Jordan Penny

Kobiece sekrety

Pamiętnik Kitty

Kitty powierzała swe największe sekrety jedynie pamiętnikowi. Były to pełne
zjadliwego humoru rozważania na temat nieudanych związków i braków w
urodzie. A potem jej sąsiadem został przystojny Hugh... i charakter
sekretnych zapisków Kitty zmienił się nie do poznania.

ROZDZIAŁ PIERWSZY
I oto ono. Całe moje życie.
Obwisły biust, permanentna depresja i diagnoza psychoanalityka stwierdzająca, że najwyższy czas
zaakceptować siebie, swoje ciało i fakt, iż osiągnęłam właśnie wiek dojrzały. I że nie ma się o co
obwiniać. Po prostu, stało się. A o wszystkich tych niezdrowych i całkowicie niestosownych w moim
wieku pragnieniach, jak figura modelki czy seksapil pewnej znanej piosenkarki, najlepiej po prostu
zapomnieć.
I oto właśnie powód, dla którego zaczęłam pisać ten pamiętnik. Swoista forma terapii.
Zresztą, nie do końca był to mój własny pomysł. Muszę przyznać, że wczorajsza sesja u pewnej
bardzo wziętej psychoterapeutki podziałała na mnie jak kubeł zimnej wody (sesja to prezent
urodzinowy od mojej przyrodniej siostry; kontrowersyjny, jak zresztą wszystkie jej prezenty, ale
skuteczny).
Właściwie sesja to może za dużo powiedziane, po prostu dziesięciominutowa rozmowa telefoniczna.
Nie licząc całkowicie bezsensownego kwestionariusza, jaki dzień wcześniej przysłała do mnie pocztą.
Cudem zresztą wyrwałam go z pyska Sheby (psa należącego do leciwego sąsiada spod czwórki, pana
Russela), który akurat szukał pod moim domem czegoś, co nadawałoby się do zjedzenia. Pies
oczywiście, nie sąsiad.
Koniec końców, prowadzę pamiętnik. Jak zapewniała mnie terapeutka, w krótkim czasie powinnam
wyzbyć się wszystkich

8
PENNY JORDAN
tych autodestrukcyjnych myśli, jakie mnie ostatnio nękają -a także nieustannej potrzeby obżerania się
czekoladą oraz zamartwiania się opinią eksmęża na temat mojej nadwagi.
Cóż, prawdę mówiąc, zawsze byłam skłonna pobłażać sobie w kwestii żywieniowej i pewnie z tego
właśnie powodu przestałam się końcu mieścić w swoje stare ciuchy. Na całe jednak szczęście, jedyna
waga, jaka jest w domu, nie działa. Od czasu gdy zaczęła służyć jako podpórka pod nóżkę stolika w
salonie, wskazówka na jej skali ani drgnie. A ja żyję w błogiej nieświadomości na temat tego, ile tak
naprawdę ważę i, co ważniejsze, ile powinnam zrzucić. I oto właśnie cała ja -
pięćdziesięciojednoletnia kobieta, nie mająca żadnych nadziei i perspektyw, przechodząca właśnie
trudny okres menopau-zy. Aż dziw bierze, że zaledwie półtora miesiąca temu prowadziłam spokojne,
zharmonizowane życie i sama sobie gratulowałam, że los tak łagodnie i szczodrze się ze mną
obchodzi.
Ale tak było, zanim dostałam od córki kartkę z życzeniami urodzinowymi, ozdobioną wymowną
sentencją „Wszystko, co najlepsze, dawno już za tobą". A także na długo przed tym, jak odebrałam
telefon od syna, informujący mnie, że na jakiś czas (rok lub dwa) postanowił jednak odłożyć swe
egzaminy końcowe na uniwersytecie, żeby - jak to nazwał -ochłonąć.
A, byłabym zapomniała. Należy jeszcze wspomnieć o mężu, któremu kompletnie wyleciał z głowy
rocznicowy obiad i zrobiona miesiąc wcześniej rezerwacja w naszej ulubionej włoskiej restauracyjce
(ulubionej szczególnie przez Dereka, który zwykł zamawiać jedno danie główne i jeden deser na nas
dwoje tylko po to, by narzekać później, jak skąpe porcje serwują w tym miejscu, i zapowiadać, że
jesteśmy tu po raz ostatni!).

PAMIĘTNIK KITTY
9
Kilka dni później, gdy leżałam jeszcze w łóżku, dojadając ostatnią już chyba świąteczną czekoladę (z
truskawkowym nadzieniem, taką, jakiej szczerze nienawidzę i zawsze zostawiam ją sobie na ostatnią,
najczarniejszą godzinę), wszedł mąż i oznajmił, że musimy porozmawiać. Myślałam, że chodzi o jakiś
kolejny żart, jak choćby ten, kiedy w prezencie urodzinowym otrzymałam od niego co najmniej o dwa
numery za dużą, zupełnie pozbawioną wdzięku, flanelową koszulę nocną. Z karnecikiem. A w nim
dowcipne słowa: ma nadzieję, że jest odpowiednia do moich monstrualnych rozmiarów i pomieści
-przede wszystkim - obwisłe piersi.
Cóż, muszę przyznać, że tym razem udało mu się jeszcze bardziej mnie zaskoczyć.
Nie bawiąc się w niepotrzebne ceregiele, mąż krótko i zwięźle wyjaśnił, że nie widzi sensu dalszego
wspólnego życia i że od dawna już nie mamy ze sobą nic wspólnego.
Była to, oczywiście, nieprawda; jeśli nie trafiały do niego inne argumenty, to jak mógł zapomnieć
choćby o ogromnym zastawie hipotecznym na dom i o komplecie krzeseł, prawie antyków, jakie w
dniu ślubu dostaliśmy od jego matki. Dwa z nich co prawda nie miały nóg, a na trzecim ktoś
wyskrobał napis „Digger kocha Jimiego", niemniej jednak do tej pory stanowiły one naszą wspólną
własność. Nie wspominając już nawet o dwudziestosiedmioletnim stażu małżeńskim i dwójce dzieci,
które powołaliśmy do życia.
Ale nie oszukujmy się. Jakie znaczenie może mieć dla męża nawet pięćdziesiąt wspólnie przeżytych
lat i tuzin dzieci, kiedy jego głowę zajmuje tylko dwudziestoparolatka o imieniu Che-ree (na chrzcie
dano jej co prawda Cheryl, ale postanowiła to zmienić) z burzą farbowanych blond włosów i
nienaturalnie wielkim biustem?
Moja wieloletnia przyjaciółka Viola „W" na początku jej

10
PENNY JORDAN
imienia ustąpiło miejsca „V" mniej więcej w tym samym czasie, kiedy ona sama zaczęła, przyznawać
się do kilku ładnych lat mniej, niż to miała wpisane w dowodzie) pociesza mnie, że to jeszcze nie
koniec świata. Sama jest już od dłuższego czasu rozwiedziona i twierdzi, że nie mogło jej spotkać nic
lepszego. Zatrzymała dom, samochód i konto Davida. Moim zdaniem ten optymizm to raczej efekt
romansu, w jaki Viola niedawno wdała się że swoim ubezpieczycielem.
Derek, mój własny mąż, czy raczej eksmąż, nie jest wobec mnie aż tak hojny. Niemałą rolę odgrywa
tu zapewne blond-włosa Cheree, która, jak słyszałam, zobowiązała go, żeby sprawę rozwodową
załatwił jeszcze przed ich wyjazdem za granicę. Chce mieć pewność, że w razie - odpukać -
nieoczekiwanej śmierci Dereka nie przypadnie mi w udziale ani jeden pens. Musi mieć zapewne,
biedaczka, na myśli jego długi, bo jeszcze sporo przed rozwodem Derek zapewniał mnie, że nasze
konto jest puste.
Jak poinformował mnie kilka dni temu, postanowił sprzedać swój biznes, ponieważ oboje z Cheree
zamierzają opłynąć świat dookoła. Może dobrze się stało, bo z tego, co wiem, ten interes nigdy nie
przynosił żadnych zysków, a wręcz przeciwnie. Szkoda tylko, że pieniądze, które Derek teraz
zamierzał przepuścić, pochodziły z kredytu, jaki zaciągnęliśmy oboje pod zastaw hipoteki. Ale to już
zupełnie inna para kaloszy... Mam tylko nadzieję, że przed wypłynięciem w rejs Cheree nie zapomni
zapakować Derekowi przynajmniej kilku kilogramów aviomarinu, bo biedak cierpi na chorobę
morską. O czym najwyraźniej musiał zapomnieć.
Pamiętam, jak podczas naszej pierwszej i ostatniej zarazem wspólnej wycieczki morskiej, a było to już
jakieś dwadzieścia parę lat temu (w każdym razie na długo przed pojawieniem się Cheree na świecie),
poczuł się nagle ciężko chory, zanim

PAMIĘTNIK KITTY
11
jeszcze zdążyliśmy wypłynąć z portu. Aż strach pomyśleć, co by się stało, gdybyśmy byli już na
pełnym morzu!
Trzeba przyznać, że było to dość krępujące, bo obsługa statku musiała wyładować cały luk bagażowy,
ponieważ nasz samochód stał jako pierwszy. Na całe szczęście akcja przeprowadzona została w miarę
sprawnie.
Oczywiście, jak przypuszczam, Cheree nie będzie miała ze sobą niemal nic. Z tego, co wiem, jej
ulubionym letnim strojem jest wyjątkowo skąpe bikini, a dokładniej jedynie jego dolna część. Górna
bowiem drażni podobno jej bardzo jeszcze wrażliwe implanty. Mąż wspomniał mi o tym małym
problemie. Osobiście nie uważam go jednak za aż tak mały. Derek opowiedział mi o tym'rok temu,
kiedy zabrał ją na konferencję do Brighton; miałam okazję zobaczyć później ich oboje ha zdjęciu,
które trzymał w portfelu. Leżeli na plaży, a on troskliwie i czule nakładał cieniutką warstwę kremu na
jej sterczące nagie piersi. Niemal tak samo sterczące, jak jej zęby.
Wiem, powinnam domyślić się wszystkiego już wtedy. Ale przez cały ten czas okłamywałam sama
siebie, powtarzałam, że całe to zdarzenie musiało być jakąś niefortunną pomyłką i że nic nie jest w
stanie zburzyć tak solidnego przecież i stabilnego małżeństwa jak nasze.
Przez kilka pierwszych dni po tym, jak Derek oznajmił mi o zmianach w jego (w naszym) życiu, nie
zrobiłam absolutnie nic. I stan ten trwałby pewnie nadal, gdyby nie niespodziewana wizyta
przedstawiciela banku, oznajmiającego mi, że dom, w którym mieszkam, musi zostać sprzedany na
pokrycie odsetek za kredyt. Pocieszył mnie, że biorąc pod uwagę okolicę, nie powinno być z tym
większych problemów, chociaż trudno zapewne będzie znaleźć kogoś, komu przypadnie do gustu tak
oryginalny wystrój. Jak stwierdził, pstrokato nakrapiane kafelki

12
PENNY JORDAN
łazienkowe dawno już wyszły z mody. To samo mówiłam De-rekowi, kiedy je kupowaliśmy.
Mąż stwierdził, że nie ma sensu dawać zarobić pośrednikowi i że sprzedażą powinniśmy zająć się
sami. W ten oto sposób przed naszym domem stanęła niezwykle gustowna tabliczka z napisem „Na
sprzedaż". Jak dotąd jednak nie spotkała się z jakimkolwiek oddźwiękiem. Nie licząc oczywiście tele-
fonów męża, nieustannie dopytującego się o to, czy pojawił się jakiś chętny. Ale gdy podczas jednej z
rozmów wspomniałam mu o problemach z synem, stwierdził, że zarówno jedno, jak i drugie nasze
dziecko jest«już na tyle dorosłe, by samodzielnie decydować o własnej przyszłości i że on nie ma już
żadnych możliwości interwencji. Ani rodzicielskich, ani finansowych. Przy okazji zdążył jeszcze
napomknąć, że chyba to ja jestem główną przyczyną braku zainteresowania potencjalnych kupców i
może wzrośnie ono znacznie, kiedy się wreszcie z domu wyniosę. Jego zdaniem w zupełności
wystarczyłoby mi jakieś nieduże mieszkanko w mniej ekskluzywnej części miasta. Nie omieszkał
również napomknąć, że gdybym przez wszystkie te lata, zamiast poświęcać się tak zwanej pielęgnacji
domowego ogniska, znalazła sobie jakąś dobrą pracę, moja sytuacja wyglądałaby dziś o wiele lepiej.
Na koniec usłyszałam również, że Cheree pod tym względem wykazuje o wiele większy rozsądek i co
miesiąc jej konto zasila całkiem niezła sumka. Przypuszczam, że to prawda. Przynajmniej od czasu,
kiedy to on ją zatrudnił.
Jedyne, o czym biedaczek zapomniał i czego nie omieszkałam mu przypomnieć, to to, że był jeszcze
jeden powód, dla którego do tej pory nie podjęłam żadnej pracy zarobkowej - dziesięcioletnia niemal
opieka nad jego równie niedołężną, jak złośliwą i nienawidzącą mnie matką.
Mąż, pełen świętego oburzenia, wykrzyczał mi do słuchaw-

PAMIĘTNIK KITTY
13
ki, że jego matka miała przynajmniej rentę, nie mówiąc już o pieniądzach pochodzących ze sprzedaży
jej domu.
Owszem, może sumy, o których mówił, miałyby jakiekolwiek znaczenie, gdyby nie fakt, że staruszka
przegrała je niemal w całości w karty wkrótce po tym, jak oddaliśmy ją w końcu do Domu Opieki
Społecznej. Skąd, nawiasem mówiąc, o mało nie wyrzucili jej po skandalu, jaki wywołała, próbując
odbić męża jednej ze współpensjonariuszek.

ROZDZIAŁ DRUGI
Kolejny tydzień w całości wypełniło mi porządkowanie strychu, urozmaicone wybuchami
niepohamowanego płaczu lub równie niepohamowanego wilczego apetytu. W takim mniej więcej
stanie zastał mnie telefon mojej przyrodniej siostry, Tary. Od zawsze zwykłyśmy dzielić się tym, co
aktualnie działo się w naszym życiu uczuciowym. Nic niezwykłego, w końcu moja matka musiała
kiedyś podzielić się swym własnym mężem z matką Tary.
Matka, pozbawiona swego jedynego obiektu pożądania, czyli mego ojca, zaczęła się nagle
interesować religią. O ile, oczywiście, spędy czarownic, jakie od tego czasu zaczęły odbywać się w
naszym domu, i rytualne tańce wokół płonącego ogniska z jakąkolwiek religią mogą mieć cokolwiek
wspólnego. Ale odkąd pamiętam, matka zawsze miewała dość ekstrawaganckie pomysły. I kto wie,
jak by się to wszystko skończyło, gdyby nie fakt, że sąsiedzi zaczęli się uskarżać na hałasy,
dobiegające ponoć z naszego domu. W końcu pod karą grzywny zabroniono jej urządzania
zgromadzeń większych niż trzyosobowe. I w ten sposób zainteresowanie religią umarło śmiercią
naturalną. Teraz, od jakiegoś już czasu, mama mieszka wraz ze swym czwartym mężem w Kalifornii i
prawdę mówiąc, nie mam najmniejszego pojęcia, co tak naprawdę u niej słychać. A Derek i moja
mama nigdy właściwie się nie polubili.
Z kolei jego rodzice byli dość staromodni i konserwatywni. No, może z wyjątkiem tego, że jego ojciec
lubił przebierać

PAMIĘTNIK KITTY
15
się w damskie stroje, ale o tym dowiedzieliśmy się dopiero po jego śmierci - jego ostatnią wolą było,
by pochować go w ulubionej, błyszczącej sukni wieczorowej. Matka Deręka uznała to jednak za
niesmaczny żart i ostatecznie zdecydowała się na tradycyjny czarny garnitur, w którym wyglądał
zresztą jak żywy.
Ale wracając do Tary... Dzisiaj jest właścicielką pewnego niedużego wydawnictwa i na kłopoty
finansowe raczej nie może narzekać. Nigdy jednak nie wyszła za mąż, za to każde kolejne
dziesięciolecie witała nową, coraz to śmielszą operacją plastyczną. Zapewne z tego właśnie powodu,
osiągnąwszy szacowny wiek lat pięćdziesięciu, nadal wygląda tak, jakby miała ich najwyżej
trzydzieści. Z tym tylko, że w ten dziwny, trochę smutny, lalkowaty sposób.
Jak już napisałam, jej telefon zastał mnie w naprawdę nie najlepszym momencie. Przeglądałam
właśnie pudło ze zdjęciami i ze starymi listami od Dereka, które, nie wiedzieć czemu, zatrzymałam.
Aż dziw bierze, że potrafiłam być kiedyś tak sentymentalna i naiwna! W jednym był nawet jakiś
niezbyt wyszukany wiersz (nie mam pojęcia, skąd Derek go przepisał), który - co dobrze pamiętam -
swego czasu poruszył mnie do głębi.
Więc, jak mówiłam, zadzwonił telefon.
Kończyłam właśnie pudełko lodów waniliowych, których data przydatności do spożycia sugerowała,
że dawno już przestały być jadalne. Było to jednak wszystko, co mogłam znaleźć w lodówce. Jadłam
więc i zalewałam się łzami, i wtedy właśnie zadzwonił telefon. Oczywiście, opowiedziałam Tarze o
wszystkim, co się wydarzyło! Moja przyrodnia siostra stwierdziła, że liczyła się z taką ewentualnością
i wszystko, czego mi trzeba, to spotkanie z jej psychoanalitykiem.
Wcale nie byłam tego taka pewna.

16
PENNYJORDAN
Viola i Rosie, moja druga przyjaciółka, stwierdziły jednak, że to doskonały pomysł. I tak oto kilka dni
później odebrałam telefon od psychoanalityka swej przyrodniej siostry. Przeżywałam akurat losy
bohaterów mojej ulubionej powieści Georgette Heyer i nie w głowie mi było jakiekolwiek obnażanie
się, choćby ty^co psychiczne. A swoją drogą, gdzie ci mężczyźni... Romantyczni, pełni pasji, dzicy
kochankowie! Chyba już tylko w książkach. Ach, gdyby znalazł się choć jeden taki! Wtedy pokazałby
Derekowi!
A jeśli mowa o romantycznych i seksownych kochankach, to nie dalej jak wczoraj widziałam ćowego
właściciela domu, tego z końca ulicy. Jego samochód, czarny sportowy wóz, stał zaparkowany na
podjeździe. Tak tylko zerknęłam, przechodząc. Wszystko, co zauważyłam, to szerokie, muskularne
męskie ramiona opięte białym, sportowym podkoszulkiem i niezwykle seksowne, umięśnione uda. I
brak obrączki na palcu!
Nie, żebym zwracała na to jakąś szczególną uwagę, skąd. Po prostu rzuciło mi się w oczy, kiedy
upuściłam jedną z toreb z zakupami i ukucnęłam, by ją podnieść. Prawdziwe przerażenie ogarnęło
mnie jednak, kiedy zobaczyłam, jak to uosobienie seksu, czyli nowy sąsiad, odrywa się nagle od
swego zajęcia i śpiesznym krokiem podąża w moim kierunku, by mi pomóc. A już naprawdę
struchlałam, kiedy z torby niespodziewanie wypadło opakowanie zestawu witamin dla starszych ko-
biet. Oczywiście prosto pod nogi nowego sąsiada.
Pogratulowałam sobie w duchu refleksu, kiedy bez mrugnięcia okiem wyjaśniłam natychmiast, że o
kupno tych witamin prosiła mnie starsza koleżanka. Niestety, pech chciał, że w tej samej chwili - z
okrzykiem „Rusz się, babciu!" - przemknął obok nas na rowerze piętnastoletni syn sąsiadów z"
naprzeciwka. Nieprawdopodobne, jak ci ludzie chowają teraz tych gówniarzy!
Jak przekonywał mnie jednak psychoanalityk, po każdej

PAMIĘTNIK KITTY
17
burzy przychodzi zawsze słońce i w każdym zdarzeniu można doszukać się jakiegoś jaśniejszego
promyka nadziei. Może więc syn sąsiadów miał na myśli tylko mój stary, wytarty płaszcz i mało
gustowną czapkę, które miałam akurat na sobie?
Tak czy owak, praca nad sobą należy do najcięższych rzeczy, jakie zdarzyło mi się w życiu robić.
Psychoanalityk dał mi zresztą parę wskazówek, takich jak te na przykład:
Wyobraź sobie siebie za dwadzieścia lat. Co chciałabyś do tego czasu osiągnąć? W jakim punkcie się
znaleźć? Dwadzieścia lat! Mój Boże, przecież będę miała wtedy siedemdziesiąt jeden lat!
Niemożliwe, żebym żyła aż tak długo. Wolałabym raczej powyobrażać sobie siebie dwadzieścia lat
temu. Szczuplejsza o jakieś dziesięć kilogramów, z gęstymi, miękko układającymi się blond włosami,
o sylwetce modelki... No dobrze, móże trochę przesadziłam.
A wracając do pytania - za dwadzieścia lat chciałabym wyglądać tak jak Tina Turner. Jak Tina Turner
dziś, oczywiście.
Pomyśl o dziesięciu rzeczach, które chciałabyś osiągnąć, zanim twój zegar biologiczny wybije kolejną
dekadę. Nie bój się myśleć twórczo, nowatorsko, odważnie.
Doprawdy? W porządku. Sami tego chcieliście.
Nieźle ubawiona zasiadłam wygodnie przed biurkiem i zajęłam się spisywaniem dziesięciu
najbardziej absurdalnych rzeczy, jakie tylko mogły przyjść mi do głowy:
1. Nauczyć się jeździć na łyżwach.
2. Znaleźć się nagle we władczych ramionach bohatera jednej z książek Georgette Heyer (najlepiej
jeszcze, by był bliźniaczo podobny do nowego sąsiada spod czternastki!).
3. Choć raz w życiu zrobić kruche rogaliki, takie jak te, które robi sąsiadka spod trójki.
4. Wyglądać na tyle seksownie i pociągająco, by pieczenie i gotowanie przestało liczyć się dla
kogokolwiek.

18
PENNYJORDAN
5. Nauczyć się tańczyć salsę.
6. Być poproszoną na prywatną lekcję salsy do sąsiada spod czternastki.
7. Albo zdobyć jego numer telefonu.
8. Odkryć nagle, że sąsiad marzy o tym samym.
9. Odkryć, że biust w jakiś cudowny sposób przestał być obwisły.
10. Odkryć, że mąż wspomaga się viagrą i powiadomić o tym Cheree. Oczywiście całkowicie
anonimowo.
Wzięłam do ręki listę i ponownie przeleciałam ją wzrokiem. Myślę, że po krótkim zastanowieniu
mogłabym zrezygnować z punktów trzeciego i dziesiątego. Zerknęłam na dalszy ciąg instrukcji, jaką
przesłał mi psychoanalityk:
Pomyśl o kolejnych dziesięciu rzeczach, a teraz wypisz dziesięć cech, które najbardziej lubisz u siebie.
Poczucie humoru. Zdecydowanie tak. Nawet jeżeli Derek narzeka, że nigdy nie potrafiłam śmiać się z
jego dowcipów. Tak się składa, że Cheree śmieje się z nich, jak, nie przymierzając, hiena (Viola
twierdzi nawet, że tak też wygląda).
Potrafię być dobrą przyjaciółką. To na pewno. Nie pisnęłam przecież Rosie ani słowa, kiedy
dowiedziałam się, że jej kilkunastoletni siostrzeniec proponował swym koleżankom bezpłatne lekcje
seksu w ramach zajęć pozaszkolnych. Skąd zresztą miałam wiedzieć, co to dokładnie może oznaczać?
Byłam równie mocno zaskoczona jak Rosie, kiedy w prasie wyczytałam, że jej siostrzeniec został
wyrzucony ze szkoły i zmuszony do wyniesienia się z miasta. Wraz z rodzicami, oczywiście. Zresztą,
nie ma tego złego... Siostra Rosie znalazła tam całkiem niezłą posadę.
Jestem dobrą matką. A przynajmniej staram się nią być. Cóż, w końcu to naprawdę nie moja wina, że
własna córka uważa mnie za dziwaczkę i postanowiła wyprowadzić się z do-

PAMIĘTNIK KITTY
19
mu. Widzę zresztą w niej pewne podobieństwo do jej babki (a mojej matki). Niestety.
Jestem optymistką, mimo wszystko. Wystarczy spojrzeć tylko na moje fantazje erotyczno-seksualne
na temat naszego nowego sąsiada!
Potrafię sobie dobrze radzić z pieniędzmi. A w każdym razie potrafiłabym, gdybym tylko
jakiekolwiek posiadała.
Ile tego jest? Nieważne. Mogłabym pisać jeszcze długo, długo na temat tego, co mi się we mnie
podoba, ale nie chcę zanudzać ewentualnych czytelników.
Pomyśl, co zrobiłabyś z pieniędzmi, gdybyś nieoczekiwanie wygrała jakąś większą sumę.
Spłaciłabym wszystkie raty tego cholernego kredytu i studia syna. Może nawet starczyłoby na
operację plastyczną piersi?
Kiedy byłam tak zajęta myśleniem na temat tego, co jeszcze mogłabym zrobić z nadmiarem
pieniędzy, nieoczekiwanie zadzwonił telefon. To Derek informował mnie, że w końcu znalazł kupca
na nasz dom. Suma, jaką oferował, była co prawda o połowę niższa od tej, jaką Derek spodziewał się
uzyskać, ale mąż i tak był dobrej myśli. Jak powiedział, z całą pewnością wystarczy na spłatę kredytu
(ciekawe, czy pamiętał również o odsetkach?) i na kupno jakiejś kawalerki dla mnie.
Pozwolił sobie również na uwagę, że może teraz zacznę się w końcu rozglądać za jakąś pracą (o ile,
oczywiście, uda mi się jeszcze coś znaleźć w moim wieku, dodał). Jak zawsze poprawił mi humor.
Oczywiście, że szukam pracy. Ostatnio nawet Rosie wspominała coś o tym, że nowo otwarty
supermarket szuka kogoś na stanowisko magazyniera. Podobno szczególnie interesują ich oferty ludzi
w dojrzałym wieku, bo tacy potrafią obchodzić

20
PENNYJORDAN
się z towarem i nie spędzają całego dnia na nadawaniu ese-mesów. Tyle że musiałabym mieć
samochód, bo supermarket jest pod miastem, a wóz, niestety, zabrał Derek.
Nadal więc szukam. Pracy i mieszkania. Jak dotąd jednak nie znalazłam nic odpowiedniego.

ROZDZIAŁ TRZECI
O czternastej wizyta kontrolna u lekarza.
Za ladą recepcji najgorszy z najgorszych egzemplarz ludzkiego gatunku - recepcjonistka. Wściekła, że
zajmuję jej cenny czas niepotrzebnymi pytaniami, jak na przykład, kiedy w końcu pojawi się pani
doktor.
Bezsilna i zrezygnowana wzięłam do ręki pierwsze lepsze czasopismo. Jak się okazało,
„Cosmopolitan" sprzed roku. Mój wzrok przykuł jeden z tytułów: „Trzydzieści rzeczy, które po-
winnaś osiągnąć, zanim dobiegniesz trzydziestki". Zagłębiłam się w lekturze.
1. Kochać się w dziesięciu różnych pozycjach.
2. Takich, których nie ma w Kamasutrze.
3. Z dziesięcioma różnymi mężczyznami.
4. Jeden po drugim.
5. I równocześnie.
6. Uwieść brata swej najlepszej przyjaciółki.
7. Uwieść męża swej najlepszej przyjaciółki.
8. Uwieść ojca swej najlepszej przyjaciółki.
9. Uwieść swą najlepszą przyjaciółkę.
10. Przynajmniej dwa razy obudzić się rano w obcym łóżku, kompletnie nie pamiętając, ani jak się tam
dostałaś, ani z kim.
11. Przynajmniej raz kochać się w miejscu publicznym.
12. Mieć odwagę zerwać nawet długoletni i owocny związek i spróbować czegoś nowego (rozwieść
się).

22
PENNYJORDAN
13. Zapalić jointa.
14. Trzy razy okrążyć świat dookoła.
15. Mieć choć jedno doświadczenie religijne.
16. I choć jedno doświadczenie paranormalne.
17. Przeżyć dwadzieścia cztery dni w strachu, że możesz być w ciąży.
18. Spędzić kolejne dwadzieścia cztery, rozpaczając, że nie jesteś.
19. Kochać się w pracy, odbierając jednocześnie telefon od szefa.
20. Kochać się z własnym szefem, podczas gdy on rozmawia przez telefon ze swoją żoną.
21. I tak dalej, i tak dalej...
Lektura artykułu doprowadziła mnie jedynie do smutnego wniosku, że przeżyłam swoje życie
zupełnie jałowo, bo nie przydarzyła mi się żadna z tych rzeczy.
Wreszcie, po czterdziestu minutach oczekiwania, usłyszałam, jak recepcjonistka wyczytuje moje
nazwisko.
Pani doktor wyglądała jak prezenterka telewizyjna - błyszcząca, umalowana, ze starannie ułożoną
fryzurą i spojrzeniem, które mówiło: o nie, tylko nie kolejna pięćdziesięciolatka ze swą menopauzą!
Niestety, nie miałam zamiaru rezygnować. Nie po czterdziestu minutach oczekiwania!
Najpierw krótko mnie osłuchała i opukała, ale zaraz potem wzięłam sprawę w swoje ręce. Zadałam jej
kilka pytań. Po pierwsze, czy zna sposób, jak szybko i bez wysiłku pozbyć się dziesięciu kilogramów
nadwagi. Po drugie, czy mój biust musi być aż tak obwisły. Po trzecie, czy zna odpowiedź na pytanie,
dlaczego mam na głowie o połowę mniej włosów niż dziesięć lat temu, podczas gdy czarne i całkiem
mocne wyrastają powyżej mojej górnej wargi. Pani doktor sprawiała wra-

PAMIĘTNIK KITTY
23
żenie skonsternowanej, a potem zapytała o moją dietę i życie seksualne.
Właśnie zastanawiałam się, jak wytłumaczyć jej, że obie te sprawy właściwie nie istnieją, kiedy
zorientowałam się, że ona wcale nie czeka na odpowiedź. Po prostu zajęła się wprowadzaniem moich
danych do ćwidencji komputerowej. A kiedy byłam już przy drzwiach, poradziła mi, żebym
pomyślała o jakichś wakacjach.
Wróciłam do domu i zajęłam się opróżnianiem lodówki. A właściwie usuwaniem resztek, które w niej
znalazłam. Jak podpowiadała instrukcja, którą otrzymałam od psychoanalityka, należy usunąć z życia
wszystko, co czyni je trudniejszym.
Na samym dnie lodówki odkryłam na pół opróżnioną butelkę świątecznej brandy. Szkoda byłoby ją
zmarnować...
Sąsiadka spod trójki stanęła w drzwiach dokładnie w momencie, kiedy pusta już butelka lądowała w
koszu, a ja siedziałam na podłodze w kuchni otoczona zawartością lodówki (jakoś nie mogłam się
zdobyć na to, by tak po prostu wyrzucić niedojedzony słoik dżemu). Jej mina mówiła sama za siebie.
Próbowałam wytłumaczyć, że wprowadzam właśnie punkt po punkcie plan na życie po pięćdziesiątce
i do tej pory nie miałam pojęcia, że zerwanie z wpajaną mi latami przez teściową zasadą - jedzenia się
nie wyrzuca - okazuje się jednak ponad moje siły. Spróbowałam wstać, by nadać swoim słowom moż-
liwie jak najwięcej powagi i przejąć kontrolę nad sytuacją we własnym domu, jednak brandy okazała
się o wiele mocniejsza, niż sądziłam.
Podłoga kuchenna skakała i wstanie z miejsca powoli zaczynało przypominać wspinaczkę na Mount
Everest.
Podjęłam właśnie kolejną próbę, gdy sąsiadka zapytała, czy myślałam kiedykolwiek o wstąpieniu do
klubu AA. I tak to jej życzliwe, skądinąd, pytanie na dobre udaremniło moje wysiłki.

24
PENNY JORDAN
Sąsiadka bez słowa przygotowała herbatę, a potem, pomiędzy jednym a drugim łykiem dodała, że
przy kościele działa poradnia dla ludzi z problemami takimi jak moje i że ksiądz proboszcz jest
podobno bardzo nowoczesny.
Pod wpływem nagłego, zupełnie niewytłumaczalnego impulsu zapytałam, czy kiedykolwiek paliła
trawkę. W pierwszej chwili wyglądała na kompletnie zaskoczoną, ale w końcu przyznała, że owszem,
dwa lata temu, na przyjęciu wigilijnym u znajomych. Oboje z mężem doszli jednak do wniosku, że
skręty musiały być chyba podłego gatunku, bo były bardzo, ale to bardzo słabe. Jak chcę, to może
przynieść mi parę z tych, które jej jeszcze zostały. Jakby z oddali usłyszałam swój własny głos
tłumaczący, że to podobno jedna z rzeczy, których człowiek powinien w swym życiu zakosztować.
Tak jak i seksu w miejscu publicznym.
Ponieważ zauważyłam, że sąsiadka zbladła niebezpiecznie, więc litościwie zaproponowałam jej
kieliszek czegoś mocniejszego. Nim zdążyła zaprotestować, wcisnęłam jej do ręki szklaneczkę cherry,
zauważając jednocześnie, że na podłodze jest jeszcze dużo wolnego miejsca. I że nie jest to tak
niewygodne, jak może się wydawać.
Pół godziny później nie było już ani cherry, ani resztki wina, które znalazłam w kredensie. Sąsiadka
wydawała się całkiem usatysfakcjonowana. Powiedziała, że wie o Dereku i że przykro jej z tego
powodu. Odpowiedziałam, że mnie wręcz przeciwnie, a w najbliższą przyszłość patrzę z nadzieją, i
wreszcie będę mogła poczuć się naprawdę niezależna (to jedno ze zdań, które psychoanalityk kazał
powtarzać mi każdego dnia).
Przyznała, że ona również nie czuje się spełniona w swoim związku i że mąż ją rozczarował.
Przywołując na twarz wyraz sąsiedzkiej troski i zrozumienia, zapytałam, czy chce o tym

PAMIĘTNIK KITTY
25
porozmawiać. Nagle, ku mojemu najwyższemu zdumieniu, sąsiadka zalała się rzewnymi łzami i
wykrzyczała, że ma już dość cholernego gadania o tych sprawach. I chyba rzeczywiście nie
przesadzała.
Zgrabnie i bardzo, bardzo delikatnie postarałam się więc zmienić temat. Zapytałam, czy wie, kto
sprowadził się ostatnio do domu stojącego tuż obok jej...
Wyraz twarzy sąsiadki zmienił się do tego stopnia, że znowu zaczęłam się o nią lękać. Cichym,
pełnym namaszczenia głosem wyjaśniła mi, że parę dni temu wprowadził się tam pewien mężczyzna.
Z tego, co mogła zaobserwować, jest samotny i bardzo zagubiony. Nie potrafi nawet właściwie
rozwiesić swego prania. A rośliny w jego* ogrodzie bezsprzecznie wymagają przesadzenia. I tó
natychmiast. Ona sama nosi się nawet z zamiarem zaoferowania mu pomocy.
Wyraziłam lekkie zdziwienie faktem, że wszystko to była w stanie zaobserwować, i to z daleka. Z
tego, co wiem, ogród sąsiedniego domu jest odgrodzony od jej ogrodu wysokim murem.
Sąsiadka, ściszając głos jeszcze bardziej, wyznała mi, że wszystkie te spostrzeżenia mogła poczynić
dzięki okienku w łazience na górze. Trzeba było tylko oprzeć prawą nogę na umywalce a lewą na
baterii łazienkowej.
Przyznałam szczerze, że jej poświęcenie i dobrosąsiedzka życzliwość są godne uznania. Sąsiadka
uśmiechnęła się i najwyraźniej zupełnie już ośmielona, podzieliła się ze mną jeszcze jednym
spostrzeżeniem.
Otóż nowy właściciel domu spod czternastki nosi bardzo, ale to bardzo nowoczesne - „wie pani co".
Około dziesięciu kolejnych minut zajęła nam konwersacja na temat tego, co właściwie miała na myśli.
Na koniec odkryłam, że chodzi o slipki.

26
PENNY JORDAN
Ta ostatnia uwaga spowodowała, że natychmiast powróciły moje erotyczne fantazje na temat nowego
sąsiada. Tym razem jednak wzbogacone o jakże istotne szczegóły (markowe slipy Calvina Kleina!).
Sąsiadka tymczasem odwróciła swój kieliszek do góry dnem, na znak, że jest kompletnie pusty.
Zabawne, ale do tej pory nie zauważyłam, jak wiele mamy ze sobą wspólnego. Zapytałam więc, czy
korzystała już kiedykolwiek z pomocy psychoanalityka. Byłam w połowie wyjaśnień, w jaki sposób ja
sama trafiłam pod opiekę jednego z nich, kiedy nagle zorientowałam się, że ona wcale mnie nie
słucha. Najzwyczajniej na świecie leży na podłodze i chrapie.
Dzwonek telefonu wyrwał mnie z jakiegoś koszmarnego snu, w którym leżałam na podłodze w
kuchni, popijając płyn do mycia naczyń. Na szczęście, przynajmniej część tego okazała się tylko
snem. Podniosłam słuchawkę. Dzwoniła moja siostrzenica Georgia. A właściwie bardziej Dereka niż
moja. Zresztą, przez większość życia była najpierw jego siostrzeńcem, dopiero kilka lat temu
stwierdziła - czy raczej stwierdził - że oszukuje sam siebie i że musi to zmienić. Zadziwiające, co
mogą zdziałać hormony i kilka operacji plastycznych!
Georgia postanowiła donieść mi właśnie, że wie o Dereku i że bardzo jej przykro. I jeszcze to, że ona
i jej przyjaciółka Eryka zamierzają odwiedzić mnie w najbliższym czasie i wesprzeć rozmową. Już,
już zamierzałam odmówić, powtarzając swe niezawodne zdanie o pełnym nadziei i optymizmu spoj-
rzeniu w przyszłość, kiedy nagle poczułam, że robi mi się niedobrze. Chcąc więc jak najszybciej
zakończyć rozmowę, zaprosiłam je obie na kolację na wieczór. Na dzisiejszy wieczór!
W taki oto sposób musiałam zrobić nieprzewidziane zakupy. Pamiętając, co mówił psychoanalityk o
radzeniu sobie z samą sobą, przed wyjściem wzięłam krótki prysznic, włożyłam

PAMIĘTNIK KITTY
27
najlepsze ciuchy i zrobiłam staranny makijaż. Oczywiście nie miało to nic wspólnego z faktem, iż
droga do sklepu prowadzi obok posiadłości numer czternaście przy końcu ulicy. Po prostu ściśle
stosowałam się do zaleceń psychoanalityka.
Myślę, że sprawdziłabym się jako detektyw, bo nie zerkając nawet w kierunku wiadomej posiadłości,
spostrzegłam, że czarny, sportowy wóz stoi na podjeździe. Niestety, nie zauważyłam jednak młodej,
szczuplutkiej i diabelsko zgrabnej blondynki siedzącej na miejscu pasażera. Dopiero jej piskliwy głos
uświadomił mi, i to niezwykle boleśnie, jej obecność.
- Spójrz, Hugh na tę biedną kobietę. Musi chyba kiepsko się czuć, bo ma okropnie czerwoną twarz!
Mężczyzna odwrócił się w kierunku, który wskazała mu dziewczyna, kładąc jednocześnie swe
opiekuńcze i bosko umięśnione ramię na jej ramieniu (z pewnością z obawy, by wiatr mu jej nie
porwał).
Poczułam, że moja twarz z czerwonej, robi się nagle szarozielona. Uciekłam, zanim nasze spojrzenia
zdążyły się spotkać. Droga powrotna dp domu zajęła mi dwa razy więcej czasu, ale warto było -
ominęłam dużym łukiem dom seksownego sąsiada.
Resztę popołudnia spędziłam na przygotowaniach do kolacji. Postanowiłam też, nie czekając na
Georgię i Erykę, napocząć butelkę wina (tylko po to, by poprawić sobie nastrój), potem przebrałam się
w dres i stary podkoszulek Dereka. Nareszcie poczułam się sobą. Trochę wcześniej, niż oczekiwałam,
zadzwonił dzwonek przy drzwiach. Otworzyłam je z rozmachem i ku swemu zdumieniu zobaczyłam
za nimi nowego sąsiada. Tego spod czternastki.
- Zdaje się, że to należy do pani - usłyszałam najseksow-niejszy na świecie amerykański akcent. -
Musiało wypaść z pani torebki, kiedy przechodziła pani obok naszego domu.

28
PENNY JORDAN
Mówiąc to, mężczyzna wyciągnął rękę z karteczką, przypominającą o najbliższym spotkaniu u
psychoanalityka. Nie zdążyłam nawet wydusić z siebie słowa, kiedy kątem oka spostrzegłam, że na
podjazd przed moim domem podjeżdża wysłużony garbus Georgii z Eryką na miejscu pasażera.
Ciężarną! Sąsiad, uznawszy najwyraźniej, że nie mam nic do powiedzenia, wycofał się w kierunku
swego domu, podczas gdy Georgia troskliwie pomagała wysiąść Eryce z auta.
- Mamy dla ciebie niespodziankę - usłyszałam radosny głos siostrzenicy Dereka, kiedy tylko obie
przestąpiły próg domu. - Będziemy miały dziecko!
Nie bardzo wiedząc, jak mam przyjąć tę rewelację, jedynie uśmiechnęłam się niepewnie.
Kiedy zasiadłyśmy do stołu, przyszłe matki wyjaśniły mi, że ojciec dziecka został wybrany przez nie
bardzo starannie i że jego nasienie pobrały z banku spermy. Podobno miał nieprawdopodobnie wysoki
iloraz inteligencji, nienaganną reputację i talent sportowy. Bardzo zgodnie opowiadały mi o
wszystkich przygotowaniach do porodu, aż do momentu, kiedy dyskusja zeszła na temat koloru
dziecięcej sypialni.
Włączyłam telewizor, chcąc rozładować sytuację, jednak Georgia stanowczo się temu sprzeciwiła. Jak
stwierdziła, nie chcą narażać dziecka na niepotrzebne stresy i jedyne, na co mu pozwalają,' to
słuchanie łagodnej muzyki i płyt edukacyjnych. Już, już miałam zauważyć, że ich kłótnia o kolor
sypialni raczej nie spełnia tych wymagań, kiedy w ostatniej chwili ugryzłam się w język. W końcu to
na szczęście nie moja sprawa. Jak się później okazało, myliłam się.
Po skromnej kolacji (Eryka żywi się jedynie produktami roślinnymi, pochodzącymi ze znanych,
sprawdzonych źródeł) przyszłe matki zapytały o moje plany na przyszłość, dodając, że poważnie biorą
pod uwagę moją kandydaturę jako starszego

PAMIĘTNIK KITTY
29
członka rodziny mającego się narodzić dziecka. Bez ogródek wyjaśniłam więc im swoją sytuację
finansową, brak szans na znalezienie pracy i fakt, że prawdopodobnie w najbliższej przyszłości
zostanę na bruku.
Georgia, w niecenzuralnych słowach oceniając Dereka, zapytała mnie, czy zastanawiałam się nad
wynajęciem przynajmniej części pokoi. Zaoferowała nawet pomoc. Zaproponowała, że rozwiesi
ogłoszenia na miejscowym uniwersytecie, gdzie pracuje. Potem obie zgodnie stwierdziły, że odrobina
młodości i nowoczesności dobrze by temu domowi zrobiła.
Już miałam zaprotestować, że w końcu nie jestem przecież jeszcze aż tak stara, kiedy Eryka,
chrząkając znacząco, zapytała mnie, czy nie myślałam może o zainwestowaniu w nowy biustonosz.
Oglądała podobno niedawno jakiś program, z którego jasno wynikało, że połowa kobiet w naszym
kraju nie wie nawet, jaki nosi rozmiar stanika. W tej sytuacji za całkowicie zbędne uznałam
wyjaśnienia, że mój własny, zwisający biust z rozmiarem stanika nie ma nic wspólnego i jest raczej
wynikiem upływającego czasu, siły ciążenia i dwójki wykarmio-nych dzieci. Czego i jej życzę.
Kiedy wyszły, wlałam w siebie potężny kieliszek wina i pochłonęłam resztki kolacji.
Dziwne, ale wraz z nadejściem wieczoru pomysł wynajęcia pokoi przestał wydawać mi się już tak
idiotyczny, jak na samym początku.

ROZDZIAŁ CZWARTY
Dzisiejszego ranka przez mój garaż przewinęły się chyba tysiące obcych ludzi. Urządziłam wyprzedaż
gratów, które tam znalazłam, a które przez lata wraz z Derekiem zebraliśmy. Prawdziwą przyjemność
odczułam, kiedy trafił się chętny na dumę kolekcji mojego eksmęża - puchar z międzyszkolnych
zawodów sportowych i zbiór płyt z lat siedemdziesiątych.
Podobno pozbycie się niepotrzebnego bagażu materialnego niesie za sobą również uwolnienie się od
balastu emocjonalnego (lekcja numer cztery z notatek, które dostałam od psychoanalityka).
Postanowiłam więc to sprawdzić.
Po południu zadzwonił syn z dwiema wiadomościami. Po pierwsze, postanowił odłożyć na bliżej
nieokreślony czas obronę pracy magisterskiej, a tymczasem spróbować szczęścia na wydziale
historycznym. I po drugie, przesyła mi coś, co powinno zrekompensować mi brak jego ojca. Poza tym
ciekaw był, jaki jest nowy adres Dereka, ponieważ zamierza, odwiedzić go podczas wakacji. Aha, i
jeszcze jedno! Opłata za studia nieco wzrosła, i czy mogłabym w związku z tym przesłać mu
odpowiednio wyższy czek.
Zaraz potem zadzwoniła córka. Ona również nie miała zbyt dobrych wieści. Pokłóciła się podobno ze
swym partnerem, Brianem, co nawiasem mówiąc, wcale mnie nie zaskoczyło. Tak się składa, że nikt z
rodziny, oprócz córki oczywiście, nigdy Briana na oczy nie widział i gdyby nie to, że czasami odbiera
telefony, można by w ogóle wątpić w jego istnienie.

PAMIĘTNIK KITTY
31
Brian nie wierzy ponoć w rodzinę jako taką i z zasady jest przeciwny stałym związkom. Poza tym jest
artystą. Co oznacza, że to moja córka zarabia na nich oboje i do tego wcale jej to nie przeszkadza.
Uważa, że to i tak mała cena za bycie muzą i natchnieniem geniusza. Oczywiście, mają również swoje
problemy. Jak choćby ostatnio, kiedy Brian postanowił skomponować muzykę na cześć mistycznej
jedności najprostszych form życia. Natchnienie spodziewał się znaleźć ni mniej, ni więcej tylko w
Andaluzji. Córka nie była pewna, czy jej pensja będzie w stanie pokryć koszty związane z podróżą i
pobytem,, ale po krótkim namyśle postanowiła po prostu wziąć nadgodziny (zawsze myślałam, że
najprostsza forma życia to ameba, ale widać myliłam się).
Od razu pomyślałam, że najlepszym rozwiązaniem będzie wysłanie jej kopii artykułu z
„Cosmopolitan", z podkreśleniem punktu mówiącego o zerwaniu „nawet długoletniego i owocnego
związku".
Kiedy po południu ponownie zajrzałam do garażu, sąsiad, pan Russel, który zgodził się pod moją
nieobecność dopilnować wyprzedaży, powiadomił mnie, że po okolicy kręci się jakiś bardzo, ale to
bardzo podejrzany typ i poradził, bym natychmiast zadzwoniła na policję. On sam zaoferował się, że
pójdzie do domu po psa. Grzecznie, ale stanowczo odmówiłam. Niecały kwadrans później miałam
okazję przekonać się, że „bardzo, ale to bardzo podejrzany typ" nie był jedynie wytworem wyobraźni
leciwego sąsiada.
Z ukrycia obserwowałam przez chwilę, jak jakiś zupełnie obcy mężczyzna w ogromnym kapeluszu na
głowie i w długim przeciwdeszczowym płaszczu buszuje wśród rzeczy wystawka nych na sprzedaż.
Pojawiłam się w samą porę! Nieznajomy właśnie przymierzał się do przywłaszczenia sobie jednego

32
PENNY JORDAN
z ostatnich pucharów Dereka! Już sięgałam po telefon, by zadzwonić na policję, kiedy, ku swojemu
kompletnemu zaskoczeniu, spostrzegłam, że mężczyzna ma również na palcu sygnet Dereka!
Przyjrzałam mu się uważniej i odkryłam, że to... Derek.
Dwie godziny później nadal byliśmy w samym środku zażartej dyskusji na temat różnic pomiędzy
wyprzedażą a kradzieżą (nie muszę chyba dodawać, kto za czym optował). Zupełnie, jakby Derek
nigdy nie opuszczał tego domu. Na całe szczęście musiał w końcu wracać do siebie.
Byłam pewna, że zdążyłam juz zupełnie wyleczyć się z tego małżeństwa, jednak, jak się okazało, nie
do końca była to prawda. Gdy mój eks opuszczał wreszcie nasz dom, w jego oczach spostrzegłam
ulgę. Zabolało mnie to. W końcu przeżyliśmy razem niejedną chwilę szczęścia... No cóż, na chwilach
się skończyło. Dopiero gdy wyszedł, uświadomiłam sobie, że zapomniałam powiadomić go o
zaproszeniu na trzydziestą rocznicę ślubu naszych sąsiadów. Jak podejrzewam, nie będzie miał mi
tego za złe.
Gdy pod wieczór ponownie poszłam do garażu, by uprzątnąć śmieci, na które nie znalazł się żaden
amator, spostrzegłam przejeżdżający ulicą czarny, sportowy wóz. W środku siedział oczywiście
seksowny sąsiad. A miejsce pasażera również było zajęte.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Odebrałam dzisiaj e-mail od matki. Niestety, wieści nie są najlepsze. Matka w najbliższym czasie
wybiera się do Londynu i zamierza, niestety, mnie odwiedzić. Jak podejrzewam, powodem jej nagłego
zainteresowania wcale nie jest moje rozstanie z Derekiemi i bezinteresowna chęć przyjścia z pomocą.
Czyżby więc sama miała kłopoty miłosne? Może nawet rozwiodła się ze swym ostatnim mężem?!
Popołudnie spędziłam w towarzystwie Violi i Rosie, i kilku innych jeszcze byłych żon.
Rosie jest jedną z inicjatorek spotkań, w trakcie których „samotne, życiowo zagubione kobiety po
pięćdziesiątce mogą wymieniać swoje doświadczenia i dzielić się troskami", jak usłyszałam.
Wiedziałam, że powinnam włożyć coś odpowiedniego. Coś seksy. Ale jedyna seksowna rzecz, jaka
przyszła mi do głowy, to czarne, lekko świecące, poprzetykane strusimi piórkami dziwactwo, które
dostałam od Dereka. On sam nabył to od jakiegoś znajomego, który z kolei nie chciał podać źródła po-
chodzenia stroju. Wiedział jednak, że nie może wrócić z tym do domu, bo żona natychmiast
zażądałaby rozwodu. Osobiście wcale jej się nie dziwię. Koniec końców bite dwie godziny spędziłam
przed lustrem, przymierzając dosłownie wszystko, co znalazłam w szafie. I to w różnych
kombinacjach. Ostatecznie wyłoniłam dwa typy: moją najlepszą czerwoną sukienkę

34
PENNYJORDAN
i czarny, wyjściowy garnitur, który zawdzięczam ubiegłorocznej wyprzedaży.
Po kolejnej serii przymiarek zdecydowałam się na garnitur połączony z białą, wizytową koszulą. No,
w każdym razie kiedyś była biała. Teraz miała raczej kolor szarożółty, ale światło w kawiarni, w której
miało odbyć się spotkanie, powinno być raczej przytłumione.
Był tylko jeden mały problem. Spodnie od garnituru okazały się teraz o jakieś dwa numery za duże
(efekt ostatnich przejść), ale szukajcie, a znajdziecie. Poszperałam w szafie i po chwili triumfalnie
wydobyłam stare szelki Dereka. Jeśli nie on sam, to przynajmniej jego szelki mogą się jeszcze do
czegoś przydać.
Punktualnie o osiemnastej stanęłam w drzwiach kawiarni. Viola i Rosie już tam były. Życzliwie
zauważyły, że ostatnio sporo straciłam na wadze. Rosie zapytała, czy to prawda, że jeżeli „w tym
wieku" chudnie się tak gwałtownie, grozi to pojawieniem się rozstępów. Viola natychmiast dodała, że
zna świetny sposób na „takie problemy". Podziękowałam im obu za troskę i zapewniłam, że na razie
ten temat jest mi zupełnie obcy (w duchu jednak obiecałam sobie, że przy najbliższej okazji kupię
elastyczne bandaże). Dopiero po chwili ochłonęłam na tyle, by spokojnie się rozejrzeć.
Viola miała na sobie modnie skrojony, biały, jedwabny garnitur i nic pod spodem (zupełnie, jak jakaś
gwiazda filmowa). Rosie wystąpiła w obcisłym topie i spodniach (nigdy wcześniej ich u niej nie
widziałam!): Kiedy nagle dotarło do mnie, że jestem najgorzej ubraną osobą w kawiarni, poczułam się
trochę niezręcznie.
Viola zamówiła butelkę wina. Szybko opróżniłam kieliszek, a potem oznajmiłam, że chyba musiałam
zostawić portmonetkę w innej torebce, bo jakoś nie mogę jej znaleźć. Viola uspokoiła mnie jednak, że
ona stawia. Z ulgą sięgnęłam po następny.

PAMIĘTNIK KITTY
35
Rosie postanowiła przedstawić mnie pozostałym gościom i ruszyłyśmy w głąb kawiarni. Szerokim
łukiem starałam się ominąć duże zgromadzenie rozkrzyczanych kobiet w obcisłych topach, krótkich
spódniczkach i butach na nieprawdopodobnie wysokich obcasach. Jak się jednak okazało, Rosie
prowadziła mnie dokładnie w sam ich środek. Ku mojemu przerażeniu wszystkie panie okazały się
należeć do grupy dyskusyjnej „samotnych i życiowo zagubionych kobiet po pięćdziesiątce"!
Rosie przedstawiła mnie swoim koleżankom. Rozpoznałam jedną z nich. Była to żona prezesa
ekskluzywnego klubu golfowego. Teraz już jego eksżona, oczywiście. Pamiętałam jej zdjęcie z
gazety, w czarnym, błyszczącym rolls-roysie z kompletnie skasowanym przodem. Kiedy podzieliłam
się swoim spostrzeżeniem z Rosie, oznajmiła mi, że cały artykuł był stekiem kłamstw i został
sfabrykowany przez mężczyzn, którzy zdominowali redakcję pisma. Eksżona prezesa klubu
golfowego wcale nie była, jak donosiła prasa, pijana i kompletnie nieświadoma tego, co się z nią
dzieje. Rzeczywiście, tego wieczoru poprawiła sobie nastrój kilkoma kieliszkami wina, ale to tylko i
wyłącznie dlatego, że jej mąż, łajdak i szubrawiec, przestał się nią zajmować i zamiast z nią, wolał
przebywać z tymi swoimi cholernymi małymi, białymi piłeczkami i dołkami w ziemi!
Zostałam więc przedstawiona zgromadzonym paniom i poczęstowana drinkiem. Wszystkie
przyglądały mi się ciekawie. Zastanawiałam się, kiedy wreszcie przeniesiemy się w jakieś cichsze i
spokojniejsze miejsce, żeby zagłębić się w zapowiadanej wcześniej przez Rosie dyskusji, ale nie
śmiałam zapytać. Kelner rozdał kilka następnych drinków i wkrótce w mojej głowie huczało. Już
zaczynałam się powoli obawiać, że nie wytrzymam szaleńczego tempa spotkania, kiedy nagle była żo-

36
PENNYJORDAN
na prezesa klubu golfowego wstała z miejsca i zarządziła zmianę lokalu.
Sądziłam, że tym razem rzeczywiście chodzi już o dyskusję, ale Rosie szybko rozwiała moje nadzieje.
Jak powiedziała, do głównych zadań klubu należy zwalczanie wszelkich oznak dyskryminacji
seksualnej i torowanie piętnowanym kobietom drogi do lepszej, samodzielnej przyszłości. Tak się
akurat składało, że w okolicy znajdował się ekskluzywny, przeznaczony dla członków klubu
golfowego bar (eksżona prezesa musiała traktować tę wyprawę jako osobistą wendetę!). Rosie dodała
niefrasobliwie, że właśnie jesteśmy w drodze, żeby wszelkie te krzywdzące anachronizmy złamać.
Zamarłam. W głowie aż huczało mi od wypitego alkoholu, mieszanki odurzających, damskich perfum
i poczucia wagi misji, jaka się przede mną rysowała. Misji? Rewolucji!
Z tego, co wydarzyło się później, niewiele pamiętam. Wiem tylko, że kiedy wszystkie, jak jeden mąż
(może należałoby powiedzieć eksmąż?) zajęłyśmy wreszcie wnętrze baru, poczułam się tak, jakbym
osobiście zmieniała bieg historii. Szczęśliwa i spełniona. Mogłabym niemal przysiąc, że słyszę
dźwięki dzwonów triumfalnych!
- Hej, na co czekasz? - Moją euforię przyćmił nieco spłoszony głos Rosie. - Nie słyszysz-syren
policyjnych? Zwiewamy stąd!
Nagle w drzwiach wyjściowych zrobiło się spore zamieszanie.
Na szczęście policja okazała się nad wyraz wyrozumiała.
Kiedy w końcu puścili nas wolno, w tłumie gapiów, jaki zgromadził się przed barem, zauważyłam
znajomą twarz. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to nowy, seksowny sąsiad. Zaczęłam się
modlić, by mnie przypadkiem nie rozpoznał.
Gdy wysiadałam z taksówki, którą podrzuciła mnie jedna

PAMIĘTNIK KITTY
37
z uczestniczek spotkania, zauważyłam, jak sąsiadka spod trójki próbuje dyskretnie zza zasłonki
obserwować front mego domu. Nawet nie usiłowałam opanować chwiejnego kroku. W końcu nie
mogłam przecież odmówić uczestniczenia w radosnym oblewaniu sukcesu, jakim zakończyła się
historia z policją.

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Obudził mnie potworny ból głowy i jakieś nieznośne łomotanie do drzwi. Pędem zbiegłam po
schodach, przytrzymując poły piżamy (brakowało w niej kilku guzików); była to stara piżama Dereka,
a włożyłam ją aie dlatego, że przypominała mi o nim, ale dlatego, że była ciepła. Z rozwianym włosem
i wyrazem najwyższego oburzenia na twarzy otworzyłam. Na progu stał listonosz.
Ruchem ręki zaprosiłam go do środka. W końcu tak ubrana nie mogłam ryzykować, że sąsiedzi
poznają tajniki mego nocnego życia. Na zaproszenie listonosz odpowiedział głupkowatym
uśmieszkiem, co chwila nerwowo zerkając na przesyłkę, którą trzymał w dłoni. Była na pół otwarta!
Coraz bardziej wściekła, myślałam tylko o tym, żeby jak najszybciej zostać sama. Chwyciłam pióro i
podpisałam odbiór przesyłki. Niestety, pech chciał, że jakoś niefortunnie chwyciłam pudełko, i tak już
uszkodzone, i cała zawartość z hukiem wypadła na podłogę.
W pierwszej chwili nie zdawałam sobie sprawy z tego, na co patrzę i czym jest sporych rozmiarów
przezroczysty, wściekle zielony przedmiot leżący na podłodze. Gotowa byłam wziąć go nawet za dość
oryginalny dozownik do mydła w płynie, kiedy nagle przyszło olśnienie. Tym, co wypadło z paczki
zaadresowanej na moje nazwisko, był obrzydliwy, obsceniczny wibrator w rozmiarach
nieprzystających do niczego, co zdarzyło mi się w niekrótkim już przecież życiu widywać!!!

PAMIĘTNIK KITTY
39
Kompletnie upokorzona zamknęłam drzwi.
Z odrazą przyglądając się prezentowi, uświadomiłam sobie nagle, kto był nadawcą przesyłki. Nie kto
inny, tylko mój własny syn! Jak widać, po ojcu odziedziczył specyficzny rodzaj poczucia humoru i co
gorsza, jego kompletny brak gustu!
Wzięłam wibrator w dwa palce i poszłam do kuchni, aby pozbyć się tego paskudztwa raz na zawsze.
Gdy byłam w połowie drogi, zadzwonił telefon. Dzwoniła moja przyrodnia siostra z radosną wieścią,
że psychoanalityk, którego mi poleciła, ma wystąpić z wywiadem dla popularnego kobiecego
miesięcznika. Co więcej, ja mam wystąpić razem z nim. Zostałam podobno wybrana jako przykład
typowego pacjenta, przemieniającego swe smutne do tej pory i szare życie w pasmo niekończących się
sukcesów. Oczywiście za sprawą cudownych umiejętności i nieocenionej pomocy psychoanalityka.
Gazeta ma nawet ponieść koszty mojej sesji przygotowawczej - to znaczy makijażu, fryzjera, strojów
do zdjęć itd. Ja mam jedynie zgodzić się na rozmowę o mojej liście zamierzeń na przyszłość, którą za
namową psychoanalityka sporządziłam.
Wprawdzie nie uważałam, że moja lista nadaje się do upublicznienia, ale... nie powiedziałam „nie".
Wzięłam szybki prysznic, a kiedy się ubierałam, telefon zadzwonił ponownie. Tym razem to była
Georgia. Poinformowała mnie, że udało jej się znaleźć jakiegoś studenta, zainteresowanego
wynajęciem pokoju. Ma się do mnie odezwać, powinnam więc przemyśleć wcześniej sprawę ceny.
Przeleciało mi nawet przez głowę, że mogłabym przecież wynajmować sypialnie jako pokoje
trzyosobowe, ale ostatecznie uznałam ten pomysł za zbyt niehumanitarny.
Ciekawe, czy powinnam zgłosić ewentualny zarobek do urzędu skarbowego?

40
PENNYJORDAN
Kilka godzin później stałam się właścicielką psa pana Russela, starszy pan bowiem został zabrany do
szpitala z podejrzeniem ciężkiego zatrucia pokarmowego (zjadł zawartość przeterminowanej puszki
dla psów, podobno przez pomyłkę). Poinformował mnie o tym pracownik opieki socjalnej, który
zapukał do mych drzwi. I on, i Sheba mieli tak błagalne spojrzenie, że nie miałam serca odmówić.
Uszczęśliwiony facet rzucił jeszcze na odchodne (zapewne z dobrego serca), że długie spacery z psem
są wymarzoną formą rekreacji dla kogoś w moim wieku.
Nie zdążyłam nawet zamknąć za nim drzwi, a już gdzieś i kuchni dobiegł mnie jakiś hałas. Okazało
się, że Sheba jest bardziej uzdolniona, niż mogłam sądzić. Zastałam ją siedzącą przed otwartą na
oścież lodówką i kończącą ostatni z trzech niskokalorycznych jogurtów, jakie mi jeszcze pozostały.
Na mój widok rozpaczliwym ruchem rzuciła się na stary i niemal zupełnie suchy kawałek żółtego sera,
leżący na dolnej półce. Tym razem jednak ja byłam szybsza. W końcu ona zjadła już obiad.
Ostrzegłam Shebę, że jeśli jeszcze raz przyłapię ją na czymś podobnym, poobcinam jej te wszystkie
piękne, kręcone kudełki. Będzie wtedy wyglądała tak samo staro i brzydko, jak jej nowa opiekunka.
Nieco później przyjechał student, którego zapowiadała Georgia. Ku mojemu najwyższemu zdumieniu
okazał się miłym, czystym i zupełnie normalnym młodym mężczyzną. Studiował informatykę.
Pokazałam mu pokój i wyjaśniłam pokrótce zasady panujące w domu. Nie sprawiał wrażenia wstrząś-
niętego. Nawet wtedy, gdy pies wskoczył na jego łóżko i wytarzał się, zostawiając kilogramy sierści.
Wieczorem zadzwonił mąż. Jego głos brzmiał tak, jakby dochodził przez grubą warstwę damskich
pończoch. Może zre-

PAMIĘTNIK KITTY
41
sztą rzeczywiście tak było. Spytał, czy ostatnio ktoś się o niego nie dowiadywał. Zgodnie z prawdą -
zaprzeczyłam. Już, już miałam wspomnieć o kłopotach finansowych syna i uczuciowych córki, kiedy
nagle usłyszałam dźwięk odkładanej słuchawki. Potem zadzwonił student i powiedział, że
zdecydował się na wynajęcie pokoju. Ostatni telefon był od pracownika banku, który obsługuje konto
syna. Żądał potwierdzenia, że jestem gotowa spłacić jego zadłużenie. Wszystkie te miłe telefony
sprawiły, że marzyłam już tylko o jednym - zasnąć i zapomnieć. A sen miałam rzeczywiście piękny...
Dosłownie czułam, jak delikatne palce starszej wersji Russela Crowe'a pieszczą moje ucho, usta
całują, ślizgają się po całym mym ciele... Uwielbiam ten ciężki, chrapliwy oddech, a niech to!
Przebudzenie było równie gwałtowne, co nieprzyjemne. Okazało się bowiem, że autorem wszystkich
tych dziko namiętnych odgłosów, które upajały mnie w czasie snu, był... pies. Sheba, nie wiedzieć
czemu, rozwaliła się na łóżku obok mnie, a jej zdziwiony wzrok świadczył, że zupełnie nie rozumie,
skąd we mnie tyle oburzenia, żeby nie powiedzieć wściekłości.
Bez słowa ją wygoniłam.
Sheba z całą pewnością bardzo tęskni za swoim panem. Straciła apetyt. Przysięgłabym nawet, że
czasem widzę w jej ślepiach łzy. Muszę przyznać, że w pewnym sensie nawet się cieszę, bo znowu
mam dla kogo gotować. I nie chodzi tu o studenta, który jeszcze się nie wprowadził. Od kilku dni
przygotowuję dosłownie delicje dla... psa. Sheba zresztą bardzo sobie ceni domową kuchnię. Kłopot
tylko w tym, że nie lubi odgrzewanych posiłków. Codziennie musi mieć coś świeżego.
W dzisiejszej poczcie przyszła między innymi nowa karta

42
PENNY JORDAN
kredytowa dla Dereka. Przyda się na zakup nowych ręczników i środków czystości, kiedy student się
już wprowadzi. Ja z kolei wysłałam dzisiaj psychoanalitykowi moją listę zamierzeń na przyszłość, tak
jak prosiła Georgia.
Postanowiłam, że wezmę Shebę na dłuższy spacer. Trochę ruchu przyda się nam obu. Poza tym, jak
wyczytałam w skrypcie przysłanym mi przez psychoanalityka, „sprawność fizyczna niesie za sobą
również poprawę kondycji psychicznej". Najwyższy czas to sprawdzić.
Jako dumna właścicielka doskonale ułożonego psa czułam się dzisiaj naprawdę wyśmienicie. Sheba,
również wyraźnie zadowolona, dostojnym krokiem szła przy mojej prawej nodze, niosąc w zębach
własną smycz. Ilekroć mijali nas właściciele innych czworonogów wraz ze swymi pupilami, obie nie
mogłyśmy opanować uczucia lekkiej pogardy. Nie trzeba być specjalnym znawcą, by od razu
zauważyć przepaść rozwojową, jaka dzieliła Shebę od reszty psów. Ja sama miałam jeszcze jeden,
bardziej już osobisty powód do dumy, a mianowicie stare dżinsy córki. Całe szczęście, że znalazłam je
w jej szafie. Odkąd jestem na diecie, moja stara garderoba zaczyna bowiem powoli przypominać żagle
okrętowe. Spodnie córki były co prawda jeszcze sporo za wąskie, szczególnie w okolicach bioder, ale
co tam. Wciągnęłam mocno brzuch, wstrzymałam oddech i dalej, na podbój świata! Mniej więcej na
wysokości poczty minęła nas - to znaczy mnie i Shebę - pokraczna psina, zupełnie przypominająca
mopa do zmywania podłogi. Do drugiego końca smyczy doczepiona była jej właścicielka. Dumnym
krokiem i z wysoko uniesioną głową, uważając mijający nas obiekt za zupełnie nieinteresujący,
sunęłam naprzód. Sheba jednak była widać innego zdania.
Nie zdążyłam się nawet zorientować, jak jednym susem

PAMIĘTNIK KITTY
43
dopadła „mopa" i wczepiła się w niego zajadle. Właścicielka podniosła krzyk, „mop" zaczął
przeraźliwie ujadać, a Sheba nie dawała za wygraną.
W jednej chwili wokół nas aż zaroiło się od gromady gapiów, z których każdy miał własny pomysł na
załagodzenie sytuacji. Nagle kątem oka zobaczyłam mężczyznę, który spokojnie, z pewnej odległości
przyglądał się całej scenie. Tuż obok niego stał czekoladowy labrador. No tak! To mogło się
przydarzyć tylko mnie. Tym mężczyzną był oczywiście nowy, seksowny sąsiad! Zamarłam.
W tej samej chwili sąsiad ruszył do akcji. Podszedł do She-by i skierował w jej stronę zamkniętą w
pięść dłoń. Natychmiast wypuściła „mopa". Tym samym gestem przyprowadził Shebę wprost do mnie
i nakazał jej, by usiadła. Posłusznie wykonała polecenie.
- Grzeczny piesek - odezwał się sąsiad seksownym, głębokim, miękkim, niesamowicie męskim
głosem, wręczając mi smycz.
Na szczęście nerwowe drżenie kolan mogłam zrzucić na zdenerwowanie spowodowane całym
zajściem. Nieoczekiwanie sąsiad zaproponował filiżankę kawy w pobliskiej kawiarence. Odmówiłam
grzecznie, próbując jednocześnie wytłumaczyć, że Sheba tak naprawdę nie należy do mnie i że tylko
wyświadczam przysługę jej właścicielowi.
Potem czym prędzej uciekłam do domu.
Jestem zakochana! Totalnie i beznadziejnie. Czuję się, jak nieopierzona licealistka. Albo nawet sto
razy gorzej! Dzwoni telefon, a ja lecę z nadzieją, że to On. Ktoś zapuka do drzwi, a mnie serce zamiera
w piersi. Dokładnie tak jak przed chwilą, kiedy zadzwonił student. Postanowił wreszcie się
wprowadzić, a Sheba przyjęła go, jak starego znajomego. Zaprowadziłam

44
PENNY JORDAN
go więc na górę i spytałam, czy życzy sobie kolację. Ale student miał lepszy pomysł. Zaproponował,
żebyśmy wybrali się gdzieś razem i przy lampce wina przełamali pierwsze lody. Czemu nie?
Spędziłam przemiłe popołudnie w ekskluzywnej restauracji w centrum miasta, wymieniając się
życiorysem z przemiłym, młodym człowiekiem. Dowiedziałam się, że niedawno zakończył
znajomość ze swoją wieloletnią przyjaciółką, która niestety zamiast niego wybrała propozycję pracy
w Nowym Jorku. (A więc jest heteroseksualny! Chociaż prawdę mówiąc, facet zupełnie nie w moim
typie. Może córka byłaby zainteresowana?). Jego rodzice osiedlili się na stałe we Włoszech, a siostra
wraz z mężem wybrała Australię. On sam cieszy się więc, że do zakończenia studiów może
pomieszkiwać to tu, to tam, zanim na dobre zdecyduje, gdzie powinien znajdować się jego dom.
Zrewanżowałam mu się swoim drzewem genealogicznym, jednak bez zbytecznego wdawania się w
szczegóły. Opowiedziałam też o planach na najbliższą przyszłość, o tym, że czeka mnie wywiad w
gazecie i o poszukiwaniach oracy. Właśnie zbieraliśmy się do wyjścia, kiedy w rogu sali zauważyłam
nowego sąsiada. Samego! On również mnie zauważył. Wstał i podszedł do naszego stolika.
Przedstawiłam sobie obu panów.
Sąsiad kurtuazyjnie zapytał o Shebę, a potem wyjaśnił, że labrador również nie należy do niego, tylko
do jego dobrego przyjaciela i że on sam pracuje dla jakiejś dużej, amerykańskiej firmy, której biuro
niedawno się tu przeniosło. Napomknął również, że otrzymał zaproszenie na sobotnią rocznicę ślubu i
że zamierza z niego skorzystać. Ma nadzieję poznać resztę sąsiadów, a szczególnie astronomkę spod
trójki.
Widząc moje zdziwienie, wyjaśnił, że zauważył ją niedaw-

PAMIĘTNIK KITTY
45
no, jak wypatrywała czegoś przez teleskop wystawiony przez łazienkowe okno. Dopiero wtedy
dotarło do mnie, że najprawdopodobniej ma na myśli naszą wspólną sąsiadkę. Już chciałam dodać, że
jedyne gwiazdy, jakimi jest zainteresowana, to te z pierwszych stron gazet, ale w porę ugryzłam się w
język. Teraz wiem przynajmniej, jakim cudem udało jej się dojrzeć logo na slipkach naszego
seksownego sąsiada.
Przeprosiłam obu panów i udałam się do damskiej toalety, zostawiając ich rozmawiających o
samochodach. Spojrzałam w lustro. Moja babka miała rację, mówiąc, że po burzy zawsze wychodzi
słońce. Kiedy wróciłam, seksowny sąsiad właśnie miał wychodzić. Nim to jednak zrobił, spojrzał
głęboko w moje oczy i tym swoim niesamowicie podniecającym głosem wyszeptał mi coś prosto do
ucha. Byłam w siódmym niebie! Dopiero po chwili dotarły do mnie jego słowa. Okazało się, że
spódnica podwinęła mi się na wysokość ud, odsłaniając z tyłu całe nogi. Sąsiad z trudem
powstrzymywał się od śmiechu. A kiedy myślałam, że najgorsze już za mną, dorzucił, że bardzo
przypominam mu jego babkę!!!
Wróciłam do domu kompletnie zdruzgotana.
Muszę przyznać, że z obecności studenta w moim domu i w moim życiu jestem coraz bardziej
zadowolona. Dzięki niemu znacznie poprawiłam już swoje umiejętności, jeśli chodzi o obsługę
komputera; przynajmniej umiem wyłączyć go bez konieczności ciągłego resetowania.
Po południu odwiedziłam w szpitalu pana Russela. Wypytał mnie dokładnie o zdrowie i nastrój
Sheby. Zapewniłam go, że obie świetnie sobie radzimy. Po powrocie przed drzwiami domu znalazłam
sporych rozmiarów paczkę zaadresowaną na moje nazwisko. W środku były brudne ubrania syna i ani
jednego słowa Uważał widocznie, że powinnam się domyślić, co mam z nimi

46
PENNY JORDAN
zrobić. Pakowałam je właśnie do pralki, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Na progu stała sąsiadka
spod trójki. Konspiracyjnym szeptem zapytała, czy paczka, która leżała pod drzwiami, na pewno
przyszła do mnie, bo ona sama również oczekiwała pewnej przesyłki. A podała mój adres, bo nie
chciała, żeby mąż dowiedział się o całej sprawie (,jest trochę staroświecki").
Jakby nigdy nic zapytałam, czy przesyłka, której oczekuje, ma jakiś związek z jej nowym hobby -
astronomią. Odpowiedziała, że owszem, przegląda czasem horoskopy, ale żeby od razu nazywać to
hobby... Wyjaśniłam więc, że nie pytałam
o astrologię, a o astronomię i o, jej nowy teleskop, zainstalowany w łazience na górze. Życzliwie
zainteresowałam się również, czy udało jej się może odkryć jakieś nowe, ciekawe konstelacje. Nagle
sąsiadka zaczęła mieć kłopoty z oddechem. Chrapliwym głosem odpowiedziała, że nie ma pojęcia, o
czym mówię i że teleskop należy do jej męża, a przesyłka, której oczekiwała, powinna już dawno
nadejść i że ona ma pewne podejrzenia, co mogło się z nią stać. Dopiero wtedy dotarło do mnie, co
sąsiadka może mieć na myśli. Obrzydliwy, fluorescencyjny, zielony wibrator!!!
Wyjaśniłam jej, że rzeczywiście, kilka dni temu listonosz przyniósł podejrzaną, na wpół otwartą
przesyłkę, której zawartość natychmiast wyrzuciłam do kosza na śmieci!
Sąsiadka omal nie zemdlała z oburzenia. Nie przebierając w słowach, zarzuciła mi przywłaszczenie
cudzej własności i co ważniejsze, wykorzystywanie jej!!! Kompletnie zaskoczona
i śmiertelnie oburzona wyrzuciłam ją za drzwi, ostrzegając, że nie ma prawa wstępu do mego domu
tak długo, jak długo mnie nie przeprosi. Na koniec dodałam również, że postaram się przejrzeć swój
kosz ze śmieciami i jeśli tylko uda mi się to „coś" odnaleźć, osobiście odniosę.
Ewentualnie przekażę jej mężowi.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
To dzisiaj właśnie czeka mnie wyjazd do Londynu i wywiad z reporterką gazety.
Całą podróż pociągiem, czyli dwie godziny, zajęło mi rozmyślanie o tym, jaką metamorfozę przejdę,
kiedy wreszcie dostanę się w ręce profesjonalistów (sama jazda trwała nie więcej niż czterdzieści pięć
minut, reszta to oczekiwanie, aż znów ruszymy, obsługa pociągu uznała najwyraźniej, że powód, dla
którego przez ponad godzinę tkwiliśmy w miejscu, jest zbyt błahy na to, by zaprzątać nim głowy
pasażerów!).
Całe szczęście, że psychoanalityk, z którym spotkałam się w redakcji gazety, nie był na mnie zły (tak
mi się przynajmniej wydawało, wyraz jego kamiennej twarzy nie sugerował bowiem niczego). Siostra
przyrodnia, która również na mnie czekała, zdradziła mi szeptem, że psychoanalityk nadal jest w
szoku po tym, jak kilka dni temu otrzymał moją listę zamierzeń na przyszłość.
W końcu odezwał się również i on sam.
Drewnianym, kompletnie pozbawionym emocji głosem oznajmił mi, że listę, którą mu przesłałam,
traktuje jak głupi żart i że osobiście przygotował dla mnie nową, nieco bardziej - jak się wyraził -
„odpowiednią".
Sięgnęłam po kopię leżącą na stole. W życiu nie czytałam czegoś nudniejszego i bardziej
pretensjonalnego! Nie zdążyłam jednak podzielić się z nim swoim spostrzeżeniem, bo jak tylko
skończyłam czytać, siostra wzięła mnie pod rękę i zaprowa-

48
PENNY JORDAN
dziła do pokoju stylisty. Dwie godziny później nie poznałam siebie w lustrze. Czułam się jak aktorka.
Jak kiepska, niestety, aktorka, która nie przeczytała nawet linijki z roli, którą zaraz będzie odgrywać.
Zdaje się, że stylista zdążył się również zapoznać z listą, którą przygotował w moim imieniu
psychoanalityk, bo wyraźnie starał się dopasować mój image do przesłania z niej bijącego.
Wyglądałam więc jak połączenie cnotliwej pensjonarki z lat trzydziestych z główną bohaterką
jakiegoś kiepskiego horroru.
Najwyraźniej mylnie sądziłam, że psychoanalityk jest zimnym, całkowicie wypranym z emocji
typem. Tym razem bowiem mój widok wyraźnie go ucieszył, o czym świadczyły lekko wygięte ku
górze kąciki warg. Ach, byłabym zapomniała. Stylista zadbał również o odpowiedni strój, tworzący
zapewne całość z jego wizją mnie, jako pacjentki psychoanalityka. Gdy w końcu nie wytrzymałam i
dałam wreszcie upust gromadzącym się we mnie odczuciom na temat tego, co ze mną zrobiono,
siostra spurpurowiała i nazwała mnie niewdzięczną, starą krową. Nie omieszkałam zapytać, jak sama
czułaby się w wełnianych podkolanówkach, krótkiej spódniczce w zielono-purpu-rową kratę z
szeroką, czarną gumą w talii i w koszulce bez rękawów, za małej o co najmniej trzy numery?!
W pierwszej chwili siostra, zapewne zbyt jeszcze zszokowana moim wystąpieniem, nie odezwała się
ani słowem. Przyglądała mi się krytycznie i przysięgłabym, że nagle w jej wzroku dostrzegłam cień
zrozumienia! Dopiero po chwili przyznała wymijająco, że stylista, który na stałe współpracuje z
wydawnictwem, musiał wyjechać i ten, który się mną zajmował, jedynie go zastępuje.
Stwierdziłam, że niewiele mnie to teraz interesuje i idę do damskiej toalety przebrać się w swoje
własne ciuchy. Siostra stwierdziła, że to niemożliwe, bo moje spodnie i żakiet zostały

PAMIĘTNIK KITTY
49
wyrzucone do zsypu. I wcale nie wyglądało na to, by żartowała.
Nie odzywając się już do nikogo ani słowem, po prostu wyszłam.
Niestety, spojrzenia przechodniów mówiły same za siebie. Nie było wyjścia, musiałam wstąpić do
pierwszego lepszego sklepu i kupić sobie coś, w czym mogłabym wrócić do domu. W ten oto sposób
stałam się właścicielką nowych dżinsów i dwóch gustownych podkoszulków. Sądzę, że dobrze wy-
korzystałam kartę kredytową Dereka. Tak więc dzisiejszy dzień, poza porannym epizodem w redakcji,
należy do raczej udanych.
Po południu udało mi się dodzwonić pod numer podany w ogłoszeniu zamieszczonym w gazecie i, co
więcej, zdobyć tę pracę! Tak oto stałam się jedną z niewielu wybranych osób, które w najbliższej
przyszłości czeka .możliwość zarobienia dużych pieniędzy przy miłym i atrakcyjnym zajęciu", jak za-
pewniał anons w gazecie. A mówiąc dokładniej, będę pracować w sekslinii. Zaczynam od jutra.
Po powrocie odebrałam kilka telefonów, a wśród nich, również wiadomość od córki. Na całe szczęście
skończyła z Bria-nem (przynajmniej na jakiś czas) i postanowiła wrócić do domu (również na jakiś
czas). Jak powiedziała, musi sobie wszystko przemyśleć. Dobrze, że nie miała zamiaru tego robić
przez telefon. Gdy tylko odłożyłam słuchawkę, do pokoju zajrzał Daniel z informacją, że usmażył dla
siebie i psa po befsztyku i jeśli chcę, mogę się do nich przyłączyć. Ten chłopak jest przesłodki,
przepadam za nim. Nie, żebym była nim zainteresowana, jak kobieta mężczyzną, jest na to o wiele za
młody. Zdecydowanie bardziej wolę kogoś w moim wieku, jak choćby naszego nowego, seksownego
sąsiada. Z miłą chęcią zaadoptowałabym jednak Daniela jako swoje trzecie dziecko. Albo je-

50
PENNY JORDAN
szcze lepiej - z otwartymi ramionami przyjęłabym go jako zięcia!
Daniel nie tylko przygotował jedzenie, ale jeszcze pozmywał naczynia! Jak powiedział, od zawsze
lubił pitrasić, niestety, jego ostatni współlokator był modelem i nie jadał właściwie nic prócz sałaty.
Kiedy tak sobie gadaliśmy, Daniel przyznał się, że jego największym marzeniem jest zostać ojcem
(jestem już niemal zupełnie pewna, że byłby idealnym mężem dla mojej córki!). Wspomniałam mu
wtedy, że martwię się o córkę, choć cieszę się jednocześnie z tego, że zerwała wreszcie znajomość z
Bria-nem. Napomknęłam również, że córka tęskni już za stabilizacją życiową i za posiadaniem dzieci
(za to ostatnie nie dałabym sobie głowy uciąć, ale ja z całą pewnością tęsknię już za wnukami). A dla
wyjaśnienia wszelkich już wątpliwości dodałam, że bardzo życzyłabym sobie mieć takiego syna jak
on.
Daniel zrewanżował mi się wyznaniem, że nie miałby nic przeciwko, bo jego własna matka zawsze
była zbyt niedojrzała na to, by być matką. Z tego, co słyszał, podróżuje gdzieś po świecie ze swym
ostatnim kochankiem.
Uznałam, że skoro zeszliśmy już na tak intymne tematy, mogę również opowiedzieć mu o swoim
nowym zajęciu i obawach, czy aby na pewno dam sobie radę.
Daniel zaczerwienił się odrobinę, ale potem poradził mi, bym obejrzała sobie któryś z programów
tylko dla dorosłych. Pokazał mi nawet, na których kanałach ich szukać. Ponieważ swą nową pracę
postanowiłam od początku traktować bardzo poważnie, rzeczywiście włączyłam jeden z polecanych
przez niego programów.
Nie jestem zupełnym niewiniątkiem, ale muszę przyznać, że rozpoznanie tego, co się dzieje na ekranie
i która część ciała

PAMIĘTNIK KITTY
51
do kogo należy, zajęło mi dłuższą chwilę. Od lat się tak nie śmiałam!!
Sheba musiała mieć chyba podobne odczucia, bo nie spuszczała oka z ekranu i cały czas przeraźliwie
wyła.
Dzisiejszego ranka miałam przyjemność uczestniczyć w szkoleniu branżowym. Polegało ono na
przysłuchiwaniu się rozmowom zawodowego operatora z klientami sekslinii. Mimo że jeszcze nawet
nie zaczęłam pracy, obawiam się, iż długo tu nie zagrzeję miejsca. Ale to naprawdę nie moja wina, że
nie mogłam się powstrzymać od śmiechu, kiedy słuchałam,
o czym gadają ci zboczeńcy! Jeden na przykład chciał, by opowiadać mu o seksie ze szczotką db
czyszczenia wanny!!!
Zajęcie to może nie do końca odpowiada moim kwalifikacjom i ambicjom, jednak rachunki, które
przyszły w porannej poczcie, skutecznie stłamsiły we mnie wszelkie opory. Na całe szczęście istnieje
możliwość pracowania w domu.
Na kolację Daniel szykuje potrawkę z indyka, a na deser ciasto z polewą czekoladową. Po prostu
pycha!
W dzisiejszej gazecie pojawił się artykuł o mnie. Musiałam przejrzeć go pięć razy, zanim pojęłam, że
zdjęcie zezowatej siedemnastolatki w okropnej fryzurze to właśnie ja. Dopiero wtedy naprawdę
doceniłam wszystko, co zrobił dla mnie psychoanalityk, a przede wszystkim to, że zapisałam na
swojej liście zamierzeń na przyszłość piękne i ambitne przedsięwzięcia. Ciekawe było również
napomknienie o interesującej
i świetnie płatnej pracy, jaką z pomocą psychoanalityka sobie znalazłam. Osobiście bardzo żałuję, że
autor artykułu nie rozwinął szerzej tego tematu, bo może dowiedziałabym się czegoś więcej. Puenta
tej historii dałaby się zamknąć w jednym, ale

52
PENNYJORDAN
jakże ważnym zdaniu: swemu nieocenionemu psychoanalitykowi zawdzięczam nowe, nareszcie
szczęśliwe i świadome życie!
Niestety, pasjonującą lekturę przerwał mi telefon. Pytano o męża. Ciekawe, ale to już piąta osoba od
początku tygodnia. Wyjaśniłam cierpliwie, że Derek już tutaj nie mieszka i podałam jego nowy adres.
Z dobrego serca dodałam jednak, że sama nie mogę skontaktować się z nim od tygodnia.
Potem przyniesiono pocztę. Otwierałam koperty jedną za drugą i zbyt późno zauważyłam, że jedna
była do Dereka. W środku znajdował się czek ną całkiem sporą sumę z polisy ubezpieczeniowej, o
której istnieniu nigdy nie wiedziałam. Dwie godziny później zasiliłam nasze obciążone rachunkami
konto, zmniejszając tym samym sumę zadłużenia (oczywiście, gdyby tylko było to możliwe, chętnie
zawiadomiłabym Dereka o istnieniu czeku).
To wprost nie do wiary! Z samego rana zadzwonił do mnie nowy, seksowny sąsiad. Rozpoznał mnie
podobno na zdjęciu w gazecie. Stwierdził, że artykuł był bardzo interesujący. Pod pozorem rozmowy
na ten temat, zaprosiłam go do siebie i przy filiżance kawy dowiedziałam się, że Hugh jest
rozwiedziony, bezdzietny i że blond bogini, mieszkająca razem z nim, jest jego chrześniaczką!!! Ja
sama wyznałam, że lista, którą widział w gazecie, nie do końca jest mego autorstwa, i że nigdy nie
miałam ambicji, by przeczytać wszystkie dzieła Prousta. Akurat kiedy to mówiłam, w pokoju pojawiła
się Sheba, trzymająca coś w pysku. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że zielony, fluorescencyjny
przedmiot jest niczym innym, jak wibratorem (tym samym, którego, jak sądziłam, pozbyłam się raz na
zawsze, wyrzucając go do kosza na śmieci!). Niestety, nie był aż tak pogryziony i poszarpany, by nie
przypominał sam siebie.

PAMIĘTNIK KITTY
53
Jedyne, czego pragnęłam, to umrzeć!
Próbowałam wyjaśnić, że przedmiot nie należy do mnie, tylko do mojej sąsiadki, której mąż jest
„trochę staroświecki", a Hugh uśmiechał się ze zrozumieniem. Doskonale jednak widziałam, że jego
ramiona drżą od ledwie powstrzymywanego śmiechu. Jestem pewna, że widok, który miał przed
oczyma, musiał go przyprawiać o mdłości.
Nie wytrzymałam w końcu i wybuchnęłam nagłym, niepohamowanym płaczem. Dlaczego świat jest
urządzony tak niesprawiedliwie, że mężczyźni zawsze wolą długonogie blondynki z wielkim,
jędrnym biustem?! Musiałam to chyba powiedzieć na głos, bo nagle usłyszałam uspokajający głos
Hugh, przekonującego mnie, że mój biust wydaje mu się całkiem seksy.
- To nieprawda - wyszlochałam, unosząc w górę poły podkoszulka.
Nic dziwnego, że Hugh zaniemówił, gapiąc się na mnie, jak sroka w gnat. Dopiero po chwili dotarło
do mnie, jak wielkie pośmiewisko z siebie zrobiłam, prezentując swoje obwisłe walory
najseksowniejszemu mężczyźnie na świecie.
I wtedy właśnie zadzwonił telefon komórkowy Hugh. Dzwoniła jego chrześnica z prośbą, by odebrał
ją od manikiurzystki, ponieważ nie chciała ryzykować połamania świeżo malowanych paznokci.
Odprowadziłam Hugh do drzwi, a gdy wyszedł, spojrzałam w lustro. Rozmyty tusz do rzęs utworzył
na mej twarzy dość intrygujący, abstrakcyjny rysunek Wyglądałam jak stary, śmieszny klaun. A tak
naprawdę czułam się o wiele, wiele gorzej.
Jakby tego wszystkiego było mało, zamrugało właśnie światełko sekslinii. Odebrałam. Słysząc po
drugiej stronie słuchawki sapania i westchnienia, bez chwili namysły rzuciłam, że takiego faceta
powinno się zamknąć, a klucz wyrzucić! Ku mo-

54
PENNY JORDAN
jemu najwyższemu zdumieniu rozmówca, coraz bardziej zasapany, poprosił, bym kontynuowała.
Wrzasnęłam wtedy, że poznaję go po głosie i że wszystko opowiem żonie. Poskutkowało. Nie
zdążyłam zrobić jeszcze dwóch kroków, jak telefon odezwał się ponownie. Podniosłam słuchawkę i
wykrzyczałam temu zboczeńcowi, że jeśli natychmiast się nie odczepi, zawiadomię policję. Okazało
się, że tym razem był to mój własny eksmąż.
Dopytywał się, czy nie przyszła jakaś poczta do niego. Ponieważ uznałam, że sprawą pustej już karty
kredytowej nie ma go co zajmować, nawet mu o siej nie wspominałam. Zamiast tego powiadomiłam
go o kłopotach finansowych syna.
Niestety, nie będzie mógł pomóc.
W tle słychać było muzykę i śmiech. Ktoś rozmawiał po francusku. Zaintrygowana zapytałam, gdzie
jest, ale odpowiedział wykrętnie, że ze względów bezpieczeństwa wolałby tego nie zdradzać. Nagle
usłyszałam głos Cheree, domagającej się obiecanego rolexa! Tego było już za dużo. Znowu poczułam
w sobie wolę walki. ,
Nie zwlekając więc ani chwili dłużej, usiadłam przed ekranem komputera i skorygowałam swoją listę
zamierzeń na najbliższą przyszłość.
A oto kolejne postanowienia:
1. Na sobotnim przyjęciu rocznicowym u sąsiadów wyglądać na nie więcej niż trzydzieści pięć lat.
2. Nawiązać bliską, bardzo bliską znajomość z Hugh.
3. Przespać się z Hugh.
4. Znaleźć dobrego fryzjera, który z piór na mojej głowie zrobi takie cudo, że nikt nie zwróci uwagi na
resztę mojej osoby.
Wydrukowałam sobie wszystkie te postanowienia i dołączyłam je do wcześniejszych.

PAMIĘTNIK KITTY
55
Po jakimś czasie zadzwoniła Viola Wymusiłam na niej obietnicę, że pomoże mi znaleźć coś
odpowiedniego na sobotnie przyjęcie. Największe jej obiekcje budziła kwota, jaką gotowa byłam na
to poświęcić. Ostatecznie zaproponowała wyprawę na bazar w drugiej części- miasta. Można tam
podobno kupić niemal wszystko. Był tylko jeden mały problem - ze względów bezpieczeństwa
samochód należało zaparkować przynajmniej kilometr przed bazarem (może to i lepiej, mały spacer
powinien dobrze zrobić moim wszystkim obwisłym mięśniom).
Umówiłyśmy się na następny dzień.
Bazar przypominał raczej wysypisko śmieci niż miejsce, w którym można by dokonać jakiegokolwiek
zakupu. Gdy podzieliłam się z Violą swoim spostrzeżeniem, spojrzała na mnie zgorszona, dodając
dobitnie, że ją rozczarowuję i że w ogóle nie mam pojęcia o sztuce. Ale co wspólnego ze sztuką może
mieć na przykład stary, rozlatujący się, na wpół zbutwiały kredens, który próbował wcisnąć mi jakiś
pijaczyna?
Nie uszłyśmy nawet pięćdziesięciu metrów, gdy Viola złapała mnie za rękę i z niemym zachwytem na
ustach wskazała jakiś łach leżący na rozłożonej połówce wśród całej góry innych szmat. Bez trudu
domyśliłam się, że w tym właśnie widziałaby mnie na sobotnim przyjęciu. Nie chcąc być posądzona o
brak gustu, nie odezwałam się ani słowem. Podeszłyśmy bliżej. Łach okazał się starą suknią ślubną w
kolorze, który dawno już przestał przypominać biel. Zahaczał raczej, powiedziałabym, o zgaszony
oranż. Dopiero gdy Viola nastawała, bym przymierzyła to cudo, zdobyłam się na odwagę i zaprotesto-
wałam. Zapewniłam ją, że suknia owszem, ma coś w sobie, ale z pewnością źle będzie komponować
się z odcieniem mojej skóry. W odpowiedzi usłyszałam, że jeśli o to chodzi, Viola bardziej martwi się
o kolor moich włosów.

56
PENNYJORDAN
Naszą wymianę uprzejmości bezpardonowo przerwała jakaś starsza, zażywna kobieta. Chwyciła
suknię, dodając, że od dawna szukała czegoś takiego do prac w ogródku.
Cztery godziny później ciągle jeszcze chodziłyśmy po bazarze. Byłam kompletnie wyczerpana,
jednak Viola, rozogniona i podekscytowana, kategorycznie odmówiła odwiezienia mnie do domu.
I wtedy ją zobaczyłyśmy!
Przewieszona przez oparcie krzesła wisiała prosta, czarna, jedwabna sukienka z małym półgolfikiem i
odkrytymi ramionami, z czarnym, cudownie miękkim szalem, jako dodatkiem. Co więcej, była we
właściwym rozmiarze. Obok dostrzegłyśmy kartkę: „Wszystko po 50 funtów".
Nie do końca dowierzając własnemu szczęściu, chwyciłam ją kurczowo, wysupłałam z torebki
pieniądze i obawiając się, czy nie padnę w końcu z wycieńczenia, zmusiłam Violę do powrotu. Kiedy
byłyśmy już przy samym wyjściu z bazaru, rozległ się jakiś przeraźliwy krzyk. Odwróciłyśmy się i do-
strzegłyśmy przystojną brunetkę w samej tylko bieliźnie. Domagała się wyjaśnienia, gdzie jest jej
czarna, jedwabna sukienka, autorstwa znanego kreatora mody.
Z duszą na ramieniu odwróciłam głowę, zaklinając Violę, by nigdy, przenigdy już nie próbowała
zabrać mnie nawet w pobliże tego cholernego bazaru.
Wieczór umiliła mi kolacja ze studentem, po której usiedliśmy do kart. Niestety, tuż przed ostatnim
rozdaniem zadzwonił telefon. Kolejny klient sekslinii. Bez namysłu kazałam mu się rozebrać i
położyć na podłodze w łazience, bo w przeciwnym razie ukarzę go dotkliwie. Nie zdążyłam nawet
wyjaśnić, na czym miałaby ówa kara polegać, jak po drugiej stronie słuchawki usłyszałam głuchy jęk
i dziwny, syczący dźwięk, przypominający spuszczanie wody z rur.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Odwiedziłam dzisiaj w szpitalu starego pana Russela. Zastałam przy nim jego syna i synową, którzy
postanowili zabrać ojca do siebie tak szybko, jak tylko będzie to możliwe. Był tylko jeden problem:
pies (synowa pana Russela była uczulona na sierść). Jedynym pomysłem, jaki przychodził im do
głowy, było zawiezienie Sheby do weterynarza i zakończenie jej długiego żywota, chyba że...
I tak oto stałam się prawnym i jedynym właścicielem Sheby. Zanim z kompletem dokumentów
wróciłyśmy do domu (dowiedziałam się z nich między innymi, że Sheba urodziła się, tak jak ja, w
maju), od całej rodziny Russelów nasłuchałam się mnóstwa komplementów. Szkoda tylko, że Dereka
przy tym nie było!
Okazało się również, że synowa pana Russela (ta z alergią na sierść) jest fryzjerką i w dowód
wdzięczności chętnie przyjmie mnie u siebie w zakładzie. Za darmo.
Ucieszyłam się, chociaż wieloletnie doświadczenie podpowiadało mi, że^ tak nic z tego nie będzie. Z
moimi włosami nigdy nie dało się nic zrobić. Zawsze w końcu przypominały stóg siana.
Francine Russeł nalegała jednak i w końcu uległam. Tym bardziej że zamiast w salonie, zgodziła się
przyjąć mnie w mym własnym domu, i to już dzisiejszego popołudnia."

58
PENNYJORDAN
Po powrocie ze szpitala zajęłam się szykowaniem domu na przyjazd córki i siebie samej na przyjście
Frahcine. Ta zresztą pojawiła się punktualnie o trzeciej, tak jak obiecywała. Sheba wylądowała w
łazience, a my zajęłyśmy kuchnię. Byłam przerażona. Po jakichś dwóch kwadransach, kiedy okazało
się, że kłaki, którymi usłana jest podłoga, nie są bynajmniej sierścią Sheby, moje przerażenie sięgnęło
zenitu. Bałam się spojrzeć w lustro.
Dwie godziny później wprost nie mogłam oderwać się od swojego odbicia w lustrze, podziwiając cud,
jakiego na mojej głowie dokonała Francine. Wyglądałam, jak jedna z prezenterek telewizyjnych. Nie
mogłam sobie tylko przypomnieć która. Od tej pory stałam się fanką Francine. Postanowiłam nawet
posunąć się nieco dalej i zmienić, jak radziła, srebrzystonie-bieskie cienie do powiek na coś bardziej
odpowiadającego mojemu obecnemu wizerunkowi (malowałam się nimi zresztą już wystarczająco
długo, bo od naszej pierwszej nocy z Derekiem, powiedział mi wtedy, że mam niezwykle seksowne
spojrzenie).
Kiedy wieczorem wrócił do domu Daniel, również nie szczędził komplementów na temat mojego
nowego image'u. Powiedział, że jestem teraz bardzo seksy i że nowy sąsiad nawet nie wie, co traci.
Spojrzałam na niego kompletnie zszokowana. Przyznał, że podsłuchał niechcący, jak mówiłam o tym
wczoraj sama do siebie, nie szczędząc szczegółów na temat zauroczenia. Obiecał jednak dyskrecję.
Zapewniłam go szybko, że sprawa jest całkowicie beznadziejna, bo moje zainteresowanie jest niestety
jednostronne. Pocieszył mnie, że z jego, męskiego punktu widzenia nie do końca mam rację i że
niektóre z sygnałów wysyłanych przez sąsiada można przyjąć za zachętę do nawiązania głębszej
znajomości. Sądzę, że chciał być po prostu miły. Słodki dzieciak.

PAMIĘTNIK KITTY
59
Postanowiłam go trochę bardziej pilnować, aby przypadkiem jakaś inna matka z córką na wydaniu nie
zainteresowała się nim, zanim nie zostanie szczęśliwie poślubiony przez moją własną córkę.
Oczywiście sama również nie zasypiam gruszek w popiele, wspominając od czasu do czasu o licznych
zaletach córki, takich jak spokojny temperament, inteligencja, uroda itp., itd...
Dzisiaj ma się odbyć długo oczekiwane przyjęcie rocznicowe u sąsiadów, podczas którego zaskoczę
Hugh swoją całkowitą przemianą. Jak poczwarka przemieniająca się w motyla... Jak feniks,
odradzający się z popiołów... jak... Jak podstarzała kobieta, robiąca z siebie kompletną idiotkę?
Starając się zignorować swój krytyczny głos wewnętrzny, z samego rana wybrałam się do sklepu po
nowe kosmetyki. Poprosiłam ekspedientkę, by pokazała mi, jak zrobić makijaż podobny do jej, tyle
tylko że bez diamentowych odblasków tuż nad linią rzęs.
Po powrocie do domu znowu zajęłam się szykowaniem pokoju dla córki. Tak się składało, że Daniel
zajął jej dawną sypialnię, w związku z czym ona będzie musiała przenieść się do sypialni syna. Kiedy
skończyłam, zajęłam się sobą. Drżącą ręką robiłam makijaż. Myślę, że jak na pierwszy raz, wyszło nie
najgorzej. Potem przyszła kolej na suknię. Niestety, kapcie, które miałam na nogach, sprawiły, że
prezentowała się nad wyraz skromnie, choć nadal szlachetnie.
Otworzyłam szafę, poszukując czegoś bardziej odpowiedniego. Mój wzrok zatrzymał się na sandałach
z niebotycznie wysokimi obcasami, które nawiasem mówiąc, należały do Che-ree (znalazłam je w
bagażniku samochodu, zanim Derek na dobre go sobie przywłaszczył). Sandały są, niestety, odrobinę
za duże, będę więc musiała uważać, żeby się nie zabić.

60
PENNY JORDAN
Wreszcie pomalowałam paznokcie nowym lakierem i popsi-kałam się perfumami. Zgodnie z teorią
Violi powinno się ich używać wszędzie tam, gdzie chciałoby się być całowanym (zużyłam prawie cały
flakonik, zanim uświadomiłam sobie, co tak naprawdę wyprawiam).
Daniel zaproponował, że odwiezie mnie na przyjęcie.
Wzięłam więc psa jako osobę towarzyszącą, butelkę wina jako rocznicowy prezent, i wsiadłam do
samochodu. To wprawdzie tylko dwie przecznice dalej, jednak z uwagi na buty Cheree wolałam nie
ryzykować spaceru. Wygramoliłam się ze sportowego auta Daniela dokładnie w chwili, kiedy mijali
nas Hugh i jego chrześnica. Pochwyciłam jego chłodne i kompletnie pozbawione emocji spojrzenie.
Wcale mu się zresztą nie dziwię. Na wspomnienie swego biustu sama jeszcze do tej pory dostaję
drgawek. Nie rozumiem tylko, skąd w nim tyle niechęci okazywanej również Danielowi. To taki
uroczy chłopak. Pocałował mnie nawet na pożegnanie, życząc mi miłego popołudnia... A swoją drogą
nie wiem, jak kiedykolwiek mogło mu przyjść do głowy, że Hugh jest w najmniejszym choćby stopniu
mną zainteresowany...
Ignorując zimne spojrzenie i nadzwyczaj seksowny wygląd Hugh, ruszyłam przodem, starając się
wyglądać pewnie i elegancko (co, nawiasem mówiąc, wcale nie było takie proste, zważywszy na
towarzystwo psa i obuwie, które miałam na nogach).
Każdy z obecnych na przyjęciu (z wyjątkiem kelnerów, oczywiście) był w parze. Nawet sąsiadka spod
trójki, widząc mnie, demonstracyjnie objęła ramieniem swego „staroświeckiego męża" i odwróciła się
do mnie plecami.
Nagle poczułam się bardzo samotna. Przynajmniej do momentu, kiedy nie przyłapałam natarczywego
spojrzenia pewnej kobiety. Jej twarz wydała mi się dziwnie znajoma... Po paru

PAMIĘTNIK KITTY
61
minutach wzajemnego obserwowania podeszła i pochwaliła sukienkę, którą miałam na sobie,
zauważając, że to projekt znanego włoskiego kreatora mody. I nie spuszczając badawczego wzroku z
mojej twarzy, powiedziała, że również miała taką, ale że ją w bezczelny sposób skradziono w czasie,
kiedy zajęta była przymierzaniem innej. Już, już oczekiwałam na pytanie, gdzie kupiłam swoją
(podobno uszyto tylko kilka takich egzemplarzy), kiedy na szczęście Sheba (jakiż z niej wspaniały i
domyślny pies!) postanowiła nagle pospacerować i pociągnęła mnie za sobą. Niestety, kierunek, który
sobie obrała, nie należał do najszczęśliwszych.
Ku mojemu najwyższemu przerażeniu pognała w sam środek tłumu gości, w sobie tylko wiadomy
sposób wyłuskując stamtąd... „mopa" wraz z jego piskliwą właścicielką. Zanim dobiegłam na miejsce,
tłumek obserwujący krew mrożące w żyłach widowisko (a właściwie seksualną orgię, ponieważ tym
razem Sheba doceniła w „mopie" mężczyznę) był już całkiem spory.
Spocona i czerwona na twarzy niczym dojrzały pomidor podbiegłam do bufetu i chwyciłam sporych
rozmiarów stek, wymachując nim Shebie przed oczami. Poskutkowało. W jednej chwili zmieniła
obiekt zainteresowania z małego, wściekłego kundelka na kawałek kości. Niestety, równie szybko zo-
rientowała się, gdzie jest źródło tych przysmaków i pognała w stronę bufetu. Nie zdążyłam zrobić
dosłownie nic. Tak samo zresztą jak inni. Wszyscy zamarliśmy. Cała akcja trwała zaledwie kilka
sekund. Akurat tyle, ile trzeba, by z kunsztownie przygotowanych przystawek i eleganckich sałatek
uczynić jedną bezkształtną breję (a swoją drogą to przyjęcie musiało kosztować fortunę!).
I w tym momencie niebiosa zlitowały się nade mną.
Czarne chmury, które od samego rana gromadziły się nad

62
PENNY JORDAN
widnokręgiem, zaowocowały deszczem. Wszyscy, jak jeden mąż, w popłochu zaczęli uciekać w
stronę werandy przed domem, nie zwracając już najmniejszej uwagi na Shebę, a co ważniejsze, na jej
właścicielkę (czyli mnie). Postanowiłam jednak, że nie ujdzie to bestii na sucho. Nie zważając na
strugi deszczu i błoto, pogoniłam za nią, by odebrać udziec barani, który trzymała w zębach, i oddać
go właścicielowi (mam na myśli oczywiście gospodarzy przyjęcia, nie biednego barana - cześć jego
pamięci!). Kiedy w końcu udało mi się już wyrwać kość z jej pyska, nie zwlekając ani chwili,
pognałam z nią do pana domu. Naprawdę nie rozumiem, skąd w nim aż tyle wściekłości. Ledwie mnie
zobaczył, zaczął bluzgać niewybrednymi przekleństwami (zupełnie, jakbym była czemukolwiek
winna!). A na koniec stwierdził, że najlepiej będzie, jeśli natychmiast opuszczę jego dom.
Z Shebą na smyczy i z udźcem baranim w ręku skierowałam się więc w stronę wyjścia. Tym bardziej
że kątem oka złapałam na sobie wzrok Hugh i jego chrześnicy, która uczepiona bezwstydnie jego
ramienia, rechotała jak opętana.
Po powrocie do domu osuszyłam psa (który nie wykazywał najmniejszych nawet oznak skruchy),
wzięłam prysznic, przebrałam się w stary dres i przy filiżance herbaty opowiedziałam Danielowi o
całym zajściu. Kiedy właśnie, pozwalając sobie na chwilę słabości, zalałam się łzami, zadzwonił
dzwonek u drzwi. Pomyślałam, że to córka.
Tymczasem na progu stał Hugh! Byłam pewna, że słyszę również śpiewy chórów anielskich... Zanim
jeszcze zdążył się odezwać, moja wygłodniała wyobraźnia podsunęła mi co najmniej kilka ważkich
powodów, dla których pofatygował się, by tu wstąpić:
Kocha mnie obłędnie.
Nie może beze mnie żyć.

PAMIĘTNIK KITTY
63
Jestem najwspanialszą kobietą, jaką kiedykolwiek udało mu się w życiu spotkać i... chce się ze mną
natychmiast ożenić.
Już zamierzałam się zgodzić na jego ostatnią propozycję, kiedy nieoczekiwanie usłyszałam niski,
seksowny głos mówiący, że przechodził właśnie i postanowił sprawdzić, jak się czuję i czy Sheba
doszła już do siebie. Stał tak blisko, że niemal płonęłam od ognia, który miał w sobie. Skinęłam głową.
W tym samym momencie z kuchni dobiegł nas głos Daniela, zawiadamiającego, że przygotuje jakąś
ekstrakolację. I co ja na to. W jednej chwili ogień Hugh przemienił się w trzaskający mróz. Zimnym
głosem przeprosił, że przeszkadza, i wyjaśnił, że musi już iść, bo obiecał swojej chrześnicy obiad w
eleganckiej restauracji, jako rekompensatę za dzisiejsze nieudane przyjęcie. Zanim zdążyłam
pomyśleć o jakiejkolwiek odpowiedzi, zniknął.
Kolejny dzwonek u drzwi spowodował, że omal nie zadławiłam się przełykanym właśnie kawałkiem
wołowiny w pikantnym sosie. Tym razem jednak to nie był Hugh, a dla odmiany córka. Z wyrazem
najwyższej irytacji na twarzy, zresztą. I niemal od progu już zasypała mnie mnóstwem pretensji, z
których wszystkie sprowadzały się właściwe do jednego podstawowego pytania: co robi pod naszym
dachem ten obcy mężczyzna?!
Nie chcąc, przynajmniej na razie, zaogniać sytuacji, nawet nie wspomniałam o moich prawdziwych
planach dotyczących jej i tego mężczyzny właśnie ani o gromadce ślicznych wnuków, jakie mam
nadzieje, niedługo się pojawią na świecie. Ograniczyłam się jedynie do wyjaśnienia, że Daniel jest
niezwykle atrakcyjnym młodym człowiekiem, że w cudowny sposób wypełnił lukę w moim
samotnym życiu i że do tego wszystkiego jest doskonałym kucharzem.
Naprawdę nie rozumiem, skąd w córce tyle przerażenia po-

64
PENNY JORDAN
mieszanego z wściekłością... A swoją drogą, nigdy wcześniej nie zwróciłam uwagi na to, jak bardzo
córka robi się podobna do matki Dereka.
Powiadomiwszy mnie, że jest moim postępowaniem kompletnie rozczarowana i zdegustowana, córka
z miną księżnej udała się na górę. Niestety, zbyt późno zorientowałam się, że prosto do swego
dawnego pokoju, czyli obecnej sypialni Daniela. Zanim zdążyłam jednak w jakikolwiek sposób
zareagować, zadzwonił telefon. Po drugiej stronie słuchawki jakiś ciężki, sapiący oddech zapytał mnie
lubieżnie, co mam na sobie i czy nie mam jakiejś przyjaciółki' gotowej przyłączyć się do wspólnej
zabawy. Odpowiedziałam, że owszem mam, na imię jej Sheba i najbardziej podniecają, kiedy może
wbić się zębami w szyję swego kochanka. Ciężki, sapiący oddech stał się jeszcze cięższy i jeszcze
bardziej sapiący.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Doszły mnie słuchy, że gospodarze sobotniego przyjęcia wpisali mnie na czarną listę gości. Gotowi
byliby ponoć wybaczyć mi pojawienie się w towarzystwie młodszego kochanka, ale kradzież drogiej,
markowej sukienki ich kuzynki i niewyżyty seksualnie pies, nie mówiąc już o zrujnowanym bufecie -
tego nie mogli zapomnieć.
Z kolei córka zapytała mnie rano, czemu Daniel sypia w jej łóżku, zamiast w moim.
W ciągu dnia oboje unikają się jak ognia, natomiast noce spędzają razem (każde z nich uważa, że
zarówno pokój, jak i łóżko należy się właśnie jemu). Nie rozumiem zupełnie tej młodej generacji.
Po południu Rosie zabrała mnie na sesję kosmetyczną, w czasie której można było bezpłatnie
skorzystać z rady specjalistów. Kiedy nadeszła moja kolej, wbiłam się pazurami w fotel, oczekując
najgorszego. Specjalistka uważnie obejrzała moją twarz, szczególną uwagę poświęcając brzydkim,
jak się wyraziła, pionowym bruzdom między skrzydełkami nosa a kącikami ust. Jak mnie jednak
szybko zapewniła, głęboki peeling powinien w znacznym stopniu zmniejszyć ten nieprzyjemny efekt.
Oddałam się więc w jej ręce. Nie pozwolono mi nawet zerknąć w lustro dopóty, dopóki specjalistka
nie zakończy całej akcji. Nie dziwię się. Kiedy wreszcie zobaczyłam swoją twarz, dosłownie
zaniemówiłam z wrażenia.
Górna część twarzy pokryta była mnóstwem drobnych czer-

66
PENNY JORDAN
wonych plamek, podczas gdy newralgiczny fragment wokół ust wydawał się niemal obumarły -
sinozielony i całkowicie zdrętwiały. Widząc moje przerażenie, konsultantka zaproponowała, że może
popracować jeszcze nad czerwonymi plamami na nosie; stanowczo jednak odmówiłam. Stwierdziłam,
że nie mogę być przecież aż tak samolubna i zajmować tyle jej drogocennego czasu, podczas gdy
wiele innych kobiet czeka na jej fachową pomoc.
Po powrocie do domu odebrałam kolejny zawodowy, że się tak wyrażę, telefon. Byłam właśnie na
etapie sugestywnego obrazowania pewnej miłosnej poeycji, w której życzył sobie znaleźć się mój
rozmówca, kiedy weszła córka. Szybko więc zakończyłam rozmowę. W tym samym momencie do
pokoju wszedł Daniel. Córka obrzuciła nas pogardliwym i pełnym nienawiści spojrzeniem i
powiedziała, że wstydzi się tak zboczonej i zepsutej matki. I że jak przypuszcza, przyczyną wszel-
kiego zła (być może nawet odejścia Dereka) jest Daniel.
Zaczęłam wyjaśniać jej, jak bardzo się myli i że moje słowa wcale nie były skierowane do Daniela,
tylko do klienta seks-linii, ale chyba wcale mnie nie słuchała. Błagała tylko, bym oszczędziła jej
szczegółów na temat tego, czym stało się teraz moje życie. Nie zdążyłam powiedzieć nic więcej, bo
ktoś dobijał się właśnie do drzwi. Otworzyłam. Na progu stał mąż sąsiadki spod trójki (ten
staroświecki). Z dwuznaczną miną powiedział, że wie od żony, jak ciężki okres właśnie przechodzę i
zaofiarował swoją pomoc. Potem, nie bacząc na brak reakcji z mojej strony, objął mnie ramieniem,
mówiąc, że od zawsze widział we mnie seksowną i atrakcyjną kobietę i że gotów jest dopomóc mi na
wszelkie sposoby (przy ostatnich słowach obleśnie się uśmiechnął). Dodał, że gdybym sobie życzyła,
to ma w domu całą kolekcję czasopism i filmów instruktażowych. Jego głos stał się nieco chrapliwy.

PAMIĘTNIK KITTY
67
W tym momencie w holu pojawiła się córka i histerycznym tonem zagroziła mu, że jeśli natychmiast
nie wyniesie się z tego domu, wezwie policję. Gdy speszony wyszedł, rzuciła dramatyczne pytanie,
czemu od razu nie pójdę pod latarnię?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Dzisiejszego popołudnia przyjeżdża matka. Mam odebrać ją z lotniska. Punktualnie o dwunastej wraz
z Danielem, który zaoferował swój samochód, byliśmy na miejscu. Z sali przylotów wysypał się
tłumek podróżnych, ale nie było tam mojej matki. Przynajmniej tak mi się wydawało. Nagle jednak
usłyszałam jej głos. Wydobywał się z ust szczupłej, zgrabnej blondynki, ubranej w niemal
przezroczysty top, uwypuklający jędrne i pełnie piersi oraz modnie skrojone dżinsy. Wyglądała jak
moja młodsza siostra... I to sporo młodsza!
Ledwie mnie zauważając, całą swoją uwagę natychmiast skupiła na Danielu, flirtując z nim
bezczelnie. W takiej mniej więcej atmosferze udaliśmy się wszyscy do domu.
To dopiero trzy dni, odkąd przyjechała, a ja czuję się, jakby minęły co najmniej trzy lata! Któregoś
wieczoru wyznała mi, że nie dziwi jej moje rozstanie z Derekiem. Zresztą od zawsze wydawał jej się
zbyt nudny. Ona opuściła swego obecnego męża, ponieważ był już dla niej za stary i kompletnie
pozbawiony seksualnej witalności (z tego, co wiem, mógł mieć nie więcej niż pięćdziesiąt pięć lat!).
Przedstawiłam matce Violę, słusznie przypuszczając, że mają ze sobą wiele wspólnego. Już po chwili
wdały się w żywiołową dyskusję na temat fasonów i kolorów obowiązujących w tym sezonie. Matka
zdradziła, że nie zważając na cenę, nosi

PAMIĘTNIK KITTY
69
tylko markową odzież, ale oszczędza za to na biełiźnie, nie nosząc jej w ogóle (mam nadzieję, że
żartowała!!!).
Wypełniła również naszą lodówkę butelkami szampana i czegoś pozbawionego etykiety, w dziwnym,
słomkowym kolorze. Jak powiedziała, to właśnie zawartość tych butelek pozwala jej utrzymać
młodość ducha i ciała. Gdy nalegałam, by zdradziła mi, czym jest tajemnicza ciecz, konspiracyjnym
szeptem wyjaśniła, że jest to jej własna uryna. Okropność!!! (Na całe szczęście nie jestem aż tak
zdeterminowana, jeśli chodzi o zachowanie młodości, chociaż muszę jednocześnie przyznać, że dość
mam okrzyków niedowierzania, kiedy przedstawiam matkę znajomym).
Matka jest kompletnie zdegustowana faktem, że jej wnuczka śpi (!!!) w jednym łóżku z Danielem. Jej
zdaniem to marnowanie potencjału młodego, seksownego mężczyzny. Zaproponowała nawet, że
może się z moją córką zamienić. Poza tym, korzystała z mojego komputera i natknęła się na listę
moich zamierzeń na przyszłość (ze wszystkimi pikantnymi detalami na temat sąsiada!).
Któregoś popołudnia zadzwonił dzwonek u drzwi, a za nimi stała zapłakana sąsiadka spod trójki z
ogromnych rozmiarów walizą w ręku. Pomiędzy kolejnymi wybuchami histerycznego płaczu
wyjaśniła, że jej życie zostało wywrócone do góry nogami. Mąż sprzedał dom i oznajmił, że muszą się
wynieść. Kiedy próbowałam ją uspokoić, tłumacząc, że to przecież jeszcze nie tragedia, dodała, że
mąż powiadomił ją o tym z pokładu concorda, w drodze na Karaiby, gdzie postanowił ułożyć sobie na
nowo życie. Bez niej.
Ze łzami w oczach zapytała, czy może się u mnie zatrzymać na jakiś czas!

70
PENNY JORDAN
Umówiłam się dzisiaj na strzyżenie z Francine, tym razem w jej domu. Cudowne miejsce! Czterech
synów, mąż i stary pan Russel. I oprócz Francine ani jednej kobiety!
W drodze powrotnej zajrzałam jeszcze do sklepu z bielizną. Ekspedientka namówiła mnie na nowy
biustonosz. Nie żałuję, chociaż moim piersiom nadal daleko do biustu matki. Przypominają teraz
spłaszczone piłeczki, obciągnięte zbyt dużą ilością skóry. Ale przynajmniej nikt mi nie powie, że są
obwisłe! Po powrocie do domu natychmiast włożyłam biustonosz i jak się okazało, zrobiłam to w
ostatniej chwili. Nagle drzwi wejściowe otworzyły się i stanęła w nich matka. Z psem i Hugh u boku.
Widząc moje zaskoczenie, i mam nadzieję, nie zauważając jednocześnie mojej zazdrości, matka
wyjaśniła, że poznali się, kiedy zauważyła, że Hugh czyta „Washington Post". A ostatecznie upewniła
się, że ma do czynienia z rodakiem, kiedy usłyszała jego amerykański akcent.
Nie bez złośliwej satysfakcji napomknęłam, że matka ma tyle wspólnego z Ameryką, co ja z
Bangladeszem i że jedyną gazetą, którą przegląda, jest „Vouge". Kompletnie ignorując moje uwagi,
matka zdradziła, że pozwoliła sobie zaprosić Hugh do nas na kolację. W tym samym momencie do
domu wszedł Daniel i widząc mnie, wybuchnął niepohamowanym śmiechem.
- Hmm... to doprawdy seksy.
Dopiero po chwili dotarło do mnie, że nadal mam na sobie jedynie biustonosz. I wtedy niespodzianie
Hugh stwierdził, że nie może jednak zostać na kolacji. Moja reakcja zaskoczyła nawet mnie samą.
- Jasne, musisz zapewne, jak przypuszczam, zaopiekować się swoją chrześnicą!
Hugh odwrócił w moją stronę swój zimny, choć nadal nie-

PAMIĘTNIK KITTY
71
ziemsko seksowny wzrok i chłodno zaprzeczył. W tym samym momencie zadzwonił telefon i z salonu
rozległ się głos matki: - Kitty, do ciebie! Jeden z twoich perwersyjnych klientów!
Wieczór upłynął mi pod znakiem samotnego rozpamiętywania życiowych niepowodzeń i
poszukiwania odpowiedzi na pytanie, gdzie leży ich przyczyna. Jedynym moim towarzyszem była
butelka wina, a gdy się skończyła, dwie następne.
Właściwie nie pamiętam nawet, jak i kiedy znalazłam się nagle w środku nocy przed domem Hugh.
Tym bardziej nie mam pojęcia, co robiłam w jego ogrodzie, siedząc na trawniku przed garażem.
Pamiętam tylko, że zastanawiałam się nad jednym - czy Hugh śpi teraz smacznie w ramionach swej
ponętnej ,,chrześnicy"(!).
Nie wiem, ile czasu mogło minąć od chwili, kiedy się tam znalazłam. Jednak w pewnym momencie
drzwi domu nagle się otworzyły i pojawił się Hugh. Powoli szedł w moim kieruknu. Próbowałam
wstać, ale nie wiem zupełnie dlaczego, przerosło to moje możliwości. Chciałam mu wyjaśnić, że
kończę właśnie rozmowę z krasnoludkiem mieszkającym pod tują w jego ogrodzie, ale on położył
palec na mych ustach, objął ramieniem i bez słowa poprowadził mnie w kierunku swego domu.
I stało się. Znalazłam się w jego mieszkaniu. Z nim. Zastanawiałam się, jak też mogą smakować jego
seksowne usta. Nagle przyszło mi do głowy, że może zadanie tego pytania nie jest aż tak niestosowne,
jak mi się z początku wydawało. Więc zapytałam. W odpowiedzi usłyszałam, że jest tylko jeden
sposób, by się o tym przekonać. Bez zastanowienia rzuciłam się na niego, przygważdżając do sofy i
próbując pocałować. Kiedy dotarło do mnie, co robię, natychmiast opamiętałam się i zaczęłam bąkać
słowa przeprosin. Na próżno. Tym razem bo-

72
PENNY JORDAN
wiem to ja leżałam na sofie, czując na sobie ciężar ciała Hugh i w pełni mogąc już docenić
umiejętności i smak jego seksownych ust.
Dużo, dużo później Hugh podwiózł mnie swoim samochodem pod sam dom. Na całe szczęście. W
pośpiechu i miłosnym uniesieniu zapomniałam bowiem do końca się ubrać.
Wzrok córki,- na którą natknęłam się w holu, mówił sam za siebie.
Następnego ranka obudziłam się z potwornym bólem głowy. Na domiar złego ktoś dobijał się właśnie
do drzwi. Zeszłam na dół w chwilę po tym, jak matka, ubrana w skąpą sukienkę mini i buty Cheree
(musiała więc grzebać w mojej garderobie!), wdzięczyła się właśnie do stojącego na progu Hugh,
który na mój widok wyraźnie się rozpromienił.
Nie wdając się zbytnio w szczegóły, przeprosiłam go za wczorajsze wydarzenie, swoje zachowanie
zrzucając na karb stresu i emocjonalnego wyczerpania. Bezlitośnie skomentowała to córka, która
akurat pojawiła się w holu. Stwierdziła, że „stres i emocjonalne wyczerpanie" musiałam chyba
wysączyć poprzedniego wieczoru wraz z butelką wina, którą znalazła u mnie w pokoju. Chcąc
pośpiesznie zmienić temat, zapytałam Hugh o jego chrześnicę. Odpowiedział, że wróciła już do domu,
do swoich rodziców, gdzie w najbliższą niedzielę ma wyjść za mąż za pewnego włoskiego menedżera
(więc to jednak prawda?!). Potem Hugh powiedział, że musi już iść, ale namiętnie patrząc mi w oczy,
dodał, że jeśli nadał podtrzymuję wszystko, co wczoraj mówiłam, szczególnie chodzi mu o kochanie
się na kuchennym stole, to on jest do mojej dyspozycji. I żebym podziękowała matce.
Nie zdążyłam jeszcze na dobre otrząsnąć się z szoku, kiedy z kuchni dobiegł mnie przerażający hałas.

PAMIĘTNIK KITTY
73
Matka niemal konała ze śmiechu.
Sąsiadka spod trójki wiła się w śmiertelnych konwulsjach.
Za to moja córka patrzyła na obie z nieukrywanym obrzydzeniem. W kilku słowach wyjaśniła mi, że
sąsiadka wypiła właśnie zawartość nieoznakowanej butelki należącej do matki.
Zamarłam, uświadamiając sobie, że chodzi o butelkę z jej moczem.
A potem... wiem, że to głupie i strasznie dziecinne, ale usiadłam na podłodze i ryknęłam śmiechem
(chyba jeszcze potężniejszym i bardziej nieopanowanym niż matka!).

ROZDZIAŁ JEDENASTY
To już pewne. Powiększyłam właśnie grono rozwiedzionych. Papiery przyszły dzisiaj rano. Koło
południa zadzwonił syn z radosną wieścią, że w ogóle nie wraca na uniwersytet, ponieważ postanowił
związać swą przyszłość z braćmi z Hare Kriszna. Pogratulowałam mu wyboru, szczególną uwagę
zwracając na fakt, że w tej sytuacji nareszcie przestanie w jakikolwiek sposób zależeć ode mnie
finansowo. Syn odpowiedział, że nie do końca jest to prawdą, ponieważ zobowiązał się w moim
imieniu co miesiąc wpłacać dziesięć procent na rzecz wspólnoty (!!!). Na szczęście miałam zbyt dobry
humor, by mógł mi go tak łatwo zepsuć. Tym bardziej córka, do której obrażonego wzroku zdążyłam
już się przyzwyczaić. Jej zdaniem, jak sądzę, powinnam przywdziać teraz żałobne szaty, głowę
posypać popiołem i przepraszać ją za to, że odebrałam jej ojca. Niech no tylko piśnie słówko, a
przypomnę jej, jak sama błagała mnie, bym nigdy nie pozwoliła mu przyjść na którekolwiek z zebrań
rodzicielskich, żeby przypadkiem nikt nie dowiedział się, że są ze sobą spokrewnieni!
Jedynym, któremu udało się zrobić na mnie wrażenie, był Daniel. Wszedł nagle do kuchni i oznajmił,
że się wyprowadza.
Chwilę po nim weszła córka i oznajmiła, że... się wyprowadza. A potem wybuchnęła płaczem. Widząc
to, Daniel objął ją troskliwie ramieniem i wytarł rąbkiem podkoszulka ślady

PAMIĘTNIK KITTY
75
łez z jej policzków. Córka, łkając, wyrzuciła z siebie, że nie wyobraża sobie budowania
jakiegokolwiek związku opartego jedynie na seksie. Daniel na to, że seks nie jest przecież jedyną
rzeczą, jaka ich łączy. Przynajmniej taką ma nadzieję. I córka ponownie zalała się łzami.

ROZDZIAŁ DWUNASTY
Znowu mieszkam zupełnie sama. Matka wróciła do Stanów, a córka i Daniel wyprowadzili się do
swego własnego, małego gniazdka (wcześniej oficjalnie się zaręczyli). Sąsiadka spod trójki również
postanowiła w końcu, poszukać czegoś na własny rachunek. Rozkoszuję się więc ciszą i samotnością.
Niedługo jednak, ponieważ znów ktoś zadzwonił do drzwi. Na progu, z jakąś kartką w dłoni, stał
Hugh. Nie zwracając uwagi na moje zdziwienie, wszedł do kuchni. Tam zaczął rozpinać guziki
koszuli i poluzował krawat. Potem położył kartkę na stole.
Sadziłam, że nic nie może mnie już bardziej zszokować. A jednak... Była to moja lista zamierzeń na
przyszłość, ze wszystkimi szczegółami na temat seksualnych orgii ze mną i Hugh w rolach głównych!
Kiedy usiłowałam złapać oddech, Hugh przeniósł mnie z podłogi na stół kuchenny, pytając
jednocześnie, czy jest jeszcze coś, czego chciałabym spróbować, wykorzystując sprzęt gospodarstwa
domowego. Nie mogłam wydusić z siebie ani słowa, dlatego tylko przecząco pokręciłam głową.
Odpowiedział, że to doskonale się składa, bo on również ma kilka niebanalnych pomysłów na seks i że
w takim razie zaniesie mnie teraz na górę, gdzie będzie kochał się ze mną do momentu, aż zgodzę się
zostać jego żoną.
Śnię... To musi być sen!

PAMIĘTNIK KITTY
77
Powiedziałam „tak".
Pobierzemy się najszybciej, jak to tylko możliwe. Okazało się, że Hugh zakochał się we mnie
dosłownie od pierwszego wejrzenia. Przez cały czas był jednak przekonany, że zaangażowana jestem
w romans z Danielem (!). Dopiero lista, którą wręczyła mu moja matka, otworzyła mu oczy.
Zrozumiał, jakim był głupcem.

EPILOG
Niemal nie mogę uwierzyć w to, że Hugh i ja jesteśmy małżeństwem już od ponad roku i że jestem
babką ślicznych bliźniaków (moja matka nie przyznaje się publicznie do prawdziwego pokrewieństwa
między nią a jej prawnukami, mówiąc, że jest ich ciotką).
To naprawdę cudowne być żoną najseksowniejszego mężczyzny na świecie (nasze pożycie
małżeńskie przez cały ten czas jest więcej niż satysfakcjonujące!). Idą święta. Cała rodzina ma zjechać
się właśnie do nas. Wprost nie mogę się doczekać chwili, gdy zobaczę wreszcie moją córkę i Daniela
z bliźniakami, Georgię i Erykę z synem i kolejnym synem w drodze oraz matkę i jej nowego męża.
Będzie również mój syn, który opuścił już co prawda swoich współbraci w wierze, jednak nadal waha
się w sprawie planów na przyszłość.
Aha, byłabym zapomniała! Hugh przekonał mnie, że mój biust wcale nie jest sflaczały i obwisły, jak
sądziłam. Według niego jest bardzo seksowny i co najważniejsze, naturalny. Poza tym stwierdził, że
dawno przestały mu już smakować kwaśne i niedojrzałe owoce i woli kosztować czegoś bardziej
dojrzałego. Mówił jeszcze wiele, wiele innych rzeczy, ale aż wstydzę się o nich pisać...