Jeaniene Frost

Reckoning

Tłumaczenie: Linkin_Park_girl

Prolog

16 Luty 2004,
Nowy Orlean

Eric połknął resztkę swojego piwa i odstawił pustą butelkę na chodnik. Nie mój problem-nie

ma żadnego śmietnika w pobliżu, pomyślał, ignorując piorunujące spojrzenie które posłał mu
przewodnik. Brunetka po jego prawej stronie nie zdawała się zwracać na to uwagi. Uśmiechnęła się
do niego w taki sposób, że poczuł zadowolenie iż dał namówić się kumplom na udział w tej
strasznej wycieczce.

„... na wprost nas znajduje się dom LaLaurie”, przewodnik poszedł dalej wskazując na dużą, szarą
konstrukcję na rogu Royal Street

1

. „ Rzekomo, jest to jedno z najbardziej nawiedzanych miejsc we

French Quarter. Tutaj, w połowie XVII w. nieznana liczna niewolników została torturowana i
zamordowana przez Dr. Louisa LaLaurie i jego żonę Delphine...”

Eric podszedł bliżej gorącej brunetki, która podobnie jak on, zdawała się nie zwracać większej
uwagi na przewodnika. Była szczupła, tak jak lubił, i choć jej piersi nie były duże, to miała świetne
nogi i ładny tyłek. Jej twarz też była ładna, jak właśnie zauważył.

„Cześć, jestem Eric. A ty?” zapytał, nie chcąc dać plamy. Uśmiech. Wyglądaj na zainteresowanego.

„Gdzie są twoi kumple?” zapytała. W jej głosie pobrzmiewał francuski akcent, a jej pytanie było
dziwne. Ale gdy to powiedziała uśmiechnęła się do niego a jej przenikliwy wzrok sprawił, że jego
penis stwardniał.

„Są u Pata O'Briena” odpowiedział z lekkim wzruszeniem ramion. Przewodnik znów rzucił mu
ostre spojrzenie, idąc dalej i mówiąc o medycznych eksperymentach LaLauries na niewolnikach i
innym gównie, którego nie chciał słuchać. „ Chcesz wyskoczyć na drinka?”

Brunetka podeszła bliżej, aż jej sutki niemal musnęły jego tors. „Jestem w nastroju na coś więcej
niż drink. A ty?”

O tak. Miał potwierdzenie w swoich spodniach. „ Kochanie, nie uwierzysz jak bardzo.” Eric
rozejrzał się i zobaczył, że kilku ludzi patrzy się na niego. Dobra, powiedział to trochę za głośno.

„Mam pokój w Dauphine.” powiedział miękko. „ Moglibyśmy tam pójść...”

„Moje miejsce jest bliżej.” przerwała mu i wzięła za rękę. Uścisnęła ja mocno. „ Chodź ze mną.”

Poprowadziła go ulicą w dół, mijając ludzi i często rzucając mu przez ramię uśmiechy mówiące
pieprz mnie

2

. Eric był podekscytowany. Był tutaj 3 dni i jeszcze się nie pieprzył. Najwyższy czas by

miał coś z tej wycieczki.

Dziewczyna zabrała go aleją w dół, idąc tak samo szybko jak wcześniej, choć trudno było zobaczyć
dokąd zmierzają. Potknął się o coś, najprawdopodobniej butelkę, ale ona pociągnęła jego ramię do
góry w tym samym momencie, utrzymując go w pionie.

„Hej” uśmiechnął się. „Niezły refleks.”

1 Ulica Królewska, ale uznałam, że Royal Street lepiej brzmi.;D
2 Pieprz, pieprznij... Jak na razie nijak mi to w kontekście nie leży więc zostawiam tak;D

Wymamrotała coś czego nie był w stanie zrozumieć, nie tylko dlatego, że był pijany.

„To po francusku?” zapytał Eric.

Jej ciemne włosy zakołysały się gdy spojrzała na niego. „Oui. Tak.”

„Fajnie.”

Poprowadziła go na górę przez wyjście ewakuacyjne na końcu alei, otwarte podczas załadunku i
popchnęła do środka. Światłą były zgaszone i gdziekolwiek byli, to musiało być jej miejsce.
Zamknęła za nim drzwi na klucz i jej uśmiech stał się szerszy.

„Mam zamiar cię zjeść.” mruknęła seksownym głosem od którego zrobił się jeszcze twardszy.

Eric chwycił ją i ścisnął jej piękny tyłek, gdy zaczął ją całować. Otworzyła usta, pozwalając jego
językowi badać ich wnętrze, gdy napierał na nią. Guma w tylnej kieszeni, przypomniał sobie. Laska
mogłaby zajść.

Zarzuciła mu ręce na szyję i trzymała się go kurczowo. Eric sięgnął ku przodowi spodni. Właśnie
tu, właśnie teraz. Po to tu był.

Rozpiął spodnie, włożył ręce pod jej spódniczkę, gdy ugryzła go w język. Szarpnął jej głowę do
tyłu.

Eric wrzasnął, w przerażeniu patrząc na krew wokół jej ust, gdy ona uśmiechała się do niego. Jego
język drgał jakby był w płomieniach.

„Zwariowana suka” próbował powiedzieć, ale wyszło mu tylko coś brzmiącego jak 'arioana uka'.
Krew nadal lała się z jego języka i gdy badał czubek swojego języka.... nie było żadnego.

„Ty pieprzona dziwko” Eric splunął nie dbając o to czy rozumie co mówi. Jego pięść zaczęła się
unosić- i nagle zaczął spadać, i spadać aż dotarł do dna z hukiem, który sprawił, że jego głowa
miała ochotę pęknąć.

Przez kilka sekund Eric był tak oszołomiony, że tylko leżał. Schody, przyszło mu do głowy. Suka
zepchnęła mnie ze schodów. Czuł pierwsze oznaki strachu pomieszanego z gniewem.

Światło rozbłysło w pokoju i Eric szarpnał się, przez minutę mrugając w jasności, aż obrazy skupiły
się w jedno.

Był tam wysoki, szczupły mężczyzna, tuż obok manekina. Wyglądał jakby go składał, po noga
leżała na podłodze obok człowieka, a ręka w dwóch kawałkach dalej. Wtedy głowa manekina
odwróciła się, oczy mrugnęły, a usta otworzyły się...

Eric wrzeszczał i próbował stanąć, ale parzący ból w jego nodze skutecznie mu to uniemożliwił.
Mężczyzna zignorował jego wrzaski i rozpaczliwe próby cofnięcia się przed pytającym wzrokiem
na schodach.

„Mon amour, zaczynam się martwić.”

Dziewczyna ukazała się na szczycie schodów. „Dlaczego? Nikt nie wie, że tu jesteśmy.”

Eric zdołał się podnieść. Ból promieniował z jego nogi, chociaż większość swojej wagi opierał na
drugiej.

„Niech tylko żadne z was nie próbuje mnie, kurwa, dotknąć” jęknął, rozglądając się za
czymkolwiek co mógłby wykorzystać do walki z nimi.

Dziewczyna zeszła ze schodów. Z jego krwią wokół ust, jej pożądliwy uśmiech, wyglądał ohydnie.

„Dotknąć cie? Mon cher , już ci powiedziałam. Mam zamiar cię zjeść.

Rozdział 1

Bones nie rozglądał się wokół, gdy szedł w górę ulicami French Quarter. Zapachy zaatakowały go:
niezliczone perfumy, zapachy ciała i wszystkich sposobów higieny, gotowanie jedzenia lub jego
gnicie w koszu. Wieki schyłku nadały Quarter stały, unikalny smród, którego żaden wampir nie był
w stanie zupełnie zignorować.

Drugi, po kakofonii zapachów, był dźwięk. Muzyka, śmiech, krzyki i rozmowy spotęgowane do
stałego białego szumu.

Gdy skręcił za róg, Bones zastanawiał się, dlaczego Marie ponownie go wezwała. Nie musiał
przychodzić. Nie należał do linii Marie, więc nie musiał być wobec niej lojalny. Jednak gdy
Królowa Nowego Orleanu go wezwała, Bones odpowiedział. Na początek- szanował Marie. I uznał,
że jego głowa nie zostanie zbyt długo na jego szyi, jeśli ją zlekceważy.

Chodź istniała szansa, że Marie chce aby to Bones kogoś zabił.

Gdy tylko skręcił za róg, instynkt podpowiedział mu, że jest obserwowany. Szarpnął się w bok- i
chwilę potem poczuł palący ból w plecach. Bones zakręcił się przewracając kilka osób i rzucił się
ku najbliższym drzwiom. Gdy tylko znalazł się w bezpiecznym otoczeniu ścian spojrzał w dół na
swoją klatkę piersiową.

Strzała wystawała, szeroka główka zaczepiła się z trzech stron, gdzie uderzyła w jego pierś.
Trzonek nadal sterczał z tyłu. Dotknął zakrwawionego czubka i zaklął.

Srebro. Dwa cale niżej i strzała przeszłaby przez jego serce na trwałe kończąc jego żywot.

„Hej kolego” ktoś zawołał. „Wszystko w porządku?”

„Kapitalnie” odgryzł się Bones. Rozejrzał się wokoło i odkrył, że natknął się na bar. Klienci
wytrzeszczali oczy na jego klatkę piersiową.

Zatrzymał się na wystarczająco długo by wyciągnąć strzałę z piersi, potem wystrzelił za drzwi z
szybkością, która jawiła się jak rozmazana smuga dla klientów baru. Nie zajmował się nimi. Jego
uwaga skupiona była na znalezieniu osoby, która wystrzeliła zrobioną na zamówienie strzałkę.
Biorąc pod uwagę to jak strzała wbiła się w jego ciało, to był ostrzeliwany z góry.

Jeden skok w górę, i już kucał na dachu baru, a jego spojrzenie skanowało pobliską zabudowę. Nic.
Bones przebiegł przez dwa dachy aż w końcu miał pewność, że w miejscu gdzie stoi, był strzelec.
Była tam słaba, pozostała energia w powietrzu, która potwierdziła to co Bones podejrzewał:
ktokolwiek wystrzelił tę strzałę, nie był człowiekiem.

Zaczął znów obserwować dachy, ale nic nie było widać. Ona lub on był szybki; nie minęła minuta
odkąd Bones został postrzelony, a strzelca nigdzie nie było widać. Nie, to nie był amator. I
ktokolwiek to był, był dobrze poinformowany co do obecności Bones'a w Quarter. Przybył tutaj
dopiero ostatniej nocy.

Bones mentalnie wzruszył ramionami i skoczył w dół na ulicę, tym razem ostrożniej, tak by
pozostać w grupie ludzi, ale tak by nikt go nie zobaczył. Już raz umarł. Takie rzeczy sprawiają, że
człowiek staje się ostrożniejszy.

Bones czekał przed kutą bramą nr1 cmentarza St. Louis. Ciągle rozglądał się, skanując dachy ,
gotowy na atak w odpowiedzi na najmniejsze poruszenie.

Duchy skąpały cmentarz i okoliczne ulice jak upiorne pajęczyny. Bones zignorował je, chociaż jeśli
chciały, to potrafiły być równie głośne i uciążliwe jak turyści. Quarter w Nowym Orleanie był
ostatnim miejscem by odpocząć w spokoju, będąc żywym, czy martwym.

Nie minęło pięć minut, gdy pojawił się przed nim olbrzymi, barczysty mężczyzna. Jego aura
mówiła, że to ghul, choć w niczym nie przypominał swojego hollywoodzkiego odpowiednika. Nie,
miał gładką, brązową skórę, był łysy i miał doskonale wyrzeźbioną klatkę piersiową- okaz zdrowia
i witalności. Z wyjątkiem jego chodu w którym można było dostrzec pewna niezgrabność, zupełnie
inną od normalnego, pełnego wdzięku chodu nieumarłych.

„Bones” człowiek pozdrowił go.

Minęły dekady, ale Bones wciąż pamiętał jego imię. „Jelani” kiwnął mu głową. „ Jestem tu, by
zobaczyć się z Majestic na jej prośbę.”

Jelani machnął ręką. „Chodź za mną.”

W blasku księżyca błyszczały rękawiczki Jelaniego, ich kształt był zbyt perfekcyjny, zbyt sztywny.
Proteza. Brakowało też obu nóg poniżej kolan. Bones nie wiedział w jaki sposób Jelani stracił ręce i
nogi , ale musiało stać się to zanim został ghulem. Jedyna rzecz która po odcięciu nie odrasta
wampirowi lub ghulowi to głowa.

Ale to czego zupełnie nie wiedział to dlaczego oddalają się od cmentarza, zamiast do niego wejść.

„Nie zgubiłeś się, prawda, kolego?” zapytał Bones chłodno. Miał już wcześniej spotkania z Marie i
zawsze odbywały się one w pomieszczeniach pod jej pustym grobem. Marie Laveau nie miała nic,
jeśli nie miała poczucia ironii.

3

Jelani wpół obrócił się, nie zwalniając tempa marszu. „Jeśli boisz się pójść za mną, możesz odejść.”

Parsknięcie uciekło Bonesowi zanim zdołał je powstrzymać. „ Próbujesz zawstydzić mnie głupotą?
Mało, cholera, prawdopodobne. Pół godziny temu ktoś próbował mnie zabić, a teraz chcesz żebym
spotkał się z Majestic, gdzie indziej niż zawsze. Powiedz mi dlaczego, albo odejdę i wtedy możesz
wyjaśnić jej dlaczego nie zrobiłeś nic by temu zapobiec.”

Jelani zatrzymał się, nie odwrócił głowy. „Majestic tu nie ma. Mam mówić w jej imieniu.”

Brwi Bonesa uniosły się. Marie była znana z rozpatrywania próśb, gróźb i kar sama, ale wysłała
swojego lokaja by się z nim spotkał? To spowodowało, że jeszcze bardziej chciał odkryć o co jej
chodzi.

„Dobrze, więc”powiedział Bones. „Będę za tobą.”

Jelani zaprowadził do” Lafitte’s Blacksmith House”

4

, najstarszego baru w Quarter. Bones zamówił

whisky, czystą. Ghul nie zamówił nic. Jego spojrzenie prześlizgiwało się po wszystkim wokół. Albo
na coś czekał, albo był nerwowy. Bones przeniósł rękę niżej, tak aby znalazła się bliżej kieszeni.

3 To zdanie było ździebko pogmatwane. Mam nadzieje ze ma to jakiś sens.
4 Zostawiłam w oryginale bo to dom kowala.... dziwnie to brzmi.

Miał kilka srebrnych noży ukrytych w spodniach i rękawach, w razie wampirycznych kłopotów,
tylko ścięcie zabije ghula.

„Marie” Bones szturchnął go.

„Majestic” poprawił go natychmiast.

Bones oparł się pokusie by przewrócić oczami. Formalności się skończyły, pora dobrać ci się do
tyłka.

Zamiast tego zapytał. „Czego ona ode mnie chce?”

Jelania sięgnął do kurtki. Jego ruch był spowolniony przez ręce z tworzywa sztucznego, więc Bones
nie czuł zwykłego ostrzeżenia co do tego gestu. Wtedy Jelani wyciagnął kopertę.

Bones wziął ją, dyskretnie wysunął zdjęcia, rzucił krótkie spojrzenie na nie i kartki pod nimi.
Wsunął je z powrotem do koperty, przesunął po blacie i popatrzył na człowieka naprzeciw niego.

„Dlaczego myślisz, że oni nadal żyją? Nie było o nich mowy przez prawie pół wieku.”

Oczy Jelaniego były ciemnobrązowe, prawie tego samego koloru co Bones'a, a jego spojrzenie było
równie twarde. „ Oni żyją i są w mieście.”

„Ze względu na krew i jakieś kawałki ciał znalezione w jakimś mieszkaniu?” zapytał lekceważąco.
„Każdy człowiek może być za to odpowiedzialny.”

„To oni.” ton głosu Jelaniego był zdecydowany. „Robią dokładnie to samo co 40 lat temu. Wtedy
również Majestic była za granicą; przybyli tuż przed Mardi Gras. Przez środę popielcową, zginęło
piętnaścioro ludzi. Teraz jeszcze raz: Królowej nie ma, a oni wrócili.”

Bones rozważał to. Albo Jelani był dobrym kłamcom, albo wierzył w to co mówił. Nie musiało to
być jednak prawdą.

„Potrzebuję więcej dowodów, niż zaginieni turyści pod nieobecność Marie. Dlaczego wcześniej nie
słyszałem, że wrócili do Nowego Orleanu, dopiero od ciebie? To nie jest wiadomość, która nie
krąży.”

Jelanie był ostrożny by nie powiedzieć ich imion. „ Czułem ich oba razy.” odpowiedział, nawet nie
troszcząc się by poprawić Bones'a , który znów powiedział 'Marie'. „ Majestic chce się tym zająć po
cichu. Gdy wszystko będzie gotowe, zsumuje ich kary i nie będzie się wydawać, że pozwoliła tym
mordercom polować mieście podczas jej nieobecności dwa razy.”

Bones popukał się w podbródek. To nie byłoby łatwe zadanie. LaLauries cieszyli się złą sławą
zarówno wśród ludzi jak i nieumarłych. Louise miał około czterystu lat i był potężnym ghulem.
Delphine miała dwieście lat, ale lata których brakowało jej do Louisa, nadrabiała złośliwością.

„Sto tysięcy funtów.” powiedział Bones.

Była to wystarczająca suma by Marie nie czuła, że jest mu winna przysługę, ale na tyle niska by
wiedziała, że jest to cena dla przyjaciół. W prawdzie mógłby wykonać to zadane za darmo.
LaLauries byli tak paskudną parą, że Bones pozbyłby się ich za nic.

Jelani nawet nie mrugnął. „Jeśli skończysz przed środą popielcową, pieniądze są twoje.”

To dało mu tydzień. Bones dokończył whisky. Nie miał czasu by próżnować.

„Dasz mi pełną swobodę w mieście.” powiedział odkładając szklankę. „ Będziesz trzymać się ode
mnie z daleka, chyba, że zdecyduje inaczej. Rozumiemy się?”

Jelani posłał mu lekki uśmiech. „Tak, rozumiemy się.”

Rozdział 2

Dom pachniał śmiercią, krwią, moczem i przypadkowymi funkcjonariuszami policji, w tej właśnie
kolejności. Bones chrząknął gdy klęknął obok jednej z rudawo-brązowych plam na podłodze.

„Przez ten cały zapach, byłbym zdumiony gdybyś zdołał odróżnić zapach LaLauries.”

Jelani pozostał na szczycie schodów. Nie zaryzykował wejścia na pierwsze piętro.

„Byli nie tylko na dole. Spali na łóżku, na górze, tutaj.” Jelani wskazał pokój na korytarzu „ ...i
siedzieli na kanapie tutaj.” Wskazał sztywnym palcem pokój, który według Bones'a był salonem.

Bones zrobił głęboki wdech i skatalogował wszystkie zapachy, które wyczuł. Potem pokonał
schody jednym susem, zauważając na co patrzy Jelani.

Dobrze. Nie trzeba przypominać facetowi czego nie może robić.

„Łóżko i kanapa, mówisz?” Bones zapytał, zmieniając tempo na takie, jakiego używał wśród ludzi.
Kanapa stała naprzeciw telewizora, miało się z niej widok na balkon po lewej. Bones podszedł do
niej i wziął wdech, porównując zapachy z tymi na dole.

„Właściciel mieszkania. Dziewczyna. Czy jej ciało zostało znalezione, gdzie indziej?”

Jelani posłał mu drobny uśmiech. „ Co sprawia, że myślisz, że to nie miejsce chłopca?”

Bones rzucił rozdrażnione spojrzenie Jelaniemu „ W całym mieszkaniu unosi się kobiecy zapach.
Chłopak tu nie mieszkał, choć to głównie jego krew znajduje się na górze.”

„Jest jedno zdjęcie dziewczyny, na górze, w jej sypialni.” głos Jelaniego był tak neutralny jakby
rozmawiali o pogodzie. „Jest piękna. Mam nadzieję, że jeszcze żyje. Na razie.”

Bones gapił się na Jelaniego. Wszystkie jego instynkty mówiły mu, że ghul coś ukrywa. Bones
zastanawiał się czy znał on tę dziewczynę. Jelani zachowywał się jakby to wszystko go nie
obchodziło, ale w jego zapachu można było wyczuć lęk.... i nienawiść. Jeśli byłby emocjonalnie
związany z właścicielką mieszkania to miałoby sens.

Lub może po prostu bał się co się stanie jeśli Bones nie zabije LaLauries zanim wróci Marie. Odkąd
Marie obarczyła go odpowiedzialnością, byłaby to również jego porażka.

„Nigdy nie powiedziałeś mi skąd znasz zapach Delphine i Louisa by go rozpoznać.” stwierdził
Bones.

Coś przemknęło przez twarz Jelani'ego zanim znów stała się gładka jak szkło.

„W 1860 byłem żonaty.” odpowiedział Jelani. „Była non20

5

. Była służącą w St. Francisville House,

to działo się tuż przed ucieczką LaLauries z Quarter. Gdy ja walczyłem w armii Unii, oni
torturowali i zjedli moją żonę. Przybyłem za późno by ją uratować, ale nigdy nie zapomnę ich
zapachu.

5 Nie mam zielonego pojecia co to jest. Jesli ktos na jakiś pomysl to slucham. PS. 20 to nie jest żaden odnosnik, a

przynajmniej zadnego nie zauwazylam. ;D

Bones nawet nie mrugnął. „Twoje ręce i nogi?”

„Amputowali mi je po bitwie New Market Heights

6

. Powiedziano mi , że to był cud, że to wszystko

przeżyłem. Majestic zmieniła mnie później na moją prośbę. Chciałem mieć pewność, że będę żyć
wystarczająco długo by widzieć jak LaLauries umierają.”

Motywy Jelaniego były teraz jasne, ale Bones krytykował przemienienie go w ghula wyłącznie dla
zemsty.

„Zostałem przemieniony w wampira wbrew mojej woli.” odpowiedział Bones spokojnie. „ Myślał,
że będę mu wdzięczny. Nie możemy zmienić tego jak skończyliśmy, więc dlaczego się tym
dręczyć? Jeśli szukasz spokoju, szukaj go gdzie indziej.”

Jelani wydawał się być zaskoczony. „ Nie wiedziałem tego o tobie.”

Bones wypuścił krótki śmiech. „ I co z tego. To nie jest rodzaj opowieści na dobranoc, prawda?”

„Nie nienawidzisz swojego Mistrza za to?”

Nienawidzę.

Przez lata Bones nienawidził Iana za to, że przemienił go w wampira. Ale Ian nie zrobił tego ze
złośliwości- zrobił to z powodu wypaczonego poczucia wdzięczności. Gdyby Bones nie dzielił się z
Ianem swoimi skromnymi racjami żywności, ten umarłby podczas długiej podróży z Londynu do
Południowej Nowej Walii- karnych kolonii, gdzie poznali się jako więźniowie.

Ale Bones nie miał zamiaru zwierzać się Jelaniemu. Nie było potrzeby by opowiadał o swoich
sekretach ghulowi, którego ledwie znał.

„Nie nienawidzę go, już.”to było wszystko co powiedział Bones.

„Masz dom w mieście.” zauważył Jelani zmieniając temat. „Zatrzymasz się tam?”

Bones wzruszył ramionami. „ Nie dziś wieczór. Możesz zadzwonić na moją komórkę, jeśli byś
mnie potrzebował. Wyślę wiadomość gdy to skończę.”

Jelani uśmiechnął się, i było to zimne. „ Nie lekceważ ich. Delphine zabrała chłopca podczas
wieczornego spaceru. Widziano go jak rozmawiał z ciemnowłosą dziewczyną, nieopodal jej
dawnego domu.”

Ma chore poczucie humoru, prawda? Pomyślał ironicznie Bones. Ich dawny dom był ostatnim
miejscem gdzie spodziewałby się znaleźć jakiś ślad LaLauries, ale to sporo powiedziało Bonesowi.
Byli aroganccy, co było dobre. Arogancja i poczucie własnej nietykalności to były dwa duże punkty
na korzyść Bones'a odnośnie zabicia ich.

„Jak wiele ghuli i wampirów żyje w mieście?” zapytał Bones.

Jelani chwilę pomyślał. „W ciągu roku, około setki. Teraz podczas Mardi Gras, może dwa razy
więcej. Nie tylko ludzie chcą się rozerwać.”

Skurwysyni. Był to idealny czas dla LaLauries by polować, oczywiście. Obfitość ludzi i

6 Nie chce mi się szukać co to konkretnie jest więc zostawiam tak.

nieumarłych , pozwalająca wmieszać się w tłum.

Oczywiście, Bones mógł się również wmieszać. Był pewny,że jest w stanie ich złapać. Jedyne
czego nie był pewien, to jak wielu ludzi są w stanie zabić, zanim on to zrobi.

„Zadzwonię do ciebie kiedy skończę.” powtórzył Bones do Jelaniego i wyszedł z kamienicy zalanej
krwią.

Rozdział 3

Popołudniowe światło błysnęło na niezliczone paciorki, które ludzie nosili na szyjach. Ulice nie
były jeszcze zupełnie zapełnione. Więcej osób zjawi się gdy zrobi się ciemno. Bawił Bonesa fakt,
że wampir mógł przebywać a ulicy o tej porze. Wiele osób spędzało całe noce w łóżku w obawie
przed istotami takimi jak on.

Jedynym ustępstwem Bonesa by stać w świetle słońc było założenie okularów przeciwsłonecznych
i użycie kremu z filtrem. Oczywiście, nie stanąłby w płomieniach, gdyby słońce dotknęło jego
skóry, jak komicznie twierdziły filmy. Mimo wszystko godzina na słońcu była dla wampira jak cały
dzień spędzony na plaży dla albinosa. Uzdrowiłby się natychmiast, ale nie było potrzeby marnować
energii na coś tak trywialnego jak opalenizna.

Chodził wzdłuż Quarter w tę i z powrotem, zauważając różnice od jego ostatniego pobytu tutaj- trzy
lata temu? Nie, cztery- świętował tutaj nadejście nowego tysiąclecia. Cholera, lata minęły jak z
bicza strzelił. Minęła dobra dekada odkąd ostatni raz postawił stopę w Londynie. Zabiję LaLauries,
wyśledzę Hennessey'a i innych nieprzyjemnych facetów z którymi jest związany i wracam do domu.
Zdecydował Bones. To zbyt długo. Nawet brzmię już bardziej jak Jankes niż jak Anglik.

Tylko kilka budynków dzieliło go od dawnego domu LaLauries. Nawet w świetle dnia spowijały go
cienie. Resztki duchów. Trochę czujące duchy, które tam umarły, trzymały się z dala od tego
miejsca, nie żeby Bones winił je za to. W nocy, stanowczo roiło się tam od starej, zrozpaczonej
energii z jego makabrycznej przeszłości. To nie przypadek, że ten dom tak często zmieniał
właścicieli podczas ostatnich siedemdziesięciu lat. Nawet teraz był pusty i na sprzedaż. Ludzie
mogą nie widzieć pozostałości tej energii, ale są w stanie wyczuć ją na pewnym , głębokim
poziomie.

Delphine LaLaurie wydawała się być przywiązana do domu. Dlaczego nie miała by znaleźć tu
jeszcze jednej ofiary? Czy ta ironia była dla niej zabawna? Czy może nadal, po tak długim czasie
brakuje jej starego domu? Czy to dlatego LaLauries wracali do Quarter mimo niebezpieczeństwa
gniewu Marie?

Bones podszedł bliżej domu. Silny zapach chemikaliów unosił się ze sklepu po prawej. Salon
fryzjerski, rozpoznał, a następnie spojrzał na swoje odbicie. Jego włosy były brązowe już od
dłuższego czasu. Odkąd ktoś na niego poluje, nie zaszkodziłoby zmienić wygląd.

Wszedł do salonu, nie dziwiąc się, że kilka osób czeka. Każda firma w Quarter cieszyła się
popularnością podczas Mardi Gras, no, może poza kościołami. Umieścił swoje imię na liście, usiadł
i czekał. Czterdzieści minut później został zaprowadzony przed fryzjera.

„Cześć, co będzie?” zapytała przyjaźnie.

„Farbowanie, cięcie i mycie.” odpowiedział Bones.

„Anglicy mają piękny akcent” rozśmiała się. „Sprawia, że wszystko co mówisz brzmi tak dobrze.”

Gdy jego włosy były już umyte, zaprowadziła go do jej boksu. Bones przeczytał jej imię na
certyfikacie kosmetyczny i postanowił dać upust swojej wesołości.

7

7 Wiem, że to dziwnie brzmi ale nic lepszego nie przychodzi mi do głowy.

„Rebecca DeWinter, to było zamierzone odniesienie?

8

”

Spojrzała na niego zaskoczona. „ Tak. Moi rodzice kochali tę książkę. Jesteś pierwszą osobą która
do tego nawiązała. Niewielu ludzi, jest poważnymi czytelnikami starych klasyków.”

Bones stłumił kolejne parsknięcie, ponieważ powiedzenie jej, że Rebecca była nową książka, gdy
żył , byłoby zbyt dużą komplikacją.

„Kieruję się Beccą.” dodała osuszając jego głowę ręcznikiem. „ Ok, to co robimy z kolorem?”

Jakiego koloru nie miał ostatnio? „ Zrób blond.”

Rzuciła mu przelotne spojrzenie w lustrze. „Naprawdę?”

„Platyna, całe mnóstwo.”

Jej ręka nadal była w jego włosach z roztargnieniem bawiąc się jego lokami. Bones spotkał jej
wzrok w lustrze. Szybko się odwróciła i rzuciła przez ramię. „Pozwól mi zmieszać kolor.”

Uśmiech rozciągnął jego usta. Nie miał fałszywej skromności na temat własnego wyglądu. W
siedemnastym wieku, gdy był jeszcze człowiekiem sprzedawał swoje ciało kobietom i tylko dzięki
temu przeżył. Od tego czasu lego wygląd sprawiał, że nie spędzał zbyt wielu nocy samotnie, ale z
jego wyboru, a nie z chęci wzbogacenia się. Czasem używał go gdy polował na śmiertelną, kobiecą
zdobycz. Wygląd był przydatnym narzędziem, ale Bones większe znaczenie przywiązywał do siły i
sprytu.

Becca wróciła i nałożyła farbę na jego włosy. Bones rozmawiał z nią; dowiedział się, że pracowała
tu już kilka lat, mieszkała na obrzeżach Quarter- i co ciekawe- było zamknięte gdy Eric Greenville
został zamordowany.

„...taki wstyd” Becca kontynuowała. „ Nie mogę powiedzieć ile razy widziałam te wszystkie
wycieczki przez okno, gdy rozmawiali o tym starym domu. Nie mogą stać na rogu, bo to jest
własność prywatna, więc stają tutaj. Jakie to straszne , że ktoś został obrabowany i zamordowany
przez osobę tu poznaną.”

„Czy gazety mówią coś o tym co się stało?” zapytał Bones chociaż już znał odpowiedź.

Wzruszyła ramionami. „Tak. Niesamowite rzeczy, zawsze dzieją się przed Mardi Gras.”

Tak mogło być, ale Bones był bardziej zainteresowany tym, czy Becca dostrzegła Delphine tej nocy
czy nie. Miał zamiar wyśledzić dzisiaj z tego powodu przewodnika, ale on był osobą bardziej
rozpoznawalną dla Delphine, a Becca była anonimowa. Mogłaby mieć użyteczne informacje, a
sądząc po jej zapachu i ukradkowych spojrzeniach nie miałaby nic przeciwko przebywaniu nim.

„Jestem w mieście w interesach.” powiedział przypadkowo Bones. „Wyjeżdżam tuż po Mardi Gras,
ale zastanawiałem się, czy zechciałabyś zjeść ze mną obiad?”

Obserwował ją w lustrze gdy to mówił. Jej oczy rozszerzyły się,a jej usta rozszerzyły w uśmiechu.

„Uhm...pewnie. Byłoby miło.”

8 „Rebecca” to powieść Daphne du Maurier z 1938r. Podobna do „Jane Eyre”

Była całkiem ładna. Długie do ramion brązowe z blond pasemkami włosy, ładne, pełne usta i tyłek,
wyglądała na trochę po dwudziestce, nie była nowicjuszką, jeśli chodzi o randkowanie.

„Jesteś wolna dziś wieczór?”

Spojrzała w dal. Zabawne, jak wiele pewnych siebie kobiet płoszyło się pod jego bezpośrednim
spojrzeniem.

„Tak. Kończę za godzinę, ale wiesz, chciałabym pójść do siebie i zmienić...”

„Podjadę do ciebie do domu, będę koło ósmej.” stwierdził Bones, posyłając jej uroczy uśmiech.
Zadziałało zdumiewająco dobrze. Nie sprzeciwiła się temu.

Kiedy opuszczał salon, miał włosy w kolorze szampańskiego blondu, adres Becci w ręku i zupełnie
inny plan na wieczór niż wcześniej. Mogłabyś okazać się moją samonaprowadzającą latarnią
morką do Delphine,pomyślał Bones całując Beccę w policzek i obiecując wrócić po nią później.
Albo przynajmniej, obydwoje zjemy dzisiaj obiad.

Rozdział 4

Becca na przystawkę zamówiła sałatkę. Bones przyzwyczajony do kłopotliwych tendencji kobiet by
na pierwszych randkach pokazać,że nic nie jedzą, nie powiedział nic. Po prostu zamówił dla siebie
żeberka i nakłaniał Beccę do zjedzenia połowy jego posiłku. Oprócz bycia chudszą niż Bones
wolał, przydadzą się jej dodatkowe czerwone krwinki z czerwonego mięsa, odkąd Bones
postanowił zmniejszyć ich ilość zanim wieczór dobiegnie końca.

Po kolacji szli ulicami Quarter, a Bones dał swój płaszcz Becce, gdyż jej sukienka na cienkich
ramiączkach, nie robiła zbyt wiele by chronić ją przed chłodem. Dookoła nich tłumy były coraz
żywsze, jakby alkohol zmieszany z zasłoną ciemności i pierwotna atmosfera miasta sprawiły, że
ludzie pozbyli się normalnych zahamowań.

Gwar energii i podekscytowania pochodzącego od ludzi przywołał do miasta również nieumarłych.
Bones pod pretekstem przyłączenia się do obchodów świąt, kupił dla siebie i Becci maski. Jego
ukryła pół jego twarzy, ale jej była małą, głupią rzeczą z piórami, zakrywającą jedynie obszar
wokół oczu.

Z jego ukrytą aurą mocy, nowym kolorem włosów, maską i innym sposobem bycia, mógł być
kolejną pijącą krew osobą, która spacerowała ze swoim przyszłym posiłkiem, Bones był tak
przebrany, jak tylko mógł być. Gdzieś w tej kipiącej masie ludzi, LaLauries mogli polować
wybierając kolejną ofiarę. Czas by Becca przyszłą mu z pomocą.

Bones zaciągnął ją do najbliższej uliczki na jaką się natknęli. Nawet w otaczającym go szumie był
w stanie usłyszeć jak jej serce przyśpiesza gdy się pochylił.

Zamiast ją jednak pocałować, przysunął jej twarz blisko swojej i pozwolił sobie na zielony wyciek
ze swoich oczu, gdy przemówił nisko i dźwięcznie.

„Pamiętasz tę dziewczynę Becca? Widziałaś tam tej nocy ciemnowłosą dziewczynę idącą z tym
zamordowanym chłopakiem, widzisz jej twarz w swoim umyśle?”

Bones wiedział, ze może. Ustalenie czy Becca widziała Delphine z Ericiem było pierwszą rzeczą
którą zrobił gdy przyjechał po nią do jej domu. Kilka błysków oczu, które pomogły Becce
przenieść się pamięcią do tamtego wieczora, a Bones był pewien, że dostała jasny obraz kobiety
ghula. Teraz skupi na Becce obraz Delphine, tak by mogła sobie przypomnieć czy widziała ją na
miejscu ponownie.

Becca pokiwała głową przeszyta jego spojrzeniem. Bones delikatnie pieścił jej policzek.

„Jeśli będziesz widziała ją ponownie powiesz mi natychmiast. Jeżeli nie będę z tobą zadzwonisz do
mnie od razu, ale nie pójdziesz z nią gdziekolwiek, kiedykolwiek.”

„Kiedykolwiek.” Becca powtórzyła.

„Nie będziesz pamiętać tej rozmowy, poza tym co masz zrobić jeśli zobaczysz tę kobietę. I bez
względu na okoliczności nie zobaczysz w moich oczach nic poza brązem, a w moich zębach nie ma
niczego nienormalnego, jasne?”

Kolejne kiwnięcie głową. „Jasne.”

„Dobrze.” Bones uśmiechnął się. Szmaragdowe światło zostawiło jej oczy. Wolna od usidlającego
ognia, mrugnęła gdy wracała jej świadomość. Jej spojrzenie opadło na jego usta i nieświadomie
oblizała własne.

Bones zamknął te kilka dzielących ich cali, opuszczając swoje usta w mocnym, spokojnym
pocałunku. Smakowała winem i żeberkami, a pod tym czymś słodkim jak świeże kwiaty.

Dźwięk skrobania na górze wymusił od Bonesa przekleństwo. Ktoś był na górze.

W następnym momencie ból promieniował z jego pleców, kilka cali pod sercem. Ponieważ Bones
szybko obrócił się zauważył rudowłosego wampira znajdującego się na dachu po drugiej stronie
alei.

„Ralmiel” wymamrotał Bones, rozpoznając go. W ułamku sekundy szarpnął się do tyłu uchylając
się przed kolejną wystrzeloną strzałą. Tym razem wylądowała w ścianie budynku a nie w jego ciele.

„Allo, mon ami” zawołał wampir wesoło. „ Stój nieruchomo, to będę mógł cię zabić.”

„O, mój, Boże.” Becca złapała oddech.

„Idź na paradę, teraz.” powiedział Bones, popychając ją w tym kierunku.

Kolejna strzała przyleciała i uderzyła w jego rękę, tą którą popychał Beccę by znalazła się
odpowiednio daleko. Bones wyrwał strzałę, obrócił się by uniknąć kolejnych, i wystrzelił prosto w
górę. Ponieważ stał w uliczce, niewiele osób go widziało, a te które go zauważyły, były zbyt pijane
by następnego dnia coś z tego pamiętać.

Ralmiel wydał irytujący chichot, gdy biegł dalej po dachach skokami przeczącymi grawitacji.
Bones ścigał go, wyciągając w międzyczasie kilka noży. Rzucił je w niego ale tylko jeden go
ugodził i to nie w serce. Koleś był szybki.

„Nie możesz mnie schwytać, mon ami!”Ralmiel śmiejąc się, rzucił się przez kolejny dach na
strzelistą wieżę katedry St. Louis.

„Owszem mogę.” warknął Bones, pokonując tę samą odległość w jednym skoku. Podwinął rękawy,
chwycił więcej noży, i rzucił je w wampira.

Noże wylądowały w jego klatce piersiowej, ale Ralmiel wyszarpał je z powrotem, ratując sobie
życie podczas tych milisekund, które decydowały o tym czy noże utkwią w sercu czy w mostku.

„Sacre bleu.” zaklął Ralmiel, szarpiąc za noże i rzucając je z dachu. Potem uśmiechnął się do
Bonesa. „ Blisko, nieprawdaż, kolego?”

Bones ponownie sięgnął do rękawów- pusto. Świetnie, dał Becce swój płaszcz, a tam miał ukrytą
resztę noży.

Ralmiel ponownie wycelował kusze, a następnie parsknął śmiechem, gdy zauważył, że nie ma już
srebra.

„Zwykle wystarczają cztery strzały, mon ami. Nie spodziewałem się, że będziesz taki szybki. No
cóż, musimy kontynuować następnym razem.”

Bones wskoczył na dach kościoła. „ Możemy rozstrzygnąć to bez broni. No dalej, kolego. Boisz się
używać tylko rąk, w tym meczu śmierci?”

Ralmiel miał dziwny, szyderczy wyraz twarzy. „Myślę, że pozwolę żyć dziś wieczór i zabiję cię
jutro. A może pojutrze. Zapłacą mi i tak.”

Bones wydał krótki śmiech. „ Zdecydowany na jeden z wielu kontraktów na mnie, prawda? Po tym
jak cię zabiję, kolego, będę ciekaw, ile jest wart twój trup.”

Ralmiel udał ukłon, ściskając coś w dłoni. „ Nie sądzę.” powiedział. I wtedy zniknął Bonesowi z
oczu.

Bones wpatrywał się w miejsce gdzie stał Ralmiel. Co to była za sztuczka?

Ponieważ byli w Nowym Orleanie, sercu magii i voodoo, być może był to jakiś rodzaj zaklęcia.
Kilka razy Bones spotkał Ralmiela i był pewien,że nie posiada on zdolności do dematerializacji na
własną rękę. Nie mógł sobie wyobrazić, że posiada on taka zdolność.

Chociaż to wszystko aż prosiło się o pytanie, dlaczego Marie pozwoliła Ralmielowi , znanemu
zawodowemu zabójcy, przebywać w jej mieście, by zapolował na zabójcę, którego wynajęła. Jeśli
Bones by nie żył, nie mógłby się zająć jej problemem z LaLauries, prawda? Musi o tym
poinformować Jelaniego. Być może Marie nie była świadoma obecności Ralmiela w mieście.

Ale teraz musi znaleźć Beccę i wymazać z jej umysłu rzeczy, które tylko ona widziała.

Rozdział 5

Następnego dnia Bones wyszedł poza Quarter do sklepu nazwanego Swamp Rat

9

, ze śmiechem

odnotowując warstwę ziemi, którą posypana była cegła przed drzwiami. To była obronna bariera
voodoo, rzekomo była w stanie powstrzymać każdego kto źle myślał o właścicielu. Szkoda, że nie
działała na ludzi nie wierzących w voodoo. Lub na wampiry.

Jak tylko wszedł do środka, Bones przewrócił tabliczkę OTWARTE na ZAMKNIĘTE i zamknął
drzwi za sobą. Zasuszony człowiek za ladą spojrzał w górę, a potem, ze wszystkich rzeczy,
spróbował uciekać.

Bones przeskoczył pokój i ladę w czasie krótszym, niż osunięcie się starego właściciela na krzesło.
Zachichotał, gdy człowiek wypuścił serię kreolskich przekleństw na Bonesa, jego pochodzenie i
kilku jego przodków.

„Pamiętaj Jean-Pierre, mówię po kreolsku, więc wszystko co mówisz może obrócić się przeciwko
tobie i temu miejscu.”

„Debil” powiedział Jean-Pierre po angielsku z sykiem. „Otworzyłem po tym jak nie widziałem cię
przez kilka lat.”

10

„Teraz, kolego, ranisz moje uczucia. Nie wiem skąd bierzesz taką niechęć do mnie. Twój dziadek i
ja świetnie się dogadywaliśmy, i wiem, że cieszę się, że ciągle mogę cię tu znaleźć.”

Oczy Jean-Pierre'a śmigały po całym sklepie, ale był pusty, poza Bonesem i nim. Nic dziwnego- na
półkach leżały brzydkie, tandetne koszulki i inne wymyślne wyroby, wszystkie w niepewnym stanie
i o, o wiele za wysokiej cenie.

Ale prawdziwym interesem Jean-Pierre'a było voodoo. Sklepy wzdłuż Quarter były dla turystów i
niewykształconych. Jean-Pierre dostarczał oryginalnych składników dla praktykujących,
wymagających klientów, a jego rodzina była w interesie niemal od początku istnienia miasta. Był
kimś kto znał najciemniejsze sekrety miasta. A ponieważ Jean-Pierre odziedziczył rodzinną
odporność na kontrolę umysłu, Bones nie mógł po prostu na niego 'poświecić' i uzyskać informacje.

„Otóż, o co to ja chciałem cię zapytać. A, tak , facet, rudowłosy o imieniu Ralmiel. Wampir, mniej
więcej mojego wzrostu i posiada najbardziej zdumiewającą nową umiejętność- potrafi stać się
niewidzialnym. Co o nim wiesz?”

Sądząc po wyrazie twarzy Jean-Pierre'a, wiedział coś o Ralmielu, ale nie chciał podzielić się z
Bones'em tą informacją.

Bones nie stracił nawet ułamka swojego uśmiechu. „Potrzebujesz żebym cię walnął, zanim mi
odpowiesz? Żaden kłopot. Tylko daj mi znać którą kość chcesz mieć rozbitą najpierw, to zajmę się
nią od razu.”

„Debile” syknął Jean-Pierre. „ Ni', ale z was dwóch, ciebie nawet ziemia nie chce przyjąć.”

11

9 Szczurze bagna. Uroczo ,prawda?
10 Ok, mi też to zdanie nie brzmi. Ale to był jakiś bełkot. I zostawiłam tego 'debila' bo to podobno znaczy 'psychicznie

wadliwy'. Ale kto mówi coś takiego w rozmowie?

11 Ok. kolejne głupie zdanie. Czy on naprawdę musi ucinac slowa? Nawet w języku polskim nie wymyśliłabym tylu

slow do jednej końcówki co tutaj. I tak wyszło dziwnie...

Bones machnął ręką. „ Tak jesteśmy nieszczęśliwymi facetami, porzuconymi przez Boga i Matkę
Naturę. A teraz mów.”

Bones naprawdę nie chciał potrząsać tym małym człowiekiem. To trwałoby zbyt długo.

„Rudowłosy debil, przychodzi tu bardzo często” Jean-Pierre wypluwał słowa. „Ma fetysz
sprzyjający używaniu magii.”

„Wampiry nie mogą używać magii. To jedno z niewielu praw Kaina przeznaczone dla jego ludzi.
Jestem zaskoczony, że Ralmiel używa tego w tak rażący sposób.”

Usta Jean-Pierre zwinęły się. „ Kain. Bóg powinien zabić go zabić go za zamordowanie Abla, a
zamiast tego uczynił go wampirem. Jeśli chodzi o Ralmiela, to ludzie którzy widzą, że używa
magii, nie żyją wystarczająco długo, by o tym powiedzieć, jak sądzę.”

To mogłoby zapobiec rozpowszechnianiu się prawdy. Ale musiało o tym wiedzieć jeszcze kilka
innych osób, poza Jean-Pierre'em. „Ta magia, której używa Ralmiel. Kto ją tworzy?”

„Nie wiem.”

Bones zmierzył Jean-Pierre'a spojrzeniem. „ Nie będę się tym cieszyć,ale albo tak cię pobiję, że
wszystko mi powiesz, albo wezmę cię ze sobą i będę z ciebie pił, tę zapewne straszną w smaku
krew, aż zmęczysz się byciem moją przekąską i wszystko mi powiesz.”

„Mam nadzieję, ze moja krew, zmieni twoją w proch.” splunął Jean-Pierre, ale podał Bonesowi
nazwę. I jej lokalizację.

„Zadzwoń do mnie jeśli ponownie zauważysz Ralmiela.” powiedział Bones zapisując swój numer
na odwrocie podkładki pod szklankę, leżącej na biurku. Na tej był napis ' Nie liźnie siebie!'.
Całkiem prawdziwe.

„..i nie zniszcz mojej długiej przyjaźni z twoją rodziną przez coś głupiego.” dodał Bones,
pozwalając sobie na gniewny, zielony błysk z oczach gdy oddawał podkładkę.

Jean-Pierre wziął ją. „ Nie oszukuję debilu. Zbyt dużo złych juju

12

potem”

Bones tylko kiwnął głową, opuszczając go. Również całkiem prawdziwe.

Czwartego dnia pobytu Bones'a w mieście zostało odkryte kolejne morderstwo. Jak poprzednio
Bones pojechał na miejsce zbrodni, by zobaczyć czy znajdzie coś, co pomoże mu znaleźć
LaLauries.

Jelani rozmawiał z detektywem przydzielonym do sprawy. Z ich stłumionej rozmowy, Bones
zrozumiał, że detektyw myśli, że Jelani jest współpracownikiem jednego z głównych ofiarodawców
miasta, a Bones prywatnym detektywem.

Bones poczekał, aż Jelani oczyści mieszkanie i zanim wyszedł, udał się się do środka ignorując
detektywa który bredził coś o nim zanieczyszczającym miejsce zbrodni. Zrobi mniej szkód
chodząc, niż ci faceci patrząc.

12 cokolwiek to jest...

Sam, chodził po mieszkaniu, biorąc co chwilę głęboki wdech. Ten sam męski i żeński zapach co w
poprzednim mieszkaniu. Spędzili tutaj mniej czasu, ale w pośpiechu uczynili podobny bałagan. Te
rozbryzgi krwi są z tryskającej krwią tętnicy, były tak szerokie jakby dziewczyna biegła gdy
rozrywali jej gardło. Jednak to nie ta sama dziewczyna, którą skończyli w kuchni. Była biednym
dziewczęciem, które posiadało mieszkanie naprzeciwko i nie posiadało nóg, by móc uciec.

Chłopiec patrzył. Jego krew jest świeższa, od innych, a zapach jego strachu znajdował się w obu
pokojach. Sądząc po jego płytkich ranach, chłopak prawdopodobnie nadal żył, kiedy oni jedli jego
ręce...

Bones poczuł drżenie powietrza po jego prawej stronie zanim Ralmiel pojawił się za nim. Obrócił
się, jego nóż błysnął, ale drugi wampir wcale nie groził mu żadną bronią. Nie, Ralmiel wpatrywał
się prawie ze smutkiem w obraz rzezi w pokoju.

„Mon Dieu.”odetchnął, potem spojrzał krytycznie na nóż w dłoni Bonesa. „ Odłóż to daleko.
Wystarczy już śmierci w tym pokoju, oui?”

W normalnych warunkach Bones nigdy by się na to nie zgodził, a następnie zadźgałby Ralmiela.
Ale zapachy, widok i aura rozpaczliwego przerażenia roznosząca się po mieszkaniu, uczyniła go
niechętnym by walczyć. Bones opuścił nóż, ale nie wypuścił go z ręki. Nie był aż tak dotknięty, by
przestać myśleć.

„Dlaczego tu jesteś, skoro nie chcesz ponownie spróbować mnie zabić?”

Ralmiel chodził wokół pokoju, biorąc wdech wtedy co Bones. Trzymał w ręku inną, małą, ciemną
torbę. Ach tak, to byłaby wersja voodoo teleportera.

„To nie jest zrobione przez człowieka. Jedną rzeczą jest zabić kogoś takiego jak ty czy ja- fala
lekceważenia otoczyła ich wzajemny brak wartości- ale to są niewinni. To się nie powinno stać.”

Bones prawie przewrócił oczami. Uderzać sumieniem. Jeśli Ralmiel nie byłby tu by go zabić
kupiłby mu napój i poszliby plotkować podczas zakupów.

„Nie słyszałeś o innych morderstwach? Powinieneś bardziej się skupić, kolego.”

„Słyszałem o ostatnim ,ale nie wiedziałem, że nasz rodzaj jest za to odpowiedzialny. Nowy Orlean
to moje miasto. Ma swoją ciemną stronę, ale nic takiego. Wiesz kto to robi?”

Bones spotkał zielone spojrzenie drugiego człowieka. „Wiem”

Ralmiel czekał. Bones nie powiedział mu nic ważnego. W końcu Ralmiel zmierzył Bonesa
spojrzeniem.

„Ale jesteś tu by ich zabić, non? Nie jesteś zbyt błyskotliwy jeśli uważasz, że Marie podziękuje ci
za pozbawienie jej zemsty.”

Bones wzruszył ramionami. „Zrobię to bez względu na wszystko. Można to nazwać tygodniem
wolnym od pracy.”

Ralmiel roześmiał się, ale był to ostry dźwięk. „ Powiedz mi kto za tym stoi, bo kiedy cie zabiję
będziesz mógł udać się na wieczny odpoczynek wiedząc, że zapobiegnę kolejnemu morderstwu.
Masz na to moje słowo.”

„Podziękuję ci kiedyś, ale teraz mam zamiar sam to załatwić.” odpowiedział Bones z zielonym
spojrzeniem.

Ralmiel nie wiedział tego ,ale te magiczne walizeczki były numerowane. Bones złożył wczoraj
wizytę Georgette, twórcy cudownych zniknięć Ralmiela i przekonał go by zmienić składniki dla
nowego produktu Ralmiela. To wymagało ledwie grożenia. Georgette wiedziała, że używanie magii
było przeciw prawom wampirów, a jako jej producentka, była winna. Raz Ralmiel uciekł z pola
walki, teraz Bones mógł mieć go tam gdzie chciał. Gotowym na walkę- i śmierć.

Ralmiel ukłonił mu się. „Jak sobie życzysz.” powiedział, po czym ścisnął swoją torebkę i zniknął.

Bones spojrzał na puste miejsce gdzie stał i uśmiechnął się. Dwa na dół, kolego. Mam przeczucie,
że twoje ucieleśnienie geniuszu, niedługo dobiegnie końca.

Rozdział 6

Becca przygryzła dolną wargę. „Jesteś dziś bardzo spokojny.”

Bones spojrzał w górę. „Przepraszam, ale jestem trochę zamyślony.”

Odsunęła swój talerz. Przynajmniej, trzy dni później przestała udawać, że miska sałaty była
wszystkim co chciała zjeść.

„Problemy z twoim klientem?”

Becca sądziła, że był konsultantem dla korporacji, chcącej uratować finanse przez redukcję
pracowników. Było to bliskie prawdy, w jakiś pokrętny sposób.

„Coś w tym stylu.”

Prawdziwym problemem było to,że Bones nie był ani odrobinę bliżej znalezienia LaLauries. Nie
wydawali się posiadać własnego mieszkania, a jedynie przenosić się z jednego do drugiego domu
ludzi, których mordują.I mimo spacerów po całym Quarter przez trzy dni, Becca nadal nie
zauważyła ani śladu Delphine. Bones natknął się na kilka ghuli podczas tych wycieczek, ale one nie
robiły nic szkodliwego.

Becca dotknęła jego rękę. „ Czy wiesz gdzie udasz się po tym zleceniu? I, ach, czy musisz udać się
tam bezzwłocznie?”

Wiedział o co naprawdę go pytała. „ Wyjeżdżam od razu, jak tylko tu skończę. Moja praca rzuca
mną po całym świecie i zostaje mi bardzo mało czasu na cokolwiek innego.” Nie jestem tym, czego
szukasz, Becca.

Ból błysnął na jej twarzy szybko ukryty pod fałszywym uśmiechem. „Brzmi ekscytująco.”

Naprawdę? W rzeczy samej, to może być cholernie samotne.

„Wiesz.” powiedziała Becca gdy cisza się rozciągnęła. „ Zrozumiałabym, jeśli chciałbyś odwieść
mnie do domu zaraz po obiedzie.”

„Nie.” powiedział Bones natychmiast, zmiękczając ton, kiedy mrugnęła na stanowczość w jego
głosie. „ Przepraszam, byłem strasznie ponurym facetem, ale chcę spędzić z tobą dziś wieczór
więcej czasu. Jeśli masz na to ochotę.”

Prawie spodziewał się, że powie, że nie ma. Gdyby okoliczności nie byłyby tak straszne, zostawiłby
Beccę w domu i zmusiłby ją by z niego nie wychodziła aż to się skończy.

Ale nie mógłby stać obok nowo przeżutych ciał, wiedząc, że mógł temu zapobiec. Bones nie mógł
ich wywęszyć, nie z taką ilością ludzkich zapachów, ale mógł mieć Beccę patrzącą na żeńskie ghule
które znalazł. Za którymś razem, to musi być Delphine.

„Naprawdę chciałbym spędzić z tobą jak najwięcej czasu gdy tu jestem.” posłał Becce uśmiech
pełen możliwości.

Uśmiechnęła się z powrotem a zapach jej niepokoju zaczął się rozpływać.

„Też bym tego chciała.”

Jesteś zepsutym bękartem pomyślał Bones. Nie dopuścił jednak by cokolwiek z tego było widoczne
na jego twarzy. Zamiast tego dał znak kelnerowi.

Moc unosiła włosy na karku. Bones odwrócił się mamrocząc przekleństwo gdy zauważył znajomą
twarz zmierzającą w ich stronę.

„Przepraszam.” powiedział do Becci podnosząc się.

„Allo.” zawołał Ralmiel wsuwając się na miejsce naprzeciwko Bones'a. Posłał uroczy uśmiech
Becce. „A któż to może być, ma belle cherie?”

„Nie twój interes.” powiedział Bones.

Usta Becci opadły. Ralmiel spojrzał obrażony. „ Jak gdybyś musiał osłaniać przede mną taki piękny
kwiat. Mój biznes to by być koło ciebie. Nie koło osób którzy zdarzają się być przy tobie.”

Ralmiel nie był znany z krzywdzenia niewinnych, ale nie chciał narażać Becce na jego
towarzystwo. Ta sytuacja narażała ją na jeszcze większe ryzyko, niż zamierzał. Musiałby zmienić
plany do jutrzejszego wieczora. Ale najpierw najważniejsze sprawy.

Bones usiadł, trzymając ręce blisko srebrnych noży ukrytych w jego płaszczu.

„Czy wszystko w porządku?” spytała Becka spoglądając to na jednego, to na drugiego.

„Całkiem” odpowiedział Bones nie spoglądając na Ralmiela. „ Mój przyjaciel zapomniał tylko o
manierach, przerywając nam obiad.”

„Miałem zamiar czekać na ciebie na zewnątrz....” Powiedział rozsiadając się Ralmiel. „...ale wtedy
zauważyłem tą cher amie i postanowiłem zakończyć nasze sprawy jutro. Po tym jak już się dowiem
więcej o la belle.

„Nie lubię, gdy ktoś o mnie mówi jakby mnie tu nie było.” powiedziała Becka , rzucając ostre
spojrzenie Ralmielowi.

Kelner przyszedł z rachunkiem. Bones rzucił na stół kilka banknotów, nawet na nie nie patrząc, nie
odrywając spojrzenia od Ralmiela nawet na ułamek sekundy dłużnej niż to było konieczne.

„Dołączysz do nas na zewnątrz?” zapytał Bones wyginając brew w łuk.

Ralmiel kiwnął głową. „Oczywiście.”

Becka złapała swoją torebkę i rzucając im ostrożne spojrzenie zapytała. „ Czy wy dwoje
potrzebujecie minutki, żeby porozmawiać na osobności?”

Nie pomyślał Bones chłodno. Potrzebuję minutki na osobności żeby go zabić. Podniósł swoją
szklankę z whisky z satysfakcją zauważając, że jest prawie pełna i wstał od stołu.

„Jesteśmy kwita. Załatwimy to potem.”

Bones i Ralmiel obserwowali ruch każdego, kogo spotkali po drodze. Napięcie było tak widoczne,
że można je było kroić na plasterki. Prawie przypadkowo, Bones wziął łyk whisky. Obok nich na
wejście czekała grupa palaczy.

„Jaki jest twój plan, kolego?” zapytał Bones. „Idąc przyczaić się za mną i poczekać na twoją
najlepszą szansę?”

Ralmiel uśmiechnął się głupio. „Nie mon ami. Będę ją śledził pod jej dom i dopiero wtedy zaczaję
się koło ciebie.”

Becka złapała oddech. Bones tylko się uśmiechnął. „Nie sądzę.”

Wtedy wylał swoją whisky na Ralmiela i użył zapalniczki najbliższego palacza by ten stanął w
płomieniach.

Ralmiel wrzasnął, dłonią próbował ugasić ogień na jego piersi. Kilku widzów wrzasnęło również.
Bones nie czekał by podziwiać efekt własnej pracy. Szarpnął Beccę w tłum, ignorując jej
niewyraźne bełkotanie. Gdy znalazł alejkę ,okrył ich obydwoje jego płaszczem i wyleciał z uliczki.
Szanse, że ktoś ich zauważy były małe bo jego płaszcz był czarny.

Ralmiel nie poleciałby za nim. Nie w jego stanie.

Wrzask Becci z bycia w powietrzu ucichł gdy Bones położył swoją dłoń na jej ustach. Nie
przejmował się teraz dachami, ale wyleciał poza Quarter. Kilka razy obejrzał się za siebie, ale nikt
go nie ścigał. To byłoby zbyt duże marzenie, by Ralmiel nie zdołał ugasić ognia i nie żył, ale
przynajmniej teraz nie wiedział gdzie mieszka Becka.

Rzucała się i wiła przez całą drogę, a dziwne odgłosy chrząkania i kwiczenia dobiegały spod jego
dłoni. Gdy dotarli do jej domu, Bones rozejrzał się, a gdy zauważył, że nikt się nie wałęsa,
wylądował tuż przed jej frontowymi drzwiami.

„Shh... jesteś bezpieczna, Becka.”powiedział mierząc ją swoim laserowym spojrzeniem.
„Odwiozłem cię do domu, tuż po obiedzie i nic niezwykłego się nie stało.”

Uśmiechnęła się do niego, strach odpłynął z jej twarzy.

„Dziękuję za uroczy wieczór.” powiedziała.

Bones westchnął, znów ubolewając nad koniecznością wykorzystywania jej. Kiedy to się skończy,
obiecał jej w milczeniu, dostaniesz duża darowiznę na swoje konto bankowe. Cholera, chociaż tyle
mogę zrobić.

„Nie, kochana, to ja dziękuję.” powiedział muskając jej wargi.

Planował krótki pocałunek, ale ona owinęła swój język wokół jego, a zapach pragnienia unosił się z
jej ciała.

Bones pocałował ją z większą intensywnością, pozwalając, by jego dłonie owinęły się wokół jej
tali. Złapała oddech i jęknęła, gdy otarł się swoimi biodrami o jej.

Pieniądze nie są wszystkim co mogę jej dać, pomyślał Bones. Becca nie chciała, by zostawił ją dziś

wieczorem. Jej bicie serca i zapach wrzeszczały o tym do niego.

Oderwała się od niego na wystarczająco długo by szepnąć. „Wejdź do środka.”

I znów, przynajmniej tyle mógł zrobić.

Rozdział 7

Pływak okrążył pierwszy zakręt w krzyku owacji. To była makieta sceny operowej z wysokim
balkonem i pianinem z przodu. Becca ledwie rozpoznawalna w kręconej peruce, teatralnym
makijażu i długiej wiktoriańskiej sukni, promieniała w tłumie. Siedząc przy pianinie, Bones gładko
prowadził dłonie nad klawiszami, podczas gdy mówcy z pływaka ryknęli znany wynik z Phantom
of the Opera.

Więcej owacji pochodziło od tłumów na ulicy, zwłaszcza, gdy Bones podnosił się i kłaniał. Miał na
sobie czarny smoking, maskę zakrywającą pól jego twarzy, a na głowie ciemną perukę. Inni aktorzy
na pływaku, obserwowali, jak w takt muzyki Bones podchodzi do Becci z przesadzoną
uwodzicielskością- i groźbą- Zjawy.

To nie było trudne by połączyć siebie i Beccę w oryginalną parę z pływaka. Wystarczyło kilka
błysków jego oczu, a ci ludzie, szczęśliwi, pili rum, zamiast grać Christine i Zjawę. Żaden z innych
aktorów też się nie skarżył. To były te chwile, dla których warto było być wampirem.

Usytuowana na fałszywym, balkonie pływaka, Becka miała widok z lotu ptaka na ludzi w górę i w
dół ulicy. Parada przeszła przez Quarter, a dzięki ich kostiumom, Ralmiel miałby problem z
rozpoznaniem ich. Becka była tak anonimowa, jak tylko Bones mógł to sprawić, i nawet o tym nie
wiedząc, skanowała tłum w poszukiwaniu Delphine.

Po tym jak pocałował Beccę w takt fragmentu „Music of the night” Bones zeskoczył i zaczął
okrążać pływaka. To trzymało spojrzenie Becci tam, gdzie miało być: z dala od niego, na twarzach
tłumu. Jeśli odbiegało to od zaplanowanej sceny dla pływaka, trudno. Zostały trzy dni do Tłustego
Czwartku. Wkrótce LaLauries skończą swoją morderczą misję oczyszczania miasta i wyjadą.
Były ważniejsze rzeczy do zrobienia, niż trzymanie się scenariusza parady.

Było już po jedenastej , co znaczy, że był szczyt tłumów. Parada była w połowie Bourbon Street,
gdy Becka nagle przestała machać i rzucać paciorki. Jej oczy stały się szkliste i skierowały się do
Bonesa w odpowiedzi na jego zeszłotygodniowe spojrzenie.

„Kobieta z tamtej nocy. Tam jest.”

Becka nawet nie wydawała się być świadoma, że to powiedziała. Bones spojrzał w kierunku Becci,
przeklinając natłok ludzi dookoła. To było morze twarzy, połowa z nich kobiecych, co trzecia osoba
miała ciemne włosy. Doskoczył do Becci mrucząc „Pokaż mi.”

Becka zignorowała wszystko wokół niej; skupiła się tylko na tym co nakazał jej Bones: znaleźć
kobietę z tamtej nocy. Sztywnym gestem pokazała w tłum. Bones przeszukał twarze przed nimi,
szukając słabej luminacji ciała nieumarłych w tłumie.

Kobieta stojąca około dziesięć metrów przed nimi odwróciła się. Jej włosy były czarne i falujące,
uśmiech szeroki, jej piękne cechy zostały podkreślone przez bladą, perfekcyjna cerę.

Delphine.

Delphine również go zauważyła. Najpierw spojrzała na niego bez zainteresowania, ale potem
zatrzymała się. Jej spojrzenie zwęziło się. Odwróciła się i zaczęła odchodzić.

„Zostań tu.” powiedział Bones Becce, sięgając do wnętrza płaszcza i wyjmując duży, zakrzywiony

nóż. Tłum westchnął, myśląc, że to część przedstawienia. Zignorował go, jak to on, skoczył i zaczął
przedzierać się przez tłum.

Jej ciemna głowa schyliła się, zrobiła unik, i wtopiła w tłum. Bones przyśpieszył, prawie odrzucając
od siebie ludzi. Wkrótce policja zauważy poruszenie, ale nie obchodziło go to. Jego uwaga skupiła
się na jednym. Nie pozwól Delphine uciec.

Znów ją ujrzał, przemykającą przez tłum z pochyloną głową. Odwróciła się i ich oczy znów się
spotkały. Uśmiechnęła się, piękna i zła. Potem uderzyła osoby najbliżej niej i uciekła.

Bones przestał udawać człowieka. Rzucił się za Delphine z cała jego nadprzyrodzoną prędkością.
Chwilę potem był na młodym mężczyźnie, którego Delphine uderzyła. Człowiek był na kolanach,
krew przelewała się między jego palcami przyłożonymi na brzuchu. Uderzyła go wystarczająco
mocno by wyrwać mu kawałek wnętrzności. Był to śmiertelny uraz- chyba że Bones zatrzymałby
się by mu pomóc.

Podjął już jednak decyzję i po chwili ruszył dalej. Sprawa była warta jednej ofiary by uratować o
wiele więcej. Delphine nie doceniła swojego łowcy, myśląc, że to pozwoli jej na ucieczkę.

Kolejny wybuch prędkości przybliżył go. Delphine była szybka, ale on był szybszy. Dzikie
oczekiwanie przepłynęło przez niego. Jego ręka zacisnęła się na nożu. Już prawie...

Bones był już prawie za nią, gdy strzała przebiła się przez jego klatkę piersiową, przynosząc ze
sobą eksplozję bólu. Ryknął, gdy tylko to wyrwał, ukrywając przed ludzkim wzrokiem i żeby jego
serce było trudniejszym celem. Ralmiel. Zabiłby drania za tą nie synchronizację.

Kolejna strzała wylądowała w jego plecach, znów omijając jego serce, ale pokazując, że Ralmiel
nie zrezygnował. Srebro paliło go, ale Bones nie zwolnił by je wyciągnąć. Nie chciał ryzykować
zgubienia Delphine, przez ten piekielny ból.

Każda osoba którą potracił zdawała się ruszać jego strzałą. Ale Bones zacisnął zęby i kontynuował,
przeklinając po drodze ludzi, ryczącą muzykę, cholerne paciorki, niezliczone zapachy
uniemożliwiające znalezienie Delphine po zapachu.

Bones złapał kolejną strzałę przy szyi, nadziewając się na szpikulec, i wściekle rozglądając się
dookoła. Cholera z tym wszystkim, jeszcze chwila i Ralmiel odda szczęśliwy strzał, a Bones nie
mógłby zabić Delphine, jeśli sam by nie żył.

Złapał nóż, odciął grot strzały i wyciągnął z gardła. Palący ból wybuchnął na chwilę, aż rana się
uzdrowiła. Bones ruszył dalej, idąc zygzakiem dotarł do ściany budynku i wystrzelił w górę. Na
dachu zerwał maskę, a jego szmaragdowe spojrzenie przeszukiwało tłum.

Ralmiel był na dachu po drugiej stronie ulicy, przy znaku BOURBON MAISON. Cajun

13

nie

uśmiechnął się ani nie rzucił żadnego żartu. Po prostu dopasował kolejną strzałę i wystrzelił
ponownie.

Bones zakręcił się by uniknąć atakującej go strzały. Potem uchylił się przed kolejną. I jeszcze jedną.

Co z drań, pomyślał Bones. Jedną dłoń położył na klatce piersiowej, w drugiej ściskał zakrzywiony
nóż i skoczył na Ralmiela. Ralmiel wystrzelił dwie kolejne strzały, ale wylądowały w jego ręce, a
nie w sercu. Ralmiel odskoczył, ale zbyt wolno. Mocnym uderzeniem złamał kusze na pół. Kolejne

13 W Luizjanie nazywa się tak osoby francuskiego pochodzenia. O ile dobrze to zrozumiałam,;D

uderzenie połamało klatkę piersiową Ralmiela. Ostrze było stalowe, nie posrebrzane dlatego chciał
mu uciąć głowę jak ghulowi, a nie zabić jak wampira.

Mimo to, rana była głęboka. Ralmiel miotał się, bezskutecznie próbując uciec od niego. Bones
przytrzymał go i ponownie uniósł nóż. To odetnie ci głowę, pomyślał Bones ponuro. A to zabija
wszystko, nieprawdaż?

Ale zamiast tego nóż elegancko przeszedł przez powietrze. Bones warknął z frustracji, jego kolana
uderzyły o dach, gdy ghul pod nim zniknął. Obrócił się wokoło, gdyby miał się zmaterializować za
nim, ze srebrem w dłoni, ale nic się takiego nie stało.

Zimna furia wypełniła Bonesa. Złamał koniec strzały nadal sterczącej z jego pleców i pociągnął
ignorując ból jaki temu towarzyszył. Albo Ralmiel niedługo zjawi się ze swoją magiczną
walizeczką, albo Georgetta nie zmieniła składników w nich. Jednak zajmie się tym później.
Najpierw musi znaleźć Delphine i niech Bóg ma w opiece Ralmiela jeśli jeszcze raz się wtrąci.

Bones biegał po dachach miasta przez ponad godzinę, wykorzystując każdy wysoki punkt by
zobaczyć twarze ludzi poniżej. Ani śladu Delphine. Przeklął sam siebie, że po prostu nie poleciał
nad głowami tłumu, by dostać się do niej wcześniej, ale ukrywanie sekretu jego gatunku było w nim
tak głęboko zakorzenione, że w pierwszym odruchu rzucił się za nią pieszo. I to by wystarczyło
gdyby nie Ralmiel. Cholerny bękart.

Przynajmniej teraz wiedział już jak wygląda. Rola Becci w tym może się już skończy. Bones miał
zamiar przetrząsnąć miasto jutro i miał nadzieję, że przestraszona nie uciekła z miasta.

Bones opuścił Quarter udając się do hotelu na obrzeżach miasta, klucząc i skręcając kilkakrotnie by
upewnić się, że nie jest śledzony. Przez to całe zawracanie słońce już prawie wschodziło gdy Bones
wchodził do pokoju. Zrzucił ubrania, usiadł na łóżku i zerknął na swojego laptopa. Lepiej sprawdź
czy nie masz jakiś ważnych wiadomości. Pospać możesz później.

Bones zalogował się na swój e-mail i szybko przejrzał wiadomości. Niech to diabli. Bones zaklął
gdy doszedł do ostatniego. Co to za ghul?

Rozdział 8

Tego popołudnia Bones otworzył boczne drzwi swojego mieszkania i wpuścił Jelaniego. Przeszedł
przez foyer słuchając kliknięć plastikowych podeszew butów Jelaniego i metalowej nogi. Bones
zatrzymał się w kamienicy z wewnętrznym dziedzińcem. Było to piękne miejsce z fontanną na
środku otoczoną specjalnymi kwiatami, które kwitną nawet w zimę.

„Jak miło” skomplementował Jelani rozglądając się.

Bones milczał. Jelani czekał kilka minut, aż w końcu zniecierpliwienie wzięło górę.

„Mówiłeś, że masz jakąś wiadomość” podpowiedział ghul.

Bones posłał mu cienki uśmiech. „Zaiste. O tobie.”

Bones szybko pokonał dzielącą ich odległość i złapał większego człowieka, trzymając go kilka stóp
nad ziemią.

„To twoja jedyna szansa by powiedzieć mi prawdę. Skłam mi, a od razu cię zabiję. Odkąd tu
przyjechałem miałem na karku Ralmiela, który nie bał się represji ze strony Marie. Dziwne,
prawda? Potem twoja historia się nie zgodziła. Myślałeś, że uwierzę ci na słowo i nie przeprowadzę
własnego śledztwa? Nie ma żadnego zapisku na obecność LaLauries w St. Francisville house, więc
nie mogli zabić twojej żony. W jaką ty grasz grę?”

Jelani nie próbował walczyć. Opuścił bezwładnie fałszywe ręce i nogi, tak jakby Bones był
człowiekiem.

„Byłem niewolnikiem LaLauries” wypluł. „Zarówno mnie jak i moją żonę nabyli zaraz po tym jak
przybyli do Quarter. Historie o tym czego o nie zrobili niewolnikom nie są nawet w połowie
prawdziwe. Starałem się z nią uciec. Złapali nas i torturowali mnie. Odcięli moje ręce i nogi i zjedli
przy mnie, ale to nie było najgorsze.”

Jelani spojrzał w dal. Zapach czystej męki unosił się od niego, ale Bones nie poluzował uścisku.

„Kontynuuj”

„Delphine zmieniła mnie w ghula.”Jelani kontynuował, a jego głos drżał od wspomnień. „Trzymała
mnie unieruchomionego łańcuchem na tym piekielnym strychu, aż byłem oszalały w głodu. W
końcu przyprowadziła moją żonę, ją także przymocowując łańcuchem tak by nie mogła uciec. Tej
nocy zabiłem moją żonę. Zabiłem moją żonę i ją zjadłem.”

Bones opuścił go na dół. Jelani zatoczył się przez chwilę na jego protezach nóg, aż znalazł
równowagę. Kiedy to zrobił szturchnął Bones'a.

„Przepraszam, kolego.”powiedział cicho Bones. „Ale wiesz, że to nie był twój bład. To ich zbrodnia
, nie twoja.”

Jelani wydał gorzkie parsknięcie. „ Och, wiem, że to oni są winni jej śmierci. Ale za każdym razem
gdy idę spać, w snach słyszę jej krzyki. Sto lat później, nadal słyszę.” Jelani spotkał spojrzenie
Bonesa. „Chcę żeby to się skończyło. Żeby to wszystko się skończyło.”

Bones wydał powolne westchnienie. „ Marie nie ma żadnego pomysłu dlaczego LaLauries są tutaj,
nieprawdaż? Dlatego Ralmiel tak bezczelnie mnie prześladuje. Nie boi się reperkusji.”

„Kiedy Delphine i Louis polowali w mieście dekady temu, Majestic zabroniła mi działać aż do jej
powrotu. Nie chciała by ktokolwiek wiedział, że obawia się , że to może osłabić jej władzę. Ale
LaLauries odeszli zanim Majestic wróciła. Tym razem, nie zaryzykuję, że odejdą. Więc skłamałem,
gdy cię tu sprowadziłem.”

Bones przeczesał ręką włosy, w wyrazie frustracji. „Marie cie zabije jeśli się dowie. Musisz to
wiedzieć.”

Ramiona tego dużego człowieka nagle opadły. „Nie wiesz co to znaczy żyć między naszym
rodzajem będąc kaleką jak ja. Majestic sprawiła że jest to znośne, ale jeśli LaLaurie będą martwi, ja
też mogę. Mam nadzieję, że Majestic mnie zabije w ramach mojej kary, a nie wyrzuci bez jej
ochrony.”

Spojrzenie Bones'a przesunęło się po pniakach udających ręce i nogi Jelaniego. Jelani nie mógł
władać nożem w obronie własnego życia lub życia Marie , co było jego zadaniem jako członka jej
nieumarłej linii. Nie mógł nawet iść jeśli ktoś zabrałby mu protezy- a to byłaby pierwsza rzecz
którą wrogi wampir lub ghul zrobiłby.

Patrząc na to chłodno, wszystko co Jelani miał do zaoferowania Majestic to jego lojalność, a on
spalił to wszystko, za jej plecami atakując LaLauries. Nawet jeśli Marie wiedziała dlaczego to
zrobił i mu współczuła, to i tak nie miała żadnego wyboru i musiała go zabić. Nie, jeśli nie chciała
wydać się słaba.

I, jeśli Bones byłby praktyczny, wiedząc już, że nic z tego nie zostało usankcjonowane przez Marie,
to opuściłby miasto jeszcze dzisiejszego wieczoru. Wtedy, gdy czyny Jelaniego zostaną odkryte,
mógłby udawać ignorancje co do jego zdrady.

Ale jeśli nie podejmie żadnych działań, pozostawi go aż do osądu królowej. Bones był intruzem,
polował bez zgody Marie. Wiedział, ze nie będzie na to patrzeć łaskawie. Ponadto gdy tu był stał się
celem Ralmiela, odkąd nie był w stanie polować i ukrywać się jednocześnie na tak małym obszarze.

Chociaż wtedy nie zabito by LaLauries. Już zbyt długo się tak zachowywali.

Był tylko jeden wybór, nieprawdaż?

Bones gapił się na Jelaniego, nie pozwalając by jakakolwiek emocja była widoczna na jego twarzy.
„Nie wierzę, że się jeszcze spotkamy, kolego ale obiecuję ci- będziesz miał swoją zemstę.”

Jelani posłał mu napięty uśmiech. „To nie będzie tylko moja zemsta. Będzie podzielona z moją
żoną i każdą inną osobą, która umarła z ich powodu.”

Bones odszedł, nie odpowiadając. Mógł zadać śmierć, tak. Ale w tym momencie chciał dać
nadzieję, że nie sprowadza jej na Jelaniego, a może i na siebie, też.

Rozdział 9

Bones szedł w górę ulicy, w stronę salonu Becci. Próbował dzwonić na jej komórkę wcześniej, ale
nie odpowiadała. Prawdopodobnie była zdenerwowana jego wczorajszym, nagłym zniknięciem.
Albo była zajęta klientami i nie mogła dostać się do telefonu. Tak czy inaczej, miły gest byłby mile
widziany, więc kupił po drodze tuzin róż.

I na wszelki wypadek, gdyby Ralmiel śledził go z góry z kuszą, miał na sobie kamizelkę Kevlar.
Niech tylko spróbuje przebić to. Następnym razem gdy ten podły skurwysyn, pociągnie Houdini i
wyskoczy, Bones miał zamiar oddzielić jego głowę od ramion. I jeśli mógłby jednocześnie zabić
Delphine i Louisa uznałby to za kapitalny wieczór.

Bones był kilka sklepów od salon gdy to poczuł. Zrobił wdech by się upewnić , przyśpieszył i rzucił
się przez otwarte drzwi do salonu.

Dziewczyna za ladą spojrzała w górę w zaskoczeniu. Bones zignorował ją i dumnie krocząc przez
salon otwierał każde zamknięte drzwi ku konsternacji klienta odbierającego masaż na zapleczu.

„Becci tu nie ma” powiedziała mu dziewczyna.

Bones podszedł, pozwolił by róże opadły na podłogę i chwycił ją.

„Kiedy odeszła. Sama?”

„Hey, nie bądź taki grubiański.” zaprotestowała.

Bones puścił ją i zapytał bardzo wyraźnie. „ Gdzie jest Becka?”

„Zadzwoniła że jest chora. Ale jej nowa współlokatorka zajrzała wcześniej i powiedziała, że dziś
nie przyjdzie i że jeśli tu przyjdziesz to żebyś wpadł do niej na kolację. Więc chyba nie może być
aż tak chora.

Chociaż już to wiedział musiał to potwierdzić. „Ta dziewczyna. Jak wyglądała.”

„Czarne, kręcone włosy, szczupła, w moim wieku. Miała akcent, myślę, że francuski...”

Bones podszedł do drzwi. Dziewczyna kontynuowała za nim.

„Powiedz Becce, że ma kłopoty z naszym kierownikiem. To jest Mardi Gras i nie możemy sobie
pozwolić na to by brała dzień wolnego.”

Delphine nie uciekła ubiegłej nocy. Nie, ona wróciła i pierwsza znalazła Beccę.

Będąc na zewnątrz Bones wziął głęboki wdech. Nawet z zapachami niezliczonych ludzi, wciąż był
w stanie wyczuć zapach Delphine. Było tak, jakby świadomie otarła się o ścianę po drugiej stronie
ulicy, by mieć pewność że ja wyczuje. Bones przeszedł przez ulice i wpatrzył się w górę dawnej
rezydencji LaLauries. Podszedł do bramy i wziął kolejny głęboki oddech.

Tu także była. I znów, ślad był tak silny, że musiał być pozostawiony celowo. Zapachu Delphine nie
było tu gdy Bones wcześniej przechodził koło rezydencji. A teraz mógł jeszcze usłyszeć bicie serca
w normalnie pustym budynku.

Becka. Chodź na obiad. Powiedziała Delphine. I zrobiła wszystko by wiedział gdzie obiad zostanie
podany.

Gorzki uśmiech wykręcił jego usta. Nie, Delphine. Nie ułatwię ci tego. Ghule są silniejsze za dnia,
gdy wampiry są słabsze. Będę czekał po zmroku, by przyjąć twoje zaproszenie. To nie tak, że masz
zamiar puścić Beccę wolno po moim przyjeździe, mordercza suko.

Bones odwrócił się na pięcie i odszedł zastanawiając się czy Delphine lub Louis obserwują go.

Po około dziewięciu godzinach Bones wrócił. Jego płaszcz był wyłożony nożami, zarówno
stalowymi jak i srebrnymi. Nie wiedział czy Delphine i Louis mieli wampirzych pomocników, więc
wolał być przygotowany na każdą ewentualność. Nadal nosił kamizelkę Kevlar, mimo iż
nieznacznie utrudniała mu ruchy. Jednak zalety są większe niż wady.

Bones gapił się na stary dom LaLauries. Nawet z całym tym hałasem wokół niego, spowodowanym
przez imprezowiczów cieszących się ostatnimi dniami Mardi Gras, jeśli się skoncentrował mógł
usłyszeć ciche bicie serca w domu. Prawda, to nie musiała być Becka, ale mogła być też żywa.

Teraz ostatni dodatek do jego stroju.

Bones odwrócił się i poszedł w bawiący się tłum, wyciągnął ręce do pierwszych ludzi i uderzył w
nim spojrzeniem. Alkohol przez nich spożyty pomógł, bo żaden z nich nie mógł pochwalić się teraz
wyjątkowo silną wolą. Bones nie przejmował się tym czy jakiś przechodzień zastanawiał się
dlaczego jego oczy promienieją zielenią. Niech myślą, że to efekt specjalny maski z Phantom of
the Opera którą miał na sobie. O ile w ogóle się nad tym zastanowią.

Po daniu trzem osobom instrukcji, powrócił do tłumu i powtórzył całą procedurę z kolejną trójką. I
z kolejną trójką, i kolejną, aż w końcu miał tuzin posłusznych widzów. W końcu Bones wrócił na
ulicę i stanął na rogu z przodu domu.

Cienie wokół domu były teraz jakby ciemniejsze, pulsując wspomnieniami tłumionej od wieków
wściekłości. To było prawie tak, jakby te cienie wiedziały, że ich dawni oprawcy wrócili. Bones
zdjął maskę i przetoczył głową po ramionach.

„Teraz” powiedział mężczyznom i kobietom stojącym za jego plecami i wyskoczył w górę.

Pod nim, zaczęli iść do frontu domu i rzucać w niego. Butelki piwa, ich buty, maski, co tylko mogło
dostać się do ich rąk, oni to rzucali. Okna stłukły się na pierwszym i drugim pietrze, dźwięk ten
utonął w krzykach ludzi. Nie podeszli jednak do domu. Nie, pozostali wystarczająco daleko, że jeśli
ktoś chciał ich zatrzymać musiałby wyjść i dopadli by go.

Wyciągnięcie Delphine lub Louisa z domu nie było jego celem. Rakieta którą zrobił, gdy oni
rozwalali dom, była. Schowany za kominem pobliskiego domu czekał na swoją szansę. Kiedy dwa
okna rozbiły się jednocześnie Bones skoczył, nadając swojemu ciału opływowy kształt i
zanurkował przez okno na drugim piętrze.

Bones przeturlał się, gdy tylko dotknął podłogi i pozostając nisko przeszukał cały pokój, nie
pozwalając sobie na żaden zielony błysk z oczu. Nie zamierzał uczynić znalezienie go łatwiejszym,
tylko dlatego, że usłyszą coś innego, niż odgłos rzeczy rzucanych przez okna.

Pokój był pusty za wyjątkiem mebli. Bones wziął wdech próbując wyśledzić Beccę po zapachu i
zaklął. Pokój śmierdział płynem do balsamowania ,szkodliwy zapach, który zamaskował wszystkie
inne cholerne zapachy. Zdolni bękarci, pomyślał. W porządku, nadal mógł użyć bicia serca jako
odnośnika. Chociaż teraz, gdy był w środku, to brzmiało jak dwa serca. Oba w przeciwnych
kierunkach od siebie.

Wybrał to które biło mocniej. Becka była ich najnowszą ofiarą, więc logiczne było, że słabszy
dźwięk należy do kogoś porwanego przed nią. Przez chwilę Bones poczuł litość dla tej nieznanej
osoby, ale Becka była jego największym zmartwieniem.

Skradał się na przód w niskim przysiadzie. Światła były wyłączne, nie żeby ghule potrzebowały go
by widzieć. Nie było żadnych dźwięków poza biciem serc, jego własnych ukradkowych ruchów i
sporadycznego rozbijania się nielicznych rzeczy wciąż rzucanych w okna.

Bones wciąż mógł wyczuć energię w domu. Delphine i Louis byli tutaj. Czekając. Jakąkolwiek
pułapkę ustawili, uruchomiła się, jak tylko Bones wszedł do domu. Teraz jedyne co mógł zrobić to
doprowadzić to do końca. Każdy musi kiedyś umrzeć, Bones dumał z ponurą determinacją. Chodź,
draniu. Zobaczymy czy uczynisz ten dzień moim dniem.

Rozdział 10

Bones wyjrzał za róg korytarza w kierunku bicia serca, ostrożnie, wyczekując nawet najmniejszej
aluzji ataku. Jak na razie nikogo nie wiedział, ale jego wewnętrzny alarm dzwonił. Pułapka będzie
tam gdzie Becka, jasne, ale nie mógł jej tak po prostu porzucić. Mimo wszystko, to była jego wina,
że Delphine porwała ją najpierw.

Bicie serca dochodziło z pokoju na końcu korytarza. Cztery pokoje dzieliły go od celu. Bones
wyciągnął zw swojego płaszcza dwa noże, jeden ze stali i jeden srebrny. Chwycił po jednym w
każdą dłoń i trzymając się nisko, ruszył. Wychodź, wychodź gdziekolwiek jesteś...

Wszystko w nim napięło się gdy skradał się do pierwszych drzwi, jego zakończenia nerwowe
przewidywały nieoczekiwany wybuch bólu w boku od noża lub innej broni. Bones wskoczył do
pokoju, zbierając siły by odeprzeć atak- ale nic tam nie było. Po prostu więcej mebli w pokrowcach
przeciwkurzowych i ten szkodliwy zapach balsamu, neutralizujący jego zdolność wyśledzenia
czegokolwiek po zapachu.

Jeden za mną, trzy przede mną.

Bones powtórzył tę procedurę z następnymi drzwiami. Tym razem został uderzony pajęczyną, ale
niczym groźniejszym. Trzeci pokój był pusty, tak samo jak czwarty, z tym, że w czwartym była
krew. Dużo krwi.

Bones uklęknął przy dużym skupisku plamek i głęboko pociągnął nosem. Nawet ponad
chemicznym oparem w pokoju, mógł stwierdzić, że to nie krew Becci. Jak również leżące
swobodnie w kącie kości nie były jej.

Podniósł się. Fala gniewu z zabójstwa uczyniła go spokojnym, nie doprowadzonym do szału. Bones
zbliżył się do ostatniego pokoju, gdzie biło serce, powoli i ostrożniej niż do pozostałych. Jeśli
LaLauries myśleli, że przerażający pokaz ich pozostałości sprawi, że lekkomyślnie rzuci się na
ratunek Becce, byli w błędzie.

Pokój był pusty za wyjątkiem długiej, ciemnej trumny z której dobiegało bicie serca. Bones czekał
przed wejściem, jego zmysły wyszukiwały wszelkie niuanse hałasu lub ruchu. Nic. Jednak ghule
nie muszą oddychać i mogą być nieruchome jak posąg w miarę potrzeby. Delphine i Louis równie
dobrze mogą tam być czekając na niego.

Bones zanurkował do pokoju, skręcając od razu by przeciwstawić się możliwemu czołowemu
atakowi, ostrza w jego rękach szukały ciała w którym mogłyby się zatopić. Nic. Nawet szeptu, z
wyjątkiem mocnego bicia serca. Szafa w pokoju nie miała drzwi, więc nikt się tam nie ukrywał, i o
ile Louis i Delphine nie zapożyczyli od Ralmiela sztuczkę z dematerializacją, nie było ich w
pokoju.

Zbliżył się do trumny biorąc głęboki wdech. Wyczuł zapach balsamującego płyny, krwi Becci i
czegoś jeszcze. Metaliczny, ale zbyt słaby by rozszyfrować go ponad smrodem chemikaliów.
Stłumione odgłosy składające się z mmph, mmphh! przeplatały się z nierównymi wdechami z
wewnątrz trumny. Ktoś był tam żywy. Zakneblowany, sądząc po dźwiękach.

Bones przesunął ręką wzdłuż wieka trumny. To było zbyt łatwe. Czy Delphine była tam razem z
Beccą, czekając by wbić srebro w jego serce, gdy tylko uchyli wieko?

Jeśli tam była, wkrótce odkryje jak bezcelowe to było.

Podniósł wieko, usłyszał słabe clik! - a następnie rzucił się daleko, chwilę przed eksplozją.
Fragmenty srebra z wyspecjalizowanej bomby wbiły się w jego całe plecy. Zostało kilka części
ciała nieszczęśliwej duszy w trumnie. Tylko kamizelka Kavlar uchroniła serce Bonesa przed
przebiciem. Przez chwilę leżał, ogłuszony wybuchem, mentalnie obliczając zranienia. Wtedy
Delphine i Louis wpadli do pokoju wymachując srebrnymi nożami.

Bones skoczył na równe nogi, krzywiąc się na ból w nogach, gdzie kawałki ciała zostały oderwane
przez bombę. Jego głowa jednocześnie dzwoniła i pulsowała: Przestań być głupi, albo nie będziesz
tego zbyt długo tego żałował.

Zgubił noże podczas eksplozji. Bones otrzymał dwa głębokie ciosy zanim zdołał chwycić ostrze i
odeprzeć atak. Louis LaLaurie szybko, omijając ostrza, kopnął Bonesa w udo, gdzie szczególnie
duży kawałek srebra wciąż był wbity.

Kosztowało go to krok, jako że odwrócił się ponownie by uniknąć ataku Delphine z tyłu. Jej nóż
przeciął jego ramię a nie szyję. I to głęboko, prawie odcinając kończynę. Delphine była silna i nie
walczyła jak nowicjusz. Cięła go, gdy Louis atakował z przodu. Całe srebro w jego ciele zużywało
jego siłę jako że jego ciało chciało automatycznie się uzdrowić- i uzdrowić nowe zranienia które
były wymierzane jedno po drugim.

Delphine i Louis zmusili go do cofnięcia się przez co prawie potknął się o kawałek gruzu. Jego
lewa ręka, wisząca na kilku więzadłach, potrzebowała kilku sekund by się uzdrowić , ale te sekundy
były bardzo kosztowne. Bones nie mógłby użyć ręki by walczyć, a Louis i Deplhine na pewno
wykorzystali by to na ich korzyść. Więcej srebra wbiło się w niego, aż czuł że każdy centymetr jego
ciała płonie, a krew obryzguje ziemię osłabiając go jeszcze bardziej.

Wyczuwając, że zwycięstwo jest blisko, Delphine skoczyła na jego plecy raniąc go zarówno nożami
jak i zębami. Bones nie mógł jej usunąć jednocześnie osaczając Louisa. Nie mógł nawet chwycić
więcej noży, odkąd Delphine zdarła z niego płaszcz we wściekłym ataku. Nie mógł też dostać się do
tych przy jego nogach bez Louisa ucinającego jego głowę, gdy tylko się pochyli.

Louis uśmiechnął się. Dziki i zaspokojony, uderzył go mocno w jelita, chcąc by instynktownie
skulił się w agonii. Delphine podwoiła swoje wysiłki w łamaniu jego szyi rozumiejąc, że nie jest w
stanie przebić się przez kamizelkę na jego plecach czy klatce piersiowej.

Rozmycie w kącie pokoju posłało Bonesa na jedno kolano. Louis wydał tryumfalny śmiech, ale
Bones nie klękał w klęsce. Zrobił to, co zauważył co jest za plecami Louisa, który skupiony na
Bonesie nic nie zauważył.

Delphine również to zauważyła. Zaczęła krzyczeć- nawet gdy Bones skoczył do tyłu i uderzył o
ścianę z tyłu- gdy długie zakrzywione ostrze przeszło przez szyję Louisa LaLaurie.

Głowa Louisa okręciła się w prawo i poleciała dalej. Spadła z jego ramion , gdy nagle poleciał do
przodu, ciemna, lepka dziura wylądowała tam gdzie niedawno była głowa Bonesa. Ralmiel trzymał
poplamione na czerwono ostrze za nim.

Delphine wrzasnęła ponownie, z jej płaczu przebijał smutek i wściekłość. Bones nie zawahał się.
Sięgnął do butów i wyciągnął dwa podłużne kanistry, zerwał zakrętki i dźgnął ją w pierś.

Bliźniacze płomienie wybuchły, zapalając jej ubranie i spalając ją od środka. Bones trzymał je,

bezlitośnie wpychając je głębiej. Ciało ghula nie miało wystarczającej ilości krwi by uzdrowić się.
Krzyki Delphine były szalone, wymachiwała rękami i nogami próbując się uratować. Bones
przyszpilił ją do podłogi, nie zważając na to, że płomienie liżą i jego gdy się paliła. Nakarmił się
dobrze dziś wieczór, nie spali się tak łatwo. Ogień ogarnął całe ciało Delphine, dzieląc i spalając jej
ciało szybciej niż mogła się uzdrowić.

Coś dzikiego w Bonesie sprawiło, że chciał to przedłużyć. Chciał wpychać flary do jej ciała i palić
ją tak długo, aż zostałby tylko popiół, chyba że nie starczyło by czasu. Syreny zawodziły coraz
głośniej. Policja wkrótce tu będzie. Ta bomba, choć stosunkowo niewielka, nie przeszła
niezauważona.

Bones wyciągnął z buta długie ostrze, pozwalając Delphine zobaczyć błysk metalu gdy zatrzymał je
nad nią. Następnie Bones głęboko uciął szyję Delphine, czując lekką satysfakcję, gdy jej głowa
potoczyła się i zatrzymała przy bezgłowym trupie Louisa. Biorąc pod uwagę zło jakie popełnili, był
to zbyt miłosierny i szybki koniec dla tej dwójki.

Jelani, w końcu masz swoją zemstę.

Ralmiel podszedł do niego i wyciągnął rękę. Bones , po chwili, chwycił ją i pozwolił innemu
wampirowi postawić się na nogi.

„Nie próbujesz mnie zabić?”

Ralmiel nie uśmiechnął się. Zerknął na sufit i potrząsnął głową. „Wszedłem przez strych i
widziałem ją. Nie ma zbyt wiele czasu.”

Becka.

Wybiegł z pokoju, idąc za biciem innego, słabszego serca. Eksplozja pomogła pod tym względem.
Wybuch odsłonił metalowe schody wewnątrz ścian, skąd bicie serca Becci było głośniejsze. Bones
odrzucił kilka płyt gipsowych, prześlizgnął się przez nie i wspiął na górę po wąskich schodach.
Otworzył klapę na szczycie schodów, która ukazała mały pokoik na dachu domu.

Becka leżała na ławce. Twarz Bonesa wykręciła się gdy zauważył jak bardzo sponiewierana była.
Klęknął przy niej, odwracając jej głowę tak by mogła go zobaczyć.

Nie spała, chociaż w jej stanie, było to raczej przekleństwem niż błogosławieństwem. Bones patrzył
na nią, pozwalając sile jego oczu chwycić jej umysł. W jej stanie, trwało to kilka chwil. Czekał
szepcząc. „W porządku. Jesteś już bezpieczna.”, przerażenie i groza zostały w jej oczach gdy
próbowała się ruszyć lub coś powiedzieć.

I tak nie mogła zrobić ani jednego ani drugiego. Jej usta zostały zszyte jakby żyłką, jej rąk i nóg nie
było. Jedynym powodem dla którego jeszcze żyła, było to że Louis albo Delphine uszczelnili swoją
krwią rany gdzie kiedyś były jej kończyny. Gdzie kiedyś były jej ręce i nogi, teraz były ohydnie
gładkie pnie.

Bones zamknął oczy. Mógł uratować Becce życie... przez picie. Nie przeżyłaby przemiany, jeśli
chciałby zmienić ją w wampira, ale mógł zrobić z niej ghula. Wszystko czego potrzebował to żeby
wypiła trochę jego krwi zanim umrze, co nie potrwa długo. Była bardzo bliska śmierci.

Pomyślał o Jelanim. Nie przyznając się do bólu, próbował żyć jak ktoś, ktoś kto zawsze jest
bezradny wobec nawet najsłabszego ze swojego gatunku. A Becka nie wiedziała że istniał inny

świat na krawędzi jej. Jak Bones mógłby ją potępić, by obudziła się złapana w pułapkę tego ciała,
zmieniona w coś o czym nawet nie wiedziała że istnieje?

Powolne westchnienie wyszło z niego, gdy zmusił się do uśmiechu. Jego spojrzenie rozświetliło się
gdy wykorzystywał cała swoją energię by Becka uwierzyła we wszystko co ma jej do powiedzenia.

„Już w porządku.” powiedział głaszcząc ją po twarzy. „Jesteś bezpieczna, Becka, i nie ma już
żadnego bólu. Nie jesteś ranna. Nie jesteś nawet tutaj. Jesteś na pięknej polanie, wszystko kwitnie
wokół ciebie. Widzisz to Becka?”

Skinęła głową, jej rysy rozluźniły się, co było zupełnie sprzeczne z nierównymi szwami wokół jej
ust.

„...jest ciepło i patrzysz w górę na niebo...popatrz na nie Becka. Zobacz jak bardzo jest
niebieskie...”

Jej spojrzenie stało się bardziej stałe. Bones pochylił się do przodu, jego usta znalazły się na jej
gardle. Jej puls był tak słaby, że ledwo czuł go na wargach.

„Teraz śpij Becka.” szepnął Bones i ugryzł ją mocno w szyję.

Rozdział 11

Ralmiel spotkał się z nim przed salonem w którym pracowała Becka. Stamtąd mieli świetny widok
na rój policjantów przed starym domem LaLauries i zniszczenia spowodowane przez bombę. Faceci
nie chcieli dopuścić by jeszcze coś wybuchnęło, nie żeby Bones ich winił.

Po kilku minutach ciszy Bones zwrócił się do Ralmiela. „Dlaczego przyszedłeś tam dzisiaj
wieczorem?”

Ralmiel wzruszył ramionami. „Jelani zaoferował mi dwa razy tyle ile dostałbym za twoje zwłoki,
jeśli zostawię cię w spokoju. Więc pomyślałem, że pomogę ci zabić szumowiny plugawiące moje
miasto. To było łatwe, by przewidzieć gdzie jesteś mon ami,gdy w domu rozległo się boom!.”

Bones nie mógł powstrzymać parsknięcia. „ Kolego, mam dla ciebie złą wiadomość. Jelani
zbuntował się i Marie nie autoryzowała niczego przez kilka ostatnich dni, więc nie oczekuj, by
zwróciła ci koszty.”

Ralmiel gapił się na niego. „Nie ma żadnych pieniędzy?''

„Nie”

„Skłamał mi. Zabiję go.” powiedział oburzony Ralmiel, wyciągając torbę z kieszeni i ściskając ją.

Nic się nie stało. Ralmiel popatrzył w dół w zaskoczeniu, i ścisnął ponownie. I znowu.

Powolny uśmiech wypłynął na twarz Bonesa. „Masz jakiś problem, czyż nie?”

Zrozumienie zakwitło na twarzy Ralmiela. „Znalazłeś Georgette.” szepnął.

„Nigdy nie lekceważ swojego przeciwnika.” odpowiedział Bones. „Nie używałeś magi dla żartów i
jeśli coś stanie się Georgette bo opamiętała się i odmówiła uczestnictwa w twoich zbrodniach, będę
zmuszony by to opublikować.”

Ralmiel nie powiedział nic przez dłuższy moment. Bones czekał, zastanawiając się, czy teraz, gdy
Ralmiel wiedział, że nie ma żadnego kontraktu na „utrzymanie” Bonesa żywego, czy ośmieli się
wziąć go w uczciwej walce, bez żadnych magicznych pomocy.

W końcu słaby uśmiech pojawił się na twarzy Ralmiela. „Non, mon ami. To już przeszłość.
Pieniądze to nie wszystko, oui? Pewnego może ty mi pomożesz.”

Bones kiwnął głową. „Mam nadzieję, że nie kłamiesz. Raczej cię lubię, ale jeśli jeszcze raz zobaczę
cię po przeciwnej stronie srebrnej broni, spalę cię.”

Ralmiel wzruszył ramionami. „Zrozumiałem.” Wtedy kiwnął głową w stronę masy ludzi na ulicy.
„Spragniony?”

Kolejne parsknięcie uciekło Bonesowi. Czy chciał zanurzyć się w tym tłumie, w tych gardłach
bezimiennych, niezliczonych ludzi, którzy nie wiedzieliby, że zostaną ugryzieni dopóki by tego nie
zrobił? Nie. Chciał wziąć Beccę do swojego mieszkania, umyć jej ciało i zakopać na dziedzińcu, tak
by więcej zniewag nie mogło jej dotknąć.

Ale nie mógł tego zrobić. Rodzina Becci miała prawo ją pochować, nie on. Najlepsze co Bones
mógł zrobić to zostawić Beccę, gdzie była. Policja przeprowadzi śledztwo, powiąże to z innymi
morderstwami i być może zdecydują, że mają do czynienia z zabójcą naśladowcą z obsesją na
punkcie ciemnej historii LaLauries. Co do ciał Delphine i Louisa, w chwili śmierci cofnęły się do
ich prawdziwego wieku, więc policja mogłaby uznać że były schowane w tym pokoju i odnalazły
się po bombardowaniu. Nigdy nie zrozumieją, ze patrzą na samych zabójców.

Tak po prawdzie, nie miał niczego do roboty ale rzucić się w tłum który nie miał pojęcia o
potwornościach popełnionych zaledwie przecznicę dalej. Poza tym Marie, mogłaby uznać że to jego
ostatnie Mardi Gras. Skala jej zemsty zostanie jeszcze określona. Jedzmy i pijmy, bo jutro umrzemy.
Pomyślał Bones sardonicznie.

Machnął ręką na Ralmiela. „Prowadź, kolego.”

Rozdział 12

Pod cmentarzem powietrze było wilgotne i chłodne, z ciężkim zapachem pleśni. Prawie cal wody
stał na ziemi, Te tunele nigdy nie były zupełnie suche, obojętnie jak mocno pompy pracowały.
Pojedyncza świeca rozbiła ciemność, oświetlając twarz kobiety, która usiadła na jedynym krześle w
pokoju.

Jelani klęknął przed nią, co nie było łatwym zadaniem, biorąc pod uwagę jego protetyczne nogi. Ale
teraz jego ogromna sylwetka prezentowała postawę pełną uległości i rezygnacji. Wyznał swoje
zbrodnie i czekał na wyrok.

A po nim, Bones był następny.

Spoglądając na niego w dół, twarz Marie Laveau była czysta, ukrywała każdą myśl która wirowała
w jej umyśle. Po kilku napiętych minutach przemówiła.

„Zdradziłeś mnie.”

Jej głos był tak gładki jak jej skóra, czyniąca odgadnięcie jej wieku trudnym.

„Tak, Majestic.” szepnął Jelani.

Moc rozniosła się po pokoju gdy jej nastrój zmienił się. Bones nie zareagował ale czuł jak
powietrze zostało zaśmiecone, z niewidocznymi brzytwami krojącymi na plasterki jego skórę.

„Nie jest ci przykro.”

Wbrew jej gniewowi elektryzującemu powietrze, Jelani podniósł głowę i uśmiechnął się.

„Nie, moja królowo. Nie jest.”

Chryste, pomyślał Bones. Zamierzasz odejść z hukiem?

Coś przepłynęło przez twarz Marie, zbyt szybko by Bones mógł rozszyfrować czy była to litość czy
wściekłość.

„Dobrze. Jeśli masz dla czegoś umrzeć, wtedy nie powinieneś tego żałować.”

Jej ręka mignęła tak szybko, że uśmiech Jelaniego nie miał szansy zniknąć. Nadal był na jego
twarzy gdy jego głowa spadła z ramion a jego ciało nagle runęło do przodu.

Marie nie poruszyła się, chociaż powoli sącząca się z szyi Jelaniego krew zaczęła wsiąkać w brzeg
jej spódnicy. Długie, zakrzywione ostrze nadal było w jej ręce, ale jej spojrzenie utkwione w
Bonesie.

„A co z tobą? Żałujesz?”

Bones myślał o pytaniu i nie tylko, ponieważ wiedział, że jego życie może zależeć od tej
odpowiedzi.

„Żałuję, że nie zabiłem LaLauries wcześniej.” powiedział w końcu patrząc niezachwianie na Marie.

„Żałuję, że niewinną dziewczynę spotkał okropny koniec, ponieważ włączyłem ją do tego. Żałuję
faceta przy twoich stopach, dla którego zemsta była warta więcej niż życie. Ale jeśli pytasz mnie,
czy zrobiłbym to jeszcze raz by zatrzymać Delphine i Louisa... odpowiedź brzmi tak. Tego nie
żałuję.”

Marie stuknęła nożem o nogę. Bones zerknął na to i wrócił do jej ciemnych oczu. Jeżeli chcesz
moją głowę, nie klęknę dla ciebie, byś ją wzięła,pomyślał chłodno. Nie jesteś moim panem i nie
zdradziłem cię, więc będziesz musiała o nią walczyć.

Z chytrym spojrzeniem, Marie kręciła nożem. „Czy ty myślisz, że potrzebuję tego, by cię zabić?
Myślisz, że potrzebuję jakiejkolwiek broni?”

Opuściła nóż i zaczęła chodzić wokół ciała Jelaniego. Powietrze dookoła niej zmieniło się.
Zgęstniało od władzy, stało się lodowate od rozpaczy i gniewu. Słaby odgłos palenia wydawał się
przyjść znikąd i brzmiał wszędzie natychmiast.

„Wiesz co się dzieje, gdy królowa voodoo staje się nieumarłą?” Spytała Marie. Jej głos brzmiał
jakby wielu ludzi mówiło przez jej struny głosowe. „Moja więź z innym światem została
wzmocniona. Ci wysłani do grobu przepełnili mnie mocą. Posłuchaj ich ryku!”

Marie otworzyła usta i to był ryk, wypełniony wściekłością i pełen grozy, wystarczająco by Bones
zadrżał. Ciemne wiry uformowały się dookoła niej, jak gdyby cień się mnożył. Wiry poruszyły się,
by zwinąć się dookoła Bonesa, zamrażając go wrogimi, głodnymi rękoma. Jego siła wydawała się
rozpływać pod ich dotykiem kiedy wspomnienia jego śmierci, tak dawno temu, błysnęły w jego
umyśle. Czuł to samo co wtedy: zimno, słabość, poddawanie się nieuniknionej ciemności.

Wtedy moc wokół Marie znikła. Nieziemski krąg zatrzymał się, cienie zwinęły się z powrotem do
niej, siła szybko wróciła do ciała Bonesa.

Marie obserwowała go, mały kruchy uśmiech widniał na jej ustach. „Żałuję, że mi nie skłamałeś.
Wtedy mogłabym usprawiedliwić zabicie cię.”

Bones wyzdrowiał wystarczająco by wzruszyć ramionami. „Znasz prawdę. Kłamanie obraziłoby
nas oboje.”

Znów mu się przyglądała, jej twarz nie wyrażała niczego. „Masz zakaz wstępu do Nowego Orleanu
przez pięć lat.” stwierdziła w końcu. „Jeśli naruszysz zakaz, zabiję cię. Jeśli powiesz o tych
wydarzeniach komukolwiek, zabije cię. Każdy inny będzie myślał, że wynajęłam cię, byś miał na
oku LaLauries, kiedy byłam poza miastem, a Jelani został zabity przez nich w obronie swojego
miasta. Ponadto jesteś obciążony długiem, równoważnym życiu, odkąd pozwoliłam zatrzymać ci
twoje.”

Bones nie kłócił się z Marie o jej żądania, prawdopodobnie mogłaby go za to zabić. Jej pokaz mocy,
chwilę temu, jasno mówił co królowa Nowego Orleanu może uczynić, i było mało ludzi którzy
wiedzieli-lub żyli- i mogli coś powiedzieć. Po rozważeniu tych rzeczy, Bones zrozumiał jej zamiar.
W najlepszym interesie Marie leżało, by Bones został żywy i mógł potwierdzić jej wersję
wydarzeń.

Jeśli chodzi o Jelaniego, przynajmniej Marie dała mu zaszczytne dziedzictwo. Były gorsze rzeczy
od śmierci dla wymarzonej zemsty. Wcześniej czy później każdy umrze. To tylko trwało dłużej w
przypadku wampirów czy ghuli.

„Zrobione.” powiedział Bones.

Marie oderwała od niego spojrzenie by spojrzeć na martwego człowieka u jej stóp. „Wynocha.”

Jej głos był bardziej ochrypły. Klęknęła nad usychającą ręką Jelaniego i pogłaskała jego ramię.
Chociaż to ona go zabiła, jej smutek był jasny. Ten rodzaj bezwzględności był związany z
poziomem władzy Marie, naprawdę przerażający. Jeśli wymierzenie śmierci Jelaniemu nic by dla
niej nie znaczyło, Bones uznałby ją za zimną. Ale, chociaż zabicie Jelaniego ją zraniło, nie
powstrzymało ją to przed zrobieniem tego.

Tak. Lepiej szybko odejść.

Bones odszedł nie oglądając się. Jego lot z miasta został już zarezerwowany.

Do dziś, byłby w drodze do Ohio, poszukując nieumarłego księgowego, którego śledził zanim
zaangażował się w ten bałagan.

To się skończyło, ale nadszedł czas na kolejne polowanie.

14

14 I poznanie miłości swojego życia. Tak tylko mówię....