Rozdział 29

Zaraz jak weszliśmy, otwór się za nami zamknął.
- Jasne - usłyszałam jak Archer powiedział pod nosem.
Wyciągnęłam palce ku górze, uwalniając w ten sposób kulę światła. Nie było to

szczególnie pomocne. Jedyne co widziałam to ciemny i śliski granit. Nic więcej.

- Czy... Czy to jest to? - zapytała Jenna. - Czy jesteśmy w piekle? Bo szczerze

mówiąc myślałam, że będzie cieplej.

Rozejrzałam się w mroku.
- Nie wiem - powiedziałam w końcu. – Widzi ktoś może znak „do Podziemia tędy”?

Prawdopodobnie ze strzałką?

- Niestety nie - odparł Archer. - Ale coś mi tu nie pasuje. Czy tylko mi?
Teraz, gdy o tym wspomniał, też coś poczułam. To było jakby grota przyniosła

subtelną zapłatę. Kiedy spojrzałam w dół, zobaczyłam, że włosy na moich rękach stanęły
dęba. Magia wewnątrz mnie wzrastała i rzucała się.

- Myślę, że definitywnie jesteśmy we właściwym miejscu. Co oznacza, że pewnie

powinnam to zrobić.

Stojąc naprzeciw nich, skoncentrowałam się najbardziej jak mogłam. Bezpiecznie,

to było jedyne, co mi przyszło na myśl jako zaklęcie ochronne, ale poczułam przypływ
mocy, która delikatnie wypłynęła z moich rąk. Zaklęcie było mlecznobiałe i owinęło się
wokół Archera, Jenny i Cala jak dym, zanim się wchłonęło.

- Dobra, czujecie się bezpiecznie?
- Ja tak - powiedział Archer. - Jestem nienaruszony, ani tu, ani tam - spojrzał mi w

oczy. - A wy?

- Tak - odezwał się Cal. - Cokolwiek zrobiłaś, zadziałało.
- Tak samo - dodała Jenna.
- Świetnie. - Ruszyłam do przodu, reszta za mną. - Archer, nie masz żadnych

pomocnych faktów o diablim szkle, którymi chciałbyś się podzielić?

- Um, okej. Cóż, po wojnie aniołowie, którzy walczyli po niewłaściwej stronie

zostały zdegradowane na najniższy poziom.

- Racja - skinęłam głową. - Tata mi to opowiadał. Demony to czysta czarna magia,

nic więcej. Dopóki nie opętują, oczywiście.

- Nie wiem, ale są chwile, kiedy wydaje mi się, że jesteś po prostu czystą, czarną…

- Archer przerwał, kiedy szturchnęłam go w żebra. - W każdym razie demony zostały
zmuszone do życia w innym wymiarze. Tym co ludzie nazywają Piekłem, Podziemiem, czy
czym tam jeszcze. Podobno - miejmy taką nadzieję - tam znajdziemy diable szkło, które w
rzeczywistości nie jest niczym więcej jak tylko skałą, która przenika całą tę czarną magię.
Demoniczny Krypton w zasadzie.

- Więc idziemy do innego wymiaru? - zapytała Jenna, jej głos trochę drżał. - Tak jak

w Itineris?

- Na to wygląda - odpowiedział Archer.
Biorąc pod uwagę, jak Itineris zazwyczaj działa na wewnętrzne organy Jenny,

rozumiałam dlaczego brzmiała na wystraszoną.

- Nie czuję się jak w innym wymiarze - powiedziałam. - Po prostu czuję się jak...
- W jaskini - dokończył Cal.
- Tak, jak w jaskini – zaraz, jak to powiedziałam, moje serce zaczęło bić szybciej. Ta

nowo nabyta klaustrofobia była bardzo irytująca. – Oprócz tego dziwnego czegoś w
powietrzu, co szczerze mówiąc, może być czymś naturalnym, nie wyczuwam niczego
innego, co wskazywałoby, że jesteśmy w prawdziwym Podziemiu.

Jeszcze zanim zdążyłam dokończyć zdanie, kula światła, którą wcześniej

wyczarowałam, zgasła. Jenna, obok mnie, wciągnęła głośno powietrze, a ja robiłam
wszystko, aby światło wróciło. Kiedy nagle znów wszystkich ujrzałam, pomyślałam, że mi
się udało. Wtedy jednak zdałam sobie sprawę, że światło w jaskini nie było miękkie i
niebieskie. Świeciło na pomarańczowo-żółto, jak latarnia.

Mrugnęłam. To była latarnia. A ja nie byłam już w jaskini. Byłam w pokoju. W

motelowym pokoju, a wszystko co tu było to dywan i bliźniacze podwójne łóżka. W
jednym z nich były dwie postacie, po ich spokojnym oddechu poznałam, że śpią.

- Co tu się, do diabła, dzieje? - zapytał Archer, gdy do moich uszu dotarł cichy jęk.

To była Jenna. Stanęła obok mnie. Miała ogromne oczy i zasłaniała usta rękoma.

Złapałam ją za ramię.
- Co jest? - zapytałam. - Jenna…
Usłyszeliśmy trzaski pękającego drewna w pokoju i wtedy trzech mężczyzn w

czerni wpadło do środka. Jeden z nich otarł się o mnie, uczucie to było tak samo
prawdziwe, jak to, że Cal stał obok.

Osoby w łóżku podniosły się do pozycji siedzącej, krzyczały. W smudze światła

zobaczyłam różowe pasemko. Zobaczyłam jak Jenna wyskakuje z łóżka z obnażonymi
kłami, a mężczyźni w czerni - będący członkami L'Occhio di Dio – unieśli drewniane kołki
nad głowę. Dźwięk towarzyszący jednemu z kołków spełniających swoje przeznaczenie
był okropny.

Amanda, pierwsza dziewczyna Jenny. Dziewczyna, która uczyniła ją wampirem.
Zarówno Jenna z motelu jak i Jenna stojąca obok mnie krzyczały. A potem nagle

wszystko ponownie pociemniało. Słychać było tylko nasz urywany oddech i płacz Jenny.

- Już w porządku - mruknęłam, otaczając ją ramionami. - To nie było prawdziwe.
- Było - wydukała. - T... To się dokładnie tak wydarzyło.
Nie potrafiłam nic powiedzieć. Czułam jak ktoś się do nas zbliża i spokojny głos

Archera powiedział:

- Tak mi przykro, Jenna.
Jej jedyną odpowiedzią był kolejny przepełniony bólem szloch.

- Dobrze - odezwał się Cal. - Po prostu już idźmy.
Teraz przynajmniej nie było wątpliwości, że jesteśmy w piekle. Byłam

przygotowana na ogień, siarkę i tym podobne. Ale chodzenie w miejscu, gdzie trzeba
przebywać koszmarne chwile ze swojej przeszłości? Przełknęłam ślinę, ścisnęłam mocniej
Jennę, wznieciłam z powrotem światło i ruszyliśmy dalej.

Przeszliśmy może kilkanaście metrów, kiedy moja kula ponownie zgasła. Tym

razem byliśmy w jasno oświetlonym, przytulnym salonie. Nic w nim nie wyglądało
znajomo. Spojrzałam na Cala i Archera.

- Któryś z was to rozpoznaje?
- Nie - powiedzieli jednym głosem. W pokoju odbił się echem krzyk, brzmiał jakby

pochodził gdzieś z góry. Zobaczyliśmy jak ciemnowłosy mężczyzna rzucił się w dół po
schodach do salonu. Przód jego koszuli był pokryty krwią, a jego oczy biegały dziko w tę i
z powrotem.

- Elise - zawołał.
Kroczył z nadprzyrodzoną szybkością, inny mężczyzna zszedł za nim po schodach,

przeskakując przez poręcz. Przed oczami błysnęły mi pazury i zamknęłam oczy. Kiedy je
znów otworzyłam, człowiek który wołał Elise, leżał już twarzą w dół na dywanie. Drugi
mężczyzna stał nad nim, dysząc, a z teraz już ludzkich rąk kapała mu krew. U jego boku
stała kobieta, jej oczy miały krwistoczerwony kolor, a jej wyraz twarzy był tak samo
nieludzki jak u mężczyzny. Była w zaawansowanej ciąży, co sprawiało, że było to jeszcze
bardziej niepokojące.

Gdzieś w domu zaczęło płakać małe dziecko, mężczyzna uniósł nos i zaczął

wciągać powietrze. Zdezorientowana, pokręciłam głową na ten widok.

- Oni są demonami. - Wiedziałam, że nie mogli mnie usłyszeć, ale nic nie mogłam

poradzić na to, że szeptałam. - Ale nigdy ich nie widziałam. Skoro ona jest ciężarnym
demonem, znaczy, że jej dziecko..

Spojrzałam na mężczyznę - jego ciemne, kręcone włosy, znajomy kształt nosa i

oczu.

- O mój Boże - wydusiłam. - Nick. To są rodzice Nicka. On się urodził demonem.
Jenna przestała płakać.
- Więc dlaczego to widzimy?
Gdy demony już uciekły przez drzwi, mały chłopiec, mający dwa, może trzy latka,

przywędrował do pokoju. Na swoich pucatych policzkach miał smugi krwi, a jego ciemne
oczy były zalane łzami.

Spojrzałam na Archera. Był tak blady, że aż prawie szary.
- To była moja rodzina - powiedział w momencie, w którym scena stała się czarna.

- Więc to się z nimi stało. Zawsze się nad tym zastanawiałem, ale... Boże...

Jego struny głosowe wydobywały z siebie zduszony dźwięk.
- Otóż to - powiedziałam. - Wydostańmy się stąd.
Niebieskie światło wystrzeliło ponownie z moich palców.

- Diable szkło… – zaczął mówić Archer, powoli wracając do swojego normalnego

koloru skóry.

- Pieprzyć to - powiedziałam. - Musimy wymyślić jakiś inny sposób. Nie możemy tu

zostać. Nie chcę już niczego więcej oglądać.

Ale było już za późno. Staliśmy w blasku księżyca i czułam chłodny powiew wiatru

na mojej skórze. Zapach lawendy zalał moje nozdrza, a serce zamarło. Byliśmy w Thorne
Abbey. Przed nami leżała, zwinięta na trawie, szlochająca Alice. Wyglądała tak młodo i
była tak przerażona. Stanowiła przeciwieństwo potężnego potwora, którego znałam.
Alexei Casnoff stał przed nią z księgą zaklęć w rękach. Obok niego stała blond-włosa
kobieta z rękami skrzyżowanymi za plecami. Virginia Thorne, mroczna czarownica, która
pracowała z Casnoff nad rytuałem. Alexei już recytował wersy, a światło migało na
niebie. Usłyszałam jakiś krzyk, odwróciłam głowę i ujrzałam jak przystojny młody facet
podbiega do Alexeia, próbując wyrwać księgę z jego rąk. Wiatr wiał tak głośno, że nie
słyszałam co mówił. Usłyszałam dopiero krzyk Alice.

- Henry!
Zakryła ręką brzuch w geście ochronnym i wiedziałam, że to musi być Henry

Thorne, brat Virginii.

Alice była w ciąży, kiedy została zamieniona w demona i tata podejrzewał, że

Henry był jego ojcem. Po przerażeniu na twarzy Alice, wiedziałam, że to prawda.
Patrzyłam jak Alexei Casnoff podnosi rękę, jakby chciał zabić robaka i trafia magicznym
piorunem prosto w czoło Henry'ego Thorne, natychmiastowo go zabijając.

- Nie! – krzyknęły Alice jednocześnie z Virginią Thorne.
Z taką samą łatwością i beztroskim wyrazem twarzy, Alexei zabił i Virginię. Światło

pojaśniało tak bardzo, że musiałam odwrócić głowę. Chwilę wcześniej napotkałam wzrok
Alice. Wiedziałam, że tak naprawdę, to nie na mnie patrzyła. Zwyczajnie spoglądała w
tamtym kierunku. Mimo to, jej ogromne, przepełnione łzami oczy, o tym samym odcieniu
niebieskiego, co moje, trafiały do mojego serca.

I wtedy scena wyparowała.
- Proszę - zapiszczała Jenna. - Proszę, chodźmy.
Potykając się w ciemności, przytaknęłam.
- Jestem za - powiedziałam, wyciągając rękę, by złapać równowagę. Gdy tylko

moje palce zetknęły się ścianą pieczary, natychmiast zawyłam z bólu.

- Sophie! - Archer i Cal krzyknęli w tym samym czasie.
- W porządku - powiedziałam, przyciskając moją dłoń do piersi. – To mnie tylko...

To mnie poparzyło. Ściana.

Przywołałam kolejną kulę światła i spojrzałam na róż pojawiający się pręgami na

moich palcach. Następnie spojrzałam na ścianę. Wcześniej myślałam, że to tylko mokra
skała, ale teraz wiedziałam, że ten połysk nie był od wody.

- To diable szkło - powiedziałam. – Ca-całe to miejsce jest wykonane z diablego

szkła.

Nie miałam co do tego wątpliwości. Podnosząc zdrową rękę, powiedziałam:
- Przygotujcie się, zbierzcie tego tyle, ile się da i spadamy stąd. Zrozumieliście?
- Zrozumieliśmy- odpowiedzieli mi echem.
Wzięłam głęboki oddech i zamknęłam oczy.
- Przerwa.
Dziesiątki odłamków spadały nieszkodliwie na ziemię. Jenna, Archer i Cal rzucili się

do przodu, by je zebrać, po czym wróciliśmy, skąd przyszliśmy. Rozbłysło ponownie
światło i usłyszeliśmy jakieś dźwięki, jednak były zbyt niewyraźne, by je rozpoznać.

Biegliśmy, słyszałam, co działo się za nami. Rozbrzmiewały tam krzyki, z których

jeden brzmiał dziwnie znajomo. Brzmiał zupełnie jak mój.

Zamarłam. Cal już patrzył przez ramię, ale zanim zdążyłam się odwrócić, żeby

zobaczyć to co on, pchnął mnie do przodu.

- Biegnij dalej - mruknął.
Przed nami znów pojawił się otwór, a my do niego pognalismy. Moje stopy tak

szybko zetknęły się z błotnistą ścieżka, że się pośliznęłam, ale robiłam wszystko aby
utrzymać się na nogach. Im szybciej ucieknę z tego miejsca tym lepiej. Słyszeliśmy
szlifowanie kamienia o kamień i zatrzymaliśmy się. Wejście w skale zniknęło, a ja prawie
opadłam na ziemię z ulgą.

Spojrzałam na resztę, trzymali czarne ostrza.
- O kurczę – powiedziałam zdyszana. - Zrobiliśmy to.
Myślałam, że jak już nazbieramy diablego szkła, to po prostu wrócimy do brzegu.

Ale koszt uzyskania tej broni był znacznie wyższy niż się zdawało i wracając po błotnistej
ścieżce, wiedziałam, że wszyscy myśleliśmy o tym, co zobaczyliśmy.

Jenna, jakby czytając w moich myślach, powiedziała:
- Więc to się dzieje w Podziemiu? Widać najstraszniejsze rzeczy, które

kiedykolwiek przydarzyły się tobie lub twojej rodzinie… - a po chwili dodała spoglądając
na mnie i Archera. - …jak jakiś chory film?

- Bardziej piekielne - powiedziała Archer, wciąż trochę zszokowany.
- Myślę, że nie są to tylko rzeczy, które się wydarzyły - powiedział Cal. - Mogą to

być też rzeczy, które mają się wydarzyć.

Zatrzymałam się, odgarniając włosy z twarzy.
- Co tam widziałeś, Cal?
Pokręcił głową.
- To nie ma znaczenia - powiedział. Gdy tylko przeszedł obok mnie, jego wzrok

zatrzymał się na krótko na Archerze. Przypomniałam sobie ten krzyk, który brzmiał jak
mój.

Gdy w końcu doszliśmy do moich rodziców i Brannick, nie mogłam pozbyć się tego

koszmarnego uczucia z jaskini, a najgorsze było jeszcze przed nami.

Tłumaczenie: Zauroczona.Marzeniami

Poprawki: eveline__