Kim Harrison
Madison Avery 03
Something Deadly This
Way Comes
Tłumaczenie: Translations_Club
Korekta całości: isiorek03
Prolog
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: isiorek03
Jestem Madison Avery, strażniczka czasu ciemności, szefowa
Uderzeniowej Drużyny Nieba… walczącej przez cały czas między sobą.
Zabawne, że strażnik czasu nigdy nie pojawił się na mojej liście "kariery
dobrej dla Ciebie", gdy robiłam test w szkole. Serafinowie powiedzieli, że
urodziłam się na to stanowisko, a gdy wybór był między podjęciem pracy
lub śmiercią? Cóż… wybrałam pracę.
- Przeznaczenie. - Powiedzieli Serafinowie. - Zły wybór. - Jeśli
zapytasz mnie. Nawet teraz nie wierzę w przeznaczenie, ale i tak
utknęłam w pracy ze skonfundowaną Żniwiarką Ciemności, którą staram
się zrozumieć, i Żniwiarzem Światła, który dwukrotnie spadł już z nieba, i
który myśli, że moje pomysły są przegrane. Zamiast po prostu rozkazy
wykonywać z góry, chcę robić rzeczy po swojemu, co wiąże się z próbami
przekonywania ludzi do zmiany. Mam tylko nadzieję, na znalezienie
mojego prawdziwego ciała, aby móc oddać amulet z powrotem i
zapomnieć o całej tej rzeczy, która się wydarzyła, gdyż przekonanie nieba,
że mogę oszczędzić zagubione dusze jest niemożliwe. Byłoby dużo łatwiej,
gdyby jeszcze moi ludzie nie pracowali przeciwko mnie.
Rozdział 1
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: isiorek03
Gorące słońce zdawało się prześwietlać mnie na wylot, odbijając się
od aluminiowych trybun by ogrzewać mnie od stóp w górę, gdy stałam
obok Nakity i dopingowałam.
Josh tam był. Biegł dwie mile dla zachęty, i robił ostatnią prostą już
na torze. Trzech pierwszych biegaczy zaczęło przyspieszać przez ostatnie
sto metrów. Josh był przed nimi, ale facet za nim też zdążył trochę
przycisnąć na ostatnim odcinku.
- Dalej, Josh! Biegnij! Biegnij! - Nakita wrzasnęła a ja zaskoczona,
opuściłam aparat, aby na nią spojrzeć. Żniwiarka Ciemności nie
specjalnie lubiła Josha, niemal zabiła go raz, a jej podniecenie było
niezwykłe. Jej blada twarz była zaczerwieniona, a jej oczy, zwykle
wyblakło niebieskie, błyszczały, gdy pochyliła się i chwyciła płot z siatki
pomiędzy nami a torem. Miała na sobie różowy top i pasujące różowego
koloru paznokcie, aby ukryć ich naturalny czarny kolor. Sandały z
odkrytymi palcami na paski pomogły jej wtopić się w tłum, tak, że w
żadnym wypadku nie wyglądała jakby można było pomyśleć o niej jak o
Żniwiarce Ciemności, zdolnej do "uderzania" w zagubione dusze.
Ja byłam ubrana dzisiaj, przynajmniej dla mnie, w dżinsy i czarny,
koronkowy top. Moje włosy, zaś miały jak zwykle fioletowe pocieniowane
końcówki, wiszące wokół moich uszu, i wciąż nosiłam moje zabawne żółte
trampki z nowymi czarnymi sznurowadłami z czaszkami na nich. Były
dopasowane do moich kolczyków.
- On jest za tobą! - Anioł w przebraniu krzyknął, a jej matowo-
czarny amulet zaiskrzył fioletowo w swoim rdzeniu. Kolejny dowód, że
była podekscytowana. Potrząsając głową, wróciłam do wyścigu, trzymając
mój aparat i koncentrując się na linii mety. Pstryknęłam zdjęcie do
gazetki szkolnej, gdy Josh pisnął przekraczając linię mety. Mój uśmiech
był pełen cichej satysfakcji, że to właśnie on wygrał.
- On wygrał! Wygrał! - Nakita wykrzyknęła, a mnie zatkało, kiedy
pociągnęła mnie do skoków w górę i w dół wraz z nią. Nie mogłam sobie
pomóc, tylko dać się jej przytulać dalej, bez tchu, gdy złapałam
równowagę. Ona z pewnością nie działała jak każdy z niebiańskiej
drużyny, lecz cieszyła się jak gdyby była dziewczyną Josha. Którą nie była.
Ja mogłabym być. Może.
- Barnaba. - Nakita popchnęła jego stopę, która spoczywała dwa
rzędy nad nami. - Josh wygrał. Powiedz coś! - Były Żniwiarz Światła
podniósł czapkę i dał jej beznamiętne spojrzenie.
- Zabawne. - Powiedział ironicznie, a następnie wyciągnął długie
nogi bliżej i usiadł, mrużąc oczy w słońcu. - Madison, miałaś ze mną
pracować dzisiaj nad ukrywaniem rezonansu swojego amuletu.
Z grymasem, spojrzałam w dół na kruczo czarny kamień zawieszony
na srebrnym rzemyku, który nosiłam na szyi. Poza tym, że daje mi
namacalną iluzję udawanego ciała, ukrywa mnie przed czarnymi
skrzydłami, i daje mi dostęp do boskości, mój amulet śpiewał. Tak jakby.
Naśladując naturalną aurę, czarny kamień jak dzwon dzwonił, ale słyszały
go tylko boskie istoty. Każdy, kto umiał słuchać mógł mnie znaleźć w
sekundę czy to przyjaciel czy wróg. Co może być problemem, jeśli
chciałam powstrzymać moich ludzi przed zabiciem kogoś, i to właśnie,
dlatego muszę nauczyć się go ukrywać. Po spotkaniu się z Josem,
oczywiście.
- Może to zrobić później, - powiedziała sztywno Nakita. - Wygrał! -
Poczułam ukłucie winy. Obiecałam, pracować z nim po szkole, ale
zapomniałem, że również obiecałam Pani Cartwright że będę robić
zdjęcia na torze dla gazetki szkolnej.
- Przepraszam - Powiedziałem cicho i wzruszyłam ramionami, a on
nie starał się ukryć swojego znudzenia.
Dla wszystkich jego postawa była kwaśna, Barnaba był na ziemi
dłużej niż Nakita, a zatem znał wszystkie subtelne niuanse ludzkiego
zachowania, rozróżniając matczyne zainteresowanie i dopingowanie
przez dziewczyny lepiej niż Nakita. Jego chuda budowa i wyblakły T-shirt
tylko dopełniały jego westchnienia, godny wygląd, ale Barnaba naprawdę
nie miał pojęcia, jak dobrze wyglądał. Nakita nie wie, dlaczego faceci
oglądają się za nią oczekując randki, chociaż. Teraz dwoje z nich uwiesiło
się na mnie, tworząc popularną klikę zezowatych.
- To był jego jedyny wyścig. - Zaoferowałam niepewnie, a Barnaba
odchylił się do tyłu, wyciągając na ciepłej trybunie, wkładając czapkę na
twarz.
Wracając do toru, pstryknęłam zdjęcie Josha, gdy przyjmował
gratulacje od kolegów z drużyny. Pot tworzył wzorki na jego koszuli, a
jego blond włosy pociemniały. Był jedynym z wyjątkiem Barnaby i Nakity,
który wiedział, że technicznie jestem martwa, nie tylko był tam, gdy
umarłam, ale też trzymał moją rękę przez cały ten czas. Tak, nie żyję: nie
mam serca, chyba, że jestem podekscytowana lub przerażona, nie muszę
jeść, chociaż mogłabym to zrobić w razie konieczności, aby się nie
wyróżniać, i nie potrzebowałam więcej niż drzemki na miesiąc. To było
zabawne na początku, ale teraz oddałabym niemal wszystko, aby cieszyć
się soczystym hamburgerem i chrupiącymi frytkami. Teraz wszystko,
smakowało jak ciastka ryżowe.
- Nie wiedziałam, że lubisz sport. - Powiedziałam do Nakity, gdy
Josh czekał na biegaczy by przed przekroczeniem toru z nami
porozmawiać przez płot.
- Mamy zawody. - Powiedziała. - Ten sam urok. - Jej spojrzenie
przeszło od biegaczy do matczynych rozmów między sobą, ledwie
świadomych spotkania w ogóle. - Ja byłam kiedyś trzecia, z ostrzem. -
Dodała.
Barnaba parsknął śmiechem, z twarzą wciąż ukrytą pod czapką.
- Naprawdę dobra z kosą, co? - Mruknął, a ona uderzyła w jego
nogę.
- A ty, na którym byłeś miejscu? - Spytała go ochoczo.
Na siedząco, Barnaba oglądał, Josha, a jego oczy nie widziały
chłopaka, ale przeszłość.
- Nie było konkursów, kiedy byłem w niebie. - Skrzywiłam się.
Barnaba został wyrzucony z nieba zanim piramidy zostały zbudowane.
- Przepraszam - powiedziała Nakita, zaskakując mnie, jej
spuszczonymi oczami. Zazwyczaj dokuczała Barnabie na temat jego
upadłego statusu przy każdej okazji. Według Nakity, Barnaba został
wyrzucony z nieba, bo zakochał się w ludzkiej dziewczynie.
- Cześć, Josh - Powiedziałam, gdy dotarł i zatrzymał się przed
płotem z siatki.
- Prawie przegrałem, z jednym. - Powiedział, ciężko oddychając.
Kiedy uśmiechnął się do mnie, poczułam w środku ciepło. Umawialiśmy
się od jakiegoś czasu, ale jego uśmiech wciąż uderzył we mnie mocno. A
jego pocałunki, jeszcze mocniej.
- Ale nie przegrałeś. - Powiedziała Nakita wracając ponownie do jej
pewności siebie. - To był dobry bieg. - Josh dał jej dziwne spojrzenie,
prawdopodobnie zastanawiając się, nad powagą jej słów.
- Dzięki. - Powiedział, a następnie otarł pot z szyi. Ja nie pociłam się
od miesięcy. Nie, od kiedy umarłam.
- Czy to twój ostatni wyścig? - Zapytałam, już znając odpowiedź.
- Tak. - Josh machnął do faceta, nawołującego go od mety. - Muszę
iść, ale może chcesz iść do Low D ze mną później? - Low D było lokalnym
miejscem spotkań, skrót od Lowest Common Denominator. Three Rivers
było miastem studenckim, studenci się bawili, nawet, jeśli nikt inny nie.
Jego oczy podniosły się do Nakity i Barnaby. - Wszyscy możecie. - Dodał
nieco kwaśno
Trudno było znaleźć czas sam na sam z Joshem między szkołą,
moim tatą, moją pracą w kwiaciarni, i nie zapominając, że Strażnik Czasu
Ciemności, kradnie każdą wolną chwilę mojego dnia i nocy. Można by
pomyśleć, że ktoś, kto nie potrzebuje spać powinien mieć mnóstwo czasu,
ale nie.
Już teraz zgadując moje pytanie, Barnaba westchnął z pod czapki.
Będzie prawdopodobnie już po zachodzie słońca zanim zacznę ćwiczyć
osłanianie rezonansu mojego amuletu. Ale dreszcz przeszedł mnie i moje
serce, na samą myśl o tym, dając twarde uderzenie i znów przestało…
- Jasne - Powiedziałam, uśmiechając się. Małe słowo, ciężkie ma
znaczeniu.
Josh wsadził palce w siatkę, a ja ich dotknęłam. Josh i ja
przeszliśmy razem przez wiele, zwłaszcza biorąc pod uwagę nasze ciężkie
początki, kiedy byłam jego randką z litości. Było nam dobrze teraz, nawet
z wtrącającymi się sprawami Strażnika Czasu Ciemności. Uśmiechając się
półgębkiem i patrząc uroczo i pobłażliwe, Josh wycofał, się ostatecznie
odwracając swoją twarz od przyjaciół, gdy odszedł. Na twarzy Nakity
widniał grymas niezadowolenia, gdy się odwróciłam.
- Obiecałaś Barnabie swój trening. - Powiedziała, zaskakując mnie.
- Jest okay odłożyć trening by obserwować bieg Josha, ale nie w
porządku, jeśli chcę się udzielać towarzysko? - Zapytałam.
- Absolutnie. - To było logiką Żniwiarza, a ja wiedziałem, że nie
mogę z nią wygrać. Smutną sprawą było, że ona chyba miała rację.
Odwracając się z powrotem, usiadłam na trybunach by poczekać na
Josha.
Barnaba był za mną pachnąc piórami i drugą stroną chmur -i tak,
tylna część chmur ma zapach. Ignorując mnie Nakita poszła stanąć przy
ogrodzeniu, oglądając wchodzących maruderów. Zastanawiałam się, czy
powinna wziąć udział w biegu terenowym, a następnie zgniotłam ten
pomysł. Była tutaj, aby chronić mnie przede mną, nie dowiedzieć się, jak
przebiec dwie mile.
Ale myśli o treningu i Low D opuściła mnie, gdy bez ostrzeżenia,
niebieski atrament wydawał się wylać ze słońca, uderzając o ziemię i
wrząc jak dym.
To rozlewając się po ziemi, omywając ludzi nieświadomych tego, i
sprawiając mi zimno. W czasie, gdy to się działo podniosłam moją głowę
w górę, a błękit wzrastał obejmując wszystko.
Szczeniak siedzi na chodniku. Ja podążam w stronę światłą….
Moje serce oddało uderzenie i zatrzymało się, gdy uczucie strachu
szybko odsunęło się ode mnie. Ostatni raz, gdy miałam widzenie
przyszłości, wołałam do gwiazd i czułam się jakbym miała umrzeć. Potem
wpadłam w czyjeś myśli i przeżywałam brzydkie chwile, gdy zaczął zabijać
własną duszę. To było prawie miesiąc temu, a ja nie wiedziałam, co mnie
przeraziło bardziej:, że mogłabym przeżyć jeszcze raz to piekło, czy że
Serafinowie dawali mi kolejną szansę, aby udowodnić, że zabicie osoby
nie było konieczne dla ocalenia jego duszy i mogłabym to schrzanić?
Zgodnie z Grace - mój denerwujący często nieobecny Anioł Stróż i
Niebiańska Łączniczka, mimo że Serafinowie nie kierowali moimi
podróżami w czasie, mogli je zatrzymać lub uczynić je szybszymi, coś w
rodzaju ekranu do w pełni funkcjonującego Strażnika Czasu Ciemności,
aby zrobić to przejście łatwiejszym. To nie było tak, że miałam
prawdziwego nauczyciela, po cenach dumpingowych na to stanowisko.
Można by pomyśleć, że to sami Serafinowie powinni podjąć pracę
na stałe przypisując Żniwiarzy, ale widocznie Anioły miały trudności z
ustalaniem, co jest teraz, co było kiedyś i tego, co miało być, i
potrzebowali człowieka do zrozumienia czasu. Zdarzyło mi się być
odpowiedzialną za złych, tych, którzy zabijali ludzi zanim oni zabili swoje
dusze. Wolałbym być odpowiedzialną za tych ze strony światła, którzy
próbowali powstrzymać zabijanie, ale to nie było tym, co się wydarzyło.
Głosy wyblakły tłumione przez niebieską mgłę, gdy czekałam by
przyszłość mnie zabrała.
- Madison, możesz ćwiczyć w The Low D, - Powiedziała Nakita,
kopiąc płot i wprawiając go w drżenie. - Rozproszenie uwagi będzie
dobre. Barnaba, to nic dziwnego, że nigdy nie uczy się niczego z tobą,
skoro uczysz ją o północy na jej dachu.
Chwyciłam moje kolana, przerażona, że jeśli ruszę się znajdę się w
konwulsjach na ziemi. Moment, gdy dusza zaczyna umierać jest
traumatyczny, gdy za pośrednictwem Pierścieni Linii Czasu, powoduje
moją wędrówkę ku światłu i w przyszłość. Im dalej w przyszłość, tym
bardziej pogarsza się widzenie, począwszy od krystalicznie czystego do
mrocznej nicości, tak, że tylko głosy mogą przeniknąć.
Oznaczało to, że byłam pierwszym Strażnikiem Czasu na drodze w
stronę światła. Nie zawsze miałam przewagę. Ron, Strażnik Czasu
Światła, może pójść w stronę światła. Później, ale bardziej przejrzyście, i
wprawnie zaczerpnąć z niej zabierając mi korzyści.
- Chłopaki? - Szepnęłam, a następnie westchnęłam, gdy cały tor z
jego zawodnikami, trenerem i niebieskimi krzesełkami nagle nałożył się
ze sceną, która była prawdopodobnie o sto mil odległa i prawdopodobnie
o dnie w przyszłości. Chociaż trzymałam się prążkowanej ciepłej ławeczki
z aluminium, również stałam na zdobionym kredą chodniku, wpatrując
się w trzypiętrowy budynek ze starymi samochodami przed domem i
ruchliwą drogą za mną, o zamierającym ruchu. Było to rozmyte
niebieskawą mgiełką na krawędziach mojej wizji i wokół wszystkich osób,
niczym druga aura.
Noc była okropną mieszanką pomarańczowego i czarnego koloru,
gdy budynek płonął, a płomienie skakały wysoko, aby pokazać gromadę
ciasno stłoczonych sąsiadów, szczekające psy i krzyczących ludzi. Wozy
strażackie wypluwały powietrze pachnące olejem napędowym przy
krawężniku, który dymił się i ogrzewał moje kostki. Ryk. Wszystko było
rykiem. A potem zdałam sobie sprawę, z krwi w mojej głowie, gdy ból
serca ogarnął mnie.
Johnny jeszcze tu jest.
Myśl rozbrzmiewała w naszej wspólnej pamięci. Terror, który
należał do dziewczyny, w której ciele byłam napełnił mnie, i czułam jak
stoję, chwiejąc się na trybunach. Byłem migawką wewnątrz, życia
cudzego koszmaru. To wtedy jej dusza zaczęła umierać, kiedy coś tak
złego się stało, że zapomniała, jak żyć. Byłam jedyną osobą, która była w
stanie ją uratować.
- Johnny! - Krzyknęłam i Nakita odwróciła się do mnie. Widziałam
jej szok, a obraz płonącego budynku wzrastał za nią wtopiony w
rzeczywistość zawodów lekkoatletycznych.
- Ma wizje. - Słyszałam, mówiącego Barnabę, gdy zacisnął dłoń na
moim ramieniu, utrzymując mnie przed biegiem do przodu, gdy
dziewczyna, w której umyśle byłam w rzuciła się do ucieczki.
W mojej wizji pobiegłam między samochodami, omijając strażaków
próbujących powstrzymać mnie, a niebieskawa mgiełka wzrastała od
ludzi jak mgła. W rzeczywistości, czułam, że moje serce uderza, gdy
zablokowałam kolana i kołysałam się, więc nie mogłam również biec.
Zostawiłam Johnny’ego samego. Spał. Czekałam aż zasnął po wyjściu
mamy do pracy. O, Boże. Mama mnie zabije, gdy dowie się! Nie
rozumiem. Skąd wziął się ogień?!
- Johnny! - Szepnęłam, gdy dziewczyna krzyknęła, a potem
podskoczyła, gdy ciężka dłoń zacisnęła się na moim ramieniu, a obie -
dziewczyna i ja odwróciłyśmy się. Mrugnęłam, chwiejąc się, kiedy
zobaczyłam Barnabę za przerażającym wizerunkiem strażaka w pełnym
rynsztunku, jego oddech był syczący, kiedy próbował zatrzymać mnie
przed pójściem
Tłum stał na trybunach, dopingując ostatniego walczącego
zawodnika. W mojej wizji, ogień huknął, napełniając mnie
surrealistyczną przeciwwagą terroru. Ręka Barnaby była na moim
ramieniu, a on patrzył na mnie ze współczuciem.
- Johnny jest tam! - Powiedziałam, a strażak spojrzał mnie, wyraz
jego twarzy ukryty był za maską. - Pozwólcie mi iść. Puść mnie! Muszę się
tam dostać! - Jako jedno, dziewczyna i ja wykręciłyśmy się od Barnaby\
strażaka uchwycie i jako jedna zostałyśmy wciągnięte w ich ramiona.
Starałam się nie walczyć, wiedząc, że nie było to prawdziwe, ale terror
dziewczyny był teraz moim.
Nie miałam serca bijącego w moim stale, udawanym ciele, ale
pamięć to zabawna rzecz, a ja czułem echo tętna Barnaby prowadzącego
mnie, powodując zgrzyt kroków w dół na trybunach i do chłodniejszego
cienia poniżej.
Cień skąpał moje rozgrzane policzki, spalone przez słońce i ogień,
gdy Barnaba posadził mnie na ziemi i niebieskawa mgiełka, przysłoniła
się obraz odległej przyszłości kłębiąc się ze strażaka, ale nie anioła.
- Przepraszam. - Powiedziałam zarówno do Barnaby i strażaka, ale z
dwóch różnych powodów.
Za strażakiem, widziałam karetkę. Światła zostały wyłączone i
poczułam, że kończy się moje życie, kiedy włożono do niej małe,
zapakowane ciało. Zakładka została naciągnięta na całą długość. Przez
chwilę, nie wiedziałam, co to znaczy, ale zanim zobaczyłam w worku
ciało, jakimś sposobem, nie myślałam, że mogłyby się to zdarzyć.
- Oh, Johnny!- Zaszlochałyśmy, gdy rzeczywistość w nią uderzyła.
W mojej wizji, zaczęłam płakać, gdy oglądałam płomienie pożerające
dach mojego pokoju, ale moje łzy były, dla Johnnego. Odszedł i ja
płakałam zarówno dla Johnny'ego jak i jego siostry, kiedy miałam wizję
jego okrągłej twarzy i piżamy Transformer. Miał paluszki rybne na obiad.
Byłam taka podła, jedząc ostatniego, gdy wiedziałam, że on go chciał.
- Tak mi przykro. Tak mi przykro. - Szlochałam, a moje gardło
ścisnęło się, gdy skuliłam się przed wsparciem trybuny / przy boku
samochodu pożarniczego. W pobliżu był strażak, dając mi swoją
połowiczną uwagę, żebym nie mogła uciec. Nakita została nałożona na
niego, upewniając się, żeby nikt nie przeszedł wystarczająco, blisko, aby
wiedzieć, co się dzieje. Za nią, niebieskie słońce oświetlało dół na
zawodach lekkoatletycznych. Były tam przygotowania do utworzenia
kolejnego wyścigu pośród rozbrzmiewających głośników i trąbienia
ciężarówek, gdy nowa cysterna wody przybyła. Mój brat nie żyje. To moja
wina. Nie powinnam była zostawiać go w samego.
Wstałam, a przynajmniej ja w mojej wizji. Zaczęłam już odnajdować
sposób na oddzielenie się od niej, więc mogłam tylko oglądać, jak ból
serca w dziewczynie staje się łatwiejszy do zniesienia. Barnaba
przytrzymał mnie myśląc, że mogłabym coś sobie, zrobić.
Moje palce odnalazły nazwę miasta na samochodzie pożarniczym:
Baxter, mniej więcej. Moje spojrzenie podniosło się i zobaczyłam znak
ulicy: Koral. Moje serce waliło, gdy zdałam sobie sprawę, że miałam
pewną kontrolę nad pamięcią, że jeszcze trzeba żyć.
- Tutaj jesteś, Tammy. - Smugi dymu zamazywały mówiącego
mężczyznę, który udrapował koc pachnący zbyt mocno płynem do
płukania tkanin na moich ramionach. Wzdrygnęłam się, nie potrafiąc nic
powiedzieć, ale miałam nazwę teraz, a to mogło pomóc. - Twoja mama
już idzie. - Dodał, i panika Tammy przetoczyła się przeze mnie na nowo.
O, Boże. Mama. Odwróciłam się do pożaru w panice. Chciałam to
cofnąć, ale nie mogłam. Johnny był martwy. Powinnam to być ja, nie on.
Nie on!
- Madison? Powiedziała Nakita, a ja zamrugałam na człowieka, gdy
jego obraz rozpływał się w niej. - Czy wszystko w porządku? - Musiałem
uciec, odejść. W obliczu tego było to zbyt straszne, a do tego wina
powodowała, trudności z oddychaniem. Ja powinnam być martwa, nie
Johnny. Był moim bratem, a teraz on nie żyje. Przeze mnie. Powinno to
spotkać mnie. To powinnam być ja!
- Madison!
Barnaba wołał moje imię, a ja westchnęłam, gdy te dwie
rzeczywistości -jedna prawdziwa, jedna dopiero do przeżycia - starły się
gwałtownie.
Niebieski ton błysnął na czerwono, a następnie zniknął w
przyszłości. Słuchając echa mojego bijącego serca, uspokajałam je, gdy
wpatrywałam się w Barnabę, Nakitę, oraz… Josha. Nade mną, ludzie
dopingowali ostatniego biegacza przy przekraczaniu linii. To był koniec.
Miałem wizję kogoś innego, przeżywającego zapowiedź śmiertelnego
uderzenia w jej duszę, i… przerwałam.
Zakołysałam się, próbując strząsnąć winę i ból serca dziewczyny po
śmierci brata. Tammy. Nazywała się Tammy. Jej przekonanie, że
spowodowała śmierć brata dzwoniło jeszcze we mnie, rozpacz tak ciężka,
że przygniatała wszystko odmawiając jej duszy miłości potrzebnej do
przetrwania. Chciałaby uciec, jeśli nie fizycznie, to psychicznie, od tych,
którzy chcieli pomóc jej żyć dalej, a jej dusza… chciała uschnąć i umrzeć
na długo zanim umrze jej ciało. Przeznaczenie, tak nazywają to
Serafinowie, ale ja nie wierzę w przeznaczenie.
Stary Strażnik Czasu ciemności, Kairos, wysłałby Nakitę by zabić
Tammy bez namysłu zabierając jej duszę, aby uchronić ją kosztem jej
życia. Ron, obecny Strażnik Czasu Światła, z kolei wysyłałby Żniwiarza
Światła by zatrzymać koszenia, by uratować jej życie kosztem jej duszy,
ryzykując, że jakoś nauczyć się żyć dalej. Ale ja nie byłam starym
Strażnikiem Czasu Ciemności, i miałam zamiar skorzystać z okazji, aby
udowodnić Serafinom, że przeznaczenie może być omijane i moglibyśmy
uratować jej życie oraz jej duszę. Wszystko, co musieliśmy zrobić, to
pokazać Tammy inną możliwość.
Uśmiechając się słabo, wyciągnęłam rękę. Josh wziął ją,
podciągając mnie na nogi. Otrzepałam mój tyłek i zadrżałam w cieniu.
Patrzyłam w poprzek toru, pamiętając wizję kłębiącego się dymu i ognia
skaczącego, jakby był czymś żywym. Milcząc, czekali. Spojrzałam na nich,
widząc, rezygnację Barnaby wiedziałam, że to nie będzie tak proste jak
chciałam żeby było, strach Nakity, że miałam zamiar poprosić ją o
zrobienie czegoś, czego nie mogła zrozumieć, i zapał Josha do robienia,
czegokolwiek innego.
- Macie ochotę na wycieczkę? - Zapytałam. Jak jeden, wszyscy
wzdychali, Josh uśmiechając się szeroko.
- A jakże!
Rozdział 2
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: isiorek03
Stałam za nagrobkiem sięgającym mi do piersi, i opierałam ręce na
jego szczycie. Suchy, gorący wiatr przesuwał fioletowe końcówki moich
krótkich włosów na moje oczy, gdy czekałam na powrót Barnaby ze
swojego pieszego rekonesansu. Nakita fotografowała pomniki aparatem,
który zawsze miała w jej małej czerwonej torebce. A Josh starał się nie
zwymiotować po swoim pierwszym locie z pomocą anioła.
Nakita nalegała żeby wybrać się na ziemię tego cmentarza, bo
szkoła była po drugiej stronie ruchliwej ulicy, ale myślałam, że może to
być suche poczucie humoru rozwijające się inaczej u zabójczego
Żniwiarza Ciemności z niedoborem humoru. Musiałam jednak przyznać,
że cmentarz był prawdopodobnie lepszym wyborem niż fast-food obok,
zwłaszcza z wciąż hiperwentylującym Joshem.
Zerknęłam na zgarbioną, chwiejną sylwetkę Josha, kiedy oparł się
w pobliżu znacznika grobu, jego torbę sportową u jego stóp i zwrócone do
mnie plecy, gdy zdrowiał. Prawdopodobnie nie pomogło, że przed chwilą
nie lecieliśmy, a zostaliśmy przerzuceni, tak jakby. Straszna nicość
podróżowania pomiędzy przestrzenią była przerażająca w najlepszym
wypadku, a gdy po raz pierwszy Nakita miała owinięte wokół mnie
skrzydła i przerzuciła nas z Indiany na grecką wyspę po drugiej stronie
ziemi to było straszne. Przypuszczam, że wyspa Kairosa była teraz moja,
ponieważ miałam jego pracę a on był martwy
Ale czy byliśmy tam, aby dać Joshowi szansę na złapanie oddechu,
czy ze względu na pomysł Nakity, to cmentarz był cichy i na uboczu, z
dobrym widokiem na autobusy ustawiające się w kolejce po prawej
stronie i pickupy – samochody po lewej stronie. Musieliśmy przejść kilka
linii stacji by dotrzeć do celu i było zaledwie trzy po południu. Szkoła
właśnie zaczęła wypuszczać uczniów.
Pachnący lekko potem i butami do tenisa, Josh chwiał się w drodze
do mnie. Dałam mu uśmiech i przesunęłam się w dół, aby zrobić mu
miejsce i razem pochyliliśmy się nad kamieniem, stykając się naszymi
łokciami. Byłam zadowolona, że tu był.
- Widzisz ją? - Zapytał, a jego niebieskie oczy wreszcie zaczęły
pokazywać jego emocje.
- Nie, powiedziałam, dziękując psychicznie Beatrice, o której
kamień opieraliśmy się. - Nigdy nie widziałam twarzy Tammy.
Pomyślałam, że jestem szczęśliwa, mogąc zobaczyć nazwę miasta i ulicy, a
ten strażak znał jej imię. Ale jestem pewna, że ona tam jest.
Wskazałam na szkolę, brodą, a on zwrócił oczy na mnie.
- Twoje przeczucie Strażnika Czasu, co? - On przyłapał mnie, a ja
dałam mu zakłopotane spojrzenie.
- No tak, faktycznie, - powiedziałam, nie chcąc przyznać, że czułam
dziwny rodzaj dreszczy w mojej aurze, kiedy leciałam nad szkołą. To
samo stało się podczas mojej ostatniej akcji prewencyjnej i miałam
zamiar zaufać jej też tym razem.
- Więc jak zamierzamy ją znaleźć? - Josh zapytał, patrząc na dzieci
właśnie zaczynające grupować się w trójki i szóstki.
Nakita, która odsunęła na bok zdjęcia zanieczyszczeniami
zabarwionego posągu, ciemnego od dymu i pleśni, powiedziała, nie
patrząc na mnie:
- Udało mi się znaleźć jej adres i opis jej aury, ale jeśli ty miałaś
widzenie, to Ron prawdopodobnie też. Musimy działać szybko, zanim da
jej Anioła Stróża i nie będzie można nic zrobić.
- Mamy, co najmniej jeden dzień, - powiedziałam i Nakita spojrzała
na mnie z nad jej aparatu. - Widzenie przyszłości było rozmyte na
brzegach, - wyjaśniłam. - Można mieć jasną wizje, kiedy ma się stać to na
kilka godzin przed. - Wykrzywiając twarz, spojrzałam na szkołę. - Myślę,
że Serafin wysłał mi to jedno wcześniej, wiedząc, że nie jestem w tym
jeszcze dobra.
Chociaż, dlaczego chcieli mi pomóc było tajemnicą. Może nie mieli
tak jak Ron nic przeciwko mnie, jako Strażniczce Czasu. Wiedziałam, że
ja nie miałam. A może mieli nadzieję, że kiedyś będę lepsza w tym, że
zacznę wierzyć w los, a nie wolną wolę. Niezależnie od powodu, byłam
pewna, że jesteśmy, co najmniej jeden dzień przed Ronem, naturalnie on
był bez pomocy widzenia przyszłości Serafinów, i ja nie zamierzałam tego
marnować.
Nakita spojrzała na Barnabę, i gdy wzruszył ramionami, spojrzała
na szkołę przez obiektyw, robiąc kilka zdjęć.
- Szkoła jest nadal najlepszym miejscem do poszukiwań, -
powiedziała. - Standardowo zbierając poszlaki. Idź tam, gdzie są ludzie. -
Migawki kliknęły a ona wyprostowała się, marszcząc brwi za obiektywem
aparatu. Jedno z jej zdjęć w naszej szkolnej ekspozycji z centrum
handlowego zdobyło najwyższą nagrodę i Nakita zaczęła robić zdjęcia
wszędzie od tamtej pory.
Ron, myślałam, zdzierając moje żółte trampki o kamień i życząc
sobie by ten denerwujący człowiek ignorował mnie jak większość
dorosłych. Ron pracował dla światła zamiast dla ciemności, i choć,
wierzyliśmy w to samo, że wybór był silniejszy niż przeznaczenie niebios,
on raczej zsyłał Anioła Stróża na kogoś niż starał się dotrzeć do źródła
problemu i zmienić ich życie. Co dokładnie, było powodem, że miałam
kłopoty z Serafinami, to boże ważniaki wysocy Aniołowie, i próbowanie
czegoś zmienić. Nawet po ocaleniu już duszy jednej osoby, wiedziałam, że
nikt z wyjątkiem Barnaby nie wierzył, że mam szansę. A większość czasu,
zastanawiałam się nad Barnabą.
- Jeśli nie możemy znaleźć jej tutaj, możemy po prostu pójść do jej
mieszkania i poczekać - powiedziałam, skanując ostatnie przesunięcia
nieba i czarne skrzydła.
Bezmyślne, ociekające tafle czerni zawsze wydawały się gromadzić,
gdy właśnie miało nastąpić koszenie w nadziei na zwędzenie odrobiny
nienadzorowanej duszy, co czasami powodowało, że zastanawiałam się,
czy te przerażające rzeczy mogą czytać z linii czasu, podobnie jak
Strażnicy Czasu. Żniwiarze Ciemności na polowaniu przynosili im
padlinę szybciej niż wrony. To, że ich tu nie było to dobry znak. Nie
widziałam żadnej od miesiąca, częściowo, dlatego, że Nakita ukrywała
mój rezonans przez większość czasu, a częściowo, dlatego, że nie było
polowań.
Josh odwrócił się by usiąść plecami do kamienia. Po przekopaniu
się przez jego torbę sportową, wyjął swój telefon.
- Wyślę wiadomość do mojej mamy. Powiem jej, że będę w domu
później. Jeśli ktoś zapyta, jestem z tobą. - Spojrzałam na zegarek i
dodałam dwie godziny.
- Dobry pomysł. Gdzie powinniśmy być? The Low D? - Dobra, więc
okłamałam ojca. Nie czułam się z tym dobrze, ale nie zamierzał uwierzyć,
że jestem gdzieś w Kalifornii, ograniczając liczbę zabitych i próbując
zmienić politykę nieba w sprawie odstrzału zagubionych dusz.
Miękki zapach piór zwrócił moją uwagę, i uśmiechnęłam się, gdy
Barnaba wielkimi krokami przemierzał przez cały cmentarz, z rękami w
kieszeniach i wędrującymi oczami.
- Brak Żniwiarzy Światła, brak czarnych skrzydeł, i brak Grace, -
powiedział, przeczesując ręką kędzierzawe, luźno skręcone włosy i
mrużąc oczy na autobusy. - Chcesz, żebym poszedł sprawdzić mieszkanie
Tammy?
Brak Grace? Nie mogłam pomóc, ale zastanawiałam się, dlaczego
on postawił postawić Grace pod znakiem zapytania, ale skinęłam głową,
patrząc na Nakitę, gdy zatrzask w jej torebce kliknął na kłódkę. Odłożyła
aparat daleko, odmawiając, aby Barnaba zaangażował się w coś.
- Pamiętasz adres? - Zapytałam.
- Ulica Coral, - powiedział, a następnie dotknął górnej części mojej
ręki.
- Wrócę i powiem Ci czy ona tam jest, - rozbrzmiało w moich w
myślach, aż podskoczyłam. Migotanie; gapiłam się na niego. Nakita
zaczęła osłaniać rezonans od zakończenia Three Rivers, więc Ron nie
wiedział, gdzie jesteśmy, jeśli sprawdzał nas to nie wiedziałam czy mógł
dotknąć myśli poprzez osłonę. Ale Barnaba dotykał mnie fizycznie, więc
może to w jakiś sposób było w stanie ominąć osłonę.
- Hej! - Nakita powiedziała z przez chwilę migającymi boskim
srebrem oczami. - Zakaz przekazywania notatek.
Josh zamknął telefon i spojrzał na nas pytająco.
- Spokojnie, - powiedział kwaśno Barnaba, gdy jego palce zsunęły
się ze szczytu z mojej ręki. - Chciałem tylko upewnić się, że to możliwe. -
Przerwał, a następnie powiedział: - Widzisz? Ona nie słyszała.
- Ponieważ jestem osłaniana, - powiedziałam, a Barnaba skinął
głową, jego spojrzenie wędrowało po drugiej stronie ulicy i po
samochodach w kolejce. Pomyślałam, że jego nagle kwaśny nastrój nie
pochodził z nieufności do Nakity, ale z jego zdolności mówienia do mnie
bezgłośnie. Oznaczało to, że nie był już dłużej Żniwiarzem Światła.
Przemieszczał się w kierunku ciemnej strony, do mnie.
To, że ten Żniwiarz Światła porzucił jego milenijne przekonania, by
pójść ze mną do obozu wroga było otrzeźwiającą myślą. Gdybym mogła
skłonić Nakitę i jego do współpracy, aby ocalać oznaczone osoby, ich ciała
i dusze, to może będę mogła też przekonać Serafinów do robienia rzeczy
po swojemu i zatrzymania przedwczesnego koszenia na dobre. Jeśli, jeśli,
jeśli. A jeśli nie, to tak szybko, jak znajdę moje ciało, gdzieś pomiędzy
teraz i przyszłością, oddaje mój amulet i wracam do normalnego, życia,
nie wiedząc nic o Żniwiarzach, Strażnikach Czasu, i Aniołach Stróżach.
Ale myśli tej brakowało prawdziwych emocji, które kiedyś jej
towarzyszyły. Chciałam, dalej wykonywać tą pracę. Nie dobrze. Josh
wstał, z torbą sportową w ręku, przesuwając się niezgrabnie w napięciu
pomiędzy Nakitą i Barnabą.
- Hej, hm, mam zamiar iść za mauzoleum i przebrać się, w
porządku? Zaraz będę z powrotem. - Odwrócił się i odszedł do małego
budynku w pobliżu, poszarzałym wiekiem i zaniedbaniem. Patrzyłam na
niego, myśląc, że wygląda dobrze. Pewny siebie.
Dwoje dzieci minęło go na swoich rowerach, przecinając cmentarz,
jako skrót. Szkoła skończyła się, więc odwróciłam się do autobusów,
słuchając dzieci krzyczących do siebie. Obok mnie Nakita wierciła się.
Zaczęłam też czuć napięcie i odchyliłam się do tyłu do nagrobka, ocierając
kawałki starego kamienia o moją koszulę, gdy rozglądałam się za
czarnymi skrzydłami
Teraz czułam się jak prawdziwy Żniwiarz. Miałam widzenie
przyszłości. Znalazłam miejsce. Próbowałam znaleźć znak. Jeśli
zmarnowałam swoją przewagę, Żniwiarz Światła pokaże się by mnie
zatrzymać. Nie miało znaczenia, że nasze cele są takie same, oszczędzanie
życia, bo jeśli zawiodę, Nakita będzie tam by zabić Tammy. Ofiara ciała,
aby zbawić duszę. To był powód by umrzeć.
- Barnaba - powiedziałam, wciąż zastanawiając się, nad Grace. -
Myślisz, że powinnam skontaktować się z Grace? - Lubiłam Grace, a ona
była, moim kontaktem z Serafinami i jeśli jej tu nie było, mogłoby to
oznaczać, że chcieli oni zobaczyć, czy mogę to zrobić bez jej pomocy. Była
zbyt blisko boskości dla mnie by zobaczyć coś więcej niż blask jej skrzydeł
przez większość czasu. Nakita, Barnaba, i ja mogliśmy usłyszeć jej
dźwięczny głos, ale nikt inny nie mógł. Grace myślała, że jest poetką. Co
mogło być przyczyną tego, że Josh wydawał się być jedynym
zadowolonym, kiedy ona była w pobliżu.
- Nie sądzę, - powiedział Barnaba, ale jego przytłumione
zachowanie zmartwiło mnie jeszcze bardziej. - Pójdę sprawdzić
mieszkanie.
- Dzięki - powiedziałam cicho a on odszedł, aby znaleźć spokojne
miejsce, by rozwinąć swoje skrzydła, a następnie wzbić się w powietrze.
- Myślałam, że nigdy nie odejdzie - powiedziała, Nakita.
- Oh, no dalej, - namawiałam, odchodząc do tyłu do wysokiego
płotu między nami i ulicą. - Barnaba jest w porządku. Przyznaj, że jesteś
zła, że zamienił się w Żniwiarza Ciemności i skończ z tym.
- On? - Roześmiała się. - Dzień, kiedy Barnaba stanie się
Żniwiarzem Ciemności będzie dniem, kiedy będę całować jego amulet.
W milczeniu obserwowaliśmy dzieci wylewające się ze szkoły, każdy
zdawał się wiedzieć dokładnie, gdzie iść. Czy wiedziała lub nie, ale
poglądy Nakity na świat też się zmieniały. Kiedy po raz pierwszy
spotkałyśmy się, była typową Żniwiarką Ciemności, gotową do skoszenia
ludzi w jednej chwili, aby ocalić ich dusze. Dla niej ciało nie było ważne.
Życie nie było ważne. Dusza była. To dręczyło mnie często, chcąc ją
zrozumieć. Mroczne niebiańskie przeznaczenie, niewidzialne; oświetlane
przez ludzki wybór.
Technicznie rzecz biorąc, byli też Żniwiarze Światła, którzy byli
złymi facetami, wzrokiem niebios, którzy zostali wyrzuceni i łączyli siły w
celu ochrony przed Żniwiarzami Ciemności. Ratowali życie kosztem
duszy. Więc kto robi więcej dobrego? Ja już nie wiem.
Nakita milczała obok mnie, skanując twarze. Nie byłam pewna, czy
Tammy miała być odebrana przez matkę czy miała zamiar jechać
autobusem do domu.
- Może próbowanie znaleźć ją w szkole nie jest takim dobrym
pomysłem - powiedziałam. - Być może musimy znaleźć się bliżej, -
dodałam, gdy Nakita nic nie powiedziała.
- Dlaczego nie spróbujesz użyć linii czasu, aby ją znaleźć? -
Powiedziała w końcu. - Kairos zawsze pokazywał mi znak aury w linii
czasu, więc mogłam rozpoznać go przez to.
Skrzywiłam się.
- Aura Tammy, co? - Zaoferowałam. - To jest super. Z wyjątkiem
tego, że nie widzę aury.
Ja mogę - powiedziała, Nakita. - Kairos mógł pokazać mi linię
czasu, gdy miał widzenie a aura, która mieszała się z jego była tego,
którego szukaliśmy. Możemy to zrobić, Madison. - Jej czoło było
zmarszczone. - Możemy ją znaleźć przed Barnabą, założę się.
Węzeł napięcia opadł ze mnie i uśmiechnęłam się. Barnaba.
Rywalizacja ta była taka chora, nawet teraz.
- Warto spróbować - powiedziałam wesoło, po czym odwróciłam się
plecami do szkoły i usiadłam. Z prętami ogrodzenia wciśniętymi w moje
plecy, i trawą łaskoczącą moje kostki.
Pstrokate słońce dawało fajnie obmywające mnie światło. Biorąc
oddech, którego nie potrzebowałam do niczego poza mówieniem,
odetchnęłam, próbując uspokoić się przy użyciu techniki, której uczył
mnie Barnaba. Moja ręka podkradła się i ujęła, kamień, który był w
centrum mojego amuletu. Przewody srebrne okrążające go były ciepłe, a
ja zamknęłam oczy. To był mój amulet, który pozwalał mi zobaczyć linie
czasu, a jeśli będę mogła go wykorzystać, aby zobaczyć aury, byłby to
bardzo dobry znak, że jestem coraz lepsza w tym.
Znalezienie linii czasu było łatwe, i prawie bez wysiłku, znalazłam
jasny blask teraźniejszości, przesuwającej się w nieskończoność. Teraz
wszystko, co musiałam zrobić, to znaleźć Tammy na niej
Życie każdego człowieka miało inny kolor lub aurę. Nie mogłam
widzieć aury, ale Barnaba pracował ze mną nad tym wiele razy, kiedy
siedzieliśmy na moim dachu, czekając na wschód słońca. Dla większości
ludzi kolor był odbiciem ich wieku i stanu umysłu i mógł się zmieniać
wraz z porami roku, ale dla Żniwiarzy, to odbicie tego, co ograniczane
było od strony losu lub wolnej woli. Żniwiarz Światła zazwyczaj był
ciemnego koloru czerwonego, a Ciemności Żniwiarze, fioletowego, a ci po
środku neutralnego zielono-żółtego. Kiedy po raz pierwszy spotkałam
Barnabę, jego amulet był porządnie ciemnoczerwony. Teraz jednak,
wyraźnie przesuwał się w górę spektrum, pokazując więcej niż pewne
działanie, gdyż na początku miał wątpliwości, co do własnych przekonań.
Wątpliwości u Anioła, były straszną, nieoczekiwaną rzeczą, jakby
dowiedzieć się, że skały tak naprawdę składają się z wody.
Moja oryginalna aura była niebieska, Barnaba tak przynajmniej
kiedyś mi powiedział. Teraz była fioletowa, tak ciemna, że była w zasadzie
czarna dzięki mojemu amuletowi Strażnika Czasu. Łatwo było znaleźć
moją aurę w jasnej linii czasu, wyglądającą prawie jak wyrwa. Obok mojej
była pogodna poświata fioletowej Nakity, jej myśli tkane wśród moich;
Barnaba był nieobecny, ale jeśli spojrzałam w dół tkaniny czasu w
przeszłość, mogłam zobaczyć, gdzie był. Josh, też. Jak uregulowałam
siebie, aura Josha wyskoczyła z innego miejsca, połączenia mnie i Nakity.
On wracał z mauzoleum, i nie musiałam otwierać oczu, by to wiedzieć.
- Czy ona ma widzenie przyszłości? - Usłyszałam szept.
- Nie, - Nakita powiedziała cicho. - Ona szuka na linii czasu znaku,
uh, aury Tammy.
- Naprawdę? - Josh powiedział, i usłyszałam, upadek jego torby
sportowej. - Jakiego koloru jest moja aura?
- Niebieska, - powiedziała szorstko. - Ciii.
Jak tylko to powiedziała, całe moje myślenie zmieniło bieg. Biorąc
pod uwagę imię, rezonans niespodziewanie widziałam od Josha odczucia.
Niebieskie. Rezonans Josha był niebieski. Mogłam to zobaczyć w mojej
głowie o wiele jaśniej. Czując się pewniej, opuściłam jasny blask Josha i
Nakity by skanować z powrotem kilka godzin wcześniej plątaninę linii,
gdzie miałam widzenie przyszłości na torze na zawodach. Czułam
obecność Nakity obok mnie i razem patrzyłyśmy, gdzie w mojej
przeszłości linie przeplatają się z innymi, obciążając ją pozornie, aby
zanurzyć się w ich tkaninie. Aura połączona z moją miała swego rodzaju
chory zielonkawy kolor z pomarańczowym błyskiem w swoim centrum.
Obok niej był niebieskawo żółty, nieco mniejszy. Jej brat?
To musiało być to, więc chętnie otworzyłam oczy. Josh patrzył na
mnie, po przykucnięciu stawiając nas oko w oko, więc uśmiechnęłam się
do niego. Nie mogłam się zdecydować, ale mogła być miękka niebieska
poświata wokół niego, dopóki słońce go nie obmyło. Może miałam okazję
w końcu, naprawdę być w stanie zobaczyć aury.
- Czy to ona? - Nakita zapytała niecierpliwie. - Zielonkawo
pomarańczowy?
- Widziałaś? Rzekłam z ulgą a ona skinęła głową, uśmiechając się
prawie, gdy puściłam mój amulet i ostatnie obrazy linii czasu zniknęły z
moich myśli.
- Tammy ma problemy, - powiedziała, nagle dużo bardziej
zainteresowana rozmieszczaniem się dzieci w autobusach lub
wchodzeniem do samochodów. - Jednakże większość nastolatków je ma.
Siedemnastoletnia, tak samo jak ja, lub byłabym gdybym żyła. Josh
wstał i wyciągnął rękę, by pomóc mi. Wzięłam ją, czując mrowienie
między nami. Blask wokół niego zdawał się wzmacniać, i widziałam
czerwone prążkowania biegnące przez niego, wznosząc się jeszcze bliżej
jego skóry. Wyglądało to jak zanikający, ale jednak, jak siniak. Jego
doświadczenie bliskiej śmierci, może?
Nakita trzymała pręty ogrodzenia, z głową delikatnie spoczywającą
między nimi, jak gdyby była w więzieniu. Czułam się, jakbym była jedną z
martwych, szpiegujących żywych. Dobrze, technicznie byłam, ale bycie za
płotem cmentarza dodatkowo wzmacniało te emocje. Nakita miała oczy
zamknięte, i oddychała głęboko.
- Jest, jakieś, dwadzieścia osób w odpowiednim wieku, których aury
są podobne, - powiedziała. - Podejdźmy bliżej.
Czerwoną torebkę schowała pod pachą, i skierowała się do
imponującej bramy, jej sandały były bezgłośne na skoszonym trawniku.
Ja otrzepałam moje dżinsy, zerkając na szkolne spodnie i koszulę Josha.
Musiało mu być gorąco, ale to było i tak lepsze niż jego szorty do biegania
i bezrękawnik.
- Jeśli to pomoże, brat Tammy ma niebieskawo żółtą aurę -
powiedziałam głośno.
- Widziałam, to. - Nakita zwróciła się do mnie pokazując
niepokojący uśmiech. Drapieżny. Podekscytowany. Jej palce były na jej
amulecie wskazując pochodzenie jej mocy i źródło jej kosy.
Obok mnie, Josh zawahał się.
- Ona nie zabije jej, prawda?
Potrząsnęłam głową, czując, że miał prawo zapytać. Przyspieszyłam
tempo, aby zrównać się z nią.
- Nakita? - Zapytałam ostrożnie.
Nakita zatrzymała się, z ręką na bramie i oczami na dzieciach.
Stojących na zewnątrz było teraz, mniej a pierwszy z autobusów
odjeżdżał.
- Nie pozwolę Ronowi dać jej Anioła Stróża, - powiedziała mocno. -
Możesz być po prostu lepsza niż Barnaba by to robić. Ale mówię ci, że to
nie do tej pracy. Oznaczeni nigdy nie słuchają.
- Ace tak. - Kłóciłam się z murem, ale nawet ceglane ściany można
zburzyć. -Ok, - przyznałam, gdy przechyliła głowę i uniosła brwi pytająco
na mnie.
- Więc Ace jest skazany na przeżycie krótkiego, gwałtownego życia,
ale jego dusza nie jest zagrożona i dodatkowo pobudzi ludzi do myślenia,
- protestowałam. - A co z Shoe? Teraz, kiedy nie musi brać na siebie winy
za zawirusowanie szpitalnego systemu, może pomóc w zapobieganiu
temu komputerowemu zamachowi terrorystycznemu w przyszłości. Nie
możesz powiedzieć, że jest źle.
- Życie jest zmienne. - Wymamrotała, z nutą wątpliwości w głosie. -
Tylko dusze się liczą. - Sprawdzając, że miała swój cenny aparat
fotograficzny, podniosła głowę i zaczęła przemierzanie krawężnika. Josh
roześmiał się, i potrącaliśmy się ramionami, gdy wziął moją rękę i
poszliśmy. Podobnie jak magię, odczułam, gdy słońce było cieplejsze,
powietrze świeższe, a mój krok lżejszy. Uczucie jego dłoni w mojej było
super, a on dał mi lekkie ściśnięcie, cementując nasze połączenie. Josh
zgadzał się na wiele dla mnie, a ja byłam mu wdzięczna, że tu był.
Krótkie, gwałtowne życie, lub nic, byłam dumna z naszych
sukcesów z Acem. Nie tylko uratowaliśmy jego duszę i życie, ale udało
nam się też uchować jego najlepszego przyjaciela Shoe, poza więzieniem.
To było naprawdę trudne, ale i nasz sukces był taki ze względu na Shoe
pracującego nad ratowaniem swojej skóry, gdy ja, Barnaba, i Nakita
staraliśmy się również jego uratować. Razem z Joshem szłam obok
Nakity przy krawężniku, mrużąc oczy w słońcu na nieznanej szkole.
- Wiem, że każdy uważa, że Ace był fuksem - powiedziałam cicho,
gdy ręka Josha wymknęła się z ostatnim uściskiem. - Dlatego musimy
zrobić to ponownie.
Trzymając torebkę pod pachą, Nakita wzruszyła ramionami.
Oczywiście ona nie wierzyła, że to było możliwe, ale jeśli chodzi o mnie, to
ta akcja była lepsza od ostatniej. Nakita zgodziła się nie zabijać Tammy
chyba, że będzie pewna, że nie można jej pomóc, i wiedzieliśmy, gdzie
mieszkała Tammy. Byliśmy w połowie drogi do sukcesu.
- Czy to ta? - Nakita powiedziała nagle, a ja podążyłam za jej palcem
wskazującym do blondynki stojącej niecierpliwie jedną nogą na schodach
autobusu, drugą na chodniku. Krzyczała na grupę chłopców jeszcze na
schodach szkoły, z głowami nad konsolami do gier. - Ona ma zielonkawą
aurę z tym pomarańczowym centrum.
- Trzymaj swoje konie! - Ciemnowłosy chłopak odkrzyknął, w jej
brzydką twarz - Muszę się dostać do portalu, albo stracę swoje miejsce!
- Zaraz stracisz transport do domu, ty idioto! - Wrzasnęła. - Mama
nie będzie się urywać z pracy by Cię odebrać znowu, Johnny! - Z pamięci
moje serce wydało uderzenie i przestało. Johnny. To było imię brata
Tammy.
Dziewczyna zaczęła się irytować i podreptała po schodkach. Z linii
autobusów, drugi uruchomił swój silnik i odjechał. Dwa kolejne,
przejechały, aby Tammy mogła przejść.
- Twoja siostra jest czarownicą. - Słyszałam, że jeden z chłopców
powiedział do Johnnego, ale Johnny był zbyt pochłonięty grą by
skomentować.
- To ta - powiedziałam, nagle zaniepokojona. I co teraz? - Josh
wiercił się, gdy następny autobus odjechał. - Poradzimy sobie?
Moje usta się zacisnęły. Nakita może przenosić tylko jedną osobę w
locie, a nie chciałam się rozdzielać.
- Ludzie... Autobus odjeżdża! - Josh powiedział pokazując ruchem
ręki od nas do uciekającego.
- Johnny! - Dziewczyna wykrzyknęła przez okno. - Wsiadaj do
autobusu! - Fala emocji przebiegła przeze mnie.
- Chodźmy - powiedziałam i wszyscy zerwaliśmy się do biegu.
Autobus miał odpalony silnik. My prześliznęliśmy się na prawo od
Johnnego, wbiegając po schodach, Nakita pierwsza, potem ja, i na końcu,
Josh.
- Hey, - powiedział kierowca, wyraźnie nie rozpoznając nas, a
potem zamrugał. Czułam, jak mój amulet ogrzewa się, i domyśliłam się,
że Nakita coś robiła. Kierowca odwrócił wzrok, nagle wydawał się
nieobecny, więc przeszłam obok niego w przejściu, gdy zaczął zaciągać
drzwi. Josh zdążył ledwo.
Zaczęłam uspokajać oddech. Dzięki Nakicie, kierowca albo nas nie
widział, albo go to nie obchodziło. Dzieci jednak wiedziały, że tu nie
należymy, i około piętnastu par oczu patrzyło na nas, gdy szliśmy
przejściem. Nerwowo, pokonywałam drogę na tył, gdzie Tammy siedziała
z dwiema dziewczynami, jedna z nią, i jedna z tyłu, pochylając się nad
oparciem ich siedzeń.
Mój niepokój wzrósł, ponieważ kilka par oczu zatrzymało się na
moich purpurowo barwionych włosach a ktoś prychnął na moje żółte
buty. Ręką odnalazłam mój amulet, dotykając boskości wystarczająco
długo, aby zagiąć światło wokół, i schować kamień. Czułam jeszcze jego
pierwotny kształt, ale ktokolwiek coś widział to, że to tylko srebrny
łańcuszek.
Podskoczyłam, kiedy Josh dotknął mojej ręki, i uśmiechnął się do
mnie zaskakując mnie. Gdy się pochylił, jego oddech łaskotał moją szyję i
wysyłał przeze mnie dreszcz, wyszeptał:
- Idę usiąść za Johnnym. Sprawdzę, czy mogę się czegoś
dowiedzieć.
- Ok, - odszepnęłam i on opadł na wolne miejsce, zamykając oczy by
wyglądać na znudzonego. Jego nogi, jednak były lekko rozbujane. On
wykorzystywał to, by czuć się dobrze. Jako że jego dziewczyna była
Strażnikiem Czasu Ciemności był twardy. Powinien mieć też kilka
zysków.
- Tam, - powiedziałam do Nakity, wskazując na puste miejsce przed
Tammy.
Nakita usiadła sztywno, ze zmarszczonym nosem, jakby wyczuła coś
złego. Zgodziłam się z nią. Nie jechałam autobusem od podróży moim
samochodem rok temu. Ponieważ mój samochód był nadal na Florydzie z
moją mamą, ale ja wolę już jeździć na rowerze pięć kilometrów w deszczu
niż autobusem teraz. Ostrożnie odchyliłam się do tyłu, nogi szeroko
rozpościerając dla równowagi, gdy pół świadoma wpadłam w
odrętwienie, które autobus zawsze wywoływał we mnie. Powoli postawa
Nakity zaczęła łagodnieć, gdy podjęła moją zgarbioną i ledwie
zainteresowaną zamieszaniem w pozostałej części autobusu. Było głośno.
Zapomniałem, o tej części. O, radości.
Autobus zachwiał się, i podparłam się wyprostowana, gdy trafiliśmy
na główną drogę. Powoli hałas wyrównywał się, a ryk w tle z diesla stał się
szumem. Okay, znalazłam Tammy. Teraz pytanie, jak mogę przekonać ją
do pozostania w domu wieczorem, żeby jej mieszkanie się nie zapaliło,
Johnny nie umarł, i żeby nie straciła wiary w siebie i świat? To nie było
tak, że mogłabym odwrócić się na siedzeniu i powiedzieć jej, aby podjęła
dobrą decyzję albo jej brat pójdzie na duże arkady w niebie.
- Ach, on jest tak świetny, że mogłabym za niego umrzeć! - Donośny
głos powiedział, zbyt śmiało by był komfortowy dla moich uszu. -
Widziałam go wczoraj w nocy. Jego spodnie są tak napięte, że można by
odbić kubek masła orzechowego od nich, i przysięgam, koszulę miał
rozpinaną o guzik w każdej scenie.
- Dobry Boże, Jennifer, - powiedziała, Tammy. - Co jest z tobą, że
porównujesz chłopców do żywności?
- To, co? - Głośno zaprotestował głos - Idę zobaczyć to ponownie
dzisiaj. Z Chrisem. Chcesz się przyłączyć? Możemy zaprosić Dana i zrobić
podwójną randkę.
- Mam pracę domową, - powiedział nowy głos tuż za mną, coś w
rodzaju miękkiego, cichego głosu, który brzmiał jakby należał do kogoś,
kto został zbity zbyt wiele razy przez jej przyjaciół. Znałam, ten głos. On
nigdy nie był mój, ale go rozpoznawałam.
- Praca domowa, - Jennifer parsknęła. - Wiedziałem, że nie
przyjdziesz. Rozmawiam z Tammy.
Obok mnie Nakita zaczęła bawić się swoim amuletem. Spojrzałam
na nią, nie chcąc by wyciągnęła swój miecz. Barnaba miałby napad złości.
- No chodź, Tammy, - Jennifer nakłaniała. - Lubisz Dana, prawda?
Teraz masz szansę dowiedzieć się, jak dobrze może pocałować.
- Uh... Moja mama... - Tammy zaczęła, a Jennifer roześmiała się.
- Pro-o-o-sze! - Jęknęła. -W żaden sposób twoja mama się nie
dowie. Pracuje.
- Tak, ale to nie jest tak, że mogę wymknąć się z Johnnym w
pobliżu. Mały brat mnie wyda.
- Tak, więc poczekaj aż zaśnie. Będziemy do końca show, w każdym
razie.
Obraz płonącego budynku dryfował przed moimi oczami, i znowu
terror Tammy napełnił mnie widząc cicho migające pogotowie z małymi,
noszami. Odwróciłam głowę na tyle, abym mogła zobaczyć Jennifer
pochylającą się nad oparciem siedzenia Tammy, ze zwisającym
ramionami. Jej ekspresja była drwiąca, i rozpoznałam to wkurzone
spojrzenie Tammy, które teraz miała. Też byłam namawiana przez ludzi,
o których myślałam, że byli moimi przyjaciółmi. Miała zamiar to zrobić,
nie, dlatego że chciała siedzieć w ciemnym kinie z Danem, ale dlatego, że
nie chciałaby Jennifer myślała, że jest tchórzem.
- Spójrz, - Jennifer powiedziała, kłapiąc szczęką - Poczekaj na
mamę, gdy zadzwoni o dziewiątej, jak ona zawsze robi, a potem wyjdź,
kiedy chłopiec - podsłuch zaśnie. Łatwizna. Będziesz domu o dwunastej
trzydzieści.
Dziewczyna, która wymówiła się w pracą domową miała usta
zaciśnięte, po cichu mówiąc Tammy by powiedziała "nie". Jennifer
zauważyła to i wycofała się trochę.
- Jesteś tchórzem, - powiedziała szyderczo.
Westchnęłam, wiedząc, co się wydarzy.
- Nie jestem!
Trzymałam się krawędzi siedzenia, gdy wzięliśmy róg patrząc, gdy
moje oczy spotkały się na chwilę z Jennifer.
- Także zobaczymy się o dziesiątej trzydzieści, - dziewczyna
powiedziała, i czułam jej wzrok wciąż na mnie.
- Dobrze, - powiedziała Tammy, a pamięć o jej terrorze uderzyła
mnie ponownie.
- Nie możesz! - Zawołałam, obracając się w fotelu.
Trzy dziewczyny i Nakita spojrzały na mnie, Nakita w szoku,
Jennifer w gniewie a Tammy i jej ostatnia przyjaciółka w zakłopotaniu.
- Ktoś pytał cię, dziwaku? - Jennifer powiedziała głośno.
Moja twarz zrobiła się gorąca, ale to nie tak, że mogę to po prostu
cofnąć. –
- ...Uh, jąkałam się.
- Madison nie jest dziwakiem. - Nakita powiedziała gwałtownie.
- Ona stara się uratować duszę Tammy.
Zamknęłam oczy, i skuliłam się. Kiedy je otworzyłam, oczy Tammy
były szerokie, a dziewczyna za nią patrzyła przerażona. Jennifer zaczęła
się śmiać. Ja umierałam. Boże, Nakita nie ma nawet pojęcia, jak kiepsko
to brzmiało? Nawet, jeśli to prawda?
- Co do cholery? - Jennifer powiedziała. - Jesteś wyrzutkiem jakiejś
szkoły biblijnej?
Mój temperament, był silniejszy ode mnie, i zerknęłam na nią.
- Kochanie, rzeczy, które robiłam i osiągałam z dala stąd
pozostawiają twoim marzeniom, tylko wstyd, - powiedziałam, gniewnie
wpychając moje zakłopotanie do tylnej części mojego umysłu, aby zająć
się tym później. - Więc słuchaj mnie, kiedy mówię, że nie warto się
wymykać.
Odgłos ryku ognia został powtórzony w autobusie silnika, i
stłumiłam dreszcz, patrząc na Tammy. Widząc jej nową determinacje
zdałam sobie sprawę, że mówiąc to zrobiłam więcej złego niż dobrego.
Chciała wolności. Chciała, aby to były jej własne decyzje. Ale ona
wyraźnie myślała, że podejmowanie jej własnych decyzji, co oznaczało
robienie odwrotnie do tego, co mówili jej rodzice, było dla niej dobre.
Chciałbym nazywać ją głupią, ale sama robiłam w ten sam sposób.
Dopóki nie zginęłam starając się dowieść, że nie jestem małą
dziewczynką.
One wciąż patrzyły na mnie. Może wypróbuję inną taktykę.
- Słuchaj, mówię, że czasami rzeczy idą nie tak, - powiedziałam. - Co
jeśli młodszemu bratu stanie się krzywda? Włamywacz może się włamać,
lub budynek może się zapalić. On będzie sam. - Jennifer opadła z
powrotem na swoje miejsce.
- W tym mieście? Musisz żartować. Nic się tutaj nie dzieje. Pilnuj
swoich spraw.
Nakita sięgnęła po amulet, a ja delikatnie kopnęłam ją w kostkę. Jej
spojrzenie strzelało do mnie, a jej oczy zdawały się mówić: "A nie
mówiłam".
Ja gotowałam się ze złości. Nie wiem, jak, bo nie żyję i tak
naprawdę nie mam ciała, ale zdecydowanie byłam gorąca. Zażenowana,
odwróciłem się, bardzo świadoma ich nadal patrzących na mnie.
Nie mogłam się zmusić, żeby spojrzeć na Nakitę. Ja nie chcę jej
przyznać racji. Nie było możliwości, że miałam zamiar spędzić następne
tysiąc lat wysyłając Anioły Zabójców do kończenia życia, aby zbawiać
dusze. Wstałam, gdy autobus przechylił się i zatrzymał.
Nakita podniosła się ze mną.
- Wysiadamy? Co... z nią?
Moje oczy utkwione były z przodu, kiedy troje dzieci wysiadało.
- Z Tammy będzie dobrze aż do wieczora. Musimy wyjść, zanim
wpakuję mój amulet w gardło Jennifer. - Spojrzałam na Nakitę, która
jeszcze nie dostała się do przejścia. - Chodź. Wiemy gdzie mieszka. Albo
Barnaba wie.
Kiwając, Nakita podążała za mną do przodu.
- Wychodzimy? - Josh spytał, gdy dotknęłam jego ramienia, ale
natychmiast podniósł torbę sportową i wstał.
Z tyłu autobusu, Jennifer powiedziała drwiącym falsetem.
- Idziesz do domu na herbaciane przyjęcie bawić się z lalkami?
Josh skrzywił się, gdy na moje usta i policzki wcisnęło się gorąco.
- Czas odejść. Mam cię.
- Przed Madison nauka, jak wykorzystać jej amulet i kosę na złych
dziewczynach, - Nakita powiedziała wyraźnie rozbawiona.
- Nie mogę uwierzyć, że po prostu tak wypaliłam, - obwiniałam się.
- Jestem taką idiotką.
- Nie poszło, co? - Josh zapytał, będąc obecnie za Nakitą i wszyscy
wysiedliśmy z autobusu.
- To jedna z sugerowanych dróg, - powiedziałam, z rękami na moich
biodrach i gapiąc się na autobus z chodnika. Tammy obserwowała mnie a
Jennifer robiła anielską twarz spoglądającą ku niebu. Nienawidziłam, że
się ze mnie śmieją, zwłaszcza z Joshem oglądającym to.
Nakitą z Joshem byli obok mnie, a ja wstrzymałam oddech, kiedy
autobus odjechał. Troje dzieci, które wysiadły z nami dało nam długie
spojrzenia zanim udali się w dół chodnikiem.
- Madison? - Joshem zapytał a ja odetchnęłam.
- Jest dobrze, - powiedziałam, próbując pozbyć się mojego gniewu.
Nie poradziłam sobie z tym dobrze, ale to dopiero moja druga akcja. -
Wiemy, kim jest i co robi dziś wieczorem. To więcej niż mieliśmy dziesięć
minut temu. - Spojrzałam na zegarek, zdziwiona, że trwało to nie więcej
niż tyle. - Barnaba jest prawdopodobnie kilka domów w górę ulicy, -
powiedziałam, umieszczając ręce w kieszeniach dżinsów i zaczęłam
śledzić trasę autobusu.
- Chcesz po prostu iść? - Josh natychmiast zarzucił na ramię swoją
torbą i zrobił krok obok mnie. Nakitą jednak pozostała w tyle, z głową w
dole i rękami skrzyżowane na jej środku -myśląc.
Rozdział 3
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: isiorek03
Głośny huk uderzenia drzwi pralni o ścianę zwrócił oczy Barnaby w
górę, gdzie siedział z nietkniętą kawą od dostawcy przed nim. Widziałam
kobietę, która porzuciła ją by odciągnąć nieposłuszne dziecko od
ruchliwej ulicy, aby użyć przejścia dla pieszych w celu błyskawicznego
dostania się przez sześć pasów ruchu, do kompleksu apartamentów po
drugiej stronie. Budynek był ten sam, co w moim widzeniu przyszłości -
minus wozy strażackie. Mimo że była tu klimatyzacja, było tu wilgotno od
suszarki, i pachniało nieprzyjemnie kawą i zmiękczaczem do tkanin.
Miejsce było teraz puste, oprócz nas, a Josh pochylił się, aby otworzyć
suszarkę, którą ktoś zostawił. Ciepło kłębiło się ogrzewając nogi i powoli
hałas zamierał.
Josh zsunął się z suszarki, wzdychając, kiedy stanął przed maszyną
z przekąskami. Wyszperał drobne z kieszeni zanim wymienił je na
ogromnej wielkości podwójnie nadziewane ciasteczka. Spojrzałam na
niego z zazdrością, gdy przyniósł je z powrotem i osunął się na kanapie
obok mnie. Nakita była na krześle obok Barnaby, a ja opierałam nogi na
stole.
- Znalazłeś miejsce? - Spytałam Barnabę, gdy Josh wykonał
ogromny gryz, a biały krem spływał do tyłu.
Barnaba skinął głową, prowadząc rękę na luźne loki, gdy jego wzrok
wyszedł przez okno do budynku mieszkalnego.
- A ty? Znalazłaś Tammy?
Nakita przewróciła oczami i ustawiła jej torebkę na stole.
- Ona zawaliła sprawę. - Moje czoło zmarszczyło się a Barnaba
wytrzeszczył oczy.
- Ona nie żyje?
- Ona nie jest martwa! - Powiedziałam, a następnie obniżyłam mój
głos, gdy opiekun wystawił głowę zanim zniknął znowu na zapleczu.
Odgłos śmiechu komedii lekko wzrósł, więc pochyliłam się ku Barnabie.
- Wiem, kim ona jest. Blond. Szefie
- I myśli, że Madison jest wariatką. - Nakita powiedziała, gdy
parskając otwierała torebkę by wyjąć aparat. Skupiając się na rzędach
cichych pralek i przykrywek, dodała: - Po prostu musiałaś się wygadać.
- Hej. To nie ja jestem tą, która powiedziała jej, że staram się
uratować jej duszę, - powiedziałam, a Barnaba nabrał głośno powietrza.
Całkowicie niewzruszona, Nakita spojrzała na tył jej aparatu
fotograficznego i ekran.
- Zostań w domu, lub zrujnujesz sobie życie było pierwszą rzeczą,
jaka padła z jej ust. Musieliśmy wysiąść z autobusu. - Spoglądając na
Barnabę, dodała: - Widziałeś wysiadającą Tammy?
Barnaba przestał się garbić.
- Mogłem. Widziałem dziewczynę w odpowiednim wieku
wysiadającą z chłopakiem. Wyglądała na przerażoną.
Skinęłam głową.
- To była prawdopodobnie ona. Jeans, różowa koszula. Blondynka?
- Tak, mieszka na trzecim piętrze, mieszkanie w rogu. - Barnaba
napił się mechanicznie napoju, skrzywił się i odłożył go. - Słodycz
Serafinów, jest zła. Więc co się stało w autobusie?
Moja uwaga rozmyła się, gdy myślami wróciłam do tego. Może nie
powinnam wkręcać się w te rzeczy zbyt poważnie.
- Poza tym, że ona i jej przyjaciele myślą, że jestem świrniętym
świętoszkiem? Nie wiem. Jeśli wyglądała na przerażoną, to może zostanie
w domu wieczorem, zamiast pójść do kina, aby wymieniać ślinę z
Dawidem.
- To był Dan. - Nakita powiedziała, więc przewróciłam oczami.
- Dan tak. Ale jeśli jej brat nie zginie, nie ucieknie, prawda?
Problem rozwiązany.
Nakita jednak nie wyglądała na przekonaną, gdy wymieniła
zmartwione spojrzenia z Barnabą.
- Co? - Zapytałam, myśląc, że wiedzą coś, czego ja nie wiem.
Josh odwrócił ciasteczko na około zlizując spływający krem.
Wyglądał na szczęśliwego i zadowolonego, a ja przeniosłam moją nogę aż
dotknęła do jego kolana. Uśmiechnął się, gdy spojrzał w górę, czyniąc
mnie szczęśliwą, że był tu ze mną.
- Czy ty nigdy nie przestajesz jeść? - Nakita zapytała go.
- Nie. - Josh odwrócił się by spojrzeć na automat. - Połamiesz sobie
paznokcie.
Nakita zadyszała, natychmiast sprawdzając swoje paznokcie, a
następnie ściągając pierwszy sandał w celu sprawdzania palców u stóp,
potem drugi.
- Nie zrobiłam tego! - Wykrzyknęła z oburzeniem.
Barnaba uśmiechał się a Josh podniósł swoje ostatnie ciasteczko do
góry.
- Madison, chcesz jedno?
Pokręciłam głową a Nakita spojrzała na niego.
- Ona nie je, śmiertelniku.
- To wciąż uprzejme jest zapytać, - Josh powiedział, żując, a
gdybym była w stanie się zarumienić, chciałbym móc.
- Barnaba, one nie powiedziały ci jeszcze, że Madison
zidentyfikowała aurę Tammy?
Wstrząs podniecenia przebiegł przeze mnie i usiadłam,
zapomniałam o tym moim sukcesie.
- Nie. - Barnaba rzekł patrząc tak szczęśliwy, jak nagle ja się
poczułam. - Madison, to fantastycznie! Od jak dawna jesteś w stanie
widzieć aurę?
- Nie mogę, - powiedziałam, chociaż zaczęłam się zastanawiać.
Nakita też, uśmiechała się ponownie.
- Spojrzała przez linię czasu, tam gdzie miała widzenie tak, że
mogłam zobaczyć rezonans aury Tammy. Ona jest rybą.
- Zielony z pomarańczowym centrum, - Barnaba powiedział
tajemniczo. - Ona ma problem.
- Rybą? - Zapytałam, zastanawiając się, czy to jakiś kod.
- Moja aura jest niebieska, - powiedział Josh.
Barnaba spojrzał krzywo na niego.
- Wiem, - powiedział, a następnie zwrócił się do mnie. - Więc
rozmawiałaś z nią. Przestraszyłaś ją. Myślisz, że to wystarczy?
Wzruszyłam ramionami, patrząc na ciasteczko Josha.
- Nie wiem. To nie jest tak, że niszczę domy a mimo to
rzeczywistość wyrównuje te straty. Chcę z nią porozmawiać jeszcze raz.
- To dobry pomysł. - Ignorując Barnabę, oblizałam moje usta, chcąc
być głodną. - To wygląda tak dobrze, Josh. - Josh promieniał, gdy wstał.
- Przyniosę ci jedną.
- Ona nie je… Josh - Nakita stwierdziła sucho, a następnie zrobiła
zdjęcie wszystkich stóp i okruchów, których on narobił.
Pokręciłam głową a Josh usiadł z powrotem.
- Dzięki, mimo to, - powiedziałam cicho. - Będę zadowolona, gdy się
dowiem, jak spojrzeć pomiędzy teraz i potem i znajdę moje ciało. Mam
dosyć nie bycia głodną.
Nakita zamarła, i spojrzałam w górę by znaleźć ją patrzącą na mnie.
Jej oczy mrugały, i nagłym ruchem wcisnęła jej aparat fotograficzny do
torebki.
- Będę na zewnątrz oglądając mieszkanie, - powiedziała, a następnie
przeszła szybko do drzwi, jej plecy były sztywne a jej tempo nienaturalne.
Drzwi uderzyły w ścianę, tworząc większe wgniecenie, a potem była już
na zewnątrz, stojąc z rękami skrzyżowanymi i głową w dół podczas
zachodu słońca.
Oszołomiona, patrzyłam na Josha jego pełnych i żujących powoli
ust, do zrezygnowanej ekspresji Barnaby.
- Co ja takiego powiedziałam? - Zapytałam.
Josh wzruszył ramionami, ale Barnaba skrzywił się.
- Ona martwi się, że po tym jak odzyskasz swoje ciało, oddzielisz się
od amuletu i opuścisz ją. Zresztą ja także.
Zmartwiona, spojrzałam za taflę okna.
- Te, czarne skrzydła mogły umieścić w niej niektóre twoje
wspomnienia. Ona zna Cię lepiej niż kogokolwiek na niebie i na ziemi i
boi się. Ze mną będzie w porządku, ale Nakita… Ty nauczyłaś ją, jak to
jest bać się śmierci, i myśli, że gdy ty odejdziesz nikt nie będzie umiał jej
zrozumieć, a ludzie będą myśleć, że jest bardziej sztywnym kołkiem niż
już jest.
O, Boże. Jak mogłam dopuścić do takiego bałaganu?
Josh
podskoczył,
kiedy
jego
telefon
zaczął
wibrować.
Usprawiedliwiając się, poszedł na nie odpowiedzieć i dać nam trochę
prywatności w tym samym czasie. Spuściłam wzrok i przebiegłam
paznokciami wzdłuż rowka w stole. Podnosząc oczy zebrałam moją
determinację.
- Nie chcę zrezygnować z bycia Strażnikiem Czasu Ciemności -
powiedziałam. - Ale jeśli nie mogę tego robić, jeśli nie mogę przekonać
Serafinów, że za wczesne koszenie jest zbędne, aby ocalić duszę człowieka
przed jego złem, to nie zamierzam zatrzymać jej, aby wysłać żniwiarzy do
zabijania ludzi, którzy boją się, albo są przerażeni, albo po prostu za
głupi, by cieszyć się życiem.
Barnaba wyjrzał przez okno, czapkę naciągnął nisko na oczy.
- Chciałaś wiedzieć, co przeszkadzało jej. To jest to. - Był wyjątkowo
nieczuły, więc zmarszczyłam brwi.
- Nie sądzisz, że wolałbym tu zostać z tobą? - Prawie warknęłam,
gniotąc opakowanie ciasteczek Josha. - Staram się wykonywać tę pracę!
- Więc to ona. - Barnaba pochylił się do przodu. - Ona nie była na
ziemi, tak długo jak ja. Ona nie rozumie, ludzkich wyborów i kruchości
marzeń i siły, która znajduje się w nadziei i wierze. Anioły widzą wszystko
czarno - białe, a ziemia została zrobiona na kolorowo. Zastanów się, o co
ją pytasz. Ona jest cała za duszą, Madison. Życie jest drugorzędne w
stosunku do niej. Życie jest przemijające a prosisz ją o zaryzykowanie
czyjejś duszy dla przedłużenia czegoś, co dla niej jest mrugnięciem oka.
- Ale wszystko, co mamy jest tym mrugnięciem, - powiedziałam
marnie.
Barnaba odchylił się do tyłu i spojrzał na Josha, rozmawiającego z
kimś przez telefon.
- Wiem. To jeden z powodów, dla których opuściłem niebo. Myślę,
że Nakita zaczyna to rozumieć. Ma za sobą długą drogę.
Moje gardło było zaciśnięte, obserwowałam Josha zamykającego
telefon, wyglądającego na tak przygnębionego, jak ja się czułam.
- Więc to tak, Barnaba, - powiedziałam cicho.
Marszcząc brwi, Barnaba odwrócił wzrok. Wiedziałam, że nie był
zadowolony pozostawiając jego status Żniwiarza Światła. Mój talent
wydawał się przekręcać życie każdego. Wzdychając, oglądałam Nakitę
stojącą w zachodzie słońca wyglądającą doskonale i na zmartwioną. Ona
nie była upadłym aniołem jak Barnaba, ale w dobrym stanie. Do tej pory.
Ale ja jej bliznami, zmieniłam ją na zawsze, gdy przypadkowo umieściłam
dwa czarne skrzydła w jej wnętrzu. Zaczęły jeść mnie żywcem, kiedy
straciłam kontakt z moim amuletem i wpadły w nią jak duchy. Czarne
skrzydła wtoczyły się w nią i zaczęły wyjadać jej wspomnienia, znacznie
bogatsze niż moje. Ostatecznie Serafinowie oddali je jej, ale
wspomnienia, które czarne skrzydła wzięły ode mnie były teraz zawsze
częścią jej. Wiedziała teraz, co znaczyło się bać, a to coś, o czym większość
aniołów nie ma pojęcia.
- Nie chcę odejść, - wyszeptałam.
Barnaba wydał krótki dźwięk.
- Potem lepiej wykonywać tę pracę.
Josh otaksował, swoim wzrokiem mknąc ode mnie do Barnaby.
- Muszę iść, - powiedział z niesmakiem. - Moja mama dowiedziała
się, że nie byłem w Low D z chłopakami i chce mnie w domu.
- Och, nie! - Zawołałam, a poczucie winy, że kazałam mu kłamać
rosło we mnie bardzo szybko. - Josh tak mi przykro. Nie chciałam
wpędzić cię w kłopoty.
Wzruszył ramionami, z głową w dole, kiedy zamykał zamek jego
torby.
- Powiedziałem jej, że poszedłem na obiad zamiast tego, a ona się
nie gniewa, ale muszę lecieć tam się pojawić. Lepiej skontaktuj się z tatą.
Mogła zadzwonić do niego.
Nienawidziłam tego. Kłamstwo. Ono robi większy problem niż ten,
który rozwiązuje, ale jaki był mój wybór? Hej, tato. Jestem dziś wieczór
na Zachodnim Wybrzeżu, próbując powstrzymać chłopca od śmierci w
pożarze mieszkania. Powrót po północy! Kocham cię!
Rzucając moją głowę do tyłu, patrzyłam na poplamiony sufit. Ktoś
zrobił tam graffiti, więc zamrugałam. Barnaba cicho wstał i strząsnął swój
długi prochowiec jakby to były jego skrzydła.
- Zabiorę cię do domu, - zaproponował Joshowi.
- Szczeniaki przedstawiają. - Zaklęłam cicho, stojąc, również.
- Czy myślisz, że możesz wrócić? - Josh podniósł swoją torbę na
ramię i strzepnął okruchy z ciasteczek z jego koszuli.
- Nie wiem. Wymówię Cię najlepiej jak potrafię, ale jeśli ktoś pyta,
zostawiłem cię w Low D z kilkoma dziewczynami. - Zrobiłam minę. Tak,
to było prawdopodobne. Z tylko jedną dziewczyną, a ona stała na
krawężniku, bojąc się, że zamierzam ją zostawić.
Josh spojrzał na zegarek, jeszcze ustawiony dla czasu Illinois.
- Jest prawie szósta trzydzieści w domu. - Sfrustrowany, opuścił
rękę i skrzywił się. - Mogę nie być w stanie uciec aż do północy, kiedy
będzie dziesiąta tutaj. Wszystko może być zrobione do tego czasu.
- Jeśli będziemy mieli szczęście. - Spojrzałam na Barnabę, wiedząc,
że nie miał zamiaru siedzieć i czekać na Josha. Miał wrócić z powrotem.
- No cóż, zamierzam również pokazać się dziś wieczorem. -
Powiedziałam, myśląc o mojej godzinie policyjnej.
Przynajmniej był to weekend.
- Zadzwonisz do mnie?
Josh uśmiechnął się, tak, że i całe moje samopoczucie zmieniło się,
kiedy obszedł wokół stołu i wziął moje ręce i pociągnął delikatnie,
niepewnie. Pochyliłam się tak jak on, i dał mi całusa.
Pachniał jak mydło, a usta uformowały się w miękkim uśmiechu,
gdy się odsunął.
- Wkrótce, gdy będę wiedział, co i jak, zadzwonię, - powiedział.
- Może uda mi się uciec wcześniej.
- OK. - Czułam się miękka i gąbczasta, niechętnie pozwalając jego
palcom wyślizgnąć się z moich. Na zewnątrz, Nakita zmarszczyła brwi, ale
Barnaba cierpliwie czekał.
Przesuwając swoją torbę wyższej, Josh pochylił się do mnie
ponownie i po raz ostatni całując, zakołysał się z uśmiechem.
- Chodź, Buck Rogers, - powiedział Barnaba, gdy skinął na drzwi.
- Chodźmy.
Dając mi ostatnie spojrzenie, Josh udał się na parking.
- Kim jest Buck Rogers*
1
? - Spytał, gdy drzwi się otworzyły, a
Barnaba złapał je zanim wpadły na ścianę.
Powoli opadłam w fotelu, wciąż czując ciepło tych dwóch
pocałunków. Taka mała rzecz, ale nie całkiem. Mój uśmiech blaknął, gdy
oglądałam Barnabę rozmawiającego z Nakitą. Żniwiarka Ciemności
spojrzała na mnie, a potem dalej. Nie mogłam pomóc, ale zastanawiałam
się, co jej powiedział, jak zaczął odchodzić za Joshem.
Rozciągając nogi, popchnęłam drzwi suszarki zamykając je nogą, a
następnie stanęłam, aby nacisnąć przycisk, aby ją ponownie uruchomić.
Miękki szum i ślizgające się schlummp, schlummp, schlummp czyichś
dżinsów powoli wypełniał zaparowany pokój. Głową w dół, pochyliłam się
obok suszarki, zastanawiając się, czy Nakita przyjdzie lub będzie
kontynuować bojkotowanie mnie. Chciałam, żeby Josh mógł zostać, ale
skłamałbym, gdybym nie przyznała, że mając go w domu, pomagało mi
to, jeśli potrzebowałam komfortu. Będąc dwie strefy czasowe z domu,
trudne jest ukrywanie swoich ścieżek. Nawet, jeśli jedno było Strażnikiem
Czasu.
Słaby szum w nogach rósł w siłę. Zdając sobie sprawę, że nie
pochodzi z suszarki, wyciągnąłem moją głowę. Świat stał się niebieski.
Jakbym była w gigantycznym kulistym akwarium, parking za dużymi
szklanymi płytami okna był słoneczny, ubrudzony niebieskim
atramentem, ale nawet wtedy, gdy wpatrywałam się, w świetlówki w
pralni zaczęły być przepełnione podstępnym indygiem. Musiałam mieć
widzenie.
1
Kapitan Buck Rogers- bohater filmu, który zostaje wystrzelony w przestrzeń kosmiczną. Niestety na
skutek wypadku jego statek zostaje wytrącony z orbity i nie powróci w okolice ziemi, przez co
najmniej 500 lat. Sam kapitan na skutek wypadku zostaje zamrożony. Lata mijają i w końcu statek
zbliża się ponownie do ziemi. Jednak ta już nie jest taka jak 500 lat wcześniej...
Zrobiliśmy to! Pomyślałam, z radością, z palącymi oczami, gdy
szukałam Nakity, która tyłem do mnie patrzyła, jak Barnaba i Josh
odchodzą. Dlaczego jeszcze miałbym mieć widzenie przyszłości, gdyby nie
to, że Tammy rzeczywiście miała zmienić swój los?!
Moja ręka podniosła się by chwycić mój amulet, zszokowana
znajdując go bardziej niż ciepłym. Było gorąco!
- Nakita! - Krzyknęłam, a ona odwróciła się. Jej oczy rozszerzyły się
na coś, co widziała we mnie, i usłyszałem echo jej psychicznego krzyku do
Barnaby, gdy uderzył w górę atmosfery i wrócił z powrotem.
A potem czarny atrament wylał się z lampy sufitowej. On kłębił się
wokół moich kolan i, jak śmiertelny gaz, uderzył mnie mocno. Moje
kolana ustąpiły i upadłam, jedną ręką wciąż trzymając się górnej części
suszarki. Ciepło wydawało się spalać moje palce, i nie mogłam nic
zobaczyć. Niebieska rzecz dostała się do moich oczu a one zaczynały
łzawić. Nagle zdałem sobie sprawę, że nie byłam zgnieciona na piętrze
pralni z moimi palcami na ciepłej suszarce. Byłam w Tammy, jej palce
paliły się a ona była przerażona.
Dławiące, gorące powietrze spalane w moich ustach, a moje płuca
bolały ściśnięte. Nie mogłam oddychać.
- Johnny! - Krzyczałam, a następnie skulona, kaszlałam. Upadłam,
z wyciągniętymi ramionami. Było ciemno, a ja dyszałam, kiedy mój
policzek uderzył w dywan. Powietrze tu było o błogosławione kilka stopni
chłodniejsze, i płakałam jak wciągnęłam je do moich uszkodzonych płuc.
Ja umierałam. Umarłam już wcześniej i znałam, to uczucie, które czuła
Tammy, ta sama czerń na krawędzi mojej wizji, a tym samym brak bólu
wypełnił moje ręce i nogi.
Nie! Myślałam, zdezorientowana. Ja zmieniłam to! Rozmawialiśmy
z Tammy! To nie może być przyszłość, może? Czy znajduje się szczęśliwe
zakończenie dla tego? Nie musiało tak być. Ale widzenie przyszłości mówi
inaczej, a przez brak niebieskiej mgły, to wyglądało jakby to miało być
dzisiaj, nie jutro. Cholera, ja tylko pogorszyłam to zamiast polepszyć.
- Johnny! - Raz jeszcze zawołałam, czołgając się do jego drzwi.
Znalazłam je, sięgając by obrócić pokrętło i otworzyć drzwi. Fala dźwięku
wypadła nad moją głową, a ja skuliłam się od nagłego gorąca.
- Tammy - usłyszałam jego wołanie i czołgałam się do przodu,
przerażona w moich myślach. Poczułam spalanie rzeczy, a mój umysł był
otoczony murem przerażenia. Wszystko. Wszystko się paliło. A potem
znalazłam go.
Był ślepy ze strachu, ale na mój dotyk, chwycił mnie, i trzymaliśmy
się razem, gdy sufit nad nami zamienił się w piękny, pomarańczowy i
czerwony, falisty. To było fascynujące, nawet, gdy moje rzęsy były
nadpalone a mój nos był spalony w środku.
- Tammy, boję się, - Johnny szepnął, kaszląc, a ja go trzymałam.
Było już za późno. Nie mogliśmy się wydostać. Płacząc, kołysałam go,
naszymi plecami obracając do ściany obok jego łóżka.
- Jestem tu, - szepnęłam, ostatnim tchnieniem Tammy chrapliwym
jak nasze splecione myśli wyrażane przez nią samą. - Nie jesteś sam.
Trzymam cię.
A potem spojrzałyśmy w górę na ryczący dźwięk ciepła zasysającego
nowy powiew powietrza do pomieszczenia chwilę przed tym jak sufitu
ustąpił. Wszystko błysnęło czerwienią.
Wyskoczyłam, czując jakby ktoś uderzył mnie. Przerażona, moje
oczy były otwarte.
- Barnaba - płakałam. Był pochylony przede mną, ze skupionymi
oczami. To był koniec. Ale co się stało? Pamięć o moim sercu
powodowała jego dudnienie po byciu wewnątrz Tammy i powoli bijąc po
raz ostatni, zatrzymało się. Jej terror trwał we mnie dłużej niż tylko do
opuszczenia jej, a ja siedziałem trzymając mój amulet stygnący, gdy
Nakita i Josh skupiali się wokół mnie zaniepokojeni.
- Wróciłeś, - powiedziałam, myśląc, że brzmiało to kulawo, i
Barnaba przesunął się kilka centymetrów. Stojący, wyciągnął rękę i
pociągnął mnie trzęsącą, na nogi.
Wilgotne powietrze z pralni wydawało się cudowne. Łzy ściekały ze
mnie. Powoli oparłam się plecami o walącą suszarkę, a moje ramiona
owinęłam wokół siebie, gdy zaczęłam się trząść, łzy stale wypływały ode
mnie. To było straszne. Tak straszne.
- Co się stało? - Josh zapytał, ale nie mogłam mówić. Jeszcze nie.
Oni umarli. Oboje z nich. To było takie niesprawiedliwe. Johnny i Tammy
umarli z łaski, wspierając się nawzajem w taki sposób, pięknie i ukazało
najlepsze, co w duszy ludzkiej, ale umarli. To nie to, czego chciałam. Jej
dusza może być zbawiona, ale to był koniec jej życia, którym odkupiła jej
czystość.
- Coś się zmieniło? - Nakita spytała, ale po jej tonie głosu, widać
było, że wiedziała, że nie było to dobre.
Spojrzałam obok nich na pustą pralnię jakby to był sen, którego nie
dzieliłam i nic we mnie nie wracało z powrotem do tego piekła, strachu,
rozpaczy, miłości do brata, dając Tammy coś, w co wierzyć.
- Oni umierają - szepnęłam.
- W stanie łaski, - Barnaba dokończył za mnie, ze zmarszczonym
czołem.
Josh zakołysał się, patrząc zmartwiony. Nigdy nie powiem mu o
horrorze, który chciałabym żeby po prostu przeżyli.
- Nie ocaliłam życia Tammy lub Johnnyego, - powiedziałam. -
Jedyne, co zrobiłam to, to, że Żniwiarz nie musiał przyjść tu i skosić jej od
początku. Boże, to jest do kitu! - Z depresją, zamknęłam oczy i otarłam
łzy. Nie mogłam tego robić. To było zbyt wiele. Bolało zbyt mocno, gdy
coś poszło nie tak.
- Musimy coś zrobić, - Nakita powiedziała, a moje oczy otworzyły
się. Stała nad stołem z ustami ściśniętymi z determinacji. - Teraz, -
powiedziała stanowczo. - Musimy już iść.
- Ale jej dusza jest bezpieczna, - powiedziałam, chcąc właśnie tego,
ale zaskoczona, że Nakita też. - Dlaczego cię to obchodzi?
Z dłonią na drzwiach, Nakita wstrzymała się, patrząc na mnie aż
przeszedł mnie dreszcz.
- Jej dusza może być bezpieczna, ale moja jest zmartwiona.
Rozdział 4
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: Tempted-Hell
Pamięć o wozach strażackich, które istniały tylko w przyszłości
wydawała się zamglić mój wzrok, patrząc przez ruchliwą drogę do
trzypiętrowego kompleksu apartamentów. Oglądanie nieżywych –
Tammy i Johnnego – umierających w ogniu bardziej niż wstrząsnęło
mną. To wstrząsnęło mną do rdzenia. Myślałam, że przyczynię się do
zmian, ale to tylko pogorszyło sprawę.
Josh, przynajmniej, wrócił do domu bezpiecznie. Musiało go nie
być tylko pięć minut, a już mi go brakowało. Obawiałam się, że miał
zamiar odejść, szukając kogoś, kto nie szarpał się po całym kontynencie,
aby ocalić ludzi, których nawet nie zna, kogoś, kto nie musiał kłamać
swojemu tacie przez cały czas, kogoś, kogo znajomi byli kimś innym niż
anioły i kogoś, kto mógłby zjeść cholerną misę popcornu wraz z nim.
Dlaczego nie mogłam po prostu być normalna?
Pociągnęłam nosem, podskakując, gdy Nakita podała mi chusteczkę
z torebki.
- Dzięki. - Powiedziałam jak już przetarłam miękkim papierem nos i
zgniotłam go w ciasną kulkę. Boże, chciałam zwymiotować, wiedziałam.
- Przykro mi, Madison. - Powiedziała, gdy stała niezgrabnie obok
mnie, kiedy czekaliśmy na ruch na tyle wolny, by przejść przez
skrzyżowanie.
- Ja też. - Powiedziałam, patrząc wstecz, kiedy Barnaba spadł z
nieba, z miękkim uderzeniem powietrza zapowiadającym go. Na jego
twarzy było poirytowanie, a jego skrzydła natychmiast zniknęły,
zostawiając go nieco gburowatym, zamyślonym nastolatkiem w ciemnych
spodniach, wyblakłej koszulce z nadrukiem zespołu i czarnym prochowcu
całkowicie nieodpowiednim w tak upalną pogodę. Wsadził ręce w
kieszenie i dołączył do nas na krawężniku, wracając z jego krótkiej
wycieczki odstawienia Josha do domu. Josh powiedział, że wraca w celu
krycia mnie, ale prawdopodobnie nadal będę musiała pojawić się dla
mojego taty za nie zbyt długo.
Odwróciłam się, czekając na zmianę światła około kilometra od
drogi. Barnaba był zdenerwowany, wyglądając na zdecydowanie
wściekłego, kiedy skrzywił się na Nakitę, coś wyraźnie mając na myśli.
Byłabym zaniepokojona, ale rozczarowanie przylgnęło do mnie jak drugi
cień, które pogorszyło jeszcze ciemniejące niebo. Ciepło zgromadzone w
asfalcie wznosiło się, i zbierałam włosy z oczu, gdy szukałam na niebie
czarnych skrzydeł, które nie nadchodziły. Nie, zorganizowałem wszystko
właściwie, wybornie. Dzięki mnie, Tammy umrze bez interwencji
Żniwiarza. Serafinów prawdopodobnie bawiły trzy odcienie szczęścia.
Byłam naprawdę Strażnikiem Czasu Ciemności, byłam w stanie
przekonać ludzi, by zabijali się po kilkuminutowej rozmowie.
- Ty nie masz duszy. - Barnaba mruknął do Nakity ni stąd ni zowąd,
szokując mnie. - Tylko stworzenia z ziemi mają dusze.
-Dusze? - Zastanawiałam się, moje myśli wracały do ostatnich słów
Nakity, zanim odszedł, odwrócił się i zobaczył ją stojącą z jej zaciśniętymi
ustami i ściśniętą mocno jej czerwoną torebką.
- Ja też. - Powiedziała wyzywająco, ale patrzyła przerażona. -
Obawiam się. - Powiedziała, jak gdyby znalazła siłę w sobie po raz
pierwszy. - Jestem kreatywna. Myślę, że kocham. I mogę powiedzieć, że
to oznacza, że mam duszę. Może nie jest doskonała, jak Madison, ale
mam ją. I może być w niebezpieczeństwie, jeśli tylko pozwolę Tammy
umrzeć.
Oszołomiona, patrzyłam na nich oboje, Nakita speszona i
wyglądająca jakby zrobiła coś złego i Barnaba, zły i gburowaty.
- Nie macie duszy? - Zapytałam a Barnaba opuścił wzrok na jego
wyblakłe trampki.
- Anioły nie mają. - Powiedział z goryczą, prawie zazdrośnie. -
Nawet te wyrzucone z nieba.
Bliźniacza przeszłość zabrzęczała i musiałam przytrzymać swoje
włosy przy głowie…
- Kto tak mówi?
- Mam duszę. - Nakita powiedział stanowczo, ale jej wyraz twarzy
był nawiedzony. - Mam kawałek Madison.
Mnie? Jak mogła mieć część mojej duszy?
- Ja… nie, że mogę go oddać Tobie. - Nakita powiedziała. - Przykro
mi. - Błagała patrząc zarówno przestraszona jak i zdesperowana, jej
niebieskie oczy były ściągnięte w niepokoju. - To tylko mały skrawek od
Ciebie, który utknął we mnie przez czarne skrzydła. Prosiłam Serafinów,
aby spróbowali przejąć ją ode mnie, jeśli chcesz go z powrotem. To
mogłoby ułatwić życie. Nie sądzę, jesteśmy podobno jedną.
- Nie! - Powiedziałam od razu, i Barnaba zmrużył oczy. - Nie. -
Powiedziałam miękko. - Możesz ją zatrzymać. Jesteś pewna? To znaczy,
ja nie czuję, że brakuje czegoś.
Uśmiech Nakity był błogi, jak gdyby wielka poczucie winy zostało z
niej zdjęte.
- Czuję to. - Powiedziała stanowczo. - Wiedziałam, że to tam jest
zawsze od czasu ataku czarnych skrzydeł, ale nie wiedziałam, co to było,
ponieważ czasami doprowadza mnie to do bólu w środku, ale nawet
wtedy czuję się dobrze. - Nieśmiało, spojrzała na mnie ze spuszczonym
wzrokiem. - Dziękuję.
Dotknęłam jej ramienia, tak żeby zdawała sobie sprawę, że
wiedziałam, co to znaczyło dla niej.
- Proszę bardzo. - Miała część mojej duszy? Jezu, jak bardzo, ja
zniszczyłam jej istnienie?
- Nie masz części duszy Madison. - Barnaba powiedział
lekceważąco.
- Mam! - Gniew Nakity był palący. - Musisz się zamknąć, ty brudny
Żniwiarzu Światła! Ty nie masz, więc nie wiesz nic o tym!
- Nakita. - Upomniałam, ale praktycznie wyglądała jak Barnaba,
który docenił zniewagę, nawet, jeśli było to technicznie niedokładne. Jego
oczy były w ruchu, a ja przez jego wzrok zgadłam, że to wystarczająco
jasny powód do bójki dwóch aniołów ze mną. - Chodźmy. - Powiedziałam.
- Nakita, Cieszę się, że masz część mojej duszy. To, co mogę zrobić za
włożenie tego przez czarne skrzydła w Ciebie. Zatrzymaj ją. Zrób ją swoją.
Moje nogi uderzyły w chodnik, a fala ciepła wzrosła. Słyszałam, że
idą, poruszając się powoli, a następnie szybko, gdy samochody
przyjeżdżały i odjeżdżały wokół nas. Barnaba przyspieszyłby by mnie
dogonić, a gdy dotarliśmy do krawężnika, szepnął:
- Czy uważasz, że ona naprawdę ma część twojej duszy?
Wzruszyłam ramionami.
- Jeśli ona tak mówi. Nie czuję się, jakby mi brakowało czegoś.
Nakita przechadzała się obok nas, z zamiarem dotarcia do
kamienicy. Wyglądała śmiało i bystrze, wyraźnie czując ulgę, że kwestia
duszy została wyjaśniona.
- Tammy jest na trzecim piętrze. Czuję jej rezonans.
Barnaba i ja znaleźliśmy się na chodniku razem. Spojrzał wściekły
- Barnaba. - Zaczęłam, a on mi przerwał.
- Czuję się dobrze. - Powiedział szorstko.
- Kto powiedział, że nie masz duszy? - Powiedziałam. - Może nie
wiesz o tym dlatego, że byłeś wyrzucony z nieba w pierwszej kolejności?
Jego tempo załamało się, a on spojrzał na mnie ze zdumieniem. Coś
we mnie bolało widząc jego wewnętrzny ból.
- Nie mam duszy. - Powiedział, ale była nić wątpliwości w nim. - Nie
zostaliśmy stworzeni by ją mieć. Zostaliśmy stworzeni by służyć, a nie
rozkoszować się Stworzeniem Bożym.
Służyć? Pomyślałam, a następnie odłożyłam do rzeczy które muszę
przemyśleć później.
- Cóż, nie zostałeś wyrzucony, bo umiłowałeś kogoś, prawda? -
Powiedziałam, obserwując moje buty ścierając grube pęknięcia gdy
powoli podchodziliśmy do Nakity. To był pierwszy raz gdy odważyłam się
zapytać go o jego przeszłość, i choć wydawało się niewygodne, chciałam
wiedzieć. - Znalazłeś wartość w życiu, nie tylko w czyjejś duszy. Nie
możesz znaleźć wartości czegoś czego nie masz, prawda?
- N... nie. - Wyjąkał, ale Nakita już otworzyła drzwi i czekała na nas.
Chłodne powietrze wypłynęło, ale to nie dlatego miałam dreszcze.
Barnaba ma duszę, prawda?
Podążyłam za Nakitą do środka, widząc wyblakły dywan z płaską,
czarną plamą, która musiała być starą gumą do żucia. Pachniało jak
suchy brud i była też gruba warstwa kurzu na wąskich odcinkach drewna
między dywanem schodów i ścianą.
Rząd otworów pocztowych pokrywał jedną ścianę z podrapanym
stołem poniżej.
Było kilka kawałków poczty siedzi, i nic więcej.
- Na górę? - Zaproponowałam, a Nakita rozpoczęła się, potem ja, a
na końcu Barnaba, najprawdopodobniej wciąż myśli o swej duszy lub o
jej braku. Ktoś grał muzykę zbyt głośno i szybko wzrosła jak
wchodziliśmy na górę.
Ominęliśmy drugie piętro i ruszyliśmy w górę ostatnich schodów.
Muzyka pochodziła z trzeciego piętra. To uderzyło we mnie, bas
połączony z gitarą i kiepski wokal gdy wspinaliśmy się. Moja ciekawość
zamieniła się w grymas twarzy gdy zdałam sobie sprawę, że agresywna
muzyka pochodziła z mieszkania, przy którym zatrzymała się Nakita. C3,
apartament w rogu, na poddaszu. Poszłam nie mówiąc, że mamy Tammy
prawdopodobnie nie było w domu.
Nagle czując wątpliwości wytarłam ręce w moje jeansy. Nie miałam
pojęcia, co mogłabym powiedzieć, żeby nie brzmieć na szaloną. Mnie nie
obchodziło czy brzmiałam na szaloną w tym momencie. Pamięć jak dwoje
z nich umiera była zbyt straszna, by podjąć prawdziwe ryzyko.
- Więc? - Nakita podpowiedziała.
- To jest zły plan. - Powiedział Barnaba, ale oparł się obok mnie,
dzwoniąc i pukając do lakierowanych drzwi.
Plan? Kto mówi o jakimś planie? Ja nawet nie mam planu!
Pomyślałam w panice gdy pies zaczął dziko szczekać, a cienki pasek
światła pochodzącego z pod drzwi przyćmił gorączkowe skrobanie łap.
Zza drzwi rozległ się głos dziecka mówiącego by pies się zamknął, a
następnie, z serią muzyki, otworzyły się drzwi.
- Tak? - Powiedział Johnny, ledwie patrząc w górę znad gry w ręce,
gdy Seether w "Fake It" strzelił, jedną stopą odsuwając żółtego psa. Wciąż
był ubrany w swoje szkolne ubranie, koszulkę polo i czarne Dockersy nie
pasując do otoczenia nieposprzątanego pokoju dziennego za nim z
brudnymi naczyniami na niskim stoliku do kawy.
Przylegający pokój stołowy nie był znacznie lepszy, stół przykrywało
czymś co wyglądało jak podręczniki z college'u.
Na prawo była otwarta kuchnia, tuż przy wąskim przejściu.
Zbladłam na wspomnienie pokoju w płomieniach, a moje oczy poszły do
sufitu, przypominając sobie piękne, śmiertelne loki złota i czarni i piekące
gorąco w moich płucach kiedy Johnny umierał w moich ramionach.
Dziś wieczorem? Zastanawiałam się, wystraszona. Tak musiało być.
Wizja była bardzo czysta. „Jest twoją siostrą” w końcu powiedział
Barnaba odkąd ja zagubiłam się w przerażeniu ze wspomnień.
Wciąż grając w swoją grę, Johnny odsunął się do tyłu.
- Tammy! - Wykrzyknął ponad muzyką.
- Twoi przyjaciele są tu! - Z głową w dół, podszedł do pokoju z lewej.
W kuchni, zaczął dzwonić telefon. Pies, wciąż szczekał. Nie wiedząc, co
zrobić, wszyscy staliśmy w drzwiach.
- Wchodźcie. - Johnny powiedział, odchodząc do tyłu i zabijając
ninja w tym samym czasie, a następnie głośniej krzyknął. - Tammy! - Nie
patrząc w górę, przesunął się do swojego pokoju i zamknął drzwi.
Patrzyłam na dwoje z nich, a następnie na pusty pokój.
- Czy mamy iść? - Barnaba przesunął się do przodu. - Chciałbym. -
Powiedział, ustawiając się tuż za progiem. - W przeciwnym razie, jak
tylko nas zobaczy, trzaśnie nam drzwiami w twarz.
- Trochę wiary, Barnaba. - Powiedziałam gdy przesunęłam się za
Nakitą i stałam nogami tylko na linoleum, które zaczynało się w kuchni.
- Mam mnóstwo wiary. - Powiedział Upadły Anioł kiedy pochylał
się i wywabiał psa bliżej. - Wierzę, że jest to zły pomysł. Ona nie będzie ci
wierzyć. Będzie myśleć, że jesteśmy stuknięci. Ma zamiar zadzwonić na
policję, jeśli nie będzie ocalona, a jeśli nie zadzwoni, to ucieknie.
Zmarszczyłam brwi, patrząc na drzwi. Nie wydawało się słuszne
zamknąć je.
Nakita przesunęła się by stać jeszcze głębiej w kuchni, ustawiając
się, tak że mogła zobaczyć całe główne pomieszczenie.
- Jest bardzo głośno tutaj. - Powiedziała, patrząc na telefon, który
wciąż dzwonił. Może spalone stereo będzie tym co się zapaliło. Zaczęłam
się zastanawiać, jak tych dwoje przeżyło nawet tak długo, kiedy z
powrotem z sypialni przyszedł sfrustrowany. - Powiedziałam, żebyś to
odebrał Johnny?
Głośność muzyki gwałtownie spadła o połowę. Trzy sekundy
później, drzwi naprzeciwko pokoju Johnnego otworzyły się a Tammy
wyszła, kołysząc włosami, kiedy podreptała do salonu i zaczęła rzucać
poduszkami z kanapy szukając telefonu.
- Gdzie jest ten cholerny telefon? - Wymamrotała, wyrywając go. Jej
oczy były zwężone i wyglądała na szaloną. Obrócił się, ona podskoczyła i
zatrzymała się, widząc nas stojących w kuchni, Barnaba nadal skulony
kiedy potarł uszy pieska. Telefon w ręku zadzwonił ponownie, zdawał się
wyszarpnąć ją z jej zaskoczenia.
- Och, nie. - Powiedziała, zauważając mnie. - Wynoś się! -
Krzyknęła, machając swoją rękę na mnie. - Johnny! Nie powinieneś
pozwolić na to by weszli!
- To do ciebie! - Przyszedł jego ukryty głos. - Nie jestem twoim
głupim sekretarzem.
Ciemne emocje, zaczęła mieć dla nas, zatrzymując się, gdy zdała
sobie sprawę, jak bezbronna była. Trzymając telefon jak broń, warknęła:
- Wynoś się. - Przed otwarciem kciukiem linii telefonicznej.
- Halo? - Powiedziała, patrząc na nas stojących. - Przykro mi, panie
Tambu. Johnny pod głosił, kiedy byłam w łazience. Jest na dole. -
Zmarszczyła brwi. - Powiedziałam, że przepraszam! - Powiedziała, i
odłożyła go. Drżąc, stawiła nam czoła. - Powiedziałam wam żebyście się
wynosili! - Mówiła głośno, ale patrzyła przerażona, co mnie zdziwiło,
dlaczego nie powiedziała swojemu sąsiadowi że byliśmy tutaj.
- Tammy, po prostu posłuchaj. - Powiedziałam, myśląc, że
pozostawienie otwartych drzwi może pomogło. - Nie zamierzamy cię
skrzywdzić. Jesteś w tarapatach.
- Jestem w tarapatach? - Tammy wskazała telefonem na nas. - Nie
ja jestem jednym z włamywaczy! Wynoś się lub zadzwonię na policję!
Ale jeszcze tego nie zrobiła, więc nie wydaje mi się że to zrobi. W jej
pokoju muzyka przesunęła się na mroczniejszą, bardziej niebezpieczną.
Barnaba wstał od pieszczonego psa, wyglądając spokojnie i swobodnie,
jak wokalista z boys bandu.
- To zajmie im czterdzieści minut, aby dotrzeć tutaj. - Powiedział,
jego głos był kojący, piękny. - Jeśli nas wysłuchasz, zostawimy was w trzy.
Tammy przełknęła ślinę, a Nakita przewróciła oczami na efekt jaki
miał na nią.
- Kim jesteś? - Spytała go. - Nie było Cię w autobusie.
- Barnaba. - Uśmiechnął się i prawie jęknęłam, gdy oczarował ją.
Dobry żal, on był w tym lepszy niż Nakita i ja razem wzięte, a mimo to
nadal miał wątpliwości czy możemy coś zmienić.
Nakita przesunęła się do przodu.
- Staramy się pomóc. Twoja dusza jest bezpieczna, ale nie życie.
Wyraz Tammy natychmiast cofnęła się do nieufności.
- Nakita! - Niemal syknęłam na nią. - Mogłabyś przestać gadać o
duszy! Każdy myśli, że jesteśmy świrnięci kiedy mówisz o duszach, jakby
były równie powszechne jak telewizor.
Spojrzała na mnie niewinnie.
- Ale one są.
- To nie znaczy, że masz o nich mówić! - Powiedziałam,
zdenerwowana.
Tammy przygląda się nam między spojrzeniami na drzwi, z
telefonem nadal w ręku.
- Czy moja mama wysłała was? Czy to jej wypaczony sposób
kontrolowania mnie? - Zapytała. - Boże! To jak państwo policyjne.
Możesz powiedzieć jej żeby trzymała się z dala od mojego życia! Nie
jestem dzieckiem!
Jej mama? Chciałabym.
- Twoja mama nie wie, że tu jesteśmy. Powiedziałem, myśląc, że to
pomoże.
Barnaba wyrzucił zabawkę psa, a maleństwo zerwało się po nią.
- Czy to Soap Scum? - Zapytał, a ja patrzyłam, aż zdałam sobie
sprawę, że mówił o muzyce.
- Tak. - Tammy powiedziała, ponownie tracąc agresywną postawę. -
Słyszałeś o nich?
Uśmiechnął się.
- Widziałem ich na koncercie w Chicago, tuż przed tym jak
perkusista zmarł na atak serca.
Nakita prychnęła.
- Czy byłeś tam w celu zapobiegnięcia skoszenia?
Barnaba zmarszczył brwi, biorąc zabawkę psa gdy zwierzę
wskoczyło mu na kolana.
- Nie. Byłem tam jako jeden z dzieciaków na widowni.
- Zapobiegnięcia skoszeniu? - Tammy wyszeptała. Spojrzała na
telefon w ręku i cofnęła się o krok. - Kim wy staracie się być? Ponurymi
Żniwiarzami?
- Nie. - Nakita powiedział zanim ja mogłam powiedzieć, żeby się
zamknęła. - Jesteśmy Żniwiarzami Ciemności. - Zawahała się, po czym
dodała: - Myślę, Madison, że jeśli chcemy ratować życie, to jesteśmy
technicznie Żniwiarzami Światła?
- Nie. - Powiedziałam, martwiąc się o wyraz Tammy. Który szybko
stał się kwaśny. Było zbyt wielu ludzi, niszczących ją, a ja nie mogłam
powiedzieć, dlaczego tu jestem. - Tammy, dwie minuty. - Powiedziałam. -
To jest to. Możesz wysłuchać nas przez dwie minuty, i wyjdziemy. Wiem,
że to wygląda dziwnie, ale staramy się pomóc. Jeśli nie posłuchasz mnie,
umrzesz dziś w nocy. Johnny, też.
Jej wyraz zbladł a Barnaba pochylił się ku mnie.
- Uh, to nie było najlepszą rzeczą do powiedzenia. - Wyszeptał.
Tammy wskazała gwałtownie.
- Wynoś się! - Krzyczała. - Wynoś się, albo dzwonię na policję! -
Była szalona a ja potknęłam gdy Barnaba wziął moje ramię i wyciągał
mnie z powrotem.
- Tammy, się spali! - Powiedziałam głośno, nie troszcząc się, czy
zabrzmiało to szalenie, czy nie. Horror był zbyt realny. - Obserwowałam
was oboje jak umieracie. Musisz opuścić to miejsce dzisiaj. Wystarczy
pójść gdzieś indziej! Gdziekolwiek
- I myślisz, że mówienie o duszy sprawia, że brzmię jak szalona. -
Powiedziała Nakita.
- Wynoś się! - Tammy krzyczała, a Johnny otworzył drzwi, patrząc
na nas z jednym okiem przez szparę.
- Powiedziałem wam, że to się nie uda. - Powiedział Barnaba,
zwiększając swój nacisk na mój łokieć gdy pociągnął mnie z powrotem o
kolejny krok.
- Dobra, dobra! - Powiedziałam, zakłócając. Byliśmy obok lodówki i
złapałam małą karteczkę z niej, na której miała listę zakupów. Mały
ołówek przymocowane do niej obrócił się i złapałam go. - Mam zamiar
dać ci numer. - Powiedziałam, pisząc go. - Zadzwoń do tego chłopaka,
dobrze? Jego nazwisko to Shoe. Jest w stanie Iowa. Pomogłam mu w
ubiegłym miesiącu. Cóż, pomagałam jego koledze Aceowi, ale Ace jest w
szpitalu psychiatrycznym, więc porozmawiaj z Shoe. - Powinnaś w tej
chwili się już zamknąć, Madison.
- Jesteś jak cholerna Mary Poppins, co? -Tammy powiedziała
sarkastycznie, wyraźnie czując się odważniejsza teraz, kiedy
przesuwaliśmy się w kierunku drzwi.
- Po prostu zadzwoń do niego. - Powiedziałam. - Miał być oskarżony
o zabicie trzech osób, gdy jego przyjaciel wpuścił, wirusa komputerowego
do systemu szpitala i pozmieniał go. Udało nam się to naprawić. Staramy
się pomóc, Tammy!
Stała z rękami skrzyżowanymi, telefonem schowanym przy niej.
- Jesteś szalona.
Wpadłam na Nakitę, a ciepło holu wsiąkało we mnie.
- Zadzwoń do niego, dobrze? I tu jest numer mojej komórki.
Zadzwoń do mnie jeśli będziesz chciała porozmawiać
- Tak czy inaczej, ona nie będzie żyła, kiedy słońce wstanie. -
Stwierdziła sucho Nakita a ja wzięłam głęboki oddech, czując jak moje
pięty zdzierają dywan w przedpokoju.
- Zadzwoń do Shoe. - Powiedziałam, rzucając notatnik na podłogę
między nami. - Załóż że nie jestem szalona. Albo nie dzwoń, nie obchodzi
mnie. Po prostu nie bądź tu dzisiaj. Ty lub Johnny. Wiem, że to Cię
zaboli, ale zabierz go ze sobą, kiedy pójdziesz do kina, lub na lody, czy
cokolwiek innego. Po prostu nie bądźcie tutaj! Musicie mi uwierzyć,
Tammy! Tu będzie pożar!
Była bardziej pewna siebie teraz, gdy byliśmy w holu. Johnny stał z
szeroko otwartymi oczami za nią, a pies stał machając ogonem, z zabawką
w pysku. Tammy spojrzała na nas, ale to był Johnny, który podniósł
kawałek papieru z numerem telefonu. Z pchnięciem, zatrzasnęła drzwi
wejściowe przed naszymi twarzami. Uderzenie echem odbiło się w
korytarzu. Z wnętrza, muzyka popłynęła jeszcze głośniej.
- To udało się. - Powiedział ponuro Barnaba, z rękami w
kieszeniach.
Rozdział 5
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: Tempted-Hell
Zamykając mój telefon, schowałam go, chcąc wysłać wiadomość
„DO ZOBACZENIA PÓŹNIEJ, DZIĘKI” do Josha po jego wiadomości, że
był w drodze do łóżka ale chciałam dać mu trzydzieści minut przed
spróbowaniem wymknąć się. Rzuciłam okiem na Barnabę siedzącego
obok mnie między zewnętrzną ścianą pralni a kontenerem na śmieci.
Jeżeli tu byłaby dziewiąta, to była jedenasta w domu. Spędziłam tu już
godzinę przed swoją godziną policyjną. Nie wiedziałam kiedy miał zamiar
wybuchnąć ogień ale Tammy była poza mieszkaniem w moim pierwszym
widzeniu, więc to było prawdopodobne, że wydarzy się to gdzieś między
dziewiątą a północą, czasu miejscowego. To byłoby właśnie moje
szczęście, gdyby ogień został wzniecony gdy przekonywałam mojego tatę,
że idę spać.
Teraz, Tammy i Johnnego nie było. Barnaba i ja obserwowaliśmy,
aby upewnić się, że tak pozostanie. Po drugiej stronie ulicy, kompleks
apartamentów tętnił życiem ze zbyt wieloma światłami i dźwiękami
telewizorów. Z pralni, mogliśmy oglądać samochód policjanta, którego
Tammy wezwała, pozostawiony około godziny temu. Trzeba było im
prawie trzech godzin, aby pokazać się i czterdziestu minut by wyjść, przy
okazji policjanci śmiali się z historii Tammy gdy dostali się do ich pojazdu
i odjechali, co był bardzo smutne, ponieważ troje szalonych ludzi było
nieproszonych w jej domu, a ona nie była nawet brana na poważnie.
Tammy i Johnny wyszli zaraz po policji. Johnny marudził, gdy ona
ciągnęła go po chodniku kiedy słońce zaszło i przestraszona, wsiadła do
samochodu swojej przyjaciółki Jennifer z wgniecionymi drzwiami.
Powinnam czuć ulgę, że posłuchała mojej rady i wyszła, ale strach, że
mogą wrócić pozostawił mnie napiętą i zaniepokojoną.
Było ciemno, światła z samochodów między nami a kompleks
apartamentów tworzył ruchome punkty jasności w noc w pewien sposób
przygnębiającą. Nakita była na zewnątrz robiąc przelot nad obszarem.
Moje plecy były oparte na czerwonej cegle, a moje kolana były zgięte
prawie pod brodę gdy kołysałam mój amulet na srebrnym łańcuszku,
bezczynnie koncentrując się na tym by zmieniać jego formę. Była to
umiejętność, której uczyła mnie Nakita.
Tęskniłam za Joshem.
- Barnaba. - Powiedziałam cicho, czując go, siedzącego obok mnie. -
Masz duszę. Jak możesz nie mieć?
Milczał, patrząc, jak bawiłam się błyszczącym czarnym kamieniem,
czarnym bezpiecznie zamkniętym w obramowaniu z drutu. Skupiłam się
na modulacji światła zginając je wokół niego aż wyglądał jak mały srebrny
krzyż z czarnym kamieniem w centrum.
- Jesteś najlepszy z nas. - Powiedziałam, patrząc na mój amulet.
Byłam zadowolona z rezultatu, choć nadal czułam go jako owalny, rzeką
światła przemyty kamień w moich palcach. - Bez skazy i piękny. Musisz
mieć duszę.
- Anioły nie zostały stworzone na ziemi. - Powiedział. - Tylko ci z
ziemi mają dusze.
- Dobra, ale zrezygnowałeś z nieba dla ziemi. - Powiedziałam, nie
wierząc, że Bóg byłby tak okrutny. Ale z drugiej strony, wyglądał jakby był
skazany na mnie.
- Być może oznacza to, że naprawdę należysz tutaj. Że miałeś duszę
cały ten czas i po prostu nie wiedziałeś. To nie tak że wszyscy Aniołowie
patrzą lub działają tak samo. Jeśli to nie jest dusza, która nas wyróżnia, to
co to jest?
W ręku krzyż stopił się w parę czarnych skrzydeł anioła. Barnaba
milczał, patrząc na nie, a potem mruknął.
- Ja opuściłem niebo, bo zabroniono mi powrotu nie dlatego, że
byłem obdarzony duszą.
Dar, pomyślałam. Ja zwątpiłam nawet czy przeszkadza mu, że może
nie mieć duszy, aż Nakita powiedziała, że skrawek z moich wspomnień,
które ukradły mi czarne skrzydła, wspomnienie strachu przed
ciemnością, śmiercią, końcem wszystkiego.
- Nakita powiedziała, że zostałeś wyrzucony, bo pokochałeś ludzką
dziewczynę.
Tylne drzwi do pralni zaskrzypiały otwarte i pracownik kliknął
klęknięciem na zewnątrz, żeby upewnić się że drzwi były zamknięte przed
wyruszeniem do jednego z pobliskich samochodów. Milcząc, patrzyliśmy,
aż jej czerwone Pinto zaryczał z życiem i opuścił hotel.
- Czy to prawda? - Spytałam w ciszy. Barnaba nie powiedział nic, z
szczęką zaciśniętą, a jego oczy wyglądały w ciemności jak czarne. Nagle
zakłopotana, zostawiłam skrzydła anioła cofając je do bardziej znanej
wizji gładkiej skały. - Przykro mi. - Wyszeptałam. - Teraz się zamknę.
Boże, co robię, wtrącając się do jego przeszłości? Może on wyglądać
na mój wiek, ale był ponad trzy tysiące lat starszy od moich siedemnastu.
I bardzo nie chciał dzielić niczego ze mną.
- Nie było wtedy Strażników Czasu. - Powiedział nagle a ja
podskoczyłam choć jego słowa były bardzo miękkie, prawie
niedosłyszalne w pobliżu brzdąkającego ruchu drogowego. - Żniwiarze
byli wysyłani przez Serafinów, tak jak robią to teraz dopóki rzeczy, nie są
rozliczane z tobą. Powiedziano mi, że mam zakończyć życie dziewczyny,
której dusza umrze. Duma miała uniemożliwić jej proszenie o
wybaczenie. Barnaba przeniósł ciężar, ręce splatając luźno na złączonych
kolanach, ale oczy nie patrzyły na tył kontenera. Stary wyraz twarzy był
przerażający.
- A ziemia była tak świeża wtedy. - Powiedział, wygładzając linie w
jego twarzy.
- Nie ta cementowa, węglem zanieczyszczony węgielek, którym się
stała. To było prawie tak, jakby energia tworzenia jeszcze dzwoniła w
skałach i rozlegał się szum pszczół, lub oddech dziecka na progu stawania
się kobietą, kobietą tak doskonałą, że niebo było skłonne do ucięcia jej
krótkiego życia, aby przynieść jej duszę z powrotem do nich bez skazy.
Zdusiłam w sobie dreszcz, przestraszona, co mógł powiedzieć.
- Ona spała w polu. Moja Sara. - Westchnął, a ramiona złagodniały
gdy mówił jej imię, nadając mu dziwny akcent. - Miała na imię Sara, i
nigdy nie widziałem niczego piękniejszego w całym stworzeniu. - Jego
głowa opadła. - Powinni oni wysłać kogoś silniejszego.
Chciałam dotknąć jego ramienia, ale nie zrobiłam tego. Jak mogłam
nawet udawać, że rozumiem? On by mnie wyśmiał.
- Nie mogłem tego zrobić. - Powiedział, z głową w dole. – Ja… nie
zdecydowałem się. Wybrałem. - Dopiero teraz skręcił się by na mnie
spojrzeć, przerażając mnie intensywnością w jego spojrzeniu. - Jej dusza
była nadal żywa i piękna. Wydawało się, błędem jej zabranie. Obudziła się
a ja stałem nad nią z moją kosą obnażoną. Była tak przerażona. Nie
chciałem jej doskonałego piękna pamiętając brzydotę, gdy wyszła z ziemi,
więc skłamałem. Powiedziałem jej, że jest bezpieczna, i dotknąłem jej,
czując jej drżenie. Ona mi nie uwierzyła. Nie powinienem był jej dotykać.
Może byłbym w stanie to zrobić, gdyby nie czuła strachu.
Uśmiechał się teraz, jak do ulubionych wspomnień.
- To że ona mi zaufała, gdy powiedziałem jej, że nie zrobię jej
krzywdy uderzyło mnie do rdzenia. Ja nie mogłem zdradzić, jej zaufania,
a moje kłamstwo stało się prawdą. - Oczy Barnaby zaostrzyły się w
rogach, a jego splecione ręce oddzieliły się i zostały wciśnięte w brudny
cement. - Drugi Żniwiarz przyszedł pod koniec, i co mogłem zrobić, to
walczyć z nim, pobiłem go, i wysłałem z powrotem uszkodzonego by
został uzdrowiony ponownie w kuźniach nieba.
Jego wypowiedź była smutna, gdy spojrzał na brudne ulice, widząc
przeszłość.
- Jej los zmienił się w ciągu jednego dnia, bo uratowałem jej życie. -
Oczy skierował na mnie tak jakbym mogła temu zaprzeczyć, ale nie
mogłam powiedzieć nic. - Ona zrozumiała, te wartości, gdy uratowałem
jej życie, a jej dusza została odnowiona. Niewinną zostawiłem ją, aby
powiedzieć Serafinom, że los może ulegać wpływowi i zatrzymać
koszenie. Nie chcieli słuchać, wysyłając trzeciego Żniwiarza pomimo, że
błagałem ich. Ona by umarła, gdyby nie Anioł Stróż, który miał być z nią
w tym czasie. Zgromadzili się wokół niej. Całe jej życie, oni skupili wokół
jej duszy. - Oczy wydały się zmieszane. - Nigdy nie rozumiałem dlaczego.
Teraz zastanawiam się co by było gdybym był tam, aby uratować jej życie,
po tym jak uratowała jej własną duszę.
Moje usta rozchyliły się i zastanawiałem się, czy Sarah była
pierwszym Aniołem Stróżem. Ale to, co mną wstrząsnęło to, to że zmienił
los człowieka wcześniej i nadal nie chciał uwierzyć, że można to zrobić
ponownie. Może dlatego, że działo się to tak rzadko.
Z przechyloną głową, Barnaba spojrzał na mnie, jego oczy nadal
trzymały jego miłość do niej.
- Ja nie chciałem opuścić jej po tym, nawet gdy jej dusza pozostała
nienaruszona i czarne skrzydła nie mogły jej znaleźć, kiedy umarła. Tak
więc wyrzucili mnie z nieba. - Jego twarz stawała się, coraz twardsza, gdy
rzucił kamień, by skoczył po parkingu. - Było warto.
Wysłałam mój wzrok na ruchliwą drogę i jasno świecący kompleks
apartamentów.
- Pozostałeś z nią do końca jej życia?
Słaby dźwięk syreny przyszedł od pobliskiej autostrady
międzystanowej. Barnaba był uśmiechnięty, chętnie, miękkim
uśmiechem, którego nie sądziłam, że kiedykolwiek widziałam wcześniej.
Wyglądał dla mnie na siedemnastolatka. Zastanawiałam się, jak on
uporał się z tak młodym wyglądem przez całe życie Sary. Ale ludzie nie
zmieniali się wtedy bardzo przed czterdziestką.
- Tak. Byłem. - Powiedział, pozornie zakłopotany.
- I mówisz, że nie masz duszy. - Powiedziałam sucho, gdy
wrzuciłam odprysk cementu do kontenera by usłyszeć jak zadzwonił. -
Dobry żal, Barnaba, jeśli dusza jest tym, co pozwala nam kochać, to masz
swoją.
Otworzył usta, jakby na znak protestu, ale potem zatrzymał się, a
jego wzrok był po drugiej stronie ulicy, gdy syreny nie znikały, ale były
coraz głośniejsze.
Moje serce wydało uderzenie i spojrzałam na zegarek. Była prawie
dziewiąta trzydzieści, ale jeśli były kłopoty, Nakita powiedziałby nam o
tym.
- To wygląda dobrze dla mnie.
Powiedziałam, a następnie zasysałam oddech, gdy dźwięk
tłuczonego szkła przyszedł głośno w ruch i języki ognia lizały okna na
trzeciej kondygnacji, szukając nieba.
- Barnaba. - Zawołałam, podrywając się. Moja ręka złapała amulet,
spojrzałam na ulicę na wozy strażackie a samochód policjanta zaryczał.
Niech to szlag, to się dzieje. Gdzie Nakita?
- No to idziemy? - Barnaba powiedział zmęczonym głosem, i
wyszliśmy zza kontenera.
- Tammy nie wróciła, czy tak? - Spytałam, niemal gorączkowo. Nie
wytrzymałabym wtedy, gdyby wszystko było na nic. - Barnaba, ona tam
jest?
- Nie. Ona tam jest, ale nie w środku. Johnny, również. -
Powiedział, a jego oczy były srebrne przez chwilę, kiedy dotykał tego co
boskie, i moje ramiona złagodniały.
- Twoje ostrzeżenie wydaje się, że zmieniło jej los ponownie, jeśli
nie uratowało jej duszy.
- Nie miałam widzenia by zobaczyć to. - Powiedziałam, i zaczęliśmy
iść w kierunku ruchliwej ulicy, będącej dwukrotnie bardziej
niebezpieczną teraz, gdy było ciemno.
Było przejście dla pieszych, i Barnaba ustawił nas pod kątem do
niego.
- Może jej dusza nie jest bezpieczna jeszcze. - Barnaba powiedział.
- Być może. - To że dusza Tammy nadal może być zagrożona nie
było dobrą myślą. Barnaba pchnął przycisk skrzyżowania, wierciłam się,
chcąc by przeniósł mnie przez jezdnię, ale to byłoby trudne do
wytłumaczenia. Mieliśmy czas. Jeśli Tammy i Johnny są na zewnątrz
budynku, mieliśmy czas. Może teraz ona mnie posłucha. Jeśli Johnny nie
umrze, wtedy nie machnęłaby się na życie, czy tak?
Nakita, pomyślałam, zamykając oczy i zatrzymując się przez znak
błyszczący w poprzek sześciu uliczek, ale okrzyk Barnaby spowodował, że
nagle otworzyłam oczy a moja uwaga roztrzaskała się. Moje umysłowe
wezwanie Nakity wypełniło powietrze i rozbiło niepostrzeżenie.
- Czarne skrzydła. - Barnaba powiedział, jego oczy były szeroko
otwarte.
Moje palce zaciskały się na moim amulecie, a ja podążyłam za jego
ręką, wskazującą na drugą stronę ulicy. Moje kolana wydawały się chwiać
gdy doszłam do oświetleniowego słupa. Czarne skrzydła. Padlinożercy
zagubionych dusz. Jeżeli byli tu, to tam prawdopodobnie był Żniwiarz
Ciemności na polowaniu. A jeśli był polujący Żniwiarz Ciemności, to
Żniwiarz Światła nie był daleko w tyle. Cholera, Ron miał widzenie i
wysłał kogoś?
- Myślisz, że jest tutaj dla kogoś innego? - Szepnęłam, a Barnaba
potrząsnął głową gdy śliskie czarne płachty sunęły jak płaszczki nad
kompleksem apartamentów. Z boku wyglądały jak lśniące, srebrzyste
linie, a większość ludzi, widząc je, myślała, że to wrony. Chciałam
uwierzyć, że to zbieg okoliczności, ale dla serca bardziej prawdopodobna
była prawda że Serafinowie zdecydowali, że zrzuciłam to zbyt daleko i
wysłali profesjonalistów. A ja byłam, zatrzymana po niewłaściwej stronie
ulicy.
Barnaba wcisnął przycisk przy skrzyżowaniu ponownie. Wozy
strażackie były przyczyną pewnie nieporozumienia, a światło się nie
zmieniało. Tammy była tam w tym tłumie, z pół tuzina czarnych skrzydeł
krążących nad głową.
- Barnaba, musimy się dostać tam! - Powiedziałam, w desperacji
gdy ludzie zaczęli uciekać z mieszkań zabierając w swoich ramionach psy,
koty, wieże stereo, telewizory. Strażak był przy drzwiach zatrzymując
ludzi przed powrotem a więcej jak część jego załogi udała się w celu
zabrania maruderów. A ruch samochodów między nami wciąż się
zwiększał.
Boom ten dźwięk pogrążył mnie, z otwartymi ustami, gdy ogromny
ogień trawił jeden narożnik kompleksu.
- Jej tam nie ma. - Barnaba powiedział, łapiąc mnie za ramię. -
Wiem o tym. Jej aura stawia ją na zewnątrz. Ona jest na zewnątrz,
Madison!
To był niewielki komfort. Spojrzałam w górę drogi, a następnie w
dół. Zapach płonącego budynku był gęsty, a czarny dym blokował
gwiazdy. Nie mieliśmy na to czasu.
- Chodźmy. - Powiedziałam nagle.
- Madison! Samochody! - Barnaba powiedział, ale ja już wykręciłam
się z jego uścisku i zsunęłam się poza krawężnik.
- Nakita! - Myślałam, próbując dotknąć jej umysłu, moja ręka
trzymała za amulet w uścisku śmierci, gdy pierwszy samochód zjechał na
róg z piskiem opon, dzwonienie samochodu obok niego, gdy zajechał do
zatrzymania dwa metry przede mną.
Przestraszona, wciąż szłam do przodu. Kierowca krzyczał na mnie,
ale trzy pasy ruchu zatrzymały się w przerażającym dźwięku rogów płóz, i
chrzęstu plastiku.
Moje tempo wzrosło gdy podwójny obraz domu Josha na ciemnej
opuszczonej ulicy pokrył się z moją rzeczywistością, wozami strażackimi i
trzypiętrowym kompleksem apartamentów. To było Nakity. Chciałabym
jej sięgnąć. Co ona robi w domu Josha? Czeka na niego?
On czyści zęby, Madison, przyszła Nakity znudzona myśl do moich
jako że widziałam jej oczami a ona widziała przez moje, nasze połączenie,
było mocne. Może to był czas.
Mieszkanie znajduje się w ogniu! Myślałam, do niej, ale ona była już
na jawie, bo dostrzegła moją rzeczywistość od innego samochodu
trzaskającego na hamulce tylko na tym kończąc, że popchnął do przodu o
kolejne trzy stopy, prawie uderzając mnie. Czułam Barnabę trzymającego
mój łokieć, przesuwającego mnie na mojej drodze, aby uniknąć innego
samochodu.
- Madison, nie idź tam! - Krzyknęła w myślach.
Przestraszona, zastanawiałam się, czy mogę wejść do płonącego
budynku i będzie dobrze. Byłam martwa. Nie musiałam oddychać. Jej
tam nie ma, ale są czarne skrzydła.
- Nakita, potrzebuję Cię!
Patrzyłam jak Barnaba zawahał się przy krawężniku, aż wzięłam
krok naprzód. Nakita zobaczyła czarne skrzydła moimi oczami i panika
zmroziła nas obie pamięcią bólu bycia zjedzonym żywcem. Trzymałam
mocniej amulet. Czarne skrzydła nie widziały mnie tak długo, jak go
nosiłam. I byłam bezpieczna. Byłam bezpieczna, do cholery! Ale trudno
było przejść pod nimi.
- Idę! - Nakita zawołała i podwójne widzenie zniknęło.
Wzięłam głęboki oddech, przyciągając do siebie z prawie
odrętwieniem. Barnaba trzymał mój łokieć. Przechodząc na poziom
hałasu za nami, zbladłam. Zatrzymane samochody były wszędzie. Dobrze,
że służby ratownicze, już tutaj były.
- Dzięki, Barnaba. - Szepnęłam, wiedząc, że prowadził mnie przez
to.
- Nakita była przy Joshu. Ona jest na jej drodze. Nie zamierzam
pozwolić Ciemnemu Żniwiarzowi zabić Tammy. Ja nie chcę!
- A ja nie pozwolę Żniwiarzowi Światła dać jej Anioła Stróża. -
Powiedział Barnaba gdy jego dotyk spadł ze mnie.
- Nie tym razem. Ja ocaliłem Sarah. Może po prostu trzeba się
bardziej starać. Jak ty?
Siła jego słów mnie uderzyła, i odwróciłam się, zaskoczona, jego
zaciśniętą szczęką. On zawsze mnie wspierał, ale nigdy nie wyglądał na
tak zdeterminowanego. To musiało być wspomnienie Sary.
- Dziękuję. - Szepnęłam, a on odwrócił się, pozornie zakłopotany.
Moją uwagę poszła z ramienia do światła wśród przerażonych ludzi
gromadzących się na parkingu przy apartamentach. Złapałam błysk
amuletu, to nie była fala dławiącej czarni.
- Patrz, to Nakita. - Powiedziałam, z piekącymi oczami gdy
rozpoczęłam tę drogę. Dopiero Barnaba szarpnął mnie do zatrzymania.
- To nie jest Nakita. - Barnaba powiedział, jego wypowiedź była
zabarwiona niepokojem. - To Żniwiarz Ciemności!
Moje oczy przebiegł do tłumu, nie widząc nic, a następnie wróciły
do Barnaby.
- Gówno. - Szepnęłam, czując miękkość w kolanach.
- Jesteśmy w tarapatach. Spójrz, tam jest też Żniwiarz Światła. Co w
krwawym niebie się dzieje? Serafinowie wiedzą, że jestem tutaj! Dlaczego
oni ingerują?
Ale było oczywiste, dlaczego. Ja naprawdę zawiodłam go przy
ratowaniu życia Tammy.
Barnaba zacisnął usta razem, oglądając pięknego Żniwiarza Światła
stojącego z przodu budynku, z rękami na jej biodrach gdy wyglądała po
kupiecku przy ognisku, ponieważ jeszcze nie zidentyfikowała, kim jest ten
kogo tutaj, miała ocalić.
- To Arariel. - Powiedział sztywno. - Ona jest dobra. Jesteśmy w
tarapatach. Trzyma Aniołów Stróżów w kieszeni. A Żniwiarz Ciemności?
Jego też rozpoznaję. To Demus.
Sprawy wymknęły się spod kontroli. Oczywiście żaden ze żniwiarzy
nie znalazł jeszcze Tammy, i chociaż na drodze znalezienia jej przez aurę,
mogłaby być Arariel jeśli Ron miał widzenie i przekazał jego opis
swojemu Żniwiarzowi Światła. Jestem pewna, że Żniwiarz Ciemności
miał jej opis teraz także dzięki Serafinom. A to, co bolało mnie
najbardziej to że Serafinowie spisali moja próbę na straty nie dając mi
szansy. Próbowałam to naprawić! Nie mieli prawa domagać się Żniwiarza
Ciemności jeszcze. Jeszcze nie!
Ale moja nadzieja zblakła. Może machnęli ręką na moje pomysły?
- Może uda mi się zmienić rezonans Tammy. - Powiedziałam, ledwo
słyszalne słowa, ale wiedziałem, że słyszał mnie pomimo huku
samochodów pożarniczych i wzywania przestraszonych ludzi.
- Jeśli Ron miał widzenie przyszłości, to dał opis jego żniwiarzowi, i
jeśli mogę go zmienić, to będzie bezpieczna.
- Czy myślisz, że możesz? - Spytał, i skrzywiłam się. - To magia
Strażnika Czasu. Nawet ja nie mogę tego zrobić.
- Nie wiem, ale jeśli uda nam się być wystarczająco blisko niej,
można co najmniej osłaniać jej rezonans. - Ale Tammy myślała, że jestem
szalona, i zapewne uciekłaby, gdyby nas ujrzała.
- Warto spróbować. - Przez oczy Barnaby przemknęło srebro gdy
poruszył boskość. - Znaleziono ją. - Powiedział, kuląc się bliżej jakby
żniwiarze otaczający nas mogli odczytać jego myśli. - Ona się boi. Jest
sama. Nie jest na parkingu. Jest w alei.
Odwrócił się, a ja za jego wzrokiem na pobliskie miejsce
składowania sklepu samoobsługowego i rzędów jednopiętrowych
budynków oraz bram garażowych.
- Tam? - Zapytałam go. Wokół były głosy silników wozów
strażackich, a światła przyjazdów i odjazdów pojazdów służb
ratowniczych kładły cienie na nim gdy skinął głową.
- Czy widzisz jej aurę? - Zapytał mnie z kolei, a ja zamknęłam oczy,
starając się zrelaksować poprzez hałas i zamieszanie.
- Nie. - Powiedziałem. - Barnaba, nie sądzę, że mogę dowiedzieć się,
jak zmienić jej aurę. - Moje oczy otworzyły się by znaleźć go szukającego i
sfrustrowanego.
- Tylko się tam dostań i ukryj jej rezonans, nawet jeśli mamy usiąść
na niej by powstrzymać ją od ucieczki.
Pokiwał głową, ale gdy okazało się że się uda, zauważyłam błysk
amuletu. Zamarłam, piersi zdawały się zaciskać na widok rudych włosów
i niskiego wzrostu. Nigdy nie spotkałam żadnego z moich Żniwiarzy
Ciemności z wyjątkiem Nakity, ale przez jego nieziemskie piękno,
wiedziałam, że to musiał być Demus. A jak oglądałam go wyszukującego
w tym tłumie Tammy, gniew rozpalił się we mnie. To był mój żniwiarz.
Biorąc oddech, wyprostowałam się. Moje oczy nigdy nie opuściły
pięknego anioła, który wyglądał jakby po prostu wysiadł z łodzi z Irlandii.
Był jednym z moich żniwiarzy, i rękę trzymając na moim amulecie przy
ustalaniu napełniło mnie. Miał zamiar zrobić to, co powiedziałam.
- Idź ratować ją, Barnaba. - Powiedziałam, a on burknął, idąc za
moim wzrokiem i zobaczył Demusa.
- Idę pogadać z Demusem. Odwrócić jego uwagę przynajmniej.
- Demus? - Barnaba, patrząc wstrząsnął się, a jego wzrok przybiegł i
zatrzymał się na wyjeździe.
- Wiem, że jesteś Strażnikiem Czasu Ciemności, ale on jest tu w
celach biznesowych Serafinów. On nie będzie cię słuchać.
- Do diabła nie jest. - Mruknęłam. - Jestem jego szefem.
Barnaba zmarszczył czoło i oczy przesunął ze zmartwienia.
- Madison.
- Nie Madisonuj mi! - Zawołałam. - Nie mam zamiaru aby tam iść, a
ty też nie! Idź poszukaj Tammy. Ukryj jej rezonans przed żniwiarzami.
Ona cię lubi. Jestem jedyną o której ona myśli, że jest szalona. Mam to
gdzieś. To nie tak, że on może mnie zabić!
Barnaba zesztywniał. Osoby prowadzące psy i koty przerażone stały
między nami a Żniwiarzami Ciemności, krzycząc i gestykulując o ich
życiu zmarnowanym w płomieniach. Strażacy ignorowali ich i pracowali
najlepiej jak mogli, a policjanci starali się ich złapać, aby przeszli do
pobliskiego lodowiska. Dym kłębił się między nami, a kiedy opadł, Demus
odszedł.
Gówno, gdzie poszedł? Czarne skrzydła przeleciały nad nami i oboje
daliśmy nura, a zapach rozkładu i róż zdawał się złapać moje gardło.
- Madison. - Przyszedł znajomy krzyk, a my odwróciliśmy się i
zobaczyliśmy Nakitę przepychającą się przez przerażonych ludzi.
- Kto pilnuje Tammy?
Przypływ dumy przychodził i odchodził.
Dbała. Nakita dbała o Tammy. Gdybym mogła sprawić, że Żniwiarz
Ciemności stał się opiekuńczy, to może nie było to równie niemożliwe, jak
wszyscy mówili że było.
- Barnaba. - Powiedziałam, a jej szeroko otwarte oczy śmigały na
niego, jakby pytając, jak, kiedy stał obok nas.
- Nakita, bierzesz Arariel. - Powiedziałam, wskazując, następnie
zamrugałam, kiedy uświadomiłam sobie, że Żniwiarz Światła w czarnym
kombinezonie widział nas i miał swój miecz obnażony i czekał na nas z
uśmiechem.
- Nie pozwól jej przydzielić Tammy Anioła Stróża, dobrze? Barnaba
będzie krył rezonans Tammy i chronił ją. Ja porozmawiam z Demusem.
Nakita skinęła głową, z własnym uśmiechem pragnienia gdy ręką
trzymała swój amulet a w drugiej powołał do istnienia półprzezroczysty
miecz.
- Z przyjemnością. - Powiedziała, krocząc dalej, unikając strażaka
obojętnego na wszystko oprócz jego pracy. Smród popiołu podniósł się i
zerknęła przez niego, zadowolona, że nie musiałam oddychać.
Nigdy wcześniej nie widziałam tak wielu czarnych skrzydeł a
obrzydliwe, bezmyślne rzeczy wirowały przez dym, aby wyglądać jak
żywe. Barnaba wciąż stał obok mnie niczym stracony. Tak byłoby tylko
wtedy, gdy pozwolimy jej umrzeć.
- Czy chcesz iść znaleźć Tammy! - Zawołała a on spojrzał na mnie, z
chorym wyrazem twarzy.
- Jest za późno. - Powiedział, i moje serce wydało uderzenie. -
Spójrz.
Podążyłam wzrokiem za ramieniem wskazującym, aby zobaczyć
Tammy stojącą na szczycie jednego z dachów budynku magazynowego, z
otwartymi ustami i jej psem na ręce, wpatrującą się w ogień zjadający
przez dach dom. Demus był zaraz za nią w cieniu, patrząc jakby
porównując jej aurę gdy oczy przeszły w srebro. W mgnieniu oka między
jednym błyskiem światła i następnym, jego miecz był stworzony na nowo.
Pamięć o moim sercu waliła.
- Demus. - Krzyknęłam, rzucając się do biegu, omijając miejsca
gdzie ludzie płakali.
- Nie! - Mogłam poczuć szepty piór przez moją duszę jak
przypomniałam sobie koszenie, i strach gdy obudziłam się w kostnicy bez
możliwości zmiany stanu rzeczy, bez sposobu by wcisnąć przycisk reset i
dokonać lepszego wyboru. Tammy nie zasługiwała na to.
- Madison. - Barnaba krzyknął, ale uniknęłam obok
zdenerwowanego
człowieka
kłócącego
się
z
policjantem
i
kontynuowałam.
Demus podniósł miecz, z zaplanowaniem biorąc ją od tyłu, nie
zważając na mnie wychylał się na nią.
- Czekaj! - Krzyknęłam, ale on kołysał się, i uderzył w rejon Tammy,
przesyłając nam i jej psu rozrastający się cień między budynkami
magazynów.
Krzyczała, a jej pies zaszczekał wściekle, ale nikt z poza alei nie
słyszał tego. Jeszcze na ziemi, spojrzałam w górę. Szok Demusa stawał się
brzydkimi słowami. Jego oczy spadły do mojego amuletu, i podniósł
miecz ponownie.
- Musisz zrobić to lepiej niż, Żniwiarz Światła. - Powiedział, myląc
mnie z aniołem.
Cóż, to była jedna dobra rzecz, ale potem jego ramię zostało
opuszczone w płynnym łukowatym ruchu. Nacisnęłam z powrotem na
Tammy, krzywiąc się gdy przygotowywałam się na cios dla niej. Ja
mogłam przeżyć. Ona nie.
Ale czyste cięcie bożego szoku przeze mnie, zdawało się przebić
przez zgiełk i pomieszało na krótką chwilę. Moje oczy otworzyły się. To
był Barnaba, jego miecz powstrzymał cios Demus.
- Barnaba? - Żniwiarz Ciemności wyjąkał, wciąż trzymając swoje
stanowisko. - Myślałem, że przeszedłeś do półcienia. - Półmroku
Żniwiarzami – tak, nazywa się żniwiarzy – którzy nie pracują dla światła
ani ciemności, z nieufnością obserwowani przez obie strony. Zabijali
losowo, a przynajmniej nie bez powodu nikt nie chciał ich zobaczyć.
Z chrząknięciem, Barnaba pchnął go z powrotem.
- Jestem.
Jego głos był płaski, i znowu zajął jego stanowisko stojąc w mojej
ochronie, jego prochowiec mieszał się z dymem, jego ciemnymi oczami i
intencjami. Mszczący anioł, był piękny i niezachwiany. Sarah, było jej na
imię, pomyślałam, zastanawiając się, jak zdołała zaszczepić w nim to co
najlepsze z nas wszystkich.
Upadłam do tyłu gdy Tammy wygramoliła się spode mnie i przeszła
głębiej w zaułek. Jej psa już nie było, pobiegł w tłum z podkulonym
ogonem.
- Tammy! - Zawołałam, przewracając się na brzuch i chwytające jej
kostkę. Upadła, krzycząc jeszcze raz, ale przynajmniej ostrze Demusa
trafiło sycząc niewinnie nad głową, odwróciłam się do niej.
- Wstawaj! - Krzyknęłam na nią, i tym razem ona posłuchała, z
oczami szeroko przesuniętymi do tyłu, gdy przeturlała się na tyłek, aż
znalazła jasne pomarańczowe drzwi garażowe.
- Rozmawiałaś z Shoe? - Zapytałam. - Wierzysz mi teraz?
Jej oczy utkwione były w Barnabie i Demusie, i podskoczyła gdy
miecze skrzyżowały się i dźwięk rozległ się ponownie.
- Jesteś szalona! - Wykrzyknęła. - Szalona wariatka! Co to do
cholery jest z wami nie tak?
Demus kopnął Barnabę, wysyłając go do tyłu. Tammy dyszała gdy
Demus odwrócił się do niej, uśmiechając się złośliwie. Gorliwość w jego
wypowiedzi była ostrzeżeniem. To był ten, którego miałam przekonać do
części ze znaczeniem życia?
- A teraz umrzesz! - Krzyknął, śmiejąc się.
- Demus, przestań! - Zawołałam gdy wdrapałam się.
Wystrzeliłam rękę kiedy odwrócił się a jego ostrze cięło na prawo
przeze mnie. Błysk przeszedł przeze mnie jakby nieba mieszały się w
ramach, a następnie spłynęło do niczego, ponieważ rozpoznał mnie jako
jednego ze swoich i rzucił boski odwet. Moją głowę odrzuciło i wzięłam
oddech, czując, go aż do głębi płuc.
Demus krzyknął, a kiedy spojrzał, załamał ręce nad mieczem u jego
stóp gdy mrugał w szoku.
- Kim na perłowe stopy Gabriela, jesteś?
- Jestem twoim szefem! - Powiedziałam jeszcze czując mrowienie
po uderzeniu, a zaznaczone, mimo że czułam się dobrze.
Demus pochylił się by chwycić jego miecz i Barnaba popchnął go.
Rękami i nogami wymachując, Żniwiarz Ciemności uderzył niezgrabnie w
ścianę
- Barnaba, nie. - Powiedziałam, ale żniwiarz pociągnął go,
oszołomionego i zdezorientowanego gdy umieścił go w duszący
przytrzymaniu i obrócił twarzą do mnie. Używając nogi, Barnaba kopnął
miecz Demus do mnie. Pochyliłam się, aby go podnieść, z uczuciem
ciężkiego szumu broni w moim uścisku. Była to reakcja na mój amulet,
jak sądzę.
- Twój szef chce z tobą porozmawiać. - Powiedział Barnaba, a oczy
szczypały mnie z gniewu. - Albo nie dostałeś notatki?
Demus skoncentrował się na mnie, jego warczenie zanikało gdy
wzrok śmigał na miecz w moim ręku do Tammy płaczącej gdzieś za mną.
- Strażnik Czasu Ciemności? Nią? - Jego spojrzenie spadło do
mojego amuletu, a następnie jego oczy rozszerzyły się, kiedy zaczął
przeklinać w języku łacińskim. Przynajmniej myślę, że to była łacina.
Wyglądając na zrehabilitowanego, Barnaba puścił go, dając mu
pożegnalne pchnięcie.
- Jesteś nowym Strażnikiem Czasu Ciemności? - Demus powiedział,
ze światłami pojazdów ratowniczych migającymi na nim. - Jesteś tylko
dziewczyną! Na słodkie stopy Serafinów, nic dziwnego, że aniołowie
nadal organizują żniwiarzy.
Ze zmarszczonym czołem, zrobiłam krok do przodu.
- To swego rodzaju zaskoczenie również dla mnie. - Powiedziałam,
zadowolona że byliśmy na tej samej wysokości i nie patrzyłam do góry na
niego.
- Słuchaj, rudzielcu. - Powiedziałam gdy wręczyłam mu jego miecz z
powrotem, i Barnaba skurczył się.
- Nie obchodzi mnie, co Serafinowie powiedzieli. Nie zabijesz
Tammy. Ona jest niedostępna. Spróbuj, jeśli chcesz.
Za sobą, siąkanie Tammy zatrzymało się.
- Ale Serafinowie… - Demus rozpoczął, wzrok zatrzymał się
ponownie za mną na Tammy. Nie powinna była tego słyszeć, ale może to
tylko pomoże jej zrozumieć.
- Serafinowie nie grają fair. - Powiedziałam. - Założę się, że nawet
nie powiedzieli Ci, co staram się robić, prawda? To jest moje koszenie, i
wtrącili się, wysyłając Ciebie a potem Ron wysłał Arariel, prawda? A teraz
to wszystko jest pomieszane. Ale skoro już tu jesteś, masz zamiar robić to,
co mówię, i mówię że Tammy ma obudzić się jutro! Staramy się zmienić
jej życie, nie skończyć.
Było to ciężkie do powiedzenia, i rzuciłam się o krok, aby złapać
oddech. Cóż, naprawdę nie potrzebowałam go, ale jednak.
Demus patrzył pytająco na mnie, potem spojrzał na Barnabęa, czy
żartowałam.
- Nie można zmienić drogi naznaczonego.
Barnaba wzruszył ramionami, a ja powiedziałam.
- Na pewno nie jeśli się go po prostu zabija.
Tammy zaczęła zbliżać się do krawędzi na otwarciu alei. Barnaba
przeniósł się by ją zatrzymać, a ona piszczała, stojąc z rękami
skrzyżowanymi na piersi.
- Udało nam się zmienić czyjeś życie. - Powiedział Barnaba. -
Możemy zrobić to ponownie.
Demus wiercił się, jego obnażony miecz skierowany był w dół.
- Serafinowie powiedzieli...
- Mówię, że jest poza zasięgiem! - Zawołałam. - Schowaj miecz i
posłuchaj mnie.
- Piekło i potępienie. - Demus mruknął, krzywiąc się gdy jego miecz
zniknął.
- Nie mogę po prostu pozwolić Ronowi przydzielić jej Anioła Stróża.
Czy wiesz, co dzieje się z ludźmi, którzy umierają, a którzy stracili swoje
dusze i nie odzyskali ich?
Nie, ale Barnaba wydawał się zrelaksować, a po szybkim spojrzeniu
za siebie, on też odłożył miecz na swoje miejsce. Ręce miał w jego
głębokich kieszeniach, i patrzył na spalające się mieszkania.
- Ona odzyska jej duszę. - Powiedział cicho.
Tammy rzuciła się do otwarcia za Barnabą, i anioł wyciągnął się,
zaczepiając ją
- Puszczaj mnie! - Wykrzyknęła, bijąc go a on dołożył siły,
ustawiając ją pod kątem tak by nikt z zewnątrz alei nie mógł jej zobaczyć.
- To nie ma sensu. - Powiedział Demus i podszedł bliżej, mając
nadzieję, że w pobliżu wiadomości van nie wygląda w ten sposób. -
Naznaczony albo umrze albo otrzymuje Anioła Stróża. Nie ma innego
wyboru.
Uśmiechnęłam się, słysząc te słowa.
- Demus, zamierzamy poradzić sobie świetnie. Wybór jest
dokładnie tym co lubię.
- Powiedziałam puszczaj mnie! - Tammy nalegała, poruszając się. -
Muszę być przy Johnnym. Zostawiłam go przy słupie latarni.
Wyglądając na prawie pewnego siebie, Demus nastroszył na
zewnątrz jego włosy przesiewając z nich popiół.
- Chrzanić, dzieciaka, ona właśnie uratowała twoje życie.
Zrobiłam wydech. Jeden żniwiarz z głowy, jeszcze jeden. Jednak
Żniwiarka Światła, nie zamierzała mnie słuchać. Ja powinnam
prawdopodobnie przynajmniej spróbować zmienić rezonans Tammy,
ponieważ miałam moment na myślenie.
- Powiedziałam puszczaj mnie! - Tammy krzyczała, i kopnęła
Barnabę w goleń.
Wyjąc, zrzucił swój uchwyt z niej. W jednej chwili, uciekła. Barnaba
podjął trzy schody biegnąc za nią, wtedy wpadł w poślizg i zatrzymał się.
- Wszystko z tobą ok?
- Idź! - Powiedziałam, i Barnaba dał wszystko z siebie na szybko
drgając. Zniknął wśród głośnych mas toczący się wozów strażackich i
płaczących ludzi. Cholera, on wyglądał dobrze w jego płynnym
prochowcu i z oczami świecącymi w ten sposób.
Moja uwaga wróciła do Demusa. Ruszał swoim amuletem, a jego
oczy przechodziły w srebro na mgnienie przed odwróceniem się do ich
oryginalnej zieleni. Był jak jasny miedziany pens, piękny tak jak złoto
Barnaby było piękne i ciemne.
- Nie jesteś wcale jak Nakita. - Powiedziałam, i popatrzył się w górę
na mnie, jego białe zęby były zaskakujące.
- Tak więc, nie jesteś jak Kairos.
Nie mogłam powstrzymać mojego prychnięcia.
- Dzięki Bogu!
Przeszłam do przodu by stać przy otwarciu między dwoma rządami
budynków magazynów i skrzyżowałam ramiona. Nie chciałam wyjść z
tego spokojnego miejsca. Dalej był hałas, światła, popiół, kłębiący się
dym, i rozpryskiwanie wody.
- Zamierzamy skosić ją później, prawda? - Demus powiedział.
- To jest właśnie sposobem by czynić Rona szalonym i odsunąć
Barnabę z dala?
Moja głowa opadła, i wzięłam głęboki oddech. Dwa kroki w tył.
Łącząc rękę z jego, zaczęłam prowadzić go z powrotem do bałaganu.
- Demus, musimy porozmawiać.
- Tam! - Zaskrzeczał wysoki głos, i oboje rozpoznaliśmy głos
Tammy. - Tam jest gdzieś Ona, która podłożyła ogień!
Moje usta spadły otwarte, i zamarłam gdy Demus się odsunął.
Tammy była w jasnym miejscu z policjantem i strażakiem. Johnny był z
nią, wciśnięty w wyglądającą na przestraszoną kobietę trzymając psa. Ich
mama, być może? Za nimi starając się pozostać poza zasięgiem wzroku
był Barnaba. Lekki dotyk boskości, i widziałam Nakitę, skierowaną w
stronę Żniwiarza Światła.
Silne uderzenie pochodziło z mojego serca, a następnie zatrzymało
się. Ona obwinia mnie o ogień? Jestem tą, który ostrzegała ją, by się
wydostali!
- Niech to szlag. - Szepnęłam, czując Demusa biegnącego i
znikającego w tłumie. Odwróciłam się, aby móc samej uciec, ale
policjanci byli szybsi, i znalazłam się szarpnięta i wpatrująca się w surową
twarz oznakowaną dymem. Boże, był duży i miał broń.
- Ona włamała się do domu tego popołudnia! - Tammy krzyczała,
obecnie powstrzymywana przez drugiego policjanta. - Zadzwoniłam i
zajęło wam trzy godzin, aby mi pomóc! Mówiłam ci! Powiedziałam a ty
się ze mnie śmiałeś!
- Ja nie włamałam się do domu! - Powiedziałam z oburzeniem. -
Twój brat nas wpuścił.
To wyglądało jakby ogień został prawie wyeliminowany, ale nie
wpuszczali nikogo jeszcze. Parking był pełny zdenerwowanych ludzi, i
wszyscy zaczynali się na mnie patrzeć.
- Mówiła o ogniu. - Tammy powiedziała, a glina trzymająca mnie w
ramionach zacieśnił swój chwyt. - Ona zabroniła mi bycia tu dziś
wieczorem. Mamo! - Wykrzyknęła. - To ona! Mówię ci to jej wina!
Powiedziała, że będzie pożar. Jakby wiedziała to gdyby nie podłożyła go?
- Ty... - Kobieta powiedziała, a jej strach znalazł łatwe ujście. Pies w
jej ramionach wił się więc trzymała go mocniej. - Ty spaliłaś moje
mieszkanie? Dlaczego?
Jej cienki głosik zagłuszał ryk samochodów straży pożarnej, i
cofnęłam się wpadając na trzeciego glinę. Gówno, okrążyli mnie. Barnaba
nie mógł pomóc. Glina wyłaniający się ponad mną stał się jeszcze bardziej
ponury.
- Jakie jest twoje imię, panienko?
- Chcę ją w więzieniu! - Matka Tammy krzyknęła, przyciągając
nawet więcej uwagi. - Ona podpaliła moje mieszkanie! Straciłam
wszystko. Wszystko!
Dotknęłam guza mojego telefonu komórkowego w kieszeni, myśląc
o moim ojcu. O Boże, nie chciałam, rozmowy z nim będąc dwie strefy
czasowe od domu.
- Uh, muszę iść. - Szepnęłam, przestraszona. Skoczyłam, gdy
policjant chwytając mnie za rękę przyciągnął mnie do niego.
- Przykro mi, panienko. Ale pojedziesz ze mną?
- Ona spaliła moje mieszkanie! - Matka Tammy powiedziała
zaczynając płakać. - Nie mam nic!
Nadal masz dzieci, pomyślałam, ale nie mogłam tego powiedzieć.
Oni nie zrozumieją, że Tammy i Johnny prawie zaginęli w tym
mieszkaniu.
- Hej! - Krzyknęłam, gdy policjant uszczypnął mnie za ramię i zaczął
mnie prowadzić.
- Nie podłożyłam ognia! Po prostu miałam przeczucie.
- Tak, ty i twoje przeczucia jesteście w poważnych tarapatach. -
Powiedział policjant.
- Ile masz lat? - Zapytał. Nie mogli mnie przepytywać bez obecności
dorosłych jeżeli bym była nieletnia.
- Siedemnaście. - Szepnęłam, myśląc o rozczarowaniu w oczach
mojego taty. - Słuchaj, ja nawet nie powinnam tu być.
Policjant otworzył drzwi jednego z samochodów policyjnych. To
było spokojniejsze miejsce przy krawężniku, całe sześć pasów ruchu
kierowane było gdzie indziej. Ludzie byli wszędzie.
- Jak masz na imię? Jak możemy dotrzeć do twoich rodziców? -
Zapytał.
Patrzyłam na wnętrze samochodu, ale trzymałam moje usta
zamknięte, i starałam się stać w miejscu. Tak się bałam, ale niemal się
roześmiałam. Była Strażnikiem Czasu Ciemności, który był w stanie
zatrzymać czas, wycofać Żniwiarzy Ciemności i latać z Aniołami, a ja się
bałam. Lepiej po prostu iść z nim do Barnaby by pokazał się i zmienił jego
wspomnienia, ale im mniej było do zmiany tym lepiej. Więc nic nie
powiedziałam, patrząc na niego i wiedząc, że nie będzie litości.
Miękko odchrząknął.
- Zła odpowiedź. - Powiedział, a następnie zamknął drzwi. To dało
głuche uderzenie, odcinając poziom hałasu i zamieszania. Ciepła cisza
zabrała mnie, prawie pocieszając, choć siedzenia były twarde a
przestrzenie małe. Na zewnątrz, wozy strażackie grzmiały a ludzie wołali,
ale w środku tutaj, było spokojnie.
Policjant wykorzystał szkło, i szarpnął do tyłu.
- Lepiej przypomnij sobie swój numer telefonu do czasu mojego
powrotu, panienko, - powiedział, a jego głos był stłumiony. Tocząc się,
odszedł wywyższeniem.
- Duży silny mężczyzna ustawił dziewczynkę na swoje miejsce. -
Mruknąłem, przekładając ręce nad moją klatkę piersiową i załamanie z
powrotem w fotelu. Miałem złe przeczucia, że jadąc tam zatęsknię za
moją godziną policyjną. Widziałam Tammy rozmawiającą zarówno ze
strażakiem i innym policjantem, wskazując przy tym na mnie. Jej matka
była we łzach, a Johnny wyglądał na zmarnowanego, poklepując jego
mamę po kolanie, kiedy siedziała na ziemi i kołysał ich psa. Barnaba czaił
się na skraju tłumu z Nakitą. Nie widziałam Demusa lub Żniwiarza
Światła. Barnaba wezwał Arariel. Może ich nie było. Być może to
wszystko zmieniło przyszłość Tammy.
Tak, a może mam lodowe stożki wychodzące z moich uszu. Jeśli
Serafinowie wysłali Żniwiarza Ciemności, to dusza Tammy nadal skazana
była na stracenie, a ja nic nie osiągnęłam.
Rozdział 6
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: Tempted-Hell
Popatrzyłam na zegar ścienny gdy siedziałam w fotelu obrotowym,
stukając moją stopą równo z jego tykaniem drażniąc siedzącego za
biurkiem glinę. Ale przeważnie dąsałam się. Albo szczęście albo Grace
wysadziło mnie tu zamiast dziecinnego obszaru aresztu, który był
pozornie pełny w tej chwili. To mógł być ogień ale myślę, że to była Grace.
Mój Anioł – Stróż – Przenośnik – wiadomości pokazał się w połowie
drogi na komisariat, prawie wprowadzając mnie do oddziału dla
psychicznych gdy zaczęłam mówić do niej. Szczęście zostało ze mną,
zamiast więc w komórce, tkwiłam w biurze jakiegoś gliny podczas gdy
próbowali tolerować mnie. Śmierdziało tu czerstwym dymem
papierosowym, i wycierał niskokaloryczną colą pierścienie na jego
podrapanym biurku. Brud.
Z lekką nadwagą, krępy mężczyzna spojrzał na mnie, a ja dałam mu
nieszczery uśmiech. Zirytowany, położył jego pióro na stalowym i
laminowanym biurku i skrzyżował ręce na piersi, patrząc na mnie. Moja
komórka była obok jego dużego, brzydkiego monitora. Grace opróżniła
baterię. Gdy ją opróżniła próbowali podłączyć do niego wiele rzeczy. Nie
byli w stanie skontaktować się jeszcze z moimi rodzicami, i miałam
nadzieję, że będę w stanie się stąd wydostać zanim im się uda. Grace była
dobra, ale ci faceci byli zdeterminowani.
- Jesteś gotowa, aby powiedzieć mi kim jest ten rudy dzieciak który
był z tobą?
Zapytał a ja potrząsnęłam głową.
- Coś dotyczącego sposobu skontaktowania się z rodziną? -
Próbował, a ja patrzyłam w sufit.
- Cholerne punkowe dzieci. - Mruknął, wstając i zgarniając mój
telefon komórkowy. - Staramy się, umieścić Cię Gangbangers za
kratkami, gdzie należy cię wysłać. Tylko utrudniasz to sobie. Dowiemy
się, kim jesteś. I ten rudy, też.
- Nie podłożyłam ognia. - Powiedziałam, a on ścisnął usta razem, co
uczynił jego wąsy wystającymi.
- Siedź tam. - Zażądał, wskazując przysadzistym tłustym palcem na
mnie. - Nie dotykaj niczego.
Wystawiłam mu język nim odszedł, ale nie zauważył tego, bardziej
pochłonięty zdobywaniem indukowanej kawy wysoko słodzonej. Drzwi z
matowego szkła zamknęły się z hukiem, aż podskoczyłam.
Pozbywając się oddechu, który wzięłam nie wiadomo, jak dawno
temu, osunęłam się z powrotem w fotelu i zamachnął się nogę, patrząc na
zaśmiecone półki, wysokie, wąskie okno z metalową siatką na nim, a na
końcu na porysowane zielone i białe płytki. Nie sądziłam, że moja terapia
była standardową procedurą, ale nie robiłam rzeczy by im to ułatwić w
żaden sposób.
Z odrzuconą w tył głową, spojrzałam na poplamiony sufitu.
Zupełnie przegapiłam godzinę policyjną i będę taaaaak uziemiona, po
powrocie do domu nawet jeśli mój tata nie dowiedział się o tym. Ale co
tak naprawdę dawało mi zmartwienie to Tammy. Nie podobało mi się, że
Serafinowie wysłali żniwiarza, aby wziąć ją tak wcześnie. Wiedzieli, że
nad ty pracowałam. Grace powiedziała mi, że Barnaba osłania Tammy i
że zarówno Arariel i Demusa nie było, więc może moje działania dzisiaj z
powstrzymaniem Demusa zachęciło ich do ponownego rozpatrzenia tego.
Po prostu nie wiem.
Czułbym się znacznie lepiej, gdybym mogła zmienić rezonans
Tammy i pomóc ukryć ją podczas gdy ja wychładzam pięty w pace. Ron
zmienił mój już kilka razy, ale zrobił to modyfikując mój amulet, wiedząc,
że to było teraz źródłem mojej aury, gdy jestem martwa. Tammy nie ma
amuletu dającego jej iluzję aury, więc będę musiała zmienić go w inny
sposób. Logika powiedziała, że muszę być z nią by to zrobić, ale być może
wszystko, co potrzebuję zrobić, to znaleźć ją w linii czasu i tylko w
pewnym sensie… podkręcić. Warto było spróbować.
Przynosząc głową w dół, spojrzałam na tykanie zegara. Było już po
dziesiątej a prawie północ w domu. Mój tata miał zamiar mnie zabić.
- Grace? - Szepnąłem, wymagając jakiegoś towarzystwa.
- Był raz komisariat w Baxter. - Anioł Stróż Przenośnik Wiadomości
zaśpiewał gdy przeniknął przez szkło w drzwiach. - Gdzie Strażnika czasu
złapano, o ognia oskarżona podłożenie, skutki tragiczne poniesie, lecz
Barnaba nie pozwoli jej skazać.
Patrząc na regał z niechlujnymi katalogami, gdzie wylądowała,
zmrużyłam oczy.
- Grace? Co się dzieje? Czuję się tu jak na bezludnej wyspie.
- Jesteś w więzieniu, Madison! - Anioł rzekł wesoło.
- Serafinowie są źli. Tammy jest przegraną sprawą. A Demus chodzi
po ulicach znowu, szukając jej. Ona uciekła, tak jak Serafinowie wskazali,
że zrobi.
- Co? - Usiadłam, teraz dwukrotnie bardziej martwiąc się o Tammy
niż wcześniej.
- Myślałam, że Demus został odwołany!
Świecąca kula światła wylądowała na moim kolanie, a miękkie
ciepło wsiąkało we mnie jak promień słońca.
- Nie, on po prostu poszedł do nieba tymczasowo, aby upewnić się,
że nie robił czegoś wbrew woli nieba, wykonując to, co kazali mu zrobić.
Moja twarz skrzywiła się do brzydkiego wyrazu.
- Trzy przypuszczenia co do sposobu, jak poszło. - Powiedziałam
kwaśno.
- A pierwsze dwa się nie liczą. - Podobnie jak pragnienie Tammy do
życia, jak sądzę. To niesprawiedliwe. Uratowałam ją od pożaru.
Uratowałam Johnnego z ognia i nadal Tammy pozwalają jej duszy
umrzeć? Co jest nie tak z tą dziewczyną? Czy nie widzi, jak bardzo jej
matka i brat ją kochają?
- Um, kazali Demusowi wrócić tu i skosić ją. Madison, to nie
wygląda dobrze. On zna jej podpis aury, a nawet wie jak ona wygląda.
Dzięki mnie. Grace uniosła się, a blask z jej skrzydeł był nie na
miejscu w tym lepkim biurze.
- Barnaba i Nakita chcą Cię wydostać. - Ofiarowała, ale nie czułam
się znacznie lepiej. - Madison, może to nie jest taki dobry pomysł. - Grace
powiedziała cicho, a moje serce oddało uderzenie.
- Nie ty, też. - Powiedziałam, nieszczęśliwa. Cholera, dlaczego nikt
nie wierzy, że jest to możliwe! Robiliśmy to wcześniej. Będzie działać,
jeżeli w to uwierzą!
- To tylko, że Serafinowie są tak wzburzeni! - Grace powiedziała,
unosząc się tuż przy mnie. - Ich pieśni są wyższe niż kiedykolwiek
widziałam. Echa docierają nawet tu. Wrażliwi na to otrzymują wizje. Nie
widziałem ich takich od… od renesansu we Włoszech. - Zawahała się, a
wybuch światła przyniósł jej na myśl niepodzielność.
- Być może Serafinowie nie powinni przynaglać i wysłać Demusa. -
Powiedziałam, i Grace poleciała do tyłu w alarmie. - Próbuję pomóc
Tammy! - Powiedziałam, prawie piszcząc. - To nie zawsze jest tak stuk
puk! Jeśli trwa rok zanim dusza rezygnuje z życia, to może to trwać dłużej
niż dwie godziny, aby rozbudzić chęć do życia. Koszenie kogoś, aby
zachować jego duszę jest tak szybkie, że jest to za proste. Gdzie jest honor
w tym? Jestem coraz lepsza w tym. Czy nie zmieniło, tego to, że ona żyje?
Ona i jej brat, oboje. Ona nie ma poczucia winy. Jak to może być złe? -
Nigdy. Nigdy nikt nie będzie w stanie przekonać mnie, że śmierć Tammy i
jej brata w bólu i agonii w pożarze jest rzeczą dobrą.
- Pewna odważna ludzka dziewczyna, w wirze nieśmiertelności
utrzymana, by ludzi ocalać, gniew Boga złagadzać, z nieustępliwością
która mnie powala.
- Ładne. - Spojrzałam na drzwi gdy cień minął. - Grace. -
Szepnęłam:
- Ja nie dostałem tej pracy bez powodu. Może dlatego, że chcę coś
zmienić. - Jej blask poszarzał i zrobiło mi się zimno, jakby jej depresja
wsiąkła do pokoju.
- Co Serafinowie powiedzieli o losie Tammy? - Zapytałam, musiało
być coś co można zrobić, aby było lepiej.
- To nie uległo zmianie. - Krótki blask pochodził od Grace, znikając
kiedy przeniosła się do biurka i uciszyła swoje skrzydła.
- Śmierć jej brata była powodem upadku jej duszy. Teraz jest nim
utrata domu w ogniu. Dlatego wysłali Demusa z powrotem. Ona musi
wrócić do domu wcześniej, lub nie wróci do domu w ogóle. Madison,
mówimy o jej duszy. Czym jest życie ludzkie w porównaniu do wiecznej
duszy? To nie jest zabawa!
- Czy to jest tym, co myślą że myślę, o tym? Że to gra? - Zawołałam,
a następnie obniżyłam swój głos, zanim ktoś wejdzie. - Ja chcę pracować
tak ciężko, że to boli. Los Tammy nie zmienił się wcale?
- Nie.
Jej głos brzmiał wycofaniem a ja osunęłam się z powrotem po
krześle, nie chcąc w to uwierzyć. Barnaba może kłamać. Może
Serafinowie też mogli.
- Wybór Tammy by brat został z nią dziś wieczorem był oparty na
strachu, a nie zmianie w sercu. - Powiedziała Grace.
- Być może uratowałaś im życie, ale Tammy nadal ucieknie,
porzucając tych, którzy ją kochają i utraci nadzieję w sobie. Jak tylko
Demus ją odnajdzie… - Grace wykonała osobliwy, wysoki świst, i
zamilkła.
- Gra skończona. - Szepnęłam, patrząc na telefon na biurku
policjanta. Może zostawił mnie samą myśląc, że go użyję i będą mogli
wyśledzić moich rodziców.
- Czy na pewno?
- Tak.
Musiałam dowiedzieć się, jak zmienić jej rezonans. Byłam
Strażnikiem Czasu, do cholery. Byłabym w stanie to zrobić.
- Może gdybym porozmawiała z nią trochę więcej.
- Madison. Nie rób tego! Jesteś Strażnikiem Czasu. Nie można
zmienić losu. I nie możesz powodować zmian. Widzisz przyszłość.
Wysyłasz Żniwiarzy Ciemności duszom do zabicia. Jeśli im się to udaje, a
Światła Żniwiarz, eskortuje je do bramy nieba tak że czarne skrzydła nie
zjadają ich jeszcze jasnych dusz które zerwały już z ciałem. Wiesz o tym.
To, w taki sposób spotkałaś się z Barnabą. A jeśli Żniwiarz Światła
wygrywa, Anioł Stróż utrzymuje naznaczonego bezpiecznego w nadziei,
że ich dusza będzie pamiętała, jak żyć. To wszystko, co robisz!
Pieprzyć to. Wiedziałam, że mogę zrobić więcej.
- Widzę przyszłość, co? - Powiedziałam, zaczynając się gniewać. -
No więc chcę zobaczyć jej przyszłość. Poproś Serafinów aby mi pokazali.
Wciąż mogę to naprawić!
- Oni są źli na Ciebie! Najpierw to naprawiłaś tak, aby umierała w
łasce w której została tak jak chcieli, a następnie wpakowałaś się w błoto
rozmawiając z Tammy i każąc jej opuścić mieszkanie. Być może
uratowała swoje życie, ale potępiła duszę! - Grace powiedziała, świecąc
tak mocno, że zaczęła rzucać cienie. - Nie mam zamiaru prosić ich o
znacznie wyszukiwać za nią!- Tak? Cóż, nie jestem z nich zadowolona.
Wtrącanie w tym stylu. - Ponuro wstałam, podchodząc do wysokiego
okna i z powrotem. Policjant powinien wrócić. Musiałam się stąd
wydostać. Musiałam znaleźć Tammy przed Demusem. Jezu, co za
Strażnik Czasu ze mnie, jeśli nawet nie mogłem wymknąć się z budynku
glin?
- Założę się, że mogę znaleźć swoją przyszłość sama. -
Powiedziałam, z rękami na biodrach i gapiąc się na nią.
- Zobaczyć przyszłość zanim Serafinowie to zrobią? - Grace
prychnąła.
- Była raz sobie dziewczynka bez rozsądku, której teorie były bez
porządku.
- Dzięki, Grace. Jesteś ikoną mądrości. - Mruknęłam.
Podniosła się we mgle świecącego światła, dodając:
- Aby wykopać nieśmiertelnych, spowodował wiele do rechotać. Bo
to, co dziewczyna była, był próżny.
- Nie jestem próżna. - Powiedziałam, gdy ona unosiła się przed
zamkniętymi drzwiami. - Próbuję załatwiać sprawy i nikt nie pomaga.
Grace poruszała się w górę i w dół z niecierpliwością.
- Muszę już iść. Znaleźli inną baterię do telefonu.
- Idź, idź! I dziękuję. - Powiedziałem, machając do niej, gdy
przeleciała przez szybę i zniknęła. Nie chciałam wyjaśniać mojemu tacie,
dlaczego byłam na Zachodnim Wybrzeżu oskarżona o podpalenie. Ale
nawet jeśli Grace może zatrzymać ich przed kontaktem z moim tatą, nie
było mowy, że mogłabym ukryć, że nie było mnie w domu. Nigdy bym nie
przypuszczała że mogłam tak zawieść. Może Grace miała rację. Może to
było w porządku.
Ramiona owinęłam wokół siebie, i spojrzałam na drzwi zatapiając
się w moim skrzypiącym krześle. Być może. Ale to nie oznaczało że
czułam się dobrze. Barnaba kiedyś kazał mi ufać moim wnętrznościom.
Moje jelita powiedziały, że nie było dobrze. Moje jelita powiedziały, że
mogłabym zrobić to lepiej. Moje jelita powiedziały… Mogę coś zmienić.
Spojrzałam na sufit, ponownie, zamykając oczy na zaciekach, które
wyglądały jak chmury wirujące lub aniołowie. A ja jestem
skompromitowana, pomyślałam, czując zjawiające się użalanie się nad
sobą. Serafinowie byli na mnie źli. Co gorsza, zawiodłam Tammy.
Zaznaczając, zamachnąłem się nogą na biurko gliny. Mój palec u
nogi dotknął gęstej stali z głuchym odgłosem ale nie przedstawiłam
jakiejkolwiek siły przy tym i nic się nie stało, nie było nawet ukłucia w
moich palcach u nogi.
Znam rezonans aury Tammy. Mogę znaleźć jej przyszłość sama,
pomyślałam wyzywająco ale to było przed realizacją, która szybko
powiedziała, że prawdopodobnie nie mogę. Nie byłam samo
defetystyczna
2
, ja byłam realistką. Wciąż jednak... Może mogłam zmienić
jej rezonans więc Demus i Arariel nie mogliby jej znaleźć. Kupując mi
trochę czasu.
Postanawiając spróbować tego, spojrzałam w sufit jeszcze raz,
wydychając wszystko z moich płuc. Moje oczy zamknęły się, i wciągnąłem
do swojej świadomości połyskującą srebrną taflę czasu, która rozciągała
się w nieskończoność w obu kierunkach. To świeciły aury, jak składanka z
ludzi którzy istnieją w tej sekundzie. Spadająca z niego jak woda lub
serweta, była przeszłością. To wciąż świeciło, ale nie tak jasno, jak
teraźniejszość. To było światło zbiorowej pamięci. Wróć za daleko, a
płótno wzrastało czernią, z wyjątkiem osób, które ludzkość wybrała
pamiętać, srebro triumfów i katastrof, które pokonały sam czas. Ale tutaj,
tak blisko do chwili obecnej, to świeciło kolorem życia przeplatającego
się, łączącego, i rozplatającego się.
W przyszłości wstążki były bardzo różne. Czarne tak intensywne,
jakich prawie nie ma przechodzące w mgliste. To co było świadomą
myślą, i to, co odciąga nas od teraźniejszości w przyszłość. Rozciągało się
szeroko w niektórych miejscach, i wąsko na innych, jakby niektórzy
ludzie żyli odrobinę w przyszłości poprzez wciśnięcie ich myśli do niej.
Artyści, w większości. Nauczyciele. Dzieci. Ludzie czynu.
Ale to świecącą wstążką "teraz", byłam zainteresowana, i szukałam
jej, szukając Tammy. Widziałem Demusa prawdopodobnie jej
szukającego, także gwałtowny wzrost strachu prawie złamał moją
koncentrację.
- Spokojnie. - Szepnęłam, słysząc zamieszanie na korytarzu.
Argumenty na mnie, prawdopodobnie. Mój mentalny widok wzrósł
bardziej przejrzysty, a to było tak, jakbym unosiła się nad świecącym
2
niewierząca w siebie
kocem światła, zwracając szczególną uwagę wśród całego koncertu. W dół
o jedną drogę, a następnie odtworzyć moje kroki i będzie dalej w dole
innych, szukając wśród tysięcy dusz blisko mnie. A potem, mały dźwięk
wibracji szkła sprawia, że podczas przejechania palcem po krawędzi,
czułam ją.
Tammy, pomyślałam szczęśliwa. To musiała być ona. Była sama
przez spojrzenie, a nie za daleko. Skupiłam się na niej, próbując wstawić
się w jej myśli, ale poczułam tylko wrażenie mokrych włosów, bóle kolan,
i poczucie lęku i beznadziejności, rezygnacji i opuszczenia. Wibracyjne
szkła dźwięku stawały się coraz głośniejsze, prawie kwaśne, i
zastanawiałam się, czy to właśnie ten dźwięk wyłączenia klawiszy,
Serafinowie używają do znalezienia dusz w niebezpieczeństwie zostania
utraconymi. To starczy dla mnie.
Ona w ogóle nie myśli o przyszłości, myśli ciągnęły ją do następnej
chwili ciężko rozciągając się obok jej istnienia. Próbowałam prześlizgnąć
moją świadomość do tej nudnej szarej mgły, która istniała między
wszystkimi obecnymi i przyszłymi próbami osiągnięcia jej umysłu jak
mogłam z Nakitą lub Barnabą, ale to było jak próba szukania igły, kiedy
nie widać jej oczka lub nie czując. Nie sądziłam, że to w ogóle możliwe.
Jednak zmienić brzmienie jej aury… Być może uda mi się to
zmienić.
Przesuwające się uderzenie w pewnej odległości wstrząsnęło mną i
otwartymi oczami patrzyłam na zegar. Nawet minuta nie minęła.
Dobrze, no to ją znalazłaś. Teraz, trzeba zobaczyć, czy mogę coś
zmienić. Przeniosłam się do cienkiego obicia krzesła, próbując uspokoić
siebie.
Zapisałam swoje myśli wolne i wzmocniłam nacisk na głębię
mojego umysłu, robiąc jej aurę moim całym światem i otaczając się w niej
zielono-pomarańczowej. Zmieniłam kolor swoich myśli gdy rozmawiałam
cicho z Barnabą i Nakitą. Naprawdę nie wiedziałam jak to zrobiłam,
oprócz skupiania się na nich i zabierania ich wyraźnie do moich myśli:
chęć Nakity i pragnienie by rozumieć, głęboko osadzona melancholia
Barnaby dla ludzkiej tragedii. Ale myśli Tammy tylko umocniłyby jej
istniejącą aurę, czego nie co chciałam.
Marszcząc brwi, zastanawiałam się, czy odpowiedź może być w jej
przeszłości, i spojrzałam w dół jej długości, czując nawarstwiony smutek
w ciągu następstw, aż to wyglądało, jakby wszystko co istnieje dla niej to
przyjęcie urodzinowe gdy jej ojciec obiecał, że przybędzie, a następnie
wymówkę matki, która z kolei wzięła całą radość z obecności którą on dał
jej i nową torebkę którą starannie wybrał dla niej, zawsze zabarwiały jej
pamięć o nim.
Był tam też wstyd za niepowodzenie na teście i kolejny nieudany
test i kolejny aż łatwiej było udawać że to nie ma znaczenia niż próbować
ponownie i doznać niepowodzenia. Głębiej wchodząc były złowrogie
słowa jej przyjaciół o innej dziewczynie ale to było wiadome że skoro
mówili takie kłamstwa o jednej osobie to prawdopodobnie mówili w ten
sam sposób o niej tak żeby zrujnować jakąkolwiek radość jaką może
znajdować wśród nich.
Ale to co szarpało mną było jej zrozumieniem że obietnice złożone
w dzieciństwie nie były prawdziwe, że kłamstwa rodziców mówiły nam o
byciu miłym dla innych a inni będą mili dla ciebie, że ludzie byli mili
wewnątrz i że ta miłość była obfitsza niż krzywda… Wszystko to było
kłamstwami. Nic dziwnego że jej dusza zagubiła się. To nie było tak że
miała cięższe życie niż inni ale że czyniła ślepą siebie na radość, że
odsuwała od siebie małe rzeczy, zapominała o nich. Jej postrzeganie
dobra i zła wyłączyło się ponieważ nie umieściła w tej skali również
dobra.
I kiedy spojrzałam na jej życie wstecz to było wszystko co mogłam
zrobić to nie płakać wraz z nią. Co na ten temat? Myślałam widząc
uśmiech na twarzy jej matki gdy wszyscy wracali do koszyka z zakupami z
tym samym opakowaniem lodów. A to? Zastanawiałam się oglądając
Tammy zdzierającą cudowne niebieskie pióro spod butów kiedy wracała
do domu. Zadowolenie z wiersza który napisała ale który nigdy nie dostał
większej uwagi niż westchnienie rozczarowania matki z powodu
zostawionej włączonej - ale Tammy zignorowała to, żadnej satysfakcji nie
przedarła się jakby nigdy nie istniała.
A to zawołałam widząc wdzięczny uśmiech Johnnego kiedy
postawiła przed nim miskę ze śniadaniem. To było dla niej nic nie warte?
Tammy jęknęła nisko przyciskając kolana do klatki piersiowej i
kołysząc jakby w bólu. Widok błysku przebiegł przez jej aurę przesuwając
ku pomarańczowemu i wiedziałam że Tammy mogła zobaczyć to co ja,
być może nie słysząc moich myśli ale widząc dobry okres w jej życiu za
jaki sama go uważałam. Podniecenie zadrżało we mnie gdy zdałam sobie
sprawę że jej aurę przysłonił się pomarańczowy wyciszając ją i
przytłumiając kiedy przewartościowała swoje życie w mały i subtelny
sposób.
Zachęcona skupiłam się na Johnnym i kiedy wszystko wydawało się
zablokowane i bezużyteczne, zapamiętała jego, a jej łzy rozrosły się do
żalu. Był to pierwszy krok w kierunku zmiany i złapałam się tego jak liny
ratunkowej. Pędząc poprzez jej życie znalazłam więcej wspomnień
Johnnego. Ponure podziękowanie dał jej gdy w zeszłą niedzielę oddała
mu pilota zamiast sama nim zawładnąć. Wdzięczność którą czuła dwa
tygodnie temu gdy przypadkiem usłyszała jak stawał w jej obronie przed
jego przyjaciółmi. I czas który zmienił jej w kręgle żeby zdobyła punkt i
wyglądało tak że wygrała. On ją kochał a ona prawie o tym zapomniała.
Mogłam poczuć płacz Tammy gdy trzymała swoje kolana całkowicie
nieszczęśliwa. Mogłam poczuć jej smutek, jej cierpienie. To obiegło mnie
jakby było moim własnym i dałam jej jakąś część mojej nadziei chcąc
zostawić ją z pomysłem że rzeczy nie miały się aż tak źle. Byliśmy
zarówno naszą przeszłością jak i naszą przyszłością i jej była lepsza niż
myślała. Właśnie musiała patrzeć na to jak na nową drogę. Łza gorąca
spływała w dół mojego policzka i wycierając ją wycofałam się z aury
Tammy by zobaczyć co zrobiłam. Pomarańczowa przy centrum teraz była
otoczona przez czerń.
Moje serce wydało uderzenie i zatrzymało się. Moją pierwszą myślą
było że uszkodziłam ją robiąc sprawy jeszcze gorszymi, ale przecież
postanowiłam że to się nie liczy. Jej aura zmieniła się, może to wystarczy.
Demus i Arariel nie będą mogli jej znaleźć. Wycofując się dalej
zapamiętałam nowy rezonans Tammy więc będę mogła ją znaleźć jeszcze
raz. Nie miałam pojęcia czy zmiana koloru była stała czy nie. Wciąż była
zagubioną duszą ale może teraz będzie żyła wystarczająco długo bym
zdążyła stąd wyjść i pomóc jej. Musiałam namówić ją by sama zrobiła
sobie rachunek sumienia. Musiała sama podjąć decyzję.
Aura Tammy roztopiła się do cudownej jasnej linii przeszłości gdy
wycofałam się i napełniło mnie uczucie satysfakcji. Uśmiechając się
dotykałam mojego amuletu ciepłego od dotyku świętości. Weźcie to,
Serafini, pomyślałam czując się silniejszą po raz pierwszy od dłuższego
czasu.
Ciekawa przeniosłam mój własny rezonans przede mnie
zastanawiając się czy miałam jakąkolwiek czerń w mojej aurze zanim
umarłam i przejęłam amulet Strażnika Czasu Ciemności. Poczułam lekkie
drżenie w sobie gdy przeniosłam swoją uwagę w dół mojej najnowszej
historii zamazującej się ponad wybojem który linia czasu zrobiła w
miejscu gdzie moja dusza została odcięta. To było gdy umarłam i
zdumiało mnie jak życia wokół mnie złączyły się wspierając się do czasu
nowego początku a splot mógł naprawić rozdarcie. A następnie nagły
wybuch światła gdy zabrałam amulet Kairosowi Strażnikowi Czasu
przede mną wykorzystującego to by zatrzymać moje połączenie z
teraźniejszością.
Zdenerwowana, odzyskiwałam równowagę i popatrzyłam za
wybojem. Nie łatwo było patrzeć na swoją przeszłość wiedząc że została
ustalona a jej emocje były obnażone. Ale czułam uśmiech gdy
zobaczyłam, że naprawdę nie zmieniłam się odkąd umarłam. Oczywiście
moja oryginalna aura niebieska i żółta różniła się znacznie od głębokiego
fioletu który przybrała teraz ale moja równowaga pomiędzy dobrem a
złem była taka sama.
To była naprawdę ładna aura, pomyślałam gdy mentalnie
przebiegłam przez nią palcami i poczułam melancholię że ona nie była już
moja. A może była? Być może mogłabym zmienić własną aurę i choć
przez chwilę być sobą. Zmieniłam mój punkt widzenia i przeniosłam
moją uwagę do chwili obecnej aż znalazłam siebie siedzącą samotnie w
biurze policjanta czekającą aż któryś z nich znajdzie baterię do mojego
telefonu. Moja aura była ciemna jak Strażnika Czasu, a nie moja własna
ale ponieważ porównywałam to z jednym z moich wspomnień słabe
migotanie niebieskiego wydawało się rozbrzmiewać echem, nie w mojej
aurze ale w mglistej szarej poświacie gdzie przyszłość stawała się
teraźniejszością.
Pomiędzy teraz, a potem?! O cholera, pomyślałam, a radosne
podniecenie przeszło przeze mnie w dół aż do palców u nóg. Było tym co
Serafin miał na myśli? Było tym gdzie moje ciało zostało ukryte? W
ułamku istnienia gdzie czas przesuwał się od przeszłości do przyszłości?
Czas nie istniałby tam i moje ciało byłoby nieskazitelne i doskonałe,
zawieszone w powietrzu chwili do śmierci, do czasu gdy mogłam je
odebrać.
Zrobiłam głęboki wdech pozwalając temu wszystkiemu się uwolnić
próbując uspokoić siebie. Jeżeli by to była moja oryginalna aura to
musiałaby pochodzić z mojego ciała, przyklejonego w zastoju gdzie
poprzedni Strażnik Czasu zostawił je. Mogłam odebrać moje ciało i nie
potrzebowałabym amuletu Strażnika Czasu by utrzymać mnie przy życiu i
czarne skrzydła z dala ode mnie!
To było wszystko czego chciałam w tym momencie i powoli
skoncentrowałam się próbując skupić mój wzrok na tej małej przestrzeni.
Wszystko wokół mnie moje myśli się rozciągały miało wciągnąć mnie do
przyszłości. I do maleńkiego prawie nie niebieskiego blasku.
Chwyciłam się tego chcą tego tak mocno jak mogłam tylko poczuć.
Zawroty głowy nadeszły zewsząd i sapałam zaciskając ręce na poręczy
krzesła ale odmawiając otwarcia oczu i stracenia postępu który zrobiłam.
- To jest moje. - Szepnęłam czując jak moje wargi się poruszają i
zmuszając ostatni kawałek oddechu z moich płuc do ucieczki.
Był słaby posmak soli na moich wargach a ja zlizałam go ciekawa.
Lekka bryza przesiała moje włosy łaskocząc mój policzek. Ale nie było
żadnego powietrza wpuszczonego do biura gliny. Łaskotanie stało się
intensywniejsze i słabe nieprzyjemne uczucie z... z...
- Muszę iść do toalety. - powiedziałam z wciąż zamkniętymi oczami
i zmieszanymi. Odkąd umarłam jedyny dlaczego szłam do łazienki to by
uchylać się od pytań mojego taty.
Przykre uczucie prześlizgnęło się przeze mnie i moją rękę zaciśniętą
na poręczy krzesła. Ale ja nie trzymałam twardego tworzywa sztucznego i
metalu. To było miękkie jak aksamit.
Moje oczy gwałtownie się otworzyły. Jaskrawe światełko przebiło
się do mnie i sapnęłam. Wciąż siedziałam w gorącym mającym zapach
papierosów i czerstwego cukru biurze. Ale byłam również w wietrznym
pokoju z białymi zasłonami szurającymi o progi. Mogłam słyszeć
przychodzące fale i ptaki. Sufit był z marmuru a podłogi z czarnych
kafelek. Byłam tu wcześniej. Moja wyspa?
Spojrzałam w dół widząc trawą poplamione i podarte resztki mojej
sukienki nakładające się na moje rzeczywiste dżinsy i czarny koronkowy
top pokryty popiołem. Mój Boże! To było moje ciało! Znalazłam moje
ciało pomiędzy teraz a potem, tak jak mówił Serafin. Ja nie byłam w nim
jeszcze bo mogłam zobaczyć rzeczywistość z moimi niebieskimi dżinsami
i czarnym topem ale udało mi się je znaleźć. A najlepsze? Moje ciało
wyglądało w porządku. Zostało zamrożone w czasie i było normalne.
Teraz wszystko co musiałam zrobić to pozbyć się ciała w którym byłam i...
wziąć to.
- Madison!
Ktoś chwycił mnie za ramię z tyłu. Szarpnęłam się i krzyknęłam gdy
poczułam bolesny ucisk jelit. Ból wibrował przeze mnie a ja zgięłam się w
pół z zamkniętymi oczami przed bólem. Szum wiatru i smak soli odeszły.
Już prawie je miałam, a teraz odeszło.
- Madison! Nic ci nie jest? Wyglądasz jak duch! Jesteś
przezroczysta!
- Stop! - krzyknęłam, a wymioty niemal paliły mnie gdy pochyliłam
się na kolanach. Moje oczy otworzyły się i podniosły smutne. Patrzyłam
na brzydkie zielone i białe płytki na komisariacie. Gdzie do diabła była
plaża?
- Prawie je miałam. - Zawołałam wstając i omal nie uderzając
Barnaby w podbródek. Cofnął się zmieszany a ja obróciłam się patrząc na
krzesło czy może wciąż widzę siebie siedzącą w nim, rozdartą sukienkę i
to wszystko. Ale wszystko co widziałam to było puste krzesło.
- Barnaba byłam tam. - Opuściłam głowę czując uderzenie serca, ale
wiedziałam że ono nie było prawdziwe. To nie było prawdziwe- i ból tego
omal doprowadził mnie do łez.
- Znalazłam moje ciało. Między teraz a potem! To było na wyspie,
utknęło w jakimś bąblu czasu czy czymś! Barnaba, cholera! Dlaczego nie
mogłeś poczekać kilka minut dłużej! Prawie je miałam! Byłam w nim!
Prawie byłam żywa!
Barnaby zszokowana ekspresja była pusta.
- Ty...
- Znalazłam moje ciało! Tak! - Patrzyłam na brzydki pokój rozdarta
między płaczem a krzykiem na kogoś.
Były odgłosy stóp na korytarzu a Barnaba wziął mnie za łokieć.
- Chodźmy. Im szybciej stąd wyjdziemy tym mniej pamięci będę
musiał poprawić. - Zaczął ciągnąć mnie do drzwi ale ja zaparłam się
piętami. Pamięć? On martwi się o pamięć?
- Znalazłam swoje ciało a ciebie to nie obchodzi!
- Obchodzi ale musimy się stąd wydostać! - Jego chwyt stał się
mocniejszy i szarpnął mnie na korytarz gdy ktoś wpadł w poślizg na
zakręcie korytarza.
- Myślisz że gdzie się wybierasz? -Powiedział policjant a potem jego
oczy rozszerzyły się gdy spojrzał na Barnabę. - Hej nie byłeś przy
pożarze? - Zrobił spad do kucania sięgając po pistolet.
- Chyba sobie ze mnie żartujesz. - Powiedział Barnaba popychając
mnie na koniec korytarza.
- Znalazłam moje pieprzone ciało a ciebie to nie obchodzi! -
krzyknęłam podkreślając opór.
- Stać! - policjant krzyknął, a Barnaby oczy centymetry od moich
własnych błysnęły srebrem. Słodko jak syrop mężczyzna upadł.
Spojrzałam przez ramię by coś zobaczyć ale uchwyt Barnaby na
moim ramieniu wzmocnił się i ponownie zaczął mnie pchać w stronę
końca korytarza.
- Jestem podekscytowany że znalazłaś swoje ciało, ale próbujemy
się stąd wydostać. - Mruknął. - Możesz starać się o swoje ciało później. -
Jego spojrzenie było za moim ramieniem, a jego oczy powiększyły się. -
Biegnij.
Potrącił mnie i wpadłam w osłupienie z prawie pękniętym nosem
gdy przeszłam na czworakach. Moje kolana drżały. Spojrzałam w górę na
czas by zobaczyć jak Barnaba zrobił gest a jego oczy posrebrzały na
moment. Drugi mężczyzna pochylony nad pierwszym upadł ale mogłam
słyszeć jak nadchodzi więcej ludzi. W sekundę podciągnęłam się z
podłogi. Moje ręce były lepkie a ja nie wiedziałam w co je wytrzeć.
- Potem!? - Krzyknęłam. - Ja chcę teraz!
Moje ostatnie słowa były istnym krzykiem a fala złej siły pulsowała
ode mnie. Przeklinając Barnaba zrobił unik jego twarz była blada gdy
wstał ze swojego przysiadu i spojrzał na mnie. Zostałam wprawiona w
osłupienie ponieważ zawroty w mojej głowie które podniosły się i
zahuczały w mojej głowie wolno ustąpiły do moich stóp. Moja ręka
pulsowała i przysięgam czułam ją gąbczastą. Szarpnęłam ją z powrotem i
zamrugałam. Mój kamień przechodził w lód i srebro.
- Uh, Madison? - Barnaba szepnął i zdałam sobie sprawę że było
cicho.
Wiesz co... zbyt cicho.
Ludzie na podłodze nie poruszali się. Strach przelał się powoli
przeze mnie bo pamiętałam że wybuch gniewu pochodził ode mnie.
Zabiłam ich?
- Whoo – hooo! - przyszedł podekscytowany okrzyk Nakity skądś w
budynku i nagłe walenie stóp rozbrzmiało echem w przedpokoju.
Zakręciłam się ponieważ przeskoczyła przez powalonych ludzi, zadyszana
zatrzymała się z obnażonym mieczem i świecącym amuletem.
- Madison kiedy nauczyłaś się zatrzymywać czas?
Zatrzymywać czas?
- Ja, uh. - Wyjąkałam patrząc na mój amulet. Nadal był srebrny jak
oczy Barnaby gdy dotykał świętości. Nić dźwięku była uruchomiona
przeze mnie a kiedy przypadkiem spojrzałam na linię czasu wpadłam na
istnienie tak wspaniałe że omal nie upadałam.
- Nie wiem. - powiedziałam instynktownie zakrywając oczy choć
jasność była we mnie. Błyskiem wyrzuciłam mój wewnętrzny wzrok i
spojrzałam w górę. Barnaba trzymał mnie w pozycji pionowej. Widząc że
wszystko w porządku puścił mnie i cofnął się.
- Uh, jak mam to cofnąć. - spytałam ich.
- Jeszcze nie. - Nakita wykrzyknęła jej wysokim tonem. - Poczekaj
do czasu aż wyjdziemy. - Rzuciła się do tylnych drzwi za nami rozsyłając
jej okrzyki radosnego podniecenia by rozbrzmiewały echem w
absolutnym bezruchu. Zegar w biurze gliny nie tykał gdy minęliśmy go.
Światła z samochodów na zewnątrz nie poruszały się. Jedynym
dźwiękiem w całym otoczeniu pochodził od nas. To było tak
przyprawiające o gęsią skórkę jakby wszyscy zniknęli. I ja to zrobiłam?
- Chodźmy. - powiedział Barnaba wyraźnie przygaszony.
Podążyłam za nim w dół korytarza gdzie Nakita pchnięciem
otworzyła automatyczne drzwi. Na zewnątrz było nawet bardziej
przerażająco bez wiatru i bez hałasu. To było tak jakbym weszła do
obrazu. Wszystko odczuwałam jednakowo. Nakita niemal tańczyła po
cementowych schodach i zacienionym parkingu.
- Madison jesteś w tym coraz lepsza. Myślę że powinnaś spróbować
zrobić miecz z myśli kiedy to się skończy, ok.?
Skuliłam się. Wszystko czego chciałam to wrócić do domu.
Chciałam zabrać moje ciało i wrócić do domu i zapomnieć o tym
wszystkim co zaszło. Ale jeśli tak zrobię to nic się nie zmieni. Ani w niebie
ani na ziemi ani we mnie. Nic.
- Jak poruszyć czas? - Szepnęłam zmieszana tak mocno że czułam
się chora.
- Nie wiem. - odparł Barnaba zatrzymując się obok policyjnego
samochodu i spojrzał gdy kulka światła wyleciała przez wciąż otwarte
drzwi.
- Madison! - wykrzyknęła Grace zataczając kręgi wokół mnie. -
Zatrzymałaś czas? To wspaniale! I super że udało Ci się zwolnić od
boskości.! - Zaczęłam się nad tym zastanawiać, ale to nie było tak że
wiedziałam co robię.
- Byłoby, gdyby wiedziała jak to zrobiła. - powiedział Barnaba
nawiązując do moich myśli. Stał z rękami na biodrach obserwując jak
Nakita robiła swoje wrażenie zawodowego piłkarza po wylądowaniu.
- Jaki masz problem Barney? - spytała Nakita dając mu lekkiego
kuksańca gdy skończyła. - Madison się w końcu udało. Wyglądasz jakbyś
połknął skarabeusza. - Barnaba zmarszczył czoło napinając skórę wokół
jego oczu.
- Znalazła swoje ciało. - Uśmiech Nakity się zawahał a oczy były
zdezorientowane nawet gdy jej radość pozostała w jej ekspresji.
- Co?
- Znalazła swoje ciało pomiędzy teraz a potem. - Powiedział jeszcze
raz i nawet blask Grace przygasł. To było tak jakby całe obumarłe światło
wokół nas wsączyło się w Nakitę. Zamarła z niewypowiedzianą myślą a jej
podniecenie obróciło się w popiół.
- Nakita. - powiedziałam wyciągając do niej rękę a ona cofnęła się o
krok z mieczem w ręce który obrócił się w nicość. Jej amulet pociemniał
jakby wchłaniał energię a jej wzrok padł na mój.
- Cieszę się z razem z Tobą. - Powiedziała nie patrząc na mnie. - To,
to czego chciałaś.
- Nakita... - dlaczego miałam wyrzuty sumienia z tego powodu?
Skoro Serafinowie nie mieli zamiaru dać mi prawdziwej szansy, to
dlaczego powinnam zostać w pobliżu i być częścią systemu z którym się
nie zgadzałam? Mogłabym być wtedy z Joshem i mogłabym być
normalna. Ale ona się odwróciła i wina uderzyła mnie mocno.
- Nakita. - powiedziałam bardziej stanowczo i zatrzymała się.
Czując się jak łajdak dogoniłam ją i starałam się złapać jej wzrok.
- Ja nie chcę rezygnować ale czy mam wybór?
- Mówiłaś że wierzysz w wybór. - Powiedziała odwracając się. - Ale
tak naprawdę nie. Albo chcesz przestać. - Znowu odwróciła się i tym
razem pozwoliłam jej odejść. Grace przybliżyła się unosząc się nad moim
ramieniem a Barnaba ustawił się po mojej drugiej stronie.
- Dlaczego wszyscy wokół mnie sądzą że powinnam zostać ale nikt
nie wierzy że mogę coś zmienić?
- Ja wierzę że możesz coś zmienić. - Powiedział Barnaba ale ja go
nie słuchałam i ciężko stąpnęłam. Nakita znalazła się na ulicy i szła przed
samochodami które poruszały się pięćdziesiąt mil na godzinę sztywnym
tempem i kołyszącymi się ramionami.
- Ja wierzę. - Upierał się gdy mnie dogonił. - Dlatego opuściłem
Rona. Nadal uważam że możesz jeżeli zostaniesz.
On prawdopodobnie wierzył co czyniło to wszystko jeszcze
trudniejszym.
- Madison. - Powiedział ciągnąc mnie do zatrzymania. Byliśmy przy
krawężniku a światła ruchu na drodze świeciły mu w twarz pokazując
jego ściągnięte czoło i błagające mnie oczy.
- Ciągle mówisz że nikt nie daje ci szansy sprawdzić czy twoje teorie
działają, ale dają ją. Starasz się zmienić system który istnieje odkąd ludzie
patrzą na gwiazdy i starają się zrozumieć jak się tam znalazły. To działa
nie bez powodu a może większy postęp byś zrobiła gdybyś poświęciła
trochę czasu aby zrozumieć dlaczego taki system jest na miejscu zanim
spróbujesz go zmienić na swój. Serafinowie śpiewają. Słyszę to nawet
tutaj. Zmiany się dzieją lecz ty po prostu ich nie widzisz. Być może trzeba
na razie zrobić rzeczy których nie chcesz, zanim znajdziesz sposób by te
zmiany się wydarzyły.
Nie mogłam powiedzieć niczego, byłam zbyt przygnębiona. Widząc
mnie milczącą, on schylił głowę i odwrócił się naśladując Nakitę i
odchodząc szybko gdy starał się nadążyć za nią.
- Nakita. - Zawołał, a ja patrzyłam za nim z moją ręką owiniętą
wokół amuletu. Myślę że to była najdłuższa rzecz jaką kiedykolwiek do
mnie powiedział i zostawił mnie z jeszcze gorszymi uczuciami.
- Jestem taką idiotką. - Szepnęłam do Grace.
- Ale jesteś naszą idiotką. - Zadzwoniła, a ja się skrzywiłam.
- Jak myślisz co powinnam zrobić? - Zapytałam zaczynając iść
ledwo unosząc moje trampki z asfaltu.
- Po pierwsze musisz puścić linię czasu i pozwolić rzeczom na ruch.
- Powiedziała. - Zanim Ron przyjdzie sprawdzić co się dzieje.
- Tak. - Dobra puścić linię czasu. - W jaki sposób można to zrobić?
- Myślę że powinnaś iść do domu i zobaczyć się z twoim tatą zanim
zda sobie sprawę i cofnąć jego zegary o jakieś dwie godziny. - dodała
Grace. - On myśli że jest 10.30. Tak samo jak tutaj.
- Oh wow dzięki Grace. - Pierwsze promyki nadziei zaczęły
przenikać z powrotem a ja dodałam rozmowę z Nakitą do mojej
mentalnej
listy
rzeczy
do
zrobienia.
Wyglądała
pozytywnie
melancholijnie kiedy szła obok Barnaby ze spuszczoną głową gdy coś do
niej mówił.
- Cóż, raz Anioł Stróż na zawsze Anioł Stróż. - Powiedziała z
przekąsem jeśli świecąca kulka światła może się skrzywić. - A potem
możesz nas spotkać na cmentarzu, aby dowiedzieć się jak rozwiązać ten
bałagan z Tammy. Serafinowie są zaznaczeni. Kiedy dowiedziałaś się jak
zmieniać aurę osoby?
- Tuż przed tym gdy dowiedziałam się jak zatrzymać czas. -
Powiedziałam myśląc że nie byłoby w porządku gdyby moja nauka czegoś
sprawiła mi kłopoty z Serafinami.
- Świetnie. - Powiedziała Grace dobitnie. - Coś na temat
uruchomienia tego z powrotem? To się starzeje. Każdy mocniejszy
uchwyt a zatrzymałabyś także swoich żniwiarzy. - Skinęłam głową
wywołując obraz linii czasu w mojej wyobraźni. Była jaśniejsza niż zwykle
i to zapoczątkowało mój ból głowy. Relaks, pomyślałam rozluźniając moje
ramiona. Moje oczy błysnęły otwarte kiedy te proste hałasy i kolory
wpadły z powrotem do świata.
- Dobra robota! - Powiedziała Grace poruszając się w dół i w górę,
gdy światła samochodów migotały wokół nas i krzyk oburzenia wzrósł z
komisariatu.
- Chodźmy stąd. - Pobiegłam za Barnabą i Nakitą, miły czas biegł
również ale stałe uczucie wątpliwości nie opuszczało mnie. Tak,
znalazłam moje ciało, ale nikt o to nie dbał. A może raczej chcieli abym go
nie miała. Co to mówi o moim życiu kiedy rzecz której najbardziej
chciałam, była tą sama rzeczą która powodowała że traciłam rzeczy które
kochałam?
Rozdział 7
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: Tempted-Hell
Było niemal zbyt ciemno by zobaczyć kiedy Barnaba zwinął skrzydła
i wylądował delikatnie na dachu mojego domu, ciemniejszego niż zwykle
z powodu zapowiadanego deszczu. Tłumiąca czerń była niemal jak koc
dusząca. Wydawała się wyciekać z okna mojej sypialni aby wypełnić cały
świat i stworzyć jedną wielką nicość. To było coś w rodzaju tego co
czułam w środku.
Moje krótkie włosy fruwały gdy Barnaba zwijał swoje skrzydła i
udało mi się rzucić okiem by złowić przebłysk jego skrzydeł zanim
zniknęły. Z głową w dole staną przede mną jakby chciał coś powiedzieć.
To był bardzo cichy lot powrotny, moje myśli były przy Nakicie, a
jego kto wie na czym?
Zostawienie jej było ciężkie z jej podchodami na cmentarzu gdzie
mieli na mnie czekać, prawdopodobnie teraz myśli że chcę ją porzucić
gdy już znalazłam moje ciało.
Demus był gdzieś po stronie nieba, ale ponieważ szukał
niewłaściwego rezonansu miałam czas na przegrupowanie. Miałam
zamiar spędzić co najmniej pięć minut przekonując mojego tatę że nic się
nie dzieje i że idę spać.
To było znowu to słowo. Nic. Nijak- tak się właśnie czułam. Pusta w
środku. Po tym jak byłam w moim ciele nawet przez tą chwilę,
przypominałam sobie jak to był zobaczyć, poczuć... naprawdę być częścią
istnienia. Teraz w powłoce którą dawał mi amulet czułam się jakbym była
niczym.
- Jesteś pewna że chcesz bym wyszedł? - W końcu powiedział
Barnaba gdy żadne z nas się nie poruszyło na dachu.
Skinęłam głową, owijając ramiona wokół siebie od lekkiego chłodu
który sączył się do mnie po ekscytującym cieple Baxter.
- Powinno to trwać godzinę. - Powiedziałam zastanawiając się
dlaczego wylądował tu zamiast na podwórku.
- Chcę zobaczyć czy Josh może się wymknąć. Byłoby świetnie gdyby
mógł wrócić z nami.
On przynajmniej by się cieszył że znalazłam moje ciało. I że nie było
ohydną zepsutą masą.
- Za godzinę. - Patrząc niepewnie Barnaba spojrzał na mnie
niewesoło a potem znów na zachmurzone niebo. - Mam czas żeby wrócić i
zabrać telefon. Nie ma powodu by pozostawiać go tam i wywoływać
wspomnienia.
- Dziękuję. - Powiedziałam szczerze. Miałam nadzieję że go
zabierze. Nie byłoby powodu by wyjaśniać mojemu tacie dlaczego był w
Kalifornii.
- Jesteś pewna że nie chcesz żebym na Ciebie poczekał? - Spytał
Barnaba.
Potrząsnęłam głową. Nakita była tam sama. Podchodząc do
krawędzi dachu usiadłam by zejść na ziemię. Lucy, golden retrievera
sąsiada nie było na podwórzu. Zawahałam się gdy buty Barnaby zaszurały
obok mnie i spojrzałam w jego mroczną twarz.
- Co chcesz żebym powiedział Nakicie? - Spytał Barnaba a w jego
oczach odbijał się blask latarni.
- Ona myśli że odchodzisz. Odejdziesz? Czy chcesz żebym ją
okłamywał? - Moja depresja pogłębiła się z matowym poczuciem winy.
Nie wiedziałam. Chciałam zostać ale nie mogłam tego zrobić jeżeli
wszystko co będę robić to zabijać ludzi.
- Powiedz jej że myślę o tym. - Powiedziałam nie mogąc dłużej na
niego patrzeć.
- Powiedz jej że jestem dumna z niej i z Ciebie i dlatego chcę tej
pracy. Chcę zostać. Zostanę jeśli... - Barnaba nie poruszył się ale stał się
jeszcze mroczniejszy.
- Co jeśli Serafinowie nie pozwolą robić rzeczy na twój sposób?
Zrobili tak wysyłając Demusa.
To było dokładnie to co mnie martwiło, ale dałam mu fałszywy
uśmiech z nogami zwisającymi nad czernią pomiędzy niebem a ziemią.
- Hej jestem Żniwiarzem Czasu Ciemności. Co oni zrobią? Zabiją
mnie? Już to zrobili. - Odwróciłam wzrok przestraszona opuszczając oczy.
Mogli zabrać mi amulet i pozwolić czarnym skrzydłom na zniszczenie
mnie. Dusza pozbawiona aury była czystą grą, a moja pochodziła teraz z
amuletu. Ale nie podejmę się pracy Strażnika Czasu Ciemności i
wysyłania żniwiarzy do zabijania ludzi aby ocalić ich dusze jeżeli
powodem będzie to że się bałam. Nawet jeżeli tak było.
- Porozmawiam z nią. - Powiedział w końcu, wyraźnie widząc mój
strach.
- Dzięki Barnaba. - Zsunęłam się z dachu, zginając kolana by
zamortyzować upadek.
Spojrzałam w górę by spróbować zobaczy jego skrzydła ale nie było
tam nic oprócz ledwo ruchomych czarnych gałęzi między mną a ciężkimi
chmurami.
Z głową w dole podeszłam do drzwi patrząc na moje sznurowadła.
Czaszki i serca. Może powinnam dorosnąć?
Skrawek mojej samo zachowawczości kazał mi się zawahać zanim
weszłam. Grace powiedziała, że załatwiła rzeczy z moim tatą, ale wciąż
trudno było chwycić za klamkę i wejść.
Docierając do nich poczułam ukłucie w mojej aurze. Moje palce się
zwinęły i czekałam wdychając to uczucie.
- To prawie... jakbym była śledzona. - Powiedziałam i obróciłam się
gdy mój amulet zaczął się ogrzewać. Mój oddech zasyczał i zobaczyłam
pionową linię świętego srebrnego pęknięcia w nocy. Trochę niski, chudy
mężczyzna wydawał się przechodzić pod tym na bok, a światło czyniło
jego sylwetkę napiętą loki siwe a ubranie wzburzone.
- Ron. - Syknęłam wypuszczając wszystko co nabrałam. To był sam
Strażnik Czasu Światła, stojący na moim trawniku w ciemności.
Moja pierwsza myśl by połączyć się z Barnabą przez myśli umarła.
Mogę zatrzymać czas do cholery. Nie potrzebuję pomocy Barnaby. Poza
tym pewnie osłania swój rezonans i nie byłby w stanie mnie usłyszeć.
Przekrzywiając biodro patrzyłam jak Ron kończy materializację.
- Czego chcesz? - Wystrzeliłam a on wydawał się zaskoczony tym że
wiedziałam że on tam jest. To był krótki przebłysk zadowolenia w
zasysającej nocy. Mały człowiek szybko odzyskał swoją napuszoną
postawę potrząsając jego wzburzoną która bardziej pasowała do któregoś
z hollywoodzkich zbiorów niż do tego czym się zajmował w
teraźniejszości. Zastanowiłam się czy on uważał że to co nosiłam było
zabawne?
- Aby się dowiedzieć co zamierzasz? - Powiedział wypełniając tych
kilka słów bardziej przebiegłą żółcią niż mogłoby się wydawać że można.
Boże, dopomóż mi, on wiedział o wszystkim.
Skrzyżowałam ręce na środku. Nie ważne czy przez to mogłam
wyglądać na bezbronną. Mój dzień był totalnym niepowodzeniem ale nie
ukrywałam tego.
- Próbuję nie dać się uziemić. - Powiedziałam.
- Może powinieneś stąd odejść zanim zacznę krzyczeć o pomoc i
skończysz w więzieniu za bycie zboczeńcem. - Ron uśmiechnął się tym
samym irytującym uśmiechem.
- Nauczyłaś się zatrzymywać czas. Gratulacje.
Zabawne że to nie brzmiało jak „gratulacje” gdy on to mówił, a ja
spojrzałam na ganek chcąc by była tu i zrzuciła na niebo gałąź z drzewa.
- Tak? Co z tego?
Ron zrobił krok do przodu, przechylając głowę gdy wypuszczał
smugę powietrza.
- Miałem tam żniwiarza.
- Tak zauważyłam. - Zaczęłam obracać się w kierunku drzwi bo nie
podobało mi się to.
- Więc, zastanawiam się co robisz... - Wycedził jakbym miała
dokończyć.
- Bla bla bla. - Powiedziałam robiąc ręką gest paplania.
- Nie zaczynaj monologu Ron. Nie robię niczego. - Odwróciłam się
by wejść do środka, sapnęłam gdy Ron pociągnął mnie za ramię. Rzutem
wyrwałam się z jego uchwytu wstrząśnięta tym że mnie dotknął.
- Cofnij się. - Zawołałam cicho gdy zatrzymując się dwa kroki od
niego, nie chcąc wyjaśniać mojemu tacie kim był. Moje serce wydało
uderzenie i zamilkło.
- Zmieniłaś rezonans naznaczonego. - Powiedział Ron wyraźnie
wściekły kiedy spojrzał na mnie. - Mój żniwiarz nie może jej znaleźć.
Wahh, wahh, wahh. Pomyślałam. Madison nie gra fair. Ale to co
wyszło z moich ust było krótkie.
- Dobra.
- Zamierzasz ją zabić! - Powiedział Ron. Moje oczy zwęziły się.
- Zrobiłam to. Powiedziałam krótko. -Zrób film. Wyślij do Internetu
To koniec, Ron. Idź do domu.
- To nie jest koniec. - Upierał się patrząc zarówno zły i zmieszany. -
Ona nie jest martwa. Nie mogłabyś jej zabić. Choć nie wiem dlaczego. Co
zamierzasz zrobić? Nie możesz tego zmienić. Oni są jacy są.
Wzięłam głęboki oddech czując jak rozczarowanie z całego dnia
spada na mnie. Ale tym razem doprowadził mnie do szału. Nie musiałam
się mu tłumaczyć. Szarpnięciem otworzyłam drzwi, weszłam do środka,
krzywiąc się na niego stojącego u stóp schodów zanim zamknęłam mu
drzwi przed nosem. Oparłam się o nie plecami, robiąc wydech. Mogłam
usłyszeć mojego tatę przy telefonie w kuchni a jego głos utrzymywał
odrobinę obciążenia gdy wzrastał i opadał. Wyprostowałam się i
zerknęłam na zewnątrz przez wąskie okno przy drzwiach. Ron odszedł.
Dzięki Bogu.
Dom wyglądał cicho i spokojnie a mój tata wyszedł z kuchni z
telefonem przyklejonym do ucha. Moją pierwszą myślą było że rozmawia
z Joshem lub matką Josha chcąc się dowiedzieć gdzie jestem ale wtedy
dał mi skinienie palcem i wiedziałam że myślał że to jeszcze przed moją
godziną policyjną.
- Bev z nią wszystko w porządku. - Powiedział nieco gniewnie i
zdałam sobie sprawę że rozmawiał z moją mamą. - To był tylko
telefoniczny żart. - Oh, Jezu. Policjanci z komisariatu namierzyli ją.
Zmartwiona spojrzałam przez okno na Rona, potem wracając i starając
się usłyszeć resztę rozmowy.
- Powiedziałem że jest z nią w porządku. - Tata powiedział
przewracając na mnie oczami.
- Jest na górze śpi, czy mam ją dać do telefonu żebyś sama mogła
się przekonać?
Sięgnęłam po słuchawkę ale on pokręcił głową. Dlaczego mój tata
kłamał mojej mamie o tym gdzie jestem?
- Bev. - Powiedział a jego głos nabrał naprężenia które pamiętałam
z czasów gdy dorastałam.
- Posłuchaj mnie. Madison ma się dobrze. Ja mam się dobrze.
Radzimy sobie świetnie i myślę że masz z tym problem. Mogę
wychowywać naszą córkę równie dobrze jak ty. Jest wspaniałą
dziewczyną i naprawdę nie wiem skąd bierzesz te rzeczy. Każę jej
zadzwonić do Ciebie jutro rano. Nie zamierzam budzić jej ponieważ ktoś
szarpie twój łańcuch. Idź weź valium albo coś.
Moje oczy były szeroko otwarte ponieważ odłożył słuchawkę i
westchnął patrząc na telefon tak jakby chciał rzucić nim o ścianę.
- Mama? - Zapytałam chociaż to było oczywiste.
- Ona myśli że nie mogę się tobą opiekować. - Powiedział a skóra
wokół jego oczu pokryła się zmarszczkami co sprawiło że wyglądała na
zmęczonego.
Chore uczucie zdawało się zakraść do mojego serca i widząc że
odzwierciedliło się w moich oczach, sądząc z jego miny, sforsował
rozdrażnienie i uśmiechnął się chociaż wiedziałam że wciąż się martwi i
będzie jeszcze przez kilka dni.
- Tato opiekujesz się mną świetnie. - Powiedziałam pokonując
uczucie i przytuliłam go, ze wzrastającym poczuciem winy. Moja śmierć
nie była jego winą i nie mogłabym tego znieść gdyby myślał że tak było.
Dał mi uścisk a potem cofnął się.
- Dzięki. - powiedział cicho. -Zadzwoń jutro do matki. Zaufaj mi nie
chcesz z nią rozmawiać teraz. - Powiedział wracając do kuchni by odłożyć
słuchawkę. - Ktoś powiedział jej że byłaś na Zachodnim Wybrzeżu w
więzieniu oskarżona o podpalenie kompleksu apartamentów.
- Naprawdę? - Powiedziałam, zmuszając się do uśmiechu,
zastanawiałam się jakie połączenie odebrała wcześniej Grace. Tata
ostrożnie odłożył słuchawkę ale jego palce drżały a kliknięcie wydawało
się niezwykle głośne.
- Może jeśli twoja matka dorośnie do dwudziestego pierwszego
wieku i założy sobie identyfikator rozmówcy nie będzie musiała znosić
tego typu wkrętów.
Ziewając, zakrył usta wierzchem dłoni.
- Nie mogę uwierzyć jak zmęczony jestem. - Powiedział opuszczając
wzrok by spojrzeć na zegarek. - Próbowałem się do Ciebie dodzwonić ale
albo byłaś poza zasięgiem albo padła ci bateria. - Jego oczy spotkały moje
wyrażając irytację. - Znowu. - Dodał.
Nie mogłam znieść kłamania mu więc podeszłam do lodówki po
szklankę soku jabłkowego. Rzuciłam tą samą wymówkę co zawsze.
- Um, to chyba bateria. - Powiedziałam wkładając głowę do lodówki
i odetchnęłam w zimnym powietrzu.
- Ja, uh właściwie to pożyczyłam go Barnabie.
- Madison! - Okrzyk był jak bicz i wycofałam się z lodówki ze
spuszczonymi oczami.
- Odbiorę ją jutro.
- Używaj mojej dopóki nie odbierzesz swojej, dobrze? - Powiedział i
dał mi swoją.
- Gdzie poszliście coś zjeść z Joshem? - Ciężki czarny telefon
wyglądał zabawnie w moim uchwycie różniąc się znacznie od mojego
szczupłego różowego. Zegarek był cofnięty o więcej niż dwie godziny gdy
na niego patrzyłam ale teraz magicznie przesunął się na odpowiednią
godzinę.
- Um, w Low D. - Powiedziałam starając się przypomnieć naszą
przykrywkę. - Byli z nami też Barnaba i Nakita. Po zawodach Josha
spotkaliśmy się z resztą.
- Jadłaś prawda?
- Tak dużo jak zawsze. - Uśmiechnęłam się biorąc szklankę z szafki i
nalałam sobie trochę soku. On nic nie mówił tylko patrzył na mnie z
niepokojem.
- Mogłabym jeszcze coś zrobić zanim pójdę spać, jednak.- Dodałam
i wydawała się zgubić trochę ze swojego niepokoju. - Mogłabym pójść
jutro do Nakity? Zrobiliśmy mnóstwo zdjęć na spotkaniu i chciałabym
pomóc jej zorganizować je.
- Jasne ale wykonaj swoje obowiązki przed wyjściem, tym razem. -
Powiedział. - Może nie być mnie gdy wstaniesz. Muszę iść jutro na
zamknięcie rozprawy. Nie cierpię tych dziesięciodniowych biologicznych
biegów. Przez połowę czasu trzeba zaczynać je weekend albo kończyć je w
jakiś. Nie zapomnij opróżnić zmywarki do naczyń. Wyjmij surowce
wtórne. I chcę abyś zamiotła ganek przed wyjściem. Od frontu i z tyłu tym
razem.
To była zwykła lista i sok mając nadzieje że wyjdzie zanim będę
musiała go jakoś wypić.
- Tak tato. - Prawie jęknęłam. Znowu ziewnął patrząc na zegar nad
kuchenką.
- Nie mogę uwierzyć, że jestem tak zmęczony. Nie mogłem wypić
dziś dość kawy.
- Ja też idę spać. - Powiedziałam zostawiając mój sok na ladzie i
idąc przytulić go na dobranoc. Jego ręce otuliły mnie w kocu
bezpieczeństwa i pocałował mnie w czubek głowy.
- Mówiłem poważnie żebyś zadzwoniła do mamy jutro.- Powiedział
łagodnie wciąż trzymając mnie w ramionach. - Ona martwi się o Ciebie.
- Mam zamiar. - Obiecałam.
Puścił mnie i cofnęłam się z powrotem. Zwracając się do odejścia
zawahał się.
- Pachniesz dymem. - Nie wiedziałam czy miał na myśli dym od
ognia czy smród papierosów z policji i kręciłam się mówiąc.
- Dostałam się do domu z jednym z przyjaciół Josha. Samochód
śmierdział.
Tata przyjął to uśmiechając się lekko gdy potarł czubek swojej
głowy pozostawiając włosy pogniecione.
- Poprawiłaś swoje ujęcia prawda? - Spytał i wiedziałam że miał na
myśli ujęcia na zdjęciach.
- Wiesz to. - Powiedziałam wesoło.
- Chcę zobaczyć zdjęcia kiedy będą gotowe. - Powiedział i odwrócił
się i poczłapał do przedpokoju.
- Wiem że to weekend ale nie zostawaj zbyt długo.- Powiedział ze
schodów.
Odetchnęłam a moja wiara w Grace zwiększyła się stokrotnie.
Cholera, dobrze trzymała mnie z dala od kłopotów z tatą. Ona i Josh,
oboje.
- Okey! - Odkrzyknęłam do niego słuchając jak zamyka drzwi
sypialni. Może mogłabym się wymknąć szybciej niż myślałam. W domu
ucichło a ja wylałam mój sok, umyłam szklankę i zawahałam się gdy
otworzyłam drzwi zmywarki. Wzdychając wyciągnęłam szufladę i
zaczęłam ją opróżniać. Byłam w stanie zatrzymać czas, a byłam tu
opróżniając zmywarkę. Może nie jest też złym pomysłem zamieść ganek
przed wyjściem.
Delikatne stuknięcie przy oknie kuchennym wystrzeliło we mnie
impuls strachu ożywiając głowę, myśląc że to był Ron. Ale to był Josh
stojący między domem a nasadzeniami fundamentów pokazujący jego
nos i oczy. Widząc moją ulgę opuścił wzrok, ale ja już byłam w drodze do
głównych drzwi przeklinając cicho że mnie przestraszył.
- Josh. - Powiedziałam otwierając drzwi. - Myślałam że mama cię
uziemiła. - Jego spojrzenie pomknęło do schodów i wyszeptał. - Nie jesteś
jedyną która umie się wymknąć. Co się stało? Wpadłaś w kłopoty? Moja
mama próbowała się dodzwonić do twojego taty ale połączenie się
zerwało, a potem telefon padł.
Odetchnęłam dziękując Grace. Kochała powodować intrygi,
trzymając mnie z dala od kłopotów. Wyciągnęłam go widząc że ulica za
nim była pusta i ciemna. Musiał przyjechać rowerem nie chcąc nikogo
budzić.
- Wchodź. - Powiedziałam cicho. - Mój tata jest na górze.
- Bez wątpienia. - Josh spojrzał na zegarek. - Wrócisz dzisiaj do
Baxter prawda?
Skinęłam głową nie wiedząc jeszcze co mam nadzieje osiągnąć ale
wiedząc że to nie koniec.
- Będę musiała. Josh nie uwierzysz co się stało. - Josh wszedł za
mną, biorąc talerze gdy je wyjęłam. Josh znał moją kuchnie prawie tak
dobrze jak ja i wsunął je uważając aby nie narobić zbyt dużo hałasu.
- Jesteś uziemiona? - Zapytał poważnym głosem. Spojrzałam w górę
od układania misek, mrugając aż zrozumiałam.
- Oh! Nie. - Powiedziałam. Uziemienie było najmniejszym z moich
zmartwień. - Grace przestawiła zegary do tyłu. Mój ojciec myślał że było
przed północą. Żadnego uziemienia.
- Miło. - Powiedział patrząc na zegar nad piecem gdy poszłam go
zresetować.
- Co więc było takiego strasznego? - Jego twarz przeszła do
zainteresowania. - Oh nie. Madison oni nie... umarli prawda?
Dotknęłam cyfrowego zegara, a liczba wzrosła do prawidłowego
czasu. Szarpnęłam moją rękę jak ukąszona patrząc na niego. To było
dziwne.
- Nie. - Powiedziałam. - Apartament się spalił. Tammy i Johnny są
w porządku ale powiedziała policji że ja to zrobiłam. Spędziłam większość
wieczora w biurze policjanta przez chwilę widząc się z Grace która
spowodowała wyładowanie baterii mojego telefonu więc nie mogli
zadzwonić do mojego taty. - Josh wydał dźwięk niedowierzania, a ja
odwróciłam się wzruszając ramionami.
- Barnaba i Nakita mnie odbili i nauczyłam się jak zatrzymywać
czas i zmienić aurę Tammy.
- To świetnie. - Powiedział Josh a jego zadowolony wyraz wyblakł
gdy się nie uśmiechałam. - Czy nie?
- Serafinowie wysłali Żniwiarza Ciemności by skosił Tammy.-
Czując ból tego od nowa. - Przestali na mnie liczyć. Więc oczywiście Ron
wysłał Żniwiarza Światła by go zatrzymał. Zrobił się bałagan. Zatrzymał
się dziś wieczorem. Rona mam na myśli. - Spojrzałam w kierunku drzwi,
jakbym mogła widzieć przez ściany. - Próbował się dowiedzieć co robię.
Szeroko otwierając oczy Josh sięgnął po czystą szklankę.
- Więc co on ma zamiar zrobić?
- Nie wiem. - Powiedziałam z otwartą zmywarka między nami.
- Przynajmniej przyznał że nie wierzy że staram się ją zabić. - Nie on
po prostu myśli że jestem głupia.
- Udało mi się zatrzymać wysłanego przez Serafinów Żniwiarza
Ciemności. Nazywa się Demus. Jest rudy. - Powiedziałam w celu zatarcia
tego że przypomniałam sobie jak dobrze wyglądał.
- Co lubisz go? - Głos Josha wzrósł o ton i zwrócił moja uwagę na
niego.
- On jest Aniołem. - Powiedziałam, ukrywając szybki uśmiech kiedy
uświadomiłam sobie że jest zazdrosny.
- Nie martwisz się tym prawda?
- O Anioła? Nie. - Powiedział ale jego ruchy gdy układał miski
mówiły co innego.
- Josh... - Powiedziałam obawiając się że poczuł się jakby tu nie
należał mógł odejść.
- Anioły są ładne, ale są formą intensywności, wiesz?
- Tak, ale potrafią latać.
- Och przestań. - Powiedziałam dając mu w ramię lekkiego
kuksańca, gdy pochyliłam się do zmywarki miedzy nami i chwyciłam
kolejne srebro stołowe.
- Lubię Cię, ok.? Nie anielskiego seryjnego zabójcę.
- Skoro tak mówisz. - Powiedział uśmiechając się a ja odwróciłam
się nagle nieswojo. Anielski seryjny morderca, a ja byłam jego szefem.
Gdyby tylko Josh zorientował się jaka była prawda mógłby zniknąć a ja
byłabym jeszcze większym dziwakiem niż wcześniej. Niech to szlag.
Z srebrem w dłoni wyszarpnęłam szufladę moim małym palcem.
Dzisiejszy dzień był katastrofą. Nie mogłam zatkać dziury wystarczająco
szybko, a woda sięgała mi już prawie do podbródka. Sfrustrowana
przestałam oddzielać widelce od łyżek i tylko pozbyłam się ich wkładając
do szafki. Ramiona skrzyżowałam na piersi stając przy ladzie i wpatrując
się w ścianę.
- Sprawisz że to zacznie działać. Wiem że tak będzie. - Powiedział
cicho Josh. Zmywarka była pusta i z uczuciem odrętwienia usiadłam przy
stole i umieściłam głowę w dłoniach.
Nie mogłam tak dalej. Kłamstwa, wymykanie się. Próbowałam
zmienić coś czego nikt nie próbował zmieniać, nikt nie widział w tym nic
złego. Poza Barnabą. Barnaba wierzył że mogę to zrobić.
Z głową w dole odetchnęłam, czując jak mój oddech opuszcza mnie
i moje płuca się zapadają.
Nie musiałam oddychać i to mnie niepokoiło. Chciałam być
normalna do cholery. Jaki facet chce randki z super-bohaterką, która
nigdy nie wymaga ratowania? Mieli swoją dumę. Poza tym Serafinowie
nie wierzyli we mnie. Tammy mnie nienawidziła. Nakita była
zdenerwowana. Moje oczy zrobiły się ciepłe i nie byłam zaskoczona gdy
łzy je wypełniły i spadły. Nie mogę oddychać ale wciąż mogę płakać? Jak
niesprawiedliwe to jest?
- Madison? - Niepewne dotknięcie Josha na moim ramieniu
przygnębiło mnie jeszcze bardziej i pociągnęłam nosem nie podnosząc
wzroku.
- Przepraszam. - powiedziałam siadając i wycierając oczy. - Ja nie
płaczę. - powiedziałam jakbym chciała przekonać samą siebie bo na
pewno nie byłam przekonująca dla niego.
- To tylko to że nic nie idzie tak jak powinno.
Uśmiechając się lekko usiadł koło mnie. -Będzie lepiej.- powiedział
znajdując i trzymając moja rękę.
- To nie dlatego płaczę! - powiedziałam z głową w dole i płynącymi
łzami nie ważne jak bardzo starałam się je powstrzymać. - To znaczy
Tammy jest ważna, ale.. - Nie mogłam powiedzieć tych słów. Brzmiały
one tak błaho przy problemie Tammy ściganej przez żniwiarza ciemności.
Jednego z moich żniwiarzy ciemności.
- Więc co? - Josh zapytał i spojrzał na moja rękę w swojej. Trzymał
ją troskliwie i to uderzyło mnie mocno.
- Znalazłam moje ciało. - Szepnęłam patrząc na nasze ręce na
naszych stykających się kolanach. Kiedy byłam na komisariacie. Prawie je
miałam, prawie udało mi się wsunąć w nie całkowicie i sprawić że znowu
było moje, ale przyszedł Barnaba i straciłam je.
- Twoje ciało? - powiedział Josh, po czym spojrzał na hol. -Madison
to wspaniale.- powiedział, a jego głos był jeszcze bardziej miękki.
- Dlaczego jesteś zła? Jeśli znalazłaś je raz to możesz to zrobić
ponownie. Możesz być znowu pełna. To świetnie.
- To nie jest świetne. - Powiedziałam nieszczęśliwie. - Nikt inny nie
jest zadowolony. Wszyscy chcą bym została strażnikiem czasu. Nie wiem
dlaczego! Nie jestem w tym dobra. Barnaba myśli że możemy zmienić
rzeczy, ale on był kiedyś żniwiarzem światła. Nakita uważa że to strata
czasu. Teraz Serafinowie są na mnie źli. Uważają że nie biorę tego na
poważnie i nie rozumiem co to za ryzyko. - Nieszczęśliwa, przetarłam
swoje oczy ponownie i zaczęłam szlochać głośno.
- Ja się cieszę. - powiedział Josh pochylając się do przodu. Przy tym
wydałam szczękający dźwięk szlochu, spuszczając głowę i wypuszczając
jego rękę więc mogłam wytrzeć twarz. - Jestem zmęczona tym wszystkim.
- powiedziałam czując uderzenie tego bo powiedziałam to na głos. -
Jestem zmęczona okłamywaniem taty. Zmęczona walką by się
porozumiewać. Zmęczony nie jest w stanie spać ani jeść. Chcę po prostu
wrócić do domu i być normalna!
Spojrzałam na niego przez moje mokre oczy by zobaczyć sympatie
ale nie zrozumienie.
- Ale. - zaczął, ale potrząsnęłam głową zatrzymując go.
- Nakita jest przygnębiona bo mogę odejść i zapomnieć o niej.
Barnaba jest rozczarowany że chcę zrezygnować z czegoś w co wierzy od
tysięcy lat ale zbyt bardzo się bałby spróbować aż do teraz. To
rzeczywiście zmienia postać rzeczy i jakoś to utrudnia a nie ułatwia.
Zmieniłam dzisiaj aurę Tammy. - Powiedziałam nie odnajdując w tym
radości. - I zatrzymałam czas. Ja zatrzymałam czas Josh! A nawet się tym
nie przejmuję.
- Tak zrobiłaś to. - Powiedział a ja potrząsnęłam głową, ale
przynajmniej mogłam zapobiec płaczowi.
- Po raz pierwszy. - Powiedziałam. - Po raz pierwszy czuję że
mogłabym coś zmienić, ale Serafinowie nie dają mi szansy. Mogłabym
robić te rzeczy Strażnika Czasu gdyby tylko pozwolili mi to robić. - Nagle
zdałam sobie sprawę jak blisko jesteśmy. Wziął moje ręce ponownie a
jego kolana gdzie dotykały moich były gorące. On mnie słuchał i to prawie
znowu doprowadziło mnie do płaczu.
- I nie pomiń że nie mogę jeść obiadu z moim tatą. - szepnęłam. I
opuszczam budzenie się i patrzenie na słońce na mojej ścianie i
zastanawianie się jaki będzie ten dzień.
Mrugnęłam i łza zatoczyła się i spadła. Josh wytarł ją i ręka
trzymająca mnie znowu była mokra.
- Tęsknię za normalnością. - Odetchnęłam czując się wycieńczona i
myśląc o Paulu, rosnącym strażniku czasu światła. Faktycznie był
paskudny czynnik posiadania Rona jako nauczyciela ale miał nauczyciela
i życie i prawdopodobnie dziewczynę która nie widziała że kiedyś będzie
pieprzonym Strażnikiem Czasu dla Aniołów. Mógł udawać że jest taki
sam jak wszyscy.
- Większość Strażników Czasu przeżywa całe życie zanim się
zestarzeją i muszą odłożyć wszystko by być ponad normalnością. Ja
muszę opuścić wszystko.
Dobra więc może byłam trochę królową dramatu ale Josh był
jedyna osobą której mogłabym to powiedzieć i która mogłaby zrozumieć.
- Nie stracisz wszystkiego. - Powiedział i zanim spostrzegłam co
robi pochylił się i mnie pocałował. Iskra przeszła przeze mnie. Moje ręce
zacisnęły się na jego i przechyliłam głowę tak że nasze usta mogły spotkać
się pełniej. Zamknęłam oczy i pochyliłam się tylko trochę czując
przestrzeń między nami. Wyładowanie elektryczne przeszło mi do palców
i przyciągnęłam go bliżej. Było to niewygodne siedząc w ten sposób ale to
był pierwszy raz w ciągu tego dnia kiedy czułam coś innego niż zagubienie
i desperacje. Nie chciałam kończyć pocałunku ale powoli się cofnął.
Pamięć o moim sercu wydała uderzenie i otworzyłam oczy. Poczułam się
zdyszana, chociaż wiedziałam że nie mogę być. Josh uśmiechał się a jego
oczy pomknęły do mnie i zatrzymały się sprawiając że znów poczułam
ciepło.
- Chcesz swoje ciało, prawda?- Zapytał jakby właśnie nie sprawił że
każda moja część się ożywiła. Skinęłam głową, a on dodał.
- Więc idź po nie. - Wycofałam się zmartwiona.
- Myślisz że powinnam oddać amulet. - Powiedziałam czując puls
alarmu pierścienia przechodzący przeze mnie. - Po prostu odejść od bycia
Strażnikiem Czasu Ciemności?
- Nie oczywiście że nie. - Przesunął się i nasze kolana się rozdzieliły.
- Ale Ron nadal ma swoje ciało prawda? On żyje i wciąż jest Strażnikiem
Czasu Światła. Więc w czym problem? Chcesz tego. Idź i weź je. Bycie
żywym nie oznacza że musisz z tego rezygnować prawda?
- Nie. - Powiedziałam niepewnie przypominając sobie rozmowę z
Serafinem na greckiej wyspie kiedy przejmowałam to stanowisko.
Poprosiłam czy mogę zabrać amulet aż znajdę moje ciało i wtedy zwrócę
go, a Serafin powiedział że mogę jeżeli to będzie to co wybiorę. Gdybym
teraz wybrała mieć oba czy nie liczyliby na coś?
Josh pochylił się, zaskakując mnie kolejnym pocałunkiem lekkim i
prawie złośliwym gdy wziął moje palce w swoje.
- Po prostu idź i je weź. Zostaw resztę rzeczy.
Spojrzałam na przedpokój myśląc o moim tacie.
- Teraz?
Josh wstał uśmiechając się na moją niechęć.
- Dlaczego nie? Gdybym to był ja, to zatrzymałabym Barnabę gdy
pierwszy raz je zobaczyłem. Oni żyją wiecznie Madison. Co oni wiedzą?
Przynieś swoje ciało i zrobię ci kanapkę. Możemy jeść i być normalni. A
kiedy skończysz być normalna, możemy zadzwonić do Barnaby i wrócić
do ratowania świata. Jezu Madison nawet bohaterowie mają prawdziwe
życie.
To było dokładnie to czego chciałam, o czym myślałam cały dzień i
usiadłam przy stole niezdolna powstrzymywać mojego sztucznego serca
przed waleniem. Sprawił że brzmiało to tak prosto. Chciałam tego. By
męczyć się z tym co wszyscy inni myśleli że powinnam robić bo miałam
moje ciało było głupim posunięciem.
- Zamierzam to zrobić. - Powiedziałam a jego uśmiech stał się
szeroki.
- Wiedziałem. - Dał mi małe klepnięcie po ramieniu. To nie było tak
miłe jak pocałunek ale odwzajemniłam jego pocałunek. Spowodowało że
poczułam się dobrze z tą zmianą. Niebo będzie przeklęte jeżeli nie
pozwolą mi iść moją drogą a wtedy po prostu oddam im amulet z
powrotem i do diabła z nimi wszystkimi.
Radosne podniecenie zeszło w dół do moich palców u nóg prawie
tak mocne jak po jego pocałunku. Usadowiłam się mocniej na krześle,
ustawiając je z powrotem na wprost stolika z plecami do łuku
przedpokoju.
Josh wydał dźwięk zaskoczenia.
- Tutaj? Co zrobisz jeżeli ojciec wejdzie? - Przeniósł się do
stanowiska obok ekspresu do kawy z skoncentrowanym wyrazem a ja
wyciągnęłam rękę mając nadzieję że usiądzie obok mnie.
- Chcę żebyś był przy mnie gdy będę to robić. - Powiedziałam
machając stopą pod stołem.
- Ty w moim pokoju po północy to się nie zdarzy. Mówimy o moim
wkurzonym tacie. Dach też odpada. Ron może nadal tam być.
- Dobra ale możemy iść gdzieś indziej. - Powiedział ze
skrzyżowanymi ramionami gdy spojrzał przez czarne okno na ulicę.
- Barnaba będzie tu za godzinę. - Powiedziałam niecierpliwie.
- To nic takiego. Będzie ok. Josh. Gdy robiłam to pierwszy raz
byłam w biurze gliniarza. Poza tym co myślisz że się wydarzy? Wsuwam
się do swojego ciała i zrobione! - Zrobił minę i kiwnęłam na niego
palcami. - Pocałunek na szczęście? - Powiedziałam czując gorąco. Nie
mogłam się doczekać by dostać swoje ciało z powrotem. Wszystko czułam
z Joshem było filtrowane przez mój amulet i chciałam być po prostu
ponownie sobą. Josh zaśmiał się a jego ramiona rozluźniły się gdy zrobił
te kilka kroków które nas dzieliły.
- Pocałunek na szczęście. - Powiedział jedną ręką obejmując moją a
drugą kładąc płasko na stole przed nami. Z ostatnim spojrzeniem na
korytarz z którego mógł przyjść mój tata pochylił się nad stołem
przechylając głowę i jego usta spotkały moje. Odetchnęłam w niego
wyobrażając sobie jak jego aura miesza się z moją. Zamknęłam oczy i
pochyliłam się do przodu gdy nasze usta się razem poruszały a pamięć o
moim sercu wydała uderzenie. Chcę być znowu żywa, pomyślałam kiedy
moje palce uścisnęły lekko jego a potem puściły.
Jego oczy otworzyły się gdy się odsunęliśmy a jego wzrok był na
korytarzu zanim powrócił do mnie.
- Jeśli jesteś pewna? - Powiedział wyciągając krzesło i usiadł twarzą
do łuku przedpokoju. Moje serce nadal waliło gdy wzruszyłam
ramionami, oblizując moje usta jakbym chciała przypieczętować pamięć o
tym co się stało.
- Powiedz mi jeśli go usłyszysz schodzącego schodami w dół, ok.? -
Josh położył ręce płasko na stole kiwając głową
- Ok.
Boże mam nadzieję że to zadziała. Czułam się jakby kończył mi się
czas. Uśmiechając się do Josha zamknęłam oczy i skupiłam się na sobie.
Czułam jak wziął mnie za rękę i uścisnęłam jego palce. Łatwo było znaleźć
moją mapę myśli po stronie teraźniejszości i odchodzące od niej wątki
życia wszystkich innych. Widziałam niebieską linię Josha wijącą się
mocno przy mojej. Barnaba i Nakita mieli zamknięte myśli ale nie
obecność. Przeniosłam moją świadomość wyżej znajdując linie moich
myśli które były powiązane z amuletem i ciągnęły mnie w przyszłość. A
między nimi był jasno niebieski i żółty blask mojego ciała zatrzymanego
w czasie i czekającego na mnie.
- Mogę to zrobić. - Odetchnęłam i pozwoliłam mojej świadomości
wpaść do przestrzeni między nimi. Jak stopa w dobrze dopasowanym
bucie tak moja dusza westchnęła i włożyła moje ciało. Pamięć o ustach
Josha na moich została zastąpiona przez smak soli. Szum lodówki ucichł,
a nadszedł dźwięk fal. Dyszałam gdy skurcze skręcały moje wnętrzności.
Josh krzyknął ale brzmiało to cienko i nierealnie. I z takim samym
rodzajem intelektualnego relaksu użyłam tego aby puścić linię czasu i
zacząć się dalej przemieszczać a moje myśli powróciły do chwili w czasie.
Byłam tu wcześniej i to robiło różnicę. Z lekkim opóźnieniem poczułam
obecność i swoją zmianę z powrotem w ciele i w synchronizacji z
wszechświatem. Byłam tu i nie było odwrotu. Moje serce waliło i
ekscytujące uczucie rozlało się przeze mnie gdy siedziałam w
przestronnym słonecznym pokoju. Spojrzałam w dół na moją rozdarta
sukienkę nie wierząc jak czułam brudny materiał oblepiony krwią między
moimi palami. To stało się szybko. Byłam w moim ciele. Zawroty głowy
uderzyły mnie i złapałam oddech niemal zapominając go wypuścić.
Musiałam oddychać! Moje ręce podążyły do mojej szyi i znalazłam mój
amulet. Podciągając nogi szarpnęłam moje palce u stóp z zimnej
marmurowej podłogi. Wszystko wydawało się iść powoli i byłam cała
obolała. Nie było żadnej metki u nogi ale zapamiętałam oderwanie go.
Podniosłam moją rękę do pulsującego miejsca z przodu głowy i
dokładnie badając czoło czułam siniaka. Moje ramię i klatka piersiowa
bolały. Podciągnęłam zabrudzony brudem przód sukienki by spojrzeć na
swój przód i zobaczyć sińce tam gdzie były pasy bezpieczeństwa. Byłam
naprawdę w moim ciele. Ono było moje.
- Zrobiłam to. - Krzyknęłam słysząc echo mojego głosu a mewy na
zewnątrz zdawały się ze mnie drwić. Zakaszlałam i skuliłam się na
miękkiej kanapie trzymając swoje żebra tak by nie bolały.
- Zrobiłam to. - Szepnęłam nie troszcząc się że to bolało. Zrobiłam
to i zastanawiałam się czy mój rezonans się zmienił bo byłam znów w
moim ciele. Zdałam sobie sprawę z tego że czarne skrzydła nie będą już
problemem. Ale mój zwycięski uśmiech zawahał się i zniknął. Podnosiłam
się powoli aż byłam pewna że mogę wstać i pokuśtykałam w kierunku
najbliższych drzwi gorączkowo szukając jednej z rzeczy które nie były
potrzebne mi od sześciu miesięcy. Ja naprawdę to zrobiłam. Jak to
mówią dowód jest w deserze. Albo tak jak w tym wypadku w sedesie.
Musiałam iść do łazienki w najgorszy sposób i nie miałam pojęcia gdzie to
było.
Rozdział 8
Tłumacz: gosia2341
Korekta: Tempted-Hell
Przeciągnęłam ręką po gładkiej marmurowej ścianie aż poczułam
się jedwabiście i wyszłam z łazienki. Znalezienie tego zajęło mi całe
beznadziejne trzy minuty. Ogromna pralnia była wyłączona z kompleksu
pokoi co zgaduję było prywatną kwaterą Kairos’a. Kairos, ten sam koleś,
który mnie zabił. Przyznaję mu jedno – miał gust. Wszystko co znalazłam
w mojej szalonej pogoni po łazience było wysoce eleganckie. Zimne i
precyzyjne. A plakat zespołu lub stojak na CD wyglądały nie na miejscu,
co dawało mi do myślenia, ile w rzeczywistości czasu on tu spędzał.
Widząc ogromną, zatopioną wannę, rzuciłam jej długie spojrzenie
nad swoim ramieniem. Przeszłam boso przez sypialnię z ogromnym
łóżkiem z miękkimi poduszkami i puszystą kołdrą. Były wciąż w nieładzie
odkąd Kairos je tak zostawił. To wydaje się straszne gdy się o tym
pomyśli. Moje ciało było tu zbyt długo. Tylko na chwilę nie nadążyło za
resztą świata a zatem niewidoczny i zabezpieczony przed upływem czasu.
Coś jak Barnaba szybujący na swych skrzydłach, zsynchronizowany z
wszechświatem i niewidzialny.
Słońce wlało się olbrzymim oknem do mieszkania niczym ocean,
pozwalając mi odetchnąć. Kąpiel nie brzmi rozsądnie, nawet jeśli poczuję
się po tym lepiej. Mogłam zmienić ciuchy. Jednak spędzenie reszty nocy
w mojej sukni balowej próbując uratować Tammy nie jest możliwe.
Kairos z pewnością nie ma żadnej spódnicy albo sukienki w szafie, ale
znalazłam czarną parę spodni pasujących jeśli podwinąć guziki i luźną
tunikę które mogą być modne jeśli jesteś w Azeroth w świecie Warcraft.
Podciągnęłam luźne spodnie wyżej i zawiązałam mały węzeł w pasie
żeby nie spadły gdy szłam na korytarz. Nie mogłam za wiele zrobić z
koszulą, musiałam jedynie uważać by nie pochylać się do przodu. Moja
stara sukienka była zmięta i wepchnięta pod umywalkę. Wkrótce nigdy
więcej jej nie zobaczę. Choć złapana w czasie i zasadniczo nieruchoma dla
czasu byłam poza ciałem. Nie mogłam pomóc ale czułam jakbym miała ją
na sobie odkąd umarłam. Nic dziwnego, że moja klatka piersiowa bolała
zmiażdżona w tym gorsecie a ramiona bolały od wypadku
samochodowego. Zamachnęłam nimi testując, uśmiechnęłam się. Jeeee,
bolało ale dlatego, że żyłam. Nie mogłam się doczekać by powiedzieć
Josh’owi.
Korytarz otwierał się na ogromną przestrzeń z bajecznymi
poduszkami i niskimi stołami, co z kolei doprowadzało do przestronnego
patio z szerokimi łukami zasłon. Wiem, że nikt tutaj nie był od śmierci
Kairos’a, ale wszystko wyglądało czysto. Może to jedna z zalet życia na
świętej ziemi?
Skierowałam się na zewnątrz, ręką trzymając mój amulet w
spokoju. Byłam taaaakaaaa zadowolona. Wciąż go miałam i nie
zostawiłam go w kuchni gdy zniknęłam i byłam tego pewna. Barnaba
powiedział mi, że wyglądam jak duch gdy zabierał mnie za pierwszym
razem a odkąd mój amulet dał mi fałszywe ciało, był teraz we mnie…
Biedny Josh – pomyślałam – chciałabym móc z nim porozmawiać
będąc na zewnątrz i zniknąć w blasku słońca. Musi być chory ze
zmartwienia przez to moje zniknięcie. Jak tylko naprostuje swoje myśli to
skontaktuje się z Barnabą i Nakitą by mnie odebrali. Przynajmniej Nakita
wie gdzie jest wyspa Kairos’a. Widziałam jak go tam zabiła.
Moje oczy błądziły po zniszczonym stole, na którym skosiła go.
Pęknięty stół nie posiadał żadnych śladów przemocy. Miałam przejąć
obowiązki Mrocznego Strażnika Czasu. Zanim zamarznie ostatnia kropla
krwi i zacznę drżeć. Twardy kamień został złamany gdy Serafin śmiał się
ze mnie nie wierząc w przeznaczenie. Albo będzie się śmiał ponieważ
widzi przyszłość i wie, że będę tu teraz. Chce mojego ciała i amuletu. Nie
pozwolą mi go zatrzymać, prawda?
Zatroskana owinęłam się ramionami i odwróciłam w stronę stołu
wspominając bolesne piękno Serafina. Nie pozwoli zatrzymać mi
amuletu. Znaczy, zapytałam czy jeśli będę mogła go wypróbować to
potem oddam a wtedy Anioł posłał mi to przebiegłe spojrzenie i
powiedział, że mogę jeśli będzie to tym co wybrałam. Jakby wybór był
wszystkim to byłoby oczywiste, że Serafiny były wszystkim odnoście
przeznaczenia. Powiedział, że zawsze jest wybór. Więc, muszę wybrać coś
teraz. Ron miał amulet i wybrał życie. Mówił, że mogę oddać amulet gdy
znajdę własne ciało. To oznaczało, że powinnam go zatrzymać, co nie?
Wypełniała mnie determinacja, a wiatr z wody wzrósł o sto stóp z
maleńkiej plaży by rozczochrać mi włosy. Białe chmury nadciągały
pomiędzy kolumnami nadając patiu Karios’a wygląd komercyjnych
perfum. Fala prawie zniknęła a ja zamknęłam oczy i ustawiłam się do
słońca. Dłonie rozłożyłam najszerzej jak mogłam pragnąc chwycić ten
moment i zapamiętać na zawsze, wypełniając się ciepłem słońca. Serce
biło mi w piersi, robiłam wdech i wydech. Żyłam i czułam się wspaniale –
nawet jeśli mój kark bolał jakby był smagany biczem.
Powoli mój uśmiech zbladł a głowa opadła. Gdzieś, po drugiej
stronie Ziemi Nakita czekała w ciemności sądząc, że zamierzam oddać
moją pozycję i porzucić ją. Niektórzy mogą pomyśleć, że niezdrowe jest
tak mocne powiązanie z drugą osobą, ale Nakita była Aniołem, jednym z
najlepszych żniwiarzy nieba. Dla stworzeń, które istniały od początku
czasu, strach był realizacją światowych zmian. Jej imię było stworzone by
to zrozumieć, a ja byłam jej jedyną możliwością by to rozszyfrować.
Przyjaźń była zwykłym słowem. Mistrz był po prostu zły. Nauczyciel nie
pasował. Wiedziałam tylko, że mamy więź i nie mogłam po prostu
zrezygnować by uczynić mojego życia prostszym.
Moja ręka ściskała amulet, zamknęłam oczy, pomyślałam o aurze
Nakity. Przemieszczając moją własną aurę tak by moje myśli mogły
wyśliznąć się wolne ode mnie i wysłać je do niej wyobrażając sobie że są w
jej umyśle.
Nakita – pomyślałam, czując skrzydła moich emocji, które
przemieniłam w jej aurę, dokładnie i precyzyjnie, odpowiednio zanim
uderzyło w górę atmosfery i odbiło się w dół. Nawet jeśli była po
przeciwnej stronie Ziemi, powinna to usłyszeć.
Ale moje myśli pozostały puste.
Marszcząc brwi zacisnęłam uścisk na amulecie. NAKITA!
Pomyślałam głośniej, przykładając się by bardziej się do niej dopasować.
Ponownie odbiła się od powietrznego sufitu, wróciła na Ziemię… I po
prostu zniknęła.
Zmartwiona otworzyłam oczy. Mogę mieć tutaj kłopoty.
Najwyraźniej rozmawiała z Josh’em i odkrywała co zrobiłam, a odkąd
powiedziałam Barnabie, że znalazłam swoje ciało na wyspie doglądają
mnie tutaj. Jak długo to potrwa? Nie mam pojęcia. To co mogło się w
międzyczasie zdarzyć Tammy nie było piękne.
Barnaba? Zawołałam modyfikując moje myśli by prześlizgnęły się
przez jego aurę wprost do umysłu. Zawsze najłatwiej byłam w stanie do
niego dotrzeć.
- O cholera – Wyszeptałam gdy dostałam taką samą odpowiedź -
czyli żadną. Co się do diabła dzieje? Niewykluczone, że będę
przypadkowo zmieniać mój podpis gdy zabiorę swoje ciało nawet jeśli
będzie wyglądał dla mnie tak samo. Może mogą mnie usłyszeć i być
niezdolni do odpowiedzi. Nie sądzę. To tak jakby moje myśli było dla
wszystkich nie do osiągnięcia!
Obróciłam się by zobaczyć uszkodzony stół, strach sprawił że
rozbolał mnie żołądek. Może Serafinowie mnie odcięli. Dawali sobie radę
z obowiązkami Strażnika Czasu Ciemności przez miesiąc. Co jeśli widzieli
mnie zabierającą swoje ciało i po prostu wycięli mnie całkowicie z
równania i zostawili tutaj zanim mogłam powiedzieć, że dokonałam
nowego wyboru!
Ściskając mój amulet szukałam jego głębi. Wyglądał tak samo i
strasznie, stałam z potem spływającym mi po plecach, wiatr rozwiewał
moje włosy gdy trzymałam amulet i przeniosłam uwagę na oś czasu.
Również wyglądała tak samo. Odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej mój
amulet działał.
Była sobie kiedyś dziewczyna, która umarła – śpiewała Grace.
Obracając się otworzyłam oczy patrząc na nią. - Jaką decyzje w głowie
podjęła. Jej ciało ocalało, tak jak tego chciała. Wybór lub los, oba
pijane, niestety.
- Grace! – zawołałam, ledwo słysząc ją przez głośne fale i mrużąc
oczy, wciąż nie widząc jej blasku w jasnym słońcu – Cieszę się, że tu
jesteś. Barnaba i Nakita… czy z nimi wszystko w porządku?
Próbowałam się z nimi skontaktować ale nie odpowiadali. Nadal jestem
Strażnikiem Czasu co nie?
Słabe brzęczenie uświadamiało mi, że jest obok a ciepło zakradające
się do mojego bolącego ramienia łagodziło je.
- Nom, wciąż jesteś strażnikiem czasu mroku. Nie można tego tak
po prostu odrzucić. Musisz dobrowolnie zrezygnować albo być kosą.
Zrobiło mi się ciepło w środku i zastanawiałam się jak ona to robi,
że unosi się przede mną.
- Twoja aura wygląda w porządku. – Powiedziała słabnącym
głosem – Może po prostu cię zignorowali. Zabawnie teraz pachniesz.
- Kurcze, dzięki. – Powiedziałam w pełni świadoma tego, że
śmierdziałam jakbym nie kąpała się od miesiąca. Nie było w tym nic
zabawnego. – Mogłabyś jednego z nich do mnie przyprowadzić? Martwię
się o Tammy.
- Powinnaś się martwić o Demus’a. – Powiedziała tajemniczo
- Demus? – Powtórzyłam. Ciekawe co zrobił Mroczny Żniwiarz, ale
nie dostałam odpowiedzi. Grace zniknęła. Nie zdążyłam nawet zauważyć
kiedy.
Zmarszczyłam czoło i skrzyżowałam ręce na brzuchu czując pustkę.
Euforia z posiadania ciała zaczęła blednąć. Byłam głodna, zmęczona i
obolała od urazów. Chciałabym mknąć przez wzgórza w kabriolecie.
Zaczynało się robić gorąco a moje ubranie wyglądało śmiesznie. Patrząc
na swoje paznokcie chciałabym móc poprosić Grace by Barnaba
przyprowadził ze sobą Josh’a. Boże, on musi być chory ze zmartwienia.
Włoski na mojej szyi stanęły dęba a serce zaczęło szybciej bić.
Nikogo tu nie było, tylko wielki pusty dom należący teraz do mnie.
Madison! – Usłyszałam nad sobą, spojrzałam w górę i prawie
oślepłam. To była Nakita. Odsunęłam się robiąc jej miejsce do lądowania,
jej piękne skrzydła lśniły w popołudniowym słońcu. Znów była ubrana od
głowy do stóp na biało, poczułam wyrzuty sumienia, ponieważ ubierała
się tak tylko gdy była smutna z mojego powodu. To był jej sposób
wyrażania gniewu.
Zmarszczyła twarz widząc moje nowe czarne ciuchy wyciągnięte z
szafy Karios’a a w jej oczach kryło się zażenowanie.
– Masz na sobie ciuchy Karios’a. – Powiedziała
- Ja… - Zaczęłam z wahaniem – Cóż… przejęłam jego pracę, tak? –
Powiedziałam ostrożniej niż zamierzałam. – Powinnam dobrze ją
wykonywać co nie?
Nakita otworzyła usta jednocześnie rozkładając skrzydła by zasłonić
słońce.
- Więc zostajesz?
- Nie wiem. – Przyznałam, a ona rozluźniła się jakbym powiedziała,
że w tym momencie odchodzę. – Nakita, staram się ale nic nie wychodzi.
– Błagałam. – Dostrzegasz to lepiej ode mnie. nie chcę o tym myśleć, ok?
Chcę postąpić dobrze przez wzgląd na Tammy. A potem, gdy to się
skończy możemy myśleć o tym co będzie dalej.
Wydawała się to akceptować. Opuściła głowę a skrzydła rozwiewały
jej długie czarne włosy na jej twarz.
– Wybacz, że Serafinowie cię nie słuchają. – Powiedziała – Barnaba
znalazł Demus’a. Poszedł szukać ciebie, a zamiast tego znalazł Josh’a.
Oboje czekają na ciebie na cmentarzu
- Josh! - Zawołałam ciesząc się, że tam będzie
- Musisz porozmawiać z Demus’em, – Stwierdziła Nakita – Albo
zabije Tammy gdy tylko ją zobaczy.
Uśmiechnęłam się lekko.
- A to byłoby złe, prawda? – Zapytałam a ona spojrzała na mnie.
Powoli jej uśmiech rósł i wyglądała na niemalże zawstydzoną.
- Możliwe. – Stwierdziła rozciągając skrzydła i umieszczając nas w
cieniu – Jeśli jest szansa to możemy zmienić jej przeznaczenie.
Powinnyśmy iść. Zapomniałam jak tutaj spokojnie. – Jej oczy spotkały
moje, ukazujące nie spokój lecz brak strachu. – Albo nigdy wcześniej tego
nie zauważyłam.
Kiwając głową poprawiałam spodnie stojąc na pokruszonym
czarnym marmurze. Ramię Nakity obejmowało mnie a ja stałam obok na
jednej z jej stóp. Jedno uderzenie jej ogromnych skrzydeł i byłyśmy w
powietrzu. Żołądek spadł mi w dół, gdy chwyciłam się ramienia Nakity.
Patrząc w dół na maleńką wyspę zadrżałam. Latanie stało się bardziej
przerażające odkąd znów żyłam.
- Zamknij oczy. – Ostrzegła mnie Nakita a ja posłusznie to
zrobiłam. Miękkość jej skrzydeł napierała na moje uszy a zapach piór i
wiatr wypełniały mój nos. Zaczerpnęłam głęboki wdech gdy świat zaczął
wirować, lecz spodziewałam się tego. Nakita rzuciła się w przestrzeń
przenosząc nas z południa do prawie północy w mgnieniu oka.
Ciepły wiatr rozwiał mojej włosy, więc otworzyłam oczy jak tylko
Nakita rozwinęła skrzydła i pomknęłyśmy w przestrzeń kosmiczną.
Pod nami znajdowały się rozproszone światła Baxter. Zniżając się w
małej spirali Nakita wylądowała w mrocznej części miasta. To był
cmentarz.
Urocze miejsce, - pomyślałam, - jak na spotkanie Strażnika Czasu
Ciemności z jej żniwiarzem.
- Żniwiarza Nakitę, kiedyś widziałam. Śmierć przychodzi do dużych
i małych. – Usłyszałam słaby głos Grace, lecz wciąż nie mogłam jej
zobaczyć. – Sama kiedyś stała, myśląc jak każdy inny, bo prawda
upoważnia nas wszystkich.
- Cześć Grace – powiedziałam kładąc sobie rękę na brzuch gdy
otoczyła nas wilgotna ciemność. Byłyśmy dość wysoko i ziemia z tej
odległości wygadała okropnie.
- Nie zamierzam cię upuścić. – Powiedziała Nakita jakby czytała mi
w myślach, ale to pewnie przez to jak ściskałam jej ramie. Potknęłam się
w chwili gdy jej skrzydła wykonały ostatni ruch by posadzić nas na ziemi.
Moja olbrzymich rozmiarów koszulka ześliznęła się, lecz szarpnięciem
przywróciłam ją na miejsce czerwieniąc się jak każdy kto spojrzał w górę.
Barnaba patrzył nieswojo, wyraźnie zgadując, że odzyskałam ciało lecz
Josh stojący obok niego uśmiechnął się. Demus opierał się leniwie o duży
kamień. Jego ręce oparte na piersi wyrażały poirytowanie dopóki nie
zauważył w co byłam ubrana. Następnie wyprostował się na baczność
jakby moje ubrania nadały mi statusu. Nakita schowała skrzydła i ruszyła
niepewnie stanąć obok Barnaby.
Jestem pewna, że Grace była gdzieś w pobliżu, ale nie poruszała się
więc trudno było stwierdzić gdzie znajduje się jej jasne światło.
- Cześć Josh. – Powiedziałam a on pochylił głowę idąc do przodu by
szybko mnie uściskać.
- Jesteś taka sama jak przedtem. – Powiedział uśmiechając się w
uścisku
- Dzięki. - Powiedziałam, mając na myśli sześć różnych rzeczy.
Barnaba odchrząknął a Josh mnie puścił
- Boisz się życia beze mnie gdy od tak sobie znikasz. – Oskarżył
Josh i dodał z dumą. – Wiedziałem, że można to zrobić. Ostrzeżenia
mogłyby być milsze.
- Wybacz. – Rzuciłam odwracając się do Barnaby
- Gratulacje. – Powiedział Barnaba podając mi mój telefon. Jego
głos nie dał mi żadnej wskazówki o tym co myślał o moim odzyskaniu
ciała a, mój uśmiech zaczął blednąć.
- Tak, więc nic się nie zmieniło. – Rzuciłam szukając miejsca by
schować telefon, lecz oddałam go Nakicie by włożyła go do swojej torebki
– Poza tym, że jestem głodna.
Demus odepchnął się od nagrobka i zmrużył oczy podchodząc.
- Masz na sobie ciuchy Karios’a i jego amulet, ale w niczym go nie
przypominasz.
- I całe szczęście. – Dodała Nakita rozśmieszając ukrywającą się
gdzieś Grace.
- Tam była mieszanka francuskiej garderoby… - Zaczęła a Nakita
rzuciła w nią kamieniem. Zadudniło w ciemności i przysięgam, że
usłyszałam wycie kota.
Spojrzałam w dół na swoje ciuchy. Żniwiarz wydawał się być
niewzruszony faktem, że miałam drobny wypadek.
- Ja… yy… byłam w tej starej sukience z balu. To była jedyna rzecz,
która ani trochę nie pasuje.
- Dobrze wyglądasz. – Powiedział Barnaba, ale jego oczy
wpatrywały się w ciemną szkołę za mną.
- Cóż, uważam, że wciąż zabawnie pachniesz. – Wyszeptała Grace
obok mojego ucha, przez co odskoczyłam.
- Grace, poruszaj trochę skrzydłami. – Powiedziałam. – To okropne
nie wiedzieć gdzie jesteś!
W tej chwili zdołałam zobaczyć zmartwiony wzrok pomiędzy Nakitą
i Barnabą.
- Nie widzisz jej? – Zapytał Barnaba a ja się zarumieniłam. Ludzie…
zaczynam tęsknić za byciem martwą.
- Nigdy nie byłam zdolna by dobrze ją zobaczyć. Tutaj jest ciemno.
– Odparłam zastanawiając się czy widziałam czubek mojej góry lodowej.
Najpierw nie mogłam się skontaktować z Nakitą i Barnabą a teraz miałam
problemy z zobaczeniem Grace. Nie pomagało to, że Nakita wciąż
patrzyła na Barnabę jakbym była zepsuta.
Mój żołądek warknął a ja uniosłam się by usiąść na najbliższym
nagrobku.
– Dobra, Serafinowie są szaleni. – Powiedziałam.
- To niedopowiedzenie. – Powiedział bez ogródek Demus
podrzucając i łapiąc swój amulet
- Wysłali cię do skoszenia jej. – Dodałam sprawiając wrażenie, że
wszyscy wiemy na czym stoimy.
- Gdy tylko ją znajdę. – Powiedział Demus podrzucając amulet w
atramentową czerń
Barnaba wyciągnął rękę i ciemny kamień uderzył go w dłoń. Demus
usiadł sztywno.
- Nie pozwolę ci jej zabić. – Powiedział Barnaba. – Ona może być w
stanie ożywić ją.
- Tak się nie stanie! – Wrzasnął Demus
Barnaba ominął go i klepnął w tyłek mieczem powołanym do
istnienia w czasie wykonanego przez niego obrotu. Josh chwycił mój
łokieć, a ja ześliznęłam się z kamienia, który oddzielił nas od żniwiarzy.
Demus złapał równowagę, jego twarz wykrzywiła się w brzydkim
warczeniu.
- Zabiję ją! – Obiecał – Ocalę jej dusze od rzeźników takich jak ty
łamiących wolę Serafinów. Wybór jest niczym w porównaniu z losem.
Niczym! Chcesz mieć możliwość zmiany a nie możesz! Oddawaj mój
amulet!
Rozwarłam szeroko oczy i chwyciłam kamień, za którym stałam z
Josh’em. Barnaba zabrał kamień by mieć pewność, że Demus nie będzie
miał możliwości zabicia Tammy, lecz nie ważne jak chciałam coś zmienić.
Wskazałam głową by odrzucił kamień do Demus’a.
Barnaba z dezaprobatą zacisnął usta i wykonał polecenie pomimo
kpiny Nakity.
- Ale zmienimy losu, Czarny Żniwiarzu. – Powiedział Barnaba gdy
Demus złapał amulet. – Serafinowie po prostu nie chcą byś o tym
wiedział.
- Jeśli Serafinowie mi tego nie mówią to znaczy, że nie muszę
wiedzieć. – Powiedział kołysząc swój amulet i pochylając się nad nim. –
Wkrótce ją znajdę i odbiorę jej duszę by ją ocalić. – Powiedział Demus
obracając się do Nakity. – Dlaczego w ogóle tego słuchasz? Będziesz się
złościć?
Nakita zesztywniała, jej odruchy zniknęły w ciemności jak tylko
skrzyżowała ramiona. Ona nie była zła, ale rozumiem dlaczego pytał.
- Nie znajdziesz jej ponieważ zmieniłam jej
oddźwięk
–
Powiedziałam, stanęłam przed min o bosych stopach w wilgotnej trawie
- Nie zabijesz Tammy. Ty, Czarny Żniwiarz pomożesz mi ją znaleźć,
a potem jej nie skosimy tylko porozmawiamy i pokarzemy inny wybór by
pobudziła swą duszą do życia zanim całkiem umrze. Tak to zakończymy.
Barnaba ocalił kogoś wieki temu a my ocaliliśmy kogoś innego w zeszłym
miesiącu. To jest możliwe.
- Życie jest krótkotrwałe. Dusza nie, więc nie zaryzykuję. –
Powiedział odchodząc
- Jeśli jej dusza jest zgubiona to ją ocalimy ale nie za cenę jej życia!
– Powiedziałam a potem obniżyłam głos by ktoś przypadkiem nie
zadzwonił po gliny w sprawie głosów na cmentarzu. – Jestem
Strażnikiem Czasu Ciemności. – Powiedziałam napierając do przodu aż
za jego plecami znalazł się nagrobek. – Przeżyłam śmierć zadaną mi przez
mojego poprzednika. Przeżyłam czarne skrzydła jedzące mnie żywcem.
Zamierzam to zmienić. – Powiedziałam z bijącym sercem. – I mi w tym
pomożesz. Rozumiesz?
Nie powiedział tak, ale nie powiedział też nie.
- Kim ja jestem?
- Jesteś Strażnikiem Czasu Ciemności. – Mruknął, przez jego twarz
przebiegł bunt zmieniając się w ponure zrozumienie. – Nakita, to jest
głupie. Nie mówiłaś jej, że nie możesz zmienić przeznaczenia?
- Oczywiście, że mówiłam. – Nakita, która stała na rękach figury
nagrobka, przeszła na jej dłonie bliżej nas. Zeskakując z prawej strony i
przyjmując pozycję bojową. – A potem udowodniła mi, że się mylę.
Ocaliłyśmy Ace’a.
- Barnabo…. – Demus prawie skomlał.
Anioł uśmiechnął się wciąż trzymając miecz.
- Po prostu pogódź się z tym. – Poradził – Ale jeśli spróbujesz
skosić Tammy, powstrzymam cię.
Demus skrzyżował prowokująco ręce na klatce piersiowej, lecz
zrozumiał.
- Dlaczego po prostu nie pozwolić Ron’owi przydzielić jej Anioła
Stróża i będzie po sprawie? – Powiedział wojowniczo. – Jeśli chcesz
ocalić komuś życie to tak się to właśnie robi.
- Ponieważ my nie próbujemy ocalić jej życia a staramy się ocalić jej
dusze i życie. – Powiedziałam nie wiedząc jak mu to wytłumaczyć. Tu
chodziło o wolną wolę i wybór a anioły tego nie dawały. Jak powiedział
Barnaba: niebo było czarne i białe, ale ziemia była kolorowa.
Demus usiadł na ziemi krzyżując nogi.
- Słodkie palce Serafinów, nie rozumiem tego.
Potrząsał głową w anielskim zagubieniu. Josh ostrożnie usiadł na
zniszczonym kamieniu.
- Silny i jednocześnie trochę tępy. – Wyszeptał do mnie a ja się
uśmiechnęłam.
Barnaba schował swój miecz odprężając się jak tylko Demus się
opanował.
- Więc, jak z nią porozmawiamy? – Zapytał a potem dodał. –
Pomijając to że zadzwoni po gliny na ciebie. Chodzi mi o to, że ona sądzi
że podłożyłaś ogień. Chcesz bym zmodyfikował jej pamięć?
- Nie. – Powiedziałam szybko i opuściłam głowę krążąc po mokrej
trawie. – To dlatego znaki się nie zmieniają. Zabierasz jej wspomnienia i
nie zostawiasz jej nic by móc coś zmienić. – Zatrzymałam się w połowie i
podniosłam głowę. – Każdy zostawia wspomnienia Tammy w spokoju,
jasne?
Demus jęknął bujając się w tył na skrzyżowanych nogach.
- To najdziwniejsze koszenie na jakim kiedykolwiek byłem.
Nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu.
- To dlatego, że nie kosisz a ratujesz.
Z zadartą głową do góry Demus jęknął:
- To nie zadziała.
Mój żołądek burknął, odwróciłam się do pustej ulicy.
- Jestem pewna, że Tammy doceni nasze starania. – On się mylił.
To się uda. Musi.
- Nigdy się nie udaaaaaa. – Zaśpiewał Demus i Nakita rzuciła w
niego kamieniem
- Zamknij się! – Krzyknęła a on zrobił unik i kamień uderzył w
nagrobek za nim. – Ona jest Strażnikiem Czasu Ciemności i będziesz jej
słuchał!
- W porządku Nakita. – Powiedziałam a przypływ adrenaliny
pozbawił mnie zmęczenia. – On brzmi tak jak ty kiedyś. Będzie się uczył.
Barnaba przejechał ręką po swoich lokach patrząc na moje bose
stopy.
- Jest tylko jeden problem. – Powiedział posyłając Nakicie
zmartwione spojrzenie
- A jest nim…? – Zachęcałam sądząc, że nie chodzi tutaj o mój brak
obuwia.
- Twój amulet. – Jego oczy wędrowały od niego do czegoś obok
mnie. – Nie wydaje mi się by działał.
- Co masz na myśli? – Ściskałam go jakby miał zniknąć
Wzruszył ramionami
- Chodzi o to, że Grace mówi do Ciebie od dobrych pięciu minut a ty
nie słyszysz ani słowa.
Rozdział 9
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: Tempted-Hell
- Nie. - zawołałam ściskając mój amulet coraz mocniej gdy Josh z
troska szczypał czoło.
- Słyszałam ją wcześniej! - Ledwie jednak i nie widziałam jej w
ogóle. - I widzę linię czasu! - Dodałam wznosząc ją w myślach. Ale panika
zmroziła mnie i wpatrywałam się w Barnabę. Widziałam na mojej linii
mglisty blask jak odblask jasnego światła pozostawiony na siatkówce oka.
- Ona prawie nie istnieje! - Krzyknęłam. - Odcięli mnie. Serafinowie
mnie odcięli. Nic dziwnego że nie mogłam się z wami wcześniej
skontaktować. Spróbuj do mnie przemówić Barnaba. Mów do mnie! -
Barnaba dał mi smutne spojrzenie.
- Próbowałem Madison. Nie sądzę że zostałaś odcięta.
- Czyli moja aura się zmieniła. - Prawie zapłakałam ale nie mogłam
przestać. Josh wstał ale byłam oszalała i nie pozwoliłam mu się dotknąć
kiedy próbował położyć rękę na moim ramieniu.
- Widzimy ją i możemy równoważyć. - Powiedziała Nakita. Stała
obok Barnaby. Pomyślałam że był to pierwszy raz gdy byli po tej samej
stronie.
Demus opadł plecami na trawę i patrzył w gwiazdy zupełnie nie
czuły.
- Podobnie jak Żniwiarz Światła może słyszeć Strażnika Czasu
Ciemności. - Zadrwił.
- Mogą. - Powiedział wojowniczo Josh.
- I nie jestem ze światła. - Dodał Barnaba a jego zły ton otrząsnął
mnie z mojego własnego strachu. Spojrzałam na niego a jego wzrok opadł
jakby było mu wstyd. - Już nie.
Moje wargi rozchyliły się sprawiając że mój strach zawahał się.
Przyznał to. Barnaba puścił tą część siebie. Jego oczy były na moim
amulecie i zabrałam ręce pozwalając mu zwisać swobodnie.
- Skoro mnie nie odcięli, to zepsułam go gdy odzyskałam swoje
ciało.- Powiedziałam. - Cholera, jak myślisz naprawi się sam? - Nakita
machnęła ręką przed twarzą cofając się.
- Ja. - Mówiła do Grace prawdopodobnie bo nie sądzę żeby Nakita
była psychiczna. -Zamknij się na chwilę dobrze?- Z wydechem odwróciła
się do mnie. -Grace mówi że amulet jest w porządku.
Spojrzałam na Josha już nie chcąc nigdy wziąć mojego ciała a on
spuścił oczy. To nie była jego wina. Ja dokonałam wyboru.
- Więc odcięli mnie.. - Zaczęłam.
- Nie. - Nakita nalegała. - Madison możesz posłuchać? Nie odcięli
Cię i nie popsułaś go przyjmując ciało. Ale teraz żyjesz i to jest problem.
Moje wirujące myśli spowolniły.
- Dlaczego to jest problemem? - Zapytałam.
Barnaba pokiwał głową.
- Pamiętasz kiedy pierwszy raz miałaś widzenie przyszłości Ace`a i
to była dla ciebie za dużo? - Powiedział a ja wzięłam rękę Josha i szybko
uścisnęłam na przypomnienie gwiazd które prawie złamały mnie swoim
pięknem.
- Byłaś martwa. - Powiedział. - W połowie drogi do Boga. Ron
musiał przestawić amulet dla ciebie? Jest wciąż stonowany ale teraz ty
żyjesz i nie masz tak silnego połączenia.
- Oh, czło-o-o-o-wieku. - Jęknęłam, spadając z powrotem do
załamania na wysokim nagrobku.
Wyciszony. Wszystko było wyciszone.
-Tak myślisz? - Spytałam drżącym głosem. Jeśli to wszystko mogło
wyć nastawione. Nie przeze mnie, jednak. Ron mi go ostatnio nastawiał.
- Powinnaś była poczekać i odzyskać swoje ciało po ocaleniu
Tammy. - Powiedział Barnaba. Dałam Barnabie gniewne spojrzenie
czując ulgę że to nie przez Serafinów by mnie odciąć.
Grace mówiła coś na temat mojej decyzji twierdząc że moje ciało
zawiedzie zarówno los jak i wybór. Chciałabym po prostu sobie z tym
poradzić. W jaki sposób mam sobie z tym poradzić
- Więc szukamy jej na piechotę.- Josh powiedział z pozornie
zrelaksowany jak ja. - Co w tym wielkiego? Mamy wystarczająco ludzi by
uderzyć na autobusy i całonocne miejsca w pierwszej kolejności. Niezbyt
wiele jest otwartych. Jak ciężko może być?
- Byłbyś zaskoczony. - Powiedział Demus do gwiazd. - Znalezienie
kogoś na piechotę wcale nie jest takie proste jak się wydaje. - Nakita
trąciła go palcem z jej białych botek.
- Ocalenie naznaczonego nie jest łatwe, Żniwiarzu. To ciężka praca.
Przyzwyczaj się do tego.
Gniewnie odwrócił się do jej stopy a ona tańcząc odskoczyła,
śmiejąc się z niego i zadowolona. Barnaba zmarszczył brwi - jak zwykle.
- Znalezienie jej po wyglądzie będzie trwało zbyt długo. Nawet jeśli
się rozdzielimy. Byłoby to łatwiejsze gdybyś nie zmieniła jej rezonansu. -
Mruknął.
- Może po prostu powinnaś poprosić Serafinów o naprawienie
twojego amuletu. - Powiedział Josh siadając z powrotem na połamanym
wyznaczniku grobu.
- Tak, jakby mogła to teraz zrobić. - Powiedział Demus z ostrym
śmiechem. - Madison oni są na ciebie szalenie źli.
- Może Ron. - Zaoferowała Nakita wyglądając jakby połknęła coś
wstrętnego, a ja potrząsnęłam głową.
- On nie wie że tutaj jesteśmy. - Powiedział Barnaba. - I myślę że tak
powinno zostać. Prawdopodobnie podejrzewa że tu jesteśmy ale nie
zamierzałam mówić tego. To że nie mogłam zobaczyć linii czasu było
problemem. Wiedziałam jak wyglądał rezonans Tammy teraz ale nie
mogłam nikomu go pokazać bo linia czasu była dla mnie zamazanym
bałaganem. Nie sądziłam by żniwiarze mogli sami się cofnąć do
przeszłości by zobaczyć gdzie jej aura zmieniła się, chyba że bym ich tam
poprowadziła. Tym zajmował się Strażnik Czasu. A może... pewien uczący
się Strażnik Czasu? Podniecona podciągnęłam moje pożyczone spodnie
do góry.
- Paul. - Powiedziałam stanowczo i wszyscy na mnie spojrzeli.
- Paul? - Nakita powiedziała a echo jej niedowierzania odbiło się w
jej spojrzeniu.
- Kim jest Paul? - Szepnął Josh. Demus usiadł z powrotem by lepiej
mu było się ze mnie śmiać.
- Masz na myśli dorastającego Strażnika Czasu Światła? -
Powiedział, a wyraz Josha pociemniał. Tak pamiętał go teraz.
- Paul nie jest wystarczająco wykwalifikowany by dostosować twój
amulet. - Wyraził swoją opinię Barnaba a ja machnęłam ręką by mnie
posłuchali. - Tak wiem. Ale pomoże nam znaleźć Tammy. Potrafi spojrzeć
na linię czasu do miejsca gdzie zmieniłam jej aurę. Potrafi pokazać to
wam obojgu. - Spojrzałam na Demusa. - Wam trojgu miałam na myśli. A
kiedy już to będziecie mieli. Ba-da-bing! Będziemy mieli ją. - Demus
przyglądał mi się z niedowierzaniem.
- Mówimy o larwie Rona, prawda?- Larwa? Myślałam. Jak
obraźliwe to jest?
Nakita rozłożyła swoje ramiona przed nią wyglądając nieruchomo.
- To nie jest dobry pomysł. Nawet dla ciebie, Madison. - Josh
odwrócił się i rysował po darni czubkiem jego buta. Nie był zazdrosny, czy
był? Zastanawiałam się czując przebłysk radości.
- Dlaczego nie? - Zapytałam nie troszcząc się o to że każdy myślał że
to zły pomysł. Czy kiedykolwiek jak miałam pomysł oni uważali że był
dobry?
- Paul pomógł nam już wcześniej. Nigdy nie ocalilibyśmy Ace`a bez
jego pomocy. - Słowa wyszły z moich ust zanim miałam okazję je
przemyśleć, ale były prawdziwe. Współpraca światła i ciemności sprawiła
to.
- Oh no dalej! - Prawie jęknęłam gdy Nakita przewróciła oczami. -
Macie jakiś lepszy pomysł? - Barnaba zrobił długi zrezygnowany wydech.
- Jeśli ona chce spróbować to czemu nie? - Powiedział, a Nakita
otworzyła usta ze zdziwienia.
- Świetnie - powiedział Demus wstając i wyciągając się. -Idźcie
podyskutować z dorastającym Strażnikiem Czasu Światła a ja pójdę
sprawdzić co u Serafinów.
Barnaba szarpnięciem rozpostarł swój długi prochowiec. Jego ręka
była na amulecie a groźba oczywista.
- Pokaż choćby jedno pióro z zamiarem odejścia a odetnę twoje
skrzydła. Jesteś żniwiarzem Madison i zrobisz to co mówi, tak mi
dopomóż Bóg!
- Jejku, dzięki Barnaba. - Powiedziałam aby rozjaśnić sprawę, a
Demus się osunął z powrotem. Najwyraźniej szermierka Barnaby była
legendą.
- Zgaduję, że jest w tym. - Powiedział Żniwiarz Ciemności.
Uśmiechnęłam się na to. Demus nie był naprawdę zły. Po prostu skupiał
się na starych metodach. Nakita też taka była a nawet była jeszcze
bardziej wojownicza w wyrażaniu swojej opinii. Wciąż uśmiechnięta
wyciągnęłam rękę do Nakity.
- Czy mogę mój telefon? - Poprosiłam słodko a Demus wydał
dziwnie zduszony dźwięk.
- Słodkie stopy Serafinów ona będzie do niego dzwonić? - Wysapał
żniwiarz a Josh westchnął cofając się by stanąć z powrotem przy wysokim
słupie z założonymi rękami. Zaczynał wyglądać na oziębłego. Wiedziałam
że ja byłam. I on był zazdrosny. Uśmiechnęłam się w podziękowaniu gdy
Nakita podała mi mój mały różowy telefon z naładowaną baterią i
pokazując pięć pasków. Magia, technologia... to było w zasadzie dla mnie
to samo. Najważniejsze że będziemy to robić razem. Nie mogłam tego
zrobić sama. Nie sądziłam nawet że jest to możliwe by zrobić to samemu.
Było to do zrobienia dla nas wszystkich. Światła i ciemności.
- Ona ma jego numer? - Zapytał Demus z niedowierzaniem, gdy
przeszłam przez moją książkę telefoniczną i wybrałam numer.
- Kiedy dostałaś jego numer? - Spytał Josh a jego głos był szorstki.
- W zeszłym miesiącu. - Powiedziałam słuchając sygnału. -
Dostałam go od Shoe i pomyślałam że to dobry pomysł. - Josh nadal na
mnie patrzył a ja przybrałam pytającą minę.
- Co w tym wielkiego? Jestem Strażnikiem Czasu, a on stara się nim
zostać. Mam jego numer w razie wypadku. No nie wiem… na przykład
zamknięcia w więzieniu za spowodowanie pożaru czy coś. - Josh odwrócił
się i niemal na krawędzi mojego słuchu usłyszałam Grace obruszyła się
mówiąc że była jedyną ochroną jakiej kiedykolwiek potrzebowałam.
- Czy jestem jedynym który widzi w tym problem? - Powiedział
Demus.
- Nakita ona zdradza wszystko w co wierzą Serafinowie. Wszystko w
co wierzymy my.
- Zamknij się i patrz. - Nakita odrzuciła mu ale mogłam powiedzieć
że się martwi.
Telefon wciąż dzwonił, a ja wierciłam się z nim przy moim uchu
zastanawiając się czy ciepłem które czułam na mojej twarzy była Grace.
- Ello? - odezwał się zmęczony głos a moje napięcie się podwoiło.
- Paul, tu Madison. - Powiedziałam, a Paul nie powiedział nic. -
Strażnik Czasu Ciemności. - Podpowiedziałam, a następnie poczułam
przypływ zmartwienia. Może dostałam zły numer?
- Gówno, czy to Paul?
- Oh, hej Mark! - Powiedział, a ja zamarłam aż zdałam sobie sprawę
że nie był sam.
- Przepraszam, zasnąłem na kanapie oglądając film. Jasne.
Wstrzymaj się, wezmę to. To jest w mojej książce w laboratorium. Masz
cały weekend by to zrobić. Mógłbyś oddzwonić jutro? - Demus ponownie
opierał się o skałę z wyraźnym obrzydzeniem.
- On nawet nie wie kim jesteś.
- Spokojnie. - Powiedziałam pochylając się do niego by szepnąć. -
On jest z Ronem, to wszystko. To jest problem z wami Żniwiarzami
Ciemności. Nie wiecie jak dobrze kłamać.
Wyraz Demusa stał się zirytowany, ale pomyślałam, że to zabawne.
Było trochę szumu, dźwięk zamykanych drzwi a następnie ściszonym
głosem Paul powiedział
- Jesteś szalona? Dlaczego do mnie dzwonisz?
- Dlaczego powiedziałeś mi że mogę skoro nie mogę? - Zapytałam
go.
- To było w przypadku zagrożenia. - Powiedział Paul i zawahał się -
Co zrobiłaś?
Chciałam powiedzieć przestępstwo ale miałam sposób by się
wykręcić.
- Um, znalazłam moje ciało. A teraz mój amulet nie działa
prawidłowo.
- Gratulacje? - Powiedział robiąc z tego pytanie.
- Widzisz? - Powiedziała Nakita pochylając się do przodu tak by
słyszeć. - Nawet larwa wie że to był błąd.
- To nie był błąd. - Powiedziałam ale zaczęłam już myśleć że tak
było. Dając jej groźne spojrzenie zwróciłam się z powrotem do telefonu a
moje oczy na Josha. Wyglądał na wściekłego a może zmartwionego.
- Paul, potrzebuję twojej pomocy. - Powiedziałam. Jezu mam
nadzieję że nie słyszał komentarza o larwie. Westchnął. Słyszałam to choć
był prawdopodobnie kilkaset mil stąd na pustyni w Arizonie.
- Czy znowu próbujesz zmienić czyjś los? - Zapytał. - Madison to
było szczęście ostatnim razem. Los jest losem. Dlatego tak się nazywa.
- Myślałam że wierzysz w wybór? - Wyśmiałam go a następnie
powróciła moja złość gdy przełknęłam. Paul nic nie mówił i moje
zmartwienie wkradło się z powrotem.
- Paul?
- Na miłość Boską. - Powiedział ściszonym głosem. - Czy wiesz co
Ron mi zrobi gdy się dowie że Ci pomogłem?
Moja ręka z telefonem przyłożona do ucha drżała.
- Jej imię to Tammy. - Powiedziałam. - Jej dusza zaczęła umierać bo
jej brat zginął w pożarze. Rozmawiałam z nią a jej los się zmienił więc
oboje zginęli, więc porozmawiałam z nią jeszcze raz i coś przesunęło się
tak że oboje przeżyli. Posłuchała, Paul i przypomniałam jej dobre rzeczy.
Chce zmian ale nie wyszła jeszcze z tego. Ona nadal jest w
niebezpieczeństwie pozwalając jej duszy umrzeć. Muszę ją znaleźć.
Porozmawiać z nią ponownie. Wiem że mogę to naprawić. - Demus
spoglądał na mnie pytająco. Jego oczy spotkały moje i trzymały.
- To jest wielki błąd. - Powiedział a jego głos był zupełnie
pozbawiony śmiałej postawy którą do tej pory pokazywał.
- Ona wciąż nie dokonała wyboru by żyć. - Rzekłam do Paula, ale
mówiłam do nich oboje. - Ale myślę że może. Zmieniłam jej rezonans aby
ją ukryć przed żniwiarzami i nie mogę jej znaleźć ponieważ mój amulet…
- wzięłam głęboki wdech. - Paul, mój amulet jest dostrojony do martwej
osoby w połowie drogi do nieba lub piekła. Nie mogę jej znaleźć. Proszę,
pomóż mi ją znaleźć a potem możesz wrócić do filmu lub cokolwiek
robisz. Pięć minut, góra.
- Zmieniłaś jej rezonans? - Spytał Paul z nutą zazdrości w głosie.
- Tak. - Powiedziałam czując lekką dumę. Moje oczy śmignęły z
powrotem na Josha. Wciąż nie patrzył na mnie a ja czułam jego gniew.
Wybaw mnie od drażliwego ego mężczyzny.
- Pomóż mi znaleźć Tammy, a powiem ci jak to zrobiłam.
- Nie możesz uczyć dorastającego Strażnika Czasu Światła! -
Zawołał Demus, a Barnaba popchnął go z powrotem.
- Nie widzę linii czasu. - Powiedziałam zaczynając się denerwować.
- Paul, musimy ją znaleźć, zanim Żniwiarz Światła nałoży na nią
Anioła Stróża. - Znowu westchnął.
- Albo mogę tu siedzieć i nic nie zrobić i życie Tammy zostanie
ocalone przez Anioła Stróża. - Powiedział w końcu Paul.
- Anioł stróż niczego nie ocala. - Powiedziałam z frustracją, żeby
zatrzymać rozdrażnienie w moim głosie, bo próbowałam uzyskać jego
pomoc. - To po prostu oznacza że jej życie toczy się dalej. Bez sensu, Paul.
Bez łaski. Ona może być równie dobrze obrazem na ścianie. Nie będę
prosić Serafinów o pomoc. Grace powiedziała, że są na mnie cięci i myślę,
że to dlatego, że udowodniłam że się mylą i im się to nie podoba.- Dobrze
było to powiedzieć a moja twarz stawała się gorąca gdy żniwiarze patrzyli
na mnie z mniejszym lub większą nadzieją i niedowierzaniem. Paul
znowu milczał ale nie miałam nic więcej do powiedzenia więc czekałam i
wierciłam się.
- Gdzie jesteś? - Powiedział stanowczo i wzięłam ogromny wdech
powietrza z podekscytowaniem aż po palce. Demus cicho zaklął, a
Barnaba i Nakita przybili piątkę. Josh uśmiechnął się lekko a mnie
zrobiło się ciepło.
- Purerto Rico? - Odgadł. - Ron właśnie tam kogoś wysłał.
- Baxter, Kalifornia - Powiedziałam czując że to może zadziałać
nawet jeśli jeszcze nie powiedział tak.
- Nie jestem pewna gdzie to dokładnie jest. Gdzieś na południu?
Jest gorąco i duszno.- Paul wydał miękki dźwięk „mmm”. - Myślę że
wiem gdzie to jest. Pozwól mi wziąć moje buty. Ron marudził coś o
jednym żniwiarzu niewracającym.
- Arariel. - Powiedziałam, a Paul dał gruntowne potwierdzenie.
- Tak to ona. Trzymaj się. Muszę powiedzieć Ronowi że idę do
łóżka.
Trzymaj się? Zastanawiałam się gdy telefon wydał wysoki pisk.
Skowyt. Upuściłam go starając się go złapać i nie zgubić.
- Przepraszam. - Powiedziałam po tym jak podniosłam go i
ostrożnie przyłożyłam z powrotem do ucha.
- Paul? Paul, jesteś tam? - Ale Paula już nie było i obróciłam się do
jasnego światła które oświetlało cmentarz. Dziesięciometrowa pionowa
linia rozdzielała ciemność poszerzając się aż czarny cień wyszedł z jednej
części światła do drugiej tak łatwo jakby przechodził z jednego pokoju do
drugiego. Jego uśmiech poszerzył się gdy jego buty znalazły się na mokrej
od rosy trawie, a jasna linia zanim zamknęła się w sobie i zniknęła.
Kiwając z szacunkiem głową Barnabie i Nakicie zatrzymał wzrok na
Demusie który parzył na niego z nieufnością a następnie zamrugał ze
zdziwienia kiedy Josh pchnął się w górę od słupka, oczywiście człowiek
spoza, niebędący żniwiarzem.
- Cześć Madison. - Powiedział Paul lekko gdy chował swoją koszulę
z powrotem do spodni Dockersów w pełni świadom tego że byłam pod
wrażeniem jak diabli. - Kogo ocalimy dzisiaj?
Rozdział 10
Tłumacz: gosia2341
Korekta: Tempted-Hell
Demus doskoczył chwytając Paul’a. - Twoja aura jest zielona? -
Zaszydził wpatrując się w zielony kamień na jego szyi. Blask kamienia był
odbiciem aury Paul’a, która w rzeczywistości była złotawo-zielona.
Paul spuścił oczy, zacisnął usta i przejechał dłonią po piaskowo-
brązowych włosach. Był zawstydzony, jednak nie sądziłam, że to z
powodu wymiętego ubrania, które miał na sobie dziś rano w szkole.
Kamień posiadający dotyk boży powinien być odzwierciedleniem
świetlnym Strażnika Czasu, czyli powinien świecić na czerwono, lecz ten
promieniował naturalną zielenią co dość nietaktownie zauważył Demus.
- Oh, zamknij się. - Nakita zamachnęła się na niego a ja
chrząknęłam. Sądziłam, że to dziwne, że broni Paul’a, wydawała się go nie
lubić. Ponoć miała go przeprosić za pobicie go. Cóż może to jest jej
sposób na powiedzenie „wybacz”. Barnaba również wyglądał na niezbyt
uradowanego obecnością Paul’a.
- Nie zrobisz tego! - Powiedział Demus, zignorowałam to, gdyż nie
znosiłam patrzeć mu w oczy.
- Nie mogę zostać długo. - Odparł Paul rozglądając się po
wszystkich aż zatrzymał pytający wzrok na Josh’u.
- Zbuntowany Strażnik Czasu Światłości nie powinien tu być! -
Syknął Demus. Szarpnęłam się w tył czując, że zaczyna wykorzystywać
boską moc. Barnaba był już w ruchu, jego cień przeciął otoczenie zlewając
się z plamę rudowłosego anioła.
- Uważaj! - Krzyknęła Nakita, a ja znalazłam się na ziemi z
powietrzem wyciśniętym z płuc od jej ciężaru na mnie. Kurde, była
szybka! Odsunęłam włosy z oczu i wychyliłam się by lepiej widzieć
Barnabę siedzącego na Demus’ie i ciągnącego go za rude włosy. Paul
cofnął się do tyły schodząc z drogi walczącym aniołom a Josh ponownie
wylądował za nagrobkiem.
Barnaba pociągnął łańcuszek z szyi Demus’a odbierając mu amulet.
- Nakita, masz w swojej torebce jakieś liny?
-Nakita, złaź ze mnie. - Westchnęłam. Taaa moje życie było
niezwykle efektowne. Stałam po północy spocona wśród nagrobków i w
dodatku gryzły mnie komary.
Nakita ześliznęła się ze mnie więc mogłam zaczerpnąć powietrza i
usiąść. No cudnie… byłam cała w suchej trawie. Urocze. Nie minęło
jeszcze pięć minut odkąd miałam na sobie nowe ciuchy Strażnika Czasu
Ciemności i już są brudne. Josh wyciągnął do mnie rękę a ja przyjęłam ją
z wdzięcznością.
- Dzięki. - Powiedziałam miękko z wargami tuż przy jego uchu. - I
rozluźnij się ok? Wyglądasz jakby on chciał zostać moim chłopakiem czy
coś. A to tylko zwykły koleś.
- Taa? - Powiedział Josh obrzucając spojrzeniem moje brudne
ciuchy. - Zwykły koleś, który robi coś amuletem i spaceruje w przestrzeni.
Uśmiechnęłam się do niego sądząc, że jest zazdrosny.
- On nie jest tym kto trzymał mnie za rękę gdy umierałam. -
Powiedziałam przysuwając się do niego. - I nie jest tym który był przy
mnie gdy odzyskałam ciało.
Rozluźnił się i nawet uśmiechnął gdy podszedł do nas Paul.
Przywitali się ostrożnie gdy Nakita wylądowała na przeciwległym
kamieniu z zaczęła wyciągać z torebki pończochy.
- To jest złe! - Wrzeszczał Demus, a ja rozglądałam się po ciemnej
ulicy czy nie przyciągamy czyjejś uwagi. - Serafinowie muszą wiedzieć co
robisz! Ta larwa zamierza powiedzieć Ron’owi. On przydzieli jej Anioła
Stróża!
Zbyt wiele razy złamałam godzinę policyjną i uciekałam z tego
powodu więc nie przerazi mnie to, że Serafinowi mogliby chcieć spotkać
się ze mną jako wrogowie. W końcu to oni wszystko mi odebrali. Jeśli nie
potrafią poradzić sobie z buntem to powinni wybrać kogoś innego.
Jednakże… spojrzałam na niego. Demus nie mógł zbyt wiele zrobić bez
amuletu, ale lepiej tego nie rozgłaszać.
- Trzymaj. - Powiedziała Nakita podając Barnabie swoje białe
pończochy. A on rzucił mi amulet żniwiarza. Złapałam go i poczułam
ciepło fioletowego kamienia. Spojrzałam na niego z Paulem i
zauważyliśmy jak kamień na mojej szyj przybrał identyczną barwę jak ten
w mojej ręce. Zupełnie jakby pozdrawiały się nawzajem.
- Puszczaj! - Denerwował się Demus gdy Barnaba wykręcał mu do
tyłu rękę z nadgarstkiem. - Nakita. - Błagał kiedy Barnaba skończył się z
nim mocować. - On przydzieli jej Anioła Stróża. Nakita, zatrzymaj to!
Jesteś zdrajcą! Zdrajcy! – Wrzeszczał.
Nakita stanęła nad nim z szeroko rozstawionymi nogami, kiedy
Barnaba podciągnął go do pozycji siedzącej.
- Mówiłam byś był cicho. - Powiedziała pochylając się
prowokacyjnie i wpychając mu w usta pończochę. - Nie jestem zdrajcą. -
Dodała cofając się i rozglądając niepewnie.
Paul patrzył jakby miał się roześmiać, lecz bał się to zrobić.
- Masz problemy ze swoim żniwiarzem?
Moje serce waliło. Twarz Demus’a przybrała kolor jego włosów.
- Jeszcze nie przyswoił sobie moich metod. - Powiedziałam z
fałszywą lekkością po czym odwróciłam się jakby mnie to nie obchodziło.
Lecz było inaczej.
Paul uśmiechnął się szturchając mnie palcem.
- Żyjesz teraz? - Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Ta, więc nie
skoś mnie ok?
Zaśmiał się udając, że ścina mnie ostrzem. Przypomniało mi to
nasze pierwsze spotkanie gdy próbował mnie zabić. Według niego byłam
wcielonym złem. Mam nadzieję, że teraz postrzegał nas jako kolegów…
albo coś w tym rodzaju. Zerkając na Demus’a, Paul powiedział.
- Nie wiem co chcesz abym zrobił?
Palce mrowiły mnie z podniecenia.
- Twój amulet jest wystarczająco silny by móc zobaczyć linie czasu,
prawda? - Zapytałam. - Mam na myśli, że Ron nie dał ci amuletu, który
mógłby to robić, racja?
Paul spojrzał w dół na zielony kamień.
- Jasne, mogę je zobaczyć, ale to niebyt ci pomoże. Nie mam
najmniejszego pojęcia gdzie patrzeć.
Barnaba szturchnął Demus’a łokciem by był cicho.
- Co robiłeś przez ostatnie trzy miesiące?
- Nie to. - Szybko odpowiedział Paul, a Josh parsknął.
- Jeśli możesz przyciągnąć linie czasu - powiedziałam. - To potrafisz
je wyczuć poprzez swoje myśli. Pokażę Ci jej oddźwięk, jakbym była
żniwiarzem.
Oczy Paul’a się rozszerzyły.
- Potrafisz to zrobić? Pokazać komuś innemu, na co trzeba patrzeć?
- Tak Strażnik Czasu pokazuje Żniwiarzowi jaką duszę ma zabrać. -
Powiedziałam zdając sobie sprawę, że Ron nie wyjaśnił mu zbyt wiele.
Oczywiście Paul mógł przeskoczyć przestrzeń i stworzyć miecz ze swojej
boskości, ale nie wiedział pierwszej rzeczy o swojej pracy. Na co Ron
czekał?
- Jak mówiłem. - Mruczał Barnaba pochylając się przede mną. - Co
robiłeś przez ostanie trzy miesiące?
Spojrzałam na Barnabę by był cicho. Potrzebowaliśmy pomocy
Paul’a.
- Chcesz spróbować? - Zapytałam Paula. Jeśli odmówi będziemy
udupieni. Paul spojrzał na Josh’a, a potem na mnie.
- Ty.. yyy nie będziesz mogła odczytać moich myśli, prawda? -
Zapytał
Spojrzałam na Nakitę, a potem Barnabę, sama nie byłam pewna a
oni wzruszyli ramionami. Może to nie był taki dobry pomysł.
- Nie wiem Paul, będziesz się musiał przygotować na taką
ewentualność. - Nakłaniałam i jego zielone oczy stały się
zdeterminowane.
- Dobrze. - Powiedział siadając na jednym z kamieni.
Nakita lekko zdenerwowana pochyliła się do Barnaby.
- Dlaczego jest tak, że aby coś z tych rzeczy zrobić dwie osoby muszą
usiąść?
Zdenerwowana usiadłam naprzeciw Paul’a czując jak moje ubrania
nabierają wilgoci. Wzięłam trzy wdechy starając się skoncentrować na
sobie, tak jak uczył mnie Barnaba. Teraz gdy żyłam stało się to o wiele
trudniejsze. Sądziłam, że wzięcie Paul’a za rękę mogło zwiększyć szanse
na uzyskanie połączenia ale Josh znów był niezadowolony.
- Dobra, znalazłem. - Powiedział spokojnie Paul dając do
zrozumienia, że znajduje się w linii. - Znalazłem cię. - Z jednym
przymkniętym okiem porównywał moją aurę do tej z linii czasu. -
Znalazłem ich. - Dodał mając na myśli żniwiarzy. Pewnie obejrzał ich
sobie, a następnie się skulił. - Madison, nie mam pojęcia na co patrzeć.
- Zaczekaj. - Powiedziałam zamykając oczy i przenosząc się w linię.
Tak jak się obawiałam, nie było tak zbyt wiele do oglądania, tylko mgła.
- Spróbuj go dotknąć. - Podpowiedziała sucho Nakita, a Josh
westchnął głośno.
- Dobra. - Powiedziałam sięgając po niego.
- Hej! - Krzyknął.
Coś błysnęło jasno a chwilę później zniknęło. Otworzyłam oczy i
zagapiłam się na Paula. Wyglądał na przestraszonego. Jego oczy
rozszerzyły się w blasku ulicznej latarni. Serce zabiło mi mocniej gdy
zdałam sobie sprawę, że ręce mam na kolanach.
- Wszystko w porządku? - Zapytałam go gdy Barnaba mruknął.
- Taa. - Powiedział speszony. - To mnie zaskoczyło. Spróbujmy
jeszcze raz.
Demus coś skomentował ale wszyscy do zignorowaliśmy, a Paul
sięgnął do moich palców. Nerwowo wzięłam go za rękę. Była gładka i
odrobinę spocona a może pot był mój.
Nakita prychnęła, a ja posłałam jej mroczne spojrzenie przed
zamknięciem oczu. Momentalnie uderzyło we mnie wejście w linię.
Wszystko stało się rozmazane, jakbym zmieniała telewizję HD na
normalną albo jakbym zdjęła okulary. Linie życia można elegancko
określić jako nudne i niewyraźne. Łatwo było stwierdzić gdzie znajduję
się razem z Paulem a określenie położenia Nakity, Barnaby i Demus’a
było jeszcze prostsze gdyż otaczał nas ich blask.
Tutaj, pomyślałam nie wiedząc czy Paul mnie słyszy, więc płynęłam
wzdłuż mojej linii czasu aż znalazłam Tammy. Była niedaleko, samotna,
bardzo samotna. Jej nowa aura pomarańczowa w czarnej oprawie
świeciła głucho. Blask Paul’a i żniwiarzy był obok mnie. Wszystko co
musieliśmy zrobić to odnaleźć ją w rzeczywistości.
Możemy to zrobić myślałam z nadzieją. Moje palce mocniej ścisnęły
dłoń Paul’a, a on odwzajemnił uścisk. Jednak zanim zdążyłam odpocząć i
zerwać połączenie cała linia rozbłysła na niebiesko.
Jasna cholera! Pomyślałam i zacieśniłam nasz uścisk. To rozbłysło
przed nami!
W jednej chwili zostaliśmy z Paul’em sami. Żniwiarze zniknęli.
Mogłam poczuć zdezorientowanie Paul’a, strach który zdawał się mówić,
że coś jest nie tak. Jego palce puściły moje, lecz ścisnęłam je mocniej
starając się zachować go przy sobie. Jeśli się rozdzielimy to stracimy to.
To było widzenie przyszłości! Pomyślałam trzymając go w uścisku i
jednocześnie utrzymując wzrok na linii. Nic nie zobaczę jeśli odejdziesz!
Prawdopodobnie starałabym się śledzić ten rozbłysk przez całą noc,
lecz moje połączenie było za słabe. Teraz z Paul’em było wystarczające.
Byłam zdesperowana by zobaczyć przyszłość Tammy jednak poczułam
ogromną ulgę gdy zniknęło zdenerwowanie Paul’a. Jego palce oplotły
moje i linia stała się ciemno niebieska, prawie czarna. Z niezwykła
pokrętną świadomością, że nie byliśmy w teraźniejszości i….
Tammy, pomyślałam, znajome uczucie bycia w czyichś myślach
cicho obserwując miliardy momentów czyichś podświadomych uczuć.
Przynajmniej nie była w płonącym mieszkaniu.
Miękkość arkuszy papieru była pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, a
dopiero potem obecność Paul’a obok. Jego srebrzyste myśli skakały od
jednego pomysłu do drugiego. Sądząc, że to pomoże, ja jednak wolałam
by Tammy otworzyła oczy, i tak też zrobiła.
Przeżyłam szok widząc zbyt wąskie podparte łóżko, wbudowany
przemysłowy licznik, szuflady, pusty telewizor przymocowany wysoko do
ściany i długi brzydki stół na kółkach. Stał na nim wielki kubek z
powyginanymi słomkami. Wzeszło słońce, jednak nie wchodziło do
mieszkania przez otwarte okno z powodu ceglanych ścian. Nie mogłam
stwierdzić czy budynek posiadał dwa piętra czy trzydzieści. Mglisty błękit
mógł wskazywać na blask z mojej wizji i zdałam sobie sprawę, że Tammy
mrużyła oczy jakby starając się wyostrzyć swój wzrok.
W jakim czasie jesteśmy? Usłyszałam pytanie Paul’a, kolejna
niespodzianka ale nie sądziłam by Tammy to usłyszała ponieważ nie
zareagowała.
Nie wiem. Kilka dni przed obecną chwilą? Może tydzień?
Zagaduję, że nie więcej.
I wtedy do mojego umysłu wtargnęła nowa myśl. Umierałam.
Moje serce podskakiwało, a ja czułam mocniejszy chwyt Paul’a na
sobie gdy Tammy przeniosła rękę na papier. Była okropnie chuda a skóra
tak przeźroczysta, że wątpię by potrafiła zawiązać sznurowadło.
Miała siniak wokół nadgarstka jakby ktoś ją chwycił, a jej paznokcie
były pomalowane jaskrawą czerwienią. Jaskrawość na tle białej kartki.
Ból wypełnił nasze poranione ciało jakby w gorączce, zastanawiałam się
czy nie została pobita. Otaczający wszystko mglisty błękit informował, że
wszystko wydarzy się w ciągu następnych kilku dni, lecz to nie możliwe
aby w tak krótkim czasie tak mocno straciła na wadze. Zastanawiałam się
dlaczego wizja jest taka przejrzysta. Musimy być miesiąc albo lata
wprzód.
Oddech pracował w naszej piersi i czułam łzy spływające po karku
Tammy. Wewnątrz mogłam czuć jak jej puls przyspiesza a dziwnie
mrowienie w palcach u stóp wzrasta. Powiedziała, że umiera. Mogła mieć
rację.
Poczucie bezwartościowości wypełniało nasze połączone myśli jak
dźwięk ruchu ulicznego, który przedostał się przez małe okno i osiadł na
tafli szkła. Była sama, ale to nie było powodem jej płaczu. Żal. Żal za
słowa jakich nie wypowiedziała, za niewypowiedziane myśli, za niepojęte
działania i nieuznane wyzwania. I dopiero teraz, na koniec zrozumiała co
straciła odgradzając się od dobrych rzeczy w swoim życiu bez miłości.
Nawet jej brat, którego tyle razy odrzuciła aż w końcu przestał próbować.
Tammy, już dobrze. Myślałam starając się do niej dotrzeć. Jeszcze
nie jest za późno!
Lecz tylko Paul mnie słyszał.
Moja pierś zacisnęła się z bólu serca. Myślała o rysowaniu i
wierszach zatrzymując się na jednym zdaniu – boję się tego co inni będą
myśleć. Nigdy niezorganizowane wycieczki i niepoznani przyjaciele.
Szanse, które mogły kogoś uszczęśliwić i które zignorowała myśląc, że
uczyni ją to silniejszą. Lecz kiedy to zrobiła to pochłonęło jej duszę.
- Pragnę… - Szepnęła odwracając głowę do okna i ponurych ścian. –
chciałabym…
Lecz było za późno, poczułam to ze ściśniętym gardłem jako mały
błysk pyłu błyszczącego w rogu znajomym blaskiem. To był blask
płaczącego Anioła Stróża. To pewnie dlatego wizja i wcześniejszy blask
były takie wyraźne.
Zaskoczenie Paul’a i nagły oddech Tammy uświadomiły mi, że
oboje go widzą. Czy to anioł? Zapytał a ja wysłałam do niego myśl by
potwierdzić, że tak. Dlaczego ona płacze? Oboje wraz z Tammy chcieli to
wiedzieć.
- Ponieważ twoje życie dobiegło końca. - Rzekł Anioł głosem
przypominającym spadającą wodę. Ton był podobny aczkolwiek inny od
głosu Grace.
Łzy zsunęły się ze mnie. Z nas. Byłyśmy takie same.
- Jesteś taka piękna. - Odetchnęła Tammy zdolna ją zobaczyć. -
Przyszłaś po mnie?
Nadzieja w jej głosie przeszła przez mój mózg i zatrzęsła nim. Anioł
stanął przez nią sprowadzając ciepło tak by pokój nie wydawał się już
zimny i ciemny.
- Byłam z tobą od zawsze - powiedziała uśmiechając się przez
własne łzy.
- Wiem. Czułam cię. - Powiedziała Tammy. - Wydaje mi się, że cię
czułam. Przepraszam. - Powiedziała czerpiąc powietrze. Spadające łzy
rozmazywały naszą wizję.
- Za co, dziecko?
Podniosła i opuściła swoją bladą dłoń, wyglądającą strasznie
nienaturalnie na białych kartkach papieru.
- Uciekłam. Nie tylko od Johny’ego i mojej mamy, ale od
wszystkiego. Miała tyle planów. Zamierzałam zrobić wiele rzeczy, a teraz
nawet nie mogę sobie ich przypomnieć.
Umierała. Sześć tysięcy wschodów słońca przed nią i bilion
wysłanych maili. Tysiące prześmianych przez nią żartów i milion
momentów znajdujących się w jej mózgu a to wszystko na nic ponieważ
zapomniała jak się kocha. Była tą samą wystraszoną dziewczyną, której
godzinę temu próbowałam pomóc. Przerażoną i myślącą że jest sama.
Anioł pojawił się niżej zamierzając odpocząć na jej złożonych
dłoniach.
- Musisz być teraz dzielna. - Upomniała ją płacząc, ciągle płacząc.
Przeskoczyła przez jej świecący Stach i umarła.
- Dlaczego? - Wyszeptała.
- To będzie bolało.
Strach nadszedł z podwójną siła, a Tammy wstrzymała oddech.
Dlaczego? Pomyślała, a jej pytanie echem odbijało się w umyśle moim i
Paul’a.
- Nie opuszczę cię. Zostanę do końca. - Powiedział Anioł niczym
rodzic uspokajający dziecko, że nie opuści go dopóki nie zaśnie. Ciepło
pokryło rękę Tammy i osiedliło się w piersiach.
Czy ja umrę? Zapytała Tammy drżąc w myślach.
- Już to zrobiłaś, kochana.
Strach, tym razem mój własny, napełnił mnie. To była prawda.
Tammy była martwa. Nie zaczerpnęła tchu odkąd Anioł powiedział jej, że
to zaboli. Poczułam panikę Paul’a i zmiażdżyłam swój własny terror. My
mieliśmy się dobrze. To nie my umarliśmy tylko Tammy.
Co się ze mną stanie? Zapytała Tammy, a jej myśli stały się dla nas
wyraźniejsze.
Anioł wciąż płakał.
- Przykro mi. - Powiedziała pięknym, pełnym smutku głosem. -
Chciałabym by mogło być inaczej ale wszystko co mogę zrobić to
ochraniać twoją duszę aż nie zostanie ona ożywiona przed twoją śmiercią,
lecz jest już za późno. - Jej oczy zbyt jasne by ujrzeć źrenice Tammy
odnajdujące mnie gdzieś w niej. Czy to już? Czy wydarzy się coś jeszcze?
Co? Zapytała Tammy, lecz ja już się wycofałam. Ona mówiła do
mnie. Jej Anioł Stróż, który był w niej mówił do mnie. Wiedziała, że tam
byłam, z życia z przeszłości a Anioł nie wiedział czy to co się wydarzyło to
prawda lub czy się nią stanie. Boże, mam nadzieję że będzie inaczej.
Cień pokrył okna, a smród mokre kamienie. Mój puls podskoczył
gdy zobaczyłam czarne skrzydła wślizgujące się do pokoju przez otwarte
okno. Uderzył mnie strach, kwaśny i cuchnący. Paul wyczuł moje
przerażenie.
- Jej dusza jest martwa Madison. - Powiedział mi Anioł bez cienia
oskarżenia w głosie. - Zmarła trzy lata temu a ja z nią zostałam
ochraniając przed czarnymi skrzydłami z nadzieją, że może się jeszcze
odrodzi i urośnie nowa, lecz tak się nie stało. Upadła całkowicie zepsuta
by je posilić.
-Nie! - Krzyknęłam gdy pierwsze czarne skrzydło usiadło na niej.
Tammy krzyczała. Jej ciało było martwe, lecz pozostała w niej
odrobina świadomości. Gorący biały lód wypełnił jej myśli. Mięta
pieprzowa i ogień. Próbowałam się wycofać ale zostałam złapana w to
piekło i nie potrafiłam tego zrobić. Czarne skrzydła ją odnalazły, jej
wspomnienia były przez niespożywane a my się temu przyglądaliśmy nie
mogąc nic zrobić. Energia, którą miała przechowywaną w pamięci była z
niej wyrywana. Zupełnie jak hiena gdy zabija swoją ofiarę. I jak u hien, po
jednej przychodziły następne. Jedna po drugiej dopóki nie zakryły
Tammy, a ona krzyczała i wiła się w swoim umyśle niezdolna by uciec,
niezdolna by walczyć. Jej ciało pozostało wiotkie i nieruchome.
Stop! Gdzieś po drugiej stronie czasu na ciemnym cmentarzu po
moich prawdziwych policzkach spływały łzy. Wspomnienia o moich
własnych przeżyciach powróciły a ja na nowo czułam się spalana. Strach
przed nimi nigdy nie minie. Patrząc na to utożsamiałam się z nią. To?
Sądziłam, że jestem w horrorze. To właśnie spotyka stracone dusze? Nic
dziwnego, że Mroczni Żniwiarze je zabijają.
Niech ktoś mi pomoże, proszę! Tammy krzyczała, jej ciało pozostało
spokojne, lecz w myślach przeżywała horror jakby fragmenty jej znikały.
Stawała się nicością. Nie mogłam jej pomóc i płakałam starając się
utrzymać jej kawałki razem, zawiodłam.
Nie tym razem! Powiedziałam walcząc z czarnymi skrzydłami gdy
opadł na mnie obraz rozpalonego słońcem samochodu Tammy. Tam był
śmiech, z głupiej piosenki. Niby nic ale to było szczęście. Tego nie mogli
zabrać. Pociągnęłam to do siebie by przechować.
Zabrałam to a czarne skrzydło zawarczało na mnie jakby miał
zamiar o to walczyć, głodne i zamierzające tego posmakować.
Popchnęłam to do swojej pamięci, było na tyle cenne bym mogła je
zachować jako własne. Czarne skrzydło topiło się w nicość, nie znając
różnicy. Zawinęłam wokół siebie piękne wspomnienie Tammy płacząc i
życząc sobie by było już po wszystkim.
Powoli ucichła agonia i terror Tammy aż zostałam tyko ja z
Paul’em. Czarne skrzydła jeden po drugim podnosiły się do lotu niczym
osy uderzając o szkło okna dopóki nie wyleciały na zewnątrz. Moje myśli
drżały, sięgnęłam po obecność Paul’a czując jak wielka fala trucizny
została tutaj wylana i tylko my przeżyliśmy. Anioł Stróż wciąż był z nami.
Jej łzy przestały płynąć gdy oglądała zniknięcie czegoś co chroniła z
nadzieją że dusza się odrodzi, lecz ona zniknęła bez śladu, jakby nigdy nie
istniała. Nadzieja to wszystko co łączy Żniwiarzy Światła z ich Aniołami
Stróżami. Maleńka nadzieja, że dusza się odrodzi. To była nadzieja jaką
Barnaba zapoczątkował ze swoją śliczną Sarą a potem napełnił ją mnie i
tak oto mamy obecną parodię.
- Czy to się jeszcze nie wydarzyło? - Zapytał mnie Anioł smutnym
głosem. - Nie mogę powiedzieć. Czy to się jeszcze nie wydarzyło? Czy to
się dzieje teraz? Nigdy cię tu wcześniej nie było przed końcem.
Poczułam się dotknięta, nawet w myślach wiedziałam że naprawdę
siedzę na cmentarzu jak również wiedziałam, że jestem tutaj w
przyszłości rozmawiając z Aniołem Stróżem Tammy gdy to się jeszcze nie
wydarzyło. To się nie wydarzy. Pomyślałam czując się wyczerpana
emocjonalnie. Auto Tammy wciągnięte do mojej świadomości było
punktem jej chwały, zbyt pięknym by mogło zostać zjedzone.
Anioł podniósł się a jej oczy zrobiły się zacięte.
- Powstrzymaj to. - Powiedziała jakby nosiła w sobie głos Boga. -
Proszę. - Dodała bezradnie a potem zniknęła.
Świat błysnął czerwienią i duszący szloch z ulgą ustąpił. Mogłam
uspokoić swoją świadomość i cofnąć się o lata wstecz do rzeczywistości.
Obudziłam się z płaczem skulona na mokrej trawie między Nakitą i
Barnabą. Josh stał niezgrabnie, nie wiedząc w jaki sposób mógłby pomóc.
Stosownie milczeli, wiedząc że musiało być źle widząc mój wygląd.
Spojrzałam im w oczy, u Nakity spostrzegłam łzy. Barnaba ostatnie łzy
wylał wieki temu lecz ból w jego oczach tłumaczył wszystko.
Zapoczątkował to gdy dusza Sary odżyła. Nie wiem czy powinnam mu za
to dziękować czy przeklinać go. To było okropne.
Siedząc spojrzałam na Paul’a. Stał skulony przy odległym nagrobku
wymiotując.
- Przepraszam. - Wyszeptałam, a on się odwrócił wycierając usta.
Wymęczony spojrzał na mnie wyglądając na bardziej samotnego niż
kiedykolwiek widziałam. Spróbowałam wstać i Josh skoczył mi z pomocą.
Moja dłoń była zimna i drżąca w jego rękach.
- Dobrze się czujesz? - Spytałam Paul’a słysząc swój trzeszczący
głos. - To było okropne.
- Nie. - To krótkie słowo pełne było śmiertelnego strachu. – To… -
Powiedział z trzęsącymi się dłońmi próbując znaleźć słowa. - To było
piekło. Ta praca to piekło!
Nie mogłam go za to winić. Słuchałam go chwiejąc się dopóki Josh
nie pociągnął mnie do pozycji pionowej.
- To nie zawsze tak wygląda. - Odetchnęłam, czasem spalasz się
żywcem
Paul odwrócił się z okropnym wyrazem twarzy starając się uporać z
tym co przed chwilą zobaczył. Wylądowałam naprzeciw skały znaczy płyty
nagrobnej a Josh był obok dbając bym znów nie upadła.
- Dobrze się czujesz? - Zapytał a ja przytaknęłam nie patrząc na
niego.
- To był blask. - Powiedziałam, a Barnaba skinął zdając się wiedzieć
co widziałam. - Widzieliśmy śmierć Tammy. Prawdopodobnie za kilka
lat. Nie wiem. Miała Anioła Stróża więc wydaje mi się, że jeśli teraz
odejdziemy to nie uda nam się jej pomóc. - Moje słowa powędrowały w
nicość gdy przypomniałam sobie co powiedział mi Anioł.
- Musimy coś zrobić. – Powiedziałam. Ból Tammy, który zakończył
jej życie a następnie przemienił ją w nicość. Nicość, jakby nigdy nie
istniała. - Jeśli jej nie pomożemy to jej życie stanie się bezwartościowe,
bez łaski i piękna. Nie zrobiła nic by odżywić swą duszę. Żadnej sztuki,
kreatywności. Nie robiła nic poza jedzeniem, spaniem i życiem aż w
końcu umarła i jej dusza została pożarta przez czarne skrzydła.
Zgorzkniałość wzrosła i zmusiła mnie do wycofania się. Ona
odeszła. Za wyjątkiem tego małego fragmentu który schowałam. Mogłam
poczuć go we mnie, pozostawiony samotny i niepasujący do reszty moich
wspomnień.
Nakita dotknęła mojego ramienia a ja podskoczyłam. Jej oczy były
przepełnione łzami, lecz czyniło ją to jeszcze piękniejszą.
- Przepraszam Madison. Myślałam, że wiesz co spotyka utracone
dusze, które nie zdołały się odrodzić. To dlatego byłam taka zagubiona.
Odrodzone dusze zdarzają się bardzo rzadko. Tak bardzo rzadko. -
Patrzyła na Barnabę. Miał opuszczoną głowę i wyglądał jakby przeżywał
cały ten ból w swoim sercu.
- Nie wiedziałam! - Krzyknęłam spoglądając w górę ze łzami w
oczach. - Nie wiedziałam. - Powtórzyłam miękko. - Nikt mi nie
powiedział. - Spojrzałam na Paul’a. Najwyraźniej on też nie wiedział. Mój
smutek zmienił się w gniew, lecz nie poczułam się przez to lepiej.
- Dlatego zabieramy ich wcześniej. - Powiedziała Nakita zerkając
łagodnie na Barnabę. - Aby ich oszczędzić i ratować co tylko się da. Jeśli
Tammy zostanie dziś ścięta, Żniwiarz Światła utrzyma jej duszę
bezpieczną do czasu aż powróci do domu przypominając sobie czym jest
miłość. Tak jak zrobił dla ciebie Barnaba do czasu aż ukradłaś amulet
Karios’a. Ale jeśli dostanie Anioła Stróża jej dusza sama się nie odrodzi
a….
Dokończyłam wypowiedź Nakity za nią.
- A życie z niczym kończy się tym samym.
Odwróciłam się do nich zdezorientowana z bolącym sercem. Może
powinnam się po prostu poddać i wysłać żniwiarzy by ścięli jej duszę.
- Nie mogę tego zrobić.
Wypowiedział Paul więc spojrzałam na niego, lecz ukrył wyraz
twarzy w cieniu.
- Nie mogę być Strażnikiem Czasu Światłości. - Powiedział - To
chore!- Zaczął cofać się w ciemność. - Nie mogę tego zrobić! Nie mogę!
Barnaba z zaciśniętymi ustami chwycił go za ramię.
- Jesteś nowym Strażnikiem Czasu Światłości.
- Nie chcę tego! - Powiedział Paul w panice starając się uwolnić z
uchwytu Barnaby. - Nie mogę tak! Nie mogę Żniwiarzy zastępować
Aniołami Stróżami jeśli ludzie mają zostać pożarci przez to plugastwo!
Będzie lepiej jeśli umrą młodo!
Głowa mi opadła gdy Paul z trudem uwolnił się z uchwytu Barnaby i
cofając się pocierał obolałe ramie. I oto gdzie jesteśmy. Żadne z nas nie
chciało zrobić tego czego się od nas oczekiwało. Wiem, że powinnam być
przygnębiona lecz część mnie był zadowolona z tego że robiłam coś czego
nie tylko ja nie chciałam zrobić. Może razem może moglibyśmy dokonać
tego co nie uda się nikomu w pojedynkę.
- Posłuchaj mnie! - Powiedział Barnaba z ręką na amulecie jakby
był on rękojeścią miecza. - Jesteś początkującym Strażnikiem Czasu
Światłości! Będziesz trzymał gębę zamkniętą. Będziesz się uczył tego co
pokarze ci Ron. Zabierzesz mu amulet gdy on upadnie!
- Barnabo! - Krzyknęła przerażona Nakita, lecz on ją zignorował.
- A kiedy posiądziesz swą moc będziesz używał swojego rozumu
przy wyborach by coś zmienić. - Zakończył.
Josh odetchnął ze zrozumieniem, a ja zesztywniałam. Barnaba
przeniósł spojrzenie na mnie i zadrżałam od głębi jego udręczonego
wzroku. Niegdyś błyski jego oczy spowiła ciemność.
- Oboje będziecie to robić. - Powiedział łamiącym się głosem. -
Musimy być tylko cierpliwi.
- Nie chcę czekać całe życie by coś zmienić. – Powiedziałam.
- Więc zrobisz to gdy będziesz gotowa. - Powiedział głosem pełnym
zapału graniczącym niemal z fanatyzmem. - Mów do nich jeśli słuchają
nim Ron wyśle Aniołów Stróży lub Serafinowie poślą Żniwiarzy by ich
ścieli.
To było tym co przez cały czas starałam się zrobić. Barnaba
uwierzył, że jest to możliwe. Może Paul też w to uwierzy, a jeśli tak będzie
to możemy mieć szansę by tego dokonać.
- Musimy odnaleźć Tammy. - Powiedział zjadliwie Paul. - Możemy
to zmienić. Nie możemy pozwolić by żyła tak jak dotychczas zwłaszcza
jeśli taki ma być tego koniec… Podsumowanie jej życia i wspomnieć nie
może zakończyć się posiłkiem dla tych bakterii!
- Więc zrobimy to? Zapytałam z trzęsącą się wewnątrz nadzieją.
Paul odetchnął zgadzając się na o wiele więcej niż tylko ocalenie
Tammy. Zamierzał wpakować się w kłopoty. Ron nie będzie zadowolony.
Pieprzyć Ron’a.
- Zrobimy to. - Powiedział zamykając na chwilę oczy i odwracając
się by spojrzeć na cmentarz, przez resztę miasta. - Jest niedaleko stąd.
-Dobrze. - Powiedziała Nakita wyraźnie zmartwiona. - Bo Demus
zniknął.
Rozdział 11
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: isiorek03
To nie duszna i bezwietrzna ciemność spowodowała moje ciarki i
zaciśnięcie żołądka. To nie było to, że nie słyszałam Barnaby i Nakity
gdzieś za mną, gdy biegli z obnażonymi mieczami. To nie było to, że moje
oddechy były szorstkie i ciężkie obok Josha biegacza długodystansowego
z lekkim oddechem. To nie było nawet to, że koniec miasta miał kraty w
oknach i rozwijane bramy nad witrynami sklepowymi. To, co mi
przeszkadzało to, to, że nadal byłam boso i weszłam w coś lepkiego.
Krzywiąc się podniosłam swoją stopę i zadrżałam.
- Tędy - powiedział Barnaba pomagając mi, gdy się zawahałam.
Prawie nie mogłam go zobaczyć w ciemnej alei, z jego płaszczem
poruszającym się jak cień. Zapach Nakity przeszedł szybko obok mnie i
zaczęłam podążać za nim. Paul minął mnie i Josha i nie mogłam nic
zrobić, ale mogłam zobaczyć jak dwóch drapieżnych żniwiarzy popatrzyło
za nim: Barnaba ciemny i zamaskowany, Nakita napięta i szczupła,
obydwoje na połączeni w dążeniu do jednego celu. Byłam dumna z nich,
że współpracują w ten sposób. Amulet Demusa był w mojej kieszeni,
ciężki i ciepły. Nie wiem, co planował zrobić Tammy bez niego, ale
według Barnaby, Demus i Tammy byli razem.
- Ona jest prosto przed nami. - Szepnął Paul, gdy się odwrócił,
światło uliczne błyskało w jego lśniących eleganckich butach. Jego
postawa była napięta i pełna zapału, a ja chciałam zobaczyć oś czasu, aby
ocenić jak blisko byliśmy.
Jaśniejszy ciemny kwadrat na końcu przywoływał, więc
zwiększyłam swoje tempo.
- Uważaj - szepnął Josh wyciągając rękę i szarpnął mnie na chwilę
przed tym jak weszłabym w stertę cuchnących śmieci za drzwiami
bocznymi. To była zła część miasta. Nie przyszłabym tu nawet w środku
dnia. Ulica była pusta, zwłaszcza, że była druga rano. Lekkie rozjaśnienie
przypominało o nadchodzącym wschodzie słońca, ale miał on dopiero
nadejść za kilka godzin. Cuchnące powietrze było ciężkie i wilgotne.
Latarnie ledwo oświetlały dziurawe ulice, asfalt, który prawie nie
oddzielał się od chodnika i te wymęczone, poobłamywane budynki z
rozwijanymi bramami i zamurowanymi oknami. To był kamień, asfalt i
cement. Bez cienia czegokolwiek zielonego lub żywego. Nawet szczura.
Co jest prawdopodobnie dobrą rzeczą, pomyślałam przenosząc się z
nogi na nogę.
- Dzięki - szepnęłam do tyłu marszcząc nos na zapach. Objęłam się
ramionami. Może powinnam była poczekać aż skończymy akcję
prewencyjną przed przyjęciem ciała. A co to było takie gąbczaste pod
moimi palcami? To było po prostu obrzydlistwo.
- Ona jest tam - powiedział Paul podbródkiem wskazując na
złamany neon zajezdni w kształcie dużych strzałek.
- Z Demusem. - Powiedziała Nakita prawie sycząc.
- Zajezdnia - powiedziałam zwracając się do Josha z uśmiechem. -
Miałeś rację.
Z łomoczącym sercem zrobiłam krok do przodu tylko po to żeby
Barnaba szarpnął mnie z powrotem. Nad nami światło ulic trzasnęło i
zostawiło nas w ciemności. Moje oczy podniosły się i zastanawiałam się
czy to była Grace a Barnaba szepnął.
- Samochód glin.
Sfrustrowana wciągnęłam się z powrotem w nawet ciemniejszy
zaułek. Paul i Josh byli przy mnie. Nakita skoczyła prosto w górę znikając
na dachu. Powolny dźwięk silnika na jałowym biegu wzrósł i wcisnęliśmy
się jeszcze bardziej chowając się za pudłami. Widziałam wnętrze dworca
autobusowego z miejsca gdzie stałam plecami do ściany. Demus i Tammy
tylko rozmawiali, ale byłam pewna, że gdyby Demus miał swój amulet to
ona już by nie żyła. Był tam samochód policji a ja po cichu
podziękowałam Grace za rozbicie świateł, gdy krążył bardzo powoli, a
światła reflektorów grały na witrynach opuszczonych sklepów i
sondowały ciemniejsze miejsca. Stojący między mną a górną częścią alei
Paul odetchnął, gdy samochód powoli odjechał. Wyglądał na
zdeterminowanego, gdy przeniósł się na środek alei i nie mogłam nic na
to poradzić, ale poczułam iskrę czegoś, gdy wszyscy podążyliśmy za nim z
powrotem na ulicę. Nie romantyczną, ale może solidarności?
Zastanawiałam się czy ktoś naprawdę rozumiał, co do diabła musieliśmy
przejść. To znaczy, jeżeli zatrzymam amulet.
- Odjechał - powiedział Paul, gdy błysnęły policyjne światła
hamowania i samochód skręcił za róg.
- Myślcie, że oni mnie szukali? - Spytałam niechętnie robiąc krok w
otwartą przestrzeń. Barnaba był cieniem po mojej drugiej stronie, a jego
wzrok nadal podążał za znikającym samochodem.
- Prawdopodobnie nie. Zmieniłem ich wspomnienia o tobie. Myślę,
że dostałem wszystkich.
Paul odwrócił się do niego z dezaprobatą.
- Myślisz?
Barnaba zmarszczył się ponownie.
- Nic nie jest pewne.
- Samochodu nie ma. - Powiedziałam, bo napięcie powodowało, że
się denerwowałam. - Chodźmy.
- Czarne skrzydła - powiedział Paul a ja zamarłam walcząc z
irracjonalnym lękiem, spojrzałam w górę widząc ich czarne kontury na tle
szarego nieba. To było jak błysk jasnego światła, gdy jedno się obróciło a
ja odwróciłam wzrok czując dreszcze. Miałam ciało. Nie mogli mnie
wyczuć. A nawet gdyby mogli, nie mogli mnie dotknąć. Nie z moją
prawdziwą aurą wokół mnie.
- Co one tu robią? - Spytał, Josh napięty i zaniepokojony. Widział,
co mi zrobiły.
- Demus nie może nikogo skosić, jeśli masz jego amulet. I nie ma
Żniwiarzy Światła. - Spojrzał na Barnabę z chorym wyrazem twarzy. -
Prawda?
Barnaba nie powiedział nic tylko położył rękę na moim ramieniu i
pchnął nas w ruch.
- Nie, zazwyczaj nie. Ale masz tu trzech Żniwiarzy i Strażnika Czasu
i dorastającego Strażnika Czasu. Nawet rośliny zwracają się do słońca.
A może Arariel też była tu na polowaniu. Zadumałam się, może
podążała za nami, bo nie mogła znaleźć Tammy na własną rękę. Moje
oczy skanowały wszystko, gdy przechodziliśmy przez pusta ulicę,
poruszając się ukradkiem i unikając chodzenia na prawo pod krążącymi
czarnymi skrzydłami. Boże, nie cierpiałam tych rzeczy i zadrżałam na
wspomnienie o nich zjadających wspomnienia Tammy do czasu, gdy była
nikim.
- Co Demus jeszcze tu robi? - Paplałam, drobiąc kroki moimi
bosymi stopami. - Nie może jej skosić.
- Myślę, że chce ją wepchnąć pod autobus. - Spojrzałam z ukosa na
Barnabę, próbując zdecydować czy on żartował czy nie.
Delikatny dźwięk piór i miękkie kliknięcie obcasów i Nakita
dołączyła do nas, gdy dotarliśmy do drzwi. Pociągnęłam jedną stronę
podwójnych drzwi tylko po to by odkryć, że są zablokowane. Barnaba
wyszedł przede mnie i szarpnął. Z ostrym pyknięciem złamania metalu,
drzwi się otworzyły. Cuchnący zapach starych trampek i czerstwych
wysypujących się papierosów. Miło.
Demus spojrzał w górę. Jego chłopięce cechy, które zmiękczyły i
uśpiły Tammy stwardniały.
- Na połamane pióra i koła zębate, schowaj się za mnie, Tam. -
Powiedział, gdy wstał, popychając ją za siebie. Wystraszona dziewczyna
stała, trzymając się za ramiona i zaglądając mu przez ramię.
- Och to jest dobry pomysł. - Powiedział Barnaba stając za mną.
- Tammy, kochanie jego zdaniem jest zabicie Cię. - Nakita
powiedziała stając po mojej drugiej stronie. To było jasne, że Tammy
płakała, jej oczy były czerwone a jej włosy w nieładzie. Obok niej był
plecak. Było to prawdopodobnie wszystko, co miała na świecie poza swoją
duszą. Zaczęła biec. To był początek końca dla niej i musiałam zatrzymać
to tutaj. Jeżeli ucieknie to uwierzy we wszystkie kłamstwa, które sobie
wmówiła, a jej dusza umrze.
- On mnie nie skrzywdzi! - Wykrzyknęła, gdy patrzyła na pięcioro z
nas, ale była na tylnej krawędzi wątpliwości. - Ty spaliłaś moje
mieszkanie. On próbuje…
- Ocalić cię? - Powiedziałam a ona spojrzała na niego, widząc jego
złość na nas a jej wątpliwości wzrosły.
- Zabierze cię od tego wszystkiego? Tammy on kłamie. Anioły to
robią. - Spojrzałam na Barnabę dodając. - Wielu.
Grymas pokazał się na twarzy Barnaby, gdy zatrzymał się na
krawędzi oddalając od nas i starając się okrążyć Demusa. Nakita robiła to
samo z prawej strony.
- Szczególnie Żniwiarze Ciemności. - Powiedział Barnaba patrząc na
swoje paznokcie, udając brak zainteresowania. Mogłam powiedzieć, że
był gotowy do poruszenia się w mgnieniu oka.
- To, dlaczego Demus mnie jeszcze nie zabił? - Spytała wojowniczo.
- Bo ja mam jego miecz. - Powiedziałam wyciągając jego amulet i
pozwalając mu zawisnąć.
- Madison nie! - Barnaba krzyknął, ale Demus widział go i rzucił się
dokładnie tak jak chciałam. Nakita wykonała skok do Tammy spychając
ją do tablicy ogłoszeń i ustawiając się między nią a Demusem. Josh
wyciągnął rękę i ściągnął mnie z drogi. Paul zatańczył czysto a jego
lśniące buty stukotały.
- Och cholera! - Josh krzyknął, bo jego szarpnięcie spowodowało, że
moje zimne i wilgotne palce ześlizgnęły się ze wisiorka. Płaski czarny
kamień zabłysnął w powietrzu, i delikatny dźwięk kryształu rozniósł się
echem przez jedną krótką chwilę, gdy uderzył w podłogę.
- Barnaba łap go! - Krzyknęłam upadając, ale Demus już zmienił
kierunek i nurkował po niego. Patrzyłam bez tchu jak Paul dostał go
pierwszy.
- Mam go! - Krzyknął triumfalnie a następnie jego oczy rozszerzyły
się na widok wychylającego się do niego Demusa. Wiedząc, że nie ma
szans rzucił go do Nakity.
- Tu - krzyknęła Żniwiarka Ciemności, wyciągając rękę, ale to nie w
jej uchwycie wylądował kamień. Był u Arariel.
- Jasna cholera - krzyknęłam, gdy się podnosiłam, a ona
uśmiechnęła się do mnie z czystą złośliwością, oddalając się z mieczem z
zasięgu ręki Nakity.
- Przepraszam. - Powiedział Josh z rękami na moich ramionach
blokując drzwi.
- Ja to upuściłam - powiedziałam sfrustrowana, obciągając moją za
dużą koszulę.
- Arariel. Daj mi amulet. - Zażądał Paul, ale ona go nie słuchała,
kręcąc amuletem Demusa jak nagrodą, którą się wygrywa na festynach.
- Nakita? - Zapytałam a mój wspaniały żniwiarz uśmiechnął się
złowieszczo w odpowiedzi, zamachując się raz mieczem w zaproszeniu do
Arariel. Za Nakitą Tammy zwinęła się w kłębek wiotka w jednym z
podwieszanych krzeseł przy ścianie płacząc. Naprawdę nie mogłam jej
winić.
- Nie obdarzysz jej Aniołem Stróżem. - Zaintonowała Nakita i
Arariel wpadła w postawę gotową do walki.
- A ja nie zamierzam pozwolić ci jej zabić, obrzydliwy Czarny
Żniwiarzu!
Odkrzyknęła z powrotem.
- Nazwałaś mnie obrzydliwą? - Krzyknęła Nakita z poczerwieniałą
twarzą.
- Daję czyste wyjście, a nie powolną śmierć! Ty jesteś brzydka.
Brzydka!
Demus tylko chciałby jego amulet nadal zwisał z ręki Arariel.
Przyglądał mu się zachłannie, przysuwając się bliżej, gdy Nakita pchnęła
Arariel dalej od Tammy. Podskoczyłam, gdy Barnaba dotknął mojego
ramienia.
- Ty i Josh zabierzcie stąd Tammy. - Wyszeptał.
- Ona jest zbyt przestraszona by się ruszyć. Ja zostanę tu i spróbuję
pomóc Nakicie.
Przestraszona, prawda. Mogłam teraz zostać zabita i znałam to
uczucie. Josh wyglądał na tak niespokojnego jak ja, ale dał mi szybki
uścisk ręką i razem okrążyliśmy, Nakitę gdy wzięły swoje pierwsze
uderzenia.
Łzy Tammy spływały po twarzy, kiedy zwróciła się do nas, gdy
podeszliśmy i poruszyła się na krześle, gdy do niej dotarłam.
- Dalej idziemy - zawołałam. - Musimy się stąd wydostać!
Tammy kopnęła mnie i odskoczyłam.
- Shoe powiedział, że nie żyjesz. - Powiedziała z przerażeniem. - Czy
żyjesz?
Chodź Madison... - Nalegał Josh stojąc między mną i żniwiarzami.
Dzwoniła do niego. Pomyślałam podniecona.
- Byłam - powiedziałam szybko. - Ale już nie jestem, dlatego
musimy się stąd wydostać. - Jak mogła uwierzyć, że nie żyłam i nadal
ufać Demusowi? Znowu chwyciłam ją za rękę i tym razem pozwoliła mi
pociągnąć ją na nogi.
- Uważaj! - Krzyknął Paul a my zrobiliśmy unik, gdy krzesło
poderwane z podłogi uderzyło w ścianę tylko pięć stóp dalej, zbijając
płytki ceramiczne i obsypując nas cementowymi odłamkami. Nakita była
coraz poważniejsza.
- Musimy iść. - Powiedział Josh i pobiegliśmy do drzwi. Arariel nas
zobaczyła. Wydając okrzyk bojowy wyskoczyła wysoko ponad mieczem
Nakity lądując między nami i drzwiami. Moje oczy rozszerzyły się i
wcisnęłam Tammy za mnie, gdy się zatrzymałyśmy z poślizgiem.
- Arariel, stop! - Zawołał Paul z przeciwnej strony pomieszczenia.
- Nie jesteś moim strażnikiem. - Warknęła, po czym spojrzała na
sufit.
- Strażniku Niebios, zstąp! - Zawołał wzywając Anioła Stróża. O
cholera. Jeżeli Anioł Stróż został przydzielony to było już po wszystkim.
- Odwrót! - Zawołałam, ale Tammy stała zamrożona z przerażenia.
Demus rzucił się na Arariel chcąc amuletu. Z rykiem rozbił się o nią
upadając, gdy krzyknęła z oburzenia. Czarny kamień Demusa uderzył o
posadzkę migając na fioletowo od razu, gdy został odbity. Płasko na
brzuchu Demus sięgnął wyciągając się i złapał go. Z okrzykiem ulgi zwinął
się wstając z jego ostrzem uformowanym.
Z zaciśniętymi zębami Nakita obróciła się do Demusa zaciskając
swoje usta i z pochwałą nieba w oczach. Ich ostrza się spotkały i znowu
lekki brzdęk nieskończoności zadzwonił.
Moje serce waliło a Paul przystanął koło nas z lśniącymi oczami.
- Arariel mnie nie słucha. - Powiedział brzmiąc jak zdradzony.
- Tak myślisz? - Powiedział Josh w końcu zabierając Tammy o krok
do nas obserwując walkę aniołów o jej duszę.
- Musimy się stąd wydostać! - Powiedziałam. - Tammy musimy iść!
- Barnaba był przy drzwiach trzymając je otwarte i gestykulując
„wychodźcie” jak szalony, ale Nakita, Demus i Arariel byli zbyt blisko dla
mojego komfortu.
- Mój Boże. - Tammy szepnęła, a łzy przeszły do podziwu. - Shoe nie
kłamał.
- Ona! - Arariel krzyknęła kopiąc zarówno Demusa i Nakitę na bok,
żeby mogła wycelować mieczem w Tammy.
- Ona jest błogosławiona przez niebo! Ocal ją!
Cholera to był anioł. Nie myśląc pociągnęłam jedną ręką Tammy za
siebie. Drugą złapałam rękę Paula. Moja głowa zapulsowała, gdy walka
nagle nabrała nowego blasku barw i głębokości, ponieważ widziałam to
wszystko z dodatkową mocą jego amuletu. Głębokie tony wstrząsały
powietrzem przy każdym ciosie a energia promieniowała od walczących
żniwiarzy niczym słońce, a ponad tym wszystkim były dwie niewielkie
jarzące się kule światła. Jedną była Grace a drugą była ta z mojego
widzenia przyszłości.
- Nie! - Zawołałam z ręką podniesioną do Anioła Stróża. - Kiedy
miałam widzenie powiedziałaś mi żebym to zatrzymała, więc teraz mówię
Ci! Zostaw! Ona nie może zostać obdarzona aniołem.
- Ona jest jednym. - Krzyknęła a następnie upuściła miecz i
chwyciła się za nadgarstek, gdy Nakita w końcu wygrała z nią.
- Ona jest moja! - Powiedziałam, wyrzucając z siebie słowa w
rozpaczy. Przyszła śmierć Tammy rozbrzmiała we mnie, straszny bezsens
zmarnowanego życia, czyniąc mnie szaloną.
- Proszę! - Krzyknęła Tammy chowając się za Joshem i chwytając
się go, gdy stał przed nią.
- Odejdźcie! Wszyscy! J po prostu chcę żyć! Chcę żyć!
- To początek - powiedział Paul.
- Chodź ze mną a będziesz. - Powiedziała Arariel wyciągając rękę.
Za nią Nakita i Demus opuścili swoje ostrza na dół. Nie atakowali czując
siłę Anioła Stróża, rozkoszując się nią. To należało teraz do mnie. Mogłam
przekonać anioła, że Tammy była moja albo ta straszna przyszłość i
stracone życie byłoby prawdziwe.
Anioł czekał rozpoznając mnie, ale prawdopodobnie nie wiedząc czy
to był moment teraz czy przyszłość a nawet przeszłość. Na zewnątrz
zbierały się czarne skrzydła. Jeden otarł się o okno a ja wzdrygnęłam się.
Paul próbował odciągnąć rękę, ale ja trzymałam go jeszcze mocniej. Jeśli
bym go puściła, straciłabym z oczu Anioła Stróża.
- To nie jest życie, co jej oferujesz - rzekłam do Arariel odciągając
wzrok od okropnego widoku.
- To powolna śmierć. Nie możesz jej mieć. Ona jest już moja! -
Wzięłam głęboki oddech, czując się dziko i nierealnie. - Ja jestem
Strażnikiem Czasu Ciemności i ja twierdze, że nie może być skoszona i nie
może być naznaczona Aniołem Stróżem. Ona jest moja!
- Ubiegasz się o nią? - Arariel powiedziała nadal nie ufając. - Nie
możesz się o nią ubiegać!
- Mogę. - Powiedziałam drżąc na wspomnienie śmierci Tammy i jak
musiałam zabrać część jej duszy by utrzymać go przed zjedzeniem. - Mam
część jej duszy. - Powiedziałam a Tammy zapiszczała naciskając na Josha.
- Teraz jest mroku. Jest częścią ciemności i światło nie ma do niej prawa.
- Pochyliłam się ku Arariel obniżając mój głos, gdy powiedziałam - Nie
możesz jej dotknąć.
Oczy Tammy się rozszerzyły a nawet Josh wyglądał na
zszokowanego. Zbyt bałam się spojrzeć na Paula stojącego, obok gdy
chwyciłam go za ramię.
- Ty? - Arariel była oszołomiona. - Masz prawo domagać się jej
duszy?
- Zostaw! - Krzyknęłam wskazując a Arariel skoczyła do tyłu, ze
skowytem trzymając dłoń jak poparzona.
- Myślałem, że twój amulet nie działa - powiedział Paul.
- Bo nie działa. - Powiedziałam zdezorientowana. - Ja nic nie
zrobiłam.
- To była stara moc. - Powiedziała Arariel skulona, gdy cofała się
odsłaniając blask Anioła Stróża.
- Pradawne prawo, mówisz o pradawnym prawie, które
przezwycięża twierdzenie nieba. Nie mogę jej dotykać. Nie mogę jej
dotknąć.!
Nakita też wyglądała na zszokowaną, przerażoną, prawie
wypuszczając swój miecz.
- Madison? - Nakita zakwiliła. - Co ty żeś uczyniła?
- Uważaj! - Krzyknął Barnaba i potknęłam się o nogawki swoich za
dużych spodni i cofnęłam się, ponieważ Arariel zawodząc rozłożyła
ramiona a jej skrzydła machnęły i zajęły cały pokój. Przez moment otarły
się o krawędzie ścian a następnie wciąż lamentując owinęła je dookoła
siebie i zniknęła w ogłuszającym huku. Oszołomiona patrzyłam na
zniszczone stojaki i poprzewracane krzesła, dziury w suficie i głębokie
ubytki w podłodze od boskiego miecza. Nakita wstała z kucek w połowie
drogi przez pomieszczenie.
- Gdzie nauczyłaś się starożytnego prawa? - Szepnęła. - Madison,
jesteś teraz odpowiedzialna za jej duszę. Jeśli się nie powiedzie, będziesz
pociągnięta do odpowiedzialności. Czy wiesz, co to oznacza?
Nie bardzo, ale mogłam poczynić pewne sugestie. Bałam się coraz
bardziej, gdy Barnaba warknął na nią by się zamknęła. Anioła Stróża nie
było, a przynajmniej ja jej nie widziałam. Straciłam kontakt z Paulem,
gdy upadałam a on cofnął rękę za plecy, gdy chciałam znowu ją chwycić.
Może to ten kawałek duszy Tammy, który miałam go przestraszył.
Nie czułam się z tym ciepło a niewyraźnie nawet, jeśli to uratowało
jej życie. Przerażona próbowałam spotkać jego oczy, ale poczynił
ogromny wysiłek, aby unikać mojej twarzy, gdy chował swoją koszulę. Z
podłogi, Tammy wpatrywała się w pustą przestrzeń gdzie zniknęła
Arariel. Jej usta były otwarte. Nie płakała. Nie bała się. Wyglądała na
otępiałą.
- Ona.. - Tammy zaczęła przełykając ślinę. - Ona miała skrzydła. Czy
wy wszyscy jesteście aniołami?
- Tylko oni - powiedział Josh, wskazując Barnabę i Nakitę. Demus
odszedł. Falując. Ale czarne skrzydła były również a ja odetchnęłam z
ulgą.
- Uratowałaś ją? - Spytał mnie Josh a ja skinęłam głową, biorąc jego
dłoń, gdy pomagał mi wstać. - Tak i nie. - Powiedziałam i spojrzałam na
Paula, który wyglądał jakby unikał mnie i zastanawiał się jak wiele z tego
skończy w uszach Rona.
To nie było skończone. Moje bose stopy zdawały się znajdować
każdą szpiczastą, uszkodzoną płytkę i cement i przeniosłam się
niespokojnie, gdy Nakita ustawiała przewrócone krzesło i usiadła na nim
z łokciami na kolanach i łapiąc oddech. Brud szpecił jej białe ubrania,
robiąc je szarym, odwracając je w czerń. Ten bałagan będzie trudny do
wyjaśnienia. Ale z drugiej strony, w tej części miasta może nie.
- W porządku z tobą? - Spytała Nakita przez pokój a ja skinęłam
głową czując jak dotyk Josha zsuwa się ze mnie. Było dobrze, na razie.
Arariel nie zamierzała zapomnieć o tym, co się stało, a Demus zamierza
udać się z płaczem do Serafinów...
Barnaba podszedł by pomóc Tammy podnieść się na nogi.
Wpatrywała się w jego rękę przez chwilę a gdy się uśmiechnął wsunęła
swoją rękę w jego i wstała. Uderzyło mnie ukłucie zazdrości, gdy
patrzyłam jak spuszczała oczy, gdy nagle zdała sobie sprawę, że był
aniołem. Byłam na tej samej drodze i zastanawiałam się nad moją
niewinną przeszłością.
- Czy to prawda? - Oskarżył surowo Paul wyszarpując mnie z moich
myśli.
- Czy to prawda, co powiedziałaś o posiadaniu części jej duszy? Czy
to dla tego nie mogli jej dotknąć? Ponieważ przywiązałaś ją do twojej
duszy? - Moje usta rozchyliły się i spojrzałam na Tammy nadal stojącą z
Barnabą.
- Starałam się pomóc - szepnęłam szarpiąc ponownie moją za dużą
koszulę. Nie poruszyła się.
- Powiedziałaś, że masz prawo do mojej duszy? Masz je? - Tammy
powiedziała a jej początkowe zaufanie do Barnaby zaczęło spadać.
- Tylko jej mały kawałek. - Powiedziałam prawie piszcząc. - Tammy,
widziałam cię w przyszłości umierającą. Czarne skrzydła zjadały cię
żywcem! Nie mogłam pozwolić im zabrać wszystkiego. Miałaś takie
piękne wspomnienie swojej matki i Johnnego i nie mogłam patrzeć jak
zostają zniszczone na zawsze, nawet gdybyś to zapomniała. Dałam
czarnym skrzydłom jedno z moich wspomnień w zamian. Zabrały część
mnie! Zjadły je i to jest nieodwracalne! Jeśli mogłabym oddać ci twoje
zrobiłabym to, ale nie wiem jak!
- One zjadały mnie żywcem? - Tammy złapała oddech, uczepiając
się tej jednej myśli i zaczęła się cofać. Z lekkim płaczem odwróciła się i
pobiegła do drzwi.
- Tammy! Staramy się Ci pomóc! - Zawołałam, ale Barnaba był
szybszy i był przed nią zanim nawet była w połowie drogi.
- Czekaj - powiedział łapiąc ją.
- Pomocy! - Krzyczała uderzając go - Niech ktoś mi pomoże! -
Czułam się strasznie i skrzywiłam się, gdy Tammy uderzyła go w twarz
pozostawiając odcisk na jego policzku.
- W porządku - szepnął przyciągając ją bliżej i pocieszając. - Teraz
cię nie zjedzą. Nie jesteś sama. Będzie w porządku. Należysz do
ciemności.
- Ale ja nie chcę należeć do ciemności! - Jęczała załamując się w
jego cieple, jego sile, jego poczuciu czystości i pokrzepieniu w nim. Jej
wołanie rozpuściło się do szlochu a on trzymał ją mocno.
Wiedziałam jak się czuje.
Paul spojrzał na mnie a obrzydzenie przez kradzież kawałka jej
przyszłej duszy zaczynało wyparowywać. Josh dotknął mojego łokcia aż
podskoczyłam.
- Skoro oddałaś im część swojej duszy to nie jest to okej? - Josh
zapytała podnosząc wysoko brwi. - Uratowałaś część jej, nieprawdaż?
- Myślę, że ona ocaliła całą ją - powiedziała Nakita wstając. To
zaczynało wyglądać tak jakbym mogła, ale jakim kosztem? Starożytne
prawo. Brzmiało to jakbym była za nią teraz odpowiedzialna, tak sądzę.
Gdyby jej dusza umarła byłabym tą, która cierpiała zamiast niej?
Zgadując lepiej upewnić się, że jej dusza nie umrze. Szloch Tammy ucichł,
a ja zastanawiałam się czy są jeszcze jakieś chusteczki w torebce Nakity.
Wzięłam głęboki wdech by poprosić ją o nie, kiedy do mnie podeszła, ale
wszystko wyparowało mi z głowy, gdy Nakita pochyliła się i szepnęła. -
Grace ma dla ciebie wiadomość.
To zdawało się jakby moje serce się zatrzymało. Moja głowa się
ożywiła i spojrzałam na zniszczenia.
- C-co? - Spytałam a kolana mi osłabły.
- Uh, ona mówi, że oni chcą z tobą porozmawiać. - Oni? - Oni, kto? -
Spytałam, ale zgadywałam, że miała na myśli Serafinów. Wzięłam część
duszy, Tammy. To chyba nie było dobre z perspektywy czasu, nawet, jeśli
ją uratowało. Myślę, że to ją uratowało. Spojrzałam na Tammy
wstrząśniętą i zrozpaczoną, gdy Josh i Barnaba z nią rozmawiali. Proszę
żeby to ją ocaliło. Nakita spojrzała na jedną z lamp, która świeciła jaśniej.
Grace.
- Serafinowie. - Powiedziała patrząc przerażona. - Masz przejść do
Rona.
Josh spojrzał z Tammy.
- Masz na myśli Strażnika Czasu Światła? – Zawołał. - Nie ma
mowy!
Mój wzrok podążył do Paula, wiedząc, że był tak samo przerażony
jak ja. Oczywiście, że wiedział o pomaganiu mi przez Paula. A teraz, gdy
odzyskałam moje ciało, było prawdopodobne, że będzie nalegał żebym
oddała mój amulet po tym bałaganie, którego tu narobiłam. Barnaba
delikatnie pchnął ramię Tammy podając jej czarną chustkę.
- To było szybkie.
- Myślałem, że mamy mało czasu. - Powiedział Paul nerwowo i
zdałam sobie sprawę jak wiele żyć zawiodłam próbując ocalić jedno.
- Tak mi przykro. - Powiedziałam patrząc na każdego po kolei. -
Paul nie miałam na myśli narobienia ci tym wielu problemów.
- Nie - powiedział stanowczo z nawiedzonym wzrokiem, gdy
spojrzał w dal.
- Zrobiłbym to ponownie. Obecny system jest wadliwy. Stoję za
tym, w co wierzę. - Przestąpił z nogi na nogę przestraszony, ale
zdeterminowany. - To jest w porządku. Będę z tobą.
- Nie, nie będziesz - Nakita skrzywiła się, gdy światło, które otaczało
Grace zafalowało i zaszumiało.
- Zostaniesz tu z Tammy i zabierzesz ją do domu.
- Nie zostawię jej teraz! - Powiedziałam głośno. - To jest tylko po to
by mogli wrócić i ją zabić lub spoliczkować Aniołem Stróżem a w tym
wypadku to jest to samo! - Moje myśli poleciały z powrotem do Anioła
Stróża płaczącego nad Tammy i ten grzmot w jej głosie, gdy powiedziała
mi żebym coś zmieniła. To musiało coś znaczyć! Musiało!
Przez ekspresję Tammy znowu przemknął strach.
- Nie zostawiaj mnie. Proszę! - Powiedziała chwytając się Barnaby. -
Nie wiem, co się dzieje. Chcę po prostu wrócić do domu!
- Dom jest dokładnie tym gdzie Paul cię zabierze - powiedziała
Nakita głośno. Do błyszczącego światła dodała - Mówię jej! Zamknij się! -
Z irytacją obróciła się do mnie. - Paul zabierze ją do domu. Uh to znaczy
do ciotki, gdzie przebywa jej matka. - Spojrzała na Tammy z twardą
surowością. - Oni chorobliwie się o ciebie boją.
- Przepraszam - Głos Tammy był cichym szeptem z prawdziwym
żalem a z nim poczułam powiew nadziei. Może ona się zmieni. Być może
zechce żyć, czyniąc życie wokół niej lepszym a nie tylko istnieniem.
- Barnaba zabierz Josha do domu -powiedziała a Josh zesztywniał
w proteście.
- I.. - Nakita powiedziała - Zamierzam zabrać cie do Rona Tam jest
prawie wschód słońca a Serafinowie lubią wschody słońca. - Skupiła się
na mnie a jej oczy były ściągnięte z niepokoju. - Oni wiedzą, że masz
swoje ciało z powrotem.
Cholera, miałam tyle kłopotów. Ale nie zmienię rzeczy. Światło
otaczające Grace pojawiło się i zniknęło zaskakując mnie. Przełknęłam
ciężko zwracając się do Paula.
- Dostarczysz ją do domu?
Paul podszedł do Tammy wyciągając rękę.
- Nie jestem może tak ładny jak Barnaba, ale mogę powiedzieć, co
się dzieje. Widziałem przyszłość.
Zamrugała a łzy prawie znowu zaczęły płynąć.
- Jest w porządku? - Załkała.
Zwracając się do drzwi Paul zaczął ją prowadzić omijając fragmenty
sufitu i pianki z siedzeń.
- To zależy od tego, co zrobisz. Przyszłość nie jest ustaloną
wiadomą. Możesz wybrać swój los. Mogę powiedzieć ci, co widziałem I
wtedy powiem, co może się stać i co mogłabyś zmienić. Otwórz się a
zobaczysz rzeczy lepiej.
Węzeł w mojej klatce piersiowej zaczął się zmniejszać. Jeśli miałam
stracić status Strażnika Czasu to przynajmniej zostawała mi satysfakcja z
uratowania życia Tammy. Oczywiście, jeśli pozwolą mi to zapamiętać.
Drzwi do zajezdni pisnęły, gdy się otworzyły a potem opadły
przesuwając się do zawieszenia na jednym zawiasie. Paul i Tammy
ostrożnie przeszli wokół nich. Paul odwrócił się trzymając rękę Tammy.
- Jeśli się już nie zobaczymy, Barnaba przepraszam za nazwanie cię
Żniwiarzem Półcienia. Nadal jesteś światła. Nie ważne, jakiego koloru jest
twój amulet. - Barnaba pochylił głowę, gdy zdawał się urosnąć. - Nie
jestem - powiedział, kiedy jego oczy były zdeterminowane, gdy się
podniosły najpierw na mnie potem na Paula. - Ale dziękuję.
Paul skinął głową i odwrócił się do Tammy. Razem poszli ulicą a
jego głos się wznosił i opadał, gdy jej opowiadał o tym, co widział w jej
przyszłości.
Powoli mój uśmiech wyblakł, gdy docierała do mnie rzeczywistość.
Miałam królewskie kłopoty. Zabrałam kawałek czyjejś duszy. To musiało
być niezgodne z prawem czy coś. Mieli zabrać mi amulet. Sprawić, że
zapomnę. Starożytne prawo, powiedziała Arariel. To nie brzmi dobrze.
Zimno, owinęłam ramiona wokół siebie i spojrzałam na opadające
światło.
- Czy Grace przyjdzie? - Spytałam wiedząc, że czułabym się lepiej
gdyby tam była.
- Ona tu jest. - Powiedział Barnaba zbliżając się do mnie. Potrząsnął
ramionami a jego długi płaszcz zamienił się w unoszące się skrzydła z
czarnymi piórami.
- Ja zabiorę cię do Rona - powiedział. - Nakita może zabrać Josha
do domu.
- Serafinowie... - Powiedziała Nakita a Barnaba spiorunował ją
wzrokiem pochylając się dopóki nie stali nos w nos.
- Ja. Zabiorę. Ją. - Barnaba odchylił się do tyłu tracą groźną minę. -
Do zobaczenia Josh.
Ale on mógłby? Nie wiedziałam.
- Madison - powiedział Josh a jego głos był niespokojny.
Chwiejnie i z zawrotami głowy przytuliłam go.
- Dzięki za przybycie. - Szepnęłam naciskając na niego jakby był
jedną prawdziwą rzeczą. - Nie wiem, co się wydarzy. Mam nadzieję, że nie
zapomnę.
- Ja też. - Powiedział i cofnął się tak, że się rozdzieliliśmy. Potem
spojrzałam w górę, gdy światło Grace podwoiło swą jasność.
- Ja.. Przykro mi.
- Za co? - Spytałam a Barnaba odchrząknął żebyśmy się pośpieszyli.
- Chciałem żebyś to robiła. Wiedziałem, że to dla Ciebie wiele
znaczy. - Mój żołądek bolał i nie mogłam na niego patrzeć.
- Do zobaczenia w domu. - Powiedziałam i Barnaba przyciągnął
mnie do siebie. Zagryzłam wargę żeby nie płakać. Oparłam się o Barnabę,
gdy jego skrzydła mnie zamknęły i z nagłym uczuciem słabości zajezdnia
się rozmyła i nas już nie było.
Rozdział 12
Tłumacz: gosia2341
Korekta: Tempted-Hell
Moje stopy zsunęły się z Barnaby, dysząc chwyciłam się jego
owiniętego wokół mnie ramienia podczas gdy nogi kołysały się na
wietrze. Świat przesuwał się pod nami w zdumiewającym tempie. W
uścisku Barnaby byłam bezpieczniejsza niż gdybym siedziała w swoim
pokoju w domu. Prawdopodobnie.
- Trzymam cię. - Szepnął mi do ucha z mieszanką irytacji i pewności
siebie jaką tylko on posiadał. Latanie było przerażające zwłaszcza, że
upadek z wysokości niósł za sobą poważne konsekwencje. A o siniakach
od pasów bezpieczeństwa nie ma nawet co wspominać.
- Ufam ci. - Powiedziałam przyglądając się z przymrużonymi
oczami pustyni poniżej. - Po prostu się martwię.
Milcząc w powolnej spirali opadał w dół. Wyglądało to jakby
kierował się do skromnego domu pod nami. Prawdopodobnie Rona. To
był ten sam kolor opalenizny, prawie różowy piasek. Nie było roślin ani
jakiegokolwiek domu w pobliżu. Nie było żadnych dróg, które by tu
prowadziły, żadnego śladu ludzi. Tylko pojedynczy parterowy dom na
środku pustyni z kanałem wodnym.
Było cicho i ciemno: słońce jeszcze nie wzeszło, ale było blisko.
Wiatr był suchy i spokojny. Rozwiał moje włosy nim zdążył to zrobić
Barnaba zataczając koła i lądując na różowym dachu patio odsłaniającym
widok na pustynię. Miałam poszarpane nerwy. Nie wiedziałam co się
wydarzy w przeciągu najbliższych pięciu minut, targała mną myśl że
mogłam nie mieć szansy by się pożegnać. Pozwoliliby mi to zrobić,
prawda?
Byłam prawie pewna, że miałam spotkanie z Serafinami z jednym z
trzech powodów; pierwszy, ukradłam kawałek duszy Tammy; drugi,
ponieważ przekonałam początkującego Strażnika Czasu by pomógł mi
zapobiec przydziałowi Anioła Stróża; lub trzeci, bym oddała im mój
amulet z powrotem i zrezygnowała ze statusu Strażnika Czasu ponieważ
odzyskałam ciało. Jednak oni nie mówili, że mogę to zrobić wybierając
bycie strażnikiem. A co jeśli wybiorę teraz coś zupełnie innego?
Może nie udało się z Tammy. Może mieliśmy… Czy nie warto
poświęcić trochę czasu by się dowiedzieć? A jeśli to pewne, że ona się nie
zmieni to skoszę ją wewnątrz siebie.
Oh, Boże. Czy ja tak potrafię?
Barnaba posadził nas delikatnie na ziemi, a ja w końcu
odetchnęłam. Rozluźnił swój chwyt wokół mnie i odwróciłam się wiedząc,
że mam strach wypisany na twarzy. Lecz on wymusił słaby uśmiech dla
mnie.
- Zobaczymy się później. - Powiedział. Przytrzymałam go za rękaw
by nie odszedł na krok.
- Nie zostajesz? - Zadrżał mi głos. Nienawidziłam tego.
Wzdychając opuścił głowę by chwilę później spojrzeć na mnie.
- Nie mogę. Muszę iść. Mam nadzieję… Mam nadzieję, że
zobaczymy się później.
Zamierzają zabrać mi amulet. Wiedziałam. Moja ręka chwyciła go.
W tym momencie było to bezużyteczne no ale cóż…
- Pamiętaj o mnie. - Odetchnęłam
Barnaba chwycił mnie pod brodę, kciukiem ocierając łzy, które
pojawiły się nie wiadomo skąd.
- Jeśli mi pozwolą. - Powiedział. - Byłaś bardzo dobrym Strażnikiem
Czasu, Madison.
Jego ręka opadła, oczy zlustrowały mnie a potem się cofnął. Jego
skrzydła wykonały jeden szybki ruch i momentalnie znalazł się w
powietrzu. Poczułam się samotna i nieszczęśliwa.
Nakazano mu odejść i tak zrobił. Anioły były sługami, tak mówił
Barnaba. Ale jeśli ktoś służył niechętnie to czy nie było to niewolnictwo?
Gorzkie postanowienie odepchnęło mój strach gdy przyglądałam się
jego wirującej sylwetce. Obrócił się i zniknął. Oczywiście miałam
możliwość by oddać amulet by odzyskać ciało, lecz rzeczy się zmieniły. Ja,
nie, my mieliśmy udowodnić, że los duszy nie jest przesądzony i można ją
naprowadzić na lepszą drogę. Chciałam swojego ciała, amuletu i szansy
by zobaczyć czy to się uda. Zobaczyć to tak jak teraz oglądałam dom
Rona. Obiecałam sobie, że nie pozwolę by cokolwiek obyło się bez walki.
Owinęłam się ramionami i patrzyłam przez ogromne drzwi patio na
salon wyłożony brązowymi płytkami z jasnym różem i pomarańczem.
Wyglądał bardzo pustynnie w przeciwieństwie do moich podmiejskich
zieleni. Nic dziwnego, że Ron nosił pustynne szaty. Piasek musiał
dostawać się wszędzie.
Pukanie nie wydawało mi się dobrym pomysłem biorąc pod uwagę,
że słońce jeszcze nie wzeszło. To nie było tak że nie chciałam rozmawiać z
Ronem.
- Gdzie jesteś? - Szepnęłam patrząc na bladoniebieskie niebo
wyglądające niemal na białe. Nie było Serafinów.
Poszłam usiąść na murku otaczającym patio. Wędkarstwo, w ten
sposób mogłam zobaczyć dom i wschodzące słońce. Nigdy nie byłam na
pustyni a to było zapierające dech w piersiach piękno. Horyzont był tak
daleko a kolory mieszały się w sobie niczym akwarele. Wiatr wiał na mnie
tak jakby nigdy nie otarł się o cokolwiek wcześniej. Mogłam poczuć szum
w swoich żyłach i zastanawiałam się czy to nie z powodu świętej ziemi.
Musiała taka być skoro Serafin postawił na niej stopę. Moja wyspa też
była święta.
Uderzyłam w szklane drzwi rozbijając swój nastrój a obracając się
poczułam ucisk w klatce piersiowej na widok Rona. Wściekły otwierał
rozsuwane drzwi.
- Ty! - Krzyknął uderzając swoimi kościstymi, nagimi, brzydkimi
stopami wychodząc. - Paul zniknął. A ty jesteś tutaj. Co z nim zrobiłaś? -
Jego krok zwolnił gdy zauważył moje ciuchy Czarnego Żniwiarza.
Zsunęłam się ze ściany i poprawiłam swoją za duża tunikę.
- Cześć Ron. Ładne miejsce. Tylko trochę chujowy dostęp brak dróg
itp. A może to taki bonus by utrzymywać ludzi z daleka od dostania się
tutaj?
Przeraziłam się gdy pojawił się przede mną i zaczął potrząsać
swoimi małymi rękami moje ramiona. Byłam zbyt zaskoczona by go
powstrzymać, poza tym sądzę że zasłużyłam sobie na to.
- Serafiny kazały mi tu przyjść. - Powiedziałam szczękając zębami. -
Nie mój pomysł. Czekam na nich. Zabieraj swoje… Ręce!
Puścił, cofając się i próbując zgadnąć czy mówię prawdę. Jego oczy
zwęziły się od wschodzącego słońca, spojrzał na mnie.
- Ty żyjesz. - Powiedział nagle a oczy powiódł do mojego amuletu.
- Ta. - Odparłam z irytacją. - Odnalazłam ciało. Dzięki za dołożenie
cierpienia.
- Nie zamierzam poprawić twojego amuletu, jeśli po to tu jesteś. -
Powiedział wyniośle cofając się powoli i rozglądając dookoła na niebie. -
Gdzie jest Paul?
Pociągnęłam nosem. Nie chciałam by wiedział jak beznadziejna
byłam. Poprawić mój amulet? Poprawić by współgrał ze mną, pff.
- Uważaj. - Zakpiłam, odwracając się by spojrzeć na wschodzące
słońce. - Jeszcze ktoś pomyśli że ci na nim zależy.
- Ty mała….. Dziewucho. - Splunął, odwróciłam się słysząc
nienawiść w jego głosie. - Gdzie jest Paul?! Zmienił podpis swojego
amuletu. Nie wiem jak ale zrobił to. Nie potrafię go odnaleźć.
Uniosłam brwi. Nie powiedziałam mu jak zmienić oddźwięk, więc
sam musiał to zrobić gdyż pomagał mi, ciemności, ocalić kogoś przed
światłem. Nawet nie próbowałam ukryć swojego zadowolonego
spojrzenia przez co Ron dostawał szału.
- Nie! - Krzyknął. - Jak śmiesz niszczyć relacje z moim uczniem?
- A dlaczego nie? Ty zniszczyłeś moje relacje gdy byłam uczniem
Kariosa. - Powiedziałam z założonymi rękami. - Cóż, wciąż byłabym jego
uczennicą gdyby nie próbował mnie zabić! Paul mi pomaga. Zbawiamy
dusze.
- Jesteś w błędzie, Madison. - Stał sztywno przede mną z
zaciśniętymi pięściami. Jego oczy stały się na chwilę niebieskie jakby
dotykał boskości. - Nie można zmienić losu człowieka po śmierci jego
duszy.
- Możesz, jeśli złapiesz ją na tyle wcześnie nim umrze całkowicie! -
Krzyknęłam słysząc jak mój głos został porwany przez pustynny wiatr. -
Jaki masz problem? Jesteś jedynym który wierzy w wybór czy jesteś tym
który w niego wierzy po jego dokonaniu?
Podszedł do mnie, a ja stałam pewnie pokazując całą sobą swoje
zdecydowanie.
- Co zrobiłaś?
- Nic. - Cofnęłam się o krok, nie podobało mi się że był tak blisko.
Mój amulet w ogóle nie działał a jeśli umrę przed nadejściem Serafinów…
Cóż, i tak pewnie by mnie nie posłuchali. - Paul pomaga mi odnaleźć
Tammy łącząc nasze amulety. Widzieliśmy błysk. - Powiedziałam a Ron
poszarzał. - To nie jest takie super, Ron. Oboje widzieliśmy co stało się
ludziom posiadającym Anioła Stróża, który nie potrafił obudzić ich duszy.
Paul nie był tym zachwycony, ja również. Nic dziwnego, że Strażnicy
Czasu Ciemności zabijają ludzi by temu zapobiec. Zaczynam uważać, że
mają rację. Nikt nie zasługuje by zostać zjedzonym przez czarne skrzydła.
Ich egzystencja zostaje usunięta, jakby nigdy nie istnieli. Kiedy
zamierzałeś mu o tym powiedzieć? Kiedy byłbyś na łożu śmierci a twoje
pranie mózgu miało go uczynić drugim tobą?
- Sprowadziłaś na niego ciemność… - To było niczym szept, lecz
mogłam zobaczyć zbudowane w nim napięcie.
- Wcale nie! - Trwałam przy swoim. -Widzieliśmy prawdę! I jest ona
do bani!
- Sprowadziłaś na niego ciemność! - Krzyczał a jego twarz stawała
się czerwona. - To mój pomocnik! Jesteś toksyczna Madison, zatruwasz
wszystko co tylko dotkniesz!
- Staramy się kogoś ocalić! - Odkrzyknęłam, wciąż wstrzymując się
jakbym była przerażona. - Anioły Stróże nie strzegą życia. Pilnują
zmarłych w próżnej nadziei, że jakoś ożywią swoją duszę. Ludzi nie
można zmienić, chyba że zobaczą dobro i zło. Światło i mrok. System już
nie działa! - Lecz on nie słuchał, jego kościste stopy krążyły po posadzce
potrzebując wyładować swoją wściekłość. - On był moim uczniem a ty
obróciłaś go przeciw mnie!
Zaczerpnęłam tchu by móc jeszcze trochę na niego pokrzyczeć, lecz
jego amulet rozbłysnął i zmienił się w wspaniały miecz.
- Hej! - Krzyknęłam cofając się by zwiększyć przestrzeń między
nami, lecz zeszłam już z patio w miękki piach. Zamachnęłam rękami dla
złapania równowagi i zeszłam na piach. Z irytacją wypuściłam powietrze.
Nic nie mogłam zrobić. W momencie gdy zamachnął się na mnie miecz
zalśnił w świetle słońca.
Rozszerzyłam oczy, a oddech ugrzązł mi w piersi gdy miecz Rona
zabłysnął. Wówczas obrócił nim by złapać pierwsze promienie nowego
dnia.
Umrę. Znowu. Pomyślałam nie wiedząc już co to znaczy. Nagle
matowo, czarny miecz śmignąłby zablokować Rona. Rozległ się brzdęk
skrzyżowanych ze sobą ostrzy. Poczułam zawroty głowy gdy bańki energii
zostały uwolnione wyciskając kolor słońca i mieszając się z odgłosem
nieba. Miecz nade mną wyglądał tak niezmiennie jak czas przesiąkając
światłem. Moje oczy starały się przyzwyczaić i ujrzałam nad sobą
Serafina. Nie mogłam stwierdzić czy to był ten co ostatnio gdyż białe
światło raniło moje oczy. Twarz miał okropną ze złości, lecz krótką ze
zrozumienia i cierpliwości.
- Daj mi to. - Zażądał Serafin wyrywając z luźnego uścisku Rona
miecz.
Miecz Rona w uścisku Serafina brzdęknął pękając od samej
rękojeści. Ron potknął się w tył a amulet na jego piersi zaświecił krótko a
potem zgasł. Moje usta rozszerzyły się na widok pęknięcia w kamieniu, z
którego wyciekły srebrne linie nieskończoności. Widząc to Rona ogarnął
wstyd.
Lecz wciąż był wściekły.
Usiadłam u stóp Serafina, oszołomiona. Okropnie czarny miecz
zniknął a Serafin wyciągnął do mnie rękę pomagając mi wstać.
Obserwowałam jak porusza się moja ręka mając wrażenie, że to sen.
Dłoń, którą do mnie wyciągnął była doskonała, lecz zbyt silna jak na
kobiecą oraz zbyt szczupła jak na męską. Jak tylko włożyłam swoją w jego
mogłam poczuć szum boskiej mocy, wyraźnie kontrolowany.
- Strażniku? Czy jest coś o czym chciałbyś porozmawiać? - Rzekł
wysoki anioł bez wysiłku stawiając mnie na nogi.
- Ona…. - Wyjąkał przesuwając wzrokiem po swoim mieczu
trzymanym przez Serafina. - Ona nastawiła początkującego Strażnika
Czasu Światłości przeciw mnie!
- Mmmmm.
To był powolny dźwięk, lecz przysięgam, że usłyszałam huk z
odległych gór jakby myśli Serafina odbiły się echem między ziemią a
niebem. Mój puls był szybki, odsunęłam się od nich odnajdując patio i nie
wiedząc co zrobić z rękami. On mnie ocalił, lecz przed czym? Przecież
zamierzali odebrać mi amulet.
- Przepraszam. - Wyszeptałam ostrożnie cofając się wraz z Ronem w
czasie kroków Anioła gdy wchodził na posadzkę. Coraz łatwiej było mi na
niego patrzeć, lecz blask i piękno w jakiś sposób mnie raniło.
- Pokazałaś Paulowi prawdę odnośnie Aniołów Stróży. - Patrząc na
mnie zbyt uprzejmie co wydawało mi się nie do zniesienia. - Oni cieszą
się, że ich męki zostały wreszcie zrozumiane a pochwały są wyśpiewane
niezależnie od tego czy coś się zmieni. Paul dokonał wyboru. Taki był jego
los.
- To nie prawda. - Powiedział sfrustrowany Ron. - Ona zwróciła go
przeciw mnie! - Protestował. - Mojego ucznia!
Podskoczyłam gdy Anioł nagle spojrzał na Rona. Nawet nie
zauważyłam jego ruchu, Ron również dlatego przestraszony zamknął
usta.
- Sam zwróciłeś go przeciw sobie ukrywając przed nim tą wiedzę. -
Powiedział Serafin. - Jednak chciałbym wiedzieć dlaczego Madison jest
smutna będąc na ziemi. Mogę robić tylko jedną rzecz naraz. To uciążliwe,
gdyż bycie zdolnym do robienia jednej rzeczy naraz pozwala nam
podziwiać rezultat tylko tej rzeczy a nie wielu z nich.
Serafin zwrócił się do mnie. Troska ścisnęła jego brwi przez co
wyglądał jeszcze piękniejszy.
- Madison, dlaczego jesteś smutna?
Nie mogłam spojrzeć w górę czując się jakbym stałą przed samym
Bogiem.
- Zabrałam kawałek duszy Tammy. - Przyznałam. - Podczas
widzenia przyszłości.
- Obrzydliwe! - Syknął Ron, a ja się z nim zgodziłam.
Podniosłam głowę zerkając błagalnie na Serafina.
-Wspomnienia były tak piękne. Nie chciałam aby zostały pożarte
przez czarne skrzydła i zniknęły na zawsze. Oddałabym je powrotem
gdybym mogła. Czy mógłbyś je jej oddać za mnie? - Jedyne co mogłam to
napotkać wzrok Anioła, w którym dostrzegłam zrozumienie, nie, to było
zadowolenie. - Umieściłam je w kawałku swojej duszy by nie uległy
zmianie. - Dodałam z obawą. - Nie mogłam pozwolić by tak wiele radości
zostało zapomniane… na zawsze.
- Mmmm. - Znów grzmot przeszył czyste błękitne niebo, a słońce
wzeszło wyżej. - Jak twierdzi starożytne prawo dałaś ofiarę za jej duszę.
Nie ma tu czego naprawiać.- Powiedział dotykając mojego ramienia
dzięki czemu poczułam się podbudowana. -Wspomnienia rosną gdy są
dzielone z innymi tak jak i dusze. Wzięłaś fragment jej wspomnień z
przyszłości a nie z teraźniejszości, więc wciąż go ma. Czeka ją teraz długie
życie pełne smutku i wspomnień tak pięknych, że nie sposób zapomnieć o
tym co nas umacnia. To sposób… - Serafin zawahał się a jego usta lekko
wykrzywiły się co miało być oznaką humoru. - …Na rozpoznanie ich.
Byłam bliska płaczu ale Ron wydawał się dziwnie zadowolony stojąc
na szeroko rozstawionych nogach z założonymi rękami.
- A wtedy Paul przydzieli jej Anioła Stróża. - Zaczął. - Jeśli żyje to
musi go mieć. Tak będzie lepiej dla Paula.
Anioł puścił moje ramie i roześmiał się. Ten dźwięk wprowadził
powietrze w drżenie. Początkowo chciałam uciekać, lecz Anioł skupił się
na Ronie a nie mnie.
- No! - Powiedział a chłodny powiew dotknął mojej twarzy, dość
ciężki z odrobiną wilgoci. To było dziwne jak na pustynię. - Ale tak, to
dobrze dla Paula. Madison pokazała mu jak zagubiona dusza odnajduję
radość a jego rady dały jej siłę by mogła o to walczyć. Jej los zmienia się w
tym ważnym momencie a jej życie toczy się dalej. Umarła z gracją
dotykając wielu dusz. - Serafin obrócił się do mnie gdy patrzyłam na
niego z otwartymi ustami. - Dobrze postąpiliście z Paulem.
- Z Tammy wszystko w porządku! - Powiedziałam podniecona.
Zrobiliśmy to. Zrobimy to po raz drugi! Na pewno widzieli to teraz? Lecz
wtedy mój nastój zmiękł, rozpuścił się i umarł. Los Tammy nie był moim
jedynym zmartwieniem. Ścisnęłam amulet dotykający mojego ciała.
Miałam go oddać jeśli kiedykolwiek odzyskam ciało, lecz nie chciałam
tego. Chciałam zostać. Pozwolą mi zostać jeśli tego chce prawda?
- Z Tammy wszystko w porządku. - Powiedział Serafin uśmiechając
się ciepło bym poczuła się lepiej pomimo, że mój świat się rozpadał.
- Dzięki tobie i Paulowi. Ponieważ pracowaliście razem.
Ron właśnie stracił stanowisko, był okropnie ponury.
- Paul nie będzie moim przełożonym. - Powiedział stanowczo. - To
skandal! Światło i Ciemność pracujące razem. To niedopuszczalne!
Służyłem tutaj przeszło sto żywotów...
- I nadal będziesz to robił. - Przerwał mu Serafin odwracając swoje
piękne bose stopy. - Zapomnisz o planach Paula i o tym co wydarzyło się
dziś rano.
Moje oczy rozszerzyły się gdy podniósł miecz Rona nad jego głową i
wbił go głęboko w kamienną posadzkę. Ziemia zadrżała a ja z Ronem
upadłam. Nagle poczułam zawirowanie powietrza, chmury nad nami
zaczęły się kłębić. Spadł deszcz. Był to dar spoza czasu i spoza miejsca.
Anioł stanął przed nami przerażający w swoim pięknie i gniewie.
- Odzyskanie miecza będzie jedynie wolą nieba. - Wystraszony Ron
przyglądał się scenie jak z horroru, gdzie jego miecz wystawał z
kamiennej posadzki przypominając Excalibura. - Użyj czasu by odnaleźć
swoją odwagę i przemyśleć to wszystko. - Dodał Serafin. - To moje
ostatnie zadanie nim opuszczę ten wir życia a ty nie jesteś odpowiedni do
tego, Strażniku.
Nie rozumiałam dlaczego Ron patrzył na mnie z taką nienawiścią
stojąc przed swoim mieczem jak gdyby był wężem. Jeśli go nie odzyska to
jego amulet nie będzie mógł działać pełnią swojej mocy.
- Weźmie go, a jego pamięć odnośnie tego co zrobił Paul zniknie. -
Powiedział Serafin kucając by znaleźć się na mojej wysokości. To była
dziwna pozycja dla Anioła, aż zaparło mi oddech od jego bliskości.
Powoli wstałam unosząc brwi w zrozumieniu.
- A jeśli pozostanie tutaj to nie będzie miał wystarczającej siły by
nas powstrzymać. - Powiedziałam, a Anioł wyciągnął rękę klęcząc przede
mną.
Patrzyłam na nią czując jak zamarza mi twarz. Serafin prosił o mój
amulet.
- Ostania rzecz. - Powiedział, a ja chwyciłam kamień.
- Chcesz mój amulet. - Wyszeptałam. Ron parsknął wyraźnie
niestrapiony tym, że miałam wszystko stracić.
- Tak. - Serafin podniósł się z wdziękiem wciąż czekając na mój
amulet.
- Ale dowiodłam, że los można zmienić. Że umierającą duszę można
ożywić. - Mówiłam patrząc na chłodną pustynię jakby czyny z mojej
przeszłości można było tak gdzieś znaleźć i zebrać jako małe śliczne skały.
- Wszyscy razem, światło i mrok. Ocalimy duszę Tammy i jej życie. Wiem,
że mówiłam, że zrezygnuję gdy tylko odnajdę swoje ciało, lecz widziałam
co się stało z tymi, którzy otrzymali Aniołów Stróży i sami nie potrafili
ożywić swojej duszy. A to było okropne.
- Racja. - Powiedział Serafin. - Pieśń Aniołów Stróży kołysze niebem
- Ale zabicie osoby w celu ocalenia jej duszy… - lamentowałam -
…również jest okropne.
- Racja. - Powtórzył Serafin, zdołałam usłyszeć zniecierpliwienie w
jego głosie. - Twój amulet, proszę. To bardzo kłopotliwe dlatego
chciałbym już iść.
- Oddaj go Aniołowi, Madison albo on sam go weźmie. - Powiedział
uradowany Ron, więc niechętnie ściągnęłam przez głowę amulet. Chciało
mi się płakać czując jak opuszcza mnie łącząca z nim więź.
- Paul i ja… - Zaczęłam gdy Serafin owinął wokół niego ręce
pociągając go ode mnie. - Zmieniliśmy to. Potrafię zrozumieć dlaczego
muszę o tym zapomnieć ale dlaczego muszę zapomnieć jego.
Światło zaczęło wyciekać z pomiędzy palców Serafina, czyste i
boskie. Otworzył dłonie i ciepłe białe światło kamienia powoli ochładzało
się dopóki znów nie stał się czarny.
- Nie mamy zamiaru sprawić byś o nim zapomniała. - Powiedział
Anioł oddając mi amulet.
Patrzyłam niedowierzająco. Oddają mi go?
- Kilkaset lat zajęło znalezienie kogoś kto potrafi odnaleźć linie
czasu i manipulować nimi i losem tak by można było dokonać jakiegoś
wyboru. - Powiedział. - Proszę. Weź swój amulet. Chcę już iść.
Wpatrywałam się w swój amulet zwisający z palców Serafina.
Oddają mi go?
Powoli wyciągnęłam rękę zaciskając palce w powietrzu nim go
dotknęłam.
- Aaale… - Wyjąkałam patrząc na stojącego wciąż w tej samej
pozycji Anioła. -Odzyskałam ciało. - Stwierdziłam.
Serafin obniżył ramię, a Ron zaczął krążyć, jego miecz znajdował się
pomiędzy nami.
- Chcesz być Strażnikiem Czasu Ciemności? - Zapytał
- Tak! - Zawołałam patrząc na amulet. -Ale chce również być żywa!
Anioł wzruszył ramionami.
- Więc zmieniłaś zdanie. - Powiedział uśmiechając się. -
Wiedzieliśmy, że tak będzie. To było przewidywalne. Weź swój amulet,
został dostosowany do ciebie.
Nie oddychając wyciągnęłam rękę, zawahałam się.
- Bierz go! - Zagrzmiał Serafin, podskoczyłam wystraszona i
chwyciłam go.
Rozdział 13
Tłumacz: Mglistaaa
Korekta: isiorek03
Centrum handlowe było miło zajęte, weekendowy ruch poruszający
się szybko za wyłożonymi zdjęciami, większość ludzi niewidząca ich poza
tym, że były czymś do uniknięcia na drodze do nowej pary dżinsów lub
mrożonej kawy. Ale tak było, gdy żyliśmy własnym życiem przez
większość czasu, chyba, że coś nas mocno uderzyło żeby zdać sobie
sprawę, że życie jest ulotne, zbyt zajęci szczegółami istnienia by
rozpoznać rzeczy, które z kolei są istotne dla życia. Nie, nie byłam w
depresji tylko introspekcji i gdy stałam przy zdjęciu Nakity z cichego
szpitala w nocy, miałam nadzieję, że nikt nie zauważył tabliczki spoza
miasta. Musiała wziąć ją z ukosa a następnie wyszło rozmycie, tak, że
poświata ustępowała wszystkiemu prawie tak jak w moim widzeniu
przyszłości. Ale nadal… Jakby się przyjrzeć…
- Czy ona rozmyła to celowo? - Zapytał mój ojciec zza mnie a ja
prawie podskoczyłam prawie rozlewając shake, którego trzymałam. Josh
dostał go dla mnie tłumacząc tym swoje czajenie się w pobliżu budki z
jedzeniem. Lubił moje fotografie, ale po pięciu minutach z nimi miał już
dość. Barnaba i Nakita byli AWOL
3
, ale pomyślałam, że byli gdzieś w
okolicy unikając mojej matki jak większość ludzi. Tak, moja matka.
Pokazała się bez zapowiedzi dziś rano, twierdząc, że jest tutaj dla pokazu
centrum, ale myślę, że była tutaj w drodze do Kalifornii do izby
zatrzymań młodzieży i zmieniła kierunek. Dzięki Boże, Barnabo,
Serafinowie a może Grace.
3
nieobecni bez zezwolenia- kategoria personelu wojskowego
- Boże, nie mam pojęcia, co jest w umyśle Nakity, kiedy robi zdjęcia.
– Powiedziałam. - Ona po prostu namierza i klika. Wszystko.
- Tak, więc kiedyś wykorzystywałaś ten sam sposób. - Mój tata
zbeształ mnie dobrotliwie, gdy zmrużyłam oczy. Jego ręka na moim
ramieniu powodowała, że czułam się na swoim miejscu i wzięłam ją
ciągnąc go daleko zanim zauważy tabliczkę. Wyciągając szyję starał się
patrzeć dłużej.
- Cokolwiek robi powinna robić tak dalej. - Mrużąc za nim oczy.-
Wszystkie jej prace są unikatowe. Dzikiej, jakości. To tak jakby widzieć
smutek, troski i radość po raz pierwszy dzięki niej.
- Naprawdę?
- Tak, naprawdę - powiedział, po czym spojrzał ponownie. - To nie
nasz lokalny szpital prawda?
- Nie zauważyłam - zmieszana zatrzymałam się przy ostatniej
pozycji Nakity i dostałam ataku paniki. Tego jednego nie widziałam –
nawet nie pamiętam jak było zrobione. Zdobyło ono najwyższą nagrodę
zgodnie z przyklejoną naklejką na aukcji, ale to nie to powodowało moje
napięcie. Na zdjęciu byłam ja od tyłu, gdy szłam ciemnym chodnikiem z
opuszczoną głową i założonymi rękami. To był dom Shoe w nocy, a
daleko za mną były kule jak bańki. Co najmniej pięćdziesiąt? Gówno, byli
wokół mnie Anioły Stróże a ja nawet ich nie widziałam?
- Um, chcesz zobaczyć moje? - Powiedziałam szarpiąc mojego tatę
za ramię by go zabrać tam gdzie stała moja matka samotnie przed moimi
trzema pracami, z jej modną torebką na ramię i piętami mocno
obsadzonymi w porysowanej podłodze centrum handlowego, jak gdyby
tylko moje zdjęcia tu były, ale nie ruszał się z oczami utkwionymi w
czarno-białej fotografii Nakity ze mną i Aniołami.
- Jak ona to zrobiła? - Zapytał unosząc palec nad kulami - I
dlaczego? Myślisz, że to dwa zdjęcia nałożone na siebie?
- Prawdopodobnie - powiedziałam stając się coraz bardziej
nerwowa. Czy podążali za mną by ocenić mnie, jako Strażnika Czasu?
Barnaba zdawał się myśleć, że pomimo ich niewielkich rozmiarów Anioły
Stróże były potężniejsze nawet niż Serafinowie. Może byli. Ktoś
powiedział mi kiedyś, że cherubini siadają obok tronu Boga, ale im więcej
słyszałam od „ekspertów” tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że nie
mają o tym pojęcia.
Powoli ramiona mojego taty zsunęły się a jego oczy stały się
smutne, kiedy patrzył na zdjęcie. Zawahałam się a następnie wiedząc, że
nie ruszy się dopóki nie zaspokoi ciekawości opadłam, z powrotem stając
przy nim i starając się zobaczyć to, na co on patrzył, nie to, co było za
szybą, ale to, co było w umyśle osoby wykonującej zdjęcie.
Czerń bieli rzuciły wszystko w mglistą ostrość i wyglądało to tak
jakby ciężar świata spoczywał na mnie. Pamiętałam tę noc. Nakita
doskonale odbiła moje zmartwienia, potrzebę naprawienia tego, co było
złamane. I kiedy patrzyłam na to, to samo zmęczenie zaczęło mnie
wypełniać. Nakita była dobra. Naprawdę dobra.
- Czy było tak ciężko? - Szepnął mój tata zwracając się do mnie z
lekkim bólem wciąż w jego spojrzeniu. - Myślałem, że jesteś szczęśliwa.
Jeśli chcesz wrócić z matką...
- Nie! - Zapewniłam go szybko, przytulając go bokiem i ponownie
prawie rozlewając shake.
- Jestem szczęśliwa. Podoba mi się tutaj. Lubię z tobą mieszkać.
Czuję się... Skoncentrowana. - Powiedziałam używając jednego z jego
ulubionych słów. - To był ciężki wieczór. Wiesz... Chłopak. Ale teraz jest z
nami ok. - Spojrzałam na Josha przy budce z jedzeniem, potem mrugając.
Barnaba dołączył do niego - Nawet nie widziałam, kiedy je zrobiła. -
Skończyłam.
Mój ojciec spojrzał na moją matkę, która stała przed moimi
zdjęciami jakby były Mona Lisą.
- Jeśli jesteś pewna...
- Sto procent. - Powiedziałam gorliwie, a następnie dodałam. -
Tylko nie mów mamie, ok.? Ona mnie dziwnie ubiera.
Roześmiał się patrząc na moją krótką spódniczkę, rajstopy i top,
który był tak niezgrany z resztą jak tylko możliwe. Wiele z napięcia, które
zgromadził, kiedy dowiedział się o przyjeździe mamy wyparowało. Patrzył
na mnie przez cały ranek próbując się dowiedzieć, co było inaczej. Myślę,
że jego podświadomość wiedziała, że znów byłam żywa i starał się znaleźć
jakieś bardziej racjonalne wytłumaczenie tej zmiany.
Uśmiechając się położył rękę na moim ramieniu i powoli ruszył w
kierunku mojej mamy. Chciałam zdobyć wyróżnienie z tego powodu, że
moja mama stała tam z dumą promieniującą bardziej niż te perfumy za
trzysta dolarów.
- To jest cudowne, Madison - powiedziała stroniąc od pióra z aukcji
i używając jej własnego turkusowo inkrustowanego pióra by złożyć
skandaliczną ofertę. - Ciągle robisz zdjęcia marzeń? - Dodała odnosząc
się do mojego dziecięcego zainteresowania fotografowaniem chmur. To
nie było nic specjalnego, tylko zdjęcie, aby spełnić wymagania klasy. Nie
zasługiwało nawet na wyróżnienie gdyby mnie pytać. To jedno
pokazywało czarne skrzydła krążące nad opuszczony budynkiem.
- Dzięki, mamo. - Dając jej przytulenie, żeby czasem się nie kłócić.
Uścisnęłam ją zamykając oczy przy dotyku jedwabiu. Jej uścisk był
odrobinę za ciasny i o chwilę za długi a ona wydawała się zatroskana,
kiedy wyłamałam się z niego i szukała mojego wzroku. Wyglądała tak
samo w jej modnych butach, pogniecionych spodniach i bluzce z
jedwabiu. Jej włosy były w najnowszym konserwatywnym ścięciu a jej
makijaż był perfekcyjny. Chuchnęła jak zwykle na mój wybór odzieży i
taty zwykłe spodnie i koszulę, ale mogłam powiedzieć, że się o mnie
martwiła. Zmarszczki wokół jej oczu przełamały się wolne przy jej
ekspresji krem pozostawiając w tyle.
- Nie mogę uwierzyć, że zjawiłaś się tu aż z Florydy na pokaz w
centrum, mamo - powiedziałam próbując ją powstrzymać od patrzenia na
Josha i Barnabę.
Jej uwaga zwróciła się na mnie i szybki niepewny uśmiech pojawił
się na jej ustach.
- I ominąć to? Nie ma mowy. Nie miałam nic na ten tydzień, ale
zbieracze funduszy na raka i ludzie prowadzący to, wiedzą lepiej ode
mnie, co trzeba robić. - Odłożyła swoje pióro, starannie ignorując mojego
tatę, gdy przeniosła się do następnego zdjęcia z czarnymi skrzydłami.
- Mówiłam Ci, że zmienili plan lotu samolotu w Arizonie? - Moja
mama dodała kiwając głową na „wrony” - Lot został odwołany. Prawie
dostałam się na lot do San Diego nie do Illianos. Piekielny sposób
prowadzenia linii lotniczych.
Wierciłam się nie wiedząc, co powiedzieć.
- Cóż cieszę się, że tu jesteś - powiedziałam wreszcie. - To dla mnie
naprawdę wiele znaczy.
Wypiłam końcówkę mojego shake, widząc jak mój ojciec ukrył
uśmiech, gdy moja mam zmarszczyła brwi.
To był pierwszy raz od kilku miesięcy, kiedy jadłam przy nim bez
przymusu. Nadal byłam głodna i spojrzałam na pobliską budkę z
jedzeniem gdzie Barnaba czekał z Joshem i na pół zjedzonym talerzem
frytek. Nakita pokazała się stojąc z wysuniętym biodrem a jej oczy były
zwężone. Ona i Barnaba kłócili się. Wielka niespodzianka.
Moja mama jak zawsze wrażliwa na chłopców wokół jednej jedynej
córki uniosła brwi na osobliwe trio. Barnaba był jak laleczka, ale to Josh
był tym, który patrzył na mnie z nadzieją nawet, kiedy władał frytki do
ust. Mój żołądek warknął. Wydawało się chciał nadrobić stracony czas.
Przynajmniej moje siniaki nie były widoczne.
P Hej, um ludzie macie coś przeciwko żebym poszła porozmawiać z
przyjaciółmi na chwilę? - Spytałam, chcąc zjeść te wszystkie pozostałe
Joshowi frytki sama.
- Tak, idź - powiedziała moja mama marszcząc podejrzliwie brwi na
Barnabę.
- Są zaproszeni na by pójść z nami obiad - dodała a jej wzrok
przeniósł się na mój amulet.
- Zapytam - cofnęłam się i poczerwieniałam, gdy mój tata
potrząsnął swoim nadgarstkiem poprawiając zegarek.
- Rezerwacja na dwunastą trzydzieści - dodała moja mama. - Myślę,
że van, którego wynajęłam pomieści nas wszystkich. Chciałabym poznać
twoich nowych przyjaciół - spojrzała na zegarek i mruknęła. - Jedenasta
siedemnaście, ogłoszenie. - Patrząc zrobiła wydech i powiedziała do mnie
- Szczególnie z twoim chłopakiem.
Oh, Boże. Zabierz mnie teraz.
- Już spotkałaś Josha. - Powiedziałam wiedząc, że mówiła o
Barnabie.
- Kim jest ten młody człowiek, który mówi do Niki? - Zapytała.
- To Nakita - poprawiłam ją czując się nie komfortowo, gdy Nakita
straciła pewność siebie po czymś, co powiedział, zmywając gniew
żniwiarki i pozostawiając jedynie smutek. Coś powodowało, że Josh
również wyglądał nieszczęśliwie.
- A Barnaba nie jest moim chłopakiem - powiedziałam a moje usta
się otworzyły, gdy Nakita przytuliła Barnabę. - On jest bardziej jak...
Zawahałam się, gdy zobaczyłam jak Nakita odwróciła się i odeszła z
pochyloną głową i wyglądając na nieszczęśliwą. - On pomógł mi w kilku
sprawach. - Powiedziałam zatroskanym głosem. Co się dzieje?
Moja matka odchrząknęła i odwróciłam się z uderzeniem gorąca na
jej niewierzący wzrok.
- On wydaje się być Casanovą.
Kiedy moja matka się myli, to bardzo się myli?
- Taak - powiedziałam chcąc odejść i dowiedzieć się, o co chodzi. -
Hm, nie masz nic przeciwko.. Ja.. uh
- Idź - powiedział tata znajdując swój własny długopis w kiszeni i
przebijając ofertę mamy na moje kiepskie zdjęcie. Moja mama chuchnęła,
gdy się odwróciła i nie mogłam nic poradzić na uśmiech. Wiedziałam, że
nie było szansy by kiedykolwiek byli znowu razem, ale był tam pokój,
którego nigdy wcześniej nie było i miło było mieć ich oboje wokół mnie.
Skupionych, jak to mówił mój tata. Z głową w dole, gdy przez chwilę
żyłam moim małym marzeniem wrzuciłam pusty kubek po shake, czując
się dobrze, gdy dołączyłam do Barnaby i Josha. Prowadząc frytkę przez
ketchup, Josh dał mi wyrozumiały uśmiech, obejmujący moich ludzi,
jednego komfortowego i prawie niedbałego, drugiego spiętego i
gotowego.
- Madison, twoja mama wygląda.... miło. - Zaoferował a ja
prychnęłam.
- Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego ty i twoja mama się nie
dogadujecie. - Dodała Josh i osunął się na krześle.
- Ona jest w porządku - powiedziałam wyciągając się jak moja
mama nie marszcząc brwi. - Ona po prostu chce mieć pewność, że jestem
bezpieczna. - Sięgnęłam po jedną z frytek Josha i przyciągnęłam talerz do
siebie. Ciepło w moim środku rosło. Tak, lubił mnie. Chłopak nie oddałby
tak frytek gdyby tak nie było.
Barnaba przeniósł swój wzrok z powrotem od sklepu, do którego
weszła Nakita, a jego wyraz stał się poirytowany.
- Nie mogę iść na lunch. - powiedział zagniewany.
Moje brwi się podniosły.
- Słyszeliście to?
Josh nabrał więcej ketchupu.
- On słyszał twoją rozmowę. Siedzenie z nim to jak siedzenie z
agentem FBI. Ja jednak chciałbym pójść na obiad. - Zjadł frytkę ledwo
unikając skapującego ketchupu. - Wyjaśniłbym to z twoją mamą.
Podążyłam za niewesołym wzrokiem Barnaby do holu. Myślał o
Nakicie.
- Ja ah rozmawiałam z Paulem dziś rano. - Powiedziałam i Barnaba
zwrócił głowę z powrotem do mnie. Ślad, czegoś co mogło być alarmem
przepłynęło przez niego i podniosłam rękę.
- Jest dobrze z nami. - Powiedziałam. - Ron wyciągnął miecz z jego
patio i nic nie pamięta o tym, że Paul nam pomagał ostatniej nocy.
- Dobrze, dobrze - słowa Barnaby nie były zbyt zgodne z językiem
jego ciała.
- Również dostałem wiadomość od Paula. - Dodał z oczami na stole.
- Naprawdę? - miałam nadzieję, że z Nakitą było ok. To nie było tak
jakby ona... właśnie wychodziła. Ona była w siódmym niebie, może nawet
dosłownie, odkąd dowiedziała się, że zachowam swoje stanowisko
Strażnika Czasu i rzeczy mogą się zmienić.
Cisza zwróciła moją uwagę z powrotem na stół. Josh dał Barnabie
spojrzenie, a żniwiarz starał się go ignorować patrząc na swój amulet.
Zwykle płaski kamień świecił i widziałam w nim żółty odcień. Jakby
przechodzący w czerwoną, żółć.
- Co się dzieje? - spytałam pamiętając złość Nakity a potem smutny
nastrój.
- Po prostu jej powiedz Barney - nakłaniał go Josh zdobywając
gniewne spojrzenie żniwiarza.
- Powiedz mi, co? - zażądałam.
Wciąż jednak, Barnaba siedział zaciskając mocno usta, z rękami
splecionymi na stole. Mogłam zobaczyć moją matkę stojącą za nim i
patrzącą na nas. Josh wziął łyka jego picia.
- Barnaba chce wrócić do Rona. - Powiedział stanowczo. Moje usta
się rozchyliły i usiadłam prosto.
- Słucham?
Mój głośny okrzyk przykuł uwagę mojej mamy, ale mój tata złapał
ją za łokieć i pociągnął dając prywatność, na którą zasługiwałam, ale ona
tego nie rozumiała.
- Rona? - powiedziałam bardziej miękko, ale nie mniej gwałtownie.
Ekspresja Barnaby przeszła z wyzywającej do nieszczęśliwej.
Ciemne oczy spojrzały prosząc, gdy sięgnął do moich rąk, ale
odciągnęłam je z dala. Nic dziwnego, że Nakita była wkurzona.
- To nie tak, że chcę wrócić do Rona. Chcę wrócić z Paulem.
Paulem?
Widząc, że mój gniew się zawahał, pochylił się do przodu.
- Madison rozmawiałem rano z Paulem, po skalibrowaniu twojego
amuletu przez Serafinów. Powiedział, że Ron nie pamięta nie tylko tego,
że nam pomógł, ale także mnie opuszczającego go. Ron myśli, że jestem
nadal Żniwiarzem Światła w dobrej kondycji. Jak myślisz, dlaczego
Serafinowie to zrobili?”
- Chcesz wrócić? - powiedziałam nienawidząc tego, że mój głos był
tak wysoki.
- Nie wierzysz, że możemy to zrobić? Po tym jak przekonałam
Serafinów do spróbowania?
- Nie! - Pokręcił głową rzucając okiem na, Josha który dostał
zdławionego chichotu.
- Wierzę. ale chodzi o Paula. On chce pomóc, ale nie może tego
zrobić na własną rękę. Potrzebuje kogoś do robienia zamieszania tak jak
Josh robi dla Ciebie.
Josh uśmiechnął się wkładając frytkę do ust.
- Jestem twoim tajnym agentem, wsparciem. - Powiedział wyraźnie
rozbawiony. Osunęłam się na łokcie na stole.
- Masz Nakitę do pomocy. - Powiedział cicho Barnaba z głową
prawie dotykającą mojej.
- Paul nie ma nikogo. Znam Rona całe jego życie i to daje swego
rodzaju wiedzę do pracy z nim. Paul będzie wysyłał ci Żniwiarzy Światła i
ktoś będzie musiał kłamać o tym Ronowi.
Uśmiechnął się łagodnie, z przebiegłym wyglądem.
- Jeśli istnieje jakaś rzecz, którą potrafię to kłamanie.
Okłamywałem samego siebie przez eony. Będę tam, jeżeli mnie będziesz
potrzebować, ale w międzyczasie zostanę z Paulem i będę uważać na
Żniwiarzy Światła, którzy mogą szukać nowych odpowiedzi na stare
pytania i będę ich krył.
Moje serce bolało.
- Dobrze. - Powiedziałam czując rosnące gulę w gardle. Ciągle
odchodził, ale odchodził z celem. Barnaba miał być zarówno światła jak i
mroku. Mógł to zrobić. Proszenie go by został byłoby egoistyczne.
- Będę za tobą tęsknić - powiedziałam odmawiając moim oczom
drżenia a jeszcze bardziej płaczu.
- Hej! - Powiedział a jego delikatny dotyk na mojej dłoni zdawał się
mnie ogrzewać.
- Nadal możemy rozmawiać, prawda?
Skinęłam głową, nieszczęśliwa, chociaż miałam wszystko, czego
chciałam. Barnaba był ze mną od momentu, kiedy ocknęłam się martwa
w kostnicy a pożegnanie było… trochę jak rozpadnięcie się.
Barnaba wstał a ja zamrugałam na niego.
- To nie tak, że umieram. - Powiedział i pochylił się żeby mnie
przytulić.
- Ale zamierzam podążyć drogą, której użyłaś by wyglądać tak
jakbym dopiero wstał z łóżka.
Moje oczy zamknęły się i czułam w nim boskość, wdychając zapach
piór i słoneczników.
Moje myśli powędrowały do Sary, przeżywającej swoje życie z nim.
Jakby to było tak, zastanawiałam się, mieć tą boskość cały czas ze sobą?
Byłoby to dla mnie za dużo, i puściłam go. Wstał do pełnej wysokości i
uśmiechnęłam się do niego.
- Kochała cię do ostatniego tchnienia, prawda? - powiedziałam
nagle.
Barnaba zawahał się, zmieszany aż zorientował się, że mówiłam o
Sarze.
- Potem również. - Powiedział poważnie. - Czasami... zazdroszczę
wam końca. Zakończenie nie zawsze jest złe. Najczęściej to tylko początek
w przebraniu. - Pochylił głowę, wzrokiem przechodząc obok mnie. -
Powinienem już iść.
Josh wytarł rękę i wyciągnął pięść.
- Do zobaczenia po drugiej stronie, ornitologu. - Powiedział i dwie
pięści się zderzyły. Gula w moim gardle wydawała się osiedlić na dobre,
więc wzięłam głęboki oddech. Gdyby moja matka widziała mnie taką
pomyślałaby, że jestem zdruzgotana przez Barnabę.
- A tak w ogóle - powiedział Barnaba odwracając się do wyjścia. -
Myślę, że będziesz zbyt zajęta by za mną zatęsknić.
Odprowadziłam go wzrokiem w dół korytarza gdzie stała Nakita,
znów pewna siebie i opryskliwa z Demusem obok siebie. Żniwiarz
Ciemności wydawał się zakłopotany, ale światło w jego oczach żądało
odpowiedzi, które mógł znaleźć tylko ze mną.
Moje usta rozchyliły się i patrzyłam jak Barnaba uśmiechając się
obrócił się półkolem a rąbek jego prochowca się zrolował.
Josh odchrząknął, gdy zgniótł jego talerzyk i serwetkę w kulkę.
- Myślę, że Nakita przyprowadziła ci twojego pierwszego zdrajcę. -
Powiedział a ja po prostu potrząsnęłam głową, widząc agresywne
zmieszanie rudowłosego anioła stojącego obok Nakity. Wstałam myśląc,
że to popołudnie z rodzicami będzie niezapomniane, jeśli nie gorzej.
Dobrze, że Nakita może zmieniać wspomnienia.
- Myślisz, że jada owoce morza? - spytałam Josha.
- Dobij mnie.
Barnaba odchodzi, ale Demus zdawało się, że zajmie jego miejsce.
Wprowadzenie nowego żniwiarza w barwny nastrój mogło być zabawne
zważywszy, że szukał odpowiedzi. Miałam moje ciało i mój amulet i
przyszłość, która miała być zarazem wyzwaniem i przyjemnością, gdy
pracowałam jeden na jednego z niebem, pokazując im jak świadomość
zbiorowa ludzkości miała destylować ode mnie, że życie jest tak samo
ważne jak dusza i kończenie jednego by ocalić drugie nie było konieczne,
jeżeli światło i ciemność mogły współpracować w celu doprowadzenia do
zrozumienia.
Światło i ciemność pomyślałam dotykając palcami amuletu. Dobro i
zło, dusza i ciało wszyscy razem zmieszani w bałaganie tworząc boski
sens. Całkowicie zadowolona szłam obok Josha zastanawiając się, co
będzie jutro i jaką duszę ocalę. Dzisiaj jednak byłam sobą, wychodząc na
obiad z rodzicami i przyjaciółmi.
I było mi z tym dobrze.