76

Rozdział XVI

Było to samotne pohukiwanie sowy - długi, żałosny dźwięk, który spowodował,

że moje oczy błyskawicznie się otwarły. Kiedy moje oczy dostosowały się do

półmroku, poczułem pulsujący ból z boku szyi, który zdawał się utrzymywać razem z

wołaniem sowy.

Nagle wszystko sobie przypomniałem - Katherine, jej usta wyciągnięte do tyłu, jej

iskrzące się zęby. Moje serce waliło, jakbym umierał i rodził się w tym samym czasie.

Straszny ból, zaczerwienione oczy, mroczna czerń, kiedy spałem jak zabity.

Gwałtownie rozejrzałem się dookoła.

Katherine, ubrana była tylko w naszyjnik i prostą muślinową halkę, siedziała

zaledwie kilka kroków ode mnie przy misce, myjąc swoje ramiona ręcznikiem do rąk.

- Witaj, ospały Stefanie - powiedziała zalotnie.

Ściągnąłem nogi z łóżka i próbowałem wyjść, jednak spostrzegłem, że jestem

zaplątany w prześcieradło.

- Twoja twarz - wybełkotałem, wiedząc, że brzmiałem jak szalony i opętany, jak

miastowy pijany potykający się, wracając z tawerny.

Katherine kontynuowała zakładanie bawełnianego materiału na swoje ramiona.

Twarz, którą widziałem ostatniej nocy nie była ludzka. To była twarz wypełniona

pragnieniem i pożądaniem oraz emocjami, których nawet nie potrafiłem nazwać. Ale

w tym świetle Katherine wyglądała na jeszcze piękniejszą niż kiedykolwiek, mrużąc

oczy jak senny kociak po długiej drzemce.

- Katherine? - zapytałem, zmuszając się aby spojrzeć w jej oczy - Kim ty jesteś?

Katherine powoli podniosła szczotkę do włosów z jej nocnego stolika, jak

gdyby miała mnóstwo czasu na tym świecie. Odwróciła się do mnie i podbiegła do

swoich zabytkowych zamków w drzwiach.

- Nie jesteś przestraszony, prawda? - zapytała

Więc ona jest wampirem. Moja krew zamieniła się w lód. Wziąłem

prześcieradło i owinąłem nim moje ciało, następnie chwyciłem spodnie z brzegu łóżka

77

i wciągnąłem je. Szybko wsunąłem nogi w buty i szarpnąłem moją koszulą, nie dbając

o podkoszulek, który wciąż leżał na podłodze. Szybko jak błyskawica, Katherine była

obok mnie, chwytając ręką moje ramie. Była zaskakująco silna, a ja musiałem mocno

się wykręcać, aby uwolnić się z jej uścisku. Kiedy byłem wolny, Katherine przybliżyła

się.

- Ciii. Ciii.. - szepnęła, jak matka kojąca dziecko.

- Nie! - krzyknąłem, trzymając rękę w górze. Nie chciałem wypróbowywać jej uroku

na mnie.

- Jesteś wampirem. Zabiłaś Rosalyn. Zabijasz miejscowych. Jesteś zła i

trzeba cię zatrzymać.

Ale potem ujrzałem jej oczy, jej duże, jasne, oczy z pozoru głębokie i stanąłem

jak wryty.

- Nie boisz się - Katherine powtórzyła.

Jej słowa odbijały się echem w mojej głowie, ostatecznie znajdując miejsce

stałego zatrzymania. Nie wiedziałem jak i dlaczego tak było, ale w głębi serca, nagle

przestałem się bać. Ale wciąż...

- Jednak jesteś wampirem. Jak mogę się tego wystrzegać?

- Stefanie. Słodki, przerażony Stefanie. To rozwiąże wszystkie problemy. Zobaczysz.

Objęła swój podbródek moimi dłońmi, a następnie podniosła się na palcach stóp do

pocałunku. Z bliska w świetle słonecznym, zęby Katherine były perłowo-białe oraz

małe, przez co wyglądały jak miniaturowe sztylety, które widziałem w nocy.

- To jestem ja. Cięgle jestem Katherine - powiedziała z uśmiechem.

Starałem się ruszyć z miejsca. Chciałem wierzyć, że wszystko było takie samo,

ale...

- Myślisz o Rosalyn, czyż nie? - Katherine zapytała. Zauważyła mój zaskoczony

wyraz twarzy i potrząsnęła głową. - To naturalne, że mogłeś tak pomyśleć, że mogłam

to zrobić, w oparciu o to, kim jestem, ale obiecuję, ja jej nie zabiłam. I nigdy nie będę

musiała.

- Ale... ale... - zacząłem. Katherine przyłożyła swój palec do moich ust.

- Ciii. Byłam z tobą tej nocy. Pamiętasz? Troszczyłam się o ciebie i o to, na czym ci

zależało. I nie wiem, kto zabił Rosalyn, ale ktoś to zrobił. Błysk gniewu w jej oczach

zamigotał, przez co uświadomiłem sobie po raz pierwszy, że były nakrapiane złotem. -

78

Stawiają nas w złej sławie. Oni są tymi, którzy chcą mnie przestraszyć. Być może boją

się chodzić w nocy, ale ja obawiam się chodzić w ciągu dnia, żeby nie zostać źle

zrozumianą przez tych potworów. Może jestem wampirem, ale mam serce. Proszę

uwierzy mi, słodki Stefanie.

Zrobiłem krok do tyłu i schowałem głowę w dłoniach. Mój umysł zawirował.

Słońce dopiero zaczynało wstawać i nie można było powiedzieć, czy mgła schowała

się za jaskrawym słońcem czy za chmurami. Tak samo było z Katherine. Jej piękno

zewnętrzne zamaskowało jej prawdziwego ducha, dzięki czemu nie można było

określić, czy była dobra lub zła. Mocno pogrążony położyłem się na łóżku, nie

chciałem odejść, ale i nie chciałem zostać.

- Musisz mi zaufać - Katherine powiedziała, siadając obok mnie i kładąc swoją dłoń

na mojej piersi, żeby mogła poczuć bicie mojego serca.

- Jestem, Katherine Pierce. Nic więcej, nic mniej. Jestem dziewczyną, na którą

patrzyłeś godzinami przez cały czas odkąd przyjechałam dwa tygodnie temu. To, co

tobie wyznałam jest drobnostką. Nie zmienia to tego, co czujesz, co ja czuję, czym

możemy być - powiedziała, przesuwając swoją rękę z piersi do mojego podbródka. -

Prawda? - zapytała, a jej głos pełen był natarczywości.

Spojrzałem na szerokie brązowe oczy Katherine i wiedziałem, że miała rację.

Musi być.

Moje serce wciąż pożądało jej tak bardzo, że zrobiłbym wszystko, żeby ją

ochronić. Ponieważ ona nie była wampirem, to była Katherine. Chwyciłem obie jej

ręce, chowając je w moich własnych. Wyglądały na takie małe i bezbronne.

Przyciągnąłem jej zimne, delikatne palce do ust i ucałowałem je, jeden po drugim.

Katherine wyglądała na przestraszoną i niepewną.

- Nie zabiłaś Rosalyn? - powiedziałem powoli.

Nawet, gdy to zdanie opuściło moje usta, wiedziałem, że to prawda, inaczej moje serce

pękłoby, gdyby tak nie było.

Katherine potrząsnęła głową i spojrzała w okno.

- Nigdy nikogo nie zabiłam, chyba, że musiałam. Chyba, że było to potrzebne, aby

ochronić siebie albo kogoś, kogo kochałam. Każdy mógłby zabić w takiej sytuacji,

czyż nie? - zapytała z oburzeniem, wystawiła swój podbródek i spojrzała z dumną i

79

bezbronnością, ale to było wszystko, nie mogłem wziąć ją w swoje ramiona, wówczas

odpowiednio.

- Obiecujesz zachować moją tajemnicę, Stefanie? Obiecujesz mi? -

zapytała, a jej ciemne oczy odszukały moje.

- Oczywiście - powiedziałem, obiecują jak najbardziej sobie, jak i jej.

Kochałem Katherine. I tak, była wampirem. A jednak... w jakiś sposób słowa

wychodzące z jej ust, brzmiały całkowicie inaczej niż, kiedy ojciec to powiedział. Nie

było żadnego strachu. Jeśli już, to brzmiało to romantycznie i tajemniczo. Może Ojciec

był w błędzie. Może po prostu Katherine była źle zrozumiana.

- Masz moją tajemnicę, Stefan. I wiesz, co to znaczy? - Katherine powiedziała,

zarzucając swoje ramiona na moją szyję i przytulają swój policzek, wbrew mojej woli.

- Vous avez mon coeur. Masz moje serce.

- A ty moje - mruknąłem w obronie, rozumiejąc znaczenie każdego ze słów.

***************************************************************************

Tłumaczenie rozdziału XVI – Monika z chomika

http://chomikuj.pl/monalisa00

Tłumaczenie – Wiktoria z chomika

http://chomikuj.pl/Conceived__

Tłumaczenie – Paulina z chomika

http://chomikuj.pl/yoshiko187

Korygowała – Kasia z chomika

http://chomikuj.pl/Kasienkaaa7

Pozostałe rozdziały będę dodawać na

http://chomikuj.pl/monalisa00/VAMPIRE+DIARIES/EBOOK+pl+-+Sefan%27s+Daries+-

T*c5*81UMACZNIE/TOM+I+-+The+Vampire+Diaries+-+Sefan%27s+Diaries+-+1+-

+Origins