Bóg Jest Miłością - koniec czasów

Bóg Jest Miłością

Koniec Czasów – kontemplacja Boga

2002, 2016 Mieczysław Jacek Skiba

Spis tre

ci:

Od autora

wiatło

ść

i Ciemno

ść

wiecenie

Objawienie Bosko

Awatar

Wszechobecno

ść

Boga

W obronie Lucyfera

Bóg Jest Miło

– Wst

p do kontemplacji Boga

Archanioł Michał

Maryja

Jezus Chrystus

Powtórne Przyj

cie Chrystusa

Koniec Czasów

Człowiek odmieniony [Przemieniony] Chrystusowy

Opis szczególnych wydarze

naszych czasów

Aneks 1: Wykład o istocie Boga i stworzenia - pocz

tki nauki nowej ziemi -

Nie istnieje nic poza Bogiem

Aneks 2:

Rozmowa Mistyków

Aneks 3: Oto Jestem Umiłowany Mój

Od autora

Drogi Czytelniku !

Czytając moje poniższe rozważania miej na względzie to, że Bóg ‘pragnie’ Cię obdarzyć
nieśmiertelnością nie tylko duszy ale i ciała na wieki jednocząc Cię z Sobą. Oto nasz
wspólny Cel - oto nasza pielgrzymka.

yczmy więc sobie wzajemnie powodzenia w tej drodze ku Nieśmiertelności, którą

osiągniemy poprzez bezinteresowną Miłość i wynikających z niej pokój i wzajemną
służbę.

Z serca Cię pozdrawiam drogi Czytelniku ! miłej lektury. Jacek

Napisane w 2002 roku:

Autor  tego  krótkiego  utworu  jest  zwykłym  szarym  człowiekiem  jak  każdy  z  Was.  Niczym
szczególnym  się  nie  wyróżniającym  może  jedynie  tym,  że  zadanie  które  wykonuje  jest,  że  tak
powiem  natury  szczególnej  i  wykonuje  je  w  tempie  na  jakie  mu  Bóg  pozwala.  Mimo,  że  jest
człowiekiem  młodym  zakres  jego  doświadczenia  życiowego  i  transcendentalnego  jest  ogromny.
Zakres  swej  pracy  przedstawia  dość  szczegółowo  w  tym  i  innych  tekstach.  Warto  z  tą  wiedzą  i
doświadczeniem  się  zapoznać  i  wyciągnąć  właściwe  wnioski.  Obecny  czas  jest  czasem
szczególnym, jest wstępem do świetlanej przyszłości, którą osiągniemy poprzez okres próby, próby
która  trwa,  a  jej  dopełnienie  nastąpi  niebawem.  Próba  ta  jest  prostą  próbą  bo  jest  egzaminem
naszego człowieczeństwa i naszego pragnienia poznania Boga, tego które się ujawniło i tego które
się ujawni. Wydaje się to takie proste – być ludzkim – i dla dobrego człowieka jest proste, nawet
pomimo przeciwności losu. Wystarczy tylko uwierzyć i to realizować na miarę swych możliwości.

Czy autor jest względem Ciebie uczciwy w tym co mówi. Sam(a) musisz osądzić biorąc poprawkę
na to, że każdy sądzi według siebie - więc aby być obiektywnym trzeba tę poprawkę mieć cały czas
na uwadze.

Uczciwych  można  podzielić  na  uczciwych  prawdziwie,  tych,  którzy  nie  dbają  o  ocenę  innych  i
nikomu  nie  starają  się  przypodobać  tylko  Bogu  -  i  nie  czynią  tego  ze  strachu  tylko  z  miłości.  Są
również uczciwi tchórze, którzy chcą jak najlepiej wypaść w oczach świata, a Bogu chcą się często
przypodobać  ze  strachu  -  w  obliczu  zagrożeń  często  ‘wymiękają’  i  wybierają  lżejszą  drogę.  Są  i
nieuczciwi.  Tych,  którzy  są  nieuczciwi  jawnie  można  za  to  nawet  cenić.  Są  i  nieuczciwi  skrycie,
którzy  knują  za  czyimiś  plecami,  a  w  oczach  świata  starają  się  tak  wybielić  tak,  że  ci  uczciwi
wypadają przy nich jak brudna szmata przy śnieżno-białej kartce papieru. Wszyscy dziś pracują na
swoje jutro. A kto jak pracował objawi się wkrótce.

Wiec, że są takie postawy lecz nie osądzaj nigdy nikogo, a nawet nie klasyfikuj na siłę, bo tak
naprawdę jak widzisz z powyższych zdań Prawda jest trudno rozpoznawalna. Zresztą nie chwali się
ani nie gani dnia przed zachodem słońca, podobnie trudno jest ocenić człowieka nim jego praca
nie wyda dobrych owoców, a on nie zjednoczy się z Bogiem.

Czy ktoś kto wie gdzie nikt nie chciałby iść (bo tam był), i wie gdzie każdy chciałby iść (bo tam
był); czy ktoś kto wie skąd przyszedł i dokąd idzie może mówić Prawdę ? Sam(a) sobie odpowiedz.
Sam(a) odkryj Prawdę.

Powodzenia.

‘Któż Jak Bóg’

Powyższy wstęp i poniższe rozważania będące treścią tej książeczki  napisałem  w 2002 roku – po
serii 4 objawień; strasznych stanów Otchłani, z której Jezus pomógł mi wyjść i  Piekła-Ciemności,
które pokonałem miłosierdziem oraz cudownych stanów starego i nowego Nieba, które miałem w
grudniu  2000  roku,  na  wiosnę  2001  roku  i  11.11.2002  roku.  Jak  napisałem  w  książce  „Walka
Światłości  z  Ciemnością  na  Końcu  Czasów.  Nieśmiertelność  Duszy  i  Ciała.  Przesłanie  Ojca
Niebieskiego”  moja  walka  z  Ciemnością  najintensywniej  trwała w  latach  2004-2005  i  wtedy  wiele
dusz udało się Ciemności wyrwać – bardzo wiele dusz – i znów skierować ku Światłości / Miłości do
starego Nieba. Później też poddałem badaniu przyczyny istnienia zła na Ziemi. W tej książeczce nie
ma  silnego  wydźwięku  tych  badań  +  natchnień  jak  w  wyżej  wspomnianym  opracowaniu.  Może  i
dobrze ?

Po tych wydarzeniach przyszły do mnie silne natchnienia, że nie tylko dusze Ludzkie dążą
do Nieśmiertelności czyli do zjednoczenia z Bogiem ale i ciała do tego dążą aby się stać
nieśmiertelnymi czyli w 100% zjednoczonymi z Bogiem – z Duchem Świętym – z Pełnią
Ś

wiatłości i Miłości, która chociaż nieskończona mieszka w naszych duszach.

Wyraziłem to silnymi natchnieniami opisanymi m.in. w słowach:

Wyzwolenie ma dwa etapy, które za ka

dym razem wi

ążą

z pokonaniem

mierci. Pierwszy etap to uwolnienie Duszy od ska

enia

mierci

– a odbywa

to wtedy gdy Dusza jednoczy si

z Bogiem – z Pełni

Miło

ci i

wiatło

ci –

w Niebie - czyli si

Zbawia, Wyzwala. Jest to Proste – trzeba tylko zaufa

Bogu

– bo On Wszystkich chce Zbawi

– bez os

dzania Kogokolwiek. Drugi etap

Wyzwolenia to uwolnienie od

mierci Ciała, które odbywa si

na Ziemi – i to

jest ju

znacznie dłu

szy i trudniejszy proces – proces, który wymaga wielu

wciele

i wielu m

drych wysiłków – i ka

dy musi przez ten proces przej

ść

sam

własnym wysiłkiem korzystaj

c z m

drych rad Istot Duchowych i Ich

liwego wsparcia.

Teraz to ju

jest mo

liwe.

ZIEMIA PEŁNI

Jest to stan gdy cała Ludzko

ść

i cała Ziemia

Chwalebnie Przemienieni

NIE

MIERTELNI w Duchu i w Ciele

Nie ma ju

adnej hierarchii, zwierzchno

ci, władzy i mocy

Nie ma prawa i proroków

Nie ma

adnego grzechu i

adnej Ciemno

Nie ma pragnie

materialnych ani cielesnych

Zło przestało istnie

Nie ma

mierci

Ewolucja zako

czona.

JEST CZŁOWIEK

PROMIENIUJ

CY PEŁNI

WIATŁO

CI I MIŁO

Powodzenia !

Bóg  Jest  Pełnią  Miłości.  Ten/Ta,  w  którym/ej  żyjemy,  poruszamy  się  i  jesteśmy  mieszka  w
naszych  duszach  dając  im  Zbawienie=Wyzwolenie  –  i  ożywia  nasze  ciała  prowadząc  je
ostatecznie do nieśmiertelności. Trudno jest zgłębić tę niepojętą Najwyższą Prawdę. Ujrzałem
tę  Pełnię  duchowym  okiem.  Teraz  już  wiem  i  przekazuję  Ci  tę  wiedzę  abyś  ją  strawił/a  i
karmiła/a  się  nią  jak  gleba  dająca  życie  karmi  się  życiodajną  wodą.  Jesteśmy  wszyscy
miłością i światłością Świata. Absolutnie nie wymagam abyś wierzył/a w to co ja wierzę i co

głoszę. Jedynie Pragnę abyś poznał/a tę najwyższą Prawdę, że jesteśmy ucieleśnieniem tej
Pełni jak i ja poznałem. Teraz widzę Chwałę Bożą we wszystkich i wszystkim.

Któż Jak Bóg

Światłość i Ciemność

Dla zrozumienia współistnienia światła i ciemności jako nieodłącznej pary warto przestudiować
zawartość całej strony.

Na wstępie do tego rozdziału za prorokiem Izajaszem zacytuję:

    Ja tworzę światło i stwarzam ciemności,
    sprawiam pomyślność i stwarzam niedolę.
    Ja, Pan, czynię to wszystko.  (Iz. 45.7)

Ten cytat ma tak głęboki sens sięgający sfery transcendentalnej, że osoba postrzegająca tylko
światłość i ciemność w sposób fizyczny nie jest w stanie przybliżyć się do tej Prawdy.

Dla wyjaśnienia podam, że Bóg w swej najgłębszej niezmiennej istocie jako MIŁOŚĆ jest ponad
światłem i ciemnością, które nawzajem się przenikają i kształtują.

Jak w każdej dobrej bajce wszechświat dąży do szczęśliwego zakończenia gdy światłość
ostatecznie zwycięży i pozwoli na zjednoczenie całego stworzenia z Bogiem – MIŁOŚCIĄ.

A obecnie jesteśmy w trakcie tej bajki gdy ciemność i światłość toczą ze sobą zażarty bój, a wynik
tego boju zadecyduje o najbliższej przyszłości.

Aby lepiej zrozumieć pewne sprawy warto przeglądnąć najpierw rozdział Wszechobecność Boga i
„Podział Boga przyszliśmy zmienić ciemność w światłość”.

Doświadczenie Boga

Osobiście doświadczyłem Boga jako MIŁOŚCI. Doświadczenie pełni Boga odbywa się poprzez
poznanie Jego Istoty w MIŁOŚCI.

Również  w  świetle  i  ciemności  oraz  w  objawieniach  osobowych  Boga  można  rozpoznać  niepojęte
sfery  Jego  transcendentalności.  MIŁOŚĆ  jest  czynnikiem  niezmieniającego  się  Boga.  Światłość  i
ciemność  są  transcendentalnymi  przeciwstawnymi  biegunami  boskości  istniejącymi  do  czasu
istnienia stworzenia. Wielu świętych, mistyków i joginów doświadczało tych niepojętych wyższych
stanów  będących  istotnymi  składnikami  naszego  wewnętrznego  JA.  Na  progu  kresu  dziejów  to
doświadczenie jest przygotowywane dla całej ludzkości.

Doświadczenie światłości

Doświadczenia osobowe czy bezosobowe Boga czy synów światłości: Jezusa, Maryi, Świętych,
Aniołów są czymś niepojętym dla tego kto to doświadczył i zupełnie niezrozumiałym dla tego kto
tego nie doświadczył. Bo każdy opis ponadzmysłowych doznań jest tylko bardzo nieudolną próbą
oddania cudowności doświadczonego stanu.

W wielu miejscach powoływałem jak wygląda droga jogina do poznania siebie. Ten opis chyba
najlepiej oddaje szczeble poznania mistycznego. Najpierw osiąga się stan ponadzmysłowy – Jestem
w świetle. Później – Światło jest we mnie. Na końcu - Jestem Światłem.

Tutaj  powołam  jedno  z  moich  doświadczeń  mistycznych  (Wiosna  2001)„.......wieczorem  wlałeś
w  serce  moje  pragnienie  zjednoczenia  się  z  Tobą.  Leżałem  na  wznak,  prościutko  z  rękami
położonymi  na  klatce.  ......  i  tęskniłem  za  Tobą.  Och  tęskniłem.  I  poczułem,  że  moje  ciało
napełnia  się  ciepłem.  Moc  tego  ciepła  przeniknęła  mnie  całego.  Szczególnie  gorące  były  ręce
położone  na  piersiach  i  tym  samym  jakby  cała  klatka  stawała  się  nieprawdopodobnie  rozpalona.
Gorące również były stopy..... I tak cały zaczynałem się stawać coraz gorętszy. Tęskniłem.
I  tak  stawałem  się  tak  gorący  jak  słońce.  Dziwiłem  się,  że  jeszcze  nie  spłonąłem.  I
powoli  jakby  moje  ciało  zanikało  w  tym  ogniu.  Miałem  cały  czas  jasną  świadomość
wszystkiego.  Brakowało  mi  jednak  pewnie  ufności,  a  może  się  bałem,  że  opuszczę  na  zawsze
ciało, pomyślałem również, że mam pewnie jeszcze jakieś obowiązki. .... Gdy tak wróciły myśli w
miejsce tęsknoty za Tobą powoli ostygłem.”.

Poza stanami energetycznymi towarzyszyły mi stany niepojętej świętości i lekkości. Opis kilku
podaję poniżej:

       -  (wiosna  2001).  Czekam  i  czuję,  że  ogromna  miłość  przepojona  miłosierdziem  (błogość)
przepełnia  mnie  od  środka.  Wdech  miłość  rośnie,  boję  się  wydechu  aby  jej  nie  stracić.  Wydech
troszeczkę  maleje.  Myślę  o  Bogu.  Znów  wdech  i  miłość  rośnie.  Tak  wiele  razy.  Miłość  za  chwilę
mnie rozerwie. ....

      - (2001) Wciąż Wielki Wtorek. Klękam jak co dzień by trzykrotnie odmówić koronkę. Przychodzi
agonia.  Nie  czuję  bólu,  a  umysł  jest  spokojny.  Lecz  umieram.  Dziwnie  silna  to  agonia  i
jednocześnie bardzo przyjemna. Ciałem wstrząsają dreszcze,  nie mogę  oddychać a serce tonie w
miłości.  Próbuję  nawet  myśleć  lecz  agonia  jest,  trwa.  Znów  powtarzam  „Dla  Jego  Bolesnej  Męki
Miej Miłosierdzie Dla Nas i Całego Świata” i znów umieram. Jakie to autentyczne i jednocześnie nie
jest nieprzyjemne. Skończyłem koronkę, skończyła się agonia. Płakałem ze szczęścia.

- (VI 2001) To było wspaniałe. Bóg mówił, śpiewał i był. Czułem się taki delikatny i czysty i
jakby złączony z tym co się dzieje w liturgii i wokoło, że tylko odfrunąć. Czułem świętych i świętość
wszędzie (świętość w każdym kto uczestniczył w liturgii) – subtelny przedsmak nieba.

Osobiście nie nastawiam się tak bardzo na medytację i doświadczenia ponadzmysłowe. To co
poznałem – Istotę Boga w zupełności mi wystarcza. Teraz jedynie me pragnienie zjednoczenia z
Bogiem tak zwyczajnie po ludzku wzrasta i dominuje coraz bardziej w mym sercu, a życie toczy się
swoim torem.

Doświadczenie ciemności

Jak  doświadczenie  światłości  daje  nieopisaną  radość  i  ekstazę  tak  doświadczenie  ciemności  jest
biegunem przeciwnym. Tu warto zwrócić uwagę na istotną sprawę. Ciemność chce byśmy się bali
gdy  ona  się  objawia.  Ciemność  karmi  się  naszym  strachem.  Można  to  tylko  pokonać  stosując
przywiązanie  do  Imienia  Bożego  i  miłosierdzie.  Zrozumiesz  to  po  przeczytaniu  poniższych  moich
osobistych  doświadczeń.  To  jest  próba  wysokiej  klasy,  którą  Bóg  dopuszcza.  To  jest  szlifowanie
najwyższej świętości.

Jeszcze zwrócę uwagę, że tak jak światłość może się objawiać w formie bezosobowej i osobowej w
zależności od światopoglądu, postrzegania ziemskiej i sposobu postrzegania boskiej rzeczywistości,
..., siły uczuć, drogi i zadania duszy, gotowości świętego tak samo może być z ciemnością. Forma
bezosobowa zostanie poniżej opisana. Forma osobowa atakuje świętego w postaci mających formę
lub ucieleśnionych złych mocy.

Moje spotkania z ciemnością:

1. Raz w młodości, gdy żyłem w grzechu [zły duch] próbował we mnie wejść od dołu przepełniał
mnie ku górze. Walczyłem z nim i wyrzucałem lecz co trochę go odegnałem nacierał z większą
wściekłością. Byłem przerażony i słabłem w straszliwym tempie. Dopiero myśl wezwij Jezusa.
Wezwałem Jezusa i uczyniłem znak krzyża - duch odszedł natychmiast.

2....  gdy  Ojciec  Święty  był  w  Starym  Sączu  (1999).  [..........].  Niespokojny  zawsze  [...........]
potrącił  stojący  oparty  o  balustradę  sztandar  i  dostałem  w  głowę.  Rana  była  dość  duża  więc
zaszyto mi ją w szpitalu. Zmysły mi się wyostrzyły. Po Mszy Św. szliśmy w stronę Nowego Sącza.
Ojciec  Święty  przejeżdżał  papa  mobile  w  pobliżu  nas.  Wtedy  poczułem  całą  sforę  złej  mocy
ciągnącej za Nim.

3.  XII.2000  „...  znalazłem  się  w  piekle,  lub  raczej  w  przedsionku  piekła  [lub  co  gorsza  jakiejś
Otchłani, gdzie dusza umiera !]. Jest to obrzydzający stan duszy, która odrzuca Boga i gardzi sama
sobą.  Straszny  to  stan  i  czułem,  że  dalej  jest  jeszcze  ohydniej.  Zalało  mnie  przerażenie  i  wtedy
poczułem jakby obok mnie Jezusa. Pan czekał nieskończenie cierpliwy i pełen miłosierdzia. Czułem,
że na wyciągnięcie ręki jest przyjęcie Łaski i wyparcie się Boga i wyparcie siebie. Czułem wyraźnie,
że wyparcie się Boga jest równe wyparciu się siebie. Niechaj nikt nie pozwoli by śmierć zastała go
w  takim  stanie.....  Zrozumiałem,  że  oto  Jezus  jest  tu  i  modli  się  cicho.  I  jakby  ostatkiem  sił
zawołałem Panie odrzucam grzech chcę być Twój lecz w swym miłosierdziu uwolnij mnie od tego
co mnie zniewala. I nagle wszystko ustało. Byłem wyczerpany i rozgorączkowany. Zasnąłem”.

4.  11.11.2002  Nie  mogłem  zasnąć.  Nagle  z  piwnicy  ze  strychu,  a  później  nawet  ze  ścian  (ściany
jakby pękały) zaczęły dochodzić hałasy. Coś się dzieje pomyślałem. Czułem już wcześniej, że jeśli
coś się wydarzy to 11-go listopada w rocznicę pełnego uświadomienia, którym z synów światłości
jestem. Hałasy się zmagały. Nawet pies sąsiadki, który biega wkoło domów i szczeka na wszystko
co  żyje  zamilkł.  Pomyślałem  tylko  czy  siostra  leżąca  w  drugim  pokoju  aby  na  pewno  śpi.  Byłem
super  spokojny.  Wiem,  że  strach  jest  pokarmem  dla  ciemnej  mocy  więc  nie  przejmowałem  się
niczym. Zawsze mam Boga za swego obrońcę. Wiedziałem też jakim orężem mam walczyć. Nawet
piątkowy  Głos  nie  musiał  mi  wyjaśniać  o  jakie  oręże  chodzi  [

w piątek usłyszałem wyraźny Głos

(bardziej telepatię) z mego serca; „czy wejdziesz jeszcze raz do piekieł ?”. O nie znowu. Nie mam
zdrowia. „Masz czas zastanów się”. Po kilku godzinach odpowiedziałem – zgoda

]. Ciekaw byłem w

jakiej formie pojawi się ciemność. I nagle znalazłem się całym swym jestestwem w ciemności. Zero
lęku. Czułem bezkres ciemności z lekkim przebłyskiem na dalekich jej krańcach. Nie poczułem tak
jak  poprzednio  nieskończonej  nienawiści.  Poczułem  nieskończoną  pogardę  jaką  ciemność  ma  do
mnie.  Pogardę  i  szyderstwo.  Ta  pogarda  zaczęła  mnie  wchłaniać  z  ogromną  mocą.  Pomyślałem
‘normalka  przecież  zgodziłem  się  w  piątek  zejść  do  piekieł’.  Zostały  mi  już  tylko  resztki
świadomości.  Usłyszałem  jakby  szyderczy  i  pogardliwy  śmiech,  który  wypełnił  całą  bezkresną
przestrzeń.  Resztkami  woli  uświadomiłem  sobie,  że  muszę  użyć  MIŁOSIERDZIA.  Ma  wola  i  myśl
wygenerowała  Miłosierdzie  dla  ciemności  i  dla  mnie,  który  się  w  niej  zanurzam.  W  jednej  chwili
wszystko ustało.  Byłem wykończony. Poczułem intensywny zapach kwiatów -  jakbym znalazł się
na łące.

Dwa zstąpienia do otchłani i piekieł-ciemności były typowo duchowym doznaniem. Wszystko co
cielesne zniknęło została tylko dusza, a nawet w drugim przypadku tylko duch. To jest nie do
oddania słowami. Groza tego przerasta zakres ludzkiego pojmowania.

Coś co jest poza zmysłami jest czymś co nie jest możliwe do opisania w tym świecie. Dlatego i
światłość i ciemność poznane w sensie transcendentalnym nie mogą być przez nas tak naprawdę
opisane. Jedynie można tego doświadczyć.

Warto w dzisiejszym czasie zagłębić się w analizę stanów mistycznych u różnych świętych w
różnych kulturach, bo żyjemy w okresie szczególnej łaski dla Ziemi i nie można tego przespać lecz
warto usilnie poszukiwać i pragnąć Boga. Bardzo pięknym dziełem z tego zakresu jest książka

O.Jana Andrzej Kłoczowskiego „Drogi człowieka mistycznego” Wydawnictwo Literackie, Kraków
2001. Literatury z tej dziedziny jest bardzo dużo. Wystarczy wejść do księgarni i na wiele stron
internetowych.

Piękne są stany doświadczania jasnych stron swej prawdziwej natury, którą można określić jako
poznanie swej boskości – JA. Jako poznanie siły, która ciągnie nas ku zbawieniu.

Są i stany doświadczania ciemnych stron swej natury, które można określić jako poznanie swego
ego – ja.

Jest to poznanie siły, która chce nas na zawsze uwięzić w cielesności aby nie pozwolić się

zjednoczyć ze swym prawdziwym JA.

Gdy człowiek jest gotów na zjednoczenie z Bogiem ciemność i światłość zaczynając zażarty bój o
duszę. Stany poznania JA i stany poznania ego-ja są naprzemienne. Ta tortura świętego ma swój
głęboki sens nie tylko dla niego samego ale dla całego wszechświata. Ta tortura odbywa się na
poziomie duszy, psychiki (emocji) jak również ciała.

Zbliża się czas gdy cała ludzkość doświadczy tych tortur – co jest zwykłym kosmicznym cyklem w
rozwoju ciała, duszy i ducha.

Uwaga !

Gdy na swej ścieżce duchowej, dzięki objawieniu Bożej Chwały, pozbyłem się dualizmu i ujrzałem
duchowym  okiem  totalną  Jedność  Stwórcy  i  Stworzenia  –  tak  jak  widzi  Bóg  -  sprzeciwiłem  się
całemu  męczeństwu  Ludzkości  oraz  wszelkim  apokaliptycznym  wizjom,  które  jeszcze  większe
męczeństwo obiecują.  Zgodnie z ‘obietnicą’ daną Janowi w Apokalipsie-Objawieniu – daną przez
złą  i  ciemną  siłę,  a  nie  przez  Boga,  który  Jest  Pełnią  Miłości  i  Miłosierdzia  -    doznałem  morza
cierpień ze strony sił Ciemności i ze strony ludzi, nawet najbliższych, też – i gdyby nie Opatrzność
Boska odszedłbym z tego Świata tragicznie.  Pozostałem aby złożyć swe świadectwo i powiedzieć
co mam do powiedzenia. Aby pokazać jaka jest różnica pomiędzy Bogiem, a ciemnymi siłami. Więc
drogi  Czytelniku  –  miej  świadomość,  że  moje  całe  niniejsze  rozważanie  z  2002  roku  powstało  w
chwili  gdy  moja  duchowość  pod  wpływem  objawienia  kształtowała  się  w  kierunku  totalnego
widzenia Stworzenia jako emanacji Boga – zawsze z Bogiem zjednoczonego mimo mroków w jakich
przyszło nam tkwić. I mimo tego, że duża część tego Stworzenia BOGA czyli MIŁOŚĆ – i tym samym
siebie – odtrąca.

Oświecenie

Bóg  daje  człowiekowi  poznać  Siebie  poprzez  oświecenie  (iluminację).  Temu  poznaniu  towarzyszy
wszystko  co  nas  spotyka.  To  jest  nieustanny  proces;  sukcesy  i  porażki,  odejścia  i  powroty,  ból,
cierpienie i przyjemność. Dokładnie całe życie ze swymi jasnymi i ciemnymi stronami jest procesem
oświecania duszy. Ten proces trwa bardzo, bardzo długo. Ostatnim etapem jest poznanie głębszej
Istoty Boga wzniesienie się od poznania ciała poprzez poznanie duszy, aż do poznania Ducha.

Bardzo pięknie oddają to słowa Jezusa.

“Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać Moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego
Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może
ponieważ Go nie widzi i nie zna. Ale wy Go znacie ponieważ w was przebywa i w was będzie. Nie
zostawię was sierotami; przyjdę do was ... W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a
wy we Mnie i Ja w was” (J 14.15-20)

„I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie a znajdziecie; kołaczcie a otworzą
wam. Każdy Bowiem kto prosi otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. .... Ojciec z
nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą".

Prośba jest najlepszą metodą poznania istoty Ducha – Boga – Miłości. Taka prośba jest
wypracowywana przez człowieka bardzo długo. Taka prośba jest darem łaski Boga.

Dziwne  są  drogi  działania  tej  łaski.  I  ciężkie  jest  jednoznaczne  wyznaczenie  kryterium  kiedy  ta
łaska  zadziała.   Często  ktoś  praktykuje  religię  całe  lata  i  nie  może  zbliżyć  się  do  tej  łaski.  A  inny
nawet  gardzi  religią  i  otrzymuje  tę  łaskę  nagle.  Pojawia  się  tu  pewne  kryterium  otrzymania  tej
łaski.  Jezus  określił  to  tak:  „Bądź  zimny  albo  gorący”.  Najwyraźniej  najprościej  jest  Bogu  działać
wtedy  gdy  uczucia  ludzkie  są  szczere  i  pełne  –  czy  to  pozytywne  czy  negatywne.  Ci  letni  sami
wydłużają swoją drogę bo nie są zdolni płonąć. Płomień wewnętrzny w duszy jest tym co zbliża do
Boga.  Łaska  się  pojawia  gdy  ten  płomień  wybucha  z  nieposkromioną  siłą.  U  tych,  którzy  Boga
kochają od zawsze to jest jak rozpalone ognisko, które z małego płomyczka zamienia się w coraz
potężny ogień. U tych, którzy przykryli ten płomień ziemskością to jest jak nagły wybuch wulkanu,
wewnętrznego ognia, którego ‘zewnętrzna skorupa nie może’ zatrzymać. Przykładem tych płomieni
jest wielu świętych, którzy szli tymi dwoma drogami. Nawet łatwiej Bogu wzbudzić ten płomień w
swym przeciwniku i wrogu, który ze szczerą  nienawiścią walczy z  Bogiem niż w  kimś kto nie  jest
zdolny  płonąć,  a  jego  praktyki  religijne  są  zwykłym  wielbieniem  Boga  ustami  i  automatycznymi,
wyuczonymi rytuałami. Tak jak osiąganie czegokolwiek w życiu w poszukiwanie Boga trzeba włożyć
całe swe serce i płonąć.

Nawet jeśli czujesz się letni możesz wzbudzić swe pragnienie, które jest zawsze w duszy jako
najgłębsze i ostateczne pragnienie. Jest ono jedynie przykryte ziemskością. Odkrycie tego
pragnienia zajmuje trochę czasu. Jest to naprawdę warte wysiłku.

To co się odkrywa – wewnętrzna Prawda – jest czymś niepojętym. Stanąć przed wewnętrznym JA
jest równoznaczne z dotknięciem Wieczności i całkowitą przemianą człowieka ziemskiego w
człowieka niebieskiego.

Nie będę podawał definicji ani opisywał sposobów oświecenia-iluminacji duszy bo jest ich tak wiele
jak wielu jest ludzi. Jedynie nakierowuję aby sprawy iluminacji przestudiować na różnych

przykładach, bo u wielu świętych, mistyków, joginów, mędrców, poetów, ... jest to opisane w
różny sposób. Warto poddać to analizie by w tej różnorodności poznać cudowną Prawdę, która
pozwala na wolność i niezależność duszy na wielu poziomach.

Warto te kwestie analizować nie tylko ze względu na swe osobiste zbawienie ale również ze
względu na zbliżający się moment oświecenia całej ludzkości. Do tej chwili byliśmy przygotowywani
przez tysiące lat.

Objawienie Boskości

Jak oświecenie (iluminacja) ma na celu rozpoznanie Istoty Boga tak objawienie ma trochę
odmienny sens ponieważ ma na celu odkrycie pewnych sekretów Boga dotyczących aktualnego czy
najbliższego życia bądź też spraw ostatecznych. Oczywiście iluminacja - poznanie Istoty Boga jest
objawieniem ponieważ daje możliwość przybliżenia pozostałym ludziom prawdy o niepoznawalnym.
Iluminacja może również wywołać zdolność odczytywania Prawd wyższych z Pism i przyrody – co
można nazwać darem prorokowania.

W dawniejszych okresach prorokowanie było związane również ze snami. Prorocy po prostu często
w  snach  otrzymywali  objawienia  i  ich  objaśnienia.  W  obecnym  czasie  objawienia  przyjęły  formę
bardziej  skomplikowaną;  od  bezpośredniego  ukazywania  się  istoty  Boskiej  i  przekazywania
przesłania  poprzez  formy  telepatyczne,  formy  energetyczne,  pismo  automatyczne,  Głos  serca,
również  sny  i  wizje  prorocze,  odsłanianie  tajemnic  ze  starożytności  ....  i  w  końcu  dar  rozumienia
prawd wyższych (otwarcie się trzeciego oka). Jest tego tak wiele, że wystarczy wejść do księgarni
czy  surfować  po  internecie  by  natknąć  się  na  niezliczoną  ilość  przejawów  tego  objawienia.  Aż
zadziwia rzecz oczywista, że tak duża ilość tych objawień potwierdza fakt wkraczania ludzkości w
erę ducha. Przekopać się przez te wszystkie formy i uznać, która ma wartość, a która nie jest jak
zwykle  sprawą  indywidualną  ponieważ  do  każdego  przemawia  coś  innego.  Jesteśmy  tak
zróżnicowani,  że  to  co  przemawia  do  mnie  do  kogoś  innego  nie  ma  szans  dotrzeć.  Dlatego
zachęcam by każdy odnalazł to co do niego przemawia, co nie krępuje jego wolności i co pozwoli
mu uwolnić się z materii ku Duchowi.

To  jest  podstawowy  cel  uwolnić  się  z  ciała  i  duszy  ku  Duchowi.  Wszelkie  obecne  objawienia,  a
nawet  nauka  zmierzają  właśnie  ku  uświadomieniu  tego  kierunku  jako  najwłaściwszej  drogi  w
rozwoju  stworzenia.  Nie  warto  więc  być  wiecznym  sceptykiem  lecz  docierać  do  istoty  objawienia
właśnie przez kontekst uwalniania stworzenia. Poznawszy Istotę Boga rozumiem, że uwolnienie się
całej ludzkości jest procesem do którego dojrzeliśmy i który jest szczęśliwym zakończeniem naszej
wędrówki.  Mogę  tylko  ludzkimi  słowami  powiedzieć,  że  jest  nieskończenie  szczęśliwym
zakończeniem naszej wędrówki.

Co do objawień rozbudzam tylko ciekawość aby zgłębić te sprawy. Sam przeglądnąłem wiele z tym
przekazów, które można uznać za inspirujące i robiące duże wrażenie. Przyjmowane z pokorą i
prostotą nie mącą umysłu, a jedynie wpływają edukacyjnie na człowieka i poszerzają horyzonty
pozwalając podziwiać ogromną różnorodność tego świata. Jednocześnie dla człowieka wiedzącego
jaką drogą kroczy nie są to rzeczy niebezpieczne bo nie odciągają z właściwej drogi – którą określę
krótko PRAGNIENIEM BOGA – nie odciągają lecz inspirują do lepszego życia.

Objawienie w naszym czasie można nazwać ‘ukazaniem mądrości’. Ta mądrość na różne sposoby
ukazuje się obecnie w przeróżnych kulturach, religiach i środowiskach. Trzeba tylko wydobyć z
tego to co da nam wewnętrzną korzyść i ukształtuje w nas lepszego (ludzkiego) człowieka.

Przestrzegałbym przed zmianą tego co osiągamy w zakresie tej mądrości we własnym środowisku.
Bo zapewne jeśli Bóg pozwolił nam urodzić się i żyć w takiej, a nie innej realności to jest to naszym
powołaniem. Zmiana środowisk pod wpływem objawienia do niczego nie prowadzi bo kolejne
silniejsze objawienie znów spowoduje kolejną zmianę.

Niech każdy trzyma się swego i jednocześnie potrafi zachwycić się cudzym. To jest dobra droga do
gotowości na to co ma nadejść.

Znając objawienia innych warto oczekiwać na swe osobiste objawienie w gotowości wyrażającej się
wewnętrznym płomieniem, który może nas unieść wprost do Boga. Ten wewnętrzny płomień jest
formą oczekiwania na objawienie się Boga całemu stworzeniu. Ten płomień duszy pragnącej Boga
pozwala być dobrym i takim postrzegać ten świat. Niechaj więc ten płomień goreje coraz
silniejszym ogniem aż do chwili gdy spełni się pragnienie Jezusa aby ‘ogień, który rzucił na ziemię
już zapłonął’. Zaiste zapłonie niebawem i wprawi w zachwyt ludzkość i wszechświat.

Objawieniem, które nas czeka w kolejnym etapie będzie ‘ukazaniem boskości’.

Awatar

Awatar  jest  wschodnim  sposobem  na  określenie  istoty  Boskiej,  która  inkarnowała  do  świata
śmiertelnych  ludzi  (wcieliła  się  w  człowieka)  by  pomóc  ludziom  w  drodze  ku  Boskości.  Awatar  to
ucieleśnienie  światłości  Wiekuistej  –  Ucieleśnienie  Boga  –  Miłości.  Określeniem  ucieleśnionego
Boga jest w judeo-chrześcijaństwie słowo Mesjasz lub Chrystus.

Na wschodzie powiedzieć, że jest się Awatarem – istotą boską jest łatwiejsze niż oświadczenie u
nas, że jest się jednym z dawnych proroków i przyszło się ze Światłości Wiekuistej.

Łatwiej to będzie zrozumieć analizując tekst „Podział Boga przyszliśmy zmienić ciemność w
światłość” z pierwszego rozdziału niniejszej strony jak również pozostałe teksty umieszczone na
stronie.

Aby poznać istotę Awatarów warto się wgłębić we wschodnie doktryny lub zapoznać się ze
współczesnymi istotami, które ogłosiły się Awatarami.

Aby pojąć jak Światłość Wiekuista się objawia i ucieleśnia warto przestudiować sprawy związane z
aniołami  i  istotami  ze  światła.  Książek  i  stron  internetowych  traktujących  o  tych  tematach  nie
brakuje.  Mogę  polecić  np.  książkę  pt  „Aniołowie”  Paola  Giovetti,  Wydawnictwo  „Ravi”  2001  lub
„Zwiastuni  Świtu  –  Świetlana  Rodzina  –  przesłanie  z  Plejad  przed  wielką  przemianą  na  Ziemi”
Barbara  Marciniak  i  Karen  Marciniak,  tłum.  Małgorzata  Michalska,  wydawnictwo  „Limbus”,
Bydgoszcz  2000.  Istnieją  również  inne  przekazy  i  pisma  traktujące  o  tych  sprawach.  Można  w  to
włączyć  również  naukowe  dociekania  tych  spraw  z  zakresu  bioelektroniki  i  mechaniki  kwantowej,
którymi m.in. zajmował się ś.p. ks prof. Władysław Sedlak.

Aby poznać nauki i mądrość współczesnych Awatarów np. Sathya Sai Baby czy Szri Babadżi i
innych warto udać się do księgarni lub skorzystać z internetu.

Warto wzorować się na mądrości tych wielkich Istot i na tej podstawie wypracowywać swoją
własną mądrość.

Odmienność  obyczajów  i  różnice  kulturowe  i  religijne  pomiędzy  wschodem  i  zachodem
uniemożliwiają  wielu  osobom  dogłębne  poznanie  sprawy  Awatarów.  Lecz  w  dzisiejszym  czasie
warto  ten  fenomen  pojawienia  się  takich  Istot  podobnie  jak  i  wielu  wcieleń  Buddy  w  Buddyzmie
obserwować by wyciągnąć właściwe wnioski. A wnioski są proste i potwierdzają je nie tylko liczne
objawienia lecz również liczne Pisma i dawne proroctwa, że Koniec Czasów nadchodzi.

Wszechobecność Boga

Aby  móc  zrozumieć  w  pełni  wszechobecność  Boga  przytaczam  poniższy  tekst.  A  jako  motto  do
tego tekstu przytoczę opis nie tego co było czy co jest tylko tego co będzie. Jeśli ktoś jest w stanie
zrozumieć  sens  istnienia  całego  stworzenia  i  jest  w  stanie  pojąć  wielość  dróg  do  zbawienia
wszystkiego  co  stworzone  zrozumie  i  ten  tekst.  Tym  łatwiej  zrozumie  to  ten  kto  widząc  Boga  w
sposób  fizyczny  uświadamia  sobie,  że  pod  tą  cielesnością  skrywa  się  dusza  i  duch,  który  jest
wieczny.

Mottem do poniższego tekstu jest cytat z poematu Williama Blake’a (1757-1827) „Jeruzalem”.
Blake twierdził, że poemat podyktowały mu istoty z innego świata (aniołowie). Świat anielski i
piekielny objawiły mu się jako rzeczywistości idealne, a cytat, który mnie poruszył brzmi tak:

„Stara  tradycja,  według  której  świat  zostanie  pochłonięty  przez  ogień  po  sześciu
tysiącach  lat,  odpowiada  prawdzie,  zgodnie  z  tym,  co  słyszałem  w  piekle.  Jak  tylko
cherubin  z  płonącym  mieczem  otrzyma  rozkaz  pobicia  strażników  drzewa  życia,
natychmiast  wszelkie  stworzenie  zostanie  pochłonięte  i  stanie  się  nieskończone  i
święte, podczas gdy teraz jest tylko skończone i zepsute (...)”.

PODZIAŁ BOGA

przyszliśmy zmienić ciemność w światłość

Dlaczego podział Boga ? Dlatego, że Bóg sam siebie ucieleśnił i podzielił na nieskończoną ilość
części aby ta nieskończona ilość części ucząc się i pielgrzymując stała się na powrót Nim.

A objaśnienie drugiej części tytułu jest w tekście – sam to odczytaj.

Me wewnętrzne doświadczenia, wiedza zdobyta w tym świecie oraz stopień mego aktualnego
otwarcia na ten świat i miłosierdzie dla niego pozwalają mi na dokonanie klasyfikacji na istotę
Boga, stworzenia, bytów widzialnych i niewidzialnych zrozumiałej na naszym ziemskim poziomie.

Jest wiele interpretacji w różnych religiach. Ta na pewno nie będzie uniwersalna ani doskonała lecz
jest bardzo bliska oddania tego co sam odczuwam i co w przybliżeniu odczuwa wiele osób.

Najpierw przedstawię to w sposób obrazowy, a później wszystko objaśnię.

Numer

Poziomu

Czas

Stopnie bytu

Świadomość

Czas nie

istnieje

Wieczne

TERAZ

B Ó G

M I Ł O Ś Ć

JAŹŃ PEŁNA

J E S T E M

Czas nie

istnieje

JAŹŃ NIEPEŁNA

Jestem

wszechobecny

Światłość - niebo

Stan służby

stworzeniu i

oglądania Pełni

Chwały Bożej

Ciemność -

piekło

Stan służenia sobie i

nienawiści względem

Boga i stworzenia

Brak czasu

Czyściec - raj

przedsionek nieba

stan odpoczynku i

zróżnicowanego

stopnia odczuwania

Chwały Boga

Czyście

przedsionek piekła

stan uśpienia i

zróżnicowanego stopnia

odczuwania odrzucenia

Jestem duszą

zanurzoną w

Światłości lub

Ciemności

Czas

nielinearny

Byt duchowo –

cielesny

Człowiek

odmieniony

przeznaczony do

Chwały Bożej

Byt duchowo –

cielesny

Człowiek

nieodmieniony

wciąż w drodze

Jestem teraz

zjednoczony ze

światłością lub

ciemnością

Linearny

upływ

czasu

Byt cielesno –

duchowy

Aktualny Człowiek

ziemski

ciąży ku Bogu i

służbie

oraz świat roślin i

zwierząt

Byt cielesno –

duchowy

Aktualny Człowiek

ziemski

ciąży ku materii i

posiadaniu

oraz świat roślin i

zwierząt

Jestem

człowiekiem –

istotą

świadomą lub

innym bytem

na różnym

stopniu

świadomości

instynkt-

intelekt-intuicja

(w coś wierzę)

Brak

poczucia

czasu

Byt materialno – duchowy

Materia nieożywiona i ożywiona na prymitywnym

poziomie

Brak

świadomości

instynkt

Początek

czasu

POCZĄTEK STWORZENIA - WIELKI

WYBUCH

Słowo staje się ciałem

Poziom 1

„Na początku było Słowo ... „. Bóg stwarza istnienie. To jest pierwszy poziom Bóg wciela się w
materię aby podjąć naukę i powrót do Siebie samego. Jest to niezmiernie krótki czas lub jak wręcz
dochodzi do tego wielu naukowców nieskończenie krótki początek czasu.

Poziom 2

Jest  to  okres  kształtowania  się  materii  nieożywionej  i  jej  stopniowego  przejścia  w  wyniku  wielu
prób i błędów, kataklizmów i katastrof w bardzo prymitywną formę materii ożywionej. Tu jeszcze
brak  jest  świadomości.  A  w  prymitywnej  materii  ożywionej  pojawia  się  instynkt  przetrwania.  Czy
taki instynkt istnieje w materii nieożywionej to jest pole otwartego dialogu. Niektórzy twierdzą, że
tak.  Dlatego  mówią  o  martwych  i  żywych  kamieniach.  Niektóre  kryształy  wykazują  możliwość
akumulacji  i  wytwarzania  mocy,  i  według  wielu  mogą  dojść  do  etapu  samodzielnego
demonstrowania mocy. Wtedy cały podział powyższych poziomów mógłby być bardziej dyskusyjny
niż jest. No ale są rzeczy w niebie i na ziemi, o których nie śniło się filozofom.

Poziom 3

Jest to okres kształtowania się świata przyrody, następnie istoty  coraz bardziej świadomej, aż do
powstania cywilizacji ziemskiej gotowej do wzniesienia się na wyższy poziom istnienia. Na całym 3
poziomie  kształtuje  się  świadomość  poprzez  stopniowe  przejście  od  instynktu  po  intelekt.  Są  tu
etapy  gdy  powstaje  i  rozwija  się  poczucie  istnienia  –  instynktu  (do  tego  nie  jest
najprawdopodobniej potrzebny mózg, bo cała przyroda wykazuje instynkt, a na pewnym poziomie
pojawiają  się  reakcje  na  stres).  Pojawia  się  mózg,  którego  funkcje  w  pewnym  momencie  poza
kontrolą  tylko  potrzeby  przetrwania  i  reakcją  na  stres  rozwijają  się  do  wyższych  poziomów  –  na
których pojawiają się uczucia, twórczość, nauka, technika, uświadomienie duszy i pragnienie Boga.
Świadomość  jest  tu  na  różnym  stopniu:  jabłko  może  wiedzieć,  że  jest  jabłkiem  ale  nie  ma
świadomości, że jest  człowiek, dusza i Bóg.  Świadomość istoty ludzkiej jest już  zupełnie inna. Tu
można rozdzielić kwestię mózgu, który obecnie jest używany w kilku procentach od kwestii umysłu,
który wznosi się ponad to czym jest mózg. Umysł to część Jaźni Boga i bez wątpienia czerpie on u
każdej istoty i na każdym poziomie istnienia z Pełnej Jaźni. Nawet jest powiedzenie, że nasz umysł
reprezentuje  wszystko  co  istnieje.  Z  tego  względu  nasz  umysł  jest  odbiciem  Umysłu  Boga.  Gdy
zaczynają się więc dociekania duszy, ducha i Boga odpowiedzialny za to jest już nawet nie intelekt
tylko intuicja, która wznosi się ponad intelekt jako czystsza i mniej skażona forma mogąca przejść
od  używania  samego  mózgu  do  używania  umysłu.  Na  najwyższym  poziomie  świadomości  istoty
ludzkiej  znajdującej  się  na  trzecim  poziomie  intelekt  przeważa.  Jest  to  stan  łaski  nieustannej
kontemplacji  Boga.  Stan  świętości  za  życia.  Będąc  w  takim  stanie  można  się  wznieść  od  razu  na
siódmy poziom do Boga i zjednoczyć się z Nim na wieczność w chwili śmierci ciała. Albo można się
z Bogiem zjednoczyć jeszcze żyjąc w ciele – jak Jezus – stając się Chrystusem - wyzwolonym. Taki
wyzwolony staje się ucieleśnioną wszechobecną światłością zanurzoną w Wiecznej Szczęśliwości –
MIŁOŚCI – czyli Bogu. Czy na takim etapie są Mesjasze i Awatarowie ? Być może. Czy przyszli Oni
(wcielili się) z poziomu szóstego czy też z siódmego ? Kwestię pozostawiam otwartą.

Gdy człowiek jednoczy się z Bogiem i stworzeniem wtedy ciało staje się ciałem 4 poziomu zdolnym
do paranormalnych czynów a dusza jednoczy z wszystkim. Jednak można dojść do paranormalnych
czynów  również  poprzez  własne  starania.  Dlatego  wielu  jest  którzy  wykazują  wiedzę  i  zdolności
nadludzkie. Kim są i czemu służą. Czy są sługami światłości i całego stworzenia czy też służą sobie
i  są  sługami  ciemności.  „Po  owocach  ich  poznacie”.  A  na  owoce  trzeba  czasami  długo  czekać.
Wielu  jest  dziś,  którzy  mianują  się  Awatarami  i  Mesjaszami  –  czas  pokaże  kim  są.  Dlatego
ostrzegam.  Uczcie  się  od  Nich  tego  co  dobre  tak  jak  uczycie  się  nawzajem  lecz  nie  biegnijcie  za
Nimi  na  oślep.  Czas  jest  taki,  że  każdy  kto  jest  gotów  stanie  się  Chrystusem,  a  stanie  się  to  w
jednej chwili. Dlatego niech każdy się uczy szanować wszystkich i traktować na równi z sobą, niech
uczy  się  tak  by  żyć  na  wzór  Chrystusa  i  Świętych.  Niech  nauczy  się  współczuć  ciemności,  a  tym

będzie ją przemieniał. Teraz, przed wejściem ludzkości na 4 poziom każdy się określi kim chce być.
A ci którzy zmierzają ku ciemności nie są straceni tak samo jak nie są jeszcze wybawieni ci którzy
skierowali się ku światłości. Niech więc każdy będzie czujny i zwalczy wewnętrznego wroga –
samego siebie. Jezus był poddany wielkiemu kuszeniu, a dziś to kuszenie jest i będzie o wiele
silniejsze. Baczcie więc na siebie i innych.

Poziom 4

Niedługo  wejdziemy  na  poziom  czwarty  istnienia,  który  będzie  tak  odmienny  od  tego  czego  dziś
doświadczamy,  że  na  prawdę  nic  nie  można  o  tym  wiele  powiedzieć.  Na  pewno  będziemy  i
doświadczać  życia  w  ciele,  i  będziemy  światkami  Chwały  Bożej  która  będzie  się  w  każdym
przejawiać.  Nasza  cielesność  będzie  na  pewno  zupełnie  inna  niż  obecnie.  Jak  inna  ?.  Światłość  i
Chwała  Boża,  która  jest  w  nas,  a  dziś  nasza  cielesność  ją  przykrywa,  w  cielesności  człowieka
odmienionego  nie  będzie  już  przykryta.  Jednocześnie  będziemy  istnieć  poza  linearnym  upływem
czasu. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość będą jednym - teraz. Odsłoni się przed nami nie tylko
nasze  prawdziwe  Ja  ale  poznamy  istnienie  świata  na  wszystkich  poziomach  –  będziemy
wszechobecni  jak  Awatarowie  i  Mesjasze.  Istnieją  całe  cywilizacje  na  tym  poziomie.  Istnieją
cywilizacje służące światłości i  cywilizacje służące ciemności. I my dziś ponoć  mamy stawić  czoła
takiej cywilizacji służącej ciemności, która wiele tysięcy lat temu opanowała ziemię i ludzi gdy byli
w  stanie  edenicznym  (skuszenie  Adama  i  Ewy  –  grzech  pierworodny).  I  dlatego  cała
dotychczasowa  historia  ziemskich  cywilizacji  poziomu  3  jest  pełna  bólu,  zła  i  unicestwienia.  Jak
podkreśliłem walka odbywa się na wielu poziomach i obecnie przybiera na sile, aż do zwycięstwa
światłości lub ciemności. Wejście na poziom 4 może się wiązać z wejściem w światłość lub niestety
w  ciemność.  Lecz  jak  wiele  znaków  na  niebie  i  ziemi  wskazuje  zwycięstwo  światłości  będzie
druzgocące. Jak mówią buddyści – tysiące Buddów przy końcu czasów zstąpi na ziemię by nauczać
ludzkość. Chrześcijanin niech wie, że tysiące szlachetnych dusz przyszło na ziemię by doświadczać
życia, uczyć się i przemienić się w Chrystusa oraz innych pociągnąć za sobą. Wszyscy przemienieni
znajdą  się  na  4  poziomie.  Czasu  jest  już  niewiele.  I  Ci  którzy  służą  czy  to  światłości  czy  też
ciemności  zwiększają  tempo  swej  nauki  i  pracy  oddziałując  na  innych  i  na  siebie  nawzajem.  Kto
przemieni  się  w  Chrystusa  nie  dotyczy  go  śmierć  druga.  Miejcie  miłość  do  wszystkich,  a  każdy
będzie miał tę szansę.

Poziom 5

Na tym poziomie dusze są poza ciałami. Przed tym kto porzuca swe ciało w chwili śmierci odsłania
się to co w sobie wyhodował na polu duchowym i polu pracy dla świata lub siebie. Każdy kto nie
osiągnął pełni świętości lub boskości znajduje się na tym poziomie. I zazwyczaj doświadcza stanu
pewnej formy ekstazy ze względu na częściowe uczestnictwo w Chwale Bożej (tu jest się zwykłym
aniołem).  Są  też  tacy,  którzy  tu  odczuwają  cierpienie  co  wiemy  z  relacji  dusz  czyśćcowych.  To
cierpienie  ma  pewnie  swój  kres  o  czym  relacjonują  również  dusze  czyśćcowe,  które  zostają
wybawione od tego cierpienia wchodząc w stan ekstazy. Ci którzy służyli ciemności przechodzą od
cierpienia  do  stanu  uśpienia  –  podobno  wielu  tyranów,  którzy  pustoszyli  tę  ziemię,  a  którzy  nie
wzbudzili  przed  śmiercią  skruchy  jest  w  tym  stanie.  Poziom  ten  jest  też  nazywany  poziomem
odpoczynku. Czas jest tu pojęciem względnym. Tutaj najprawdopodobniej nie ma czasu jest tylko
intensywność  odczuwania  lub  uśpienie.  Można  na  ten  temat  dyskutować  bo  niektóre  dusze
czyśćcowe  przekazują  żyjącym  intensywność  odczuwania  jako  upływającą  w  czasie.  Kwestia
otwarta  i  nieistotna.  Chrześcijanie  wierzą,  że  z  tego  poziomu  już  się  przechodzi  do  nieba  –
rzekłbym  na  poziom  6.  Moim  zdaniem  tak  do  końca  nie  jest  bo  dusza  sama  z  siebie  nie  jest  w
stanie  wznieść  się  z  tego  poziomu;  z  odczuwania  siebie  jako  duszy  indywidualnej  do  odczuwania
siebie  jako  wszechobecnej  światłości.  Kwestia  otwarta,  bo  łaska  Boża  może  działać  na  każdym
poziomie. Tu jest się całkowicie poddanym woli Bożej. I tu być może ujawnia się siła modlitwy za
zmarłych,  która  skutkuje  tym,  że  Bóg  łaskę  okazuje.  W  tym  kontekście  może  się  okazać,  że
zarówno  wiara  w  reinkarnację  jak  i  jej  zaprzeczanie  są  obydwie  prawdziwe.  Wierzę  osobiście,  że
kiedyś  moje  silne  modlitwy  zostały  wysłuchane.  Z  czasem  to  poznam.  Dlatego  modlitwa  za
zmarłych i pamięć o nich jest tak ważna. Niewiele narodów tak jak Polacy to rozumie.

Poziom 6

To  poziom  gdy  nie  ma  indywidualnej  duszy,  bo  jest  się  światłością,  która  obejmuje  wszystko  (to
nie  energia  ani  światło  jakie  znamy  czy  możemy  zbadać  to  jest  ponad  tym).  Tu  kocha  się  siebie
bez  granic  rozdzielonego  na  nieskończoną  ilość  istnień.  Tu  ekstaza  jest  pełnią.  Tu  jest  się  wolną
wolą zjednoczoną z wolą Bożą. Tu jaźń obejmuje wczoraj, dziś i jutro w sposób niezdeterminowany
–  wszystko  w  przyszłości  jest  możliwe  i  prawie  w  100  %  znane.  Tu  zawsze  jest  teraz.  Tu
nieustannie  wielbi  się  Boga.  Tu  nie  myśli  się  o  sobie  tylko  służy  się  nieustannie  poprzez
inspirowanie  stworzenia  do  kierowania  się  ku  miłości  i  światłości,  poprzez  bezpośrednie
oddziaływanie  na  istoty  na  niższych  poziomach  (można  to  nazwać  głosem  sumienia  inspirującym
do  dobrego  i  wyznaczającym  granice  dobra  i  zła),  poprzez  objawienia,  poprzez  wysyłanie  z  tego
poziomu wysłanników na ziemię (lub inne planety i światy). To poziom świętych i proroków. Można
ten  poziom  podzielić  podążając  za  myślą  Pseudo-Dionizego  Areopagity  na  poziom  serafini,
cherubini,  trony,  panowania,  moce,  władze,  zwierzchności,  archaniołowie  i  aniołowie  stróżowie.
Można by rzec, że cześć światłości głównie wielbi Boga i tam kieruje swe pragnienia. A  część tej
światłości głównie służy bytom niższym (część jest tu pewnie złym określeniem na oddanie czegoś
co  jest  wszechobecne).  Gdy  trzeba  światłość  przybiera  postać  duszy  indywidualnej  i  schodzi  do
raju.  Gdy  trzeba  światłość  wciela  się  w  człowieka  jako  wysłannik  –  prorok,  czy  Mesjasz  a  może
Awatar. Chociaż można dyskutować czy Ci, którzy mienią się prawdziwymi Mesjaszami i Awatarami
nie  są  bezpośrednio  wcieleniem  Boga  z  poziomu  7.  W  zasadzie  tak  się  uważa.  Archaniołowie  i
pewnie  aniołowie  stróżowie  mają  wolną  wolę  są  więc  według  mej  klasyfikacji  uczestnikami
światłości  poziomu  6.  Dlaczego  archaniołowie  czy  aniołowie  stróżowie  mimo,  że  są  światłością
mają ciążenie ku niższym światom ? – pewnie ze względu na swą misję jako służbę stworzeniu. To
służenie  obejmuje  działalność  w  świecie  niematerialnym  i  materialnym.  Dlatego  przychodzili  i
przychodzą  prorocy.  Ciemna  strona  jest  całkowitym  przeciwieństwem  światłości.  Ciemna  strona
ucieka  od  jedności  z  Bogiem  i  dąży  ku  cielesności  poprzez  poszukiwanie  własnej  przyjemności  i
dominację  nad  tymi,  którzy  by  jej  służyli  tak  jak  jasna  strona  dąży  ku  wyzwoleniu  z  cielesności
poprzez  służbę  i  zjednoczenie  z  Bogiem.  Światłość  i  ciemność  wypełniają  wszystko  –  całe
stworzenie  -  tocząc  nieustanną  walkę.  To  jest  sens  istnienia  na  wszystkich  poziomach,  aż  do
pełnego  powrotu  do  Boga  –  do  poziomu  7.  Nawet  na  poziomie  6  konieczna  jest  czujność  bo
Lucyfer  na  tym  poziomie  przeszedł  ze  światła  ze  służenia  Bogu  i  stworzeniu  do  ciemności  do
służenia sobie i zniewalania innych by mu służyli. Dlatego archanioł Michał ciągnie całe stworzenie
ku  światłości,  ku  zjednoczeniu  z  Bogiem  pomagając  wyzwalać  się  z  cielesności,  a  Lucyfer  ciągnie
całe  stworzenie  ku  ciemności,  ku  cielesności  poprze  samolubne  służenie  sobie  i  wybieranie
oddzielenia  od  Boga.  Światłość  odkrywa  Boga.  Ciemność  Boga  zakrywa.  To  jest  ciągła  walka.  Ta
walka nie jest łatwa ani z jednej ani z drugiej strony bo każda istota (poza poziomem 5) ma wolną
wolę  i  cała  ta  walka  światłości  i  ciemności  najpełniej  ujawnia  się  w  duszy  ludzkiej,  a  cała
obserwowalna  wokoło  reszta  to  tylko  efekt  tej  walki.  Jestem  wolny  więc  mam  zawsze  wybór.
Efekty  wskazują  tylko  na  to  która  strona  w  danej  chwili  ma  przewagę,  w  tej  czy  innej  części
stworzenia  (wszechświata  widzialnego  i  niewidzialnego,  tego  czy  innych).  Obecnie  wciąż  mamy
swe prywatne piekło na ziemi, które dobrzy ludzie lokalnie tu i ówdzie potrafią zmieniać w niebo.
Czy  nie  obudziłeś  się  jeszcze  by  ujrzeć,  że  siły  ciemności  wciąż  dominują  na  tej  Ziemi  i  czy
rozumiesz,  że  teraz  przyszedł  czas  by  światłość  rozświetliła  ciemność.  Przyczyń  się  do  tego  –
walcząc ze sobą, kochając Boga i stworzenie (nawet ciemną stronę bo ona ma swój cel, a Ty
miłością  możesz  ją  przemienić  w  światłość  i  po  to  dziś  żyjesz  na  Ziemi),  służąc  innym
modlitwą, dobrą myślą, dobrym słowem i dobrym uczynkiem. Błędy będą lecz mają uczyć bo całe
stworzenie jest jedną wielką szkołą.

Poziom 7

Tu jest BÓG – MIŁOŚĆ – Wieczny Świadek - Pełnia. Wszechobecna Najgłębsza Istota Wszystkiego.
To Źródło Nieskończone, w którym istnieją wszystkie możliwe ewentualności, wszystkie akty
stworzenia i unicestwienia, które były, są i będą – tłumacząc to w naszym linearnym pojmowaniu
czasu. Tu już wszystko jest Prawdą. Nic nie istniej poza Bogiem, bo Bóg jest bez granic. Tu już nie
ma działania i zmian. Tu już nic nie można dodać ani nic ująć. Tu już nie ma przeciwieństw. Tu jest
WIECZNA SZCZĘŚLIWOŚĆ bez granic i bez ubytku. To jest cel wszystkiego.

Jak ważne jest doświadczenie aby uczestniczyć w stworzeniu nim człowiek zjednoczy się z Bogiem i
jak ważne jest istnienie światłości i ciemności w kształtowaniu i rozwoju tego stworzenia
uświadamiałem sobie stopniowo i teraz w pełni to akceptuję.

Powiem tu o dwu niesamowitych fenomenach istnienia.

Bóg  dzieląc  się  na  nieskończoną  ilość  części  każdej  z  tej  części  nadał  pewną  indywidualność.  Na
obecnym  etapie  rozwoju  materii,  ducha  i  świadomości  tylko  matematyka  jest  w  stanie  uzyskać
dowód,  że  nieskończoność  jest  równa  jedności.  Indywidualność  jest  więc  cechą  każdego  z  nas  i
każdego bytu z osobna.  Mogę powiedzieć, że tę indywidualność zachowuje się  na każdym etapie
rozwoju. Można powiedzieć, że nawet jednocząc się z Bogiem zachowuje się niezmienione poczucie
siebie.  To  jest  fenomen,  który  pozwala  mi  stwierdzić,  że  strach  przed  staniem  się  bytem
nieosobowym jest tylko trikiem ciemnej strony umysłu dążącej do utrzymania istoty poza jednością
i utrzymania jej cielesności. Trik ten trzeba pokonać samemu poprzez rozwój świadomości. Trik ten
działa w ten sposób, że nie pozwala istotom ludzkim wznieść się nad osobowe pojmowanie bytu,
siebie  i  Boga.  Nie  pozwala  stać  się  światłością  i  Miłością  –  Bogiem.  A  dotyczy  to  zwłaszcza  tych,
którzy  w  swej  indywidualności  silniejsze  mają  dociekanie  niż  wielbienie.  Wiem  co  to  znaczy  bo
moja  indywidualność  jest  mieszanką  dociekania  i  wielbienia.  Z  równą  łatwością  myślę  rozumem  i
czuję  sercem  jak  i  czuję  myślą  i  myślę  sercem.  Gdy  jednoczę  się  z  Jestem  wciąż  jestem  sobą  to
jest fenomen nieskończony.

Drugi  fenomen  to  wyższość  uczestnictwa  w  ciele  (poziom  3  i  4)  nad  uczestnictwem  w  duchu  czy
światłości  (poziom  5  i  6).  Uczestnicząc  w  ciele  można  osiągnąć  swoim  świętym  życiem  pełnię
świętości  i  od  razu  zjednoczyć  się  z  Bogiem  (przejść  na  poziom  7).  Cała  światłość  patrząc  z
naszego punktu widzenia musi się w jakiejś części wcielić lub też czekać do zamknięcia się jakiegoś
cyklu – prawdopodobnie do czasu gdy nasz wszechświat przestanie istnieć ? Ta wyższość jest do
udowodnienia  tylko  na  naszym  poziomie.  W  rzeczywistości    jest  pozorna  i  istniejąca  tylko  w
naszym  linearnym  upływie  czasu.  Później  zanika  bo  zanika  poczucie  upływu  czasu.  Ten  drugi
fenomen  jest  więc  nagrodą  za  ciężkie  życie,  które  jest  uczestnictwem  w  ciele.  Na  czwartym
poziomie  gdy  będziemy  sługami  Boga,  światłości  i  całego  stworzenia  ten  fenomen  zaniknie  –  dla
tych  zjednoczenie  się  z  Bogiem  po  śmierci  ciała  będzie  oczywiste.  To  jest  ogromna  szansa  dla
ludzkości. Podobno będziemy mieć tysiąc lat na zdecydowanie się komu i czemu chcemy służyć.

Pan Bóg wie wszystko. Jest Najwyższą Jaźnią – Pełnią wiedzy. Nawet jest powiedziane, że Pan Bóg
nie myśli. Po co myśleć jeśli wie się już wszystko. My otrzymujemy cząstkę tej wiedzy i powinniśmy
być wdzięczni za to co otrzymaliśmy. Na naszym 3 poziomie zysk, konkurencja i egoizm powodują,
że  często  nie  dzielimy  się  wiedzą  z  innymi  (dotyczy  to  każdej  formy  wiedzy),  uważamy  się  za
mądrzejszych  od  innych,  poniżamy  cudzą  wiedzę  i  pysznimy  się  swoją  wiedzą.  Nawet  na
najwyższym poziomie (6) ta pycha wtrąca w ciemność po co się więc pysznić wiedząc tak mało jak
my  wiemy  dziś.  Niby  to  w  imię  rozszerzania  wiedzy  rozwinęliśmy  wyższe  formy  komunikacji:
telewizja, internet, telefonia komórkowa i kto wie co jeszcze. To jest dobre bo faktycznie pozwala
zdobywać  więcej  wiedzy  lecz  na  naszym  poziomie  egoizmu  to  może  służyć  także  zniewoleniu  –  i
niestety  służy.  Nawet  słonie,  delfiny  i  wieloryby  posiadają  wyższe  formy  komunikowania,  które  u
nas  zaniknęły.  Na  czwartym  poziomie  te  wyższe,  naturalne  formy  komunikowania,  odzyskamy  i
rozwiniemy  je  jeszcze  bardziej  ze  względu  na  wejście  w  istnienie  w  nielinearnym  upływie  czasu.
Jednocześnie zanik egoizmu, konkurencji i dążenia do sukcesu i posiadania spowodują, że rozwój
świadomości i nauki będzie tak ogromny, że obecnie nawet nie zdajemy sobie sprawy co to będzie
za przyspieszenie.

Na ile mogłem na tyle oddałem to co wiem, czuję i w co wierzę.

Dziękuję Ci Panie Boże za otwarcie mi swego Pola Wiedzy i poznanie tej maleńkiej części, którą
mogę się podzielić z innymi.

Teraz Tobie czytelniku pozostawiam działanie aby zmienić ciemność w światłość w sobie, w innych
i całym widzialnym i niewidzialnym wszechświecie.

Niech Bóg Miłosierny będzie Ci drogą i celem, a światłość drogowskazem. Amen. MJS

Twoja misja się zaczęła

Moja misja osiągnęła teraz punkt w czasie, gdy każdy z was ma pracę do wykonania. Ta planeta
ma cel w wielkiej galaktyce, w której się utrzymuje. Ten cel ujawnia się teraz przed naszymi
oczami.

Wzywam was do wysłania BOSKIEJ MIŁOŚCI, jaka jest w was, tak, że jej niewidzialna moc
rozprzestrzeni się na wszystkich, którzy znajdą się wokół was. Aby pomyślnie spełnić swoją rolę
zawsze pozostańcie skoncentrowani na Mnie.

Poświęćcie siebie do przekazania czystości serca będącej w was dla wszystkich istot i wszystkich
żyjących stworzeń i nie sięgajcie po owoce swojej pracy. Ta część mojej misji jest spełniana w
absolutnej ciszy.

Wy jesteście Moimi instrumentami, z których Moja Miłość będzie się rozprzestrzeniać. Bądźcie
zawsze świadomi, że w momencie, gdy dopuścicie wasze ego, aby zawładnęło wami, moja praca
ustanie. Gdy pokonacie wasze negatywne skłonności umysłu znowu wrócicie do Mojego Źródła.
Moja Miłość rozmnożona odczuwana będzie na całym świecie. Przygotowywałem was do tej pracy
przez wiele wcieleń. Ściągnąłem was dla siebie.

Zrobiłem duże kroki w Mojej Misji przez te ostatnie inkarnacje. Moja praca trwa nieustannie tak
również twoja jest bez końca. Wiedzcie, że Ja Jestem w was i poza wami. Nie ma różnicy.
Uwolnijcie się od mało znaczących spraw raz na zawsze.

Wy Jesteście teraz Mną, a ja Jestem wami. Nie ma różnicy. Mój Darszan będzie płynął na przód ze
Mnie i przez was. Możecie być nieświadomi tego stałego procesu. Bądźcie zawsze o czystym sercu i
duszy, a ludzkość podczas waszego życia będzie korzystać z waszych unikatowych cech.

Inni również będą sprawiać Mi radość w Mojej Misji, gdy przyciągnę ich do siebie. Zbliża się czas,
gdy  cała  ludzkość  będzie  żyła  w  harmonii.  Ten  czas  nastąpi  szybciej  niż  ktokolwiek  się
spodziewa.  Zanim  to  nastąpi  bądź  przygotowany  na  wszystko,  co  jest  potrzebne,  aby  ujawnić
wszystkim  żyjącym  prawdziwy  cel  egzystencji.  To  nie  jest  coś,  co  ktokolwiek  żyjący  może  sobie
wyobrazić. To nie jest coś, do czego można dążyć. To jest poza wszelkim zasięgiem.

Mogę powiedzieć, że piękno tego jest najwspanialsze, ponad wszelkimi marzeniami. Gdy każdy z
was spełni swoją cichą pracę, Ja przyjmę go do Swego serca i odtąd wasze dusze będą wzniesione
i wasze oczy odkryją, Moją wewnętrzną obecność. Mówię do wszystkich Moich wielbicieli ze szczytu
Pana gdzie wszystkie wszechświaty stają się jednym.

Bądźcie Moją pracą Moi ukochani Bhaktowie. Wasze oddechy przyniosą zapach kwiatów Nieba.
Wasz przykład będzie taki jak Aniołów. Wasza radość będzie Moją radością.

BHAGAWAN SRI SATHYA SAI BABA

W obronie Lucyfera

Proroctwo o zbawieniu

7 Ja tworzę światło i stwarzam ciemności,
    sprawiam pomyślność i stwarzam niedolę.
    Ja, Pan, czynię to wszystko.
8 Niebiosa, wysączcie z góry sprawiedliwość
    i niech obłoki z deszczem ją wyleją!
    Niechajże ziemia się otworzy,
    niechaj zbawienie wyda owoc
    i razem wzejdzie sprawiedliwość!
    Ja, Pan, jestem tego Stwórcą». (Iz. 45)

Aby  zrozumieć  poniższy  tekst  warto  zgłębić  teorię  lucyferyczności  stworzenia  i  wędrówki  dusz  u
Jakuba  Lorbera  (1800-1864),  który  opisał  to  co  dyktował  mu  Głos  wewnętrzny  w  „Nowym
Objawieniu”  –  jest  to  potężne  dzieło  pisane  wiele  lat  pod  dyktando  Głosu  i  obejmuje  kwestie
stworzenia, bytu, nauki .... Interesujące urywki z tego dzieła można znaleźć w książce „Aniołowie”
Paoli Giovetti. Również „Posłannictwo Archanioła Michała” i inne dzieła Rudolfa Steinera objaśniają
ten fenomen w bardzo przystępny sposób.

1. Stworzenie świata

2. Upadek Lucyfera

3. Istnienie światła i

ciemności

4. Grzech pierworodny -

utrata jedności z Bogiem

5. Istnienie w bólu i

wzajemnym
niezrozumieniu

6. Gdzie jest niebo i Bóg?

7. Stan Chrystusowy

a stan Lucyferyczny

8. Rozpoznać Prawdę o

stworzeniu

9. Trzymanie się swej Prawdy

10. Nauka i stawanie się

mistrzem światła

11. Ewolucja a inwolucja

12. Powrót do jedności

z Bogiem

13. Nowe niebiosa i nowa

Ziemia

14. Zbawienie udziałem

sprawiedliwych

15. Dalsza wędrówka

niesprawiedliwych

„Słowo  ciałem  się  stało”.  Bóg  ‘rzekł’  „Niech  się  stanie”  i  stało  się  wszystko  co  istnieje.  Byty
widzialne  i  niewidzialne.  Światłość  i  ciemność.  Nie  istnieje  nic  poza  Bogiem.  Wszystko  co  jest
istnieje  w  Bogu.  Bóg  jest  wszystkim;  jest  pierwszym  i  ostatnim.  Był  w  praenergii  która  dała
początek  pramaterii  gluonowo-elektronowej,  a  ta  dała  początek  atomom  i  całemu  widzialnemu
wszechświatu. Jest w świetle i ciemności. Nic i nigdy Go nie ogranicza. Był i jest niezliczoną liczbą
dusz które są w istocie Nim samym chociaż długą drogę przemierzają ucząc się, aż dojdą do pełni
Zbawienia. Jest w Pełni Swej Chwały w każdym z nas bez względu czy to sobie uświadamiamy czy
nie. Ja to wiem bo to mi Bóg w swym Miłosierdziu objawił nie mam więc żadnej zasługi, że głoszę
to co ‘widziałem’. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

W rzeczywistości wszystko co stworzone jest bytem realnym-nierealnym, nie nierealnym. A realny
jest tylko Bóg. Bo całe stworzenie przeminie, a pozostanie tylko Bóg, który był – jest – i będzie.

Nie będę się na razie koncentrował na istocie Boga tylko na istocie stworzenia.

Bóg stworzył nas i wszystko tylko dla Siebie. Jest to dar nieskończony uczestniczyć w stworzeniu.
Jest to zarówno dar dla kamienia, kwiatka czy ptaka latającego po niebie jak i dla człowieka
będącego koroną stworzenia. Jest to dar zarówno gdy istniejemy w ciele jak i gdy istniejemy tylko
duchowo bo w rzeczywistości nasi aniołowie (nasze dusze) nieustannie kontemplują Chwałę Bożą,
w której są zanurzone. Tak jest wierz mi. Ty robisz swoje lecz Twój anioł – Twa dusza jest skąpana
w wiecznej szczęśliwości – jest zanurzona w istocie Boga - MIŁOŚCI.

Tak długo wędrowałeś aby to w końcu poznać – może już poznałeś i odrzuciłeś to uniesiony pychą.
Zakrywałeś tę Prawdę przed sobą żyjąc w ułudzie. Dziś żyjesz w takiej chwili, że możesz to poznać
gdy będziesz już dość dojrzały duchowo. Żyć dziś na Ziemi jest łaską nieskończoną. Staraj się więc
o to co niebieskie bardziej niż o to co ziemskie abyś nie przespał czasu łaski dla Ziemi. Poznaj Boga
i siebie.

Dopóki człowiek jest w krainie miłosierdzia Bożego – na ziemi nie może tracić czasu na
uzależnianie się od pożądliwości tego świata.

Całe stworzenie jest dobre bo Bóg nic nie stworzył niedobrego. Należy sobie to jasno uświadomić.
A to jak to stworzenie się kształtuje to tylko i wyłącznie efekt używania wolnej woli – przyczyna i
skutek. To tak jak z dzieckiem. Rodzić mówi ‘nie dotykaj żelazka bo się sparzysz’ lecz dziecko i tak
zrobi swoje. Bóg więc bez końca powtarza ustami swych posłańców i poprzez inne znaki by czynić
dobro lecz obraca się to w niwecz. Żyjemy przy Końcu Czasów i aż się roi od synów światłości,
którzy doświadczając życia w ciele ze wszystkimi konsekwencjami budzą się i wołają coraz głośniej
lecz nikt nie słyszy ich głosu. Jedynie krytyka względem przebudzonych podnosi się coraz większa.

Bóg stworzył Ciebie tylko dla siebie i nie unikniesz powrotu do Swego Stwórcy. Dziś masz szansę
wznieść się na wyższy poziom istnienia lub zjednoczyć się z Bogiem na wieczność. Możesz też
pozostać w świecie, który wciąż zakrywa Boga przed Tobą. Możesz już odnieść zwycięstwo jak
Chrystus lub być jednym z ostatnich którzy do Boga kiedyś powrócą.

19 Ja wszystkich, których kocham, karcę i ćwiczę.
    Bądź więc gorliwy i nawróć się!
20 Oto stoję u drzwi i kołaczę:
    jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy,
    wejdę do niego i będę z nim wieczerzał,
    a on ze Mną.
21 Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie,
    jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie. (Ap.3)

Dziś cała ludzkość dojrzała do żniwa i wychodzą aniołowie Boży by dokonać ostatniego omłotu. A
każdy sam zdecyduje gdzie chce się znaleźć.

2. Upadek Lucyfera

Człowiek  obecny  nie  widzi  Boga  w  Pełni  Chwały.  Może  natomiast  zobaczyć  Boga  w  drugim
człowieku  i  służyć  Mu.  Bo  jeśli  ‘nie  potrafi  służyć  człowiekowi  którego  widzi  to  tym  bardziej  nie
potrafi służyć Bogu, którego nie widzi’.

Chociaż Boga w Pełni Chwały widział Lucyfer – ‘dawca światła’, ‘nosiciel światła’ to i tak uniósł się
pychą i upadł. Upadł bo nie chciał służyć ani Bogu ani stworzeniu tylko sobie samemu. Upadł i
jednym aktem woli wiernego sługi Boga Archanioła Michała został pokonany.

Tak to zostało opisane w Apokalipsie.

7 I nastąpiła walka na niebie:
    Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.
    I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,
8 ale nie przemógł,
    i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło.
9 I został strącony wielki Smok,
    Wąż starodawny,
    który się zwie diabeł i szatan,
    zwodzący całą zamieszkałą ziemię,
    został strącony na ziemię,
    a z nim strąceni zostali jego aniołowie (Ap.12)

Wielu uważa, że zwodzi on narody aż do końca czasów. I tak jest. Lecz prawdą jest, że nie tylko
zwodzi ale i zakrywa Prawdę o Bogu przed człowiekiem. Gdzież go szukać tego zwodziciela ?
Pewnie dla wielu szokiem będzie to co teraz powiem. Znajdź go w sobie. W twoim sercu jest jeden
tron. Albo siedzi na nim Bóg albo siedzi na nim Szatan. I to zostanie ci objawione. To będzie sąd
boży. Sam do tego sądu dążysz. Poznasz, że ciemność i światłość zamieszkują razem, aż do chwili
gdy zjednoczysz się z Bogiem uwalniając się od uzależnienia od stworzenia na wieki.

Szatan  został  strącony  na  ziemię.  Synowie  światłości  stali  się  synami  ciemności.  Droga  do  Boga
prowadzi  w  górę.  Od  Boga  w  dół.  Upadli  aniołowie  to  większość  ludzi  żyjących  na  Ziemi.  To  ci
którzy byli już w samej górze, a spadli w dół. Część ludzi to nie upadli aniołowie lecz dusze które
są  dopiero  w  drodze  do  Boga  i  nigdy  jeszcze  wiecznej  światłości  nie  oglądali.  Dla  mnie  jest  to
oczywiste, że można spaść z samej góry na sam dół bo nie odrzuciłem Prawdy o wędrówce duszy.

Jakże więc wysłannicy Boży wcieleni w ludzi na Ziemi są wyrozumiali dla rasy ludzkiej i z uporem
powtarzają swe pouczenia sami wprzódy poznawszy niedolę życia z wszystkimi wzlotami i
upadkami.

Kiedyś  jeden  poszukiwacz  zła  osłupiał  gdy  mu  powiedziałem:  „...czy  myślisz,  że  Archanioł  Michał
gdy słowami ‘Któż jak Bóg’ zwyciężył Lucyfera i inne upadłe anioły strącając je na ziemię cieszył się
z upadku swych braci. Tylko osoba nienormalna cieszy się gdy ktoś z jej rodzeństwa upada. Każda
normalna  dusza  smuci  się  i  współczuje,  a  niektórzy  robią  wiele  by  ratować  swe  rodzeństwo.
Przysłano mnie bym przemieniał ciemność w światłość”.

Czy może i Ty się obruszysz na moje słowa. Szokuję Cię i zaprzeczam Twemu sposobowi myślenia.
Moje myśli nie są ziemskie dlatego szokuję każdego kto myśli w sposób ziemski.

Są dusze które przychodzą ze światłości na sam dół przez wzgląd na współczucie dla tych którzy
upadli i dla tych którzy wspinają się w górę. Dziś zaroiło się od tych dusz na Ziemi. Żniwa są bliskie

dlatego przebudzonych jest coraz więcej. Pierwsi wysłannicy Boga zostali przebudzeni - kolejni
będą. Walka nie będzie łatwa bo stawka jest kosmiczna.

Są religie, które wzniosły się w swym rozumowaniu ponad pojęcie dobra i zła. Dla tych, którzy
mocno są osadzeni w tych religiach i wierzą prawdziwie przejście do wyższej rzeczywistości to tylko
kwestia uchylenia drzwi. Religie prorockie chcąc wznieść się do wyższej rzeczywistości muszą
przejść przez pustynię i morze by dotrzeć do Ziemi Obiecanej.

Dobrze, że nie brakuje przewodników do tej ziemi. Proroków niestety nigdy nie słuchano dlatego
dziś zasłona jest tak gęsta, że poznanie Prawdy nie będzie dla wielu łatwe. Gęsta zasłona to tylko
skutek odrzucania proroków i Mesjasza przez wiele pokoleń.

A jak będzie przy końcu czasów mówi prorok Daniel.

10 Wielu ulegnie oczyszczeniu, wybieleniu, wypróbowaniu, ale przewrotni będą postępować
przewrotnie i żaden z przewrotnych nie zrozumie tego, lecz roztropni zrozumieją. (Dn.12)

Warto sobie postawić pytania. Pierwsze pytanie: dlaczego Bóg pozwolił upaść synom  światłości  ?
Tu odpowiedź jest prosta – wolna wola to sprawiła. I drugie pytanie: czy to było dobre ? Z naszego
punktu widzenia nie było to dobre lecz z punktu widzenia rzeczywistości zbawienia jako możliwości
rozwoju  nieskończonej ilości istnień, wciąż więcej i więcej, które mogą osiągnąć zbawienie ma to
swe uzasadnienie. Bóg nie stwarzałby ciemności i światła gdyby one obydwoje temu nie służyły. W
zamyśle  Boga  jest  aby  zbawienie  było  nieograniczone  dla  wszystkich  i  bez  względu  na  wzloty  i
upadki  stworzenia  ten  Boski  plan  jest  w  pełni  realizowany  do  tego  stopnia,  że  upadek  jedynie
przysparza tych którzy mogą osiągnąć zbawienie.

Tu wyjaśnię co już wyjaśniałem.

Światłość, którą reprezentuje Archanioł Michał dąży do uwolnienia człowieka z cielesności i
odkrycia pełni Chwały Bożej. Lucyfer reprezentujący ciemność dąży do zakrycia Boga przed duszą i
utrzymania jej w cielesności. A, że ciało może powstać z ciała - co jest naturalne - dlatego i Lucyfer
o dziwo pełni wolę Bożą pozbawiając się możliwości oglądania Chwały Stwórcy ale jednocześnie
dając możliwość wstępowania nowym istotom na drogę zbawienia.

Znów jesteś zszokowany.

Tak jest. Dziś rehabilituję Lucyfera i uzasadniam jego upadek. Rehabilituję i wołam. Uwolnij się od
swej ziemskiej cielesnej natury i wznieś do swej prawdziwej natury niebieskiej. Jesteś człowiekiem
niebieskim nie ziemskim. Uświadom to sobie nim wszystko co ma nastąpić nastąpi.

3. Istnienie światła i ciemności

Czy  przeczytawszy  poprzedni  rozdział  uświadamiasz  sobie,  że  światłość  i  ciemność  współistnieją
nierozłącznie  jak  małżonkowie.  Powiem  nawet,  że  jedno  bez  drugiego  istnieć  nie  może.  To  jest
czynnik który kształtuje całe stworzenie przyczyniając się do jego rozwoju i postępu. Zaakceptuj to
i  wywalcz  sobie  pozycję  po  stronie  światłości  lub  nie  wkładaj  żadnego  wysiłku  w  swój  rozwój  i
pozostań po stronie ciemności. Dziś Ziemię spowijają straszliwe ciemności, które jeszcze narastają,
aż przyjdzie moment, że cienie wydłużą się by w końcu zaniknąć. I Ci którzy będą gotowi staną w
pełnym świetle. Ich ciała się odmienią i zabłysną Chwałą Bożą. A ci, którzy pozostaną w ciemności
poznają co znaczy spalona Ziemia na popiół i brak Boga.

Nic nie jest zdeterminowane. Dlatego wszelkie apokaliptyczne wizje mogą lecz nie muszą się
spełnić. Idealnym rozwiązaniem byłoby gdyby cała Ziemia przeszła na stronę światłości. Wierzą w

to tylko tacy ideowcy jak ja i dlatego pracują by inni pojęli, że należy być gotowym na czas
odmiany całej ludzkości. A gotowość ta objawi się w pokonaniu samego siebie, rozświetleniu swej
duszy i posadzeniu Boga na tronie serca jako jedynego i niepodzielnego władcy.

Niestety w dzisiejszym świecie ciemności tak zamieszały, że dobro nazywa się złem, a zło dobrem.
Gdy  tworzą  się  mafijne  układy  nazywa  się  to  kółkiem  różańcowym.  Gdy  korumpuje  się  siebie  i
innych  nazywa  się  to  ‘umiejętnością  dzielenia  z  innymi’.  Gdy  depcze  się  słabych  nazywa  się  to
umiejętnością  radzenia  sobie.  Gdy  zamiast  współpracy  robi  się  wszystko  by  pogrążyć  konkurenta
nazywa  się  to  wolnym  rynkiem.  Gdy  zamiast  głoszenia  Słowa  Bożego  gromadzi  się  mamonę  i
uprawia  niezdrową  politykę  uważa  się  to  za  normalne.  Gdy  zamiast  nauczyć  dziecko  by  umiało
sobie zawiązać buty wiąże się mu te buty do 30-tki nazywając to troskliwością i dziwiąc się potem,
że  wyhodowało  się  swego  kata  i  oprawcę.  Gdy  dla  zabicia  wyrzutów  sumienia  uprawia  się
filantropię nazywając to miłosierdziem i gromadzeniem zasług dla nagrody wiecznej.

Nikt  nie  ma  żadnej  zasługi  przed  Bogiem  bo  nic  ponad  to  co  nam  Bóg  pozwala  uczynić  nie
możemy.  Z  pustymi  rękami  przyszliśmy  i  z  pustymi  wrócimy.  Zamiast  więc  żyć  w  ułudzie,  że  coś
gromadzimy  jako  zasługę  na  życie  wieczne  lepiej  róbmy  uczciwie  co  do  nas  należy  i  jedynie
wielbijmy Boga, że nam na to pozwala. Przywiązujmy się nie do myśli o nagrodzie, bo to jest trik
ciemności, która nie chce nas wypuścić ze swych sideł. Przywiązujmy się do pełnienia z gorliwością
woli Bożej bez myśli o jakiejkolwiek nagrodzie. A zwłaszcza przywiązujmy się do Boga jako naszego
najukochańszego ojca, matki, brata, siostry czy przyjaciela. Bóg nie chce byśmy mu przed oczami
wymachiwali rzekomymi naszymi zasługami tylko byśmy oddali mu swe serca za tron.

Tu uczulę każdego by zajął się sobą i swym sercem w pierwszym rzędzie. Bo już nadszedł czas i
jeszcze gorszy nadejdzie gdy świętych będą mieć za wysłanników diabła i przypiszą im wszystkie
najgorsze rzeczy.

Każdy sądzi według siebie. Kto ma serce pełne światła, miłości i miłosierdzia ten nawet Lucyfera i
swego oprawcę zrozumie. Kto ma ciemność, żądze, nienawiść, zawiść i wszelkie inne plugastwo w
swym sercu ten będzie wiecznie knuł przeciw swym braciom zamiast skupić się na walce z samym
sobą.

Ja nikogo nie będę rozliczał z jego czynów chociaż nigdy nie przejdę obojętnie obok głupoty i
krzywdy.

Każdy sam stanie przed Bogiem z całą swoją nędzą jak i ja już stanąłem.

Każdy jest swoim własnym sędzią.

4. Grzech pierworodny - utrata jedności z Bogiem

Jest  bardzo  wiele  interpretacji  utraty  przez  człowieka  raju  na  ziemi.  Niektóre  są  opisem
symbolicznym.  Niektóre  usiłują  operować  konkretami.  Zajmują  się  tym  teolodzy,  zwolennicy
ewolucji,  zwolennicy  ingerencji  w  rozwój  naszej  cywilizacji  istot  wyższych,  mistycy,  naukowcy  od
fizyki  kwantowej,  badacze  starożytnych  legend  i  Pism,  myśliciele  i  filozofowie,  ezoterycy  i  jeden
Bóg wie kto jeszcze.

Nie ulega wątpliwości, że coś poszło nie tak i ciemności zwyciężyły. Człowiek który nie wiedział
czym jest dobro i zło; który nie cierpiał i nie trudził się; a przede wszystkim człowiek, który mógł
oglądać Boga utracił to wszystko w jednej chwili.

Upadek aniołów jest spokrewniony z upadkiem pierwszych ludzi, których symbolizują Adam i Ewa.
Jak bliskie jest to pokrewieństwo. Myślę, że gdy wszystko stanie się jawne - co ma nastąpić
niebawem - poznamy jak to było naprawdę.

Skutki tych upadków idą przez długą historię. I każdy to widzi. Rzekłbym, że ten pierwszy upadek
pociągnął za sobą kolejne upadki. Więc i skutki są coraz dotkliwsze.

Ten pierwszy upadek jest związany z cyklem kosmicznym. I obecnie żyjemy w okresie
przejściowym do kolejnego cyklu. To czy ten upadek się utrwali czy też jego skutki przestaną na
nas oddziaływać zależy od nas samych.

Niektórzy myślą, że Jezus powtórnie przyjdzie, dokona sądu i zaprowadzi porządek na Ziemi. Inni
wierzą, że przybędą kosmici (Elohim) z wyższych wymiarów i oni to uczynią. Inni widzą to w
sposób naukowy czy kosmologiczny. We wszystkim tym są jakieś ziarna prawdy.

W rzeczywistości Jezus przyjdzie, a przed nim sąd. To będzie iście kosmiczna, można nawet
powiedzieć kwantowa, metamorfoza. Najpierw ciemność dojdzie do apogeum i ukaże się w sercach
wielu. Każdy dokona sądu sam nad sobą. Żyjemy w Erze Kali (Nieprawości) i tylko ten kto ma Imię
Boga wyryte w sercu i na ustach może bezpiecznie przejść przez ciemność. Kto przejdzie przez
ciemność będzie mógł doświadczyć Chwały Chrystusa w sobie. To będzie odmiana – przemiana, na
poziomie duszy, umysłu i ciała. Człowiek odmieniony powstanie z obecnego człowieka ziemskiego.
Skutki grzechu pierworodnego znikną na zawsze.

Niektórzy uznają teorie kwantowej przemiany, mówiące o tym, że nie tylko człowiek ulegnie
przemianie ale i cała Ziemia. Podobnie mówią ezoterycy otrzymujący przekazy z innych wymiarów
rzeczywistości.

W bardzo wielu miejscach można to znaleźć.

A tam mówi o tym prorok Izajasz.

19 Już słońca mieć nie będziesz w dzień jako światła,
    ani jasność księżyca nie zaświeci tobie,
    lecz Pan będzie ci wieczną światłością
    i Bóg twój - twoją ozdobą.
20 Twe słońce nie zajdzie już więcej
    i księżyc twój się nie zaćmi,
    bo Pan będzie ci światłością wieczną
    i skończą się dni twej żałoby.
21 Cały twój lud będzie ludem sprawiedliwych,
    którzy posiądą kraj na zawsze,
    nowa odrośl z mojego szczepu,
    dzieło rąk moich, abym się wsławił.
22 Z bardzo małego stanie się tysiącem,
    z najnieznaczniejszego - narodem potężnym.
    Ja, Pan, zdziałam to szybko
    w swoim czasie». (Iz.60).

5. Istnienie w bólu i wzajemnym niezrozumieniu

Skutkiem  grzechu  pierworodnego  jest  ból  i  wzajemne  niezrozumienie.  Wzajemne  niezrozumienie
symbolizuje  wieża  Babel.  Odkąd  Bóg  otworzył  mi  Pola  Wiedzy  szersze  niż  zwykłemu  człowiekowi
widzę jak wielu mówi zbliżonym głosem, a jeden drugiego pojąć nie może i o kłamstwo posądza.
Dziwny  to  stan  –  wiedzieć  więcej  –  i  jednocześnie  widzieć  jak  inni  się  pysznią,  że  coś  wiedzą,  a
wiedzą tak mało. Ja nie pysznię się tym, że coś wiem. Ja się tym tylko dzielę. Nie zrazi mnie to, że
inni mnie nie zrozumieją i że będą mówić o mnie źle i kłamliwie.

Mówiąc co wiem – uświadamiam. Nie zadaję tym bólu. Lecz wołam. Wici ! Obudźcie się ! Skierujcie
swe pragnienia ku Bogu !

Kto wie ten w porę uniknie zagrożeniu. A jakie to będzie zagrożenie każdy zobaczy.

Ból  ma  swe  znaczenie  terapeutyczne.  To  trochę  tak  jak  z  upominaniem  dziecka.  Jeśli  żadne
upomnienia  nie  skutkują  dostaje  się  w  skórę.  I  prawdę  powiedziawszy  lepiej  jeśli  Ojciec  to  zrobi
nim  wychowanie  dziecka  wymknie  się  mu  spod  kontroli.  Niestety  jesteśmy  bardzo  krnąbrnymi
dziećmi  i  odbieramy  zapłatę  za  swe  czyny.  Ból  jest  skutkiem  naszych  czynów,  w  tym  czy  w
poprzednich żywotach. Sami to sprawiliśmy, a natura nam odpłaca.

Bólu nie da się uniknąć. Ból fizyczny czy emocjonalny przeradza się na pewnym, już mistycznym,
etapie w ból duszy. Serce i dusza czasami krwawi czując swą rozłąkę z Bogiem. Myślę, że właśnie
powrotowi do jedności stworzenia z Bogiem będzie ten ból towarzyszył na różnych poziomach.
Mam wrażenie, że im bliżej Boga tym ten ból się wzmaga. Jednak czując bliskość Boga dosyć łatwo
akceptuje się ten ból i uznaje za element niezbędny w osiągnięciu jedności z Nim.

Czy nasze aktualne czyny mogą ten ból ostateczny ludzkości i Ziemi wzmóc czy go uśmierzyć ? Bez
wątpienia mamy na to wpływ. Każdy sam może dostrzec jak może zmniejszyć ten ból. Sposobów
jest wiele. Pewnie ból duszy będzie najtrudniej uśmierzyć bo to się wiąże z rodzenie się ogromnej
tęsknoty za Bogiem i odczuwaniem silnej rozłąki z Nim.

Niektórzy uważają, że bóle fizyczne ludzi i Ziemi oraz bóle emocjonalne i inne są jedynie efektem
zaczynającego się procesu metamorfozy - odmiany. I to jest ponoć naturalne. Być może jest to
prawda. Pożyjemy zobaczymy.

Na pewno na cierpienia innych nie możemy pozostać obojętni. Może w tym się właśnie spełnimy
jak poradzimy sobie z uśmierzaniem cierpienia świata.

6. Gdzie jest niebo i Bóg ?

Niebo i Bóg są wszędzie. ‘Królestwo Boże jest w nas’. I my ‘jesteśmy światłością świata’. Kto ma
czyste serce bez trudu dojrzy Boga wszędzie. Pisałem już o trzech etapach oświecenia. Pierwszy
etap to życie w ciele i dostrzegania świata takim jaki jest. Drugi etap to poznanie (objawienie)
wyższej Prawdy. Trzeci etap to znów dostrzeganie życia takim jakie jest lecz z tą różnicą, że teraz
już się wie.

Naprawdę Bóg jest mieszkańcem w każdym – Bóg Jest Miłością. Gdy to poznasz nie będziesz mógł
wyjść z zachwytu nad ogromem i cudownością tej Prawdy.

Dla ułatwienia interpretacji uczyniłem kiedyś podział Boga na 7 poziomów. Z naszego 3-ciego
poziomu Bóg jest widoczny w swej Pełni tylko z objawienia. Na 4-tym poziomie, na który niedługo
wstąpimy będzie to już widoczne w większym wymiarze. Być może wielu już szybko wzniesie się aż
na 7 poziom i zjednoczy z Bogiem na wieczność kończąc swoją pielgrzymkę. Nawet jest życzenie;
‘żebyś znalazł się w siódmym niebie’. Każdemu tego życzę. Jak wskazuje na to wiele Pism życie na
4-tym poziomie jest jednoznaczne z zakończeniem odradzania się w ciele. Zobaczymy.

Analizując Pismo Święte, inne święte teksty, objawienia, pisma i rozprawy naukowe, a nawet
dociekania i przekazy odbiegające od religijnych utwierdziłem się w pewności, że wzniesiemy się
niedługo na wyższy poziom istnienia gdy Bóg nie będzie zakryty jak to było od czasu gdy grzech

pierworodny  zakrył  nam  naszego  Stwórcę.  Znając  prawdy  ostateczne  z  objawienia  odczytuję
prawdę,  że  nasza  cywilizacja  ma  jakąś  rolę  do  spełnienia  we  wszechświecie,  w  którym  nas
umieszczono.  Ta prawda bez wątpienia objawi się w pełni w swoim czasie. My musimy się do tego
tylko przygotować.

7. Stan Chrystusowy a stan Lucyferyczny

Istniejemy  obecnie  w  stanie  jakby  mieszanym.  Bo  cielesność  taka  jaką  obecnie  posiadamy  i
odwrócenie  się  od  Boga  powodują,  że  Bóg  jest  przed  nami  zakryty.  I  im  dalej  się  od  Boga
oddalamy tym głębiej wchodzimy w stan zapomnienia o Bogu dochodząc w konsekwencji do Jego
negacji. Stąd już bliska droga do nie liczenia się z ludźmi i całym stworzeniem. Wielu przez znaną
nam historię ludzkości w pełni udowadniało swoim życiem, że człowiek może prześcignąć diabła w
swoich czynach. To nie znaczy, że poprzez skruchę i zwrócenie się do Boga nie byli w stanie zmyć
swych  występków.  Faktem  jest,  że  dziś  też  nie  brakuje  lucyferyczności  istot  ludzkich.  Jak  mówił
Jezus ‘macie diabła za ojca i spełniacie uczynki swego ojca’. Niestety wielu dziś takich jest i wielu
do nich pretenduje.  Zapewne prawie każdy  człowiek  na ziemi jest dotknięty tym piętnem. To nie
jest oskarżenie to fakt. Dlatego tak bardzo kładę nacisk na walkę z samym sobą. Póki czas trzeba
wypędzić z siebie diabła.

Stan  Chrystusowy  będzie  naturalny  dla  człowieka  odmienionego.  Do  tego  stanu  dążymy.  I  wielu
było i jest dziś wielu takich świętych, którzy są już w tym stanie lub niedługo będą. To Ci, którzy na
wiele sposobów poświęcają siebie w służbie ludzkości, a jednocześnie Bóg już zamknął przed nimi
bramy piekieł. To zwycięscy piekła i szatana. To Ci, którzy pokonali największego wroga – siebie.
To  Ci,  którzy  całą  ufność  i  tęsknotę  składają  w  Bogu.  To  Ci,  którzy  mają  przywiązanie  do  spraw
światowych tylko takie jakie jest niezbędne do ich pracy i działania. Bez znaczenia jest jaka jest ich
religia. Bóg na to nie patrzy. Bóg patrzy na kochające serce. To ludzie wolni na każdym poziomie.
Nie różnią się niczym od pozostałych poza tym, że Prawda jest w nich już utrwalona. Tym nawet
nie  jest  potrzebne  wejście  na  wyższy  poziom  istnienia.  Im  Bóg  już  otwiera  siódme  niebo  –  niech
tylko wytrwają w tym co osiągnęli. Zaprawdę wielu świętych powstało dziś z prochów ziemi.

Pragnienie świętości objawia się coraz silniej w wielu. I będzie narastać wbrew temu co przyniesie
życie. A kiedyś zaowocuje tym, że ‘sprawiedliwi na własność posiądą Ziemię’.

Wielu boi się równać z Chrystusem. Czym jest ich strach, że boją się równać z Tym, który jest ich
bratem. Jeśli pozbędą się strachu i pychy to mogą odkryć prawdę o sobie. Jeśli ktoś pyszny równa
się z Chrystusem to efektem jest błąd. A kto się pychy pozbył temu Chrystus się objawia gdy uzna
duszę za dojrzałą, a jej pragnienie za prawdziwe.

Dojść  do  stanu  Chrystusowego  to  zwalczyć  wiele  demonów  w  sobie,  wiele  zła  i  słabości,  wiele
żalów  do  Boga  i  świata.  To  nieustanne  zmaganie  i  ból.  To  płynięcie  pod  prąd  życia  i  unikanie
łatwizny.  To  sprawiedliwość  idąca  przed  człowiekiem.  To  miłość  i  miłosierdzie  w  myśli,  słowie  i
czynie. To zmaganie się z tak śmiertelnym wrogiem,  że w pewnym momencie  człowiek zauważa,
że życia może zabraknąć na pokonanie siebie.

Biedni Ci wszyscy, którzy tego sobie nie uświadamiają i żyją roztrząsaniem cudzych błędów i
grzechów.

8. Rozpoznać Prawdę o stworzeniu

Prawda jest wciąż przed naszymi oczami lecz my jej nie dostrzegamy. Prawda jest w nas i wkoło
nas. Bez znaczenia jest czy będziesz wierzył w taką doktrynę religijną czy w inną. Najkorzystniej

jest dla człowieka urodzić się w rodzinie religijnej, zrozumieć swoją religię i religię innych. To ideał.
Lecz jakże rzadki. Lecz zrozumieć siebie i innych to jak rozpoznać Prawdę. U mnie całe poznanie
poskutkowało tym, że nikomu nie odbieram prawa do jego wiary i jednocześnie śmiało świadczę o
swej wierze. Mam w tym tylko jedno kryterium – ciągnąć całe stworzenie ku jedności z Bogiem, bo
to jest moją wewnętrzną naturą. Robię to na swój sposób i zgodnie z moją silną wiarą, która
przekracza nawet śmierć.

Bez wątpienia wiedza świecka też przyczynia się do lepszego poznania Boga na naszym poziomie
istnienia.  I  nie  należy  tej  wiedzy  kwestionować  jako  zbędnej.  Cała  wiedza  ludzkości  jest  efektem
ciężkiej  pracy  wielu  pokoleń.  Esencję  tej  wiedzy  można  wydobyć  w  zależności  od  nastawienia.
Materialista  widzi  w  tej  wiedzy  potwierdzenie  swych  teorii.  Teolog  czy  filozof  swoich.  A  człowiek
wielbiący Boga całym sercem swoich. Te teorie są skażone błędami zależnymi od punktu patrzenia.
Umiejętność  patrzenia  z  kilku  punktów  daje  szerszą  perspektywę.  Tej  umiejętności  człowiek  się
uczy.  Ta  umiejętność  jest  komuś  dana  lub  nie.  I  jest  to  zależne  od  roli  jaką  ktoś  ma  spełnić  w
historii  zbawienia.  Im  bardziej  specyficzne  i  odpowiedzialne  zadanie  ilość  punktów  patrzenia
powiększa  się.  Można  by  rzec,  że  Bóg  widzi  rzeczywistość  Swego  dzieła  –  Stworzenia  -  z
nieskończonej  ilości  punktów.  Jest  to  tak  nieskończona  ilość  punktów,  że  Bóg  pozostaje  już  tylko
Wiecznym Świadkiem Swej Wszechwiedzy.

Na spokojnie pomyśl jaką cząstkę wiedzy o stworzeniu otrzymałeś od Boga i czy to wystarczy Ci by
dotrzeć do Swego Stwórcy. Nie musisz przecież wiedzieć wszystkiego by to osiągnąć.

9. Trzymanie się swej Prawdy

Przytoczę tu krótkie opowiadanie.

Do  mistrza  przybyło  dwu  zwaśnionych  ludzi  na  skargę.  Najpierw  wszedł  pierwszy  i  przedstawił
sprawę.  Mistrz  przyznał  mu  rację.  Później  wszedł  drugi  i  przedstawił  sprawę.  Mistrz  przyznał  mu
też  rację.  Widząc  to  uczniowie  zwątpili  w  mistrza  i  wielu  go  opuściło.  Zostało  tylko  kilku  bo  nie
mieli dokąd iść. Zapytali go dlaczego przyznał rację każdemu. Mistrz odrzekł, że każdy z tych ludzi
miał swoją własna rację, a w rzeczywistości Prawda była gdzieś pośrodku. Wtedy uczniowie pojęli
wielką mądrość swego nauczyciela.

Dziś  uczniowie  są  tymi,  którzy  wątpią  i  nie  tylko  nie  potrafią  często  obronić  swojej  racji  ale  i  nie
rozumieją  racji  innych.  Idą  od  mistrz  do  mistrza  i  nigdzie  długo  miejsca  nie  zagrzeją.  Zwątpienie
jest  jedynym  co  posiadają.  Kto  zrozumiał  jednak  swego  mistrza,  rozumie  i  innych  mistrzów,  a  w
końcu sam staje się mistrzem.

Jezus ma rację, że nikogo nie należy nazywać mistrzem poza Bogiem. A Bóg w każdej religii
przemawia stosownie do poziomu słuchacza. Bóg bowiem decyduje kto i w jakiej religii się narodzi
i jak daleko zajdzie w poznaniu Prawd Bożych. Tego Mistrza każdy nosi w sobie.

Dlatego też poznanie swej religii jest pierwszym stopniem poznania. Bardzo niewielu wznieść się
może ponad ten stopień. Dlatego ważne jest aby trwać przy swej prawdzie, aż się wszystko
dokona. Być może wielu ludziom w naszym czasie przyjdzie złożyć świadectwo jak trwają przy swej
prawdzie i jaki mają stosunek do prawdy jaką reprezentują inni.

Prawda opiera się na miłości i miłosierdziu. I to uświadamia każda dojrzała religia. Jeśli więc twa
religia jest wystarczająco dojrzała by ci to uświadomić żyj nią.

Może spadnie na ciebie poznanie jakie mnie spotkało. Wtedy strumień prawdy popłynie do ciebie w
takim tempie, że nie zdążysz zadawać pytań bo odpowiedzi będą pędzić jak ogromna fala. I nagle
ujrzysz jak ten wspomniany mistrz, że każdy reprezentuje swoją rację, a Prawda jest gdzieś
pośrodku.

Trzeba się przyznać przed sobą, że nawet będąc światłością będę miał pytania. Pytania istnieją
dopóki uczestniczy się w stworzeniu. Gdy jednoczę się z Bogiem pytań nie ma.

Ja dzielę się tym niewiele co z łaski Jezusa otrzymałem. Nie zważam na to jak mnie potraktują liczę
jedynie, że me wołanie będzie zrozumiałe w niezbędnym zakresie. I, że pozwoli to na wzajemne
zrozumienie. Nikomu nie będę zaprzeczał jedynie przedstawię swoją rację.

Po cóż tracić czas na zaprzeczanie innym jeśli człowiek sam wie tak mało. Lepiej trzymać się
prawdy którą człowiek osiągnął bez zaprzeczania innym. W tym wyraża się mistrzostwo i gotowość
na przyjście Pana.

10. Nauka i stawanie się mistrzem światła

Uczestnictwo w stworzeniu wiąże się z nieustanną nauką. Jest to nauka nie tylko kształtująca
intelekt, ale i intuicję i ducha. Nawet kamienie się uczą. Nawet Aniołowie w niebie się uczą. Nauka
jest powiązana z wolną wolą. Dlatego gdzie kto zajdzie w tej nauce jest dokładnie oddaniem tego
jak jego wolna wola pracowała nad poznaniem prawd Bożych.

Nauka ma to do siebie, że daje możliwość wyciągania wniosków. I to jaką kto posiada umiejętność
w  wyciąganiu  właściwych  wniosków  decyduje  o  jego  wyborach.  Wyciąganie  błędnych  wniosków
może być tragiczne. Wyciąganie właściwych wniosków może doprowadzić na sam szczyt. Sprytny
polityk  wcale  nie  musi  iść  do  władzy  po  trupach  może  wspiąć  się  na  najwyższe  szczyty  bez
czynienia  krzywdy  komukolwiek.  Umożliwia  mu  to  nauka,  właściwe  wnioski  płynące  z  tej  nauki  i
prawe  postępowanie.  Podobnie  jest  z  wynalazkami  i  ich  używaniem  dla  dobra  innych.  Podobnie
jest ze wszystkim w tym życiu.

Podobnie jest na drodze rozwoju duchowego. Na szczyty wspinają się Ci, którzy wyciągają
właściwe wnioski i wzrastają w mądrości i prawości. W duchowym rozwoju na szczyt wspinają się
głównie Ci, którzy mają serca pełne miłości, współczucia i miłosierdzia. Długo się uczyli i wyciągali
właściwe wnioski by to osiągnąć. Jeśli więc widzisz oddanie dla Boga lub mądrość tych istot
wyciągnij wnioski dla siebie. Czy będą to wnioski właściwe zależy od tego jaki jesteś i jak bardzo
dążysz do poznania istoty rzeczy.

W dzisiejszym czasie, aż roi się od wielkich nauczycieli, którzy słowem i czynem świadczą o swej
mądrości. Czy są mistrzami światła ? Jeśli praktykują to co głoszą to tak. Jeśli nie praktykują tego
co głoszą to mogę jedynie za Jezusem powiedzieć: ‘słuchajcie ich lecz ich nie naśladujcie’.

Tu istnieje pułapka - stawiania wymagań wielkim mistrzom. Aby uczynili coś wielkiego. Aby zdjęli z
nas ciężary itp. To absurd. Tak większość zwątpiła w Jezusa bo nie spełnił ich wymagań. Tak
obecnie wielu uważa, że jak wybiorą tego czy owego na prezydenta, burmistrza czy wójta to on
rozwiąże wszystkie ich problemy. Na pewno się zawiodą jak zawiedli się na Jezusie.

Jeśli ja nawołuję aby każdy pokonał siebie to czy zamierzam za kogoś to uczynić. Nic podobnego.
Każdy niech walczy sam. Pomogę tylko na ludzki sposób. Dobrym słowem czy przykładem. Co
głoszę to praktykuję na bardzo znikomą skalę – na jaką mi życie pozwala. Nie muszę trąbić przed
sobą, że coś czynię. Nawet uważam za zbędne bycie nauczycielem dla kogokolwiek po tym jak
przez tę Ziemię przeszło tylu wielkich nauczycieli. Przykładów do naśladowania jest dosyć.

Nie spełnię też niczyich wymagań bo nie staram się przypodobać ludziom lecz służę Bogu i
prawdzie ucząc sprawiedliwości. Nie spełnię przede wszystkim niczyich wymagań bo to co głoszę
sprzeciwia się sposobowi myślenia bardzo wielu.

Sam  siebie  nie  będę  oceniał  zwłaszcza,  że  wciąż  jestem  w  drodze,  a  nie  ocenia  się  dnia  przed
zachodem  słońca.  Wiem,  że  ze  światłości  wyszedłem  i  do  jedności  z  Bogiem  dążę.  Jeśli  w  tym
szczególnym  czasie  Bóg  pozwolił  mi  się  narodzić  wśród  śmiertelnych  ludzi  wykonam  swe  zadanie
na swą miarę by światłość zatryumfowała nad ciemnością.

11. Ewolucja a inwolucja

W rozwoju stworzenia można wyróżnić dwa zasadnicze etapy. Pierwszy etap tuż po stworzeniu
wszechświata to ewolucja. Wspinanie się na szczeble coraz wyższego rozwoju w materii aż do
osiągnięcia świadomości ludzkiej i stanie się koroną stworzenia.

Od tego etapu zaczyna się inwolucja. Przechodzenie ze stanu materii jaką dziś obserwujemy do
stanu materii bardziej subtelnej, a przede wszystkim do stanu istnienia duchowego. Jako duszy
indywidualnej i jako światłości, aż ostatecznie jako Boga.

Ewolucja jest trwaniem w materii poprzez kolejne wcielenia duszy coraz bardziej świadomej.
Inwolucja jest stawaniem się czystą świadomością i szczęściem wiecznym.

Na ciężkim etapie ewolucji dusza indywidualna często odpoczywa w raju. Na etapie inwolucji dusza
stając się wszechobecna jest wciąż aktywna i służy niższym bytom. Człowiek na etapie inwolucji
staje się uczestnikiem cielesnym światłości lub jest światłością, która jest nieustannie zajęta służbą
stworzeniu i wielbieniem Boga.

Ewolucja to trwanie w czasie. Inwolucja to trwanie poza czasem.

Dlatego dziś jesteśmy u kresu czasu. Koniec Czasów jest początkiem inwolucji. To jaka część z nas
tego doświadczy zależy od nas samych.

Rozwój  duszy  podlega  pewnym  prawidłom.  Te  prawidła  zawierają  się  w  tym,  że  dusza  w  swym
rozwoju  przechodzi  etap  służenia  stworzeniu  lub  służenia  sobie.  Służenie  stworzeniu  jest
odkrywaniem  Boga,  a  służenie  tylko  sobie  jest  zakrywaniem  Boga.  To  nie  ulega  specjalnemu
udowadnianiu wystarczy czytać ze zrozumieniem Pisma Święte.

Dlatego bycie światłością czy ciemnością jest tak samo realne jak to, że są duchy dobre i złe, że są
ludzie dobrzy i źli. I jak jest oczywiste, że najlepszy człowiek może stać się złym i najgorszy drań
może stać się świętym.

Dlatego cykle mogą na przemian się powtarzać jak okresy wejścia i ustąpienia lądolodu.

Tym co steruje tymi cyklami jest nie tylko liniowy rozwój materii i ducha ale również dwie siły
światłość i ciemność reprezentowane w naszej religii przez Archanioła Michała i Lucyfera. Archanioł
Michał odsłania Boga i uwalnia z cielesności. Lucyfer zakrywa Boga i więzi w cielesności. Obaj jak
widzimy mają jakąś rolę do spełnienia. Dobro i zło się przenikają nawzajem i kształtują jak
małżonkowie.

Ostatecznie jednak każdy wszechświat kiedyś się kończy i wtedy zapewne inwolucja staje się
pełna, światłość zwycięża i całe stworzenie jednoczy się z Bogiem.

I co dalej – znów od nowa – i tak bez końca. Nigdy nie kończąca się opowieść.

12. Powrót do jedności z Bogiem

W zasadzie oglądanie Chwały Bożej jest już powrotem do Boga. I tego pewnie doświadczymy
niedługo. Stan edeniczny powróci na Ziemię i to na znacznie wyższym poziomie.

Jednak dopiero osiągnięcie pełnej jedności z Bogiem jest całkowitym spełnieniem się duszy.
Rozpłynięcie się w Bogu jest tym co jest kresem uczestnictwa w stworzeniu. Tego jestem pewien
nie tylko poprzez wiarę lecz poprzez osobiste mistyczne doświadczenie.

Zjednoczenie się z Bogiem jest możliwe dla człowieka zawsze na etapie opuszczania cielesności. Na
etapie bezcielesności zjednoczenie się z Bogiem wiąże się z jakimś kosmicznym cyklem. Jakim ?
Nie wiem do końca. Lecz niedługo pewnie to poznamy.

Napisałem o pewnym fenomenie, że człowiek – duch – dusza jednocząc się z Bogiem zachowuje
swoją indywidualność. I tylko z tego względu ciągłe powoływanie nieskończonej ilości stworzeń do
istnienia ma swój sens.

Nieustanna walka światłości i ciemności jest tu motorem szybkiej ekspansji istnień w rozwoju duszy
i ducha.

Na etapie poznania, które osiągnąłem jedynie w pełni satysfakcjonujące dla mnie byłoby
zjednoczenie się z Bogiem na wieczność.

Gdy dopełni się ma służba tak się zapewne stanie. Wierzę w to i życzę by każdy w to wierzył.

13. Nowe niebiosa i nowa Ziemia

Nowa  Ziemia  ma  być  zupełnie  odmienna  od  obecnej  o  czym  świadczą  proroctwa  i  nie  tylko
proroctwa. Nie będziemy potrzebować wielu rzeczy, które dziś są nam niezbędne. Nawet słońca nie
będziemy  potrzebować  o  czym  świadczą  urywki  z  księgi  Izajasza.  Nasza  myśl  będzie  stwarzać  i
unicestwiać. Człowiek stanie się potężną  istotą.  Dlatego do tej przemiany trzeba się przygotować
bo zły człowiek tej przemiany nie osiągnie.

Nie będę wiele na ten temat mówił bo to nie jest moja działka. I tak naprawdę pewnie niewielu
jest w stanie zinterpretować to co jest poza naszym aktualnym pojmowaniem.

Interesujące  jest  to,  że  są  tacy  którzy  głoszą,  że  Nowa  Ziemia  będzie  egzystować  niezależnie  od
starej  Ziemi,  która  będzie  zniszczona  przez  kataklizmy,  a  zamieszkiwać  ją  będą  Ci,  którzy  nie
dostali  się  do  Nowej  Ziemi,  która  całkowicie  zmieni  swą  kwantową  strukturę  stając  się  czymś  w
rodzaju planety gazowej zbliżonej do Jowisza, a nawet Słońca. Jest to  ciekawa  teoria kosmicznej
metamorfozy.

Nowe niebiosa to zapewne zjednoczenie się z Bogiem na wieczność po śmierci ciała człowieka
odmienionego. O tym zapewnia Jezus w Apokalipsie św. Jana. Dla tego kto wierzy w reinkarnację
stwierdzenie, że ‘Tych nie dotyczy już śmierć druga’ jest bardzo wymowne.

A co na to prorok Izajasz.

6 Podnieście oczy ku niebu
    i na dół popatrzcie ku ziemi!
    Zaiste, niebo jak dym się rozwieje
    i ziemia zwiotczeje jak szata,

    a jej mieszkańcy wyginą jak komary.
    Lecz moje zbawienie będzie wieczne,
    a sprawiedliwość moja zmierzchu nie zazna. (Iz.51)

19 Od Zachodu ujrzą imię Pana
    i od Wschodu słońca - chwałę Jego,
    bo przyjdzie On jak gwałtowny potok,
    pędzony tchnieniem Pańskim. (Iz.59)

19 Już słońca mieć nie będziesz w dzień jako światła,
    ani jasność księżyca nie zaświeci tobie,
    lecz Pan będzie ci wieczną światłością
    i Bóg twój - twoją ozdobą (Iz.60)

17 Albowiem oto Ja stwarzam
    nowe niebiosa i nową ziemię;
    nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów
    ani na myśl one nie przyjdą.
18 Przeciwnie, będzie radość i wesele na zawsze
    z tego, co Ja stworzę;
    bo oto Ja uczynię z Jerozolimy wesele
    i z jej ludu - radość.
19 Rozweselę się z Jerozolimy
    i rozraduję się z jej ludu.
    Już się nie usłyszy w niej
    odgłosów płaczu ni krzyku narzekania.
20 Nie będzie już w niej niemowlęcia,
    mającego żyć tylko kilka dni,
    ani starca, który by nie dopełnił swych lat;
    bo najmłodszy umrze jako stuletni,
    a nie osiągnąć stu lat będzie znakiem klątwy.
21 Zbudują domy i mieszkać w nich będą,
    zasadzą winnice i będą jedli z nich owoce.
22 Nie będą budować, żeby kto inny zamieszkał,
    nie będą sadzić, żeby kto inny się karmił.
    Bo na wzór długowieczności drzewa
    będzie długowieczność mego ludu;
    i moi wybrani długo używać będą
    tego, co uczynią ich ręce.
23 Nie będą się trudzić na próżno
    ani płodzić dzieci na zgubę,
    bo plemieniem błogosławionych przez Pana
    są oni sami, i potomkowie ich wraz z nimi.
24 I będzie tak, iż zanim zawołają,
    Ja im odpowiem;
    oni jeszcze mówić będą,
    a Ja już wysłucham.
25 Wilk i baranek paść się będą razem;
    lew też będzie jadał słomę jak wół;
    a wąż będzie miał proch ziemi jako pokarm.
    Zła czynić nie będą ani zgubnie działać
    na całej świętej mej górze» - mówi Pan (Iz.65)

14. Zbawienie udziałem sprawiedliwych

Jak wielu proroków nawoływało aby trwać w sprawiedliwości. Każdy taką sprawiedliwość osiągnął
na jaką pracował. Czasu jest niewiele lecz każdy może zmienić w sobie jeszcze bardzo wiele.
Myślę, że Pan Bóg podda każdego wielu próbom aby go sprawdzić czy już jest gotów na przyjęcie
zbawienia oraz przyjęcie przemiany. Tak prawdę powiedziawszy od urodzenia jesteśmy nieustannie
poddawani testowi na naszą sprawiedliwość.

Nie ma się co potępiać lecz nad sobą pracować. Lucyferowi i ciemności tylko na tym zależy byśmy
uznali się za niegodnych i potępionych. Zło zawsze chce człowieka zdegradować w jego własnych
oczach i wydrzeć z niego świętość i jakąkolwiek nadzieję. Dobro i światło zawsze nas
dowartościowuje i usprawiedliwia.

Aby stawać się coraz sprawiedliwszym warto wykonywać proste ćwiczenie. Kultywować w myśli,
słowie i czynie miłosierdzie względem przyjaciół i wrogów. Samo myślenie z miłosierdziem o tych
którzy nam źle czynią odmienia człowieka.

Gdy dusza i człowiek staje przed Jezusem to nie pada pytanie ‘ile nagrzeszyłeś ?’ tylko ‘czy ty Mnie
kochasz ?’. Dziś Bóg stoi u drzwi naszych serc, kołacze i Sam się dopomina i pyta: ‘czy ty Mnie
kochasz ?”. Jeśli tak przetrwasz wszystko i znajdziesz się w gronie sprawiedliwych bo Ja będę
Twoją ostoją i tarczą i celem.

3 Mądrzy będą świecić
    jak blask sklepienia,
    a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości,
    jak gwiazdy przez wieki i na zawsze (Dn.12)

15. Dalsza wędrówka niesprawiedliwych

Czy wszyscy zaufają Bogu ? Modlę się o to by tak było. Bo Bóg jest bogaty w Miłosierdzie i grzechy
tego świata nad śnieg wybieleją gdy strumienie miłosierdzia spłynął na Ziemię. Lecz najpierw
trzeba się samemu okazać miłosiernym. Jeśli komuś zabraknie tego miłosierdzia nie wiem czy
znajdzie siłę by wznieść się do grona sprawiedliwych.

Dla niesprawiedliwych dalsza wędrówka będzie w takim ciele w jakim my dziś jesteśmy z tym, że
jest wielce prawdopodobne, że będzie to życie na ruinach starej cywilizacji.

Oby nikt nie musiał zaczynać tej wędrówki od nowa rozpoczynając od ciężkiego życia w jaskini
wśród szalejących sztormów i spalonej ziemi znów z mozołem budując cywilizację i dobrobyt.

Pojmując rolę ciemności i światłości w tej zaciętej walce. Pojmując rolę Lucyfera i Archanioła
Michała okażmy się sprawiedliwymi, prawdziwymi wojownikami Boga, córkami i synami światłości
bogatymi w miłosierdzie.

„Miłosierni miłosierdzia dostąpią”.

Uwaga  !!!  Apokaliptyczne  myślenie  cechuje  Ludzkość  z  bardzo  prostej  przyczyny.  Już  7  razy
Ludzkość  uległa samozagładzie  lub zagładzie  – i my  stare  dusze  to  pamiętamy.  Jak  będzie  teraz ?
pożyjemy, zobaczymy !? Osobiście wolałbym aby cała Ludzkość dostąpiła Chwalebnej Przemiany i
szczęśliwego życia w Nowym Świecie – na Nowej Ziemi.

Bóg Jest Miło

ścią – Wstęp do kontemplacji Boga

Wszyscy głoszą, że Bóg jest Miłością. Jako dowód na to powołam swe osobiste doświadczenie z
roku jubileuszowego opisane w kilka tygodni po tym co mnie spotkało.

„I  w  tej  żarliwej  modlitwie  znalazłem  się  w  sobie  i  poczułem  niepojętą  słodycz  Bożej
Miłości.  Umierałem  z  Miłości  i  to  jakiej  Miłości.  Miłości  Prawdziwej.  Czułem,  że  ta
Miłość  jest  bez  granic  i  Jest  Wszechobejmująca  i  że  jednocześnie  sam  doznałem
jedynie  maleńkiej  części  tej  Miłości.  Cudowny  to  stan.  I  chciałem  krzyczeć  “Dość  już
Panie bo jeszcze troszeczkę i umrę z Miłości”. [Boża Miłość ‘wlewała’ się we mnie tak,
że  czułem  iż  niedługo  stanę  się  nieskończony  jak  Bóg].  Och  gdybym  wtedy  umarł
byłbym  z  Jezusem  zjednoczony  na  wieczność”.  To  była  niepojęta  agonia  –  ekstaza.
Żadne słowa nie mogą tego  oddać.

Poniższy tekst został napisany w pół roku od objawień i jest krzykiem duszy przebudzonej jeszcze
nieporadnie poruszającej się w innym dla niej świecie, który pod swą cielesnością skrywa niepojęte
Prawdy.

1. Wstęp

Bóg  Jest  Miłością.  Świadczę  o  tym  bo  sam  doświadczyłem  Pełni  Bożej  Miłości.  Jak  Jezus  mówi;
„nikt  nie  zna  Ojca  tylko  Syn  i  ten  komu  Syn  zechce  objawić”.  Spodobało  się  Bogu  by  mi  objawić
Swą Chwałę – Miłość i tak uczynił. Lecz najpierw pozwolił mi Bóg przejść przez Piekło. I to z Łaski
Jezusa  poznałem  co  znaczy  prosić  o  ocalenie.  Później  poznałem  co  znaczy  prosić  o  Niebo.
Poznałem więc z Łaski Boga co jest prawdą, a co nią nie jest. Poznałem, że Bóg nie sądzi lecz to
człowiek  sam  sąd  wydaje  zgodnie  z  tym  jak  sam  sądził.  Poznałem  również  Pełnię  Bożej  Miłości  i
omal  nie  umarłem  i  teraz dążę  do  zjednoczenia  ze  swą  prawdziwą  naturą.  Bo naszą  prawdziwą  i
wieczną i pełną naturą jest MIŁOŚĆ – BÓG. Jesteśmy w pełni zanurzeni w Bogu. ‘W Nim żyjemy,
poruszamy się i jesteśmy’. Co widzimy, myślimy i odczuwamy przeminie, a pozostanie jedynie Bóg.
Jesteśmy więc w pełni Jednym Bogiem.

Co Bóg uczynił ze mną wiąże się niepodzielnie z tym co dzieje się w świecie a szczególnie na
subkontynencie Indyjskim. Nie będę tu o tym pisał lecz skoncentruję się jedynie na kwestii
kontemplacji. Krótko można powiedzieć, że kontemplacja ma miejsce wtedy gdy jesteśmy bardzo
blisko Boga. Taki stan możemy osiągnąć, bo Bóg jest w każdym z nas i we wszystkim w Pełni Swej

1. Wstęp

2. Żywa wiara

3. Po co się narodziłem

i po co żyję?

4. Kim jest dla mnie Bóg?

5. Niezbędne warunki aby

wstąpić na drogę

kontemplacji

6. Kontemplacja życiem

7. Kontemplacja przez

medytację i modlitwę

8. Doświadczenie Bożej

obecności

9. Odczuwanie Boga a

objawienie

10. Mroczne chwile

11. Upadek i grzech a

kontemplacja

12. Cel ostateczny

13. Prosić i kołatać

14. Stać się w pełni Miłością

15. Jeden Bóg

Chwały. Ta zdolność jest  więc w nas wpisana od początku czasów, bo Bóg stworzył nas na Swój
obraz i podobieństwo. Teraz jedynym problemem jest jak osiągnąć tę zdolność i jak zbliżyć się do
Boga.  Dróg  jest  tak  wiele  jak  wielu  jest  ludzi,  religii  i  praktyk  duchowych.  Każdy  z  nas  w  swej
psychofizycznej  formie  jest  inny  dlatego  każdy  ma  swą  własną  drogę  i  musi  tę  drogę  odkrywać.
Ważne  jest  by  iść  do  celu  –  ku  zjednoczeniu  z  Bogiem  zawsze  adoptując  to  co  jest  dobre  i  co
generuje dobro, a odrzucając to co złe i generuje zło. Jak uczą pisma święte iść i dziękować Bogu
za wszystko co nas spotyka, w radościach i smutkach, cierpieniach i chorobach w dobrej i złej doli.
Możemy przyjąć generalnie, że wszystko  co nas spotyka mobilizuje nas  do tego  by zbliżyć się do
Boga.  I  tak  trzeba  odczytywać  każde  zdarzenie.  Bóg  nas  mobilizuje  i  zachęca  byśmy  stawali  się
tacy  jak  On.  Jak  mówi  Jezus;  „kto  się  nie  wyrzeka  samego  siebie,  nie  bierze  swego  krzyża  i  nie
idzie za Mną nie jest mnie godzien”. Z tego prosty wniosek; jesteśmy godni i powołani do tego by
stać  się  jak  Sam  Bóg.  I  to  jest  powołanie  każdego  bez  wyjątku.  Wszyscy  są  wybrani  i  wszyscy
powołani,  bo  Bóg  każdego  uczynił  swym  obrazem  i  każdego  umiłował  pełną  i  nieskończoną
Miłością.  Dlatego  Bóg  Miłuje  każdego  jednakowo.  I  tę  Pełnię  Swej  Miłości  mnie  Bóg  objawił.  Jak
więc  mówi  się  w  religiach  wschodu;  jestem  człowiekiem  oświeconym  przez  Boga.  To  ogromna
odpowiedzialność  i  wielkie  zadanie  nieść  słodki  ciężar  oświecenia  i  dzielić  się  nim  z  innymi.  Bóg
zmobilizował mnie w sposób najcudowniejszy i zlecił zadanie by innych skierować ku Niemu. Wiele
mi powierzono i wiele się będzie ode mnie wymagać. Nie czuję ciężaru lecz Bożą przygodę.

Nie ważne kim jestem. Żyję i poruszam się wśród was, a jeśli Bóg pozwoli mi się z Nim zjednoczyć
jeszcze za życia może wtedy przyjdzie czas ujawnienia [już się ujawniłem]. Teraz powiem tyle, że
jestem tym który rozsławia Chwałę Boga na Ziemi i jednocześnie szokuję idąc z uporem i
konsekwencją ku celowi jakim jest Zbawienie – stanie się Jednym z Bogiem. Piszę jednocześnie z
wiarą dziecka i ufnością dziecka, bo trzeba się nam stać jak dzieci.

Każdy  jest  na  Ziemi  z  powołania  do  konkretnego  dzieła  bo  tylko  poprzez  naszą  wspólną  pracę  i
starania  budowane  jest  szczęście  tego  świata  i  zbliżamy  się  coraz  bardziej  ku  kresowi  historii
zbawienia,  która  zakończy  się  Nową  Ziemią  i  Nowym  Niebem  lub  jak  określił  Św.Paweł  „nie
wszyscy pomrzemy, lecz wszyscy będziemy odmienieni. W jednym momencie, w mgnieniu oka, na
dźwięk  ostatniej  trąby  –  zabrzmi  bowiem  trąba  –  umarli  powstaną  nienaruszeni,  a  my  będziemy
odmienieni.  Trzeba,  ażeby  to,  co  zniszczalne,  przyodziało  się  w  niezniszczalność,  a  to,  co
śmiertelne,  przyodziało  się  w  nieśmiertelność”.  Tak  zamknie  się  dla  każdego  poszukiwanie
szczęścia wiecznego, którym Pan Bóg pragnie się z nami podzielić i czeka nieskończenie cierpliwy,
aż  będziemy  gotowi.  Staje  się  więc  teraz  już  jasne,  że  trzeba  pielgrzymować  wytrwale  ku
zjednoczeniu  z  Bogiem  na  każdego  patrząc  z  miłością,  bo  nikt  nie  jest  mniej  kochany  ani  nikt
bardziej lecz wszyscy są kochani pełnią Bożej Miłości.

Na  koniec  wstępu  wyjaśnię  dlaczego  książka  ma  tytuł  Bóg  Jest  Miłością  i  podtytuł  wstęp  do
kontemplacji Boga. Bóg Jest Miłością, bo tak po prostu jest. Miłość Pełna i Pełne Szczęście w swej
istocie niezmienne są prawdziwą naturą Boga; prawdziwą naturą Boga i naszą prawdziwą naturą.
Kontemplacja  jest  wtedy  gdy  potrafimy  doznawać  choćby  namiastki  Tej  miłości  i  się  nią  dzielić  i
ciągle  o  Niej  pamiętać.  A  jest  to  wstęp  do  kontemplacji  z  tego  względu,  że  co  się  czyta  nie  jest
jeszcze  kontemplacją.  Co  się  przeczytało  trzeba  wprowadzić  w  praktykę.  Ja  piszę  o  tym  co
doświadczyłem  i  co  dzięki  Łasce  Boga  udało  mi  się  wprowadzić  w  praktykę.  Zachęcam  więc  by
każdy odkrył swą własną drogę kontemplacji. Zachęcam i proszę.

Jeśli bowiem nie ma miłości, jedności, pokoju i harmonii w człowieku nie będzie ich w rodzinie,
społeczności ani w ojczyźnie. Aby one były musi być obecny Bóg na tronie każdego serca

2. Żywa wiara

Mieć żywą wiarę to żyć Bogiem nieustannie. Żyć Bogiem i robić wszystko by stawać się takim jak
Bóg („Świętymi bądźcie bo Ja Jestem Święty”). To jakby być objętym nieustannie w miłosnym

uścisku Boga. Jesteśmy od zawsze w miłosnym uścisku Boga, bo Bóg jest największym
kochankiem całego stworzenia. Lecz jedni czują ten miłosny uścisk Boga i starają się żyć z miłością
wzajemną ku Temu, który oddał nam Całego Siebie. Inni ledwie sobie to uświadamiają. A jeszcze
inni gardzą tym uściskiem i odtrącają Boga. I tak wszyscy objęci jesteśmy Pełną Miłością Boga, aż
sami zrealizujemy Tę Miłość w sobie i staniemy się we wszystkim do Boga podobni, bo poznamy
Go takim jakim Jest.

Miłość  do  Boga  wyraża  się  w  miłości  do  stworzenia,  bo  nie  kochamy  Boga,  którego  nie  widzimy
jeśli  nie  kochamy  braci  naszych,  których  widzimy.  Jest  Jeden  Bóg  w  każdym  taki  sam.  Święty
Franciszek  kochał  nie  tylko  ludzi  lecz  również  całą  przyrodę  czcił  jak  Boga  z  prostego  względu
ponieważ On wiedział, że Bóg zamieszkuje w Pełni Swej Chwały – w Pełni Miłości w każdym i we
wszystkim  („Bóg  jest  wszystkim  we  wszystkim”).  Jego  patrzenie  było  więc  nacechowane  tylko
dostrzeganiem  Bożej  Obecności  we  wszystkim.  Taka  jest  żywa  wiara.  I  ta  wiara  przenosi  się  na
miłość i szacunek do całego stworzenia. Nawet we wrogu należy dostrzegać Boga wtedy wiara jest
w  pełni  żywa,  bo  jak  mówi  Jezus  „Miłujcie  swych  nieprzyjaciół.  Dobrze  życzcie  tym,  którzy  was
prześladują”.  Wiarę  żywą  mamy  w  sobie  lecz  jest  przywalona  górą  pragnień,  pożądań,  nałogów,
pychy,  złości,  rozgoryczenia  i  narzekania.  Trzeba  się  więc  ‘dokopać’  do  tej  wiary  niszcząc  co  nas
zniewala. Sam człowiek niewiele dokona lub nic, a co najwyżej ugrzęźnie w sprawach tego świata.
Człowiek wszystkiego dokona z Bogiem. Dlatego aby wiara była żywa i coraz żywsza trzeba wziąć
za przewodnika Boga.

Panie mój. Przepełniasz mnie całego. Me serce bije dzięki Tobie. Mój oddech jest Tobą nasycony.
Jesteś mi wszystkim. Prowadź nas Panie po drogach tego życia i trzymaj nas mocno w swym
Miłosnym uścisku.

3. Po co się narodziłem i po co żyję ?

Ilu  ludzi  zadaje  sobie  to  pytanie.  Ilu  chce  odpowiedzi.  Ja  zadawałem  sobie  to  pytanie  chociaż
błądziłem i upadałem. Odpowiedź przyszła w sposób  niepojęty. Jeśli się nie pytasz nie otrzymasz
odpowiedzi. Ja tylko mogę ci podpowiedzieć. Narodziłeś się by zrealizować cel swej pielgrzymki by
stać się Jednym z Bogiem – wszystkim we wszystkim. Narodziłeś się by zrealizować swą świętość -
–swą  boskość.  I  gdy  się  to  stanie  twa  świadomość  zjednoczy  się  z  Pełną  Miłością  -  z  Bogiem.  I
staniesz  się  sam  Bogiem.  Jesteśmy  Jednym  Bogiem  lecz  tego  nie  wiemy.  Musimy  dojść  do  chwili
gdy  Łaska  Boża  pozwoli  nam  to  poznać.  Ja  już  poznałem  dzięki  objawieniu,  że  nie  ma  różnicy
pomiędzy Bogiem i mną. Szczypta cukru Prawdy pozwoliła mi poznać pełną słodycz Bożej Chwały.
Szczypta  wystarczyła,  bo  gdybym  otrzymał  więcej  Bożej  Chwały  umarłbym  ze  szczęścia.  Później
Bóg znów skrył się dla mnie za zasłoną życia. Lecz czuję Go i dostrzegam wszędzie. Osacza mnie
Bóg ze wszystkich stron i cudownie przyzywa. Czuję Go w sobie, bo mnie ożywia i pozwala istnieć.
Woła  do  mnie  z  wszystkich  stron.  Teraz  pielgrzymuję  dalej  z  utęsknieniem  zbliżając  się  do  chwili
gdy  będę  gotów  by  zjednoczyć  się  z  Bogiem.  I  me  pragnienie  obejmuje  również  każdego
człowieka. I chcę jak przechodząca lawina porwać każdego ku Bogu.

Jeśli żyję to nie po to aby tylko tęsknić lecz wypełnić swe życie pełnią Bożej Miłości poprzez pracę i
służbę pełną pokory. Ja nie zawsze mam tę pokorę i nie zawsze w pełni służę, bo ciało słabe i chce
się poddać. Lecz duch jest bardzo ochoczy i nie ustaje. Nie zawsze służę; bo czasami samolubstwo
się  odzywa,  bo  mam  skłonność  do  upadków.  Lecz  to  nic.  Bo  jeśli  upadam  mogę  natychmiast
powstać.  Jeśli  wiem,  że  Bóg  może  przyjść  niespodzianie  jak  złodziej  w  nocy  ze  śmiercią  i
zbawieniem  powstaję  natychmiast  i  pozwalam  by  żal  wypełnił  mnie  całego  i  znów  był  tylko  Bóg.
Jestem  doświadczany  w  sposób  doskonały  i  po  to  żyję  by  każde  doświadczenie;  przyjemne  i
nieprzyjemne, dobre i złe skierowało mnie ku Bogu. Jeśli pozwalam sobie na upadki i nie chcę się
natychmiast podnosić będzie coraz gorzej, bo w konsekwencji mogę całkowicie odtrącić Boga. Jeśli
bronię się przed upadkami będzie coraz lepiej i Bóg będzie mi coraz bliższy. Kiedy upadam wiem,
bo sumienie mi to wytyka. Zabić swe sumienie to jak zabić Boga w sobie, bo ono od Boga bierze.

Do tego nie wolno nigdy dopuścić. Nigdy. Bo jeśli do tego się dopuszcza człowiek zapomni po co
się  narodził  i  uzna  tę  materialną  rzeczywistość  za  jedyną  rzeczywistość.  A  ta  materia  to  jedynie
nasz  środek  transportu  ku  wiekuistemu  szczęściu  duchowemu  („kto  w  ciele  pokłada  nadzieję  w
ciele zbierze swój plon; kto w Bogu pokłada nadzieję z Bogu zbierze swój plon”). Dlatego żyjąc w
ciele pamiętam, że w swej istocie nie jestem tym ciałem, bo ono chociaż jest może młode, piękne i
sprawne z czasem zniedołężnieje, umrze i rozsypie się w proch. Ta podróż w ciele nie zawsze jest
przyjemna.  Gdyby  była  tylko  przyjemna  to  zupełnie  zapomniałbym,  że  to  się  kiedyś  skończy.
Zadziwiające  jest,  że  naprawdę  niewielu  nieustannie  pamięta  o  śmierci.  Większość  myśli,  że  nie
należy myśleć o śmierci bo to takie przykre. To nie jest przykre, bo jeśli prawdziwie kocham Boga
to wiem, że w chwili śmierci zjednoczę się z Bogiem. Więc o tej szczęśliwej chwili mogę pamiętać
niejako  automatycznie  tak  jak  pamiętam  o  Bogu.  Jeśli  o  Bogu  nie  pamiętam  i  Go  nie  kocham  to
śmierć  w  rzeczy  samej  zdaje  się  czymś  przerażającym.  Dlatego  jak  mnie  uczył  pewien  mądry
oświecony człowiek; ‘rób wszystko z takim oddaniem Bogu jakby śmierć miała przyjść za moment’.

Po  co  się  więc  narodziłem  ?  Może  by  się  wszystkim  martwić;  i  życiem  i  śmiercią.  Ja  wolę  się  nie
martwić lecz pamiętać o Bogu. Kłopotów i tak nie brakuje i nie braknie. Mogę żyć z założeniem, że
zawsze  może  być  gorzej  i  się  nie  martwić  lecz  po  prostu  podejmować  każde  wyzwanie.
Podejmować je z Bogiem. To jest nauka. Uczymy się cierpliwości i pokory. Gdy jestem cierpliwy i
pokorny gniew nie ma do mnie dostępu, nic i nikt nie może mnie rozdrażnić. Przecież Pana Boga
nie drażni, że jestem czasami krnąbrnym i niewiernym dzieckiem. Bóg jest nieskończenie cierpliwy.
Jeśli Bóg taki jest, dlaczego nie miałbym być takim ja. Niebiańska cierpliwość, pokora i spokój są
udziałem Boga i świętych dlatego mogą być również moim udziałem; tu i teraz i już. Nie mogę być
jednak  zbyt  zarozumiały  lecz  po  prostu  z  pokorą  prosić  Boga  o  dar  cierpliwości  i  spokój.  Jeśli
będzie  cierpliwość  i  pokój  wewnętrzny  już  będę  bardzo  blisko  prawdziwej  kontemplacji.  Po  to  się
więc narodziłem by uzyskać tę pokorę i ten spokój. To kolejna nauka. Na pokorze i wewnętrznym
pokoju  można  bowiem  wiele  zbudować.  Niektórzy  myślą,  że  pokorny  to  taki  ‘ciapa’  niezaradny
życiowo.  To  wielki  błąd  tak  myśleć.  Pokora  przejawia  się  w  zdecydowanym  kroczeniu  drogami
moralności i w dostrzeganiu w każdym Boga. Jeśli wojownik jest pokorny to czy ma się dać zabić
na  polu  walki  ?  Jest  pokorny  bo  honor  prawdziwy  pozwala  mu  widzieć  w  każdym  wrogu
przeciwnika  godnego  czci.  I  nie  będzie  stosował  nieuczciwej  taktyki  lecz  walczył  z  honorem,  bo
walczy z  obrazem Boga  jedynego. Taka jest pokora  prawdziwa. Dostrzegam Boga w przyjacielu  i
wrogu  wtedy  prawdziwie  mogę  być  pokorny,  bo  nie  dopuszczam  do  siebie  nieuczciwości  i
nierównego  traktowania.  Wszyscy  są  dla  mnie  równi  i  nikim  nie  gardzę.  To  jest  pokora.  Jeśli  się
tego  nauczyłem  to  bardzo  dużo.  Lecz  to  nie  koniec.  Narodziłem  się  aby  poprzez  cierpliwość  i
pokorę dojść do chwili gdy Bóg będzie mi wszystkim. Jeśli brak mi cierpliwości i pokory to ciężko
jest dojść do momentu gdy Bóg będzie mi wszystkim. I temu  ciężko zaprzeczyć. Po co więc żyję
jeśli wszyscy mnie drażnią. Oni są niewinni wina leży w moim złym patrzeniu. Żyję więc po to by
naprawić swe patrzenie. Gdy patrzę oczami pokory i cierpliwości Bóg nie umknie mej uwadze, bo
zacznę Go dostrzegać w każdej rzeczy i czynności i wszędzie. Najpierw muszę uzyskać efekt pustki,
którą się uzyskuje sprzątając swój wewnętrzny dom; sprzątając swe serce i umysł. W umyśle jest
wiele  niepotrzebnych,  a  często  nikczemnych  myśli.  W  sercu  są  niezdrowe  pragnienia,  żądze  i
pycha.  Są  wspomnienia  upadków  i  doznanych  krzywd  oraz  dobra,  które  dałem  innym.  Są
niepotrzebne  smutki  i  żale.  Muszę  to  posprzątać.  Jeśli  pozwalam  by  ta  góra  brudu,  żalów  i
wspomnień rosła i dominowała jest źle. Jeśli sprzątam swe mieszkanie jest dobrze, bo stan pustki
wewnętrznej  to  stan  czystości  i  jest  on  początkiem  prawdziwej  kontemplacji  Boga.  To  kolejna
nauka.

Jeśli  więc  żyję  tak,  że  jestem  pokorny,  spokojny  i  czysty  to  staję  się  coraz  bardziej  podobny  do
Boga. Lecz Bóg w swej istocie jest w pełni Miłością. Teraz więc realizuję ostatni etap swego życia i
staję się miłością, coraz pełniejszą każdego dnia. Tu zaczyna się prawdziwa kontemplacja. Jestem
miłością,  bo  Bóg  jest  Miłością.  Teraz  już  wiem  po  co  żyję.  I  takie  w  pełni  uświadomione  życie
będzie  mnie  radować  i  napełniać  szczęściem,  bo  wszystko  przyjmę  z  miłością  i  zapragnę  dawać
miłość. Ostatecznym  celem będzie stać się w pełni Miłością. Po to więc żyję, by  stać się Miłością
Prawdziwą – Jednym z Panem Bogiem.

4. Kim jest dla mnie Bóg ?

Już tak wiele razy padło słowo Bóg. Każdy myśli o Bogu lecz nie każdy wie kim jest Bóg. Jeśli nie
wiesz kim  jest Bóg  nie możesz wiedzieć kim ty  jesteś. Po prostu; jeśli mówisz nie ma Boga to w
swej  świadomości  jesteś  tylko  tym  ciałem,  które  w  końcu  umrze.  Jeśli  nienawidzisz,  użalasz  się
ciągle,  jesteś  nieuczciwy,  obmawiasz  itp  to  kim  może  być  dla  ciebie  Bóg  jeśli  nie  zniekształconą
duchową formą. Mówisz Bóg Jest Miłością ale wtedy tego nie rozumiesz. Co to za miłość ? gdzie ją
umieściłeś ? i jak możesz się z nią utożsamiać ? Podejmuję ten temat, bo przed objawieniem Piekła
i  Nieba  doznałem  tego  silnego  zniekształcenia  sam.  Byłem  pobożny  i  pracowity.  Starałem  się
dobrze  czynić.  Z  mówieniem  było  znacznie  gorzej.  A  w  myślach  pozwalałem  sobie  na  jeszcze
gorsze wykroczenia. I tu wpadłem w pułapkę swego własnego egoizmu. Brakło mi jedności myśli,
słów i czynów. Jezus powiedział bądźcie ‘tak-tak’, ‘nie-nie’. Nie byłem taki i  Bóg ukazał mi, że to
prowadzi  do  stanu  gdy  człowiek  znajdzie  się  poza  prawdą  w  stanie  wiecznej  niepojętej  udręki
odrzucenia  Boga  i  siebie  i  w  stanie  nieprawdopodobnej  nienawiści.  Myślę,  że  moje  objawienia  są
pod  wieloma  względami  szczególne,  bo  niespełna  po  10  godzinach  od  przejścia  piekła,  a  raczej
Otchłani, znalazłem  się  w  Niebie.  I  tu  poznałem  kim  jest  Bóg,  kim  ja  jestem  i  kim  jest
całe stworzenie. Teraz wiem, że jedność myśli, słów i czynów to początek poznania kim jest Bóg,
bo wtedy nie stanie się On jakimś zniekształconym tworem dalekim ode mnie. To bardzo ważne by
uświadomić sobie, że człowiek może zniekształcić obraz Boga w sposób bezwzględny. Kim więc jest
dla mnie Bóg ? Ja wiem, że Bóg jest Miłością i ja jestem w swej duchowej istocie taki jak
Bóg.  Mogę  powiedzieć  jak  Jezus;  „ja  i  Ojciec  jedno  jesteśmy”.  Mogę  tak  powiedzieć  lecz
krótki moment jedności z Bogiem której doświadczyłem to jeszcze nie koniec, bo jeśli wiem w swej
świadomości, że nie różnię się od Boga to teraz zadaję sobie pytanie; jak stać się Jednym Bogiem
na  wieki  ?  Dla  mnie  Bóg  jest  Miłością  i  ja  pragnę  stać  się  takim  jak  On.  Jest  więc  Bóg  moją
tęsknotą,  moją  drogą,  moim  celem  i  moją  nagrodą.  Jeśli  Bóg  objawił  się  we  mnie  w  Pełni  Swej
Miłości to Jest w Pełni Swej Miłości w każdym i we wszystkim. Nikim więc nie gardzę i w każdym
dostrzegam Boga. Wszystko więc co dostrzegam to jest ciało Boga, które nie jest Bogiem bo gdy
patrzę na ten świat i ludzi  nie czuję pełni,  której  doświadczyłem będąc ponad  ciałem, umysłem i
intelektem  zjednoczonym  z  Bogiem.  Więc  wszystko  to  co  dostrzegam  wyłania  się  z  Boga  niczym
Jego  tchnienie,  ale  On  jest  niezmienny.  To  niepojęte  doświadczyłem  tej  pełni  i  niezmienności.
Powiedziane jest, że Bóg jest tylko Wiecznym Świadkiem dlatego nie podlega przemianie. Jeśli Bóg
Jest  w  pełni  szczęśliwy  we  mnie  Jest  w  pełni  szczęśliwy  we  wszystkim.  Dla  mnie  Bóg  jest
Duchem  Świętym  w  sensie  mojej  realności  duchowej  –  jestem  Jeden.    Dla  mnie  Bóg
jest najlepszym przyjacielem w sensie mentalnym – jest nas dwu lecz ciągle w Jednym
Bogu.  Dla  mnie  Bóg  jest  tym  co  mnie  otacza  w  sensie  realności  cielesnej  –  jest  nas
wielu  lecz  ciągle  w  Jednym  Bogu.  Cała  ta  cielesna  różnorodność  jest  zamknięta  w
Jednym  Bogu – Miłości  – Duchu Świętym. Mogę więc  teraz zreasumować, że Bóg  jest
mi wszystkim.

Każdy komu się Bóg nie objawił może Boga dostrzegać i czcić w różnoraki sposób. Bóg przyjmie
każdy hołd i cześć, które płynął ze szczerego serca.

5. Niezbędne warunki aby wstąpić na drogę kontemplacji:

Należy czynić wszystko by przybliżyć się do Boga. I tu wchodzimy w pełni w kwestie kontemplacji.
I przestudiujmy co zrobić by droga kontemplacji była skuteczna.

- oczyszczenie serca i umysłu

Nie ulega wątpliwości, że bez czystego serca i umysłu obraz Boga będzie tak zniekształcony, że nie
będzie mowy o jakiejkolwiek kontemplacji. Pisałem już powyżej, że trzeba zamieść swe mieszkanie.
Bóg mówi, że jeśli masz coś przeciw swemu bratu a chcesz złożyć swój dar przed Bogiem wpierw
idź i pojednaj się ze swym bratem wtedy dar twój będzie przyjęty. Darem jestem ja sam; moja

dusza, serce i umysł, które chcę oddać Bogu. Moim bratem jest każdy człowiek, całe stworzenie i
ja sam jestem swym bratem. Musze więc czuć jedność i harmonię ze sobą, z innymi ludźmi i z całą
przyrodą. To jest idealna czystość. Myślę tylko dobrze; mówię tylko dobrze; czynię tylko dobrze.
Lub inaczej; myślę z miłością, mówię z miłością i czynię z miłością.

Wiem,  że  dla  wielu  w  tej  chwili  wydaje  się  to  nie  do  przejścia  by  odrzucić  te  małe  zawiści,
nienawiści,  złośliwości,  gniewy  i  urazy,  skłonności  do  kombinowania,  dogadzania  sobie,  obmowy,
.... Lecz można być wolnym od tego błyskawicznie gdy człowiek uświadomi sobie, że Bóg czeka i
że  śmierć  może  przyjść  natychmiast.  Bojaźń  Boża  może  być  dobrym  czynnikiem  do  porzucenia
małego siebie i podążania ku oczyszczeniu serca i umysłu. Wielu powie, że idealizuję, bo wszyscy
ciągle upadamy. To prawda, że upadamy, ale wielu czeka na spowiedź i odkłada ją do Wielkanocy,
a  może  za  kilka  lat,  a  przecież  mogą  nie  dożyć  nawet  do  najbliższego  wieczora.  Trzeba  się  bać
Boga, bo wtedy można uniknąć grzechu. Jest to walka. Walka ze samym sobą i jeśli wierzę w swą
świętość i jestem zdeterminowany odniosę sukces. Bóg mi pomaga we wszystkim. I nie czekam na
spowiedź tylko żal swój składam przed Bogiem natychmiast. Czuję się wtedy wolny od nieczystości,
spokojny  i  napełniony  cierpliwością.  Po  prostu  trzeba  być  szczerym  względem  siebie  i  wtedy  nie
będzie fałszu, który pogłębi stan nieczystości serca i umysłu. Inni kradną to ja kradnę. Inni grzeszą
to  ja  grzeszę.  To  ogromna  nieszczerość  względem  siebie  i  krzywda  wyrządzona  Bogu.  Trzeba  to
porzucić  by  stać  się  czystym.  Błąd  jest  błędem  i  trzeba  go  naprawić  i  za  niego  żałować  wtedy
będzie  czystość.  Nie  będziesz  wtedy  cwaniacko  się  sam  wymawiał  i  usprawiedliwiał  tylko  przez
swój żal i skruchę będziesz usprawiedliwiony w Bogu.

- odpowiednie myślenie

Myśleć trzeba z miłością i precyzyjnie. Jeśli widzę błędy innych i ciągle nad nimi myślę wpadnę w
pułapkę;  stanę  się  zgorzkniałym,  narzekającym  na  życie    człowiekiem.  Lepiej  uznać  swe  własne
błędy za istotne, a błędy innych za mało istotne.  Pojawi się różnica w myśleniu ogromna. Wtedy
będę się strzegł przed samym sobą, a o innych będę myślał zazwyczaj z miłosierdziem i z miłością.
Tu trzeba sobie zadać pytanie. Jak o mnie może ‘myśleć’ Bóg ? Zapewniam cię, że Bóg tylko ‘myśli’
o  tobie  z  miłością  i  miłosierdziem.  Stańmy  się  więc  jak  On  i  myślmy  tylko  z  miłością  i
miłosierdziem.  Jeśli  analizuję  jak  pokonać  przeciwnika  po  co  miałbym  wzbudzać  złe  myśli  ku
niemu. Myślę by poznać jego słabe strony lecz on pozostaje dla mnie święty. Jeśli więc nawet mój
przeciwnik w moich myślach jest dla mnie święty to tym bardziej święci są wszyscy inni.

Jeśli więc moje myślenie jest odpowiednie mogę zacząć kontemplację Boga poprzez myśli płynące
strumieniem ku Bogu. Me myśli emanują z Miłości Boga i kierowane są ku Bogu. Wtedy każda myśl
jest skierowana ku Bogu. I taka myśl może stawać się tak intensywnie skierowana ku Bogu, że
człowiek zacznie czuć jak Bóg przenika go całego. Nie może być nic piękniejszego.

Zamiast  zajmować  się  rzeczami  niepotrzebnymi  lub  kształtować  swe  złe  lub  nikczemne  myślenie
lepiej  myśleć  o  Bogu.  Myśleć  o  Miłości,  Miłosierdziu  i  Współczuciu  Boga.  To  jest  modlitwa
automatyczna  i  ciągłe  trwanie  przy  Bogu.  Gdy  tak  trwam  czy  śmierć  może  mnie  zaskoczyć  ?
Później te myśli można przekształcić łatwo w słowa modlitwy płynącej z serca z wielką mocą.

- jak mówić

Mówienie rzecz niełatwa, bo trzeba upomnieć dziecko, sprostać przeciwnikom w dyskusji, cierpliwie
wytłumaczyć swój pogląd. Można popaść w niecierpliwość i mówić niecierpliwie. Można popaść w
złość  i  zacząć  krzyczeć.  To  są  pułapki  czyhające  na  każdego.  Nawet  na  świętego  człowieka.
Praktycznie  można  powiedzieć,  że  są  to  rzeczy  nieuniknione.  Lecz  niecierpliwość  i  złość  można
poskromić i mówić łagodnie. Mówi się, że co w sercu to na ustach. Gdy jakakolwiek nikczemność
rodzi się we mnie w chwili zniecierpliwienia  wypowiem to co mam w swym sercu. Jeśli więc coś
powiedziałem  złego  powinno  mi  to  dać  do  myślenia.  Z  naszych  słów,  ich  tonu  i  sposobu
wypowiadania  wyjdzie  czy  jesteśmy;  w  stanie  beztroskiej  złośliwości,  narzekania,  gderania,
szukania na siłę błędów w innych, zawiści, nienawiści, żądzy, pychy.... a może jesteśmy zatopieni

w samym Bogu i Jego Miłości. Mowa zdradza człowieka złego i ukazuje człowieka dobrego. Mowa
jest srebrem, a milczenie jest złotem. Sztuką jest więc milczenie. Więc jeśli nie ma potrzeby mówić
po co gadać bez wytchnienia. Gdy człowiek ciągle mówi nie słyszy swych myśli i nie odczuwa co się
dzieje w jego sercu. Mówić trzeba z umiarem. Mówić z umiarem i w miarę możliwości tylko dobrze.
Dobra mowa to także kontemplacja Boga, bo to Sam Bóg mówi moimi ustami. Więc wielbię Boga
swoją mową. Mówi Bóg, mówię do Boga.

- odpowiednie patrzenie

Jeśli patrzę na złe rzeczy to co się dzieje w moim sercu. Świadomie lub nieświadomie można stać
się  niewolnikiem  złego  patrzenia.  Zło  wciąga  bo  siła  przyciągania  tego  co  łatwo  przychodzi  jest
ogromna.  Dobre  patrzenie  i  patrzenie  na  to  co  dobre;  dostrzeganie  dobra  w  ludziach  i  wszelkich
wydarzeniach,  wybieranie  dobrej  literatury,  wybiórcze  patrzenie  na  telewizję  wymagają  wysiłku.
Patrzenie  na  wszystko  bezkrytycznie  z  chęci  zabicia  czasu  lub  dogodzenia  swemu  lenistwu  czy
zaspokojenia  swej  żądzy  to  droga  ku  coraz  większej  ciemności.  I  rzecz  oczywista  co  złe  trzeba
zdecydowanie  odrzucić.  Lecz  to  jest  jeden  aspekt;  patrzenie  takie  by  uniknąć  złego  wpływu  na
nasz  umysł  i  serce,  które  powinny  być  czyste  i  tylko  dla  Boga.  Jest  drugi  aspekt  patrzenia,  bo
żyjemy  w  świecie  i  chcąc  nie  chcąc  dostrzegamy,  że  dzieją  się  rzeczy  dobre  i  złe.  Więc  dlaczego
Bóg dopuszcza by  się to działo, przecież jest doskonały ? Dzieje się źle lecz popatrz na to okiem
miłosierdzia. Błąd i upadek są efektem zapomnienia o Bogu. Nieszczęścia i kataklizmy są efektem
złych  czynów  wczoraj  –  dlatego  dziś  zbieramy  tego  plon.  Dlatego  obojętnie  coś  się  staje  mówię;
‘bądź  Wola  Twoja  Boże’.  A  w  miłosierdziu  zatapiam  krzywdzonych  i  krzywdzących.  Wtedy
dostrzegam, że ta Boska Gra ma swoje najdoskonalsze uzasadnienie i zmierza w sposób doskonały
ku szczęśliwemu kresowi, gdy wszyscy poznają kim jest Bóg i kim oni są. Dlatego wzrok winien być
czysty i miłosierny. Jest jeszcze trzeci aspekt patrzenia. Patrzenie na każdego i na całe stworzenie
jak na Boga. W każdym i we wszystkim jest Jezus. Nie ważne czy widzisz tylko wzrokiem czy już
duchem ważne by wszędzie dostrzegać Boga. Wtedy patrzenie jest także modlitwą. Im bardziej tak
widzę  tym  jestem  szczęśliwszy  i  zapewniam,  że  będziesz  czuł  to  szczęście  jeśli  też  tak  będziesz
patrzył. To kolejny warunek by wstąpić na drogę kontemplacji.

- odpowiednie odczuwanie

Najlepiej  czuć  tylko  miłość,  miłosierdzie  i  współczucie,  bo  wtedy  człowiek  staje  się  taki  jak  Bóg.
Lecz  jak  kształtować  takie  odczuwanie  jeśli  życie  nie  jest  lekkie,  a  krzywda  może  spaść  z  każdej
strony.  Aby  mieć  odpowiednie  odczuwanie  trzeba  w  sercu  mieć  miejsce  tylko  na  pozytywne
odczucia jak: miłość, miłosierdzie, współczucie, przyjaźń, pragnienie niesienia pomocy, pragnienie
budowania  dobra,  pragnienie  apostołowania,  przebaczenie.  Pierwszym  warunkiem  jest  dobra
samoocena. Nie mówię tu o tym, że należy być bezkrytycznym względem swej osoby, bo to byłaby
zguba. Lecz trzeba czuć swą wartość i wierzyć, że jest się świętym i kandydatem do nieba. Trzeba
pokochać siebie by móc pokochać innych. Trzeba wierzyć, że jestem dobry ze swej natury i mogę
się stawać coraz lepszy, aż ostatecznie stanę się taki dobry jak Bóg. Gdy tak myślę o sobie i jestem
naprawdę  w  tym  szczery  automatycznie  tak  będę  myślał  o  innych.  I  wtedy  w  innych  dostrzegę
siebie. Jeśli kocham ludzi, kocham siebie. To jest prawdziwe odczuwanie. Jeśli współczuję innym,
współczuję  sobie.  Takie  pozytywne  odczuwanie  da  radość  samą  w  sobie.  I  do  tego  odczuwania
trzeba  dodać  świadomość,  że  całe  to  piękno  odczuć  wypływa  ze  źródła  najcudowniejszego  –  z
samego  Boga,  który  jest  i  działa  w  naszym  sercu.  Nawet  gdy  mnie  besztają  lub  mają  za  głupca
mogę  być  bardzo  szczęśliwy  gdy  tylko  takie  odczucia  dopuszczę  do  siebie.  Inne  odczucia  jak:
zawiść, zazdrość, pożądania, pycha, złość, poczucie krzywdy, duma z udzielonej pomocy itd. muszę
odrzucić  i  nie  dopuścić  do  swego  serca.  Co  zrobić  jeśli  one  się  we  mnie  rodzą  bo  jeszcze  nie
oczyściłem  swego  serca,  a  życie  ciągle  daje  popalić.  A  trzeba  być  wytrwałym  i  nie  ustawać  w
usuwaniu złych odczuć. Mając Jezusa za wzór nie ustanie się nigdy. To jest kwestia koncentracji na
Bogu i na tym, że w mym sercu są tylko dobre uczucia. Taka koncentracja nie uśpi mej czujności
przed  wrogiem  wewnętrznym  –  egoizmem,  który  usiłuje  podniecać  złe  odczuwanie  w  człowieku.
Prawdziwym i największym moim wrogiem jestem ja sam, bo zewnętrzni wrogowie mogą jedynie
zabrać moje ciało, a wewnętrzny wróg może pożreć moją duszę. Najpierw pożre moje oczy, uszy,
usta, umysł i serce, a w końcu duszę. Dlatego jeśli jest we mnie Bóg, który rozsyła łaskę niepojętą

wiodącą  ku  Wiecznej  Szczęśliwości  i  jest  egoizm,  który  stwarza  grzech  i  szatana  i  wiedzie  ku
nieprawdzie  i  zgubie  to  kogo  posadzę  na  tronie  mego  serca.  W  mym  sercu  jest  jeden  tron,  albo
siedzi na nim Bóg albo daję dostęp szatanowi i spycham Boga z tego tronu, bo nie możemy służyć
Bogu  i  mamonie.  Dlatego  mówiąc  o  odpowiednim  odczuwaniu  trzeba  sobie  uświadomić,  że  nie
zewnętrzny szatan mi zagraża tylko wewnętrzny. Jeśli cokolwiek niepozytywnego dzieje się w mym
sercu  to  znak  dla  mnie,  że  sam  detronizuję  Boga  z  mego  serca.  Trzeba  zatem  drżeć  przed
grzechem,  bo  to  sam  szatan  wstępuje  wtedy  na  tron  mego  serca  i  ogłasza  swe  panowanie.  Jeśli
tak  jest  trzeba  to  natychmiast  zmienić  zwracając  się  z  błaganiem  o  ratunek  do  Boga.  Z  prośbą
całym sercem i z pełną mocą; Bóg nigdy nie odmówi  szczerej prośbie. Dlatego by kontemplować
Boga trzeba poczuć, że siedzi On wygodnie w moim sercu i panuje niepodzielnie. Słodycz takiego
uczucia jest pięknem samym w sobie.

- wytrwałość

Mówi się o wytrwałości świętych. Co to jest ? Jest to niezłomna determinacja w dążeniu do Boga.
Ktoś obiera sobie jakiś cel w życiu i konsekwentnie go realizuje, aż go urzeczywistni. Podobnie jest
ze  zdobywaniem  świętości.  Żyć  w  tym  świecie  trzeba  i  realizować  swe  ludzkie  zamierzenie  lecz
pierwszym  zamierzeniem  ze  wszystkich  powinno  być  stawanie  się  świętym,  aż  do  pełni  gdy
człowiek  zjednoczy  się  z  Bogiem.  Trudności  jest  wiele,  bo  łatwiej  płynąć  z  prądem  tego  świata
aniżeli stawiać opór i płynąć pod prąd. Łatwiej jest narzekać – trudniej znosić wszystko z pokorą.
Łatwiej jest obmówić i nienawidzieć – trudniej kochać i przebaczać. Łatwiej jest przejść obojętnie –
trudniej jest pochylić się nad potrzebującym. Łatwiej trwać w grzechach - trudniej zwalczać grzech.
Łatwiej poddać się nałogom – trudniej z nimi skończyć i być ponad nimi. Nie walczysz to jak chcesz
odnieść zwycięstwo ! Trzeba wytrwałości by być świętym. Trzeba wytrwałości by stawać się coraz
lepszym.

Mówiąc o kontemplacji Boga można powiedzieć, że kontemplacja  jest możliwa  w każdej życiowej
sytuacji. Lecz kontemplacja Boga wiąże się nierozłącznie z modlitwą i medytacją. Trzeba mieć czas
i miejsce na modlitwę i medytację. Jeśli ktoś potrafi rzeczywiście kontemplować Boga; wyciszyć się
i  skupić  tylko  na  Bogu  wtedy  można  powiedzieć,  że  każde  miejsce  i  każdy  czas  są  dobre  na
modlitwę  kontemplacyjną.  Do  takiego  stanu  muszę  dążyć,  by  czuć  jak  Duch  Święty  modli  się  we
mnie nieustannie z wielką mocą. Wtedy cały płonę i jestem przeniknięty cudownym ciepłem jakby
nie z tej ziemi. Lecz początkiem zawsze musi być miejsce ustronne i ciche gdzie mogę być sam na
sam  z  Bogiem.  Dlatego  wytrwałość  świętego  to  także  codzienna  modlitwa.  Ze  swego
doświadczenia powiem, że aby modlitwa była skuteczna musi trwać. Ilość nie koniecznie oznacza
jakość. Lecz ilość może przejść w jakość. Więc niezbędnym jest by modlić się dużo, nawet bardzo
dużo, bo świat potrzebuje bardzo modlitwy. I jeśli jest prawdziwa potrzeba modlitwy połączona z
miłością do Boga przyjdą efekty niespodziewane dla samego modlącego się. Sam tego wiele razy
doświadczyłem. Wytrwałość zatem to kolejny niezbędny warunek w szukaniu jedności z Bogiem.

miłość do Boga

Jeśli brak mi miłości do Boga to jestem człowiekiem chorym na duszy. I we współczesnym świecie
ta  obojętność  na  Boga  jest  silnie  widoczna.  Aby  prawdziwie  kontemplować  Boga  miłość  jest
niezbędna.  Jeśli  nie  mam  miłości  do  Boga  lub  jest  ona  jakaś  kulawa  muszę  zacząć  szukać  tej
miłości i prosić o nią. Szukać można wszędzie, bo miłość przejawia się wszędzie. Są ludzie, którzy
kochają Boga, są tacy którzy kochają innych ludzi, swą rodzinę, ojczyznę, przyrodę, swą pracę, a
nawet przedmioty, pieniądze, gadulstwo czy lenistwo. Generalnie źródłem wszystkiego jest Miłość
Boża, która w swej istocie jest pełna i bezinteresowna. Dlatego widząc te przeróżne miłości mniej
lub  bardziej  samolubne  i  cząstkowe  trzeba  oddawać  się  miłości  coraz  doskonalszej  i  coraz
pełniejszej. Trzeba się nauczyć miłości bezinteresownej i spontanicznej i pełnej ufności takiej jaką
mają  małe  dzieci  lub  ludzie  święci  pełni  szczerości  i  pokory.  Ucząc  się  miłości  do  ludzi  i  przyrody
można  przybliżyć  się  do  najwyższej  miłości.  Jak  kiedyś  przeczytałem  najlepiej  jest  zebrać  te
wszystkie cząstkowe miłości i z całą mocą skierować je ku Bogu. Kochanie jest naszą wewnętrzną
naturą.  I  ci  którzy  kochają  są  prawdziwie  szczęśliwi.  Człowiek  jednak  kochając  pragnie  by  jego

uczucie  było  odwzajemniane.  Bóg  kocha  tak  pełną  miłością,  że  Tej  Miłości  nie  ubywa  nawet
odrobinka obojętnie czy człowiek kocha Boga czy Go nienawidzi lub Nim gardzi i nie chce Go znać.
Celem jest więc kochać tak jak kocha Bóg. Lecz ucząc się miłości trzeba zaczynać od tych drobnych
i cząstkowych miłości i rozwijać je w miłość coraz wspanialszą i doskonalszą. Jakie jest więc moje
spojrzenie  na  kwestię  miłości  taka  jest  miłość,  którą  mogę  obdarzyć  Boga.  Jeśli  ktoś  myśli,  że
kocha Boga, a brata swego nienawidzi jego miłość jest bardzo marna. Jest to miłość kulawa, chora
i  zniekształcona  i  może  rozwinąć  w  człowieku  pychę.  Jeśli  pragnę  kochać  Boga  szczerze  muszę
kochać Boga w każdym i we wszystkim. Nie można siebie oszukiwać i mówić, że ma się prawdziwą
miłość do Boga jeśli ma się miłość niepełną i często bardzo zniekształconą. Człowiek oświecony wie
jak kocha Bóg. Ja wiem jak kocha Bóg, bo Bóg objawił mi Swą pełną Miłość. Więc teraz wyznam,
że  bardzo  daleko  mi  do  Tej  Miłości.  Czy  mnie  to  smuci  ?  Czasami  tak.  Lecz  wzbudza  to  jedynie
moją  tęsknotę  za  Bogiem.  I  ta  tęsknota  jest  motorem  mego  działania  by  kochać  coraz  pełniej
wszystkich  ludzi,  przyrodę,  a  przez  nie  kochać  Boga.  Każdy  może  kochać  Boga;  jak  Ojca,  Matkę,
Brata  czy  Ukochanego.  Ta  miłość  i  zdolność  jej  wzbudzania  są  w  nas  wpisane.  I  ja  sam
doświadczyłem,  że  wzbudzając  tę  miłość  w  sobie  czy  to  w  czasie  medytacji,  modlitwy,  Mszy
Świętej,  w  codziennym  życiu  nie  przeżywam  ponownego  objawienia  lecz  doświadczam  czegoś  co
jest tak cudownie inne od tej naszej ziemskości, że mogę powiedzieć, iż znajduję się pomiędzy tym
przemijającym światem a tym wiecznym światem celem naszej pielgrzymki. Aby wzbudzić tę miłość
trzeba  wysiłku,  koncentracji  i  wytrwałości.  Wznieść  się  ponad  swe  myśli,  lub  swe  myśli  całym
strumieniem skierować ku Bogu. Samo myślenie o Bogu i Jego wspaniałości i Jego Miłości wzbudza
w  nas  miłość.  Myśli  nas  kształtują  i  dzięki  myślom  możemy  wygenerować  miłość.  Jednocześnie
prawdziwa  miłość  to  uczucie.  Więc  zaczynając  kultywować  miłość  do  Boga  myślami  najlepiej
zmierzać ku miłości uczuciem. Prawdziwie mistyczne stany pełne Bożej Miłości są możliwe w stanie
gdy  nie  ma  myśli,  a  jedynie  serce  pełne  miłości  trwa  w  Bogu.  Początkiem  więc  jest  myśl
skierowana  ku  Bogu.  Końcem  jest  uczucie  czyste  i  pełne.  Jeśli  nie  ma  miłości  nie  będzie  więc
kontemplacji.  Każdy  wysiłek  skierowany  ku  zjednoczeniu  z  Bogiem  pozbawiony  miłości  nie  da
właściwego  rezultatu.  Miłość  jest  drogą  i  celem.  Powiem  tak;  Bóg  jest  Miłością  i  my  jesteśmy
Miłością tak więc możemy się zjednoczyć ze źródłem, z którego pochodzimy tylko poprzez miłość.

- pragnienie

Ludzie mają tak wiele ziemskich pragnień skierowanych ku materii i używaniu tego świata. Jestem
w  tym  świecie  więc  muszę  korzystać  z  tego  co  mi  świat  ofiaruje.  Lecz  tu  jest  kwestia  podążania
drogą umiaru. Nadmiar jedzenia powoduje niestrawność. Nadmiar używek powoduje uzależnienia.
Początkiem wszystkiego jest pragnienie. Pragnę tego czy tamtego i dążę do tego konsekwentnie.
Można  powiedzieć,  że  wszystko  co  wiąże  się  z  materią  generuje  pragnienia  nie  do  zaspokojenia.
Jeśli wpadam w tę pułapkę pragnień to pragnę więcej i więcej. Lecz trzeba mieć świadomość, że
materia  nigdy  nie  zaspokoi  człowieka  bo  człowiekowi  będzie  zawsze  mało.  Dlatego  umiar  i
opanowanie w stosunku do spraw doczesnych jest niezbędnych warunkiem w wędrówce do Boga.
Umiar  we  wszystkim.  Lecz  jest  pragnienie  wznoszące  się  ponad  te  ziemskie.  Jest  to  pragnienie
Boga.  Pragnienie  nieśmiertelności.  Pragnienie  Nieba.  Pragnienie  uczestnictwa  w  Chwale  Bożej.
Pragnienie świętości. Jezus mówi; „Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody żywej”. Piłem z
tego  źródła  i  wiem  jak  cudowny  jest  napój  Miłości  Prawdziwej.  Teraz  czuję  się  niepełny  i
niekompletny  bez  jedności  z  Bogiem.  I  ten  brak  kompletności  generuje  me  pragnienie  Boga.  W
każdym jest to pragnienie, bo każdy od Boga pochodzi i do Boga wróci. Lecz jeśli ktoś przykrywa to
cudowne pragnienie pragnieniami ziemskimi może całkowicie zapomnieć o źródle do którego chce
powrócić.  Wtedy  przyjdą  różnorodne  przykre  doświadczenia,  niepokoje  i  lęki.  Ci  którzy  chcą
zjednoczenia z Bogiem muszą więc pragnąć tego zjednoczenia. I podobnie jak człowiek wzbudza w
sobie miłość coraz czystszą i doskonalszą pragnienie powinno być coraz silniejsze i silniejsze. Taki
jest kolejny warunek dobrej kontemplacji.

6. Kontemplacja życiem

Człowiek  żyje  cały  zanurzony  w  Bogu.  Dlatego  każda  myśl,  każde  słowo  i  każdy  czyn  mogą  być
przesycone  kontemplacją  Boga.  Gdy  człowiek  staje  się  uosobieniem  współczucia,  miłosierdzia  i
miłości,  gdy  jest  życzliwy,  spokojny  i  cierpliwy,  chętny  do  pomocy  już  kontempluje  Boga.  Gdy
jeszcze  do  tego  doda  świadomość,  że  wszystko  czyni  dzięki  Bogu  i  dla  Jego  Chwały  będzie  to
kontemplacja coraz pełniejsza.

- pamiętać o Bogu

Gdy ktoś ciągle pamięta o Bogu śmierć go nie zaskoczy. Gdy ktoś ciągle pamięta o Bogu nie będzie
skory  do  zadawania  cierpienia  innym.  Gdy  ktoś  ciągle  pamięta  o  Bogu  zawsze  będzie  sumienny  i
uczciwy  w  swej  pracy.  Gdy  ktoś  ciągle  pamięta  o  Bogu  żadna  nikczemność,  pożądliwości  i  pycha
nie będą miały nad nim władzy i w każdej chwili znajdzie ocalenie przed najmniejszym grzechem.
Ciągłe pamiętanie o Bogu jest trudne do realizacji. Lecz zakładając tylko trudność nie zyska się nic.
Trzeba  podjąć  wysiłek  pamiętania  o  Bogu.  Każdy  może  myśleć  o  Bogu  w  sposób  jaki  mu
odpowiada;  o  wspaniałości  Boga,  o  miłości,  miłosierdziu  i  współczuciu  Boga,  o  postaci  Boga,  o
chwale  Boga,  ...  Lub  pamiętanie  o  Bogu  może  być  barwą,  muzyką,  dźwiękiem,  energią,
poruszeniem  serca,  westchnieniem  czy  oddechem.  Trzeba  się  jedynie  utwierdzać  w  jakiejś
ulubionej  formie  ciągłego  pamiętania  o  Bogu.  Ja  często  myślę  o  sprawach  Boskich,  pamiętam  o
Bogu poprzez poruszenie serca lub po prostu tęsknię do Boga. Im więcej ćwiczę się w pamiętaniu
o  Bogu  tym  staję  się  lepszy  i  to  jest  fakt  niezaprzeczalny.  Każdy  kto  pójdzie  tą  drogą  uzyska
rezultaty  zadziwiająco  szybko.  Ciągle  pamiętać  o  Bogu  to  cudowna  i  wspaniała  kontemplacja.
Pamiętać można w czasie pracy i odpoczynku. Na jawie, a nawet we śnie.

- dostrzegać Bożą obecność

Ludzie  dostrzegają  wiele  zła  wokoło.  Gonią  za  sensacją  i  emocjami  bo  to  ich  rajcuje  i  podnosi
poziom  adrenaliny.  Dostrzegają  tylko  przejawy  świata  zewnętrznego  i  tym  sposobem  stają  się
coraz  bardziej  uzależnieni  od  tego  świata.  Widzą  tylko  to  co  i  tak  przemija.  Wszystko  co  widzę
przemija. Coś dobrego może się zmienić w zło i wice versa. Dlatego jakie znaczenie ma dla mnie
to, że przemija oblicze tego świata. Przemija bo w doskonały sposób zaplanował to Bóg. W tym co
przemija  trzeba  dostrzec  to  co  nie  przemija.  Ja  w  tym  przemijającym  świecie  i  wszelkich
wydarzeniach  widzę  Bożą  obecność,  bo  Bóg  kształtuje  wszystko  w  sposób  doskonały.  I  im
wpadamy  w  większe  uzależnienie  od  materii  tym  to  co  dostrzegam  ma  bardziej  dramatyczny
przebieg. Wszystko co się staje staje się z dla jednego celu - by człowiek się przebudził. I ten stan
wstrząsów postrzegam jako stan budzenia człowieka ku boskiej rzeczywistości. Wtedy nic mnie nie
męczy  bo  dostrzegam,  że  Wola  Boża  się  staje.  To  jest  aspekt  wstrząsów  i  upadków  tego  świata.
Jest jeszcze aspekt piękna tego świata. W pięknie tego świata widzę przejaw wspaniałego Stwórcy.
Piękno przyrody i jej harmonia wręcz krzyczą o wspaniałości Stwórcy. To co Bóg pozwolił osiągnąć
człowiekowi  w  dziedzinie  medycyny,  technologii  i  rozwoju  cywilizacyjnego  wręcz  krzyczy  o
wspaniałości Boga. W końcu sam człowiek; cud nad cudami; swym istnieniem mówi o wspaniałości
stwórcy. Człowiek i przyroda są obrazem Boga, bo w nich Jest Bóg Pełny i Niezmienny i Wieczny.
Jak mógłbym nie dostrzegać Boga we wszystkim jeśli we mnie mieszka z Pełnią Swej Chwały. Jeśli
Bóg mieszka we mnie mieszka w każdym i we wszystkim. Zmień więc okulary dostrzegające tylko
złe rzeczy, pełne goryczy, szukające sensacji, pełne pożądliwości i pychy na okulary dostrzegające
wspaniały  boży  plan,  okulary  dostrzegające  jak  Bóg  przenika  Swą  Miłością  wszystko.  W  Bogu
żyjemy, poruszamy się i jesteśmy.

Najpierw trzeba dostrzec Boga w swym sercu. Później z tego serca płynie miłość ku wszystkim i
Boga można dostrzec wszędzie. Ja nie zawsze lecz prawie zawsze dostrzegam Boga we wszystkim.
Bóg objawił się we mnie. Nie gdzieś poza mną tylko we mnie. A objawiając się Ukazał mi, że jest
Wszechobecny i Wszechogarniający – Jest Pełny Miłości i nie ma nic pełniejszego. Z tego względu
pamiętam, że pełne są niebiosa i ziemia Chwały Bożej. Patrzę więc przez okulary, które starają się
ujrzeć Chwałę Bożą w każdym człowieku. Wtedy kontempluję Boga dostrzegając Go wszędzie. Nie
widzę okiem duchowym jak widzi Bóg i jak będziemy widzieć my gdy się zjednoczymy z Bogiem.

Widzę sercem i okiem fizycznym i myślą utwierdzonymi w świadomości Boga. Czuję Boga w sobie i
we wszystkim.

- uwielbiać Boga

Uwielbiam Boga za Łaskę którą mi okazał. Uwielbiam Boga, że żyję i że wszystko co mnie spotyka
spotyka  mnie  dla  dobra  bym  spłacił  dług  zaciągnięty  i  nauczył  się  tak  tęsknić  i  kochać  abym  u
kresu  swej  pielgrzymki  znalazł  się  na  wieki  w  ramionach  Boga,  abym  stał  się  jak  Bóg.  Wielbimy
Boga bo chociaż wielu nie wie jaka jest relacja Boga i człowieka przyjdzie chwila gdy będziemy do
Boga podobni bo ujrzymy Go takim jakim Jest. Poznałem Boga w objawieniu więc zapewniam, że
będzie to chwila tak nieskończenie szczęśliwa, że umieram na samo wspomnienie tej chwili. Za to,
że  żyjemy  wielbijmy  Pana,  bo  z  każdą  sekundą  przybliża  się  ta  szczęśliwa  chwila.  Gdy  nasze
uwielbienie stanie się pełne wtedy staniemy się Jednym z Bogiem i wtedy Bóg w pełni Sam Siebie
uwielbi.  Dlatego  uwielbianie  Boga  i  dziękowanie  Bogu  za  wszystko  co  nas  spotyka  to  formy
wspaniałej kontemplacji. Zawsze należy dostrzegać nieszczęścia i być miłosiernym dla tych, którzy
cierpią, bo to Bóg cierpi. Lecz dając pomoc nie należy narzekać na Boga za to co się dzieje. Lecz
mówiąc; bądź Wola Twoja prosić za wszystkimi by Bóg ulitował się i darował dług i wlał miłość w
serca.  Takie  nieustanne  wielbienie  Boga  połączone  z  godzeniem  się  z  Jego  Wolą  skutkuje
nieopisanym pokojem serca. Doświadcz tego sam. Gdy myśli me są tylko dobre wielbię Boga. Gdy
słowa są pełne słodyczy i podnoszą innych na duchu i bronię wszystkich wielbię Boga. Gdy czynię
tylko  dobro  i  służę  z  miłością  wielbię  Boga.  Uwielbić  Boga  można  poprzez  myśl,  słowo  i  czyn.
Uwielbić  całym  sercem,  umysłem  i  każdą  cząstką  ciała.  A  takie  uwielbienie  czy  w  codziennych
czynnościach, czy w modlitwie sprawia, że żyję Bogiem i dla Boga. Bóg pulsuje we mnie i przenika
mnie całego Swą Miłością. Gdy chcesz wielbić Boga nie patrz na opinie otoczenia. Opinie mogą być
różne od złośliwych i krytycznych po pełne zachęty i zachwytu lecz to nie może ciebie poruszyć i w
niczym umniejszać twej determinacji w dążeniu do pełnego uwielbienia Boga.

- wszystko powierzać Bogu

Wszystkim nas Bóg obdarza więc oddajmy wszystko Bogu. Nasze serca, umysły i ciało nie są nasze
lecz  Boga.  Cała  przyroda  do  Boga  należy.  Więc  powierzajmy  Bogu  wszystko.  Co  nas  spotyka  to
także od Boga pochodzi, chociaż to my wczoraj sprawiliśmy co nas spotyka dziś. Z tą świadomością
oddajmy Bogu wszystko; radości i sukcesy, smutki i porażki. Gdy nas grzech goni i pożądliwości w
nas rosną, gdy przychodzi duma, złość i roztargnienie oddajmy to Bogu. Bóg wszystko przyjmie i z
niesłychaną subtelnością przemieni nasze życie. Sam doświadczam jak wiele złych cech i pragnień
próbuje  mnie  zdominować.  Oddaję  je  Bogu  i  jestem  wolny.  Czasami  trzeba  trochę  ze  sobą
powalczyć bo na początku oddaję jakoś ospale i nieufnie. Wtedy Bóg też reaguje jakoś ospale. Gdy
oddaję z wielką ufnością i dużą mocą Bóg reaguje natychmiast. Jak można mieć pretensje do Boga
jeśli  nie  umie  się  Mu  zawierzyć.  Jeśli  umiesz  zawierzyć  Bogu  wtedy  Bóg  odpowiada  natychmiast.
Tak też będzie w chwili śmierci. Nie pozwól by wtedy Bóg ciebie prosił byś powiedział, że umiałeś
kochać i że kochasz Jego. Dostrzegam obecnie w rozwoju duchowym tego świata brak zawierzenia
Bogu. Stąd rodzą się nieustanne pretensje do Boga i ludzi. Każdy z nas musi tę sytuację zmieniać
od  siebie  poczynając,  a  później  dawać  przykład  innym.  Ja  wiem  co  to  zawierzenie  w  aspekcie
kontemplacji modlitewnej, bo gdy moje zawierzenie jest wielkie to i modlitwa jest niepojęta. Gdy
zawierzam siebie ospale modlitwa jest ospała. Poznałem co to zawierzenie bo Jezus wyrwał mnie z
piekła i nawet przez moment w to nie wątpiłem. Poznałem co to zawierzenie bo gdy spłynęła na
mnie Łaska Boża tak prosiłem o Niebo, że ani przez moment nie wątpiłem i wtedy Jezus ukazał mi
kim  Jest  Bóg  i  kim  ja  jestem.  Teraz  uczę  się  zawierzenia  nieustannie  i  nie  ustanę.  Zawierzenie
(ufność) są więc również niezbędne w codziennej kontemplacji Boga.

Ufać  w  dobroć  Boga  i  ufać,  że  Bóg  mnie  prowadzi  najlepszą  drogą.  Gdy  upadam  ufać,  że  mogę
natychmiast  powstać.  Gdy  przychodzi  pokusa  ufać,  że  Bóg  pomoże  mi  ją  oddalić.  Ufać  Bogu  w
codziennym życiu i modlitwie. W końcu ufać, że ostatecznie stanę się z Bogiem jednym.

- rozdawać Miłość

Bóg  rozdaje  Miłość  nieustannie  i  bezinteresownie.  Mimo  tego  ludzie  nie  chcą  korzystać  z  Jego
Miłości.  To  Boga  nigdy  nie  zniechęca.  Więc  jeśli  Bóg  jest  moim  idolem  staram  się  kochać
wszystkich  jak  On  i  nigdy  się  nie  zrażać  nawet  jeśli  mnie  atakują  lub  nienawidzą  lub  krzywdzą.
Jezus  umierając  na  krzyżu  modli  się  za  swych  prześladowców.  A  my  często  drobnego
nieporozumienia  nie  potrafimy  przeboleć  i  przebaczyć.  Jeśli  drobne  sprzeczki  powodują  we  mnie
tak  niepozytywne  odczucia  wtedy  naprawdę  rozdawać  miłość  może  nie  być  łatwo.  Dostrzegamy
jednak;  że  matki  z  wzajemnością  obdarzają  dzieci  miłością;  że  zawsze  są  zakochani;  że  są  wciąż
ludzie  miłujący  ojczyznę;  że  są  ci  którzy  miłują  nad  wszystko  rozkosze  tego  świata,  rzeczy  czy
pieniądze. Każda z osób, a nawet każda żyjąca istota skierowuje gdzieś swą miłość. Wszystkie te
miłości  czerpią  od  Boga  lecz  są  często  zabarwione  samolubstwem  czy  wręcz  są  całkowicie
zniekształcone.  Rozdawanie  takiej  samolubnej  lub  zniekształconej  miłości  może  przynieść  wielką
szkodę.  Jeśli  rozdaje  się  miłość  czystą  i  bezinteresowną  podobną  do  tej  Boskiej  Miłości  wtedy
skutki  zawsze  będą  pozytywne.  Z  tego  względu  cokolwiek  czynię  muszę  czynić  z  taką  czystą  i
bezinteresowną  miłością.  Rozdawanie  takiej  miłości  jest  najwyższą  kontemplacją  bo  wtedy
pozwalamy  by  Bóg  działał  przez  nas  w  sposób  doskonały.  Do  takiego  rozdawania  miłości  trzeba
wielkiej determinacji w każdej chwili życia bo rozdrażnienie, zmęczenie czy lenistwo mogą przyjść
w każdym momencie. Gdy człowiek utwierdza swą świadomość w Bogu wtedy jakby wprost czerpie
od Boga i rozdaje miłość w sposób doskonały i automatyczny. Nie należy się tu zrażać bo ci którym
się  miłość  daje  mogą  być  w  stanie  tak  nie  pozytywnych  uczuć,  że  zareagują  gwałtownie.  Nawet
katowany  człowiek  może  dawać  miłość  swemu  oprawcy.  Tak  czynił  Jezus  więc  wzorujmy  się  na
Nim. Oprawcy nie czuli Bożej Miłości Jezusa lecz Ta miłość płynęła ku nim. Ja starając się zatapiać
w Bogu doświadczyłem kilka razy przedsmaku takiej wielkiej miłości płynącej ku ludziom. Było to
wspanialsze  uczucie  niż  zwykła  ta  dostrzegana  codzienna  miłość  bo  wtedy  ja  sam  stałem  się
świetlisty, czysty i lekki i przesiąknięty Bogiem tak, że omal się nie rozpłynąłem. I wtedy wszystko
zaczęło się stawać podobne do mnie. To jest chwila gdy jakby Bóg sam przeze mnie działał w swej
duchowej  czystej  formie.  Różnią  się  te  stany  od  objawienia,  bo  nie  są  pełnią.  Lecz  są  to  stany
zupełnie odrębne  od rzeczywistości. Zauważyłem, że zależą od intensywności  pragnienia  z jakim
pragnę  tę  miłość  dać.    Poprzez  drobne  miłości  można  dochodzić  do  coraz  wyższych  stanów
kontemplacji transcendentalnej. Więc rozdajmy miłość nieustannie.

- służyć Bogu

Bóg  jest  wszystkim  we  wszystkim.  Z  Boga  –  Miłości  wszystko  się  wyłania,  w  Nim  się  rozwija  i  w
Nim  umiera.  Takie  są  koleje  losu  wszelkiego  stworzenia.  To  dar  niezgłębiony  uczestniczyć  w
stworzeniu i uczyć się aż w ostateczności osiągnie się swego Stwórcę i człowiek połączy się z tym
co  niezmienne  i  wieczne  -  z  samym  Stwórcą  wszechrzeczy.  Dla  mnie  jest  zupełnie  jasne,  że
wszystko co mnie otacza to Boże Ciało. Stworzenie jest Bożym Ciałem, nie jest natomiast Bogiem,
bo  w  swej  istocie  Bóg  jest  niezmienny  i  wieczny.  To  nasz  cel;  wieczność,  niezmienność  i
nieśmiertelność. Lecz aby osiągnąć cel i stać się nieśmiertelnym trzeba zdać egzamin będąc i żyjąc
w tym co śmiertelne. Dlatego Bóg daje niepojętą szansę by Mu służono w tym co śmiertelne. I tak
mogę służyć Bogu w  każdym człowieku i w przyrodzie. Bóg pozwala Siebie wielbić i  Sobie służyć
poprzez całe stworzenie. Niepojęte to i nieskończenie cudowne. Gdy w pełni sobie to uświadomimy
będziemy  stawać  się  świętymi  bardzo  szybko,  bo  wtedy  wszystko  co  czynimy  uznamy  za  służbę
Bogu  ku  Jego  Wiecznej  Chwale.  Zupełnie  więc  staje  się  oczywiste,  że  każdy  nasz  czyn  wielki  czy
zupełnie drobny może być służbą. Służba jest pełna radości gdy nie jest spełniana z przymusu. I
taką radość służby można uzyskać kontemplując w każdej czynności, w małych i wielkich dziełach
tę  świętą  tajemnicę  stworzenia  –  tajemnicę  służby.  Cokolwiek  czynimy  komukolwiek  i
czemukolwiek  czynimy  Samemu  Bogu  -  „cokolwiek  uczyniliście  jednemu  z  tych  braci  Moich  Mnie
żeście  uczynili”.  Jeśli  kontempluję  tę  tajemnicę  w  każdej  czynności  i  tajemnica  ta  cała  wsiąka  w
moją świadomość jak niepojętą radość mogę odczuwać. Nie jest to łatwe tak ciągle kontemplować
lecz zapewniam, że jeśli zaczniesz teraz już jutro nastąpią wielkie zmiany, a po jutrze będziesz cały
przesiąknięty Bogiem. Tak zbliżymy się do Boga i już nie będzie miejsca na żale i narzekania tylko
czysta i bezinteresowna służba. Życie niesie wyzwania i stawia nas często w roli tych, na których
barki wiele próbują złożyć. Co mogę udźwignę z Bogiem i nie będę narzekał. A służąc nie pozwolę
krzywdzić nikogo z najmniejszych lecz ze spokojem i konsekwencją ujmę się za każdym kogo Bóg
postawi na mej drodze.

7. Kontemplacja przez medytację i modlitwę

Jak jasno widzimy kontemplacja Boga życiem daje nam niepodzielną szansę przybliżyć się do Boga
w sposób bardzo znaczny. Teraz już Bóg nie jest kimś obcym, dalekim i groźnym. Jest kimś bliskim
i najbliższym.

Lecz możemy wznieść się jeszcze wyżej w tej kontemplacji kierowani pragnieniem bycia
najintymniejszego z Bogiem. Takiego jak ukochany z ukochaną. Tak blisko całym sercem, umysłem
i ciałem.

Możliwość tak bliskiego i intymnego kontaktu z Bogiem daje modlitwa czy medytacja. Jeśli Bóg jest
dla mnie kimś najukochańszym jak wspaniałe mogą być takie chwile kontemplacyjnego zanurzenia
w  Bogu.  Od  wieków  praktyka  duchowa  jest  udoskonalana  poprzez  sztuki  zen,  jogi,  kung  fu  i  w
końcu  niezliczone  formy  modlitwy  i  nabożeństwa  w  różnych  religiach  całego  świata.  Ja  zalecam
modlitwę i medytację poprzez zwrócenie się do Boga, który jest mieszkańcem we mnie. Zalecam i
sam tak czynię z prostej przyczyny; ponieważ Bóg w pełni Swej Chwały objawił się we mnie. Jak
więc  radzi  Jezus  jeśli  chcesz  prawdziwie  się  modlić  wejdź  do  swej  izdebki  i  tam  uwielbij  całym
sercem Boga. Spokój i wyciszone miejsce są bardzo ważne aby zacząć się dobrze modlić. Taka jest
konieczność  bo  medytacja  czy  też  modlitwa  kontemplacyjna  wymagają  koncentracji.  Bez
koncentracji  niemożliwym  jest  osiągnąć  cokolwiek  w  życiu.  Zupełnie  podobnie  jest  przy  szukaniu
jedności z Bogiem.

- kontemplacja formy i tajemnicy

Bóg  w  swej  istocie  jest  bez  formy  lecz  człowiek  wyobraża  sobie  Boga  jako  mającego  formę.  Dla
Chrześcijanina  formą  Boga  jest  postać  Jezusa,  Maryi  czy  któregoś  ze  świętych.  Dlatego  myśląc  o
Jezusie czy Maryi każdy mimochodem wizualizuje w swej pamięci jakąś postać. Wizualizując postać
Boga  czujemy  się  bardzo  blisko  z  Bogiem  związani  jak  osoba  z  osobą.  Jest  to  forma  osobowego
kontaktu. I gdy w medytacji czy też modlitwie cały czas intensywnie koncentrujemy się na postaci
Boga  i  miłość  płynie  z  naszego  serca  ku  tej  ukochanej  postaci  zaczną  się  dziać  w  naszym  sercu
rzeczy  w  samej  rzeczy  zadziwiające  bo  to  sama  Boska  Osoba  zacznie  w  nas  pulsować  mocą
niepojętej miłości i energii, która przeniknie każdą cząstkę naszego ciała. Ja doświadczam w takich
chwilach  zadziwiającej  gorączki  i  ręce,  stopy  czy  klatka  piersiowa  stają  się  bardzo  gorące.  Serce
wtedy  jest  czyste  i  napełnia  się  zachwytem.  Nie  zawsze  jest  możliwe  uzyskanie  takich  stanów.
Czasami  jest  to  po  prostu  niepojęty  spokój.  Od  razu  powiem  tutaj,  że  uzyskanie  odpowiedniej
koncentracji  jest  bardzo  trudne.  Lecz  modlitwa  skierowana  ku  bardzo  ukochanej  Boskiej  Osobie
jest zawsze piękna i nie męczy. To jest bardzo intymna rozmowa. W czasie medytacji staramy się
odrzucić  wszelkie  myśli  i  tylko  wizualizować  w  swym  umyśle  postać  Boga.  Nie  będę  się  tu
koncentrował na medytacji wiele bo jeśli ktoś chce więcej wiedzieć na ten temat powinien sięgnąć
do  literatury  mówiącej  o  zen  i  jodze.  Modlitwa  jest  naszym  chrześcijańskim  sposobem  medytacji.
Odmawiając różaniec także można w trakcie modlitwy wizualizować w pamięci Boską Osobę.

Rozważamy w czasie modlitwy różańcowej tajemnice, z którymi możemy się tak utożsamić
jakbyśmy to my w nich uczestniczyli i wtedy to co może się dziać w naszym sercu także będzie
niepojęte. Ja doświadczyłem kilka razy w czasie odmawiania koronki i koncentrowania się na męce
Jezusa stanu agonii, która w swej najintensywniejszej formie była taka jakbym to ja sam umierał.
Była to agonia bardzo autentyczna i nie była nieprzyjemna.

Więc  podkreślę  jeszcze  raz,  że  koncentracja  i  oddanie  Bogu  pozwalają  nam  na  przeżywanie
modlitwy  w  sposób  kontemplacyjny.  Gdy  do  takiej  modlitwy  dodamy  jeszcze  pragnienie
zjednoczenia  z  Bogiem  może  pewnej  chwili  przyjść  moment,  że  zjednoczymy  się  z  Bogiem  na
wieczność. Ja wiem jak nieskończenie szczęśliwy to będzie moment.

- kontemplacja Boga jako Miłości

Ja  w  swym  objawieniu  doświadczyłem  Pełni  Bożej  Miłości  z  tego  względu  świadczę  o  Tym,  który
jest  Miłością,  wszystkim  we  wszystkim.  Są  tacy,  którzy  doświadczali  Boga  jako  Energii  lub  jako
Światłości także w objawieniu pełni. Kontempluję więc Bożą Miłość w medytacji jak i w modlitwie.
Jest  to  znacznie  trudniejsze  od  kontemplacji  formy  czy  tajemnicy  bo  człowiek  koncentruje  się
całym sercem i umysłem i ciałem na Bogu, który jest bez formy. Lecz przychodzą świetliste chwile
zupełnie podobne do tych których można doświadczyć podczas kontemplacji formy czy tajemnicy.
Nie wiem co będzie dalej lecz z wielką determinacją dążę aby znów zjednoczyć się z Bogiem, być
może już na wieczność. Wiem, że takie zjednoczenie nie musi oznaczać śmierci ciała, bo w końcu
przeżyłem objawienie chociaż bliski byłem śmierci ze szczęścia. I to wiem, że gdy miłość do Boga i
pragnienie zjednoczenia staną się pełne zjednoczę się z mym ukochanym. I wtedy będę jednym w
Bogu jak Jezus jest jednym w Bogu Ojcu i w nas.

O kontemplacji Boga w formie bezosobowej z mego własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że
gdy pewnej nocy leżąc w łóżku bardzo tęskniłem za Bogiem stopniowo stałem się tak gorący jak
słońce i dziwiłem się, że jeszcze nie spłonąłem. Jednak myśli o tym, że mam pewnie jakieś
obowiązki i koncentracja na otoczeniu wytrąciły mnie z tego stanu.

Niepojęte są moce utajone w człowieku. Bóg dał każdemu bez wyjątku takie zdolności by każdy
mógł bardzo przybliżyć się do Boga. Teraz więc zachęcam by każdy odkrył w sobie takie zdolności i
kochając coraz pełniej Boga przybliżał się ku najszczęśliwszej chwili gdy stanie się jednym z
Bogiem.

8. Doświadczanie Bożej obecności

Powiedziane  jest,  że  Bóg  jest  wszechobecny.  Z  tego  względu  prawie  każdy  może  powiedzieć,  że
doświadczył  Bożej  Obecności.  Lecz  sam  fakt,  że  ktoś  kiedyś  odczuł  obecność  Boga  powinien  nas
jedynie  mobilizować  do  szukania  Boga.  Zaprawdę  bardzo  nieliczni  szukają.  Inni  zakładając,  że  to
Bóg powinien się nami interesować. I tak jest, że Bóg jest tylko nami zainteresowany. Jeśli jednak
lekceważymy Boga pozostaje nam tylko jakieś namiastkowe doświadczanie Jego obecności. Czuję
Bożą  obecność  w  kościele,  ale  za  jego  progiem  to  uczucie  znika.  Szczerze  powiem;  to  jest
oszukiwanie  samego  siebie.  To  życie  i  sprawy  doczesne  pociągają  nas  bardziej  niż  Bóg  i  tu  leży
przyczyna tego stanu rzeczy. Wcale nie trzeba wyrzec się wszystkiego aby doświadczać obecności
Boga. Wkraczając  na ścieżkę kontemplacji Boga, którą razem prześledziliśmy będziemy naprawdę
bardzo często doświadczać obecności Boga. Tym sposobem będziemy się ćwiczyć jak zawodnicy w
swej świętości. Nie ma niczego nieświętego i to możemy sobie jasno uświadomić gdy przejdziemy z
sukcesem przez proces kontemplacji Boga całym życiem i modlitwą. Ja wiem, że nie ma nic co nie
byłoby przesiąknięte świętością i czuję się z tym wspaniale.

9. Odczuwanie Boga a objawienie

Objawienie może  być doświadczeniem pełni Bożej Chwały i obojętnie jak ono przebiega człowiek
przez  to  może  poznać  Boga  i  siebie  i  zrozumieć,  że  ja  i  Bóg  jedno  jesteśmy.  Teraz  pozostaje
kolejny etap przejść od tego zrozumienia ku jego pełnej realizacji. Czyli stać się jednym z Bogiem.
Opisane powyżej sposoby kontemplacji są taką właśnie drogą. Przez objawienie człowiek poznaje
Boga  i  siebie.  Ten  stan  jest  ponad  umysłem  i  ciałem.  Jest  to  stan  niewytłumaczalny  żadnym
językiem ani najpiękniejszą mową. Jest to szczęście, którego nie da się opisać i za którym osoba,

której się Bóg objawił będzie już tęsknić zawsze. Po prostu o tym nie da się zapomnieć. To jest
najcudowniejsza mobilizacja do stawania się świętym.

Odczuwanie Boga nie jest doświadczaniem pełni jest jednak tym co prowadzi coraz bliżej i bliżej ku
pełni. I im ktoś coraz częściej i częściej kontempluje i odczuwa Boga także jego mobilizacja staje
się każdego dnia coraz większa. W tym aspekcie mobilizacji w szukaniu Boga wtedy osoba
kontemplująca Boga i osoba oświecona nie różnią się wcale.

Można więc podkreślić, że objawienie Boga i odczuwanie Boga nadają człowiekowi kierunek ku
celowi ostatecznemu jakim jest zjednoczenie z Bogiem. Każdy ma swoją kolejność osiągnięcia
jedności z Bogiem w planie zbawienia lecz nikt nie jest pominięty.

Jeśli przeczytałeś w skupieniu to co omówiliśmy zadaj sobie pytanie; na jakim etapie ja jestem w
tej drodze ? Zbawienie nie przyjdzie automatycznie i bez twego wysiłku. Powiedziane jest, że Bóg
jest  Wiecznym  Świadkiem  i  tak  jest.  On  to  wszystko  sprawia  lecz  czeka  kiedy  się  przebudzimy  i
zapragniemy  stać  się  z  Nim  jedno.  Cóż  wart  byłby  ten  dar  najdoskonalszy  gdybyśmy  Go  nie
pragnęli. Z tego względu Jezus powiedział w objawieniu do Św. Siostry Faustyny „jak jesteś ze Mną
zjednoczona  w  życiu  tak  też  będziesz  zjednoczona  w  chwili  śmierci”.  Te  słowa  Pana  naszego
powinny nas mobilizować każdego dnia coraz bardziej aby stawać się świętymi.

10. Mroczne chwile

Na  drodze  do  zjednoczenia  z  Bogiem  przychodzą  momenty  mroczne  gdy  nie  czujemy  Bożej
obecności.  Wtedy  smutno  nam.  Ci  którzy  wcale  Boga  nie  chcą  znać  są  w  stanie  takiego  mroku
nieustannie  i  nie  są  nawet  w  stanie  smucić  się  z  tego  powodu,  bo  nie  uświadamiają  sobie  w  jak
kiepskim  są  położeniu.  Oj  jak  oni  są  biedni.  Niestety  powierzchowność  wiary  też  ma  takie
znamiona  i  niezbędnym  jest  sprawić  by  wiara  była  pełna  życia  a  nie  uśpiona  i  martwa  aby  Bóg
znów  nie  musiał  się  skarżyć,  że  ten  naród  wielbi  Mnie  ustami  nie  sercem.  Więc  jeśli  sam  pragnę
być  blisko  Boga,  a  mimo  to  przychodzą  te  mroczne  chwile  to  jak  nie  miałbym  współczuć  innym,
którzy  doświadczają  tych  mrocznych  momentów  jeszcze  częściej  niż  ja.  Dlatego  przyjmuję  to
doświadczenie  z  pokorą  bo  w  ten  sposób  może  Bóg  właśnie  nie  pozwala  bym  zasnął  i  uśpił  swe
najprawdziwsze  pragnienie  wyryte  w  mej  duszy.  Dlatego  widząc  nieszczęścia  tego  świata
mobilizuję się do apostołowania i robienia wszystkiego by mroczne chwile były coraz rzadsze, a był
tylko  nieustannie  Bóg.  Wierzę  gorąco,  że  niedługo  przyjdzie  czas  gdy  wielu  będzie  pozbawionych
tych mrocznych chwil na zawsze, a w ostateczności wszyscy.

11. Upadek i grzech a kontemplacja

Ze swego doświadczenia wiem, że upadek oddala zdolność dobrej kontemplacji nie czyni jej jednak
niemożliwą. Mogę dobrze kontemplować mimo tego z jednej prostej przyczyny. Pozwalam by żal i
skrucha drążyły moją duszę wtedy znów jestem wolny od siebie. Nie muszę wtedy całymi dniami
czekać na spowiedź i odkładać wszystko na jutro. Takim przykładem żalu i skruchy może być łotr z
krzyża,  który  zwrócił  się  do  Jezusa  z  ufnością.  Możemy  się  od  niego  uczyć  i  powstawać  po
najdrobniejszym  upadku.  Jezus  czeka  nieustannie  z  przebaczeniem.  Nie  wolno  nam  przespać  ani
minuty bo śmierć może przyjść w ciągu kilku najbliższych sekund. Należy być wolnym od upadków
i  grzechów.  Nie  należy  tu  błędnie  tego  interpretować.  Niektórzy  myślą,  że  jeśli  zgrzeszyłem  czy
upadłem to oznacza, że nie jestem wolny. Nie jestem wolny jeśli z uporem trwam w grzechu czy
upadku.  Gdy  żałuję  i  natychmiast  podnoszę  się  jestem  wolny.  To  jest  istota  trwania  lub  nie  w
grzechu i upadku. Po prostu należy stronić od najdrobniejszego grzechu i robić wszystko by nigdy
nie  upadać.  Wtedy  kontemplacja  będzie  naprawdę  coraz  pełniejsza.  Każdy  z  nas  ma  sumienie  i

dobrze  wie  kiedy  ono  go  napomina  lub  dręczy.  Można  je  zagłuszyć  i  o  nim  zapomnieć  tak  jak
zapomina  się  o  Bogu.  To  jednak  jest  znak  upadku  trwałego,  z  którego  czasami  bardzo  ciężko
wyjść.  I  w  takim  stanie  ciężko  w  ogóle  mówić  o  możliwości  kontemplacji.  Wtedy  trzeba  wołać  o
ratunek. W tym miejscu podkreślę istotną kwestię. Trzeba szukać błędów w sobie, wykorzeniać je i
dawać dobry przykład, a nie szukać błędów w innych. Gdy mimo tego ujawniają się błędy w innych
i widzimy ich upadki powinniśmy delikatnie ich napominać bo to jest apostolski obowiązek. Nie jest
łatwo z tą delikatnością, bo ludzie obecnie oburzają się na najdrobniejszą uwagę. Lecz trzeba mieć
w  pamięci,  że  człowiek  nie  tylko  odpowiada  za  to  co  złego  uczynił  ale  i  za  to  że  gdy  mógł  nie
uczynił  dobra;  że  nie  pouczył  upadającego,  nie  zachęcił  do  świętości,  nie  dał  dobrego  przykładu,
nie pocieszył, nie pomógł w potrzebie, ...

12. Cel ostateczny

Cele  ostateczny  dla  osoby  wierzącej,  której  wiara  pulsuje  życiem  jest  oczywisty.  Celem  tym  jest
Zbawienie.  Wiele  jest  dróg  prowadzących  ku  zbawieniu  tak  wiele  jak  wiele  jest  religii  i  jak  wielu
jest ludzi, bo bez wątpienia każdy kroczy swoją specyficzną i niepowtarzalną drogą do Zbawienia.
Droga  jednych  jest  gładka  i  szczęśliwa  innych  wyboista  i  ciężka,  a  jeszcze  inni  wałęsają  się  po
manowcach w mniej lub bardziej świadomej udręce. Tu należy widzieć, że nie ten kto używa bez
umiaru  rozkoszy  tego  świata  i  nieustannie  dobrze  mu  się  wiedzie  idzie  tą  gładką  drogą  lecz  idzie
nią ten kto bez względu na to jak ciężkie lub lekkie jest jego życie trwa nieustannie przy Bogu –
sercem przy sercu. Cel wszystkich powinien więc być dla mnie oczywisty. Widziałem Boga i z tego
względu nie odmawiam zbawienia nikomu. Gdy widzę piękną pełną Boga drogę jednych raduję się.
Gdy widzę jak inni grzęzną w sprawach tego świata i już ledwie pamiętają o Bogu lub co gorsza już
dawno Nim wzgardzili nie mam powodu do radości. Wtedy w ciszy kontempluję ich ciężką drogę i
modlę  się  do  Boga;  ‘odmień  te  biedne  serca  mój  Boże’.  Nie  muszę  narzekać  lecz  działać  aby
pobudzić tych ludzi do szukania Boga. A to jak oni zareagują to naprawdę nie moja rzecz, bo praca
należy do mnie a rezultaty daje Bóg stosownie do poziomu gotowości tego, na którego staram się
wpłynąć.  Może  moje  dobre  słowo  zachęty  będzie  tym  ostatnim  uderzeniem,  które  skruszy  mur
dzielący daną osobę od Boga. Mur ten istnieje pomiędzy każdym człowiekiem, a Bogiem, bo gdyby
nie było tego muru człowiek nie czułby odrębności od Boga. Jednak u niektórych jest to mur przez
który  nic  nie  można  dojrzeć.  U  niektórych  jest  to  cieniutka  zasłona,  za  którą  w  sposób  cudowny
jawi  się  Bóg.    Jeśli  ja  mam  za  zadanie  się  Zbawić  to  nie  mogę  innych  pozostawić  samych  sobie.
Każdemu komu można trzeba pomóc.

Cudowny będzie to moment gdy każdy z nas zjednoczy się z Bogiem na wieczność. Szczęście,
którego opisać nie potrafię stanie się naszym wiecznym udziałem. Zniknie wszystko to co moje a
zostanie tylko czysta świadomość szczęścia tak niewysłowionego, że doznawszy Go raz już zawsze
za nim tęsknię.

[Uwaga ! wraz z rozwojem mojej wiedzy i mistycyzmu zrozumiałem, że oprócz tego celu jakim jest
zjednoczenie duszy z Bogiem=Pełnią czyli Zbawienie jest i drugi cel czyli doprowadzenie ciała
ludzkiego do nieśmiertelności – i ten cel, w co wierzę, ziszcza się coraz bardziej na naszych oczach]

13. Prosić i kołatać

„Kto prosi otrzymuje, kto szuka znajduje, a kołaczącemu otworzą”. Jak wielu prosi prawdziwie, jak
wielu  szuka  prawdziwie,  jak  wielu  kołata.  Jeśli  można  stwierdzić,  że  proszących  Boga  o  to  i  owo
jest trochę to szukających jedności z Bogiem i kołaczących do bram Nieba jest niewielu. Mnie Bóg
Swą  Łaską  zmobilizował  bym  poprosił  i  zakołatał  i  dał  Mi  cudowną  odpowiedź.  Teraz  nie  mogę
ustać  w  swej  pielgrzymce.  Zrealizować  cel  zjednoczenia  z  Bogiem  bez  proszenia,  szukania  i

kołatania  nie  będzie  możliwe.  Można  dostać  się  do  raju  i  tam  przebywać  lecz  największym
szczęściem  jest  stać  się  jednym  z  Bogiem.  Ja  otrzymawszy  objawienie  Bożej  Chwały  wiem,  że
jedyną pełną realizacją naszego celu Zbawienia jest stać się Jednym z Bogiem tak by nie było już
najmniejszej  odrębności.  Gdy  czuję  odrębność  od  Boga  a  oglądam  Jego  Chwałę  to  jest
kosztowanie niewysłowionego szczęścia ale niedosyt pełni pozostanie. Gdy zjednoczę się z Bogiem
wtedy  nie  będzie  żadnego  niedosytu  bo  będzie  pełnia.  Dlatego  żyjąc  dobrze  i  pobożnie  można
osiągnąć  w  chwili  śmierci  tylko  raj  jeśli  w  tej  chwili  nie  będzie  w  człowieku  pełnego  pragnienia
zjednoczenia z Bogiem. Dusza będzie czuła odrębność od Boga i niedosyt mimo, że będzie oglądać
Jego  Chwałę.  Dlatego  to  życie  to  jest  szkoła.  Powinniśmy  nauczyć  się  prosić,  szukać  i  kołatać.  A
gdy  nasze  pragnienie  będzie  pełne  zrealizujemy  cel  pielgrzymki  bezbłędnie.  Mówi  się  ‘jakie  życie
taka  śmierć’.  I  to  bez  wątpienia  jest  prawda.  Nie  można  lekceważyć  Boga  i  jednocześnie
spodziewać się Nieba. Musimy pełnić z radością Wolę Boga i przybliżać się coraz bardziej do Niego
każdego dnia i każdej minuty, a w stosownej chwili Łaska Boża wzbudzi w nas pragnienie z mocą
tak  wielką,  że  przyjdzie  Zbawienie  i  z  tego  co  teraz  uważam  za  moje  nic  nie  pozostanie  lecz
pozostanie tylko Bóg – JESTEM.

14. Stać się w pełni Miłością

Bóg jest Miłością. Jest to Miłość pełna i nie ma nic pełniejszego. Dlatego zadowalać się czymś co
nie jest pełne to za mało. Trzeba usilnie zdążać ku pełni. Nasze ziemskie cząstkowe miłości czerpią
z  Tej  pełni  ale  niosą  one  często  rozterki  i  rozczarowania  z  prostej  przyczyny,  bo  nie  są  pełne.
Dlatego te cząstkowe miłości są naznaczone skazą. Lecz nasza nauka tu na ziemi polega na tym by
poprzez te cząstkowe miłości stać się w pełni Miłością. Jezus mówił, że kto w drobnej rzeczy jest
wierny  będzie  wierny  w  wielkiej  rzeczy.  Dlatego  zawsze  trzeba  zaczynać  od  tych  drobnych
cząstkowych miłości. Platon mówił o kochaniu jednego ciała, dwu ciał, wielu ciał i wszystkich ciał
jako  drogi  realizacji  Absolutu.  Ma  to  sens  w  tym  fizycznym  świecie.  Bo  naprawdę  naukę  miłości
trzeba  zacząć  od  zaakceptowania  i  pokochania  siebie,  później  drugiej  osoby,  rodziny,  znajomych
każdego  napotkanego  człowieka,  wszystkich  ludzi  i  całej  przyrody.  To  są  zawody.  Jeśli  zawodnik
ma  być  naprawdę  dobrym  zawodnikiem  musi  przejść  przez  wszystkie  etapy  treningu  i  zmagania.
Nikt od razu nie zostaje mistrzem. I podobnie jest w dziele kształtowania miłości w sobie, aż stanie
się ona pełna. Z tą świadomością można od razu stwierdzić, że nie można marnować danego nam
czasu,  bo  po  śmierci  za  późno  będzie  na  zdobywanie  zasług  i  stawanie  się  mistrzem.  Mistrz  jest
mistrzem  -  zawsze  go  docenią.  Zawodnik  byle  jaki  nawet  nie  zwraca  niczyjej  uwagi.  Dlatego  w
prostym  naszym  życiu  powinniśmy  stawać  się  każdego  dnia  mistrzami  miłości.  Metody
kontemplacji,  które  razem  omówiliśmy  bez  wątpienia  pomogą  nam  aby  takimi  mistrzami  się
stawać.  Nie  wątpię,  że  Bóg  doceni  i  pobłogosławi  takie  starania  człowieka  i  w  pewnej  chwili
nagrodzi wieńcem Wiecznej Chwały. Wtedy każdy wytrwały zawodnik stanie się w pełni Miłością.

15. Jeden Bóg

Powiedziane jest, że Jest Jeden Bóg. Jeśli ktoś wyobraża sobie Boga jako osobę taką jak człowieka
może mieć problem ze zrozumieniem tej tajemnicy ale to wcale nie oznacza, że nie osiągnie celu -
Zbawienia.  Po  prostu  każdy  wierzy  na  swoim  aktualnym  poziomie.  Ja  wiem,  że  Bóg  jest
wszechobecną  i  wieczną,  niezmienną  i  pełną  Miłością.  I  z  Tej  Miłości  wyłania  się
wszystko  co  istnieje.  Pismo  święte  oświadcza,  że  ‘w  Bogu  żyjemy,  poruszamy  się  i
jesteśmy’.  Opisanie  Boga  który  w  swej  istocie  jest  ponad  tym  co  stworzone  nie  jest  możliwe.
Ponieważ jednak ludzie mniej lub bardziej pojmują miłość tak jest najłatwiej Boga określić. Gdyby
nie było Boga nie byłoby niczego. Z tego względu Bóg nie tylko daje życie wszystkiemu ale również
wie wszystko. Nie podlega czasowi więc dla Boga istnieje tylko teraz. Bóg Jest wczoraj i dziś i na
wieki  Ten  sam  i  niezmienny.  Wszystko  stworzył  doskonałym  i  we  wszystkim  jest  w  Pełni  Swej
Chwały. Ja Tej Pełni doświadczyłem. To nieśmiertelność, która nas przyzywa i zaprasza.

Bóg ‘pragnie’ podzielić się Swą Chwałą z każdym. Z tego względu można zaglądnąć do
swej duszy i gdy dobry Bóg uzna, że człowiek może Go już poznać doświadczenie Bożej
obecności  w  sobie  poprzez  Objawienie  Pełni  Bożej  Chwały  stanie  się  możliwe.  Nawet
jeśli  za  życia  niewielu  tego  doświadczy  nie  można  ustawać  w  kształtowaniu  swego
życia  tak  by  doświadczenie  pełni  stało  się  trwałe  i  wieczne  w  chwili  śmierci.  Bóg  nas
zaprasza i oddaje  nam  wszystko. Z  tak niepojętego  daru nie  można zrezygnować lecz
usilnie  starać  się  o  to  by  Bóg  był  człowiekowi  wszystkim.  Kochać  Boga  można  bez
ograniczeń  i  to  jest  wspaniała  tajemnica  życia  tu  na  ziemi.  Żadna  trudność  nie  może
nas  zrazić.  Nic  nie  może  nas  zniechęcić.  Żaden  wróg  zewnętrzny  ani  ten  groźniejszy
wewnętrzny  nie  może  nas  odciągnąć  od  tego  wspaniałego  marszu  ku  Jedności  z
Bogiem.

Na  zakończenie  tego  rozważania  mogę  więc  życzyć  każdemu  by  nie  ustał  w  tej
wspaniałej  przygodzie  życia  które  w  całej  swej  istocie  zmierza  ku  swemu  źródłu  –
MIŁOŚCI.

Archanioł Michał

Prorok Daniel otrzymał przekaz kiedy to nastąpi i tak to opisał.

    W owych czasach wystąpi
    Michał, wielki książę,
    który jest opiekunem dzieci twojego narodu.
    Wtedy nastąpi okres ucisku,
    jakiego nie było, odkąd narody powstały,
    aż do chwili obecnej.
    W tym czasie naród twój dostąpi zbawienia:
    ci wszyscy, którzy zapisani są w księdze. (Dn.12.1)

Czy Michał wystąpił ? Tak ! Lecz występując jako człowiek jest traktowany jak większość proroków.
Książę proroków jest traktowany w sposób niepoważny tak jak zawsze traktowano proroków.

Archanioł Michał jest powiązany w Wiecznej Światłości z archaniołem Metatronem. Na ziemi jest
powiązany z dawnymi postaciami: prorokiem Henochem (dziadkiem Noego) i Mojżeszem oraz św.
Józefem. To ta sama dusza w jej wędrówce przez stworzenie.

Nasz Ojciec Święty [Jan Paweł II] jest powiązany z Janem Ewangelistą i królem Dawidem – to też
jest jedna współczująca dusza wędrująca przez stworzenie.

Przytoczę tu jeszcze wizję siostry Filomeny wspomnianej w dziele poświęconym Maryi.

Ta zakonnica, która potem zmarła w opinii świętości, w gorących modlitwach zapytywała Boga, co
należy czynić, aby zapewnić triumf Kościoła. Objawił się jej wtedy Św. Michał Archanioł i rzekł trzy
razy: "Rozgłaszaj moją wielkość!" Świątobliwa Filomena uświadomiła sobie wtedy niezmierną
potęgę i władzę tego Archanioła.

Aby zrozumieć stworzenie i aby dotrzeć do najgłębszej ciemności Archanioł Michał musiał ‘stać się
dla  was  grzechem’  tak  jak  Jezus.  Nie  rozumiecie,  że  tylko  tak  można  wykonać  pracę  związaną  z
końcem czasów. Ciemności nie można pokonać z pozycji Wiecznej Światłości bo tam ciemność nie
dociera.  Ciemność  można  pokonać  tylko  tu  na  Ziemi  z  pozycji  ludzkiej  cielesności  i  ludzkiego
upadku. Dobrze by było abyście to w końcu pojęli. Tak jak ważne jest abyście pojęli, że tkwiąc w
grzechach,  upadkach  i  uporze  sami  do  tej  ciemności  zdążacie.  To  ciemność  wyidealizowała
przeszłość  abyście  nie  mogli  rozpoznać  Prawdy  w  teraźniejszości.  Ten  subtelny  plan  został
przygotowany  przed  wiekami  przez  Wszechmogącego  i  przez  długie  tysiąclecia  jest  realizowany.
Dziś się on wypełnia. Wszechmocny pozwolił aby dziś skutki wszystkich grzechów z tego i innych
żywotów  spowodowały,  że  ciemność  sama  zaczyna  się  objawiać,  aż  objawi  się  w  pełni  by
ostatecznie  być  pokonaną  przez  światłość.  Wtedy  już  niedługo  nastąpi  to  co  przytoczyłem  w
pierwszym rozdziale.

„Jak tylko cherubin z płonącym mieczem otrzyma rozkaz pobicia strażników drzewa
życia, natychmiast wszelkie stworzenie zostanie pochłonięte i stanie się nieskończone i
święte, podczas gdy teraz jest tylko skończone i zepsute (...)”.

Tu wspomnę, że strażnicy  drzewa życia strzegą wejścia do raju z którego wypędzono pierwszych
rodziców  aby  człowiek  nie  mógł  tam  powrócić.  Kim  są  ci  strażnicy  ?  Stanie  się  to  jawne  gdy
wszystko  się  dokona.  A  obecnie  wielu  prowadzi  spekulacje  czy  są  to  istoty  służące  ciemności  i
swojemu egoizmowi będące na naszym poziomie rzeczywistości czy też istoty będące na wyższym
poziomie  rzeczywistości.  Te  które  są  na  naszym  poziomie  rzeczywistości  będą  do  poznania  przez

trzeźwo myślących ludzi chociaż znając przewrotność tego świata wybielą się przed ludźmi tak, że
ciężko ich będzie rozpoznać. Te istoty, które są na wyższym poziomie rzeczywistości jeśli same się
nie objawią będą do rozpoznania dopiero po osiągnięciu przez ludzkość tych wyższych poziomów.
Nie należy się tym emocjonować. Ciemności tylko czekają na nasz strach i nienawiść. Należy to
przyjąć jako odwieczną walkę ciemności i światła co jest naturą całego stworzenia.

Jak  podkreśliłem  w  wielu  miejscach  Archanioł  Michał  nie  tylko  walczy  z  ciemnością  ale  ma  za
zadanie uwalniać całe stworzenie z cielesności i prowadzić ku Wiecznej Światłości i zjednoczeniu z
Bogiem  –  Miłością.  Archanioła  Michała  należy  kojarzyć  nie  tylko  z  jedną  osobą  lecz  całą
przestrzenią  Michała  Archanioła,  z  Wieczną  Światłością  i  synami  i  córkami  wiecznej  światłości.  A
synów i córek Wiecznej Światłości jest nieskończona ilość. Wielu z tej nieskończoności oddaje się
służbie rodzajowi ludzkiemu na ziemi. Dziś wielu synów i córek światłości narodziło się jako ludzie i
wszyscy  zajmują  się  pracą  związaną  z  przygotowaniem  ludzkości  na  pokonanie  ciemności  i
przygotowaniem  na  wejście  w  Złotą  Erę  –  Tysiącletnie  Królestwo  Chrystusa  –  Erę  Wodnika  -  Erę
Ducha.

[Uwaga ! Strażnicy drzewa życia – kim są ?! Teraz już wiem, że to złe Istoty pełne ciemności, czyli; złe
duchy, astralni Archonci i źli kosmici z Imperium Oriona i ich wasale. Dużo jest tych sił – i to one, a nie
dobry Bóg wygnali Ludzi z Raju !].

Maryja

Chrześcijaństwo nierozłącznie wiąże się z Maryją. Zwłaszcza w takim kraju jak Polska Maryja jest w
sposób szczególny czczona. Z tego właśnie względu to Maryja jest czynnikiem, który w Światłości
Wiekuistej  spowodował,  że  Polska  staje  się  w  dzisiejszym  czasie  Bramą  do  Nieba  i,  że  z  niej
wychodzi  iskra  przygotowująca  świat  na  powtórne  przyjście  Chrystusa  co  w  swym  dzienniczku
napisała  Św.  Faustyna  Kowalska.  Ta  iskra  jest  wielopoziomowa.  Najważniejszym  poziomem  i
ogniwem  tej  iskry  bożej  jest  Ojciec  Święty  Jan  Paweł  II.  Są  i  inne  iskry,  które  już  świecą,  a  w
swoim czasie zabłysną boskim blaskiem by już nie było wątpiących.

Bardzo mnie zachwyca, że kult Maryjny jest wciąż bardzo silny i można powiedzieć, że jest coraz
silniejszy co jest naturalne zważywszy na zwiększającą się falę pragnienia Boga. To pragnienie
Boga pcha w cudowny sposób wielu ludzi właśnie ku Maryi. I gdy świadomość nadciągającego
Końca Czasów utwierdzi się w ludziach Polacy będą szturmować niebo za pośrednictwem Maryi.

Światłość Wiekuista jest boskością która służy całemu stworzeniu – dlatego z tej Światłości
przenikającej każde serce nieustannie płynnie pomoc dla tych, którzy szukają Boga. Ta pomoc jest
dostępna nieustannie – wystarczy się tylko o nią zwracać. Wtedy można przejść przez najcięższe
doświadczenia. Gdy te doświadczenia przyjdą Maryja będzie wspomożycielką dla bardzo wielu.

Jezus, Maryja, Święci, Archaniołowie i Aniołowie Stróżowie poprzez wszechobecną Światłość
Wiekuistą są z nami nieustannie. Doceńmy to i umiejmy z tego wyciągnąć korzyść. Niech ta
świadomość wsiąka w nas codziennie coraz mocniej.

Przytoczę tu pewną wizję jaką otrzymała karmelitanka bosa S. Filomena przed wstąpieniem na
Stolicę Piotrową papieża Leona XIII.

"Ujrzałam  Najświętsze  Serce  Jezusa,  napełnione  miłością  do  ludzi,  idące  przez  drogi  świata.
Utrudzone słaniało się w prawo i lewo, doznając ran z powodu przydrożnych cierni. Z poranionego
Serca spływała Krew, użyźniając ziemię. Kiedy to Serce przeszyte na wylot wydało z siebie łaskę i
miłość,  zbliżyły  się  do  Niego  dwie  gwiazdy,  aby  Je  podtrzymać.  Zrozumiałam,  że  przecudna
gwiazda  od  prawej  strony  czyli  od  strony  boleści  była  to  Matka  Najświętsza  Niepokalana.  Drugą
gwiazdą  równie  wspaniałą  i  jasną  od  strony  miłości  był  Św.  Michał  Archanioł.  Najświętsze  Serce
zmieniło się także na gwiazdę, a jej promienie na języki. Chrystus Pan mówił do Matki: "Fiat, fiat",
"niechaj się stanie to, o co prosisz". Maryja mówiła do Anioła: "Va, va, va", "leć, leć, roznoś to, co
Syn  mi  daje".  Św.  Michał  odpowiadał:  "Któż  jak  Bóg".  W  trójkącie  gwiazd  widziałam  obraz
Opatrzności, w troistości Osób jednolitość woli. Bo zarówno Maryja chciała wyprosić, jak Chrystus
udzielić,  a  Św.  Michał  rozdać.  Te  trzy  wole  były  ze  sobą  zjednoczone,  ta  sama  miłość  łączyła  je.
Zrozumiałam, że wszystkie łaski dla uratowania Kościoła wyjedna Niepokalana, której stopa zetrze
głowę węża, ale, że te wszystkie łaski rozniesie jeden tylko Św. Michał! Więc wzywajcie, wzywajcie
tego

niezwykle

potężnego

Hetmana,

zaczęły

się

ostateczne

czasy!"

(Tę relację podaje za "Kromką Rodzinną" ksiądz Bronisław Markiewicz w swoim miesięczniku
"Powściągliwość i Praca" w 1901 r.).

Czy wątpisz, że Maryja wyjednała tę łaskę. W najcięższej próbie nie wątp bo jak mówi prorok
Daniel:

To wszystko dokona się, kiedy dobiegnie końca moc niszczyciela świętego narodu.
...... A od czasu, gdy zostanie zniesiona codzienna ofiara, zapanuje ohyda ziejąca pustką, [upłynie]
tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt dni. Szczęśliwy ten, który wytrwa i doczeka tysiąca trzystu
trzydziestu pięciu dni. Ty zaś idź i zażywaj spoczynku, a powstaniesz, by [otrzymać] swój los przy
końcu dni. (Dn.12.7,11-13).

A proroctwa nie muszą lecz mogą się spełnić. Jeśli my dziś temu nie będziemy w stanie
przeciwdziałać już nie pojedynczo, nie tylko przez Jezusa, Maryję i wysłanników nieba lecz wszyscy
globalnie to przyjdą naprawdę ciężkie próby.

PS. Polak w Sanskrycie (najstarszym języku obecnej cywilizacji) oznacza człowieka skłóconego,
zwaśnionego i zawistnego lecz jednocześnie oznacza Bramę do Nieba. Już przed wiekami ta brama
była przygotowywana na dni ostateczne. Prośmy Maryję byśmy byli godni zadania, które nas
czeka.

Jezus Chrystus

Można powiedzieć, że Jezus żyjąc 2000 lat temu i stając się Chrystusem, a jednocześnie
Mesjaszem, a ostatecznie wchodząc do Wiecznej Światłości i Pełni Miłości stał się wszechobecny i
wieczny. Jest obecny w całym stworzeniu wciąż. W każdej chwili czuwa w tobie i przy tobie Pełen
Miłości niepojętej. Wystarczy jedna myśl i Chrystus jest. Gdybyś wiedział(a) co to znaczy !

My  jesteśmy  zbudowani  na  Chrystusie.  My  dążymy  do  tego  aby  stać  się  Chrystusem.  Szkoda,  że
istnieje  jakiś  strach  podsycany  najwyraźniej  przez  ciemność  przed  uświadomieniem  sobie,  że
naszym celem jest dokładnie stawać się Chrystusem, którym naprawdę jesteśmy. Chrystus – Istota
Chrystusowa  to  człowiek  spełniony  –  wiedzący  skąd  przyszedł  i  dokąd  idzie.  Chrystus  to  znający
Boga do tego stopnia, że staje się sam Bogiem. Chrystus to człowiek szczęśliwy.

Stawanie się Chrystusem prowadzi nie tylko do stawania się lepszym człowiekiem lecz prowadzi do
stawania się wolnym człowiekiem do stanu takiej wolności, która pozwala uwolnić się z ciała, a
nawet duszy i wznieść ku Duchowi. Jest to tak niepojęcie wielka tajemnica, że na samą myśl o tym
można popaść w zachwyt tym bardziej jeśli tę tajemnicę się poznało.

Kto traci swe cenne życie na wiązanie się z materią nie ma szansy stać się boskim Chrystusem –
taka osoba staje się uwięzionym w materii Lucyfem. Chrystusowość i lucyferyczność natury ludzkiej
opisuję w innych działach. Lecz tu warto podkreślić ten kontrast pomiędzy Boskim i wolnym
Chrystusem, który jest Światłością Wiekuistą i Miłością wypełniającymi każdą cząstkę stworzenia, a
Lucyferem, który zamknął się w materii aby Boga nie oglądać. Bo dokładnie zamknięcie się w
materii zasłania naszą boskość. Kto sobie tego nie uświadamia ciężko będzie mu się znaleźć wśród
ludzi odmienionych na odmienionej ziemi. Tylko Istoty Chrystusowe wzniosą się na wyższy poziom
istnienia gdzie Bóg już nie będzie zakryty. Istoty lucyferyczne pozostaną w tym stanie w jakim my
dziś jesteśmy.

Tak jak Chrystus przemieniony na górze Tabor my w rzeczywistości świecimy światłem,
emanujemy boską miłością – to wszystko jest w nas. Gdy nadejdzie era ducha ta przemiana będzie
powszechna i trwała.

„W Bogu żyjemy poruszamy się i jesteśmy”, „Królestwo Boże jest w nas”, „my jesteśmy światłością
świata” nie mamy więc potrzeby szukać Boga nigdzie. Nie ruszając się ze swego pokoju można
poznać Chrystusa w sobie. A poznawszy Go w sobie rozpoznać Go w innych. Dlatego w szukaniu
Chrystusa i rozpoznawaniu Go trzeba najpierw zwrócić się ku swemu wnętrzu i poznać siebie. Gdy
Jezus mówi „Ja objawię mu Siebie” ma to podwójne znaczenie. Po pierwsze, że rozpoznasz Chwałę
Jezusa taką jaka jest, a po drugie, że rozpoznasz, że Chwała Jezusa jest Twoją Chwałą – poznasz
Siebie. To już dla wielu nie jest tajemnicą tylko faktem.

Uświadomienie sobie własnej Chrystusowości wiąże się z uświadomieniem sobie, że ‘niebo jest w
nas’. Aby przyjąć prawdę o tym, że niebo jest w nas przytoczę słowa jasnowidza Swedenborga z
dzieła „Niebo i Piekło”: „Trzeba wiedzieć, że każdy człowiek rodzi się dla Nieba i będzie do niego
przyjęty, jeśli na Ziemi przyjmie do siebie Niebo; kto jednak go nie przyjmie będzie wykluczony”.

Istnieje  duża  różnica  pomiędzy  tymi,  którzy  rozpoznają  swoją  Chrystusowość  a  tymi,  którzy  tego
nie  widzą.  Ci  drudzy  mają  tych  pierwszych  za  wariatów  lub  heretyków  na  co  ci  pierwsi  mogą  się
tylko  uśmiechnąć.  I  tak  uśmiechają  się  dziś  słodko  Aniołowie  w  niebie  gdy  poprzez  światłość
przekazują tę prawdę wprost tym, którzy są gotowi by ją poznać.

[Uwaga ! Pisząc powyższe słowa jeszcze nie wiedziałem, że są podstępne kosmiczne Ciemne siły, w
tym złe duchy, które nas zniewoliły i zakryły przed nami prawdę , że jesteśmy ucieleśnieniem Pełni !]

Powtórne Przyjście Chrystusa

Stwierdziłem, że dobrze by było coś napisać jako pewien rodzaj podsumowania rozważania na
obecnym etapie jego tworzenia. Podsumowanie to jest niejako syntezą tego co już jest napisane i
przybliży czytelnikowi jeszcze bardziej kwestie przyjścia Chrystusa. Można powiedzieć, że Chrystus
nie musi przychodzić bo On wciąż Jest. I to jest prawdą. Jednak my musimy rozważyć te kwestie
pod kątem przemiany ludzkości i jej wejścia na wyższy poziom rzeczywistości.

Jak  mogę  to  wytłumaczyć  najprościej.  Wytłumaczę  to  tak.  Gdy  ktoś  otrzymuje  oświecenie
(iluminację)  to  dotyczy  tylko  jego.  Wszyscy,  którzy  znajdują  się  obok  mogą  zauważyć,  że  coś
niesamowitego  dzieje  się  z  daną  osobą  lecz  żadną  miarą  nie  są  w  stanie  pojąć  jak  niepojęcie
cudowna  wyższa  rzeczywistość  odsłania  się  przed  daną  osobą.  Zupełnie  podobnie  będzie  z
powtórnym  przyjściem  Chrystusa.  Jak  podkreślałem  inni  używają  na  ten  stan  zupełnie  innych
określeń, które także są prawdziwe. A one wszystkie razem oddają tylko słowami to czego słowami
nie da się wytłumaczyć. Oddają cudowną wyższą rzeczywistość. Jezus mówił, że ‘wybrani zostaną
porwani  na  obłokach’.  Inni  mówią  że  wybrani  znajdą  się  nagle  w  wyższej  rzeczywistości  –  po
prostu  zniknął  z  pola  widzenia  tych,  którzy  tej  rzeczywistości  nie  osiągną.  Znikną  tak  jak
niewidoczna  jest  wyższa  rzeczywistość  dla  tych,  którym  się  ona  nie  objawia.  Wręcz  mówi  się,  że
nowa ziemia z wybranymi ‘oddzieli się w wyniku kwantowych zmian jej struktury’ od starej ziemi z
tymi,  którzy  na  niej  pozostaną.  To  tylko  słowa,  a  rzeczywistość  sama  w  sobie  będzie  czymś
niepojętym. Po prostu każdy z wybranych stanie się Chrystusem takim jak Chrystus przemieniony
na górze Tabor. Tu w naszej rzeczywistości można być też na wzór Jezusa Chrystusa, który żył jak
każdy  normalny  człowiek  w  ciele  takim  jakie  my  mamy  z  wszystkimi  jego  niedomaganiami  i
ograniczeniami.  Jezu  był  jak  każdy  z  nas.  Nie  był  jakimś  supermenem,  którego  ideału  my  nie
możemy osiągnąć.

To ciemność tworzy nam obrazy supermenów, którzy powinni być niedoścignionymi idolami. Chcę
aby to dobrze zrozumiano. Obecnie inspiruje się ludzi, że można osiągnąć nie tylko sławę, majątek,
wygody  i  powodzenia  ale  że  można  osiągnąć  moce  i  paranormalne  zdolności  i  wtedy  już
zbudujemy raj na ziemi. To nie jest prawdą jeśli przed tym wszystkim nie stoi miłość i pragnienie
Boga.  Miłość  w  sensie  bardzo  szerokim  –  jako  miłość  do  ludzi,  zwierząt,  roślin;  jako  miłość  i
szacunek do matki ziemi i praw natury; jako miłość do całego wszechświata. Zawęziło się pojęcie
miłości  i  eksploatuje  się  ziemię,  a  w  konsekwencji  i  człowieka.  Jednocześnie  wraz  z
niepohamowaną  konsumpcją  mówi  się,  że  człowiek  może  użyć  swych  paranormalnych  mocy  do
tworzenia.  To  prawda  jeśli  przychodzi  samo  i  jeśli  jest  darem  nieba.  Lecz  moce  (paranormalne
zdolności),  na  naszym poziomie rzeczywistości, mogą się wymknąć spod  kontroli tak  jak wymyka
nam  się  to  co  nazywamy  rozwojem  gospodarczym.  I  taka  jest  rzeczywistość  dzisiejszego  świata.
Zeszliśmy z drogi umiaru i bierzemy pełnymi garściami nie patrząc na konsekwencje. Jednocześnie
wszystkie  nasze  nadzieje  wiążemy  z  tym  fizycznym  światem  i  z  tą  obecną  rzeczywistością.  To
działanie  ciemności,  która  ma  za  zadanie  uwięzić  nas  w  materii.  My  mamy  się  wznieść  ponad  tę
materię do wyższej rzeczywistości. Dlatego przed wszystkim trzeba postawić miłość.

Nim przejdę dalej do opisywania jak miłość postawić przed wszystkim jeszcze mocniej uwydatnię w
jaki  sposób  ciemność  chce  nas  zdominować.  Jak  powiedziałem  ciemność  ma  za  zadanie  uwięzić
nas w materii. Robi to poprzez podniecanie naszych materialnych pragnień i podniecanie myśli, że
sami osiągniemy moce, które pozwolą nam przekształcić ziemię. To wiedzie do tego, że dzisiejszą
cywilizację  niszczą  pieniądze  i  to  jest  widoczne  w  postaci  rabunkowej  gospodarki.  My  sami
niszczymy  swoją  planetę.  Eksploatujemy  ją  do  granic  możliwości.  Nawet  siebie  wyniszczamy
niezdrowym  trybem  życia,  zatrutą  żywnością  i  wyzbywaniem  się  miłości.  To  musiało  przyjść  i
przyszło.  Wciągnięto  nas  w  to  błędne  koło  i  praktycznie  poza  nim  nie  mamy  szansy  istnieć.  To
zabrnie  aż  do  takiego  punktu,  że  człowiek  stanie  się  jeszcze  większym  niewolnikiem  rzeczy.
Ciemność  inspiruje  nas  do  tych  materialnych  pragnień,  a  działa  transcendentalnie.  Tak  jak
światłość  przenika  ona  całą  wszechwystępującą  świadomość.  Szczególnie  to  wszechprzenikanie
ujawnia  się  w  naszej  rzeczywistości.  Gdy  to  piszę  ciemność  ma  pełną  świadomość  tego  co  robię

podobnie  jak  światłość.  Im  bliżej  apogeum  pozornej  dominacji  ciemności  tym  to  co  ona  ze  sobą
niesie  zaczyna  się  coraz  bardziej  ujawniać.  Gdy  pierwszy  raz  w  grudniu  2000  r.  wszedłem  w
ciemność, omal nie umarłem z przerażenia gdy odczułem otchłań niepojętej nienawiści. Gdyby nie
towarzyszył mi Jezus już bym nie żył. Byłem przerażony i ciemność karmiła się mym przerażeniem
– w tym stanie tylko wzywanie Jezusa mogło mnie ocalić. Gdy po raz drugi zgodziłem się by wejść
w  ciemność    (co  nastąpiło  11.11.2002  roku)  stwierdziłem,  że  ma  ona  dla  mnie  tylko  bezkresną
pogardę  i  szyderstwo.  Ponieważ  byłem  spokojny,  nie  bałem  się,  a  z  ciemnością  walczyłem
miłosierdziem  nie  potrzebowałem  już  Jezusa  za  obrońcę.  Ze  słabego  i  zalęknionego  człowieka
stałem  się  wojownikiem  światłości.  Mówię  to  po  to  abyście  się  uczyli.  Przejście  od  czystej
nienawiści  do  pogardy  i  szyderstwa  jest  objawem  słabości  ciemności.  Każdy  kto  lekceważy
przeciwnika popełnia ten błąd. I tak się właśnie dzieje, że im ciemność jest pewniejsza swego tym
bardziej popada w ten błąd. I to też się objawi w swoim czasie.

Reprezentuję  synów  światłości.  Rozpoznaję  swego  przeciwnika  coraz  dokładniej  i  działając  jak
katalizator staram się nadać ludzkości impuls by w stosownym czasie wykształciła w sobie odwagę
oraz miłosierdzie dla ciemności takie, które ją pokona i przemieni. Ma to swój cel. Jaki to cel. Tym
celem  jest  to  aby  wszyscy  zostali  porwani  do  Boga  i  aby  ciemność  tym  sposobem  poniosła
druzgocącą  klęskę.  Jeśli  mówię  o  walce  transcendentalnej  to  jest  to  w  pewnym  sensie
‘niesprawdzalna  nowina’  można  więc  w  to  uwierzyć  lub  nie.  Gdy  ciemność  w  pełni  objawie  swe
oblicze każdy uwierzy.

Dlatego powiem o tym co sprawdzalne.

Podnoszenie  poziomu  miłości,  miłosierdzia,  współczucia  –  generalnie  dobroci  -  skutkuje  tym,  że
człowiek przemienia się wewnętrznie. Oddanie siebie całkowicie Bogu jest najszybszą drogą do tej
przemiany,  bo  wtedy  wszystko  dzieje  się  samo  i  jest  to  widoczne  codziennie  i  w  każdej  chwili.
Nazywam to nieustanną kontemplacją Boga, która umożliwia odczytywanie Jego Woli i nieustanne
zbliżanie  się  do  Niego  i  poznawanie  siebie.  Gdy  podnosi  się  poziom  dobrych  cech  w  człowieku
zaczyna  on  wibrować  (emanować  z  siebie)  coś  tak  cudownego,  że  dziwi  się  iż  ma  tak  niepojęte
dary.  Tego  nie  trzeba  nigdzie  szukać  –  to  jest  w  każdym.  Wiele  razy  miałem  stany  wybiegające
ponad  normalne  odczuwanie.  Wiele  z  nich  opisałem.  Te  stany,  które  są  wyczuciem  wyższych
wibracji (wyczuciem, że emanuje z nas dobro) ujawniają się nagle i spontanicznie. Wyraża się to w
tym,  że  nagle  rzeczywistość  wewnątrz  nas  i  wkoło  nas  zmienia  się  nie  do  pojęcia.  Emanujemy
miłością,  dobrocią,  współczuciem,  miłosierdziem.  Czujemy  czasami  niepojętą  lekkość  i  świętość
wszystkiego. Co ciekawe w takich chwilach można się dostroić do odczuwania z innymi osobami –
zwłaszcza  odczuwa  się  tych,  którzy  są  w  stanie  czuć  to  samo  –  to  jest  forma  jedności  pomiędzy
osobami. Dokładnie w takich chwilach odczuwam to jako jedność w miłości. Niektórzy widzą ludzką
aurę  i  są  w  stanie  dostrzegać  te  zjawiska  poprzez  obserwację  aury  człowieka.  To  są  początki
zmiany  naszej  rzeczywistości  na  wyższą  rzeczywistość.  Gdy  ta  wyższa  rzeczywistość  przyjdzie
ciemności znikną zupełnie. Dlatego inspiruję do tego by odnaleźć w sobie tę wyższą wibrację i by
emanować  miłością.  To  jest  dość  proste.  Trzeba  każdego  dnia  starać  się  stawać  coraz  lepszym  i
mieć zawsze wszystkie sprawy załatwione tak, że gdy Chrystus przyjdzie i powie ‘chodź’ zostawić
wszystko i pójść za Nim. Powiem więcej nie tylko pójść za Nim ale stać się Nim.  I tak dokładnie
będzie; w jednej chwili wszystko się dokona. Dlatego jest czas przygotowania.

Proponuję ćwiczenie swej dobroci na taką miarę na jaką kogo stać. Ćwiczenie i nie ustawanie w
tym by stawać się Chrystusem jest dziś wymogiem chwili bo gdy czas zbliża się ku końcowi
przyspiesza i trzeba umieć zatrzymać się by pomyśleć; ‘w którym kierunku tak pędzę’.

Przyszedł czas, że nikt już nikogo nie będzie za rączkę prowadził. Każdy sam musi o sobie i swej
przyszłości  zdecydować.  Ludzkość  jest  już  dorosła  i  powinna  odnaleźć  w  sobie  siłę  by  pokonać
ciemność  i  by  wzbudzić  miłość,  która  pozwoli  jej  wznieść  się  ponad  obecną  fizyczność  ku
fizyczności  odmienionej  i  ku  Chwale  Bożej  rozświetlając  ziemię  i  cały  wszechświat.  Niepojęcie
szczęśliwi, którzy tego dostąpią. Powodzenia. Któż Jak Bóg

Koniec Czasów

Dla  wyjaśnienia  istoty  Końca  Czasów  posłużę  się  poniższym  tekstem  wprowadzając  niewielkie
wyjaśnienie.  Koniec  czasu  logicznie  łączy  się  z  końcem  czegoś  i  rozpoczęciem  czegoś.  Co  się
skończy,  a  co  się  zacznie  ?  Skończy  się  życie  w  linearnym  upływie  czasu  co  tłumaczę  w
rozdziale poświęconym Wszechobecności Boga, kończy się również życie w takiej fizyczności w
jakiej  dziś  żyjemy.  Co  się  zaczyna.  Zaczyna  się  życie  w  nielinearnym  upływie  czasu  gdzie
wczoraj, dziś i jutro stają się otwartą księgą. Zaczyna się również życie w cielesności człowieka
odmienionego. Ta cielesność będzie tak inna, że nie da się tego w żaden sposób dziś pojąć. Tę
cielesność próbuje opisać w swych wizjach wielu dawnych i obecnych proroków. Przypuszczam,
że  w  rzeczywistości  ta  cielesność  jest  obecnie  nie  do  opisania  –  tego  trzeba  będzie  samemu
doświadczyć.  Na  pewno  człowiek  będzie  uczestnikiem  Chwały  Bożej  (Wiecznej  Światłości),
która przejawi się w każdym – w jakim stopniu – zobaczymy ?. Na pewno będzie posiadał moce
i zdolności do jakich dziś jest nawet niebezpiecznie dążyć. Na pewno śmierć człowieka żyjącego
w ciele odmienionym będzie równoznaczna z  osiągnięciem pełni świętości i zjednoczeniem się
na wieczność z Bogiem. Te dary czekały na nas wiele tysiącleci. O te dary dla wszystkich prosi
cała  rzesza  świętych  w  niebie  i  na  ziemi.  O  te  dary  proszą  aniołowie  i  wszystkie  istnienia
pragnące  jedności  z  Bogiem.  Aby  te  dary  mogły  być  przyjęte  zstąpili  Awatarowie,  zostali
przebudzeni Buddowie, Jogini i Prorocy. Aby te dary były przyjęte każdy musi się przemienić w
Chrystusa – zdać egzamin ze swej świętości.

1. Czuwajcie i miejcie wiarę.

Wiara czyni cuda. Jeśli nie mam wiary to nic nie osiągnę. Lecz aby wierzyć muszę chcieć. Każdy
kto  chce  coś  osiągnąć  najpierw  musi  wierzyć,  później  chcieć.  Dopiero  później  powstaje
działanie, które przynosi rezultaty zależne od wiary. Przez wiarę powstaje myśl, a myśl stwarza
rzeczywistość. Więc jeśli wierzę w widzialną materię i tylko w materię to nie wybiegam poza tę
materię.  Jeśli  wierzę,  że  istnieją  wymiary,  przestrzenie  i  energie  poza  materią  to  mogę  je
ogarnąć właśnie przez wiarę, bo przecież ich nie widzę, i często nawet nie mogę udowodnić ich
istnienia.  Jeśli  wierzę  w  duchowość,  miłość  to  sięgam  jeszcze  dalej.  Jeśli  wierzę  w  Boga  to
takim On jest dla mnie jak Go widzę poprzez swoją wiarę. Bóg, w którego wierzę odzwierciedla
moją wiarę. Każdy kto osiągnął mądrość wie, że ta wiara jest zależna od poziomu, na który się
wzniósł  wierzący.  Moc  wiary  ludzkiej  istoty  jest  niepojęta.  Gdyby  ktoś  rzeczywiście  miał  wiarę
mógłby  góry  przenosić.  Nawet  można  powiedzieć  więcej,  że  mając  wiarę  można  stworzyć  i
zniszczyć wszechświat. I dobrze, że dzisiejsi ludzie nie odkryli w sobie jeszcze takiej mocy, bo
marny  byłby  los  tego  świata.  Mamy  więc  wiarę  na  naszym  aktualnym  poziomie  rozwoju  i  to
nam wystarczy. Z tą wiarą mamy żyć i pracować i ta wiara ma nas wznieść na wyższy poziom
istnienia.  Dla  wielu  ta  wiara,  która  płynie  z  ich  czystych  pragnących  Boga  serc  będzie
dostateczna  by  zjednoczyć  się  z  Bogiem.  Wielu  chce  tylko  tej  fizycznej  rzeczywistości.  Wielu
chce duchowej bo czują się tu więźniami. Jedni wcale sobie nie uświadamiają, że może istnieć
coś  lepszego  niż  uzależnienie  od  tego  świata.  W  duszach  i  umysłach  innych  wciąż  tkwi
pragnienie za lepszym światem. Jedni przykryli całunem doczesności najgłębszą Prawdę wyrytą
w ich duszy. Inni tę Prawdę uświadomili sobie lub ta Prawda została im ukazana. Kto dostrzegł
tę  schowaną  w  duszy  Prawdę  zwraca  się  z  utęsknieniem  ku  Niej.  Wiara  i  pragnienie  stają  się
coraz  silniejsze.  Bóg  pociąga  duszę  ku  wewnętrznej  Prawdzie  w  niepojęty  sposób.  Wyryte  w
duszy  pragnienie  świętości  samo  zaczyna  się  ujawniać.  Teraz  wystarczy  chcieć  być  świętym  i
wierzyć,  że  to  jest  możliwe.  Gdy  wiara  stanie  się  czysta  i  wysublimowana,  wolna  od  prawd
ziemskich  człowiek  będzie  już  całkiem  blisko  Boga.  Czy  to  oznacza  konieczność  porzucenia
świata  ?  Nic  bardziej  błędnego.  Świat  jest  szkołą,  a  Prawda  jest  celem.  Dlatego  ucząc  się
ziemskich  prawd  dochodzimy  do  Prawdy  wewnętrznej.  W  pewnym  momencie  wyraźnie

wyczuwamy, że bez poznania i pełnego zaakceptowania prawd ziemskich spojrzenie w kierunku
Prawdy wewnętrznej nie byłoby w pełni możliwe.  Są nawet tacy, którzy twierdzą, że człowiek
nim  pozna  Prawdę  wewnętrzną  musi  skosztować  całej  doczesności  z  jej  negatywnymi  i
pozytywnymi stronami. Na prawdy ziemskie składają się; pojęcia sukcesu i klęski, zysku i straty,
rozwoju  i  upadku,  bólu  i  przyjemności,  pracy  i  lenistwa,  .....  itd.  Zauważa  się  w  prawdach
ziemskich  pewną  prawidłowość,  którą  cechą  charakterystyczną  jest  występowanie  parami
przeciwności.  Jeśli  tak  jest,  a  każdy  to  widzi,  wynika  z  tego  fakt  ziemskiej  rzeczywistości.  Czy
tylko  ziemskiej  ?  Bez  wątpienia  te  przeciwności  sięgają  głębiej  w  sfery,  o  których  człowiek
prawie  nic  nie  wie  lub  wie  poprzez  wiarę.  W  bytach  widzialnych  i  niewidzialnych  te  pary
przeciwieństw się ujawniają. Każdy wierzący wie, że sięgają aż do pojęcia Bóg i Szatan, gdzie
Bóg  jest  odzwierciedleniem  ostatecznej  doskonałości,  a  Szatan  ostatecznej  niedoskonałości.
Każda  religia  ma  swe  własne  określenie  na  te  przeciwności.  Oprócz  występowania  pary
przeciwieństw  jest  jeszcze  w  tym  wszystkim  czynnik  błędu.  Błąd  jest  czynnikiem  rozwoju.
Dlatego błąd obarcza wszystko. Gdyby wszystko było idealne od razu człowiek nie uczyłby się.
Dlatego  w  każdym  działaniu  pojawia  się  błąd,  który  kształtuje  i  uczy.  Nawet  najbardziej
pedantyczni  ludzie  popełniają  błędy.  Ważną  więc  rzeczą  jest  zrozumieć,  że  błędy  należy
eliminować ale że one mają swój cel. Celem tym jest rozwój cywilizacji i wszelkiego stworzenia.
Gdzie  jest  kres  rozwoju  ?  No  w  końcu  musi  gdzieś  być.  I  jest  bez  wątpienia.  Jest  to  cel  o
którym śni i marzy nasza dusza. Tym celem jest Bóg, Wieczna Szczęśliwość, Wieczny Świadek -
Miłość,  który  już  nie  podlega  żadnej  przemianie  i  żadnym  błędom.  Błąd  nawet  prowadzi  do
tego,  że  byty  doskonałe  stają  się  niedoskonałymi.  Czyżby  Bóg  coś  popsuł  w  stworzeniu  ?
Dlaczego dopuścił do tego aby doskonałe byty duchowe upadły i w konsekwencji ‘wylądowały
na  Ziemi’  ?  I  kim  są  te  upadłe  anioły  ?  Niektórzy  sądzą,  że  to  są  złe  duchy,  które  krążą  po
świecie  aby  pożreć  każdego  człowieka  ale  są  tacy,  którzy  w  upadłych  aniołach  widzą  siebie.
Czyż nie szokujące jest to stwierdzenie ? Jeśli więc upadłem i znalazłem się na ziemi to po co ?
Jest oczywiste, że sam to wybrałem bo Bóg nie zmusił mnie do upadku w końcu miałem wolną
wolę.  Patrząc  z  punktu  widzenia  mego  błędu  to  musiałem  zawalić  sprawę.  Patrząc  z  punktu
doświadczania  istnienia  w  stworzeniu  i  identyfikacji  z  tym  stworzeniem  ma  to  jakiś  sens.
Sensem  tym  jest  powrót  do  swego  prawdziwego  JA  dosłownie  poznanie,  że  JA  JESTEM  i
wzniesienie się ponad wszelkie stworzenie poprzez stanie się Bogiem – Wieczną Szczęśliwością
– Miłością. Powiem wręcz, że Bóg sam siebie degraduje do roli stworzenia aby znów być Sobą.
Oto cały akt stwarzania i powrotu. Bez stworzenia Bóg byłby niepotrzebny, zbędny i samotny.
Byłby  tylko  sztuką  dla  sztuki.  A  tak  jest  wciąż  we  wszystkim  w  pełni  Swej  Chwały  bo  w  swej
istocie  jest  niezmienny  i  jednocześnie  pozwala  wszystkiemu  istnieć  i  doświadczać.  Jak  długo
jednak  ma  to  trwać  i  czy  jest  gdzieś  kres  doświadczania  i  nauki  ?  Można  stwierdzić,  że  tego
kresu  nie  ma  poza  ostatecznym  zjednoczeniem  z  Bogiem.  Kto  jednoczy  się  z  Bogiem  nie
podlega już żadnym błędom i nie potrzebuje już żadnej nauki. Całe pozostałe stworzenie; byty
widzialne i niewidzialne wciąż są w drodze i się uczą. Wciąż są narażone na błędy. Błędy te są
różne na różnych poziomach istnienia. I tak inne błędy powstają w materii nieożywionej, inne w
mikroświecie, inne wśród insektów, inne wśród rośli, zwierząt, inne u człowieka. Okazuje się, że
i  istoty  jeszcze  wyżej  stojące  będące  poza  trzema  wymiarami  i  linearnym  upływem  czasu  też
popełniają  błędy.  W  chrześcijaństwie  tym  przykładem  są  upadli  aniołowie.  Lucyfer  ("nosiciel
światła",  "dawca  światła")  stał  się  księciem  ciemności  czyż  to  nie  paradoks.  Dlaczego  ‘dawca
światła’  popadł  w  ten  błąd  ?  Dlaczego  dał  się  unieść  pysze  ?  Wolna  wola  każdy  powie.  Fakt.
Lecz  biorąc  pod  uwagę,  że  jesteśmy  stworzeni  na  obraz  i  podobieństwo  Boga  to  też  i  nasza
wola nie różni się od Boskiej, bo każdy podzbiór jeśli jest elementem zbioru to nie różni się od
tego  zbioru.  A  zbiór  zwany  Bogiem  jest  nieskończony  i  nic  już  nie  może  istnieć  poza  tym
zbiorem.  Jeśli  ktoś  powie,  że  wola  upadłych  aniołów  czy  też  ludzi  znajduje  się  poza  zbiorem
woli  Boga  to  ograniczy  wszechobecność  Boga  i  wprowadzi  dualizm,  oddzielający  Stwórcę  od
stworzenia.  Można  i  tak  lecz  wtedy  Bóg  pozostaje  kimś  marginalnym  –  jakimś  starcem
zawieszonym  w  niedostępnych  przestworzach  obcym  i  obojętnym  na  stworzenie,  a  nie
współuczestniczącym  i  współcierpiącym  ze  stworzeniem.  Taka  naiwna  wiara  jest  dobra  dla
prymitywnego  mieszkańca  buszu  czy  dziecka,  a  nie  dla  teologa,  mistyka  czy  w  pełni
ukształtowanej  duchowo  istoty.  Więc  Bóg  sam  siebie  poddał  błędowi  stwarzając  istnienie,
dzieląc  Siebie  niejako  na  kawałki  ?  Jeśli  zrodził  się  błąd  czy  musi  istnieć  ?  Bez  wątpienia  tak.
Dlatego  musi  istnieć  by  stworzenie  mogło  się  rozwijać  na  wszystkich  możliwych  poziomach.

Błąd mobilizuje do naprawy i doskonalenia. I można powiedzieć, że z powodu błędu ciemność
może  wyprzeć  światłość  lecz  jednocześnie  światłość  może  ogarnąć  ciemność.  Na  każdym
poziomie  wciąż  stworzenie  musi  być  czujne.  Czujność  czy  też  inaczej  czuwanie  jest  więc
niezbędne  zarówno  wśród  ludzi  jak  i  wśród  bytów  znacznie  doskonalszych.  Bez  wątpienia
światłość mimo, że unika ciemności może ją przekształcić – rozświetlić. Żyjemy w czasie gdy to
się może stać i po to nas Pan przysłał na ziemię. Możemy wydobyć swoją wewnętrzną światłość
i rozświetlić ciemność, bo światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnia. Jeśli już raz
zgodziliśmy  się  na  doświadczenie  ciemności  to  teraz  rozświetlmy  te  ciemności  aż  po  krańce
stworzenia, bytów widzialnych i niewidzialnych. Bądźmy czujni bo wszystkie bramy do piekła i
nieba  są  obecnie  otwarte,  i  ciemność  drży  przed  chwilą  gdy  światłość  rozbłyśnie  i  wszystko
rozświetli.  Nadszedł  czas  powrotu  dzieci  do  Ojca  Swego.  Nie  dajmy  pokonać  się
ciemności. Cała moc światłości i miłości jest w nas.

2. Mroczne chwile istnienia.

Można  stwierdzić,  że  jeszcze  światłość  w  nas  nie  rozbłysła  i  wciąż  żyjemy  w  mroku.  I  to  jest
prawdą. Od czasu do czasu świta nam nasza wewnętrzna światłość lecz wciąż jesteśmy daleko
od  ujrzenia  jej  blasku.  Świta  nam  poprzez  typowo  ludzkie  odruchy  miłości,  miłosierdzia,
współczucia. Doświadczamy tej światłości gdy służymy innym i gdy rozlewamy radość i dobroć
wkoło  siebie.  Niektórzy  doświadczają  czasami  tej  Światłości  i  Miłości,  która  jest  w  nas  i
wszędzie również transcendentalnie. Lecz wciąż powracamy do naszego szarego życia pełnego
wyzwań i ciągłych przeciwności. Wciąż się uczymy. I ta nauka dużo nas kosztuje, bo mroczne
chwile  upadków,  często  bardzo  tragicznych,  upuszczenia  Boga  i  poczucia  jakby  opuszczenia
przez Boga wciąż są naszym udziałem. Jedni w tych mrocznych chwilach istnienia odbierają już
swe końcowe lekcje bo zrozumieli już wiele lekcji i swą mądrością i współczuciem obejmują już
całe istnienie, a swe pragnienia składają w Bogu. Inni jeszcze się miotają i często wchodzą w
mrok  jeszcze  głębiej  wciąż  i  wciąż  upadając  z  uporem  i  składając  swe  pragnienia  w
doczesności. Nikt jednak nie jest jeszcze z nas wolny od mroku. Nawet najwięksi mistycy i serca
zatopione  bez  reszty  w  Bogu  mają  chwile  słabości  gdy  czują  opuszczenie  przez  Boga.  Cierpią
niewymownie, a przecież Bóg ich nie  opuścił ani przez moment.  To  cierpienie wznieca w nich
jeszcze  większe  pragnienie  Boga.  Jak  mocne  ma  być  to  pragnienie  by  się  w  końcu  spełniło  –
wie  tylko  Bóg.  Inni  miotani  między  pragnieniami  światowymi,  a  pragnieniem  Boga  wciąż
przechodzą od radości dzieci Bożych do wstrząsu dzieci porzuconych. Od światła do ciemności.
Raz  radują  się,  że  są  blisko  Boga  to  znów  o  Bogu  zapominają  i  cieszą  się,  że  udało  się  im
zaspokoić  swe  kolejne  samolubne  pragnienie.  I  w  końcu  uświadamiają  sobie,  że  odeszli  od
Boga  i  z  żalem  i  skruchą  jak  marnotrawny  syn  wracają,  bo  pustka  ich  ogarnia.  Jeszcze  inni
tkwią w mroku po same uszy i nawet im nie przyjdzie do głowy, że w ciężkim są położeniu, bo
ciemność  ich  ogarnęła  i  mami  tym  co  może  przeminąć  w  jednej  chwili.  Na  te  mroczne  chwile
nakłada  się  ból,  problemy,  choroby  i  niepowodzenia,  bieda,  wojny  i  nędza,  chciwość  i  żądza
władzy,  egoizm  i  brak  empatii  i  współczucia.  Wszystko  co  złe  i  ciemne  jest  w  człowieku
dominuje i czasami uczy, a czasami nie. Czy nie widać oczywistego faktu, że nie tylko jednostki
ale cała ludzkość z uporem powraca do starych błędów. I z tego względu ciemność i jej skutki
trwają.  Podobno  dawne  ziemskie  cywilizację  (niektóre  znacznie  bardziej  rozwinęły  się  od
naszej)  upadły  z  powodu  żądzy  mocy  (moc  wymknęła  się  im  spod  kontroli  i  zniszczyła),  a
naszej cywilizacji grozi upadek z powodu żądzy pieniędzy i posiadania. Jesteśmy niewolnikami
mroku  z  własnej  nieprzymuszonej  woli.  Sami  to  wybraliśmy.  Więc  jeśli  sami  wybraliśmy
ciemność  możemy  i  wybrać  światłość.  Dziś  siły  ciemności  są  bardzo  silne,  nie  będę  mówił  na
jak wielu poziomach i jak bardzo zintensyfikowały swą moc by wygrać bitwę która się rozgrywa
nie  tylko  w  poszczególnych  sercach  ludzkich,  społecznościach  czy  narodach  ale  w  całym
obszarze  widzialnego  i    niewidzialnego  wszechświata.  Jeśli  nie  odnajdziemy  światła,  miłości,
współczucia  i  służby  dla  innych  w  sobie  wejdziemy  jeszcze  głębiej  w  panowanie  ciemności
poddani  tyranii  jakiej  nie  oglądał  ten  świat.  To  nie  jest  straszenie.  To  jest  stwierdzenie
oczywistego  faktu.  To  jest  przestroga  i  wezwanie  do  wyzwolenia  w  nas  wszystkiego  co

najlepsze co jest odbiciem naszej wewnętrznej światłości. To jest wezwanie do pokonania
siebie samego. Zwycięż siebie, a zwyciężysz wszechświat i ciemności ustąpią, nie tylko ustąpią
ale zostaną przekształcone przez światłość. Gdy miliony i miliardy z nas wyzwolą potęgę
miłości, współczucia i światła, które są w nas zwyciężymy ciemność i wzniesiemy
się na poziom o jakim nawet nie marzyliśmy, a o którym wie tylko nasza dusza.

3. Uwalnianie się od świata.

Gdy  człowiek  uświadomi  sobie,  że  świat  go  omamił,  że  żyje  w  iluzji,  że  opuścił  Boga  zaczyna
tęsknić za swoją prawdziwą naturą, za swoją świętością, bo jesteśmy świeci jak święty jest Bóg.
I  teraz  zaczyna  się  uwalnianie  od  świata.  To  nie  jest  ucieczka  człowieka  chorego,  który
przestaje  się  interesować  całkowicie  światem.  To  jest  dostrzeganie  jak  świat  mami  i  jakim
zakrył  całunem  Prawdę,  która  jest  w  nas.  Przychodzą  chwile  całkowitego  zniechęcenia
względem  świata.  Ból  i  niechęć  do  tego  co  nas  omamiło  są  bardzo  duże.  Muszą  przeminąć  i
ukształtować  duszę,  to  jest  lekcja  i  tak  trzeba  to  potraktować.  Przetrwać  i  wzrosnąć  w
mądrości. Wygląda to jak choroba lecz jest to wylęganie się motyla z kokona. Gdy motyl się w
pełni  wylęgnie  wyfrunie  już  całkiem  wolny  i  będzie  się  radował  istnieniem  bez  względu  na
pojawiające się przeciwności. Mówi się o trzech stopniach oświecenia. Pierwszym stopniem jest
uczestnictwo  w  stworzeniu;  dostrzeganie  wszystkiego  takim  jak  się  normalnie  dostrzega.
Drugim  stopniem  jest  poznanie  swego  wewnętrznego  Ja.  A  trzecim  jest  znów  dostrzeganie
wszystkiego  takim  jak  się  normalnie  dostrzega  lecz  teraz  już  się  wie.  Gdy  przejdziesz  proces
uwalniania  może  poznasz  już  w  pełni  swoje  Ja  i  może  już  będziesz  gotów  by  radować  się
wolnością  i  zawsze  w  smutkach  i  radościach,  w  dobrej  i  złej  doli  być  stałym  w  Tym  który  cię
umacnia.  Świat  tego  nie  rozpozna  lecz  rozpoznasz  to  Ty.  Nic  się  nie  zmieni  poza  tym,  że
będziesz  wiedział  i  nabierzesz  odporności  na  wszystko  co  ci  przyniesie  fortuna  –  jednocześnie
twe  współczucie  dla  świata  i  miłość  do  Boga  sięgną  coraz  wyższych  poziomów  –  będziesz  się
przekształcał  w  Chrystusa.  Ten  proces  uwalniania  może  się  odbywać  wielokrotnie  –  w
zależności od człowieka, aż w pełni sam staniesz się mistrzem dla siebie. Nie będziesz wtedy już
potrzebował żadnego mistrza. Nie będziesz potrzebował nic bo Bóg będzie dla ciebie wszystkim.
Mogę  dodać,  że  mój  proces  uwalniania  trwa  wciąż.  Przeszedłem  już  kilka  bolesnych  etapów  i
wiem, że to nie koniec drogi ale uczę się bardzo wiele i bardzo szybko. Tempo jest zawrotne.
Czasami wręcz wołam – dlaczego tak przyśpieszyłeś Panie Boże ? Zauważam, że u wielu ludzi
Pan  Bóg  podkręcił  tempo  nauki  i  uwalniania.  To  jest  znak  szczególny  w  naszym  czasie.
Elektronika  i  pieniądze  tak  zniewalają  ten  świat,  że  w  krótkim  czasie  może  się  stać  to  co  do
niedawna  było  w  sferze  fantastyki.  Każdy  krok  jednostki  będzie  kontrolowany,  a  wszystko  w
imię  zysku  pod  płaszczykiem  praworządności.  Taka  tyrania  jest  możliwa  i  to  na  nasze  własne
życzenie.  Sami  to  tworzymy  i  sami  do  tego  dążymy  ponieważ  chciwość,  która  jest  ciemną
stroną  naszej  natury,  jest  naszym  rozbujałym  i  władczym  ego.  Nasze  ego  sprawia,  że  nie
potrafimy  obecnie  wyrównać  dysproporcji  w  podziale  dóbr  tego  świata.  Nie  tylko,  że  nie
potrafimy  lecz  wręcz  je  pogłębiamy.  Pogłębiamy  ponieważ  pozwalamy  aby  sączono  w  nasze
umysły pragnienia posiadania, posiadania coraz więcej i więcej, aż do zatarcia się granicy tego
pragnienia. Z  jednej  strony bogactwo, z drugiej skrajna bieda i nędza. Korupcja jak rak drąży
wiele społeczeństw. Sytuacja jest taka, że w tej sytuacji choćby Pan Bóg zstąpił z nieba w Pełni
Swej Chwały nic nie zdoła uczynić by to zmienić. Wszystkie zmiany zależą od nas – od wyzbycia
się  egoizmu.  I  dlatego  proces  uwalniania  służy  temu  celowi.  Uwolnienie  się  od  tego  co  nad
nami panuje prowadzi o dziwo nie poprzez porzucenie tego świata lecz poprzez stawienie temu
światu  czoła.  Przykładem  dla  nas  jest  wielu  heroicznych  świętych,  którzy  w  najbardziej
skrajnych i niedogodnych warunkach potrafili poświęcić siebie innym. I teraz właśnie te skrajne
warunki dojdą do apogeum. Uwolnienie wielu zależy od tego jak w tych warunkach potrafimy
walczyć nie ze sobą tylko o siebie nawzajem. To są zawody największej próby i na pewno nie
będzie łatwo. Niektórzy wieszczą, że sytuacja będzie wręcz w pewnym momencie beznadziejna
bo  straszliwy  chaos  obejmie  ten  świat.  Gdy  osiągniemy  ekstremum  wtedy  nastąpi  uwolnienie
najprawdopodobniej dla większości. Jako optymista uważam, że wszystko jest do przetrwania.

Uwaga ! ten Świat żyje w chaosie od niepamiętnych czasów – czy i kiedy się to zmieni ?!
pożyjemy, zobaczymy czy mądrość mądrych i sprawiedliwych zwycięży czy też głupota głupich i
chciwych zwycięży !? Moim pragnieniem jest aby nasza wewnętrzna światłość i miłość
przemieniły wszelkie zło i ciemności tego świata.

4. Kim Jestem.

Są sprawy, które można poznać tylko gdy się szuka, puka, kołacze i pyta (prosi). Aby stać się
świętym  człowiek  musi  najpierw  chcieć.  Ale  ludzie  tak  są  omamieni  przez  ten  świat,  że  słowo
‘świętość’  stało  się  czymś  archaicznym,  dobrym  w  średniowieczu,  a  nie  dziś  w  dobie  wysokiej
techniki,  komputerów,  zabawy  i  używania.  Jeśli  człowiek  godzi  się  na  życie  w  ciemności  iluzji
tego  świata  nigdy  nie  zechce  stać  się  świętym  i  tym  bardziej  nie  zechce  poznać  siebie.  Nie
zapyta;  Kim  Jestem  ?  I  nie  otrzyma  odpowiedzi.  Powiem  wręcz,  że  ja  zapytałem  ale  do
prawdziwego zapytania niejako ‘zmusił’ mnie sam Pan Bóg. Do dziś nie pojmuję Tej Łaski, że
stało  się  to  do  czego  dawniej  mistycy  szli  długą  drogą.  Jest  to  efekt  rozlewania  w  naszym
czasie  Miłości  Bożej  na  Ziemię  z  jednej  strony,  a  zatruwania  świata  przez  siły  ciemności  z
drugiej  strony.  Poznałem  więc  najpierw  ciemność  –  nienawiść  szatańską  która  ujawnia  się  w
duszy  ludzkiej.  Jak  w  wielu  miejscach  jest  zapowiedziane  każdy  to  pozna,  kto  dożyje  chwili
objawienia  Chwały  Bożej  światu.  Ciemność  i  światłość  unikają  się  nawzajem  lecz  przychodzą
takie  momenty,  że  światłość  i  ciemność  mogą  sobie  niejako  popatrzeć  w  oczy  i  zmienić  się
nawzajem.  To  wszystko  jest  w  nas;  i  niebo  i  piekło.  Jak  nic  nie  istnieje  poza  Bogiem  tak  nie
istnieje  nic  czego  nie  byłoby  w  człowieku.  Żyjesz  w  chwili  gdy  dokonuje  się  największa
rewolucja  duchowa  jaką  widziała  ta  planeta.  Właśnie  dlatego  poznasz  Kim  Jesteś  i  sam
wybierzesz swój dalszy los. Gdy dożyjesz chwili gdy ludzkość już nie pojedynczo ale w całości
spojrzy  w  ciemność  to  jedyną  moją  dobrą  radą  jest;  Wezwij  IMIENIA  PANA,  a  będziesz
zbawiony.  Trudno  jest  wezwać,  ale  masz  dość  sił  by  to  uczynić.  To  jest  doświadczenie
ciemności,  którą  zapewniam  Cię  nie  chcesz  być.  Gdy  doznałem  ciemności  duszy  ludzkiej
znalazłem siłę i pragnienie by prosić z dużą mocą o niebo. Prosiłem o niebo, a poznałem Boga
w Sobie, a może siebie w Bogu. Na wiele sposobów przekazywano i przekazuje się, że moment
objawienia  Prawdy  nadejdzie.  Nasza  dusza  jest  cząstką  MIŁOŚCI  (Boga)  nieustannie  w  Nim
zanurzoną  w  Wiecznej  Szczęśliwości  bez  granic.  Gdy  zjednoczę  się  z  Bogiem  cała  MIŁOŚĆ  i
Szczęście  Wieczne  będą  moim  udziałem.  Wierz  mi  jesteśmy  w  istocie  ucieleśnieniem  Boga  -
Miłości.  Nie  opowiem  jak  to  jest  bo  tego  trzeba  samemu  doświadczyć.  Umierałem  w  Bogu  z
Miłości  i  nie  pojmuję  jak  to  się  stało,  że  przeżyłem  objawienie  Chwały  Bożej  w  Sobie.  Jest  to
typowo  wschodni  sposób  objawienia  Boga.  Może  podam  jak  to  jest  u  wschodnich  mistyków:
najpierw jest Jestem w  Świetle, później Światło jest  we mnie, na  końcu Jestem Światłem. Na
zachodzie  jest  zazwyczaj  inaczej,  bo  mistyk  szuka  Boga  poza  sobą  i  też  otrzymuje  objawienie
Pełni  nie  czując  zazwyczaj  odrębności  od  tej  Pełni.  Dla  mnie  BÓG  JEST  MIŁOŚCIĄ.  I  gdy
dopełni  się  moje  uczestnictwo  w  stworzeniu  stanę  się  Jednym  z  Tą  Miłością  –  Wiecznym
Świadkiem  –  Szczęściem  Wiecznym.  Oto  kim  jesteś  –  ucieleśnieniem  Boga  –  istotą
Chrystusową.  Nie  wierzysz  to  proś  a  otrzymasz  Ducha  Świętego.  Zachęcał  Jezus  by  prosić.
Zachęca  wielu  innych  w  naszym  czasie,  zachęcam  ja.  Ci  co  poznali  siebie  tęsknią  za  sobą,  aż
będą mogli w pełni stać się jednym w Jezusie, Bogu Ojcu, Duchu Świętym i we wszystkich. To
dziś się dopełnia. Chwila jest bliska. Wierz mi. Pragnij poznać siebie, pragnij Ducha Świętego,
pragnij  Boga.  To  jedyne  prawdziwe  pragnienie  naszej  duszy,  dziś  bardzo  mocno  przykryte
ziemskimi pragnieniami.

5. Ciemność i światłość.

Światłość i ciemność współwystępują kształtując całe stworzenie. To ma swój cel najgłębszy,
bo Bóg nie dopuszcza do istnienia niczego bezcelowego. Dziś przyszedł czas by światłość

zwyciężyła.  Siły  ciemności  narastają  i  zdają  się  przykrywać  Ziemię  i  ogromną  część
wszechświata.  Przebudzone  istoty  ludzkie  oczekują  niewzruszone  na  to  co  nadciąga.
Niewzruszenie  uczestniczą  w  stworzeniu  ze  współczuciem  patrząc  na  narastające  błędy;
chciwość,  zaborczość,  bezlitosną  konkurencję,  rządy  pieniądza,  żądzę  władzy  i  posiadania,
nieopanowanie  w  seksie,  piciu  i  jedzeniu,  na  złość,  zawiść  i  zazdrość.  Na  zbrodnie  i
ludobójstwa.  Patrzą  ze  współczuciem  i  nauczają  ludzkość  by  możliwa  była  odmiana  całej  tej
beznadziejnej  sytuacji.  Ciemność  wzmogła  swe  działania.  Lecz  Bóg  zmógł  Swą  moc  również.
Jeśli dziś nieliczni odczuwają, że to się dokonuje to jutro wielu, a pojutrze już wszyscy ujrzą to
zmaganie ciemności i światła. Każdy stanie po stronie tej która będzie mu bardziej odpowiadać,
która  będzie  odpowiadać  pragnieniom  i  wierze,  którą  w  sobie  wypielęgnował.  Bez  znaczenia
będzie  jaka  jest  Twoja  religia.  Znaczenie  będzie  tylko  miało  czy  bardziej  pragniesz  Boga  czy
dóbr  doczesnych.  Czy  bardziej  pragniesz  dawać  siebie  w  służbie  stworzeniu  czy  też  bardziej
pragniesz aby tobie służono. Czy jesteś pełen miłości i współczucia czy też żalisz się nad sobą i
karmisz  złymi  uczuciami.  Tylko  bohaterzy  nie  zważający  na  siebie  przetrwają  i  wzniosą  się  ku
światłości. Siła wiary, miłości i współczucia będzie decydująca. Przez świat idzie dziś przestroga
aby  nie  dawać  siłom  ciemności  mocy  do  istnienia.  Osłabimy  ciemność  jeśli  wyłączymy  swe
pożądliwości, złość, zazdrość, chciwość, strach, a nawet bunt. Trzeba stoczyć zaciętą walkę ze
sobą samym by pozbyć się złych cech lecz warto to uczynić dziś by jutro być zwycięzcą. Można
złe odczuwanie, złe myślenie i złe czynienie zastąpić dobrym myśleniem, dobrym odczuwaniem
i dobrym czynieniem. To nie jest łatwe. Lecz słodycz serca które kocha i współczuje, które jest
wyrozumiałe i zawsze chętne do pomocy jest nawet w największym bólu słodyczą, która wręcz
przeradza  się  w  ekstazę.  A  cierpienie  serca  chciwego,  zazdrosnego,  pożądliwego  nawet  w
największej  rozkoszy  jest  uśmierzane  tylko  na  chwilę  i  ból  powraca  potem  jeszcze  większy,  a
złe  cechy  stają  się  jeszcze  okrutniejsze.  Na  miejsce  jednego  anioła  wchodzą  całe  zastępy
aniołów.  Na  miejsce  jednego  demona  wchodzą  całe  legiony  demonów.  W  dzisiejszym  czasie
najwięksi  święci  są  poddawani  najcięższej  próbie  walki  ze  samym  sobą.  Tu  już  nie  ma  litości.
Siły  ciemności  użyją  takich  przewrotnych  sztuczek  by  rozniecić  w  ludziach  żądze,  że  tylko
otwarte i czyste serca będą w stanie to przetrwać. Nic nie jest zdeterminowane dlatego każdy
może szukać ratunku do ostatniej chwili. Ja wierzę, że nie damy ciemności żadnej pożywki i w
zamęcie,  który  już  się  zrodził,  a  będzie  jeszcze  większy  wykażemy  siłę  i  chart  ducha  oraz
najwyższą służebność, miłość i współczucie na jakie nas dziś stać.

6. Cierpienie i przyjemność.

Jak światłość i ciemność współwystępują tak też współwystępuje cierpienie i przyjemność.  To
jest widoczne w codziennym życiu. Człowiek w sposób naturalny dąży do przyjemności, a unika
cierpienia.  Lecz  pełnia  człowieczeństwa  rodzi  się  w  cierpieniu.  Kto  przeszedł  przez  cierpienie
robi  się  zazwyczaj  istotą  współczującą.    Tak  samo  w  tym  naszym  trójwymiarowym  świecie  z
linearnym  upływem  czasu  kogo  Bóg  kocha  tego  miażdży  cierpieniem.  I  to  jest  prawda.
Cierpienie  uszlachetnia  duszę  jeśli  jest  właściwie  przeżywane.  Cierpienie  podnosi  istotę  ludzką
do  poziomu  Boga.  Cierpienie  jest  zapłatą  za  wszystkie  błędy,  a  począwszy  od  początku  –  od
buntu aniołów – tych błędów trochę się nawarstwiło. W wieku dwudziestym cierpienie jakby się
wzmogło. Oddzieliliśmy się od Boga i teraz idąc poprzez cierpienie wracamy do Boga. Za czasu
gdy był stan edeniczny na Ziemi siły ciemności zwyciężyły i teraz wracamy w cierpieniu do Boga
bo  upadliśmy,  zbłądziliśmy,  daliśmy  się  zwieść.  Grzech  pierworodny  został  nam  darowany,  bo
Bóg zawsze przebacza. Jednak skutki tego grzechu i następnych grzechów wciąż idą za nami w
postaci cierpienia. To cierpienie dziś się wzmogło bo czas się dopełnia. To jest cykl kosmiczny.
Powrót  do  raju  już  jest  w  zasięgu  większości  z  nas.  Powiem  więcej.  To  nawet  nie  powrót  do
raju.  To  wniesienie  się  do  poziomów  anielskich,  gdy  będziemy  i  uczestniczyć  w  stworzeniu  i
będziemy  jednocześnie  uczestnikami  Chwały  Bożej  –  może  nie  Pełni  ale  na  pewno  w  takiej
części o jakiej nawet nie śniliśmy. Nikt nigdy nie mówił, że to przeobrażenie będzie bezbolesne.
Już dziś ten ból przeobrażenia istoty ludzkiej wielu dotyka. Sam cierpię, jak każdy mistyk, aż me
pragnienie  zjednoczenia  z  Bogiem  stanie  się  pełne.  Cierpienia  mistyków  są  duże  i  to  będzie

narastać w każdym gdy pragnienie Boga zacznie się ujawniać z wielką siłą. Pierwsze symptomy
przemian  już  nadchodzą  -  z  wielu  stron.  Miej  otwarty  umysł,  a  zauważysz  gdzie  i  jak  się
ujawniają.  W  pewnej  chwili  zaczną  dotykać  i  Ciebie.  A  co  z  przyjemnością  ?  Nikt  nie  potępia
przyjemności. Można korzystać z tego co przyjemne mając na uwadze konieczność umiaru i nie
pozwalając  zawładnąć  pragnieniu  doświadczania  przyjemności  stawiając  je  przed  pragnieniem
osiągnięcia jedności z Bogiem, stawiając je ponad współczucie i litość dla innych. Przyjemność
nie  może  stać  się  celem,  bo  nas  zniewoli  i  doprowadzi  do  degradacji  nie  tylko  jako  bytu
duchowego ale nawet jako bytu cielesnego. To jest oczywiste, że droga umiaru jest tą właściwa
drogą, którą każdy może bezpiecznie kroczyć nie zatracając celu i nie popadając w skrajności.

Uwaga ! W 2002 roku gdy to pisałem – chociaż doświadczyłem już Pełni Boga - byłem jeszcze
przekonany,  że  dawcą  cierpienia  i  przyjemności  jest  wszechmocny  Bóg  –  tkwiłem  jeszcze  w
okowach  starych  paradygmatów  i  narzuconych  nam  programami  przez  Ciemne  siły  wierzeń.
Teraz  już  wiem,  że  Bóg  nie  chce  naszych  cierpień  –  i  że  naszymi  cierpieniami  karmią  się  siły
Ciemności okupujące tę planetę – taka jest Prawda ! Sam przeszedłem przez morze cierpień.

7. Miłość miłosierna.

Miłość  miłosierna  wyzwala  istotę  służącą  sobie  i  czyni  ją  istotą  służącą  innym,  tym  samym
czyniąc każdą z tych istot coraz bardziej na wzór Chrystusa. Cała nasza gotowość na przyjęcie
Miłości  i  Miłosierdzia  Bożego  ujawni  się  w  nas  w  akcie  świadczenia  miłości  miłosiernej
względem siebie nawzajem. To już się ujawnia poprzez podniesienie się w tym całym zamęcie
świętości  życia  u  bardzo  wielu.  Ujawnia  się  w  samarytańskim  poświęceniu  dla  bliźnich  całej
rzeszy  wolontariuszy,  którzy  reprezentują  coraz  liczniejsze  stowarzyszenia  i  organizacje
charytatywne.  Na  wielu  poziomach  i  na  wielu  frontach  Bóg  organizuje  swych  rycerzy  o
szlachetnych sercach, którzy na przekór stylowi życia, który oferuje ten świat kroczą drogą ku
świętości  życia  poprzez  poświęcenie  siebie  i  swego  czasu  szlachetnym  ideałom  i  służbie
drugiemu człowiekowi. Widzę, że to się dokonuje na wielu poziomach często bardzo od siebie
odmiennych i  nawet z pozoru sprzecznych.  Ta boska gra, która  się odbywa nabrała kolorów i
barw i daje nadzieję, że świat jest coraz bardziej gotów by Bóg się objawił w Pełni Swej Chwały
całemu  stworzeniu.  Jak  zaawansowany  jest  to  proces  i  jak  w  tym  procesie  będzie  wyglądało
pogłębianie się istniejących różnic zobaczymy w niedługim czasie. Z punktu istnienia jednostki
każdy  kroczy  ku  przemianie  swoją  specyficzną  drogą  i  w  tym  kroczeniu  zwraca  się  tam  gdzie
kieruje  się  jego  serce.  Każdy  zna  powiedzenie  bodajże  Jezusa  ‘tam  skarb  twój  gdzie  serce
twoje’. Tu nie trzeba nic dodawać. Jeśli ktoś dostrzegł w drugim człowieku Jezusa to znaczy, że
dostrzegł Jezusa w sobie. Jeśli tak jest każda praca dla innych będzie wykonywana z radością. I
dlatego tak wielu wykonuje swoją pracę służenia tym, którzy niczym nie mogą się odpłacić. Dla
chrześcijanina przykładem do naśladowania jest sam Jezus. Przykład poświęcenia, aż do końca.
To  poświęcenie  przybiera  bardzo  proste  formy  w  normalnym  życiu.  Życzliwość  i  dobre  słowo
czasami więcej znaczą niż największe ofiary. Tak często brak tej prostej życzliwości w zwykłym
życiu,  a  to  tak  niewiele.  Ci,  którzy  żyją  taką  prostotą  bez  wielkich  czynów  mogą  doświadczyć
prawdziwego pokoju i miłości. To proste. Po co szukać błędów i grzechów u innych jeśli swoich
własnych  człowiek  ma  dosyć.  Lepiej  stawić  czoła  swoim  własnym  słabościom  zamiast
usprawiedliwiać  się  cudzymi  błędami.  Kto  przestał  się  oszukiwać  ten  widzi  już  tylko  własne
błędy  i  walczy  już  tylko  sam  ze  sobą.  Ci  którzy  bezinteresownie  poświęcili  się  dla  innych
przechodzą  już  ten  ostatni  etap  walki  ze  sobą.  Takie  szlachetne  dusze  mogą  świadczyć
prawdziwie miłość miłosierną.

8. Umocnienie w wierze.

Wiara  powinna  być  niewzruszona.  O  dziwo  doszedłem  w  swoim  życiu  do  punktu,  z  którego
widzę, że każda wiara jest odzwierciedleniem Prawdy jeśli ma za cel zjednoczenie z Bogiem –
Stworzycielem i dawcą życia. Nie ma jakiejś wiary uniwersalnej, która byłaby lepsza od innych.
Każdy wierzy stosownie do swego poziomu duchowego i każdy może z tego właśnie aktualnego
poziomu wnieść się prosto ku Bogu. Nawet paradoksalne jest to, że najprostszym ludziom Bóg
objawia Swoją Istotę w tym czasie gdy do Tej Istoty nie mogą dotrzeć najtęższe umysły. Tym
czynnikiem,  który  się  do  tego  przyczynia  jest  wiara.  U  prostych  czcicieli  ta  wiara  jest  często
bardzo silnie zabarwiona wielką miłością do Boga, czy to osobowego czy bezosobowego. Z tej
prostoty  najwyraźniej  wynika  czystość  intencji,  które  właśnie  umożliwiają  poznanie  Boga.  Gdy
człowiek  zabrnie  w  teologiczne  czy  naukowe  dociekania  droga  zaczyna  się  wydłużać.  I
praktycznie  jeśli  człowiek  swej  wiary  nie  oprze  na  czystym  dziecięcym  pojmowaniu  nie  dotrze
do  istoty  Boga.  Dlatego  nie  jest  ważne  jaka  jest  forma  wiary,  bo  Bóg  każdą  dopuszcza,  lecz
ważna jest czystość i wynikająca z tego siła wiary. Kto umacnia swoją wiarę udowadniając, ze
wiara  innych  jest  gorsza  brnie  w  ciemną  uliczkę.  I  to  wyraźnie  widoczne  jest  w  dzisiejszym
świecie.  Komuś  lub  czemuś  bardzo  na  tym  zależy  aby  oprócz  niepohamowanych  pragnień  i
podziału  świata  na  biednych  i  bogatych  istniały  również  podziały  religijne.  W  takim  chaosie
łatwo  jest  zniewalać  jednostki  i  całe  narody.  Łatwo  jest  w  takim  chaosie  sterować  emocjami
poprzez  propagandę  i  reklamę.  Łatwo  jest  w  takim  chaosie  tworzyć  sekty,  które  żerują  na
ludziach słabych w swej wierze. Łatwo jest w takim chaosie potępiać i wyśmiewać wiarę innych.
Dziś rodzące się pragnienie Boga pcha ludzi do poznawania innych religii lecz często skutkuje to
tym,  że  takie  osoby  odrzucają  całkowicie  religię,  w  której  się  wychowały.  To  absurd.  Gdy  z
równą  radością  będziesz  odbierał  swoją  religię  jak  i  religię  innych  to  poznasz  smak  wolności.
Prawdziwie  wierzący  pozwala  bowiem  innym  wierzyć.  Ja  świadcząc  o  mej  wierze  nigdy  nie
odbierałem  wiary  innym  lecz  jedynie  starałem  się  ją  sublimować  do  stanu  gdy  nie  będą  oni
uważać, że wierzą lepiej od innych. Człowiek ma tendencję do oszukiwania się aby przetrwać.
Uważa, że jego dom, narodowość, religia, kolor skóry, samochód, praca, cechy charakteru, ...
są  lepsze  niż  u  innych.  Żyję  wśród  różnych  ludzi  i  stwierdzam,  że  poziom  tego  oszukiwania
siebie  czasami  jest  tak  głęboki,  że  człowiek  żyje  w  nieustannym  kłamstwie.  To  jest  czynnik
pozwalający przetrwać i nie oszaleć w obliczu zagrożeń, bo zapewniam, że ktoś kto się już tak
nie  oszukuje  musi  stawić  czoła  czystym  emocjom  –  wielu  negatywnym,  które  są  tak  silne,  że
aby  je  przetrwać  trzeba  być  bardzo,  bardzo  silnym.  To  jest  jak  najcięższe  hartowanie  stali,
która albo stanie się czymś pięknym albo nie wytrzyma i pęknie. W obecnym czasie wielu ludzi
jest  już  poddawanych  tej  obróbce,  a  będą  poddani  wszyscy  gdy  zasłona  oszustwa  spadnie  z
wszystkich  oczu.  Mogę  tylko  życzyć  każdemu  by  przetrwał  objawienie  prawdy  o  sobie  i  do
końca miał wiarę nie lepszą od innych ale swoją.

9. Gotowość na wyzwania.

Życie samo w sobie jest wyzwaniem. Jeśli znaleźliśmy się na Ziemi najwyraźniej wiąże się to z
koniecznością  sprostania  tym  wyzwaniom.  Nic  nie  dzieje  się  bezcelowo.  Dlatego  poziom
wyzwania,  któremu  trzeba  stawić  czoła  rośnie  w  miarę  jak  ktoś  jest  coraz  bardziej  gotowy.
Zawodnik  zaczyna  swoją  karierę  od  bardzo  prostych  ćwiczeń  i  prostych  wyzwań.  Z  czasem  te
wyzwania są coraz większe. Czy my jako ludzie zostaliśmy przygotowani do tego by dziś podjąć
walkę ostateczną ? Z pewnością tak. Poziom przygotowania jest u każdego na pewno inny lecz
każdy  ma  coś  do  zrobienia.  Nie  ma  nikogo  kto  byłby  zbędny.  I  nie  wolno  sobie  dać  tego
wmówić, że ktoś jest w tym całym układzie zbędny. Było i jest wielu, którzy głosząc wyższość
jednej rasy nad drugą, jednej religii nad drugą wmawiają sobie i tłumom, że są tacy, którzy są
zbędni  i  niepotrzebni.  Przykro  jest  człowiekowi  gdy  czuje  się  niepotrzebny.  Jeśli  mnie  byłoby
bardzo  przykro  z  tego  powodu  to  dlaczego  miałbym  udowadniać,  że  ktoś  inny  jest
niepotrzebny.  Dla  Boga  wszyscy  jesteśmy  potrzebni  i  mamy  coś  do  zrobienia;  małego  lub
wielkiego. Siły ciemności dążą ku temu by podtrzymać w człowieku, społecznościach i narodach

to fałszywe poczucie, że są ludzie zbędni na tej ziemi. Każda walka ma ofiary. Lecz ofiary
powinny nas uczyć. Jeśli pojawiają się tyranii to czego nas oni uczą. Ludzie szybciej się uczą
gdy dostają w skórę i wszelkie tyranie tego świata są tego dowodem. Szkoda tylko, że nauka
jest przyswajana na krótko i szybko zostaje zapomniana. Więc wszystko zaczyna się od nowa.

Wyzwaniem  na  koniec  czasów  jest  wytrwać  w  wierze  i  miłości  i  nie  zatracić  swego
człowieczeństwa. Dziś przy bardzo prostych próbach już wielu popada w błędy i tego egzaminu
nie zdaje. Co będzie gdy przyjdą cięższe wyzwania ? Trzeba się uczyć i wyciągać wnioski, by nie
dać się zwieść, by nie okazać się samemu tyranem bez miłosierdzia dla innych. Nie ma się co
zwodzić. Usprawiedliwianie siebie i atakowanie innych nic nie da. Najlepiej być zawsze jak skała
odporna na ciosy, które jej zadają i dająca schronienie słabym. Porównanie do skały odpornej
na ciosy i dającej schronienie jest adekwatne do postawy jaką człowiek o silnej wierze powinien
mieć.  Widzę  dusze,  w  swojej  i  innych  religiach,  które  są  takimi  skałami.  Ci  są  gotowi  do
podjęcia  najcięższych  wyzwań.  Dlatego  są  oni  w  pierwszym  szeregu  służenia  innym  słowem  i
czynem stając się przykładami do naśladowania. Życie w zamęcie którego kulminacja nadciąga
będzie  wyzwaniem,  a  sprostanie  temu  wyzwaniu  będzie  ekstazą  dla  tych,  którzy  będą  jak  ta
skała.

[Uwaga ! Czy zamęt już mija czy będzie jeszcze trwał jak trwa ? – pożyjemy, zobaczymy

?!]

10. W obliczu zagrożeń.

Wielu  zapowiadało,  że  będziemy  drżeć  z  przerażenia  w  obliczu  zagrożeń,  które  przyjdą  na
Ziemię.  Te  zagrożenia  już  od  dłuższego  czasu  ujawniają  się  z  mniejszą  lub  większą  siłą.  Lecz
kulminacja dopiero nadciąga. Podobno zakres tych zagrożeń jest na skalę wręcz kosmiczną, bo
będziemy  musieli  stawić  czoła  zagrożeniom,  które  sięgają  poza  nasz  obecny  poziom
pojmowania  światów  widzialnych  i  niewidzialnych.  Objawią  się  one  w  sferze  widzialnej  jako
zagrożenia  fizyczne,  gospodarcze,  polityczne,  emocjonalne  ...  ale  mają  się  one  objawić  także
jako zagrożenia sięgające poziomów metafizycznych. Takie wyzwanie pewnie nas nie powinno
przerosnąć  jeśli  właśnie  dziś  żyjemy  na  Ziemi.  Każdy  kto  jest  skałą  będzie  odporny  na  te
zagrożenia. Wiara i zdolność do świadczenia sobie wzajemnej pomocy będą sprawdzianem tej
odporności. Nikt  nie ucieknie przed tymi zagrożeniami. Nawet pewnie bunt niewiele tu da. Po
prostu  sprawdzianem  będzie  umiejętność  życia  z  wiarą,  miłością  i  miłosierdziem  w  obliczu
zagrożenia. Dawniej mówiono z wiarą ‘Bóg dał Bóg wziął’. Jeśli dał to dla dobra jeśli zabierze to
też dla dobra. Wiadomo, że ciężko jest pogodzić się ze stratą, tym ciężej im więcej odbierają i
tym  ciężej  im  bardziej  było  się  przywiązanym  do  tego  co  odbierają.  Lecz  strat  nie  unikniemy.
Tracąc to co posiadamy ziemskiego zyskamy to co jest wieczne.

[Uwaga ! w 2002 roku gdy to

pisałem jeszcze miałem apokaliptyczne patrzenie na naturę naszego bytowania tu na Ziemi –
dziś już jestem od tego wolny – więc wiem, że możemy kreować Świat bezpieczny bez
jakichkolwiek zagrożeń – bardzo wiele od nas zależy – bardzo wiele !].

11. Nadejście Nowej Ery.

Tysiącletnie Królestwo, objawienie Chwały Bożej w żyjących, powtórne przyjście Jezusa, wielka
przemiana  duchowa,  oddziaływanie  przestrzeni  Michała  Archanioła,  infuzja  światłości,  wejście
ludzkości  w  przestrzeń  wielowymiarową  i  nielinearny  upływ  czasu,  konwergencja  poziomu
spowodowana  przejściem  przez  granicę  rzeczywistości,  kosmiczna  kwantowa  metamorfoza,
awans  na  czwarty  poziom  gęstości  to  to  samo  tylko  nazywane  innymi  słowami  przez  różne
istoty.

A tak mówią o tym wielcy duchowi mistrzowie.

„.... moce niebios poruszą się. I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z
mocą  i  wielką  Chwałą.  A  gdy  się  to  zacznie  podnieście  głowy  swoje  gdyż  zbliża  się  wasze
odkupienie” (Ł.21.26-28) ...... „Owego dnia poznacie, że jestem w Ojcu moim i wy we mnie, a
Ja  w  was”  (J.14.20)    ...........  będziecie  jak  Aniołowie  w  niebie  ..........  (Szri  Babadżi)  Teraz
nastąpią zmiany na ogromną skalę, jak w czasach Mahabharaty............ (Sathya Sai Baba) To
nie  jest  coś,  co  ktokolwiek  żyjący  może  sobie  wyobrazić.  To  nie  jest  coś,  do  czego  można
dążyć. To jest poza wszelkim zasięgiem. Mogę powiedzieć, że piękno tego jest najwspanialsze,
ponad  wszelkimi  marzeniami..........  wasz  przykład  będzie  taki  jak  Aniołów  .........  Kiedy
doświadczycie tego przebudzenia, pozostawicie na zawsze przywiązanie do materii i iluzję która
za  tym  idzie.  W  zamian  będzie  żyć  na  poziomie  duchowym  i  oddacie  się  w  ręce  Pana,  który
zaspokoi wszystkie wasze potrzeby. ............ Kiedy nadejdzie, będzie to objawienie prawdziwej
mocy  boskiej,  manifestacja  wszechobecności  Pana.  Będzie  to  coś,  czego  nikt  żyjący  nie  może
sobie  wyobrazić.  ............  To  jest  coś  poza  wszelkim  pojmowaniem.  Mogę  powiedzieć,  że
piękno tego będzie wspanialsze niż wszelkie sny. To co się ukaże rozjaśni świat tak, że piękno
prawdy absolutnej dosięgnie wielu ludzi. ................ Kiedy nastąpi przebudzenie i wewnętrzne
poszukiwania  ujawnią,  że  ty  jesteś  tą  prawdziwą  boskością,  twoja  podróż  przez  resztę  życia
będzie  błogością,  jak  żeglowanie  przez  niebiańskie  morza,  nieporuszony  przez  upływ  czasu  i
wydarzenia  jakich  doświadczasz.  To  są  doczesne  i  przemijające  zdarzenia,  a  ty  już  nie  jesteś
częścią  tego  świata.  Ty  jesteś  Bogiem.  Wiecznym  świadkiem,  odbiciem  jego  nieograniczonej,
wszystko  obejmującej  miłości.  Oto  czym  jesteś    ............  (Plejadianie)  Waszym  ostatecznym
przeznaczeniem  jest  zmienić  cały  świat  w  częstotliwość  miłości  ..............  nadejście,  którego
oczekujecie, jest nadejściem świadomości. ................. W nadchodzącej Epoce Wodnika celem
napływającej  energii  będzie  oświecenie  całej  ludzkości  ................  Ostatecznie  przejdziecie  od
receptywnego stylu życia, w którym odbieracie idee pochodzące z kosmosu i pozwalacie, by się
one  w  was  odwzorowywały,  do  samodzielnego  transmitowania  idei  .................  poczujecie
[wtedy], że jesteście wolni, nieskrępowani, wibrujecie miłością oraz przebaczeniem .................
(Kasjopejanie) O: Będziecie na Ziemi 4, poziomu jako przeciwność 3. poziomu Ziemi. P: (L) Czy
to oznacza, że Ziemia 3. poziomu i Ziemia 4. poziomu będą ze sobą egzystowały ramię w ramie
O: Nie ramię w ramię, tylko jako zupełnie różne rzeczywistości. ............. (św.Paweł) „Jeszcze
się nie objawiło kim będziemy lecz gdy się to objawi przez wszystkie wieki będziemy do Niego
podobni bo ujrzymy Go takim jakim Jest”.

Myślę, że niewiele można tak naprawdę powiedzieć o tym co jest poza obecnym ludzkim
odczuwaniem i pojmowaniem. Po prostu to przyjdzie. Wielu twierdzi, że już niedługo, bo znaki
czasu coraz bardziej na to wskazują.

Nie dajmy się zwieść żadnym znakom ani cudom, które się wydarzą poza nami. Cała ta
przemiana ma się dokonać w nas, nie poza nami. W naszej duszy, w naszym sercu i naszym
ciele.

Miłosierdzie będzie tym co pozwoli wielu wejść w tę nową rzeczywistość.

„Miłosierni miłosierdzia dostąpią”.

12. Zjednoczenie z Bogiem.

Pięknie byłoby znaleźć się w tej zapowiadanej nowej rzeczywistości lecz pewnie nie wszystkim
to  będzie  dane.  Niektórzy  mogą  tego  nie  doświadczyć  i  pozostać  jeszcze  w  iluzji  świata,  w
którym dziś żyjemy. Inni po prostu do tej chwili nie dożyją. Lecz jeśli ktoś umiera to niech ma
świadomość,  że  Bóg  Jest  Miłością,  a  my  jesteśmy  Tą  samą  Miłością.  Komu  przyjdzie  umrzeć
niech umiera w jedności z Bogiem. Ja wierzę w reinkarnację dlatego słowa Szri Babadżi „Wtedy,
gdy  umieracie  w  "Jedności",  to  uwalniacie  się  od  ponownych  narodzin,  jeżeli  tylko  sami  nie
zapragniecie ich” są dla mnie bardzo wymowne. Nawet jeśli ktoś w reinkarnację nie wierzy to

powinien wierzyć, że chwila śmierci jest tą chwilą gdy „owego dnia poznacie, że Jestem w Ojcu
moim  i  wy  we  mnie,  a  Ja  w  was”  (J.14.20).  Wierz  swemu  mistrzowi  duchowemu  lub  swej
intuicji  lub  Prawdzie,  którą  ci  Bóg  objawił,  że  tak  jest.  Zjednoczenie  z  Bogiem  przychodzi  gdy
wypełnimy swe obowiązki. Widząc spokój wielu umierających można sobie uświadomić, że ich
obowiązek już się zakończył. Oni są wolni już od jakiegokolwiek obowiązku, bo wypełnili co im
Bóg  nakazał.  A  jak  widać  w  życiu  obowiązków  nigdy  nikomu  nie  brakuje.  Nawet  można  się
czasami  zaharować  na  śmierć  bez  powodu.  W  wypełnianiu  naszego  obowiązku  jest  więc
potrzebny  umiar,  jak  we  wszystkim.  Powołam  ponownie  słowa  Szri  Babadżi  „Wszyscy
powinniśmy  mieć  przed  sobą  jeden  cel:  poświęcać  siebie  dla  ludzkości.    Powinniśmy  żyć  dla
ludzkości i umrzeć dla ludzkości”. Poświęcenie wydźwignie tę cywilizację do wyższego poziomu
duchowego istnienia. Wypełnienie obowiązku poprzez poświęcenie i poczucie jedności z Bogiem
i stworzeniem pozwoli zjednoczyć się wielkim i małym ze swym Stwórcą.

13. Bóg Jest Miłością.

BÓG JEST MIŁOŚCIĄ, najczystszą, bezinteresowną, nieskończoną, nieumniejszalną,
niepowiększalną, wszechobecną i wieczną. Ta MIŁOŚĆ jest ostatecznym celem wszystkiego.

Człowiek odmieniony [Przemieniony] Chrystusowy

Człowiek Odmieniony będzie wyglądał jak przemieniony Jezus na górze Tabor, którego apostołowie
oglądali w Chwale w towarzystwie Eliasza i Mojżesza.

Przy  opisie  tekstu  w  rozdziale  Koniec  Czasów  i  innych  tekstach  opisałem  krótko  i  dość  oględnie
kwestię  człowieka  odmienionego.  Jeśli  ktoś  ma  ochotę  ten  problem  drążyć  może  to  robić
poczynając  od  studiowania  proroctw  np.  Księgi  Henocha,  Izajasza  czy  Apokalipsy  poprzez
studiowanie  licznych  opisów  w  innych  tradycjach  religijnych,  poprzez  nawet  opracowania
ezoteryczne  aż  do  spekulacji  bioelektroniki  i  mechaniki  kwantowej.  Znajdzie  tam  tylko  opisy.  Te
opisy z literackiego punktu są bardzo piękne lecz i tak nic nie mogą powiedzieć o Prawdzie jak ja
nie  mogę  przekazać  nikomu  Prawdy,  która  się  we  mnie  objawiła.  Opis  jest  tylko  niedoskonałym
schematem  doskonałej  rzeczywistości.  Dlatego  opis  tego  co  jest  poza  naszym  obecnym
pojmowaniem nie jest tak bardzo konieczny.

Wystarczy przyzwyczaić się do myśli, że to nastąpi i że to będzie uwolnienie od
obecnej cielesności takie, że nasza wolność, doskonałość i świętość zadziwi nas pod
każdym względem. Należy w to wierzyć.

Kiedy to nastąpi ? Nikt tego nie wie chociaż wielu podaje naprawdę ścisłe daty. Nastąpi to z
pewnością niebawem - za życia lub niedługo po śmierci ciała tych, którzy teraz przechodzą
nieprawdopodobne zmiany.

Opis szczególnych wydarzeń naszych czasów

Niejedzący

Pojawili się ludzie, którzy nie jedzą. U wielu z nich potrzeba jedzenia zanikła sama. Niektórzy
osiągnęli to poprzez pewne procesy. Są i ofiary tego ‘owczego pędu’ do niejedzenia – odżywiania
się światłem. Są opinie, że nie warto wchodzić w to na siłę dopóki nie przyjdzie samo, bo byłoby to
przedwczesne korzystanie z darów przemiany. Liczbę niejedzących na świecie ocenia się na ok. 12
tysięcy. Podaję stronę internetową Joachima, z której można znaleźć linki do innych stron.
http://niejedzenie.pl mail jmw@niejedzenie.pl [Na moim chomiku jest dostępna książka Joachima o
niejedzeniu i postach -

http://chomikuj.pl/mjacek2013/Dokumenty

]

Pierwsze medytacje Pokoju i Miłości - Alicja Stöger-Zamojska

Artystka malarka przeżywająca niesamowite stany wędrówki poza ciałem z udziałem Przewodnika,
który w bardzo mądry sposób tłumaczy jej rzeczywistość i naucza. Poniżej podaję prośbę oraz
adresy do Alicji.

Wspomóż Alicję w dziele Miłości

Poniżej powołuję słowa Alicji, która realizuje pracę związaną z realizacją dzieła Miłości, które
obejmie wielką część świata. Jeśli uświadamiasz sobie wagę tego co się dokonuje włącz się w to
dzieło i powiedz o tym innym.

Z Bogiem

M. Jacek

SŁOWA ALICJI

Zapraszam do udziału w manifestacji miłości.

Wyjdziemy 27 kwietnia o godz. 15 Zobaczymy, czy stać nas na generowanie takiej energii by
powstrzymała agresje człowieka przeciw człowiekowi. Nienawiść i złość.

Musimy się zjednoczyć w woli miłości.

Musimy stworzyć potężną, monumentalną muzykę w wykonaniu orkiestry i wspaniałych głosów,
nagrać na płytę, żeby wszystkie rozgłośnie powtarzały ją, aby wszyscy mogli się jej nauczyć.

Wtedy spotkamy się określonego dnia 27 kwietnia 2003 roku i o określonej godzinie 15, w swoich
miejscowościach i weźmiemy się za ręce, utworzymy kręgi i zaśpiewamy pieśń. Ludzie, którzy nie
będą mogli przyjść, połączą się z nami mentalnie i skoncentrują swe myśli pełne uczucia miłości
na jedności ze wszystkimi ludźmi na ziemi i z całym wszechświatem.

Będzie to tak potężne uderzenie miłości, że euforia uczuć porwie wszystkich. Nikt temu
uczuciu nie będzie w stanie się oprzeć. Będzie to siła przeciwstawna rozszerzającej się
nienawiści.

Myślę, że głównym źródłem, z którego powinno popłynąć źródło miłości jest Kraków-
Łagiewniki.

Więcej o Alicji i Jej pracy na stronach internetowych.

Alicja Stöger Zamojska
Artysta malarz - Malarstwo portretowe
e-mail: akzam@poczta.onet.pl

http://republika.pl/akzam
http://republika.pl/transwizje2/oAlicji.htm

Medytacje  te  planowano  na  wiosnę  2003  roku  –  13  lat  temu.    Obecnie  jest  koniec  2016  roku.
Takich  medytacji  w  intencji  Pokoju  i  powszechnej  Miłości  na  całej  Ziemi  do  tej  pory  odbył  się
tysiące.  A  więc  Ludzkość  się  budzi  ?  Cudowne  !  Będzie  nas  coraz  więcej  i  więcej  –  pragnących
Pokoju  i  powszechnej  Miłości  –  aż  nastąpi  czas,  w  co  wierze,  że  pokój  i  miłość  obejmą  wszystkie
serca. Amen

Aneks 1

Wykład o istocie Boga i stworzenia

początki nauki nowej ziemi

Nie istnieje nic poza Bogiem

Wychodząc z powyższego zdania przeanalizujmy cały Boży Plan istnienia. Otwórzmy w tym
celu serca i umysły jak małe dzieci, które chłoną z przejęciem baśniowe opowiadanie i
ś

więcie w nie wierzą.

W zasadzie to żadnych początków wiedzy, którą zamierzam przedstawić nie ma, bo ta wiedza
jest  wieczna  i  wciąż  niezmienna.  Lecz  dziś  wskrzeszamy  tę  wiedzę  na  wiele  sposobów  by
wszystkie przyszłe pokolenia mogły ją rozwijać i utrwalać dla Chwały  Bożej i dobra całego
stworzenia.

Kiedyś  przedstawiałem  ten  Boży  Plan  najpierw  w  formie  tabeli.  Dziś  to  uczynię  w  formie
graficznej.  Tu  nawiążę  do  pewnego  obrazu,  który  przedstawia  plan  nieba  w  postaci  słońca  -
Boga  będącego  w  centrum  z  pozostałymi  poziomami  tego  nieba  w  postaci  otaczających  Go
kręgów  poszczególnych  niebiańskich  domen.  Ja  dziś  uczynię  to  odwrotnie  aby  oddać  istotę
Boga  jako  Pana,  który  Jest  nie  tylko  centrum  ale  i  wszystko  w  sobie  zawiera.  Wyżej
wspomniany obraz jest też pięknym oddaniem istoty Boga bo podkreśla, że Bóg jest centrum
–  i  tak  jest  –  centrum  Boga  jest  we  wszystkim,  a  Jego  otoczenie  nigdzie  bo  Bóg  Jest
Nieskończony.  Centrum  Boga  jest  w  Tobie  moja  droga  i  mój  drogi  –  dlatego  Bóg  jak  i  Ty
jedno jesteście i stanowicie w swej zjednoczonej istocie bezkres i nieskończoność – JESTEM.

Och  gdybyś  znała  i  znał  tę  tajemnicę  !?  Miej  wiarę,  miej  ufność,  miej  miłość  a  poznasz.
Poznasz,  być  może  już  niedługo.  Otwórz  tylko  swe  serce  dla  Boga,  a  poznasz.  Otwórz  swe
serce  jak  to  małe  dziecko,  które  otwiera  swe  serce  i  umysł  i  chłonie  z  przejęciem  cudowną
baśń. Teraz opowiem Ci baśń najpiękniejszą aby już nie było w Tobie wątpliwości. Opowiem
Ci  tę  baśń  bo  serce  me  pełne  miłości  do  Boga  i  Ciebie  sprawia,  że  nie  potrafię  się  temu
oprzeć.  Tak  bardzo  bowiem  pragnę  by  ogień  boży  już  zapłonął  na  Ziemi,  że  nie  jesteś  w
stanie niczym zmierzyć tego pragnienia. Gdy ono wybucha to pochłania mnie całego jak pasja
naukowca, a natchnienie artystę, poetę czy pisarza. Wsłuchaj się więc w niebiańską opowieść,
którą wciąż toczę w tym i w innych światach.

BÓG - MIŁO

ŚĆ

wiatło

ść

Wiekuista

Ogie

niebieski

zakres domeny Boga
(WIECZNY

WIADEK)

zakres domeny
Wiecznej

wiatło

(Poziom Boski)

zakres domeny Ognia
Niebieskiego (Energii)
(Poziom Przedboski
półboski)

zakres domeny Ciemno

Niebo

Czy

ciec - Raj

wiat Astralny

(przedsionek nieba
lub piekła)
miejsce zamieszkania
dusz indywidualnych

zakres niewidzialny

zakres widzialny

materia nieo

ywiona

i prymitywna o

ywiona

(bez instynktu)

Miejsce zamieszkania
Ducha - Jedno

ść

materia o

ywiona

CZŁOWIEK
obecny i ro

liny, zwierz

ta, ...

(instynkt-intelekt-intuicja)

       materia subtelna
            CZŁOWIEK
odmieniony i co odmienione ? ....
        (intelekt-intuicja)

KOSMOS widziany
i rozpoznawany
naszymi zmysłami

KOSMOS niewidzialny i widzialny
i nierozpoznawalny obecnie
naszymi zmysłami

pierwszy ułamek czasu
aktu stworzenia
WIELKI WYBUCH

Aby  rozrysować  ten  rysunek  i  go  objaśnić  musiałem  zdobyć  wiele  wiedzy  z  zakresu
wewnętrznego  poznania  mistycznego,  z  zakresu  studiów  duchowych  (biblijnych  i  nie  tylko
biblijnych),  z  zakresu  wiedzy  naukowej  i  z  zakresu  wiedzy  ezoterycznej.  Niczyją  wiedzą  i
ż

adną duchowością nie pogardziłem dlatego było to możliwe do zrealizowania.

Bóg  –  Miłość  –  Wieczny  Świadek  jest  niezmienny  i  jest  zarówno  początkiem  jak  i  celem
całego  stworzenia.  W  Nim  cały  akt  stworzenia  i  rozwoju  poprzez  ewolucję,  a  następnie
inwolucję się w całości dokonuje. Tu jest pełnia, która nie podlega najdrobniejszym zmianom.
Tu  jest  już  tylko  wszechwiedza.  Najwyższa  Jaźń  –  wszystkie  możliwości  z  punktu
matematycznego są Tu zawarte. Dlatego tu już się nie uczy, nie działa tylko uczestniczy się w
Wiecznej  Pełnej  Ekstazie  Miłości.  Zarówno  uczestnicy  stworzenia  materialnego  jak  i  dusze
indywidualne  i  duch  ku  temu  Źródłu  dążą.  To  jest  nieustanna  pielgrzymka  ze  wzlotami  i
upadkami.  Pielgrzymka  wolnej  woli  istoty  stworzonej.  Jak  zaznaczyłem  Bóg  jest
największym  zbiorem  i  zawiera  w  sobie  wszystkie  pozostałe  zbiory.  Jednocześnie
podkreśliłem fakt, że Bóg jest centrum stworzenia umieszczając Go również w środku. I tak
jest. Boga każda istota może znaleźć w sobie gdy jej świadomość, a zwłaszcza pragnienie są
na  tyle  silne  by  otwarło  się  duchowe  (tzw  trzecie  oko)  istoty  poszukującej  Boga.  Tej  Bożej
Łaski sam dostąpiłem więc o tym świadczę. Bo Łaska Boża działa nagle i niespodzianie gdy
dusza jest dojrzała. Tak jest w istocie, że każdy Boga nosi w sobie.

Zaznaczyłem  też  w  centrum  zakres  aktu  stworzenia  –  można  powiedzieć  Wielkiego
Wybuchu. To kiedyś się stało – Słowo stało się ciałem. Lecz prawdę powiedziawszy staje się
wciąż  i  nieustannie.  Ja  sam  często  odczuwałem  jak  każda  cząstka  ciała  powstaje  z  miłości
przechodząc od form energii – światła niepojęcie subtelnego do formy energii subtelnej ognia,
która  jeszcze  nie  jest  do  zbadania  na  naszym  poziomie,  aż  do  wyłonienia  się  cząstek
elementarnych,  które  w  ostateczności  kształtują  atomy  i  konglomeraty  atomów,  które  my
widzimy  naszymi  zmysłami.  Co  ciekawe  przez  ułamek  czasu  nim  z  energii  na
najsubtelniejszym  poziomie  wyłoni  się  to  co  my  możemy  dziś  zbadać  i  zmierzyć  czy  też
dostrzec  w  taki  sposób  jak  dostrzegamy  rozwój  materii  przechodzi  krótko  przez  kwantową
formę materii subtelnej. Tu już wiele zdziałano na tym polu i wiedza posuwa się do przodu.
Istotne jest by na tej wiedzy się koncentrować również. Lecz obecne narzędzia badawcze już
przestają być wystarczające. Trzeba użyć mocy miłości i wielbienia Boga. Co ciekawe jeden z
profesorów  AWF  Krakowskiego  (nie  mogę  w  tej  chwili  odnaleźć  jego  danych)  kiedyś
udowadniał,  że  mamy  w  sobie  pamięć  przechodzenia  przez  wszystkie  formy  energii  od
momentu  Wielkiego  Wybuchu  –  praenergii  (energii  pierwotnej,  która  przedstawia  mój
diagram),  aż  do  dnia  obecnego  –  to  jest  energetyczny  zapis  pamięci  istnienia,  bez  wątpienia
tak jest. Opierał to na swej wysokiej duchowości i badaniach, których bazą była właśnie Jego
silna  wiara  i  duchowość.  Do  naszych  czasów  zachował  się  tzw  śpiew  Alikwotowy  bazujący
na wielbieniu Boga – od dawna słyszałem o cudach dokonywanych tą drogą przez mnichów
buddyjskich.  Są  ludzie  niejedzący  odżywiający  się  światłem.  Uzasadniają  to  właśnie
umiejętnością  czerpania  siły  życiowej  z  tej  pierwotnej  energii  –  praenergii,  światła  lub
prościej  z  mocy  Ducha  Świętego  co  dla  wielu  osób  wysoko  uduchowionych  w  historii  było
czymś naturalnym i na pewnym etapie mogli nie jeść tylko całą siłę życiową czerpać z Boga.
Jak daleko można czerpać z tej mocy ? Bardzo daleko ! Jeśli będzie to oparte na wielbieniu
Boga, miłości to wtedy zawsze będzie to czyste i naturalne. Nie zaburzy praw natury w żaden

sposób. To nie są bajki. Mocą Boga można dokonać wielu rzeczy. Dziś da się to już
praktycznie udowodnić nie tylko przez duchowość ale i naukowo !

Tak  więc  na  początku  jest  Bóg  –  Miłość.  Później  błyskawiczne  przejście  przez  wszystkie
formy niewidzialnej światłości i energii (ognia) i materii subtelnej do obecnie widzianej przez
nas  materii.  To  jest  nagłe  pojawienie  się  nieskończonej  macierzy  jak  w  matematyce.  Jeden
staje  się  nieskończonością  chociaż  wciąż  pozostaje  jednym.  A  tym  aktem  ten  Jeden  daje
szansę każdej cząstce tej nieskończoności stać się też jednym. Jak podkreślałem matematyka
może  to  udowodnić.  A  więc  Jeden  stał  się  nieskończonością  wciąż  pozostając  Jednym.

Powstała materia, którą dziś dostrzegamy. Najpierw jest to materia nieożywiona.
Nieożywiona lecz czy świadoma ? Kiedyś przy podziale Boga przypisałem tej materii brak
ś

wiadomości jednak podkreśliłem moc jaką wykazują kryształy. Moc którą mogą w

ostateczności  ponoć  same  manifestować.  Czyż  w  bajkach  kryształ  nie  jest  przy  czarach
czynnikiem  inicjującym  ?  Czy  bajka  może  być  prawdą  ?  Jeśli  dziś  jest  tak  duży  pęd  do
czarów  i  mocy  zapewne  tak  jest.  Podobno  jesteśmy  8  cywilizacją  od  czasu  upadku  edenu.
Wszystkie poprzednie zostały zniszczone przez generowanie mocy, która wymknęła się spod
kontroli.  Takie  uzasadnienie  otrzymują  ezoterycy  w  przekazach  od  wyższych  subtelnych
cielesnych i energetycznych form istnienia. Kto wierzy w reinkarnację może sobie dzisiejsze
zainteresowanie  magią  uzasadnić  tym,  że  reinkarnowało  wiele  dusz  z  czasów  gdy
wygenerowana  moc  wymknęła  się  spod  kontroli  i  sama  zniszczyła  cywilizacje.  Niektórzy
metodą  hipnozy  i  innymi  dochodzą  do  swej  pierwotnej  świadomości  gdy  byli  w  formie
materii  nieożywionej.  A  więc  nawet  materia  nieożywiona  ma  jakąś  formę  bardzo
prymitywnej świadomości.

Dlatego te

ż ta prymitywna materia też widać ma swoją moc lecz niemożliwą do

okiełznania. Trzeba wi

ęc tę moc odrzucić jako zbędną i niebezpieczną i sięgnąć do mocy

ższej. Magia jest nam zbędna. Walczyłem z tym w poprzednim wcieleniu i walczę z

tym teraz nim si

ę to rozpleni jak szarańcza.

Oczywiście  materia  nieożywiona  kształtuje  się  bardzo,  bardzo  długo  w  skali  linearnego
upływu  czasu  w  jakim  my  dziś  istniejemy.  To  są  długie  miliardy  lat.  W  wyniku  licznych
procesów geochemicznych, fizycznych itp. oraz katastrof kosmicznych w końcu pojawiają się
warunki by materia nieożywiona mogła przejść do formy materii ożywionej - biochemicznej.
Na  początku  jest  to  forma  bardzo  prymitywna.  I  znów  potrzeba  wielu  milionów  lat
eksperymentów i prób przyrody by to mogło postąpić dalej.

Jak  długa  to  droga  wielu  zajmujących  się  geologią  dobrze  wie.  Jest  to  tak  ogromnie  długa
droga,  że  te  8  wspomnianych  cywilizacji  to  ułameczek  czasu  naprzeciw  czasu,  który
przemierzają  te  prymitywne  formy  materii  ożywionej  by  stać  się  żywą  istotą  obdarzoną
instynktem. Nieskończenie długie eksperymenty przyrody (natury) zakończyły się sukcesem.
Podstawowa struktura DNA została określona i teraz już można zacząć kolejne eksperymenty.

Zaczyna  się  długa,  bardzo  długa  droga  ewolucji  materii  ożywionej.  Znów  wiele
eksperymentów natury, katastrof naturalnych, klęsk żywiołowych i zmian klimatycznych ma
tu  decydujący  wpływ.  Tu  instynkt  na  początku  jest  decydujący  by  przetrwać  i  się  jak
najbardziej rozmnożyć. I ten instynkt dotyczy nawet obecnego człowieka co jest widoczne. Z
czasem  pojawia  się  świadomość.  W  zasadzie  jeśli  uznamy,  że  bardzo  prymitywna
ś

wiadomość istniała na etapie materii nieożywionej to najwyraźniej na etapie materii

ożywionej jest to świadomość coraz doskonalsza. Lecz świadomość jak ewolucja, a nawet
inwolucja ma swój wstępujący charakter i charakter zstępujący. Wstępujący polega na tym, że
ś

wiadomość do pewnego etapu nie dostrzega, że istnieje coś wyższego. Na pewnym etapie

wiadomość dopuszcza do siebie istnienie czegoś wyższego chociaż na razie

niewytłumaczalnego.  I  tak  jabłko  zapewne  wie,  że  jest  jabłkiem  (po  swojemu)  lecz  nie  jest
sobie  w  stanie  uświadomić,  że  jest  człowiek.  Nie  jest  w  stanie  pojąć  tego  wyższego  bytu.
Może  od  tegoż  człowieka  odbierać  miłość  jak  i  nienawiść  bo  nawet  ściany  domu  pamiętają
szczęśliwe  i  tragiczne  chwile  jego  mieszkańców  lecz  świadomość  jabłka  nie  jest  w  stanie
wznieść  się  wyżej  i  musi  dalej  przechodzić  w  ewolucji  kolejne  stopnie.  Gdzież  tu  do
uzyskania  świadomości  wyższej.  Musi  do  tego  dojść  dopiero  drogą  bardzo  długiej  ewolucji
przechodząc do coraz wyższych form. I tak jest, że z czasem ewolucja osiąga wyższe formy.
Rośliny  przechodzą  w  formy  zwierzęce.  I  te  znów  podlegają  ewolucji  do  coraz  bardziej
ś

wiadomych form. Świadomość zwierzęcia ma charakter zstępujący w zakresie odczuwania

materii  nieożywionej  czy  świata  roślin.  Objawi  się  to  tym,  że  zwierze  już  czuje  materię
nieożywioną  i  rośliny  i  wyraźnie  je  rozróżnia  od  siebie.  Nie  ma  jednak  wciąż  charakteru
wstępującego. Wciąż istnieje trudność poznania wyższego. Instynkt dominuje chociaż u wielu
zwierząt  pojawia  się  intelekt  i  to  wyraźnie  widać  w  wyraźnej  inteligencji  u  wielu  zwierząt.
Informacja docierająca do mózgu zwierzęcia jest poddawana najwyraźniej analizie i syntezie
bo zachowanie wielu zwierząt jest czasami zadziwiająca i dobitnie świadczy o tym, że ślepy
instynkt jest hamowany przez zachowanie inteligentne, a nawet rozumowe. Zresztą zwierzęta
wykazują  zadziwiająco  bogate  formy  komunikowania  i  zdolność  uczenia  się  jak  człowiek  –
tresury. Brak jest jednak wciąż ewidentnego bodźca do poznania rzeczy najwyższych.

I w końcu pojawia się On. Istota inteligentna. Człowiek obdarzony instynktem, intelektem i
intuicją – korona stworzenia. Analizuje i syntezuje bodźce i informacje napływające ze
ś

wiata. Rozwój od prymitywnej formy człowieka pierwotnego do obecnej formy ludzkiej

trwa  zapewne  znów  wiele  milionów  lat.  W  tej  fazie  może  się  pojawić  ktoś  –  inna  wyższa
cywilizacja,  która  drogą  genetyczną  przyspieszy  ten  rozwój.  I  może  właśnie  brak  dowodu
paleontologicznego  na  płynne  przejście  od  człekokształtnych  do  obecnej  naszej  formy  jest
tego  dowodem.  To,  że  w  istocie  jesteśmy  genetycznym  eksperymentem  kosmicznym  wcale
nie  musi  być  takie  nierealne.  I  wielu  się  przy  tym  upiera  podając  liczne  mniej  lub  bardziej
sprawdzalne dowody.

Jesteśmy  ludźmi.  Koroną  stworzenia.  Teraz  już  możemy  poznać  rzeczywistość  najwyższą
Boga.  Droga  znów  jest  dość  mozolna.  Najpierw  Bogiem  jest  słońce,  księżyc,  gwiazdy,  siły
przyrody,  góry,  kamienie,  lasy,  drzewa.  W  końcu  człowiek  uświadamia  sobie,  że  Bóg  musi
być  osobą  i  tak  Go  długo  czci.  Ostatnim  etapem  jest  uświadomienie,  że  w  istocie  Bóg  jest
Duchem,  że  jest  Miłością.  I,  że  pomiędzy  Bogiem  –  MIŁOŚCIĄ  a  człowiekiem  istnieją
wyższe światy, niebiańskie, rajskie. Światy przebywania świętych, aniołów, zmarłych .....

Tak z czasem ta wiedza o wyższych światach rośnie bo coraz więcej jest tych, którzy te
ś

wiaty poznają poprzez doświadczenie pozazmysłowe i zmysłowe i różnymi drogami usiłują

opisać  i  oddać  to  co  jest  niewytłumaczalne  żadnym  sposobem  ale  możliwe  do
schematycznego  opisania.  Można  mając  zdolność  analizy  i  syntezy  usystematyzować  tę
wiedzę  i  wyciągnąć  bogate  wnioski.  Jednak  najwyższe  jest  bezpośrednie  doświadczenie
zmysłowe  czy  pozazmysłowe.  Czego  można  doświadczyć  zmysłami.  Można  zapewne
doświadczyć  tego  co  jest  w  zakresie  materii.  I  zarówno  materii  ożywionej  i  nieożywionej,
która jest dla nas dostrzegalna jak i materii subtelnej, która jest kwantowo odmienną i bardziej
delikatną  materią.  Powiem  wprost  tego  nie  każdy  może  doświadczyć  bo  albo  ta  subtelna
materia jawi się komuś w formie niesubtelnej (tej dostrzegalnej przez obecnego człowieka) i
wtedy jej subtelna istota nie jest znana albo ktoś wcale tej subtelnej materii nie dostrzega. Dla
przykładu  wielu  jest  w  Himalajach  joginów,  którzy  potrafią  być  niewidzialni.  Można  tę
umiejętność nazwać zdolnością wejścia w bardziej subtelną materię. Najwyraźniej można to
wyćwiczyć. Tylko po co ? Czy to ma sens ? Moim zdaniem jest to zbędne bo można się taką
umiejętnością zafascynować i zatracić drogę do źródła najwyższego – Boga – MIŁOŚCI.

Ta  materia  subtelna  jest  kolejnym  etapem,  w  który  już  niedługo  zaczniemy  stopniowo
wchodzić.  Tak  jak  w  całej  ewolucji  obserwujemy,  że  wszystkie  etapy  przebiegają
jednocześnie  tak  i  to  wejście  w  wyższą  subtelną  formę  materii  zapewne  będzie  procesem
trwającym  jakiś  czas.  Nastąpi  kwantowa  przemiana  ciał  i  jednocześnie  skończy  się  linearny
upływ czasu. Czas stanie się dla nas otwartą księgą. Będziemy znali przeszłość, teraźniejszość
będzie dla nas czymś oczywistym i będziemy mogli spojrzeć w przyszłość. W tych światach
przebywali w historii nieliczni ludzie z naszego ziemskiego poziomu – mnie to było dane w
poprzednich wcieleniach.

Samo przejście jest bardzo istotne i wiele potężnych duchowych istot dba dziś o to by odbyło
się to bezpiecznie by po wejściu w ten poziom wejść w zakres domeny wiecznej światłości, a
nie w zakres domeny ciemności (patrz rysunek). Materia i jej rozwój są kształtowane przez
ś

wiatłość i ciemność. Obie współwystępują. Lecz jak to zwykle bywa przy dwu ośrodkach,

które się nawzajem przenikają mogą zachodzić przypadki ich zmieszania w zróżnicowanych
proporcjach  co  jest  najczęstsze.  W  takim  stanie  mieszanych  domen  jest  dziś  Ziemia  i
Ziemianie.  Nawet  od  czasu  upadku  pierwszych  rodziców  i  buntu  aniołów  uznaje  się,  że  to
domena Lucyfera i jego świty. Zapewne tak jest lecz nie do końca. Mogą wystąpić i anomalie
(bardzo rzadkie przypadki). Jedną anomalią byłoby gdyby wszystko w procesie metamorfozy
Ziemian i Ziemi weszło w domenę Wiecznej Światłości i dziś wielu synów światłości w tym
ja  nad  tym  pracujemy.  Drugą  anomalią  jest  gdyby  ciemność  przejęła  Ziemian  i  Ziemię  w
procesie tego przechodzenia. I są tacy, którzy nad tym też pracują. Teraz potrzeba rozpoznać
kto jest wróg a kto przyjaciel co nie będzie łatwe. I w tym rozpoznawaniu najpierw samemu
trzeba  się  określić  po  której  stronie  się  stoi.  Miłość,  miłosierdzie,  służba,  brak  przywiązania
dla własnego ciała, wyrzeknięcie się magii i zdobywania mamony (zysków dla zaspokajania
swego egoizmu) jest znakiem rozpoznawczym synów światłości. Egoizm, intryga, dominacja,
zdobywanie  mamony,  magia  i  przywiązanie  do  swych  ciał  i  spraw  tego  świata  jest  znakiem
rozpoznawczym  przeciwnika  (sług  ciemności  –  egoistów  służących  sobie).  Trudno  jest  to

rozpoznać  bo  wszyscy  są  ludźmi.  I  metody  walki  są  dziś  tak  doskonałe  (oparte  na  bogatej
wiedzy o psychologii i manipulacji), że rozpoznanie tych spraw nie będzie łatwe. Niestety w
rodzącym  się  chaosie  przyjaciele  biorą  się  dziś  za  wrogów.  Jako  Hetman  tego  zmagania  ze
strony światłości  robię co mogę by zapanować nad tym płochliwym pospolitym  ruszeniem i
stworzyć  karną  i  zdyscyplinowaną  armię  i  wierzcie  mi  czy  żyjąc  czy  też  umierając  tego
dokonam.  Ze  mną  Bóg  i  Jego  moc.  Swój  swego  powinien  rozpoznać.  Syn  światłości  jeśli
pozbędzie  się  resztek  egoizmu,  zapłonie  miłością  i  miłosierdziem  i  dokładnie  pozna  boskie
pragnienie,  które  nosi  w  swym  sercu  będzie  wiedział,  że  jest  rycerzem  światłości.  Synowie
ciemności  sami  się  określą.  Cała  walka  polega  obecnie  na  rozświetlaniu  serc  lub  ich
zaciemnianiu i przybiera na sile coraz bardziej już nawet nie z roku na rok tylko z tygodnia na
tydzień. Stańcie po stronie światłości !!! Gdy światłość zwycięży to Ci, którzy wejdą w formę
materii  subtelnej  ulegną  kwantowej  przemianie  i  będą  promienieć  światłem  i  miłością  jak
Jezus  przemieniony  na  górze  Tabor.  To  będzie  zwycięstwo  światłości.  Wszyscy  którzy  tego
dostąpią  staną  się  istotami  Chrystusowymi  tak  jak  dziś  poznając  Boga  można  też  stać  się
Chrystusem.

Brak świadomości rzeczy najwyższych i cała wędrówka do tej pory odbywa się przez formy
duszy  indywidualnej.  Śmierć  danej  istoty  kończy  się  odpoczynkiem  duszy  w  raju.  Na
niewidzialnym  subtelnym  poziomie  astralnym.  Świat  astralny  nazywany  rajem,  czyśćcem,
domem Ojca, stanem odpoczynku lub też przedsionkiem nieba lub przedsionkiem piekła jest
niezmiernie bogaty, nawet bogatszy od świata materii, którą my widzimy i której obecnie nie
widzimy. Świat astralny jest możliwy do poznania okiem duchowym i wielu w tych światach
często przebywa w medytacji i lewitacji czy nawet w snach. Z tych światów mogą się objawić
dusze nam ludziom jeśli Bóg na to zezwoli. Tu nie ma się jednak własnej woli, bo dusza jest
poddana  woli  Boga.  Odpoczywa  lub  śpi  w  zależności  od  swego  stanu,  który  sobie
wyhodowała  w  życiu  ziemskim.  Z  tego  stanu  dusza  można  wznieść  się  wyżej  (do  nieba)  za
sprawą  łaski  Boga  lub  gdy  minie  czas  jej  odpoczynku  lub  uśpienia  wraca  na  Ziemię
(reinkarnuje).

W końcu są najwyższe światy. Światy gdzie nie ma już indywidualnej duszy. Jest to niebo –
miejsce  panowania  wszechobecnego  nieograniczonego  przestrzenią  i  czasem  Ducha.  Jest  to
poziom Wiecznej Światłości i Ognia Niebieskiego. Jak świat który widzimy wydaje się nam
nieskończony i nigdy pewnie nie poznamy granic Kosmosu, tak świat materii nieprzejawionej
jest jeszcze potężniejszy, świat astralny jest jeszcze potężniejszy tak niebo nie ma już żadnych
granic tak jak granic nie ma Bóg. To stan ekstazy miłości, światłości, ognia i mocy. Jedni Tu
wielbią  nieustannie  Boga  inni  Tu  służą  niższym  światom.  I  zarówno  tu  jak  i  na  każdym
poziomie  nie  traci  się  swej  indywidualności  chociaż  możliwości  ma  się  nieograniczone  ze
względu  na  nieskończone  uwielbienie  Boga,  promieniowanie  Jego  Miłością  i  mocą  i
zjednoczenie  z  Jego  wolą.  To  poziom  istot  półboskich  i  boskich  według  wschodniego
podziału,  który  w  swej  istocie  niczym  nie  różni  się  od  podanego  powyżej  podziału
chrześcijańskiego – to jest to samo ! Czas sobie to już uświadomić rycerze światłości i armio
Boga Najwyższego !

Sam w swej istocie jestem (byłem) długie tysiące lat Ogniem Niebieskim, który strzegąc
wstępu do nieba oczyszczał lub odrzucał tych, którzy chcieli do niego wejść. Oczyszczał tych,

którzy  kochali  Boga  i  mieli  siłę  uzyskać  w  chwili  śmierci  Jego  łaskę.  Odrzucał  tych,  którzy
nie  dobrym  życiem  i  miłością  lecz  magicznymi  sztuczkami  chcieli  wejść  do  nieba.  Jest  to
poziom Jezusa – Króla Wszechświata, Maryi, świętych, męczenników za wiarę, archaniołów i
aniołów  stróżów.  Tu  jest  się  w  stanie  nieustannej  służby  i  działania.  Stąd  można  zejść  w
formie duszy do niższych światów i się w nich objawić. Stąd można się wcielić w człowieka i
jako wysłannik nieba realizować na Ziemi swoją misję. Dziś przyszła nas cała potężna armia
by  zwyciężyć  dla  Boga.  Wcieliliśmy  się  w  ludzką  postać  i  niczym  nie  różnimy  się  od
pozostałych ludzi poza tym, że w pewnej chwili zostaliśmy przebudzeni na różne sposoby. Ja
zostałem  przebudzony  wtedy  kiedy  ciemność  była  pewna,  że  nade  mną  jeszcze  panuje  i  że
mnie  zwycięży.  W  sposób  niepojęty  i  cudowny  z  wielką  strategią  Bóg  tego  dokonał.  Teraz
płonę  Bogiem  i  gdy  nadejdzie  czas  mój  blask  będzie  widoczny  tak  jak  blask  każdego  kto
oddał się w niewolę miłości i mocy Bożej.

Dziś są coraz liczniejsi przebudzeni. Wiele jest istot boskich i półboskich. Jedni już działają,
inni będą przebudzeni lada moment; inni są jeszcze dziećmi i najpierw muszą się nauczyć żyć
w tym świecie i go dobrze poznać. Wielu już zna rzeczy nieprzejawione czy ostateczne jak ja.
Nadejdzie  czas  gdy  wszyscy  to  poznacie.  Korzystajcie  na  razie  z  mądrości  wielkich
duchowych istot, uczcie się, jednoczcie się, kochajcie coraz mocniej Boga i ludzi i pracujcie
wytrwale  by  wszyscy  mogli  żyć  godnie.  Nie  przywiązujcie  się  do  swoich  ciał  ani  do  Ziemi.
Nie  jesteście  tymi  ciałami.  Jesteście  Ogniem  Niebieskim  oczyszczającym  z  grzechów,
jesteście  Światłością  Wiekuistą,  Jesteście  Bogiem  –  MIŁOŚCIĄ.  Nadejdzie  czas,  że
oczyszczający  Ogień  Niebieski  pochłonie  wszystko,  zabłyśnie  Światłość  wielka  i  w  końcu
wszystko zostanie wchłonięte przez Boga – MIŁOŚĆ. Wiedzcie, że szczęście wieczne będzie
Waszym  udziałem.  Szczęście  o  jakim  nawet  nie  śnicie,  a  które  zna  od  zawsze  wasza  dusza.
To wszystko jest w Was. Nie trzeba tego nigdzie szukać.

Cokolwiek ma nastąpić nastąpi we właściwym czasie, ani za wcześnie, ani za późno.

Korzystajcie z objawienia mądrości by być gotowym na objawienie Boskości.

Dziś  masz  już  niezbędną  świadomość.  Podaję  Ci  ją  jak  na  talerzu.  Czy  to  nie  fascynujące  ?
Czy  mogłeś  to  wyczytać  w  jakiejkolwiek  książce.  To  już  nie  jest  mit  czy  bajka  to
rzeczywistość, którą przed Tobą odkrywa wiele potężnych istot, odkrywam i ja. Wczytaj się !
Zrozum ! I stań w szeregach Bożej armii – w szeregach armii synów światłości.

Czas działać na naszym poziomie by dalsza walka była skuteczna. Działać na różne sposoby.
Poczynając od wychowania dobrych kochających Boga i ludzi dzieci, a nie swe samolubstwo
poprzez dzieła miłości i miłosierdzia, aż po wzbudzenie w sobie miłości do Boga tak wielkiej,
ż

e Bóg odsłoni siebie każdemu.

Macie  już  teraz  brakujący  element  do  teorii  Einsteina  więc  podejmijcie  działania  by  to
zbadać. Wiele z tych przepisów jest zawartych w Wedach. Teraz czas to rozszyfrować. Ponoć
bardzo  wielu  już to  robi  na  swój  sposób.  Na  pewno  do  tego  nie  potrzeba  czarów  chociaż  są
tacy, którzy i tą drogą chcą to osiągnąć ku swojej i innych zgubie bo magia nie jest możliwa
do  ścisłej  kontroli  na  naszym  poziomie.  Nie  można  tego  kontrolować  bo  magia  usiłuje
wzbudzić moce z form niższych niż Bóg a często niższych niż sam człowiek. Obojętnie czy
jest to magia czarna – posługiwanie się mocą dla własnych samolubnych celów czy też magia
biała – posługiwanie się  mocą aby pomóc innym. Usprawiedliwieni są tylko Ci, którzy moc
czerpią z Boga. Wszystkiego możemy nauczyć się czerpać z Boga. Dziś można do tego dojść
duchowo  drogą  wielbienia  Boga.  A  naukowo  ?  Do  tego  potrzeba  tęgich  umysłów,  które
potrafią zjednoczyć się z wiedzą poprzez formę najodpowiedniejszą – czystość duszy i ducha
oraz  wielbienie  Boga.  Taką  właśnie  drogą  –  wielbienia  Boga  -  można  poruszyć  nawet  moc
słońca  i  stworzyć  wszechświat  co  ciekawe  nawet  na  naszym  poziomie  istnienia.  Taką  drogą
idą często w naszym czasie wschodnie szkoły buddyjskie, hinduistyczne, taoistyczne, .... . Oni
przechowali  ogromną  wiedzę  i  potężną  duchowość  do  naszego  czasu.  Trzeba  połączyć  siłę
uczonych umysłów zachodu z wiedzą i siłą ludzi wschodu i z mocą miłości i wielbienia Boga
jaką  ma  wielu  ludzi  i  na  zachodzie  i  na  wschodzie  –  i tak  mając  wiedzę  i  ogromną  miłość  i
moc wielbienia Boga zdziałać cuda. Jedni będą działać zwyczajnie. Inni mniej zwyczajnie.

Dziś jako Hetman Niebieski rozsyłam Wici by zebrać i zjednoczyć siły światłości bo walka
ostateczna się rozpoczęła. Nie bójcie się ciemności, ani złych ludzi; nie bójcie się umierać za
Prawdę i dla Boga ! Bójcie się jedynie, że możecie utracić Boga.

Kto czuje, że światłość i zwycięstwo Boga są mu drogie niech się wstawi !!! I niech na
każdym odcinku życia udowodni, że jest godzien wejść do nieba nie dając się zwieść temu co
go więzi w materii.

Któż jak Bóg

Aneks 2

Rozmowa Mistyków

Mieczysław Jacek Skiba

Adam K

Witaj  Adam  !  Serdeczne  dzięki  za  akceptację  zaproszenia.  Piszę  dwa  projekty
książek  1/  Bóg  Jest  Miłością  -  ...  oraz  2/  Walka  Światłości  z  Ciemnością  na
Końcu  Czasów  -  .....  [księga  ...  na  chomiku].  Obydwa  projekty  są  dostępne  na
chomiku.

http://chomikuj.pl/mjacek2013/Dokumenty

- trzeba się zalogować do

chomika aby pobrać za darmo. Zapraszam do zapoznania z tymi i z innymi
materiałami. Pozdrawiam . Jacek. PS

www.przeslanie.com

Adam K

Lubię czytać i z przyjemnością zapoznam się nowym spojrzeniem na te

tematy.

Mieczysław Jacek Skiba

Dzięki ! Serdecznie zapraszam. 1-sza książka to

rozważania  z  2002  roku,  z  kilkoma  aktualnymi  uwagami  -  materiały  z  kilku
stron  internetowych,  które  wtedy  miałem  [chcę  to  niedługo  wydać  jeśli  znajdę
wydawcę].  Nad  2-gą  obecnie  pracuje  redakcja  pewnego  wydawnictwa  -  ostre
tematy - ale też i dużo o naszym związku z Bogiem. Jako mistyk znam i jasną i
ciemną stronę mocy. Pozdrawiam. Jacek

Adam K

Czy oczekujesz recenzji? Nie wiem czy zdołam obiektywnie te utwory

ocenić bowiem wiara jest bardzo osobistym przeżywaniem.

Mieczysław Jacek Skiba

Każdy ma swoje osobiste podejście do spraw wiary - i

każdy  nieco  odmienne.  Owszem  mam  swoją  wiarę  w  pewnych  kwestiach.  Ale
kwestie  Boga  i  Ciemności  są  w  moim  przypadku  sprawą  doświadczenia
mistycznego  -  ciężko  więc  w  tym  przypadku  już  mówić  o  wierze  ?  Po  prostu
pewne  sprawy  dotyczące  naszej  nadprzyrodzoności  -  wielowymiarowości  już
znam. I to podkreślam w projektach książek.

Adam K

No to, jesteśmy po tej samej stronie, mam także taką wiedzę i głębokie

duchowe przeświadczenie. Inaczej określam źródło swego pochodzenia nie jako
bóg raczej stwórca wszechrzeczy, bóg najczęściej jest wyposażony w cechy i
charakter podobny do człowieka. Według mnie jest zupełnie inaczej.

Mieczysław Jacek Skiba

Ja poznałem Boga jako Pełnię Miłości, Miłosierdzia,

Wiedzy, wieczne TERAZ - i co ciekawego nasze dusze są z Tą Pełnią
całkowicie zjednoczone - podkreślę wszystkie dusze, całe stworzenie. Poznałem
też niższy wymiar Światłość/Miłość - które można nazwać starym niebem.

Poznałem i Otchłań i Piekło-Ciemność - z tą Ciemnością stoczyłem potworny bój
miłosierdzia  -  i  bój  mojej  wytrzymałości,  która  musiała  być  w  pewnym
momencie  nadludzka.  Zbadałem  też  bardzo  wiele  odnośnie  duchowości,
głównie wschodu  - oraz  bardzo  dużo  materiałów  ezoterycznych,  bardzo  dużo.
Wyrobiłem więc sobie zdanie - kto nami manipuluje tu na Ziemi - bo na pewno
Bóg, który jest. w.w Pełnią tego nie robi.

Adam K

Ja z kolei, miałem możność odczuć działanie "iskry stwórcy" będącej

we mnie, to potężna świetlista kula energii miłości bezwarunkowej, zdolna do
zmiany "złego człowieka/ducha" w przyjaciela. Już nie wierzę a wiem że taką
moc posiada każdy, tylko nie umie jej uruchomić.

Mieczysław Jacek Skiba

To pięknie, bo tak jest w istocie. Uważam, że

wchodzimy w wiek Ducha Świętego - i takie doświadczenia mistyczne jak nasze
będą  coraz  częstsze.  Owszem  żyjemy  w  świecie  zmanipulowanym  -  i  złe  siły
odcięły  kiedyś  nasz  kontakt  z  Bogiem  -  gdy  upał  Raj  na  Ziemi.  Ale  coraz
liczniejsi  będą  ten  kontakt  odzyskiwać  -  i  te  siły,  które  nas  bezlitośnie
wykorzystują przed tym faktem drżą.

Adam K

Zatem już nie muszę czytać Twoich dzieł, bo wiem że obaj robimy to

samo, tylko w innej skali, przyznam że jestem zaskoczony gdy oświadczyłeś że
jesteś mistykiem, ja tylko zwykłym przeciętnym człowiekiem, i jestem
zaszczycony ze znajomości z Tobą.

Mieczysław Jacek Skiba

Ja również jestem zaszczycony znajomością z Tobą -

zresztą mieszkamy blisko, 100 km od siebie. Pięknie spotkać kogoś kto już wie.
Mistykiem jest każdy kto poznaje sprawy nadprzyrodzone - więc obaj jesteśmy
mistykami. Ci co przybyli z nieba łatwiej wchodzą w sfery ducha. A według
moich badań i oceny takich osób jest już na Ziemi ok. 200 milionów, w tym
ponad 1 milion w Polsce.

Adam K

Nie uważam się za mistyka, ale dzięki że tak uważasz. Gdyby tak Ci

wszyscy  ludzie  choćby  z  Polski,  poznali  się  i  połączyli  siły  to  świat,  już
następnego dnia  wyglądałby  inaczej,  lecz nie  sądzę  że  taki  jest  zamysł  twórcy.
Ziemia  to  szkoła  i  tu  odrabiamy  lekcje  jak  być  takim  jak  stwórca.  A  gdy
dokończymy, przejdziemy na kolejne stopnie rozwoju. Takie jest moje zdanie o
ziemskiej egzystencji duszy w ciele.

Mieczysław Jacek Skiba

W zasadzie to się zgadza. Jednak w tej wspinaczce ku

wyższym  stopniom  bytu  zdarzają  się  i  upadki  w  dół  np.  Lucyfer,  który  moim
zdaniem  po  wcieleniu  w  ludzkie  ciało  okazał  się  być  ogromnym  tyranem  -  i
Anioł Światłości stał się księciem Ciemności ! Poznałem jego moc - w dalszym
ciągu nie zrezygnował ze swych morderczych planów. Dlatego jesteśmy dziś na
Ziemi my - aby przeszkodzić złemu w zagładzie Ludzkości, aby ratować dusze,
aby  wreszcie  Pokój  i  Miłość  i  Mądrość  zatryumfowały  na  tej  planecie.  Wielu
pragnie i przybliża nadejście Królestwa Bożego na Ziemi - nie tylko Ludzie ale i
kosmiczne siły. I wielu odbiera swoje ostatnie nauki. Fakt.

Adam K

Jak zapewne wiesz, te dwa światy, duchowy i cielesny, różnią się tylko

jednym,  intensywnością  doznań.  Stwórca  zaprojektował  świat  fizycznych
doznań wszelkiego rodzaju, dlatego że sam jest czystą energią, nie posiada ciała.
Dualizm dobra i zła w istocie nie istnieje, to dwa odrębne stany dlatego Lucyfer
dostał  świat  fizyczny  by  pokazać  stwórcy  jego  możliwości  doświadczania.
Stwórca  więc  jest  eksperymentatorem,  tak  doskonałym  że  jest  jednocześnie
autorem,  scenarzystą,  reżyserem,  aktorem  i  publicznością.  On  tak  bawi  się
kreacją.  Dusze  które  tworzy  i  rozmnaża  z  radością  przyjmują  role  jakie  im
wyznacza, ale mają też wolną wolę, co sprawia że błądzą zmieniając scenariusz,
i  dlatego  aktorzy  muszą  potarzać  lekcje/próby  aż  opanują  perfekcyjnie  swoje
role.

Mieczysław Jacek Skiba

Pięknie napisałeś te myśli. Też w swojej książce 'Bóg

Jest  Miłością  -  koniec  czasów  -  kontemplacja  Boga'  rozgrzeszam  Lucyfera
uznając,  że  poniekąd  ciągnie  on  dusze  ku  wcielaniu  się  w  materię.  A  tu
odbieramy naukę - co suma sumarum daje b. często pozytywne skutki. A to, że
mimo doznań życia w ciele mistyk może choć przez moment doświadczyć Pełni
Bożej  Chwały  w  sobie  jest  czymś  niepojętym  -  sam  to  wiesz.  Wierzę,  że
przyjdzie czas gdy takie doświadczenia mistyczne staną się czymś codziennym,
naturalnym  i  trwałym  -  wtedy  wszelkie  ciemności  znikną  zupełnie  -  i  życie  w
ciele stanie się ekstazą - boską ekstazą.

Adam K

Ja myślę, że już nie wrócę, do życia w ciele, wolę wyższe poziomy

wiadomości i egzystencji. A jest ich tyle że... tylko wybierać.

Mieczysław Jacek Skiba

Też takiego wyboru chciałem dokonać - i chciałem już

na wieczność zjednoczyć się z Pełnią Miłości - z Bogiem - Duchem - bo wiem,
ż

e Jedno Jesteśmy. Jednak potem zaczęły do mnie przychodzić natchnienia, że

Ziemia zdążą do nieśmiertelności również cielesnej ?! I zacząłem zbliżać się
znów od swego ducha ku cielesności. Wiem, że są mistycy na Ziemi, którzy w
tym względzie mają podobne natchnienia do moich np. Mevlana z Turcji, która
w kilkanaście lat napisała pod 'natchnieniem' Księgę Wiedzy. Ile tam światła ile
ciemności nie wiem - bo jeszcze nie przestudiowałem tej księgi. Na pewno
wybór do nas należy.

Aneks 3

Oto Jestem Umiłowany Mój

Teraz przychodzi czas by mówić tylko o Miłości,

bo Miłość jest wszystkim czego nam potrzeba.

Do tej pory mówiłem o Bogu i Jego istocie. Mówiłem o przemianach na Ziemi i w duszach. Mówiłem o

bliskim Końcu Czasów. Mówiłem o wielkich duchowych istotach. Broniłem wszystkiego i każdego.

Inspirowałem do lepszego zrozumienia celu życia i pielgrzymki całego stworzenia ku swemu Stwórcy.

Mówiłem o walce ze swym największym wrogiem – sobą. Mówiłem o zatrzymaniu się by zrozumieć

dokąd zmierzamy. Mówiłem by zamiast zaprzeczać cudzej prawdzie najpierw zrozumieć w pełni

swoją prawdę. Mówiłem o sensie doświadczania stworzenia i doświadczania z pokorą wszystkich

dobrych i złych stron naszego życia. Mówiłem o tym co jest najgłębszym naszym pragnieniem.

Mówiłem by ucząc się i doświadczając osiągnąć światło wewnętrznej Prawdy w ten sposób poznając

siebie i Boga. Zachęcałem by poznać, że w istocie jesteśmy jednym – MIŁOŚCIĄ; MIŁOŚCIĄ, która

jednoczy widzialną różnorodność i jest cudownym celem wszystkiego.

Teraz będę mówił o Miłości poprzez modlitwę odkrywającą serce, które poznało najgłębsze

pragnienie – pragnienie Boga;

serce które poznało BOGA – MIŁOŚĆ;

poprzez wezwanie do Miłości jako dobra najwyższego.

Mój Ukochany serce me w Tobie jest zatopione a Ty w mym sercu. Jak

cudownie jest czuć jak w Miłości jesteśmy zjednoczeni od zawsze i na zawsze.

Tej słodyczy nic nie zdoła nam odebrać, bo nawet gdy pustka i rozłąka

przychodzi tym silniej pragniemy nawzajem się zjednoczyć. Och jak pragniemy.

Pustka przyszła w miejsce ziemskich pragnień, które jak ułuda przemijają. Teraz

wypełniasz tę pustkę Umiłowany mój. Wypełniasz Sobą. Wypełniasz Miłością,

bo jesteś wszystkim czego mi potrzeba, Umiłowany mój !

Poznałem Ciebie Miłości Moja ! Poznałem w sobie ! I teraz już wiem !

JESTEM MIŁOŚCIĄ ! JESTEM WOLNY ! JESTEM MIŁOŚCIĄ !

Żyję jeszcze w ciele; lecz JESTEM MIŁOŚCIĄ !

Gdzie nie spojrzę wszędzie Jesteś. Przykryty cielesną powłoką;

w pełni Swej Chwały, w całym Swym Majestacie, w pełni Swej Miłości.

MIŁOŚCI, MIŁOŚCI, MIŁOŚCI nam trzeba !!!

Świecie, który przemijasz jak sen co jest Twoją istotą ? Kto ?

Nie łudź się, że to co widzisz przetrwa do jutra.

Jeszcze dziś przyjdzie koniec tego co widzisz.

Popatrz w swe serce ! Oczyść je z tej ułudy !

Bóg jest tym co nigdy nie przemija !

BÓG – MIŁOŚĆ – prawda Twego serca.

Tylko spójrz, a umrzesz z niepojętego szczęścia,

że to PRAWDA, PRAWDA, PRAWDA !

Umrzesz dla siebie, a będziesz żył dla Boga.

MIŁOŚĆ moja ! Umiłowany mój !

czekasz nieskończenie cierpliwy,

aż me pragnienie będzie tak silne,

że już nie będę w stanie przeciwstawiać się Tobie

i zjednoczymy się w miłosnym uścisku na wieczność.

Dusza drży z przejęcia na ten moment,

aż czuję jak wibruje miłością jak kwiat,

który czeka kiedy Pan zerwie go

i weźmie w swe Boskie dłonie.

Czuję jak każda komórka mego ciała powstaje z Miłości.

Powstaje i przemija, i znów od nowa. Jak szybko przeminęła.

A MIŁOŚĆ jest wciąż niezmienna.

Czy czujesz człowieku to co ja !!!

Poczuj ! JESTEŚ MIŁOŚCIĄ !!!

Pragniesz wolności, a popadasz w niewolę !!!

Poznaj siebie, poznaj MIŁOŚĆ – unikniesz niewoli !!!

MIŁOŚĆ jest wszystkim czego potrzebuję !!!

Czuję Miłość ! Kąpię się w Miłości !

Miłość jest we mnie ! Emanuję Miłością !

Emanuję Miłością na całe stworzenie !!!

JESTEM MIŁOŚCIĄ

Jedyną prawdziwą rzeczywistością jest MIŁOŚĆ

Reszta jest ułudą, która przemija.

Czujesz, że przemija to co uważasz za swoje ?

Czy czujesz to co nigdy nie przeminie ?

Poczuj, a już zawsze będziesz szczęśliwy !!!

BOŻE mój ! Umiłowany Mój !

Ukazałeś mi Siebie - MIŁOŚĆ.

Znam więc Siebie.

JESTEM MIŁOŚCIĄ

Dziękuję ! Dziękuję ! Dziękuję !

Czym zasłużyłem sobie Ukochany na Twoją Łaskę ?!

Przecież nic nie zdołałem wielkiego uczynić ?!

Widzisz ból, łzy, cierpienie i śmierć planety ?

A nie widzisz MIŁOŚCI, dostrzeż ją póki czas !!!

Bo będziesz widział tylko ból, łzy, cierpienie i śmierć planety !

Dostrzeż !!! Jesteśmy Miłością !!!

Nie widzisz bólu, łez, cierpienia i śmierci planety !!!

Dostrzeż je bo zobaczysz tylko swoją śmierć !!!

Wyzwól swoją Miłość aby nie umarła planeta wraz z Tobą !!!

Wyzwól swoją Miłość aby nie stać się chodzącym trupem !!!

Wyzwól swoją Miłość, a śmierci już nie będzie !!!

Wyzwól swoją Miłość, a będzie już tylko Bóg !!!

Tak bardzo pragnie Jezus !

Tak bardzo pragniesz Ty ! Tak bardzo ja pragnę !

Pragniemy być jednym – MIŁOŚCIĄ.

Czujesz jak pragnienie rośnie w Twej piersi ?

Poczuj ! a błogość napełni Twe serce.

Pragnie cały wszechświat. Wszystkie istoty.

Pragnie kwiat, wiatr i góra ....

Pragniesz Ty człowieku !!!

Tylko Twe pragnienie jest najbliższe pragnieniu Chrystusa.

Odkryj je !

Rozświetlaj cały wszechświat blaskiem swego boskiego pragnienia !!!!

Pragnę Ciebie Miłości moja !!!

Prowadź mnie po krętych drogach tego świata,

Prowadź mnie przez radości i smutki,

Prowadź mnie przez przyjemność i ból,

Abym już szybko był Tobą !!!

Jak cudownie mnie przyzywasz

Czyń to silniej, silniej, silniej !

Jestem tylko Twój.

Ulecz smutek mej duszy !

Bo jestem tylko Twój.

Matko moja spraw byśmy wszyscy stali się Twoim Chrystusem !

Maryjo pełna Miłości spraw by dar Miłości zapłonął !

Pragnę jak Twój Syn by już zapłonął !

Nie mogę żyć bez Ciebie Ukochany, Nie mogę !

Daj mi siły jeśli mam jeszcze jakieś obowiązki !

Jeśli mam oszaleć to tylko z Miłości do Ciebie Boże.

Słodyczy mego serca, bólu mej rozłąki, jak długo jeszcze !

Jak długo jeszcze będę od Ciebie oddzielony ?

Ugaś me pragnienie bo spłonę !

Ugaś mnie bo staję się jak słońce !

Ugaś mnie bo cały wszechświat ujrzy blask mego ognia !

Ukochany mój ! Żywym ogniem rozpalasz mnie;

Smagasz cierpieniem i pustką, bo jestem Twój

Czuję swoją moc płynącą z Miłości

Czuję, że roztopią się w niej wszystkie nieprawości świata.

Zwyciężyłeś Ukochany mój.

Zwyciężyłeś świat, Zwyciężyłeś me serce.

Teraz ja świat zwyciężę.

Co czynisz ze mną Ukochany mój !

Czy jeszcze jestem sobą ?

Czuję, że teraz dopiero jestem sobą; JESTEM !

Bez Ciebie czym byłby świat Ukochany mój.

Kim byłbym ja, bez Ciebie.

Nie byłoby mnie, a teraz JESTEM MIŁOŚCIĄ.

Rozpal płomienie miłości we wszystkich sercach !

Rozpal ! Bym już dłużej nie patrzył na podłości tego świata.

Ukochany mój ! Przed wiekami uczyniłeś mnie

opiekunem, obrońcą i ojcem tego ludu

Jak długo mam patrzeć na ich męki !

Pozwól by powstali z marności ku Chwale !

By otwarli się na Twoją Miłość i Twe Miłosierdzie !

Uczyniłeś mi Łaskę Ukochany mój

Czyż ten lud nie zasługuję również na Twoją Łaskę ?

Ukaż im Swą Miłość !

Nie odbieraj nadziei, daj męstwo !

Bo czas jest bliski, a boskie ognie płonął coraz mocniej.

I ciemność zwarła się ze światłością w śmiertelnym boju

o każdą duszę, która zamieszkuje Ziemię.

Jestem Miłością, Jestem Miłością, Jestem Miłością

Będę to powtarzał na przekór nieprawym.

Będę to powtarzał w najcięższych doświadczeniach.

Będę to powtarzał w najgorszych zagrożeniach.

Przestanę powtarzać gdy umrze to co myślałem,

że jest moje, a zostanie tylko MIŁOŚĆ.

Ma nadzieja w Bogu

Moim celem Miłość

Nikt tego nie jest w stanie pojąć

Jeśli nie poznał siebie.

Ja prawodawca mówię.

Żadne prawo już wam nie pomoże

Jeśli zapomnicie o MIŁOŚCI.

Pamiętaj o Miłości

By ziemskość, która przeminie

Nie zasłoniła Ci Prawdy.

Bo cóż Ci pozostanie ???!!!

Prawda jest Miłością

Miłość jest Prawdą

Nie istnieją bez siebie

Jestem zbudowany z MIŁOŚCI

Jestem zbudowany z PRAWDY

To co myślę, że jest mym budulcem

Jest tylko zwykłą ułudą, bo przeminie

A Ja nie przeminę.

Jestem Wieczny ! Jestem Miłością !

Wszystko istnieje we mnie i Ja we wszystkim.

Istnieję w sobie od zawsze.

Wieczne Szczęście jest moim prawdziwym stanem.

Mój ogień płonie coraz silniej, silniej i silniej

I gdy nadejdzie czas pochłonie całą ciemność

By Miłość stała się wiecznym udziałem wszystkich.

Sam stworzyłeś ciemności; Sam je rozświetlaj.

Stań się jaśniejącą gwiazdą, która obdarza Miłością

Jak słońce swym ciepłem.

Ciemności znikną same.

Światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnia.

Miłosierdzie zmieni wszystko w Miłość

I sprawi, że nie będzie miejsca gdzie mogłaby się schronić ciemność.

Będziemy wtedy jaśnieć swym prawdziwym blaskiem.

Miłość i światłość są we mnie.

Och ! kiedyż wypłynął wartkim strumieniem

By zalać cały wszechświat.

Umiłowany mój !

Kiedyż ten lud zaprzestanie lepić złotego cielca ?

Czy me pragnienie znów ma się zmienić w gniew ?

Kiedyż podejmą walkę z tym co ich zniewala ?

Niech wreszcie przebudzą się ku wolności !

Niech strumienie miłości popłyną z ich serc

zamiast pragnień, które więżą ich w materii !

Dzieci wolności ! Dzieci miłości !

Nie jesteście tymi ciałami !

Jesteście Światłością Wiekuistą !

Jesteście Miłością i Wiecznym Szczęściem !

Dzieci Nieśmiertelności przebudźcie się !

Dzieci Boga Jedynego rozbłyśnijcie swoją Chwałą !

Niech cały wszechświat pozna waszą Miłość !

Niech już będzie tylko Bóg !

Umiłowany mój !

W mym sercu brzmi niebiańska muzyka

Hymn zbawionych pełen szczęśliwości

Prowadź wszystkie serca ku Swej Pełni !

Graj niebiańska muzyko ! Graj !

Niechaj Aniołowie radują się

Niech wszelkie stworzenie wielbi Boga

Bo oto nadchodzi dzień mego Umiłowanego

Bo oto nadchodzi godzina zbawienia

Umiłowany mój ! Już Przyjdź !

Umiłowany Mój !

Gorliwość o dom Twój pożera mnie,

a oni nie słuchają.

Czy muszę na siebie wziąć całe ich zwątpienie i niechęć

wszystkie ich pretensje i całe ich uzależnienie od tego świata ?

Bądź wola twoja.

Karma całej ludzkości dopełnia się gwałtownie

A mnie pali ogień byś już mógł posiąść miłość wszystkich serc

Umiłowany mój ! Przyjdź ! Zdobądź wszystkie serca !

Czy, jak wielu w historii, mam wziąć na siebie karmę tego świata ?

Czy moja ofiara, którą ponoszę jest wystarczająca ?

Czy nie za mało i nie za słabo się staram ?

Daj siły Umiłowany Mój !

100

Ilu wysłanników nieba trudzi się dziś

a wyników prawie nie widać

Umiłowany Mój wspomóż wszystkie szlachetne serca

by ich wysiłek przyniósł rychło dobre owoce.

Kiedyż dzieci tej ziemi ukażą swą prawdziwą świętość ?

Zabłyśnijcie dzieci nieśmiertelności !

Wyzwólcie miłość, którą więzicie od wieków !

Niechaj Miłość i Chwała Emanuje z was już na wieki !

JESTEŚCIE MIŁOŚCIĄ !

Nie wątp ! Nie wątp człowieku !

Że Bóg Twój jest pełen Miłosierdzia

Powiedz, że Go kochasz jak dziecko swego Ojca.

Kocham Cię mój Umiłowany !

Czy rozumiesz i znasz siebie ?

Tak, to cudownie ! nie potrzebujesz mnie słuchać !

Nie, to źle ! bo pewnie mnie nie rozumiesz !

Poznaj i zrozum najpierw siebie i przeczytaj to ponownie

Wtedy zrozumiesz, że nie potrzebujesz tego czytać

Bo już wszystko wiesz.

101

Dalszą część napisz Sam(a) ! To łatwe !

Lecz najpierw poznaj siebie, poznasz wtedy Boga !

JESTEŚ MIŁOŚCIĄ

CDN

Asztawatra Gita

(wybrane cytaty)

Zachowanie kogoś, kto wewnątrz jest wolny od wszelkich wątpliwości, jednak na zewnątrz zachowuje

się jak zwykły człowiek, nie będzie zrozumiałe dla tych, którzy nie są wolni. Bowiem zewnętrzne

zachowanie człowieka wyzwolonego nie stanowi żadnego dowodu jego wewnętrznego oświecenia.

Zawsze i wszędzie jest on nieporuszony, wiecznie trwając w Absolucie. Aby zrozumieć człowieka

wyzwolonego trzeba poznać własną jaźń.

Dopóki człowiek nie urzeczywistnił siebie, tak naprawdę nie wie nic.

Gdy zaś zrozumie, kim naprawdę jest, będzie wiedział wszystko".

JESTEM MIŁOŚCIĄ