Bolesław Konstanty Gebert

Bolesław Konstanty Gebert, znany jako Bill Gebert (ur. 1895, zm. 31 grudnia 1986 w

Warszawie)– współzałożyciel Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych, amba-

sador PRL w Turcji, działacz komunistyczny i antypolski, pochodzenia żydowskiego

oraz agent radzieckiego wywiadu.

Ojciec dziennikarza Konstantego Geberta piszącego jednak pod pseudonimem Da-

wid Warszawski w Gazecie Wyborczej.

W 1912 wyemigrował z będącej pod zaborami Polski do USA, gdzie pracował jako

górnik i pracownik fabryczny. Był jednym z założycieli Komunistycznej Partii Sta-

nów Zjednoczonych. W wydawanej przez siebie gazecie, roztaczał rajskie wizje Rosji

radzieckiej – ziemi obiecanej robotników. Wszedł do władz partii komunistycznej w

Chicago i Pittsburghu.

Już w początkach swych agenturalnych działań w USA zhańbił się nader aktyw-

nym udziałem w akcji przeciw Polsce, śmiertelnie zagrożonej w 1920 roku sowiec-

kim najazdem na Warszawę, który miał bolszewizm zaprowadzić "po trupie Polski"

do Europy. Sam Gebert chlubił się tym ponurym epizodem na łamach wydanej w

czasach Jaruzelskiego przez siebie książki wspomnieniowej, skądinąd wypełnionej

najbardziej obskurną komunistyczną propagandą. Opisując swoją rolę w 1920 roku,

stwierdzał m.in.: "Byliśmy jedyną grupą wśród Polonii, która zwalczała wspieraną

przez imperialistów rosyjską kontrrewolucję. Pozostała prasa polonijna popierała

wyprawę Piłsudskiego i prowadziła kampanię na rzecz kupowania obligacji rządu

polskiego na finansowanie wojny z Krajem Rad. Akcję prowadzono pod hasłem 'Bij

Bondem [tj. obligacją] bolszewika'. Rząd polski usiłował sprzedać w USA i wśród

Polonii obligacje na sumę 50 milionów dolarów. Zwalczaliśmy tę akcję i odnosiliśmy

rezultaty". Anty-Polak kominternowiec tak chwalił się tym, że osłabiał akcję wspar-

cia dla zagrożonej Polski wśród amerykańskiej Polonii.

Walory Geberta jako członka amerykańskiej agentury Kremla wyraźnie rosły w

miarę lat, bo już w sierpniu 1932 roku został wydelegowany jako jeden z dwóch

przedstawicieli Komunistycznej Partii USA na XII plenum Komitetu Wykonawcze-

go Międzynarodówki Komunistycznej w Moskwie. Było to już szczególnie znaczące

prestiżowe docenienie roli B. Geberta w podkopywaniu demokratycznego systemu

władzy w USA na usługach Kremla.

W końcu trafiono na trop wywrotowej działalności B. Geberta w USA i 12 maja

1934 roku skazano go na deportację ze Stanów Zjednoczonych do Polski. Polskie

MSZ odrzuciło jednak możliwość przyjęcia takiego "nabytku" przez Polskę, powołu-

jąc się na to, że Gebert nigdy nie wystąpił o obywatelstwo polskie. Władze sowiec-

kie też nie zgodziły się na jego deportację z USA do ZSRS, chcąc, by pozostał dla

nich użyteczny w Stanach Zjednoczonych. Wykorzystując niedbałość amerykań-

skich tajnych służb, B. Gebert mógł dalej działać na szkodę USA dla Sowietów, zy-

skując jako tajny agent NKWD pseudonim "Ataman". Zdaniem Rafała Brzeskiego

("Nasza Polska" z 28 maja 2002 r.), Gebert wyspecjalizował się w "prowadzeniu

agentów pochodzących z mniejszości etnicznych".

Po utworzeniu Kongresu Związków Zawodowych (CIO), przyczynił się do zasilenia

jego szeregów Polakami. Został zastępcą członka Biura Politycznego Komitetu Cen-

tralnego KPUSA, a w 1932 r. delegatem na XII Plenum Kominternu.

Podczas wiecu, który odbył się w Detroit 19 września 1939, dwa dni po sowieckiej

inwazji 17 września, Gebert agitował za poparciem dla ZSRR i za rozbiorem Polski

między Sowietami i Niemcami. Nienawidząc II Rzeczpospolitej popierał IV rozbiór

Polski i przymusowe wcielenie polskich ziem wschodnich do ZSRR jak też przymu-

sową depolonizację tych ziem łącznie z czystkami etnicznymi Polaków, ich wywóz-

kami i mordami przez sowietów.

Po napaści sowieckiej na Polskę 17 września 1939 roku B. Gebert kolejny raz "zabły-

snął" w polakożerczych akcjach na terenie USA. Występując na wiecach, z werwą

usprawiedliwiał dobicie Polski przez Związek Sowiecki w bandyckiej spółce z III

Rzeszą. Polonijny "Dziennik Zjednoczenie" z oburzeniem pisał o tej polakożerczej

roli Geberta, stwierdzając m.in.: "W pisaniu głupstw prześcignął wszystkich niejaki

B.K. Gebert, członek Krajowego Komitetu Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczo-

nych, który w języku polskim opowiadał o raju, w jakim dziś żyje lud rosyjski".

Wzrastającą rolę Geberta jako bardzo aktywnego agenta KGB w USA szeroko opi-

sano w wydanej w 1999 roku w USA książce Johna Earla Haynesa i Harveya Kleh-

ra "Venona - zdemaskowanie sowieckich agentów w Ameryce". B. Gebert umiejęt-

nie kamuflował swoje działania, stając się jednym z czołowych działaczy proso-

wieckiego amerykańskiego Kongresu Słowiańskiego. Organizował inspirowane w

duchu prokomunistycznym kongresy Słowian amerykańskich w Detroit, Pittsburgu

i Nowym Jorku. W 1946 roku FBI kolejny raz zwróciło uwagę na Geberta, uznając

za szczególnie niebezpieczną jego rolę jako sekretarza generalnego radykalnej kryp-

to komunistycznej organizacji o nazwie Międzynarodowy Porządek Robotniczy.

Zagrożony aresztowaniem w 1947 roku Gebert pospiesznie ucieka ze Stanów Zjedno-

czonych, odpływając na pokładzie "Batorego" do Polski.

Zbigniew Błażyński, który opracował słynne "wyznania" byłego wicedyrektora de-

partamentu w MPB Józefa Światły, ogłoszone na falach Radia Wolna Europa, tak

pisał o opisanej przez Światłę ówczesnej roli Geberta w Polsce: "(...) wyrasta od razu

na sztandarowego człowieka reżimu w ruchu tak zwanych związków zawodowych.

Wchodzi do Centralnej Rady Związków Zawodowych, zostaje redaktorem 'Głosu

Pracy', obejmuje nawet stanowisko zastępcy sekretarza generalnego komunistycznej

Światowej Federacji Związków Zawodowych. Reżim używa go do akcji propagan-

dowej w związkach zawodowych na Zachodzie (...)" (cyt. za: Z. Błażyński "Mówi Jó-

zef Światło. Za kulisami bezpieki i partii 1940-1955", Londyn 1985, s. 167).

Depesze Bolesława Geberta ujawniono w sowieckich raportach z 1944 roku rozszy-

frowanych w ramach projektu Venona. Wynika z nich, że Gebert był agentem ZSRR

o pseudonimie Ataman, będący ważnym źródłem dla oficera NKGB o pseudonimie

Chan (Chan Selim)

Po wojnie powrócił do Polski, gdzie objął wysokie stanowisko w kontrolowanych

przez PZPR związkach zawodowych. W 1950 został przedstawicielem światowego

ruchu związkowego przy ONZ, kontrolowanego przez Moskwę. W latach 1960-1967

był ambasadorem PRL w Turcji.

Kremlowscy działacze zawsze mieli jednak dużo nieufności wobec tych agentów

komunistycznych, którzy spędzili wiele lat na Zachodzie. Tego typu podejrzliwość

odbiła się również i na B. Gebercie. Józef Światło wspominał w swych "wyzna-

niach": "Znałem Bolesława Geberta osobiście. Wkrótce po swym przyjeździe do Pol-

ski Bolesław Gebert zaczął być podejrzewany, że jest rzekomo agentem amerykań-

skim”. Na rozkaz Moskwy został usunięty z Rady Światowej Federacji Związków

Zawodowych. Ministerstwo Bezpieczeństwa śledziło go dniem i nocą. Podesłało

mu swoją agentkę, Krystynę Poznańską, która została jego kochanką, aby tym le-

piej mogła go śledzić. Otóż Bolesław Gebert nie wiedząc o tym, ożenił się z Krysty-

ną Poznańską. Ministerstwo Bezpieczeństwa pozwoliło jej na małżeństwo, aby w

roli żony mogła jeszcze lepiej śledzić Bolesława Geberta jako męża. Tak więc konfi-

dent Moskwy dostał na stałe przydział innego konfidenta.

Syn agenta i agentki

Konstanty Gebert

Konstanty Gebert, ps. Dawid Warszawski (ur. 22 sierpnia 1953 w Warszawie) –

dziennikarz, publicysta żydowskiego.

W 1976 ukończył psychologię na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1989 dziennikarz

i współpracownik Gazety Wyborczej (gdzie publikuje dla zmyłki pod pseudonimem

Dawid Warszawski), założyciel i były redaktor naczelny miesięcznika o tematyce

żydowskiej Midrasz.

Jest synem Bolesława Geberta (1895–1986), jednego z założycieli Komunistycznej

Partii Stanów Zjednoczonych, agenta sowieckiego oraz zdrajcy Polski i Krystyny

Poznańskiej-Gebert (1916–1991), pierwszej żony Artura Starewicza i agentki UB. Jest

mężem Małgorzaty Jasiczek-Gebert, członka zarządu i dyrektora Centrum Pomocy

Uchodźcom Polskiej Akcji Humanitarnej, ojcem Natalii, Jana, Zofii i Szymona.

Jest publicystą i międzynarodowym reporterem „Gazety Wyborczej”, a także preze-

sem Stowarzyszenia "Midrasz", wydającego miesięcznik pod tym samym tytułem.

Autor książek o Okrągłym Stole, wojnie w Bośni i o współczesnym Izraelu.

Konstanty Gebert związany z KOR-em, był jednym z założycieli niezależnego Ży-

dowskiego Uniwersytetu Latającego (1979), Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów oraz

– we wrześniu 1980 roku– Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Pra-

cowników Nauki, Techniki i Oświaty, który wkrótce połączył się z NSZZ „Solidar-

ność”. Uniknąwszy internowania w czasu stanu wojennego, jako Dawid Warszaw-

ski publikował w prasie podziemnej. W 1989 r. relacjonował obrady Okrągłego Sto-

łu. Od początku współtworzył „Gazetę Wyborczą”, dla której w latach 1992-95 pisał

korespondencje z wojny w Bośni.

Antypolonizm Dawida Warszawskiego

Zrozumienie powyższych uwarunkowań (matka K. Geberta szpiegująca swego mę-

ża), które mogły nader boleśnie i deformująco oddziałać na psychikę Konstantego

Geberta (Dawida Warszawskiego), nie może jednak usprawiedliwiać jego tak zaja-

dłych fobii wobec polskiego patriotyzmu i Kościoła i wynikłych stąd ogromnych

szkód, jakie wyrządził obrazowi Polski za granicą.

Warszawski niejednokrotnie narzekał na rzekomy polski "antysemityzm" i brak od-

powiedniej gotowości polskich katolików do dialogu z Żydami. Sam zaś "najlepiej"

pokazał, jak rozumie ten "dialog" już w 1989 r., wulgarnie i oszczerczo atakując Pry-

masa Polski Józefa Glempa na łamach wychodzącego w Stanach Zjednoczonych

żydowskiego czasopisma "Tikkun". Nazwał tam poglądy Prymasa Polski "aroganc-

kimi i głupimi" - dość szczególny przejaw "skłonności do dialogu" ze strony członka

gminy żydowskiej (!).

26 lipca 1996 r. Warszawski opublikował na łamach dodatku "Ex Libris" do "Życia

Warszawy" jeden z najbardziej paszkwilanckich tekstów, gruntownie zafałszowują-

cych historię stosunków polsko-żydowskich. Twierdził tam m.in., że przed wojną

jakoby niemal żaden Żyd nie mógł zostać wyższym oficerem w Polsce, tak silna

była dyskryminacja Żydów. Okazało się, że Warszawski jest tak leniwy, że nie czyta

dokładnie nawet współredagowanej przez niego "Gazety Wyborczej". Mógłby się

bowiem z niej dowiedzieć, że w Katyniu zginęło ok. 400 oficerów Żydów z pocho-

dzenia. Wyjątkowo niebezpieczne dla obrazu Polski i Kościoła katolickiego w Pol-

sce okazały się rozliczne "donosy" Warszawskiego na Polskę na użytek zagraniczny,

w stylu cytowanego już wcześniej tekstu publikowanego w "Tikkun". Warszawski

szczególnie mocno nasilił swą kalumniatorską działalność tego typu przy okazji "Są-

siadów" Grossa. Między innymi w artykule publikowanym w niemieckim "Die

Welt" pisał, że: "Polacy powinni swoje zbrodnie na Żydach zaakceptować jako część

własnej historii" (cyt. za korespondencją W. Maszewskiego z Hamburga "Warszaw-

ski szkaluje Polaków", "Nasz Dziennik" z 18 lipca 2002 r.).

Dawid Warszawski stał się czołowym wyrazicielem żydowskiego nacjonalistycz-

nego triumfalizmu w Polsce, przekonania, że mniejszość żydowska powinna ode-

grać rolę dominującą. Jakże wymowne pod tym względem były jego uwagi za-

mieszczone na łamach amerykańskiego miesięcznika "Moment" w 1998 roku w ar-

tykule pt. "By 2050 Poland will become an economic powerhouse with Polish Jews

as its drawing force" (Przed 2050 r. Polska będzie ekonomiczną potęgą z polskimi

Żydami jako jej siłą napędową). Warszawski pisał tam m.in.: "Do roku 2000 Polska

będzie miała społeczność żydowską liczącą około 30 000 osób, sześć razy większą

niż w 1989 r., kiedy to żydowskie odrodzenie rozpoczęło się na serio. (...) W swej

determinacji przystąpienia do Unii Europejskiej i wyzbycia się przekonań politycz-

nych, które czyniły naród polski zakładnikiem historii przez 1000 lat, młodzi Polacy

porzucili zarówno złe, jak i dobre tradycje. Wolą uczyć się niemieckiego niż historii

wojen z Niemcami. (...) Antysemityzm został zmarginalizowany do księżycowych

peryferii. Zarazem całe połacie tożsamości narodowej i tradycji zostały zapomniane

(...). W roku 2010 żydowscy profesorowie zdominują wydziały polskiej historii i

tradycji na uniwersytetach (...). Polskie lobby żydowskie wkrótce wzrośnie w siłę

powiązaną z zadziwiającym rozwojem polskiej gospodarki (...). W połowie przy-

szłego wieku Polska stanie się kontynentalną potęgą gospodarczą, a polscy Żydzi, w

całej Europie, będą jej siłą przewodnią (cyt. za: T. Pająk "A Naród śpi!", wyd. II,

Tomaszowice 2002, s. 291-292).