Stanisław Ciesielczuk

LAS MNLE ZAWOŁAŁ

Kto mnie zawołał? Las mnie zawołał!
Rzucił mi w oczy gałęzi wiew.
Las mnie obskoczył, obrósł dokoła:
Gdzieżeś ty bywał, o bracie drzew?

W spokojnym chłodzie serce swe umyj,
W świeżości moich ranków i ros —
Słuchaj, jak mówią liściaste szumy:
Szczerej zieleni poznajesz glos?

Chodź, zobacz siebie w czystych strumieniach,
Chodź, usłysz siebie w śpiewaniu wilg,
Strumień ci spojrzy wzrokiem jelenia,
Twym własnym wzrokiem z twych dawnych

chwil.

O, daj się

z ludzkiej złudy obudzić,

W tobie ta sama, co i w nas, krew!
Zostań, nie wracaj więcej do ludzi,
Zostań już tutaj, o bracie drzew!

*

*

*

Kocham was, buntownicy najwyższego rzędu,
Co — grę bytu przejrzawszy — w gniewie

i proteście,

Ciągle odchodząc z mrących zgodliwie obrębów,
Podpalacie przyszłości dal na lat sto… dwieście…!

Współcześni w lęku myśli, jak w transie,

wpatrzeni

W bunty epoki własnej, jak w pożar ostatni,
Ze zgrozą o was milczą. A wy, tem milczeniem
Pokrzepieni, sięgacie coraz sroższych natchnień.

Przed zgodą z ziemią, niebem, ludźmi, księżycami,
Przed rozbrojeniem ducha — do śmierci się brońcie.
Żegnając bliskie — wzgardą, witajcie żagwiami
Światy, co na najdalszym wstają horyzoncie!

CHŁOPSKA FURA

Czesząc przed sobą, wieczór snopami promieni,
Mkną auta elastycznie w porykiwań chrypce.
Miasto ciska w mrok grona swych świateł

półsennych,

Łańcuszkami złotawo płonące w rozsypce.
Skrzypiąc, rypiąc po bruku, jak żałosne skrzypce,
Przygrywając na osiach to grubiej, to cieniej,
Przejeżdża chłopska fura. Niby w wiejskiej

szybce —

W lśniących jej kół obręczach półksiężyc się

mieni.

Jej szare, proste, zwykłe drabiny w

tem mieście

Klekoczą mi wspomnieniem bocianich klekotów,—
Tchną polem zwisające z drabin słomy wiechcie…

Myśl o wsi dymi we mnie, jak ostra woń potu.