Ruch zielonoświątkowy

Ruch zielonoświątkowy jest nazywany pentekostalizmem. Jest najmłodszym i

bardzo szybko rozwijającym się nurtem protestantyzmu. Nazwa wywodzi się od
Pięćdziesiątnicy /Zielonych Świąt/, czyli Zstąpienia Ducha Świętego, któremu
towarzyszyły nadnaturalne wydarzenia i dary duchowe, na przykład szum z nieba,
mówienie innymi językami.

Początek ruchu zielonoświątkowego nastąpił w pierwszych latach

dwudziestego wieku i nawiązywał do odmiany amerykańskiego metodyzmu, Ruchu
Świętości. Kładziono nacisk na świadome, pełne emocji nawrócenie oraz chrzest w
Duchu Świętym, któremu najczęściej towarzyszy mówienie innymi językami
/glossolalia/, czyli posługiwanie się przez wyznawcę językiem, którego nigdy nie
uczył się.

Pierwsze takie doświadczenie miało miejsce w 1901 roku w seminarium

teologicznym w Topeka w stanie Kansas w USA. W 1906 roku w Los Angeles przy
Azusa Street nastąpiło potężne przebudzenie, gdyż miało miejsce nie tylko mówienie
językami, ale też wielu padało pod mocą Bożą, wielu przyjmowało zbawienie, chrzest
w Duchu i uzdrowienia z rozmaitych chorób. Po tych wydarzeniach ruch
zielonoświątkowy rozszerzył się na wszystkie kontynenty i kraje. Powstały Kościoły,
denominacje i towarzystwa zielonoświątkowe, a także podobne nurty w ramach
innych Kościołów.

Ruch zielonoświątkowy dotarł do Polski krótko po pojawieniu się w USA.

Dzielił się na nurt niemiecki, polski i skupiający inne narodowości słowiańskie. Po
wojnie podstawowe odłamy skupiono pod naciskiem władz komunistycznych w
Zjednoczonym Kościele Ewangelicznym. W 1987 roku powstały odrębne denominacje
zielonoświątkowe, z których największą jest Kościół Zielonoświątkowy. Inne to na
przykład Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, Ewangeliczna Wspólnota
Zielonoświątkowa, Chrześcijańska Wspólnota Zielonoświątkowa.

Na świecie nie ma jednolitej doktryny w ruchu zielonoświątkowym, jednak

wspólną cechą jest odwołanie się do Pisma Świętego jako normy wiary i postępowania
i akceptowanie biblijnej nauki o zbawieniu i usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę.
Zielonoświątkowcy wierzą:



w nieomylność Pisma Świętego jako Słowa Bożego natchnionego
przez Ducha Świętego;



w Trójjedynego Boga- Ojca i Syna, i Ducha Świętego;



w synostwo Boże Jezusa Chrystusa, poczętego z Ducha Świętego i
narodzonego z Marii Dziewicy;



w śmierć Chrystusa na krzyżu za grzechy świata, w Jego
zmartwychwstanie w ciele, w Jego wniebowstąpienie i powtórne
przyjście;



w pojednanie człowieka z Bogiem przez opamiętanie i wiarę w
Ewangelię;



w chrzest Duchem Świętym i dary łaski;



w uzdrowienie chorych przez wiarę w zbawcze dzieło Chrystusa;



w zmartwychwstanie i życie wieczne.

Chrzest jest praktykowany, jednak nie chrzci się niemowląt. Otrzymują one

błogosławieństwo. Chrzest przyjmują dorosłe osoby, a nastoletnie osoby poniżej
osiemnastego roku życia, które czują potrzebę przyjęcia chrztu muszą mieć zgodę
rodziców. Jest to chrzest wodny, wykonywany w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego
przez zanurzenie. Chrześcijanin składa świadectwo, że przez wiarę w Jezusa
Chrystusa doświadczył przeżycia zbawienia i odpuszczenia grzechów i że ślubuje
dozgonną wierność Bogu. Całkowite zanurzenie symbolizuje śmierć „ starego
człowieka”, a wynurzenie - narodziny do nowego życia z Bogiem, zbudowanego
wokół wartości, które przynosi nauka Jezusa Chrystusa, oczyszczonego z podległości
grzechowi. Efektem takiej przemiany będzie duchowe przeobrażenie, nazywane
nowym narodzeniem lub odrodzeniem. Decyzja o przyjęciu chrztu powinna być
poprzedzona przeżyciem nawrócenia, gdy chrześcijanin, poznawszy swoją grzeszną
naturę uwierzył, że Bóg go kocha i że

Chrystus zmarł za jego własne grzechy i

tym samym odkupił go. Jest to osobiste, głębokie przeżycie społeczności z Jezusem
jako dawcą nowego życia i Bożego pokoju. Chrześcijanin doświadcza pewności swego
zbawienia i radości odpuszczenia grzechów.
Nowe życie to postępujący proces uświęcenia, który osiąga pełnię w chrzcie Duchem
Świętym. Chrzest Duchem to przeżycie niezwykle błogosławione i jest jakby
dokończeniem duchowego procesu, który zaczyna się toczyć w wierzącym
chrześcijaninie po nawróceniu. Przeważnie, chociaż nie zawsze, jest związany z
mówieniem innymi językami. Duch Święty, zstępując do wnętrza chrześcijanina
wyraźnie manifestuje swoją obecność.

Chrzest Duchem Świętym jest przeżyciem jednorazowym, ale pełnia Ducha to

bezustanne otwieranie się przed Nim i poddanie się pod Jego wpływ. Obecność
Ducha w życiu wierzącego jest widoczna przez większą potencję duchową
chrześcijanina, a także posiadanie szczególnych darów, charyzmatów, między innymi
mówienie innymi językami, tłumaczenie tych języków na tekst zrozumiały dla ogółu,
uzdrawianie chorych, prorokowanie, rozeznawanie duchów.

Przeżycie religijne jest w ruchu zielonoświątkowym niezwykle ważne.

Zielonoświątkowiec chce doświadczyć jak najwięcej z Bożego bogactwa, otwiera się
na działanie Boga. Nabożeństwa są żywe, emocjonalne, spontaniczne, a modlitwa jest
natchniona, głośna, której słowa cisną się na usta. Jest wznoszenie rąk, klaskanie,
podskakiwanie podczas modlitwy, taniec kultowy, padanie pod działaniem mocy
Bożej. Muzyka przeważnie ma duże znaczenie. W programie nabożeństwa
zielonoświątkowego znajduje się kazanie, śpiew pieśni, modlitwa, a także przejawy
darów duchowych.

Kościół dla zielonoświątkowców to Ciało Chrystusowe, zgromadzenie

wierzących, a szczególnie koinonia, czyli społeczność, wspólnota Ducha Świętego, w
której objawia się Jego szczególniejsza obecność i moc. Podstawową jednostką w
Kościele jest zbór, czyli lokalna wspólnota wiernych. Zborowi przewodzi jako
kaznodzieja, duszpasterz i nauczyciel - pastor wraz z radą starszych.

Zielonoświątkowcy praktykują post. Jest też aktywne głoszenie Ewangelii, ale

nie jest to obowiązek ani sposób wysłużenia sobie życia wiecznego, tylko droga do
wyrażenia radości z powodu uzyskania dostępu do życia wiecznego.
Komunia, czyli Wieczerza Pańska udzielana jest pod obiema postaciami: chleba i
wina. Obecność Chrystusa w Wieczerzy Pańskiej jest rzeczywista, ale nie materialna,
lecz duchowa.

Zło jest odczuwalne jako coś bardzo konkretnego i realnego. Jest wynikiem

przede wszystkim wolnej woli zbuntowanych aniołów i człowieka oraz upadku
człowieka w grzech. Zielonoświątkowcy nie oskarżają Boga, że zgodził się na
istnienie diabła, który jest główną przyczyną ludzkiego upadku i któremu należy z
całych sił przeciwstawić się, nie poddawać się jego woli, bo to gubi człowieka.
Szatana wspierają różne demony, które nawiedzają człowieka. Stosuje się
egzorcyzmy, są modlitwy o uzdrowienie nie tylko fizyczne, ale i psychiczne /
niektóre choroby psychiczne mogą mieć podłoże demoniczne/, są modlitwy o
uwolnienie z nałogów, również palenia papierosów.

W ruchu zielonoświątkowym odrzuca się naukę o czyśćcu jako niebiblijną.

Istnieje tylko niebo i piekło.
Odrzuca się również pośrednictwo świętych i Marii między człowiekiem a Bogiem.
Jedynym pośrednikiem jest Jezus Chrystus.
Zielonoświątkowcy spowiadają się bezpośrednio Bogu, jednak rozmowa duszpasterska
ma również miejsce.

Małżeństwo jest zawierane przez ślubowanie i modlitwę nowożeńców oraz

modlitwę i błogosławieństwo duchownego. Zasadą małżeństwa jest nierozerwalność.
Nie uznaje się związków homoseksualnych. Dopuszcza się antykoncepcję za
wyjątkiem środków wczesnoporonnych. Aborcja jest grzechem. Nie ma przyzwolenia
na eutanazję i manipulacje genetyczne.
Zielonoświątkowcy prowadzą pożyteczną działalność w więzieniach, wśród osób
uzależnionych, bezdomnych, wśród dzieci zagrożonych patologią, pozbawionych
miłości.

Zielonoświątkowcy starają się realizować stawiane sobie wysokie wymagania

moralne. Naruszanie przyjętych norm powoduje dyscyplinowanie wiernego aż do
wykluczenia ze wspólnoty.

W 2000 roku na świecie było 523 767 000 zielonoświątkowców i

charyzmatyków, z tego w Europie 3 280 000. W Polsce jest 26 000
zielonoświątkowców, z czego, według danych z 2002 roku 20 392 przypada na
Kościół Zielonoświątkowy.