Klasy bonitacyjne gleb w Polsce

Aby określić wartość użytkową gleb, wprowadzono w Polsce podział na 6

klas bonitacyjnych. Klasa I bonitacyjna obejmuje gleby najlepsze,

zasobne w składniki odżywcze, łatwe do uprawy, ciepłe, przepuszczalne i

przewiewne z optymalną ilością wilgoci. Klasy V i VI obejmują gleby słabe i

złe: żyzne, zbyt suche lub zbyt zawilgocone, kamieniste.

Skład bonitacyjne gleb Polsce oraz procent ogólnej powierzchni

kraju:

klasa I i II - gleby bardzo dobre - 3,3%,

klasa III - gleby dobre - 23,3%,

klasa IV - gleby średnie - 39,8%,

klasa V - gleby słabe - 21,7%,

klasa VI - gleby złe - 11,9%.

W Polsce przeważają gleby średniej jakości i gleby słabe. Zajmują one

ponad połowę powierzchni kraju, szczególnie w części północnej i

środkowej. Gleby te wymagają wzbogacania w obornik, kompost, nawozy

sztuczne, wymagają wapnowania, a nierzadko - uregulowania stosunków

wodnych.

Najlepsze gleby w Polsce występują na Żuławach, Wyżynie Lubelskiej,

Wyżynie Sandomierskiej i Nizinie Śląskiej (okolice Wrocławia). Żyzne gleby

Kujaw tracą swą wartość rolniczą ze względu na postępujące stepowienie,

przesuszenie (najmniejsza ilość opadów w Polsce) oraz degradację

wywołaną gospodarczą działalnością człowieka.

Na skutek wielu czynników przyrodniczych (susza, pogodzie) oraz

gospodarczej działalności człowieka gleby ulegną, degradacji.

Duże obszary gleb ulegają też erozji wodnej i eolicznej (wiatr). Erozji

wodnej ulega około 20% powierzchni Polski, szczególnie na obszarach

górskich

i nachylonych stokach wyżyn i pojezierzy.

Gleba jest ważnym bogactwem naturalnym i należy o nią dbać,

zapobiegnąć jej degradacji.