John Lennon (fot. East News)

Dawno temu w Nowym Jorku

Lekkomyślność Lennona, który nie miał prawa stałego pobytu w USA i ciążył
na nim brytyjski wyrok za posiadanie narkotyków, była porażająca.

Wystarczył jeden rzut oka na książkę zatytułowaną "Primal Scream" – "Pierwotny wrzask", by Lennon poczuł się
zaintrygowany. Wkrótce jej autor dr Arthur Janov sprowadzony został z Los Angeles do Londynu, by rozpocząć
egzorcyzmowanie demonów, jakie gnieździły się w podświadomości jego sławnego pacjenta.

Pierwszy pojawił się w dzieciństwie, gdy Lennon jako sześciolatek zmuszony został do wyboru między ojcem a matką. Kiedy
zaś opowiedział się za trochę trzpiotowatą i lekkomyślną matką, ta zaraz podrzuciła go na wychowanie swej siostrze - surowej
i kostycznej ciotce Mimi. Ostatnio zaś drzemiącego w nim od zawsze demona gniewu obudził – jak odtąd Lennon nazywał
swojego dawnego partnera - Paul McAsshole, który pozbawił go satysfakcji rozwiązania JEGO zespołu, The Beatles.

Lennon i Yoko - zobacz zdjęcia!

Niedługo potem Lennon ze swoją nową małżonką, poślubioną w 1969 roku, udali się na czterotygodniową terapię do kliniki dr.
Janova w Los Angeles. To prawdopodobnie wtedy zapadła ostateczna decyzja o przeniesieniu się do Nowego Jorku, bo tylko
tam – z dala od postbeatlesowskiej traumy i trwającego w brytyjskich mediach polowania na japońską czarownicę - mogli
zacząć realizować swoje artystyczne aspiracje i awangardowe fantazje.

Z Liverpoolu do historii

W swej niepohamowanej złości na McCartneya Lennon kompletnie odciął się od beatlesowskiej przeszłości. To był błąd, który
po jego śmierci Ono przekuła w ideologię. Pomijając pełne pasji covery "Twist And Shout" czy "Money", Lennon właśnie ze
swym zespołem nagrał bezwzględnie najlepsze i zmieniające oblicze współczesnej muzyki rozrywkowej utwory w całej swojej
karierze. Jedne przewrotnie rozłamywały optymistyczną konwencję pop ("A Hard Day’s Night", "Help!", "Nowhere Man"), inne
ją rewolucjonizowały ("Taxman", "Tomorrow Never Knows"), jeszcze inne stały się wręcz wzorcami psychodelicznego rocka
("Strawberry Fields Forever") czy hippisowskich hymnów o miłości, braterstwie i pokoju ("All You Need Is Love").

Popularniejsi niż Jezus?

Nieco później, już dla repertuaru Białego Albumu i soundtracku do telewizyjnego show "Magical Mystery Tour", powstały
doskonałe, bardzo różnorodne stylistycznie i jeszcze wyraźniej autobiograficzne "Yer Blues", "Happiness Is A Warm Gun", "I'm
So Tired", "Dear Prudence" czy inspirowany Bobem Dylanem "I Am A Walrus". Nawet w heroinowym ciągu ostatnich miesięcy
istnienia The Beatles Lennon był w stanie napisać kolejny sztandarowy utwór tamtych czasów: "Across The Universe".

Pełna sprzeczności, agresji i lęków osobowość Lennona oraz szorstki niczym papier ścierny głos dodawały repertuarowi The
Beatles dramatyzmu, drapieżności i rockowej zadziorności. Nawet w lirycznych piosenkach, w rodzaju "Norwegian Wood", "In
My Life" czy "Julia" czaił się jakiś element niepokoju i pobrzmiewała nuta goryczy. Jaki byłby kwartet z Liverpoolu bez niego,
domniemywać można z solowego dorobku McCartneya.

Człowiek legenda!

To z The Beatles Lennon tworzył historię współczesnej muzyki rockowej i doprowadził do rzeczy niebywałej: udanej inwazji
Brytyjczyków na Amerykę, jakiej nie udało się przeprowadził nawet doborowym oddziałom króla Jerzego III w latach 1812–
1815. Bez tego dorobku – i statusu eks-Beatlesa – o zrobieniu kariery w Nowym Jorku mógłby on zapomnieć. Nikt w USA –
gdzie w ciągu drugiej połowy dekady lat 60. powstała prężna scena rockowa – nie sięgnąłby po płyty jakiegoś nieznanego
angielskiego wykonawcy, gdyby nie były one sygnowane John Lennon.

Strona 1 z 1

Dawno temu w Nowym Jorku - Artykuły - Wywiady i Artykuły - Muzyka w Onet.pl

2010-12-09

http://muzyka.onet.pl/10174,1632531,wywiady.html