TERRY PRATCHET

TROLLOWY MOST

OPOWIADANIE Z KSI

Ąś

KI „W HOŁDZIE KRÓLOWI”

Przeło

ż

ył

Piotr W.Cholewa

Tytuł orginału:

TROLL BRIDGE

Skanował:

Yanks

Wersja tekstu:

1.00

Poprawki:

9.I.2002 Yanks (autokorekta)

W

iatr dmuchał od gór, unosz

ą

c w powietrze drobniutkie

kryształki lodu.
Było zbyt zimno na

ś

nieg. Przy takiej pogodzie wilki zbli

ż

aj

ą

si

ę

do

wiosek, a zamarzaj

ą

ce drzewa w sercu lasu p

ę

kaj

ą

z hukiem.

Przy takiej pogodzie ludzie siedz

ą

w domach, przy kominkach, i

opowiadaj

ą

historie o bohaterach.

To był stary ko

ń

. I stary je

ź

dziec. Ko

ń

wygl

ą

dał jak owini

ę

ta w foli

ę

suszarka do naczy

ń

. Je

ź

dziec wygl

ą

dał, jakby nie spadał z siodła

tylko dlatego,

ż

e brakowało mu energii. Mimo k

ą

saj

ą

cego mro

ź

nego

wiatru miał na sobie jedynie skromny skórzany kilt i banda

ż

na

kolanie.
Wyj

ą

ł z ust wilgotne resztki papierosa i zgasił go na dłoni.

- No dobrze - powiedział. - Bierzmy si

ę

do dzieła.

- Łatwo ci mówi

ć

- odparł ko

ń

. - A co b

ę

dzie, je

ś

li nagle dostaniesz

zawrotu głowy? Grzbiet te

ż

odmawia ci posłusze

ń

stwa. Jakbym si

ę

czuł,

gdybym został zjedzony tylko dlatego,

ż

e w nieodpowiednim momencie

co

ś

ci strzeli w krzy

ż

u?

- Tak si

ę

nie stanie - zapewnił je

ź

dziec.

Zsun

ą

ł si

ę

na zimne kamienie i chuchn

ą

ł w palce. Potem z juków

wyci

ą

gn

ą

ł miecz z kling

ą

przypominaj

ą

c

ą

zaniedbany brzeszczot piły.

Bez przekonania kilka razy ci

ą

ł na prób

ę

powietrze.

- Potrafi

ę

jeszcze to i owo - mrukn

ą

ł z satysfakcj

ą

. Skrzywił si

ę

i

oparł o drzewo. - Mógłbym przysi

ą

c,

ż

e ten przekl

ę

ty miecz codziennie

robi si

ę

ci

ęż

szy.

- Powiniene

ś

go zapakowa

ć

z powrotem - stwierdził ko

ń

. - Na dzisiaj

wystarczy. Takie rzeczy w twoim wieku... To nie uchodzi. Je

ź

dziec

wzniósł oczy w gór

ę

.

- Niech licho porwie t

ę

wyprzeda

ż

. Tak to si

ę

ko

ń

czy, kiedy kupuje

si

ę

co

ś

, co nale

ż

ało do maga - zwrócił si

ę

ze skarg

ą

do całego

ś

wiata. - Obejrzałem twoje z

ę

by, sprawdziłem kopyta, ale nie przyszło

mi do głowy,

ż

eby ci

ę

posłucha

ć

.

- A jak my

ś

lisz, kto przeciw tobie licytował? - zapytał ko

ń

. Cohen

Barbarzy

ń

ca nadal opierał si

ę

o drzewo. Nie był pewien, czy potrafi

si

ę

wyprostowa

ć

o własnych siłach.

- Na pewno masz gdzie

ś

ukryte wielkie skarby - domy

ś

lił si

ę

ko

ń

. -

Mo

ż

e wyruszymy do Kraw

ę

dzi? Co ty na to? Przyjemnie i ciepło...

Znajdziemy sobie jakie

ś

miłe miejsce na pla

ż

y... Co?

-

ś

adnych skarbów - burkn

ą

ł Cohen. - Wydałem wszystko. Przepiłem

wszystko. Wszystko rozdałem. Zgubiłem.
- Powiniene

ś

zaoszcz

ę

dzi

ć

co

ś

na staro

ść

.

- Nigdy nie przypuszczałem,

ż

e czeka mnie jaka

ś

staro

ść

.

- Pewnego dnia umrzesz - stwierdził ko

ń

. - To mo

ż

e by

ć

nawet dzisiaj.

- Wiem. Jak ci si

ę

wydaje, po co tu przyjechałem?

Zwierz

ę

odwróciło si

ę

i spojrzało w stron

ę

w

ą

wozu. Droga była

nierówna i pełna dziur, młode p

ę

dy przebijały si

ę

mi

ę

dzy kamieniami,

a z obu stron wyrastała puszcza. Za kilka lat nikt ju

ż

nie b

ę

dzie

pami

ę

tał,

ż

e w ogóle była tu jaka

ś

droga. S

ą

dz

ą

c po wygl

ą

dzie, ju

ż

teraz nikt o tym nie wiedział.
- Przyjechałe

ś

tu,

ż

eby umrze

ć

?

- Nie. Ale jest co

ś

, co zawsze chciałem zrobi

ć

. Jeszcze jako młody

chłopak.
- Co takiego?
Cohen spróbował si

ę

wyprostowa

ć

.

Ś

ci

ę

gna posłały wzdłu

ż

nóg swój

bolesny, gor

ą

cy jak rozpalone

ż

elazo sprzeciw.

- Mój tato... - wychrypiał. Z trudem odzyskał równowag

ę

.

- Mój tato - powtórzył - powiedział mi kiedy

ś

... Zasapał si

ę

.

- Synu - podpowiedział uprzejmie ko

ń

.

- Co?
- Synu.

ś

aden ojciec nie zwraca si

ę

do swojego chłopaka "synu", je

ś

li

nie ma zamiaru podzieli

ć

si

ę

swoj

ą

ż

yciow

ą

m

ą

dro

ś

ci

ą

. To powszechnie

znany fakt.
- Nie wtr

ą

caj si

ę

do moich wspomnie

ń

!

- Przepraszam.
- Powiedział: Synu... Tak, zgadza si

ę

... Synu, je

ś

li w samotnej walce

potrafisz stawi

ć

czoło trollowi, wtedy potrafisz dokona

ć

wszystkiego.

Ko

ń

zamrugał nerwowo. Potem odwrócił si

ę

znowu i ponad atakowan

ą

przez drzewa drog

ą

spojrzał w mrok w

ą

wozu. Był tam kamienny most.

Ogarn

ę

ło go straszliwe przeczucie.

Kopyta zastukały nerwowo o zrujnowan

ą

nawierzchni

ę

.

- Kraw

ę

d

ź

- powiedział niepewnie. - Miło i ciepło.

- Nie.
- Co komu przyjdzie z zabicia trolla? Co osi

ą

gniesz, zabijaj

ą

c

trolla?
- Martwego trolla. W tym cała rzecz. Zreszt

ą

wcale nie musz

ę

zabija

ć

.

Wystarczy,

ż

e go pokonam. Jeden na jednego. Mano a... troll. Gdybym

nie spróbował, ojciec przewróciłby si

ę

w grobie.

- Sam mi mówiłe

ś

,

ż

e przep

ę

dził ci

ę

z plemienia, kiedy miałe

ś

jedena

ś

cie lat.

- To jego najlepszy pomysł w

ż

yciu. Nauczył mnie sta

ć

mocno na

cudzych nogach. Podejd

ź

tu, dobrze?

Ko

ń

zbli

ż

ył si

ę

. Cohen chwycił za siodło, podci

ą

gn

ą

ł si

ę

i

wyprostował.
- I ty chcesz dzisiaj walczy

ć

z trollem... - mrukn

ę

ło zwierz

ę

.

Cohen pogrzebał w jukach i wyci

ą

gn

ą

ł kapciuch z tytoniem. Wiatr

rozwiewał okruchy, gdy osłaniaj

ą

c je dło

ń

mi, zwijał kolejnego

cienkiego papierosa.
- Tak - stwierdził.
- I przyjechałe

ś

tu z daleka specjalnie w tym celu?

- Musiałem - wyja

ś

nił Cohen. - Kiedy ostatnio widziałe

ś

most z

trollem pod spodem? Kiedy byłem młodym chłopakiem, stały ich setki.
Teraz wi

ę

cej trolli

ż

yje w miastach ni

ż

w górach. Wi

ę

kszo

ść

z nich

tłusta jak masło. I po co nam były te wszystkie wojny? A teraz...
Przejd

ź

przez ten most.

B

ył to samotny most ponad płytk

ą

, spienion

ą

i zdradzieck

ą

rzek

ą

w gł

ę

bokiej kotlinie. Takie miejsce, gdzie człowiek...

Szary kształt przeskoczył przez kraw

ę

d

ź

i wyl

ą

dował na płaskich

stopach tu

ż

przed koniem. W r

ę

ku trzymał maczug

ę

.

- No dobra - warkn

ą

ł.

- Och... - st

ę

kn

ą

ł ko

ń

.

Troll zamrugał. Nawet mro

ź

ne i zachmurzone zimowe niebo powa

ż

nie

redukowało przewodnictwo jego krzemowego mózgu. Dlatego tak długo
trwało, nim u

ś

wiadomił sobie,

ż

e w siodle nie ma pasa

ż

era.

Mrugn

ą

ł jeszcze raz, poniewa

ż

nagle poczuł oparte o kark ostrze

miecza.
- Witam - odezwał si

ę

głos przy jego uchu. Troll przełkn

ą

ł

ś

lin

ę

. Ale

bardzo ostro

ż

nie.

- Słuchaj - zacz

ą

ł rozpaczliwym tonem. - To przecie

ż

taka tradycja,

nie? Na takim mo

ś

cie ludzie powinni spodziewa

ć

si

ę

trolla. Ee... -

dodał, gdy kolejna my

ś

l przeczołgała mu si

ę

przez głow

ę

. - A dlaczego

wła

ś

ciwie nie słyszałem, jak si

ę

do mnie podkradasz?

- Bo jestem dobry w podkradaniu - odparł starzec.
- To si

ę

zgadza - wtr

ą

cił ko

ń

. - Podkradł si

ę

do wi

ę

kszej liczby

ludzi, ni

ż

ty w

ż

yciu przestraszyłe

ś

obiadów. Troll zaryzykował

zerkni

ę

cie z ukosa.

- Niech to diabli - szepn

ą

ł. - My

ś

lisz,

ż

e jeste

ś

Cohenem

Barbarzy

ń

c

ą

, co?

- A jak ci si

ę

wydaje?

- Posłuchaj - doradził ko

ń

. - Gdyby nie miał kolana owini

ę

tego

workiem, poznałby

ś

, jak stuka o drugie. Troll zastanawiał si

ę

przez

dłu

ż

sz

ą

chwil

ę

.

- O rany! -j

ę

kn

ą

ł. - Na moim mo

ś

cie! Ale numer!

- Co? - spytał Cohen.
Troll wyrwał mu si

ę

i gor

ą

czkowo zamachał r

ę

kami.

- W porz

ą

dku! Zgoda! - krzykn

ą

ł, gdy Cohen ruszył do przodu. - Masz

mnie! Masz mnie! Nie b

ę

d

ę

si

ę

sprzeczał! Chc

ę

tylko zawiadomi

ć

rodzin

ę

, dobrze? Inaczej nikt nie uwierzy. Cohen Barbarzy

ń

ca! Na moim

mo

ś

cie!

Pot

ęż

na kamienna pier

ś

wypi

ę

ła si

ę

dumnie.

- Ten mój przekl

ę

ty szwagier cały czas przechwala si

ę

swoim

przekl

ę

tym wielkim, drewnianym mostem.

ś

ona o niczym innym nie mówi.

Ha! Chciałbym teraz zobaczy

ć

jego min

ę

... No nie! Co sobie o mnie

pomy

ś

lisz?

- Dobre pytanie - przyznał Cohen. Troll rzucił maczug

ę

i chwycił jego

dło

ń

.

- Jestem Mika - przedstawił si

ę

. - Nie masz poj

ę

cia, jaki to dla mnie

zaszczyt.
Wychylił si

ę

przez parapet.

- Beryl! Chod

ź

tu szybko! Przyprowad

ź

dzieciaki! Odwrócił si

ę

do

Cohena. Oczy błyszczały mu dum

ą

i wzruszeniem.

- Beryl zawsze powtarza,

ż

e powinni

ś

my si

ę

przeprowadzi

ć

, poszuka

ć

czego

ś

lepszego... Ale ja jej tłumacz

ę

,

ż

e ten most jest w naszej

rodzinie od pokole

ń

,

ż

e zawsze mieszkał jaki

ś

troll pod Mostem

Ś

mierci. To tradycja.

Na brzeg wdrapała si

ę

ogromna samica trolla z dwójk

ą

maluchów na

r

ę

kach. W

ś

lad za ni

ą

maszerował rz

ą

dek mniejszych trolli. Ustawili

si

ę

szeregiem za ojcem, wpatrzeni w Cohena niczym sowy.

- To Beryl. - Troll wskazał

ż

on

ę

. Spojrzała na Barbarzy

ń

c

ę

z

niech

ę

ci

ą

. - A to... - Wypchn

ą

ł do przodu mniejsze wydanie samego

siebie,

ś

ciskaj

ą

ce młodzie

ż

ow

ą

wersj

ę

maczugi. - To mój chłopak,

Piarg. Prawdziwy odprysk starego kamienia. Kiedy odejd

ę

, przejmie po

mnie ten most. Prawda, Piarg? Patrz, mój chłopcze, to jest Cohen
Barbarzy

ń

ca! Co ty na to? Na naszym mo

ś

cie! Nie tacy zwykli bogaci,

tłu

ś

ci kupcy, jakich spotyka twój wujek Piryt. - Troll zwracał si

ę

do

syna, ale nad jego ramieniem zerkał na

ż

on

ę

. - U nas bywaj

ą

prawdziwi

bohaterowie, jak za dawnych czasów.

ś

ona trolla zmierzyła Cohena wzrokiem.

- Bogaty jest? - spytała.
- Bogactwo nie ma tu nic do rzeczy - odparł troll.

- Zabije pan naszego tat

ę

? - rzucił podejrzliwie Piarg.

- Oczywi

ś

cie,

ż

e tak - zapewnił syna Mika. - To jego zawód. A potem

b

ę

d

ę

sławiony w pie

ś

niach i opowie

ś

ciach. To przecie

ż

Cohen

Barbarzy

ń

ca, nie jaki

ś

wiejski głupek z widłami. Słynny bohater!

Przyszedł do nas z daleka, wi

ę

c oka

ż

cie mu nieco szacunku.

Przepraszam za to, sir - zwrócił si

ę

do Cohena. - Ta dzisiejsza

młodzie

ż

... Wie pan, jak to jest.

Ko

ń

zacz

ą

ł parska

ć

.

- Posłuchaj... - odezwał si

ę

Cohen.

- Pami

ę

tam, jak tato opowiadał mi o panu, kiedy byłem jeszcze

kamykiem - westchn

ą

ł Mika. - Stoi ponad

ś

wiatem niczym kloss. Tak

mówił.
Zapadło milczenie. Cohen zastanawiał si

ę

, czym mo

ż

e by

ć

kloss. I

nagle poczuł na sobie kamienne spojrzenie Beryl.
- To zwyczajny mały staruszek - oznajmiła. - Nie wydaje si

ę

szczególnie bohaterski. Skoro jest taki dobry, to czemu nie jest
bogaty?
- Posłuchaj, kobieto... - zacz

ą

ł Mika.

- I na to czekali

ś

my całe

ż

ycie? - przerwała mu

ż

ona. - Przez tyle

lat siedz

ą

c pod ciekn

ą

cym mostem? Wypatruj

ą

c ludzi, którzy nigdy nie

przyszli? Czekali

ś

my na tego krzywonogiego staruszka? Dlaczego nie

posłuchałam matki? Chcesz,

ż

eby nasz syn siedział pod mostem i

czekał, a

ż

jego te

ż

zabije jaki

ś

staruszek? To ma by

ć

przyszło

ść

dla

trolla? Nie, na to nie pozwol

ę

!

- Uspokój si

ę

...

- Ha! Piryt nie spotyka małych staruszków. Do niego przychodz

ą

grubi

kupcy. Jest kim

ś

! Powiniene

ś

z nim jecha

ć

, kiedy miałe

ś

okazj

ę

!

- Wolałbym je

ść

robaki!

- Robaki? Odk

ą

d to sta

ć

nas na robaki?

- Mo

ż

emy chwil

ę

pogada

ć

? - wtr

ą

cił Cohen. Machaj

ą

c od niechcenia

mieczem, przeszedł na drugi koniec mostu. Troll poczłapał za nim.
Cohen si

ę

gn

ą

ł po kapciuch z tytoniem. Spojrzał na trolla i wyci

ą

gn

ą

ł

r

ę

k

ę

.

- Zapalisz?
- Mo

ż

na od tego umrze

ć

- zauwa

ż

ył troll.

- Owszem. Ale nie dzisiaj.
- Tylko nie stój tam za długo z tym twoim podejrzanym koleg

ą

-

hukn

ę

ła Beryl ze swojego ko

ń

ca mostu. - Dzisiaj miałe

ś

i

ść

do

tartaku! Czert mówił,

ż

e nie mo

ż

e wci

ąż

trzyma

ć

dla ciebie tej

posady, je

ś

li nie we

ź

miesz si

ę

powa

ż

nie do pracy!

Mika u

ś

miechn

ą

ł si

ę

przepraszaj

ą

co.

- Mo

ż

na na niej polega

ć

- powiedział.

- I nie b

ę

d

ę

włazi

ć

do rzeki,

ż

eby ci

ę

znowu wyci

ą

ga

ć

! - ryczała

Beryl. - A opowiedz mu o starych capach, panie Wa

ż

ny Trollu!

- Capach? - zdziwił si

ę

Cohen.

- Nic nie wiem o capach - zapewnił Mika. - Ona zawsze o nich
wspomina. Ale ja nie mam poj

ę

cia o

ż

adnych capach. - Skrzywił si

ę

.

Razem patrzyli, jak Beryl sprowadza młode trolle z brzegu w mrok pod
mostem.
- Rzecz w tym - odezwał si

ę

Cohen, kiedy zostali sami -

ż

e nie

planowałem ci

ę

zabi

ć

.

Twarz trolla wyra

ż

ała rozczarowanie.

- Nie?
- Najwy

ż

ej zrzuci

ć

ci

ę

z mostu i ukra

ść

twoje skarby.

- Naprawd

ę

?

Cohen poklepał go po ramieniu.
- Poza tym - dodał - lubi

ę

spotyka

ć

ludzi, którzy maj

ą

... dobr

ą

pami

ęć

. Tego trzeba tej krainie: pami

ę

ci. I tradycji. Troll stan

ą

ł na

baczno

ść

.

- Staram si

ę

jak mog

ę

, prosz

ę

pana - zapewnił. - Mój chłopak chce i

ść

szuka

ć

pracy w mie

ś

cie. Powtarzam mu,

ż

e trolle mieszkaj

ą

pod tym

mostem ju

ż

prawie pi

ęć

set lat...

- Wi

ę

c gdyby

ś

oddał mi skarby - doko

ń

czył Cohen - mógłbym ju

ż

rusza

ć

dalej.
Nagła panika wywołała zmarszczki na obliczu trolla.
- Skarby? Nie mam

ż

adnych skarbów...

- Daj spokój. Na takim dobrze poło

ż

onym mo

ś

cie?

- Tak, ale nikt ju

ż

nie je

ź

dzi t

ą

drog

ą

- wyja

ś

nił Mika. - Pan jest

pierwszy od miesi

ę

cy. Naprawd

ę

. Beryl mówi,

ż

e powinienem si

ę

przenie

ść

do jej brata, kiedy zbudowali now

ą

drog

ę

do jego mostu.

Ale... - podniósł głos - powiadam jej: pod tym mostem trolle...
- No tak... - mrukn

ą

ł Cohen.

- Problem w tym,

ż

e kamienie ci

ą

gle wypadaj

ą

- wyznał troll.

- A nie uwierzy pan, ile

żą

daj

ą

ci murarze. Przekl

ę

te krasnoludy. Nie

mo

ż

na im ufa

ć

. - Pochylił si

ę

do Cohena. - Przyznam si

ę

panu,

ż

e trzy

dni w tygodniu musz

ę

pracowa

ć

w tartaku szwagra,

ż

eby jako

ś

zwi

ą

za

ć

koniec z ko

ń

cem.

- Zdawało mi si

ę

,

ż

e twój szwagier ma most - zdziwił si

ę

Cohen.

- Jeden z nich tak. Ale moja

ż

ona ma tylu braci, ile psy pcheł.

- Mika wpatrzył si

ę

ponuro w fale rzeki. - Jeden handluje drewnem nad

Kwa

ś

n

ą

Wod

ą

, jeden prowadzi most, a ten wielki i gruby jest kupcem

przy Gorzkiej Grani. Czy to wła

ś

ciwy fach dla trolla?

- Ale przynajmniej jeden jest w mostowym interesie - pocieszył go
Cohen.
- Mostowy interes? Cały dzie

ń

siedzie

ć

w budce i bra

ć

od ludzi po

sztuce srebra za przej

ś

cie? Pół dnia w ogóle go tam nie ma. Wynaj

ą

ł

sobie krasnoluda do kasowania pieni

ę

dzy. I on nazywa siebie trollem!

Dopóki nie podejdzie si

ę

blisko, nie mo

ż

na go odró

ż

ni

ć

od człowieka.

Cohen pokiwał głow

ą

ze zrozumieniem.

- I wie pan co? Co tydzie

ń

musz

ę

chodzi

ć

do nich z wizyt

ą

i je

ść

u

nich obiad. Z cał

ą

trójk

ą

. I słucha

ć

, jak ci

ą

gle gadaj

ą

,

ż

e trzeba

i

ść

z. duchem czasu...

Zwrócił do Cohena sw

ą

wielk

ą

, smutn

ą

twarz.

- Co jest złego w byciu trollem pod mostem? - zapytał. - Wychowałem
si

ę

,

ż

eby by

ć

trollem pod mostem. Chc

ę

,

ż

eby młody

Piarg został trollem pod mostem, kiedy mnie ju

ż

nie b

ę

dzie. Co w tym

złego? Musz

ą

przecie

ż

istnie

ć

trolle pod mostami. Inaczej po co to

wszystko? Jaki to ma sens?
Oparli si

ę

sm

ę

tnie o parapet, zapatrzeni w spienion

ą

wod

ę

.

- Wiesz - odezwał si

ę

wolno Cohen. - Pami

ę

tam czasy, kiedy człowiek

mógł przejecha

ć

st

ą

d a

ż

po Klingowe Góry i nie zobaczy

ć

ż

ywego

stworzenia. - Przesun

ą

ł palcami po ostrzu miecza. - W ka

ż

dym razie

nie na długo.
Rzucił w wod

ę

niedopałek papierosa.

- Teraz s

ą

tam same farmy. Małe farmy małych ludzi. I wsz

ę

dzie płoty.

Gdziekolwiek spojrzysz, farmy, płoty i mali ludzie.
- Ona ma racj

ę

, oczywi

ś

cie - stwierdził troll, kontynuuj

ą

c jak

ąś

wewn

ę

trzn

ą

dyskusj

ę

. - Takie wyskakiwanie spod mostu nie ma

przyszło

ś

ci.

- Rozumiesz - mówił Cohen - nie mam nic przeciwko farmom. Albo
farmerom. Te

ż

s

ą

potrzebni. Tyle

ż

e kiedy

ś

ż

yli daleko od siebie, na

brzegach. A teraz tutaj jest brzeg.
- Spychani przez cały czas - mrukn

ą

ł troll. - Cały czas si

ę

zmieniamy. Jak mój szwagier Czert. Tartak! Troll prowadz

ą

cy tartak! A

gdyby pan zobaczył, co on wyprawia z Ostrocienistym Lasem!
Zaskoczony Cohen podniósł głow

ę

.

- Co? Tym, w którym

ż

yły gigantyczne paj

ą

ki?

- Paj

ą

ki? Teraz nie ma tam

ż

adnych paj

ą

ków. Tylko pnie.

- Pnie? Pnie? Lubiłem kiedy

ś

ten las. Był... no, był mroczny. Teraz

nie mo

ż

na ju

ż

znale

źć

porz

ą

dnej mroczno

ś

ci. W takim lesie człowiek

pojmował, co to znaczy strach.
- Podobała si

ę

panu mroczno

ść

? On teraz sadzi tam jodły. Równiutkie i

czyste.
- Jodły?
- To nie był jego pomysł. On nie odró

ż

nia jednego drzewa od drugiego.

Wszystko przez Glin

ę

.

Cohen poczuł,

ż

e kr

ę

ci mu si

ę

w głowie.

- Kto to jest Glina?
- Mówiłem przecie

ż

,

ż

e mam trzech szwagrów, prawda? Glina to ten

kupiec - wyja

ś

nił Mika. - Powiedział,

ż

e je

ś

li zasadzi si

ę

młode

drzewa, łatwiej b

ę

dzie sprzeda

ć

ziemi

ę

.

Przez dług

ą

chwil

ę

Cohen przetrawiał informacje.

- Nie mo

ż

na sprzeda

ć

Ostrocienistego Lasu - stwierdził w ko

ń

cu. - Nie

nale

ż

y do nikogo.

- No tak. On mówi,

ż

e wła

ś

nie dlatego mo

ż

na go sprzeda

ć

. Cohen

uderzył pi

ęś

ci

ą

o parapet. Niewielki kamie

ń

oderwał si

ę

i run

ą

ł w

gł

ą

b w

ą

wozu.

- Przepraszam...
- Nic nie szkodzi. Tak jak mówiłem: bez przerwy odpadaj

ą

jakie

ś

kawałki.
Cohen odwrócił si

ę

.

- Co si

ę

dzieje? Pami

ę

tam wszystkie te wielkie, dawne wojny. A ty?

Musiałe

ś

przecie

ż

walczy

ć

.

- Tak. Niosłem maczug

ę

.

- Mieli

ś

my walczy

ć

o now

ą

, pi

ę

kn

ą

przyszło

ść

. O prawo i w ogóle. Tak

mówili ludzie.
- Ja walczyłem, bo kazał mi wielki troll z batem - wyja

ś

nił ostro

ż

nie

Mika. - Ale rozumiem, o co panu chodzi.
- Chodzi o to,

ż

e nie o farmy i nie o jodły. Prawda? Mika zwiesił

głow

ę

.

- A teraz siedz

ę

tu z t

ą

n

ę

dzn

ą

imitacj

ą

mostu. Naprawd

ę

głupio si

ę

czuj

ę

. Jechał pan taki kawał drogi...

- Mieli

ś

my wtedy takiego czy innego króla - ci

ą

gn

ą

ł Cohen, wpatruj

ą

c

si

ę

w wod

ę

. - I chyba jakich

ś

magów. Ale króla na pewno. Jestem

przekonany,

ż

e był król. Nigdy go nie widziałem. I wiesz? -

U

ś

miechn

ą

ł si

ę

do trolla. - Nie pami

ę

tam, jak miał na imi

ę

. Nie

s

ą

dz

ę

,

ż

eby nam to powiedzieli.

M

niej wi

ę

cej pół godziny pó

ź

niej ko

ń

Cohena wynurzył si

ę

z

pos

ę

pnej puszczy na omiatane wiatrem, nagie wrzosowiska. Przez chwil

ę

człapał w milczeniu, nim w ko

ń

cu si

ę

odezwał.

- No dobrze... Ile mu dałe

ś

?

- Dwana

ś

cie sztuk złota - odparł Cohen.

- Dlaczego dałe

ś

mu dwana

ś

cie sztuk złota?

- Bo nie miałem wi

ę

cej.

- Chyba oszalałe

ś

.

- Kiedy zaczynałem karier

ę

barbarzy

ń

skiego herosa - rzekł Cohen -

ka

ż

dy most miał pod spodem trolla. I człowiek nie mógł przejecha

ć

przez puszcz

ę

, tak jak my wła

ś

nie przejechali

ś

my,

ż

eby z tuzin

goblinów nie próbowało odr

ą

ba

ć

mu głowy. - Westchn

ą

ł. .- Zastanawiam

si

ę

czasem, co im si

ę

przytrafiło.

- Ty - stwierdził ko

ń

.

- No tak... Ale my

ś

lałem,

ż

e jeszcze troch

ę

zostanie. My

ś

lałem,

ż

e

b

ę

dzie wi

ę

cej brzegów.

- Ile masz lat? - spytał ko

ń

.

- Nie wiem.
- Czyli do

ść

,

ż

eby zrozumie

ć

.

- Tak... No tak. - Cohen zapalił papierosa i kaszlał, a

ż

oczy zaszły

mu łzami.
- Robisz si

ę

mi

ę

kki!

- Tak.
- Ostatniego dolara oddałe

ś

trollowi!

- Tak. - Cohen dmuchn

ą

ł dymem w kierunku zachodz

ą

cego sło

ń

ca.

- Dlaczego?
Cohen popatrzył w niebo. Czerwony blask był zimny jak zbocza piekieł.
Lodowaty wicher dmuchał przez stepy, szarpi

ą

c to, co pozostało z

włosów bohatera.
- W imi

ę

tego, jakimi rzeczy by

ć

powinny - rzekł.

- Ha!
- W imi

ę

rzeczy, które min

ę

ły.

- Ha!
Cohen spojrzał w dół.
U

ś

miechn

ą

ł si

ę

.

- I

ż

eby poda

ć

trzeci powód: pewnego dnia umr

ę

- stwierdził. - Ale

chyba jeszcze nie dzisiaj.

W

iatr dmuchał od gór, unosz

ą

c w powietrzu, drobniutkie

kryształki lodu.
Było zbyt zimno na

ś

nieg. Przy takiej pogodzie wilki zbli

ż

aj

ą

si

ę

do

wiosek, a zamarzaj

ą

ce drzewa w sercu lasu p

ę

kaj

ą

z hukiem. Tyle

ż

e w

tych dniach wilki spotykało si

ę

coraz rzadziej i rzadziej, coraz

mniej i mniej było lasów.
Przy takiej pogodzie rozs

ą

dnie my

ś

l

ą

cy ludzie siedz

ą

w domach, przy

kominkach.
Opowiadaj

ą

historie o bohaterach.