Rozdział XIV. Gorący Pościg

Po zadzwonieniu do Becky i opowiedzeniu jej wszystkiego ze szczegółami, cierpiałam na

poważną bezsenność. To nie zmierzch nie dawał mi usnąć- tylko facet o najgłębszych,
najciemniejszych, najcudowniejszych oczach jakie kiedykolwiek widziałam. W głowie mi
szumiało. On był piękny. Jego włosy, twarz, usta. Absolutnie niesamowity był obraz jego
ręki- z moim pierścionkiem na palcu! Dlaczego nie spróbował zadzwonić na policję?
Dlaczego nosił mój pierścionek? Czy był naprawdę wampirem? Kiedy go znów zobaczę? Już
tęskniłam za Gotyckim Facetem.

Następnego dnia w Parku Evansa huśtałam się wysoko na huśtawce czekając na Becky.

Dalej byłam oszołomiona spotkaniem z wczorajszej nocy. Poślizgnęłam się próbując
zatrzymać huśtawkę kiedy Becky w końcu przyszła. Opowiedziałam jej całą niewiarygodną
historię jeszcze raz.

- Miałaś szczęście, że cię nie zabił!

- Żartujesz? On był wspaniały! Czekałabym zawsze na spotkanie kogoś w połowie tak

świetnego!

- Więc teraz wierzysz plotkom?

- Wiem, że to brzmi dziwnie, ale myślę, że to może być prawda. Jest na to wiele dowodów.

Rysowanie Draculi, świece, okulary przeciwsłoneczne, zakryte lustra, rodzinne drzewo
genologiczne.

- Alergia jego matki na czosnek i to, że Sterlingów widziano tylko w nocy. – dodała

Becky.

- I jeszcze importowana ziemia. Wampiry zawsze przynoszą ze sobą brud z ich rodzinnego

kraju.

- Zamierzasz zadzwonić do CNN? – droczyła się.

- Jeszcze nie. Potrzebuję więcej dowodów.

- Czy to znów będzie wymagało przejścia przez bramę?

Zaczynałam się huśtać, przypominając sobie Anne Rice, Brama Stokera, Bela Lugosi,

Zagadkę nieśmiertelności, Straconych chłopców

1

i wszystkich Nosferatów

2

jacy kiedykolwiek

zaszczycili ten świat swoimi cudownymi uśmiechami i ulizanymi włosami.

- Nie! To nie będzie wymagać od ciebie niczego. – w końcu jej odpowiedziałam.

Westchnęła z ulgą.

- Tak naprawdę jest tylko jeden sposób by udowodnić to, co nie? I w końcu będziemy

mogły powiedzieć to tym handlarzom plotek, by zakończyć to na dobre. Wtedy ten Gotycki

1

Horrory.

2

Klan wampirów.

anioł będzie mógł spać spokojnie, niezależnie czy idzie do łóżka w dzień czy w nocy! –
zażartowałam.

- Więc co zamierzasz zrobić? Pójść i zobaczyć czy zmienia się w nietoperza?

- Nie. Zamierzam sprawdzić czy ja to zrobię.

- Nie możesz zmienić się w nietoperza przez obserwowanie go.

- Zamierzam zrobić więcej niż tylko obserwować go! Jest tylko jeden sposób, żeby

dowiedzieć się czy on naprawdę jest wampirem.

- Tak?

- Pozwolę mu się ugryźć! – krzyknęłam z podnieceniem.

- Zamierzasz pozwolić mu się ugryźć? Zwariowałaś?

- Wariuję z ciekawości.

- A co jeśli to prawda? Zamienisz się w wampira! Co wtedy zrobisz?

- Wtedy, - powiedziałam uśmiechając się. – zadzwonię do CNN.

Wracałam do domu z Parku Evansa, marząc by zobaczyć mojego księcia ciemności, kiedy

zauważyłam czarnego Mercedesa skręcającego na końcu mojej ulicy.

Biegłam za nim najszybciej jak mogłam, ale glany nie mogły rywalizować z kołami i

zmotoryzowanym przyspieszeniem, nawet jeśli prowadził Straszny.

W domu przywitał mnie złośliwy uśmiech Głupka.

- Mam coś dla ciebie! – dokuczał.

- Nie graj w żadne gierki. Nie jestem w humorze.

- Wygląda na to, że poczta jest teraz roznoszona nawet w niedziele. I niedzielnym

listonoszem jest ten dziwny lokaj z Dworu.

- Co?

- Zostawił list dla ciebie!

- Dawaj to!

- Będzie cię to kosztowało!

- Zapłacę ci twoją głową. – krzyknęłam, próbując doskoczyć do niego.

Zaczął uciekać , a ja pobiegłam za nim w gorącym pościgu. – Dostanę go! Tylko pytanie,

czy będziesz wtedy żywy czy martwy!

Jeśli tylko byłabym w domu, Straszny Mężczyzna mógł dać list mnie zamiast Głupkowi.

Dobrą rzeczą było to, że rodzice wyszli na lunch. Mogli by zwariować widząc w drzwiach
milion- letniego mężczyznę pytającego o mnie.

Głupek pomachał mi przed twarzą czerwoną kopertą, szydząc ze mnie. Nagle zaczął

wbiegać na piętro. Chwyciłam go za nogę i spadł. Przyciągnęłam go do siebie, ale koperta
była w wyciągniętej ręce, zbyt daleko bym ją chwyciła.

Zrobiłam minę rekina, tak żeby myślał, że naprawdę ugryzę go w nogę jeśli będę musiała.

To było coś co mogłam zrobić rodzeństwu i nie iść za to do więzienia. Zaczynał panikować,
użył wolnej stopy by odepchnąć moją rękę i uwolnić kościstą nogę. Zatrzasnął drzwi do
swojego pokoju tuż przed moją twarzą i zamknął je na klucz.

Waliłam i waliłam. Bolały mnie ręce, ale później nie będę czuć pulsowania. Byłam

strasznie wkurzona.

- Droga Raven. – udawał, że czyta za drzwiami. – Kocham cię i chcę, żebyś została moją

wiedźmowatą żoną abyśmy mogli mieć straszne, lokajowate dzieci. Kochający, Dziwaczny
Lokaj.

- Oddaj mi to! W tej chwili! Nawet nie wiesz co potrafię zrobić! Wystarcz, że spytasz

drużynę piłkarską. Mogę zrobić ci z życia piekło!

- Oddam ci go pod jednym warunkiem.

- Ile?

- Nie chcę kasy.

- To co?

- Że obiecasz…

- Co? No już.

- Obiecasz, że przestaniesz nazywać mnie „Głupek”!

Ucichło po obu stronach drzwi.

Poczułam ból w sercu. Poczucie winy? Smutek? Nie przypuszczałam, że moje małe

przezwisko może ranić go tak bardzo przez te wszystkie lata. Uświadomiłam sobie, że już
zrobiłam z jego życia piekło.

- To jak powinnam do ciebie mówić?

- Może po imieniu?

- Czyli? – drażniłam się.

- Billy.

- No, cóż… okej. Dasz mi list, a ja nie będę nazywać cię „Głupek”- przez rok.

- Na zawsze.

- Na zawsze?

- Na zawsze!

- Dobrze. Na… zawsze.

Otworzył drzwi z trzaskiem i wyjął kopertę. Popatrzył na mnie swoimi głębokimi,

brązowymi, dziecięcymi oczami.

- Proszę. Nie otwierałem.

- Dzięki. Nie powinieneś kazać mi cię gonić. Miałam długi dzień.

- Jest dopiero dwunasta!

- No właśnie – teraz trzymałam czerwoną kopertę bezpiecznie w ręce - Dzięki, Głupku -

nie mogłam nic na to poradzić. To był nawyk.

- Obiecałaś! – krzyknął, trzaskając drzwiami.

Znowu zapukałam. Tym razem czułam ból z powodu poprzedniego walenia.

- Czego, Czarownico? – zawołał – Każdy mógłby być głupi w porównaniu z tobą! Zostaw

mnie i wracaj do swojej jaskini!

Drzwi były otwarte więc wkroczyłam do środka. Minęły lata odkąd byłam w jego pokoju.

Na ścianie były zdjęcia Michaela Jordana i Wayne’a Gretzky i z pięćdziesiąt milionów gier
komputerowych ułożonych w stosy na podłodze i na biurku obok komputera. Głupek był
właściwie dość interesujący.

- Dzięki za list – powiedziałam.

Tylko usiadł przy komputerze z ręką na myszce, ignorując mnie.

- Billy! – krzyknęłam. Szybko odwrócił się zszokowany. – Podziękowałam ci. Ale nie

mogę cię przytulić. Zachowajmy to na TV.

Rzuciłam się na łóżko, oparłam ramiona o moją czarną kołdrę i gapiłam się na kopertę.

Mogli napisać cokolwiek, na przykład: „Oddaj naszą własność albo zaskarżymy ciebie i
twoich rodziców”

Ale w końcu miałam groźbę bezpieczną w swoich rękach.

Ostrożnie otworzyłam, obawiając się najgorszego.

To było zaproszenie!

„Pan Alexander Sterling zaprasza Raven Madison do jego domu 1 grudnia o godzinie 8

wieczorem na obiad”

Skąd znał moje imię? Skąd wiedział gdzie mieszkam? I czy to było tak na serio? Żaden

siedemnastoletni chłopak w tym mieście, stanie, czy w kraju nie zaprasza dziewczyny w ten
sposób. To było jak wyjęte z jakiegoś filmu Emmy Thompson Handlarz i Kość słoniowa,
gdzie ludzie mają staroświecki brytyjski akcent, są ściśnięci w gorsetach jak sardynki i nigdy
nie mówią „kocham”. To było takie średniowieczne, staromodne, nie z tego świata. To było
takie romantyczne, że aż zadrżałam.

Obejrzałam kopertę w poszukiwaniu jakiejś innej wiadomości, ale to było wszystko.

Nawet nie pisało „R. S. V. P.”

3

. Pewnie oczekiwał, że przyjdę i miał rację. Czekałam na to

całe życie.

3

Skrót z francuskiego oznaczający „proszę o odpowiedź”, umieszczany na zaproszeniach, jeżeli nadawca

oczekuje potwierdzenia.