plik

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com

Stan prawny na 15 kwietnia 2008 r.

Komentarze do poszczególnych artykułów napisali:

Jolanta Blicharz: wprowadzenie, art. 1–9, 11–18, 20, 22–26, 28–31, 33, 35–37,

39, 42–46, 49

Andrzej Huchla: art. 2, 3, 5, 8, 10, 15, 16, 18, 23, 24, 27, 34, 50

Wydawca:

Anna Berska

Redaktor prowadzący:

Dagmara Wachna

Skład, łamanie:

Anna Atanaziewicz

ISBN: 978-83-7526-917-8

Wydane przez:

Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o.

Redakcja Książek
01-231 Warszawa, ul. Płocka 5a
tel. (022) 535 80 00
31-156 Kraków, ul. Zacisze 7
tel. (012) 630 46 00
e-mail: ksiazki@wolterskluwer.pl

www.wolterskluwer.pl
Księgarnia internetowa www.profinfo.pl

Spis treści

Wykaz skrótów ................................................................................................. 9

Źródła prawa .............................................................................................. 9

Czasopisma ............................................................................................... 10

Inne skróty ................................................................................................ 10

Wprowadzenie ............................................................................................... 11

Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego

i o wolontariacie ............................................................................................. 2
Dział I. PrzePIsy ogólne ....................................................................... 2
Art. 1. [Przedmiot regulacji] .......................................................................... 2

Art. 2. [Słowniczek] ....................................................................................... 26

Art. 3. [Definicje legalne i wyłączenia] ......................................................... 29

Art. 4. [Zadania publiczne] ............................................................................ 2

Art. . [Współpraca organizacji pozarządowych z organami

administracji publicznej] .......................................................................... 4
Dział II. DZiAłAlność Pożytku PubliCZnego ............................. 64
Rozdział 1. DZiAłAlność oDPłAtnA i nieoDPłAtnA

Pożytku PubliCZnego ..................................................... 64

Art. 6. [Działalność pożytku publicznego] .................................................... 64

Art. 7. [Działalność nieodpłatna pożytku publicznego] ................................. 6

Art. 8. [Działalność odpłatna pożytku publicznego] ..................................... 6

Art. 9. [Działalność gospodarcza] .................................................................. 68

Art. 10. [Wyodrębnienie działalności pożytku publicznego] ......................... 71

Spis treści

Rozdział 2. PRoWADZenie DZiAłAlnośCi Pożytku

PubliCZnego nA PoDStAWie ZleCeniA

ReAliZACji ZADAń PubliCZnyCh ................................. 72

Art. 11. [Wspieranie i powierzanie realizacji zadań publicznych] ................ 72

Art. 12. [Wspieranie powierzanie realizacji zadań publicznych] .................. 76

Art. 13. [otwarty konkurs ofert] .................................................................... 78

Art. 14. [oferta realizacji zadań publicznych] ............................................... 80

Art. 1. [Rozpatrywanie ofert] ....................................................................... 82

Art. 16. [umowa o powierzenie zadania publicznego] .................................. 8

Art. 17. [kontrola i ocena realizacji zadania publicznego zleconego

przez organ administracji] ........................................................................ 87

Art. 18. [Sprawozdanie z realizacji zadania publicznego] ............................. 88

Art. 19. [Rozporządzenie] .............................................................................. 89
Rozdział 3. oRgAniZACje Pożytku PubliCZnego ........................ 89
Art. 20. [organizacje pożytku publicznego] .................................................. 89

Art. 21. [Podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1] ............................ 98

Art. 22. [Wpis do kRS] ................................................................................. 98

Art. 23. [Sprawozdania roczne] ................................................................... 100

Art. 24. [Zwolnienia od należności publicznoprawnych] ............................ 109

Art. 25. [Służba zastępcza] .......................................................................... 113

Art. 26. [Media publiczne] ........................................................................... 113

Art. 27. [Przekazanie 1% podatku] .............................................................. 114
Rozdział 4. nAdzór .................................................................................. 116
Art. 28. [nadzór nad działalnością organizacji pożytku publicznego] ........ 116

Art. 29. [kontrola organizacji pożytku publicznego] .................................. 116

Art. 30. [Czynności kontrolne] .................................................................... 117

Art. 31. [Protokół pokontrolny] ................................................................... 118

Art. 32. [treść protokołu pokontrolnego] .................................................... 119

Art. 33. [środki nadzoru] ............................................................................. 119

Art. 34. [Przepisy o finansach publicznych] ................................................ 121
Rozdział . RADA DZiAłAlnośCi Pożytku

PubliCZnego ...................................................................... 123

Art. 35. [Zadania Rady Działalności Pożytku Publicznego] ....................... 123

Art. 36. [Skład Rady Działalności Pożytku Publicznego] ........................... 124

Art. 37. [Posiedzenia Rady Działalności Pożytku Publicznego] ................. 126

Art. 38. [eksperci i ekspertyzy] ................................................................... 127

Spis treści

Art. 39. [koszty funkcjonowania Rady Działalności Pożytku

Publicznego] ........................................................................................... 127

Art. 40. [Rozporządzenie] ............................................................................ 128

Art. 41. [obsługa administracyjno-biurowa Rady Działalności

Pożytku Publicznego] ............................................................................. 129
Dział iiI. WolontARiAt ......................................................................... 129
Rozdział 1. PrzePIsy ogólne ............................................................... 129
Art. 42. [korzystający] ................................................................................ 129

Art. 43. [kwalifikacje wolontariusza] ......................................................... 130

Art. 44. [Porozumienie o wykonywanie świadczeń

wolontarystycznych] .............................................................................. 132
Rozdział 2. PrzePIsy szczególne ..................................................... 134
Art. 45. [obowiązki korzystającego] ........................................................... 134

Art. 46. [świadczenia przysługujące wolontariuszowi] .............................. 137

Art. 47. [obowiązek informacyjny] ............................................................. 140

Art. 48. [Wolontariat międzynarodowy] ...................................................... 140

Art. 49. [koszty korzystającego] ................................................................. 140

Art. 0. [nieuznanie świadczenia wolontariusza za darowiznę] ................. 140

Art. 1. [Pierwsza kadencja Rady Działalności Pożytku Publicznego] ....... 141

Art. 52. [Sprawozdanie z działania ustawy] ................................................ 141

Art. 53. [Wejście ustawy w życie] ............................................................... 141

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 grudnia 2000 r.

w sprawie szczegółowego sposobu prowadzenia rejestrów

wchodzących w skład krajowego Rejestru Sądowego

oraz szczegółowej treści wpisów w tych rejestrach ..................................... 143

Ustawa z dnia 27 kwietnia 2006 r. o spółdzielniach socjalnych .................. 267

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej

z dnia 27 grudnia 2005 r. w sprawie wzoru oferty realizacji

zadania publicznego, ramowego wzoru umowy o wykonanie

zadania publicznego i wzoru sprawozdania z wykonania tego zadania ...... 277

Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r.

o krajowym Rejestrze Sądowym ................................................................. 299

Wniosek o rejestrację podmiotu w krajowym Rejestrze Sądowym

kRS-W20 ..................................................................................................... 331

Wniosek o rejestrację podmiotu w rejestrze stowarzyszeń,

innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji,

publicznych zakładów opieki zdrowotnej kRS-W21 .................................. 336

Załącznik do wniosku o rejestrację lub zmianę danych podmiotu

w krajowym Rejestrze Sądowym kRS-W-oPP ........................................ 340

Wniosek o rejestrację podmiotu w rejestrze przedsiębiorców kRS-W9 ........ 342

Wniosek o wykreślenie podmiotu z rejestru przedsiębiorców kRS-X1 ......... 346

Wniosek o zmianę danych podmiotu w krajowym Rejestrze

Sądowym kRS-Z20 ..................................................................................... 349

Wniosek o zmianę danych podmiotu w rejestrze stowarzyszeń,

innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji,

publicznych zakładów opieki zdrowotnej kRS-Z21 ................................... 353

Porozumienie o wykonywaniu świadczeń wolontarystycznych .................. 357

Rozwiązanie bez wypowiedzenia porozumienia wykonywania

świadczeń wolontarystycznych .................................................................... 362

bibliografia .................................................................................................. 363

Skorowidz .................................................................................................... 369

Spis treści

Wykaz skrótów

Źródła prawa

k.c.

– ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – kodeks cywilny (Dz. u.

nr 16, poz. 93 z późn. zm.)

k.p.

– ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – kodeks pracy (tekst jedn.

Dz. u. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.)

k.p.a.

– ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. – kodeks postępowania ad-

ministracyjnego (tekst jedn. Dz. u. z 2000 r. nr 98, poz. 1071

z późn. zm.)

p.s.

– ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach

(tekst jedn. Dz. u. z 2001 r. nr 79, poz. 855 z późn. zm.)

tWe

– traktat ustanawiający Wspólnotę europejską

u.d.l.

– ustawa z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w pro-

cesie stanowienia prawa (Dz. u. nr 169, poz. 1414)

u.d.p.p.

– ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku pub-

licznego i o wolontariacie (Dz. u. nr 96, poz. 873 z późn. zm.)

u.f.

– ustawa z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (tekst jedn.

Dz. u. z 1991 r. nr 46, poz. 203 z późn. zm.)

u.f.p.

– ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych

(Dz. u. nr 249, poz. 2104 z późn. zm.)

u.p.d.f.

– ustawa z dnia 26 sierpnia 1991 r. o podatku dochodowym od

osób fizycznych (Dz. u. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.)

u.p.d.o.p.

– ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od

osób prawnych (tekst jedn. Dz. u. z 2000 r. nr 54, poz. 654

z późn. zm.)

u.p.p.

– ustawa z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-pry-

watnym (Dz. u. nr 169, poz. 1420)

u.p.s.

– ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. u.

nr 64, poz. 593 z późn. zm.)

u.r.

– ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.

Dz. u. z 2002 r. nr 76, poz. 694 z późn. zm.)

u.s.g.

– ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst

jedn. Dz. u. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.)

u.s.p.

– ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym

(tekst jedn. Dz. u. z 2001 r. nr 142, poz. 1592 z późn. zm.)

ustawa o kRS – ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o krajowym Rejestrze Sądo-

wym (tekst jedn. Dz. u. z 2007 r. nr 168, poz. 1186)

u.s.w.

– ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa

(tekst jedn. Dz. u. z 2001 r. nr 142, poz. 1590 z późn. zm.)

u.z.t.w.

– ustawa z dnia 30 października 2002 r. o zaopatrzeniu z tytułu

wypadków lub chorób zawodowych powstałych w szczegól-

nych okolicznościach (Dz. u. nr 199, poz. 1674 z późn. zm.)

Czasopisma

oSP

– orzecznictwo Sądów Polskich

PiP

– Państwo i Prawo

Pug

– Przegląd ustawodawstwa gospodarczego

– Samorząd terytorialny

Inne skróty

bhp

– bezpieczeństwo i higiena pracy

kRS

– krajowy Rejestr Sądowy

PPP

– Partnerstwo Publiczno-Prywatne

– Rada Ministrów

– Rzeczpospolita Polska

– Sąd najwyższy

– trybunał konstytucyjny

Wykaz skrótów

Wprowadzenie

Wyzwania stojące przed sektorem organizacji pozarządowych są

ściśle związane z procesami, które dziś oddziałują na państwo: globali-

zacją w wymiarze ogólnoświatowym, procesami urynkowienia w go-

spodarce oraz ekskluzją społeczną jako konsekwencją postępu cywili-

zacyjnego. Procesy globalizacyjne przyczyniają się do zmniejszenia roli

państwa w sferze gospodarczej na rzecz ponadnarodowych korporacji,

a w sferze politycznej i społecznej na rzecz decentralizacji, samorząd-

ności społeczności lokalnych i instytucji pozarządowych, które przej-

mują część zadań administracji publicznej. Sektor organizacji pozarzą-

dowych, zwany niezależnym, ochotniczym albo gospodarką społeczną

– którego działalność nie jest mierzona w kategoriach zysków i docho-

dów – jest ważnym współuczestnikiem sektora publicznego w sferze

realizacji zadań publicznych. Rola tego sektora jest również nie do

przecenienia dla polityki przeciwdziałania ekskluzji społecznej na po-

ziomie lokalnym.

W wysoko rozwiniętych krajach demokratycznych termin „sektor

organizacji pozarządowych” używany jest wymiennie z pojęciem spo-

łeczeństwa obywatelskiego. istnieje wiele definicji terminu „społeczeń-

stwo obywatelskie”. Można je rozumieć między innymi jako niepań-

stwowe organizacje prywatnego życia jednostek, tj. rodziny, układy

osobiste, wspólnoty i organizacje lokalne, które odgrywają istotną rolę

w przeciwdziałaniu dezintegracji tradycyjnych rodzinnych i personal-

nych układów (zob. szerzej l. Dziewięcka-bokun, Ekskluzja społeczna

jako problem polityki społecznej (w:) Polityka społeczna. Teksty źródło-

we, wybór i oprac. l. Dziewięcka-bokun, k. Zamorska, Wydawnictwo

uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2003, s. 214). Wspólną cechą

różnych koncepcji społeczeństwa obywatelskiego, określanego też cza-

sem mianem społeczeństwa cywilnego, jest jego autonomia wobec pań-

stwa. jakkolwiek idea społeczeństwa obywatelskiego jest nienowa, jej

początki można bowiem odnaleźć już w starożytności, a wyrazistą postać

uzyskała w XViii i XiX wieku, to jednak – jak zauważa jerzy Szacki

w tytule swojej książki (j. Szacki, Ani książę, ani kupiec: obywatel, Wy-

dawnictwo Znak, kraków 1997) – pojęcie instytucji społeczeństwa oby-

watelskiego wciąż jest wieloznaczne i niełatwe do zdefiniowania.

W odróżnieniu od starożytnych koncepcji traktujących społeczeństwo

w kategoriach struktury politycznej (np. zarówno grecy, jak i Rzymianie

określali tożsamość własnych społeczeństw pojęciem politeia, czyli

ustroju) idea, która narodziła się we wczesnym średniowieczu, przed-

stawia władzę jako tylko jeden ze społecznych organów. Władza kró-

lewska była np. singulis maior, ale nie universis minor (zob. Ch. taylor,

Kiedy mówimy: społeczeństwo obywatelskie (w:) Europa i Społeczeństwo

obywatelskie, pod red. k. Michalskiego, Wydawnictwo Znak, kraków

1994, s. 63). Przyjęcie idei, iż społeczeństwo nie jest tożsame ze swoją

strukturą polityczną, można uznać za jedno ze źródeł późniejszego ter-

minu „społeczeństwo obywatelskie” i jeden z korzeni zachodniego li-

beralizmu.

Warto zauważyć, że pojawiające się w ostatnich stuleciach różne

koncepcje społeczeństwa obywatelskiego nawiązywały do obywatelskich

wolności przeciwstawianych samowoli absolutystycznych władców.

Według johna locke’a (1632–1704) społeczeństwo obywatelskie po-

wstało w wyniku umowy społecznej na fundamencie społeczeństwa

naturalnego. umowa miała być zawierana w dwóch etapach. W pierw-

szym ludzie najpierw konstytuowali społeczeństwo obywatelskie;

w drugim powoływali społeczeństwo polityczne i władzę (zob. h. izdeb-

ski, Administracja publiczna a społeczeństwo obywatelskie (w:) h. izdebski,

M. kulesza, Administracja publiczna. Zagadnienia ogólne, wyd. iii roz-

szerzone, liber, Warszawa 2004, s. 313–314). W świetle locke’owskiej

konstrukcji umowy społecznej społeczeństwo poprzedza władzę i spra-

wuje nad nią kontrolę oraz może rozwiązać umowę, gdy władza złamie

jej warunki. inną wizję społeczeństwa obywatelskiego sformułował

Monteskiusz (1689–1755), według którego ideałem dla społeczeństwa

i państwa jest równowaga między władzą centralną a siecią stowarzyszeń,

instytucji, ograniczających władzę i skłaniających ją do poszukiwania

porozumienia ze społeczeństwem (problematykę tę omawia szczegóło-

Wprowadzenie

wo W. osiatyński, Sztuka społecznej organizacji, Wiedza i życie 1996,

nr 7). Dziedzictwo Monteskiuszowskie można znaleźć u Aleksisa de

tocqueville’a (1805–1859), autora dwutomowego dzieła O demokracji

w Ameryce, uchodzącego za najbardziej przenikliwą analizę społeczeń-

stwa demokratycznego. Szczególne znaczenie mają jego analizy kon-

fliktu między wolnością a równością, pożytków płynących z samorządu

i stowarzyszeń oraz relacji między państwem a kościołami. Zdaniem

tocqueville’a stowarzyszenia stanowiły główną zaporę przed despoty-

zmem. Mawiał on zresztą, że w demokracjach nauka o stowarzyszeniach

jest matką nauk (W. osiatyński, Sztuka społecznej…; por. też: W. bo-

kajło, Społeczeństwo obywatelskie: sfera publiczna jako problem demo-

kracji (w:) Społeczeństwo obywatelskie, pod red. W. bokajły i k. Dziubki,

Wydawnictwo uniwersytetu Wrocławskiego 2001, s. 53). Z kolei u georga

Wilhelma Friedricha hegla (1770–1831) społeczeństwo obywatelskie to

sfera przezwyciężenia „antynomii pomiędzy partykularyzmem działań

rynkowych a ogólnością zasad i norm rządzących życiem społeczeństwa

i państwa” (W. bokajło, Społeczeństwo obywatelskie…, s. 37). Według

hegla instytucje społeczeństwa obywatelskiego pełnią w istocie funkcje

mediacyjne pomiędzy interesem partykularnym (grupowym, religijnym

i zawodowym) a interesem wspólnym.

Zaznaczyć też trzeba, iż pod koniec XiX wieku termin „społeczeństwo

obywatelskie” wyszedł z szerszego użycia, by dopiero stosunkowo nie-

dawno powrócić do teorii społecznych. jego renesans uzasadniony był

próbą wyrażenia niektórych cech rozwijającej się cywilizacji zachodniej,

o korzeniach sięgających o wiele głębiej, jak również spontanicznymi,

oddolnymi ruchami, jakie miały miejsce w europie Wschodniej w schył-

kowej fazie realnego socjalizmu. W Polsce istotnym warunkiem przejścia

ustrojowego do demokracji była mobilizacja społeczeństwa, które w latach

1980–1989 ukonstytuowało się jako społeczeństwo obywatelskie. na-

leży jednak w tym miejscu przypomnieć, że do odbudowy polskiego

sektora organizacji społeczeństwa obywatelskiego przyczyniły się

z jednej strony tradycja ruchu stowarzyszeniowego z okresu międzywo-

jennego i pierwszych lat powojennych, z drugiej – przyjęte w latach

osiemdziesiątych nowe rozwiązania prawne, które stworzyły korzystniej-

sze niż uprzednio warunki rozwoju niezależnych inicjatyw. ustawa z dnia

6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (tekst jedn. Dz. u. z 1991 r. nr 46, poz. 203

z późn. zm.), ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzysze-

Wprowadzenie

niach (tekst jedn. Dz. u. z 2001 r. nr 79, poz. 855 z późn. zm.), ustawa

z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do kościoła katolickiego

w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. u. nr 29, poz. 154 z późn. zm.) stwo-

rzyły podstawy prawne rozwoju polskich organizacji społeczeństwa

obywatelskiego. obecnie organizacje społeczeństwa obywatelskiego są

uznawane za podłoże rozwoju współczesnej demokracji. Stanowią one

nie tylko wzmocnienie i urzeczywistnienie prawa obywateli do uczest-

nictwa w życiu publicznym, ale również umożliwiają właściwe wypełnia-

nie ról społecznych oraz samorealizację we wszystkich sferach życia.

Ważnym aspektem rozwoju społeczeństwa obywatelskiego w kie-

runku przysparzającym kapitału społecznego (który przez ekonomistów

bywa określany jako „wspólne dobro”, czyli efekt ludzkiego współdzia-

łania w ramach organizacji obywatelskich) (S. golinowska, Teoretyczne

podstawy działania organizacji pozarządowych (w:) Polityka społeczna.

Teksty źródłowe, wybór i oprac. l. Dziewięcka-bokun, k. Zamorska,

Wydawnictwo uniwersytetu Wrocławskiego 2003, s. 69–70) są jego

relacje z państwem. Ze względu na właściwe relacje z państwem sfor-

mułowana została normatywna zasada pomocniczości (subsydiarności).

Zasada ta znajduje zastosowanie zarówno w sferze rozdziału kompe-

tencji podmiotów prawa publicznego, jak i w odniesieniu do sposobów

realizacji zadań publicznych. W tym drugim znaczeniu subsydiarność

jest konstytucyjną dyrektywą dla ustawodawcy zwykłego w zakresie

tworzenia warunków instytucjonalnych form organizacji pozarządowych

(jako podstawowych instytucji społeczeństwa obywatelskiego) oraz

kreowania zakresu współpracy tych podmiotów z organami admini-

stracji publicznej, ich udziału w wykonywaniu zadań administracji

publicznej.

Współczesne postrzeganie zasady subsydiarności jako reguły funk-

cjonalnej wszelkich organizacji społeczności ludzkich jest rezultatem

długiej ewolucji wzajemnych stosunków między obywatelami (ich or-

ganizacjami) a państwem. idea przewodnia tej zasady w ciągu wielu

stuleci z różnym natężeniem występowała w każdej etyce społecznej.

jakkolwiek sama zasada subsydiarności wypracowana została w XiX

wieku, to jednak historia idei pomocniczości sięga czasów greckich:

tradycji arystotelesowskiej, a także tradycji chrześcijańskiej i germań-

skiej. tomasz z Akwinu (1224–1274), a w XVii wieku niemiecki polityk

i teoretyk Althusius rozwinęli ideę pomocniczości i władzy uzupełnia-

Wprowadzenie

jącej, która właściwie radzi sobie z paradoksem autonomii bytu poszcze-

gólnego oraz dobra wspólnego, pociągającego za sobą ingerencję.

Wątki zbliżone do myśli Althusiusa można znaleźć w koncepcji hegla,

który postuluje stworzenie nowego typu państwa, respektującego wolne

podmioty, starającego się nakłonić je do rezygnacji z egoistycznych

partykularyzmów oraz do troski o dobro wspólne. Pojawiające się od

XiX wieku koncepcje na temat funkcji redukcji państwa na rzecz samo-

wystarczalnych wspólnot społecznych można odnaleźć w pracy Aleksi-

sa de tocqueville’a (O demokracji w Ameryce) oraz w pracach Wilhelma

e. von kettelera, który postulował zasadę państwa socjalnego jako za-

sadę konstytucyjną (żądanie, które zostało urzeczywistnione dopiero

w porządku ustrojowym RFn) (por. e. Popławska, Zasada subsydiar-

ności w traktatach z Maastricht i Amsterdamu, Wydawnictwo naukowe

Scholar, Warszawa 2000, s. 21). Przełomowym wydarzeniem było włą-

czenie zasady subsydiarności do katolickiej nauki społecznej, która

odtąd należy do głównych założeń w nauce społecznej kościoła w za-

kresie odpowiedzi na pytanie, jakimi zasadami mają się kierować spo-

łeczeństwo i państwo.

niewątpliwie można przyjąć, że idea pomocniczości odegrała klu-

czową rolę w historycznym procesie przeobrażeń ustrojowych, stymu-

lując rozwój instytucjonalnych form aktywności społecznej, jak również

w określeniu współpracy między władzami publicznymi a niezależnymi

podmiotami inicjatywy społecznej, która powinna służyć wzajemne-

mu skutecznemu uzupełnianiu się tych podmiotów w realizacji zadań

publicznych. należy jednak zauważyć, iż subsydiarność pojawiła się

w polskim prawie po ratyfikacji przez Polskę w 1994 r. europejskiej

karty Samorządu terytorialnego. Zasadę subsydiarności zalicza się

również do ogólnych zasad prawa unii europejskiej. Została ona wpro-

wadzona do porządku wspólnotowego bezpośrednio wolą państw człon-

kowskich wyrażoną w traktacie o unii europejskiej, podpisanym

w Maastricht 7 lutego 1992 r. Preambuła traktatu o unii europejskiej

(z Maastricht) wskazuje, że proces tworzenia coraz ściślejszego związ-

ku między narodami europy powinien się charakteryzować tym, iż

„decyzje podejmowane są na szczeblu jak najbliższym obywatelowi,

zgodnie z zasadą subsydiarności”. W istocie elementem wiążącym za-

sady pomocniczości w polskim prawie konstytucyjnym i subsydiarności

w traktatach europejskich jest uniwersalna wizja najszerzej pojmowanej

Wprowadzenie

struktury społeczeństwa od poziomu jednostki do rozbudowanych wspól-

not o zasięgu międzynarodowym (zob. S. Dudzik, Zasada subsydiarno-

ści w prawie Unii Europejskiej (w:) Funkcjonowanie samorządu tery-

torialnego. Doświadczenia i perspektywy, pod red. S. Dolaty, t. i, Wy-

dawnictwo uniwersytetu opolskiego 1998, s. 311 oraz e. Popławska,

Zasada subsydiarności…, s. 140). uzyskanie przez subsydiarność sta-

tusu zasady ustrojowej w unii europejskiej oraz jej konstytucjonalizacja

w polskiej ustawie zasadniczej ma istotne znaczenie dla sensu istnienia

ośrodków decyzyjnych (władzy) oraz jej relacji ze społeczeństwem.

Praktyczną konsekwencją przyjęcia tej zasady była przeprowadzona

z dniem 1 stycznia 1999 r. radykalna reforma władz lokalnych, obejmu-

jąca zasadnicze zmiany podziału terytorialnego państwa, a także zakre-

su kompetencji władz samorządowych i administracji rządowej na nowo

powołanych szczeblach. Można powiedzieć, że od stycznia 1999 r. orga-

ny jednostek samorządu terytorialnego stały się głównym partnerem

organizacji pozarządowych w realizacji zadań publicznych. Przejawem

realizacji konstytucyjnej zasady pomocniczości jest również unormo-

wanie w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie

zagadnień dotyczących zasad i form współpracy organów administracji

publicznej z sektorem organizacji pozarządowych. Przyjęte rozwiązania

prawne wskazują, że współpraca organów administracji publicznej

z organizacjami pozarządowymi w wykonywaniu zadań publicznych

służy wspólnemu celowi – działalności dla dobra wspólnego poprzez

zaspokajanie określonych potrzeb społecznych. Do regulacji prawnych

odzwierciedlających zasadę współpracy władz publicznych z organiza-

cjami pozarządowymi należy zaliczyć rozwiązania przyjęte w ustawo-

dawstwie samorządowym, gdzie organizacje pozarządowe traktowane

są jako partnerzy społeczni w wykonywaniu zadań publicznych podej-

mowanych przez jednostki samorządu terytorialnego. Również niektóre

przepisy z zakresu materialnego prawa administracyjnego nawiązują

bezpośrednio do zasady współpracy administracji publicznej z organi-

zacjami pozarządowymi w procesie wykonywania niektórych zadań

publicznych.

Zasada pomocniczości wprawdzie ogranicza rolę państwa, ale jej nie

eliminuje. Wyraźnie wskazuje miejsce instytucji państwowych i ich

pomocniczą funkcję wobec organizacji społeczeństwa obywatelskiego.

Co więcej, organizacje społeczeństwa obywatelskiego (organizacje po-

Wprowadzenie

zarządowe) nie rozwijają się bez wsparcia państwa – przede wszystkim

bez tworzenia regulacji umożliwiających to działanie od strony prawnej,

ale także bez wsparcia materialnego. Z tego względu doktrynalne spoj-

rzenie na rolę organizacji obywatelskich (pozarządowych) jako istnie-

jących poza kuratelą państwa autonomicznych instytucji (bezładnego

zbioru prywatnych enklaw) nie znajduje uzasadnienia.

należy zauważyć, iż zasada pomocniczości pozostaje w zgodzie

z pewnymi ideami nowego zarządzania publicznego (new Public Ma-

nagement – nPM). koncepcja nPM podkreśla rolę instrumentów cy-

wilnoprawnych, w szczególności umownych, które mają zastąpić trady-

cyjne nakazowe instrumenty administracyjnoprawne i finansowopraw-

ne, oraz wskazuje na sieciowy, współzależny, a nie hierarchiczny układ

świadczenia usług publicznych przez administrację publiczną, organi-

zacje prywatne i organizacje pozarządowe (problematykę tę omawia

szerzej h. izdebski, Historia administracji, wyd. V, liber, Warszawa

2001, s. 150–152 oraz h. izdebski, Badania nad administracją publicz-

ną (w:) Administracja publiczna, pod red. j. hausnera, Wydawnictwo

naukowe PWn, Warszawa 2005, s. 15; zob. też j. Supernat, Pojęcie

administracji publicznej, www.supernat.pl). jednym z przejawów cha-

rakteryzujących nowe zarządzanie publiczne jest między innymi part-

nerstwo trójsektorowe, które w sferze realizacji zadań publicznych

stwarza możliwości podziału odpowiedzialności między sektor publicz-

ny, prywatny i obywatelski.

Warto wspomnieć, że zasada pomocniczości (subsydiarności) jako

podstawowa zasada leżąca u podstaw konstruowanej polityki społecznej

w krajach ue zobowiązuje również struktury administracyjne i społe-

czeństwo obywatelskie do współdziałania, partnerstwa w celu poprawy

warunków i jakości życia społeczeństw europy, szczególnie kategorii

marginalizowanych. Charakterystyczne dla epoki postindustrialnej ma-

sowe procesy – globalizacji, deregulacji rynków pracy, kryzysu welfare

state – spowodowały w wielu społeczeństwach nasilanie się zjawiska

ekskluzji społecznej. Refleksja nad ekskluzją społeczną (wykluczeniem

społecznym), której początki sięgają lat sześćdziesiątych XX wieku,

ewoluowała od zjawiska politycznego i gospodarczego do zjawiska

socjologicznego ujmowanego w sensie załamywania się więzi społecz-

nej między jednostką a społeczeństwem. jakkolwiek pojęcie ekskluzji

społecznej w piśmiennictwie socjologicznym i politologicznym nie

Wprowadzenie

zostało wyraźnie sprecyzowane, to jednak termin ten można rozumieć

jako zjawisko nierównego dostępu do politycznych i prawnych upraw-

nień, przede wszystkim w kontekście dostępu do opieki zdrowotnej,

elementarnej edukacji i materialnego zabezpieczenia, które w tym ujęciu

ma znaczenie dyskryminacji.

W studiach nad ekskluzją społeczną analizie poddawane są nastę-

pujące kwestie: czynniki warunkujące proces wykluczenia, kategorie

jednostek ekskludowanych oraz obszary życia, w których ma miejsce

wykluczenie. Przyczyn ekskluzji można poszukiwać w sferze ekono-

micznej (ubóstwo jako stan wykluczający prowadzenie społecznie ak-

ceptowanego sposobu życia), produkcji (bezrobocie jako element eks-

kluzji) oraz spójności społecznej (brak rodziny, izolacja społeczna itp.)

(por. k. leśniak-Moczuk, Podstawy polityki społecznej w społeczeństwie

globalnym (w:) Ekskluzja i inkluzja społeczna. Diagnoza – uwarunko-

wania – kierunki działań, pod red. j. grotowskiej-leder, k. Faliszek,

Wydawnictwo edukacyjne Akapit, toruń 2005, s. 65 i n.). inne przyczy-

ny to np. niepełnosprawność czy przekonania religijne. Z tego względu

grupami społecznymi najczęściej zagrożonymi ekskluzją społeczną są:

bezrobotni, ludzie fizycznie niepełnosprawni, osoby mające problemy

w sferze zdrowia psychicznego, nadużywający narkotyków i alkoholu,

ludzie ubodzy, mniejszości etniczne itp. ekskluzja społeczna pojawia

się jako zjawisko uniwersalne i relatywne, tzn. dotyczy wszelkich typów

społeczeństw i kultur, występuje w takich obszarach życia społecznego,

jak: rynek pracy, edukacja, zdrowie, opieka społeczna, bezdomność,

udział w życiu społeczności lokalnych. oznacza to ograniczenie dostę-

pu do dóbr i usług, instytucji i praw.

W literaturze przedmiotu wskazuje się, że ekskluzja społeczna wy-

stępuje z większą siłą w społeczeństwach o słabej sieci organizacyjnej

społeczeństwa obywatelskiego czy wręcz braku tradycji społeczeństwa

cywilnego. Społeczeństwo obywatelskie poprzez swoje działania, prze-

de wszystkim w wymiarze instytucjonalnym, może przeciwdziałać

zjawisku ekskluzji. efektywne zwalczanie wykluczenia społecznego

wymaga rozwoju systemu instytucjonalnego z jasnym podziałem odpo-

wiedzialności instytucji, otwierającego jednocześnie przestrzeń dla

aktywności obywatelskiej i upodmiotowienia korzystających z usług

społecznych, świadczonych zarówno przez sektor publiczny, jak i oby-

watelski (pozarządowy). Rozwiązywanie problemów istniejących w sfe-

Wprowadzenie

rze społecznej wymaga promowania innowacyjnego podejścia, szcze-

gólnie przy budowaniu sieci powiązań między organami administracji

publicznej a wszystkimi zaangażowanymi organizacjami pozarządowy-

mi na szczeblu lokalnym i krajowym.

obowiązek opracowywania tego rodzaju strategii rozwiązywania

problemów społecznych wynika między innymi z założeń Strategii

lizbońskiej oraz Wspólnotowego Programu Przeciwdziałania Wyklu-

czeniu Społecznemu, a także z art. 136 oraz 137 traktatu ustanawiające-

go Wspólnotę europejską, w myśl których celem Wspólnoty jest wspie-

ranie zatrudnienia, poprawa warunków życia i pracy, zapewnienie właś-

ciwej ochrony socjalnej, rozwój zasobów ludzkich na rzecz trwałego

wysokiego zatrudnienia oraz zwalczanie izolacji społecznej

jednym ze sposobów rozwiązywania problemów istniejących w sfe-

rze społecznej jest rozszerzanie i pogłębianie form współpracy oraz

partnerstwa organów jednostek samorządu terytorialnego i organizacji

pozarządowych funkcjonujących na terenie gminy oraz jednostek insty-

tucjonalnych zajmujących się szerszym obszarem, takim jak oświata,

służba zdrowia czy bezpieczeństwo publiczne. obowiązek opracowy-

wania strategii integracji i rozwiązywania problemów społecznych

wynika wprost z art. 17 ust. 1 u.p.s. Z kolei podstawy prawne w zakresie

współpracy organów administracji publicznej z organizacjami pozarzą-

dowymi w sferze zwiększania skuteczności przeciwdziałania wyklu-

czeniu społecznemu można znaleźć między innymi w: ustawie z dnia

24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie

(Dz. u. nr 96, poz. 873 z późn. zm.; art. 4 ust. 1 pkt 1), ustawie z dnia

13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu socjalnym (Dz. u. nr 122, poz. 1143

W 2001 r. uzgodniony został przez Radę, Parlament i komisję europejską „Wspól-

notowy program na rzecz walki z wykluczeniem społecznym na lata 2002–2006”.

jego cele to wsparcie współpracy między krajami unii europejskiej i zwiększenie

skuteczności przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu. Polska zgłosiła gotowość

przystąpienia do programu, w wyniku czego podjęła prace nad przygotowaniem

Memorandum w sprawie integracji Społecznej (joint inclusion Memorandum – jiM),

narodowej Strategii integracji Społecznej oraz krajowego Planu Działania na rzecz

integracji Społecznej. Powołany przez Prezesa Rady Ministrów w 2003 r. Zespół

Zadaniowy do spraw Reintegracji Społecznej opracował dokument pt. narodowa

Strategia integracji Społecznej dla Polski. Autorzy tego dokumentu podjęli próbę

dokonania całościowej analizy sytuacji społecznej w Polsce, wskazania prioryteto-

wych problemów oraz dobrych praktyk na rzecz inkluzji osób i grup.

Wprowadzenie

z późn. zm.; art. 3 ust. 1 pkt 4), ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pro-

mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. u. nr 99, poz. 1001

z późn. zm.), ustawie z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu

w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. Dz. u. z 2002 r.

nr 147, poz. 1231 z późn. zm.; art. 1 ust. 3), ustawie z dnia 27 sierpnia

1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-

pełnosprawnych (Dz. u. nr 123, poz. 776 z późn. zm.; art. 35 ust. 1 pkt 8

i art. 35a ust. 1 pkt 6), ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu

narkomanii (Dz. u. nr 179, poz. 1485 z późn. zm.; art. 5 ust. 3), ustawie

z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. u. nr 111,

poz. 535 z późn. zm.; art. 1 ust. 2), ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-

ciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. u. nr 180, poz. 1493; art. 9).

Przyjęte rozwiązania prawne mają na celu nie tylko ograniczanie

zjawiska marginalizacji i wykluczenia społecznego, ale też wzmocnienie

współpracy podmiotów władzy publicznej z organizacjami społeczeń-

stwa obywatelskiego w sferze realizacji zadań na rzecz reintegracji

społeczno-zawodowej osób ekskludowanych. na przykład ustawa o dzia-

łalności pożytku publicznego i o wolontariacie instytucjonalizuje cha-

rakterystyczny dla postindustrialnej fazy rozwoju usług społecznych

nowy model relacji między państwem a organizacjami pozarządowymi.

Zakłada większy udział organizacji obywatelskich (pozarządowych)

w świadczeniu usług ze sfery polityki społecznej przy zachowaniu funk-

cji finansowania i nadzoru ze strony organów administracji publicznej.

Z kolei ustawa o zatrudnieniu socjalnym stwarza podstawy do kom-

pleksowych działań mających na celu reintegrację społeczno-zawodową

osób zagrożonych wykluczeniem społecznym, które na otwartym rynku

pracy mają problemy ze znalezieniem pracy. Chodzi tu w szczególności

o: bezdomnych realizujących indywidualny program wychodzenia

z bezdomności; uzależnionych od alkoholu, którzy zakończyli program

psychoterapii w zakładzie lecznictwa odwykowego; uzależnionych od

narkotyków i innych środków odurzających, którzy zakończyli program

terapeutyczny; chorych psychicznie; bezrobotnych; zwalnianych z za-

kładów karnych, mających trudności w integracji ze środowiskiem;

uchodźców realizujących indywidualny program integracji. osoby do-

tknięte wykluczeniem społecznym ze wzgledu na swoją sytuację życio-

wą nie mogą własnym staraniem zaspokoić swoich podstawowych po-

trzeb. W świetle założeń ustawy reintegrację zawodową i społeczną osób

Wprowadzenie

zagrożonych marginalizacją i wykluczeniem mogą realizować centra

integracji społecznej. Mogą być one tworzone między innymi przez

organizacje pozarządowe, których celem jest odpowiednie przygotowa-

nie zawodowe osób najbardziej zagrożonych wykluczeniem na rynku

pracy.

innym z przejawów ograniczania ekskluzji społecznej jest instytucja

spółdzielczości socjalnej, której członkami mogą być również organi-

zacje sektora pozarządowego prowadzące działalność statutową na rzecz

reintegracji społecznej i zawodowej mieszkańców gminy. Spółdzielczość

socjalna jako forma zabezpieczenia społecznego powiązana z działal-

nością rynkową (praca zamiast zasiłku) (szerzej: h. izdebski, Spółdziel-

nie socjalne a organizacje pozarządowe – przewidywane skutki Ustawy

o spółdzielniach socjalnych, www.liskow.org.pl/files/ekspertyza) reali-

zuje program aktywizacji zawodowej osób zaliczanych do grupy tzw.

niskiej zatrudnialności. instytucja spółdzielczości socjalnej (wraz z za-

trudnieniem socjalnym) jest elementem praktyki gospodarki społecznej,

realizującej zasady ekonomii społecznej – w której podstawowym celem

działania jest nie zysk, lecz cele społeczne, takie jak choćby integracja

słabszych grup z resztą społeczeństwa.

Skuteczne rozwiązywanie problemu ekskluzji społecznej wymaga

nie tylko właściwych rozwiązań prawnych w tym zakresie, ale również

porozumienia i współpracy organizacji obywatelskich z przedstawicie-

lami administracji rządowej, samorządu lokalnego, innymi organizacja-

mi trzeciego sektora oraz społeczeństwem, które nie do końca rozumie

problem wykluczenia. istotną przeszkodą w zwalczaniu problemów

społecznych stanowią słaba informacja na temat obowiązujących aktów

prawnych oraz niezbyt dobra orientacja w zawiłościach instytucjonalnych

i prawnych, które sprawiają, że ludzie niewiele wiedzą o przysługujących

im prawach i obowiązkach.

nadto przyjęte rozwiązania legislacyjne nie do końca regulują zasa-

dy partnerstwa wyrażane przez zasadę subsydiarności, leżące u podstaw

zasady podejścia znanego jako new Public Management. W rezultacie

dominują rozwiązania fragmentaryczne, dostrzega się brak przejrzysto-

ści wzajemnych stosunków między sektorem publicznym a obywatelskim

(pozarządowym) w kwestii rozwiązywania problemów społecznych.

istotnym elementem reformy w sferze przeciwdziałania wykluczeniu

społecznemu jest przebudowanie instrumentów i narzędzi stosowanych

Wprowadzenie

przez organizacje społeczeństwa obywatelskiego na rzecz wzmocnienia

ich roli aktywizacyjnej w równym wymiarze, tak aby działały jako in-

strument aktywnego włączenia w sferze realizacji polityki społecznej.

Z tego względu istnieje potrzeba wypracowania jednego kompleksowe-

go modelu partnerstwa publiczno-społecznego celem doprowadzenia do

ujednolicenia kontraktowania usług społecznych we wszystkich obsza-

rach (rynku pracy, pomocy społecznej, niepełnosprawności, przeciw-

działania alkoholizmowi), z jasnym określeniem specyfiki obszarów

o wspólnej procedurze określonej w regulacjach pożytku publicznego.

istotne jest również stworzenie narzędzi pozwalających na monitorowa-

nie realizowanych przez te organizacje zadań o charakterze społecznym

i ich efektywności. odpowiedni system monitorowania powinien być

wypracowany zarówno na poziomie lokalnym, regionalnym, jak i kra-

jowym. konieczne jest również zbudowanie pomostów między organi-

zacjami pozarządowymi w Polsce i ich partnerami z unii europejskiej

w celu przygotowania przyszłego otwarcia rynku usług społecznych

i uzgodnienia standardów działań w sferze przeciwdziałania wyklucze-

niu społecznemu.

istotą działalności organizacji pozarządowych jest również występo-

wanie w interesach osób trzecich. Mogą one, podobnie jak i inne pod-

mioty, prowadzić działalność lobbingową na rzecz osób trzecich w celu

uwzględnienia w procesie stanowienia prawa interesów tych osób. jak-

kolwiek stosownie do przepisów ustawy o działalności lobbingowej

w procesie stanowienia prawa ustawodawca utożsamił zawodową dzia-

łalność lobbingową z działalnością zarobkową, to jednak zarobkowy

charakter zawodowego świadczenia usług lobbingowych nie wyklucza

możliwości świadczenia usług lobbingowych przez organizacje poza-

rządowe, które działają za zasadzie non profit, czyli nie są nastawione

na osiągnięcie korzyści majątkowych. jednakże osiągnięty w ten sposób

dochód, wypracowany w ramach działalności odpłatnej pożytku pub-

licznego, musi zostać przeznaczony wyłącznie na realizację zadań sta-

tutowych (art. 8 u.d.p.p.). Artykuł 2 ust. 3 u.d.l. stanowi, iż „zawodowa

działalność lobbingowa może być wykonywana przez przedsiębiorcę

albo przez osobę fizyczną niebędącą przedsiębiorcą na podstawie umo-

wy cywilnoprawnej”. Podmiotami świadczącymi lobbing mogą być

zarówno osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą (tj. wpi-

sane do ewidencji działalności gospodarczej), jak i inne podmioty wpisa-

Wprowadzenie

ne do rejestru przedsiębiorców kRS oraz osoby fizyczne. W tej sytuacji,

w kontekście organizacji pozarządowych należy stwierdzić, że tylko

organizacje pozarządowe, które zostały wpisane do rejestru przedsię-

biorców kRS mogą podjąć zawodową działalność lobbingową. W świet-

le unormowań ustawowych lobbing może być świadczony na podstawie

umowy cywilnoprawnej. oznacza to, iż ustawodawca pozostawił stronom

możliwość wyboru, czy będzie to np. umowa-zlecenie czy umowa

o dzieło.

Wykorzystanie potencjału działalności organizacji trzeciego sektora

w sferze realizacji zadań publicznych występuje również w unii euro-

pejskiej. jakkolwiek unia europejska nie wprowadziła ujednoliconych

przepisów prawnych dotyczących funkcjonowania tych organizacji, to

jednak przyjęto wiele rozwiązań prawnych, które mają wpływ na dzia-

łalność organizacji trzeciego sektora. Mimo że w traktacie ustanawiają-

cym Wspólnotę europejską nie zostało wymienione pojęcie „organiza-

cja pozarządowa”, to jednak odniesienia do problematyki związanej

z trzecim sektorem znajdują się w art. 138 i 139 tWe dotyczących

dialogu społecznego oraz art. 257 tWe powołującym komitet ekono-

miczno-Społeczny. Artykuł 257 tWe, w brzmieniu zmienionym posta-

nowieniami traktatu z nicei, stanowi, że komitet składa się z przedsta-

wicieli różnych gospodarczych i społecznych grup zorganizowanego

społeczeństwa obywatelskiego. Według dotychczas obowiązującej wer-

sji tego artykułu komitet składał się z przedstawicieli różnych grup

życia gospodarczego i społecznego. Problematyce trzeciego sektora

zostały również poświęcone dwie deklaracje: deklaracja nr 23 w sprawie

współpracy ze stowarzyszeniami charytatywnymi dołączona do traktatu

z Maastricht oraz deklaracja nr 38 w sprawie wolontariatu dołączona do

traktatu amsterdamskiego (M. Arczewska, Nie tylko jedna ustawa. Pra-

wo o organizacjach pozarządowych, instytut Spraw Publicznych, War-

szawa 2005, s. 43–44). kwestia organizacji pozarządowych oraz ich roli

w budowaniu społeczeństwa obywatelskiego została również poruszona

w białej księdze na temat rządzenia przygotowanej przez komisję

europejską (White Paper on european governance CoM (2001) 428

final). Wspomnieć należy także, iż formami samoorganizacji sektora

non profit na szczeblu europejskim są sieci organizacji pozarządowych.

łączą one organizacje pozarządowe zajmujące się poszczególnymi

sferami działalności (np. „sprawy społeczne”, „środowisko”, „zespoły

Wprowadzenie

eksperckie”, „obywatele i instytucje”, „władze lokalne i regionalne”,

„prawa człowieka”, „rozwój”, „kultura”) i reprezentują ich interesy

wobec instytucji wspólnotowych. Do jednej z najprężniej działających

sieci należy Platforma europejskich Społecznych organizacji Pozarzą-

dowych (Platform of european Social ngos).

Zamykając rozważania wprowadzające, można powiedzieć, że orga-

nizacje pozarządowe to instytucje o korzeniach w systemach prawnych

największych państw europejskich, które są także przedmiotem szero-

kiego zainteresowania ze strony unii europejskiej. W świetle unormowań

ustawowych organizacje pozarządowe stanowią istotny element reformy

państwa w kierunku zarządzania publicznego (public governance). Przy-

jęte w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie roz-

wiązania prawne mają na celu stworzenie optymalnych możliwości

efektywnego współdziałania organizacji pozarządowych z organami ad-

ministracji publicznej w sferze zwiększenia racjonalności społecznej

i ekonomicznej realizacji zadań publicznych służących rozwojowi zarów-

no na poziomie lokalnym, jak i makrospołecznym.

Zjawisko włączania organizacji pozarządowych do współdziałania

w realizacji zadań administracji publicznej winno sprzyjać wzmacnianiu

społeczeństwa obywatelskiego w Polsce, a także poszerzaniu funkcji

tych podmiotów w dziedzinie rozwiązywania problemów wykluczenia

społecznego oraz rozwoju społecznego poprzez aktywność w sferze po-

żytku publicznego.

Wprowadzenie

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

kliknij tutaj

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

Salon Cyfrowych Publikacji ePartnerzy.com