0890000179172 
Sara w Avonlea 
Odmiany losu 
Na podstawie serialu telewizyjnego opartego na wątkach powieści Lucy Maud Montgomery 
PrzełoŜyła Ewa Horodyska 
MIEJSKA BIPŁIOTEHA 
II p/P 
Nasza Księgarnia 
Tytuły oryginałów angielskich Nothing Endures but Change Sara's Homecoming 
© Copyright for the Polish edition by Wydawnictwo „Nasza Księgarnia", Warszawa 1996 
Nothing Endures but Change Storybook written by Gail Hamilton. Copyright © 1991 by 
HarperCollins Publishers Ltd., Ruth Macdonald and David Macdonald. Teleplay written by 
Heather Conkie. Copyright ©1989 by Sullivan Films Distribution Inc. and Heather Conkie. 
Sara's Homecoming Storybook written by Heather Conkie. Copyright ©1992 by 
HarperCollins Publishers Ltd, Sullivan Films Distribution Inc., and Ruth Macdonald and 
David Macdonald. Teleplay written by Heather Conkie. Copyright © 1990 by Sullivan Films 
Distribution Inc. and Heather Conkie. 
Published by arrangement with HarperCollins Publishers Ltd., Toronto. Based on the Sullivan 
Films Production produced by Sullivan Films Inc. in association with the CBS and the Disney 
Channel with the participation of Telefilm Canada adapted from Lucy Maud Montgomery's 
novels. ROAD TO AVONLEA is the trade mark of Sullivan Films Inc. 
Translation © 1996 by Ewa Horodyska © Cover illustration by Ulrike Heyne, Arena Verlag 
GmbH Wiirzburg Opracowanie typograficzne Zenon Porada 
Rozdział pierwszy 
Avonlea było spokojnym miasteczkiem - a spokojne miasteczka z natury tęsknią za rozrywką. 
Nawet najbłahsze wydarzenie - takie jak przybycie regularnie kursującego dyliŜansu, 
wydawało się obiecujące; i dzisiejszy dzień nie stanowił wyjątku. Pani Potts i pani Ray, dwie 
najbardziej złośliwe i wścib-skie osoby w okolicy, przystanęły, gdy cięŜki pojazd z turkotem 
przetoczył się ulicą. Obydwie panie lubiły dokonywać zakupów dokładnie w porze przyjazdu 
dyliŜansu. Roztrząsały kaŜdy skandal, jaki mógł się wydarzyć w Avonlea, i zawsze Ŝywiły 
nadzieję, Ŝe dyliŜans przywiezie nowy, soczysty kąsek dla urozmaicenia codziennej porcji 
plotek i domysłów. 
Nadzieja ta zazwyczaj okazywała się płonna. DyliŜans rzadko zatrzymywał się na postoju. 
Prawie nigdy nikt nie wsiadał ani nie wysiadał, a juŜ z pewnością nikt na tyle interesujący, by 
wywołać poruszenie w Avonlea. Dlatego obydwie damy były bardzo zaskoczone, słysząc 
gromki okrzyk: „Stańcie tu, woźnico!", gdy dyliŜans znalazł się tuŜ obok nich. 
Woźnica posłusznie zatrzymał się przed sklepem. Drzwi dyliŜansu otworzyły się z 
rozmachem. Ze 
7 
ś

rodka wysiadł przystojny, niezmiernie elegancki dŜentelmen w kwiecie wieku, z walizeczką 

w ręku. 
- Dziękuję, wolę przebyć resztę drogi pieszo! -zawołał do woźnicy, zatrzaskując drzwi 
dyliŜansu. 
Jego głos brzmiał energicznie i rozkazująco, obwieszczając przybycie człowieka czynu, 
człowieka, który, raz podjąwszy decyzję, nie tracąc czasu osiągał to, czego chciał. Woźnica w 
odpowiedzi skinął głową z szacunkiem i odjechał. 
PasaŜer został na ulicy i rozglądał się jak ktoś, kto po wielu latach nieobecności powrócił w 
znajome miejsce. Wyraz jego twarzy moŜna byłoby określić jako nostalgiczny lub wręcz 
posępny. Otrząsnął się i mocniej chwycił walizkę. Zdecydowanym krokiem ruszył przed 
siebie i oddalił się drogą. 

Nie zauwaŜył dwóch obserwatorek, lecz gdyby pragnął wzbudzić sensację, wraŜenie, jakie 
wywarł na owych paniach, zadowoliłoby go w pełni. Stały jak wryte, z otwartymi ustami, tak 
długo, aŜ męŜczyzna niemal zniknął im z oczu. Gdyby ktoś pojawił się teraz z piórkiem w 
dłoni, mógłby z jego pomocą bez trudu zbić z nóg zarówno panią Potts, jak i panią Ray. 
- Mój ty świecie! - wykrzyknęła pani Potts, ocknąwszy się z osłupienia. - KogóŜ to nam 
wiatry przywiały! 
Jej towarzyszka z sykiem wypuściła powietrze. Spojrzenie jej ugodziło plecy oddalającego się 
męŜczyzny z taką siłą, Ŝe aŜ dziw, iŜ nie poczuł on palącego ukłucia między łopatkami. 
- Jeśli mnie pamięć nie myli, złe to wiatry, pani 
8 
Potts - odparła z nutą przewrotnej satysfakcji. Pani Ray była surową, kościstą kobietą o 
wąskich oczach, często dającą upust pesymizmowi. JuŜ widziała nad miasteczkiem burzowe 
chmury. 
Pani Potts zgodnie kiwnęła głową. Nigdy nie zapominała o niczyich przewinieniach. 
- Ma pani rację, pani Ray. Pamięta pani, jaka straszna awantura wybuchła za jego ostatniej 
bytności w Avonlea? 
- I w dodatku na pogrzebie. CóŜ, przypuszczam, Ŝe dla niektórych ludzi nie ma nic świętego. 
Obie damy pochyliły się ku sobie z dezaprobatą, lecz ich oczy rozbłysły w oczekiwaniu 
nowego skandalu w Avonlea. Obiekt ich zainteresowania znajdował się juŜ daleko i 
maszerował Ŝwawo drogą. MęŜczyzna sprawiał wraŜenie, Ŝe wie, dokąd zmierza. Idąc 
popatrywał wokół na zimowy krajobraz, a jego krok stawał się coraz bardziej spręŜysty, aŜ 
wreszcie przybysz zniknął z pola widzenia. 
Niedaleko, przy tej samej drodze, leŜała farma Kingów. Urodzajne pola rozpościerały się 
wokół duŜego, przyjaznego domu i wyblakłej, szarej stodoły, stojącej pewnie na wysokim, 
kamiennym fundamencie. W tej właśnie chwili do stodoły wszedł Alek King, kierując się w 
stronę duŜego, nieforem-nego przedmiotu, który spoczywał w półmroku, okryty kurzem i 
ź

dźbłami słomy. Dwoje z trójki dzieci Alka, Felicja i Felek, deptało ojcu po piętach, a 

towarzystwa dotrzymywała im kuzynka, Sara Stanley. Alek uśmiechał się szerokim 
uśmiechem człowieka, który ma w zanadrzu jakąś niespodzian- 
9 
kę. Podobne uśmiechy gościły na twarzach Felka i Felicji. Alek zatrzymał się, potęgując 
napięcie, a następnie pochwycił róg przedmiotu i gwałtownym ruchem ściągnął płachtę, 
odsłaniając wspaniałe, staroświeckie, dwukonne sanie. Były pomalowane na jasnoczerwony 
kolor i miały długie, wąskie płozy, zagięte wysoko do przodu, oraz dość siedzeń, by 
pomieścić rodzinę Kingów. 
- Oto stare sanie. Co o nich myślisz? 
Scenę tę odegrano dla Sary, która spędziła prawie całe Ŝycie w Montrealu i jeszcze nigdy nie 
widziała prawdziwych wiejskich sań. 
Sara aŜ pisnęła z zachwytu. 
- Są piękne, wujku! 
Alek zachichotał. Zawsze moŜna było liczyć na zadowalającą reakcję ze strony Sary. 
Wiedział, Ŝe sanie sprawią radość tej Ŝywiołowej dwunastolatce, która w ubiegłym roku 
zjawiła się tak niespodziewanie, by zamieszkać u krewnych w Avonlea. Choć gorący, często 
nierozwaŜny Ŝyciowy entuzjazm przysparzał Sarze wciąŜ nowych kłopotów, ta sama cecha 
prędko podbiła ludzkie serca i przyczyniła się do tego, Ŝe kaŜdy pragnął sprawić Sarze 
przyjemność. Alek obszedł sanie i poklepał elegancko wygięty przód. 
- Owszem, a nie jeździliśmy nimi od zeszłorocznej zabawy na lodzie. 
Zabawa na lodzie była najweselszym ze wszystkich wydarzeń towarzyskich w Avonlea. Sara, 
której kuzyni od tygodni o niczym innym nie mówili, równieŜ marzyła o chwili, gdy zacznie 
sunąć wesoło i zataczać koła na zamarzniętym stawie. Odkąd, 

10 
przed kilkoma miesiącami, ojciec wysłał ją z Montrealu, Sara musiała pogodzić się z wieloma 
róŜnymi stronami małomiasteczkowego Ŝycia. Niektóre z nich - na przykład niezłomne 
zasady ciotki Het-ty, u której zamieszkała - były dla niej wstrząsem. Inne - na przykład 
zabawy urządzane w Avonlea i wędrówki z kuzynostwem - okazały się cudowne. Tak 
upłynęły Sarze wiosna, lato i jesień. Teraz, kiedy ziemia zamarzła, a w powietrzu czuło się 
zapowiedź śniegu, Sara oczekiwała, Ŝe zakosztuje wszelkich radości, jakie miała jej do 
zaofiarowania zima w Avonlea. 
- Masz, Saro, wypróbuj to. 
Felicja, prawie czternastoletnia dziewczynka, sięgnęła w głąb sań i wydobyła cięŜką derkę z 
niedźwiedziej skóry, w którą pasaŜerowie sań zwykli otulać się dla osłony przed lodowatym 
zimowym wiatrem. Sara przycisnęła szorstkie, brunatne futro do policzka, wyobraŜając sobie, 
jak dźwięczą dzwonki u sań, a płozy mkną ze świstem niepokalanie białą drogą. Obudziła się 
w niej Ŝarliwa nadzieja, Ŝe spadnie obfity śnieg i będzie moŜna wyprowadzić stare sanie, by 
powiozły ich wszystkich wśród śmiechu i okrzyków na zabawę. 
- O, przepadam za futrzanymi derkami. Są zawsze takie ciepłe i przytulne. 
Sara była kuzynką Felicji, ale takŜe jej najbliŜszą przyjaciółką, choć niełatwo przyszło im 
osiągnąć taki stan rzeczy. Felicja niezbyt chętnie powitała nieproszoną kuzynkę z miasta, z 
kufrem pełnym paryskich sukienek i własną nianią u boku. Ciotka Hetty, najstarsza z rodziny 
Kingów, a przy tym 
11 
nauczycielka w szkole w Avonlea, natychmiast pozbyła się niani i wzięła Sarę w karby. 
Jak się jednak okazało, Sara miała bujniejszą wyobraźnię niŜ ktokolwiek, z kim Kingowie 
dotychczas się zetknęli, a ponadto talent do fatalnego w skutkach mieszania się w sprawy 
innych ludzi. Felicja prawie juŜ straciła rachubę, ile to razy nieprawdopodobne pomysły Sary 
wpędziły ich w tarapaty. Mimo to, poniewaŜ Sara miała dobre serce, niełatwo było oprzeć się 
jej urokowi. Teraz Felicja nie potrafiła sobie wyobrazić, co by zrobiła bez Sary, dzięki której 
Ŝ

ycie stało się tak interesujące. 

Jedenastoletni Felek równieŜ lubił Sarę. Sama myśl o jej uczestnictwie w zabawie na lodzie 
wprawiała go w wesoły nastrój. Wskoczył szybko na sanie, pochwycił wiązkę siana i 
Ŝ

artobliwie cisnął nim w ojca. 

- Juhuu! - wykrzyknął, kiedy siano trafiło ojca w ramię. 
Alek ze śmiechem strzepnął źdźbła i przechylił głowę, robiąc groźną minę. 
- Dobrze, Felku King, teraz dostaniesz za swoje! Z chłopięcą werwą Alek dogonił syna, złapał 
go 
za połę kurtki i wepchnął w stóg. Felicja z Sarą natychmiast przyłączyły się do zabawy, 
obrzucając Alka garściami siana. Sara, która przed przyjazdem do Avonlea Ŝyła pod kloszem 
i nie znała takich rodzinnych potyczek - z zachwytem rzuciła się w wir walki. Alek ani się 
obejrzał, jak trójka dzieci runęła na niego, ciskając wielkimi garściami siana i chwytając go za 
nogi, tak Ŝe i on upadł na klepisko obok Felka. Piszcząc z uciechy, dzieci skoczyły ku 
12 
drzwiom, podczas gdy Alek dźwignął się z ziemi i niezdarnie usiłował złapać któreś z nich. 
-Ja wam pokaŜę! - zaburczał, skłaniając ich do ucieczki na podwórze i z tupotem ruszając za 
nimi. 
Trójka dzieci z krzykiem i śmiechem wypadła ze stodoły, usiłując zamknąć za sobą drzwi. 
Ale było za późno. Alek napierał juŜ na nie od wewnątrz i wyciągnął rękę w stronę dzieci. 
Felek z Sarą byliby umknęli bez trudu, gdyby nie potknięcie się biegnącej przed nimi Felicji, 
przez co wszyscy troje runęli splątani na ziemię. 
Sara, w przekrzywionym berecie, zaczęła wygrzebywać się spod nóg Felka i wtedy dostrzegła 
wysoką postać męŜczyzny, który stał oparty o ogrodzenie, przyglądając się tym 

nieokiełznanym igraszkom. Był to człowiek, który wcześniej wysiadł z dyliŜansu w Avonlea. 
Sara zastygła w bezruchu, jakby uderzył w nią niewidzialny piorun, a jej oczy stały się 
wielkie jak srebrne monety. 
- Tatuś! - wyszeptała, zapominając zupełnie 
0 Felicji i Felku, którzy, wspierając się o nią, gramolili się niezdarnie na klęczki. 
Zanim zdołali odzyskać równowagę, Sara zerwała się na nogi, przewracając obydwoje na 
ziemię, 
1 puściła się pędem w stronę męŜczyzny. 
-Tatusiu! - wołała teraz na cały głos, z twarzyczką rozświetloną radością. - Tatusiu! 
- Sara! 
Blair Stanley upuścił walizkę na ziemię i przełoŜył jedną ze swych długich nóg nad 
ogrodzeniem, w najmniejszym stopniu nie zwaŜając na kosztów- 
13 
ne ubranie. Jego surowa twarz promieniała tak samo jak twarzyczka Sary. 
Na szczęście zdąŜył przerzucić obydwie nogi przez płot i pochwycić dziewczynkę, która z 
impetem rzuciła mu się w ramiona. Podniósł ją bez wysiłku jednym płynnym ruchem i okręcił 
dokoła. 
- Tak bardzo za tobą tęskniłam - szepnęła Sara zdławionym głosem. 
- Ja za tobą takŜe. 
- Tak się bałam... 
Sara nie dokończyła, gdyŜ silne ramiona ojca okręciły ją ponownie, a potem objęły mocno. 
- Cieszę się, Ŝe cię widzę - rzucił szybko gość głosem chrapliwym z emocji, a cała jego 
postawa dawała do zrozumienia, Ŝe nie muszą juŜ więcej wspominać o tym, czego Sara się 
bała. 
Felek i Felicja byli tak zdumieni zachowaniem Sary, Ŝe pozostali na klęczkach, wpatrzeni w 
zadziwiającego przybysza. Ich ojciec przystanął obok, niemal równie zaskoczony. 
- Patrzcie, kto przyjechał! - gwizdnął, pomagając Felicji wstać i starając się odzyskać zimną 
krew. - To Blair, ojciec Sary. No, no. 
Rozdział drugi 
W domu Kingów nikt się nie domyślał, jaki to niezwykły gość zawitał na farmę. Andrzej 
King przyniósł naręcze drewek i ułoŜył w skrzyni, aby nie zabrakło opału do duŜego, 
kuchennego pieca. W zimie ciepły piec kuchenny stanowił serce kaŜdego domu. Ludzie 
przysuwali doń krzesła, suszyli 
14 
przy nim mokre rękawice, grzali zziębnięte stopy u jego drzwiczek i brali gorącą wodę z 
pojemnego zbiornika. 
I, oczywiście, gotowali na nim - co w tej właśnie chwili czyniła Jana King, Ŝona Alka. 
Mieszała łyŜką gulasz i nie spuszczała oka z jarzyn. Jej najmłodsza córeczka, dziesięcioletnia 
Cecylka, nakryła juŜ stół do obiadu. 
- O, dziękuję ci, Andrzeju - Jana z uśmiechem spojrzała na szczapy wysypujące się z ramion 
chłopca. 
Andrzej, mniej więcej w wieku Felicji, był drugim kuzynem Kingów szukającym schronienia 
w Avonlea. Jego ojciec, Alan, brat Alka, geolog, pracował w Ameryce Południowej. Na czas 
jego nieobecności Andrzej zamieszkał u wujostwa, wiodąc szczęśliwe Ŝycie rodzinne. 
Wydawało się, Ŝe Kingowie z Avonlea mieli dość miejsca w domu i w sercach, by przyjąć 
kaŜdą zabłąkaną istotę potrzebującą schronienia. 
Tę sielankową scenę zmącili Felek z Felicją, wpadając do kuchni z policzkami 
zaróŜowionymi od chłodu, biegu i podniecenia. 
- Mamo, mamo! - dyszał Felek, który niemal utknął w drzwiach, próbując wyprzedzić siostrę. 

- Wuj Blair przyjechał! - wpadła mu w słowo Felicja, wykorzystując fakt, Ŝe bratu zabrakło 
tchu, i tryumfalnie oznajmiając doniosłą nowinę. ZamoŜny, światowy Blair Stanley był dla 
dziecięcych umysłów postacią o baśniowym charakterze i Felicja nadal nie mogła uwierzyć, 
Ŝ

e oto zjawił się tutaj w ludzkiej postaci. 

15 
- To j a chciałem mamie o tym powiedzieć - zaprotestował Felek, czując, Ŝe podstępnie 
odebrano mu moŜliwość wywarcia niesłychanego wraŜenia. Felek rzadko zdobywał przewagę 
nad siostrą, lecz honor nakazywał mu ponawiać próby. 
Felicja złośliwie pokazała Felkowi język, a ich matka w tej samej chwili wypuściła z ręki 
łyŜkę, którą mieszała gulasz. 
- Wuj Blair? - wyjąkała Jana, nie zauwaŜając nawet, Ŝe łyŜka zatonęła w bulgocącej 
zawartości garnka. 
-Tak. 
Felek w odwecie pokazał język Felicji i zaczął podskakiwać to na jednej, to na drugiej nodze, 
rozkoszując się niespodziewanym zakłóceniem stałego porządku zajęć na farmie. Dzieci nie 
zdjęły butów, co w kuchni Kingów naleŜało do grzechów głównych, ale matka nie zwróciła 
na to uwagi. W istocie, Jana zupełnie osłupiała, jak gdyby nie mogła uwierzyć własnym 
uszom. 
- AleŜ... co ty... Blair... jest tutaj? 
Ostatnim razem Blair przyjechał do Avonlea przed dziewięciu laty, by pochować swą Ŝonę, 
Ruth z domu King, na rodzinnym cmentarzyku. Ruth zmarła na gruźlicę w bardzo młodym 
wieku, pozostawiając męŜa i trzyletnią Sarę. Hetty bez ogródek oskarŜyła Blaira o 
spowodowanie śmierci Ruth. Blair przysiągł, Ŝe nigdy więcej nie postawi stopy w Avonlea. 
Przez długie miesiące w miasteczku huczało od plotek. A teraz Blair znajdował się na farmie 
Kingów, zaledwie o rzut kamieniem od RóŜanego Dworku, w którym mieszkała Hetty. Janę 
16 
przeszył dreszcz na myśl o tym, co mogłoby się stać, gdyby tych dwoje zapaleńców zetknęło 
się z sobą. 
- Tak! - wykrzyknął znowu Felek, całkowicie nieświadom dawnych waśni rodzinnych i 
zachwycony, Ŝe potrafił tak zbić matkę z tropu. 
- Och, nie... o nieba. Och, to typowe dla Blaira Staleya: Ŝadnego listu, Ŝadnej depeszy. 
Jana zaczęła w popłochu przygładzać włosy i rozwiązywać tasiemki fartucha - traf chciał, Ŝe 
miała na sobie najstarszy fartuch, cały w plamach po owocach, z których w lecie robiła 
dŜemy. Ledwie zdąŜyła go zrzucić, gdy usłyszała, Ŝe drzwi otwierają się ponownie. 
- Jano? - dobiegł głos Alka. - Nie uwierzysz, kto przyjechał. 
Do frontowego holu weszli, przytupując, Alek i Blair wraz z rozpromienioną Sarą, która 
nadal tuliła się do boku ojca. Jana pospieszyła na powitanie, a za nią sunęli energicznie 
Felicja, Felek i Cecylka. 
- Ach, Blair Stanley! Co za niespodzianka! 
Nie odwaŜyła się dodać, jak wielka jest to niespodzianka. WciąŜ nie mogła złapać tchu i z 
wysiłkiem próbowała wziąć się w garść. 
- Czy to nie cudowne, ciociu Jano? - Sara nie posiadała się z radości. Nie widziała ojca od 
chwili wyjazdu z Montrealu. Jego przyjazd do Avonlea był najwspanialszą rzeczą, jaką mogła 
sobie wyobrazić. 
Nawet gdyby nie był ojcem Sary, Blair potrafiłby zwrócić na siebie uwagę, gdziekolwiek by 
się znalazł. Jego kaszmirowy szal i eleganckie wełniane palto kontrastowały Ŝywo z prostym, 
zwyczajnym 
2 — Odmiany losu 
17 

wnętrzem domu. Teraz przerwał zdejmowanie skórkowych rękawiczek i uśmiechnął się 
szeroko i radośnie do Jany, obejmując równocześnie wzrokiem dzieci za jej plecami. 
- Miło cię widzieć, Jano. Jak one wszystkie urosły! 
Jana z zakłopotaniem usunęła się nieco w bok, aby odsłonić wszystkie dzieci. Była z nich 
bardzo dumna i natychmiast uciekła się do macierzyńskiej czułości. 
- O, tak. Cecylki i Felka nie było jeszcze na świecie... - urwała, przykładając dłoń do czoła. - 
Nie, pomyliłam się. Felek miał dwa latka, kiedy Ruth... 
W chwilach wzburzenia takt nie naleŜał do najmocniejszych stron Jany King. Zaledwie 
wymówiła ostatnie słowo, raptownie umilkła wśród pełnej zaŜenowania ciszy. Cień 
nieokreślonego wzruszenia przemknął przez twarz Blaira, a Sara przełknęła ślinę. 
- Pozwól - wtrącił pospiesznie Alek - wezmę twój płaszcz. 
Alek trzymał juŜ płaszczyk Sary, ale odłoŜył go, by wziąć okrycie szwagra. Sara, która 
pragnęła być jak najbliŜej ojca, sama po nie sięgnęła. 
- Ja je wezmę, tatusiu. 
Podczas gdy Sara pracowicie umieszczała palto na wieszaku, Alek z mrugnięciem nachylił się 
do Blaira. 
- Na pewno masz dla nas jakieś dobre wiadomości. Opowiedz nam o procesie. 
Przyczyną, dla której Sara zamieszkała u nie znanych jej przedtem krewnych z rodziny 
Kingów, by- 
18 
ło to, iŜ ojciec chciał uchronić ją przed skandalem. A Wyspa Księcia Edwarda leŜała prawie 
na końcu świata. Partner Blaira Stanleya w interesach okazał się nieuczciwy i winą obarczono 
równieŜ Blaira. Oczekiwanie na proces sądowy trwało wiele długich, wyczerpujących 
miesięcy. A teraz Blair we własnej osobie zjawił się tutaj, w Avonlea, więc najwidoczniej nie 
poszedł do więzienia. 
- Nie mam wiele do opowiadania - ociągał się Blair z udawaną niedbałością człowieka, który 
chce podtrzymać rosnące napięcie. 
Alek z Janą nie umieli znosić napięcia zbyt długo. Jana skubała mankiety sukni, nie 
zauwaŜając radosnych błysków w oczach Blaira. 
- Och, wszyscy czytaliśmy gazety... 
Blair uśmiechnął się szeroko i klepnął tryumfalnie dłonią w udo. 
- Zostałem uniewinniony z zarzutu defraudacji! Uniewinniony! Radość wypełniła dom 
Kingów. 
Sprawa zarzutów i procesu wisiała nad całą rodziną jak chmura od chwili, gdy te kłopoty się 
zaczęły. Sara cierpiała z tego powodu, nawet w Avonlea, choć krewni na ogół unikali tematu. 
Gazety rozpisywały się o kłopotach Blaira Stanleya i wszyscy o nich wiedzieli. Niektóre 
złośliwe koleŜanki w szkole próbowały nawet dokuczać Sarze, lecz nie popełniały tego błędu 
po raz drugi, odczuwszy na własnej skórze jej energiczną akcję odwetową. 
- Brawo! - huknął Alek, wyraŜając Blairowi swoje powinszowania mocnym klepnięciem w 
plecy. 
Wniebowzięta Sara omal nie zrzuciła z wieszaka 
19 
ojcowskiego palta, kiedy usłyszała te słowa. Skoczyła ku ojcu, by raz jeszcze go uściskać. 
- Tatusiu, to cudownie! 
JuŜ nigdy więcej nie będzie musiała wysłuchiwać okropnych drwin ani leŜeć bezsennie w 
nocy martwiąc się, Ŝe policjanci zabiorą jej ojca i wsadzą za kratki. Blair podniósł ją i lekko 
zakołysał. 
- Tak, i skoro mamy to juŜ za sobą - oznajmił -moŜemy powrócić do dawnego Ŝycia. - Teraz 
juŜ mógł zabrać Sarę do domu. 

Słowa Blaira wywarły takie wraŜenie, jakby w holu nagle wybuchła bomba. Zapanowało 
długie, zdumione milczenie. Wszystkim, w tym takŜe Sarze, zrzedły miny. 
- Do domu? - powtórzyła słabym głosem Felicja. Obie z Sarą obmyśliły juŜ plany na całą 
zimę, łącznie z tym, co będą razem recytowały podczas gwiazdkowego koncertu i co 
przygotują na urodziny ciotki Oliwii. Sara nie mogła teraz wyjechać! 
Alek zmarszczył brwi, widząc nowy obrót sprawy. Wydarzenia następowały zbyt szybko jak 
na jego gust. 
- Kiedy... hm, zamierzasz wyjechać, Blair? 
- Zarezerwowałem bilety powrotne... na jutro. Blair uśmiechnął się do córki, oczekując, Ŝe 
będzie zadowolona. Ale Sarze aŜ zaparło dech. 
- Jutro? Tatusiu... 
- PrzecieŜ nie moŜecie wyjechać tak prędko - zaprotestowała Felicja, zanim Sara zdąŜyła 
dokończyć prośbę. Było zupełnie tak, jakby ktoś próbował porwać Sarę Felicji prosto sprzed 
nosa. 
- Ominie cię zabawa na lodzie - pisnęła Cecylka. 
20 
W jej dziecięcych oczach stanowiło to niesłychaną tragedię. Tak bardzo pragnęła pokazać 
Sarze, jak się piecze kasztany w wielkim ognisku, które dla rozgrzewki zapalano nad stawem. 
Obawiając się, Ŝe wszyscy zainteresowani zaczną teraz głośno lamentować, Jana King 
klasnęła w ręce. 
- No dobrze, dość tego. Nakryjcie do stołu. JuŜ was nie ma. Ty teŜ zmykaj, Saro. PrzecieŜ 
twój ojciec na pewno jest głodny jak wilk. 
Jana zapędziła dzieci do kuchni. Ruszając ich śladem, dała Alkowi pospiesznego kuksańca w 
bok. 
- Zrób coś - szepnęła z naciskiem. Gdyby Blair zrealizował swój plan, nie wiadomo, co 
mogłoby z tego wyniknąć. 
Alek zwrócił się do szwagra, postanawiając okazać dobry humor i gościnność. 
- Nie powinieneś tak się spieszyć z wyjazdem, Blair. My... hm, tu w Avonlea, niezbyt dobrze 
znosimy nagłe zmiany. Wiesz o tym. 
Blair z powaŜnym wyrazem twarzy zatknął kciuki za pasek. 
- Alku, doceniam to, co zrobiliście dla Sary w okresie moich, hm, trudności. Ale wiem, jak 
twardym orzechem do zgryzienia jest Hetty. Myślę, Ŝe najlepiej będzie, jeśli wyjadę od razu. 
Alek wiedział, niestety, aŜ nazbyt dobrze, co czeka Blaira ze strony Hetty, choć nie miał w tej 
chwili zamiaru głośno wyjawiać swych domysłów. Hetty miała mocno ugruntowane poglądy 
na temat lojalności rodzinnej. Nigdy nie wybaczyła Blairowi tego, Ŝe uprowadził Ruth z 
Avonlea, obsypywał ją prezentami i włóczył po najrozmaitszych odległych 
21 
miejscach, jak Anglia czy Włochy, do których Ŝadna rozsądna osoba nie ma się po co 
wybierać. Trudno było oczekiwać, Ŝe Hetty zrzeknie się Sary bez zaciętej walki. 
Gdy Blair wszedł do kuchni, gdzie liczne i smakowite zapachy zwiastowały prawdziwą ucztę, 
Jana przemknęła obok niego, by zamienić kilka słów z męŜem sam na sam. 
- Alku, czy ktoś nie powinien zawiadomić Oliwii i Hetty? 
Nawet Alka zawodziła odwaga na myśl o podjęciu się tej niebezpiecznej misji. Kiedy Hetty 
odkryje obecność Blaira Stanleya w sąsiedztwie, prawdopodobnie zadrŜą szyby w oknach. 
- MoŜe lepiej zaczekajmy - podsunął szybko. -Przynajmniej zjemy obiad w spokoju. 
Jana juŜ otwierała usta, by zaprotestować, lecz zamknęła je, widząc upór na twarzy męŜa. 
Wszyscy Kingowie byli uparci. A Alek, choć najłagodniejszy z nich, potrafił obstawać przy 
swoim tak samo jak reszta. Jana z westchnieniem wróciła do kuchni, by postawić imbryk na 
płycie i wyłowić łyŜkę z gulaszu. 
Rozdział trzeci 

RóŜany Dworek, połoŜony za wzgórzem niedaleko farmy Kingów, był uroczym domkiem z 
obszerną werandą i ładnymi, ozdobnymi facjatkami. Panowało w nim pewne drobne 
zamieszanie, choć dworek nie miał jeszcze pojęcia o tym, jak wielki wstrząs go czeka. W tej 
samej chwili, gdy Blair 
22 
Stanley zjawił się na farmie Kingów, przed drzwi dworku zajechała bryczka. 
Przybycie bryczki wywarło natychmiastowy wpływ na Hetty King, która właśnie ścierała 
kurze, nucąc coś pod nosem, i czuła się całkiem zadowolona z Ŝycia. Gwałtownie upuściła 
ś

ciereczkę na stolik w salonie, sapnęła głośno i z dezaprobatą i stanęła przy oknie, rzucając 

zza zasłony piorunujące spojrzenia w stronę chudej postaci, która wysiadła z bryczki. 
Ową chudą postacią był Jasper Dale, znany w okolicy jako Dziwak. Jasper rzeczywiście 
zasłuŜył na swoje przezwisko. Często się potykał, wszystko leciało mu z rąk, a jego długie, 
niezdarne kończyny plątały się przy kaŜdej okazji, zwłaszcza gdy w pobliŜu znajdowali się 
inni ludzie. Zanim Sara z ciotką Oliwią zajęły się Jasperem, Ŝył on jak odlu-dek na skraju 
Avonlea, majsterkując w swojej pracowni, unikając ludzi i przewaŜnie zachowując się jak 
najbardziej nieśmiały człowiek pod słońcem. 
Oliwia postanowiła to zmienić, gdy wyszło na jaw, Ŝe Jasper posiada nie tylko aparat 
fotograficzny, ale takŜe ciemnię i jeśli zechce, potrafi robić prześliczne zdjęcia. Tak się 
złoŜyło, Ŝe Oliwia znalazła zajęcie polegające na opisywaniu miejscowych wydarzeń dla 
„Kronik", gazety wychodzącej w Avonlea - i zapragnęła opatrzyć je fotografiami. Oliwia 
zaproponowała więc Jasperowi Dale'owi, by zamiast siedzieć w samotności towarzyszył jej 
jako fotograf podczas wypraw reporterskich. Na to, Ŝe Jasper się zgodził, duŜy wpływ miał 
fakt, Ŝe Oliwia była czarującą młodą kobietą, która wydawała się 
23 
znajdować przyjemność w jego towarzystwie. MoŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe niewiele 
istnieje rzeczy, których Jasper Dale nie uczyniłby dla Oliwii King, począwszy od spaceru po 
rozŜarzonych węglach, a skończywszy na śmiałym kroczeniu u jej boku główną ulicą 
Avonlea. 
Choć jednak Jasper mógłby dla Oliwii spacerować po rozŜarzonych węglach, zbliŜenie się do 
frontowych drzwi RóŜanego Dworku przekraczało niemal jego moŜliwości. Za tymi drzwiami 
znajdowała się Hetty King. Hetty uwaŜała Jaspera za mizernego przedstawiciela męskiego 
rodu i irytował ją jego niezdarny sposób bycia. 
Jasper, który dobrze wiedział, jakie jest zdanie Hetty na jego temat, stanął przy kole bryczki, 
przestępując z nogi na nogę i usiłując zebrać odwagę. Ni w pięć, ni w dziewięć wyciągnął z 
bryczki derkę, po czym odłoŜył ją z powrotem. Następnie wcisnął na głowę kapelusz i 
natychmiast go zerwał, przypomniawszy sobie, Ŝe dŜentelmen zawsze z odkrytą głową stuka 
do drzwi damy, zwłaszcza jeŜeli tą damą jest Hetty King. Wreszcie Jasper głośno przełknął 
ś

linę i z kapeluszem w ręku podkradł się do drzwi, jakby oczekiwał, Ŝe otworzą się nagle, 

ukazując zionącego ogniem smoka. Zapukał bojaź-liwie, odwrócił się, obejrzał dokładnie 
rondo kapelusza i wyglądał przy tym tak, jakby mimo wszystko zamierzał uciec. Hetty 
otworzyła drzwi. 
- Słucham pana? - zapytała tonem tak odpychającym, Ŝe nieszczęsny Jasper omal nie wziął 
nóg za pas. Kiedy był zdenerwowany, jąkanie prawie go dławiło. 
24 
- Ehm, panno K-K-K-K... 
- King? - dokończyła lodowatym głosem Hetty. Była wysoką, szczupłą kobietą o włosach 
ś

ciągniętych do tyłu w ciasny kok. Wieloletnia praca w szkole uczyniła z niej specjalistkę w 

oblewaniu ludzi zimną wodą. 

- King. - Jasper głośno przełknął i dzielnie podjął kolejną próbę nawiązania kontaktu. - Hm, 
przyszedłem po pannę K-K-K-K... ehm, po Oliwię - dokończył drŜącym głosem, aby Hetty 
nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności nie pomyślała sobie, Ŝe to po nią przyjechał. 
- Ach... doprawdy? 
Hetty zmierzyła Jaspera wzrokiem od stóp do głów, marszcząc brwi na dźwięk imienia 
siostry, wymówionego tak swobodnie. Potem cofnęła się w głąb domu. Gdy Jasper, 
nieroztropnie traktując ten ruch jako zaproszenie, ruszył za nią, Hetty ku jego zdumieniu 
zatrzasnęła mu drzwi tuŜ przed nosem. 
- Oliwio! - wykrzyknęła gromko, czyniąc w ten sposób jedyne, niechętne ustępstwo wobec 
Jaspera Dale'a. 
Oliwia niezwłocznie zbiegła po schodach do frontowego holu RóŜanego Dworku. Z wielkim 
pośpiechem minęła Hetty i wpadła do kuchni, rozglądając się z roztargnieniem. 
- Omój BoŜe, gdzie ja połoŜyłam czarny notes? Hetty nie okazała najmniejszego 
zainteresowania 
notesem. Przeszyła za to siostrę świdrującym spojrzeniem. ZauwaŜyła, Ŝe Oliwia ma na sobie 
ulubiony szary, wełniany kostium i bluzkę z kołnierzy- 
25 
kiem z prawdziwej koronki. Najbardziej wymowna była jednak broszka z agatu po babce 
King, przypięta pod szyją. Oliwia wyjmowała broszkę ze szkatułki jedynie na specjalne - jej 
zdaniem - okazje. 
- Nie mówiłaś mi, Ŝe wybierasz się na ten odczyt z Jasperem Dale'em. 
Hetty lubiła, Ŝeby wszystko wokół szło zgodnie z jej przewidywaniami. Nie znosiła, gdy coś 
zakłócało ów ustalony porządek. Zanim zaproponowano Oliwii posadę w „Kronikach", 
zadowalała się prowadzeniem domu, podczas gdy Hetty uczyła w szkole. Teraz zupełnie 
przewróciło jej w głowie to szwendanie się po okolicy w poszukiwaniu tematów do 
artykułów. śycie w RóŜanym Dworku z dnia na dzień stawało się coraz bardziej niepewne. 
-Jasper towarzyszy mi tylko po to, Ŝeby robić zdjęcia. Nic więcej, Hetty - dorzuciła lekkim 
tonem Oliwia, nadal szukając notesu. 
Była dumna ze swego nowego zajęcia i z tego, Ŝe wywabiła największego odludka w Avonlea 
z mrocznego kąta na światło dnia. Nie przeszkadzało jej to, co tak bardzo przeszkadzało 
Hetty: Ŝe Jasper Dale nadal pozostał niezdarny i małomówny. Hetty uwaŜała, Ŝe Kingowie 
zajmują wysoką pozycję w społeczności miasteczka i była zdania, iŜ Jasper jest zupełnie 
nieodpowiednim towarzystwem dla osoby tak wykwintnej jak Oliwia King. 
- Hm! RozjeŜdŜasz się po całej wyspie z tym... 
- Och, nie nazwałabym przejaŜdŜki do ratusza Markdale „rozjeŜdŜaniem się" - przerwała Oli- 
26 
wia z większą śmiałością, niŜ okazywała zazwyczaj w obecności apodyktycznej starszej 
siostry. Coś w Jasperze wyzwalało w Oliwii odruchy opiekuńcze. 
Pochwyciwszy wreszcie notes, Oliwia wróciła do holu i zaczęła upinać na głowie niebieski 
filcowy kapelusz ozdobiony z boku zaskakująco figlarnym pęczkiem piór. 
- Jak ci się podoba mój nowy kapelusz? - zapytała, stojąc przed lustrem i zawadiacko 
wyginając rondo. - Kupiłam go za pierwszą pensję z „Kronik". 
Praktyczna Hetty skwitowała prychnięciem tak lekkomyślne trwonienie cięŜko zarobionych 
pieniędzy. Ponadto walczyła ze strasznym podejrzeniem, Ŝe nowy kapelusz ma coś 
wspólnego z Jasperem Dale'em. 
- Nie wydaje mi się, aby ci było do twarzy w niebieskim, Oliwio - zauwaŜyła karcąco, 
podejmując dość rozpaczliwą próbę powstrzymania młodszej siostry przed popełnianiem 
głupstw. Oliwia zawsze była łagodna i uległa, ustępowała w obliczu dojrzałej mądrości Hetty. 
A teraz ta nowa niezaleŜność burzyła zorganizowane Ŝycie RóŜanego Dworku, które Hetty 
tak wysoko ceniła i które kosztowało ją tyle cięŜkiej pracy. 

Jej uwaga nie wywarła najmniejszego wraŜenia na Oliwii, która pofrunęła ku drzwiom z 
oczyma roziskrzonymi radosnym oczekiwaniem. 
- Nie czekaj na mnie z kolacją! - zawołała przez ramię. - Aha, Sara prosiła, Ŝeby ci 
powiedzieć, iŜ zje obiad razem z dziećmi u Jany. 
27 
Wargi Hetty zacisnęły się w wąską kreskę, kryjąc pełne zawodu drgnięcie. Choć nigdy nie 
przyznałaby się do tego otwarcie, zawsze oczekiwała z utęsknieniem Ŝywiołowego 
szczebiotania Sary przy stole. 
- Ostatnio spędzam samotnie tyle czasu, Ŝe równie dobrze mogłabym mieszkać sama, skoro 
nikt juŜ o mnie... 
- Do widzenia, Hetty - zawołała melodyjnie Oliwia, nie słuchając siostry. W mgnieniu oka 
wymknęła się z domu, zatrzaskując za sobą drzwi. 
- ...nie dba - dokończyła Hetty, a w jej uszach wciąŜ dźwięczał odgłos zamykających się 
drzwi. 
Podeszła do okna i zobaczyła Jaspera pomagającego Oliwii wsiąść do bryczki. Obydwoje 
ś

miali się wesoło. Wyglądało na to, Ŝe Jasper zdobywa się przy Oliwii na potoczyste 

wypowiedzi, choć zaledwie przed kilkoma minutami, stojąc przy drzwiach, ledwie potrafił 
wykrztusić słowo. A gdy Hetty przyjrzała się uwaŜniej, dostrzegła, Ŝe Jasper wyłuskał ze swej 
od dawna zaniedbywnej garderoby coś zbliŜonego do przyzwoitego garnituru. 
Rzecz jasna, Hetty za nic nie posunęłaby się do tego, aby przyznać, Ŝe Jasper moŜe 
prezentować się wytwornie i po męsku, kiedy przestaje się garbić i zwieszać głowę, natomiast 
chwyta lejce i zawraca bryczkę. Hetty widziała tylko jedno: Ŝe jej siostra odjeŜdŜa, nie 
oglądając się za siebie - odjeŜdŜa z męŜczyzną. Mieszkały razem w RóŜanym Dworku od tak 
dawna, ich Ŝycie wydawało się takie uporządkowane, Ŝe myśl o tym, iŜ Oliwia mogłaby 
zainteresować się kimkolwiek, nawet Jasperem Da- 
28 
le'em, obudziła w Hetty dziwne uczucie, bardzo podobne do paniki. Hetty uwaŜała się 
bardziej za matkę niŜ za siostrę Oliwii, a gdy w ich domu zjawiła się Sara Stanley, niewielki 
krąg rodzinny utworzył zamkniętą całość. 
Hetty odwróciła się od okna i zaczęła szukać ściereczki. Oliwia z pewnością nie dopuści do 
tego, by Jasper Dale i wszystkie te niedorzeczności związane z pracą w gazecie przewróciły 
jej w głowie. I choć Oliwia w pogoni za dziennikarskimi tematami zamierzała włóczyć się po 
okolicy, dzięki Bogu pozostawała jeszcze Sara, na której towarzystwo Hetty mogła zawsze 
liczyć i dzięki której RóŜany Dworek stawał się prawdziwym domem. 
Rozdział czwarty 
Hetty popadłaby w znacznie gorszy nastrój, gdyby wiedziała, co się dzieje nieco dalej przy tej 
samej drodze, na farmie Kingów. Sara była zbyt podniecona, by jeść duŜo, lecz reszta 
towarzystwa spałaszowała obfity obiad i wszyscy naraz opowiadali coś dobrodusznemu 
gościowi. Po posiłku odsunęli krzesła od stołu dla wygody, wciąŜ wymieniając nowinki, a 
dziewczynki zebrały talerze. Sara wciąŜ nie mogła nacieszyć się ojcem. 
- Blair, to taka miła niespodzianka - mówiła ciepło Jana. Zdołała juŜ niemal do końca 
przezwycięŜyć zaskoczenie wywołane nagłym przybyciem Blaira i teraz dokładała starań, by 
okazać mu gościnność. Być moŜe usiłowała równieŜ zatrzymać go 
29 
w kuchni jak najdłuŜej, by odwlec chwilę nieuniknionej konfrontacji z Hetty. 
Tymczasem Felicja próbowała grać na zwłokę w inny sposób. Kiedy dorośli zajęci byli 
rozmową, odciągnęła Sarę w kąt kuchni. 
- Saro, nie moŜesz tak prędko wyjechać - szepnęła z naciskiem. 

Sara ostroŜnie postawiła stertę talerzyków deserowych, tych lepszych, które Jana na cześć 
Blaira pospiesznie wydobyła z serwantki. Na szczęście moŜna było podać na deser jedną z 
pulchnych, brązowych szarlotek Felicji. Felicja szczyciła się swoimi wypiekami. 
- A co mam zrobić? - spytała z niepokojem Sara, której wciąŜ kręciło się w głowie od 
wydarzeń ostatniej godziny. 
Spojrzenie Felicji poszybowało znacząco w stronę Blaira Stanleya. 
- Porozmawiaj z nim. 
To jedno Sara naprawdę potrafiła. Sama tylko liczba przygód, które za jej przyczyną przeŜyły 
dzieci Kingów, świadczyła o darze przekonywania. 
Kiedy Sara ze swą misją podeszła do ojca, Jana zaśmiała się głośno. Blair opowiadał im o 
podróŜy z Montrealu na Wyspę Księcia Edwarda. Dotarcie do wyspiarskiej prowincji nie było 
łatwe - wymagało kilku przesiadek i długiej przeprawy promem. 
- Alek, pamiętasz naszą ostatnią podróŜ promem? - spytała tęsknie Jana. Od wieków nigdzie 
nie wyjeŜdŜali, mając pod opieką dzieci i farmę. 
Alek uśmiechnął się na to wspomnienie. 
30 
- Powiadam ci, tak kołysało, Ŝe nawet ryby dostały morskiej choroby. 
Wszyscy zachichotali cicho. Potem Blair, nasycony smacznym posiłkiem i miłym 
towarzystwem, wyprostował się i odwrócił do córki. 
- CóŜ, Saro, kochanie, powinniśmy pójść do RóŜanego Dworku po twoje rzeczy, bo 
zarezerwowałem dla nas pokoje w hotelu w Markdale. 
Ta wiadomość sprawiła, Ŝe cała układana właśnie przemowa wyleciała Sarze z głowy. Hotel 
był czymś tak przeciwnym pojęciu gościnności Kingów, Ŝe dziewczynka otworzyła usta ze 
zdumienia. 
- W hotelu? Tatusiu, nie chcę spać w hotelu. Zostań ze mną w RóŜanym Dworku. 
Alek z Janą wymienili nerwowe spojrzenia. Blair Stanley chrząknął pospiesznie. 
- Saro, dowiedziałem się z pewnego źródła, od niani Luizy, Ŝe tam absolutnie nie ma miejsca. 
Opinia niani Luizy musiała być stronnicza, poniewaŜ właśnie z RóŜanego Dworku niania 
została niemal natychmiast odprawiona przez Hetty, która oświadczyła, Ŝe to po prostu 
skandal, aby dwunastoletnia dziewczynka miała jeszcze niańkę i nie potrafiła sama o siebie 
zadbać. 
- Blair, będziemy uszczęśliwieni, jeśli zatrzymasz się u nas - wtrącił Alek, próbując zapobiec 
nadciągającej burzy. 
- Proszę cię, tatusiu! - błagała Sara. Chciała pokazać ojcu mnóstwo rzeczy w Avonlea i po 
prostu nie mogła znieść myśli o wyjeździe do Markdale. 
Blair zawahał się. Jako człowiek interesu przywykł do nocowania w hotelach. Czuł się jednak 
31 
wyśmienicie w towarzystwie Alka i Jany, którzy, jak się wydawało, szczerze pragnęli gościć 
go w swoim domu. 
- Nie chciałbym się narzucać. 
Blair miał bardzo niezaleŜny charakter i nie Ŝyczył sobie Ŝadnych zobowiązań. Alek rozumiał 
to, więc klepnął go przyjaźnie po ramieniu. 
- Człowieku, nie narzucasz się. NaleŜysz do rodziny! 
Pod wpływem błagalnych oczu Sary Blair ustąpił. 
- Dobrze. Dziękuję wam. - Wstał i odsunął krzesło. - Saro, jutro czeka nas długi dzień, więc 
zabierz płaszcz, a ja odprowadzę cię do domu. 
Jana King posłała męŜowi kolejne alarmujące spojrzenie, lecz Alek zrobił juŜ wszystko, co w 
jego mocy. MałŜonkowie mogli tylko patrzeć bezradnie na Sarę, która, usiłując wykrzesać z 
siebie uśmiech, zaczęła posłusznie wkładać płaszczyk. Nie dało się juŜ dłuŜej odwlekać 
chwili ujawnienia prawdy. 

Blair wyszedł z córką na zewnątrz i niebawem maszerowali juŜ ręka w rękę wydeptaną alejką 
łączącą farmę Kingów z RóŜanym Dworkiem. Sara i jej kuzyni biegali tędy dziesiątki razy, 
odwiedzając się wzajemnie. Hałaśliwe, obszerne gospodarstwo Kingów było dla Sary domem 
w równej mierze jak RóŜany Dworek. Po okresie samotności w cieplarnianej atmosferze 
Montrealu, odkrycie owej licznej rodziny w Avonlea stało się jedną z największych radości w 
Ŝ

yciu dziewczynki. Teraz, choć Sara czuła się uszczęśliwiona, mając ojca przy sobie, 

przeŜywała straszliwą rozterkę na myśl o tak 
32 
nagłym oderwaniu od Ŝycia tutaj, które gorąco pokochała. 
- Tatusiu, bardzo bym chciała pójść na zabawę na lodzie - powiedziała Ŝarliwie. - Będą tam 
wszyscy moi przyjaciele i chcę im udowodnić, Ŝe mam tatę. Wolałabym zostać tu jeszcze, 
choćby na krótko. Nie jestem gotowa do wyjazdu. 
Prośba ta wydawała się Sarze bardzo rozsądnym kompromisem. Ogromnie pragnęła być z 
ojcem, lecz to oznaczało wyjazd z Avonlea. W jej uczuciach panował tak wielki zamęt, Ŝe nie 
miała pojęcia, jak zdoła je uporządkować. 
Widząc, Ŝe znaleźli się prawie u celu, Blair pochylił głowę ku córce. Obłoczki jego oddechu 
unosiły się w rześkim, popołudniowym powietrzu. Zamarznięte kamyki chrzęściły pod ich 
stopami, a na starym ogrodzeniu usiadł brunatny wróbel, jak gdyby chciał podsłuchać 
rozmowę. 
- Saro, wiem, co czujesz, ale koniecznie muszę wracać... 
Umilkł na widok bryczki, która w tej samej chwili zatrzymała się przed RóŜanym Dworkiem. 
Sara aŜ podskoczyła z radości i pociągnęła ojca za sobą. 
- Patrz, to ciocia Oliwia! Chodź, przywitaj się z nią. 
- Oliwia... - mruknął Blair bardzo cicho, jakby wywołując wspomnienia z czasów, których 
Sara nie mogła pamiętać. 
Sara w tej chwili dosłownie ciągnęła ojca za rękaw do miejsca, w którym Jasper Dale 
pomagał Oliwii wysiąść z bryczki. Sądząc z chichotów i za- 
3 — Odmiany losu 
33 
rumienionych policzków, Jasper i Oliwia spędzili czas nader przyjemnie. 
- Ciociu Oliwio! - krzyknęła Sara - Mój tatuś przyjechał! 
Zaskoczona Oliwia omal nie wypadła z bryczki, lecz Jasper ją przytrzymał. Wyprostowała się 
pospiesznie i wpatrzyła w nadchodzącego przystojnego męŜczyznę. 
- Blair Stanley! CóŜ ty tu robisz? 
Blair nie odpowiedział na to pytanie. Ale jego twarz rozświetliła szczera radość na widok 
najmłodszej panny King. 
- Oliwio, stałaś się prawdziwą pięknością! - wykrzyknął z właściwym sobie wdziękiem i 
galanterią. Pamiętał Oliwię jako niezręczną nastolatkę, wychowywaną w surowy sposób 
przez Hetty. 
Zarumieniona Oliwia pomachała rękawiczką w stronę bryczki. 
- O, Blair... ehm, poznaj Jaspera Dale'a. Jasper Dale, Blair Stanley. 
Spotkania z nieznajomymi nie naleŜały do mocnych stron Jaspera - zwłaszcza z pewnymi 
siebie, dobrze ubranymi nieznajomymi, którzy zasypywali Oliwię komplementami. Jasper 
równieŜ uwaŜał Oliwię za piękność, lecz zgodziłby się raczej wisieć przez tydzień na sznurze, 
niŜ jej to wyznać. 
- Ehmmm... - wymamrotał, miaŜdŜąc dłońmi rondo kapelusza. 
- Miło mi pana poznać, panie Dale - odezwał się dobrodusznie Blair, wyciągając rękę. 
Jasper skinął głową i cofnął się w stronę bryczki. Zaniepokojony koń lekko podrzucił łbem, a 
koła zadrŜały. 
34 

- CóŜ, hm... było mi... panno King, na mnie chyba juŜ czas. 
Zanim Oliwia zdąŜyła go powstrzymać, Jasper wspiął się na siedzenie i złapał lejce. 
- Miło mi było... ehm, było mi bardzo miło. Do widzenia. 
- Panie Dale! Proszę zaczekać! - zawołała Sara. Jasper Dale naleŜał do jej bliskich przyjaciół i 
pragnęła poznać go z ojcem. 
Ale spóźniła się. Jasper juŜ odjeŜdŜał. W drodze największego ustępstwa pomachał Sarze, 
nim bryczka zniknęła w tumanie kurzu. 
Oliwia pozwoliła sobie na westchnienie, pobłaŜliwe i znuŜone zarazem. Dobrze wiedziała, Ŝe 
Jasper umknie przed męŜczyzną w typie Blaira Stanle-ya, chyba Ŝe zostałby zatrzymany siłą; 
Ŝ

ałowała jednak, iŜ Jasper nie pozostał na tyle długo, by Blair mógł pod niezgrabną powłoką 

dostrzec inteligencję i pomysłowość. Im częściej Oliwia spotykała się z Jasperem, tym więcej 
o nim myślała i uwaŜała, Ŝe pomimo swoich śmiesznostek naleŜał do najciekawszych 
mieszkańców Avonlea. 
- Jasper pracuje ze mną. Robi znakomite zdjęcia 
- dodała z entuzjazmem. 
- Ach, tak - uśmiechnął się Blair. - Sara pisała mi o twojej pracy dla gazety. 
Oliwia uświadomiła sobie, Ŝe stoją na zewnątrz, w lodowatych, przejmujących podmuchach 
wichru 
- i nagle poczuła się gospodynią. 
- Blair, musisz wejść do środka. Nie chcę nawet słyszeć o tym, Ŝe będąc w Avonlea nie 
złoŜyłeś uszanowania RóŜanemu Dworkowi. 
35 
Blair stał bez ruchu, a jego twarz spowaŜniała. Zamierzał jedynie odprowadzić Sarę do domu. 
- Naprawdę nie powinienem, Oliwio. 
- AleŜ oczywiście, Ŝe moŜesz, tatusiu! - wybuch-nęła Sara. - MoŜesz tu zostać, jak długo 
zechcesz. 
Gdyby widziała ciotkę Hetty, zrozumiałaby, jak lekkomyślna jest jej obietnica. Hetty była na 
górze, porządkując pokój Sary. Między innymi w taki sposób mogła rozpieszczać dziecko, nie 
dając się na tym przyłapać. Właśnie uklepywała poduszkę leŜącą na foteliku Sary, kiedy 
dostrzegła za oknem Blaira Stanleya. 
Hetty zastygła w miejscu. W istocie, Blair Stanley wywarł na niej podobne wraŜenie, jak 
widmo wyłaniające się z mroku o północy. Z zapartym tchem uchyliła nieco zasłonę i cofnęła 
się o krok, by lepiej widzieć. Blair spojrzał w górę dokładnie w chwili, gdy zakołysała się 
zasłona. Nie mógł jednak w Ŝaden sposób odrzucić zaproszenia Oliwii. Ruszył zatem za 
Oliwią i Sarą ku frontowym drzwiom, widząc wszystko w barwach raczej ponurych i 
ciemnych. 
Rozdział piąty 
Znalazłszy się w RóŜanym Dworku, Sara rzuciła płaszczyk na krzesło w holu i pobiegła do 
salonu, spodziewając się, Ŝe ojciec podąŜa tuŜ za nią. Blair powoli zamknął frontowe drzwi. 
Oliwia wzięła jego rzeczy i, wciąŜ poruszona, powiedziała, Ŝe zaraz pójdzie do kuchni, by 
zrobić wszystkim gorącej 
36 
herbaty. Gdy znikła, Blair przystanął, zerknął ostroŜnie w stronę schodów, po czym wszedł za 
Sarą do salonu, miejsca, w którym przyjmowano wszystkich waŜnych gości. 
Sara często marzyła o ponownym połączeniu z ojcem. Teraz, gdy miała go tak blisko, 
pragnęła naturalnie wszystko mu pokazać. Pozwoliła sobie nawet na otworzenie ciemnego, 
połyskującego pianina w kącie i wystukanie melodii. 
- To pianino mamy. Pamiętasz je, tatusiu? 
Aby móc dotknąć pianina, musiała stoczyć walkę z Hetty. Ruth King była rodzinnym 
talentem muzycznym i napełniała RóŜany Dworek śpiewem i dźwiękami fortepianowych 

melodii. Po jej wyjeździe Hetty pozostawiła instrument w salonie, zamknięty i milczący, jako 
pamiątkę po siostrze. Nawet Hetty musiała jednak przyznać, Ŝe niewielki jest poŜytek z 
pianina, na którym nikt nie gra. Połączone wysiłki Sary i Oliwii przełamały w końcu jej opór. 
Twarz Blaira Stanleya przybrała łagodny, rozmarzony wyraz, jak gdyby bardzo dobrze 
pamiętał to pianino. 
- Tak - mruknął. - I chyba grała na nim tę właśnie melodię. 
- Wiem - odparła tęsknie Sara. - Ciocia Oliwia mówiła mi, Ŝe nuty naleŜały do mamy. Spójrz 
tylko na to. 
Pokazała ojcu sfatygowany zbiór nut o okładkach ozdobionych kunsztownym wzorem z 
wytłaczanych róŜyczek. Sara otworzyła nuty na pierwszej stronie i wskazała palcem 
dedykację, wpisaną śmia- 
37 
łym, zamaszystym pismem. Brzmiała ona: „Dla Ruth z miłością od Blaira". Blair znowu 
zmienił się na twarzy, jak gdyby ujrzał właśnie Ruth King siedzącą przed otwartym zbiorem 
nut. 
- Podarowałem te nuty twojej matce w dniu jej dwudziestych pierwszych urodzin. 
Przeszedł kilka kroków, wziął do ręki portret Ruth stojący na pianinie i wpatrzył się w 
widoczną na nim smukłą, młodą kobietę. Potem uśmiechnął się do córki. Ruth była pełna 
Ŝ

ycia, miała artystyczną wyobraźnię i wiele jej cech dostrzegał w Sarze. 

Podczas gdy Blair z Sarą krąŜyli wokół pianina, oddając się wspomnieniom, Hetty popadła w 
całkowitą konsternację, nie wiedząc, co powinna teraz zrobić. Z początku stała sztywno w 
pokoju Sary, ściskając poduszkę, którą wcześniej wygładzała. Później porzuciła poduszkę i 
zaczęła miąć w dłoniach chusteczkę. W końcu zaś na palcach zeszła po schodach do 
frontowego holu, skradając się pod ścianą, by nie było jej widać z salonu. Z surowo 
ś

ciągniętymi brwiami przemknęła obok drzwi i wpadła do kuchni. 

Zastała tam Oliwię, która w pośpiechu starała się przygotować jakiś poczęstunek dla gościa. 
Oliwia była nadal tak wzburzona przyjazdem Blaira, Ŝe stuknęła tacą z serwisem do herbaty o 
stół i o mały włos nie upuściła ładnego porcelanowego czajniczka z namalowanymi na nim 
fiołkami. Odetchnąwszy głęboko, ustawiła filiŜanki drŜącymi dłońmi. Na domiar złego Hetty 
podeszła do niej od tyłu i niespodziewanie szepnęła jej do ucha: 
- Oliwio... 
38 
Oliwia aŜ podskoczyła i omal nie rozbiła całego serwisu. 
- Och, Hetty! Jak mnie przestraszyłaś! 
Ustawiwszy wreszcie tacę w bezpiecznym miejscu, Oliwia przetarła dłonią czoło i sięgnęła po 
pierniczki, trzymane w słoju na kuchennym kredensie. Hetty zastąpiła jej drogę. 
- Chcę, Ŝeby ten człowiek stąd wyszedł. Potrzebuję czasu do namysłu, co mamy teraz zrobić! 
Broda Hetty drŜała, oczy płonęły. Szybko wprawiła się w nastrój odpowiedni do toczenia 
bezpardonowej wojny. 
- Zrobić z czym? - spytała zdumiona Oliwia, usiłując przytrzymać słój z pierniczkami i 
jednocześnie wpatrując się w siostrę. 
- Z Sarą, oczywiście. Doprawdy, Oliwio, czasami zastanawiam się, co masz na karku zamiast 
głowy. 
- Hetty, nie rozumiem... 
- Pssst! - syknęła Hetty, zerkając w stronę salonu. - Wierz mi, Ŝe nie oddam Sary tak łatwo jak 
Ruth. 
- Nie oddasz? Uspokój się, Hetty. On nie zamierza jej zabierać. 
Hetty ze wzgardliwym świstem wypuściła z ust powietrze. 
- Nie bądź naiwna, Oliwio. Blair wie, Ŝe nie jest tu mile widziany. A jednak przyjechał. O, 
zobaczysz, Ŝe porwie to dziecko, zanim zdąŜymy okiem mrugnąć. 

- Sądzę, Ŝe się mylisz. - Oliwia szybko zaczęła układać pierniczki na talerzu. Nie potrafiła 
sobie wyobrazić czegoś podobnego. Sara była teraz częś- 
39 
cią RóŜanego Dworku. Dlaczego ktoś miałby-chcieć ją stąd zabrać? Hetty skrzywiła się z 
goryczą. 
- Oliwio... 
Blair z Sarą, nieświadomi bitwy toczącej się w kuchni, siedzieli na obszernej, wypchanej 
końskim włosiem sofie w salonie, dyskutując z pewnym oŜywieniem o najbliŜszej 
przyszłości. Sara ponownie poruszyła temat zbyt pospiesznego wyjazdu, lecz jej ojciec nie 
ustąpił przed Ŝadnym z argumentów. 
- Wiem, Saro - powtarzał cierpliwie - ale wyjaśniałem ci juŜ... 
Oliwia wniosła zastawioną w takim pośpiechu tacę. FiliŜanki zabrzęczały, kołysząc się 
niepewnie, a piramida ciasteczek groziła rozsypaniem. 
- Proszę bardzo - oznajmiła Oliwia najswobod-niejszym tonem, na jaki mogła się zdobyć po 
scenie w kuchni. Z natury łagodna i uległa, Oliwia dygotała po konfrontacji z siostrą mocniej 
niŜ filiŜanki na tacy. 
- Gdzie jest ciocia Hetty? - spytała Sara, zerkając za ramię Oliwii. 
Policzki Oliwii zabarwiły się wymownym rumieńcem. Herbata zachlupotała w imbryku, a 
filiŜanki zatańczyły na spodkach, zanim Oliwia zdołała postawić tacę na stoliku. Jeszcze 
sekunda, a jej drŜące ręce zdradziłyby ją całkowicie. 
- Hetty jest... ehm, wołałam ją i... 
Oliwia nie była zdolna do kłamstwa i Blair doskonale zdał sobie sprawę z przyczyny jej 
zmieszania. Jego twarz spochmurniała. 
40 
- CóŜ... chyba lepiej juŜ sobie pójdę. Pozostawiona przez Oliwię w kuchni, Hetty 
wymknęła się cichaczem do frontowego holu, gdzie mogła słyszeć rozmowę. To skradanie się 
nie odpowiadało jej ani trochę. Stała wciśnięta za wieszak, skąd wystawała jej głowa i łokcie, 
usta zaś zacisnęła tak mocno, Ŝe prawie nie było ich widać. Usłyszała, jak Blair wstaje. 
- Gdyby Hetty chciała się ze mną zobaczyć, ze-szłaby do tej pory na dół - stwierdził sztywno. 
- Proszę, tatusiu, nie idź jeszcze - błagała Sara, widząc, Ŝe miła wizyta lada chwila skończy 
się fiaskiem. 
Blair pogłaskał ją uspokajająco. 
- A teraz, młoda damo, wyśpij się dobrze, bo jutro czeka nas długi dzień, a rano musisz juŜ 
być spakowana i gotowa do podróŜy. 
Tym razem Oliwia otworzyła usta. Nie do wiary, ale Hetty miała rację. 
- Rano? Och, nie, Blair! - zaprotestowała. - Zostaniesz w RóŜanym Dworku przynajmniej na 
kilka dni. Jestem pewna, Ŝe Hetty się zgodzi, kiedy z nią porozmawiam. 
Zgodzi się! Pierś Hetty zafalowała gniewnie. Zebrawszy fałdy sukni, kobieta wmaszerowała 
do salonu z miną tak pełną oburzenia, Ŝe Oliwia aŜ odskoczyła, a Sara rozdziawiła buzię. 
- CóŜ, Blairze Stanley - wyrzuciła z siebie Hetty - jesteś ostatnią osobą, jaką spodziewałam 
się ujrzeć we własnym salonie w to mroźne popołudnie. 
RozdraŜnienie Hetty było wyraźnie widoczne dla 
41 
wszystkich. Blair, choć zaskoczony, podjął bohaterski wysiłek, by stanąć na wysokości 
zadania. 
- Hetty, jak miło cię znowu widzieć - przemówił uprzejmie. - Chcę, Ŝebyś wiedziała, jak 
bardzo doceniam to, co zrobiłaś dla Sary. Wystarczy na nią spojrzeć, by stwierdzić, Ŝe miała 
najlepszą opiekę. 
- Nie musisz mi schlebiać - ucięła Hetty. 
Blair w dalszym ciągu starał się zachowywać dobre maniery. 

- Nie schlebiam ci, Hetty. Jestem szczerze wdzięczny za wszystko, co zrobiłaś dla mojej 
córki. 
Blair istotnie był wdzięczny. Kiedy zaczęły się jego kłopoty finansowe, mógł wysłać Sarę 
tylko tutaj. 
Nieprzejednana Hetty przemaszerowała tam i na powrót po dywanie, wyglądając przy tym 
tak, jakby pragnęła wyrzucić Blaira przez okno. 
- Prawda jest taka, Blair, Ŝe nie zamierzałam juŜ nigdy odezwać się do ciebie ani słowem. 
Niestety, hm... okoliczności zmusiły mnie do tego. 
ś

ywiąc nadzieję, Ŝe zdoła wyjść, zanim padną dalsze ostre słowa, Blair odsunął się od sofy. 

Nie zapomniał sceny, która miała miejsce na pogrzebie, i wiedział, do czego Hetty jest 
zdolna, gdy ogarnie ją prawdziwa wściekłość. 
- To niefortunne... dla nas obojga. 
Hetty nie miała najmniejszego zamiaru pozwolić Blairowi tak łatwo uciec. Wzięła się w garść 
i podjęła zasadniczą kwestię. 
- Czy mam rozumieć, Ŝe przyjechałeś tu, aby zabrać Sarę? - zapytała tonem dość lodowatym, 
by mógł zamrozić herbatę w imbryku. 
- Tak. 
42 
Dalsze owijanie w bawełnę nie miało sensu. Blair przedstawił jedynie oczywistą, nagą 
prawdę. 
Hetty poczuła coś w rodzaju paniki, lecz szybko to ukryła. Przyjęła do swego domu dziecko 
siostry, zastępowała dziewczynce matkę i przywiązała się do niej głęboko. A teraz ten 
człowiek oczekiwał, Ŝe wparaduje sobie do RóŜanego Dworku i uprowadzi dziecko, bo tak 
mu się podoba. CóŜ, ten człowiek musi najpierw stawić czoło Hetty King! Jak zawsze, gdy 
przyciśnięto ją do muru, Hetty podjęła walkę. Zacisnęła dłonie w pięści i twardo stanęła przed 
Blairem. 
- Głupotą byłoby myśleć inaczej, skoro znam cię tak dobrze. Swoim zwyczajem podrzuciłeś 
nam ją, kiedy ci było wygodnie, a teraz, jak przypuszczam, wygodnie jest ci ją zabrać? 
Blair nie przywykł, by mówiono do niego w ten sposób, i jego ostra twarz zaczęła zdradzać 
napięcie. 
- Nie wydaje mi się, by było właściwe prowadzenie takiej rozmowy przy Sarze - mruknął 
sztywno. 
Aby podkreślić swój punkt widzenia, wyszedł z godnością do holu. Oliwia, jak zawsze dąŜąca 
do zgody, pośpieszyła za nim. 
- Proszę cię, Blair - szepnęła bezradnie. 
Zgoda wydawała się w owej chwili nieosiągalna. Hetty, nie wyczerpawszy jeszcze zapasu 
zarzutów, ruszyła w ślad za Blairem. Stanęła przed nim, gdy wciągał buty, gotowa do walki. 
- Przyznasz chyba, Ŝe w Avonlea Sara ma większą szansę wyrosnąć na zdrową, normalną 
dziewczynkę niŜ w cieplarnianych warunkach twojego montrealskiego światka. Chodzi tu do 
przyzwoitej 
43 
szkoły. Jej twarz nabrała kolorów. No i jakoś sobie radzi bez niańki spełniającej kaŜdą jej 
zachciankę. 
Zaczynało wyglądać na to, Ŝe w tym wypadku trafiła kosa na kamień. Blair zacisnął zęby i 
omal nie urwał haczyka u kalosza, lecz wciąŜ panował nad sobą. 
- Wybacz, Hetty, ale jestem jej ojcem i nie pozbędziesz się mnie tak łatwo jak niani Luizy. 
Blair przedstawił, najspokojniej jak potrafił, swoje prawa rodzicielskie - prawa, które Hetty 
od pewnego czasu przypisywała sobie. Blair równie dobrze mógł rzucić jej rękawicę i 
wyzwać na pojedynek. Hetty zaczęła drŜeć na całym ciele. 
- Masz natychmiast opuścić ten dom. 

Blair skinął głową. Ostatnim miejscem, w którym pragnąłby się znajdować, był RóŜany 
Dworek z rozgniewaną Hetty w środku. 
- Z chęcią. Proszę, aby jutro punktualnie o dziewiątej rano Sara była gotowa do wyjazdu. 
Odwrócił się i zobaczył Oliwię i Sarę, które stały, zatrwoŜone, w drzwiach salonu. 
- Proszę cię, Blair... - spróbowała ponownie Oliwia. 
- Bardzo mi przykro, Oliwio - powiedział Blair tonem łagodnym, lecz stanowczym. 
Sara równieŜ wykonała błagalny gest. Była pewna, Ŝe miła pogawędka przy filiŜance herbaty 
w RóŜanym Dworku zmieni decyzję ojca. Skąd mogła podejrzewać, Ŝe rozpęta się taka 
awantura? Teraz widziała, Ŝe ojciec traktuje jutrzejszy wyjazd pociągiem ze śmiertelną 
powagą. 
- Tatusiu... 
44 
- Nie martw się, skarbie, wszystko będzie dobrze. Przenocuję u Jany i Alka, a rano się 
zobaczymy. 
Blair ucałował Sarę na poŜegnanie i wymaszero-wał za drzwi, nawet nie oglądając się na 
Hetty. Oliwia stała w miejscu, zesztywniała i wstrząśnięta. Sara wybuchnęła płaczem i 
najszybciej jak mogła popędziła po schodach na górę, do swego pokoju. Hetty wzdrygnęła 
się, słysząc trzaśniecie drzwi, i zwróciła swój gniew przeciw Oliwii. 
- Oliwio, uwaŜam, Ŝe jesteś odpowiedzialna za całą tę sytuację. Nie mogę uwierzyć, Ŝe byłaś 
na tyle nierozsądna i bezmyślna, by wpuścić do domu tego człowieka. 
Oliwia oblała się purpurą, słysząc to absurdalne oskarŜenie. Nie pojmowała, w jaki sposób 
fakt przebywania wewnątrz lub na zewnątrz RóŜanego Dworku miałby wpłynąć na decyzję 
Blaira. 
- Starałam się tylko okazać mu uprzejmość, Hetty. W końcu Blair naleŜy do rodziny. 
To rzekłszy, Oliwia równieŜ umknęła na górę, pozostawiając siostrę rozmyślaniom o 
doszczętnie popsutym popołudniu. 
Rozdział szósty 
Zmrok zapadał wcześnie o tej porze roku. Na farmie Kingów Jana, dźwigając złoŜony koc, 
uchyliła drzwi i wyjrzała w ciemność. Alek stał z tyłu, przykręcając lampę naftową. 
- Gdzie się ten człowiek podziewa? - Jana zmar- 
45 
szczyła brwi. - Nie wyobraŜam sobie, aby miał ochotę spędzać aŜ tyle czasu w towarzystwie 
Hetty. 
Alek równieŜ sobie tego nie wyobraŜał. Dawno juŜ się przekonał, Ŝe przy Hetty 
najbezpieczniej jest zachowywać ostroŜność i dyskrecję. Choć sam Ŝywił rozliczne obawy w 
związku ze spotkaniem Blaira i Hetty, zachował je dla siebie. 
- Myślę, Jano, Ŝe nie powinniśmy wtrącać się do tej sprawy. 
Jana potrząsnęła głową. Miała charakter znacznie bardziej pobudliwy niŜ mąŜ i często 
draŜniła ją jego pobłaŜliwość. 
- Och, Alek, zawsze mówisz to samo. 
- Owszem - uśmiechnął się Alek - więc nie powinnaś być zaskoczona. 
Jego spokój i niechęć do mieszania się w sprawy innych rozładowały juŜ wiele napiętych 
sytuacji. Miał po prostu nadzieję, Ŝe Blair zdoła opuścić Avonlea cało i zdrowo, kiedy Hetty z 
nim skończy. 
Myśląc, Ŝe rozmawiają sam na sam, małŜonkowie zawrócili w stronę kuchni. Wcale jednak 
nie byli sami. TuŜ ponad ich głowami, u szczytu frontowych schodów, przechylały się przez 
poręcz wszystkie obecne w domu dzieci, usiłując podsłuchać, ile się tylko da. W obliczu 
ewentualności, Ŝe Sara zostanie rano wywieziona z Avonlea, Ŝadne nawet nie pomyślało o 
spaniu. Wszystkie rozpaczliwie pragnęły, Ŝeby została, i aŜ płonęły z ciekawości, czy ktoś z 

dorosłych wpłynął na zmianę planów. Gdy tylko Jana i Alek zniknęli w kuchni, dzieci 
wyprostowały się pospiesznie. 
46 
- Kuchenne schody - szepnął Felek do ucha Felicji. 
Felek ruszył przodem, a za nim Felicja, Andrzej i Cecylka. Nie minęła minuta, a juŜ tłoczyli 
się wszyscy na podeście kuchennych schodów, gdzie doskonale było słychać, co działo się na 
dole. 
- Blair jest ojcem Sary - mówił Alek do Jany, gdy znaleźli się w kręgu ciepła promieniującego 
od duŜego piecyka. - Chodzi mi o to, Ŝe prędzej czy później i tak by po nią przyjechał. 
Jana musiała przyznać mu słuszność, choć wcale jej to nie cieszyło. Nikt nie miał pojęcia, co 
się stanie w trakcie procesu Blaira i dlatego przyszłość Sary rysowała się bardzo niepewnie. A 
Sara tak mocno zŜyła się z otoczeniem, Ŝe nikt juŜ nie wypominał jej, iŜ nie pochodzi z 
Avonlea. 
Jana z roztargnieniem zaczęła zdejmować skarpety suszące się nad piecykiem. Przywiązywała 
duŜą wagę do ciepłych zimowych skarpet i chyba dostałaby ataku histerii, gdyby widziała 
wszystkie te bose stopki, które przywarły do zimnej podłogi nad jej głową. 
- No tak, ale wydaje mi się, Ŝe to niesprawiedliwe wyrywać ją stąd tak nagle. 
Alek zaczął odbierać skarpety od Ŝony, która szybko zgromadziła całe ich naręcze i nie 
zastanawiała się, gdzie je połoŜy. Przy szóstce domowników skarpety wędrowały do prania w 
niesamowitym tempie. 
- Wiesz, co ja o tym sądzę? - mruknęła Jana cierpko. - Blair wcale nie myśli o Sarze. On 
myśli tylko o sobie. 
47 
Alek odszukał wzrokiem wiklinowy kosz na brudną bieliznę i wrzucił tam skarpety. 
- Oho... wydaje się, Ŝe jestem iednym z nielicznych członków tej rodziny, którzy nie są 
znawcami cudzych myśli. 
Dorośli byli zbyt pochłonięci rozmową, by słyszeć ciche trzaski i szuranie rozlegające się na 
górze, gdy dzieci próbowały stać nieruchomo na skrzypiącej podłodze. 
Jana nie dała się odwieść od swej linii rozumowania. To ona musiałaby radzić sobie z całym 
zamętem po wyjeździe Blaira i Sary. 
- O, gdybyśmy tylko mogli go namówić, Ŝeby został jeszcze trochę. A przynajmniej... och, 
Alku, dzieci będą za nią tak bardzo tęskniły. Ja teŜ będę za nią tęskniła. 
Alek potarł podbródek, pojmując w tej właśnie chwili, w jak wielkim stopniu Sara Stanley 
podbiła serca ich wszystkich. Widywał ją w kuchni tak często, Ŝe równie dobrze mogła być 
jego własnym dzieckiem. Kiedy znalazła się w pobliŜu, zawsze wisiał w powietrzu jakiś 
nowy plan lub wyprawa. I Sara niewątpliwie oŜywiła sztywną Felicję. 
- Wiem. I mnie takŜe będzie jej brakowało. 
- Nie mógłbyś przemówić mu do rozsądku? 
Pomimo błagalnego tonu Jany obydwoje wiedzieli, Ŝe to się na nic nie zda. Blair nie 
osiągnąłby powodzenia, gdyby moŜna go było tak łatwo odwieść od raz powziętego zamiaru. 
- CóŜ mogę powiedzieć? Znasz Blaira: jeŜeli raz coś postanowi, nie ugnie się, choćbyś 
poruszyła niebo i ziemię. 
48 
A Sara odziedziczyła wiele cech ojca. Wszyscy mogli to stwierdzić, kiedy rozpoczęła strajk 
głodowy po odesłaniu niani Luizy z Avonlea. 
Jana otworzyła usta, by raz jeszcze spróbować przekonać męŜa, lecz przerwało jej trzaśniecie 
frontowych drzwi. Spojrzała na Alka z przestrachem. 
- Wrócił! 
Obydwoje drŜąc weszli do holu, by sprawdzić, w jakim stanie Blair wyszedł ze spotkania z 
Hetty. Nad ich głowami rozległ się tupot drobnych stóp, gdy dzieci runęły ku frontowym 

schodom, starając się dotrzymać kroku wydarzeniom. Blair wkroczył do środka i z 
wściekłością zatrzasnął drzwi za sobą, nie zwaŜając na to, Ŝe ktoś w domu moŜe spać. Alek z 
Janą zastali go przy ściąganiu palta. 
- Co za baba! Wszystko mi jedno, czy to twoja siostra, czy nie. Wolałbym smaŜyć się w 
piekle, niŜ mieć z nią do czynienia! 
Jana omal nie upuściła skarpetki, którą miała w ręku. 
- Cicho, Blair! Obudzisz dzieci. - I mógłby nauczyć je słów, których wcale nie muszą znać! 
Alek z Janą sztywno wycofali się do kuchni, a Blair podąŜył za nimi. Przyśpieszyło to kolejny 
paniczny powrót na kuchenne schody grupki niewidocznych słuchaczy. Słuchacze owi gorąco 
pragnęli, aby dorośli wybrali sobie wreszcie stałe miejsce wieczornej rozmowy. 
W kuchni Blair rzucił się na jedno Ŝ krzeseł. Twarz miał pokrytą szkarłatnymi cętkami, a 
szczęki mocno zaciśnięte. Blair Stanley nie przywykł do tego, by stawano mu na drodze. 
4 — Odmiany losu 
49 
- Co się dzieje w tym jej ptasim móŜdŜku? Ta kobieta aŜ się prosi, Ŝeby ją... 
- Nie poszło ci najlepiej z Hetty? - wywnioskowała pospiesznie Jana, uprzedzając kolejne 
gorszące pomruki Blaira. - No cóŜ, macie sobie chyba wiele do powiedzenia, moi panowie, 
prawda, Alku? Pójdę na górę i sprawdzę, czy u dzieci wszystko w porządku. Blair, 
przygotowałam dla ciebie pokój dziewczynek. Prześpią się dzisiaj u chłopców. 
Jana posłała męŜowi znaczące spojrzenie i ruszyła ku tylnym schodom. 
Blair, wciąŜ rozsierdzony na Hetty, skinął krótko głową. Jana umknęła pośpiesznie, by nie 
dać się wciągnąć jeszcze głębiej w całą sytuację. Dzieci, które właśnie usadowiły się 
wygodnie u szczytu kuchennych schodów, usłyszały matczyne kroki i podskoczyły. 
- Ach! Och, uciekajmy - szepnęła Cecylka, zastygając przy tym w bezruchu. Felek szturchnął 
ją szybko. 
- Ruszaj, Cecylko! 
Powiewając nocnymi koszulami dzieci wzięły nogi za pas i gdy Jana zaczęła wchodzić na 
górę, podest schodów niewinnie świecił pustkami. 
Po dezercji Ŝony Alek został sam na sam z Blairem Stanleyem i sporem rodzinnym. Szybko 
ocenił stan ducha Blaira i postanowił pokrzepić go na swój własny sposób. 
- Myślę, Ŝe przyda ci się coś na wzmocnienie. Przesunął krzesło, wspiął się na nie i obmacał 
wyciągniętą ręką górę kredensu. Znalazłszy to, czego 
50 
szukał, stęknął cicho i zszedł na podłogę. Postawił na stole ciemną butelkę z wyblakłą 
nalepką, o wyraźnie zakazanym wyglądzie. 
I nic dziwnego! Była to bowiem butelka koniaku, przedmiot oburzający w abstynenckim 
Avonlea. Alek obrócił ją w dłoni. 
- CóŜ, hm... to słuŜy wyłącznie do celów leczniczych, oczywiście - powiedział, mrugając do 
Blaira. 
- Oczywiście. 
Usta Blaira zadrgały w uśmiechu pierwszy raz od chwili, gdy jak burza wpadł do domu. 
Widok jednego z Kingow wydobywającego ukradkiem ze schowka butelkę koniaku był dość 
osobliwy i naleŜał do rzadkości. 
UŜywając dla zachowania ostroŜności filiŜanek po herbacie, Alek nalał koniaku Blairowi i 
sobie. W zamyśleniu przyjrzał się butelce. 
- Wiesz, chyba nie miałem tego w ustach od... narodzin Cecylki. 
- Naprawdę? - spytał Blair przeciągle i z niedowierzaniem. 
- No... - zachichotał Alek - moŜe raz czy dwa od tamtej chwili. 

Czując z ulgą, Ŝe napięcie trochę opadło, Alek podsunął gościowi jedną z filiŜanek. 
Ułagodzony nieco Blair wziął ją do ręki. Z minami światowców dwaj męŜczyźni trącili się 
filiŜankami tuŜ ponad cukiernicą. 
- Na zdrowie! - wznieśli toast przyciszonym głosami, by nie usłyszała ich Jana, krzątająca się 
na górze. I obserwując kuchenne schody, ostroŜnie pociągnęli po łyku. 
SI 
Rozdział siódmy 
Tymczasem w RóŜanym Dworku zapanowało ogólne zamieszanie. Herbata w imbryku 
stojącym w salonie wystygła zupełnie. Sara uciekła do swojego pokoju, ścigana przez Oliwię, 
a Hetty w samotności przemierzała burzliwie salon tam i na powrót, nie mając na kim 
wyładować gniewu. 
Oliwia martwiła się o Sarę, gdyŜ widok płaczącej dziewczynki był czymś rzadko spotykanym 
w RóŜanym Dworku. OstroŜnie przeszła przez hol, przystanęła z wahaniem przed drzwiami 
Sary i wreszcie zapukała. 
- Proszę wejść - dobiegł ze środka cichy głosik. Oliwia, która nie znosiła scen, pchnęła drzwi 
i wśliznęła się do pokoju, z lękiem myśląc o tym, co moŜe tam zastać. Zobaczyła Sarę zajętą 
pakowaniem. Sukienki leŜały na krzesłach, duŜa szafa w kącie pokoju stała otworem, a z 
szuflad komódki wysypywały się staniczki i halki. Widok ów zasmucił Oliwię. Otwarte 
walizki trafiły jej do przekonania bardziej niŜ słowa Hetty i Blaira. A więc to rzeczywiście 
była prawda! Sara opuści rano RóŜany Dworek! 
- Powinnaś juŜ leŜeć w łóŜku, Saro. MoŜesz skończyć pakowanie jutro - odezwała się 
łagodnie Oliwia. 
Sara nie przestała upychać rzeczy w walizkach. Zupełnie nie myślała o śnie. W ciągu 
ostatnich kilku godzin przeŜyła tak zawrotną karuzelę szczęścia i grozy, Ŝe czuła, iŜ przez 
najbliŜsze tygodnie nie zachce jej się spać. 
52 
- Dlaczego ciocia Hetty i tatuś tak się nienawidzą? - zapytała Oliwię, usiłując jednocześnie 
poskładać swoją najlepszą kremową sukienkę z zakładkami na przodzie, obszytą koronką. 
Miała tę sukienkę na sobie w dniu, gdy opowiadała baśń na pokazie latarni magicznej. Pokaz 
odniósł sukces, budząc podziw mieszkańców Avonlea i wyciągając z odosobnienia Japera 
Dale'a, który obsługiwał projektor. To głównie dzięki pokazowi zorganizowanemu przez Sarę 
Jasper odwaŜył się zostać fotografem Oliwii i... och, dlaczego wszystko nagle się tak 
poplątało? 
Sara rzuciła sukienkę na łóŜko i odwróciła się do Oliwii. Nie mogła zrozumieć tajemniczego 
postępowania dorosłych i bolało ją, Ŝe dwoje ludzi najbliŜszych jej sercu trwa w niezgodzie. 
Oliwia wzięła głęboki oddech i podjęła próbę wyjaśnienia. 
- Och, to nie ma nic wspólnego z rozsądkiem, Saro. Hetty obwinia twojego tatę o to, Ŝe zabrał 
nam siostrę, a niektórzy ludzie nie potrafią zapomnieć urazy. Wydaje się, Ŝe im więcej lat 
upływa, tym mocniej ją odczuwają. 
Wyjaśnienie to nie rokowało zbyt wielkich nadziei na poprawę sytuacji. I Sara, i Oliwia 
wiedziały, Ŝe Hetty jest kobietą o niewzruszonych zasadach i jeszcze bardziej niewzruszonej 
sile woli. JeŜeli raz wyrobiła sobie o czymś opinię, nakłonienie jej do zmiany zdania 
graniczyło z niemoŜliwością -a w RóŜanym Dworku cecha ta wywołała niejedną burzę. Sara 
widziała bardzo wyraźnie, co to moŜe oznaczać. Mimo tak młodego wieku przejawiała 
niezwykłą intuicję, gdy szło o ludzkie charaktery. 
53 
- JeŜeli wyjedziemy jutro, oni juŜ zawsze będą się nienawidzili... zawsze. 
Ostatnie słowo zadźwięczało w powietrzu jak Ŝałobny dzwon i Oliwia musiała się z nim 
zgodzić. Westchęła cięŜko. 
- No cóŜ, są sprawy, których nie jesteś w stanie zmienić, Saro. 

Nie takiej pociechy oczekiwała Sara od Oliwii. W ustach dorosłej ciotki stwierdzenie, Ŝe 
sytuacja jest beznadziejna, nie brzmiało zbyt kojąco. 
- Boję się, ciociu Oliwio - wyszeptała Sara, a w jej rozszerzonych oczach moŜna było 
wyraźnie wyczytać, ile dla niej znaczy RóŜany Dworek. - Boję się, Ŝe jeśli jutro wyjedziemy, 
nigdy juŜ tu nie wrócę. 
Oliwia przytuliła mocno Sarę, niezdolna przyznać się na głos, Ŝe Ŝywi takie same obawy. 
- Och, Saro, zawsze moŜesz tu wrócić, kiedy tylko zechcesz... nawet gdybym musiała 
pojechać po ciebie aŜ do Montrealu. 
- Ale to nie będzie to samo - szepnęła Ŝałośnie Sara z głową na ramieniu ciotki. - Będę wtedy 
gościem, a gości nigdy nie traktuje się jak prawdziwych krewnych. 
Oliwia objęła Sarę jeszcze mocniej. Jej własne serce wezbrało tak, Ŝe guziki przy sukni 
groziły oderwaniem. W domu rządzonym Ŝelazną ręką Hetty czuła się chwilami równie 
młodziutka, jak Sara. Miała wraŜenie, Ŝe w osobie Sary zyskała nie siostrzenicę, lecz 
kochaną, małą siostrzyczkę. 
- Obiecuję ci, Ŝe... to się nigdy nie zdarzy - przy- 
54 
rzekła gorąco. - Nasze uczucia dla ciebie pozostaną takie same, gdziekolwiek będziesz. 
Nieco dalej przy tej samej drodze, w kuchni Ringów, Alek z Blairem dopijali juŜ koniak z 
filiŜanek. Blair odzyskał równowagę i - przynajmniej chwilowo - zdolność do rzeczowej 
rozmowy. Zaczął przedstawiać swoje sprawy szwagrowi jak męŜczyzna męŜczyźnie. 
- Nadal mam udział w zyskach firmy - powiedział, wyjaśniając, ile zdołał uratować z 
finansowej katastrofy, wywołanej przez nieuczciwego wspólnika. -1 udało mi się zachować 
dom. 
Było to typowe dla Blaira, Ŝe potrafił odbić się od dna i podjąć walkę. Blair zawdzięczał 
wszystko samemu sobie. Podejmował zazwyczaj śmiałe, stanowcze działania, godząc się na 
kaŜde ryzyko, byle odnieść sukces. Ta zuchwała cecha jego charakteru zawojowała i podbiła 
Ruth King. Ta cecha sprawiła równieŜ, iŜ uznał, Ŝe bez Ŝadnych trudności moŜe wciągnąć 
Sarę z powrotem w dawne Ŝycie. I ta właśnie cecha zagrzewała Hetty do walki. 
Raz juŜ zdobył majątek - a sądząc po błysku determinacji w oku, zamierzał stanąć na nogi i 
wzbogacić się ponownie. I pragnął uczynić to jak najprędzej. 
Alek ze zrozumieniem skinął głową, jak gdyby świat finansów i błyskawicznych operacji o 
międzynarodowym zasięgu był mu znany równie dobrze, jak własne gospodarstwo. Jeszcze 
parę łyków koniaku, a sam mógłby rozwaŜać zajęcie się interesami na wielką skalę. 
- Hm, cóŜ... gdybyś potrzebował pomocy, mamy 
55 
odłoŜonych trochę pieniędzy i jeśli chcesz, moŜesz z nich skorzystać... dla siebie i Sary. 
Solidarność i wzajemna pomoc były dla rodziny Kingów czymś równie naturalnym, jak 
oddychanie. Blair, choć wzruszony, był jednak zbyt dumny, by wziąć pod uwagę tę 
propozycję. 
- Dziękuję, Alek, to bardzo miło z twojej strony, ale zamierzam odbudować firmę i między 
innymi dlatego chciałbym jak najszybciej wrócić do Montrealu. 
Stwierdzenie to przypomniało im o najwaŜniejszej kwestii: gwałtownym i zupełnie 
niespodziewanym oderwaniu Sary od miejsca, które zaczęła uwaŜać za swój dom. Jana 
poleciła męŜowi uczynić coś w tej sprawie i Alek wiedział, Ŝe jeśli nie podejmie próby, Ŝona 
będzie mu bez końca wierciła dziurę w brzuchu. Odchrząknął i postanowił wybrać ostroŜną, 
dyplomatyczną, okręŜną drogę. 
- Wiesz co, nie miej mi za złe, Ŝe to mówię, ale sala sądowa nie sprzyja zdrowiu. Dobrze by 
było, gdybyś został u nas kilka dni. Wyspa cię odmłodzi. Postaram się udobruchać Hetty - 
dodał beztrosko, niewątpliwie pod wpływem koniaku. - Ale, no cóŜ... musisz dać Sarze trochę 
czasu. Czeka ją wiele poŜegnań. 

Przemowa ta tylko utwierdziła Blaira w jego postanowieniu. 
- Przykro mi. Bardzo nad tym boleję... ale wierzę, Ŝe tak będzie lepiej. 
Blair uznał, Ŝe natychmiastowe przecięcie więzów sprawi Sarze najmniej bólu. Od pierwszej 
chwili, gdy zaczął asystować Ruth, Hetty tkwiła 
56 
między nimi jak cierń. Nigdy go nie lubiła i nie akceptowała. A po jej ostatnim wybuchu w 
RóŜanym Dworku nabrał pewności, Ŝe nigdy go nie polubi. 
Alek czuł, Ŝe nie powinien tak szybko ustępować, lecz nie potrafił wymyślić argumentów, 
które przełamałyby upór Blaira. Mógł jedynie unieść rękę w pojednawczym geście. 
- Dobrze, juŜ nic nie powiem. 
Szczęście mu sprzyjało, poniewaŜ w tej właśnie chwili skrzypnęły kuchenne schody i dobiegł 
głos Jany: 
- Alek? 
- Hooops! 
Butelka koniaku! Gdyby Jana domyśliła się, Ŝe siedzą tu z Blairem i piją, nie byłoby końca 
wyrzutom. Alek złapał obciąŜający dowód i wdrapał się na krzesło. Dwukrotnie omal nie 
upuścił butelki, zanim wstawił ją do schowka na kredensie. Udało mu się jednak i gdy Jana 
weszła do kuchni, zastała męŜa i szwagra siedzących niewinnie przy pustych filiŜankach po 
herbacie. 
- Alek... Blair... przygotowałam pokój i wyjęłam czyste ręczniki. 
Jana z rozmysłem spędziła długą chwilę na górze, by męŜczyźni mogli sobie porozmawiać. 
Teraz pragnęła nade wszystko dowiedzieć się szczegółów od męŜa. 
- Dziękuję - powiedział Blair, przekonując się po raz kolejny, Ŝe nawet najlepszy hotel nie 
umywa się do rodzinnej gościnności. - Mam nadzieję, Ja-no, Ŝe nie sprawiam kłopotu... tobie 
ani dzieciom. 
Jana przecząco zamachała rękoma. 
57 
- AleŜ skąd. Wygodnie im we czwórkę. To dla nich przygoda. 
- CóŜ, zatem dobranoc - powiedział Blair wstając. -1 dziękuję za... ehm, radę, Alek. 
- Nie ma za co, Blair. 
Bardziej znuŜony przeŜyciami tego dnia, niŜ byłby skłonny przyznać, Blair wszedł po 
schodach na górę. Jana zaczekała, aŜ się oddali, po czym zwróciła się do męŜa, mylnie 
interpretując spokojny wyraz jego twarzy. 
- Brawo! A więc cię wysłuchał - oznajmiła z zadowoleniem. 
-Wysłuchał? - Alek raptownie oderwał się od pustej filiŜanki. - No cóŜ, niezupełnie... -Co? 
- Nadal zamierza wyjechać jutro rano - oświadczył Alek, biorąc się w garść. 
To ponownie wzburzyło Janę. Ściągnęła fartuch, obeszła kuchenny stół i zatrzymała się przy 
krześle Blaira. Na szczęście nie wyczuła ostrego zapachu, unoszącego się z opróŜnionej 
filiŜanki. 
- O... a więc chodzi o Hetty - mruknęła, dostrzegając nową stronę zagadnienia. - Musisz 
pomówić z Hetty. Inaczej nie dojdzie do porozumienia. 
Alek, przypomniawszy sobie nagle, Ŝe powinien juŜ iść spać, podniósł się z krzesła. W 
nadziei, Ŝe odwiedzie Janę od ryzykownych pomysłów, poklepał ją po ramieniu. 
- Uspokój się, Jano! Zrobiło się późno. Jestem zmęczony. 
Głos Alka mimowolnie zagłuszył poruszenie na górze. W chwili, gdy Blair zniknął za 
drzwiami po- 
58 
koju i niebezpieczeństwo minęło, dzieci wyskoczyły z łóŜek i stanęły u szczytu schodów. 
Była to dla nich prawdziwa męczarnia, leŜeć bez ruchu i udawać sen, podczas gdy Jana 

krzątała się wokół, otulając je kołdrami i składając ubrania. Co więcej, straciły całą rozmowę 
Alka z Blairem i teraz musiały się bardzo wysilić, by nadrobić zaległości. 
Zaledwie dzieci zdąŜyły schować się za słupkiem, Alek wyszedł do frontowego holu, a Jana 
deptała mu po piętach. Tłumiąc jęk, dzieci zerwały się z miejsca i, najszybciej jak mogły, 
popełzły ku frontowym schodom, gdzie uklękły przy balustradzie. 
Alek pragnął niezwłocznie udać się dó łóŜka, lecz małŜonka nie chciała nawet o tym słyszeć. 
Ona jedna wiedziała na pewno, Ŝe jeśli sytuacja prędko się nie wyjaśni, Sara odjedzie - i co 
wówczas stanie się z nimi? Pragnąc zapobiec trwałemu rozdźwię-kowi w rodzinie, Jana 
podjęła decyzję i wzmogła nacisk wywierany na męŜa. 
- No cóŜ, Alku, nie jestem pewna - westchnęła. - Myślałam, Ŝe wyszłam za mąŜ za głowę 
rodziny, ale teraz zastanawiam się, kto tu właściwie nosi spodnie, ty czy Hetty? 
- Wszystko ma swój czas i miejsce, kochanie -odparł Alek najłagodniej jak potrafił, stawiając 
nogę na pierwszym stopniu. - Pójdę tam rano. 
- Rano! - KaŜdy głupiec by zrozumiał, Ŝe rano będzie juŜ za późno na jakiekolwiek działanie. 
-Sara jutro wyjeŜdŜa. Idź tam teraz i powiedz Hetty, co o tym myślisz. 
Alek, słuchając, jak zimny wiatr dmie na zewnątrz, zacisnął dłoń na poręczy schodów. 
59 
- Nie mam zamiaru nachodzić o tej porze RóŜanego Dworku, by natrzeć uszu Hetty. 
- Dlaczego nie? - chciała wiedzieć Jana. - Oczywiście, chyba Ŝe ciągle się jej boisz. 
Wyglądało na to, Ŝe Alek nie zazna spokoju, dopóki nie postąpi zgodnie z Ŝyczeniem Ŝony. 
Pokonany, uniósł z rozdraŜnieniem ręce i sięgnął po płaszcz. 
Rozdział ósmy 
W RóŜanym Dworku Oliwia wyszła z pokoju Sary z twarzą bladą jak klawisze pianina i 
drŜącymi ustami. Sara rzeczywiście opuszczała dom. Nazajutrz o tej porze pokoik u szczytu 
schodów będzie pusty i cichy. W kuchni nie zadźwięczy dziecięcy śmiech, tupot szybkich 
kroków nie rozlegnie się w holu. O, gdyby chociaŜ coś ją wcześniej ostrzegło, pozostawiło 
nieco czasu na oswojenie się z tą wstrząsającą zmianą, jaka miała zajść w ich domu! 
Broniąc się przed natłokiem przygnębiających myśli, Oliwia zawróciła i omal nie zderzyła się 
z Hetty, która w końcu weszła na górę. Po scenie w pokoju Sary łagodna zazwyczaj Oliwia 
gotowa była stawić czoło nawet groźnej starszej siostrze. Stanęła dzielnie przed Hetty, choć 
lampa, którą trzymała, drŜała w jej dłoni. 
- Hetty, jak mogłaś mówić Blairowi te wszystkie rzeczy przy Sarze? Biedne dziecko tak się 
zdenerwowało, Ŝe z trudem zdołałam je uspokoić. 
Hetty nigdy nie pozostawała dłuŜna, gdy w grę 
60 
wchodziło przypisywanie komuś winy. Nastroszyła się w jednej chwili. 
- Gdybyś mnie posłuchała, Oliwio, nic podobnego nie byłoby się zdarzyło. Oddaj mi to. - 
Olejna lampka dygotała tak niepokojąco, Ŝe istniała groźba, iŜ upadnie na podłogę, i Hetty 
odebrała ją siostrze. - Ale ty, jak zwykle, nie pomyślałaś, zanim otworzyłaś usta. 
Kilka mocnych słów ze strony Hetty zazwyczaj zbijało Oliwię z tropu, lecz tym razem było 
inaczej. Jej ramiona zadrŜały, oddech stał się przyspieszony. Nie uwaŜała, aby niezaproszenie 
Blaira do domu mogło cokolwiek zmienić. 
- Nie, Hetty, to ty nie pomyślałaś, co robisz. Przez ciebie Sara jutro opuści wyspę. 
Hetty zerknęła na drzwi pokoju Sary. 
- Psst! - syknęła rozkazująco, troszcząc się poniewczasie, Ŝe Sara coś usłyszy. - Nie miałaś 
prawa wpuszczać tego człowieka do mojego domu. 
PoniewaŜ Oliwia stała w przejściu, Hetty odwróciła się na pięcie i zaczęła schodzić na dół, 
dając do zrozumienia, Ŝe rozmowa dobiegła końca. Oliwia spojrzała za siostrą, sapnęła cicho i 
ruszyła gwałtownie jej śladem. Tym razem nie zamierzała tolerować władczych zachowań 
Hetty. 

Tymczasem Sara wymknęła się na palcach z pokoju i pobiegła spojrzeniem za oddalającymi 
się plecami ciotek. Teraz juŜ nie tylko jej ojciec walczył z ciotką Hetty, ale ciotka Hetty z 
ciotką Oliwią prychały na siebie jak dwie kotki na kolczastym ogrodzeniu. Marszcząc 
dziecinne czoło, Sara przemknęła na podest, by obserwować rozwój sytuacji. 
61 
A było na co patrzeć. Oliwia, sztywno wyprostowana, trzymała się w ryzach, dopóki nie 
zeszły na dół. 
- Twojego domu? - wybuchnęła, gdy tylko postawiła stopę na podłodze. 
- CóŜ, jestem najstarsza - odpaliła Hetty, wytrącona z równowagi wybuchem Oliwii, która co 
gorsza, nie zdradzała najmniejszych oznak powrotu do dawnego, potulnego wcielenia. 
- Och! - zakipiała Oliwia i wskazała chodnik w holu. - Więc to jest twój dywan? A to twoja 
lampa, tak? Do mnie nic nie naleŜy? W takim razie moŜe najlepiej będzie, jeśli i ja się 
wyprowadzę! 
Hetty wpatrywała się w siostrę z osłupieniem. 
- Nie bądź śmieszna - wymamrotała, podejrzewając, Ŝe Oliwia jest nie tylko zuchwała, ale 
równieŜ bliska pomieszania zmysłów. 
- Nie musisz mnie dalej utrzymywać - brnęła ze złością Oliwia. - Dam sobie doskonale radę 
sama, teraz gdy zarabiam trochę pieniędzy. 
Dotychczas, jak Hetty zauwaŜyła, Oliwia zarobiła jedynie na nowy kapelusz, w którym 
paradowała, chcąc zrobić wraŜenie na tym niezdarnym fotografie, Jasperze Dale'u. Hetty 
wysunęła szczękę. Nikt nie był w stanie przyprzeć jej do muru, nawet rozgniewana Oliwia. 
- Tak? I co będziesz robiła? Dokąd pójdziesz? Oliwia nigdy przedtem nie rozwaŜała takiej 
ewentualności, ale nie zamierzała dać się teraz pognębić Hetty. 
- Mogę... wynająć pokój w pensjonacie - wymyśliła na poczekaniu, nie zwaŜając, iŜ 
przeprowadz- 
62 
ka Oliwii King do pensjonatu byłaby przez rok tematem plotek w Avonlea. 
- Ha, to brzmi równie niedorzecznie jak pomysł, Ŝe... Ŝe mogłabyś uciec z Jasperem Dale'em! 
Hetty nie zdąŜyła poŜałować, Ŝe podsunęła siostrze tak niebezpieczną myśl, gdyŜ w tej samej 
chwili ktoś głośno zakołatał do frontowych drzwi. Obydwie kobiety wzdrygnęły się, 
ponownie naraŜając lampę na upadek. Wielce zaskoczone, zerknęły na stojący w kącie zegar 
po dziadku. Kto mógł wybrać się z wizytą o tej porze? 
Hetty gwałtownym ruchem otworzyła drzwi i ujrzała na progu własnego brata w niedbale 
narzuconym płaszczu i z bardzo niezadowoloną miną. 
- Przepraszam - zaczął - ale nie będę mógł zasnąć, dopóki ci nie powiem, co myślę. 
To rzekłszy, wkroczył do ciepłej kuchni wraz z podmuchem mroźnego powietrza, a siostrom 
nie pozostało nic innego, jak ruszyć za nim. Sara, podobnie jak to wcześniej uczynili jej 
kuzynostwo, przycupnęła na schodach i zbliŜyła twarz do poręczy, aby lepiej słyszeć. 
W kuchni Alek wcisnął rękawice do kieszeni i niezwłocznie przystąpił do rzeczy. 
- Chcę ci powiedzieć, Hetty, Ŝe mam juŜ dość bezczynnego przyglądania się, jak... 
przekraczasz wszelkie granice przyzwoitości. 
Hetty, która uwaŜała się za wyrocznię w kwestii przyzwoitości, jęknęła. 
- Czy wszyscy powariowali? - spytała, wznosząc oczy ku niebu i rozkładając dłonie. 
Jej dramatyczne gesty nie onieśmieliły Alka. 
- Słuchaj - podjął przez zaciśnięte zęby - jak so- 
63 
bie posłałaś, tak się wyśpisz i to nie moja rzecz, ale tu chodzi o dziecko. Nie będę dłuŜej 
tolerował takich rozdzierających scen. 
Z kaŜdym słowem Alka Hetty czerwieniła się i irytowała coraz mocniej. Mógł sobie być 
dorosłym męŜczyzną i ojcem rodziny, lecz dla Hetty pozostał młodszym bratem, który 

powinien robić to, co mu kaŜą. A dzisiejszego wieczoru wydawało się, Ŝe obydwoje z Oliwią 
podnieśli bunt. 
- Nie wiem, o czym mówisz - wypaliła Hetty ze srogą miną. Światło lampy podkreślało jej 
ostro zarysowane kości policzkowe i długi nos, przez co wyglądała jeszcze groźniej. 
Alek w rozterce przeczesał palcami włosy. Powinien był wiedzieć, Ŝe Hetty nie zechce 
wysłuchać głosu rozsądku. 
- Powiadam ci, Hetty, jeśli mam wierzyć temu, co mówił mi dzisiaj Blair, to według 
wszelkiego prawdopodobieństwa nigdy juŜ nie zobaczysz Sary. 
Sara, ukryta w cieniu, omal nie sapnęła głośno. Wystarczającym cięŜarem była dla niej 
niezgoda panująca w rodzinie. Wystarczająco ciąŜyła jej konieczność opuszczenia z dnia na 
dzień ukochanego RóŜanego Dworku, do którego będzie mogła wrócić jedynie jako gość. Ale 
nie móc tu wrócić w ogóle? Sama myśl o tym przejęła Sarę głęboką zgrozą. 
Oliwia była niemal równie przeraŜona jak Sara. Stanęła zatem po stronie Alka. 
- Proszę cię, Hetty - zaczęła błagalnie - pogódź się z nim raz na zawsze. Tylko ty moŜesz tu 
coś zmienić. 
Uległość nie naleŜała do mocnych stron Hetty, 
64 
zwłaszcza gdy najstarsza panna King czuła się atakowana i przyparta do muru. Gwałtownie 
zmarszczyła brwi. 
- A więc chcecie, Ŝebym pogodziła się z Blairem Stanleyem, mimo Ŝe ma zamiar zabrać Sarę, 
tak jak kiedyś zabrał nam Ruth? Czy tego właśnie ode mnie Ŝądacie? 
- Tak - oznajmił Alek prosto z mostu, nieświadom, iŜ Sara, bliska płaczu, siedzi na schodach. 
Blair miał w ręku wszystkie karty. Zawarcie z nim zgody wydawało się jedynym wyjściem. 
- Po moim trupie - brzmiała odpowiedź Hetty, wyglądającej tak, jakby rozumiała to 
dosłownie. Wszystkiemu winien był Blair i nic nie mogłoby skłonić Hetty do zmiany zdania. 
Wymaszerowała z kuchni, zostawiając Alka zaciskającego pięści i Oliwię, która miała 
kompletną pustkę w głowie. 
- Dobry BoŜe, kobieto! - burknął za nią Alek i z oburzeniem cisnął kapelusz na podłogę. 
Na dźwięk kroków Hetty Sara czmychnęła do swego pokoju. Wcale nie pragnęła na 
zakończenie tego zwariowanego dnia zostać przyłapaną na podsłuchiwaniu kłótni. Jednym 
susem wskoczyła do łóŜka i zacisnęła powieki dokładnie w chwili, gdy Hetty uchyliła drzwi i 
zajrzała do środka. 
Sukienki i fartuszki nadal leŜały porozrzucane tam, gdzie Sara je zostawiła po namowach 
Oliwii. Walizki wciąŜ były otwarte, podobnie jak szafa w kącie. Choć Hetty była wściekła, 
kiedy otwierała drzwi, te oznaki pakowania wstrząsnęły nią równie mocno, jak przedtem 
Oliwią. 
5 — Odmiany losu 
65 
Przekonana, Ŝe nikt na nią nie patrzy, stanęła nieruchomo. Gniew opadł, ustępując miejsca 
bolesnemu, mrocznemu przygnębieniu. Oczy Hetty spoczęły na Sarze i przez nieskończenie 
długą chwilę przyglądała się jej, przypominając sobie inną jasnowłosą dziewczynkę, która 
spała kiedyś w tym pokoju i którą uprowadził na zawsze bogaty przybysz z miasta. Później, 
upewniwszy się, Ŝe dziecko śpi, Hetty westchnęła cięŜko, cofnęła się do holu i cicho 
zamknęła za sobą drzwi. 
Ktoś jednak obserwował starszą damę. Sara widziała wszystko spod spuszczonych rzęs i 
twarz ciotki Hetty była ostatnią kroplą, która przepełniła kielich. W Sarze wezbrała odwaga. 
Skoro cały świat wokół niej walił się z trzaskiem, chlipanie przez całą noc w poduszkę nie 
mogło przynieść nic poŜytecznego. JeŜeli naleŜało podjąć konkretne działania w celu 
rozwiązania problemu, dziewczynka musiała podjąć je sama. 

Gdy tylko drzwi się zamknęły, Sara ponownie wyskoczyła z łóŜka i pośpiesznie zaczęła się 
ubierać. Wierzyła, Ŝe w trudnej sytuacji trzeba działać, choćby w najniezwykłejszy sposób. 
Rozpaczliwa sytuacja wymaga rozpaczliwych pomysłów i w chwili kiedy ciotka Hetty się 
odwracała, Sara wpadła na taki właśnie pomysł. Zbiegła po schodach i zajrzała do kuchni, 
gdzie wuj Alek, podniósłszy z podłogi swój kapelusz, wcisnął go na głowę. 
- Ech, Hetty nigdy się nie zmieni - burczał do Oliwii na poŜegnanie. - A Blair jest tak samo 
uparty. Dzięki Bogu, Sara ma trochę rozsądku. MoŜe coś z niego im się udzieli. 
66 
Alek zrewidowałby zapewne swą opinię o rozsądku Sary, gdyby znał szaleńczy plan, który w 
owej chwili zaczęła wcielać w Ŝycie. Zanim ktokolwiek z krewnych ją zauwaŜył, Sara złapała 
płaszczyk i kapelusz i wyśliznęła się z domu frontowymi drzwiami. 
Niedługo później, po biegu przez zimny mrok i zmaganiach z wiatrem, gdy wuj Alek zniknął 
bezpiecznie w domu, Sara przywlokła cięŜką drabinę i oparła ją o ścianę. Następnie wspięła 
się chwiejnie na wysokość pierwszego piętra i zabębniła w okno pokoju, gdzie - jak wiedziała 
- spali jej kuzyni. 
Istotnie, wszyscy smacznie spali, wyczerpani wypadkami minionego dnia i czajeniem się w 
ciemnościach. Felicja z Cecylką leŜały skulone pod kołdrami w jednym łóŜku, a Felek z 
Andrzejem w drugim. Sara pomyślała, Ŝe będzie chyba musiała wyrwać okno z framugi, Ŝeby 
któreś z dzieci się poruszyło. 
Andrzej, który miał najlŜejszy sen, usiadł w końcu raptownie i przetarł oczy. Czy to moŜliwe, 
by jakaś ludzka istota machała do niego zza szyby, dwadzieścia stóp nad ziemią? 
PoniewaŜ Andrzej nie wierzył własnym oczom, wstał z łóŜka, podreptał do okna i otworzył 
je. Dopiero wtedy stwierdził, Ŝe nie śni. 
- Sara! - szepnął chrapliwie, widząc wiszącą w powietrzu przy ścianie domu kuzynkę. 
- PomóŜ mi wejść - rozkazała Sara, dygocząc w podmuchach nocnego wiatru i chwiejąc się 
na drabinie, której, prawdę mówiąc, nie ustawiła zbyt pewnie. 
67 
Andrzej usłuchał, chwytając ją za ramiona, i zaczął wciągać do środka. Biodro Sary obiło się 
o parapet. 
- To boli - zaprotestowała, wsuwając się dalej przy pomocy Andrzeja i lądując wreszcie na 
podłodze. Jej przenikliwy głos obudził pozostałych. 
- Co ty tu robisz? - chciał wiedzieć Andrzej, pomagając jej wstać i pospiesznie zamykając 
okno, za którym świszczał wiatr. 
- Nie bój się, Cecylko, to Sara - szepnęła Felicja do siostrzyczki, która oszołomiona zerkała 
na niewyraźne sylwetki przy oknie. Cecylka mogła pomyśleć, Ŝe w pokoju zjawił się duch, i 
zacząć piszczeć na tyle głośno, by ściągnąć matkę. 
Oczy Cecylki rozwarły się szeroko. To naprawdę była Sara. I z pewnością nie weszła 
drzwiami. 
- Uciekłaś z domu? - spytała z zapartym tchem. Felek tymczasem wygramolił się spod kołdry. 
- Co się dzieje? - wymamrotał sennie. Budzenie się zawsze zajmowało mu duŜo czasu. 
Sara odetchnęła głęboko, Ŝeby się uspokoić, i zwróciła ku nim twarz. 
- Postanowiłam nie wyjeŜdŜać, dopóki ciotka Hetty i tatuś nie pogodzą się z sobą. Bo inaczej 
nigdy nie będę mogła tu wrócić. 
Andrzej pokręcił głową. Był spokojnym, myślącym chłopcem, lecz brakowało mu śmiałości i 
wyobraźni Sary. 
- Musisz wyjechać, bez dwóch zdań. Powinnaś była słyszeć swojego tatę dziś wieczorem. 
- Był taki wściekły na ciotkę Hetty, Ŝe wyglądał, jakby mu Ŝyły miały popękać - dodał 
dramatycznie 
68 

Felek. Bardzo nie chciał, Ŝeby Sara wyjechała, ale w skrytości ducha jakaś jego cząstka 
cieszyła się z fajerwerków, które wybuchały wokół. 
- Nic mnie to nie obchodzi! - wypaliła Sara na przekór temu złowieszczemu obrazowi. - 
Nigdzie nie wyjadę. 
Cecylka, za mała, by zrozumieć związane z tym prawdziwe komplikacje, rozjaśniła się 
natychmiast. 
- Och, Saro, to dobrze. Nie chcę, Ŝebyś odjechała. Nie chcę. 
Felicja, która przed paroma miesiącami byłaby zgorszona takim pomysłem, teraz ochoczo 
zgodziła się z Sarą. 
- No to będziesz musiała zniknąć. 
- A gdzie mamy cię schować, jak myślisz? - zaŜartował Andrzej. - Pod łóŜkiem? 
Sara nawet się nie uśmiechnęła i zrozumieli, Ŝe naprawdę mówiła powaŜnie. Gdyby jej nie 
pomogli, to kto wie, w jakie mogła wpaść tarapaty? Owszem, Sara była w gorącej wodzie 
kąpana, ale nawet jeśli nie zawsze myślała, co robi, miała przynajmniej odwagę, by to zrobić. 
I potrafiła bardzo dzielnie znosić przykre skutki. 
- Znam doskonałe miejsce - powiedziała Felicja w nagłym przebłysku natchnienia. 
- Będą mieli wyrzuty sumienia - wymruczała Sara, myśląc o wszystkich zwaśnionych 
krewnych. - Będą musieli zapomnieć o kłótniach... i połączyć się w miłości do mnie. 
- Phi! - brzmiał komentarz Felka do tego sielankowego obrazka. 
69 
Sara odwróciła tylko twarz w stronę łóŜka, rozkoszując się myślą o nakłonieniu wszystkich 
do pokornych błagań o wybaczenie za dzisiejsze karygodne postępki. 
- UwaŜam, Ŝe to świetny pomysł. 
Rozdział dziewiąty 
Nikt nie spał ten nocy w RóŜanym Dworku. Oliwia przewracała się i rzucała na łóŜku, 
dręczona niepokojem, wyobraŜając sobie, Ŝe mieszka na lodowato zimnym poddaszu 
pensjonatu Bigginsów, a Hetty na zawsze przestała z nią rozmawiać. Hetty natomiast leŜała 
sztywno i nieruchomo, wpatrzona w sufit, i zastanawiała się, dlaczego reszta rodziny nigdy 
nie podziela jej punktu widzenia i zawsze musi się jej sprzeciwiać. A Sara... cóŜ, Sary tam nie 
było. 
Hetty wstała rano pierwsza i to ona odkryła puste łóŜko Sary. Widok ten niezmiernie ją 
przeraził. WciąŜ mając na sobie koszulę nocną, pośpiesznie przywołała Oliwię. 
- Czy Sara juŜ wstała? - spytała z naciskiem, kiedy Oliwia z podpuchniętymi oczyma 
wyłoniła się ze swego pokoju. 
- Nie sądzę. A dlaczego? - zainteresowała się Oliwia. Wtem dostrzegła przez uchylone drzwi 
puste łóŜko Sary. - O BoŜe miłosierny - jęknęła, wyobraŜając sobie natychmiast najgorsze 
rzeczy. 
- To wszystko wina tego... przeklętego Blaira Stanleya! - wybuchnęła Hetty i zaczęła się 
pośpiesznie ubierać. Zdaniem Hetty, przyjazd Blaira oka- 
70 
zał się równoznaczny z morową zarazą i kilkoma trzęsieniami ziemi naraz. 
Wkrótce potem Hetty wpadła do kuchni, usiłując jednocześnie zapiąć kolczyk. NiezaleŜnie od 
rozmiarów katastrofy, jaka na nią spadała, Hetty zawsze upewniała się, Ŝe wychodząc jej 
naprzeciw wygląda bez zarzutu. Była to kwestia zasad moralnych. Gdy się raz zrezygnuje ze 
swych zasad moralnych, wszystko inne czeka upadek i ruina. 
- Piotrek! Piotrek! - zawołała niecierpliwie. Piotrek Craig, wynajęty pomocnik w RóŜanym 
Dworku, wbiegł do domu tylnymi drzwiami. Włosy spadały mu na oczy i wydawał się mocno 
poruszony. Sara była takŜe jego przyjaciółką. Pomogła mu, kiedy zachorował, i nakłoniła 
Kingów, zwłaszcza Felicję, by traktowali go jak kolegę, a nie zwykłego parobka. Pierwszego 
wstrząsu tego ranka doznał w chwili, gdy Hetty wyciągnęła go z łóŜka i powiadomiła o 

zniknięciu Sary. Drugi wstrząs nastąpił, kiedy Oliwia powiedziała, Ŝe jeśli Sara się znajdzie, i 
tak opuści na zawsze RóŜany Dworek, a być moŜe nie zdąŜy nawet się poŜegnać. 
- Nigdzie jej nie ma. Szukałem w szopie, w kurniku, wszędzie. 
- A czy zaglądałeś pod ganek? 
- Uch, nie, proszę pani - wyznał Piotrek, nie potrafiąc sobie wyobrazić Sary skulonej w tak 
ciasnym miejscu. 
- Więc idź, zajrzyj tam. Prędzej. 
Pełna niepokoju o Sarę, Hetty znów wypchnęła Piotrka za tylne drzwi. Podobnie jak Blair, 
lubiła działać i rozkazywać, i czuła się lepiej, mogąc kiero- 
71 
wać poszukiwaniami. Ledwie Piotrek zniknął, nadbiegła Oliwia, przynosząc kolejną przykrą 
nowinę. 
- Hetty! Blair przyjechał! 
OblęŜona z wszystkich stron, Hetty odwróciła się szybko. 
- Och! Dobry BoŜe! 
- To niemoŜliwe! - dodała Oliwia, przecząc oczywistym faktom, i wybiegła, załamując ręce. 
Nie zwolniła, dopóki nie znalazła się za frontowymi drzwiami, obok bryczki, z której 
wysiadali właśnie Alek z Blairem. śaden z nich nie wiedział jeszcze o zniknięciu Sary i ze 
spokojem oczekiwali, Ŝe ją odbiorą. 
- Blair! - wykrzyknęła Oliwia. 
- Dzień dobry, Oliwio. 
- Blair, ehm... nastąpiło pewne drobne opóźnienie. Nie... nie wiemy dokładnie, gdzie... 
Głos Oliwii umilkł, a w Blairze natychmiast obudziła się czujność. Nie spodziewał się, Ŝe 
Hetty łatwo da za wygraną i był przygotowany na kontratak z jej strony. 
- CóŜ, chyba jest juŜ gotowa? Pójdę na górę po jej rzeczy. 
Widząc, Ŝe Oliwia stoi jak oniemiała, Hetty stanowczym krokiem wyszła z domu. Nie miało 
sensu dalsze zwlekanie z tą wiadomością. 
- Sary nie ma na górze, Blair - oznajmiła ponuro. - Ona... ona zniknęła. 
- Zniknęła? - zawołał zdumiony Blair. - Co, u licha, chcesz przez to powiedzieć? 
- Zniknęła! - potwierdziła Oliwia, która mimo chłodu wybiegła na dwór, nawet nie narzucając 
sza- 
72 
la. - Rano, gdy poszłyśmy ją obudzić, nie było jej w pokoju. 
Nie słuchając dalej, Blair wbiegł do RóŜanego Dworku, by samemu przekonać się, co się 
stało. 
- Saro! - zawołał, otwierając drzwi do salonu. -Saro! 
PoniewaŜ Sara nie wychynęła zza sofy ani pianina, Blair odwrócił się gniewnie do Hetty, 
stojącej za nim. 
- Hetty King, zdumiewa mnie, do jakich granic potrafisz się posunąć. Gdzie ją ukryłaś? 
Wybiegł z salonu, omal nie przewracając Hetty po drodze. Hetty aŜ napęczniała z oburzenia. 
- Ukryłam? Za jaką kobietę ty mnie uwaŜasz? 
- Lepiej nie pytaj - warknął Blair. - Saro! 
Z tupotem wbiegł po schodach na piętro i zaczął otwierać po kolei wszystkie drzwi, 
sprawiając przy tym wraŜenie, iŜ uwaŜa, Ŝe im więcej narobi hałasu, tym szybciej Sara się 
odnajdzie. 
Alek wgramolił się za Oliwią na ganek. Robił, co mógł, by zachować zimną krew. 
- Słuchaj, jak ona mogła... 
- Nie wiem, Alek. MoŜe poszła do twojego domu, Ŝeby się poŜegnać? 
Alek potrząsnął przecząco głową. Weszli do frontowego holu. 
- Właśnie stamtąd przyjechaliśmy, Oliwio. 

Sara w Ŝadnym wypadku nie mogła pobiec przez pola w stronę farmy Kingów, nie będąc 
zauwaŜona z bryczki. 
Kiedy Blair przemierzał cięŜkimi krokami pokój Sary, Piotrek Craig wpadł do kuchni, gdzie 
zastał 
73 
Hetty wściekle wpatrzoną w sufit, skąd dobiegały hałasy. Po przetrząsaniu róŜnych 
zakamarków Piotrek był od stóp do głów pokryty kurzem i źdźbłami uschłej trawy. Zaglądał 
pod altankę z pnącym bluszczem, choć nawet kot nie miał ochoty się tam wciskać. 
- Nigdzie jej nie ma, panno King. 
JeŜeli Sary nie było na farmie ani w RóŜanym Dworku, sytuacja stawała się powaŜna. 
NaleŜało wezwać pomoc z zewnątrz. 
- Proszę cię, Piotrku, idź po posterunkowego Jef-friesa. 
Piotrek pobiegł wypełnić to nowe polecenie, a Blair tymczasem zszedł po schodach, wpadając 
na dole na Alka i Oliwię. 
- Niech to licho, ona zniknęła - złościł się, rzucając na Hetty chmurne i podejrzliwe 
spojrzenia. 
- JuŜ ci o tym mówiłam - prychnęła Hetty, jak gdyby chciała zasugerować, Ŝe inteligencja i 
zdolność pojmowania Blaira są ograniczone. 
Tego juŜ było za wiele. Blair zatrząsł się z wściekłości i stracił w końcu panowanie nad sobą. 
- Nie odzywaj się do mnie, ty stara, kłótliwa jędzo! Warto by cię wytarzać w smole i w 
pierzu! 
Alek z Oliwią zamarli w osłupieniu - lecz wyraz ich twarzy był niczym w porównaniu z miną 
Hetty. Nikt, odkąd pamiętała, nie ośmielił się przemówić do niej w taki sposób. 
- Dość tego, Blair - warknął Alek. - Chodźmy jej poszukać. 
- Zaraz cię dogonię. 
Alek wypchnął Blaira za frontowe drzwi, zanim 
74 
zdąŜyły wybuchnąć kolejne pociski. Hetty odprowadziła szwagra płomiennym spojrzeniem, a 
po chwili odzyskała werwę. Podobnie jak Blair czuła, Ŝe musi coś robić. 
- Nie stój tak i nie gap się, Oliwio. Szukaj jej. . 
Oliwia zaczęła wkładać płaszcz, chociaŜ nie miała pojęcia, dokąd się udać. Wiedziała tylko, 
Ŝ

e siostra budzi w niej coraz silniejszą irytację. 

-Gdybyś zechciała się uspokoić i opamiętać, Hetty, mielibyśmy wszyscy większe szanse na 
odnalezienie Sary! 
Hetty równieŜ szykowała się do wyjścia, wbijając ręce w rękawy płaszcza tak gwałtownie, 
jakby walczyła ze śmiertelnym wrogiem. 
-1 to ty... ty mi mówisz o opamiętaniu! - burknęła do Oliwii, która wyglądała tak, jakby miała 
za chwilę stracić głowę. 
Tymczasem Alek z Blairem wsiedli do bryczki. Alek skierował konia w jedną z ulubionych 
alejek Sary. Sara była rozkochana w krajobrazie otaczającym RóŜany Dworek i znała tu 
kaŜdy kąt. Nikt nie był w stanie odgadnąć, gdzie mogła znaleźć kryjówkę. 
- Przyjrzymy się tej drodze. Ruszajmy. OdjeŜdŜając sprzed RóŜanego Dworku, minęli 
bryczkę Jaspera Dale'a, nieświadomego burzy, jaką napotka u celu. Kiedy schodził ze stopnia 
powozi-ku, Oliwia wypadła z domu. 
-Jasperze! - zawołała, biegnąc w jego stronę. W jej głosie dźwięczała tak wyraźna ulga, Ŝe 
Jasper zupełnie zapomniał o przywiązaniu konia do słupka. 
75 
- Ja, ehm... przywiozłem wczorajsze fotografie -powiedział, macając ręką pod siedzeniem 
bryczki i czując, Ŝe sama obecność Oliwii sprawia, iŜ palą go uszy. Pracował w swojej ciemni 

najszybciej jak umiał, by móc dostarczyć Oliwii zdjęcia przed południem. Chętnie trudziłby 
się przez całą noc, gdyby to miało ją uszczęśliwić. 
- Sara uciekła. 
-Wyszły chyba nieźle... - wymamrotał Jasper i urwał, pojmując znaczenie słów Oliwii. 
Zamrugał sowimi oczyma zza okrągłych okularów i głośno przełknął ślinę. - Uciekła? 
Oliwia skinęła głową, przygryzając usta. 
- Jej ojciec przyjechał po nią, a ona nie chciała wyjeŜdŜać. 
Jasper nigdy przedtem nie widział zrozpaczonej Oliwii. Wsunął fotografie na powrót pod 
siedzenie i wykonał kilka kojących gestów. 
- Uspokój się, Oliwio - wybąkał. - Nie... nie mogła pójść daleko. 
Oliwia nie dawała się pocieszyć nawet Jasperowi Dale'owi. Mocno splotła dłonie w 
rękawiczkach i obejrzała się w stronę domu. 
- Och, to wszystko przez Hetty. Wiem, Ŝe jest moją siostrą, ale naprawdę nie mam pojęcia, co 
robić. Ona się nigdy nie zmieni. 
Nawet Jasper nie był na tyle nierozsądny, by wygłaszać opinie na temat Hetty King. Wolał 
myśleć o Oliwii i Sarze - i o ucieczce. Na swój własny, niepozorny sposób, Jasper równieŜ 
był człowiekiem czynu. 
76 
- No cóŜ, moŜe juŜ czas, Ŝebyś t y się zmieniła -oświadczył dzielnie, chwytając lejce, zanim 
koń z własnej woli ruszył w drogę. - A m-moŜe byśmy pojechali do miasta i s-sprawdzili, czy 
ktoś jej nie widział? 
Rozdział dziesiąty 
Dorośli zwijali się jak w ukropie, lecz i dzieci w niczym im nie ustępowały. Na farmie 
Kingów Felicja, Felek i Andrzej, kaŜde z osobna, cicho wymknęli się z domu i dotarli 
ukradkiem do stodoły. śaden tajny agent wypełniający niebezpieczne zadanie nie oglądałby 
się częściej przez ramię ani nie przemykał ostroŜniej. Omal nie umknęli w popłochu jedno 
przed drugim, gdy zderzyli się przy ogrodzeniu za stodołą. 
W milczeniu wymienili spojrzenia, otworzyli wrota stodoły i wpadli do środka. Zamknąwszy 
starannie wrota, zbadali przegrody dla krów i Ŝłoby i w końcu uznali, Ŝe mogą bezpiecznie 
podkraść się do duŜych, starych sań, nadal okrytych płachtą. 
Felicja zabębniła palcami w róg płachty i odezwała się ostroŜnie: 
- Saro, to tylko my. 
Sanie nie odpowiedziały. Felicja, która uwaŜała się za dowódcę zwiadu, spojrzała na 
podwładnych. W kaŜdym porządnym patrolu musiał być ktoś, kto stał na czatach. 
- Andrzeju, zostań z tyłu i obserwuj drzwi. Andrzej zawrócił niechętnie i zaczął pełnić wartę, 
przybliŜywszy oko do dziury w desce powyŜej 
77 
skobla. Felicja ponownie, lecz tym razem z większym niepokojem, przemówiła do 
zasłoniętych sań. 
- Saro? 
Odpowiedzi nadal nie było, więc złapała róg płachty i odrzuciła w tył. Oczom dzieci ukazała 
się Sara, głęboko uśpiona i zwinięta w kłębek pod futrzaną derką i kocem zabranym z sypialni 
kuzynów. 
Potok światła obudził Sarę. Próbując usiąść, uderzyła głową o oparcie siedzenia. Osłonięte 
płachtą sanie wydawały się doskonałą kryjówką. Inną jednak sprawą było spędzenie w nich 
nocy, gdy człowiek usiłował ułoŜyć się wygodnie na wąskim, nie-foremnym siedzeniu, nie 
wiedząc, co mogą oznaczać poskrzypywania i szelesty dobiegające ze smolistych ciemności. 
Te długie godziny, spędzone w przejmującym chłodzie, sam na sam z własnymi myślami, nie 
były zbyt przyjemne. Sara długo kręciła się i wierciła, zanim zdołała zapaść w drzemkę - i 
wtedy zjawili się kuzyni. 

Przez chwilę Sara próbowała sobie przypomnieć, gdzie jest i dlaczego się tu znalazła. Czemu 
nie leŜy we własnym, ciepłym łóŜku na piętrze RóŜanego Dworku? Czemu czuje zapach 
stęchłego siana i starej skóry, a nie smakowitą woń śniadania? 
Wszystko powróciło do niej w mgnieniu oka, łącznie z na wpół spakowanymi kuframi oraz 
bile-. tami kolejowymi, które jej ojciec miał w kieszeni. Sara usiadła niepewnie, opatulona 
płaszczem, i rozprostowała ścierpnięte nogi i ręce, które wyraźnie protestowały przeciwko 
miejscu noclegu. 
- Mówcie, co się dzieje - rozkazała natychmiast, 
78 
wypatrując, czy nie przynieśli jej czegoś na śniadanie. Rzecz jasna, nie zrobili tego. Felicja 
wzruszyła tylko ramionami. 
- No cóŜ, biegają wokół domu jak mrówki na patelni i skaczą sobie do gardeł. 
Sarze zrzedła mina. Oczekiwała, Ŝe do tego czasu ojciec z ciotką Hetty zjednoczą siły w 
Ŝ

arliwych poszukiwaniach, przepełnieni wyrzutami sumienia. Mieli paść sobie w ramiona na 

widok Sary, całej i zdrowej, opuszczającej stodołę. Następnie mogłaby pójść do domu, ogrzać 
się i dostać coś do jedzenia. W pośpiesznej ucieczce przed krewnymi zupełnie zapomniała o 
zapasach Ŝywności i teraz jej Ŝołądek burczał gniewnie. 
- Chcesz powiedzieć, Ŝe tatuś z ciocią Hetty jeszcze się nie pogodzili? 
Felicja ponuro pokręciła głową. Obserwowała wszystkich bardzo czujnie. 
- Nic nie mówili. 
I było to mało prawdopodobne, zwaŜywszy rodzinny upór. Jednak Ŝadne z dzieci nie wyraziło 
głośno swych wątpliwości, Ŝe kolejny wymyślny plan Sary przybierze obrót zupełnie 
odmienny, niŜ się spodziewała. 
- Tylko Ŝe słyszałem, jak twój tata powiedział coś, czego nawet ja nie powtórzę - dodał Felek 
z miną świętoszka. 
-Co? 
Sara była zaskoczona, wiedziała bowiem, Ŝe jej ojciec tylko w ostateczności uciekał się do 
przekleństw. 
Andrzej odskoczył od drzwi. 
79 
- Szybko! - ostrzegł. - Wuj Alek tu idzie. Kryj się! 
Sara dała nurka pod futrzane okrycie, a kuzyni zaciągnęli płachtę na sanie. ZdąŜyli w samą 
porę. Wuj Alek wkroczył do stodoły, zatrzaskując za sobą drzwi. 
- O - odezwał się na widok dzieci - znaleźliście coś? 
Alek był przekonany, Ŝe dzieci, odkąd wrócił do domu z wiadomością o zniknięciu Sary, 
pilnie zajmują się poszukiwaniami. Poczciwe, pomysłowe dzieciaki przetrząsały nawet 
stodołę. 
Andrzej potrząsnął głową, unikając wzroku wuja. 
- Nie, nie. 
Alek z westchnieniem oparł się o jedną z pionowych belek podtrzymujących stryszek na 
siano. Czuł się lepiej w towarzystwie dzieci, z dala od napięcia wibrującego w domu. 
Roztrzęsiona Jana miotała się to tu, to tam, Hetty fukała i rzucała piorunujące spojrzenia, a 
nieszczęsny komisarz Jef-fries, nękany przez Blaira, przemierzał tam i na powrót całe 
Avonlea. 
- CóŜ, chyba zostanę z wami. Tylko tutaj moŜna mieć chwilę spokoju. 
Dzieci wymieniły przeraŜone spojrzenia. Płachta na saniach zwisała luźno i krzywo, i 
wystarczyłoby, Ŝeby Sara kichnęła lub zaszurała nogą, a wszystko by się wydało. Jak by się 
wówczas wytłumaczyli przed grupą rozgniewanych dorosłych? 
Felek, najmłodszy i najmniej odwaŜny, zaczął wyglądać trochę nieswojo. Lubił zabawne 
przygody. Nie lubił jednak, kiedy groziły mu przykrości 

80 
ze strony ojca. Felicja zerknęła na brata i poczuła, Ŝe lepiej będzie coś powiedzieć, by 
odwrócić uwagę. 
- Nie martw się, tato. Sara na pewno się znajdzie. A jak tam wujek Blair i ciocia Hetty? 
- Hm! - Alek szyderczo skrzywił usta, wyraŜając tym wszystko, czego przy dzieciach nie 
mógł ująć w słowa. 
- Czy oni kiedyś przestaną się kłócić? - spytał Felek. Im prędzej bowiem zaprzestaliby kłótni, 
tym szybciej mógłby wyplątać się z pojednawczych planów Sary, które sprawiały coraz 
więcej kłopotów. 
- Och, zapewne - odparł Alek oschle - ale my tego nie doŜyjemy. No cóŜ, szukajcie dalej, 
dobrze? 
Alek zmienił zdanie i postanowił jednak podjąć poszukiwania, zamiast trwonić czas w 
stodole. Gdyby Jana odkryła, Ŝe włóczył się bez celu w tej krytycznej chwili, przyszły spokój 
małŜeński byłby naraŜony na szwank. Alek wyszedł tą samą co poprzednio drogą, 
pozostawiając dzieci w stodole. Wszystkie odetchnęły jednocześnie. Nieszczęście było o 
włos. 
- Poszedł - szepnęła Felicja w stronę sań, unosząc róg starego brezentu. 
Sara usiadła, wyraźnie wstrząśnięta bliskością niebezpieczeństwa. Wieści o wzajemnych 
relacjach jej ojca i ciotki równieŜ nie brzmiały zachęcająco. 
- Wygląda na to, Ŝe zostanę tu jakiś czas. Nie zapomnijcie przynieść mi obiadu - dodała, 
czując, Ŝe znowu zaczyna jej burczeć w brzuchu. Samotne kucanie w zimnych, ciemnych 
saniach okazało się przedsięwzięciem podsycającym głód znacznie 
6 -- Odmiany losu 
81 
mocniej, niŜ się spodziewała, i czuła teraz wilczy apetyt. 
- Nie martw się, przyniesiemy - przyrzekła Felicja, ruszając ku drzwiom. Gdy chodziło o 
jedzenie, Sara mogła na niej polegać. 
- Cześć! - zawołał Felek podąŜając za siostrą. 
- Cześć - odpowiedziała Sara. 
Patrzyła, jak skrzypiące drzwi zamykają się za kuzynostwem, a potem z rezygnacją wczołgała 
się do sań. 
Rozdział jedenasty 
Przez resztę dnia dzieci udawały, Ŝe przeszukują farmę, lecz, oczywiście, nic nie znalazły - 
podobnie jak pozostali członkowie rodziny Kingów. W końcu, późnym popołudniem, Hetty, 
Blair, Jana i Alek spotkali się w kuchni na farmie. Wszyscy wyglądali na wyczerpanych i 
gotowych zareagować otwartą wrogością na najbłahszą prowokację. Byli ogromnie 
zmartwieni, tak zmartwieni, Ŝe nawet Jana, która na ogół starała się trzymać z dala od 
rodzinnych swarów, zdobyła się na krytyczną uwagę. 
- Blairze Stanley - wybuchnęła - muszę ci powiedzieć, Ŝe gdybyś się nie upierał przy tak 
szybkim wyjeździe, nic podobnego by się nie wydarzyło! 
Blair wstał z krzesła i podszedł do okna. Był człowiekiem czynu, nawykłym do 
przeprowadzania swej woli, i bezskuteczne poszukiwania bardzo go przygnębiły. 
82 
- Prawdę mówiąc, powinienem był wyjechać wczoraj wieczorem - mruknął posępnie. 
Hetty zesztywniała i z trzaskiem odstawiła filiŜankę z herbatą, którą się pokrzepiała. 
- Prawdę mówiąc, nie powinieneś był w ogóle tu przyjeŜdŜać. 
Szyja Blaira tuŜ nad kołnierzykiem zaróŜowiła się niebezpiecznie. 
- Dobrze, Ŝe przyjechałem, skoro ty, jak widzę, nie jesteś w stanie ustalić, gdzie moŜe 
przebywać moja córka. 

JeŜeli Blair pragnął rozgniewać Hetty, nie mógł wybrać cięŜszego zarzutu niŜ zarzut 
nieodpowiedzialności. Hetty uwaŜała się za najbardziej niezawodną osobę w Avonlea i 
szeroko pojętej okolicy. 
- A jakim to sposobem zamierzasz roztoczyć nad nią lepszą opiekę, Blairze Stanley? - spytała 
z naciskiem. - Ty, samotny męŜczyzna, opętany chęcią zawojowania świata interesu? Będzie 
miała takie same szanse na normalne Ŝycie, jak Ruth! 
W tej chwili Hetty rzeczywiście wkroczyła na niebezpieczny grunt. Blair odwrócił się od 
okna ruchem tak gwałtownym, Ŝe aŜ zafalowały zasłony. 
- Co powiedziałaś? 
Upojona bitewnym szałem, Hetty wytoczyła najcięŜszy zarzut, to, co gnębiło ją od lat. 
- Ruth Ŝyłaby dzisiaj, gdyby nie padła ofiarą twojego dekadenckiego i nieumiarkowanego 
sposobu Ŝycia. 
- Hetty! - wykrzyknął Alek ze zgrozą. Za chwilę mogło tu dojść do rękoczynów. 
Ignorując całkowicie brata, Hetty nadal zmywała głowę Blairowi. 
83 
- Te wszystkie podróŜe, do których ją zmuszałeś! Kto wie, jakich chorób mogła się nabawić 
po drodze. 
Hetty z zasady była przeciwna podróŜom zagranicznym i odmawiała im wszelkiego 
kształcącego wpływu. Dla niej były tylko przejawem lekkomyślności i rujnowały ludzi, 
którzy lepiej by postąpili, zostając w domach i troszcząc się o własne sprawy. 
Niepohamowane oskarŜenia Hetty trafiły w czuły punkt. Blair zaczerwienił się po korzonki 
włosów. 
- Wiesz przecieŜ doskonale, Ŝe Ruth zachorowała na gruźlicę w domu, w Montrealu! - niemal 
wrzasnął. - To nie miało nic wspólnego z podróŜami. Dobry BoŜe, kobieto, kiedyŜ to 
wreszcie dotrze do twojej zakutej mózgownicy? 
- Przestańcie zaraz, obydwoje! - rozkazał Alek, okazując wreszcie trochę stanowczości, w 
obawie, Ŝe Hetty i Blair zaczną wydzierać sobie nawzajem włosy. - To wszystko przez wasze 
przeklęte kłótnie! 
- Alek! - rzuciła ostrzegawczo Jana. Choć nakłaniała męŜa, by zapanował nad sytuacją, jego 
nagły wybuch stanowił dla niej wstrząs. Atmosfera w kuchni stawała się zbyt napięta. 
Blair na chwilę zastygł w bezruchu, zaskoczony reprymendą Alka. Twardo zacisnął szczęki, a 
Ŝ

yły na jego skroniach zaczęły pulsować. Potem, rezygnując z miaŜdŜącej repliki, zawrócił ku 

drzwiom. 
- CóŜ... nie oczekuj ode mnie, Ŝe będę tu stał i przekomarzał się z tobą, Hetty. Wychodzę. 
Będę dalej szukał. 
- Pójdę z tobą - zaproponował Alek, korzystając z okazji, by wymknąć się z kuchni. Ponadto, 
idąc 
84 
z Blairem, odsuwał od siebie jego złość. Te ciągłe rodzinne utarczki były okropne, zwłaszcza 
Ŝ

e u ich podstaw nie leŜało nic racjonalnego. 

Z zamętu panującego wśród dorosłych wynikł przynajmniej jeden poŜytek. Korzystając z 
ogólnej nieuwagi, Felicja, Felek i Andrzej zdołali wydobyć koszyk i wsunąć doń trochę 
jedzenia dla Sary. Druga taka okazja mogła się juŜ nie trafić, a wiedzieli, Ŝe Sara nadal siedzi 
skulona w saniach, bliska śmierci głodowej. 
Andrzej osłaniał Felicję i Felka najlepiej jak potrafił, stojąc tyłem do kuchennego stołu, 
podczas gdy rodzeństwo ukradkiem wpychało resztki obiadu pod pokrywkę koszyka. 
- Weź parę jabłek - szepnął Andrzej, trafiając, niestety, na lodowatą pauzę w rozmowie 
dorosłych. Alek, który śladem Blaira kierował się ku drzwiom, przystanął w pół kroku. Przez 
cały dzień wydawało mu się, iŜ dzieci są nerwowe i mają miny winowajr ców. Teraz nabrał 
silnych podejrzeń co do przyczyny takiego zachowania. 

- Pośpiesz się - ponaglała Felicja, nie zauwaŜywszy, Ŝe ojciec zawrócił od drzwi i powoli 
zbliŜa się z tyłu. 
- Co wy knujecie, dzieciaki? - spytał Alek cicho. 
Felicja omal nie dostała ataku serca, słysząc nagle głos ojca z odległości zaledwie metra. 
Felek, który nigdy nie umiał dobrze udawać, schował za plecami słoik brzoskwiniowego 
dŜemu. 
- Eee... nic - skłamał niepewnie. 
Teraz juŜ wszyscy w kuchni patrzyli na dzieci, dostrzegając jabłka, które Felicja miała 
właśnie 
85 
wsunąć do koszyka. Alek uniósł pokrywkę i zobaczył zapas jedzenia dla kogoś, kto się 
ukrywał -i kto prawdopodobnie miał na imię Sara. 
Felicja głośno przełknęła ślinę, z ociąganiem odłoŜyła jabłka na kredens i spojrzała na ojca. 
Było juŜ za późno udawać, Ŝe planują z chłopcami jedynie miły, zimowy piknik w ściętych 
mrozem lasach. Wszystko się wydało. Alek natychmiast odgadł jej zamiary. 
Sara, zupełnie nieświadoma wydarzeń na farmie, usilnie próbowała zająć się czymś w 
stodole. Ukrywanie się we wnętrzu sań, dopóki nie nastąpi dramatyczna scena pojednania 
między najbliŜszymi, uwaŜała wcześniej za pomysł śmiały i romantyczny. W rzeczywistości, 
jak się okazało, czekało ją nieskończenie długie i przeraźliwie nudne czuwanie. 
Sara leŜała skulona pod futrzaną derką najdłuŜej jak mogła, ale zgięte kolana bolały ją 
nieznośnie. Na domiar złego derka była tak przesycona końską wonią, iŜ Sara zaczęła 
przypuszczać, Ŝe przez całe tygodnie nie pozbędzie się zapachu stajni, choćby bez przerwy się 
szorowała i spryskiwała wodą ko-lońską. Ponadto pod ciemną płachtą okrywającą sanie nie 
było nic do roboty - prócz kichania, gdy kurz dostawał się do nosa, i nasłuchiwania, jak deski 
skrzypią na wietrze. 
Nie trzeba dodawać, Ŝe dla dziewczynki tak Ŝywej i o tak bujnej wyobraźni jak Sara czas 
musiał wlec się więc bardzo wolno. W południe czuła się tak, jakby spędziła juŜ miesiąc 
skulona w niewygodnej pozycji, z łydkami pokłutymi przez ostre 
86 
ź

dźbła słomy. W połowie popołudnia miała wraŜenie, Ŝe minął rok. 

Sara próbowała recytować z pamięci wiersze, wymyślać historie, nawet liczyć barany, ale to 
na nic się nie zdało. Nie mogła przestać myśleć o ojcu i ciotce Hetty ani pohamować szalonej 
ciekawości, co teŜ w obecnej chwili moŜe się dziać między nimi. Czuła, Ŝe zwariuje, jeŜeli 
natychmiast nie wstanie i nie zacznie chodzić. 
Wyśliznęła się więc ostroŜnie z sań, szukając jakiegoś zajęcia. Policzyła dziury w deskach, 
pohuś-tała się na zwisających sznurach i wsunęła głowę w chomąto, Ŝeby sprawdzić, jak leŜy. 
Wreszcie wspięła się na niewysoką, drewnianą ściankę, która oddzielała zagrody dla cieląt od 
miejsca, gdzie zrzucano ze stryszku siano dla krów. Rozpostarłszy ramiona, zaczęła kroczyć 
naprzód, jak gdyby natrafiła na szczególnie nęcący parkan na pastwisku, stawiając ostroŜnie 
jedną stopę przed drugą. W trakcie tej czynności zastali ją Blair, Hetty, Alek, Jana, Felicja, 
Andrzej i Felek, którzy wtargnęli całą gromadą do stodoły. 
- Sara! - wykrztusił Blair, dostrzegając córkę. -Dzięku Bogu, Ŝe jesteś bezpieczna. 
Bezpieczeństwo Sary było kwestią sporną, gdyŜ tak ją zaskoczyło to najście, Ŝe omal nie 
straciła równowagi i nie runęła głową naprzód między cielęta. Jana w równej mierze była 
uradowana i przeraŜona na widok Sary balansującej chwiejnie na wąskiej desce. Przycisnęła 
rękę do piersi. 
- Saro, o mój BoŜe! 
Hetty, która sztywno kroczyła na końcu, pobla- 
87 

dła, widząc Sarę kołyszącą się na przegrodzie. Co więcej, Hetty całkowicie straciła mowę i 
postronny obserwator mógłby przypuszczać, Ŝe oniemiała z ulgi. Oniemiała jednak tylko na 
chwilę. Natychmiast przepchnęła się naprzód, by dać upust wewnętrznemu oburzeniu. Karcąc 
Sarę, mogła najlepiej ukryć, jak bardzo się cieszy, widząc dziewczynkę całą i zdrową. 
- Czy masz pojęcie, co przez ciebie przeŜyliśmy? Mam ochotę... 
- Saro, dlaczego to zrobiłaś? - wybuchnął Blair, który doszedł juŜ do siebie na tyle, Ŝe chciał 
jednocześnie uzyskać odpowiedź i przerwać Hetty. 
- Bo nie chciała wracać z tobą do Montrealu -odparła zgryźliwie Hetty w imieniu Sary. - To 
oczywiste. 
-Co? 
Po raz pierwszy Blair potraktował tę myśl powaŜnie i jednym tchem wyraził zdumienie, 
przeraŜenie i niedowierzanie. Być moŜe w oskarŜeniu Hetty kryło się ziarnko prawdy? 
- To nieprawda, ciociu - wtrąciła Sara znad ich głów. Czy Ŝadne z nich nie rozumiało, Ŝe 
wyjazd do Montrealu stał się dla niej teraz najmniejszym zmartwieniem? Przeszywając ojca 
spojrzeniem, potknęła się na desce i ledwo utrzymała równowagę. 
- Saro, zejdź stamtąd natychmiast! - rozkazał Blair. 
Widząc, Ŝe dawny spór odŜyje lada chwila, Sara potrząsnęła głową. Posunęła się nieco dalej 
wzdłuŜ przegrody i stanęła, machając od czasu do czasu ra- 
88 
mionami niczym wiatrak. Nie miała zamiaru rezygnować ze swej jedynej przewagi, 
polegającej na tym, Ŝe znajdowała się poza zasięgiem rodziny. 
- Nie, nie zejdę. Dlaczego muszę wybierać między ciocią Hetty a tobą? Mama kochała was 
obydwoje i ja takŜe. 
Argumenty Sary nie przemówiły do Blaira w większym stopniu niŜ te, które słyszał od innych 
członków rodziny. Surowo zacisnął usta. 
- Natychmiast zejdź, Saro. 
Sara wcześniej była gotowa bez końca ukrywać się w saniach. Teraz czuła, Ŝe w razie 
potrzeby spędzi resztę tygodnia, stojąc na desce w stodole. 
- Nie zejdę, dopóki nie skończycie tych kłótni. Jesteście niesprawiedliwi. 
Widząc, Ŝe ojciec zaczyna się zbliŜać, Sara zdała sobie sprawę, iŜ jeśli znajdzie się w zasięgu 
jego ręki, zostanie ściągnięta w mgnieniu oka. Szukając drogi ucieczki, zeskoczyła 
nieoczekiwanie z przegrody, lądując szczęśliwie na przeznaczonym dla krów sianie. Nie 
będzie miała najmniejszych szans zaŜegnania sporu, jeŜeli ojciec weźmie ją pod kuratelę. 
Zdecydowana nie dać się złapać, odskoczyła w tył nie patrząc za siebie. Wuj Alek dostrzegł 
niebezpieczeństwo, lecz... zbyt późno. 
- Saro, uwaŜaj na drzwi. Saro! 
W tylnej ścianie stodoły znajdowały się drzwi, przez które wrzucano widłami siano zwiezione 
podczas sianokosów. Drzwi owe, z takich samych starych desek jak reszta stodoły, były 
prawie niewidoczne, gdy je zamknięto. To właśnie miejsce wybrała Sara, by stawić czoło 
nadciągającym doros- 
89 
łym. Oparła się plecami o drzwi. W chwili, gdy się wyprostowała, rzucając groźne spojrzenia, 
skobel ustąpił i drzwi otworzyły się na zewnątrz. Sara z krzykiem zniknęła z pola widzenia. 
- Saro! - wrzasnęli jednogłośnie Hetty i Blair. Wszyscy runęli ku otwartym drzwiom i 
spojrzeli 
w dół, na przeraŜającą stromiznę, którą tworzył wysoki fundament stodoły i zbocze wzgórza. 
TuŜ poniŜej, na twardej, zmarzniętej ziemi, leŜała bez ruchu Sara. 
- Och, Saro - jęknęła Hetty, ujawniając miłość do dziewczynki wyraźniej niŜ przez cały czas 
panowania nad sobą. 
Alek, ze świadomością, Ŝe wypadek moŜe mieć powaŜne skutki, ruszył w przeciwną stronę. 

- Sprowadzę doktora - powiedział, starając się zachować spokój, podczas gdy wszyscy wokół, 
ogarnięci bezgraniczną paniką, wpadali na siebie nawzajem, próbując jak najszybciej dotrzeć 
do rannej dziewczynki. 
Rozdział dwunasty 
JeŜeli Sara pragnęła wywołać zamieszanie na farmie Kingów, niewątpliwie osiągnęła cel, 
fikając koziołka ze stodoły na podwórze. Kiedy Alek usiłował zaprząc spłoszonego konia do 
bryczki, by pognać po doktora, Blair wziął Sarę na ręce, kompletnie ignorując desperackie 
rozkazy Hetty, by nie ruszać dziewczynki, zanim nie będzie wiadomo, czy nie połamała sobie 
wszystkich kości. Jana drep- 
tała obok Blaira, dotykając czoła Sary i wydając ciche, kojące dźwięki, gdy Sara zaczynała 
jęczeć. Felek, Felicja i Andrzej przynieśli kapelusz Sary z miejsca, w które się potoczył, i 
popatrzyli na siebie w milczeniu. To oni wymyślili kryjówkę i pomogli Sarze się schować. W 
ogniu wzajemnych oskarŜeń istniała moŜliwość, Ŝe zostaną obwinieni 
0 wszystko. Rzecz jasna, o ile kiedykolwiek przestaną obwiniać sami siebie. 
Hetty udało się nakłonić Blaira, by zaniósł Sarę prosto do jej własnego łóŜka w RóŜanym 
Dworku. Gdy przybył doktor, mogli tylko usiąść w salonie 
1 czekać - usiedli zatem w czwórkę i czekali w napięciu: Alek z Hetty po jednej stronie, 
Jasper Dale z Oliwią po drugiej. Alek omal nie potrącił w miasteczku Jaspera i Oliwii, którzy 
na wieść o katastrofie pomknęli za nim i doktorem co koń wyskoczy do RóŜanego Dworku. 
Jana została na farmie, by przypilnować dzieci. Blair siedział na górze z doktorem. Nikt nie 
mógł zapomnieć, jak blado i bezsilnie wyglądała Sara, gdy połoŜono ją do łóŜka, wciąŜ 
nieprzytomną i wydającą urywane jęki. 
Wreszcie, po długim jak wiek oczekiwaniu, doktor zszedł ze schodów ze swą czarną torbą i 
stanął w salonie przed niespokojnymi obserwatorami. 
- No cóŜ, nastawiłem jej nogę - powiedział z miną nieco zbyt powaŜną, by obecni odczuli 
ulgę. -To tylko drobne pęknięcie. Mogła jednak doznać wstrząsu mózgu. Śpi teraz dość 
spokojnie, ale musicie ją budzić co godzina. Nie wolno jej zapaść w głęboki sen. 
- Czy mogę ją zobaczyć? - spytała natychmiast 
91 
Oliwia. Bezradne czekanie w salonie było najgorszą torturą, jaką przeŜyła od chwili, gdy 
próbowała wydobyć z Jaspera Dale'a dwa pełne zdania pod rząd. 
- Och, naturalnie. 
Kiedy Oliwia niezwłocznie opuściła pokój i pośpieszyła na górę, doktor z westchnieniem 
zwrócił się do pozostałych: 
- CóŜ, chyba juŜ pójdę, Hetty. Wezwij mnie, gdyby zaszła jakaś zmiana, dobrze? 
Hetty skinęła głową z takim wyrazem twarzy, jakby gotowa była w razie potrzeby sama iść 
do Avonlea. Wstała, by odprowadzić doktora do drzwi, lecz on tylko machnął ręką. 
- Nie, nie, sam dam sobie radę. 
- Dziękuję, doktorze. 
Kiedy frontowe drzwi się zamknęły, Alek podniósł się z krzesła. 
- No cóŜ, nie ma sensu, Ŝebyśmy tu wszyscy siedzieli całą noc, więc... hm, wrócę do domu i 
dotrzymam towarzystwa Janie i dzieciom. Zamartwiają się tam. Hetty... 
Gdy Hetty spojrzała na niego, umilkł, postanawiając nie wszczynać na nowo kłótni. Hetty 
miała twarz nieruchomą i ściągniętą, i najwyraźniej wycierpiała juŜ dosyć jak na jeden dzień. 
Alek uspokajająco połoŜył dłoń na jej ramieniu. 
- Dobranoc - powiedział tylko. 
- Dobranoc - odparła Hetty i wydawała się wdzięczna za to ciche wsparcie. 
Alek kiwnął Jasperowi głową i wyszedł. Jasper nieoczekiwanie znalazł się w salonie sam na 
sam z Hetty King. Równało się to dla niego niemal po- 
92 

zostaniu w klatce z Ŝywym tygrysem i zaczął nerwowo zerkać w stronę drzwi, przez które 
Alek i doktor umknęli bez szwanku. Choć Jasper miał wielką ochotę czmychnąć, siedział 
bohatersko na swoim miejscu, czując wokół siebie wzbierające napięcie. Bez względu na 
Hetty postanowił wytrzymać - dla Oliwii. 
Na górze Oliwia cicho otworzyła drzwi pokoju Sary. Sara, nadal biała jak prześcieradło, 
leŜała uśpiona pod kołdrą, z nogą unieruchomioną i lekko uniesioną. Blair, który nie 
odchodził od łóŜka Sary, odkąd ją połoŜono, podniósł na chwilę głowę, gdy Oliwia zajrzała 
do pokoju, a później odwrócił oczy. Miał znękaną twarz, bez cienia wojowniczości, tak 
przedtem widocznej podczas rozmów z Hetty. Oliwia zrozumiała, Ŝe nie powinna teraz 
wchodzić, zamknęła więc bezszelestnie drzwi i zawróciła w stronę korytarza. 
Jasper niewątpliwie usłyszał jej kroki. Zerwał się niczym ułaskawiony więzień i juŜ wkładał 
płaszcz, gdy Oliwia stanęła przy schodach. Znalazłszy się sam na sam z Oliwią we 
frontowym holu, Jasper zupełnie stracił mowę. 
- O... hm... - wymamrotał, rozpaczliwie pragnąc zapytać o zdrowie Sary, lecz nie mógł 
znaleźć ani jednego słowa. 
Oliwia, która zdołała zobaczyć dziewczynkę jedynie przelotnie, była bliska płaczu. Podniosła 
na Jaspera oczy pełne łez. 
- Och, Jasperze... ona wygląda tak krucho... i blado. 
Na widok oczu Oliwii Jasper, prócz mowy, omal 
93 
nie postradał zmysłów. Wszelkie oznaki wskazywały, Ŝe lada chwila ucieknie lub zemdleje i 
najwyraźniej nie miał pojęcia, co naleŜy robić w podobnej sytuacji. Dwukrotnie przełknął 
ś

linę i z miną człowieka wkraczającego w płomienie połoŜył niepewnie rękę na ramieniu 

Oliwii, by dodać jej otuchy. 
Nie przeczuwał wcale, w jaki sposób ten drobny gest podziała na Oliwię. Jak gdyby 
zwolniono w niej spręŜynę, zarzuciła Jasperowi ręce na szyję. W następnej chwili Jasper zdał 
sobie sprawę, Ŝe przytula Oliwię do piersi i jest przy tym tak oszołomiony, jakby ratusz 
miejski zawalił mu się na głowę. 
Zapomnieli zupełnie o Hetty, która nadal siedziała w salonie. Dostrzegłszy czułą scenę, 
zerwała się na nogi jak po wybuchu dynamitu. Przed dalszymi działaniami powstrzymało ją 
jedynie to, Ŝe Oliwia częściowo odzyskała panowanie nad sobą i puściła Jaspera. Sama była 
wstrząśnięta własną zuchwałością. 
- Przepraszam - powiedziała, ocierając oczy. -To był dla mnie naprawdę cięŜki dzień. 
Jasper, któremu wcale nie było przykro, zaczął kręcić się nerwowo. 
- Wstą... hm... wstąpię jutro i zapytam, jak ona się czuje - obiecał, a jego uszy zapłonęły 
niczym latarnie morskie, gdy Oliwia spojrzała na niego. 
- Dziękuję - odpowiedziała z tak szczerą wdzięcznością, Ŝe Jasper nie wyobraŜał sobie, by 
mógł na nią zasługiwać. 
Przytrzymując kołnierz płaszcza, otworzył frontowe drzwi. Płaszcz, mimo wysiłków Oliwii, 
by to 
94 
poprawić, był krzywo zapięty. Po wyjściu Jaspera Oliwia zamknęła drzwi i oparła się o nie na 
dłuŜszą chwilę. 
W salonie Hetty ponownie opadła na sofę, zgorszona sceną, której była świadkiem. Na 
domiar złego trzymała jeszcze w ręku filiŜankę i spodek, jako Ŝe usiłowała wcześniej napić 
się herbary. Poniewczasie spróbowała odstawić je na tacę, lecz przechyliły się i z trzaskiem 
spadły na podłogę. 
- Och!- wykrzyknęła zdenerwowana, przyklękając pospiesznie, by zebrać szczątki. Dlaczego 
właśnie dzisiaj cały świat walił się wokół niej? 
Oliwia, spłoszona brzękiem, oderwała się od drzwi i pobiegła do siostry. 

- MoŜe pomogę ci posprzątać? - zaproponowała, wiedząc, jak bardzo Hetty nie znosi 
bałaganu. 
Jak Oliwia mogła wparadować tu tak bezwstydnie? Zaledwie przed chwilą narzucała się 
Jasperowi Dale'owi! Zirytowana Hetty trzepnęła ją serwetką. 
- Daj mi spokój, Oliwio! - warknęła. - Doskonale poradzę sobie sama! 
Tego juŜ Oliwia nie wytrzymała. Pokrzepiona spotkaniem z Jasperem, dała upust własnemu, 
od dawna narastającemu rozdraŜnieniu. 
- Hetty, nie musisz ciągle udawać, Ŝe jesteś najsilniejsza! Gdybyś mnie najpierw wysłuchała... 
Doprowadzasz do tego, Ŝe uciekają od ciebie wszyscy, których najbardziej kochasz. 
Oliwia nie zauwaŜyła, Ŝe Hetty znajduje się na krawędzi załamania. Ku jej przemoŜnemu 
zdumieniu Hetty zmięła serwetkę, cisnęła ją na podłogę i wybuchnęła płaczem. 
95 
- Wiem, Oliwio. Wiem o tym. Teraz straciłam Sarę. Nigdy nie powinnam była stawać na 
drodze Blairowi Stanleyowi. Ciebie teŜ tracę. - Hetty otarła rzęsy i spojrzała w stronę okna, za 
którym widać było jeszcze Jaspera Dale'a, opierającego się w oszołomieniu o koński bok. - 
Ale, jak mówisz, sama jestem sobie winna, więc... 
Hetty głośno pociągnęła nosem. Wstrząśnięta do głębi Oliwia dotknęła ramienia siostry. Hetty 
była zawsze opoką rodziny Kingów. Oliwia wierzyła, Ŝe jeśli ta opoka runie, rozsypie się 
takŜe cała rodzina. 
- Hetty, nie straciłaś ani Sary, ani mnie. 
Hetty odwróciła się gwałtownie i drŜącymi rękoma zaczęła zbierać okruchy filiŜanki, 
upuszczając większość z nich. 
- O... masz - wykrztusiła, wpychając Oliwii garść skorup i ruszając pospiesznie ku schodom. 
Na górze Blair wciąŜ siedział przy uśpionej Sarze i trzymał ją za rękę. Hetty otworzyła drzwi 
i zawahała się w progu. Później, zebrawszy całą odwagę, wśliznęła się do pokoju. Blair 
spojrzał na nią bez śladu wrogości. Przy obecnym stanie Sary kłótnie o to, którym pociągiem 
wyjadą, wydawały się dość głupie. Hetty zachowywała się w taki sposób, poniewaŜ jej 
równieŜ bardzo zaleŜało na Sarze. 
- MoŜe usiądziesz, Hetty? Zmieścisz się tutaj. 
Aby tego dowieść, przesunął się na małej kozetce, robiąc Hetty miejsce. Usiadła niezręcznie 
obok niego w chwili, gdy spojrzał na zegarek, a następnie potrząsnął łagodnie Sarą. Blair 
wypełniał polecenie doktora, by nie pozwolić jej zapaść w głęboki sen. 
- Saro? Saro! 
96 
Sara uchyliła powieki i dostrzegła niewyraźną sylwetkę ojca, a obok - o nieba - ciotkę Hetty! 
Osłabiona dziewczynka nie była w stanie szerzej otworzyć oczu, lecz jej mózg zarejestrował, 
Ŝ

e dwoje zaprzysięgłych wrogów siedzi potulnie obok siebie na kozetce. Nikt nie wrzeszczał. 

Nikt nie groził nikomu wytarzaniem w smole i w pierzu ani innymi okrutnymi karami, od 
których przez ostatnią dobę aŜ gęsto było w powietrzu. W jakiś sposób, którego Sara nie 
potrafiła sobie wyobrazić, jej ojciec i ciotka Hetty doszli do porozumienia. A zatem, mimo 
wszystko, cuda mogły się zdarzać. 
Choć Sara przebywała w odległym świecie snu, cień uśmiechu musnął jej wargi i z 
westchnieniem wtuliła się w poduszkę. O tak, końcowy rezultat wart był wypadnięcia przez 
drzwi stodoły. 
Gdy Sara zatonęła na nowo w sennych marzeniach, Hetty odetchnęła głośno. Jej niezłomna 
wola ugięła się w końcu. 
- Blairze Stanley, czy ci się to podoba czy nie, jesteśmy z sobą... związani... przez tych, 
których kochamy. 
Myślała nie tylko o Sarze, lecz takŜe o Ruth, którą wszyscy ogromnie kochali. 
Rozdział trzynasty 

Dzień zabawy na lodzie w Avonlea był taki, jak być powinien - promienny, rześki i 
bezwietrzny, a lekki mróz sprawiał, Ŝe wesoła przejaŜdŜka na łyŜwach wokół stawu stanowiła 
nieprzepartą pokusę. 
7 — Odmiany losu 
97 
W dodatku spadł upragniony śnieg, zmieniając pola w gładkie, roziskrzone dywany i 
ozdabiając krzewy wesołymi, białymi czapeczkami. Bryczki zamknięto w wozowniach, a ich 
miejsce zajęły rozmaite sanie i sanki, wśród nich duŜe sanie ze stodoły Kingów. 
ZjeŜdŜały się teraz nad staw z całej okolicy. Konie dziarsko grzebały kopytami i wydychały 
obłoki pary. Dzieci wydobywały się spod futer i pędziły w stronę ustawionych wokół lodu 
ławek, a łyŜwy podskakiwały im na ramionach. Ludzie tłoczyli się na brzegu i śmigali po 
stawie. Jedni wirowali i wykonywali piruety, inni dzielnie, choć z trudem, posuwali się to 
naprzód, to w tył, podtrzymując się wzajemnie. 
Sanie Kingów, wyciągnięte ze stodoły, wypucowane i wzbogacone zaprzęgiem, przystanęły 
w pobliŜu. Alek powoził. Blair, Jana, Hetty i Sara tworzyli w środku zwartą grupę. Blair i 
Hetty zawarli wiąŜący układ pokojowy, a przynajmniej trwały ro-zejm. Blair nawet pomógł 
Hetty wysiąść z sań, popisując się wykwintnymi manierami. Jana takŜe wysiadła i uniosła 
derkę z kolan Sary. 
-Jak się czujesz, Saro? - spytała, nieco zaniepokojona, czy dziewczynka dobrze zniosła jazdę. 
Od czasu wypadku Sara po raz pierwszy opuściła dom. Jedynie całkowita utrata przytomności 
mogła ją powstrzymać przed wzięciem udziału w zabawie. 
Samopoczucie Sary nie budziło wątpliwości. Była podniecona, zachwycona i równie gorąco 
jak inne dzieci z Avonlea pragnęła znaleźć się na lodzie. 
98 
Niestety, z nogą w gipsie nie mogła ruszyć się nigdzie bez pomocy. Ojciec bez wysiłku wziął 
ją na ręce. 
- Zabiorę twój bagaŜ - odezwał się z szerokim uśmiechem do Jany. Blair, podobnie jak Sara, 
zbyt długo był sam i teraz odkrywał na nowo radości Ŝycia rodzinnego. 
Krocząc po skrzypiącym śniegu; Blair zaniósł Sarę do ławki z najlepszym widokiem na staw. 
Tam usadowił ją wygodnie i ułoŜył unieruchomioną nogę w taki sposób, by nikt jej nie 
potrącił. Potem uśmiechnął się ciepło do córki. 
- CóŜ, młoda damo, niewątpliwie napędziłaś stracha ciotce Hetty i mnie, ale to przemówiło 
nam do rozsądku. MoŜesz wrócić do Montrealu, kiedy będziesz gotowa. Tylko nie zwlekaj 
zanadto. 
Blair nie mógł dłuŜej zaniedbywać interesów, lecz dał się w pełni przekonać i podzielał punkt 
widzenia Sary. Zamierzał na razie sam wrócić do Montrealu i pozostawiał Sarze moŜliwość 
podjęcia decyzji o opuszczeniu Avonlea, gdy będzie do tego gotowa. Zresztą Sara i tak nie 
mogła wyjechać, dopóki jej noga zupełnie nie wydobrzeje. 
Nadciągnęła Hetty z futrzaną derką i pieczołowicie otuliła nią Sarę. Przebywanie w pobliŜu 
siostrzenicy bez okazywania jej troski wydawało się przekraczać moŜliwości Hetty. 
Pojawienie się Kingów nad stawem nie przeszło, rzecz jasna, niezauwaŜone - zwłaszcza przez 
osoby zainteresowane wyłącznie sprawami innych. Pani Potts z panią Ray przybyły wcześnie, 
twierdząc, Ŝe potrzebują ruchu. Wymieniając znaczące spojrzenia 
99 
podjechały niezwłocznie do miejsca, gdzie siedziała Sara z ojcem i ciotką. Wiedziały, 
oczywiście, o rozpaczliwych poszukiwaniach i o tym, Ŝe wzywano Jeffriesa. Wszystkiemu 
dodawały jeszcze pikanterii smakowite pogłoski o kłótniach Blaira z Hetty, lecz obie damy 
nigdy nie mogły uzyskać wiadomości 
0 szczegółach sporu. Gdyby teraz poszperały we właściwym miejscu, moŜe natrafiłyby na 
jakąś barwną informację. 

- O, Blair Stanley - zaszczebiotała pani Potts fałszywym, przesłodzonym tonem, który mógł 
kaŜdego doprowadzić do furii. - Czy to nie cudowne, Ŝe niczego panu nie udowodniono? 
Muszę przyznać, Ŝe śledziliśmy pański proces z wielkim zainteresowaniem. 
Pani Potts potrafiła, jeśli zechciała, mówić róŜne rzeczy w taki sposób, Ŝe nawet anioł mógłby 
się wydać zbrodniarzem. Hetty ściągnęła usta. 
- Nie wątpię w to, Klaro Potts - prychnęła, z rozmysłem odwracając uwagę owej damy od 
Blaira. 
- śyczę miłego dnia - powiedziała pani Potts, zmuszona uznać przewagę Hetty, z którą nie 
była w najlepszych stosunkach. ZdąŜyły juŜ wcześniej wymienić kilka zdań, co nie wyszło 
Klarze Potts na zdrowie. 
- Miłego dnia - powtórzyła pani Ray, mrukliwie wspierając towarzyszkę. 
Blair, nie przejmując się zupełnie ich insynuacjami, z przesadną uprzejmością uchylił 
kapelusza 
1 obdarzył obydwie kobiety zuchwałym uśmiechem. 
- I ja Ŝyczę paniom miłego dnia - odparł po- 
100 
godnie, nie starając się nawet ukryć nuty ironii w głosie. 
Obezwładnione przenikliwym spojrzeniem Het-ty i dobrym humorem Blaira, obie damy 
zrozumiały, Ŝe szukają sensacji w niewłaściwym miejscu. Pani Ray z panią Potts wycofały się 
z zastygłymi twarzami i ocięŜale popłynęły po lodzie. Zanim jeszcze znalazły się poza 
zasięgiem słuchu, zaczęły prychać lekcewaŜąco i krytycznie. 
Gdy kobiety zniknęły w wirującym tłumie, Sara spojrzała na ojca. W jej oczach zabłysły 
iskierki. 
- Mówiłam ci, tatusiu, Ŝe wszyscy mieszkańcy Avonlea są zajmujący. Ale nie twierdziłam, Ŝe 
wszyscy są mili. 
Hetty, zadowolona z poraŜki swych zagorzałych przeciwniczek, poprawiła derkę na kolanach 
Sary. 
- UwaŜaj, Saro, abyś była okryta. Tego by jeszcze brakowało, Ŝebyś złapała zapalenie płuc. 
Hetty wracała do dawnej formy i wszędzie dostrzegała zagroŜenie. Sara uśmiechnęła się do 
niej z czułością, a potem zauwaŜyła Felicję i Cecylkę, które przyjechały wcześniej z Oliwią i 
teraz wesoło goniły się w gronie dzieci. 
Wtem na ślizgawce pojawiła się przedziwna, wysoka postać o nogach jak z gumy, 
wymachująca ramionami, podczas gdy łyŜwy ślizgały się i rozjeŜdŜały na boki w desperackiej 
próbie utrzymania swego właściciela w pozycji pionowej. Postacią tą był Jasper Dale. Na 
lodzie wyglądał dwakroć komiczniej niŜ na suchej ziemi, lecz mimo to odwaŜył się ukazać 
oczom całego Avonlea. Nikt nie pamię- 
101 
tal podobnego widoku i wszyscy wytrzeszczyli oczy na Jaspera, który przechylił się na bok, 
zatoczył półkole, zawadził jedną łyŜwą o drugą i runął jak długi prosto u stóp Sary. 
- O, witaj, Saro - odezwał się wesoło znad lodowej tafli. Jeszcze przed rokiem Jasper spaliłby 
się ze wstydu, gdyby zrobił z siebie takie przedstawienie. Teraz, dzięki Sarze i Oliwii, nabrał 
dość odwagi, by nie przejmować się drobiazgami. 
- Dzień dobry, panie Dale - uśmiechnęła się Sara. ZdąŜyła przywyknąć do sposobu bycia 
Jaspera i nawet nie mrugnęła, gdy runął na lód tuŜ obok niej. 
Jasper z ogromnym wysiłkiem dźwignął się na łokciach i strzepnął śnieg z ubrania. 
- A jak tam, ehm, noga? 
- O, znacznie lepiej, dziękuję. 
W tej chwili Hetty zwróciła uwagę na człowieka rozciągniętego przed nią na ziemi. Gdyby 
ktoś przyjrzał się bliŜej, mógłby nawet dostrzec w jej oku iskierkę pobłaŜania. 

- Jasper - przemówiła, nieco mniej szorstko niŜ zazwyczaj. - A to niespodzianka. Kiedy 
ostatnio brałeś udział w zabawie na lodzie? 
Wystarczyło jedno słowo Hetty, Ŝeby Jasper popadł w zakłopotanie. 
- Och, cóŜ, nie jeździłem na ły-ły-ły... 
- ŁyŜwach - podpowiedziała Hetty, przypuszczając, Ŝe Jasper gotów się udusić, jeśli będzie 
czekała, aŜ sam skończy. 
- ...łyŜwach od wieków. Przyszedłem zobaczyć się z Sarą. 
102 
To nie zwiodło nikogo, zwłaszcza Hetty. 
- I z Oliwią, bez wątpienia - dodała. - Jest tam. Z miną świadczącą o wielkim ustępstwie 
Hetty 
wkazała ręką Oliwię, która na środku ślizgawki rozmawiała ze znajomymi. W tej samej 
chwili Oliwia zauwaŜyła Jaspera usiłującego się podnieść na nogi. Zaśmiała się i dała mu 
znak, by podjechał do niej. 
Było to dla Jaspera trudne wyzwanie, lecz męŜnie stawił mu czoło. Dźwignął się z lodowej 
tafli i stanął chwiejnie na cienkich, srebrzystych ostrzach łyŜew. 
- Do widzenia - powiedział do Sary i jej towarzystwa. 
Nie przewracając się ani razu, Jasper dobrnął do Oliwii i podał jej ramię. Oliwia ujęła je 
mocno, dokładając wszelkich starań, by podtrzymać Jaspera i absolutnie nie dać tego po sobie 
poznać. Odjechali kołysząc się niepewnie, odprowadzani uwaŜnym spojrzeniem Hetty. 
- Widzisz to, Saro? - prychnęła. - Muszę powiedzieć, Ŝe Oliwia dość śmiało sobie poczyna, 
biorąc go tak pod ramię. Hmm, moŜna by niemal pomyśleć, Ŝe zalecają się do siebie. 
- Myślę, Ŝe się zalecają, ciociu - odparła Sara z rozwagą i humorem. 
- Co takiego? 
Zanim jednak Hetty zdąŜyła wygłosić jakąś uszczypliwą uwagę pod adresem Jaspera Dale'a, 
pojawił się Alek. Wyciągnął rękę do Hetty, aby się do niego przyłączyła. Alek był w wesołym 
nastroju - 
103 
kaŜdy czułby się podobnie, mając za sobą pomyślne zakończenie rodzinnych waśni. 
- Chodź, Hetty, nie siedź tu jak stary rupieć. 
- Nie jeŜdŜę na łyŜwach - zawołała Hetty z przeraŜeniem, widząc Alka w tak niefrasobliwym 
nastroju. 
- Na naukę nigdy nie jest za późno. No chodź, ze mną nie potrzebujesz łyŜew. 
Zanim Hetty zdąŜyła stawić opór, Alek złapał ją za ramię i wciągnął na lód. Nie zwaŜając na 
głośne protesty, okręcił ją dookoła na śliskiej tafli i zaśmiał się serdecznie. Nie był juŜ 
wprawdzie chłopcem, ale bardzo przypominał Felka. Nadal lubił droczyć się ze starszą 
siostrą. 
- Niech ciocia Hetty uwaŜa na siebie! - wykrzyknęła Sara, gdy Hetty zakreśliła zamaszysty 
łuk, powiewając spódnicą. - Bo teŜ moŜe złamać nogę. 
Hetty istotnie przedstawiała niezwykły widok, kiedy tak usiłowała zachować godność w 
obliczu całego Avonlea, sycząc jednocześnie do Alka, Ŝeby przestał. Alek, szczerząc zęby, 
nie przestawał wirować - aŜ wreszcie w podnieceniu trafił nogą na nierówny skrawek lodu i 
wypuścił Hetty z rąk. 
Sara otworzyła usta na widok ciotki Hetty, która siłą rozpędu wykonała jeden obrót, 
przebierając gwałtownie nogami w wysokich butach. Buty te nie znalazły Ŝadnego punktu 
oparcia. W następnej chwili Hetty klapnęła na lód i przejechała na siedzeniu pół ślizgawki, 
zatrzymując się niecały metr od Oliwii, Jaspera i pani Potts. Suknia zaplątała jej 
104 
się wokół kolan, kapelusz zjechał na jedno ucho, a wyraz twarzy mógł przerazić krokodyla. 

W mgnieniu oka tłum łyŜwiarzy otoczył Hetty, pomagając jej wstać i zaśmiewając się do łez. 
Nawet Sara nie mogła powstrzymać chichotu, zwłaszcza na widok zbaraniałej miny wuja 
Alka, który rzucił się do ucieczki, gdy potargana Hetty przepchnęła się przez krąg widzów, 
szukając brata. 
Blair, równieŜ mający na sumieniu zbytnią wesołość po upadku Hetty, zwrócił się do Sary: 
- Czy zaszczycisz ojca przejaŜdŜką? 
- Jak? - spytała z niedowierzaniem Sara. Z nogą w gipsie nie mogła nawet podnieść się z 
ławki. 
- A tak! 
Blair lekko uniósł córkę i posadził na małych, drewnianych sankach, które przygotował dla 
niej jako specjalną niespodziankę. Były pomalowane na jasnoczerwony kolor, miały wąskie 
płozy, a z tyłu wysoki, wygięty pałąk do trzymania. 
- Będą uwaŜał - zapewnił Blair. 
PrzewyŜszając swobodą i gracją wszystkich innych łyŜwiarzy, wsunął się za sanki i Sara 
niemal magicznym sposobem pomknęła po lodzie. 
- Dobrze, ty kierujesz - zaśmiał się, skręcając to w prawo, to w lewo, zgodnie z jej Ŝyczeniem. 
Rozpromieniona Sara upewniła się, Ŝe przejedzie obok wszystkich przyjaciół oraz wszystkich 
tych, którzy kiedyś próbowali jej dokuczać. Naprawdę miała ojca - przystojnego, 
oczyszczonego z zarzutów ojca - i chciała kaŜdemu pokazać, jak strasznie jest z niego dumna. 
105 
Tłum chętnie rozstępował się przed sankami, pokrzykując i machając do Sary. Sara równieŜ 
machała, uszczęśliwiona bliskością ojca, obecnością znajomych z Avonlea i widokiem ciotki 
Hetty, otrzepanej ze śniegu i udobruchanej przez Alka, uśmiechającej się do Blaira. Sara nie 
wiedziała, co przyszłość jej przyniesie, i w owej chwili nie dbała o to. PrzeŜywała Ŝycie dzień 
po dniu - a dzień dzisiejszy był po prostu doskonały. 
Część II 
Sara wraca do domu 
Rozdział pierwszy 
Był to spokojny, leniwy dzień czerwcowy. Powietrze wydawało się ciepłe i miękkie jak koc, 
tak nieruchome, Ŝe Ŝaden słony powiew morza nie mącił woni letnich kwiatów rosnących 
wzdłuŜ płotów. 
Mieszkańcy Avonlea zajmowali się codziennymi sprawami. Dla wielu sąsiadów pogoda 
stanowiła główny temat rozmowy. Starsi ludzie narzekali na uciąŜliwy skwar, a młodzieŜ 
delektowała się perspektywą długiego, gorącego lata. Nawet konie ciągnące bryczki i wozy 
główną ulicą zdawały się czynić to bez pośpiechu, a stukot kopyt na czerwonej, pylistej 
drodze był jedynym odgłosem mącącym ciszę. 
CóŜ, niezupełnie jedynym. Od strony sklepu dobiegało nie budzące wątpliwości, urywane 
chrapanie. Pani Biggins, która wymieniała plotki i nowiny z panią Spencer u furtki swego 
pensjonatu, zerknęła w kierunku źródła dźwięków. Pani Spencer uczyniła to samo i obydwie 
zachichotały, przesłaniając usta dłońmi w rękawiczkach. Na ganku, na krześle wspartym o 
ś

cianę sklepu siedział odchylony w tył Abner Jeffries. W owej chwili nie czuwał bynajmniej 

nad spokojem poczciwych mieszkańców Avonlea, ani oficjalnie, ani w Ŝaden inny spo- 
109 
sób; jego usta były szeroko otwarte i wydobywało się z nich chrapanie. 
Gdyby pani Biggins z panią Spencer podeszły bliŜej do śpiącego policjanta, dostrzegłyby 
piórko opadające wdzięcznie ku jego nozdrzom. Zanim jednak zdąŜyło dosięgnąć celu, 
pochwyciła je czyjaś wyciągnięta ręka. Dziesięcioletni chłopiec z rozczochraną czupryną i 
łobuzerskim błyskiem w oczach wpatrywał się jak zaklęty w piórko, które raz za razem 
wypuszczał z palców nad nosem śpiącego Abnera. Felek King czuł niezaprzeczalny 
dreszczyk, związany z kuszeniem losu. Rozejrzał się, sprawdzając, czy ktoś go obserwuje, ale 

jego starsza siostra Felicja i kuzynka Sara Stanley stały odwrócone plecami, czytając 
ogłoszenie na tablicy przed sklepem. 
Podniósł piórko z podłogi ganku i ponownie opuścił je nad śpiącym Jeffriesem. Oczy Felka 
rozszerzyły się z zachwytu, gdy tym razem ominęło dotychczasowy cel i zbliŜyło się do 
przepastnych ust Abnera. Patrzył zafascynowany na piórko, które spoczęło na języku Abnera, 
a potem wraz z potęŜnym chrapnięciem zostało wessane głębiej i zniknęło na zawsze. 
Drzwi sklepu otworzyły się raptownie i zamknęły z trzaskiem, a Felek, zmieszany, odskoczył 
na bok. Jego ojciec, Alek King, wraz z panem Lawso-nem, właścicielem sklepu, wynieśli na 
ganek pudła z fajerwerkami. Na szczęście byli zbyt zajęci, by zauwaŜyć na twarzy Felka 
wyraz ulgi, Ŝe nie został przyłapany. 
- ZałoŜę się, Ŝe w Święto Dominium nasze fajer- 
110 
werki będzie widać aŜ z Charlottetown - mówił pan Lawson, ocierając czoło. - Dziękuję za 
pomoc, Alku. 
- Nie ma za co - odparł Alek, stawiając pudło obok wystawionych na pokaz barwnych 
fajerwerków. 
Pan Lawson wyprostował się, rozcierając jedną ręką obolałe plecy. 
- Przyniosę ci teŜ tę mąkę, skoro juŜ tu jesteś. 
- Świetnie! Pomogę ci - powiedział Alek i obaj męŜczyźni wrócili do sklepu. 
Felek obejrzał się na Abnera Jeffriesa, zdumiony, Ŝe trzaskanie drzwiami tuŜ nad uchem nie 
obudziło posterunkowego. Chichocząc radośnie i kręcąc głową, podszedł niespiesznie do 
fajerwerków, by się im przyjrzeć. 
Felicja z Sarą nadal wpatrywały się w tablicę ogłoszeniową. Kolorowy plakat z tańczącym 
niedźwiedziem i szeroko uśmiechniętym klownem zapowiadał przyjazd cyrku. 
- To będzie najwspanialsze ze wszystkich Święto Dominium - stwierdziła czternastoletnia 
Felicja King. - Tyle fajerwerków, a potem, juŜ za dziesięć dni, cyrk przyjedzie do Avonlea! 
- Nie mogę się doczekać! - powiedziała Sara, zaróŜowiona z podniecenia. Zapowiadała się 
piękna przyszłość. Nadeszło długie lato. Rok szkolny dobiegł końca! A teraz jeszcze miał 
przyjechać cyrk. 
Uwagę Felka przyciągnęło jedno z wystawionych pudeł. 
- Patrzcie! Petardy! Kapitalnie! 
111 
Felek runął w stronę pudła, ale drzwi sklepu ponownie otworzyły się i zamknęły z trzaskiem. 
- EjŜe! OdłóŜ to, Felku. Wiesz, Ŝe jesteś jeszcze za mały na manipulowanie przy fajerwerkach 
-ostrzegł ojciec. 
Felek niechętnie włoŜył jasnoczerwoną petardę na powrót do pudła, odwrócił się plecami i 
zaczął udawać niezmierne zainteresowanie złamanym schodkiem poniŜej sklepowego ganku. 
Wiedział, Ŝe jeśli się obejrzy, dostrzeŜe pełne wyŜszości uśmieszki siostry i kuzynki. 
Alek zawrócił i wziął z rąk pana Lawsona duŜy worek mąki. Jednocześnie pan Lawson 
pochylił się konspiracyjnie. 
- Alku - szepnął - za kuźnią jest John Sloane. 
Alek zerknął kątem oka na Felicję, nadal pochłoniętą cyrkowym plakatem, i na Sarę, 
układającą jabłka w koszach na ganku. 
- Naprawdę? 
Pan Lawson skinął głową. 
- Przyjmuje zakłady na sobotnie wyścigi w Sum-merside. 
- Aha - mruknął Alek, zajęty ustawianiem worka mąki, który wciąŜ się przewracał, w tylnej 
części bryczki. W końcu podparł go wiązkami słomy. 
- Postawisz coś? - spytał cicho pan Lawson. 
- To zaleŜy - odparł Alek. 

- Od czego? - chciał wiedzieć pan Lawson. Alek odwrócił się, mrugając ciemnymi oczyma. 
- Od tego, czy twoja Ŝona jest w pobliŜu. Elwira wytarzałaby nas w smole i pierzu, gdyby nas 
przyłapała. 
112 
Pan Lawson pokiwał głową ze zrozumieniem i lekkim uśmiechem. 
- Tak się składa, Ŝe chwilowo jej tu nie ma. Alek klepnął go serdecznie w plecy. 
- No to na co czekamy? 
Pan Lawson uśmiechnął się szerzej. 
- Racja... muszę tylko... - Rozejrzał się i dostrzegł Sarę, nadal porządkującą wystawione 
towary. - Hej, Saro! Czy mogłabyś trochę popilnować sklepu? Mamy z twoim wujkiem coś... 
coś'waŜnego do załatwienia. 
Sara rozpromieniła się na tę propozycję. 
- Oczywiście, panie Lawson. Bardzo chętnie wezmę na siebie tę odpowiedzialność. 
Felicja spojrzała na Sarę przez ramię i z wyraźną zazdrością przewróciła oczyma. Potrząsnęła 
brązowymi lokami i odeszła. 
- Dziękuję - powiedział pan Lawson. - Alku, dostałem cynk o koniu, który nazywa się Morski 
Wiatr - szepnął z zapałem, gdy juŜ zmierzali w stronę kuźni. 
Sara rozprostowała ramiona i z uśmiechem właścicielki podeszła do drzwi sklepu. Jej sklepu. 
Przynajmniej na pewien czas. 
Felek złośliwie obserwował kuzynkę. Porwał z pudełka petardę i wręczył dwa centy 
przechodzącej obok Sarze. 
- Masz tu dwa centy za petardę - powiedział z szatańskim uśmiechem. 
Sara natychmiast zwróciła mu pieniądze. 
- Nie, Felku. Twój ojciec powiedział, Ŝe nie wolno ci bawić się petardami. Oddaj mi je! - 
Mówiła 
8 — Odmiany losu 
swym najbardziej stanowczym nauczycielskim tonem, który słyszała z ust ciotki Hetty bardzo 
często, a najczęściej w odniesieniu do Felka. Tym razem jednak ton ów nie wywarł 
poŜądanego skutku. Felek rzucił jej ponownie monety i wyjął z kieszeni zapałkę. 
- Zapłaciłem i mogę sobie wziąć, co chcę - odparł. 
- Felku! - Sara, wyprowadzona z równowagi, spróbowała wyrwać kuzynowi petardę i 
zapałkę. 
Felek z błyskiem w oku spojrzał na śpiącego Ab-nera Jeffriesa. 
- To go obudzi! - zachichotał. 
Sara ponowiła próbę odebrania Felkowi zakazanych towarów, lecz trzymał je poza jej 
zasięgiem. 
- Felku! Narobisz mi kłopotów. - Sara była wściekła. 
- O, nie chcielibyśmy, Ŝeby Panna Świętoszka miała kłopoty, prawda? - zapiszczała Felicja z 
bryczki, w której siedziała skromnie. 
W chwili gdy Felek zapalił zapałkę, Sara zdołała wreszcie wyrwać mu ją z ręki, a następnie 
cisnąć z rozmachem nad jego ramieniem do beczki stojącej przy drzwiach. 
- Pan Lawson powierzył mi sklep. Jeśli nie będziesz zachowywał się przyzwoicie, zmusisz 
mnie do... 
Sarze nie było dane wymówić następnego słowa, gdyŜ w tej właśnie chwili beczka spod drzwi 
eksplodowała dźwiękiem, kolorami i światłem. Sara niechcący wrzuciła zapaloną zapałkę do 
beczki peł- 
114 
nej fajerwerków! Rozpętało się istne piekło. Na wszystkie strony fruwały fajerwerki 
najrozmaitszych kształtów i rozmiarów. Iskry z jednego pudełka padły na następne, 
rozpoczynając oślepiającą, wielobarwną reakcję łańcuchową. 

Felek patrzył z zachwytem, oczyma wielkimi jak spodki. Sara była przeraŜona. Stała obok 
kuzyna, blada, nie rozumiejąc, co właściwie zrobiła. 
Kakofonia obudziła jednak w końcu posterunkowego Abnera Jeffriesa. Skoczył na nogi i w 
tym samym momencie rzymska świeca ze świstem przeleciała mu koło nosa. 
- Co u diabła...? - wykrzyknął, nie wierząc własnym oczom, gdy świeca z głośnym, 
przenikliwym sykiem i w deszczu złotych gwiazdek wylądowała w bryczce Kingów. 
Nieszczęsny koń cofnął się i napręŜył uzdę. Siedząca w bryczce Felicja zerwała się z 
wrzaskiem. Niestety, w środku pełno było siana i słomy, które natychmiast buchnęły 
płomieniem. Felicja, z niezwykłą dla siebie przytomnością umysłu, złapała to, co leŜało 
najbliŜej - czyli stary worek po ziemniakach - i zaczęła skakać dookoła, bijąc workiem i 
bezskutecznie usiłując stłumić ogień. 
- Szybko! - krzyknął Abner. - Wyprząc konie! Uderzyć w dzwon! Prrr! 
Gdy obydwaj z Felkiem próbowali wyprząc spłoszonego konia, rozległ się kolejny 
przeraźliwy huk i zwierzę cofnęło się gwałtownie. Abner wytrwale dzierŜył lejce, 
podskakując opętańczo, by uchronić własne stopy przed niebezpieczeństwem.  Koń 
115 
wierzgnął i zarŜał głośno, a z góry spadła niczym śnieg ulewa pięknych, srebrzystych i 
błękitnych iskierek. 
Sara na sekundę zastygła w bezruchu. Potem, otrząsnąwszy się, pobiegła do dzwonu 
poŜarowego wiszącego obok sklepu i jak szalona zaczęła ciągnąć za sznur. Dźwięk dzwonu 
zlał się z odgłosami kolejnych wybuchów. 
- Felek! Przynieś wody! - wrzasnęła Felicja, wciąŜ usiłując stłumić ogień; lecz biedny koń nie 
wytrzymał eksplozji następnej rzymskiej świecy. PrzeraŜony do ostatnich granic, wyrwał się 
Ab-nerowi i Felkowi z rąk i pomknął ulicą razem z bryczką. Felicja wyleciała na zewnątrz i 
wylądowała bezpiecznie, choć niezbyt wytwornie, w korycie z wodą. 
Alek z panem Lawsonem nadbiegli od strony kuźni i ujrzeli konia pędzącego prosto na panią 
Biggins i panią Spencer, które stały jak wryte, z otwartymi ustami, przy furtce pensjonatu. 
- Mój sklep! - wykrztusił pan Lawson. 
Alek rzucił się w stronę konia, lecz było za późno. Obydwie damy z krzykiem dały nurka 
przez furtkę, w ostatniej chwili unikając stratowania. Koła płonącej bryczki zaczepiły o 
schludny płotek pani Biggins i pociągnęły go za sobą. 
Alek pobiegł ulicą za koniem i bryczką, przed którymi ludzie pierzchali na wszystkie strony. 
Wstrząśnięty pan Lawson stał bez słowa, szarpiąc się za włosy, jakby chciał je wyrwać z 
korzeniami. 
116 
-Uwaga! Uciekajcie stamtąd! Wszystko wyleci w powietrze! - wykrzyknął wreszcie przy 
wtórze wybuchających rakiet. Inni podbiegli do niego w chwili, gdy jedna z iskier 
wylądowała w beczce z petardami, doprowadzając do wielkiego finału pełnego błysków, 
trzasków i eksplozji. 
Zafascynowany tłum otoczył kręgiem sklep. Gdy łoskot nieco przycichł, pan Lawson 
odwrócił się bezradnie do dzieci. 
- Mój sklep! - jęknął z wysiłkiem - Co... kiedy... kto...? Kto jest za to odpowiedzialny? 
Felek i Felicja obrócili się i zgodnie wskazali przeraŜoną Sarę. 
- Sara...? - spytał słabym głosem pan Lawson. Alek powrócił, potargany i zadyszany, 
prowadząc 
rozdygotanego konia. Sara była tak zdenerwowana, Ŝe ledwie mogła mówić. 
- Panie Lawson... tak... tak mi przykro... po prostu nie wiem, jak to się mogło stać! 
Próbowałam powstrzymać Felka przed zapaleniem petardy i chyba... pudło się zajęło. Nie 
chciałam tego... Och, panie Lawson, po prostu nie wiem, jak to się mogło stać! 
Kolejna eksplozja rozdarła powietrze i pan Lawson runął ku swemu ukochanemu sklepowi. 

- Mój sklep! Mój sklep! 
Sara zwróciła się oskarŜycielsko do Felka. 
- Jak mogłeś? - zawołała. - To była twoja wina... Ale Felek nie zwracał na nią uwagi. 
Obserwował 
z zachwytem pokaz fajerwerków. 
Gdy Sara spojrzała na wuja Alka, dostrzegła w jego oczach zawód. 
117 
Rozdział drugi 
- Saro Stanley! Masz szczęście, Ŝe nikt nie został powaŜnie ranny w tym zamieszaniu z 
fajerwerkami i spłoszonym koniem! I tak muszę naprawić płot przy pensjonacie, a bryczka 
jest doszczętnie zniszczona! Wiedz, młoda damo, Ŝe gdybym był twoim ojcem, sprawiłbym ci 
porządne lanie! 
Alek King rzadko wpadał w złość, lecz teraz, w holu RóŜanego Dworku, był tego bardzo 
bliski. Felicja, przemoczona do nitki i otulona kocem, stała z zadowoloną miną u boku ojca. 
Felek patrzył na nich ze schodów, z twarzą jaśniejącą niewinnością. 
Sara milczała z oczyma wbitymi w podłogę, przejęta wstydem. Przepadała za wujem Alkiem i 
była zdruzgotana widząc, jaki jest zdenerwowany i zły na nią. 
- Co najgorsze, nie będziemy mieli Ŝadnych fajerwerków w Święto Dominium - dąsała się 
Felicja. 
- A to wszystko wina Sary! - dodał Felek. 
W drodze z Avonlea do RóŜanego Dworku Sara niejeden raz gryzła się w język, ale tego juŜ 
nie mogła znieść. 
- Nieprawda, Felku! Wiesz doskonale, Ŝe gdybyś nie... 
- Wystarczy, Saro - przerwała ciotka Hetty, która wcześniej słuchała niewzruszenie zarzutów 
brata. -Idź teraz do swojego pokoju. 
Ciotka Oliwia rzuciła Sarze współczujące spojrzenie, ale nie odwaŜyła się wtrącić. 
- Ale to Felek... - zaczęła protestować Sara. 
- Idź! - powtórzyła surowo Hetty, wskazując 
118 
schody. - Prosto na górę, jak kazałam, i ani słowa więcej. 
Ta niesprawiedliwość zapaliła w oczach Sary błyski gniewu, lecz dziewczynka uniosła 
podbródek i w milczeniu, trzymając głowę wysoko, weszła na schody. 
Hetty odwróciła się i spojrzała na młodszego brata, jak gdyby był jej uczniem ze szkoły w 
Avonlea. 
- Alku, kiedy się trochę uspokoisz, moŜe będziemy w stanie porozmawiać rozsądnie... i na 
osobności. - Hetty popatrzyła na dzieci, a potem znowu na Alka. 
- Dobrze - odparł, rozumiejąc, o co jej chodzi. -Ale Sara musi ponosić odpowiedzialność za 
swoje czyny. I jeŜeli ty jej nie dopilnujesz, ja to zrobię! 
Alek podszedł do drzwi i otworzył je gwałtownie, a za nim szli Felek i Felicja, którzy nie 
próbowali nawet ukrywać zadowolenia z siebie. 
Gdy ich kroki ucichły w oddali, Oliwia King spojrzała bojaźliwie na siostrę. „Biedna Sara - 
pomyślała. - Hetty musi być na nią wściekła". Lecz Hetty, ku zaskoczeniu Oliwii, zawróciła 
od drzwi chichocząc cicho. 
- Fajerwerki, doprawdy! 
Siostry wymieniły spojrzenia i uśmiechnęły się -Oliwia z ulgą, Hetty z rozbawieniem. 
- Ruth mogłaby zrobić coś podobnego - powiedziała Hetty. 
Hetty z westchnieniem potrząsnęła głową. Wzięła jakiś list ze stolika w holu. 
- CóŜ, myślę, Ŝe mała winowajczyni moŜe przynajmniej dostać swoją pocztę. 
119 

Sara leŜała na łóŜku, wpatrując się niechętnie w sufit. Jaskrawe stulistne róŜe na tapecie i 
łagodny wietrzyk, poruszający białe, koronkowe firanki, wcale jej nie rozweseliły. JuŜ od 
miesięcy nie czuła się tak samotna i nie zrozumiana. Jej oczy wezbrały łzami Ŝalu nad samą 
sobą. śeby kuzyni okazali się takimi zdrajcami! A szczególnie Felicja! Myślała, Ŝe są 
przyjaciółkami. Teraz wiedziała, Ŝe musiała się mylić. śadna przyjaciółka nie zachowałaby 
się tak, jak Felicja dzisiaj po południu. To było po prostu nieuczciwe! 
Jak zawsze, kiedy czuła się przygnębiona, jej myśli powędrowały do ojca w dalekim 
Montrealu. Tak bardzo za nim tęskniła. 
Energiczne pukanie do drzwi wyrwało ją z zamyślenia. Sara przewróciła oczyma i 
przygotowała się na kazanie, którego z pewnością będzie musiała wysłuchać. 
Ciotka Hetty zapukała raz jeszcze i weszła, a jej twarz przypominała nieprzeniknioną maskę. 
Niezwłocznie rozpoczęła przemowę. 
- Saro, niezmiernie zdumiewa mnie twoja zdolność do pakowania się w najbardziej 
niewiarygodne tarapaty! 
Sara odwróciła się do ciotki, patrząc jej błagalnie w oczy. 
- Ciociu, to nie była moja wina... nie tylko moja. Hetty nawet nie chciała słuchać. 
- Im mniej słów, tym szybsza złego naprawa -powiedziała nauczycielskim tonem. Potem, z 
cieniem uśmiechu, podała Sarze list, który chowała za plecami. - To przyszło dziś po 
południu. 
120 
Sara zmieniła się na twarzy. 
- Od tatusia! - szepnęła z zachwytem, rozdzierając kopertę i wyjmując kartkę. 
Kiedy zaczęła czytać, Hetty zajrzała jej przez ramię. Sara popatrzyła znacząco na ciotkę i 
zasłoniła list. Hetty uniosła brew, po czym niechętnie wyszła, zostawiając siostrzenicę samą. 
Kuchnię RóŜanego Dworku wypełniał aromat świeŜo upieczonego chleba i bułek. Oliwia 
wyjmowała właśnie z pieca ostatni bochenek, gdy weszła Hetty. Starsza panna King pokręciła 
głową i usiadła przy stole. Oliwia z uśmiechem zajęła miejsce obok niej. Siostry wymieniły 
spojrzenia. 
- Masz zupełną słuszność, Hetty. Ruth mogłaby zrobić coś podobnego - powiedziała Oliwia z 
uśmiechem rozbawienia. 
Hetty zachichotała. 
- Zawsze mówiłam, Ŝe Abnera Jeffriesa moŜe ruszyć z miejsca tylko wybuchająca petarda. 
Oliwia zaśmiała się cicho, lecz w następnej chwili obydwie odwróciły się, słysząc jakiś 
dźwięk na progu kuchni. Stała tam Sara, ściskając w dłoni list. Hetty natychmiast przybrała 
powaŜny wyraz twarzy. 
- Nie przypominam sobie, abym pozwoliła ci opuszczać pokój, moja panno - zaczęła, lecz w 
twarzy Sary było coś, co ją powstrzymało. 
- Tatuś chce, Ŝebym wróciła do domu. 
Treść zawarta w tym prostym stwierdzeniu sprawiła, Ŝe w kuchni zapanowało wyczekujące 
milczenie. Oliwia wstrzymała oddech i przygryzła usta. 
Wargi Hetty zadrŜały lekko i ułoŜyły się w coś, 
121 
co - jak miała nadzieję - było zachęcającym uśmiechem. 
- O?... - wybąkała, przygładzając włosy. 
- Myślę, Ŝe tak będzie najlepiej... to znaczy, jestem pewna, Ŝe zgodzicie się ze mną. JuŜ czas, 
Ŝ

ebym wróciła do Montrealu. - W głosie Sary dźwięczała tłumiona uraza i upokorzenie. 

- Och, Saro... - zaczęła Oliwia, lecz Hetty rzuciła jej surowe, ostrzegawcze spojrzenie. 
- CóŜ... przypuszczam, Ŝe to musiało nastąpić prędzej czy później, ale bardzo mi przykro, Ŝe 
chcesz wyjechać w... tych okolicznościach. 

Z pewnością istniał jakiś sposób załatwienia tej sprawy, dyskretnego nakłonienia Sary do 
zmiany zdania. 
Sara milczała. Hetty zerknęła z nadzieją na Oliwię i uznała, Ŝe rola adwokata diabła będzie 
najlepszym wyjściem. Odgrywała ją z powodzeniem w szkole, i wobec uczniów, i wobec 
rodziców. 
- CóŜ, jeśli jesteś pewna, Ŝe tego chcesz... - Zawiesiła głos, w nadziei, Ŝe Sara zaprzeczy. Ale 
Sara stała przed nimi blada i milcząca, ze stanowczym, niewzruszonym wyrazem twarzy. 
Było rzeczą oczywistą, Ŝe podjęła juŜ decyzję. 
- A zatem... postanowiłaś wyjechać - powiedziała cicho Hetty. 
Sara skinęła głową. 
- Więc pojadę z tobą. Dopilnuję, Ŝebyś dotarła tam bezpiecznie - oznajmiła rzeczowym tonem 
Hetty, usiłując ukryć ból. 
- Nie rób sobie kłopotu, ciociu - powiedziała Sara, unosząc wysoko głowę. - Nic mi się nie 
stanie. 
122 
Rozdział trzeci 
Cienie świtu osnuwały werandę RóŜanego Dworku i błądziły wśród gęstwiny róŜ, 
oplatających ozdobne kraty. Słońce jeszcze nie wyłoniło się zza widnokręgu, a w domu paliły 
się lampy. Piotrek Craig nadszedł od strony wozowni, prowadząc konia. Kroczył jak we śnie, 
ze zwieszoną głową, wlokąc się noga za nogą, aŜ w końcu dotarł do bryczki, stojącej przed 
domem. Drgnął i obudził się z półsnu na dźwięk zamykanych drzwi i głosu Hetty. 
- Nie zaprzągłeś jeszcze konia, Piotrze Craig? -zapytała z naciskiem, schodząc zamaszyście 
po stopniach werandy i dźwigając kilka toreb. Miała na sobie strój podróŜny. - Jak tak dalej 
pójdzie, spóźnimy się na pociąg! - Z niesmakiem spojrzała na bryczkę. - Załaduj bagaŜe. Ja 
się zajmę koniem! 
- Odebrała chłopcu lejce. - Jeśli człowiek chce, Ŝeby coś było porządnie zrobione, musi zrobić 
to sam 
- mruknęła do siebie. 
Piotrek potrząsnął głową i przetarł oczy. Taka sytuacja trwała juŜ od kilku dni. Wszystko 
zostało przewrócone do góry nogami. W jednej chwili padały ostre słowa, w następnej lały się 
łzy. Nikt z nikim nie rozmawiał. Sara nie chciała widzieć kuzynów, a dorośli wcale nie byli 
lepsi. Alek i Hetty ledwie się poznawali. On, ze swej strony, byłby uradowany, gdyby 
wszystko wróciło do normy. Nie miał pewności, czy to kiedykolwiek nastąpi. Jednego tylko 
był pewien: Ŝe będzie mu brakowało Sary. 
123 
Oliwia wyszła na werandę, trąc oczy, Piotrek pomyślał, Ŝe panna King wygląda na tak 
zmęczoną, jak on się czuł. Świadom utkwionego w swoich plecach spojrzenia Hetty, zaczął 
umieszczać bagaŜe w bryczce. 
- Och, Hetty - przemówiła łamiącym się głosem Oliwia - to wydaje się takie nagłe. Strasznie 
mi przykro, Ŝe Sara musi wyjechać i nawet nie ma szansy załagodzenia sprawy. 
- Mówiłam ci, Oliwio - odparła Hetty - Ŝe to nastąpi prędzej czy później. JeŜeli tego właśnie 
chce, pozostaje mi tylko upewnić się, Ŝe dojedzie bezpiecznie. - Głos Hetty zawsze brzmiał 
najbardziej szorstko, kiedy nie wierzyła we własne słowa. 
Oliwia zagryzła usta, ale łzy znowu popłynęły jej z oczu. 
- Dzisiaj nie będzie Ŝadnych łzawych poŜegnań, Oliwio King! To by jedynie pogorszyło 
sprawę. -Hetty, skończywszy zaprzęganie konia, wyprostowała się i otrzepała ręce. 
Sara z dwiema cięŜkimi torbami stanęła na werandzie obok Oliwii. Była ubrana w bardzo 
ładny, kremowy płaszczyk podróŜny i przybrany granatowymi wstąŜkami kapelusz. 
Hetty, unikając wzroku dziewczynki, popatrzyła na jej torby. 

- Nie wiem, dlaczego opróŜniłaś szafy, Saro. PrzecieŜ nas jeszcze odwiedzisz. - Jej głos 
zadrŜał i omal się nie zdradziła, lecz w tej właśnie chwili przerwał jej turkot kół bryczki, 
nadjeŜdŜającej od strony farmy Kingów. 
Hetty odwróciła się szybko i spojrzała na drogę. 
124 
Z porannej mgiełki wyłoniła się bryczka. Powoził Alek, a w środku siedzieli Jana, Felek, 
Andrzej, Felicja i Cecylka. 
- Dobry BoŜe! - mruknęła pod nosem Hetty. Oliwia, obejmując ramieniem Sarę, zeszła po 
schodkach i powitała przybyłych, desperacko próbując powstrzymać łzy. 
- Dzień dobry, Hetty - odezwał się Alek spokojnym głosem, zeskakując na ziemię i podając 
rękę Janie. 
Hetty nie wyszła im na spotkanie. Stała uparcie w miejscu, z rękoma na biodrach. 
- Chyba ci mówiłam, Alku, Ŝe chciałybyśmy uporać się z tym wyjazdem szybko i w spokoju. 
Jana, nie zwracając na nią uwagi i tłumiąc płacz, przytuliła Sarę do obfitej piersi. 
- Saro, kochanie - powiedziała - uwaŜaj na siebie i odwiedź nas jak najrychlej, słyszysz? 
Dzieci trzymały się z tyłu, jedynie mała Cecylka dołączyła do matki i uściskała Sarę mocno, 
jakby nie zamierzała jej puścić. 
- Nie chcę, Ŝebyś jechała - zaszlochała, kryjąc twarz na ramieniu Sary. 
Sara, tuląc najmłodszą kuzynkę, po raz pierwszy zmiękła. 
- Proszę cię, Cecylko, nie płacz. Wszystko jest w porządku. 
Jana skinęła na starsze dzieci, które ociągały się z poŜegnaniem. 
- PoŜegnajcie się... Felicjo... Felku... 
Andrzej wysunął się naprzód i sztywno wyciągnął rękę do Sary. 
725 
- Szczęśliwej podróŜy... 
- Napiszę do ciebie - odparła równie sztywno Sara. 
Felek i Felicja wciąŜ zachowywali rezerwę, a Sara nie chciała ustąpić ani o cal. Jana ponagliła 
dzieci. 
- Felku, poŜegnaj się z Sarą. Felicjo... 
Sara z opanowaną, choć gniewną twarzą rozmyślnie ominęła ich wzrokiem. Felicja postąpiła 
krok naprzód. 
-Do widzenia, Saro... - powiedziała z wahaniem. 
- Do widzenia... - odparła Sara, Ŝywiąc nadzieję, Ŝe Felicja powie coś jeszcze. Tak się jednak 
nie stało i twarz Sary ponownie przybrała kamienny wyraz. 
Jana popchnęła Felka, który zaczął wiercić w ziemi czubkiem buta. Wiedział, Ŝe powinien coś 
powiedzieć - od kilku dni tego pragnął - ale... 
- Cześć, Saro... Ja... no wiesz... 
Sara zignorowała go i ruszyła w stronę bryczki. Wuj Alek dotrzymywał jej kroku. 
- Saro, moja bryczka jest juŜ jak nowa. Musiałem tylko wymienić parę desek. Przepraszam... 
Ŝ

e się uniosłem. 

Sara przystanęła i spojrzała na niego. Wzruszyła ramionami. 
- Nie ma o czym mówić - odpowiedziała. Pragnęła go uściskać, wyznać mu prawdę: Ŝe nie 
chciała zrobić nic złego, Ŝe to wszystko było nieporozumieniem, Ŝe Ŝałuje, iŜ nie moŜe cofnąć 
zegara i napra- 
126 
wić szkody. Ale nie uczyniła tego. Nie potrafiła. Nieugięta duma była silną cechą Kingów, 
lecz to Stanleyowie ją wynaleźli. 
Alek uśmiechnął się do Sary, w oczach miał jednak powagę. 
- CóŜ, mam nadzieję, Ŝe niedługo nas odwiedzisz - powiedział nieco chrapliwym głosem. - 
Wszyscy będziemy za tobą tęsknić. 

- Nikt za nikim nie będzie musiał tęsknić, jeŜeli ten pociąg ucieknie nam sprzed nosa - 
przerwała szorstko Hetty. 
Alek otoczył Sarę ramieniem i ruszył w stronę bryczki, lecz dziewczynka wyrwała się i 
pobiegła do ciotki Oliwii, by ją uściskać. 
- Och, ciociu... - szepnęła, bliska płaczu. Oliwia objęła siostrzenicę. 
- UwaŜaj na siebie... pozdrów od nas ojca i przyjedź tu jeszcze... naleŜysz teraz do rodziny, 
pamiętaj 
0 tym... 
- Nie zapomnę - powiedziała Sara. 
- Och, Saro, tak bardzo będę za tobą tęskniła -westchnęła Oliwia i łzy popłynęły wreszcie 
swobodnie po jej policzkach. 
Sara oderwała się od ciotki i pozwoliła, by wuj Alek wsadził ją do bryczki. Usiadła na koźle 
obok Piotrka, Alek zaś pomógł wsiąść Hetty. 
- Wio! - zawołał Piotrek potrząsając lejcami 
1 koń ruszył. 
Rodzina na werandzie machała za odjeŜdŜającą bryczką i wznosiła poŜegnalne okrzyki. 
- Do widzenia, kochanie! - wołała Jana z chusteczką przy oczach. 
727 
Oliwia wciąŜ płakała i Alek otoczył ją ramieniem. 
Sara odwróciła głowę i wpatrywała się w malejący z kaŜdą chwilą RóŜany Dworek ze 
stojącymi przed nim krewnymi, póki nie przesłoniło go wzgórze. 
- Do widzenia... 
Rozdział czwarty 
W innym czasie i w innych okolicznościach jazda do stacji kolejowej byłaby pięknym 
przeŜyciem. Rozkołysane fale biły o brzeg, a bryczka posuwała się krętą drogą, dzielącą 
jedno morze od drugiego -morza stokrotek i bławatków. Poranny wietrzyk niósł słodki zapach 
koniczyny, a krople rosy na złocistych polach lśniły niczym brylanty. 
TuŜ przy drodze ustawiano właśnie słup z afiszem zapowiadającym przyjazd wędrownego 
cyrku. Kiedy go mijali, bryczka nagle przechyliła się i za-kołysała, a jej samowolne ruchy 
wskazywały, Ŝe koń rozluźnił uprząŜ. 
- Panno King... coś tu chyba jest nie w porządku - odezwał się Piotrek nieco drŜącym głosem. 
- Czy na pewno dobrze pani zaprzęgła konia? 
Bryczka zachybotała się gwałtownie i Piotrek co sił ściągnął lejce, ale koniowi ani się śniło 
usłuchać. Wyrwał Piotrkowi lejce, raniąc boleśnie jego palce, i pogalopował przed siebie z 
luźno zwisającą uprzęŜą. Bryczka potoczyła się jeszcze kawałek i stanęła. 
128 
M 
MM 
Hetty wiedziała dobrze, Ŝe w pośpiechu prawdopodobnie nie zaprzęgła konia jak naleŜy, lecz 
nie zamierzała przyznawać racji wynajętemu pomocnikowi. 
- Gdybyś to zrobił od razu, tak jak ci kazałam... 
- zaczęła utyskiwać, spoglądając za uciekającym koniem. 
- Ale powiedziała pani... - wymamrotał Piotrek. 
- NiewaŜne, co powiedziałam - ucięła Hetty. 
- Co teraz zrobimy?! - wykrzyknęła Sara. -Spóźnimy się! 
- Mogę spróbować go dogonić - zaproponował Piotrek i zeskoczył z bryczki, dokładnie w 
chwili, gdy koń zniknął za zakrętem, zmierzając w stronę RóŜanego Dworku. 
- DuŜo nam z tego przyjdzie! - prychnęła Hetty. 
- Nigdy go nie dogonisz! BoŜe w niebiosach! Co my teraz zrobimy? 

Jak gdyby w odpowiedzi na modlitwę, nadjechał drogą wóz pogrzebowy, spowity w czarną 
krepę i ciągnięty przez czarnego konia, przystrojonego piórami. Hetty zmruŜyła oczy, 
rozwaŜając istniejące moŜliwości. Następnie, ku zaskoczeniu Sary i Piotrka, zwinnie 
zeskoczyła z bryczki i zaczęła machać rękoma. 
Woźnica był zasuszonym staruszkiem w nieokreślonym wieku i wyglądał tak, jakby w 
najbliŜszej przyszłości miał zostać pasaŜerem swego wehikułu. Spojrzał na Hetty z góry z 
szyderczym grymasem. 
- To pani koń, co go widziałem? - zapytał i splunął tytoniem pod nogi Hetty. 
9 — Odmiany losu 
729 
- Tak - odparła. 
- Urwał się, co? 
- Czy moŜe nas pan podwieźć na stację kolejową? - spytała Hetty, rozdraŜniona takim 
podkreślaniem oczywistych faktów, lecz świadoma, iŜ tylko ten człowiek moŜe rozwiązać ich 
problem. 
- Ano, tak się składa, Ŝe jadę w tamtą stronę. Hetty tryumfalnie obejrzała się na Sarę i Piotrka. 
- Piotrek, przynieś szybko bagaŜe. - Zawahała się i popatrzyła na posępnego woźnicę, gdyŜ 
coś jej przyszło na myśl. - Jest pusty, prawda? - zapytała, wskazując ruchem głowy powóz o 
kształcie trumny. 
Woźnica uśmiechnął się złośliwie, obserwując z przyjemnością jej skrępowanie. 
- Na razie tak. Jadę po pasaŜera. - Splunął ponownie dla podkreślenia swoich słów. 
Hetty z bladym uśmiechem skinęła na dzieci, stojące w bezpiecznej odległości od tego 
symbolu śmierci. 
- Chodź tutaj, Saro. Usiądź koło woźnicy. Piotrek, bagaŜe! 
Piotrek niechętnie postawił torby w oszklonej przegrodzie. 
- To przyniesie nieszczęście, panno King. 
- Jedynym nieszczęściem, jakie widzę, jesteś ty, Piotrze Craig! Teraz idź poszukać konia, bo 
inaczej będziesz miał powaŜne kłopoty! 
Hetty wspięła się na kozioł obok Sary i starego woźnicy. Potrząsnął lejcami i ruszyli. Sara 
przechyliła się i pomachała. 
- Do widzenia, Piotrku! - zawołała. 
130 
Piotrek, stojący samotnie pośrodku czerwonawej drogi, pomachał w odpowiedzi. 
- Do widzenia! 
Nie mógł wiedzieć, jak często Sara będzie wspominała jego słowa: „To przyniesie 
nieszczęście, panno King". 
Rozdział piąty 
Koła powozu toczyły się po brukowanej ulicy. Wtórował im stukot końskich kopyt. Wokoło 
panował zgiełk - słychać było turkot kół, klaksony aut, gwizdy ludzi przyzywających doroŜki, 
nawoływania gazeciarzy. Sara nie mogła powstrzymać uśmiechu. Dotychczas nie zdawała 
sobie sprawy, jak bardzo jej brakowało ruchu i gwaru ukochanego Montrealu. I wkrótce 
zobaczy tatusia! 
Ciotka Hetty złapała ją za ramię, gdy powóz skręcił za róg i wjechał w ulicę obsadzoną po 
obu stronach drzewami osłaniającymi gustowne domy. Nie uśmiechała się. 
- Nikt po nas nie wyjechał! I ufaj tu Blairowi Stanleyowi! Jakie to typowe! Napisałam 
wyraźnie, o której godzinie przyjeŜdŜa nasz pociąg! 
- Ale pociąg dotarł wcześniej, ciociu! - zaprotestowała łagodnie Sara, kiedy powóz zatrzymał 
się na kolistym podjeździe przed okazałym kamiennym domem. 
- Patrz! Jesteśmy na miejscu! Ciociu! Jesteśmy w domu! To jest nasz dom! 
Hetty wyjrzała przez okno powozu z nie ukrywanym zdumieniem. 

131 
- Dobry BoŜe! Wielki jak Pałac Buckingham! Zanim zdołała się opanować, Sara była juŜ 
u szczytu kamiennych schodów i otwierała potęŜne, rzeźbione, drewniane drzwi. Pojawiła się 
w nich dziewczyna o świeŜej buzi, ubrana w fartuszek, i uśmiechnęła się promiennie. 
- Witamy w domu, panienko Saro! - powiedziała, a w jej głosie dało się uchwycić szkocki 
akcent. 
- Panienko Saro! - mruknęła Hetty do siebie. -Pokojówka otwierająca drzwi, coś takiego! 
Wlokąc bagaŜe wbrew błagalnym protestom woźnicy, Hetty weszła za Sarą do domu, minęła 
pokojówkę i znalazła się w obszernym westybulu. Z oddali dobiegało nawoływanie Sary, 
które odbijało się echem w przepastnym holu. 
- Tatusiu! Jesteśmy! Nianiu Luizo! 
Hetty rozejrzała się, szeroko otwierając oczy. Przed sobą miała główne schody, biegnące 
obok witraŜa, znacznie piękniejszego nawet od tych, które zdobiły kościół w Avonlea. 
Spojrzenie Hetty powędrowało wzdłuŜ szeregu olejnych obrazów, wiszących na ścianie 
wyłoŜonej dębową boazerią. Zarumieniła się i wzniosła oczy ku niebu na widok posągu 
nagiej Afrodyty, zdobiącego hol domu Stanle-yów. „Jakie to niestosowne! - pomyślała. - Czy 
w takim miejscu moŜna wychowywać dziecko?" 
- Czy mogę pani pomóc? - Głos rozległ się tuŜ za jej plecami. Drgnęła i szybko zamknęła 
usta, nie chcąc sprawiać wraŜenia przysłowiowej krewnej z prowincji. Pozwoliła dziewczynie 
wziąć bagaŜe Sary. 
Sara zdjęła rękawiczki i kapelusz i beztrosko zawiesiła je na wyciągniętym ramieniu 
Afrodyty. Mi- 
132 
mo iŜ przysłonięcie, choćby częściowe, bezwstydnej alabastrowej figury sprawiło Hetty 
wielką ulgę, nie mogła znieść takiego niedbalstwa. 
- Saro! Nie rozrzucaj ubrania wokół siebie - pouczyła, zadowolona, Ŝe przynajmniej w jednej 
kwestii odnalazła grunt pod nogami. Ale Sara, nie słuchając ciotki, wbiegła na podest 
schodów. 
- Tatusiu! Gdzie jesteś? Nianiu Luizo! Z piętra dobiegł kobiecy głos. 
- Saro! Saro, kochanie moje! Czy to ty? 
Hetty poznała ten głos. Zimny skurcz w Ŝołądku przypomniał jej o pierwszym spotkaniu z 
właścicielką głosu, kiedy to Sara przybyła w asyście swej niani do Avonlea. 
Luiza Banks zjawiła się na podeście, w obramowaniu przepysznych, nasyconych słońcem 
barw witraŜowego okna. Sprawiała wraŜenie drobniejszej i bardziej siwej, niŜ Hetty 
pamiętała. Sara skoczyła ku niej i zarzuciła jej ręce na szyję. 
- Nianiu! 
- O, moja Saro! Moja malutka! Czy to naprawdę ty? Chwała Bogu! - Siwe włosy zmieszały 
się ze złotymi, gdy Sara ze swą nianią objęły się mocno, nieświadome piorunującego 
spojrzenia Hetty King. 
- Tęskniłam za tobą! - powtarzała Sara. - Jak dobrze jest wrócić do domu! 
- Moja droga, mała Sara. Wróciłaś bezpiecznie -mruczała niania Luiza. Wtem jej łagodne 
oczy nabrały barwy granitu, dostrzegła bowiem ponad głową Sary Hetty King we własnej 
osobie, stojącą na dole. Wydawała się drobniejsza i mniej groźna, niŜ niania pamiętała. 
133 
Luiza Banks wyprostowała się, prezentując w całej okazałości swoje pięć stóp i dwa i pół cala 
wzrostu, i spojrzała z góry na Hetty ponad drucianymi oprawkami okularów. Hetty 
odwzajemniła spojrzenie i dawna rywalizacja natychmiast odŜyła. 
- Panno King - przemówiła niania Luiza sztywno i szorstko, jak gdyby zdejmowała nitkę ze 
swetra. 
- Panno Banks - odrzekła Hetty opanowanym, ostroŜnym głosem. 

Sara nic nie zauwaŜyła i czuła jedynie podniecenie wywołane powrotem do domu. Pobiegła 
schodami na górę. 
- Muszę zobaczyć mój pokój! - rzuciła przez ramię. 
- Czy twój ojciec wziął bagaŜe, Saro? - zawołała za nią niania Luiza. Sara nie usłyszała, więc 
niania zwróciła się do Hetty. - Gdzie jest Blair? 
- To właśnie chciałybyśmy wiedzieć - odparła sztywno Hetty. - Czekałyśmy długo na stacji, 
lecz w końcu stało się oczywiste, Ŝe nikt po nas nie przyjechał. Musiałyśmy dotrzeć tu same. 
Niania Luiza miała była wyraźnie zaintrygowana. 
- Jakie to dziwne! Powiedział mi, Ŝebym nie posyłała szofera. Przypuszczam, Ŝe zatrzymały 
go interesy. Ostatnio uwija się jak w ukropie. MoŜna odnieść wraŜenie, Ŝe przebywa w trzech 
miejscach jednocześnie. 
- Tylko nie na stacji kolejowej - dodała Hetty, nie mogąc się powstrzymać od uszczypliwych 
uwag. 
Sara znowu pojawiła się u szczytu schodów i za- 
134 
nim Hetty zdąŜyła wymówić choć słowo, przerzuciła nogę przez poręcz i zjechała na dół. 
- Saro, przestań! - Hetty była oszołomiona i przeraŜona zarazem. - Skręcisz kark! Jesteś 
młodą damą, a nie dzikuską. 
Sara nie odpowiedziała; za to wbiegła ponownie na górę i po raz drugi zjechała po poręczy. 
- Niania Luiza mi pozwala, prawda, nianiu? -spytała zadyszana. 
Niania Luiza rzuciła Hetty spojrzenie mówiące: „To ja rządzę pod tym dachem!" i 
powiedziała: 
- Nie ma w tym nic niebezpiecznego. 
Hetty nie naleŜała do osób, które pozwalają odebrać sobie choćby cząstkę autorytetu. 
- Cieszę się, Ŝe pani w końcu zrozumiała, panno Banks, iŜ „krewni" mają więcej do 
powiedzenia na temat dyscypliny niŜ „wynajęta słuŜba" - odparła głosem pełnym sarkazmu. 
Luiza Banks zbyła Hetty lekcewaŜącym spojrzeniem i krótkim skinieniem przywołała młodą 
pokojówkę, czekającą przy frontowych drzwiach. 
- Pani jest najwyraźniej przemęczona. Mam nadzieję, Ŝe pokój wyda się pani odpowiedni. 
Sara minęła je i wbiegła na schody, znikając znowu z pola widzenia. 
Pokojówka nadbiegła pospiesznie i zaczęła zbierać torby Hetty oraz jej pudła na kapelusze. 
Hetty odprawiła ją ruchem ręki. 
- Nie, dziękuję. Poradzę sobie sama. - I ruszyła schodami za dumnie wyprostowaną nianią 
Luizą. 
- Jest niewielki - mówiła Luiza - ale sądzę, Ŝe nieco lepszy od kurnika, który, o ile sobie 
przypo- 
135 
minam, zaoferowała mi pani swego czasu. Ponadto nie przypuszczam, aby zatrzymała się tu 
pani na dłuŜej. - Odwróciła się i spojrzała wyzywająco na Hetty. 
Hetty zmruŜyła oczy. Jakie to typowe dla tej kobiety, wypominać tamtą zamierzchłą historię z 
kurnikiem. 
- Zostanę tu, dopóki się nie upewnię, Ŝe ta chęć powrotu nie jest jedynie kaprysem Sary. 
Niania Luiza pokazała Hetty plecy i ruszyła przed siebie. 
- Proszę za mną - powiedziała tylko. 
Rozdział szósty 
Piękny, lśniący, czarny automobil zatrzymał się na kolistym podjeździe. Z wnętrza wyskoczył 
męŜczyzna w liberii, który z wielką godnością obszedł pojazd i otworzył drzwiczki od strony 
pasaŜera. Wysoki, przystojny, ciemnowłosy dŜentelmen, siedzący w środku, musiał - jak się 
wydawało - rozplatać swoje długie nogi, zanim wysiadł. 

- Dziękuję, Pierre. To wszystko na dzisiaj - powiedział. Dwoma długimi krokami przemierzył 
podjazd, jednym susem przebył frontowe schodki i wszedł do domu. 
Pokojówka zaczęła się krzątać wokół niego, odbierając kapelusz i laskę, lecz jego oczy 
spoczęły juŜ na drobnej, jasnowłosej postaci, która ukazała się na podeście schodów. 
- Tatuś! 
Sara zbiegła pędem po stopniach i rzuciła się 
136 
w ramiona ojca. Blair Stanley z szerokim uśmiechem złapał córkę i okręcił ją wokół kilka 
razy, aŜ zawirowało jej w głowie. 
- A więc jesteś! Wróciłaś nareszcie! Zdrowa i cała! Zamartwiałem się o ciebie. Nie mogłem 
cię znaleźć na stacji. 
Ciemna sylwetka kobieca zamajaczyła na tle witraŜowego okna, obserwując ich w milczeniu. 
Potem zaczęła majestatycznie schodzić na dół, a Blair uniósł głowę. 
- Hetty! Witaj w Montrealu! - Wszedł na schody i serdecznie uścisnął szwagierkę. 
Jego bezpośredniość zaskoczyła Hetty. Nigdy do końca nie wybaczyła temu człowiekowi, Ŝe 
zabrał jej najmłodszą siostrę i nadal w głębi duszy obwiniała go o przedwczesną śmierć Ruth. 
Tych dwoje łączyła jedynie miłość do Sary. 
- Ładne powitanie, Blair - odparła lodowato. 
- Wasz pociąg przyjechał znacznie wcześniej! Po-winnyście były zaczekać! - oznajmił Blair z 
uśmiechem. 
Niania Luiza stanęła u szczytu schodów, lecz trzymała się na uboczu, nie chcąc zakłócać 
spotkania Sary z ojcem. 
- Mówiłam ci, ciociu - odezwała się Sara, ściskając rękę ojca. 
- Czekałyśmy wystarczająco długo, dziękuję uprzejmie - zauwaŜyła Hetty. 
- CóŜ, dotarłyście tu bezpiecznie, a tylko to się liczy! O, jak dobrze mieć cię z powrotem w 
domu! - Ponownie przytulił Sarę, a potem odsunął ją na odległość ramienia, stwierdzając z 
podziwem, Ŝe 
137 
bardzo wyrosła. Jak ładnie wyglądała z zaróŜowionymi policzkami! Była niewiarygodnie 
podobna do swojej zmarłej matki. 
- Tak bardzo za tobą tęskniłam! - powiedziała cicho Sara. 
- I ja za tobą - odparł Blair, a potem uśmiechnął się tajemniczo. - Mam dla ciebie małą 
niespodziankę, więc moŜe byś... 
- Niespodziankę? Jaką, tatusiu? 
- Cierpliwości! Cierpliwości! - droczył się Blair. - Na pewno obydwie pragniecie się 
odświeŜyć. MoŜe byś poszła z nianią Luizą na górę i... 
Przerwało mu ciche, dyskretne kaszlnięcie od strony drzwi. Stała tam pokojówka, która 
bardzo niechętnie zakłócała uszczęśliwionemu panu chwilę powitania jedynej córki. 
- Przepraszam, panie Stanley, ale jest do pana telefon ze składu towarów. 
Blair odwrócił się ze zniecierpliwieniem. 
- Powiedz im, Ŝe nie mogę podejść! Mam tu waŜniejsze sprawy! 
- Mówili, Ŝe to pilne... - pokojówka zawiesiła głos. Blair westchnął z rezygnacją. 
- No dobrze, dobrze... odbiorę. - Lekko popchnął Sarę ku schodom. - Wracaj prędko, młoda 
damo! 
Sara ze śmiechem wbiegła na piętro, gdzie czekała niania Luiza. Hetty ruszyła za 
dziewczynką, przeszywając ostrym spojrzeniem plecy Blaira, który wszedł do salonu, aby 
odebrać telefon. 
- Na pewno dacie sobie z tym radę sami. Moja córka dopiero co wróciła do domu... 
138 

Blair zmarszczył czoło. Cieszył się, Ŝe zdołał odbudować od podstaw firmę Stanley Imports, 
wiedział jednak, Ŝe osiągnięcie to ma swoją cenę. Od dnia, w którym został niesłusznie 
oskarŜony o defraudację funduszy własnej firmy i umieszczony w areszcie domowym, 
wyznaczył sobie trzy cele: wykazanie własnej niewinności, przywrócenie firmie dawnej 
pozycji oraz, co najwaŜniejsze, uchronienie za wszelkę cenę Sary przed nieszczęściem. Teraz, 
gdy miał to wszystko za sobą, pragnął najgoręcej sprowadzić córkę do domu, uczestniczyć w 
jej Ŝyciu i spędzać z nią czas. „I tak będzie - myślał z determinacją - jeŜeli tylko interesy 
przedsiębiorstwa na to pozwolą". 
Sara weszła do pokoju i stanęła przy drzwiach z rozpromienioną twarzyczką, oczekując 
przyrzeczonej niespodzianki. Usłyszała głos ojca. 
- Rozumiem, Ŝe potrzebny jest mój podpis, ale to z pewnością moŜe poczekać do jutra... - 
Blair westchnął cięŜko, słuchając jednostajnegop brzęczenia na drugim końcu linii. - Dobrze - 
powiedział wreszcie. - Postaram się być tam jak najszybciej. Do widzenia. 
Odwiesił słuchawkę, odwrócił się i dostrzegł zdziwioną Sarę. 
- Musisz wyjść? - spytała cicho. Blair zmusił się do uśmiechu. 
- Obawiam się, Ŝe tak. Ale niedługo wrócę. I nie chciałbym, Ŝebyś dłuŜej czekała na 
niespodziankę. 
Sara rozchmurzyła się nieco, a Blair podszedł do szafki z orzechowego drzewa i otworzył 
jedne z drzwiczek. Następnie wyjął ślicznie opakowane 
139 
i obwiązane wstąŜką pudełko i podał je córce. Rozpromieniona Sara zaczęła rozpakowywać 
prezent, zachowując się przy tym jak mała dama: ostroŜnie rozwiązała wstąŜkę i rozwinęła 
papier, starając się ich nie uszkodzić. Napięcie było jednak dla niej zbyt wielkie i juŜ po 
chwili rozrywała opakowanie ku głośnemu rozbawieniu ojca. W pudełku, spowita w 
bladolawendową bibułkę, leŜała piękna niebieska sukienka przybrana kremową koronką. Sara 
wyjęła ją i przycisnęła do siebie w zachwycie. Nigdy w Ŝyciu nie widziała równie pięknej. 
Potem spojrzała i dostrzegła w pudełku coś jeszcze. Była to lalka o lnianych włosach, 
podobnych do włosów Sary, ubrana w pomniejszoną kopię niebieskiej sukienki z koronkami. 
- Och, tatusiu! Jest piękna! Strasznie mi się podoba. Dziękuję ci. 
Sara znowu znalazła się w objęciach ojca. Prezenty sprawiły jej wielką radość, ale 
najwspanialsze było to, Ŝe wróciła do domu i moŜe przytulić się do taty. Pomyślała 
mimowolnie, Ŝe na wyspie sukienka wyglądałaby bardzo głupio i Ŝe Felek śmiałby się z jej 
lalki, nazywając ją „beksą". Ale Wyspa Księcia Edwarda była inna niŜ Montreal. 
Blair niechętnie puścił córkę i zerknął na złoty zegarek, przypięty do kamizelki. 
- Przykro mi, Ŝe muszę cię zostawić, ale im szybciej tam pojadę, tym szybciej wrócę. JeŜeli 
wszystko dobrze pójdzie, będę z powrotem za godzinę. 
Pocałował Sarę w czubek głowy, ujął ją za ramiona i spojrzał prosto w niebieskie oczy. 
Ponownie uderzyło go jej podobieństwo do Ruth. Przełknął ślinę, przepełniony nagłą, bolesną 
tkliwością. 
140 
- Jutrzejszy dzień naleŜy do ciebie. Spakujemy trochę jedzenia i urządzimy sobie piknik. 
Pojedziemy za miasto, Ŝeby nikt nie mógł nas znaleźć. - Popatrzył na nią przenikliwie, jak 
gdyby po raz pierwszy zdał sobie w pełni sprawę, ile znaczy dla niego to dziecko i jak bardzo 
za nim tęsknił. - Kocham cię, Saro. 
- Ja teŜ cię kocham, tatusiu - odpowiedziała Sara, ściskając jego rękę. 
Blair pomachał jej na poŜegnanie i wyszedł z pokoju. Sara z uśmiechem odprowadziła go 
oczyma. 
Rozdział siódmy 
KsięŜyc zaczynał wypływać nad szczyty dachów, kiedy Sara wyjrzała na ulicę przez okno 
sypialni. Widok z okna RóŜanego Dworku był zupełnie inny. Tam wschodzący księŜyc 

odbijał się połyskliwie w morzu i Sara widziała w oddali nikłe iskierki. Pomyślała, Ŝe Ŝaby na 
pewno zaczęły juŜ kumkać. Wygładziła koronkę na przodzie nowej sukienki. Postanowiła ją 
włoŜyć do dzisiejszej kolacji, co stało się przyczyną sprzeczki z ciotką Hetty. Ale teraz, gdy 
pora kolacji dawno minęła... Sara odwróciła się do swojej lalki. 
- JuŜ czas, Ŝebyś się połoŜyła - powiedziała Hetty, która siedziała, zajęta szydełkowaniem, na 
pluszowej sofie w małym saloniku tuŜ obok sypialni Sary. 
- Chcę poczekać na tatusia - odparła Sara. Uchyliła ponownie cięŜkie, aksamitne kotary i 
wyjrzała przez okno, nasłuchując warkotu motoru. 
141 
- Mam wraŜenie, Ŝe czekamy na twojego tatusia cały dzień - nie wytrzymała Hetty. W jej 
głosie zawsze dźwięczała nuta rozdraŜnienia, gdy mówiła o Blairze Stanleyu lub do niego. 
- Powiedział, Ŝe wróci za godzinę - przypomniała Sara. 
- Będziesz musiała do tego przywyknąć, Saro, skoro tak bardzo pragniesz mieszkać w 
Montrealu.- Hetty zawsze wymawiała słowo „Montreal", jak gdyby to była Kalkuta albo 
Madagaskar, lub jakieś inne miejsce, o którym jedynie czytała w ksiąŜkach. -1 lepiej 
przywyknij do niefrasobliwości twego ojca, moje dziecko - dodała. - A takŜe do jego 
napiętego rozkładu dnia! 
W oddali rozległ się niski dźwięk dzwonka przy wejściu. Sara wybiegła z pokoju. 
- MoŜe to on! 
Pokojówka pośpiesznie nadeszła od strony kuchni, kierując się ku drzwiom. Pomyślała, Ŝe 
dopiero co zdąŜyła wreszcie usiąść do własnej kolacji. Kto to mógł być o tej porze? Pan 
zawsze sam otwierał sobie drzwi. Otworzyła, a stojący w progu dŜentelmen skłonił się lekko. 
- Czy mógłbym porozmawiać z panną Luizą Banks? - zapytał uprzejmie, lecz stanowczo. 
- AleŜ tak. Proszę wejść. - Dziewczyna juŜ miała zawołać, gdy Luiza wyłoniła się z salonu. 
- O co chodzi, Mario? - zapytała. 
Sara, z Hetty za plecami, stanęła u szczytu schodów. 
- Panno Banks, ten dŜentelmen chciałby mówić z panią - odparła Maria dygając. 
142 
- Jutrzejszy dzień naleŜy do ciebie. Spakujemy trochę jedzenia i urządzimy sobie piknik. 
Pojedziemy za miasto, Ŝeby nikt nie mógł nas znaleźć. - Popatrzył na nią przenikliwie, jak 
gdyby po raz pierwszy zdał sobie w pełni sprawę, ile znaczy dla niego to dziecko i jak bardzo 
za nim tęsknił. - Kocham cię, Saro. 
- Ja teŜ cię kocham, tatusiu - odpowiedziała Sara, ściskając jego rękę. 
Blair pomachał jej na poŜegnanie i wyszedł z pokoju. Sara z uśmiechem odprowadziła go 
oczyma. 
Rozdział siódmy 
KsięŜyc zaczynał wypływać nad szczyty dachów, kiedy Sara wyjrzała na ulicę przez okno 
sypialni. Widok z okna RóŜanego Dworku był zupełnie inny. Tam wschodzący księŜyc 
odbijał się połyskliwie w morzu i Sara widziała w oddali nikłe iskierki. Pomyślała, Ŝe Ŝaby na 
pewno zaczęły juŜ kumkać. Wygładziła koronkę na przodzie nowej sukienki. Postanowiła ją 
włoŜyć do dzisiejszej kolacji, co stało się przyczyną sprzeczki z ciotką Hetty. Ale teraz, gdy 
pora kolacji dawno minęła... Sara odwróciła się do swojej lalki. 
- JuŜ czas, Ŝebyś się połoŜyła - powiedziała Hetty, która siedziała, zajęta szydełkowaniem, na 
pluszowej sofie w małym saloniku tuŜ obok sypialni Sary. 
- Chcę poczekać na tatusia - odparła Sara. Uchyliła ponownie cięŜkie, aksamitne kotary i 
wyjrzała przez okno, nasłuchując warkotu motoru. 
141 
Niania Luiza podeszła i wyciągnęła rękę. 
- Czym mogę słuŜyć, panie...? 
- Inspektor Barwood z montrealskiej policji, proszę pani. 

- Słucham? - niania zesztywniała i spojrzała pytająco. 
Inspektor zerknął ku szczytowi schodów, gdzie stała Sara. 
- MoŜe byłoby wskazane, aby dziecko... Niania Luiza pobiegła oczyma od powaŜnej twarzy 
inspektora do Sary i z powrotem. 
- Mario, zabierz, proszę, Sarę do jej pokoju... -powiedziała, z trudem rozpoznając własny 
głos. 
Twarz Sary zastygła. Lekkie pulsowanie w głowie poprzedziło przykry, bolesny skurcz w 
Ŝ

ołądku. Stało się coś złego. Maria weszła po nią na górę, lecz Sara nie zamierzała się ruszyć. 

Głos inspektora brzmiał jednostajnie. 
- Z przykrością muszę zawiadomić panią, Ŝe w składzie firmy Stanley Imports zdarzył się... 
wypadek. 
- Wypadek? - powtórzyła niania Luiza. 
- Gdzie jest tatuś?! - krzyknęła Sara. 
- Proszę cię, Mario, zabierz Sarę - powiedziała Luiza. 
- Chodźmy, panienko... - zaczęła łagodnie Maria. 
Sara odepchnęła ją od siebie. -Nie! 
- Nic się chyba nie stało panu Stanleyowi? - pytała Luiza. 
- Obawiam się, Ŝe tak, proszę pani. Pan Stanley 
143 
najprawdopodobniej nadzorował załadunek, gdy zapadło się rusztowanie. 
Ujął Luizę Banks pod ramię i delikatnie podprowadził do krzesła, lecz ona nie miała zamiaru 
siadać. Podrywając się gwałtownie, zawołała: 
- W którym szpitalu leŜy? Musimy tam natychmiast jechać! 
Inspektor znowu ujął jej ramię i ponownie spróbował posadzić ją na krześle. 
- Proszę, niech pani usiądzie. Obawiam się, Ŝe pan Stanley zginął na miejscu. 
Uszy Sary wypełniło głośne brzęczenie i dzwonienie. Nie słyszała tych słów. Nie mogła 
słyszeć czegoś takiego. A jednak niania Luiza osunęła się, wstrząśnięta, na krzesło w holu. Z 
tyłu zaś dobiegło głośne sapnięcie ciotki Hetty, która natychmiast otoczyła Sarę ramionami. 
Maria, pokojówka, zaczęła cicho płakać; a po chwili niania Luiza weszła na schody. Jej twarz 
była niemal tak biała jak włosy. Nie! To nie mogło dziać się naprawdę. Brzęczenie w uszach 
narastało. Potem zapanowała cisza i ciemność. 
Rozdział ósmy 
Ludzie podchodzili i wracali wolno, pojedynczo lub w grupkach. Rozmawiali przyciszonymi 
głosami. Ciemne ubrania stapiały się z tłem, które stanowiło okryte czarną materią 
podwyŜszenie w salonie na farmie Kingów, gdzie spoczywała trumna. Sara wpatrywała się w 
woskowy profil ojca. Słyszała, jak ciotka Hetty wita wchodzących i dziękuje im za 
144 
przybycie. Obok stała niania Luiza. Wydarzenia ostatniego tygodnia sprawiły, Ŝe się 
postarzała. PodróŜ z Montrealu była straszna. Teraz jednak Luiza stała ramię w ramię ze swą 
nieprzyjaciółką, dumna i wyprostowana. Choć raz coś łączyło te dwie kobiety - smutek. 
Sara siedziała przy trumnie tak cicho i na pozór spokojnie, bez jednej łzy, Ŝe ludzie zdawali 
się zapominać o jej obecności. Była za to wdzięczna. Strzępy rozmów docierały do niej jak 
przez gęstą mgłę i wibrowały w uszach. 
- Biedne dziecko. Najpierw straciła matkę, a teraz to... 
- Taki spokój u dziecka jest zadziwiający. Małgosia Truby zaczęła krzyczeć i dostała 
konwulsji, kiedy wynosili jej matkę. Ale Truby'owie to taka prostacka rodzina. - Sara 
rozpoznała głos pani Potts. 
- Podobno został zmiaŜdŜony - szepnął inny, starszy głos. 
- Łaska boska, Ŝe umarł od razu... - to był pastor Leonard. 
Głos starszej osoby ciągnął nieubłaganie: 

- Zakład pogrzebowy dokonał cudów, szykując go do trumny. Wygląda bardzo pogodnie, jak 
na kogoś, kto został... 
Sara usłyszała, Ŝe pastor Leonard przeprasza i odchodzi, zanim mówiąca skończyła zdanie. 
- ...zmiaŜdŜony... Pastorze? A czemuŜ to on tak nagle uciekł? 
Sara poczuła czyjąś dłoń na ramieniu i uniosła głowę. Ciotka Jana, niepodobna do siebie w 
sutej, czarnej, jedwabnej sukni, uśmiechała się smutno. 
10 — Odmiany losu 
145 
- Czy ci coś przynieść, kochanie? 
Sara potrząsnęła głową i zmusiła się do uśmiechu. 
- Nie, ciociu, dziękuję - odparła. Inna dłoń spoczęła na jej drugim ramieniu. Sara powiodła 
oczyma wzdłuŜ tej ręki aŜ do twarzy - twarzy pastora Leonarda. 
- On znalazł spokój, Saro. 
„Jak to dziwnie brzmi" - pomyślała Sara, lecz uśmiechnęła się do odchodzącego pastora. 
Jana pragnęła powiedzieć coś więcej. Pragnęła porwać Sarę z krzesła i przytulić, ale tę 
właśnie chwilę wybrała sobie Mabel Sloane, aby podejść z talerzykiem wypełnionym 
szarlotką. 
- Kto upiekł tę szarlotkę, Jano? Ty? - spytała, wpychając do ust kawałek ciasta. 
Jana w udręce odciągnęła ją dalej od Sary. 
- Nie... nie, to Felicja. 
„Co za głupia kobieta - pomyślała. - Mówić o szarlotkach w takiej chwili". 
- Jest wyśmienita - ciągnęła Mabel. - Mam do ciebie prośbę: przedstaw mnie tej Banks. Tyle 
o niej słyszałam. Wiesz, jak ludzie plotkują... 
Z tyłu dobiegł Sarę głos naleŜący prawdopodobnie do pani Lawson: 
- Czytałaś ten artykuł w gazecie z Charlotte-town? Sara dziedziczką! Wyobraź sobie. 
- Grobowiec Stanleyów w Montrealu jest podobno tak wielki jak rodziny królewskiej - dodał 
głos starszej osoby. 
- To jednak właściwe - zabrzmiał głos ciotki Ja- 
146 
przybycie. Obok stała niania Luiza. Wydarzenia ostatniego tygodnia sprawiły, Ŝe się 
postarzała. PodróŜ z Montrealu była straszna. Teraz jednak Luiza stała ramię w ramię ze swą 
nieprzyjaciółką, dumna i wyprostowana. Choć raz coś łączyło te dwie kobiety - smutek. 
Sara siedziała przy trumnie tak cicho i na pozór spokojnie, bez jednej łzy, Ŝe ludzie zdawali 
się zapominać o jej obecności. Była za to wdzięczna. Strzępy rozmów docierały do niej jak 
przez gęstą mgłę i wibrowały w uszach. 
- Biedne dziecko. Najpierw straciła matkę, a teraz to... 
- Taki spokój u dziecka jest zadziwiający. Małgosia Truby zaczęła krzyczeć i dostała 
konwulsji, kiedy wynosili jej matkę. Ale Truby'owie to taka prostacka rodzina. - Sara 
rozpoznała głos pani Potts. 
- Podobno został zmiaŜdŜony - szepnął inny, starszy głos. 
- Łaska boska, Ŝe umarł od razu... - to był pastor Leonard. 
Głos starszej osoby ciągnął nieubłaganie: 
- Zakład pogrzebowy dokonał cudów, szykując go do trumny. Wygląda bardzo pogodnie, jak 
na kogoś, kto został... 
Sara usłyszała, Ŝe pastor Leonard przeprasza i odchodzi, zanim mówiąca skończyła zdanie. 
- ...zmiaŜdŜony... Pastorze? A czemuŜ to on tak nagle uciekł? 
Sara poczuła czyjąś dłoń na ramieniu i uniosła głowę. Ciotka Jana, niepodobna do siebie w 
sutej, czarnej, jedwabnej sukni, uśmiechała się smutno. 
10 — Odmiany losu 
145 

ny - Ŝe Blair chciał być pochowany razem z drogą Ruth. 
Sara lekko odwróciła głowę i zauwaŜyła, Ŝe ciotka Oliwia ociera oczy. ZbliŜył się Alek, 
prowadząc Felka i Felicję, których otaczał ramionami. Andrzej pozostał na uboczu. Było 
widoczne, Ŝe ani Felicja, ani Felek nie wiedzą, jak się wobec Sary zachować. Ona zaś 
Ŝ

ałowała gorąco, Ŝe nie potrafi im jakoś tego ułatwić, ale wszystko w niej zakrzepło i mogła 

tylko siedzieć cicho z rękoma złoŜonymi na kolanach. 
Felicja niezręcznie postąpiła naprzód. 
- Jak się masz, Saro? 
- A jak ci się wydaje, jak ona się ma, Felicjo? -spytał sarkastycznie Felek. 
Usta Felicji zaczęły drŜeć, a do oczu napłynęły łzy. 
- Tak mi przykro, Saro... naprawdę. Po prostu nie wiem, co mam ci powiedzieć. 
Sara spojrzała na nią. 
- To niewaŜne, Felicjo. Nie musisz nic mówić. Po kolejnej, krępującej chwili milczenia Felek 
z Felicją wtopili się w tłum, a Sara dostrzegła, Ŝe Alek przysunął sobie krzesło i usiadł obok 
niej. 
-Jak się czujesz? - zapytał cichym, łagodnym głosem. 
Po raz pierwszy od kilku dni Sara poczuła, Ŝe coś drga w niej, głęboko w środku - i jeŜeli 
pozwoli temu czemuś wynurzyć się na powierzchnię, zawładnie nią całkowicie. Wiedziała, Ŝe 
jeśli powie choć jedno słowo, to coś, czymkolwiek było, zwycięŜy. 
147 
Alek odchrząknął. 
- Saro, gdybyś chciała z kimś porozmawiać... wiedz, Ŝe moŜesz mi ufać. Jesteś dla mnie jak 
rodzone dziecko. 
- Nikt nigdy nie zajmie miejsca mojego ojca, więc proszę, nie próbuj tego, wujku. - Sara 
słyszała głos dobywający się z jej ust, lecz brzmiał odlegle, jak gdyby naleŜał do kogoś 
innego. 
Alek odetchnął głęboko. Poklepał Sarę po ramieniu i odszedł. Sara pragnęła krzyknąć, 
zatrzymać go. Ale nie mogła. Mogła jedynie siedzieć i próbować ukryć to coś, co tkwiło w 
niej głęboko. 
Hetty obserwowała siostrzenicę z drugiego końca pokoju, gdzie stała z pastorem Leonardem. 
Powiódł oczyma za jej spojrzeniem. 
- Sara zachowuje się jak Ŝołnierz - powiedział. Hetty powoli pokręciła głową. Nie była tego 
taka 
pewna, gdy przyglądała się dziewczynce przesłoniętej trumną i opierającej na niej policzek. 
- Pójdźcie, błogosławieni, i obejmijcie Królestwo mego Ojca, przygotowane dla was od 
początku świata. Wysłuchaj błagań, o miłosierny Ojcze, przez Jezusa Chrystusa, naszego 
Pośrednika i Odkupiciela. Amen. 
Pogrzeb dobiegł końca. Posępna grupa zaczęła się rozpraszać i oddalać od świeŜego grobu, 
okrytego teraz kwiatami. TuŜ obok znajdował się grób matki Sary. Oliwia i Hetty stały po obu 
stronach dziewczynki, a niania Luiza z tyłu. Ruszyły powoli 
148 
w stronę czekających bryczek. Pastor Leonard uroczyście ściskał wszystkim dłonie. 
Przez cały czas trwania ceremonii Sara nie wypowiedziała ani słowa, lecz teraz, 
nieoczekiwanie, stanęła jak wryta i z lękiem chwyciła dłoń niani Luizy. Błagalnie spojrzała w 
oczy starszej pani. 
- Tak wiele rzeczy chciałam mu powiedzieć. Co mam teraz zrobić? Boję się, nianiu. 
Niania Luiza otoczyła Sarę ramieniem, czując ulgę, Ŝe dziecko wreszcie przemówiło. 
- Nie masz się czego bać, Saro - powiedziała kojąco. - Pamiętaj, Ŝe nie jesteś sama. 
W owej chwili Sara czuła się bardziej samotna niŜ kiedykolwiek w Ŝyciu. 

Pusty, czarny wóz pogrzebowy wyjechał z cmentarza, a w oddali, na tle horyzontu, 
zamajaczyło sześć wozów cyrkowych, nie zauwaŜonych przez Ŝałobników. Gdy wozy 
wjeŜdŜały do Avonlea, jaskrawe kolory stanowiły uderzający kontrast z ołowianym niebem. 
Rozdział dziewiąty 
- A zatem, panno Banks, dom w Montrealu równieŜ został powierzony pani pieczy. - 
Dostojny dŜentelmen w okularach zsuniętych na czubek haczykowatego nosa wręczył niani 
Luizie portfel z plikiem banknotów. - Spodziewam się, Ŝe ta suma wystarczy na pokrycie 
nagłych wydatków przed powrotem do Montrealu. Jest to pensja 
149 
Sary. Dziewczynka będzie otrzymywała taką samą kwotę co miesiąc. 
Zaglądając do salonu przez szparę w drzwiach, Sara rozpoznała w męŜczyźnie pana 
Bartholomew, prawnika ojca. JuŜ od godziny konferował na osobności z ciotkami i nianią 
Luizą. Sara patrzyła, jak niania przyjmuje pieniądze. 
- Dziękuję, panie Bartholomew - powiedziała cicho niania Luiza. 
Pan Bartholomew złoŜył papiery i nabrał tchu. 
- Rozumiem, jak pani musi być trudno, i proszę o wybaczenie. JednakŜe rozmiary i znaczenie 
majątku nakazywały bezwarunkowo natychmiastową rozmowę na ten temat. 
Hetty niespodziewanie wstała od stołu i zaczęła się przechadzać po pokoju. Oliwia próbowała 
ją uspokoić drobnym, błagalnym gestem, lecz Hetty nie zamierzała milczeć. 
- Muszę powiedzieć, Ŝe jestem głęboko wstrząśnięta, iŜ osoba spoza rodziny została 
wyznaczona na opiekunkę Sary i powierniczkę jej... znacznego dziedzictwa. - Głos Hetty 
drŜał z emocji. 
Pan Bartholomew spojrzał na nią i uniósł brwi, przez co okulary zsunęły się jeszcze niŜej. 
- To dla mnie zrozumiałe, panno King, lecz i pani musi zrozumieć, Ŝe panna Banks 
towarzyszy rodzinie Stanleyów od... 
- O, z pewnością od niepamiętnych czasów -przerwała Hetty. - Wydawało mi się jednak, Ŝe 
więzy krwi są waŜniejsze niŜ czas zatrudnienia. -Wzięła z biurka plik papierów i potrząsnęła 
nim 
150 
nieszczęsnemu prawnikowi przed nosem. - Ten testament pochodzi sprzed prawie trzech lat! 
Gdyby został odpowiednio uzupełniony, tak jak powinien, Blair bez wątpienia zastrzegłby w 
nim, Ŝe Sara ma zamieszkać u nas, w Avonlea! 
- No cóŜ, nie potrafię tego rozstrzygnąć... - wymamrotał pan Bartholomew i zaczął składać 
dokumenty. 
- Ale jako adwokat Blaira powinien był pan mu doradzić, by przejrzał i poprawił testament. - 
Hetty nie zamierzała tak łatwo ustąpić. 
- Panno King, Blair był jeszcze młodym człowiekiem. Nikt nie mógł przewidzieć, Ŝe tak 
tragiczny wypadek... to jest, chciałem powiedzieć, Ŝe zapewne dość rzadko myślał o... 
- Typowe! - wybuchnęła z goryczą Hetty. - Nigdy nie myślał o przyszłości, nie myślał o 
konsekwencjach... 
- Hetty - wtrąciła ostrzegawczo Oliwia, lecz jej siostra po prostu odwróciła się do wszystkich 
plecami. 
Sara za drzwiami przygryzła wargę. Niania Luiza zerwała się z krzesła. 
- Doprawdy, muszę zaprostestować, panie Bartholomew... 
Hetty zwróciła się ku niej. -Wiem jedno: Sara nie tylko straciła ojca, ale takŜe została 
oderwana od kochającej ją rodziny. Niania Luiza rozprostowała ramiona. 
- Zapewniam panią, dobra kobieto, Ŝe moja miłość i przywiązanie do Sary pod kaŜdym 
względem dorównuje waszym. 
151 
- Jak pani śmie! - najeŜyła się Hetty. 

Oliwia widziała, Ŝe rozmawiając dalej w ten sposób, obydwie panie pogorszą tylko sytuację. 
Chrząknęła i wskazała drzwi. 
- Hetty, czy mogę cię prosić na chwilę do kuchni? 
Nuta niezwykłej natarczywości w głosie Oliwii dotarła do świadomości Hetty. Przeprosiwszy 
zebranych, siostry ruszyły ku drzwiom. 
Sara umknęła na schody, by nie przyłapano jej na podsłuchiwaniu, a Oliwia i Hetty przeszły 
przez hol do kuchni. 
Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi, Oliwia odwróciła się do siostry z twarzą aŜ 
buraczkową z zakłopotania. 
- Hetty King, gdzie ty masz głowę? Czy nie potrafisz się niczego nauczyć? Metoda, którą 
stosujesz, nie zadziałała w przypadku Blaira i nie zadziała takŜe z Luizą Banks! 
Hetty osłupiała. 
- Metoda? Jaka metoda? 
Oliwia w desperacji przewróciła oczyma. 
- Działasz kaŜdemu na nerwy. Doprowadzisz jedynie do tego, Ŝe odbiorą nam Sarę na zawsze. 
Dlaczego nie moŜesz choć raz ugryźć się w język? 
Hetty na kilka sekund popadła w nietypowe dla siebie milczenie. Jak Oliwia śmiała tak 
logicznie rozumować?! To było do niej niepodobne, zupełnie niepodobne. Hetty nie 
zachwycało wcale, Ŝe siostra odzywa się do niej w ten sposób. Z drugiej strony, dostrzegała w 
słowach Oliwii pewien sens, chociaŜ bardzo niechętnie to przyznała. 
152 
- A co proponujesz? - syknęła. - śebym stanęła na głowie, byle tylko okazać jej Ŝyczliwość? 
Twarz Oliwii przybrała wyraz, który przybierała zawsze, gdy Oliwia wiedziała, Ŝe ma rację. 
- Tak. Miód jest z całą pewnością słodszy niŜ ocet. 
Hetty zawahała się. Oliwia delikatnie popchnęła ją w stronę drzwi. 
- No, idź! 
Sara, która ponownie przemknęła na dół, słuchała właśnie cichych głosów niani Luizy i pana 
Bartholomew, gdy Hetty z Oliwią wyszły z kuchni i natknęły się na dziewczynkę. 
- Saro! - zawołała zaskoczona Hetty. Pobladła Sara odwróciła się i popędziła schodami 
na górę. Przez chwilę słychać było jej kroki, a potem trzasnęły drzwi. Zatroskana Hetty 
zmarszczyła czoło i chciała ruszyć za nią, lecz Oliwia ją powstrzymała. Tymczasem Luiza z 
panem Bartholomew wyszli z salonu. 
- A właśnie, panno King, rozmawialiśmy z panną Banks o Sarze i o najstosowniejszym 
terminie zabrania jej z powrotem do Montrealu. - Pan Bartholomew wyglądał jak człowiek, 
który wolałby znaleźć się gdziekolwiek indziej na świecie, byle nie tutaj. 
Hetty z Oliwią sprawiały wraŜenie wstrząśniętych. 
Niania Luiza, rozdraŜniona całą tą sprawą, postąpiła krok naprzód. 
- Nie ma się czym martwić. Nie zamierzam za- 
153 
bierać Sary od razu. Jest zbyt wyczerpana. Pozostaniemy w Avonlea co najmniej tydzień, 
dopóki się nie upewnię, Ŝe jest gotowa do drogi... o ile nie jest to dla pani duŜa niedogodność, 
panno King. 
Hetty uśmiechnęła się, stosując bez wahania nową taktykę. 
- Niedogodność? AleŜ skąd! Proszę zostać, jak długo pani sobie Ŝyczy. To dla nas zaszczyt 
gościć panią, nieprawdaŜ, Oliwio? 
Oliwia szybko kiwnęła głową, a Luiza Banks zmierzyła siostry sceptycznym spojrzeniem. 
Pan Bartholomew odetchnął z ulgą. 
- Wspaniale, a więc na mnie juŜ czas. Czeka mnie długa droga powrotna. 
Luiza odprowadziła go do drzwi, a Hetty z Oliwią szły za nimi. 

- Raz jeszcze dziękuję, Ŝe pan się pofatygował aŜ tutaj - powiedział Luiza z wdzięcznością. - 
Blair odczułby wielką ulgę, gdyby wiedział, Ŝe wszystko idzie gładko. Widzi pan, z czym tu 
się muszę borykać - dodała, patrząc znacząco na swoje gospodynie. 
Hetty spiorunowała ją wzrokiem, lecz pod wpływem spojrzenia Oliwii natychmiast 
przyoblekła twarz w uśmiech. 
- śyczę miłego dnia - powiedziała do pana Bartholomew. 
- Było mi bardzo przyjemnie. - Prawnik złoŜył damom szybki ukłon i pośpiesznie dokonał 
odwrotu. 
154 
Rozdział dziesiąty 
Sara stała nieruchomo przy oknie, tuląc do siebie lalkę. Jak to moŜliwe, Ŝe widok z okna 
pokoju był taki sam? Jak to moŜliwe, Ŝe wietrzyk nadal poruszał koronkowymi firankami, a 
promienie słońca rzucały tak .śliczne, cętkowane cienie na kwiecistą tapetę? Wydawało się, 
Ŝ

e minął bardzo długi czas od owego wieczoru, gdy wyglądała przez okno swojej sypialni w 

Montrealu i czekała. Czekała, aŜ ojciec wróci do domu. Coś znowu zadrgało gdzieś w głębi 
jej istoty, ale zacisnęła zęby, nie dopuszczając, by stało się czymś silniejszym niŜ lekkie 
trzepotanie. 
Z tyłu otworzyły się drzwi i Sara poczuła, Ŝe ciotka Hetty wpatruje się w nią. 
- Ten, kto podsłuchuje, rzadko słyszy coś dobrego o sobie lub innych... 
Sara nie odwróciła się i Hetty zrozumiała, Ŝe frazesy są tu chyba nie na miejscu. Z jakim 
trudem przychodziło jej powiedzieć Sarze, co naprawdę czuje. Nigdy nie potrafiła okazywać 
uczuć. Jako nauczycielka spędziła większą część Ŝycia na próbach ich ukrywania. Lecz widok 
drobnych, szczupłych pleców, stęŜałych w smutku i dumie, wzruszył J4 głęboko. 
- JeŜeli zareagowałam z pewnym... zdenerwowaniem na obrót spraw, to dlatego, Ŝe... czuję, iŜ 
tutaj jest twój prawdziwy dom. 
Sara była bliska łez, ale nie mogła pozwolić, by ciotka to zobaczyła. Hetty czekała, 
rozpaczliwie potrzebując pomocy 
155 
Sary w tej trudnej chwili, lecz plecy dziewczynki pozostały sztywne i niewzruszone. 
- Rozumiem, co czujesz - podjęła - ale musisz... wszyscy musimy nauczyć się stawiać czoło 
okrucieństwom Ŝycia. - Szukała słów, które mogłyby przynieść Sarze pociechę. - Czas leczy 
rany. - Podeszła i dotknęła ramienia Sary. - Kochamy cię. Wiesz o tym. 
Sara nie była w stanie odpowiedzieć. Nie potrafiła ująć w słowa szaleńczego zamętu, jaki w 
niej panował. Wydawało się, Ŝe Hetty chce powiedzieć coś jeszcze, lecz ścisnęła tylko ramię 
Sary i cicho wyszła z pokoju. 
Sara jeszcze przez długą chwilę wpatrywała się w widok za oknem. 
Tej nocy jedynym radosnym akcentem w RóŜanym Dworku był złocisty blask lamp. Mimo Ŝe 
od zachodu słońca upłynęło kilka godzin, upał dokuczał nadal i Oliwia, która mieszała 
powolnymi ruchami mleko w garnku stojącym na kuchni, odsunęła kosmyk włosów ze 
spoconego czoła. Obydwie z Hetty doszły do wniosku, Ŝe będą mogły zasnąć dopiero, gdy 
wypiją po filiŜance ciepłego mleka. 
Oliwia westchnęła. 
- Dobrze by było, Ŝeby się po prostu wypłakała. Jej zachowanie jest nienaturalne... martwię 
się o nią. 
- Poradzi sobie z tym na swój sposób, Oliwio. Kingowie nie naleŜą do ludzi 
uzewnętrzniających swój smutek... - Hetty uniosła oczy, kiedy do kuchni weszła niania Luiza. 
156 
Nie odzywając się do Ŝadnej z nich, Luiza podeszła do ręcznej pompy, by napełnić imbryk. 
Bezskutecznie szarpnęła rączką w górę i w dół, mrucząc coś pod nosem. W końcu 

zaatakowała pompę zwiększą werwą, lecz tylko opryskała się wodą. Złapała ścierkę do 
naczyń i z irytacją osuszyła spódnicę. 
- Przeklęte pompy! Z wszystkich przestarzałych... 
- Czy nie napiłaby się pani kakao? - zapytała Ŝyczliwie Oliwia. 
- Nie, dziękuję. Ale zaniosę trochę Sarze - odparła Luiza, obciągając bluzkę i odzyskując 
poczucie godności. 
- JuŜ to zrobiłam - powiedziała Hetty, lecz Luiza zignorowała jej słowa i niosąc parującą 
filiŜankę, zamaszyście wyszła z kuchni. 
Sara leŜała na łóŜku, wpatrzona w stojącą obok na stoliku fotografię ojca. Słysząc kroki na 
schodach, pośpiesznie wsunęła zdjęcie pod poduszkę. Niania Luiza cicho weszła do pokoju i 
postawiła filiŜankę obok łóŜka. Druga, nietknięta filiŜanka kakao stała na stoliku. 
- Wypij to - przemówiła niania tym samym surowym tonem, jakim zwracała się często do 
Sary, a przedtem do jej ojca. 
Sara przyglądała się niani Luizie, która wyjęła z kieszeni kopertę z pieniędzmi od pana 
Bartho-lomew i połoŜyła ją na komodzie. Spojrzała na ściągniętą, bladą twarzyczkę Sary i 
usiadła na łóŜ- 
157 
ku. Pogładziła czoło dziewczynki, tak jak to robiła od jej niemowlęcych czasów. 
- Powinnaś napić się kakao - powiedziała kojąco. - To ci pomoŜe usnąć, dziecko. 
- Nie mogę spać - odparła tępo Sara. Po chwili milczenia złapała nianię za rękę. Dłoń Sary 
była tak zimna, Ŝe Luiza aŜ się wzdrygnęła. 
- Nianiu... nienawidziłam tych wszystkich ludzi, którzy mówili o tatusiu... na pogrzebie. A 
nawet go nie znali. To my naprawdę straciłyśmy tatusia. Nikt nie moŜe czuć tego co my. 
Luiza otarła oczy. 
- Wiem, ale twój ojciec chciałby, Ŝeby Ŝycie toczyło się nadal. śebyśmy były... dzielne. 
Nastąpiła kolejna, długa chwila milczenia, zmącona jedynie stłumionym brzękiem naczyń, 
które Oliwia zmywała w kuchni. Sara wpatrzyła się w sufit i w przecinający go promień 
księŜyca. 
- Nawet się z nim nie poŜegnałam. 
Ramiona niani Luizy zaczęły trząść się od cichego szlochu. Sara uścisnęła rękę starszej damy 
i z powrotem połoŜyła głowę na poduszce. 
Rozdział jedenasty 
Piotrek Craig otarł czoło i zaczął rąbać drewno przed szopą za RóŜanym Dworkiem. Nie 
potrafił pojąć, jak ktokolwiek był w stanie gotować na piecu kuchennym w taką pogodę, ale 
panna King zaŜądała więcej drewna, a on przecieŜ nie mógł jej powiedzieć, Ŝe to wariacki 
pomysł. Uniósł głowę 
158 
i dostrzegł nianię Luizę, zmierzającą przez trawnik w stronę wygódki. 
Hetty takŜe oberwowała ją przez okno, ze zmruŜonymi oczyma i gniewnie zaciśniętymi 
ustami. Woń przypalających się kiełbasek sprowadziła ją z powrotem na ziemię. Podbiegła, 
by przewrócić je na patelni na drugą stronę. 
- Coś się przypala? - spytała niewinnie Oliwia, wchodząc do kuchni. 
- Nie wiem, jak długo jeszcze będę w stanie wysłuchiwać jej uwag na temat dokładnego 
przegotowania wody na herbatę. Zupełnie jakby woda w Montrealu mogła być czyściejsza niŜ 
u nas. 
Oliwia stłumiła śmiech. 
- Hetty, przez tych kilka dni byłaś dla niej niezmiernie miła. Mam nadzieję, Ŝe nie popsujesz 
tego kilkoma pochopnymi słowami. A gdzie ona właściwie jest? 
- W ustępie. Mam nadzieję, Ŝe wpadnie do środka - odparła mściwie Hetty, dorzucając polano 
do ognia. 

Wtem z tylnego podwórza dobiegły głośne łomoty i nawoływania. Siostry popatrzyły na 
siebie, a potem wysunęły głowy przez drzwi. 
Łoskot dochodził od strony wygódki, która aŜ się trzęsła od uderzeń. Haczyk opadł na 
zewnątrz i niania Luiza została uwięziona w środku! 
- Ratunku! Niech mnie ktoś wypuści! - stłumione okrzyki przeplatały się z uderzeniami w 
ś

cianę. 

Piotrek przyglądał się z wielkim rozbawieniem, a Hetty i Oliwia wybiegły z domu. 
- Trzeba być głuptasem, Ŝeby zatrzasnąć się w wygódce - stwierdziła Hetty, odczepiając 
haczyk. 
159 
Niania Luiza wyszła, czerwona ze wstydu i oburzenia. 
- Dziewczynka zajmująca taką pozycję jak Sara nie powinna być naraŜona na przebywanie w 
tak prymitywnych warunkach, jeŜeli miałaby tu jeszcze przyjechać. I ja równieŜ! 
- Ustęp na zewnątrz był dostatecznie dobry dla trzech pokoleń Kingów - wycedziła Hetty 
przez zaciśnięte zęby. - Nie widzę powodu, Ŝeby teraz to zmieniać. 
Oliwia spiorunowała siostrę wzrokiem i zerknęła znacząco na Luizę. Hetty natychmiast 
wysiliła się na pojednawczy uśmiech. 
- Ale, oczywiście, patrząc z twojego punktu widzenia, Luizo, owszem... obecny status Sary 
wymaga czegoś lepszego. A teraz wejdź, proszę, do domu i zjedz śniadanie. Upiekłam 
pszenne placuszki, które tak ci wczoraj smakowały. Są teŜ kiełbaski. 
Luizę Banks niełatwo było jednak zwieść. 
- Nie mogłabym przełknąć ani kęsa! Zanadto jestem zdenerwowana! I powiem ci jedno, Hetty 
King: tutejsze warunki muszą ulec poprawie, jeŜeli Sara ma tu jeszcze przyjechać, nie 
wspominając juŜ o zamieszkaniu! JuŜ ja wiem, co knujesz! Nie oszukasz mnie swoimi 
placuszkami! 
Wzburzona dama pomaszerowała do domu, w pełni świadoma, Ŝe Piotrek Craig bez 
szczególnego powodzenia usiłuje stłumić śmiech. 
Gdy niania Luiza przeszła przez kuchnię jak burza, z Oliwią i Hetty za plecami, rozległo się 
stukanie do frontowych drzwi. Hetty, zanim otworzyła, 
160 
wyjrzała ostroŜnie przez okno, by sprawdzić, kto przyszedł. Stwierdziła, Ŝe gośćmi są pani 
Potts i pastor Leonard. 
- O, dobry BoŜe! - mruknęła pod nosem, lecz było juŜ za późno. Dostrzegli ją. Pani Potts 
pomachała ręką i zbliŜyła się do drzwi. 
Na piętrze Sara wyszła z pokoju, ubrana w czarną, Ŝałobną sukienkę. Dotarłszy do schodów, 
usłyszała dobiegające z dołu głosy. 
- Przyniosłam ci trochę potrawki, Hetty. Wiem, Ŝe nie cieszy się popularnością w gorące 
letnie wieczory, ale jest bardzo poŜywna. Sara powinna nieco przybrać na wadze. 
- Oliwio, przynieś pastorowi krzesło. Usiądź, Klaro. - Głos Hetty dotarł do szczytu schodów. 
Sara przemknęła na palcach przez korytarz i ruszyła na dół tylnymi schodami. Za Ŝadne 
skarby nie chciała rozmawiać ani z pastorem, ani z panią Potts. Zajrzała do kuchni, by się 
upewnić, Ŝe nikogo tam nie ma, a następnie wyśliznęła się z domu tylnymi drzwiami. 
Rozdział dwunasty 
Piotrek Craig rzucał właśnie ostatnie polano na stertę drewna, kiedy dostrzegł wychodzącą 
Sarę. Rozejrzała się ukradkiem i zniknęła za rogiem domu. Piotrek wytarł ręce w koszulę i 
postanowił ją dogonić. Sara szła ze spuszczoną głową i chłopiec po chwili zrównał się z nią 
na czerwonawej, pylistej drodze. 
11 — Odmiany losu 161 
- Nie widziałem cię od pogrzebu - powiedział, usiłując nawiązać rozmowę. - Przykro mi z 
powodu twojego ojca - spróbował znowu. Bolał go widok Sary tak jawnie nieszczęśliwej. - 

Lubiłem go - dodał prostodusznie, a Sara odwróciła się i po raz pierwszy dostrzegła jego 
obecność. 
- Dobrze się czujesz, Saro? - spytał. Sara spojrzała w inną stronę. 
- Tak, dziękuję. 
Piotrek był skrępowany. Sara wydawała się zupełnie nie ta sama. 
- Chciałbym coś dla ciebie zrobić, Saro - wymamrotał. 
- Nie przejmuj się mną - odparła, gdy zaczęli iść obok siebie. 
Nieoczekiwanie ze szczytu wzgórza Piotrek zauwaŜył w oddali wierzchołki namiotów. 
- Chcesz pójść ze mną do cyrku?! - wykrzyknął. - Zaoszczędziłem trochę pieniędzy. 
Zafunduję ci. 
- Nie, dziękuję - odpowiedziała Sara. 
- No coś ty, Saro, chodź! - namawiał Piotrek. -Felek mówi, Ŝe jest tam facet, który połyka 
ogień. MoŜe to cię rozweseli? 
Sara popatrzyła na Piotrka z bladym uśmiechem. Wahała się przez chwilę i w końcu podjęła 
decyzję. 
- MoŜe pójdę. 
Przez jedną sekundę Piotrek widział dawną Sarę Stanley, która nigdy nie rezygnowała z 
przygody. Wyszczerzył zęby i puścił się pędem przez pole w kierunku namiotów, a Sara 
pobiegła za nim. 
Szorstkie dźwięki organów parowych i katarynek szły w zawody z nawoływaniami 
naganiaczy 
162 
i okrzykami aranŜera programu. Kobieta z parasolką kroczyła powoli po linie rozciągniętej na 
tle cyrkowych transparentów, a bransolety na jej rękach połyskiwały w promieniach słońca, 
gdy wyciągała ramiona, by utrzymać równowagę. Sara z Piotrkiem usiłowali zobaczyć 
wszystko naraz, urzeczeni widokami i zapachami, które ich otaczały. 
Kilka jaskrawo pomalowanych wozów cyrkowych stało wokół głównego namiotu i paru 
mniejszych, z pasiastego płótna. AranŜer, przybierając teatralne pozy przed największym 
namiotem, robił co mógł, aby przyciągnąć widzów. 
- Panie i panowie! Mieszkańcy Avonlea! - wykrzykiwał. - Przyjdźcie wszyscy zobaczyć 
popisy wędrownej trupy Braci Bunburry! 
Piotrek prześliznął się za jego plecami i uniósł płachtę namiotu, by zajrzeć do środka. Sara juŜ 
chciała do niego dołączyć, gdy nagle klown zauwaŜył chłopca i natychmiast złapał go za 
kołnierz. 
- Hej, ty! Wynoś się stąd, łobuzie! 
Sara z lękiem popatrzyła na klowna. Jego twarz wcale nie wyglądała wesoło. Prawdę mówiąc, 
tylko jej połowa była uszminkowana, gdyŜ dzieci przeszkodziły mu w przygotowaniach do 
występu. Piotrek wyrwał się, wziął Sarę za rękę i odciągnął w inne miejsce. 
- Wejdźcie i zobaczcie! - nawoływał aranŜer. -Mamy Ŝonglerów, akrobatów, połykaczy ognia, 
zaklinaczy węŜy i Barneya, Tańczącego Niedźwiedzia! 
TuŜ za rogiem Piotrek i Sara stanęli twarzą w twarz z Barneyem, Tańczącym Niedźwiedziem. 
163 
-Ojej! - zachłysnął się Piotrek, podchodząc bliŜej. 
Właściciel niedźwiedzia szorstko odepchnął chłopca. 
- Nie ruszaj go - warknął - bo odgryzie ci głowę! 
- Przyjaźni ludzie, nie ma co - mruknął Piotrek i obydwoje z Sarą ruszyli dalej. 
Przedziwne, groteskowe twarze obserwowały dwójkę dzieci kroczących między namiotami. 
Piotrek zdawał się ich nie dostrzegać, lecz Sara zaczęła odczuwać pewien lęk. Uwagę Piotrka 
przyciągnął Ŝongler, który zręcznie manipulował pięcioma bardzo ostrymi z wyglądu 

mieczami, podrzucając je w górę, gdzie wirowały połyskliwie, a potem łapiąc wszystkie po 
kolei. 
Sara zastanawiała się, czy nie powinna po prostu wrócić do domu, gdy nagle zauwaŜyła wóz z 
namalowanym na boku szyldem, a za nim niebieski namiot w pasy. Podeszła do niego powoli. 
Napis na szyldzie brzmiał: „Izyda, spirytualistka. Połącz się z ukochanymi osobami. 
Porozmawiaj z drogimi zmarłymi". 
Zaintrygowana Sara niemal bezwolnie podeszła jeszcze bliŜej. Gdzieś z oddali dobiegł głos 
aranŜera, wciąŜ wykrzykującego co sił w płucach: 
- Nie omińcie Izydy! Odkryjcie swoje losy, poznajcie swoją przyszłość! Kupujcie bilety 
wstępu! 
Piotrek znalazł się nagle koło Sary i pociągnął ją za rękaw. 
- Saro, chodź zobaczyć węŜa! 
Sara nie odpowiedziała i Piotrek odbiegł, zbyt podekscytowany, by zaczekać. Kiedy zaklinacz 
wy- 
164 
cofał się kusząco do swego namiotu, obiecując jeszcze większe cuda, lecz wyłącznie za 
opłatą, Piotrek znowu rozejrzał się za Sarą. Dostrzegł ją zmierzającą zdecydowanym krokiem 
w stronę namiotu wróŜki. Podbiegł i złapał dziewczynkę za ramię w chwili, gdy miała 
odsunąć zasłonę z wiszących paciorków, słuŜącą za drzwi wejściowe. 
- Lepiej tam nie wchodź, Saro - powiedział. Wiele słyszał od matki o jasnowidzach i 
magikach. Nie byli godni zaufania. 
Ale Sara odwróciła się ku niemu z gorączkowym błyskiem w oku. 
- Piotrek, proszę cię, chodź ze mną. Muszę się dowiedzieć, co to wszystko znaczy! 
Pociągnęła go w stronę zasłony z koralików, lecz zaledwie przed nią stanęli, z namiotu 
wynurzyła się smagła Cyganka. Miała ostre, ptasie rysy twarzy i mocno umalowane oczy, 
podkreślone czarną kredką. Była ubrana w błękitnozłotą egipską szatę. Jej bystre spojrzenie 
natychmiast spoczęło na Sarze. 
- Wejdź, dziecko. Czekałam na ciebie - przemówiła głosem tak cichym, Ŝe prawie 
niedosłyszalnym. 
Zdumiony Piotrek aŜ podskoczył, a Sara wciągnęła powietrze. Spojrzała kobiecie w oczy i, 
odsunąwszy sznury koralików, weszła do namiotu. Piotrek próbował pójść za nią, lecz kobieta 
zagrodziła mu drogę ramieniem. 
- Tylko pojedynczo, chłopcze - powiedziała i zniknęła w mrocznej głębi namiotu. 
Koraliki opadły na miejsce z cichym grzechotem. 
765 
Rozdział trzynasty 
Sara weszła powoli, czując na plecach spojrzenie Cyganki. Nagle kobieta znalazła się przed 
nią, przeszywając ją oczyma. Poprowadziła Sarę do niewielkiego stolika, podsunęła jej 
krzesło i zaprosiła gestem, Ŝeby usiadła. Sara uczyniła to, a kobieta z wdziękiem opadła na 
krzesło po drugiej stronie stołu. 
- Jestem Izyda - powiedziała tym samym, przyciszonym, chrapliwym głosem, nie spuszczając 
oczu z twarzy dziewczynki. - Usiądź wygodnie, Saro. 
Oczy Sary rozszerzyły się. 
- Skąd pani zna moje imię? 
Kobieta ujęła jej dłoń i przytrzymała w silnym uścisku. Mocno uszminkowane usta rozchyliły 
się w lekkim uśmiechu. 
- Izyda wie wszystko. 
Sara przełknęła ślinę. Kobieta przeniosła wreszcie spojrzenie z jej twarzy na niewielką 
kryształową kulę, spoczywającą na środku stołu. 
- Nie jesteś stąd - zauwaŜyła. - Widzę duŜe miasto... 

- Tak - szepnęła Sara, prawie nie śmiąc oddychać. - Pochodzę z Montrealu... 
Izyda wciąŜ wpatrywała się we wnętrze kuli. 
- Nosisz w sobie wielki smutek. Jest ktoś, kto próbuje porozumieć się z tobą. Ktoś, kto był ci 
bardzo bliski. 
Sara kurczowo pochwyciła krawędź stołu. Czuła się tak, jakby miała zemdleć. 
166 
- To twój ojciec, czyŜ nie? - Izyda gwałtownym ruchem uniosła głowę i spojrzała ostro w 
pobladłą twarz Sary. 
Sara powoli kiwnęła głową, niezdolna wydobyć głosu. 
Izyda wpatrywała się w nią przenikliwymi oczyma. „Ma oczy jak papuga - pomyślała Sara. - 
Jak papuga w zoo... w Montrealu, kiedy razem z tatu-siem..." 
- W chwilach duchowego natchnienia - podjęła Izyda - potrafię nawiązać kontakt z tamtym 
ś

wiatem. Lecz - dodała przebiegle - oczywiście wszystko, co wartościowe, ma swoją cenę... 

Sara wyjęła z kieszeni monetę i połoŜyła na stole. 
- Mam pieniądze. 
Izyda wzięła monetę i z wyraźnym rozczarowaniem obróciła ją w palcach. 
- Zrobię, co w mojej mocy. 
Ponownie wpatrzyła się w kryształową kulę. Świeca na stole zapłonęła, choć nie zbliŜyła się 
do niej Ŝadna widzialna ręka. W namiocie zrobiło się bardzo ciemno, jak gdyby ktoś odciął 
promienie słońca przenikające przez płócienne ściany. Izyda zamknęła oczy i zaczęła się 
lekko kołysać. 
- Twój ojciec miał na imię... Blair... 
- Tak, Blair Stanley - wybąkała Sara. W ustach jej zaschło, serce biło szybko. 
Izyda zajęczała, a jej ciało zaczęło kiwać się mocniej w przód i w tył. 
- Blairze Stanley, czy mnie słyszysz? Blairze Stanley! 
Podniosła głos. Świeca zamigotała; jej płomyk 
167 
rzucał cienie na zasłonę z gazy wiszącą za plecami Cyganki. Kobieta kurczowo zacisnęła 
dłonie na stole. Jej oczy otworzyły się szeroko i przeraŜona Sara miała wraŜenie, Ŝe jarzą się 
w oczodołach jak dwie płonące kule. Cienie tańczyły na zasłonie za jej głową. Twarz 
zajaśniała niesamowitym, zielonkawym blaskiem. Izyda uniosła ramiona, zakrywając na 
chwilę twarz, a wokół niej rozbłysły światła i uniosły się kłęby dymu. Nagle oderwała ręce od 
twarzy - i w miejscu, gdzie powinny znajdować się ludzkie oczy, widniały białe, pozbawione 
ź

renic kręgi, jakby oczy spoglądały teraz do wnętrza głowy. 

Sara zesztywniała ze zgrozy. Cienie wciąŜ tańczyły na ścianach. Stolik zdawał się unosić w 
powietrzu. Izyda była w transie! Jej usta, podobne do czerwonej szramy, rozchyliły się i 
przemówiły niskim, monotonnym głosem: 
- Szuka swojej małej córeczki. Chce się z nią poŜegnać. 
Sara drgnęła, słysząc dwa głuche uderzenia, i dostrzegła, Ŝe za głową Izydy zaczyna się 
powoli rysować niewyraźny cień męskiej sylwetki. Poczuła, Ŝe nie jest w stanie się poruszyć, 
nawet gdyby chciała. 
- Pragnie, abyś wiedziała, Ŝe tęskni za tobą, lecz odczuwa wielki spokój. 
Sylwetka wysokiego męŜczyzny stała się nieco wyraźniejsza. Sara ledwie mogła oddychać. 
Dławiący krzyk uwiązł jej w gardle. MęŜczyzna wyglądał jak jej ojciec! 
Monotonny głos podjął: 
168 
- To twój ojciec, czyŜ nie? - Izyda gwałtownym ruchem uniosła głowę i spojrzała ostro w 
pobladłą twarz Sary. 
Sara powoli kiwnęła głową, niezdolna wydobyć głosu. 

Izyda wpatrywała się w nią przenikliwymi oczyma. „Ma oczy jak papuga - pomyślała Sara. - 
Jak papuga w zoo... w Montrealu, kiedy razem z tatu-siem..." 
- W chwilach duchowego natchnienia - podjęła Izyda - potrafię nawiązać kontakt z tamtym 
ś

wiatem. Lecz - dodała przebiegle - oczywiście wszystko, co wartościowe, ma swoją cenę... 

Sara wyjęła z kieszeni monetę i połoŜyła na stole. 
- Mam pieniądze. 
Izyda wzięła monetę i z wyraźnym rozczarowaniem obróciła ją w palcach. 
- Zrobię, co w mojej mocy. 
Ponownie wpatrzyła się w kryształową kulę. Świeca na stole zapłonęła, choć nie zbliŜyła się 
do niej Ŝadna widzialna ręka. W namiocie zrobiło się bardzo ciemno, jak gdyby ktoś odciął 
promienie słońca przenikające przez płócienne ściany. Izyda zamknęła oczy i zaczęła się 
lekko kołysać. 
- Twój ojciec miał na imię... Blair... 
- Tak, Blair Stanley - wybąkała Sara. W ustach jej zaschło, serce biło szybko. 
Izyda zajęczała, a jej ciało zaczęło kiwać się mocniej w przód i w tył. 
- Blairze Stanley, czy mnie słyszysz? Blairze Stanley! 
Podniosła głos. Świeca zamigotała; jej płomyk 
167 
- Jest z twoją matką. Wyczuwam, Ŝe mają ci coś do powiedzenia... o tak, coś niezmiernie 
waŜnego. On z całych sił próbuje przemówić... 
- Tatusiu! To ja! - wybuchnęła Sara. 
- Bardzo trudno go zrozumieć. - Izyda zaczęła jęczeć, kiwając się jak gdyby w udręce. Jej 
głos stawał się coraz wyŜszy; uniosła ręce nad głową, chwytając powietrze, a cienie jej 
ramion na zasłonie wyglądały jak tańczące węŜe. Sylwetka męŜczyzny była coraz mniej 
wyraźna. 
- Tatusiu, nie odchodź! - zawołała Sara. - Jestem tutaj. To ja! Wróć! Nie słyszysz mnie, 
tatusiu? -Zaczęła szlochać. 
Zasłona pociemniała, a gdy Izyda otworzyła oczy, patrzyły równie bystro i przenikliwie, jak 
na początku. 
- Nie mogę zrobić nic więcej. Jego duch jest bardzo, bardzo trudny do uchwycenia. Odszedł 
juŜ za daleko. 
- Och, proszę spróbować! Muszę z nim porozmawiać! Proszę! - błagała Sara, zrywając się z 
krzesła i chwytając stołu. 
Izyda pokręciła głową. 
- Nie wiem, czy on jeszcze wróci - powiedziała ze zniechęceniem. 
- Proszę. Musi pani znowu spróbować. 
- MoŜe później - odparła kobieta znuŜonym głosem. Potem spojrzała na Sarę zwęŜonymi 
oczyma. -Ale to będzie, naturalnie, kosztowało więcej... duŜo, duŜo więcej. 
- Mam w domu mnóstwo pieniędzy! - wykrzyknęła Sara. 
169 
Izyda z zadziwiającą siłą złapała ją za nadgarstek. 
- Bardzo dobrze. Nie wspominaj o tym nikomu. To osłabia moją więź z duchami. Twój ojciec 
i tak jest daleko. Wróć tu... sama. Nie mów nikomu, rozumiesz? 
Sara bez słowa skinęła głową. 
Papuga o jaskrawym, zielono-czerwonym upierzeniu siedziała z zadowoleniem na głowie 
Piotrka, który nagle dostrzegł Sarę między namiotami. 
- Saro, chodź i poznaj Kapitana Bligha! - zawołał do niej. 
-Kapitan Bligh! Kapitan Bligh! - zaskrzeczała papuga i odleciała do swego właściciela, 
siedzącego na stopniach zniszczonego wozu i palącego fajkę. 
- Saro! - powtórzył głośno Piotrek. 

Sara nie odpowiedziała. Szła przed siebie, pochłonięta bez reszty własnymi myślami. Piotrek 
pobiegł za nią. 
- Saro, widziałaś? Ten człowiek posadził mi na głowie papugę! Ona potrafi mówić! I zgadnij, 
co jeszcze widziałem! Jest tam facet, który stoi na głowie bez pomocy rąk. 
Sara w milczeniu kroczyła naprzód. Piotrek zerknął na nią z zaciekawieniem. 
- Co się stało? 
- Nic - odparła łagodnie Sara, a potem spojrzała na niego z ukosa. - Czy potrafisz dochować 
tajemnicy? 
- Chyba tak - powiedział Piotrek wyczekująco. Sara utkwiła w nim niebieskie oczy. 
170 
- Ta wróŜka... skontaktowała się z moim ojcem. Rozmawiała z nim. 
Jej twarz była blada i ściągnięta. Najwyraźniej Sara mówiła powaŜnie. Piotrek spojrzał na nią 
z niedowierzaniem i zanim zdołał się powstrzymać, wybuchnął śmiechem. 
- PrzecieŜ nie wierzysz w takie bzdury, prawda? Policzki Sary zaróŜowiły się lekko. 
- Piotrek, ja go widziałam! 
Piotrek nie przestawał chichotać. Sara odwróciła się na pięcie i pomaszerowała ścieŜką w 
stronę wyjścia. 
- Świetnie! MoŜesz mi nie wierzyć! Nic mnie to nie obchodzi. 
I zaczęła biec. Piotrek zmarszczył brwi. Traktowała to naprawdę powaŜnie. Ruszył w pościg 
za dziewczynką. 
- Saro! Wracaj! Wierzę ci... 
W namiocie Izyda zdmuchnęła świecę i z kamienną twarzą wstała z krzesła. Wyjęła z ucha 
jeden złoty kolczyk w kształcie koła. 
- Leo! - wrzasnęła. Jej głos brzmiał szorstko i wulgarnie, i w niczym nie przypominał głosu 
tajemniczej Izydy. 
Zza fałdy namiotu wyłonił się wysoki, zwalisty, muskularny męŜczyzna. 
- Mówiłam ci, Ŝe przyjdzie - powiedziała zadowolona z siebie Izyda, nie patrząc na niego. - 
ś

aden dzieciak nie oprze się cyrkowi, choćby nie wiem co. - Zdjęła drugi kolczyk i rzuciła go 

na stół. 
- Ale wypuściłaś ją z rąk - zauwaŜył męŜczyzna. 
171 
- Wróci. Kupiła to. - Głos kobiety był tak cichy, Ŝe niemal ginął w cyrkowym zgiełku. 
- Jeśli to dobrze rozegramy, wyrwiemy się z tego śmierdzącego cyrku - burknął męŜczyzna. 
Papuzie oczy Izydy przeszyły go piorunującym spojrzeniem. 
- A nie pamiętasz, dlaczego utknęliśmy w tym śmierdzącym cyrku? Dlatego, Ŝe w ostatnim 
mieście posunąłeś się za daleko, zabierając tej staruszce wszystkie oszczędności za rozmowę 
z jej zmarłym kotkiem! Fatalnie, Ŝe jej syn okazał się miejscowym sędzią, co? Tę sprawę 
zostaw mnie. 
- Zamknij się! - warknął Leo, lecz po chwili na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Leo 
zaśmiał się cicho i rozłoŜył starą, brudną gazetę z Charlotte-town na stronie ze zdjęciem Sary 
i artykułem o tragicznym zgonie pana Blaira Stanleya. 
- Dziedziczka. Prawdziwa dziedziczka. 
Rozdział czternasty 
Sara przyglądała się swemu odbiciu w lustrze nad małą toaletką. Miała na sobie nową 
niebieską sukienkę z koronką, którą dostała od ojca. Wydawało się teraz, Ŝe było to dawno 
temu. Poprawiła wstąŜkę w talii, zamknęła na chwilę oczy i odetchnęła głęboko. Na razie 
szczęście jej dopisywało. Hetty z Oliwią zajęły się praniem, a niania Luiza ucięła sobie 
drzemkę. Sarze nie uśmiechało się spotkanie z Ŝadną z nich. Odwróciła się od lustra i 
podeszła do wysokiej, mahoniowej komody, na której wciąŜ 

leŜał portfel niani Luizy. Sara sięgnęła po niego z wahaniem. To naprawdę nie jest kradzieŜ, 
powiedziała sobie. Te pieniądze naleŜą do niej. Tak mówił pan Bartholomew. 
Zdecydowanym ruchem wzięła portfel i ruszyła ku drzwiom. Przystanęła, rzucając krótkie 
spojrzenie na fotografię ojca stojącą na stoliku, po czym wyszła z pokoju. 
Gdy Sara kroczyła czerwoną drogą w kierunku Avonlea, Hetty z Oliwią nadal zajęte były 
wieszaniem prania w ogrodzie za domem. Luiza Banks, pokrzepiona drzemką, wynurzyła się 
z domu i pomaszerowała Ŝwawym krokiem w stronę sióstr. 
- Gdzie jest Sara? - zapytała ostrym, władczym tonem. - Nie ma jej od ładnych paru godzin. 
Przypuszczam, Ŝe pozwala się jej tu bez przerwy biegać samopas - dodała, patrząc na 
łopoczące na wietrze białe prześcieradła. 
- AleŜ skąd, Luizo - wymamrotała Oliwia i wyjęła z ust drewniane klamerki do bielizny. - 
Sara stała się bardzo odpowiedzialna, odkąd przyjechała do Avonlea. 
Hetty potrząsnęła głową. 
- Ja teŜ nie miałam ochoty na rozmowę z Klarą Potts. Zawsze była nudziarą. Sara poszła 
pewnie do Felicji. 
- Mam nadzieję - powiedziała Oliwia, marszcząc z troską czoło. - To by jej dobrze zrobiło. 
Niania Luiza nie dała się przekonać. 
- CóŜ, u nas w domu, gdyby Sara zniknęła na kilka godzin, istniałoby tylko jedno wyjaśnienie 
tego faktu: kłopoty! 
Hetty podniosła oczy ku niebu i gniewnie przygwoździła ścierkę klamerką. 
173 
- Być moŜe tak jest w okropnych miastach, takich jak Montreal, lecz w Avonlea trudno 
byłoby dziecku wpaść w kłopoty. Wszyscy tu mają wszystkich na oku. 
Gdyby tylko Hetty wiedziała! 
Namiot był pusty. Drobiny kurzu unosiły się w powietrzu, rozświetlone blaskiem słońca 
przenikającym przez pasiaste płótno. Fałdy poruszały się i Sara zajrzała do środka. Weszła 
cicho, ściskając mocno portfel, i zaczęła się rozglądać. W jasnym świetle wnętrze nie 
wydawało się juŜ takie tajemnicze. Sara zastanawiała się, jak Izyda to zrobiła, Ŝe przedtem 
było tu tak ciemno. Wtem zauwaŜyła pod sufitem zwój czarnego płótna, podwiązany linami. 
Wiedziała, Ŝe gdyby je rozluźnić, płótno opadłoby jak kurtyna, odcinając dostęp światłu. Ale 
kto mógł je rozluźnić? Izyda była sama w namiocie. 
Jej rozmyślania przerwał cichy szelest dobiegający zza gazowej zasłony. Nagle zaczął się tam 
tworzyć kształt. Cień męŜczyzny... w tym samym miejscu, w którym przedtem zobaczyła 
sylwetkę ojca! 
- Tatuś! - szepnęła Sara. Usłyszała niezbyt głośny wybuch, któremu towarzyszył niebiesko-
zielon-kawy błysk i kłąb ciemnego dymu. Jej serce zaczęło tłuc się boleśnie w piersi, lecz 
złudzenie szybko się rozwiało. 
- A niech to diabli! - rozległ się bardzo rzeczywisty męski głos. 
Sara drgnęła na widok drugiego cienia, który dołączył do pierwszego. 
174 
- Co ty tam robisz? 
Kobiecy głos brzmiał nader znajomo. Sara schowała się za fałdą namiotu i obserwowała w 
milczeniu całą scenę. 
- Pracuję nad twoimi duchami, a co myślałaś? -dobiegł gruby głos męŜczyzny. 
- Tylko nie przesadź. To bystry dzieciak. MoŜe nabrać podejrzeń, jak zobaczy za duŜo 
czarów-ma-rów. 
MęŜczyzna wynurzył się zza zasłony, pocierając dłoń, jak gdyby go bolała. Niósł stos 
niewielkich, okrągłych pojemników. Jeden z nich wysunął mu się z objęć i spadł na ziemię, 
wywołując kolejną drobną eksplozję. Kłęby barwnego dymu uniosły się w powietrze. Pusta 
puszka potoczyła się w stronę kryjówki Sary. Dziewczynka zobaczyła trupią czaszkę ze 

skrzyŜowanymi piszczelami i nalepkę z napisem: „Uwaga. Wybuchowy proszek. Wstrząs 
wywołuje eksplozję!". 
Niespodziewanie zza zasłony wyszła kobieta. 
„Izyda!" - pomyślała Sara. 
- Nie rozrzucaj tego po namiocie - mknęła Izyda i podeszła spiesznie do puszki. Gdy schyliła 
się po nią, dostrzegła pod fałdą płótna niebieski atłasowy bucik. PrzymruŜyła oczy i 
zadziwiająco szybkim ruchem odsunęła płótno, odsłaniając Sarę, która wpatrywała się w nią 
rozszerzonymi ze strachu oczyma. 
- Wcześnie przyszłaś, Saro Stanley - wyszeptała. W Sarze wezbrała wściekłość i udręka. 
- Zaufałam pani! Pani mnie okradła! Powiem wszystko posterunkowemu Jeffriesowi! 
I 
175 
- Co ty tam robisz? 
Kobiecy głos brzmiał nader znajomo. Sara schowała się za fałdą namiotu i obserwowała w 
milczeniu całą scenę. 
- Pracuję nad twoimi duchami, a co myślałaś? -dobiegł gruby głos męŜczyzny. 
- Tylko nie przesadź. To bystry dzieciak. MoŜe nabrać podejrzeń, jak zobaczy za duŜo 
czarów-ma-rów. 
MęŜczyzna wynurzył się zza zasłony, pocierając dłoń, jak gdyby go bolała. Niósł stos 
niewielkich, okrągłych pojemników. Jeden z nich wysunął mu się z objęć i spadł na ziemię, 
wywołując kolejną drobną eksplozję. Kłęby barwnego dymu uniosły się w powietrze. Pusta 
puszka potoczyła się w stronę kryjówki Sary. Dziewczynka zobaczyła trupią czaszkę ze 
skrzyŜowanymi piszczelami i nalepkę z napisem: „Uwaga. Wybuchowy proszek. Wstrząs 
wywołuje eksplozję!". 
Niespodziewanie zza zasłony wyszła kobieta. 
„Izyda!" - pomyślała Sara. 
- Nie rozrzucaj tego po namiocie - mknęła Izyda i podeszła spiesznie do puszki. Gdy schyliła 
się po nią, dostrzegła pod fałdą płótna niebieski atłasowy bucik. PrzymruŜyła oczy i 
zadziwiająco szybkim ruchem odsunęła płótno, odsłaniając Sarę, która wpatrywała się w nią 
rozszerzonymi ze strachu oczyma. 
- Wcześnie przyszłaś, Saro Stanley - wyszeptała. W Sarze wezbrała wściekłość i udręka. 
- Zaufałam pani! Pani mnie okradła! Powiem wszystko posterunkowemu Jeffriesowi! 
175 
Odwróciła się i skoczyła ku wyjściu, lecz Leo złapał ją od tyłu. Na próŜno Sara wyrywała się 
i kopała - męŜczyzna był zbyt silny. PotęŜna ręka zakryła jej usta, gdy spróbowała krzyczeć o 
pomoc. 
- Leo! Co ty wyprawiasz?! Posuwasz się za daleko! - syknęła Izyda, usiłując oderwać ręce 
wspólnika od Sary. Dziewczynka szarpała się, ale męŜczyzna otoczył ramieniem jej szyję, a 
drugą ręką zasłonił nos i usta. Poczuła ból głowy, a wnętrze namiotu zaczęło wirować wokół 
niej. 
- Zwariowałaś? - warknął Leo. - PrzecieŜ słyszałaś! Chciała pójść na policję! 
Sara walczyła z gęstniejącym mrokiem. Leo, zacieśniając chwyt, pociągnął ją ku tyłowi 
namiotu. Izyda ruszyła za nim, nadal próbując przemówić mu do rozsądku. 
- Daj spokój, Leo! To porwanie! 
Sara zaczynała tracić przytomność. Jak we śnie słyszała przez mgłę światła i ciemności głos 
męŜczyzny: 
- Zamknij się! To moja wielka szansa! Ten dzieciak jest wart majątek. 
Rozdział piętnasty 
Niania Luiza krąŜyła niespokojnie po salonie RóŜanego Dworku. 

- Wiedziałam, Ŝe coś jest nie w porządku. Sara nigdy by się tak po prostu nie oddaliła! Jeśli 
coś jej się stało... - niania nie dokończyła. 
- Nie denerwuj się tak, Luizo - powiedziała Oli- 
176 
wia, usiłując zachować spokój, co nie do końca jej się udało. - Alek juŜ jej szuka. 
Luiza westchnęła i oddaliła się do frontowego holu, a Hetty nie przestawała wyglądać przez 
okno. 
Odkąd wyszło na jaw, Ŝe Sary nie ma na farmie Kingów i nie bawi się z Felicją, w RóŜanym 
Dworku panował popłoch. Nikt nie pamiętał dokładnie, kiedy wyszła z domu. Hetty 
przypuszczała, Ŝe nastąpiło to w trakcie wizyty tej przeklętej Klary Potts. 
„Zbyt wiele zamieszania" - pomyślała z goryczą Hetty. 
Piotrek Craig tymczasem krąŜył po kuchni. Znalazł się w kłopotliwym połoŜeniu. Przyrzekł 
dochować tajemnicy i czuł się do tego zobowiązany, lecz sytuacja z pewnością była 
wyjątkowa. Nie mógł znieść ogólnego zdenerwowania. Gdy usłyszał turkot kół, uniósł lekko 
ręce. To zapewne wracał Alek King i najprawdopodobniej znalazł Sarę. Nie będzie trzeba nic 
mówić. 
Istotnie, był to Alek King, ale Sara nie siedziała razem z nim w bryczce. Trzy kobiety 
wybiegły mu na spotkanie, oczekując wieści. 
- Pytałem wszędzie - powiedział głucho, przeciągając ręką po włosach. - Nikt jej nie widział. 
- O, dobry BoŜe! - jęknęła niania Luiza, opierając się o poręcz schodów. 
- Gdzie ona moŜe być? - głos Oliwii brzmiał tak, jakby była bliska płaczu. 
Stojący za kuchennymi drzwiami Piotrek wyprostował się i podjął decyzję. Pchnął drzwi i 
wszedł do holu. Czworo dorosłych odwróciło się ku niemu. 
12 — Odmiany losu 
777 
- Chyba wiem, gdzie ona moŜe być... - odezwał się cicho, wiercąc czubkiem buta w dywanie. 
- Co ty opowiadasz, Piotrze? - Hetty zawisła nad nim jak jastrząb. 
- Gdzie? - spytał z naciskiem Alek. 
- W cyrku - odparł Piotrek, unosząc oczy. Gdyby powiedział, Ŝe Sara znajduje się w 
Timbuktu, Hetty nie mogłaby być bardziej zdumiona. 
- W cyrku? Piotrek brnął dalej. 
- Mówiłem jej, Ŝe nie powinna rozmawiać z tą oszustką! 
- Jaką oszustką? - zachłysnęła się Hetty. 
- Tą wróŜką. Sara powiedziała, Ŝe ona... rozmawiała z jej ojcem. 
Dorośli wpatrywali się w niego z otwartymi ustami. Zanim ktokolwiek zdąŜył wymówić 
następne słowo, Alek, nie tracąc czasu, wybiegł z domu i wskoczył do bryczki. 
W gęstym, klonowym zagajniku, nieco oddalonym od głównej drogi wiodącej z Avonlea, 
Izyda i Leo krzątali się pracowicie. Szyld z napisem: „Izyda, spirytualistka. Połącz się z 
ukochanymi osobami. Porozmawiaj z drogimi zmarłymi" został usunięty i obydwoje 
mocowali go właśnie pod podłogą wozu. Wehikuł ów nie przypominał juŜ wozu cygańskiego. 
Mógł naleŜeć do któregokolwiek z włóczęgów przemierzających wyspę i nie przyciągał 
niepoŜądanej uwagi. 
Izyda pracowała ramię w ramię ze swym wspólnikiem, lecz była daleka od spokoju. 
178 
wia, usiłując zachować spokój, co nie do końca jej się udało. - Alek juŜ jej szuka. 
Luiza westchnęła i oddaliła się do frontowego holu, a Hetty nie przestawała wyglądać przez 
okno. 
Odkąd wyszło na jaw, Ŝe Sary nie ma na farmie Kingów i nie bawi się z Felicją, w RóŜanym 
Dworku panował popłoch. Nikt nie pamiętał dokładnie, kiedy wyszła z domu. Hetty 
przypuszczała, Ŝe nastąpiło to w trakcie wizyty tej przeklętej Klary Potts. 

„Zbyt wiele zamieszania" - pomyślała z goryczą Hetty. 
Piotrek Craig tymczasem krąŜył po kuchni. Znalazł się w kłopotliwym połoŜeniu. Przyrzekł 
dochować tajemnicy i czuł się do tego zobowiązany, lecz sytuacja z pewnością była 
wyjątkowa. Nie mógł znieść ogólnego zdenerwowania. Gdy usłyszał turkot kół, uniósł lekko 
ręce. To zapewne wracał Alek King i najprawdopodobniej znalazł Sarę. Nie będzie trzeba nic 
mówić. 
Istotnie, był to Alek King, ale Sara nie siedziała razem z nim w bryczce. Trzy kobiety 
wybiegły mu na spotkanie, oczekując wieści. 
- Pytałem wszędzie - powiedział głucho, przeciągając ręką po włosach. - Nikt jej nie widział. 
- O, dobry BoŜe! - jęknęła niania Luiza, opierając się o poręcz schodów. 
- Gdzie ona moŜe być? - głos Oliwii brzmiał tak, jakby była bliska płaczu. 
Stojący za kuchennymi drzwiami Piotrek wyprostował się i podjął decyzję. Pchnął drzwi i 
wszedł do holu. Czworo dorosłych odwróciło się ku niemu. 
12 — Odmiany losu 
- Dzieciak leŜy nieprzytomny juŜ od ładnych paru godzin, Leo. Jesteś pewien, Ŝe nie zabiłeś 
jej tym chloroformem? - zapytała, zerkając na boki, by sprawdzić, czy ktoś nie zabłąkał się w 
pobliŜu. 
Ramiona Lea zatrzęsły się z uciechy. 
- KsięŜniczka zaŜywa snu dla urody, to wszystko. - Był zachwycony swoim Ŝałosnym 
dowcipem. 
Jego donośny śmiech dotarł do wnętrza wozu, przebijając się przez mroki snu otaczające 
Sarę. Otworzyła oczy i poczuła silny zawrót głowy. Stopniowo odzyskała ostrość widzenia i 
rozejrzała się powoli. Nagle przypomniała sobie walkę stoczoną w namiocie i natychmiast 
zdjął ją lęk. Próbowała krzyknąć, lecz gardło miała suche i spieczone, więc nie wydobył się z 
niego Ŝaden dźwięk. 
Niespodziewanie wóz zakołysał się i potoczył naprzód. Sara rozpaczliwie pragnęła wyjrzeć 
przez małe, okrągłe okienko, które miała tuŜ nad sobą, ale jej ciało ignorowało sygnały 
wysyłane przez mózg. Usiłowała myśleć jasno, zastanowić się nad najlepszym sposobem 
postępowania. Przede wszystkim wiedziała, Ŝe nie moŜe dopuścić, by strach ją obezwładnił. 
Wóz z całą pewnością posuwał się naprzód, a przy tym tak podskakiwał, Ŝe była to zapewne 
jakaś wyboista boczna droga. Po jednym z kolejnych podskoków i przechyłów teren stał się 
równiejszy. „Musieli wjechać na główną drogę" - pomyślała Sara. JuŜ nie kręciło jej się tak 
mocno w głowie i widziała dobrze. Na ścianach wozu wisiały kostiumy. Podłogę zakrywał 
stary dywan, wytarty i poplamiony. Sara przyjrzała mu się uwaŜnie. W jednym 
779 
miejscu był odsunięty, ukazując otwór w podłodze. Sara widziała w dole umykającą drogę. 
Przyszedł jej do głowy znakomity pomysł. Szybko zrzuciła jeden bucik, tak Ŝe wypadł przez 
otwór na drogę. Następnie zaczęła odrywać kawałeczki koronki od sukienki i spuszczać je w 
ten sam sposób. Miała nadzieję, Ŝe ktoś na nie natrafi i Ŝe posłuŜą jako trop temu, kto będzie 
jej szukał. 
Nagle wóz wjechał znowu na wyboisty grunt i Sara straciła równowagę. Przetoczyła się 
gwałtownie i boleśnie na sam brzeg wąskiej pryczy przytwierdzonej do boku wozu. 
Chwytając się krawędzi, wyjrzała przez brudne okienko i zobaczyła gałęzie drzew, 
zaczepiające z szelestem o budę. Wóz przystanął raptownie. Sara połoŜyła się i czekała. 
Poczuła nową falę zawrotów głowy. ZarŜał koń, a potem rozległo się cięŜkie stąpanie. Ktoś 
otworzył tylne drzwi wozu. Sara zamknęła oczy, udając omdlenie. 
Pierwsza przemówiła kobieta. 
- Posunęliśmy się za daleko, Leo. Jeśli nas złapią z tym dzieckiem, zostaniemy aresztowani. 
Musimy ją wypuścić... 

- Zamknij się, Izydo! - uciął Leo. - Teraz ja decyduję. A jak ci się nie podoba, to wynocha! - 
Jego oczy rozbłysły. - Pomyśl, ile ona jest warta dla swoich krewnych! Dostaniemy królewski 
okup! 
Podszedł do Sary i złapał ją za ramię. Krzyknęła mimo woli. 
- A więc się obudziłaś! - huknął. - To dobrze! -Pochylił się nad nią tak nisko, Ŝe poczuła jego 
gorący oddech i przez chwilę zdawało jej się, Ŝe zemdle- 
180 
je. - Jej Wysokość musi nam tylko powiedzieć, gdzie mieszka, i podpisać krótki liścik, który 
napisałem! 
Sara popatrzyła na Izydę i Lea. Twarz kobiety była pozbawiona wyrazu, męŜczyzna zaś 
wybuchnął gromkim śmiechem. 
Rozdział szesnasty 
Słońce zniŜało się ku zachodowi, gdy Alek King wjechał na teren cyrku. Większość ludzi juŜ 
się rozeszła i namioty sprawiały niemal wraŜenie opustoszałych. Alek zeskoczył z bryczki i 
podszedł do grupy cyrkowców kręcących się przy głównym wejściu. Obrzucili Alka czujnymi 
spojrzeniami, a ich twarze z rozmazanym lub na pół startym makijaŜem były kamienne i 
zamknięte w sobie. 
- Czy występuje z wami osoba zajmująca się wróŜeniem? - zapytał Alek. 
Cyrkowcy popatrzyli po sobie, zawierając milczącą umowę, po czym najwyŜszy z nich 
spojrzał Alkowi prosto w oczy. 
- Nie - odparł ponuro. - Nikogo takiego tu nie ma! - Obejrzał się na pozostałych, którzy 
potrząsnęli głowami. 
Nie zniechęcony tym Alek spostrzegł kolejną grupę otaczającą aranŜera, który obliczał 
całodzienny zysk. Podszedł do nich. Zignorowali go w pierwszej chwili, lecz gdy 
odchrząknął, popatrzyli na niego bez słowa. 
- MoŜe wy mi pomoŜecie - zaczął Alek. - Szu- 
181 
kam pewnej dziewczynki, blondynki z niebieskimi oczyma. 
Pstrokata grupa wpatrywała się w niego nieprzeniknionym wzrokiem. 
- Była u wróŜki. 
MęŜczyzna w postrzępionym stroju klowna strzyknął tytoniem na ziemię. Wszyscy inni stali 
nieruchomo i w milczeniu. 
- Występowała u was wróŜka, prawda? - nalegał Alek, czując, Ŝe ogarnia go irytacja. 
- Nikogo nie widziałem - odparł powoli aranŜer. - Przykro mi. 
Alek zrozumiał, Ŝe niczego się od tych ludzi nie dowie. Zawiedziony, obrócił się na pięcie i 
odszedł. 
- Coś tu nie gra - mruknął do siebie. Wdrapał się do bryczki i ruszył w stronę Avonlea. 
Potrzebował pomocy, i to szybko. 
- Panujemy nad sytuacją, Alek. Wysłałem ludzi na poszukiwania. 
Alek przechadzał się tam i na powrót po salonie RóŜanego Dworku. Abner Jeffries próbował 
go uspokoić. Słońce dawno juŜ zaszło, a po Sarze wciąŜ nie było ani śladu. Niania Luiza w 
milczeniu siedziała na krześle w ciemnym kącie pokoju, tuŜ obok Oliwii trzymającej ją za 
rękę. 
- Ty nie potrafiłbyś odnaleźć zagubionej krowy, Abnerze, a co dopiero dziecka - odezwała się 
Hetty spod okna, gdzie stała sztywna, jakby kij połknęła. 
Niania Luiza poruszyła się na krześle. 
- Czy nie byłoby lepiej, gdyby, zamiast działać 
182 
na własną rękę, jak ma to pan w zwyczaju, zawiadomić policję w Charlottetown? 
Abner odwrócił się i odpowiedział najuprzejmiej, jak tylko mógł: 

- Zapewniam panią, Ŝe takie kroki zostały podjęte. Doradzono mi jednak, Ŝe w podobnych 
przypadkach lepiej jest czasami uzbroić się w cierpliwość. 
- W cierpliwość?! - wybuchnął Alek. 
- No cóŜ, przecieŜ wiesz, Ŝe Sarze zdarzyło się juŜ raz wyfrunąć z klatki. Zaglądałeś do 
własnej stodoły? 
Alek popatrzył na Abnera tak, jakby miał wielką ochotę skręcić mu kark. 
- Myślisz zapewne, Ŝe to jakiś Ŝart - powiedział cicho. - Przeszukałem kaŜdą piędź tej farmy. 
Felek z Andrzejem przeczesali las. Felicja z Janą były u wszystkich sąsiadów. Ona zaginęła, 
człowieku... albo została porwana i musimy uczynić wszystko, co w naszej mocy, Ŝeby ją 
odnaleźć. - Im więcej Alek o tym rozmyślał, tym silniejsze stawało się jego przeświadczenie, 
Ŝ

e tajemnicza wróŜka ma coś wspólnego ze zniknięciem Sary. 

- Chciałbym, Ŝebyś się uspokoił, Alek! Wszyscy robimy, co moŜemy - stwierdził Abner. 
- Wiem, wiem... - Alek wziął płaszcz. 
- Dokąd idziesz? - spytał Abner, gdy Alek ruszył ku drzwiom. 
- JeŜeli chcesz „uzbroić się w cierpliwość", proszę bardzo - odparł Alek. - Ale ja nie mogę 
dłuŜej siedzieć bezczynnie! Idę szukać dalej. 
Wymaszerował z domu. Trzasnęły drzwi, a po chwili rozległ się stukot końskich kopyt. 
183 
Abner, szurając nogami, wyszedł do holu. 
- Na mnie teŜ juŜ czas. - Przystanął w drzwiach, obrócił w dłoniach kapelusz i spojrzał na 
kobiety. -Zrobimy co się da, Hetty. Jak mówiłem, wysłałem ludzi, Ŝeby przeczesali teren. 
Dołączę do nich. 
Rozdział siedemnasty 
Sara odłoŜyła pióro na odwróconą do góry dnem paczkę, która posłuŜyła jako blat do pisania. 
Ręka Lea prędko zgarnęła świstek papieru, na którym dziewczynka przed chwilą złoŜyła 
podpis. Spojrzał tryumfalnie na list i odczytał go. 
„JeŜeli chcecie zobaczyć dziecko przy Ŝyciu, zostawcie dziesięć tysięcy dolarów przy moście 
w Avonlea jutro o północy". 
Zatrząsł się ze śmiechu. 
- Będziemy bogaci, Izy do! Leo ma głowę na karku, no nie? 
Izyda z drwiącym uśmieszkiem wyrwała mu kartkę. 
- Pewnie! Spryciarz z ciebie! Ja to zaniosę. Leo odebrał jej list. 
- Nie, ciebie mogą rozpoznać. 
Zanim kobieta zdąŜyła zaprotestować, wyszedł cięŜkim krokiem z wozu i zatrzasnął drzwi. 
Potem zamknął je na kłódkę. Izyda usiadła, milcząca i ponura, nie patrząc na Sarę. 
Dziewczynka utkwiła w niej oczy pełne łez. 
- Wierzyłam pani - powiedziała cicho. Odwróciła się do ściany i jej ciało zaczęło dygotać od 
łkań. 
184 
- Nie, wierzyłaś w to, w co chciałaś wierzyć, jak wszyscy - odparła Izyda ze smutkiem, 
prawie do siebie. 
Sara płakała. Kobieta patrzyła na nią, wstała i z uczuciem bliskim litości okryła kocem 
szlochającą dziewczynkę. 
Przez ogród za RóŜanym Dworkiem przemknął jakiś cień, skradający się między drzewami i 
krzakami. Zatrzymał się nagle jak czujne zwierzę, nasłuchując odgłosów z domu. 
Stwierdziwszy, Ŝe nikogo nie ma w pobliŜu, postać zbliŜyła się do tylnych drzwi i wsunęła 
pod nie list. Potem umknęła w stronę krzewów. 
Piotrek Craig, wychodząc z drewutni, dostrzegł męskę sylwetkę znikającą za Ŝywopłotem. 
Upuścił niesione drwa i ruszył w pościg. 
-Hej ty! Wracaj! - zawołał. - Panno King! Na pomoc! 

Leo rozejrzał się i zobaczył biegnącego przez trawnik chłopca. Zawrócił, przedarł się przez 
krzewy i zniknął w mrokach pobliskiego lasu. 
Piotrek pobiegł za nim, potykając się o leśne poszycie" i czując, Ŝe gałęzie drapią go po 
twarzy. Po chwili przystanął, zadyszany. MęŜczyzna przepadł. 
Hetty pierwsza wpadła do kuchni, a niania Luiza z Oliwią deptały jej po piętach. Od razu 
zauwaŜyła kartkę na podłodze i podniosła ją drŜącą ręką. 
Izyda drzemała z głową wspartą na dłoniach. Sara leŜała na brudnej pryczy, wpatrując się w 
sufit i poranne promienie słońca, które rozjaśniły wnę- 
185 
trze wozu. Wtem rozległ się dźwięk otwieranej kłódki. Leo szarpnął drzwi i wszedł do środka. 
Sara udała, Ŝe śpi. 
- Obudź się! - syknął Leo do Izydy, potrząsając ją za ramię. - Czemu ona nie jest związana? - 
spytał gniewnie, wskazując Sarę. 
- I tak nie uszłaby daleko - ziewnęła Izyda, przecierając oczy. 
Sara usiadła nagle na pryczy, co zaskoczyło obydwoje wspólników. 
- Kiedy mnie znajdą, pójdziecie do więzienia na resztę Ŝycia! - rzuciła ostro. 
Rozwścieczony Leo złapał wiszącą na ścianie linę i próbował związać Sarze ręce. Szarpała 
się i zdołała ugryźć go mocno w wierzch dłoni. Zawył z bólu. 
- Robisz jej krzywdę! - wrzasnęła Izyda, chwytając go za ubranie. - Przestań, Leo! 
-Ja robię j e j krzywdę?! - wykrzyknął, rozcierając dłoń. - To dzika kotka! 
Izyda odepchnęła go z zadziwiającą siłą, aŜ oparł się o drzwi wozu. PrzeraŜona Sara 
przylgnęła do ściany. 
Alek, garbiąc się ze znuŜenia, jechał konno jedną z bocznych dróg prowadzących do 
Markdale. W ciągu nocy zbadał wszystkie, prócz trzech, drogi wychodzące z Avonlea. Teraz 
słońce zaczęło juŜ wyłaniać się zza widnokręgu, a krople rosy błyszczały na trawie i 
rosnących wzdłuŜ drogi stokrotkach. Wtem Alek dostrzegł przed sobą na ziemi jakiś dziwny 
przedmiot i jego serce zabiło szybciej. 
186 
- Prrr! - zawołał i ściągnął lejce. Potem zeskoczył z konia. 
Na drodze widać było świeŜe ślady kół, a prócz nich coś jeszcze bardziej interesującego. Alek 
schylił się i podniósł niebieski atłasowy bucik, bez wątpienia naleŜący do Sary. Spojrzał na 
ś

lady, biegiem wrócił do konia i dosiadł go. 

Pospiesznie ruszył naprzód, lecz znowu przystanął raptownie, zauwaŜywszy strzępy koronki 
powiewające w porannym wietrzyku. Z mocno bijącym sercem podąŜył za śladami kół, które 
po pewnym czasie zniknęły z głównej drogi. W lewo biegła zarośnięta nieco ścieŜka 
wydeptana przez krowy. Wóz musiał skręcić właśnie tam. 
Sara zakryła twarz, a Leo wyprostował się i rozmasował stłuczone ramię. Izyda patrzyła na 
niego wyzywająco, lecz zmieszała się pod jego groźnym spojrzeniem. 
- Rób, co kaŜę! - rzucił ostrzegawczo. - ZwiąŜ ją! Kobieta cofnęła się. 
- Nie chcę brać w tym udziału! 
- Świetnie, więc nie dostaniesz ani grosza! - powiedział, ruszając w jej stronę. 
- A jeśli oni nie zapłacą okupu, Leo? Co wtedy? - spytała sarkastycznie. 
- Zapłacą, jeŜeli chcą jeszcze kiedyś zobaczyć jej ładną buzię - odparł cicho i Sara czuła, Ŝe 
nie Ŝartuje. 
- Co przez to rozumiesz? - zapytała Izyda beznamiętnym tonem. 
- MoŜe byś się zamknęła i przestała pytać - warknął Leo. 
187 
- Powiedziałam, Ŝe nie pozwolę jej skrzywdzić! -oświadczyła Izyda, lecz Sara zauwaŜyła, Ŝe 
w kobiecie takŜe wzbiera lęk. 

Alek poprowadził konia ścieŜką i za zakrętem nieoczekiwanie odkrył wóz, stojący za kępą 
drzew. ZbliŜył się do niego szybko i cicho, pod osłoną gęstych zarośli. Z bliska usłyszał 
podniesione głosy. 
- Nie chcę mieć z tym nic wspólnego, ty idioto! - wykrzyknął ostro głos kobiety. - Mam juŜ 
dość, słyszysz? 
Alek mógłby przysiąc, Ŝe w owej chwili dobiegł go dziecięcy płacz. Sara! W pośpiechu zrobił 
nieostroŜny krok i pod jego stopą głośno trzasnęła gałązka. 
Wewnątrz wozu Leo zamarł w bezruchu i zaczął nasłuchiwać. Potem przykucnął przy 
okienku i wyjrzał. Sara z wysiłkiem podąŜyła za jego spojrzeniem. MęŜczyzna zwęŜonymi 
oczami obserwował nadchodzącego Alka. Sara takŜe go dostrzegła. Zaczęła krzyczeć i 
wzywać wuja. 
-Wujku! Wu... 
Leo brutalnie zatkał jej usta ręką. 
- Ucisz ją - syknął do Izydy - albo obie mi za to zapłacicie! 
Sięgnął po strzelbę i podkradł się do drzwi wozu. Sara miotała się i kopała, gdy Izyda 
usiłowała zakryć jej usta szalem. Jedno z kopnięć trafiło kobietę w ramię i Sara, korzystając z 
chwilowej swobody, wrzasnęła znowu, najgłośniej jak potrafiła. 
Alek usłyszał jej krzyk i ruszył biegiem w kie- 
188 
runku wozu, zmierzając ku podwójnym drzwiom z tyłu. Nagle natknął się na Lea ze strzelbą, 
który wyszedł zza wozu. 
- Jeszcze krok i strzelam - powiedział z nerwowym grymasem. 
Alek zastygł w miejscu. 
- Wujku! - dobiegł go Ŝałosny głosik z wnętrza wozu. - On ma broń! 
Alek z rozmysłem postąpił krok w stronę wozu, patrząc wyzywająco na męŜczyznę ze 
strzelbą. 
Leo zaczął się pocić, lecz jego drŜący palec nacisnął spust w chwili, gdy Alek uczynił szybszy 
ruch. Huk wystrzału odbił się echem wśród drzew, a Alek padł na ziemię. 
Rozdział osiemnasty 
Leo chodził nerwowo tam i na powrót, a Izyda wpatrywała się w niego zwęŜonymi, ponurymi 
oczyma. Sprawy nie szły zgodnie z planem. Alek z Sarą leŜeli związani obok siebie na 
pryczy, z ciasno spętanymi rękoma i nogami. Na rękawie białej koszuli Alka, w miejscu, 
gdzie drasnęła go kula, widniała czerwona plama. 
- Proszę, puśćcie dziewczynkę - powtórzył ze znuŜeniem. - Wierzcie mi, chętnie zostanę i 
pomogę wam wydostać się z wyspy. 
- śadne z was nigdzie nie pójdzie, dopóki nie dostanę okupu - oświadczył bez ogródek Leo i 
wyszedł z wozu. 
Alek westchnął i, choć sprawiło mu to wyraźny 
189 
ból, spróbował obrócić się i zobaczyć, w którą stronę męŜczyzna poszedł. Izyda oberwowała 
go z twarzą pozbawioną wyrazu. 
- Potrzebny ci doktor - odezwała się Sara, patrząc na wujka oczyma pełnymi współczucia i 
troski. 
- Nie martw się tym. To nic takiego. Zaledwie draśnięcie - powiedział Alek. 
Sara zagryzła wargę. Ogarnęły ją wyrzuty sumienia. 
- Och, wujku, tak mi przykro, Ŝe wpakowałam się w tarapaty! Proszę, nie znienawidź mnie. 
- Co takiego? - spytał Alek, spoglądając na pochyloną główkę u swego boku. - Nie 
nienawidzę cię, Saro. 
- Ale byłeś na mnie taki zły... - słowa wydobywały się powoli. - O te fajerwerki... 

- Pewnie, Ŝe byłem zły! Złoszczę się na Felka kilka razy dziennie, gdy mnie nie słucha. To 
dlatego, Ŝe go kocham. 
Sara walczyła z własnymi uczuciami. Coś w niej drgnęło, głęboko ukryte, coś, co pogrzebała 
dawno temu. Głos Alka mówił dalej miękko: 
- I... ciebie takŜe kocham, Saro... jak rodzoną córkę. Inaczej nie miałbym powodu, Ŝeby się 
gniewać, bo zapewnie nic byś mnie nie obchodziła. 
- Tatuś teŜ tak mówił - wyrwało się Sarze. W chwili, gdy to powiedziała, coś w niej pękło. 
Straszne, mroczne, beznadziejne uczucie pustki, które skrywała w sobie od śmierci ojca, 
wezbrało groźnie i przeraziła się, Ŝe ogarnie ją bez reszty. Spróbowała je stłumić. 
- Saro... po co w ogóle rozmawiałaś z tymi ludźmi? - spytał Alek łagodnie. 
190 
- Bo chciałam się dowiedzieć, czy... - Tak trudno było to wytłumaczyć. Od czego miała 
zacząć? -Chciałam go tylko jeszcze raz zobaczyć. Och, wujku, to niemoŜliwe, Ŝe go juŜ nie 
ma... naprawdę go nie ma... - Sara zaczęła płakać. - Po prostu... nie mogę tego pojąć! 
Alek przysunął się do niej, w nadziei, Ŝe sama jego obecność choć trochę złagodzi jej ból. 
-To nic, Saro... musi upłynąć duŜo czasu, zanim... zanim to pojmiesz. 
- Ale tak bardzo za nim tęsknię. Chciałam go tylko zobaczyć... - Łzy spływały po jej 
policzkach, a ramiona trzęsły się od łkań. 
Alek poruszył się, przeklinając w duchu sznury pętające jego ramiona. 
- Wiem... wiem... rozumiem - powiedział cicho. -A najgorsze jest to, Ŝe... - Sara zaszlochała 
w najwyŜszej duchowej udręce - Ŝe nawet się z nim nie poŜegnałam. Nawet się nie 
poŜegnałam. 
Tama pękła i Sara wybuchnęła niepohamowanym łkaniem, przytulając twarz do ramienia 
Alka. 
- Grzeczna dziewczynka - odezwał się kojąco. -Płacz... wypłacz się do woli, Saro. Wiem, Ŝe 
trudno ci teraz w to uwierzyć, ale nie utracisz ojca, dopóki będziesz go miała w sercu. 
Sara dalej szlochała, lecz czuła, Ŝe jest jej o wiele lŜej. Smutek miał pozostać w niej na 
zawsze, ale gdy tak leŜała, wsparta o ramię wuja, wkroczyła na drogę wiodącą do pogodzenia 
się ze stratą. 
Obydwoje zupełnie zapomnieli o Izydzie, która siedziała i obserwowała ich, nieruchoma jak 
posąg, lecz wyraźnie przejęta. W pewnej chwili wstała cicho i wyszła. 
191 
Za wozem natknęła się na Lea, który spał ze strzelbą i kapeluszem pod ręką. Izyda spojrzała 
na niego, a potem bezszelestnie zniknęła w zaroślach. 
Jana King siedziała przy kuchennym stole w RóŜanym Dworku z Felicją u boku. Płakała i 
ocierała oczy. Niania Luiza przyniosła jej filiŜankę herbaty i poklepała po ramieniu. W ciągu 
ostatnich kilku godzin zbliŜyła się do tych ludzi - ludzi, których w przeszłości starannie 
unikała. 
- Dlaczego tak się uparł i pojechał sam? - szlochała Jana. 
Luiza ponownie poklepała ją uspokajająco. 
- Proszę się nie martwić. Wszyscy robią, co w ich mocy. Alkowi na pewno nic się nie stało. 
- Powinnam była porozmawiać z Sarą - przemówiła cienkim głosikiem Felicja. - Po prostu nie 
wiedziałam, co powiedzieć. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak bym się czuła, gdyby mój tata 
umarł. 
Na wzmiankę o takiej ewentualności Jana zaniosła się płaczem i wtuliła twarz w chusteczkę. 
Hetty z Luizą wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. 
- Wszyscy mamy takie myśli, moje dziecko -odezwała się dziarskim tonem Hetty. - Ale lepiej 
przewidywać, niŜ Ŝałować. No, Jano, weź się w garść. 
Hetty odczuwała potrzebę działania. Nigdy nie potrafiła biernie czekać, aŜ ktoś ją w czymś 
wyręczy, i ostatnich kilka godzin było dla niej nie do zniesienia. Nie wiedziała, co ma zrobić 

z listem dotyczącym okupu. Nawet nie wspomniały o nim Janie - i tak była wytrącona z 
równowagi. „Dziesięć 
192 
- Bo chciałam się dowiedzieć, czy... - Tak trudno było to wytłumaczyć. Od czego miała 
zacząć? -Chciałam go tylko jeszcze raz zobaczyć. Och, wujku, to niemoŜliwe, Ŝe go juŜ nie 
ma... naprawdę go nie ma... - Sara zaczęła płakać. - Po prostu... nie mogę tego pojąć! 
Alek przysunął się do niej, w nadziei, Ŝe sama jego obecność choć trochę złagodzi jej ból. 
-To nic, Saro... musi upłynąć duŜo czasu, zanim... zanim to pojmiesz. 
- Ale tak bardzo za nim tęsknię. Chciałam go tylko zobaczyć... - Łzy spływały po jej 
policzkach, a ramiona trzęsły się od łkań. 
Alek poruszył się, przeklinając w duchu sznury pętające jego ramiona. 
- Wiem... wiem... rozumiem - powiedział cicho. 
- A najgorsze jest to, Ŝe... - Sara zaszlochała w najwyŜszej duchowej udręce - Ŝe nawet się z 
nim nie poŜegnałam. Nawet się nie poŜegnałam. 
Tama pękła i Sara wybuchnęła niepohamowanym łkaniem, przytulając twarz do ramienia 
Alka. 
- Grzeczna dziewczynka - odezwał się kojąco. -Płacz... wypłacz się do woli, Saro. Wiem, Ŝe 
trudno ci teraz w to uwierzyć, ale nie utracisz ojca, dopóki będziesz go miała w sercu. 
Sara dalej szlochała, lecz czuła, Ŝe jest jej o wiele lŜej. Smutek miał pozostać w niej na 
zawsze, ale gdy tak leŜała, wsparta o ramię wuja, wkroczyła na drogę wiodącą do pogodzenia 
się ze stratą. 
Obydwoje zupełnie zapomnieli o Izydzie, która siedziała i obserwowała ich, nieruchoma jak 
posąg, lecz wyraźnie przejęta. W pewnej chwili wstała cicho i wyszła. 
191 
tysięcy dolarów, coś takiego!" - pomyślała. Tylko wyjątkowy bałwan mógł sobie wyobrazić, 
Ŝ

e zdołają zgromadzić do północy taką sumę! Hetty pozostawiła grupkę kobiet w kuchni i 

wyszła na werandę, z zadowoleniem wdychając świeŜe powietrze. 
Rozdział dziewiętnasty 
Sara przestała szlochać i leŜała wyczerpana, opierając się o wujka. 
- A teraz musimy się stąd wydostać - powiedział Alek z większą, niŜ w rzeczywistości 
odczuwał, pewnością. Mocując się z więzami, sięgnął niezdarnie po dłoń Sary i przycisnął ją 
do krawędzi pryczy. 
-Czujesz ten ostry kant? Zacznij trzeć o niego sznurem. 
Sara usłuchała, lecz nagle dostrzegła coś tuŜ poza swoim zasięgiem. 
- Wujku, tam jest nóŜ! Na półce. MoŜe dasz radę go dosięgnąć! 
Alek spojrzał we wskazane miejsce, zobaczył niewielkie wgłębienie w ścianie tuŜ nad pryczą 
i mimo bólu spróbował podciągnąć się wyŜej. Wyciągnął zdrowe ramię najdalej jak mógł. 
Jeszcze cal... pół cala... jego palce napręŜyły się i w końcu pochwyciły nóŜ. 
- Mam go - oznajmił z tryumfem. Obrócił się na bok i trzymając ostrze w związanych rękach, 
zabrał się do rozcinania więzów krępujących przeguby Sary. - Dobrze, napnij sznur. 
Sara usłuchała, nabierając otuchy. 
13 — Odmiany tosu 
193 
- Wujku - przypomniała sobie nagle - w podłodze jest dziura. - Palcami stopy odsunęła 
dywanik. 
Tymczasem na zewnątrz bzycząca mucha obudziła Lea, który poderwał się, wymachując 
rękoma. Usiadł i zaczął nasłuchiwać. Było zbyt cicho, zbyt spokojnie. 
- Izydo! - zawołał ostro. - Izydo, gdzie jesteś? -Podszedł do wozu i upewnił się, Ŝe drzwi są 
solidnie zamknięte. 

Sara wysuwała właśnie rękę z pętli, gdy usłyszała głos Lea. Obydwoje z Alkiem zastygli w 
bezruchu. Sara bardzo powoli uniosła się i wyjrzała przez okienko. 
- Odchodzi! - oznajmiła w podnieceniu. -Wszedł w zarośla! - Odwróciła się szybko i zaczęła 
uwalniać ręce Alka. 
- Zostaw, Saro. Nie trać czasu. MoŜesz się wydostać przez ten otwór. Wychodź. 
- Nie! MoŜemy powiększyć dziurę. Wtedy i ty się zmieścisz. PomóŜ mi. On nas nie usłyszy. 
Jest za daleko. 
Alek spojrzał na nią i uznał, Ŝe ma rację. Z całej siły tupnął w podłogę obok otworu. Skrzywił 
się z bólu, lecz po kaŜdym następnym tupnięciu zapadał się kawałek podłogi, poszerzając 
otwór. 
Sara spojrzała przez okienko i serce jej zamarło. Leo wyszedł zza krzaków i zmierzał w 
stronę wozu. 
- On wraca - powiedziała. 
Hetty z wściekłością zmiotła z tylnej werandy rozsypane płatki róŜ. Coś na skraju ogrodu 
194 
przyciągnęło jej spojrzenie. Cofnęła się w cień. W zaroślach bez wątpienia kryła się jakaś 
postać. Kobieta w szalu zarzuconym na głowę przemknęła ukradkiem przez ogród i weszła na 
schodki, zupełnie nieświadoma obecności Hetty. Przykucnęła i próbowała wsunąć list pod 
drzwi. Hetty złapała kosz stojący na werandzie, skoczyła naprzód, przykryła koszem głowę 
kobiety i przycisnęła ją do ziemi. 
- Oliwio! Luizo! - krzyknęła. - Na pomoc! Luiza wybiegła z domu z miotłą w ręku i zaczęła 
nią okładać nieproszonego gościa. Oliwia, Jana i Felicja tłoczyły się za jej plecami. Hetty 
pochyliła głowę i przemówiła do kosza. 
- Wstań i pokaŜ się, kimkolwiek jesteś! 
Luiza znieruchomiała z uniesioną miotłą, a postać dźwignęła się powoli i zdjęła kosz z głowy. 
Była to Izyda. 
- Proszę - zaczęła - niech mnie pani puści! Wiem, gdzie oni są. Mogę panią do nich 
zaprowadzić. 
Rozdział dwudziesty 
Alek po raz ostatni kopnął drewnianą podłogę, odłupując spory kawał deski. Otwór zrobił się 
tak duŜy, Ŝe moŜna było przez niego przejść. 
- Posłuchaj, Saro! Przepchnij się tędy i biegnij do drogi co sił w nogach. 
- A co z tobą? - Sara popatrzyła na wujka, a potem nerwowo zerknęła przez okienko na 
zbliŜającego się Lea. 
195 
- Ja bym tylko zwalniał tempo - odparł Alek. 
- MoŜe uda się otworzyć drzwi - nalegała Sara. 
- Biegnij w dół zbocza, do głównej drogi. Nie martw się o mnie. Idź i sprowadź pomoc! 
Sara szarpnęła drzwi, które nawet nie drgnęły. 
- Spróbuję wyłamać zamek! 
- Saro, zostaw zamek i uciekaj, zanim ten człowiek wróci! - krzyknął Alek. 
Sara wsunęła się w otwór, ale natychmiast wróciła, ucałowała wujka w policzek i dopiero 
potem zniknęła pod podłogą. 
Wyczołgała się spod wozu, głęboko oddychając świeŜym powietrzem. Nie obchodziły jej 
polecenia wujka Alka - i tak zamierzała go wydostać. Obeszła wóz, wciąŜ ukryta przed 
wzrokiem Lea, podniosła kamień i zaczęła tłuc nim w kłódkę, usiłując ją rozbić. 
- Saro, uciekaj stąd! JuŜ! - wrzasnął ze środka Alek. Zrozumiała, Ŝe miał rację, lecz było za 
późno. Leo zbliŜał się do wozu. W panice rozejrzała się za jakąś kryjówką. Odskoczywszy w 
bok, dostrzegła duŜą skrzynię przymocowaną do ściany. Nie było innego wyjścia. Uniosła 
wieko, wskoczyła do skrzyni i opuściła wieko z powrotem. Coś dokuczliwie wpijało jej się w 

plecy i słyszała w dusznych ciemnościach cięŜkie kroki Lea na tylnych schodkach wozu. 
Klucz zazgrzytał w zamku i drzwi otworzyły się ze skrzypieniem. 
 
Sara uchyliła wieko i wyśliznęła się ze skrzyni. JuŜ miała zamknąć ją z powrotem, gdy 
zauwaŜyła, Ŝe wypełniają ją do połowy pojemniki z „wybucho- 
196 
wym proszkiem". Pomyślała, Ŝe to pewnie one uwierały ją w plecy. Takie same puszki 
widziała wcześniej w namiocie. 
- Gdzie ona jest? - huknął głos Lea we wnętrzu wozu. 
Alek spojrzał obojętnie w czerwoną twarz męŜczyzny. Oczy Lea były gniewnie wybałuszone, 
a gdy badał otwór w podłodze, na jego czole pulsowała Ŝyła. Zacisnął dłonie na strzelbie, aŜ 
zbielały mu kostki. 
- JuŜ dawno uciekła, Leo - odparł Alek. - Nigdy nie uda ci się jej złapać. 
MęŜczyzna warknął coś ze złością. 
- Powinieneś zrezygnować, zanim posuniesz się za daleko - ciągnął Alek. 
- Zamknij się! - ryknął Leo i zawrócił ku drzwiom. Alek usiłował go zatrzymać, wiedząc, Ŝe 
Sara z pewnością nie miała dość czasu, by odejść daleko. 
- Leo! Zaczekaj! - zawołał. Leo obrócił się w jego stronę. 
- Mogę... pomóc ci w ucieczce - powiedział Alek. - JeŜeli teraz będziesz szukał dziewczynki, 
łatwo dasz się złapać. 
Leo zastanowił się nad tym, ale w końcu potrząsnął głową i ruszył ku drzwiom. 
- Musisz zrozumieć, Ŝe wszyscy jej szukają. Posterunkowy Jeffries i jego ludzie zjawią się tu 
lada chwila. 
Leo spiorunował Alka spojrzeniem i połoŜył palec na spuście. 
197 
- Następny strzał będzie gorszy niŜ draśnięcie -zagroził. 
Sara, która przycupnęła obok wozu, słyszała wszystko. Wiedziała, Ŝe powinna spełnić 
polecenie wujka Alka i pobiec w stronę głównej drogi, lecz zamiast tego wpatrywała się w 
pojemniki z proszkiem. Pamiętała, Ŝe to z nich wydobywał się dym i błyski, które oglądała 
wtedy w namiocie. Wiedziała takŜe, Ŝe Leo poparzył sobie rękę, kiedy niechcący rozsypał 
zawartość jednej z puszek. Sara szybko i ostroŜnie ustawiła kilka wokół drzwi wozu, parę 
innych włoŜyła do kieszeni i wdrapała się na kozioł, a stamtąd na dach. 
 
- Leo! Leo! - zawołała cicho. 
Wewnątrz wozu Leo przystanął i zaczął nasłuchiwać. 
- Leo! Leo! Na pomoc! - dobiegło znowu wołanie. Alek zasłonił twarz rękoma i pokręcił 
głową. 
Leo powoli i ostroŜnie zbliŜył się do drzwi. Otworzył je gwałtownym ruchem i uniósł 
strzelbę, rozglądając się za właścicielką głosu. Wiedział, Ŝe musi gdzieś tu być. 
Sara obserwowała go z dachu, a jej serce mocno waliło. Przeniknął ją dreszcz oczekiwania, 
gdy noga Lea uniosła się dokładnie nad jedną z puszek. 
- Leo! Na pomoc! - zawołała bardzo cicho. Bum! Leo zeskoczył z wozu i wylądował obiema 
nogami w puszkach z proszkiem. Wydobył się z nich niebieskawo-zielony dym, a Leo zaczął 
podskakiwać, łapiąc się za poparzone stopy i wyjąc z wściekłości i bólu. Wydawało się, Ŝe za 
kaŜdym razem, gdy stawiał stopę na ziemi, natrafiał na ko- 
198 
lejny pojemnik z wybuchową mieszanką, która eksplodowała z takim hałasem jak proch 
strzelniczy. 
Rozpromieniona Sara z oczyma błyszczącymi z uciechy rzucała w niego z góry następnymi 
puszkami. Leo, wymachując dziko ramionami, popędził z wrzaskiem w stronę zarośli, z 

piekącymi stopami i w kłębach zielonego, róŜowego i niebieskiego dymu. Sara zeskoczyła 
zwinnie na kozioł, a potem na ziemię, starannie omijając pozostałe puszki z proszkiem. 
Ruszyła ku drzwiom wozu. 
Kiedy wpadła do środka, Alek usiłował właśnie wyjrzeć przez okienko. 
- Sara! Co tu się dzieje, u diaska? Mówiłem ci, Ŝebyś... 
Sara złapała nóŜ i zaczęła przecinać więzy na jego rękach. 
- Musimy się pospieszyć! On zaraz tu wróci! -powiedziała, gdy ręce Alka były juŜ wolne i 
obydwoje rozplątywali sznur krępujący jego nogi. 
Leo istotnie wrócił. Szedł w stronę drzwi potykając się, kulejąc i mamrocząc przekleństwa. 
- Paskudny bachor! Ja jej pokaŜę... 
Ale Sara była przygotowana na jego przyjście. Chwyciła cięŜką, Ŝelazną patelnię wiszącą na 
ś

cianie i wskoczyła na pryczę. Gdy tylko wielka głowa Lea ukazała się w drzwiach, patelnia 

spadła na nią z ogromnym hukiem. 
Leo stał przez chwilę oszołomiony, z wyrazem kompletnego zaskoczenia na twarzy. Potem 
zamknął oczy i runął na wznak. Wypadł na zewnątrz i cięŜko legł na ziemi, nieprzytomny. 
Sara pomogła osłupiałemu Alkowi dojść do drzwi i podtrzymy- 
799 
wała go, kiedy wydostawali się z wozu i przekraczali ciało Lea. 
Na zewnątrz, stanąwszy u boku wujka, Sara opróŜniła kieszenie i cisnęła pozostałe puszki z 
wybuchowym proszkiem w stronę wozu. Ku zdumieniu obydwojga, podziałało to 
natychmiast na resztę pojemników w skrzyni. Rozpoczęła się barwna, jaskrawa seria 
wybuchów, przypominająca wystrzały z tuzina strzelb. 
Leo ocknął się z przeraŜoną miną, wstał i kulejąc odszedł od wozu - prosto w objęcia Abnera 
Jeffrie-sa i jego ludzi! 
Na polanę wjechały dwie bryczki. Sara patrzyła z otwartą buzią, jak z jednej z nich wyskakują 
Het-ty, Oliwia i niania Luiza. Na chwilę zamarły w osłupieniu, niemal nie wierząc własnym 
oczom. Potem Hetty zauwaŜyła Sarę i Alka i obydwie z Luizą popędziły w ich stronę. Z 
drugiej bryczki wysiedli: Jana, Andrzej, Felicja i Felek. 
Sara wytrzeszczyła z niedowierzaniem oczy. Była tam takŜe Izy da! 
- Saro! Och, Saro... - Hetty śmiała się i płakała równocześnie, biegnąc przez polankę. 
Po policzkach Sary popłynęły łzy ulgi, a w następnej chwili poczuła, Ŝe ściska ją kilka par 
ramion. 
Alek równieŜ znalazł się na łonie rodziny, a Jana, widząc jego ranę, rozpłakała się na nowo. 
Zapewnił Ŝonę, Ŝe to tylko draśnięcie, lecz wszyscy uwaŜali go - i słusznie - za bohatera. 
Niania Luiza otuliła Sarę. 
- Moja Sara. Moje kochanie - powtarzała. Potem 
200 
odsunęła się z surową miną. - Ty niedobra dziewczyno - zbeształa podopieczną. - Tak bardzo 
się martwiliśmy. - Ale nie mogła powstrzymać uśmiechu, łzy popłynęły jej z oczu i przytuliła 
Sarę ponownie. 
Felicja z Felkiem stali oszołomieni, wpatrując się w ostatnie fajerwerki wybuchającego 
proszku. 
- Nie ma co, Sara potrafi urządzić niezłe widowisko - odezwał się Felek. - To jest nawet 
lepsze niŜ tamto, cośmy urządzili u Lawsona. 
Ledwie to powiedział, uświadomił sobie, Ŝe wpakował się w kabałę. Zapanowało nagłe 
milczenie, a Alek odwrócił się i spojrzał synowi prosto w oczy. 
- My? - powtórzył powoli. 
Felek zaczął z wielkim zainteresowaniem przyglądać się własnym stopom. Jego ojciec podjął: 
- Powinienem był wiedzieć, Ŝe miałeś z tym coś wspólnego! Będziemy musieli sobie później 
porozmawiać. 

Feliks przełknął ślinę i zrozumiał, Ŝe fajerwerki wybuchające wokół są niczym w porównaniu 
z tymi, jakie czekały go w domu. 
Rozdział dwudziesty pierwszy 
Sara siedziała w salonie RóŜanego Dworku. Czuła się bardzo pewnie i bezpiecznie w 
otoczeniu rodziny, zaś rola bohaterki sprawiała jej przyjemność. Alek trzymał Janę za rękę, a 
zranione ramię wciąŜ nosił na temblaku. Doktor Blair stwierdził, 
201 
Ŝ

e jego rana to trochę więcej niŜ draśnięcie, lecz zaczynała się goić i Alek równieŜ cieszył się 

sławą bohatera. 
Oliwia podeszła do Sary. Z tkliwym uśmiechem usiadła obok i objęła siostrzenicę ramieniem. 
Siedząca z drugiej strony Cecylka trzymała ją za rękę. Luiza Banks obserwowała to wszystko 
z boku. Widziała wyraźnie, jak głęboka i czuła więź łączy Sarę z rodziną Kingów. Jej oczy 
napełniły się łzami i w owej chwili podjęła jedną z najtrudniejszych decyzji w swoim Ŝyciu. 
Powróciła jednak do rzeczywistości, gdy Abner Jeffries odchrząknął i podjął głośne czytanie 
gazety. 
- „I tak dzięki Abnerowi Jeffriesowi z Avonlea... - odchrząknął ponownie, a Sara mogłaby 
przysiąc, Ŝe się zarumienił - ...i policji z Charlottetown winowajca, poszukiwany za inne 
przestępstwa, znalazł się za kratkami". - Abner uniósł głowę. - I załoŜę się, Ŝe kaŜda wróŜka 
mogłaby mu przepowiedzieć, iŜ pozostanie tam przez długi czas. - Zaśmiał się, zadowolony 
ze swego dowcipu, a poniewaŜ nikt mu nie zawtórował, zmarszczył brwi i powrócił do 
czytania. - „Jego wspólniczkę zwolniono, z uwagi na jej pomoc w schwytaniu przestępcy". - 
ZłoŜył gazetę zamaszystym ruchem, z rozanieloną miną. 
- Dziękujemy, Abnerze. To miło, Ŝe nas zawiadomiłeś - powiedział Alek, a jego ton dawał do 
zrozumienia, Ŝe nadeszła pora, by policjant się poŜegnał. 
- Zawsze do usług - odparł Abner, omal nie trzaskając obcasami. Sara skryła uśmiech. - CóŜ, 
na mnie chyba juŜ czas. 
202 
- Odprowadzę cię, Abnerze - zaproponowała Ŝyczliwie Oliwia i wyszła wraz z nim do 
frontowego holu. 
- Do widzenia! - zawołał za Abnerem Alek, potrząsając z uśmiechem głową. Jana czule 
ś

cisnęła ramię męŜa, nie zauwaŜając nagłego grymasu bólu na jego twarzy. 

Felicja zajęła miejsce Oliwii przy boku Sary. Uśmiechnęła się i ujęła jej rękę. Sara 
odwzajemniła uśmiech. 
- Aha, Saro, chciałem ci coś powiedzieć - zaczął Alek, pochylając się do przodu. - Teraz, 
kiedy skończył się sezon fajerwerków, pan Lawson uznał, Ŝe moŜe ci znowu powierzyć 
opiekę nad sklepem... jeśli chcesz - mrugnął do niej. 
Jana powiodła spojrzeniem od Sary do niani Luizy i trąciła męŜa łokciem. 
- Alek! - szepnęła ostrzegawczo. 
Sara spuściła oczy, a jej twarz zachmurzyła się nagle. Potem zerknęła na nianię Luizę. 
- Och... cóŜ, naprawdę nie wiem... To zaleŜy od tego, czy... zostanę tutaj, czy nie. 
- AleŜ Saro! Musisz zostać! - wybuchnęła Felicja. 
- Pewnie. Nie wyjeŜdŜaj - burknął Felek. - Kto nam będzie wymyślał rozrywki? 
Sara znowu spojrzała na nianię Luizę. Luiza zerknęła na nią znad okularów w drucianych 
oprawkach. 
- No cóŜ, moŜe Sara chciałaby się naradzić ze swoją ciocią Hetty? 
203 
Jana rozejrzała się po pokoju. 
- A gdzie jest Hetty? - spytała nagle. 
Ze starej, drewnianej wygódki w ogrodzie za RóŜanym Dworkiem dobiegało szlochanie. W 
ś

rodku, w otoczeniu poszarzałych ścian, stała Hetty King. Po jej policzkach spływały łzy, a 

ramiona trzęsły się od łkań. Przyszła tutaj, poniewaŜ chciała być sama. W Ŝadnym wypadku 
nie mogła pozwolić, aby reszta rodziny widziała ją w tym stanie. Teraz, gdy miała juŜ za sobą 
cięŜką próbę, poczuła się tak rozbita, Ŝe aŜ ją to zdumiało. Ponownie dała się unieść fali 
emocji, lecz nagle szloch zamarł jej na ustach. 
- Hetty? - dobiegło ją wołanie od strony domu. Wzdrygnęła się. Rozpoznała głos Luizy. śe 
teŜ 
musiała to być właśnie ona! 
Hetty w panice otarła oczy mokrą chusteczką i spróbowała wziąć się w garść. Poprawiła 
bluzkę, starannie schowała chusteczkę i raz jeszcze starła z twarzy ostatnie ślady łez. 
Następnie pchnęła drzwi. Nie ustąpiły. Zatrzęsła nimi. Zakołatała. Uderzyła w nie pięściami. 
Hałas słychać było aŜ w kuchni RóŜanego Dworku i przez usta Luizy przemknął lekki 
uśmiech. Wyszła kuchennymi drzwiami i powoli ruszyła przez trawnik w stronę wygódki, 
która w tej chwili aŜ się kołysała pod wpływem gwałtownych ruchów uwięzionej wewnątrz 
osoby. Luiza uśmiechnęła się ponownie na widok haczyka, który opadł, blokując drzwi od 
zewnątrz. 
- No, no, no - odezwała się cicho do szpary mię- 
204 
- Odprowadzę cię, Abnerze - zaproponowała Ŝyczliwie Oliwia i wyszła wraz z nim do 
frontowego holu. 
- Do widzenia! - zawołał za Abnerem Alek, po trząsając z uśmiechem głową. Jana czule 
ś

cisnęła ramię męŜa, nie zauwaŜając nagłego grymasu bólu na jego twarzy. 

Felicja zajęła miejsce Oliwii przy boku Sary. Uśmiechnęła się i ujęła jej rękę. Sara 
odwzajemniła uśmiech. 
- Aha, Saro, chciałem ci coś powiedzieć - zaczął Alek, pochylając się do przodu. - Teraz, 
kiedy skończył się sezon fajerwerków, pan Lawson uznał, Ŝe moŜe ci znowu powierzyć 
opiekę nad sklepem... jeśli chcesz - mrugnął do niej. 
Jana powiodła spojrzeniem od Sary do niani Luizy i trąciła męŜa łokciem. 
- Alek! - szepnęła ostrzegawczo. 
Sara spuściła oczy, a jej twarz zachmurzyła się nagle. Potem zerknęła na nianię Luizę. 
- Och... cóŜ, naprawdę nie wiem... To zaleŜy od tego, czy... zostanę tutaj, czy nie. 
- AleŜ Saro! Musisz zostać! - wybuchnęła Felicja. 
- Pewnie. Nie wyjeŜdŜaj - burknął Felek. - Kto nam będzie wymyślał rozrywki? 
Sara znowu spojrzała na nianię Luizę. Luiza zerknęła na nią znad okularów w drucianych 
oprawkach. 
- No cóŜ, moŜe Sara chciałaby się naradzić ze swoją ciocią Hetty? 
203 
dzy deskami. - Ciekawam, jakim to trzeba być głuptasem, Ŝeby zatrzasnąć się w wygódce? 
Natychmiast zapadła cisza. Po dłuŜszej chwili rozległ się głos Hetty: 
- Starym głuptasem, jak przypuszczam. - Znowu zapanowało milczenie. - MoŜe miałaś rację, 
mówiąc o konieczności unowocześnienia... - dodała wreszcie z wahaniem Hetty. Stojąc 
wewnątrz, ocierała łzy, które wbrew jej woli popłynęły na nowo. -Czas idzie naprzód. 
Wszystko się zmienia... - Jej głos załamał się nagle. 
Luiza słuchała bez słowa, a jej uśmiech zgasł. Za nią, w kuchennych drzwiach, stanęła Sara, 
która szukała Hetty. Zatrzymał ją widok dziwnej sceny. Niania Luiza rozmawiała z wygódką! 
Po chwili jednak dał się słyszeć głos ciotki. Sara podeszła bliŜej, wytęŜając słuch. 
- Przypuszczam, Ŝe niezwłocznie zabierzesz Sarę do Montrealu - mówiła Hetty ze ściśniętym 
gardłem. 
Luiza milczała. 
- Wiem - ciągnęła Hetty. - Myślisz, Ŝe będzie bezpieczniejsza pod twoją opieką i masz do 
tego podstawy po tym, co zaszło. A Sara po takich okropnych przeŜyciach zapewne nie moŜe 

się doczekać, kiedy opuści wyspę. Miałam nadzieję, Ŝe zechce pozostać w Avonlea. 
Będziemy za nią tęsknili. Jej miejsce jest tutaj... przy rodzinie. 
Hetty zaczęła szlochać. Sara słuchała ze spuszczonymi oczyma. A więc takie były prawdziwe 
uczucia ciotki Hetty! Łzy wezbrały w oczach dziewczynki. Przepełniło ją uczucie ogromnej 
ulgi. 
205 
Na werandę wyszły Oliwia z Janą, a za nimi Alek, Felicja, Cecylka, Andrzej i Felek. Niania 
Luiza z uśmiechem odwróciła się do Sary. Wiedziała, Ŝe dziewczynka słucha. 
- Zgadzam się z tobą w zupełności, Hetty - powiedziała. 
Nastąpiła chwila ciszy. 
- Co mówiłaś? - spytała Hetty, wpatrując się w drewniane drzwi i nie bardzo wierząc 
własnym uszom. 
Niania Luiza odczepiła haczyk. 
Hetty opuściła wygódkę, ocierając oczy. Popatrzyła na Luizę, która skinęła głową, jak gdyby 
chcąc potwierdzić własne słowa. Popatrzyła takŜe na Sarę, uświadamiając sobie ze zgrozą, Ŝe 
siostrzenica najwidoczniej wszystko słyszała. Potem przeniosła spojrzenie na grupę stłoczoną 
na werandzie. „Dobry BoŜe!" - pomyślała. Jej zaŜenowanie trwało jednak krótko, gdyŜ Sara 
przebiegła przez trawnik i rzuciła się w ramiona ciotki. 
Niania Luiza cofnęła się nieco. 
- Nie sądzę, Saro, abyś miała często czuć się samotna w otoczeniu tak kochającej rodziny - 
powiedziała. 
Sara uniosła głowę i uśmiechnęła się do grupy na werandzie. J e j rodzina. WciąŜ czuła 
dotkliwy ból po stracie ojca, lecz nie utraciła przecieŜ wszystkiego. Miała rodzinę. Przez 
głowę Sary przemknęła nagła myśl: co będzie z nianią Luizą? Co ona zrobi? 
Niania podeszła do Hetty i Sary i objęła je. 
- Nie martw się o dom - powiedziała, niemal jakby czytała w myślach dziewczynki. - Zajmę 
się 
206 
nim. To mi wyjdzie na dobre. A ty moŜesz przyjechać w odwiedziny za parę miesięcy. 
Sara uśmiechnęła się do dwóch obejmujących ją mocno kobiet. 
- Ciocia Hetty teŜ zaprasza cię do nas, nianiu. Prawda, ciociu? 
Hetty przełknęła ślinę; i naleŜy wyznać szczerze, Ŝe jej uśmiech był odrobinę wymuszony. 
Luiza Banks zerknęła z iskierką w oku na dawną nieprzyjaciółkę. 
- Przyjmę zaproszenie - odezwała się Ŝywo. -Pod warunkiem, Ŝe Hetty dotrzyma obietnicy i 
wprowadzi unowocześnienia! 
Spojrzała znad okularów na Hetty, trzymając głowę wysoko. Hetty zaś po raz pierwszy 
uśmiechnęła się do niej otwarcie i naturalnie. 
Sara ze śmiechem pociągnęła ciotkę i nianię w stronę werandy. 
Piotrek Craig obserwował całą scenę zza drzwi drewutni. Potem popatrzył na pogodne, 
błękitne niebo, gryząc źdźbło słodkiej trawy. MoŜe teraz sytuacja powróci do normy? 
Nadeszło lato i Piotrek był pewien, Ŝe ciepło słonecznych dni pomoŜe Sarze przeŜyć 
najbliŜsze tygodnie. 
Wydawnictwo NASZA KSIĘGARNIA 
00-389 Warszawa, ul. Smulikowskiego 4 
hurtową, wysyłkową i detaliczną ksiąŜek własnych. 
Wszystkich informacji o zakupie udzielają działy: • handlowy tel. 26-31-65 • księgarnia 
firmowa i sprzedaŜ wysyłkowa tel.26-36-48 w. 114 i 26-24-31 w.15 
Redaktor Halina Ostaszewska Redaktor techniczny Maria Bochacz Korektorzy Halina 
Otceten, Romana Sachnowska 

PRINTED IN  POLAND Wydawnictwo „Nasza Księgarnia", Warszawa 1996 r. Wydanie 
pierwsze. Skład i montaŜ okładki: Studio Komputerowe NK, Warszawa. MontaŜ, druk i 
oprawa: Drukarnia Wydawnicza im. W. L. Anczyca S.A., Kraków. 
prowadzi sprzedaŜ 
ISBN 83-10-09974-6 
nr inw.: K20 - 14464 
F 20 IIIp/P 
0890000179172