– Tak jak powiedziałam – odparła spokojnie. – Rób swoje, rób, co musisz. To nie zależy ode

mnie, prawda? Nigdy nie zależało, odkąd zaszłam w ciążę. Opieka społeczna zawsze wiedziała,
czego chce. Chcieli mojego dzieciaka, żeby mogli dać go jakimś bezdzietnym ludziom. Jak
powiedział Taz, my nic nie możemy z tym zrobić, prawda?

– Emmo! – zawołałam cicho. – Skąd ci to wszystko przyszło do głowy? Możesz bardzo dużo

zrobić, wierz mi. Wszystko jest w twoich rękach.

Pokręciła głową.

– Ty naprawdę w to wierzysz? Ja nie. Oni go zabiorą, Casey. Nieważne, co zrobię. Chodzi o

to, że oni tylko czekają, aż znajdą swoją idealną rodzinę. I jak go już zabiorą, będzie po
wszystkim, nie? Będziemy musieli poczekać, aż skończę szesnaście lat, prawda? – Utkwiła we
mnie wzrok, jakby chciała zobaczyć, jak zareaguję na dalszy ciąg. – I mieć następne –
zakomunikowała. – Wtedy nie będę nieletnia. Wtedy nie będą mogli mnie tknąć, co nie?

Emma wzięła swoją szklankę i poszła na górę, zostawiając mnie przy stole, oniemiałą z

niedowierzania. W głowie mi się nie mieściło, jak ktoś mógłby powiedzieć coś takiego i
naprawdę tak myśleć. Pomyślałam, że mogło tu wchodzić w grę wiele czynników – jej młody
wiek, jej niezdolność radzenia sobie, jej pochodzenie, jej pancerz ochronny, jej hormony, jej
chłopak. O właśnie, jej chłopak – czy w tym rzecz? Czy on już wszystko sobie wykombinował?
W końcu tak byłoby dla niego dużo łatwiej. Nie ma problemu. Żadnego dziecka z nieletnią
dziewczyną. Żadnej opieki społecznej, która we wszystko wtyka nos. Po prostu pozbyć się tego
kłopotliwego dziecka, odczekać trochę i mieć następne. Doskonałe planowanie perspektywiczne.
Boże, myślałam gorączkowo, on naprawdę robi jej pranie mózgu! Stara się, żeby zobaczyła sens
w tym, by to opieka społeczna zajęła się Romanem. A przecież to jego dziecko, którego nawet
nigdy nie widział. Najprawdopodobniej jest ono dla niego niczym więcej, jak niedogodnością.
Tak, uznałam, to musi być jego robota. Tylko że bez względu na przyczyny, fakty pozostawały
niezmienne. Była to potencjalnie niebezpieczna sytuacja dla Emmy. Będę musiała zadzwonić do
obu, do Maggie i do Hannah, i przedstawić im obraz sytuacji. Pełny obraz tym razem.

Rozdział 11

Kiedyś – zanim zajęłam się opieką zastępczą i zanim prowadziłam ośrodek w zespole szkół –

kierowałam przez pewien czas zespołem trenerskim w programie samorozwoju prowadzonym
przez lokalny samorząd. Nasza praca polegała na pozbieraniu nieuczących się i niepracujących
młodych ludzi i pomożeniu im w znalezieniu swojego miejsca w społeczeństwie.
Rekrutowaliśmy nastolatków z problemami i, realizując dwunastotygodniowy program,
pomagaliśmy im nabyć umiejętności życiowe i wydobyć talenty, które w założeniu miały dać im
większą pewność siebie. Idealnie byłoby, gdyby pozwoliły im osiągnąć ostateczny cel –
znalezienie pracy.

W jednym z tych kursów uczestniczyły dwie dziewczyny, których nigdy nie zapomnę. Były

to szesnastoletnie bliźniaczki, Scarlett i Jade, latami wykorzystywane seksualnie przez ojca. Nie
tylko indywidualnie, ale czasami również razem – każda była zmuszana do przyglądania się, jak
siostra jest gwałcona. Łączyła je zatem bardzo ponura i silna więź. Tym bardziej, że ich matka
nigdy nie przeciwstawiła się dziejącej się ohydzie, więc miały tylko siebie i troszczyły się o
siebie nawzajem. Jednak odkąd zostały objęte opieką, ich życie potoczyło się różnymi drogami.
Podczas gdy Scarlett radziła sobie dobrze, robiła postępy i starała się pozbierać, Jade, być może
inteligentniejsza z nich dwóch, poszła w przeciwną stronę. Wpadła w złe towarzystwo, brała
narkotyki, piła i – co było raczej nieuniknione – zaszła w ciążę. Była w wieku Emmy, gdy
urodziła pierwsze dziecko, które natychmiast zostało jej odebrane. Niedługo potem znów zaszła
w ciążę i urodziła następne. To dziecko także jej odebrano. W głowie się nie mieści, w jakiej
rozsypce było jej życie. Kiedy ją spotkałam, wpływ, jaki to na nią miało, był aż nadto oczywisty.
Znów ćpała, z nikim nie utrzymywała kontaktów, a jej poczucie własnej wartości było tak niskie,
że wyglądała i pachniała równie wstrętnie, jak bez wątpienia czuła się w środku.

A jednak Jade z tego wyszła. W końcu zdołaliśmy udzielić jej pomocy, której tak bardzo

potrzebowała i – co jej zrozpaczona siostra przyjęła z ogromną ulgą – potrafiła znaleźć drogę i
wziąć swoje życie we własne ręce. Tylko że wtedy dla niej i jej dzieci było już za późno. Nie
mogła już zobaczyć żadnego z nich. Często myślałam o Jade i pomyślałam o niej teraz.
Postanowiłam opowiedzieć o niej Emmie. Nie wierzyłam w ani jedno słowo z tego, co mi
powiedziała. Wcale nie pogodziła się z tym, że miałaby stracić Romana. Rozpaczliwie
pragnęłam, aby tego uniknęła.

Tymczasem była sobota, pora lunchu, i miałam świadomość, że czeka mnie weekend

niepewności, ponieważ z tego co wiedziałam, mojego raportu z minionych dwudziestu czterech
godzin nie będę miała z kim omówić przed poniedziałkiem. Wiedziałam, że mogłabym
zadzwonić do Johna Fulshawa, ale właściwie po co? Powiedziałby, żebyśmy się kierowali
własnym osądem, jeśli chodzi o to, czy pozwolić Emmie wyjść z domu, czy nie. A ja znałam
odpowiedź – mój osąd mówił mi, że jeśli zostanę strażnikiem więziennym Emmy, niczego nie
osiągnę. Nie tędy droga.

Na razie Emma usadowiła się w salonie, przed telewizorem. Nie była już taka zielona na

twarzy, ale wciąż wydawała się bardzo osłabiona. Dobrze więc, swoją drogą, że Romana
pochłonęły piszczące zabawki w kojcu, ponieważ zdecydowana byłam nie wyręczać dziewczyny.
Zamiast tego zaczęłam przygotowywać lunch, żeby był gotów do podania, gdy tylko Mike wróci
z pracy. Kiedy wreszcie się pojawił, spodziewał się, że szybko coś przegryzie i pójdzie popatrzeć,
jak Kieron gra w piłkę nożną. A tymczasem ja nie odstępowałam go na krok, kiedy ruszył na górę
wziąć prysznic.

– Wyobrażasz sobie, że mogła coś takiego powiedzieć? – dopytywałam się. – Zatkało mnie.

Pomyśleć, że potrafiła tak po prostu spisać Romana na straty… I oznajmić mi to prosto w oczy!
Tak jakby był problemem, bez którego ona i Tarim się obejdą… I że można go po prostu zastąpić
następnym.

– Mówiła tak tylko po to, żeby zobaczyć twoją reakcję, jestem pewien – uspokajał mnie

Mike. – Tak samo jak przedtem, nie uważasz?

– Tak, wiem o tym. Ale jestem wstrząśnięta. Sposób, w jaki to powiedziała… Jakby już to

omówili z Tarimem, jakby postanowili, że Emma odpuści sobie to dziecko, i jakby jej to nie
obchodziło.

– Raczej powiedziałbym, że to chłopak umiejętnie przekonał ją do takiej decyzji i że Emma

przygotowuje się do tego… Próbuje się zachowywać, jakby jej było wszystko jedno. W końcu,
po wczorajszym numerze, prawdopodobnie jest pewna, że tak się stanie, nie sądzisz? Pewnie
czeka na to, że ktoś zapuka do drzwi.

– Wiem. Ale tak się nie musi stać. Nic nie jest jeszcze przesądzone. Jeśli tylko sprawimy,

żeby zrozumiała powagę sytuacji, żeby wzięła pod uwagę, co musi się teraz wydarzyć. I on też.
Choć im więcej o nim słyszę, tym bardziej jestem przekonana, że prędzej świnie nauczą się latać,
szczerze mówiąc. Nie możemy jednak tego uniknąć. Coś mi się wydaje, że chłopak naprawdę
musi w tym wszystkim uczestniczyć, bez względu na to, czy jest kryminalistą i dilerem
narkotykowym, czy nie. Jeśli już robią plany na przyszłość, kiedy ona nie będzie nieletnia, jak się
wyraziła, nie uważam, żeby zabranianie jej widywania się z nim było jakimś rozwiązaniem, a ty?

– Ja też nie – odparł Mike, zdejmując koszulę i rzucając ją na łóżko. – Ale teraz jestem

umówiony z moim własnym synem i boiskiem piłkarskim, więc potrzebuję bardzo dużej kanapki
z bekonem i jajkiem, żeby nabrać energii. Da się to szybko zrobić, szefowo?

Ale ja nie mogłam odpuścić.
– Więc myślisz, że i tak powinniśmy to zrobić? No wiesz, dać jej szlaban chociaż na

weekend, dopóki nie będziemy mogli porozmawiać z Maggie? Zdawało mi się, że nie, ale z
drugiej strony, ona ma przecież dopiero czternaście lat…

– Kochanie – przerwał mi Mike. – Ty nawet nie potrzebujesz mojej odpowiedzi. Na długo

czy na krótko, co za różnica? Jeśli ona woli urywać się z Tarimem za każdym razem, kiedy
chłopak pstryknie palcami, nie powstrzymamy jej. Możemy tylko pokazać, że za każdym razem,
kiedy tak robi, wbija gwóźdź do własnej trumny. Zrób tak, jak powiedziałaś, porozmawiaj z
Maggie i Hannah w poniedziałek. Powiedz im wszystko, naprawdę wszystko. Dlaczego
mielibyśmy kryć jej potknięcia? Trzeba ją sprowadzić na ziemię, kochanie. Nie oddasz jej
przysługi, udając, że jest mamą roku, podczas gdy wyraźnie widać, że dużo jej do tego brakuje.

– Wcale tego nie robię – zjeżyłam się. – Chcę tylko dać jej szansę, żeby dowiodła, że się

nadaje, to wszystko. Wyobraź sobie, że tracisz dziecko z powodu czegoś, co jest tylko głupim
zachowaniem okresu dorastania, a potem uświadamiasz sobie, jakim byłeś idiotą, i pragniesz
drugiej szansy. Bo tu nie będzie drugiej szansy, prawda? Wiesz, jak to się odbywa. Kiedy już go
straci…

– Wiem, skarbie. I nie chcę być okropny. Jedynie stwierdzam fakty i wskazuję konsekwencje.

A faktem jest, że to pozostaje w jej rękach, nie w twoich. Chociaż jeśli chodzi o ten weekend,
możesz zrobić jedno, mianowicie postawić sprawę jasno. Jeżeli chce gdziekolwiek wyjść, zabiera
Romana ze sobą. Żadnego włóczenia się, podczas gdy ty robisz za niańkę. Z dobrego serca
zgodziłaś się nim opiekować, kiedy ona jest w szkole, ale na tym koniec. A teraz zamierzasz mnie
nakarmić, czy nie?

Zeszłam na dół, żeby przygotować mojemu biednemu, wygłodniałemu mężowi jakiś lunch.

Rozumiałam jego logikę, ale w sercu przeciwstawiałam się jej. Zajrzałam do salonu i zobaczyłam

Romana próbującego zwrócić na siebie uwagę Emmy. Oparłam się chęci wzięcia go na ręce i
zaniesienia na wysokie krzesełko w kuchni, gdzie mógłby bawić się klockami, gdy ja będę robić
kanapkę dla Mike’a.

Sama będąc matką, nie mogłam znieść myśli o łańcuchu zdarzeń, od których nie było

odwrotu. Na końcu tego łańcucha było maleńkie dziecko, oddane na stałe pod cudzą opiekę, i
młoda matka okaleczona na całe życie. Z drugiej strony, jako odpowiedzialna opiekunka
zastępcza, wiedziałam, że Mike ma rację. Nie wolno mi było nadal kryć Emmy. Miałam
obowiązki również wobec Romana i musiałam postąpić słusznie. Nawet gdyby wiązało się to z
tym, że serce mi pęknie.

Tarim pozostawał problemem, o którym się nie mówi. Aż do niedzieli każdy o nim myślał,

ale nikt nie powiedział słowa. Ale gdybym sobie wyobrażała, że skoro Emma nie wspomina o
swoim świeżo zwolnionym z więzienia chłopaku, oznacza to, że zdecydowała się z nim rozstać,
byłabym skończoną idiotką. Nie byłam, więc kiedy jej komórka zaczęła świergotać, gdy
siedzieliśmy przy stole w jadalni i właśnie zaczynaliśmy naszą niedzielną pieczeń,
zorientowałam się z mowy jej ciała, że czekała na jego telefon.

– Mogę odebrać? – spytała, unosząc się już z krzesła. – To może być Taz, a ja nie mam dość

na karcie, żeby oddzwonić.

Miałam odpowiedzieć, ale Mike mnie ubiegł.
– Odbierz – powiedział. – Ale się pospiesz.
Odepchnęła krzesło i pobiegła do kuchni, gdzie leżał telefon. Teraz tam go podłączała do

ładowarki, jak przypuszczam, po to, żeby nie przegapić, gdyby zadzwonił. Tym lepiej.

– Cześć, kotku! – usłyszałam, jak mówi do niego. – Co tam?
W otwartej przestrzeni naszego domu mogliśmy oboje wyraźnie ją słyszeć, więc gdy Roman

z zapałem bawił się swoim zmiksowanym obiadkiem w miseczce, my z Mikiem jedliśmy i
słuchaliśmy.

– Zobaczę, co powie Casey – mówiła Emma. – Wiem. Tak, wiem. Ale i tak muszę spytać… –

Pauza, po czym: – Daj spokój, nie bądź taki, kotku. Dobra. Za pół godziny. Przy sklepach. Dobra.
Kocham cię. – Potem cisza. Wróciła.

– A więc planujesz wyjście? – spytał Mike, gdy usiadła z powrotem przy stole. Roman akurat

z upodobaniem plaskał łyżką papkę w stojącej przed nim miseczce. Miło mi się zrobiło, kiedy
Emma automatycznie zabrała mu łyżkę, po czym pokazała mu, że można nią jeść tak samo
dobrze, jak się bawić.

Sama jednak jakby nagle straciła zainteresowanie swoją porcją i tylko grzebała w talerzu.
– Hm, no tak… – przyznała. – To był Taz.
– Domyśliliśmy się – powiedziałam łagodnie, uśmiechając się.
– Pytał, czy mogłabym zabrać Romana na spacer, wiecie, żeby go zobaczył. Tylko na spacer,

na krótko. Do sklepów i w ogóle.

Zamurowało mnie. Spodziewałam się zupełnie innego problemu – już zamierzałam zacząć

tłumaczyć, że nie jesteśmy przygotowani na zajmowanie się dzieckiem, gdy ona pójdzie spotkać
się z Tarimem. I że po naszej sobotniej rozmowie dalsze ustalenia co do niego muszą być
podejmowane w porozumieniu z Maggie.

Zbiła mnie z tropu swoim pytaniem. A ponieważ nie mogliśmy z Mikiem wyjść, aby odbyć

rozmowę na szczycie, zdana byłam na siebie i improwizację.

– Chcesz zabrać Romana ze sobą? – powtórzyłam. – Kochanie, przykro mi, ale nie możemy

ci na to pozwolić. Wiesz, że nie wolno nam zezwolić na kontakt, dopóki Maggie nie wyrazi
zgody. Ale posłuchaj, możesz wyjść na godzinkę…

– Dlaczego? – chciała wiedzieć. – To moje dziecko, nie wasze. Tarim po prostu chce go

zobaczyć. Nie ma w tym nic złego!

Mike rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie, co było zrozumiałe. Czyż nie ustaliliśmy dopiero co,

że nie będzie żadnego zajmowania się dzieckiem, dopóki sprawy nie zostaną uporządkowane?

– Casey ma rację – odezwał się Mike do Emmy. – Nie mamy jasności, czy możemy pozwolić

na kontakt Romana z Tarimem, więc dopóki nie porozmawiamy z Maggie i Hannah jutro rano,
obawiam się, że nic z tego. Kochanie – mówił łagodnie – musisz sobie zdawać sprawę, że jesteś
pod naszą opieką i że jesteśmy odpowiedzialni za was oboje, za ciebie i za Romana, a to oznacza,
między innymi, trzymanie go z dala od ludzi, którzy właśnie wyszli z więzienia. Tak jak
powiedziałem, jeśli zwierzchnicy będą innego zdania, to wtedy w porządku, ale tymczasem…

Emma odwróciła się do Mike’a i zmierzyła go morderczym wzrokiem.
– Rany boskie! – podniosła głos. – Ludzie, niedobrze mi się robi, jak was słucham. Mogłam

skłamać, z łatwością. Powiedzieć, że zabieram go na spacer czy coś takiego, prawda? Albo że idę
się spotkać z Tash. Nie mogłam powiedzieć, że to była Tash? Mogłam. I nic byście nie wiedzieli.
Ale ja postanowiłam być szczera i dokąd mnie to zaprowadziło? Donikąd. Super! Bardzo wam
dziękuję!

Znów się zerwała, odpychając krzesło, rzuciła widelcem o stół i demonstracyjnie wyszła,

trzaskając drzwiami na dokładkę.

W chwilowej ciszy zszokowany Roman mrugał oczkami na puste miejsce, gdzie przed

chwilą była jego matka. Odłożył swoją łyżeczkę i wyciągnął do mnie obie rączki, chcąc, żeby go
przytulić. Niemal odruchowo podeszłam i wzięłam go na ręce.

– Ona ma rację, kochanie – powiedziałam do Mike’a, siadając przy stole z Romanem na

kolanach. – Mogła skłamać. Z łatwością. A my nic byśmy nie wiedzieli.

– Casey, czy ty wiesz, co mówisz? Przecież słyszeliśmy tę cholerną rozmowę, prawda? Jak

miałaby zaprzeczyć? Byliśmy o metr od niej! Mam nadzieję, że nie uważa nas za aż tak głupich!
– Odłożył swoje sztućce i podniósł z podłogi ciśnięty przez Emmę widelec. – Nie odpuszczaj,
kochanie, na litość boską – ciągnął. – Ta dziewczyna nie jest ani wystarczająco dorosła, ani
wystarczająco dojrzała, żeby podejmować tego rodzaju decyzje. Zostaw ją, niech się rzuca, ile
chce. Roman zostaje tutaj i koniec.

Faktycznie, koniec. Kilka minut później usłyszeliśmy trzaśnięcie drzwi frontowych,

sygnalizujące, że Emma wyszła na spotkanie z Tarimem sama. Zanim wróciła – po całych dwóch
godzinach – sama wykąpałam Romana i przebrałam go w piżamkę, po czym rozsiedliśmy się,
żeby obejrzeć film w telewizji.

Emma celowo chuchnęła w moją stronę, biorąc ode mnie Romana.
– Widzisz? – powiedziała, kiedy zamrugałam zdziwiona, czując powiew na twarzy. – Zero

alkoholu, jeśli chcesz wiedzieć. – Następnie wymaszerowała z pokoju, rzucając jeszcze przez
ramię: – Nie martw się. Biorę go na górę, żeby teraz pobył ze mną.

Następnego ranka wstałam wcześnie – tak wcześnie, że wschód słońca przywitałam już

ubrana. Po wyjściu Mike’a do pracy, gdy Emma i – o dziwo – Roman wciąż jeszcze spali,
wyjęłam notatki przechowywane w szufladzie biurka i zaktualizowałam je.

Prowadzenie szczegółowych zapisków jest nieodłączną częścią pracy opiekuna zastępczego.

Ważne jest, aby zapisywać wszystko, co się wydarzyło. Służy to zarówno skrupulatnemu
śledzeniu postępów dziecka lub ich braku, jak i – co równie istotne – ochronie rodziny zastępczej
przed oskarżeniami. Takie rzeczy się zdarzają. Kiedy dziecko czy nastolatek staje się członkiem
rodziny zastępczej, wiele spraw rozgrywa się oczywiście za zamkniętymi drzwiami. A ponieważ
wiele dzieci trafia do opieki z powodu spraw, które działy się za innymi zamkniętymi drzwiami,
nic dziwnego – nawet jeśli to przygnębiające – że opiekun zastępczy może paść ofiarą
fałszywych oskarżeń.

Codzienne zdarzenia odnotowywane są w dzienniku, który musi być przechowywany przez

co najmniej rok po opuszczeniu przez dziecko rodziny zastępczej. Jeśli doszło do incydentu,
który mógłby mieć poważne konsekwencje, jak na przykład agresja, groźby lub przemoc
fizyczna, wtedy procedura każe zadzwonić do dyżurnego zespołu kryzysowego i postępować
zgodnie z ich zaleceniami.

Dokładnie przeczytałam wszystkie swoje notatki, a gdy już to zrobiłam, zaczęłam układać

krótką listę pytań, które musiałam zadać Maggie i Hannah. Zaplanowałam, że najpierw
zadzwonię do Johna Fulshawa i zapoznam go z sytuacją, potem do Maggie i na końcu do
Hannah. Nie było to zadanie, do którego bym się paliła, zwłaszcza to ostatnie, ale godzinę
później, po trzech mocnych kawach i pomyśleniu o jagniętach i rzezi, wzięłam w końcu
słuchawkę.

Rozdział 12

Nie było zgody na kontakt. Nic dziwnego, jak dla mnie. Kiedy dziecko trafia do opieki

zastępczej, służby socjalne są ostateczną instancją i cały czas muszą działać w jego najlepszym
interesie. Oznacza to, że postępują bardziej rygorystycznie, niż wielu rodziców mogłoby postąpić
w tych samych okolicznościach. Gdyby Tarim chciał widywać Romana, czekałby go tor
przeszkód, które są ustawiane z myślą o dobru dziecka. Musiałby zostać poddany ocenie
osobnego pracownika socjalnego, który by stwierdził, czy w ogóle jest odpowiednim
towarzystwem dla dzieci, czyli musiałby dostarczyć dowodów, że jest odpowiedzialnym
dorosłym. Tarim nie byłby oceniany w taki sam sposób jak Emma, czyli pod względem zdolności
do codziennej opieki nad dzieckiem. Polegałoby to na spotkaniach i rozmowach z Tarimem w
jego własnym domu lub w domu jego rodziców.

Najdziwniejsze, że nikt z opieki społecznej nie wiedział, iż Tarim wyszedł z więzienia.

Powinien mieć przydzielonego kuratora i z tego, co pamiętałam ze swoich dawnych notatek, ten
ktoś miał zawiadomić biuro, w którym pracowały Maggie i Hannah, kiedy to nastąpi, abyśmy
wszyscy byli przygotowani.

I bylibyśmy, tylko że informacja dla Maggie została przekazana akurat wtedy, kiedy poszła

na kilkudniowy urlop. Teraz i tak nie miało to już znaczenia. Co się stało, to się nie odstanie.
Teraz najważniejsze, by doliczyć tego dziewiętnastolatka do rachunku i zaplanować strategię,
która z konieczności będzie obejmować również jego.

Wciąż niewiele wiedziałam o Tarimie, tyle tylko, że choć dano mu samodzielne mieszkanie,

przez większość czasu od wyjścia z więzienia przebywał u swojego ojca. Z drugiej strony,
właściwie było mi wszystko jedno, gdzie mieszka, skoro nie miałam ani jednego, ani drugiego
adresu. Jeżeli Emma traktowała sprawę poważnie, sama powinna nam podać jego adres. A
tymczasem żadnego Tarima. I ja musiałam jej to powiedzieć.

Kiedy wreszcie się pojawiła, widziałam, że wciąż rozmyśla nad wydarzeniami poprzedniego

wieczoru i że – z wiadomością o sytuacji Tarima czy bez niej – ten dzień nie zapowiada się
wesoło.

– Cudownie! – prychnęła, z niesmakiem zatrzaskując lodówkę, przekonawszy się, że nie ma

w niej przygotowanych butelek. Zazwyczaj je szykowałam, jako że wstawałam pierwsza, ale
mając na głowie wszystkie rozmowy telefoniczne, dziś tego nie zrobiłam. – A więc tak to ma być
od teraz? Jasne, odgrywaj się na dziecku, czemu nie?

Opuściła Romana na zimną posadzkę i zaczęła dzwonić pustymi butelkami, wystawiając je

na blat kuchenny.

– Emmo – wypaliłam zirytowana – naprawdę myślisz, że jestem tak małostkowa? Byłam

zajęta. Poza tym przygotowywanie butelek dla Romana i tak nie należy do mnie, prawda?

Zignorowała tę uwagę i naburmuszona pstryknęła włącznik czajnika. Włącznik natychmiast

odskoczył z powrotem, bo czajnik był pusty.

– No, wygląda na to… – odburknęła, zdjęła czajnik z podstawy i podetknęła go pod kran z

zimną wodą. – Myślałam, że jesteś po mojej stronie, nie ich!

Pohamowałam się i nie poprosiłam jej, żeby podniosła pokrywkę, więc fontanna wody

trysnęła na podłogę. Emma zaklęła.

– Ale ty jesteś taka sama jak cała reszta – mówiła dalej. – Starasz się utrudnić mi życie, jak

tylko możesz!

Obchodząc Romana, poszłam wyjąć ze schowka szmatki i środki do odkurzania. Nie było

sensu wdawać się z nią w dyskusję, kiedy była w takim nastroju, a co dopiero opowiadać jej o
sytuacji Tarima. Musiałam też odpędzić od siebie myśl, że być może przeliczyłam się, godząc się
tak chętnie na tę opiekę. Z każdej strony źle – nastoletnia dziewczyna zachowująca się tak, że
mogłaby być atrakcją festiwalu w Glastonbury, i maleństwo, na którego stratę musiałam się
przygotować. Jaka prosta wydawała się nagle opieka nad, że tak powiem, zwyczajnie trudnymi
ośmio- czy dziewięciolatkami. Patrzyłam na poprzednich podopiecznych – na kochanego małego
Jensona, słodkiego małego Georgiego, pyskatego Spencera – przez tak absurdalnie różowe
okulary, że mogliby być postaciami z powieści Barbary Cartland.

Przywołałam się do porządku. Absurd – to było chyba właściwe słowo. Prawie każde z

dzieci, jakie Mike i ja mieliśmy pod opieką, przechodziło taki sam okres – ponury i wymagający.
Byłam po prostu zmęczona, przytłoczona wiadomościami, które niebawem miałam przekazać, i
ich potencjalnymi konsekwencjami. Wzięłam się do sprzątania. Dziś wieczorem, tak będzie
najlepiej, zadecydowałam. Aż do wieczora oszczędzę sobie dyskusji o Tarimie. Poczekam, aż
Mike wróci do domu i mnie wesprze. Na dziś miałam dość konfrontacji.

Jednak wciąż bolało mnie, że Emma zaatakowała mnie w ten sposób. Nie chodziło o to, po

czyjej jestem stronie – to było głupie – ale nawet gdyby chodziło, bolałoby tak samo. Bo ja
byłam po jej stronie. Kibicowałam jej. Chciałam dla niej jak najlepiej. I choć wiedziałam, że za
jej atak odpowiada zmęczenie i hormony, to, że potraktowała mnie w ten sposób, odczuwałam
jak policzek. Poczułam ulgę, gdy Emma, uzbrojona w butelkę dla dziecka i owsiankę, wyniosła
się do siebie, na górę.

Tylko że zanim Riley wpadła na kanapkę w porze lunchu, ogarnęło mnie nieznane,

niepożądane, nowe uczucie. Swego rodzaju poczucie pustki; po prostu wrażenie, że sprawy nie
mają się dobrze.

– To proste – stwierdziła Riley. – To uczucie, które zawsze określałaś jako syndrom pustego

gniazda.

Nie miało to sensu.
– Jak to? – spytałam. – Coś takiego odczuwa się, kiedy już wszystkie dzieci wyfrunęły z

domu. Ja mam ich pełno koło siebie.

– Kiedy, to jest to, mamuś, wierz mi. Nigdy nie rozumiałam, co to znaczy, kiedy o tym

mówiłaś, ale odkąd mam moich chłopców, rozumiem. Sama to czuję, kiedy mama Davida zabiera
ich do siebie na dzień czy dłużej. To takie lekkie poczucie zagubienia, jakby czegoś brakowało,
ale nie całkiem wiem czego. Założę się, że to jest to.

– Ale dlaczego miałabym czuć coś takiego? – upierałam się.
– No coś ty, mamuś… – Uśmiechnęła się do mnie. – Nie zauważyłaś? Zajmowałaś się

Romanem stale od jakichś sześciu miesięcy, prawda? A teraz nagle, od dwóch dni, ona trzyma go
z daleka od ciebie…

– No, niezupełnie trzyma go z dala ode mnie. To nie jest tak, właściwie…
– Owszem, tak jest. Zresztą, co za różnica? Przyzwyczaiłaś się być z nim cały czas. No,

może nie dwadzieścia cztery godziny na dobę, ale przez większość czasu, kiedy nie śpi, i dużą
część twojego. Poza tym zajmowałaś się nim też, kiedy Emma była w szkole, nie zapominaj. To
jest to, mamuś, stawiam funta przeciwko pensowi. Puste gniazdo.

Kto by przypuszczał, że moja córka potrafi być tak przenikliwa? Prawdopodobnie miała

rację. Faktycznie, im dłużej o tym myślałam, tym więcej widziałam w tym sensu. Co prawda
Emma nie stała się nagle mamą roku, ale starała się dać mi do zrozumienia, kto tu rządzi –
pokazać, że to ona kontroluje, ile czasu spędzam z jej synem. Poczułam się z tym nieswojo.

– Masz rację, kochanie – powiedziałam do Riley. – Sama jestem swoim największym

wrogiem, prawda? Zawsze aż nadto gotowa do czynu, Pani Niezastąpiona, która wszystko zrobi.

Tym trudniej mi odpuścić. Choć nie ma wątpliwości, że powinnam. Dla dobra ich obojga. I dla
własnego w dodatku. Prawdę mówiąc, i tak już zaczynam mieć dość tego wszystkiego.

Riley roześmiała się głośno.
– Mamo, wiesz równie dobrze jak ja, że nie odpuścisz. Jesteś po prostu wkurzona, że tym

razem ktoś inny przejął kontrolę. Ale powinnaś… powinnaś ją z tym zostawić. W ten sposób
szybko sobie uświadomi, ile za nią robiłaś. Ona cię potrzebuje i wreszcie to do niej dotrze. Zrób
sobie przerwę, skoro masz okazję… Wiesz co? Chodźmy jutro na zakupy, dobrze? Zostaw
wszystko na jej głowie dla odmiany. To jej wyjdzie na dobre.

Po wizycie Riley poczułam się dużo lepiej, odprężyłam się. Ponieważ Emma resztę

popołudnia spędzała w swoim pokoju z Romanem, z przyjemnością zajęłam się
przygotowywaniem wielkiej, domowej lasagne na podwieczorek. W zimny wieczór na początku
marca nie ma nic lepszego od pełnego po brzegi talerza zapiekanego makaronu. Jedzenie
pachniało smakowicie, ale atmosfera była zwarzona. Roman drzemał, a skoro nie zaprzątało
uwagi zabawianie go i karmienie, przy stole panował ponury nastrój. To było smutne – choć
Emma mieszkała z nami już prawie pół roku, siedzieliśmy jak troje obcych sobie ludzi. Nawet
Mike, zazwyczaj mistrz lekkiej konwersacji i przekomarzanek, dał za wygraną i wbił wzrok w
talerz.

To Emma odezwała się pierwsza.
– No więc – zaczęła ni z tego, ni z owego – są jakieś wiadomości od złodziei dzieci? Jaki

wyrok? Tarim może zacząć widywać Romana czy nie?

– Nie – odparł Mike równie cierpko. – Przynajmniej na razie – dodał nieco łagodniejszym

tonem. Spojrzał na nią. – A zanim skoczysz nam do gardła, najpierw posłuchaj, co Casey ma ci
do powiedzenia.

Czyli teraz ja. Zgodnie z planem zabrałam głos.
– Cóż… przede wszystkim akceptują to, że będziesz chciała się spotykać z Tarimem… Jeśli

tego właśnie chcesz, proszę bardzo. Chociaż muszę ci powiedzieć, że im się to nie podoba. Mnie
też, jeśli mogę być szczera, Emmo. Prawda jest taka, że Maggie powiedziała mi, że jej zdaniem
on ma na ciebie zły wpływ.

– Prawie nic o nim nie wiedzą! – wykrzyknęła Emma. Powstrzymałam się przed

przypomnieniem jej, że nie muszą, skoro to, co wiedzą, obejmuje słowa „więzienie” i
„narkotyki”. – To jest zwykła banda palantów, którzy nie chcą mu dać szansy – poinformowała
nas. – Jasne, że mogę się z nim spotykać. Będę robić, co chcę! Włącznie z tym, że Roman będzie
się z nim widywać, czy im się to podoba, czy nie!

– Otóż nie, Emmo – zaprzeczyłam spokojnie. – Jeśli Tarim chce być częścią życia Romana,

musi najpierw zostać poddany ocenie, tak samo jak każdy, kto chciałby uczestniczyć w jego
wychowaniu. Dopiero potem zdecydują, czy jest odpowiednią osobą, żeby mieć kontakt z
dzieckiem. Poza tym mogą od niego oczekiwać, że pójdzie na kurs dla rodziców, tak samo jak ty,
kiedy byłaś w ciąży. Wiem, że ci się to nie podoba, kochanie – zakończyłam – ale zgoda na
kontakt to poważna sprawa i tak zadecydowano, więc obawiam się, że tego nie zmienisz.

Zerwała się na nogi, przewracając krzesło, i odniosłam wrażenie, że spodziewała się tego

przez cały dzień. Ostatecznie mogła być uparta, ale nie była głupia.

– Pierdolę to! – wrzasnęła. – I was dwoje też pierdolę. Nie zostanę w tym pierdolonym domu

ani minuty dłużej!

Mike również wstał i postawił jej przewrócone krzesło. Słyszałam, że Roman na górze

zaczyna się odzywać. Emma odwróciła się do Mike’a.

– Och, nie martw się – rzuciła ironicznie. – Zostawiam wasze drogocenne dziecko. Tylko na

dzisiaj, więc korzystajcie, póki możecie!

Odetchnęłam głęboko. Tylko czternastolatka mogłaby powiedzieć, że masz się odp… od jej

życia, a jednocześnie przydzielić ci zadanie niańczenia dziecka. Widziane z tej perspektywy, było
to nawet dość zabawne.

Ale najwyraźniej nie z perspektywy Emmy.
– Masz zostać – powiedział ostro Mike, kiedy ruszyła w stronę korytarza. Podniósł głos na

tyle, aby zaznaczyć swój autorytet. – Jeszcze nie skończyliśmy rozmowy, a ty masz dopiero
czternaście lat, moja panno. Nie możesz tak po prostu wstawać i wychodzić za każdym razem,
kiedy coś idzie nie po twojej myśli. Jak sobie poradzisz, mieszkając sama z Romanem, kiedy
sprawy pójdą źle? Wtedy też uciekniesz?

– Och, odczep się, Mike. Wychodzę i nie możesz mnie zatrzymać. I nie trudź się szukaniem

mnie, bo Taz przyjedzie i zabierze mnie swoim autem. – Złapała swój telefon, potem usłyszałam
szelest jej płaszcza przeciwdeszczowego, ściąganego ze słupka poręczy schodów. – Wrócę po
Romana jutro! – krzyknęła przez ramię, jakby jej dziecko trzymało ją tu nie bardziej, niż gdyby
było chomikiem. – A tak przy okazji – dodała, szarpiąc klamkę drzwi – mam prawie piętnaście
lat, jakbyś nie wiedział!

Trzasnęła frontowymi drzwiami – jej specjalność – i już jej nie było.
Zrobiło mi się niedobrze i pożałowałam, że zjadłam większość lasagne. Ze złością

odsunęłam od siebie talerz.

– Co teraz?
Mike się zafrasował.
– Nie wiń mnie, kochanie – poprosił. – Słyszałaś ją! Wiem, co się tu wydarzyło, ona już

sobie ustaliła, że pójdzie i spotka się z tym małym… hm, no i właśnie tak się stało. Oczywiście…
Czekała na tę awanturę tylko po to, żeby mieć usprawiedliwienie. Żeby wyjść.

– Nie winię cię – odparłam. – Ale nie możemy tego tak po prostu zostawić, prawda?
– Co, reszty naszego obiadu? – Westchnął ciężko i podrapał się po brodzie. – Na jakiś czas

możemy. Na chwilę. Tak, uważam, że powinniśmy to po prostu zostawić. – Wskazał głową sufit.
– Ty idziesz po małego, czy ja mam to zrobić?

Uzgodniliśmy, że damy Emmie dwie godziny na ochłonięcie. Była dopiero szósta, jeszcze

nawet nie zrobiło się ciemno. Gdybyśmy zadzwonili do dyżurnego zespołu kryzysowego teraz,
wyszlibyśmy na idiotów. Ale ja nie chciałam tego tak zostawiać, więc zadzwoniłam do Maggie
na komórkę, pytając o radę. Ona miała takie same odczucia. Nie było sensu robić cyrku.

– Poczekajcie jeszcze – poradziła. – Nie wątpię, że niedługo sama wróci, ale gdyby nie,

zadzwoń do niej i dopiero jeśli nie odbierze, wykonaj następny krok.

W końcu doczekaliśmy do wpół do dziewiątej, po czym spróbowaliśmy złapać ją

telefonicznie, ale nie odbierała komórki. Miałam dość.

– Mike, chcę zadzwonić na dyżur już teraz – oznajmiłam. – I na policję.
– Uspokój się… – zaczął.
– Nie. Zadzwonię. Mam przeczucie i naprawdę mi się to nie podoba.
Wstał z miejsca, gdzie siedział, jednym okiem oglądając telewizję, i wyłączył pilotem

telewizor.

– Znam ciebie i twoje przeczucia, kochanie, ale mam pewien pomysł, którego powinniśmy

najpierw spróbować. – Podciągnął roletę, wyjrzał na zewnątrz, po czym opuścił ją z powrotem. –
Opatul malucha ciepło i jedźmy do tej dziewczyny. Jak ona ma na imię? Tash? – Przytaknęłam. –
Jedźmy i zobaczmy, czy może nam pomóc. Może Emma znów do niej poszła? A nawet jeśli nie,
to może ta dziewczyna podpowie nam, gdzie ona może być. Co o tym myślisz?

Uważałam, że to genialny pomysł. Chociaż wiedziałam, że muszę to zrobić, wciąż ociągałam

się z zadzwonieniem do dyżurnego zespołu kryzysowego – cała sprawa nabrałaby wtedy innego

wymiaru i być może znalazłaby się w punkcie, w którym pewne rzeczy stają się nieodwracalne.
W karcie Emmy zapisano by czarno na białym: niedojrzała i nieodpowiedzialna. Pobiegłam na
górę obudzić i ubrać Romana. Po drodze chwyciłam jeszcze jego żel na ząbkowanie.

Powoli objeżdżaliśmy osiedle, które odwiedziliśmy poprzednio. Mike z przodu, jak

taksówkarz, ja na tylnym siedzeniu z Romanem. Marudził. Po pierwsze dlatego, że został
obudzony, po drugie z powodu ząbkowania i przez chwilę żałowałam, że tak porywczo
zdecydowaliśmy się zabrać go ze sobą. Może lepiej byłoby, gdyby tylko jedno z nas pojechało na
poszukiwania, ale uznaliśmy, że Mike sam nie dałby rady namówić Emmy, żeby z nim wróciła, a
nie chciał słyszeć, żebym to ja pojechała zamiast niego.

Mijaliśmy liczne grupy nastolatków, którzy przyglądali nam się w różny sposób – niektórzy

obojętnie, inni podejrzliwie, a byli też tacy, którzy otwarcie gapili się i oceniali. Nie było to miłe
miejsce, szczególnie z małym dzieckiem o dziesiątej wieczorem.

Mike miał więcej optymizmu niż ja i dwukrotnie, gdy dostrzegliśmy grupę dziewczyn mniej

więcej w wieku Emmy, opuszczał szybę, żeby zapytać, czy coś o niej wiedzą albo ją widziały.
Nie było dla mnie zaskoczeniem, że obie grupy zdawały się znać zarówno ją, jak i Tarima, ale
nawet jeśli ktoś wiedział, gdzie szukać naszej uciekinierki, to nie miał zamiaru nam tego mówić.

W końcu znaleźliśmy dom, z którego odebraliśmy Emmę poprzednim razem. Zostałam z

maleństwem w samochodzie, a Mike podszedł do drzwi. Dom wyglądał na zapuszczony, brudny
tynk łuszczył się, skrawek frontowego ogródka był zarośnięty chwastami i zastawiony
rozmaitymi pojemnikami do segregacji śmieci.

Jednak kiedy Tash otworzyła drzwi, przypomniałam sobie czyste, przytulne wnętrze i

pomyślałam, że to, jak takie miejsca wyglądają z zewnątrz, niekoniecznie odzwierciedla to, co
dzieje się w środku.

Mike rozmawiał z Tash jakąś minutę, po czym w drzwiach pojawił się ktoś jeszcze. Postać

wyglądała na starszą kobietę – pewno ktoś z personelu, którego zadaniem jest mieć oko na
mieszkające tu nastoletnie mamy, albo jakaś starsza krewna. Z ruchów jej rąk zorientowałam się,
że kieruje Mike’a gdzie indziej.

Zaraz potem wrócił, rozcierając ręce, zanim ujął kierownicę i włączył silnik.
– Brr, zimno na dworze – powiedział. – Chyba nie przyszłoby ci do głowy, że to jest coś w

rodzaju hotelu, prawda? Świetnie by było, gdyby Emma mogła zamieszkać w takim miejscu, co?
W każdym razie – mówił dalej, przekręcając kluczyk w stacyjce – przynoszę dobrą wiadomość.
Mam adres.

– Dzięki Bogu. – Odetchnęłam. – Czyli Tash widziała się wieczorem z Emmą?
– Ściśle mówiąc, nie widziała się z nią, ale wygląda na to, że esemesowały. Tak przy okazji,

ta, z którą rozmawiałem, to pracownik socjalny na przychodne. Chwała Bogu, że jeszcze tam
była. Nie wiem, czy inaczej wydobyłbym coś z Tash. Widać, że jest dziko lojalna wobec
Emmy…

– Co nie jest złe, z drugiej strony.
– Jasne. Choć gdybym był mniej dobroduszny, kusiłoby mnie, żeby pomyśleć, że wynika to

raczej z jej strachu przed Tarimem, nie sądzisz?

Boże, ten chłopak – nie, dorosły mężczyzna – naprawdę zaczynał mi działać na nerwy. Co

prawda nie paliłam się do spotkania z nim, ale z pewnością chciałam tego, choćby po to, żeby
przypisać twarz do jego, bardzo już zszarganego imienia.

Znów wyjechaliśmy na główną drogę, biegnącą przez osiedle.
– Wszystko wskazuje na to, że ten dom to będzie taka trochę melina – ostrzegł Mike, patrząc

na mnie we wstecznym lusterku. – Najwyraźniej schodzi się tam dużo miejscowych dzieciaków,
żeby zbijać bąki. I pić. I palić trawę. I nie wątpię, że robić inne podejrzane rzeczy. Coś mi

wygląda, że nasz Tarim jest prawdziwą duszą towarzystwa.

– Uroczo – skomentowałam, spoglądając na Romana.
Mike odmalował niezbyt zachęcający obraz, ale to było nic w porównaniu z widokiem, jaki

nas czekał za rogiem. Nie wyglądało to na dom – w sensie innym niż cegły i zaprawa. Właściwie
było to kilka wysokich bloków mieszkalnych, których dachy sięgały nocnego nieba. Okna były
albo stłuczone, albo zabite deskami. Budynki upstrzono graffiti na prawie wszystkich pionowych
powierzchniach. Otaczały je połacie popękanego betonu z wyrastającymi ze szczelin chwastami.
Całości dopełniały wszelkiego rodzaju pojemniki na kółkach, przepełnione workami pełnymi
śmieci.

Mike pochylił się do przodu nad kierownicą i chłonął ten widok.
– Kochanie, myślę, że lepiej będzie, jak ze mną pójdziesz i weźmiesz dziecko – powiedział. –

To jest na trzecim piętrze. Nie chciałbym was tu zostawiać samych.

Roman właśnie zasnął i podle bym się czuła, znów go budząc.
– Idź, skarbie. Nic mi nie będzie – zapewniłam, otwierając drzwi samochodu. – Przesiądę się

do przodu. Zostaw silnik na chodzie, a ja włączę radio. Dam sobie radę.

Rozejrzał się wokół.
– Nie wiem, kochanie…
– Mike, tu nikogo nie ma. Nic mi nie będzie.
– Nikogo nie widzisz – uściślił. – W takim miejscu można się spodziewać wszystkiego. Nie

wiadomo, kto się czai w ciemnościach.

– Mike, proszę cię, możesz tam po prostu pójść? – poprosiłam, siadając z przodu, na miejscu

pasażera. – Zablokuję drzwi, a jeśli ktokolwiek przyjdzie i będzie wyglądać podejrzanie, nacisnę
klakson. Może tak być?

No więc Mike poszedł, choć niechętnie, a kiedy patrzyłam, jak znika za obłupanymi

drzwiami frontowymi, przeszły mnie ciarki. Teraz, kiedy nie miałam go w zasięgu wzroku, wcale
nie czułam się taka znów odważna. Skarciłam się w myślach i powiedziałam sobie, że mam nie
być śmieszna. A potem oznajmiłam to sobie głośno. Widywałam gorsze rzeczy, bywałam w
gorszych miejscach, radziłam sobie w dość przerażających scenariuszach. Tu nie było nic, czego
mogłabym się bać, poza samym strachem. To on napędzał mi stracha. Jednak, gdy minuty powoli
mijały, cieszyłam się, że nikogo nie widzę ani nie słyszę.

Prawdę mówiąc, następną osobą, jaką zobaczyłam, był Mike – wyszedł z budynku piętnaście

minut później, ku mojej wielkiej uldze. Podczas jego nieobecności na przemian bałam się i
starałam uspokoić. Kiedy nie wyszedł od razu, zdenerwowałam się, potem, gdy czas mijał, a on
nie wracał, narastało we mnie przekonanie, że Emma musi tam być, a kiedy minęło jeszcze
więcej czasu, zaczęłam sobie wyobrażać różne scenariusze. Wcale jej tam nie było. Mike został
obrabowany, pobity, być może nafaszerowany narkotykami… Właśnie po raz kolejny
przemawiałam do siebie surowo, gdy się pojawił i co ważniejsze, cały i zdrowy.

Sekundę później dostrzegłam, że nie jest sam – w przyćmionym świetle korytarza rysowały

się sylwetki jeszcze dwóch osób, a gdy osoby te stanęły w drzwiach, w jednej z nich
rozpoznałam Emmę.

Towarzyszył jej mężczyzna. A gdy tylko zobaczyłam go wyraźniej, uświadomiłam sobie, że

wreszcie widzę Tarima.

Zatrzymali się w drzwiach, a Mike podbiegł do samochodu. Opuściłam szybę.
– Dlaczego tak długo? – spytałam. – Co się dzieje?
– Przepraszam, kochanie, musieliśmy sobie porozmawiać. Powiedziałem im obojgu do

słuchu i myślę, że rozumieją. – Uśmiechnął się. – Żadnej bandy mętów tam nie było, tylko ich
dwoje, z głupimi minami. Emma się zdenerwowała, trzeba przyznać. Myślę, że jest naprawdę

rozdarta. – Przykucnął przy drzwiach samochodu. – Próbuje zrobić tak, żeby było jak najlepiej.
Chce postąpić słusznie, ale pragnie też, żeby ten jej chłopak był zadowolony…

– Więc teraz wróci z nami? – zapytałam, spoglądając na nich, czekających z tyłu.
Mike skinął głową.
– Tak, wróci. Pod jednym warunkiem. On chce zobaczyć naszego małego człowieczka. Tylko

na chwilkę i prawdę mówiąc, kochanie, wydaje się, że chłopak jest szczery. Powiedziałem, że cię
zapytam. Sprawdzę, czy nie masz nic przeciwko temu.

Byłam w szoku i z pewnością wskazywał na to mój wyraz twarzy. Przecież to Mike

najbardziej obstawał przy tym, żeby nie dopuszczać do kontaktu, a teraz taka odmiana. Ale czy
powinniśmy? Skąd możemy wiedzieć, że nie porwie Romana i nie ucieknie z nim? Nie sądziłam,
żeby to zrobił – w końcu to on udowadniał, z jaką łatwością mogą zamienić synka na nowszy
model – ale jednak kontakt to kontakt i zabroniono go nie bez powodu. To był skazany diler
narkotyków i choć do więzienia zaprowadziło go to właśnie przestępstwo, z doświadczenia
wiedziałam, że zazwyczaj idzie ono w parze z innymi. Musieliśmy być odpowiedzialni.

Podniosłam wzrok i zobaczyłam ich oboje, przyglądających mi się z uwagą. I zaczęłam

racjonalizować. Co właściwie mogłoby się stać? Był tutaj Mike, o głowę i jeszcze trochę wyższy
od podejrzanego chłopaka Emmy. Nie mówiąc, że postawniejszy…

– W porządku – zaczęłam – tylko dwie minuty. Jeśli tyle wystarczy, to niech tak będzie. Ale

będę musiała o tym zawiadomić, bo inaczej wpadniemy kłopoty. Powiedz im, że mają podejść
tutaj. Jest za zimno, żeby chodzić z małym.

Mike uśmiechnął się szeroko.
– Zawołam ich. Dwie minuty i cześć. Wtedy przynajmniej nie będą mogli nas oskarżyć, że

nie okazujemy zrozumienia, prawda?

Gwizdnął i gestem przywołał ich, żeby podeszli. Ja w tym czasie odpięłam fotelik Romana i

wyjęłam go z samochodu. Delikatnie postawiłam go na masce, bo chodnik wydawał się na to
zdecydowanie za brudny.

Emma była przy nas pierwsza.
– Strasznie ci dziękuję, Casey – odezwała się ściszonym głosem. W wieczornym mroku

wydawała się mizerna i ani o dzień starsza niż była w rzeczywistości. Prawdę mówiąc,
nieumalowana wyglądała na jeszcze młodszą.

Przeniosłam wzrok na Tarima i jego widok też mnie zaszokował. Był przystojnym

chłopakiem, ubranym w standardowy dla jego wieku i typu mundurek – dżinsy zaczynające się w
połowie pośladków i opadające na świeżutkie adidasy oraz wytartą, skórzaną kurtkę, znoszoną
lub sztucznie postarzoną. Ale najbardziej uderzyła mnie jego młodzieńcza twarz – wyglądał po
prostu absurdalnie młodo. W głowie miałam wizję śniadego, zatwardziałego kryminalisty, choć
oczywiście nie był tak stary. W wieku osiemnastu lat początek męskiej dorosłości może być już
dobrze zaznaczony, ale ten chłopaczek – bo on był chłopaczkiem – miał gładziutką skórę pokrytą
delikatnym meszkiem. Był też bardzo drobny. Próbowałam wyobrazić go sobie w twardym,
bezkompromisowym środowisku więzienia dla dorosłych mężczyzn i nie potrafiłam. Absolutnie
nie potrafiłam.

– Proszę – powiedziałam, wskazując uchwyt do przenoszenia fotelika. – Weź go na chwilę.

Uprzedzam, że może marudzić, bo ząbkuje. Nie mówiąc o tym, że jest bardzo zmęczony.

Emma miała na tyle przyzwoitości, że wyglądała na pełną poczucia winy, patrząc, jak jej

chłopak zestawia fotelik na chodnik, bardzo delikatnie, po czym kuca i wpatruje się w swojego
synka.

– Cześć, maluchu – przywitał się z uśmiechem. – Jak się masz?
Jego zęby były olśniewająco białe w zestawieniu z oliwkową skórą. Ku memu kompletnemu

zaskoczeniu Roman odwzajemnił uśmiech.

– Przepraszam, kolego – mówił Tarim cicho, sprawiając, że poczułam się zażenowana jak

intruz. – Przepraszam, że mnie nie było. Naprawdę chciałbym. Ale będę. Teraz już będę, kolego.
Uda nam się.

Gdyby to była scena w filmie, nie mogłaby mnie bardziej poruszyć. Czując rosnącą w gardle

kluchę, spojrzałam na Mike’a, który chyba czuł to samo. Najbardziej wstrząsnęło mną to, że
wcale nie spodziewałam się takich odczuć. Podejrzewałam, że będę zła za Emmę, skrajnie
krytyczna wobec Tarima… nawet jeśli na ogół nie było to w moim stylu. Spodziewałam się, że
będę odczuwać same negatywne emocje wobec tego głupiego chłopaka, który wprowadził tyle
zamętu w życie ich wszystkich.

Tymczasem nic takiego nie czułam i kiedy Tarim wstał, mówiąc: „Och, Ems, on jest piękny.

On jest po prostu piękny”, wszystkie postanowienia, że wygarnę mu, jakim to jest beznadziejnym
typkiem i jak to powinien zostawić ich w spokoju, iść do diabła i zniknąć z ich życia, w mgnieniu
oka prysły. Zamiast tego czułam się wzruszona i zrobiło mi się bardzo ciężko na sercu. Mogłam
myśleć tylko o tym, jaka to szkoda i jakie nikłe są szanse, żeby kiedykolwiek im się udało. Bo na
tym właśnie polega problem z prawdziwym życiem, czyż nie? Ono nie jest scenariuszem
filmowym.

Rozdział 13

Sen nie chciał przyjść tej nocy. Nie mogłam się pozbyć obrazu Tarima wpatrującego się czule

w swojego synka. Ten obraz nie pasował, w tym problem. Nie pasował do mojego uprzednio
wyrobionego wyobrażenia nastoletniego nicponia z wyrokiem. Usiłowałam jakoś pogodzić jedno
z drugim.

Emma płakała, kiedy odjeżdżaliśmy, zostawiając Tarima, i później przez całą drogę do domu.

Ale był to innego rodzaju płacz – cichy, spokojny, pełny rezygnacji. Jakby w tym jednym czułym
spotkaniu swojego dziecka z ojcem dostrzegła to samo, co ja – że to wszystko beznadziejne, że
nie powinno wyjść tak, jak wyszło.

Nie mogąc spać i rozmyślając o tym wszystkim, starałam się wykrzesać z siebie optymizm.

Być może jest nadzieja na szczęśliwe zakończenie. Przecież nic nie zostało jeszcze
rozstrzygnięte. Dręczyło mnie jednak przeczucie, ciężkie i gdzieś głęboko w moim wnętrzu, że
prawdopodobnie to wszystko to za mało i za późno. Choćbym nie wiem jak nie chciała stawić
czoła tej myśli, faktem było, że Emma mogła mieć rację – że gdzieś za kulisami zaplanowano
już, że zostanie pozbawiona opieki nad Romanem. Naprawdę miałam nadzieję, że tak się nie
stanie, i przewracając się bezsennie z boku na bok, usiłowałam wymyślić sposób, żeby temu
zapobiec. Niełatwe zadanie. Taka była moja ostatnia myśl, zanim w końcu zasnęłam.

Następnego ranka nastrój miałam nie mniej ponury. Gapiłam się przez kuchenne okno,

prawie nie zauważając urody ogrodu czy jasnych, wszędobylskich promieni słońca. Skupiona
wyłącznie na łyżeczce, którą mieszałam kawę, czekałam, aż obudzi się reszta domowników.
Niezbyt często zdarzało się, żebym wstała przed Mikiem, więc postanowiłam zrobić mu
przyjemność – wbiłam jajka na patelnię i wetknęłam chleb do tostera, żeby śniadanie było
gotowe, zanim zadzwoni jego budzik. Kiedy znów wyjrzałam przez okno, dostrzegłam dwa
późne miniaturowe żonkile, wychylające się z ciemnej podściółki pod moimi krzakami róż. Oto
metafora, pomyślałam o tych silnych, małych kwiatkach. Optymistyczna metafora tego, co może
się okazać później. Coś miłego wychodzącego z czegoś, co na pierwszy rzut oka nie wygląda
zachęcająco. No cóż, uznałam, nie zaszkodzi mieć nadzieję, prawda?

Jak było do przewidzenia, Mike był zdumiony i zachwycony niespodzianką w postaci jajek z

grzankami i jego wesoły nastrój, w jakim wyszedł do pracy, dał mi kolejny, jakże pożądany
zastrzyk optymizmu.

Nie, nie miałam zamiaru oszczędzać na prawdzie w rozmowach telefonicznych, które trzeba

było odbyć, ale też nie chciałam z góry zakładać, jaki może być ich wynik.

– Dzień dobry, kochanie, dzień dobry, maleństwo! – powiedziałam radośnie, łaskocząc

Romana pod brodą, gdy Emma zeszła z nim do mnie koło dziewiątej. – Są świeże grzanki i
dżem, i trochę kawy w dzbanku – paplałam dalej. – Och, i butelka Romana jest podgrzana, jeśli
chcesz go nakarmić, zanim sama zjesz.

Emma wyglądała blado, jakby spała jeszcze mniej niż ja. Zrobiło mi się jej żal. Na szczęście

do szkoły musiała iść tego dnia dopiero po południu.

– Kochanie – zaczęłam. – Muszę zadzwonić do Maggie Cunliffe, tak jak ci mówiłam. Wiesz,

że muszę to zrobić, tak? – Emma skinęła głową, przesadzając sobie Romana na drugie biodro. –
To jedyny sposób, jeśli mamy uporządkować ten bałagan. I nie martw się, nie zapomniałam, że tu
chodzi o wasze życie, nie tylko o Romana. Powiem jej, czego byście chcieli, ty i Tarim. – Znów
skinęła głową, bliska łez. Położyłam jej rękę na ramieniu. – Będzie dobrze, skarbie. Zobaczmy,
co mają do powiedzenia.

– Tak – powiedziała. Zwyczajnie „tak”. Żadne „wszystko jedno”.
Wyszłam na zewnątrz i usiadłam w ogrodzie, żeby zadzwonić do Maggie. Może bliskość

tych nieoczekiwanych kwiatków przyniesie szczęście. Nie, żebym widziała w Maggie
przeciwnika, bo nim nie była, ale teraz, po spotkaniu z Tarimem i mając nieoczekiwanie
ambiwalentne odczucia wobec tego, co powinno spotkać tych dwoje dzieciaków, nic nie mogłam
poradzić na to, że czułam się trochę jak gladiator.

– O rany – skomentowała Maggie, kiedy nakreśliłam jej przebieg wydarzeń z ostatnich kilku

dni i zwróciłam jej uwagę na maila znajdującego się w jej skrzynce. – Nie zdawałam sobie
sprawy, że to idzie w tym kierunku, Casey. I z pewnością nie miałam świadomości, że Tarim
będzie sprawiał kłopoty, jeśli chodzi o Romana. Więc mówisz, że się widzieli. Czy ty i Mike
wyraziliście na to zgodę?

Zjeżyłam się.
– Skądże – odparłam. – Oczywiście, że nie mieliśmy tego w planach. Maggie, to nie takie

proste. Jeśli Emma wychodzi, Mike i ja jej nie śledzimy. Nie wiedzieliśmy, że Tarim jest na
wolności i że Emma może się z nim spotkać. Tak czy inaczej, rzecz w tym, że postawiliśmy
sprawę jasno. Chłopak nie może mieć kontaktu z dzieckiem, dopóki nie uzyska na to oficjalnej
zgody. Jednak wczoraj wieczorem, kiedy po nią pojechaliśmy, oboje uznaliśmy, że nic złego się
nie stanie, jeśli pozwolimy mu podejść i przynajmniej zobaczyć Romana. To takie oczywiste, że
on jest Tarima, Maggie. Bez względu na to, co Emma mówiła przedtem.

– Czyli co mamy teraz z tym zrobić? – spytała Maggie.
– Wydaje mi się, że powinnaś go poznać. Myślę, że najlepszym posunięciem byłoby,

gdybyście ty i Hannah przyszły tutaj. I gdybyśmy się spotkali wszyscy, włącznie z Emmą i
Tarimem. Moglibyśmy omówić wszystko, jak należy. Chodzi o to, że rozmawialiśmy z Mikiem i
wydaje się nam, że jeśli tych dwoje planuje być razem, a dziecko oczywiście ma w tym
uczestniczyć, to może myśleć o nich trojgu łącznie i odpowiednio trzeba z nimi pracować.

– Daj mi porozmawiać z moim kierownikiem – poprosiła Maggie. – Oczywiście rozumiem,

co masz na myśli. Pytanie tylko, czy możemy tak zrobić. O Tarimie wiemy tylko to, co
słyszeliśmy od Emmy i, jak sama wiesz, nic z tego niestety nie świadczy o nim szczególnie
dobrze. Wiesz co, zadzwonię zaraz do Hannah, przekażę jej to, co mi powiedziałaś, żebyś ty nie
musiała tego robić, i zobaczymy, czy da się ustalić termin, kiedy przyjdziemy do was razem.
Potem porozmawiam z moim kierownikiem. Daj mi ze dwie godziny, oddzwonię do ciebie.

– Dobrze – przystałam na to. – Coś pozytywnego, co mogłabym na razie przekazać Emmie?

Widać, że bardzo się niepokoi…

– Jeszcze nie, Casey. Zobaczmy najpierw, co się okaże.
Nie byłam zachwycona, że nie ja będę rozmawiać z Hannah. Aż nazbyt dobrze umiałam

sobie wyobrazić rozmowę między nią a Maggie. Jak również wnioski Hannah. Niemowlę pod
opieką służb socjalnych. Jej odpowiedzialność. Tarim wychodzący z więzienia. Emma
uciekająca, żeby się z nim spotkać wbrew naszej woli. On widujący się z Romanem.
Kryminalista. Diler narkotyków. Kryminalista. To się nie bilansuje.

Choć wolałabym opisać sytuację, używając sformułowań, które nie brzmiałyby tak

obciążająco, nie chciałam naciskać. Poza tym, kto wie, może gdyby Hannah faktycznie spotkała
się z Tarimem, jej odczucia uległyby zmianie, tak samo jak moje? Może przynajmniej byłaby
bardziej skłonna dać tym dwojgu cień szansy, żeby dowiedli, że potrafią być odpowiedzialnymi
rodzicami? Cóż, pozostawało mi żyć nadzieją. Wróciłam do pokoju z przyklejonym do twarzy
optymistycznym uśmiechem.

Emma spojrzała na mnie z miejsca, gdzie siedziała – po turecku, na podłodze. Widocznie

była wielozadaniowa, bo jedną ręką esemesowała z kimś, a drugą łaskotała brzuszek Romana

bawiącego się obok na macie. Przypuszczałam, że tym kimś jest Tarim, ale się myliłam. Pisała do
Tash.

– Co powiedziała? – spytała Emma, znów bez niechęci. Żadnego przewracania oczami,

burmuszenia się czy tym podobnych oznak, świadczących o tym, że cokolwiek powie ktoś z
opieki społecznej, będzie złe.

– Pogada ze swoim kierownikiem i chcemy umówić się na spotkanie. My wszyscy: ty, ja,

Hannah…

Emma słuchała jednym uchem, czytając następny SMS, który właśnie przyszedł.
– Kiedy? – chciała wiedzieć. – Bo nie wiem, czy mam odpisać Tash, że będę mogła pójść z

Romanem i z nią do miasta w sobotę. Weźmie swojego małego kuzyna i pomyślałyśmy, że
mogłybyśmy się spotkać. Niedługo urodzi, więc powiedziałam, że pomogę jej wybrać trochę
rzeczy dla dziecka. I obiecuję, Casey, nie pójdziemy nigdzie, gdzie byłby Tarim…

– Ja myślę, że nie pójdziecie – zauważyłam z uśmiechem. – Nie po wczorajszym numerze,

panienko. Nie, nie sądzę, żeby nasze spotkanie miało się odbyć akurat w sobotę. Prawdopodobnie
jakoś w przyszłym tygodniu.

Usiadłam na sofie. Skoro ona poruszyła temat Tarima, pomyślałam, że ja też mogę.
– Co Tarim zamierza teraz, kiedy jest na wolności? Ma na widoku jakąś pracę? Ma plan? Co

on właściwie robi?

Skończyła pisać SMS, rzuciła telefon i podciągnęła Romana w górę, żeby stanął na nóżkach.

Bardzo lubił, kiedy to robiła, uwielbiał odbijać się na swoich pulchnych nóżkach, czuć ciężar.
Ani się obejrzymy, jak zacznie raczkować, a niedługo potem chodzić. I kiedy to się stanie, diabli
wezmą spokój i porządek w domu.

– Teraz? – spytała Emma. – Porządek ze swoim mieszkaniem. W soboty chodzi ze swoim

tatą na aukcje, żeby zobaczyć, czy da się zorganizować jakieś przyzwoite meble.

– To znaczy, że tam mieszka, tak? Z tego, co widziałam, te budynki wyglądają na ruinę.

Połowa nie ma nawet okien.

Emma zrobiła minę. Wyraźnie była tego samego zdania.
– Tam jest koszmarnie. Nie cierpię tam chodzić. Jest naprawdę słabo. I prąd jest na żetony.

On prawie nigdy nie ma kasy, więc zawsze jest ciemno i nie ma ogrzewania – wyjaśniła. – Ale
tylko jedno okno jest wybite i przynajmniej ma sofę do spania – dodała.

Kręciłam głową, zastanawiając się, jak miejsce, które opisała, można w ogóle brać pod

uwagę jako odpowiednie dla małego dziecka. Nie byłam snobką – sama wychowywałam się w
osiedlu komunalnym – ale myśl o konieczności mieszkania w jednym z tych bloków
przejmowała mnie dreszczem. Mówimy o ponurej, betonowej dżungli z lat sześćdziesiątych. To
tak, jakby cofnąć się w czasie o pięćdziesiąt lat.

Z drugiej strony, myślałam, poganiając Emmę, żeby wzięła prysznic, ubrała się i

przygotowała do wyjścia, przynajmniej ma gdzie mieszkać. I szuka mebli razem ze swoim tatą,
co znaczy, że tata jest zaangażowany, a to dobrze. Przynajmniej się stara.

Kiedy dwie godziny później zadzwonił telefon, byłam naturalnie przekonana, że to Maggie.

Ale to nie była ona. Dzwonił John Fulshaw. Czyżby Maggie działała na najwyższych obrotach?
Czy on też był już poinformowany?

– Rozmawiałem z Maggie – potwierdził, odpowiadając na moje niezadane pytanie. – I z

Hannah Greenwood, i z moim kierownikiem – dodał.

– To brzmi obiecująco – powiedziałam, sądząc z jego tonu, że sprawa wygląda dobrze. – Czy

w takim razie mamy werdykt?

– Niezupełnie. Ale wygląda na to, że z grubsza mamy plan. Dlatego musimy zorganizować

spotkanie dotyczące szczegółów. Wiem, że termin jest krótki, ale chcielibyśmy, żebyście oboje z

Mikiem wzięli w nim udział, jeśli to możliwe, w poniedziałek.

– Rany, faktycznie szybko.
– Oczywiście Emma i Tarim również. Ojciec Tarima też.
– Jego ojciec?
To była szczególnie dobra wiadomość. Chociaż Tarim był dorosły, dla opieki społecznej nie

był odpowiedzialnym dorosłym, ponieważ wyszedł z więzienia, gdzie siedział za przestępstwo
związane z narkotykami.

– A tak – potwierdził John. – Jego też już namierzyli. Nic w tym dziwnego… – Zaśmiał się. –

Tarim jest już jak najbardziej w systemie, wskutek innych występków, bo dilował od jakiegoś
czasu. Wie, że prędzej mu kaktus na ręku wyrośnie, niż mu pozwolą na kontakt, chyba że tata się
w to zaangażuje na całego. Nie wydaje mi się, żeby to była jakaś szczególnie zła rodzina.
Słyszałem, że tata jest w porządku, tylko sporo go zdrowia kosztował ten syn. Ale tak, obaj są
skłonni i cóż, trzeba przyznać chłopakowi, że przynajmniej teraz wydaje się mocno
zainteresowany całym procesem. Czyli dobra wiadomość, tak?

Miałam nadzieję, że jedna z wielu. Ucieszyłam się, słysząc, że Tarim pochodzi z rodziny, z

którą wszystko jest w miarę w porządku, a nie z jakiegoś okropnego środowiska przestępczego.

– No pewnie – zgodziłam się. – I zobacz, jaki zbieg okoliczności. Właśnie rozmawiałam z

Emmą o tacie Tarima. Wygląda, że traktują to wszystko poważnie, prawda?

– Och, bez wątpienia – przyznał John. – Myślisz, że Mike będzie mógł w poniedziałek?
– Na pewno. To tylko pół dnia. Dadzą sobie radę. Więc o której i gdzie? Jak zwykle tutaj?
– Nie tym razem. Biorąc pod uwagę okoliczności, pomyśleliśmy, że najlepiej będzie w

neutralnym miejscu. Za mało wiemy o Tarimie i jego ojcu, żeby wprowadzać ich w waszą
prywatność. Proponujemy u nas, w biurze, jeśli to wam odpowiada. Hannah zamierza
współpracować z Tarimem i jego tatą.

– Fantastycznie – przyklasnęłam. Dzień zaczynał wyglądać lepiej, niż mogłam się

spodziewać. – A tak między nami, to masz jakieś pojęcie o tym, co mogłoby się dziać dalej? Jaki
właściwie jest plan?

– Nie bardzo. – John się zaśmiał. – Będziesz musiała wstrzymać konie. Ale sądzę, że

jesteśmy jednomyślni co do Tarima. Jeśli zamierza pozostać na scenie, a wydaje się, że zamierza,
lepiej, żebyśmy wszyscy uczestniczyli w tym, co się dzieje, ze względu na Romana, zamiast dać
mu wolną rękę, którą trzymałby nas na dystans.

– Mniej więcej to samo powiedziałam Maggie. Wspaniale, John. – Uśmiechnęłam się. – Poza

tym pokaże to Emmie, że jej słuchamy. Że staramy się uwzględniać jej życzenia, a to znaczy, że
piłka jest teraz po jej stronie.

I Tarima, rzecz jasna. A on był dorosły. Trzymałam kciuki, żeby umiał to udowodnić.
Po weekendzie, który upłynął bez żadnych problemów, poniedziałkowy poranek zastał nas

miotających się jak idioci, ponieważ wszyscy naraz usiłowaliśmy przygotować się do wyjścia,
dbając jednocześnie, aby Roman był nakarmiony, wykąpany i przyodziany w swoje najładniejsze
ubranko. Jak zwykle uparłam się, że nie możemy wyjść, dopóki nie zaprowadzimy w domu
porządku, na co Emma i Mike unieśli brwi i wymienili między sobą konspiracyjne spojrzenie,
mówiące: „Dobra, niech jej będzie, skoro ma ją to uszczęśliwić”. Emma zaczynała już znać mnie
równie dobrze, jak Mike. Wiedziałam, że na spotkaniu nie dam z siebie wszystkiego, na co mnie
stać, jeśli dopadnie mnie stres. A wolność od stresu osiągałam dzięki sprzątaniu.

Tak więc posprzątaliśmy.
Do biura agencji opieki zastępczej dotarliśmy pięć minut przed czasem. Nie byłam tu od

dawna, bo nie było takiej potrzeby. Swoje wizyty w ciągu ostatnich dwóch lat mogłabym pewno
policzyć na palcach jednej ręki. Miałam wrażenie, że minęło strasznie dużo czasu od dnia, kiedy

weszłam tu po raz pierwszy. Był to dzień – i spotkanie – który dogłębnie zmienił moje życie.

Dziś miałam nadzieję, że to samo będzie można powiedzieć o trzech młodych osobach, o

których mieliśmy rozmawiać. Kiedy wszyscy tam weszliśmy, przeczucie podszepnęło mi, że
może tak być. A to dlatego, że ledwo poznałam Tarima. Oczywiście, że to był on, siedzący w
poczekalni koło mężczyzny, który musiał być jego ojcem, ale mimo to musiałam dobrze się
przyjrzeć. Gdzieś się podziały workowate dżinsy zsuwające się z pośladków i wysłużona kurtka
motocyklowa. Zamiast nich ujrzałam eleganckie czarne spodnie, kremową koszulę, wąski
krawat, stosowne buty. Był zadbany, świeżo ogolony i miał lśniącą czuprynę tego rodzaju, że
gdyby był moim Kieronem, nie mogłabym się oprzeć, żeby mu jej nie zmierzwić.

Obaj, Tarim i jego ojciec, jednocześnie wstali.
– Billy Salazar – przedstawił się starszy mężczyzna, podając rękę Mike’owi, a następnie

mnie. – Miło państwa poznać.

Jego uśmiech był ciepły, uścisk dłoni silny, twarz otwarta, nie mówiąc, że dość przystojna.

Już wiadomo, po kim Tarim odziedziczył swój chłopięcy wdzięk. Jak na razie, dobrze idzie,
pomyślałam, spoglądając przez znajdujące się za nim szklane drzwi sali konferencyjnej.

Zgromadzenie było w komplecie, John właśnie szedł nas przywitać.
– Wchodźcie – powiedział, biorąc od Emmy fotelik z Romanem. – On już je biszkopty? –

spytał z uśmiechem. – Bo dziś mamy biszkopty. Nawet czekoladowe! – dodał i puścił do mnie
oko.

– To znaczy, że przyjmują nas z honorami – zażartowałam do Emmy w drodze do wielkiego,

okrągłego stołu konferencyjnego. Widziałam po niej, że jest onieśmielona, i prawdę mówiąc, ja
też czułam się onieśmielona, prawie tak samo jak ona. Nie przepadałam za dużymi, oficjalnymi
okazjami, a tego rodzaju spotkania, istotna część procesu w systemie opieki, były taką właśnie
okazją, niezależnie od tego, ile by nie wyłożyli biszkoptów.

A jednak, gdy mieliśmy już za sobą wszystkie formalności wzajemnego przedstawienia się

sobie, uspokoiłam się trochę i mogłam się skoncentrować na tym, co nastąpi.

Odbyło się przydługie wprowadzenie w sytuację – choć od początku byliśmy w stałym

kontakcie, omawiając na bieżąco rozwój wypadków, zebranie wszystkich wątków razem miało
sens, zwłaszcza ze względu na Tarima i jego ojca, dla których, jak wiadomo, cały proces był
nowością.

Następnie Hannah wyjaśniła, że dla celów tego spotkania i wszelkich planów, jakie z niego

wynikną, przyjmujemy, że wbrew temu, co mówiła Emma po przyjęciu jej pod opiekę, Tarim jest
faktycznie biologicznym ojcem Romana.

– Czy pociąga to za sobą reperkusje? – spytał ojciec Tarima. Bardzo rozsądnie, pomyślałam.
– Żadnych – zapewniła go Hannah. – Nie ma tu kwestii podejmowania działań. Dla

wszystkich jest oczywiste, że Emma i Tarim tworzą związek i nie ma dowodów na istnienie
jakiegokolwiek przymusu.

Uporawszy się z tym, Hannah wytłumaczyła, że jeśli Tarim i jego ojciec mają uzyskać zgodę

na kontakt z Romanem, obaj muszą zostać poddani policyjnej procedurze sprawdzającej i że
wszyscy mają świadomość odbycia przez Tarima kary więzienia. Dalej mówiła, że Tarim będzie
się musiał bardzo starać, żeby udowodnić, że potrafi być odpowiedzialnym partnerem dla Emmy
i ojcem dla Romana i w tym celu będzie musiał się zgodzić na uczęszczanie na kurs dla
rodziców.

Tarim wysłuchał tego wszystkiego i bez wahania wyraził zgodę. Miło też było widzieć

spojrzenia, jakie wymieniali z Emmą. Ta bliskość i wzajemne wsparcie były widoczne dla
wszystkich. Kiedy nieśmiało nakreślił swoją sytuację – poszukiwania pracy i planowanego wraz
z ojcem remontu mieszkania – wyczułam, że atmosfera spotkania zmieniła się na lżejszą.

Jednak cyniczna część mojego ja nie miała zamiaru zamilknąć. Ta część mnie nawet teraz

świergotała mi do ucha, żebym nie dała się wywieść w pole temu nowemu, lepszemu Tarimowi.
Miałam pełną świadomość, jaką osobą potrafi być, ale nie zapominałam, że prawdopodobnie
dzięki tej stronie swojej osobowości potrafił z taką łatwością manipulować Emmą.

Następnie głos zabrała Maggie. Wyjaśniła, że jej obowiązkiem jako pracownika socjalnego,

odpowiedzialnego za Emmę, jest dbanie o jej dobro. Zgodziła się co do tego, że umożliwienie
Tarimowi kontaktu z Emmą i Romanem służy temu celowi.

– A więc chętnie ustanowimy kontakt pod nadzorem – oznajmiła Tarimowi i Emmie. –

Będzie on się odbywał w ośrodku pomocy rodzinie, znajdującym się w pobliżu twojego miejsca
zamieszkania, Tarimie, a także, jeśli Casey i Mike wyrażą zgodę, w ich domu, pod warunkiem że
wizyta będzie zapowiedziana, a oni będą obecni.

Oboje wyraziliśmy zgodę. Co więcej, ucieszyliśmy się, bo oznaczało to wielki krok na przód.

Dużo lepiej przyjmować Tarima w domu, poznać go i wspierać ich oboje w opiece nad
Romanem, niż gdyby Emma miała się wymykać i spotykać się z nim bez naszej wiedzy.

No i wreszcie nadeszła kolej Emmy. Maggie spytała ją, co myśli o tej propozycji.
– Masz coś do dodania? Chciałabyś jeszcze coś powiedzieć?
I wtedy Emma rzuciła swoją bombę.
– Dobra – zaczęła. – No więc tak, najpierw chcę naprawdę podziękować wszystkim… –

Dobrze, pomyślałam. Zapamiętała naszą rozmowę i widać, że sobie to przećwiczyła. – Wiem, że
namieszałam – mówiła dalej. – I wiem, że byłam głupia i trochę nieodpowiedzialna. Chcę
powiedzieć, że dziękuję, że ja i Taz dostajemy szansę, żeby udowodnić, że umiemy tak żyć, żeby
było dobrze. I… – przerwała, spoglądając na Tarima. – No więc ja i Taz rozmawialiśmy przez
komórkę wczoraj wieczorem i pomyśleliśmy… No więc jest coś i nie wiem, czy mogę o to
zapytać… – Spojrzała na Maggie, która uśmiechnęła się i gestem zachęciła ją, żeby mówiła dalej.

– Pewnie, że możesz – zapewniła. – O wszystko. Czego ci trzeba… Co cię martwi…
Emma nieznacznie pokręciła głową.
– Właściwie to nie chodzi o to, że mnie coś martwi. Chodzi po prostu o przeprowadzenie się

z Romanem do takiego miejsca dla matek z dziećmi. Zastanawiałam się, czy muszę… Czy taki
jest przepis? Dlatego że to jest tak… – Zerknęła na mnie, potem na Mike’a i wróciła wzrokiem
do Maggie. Gwałtownie się zaczerwieniła. – Tak się zastanawiałam… – plątała się ze
zdenerwowania, a ja zastanawiałam się, co, u licha, ona chce powiedzieć – nad tym, czy byłoby
możliwe, żebym zamiast tego została u Casey i Mike’a, dopóki nie skończę szesnastu lat? Chodzi
mi o to, że ja wiem, że nie jestem mamusią roku… właściwie, to wciąż jestem raczej do niczego?
I tak sobie myślę – teraz słowa płynęły szybkim strumieniem – że gdybym została u nich, to
wiem, że radziłabym sobie dużo lepiej, niż gdybym musiała być zdana na siebie. Ja tylko… –
Wzruszyła ramionami, po czym spojrzała prosto na mnie. – Proszę, Casey, mogę?

Teraz ja z kolei się zaczerwieniłam. Zatkało mnie. Skąd jej się to wzięło? To by znaczyło –

zaraz, kiedy były jej urodziny? – jeszcze czternaście, piętnaście miesięcy. Dużo czasu. Dużo
intensywnego czasu w dodatku. Z małym dzieckiem, które rośnie… Było o czym myśleć.

– Hej – wtrącił się John, wyraźnie widząc, że wpadliśmy z Mikiem w opały – to trochę

niespodziewane, Emmo! – Uśmiechnął się, żeby jej dodać otuchy. – Wiesz, to dość poważna
sprawa, a ty nas zaskoczyłaś i nie jesteśmy przygotowani. Nie tylko dlatego, że Mike i Casey
będą potrzebować czasu, żeby to przemyśleć, ale również dlatego, że jak wiesz, należą do
mojego specjalistycznego zespołu opieki zastępczej. Ściśle rzecz biorąc, nie są przeszkoleni do
opieki nad matką z dzieckiem. Uzyskali ten status tylko tymczasowo, żeby pomóc w opiece nad
tobą. Myślę więc, że najlepiej będzie, jeśli wszyscy…

– Tak – zgodziłam się. – Zrobimy to. – Nie skonsultowałam tego z Mikiem, ponieważ nasze

ręce już się skonsultowały pod stołem. Teraz jego dłoń ścisnęła moją. – Przepraszam –
powiedziałam do Johna. – To znaczy, oczywiście, jeśli tobie to odpowiada.

– Casey, naprawdę nie musisz podejmować tej decyzji teraz – zastrzegł John. – Myślę, że

wszyscy musimy się zastanowić nad tak poważną sprawą.

– Nie musimy – odparłam. – W każdym razie Mike i ja nie musimy. To znaczy, wy odbądźcie

swoje spotkanie, czy co tam musicie zrobić, ale jeśli chodzi o nas, jest w porządku. Jeśli Emma
tego chce, a tak się składa, że uważam to za bardzo rozsądne z twojej strony, Emmo, to Mike i ja
nie mamy nic przeciwko temu. Jeśli tylko możemy, to tak zrobimy.

Emma zerwała się ze swojego miejsca, gwałtownie odpychając krzesło i okrążając stół, i

podbiegła do nas.

– Och, dziękuję! Bardzo wam dziękuję! – wykrzykiwała, ściskając każde z nas po kolei.
– Proszę, proszę – powiedział Mike, kiedy już wsiedliśmy do samochodu na głównej ulicy, a

Emma z Romanem zostali na chwilkę w tyle, żeby pożegnać się z Tarimem i jego tatą.

– Proszę, proszę, faktycznie – zgodziłam się.
– Ach, te nastolatki. Z nimi człowiek nie ma szans na nudę – zauważył Mike.
– Z małymi dziećmi też nie – odparłam, uśmiechając się na myśl o swoim kompletnym

wariactwie. Potem uśmiechnęłam się do Mike’a. – No i teraz mamy jedno i drugie!

– Całkiem nieźle, Casey – rzucił. – Pełne ręce roboty, co, kochanie?
– Wiem. Myślę, że wciąż jestem trochę w szoku. Czy my właśnie praktycznie

zaadoptowaliśmy nastolatkę i półroczne niemowlę?

– Na to wygląda. – Zaśmiał się, kręcąc głową.
Ale nie był to jeszcze koniec niespodzianek na ten dzień. Gdy wyjęłam z torebki telefon,

żeby go włączyć po spotkaniu, zobaczyłam, że mam trzy nieodebrane połączenia od córki.
Oczywiście natychmiast wpadłam w matczyną panikę. Co się stało? Co było tak pilnego? Coś
złego? Ale miałam też wiadomość w poczcie głosowej i po odsłuchaniu dwóch sekund: –
„Mamuś! Gdzie jesteś? Oddzwoń do mnie natychmiast!” – z radosnego tonu głosu Riley
zorientowałam się, że nie ma powodu do obaw, więc nie słuchając dalej, zadzwoniłam do niej.

Wracająca biegiem do samochodu Emma zobaczyła, jak podskakuję, wyrzucam w powietrze

pięść i w ogóle zachowuję się jak wariatka.

– Co jest? – spytali oboje z Mikiem jednym głosem, gdy tylko Emma wsiadła.
– Hu-hu-huuu! – wykrzykiwałam z braku słów. – Wnusio numer trzy, pełna gotowość,

kochani… Riley jest w ciąży!

Rozdział 14

Następne dwa tygodnie minęły, jak z bicza strzelił. Najpierw nowa sytuacja – trzeba było

trochę czasu, żeby się z nią oswoić – oznaczająca, że będziemy się opiekować Emmą i Romanem
przez kolejne półtora roku, potem wspaniała, choć równie niespodziewana wiadomość, że Riley
znów będzie mamą. Nic nie powiedziała, a ja niczego nie przeczuwałam, co było dość
nietypowe. Byłyśmy ze sobą tak blisko, a ja nawet nie zorientowałam się, że się starają.

Ale kiedy zagadnęłam o to Riley, zastanawiając się, czy to dlatego, że tak bardzo byłam

zaprzątnięta swoją opieką zastępczą, roześmiała się głośno.

– To dlatego, że my też nie wiedzieliśmy, mamuś, ty głuptasie! – powiedziała. – Raczej nie

staralibyśmy się o dziecko, jednocześnie składając wniosek o przyznanie opieki zastępczej,
prawda?

To mnie uspokoiło. Szczęśliwy przypadek i tyle.
Tak oto my, jako rodzina, znaleźliśmy się w zupełnie nowej sytuacji – nasz dom zajęty na

dłużej przez nastolatkę i berbecia, trzecie wnuczę spodziewane koło Bożego Narodzenia.

– Czuję się stary, Casey – westchnął Mike i zapatrzył się w lustro toaletki, szykując się do

pracy w poniedziałek, dwa tygodnie później. Zrobił minę. – Naprawdę stary. Spójrz, jak
posiwiałem!

Wyskoczyłam z łóżka. Sama czułam się dziwnie pełna energii.
– Nie gadaj głupot – powiedziałam. – Już te wszystkie maluchy zadbają o twoją kondycję.

Przecież – dodałam, czując, jak mimo entuzjazmu trzeszczy mi kręgosłup – w tym tempie, w
jakim pracują Riley i David, niedługo będziemy mieli pełny żłobek! Miejmy nadzieję, że to
dziewczynka, co? I może na tym się skończy.

W końcu i tego, co dobre, też można mieć dość. Sięgnęłam po szlafrok.
– Idę wziąć prysznic, a ty zrób kawę – poleciłam. – Hm… jeśli nie jest to dla ciebie za duży

wysiłek, staruszku! – dodałam, za co zarobiłam w tyłek ręcznikiem, którym wycierał włosy.

Nigdy bym się do tego nie przyznała, oczywiście, i na ogół byłam zachwycona, ale w miarę

jak dni mijały, zdarzały mi się pojedyncze chwile, gdy nachodziła mnie myśl: „Ojej, co myśmy
zrobili?” Czułam się, jakby trochę brakowało mi odwagi wobec ostatnich wydarzeń.
Wielokrotnie zadawałam sobie to jedno pytanie: czy podjęlibyśmy się zatrzymania u siebie
Emmy z małym Romanem, gdyby wiadomość od Riley dotarła do nas przed tamtym pamiętnym
spotkaniem?

Z pewnością potrzebowalibyśmy czasu na zastanowienie – jakże by inaczej? Ale choć

starałam się, jak mogłam, nie umiałam dociec, czy nasza decyzja byłaby wtedy taka sama.
Powtarzałam sobie, że w takim razie powinnam oddać samej sobie przysługę i zaprzestać prób
odpowiedzenia sobie na to pytanie.

Byłam tak podekscytowana z powodu Riley, bo ona sama była niezmiernie podniecona. To,

co z początku było zachwycającym przypadkiem, który nas wszystkich trochę zbił z tropu,
zdążyło zamienić się w wydarzenie wywołujące absolutny entuzjazm. Spodziewając się
kolejnego dziecka, Riley pozwoliła sobie żywić nadzieję na małą dziewczynkę czyli różowe
maleństwo, jak je barwnie nazwała.

Nie tak proste i potencjalnie bardziej stresujące było natomiast sformalizowanie naszej roli

jako opiekunów Emmy i dziecka na następne półtora roku. Choć podobało mi się wyzwanie,
zdecydowanie miałam obawy co do kierowania nią. Roman był wspaniałym, spokojnym
dzieckiem, niesprawiającym żadnych kłopotów. Ale to ja go tak widziałam, a nie ja miałam go

wychowywać. Opieka społeczna postawiła tę sprawię aż nadto jasno, sankcjonując nasz status, a
John wypowiedział się tonem kategorycznym:

– To Emma ma się zajmować wychowywaniem dziecka, zgoda, Casey? Ty masz nią

kierować i pomagać jej w podejmowaniu właściwych decyzji. Oczywiście, mając status
opiekunów matki i dziecka, jesteście w pełni odpowiedzialni za nich oboje, co znaczy, że
możecie uchylić jej decyzję, jeśli uznacie, że w jakikolwiek sposób naraża Romana na ryzyko, i
wziąć sprawy we własne ręce, jeśli w waszym odczuciu będzie to uzasadnione i konieczne. Ale w
takiej sytuacji zawsze musisz zadzwonić do Maggie, do Hannah albo do mnie i wszystko
skrupulatnie zapisywać, żebyście byli kryci. Nie uczę ojca dzieci robić – zakończył, uśmiechając
się do mnie – ale ważne jest dla mnie, żebyście ty i Mike mieli odpowiednią ochronę?

Wiedziałam. Jasne, że było to dużo bardziej skomplikowane, niż wziąć odpowiedzialność za

jedno dziecko. Ja miałam teraz dwoje i gdyby coś, co było dobre dla jednego, nie było dobre dla
drugiego… No cóż, pozostawało mi tylko mieć nadzieję, że nie będę musiała się o to martwić.

Na szczęście wszystko zdawało się iść zgodnie z planem. Emma była wniebowzięta, że

Tarimowi pozwolono oficjalnie wrócić do jej życia, i teraz, kiedy przestał być jej wstydliwym
sekretem, stała się bardziej otwarta. Była też bardziej posłuszna i chętna do współpracy, z
radością także chodziła do swojej szkoły – nie tylko dlatego, że ja zajmowałam się dzieckiem, ale
dlatego, że zdawała się naprawdę rozkwitać. Mroczne dni listu od matki i wmawiania jej, że jest
śmieciem, nie były niczym więcej, jak paskudnym czasem, który od dawna już mieliśmy za sobą.
Nie wspominała o matce, więc ja też nie poruszałam tego tematu. Teraz patrzyła w przyszłość, w
której ważny był rozwój Romana, bycie z Tarimem… W przyszłość, która zapowiadała się dużo
lepiej niż przeszłość.

Co do mnie, działałam na swoich najwyższych obrotach, jak to ja. Roman miał już siedem

miesięcy i raczkował – nie mówiąc o tym, że ćwiczył nowo odkrytą umiejętność gaworzenia –
więc pełną parą toczyłam swoją walkę z zarazkami. Bez przerwy dezynfekowałam i wycierałam
każdą powierzchnię, jakiej mogły dotknąć jego małe rączki. Sprawiało to cuda dla moich podłóg
i mebli, ale nie dla moich biednych, bolących pleców.

Zanim nadeszła pora na pierwszą oficjalną wizytę Tarima w naszym domu, zaczęłam nawet

pozwalać sobie na puszczanie mimo uszu tego głosiku, który nieustannie podszeptywał mi, że
powinnam być przygotowana na następną katastrofę. Teraz, mogąc spotykać się z Tarimem,
Emma była o niebo szczęśliwsza, a udane spotkania, jakie we troje odbyli w ośrodku pomocy
rodzinie, przekonały nas wszystkich, że już czas, żeby Tarim przyszedł do nas do domu, gdzie
mogliby budować swoją więź w mniej oficjalnych warunkach. I choć naturalnie miałam
nadzorować ten kontakt, czułam, że mogę nieco popuścić cugli.

Prawdę mówiąc, byłam tak wzruszona, widząc, jak dobrze Tarim nawiązuje relację ze swoim

synkiem, że zostawiłam im salon dla siebie.

– Jesteś pewna? – spytała Emma. – To znaczy, czy ty albo Mike nie musicie być z nami w

pokoju?

Już samo to natchnęło nas optymizmem – widać było, że teraz Emma traktuje zasady

poważnie.

– No cóż, owszem, gdybym rozumiała to dosłownie, to tak – zwróciłam się do niej i Tarima.

– Ale chcę, żebyście wy troje mogli spędzić trochę czasu sami. Coś wam powiem – dodałam,
mając świadomość, że mimo wszystko, muszę być obecna. – Po prostu będę w kuchni albo w
jadalni, więc jeśli zostawimy otwarte drzwi, wciąż mogę w pewnym sensie was nadzorować,
prawda? Dam radę was słyszeć, ale nie będę wam siedzieć na głowie. Dam wam trochę
prywatności.

No i faktycznie, wszystko słyszałam i dużo widziałam. Tarim pomógł ubrać Romana, po

czym sam podał mu lunch. Emma pękała ze śmiechu, widząc, jak wziął się do starannego
dzielenia kanapki na drobniutkie kawałki, podczas gdy Roman niecierpliwie bębnił pulchnymi
piąstkami o blat.

– On umie to sam zrobić, Taz. – Zaśmiewała się. – Po prostu połóż dwie połówki na tacce,

wiesz? Świetnie sobie poradzi. Musisz tylko pilnować, żeby nie wepchnął do buzi za dużo na raz,
a na pewno to zrobi, jeśli każesz mu dłużej czekać!

Tarim wydawał się kompletnie zdumiony takim obrotem spraw. Dając Romanowi kanapkę,

kręcił głową.

– Nie mogę uwierzyć, że mam dzieciaka, który już umie sam jeść! – zachwycał się. – Tyle

mnie ominęło, Ems. Hej, on będzie całkiem zmyślny, co nie?

Radością było patrzeć na nich, nawet jeśli wyglądali trochę jak dzieci bawiące się w mamę i

tatę, ale to wrażenie mówiło tyle samo o nich, co o mnie. Przypuszczam, że kiedy jest się w
moim wieku, na każdego poniżej dwudziestego piątego roku życia patrzy się trochę jak na
dziecko. Tymczasem, cokolwiek bym myślała o ich młodości, wszystko zaczynało się układać.
Było też dużo spokojniej. Tarim wydawał się mieć dobry wpływ na stan umysłu Emmy. Roman
też był szczęśliwy, bo dziecko zawsze jest szczęśliwe, kiedy szczęśliwa jest jego mama. Życie
toczyło się bez dramatów, czyli dokładnie tak, jak lubię.

Tylko że to, co się lubi, nie zawsze jest tym, co się dostaje. W piątek po wizycie Tarima,

przed wyjściem do szkoły, Emma spytała, czy mogłaby się z nim spotkać po lekcjach.

– Bo on już ma łóżeczko z karuzelą i wszystko gotowe do tego, żebyśmy mogli zostać u

niego na noc. I urządzili wszystko, i w ogóle, on z tatą… Tylko na trochę, wrócę o wpół do
szóstej, obiecuję.

Nie widziałam już problemu w tym, żeby Emma spotykała się z Tarimem, oczywiście pod

warunkiem, że mi to pasowało – w końcu to ja zawsze wtedy musiałam się zająć dzieckiem – i że
nie przekraczała ustalonych granic. Na razie nie przekraczała, więc nie było powodu się
sprzeciwiać. Choć z drugiej strony, wiedziałam, choć nie powiedziałam tego głośno, że Roman
będzie potrzebował raczej łóżka niż niemowlęcego łóżeczka, zanim Emmie będzie wolno zostać
z nim na noc u Tarima. Dopóki była pod moją opieką, to znaczy do ukończenia szesnastu lat, nie
było mowy, żeby opieka społeczna wyraziła na to zgodę.

– No to idź – zgodziłam się, zadowolona, że najwyraźniej Tarim planuje ich wspólną

przyszłość. – Pewno nie możesz się doczekać, żeby to zobaczyć, co? I możesz wrócić o szóstej,
ale ani minuty później, bo będziesz musiała przejąć obowiązki. Ja będę mieć Romana przez cały
dzień, a o szóstej muszę się wziąć do szykowania podwieczorku dla Mike’a. Dobrze?

Zarzuciła mi na szyję chude ramiona i wyściskała, zamiatając swoim końskim ogonem.
– Och, dziękuję! – wykrzyknęła i pobiegła zacząć swój dzień.
Ja zaczęłam mój. Podwinęłam rękawy i zaczęłam kolejne obowiązki z zegarkiem w ręku.

Jeśli zapomniałam, jak bardzo trzeba planować swój dzień, kiedy ma się pod opieką maleńkie
dziecko, to teraz sobie przypomniałam. I to szybko.

Akurat położyłam Romana na popołudniową drzemkę, kiedy wpadła Riley, żeby pogadać,

napić się kawy i posiedzieć, zanim odbierze Leviego i Jacksona ze szkoły.

– O – powiedziała, rozglądając się i nie widząc Romana na dole – mały śpi? Powinnam była

wpaść trochę później?

– Urocze, nie ma co! – skarciłam ją. – Myślałam, że przyszłaś w odwiedziny do mnie. Obie

jesteśmy ostatnio cholernie zajęte, a kiedy się zjawiasz, żeby mnie odwiedzić, okazuje się, że
wcale nie mnie chcesz widzieć!

Riley przyciągnęła mnie do siebie i uściskała.
– Oczywiście, że przyszłam się zobaczyć z tobą – zapewniła. – Tyle że chciałam przy okazji

poćwiczyć przytulanie dzidziusia. Minęło trochę czasu…

– Niedługo będziesz mieć tego pod dostatkiem. Powiedziałaś w agencji? Myślałam o tym

któregoś dnia. Dopiero co się zakwalifikowaliście, a ty właściwie nie powinnaś tego robić! A
przecież właśnie zaczynacie!

Pokręciła głową.
– Jeszcze nie. Jest trochę za wcześnie, żeby ich informować. Ale rozmawialiśmy, to znaczy ja

z Davidem, i jesteśmy dobrej myśli. Przy weekendowej opiece ciąża nie przeszkadza,
przynajmniej nie bardzo, więc pomyśleliśmy, że możemy tak działać przez jakiś czas i zobaczyć,
jak nam to idzie.

Riley i David byli dumnymi weteranami swojej pierwszej weekendowej opieki zastępczej.

Kilka miesięcy temu opiekowali się przez weekend dwunastoletnią dziewczynką i widzieli w tym
same plusy. Nie było powodu, żeby nie mieliby tego kontynuować przez jakiś czas – byłoby to
dla nich świetne doświadczenie.

Ani się obejrzałam, jak przyszła pora, żeby znieść na dół Romana. A kiedy Riley poszła –

poprzytulawszy przedtem dzidziusia – ja zaś dałam mu jeść i go przewinęłam, do powrotu Emmy
została godzina. Wypełniłam ją domową krzątaniną, której przyglądał się Roman, a od wpół do
szóstej, po przyjściu z pracy, Mike.

Chociaż sama powiedziałam „szósta”, od za dziesięć czułam się, jakbym odliczała minuty.

Niemądrze, biorąc pod uwagę ostatnie tygodnie, ale to okazało się silniejsze ode mnie –
przypuszczam, że było to dla mnie zbyt ważne i nie mogłam tego nie robić. Dlatego, gdy za pięć
szósta usłyszałam, jak drzwi się otwierają, odetchnęłam. Grzeczna dziewczynka. I grzeczny
Tarim. Tylko że kiedy płukałam ręce pod kranem, żeby wyjść do holu i przywitać Emmę, dobiegł
mnie odgłos trzaśnięcia drzwiami i dudniących na schodach kroków zmierzających prosto na
górę.

Wydało mi się to dziwne – gdyby potrzebowała iść do toalety, skorzystałaby z tej w holu.

Mike był w salonie i bawił się z Romanem w pociąg, słyszałam go.

Wyszłam do holu w tej samej chwili co on, z dzieckiem na rękach.
– Czy to Emma? – spytał mnie.
– Tak sądzę – odparłam, mając jeszcze w uszach trzaśnięcie drzwiami. – Zostań z Romanem.

Skoczę na górę i zobaczę, w czym problem.

U szczytu schodów usłyszałam lejącą się z kranu wodę i z ulgą spostrzegłam, że drzwi

łazienki są otwarte. Weszłam i zastałam Emmę pochyloną nisko nad umywalką. Ochlapywała
sobie twarz wodą, jedną ręką trzymając włosy odgarnięte do tyłu.

– Dobrze się czujesz, skarbie? – spytałam. Napełniała wodą podstawioną pod kran dłoń. Nie

odpowiedziała. – Emmo? Co się dzieje, kochanie?

Teraz się odwróciła i to, co zobaczyłam, zaparło mi dech. Widać było, że płakała, ale to

jeszcze nic. Warga jej krwawiła i była spuchnięta, jedno oko puchło tak gwałtownie, że
przestawało być widoczne. W dodatku opuchlizna była sina i zdawało się, że naskórek jest starty.

– O mój Boże! – wykrzyknęłam, doskakując do niej. – Co ci się stało?
Próbowałam wziąć ją za ramiona, żeby móc lepiej przyjrzeć się jej twarzy, ale wywinęła mi

się.

– Och, Casey, nic mi nie jest – powiedziała tonem osoby dorosłej, strofującej dziecko, które

niepotrzebnie robi wiele hałasu o nic. Może niedowidziała i nie spostrzegła, jak fatalnie wygląda?

– Nic? – Gapiłam się na nią z niedowierzaniem.
– No, nic – potwierdziła. – Po prostu trochę się pobiłam…
– Trochę się pobiłaś? Z kim mianowicie? – Przez ułamek sekundy pozwoliłam sobie mieć

nadzieję, że może wdała się w awanturę z jakąś dziewczyną w szkole. Nie byłoby to nic dobrego,

ale nie byłoby też ani w połowie tak złe, jak moja następna myśl. – Czy to Tarim? – spytałam ze
zgrozą. – Tarim ci to zrobił?

– Jasne, że Tarim – odparła poirytowana, odbierając mi nadzieję, zanim zdążyłam ją w sobie

wyhodować. Z powrotem pochyliła się nad umywalką i dalej obmywała swoje spuchnięte oko. –
Muszę to tylko przemywać zimną wodą – poinformowała mnie rzeczowym tonem, po czym
przyjrzała się sobie w lustrze łazienkowej szafki. – Cholerni faceci – stwierdziła spokojnie, raczej
ze smutkiem niż ze złością, ostrożnie macając opuchliznę. – Wszyscy, kurwa, tacy sami, Casey,
co nie?

Nie wierzyłam własnym uszom. Czy naprawdę zostało to wypowiedziane tonem, jaki

słyszałam? Nie mogłam uwierzyć, że ten niewinnie wyglądający, czarujący i miły chłopiec – ten
sam chłopiec, o którym tak kompletnie zmieniłam zdanie – właśnie zrobił tej dziewczynce
najohydniejszą rzecz, jaką można sobie wyobrazić.

– Tarim ci to zrobił? – powtórzyłam pytanie. – Uderzył cię? Pobił cię?
– Mówiłam przecież. – Pochyliła głowę i wróciła do przerwanego zajęcia. – Pobiliśmy się…
– Aha, czyli jego oko wygląda tak samo jak twoje, tak?
– Chciałabym – rzuciła z nutą mściwości zza zasłony włosów, po czym podniosła głowę i

westchnęła. – Co jest? – zapytała, napotykając mój wzrok, wyraźnie zdumiona wyrazem zgrozy
na mojej twarzy. – Nie powiesz mi chyba, że nigdy się nie zetknęłaś z odrobiną przemocy
domowej? Chryste, on nie jest jedynym facetem, który przyłożył swojej lali, tak? Po prostu to
zostaw, Casey, i już. Nic mi nie będzie.

Oniemiałam. Miała czternaście lat, a mówiła, jakby miała czterdzieści. Jak czterdziestoletnia

ruina matki nad szklanką w pubie, matki, która najlepsze lata swojego życia spędziła pomiatana
przez mężczyzn. Prostytutka, narkomanka – najczęściej jedno i drugie. Tak więc, choć gotowa
byłam dociekać, co, jak i dlaczego, w tej chwili bardziej przejmowałam się stosunkiem Emmy do
tej sprawy. Tym, że dla niej było to zupełnie normalne. Zatkało mnie.

– Przykro mi, Emmo. Ja tego tak nie zostawię – oznajmiłam, starając się mówić spokojnie.

Jeszcze tego brakowało, żebym nie panowała nad głosem nabrzmiałym emocjami, tak samo jak
nabrzmiała była skóra wokół jej oka.

– Proszę – powiedziała ze znużeniem. – Proszę cię. Wszystko będzie w porządku, jeśli to

zostawisz.

– Nie, nie będzie. Skąd ci to przyszło do głowy? W jakim sensie właściwie ma być „w

porządku”? W porządku dla kogo? Dla ciebie? Obawiam się, że nie rozumiem. Co on sobie
myśli, do cholery, że kim jest? Czy on jest nienormalny? Zdajesz sobie sprawę, że może
natychmiast trafić z powrotem do więzienia, jeżeli zgłosisz, co ci zrobił? Wiesz o tym?

Wyjęła dłoń spod kranu i otrząsnęła ją z wody gniewnym gestem.
– Mam go podkablować? – prychnęła. – Podkablować własnego chłopaka? Niepoważna

jesteś? Pokłóciliśmy się i trochę nas poniosło. To wszystko. Mówiłam ci, nic mi nie będzie.
Chryste, to nic takiego! Niepoważna jesteś? – powtórzyła. – Słuchaj – dodała. – Naprawdę chce
mi się siku. Mogę przynajmniej to zrobić? Proszę!

– Powinniśmy do kogoś zadzwonić? – spytał Mike, kiedy wycofałam się na dół. Stał w holu i

prawdopodobnie słyszał większość naszej rozmowy. Roman na jego rękach marudził i wiercił się
niespokojnie. – Do Johna? Do Maggie? Na policję? Nie możemy tego tak zostawić.

Pokręciłam głową.
– Jeszcze nie teraz. Dopóki nie uzyskamy kilku odpowiedzi. Jeśli ktokolwiek inny się w to

wda, Emma zamknie się w sobie. Wiem, że tak będzie. Zobaczmy najpierw, co nam się uda z niej
wydobyć.

Po chwili Emma zeszła. Wydawała się czujna i trochę naburmuszona, jakbym to ja była tą

osobą, która najbardziej naruszyła jej godność, bo miałam czelność źle mówić o Tarimie.
Natychmiast zakrzątnęła się wokół podwieczorku Romana – wyjęła z szafki słoiczek z daniem
dla niemowląt, otworzyła mikrofalówkę, potem przyciągnęła jego wysokie krzesełko do
kuchennego stołu i gotowe.

Bez słowa czy gestu zabrała synka od Mike’a, wsadziła go w krzesełko, a kiedy zabrał się do

swojego słoiczka, zaczęła rozdrabniać banana na jego pudding.

– Słuchajcie – odezwała się do nas tym samym tonem osoby znużonej życiem. – To nie jest

tak, jak wam się wydaje. Nie jest.

Ponieważ żadne z nas nie odpowiedziało – zatkało nas na dobre – westchnęła i spróbowała

jeszcze raz:

– Słuchajcie, ja wiem, że wam to się wydaje dziwne, jeśli jeszcze nigdy czegoś takiego nie

widzieliście, ale Tarim mnie kocha i już. On naprawdę nie chciał tego zrobić. Słuchajcie, on
przeprasza, tak? I jeżeli to was pocieszy, Tarim czuje się teraz okropnie. Wiecie, ja umiem sobie z
tym poradzić. – Spojrzała na mnie. – Naprawdę, umiem… i umiem sobie poradzić z nim. Boże,
to jest nic w…

Mike przewrócił oczami. Widziałam po nim, że dokładnie wie, jak on poradziłby sobie z

Tarimem, gdyby mu dać cień szansy.

– Nic w porównaniu z czym? – spytał z naciskiem.
– Nic w porównaniu z całym tym gównem, na jakie musiała się godzić moja matka. Ona

zniosłaby wszystko od każdego. Ale ja taka nie jestem! Tak to już jest w związku i tyle. Zdarza
się. Słuchajcie – powtórzyła po raz kolejny Emma, podczas gdy ja usiłowałam zapanować nad
sobą. – Nie próbuję go bronić, tak? Tego bym nie zrobiła. Ale czasami takie rzeczy… no, po
prostu się zdarzają. Nie możecie skreślać kogoś z powodu jednej bójki…

– To nie była bójka – stwierdziłam. – On cię uderzył.
– Tak, ale to ja zaczęłam.
– Emmo, kochanie – odezwał się Mike – przepraszam cię bardzo, ale gadasz bzdury. Tak jak

powiedziała Casey, to nie była bójka… Nie była to uczciwa walka. On jest dorosłym mężczyzną,
Emmo, i to on cię uderzył. Jest większy od ciebie, silniejszy, więc niezależnie od tego, jak
chciałabyś to nazwać, jest to maltretowanie, koniec i kropka. Słyszałem, jak mówiłaś, że to
przemoc domowa, ale słowem kluczowym jest tu przemoc i bez względu na to, jak to nazwiesz
czy będziesz próbowała załagodzić, on zasługuje na karę.

Widziałam łzy wzbierające w oczach Emmy, a raczej w tym jednym, które nie było

spuchnięte.

– Myślisz, że on o tym nie wie? – napadła na Mike’a, jakby była obrońcą w sądzie. –

Myślisz, że nie cierpi teraz przez to? Jest zdruzgotany. Zdruz-go-ta-ny. W dodatku to nawet nie
jest jego wina!

Ze sposobu, w jaki Mike zaciskał i prostował palce, zorientowałam się, że zaczyna go

ogarniać gniew, a nie chciałam, żeby stracił zimną krew. Musiałam interweniować.

– Dobrze, kochanie – powiedziałam łagodnie. – Jeśli takie jest twoje odczucie, musisz nam

wyjaśnić, dlaczego tak mówisz. Żebyśmy zrozumieli. Dlaczego tak naprawdę to nie jest wina
Tarima?

Ale Emma pokręciła głową.
– Po co? – spytała, najwyraźniej widząc zacięty wyraz twarzy Mike’a. Nie była głupia. –

Chcecie go oskarżać, tak. Jak możecie to zrozumieć, żyjąc tak, jak żyjecie? Wy, z waszym
idealnym życiem, idealnymi dziećmi, idealnym wszystkim. Nie macie bladego pojęcia o
prawdziwym życiu!

– To jest prawdziwe życie – poprawiłam ją. – I wierz mi, trochę w tym życiu widzieliśmy.

Nie jesteśmy idealni, nigdy nie byliśmy, ani my, ani nasze dzieci. Więc nie wiem, skąd ten
pomysł, że nie możemy tego zrozumieć. Wiem wszystko o przemocy domowej jak to nazywasz, i
to zawsze jest przemoc. Czego nie potrafię zrozumieć, to tego, jak możesz siedzieć tu i być tak
lojalna wobec kogoś, kto cię uderzył w twarz. Tego faktycznie nie rozumiem.

Czekałam zaledwie mgnienie oka.
– Bo go kocham! A on kocha mnie i nigdy nie chciał mi zrobić krzywdy. Możesz to

zrozumieć? To jego kumpel!

Mike popatrzył na nią kpiąco.
– Jego kumpel cię uderzył? Daj spokój, Emmo, nie ściemniaj…
– Nie, nie uderzył mnie! – odwarknęła. – Obsmarował mnie przed nim! Powiedział mu, że

kiedy siedział, spałam z jego innym kumplem! Nie wiem po co. Nie mam pojęcia, co on do mnie
ma. Pewno jest zazdrosny, bo widzi, że Tarim ma przyzwoite życie. No i zazdrości mnie, bo
Tarim nie chce teraz być z nim cały czas ujarany… Nie wiem! Ale to jego wina. Teraz
rozumiecie?

– A zrobiłaś to? – spytałam.
– Niby co?
– Spałaś z tamtym chłopakiem?
Emma zbaraniała.
– Jasne, że nie! Czemu, do cholery, miałabym z nim spać? – Dyszała ciężko. – Ale skąd

Tarim miał to wiedzieć? Nie było go, tak? I ma zaufanie do Kela, bo to jego najlepszy przyjaciel,
więc to oczywiste, że mu wierzy.

– Bardziej niż tobie? – spytał Mike.
– Nie! – zaprzeczyła zdecydowanie, ale zaraz potem się zastanowiła. – Chociaż tak. Trochę.

Jasne, że nie był mnie pewien. To oczywiste. On zapuszkowany, ja na wolności. Nie widujemy
się. Ja to rozumiem! Dlaczego wy nie możecie?

Roman popłakiwał cichutko, najwyraźniej znosząc tę sytuację tak samo źle jak my. Emma

wyjęła go z wysokiego krzesełka, strącając łyżeczkę na wykładzinę, na którą spłynęła strużka
papki w kolorze curry.

– Słuchajcie, nie macie o tym pojęcia – oświadczyła, schylając się automatycznie, żeby

podnieść łyżeczkę. Wydawała się taka mała i drobna, taka niewinna, taka krucha, zwłaszcza
teraz, z ciężkim dzieckiem na biodrze. Jak on śmie! Jak on, do cholery, śmie! Gotowałam się w
środku.

– Idź na górę – polecił Mike, na szczęście opanowanym głosem. – Zajmij się Romanem,

przygotuj go do spania. Możemy o tym porozmawiać później.

Wyciągnęłam rękę i ścisnęłam ją za ramię. Tym razem mi się nie wyrywała.
– Idź, kochanie. Tak jak powiedział Mike, później porozmawiamy.
– Nie ma o czym rozmawiać – upierała się, wychodząc z pokoju, lojalna do końca.
Ze smutkiem pokręciłam głową. Jak bardzo się myliła. Było o czym.

Rozdział 15

Obudziłam się następnego ranka z bólem rozsadzającym mi czaszkę. Od dawna nie bolała

mnie głowa i nie miałam wątpliwości, że to skutek napięcia. Wspomnienia poprzedniego
wieczoru dołożyły swoje. Nie posunęliśmy się z Emmą ani o krok dalej, choć próbowaliśmy
taktyki po dobroci. Niewzruszenie trwała na swoim stanowisku – to absolutnie zrozumiałe, że
Tarim się wściekł. I choć była na niego zła, jak sama przyznała, wydawała się niezmiennie
wyrozumiała i lojalna.

Wstałam i powlokłam się pod prysznic, czując się ociężała, przygnieciona perspektywą

trudnego dnia. Wiedziałam, że oprócz dwóch tabletek przeciwbólowych, które połknęłam, będę
potrzebować mnóstwa kofeiny, żeby jakoś przetrwać ranek.

– No więc – zaczął Mike, kiedy wreszcie ubrana zeszłam na dół – masz zamiar zadzwonić

dziś rano w tej sprawie? Zgłosisz to?

Wychodził do pracy na rano, potem miał wrócić w porze lunchu, gotów na swoje sobotnie

piłkarskie popołudnie z Kieronem. Chciałabym móc pójść z nim.

Po prostu włożyć płaszcz i wyjść. Jeszcze nigdy nie miałam takich odczuć w stosunku do

swojej pracy.

Mike podał mi kawę.
– Daj mi chwilę, kochanie – upomniałam go, biorąc od niego kubek. – Oczywiście, że mam

taki zamiar. Muszę. Ale jeszcze nie teraz. Naprawdę nie chcę tego robić, dopóki nie będę pewna,
że Emma rozumie, dlaczego musimy tak postąpić.

– W takim razie powodzenia – stwierdził i nawet udało mu się przy tym uśmiechnąć,

aczkolwiek ponuro. Oboje wiedzieliśmy, jakie są potencjalne konsekwencje zgłoszenia aktu
przemocy Tarima i żadne z nas nie czuło się na siłach stawić im czoła.

– Wiem… – westchnęłam. – Ale najpierw chcę przynajmniej spróbować. Gdyby tylko udało

mi się przekonać ją o konieczności zgłaszania tego rodzaju zachowań… Boże, choćby dlatego, że
musi myśleć o chronieniu Romana… Wtedy dużo łatwiej byłoby mi to zrobić. To wszystko.

Usiadłam przy kuchennym stole, a Mike razem ze mną.
– Casey, kochanie, posłuchaj – zaczął łagodnie. – Wiem, że to będzie trudne, ale prawdę

mówiąc, wcale nie powinno takie być. Powinniśmy ściśle trzymać się naszych ról. Jeśli
odpuścimy tym razem… – Uniósł dłoń. – Ok, wiem, że nic takiego nie mówisz, ale jakaś część
ciebie tak myśli… byłoby tak, jakbyśmy to kryli. Emma odczytałaby to błędnie, dobrze to wiesz.
Przez swoją matkę uważa, że w porządku jest czasem oberwać od faceta. Boże, dopomóż tej
kobiecie. Najwyraźniej nigdy się nie broniła, nigdy nie powiedziała swojej córce, że to jest
niedopuszczalne. Po prostu godziła się na wszystko, nadstawiała się w sensie dosłownym. I to
jest cykl, który będzie się powtarzał w nieskończoność, jeśli my, ty i ja, nie zdusimy tego w
zarodku.

Wiedziałam, że Mike ma rację. Oczywiście, że miał rację. To właśnie było naszym zadaniem.

Ale też znałam siebie, więc podczas gdy on mówił, ja się zastanawiałam i z chwili na chwilę
stawało się dla mnie coraz bardziej jasne, co tak naprawdę mnie denerwuje. To ta nieustająca
konieczność odgrywania złego gliny, konieczność bycia osobą, która „wszystko niszczyła”. Bo to
bez wątpienia wytknie mi Emma, jeśli zadzwonię gdzie trzeba i opowiem o wszystkim, co się
stało.

Wiedziałam, że Mike to rozumie, bo mogłam to wyczytać z jego twarzy, ale przecież nie o

moje zranione uczucia tu chodziło, prawda? Były sprawy dużo ważniejsze.

Emma zeszła dopiero koło dziesiątej – z Romanem balansującym na biodrze i jak zwykle

radosnym – zgaszona i sprawiająca wrażenie zmęczonej. Pomyślałam, że może, dzięki upływowi
czasu, będziemy w stanie porozmawiać spokojniej.

– Powiedz cześć Casey – odezwała się do Romana, wchodząc do kuchni, a on uśmiechnął się

i wyciągnął do mnie rączki. Nie wzięłam go od niej, tylko podsunęłam jej dzbanek z kawą.
Pokręciła głową.

– Napiję się mleka, dzięki – wysepleniła.
Odstawiłam dzbanek i podeszłam bliżej. Jej twarz wyglądała potwornie. Jeszcze gorzej niż

wieczorem. Lewego oka w ogóle nie było widać spod opuchlizny, usta, również spuchnięte,
konkurowały z oczodołem o to, które wytworzy bardziej kolorowego siniaka.

– Och, Emmo – westchnęłam. – Spójrz tylko na swoją twarz, kochanie. Wiesz – mówiłam,

przyglądając się dokładniej, zaniepokojona ewentualnymi obrażeniami wewnętrznymi – myślę,
że może trzeba, żeby to oko obejrzał lekarz.

Wzięłam od niej Romana, który wyrywał się do mnie i, wsadziwszy go w wysokie krzesełko,

mogłam jej podać szklankę mleka.

– Nie rób afery, Casey – odpowiedziała. – Mówiłam ci, nic mi nie jest. Miałam już podbite

oko i prawdopodobnie nieraz się to zdarzy. Za kilka dni przejdzie.

Biorąc pod uwagę to, co się wydarzyło poprzedniego wieczoru, nie byłam zaszokowana jej

słowami. Widać było, że muszę spróbować z innej strony.

– W tym rzecz, kochanie. Bo widzisz, płacą mi za to, żebym robiła aferę. Płacą mi za opiekę,

płacą mi za to, żebym się troszczyła o ciebie i Romana. Naprawdę myślisz, że mogłabym to tak
zostawić? Tak uważasz? Kochanie, dlaczego nie potrafisz zrozumieć, że to jest coś złego?

No i się zaczęło. Kolejna pełnowymiarowa awantura, taka sama, jaką mieliśmy poprzedniego

wieczoru. Ja mówiłam Emmie, że zgłoszę akt przemocy ze strony Tarima, ona mówiła mi, że nie
mam do tego prawa i że równie dobrze mogę ją zabić, skoro mam zamiar zniszczyć jej życie.

Próbowałam. Usiłowałam przekonać ją, że zasady wśród których dorastała – to znaczy, że

kobiety wkurzają mężczyzn, więc mężczyźni nie mogą się powstrzymać i je biją – są złe pod
każdym względem.

– Nie widzisz tego, Emmo? – przekonywałam. – To jest schemat, koszmarny schemat.

Widziałaś, co spotykało twoją matkę, widziałaś, jak pozwalała mężczyznom, żeby ją maltretowali
i krzywdzili. A ponieważ ona im na to pozwalała, tobie wydaje się, że to normalne. Ale
przypomnij sobie… Przypomnij sobie, jak byłaś małą dziewczynką i patrzyłaś na tę przemoc. A
ta przemoc spotykała twoją mamę, twoją mamę, którą kochałaś. Jak się wtedy czułaś? Domyślam
się, że byłaś przerażona. Musiało to być dla ciebie wstrętne, prawda? Tego chcesz dla Romana?
Ma patrzeć, jak jego ojciec podbija jego mamie oko?

Ale to było bezcelowe, tak samo jak dla wielu kobiet, które powtarzały ten schemat w

przeszłości i będą go powtarzać w przyszłości. Cóż, ona miała argument. Ten sam, jakim kobiety
na całym świecie – najczęściej te złamane, które trafiły do azylu dla maltretowanych kobiet –
posługują się latami na własną szkodę.

– Ale to nie tak! – upierała się. – Tarim nie jest taki jak te kutasy! To były nic nie warte

śmiecie na jedną noc. Oni jej nie kochali, nic ich nie obchodziła, ale Tarim jest inny! Tarim mnie
kocha! Dlaczego ci się to nie mieści w głowie?

– Dobrze – powiedziałam, czując, że tracę cierpliwość. – Oto Roman. Kochasz go, a on robi

coś, czym cię wkurza. Jak myślisz, w którym momencie będzie słuszne podnieść pięść…
zważywszy, że on jest mniejszy, młodszy i słabszy od ciebie? Podnieść pięść i uderzyć go w
twarz? Emmo, nie krzywdzimy ludzi, których kochamy! I tak samo, zgodnie z twoją logiką, co
powstrzyma Tarima przed uderzeniem Romana w twarz?

– Nie bądź głupia, Casey! – odszczeknęła. – On nigdy by tego nie zrobił! I nigdy nie

uderzyłby mnie przy dziecku. Bo ja bym na to nie pozwoliła!

– Nie pozwoliła? – Nie wierzyłam własnym uszom. – Wydaje ci się, że umiałabyś go

pohamować? Gdybyś umiała go powstrzymać przed zrobieniem czegokolwiek, nie siedziałabyś
tu z wargą jak balon i okiem, którego nie możesz otworzyć!

Emma wstała.
– Mylisz się, Casey. Bardzo, bardzo się mylisz. Tarim nigdy nie skrzywdzi Romana, nigdy,

przenigdy. A mnie uderzył tylko dlatego, że tak bardzo mnie kocha. Nie powinien tego robić, ale
takie rzeczy zdarzają się tylko wtedy, kiedy się kogoś naprawdę bardzo, bardzo kocha!

Wypadła z kuchni jak burza, trzaskając drzwiami i zostawiając za sobą biednego Romana,

patrzącego za nią. I mnie – wstrząśniętą, rozgorączkowaną i rozdygotaną.

Być może wyczuwając, że w obecnej sytuacji byłoby to wskazane, Mike zadzwonił godzinę

później. Powiedział, że ponieważ zrobiło się późno, prosto z pracy pójdzie spotkać się z
Kieronem i wróci do domu na podwieczorek, żeby usłyszeć „streszczenie następnego odcinka
opery mydlanej”. Była to próba poprawienia mi nastroju, do pewnego stopnia udana. Mieliśmy tu
do czynienia z głębokimi problemami, którymi trzeba było się zająć. Ale też zmierzyliśmy się z
problemem goszczenia w domu czternastoletniej dziewczyny, z wrzaskami i trzaskaniem
drzwiami w pakiecie. Nie wolno mi było tracić perspektywy.

Do tej pory zdążyłam już podjąć decyzję, że zadzwonię do Johna Fulshawa w czasie

popołudniowej drzemki Romana. Zaplanowałam, co powiem, siedząc na ogrodowym krześle na
patio i zbierając myśli, podczas gdy Roman bawił się wesoło w swoim kojcu, który wystawiłam
na trawę. Emma nie pokazała się, odkąd tak gwałtownie opuściła kuchnię, i tylko jej odtwarzacz
produkował niskie, dudniące dźwięki będące najwidoczniej balsamem na jej skołatane nerwy.
Przez chwilę byłam zadowolona, że siedzi w swoim pokoju.

Tylko że pojawił się ktoś jeszcze, kto nie był z tego zadowolony.
Roman właśnie zasnął na swojej macie na trawniku, w słońcu, gdy usłyszałam dobiegające z

ulicy krzyki. Wiatr niósł je zza płotu od frontu i z początku pomyślałam, że na pewno mi się
wydaje. Było senne, słoneczne, sobotnie popołudnie w osiedlu domków jednorodzinnych… Ale
nie, naprawdę ktoś krzyczał. Do tego nie przebierał w słowach, co ostatecznie wyrwało mnie z
zamyślenia. Akurat miałam odejść, żeby zadzwonić do Johna, więc przykryłam Romana
kocykiem i – choć się nie obudził, bo należał do dzieci, które potrafią spać w każdych warunkach
– wyobraziłam sobie, że połowa sąsiadów już wyległa na ulicę.

Wpadłam do domu i podbiegłam do okna w salonie, przez które ku swemu przerażeniu

zobaczyłam Tarima opartego o nasz mur. Wymachiwał trzymaną w ręce butelką, chyba cydru, i
wrzeszczał w kierunku okien naszej sypialni.

– Złaź tu, ty pieprzona szmato! – ryczał. – Chodź, no co jest, kurwa? Nie masz nic do

powiedzenia, co?

Jasne były dwie rzeczy. Pierwsza, że jest kompletnie pijany, i druga, że ową pieprzoną

szmatą jest Emma. Rzuciłam się do holu i krzyknęłam do niej, żeby natychmiast zeszła na dół.
Pojawiła się na podeście schodów z głupią miną.

– Nie wpuszczaj go – ostrzegła. – Nie w tym stanie. On nas pozabija.
Wciąż go słyszałam – wyraźnie; wciąż dawał popis swoich możliwości, z przerywnikami,

prawdopodobnie pod adresem sąsiadów, pytając ich „na co się, kurwa, gapią”. Byłam
bezgranicznie zażenowana. Już raz musieliśmy się wyprowadzić z powodu naszej działalności. A
ci sąsiedzi, podobnie jak większość poprzednich, byli miłymi, przyzwoitymi ludźmi. Naprawdę
nie zasłużyli sobie na to. I nie powinni być na to narażeni.

– Nie będę tu czekać cały dzień! – ryczał tymczasem Tarim. – Chodź tu i patrz mi w oczy! –

Po czym, na pewno do kogoś, kto ośmielił się spojrzeć mu w oczy: – Spadaj, ty pieprzona,
wścibska stara babo – wydarł się. – A dzwoń sobie, kurwa, po policję. Mam to gdzieś!

Emma zeszła do połowy schodów, gdzie nagle przysiadła, podczas gdy ja, mając już tego

dość, sięgnęłam do klamki.

– Nie wpuścisz go, prawda? – pisnęła. – Nie wpuszczaj go, Casey, proszę!
– Och, nie martw się – powiedziałam uspokajająco, zastanawiając się, gdzie się podziała jej

brawura względem Tarima. – Radziłam sobie w życiu z gorszymi od niego, Emmo. Jeśli próbuje
mnie rozzłościć, to zobaczy, czym to pachnie.

Były to z mojej strony przechwałki, ale nie mogąc dłużej znieść wstydu, otworzyłam drzwi i

wyszłam przed dom.

– Tarim? – Łypnął na mnie, wyraźnie mając trudności ze skupieniem wzroku. – Ona nie

wyjdzie i nie będzie z tobą rozmawiać. Ja jej nie pozwalam. Nie, kiedy jesteś w tym stanie. Idź
do domu, wytrzeźwiej, a kiedy uznasz, że potrafisz już zachować się kulturalnie, możesz wrócić i
porozmawiać, jeśli tego chcesz. I zrób to natychmiast. Nie toleruję takiego zachowania.
Słyszysz? Nie toleruję.

– Spierdalaj! – Tak brzmiała jego starannie przemyślana odpowiedź. – Tylko dawaj tu tę

szmatę. Nie zamknę się i nigdzie nie pójdę. Nic z tych rzeczy – dodał, chwiejąc się przy murze –
dopóki Ems nie wyjdzie i nie powie mi, czy to prawda!

– Idź stąd – nalegałam. Ale Tarim zaczepił teraz jednego z sąsiadów.
– Wiesz, co ona mi wyznała, koleś? – bełkotał do tego biednego człowieka. – Co za szmata.

Powiedziała, że on nawet, kurwa, nie jest mój! Ty wiesz, ja zrobię DNA. – Zatoczył się. – Zrobię
to pierdolone DNA, ty szmato!

Odwróciłam się. Emma siedziała teraz u dołu schodów i płakała.
– Tak mu powiedziałaś? – syknęłam. – Że dziecko nie jest jego? Bardzo mądrze, nie ma co.
– Zmusił mnie! – wychlipała. – Tak mnie wkurzał, że chciałam powiedzieć coś, co go zaboli!

Nie mówiłam poważnie. Nie byłam z nikim innym, nigdy w życiu… – Oparła głowę na dłoniach
i się rozszlochała.

No to wszystko jasne.
– Tarim! – warknęłam, odwracając się z powrotem w jego stronę. – Posłuchaj, po raz ostatni

cię proszę. Idź do domu, wytrzeźwiej. Porozmawiamy później. Jeśli tego nie zrobisz, nie dajesz
mi wyboru. Wezwę policję…

Musiałam wskoczyć do środka, żeby uniknąć spotkania z lecącą w moim kierunku butelką

cydru, rzuconą z taką siłą i precyzją, że minęła mnie o centymetry, roztrzaskując się o drzwi
frontowe.

– Dość tego – odezwałam się do Emmy. – Dałam mu więcej szans, niż należało. Dzwonię po

policję.

Emma zerwała się na równe nogi.
– Och, proszę, nie, Casey. Proszę, nie rób tego. Będzie żałował, jak wytrzeźwieje. Będzie

przerażony. Kupi ci kwiaty i w ogóle. Ja to wiem. Mówię ci, Casey, on teraz sam nie wie, co robi.
Nie widzisz tego?

Z całej siły ściskała moje ramię. Zrobiło mi się słabo. Ten chłopak omotał ją całkowicie, to

jasne. Była zaślepiona i bezkrytyczna. Naprawdę wierzyła w te bzdury, które wygadywała.
Kwiaty? Naprawdę, kwiaty? Nie do uwierzenia.

Pokręciłam głową.
– Przykro mi, kochanie, ale nie ma mowy. Może tobie to odpowiada, ale mnie nikt nie będzie

tak traktował. Przykro mi, ale idę zrobić to, co powinnam była zrobić od razu rano. Bo może
wtedy nie byłoby go tutaj i nie wywrzaskiwałby tych wszystkich plugastw do nas obu, prawda?

Idź i zajrzyj do Romana, dobrze? Byłby cud, gdyby się nie obudził. Jest w ogrodzie. No, idź.
Szybciutko.

Posłusznie poszła.
Nie trzeba było długo czekać. Kilka minut później znów tkwiłyśmy przy oknie, przyglądając

się, jak krzepki policjant z pomocą policjantki eskortuje Tarima do radiowozu. Kiedy już wsadzili
go do środka, policjantka weszła do nas spisać zeznania, a ci z sąsiadów, którzy zostali zobaczyć
ostatnie sceny tego krótkiego i żałosnego przedstawienia, rozeszli się do domów, pewno żeby
plotkować, kim właściwie był ten pijany bandzior.

Mnie przypadło w udziale złożenie wyjaśnień, Emma płakała przez cały czas. Kiedy

policjantka spytała ją o siniaki na twarzy, a ja zachęcałam, żeby wyjaśniła, skąd się wzięły,
odmówiła. Powiedziała tylko, że to były wygłupy, które wymknęły się trochę spod kontroli, i że
nie będzie stawiać żadnych zarzutów.

– Jak sobie chcesz, śliczna – stwierdziła policjantka, zamykając notes. – Ale zapewniam cię,

że jeżeli raz cię uderzył, to uderzy znowu. – Przerwała, zerknęła na mnie, potem znów spojrzała
na Emmę. – To się nigdy nie kończy na jednym razie, kochana. Spytaj każdej, która przez to
przeszła.

Ale jej słowa były jak rzucanie grochem o ścianę, obie to wiedziałyśmy. Poszła więc, a gdy

tylko znalazła się za drzwiami, Emma ze łzami w oczach znów na mnie naskoczyła.

– Jeśli on przez to wróci do pudła – dźgała palcem wskazującym powietrze w moim kierunku

– i Roman zostanie bez tatusia, ty będziesz za to odpowiedzialna, bo to wszystko była i będzie
twoja wina!

Tak, wkurzyłam się. I owszem, byłam oszołomiona, a w dodatku udręczona tym wszystkim,

co się wydarzyło. Ale wyraźnie widziałam jej ból. Ona po prostu nie pojmowała, dlaczego mi to
przeszkadza. Tak miało być, to było normalne, tak to już jest w związkach. Dlatego właśnie miała
ponieść klęskę.

Westchnęłam i wyszłam na zewnątrz, zajrzeć do Romana. Przespał wszystko. Całą tę

nieszczęsną historię.

– Posłuchaj, przykro mi, kochanie – powiedziałam, kiedy wyszła za mną do ogrodu. – Ale

Tarim musi się nauczyć, że nie może traktować innych w ten sposób. Ciebie, mnie, nikogo
innego. Nigdy, rozumiesz? I ty też musisz to sobie uświadomić.

– Ty mnie, kurwa, nie pouczaj! – wrzasnęła i, minąwszy mnie, podbiegła wziąć Romana.

Teraz obudził się od razu. Boże, dopomóż temu biednemu maleństwu. – To jest moje dziecko,
rozumiesz? Moje dziecko, więc się odpieprz!

Porwała go na ręce i wbiegła z nim do domu, powiewając kocykiem.
Usiadłam i nawet nie próbowałam się zastanawiać, jak postąpić. Byłam wykończona i

potrzebowałam Mike’a, żeby wrócił do domu i pomógł nam znaleźć drogę. A na razie po prostu
płakałam. Z całych sił.

Rozdział 16

Rzecz w tym, że prawdopodobnie zbyt optymistycznie patrzyłam na zmiany w życiu Emmy.

I zbytnio je idealizowałam. To, co się stało… No cóż, czy rzeczywiście był to ciąg zdarzeń
zdolny odmienić losy świata? Nieletnia matka, trudne środowisko, chłopak znany opiece
społecznej… Dodać do tego szczyptę zazdrości, odrobinę intryganctwa – z Bóg jeden wie
jakiego, młodzieńczego powodu – i mamy przepis na to, co się stało. Było to bardzo
przygnębiające i dręczyło mnie okropnie. A jeszcze bardziej męczyło mnie poczucie, że
powinnam była to przewidzieć. To z kolei stawiało mnie w konflikcie z moim cynicznym alter
ego – co szkodzi mieć nadzieję na najlepsze rozwiązanie?

Jednak poza tym, że pokładałam nadzieję w Tarimie, że wierzyłam w to, iż weźmie się w

garść, jakie były szanse, żeby rzeczywiście tak się stało? Tak to widział Mike, kiedy po powrocie
do domu dowiedział się, jak się sprawy mają. Reszta weekendu mijała powoli.

Emma prawie się do mnie nie odzywała, a ja desperacko szukałam sposobu, żeby przekonać

ją, że lojalność wobec Tarima jest nie na miejscu. Wiedziałam, że muszę. To, co widziałam,
wystarczyło, żebym uświadomiła sobie, jak naprawdę mają się sprawy. Tarim miał najwyraźniej
dwie twarze i choć strach o tym pomyśleć, tam, gdzie chodziło o Emmę, prawdopodobnie miało
tak być zawsze.

Nadszedł poniedziałek – dżdżysty dzień, pasujący do ogólnego nastroju. Ścierając okruszki

herbatnika z pulchnych policzków Romana, usłyszałam dzwonek do drzwi. Wiedziałam, kto
przyszedł – Hannah i Maggie. Po moim telefonie John zapoznał obie panie z sytuacją i dzisiejsze
spotkanie zwołano w trybie nagłym. Plan był taki, że przyjdą i wyleją Emmie na głowę kubeł
zimnej wody. Cokolwiek miałoby to znaczyć. Wciąż nie miałam jasności, co się wydarzy. Emma
sprawiała wrażenie, jakby jej to nie obchodziło. Kiedy wytłumaczyłam jej poprzedniego dnia, że
przyjdą z nią porozmawiać, za cały komentarz musiała mi wystarczyć kwaśna mina i wzruszenie
ramionami.

Kładąc Romana w kojcu – Emma była jeszcze na górze i brała prysznic – rozejrzałam się

wokół, żeby sprawdzić, czy dom przynajmniej prezentuje się jak należy, po czym wyszłam do
holu, wpuścić gości. Po otwarciu drzwi ujrzałam dwie poważne twarze. Te miny znaczyły ni
mniej, ni więcej: „Pora poważnie podejść do rzeczy”.

W porządku – miały rację. Poważne podejście było tu potrzebne. Tylko że jednocześnie

poczułam na ich widok lekki odruch obronny. Najwyraźniej moja głowa mówiła, że stanowimy
jedną drużynę dbającą o dobro dziecka, ale serce się temu opierało. Odsunęłam od siebie tę myśl
i wprowadziłam je do pokoju, gdzie Roman, jakby wyszkolony do odegrania swojej roli w
dramacie, dźwignął się na nóżki i uśmiechnięty zaczął energicznie podskakiwać w miejscu, gdy
zbliżyły się, aby go podziwiać.

– Och, on jest cudny! – rozpływała się Hannah, głaszcząc czarne jak atrament loczki, po

czym zwróciła się do mnie. – Robisz z nim świetną robotę, Casey.

– Ja? – Pokręciłam głową. – No tak, mam w tym oczywiście swój udział, ale wiecie, mimo

swoich… hm… nie najszczęśliwszych wyborów, jeśli chodzi o chłopaków, Emma staje się
uroczą mamusią. – Wymknęło mi się to bez zastanowienia, ale widząc spojrzenie, jakie w czasie,
gdy mówiłam, wymieniły Hannah z Maggie, poczułam nagły niepokój. – Naprawdę – upierałam
się. – Powinnyście zobaczyć ich razem. Ona go uwielbia. Musisz to sama zobaczyć, Hannah… –
Żadnej odpowiedzi, poza kolejną ukradkową wymianą spojrzeń między nimi. Poczułam, że
ziemia usuwa mi się spod nóg. – Tak czy siak – zakończyłam nieprzekonująco – kto ma ochotę

na kawę?

Pomyślałam, że najlepiej będzie, jeśli się usunę, kiedy Hannah i Maggie będą rozmawiać z

Emmą. Gdy już zawołałam ją na dół i podałam kawę i biszkopty, chciałam zabrać Romana z
pokoju i zostawić je same.

– Zostań, Casey – poleciła Maggie. – Ciebie też to dotyczy.
No więc zostałam i zabawiałam Romana, podczas gdy one obie beształy Emmę, mówiąc jej,

jak bardzo była nieodpowiedzialna i jak bardzo je zawiodła. Powiedziały jej też, że to, co się
wydarzyło między nią a Tarimem – zarówno fakt, że ją uderzył, jak i jego późniejsza wizyta po
pijanemu – cofa całą sprawę, jeśli chodzi o zaufanie do niego w kwestii spotkań z Romanem.
Emma, do tej pory milcząca, spojrzała teraz prosto na Hannah.

– W kwestii spotkań z Romanem? Co to ma znaczyć? To nie miało nic wspólnego z

Romanem.

Maggie cierpliwie tłumaczyła, że ponieważ Tarim dopuścił się agresji wobec Emmy, w

najbliższej przyszłości kontakt z nią i z dzieckiem nadal będzie odbywał się pod nadzorem, a jej i
Romanowi nie będzie wolno odwiedzać ani Tarima, ani domu jego ojca przez co najmniej kilka
tygodni.

– Teraz wszystko zależy od Tarima – zakończyła Maggie. – I jestem pewna, że to doceniasz,

Emmo. On znów zaczyna od zera, biorąc pod uwagę to, jak się zachował. I następnej szansy nie
dostanie.

Emma słuchała tego z ustami zaciśniętymi w wąską kreskę.
– Nie możecie tego, kurwa, zrobić! – wypaliła. Skrzywiłam się. – Nie możecie czegoś

obiecywać, a potem cofać, kiedy wam się podoba! Ale wy jesteście… ustalacie wasze pieprzone
zasady na poczekaniu! Super. Po prostu, kurwa, super!

– Emmo – zaczęłam, chcąc, żeby przynajmniej panowała nad językiem, ale Hannah mnie

zagłuszyła.

– Emmo! – rzuciła ostro. – Zdajesz sobie sprawę, że twoje dziecko jest obok, w swoim kojcu,

a ty krzyczysz i przeklinasz w jego obecności?

Emma spojrzała na nią z zabójczą pogardą.
– On ma osiem miesięcy, nie osiem lat. Nie jestem idiotką! Niczego nie rozumie.
– Ale słyszy twój ton – nie ustępowała Hannah. – I denerwuje się. Nie widzisz tego? – Miała

rację. Roman teraz rzeczywiście spoglądał z niepokojem na mamę. Oparłam się chęci wzięcia go
na ręce i pozwoliłam Hannah prowadzić dalej przekonujący wywód. – A wracając do tego, co
powiedziałaś, to prawda jest taka, że możemy zmieniać zasady, Emmo. Możemy je zmieniać,
kiedy tylko uznamy, że należy to zrobić, aby chronić Romana. Przykro mi, ale ty i Tarim sami
jesteście sobie winni. Masz szczęście, że Mike i Casey walczą o ciebie, ponieważ, wierz mi, w
innych okolicznościach mogłabyś więcej stracić, niż zyskać.

Zapadła cisza, w której do wszystkich docierał sens tych słów. Po chwili odezwała się Emma.

Była roztrzęsiona i widziałam łzy wzbierające w jej oczach.

– Pieprzyć was! – krzyknęła. – Pieprzyć was!
Maggie drgnęła, Hannah siedziała jak skamieniała, za to Roman wybuchnął tak żałosnym

płaczem, że nie mogłam już dłużej udawać, że go nie zauważam. I ponieważ byłam najbliżej,
wyjęłam go z kojca.

– Widzisz? – powiedziała Hanna i jasne było, że jej cierpliwość się kończy. – Tego chcesz dla

swojego dziecka? Żeby było stale niespokojne i zdenerwowane jak teraz? Żeby widziało, jak jego
mama przeklina i ma posiniaczoną twarz? I pozwala, żeby mężczyźnie, który jej to zrobił,
wszystko uszło płazem? Uważasz, że to jest w porządku wobec niego? Myślisz, że on tego chce?
Bać się? Czuć, że bardziej cię obchodzi jakiś szumowina niż dobro własnego dziecka?

Widziałam, że Hannah wyrzuca z siebie te słowa bez zastanowienia. Chciała dobrze. Chciała

po prostu zmusić Emmę, żeby przejrzała na oczy. I trochę jej współczułam, kiedy Emma
rozprawiła się z nią, unosząc w górę drżący palec. Zerknąwszy na mnie, jakbym miała
potwierdzić, że naprawdę musi, zmierzyła zaskoczoną dwudziestoparolatkę wzrokiem pełnym
odrazy. Gdyby spojrzenia mogły zabijać, Hannah na pewno byłaby martwa.

– Ty naprawdę nie masz o niczym pojęcia, co? Witaj w moim świecie – powiedziała.
Po tym spotkaniu miałam nadzieję na postęp. Gdy obie pracownice socjalne wyszły – Emma

uciekła z pokoju wcześniej, zrozpaczona – ułożyłam Romana do drzemki na prowizorycznym
posłaniu w kojcu i poszłam na górę, zobaczyć, jak się ma.

Płakała, skulona w pozycji płodowej, tuląc do piersi poduszkę i łkając w nią. Znałam powód

tego płaczu. Płakała za dzieciństwem, którego nigdy nie miała. Za matką, dla której jej
mężczyźni zawsze byli ważniejsi od dziecka. Narkotyki i alkohol też były ważniejsze. O, to nie
jest takie proste – wiedziałam to dobrze – takie sprawy zawsze są skomplikowane. Nie da się
tego uprościć, przyklejając komuś etykietę „zły człowiek”. Kto wie, jakie demony kierowały
matką Emmy, że tak bardzo ją zawiodła? Kto wie, jaką niesprawiedliwość i jakie okrucieństwo
jej wyrządzono?

Ale dla dziecka nie ma miejsca na wymówki i usprawiedliwienia. Najlepsze, na co można

mieć nadzieję, to to, że za jakiś czas, gdy będzie już dorosła, w którymś momencie zrozumie,
dlaczego matka ją zawiodła, i nauczy się, jak sobie z tym radzić.

Wiedziałam też, dlaczego tak ją wzburzyły słowa Hannah – dlatego że mimo uczuć do

Tarima, rozpaczliwie pragnęła nie powtarzać tego cyklu z Romanem. Chciała dla niego jak
najlepiej. Szczerze w to wierzyłam.

Przysiadłam na łóżku i głaskałam ją po plecach. Emma się nie wzbraniała. Po jakimś czasie

płacz ucichł i opuściła poduszkę, żeby móc mówić.

– Znowu spieprzyłam, tak? – szepnęła, ocierając zdrowe oko rogiem powłoczki od poduszki.

Zauważyłam, że spuchniętego nie dotyka, więc najwyraźniej wciąż ją bolało, choć opuchlizna
trochę zeszła. – Przeze mnie będzie teraz gorzej, prawda? Tak się na nie wściekłam – dodała na
koniec. – One po prostu nic nie rozumieją.

Powiedziałam jej, że wszystko się ułoży, że musi tylko w dalszym ciągu zajmować się

Romanem tak jak do tej pory i udowodnić ludziom z opieki, że jest dobrą, odpowiedzialną matką.
Mówiłam, że świetnie sobie radzi i każdy widzi, jak bardzo kocha Romana. Że Maggie i Hannah
muszą tylko wiedzieć, czy jest gotowa stawiać go na pierwszym miejscu. I czy Tarim rozumie, że
jeśli chce odgrywać jakąś rolę w ich życiu, to musi wydorośleć, poprawić swoje zachowanie i
pokazać, że się o nich troszczy.

Emma usiadła.
– Casey, proszę, porozmawiasz z nim? Chciał do ciebie zadzwonić, ale powiedziałam mu, że

lepiej nie, dopóki cię nie spytam. On tak strasznie żałuje. Płakał i w ogóle… Wie, że źle postąpił.
I zrobi wszystko, co trzeba, no wiesz, ten ośrodek rodzinny i takie tam, wszystko, co trzeba. Tak
strasznie żałuje. On po prostu stracił panowanie nad sobą i wie o tym, i chce wszystko naprawić.
Casey, on nie jest taki, jak myślisz. Naprawdę nie jest.

Poklepałam ją. Nie pora była rozgrzebywać całą sprawę od początku, nawet jeśli obraz

Tarima płaczącego – nie wątpiłam, że rzewnymi łzami – stanął mi ością w gardle.

– Ja wiem – odezwałam się uspokajająco. – Wiem. Poczekajmy z tym ze dwa tygodnie, co? –

Pogładziłam palcem jej brew nad spuchniętym okiem. – Gdybym miała rozmawiać z nim teraz,
mogłabym mu wygarnąć, Emmo. Lepiej, odłóżmy to na dwa tygodnie. Niech wszystko się
uspokoi. Dajmy mu czas, żeby pokazał, że naprawdę jest tak, jak mówi, co? – Uśmiechnęłam się.
– I nie przyjmę żadnych kwiatów, pamiętaj!

Minął tydzień, dziesięć dni – uciekały w zawrotnym tempie. Odbyło się jedno spotkanie z

Tarimem w ośrodku pomocy rodzinie. I choć widziałam go tylko przez moment, kiedy
odbieraliśmy Emmę i Romana, uparcie starał się machać na pożegnanie. Najwyraźniej chciał,
żebyśmy go polubili – żebyśmy go zaakceptowali i wybaczyli mu – i w tym sensie wierzyłam, że
jego uczucie do Emmy jest autentyczne. Istniał tylko mały problem wilka i lasu. Świat jest pełen
mężczyzn szaleńczo kochających swoje kobiety. Kłopot w tym, że niektórzy z nich traktują je jak
swoją własność i, sprowokowani, uważają, że mają prawo do fizycznej agresji. Czy Tarim się do
nich zaliczał? Naprawdę wolałabym tak nie myśleć.

Tymczasem jednak czekał mnie nowy rozdział. Zbliżały się letnie wakacje, a to oznaczało, że

Emma nie będzie chodzić do szkoły, więc ja znacznie mniej będę zajmować się dzieckiem. Nie
czułam się nielojalna, mówiąc Riley, jak bardzo mnie to cieszy. Choć Roman był kochany,
opiekowanie się małym dzieckiem przez cały dzień jest bardzo czasochłonnym zajęciem.
Stwarza też ograniczenia – mając dziecko cały czas przy sobie, jest się pozbawionym wielu
drobnych swobód. Cieszyłam się więc, że będę mogła spędzać więcej cennego czasu z moimi
wnukami, nie mówiąc o mojej ciężarnej córce i reszcie rodziny. Było mi też miło, że będzie
mnóstwo okazji do robienia ciekawych rzeczy z maluchami, włączając w to oczywiście Emmę i
Romana.

Myślałam o tym wszystkim, obierając ziemniaki na frytki, kiedy usłyszałam świergot mojej

komórki dobiegający z torebki. Było tuż po trzeciej, co znaczyło, że Emma powinna wrócić do
domu w ciągu godziny. Ale że był to ostatni dzień roku szkolnego, więc może postanowiła zostać
trochę dłużej, pobyć z koleżankami, może poumawiać się z nimi na jakieś wyjścia.

Szybko wytarłam ręce i wydobyłam telefon z kieszeni. Dzwoniła Tash, przyjaciółka Emmy.
– Casey? – Po jej głosie zorientowałam się natychmiast, że jest się o co martwić.
– Tash? Co się dzieje? Jesteś w szkole?
– Nie poszłyśmy. My… to znaczy, kilka z nas. To i tak ostatni dzień i… no więc poszłyśmy

do tego mieszkania… no i ona się wściekła… Nie myślę, żeby chciała, ale… Och, Casey, ja…

Zacinała się co chwila. Wyraźnie sama była tym wszystkim wykończona.
– Tash, gdzie jesteś? Gdzie Emma?
– Jestem w szpitalu…
– W szpitalu?
– Casey, wiem, że ona nie chciała. Ona tylko wypiła cały ten cydr. I potem parę wódek i…

No i potem miała potworną awanturę z Tazem i…

– Z Tarimem? Tarim tam był? – Moim umysłem zawładnęły wizje kolejnych aktów

przemocy.

– Nie, nie – zapewniła. Czyli należało być wdzięcznym choć za to. – Przez telefon. Ale to

było naprawdę, naprawdę potworne. Wydaje mi się, że on ją rzucił. A ona wtedy: „Ja mu
pokażę”… No i w końcu wezwaliśmy karetkę i…

– Pokaże mu? Co ona zrobiła? Tash?
– Wzięła jakieś tabletki i…
– O mój Boże! Posłuchaj, kochanie, muszę do ciebie przyjechać. Który to szpital?

Rejonowy? Dobrze. Już jadę.

Rozłączywszy się, spróbowałam pozbierać myśli. Nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogłam

uwierzyć, że zrobiła to znowu. Co z Romanem? Cholera, właśnie, co z Romanem?

Złapałam telefon i wybrałam numer Riley, która na szczęście była w domu. Potem – dzięki

Bogu zjawiła się u mnie w ciągu kilku minut – pognałam do szpitala.

Po drodze czułam nietypowy dla mnie strach. Byłam urodzoną optymistką, zaprogramowaną,

żeby we wszystkim widzieć jasną stronę, ale teraz akurat miałam wrażenie, że nie jestem w stanie

zdobyć się na jakąkolwiek pozytywną myśl. Wszystko przesłaniały czarne myśli. A
najczarniejszą z nich była oczywiście ta, najgorsza ze wszystkich wyobrażalnych możliwości, że
tym razem Emmie udało się to, co poprzednim razem jej nie wyszło.

To mnie przerażało. Była pijana – Tash wspomniała o kilku wódkach – a dzieciakom

regularnie udaje się zabić się narkotykami i alkoholem, choć wcale nie próbują. I jeśli połączyć to
z kolejną awanturą z Tarimem… Zacisnęłam dłonie na kierownicy i docisnęłam gaz. Strach
pomyśleć.

Tak więc, kiedy dotarłam do szpitala, spodziewając się najgorszego, odczułam

niewysłowioną ulgę, słysząc z ust szorstkiej, ale uprzejmej pielęgniarki słowa, których pragnęłam
najbardziej w świecie, mianowicie: „Nic jej nie jest”.

– Swoją drogą, co za głupia dziewczyna – stwierdziła, kiedy już zostało ustalone, że jestem

matką zastępczą Emmy. – Oczywiście za nic nie chciała, żebyśmy robili jej płukanie żołądka,
więc szczęście w nieszczęściu, że była nietrzeźwa i sama wszystko zwróciła. Dobrze, że nie
połknęła zbyt dużo tych pigułek, bo w przeciwnym razie musielibyśmy nalegać. Słyszałam, że to
przez chłopaka – dodała, a jej rzeczowe podejście działało jak balsam na mój rozstrojony umysł.
Zaraz jednak westchnęła. – Ale poważnie, pani Watson, muszę pani powiedzieć, że usłyszała od
nas parę naprawdę ostrych słów. Łatwo jest winić hormony, jak przypuszczam, ale chyba będzie
pani musiała mieć ją na oku. To zawsze jest najgłupsza rzecz, jaką można zrobić, zwłaszcza jak
się ma niecałe piętnaście lat. Ale szczególnie głupie jest zrobienie czegoś takiego, jak się jest w
ciąży. To się mogło skończyć zupełnie inaczej i na pewno ma pani tego świadomość.

Chyba się przesłyszałam. Czy ona naprawdę użyła słowa ciąża?
– Czy pani właśnie powiedziała… – zaczęłam.
Spojrzała na mnie zdziwiona.
– Chce pani powiedzieć, że nie wiedziała pani, że ona jest w ciąży?
Pokręciłam głową.
– Nie – wyznałam. – Nie wiedziałam.
Na mój widoczny szok odpowiedziała wyrazem twarzy mówiącym, że nie takie rzeczy już

widziała.

– Ach – powiedziała. – No to teraz już pani wie. Tak, jest w ciąży. Około dziesiątego

tygodnia, plus minus. – Wskazała mi najdalszy w rzędzie boks pomocy doraźnej. – Myślę, że
lepiej będzie, jak pani pójdzie i rozmówi się z nią, prawda?

Różne myśli przelatywały mi przez głowę, gdy przemierzałam te cztery metry dzielące mnie

od boksu. Kiedy to się stało? Odliczałam do tyłu. To musiało być zaraz po wyjściu Tarima z
więzienia. Nie mogło być inaczej. To logiczne. Och, głupia, głupia dziewczyna – jak mogła być
tak bezmyślna? A ja idiotka, bo nigdy nie rozmawiałam z nią o antykoncepcji. Plułam sobie w
brodę, jakby coś z tego wynikało w obecnej sytuacji. Nagle inna myśl walnęła mnie jak
obuchem. Czy o to były te awantury z Tarimem? Czy Tarim już wiedział, że ona jest w ciąży?
Czy z rachunków wyszło mu, że nie może to być jego dziecko? Żałowałam, że nie mam
kalendarza. Można było pomyśleć, że dziecko jest kogoś innego.

Co za bałagan!
Ale przede wszystkim, co teraz będzie?

Rozdział 17

Kiedy weszłam, Emma leżała plecami do mnie, skulona na boku, więc przypuszczałam, że

śpi. Tash siedziała na krześle, przyklejona do komórki. Była w zaawansowanej ciąży i poczułam
przypływ sympatii pomieszanej z wdzięcznością. Ta sprawa była ostatnią rzeczą, jakiej w tej
chwili potrzebowała. Podniosła się, kiedy rozchyliłam zasłonkę.

– O, jesteś – rzuciła. – Super. Muszę wracać, bo będę miała kłopoty.
Powstrzymałam się od komentarza, że prawdopodobnie i tak kłopoty jej nie miną, bo

przecież była na wagarach, w mieszkaniu jakiegoś chłopaka… Jednak byłam pewna, że obejdą
się z nią łagodnie, zważywszy na jej stan.

– Jak się dostaniesz do domu? – spytałam, zdejmując żakiet. Gorąco było jak w piecu. –

Poradzisz sobie? Wygląda na to, że lada moment urodzisz.

Zamachała mi przed oczami telefonem.
– Załatwiłam sobie podwózkę, dzięki. Esemesowałam z kumplem. Zaraz po mnie przyjedzie.

– Teraz zwróciła się do Emmy: – W porządku, mała? Przyślij SMS, dobra?

Widziałam, że Emma nieznacznie skinęła głową, czyli najwyraźniej nie spała, tylko była

osłabiona, chora i oczy jej się zamykały. Kiedy podeszłam do łóżka, zobaczyłam niedużą,
kartonową miskę koło poduszki. Emma wydawała się nieprawdopodobnie drobna. Przerażająco
młoda.

– No cóż, dziękuję ci, że zachowałaś się przytomnie i wezwałaś pogotowie, Tash –

powiedziałam, uśmiechając się do niej. – Świetnie się spisałaś. Zadziałałaś fantastycznie. Emma
jest szczęściarą, że ma taką wspaniałą przyjaciółkę.

Tash zaczerwieniła się po nasadę włosów, kochana dziewczyna.
Kiedy tylko Tash nas opuściła, Emma przekręciła się na plecy i jęknęła. I prawie natychmiast

usiadła, bo chwyciły ją torsje. Podsunęłam jej miskę, przytrzymałam za włosy, podczas gdy ona
zwymiotowała trochę płynu wyglądającego jak woda.

Potem wyczerpana oparła się o poduszkę. Jej twarz przybrała efektowny zielony odcień.
– Naprawdę to zrobiłam tym razem, co, Casey?
Sięgnęłam po stojący obok dzbanek i nalałam jej pół szklanki wody.
– Popijaj małymi łyczkami. Nie za dużo, bo żołądek znów się zbuntuje – poinstruowałam ją.

Przysnęłam sobie krzesło i usiadłam przy niej. – No więc… od jak dawna wiedziałaś?

Pociągnęła nosem.
– Że jestem w ciąży? Mniej więcej od czasu, jak pierwszy raz nie dostałam okresu. A potem

znowu nie dostałam. – Jęknęła. – Boże, jestem taka chora.

– Czyli powiedziałaś pielęgniarce…
– Pomyślałam, że lepiej powiedzieć. Na wszelki wypadek, no wiesz… Bo te tabletki i w

ogóle. I gdyby mi chcieli płukać żołądek…

Z tego, co wiedziałam, nie miałoby to znaczenia, ale nie uważałam za konieczne mówić tego

Emmie. Prawdę mówiąc, to, że o tym pomyślała, pod pewnymi względami wyszło na dobre.
Gdyby się nie martwiła, to ciekawe, kiedy ja bym się dowiedziała? Wtedy, kiedy byłoby już za
późno, żeby cokolwiek z tym zrobić?

– I to na pewno jest dziecko Tarima? – spytałam.
Spojrzała na mnie ze zdumieniem.
– Oczywiście, że Tarima… a czyje miałoby być?
– Kochanie, po tym, co mi mówiłaś i jak cię urządził… Nie mówiąc o tej pijackiej burdzie

przed naszym domem… Nie możesz mi mieć za złe, że zadaję ci takie pytanie, prawda?

Emma pokręciła głową. Jej włosy przypominały tłuste spaghetti, a jej ubranie – brudny T-

shirt i tak samo brudne, obcisłe, pastelowe dżinsy – wyglądało, jakby moczyło się w wodzie, w
którym gotowano to spaghetti. Co, u diabła, robiła przez cały dzień? W dodatku będąc w ciąży.
Topiła swoje smutki? Uznałam, że nie pora wypytywać ją o ostatnią awanturę z Tarimem. Teraz
chodziło o dużo większą sprawę, aczkolwiek potencjalnie równie ponurą. Do piętnastych urodzin
brakowało jej kilku tygodni. Wciąż była dzieckiem. Zanim skończy szesnaście lat, będzie miała
dwójkę dzieci… To nie do pomyślenia.

– Kochanie – odezwałam się łagodnie. – Myślałaś, co teraz zrobisz? Chodzi mi o to, że nie

musisz mieć kolejnego dziecka… Wiesz o tym, prawda?

Emma zwróciła ku mnie twarz, na której malował się szok.
– Nie pozbędę się go – oznajmiła. – Nie uznaję aborcji. Zatrzymam je.
Otworzyłam usta, chcąc coś powiedzieć, ale szybko zamknęłam. Chociaż w pierwszym

odruchu chciałam nawiązać dialog i przekonać ją do zmiany decyzji, nie było to moją rolą, czy
inaczej mówiąc, nie leżało to w moich zawodowych kompetencjach. Nie miałam prawa. Co
prawda była bardzo młoda, ale to było jej ciało, jej dziecko i miała absolutne prawo decydować.
Nie ja miałam być osobą, która będzie próbować wpłynąć na jej decyzję. Jeśli inni ludzie –
profesjonaliści – zechcą się wypowiedzieć na ten temat, to dobrze, ale ja nie będę jej narzucać
żadnego systemu przekonań. Istniała taka możliwość i wspomniałam o niej, bo było to moim
obowiązkiem. Ale na tym koniec. Na to, co się teraz wydarzy, nie mogłam już mieć żadnego
wpływu.

Postanowiono zatrzymać Emmę w szpitalu na noc, więc wróciłam sama do domu, gdzie z

niepokojem czekali na mnie Mike i Riley. Niecierpliwili się, żeby poznać więcej szczegółów,
poza tymi najistotniejszymi, które podałam im w SMS-ie. Ograniczyłam się do: „Wracam, Emma
dochodzi do siebie, ale znów w ciąży” i zakończyłam szczerym: „Super, co?”

Nie powiem, żeby którekolwiek z nas czuło entuzjazm.
– Jak ona sobie poradzi, mamuś? – pytała Riley, kręcąc głową. – Z trudem daje sobie radę z

obowiązkami przy jednym dziecku, więc jak ma sobie radzić z dwojgiem?

– Zwłaszcza przy tym chłopaku, który jest jej potrzebny jak dziura w moście – dodał Mike.

Nie był na bieżąco z rozwojem wypadków. W przeciwnym razie mógłby wyrazić się mocniej.
Choć moim zdaniem, jeśli Tarim faktycznie rzucił Emmę, tym lepiej dla niej.

Pokręciłam głową przecząco.
– Nie wydaje mi się, żeby musiała się zajmować dwojgiem.
– Jak to? – Mike nie rozumiał. – Mówiła o aborcji czy co?
– Skądże – odparłam i usiadłam zmęczona. – Wręcz przeciwnie. Mówi, że nie ma mowy,

żeby to zrobiła, i jestem raczej pewna, że nie zmieni zdania. Ale pomyślcie, opieka społeczna już
jest blisko – uniosłam dłoń i zbliżyłam koniuszki kciuka i palca wskazującego – zabrania jej
Romana, tego jestem pewna. I ponieważ stało się to wszystko, co się stało: cholerne
przedawkowanie, przemoc domowa, następna ciąża… Myślę, że musimy być na to
przygotowani. Prawdopodobnie umieszczą go teraz w rodzinie zastępczej.

– Ale on już jest w rodzinie zastępczej, mamuś – zwróciła uwagę Riley. – Wy jesteście jego

rodziną zastępczą! Nie mów tak. Nie mów, że coś takiego zrobią… Na pewno pozwolą nam go
zatrzymać, prawda? Przekażą go wam oficjalnie. Czy nie tak to rozwiążą? Zmieni się tylko to, że
teraz wy, a nie Emma, będziecie za niego odpowiedzialni.

Wzruszyłam ramionami.
– Przypuszczam, że mogliby, ale jakoś tego nie widzę. A ty, Mike? W końcu mówimy o

zupełnie innej sytuacji niż ta, którą mamy z Emmą. Pamiętaj, że on jest maleńkim dzieckiem, a to

znaczy, że mówimy o długim okresie. Kto wie, jak długim?

Wszyscy zamilkliśmy i każde z nas rozważało możliwe scenariusze. Jeśli mam być szczera,

to żadnego z nich nie chciałam. Och, Boże, pomyślałam, próbując sobie wyobrazić, że jestem
Emmą. Wyobrazić sobie, jak miałoby to wyglądać. „Przykro nam, kochanie, ale zabieramy ci
dziecko. Koniec. Twoja porażka. Pożegnaj się”.

Nie wiedziałam, od czego zacznę, kiedy będę musiała powiedzieć dziewczynie, że tak to się

skończy. Niezależnie od tego, co Emma mówiła o utracie Romana i „postaraniu się o następne”,
wiedziałam, że utrata dziecka złamie jej serce. Rozmyślając o tym, uświadomiłam sobie coś
jeszcze. To mianowicie, że po raz pierwszy dopuściłam możliwość, że sama stracę Romana. I że
to mnie martwi. Martwi mnie bardziej, niż byłabym skłonna przypuszczać. I wiedziałam,
dlaczego tak jest. Dlatego że po cichu zawsze miałam poczucie pewności, że kiedy Emma od nas
odejdzie, nadal pozostaną oboje związani z naszą rodziną, że będzie utrzymywać z nami kontakt,
że być może będziemy widywać Romana, a przynajmniej wiedzieć, co u niego słychać, że wciąż
będziemy czuć bliskość z nim. Jednak ta sytuacja była inna. Staliśmy w obliczu bardzo realnej
możliwości, że któregoś dnia przyjdzie Hannah i go zabierze, a my pożegnamy się z nim i na tym
koniec. Nigdy już go nie zobaczymy.

Chciało mi się płakać. Odchrząknęłam.
– Nie przesądzajmy – powiedziałam. – Poczekajmy i zobaczmy, co będzie. Oni wiedzą, że z

radością byśmy go zatrzymali, a co ważniejsze, mamy teraz uprawnienia do opieki nad małymi
dziećmi. To znaczy, że… Nie, poczekajmy. Po prostu poczekajmy i zobaczmy.

Nie musieliśmy długo czekać. Następnego dnia, zanim pojechaliśmy odebrać Emmę ze

szpitala, zadzwoniła Maggie z wiadomością, że podjęli decyzję. Wobec wydarzeń ostatnich
tygodni, a zwłaszcza wczorajszych, nie mieli wyboru. Faktycznie oddają Romana do rodziny
zastępczej.

– W takim razie przyjdziemy po południu omówić wszystkie sprawy, dobrze? Myślisz, że

będziesz już z powrotem w domu?

Powiedziałam, że owszem.
– Ale posłuchaj – mówiłam dalej. – Rozmawialiśmy z Mikiem o takiej ewentualności i

wiesz, chcielibyśmy zostać jego opiekunami zastępczymi… Naprawdę, Maggie, z radością. Jest
tu zadomowiony, zna nas, ma swój porządek dnia i w ogóle…

Jej głos smagnął mnie jak podmuch mroźnego wiatru.
– Nie sądzę, żeby to było możliwe – stwierdziła. – Prawdę mówiąc, wiem, że nic z tego, bo

już to omówiliśmy. Uważamy, że w najlepszym interesie Romana jest całkowite odsunięcie go od
Emmy, a ponieważ wy jesteście opiekunami Emmy, nie dałoby się tego osiągnąć, gdybyśmy
powierzyli go wam, prawda? – Westchnęła. – Casey, wiem, że nie chcesz tego usłyszeć, ale
obawiam się, że nie traktujemy tego jako krótkotrwałego rozwiązania… To nie jest
tymczasowe… Słuchaj, przepraszam, że ci nie daję dojść do słowa, ale muszę teraz iść na
zebranie. Może porozmawiasz z Johnem? Jest wprowadzony we wszystko. Na pewno chętnie
odpowie na twoje pytania.

Rozłączyła się, a ja musiałam się przytrzymać oparcia krzesła, bo myślałam, że dostanę

napadu paniki czy czegoś w tym rodzaju. Moje pytania? Odpowie na moje pytania? Z trudem
mogłam złapać oddech, a co dopiero formułować pytania, jakby to była jakaś sprawa
administracyjna. A co z uczuciami w tym wszystkim? Co z sercem?

Spojrzałam na Romana, który nieświadom niczego bawił się plastikowymi klockami na

podłodze, i w tym samym momencie wiedziałam już, że popełniłam największy błąd, pozwalając
temu ślicznemu chłopaczkowi wejść w moje życie. Powinnam była posłuchać Mike’a, powinnam
była posłuchać tego wewnętrznego głosu, który tak bardzo nalegał. „Za mocno się zaangażujesz,

powtarzał mi. Nie rób tego. Za bardzo się zaangażujesz emocjonalnie”. Ostrzegał, że serce mi
pęknie. Właśnie mi pękało, kiedy patrzyłam, jak Roman z entuzjazmem raczkuje w moją stronę;
patrzyłam na jego pulchne policzki i dwa przednie zęby. Silnymi paluszkami chwycił materiał
moich dżinsów, podciągnął się i stanął na nóżkach.

– Mima – powiedział do mnie z uśmiechem. – Mima! Mima!
Podniosłam go i przytuliłam do siebie. Jego twarzyczka zrobiła się mokra od moich łez.
– Och, dziecino – szepnęłam. – Tak mi przykro. Tak mi bardzo, bardzo przykro.
Płakałam, dzwoniąc do Mike’a i pytając, czy mógłby przyjść do domu na chwilę, i wciąż

płakałam, kiedy rozmawiał z Johnem Fulshawem. Po prostu nie byłam w stanie stawić temu
czoła. Mike zapytał Johna, czy Maggie i Hanna mogą same wpaść po Emmę następnego dnia. Ich
rozmowa trwała wieki, nie chciałam już tego słuchać. I miałam rację.

– To całkiem proste, kochanie – oznajmił w końcu Mike. – Przykro mi. Skoro

zobowiązaliśmy się zatrzymać Emmę, Roman musi iść gdzie indziej. Czyste cięcie.

– Czyste cięcie? – wychlipałam. – Nic tu nie jest czyste!
– Skarbie – tłumaczył łagodnie – oni już wiedzą, gdzie go umieszczą. Mam wrażenie, że byli

na to przygotowani od dwóch tygodni. Czekali tylko, aż stanie się to nieuniknione.

– No właśnie. Po prostu czekali, aż jej się noga powinie!
Mike usiadł koło mnie na sofie. Roman spał mocno na jej drugim końcu, z jedną stópką

wystającą spod kocyka.

– Nie, kochanie, to nie tak – perswadował Mike. – Czekali, mając nadzieję, że do tego nie

dojdzie. Posłuchaj, rzecz w tym, że możemy wybierać, jeśli chcemy. John był dość oszczędny w
słowach, ale prawda jest taka, że możemy zatrzymać jedno z nich… ale nie oboje. Jedno albo
drugie. Gdybyśmy nie mieli zobowiązań wobec Emmy, nie byłoby problemu, żebyśmy
zaopiekowali się Romanem, ale tak jak powiedział John, nawet tego nie rozważali, ponieważ
wiedzieli, że nie moglibyśmy.

Przez ułamek sekundy mój umysł zaciekle pracował na najwyższych obrotach. A co by było,

gdybyśmy tak zrobili? Gdybyśmy zrezygnowali z Emmy i cały wysiłek skoncentrowali na
małym Romanie? I przez ułamek sekundy ten pomysł wydawał się bardzo kuszący. Zamienić tę
trudną nastolatkę, która nie chciała słuchać mnie i nie umiała – nie chciała – słuchać głosu
rozsądku. Zwłaszcza w kwestii Tarima. Tę nastolatkę, która uparcie nie chciała przyjąć żadnej z
moich rad, która mnie zawiodła, nadużyła mojego zaufania i doprowadzała mnie do rozpaczy na
każdym kroku.

Jednak wraz z tymi myślami, rodzącymi się w mojej głowie, rosła gorycz. Co ja sobie myślę?

To do mnie niepodobne. Nie po to tu jestem. Nie po to, żeby usprawiedliwiać swój egoizm, tylko
dlatego, że Emma potrzebuje mnie – potrzebuje nas wszystkich – o wiele bardziej.

Milion razy bardziej. Zaznała krzywdy, bólu i odrzucenia. Co ja sobie myślałam? To było

chore. Ten śliczny maluszek prawdopodobnie zadomowi się w każdym innym miejscu.
Zadomowi się, będzie szczęśliwy i zapomni. Nie będzie pamiętał komplikacji swojego
pierwszego roku życia i brak tych wspomnień będzie dla niego błogosławieństwem. Później
może się zastanawiać, skąd się wziął, może się starać odtworzyć swoje drzewo genealogiczne.
Ale ponieważ jest jeszcze taki mały, nic nie będzie pamiętał. I bez dręczących go wspomnień nie
będzie cierpiał. W każdym razie nie tak, jak jego biedna matka.

Nie, podjęliśmy zobowiązanie i słusznie, że je podjęliśmy. Emma nas potrzebowała. Nie było

od tego odwołania.

Zostało to załatwione szybko i brutalnie, ale czy był inny sposób? Nikt nie chciał być

brutalny. Padły tylko słowa. Ale wycie Emmy, która osunęła się na kolana pośrodku salonu, było
głosem śmiertelnie rannego zwierzęcia.

– Och, proszę, nie – błagała. – Proszę, nie róbcie tego! Błagam was, proszę, nie zabierajcie

mi mojego dziecka!

– Przykro mi, Emmo – powiedziała Maggie – ale to już nie zależy od nas. Pójdzie do

uroczych ludzi, którzy otoczą go najlepszą opieką, przyrzekam ci. I kiedy wszystko już zostanie
załatwione, będziesz mogła się z nim widywać w ośrodku pomocy rodzinie, tam gdzie przedtem.
Będziesz mogła robić zdjęcia, oni też, wysyłać listy, fotki i prezenciki…

Każde słowo, jakie wypowiadała w dobrej wierze, tylko pogarszało sprawę.
– Proszę! – błagała Emma. – Proszę. Będę dobrą mamą, obiecuję. Casey, powiedz im…

powiedz, jaką jestem dobrą mamą, proszę!

Stała teraz na czworakach i kiwała się lekko, ściskając moją nogę. Przysiadłam na podłodze i

przytuliłam ją do siebie, czując, jak jej serce tłucze się o chude żebra. Teraz i ja płakałam. Nie
miałam pojęcia, co powiedzieć.

– Przykro mi. – Tylko tyle zdołałam wykrztusić. – Tak mi przykro, kochanie, naprawdę.

Przejdziemy przez to, załatwimy kontakt, postaramy się, żebyś go widywała regularnie… i tak
szybko, jak tylko będzie to możliwe…

Emma odepchnęła mnie, ale nie z niechęcią, po prostu zdecydowanie. Wytarła oczy rękawem

i szybko przeszła do jadalni, gdzie Roman spał w swoim spacerowym wózku. Albo raczej spał do
tej pory. Teraz, obudzony, machał do niej rączkami.

– Kiedy? – spytała. – Kiedy go zabieracie?
Spojrzałam na Maggie. Może za dwa tygodnie? – zastanawiałam się. Miałam nadzieję, że

dadzą nam czas. Czas z Romanem, czas, żeby wszystko uporządkować. Może czas dla Emmy,
żeby zdążyła wybrać parę ładnych rzeczy dla niego. Przecież zawsze troszczyła się, żeby ładnie
wyglądał.

– Jutro – oznajmiła Maggie. – Będziemy tu koło dziewiątej rano.
– Jutro? – powtórzyłam z niedowierzaniem. Widziałam, jak krew odpływa z twarzy Emmy.

Wstałam i Mike też. Chyba oboje pomyśleliśmy, że Emma może zemdleć, ale ona tylko
zachwiała się i patrząc na Romana, zdawała się w udręce rozważać, co ma zrobić. Przez moment
myślałam nawet, że może go porwać na ręce i uciec, ale nie zrobiła tego. Po prostu czule
dotknęła jego noska palcem, po czym pędem wybiegła z pokoju.

– Przykro mi – odezwała się Maggie do Mike’a i do mnie, kiedy już jej nie było. – Wiem, że

to musi być trudne. Zdaję sobie oczywiście sprawę, jak bardzo się przywiązaliście do małego
Romana…

– Trudne? – Mike spojrzał na nią zdumiony. – Trudne? Nie masz o niczym pojęcia. To

wszystko jest po prostu okropne. Jesteśmy kompletnie rozbici, zwłaszcza Casey. Nawet nie
potrafimy sobie wyobrazić, co dzieje się w głowie tej biednej dziewczyny.

Podszedł do mnie i otoczył mnie ramieniem. Ścisnął mocno, a ja równie mocno starałam się

nie rozszlochać znowu. To byłoby ze wszech miar niestosowne, kiedy wszystko było takie
wyważone, profesjonalne, wręcz kliniczne. No właśnie, dokładnie tak to odbierałam – kliniczne.

Mike najwyraźniej myślał tak samo.
– Posłuchajcie, przepraszam was – powiedział do dwóch kobiet, które przysiadły na naszej

sofie – ale jeśli to wszystko, myślę, że wolelibyśmy zostać sami. Z samego rana, mówisz?
Dobrze, będzie gotowy na wasze przyjście. Nie ma sensu przedłużać cierpienia, prawda? –
Pociągnął nosem. – Jeśli trzeba załatwić jakieś sprawy papierkowe, dajcie później znać, czego
potrzebujecie… może mailem. Wszystko jedno. Dopilnujemy, żebyście wszystko miały
przygotowane, jak przyjdziecie.

Hannah wstała, obciągając bluzkę, Maggie w ślad za nią.
– Chcesz, żebym zajrzała do Emmy i zamieniła z nią słowo przed wyjściem? – zwróciła się

do mnie Hannah. – Wiesz, żeby się upewnić, czy wszystko z nią w porządku.

Mike sztywno pokręcił głową.
– Dzięki, ale raczej nie.
– Jak uważasz – stwierdziła Maggie, kiedy odprowadziliśmy je do drzwi. – Widzimy się jutro

rano. I jeszcze raz… przykro nam.

A cóż innego mogły powiedzieć?

Rozdział 18

Dzień, w którym zabrali Romana, pozostanie w mojej pamięci na zawsze. Ze wszystkich

trudnych dni, jakich doświadczyłam jako opiekunka zastępcza, dzień pożegnania z tym
chłopczykiem należał do najbardziej traumatycznych. Cała rodzina przyszła pożegnać go i
wspierać nas. Przede wszystkim oczywiście wspierać Emmę, ponieważ to, co ją spotkało w tak
młodym wieku, było potworne, i obawiałam się, jaki wpływ może to na nią wywrzeć. Musieli
wspierać też mnie, ponieważ byłam w emocjonalnej rozsypce. Nie ja jedna. Biedny Kieron był
tak udręczony, że kiedy przyszła Maggie, uciekł do ogrodu ze swoim psem Bobem, głównie po
to, żeby nikt nie widział, jak płacze – a płakał – ale i dlatego, że po prostu nie umiał sobie
poradzić. Byłam bardzo poruszona. Owszem, wiedziałam, że po części ma to związek z jego
chorobą Aspergera (nie znosił zmian), ale Kieron zareagował tak również dlatego, że chociaż nie
mieszkał z Romanem pod jednym dachem, chłopczyk stał się częścią rodziny, tak samo jak inne
dzieci, które przeszły przez nasz dom – stałym elementem, zawsze obecnym, kiedy Kieron i
Lauren wpadali do nas z wizytą. Naturalną koleją rzeczy przyzwyczaił się do Romana.

Riley i David też przyszli. Moja córka okazała zrozumienie, kochana dziewczyna. Podczas

gdy David hamował chłopców, żeby się za bardzo nie rozbrykali, ona trzymała się blisko mnie,
jakby chciała mi delikatnie przypomnieć, że czeka nas nowe, wielkie szczęście w postaci mającej
się narodzić wnuczki.

Wtedy jednak trudno mi było pogodzić te sprawy. Kto by pomyślał, że będę się czuć jak w

żałobie? Głupie pytanie, bo o tym właśnie rozmawialiśmy na samym początku: że zakocham się
w tym maleństwie – zawsze zakochuję się w maleńkich dzieciach – i będę niepocieszona, kiedy
nas w końcu opuści.

Maggie była szybka i sprawna. Zatrudniwszy Davida i małego Leviego – Jackson narobił

wrzasku, że też chce nosić bagaże – niebawem miała już wszystkie rzeczy Romana zapakowane
do samochodu. Samego chłopca podawała w koło, aby wszyscy mogli go jeszcze raz uściskać i
ucałować. Uporałam się z tym szybko. Po prostu nie mogłam znieść przedłużania bólu.

Pośród tego wszystkiego była Emma, która ubrała Romana w najnowszy, ulubiony zestaw –

wytarte dżinsy i marynarską bluzę z napisem „Kapitan”. Stylowy strój wieńczyła czapka z
daszkiem, z materiału w jodełkę. Na twarzy Emmy malował się wyraz zagubienia. Kiedy na nią
patrzyłam pośród całej tej krzątaniny, usiłowałam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio czułam taki
tępy, ciężki i wszechogarniający ból. A już zupełnie mnie wykończyło, kiedy na koniec ona
wzięła Romana od Maggie, podniosła go wysoko, żeby wywołać tak dobrze nam znany śmiech,
po czym przycisnęła go mocno do piersi.

– Chodź, kochany – wyszeptała. – Jeszcze ostatni całus dla mamusi.
W absolutnej ciszy słychać było każdą sylabę.
Nie byłam w stanie odprowadzić malca i pomachać na do widzenia, więc choć wiedziałam,

że moje miejsce jest tak naprawdę przy Emmie, stchórzyłam i pozwoliłam Riley, żeby zastąpiła
mnie w pocieszaniu jej. Musiałam uciec na kilka minut, tak więc gdy wszyscy zgromadzili się na
progu, wymknęłam się do ogrodu, żeby pobyć z Kieronem. Właściwie nie powinnam była tego
robić, bo z rzeczy, które denerwowały Kierona, ta akurat zależała ode mnie – zobaczył, że ja
jestem zdenerwowana. Wystarczyło mu jedno spojrzenie i jego twarz zmieniła się, skurczyła.

– Dlaczego wciąż to robisz, mamo? – chciał wiedzieć. – Jak możesz to znosić? Ja chyba nie

poradziłbym sobie z tym jeszcze raz.

Otoczyłam ramionami metr osiemdziesiąt siedem kanciastego, męskiego ciała o dodającej

otuchy masie i poczułam się niewymownie wzruszona prostotą jego logiki. Dlaczego robić coś,
co sprawia, że od czasu do czasu czuje się tak wielką pustkę? Taki wielki smutek? Dla umysłu
Kierona nie miało to sensu.

– Poradzisz sobie. Wszyscy sobie poradzimy. Poczujemy się lepiej. To jest wpisane w tę

pracę. Znasz takie powiedzenie? Trzeba odwagi, żeby kochać. No więc to prawda. To nie jest dla
tchórzliwych, bo faktycznie boli, kiedy dzieje się coś takiego jak teraz. Ale jest w tym
równowaga, bo ten ból równoważy radość, jaką daje mi ta praca. Każdy z nas czerpie z niej
radość na swój sposób, nie sądzisz?

Kieron przytaknął, choć widziałam, że nie jest do końca przekonany.
– Jest jeszcze coś – mówiłam dalej. – Musimy pamiętać o Emmie. To, co się stało, smuci nas,

ale nie wolno nam zapominać, że Roman nie jest nasz. Wydawało nam się, że należy do nas, ale
to nieprawda. On jest Emmy, a my musimy być teraz silni dla niej… Hej, pomyśl tylko… jeśli
my się tak czujemy, to wyobraź sobie, co musi czuć ona.

Kieron żachnął się z goryczą.
– To jej wina, mamusiu! Mogła zrobić, co trzeba, ale nie zrobiła i nigdy jej tego nie wybaczę.
Ucieszyłam się, że jesteśmy w ogrodzie i nikt nas nie słyszy. Kieron uznawał tylko prawdy

absolutne i wiedziałam, że w tym momencie naprawdę tak czuje.

Pokręciłam głową.
– To nie jest jej wina, mały. Emma ma mnóstwo problemów. Od początku była na straconej

pozycji. Najpierw jej matka, potem Tarim… I widzisz, gdzie jest teraz? Z powrotem na dnie, i to
my mamy udzielić jej wsparcia. Nie możemy się teraz od niej odwrócić, kochanie. Musimy
pomóc i dopilnować, żeby tym razem jej się udało. Inaczej jaki byłby tego sens? Musimy jej
pomóc.

Miało się okazać, że łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Wyglądało na to, że Emma naprawdę

straciła chęć do życia. Z jednej strony dobrze, że były wakacje, bo jedyne, co była w stanie
zrobić, to zwlec się z łóżka w którymś momencie dnia, ale z drugiej strony, ten brak codziennej
rutyny nie pomagał – lepiej byłoby, gdyby czymś się zajęła. Czymś innym niż Tarim. On wciąż
był obecny. W każdym razie usiłował. Ale nawet Tarim nie potrafił odwrócić uwagi Emmy od
bólu, który czuła. I to było widać. Często rozmawiali przez telefon – czasami nawet słyszałam
ich rozmowy – ale zdaje się, że to Tarim dzwonił do Emmy, a nie Emma do niego. A sądząc po
fragmentach, które wpadły mi w ucho, były to krótkie, obojętne, do niczego nieprowadzące
rozmowy. W głębi duszy miałam nadzieję, że cokolwiek do niego czuła, wkrótce wygaśnie. Musi
wygasnąć, gdy zacznie do niej docierać to, co się stało, włącznie z tym, jak bardzo zaszkodziło tu
jego zachowanie.

Byliśmy wdzięczni, bo choć sama była świeżo upieczoną mamą – ona też urodziła

chłopczyka – często wpadała w następnych dniach, zostawiając dziecko pod opieką swojej ciotki
Tash i wydawała się niezrażona bezwładem Emmy. Była wspaniałą dziewczyną, bezinteresownie
hojną, i miałam nadzieję, że ich relacja się pogłębi. Miała w sobie dojrzałość i spontaniczne
ciepło. Bez względu na szczegóły jej trudnego dorastania, najwyraźniej ktoś wcześniej zrobił coś
jak należy.

Tymczasem moim głównym zmartwieniem było zdrowie Emmy. Spodziewała się dziecka,

ale chudła w oczach – a przecież utrata wagi to coś, na co w jej stanie nie wolno sobie pozwolić –
więc zaczęłam się martwić, czy podoła. Niejednokrotnie próbowałam poruszyć ten temat,
zachęcić ją delikatnie, żeby pomyślała o nowym życiu, które w sobie nosi, ale nie odnosiło to
skutku. Cóż, może to nawet i zrozumiałe. Mimo zapewnień, że nie uznaje aborcji, było to tak,
jakby istota w jej wnętrzu – której prawa do życia tak bardzo broniła – nie miała już
jakiegokolwiek znaczenia.

Potrafiłam to zrozumieć; przecież tak bardzo cierpiała z tęsknoty za Romanem. Ta

ogłuszająca cisza, brak dziecięcego bałaganu, brak charakterystycznego, niemowlęcego zapachu.
Nawet dla mnie było to wystarczająco bolesne, więc Bóg jeden wie, jak to działało na Emmę. To
musiał być fizyczny ból, przeszywający na wskroś. Raz poszła na spotkanie z nim i najwyraźniej
było to traumatyczne doświadczenie. Wróciła szara na twarzy i milcząca, nie chciała o tym
rozmawiać. Nie naciskałam więc, zdając sobie sprawę, że więcej byłoby z tego szkody niż
pożytku. Była w depresji, koniec i kropka. A ponieważ leczenie było absolutnie niewskazane,
wiedziałam, że tylko czas i nadzieja, że kiedyś go odzyska, mogą pomóc jej wyjść z tego. I choć
byłam jak najbardziej za pozytywnym myśleniem w sprawie szans na odzyskanie (wątpiłam, czy
Maggie i Hannah podzielają mój optymizm) to czasu, ze względu na rozwijającą się ciążę, nie
mieliśmy specjalnie dużo. Musiała zacząć myśleć w kategoriach tu i teraz i przestawić się na tryb
ciążowy. Musiała też odwiedzić miejscowego lekarza – naszego niezawodnego dr. Shakeltona –
zapisać się na wizyty kontrolne i badania.

Mogłam odczekać trzy tygodnie, ale wiedziałam, że potem będę musiała puścić maszynę w

ruch, więc gdy któregoś dnia Riley przyszła z chłopcami – wybieraliśmy się na piknik –
doznałam olśnienia.

– Wiesz, tak sobie pomyślałam – zwróciłam się do niej – że wy obie jesteście na mniej

więcej tym samym etapie ciąży i to samo musicie pozałatwiać. Myślisz… bo chyba zechcesz…
że dałoby się to tak zorganizować, żeby Emma chodziła na badania z tobą?

Riley się roześmiała. Działała jak balsam, odkąd Roman nas opuścił. Dobrze było wiedzieć,

że ona wie, co czuję.

– Chodzi ci o to, żebym ją tam zaciągnęła, choćby się darła wniebogłosy i wierzgała, tak,

mamuś?

– No cóż, coś w tym rodzaju. – Uśmiechnęłam się smutno. Trafiła w sedno. W swoim

obecnym stanie Emma, pozostawiona sama sobie, urodziłaby w krzakach. – Po prostu wydaje mi
się, że to pomogłoby jej się przestawić. Mogłabyś ją trochę zarazić swoim entuzjazmem i
energią.

– Energią? – prychnęła. – Nie jestem pewna co do energii, zważywszy, że czeka mnie całe

lato biegania koło chłopców. Na pewno będę przysypiać z głową na jej ramieniu.

Plan wydawał się tak prosty, że zgodnie z prawem Murphy’ego powinien się znaleźć jakiś

powód, dla którego wprowadzenie go w życie nie powiodłoby się, ale Riley takiego powodu nie
widziała.

– Masz rację. To jej może pomóc – powiedziała w zamyśleniu. – Mnie też będzie miło. Ktoś

mi dotrzyma towarzystwa podczas tych długich, nużących godzin w poczekalni, gdzie jedyną
rozrywką jest lukrowane filmidło „czego się spodziewać” chodzące na okrągło, do znudzenia.

Riley oczywiście kłamała. Była bardzo towarzyską osobą. Powiedzmy, że weszłaby do

poczekalni kliniki położniczej o drugiej, a o piątej miałaby już trzy zupełnie nowe przyjaciółki.
Dlatego byłam naprawdę wzruszona, że się zapaliła do mojego pomysłu. Dokonała dobrego
wyboru, decydując się na wejście w opiekę zastępczą. Miała największe serce, jakie można sobie
wyobrazić, i kochałam ją za to.

Riley dotrzymała słowa. Przez kilka następnych tygodni było tak, jakby po cichu mianowała

się aniołem stróżem Emmy. Była to wielka ulga i czułam ogromną wdzięczność. Na Davidzie jak
zwykle można było polegać, bo zajmował się chłopcami więcej niż zwykle – bardzo często
wykończony po długim dniu pracy – tak że Riley mogła przesiadywać u nas i budować swoją
więź z Emmą. Wyglądało na to, że z wolna zaczyna to przynosić efekty. Riley była bardzo
dobrym psychologiem. Na przemian – udając, że nie zauważa ponurej miny Emmy i jej braku
zainteresowania – albo paplała bez końca o różnych niemowlęcych sprawach, o nowych radach

dotyczących ciąży i o wszelkich błahostkach, jakie jej przyszły do głowy; albo, kiedy z właściwą
sobie wnikliwością wyczuwała, że moment jest odpowiedni, łagodnie zachęcała Emmę, aby się
bardziej otworzyła. Cudownie umiała słuchać. Nigdy nie próbowała narzucać opinii czy
podsuwać gotowych rozwiązań. Po prostu słuchała. Nie mogłabym być bardziej z niej dumna.

Miałam wrażenie, że ich rozkwitająca wzajemna relacja jest pomocna w jeden szczególnie

istotny sposób – pomaga Emmie uporać się z uczuciami do Tarima.

Pewnego popołudnia, gdy zbliżała się pora podwieczorku, obierałam ziemniaki w kuchni;

dziewczyny siedziały razem, jednym okiem oglądając kanał muzyczny w telewizji, a Levi i
Jackson kopali piłkę w ogrodzie.

Moje dzieci myślą chyba, że podzielam ich upodobanie do muzyki pop. Nie podzielam, ale

lubię, kiedy są w dobrym nastroju, więc uśmiechnęłam się i przytaknęłam, kiedy Riley zajrzała
do kuchni, mówiąc, że zostawi drzwi otwarte, żebym też mogła posłuchać i nie czuła się
opuszczona. Owszem, muzyka była trochę męcząca, ale nie przeszkadzało mi to – przypuszczam,
że jak każda mama czy babcia, nawet jak jestem zajęta czymś innym, lubię ten szmer w tle,
oznaczający, że rodzina jest w pobliżu.

Oznaczało to również, że będę mogła słyszeć ich rozmowę, więc natychmiast nadstawiłam

uszu. Nie wiem, z czego to wynikło, ale zorientowałam się, że rozmawiają o dniu, kiedy Emma
poszła na wagary i zażyła te nieszczęsne pigułki.

– Co cię do tego skłoniło, Ems? – usłyszałam pytanie Riley. – No wiesz, co ci kazało to

zrobić? On ci coś powiedział?

– To było chore – odparła Emma z pasją. – Teraz nie bardzo to wszystko pamiętam. Byłam

kompletnie zalana, wiesz, jak to jest. Masz w głowie: „Połknij to! Połknij!” i to robisz… –
Zapadła cisza. Jakbym widziała Riley, która mądrze kiwa głową, wyobrażając to sobie. – No i
przyszło mi do głowy, żeby do niego zadzwonić… Nie wiem po co. To było najgłupsze ze
wszystkiego, co mogłam zrobić, zwłaszcza że Tarim wiedział, że jestem w ciąży. No więc się
wściekł o to, bo zawsze się wścieka. Sam jest moczymordą – zaśmiała się – a mnie zawsze robi
piekło, że piję. No i oczywiście wyskoczył z tym swoim tekstem, że już tam jedzie i mnie
zabije…

– Zabije cię? Trochę ostro…
– Och, on tak zawsze gada. Myśli, że wyjdzie na twardziela, a wcale taki nie jest. Oczywiście

zrobiłam wtedy wielki błąd, bo powiedziałam mu, żeby się nie trudził, bo jestem u Bretta i tam
jest sześciu chłopaków, i tyle. Na to on zaczął nawijać o tym chłopaku, co ci o nim mówiłam.
Tym, co się we mnie zabujał, wiesz? To jest kumpel Bretta, jasne, ale nigdy nic nie było… A on
coś takiego: „Wiesz co, szmato, wypierdalaj z mojego życia, bo żaden twój bachor nie jest mój i
koniec”… i jeszcze o tym całym DNA… I wtedy mnie trafiło. Chciałam, żeby do mnie wrócił i
pomyślałam: pieprzyć to, ja ci pokażę… – Jej głos ucichł i wyobrażałam sobie, jak Riley ją
pociesza.

– Ems, powiedziałaś, że byłaś pijana.
– Tak. – Westchnęła i pociągnęła nosem. – Boże, jaką ja byłam głupią cipą.
Po chwili milczenia odezwała się Riley:
– I co teraz? Wciąż uważasz, że Taz cię kocha, tak jak twierdzi?
Kolejna pauza.
– Wiesz – zaczęła w końcu Emma – sama nie wiem. Mówi, że tak. Wydzwania. Przysyła

codziennie z milion SMS-ów. Ale to jest tak, że ja z nim rozmawiam tylko dlatego, że chcę go
ukarać, rozumiesz? Bo go nienawidzę. Myślę, że teraz go nienawidzę. Wiem, że to dziwnie
brzmi, ale chyba chciałabym, żeby wciąż siedział w pudle. Wtedy było lepiej. Jak siedział, to był
cały dla mnie i kochał mnie, i w ogóle. Ale mogłam mieć własne myśli. Jak tylko jest obok, to

tak, jakbym nie mogła być sobą… jakbym się zmieniła. Jakbym nie wiedziała, co mam myśleć,
dopóki on mi nie powie. Właściwie to lepiej mi jest, jak go nie ma obok. Gadam bez sensu, co?

– Wcale nie – usłyszałam odpowiedź Riley. – W tym jest mnóstwo sensu. – Przerwała, żeby

odezwać się do Leviego, który najwyraźniej przyszedł i czegoś chciał, ale zaraz podjęła wątek. –
Wiesz, chodzi o to, że jeśli kogoś kochasz, to go kochasz, i to jest w porządku. Ale jeśli chcesz
znać moje zdanie, to stać cię na coś lepszego niż bycie z kimś takim jak on. Pewnie, mówi, że cię
kocha, ale gdyby to była prawdziwa miłość, kochałby ciebie, a nie jakieś popychadło, które robi
wszystko, co on mu powie. Gdyby cię kochał, czułabyś się przy nim sobą. Coś ci powiem, Ems.
Jesteś śliczna, bystra i silna, ale bycie z kimś takim jak Tarim odbiera ci to, osłabia cię.

Po długiej chwili ciszy Emma w końcu przemówiła.
– Wiesz co – rzuciła – to samo mówi Tash. Wszyscy to mówią. A ja wreszcie mogę jasno

myśleć i rozumiem, dlaczego straciłam Romana. Wszystko złe, co mi się ostatnio zdarzyło, było
albo dlatego, że Tarim mi to zrobił, albo przez to, jak się przez niego zachowałam.

– To prawda – odparła Riley. – Bez niego jesteś silniejsza.
– Wiem. O tym samym gadałyśmy z Tash. Chyba lepiej na tym wyjdę, jak pobędę sama.
Ziemniaki były przygotowane, patelnia napełniona, gaz zapalony. Stojąc pośrodku kuchni,

wzniosłam obie ręce do sufitu, po czym opuściłam, zaciskając pięści. Tak! – powiedziałam
bezgłośnie. – Oto rezultat!

Okazało się, że obie spodziewają się dziewczynek. Bardzo chciały się tego dowiedzieć, gdy

szły na USG w osiemnastym tygodniu, i poszły razem, wprawiając w zdumienie operatorkę
ultrasonografu. Oczywiście poszłam z nimi, co wywołało pewną konsternację, kiedy wszystkie
naraz wtarabaniłyśmy się do gabinetu.

– O – powiedziała operatorka. – Ma pani dwie córki, które spodziewają się dzieci w tym

samym czasie, prawda. Dwoje wnucząt na raz, co? Będzie pani mieć ręce pełne roboty.

Wyprowadziłyśmy ją z błędu, ale i tak miała rację. Czekał nas czas pełen zajęć i emocji. Nic

nie mówiłam, ale dużo się nad tym zastanawiałam. Zobowiązaliśmy się opiekować Emmą do
ukończenia szesnastego roku życia – co najmniej – ale to było, zanim dowiedzieliśmy się, że jest
w ciąży. Sprawę już niedługo należałby omówić z Johnem, ponieważ jeśli Emma chciała
odzyskać Romana – a chciała – musiałaby przekonać służby socjalne, że potrafi funkcjonować
niezależnie, jako samotna matka, mieszkając samodzielnie.

Ale to na przyszłość. Na razie byłam po prostu szczęśliwa, widząc, jak Riley i Emma

uśmiechają się, jak po kolei brzuszki smarują im żelem, a operatorka mówi:

– Ha, zdecydowanie dziewczynka.
Mike też był wniebowzięty, kiedy mu powiedziałam. Tak samo Kieron. Ten miał jednak

zasadnicze zastrzeżenie, takie mianowicie, że nie wolno nam popadać w stereotyp – dziewczynka
musi nauczyć się kochać piłkę nożną, tak samo jak jej starsi bracia, i w tym celu kupi jej
niemowlęcy strój piłkarski, taki sam, jaki dostali od niego Levi i Jackson. Zrywaliśmy boki ze
śmiechu.

Cóż jeśli myślałam, że wreszcie wszystko zaczęło się układać, czekał mnie paskudny szok…

Szok dla nas wszystkich. I to ze strony, z której w ogóle sobie tego nie wyobrażałam. Trochę
ponad tydzień później, około dziesiątej wieczorem, odebrałam niespodziewany telefon od
Davida. Był tak roztrzęsiony, że z trudem znajdował słowa, żeby wytłumaczyć, co się stało.

Riley była w szpitalu. Poroniła.

Rozdział 19

Tak samo jak ciąża jest codziennym cudem, poronienie jest codzienną tragedią. Riley straciła

dziecko i próżno by się doszukiwać sensu czy powodu. Była to po prostu jedna z tych rzeczy,
jakie się zdarzają. I choć badano krew, dociekano przyczyn, prawda jest taka – jak powiedział
lekarz następnego dnia – że prawdopodobnie nigdy się nie dowiemy, dlaczego tak się stało.

Riley była przybita, jak każda matka na jej miejscu, ale przyjęła stoicką postawę. Powtarzała

ciągle, że ma swoich synków, więc należy do tych, którym się poszczęściło, i najlepsze, co może
teraz zrobić, to przejść przez fizyczny szok, pozwolić swojemu ciału wyzdrowieć i iść dalej w
życiu.

Emma – taka młoda, wrażliwa, współczująca – co jak najbardziej zrozumiałe, była

zdruzgotana. Odkąd dowiedziała się od nas następnego dnia rano, co się stało, nie sposób ją było
pocieszyć. U osoby dorosłej mogłabym być skłonna uznać taką manifestację żalu za samolubną,
ale ona była jeszcze dzieckiem i w ciągu ostatnich kilku tygodni bardzo się do siebie zbliżyły z
Riley, więc nie wątpiłam w szczerość jej uczuć. Łkała tak długo, aż oczy jej zapuchły i ucichła
wyczerpana. A kiedy przestawała, najdrobniejsza rzecz mogła ją znów doprowadzić do płaczu.
Siedziała, obejmując swój niewielki brzuszek, i płakała, póki starczyło jej łez. Rozumiałam ją.
Coś mi mówiło, że w pewnej części jest to płacz za Romanem, być może oczyszczający –
możliwość autentycznego wyrażenia swojego smutku. Miałam bowiem poczucie, że jeszcze tego
nie zrobiła do końca. Owszem, wydawała się bardzo przygnębiona – radością było patrzeć, jak z
tego wychodzi – ale jednocześnie poczucie, że sama zawiniła, komplikowało proces opłakiwania
synka. Byłam prawie pewna, że w jej odczuciu nie miała prawa użalać się nad sobą i że przez to
do nie końca sobie wybaczyła.

W każdym razie kilka dni później wydawała się odmieniona. Była już jesień, zaczęła się

szkoła, Levi i Jackson wrócili do swoich codziennych, szkolnych obowiązków i Emma też, choć
znów tylko na jakiś czas, zaczęła z powrotem uczęszczać na zajęcia, żeby liznąć trochę edukacji.
Oczywiście zachęcałam ją do tego, aczkolwiek nie z powodów, jakie zazwyczaj się podaje.
Prawdę mówiąc, Emma mogła zakończyć naukę w dowolnym, wybranym przez siebie momencie
– żyjemy obecnie w świecie edukacji permanentnej – i nie martwiłam się nadmiernie, że może
nie jest to jeszcze najlepszy moment. Dla mnie ważniejsze było, że znów weszła w ustalony
porządek dnia, tak samo jak chłopcy. Że miała powód, by rano wstać, dokądś iść, że codziennie
miała coś do osiągnięcia, a co najważniejsze, była wśród koleżanek. Wspomniała też, że podoba
jej się pomysł nauki fryzjerstwa, rozumując z wzorową logiką, że gdyby została fryzjerką
obsługującą klientki w ich domach, dałoby się to pogodzić z opieką nad dziećmi. Byłam
podekscytowana, ponieważ wynikało z tego, że nie tylko myśli o przyszłości, ale że jest też
przekonana, że ta przyszłość dotyczy również Romana.

Na razie jednak miała inne plany.
– Tak sobie pomyślałam – powiedziała pewnego popołudnia, po powrocie ze szkoły – że

powinnam spędzać więcej czasu z Riley.

Było to tydzień po poronieniu; w tym czasie dwukrotnie zabrałam ją do Riley i widocznie

wszystko sobie przemyślała.

– Tak…? – Oczekiwałam dalszego ciągu. Poklepałam sofę, zachęcając Emmę, żeby usiadła

koło mnie.

– No, pomyślałam, że przez jakiś czas powinnam spędzać mniej czasu w szkole, a więcej

pomagać Riley. Nie chcę rzucać szkoły – zapewniła mnie czym prędzej. – Chcę tylko trochę

mniej tam bywać i zamiast tego pomagać jej w ciągu dnia. Na przykład odprowadzać chłopców
do szkoły, potem ich odbierać, takie rzeczy. Mogłabym na przykład robić to za nią w przyszłym
tygodniu, dobrze? Chodzi mi o to, że ona powinna się oszczędzać – Emma była zdumiewająco
dobrze poinformowana – a David musi pracować, więc to by była dla nich duża pomoc, gdybym
to robiła, co nie?

Powstrzymałam się przed zwróceniem jej uwagi, że do tej pory ja to robiłam, robię nadal i

będę robić, dopóki to konieczne, bo i po co miałabym to mówić. Kochana dziewczyna, tak
bardzo chciała pomóc. W końcu, czemu nie?

– No i trzeba sprzątać – mówiła dalej, a ja patrzyłam na nią z niedowierzaniem. – Mogłabym

przychodzić i to robić, tak? Pomagałabym jej utrzymać porządek. No i miałaby towarzystwo. Nie
myślałaby bez przerwy o tamtym.

Nie mogłam się z tym nie zgodzić. Może mogłabym porozmawiać z kierownikiem ośrodka

edukacyjnego, wytłumaczyć, że przez przynajmniej dwa tygodnie Emma będzie rzadziej na
zajęciach. Szczerze mówiąc, to wszystko było objawieniem. Emma nagle wydawała się taka
dorosła, jakby z dnia na dzień ktoś podmienił absorbującą nastolatkę na rozsądną, dużo starszą
dziewczynę. Nie miało znaczenia, że może tu chodziło tak samo o jej stratę, jak o stratę, której
doświadczyła Riley. Liczyło się to, że chciała pomóc i że współczuła Riley. To było ważne.
Uściskałam ją mocno.

– To bardzo miło z twojej strony, kochanie, ale wiesz, że nie musisz tego robić. Masz szkołę,

możesz się spotykać z koleżankami, korzystać z okazji, żeby się trochę rozerwać. Nie
chciałabyś? Poza tym – przerwałam, nie mając pewności, czy poruszyć tę kwestię – ty sama
wciąż cierpisz… z powodu Romana. I też potrzebujesz czasu, żeby się pozbierać.

Roman był problemem, który każdy widział, ale nikt o nim nie mówił. Emma widziała go do

tej pory dwa razy, w tym samym ośrodku pomocy rodzinie, w którym spotykali się z Tarimem. I
za każdym razem wracała do domu blada, wyczerpana i nierozmowna. Był to obszar, na który
nawet Riley nie potrafiła uzyskać wstępu. Emma powiedziała jej, tak samo jak mnie, że po prostu
nie chce o tym rozmawiać, że będzie się czuła lepiej, jeśli zaprzestaniemy wypytywania. Był to
przysłowiowy zamknięty rozdział. Rzecz jasna, musieliśmy to uszanować, ale nie mogłam
patrzeć, jak ta zaradna, na ogół wesoła nastolatka nosi w sobie tyle bólu, jak zamyka go w sobie,
nie dopuszczając nikogo.

Tylko że ja nie miałam jej doświadczeń, prawda? Może ten mechanizm obronny w jej

przypadku się sprawdził. Może miała rację, trzymając myśli i tęsknotę za Romanem ukryte
głęboko, żeby nie raniły jej zbyt mocno. Prawdopodobnie robiła tak przez większość swojego
życia – ból spowodowany powtarzającym się doświadczeniem odrzucenia przez matkę był tego
najlepszym przykładem. Prawie o niej nie wspominała i to było w porządku, radziła sobie na
swój sposób. Może jeśli chodziło o Romana, było tak samo. Dopiero kiedy – jeśli w ogóle –
rozumiałaby, że może sobie pozwolić na uwierzenie w możliwość połączenia z synkiem,
pozwoliłaby sobie na podzielenie się swoimi uczuciami.

Emma pokręciła głową.
– Mylisz się, Casey – odparła i wyglądało, że mówi, co myśli. – Tu nie chodzi o mnie, chodzi

o Riley. Była przy mnie, kiedy czułam się, jakbym nie miała po co żyć. I teraz ja chcę być przy
niej.

Mimo to miałam poczucie, że lepiej będzie najpierw omówić pomysł Emmy z Riley. Choć

byłam pełna entuzjazmu co do dalszych postępów Emmy w sferze emocjonalnej, nie chciałam
dodawać córce zgryzoty, zmuszając ją do patrzenia na ciążę Emmy. Kiedy więc Emma wyszła z
Tash, po herbacie zadzwoniłam do Riley, żeby jej wyjaśnić, co Emma chce zrobić, i podzielić się
zastrzeżeniami.

– Och, mamuś, nie myśl w ten sposób – odparła. – Nie wolno ci tak myśleć. Owszem, czuję

się, jakby mnie przejechała ciężarówka. I tak, ciągle chce mi się płakać, ale jak mówią lekarze,
takie rzeczy zdarzają się kobietom. A ja jestem szczęściarą. Mam rodzinę, mam kogo kochać i o
kogo dbać, więc nie widzę powodu, żebym jęczała i użalała się nad sobą. No dobrze, trochę się
nad sobą użalam. – Roześmiała się, a moje serce wyrywało się do niej. – Ale to przejdzie. Emma
będzie najlepszym balsamem, jaki sobie można wyobrazić. Nie mam zamiaru siedzieć i
rozpaczać, że ona ma swoje dziecko, a ja nie. I w ogóle Ems ma rację. Oderwie mnie od tego
wszystkiego, no i wiesz, że ja ją lubię. Kochana jest. Przeszła przez piekło, a martwi się o
zamiatanie moich podłóg? Przyprowadź ją, to moja pokrewna dusza.

Potem Riley rozmawiała z Emmą, a ja mogłam się tylko cieszyć, słuchając. Co z tego, że w

sumie ich wiek nie równał się mojemu, skoro suma ich mądrości przeczyła ich młodemu
wiekowi. W ciągu następnych dwóch tygodni mogłam obserwować korzyści, jakie obie odnosiły
w tej sytuacji. Riley przyjęła wobec Emmy rolę guru w sprawach ciąży, wypytując ją, ile warzyw
spożywa dziennie i czy wystarczająco dużo ćwiczy, na co Emma odcinała się ze śmiechem, że
nie potrzebuje żadnych ćwiczeń ponad te, jakie zapewnia jej zeskrobywanie śladów brudnych
trampek z podłogi w kuchni Riley.

Działało to kojąco na nas wszystkich i często tarzaliśmy się ze śmiechu, jakbyśmy,

odkrywszy śmiech na nowo, nie potrafili przestać.

Kolejne pokrzepiające zdarzenia czekały mnie kilka dni później, kiedy spytałam Emmę, jak

będziemy świętować jej piętnaste urodziny. Nie do wiary, że mieszkała z nami już od prawie
roku! A tak właśnie było. I w końcu miała skończyć magiczne piętnaście lat, o których tak
chętnie mówiła nam, że je „prawie ma” od pół roku.

Tylko że Emma nie chciała obchodzić urodzin.
– Myślę, że to by było nie w porządku – odpowiedziała na moją sugestię, że może byśmy coś

zorganizowali, choćby spokojny, rodzinny obiad. – Przecież Riley straciła dziecko, ja straciłam
Romana. To by było nie w porządku. Nie masz mi za złe?

Byłam niezmiernie wzruszona. Ale też zasmucona jej wyjaśnieniem, że nie przykłada

wielkiej wagi do urodzin.

– Przywykłam – wyjaśniła. – Mama i tak pamiętała tylko czasami. Jednego roku w ogóle, bo

była odjechana i nic jej nie obchodziło, drugiego albo trafiła, albo pamiętała nie w tym miesiącu,
co trzeba. I kupowała mi mnóstwo jakichś śmieci, których nawet nie chciałam. Nie miałyśmy
pieniędzy na światło, na jedzenie i w ogóle. Nie – zdecydowała – niczego nie organizujmy.
Skupmy się na Riley. To znaczy, miło by było dostać parę rzeczy z Primark… Właściwie to by mi
nawet pasowało, bo wszystkie moje dżinsy zrobiły się za ciasne, ale nie. Dajmy sobie z tym
spokój. Nie w tym roku.

Jedyne, co mogłam zrobić, to nie rozpłakać się przy niej. I zanosić modły dziękczynne, bo

czymkolwiek jej matka była czy nie – jak wielokrotnie odrzucała Emmę, jaka była kapryśna i
nieprzewidywalna – to, że nie było jej w pobliżu, dobrze służyło zdrowiu emocjonalnemu Emmy
i bardzo mi odpowiadało.

W beczce miodu wciąż tkwiła szczególnie nieprzyjemna łyżka dziegciu. Prawie o niej

zapomniałam, co uświadomiłam sobie pewnego wieczoru, gdy zadzwonił nasz domowy telefon i
Mike wyszedł do holu odebrać, po czym powiedział: „Witaj, Billy”.

Potrzebowałam sekundy czy dwóch, żeby dociec, kim jest Billy, ale Emma natychmiast

nadstawiła uszu. „Tata Tarima”, przekazała mi samym ruchem warg i siedziałyśmy, czekając, co
się stanie. Oglądaliśmy akurat telewizję, więc żeby lepiej słyszeć, ściszyłam pilotem operę
mydlaną. Miałam nadzieję, że nie będziemy tu mieć swojej.

– Nie, przykro mi, nie może – usłyszałyśmy. Nastąpiła pauza, najwyraźniej Billy coś

odpowiedział. – Dlatego że nie uważam, żeby to był dobry pomysł – odparł Mike. Teraz tamten
coś mówił. – Poczekaj.

Zapadła cisza, Mike stanął w drzwiach.
– Kochanie, dzwoni tata Tarima – powiadomił Emmę. – Chce z tobą rozmawiać. Nie musisz,

ale powiedziałem, że spytam…

Spojrzałam na Emmę. Chciałabym, żeby powiedziała mu, gdzie ma iść. Nie ugnie się teraz,

prawda? Proszę, nie. Nie teraz.

Niepotrzebnie się martwiłam. Emma pokręciła głową.
– Nie, Mike. Nie chcę z nim rozmawiać, dziękuję. Nigdy nie będę chciała z nim gadać –

dodała, unosząc brodę. – Koniec.

Mike puścił do niej oko i wrócił do holu.
– No cóż, jak chcesz – usłyszałyśmy. – Ale będziesz musiał dogadać się z opieką społeczną.

To teraz zależy od nich… Nie, to nie dotyczy Emmy. Wcale. Roman jest w rodzinie zastępczej…
Tak, to prawda. Będziesz musiał do nich zadzwonić. To naprawdę teraz nie ma z nami nic
wspólnego…

Nie mogłyśmy się doczekać szczegółów. Mike nie podniósł głosu, ale to nie znaczyło, że nie

pojawią się kłopoty. Wystarczyło dodać dwa do dwóch i wychodziło, że tamci chcą zobaczyć
Romana. Niemało, zważywszy, że kiedy ostatni raz mieliśmy kontakt z Tarimem, głośno dawał
wyraz temu, jak to się wyrzeka i Emmy, i syna.

Mike potwierdził.
– Dążą do kontaktu. Chcą wiedzieć, jak Tarim może sobie załatwić widywanie Romana.
Emma była przerażona.
– Oni mu na to nie pozwolą, co?
Nie wiedziałam, co odrzec. Prawdę mówiąc, jeśli nic się nie zmieniło, nie mogli nie

pozwolić. Skoro Tarim potwierdził ojcostwo, nie mieli podstaw, żeby odmówić mu kontaktu, pod
warunkiem że nie wpakował się w jakieś kłopoty. Jako dziecko w rodzinie zastępczej, Roman
miał takie samo prawo do kontaktów z ojcem, jak z matką, która wpatrywała się teraz we mnie z
otwartymi ustami.

– Nie mam pewności, kochanie – powiedziałam szczerze. – Ale nawet jeśli pozwolą, to

wiem, że odbędzie się to pod nadzorem. Co do tego nie ma wątpliwości. I że czeka go długa
droga, zanim na cokolwiek wyrażą zgodę, nawet na krótkie spotkanie w ośrodku pomocy
rodzinie.

Wydawała się jeszcze bardziej zaniepokojona.
– A co ze mną? – spytała płaczliwie. – Wolno mu będzie tak po prostu sobie przyjść?
– Boże, nie! – zaprzeczyłam gwałtownie. – Nie będziesz musiała się z nim spotykać, nigdy,

skarbie. O to się nie martw. Nie, to będzie całkowicie oddzielne spotkanie. – Ścisnęłam jej ramię.
– Nie martw się.

– Kochanie, czy on się z tobą kontaktował w tej sprawie? – spytał Mike, siadając. – Dziwne,

że zadzwonili do nas na domowy telefon.

– Nie – stwierdziła Emma. – Nie mógł, bo zablokowałam jego numer wieki temu. Wiem, że

trochę męczył o to Tash, ale ona w końcu też go zablokowała. Więc pewno dlatego. Boże,
chciałabym, żeby się odpierdolił i zostawił nas w spokoju. – Zaczerwieniła się. – Przepraszam.
Ale naprawdę chciałabym, żeby sobie poszedł… żeby znalazł jakąś inną dziewczynę…
Chciałabym to zobaczyć. Chciałabym zobaczyć go z inną dziewczyną, bo wtedy bym wiedziała,
że ostatecznie postanowił dać mi spokój.

Uznałam, że jak dla mnie, same chęci nie wystarczą. Dlatego następnego dnia zadzwoniłam

do Johna, żeby ustalić fakty. Jeżeli Tarim poważnie myślał o wzięciu się w garść i byciu ojcem

dla Romana, niech tak będzie. Każde dziecko zasługuje na miłość ludzi, dzięki którym przyszło
na świat – nic w tym złego. W dodatku pierwszy obraz Tarima, jaki miałam w pamięci, był
bardzo przekonujący. Nic nie jest czarne albo białe i jakkolwiek niszczący i agresywny był jego
związek z Emmą, nie mnie decydować, że nie powinno być dla niego miejsca w życiu jego
synka. Z drugiej jednak strony, choć byłam świadkiem czułych momentów, przeczucie mówiło
mi, że może tu chodzić bardziej o Emmę niż o Romana. Ta myśl zakiełkowała w mojej głowie,
gdy tylko Emma powiedziała o zablokowaniu numeru Tarima w swojej komórce.

No i John to potwierdził.
– Och, wiem o tym, Casey… Właściwie to jedna ze spraw, które chcieliśmy poruszyć w

przyszłym tygodniu na spotkaniu z tobą na temat postępów Emmy. Przykro mi, że was niepokoił.
Był natarczywy?

– Nie. Właściwie to ojciec zadzwonił w jego imieniu. Ale Tarim był obok…
– To dla mnie nie nowina. Z tego, co mówi Maggie, odnoszę wrażenie, że tatuś jest pionkiem

w całej grze. Co prawda, on się wydaje autentyczny, bardzo chce, żeby syn się ustatkował. Ale
chociaż powiedzieli, co wypada powiedzieć, i wypełnili formularze, to potem Tarim miał
umówione dwa spotkania, na których mieliśmy omawiać sprawę, i na żadnym nie raczył się
pokazać.

– Czyli przeczucie mnie nie myliło. On po prostu wykorzystuje Romana, próbując się dobrać

do Emmy.

– Myślę, że trafiłaś w sedno. I nie będzie ostatnim mężczyzną, który robi tego rodzaju rzeczy,

prawda?

Zaśmialiśmy się oboje.
– Nie, nie będzie – zgodziłam się.
– A Emma trzyma się mocno, jeśli o niego chodzi?
– Mocno, jak nie wiem co – doniosłam z radością.
– W takim razie dobrze idzie, jak dotąd – stwierdził John. – I daleko zaszło, co?
Faktycznie. Biorąc wszystko pod uwagę, przebyliśmy już długą drogę. Był tylko mały

szczegół, do którego wciąż było nam daleko.

Rozdział 20

Dziwnie spokojny był koniec tego roku, pełnego wydarzeń i bolesnych doświadczeń.

Pierwsze urodziny Romana nadeszły i minęły, urodziny Emmy przeszły w zasadzie
niezauważone, więc i festiwal świateł, jakim zwykle było Boże Narodzenie w rodzinie
Watsonów, odbył się w równie powściągliwym stylu. Co nie znaczy, że nie mieliśmy trochę
radości. Spotkaliśmy się wszyscy razem, spadł śnieg. Każdy zjadł tyle orzechów i czekolady, ile
sam ważył. Jednak nieobecność Romana i utraconej córeczki Riley rzucała cień na wszystko.
Jakże mogłoby być inaczej? Mimo to dla Emmy były to dobre święta. Powiedziała mi, że to
jedne z niewielu prawdziwych rodzinnych świąt, jakie miała w swoim krótkim życiu. Jej
pierwsze Boże Narodzenie u nas oczywiście zatarło się w pamięci, ale to drugie było darem.

– Po raz pierwszy – wyznała mi – czułam, że jest tak jak trzeba. Było tak, jak w tych

gwiazdkowych historiach, które się widzi w telewizji.

Opowiedziała mi, że jej święta zazwyczaj zaczynały się samotnie, w ich mieszkaniu,

ponieważ mama szła do pubu przed lunchem, bo w dzień Bożego Narodzenia po lunchu
zamykali. Emma miała tylko mgliste wspomnienia lepszych świąt – niewyraźny obraz ubranej
choinki i ułożonych pod nią prezentów, babci, którą ledwo pamiętała, opowiadającej o dziadku,
którego już nie było.

Całym sercem byłam przy niej i dziękowałam losowi, że Roman jest jeszcze taki malutki.

Czy nadzieja, że będzie to ostatnie Boże Narodzenie, jakie spędzi bez swojej mamusi, była
nierealna? Miałam szczerą nadzieję, że nie.

Emma zachwyciła się Justinem przy ich drugim spotkaniu i do pewnego stopnia czuła przed

nim respekt. Mieszkał teraz na kwaterze ze wsparciem opiekuna i pracował ciężko jako ogrodnik
zatrudniony przez urząd miasta. Był już prawie tak samo dorosły i wysoki jak Kieron.
Opowiedziałam Emmie jego historię – że był odsyłany z miejsca na miejsce w systemie opieki
społecznej od piątego roku życia, porzucony przez swoją matkę narkomankę – i widziałam, że ją
zamurowało. Z pewnością dało jej to do myślenia. Poważnego myślenia o tym, jak bardzo jest
zdeterminowana, żeby zrobić to, co musi zrobić w celu odzyskania swojego synka.

Nie w tym rzecz, że Romanowi było źle, bo nie było. Rozwijał się fantastycznie. Cóż… taki

wniosek wyciągnęłam na podstawie fotografii. Nieraz pytano mnie, czy chcę przyjść i go
zobaczyć, ale tchórzyłam. Wciąż było to dla mnie zbyt świeże, żebym mogła sobie zaufać.
Czułam się głupio, przyznając się do tego, ale tęskniłam za Romanem bardziej, niż dawałam to
po sobie poznać komukolwiek spoza rodziny. Więc ostatnią rzeczą, jakiej bym sobie życzyła,
było zobaczyć go i się rozbeczeć. Nie chciałam, żeby się zdenerwował, że odwiedza go jakaś
zwariowana starsza pani.

Był luty, jeden z najzimniejszych, jakie pamiętam. Może to i nie najlepsza pora na przyjście

na świat nowego życia, ale matka natura za nic ma rozkłady jazdy. Albo na przykład sen.

– Casey, obudź się. Obudź się… Myślę, że się zaczęło!
Głos docierał do mnie z głębi dziwacznego snu. Byłam na kempingu, gdzieś nad morzem, ale

zamiast, jak to zwykle bywa, piasku, morza i słońca cały kurort wydawał się zrobiony z owoców.
Palmy zastąpiły kiście gigantycznych bananów, leżakami były cząstki melona. I co
najdziwniejsze, pojechaliśmy na wakacje – ja, Mike i cała rodzina – zabierając ze sobą z jakiegoś
powodu szetlandzkiego kucyka. W dodatku postanowiliśmy, z niejasnych dla mnie powodów, że
lepiej będzie, aby mieszkał z nami w przyczepie, więc pościeliłam mu łóżko w salonie. Nigdy nie
miałam szetlandzkiego kuca, choć oczywiście dzieci, jak to dzieci, wymuszały na mnie rozmaite

mniejsze zwierzęta. W każdym razie teraz starałam się uprzytomnić sobie, gdzie jestem, ale
wciąż myślałam przede wszystkim o tym, jak ważne jest, żebym – zanim wyjdę przed przyczepę
zobaczyć, kto mnie woła – upewniła się, że kuc nie wystawi zadu przez żadne z okien.

Coś mnie zaczęło szarpać. Czy ten cholerny kucyk chce mnie ugryźć? Dopiero kiedy

uświadomiłam sobie, że słyszę ludzką mowę, a nie rżenie, dotarło do mnie, że to nie była prawda.
Naprawdę leżałam w ciemności, a ktoś mnie szarpał, żebym oprzytomniała, i mówił do mnie.
Szeroko otworzyłam oczy.

– Jezu! – wybełkotałam, przecierając oczy, usiłujące widzieć po ciemku. – Emmo! Boże,

przepraszam cię, dobrze się czujesz?

Nie wyglądała, jakby się czuła dobrze, to było pewne. Pokręciła głową.
– Nieeee – jęknęła. – Mam koszmarne skurcze. Nie mogę spać, tak okropnie boli. Casey,

myślę, że dziecko się pcha.

Brakowało ponad tydzień do terminu, więc wiedziałam, że równie dobrze to może być już. I

bez wątpienia Emma wyglądała, jakby była gotowa. Nie widziałam jej w ciąży z Romanem, więc
nie miałam porównania, ale w ciągu ostatnich czterech tygodni zrobiła się prawie dwukrotnie
grubsza, niż normalnie. W tym momencie dotarło do mnie, skąd się wziął ten mój dziwaczny sen.
Owoce – tak! Ostatnio pożerała je kilogramami. I nie dalej jak wczoraj wieczorem, na
czworakach na podłodze w salonie, kołysała się w przód i w tył, dając odpocząć miednicy,
podczas gdy ja oglądałam w telewizji EastEnders. Powiedziałam jej wtedy, że z włosami
rozpuszczonymi jak grzywa wygląda, jakby była kucykiem szetlandzkim.

– Ooooo… – zaczęła jęczeć, ale starała się to robić cicho, żeby nie przeszkadzać Mike’owi.
Zapaliłam lampkę.
– Mike! – zawołałam, potrząsając nim brutalnie. Nie było czasu na spanie. Musieliśmy

natychmiast jechać. Wiedziałam, że drugie dziecko może się urodzić bardzo szybko. – Mike! –
powtórzyłam, kiedy mruknął i przewrócił się na drugi bok. – Szybciutko! Mamy poród!

– Myślisz, że ja rodzę, Casey? – udało się Emmie wydyszeć w przerwie między skurczami. –

Naprawdę? To znaczy, czuję, że chyba tak… Och, ale nie zniosę, jeśli okaże się, że nie. Co
będzie, jeśli tam przyjedziemy, a oni odeślą nas z powrotem, i to się zacznie znowu. I… Oooo…
To się nigdy nie skończy?!

Mike skoczył do łazienki, żeby coś na siebie wrzucić, dla przyzwoitości, skoro Emma opadła

na nasze łóżko i chwilowo nie mogła się z niego ruszyć.

– Spokojnie – powiedziałam. – Oddychaj. Tak, jestem pewna, że prawdopodobnie rodzisz.
Było to logicznie sprzeczne, ale mniejsza z tym. Nie było mowy, żebym w tej sytuacji

przyjęła postawę „poczekamy, zobaczymy”. Zdawałam sobie sprawę, jak szybko wszystko może
się potoczyć. Dotknęłam jej czoła, które było lepkie od potu, i zerknęłam na budzik przy łóżku.

– Zobaczmy, po jakim czasie przyjdzie następny skurcz, wtedy będziemy coś wiedzieć,

dobrze? A tymczasem – biegałam koło łóżka, usiłując się wyswobodzić z piżamy – pozbierajmy
się… – Przerwałam w pół słowa. Emma zerwała się na tyle, na ile była w stanie się zerwać, i
wydawała z siebie teraz inny dźwięk, coś jak „ooooch!”

– Co się dzieje? – spytałam, ale zaraz się zorientowałam. Wody jej odeszły.
– Nie przejmuj się tym – pocieszyłam Emmę, która w osłupieniu wpatrywała się w kałużę

wsiąkającą w dywanik pod jej bosymi stopami. – Postój tak chwilę. Przyniosę ci świeże spodnie
od dresu, żebyś się przebrała. I wezmę twoje kapcie, szlafrok i torbę. Mike! Chodź tu! Co ty tam
robisz? Musimy natychmiast jechać!

– I moją komórkę! Nie zapomnij mojej komórki! – krzyknęła Emma, kiedy już biegłam przez

korytarz. Przewróciłam oczami. Nastolatka jak zawsze. Nawet teraz.

Kiedy Emma spytała mnie, czy będę z nią podczas porodu, odczułam dwie zasadnicze

emocje. Pierwszą była radość. Byłam niezmiernie wzruszona tym, że chciała, żebym to ja
trzymała ją za rękę, bo to znaczyło, że wiele osiągnęliśmy. Fakt, że potrafiła mi zaufać w tym
najbardziej intymnym momencie życia, wiele mówił o więzi, jaka się w końcu między nami
wytworzyła.

Jednocześnie jednak czułam lekką niepewność. Potrafiłam zakasać rękawy i wziąć się do

najbrudniejszej roboty – robiłam to od lat i byłam obecna przy narodzinach Leviego i Jacksona.
To ogromny przywilej patrzeć, jak dziecko przychodzi na świat. Po prostu chodziło o to, że tu
było troszkę inaczej. Czy to powinnam być ja? Czy to jest słuszne? Nie byłam pewna.

Ale kiedy spytałam Emmę, czy na pewno tego chce, odpowiedziała natychmiast:
– Casey, musisz, ja nie mogę tego zrobić bez ciebie. Poza tym, kto inny miałby to być, jeśli

nie ty? W całym moim życiu nie miałam nikogo poza tobą, kto zajmowałby się mną tak, jak
powinna matka. Nie chcesz przy tym być? – Spojrzała na mnie z niepokojem. – Nie sądzisz, że to
będzie super, jak mała już podrośnie, a ty jej wtedy powiesz: „Byłam tam, kiedy się rodziłaś”?

Ale Emma miała jeszcze jeden powód. Kiedy już zgodziłam się trwać przy niej, wyjawiła mi,

dlaczego prosiła mnie o towarzystwo.

– Wydaje mi się, że nie zniosłabym tego, gdybym znów musiała być sama. Naprawdę nie

mogę.

To był argument, który ostatecznie rozwiał moje wątpliwości: myśl, że kiedy rodziła

Romana, nie było przy niej żywej duszy, która by ją wspierała. A my musimy. To właśnie Mike i
ja robiliśmy przede wszystkim – byliśmy przy dzieciach, które mieliśmy pod opieką. Oczywiście
niektórych z nich mieliśmy już nigdy nie zobaczyć. Niektóre się przeprowadziły, wyjechały,
zostawiły swoją trudną przeszłość za sobą i dokładnie tak powinno być. Ale niekiedy wytwarzała
się więź, która miała trwać zawsze. Widocznie tak było tym razem. Jeśli w ogóle można
przewidzieć, co się wydarzy w przyszłości, wiedziałam, że ta dziewczynka – bo dla mnie była
wciąż dziewczynką – zostanie w naszym życiu, jak miałam nadzieję, tak samo jak w naszych
sercach.

Wbiegłam do pokoju Emmy i zaczęłam zbierać wszystko, co moim zdaniem mogło się

przydać: czyste spodnie od dresu, luźną koszulkę, kapcie, frotowy szlafrok, komórkę – Boże,
miej mnie w opiece, jeśli zapomnę komórki – ładowarkę. I w końcu torbę z rzeczami dla dziecka,
którą przygotowałyśmy tydzień wcześniej. Mieliśmy mnóstwo niemowlęcych ubranek, bo dużo
zostało po Romanie, jak również całe wyposażenie, z którym do nas przybył wieki temu.
Wszystko już przygotowałam zawczasu, teraz pozostawało tylko powitać na świecie nowe życie.
Po raz ostatni obrzuciłam wzrokiem pokój Emmy, czując dreszcz oczekiwania. Wszystko będzie
dobrze i jutro o tej porze utulimy tu do snu zupełnie nową, maleńką dziewuszkę.

Wróciłam do naszej sypialni, gdzie Emma siedziała na łóżku, dysząc. Widziałam, że stara się

stosować do wszystkich rad i oddychać, ale widziałam też, że przychodzi jej to z coraz większym
trudem. Nie było mnie w pokoju zaledwie dwie minuty, więc jeśli akurat była w trakcie
następnego skurczu, dziecko nie będzie czekać.

– Chodź, kochanie – powiedziałam, słysząc, jak Mike na dole szuka kluczyków, po czym

otwiera frontowe drzwi. – Przebierzemy cię w czyste rzeczy i zejdziemy na dół.

– Nie wiem, czy mogę wstać – powiedziała zrzędliwym tonem. – Czuję się tak, jakby

wszystko miało ze mnie wypaść!

– Wiem, skarbie – zapewniłam, pomagając jej mimo wszystko się podnieść. – Ale nie

wypadnie… jeszcze nie, daję ci słowo. Chodź. – Opuściłam jej mokre spodnie. – Przepraszam za
to, ale musimy zdjąć te mokre rzeczy i założyć suche.

Ponieważ skurcze chwilowo ustały, przygotowanie Emmy nie trwało długo. Kiedy już miała

na sobie kapcie i szlafrok, pomogłam jej zejść na dół i szybko wpakowałam ją do czekającego

samochodu.

Jazda do szpitala była naprawdę trudnym przeżyciem. Emma w żaden sposób nie mogła

siedzieć, więc zostawiłam dla niej całe tylne siedzenie. Ruszyliśmy i prawie natychmiast skurcze
chwyciły ją znowu bezlitośnie, dlatego przez całą drogę trzymała nogi w powietrzu i wyła jak
upiór przy każdej kolejnej fali bólu. Współczułam jej. Nie ma na świecie matki, która nie znałaby
tego bólu, więc za każdym razem krzywiłam się z ogromnym współczuciem. Ściskała moją rękę
żelaznym uchwytem, co bolało jak diabli, bo była to akurat ręka z pierścionkami, które wrzynały
mi się w ciało. Biednemu Mike’owi – naszemu zaufanemu kierowcy – też się dostało. Przy
każdym wrzasku Emmy zwalniał, myśląc, że to choć trochę pomoże. Oczywiście nie pomagało.

– Na litość boską, Mike! – wydarłam się. – Wciśnij ten cholerny gaz do dechy! Musimy tam

dojechać natychmiast! – I jeszcze: – Chcesz, żeby urodziła w starym, zdezelowanym i do tego
brudnym vauxhallu? Chcesz? Pewnie, że nie chcesz! To jedź szybciej!

Wskutek tego Emma wpadła w jeszcze większą panikę i odpowiednio do tego darła się

jeszcze głośniej.

– O mój Boże, o kurwa! – wrzeszczała. – Ja chyba umieram, Casey. Naprawdę! O Boże, o

mój Boże, zrób coś, żeby przestało!

W szpitalu, do którego dotarliśmy ani o minutę za wcześnie, rozegrała się scena jak z jakiejś

makabreski. Oboje z Mikiem praktycznie wyciągnęliśmy Emmę z tylnego siedzenia, jakby była
szczególnie ciężkim i nieporęcznym, zwiniętym dywanem. Dyszała, jęczała i była tak ciężka, że
wydawała się przyklejona do siedzenia.

– Nie mogę! – wystękała, uwieszona na mnie jedną ręką, podczas gdy Mike trzymał wózek, a

ja próbowałam oderwać palce jej drugiej ręki od drzwi samochodu. W końcu mi się to udało przy
wtórze kolejnej porcji upiornego wycia.

– Za późno! – wydarła się, kiedy wsadziliśmy ją na wózek i przepchnęliśmy przez

dwuskrzydłowe drzwi. – O mój Boże, rodzę! Ja roooodzę! – krzyczała ku uciesze nocnego
portiera, którego minęliśmy pędem.

Wreszcie – z dzieckiem cały czas w brzuchu, a nie na linoleum – Emma została przyjęta na

oddział położniczy i skierowana na salę porodową. Ale jeśli myślałam, że teraz nastąpi cisza
przed nadciągającą burzą, myliłam się bardzo.

Jest takie powiedzenie, na które zawsze się stroszę: „Możesz zabrać dziewczynę z

blokowiska, ale blokowiska z dziewczyny nie wydrzesz”. Zawsze uważałam, że jest ono
uwłaczające. Sama byłam dziewczyną z blokowiska i nie wstydzę się tego. Nie znoszę tej
sugestii, że skoro ktoś dorastał w takim miejscu, to na pewno jest bardziej ordynarny niż
rówieśnicy z dobrych domów. To nonsens, ale tej nocy nawet ja doznałam szoku, słysząc, jakiego
języka używa Emma. Jak zauważył Mike, kiedy wyszliśmy na chwilę odetchnąć, nawet aktor
najbardziej plugawego pornosa byłby czerwony jak burak.

„Wyciągnijcie ze mnie to kurewstwo, ale już!” – należało do najłagodniejszych fraz, jakie

padły z różanych usteczek Emmy, kiedy już była bliska wyparcia najwyraźniej bardzo dużego
dziecka ze swojego drobnego, chudego, piętnastoletniego ciała. Nie trzeba dodawać, że kiedy
Emma rozkazała: „Nie ruszaj mnie, suko!”, na położnej, do której rozkaz był adresowany, nie
zrobiło to większego wrażenia. Podobnie jak nocny portier, z pewnością widziała już niejedno, a
wszyscy wiedzą, że przyszłe mamy często nie mają najlepszych manier, zwłaszcza z maską
tlenową na twarzy. Ale choć nic nie zostało powiedziane, oczywiste było, że uważa słownictwo
Emmy za rynsztokowe, ją samą za najbardziej zepsutą i toksyczną ze wszystkich nastolatek, a
nas za parę żałosnych, nazbyt liberalnych rodziców.

Ale nie było czasu na zadumę. W centrum zainteresowania było dziecko i wiedziałam, że gdy

się pojawi, wszystko będzie znowu w jak najlepszym porządku. Wymacałam w kieszeni aparat

fotograficzny Emmy, po czym uchwyciłam ten szczególny moment.

Mercedes Shelley Tasha przyszła na świat o godzinie siódmej piętnaście, w mroźny lutowy

ranek, ze słuszną wagą trzech kilogramów i dwustu pięćdziesięciu pięciu gramów, wierzgając i
wyjąc jak upiór – nieodrodna córka swojej mamy. Co do mnie, to… no cóż, oczywiście
pomagałam przeć. Podczas gdy Mike patrolował korytarz i pił herbatę z nocną zmianą w pokoju
pielęgniarek, ja miałam przywilej ujrzenia jej pierwszego oddechu. Ze zdziwieniem odkryłam, że
płaczę zupełnie tak samo, jak przy narodzinach moich ukochanych wnuków. A potem
roześmiałam się, ponieważ widok młodszej położnej zajadającej banana uświadomił mi, że to
skojarzenie zachowam na zawsze. Mój szalony sen o owocach i szetlandzkim kucyku w
przyczepie kempingowej na zawsze połączył się z narodzinami tej cudnej dziewuszki.

Wychwalałam Emmę pod niebiosa za to, że była taka dzielna, silna i mądra, ponieważ

naprawdę miałam wrażenie, że ta o wiele za młoda matka osiągnęła coś, czego nie dokonała
żadna kobieta. To był piękny moment i byłam z niej bardzo, ale to bardzo dumna.

– Och, Emmo, ona jest taka słodka – zachwycałam się, kiedy dane mi było, jako pierwszej po

matce, wziąć na ręce to nowe życie. Emma zajęta była pisaniem SMS-a do Tash, żeby
zawiadomić ją, że dała Mercedes jej imię.

– Myślisz, że ona jest do mnie podobna? – chciała wiedzieć. – No wiesz, chociaż trochę?
Miała czarne włosy, ciemnooliwkową skórę i te wielkie, granatowe oczy noworodka. Dla

przypadkowego obserwatora wyglądała przede wszystkim na córkę swojego ojca. Ale dla mnie?
Nie. Owszem, był tu, to oczywiste. Jednak ja potrafiłam dostrzec wyraźnie to jedyne w swoim
rodzaju coś, tak trudne do uchwycenia dla kogoś, kto nie zna matki naprawdę dobrze: ten zarys
brody, układ ust, to ironiczne wygięcie brwi, guziczek noska tak ślicznie osadzony w twarzy,
kropka w kropkę… Tak, pomyślałam, ty, panienko, będziesz córką swojej matki. Będziesz
przezwyciężać trudności i będziesz mieć wspaniałe, szczęśliwe życie, mimo niezbyt
zachęcającego początku. Będziesz taka sama jak twoja mama, myślałam… Dasz sobie radę.
Wbrew wszystkiemu będzie dobrze.

Przełknęłam łzę, ponieważ w to wierzyłam.
– Och, mój Boże… tak, kochanie. Jest taka sama jak ty – powiedziałam.

Epilog

Emma faktycznie wróciła z Mercedes do domu następnego dnia i od tej chwili wszystko

zrobiło się inne. Była tak zaślepiona, jak tylko matka potrafi być i – z istotnym dodatkiem wiary
we własne siły – zajęła się opieką nad swoim nowo narodzonym dzieckiem, czując się w tym jak
przysłowiowa ryba w wodzie.

Była też silna, zdrowa i tryskała energią, tak że nieraz nachodziła mnie myśl, że choć nikt nie

życzyłby dwojga dzieci dziewczynie, która sama była jeszcze prawie dzieckiem, to z
medycznego punktu widzenia była w najlepszym okresie swojego życia. Całe to zdrowe
odżywianie wymuszone na niej przez Riley najwidoczniej procentowało. Kiedy John zadzwonił
jakiś tydzień później, z czystym sumieniem mogłam powiedzieć, że nie musiałam nawet kiwnąć
palcem.

Jednak mimo radości tych pierwszych dni wiele problemów czekało jeszcze na rozwiązanie.

Emma musiała pokonać wiele przeszkód na drodze do miejsca, w którym chciała być – do
samodzielnego wychowywania obojga swoich dzieci. Musiała jeszcze raz przekonać Hannah –
znów odwiedzającą ją dwa razy w tygodniu – że rozumie odpowiedzialność, jaka spoczywa na jej
młodych barkach, i akceptuje to, że mimo wszelkiego rodzaju okoliczności łagodzących
(niemożność wyzwolenia się spod wpływu Tarima i trudne dzieciństwo w niedostatku) tam, gdzie
chodzi o dobro dzieci, nie ma miejsca na usprawiedliwienia. Jeśli chciała zatrzymać Mercedes,
musiała nadal – tak jak w ostatnich miesiącach ciąży – zawsze stawiać dobro dziecka na
pierwszym miejscu.

Rzecz jasna, jeszcze większe trudności piętrzyły się w sprawie Romana. Został umieszczony

w rodzinie zastępczej i od Emmy zależało, czy dowiedzie, że nie tylko potrafi radzić sobie jako
samotna matka z maleńką córeczką, ale też, że jest w stanie zapewnić odpowiedni dom swojemu
synkowi. A jak wie każdy rodzic, przy dwojgu dzieciach ma się dużo więcej na głowie niż przy
jednym; zwłaszcza kiedy jedno z nich umie już chodzić.

Ale wierzyłam w Emmę i nie była to wiara na wyrost. Miałam się przekonać, jak bardzo

dziewczyna dojrzała emocjonalnie, kiedy w miesiąc po narodzinach Mercedes, komplikacje
znów dały o sobie znać. Ni z tego, ni z owego odezwała się matka Emmy.

Otóż do opieki społecznej dotarł list od niej. John zadzwonił, aby mnie o tym zawiadomić i

wysondować, jak Emma może zareagować. Byłam w szoku. Emma nie miała znaku życia od
matki od czasu otrzymania tamtej okrutnej, bolesnej wiadomości. I jeśli biedna dziewczyna
mogła się spodziewać po matce tylko czegoś takiego, byłam bardzo zadowolona z
dotychczasowego milczenia tej kobiety.

W ślad za listem zadzwoniła i bardzo chciała wiedzieć, czy Emma zechce się z nią zobaczyć.
– Mówi, że zrobiła duże postępy – powiedział John. – Zaczekaj, przeczytam ci jej list. Zaraz,

gdzie to jest… „Skończyłam program” – domyślam się, że chodzi o jakąś rehabilitację…
„pozwolić mi zobaczyć… dużo spotkań… jestem czysta od czterech miesięcy…
uporządkowałam swoje życie”… bla, bla, bla… bla, bla, bla… o, jest! „Więc chociaż wiem, że
proszę o wiele, zastanawiam się, czy moglibyście porozmawiać z Emmą w moim imieniu i
przekazać jej załączony list. Zdaję sobie sprawę, że ostatnim razem, kiedy do niej pisałam, byłam
w złym miejscu i w strasznym stanie, i napisałam dużo bolesnych, okrutnych i niewybaczalnych
rzeczy, ale tym razem naprawdę się staram… szczerze się staram zmienić moje życie. Tak bardzo
boli, że skrzywdziłam i odepchnęłam jedyne, co było mi drogie. Wiem, że to może się nie udać,
ale naprawdę chcę wynagrodzić to mojej córce i bardzo pragnę zobaczyć moją wnuczkę”. To

mniej więcej tyle – skończył John. – No i co myślisz? Twoim zdaniem, jak ona to przyjmie?

Byłam wstrząśnięta. Od tak dawna nie myślałam w ogóle o matce mojej podopiecznej. No

dobrze, z wyjątkiem tych momentów, kiedy przychodziła mi do głowy jako negatywny czynnik
w życiu Emmy. Przyznaję, że moją pierwszą reakcją był sprzeciw – lepiej niech idzie swoją
drogą i już nigdy nie ma z nią nic wspólnego. Przecież ten cykl abstynencji, a potem wracania do
nałogu powtarzał się wielokrotnie.

Jednak dwie sprawy zmieniły mój pogląd. Po pierwsze, zrobiłam przegląd własnych uczuć.

Przypomniałam sobie, jak smutno mi było, kiedy moja ukochana córka straciła dziecko, i jak
dużo znaczyło dla mnie – osoby niemającej z Emmą związków rodzinnych – że mogłam patrzeć,
jak wspomniana wnuczka przychodzi na świat. Drugą sprawą była sama Emma. Kim jestem,
żeby próbować wpłynąć na jej relacje z matką?

Kiedy powiedziałam Emmie o liście od matki, który ma dla niej John, przewróciła oczami.
– Dobra. Poczekamy, zobaczymy – oznajmiła dokładnie takim tonem, jakby w tym układzie

to ona była matką, a jej matka nieodpowiedzialnym dzieckiem.

Gdy list przyszedł, usiadła, żeby go przeczytać – natychmiast, przy mnie, kiedy tylko dostała

go do ręki – i czytała po cichu, w skupieniu, wracając do niektórych fragmentów i dopiero kiedy
była gotowa, podniosła wzrok i skomentowała.

– Możesz pomyśleć, że to głupie – powiedziała – ale wiesz co? Ona naprawdę chce tu

przyjechać i nas zobaczyć…

– Co w tym głupiego? – Nie rozumiałam. – Gdybym była nią, zdecydowanie chciałabym

zobaczyć was obie.

– Nie to jest w tym głupie – odparła z niepewnym uśmieszkiem. – Głupie jest to, że to mi się

naprawdę podoba.

Byłam trochę zbita z tropu faktem, że tak traktuje tę sprawę. Ale kiedy się nad tym

zastanowiłam, uświadomiłam sobie, że ludzie pewno latami wbijali jej do głowy, żeby nie traciła
energii, czasu i próżnych nadziei na swoją matkę, która tak bardzo ją zawiodła. Może tak bardzo,
że teraz była niechętna wyznać to, co oczywiste – że wciąż kocha swoją matkę, ponieważ dzieci
są na to zaprogramowane od urodzenia. Bóg mi świadkiem, wiele się napatrzyłam w życiu na
dzieci wykorzystywane i maltretowane w sposób nie do pomyślenia, które jednak uparcie
kochały swych rodziców.

– Myślę, że to absolutnie urocze – rzekłam, przytulając ją. – I bardzo wspaniałomyślnie z

twojej strony, że jej wybaczasz, że chcesz dać kolejną szansę po tym wszystkim, co było.

I wtedy dostałam pierwszą lekcję.
– Jak mogłabym tego nie zrobić, Casey? – odezwała się spokojnie. – Dużo myślałam o tym,

jak długo czułam się tak cholernie skrzywdzona i nieszczęśliwa… I wściekła. Potwornie
wściekła. Często o tym myślę i czasami zastanawiam się, czy może nie dlatego byłam z Tarimem,
bo chciałam się odegrać na mamie, bo byłam na nią taka zła o wszystko… A teraz jest Roman. I
ciągle myślę, jak bardzo mu wszystko spieprzyłam i jak bardzo bym chciała, żeby był ze mną i z
Mercedes, i że wszystko jest nie tak. I myślę, co on sobie może myśleć o mnie i jaką byłam dla
niego gównianą matką…

– To nieprawda, kochanie – wtrąciłam łagodnie.
– Właśnie, że prawda… dla niego to prawda, Casey. On powinien być ze mną. To ja

powinnam się nim opiekować, a nie robię tego. Zabrali go do obcych ludzi. To nie jest w
porządku, tak? Nieważne, jak dobrze się nim opiekują. I wyobraź sobie, że będzie starszy i
pomyśli, jak mu wszystko zepsułam. Czy postanowi dać mi drugą szansę? Dlatego ja muszę to
zrobić.

Tak więc mama Emmy, Shelley, przyjechała z wizytą i była prawie dokładnie taka, jak ją

sobie wyobrażałam – drobna i trochę zniszczona przez życie, jakie prowadziła, ale bardzo
podobna do Emmy. Może starsza, niż się spodziewałam – przypomniałam sobie, że przecież
babcie są starszymi paniami, więc to by pasowało – ale przede wszystkim smutna: kobieta
próbująca wszystko naprawić. No dobrze, w każdym razie tyle, ile mogła w tych
okolicznościach.

Emma poradziła sobie doskonale. Powiedziała swojej mamie, że będzie walczyć o

odzyskanie Romana, a kiedy Shelley zapewniła, że z chęcią zrobi, co może, żeby w tym pomóc,
Emma tylko uśmiechnęła się uprzejmie i odparła:

– To miłe, mamo, ale potrafię sama, dzięki.
Po jej wyjściu objęłam Emmę, mówiąc jej, że naprawdę świetnie zrobiła, że pogodziła się z

mamą. Emma się uśmiechnęła.

– No, ale teraz widzisz, jaka ona jest, co nie? – spytała.
– W jakim sensie? – Nie bardzo rozumiałam, do czego zmierza.
Emma posmutniała.
– Casey, ona jest słaba! Przecież to widać! Więc nie martw się, nie zamierzam zakładać z nią

domu, musiałabym zwariować. Nie ma szans. Nie martw się.

Ale czułam w tym miłość i choć Emma była w radosnym nastroju po tym spotkaniu, wciąż

wiedziałam, że jeśli chodzi o jej serce i nadzieje, należy doradzać ostrożność.

Zdawałam sobie już sprawę, że Emmie uda się przerwać cykl, ponieważ kiedy spróbowałam

zrobić właśnie to, o czym myślałam – doradzić jej, żeby nie wiązała nadziei z abstynencją matki
– okazało się, że może dodać od siebie wiele własnej mądrości życiowej.

Z matką nie miała ani przeszłości, ani przyszłości. Żadnych obietnic szczęśliwych chwil,

których jednej z nich trudno byłoby dotrzymać i obie o tym wiedziały, ale też żadnych dni
zepsutych wypominaniem dawnych występków.

– Zamierzam brać to takie, jakie jest – powiedziała mi. – Wybaczyć i zapomnieć, i zobaczyć,

co będzie. Jeśli ze mną zostanie, to dobrze. Jak nie, to nie. Mam teraz swoje własne dzieci, na
których muszę się skupić.

No i skupiła się. Gdy tylko dla Maggie i Hannah stało się jasne, że pragnienie odzyskania

Romana Emma traktuje poważnie, cały proces oceny zaostrzono jeszcze raz. Nie było kontaktów
z Tarimem – za co przynajmniej ja byłam bardzo wdzięczna – więc pozostawało wspierać Emmę
w myśleniu o tym, co można by zrobić, żeby decyzja w sprawie umieszczenia Romana w
rodzinie zastępczej została anulowana. Mike i ja nie byliśmy w tę procedurę zaangażowani.
Zgodziliśmy się mieć Emmę pod opieką do szesnastego roku życia, ale stało się to, zanim
dowiedzieliśmy się, że jest w ciąży, i jasne było dla mnie, że przejście z Mercedes tej samej
drogi, jaką przeszliśmy z Romanem po prostu nie jest możliwe. Choć bardzo chciałam mieć
swoje miejsce przy tej nowej, małej rodzinie – wszyscy chcieliśmy – wiedziałam, że trzeba to
urządzić inaczej. Musieliśmy pójść w kierunku spełnienia następujących warunków: Emma musi
uzyskać mieszkanie dla siebie i Mercedes, następnie pomyśleć o nauce i co najważniejsze, o
pracy. Krótko mówiąc, jeśli miała sprowadzić Romana do domu, musiała najpierw udowodnić
ponad wszelką wątpliwość, że ten dom dla niego stworzyła.

To mi odpowiadało. Myśl, że mogłabym pokochać kolejne dziecko, które nie jest moje, była

dla mnie nie do zaakceptowania. Na szczęście Emma już podjęła w tej kwestii pewne decyzje.
Chociaż mogła na krótki czas pójść do innych opiekunów matki z dzieckiem, dużo bardziej
podobał jej się pomysł samodzielnego życia i przeprowadzki do mieszkania socjalnego, w
rodzaju tego, w jakim od początku mieszkała Tash.

Opieka społeczna szybko jej takie znalazła. Był to idealny układ – miała być jedną z czterech

matek z dziećmi. Wszystkie niezależne, każda we własnym małym mieszkaniu, ale z

całodobowym wsparciem menedżera.

– One wszystkie mają po jednym dziecku – opowiadała Hannah, podając Emmie dokument

przydziału – więc ty masz największe mieszkanie, bo masz ich dwoje.

Oczy Emmy zrobiły się jak spodki.
– Czy to znaczy… – zaczęła.
Maggie wymieniła spojrzenie z Hannah, ale jej oczy błyszczały.
– Jeszcze nie – stwierdziła. – Wstrzymaj konie. Ale pomyśleliśmy, że lepiej planować

zawczasu, prawda, Hannah? No cóż, jeśli sprawy będą się dalej miały tak jak do tej pory, Roman
będzie mógł cię odwiedzać, potem co jakiś czas nocować, a wreszcie możemy pójść dalej,
prawda?

Można było dotknąć radości, jaką czuło się w pokoju.
Tak też się stało. Na początku lata, cztery miesiące po narodzinach Mercedes, mała rodzina,

jeszcze nie całkiem w komplecie, ale na najlepszej drodze do tego, wyszła z naszego domu,
stawiając pierwsze kroki ku nowemu życiu.

W dodatku miała wszystko, co trzeba, żeby zapewnić szanse, że się uda – Maggie i Hannah

pod ręką, wraz z kierownikiem zespołu, inne mamy do towarzystwa i całodobowe wsparcie.

Kiedy to już zostało załatwione, Emma mogła wrócić do nauki i przygotować się do

egzaminów z angielskiego i matematyki. Potem miała nadzieję zrobić kurs fryzjerski, aby
pewnego dnia móc utrzymać swoje dzieci bez niczyjej pomocy.

W tle byliśmy my, z telefonami i odwiedzinami, z pomocą w razie potrzeby i z umową, że

kiedy Emma wróci do szkoły, ja będę się zajmować Mercedes. I z czasem, oznajmiam z radością,
Romanem też. Nie, nie zapomniał, kim jestem.

Minął kolejny rok i życie Emmy zmieniło się nie do poznania. Zdała małą maturę z

angielskiego i matematyki i udało jej się dostać do college’u, gdzie poznała miłego chłopca o
imieniu Jordan. Wraz z nowym związkiem dostała też pracę. Wkrótce po szesnastych urodzinach
salon, w którym odbywała praktykę, zaproponował jej stanowisko uczennicy na pełnym etacie.
Mieli z Jordanem własne mieszkanie, z Romanem i małą Mercedes do kompletu, a także, od
czasu do czasu, z Shelley – która odwiedzała ich, kiedy była w formie, zawsze obładowana
prezentami.

Jordan jest kochanym chłopakiem, dwa lata starszym od Emmy, bardzo rozsądnym i

zrównoważonym. Pracuje w miejscowej fabryce. Oboje dają z siebie wszystko, więc zawsze z
radością odgrywamy role zastępczych dziadków Romana i Mercedes, aby mogli cieszyć się
zasłużonym wyjściem na wieczór.

Co do przyszłości… No cóż, kto wie, co się wydarzy? Tak to już jest z przyszłością, że tego

nie wie nikt. Ja natomiast wiem, że w tej chwili mają się dobrze i są szczęśliwi, i jeśli można coś
wiedzieć w życiu, prawdopodobnie właśnie to jest najważniejsze.

Co do mnie, też jestem szczęśliwa. I w dodatku znów jestem babcią. Riley zaszła w ciążę

niedługo po wyprowadzce Emmy i tak, jest zachwycona, bo ma swojego „różowego” dzidziusia.

Podziękowania

Pragnę podziękować całemu zespołowi wydawnictwa HarperCollins, wspaniałemu Andrew

Lowniemu oraz mojej przyjaciółce i mentorce, Lynne.