Cassandra O'Donnelle – Rebecca Kean 2 – Pakt krwi

Nieoficjalne tłumaczenie – Lucypher_13

Rozdział 30

−

Co ty tu robisz ? Leo tylko co wyszła z Beth – powiedział , otwierając
drzwi mieszkania .

−

Dobrze się składa bo to z tobą chciałam się widzieć – powiedziałam
wchodząc .

−

To zabawne , dokładnie to samo powiedziałaś w moim śnie z tym ze miałaś
na sobie pończochy z podwiązkami i trzymałaś butelkę szampana –
zażartował .

Spojrzałam na niego . Jego oczy , usta , uroczy uśmiech , wszystko to było znajome
ale moje spojrzenie wcale nie było życzliwe . Można powiedzieć , ze było raczej
wrogie .

−

Mamy problem Bruce , bardzo duży problem – powiedziałam lodowato . -
Nie jestem w nastroju żeby żartować sobie z tobą .

−

Co się dzieje ?

Zmierzyłam go wzrokiem .

−

Mój morderca to wilk stepowy .

Zbladł .

−

I co z tego ?

−

To z tego , ze siedzisz po uszy w gównie …

Przyglądałam mu się .

−

Nie masz mi nic do powiedzenia ?

−

Nie widzę co to ma wspólnego ze mną ? - Odparł głucho .

Wykręcał się ale tym razem nie pozwolę mu się wymigać . Potrzebowałam
odpowiedzi i byłam zdecydowana je otrzymać .

−

Dziwne ponieważ ja doskonale widzę . Clarence White powiedział mi , ze
cztery lata temu w twoim stadzie zostało zamordowanych kilka dziewcząt .

Widziałam jak przełknął i pochylił głowę .

−

Masz jakieś urojenia , Rebecco .

Nie mów …

−

Nie masz najmniejszego pojęcia jaki czuły ból . Więc uważaj , bo wcale nie
jestem gotowa żebyś uraczył mnie nowymi kłamstwami . Czy wyraziłam
się wystarczająco jasno ? - Powiedziałam , przysuwając się do niego na tyle
blisko , ze słyszałam jak mu łomocze serce .

Moja moc paliła mu skórę jak krople kwasu .

Zaskoczony , szeroko otworzył oczy .

−

Tym razem to jest bardzo poważne , Bruce – dorzuciłam ponurym głosem .

Mierzył mnie przez chwilę wzrokiem i determinacja , którą zobaczył w moich
oczach z pewnością musiała go przekonać , ponieważ widziałam jak nagle opuścił
ramiona .

−

Jestem tego świadomy – szepnął .

−

Tym lepiej . Ponieważ mam wrażenie , ze zostałam wykiwana i nienawidzę
tego .

Westchnął .

−

To nie to co myślisz .

−

Nie masz żadnego pojęcia co myślę – odszczeknęłam twardym tonem .

Jego twarz przez chwilę wyrażała strach i głębokie wahanie .

−

Rebecco … ja nie mogę … ja …

−

Nie masz wyboru , Bruce . Albo powiesz mi prawdę albo się zmierzymy ze
sobą . Nie ma innego wyjścia – rzuciłam , krzyżując ramiona na piersi . - I
wolę cię uprzedzić , ze to Assayima a nie Rebeccę masz przed sobą .

Wahanie , które jeszcze przed sekundą widziałam w jego oczach , zniknęło
gwałtownie i skinął głową .

−

Jesteś pewna , ze twój morderca to wilk stepowy ?

−

Bez cienia wątpliwości .

−

Czy widziałaś … czy widziałaś jak robił pewne rzeczy … to znaczy rzeczy ,
które są nienormalne dla lykana ?

−

Chodzi ci o takie nienormalne rzeczy jak znikanie i pojawianie się ? -
Rzuciłam .

Odetchnął głęboko i skinął głową bez odpowiedzi . Wszystkie kolory odpłynęły mu
z twarzy .

−

Więc , kto to jest ? - Kontynuowałam , patrząc mu prosto w oczy .

−

Nie mam najmniejszego pojęcia – odpowiedział zachrypniętym głosem .

−

Nie wierzę ci .

−

A jednak taka jest prawda . Nie mam pojęcia o kogo chodzi . Wiem tylko ,
ze jest bardzo potężny i najprawdopodobniej mieści w sobie demona …

Miałam nadzieję , ze źle zrozumiałam .

−

Wyczułabym gdyby był opętany – powiedziałam .

Nagle zdawało się , ze zalał go głęboki smutek .

−

Bo nie jest – powiedział z powagą . - Nie w takim sensie jak myślisz .

Zmierzyłam go wzrokiem .

−

Kim on jest ? Jak mogę go znaleźć ?

−

Nie możesz . To on cię znajduje , on decyduje .

−

A jednak dziś rano prawie go mięliśmy … Gdyby Clarence nie zaatakował
go tak głupio …

−

Kim jest Clarence ?

−

Pumołakiem i Assayimem Stanu Nowy Jork .

−

W jakim jest stanie ?

−

Strasznie poturbowany .

−

Ciągle żyje ? - Zapytał zaskoczony .

−

Tak , dlaczego ?

−

Bo tak nie powinno być .

−

Wilk zniknął zanim udało mi się do niego strzelić – rzuciłam .

−

Twoje srebrne kule nie zabiłyby go . Nie bał się tego . Po prostu został
wezwany .

−

Wezwany ?

−

Przez swojego pana . On nie decyduje sam .

−

Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej ? Dlaczego pozwoliłeś mu
zaatakować te kobiety nic nie mówiąc !!!?

Różne emocje pojawiły się na jego twarzy : niepokój , strach ale również gniew .

−

Nie byłem pewien czym był dopóki mi o tym nie powiedziałaś .

−

I myślisz , ze takie wyjaśnienie mnie zadowoli ?

−

Będzie musiało – warknął .

Po raz pierwszy dostrzegłam coś w jego spojrzeniu . Coś mrocznego ,
przerażającego , nieludzkiego … Cofnęłam się i skierowałam na niego pistolet .

−

Jeśli choćby się ruszysz …

−

Nie bądź głupia . Nie mam zamiaru cię skrzywdzić . Za bardzo mi na tobie
zależy . Jesteś częścią mojego stada , Rebecco , mojej rodziny .

Wydawał się tak bardzo szczery . Pokonana , wzniosłam oczy do nieba .

−

Więc dlaczego nie powiedziałeś mi prawdy ?

−

Bo nie chciałem żeby to się znowu zaczęło , to jak mnie prześladują i
nienawidzą – wyznał ochrypłym głosem .

−

O czym ty mówisz ?

−

Byłem jak morderca , którego szukasz – powiedział zmęczonym tonem .

−

Słucham ?

Ale wyraz jego twarzy potwierdził mi , ze dobrze usłyszałam .

−

Kurwa … ty nie żartujesz ?

−

Nie . Mój klan różni się od reszty klanów wilkołaków . Potrafimy
współzamieszkiwać z duchem demona i wchłaniać jego energię –
powiedział odwracając wzrok .

−

Wyjaśnij .

−

Kiedy demon posiada żywą istotę ona przestaje istnieć . Następuje
zamiana . W naszym przypadku tak nie jest .

−

Ale tracicie własną wolę .

−

I tak i nie . Przez większość czasu demony wykorzystują nasze słabości i
nasz naturalny instynkt zabijania aby zaspokoić własne plany .

−

Czy dotyczy to całego stada ?

−

Nie , wyłącznie samce Alpha są w stanie ich przyjąć .

−

Czy zabiłeś wielu ludzi ? To znaczy … z naszych ?

−

Trochę . Ale w końcu udało mi się pozbyć demona , którego mieściłem .

Nareszcie jakaś dobra wiadomość …

−

Jak ?

Łzy napłynęły mu do oczu .

−

Zabiłem swoją narzeczoną . Kobietę , którą kochałem . To dodało mi sił
żeby go z siebie wyrzucić .

Eee … sprostowanie . Wiadomość wcale nie była taka dobra jak myślałam .

−

Dlaczego demony was wykorzystują ? To nie ma sensu …

−

Kiedy nasze moce mieszają się z ich mocami , to nie jest tylko tak , ze je
wchłaniamy . One są pomnożone przez sto . Stajemy się właściwie
niezwyciężeni . I skuteczni .

−

Tworzą zabójców …

−

Najemnicy , szpiedzy , zabójcy … najpodlejsze i najniebezpieczniejsze
stworzenia jakie kiedykolwiek spotkałaś – potwierdził .

Odłożyłam tę informację do szufladki w mojej głowie i kontynuowałam :

−

Kim są te demony , Bruce ? Do jakiej rodziny należą ?

−

Do Agameths . To demony Agameths .

Niech to jasna cholera ! Wiedziałam , ze to nie był mój dzień … Demony Agameths
były demonami z wyższej półki . Wybitnie inteligentne , były trudne do złapania i
zabicia . Nawet Vikaris miały trudności z pozbyciem się ich .

−

Świetnie – powiedziałam wzdychając . - Jednak ciągle nie rozumiem co
tego rodzaju potwór robi tutaj ? I przede wszystkim dlaczego napadł na te
kobiety i jakie z tego czerpie korzyści ?

−

Znajdź zleceniodawcę to wszystkiego się dowiesz .

−

Nie rozumiem .

−

Demony używają nas tylko do niektórych , delikatnych misji . I w
większości przypadków istnieje zleceniodawca .

−

Chcesz powiedzieć , ze Agamaths żądają zapłaty ?

−

Nie płaci się pieniędzmi ale paktem , przymierzem lub umową z jednym
albo kilkoma członkami drugiego klanu .

−

Hmm …

To dawało inne perspektywy i całą masę różnych założeń , ale w tej chwili nic nie
przychodziło mi do głowy .

−

Więc , co zamierzasz zrobić ?

−

Nie wiem .

Potrząsnął głową .

−

Nie mówię o twoim śledztwie tylko o mnie – powiedział , nerwowo
pocierając brwi .

−

Nie rozumiem .

Popatrzył na mnie załzawionymi oczami .

−

Czy teraz odsuniesz się ode mnie i nie pozwolisz mi się spotykać z Leo i
tobą ? - Zapytał udręczonym tonem .

Potrzebowałam kilku sekund aby uświadomić sobie o co mnie pytał .

−

Co ? Myślisz , ze wykreślę cię z mojego życia tylko dlatego iż możesz
przemienić się w psychotycznego mordercę ?

−

Taka jest prawda . Rebecco , zabiłem wielu niewinnych – wyznał głosem
wibrującym od emocji .

−

Tak jak ja – powiedziałam wzruszając ramionami . - Ale ciebie to jakoś
nigdy nie przerażało .

−

To nie to samo – powiedział ponuro .

−

Uwierz mi , to jest to samo . Jak to możliwe , ze nikt nigdy nie powiedział
co się dzieje w twoim stadzie ? Nigdy o tym nie rozmawiano ?

−

Inne stada słyszały pogłoski o klątwie , której ofiarami są wilki stepowe .
Ale nikt nie ma żadnej pewności . Sekret jest zajadle strzeżony . Wyobraź
sobie , ze ktoś obcy się o tym dowie … w czasie wojny mój lud
najprawdopodobniej zostałby zdziesiątkowany .

−

Bez wątpienia – odparłam . - I najprawdopodobniej to mój klan byłby za to
odpowiedzialny .

−

Poważnie ?

−

Tak .

Zbliżył się do mnie i nieśmiało wziął mnie za rękę .

−

Jaki rodzaj czarownicy jest w stanie zorganizować ludobójstwo ?

−

Mój rodzaj .

−

Jaka kobieta jest w stanie żyć z potworem ?

−

Taka jak ja .

Przełknął ślinę .

−

Chcesz powiedzieć , ze dla ciebie nic się nie zmieniło ?

−

Nie . Oczywiście gdybyś nadal był demonem … ale teraz , nie .

Gdybym miała być absolutnie szczera , to muszę przyznać ze istniało między nami
ogromne podobieństwo . Ja również wykonywałam rozkazy , odbierałam życie i
współżyłam z plugawą bestią . Nie byłam na odpowiednim miejscu żeby go osądzać .
Wyprostował się .

−

Nie przerażam cię ?

Wzniosłam oczy do nieba .

−

Nie mów mi tylko , ze niczego mi nie powiedziałeś bo bałeś się mojej
reakcji ?

Spuścił głowę i westchnął z dziwną ulgą . Bruce mnie nie zdradził na rzecz jednego
ze swoich , po prostu przeraziła go myśl , ze utraci mnie jeśli tylko poznam prawdę o
nim .

−

Och , Bruce … to takie głupie . Twoja przeszłość mi nie przeszkadza –
powiedziałam .

−

Jak miałem się tego domyślić ? Mój własny klan , mój ojciec … wszyscy
mnie odrzucili !

Na jego twarzy malował się ogromny ból i poczułam jak mi się serce ściska .

−

Ale dzisiaj nie jesteś już pod wpływem demona – zauważyłam . - Myślisz ,
ze mogliby cię ponownie przyjąć ?

−

Nie ma szans . Nie są tak bardzo tolerancyjni jak ty – powiedział , gładząc
mnie po policzku .

−

To cecha rodzinna , mamy otwarty umysł – powiedziałam kwaśnym tonem .

Uśmiechnął się krzywo .

−

I nie tylko umysł . Zapach Raphaela jest na całym twoim ciele . Byłaś
bardzo niegrzeczną dziewczynką .

Zaczęłam się rumienić . Przez pożar nie wzięłam prysznica , a później wydarzenia
posypały się jedno za drugim i nawet nie miałam czasu wpaść do siebie żeby się
umyć .

−

Przestań ! - Warknęłam kiedy wąchał moją skórę .

Zawahał się sekundę czy dwie , po czym nagle przybrał cierpką , nonszalancką i
złośliwą minę , jak miał to w zwyczaju .

−

Wiesz , ze powinnaś trochę się odprężyć ?

−

A ty powinieneś trzymać się na dystans – odpowiedziałam .

−

Zapach seksu i potu przyciąga nas . Nic nie możemy na to poradzić !

Nie potrafiłam powstrzymać westchnięcia .

−

Masz jakiś pomysł na to jak mogłabym złapać demona wilka ?

Przez chwilę się zastanawiał po czym powiedział :

−

Jest mało słabych punktów . Srebrne kule nie działają . Ani siła zmiennych ,
ani lykanow nie wystarczy , a jeśli chodzi o magię … cóż , nie wiem .
Nigdy nie miałem do czynienia z czarownicą twojego kalibru .

−

Jak mogę go znaleźć ?

−

To żywa istota . Musi spać i jeść . Spróbuj w hotelach i restauracjach . Czy
kiedykolwiek widziałaś jego twarz w ludzkiej formie ?

−

Nie .

−

Więc będziesz miała problem z rozpoznaniem go . Może ukryć swoją
energię tak jak ty .

Taa … to już zdążyłam zrozumieć .

−

Lykanie na miejscu zbrodni przez mocz nie potrafili wyczuć jego zapachu ,
ale według Michaela wampiry są do tego jak najbardziej zdolne . A
przynajmniej on mógłby rozpoznać zapach . Co o tym sadzisz ?

Zmarszczył brwi .

−

Michael , twój były ?

−

Tak . Był ze mną u Gorgovitchow . W wieczór kiedy została zamordowana
Monika .

−

Z tobą ?

−

Wyjaśnienie tego zajęłoby zbyt długo czasu .

−

Mimo wszystko spróbuj … - powiedział a jego oczy rozbłysły z
ciekawości .

−

Bruce !

−

No dobra . Jesteś pewna , ze będzie chciał ci pomóc .

−

Nasz przyjaciel wilkołak-demon , dziś rano podłożył ogień w domu
Raphaela . Michael mógł zginąć . Być może to wystarczy żeby go
przekonać .

−

Mnie by przekonało a nie jestem za bardzo pamiętliwy .

−

Kłamca .

−

Co ?

−

Jesteś pamiętliwy . Raz dąsałeś się na mnie przez dwa dni bo zjadłam twój
Cookie and Cream .

−

Tak , ale to było naprawdę niewybaczalne – powiedział lekkim tonem .

−

No oczywiście . Cóż , muszę już iść , dzień się jeszcze nie skończył –
powiedziałam kierując się na korytarz .

−

Uważaj na siebie – powiedział idąc za mną .

−

Nie martw się . Demony lykanie są być może trudne do zabicia ale
powinnam sobie dać radę .

−

Nie miałem na myśli demona tylko Michaela – powiedział zamykając za
mną drzwi .

−

Próbujesz być zabawny ?

Usłyszałam zza drzwi śmiech , ale miałam zbyt ściśnięty żołądek żeby podzielać
jego wesołość .
Można by pomyśleć , ze powinnam poczuć ulgę iż w końcu dowiedziałam się z
czym tak naprawdę mam do czynienia , i ze to ułatwi mi wiele spraw ale tak nie
było . Nie miałam żadnego pomysłu jak mam wpaść na trop mordercy lub jego
zleceniodawcy .
Bruce zasugerował mi żebym spróbowała zrozumieć jego motywy , ale wysilałam
swoją mózgownicę na wszystkie możliwe sposoby i naprawdę nie widziałam jakie
ktoś może wyciągnąć korzyści ze śmierci dwóch biednych kobiet na takim zadupiu
jak Burlington . Podpisanie kontraktu z demonami Agameths żeby je zabili było jak
wyciągniecie bazooki żeby ustrzelić muchę . Nie miały żadnych wpływów , ich życie
było niesamowicie banalne ( przynajmniej jeśli pominąć zmianę przy pełni księżyca
i wysokobiałkową dietę ) i dla nikogo nie stanowiły najmniejszego zagrożenia . Więc
co ? Z pewnością coś musiało mi umknąć . Musiałam wszystko zacząć od początku
pamiętając , ze to nie były darmowe morderstwa , i ze nie zrodziły się w mózgu
obłąkanego , seryjnego mordercy ale zostały zaplanowane w określonym celu .

−

Assayim ?

Podniosłam głowę i natychmiast rozpoznałam małą Melindę , młodą przyjaciółkę
Myriam , którą przesłuchiwałam dwa dni wcześniej . Czekała obok windy , w
wejściu do budynku .

−

Melinda ? Co ty tu robisz ? - Zapytałam zdziwiona .

Odwróciła wzrok , zmieszana .

−

Przyszłam zobaczyć Bruce'a – odparła drżącym głosem .

−

Bruce'a ?

Zaczerwieniła się gwałtownie .

−

Od czasu pani wizyty u nas mama molestuje mnie żebym powiedziała jej w
kim się zakochałam . Pani też mi radziła żebym z nim porozmawiała …
więc … rozumie pani ?

Rozumiałam bardzo dobrze . Bruce posiadał niesamowity urok i nie mogłam
krytykować jej wyboru , jednak istniał mały problem … eh , nie … duży problem .

−

Czy twoja matka wie , ze tu jesteś ?

−

Nie .

−

Powiedziałaś jej , ze chodzi o Bruce'a ?

Potrząsnęła głową .

−

Być może trzeba było od tego zacząć – powiedziałam delikatnie .

−

Po co ? Żeby powiedziała mi , ze jest za stary , ze pracuje w klubie nocnym
i nie jest wystarczająco poważny ?

−

Zdaję sobie sprawę , ze pojawiają się pewne kwestie ale z pewnością nie
stoją na pierwszym miejscu . Wiesz , ze Bruce nie należy do twojego
gatunku ?

−

Jest wilkiem tak jak ja – powiedziała uparcie .

−

Nie , w rzeczy samej nie tak jak ty . To łak stepowy , nigdy tak naprawdę
nie będzie częścią twojego stada .

−

Skąd może pani wiedzieć ?

Obrzuciłam ją surowym spojrzeniem .

−

Niech pani przestanie zachowywać się jak moja matka bo wcale jej pani nie
zna – krzyknęła . - Ona uwielbia Bruce'a !

−

Wszystkie kobiety uwielbiają Bruce'a . Nawet udało mu się omamić mnie ,
a to mówi samo za siebie . Ale to nie oznacza , ze będzie odpowiednim
partnerem .

−

Chce pani powiedzieć , ze bardziej nadaje się na kochanka niż na męża ?

−

To trochę powiedziane bez ogródek , ale mniej więcej o to chodzi …

Nagle spojrzała na mnie uważniej .

−

Czuję coś dziwnego od pani , jego zapach … pani … pani jest jego
kochanką ?

Roześmiałam się .

−

Nie . Jestem tylko przyjaciółką .

Drżał jej podbródek .

−

Więc dlaczego próbuje mnie pani do niego zniechęcić ?

Ten dzieciak był niesamowicie podejrzliwy .

−

Nie próbuję cię do niego zniechęcić , chcę tylko żebyś zrozumiała , ze być
może popełniasz błąd .

−

Nie obchodzi mnie co pani sobie myśli ! Bruce jest wilkiem i będzie ze mną
szczęśliwy ! - Zawołała piskliwie .

−

Mogę wiedzieć co tu się dzieje ? - Zainterweniował Bruce , pojawiając się
na schodach . - Słychać was na drugim końcu miasta !

Otworzyłam usta i natychmiast je zamknęłam .

−

To twoja dziewczyna ? - Zapytała nagle Melinda , patrząc na mnie z
wrogością .

Zaczynałam czuć mrowienie w oku , pierwszy objaw strasznej migreny .

−

Muszę iść – powiedziałam kierując się w stronę drzwi wyjściowych .

−

Czyżby ta rozmowa nie była w twoim guście , Assayimie ? - Zapytała
Melinda kwaśnym tonem .

−

Nie , kochanie . Ale mam spotkanie z uroczym demonem , który , mam

nadzieję , pomoże mi złapać mordercę twojej najlepszej przyjaciółki .

Zarumieniła się .

−

Przykro mi . Nie chciałam …

−

Nie szkodzi , rozumiem . Bruce , bądź miły dla tej małej albo cię ugryzę ! -
Rzuciłam pozostawiając ich sam na sam .