ANNE MARIE WINSTON

Klucz do jego serca

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Lee! Nie ciągnij...!

Za późno. Pięcioletni syn Deirdre Patten użył całej siły, żeby z samego

spodu ogromnej piramidy pudełek z płatkami śniadaniowymi w

samoobsługowym sklepie spożywczym wyciągnąć jedno pudełko. Uważnym

okiem matki, doświadczonej w tego typu katastrofach, szybko oceniła, że jest za

daleko od syna, aby móc go przytrzymać i uniemożliwić działanie. Z zamarłym

sercem patrzyła, jak piramida pudeł przechyla się i zaczyna powoli opadać w

przód. Świadoma krzywdy, jaka może spotkać chłopca, rzuciła się przed siebie.

W tej samej chwili cała starannie zbudowana piramida płatków śniadaniowych

runęła na podłogę.

- Lee! Gdzie jesteś, kochanie? - Deirdre zaczęła energicznie przedzierać

się przez stos pudełek. Spodziewając się zobaczyć małą nóżkę lub rączkę, padła

na kolana. - Lee!

- Hej, mamo!

Usłyszawszy słaby głosik synka, odetchnęła z ulgą. Stanęła i zaczęła

rozglądać się wokół siebie. Zobaczyła Lee. Znajdował się po drugiej stronie

przejścia między stoiskami. Machał do niej ręką. Obok niego stał jakiś obcy

mężczyzna o ciemnobrązowych włosach. Trzymał Lee za rękę.

- Synku, nic ci się nie stało? - Deirdre przypadła do dziecka i klęcząc,

zaczęła przesuwać dłońmi wzdłuż drobnego ciałka. - Ile razy mówiłam ci...

- Mamo, uratował mnie ten pan. - Lee spojrzał na stojącego obok

mężczyznę. Deirdre uprzytomniła sobie, że to on sprawił, że chłopca nie

przygniotły spadające pudełka. Uśmiechnęła się do niego niepewnie.

- Bardzo panu dziękuję. Jestem ogromnie wdzięczna. Lee i jego młodszy

brat wymagają mojej bezustannej uwagi...

Zobaczyła, jak mężczyzna uważnie się jej przygląda.

- Dzień dobry. Czy rozmawiam z panią Patten? - zapytał.

Pamiętała ten głos. Głęboki i lekko szorstki, a jego właściciel miał

zwyczaj leniwie przeciągać wymawiane słowa, co niesamowicie działało na

kobiety. Zaobserwowała to trzy lata temu na pracowniczym przyjęciu

gwiazdkowym w Baltimore w stanie Maryland, mimo że była wtedy tak bardzo

zgnębiona postępowaniem męża, że ledwie zdawała sobie sprawę z tego, co

wokół się dzieje.

Powoli podniosła się z podłogi, trzymając ręce na ramionach stojącego

przed nią synka.

- Dzień dobry.

Mężczyzna wyciągnął długą, opaloną rękę.

- Jestem Ronan Sullivan - przedstawił się. - My się już kiedyś

spotkaliśmy.

Deirdre poczerwieniały policzki. Skinęła głową na potwierdzenie

usłyszanych słów i dotknęła wysuniętej dłoni.

- Mam na imię Deirdre, ale przyjaciele nazywają mnie Dee. A to jest Lee.

Mój drugi syn, w wózku na zakupy, to Tommy. - Cofnęła rękę. Dłoń mężczyzny

była silna i ciepła. Przez krótką chwilę, gdy tak stali, Deirdre poczuła jakiś

dziwny niepokój. - Ma pan wspaniały refleks. Lee mógł zrobić sobie dużą

krzywdę. Jeszcze raz dziękuję.

- Nie ma za co. - Ronan Sullivan przesunął palcami po czubku krótko

ostrzyżonej główki Lee. - Zobaczyłem, co się dzieje, więc pospieszyłem mu na

ratunek.

- To bardzo miło z pańskiej strony. - Deirdre rzuciła okiem na sklepowy

wózek, żeby się upewnić, czy Tommy nie wysunął się z miejsca na przedzie,

gdzie go posadziła. Podbiegła sprzedawczyni i zaczęła ustawiać zrzucone

pudełka.

Ronan Sullivan zawahał się na chwilę.

- Czy mąż pani nadal pracuje w Zakładach Stalowych Bethlehem? -

zapytał.

- Tak - odparła, mimo że nie miała pojęcia, czemu w ogóle Sullivan

wspomina o jej mężu. Miała nadzieję, że zapomniał o wywołanych przez

Nelsona poniżających ją incydentach na tamtym przyjęciu.

- Stąd ma daleko do pracy - zauważył Sullivan. - Mieszkają państwo

gdzieś w pobliżu?

Deirdre na chwilę się zawahała. Nie było jednak żadnego powodu, aby

miała utrzymywać w tajemnicy swoją osobistą sytuację. Wcześniej czy później

będzie musiała informować o niej otoczenie.

- Jestem po rozwodzie. Mam farmę w połowie drogi łączącej Butler i

Frizzelburg.

Oczy Sullivana spoglądały ciepło na Deirdre, ale nie dostrzegła w nich

nawet cienia uśmiechu.

- Swego czasu moi dziadkowie mieli farmę w Wirginii. Czy pani sama nią

zarządza?

- Nie. Większość gruntów wydzierżawiłam sąsiadowi. Prowadzę małą

firmę, co zajmuje mi wiele czasu.

- Co pani robi?

Splotła przed sobą palce, lecz szybko opuściła ręce.

- Nic specjalnego. Projektuję i wykonuję stroje dla lalek.

- Hm.

Deirdre nie wiedziała, co miał oznaczać ten pomruk, ale nagle poczuła się

zaatakowana.

- Ta praca dostarcza mi środków do życia, a ponadto umożliwia

przebywanie w domu z chłopcami.

- To ważne.

- Tak. Bardzo ważne. - Spojrzała na Tommy'ego, który zaczął

niespokojnie wiercić się w wózku, co było nieomylnym znakiem, że zamierza

go opuścić. - Na mnie już czas. Było miło ponownie zobaczyć pana. - Skłamała.

Ujrzenie Sullivana ożywiło falę przykrych wspomnień, o których starała się

zapomnieć.

- Przepraszam, zanim się rozstaniemy, proszę mi powiedzieć, czy

przypadkiem nie zna pani w tej okolicy kogoś, kto wynająłby mieszkanie?

Szukam czegoś dla siebie...

- Mamo! - Lee przywarł do ręki Deirdre. - Może on się nada. Zapytaj.

- Nie. - Kochała synków, ale były chwile, gdy myślała poważnie o tym,

by ich gdzieś pozamykać. Na dzień, dwa lub nawet na dłużej. - Jestem pewna,

że nie zainteresuje pana to mieszkanko.

- Jakie?

Sullivan patrzył na Deirdre wyczekującym wzrokiem. W jego oczach

nagle pojawiło się zaciekawienie.

- Nic szczególnego - powiedziała szybko. - Szukam kogoś, komu

mogłabym wynająć mieszkanie w starym, stajennym budynku. Bardzo małe i

typowo wiejskie. Nie będzie się nadawało.

- Nigdy nic nie wiadomo. Mogę je obejrzeć?

Nie. Miała ochotę się nie zgodzić. Ale uznała, że powinna być grzeczna.

A zresztą nie było powodu do niepokoju. Cały czas myślała o wynajęciu

mieszkania kobiecie. Ale czy mężczyzna okaże się gorszym lokatorem? Sullivan

był człowiekiem kulturalnym. To nie Nelson, pomyślała. Jedno zgniłe jabłko nie

musi zatruć całego koszyka owoców. Powzięła decyzję.

- Dobrze - odparła, nie namyślając się długo. - Ale proszę nie spodziewać

się zbyt wiele. Mieszkanko jest prymitywne.

- Mimo wszystko chciałbym je zobaczyć. Czy jutrzejszy dzień byłby dla

pani odpowiedni?

- Tak. Jutro mi odpowiada. Około jedenastej?

Pewnie o tej porze nie będzie mógł przyjechać. Powie mu, że wieczorem

jest zajęta. I będzie zwodzić go, aż...

- W porządku. Będę o jedenastej.

Kilka minut później, jadąc do domu przez spokojny okręg Butler, Deirdre

stała się kłębkiem niepokoju i niepewności. Dlaczego pozwoliła Sullivanowi

obejrzeć mieszkanie? Nie chciała, żeby włóczył się wokół jej domu. Bez

względu na to, jakim jest człowiekiem. Dobrym czy złym. Nie chciała

prowadzić rozmów z żadnym mężczyzną, na nikogo spoglądać, a nawet o nikim

myśleć. Do osobników płci odmiennej, którzy zasługiwali na jej uznanie,

należało niewielu. Jej bracia i Jack, mąż Frannie, najbliższej przyjaciółki. Znała

go od dzieciństwa. Innych mężczyzn nie chciała widywać.

Zamierzała odnowić mieszkanie nad stajnią i wynająć je jakiejś kobiecie

interesu, która wiele czasu spędzałaby poza domem. Ale lokator rodzaju

męskiego to też nie jest zły pomysł. Prawie wcale nie musiałaby go widywać.

Nie zdawałaby sobie sprawy z jego obecności.

Zupełnie znienacka powrócił obraz silnej męskiej ręki, ujmującej jej dłoń.

Od tego człowieka wprost biła energia. A ona od bardzo dawna nie znajdowała

się w zasięgu takiego promieniowania.

Jest tu wspaniale, uznał Ronan, zjeżdżając ze wzgórza furgonetką na bitą

drogę prowadzącą do posiadłości Deirdre Patten.

Idealne miejsce do pisania. W pobliżu nie krążyli żadni reporterzy ani

wielbiciele. Mieliby kłopoty z jego odnalezieniem.

Widok był malowniczy. Pola uprawne po prawej, a las po lewej stronie.

Pola opadały tarasami ku szerokiej, płaskiej dolinie, którą płynął mały, kręty

strumień. Autentycznie stary dom farmerski z kamienia był otoczony dużym

podwórzem. Stała przy nim równie stara stodoła. Pomieszczenie obok

wyglądało na kurnik. Przy nim znajdował się chlewik, a na końcu mniejsza i

znacznie nowsza stajnia, pomalowana tradycyjnie na czerwono.

We wszystkich kierunkach rozciągały się zielone pola, a wśród nich

widniały kępy wysokich drzew i ogrodzenia porośnięte winoroślą.

Ronan miał przed oczyma niemal widokówkę z napisem: „Ameryka,

około roku 1950". Miejsce to było położone z dala od drogi szybkiego ruchu,

tak że nie sposób było nawet zgadnąć, że tu zamierzał się ukryć.

Zdjął stopę z hamulca. Furgonetka potoczyła się drogą w dół.

Bezskutecznie usiłował wymijać najgorsze wyboje. Gdyby zdecydował się tutaj

zamieszkać, pewnie co dwa miesiące musiałby ustawiać i naprawiać koła. W

połowie drogi ostro zahamował. Furgonetka ślizgała się po luzem leżących

kamieniach, by zaraz potem wpaść w dziurę, z której nie sposób było

wyprowadzić jej na gazie. Co, do diabła...?

Nagle na samym środku wyboistej drogi ujrzał obu małych braci

Pattenów. Jak mieli na imię? Lee to ten od pudełek z płatkami, a jego młodszy

brat? Czy nie Tommy? Nachylali się nad ziemią, a nad nimi wznosił się słup

kurzu. Jeden z chłopców miał garść pełną liści. Byli tak zajęci, że żaden z nich

nie usłyszał nadjeżdżającej furgonetki.

W pierwszej chwili Ronan chciał przepłoszyć braci klaksonem, ale się

rozmyślił, bo mogliby za bardzo się wystraszyć. Otworzył drzwi wozu. Zaczął

wołać, żeby zeszli z drogi.

I wtedy zobaczył, że ma przed sobą nie słup kurzu, lecz dymu. I

płomienie ognia.

Mało wiedział o dzieciach, ale był przekonany, że nikt będący przy

zdrowych zmysłach nie pozwoliłby im tak się bawić.

Gdy wysiadł z furgonetki i ruszył w stronę dzieci, starszy chłopiec

podniósł wzrok. Na jego twarzy ukazał się szeroki uśmiech.

- Hej, panie Sullivan, to działa! Proszę podejść i popatrzeć na nasz ogień!

Jako że Ronan zamierzał zrobić dokładnie to samo, zbliżył się i ukląkł

obok mniejszego z braci. Płomienie ognia nadal lizały suche liście.

- Co tu robicie?

Tommy podniósł do góry powiększające szkło.

- W telewizji Miś Yogi i Boo-Boo rozpalali ogień pow... pow...

- Powiększającym szkłem - podpowiedział starszy z braci. - My

zrobiliśmy to samo!

- Hm. Interesujący eksperyment. - Ronan wziął szkło do ręki i udawał, że

dokładnie mu się przygląda, gdy tymczasem obserwował małe ognisko. - Ale

nie chcecie, żeby ten ogień zrobił się bardzo duży.

- Nie chcemy - przyznał młodszy z braci. Wyprostował się i zaczął coś

wyciągać z kieszeni bardzo sfatygowanych i brudnych dżinsów. - Zaraz go

zgasimy.

Spoglądając na małą rączkę podetkniętą mu pod nos, Ronan nie mógł

powstrzymać śmiechu. Ten mały facecik miał żółty, plastykowy pistolet na

wodę.

- Dobry pomysł - z poważną miną pochwalił dzieciaka, zaciskając wargi,

aby głośno się nie roześmiać. - Ale ja znam inny sposób gaszenia tak małego

ognia. Chcecie zobaczyć?

- Tak!

Kiedy się wyprostował, chłopcy cofnęli się o krok.

- Żeby oddychać, ogień potrzebuje powietrza. Podobnie jak wy - wyjaśnił.

- Zaraz zadepczę go i tak długo powstrzymam dopływ powietrza, aż zgaśnie.

- Możemy pomóc?

- Oczywiście. - Dopiero teraz Ronan zdał sobie sprawę z tego, jak wiele w

otoczeniu jest pożywki dla ognia. - Uwaga! Raz, dwa, trzy, depczemy!

Gdzie, do licha, jest ich matka i dlaczego pozwala malcom na tak

niebezpieczną zabawę?

Nie musiał długo namawiać chłopców, żeby wsiedli do furgonetki. Był to

jeszcze jeden temat do rozmowy z beztroską rodzicielką. Wjechał na podwórze i

zatrzymał samochód na żwirze obok starego stajennego budynku. Kiedy

wysadzał dzieciaki z furgonetki, zobaczył zdezelowany, zielony samochód

jadący przez wyboiste pastwisko. Kiedy zbliżył się, za kierownicą pojazdu

Ronan rozpoznał Deirdre. Wyglądała na zdenerwowaną, a nawet przerażoną,

dopóki nie ujrzała dzieci. Wtedy na jej twarzy pojawiła się wściekłość.

Wyskoczyła z samochodu.

- Gdzie byliście? - zażądała od synów wyjaśnień. - Poleciłam wam zostać

na podwórzu. - Niecierpliwie postukiwała nogą o ziemię, czekając na

odpowiedź.

Zafascynowała Ronana. Przyszło mu do głowy określenie „trząść się ze

złości". Było adekwatne do sytuacji.

- Ale podwólko się nie pali - sepleniąc, zaczął wyjaśniać Tommy.

- Nie chcieliśmy rozpalać wielkiego ognia - dodał Lee.

- Ognia? - Zielone oczy Deirdre zrobiły się wielkie jak spodki. - Skąd

wzięliście zapałki? Co podpaliliście? Czy jeszcze się pali?

Ronan chrząknął. Sięgnął do kieszeni i podał matce chłopców

powiększające szkło.

- Ci dzielni i nieustraszeni skauci nie potrzebowali zapałek. Pomogłem im

ugasić ogień.

- Co to za żarty? - Deirdre tak ostrożnie wzięła szkło od Ronana, jakby

mogło ją ugryźć.

- Tym naprawdę rozpaliliście ogień? - z niedowierzaniem spytała synów.

- Tak! - Tommy, mniej doświadczony w odczytywaniu nastrojów matki,

aż pękał z dumy.

Deirdre nie mrugnęła nawet okiem.

- Czy wolno wam bawić się ogniem?

Obu chłopcom natychmiast wydłużyły się miny.

- Nie - odparli cieniutkimi głosikami.

- To prawda - przyznała matka. - Jak brzmi domowa reguła dotycząca

ognia?

- Wtedy musi być z nami ktoś starszy. - Większy chłopczyk wyglądał na

skarconego, ale nie okazywał skruchy.

- A co dzieje się, kiedy nie postępujecie zgodnie z domowymi regułami?

Obie buzie posmutniały. Chłopcy spojrzeli w stronę domu.

- Idziemy do naszych pokoi - oświadczyli z grobowymi minami.

- Dam wam znać, kiedy będziecie mogli wyjść! - zawołała Deirdre do

odchodzących synów, a potem zwróciła się do Ronana: - Nie wiem, co

powiedzieć. Wszystko wskazuje na to, że po raz drugi ratuje nas pan z opresji.

Bardzo dziękuję. - Westchnęła, patrząc na powiększające szkło. - Oni potrafią

robić takie rzeczy, jakie w ogóle nie przyszłyby mi do głowy.

Ronan już dłużej nie potrafił powstrzymać uśmiechu.

- Byli piekielnie dumni ze swego pomysłu. Deirdre wstrząsnęły dreszcze.

- Dzięki Bogu, że akurat zjawił się pan. Pojechałam szukać ich nad

strumieniem, bo tam uciekają najczęściej.

Ronan roześmiał się wesoło.

- Chłopcy nie są źli. To po prostu bardzo żywe dzieciaki. Deirdre

westchnęła głęboko. Odgarnęła włosy z czoła.

Zaczęła iść w kierunku stajennego budynku. Zamachała ręką.

- Jestem pewna, że pan się rozmyśli po zobaczeniu tej rudery.

Zamierzałam wyremontować ją i posprzątać, ale jeszcze nie miałam czasu, żeby

do tego się zabrać. Jak już mówiłam, w mieszkanie nad stajnią trzeba włożyć

mnóstwo pracy, żeby doprowadzić je do przyzwoitego stanu.

- Remont mnie nie przeraża - spokojnie oświadczył Ronan.

- No i w okręgu Butler nie znajdzie pan żadnych rozrywek. Najbliższe są

w Baltimore. Tam kwitnie nocne życie. Przyjęcia i inne towarzyskie imprezy.

- Na mojej liście takie rozrywki nie zajmują priorytetowej pozycji. - Samo

wspomnienie o przyjęciach sprawiło, że Ronan przypomniał sobie dzień, gdy po

raz pierwszy ujrzał Deirdre Patten. Wchodząc za nią do stajni, a potem po

schodach na piętro, miał przed oczyma obraz jej twarzy. W świetle świec,

napiętej, z przylepionym do warg wymuszonym, sztucznym uśmiechem.

Odbywało się doroczne gwiazdkowe przyjęcie dla pracowników

administracyjnych Zakładów Stalowych Bethlehem. Zaprosiła go na nie

kuzynka Arden. Nie miał innych planów, więc zgodził się pójść. Usadzono

gości przy stołach, po osiem osób, według wcześniej ustalonej listy. Jemu i

Arden przypadły miejsca w towarzystwie jednego z wiceprezesów firmy i jego

żony, sekretarki wiceprezesa z mężem oraz Pattenów, Deirdre i Nelsona, który

był członkiem dyrekcji.

Wieczorem pito wiele. Zbyt wiele. Jeszcze przed zakończeniem kolacji

Nelson Patten zaczął bełkotać i zachowywać się okropnie. Jego żona, wstydząca

się męża, siedziała w milczeniu z oczyma utkwionymi w talerz.

Ronana uderzyła niezwykła piękność tej kobiety. Nie mógł oderwać od

niej wzroku. Dopiero wtedy, kiedy podniosła się zza stołu, żeby udać się do

toalety, zobaczył, że jest w ostatnich miesiącach ciąży. Nigdy przedtem kobiet w

tak zwanym błogosławionym stanie nie uważał za seksowne, ale gdy patrzył na

Deirdre Patten, jego ciało zdawało się o tym zapominać.

Mimo że nieszczęśliwa, miała uderzającą urodę. Alabastrową cerę z

różowymi policzkami, wysokie kości policzkowe, długie rzęsy, wyraźnie

zarysowane brwi i zielone oczy. Czarne włosy upięła na karku w klasyczny kok,

ale wysuwające się kosmyki tworzyły wokół twarzy atrakcyjną aureolę.

W przeciwieństwie do większości uczestniczek przyjęcia, które wystąpiły

w balowych strojach wyszywanych cekinami, Deirdre miała na sobie zwykłą,

czarną suknię. Ronan pamiętał, że trzymała się na dwóch cieniutkich

ramiączkach, odsłaniając kremowy dekolt i podkreślając długą, smukłą szyję

pani Patten. Suknia przylegała ściśle do piersi, a potem opadała nad brzuchem

prawie do ziemi. Ronan mógł bez trudu stwierdzić, że Deirdre ma wydatny

biust. Wówczas przypisywał go ciąży. Teraz jednak stwierdził, że natura hojnie

obdarzyła Deirdre Patten kobiecymi wdziękami.

Po kolacji rozpoczęły się tańce. Ronan zaprosił Arden na parkiet. Szybko

jednak przeszła w ramiona jakiegoś młodego człowieka. Po powrocie do stołu

Ronan zobaczył, że Deirdre Patten siedzi sama, ze sztucznym uśmiechem i

podniesioną wysoko głową. Jej mąż znajdował się na parkiecie. Zamiast tańczyć

ze swoją piękną żoną, obłapiał lubieżnie sekretarkę.

Przyglądając się samotnie siedzącej kobiecie, Ronan pomyślał, że ona jest

prawdziwą damą. Przyszło mu wtedy do głowy, że gdyby była jego żoną,

tańczyłby tylko z nią. Zwłaszcza dlatego, że była w ciąży. Każdy idiota

wiedział, że kiedy ciało traci kształty, kobieta wymaga psychicznego wsparcia.

Nie, nie każdy idiota. Nelson Patten o tym nie wiedział.

Ronan zajął miejsce obok Deirdre. Niestety, nigdy nie potrafił prowadzić

towarzyskich rozmów. Tym razem było jeszcze gorzej niż zwykle. Nie mógł

znaleźć właściwych słów. Deirdre milczała, usiłując nie reagować na

zachowanie się męża, który na parkiecie na oczach wszystkich niemal uprawiał

seks.

Po jakimś czasie wróciła do stołu rozpromieniona Arden. Szepnęła

Ronanowi do ucha, że chłopak, z którym tańczyła, bardzo się jej podoba i może

okazać się tym jednym, jedynym. Zapytała, czy Ronan nie ma nic przeciwko

temu, żeby nowy znajomy odwiózł ją do domu. Usłyszawszy egzaltację w głosie

dziewczyny, Ronan roześmiał się. Powiedział, żeby zadzwoniła do niego za

kilka dni. Kiedy ochłonie.

Mógł więc od razu sam opuścić przyjęcie, ale żadna siła nie byłaby w

stanie oderwać go od stołu, przy którym siedziała samotnie Deirdre Patten.

Wreszcie, gdy minęła północ, a jej mąż nie zjawiał się przy stole, powziął

postanowienie.

- Z największą przyjemnością odwiozę panią do domu - oświadczył.

Wtedy na niego spojrzała. Miał takie uczucie, jakby dopiero teraz

zobaczyła go po raz pierwszy.

- Bardzo dziękuję. Ale mogę wezwać taksówkę. Jestem do tego

przyzwyczajona. - Podniosła się z krzesła. Ronan uczynił to samo. - Dobranoc.

Nie było żadnego powodu, aby miał pozostawać dłużej, więc podążył za

panią Patten do wyjścia. Nie miał pojęcia, kiedy spodziewa się dziecka.

Wyglądała tak, jakby miała niebawem urodzić. Uznał, że ktoś powinien nią się

zaopiekować. Podtrzymać, żeby nie upadła. Na górnym podeście schodów

ofiarował jej swoje ramię.

Zawahała się, podziękowała i wsunęła rękę w zagłębienie męskiego

łokcia.

Przed wytwornym hotelem, w którym odbywało się przyjęcie, portier

zatrzymał przejeżdżającą taksówkę. Ronan pomógł Deirdre usadowić się na

tylnym siedzeniu. Kiedy samochód zniknął za rogiem ulicy, pomyślał, że to

piekielny wstyd, żeby taka wspaniała kobieta marnowała się jako żona łobuza

pokroju Nelsona Pattena.

Teraz czekał na niższym schodku, aż Deirdre otworzy drzwi prowadzące

do pokoi mieszczących się nad stajnią. Ubrana w jasnożółtą bluzkę bez

rękawów, wetkniętą starannie w szorty barwy khaki, niczym nie przypominała

wytwornej damy z gwiazdkowego przyjęcia. Ale kiedy Ronan przyjrzał się

dokładniej jej nogom i zgrabnemu tyłeczkowi oraz włosom związanym w

koński ogon, uznał, że w tej postaci jest równie atrakcyjna jak poprzednio.

Od chwili gwiazdkowego przyjęcia przez długie miesiące fantazjował na

temat tej kobiety. Wyobrażał sobie, że jest razem z nią... Były to nieszkodliwe

marzenia, gdyż nigdy nie sądził, że znów ją zobaczy. Mimo to jednak

zastanawiał się, czy urodziła chłopca, czy dziewczynkę. No i, szczerze

powiedziawszy, jak wygląda, gdy nie jest w ciąży.

Teraz już wiedział. Wyglądała piekielnie atrakcyjnie. Fantastycznie.

Nieoczekiwane spotkanie w sklepie było dla niego prawdziwym wstrząsem,

gdyż Deirdre Patten nie będąca w ciąży wyglądała niemal dokładnie tak, jak ją

sobie wyobrażał.

Natychmiast ogarnęła go chęć ponownego spotkania tej kobiety i jej

dzieciaków... Ale nie dlatego, że zależało mu na tym, aby bliżej ją poznać.

Mimo że była obiektem jego erotycznych fantazji, nie szukał romantycznych

związków. Była to ostatnia rzecz, o jakiej myślał.

Ronana zainteresowali synkowie Deirdre. Niewiele wiedział o dzieciach.

Ich bliska obecność była dokładnie tym, czego potrzebował, żeby tchnąć życie

w pisaną właśnie książkę. Chłopcy byli wprawdzie nieco młodsi niż postacie

dzieci, które początkowo zamierzał włączyć do głównego wątku powieści, ale

fakt, że nie osiągnęły jeszcze wieku szkolnego, zwiększyłby walory książki.

Miał niesamowite szczęście, że Deirdre Patten powiedziała mu o

mieszkaniu do wynajęcia. Naprawdę szukał czegoś takiego. Bolton Hill,

położone w centrum Baltimore, stanowiło enklawę bogactwa. Było oazą na

terenie pełnym zbrodni i z roku na rok zmniejszało swoje rozmiary. Mimo

przywiązania do swojej dzielnicy było mu coraz trudniej tworzyć w tym

otoczeniu.

Potrzebował przestrzeni. Długich spacerów z dala od hałaśliwych i

niebezpiecznych ulic miasta. Snu nie przerywanego wystrzałami i policyjnymi

syrenami. Pracy w spokoju, bez ciągłych nagabywań i wizyt skądinąd

życzliwych sąsiadów, którzy pragnęli zaimponować swoim przyjaciołom tym,

że sławny pisarz mieszka tuż obok nich.

Ronan marzył o anonimowości. O tym, aby móc wyjść z domu i nie być

od razu rozpoznanym przez nikogo. Pragnął znajdować się jak najdalej od

nagabujących go kobiet, liczących na spotkanie lub nawet na romans.

- Uprzedzałam. - Deirdre odsunęła się, żeby wpuścić Ronana do

pierwszego z pokoi.

Miała rację, mówiąc, że mieszkanie wymaga gruntownego remontu.

Pokój był duży. W jednym końcu znajdował się staroświecki zlew i równie

wiekowa lodówka. Zapewne była to swego czasu wydzielona część kuchenna.

Ronan zobaczył zniszczoną podłogę i nie odnowione ściany. Ale dwa świetliki i

szerokie okno sprawiały, że pomieszczenie było widne. W odległym końcu

pokoju były drzwi. Odkrył za nimi mniejszy pokój, chyba sypialnię i łazienkę. Z

ogromną wanną na nogach i porcelanową umywalką.

Mieszkanie przypominało wnętrze wiejskiej chaty. Ronan uznał, że po

kilku zmianach stanie się wygodne.

- Jest okropne - stając za jego plecami oświadczyła Deirdre. - Przed

wynajęciem muszę je trochę oporządzić. Stajnię zbudowano znacznie później

niż pozostałe zabudowania farmy. Jakieś sześćdziesiąt lat temu, kiedy właściciel

hodował konie wyścigowe. W tych pomieszczeniach mieszkał stajenny.

Ronan skinął głową i zaczął się przechadzać po pustym wnętrzu.

Wiedział, że tu zamieszka, ale nie chciał okazać zbytniego entuzjazmu.

Wreszcie powiedział:

- Sądzę, że to lokum może się nadawać do użytku po małym remoncie.

Jeśli się je odnowi, wytapetuje i być może wycyklinuje podłogi.

- Chce pan tu zamieszkać? - spytała Deirdre z taką miną, jakby uznała, że

Ronan nie jest przy zdrowych zmysłach.

Roześmiał się lekko.

- Budynek wygląda solidnie. Reszta to tylko kosmetyka. Nie będzie miała

pani nic przeciwko temu, jeśli przeprowadzę tu mały remont?

- Niech pan robi, co chce - odparła. - Chętnie zwróciłabym wszystkie

poniesione koszty, ale... - Popatrzyła Ronanowi prosto w oczy. - Mam zbyt

ograniczone finanse.

- Potrafię to zrozumieć.

- Potrafi pan? - Było widać, że Deirdre odetchnęła z ulgą. Na jej twarzy

ukazał się uśmiech.

- Mniej więcej.

- Och, te pieniądze. - Westchnęła. - O ile łatwiejsze byłoby życie,

gdybyśmy nie musieli stale się o nie martwić.

- Hm.

Dla Ronana był to niebezpieczny grunt, zważywszy na ostatnio otrzymane

gigantyczne honorarium.

- Gdzie pan pracuje?

Musiał na poczekaniu coś wymyślić. Przyznanie się, że jest znanym

autorem poczytnych powieści sensacyjnych, miało dla niego w przeszłości

bardzo przykre konsekwencje. Gdy rok temu jedną z jego natrętnych

wielbicielek musiała zająć się policja, stał się jeszcze ostrożniejszy.

Zachowywanie anonimowości miało tę dodatkową zaletę, że nie musiał opędzać

się przed łowczyniami fortun i zwykłymi ciekawskimi. Już nigdy więcej nie

przyzna się, kim jest. Na dłuższą metę tak było bezpieczniej, a życie stawało się

mniej skomplikowane. Nazwisko Sullivan było na tyle pospolite, że nie budziło

szczególnych skojarzeń.

- Jestem... kimś w rodzaju dziennikarza. Wolnym strzelcem. - Nie było to

całkowite kłamstwo. Pracując nad pierwszą powieścią, utrzymywał się z pisania

artykułów do gazet.

- Nie jest to zawód, który przynosi duże pieniądze. - Deirdre ze

zrozumieniem pokiwała głową. Ku wielkiej uldze Ronana zmieniła temat. - W

koszty wynajmu tego mieszkania jest wliczane sprzątanie.

- Och, całkiem niepotrzebnie. Sam mogę robić tu porządek. - Gdyby pani

Patten zobaczyła modyfikacje, jakie już zdążył zaplanować w tym wnętrzu, od

razu dowiedziałaby się, że nie ma do czynienia z kiepsko zarabiającym

dziennikarzem. Ronan uznał, że kiedyś będzie musiał wyjawić jej prawdę, ale

miał nadzieję, że zmodernizowane przez niego mieszkanie będzie

wystarczającym zadośćuczynieniem za nieszkodliwe kłamstwa, jakie jej

zaserwował. Po jego wyjeździe nie będzie miała żadnych trudności z

wynajęciem tego lokum.

- Ach, nie! Nalegam...

- Ja nalegam. Proszę, uznajmy ten temat za zamknięty - dodał

stanowczym tonem. - Pani ma na głowie swoją firmę i nie mogę dopuścić do

tego, żeby na sprzątanie traciła pani cenny czas. Mieszkanie jest małe, więc

łatwo sobie z nim poradzę.

Ściągnęła brwi. Miała zmartwioną minę.

- No, dobrze - niechętnie ustąpiła. - Jeśli jednak będzie potrzebna panu

pomoc, proszę niezwłocznie mi o tym powiedzieć.

- Obiecuję. Ile wynosi koszt wynajmu mieszkania?

Wprowadził się trzy dni później. Deirdre uprzedziła go, że nie będzie jej

przez cały dzień, gdyż zabiera synków do Pensylwanii na rodzinny zjazd. Miała

wrócić późno, tuż przed północą.

- Tak więc niech się pan nie wystraszy, usłyszawszy warkot mojego

samochodu podjeżdżającego pod dom - dodała.

Wyjazd Deirdre był Ronanowi bardzo na rękę.

O siódmej rano opuściła dom. Gdy tylko jej samochód zniknął za

wzniesieniem drogi, korzystając z telefonu komórkowego wezwał ekipę

robotników, których wcześniej wynajął. Kontaktując się z firmą zajmującą się

renowacją mieszkań, oświadczył, że zależy mu na błyskawicznym wykonaniu

roboty. Cena nie grała roli. Kiedy na dodatek szef firmy usłyszał, że całą zapłatę

dostanie w gotówce, stawał na głowie, żeby wywiązać się ze zleconego zadania.

Zaczęto od okładziny do ścian. Ronan zdecydował się na jasny dąb.

Drewno musiało wyschnąć, zanim zostanie pociągnięte farbą lub pokryte tapetą.

Był na to tylko jeden dzień. Okładziną wyłożono zniszczone ściany.

Po wykonaniu tej roboty w dużym pokoju ułożono dywan. W południe

zjawił się hydraulik, żeby zainstalować prysznic i jacuzzi, a zaraz potem

przywieziono kafelki do kuchni i łazienki. O czwartej po południu małe

mieszkanko miało już, zdaniem Ronana, całkiem sympatyczny wygląd. Jeszcze

pracowali elektrycy zakładający instalację do komputera, gdy przywieziono

nowe meble. Zaraz potem zjawili się przedstawiciele innej firmy transportowej z

rzeczami, które Ronan postanowił zabrać ze swego starego mieszkania w

Baltimore. Później przywieziono i zamontowano w oknach żaluzje, powieszono

zasłony oraz ozdoby z wikliny i suchych kwiatów na kuchennych ścianach.

Pasowały idealnie do wyposażenia w stylu rustykalnym. Na szczęście, okna

stajennego budynku nie wychodziły na dom Deirdre. Wówczas Ronan musiałby

mieć bez przerwy opuszczone żaluzje.

Ostatni wykonawca wyjechał o dziesiątej wieczór. Ronan padł na nową,

skórzaną kanapę i z satysfakcją rozglądał się po zmienionym do nie poznania

wnętrzu. Zdumiewające, jak wiele mogą zdziałać pieniądze. Dopiero niedawno

stał się bogaty i jeszcze nie przywykł do tego, że na samo wspomnienie

dodatkowej zapłaty można było przyspieszyć każdą robotę.

Na następny dzień zamówił pracownika firmy telefonicznej do założenia

linii do modemu, faksu i telefonu. Potem sam wypakuje książki oraz włączy

komputer i drukarkę...

Usłyszał warkot nadjeżdżającego samochodu. Spojrzał na zegarek.

Dziesiąta dziewięć.

Uff! Ledwie udało mu się uporać z całą robotą. Deirdre uprzedziła, że

wróci do domu dopiero przed północą. Co to za kobieta, która nie spóźnia się,

lecz przyjeżdża znacznie wcześniej?

Następnego dnia była niedziela. Deirdre wyciągnęła dzieciaki z łóżek i

zawiozła je do kościoła. Potem zawróciła samochód w stronę Baltimore. Tej

części dnia nienawidziła najbardziej. Na mocy wyroku sądowego w każdą

niedzielę jej były mąż miał prawo widywać się z synami. Tak więc każdej

niedzieli jechała do Frannie Ferris, najlepszej przyjaciółki, gdzie pod czujnym

okiem pani domu lub jej męża Jacka przekazywała chłopców Nelsonowi.

Obowiązywał go zakaz zbliżania się do byłej żony. Pod tym względem

sędzia okazał się surowy. Oświadczył Nelsonowi, że jeśli jeszcze raz nie

zastosuje się do tego polecenia sądu, zostanie pozbawiony prawa widywania

dzieci.

W głębi duszy Deirdre modliła się o ten jeszcze jeden raz...

Ze względu na karygodne zachowanie się jej byłego męża sąd postanowił,

że przekazywanie dzieci ojcu będzie się odbywało w ściśle określonym miejscu,

i to w obecności świadków. Za skarby świata Deirdre nie zgodziłaby się zostać

sam na sam z Nelsonem. Podjęła wszelkie środki ostrożności, żeby móc chronić

siebie i dzieci. Wyprowadziła się z domu i w tajemnicy przeniosła na wieś.

Robiła wszystko, żeby Nelson nie dowiedział się, gdzie teraz mieszka.

Odbierała korespondencję na poczcie w pobliskim miasteczku, zastrzegła numer

telefonu, a telefon jej firmy był podawany bez adresu. Gdy z jakiegoś powodu

Nelson musiał się z nią skontaktować, u Frannie zostawiał telefoniczną

wiadomość. Z bólem serca Deirdre zakazała dzieciom podawania ojcu ich

adresu i numeru telefonu, ale nie było innego wyjścia. Kiedy oświadczyła, że to

rozwiązanie zaproponował sam sędzia, chłopcy byli tak przejęci, iż wątpiła, czy

ojciec wyciągnie z nich te informacje, przekupując synów lodami czy jakimiś

innymi smakołykami.

Dzisiejsze spotkanie nie różniło się niczym od poprzednich. Nelson

czekał na dzieci przed furtką Ferrisów. Kiedy Deirdre zatrzymała samochód, z

domu wyszedł Jack, żeby się z nią przywitać. Pomogła wysiąść dzieciom i

mocno je uściskała. Pożegnała synków słowami:

- Bawcie się dobrze.

Potem Jack wziął malców za rączki i w trójkę podeszli do wozu, w

którym czekał ojciec.

Każdej niedzieli, zostawiwszy chłopców z Nelsonem, Deirdre przeżywała

katusze. Podczas trwania małżeństwa, kiedy dzieci nie było w domu, Nelson

miewał napady wściekłości. Modliła się, żeby Lee i Tommy nigdy się nie

dowiedzieli, do czego ich ojciec jest zdolny.

Z daleka obserwowała synków. Zanim Jack puścił rączkę Lee, chłopczyk

powiedział coś do ojca. Deirdre wiedziała, że prosi go, aby poszli popływać, bo

ona sobie tego życzy. Tommy miał infekcję ucha, brał lekarstwa i nie powinien

moczyć głowy. Ale gdyby sama poprosiła Nelsona, aby nie szli się kąpać,

natychmiast by to zrobił. Zawsze robił na przekór byłej żonie. Tym razem

Deirdre go przechytrzyła. Po kilku tygodniach pisania do Nelsona kartek na

temat dzieci, miętych i rzucanych bez czytania przed domem Jacka, wpadła na

ten nowy pomysł przekazywania byłemu mężowi informacji o chłopcach.

Stała na podjeździe i machała dzieciom, dopóki samochód Nelsona nie

zniknął za zakrętem. Potem odwróciła się do Jacka. Usiłowała się uśmiechnąć,

ale to nie wyszło. Za bardzo drżały jej wargi. Mąż Frannie objął ją ramieniem.

Ruszyli w stronę domu.

- Nie zamartwiaj się - pocieszał. - Ani się obejrzysz, a chłopcy będą z

powrotem.

- Wiem - odparła. - Ale jestem matką. A wszystkie matki zawsze martwią

się o dzieci. - Co niedziela prowadzili mniej więcej takie rozmowy. Deirdre

postanowiła zmienić temat. - Jak sobie radzicie z dwójką dzieci? - spytała.

Pięć tygodni temu Frannie i Jack zostali powtórnie rodzicami. Urodził im

się syn. Właściwie był to pierwszy własny potomek, gdyż córka, Aleksa, była w

rzeczywistości osieroconą bratanicą Jacka, którą adoptowali zaraz po ślubie,

dziesięć miesięcy temu.

Jack zamyślił się na chwilę.

- Chyba dobrze - odrzekł. - Ale trudno mi to ocenić. Lex była takim

słodkim i grzecznym dzieckiem.

Deirdre roześmiała się.

- Mały na pewno jest miły. Żadnego z moich dzieci nigdy nie można było

nazwać ani słodkim, ani grzecznym.

Jack otworzył przed nią drzwi. Weszli do domu.

- Cześć, Dee. Popatrz, Alekso, przyszła ciocia Dee-Dee. Aleksa miała

trzynaście miesięcy. Była grubiutkim, pucołowatym niemowlakiem.

Spojrzała na Deirdre i wyciągnęła do niej rączki.

- Cio-Dee!

Deirdre wzięła małą w objęcia i znów poczuła wilgoć pod powiekami.

Frannie siedziała na fotelu na biegunach z Brooksem przy piersi. Wyglądała na

szczęśliwą młodą mamę i żonę. Dee trochę jej zazdrościła.

- Nigdy nie zapominaj o swoim szczęściu - powiedziała, przełykając łzy.

- Jest szczęśliwa, bo ma mnie - odezwał się Jack. Kiedy Frannie i Deirdre

wzniosły oczy ku niebu, złapał się za serce i zatoczył w stronę drzwi. -

Raniłyście mnie śmiertelnie. -

Wyprostował się i ruszył ku kuchni. - Jeśli przez chwilę zniesiesz moją

nieobecność, to pójdę skosić trawnik - powiedział do żony.

- Idź, kochany - odrzekła Frannie. - Jeśli dobrze się spiszesz, może potem

pozwolimy ci tu przyjść. - Obdarzyła uśmiechem Deirdre.. - Co u ciebie? Nie

rozmawiałyśmy przez cały tydzień.

Deirdre wzruszyła ramionami.

- Wszystko dobrze. Dostałam duże zamówienie z muzeum lalek ze stanu

Nowy Jork. Przez jakiś czas będę miała zapewnione utrzymanie.

- To świetnie - ucieszyła się Frannie. - Po raz trzeci korzystają z twoich

usług, mam rację? - Podniosła Brooksa i poklepała go po pleckach. - Chłopcze,

ale ty jesteś ciężki! - powiedziała do niemowlaka.

- Wdał się w tatusia - skonstatowała Deirdre. W dniu urodzin mały

Brooks ważył ponad pięć kilogramów. Mężniał i rósł jak na drożdżach. Deirdre

przypomniała sobie o Ronanie Sullivanie. - Znalazłam lokatora - oznajmiła

przyjaciółce.

- Szybko - stwierdziła Frannie. - Dopiero w zeszłym tygodniu

zdecydowałaś się wynająć to mieszkanie. Sądziłam, że przedtem zamierzasz je

wyremontować.

- Tak. Remont jest niezbędny. Ale ten człowiek powiedział, że zrobi go

sam.

- Człowiek? Czyżby chodziło o mężczyznę? - zdziwiła się Frannie.

- Tak. Nazywa się Ronan Sullivan.

- I...?

- I nic.

- Ile ma lat?

- Jakieś trzydzieści pięć.

- Jak wygląda? - Frannie nie spuszczała wzroku z twarzy przyjaciółki.

Deirdre zastanawiała się przez chwilę.

- Nie jest tak wysoki i dobrze zbudowany jak Jack, ale wyższy niż Nelson.

Ma ciemne włosy i wydaje się sympatycznym facetem. Jego ręce są delikatne i

ciepłe.

- Och, jestem pewna, że na podstawie tak szczegółowego rysopisu

byłabym w stanie zidentyfikować go w tłumie - lekko drwiącym tonem

oświadczyła Frannie. - Dobrze się czujesz, mając na farmie mężczyznę?

- Nie najlepiej - przyznała Deirdre. - Ale nie mogę ignorować facetów

przez resztę życia. Pewnie zauważyłaś, że są wszędzie.

- To dobry początek. - Frannie przyłożyła niemowlę do drugiej piersi. -

Zobaczysz, któregoś dnia poznasz atrakcyjnego mężczyznę i uprzytomnisz

sobie, jaka jeszcze jesteś młoda. Kto wie, może poflirtujesz ze swoim

lokatorem?

Słowa te zaskoczyły Deirdre, a równocześnie poruszyły. Przed oczyma

ujrzała twarz Ronana. Chwilę później uprzytomniła sobie, że zbyt długo milczy.

Frannie przyglądała się jej z wyraźnym zaciekawieniem.

ROZDZIAŁ DRUGI

W poniedziałek rano trzepała chodnik na frontowej werandzie, kiedy

ujrzała Ronana. Wyszedł zza rogu stajni. Zobaczywszy Deirdre, ruszył w jej

kierunku.

- Dzień dobry.

Nie wiedziała, co powiedzieć. Czy za każdym razem, gdy się

przypadkiem spotkają, powinna wdawać się w pogawędkę? Przez ostatni rok

przywykła do samotności.

- Poszedłem na spacer wzdłuż strumienia. - Uśmiechnął się. - Jest tu

naprawdę ładnie. Taki widok działa inspirująco.

- Inspirująco? - Deirdre uniosła brwi. - Może to mieszkanie powinnam

wynająć jakiemuś artyście...

Ronan przestał się uśmiechać. Jego oczy zrobiły się czujne.

O co mu chodzi? zastanawiała się Deirdre, zdziwiona reakcją lokatora.

Przecież była to zwykła konwersacja.

- Zaraz jadę na pocztę - oznajmiła. - Czy coś panu wysłać?

- Nie, dziękuję. Może później sam się tam wybiorę. Dokąd powinienem

jechać?

- Jest poczta we Frizzelburgu, ale ja korzystam z innej, więc nie będę

mogła stamtąd przywozić panu korespondencji.

- Zgłoszę zawiadomienie o zmianie adresu i założę sobie skrytkę

pocztową.

- To żaden prob...

Przerwało jej szczekanie. Coraz głośniejsze.

- Niech pan się nie rusza! - ostrzegła szybko Ronana. - On nie lubi

obcych..

Zza rogu wynurzył się wielki, kosmaty pies. Rzucił się w ich stronę.

- Murphy, stój!

Głos Deirdre był tak ostry jak krzyk sierżanta podczas musztry, kiedy

stanęła przed lokatorem, poskramiając czarno-białe psisko.

Ku jej uldze, zwierzę stanęło. Z najeżoną sierścią szczekało nadal, ale

ciszej niż poprzednio.

- Murphy, spokój! - nakazała. - Leżeć!

Wielki pies wykonał polecenie swej pani. Odwróciła się w stronę Ronana.

Czuła, jak mocno bije jej serce.

- Przepraszam. Pies na ogół przebywa za ogrodzeniem. Moi synowie

musieli go wypuścić.

Jak na zawołanie, zza rogu domu wypadli chłopcy. Stanęli jak wryci na

widok matki. Potem powolnym, ociężałym krokiem ruszyli niechętnie w jej

kierunku.

- Mamo, przepraszam. - Lee popatrzył błagalnie na Deirdre. -

Zapomnieliśmy, że brama jest otwarta.

Nie lubiła karcić dzieci, ale musiały nauczyć się najpierw myśleć, a

dopiero potem działać.

- Pan Sullivan odbywał właśnie spacer. Jak myślicie, co zrobiłby Murphy,

gdyby mnie tu nie było?

Oczy Tommy'ego wypełniły się łzami. Jedna z nich popłynęła po

policzku.

- Mamo, proszę, nie pozwól, żeby zabrali Murphy'ego! Obiecujemy, że

następnym razem zamkniemy bramę.

Deirdre dostrzegła, że lokator nawet nie drgnął. Dziękowała Bogu, że

wykazał tyle rozsądku. Mimo że pragnęła pocieszyć zmartwione dzieci,

wiedziała, że musi je pouczyć.

- Lepiej niech nie będzie następnego razu - oświadczyła surowym tonem.

- Przestańcie wychodzić przez bramę. Na drugim końcu werandy są przecież

drzwi. Jasne?

Dwie małe główki pochyliły się w przód.

- Mamy go zabrać? - spytał Lee, wskazując psa.

- Nie. Najpierw muszę przedstawić Murphy'ego panu Sullivanowi. -

Podniosła ostrzegawczo rękę do góry, gdyż obaj chłopcy szykowali się już do

ucieczki. - Macie zaraz posłać łóżka. I pozbierać ubrania, żeby nie leżały na

podłodze.

Deirdre nachyliła się i wzięła psa za obrożę.

- Powinien poznać pański zapach - powiedziała do lokatora.

- To rozsądne posunięcie - stwierdził Roman z rozbawieniem w głosie.

Deirdre odetchnęła z ulgą. Zaraz potem zapytał: - Dlaczego chłopcy boją się, że

ktoś zabierze im psa, jeśli go wypuszczą?

Deirdre nie miała pojęcia, co powiedzieć. Ponieważ jednak Murphy był

groźnym psem, Sullivan powinien zdawać sobie z tego sprawę. Podprowadziła

do niego zwierzę, modląc się, aby zapamiętało zapach lokatora. Na szczęście,

Ronan stał spokojnie. Nawet się nie poruszył.

- Murphy pogryzł kiedyś człowieka. Ale nie była to jego wina. Ten

człowiek robił mi krzywdę, a zwierzak starał się mnie bronić. W każdym razie

mój mąż, mój były mąż, wezwał policję i oświadczył, że pies jest niebezpieczny

i należy go uśpić. - Deirdre słyszała, jak drży jej głos. Nachyliła się i pogłaskała

Murphy'ego po łbie. - Przyjechał strażnik i w obecności dzieci zabrał psa.

- Nic dziwnego, że były zrozpaczone - powiedział Ronan z sympatią.

Kiedy pies obwąchał mu ręce, podrapał go za uchem. Wielki zwierzak zamknął

oczy i oparł się o nogi Ronana. - Ale nic mu się nie stało.

- Odbył dziesięciodniową kwarantannę, bo chcieli się upewnić, czy nie

jest wściekły. W tym czasie wynajęłam adwokata, aby przekonał miejscowe

władze, że pies nie jest groźny. Murphy'ego oceniali dwaj różni treserzy i dwaj

weterynarze. Wszyscy stwierdzili, że zwierzę ma dobry charakter i staje się

agresywne tylko w szczególnych okolicznościach. Byli zdania, że

prawdopodobnie Murphy ponownie rzuciłby się na kogoś, kto by mi zagrażał. -

Zamilkła na chwilę, a potem spojrzała na Ronana. - Murphy bronił mnie przed

rękoczynami mojego byłego męża. Zwierzę zaliczono do niebezpiecznych i

jeżeli jeszcze raz kogoś pogryzie, zostanie uśpione. Teraz Murphy nie ufa

obcym. Ale nie wierzę, że mógłby zrobić panu krzywdę.

Stwierdzenie Deirdre było niepotrzebne, gdyż Ronan ukląkł i nadal drapał

psa, tym razem po skórze na żebrach. „Niebezpieczny" zwierzak ułożył się do

góry brzuchem.

- Chyba polubił pana - stwierdziła Deirdre.

- Ja też go lubię. - Ronan lekko pociągnął psa za ogromną łapę.

- Jeśli zechce pan brać psa na spacery, nie będę miała nic przeciwko temu.

Ronan podniósł się z kolan. Murphy też wstał. Energicznie się otrząsnął. .

- Chętnie czasami go zabiorę. Trochę ruchu chyba mu się przyda. - Ronan

krytycznym okiem popatrzył na psa. - Przypomina wilka. Czy to husky?

- Nie. Malamut alaskański - odrzekła Deirdre, drapiąc psa za uchem. - Psy

husky mają niebieskie oczy, a Murphy ma ciemnobrązowe. - Spojrzała na

zegarek. - Muszę zabrać się do pracy - oświadczyła.

- Ja też. - Ronan nawet się nie poruszył, żeby odejść. Stał w miejscu i z

dziwnym wyrazem twarzy przyglądał się

Deirdre. - Polubiłem tego psa - oświadczył ponownie, a potem

zasalutował i zawrócił w stronę stajni.

Koniec pierwszego rozdziału. Ronan podniósł się zza biurka i przeciągnął.

Rzucił okiem na zegarek. Wpół do piątej. Uznał, że należy mu się odpoczynek.

Może jeszcze popracuje wieczorem. Nadrobił pisanie. Nie goniły go żadne

terminy.

Mieszkał na farmie zaledwie od czterech dni, a już dwaj mali chłopcy

dostarczyli mu materiału wystarczającego do paru początkowych rozdziałów.

Przy okazji dowiedział się, że superklej nigdy nie puszcza, że czekoladowe

batony pozostawione w kieszeniach małych spodenek powodują w czasie prania

prawdziwą klęskę, a jeśli wykopie się martwą salamandrę, jej szkielet

natychmiast się rozpada.

Ronan nie potrzebował wielu faktów. Wtrącane od czasu do czasu

starannie dobrane zdania mogły upewnić czytelnika, że autor książki dobrze zna

opisywane postacie. Chodziło głównie o to, aby każda z nich była zarysowana

wyraźnie i różniła się od pozostałych. Podobnie jak Lee, starsze z dwojga dzieci

występujących w powieści Ronana miało charakter przywódcy. To od niego

zazwyczaj pochodziły najbardziej zaskakujące pomysły. Młodsza zaś siostra

małego bohatera, przypominająca z usposobienia Tommy'ego, była trzpiotką

zapatrzoną w starszego brata, gotową spełnić wszelkie jego życzenia.

No i był jeszcze pies. Ten zwierzak musiał koniecznie znaleźć się w

powieści. Tu nazywał się Murph. Ronan myślał o nim z czułością. Nie mógł to

być malamut. Jeszcze nie zdecydował się, czy będzie to rottweiler, czy

owczarek.

Myśli Ronana krążyły wokół Deirdre. Miała najładniejsze oczy, jakie

kiedykolwiek oglądał. Jasnozielone, okolone wachlarzem długich i gęstych rzęs.

Jak na kobietę miała mocno zarysowane brwi. Informowały otoczenie, że ich

właścicielka nie jest łagodna jak owieczka, co sugerowała drobna postać. I

gdyby spod gęstych brwi jej oczy rzucały wyzwanie, nikt by mu się nie oparł.

Poza tym była piekielnie seksowna. Kusiła mężczyzn dużymi piersiami i

zaokrąglonymi biodrami. Wąska talia aż prosiła się, aby na niej położyć dłonie.

Hej, zwolnij, stary, nakazał sobie Ronan. Swego czasu marzył o tej

kobiecie, ale na tym koniec. Przyjechał tu, bo miał do wykonania ściśle

określoną robotę. A ponadto Deirdre Patten nie była osobą zamożną, a on

przyrzekł sobie, że będzie się zadawał tylko z bogaczkami. Dzięki temu uzyska

pewność, że nie zależy im wyłącznie na jego pieniądzach.

Ta kobieta nie wie, że jej lokator jest bogaty. Uznał, że tak ma pozostać.

Opuści to miejsce, gdy tylko skończy pisać książkę. Na dobrą sprawę już

powinien zacząć przeglądać ogłoszenia, porozmawiać z agentem od

nieruchomości i rozejrzeć się za niedużym domem w podobnie odludnej

okolicy.

Aby mógł się do tego zabrać, była mu potrzebna gazeta. Tak więc musiał

poczekać do jutra. Teraz miał ochotę na spacer.

Zszedł po schodach i przez podwórze podążył w kierunku domu.

Nazajutrz po tym, jak Deirdre pozwoliła mu zabierać Murphy'ego na spacery,

skorzystał z okazji i od tamtej pory codziennie towarzyszył mu pies. Ronan

okrążył dom i ścieżką wybrukowaną kamieniami podszedł do tylnego wejścia.

Przy domu kwitły obficie peonie. Wzdłuż ogrodzenia pastwiska pięły się

bladoróżowe róże. Niecodzienny widok przedstawiały rabaty. Fragmenty

podwórza otoczono starymi podkładami kolejowymi, tworząc wysoko

usytuowane grządki, na których kwitło mnóstwo przepięknych kwiatów.

Deirdre wyjaśniła mu, że na tyłach domu nie mogła sadzić żadnych roślin

ze względu na Murphy'ego. Wielkie psisko tak często „chrzciło" wszystko, co

zielone, że kwiaty poginęły. Stąd wziął się pomysł z podkładami. Tak wysoko

zwierzak nogi nie potrafił unieść. Wiele jednorocznych roślin ozdobnych rosło

w wiszących doniczkach.

Z głębi domu dobiegło go głośne ujadanie. Zaczął wchodzić na schodki

werandy, kiedy ukazała się Deirdre. Ujrzawszy lokatora, wypuściła z domu psa.

Murphy szalał z radości. Obecność gościa kojarzyła mu się ze spacerem.

Deirdre wytarła ręce w ściereczkę. Spojrzała na Ronana z sympatią.

Była śliczna. Po raz pierwszy zobaczył ją z rozpuszczonymi włosami.

Mnóstwo czarnych, wijących się loków okalało uroczą twarzyczkę. Jeśli Deirdre

się śmiała, robiła to szczerze. Na jednym policzku powstawał wtedy mały

dołeczek. Miała różowe policzki i wargi. Była ubrana w drelichowe szorty i

krótką koszulkę na ramiączkach. A pod nią...? Ronan wyobraził sobie obnażone,

obfite piersi.

Zagapiony, z otwartymi ustami, musiał wyglądać jak ryba wyjęta z wody.

Nic na to nie mógł poradzić. Odczuwał czysto fizyczne pożądanie. Speszony,

ukrył się za Murphym.

- Pomyślałem sobie, że zabiorę psa na spacer - powiedział. Znów utkwił

wzrok w Deirdre. Nie odwróciła oczu. Wyczuł, że między nimi rodzi się

intymne porozumienie.

Przez chwilę Deirdre była podobnie oszołomiona jak Ronan. Zaraz potem

zza jej pleców wyskoczył Tommy. Odwróciła się, żeby objąć synka.

Odchrząknęła. Spoglądała nie na Ronana, lecz na psa.

- Na spacer? Świetnie.

Wpatrywał się w ruch jej warg. Dopiero potem uświadomił sobie, że

powinien się odezwać.

- Przyprowadzę Murphy'ego za jakąś godzinę - obiecał. - Wróci na

kolację.

- A cy pan już jadł? - sepleniąc, zapytał Tommy. Ronan potrząsnął głową.

Uśmiechnął się do dziecka.

- Jeszcze nie. Jest trochę za wcześnie.

- Moze zje pan z nami? Właśnie piekę ciasto. - Z nadzieją w oczach mały

chłopczyk popatrzył na matkę. - Czy wystarcy spaghetti dla pana Sullivana? -

zapytał.

Deirdre spojrzała na Ronana. Wyczytał odmowę na jej twarzy. Niepomny

wszystkich wcześniejszych przyrzeczeń, skorzystał skwapliwie z nadarzającej

się okazji spędzenia czasu w towarzystwie tej ponętnej kobiety.

- Spaghetti? Brzmi zachęcająco - oświadczył. - Jeśli tylko twoja mama się

zgodzi... - Zwracał się do Tommy'ego, z oczyma utkwionymi w Deirdre.

- Zapraszamy - powiedziała, odwracając wzrok i przenosząc go za

ogrodzenie na dalekie pola. - Będzie to rewanż za pańskie spacery z psem.

Dla Ronana nie liczyły się żadne wyjaśnienia. Najważniejsze, że się

zgodziła!

Kiedy Deirdre usłyszała ciężkie stąpanie Murphy'ego po drewnianej

podłodze werandy, wiedziała, że wrócił gość. Otworzyła drzwi psu i

przytrzymała, czekając, aż Ronan wejdzie do środka. Zobaczyła w jego rękach

butelkę czerwonego wina.

- Może nadać się do makaronu - oświadczył.

- Dziękuję.

Podał Deirdre butelkę. Rozpoznała etykietę. Wino było doskonałe. Jej

lokator miał dobre i kosztowne upodobania.

Ronan stanął w drzwiach i omiótł wzrokiem pomieszczenie. Było

imponujące. Stanowiło udany rezultat usiłowań gospodyni, chcącej stworzyć

dzieciom rajski dom.

Obok starego, kamiennego pieca wisiały na ścianie miedziane rondle.

Jeden róg pokoju zajmował drewniany stół ustawiony na owalnym, ręcznie

robionym dywanie. Pod powałą, z belek podpierających sufit, zwisały pęki

suszonych kwiatów i ziół. W drugim końcu kuchennego pomieszczenia leżały

barwne, wiejskie chodniki. Lampy olejne, stojak z giętego metalu obwieszony

koszykami i fotel na biegunach z pledem przerzuconym przez oparcie

dopełniały obrazu. W tej części pomieszczenia znajdowały się urządzenia

kuchenne. Ciemne, nie rzucające się w oczy, a przy tym bardzo nowoczesne.

Deirdre zdążyła już nakryć stół. Ustawiła na nim stare fajanse, skarb

odkryty w skrzyni na strychu.

- Kolacja gotowa - oznajmiła. - Tommy, powiedz o tym bratu i umyj ręce.

- Dobry pomysł - stwierdził Ronan, krytycznym wzrokiem obrzucając

własne dłonie.

- Łazienka jest tam, obok hallu, po prawej. Drewnianą łyżką, którą miała

akurat zanurzyć w sosie do spaghetti, Deirdre wskazała kierunek. Ronan

wyszedł zaraz po Tommym. Kiedy opuścił kuchnię, zniknęła specyficzna

atmosfera, towarzysząca jego osobie. Śnił się Deirdre ostatniej nocy. Obudziła

się podniecona, zastanawiając się, jak by to było, gdyby na jawie całował ją i

pieścił. Tak dziwne myśli przychodziły jej do głowy tylko dlatego, że od dawna

prowadziła samotne życie, a Ronan Sullivan był jedynym mężczyzną kręcącym

się w pobliżu. Od nieszczęsnego bożonarodzeniowego przyjęcia, kiedy o nią się

zatroszczył, wiedziała, że jest miłym człowiekiem.

Był przystojny, o czym nie powiedziała Frannie. Jego brązowe włosy

nabierały w słońcu rudawego połysku. Miał szeroką, kwadratową twarz, często

pokrytą zarostem, jakby zapomniał się ogolić, i głęboki dołeczek w środku

brody. Był wysoki. I mimo że sprawiał wrażenie szczupłego, miał barczyste

ramiona. Kiedy stanął w drzwiach, wypełnił sobą całą przestrzeń. Jego oczy

przypominały ślepia drapieżnego kota, hipnotyzującego ofiarę. Przeszywały ją

na wskroś. Były w stanie wydobyć na jaw każdy głęboko ukryty sekret. Stawiała

na stole ser i sałatę, kiedy zadzwonił telefon.

- Słucham?

- Jak się masz, złotko?

- Cześć, mamo. - Deirdre ramieniem przycisnęła słuchawkę do ucha i

wróciła do przerwanych zajęć. - O co chodzi?

- Muszę prosić cię o przysługę. A może właśnie ja ci ją robię? To zależy

od punktu widzenia. - Matka roześmiała się. - Twój ojciec kupił bilety na jutro

do cyrku. Mogę zaraz przyjechać po chłopców? Chciałabym, żeby u nas spędzili

noc. Wieczorem długo się nie pobawią, ale jutro porządnie się wyśpią. Do cyrku

pojedziemy dopiero około dziesiątej.

Ta propozycja padła zupełnie nie w porę. Jeśli chłopcy wkrótce pojadą,

będzie musiała zjeść kolację sam na sam z Ronanem, a to stwarzało niezręczną

sytuację. Gwałtownie szukała w myśli jakiegoś wykrętu, aby zniweczyć plany

matki, ale nie była w stanie wymyślić niczego sensownego.

- Dobrze. Zaraz zapytam dzieci, czy chcą do was jechać. Kiedy

rozmawiała przez telefon, Tommy i Lee już stali obok niej. Spytała:

- Chcecie spędzić noc z babcią i dziadkiem, a jutro pójść do cyrku? - W

kuchni podniósł się dziki wrzask. Deirdre uspokoiła synów i powiedziała do

matki: - Wygląda na to, że chcą. A więc do zobaczenia.

Szybko postawiła na stole resztę potraw, wyjęła dwa kieliszki i wręczyła

Ronanowi korkociąg. Potem zabrała się do krojenia makaronu dla dzieci na

niewielkie kawałki. Gość sprawnie otworzył butelkę i napełnił winem kieliszki.

- Możemy darować sobie ceremonię próbowania - oświadczył.

Deirdre uśmiechnęła się i skinęła głową. Czuła się dziwnie, znowu

zasiadając do stołu w towarzystwie mężczyzny, chociaż Nelson rzadko

uczestniczył w rodzinnych posiłkach. Większość czasu spędzała tylko z

dziećmi.

- Dokąd chodzi pan na spacery? - zapytała gościa. - Czy ma pan już swoje

ulubione miejsce?

Ronan zaczął zastanawiać się nad odpowiedzią.

- Wszyscy mamy takie miejsca. - Do rozmowy włączył się Lee. Nie

potrafił milczeć. - Moje to wysoka skała na wzgórzu. Tam jest fort.

- A ja lubię najbaldziej polankę wślód sosen - oświadczył jego brat. -

Casami udajemy, ze tam mieskamy. W sałasie.

Ronan uśmiechnął się lekko. Dopiero teraz zauważył, że Lee nie ma obu

górnych przednich zębów. Jego młodszy brat okropnie seplenił. Ale obaj byli

ślicznymi dzieciakami i mieli tak wiele uroku, że z powodzeniem mogliby

występować w telewizyjnych reklamach.

- Musicie pokazać mi fort i szałas na polance - powiedział. - Może w

przyszłym tygodniu wybierzemy się na wspólny spacer.

- Super! - wrzasnął Lee. Podniósł do góry zaciśniętą piąstkę.

- Nelsonie Lee. - Deirdre wzrokiem skarciła chłopca. - Masz dobre

maniery, więc z nich korzystaj.

- Czy wasza mama ma też swoje ulubione miejsce? - zapytał Ronan,

chcąc odciągnąć uwagę rozgniewanej rodzicielki od synka.

- Tak. - Lee zakołysał się na krześle. - Chodzi nad strumień. Czasami

zdejmuje buty i brodzi w wodzie.

- Pewnego razu zdjęliśmy wsystkie ubrania i wleźliśmy do wody - dodał

Tommy.

Deirdre zaczerwieniła się po korzonki włosów. Surowym tonem zwróciła

się do syna:

- Czy pamiętasz naszą regułę: milcz o tym, co dzieje się w rodzinie?

Niech pan nigdy nie decyduje się na posiadanie dzieci - powiedziała do gościa. -

Cały świat natychmiast pozna wszystkie pana domowe sekrety.

Podniosła kieliszek i wypiła łyk wina. Ronan zauważył, że starała się nie

patrzeć mu w oczy.

Uznał, że w stosunkach z Deirdre zrobił dziś duży postęp. Na razie mu

wystarczy. Wyczuwał jej zażenowanie. Zastanawiał się, czy z kimś

romansowała po rozwodzie. Miał nadzieję, że żadnemu innemu mężczyźnie nie

zapaliła zielonego światła, tak jak dzisiaj jemu, wyprawiając z domu dzieci, aby

sam na sam mogli spędzić wieczór. Myślenie o tym, co może potem się stać,

byłoby kiepskim posunięciem, uznał Ronan, poprawiając się na krześle, które

nagle zrobiło się niewygodne, a szorty stały się zbyt ciasne. Z trudem ponownie

skupił uwagę na jedzeniu.

Ze względu na obecność dzieci kolacja przebiegała w wesołej, ożywionej

atmosferze. Ronan dowiedział się, że zeszłego lata chłopcy wylądowali w

szpitalu, po tym, jak zrobili sobie sałatkę z liści trującego bluszczu i

spałaszowali ją poza domem. Lee z dumą pokazał gościowi wolne miejsce po

przednich zębach. Wyjaśnił, że powstało w wyniku bliskiego spotkania z

rozbujaną huśtawką, której w porę nie zauważył. Tommy pochwalił się małą

blizną na boku kolana. Miał zakładane szwy po upadku z drzewa. Ronan

dowiedział się również, że ulubionym kolorem Lee jest zielony i że Tommy

zawsze sypia z wypchanym krokodylem, którego dostał jeszcze jako niemowlę.

- Od mojego ojca - wyjaśniła Deirdre. - Jest zoologiem i człowiekiem

trochę... ekscentrycznym. Zna pan jeszcze kogoś, kto podarowałby dziecku w

pieluchach wypchanego, metrowego krokodyla?

Ronan przyznał, że to nietypowy prezent. Obserwował grę świateł i cieni

wokół odkrytych, gładkich ramion Deirdre ubranej w lekką, letnią sukienkę.

Wprawiały go w podziw jej dzieci. Nie potrafił pojąć, jak tej kobiecie udaje się

samotnie wychowywać i trzymać w ryzach tę szaloną dwójkę. Sam pocił się,

słuchając opowiadań o niezwykłych przygodach chłopców.

Nie potrafił skupić uwagi na rozmowie. Z trudem udawało mu się nie

wlepiać bez przerwy oczu w panią domu. Przypominała porcelanową laleczkę.

Sama musiała zajmować się ogrodem, gdyż nie wynajmowała nikogo do

pomocy. Mimo to jej skóra barwy kości słoniowej wyglądała tak, jakby nigdy

nie padł na nią promień słońca.

Wychyliła do dna swój kieliszek. Ronan napełnił go ponownie i podał

gospodyni. Kiedy zetknęły się ich palce, poczuł na ręku gęsią skórkę i miłe,

podniecające łaskotanie. Jeszcze bardziej ekscytująca była świadomość, że

później, wieczorem, takie doznania staną się znacznie silniejsze.

Tommy z dumą zaprezentował deser własnej produkcji. Było to ciasto z

jaskrawozieloną, lukrowaną polewą, zrobione z waniliowego puddingu i

spożywczego barwnika. Poinformował Ronana, że przepis zaczerpnął z „Ulicy

Sezamkowej". Takie ciasto robili Bert i Ernie. Sepleniąc, chłopiec tak śmiesznie

poprzekręcał te imiona, że Ronan uznał, iż chodzi o nie znanego mu Burtona

Urneya. Jego zdaniem, facet powinien zdrowo oberwać za uczenie małych

dzieci przygotowywania tak paskudnie wyglądających deserów. Przez

grzeczność spróbował ciasta i ze zdziwieniem odkrył, że jest bardzo smaczne.

Właśnie pałaszował drugi kawałek, gdy rozległo się szczekanie

Murphy'ego. W drzwiach ukazała się matka Deirdre. Na widok mężczyzny

siedzącego przy kuchennym stole córki z Tommym na kolanach i zielonym

lukrem na policzku stanęła jak wryta.

- Dobry wieczór - powiedziała, lustrując od stóp do głów niecodziennego

gościa. Zachowywała się dość powściągliwie, ale Ronan wyczuwał jej

ciekawość.

Posadził Tommy'ego na krześle, wstał i ukłonił się, przyjmując

wyciągniętą dłoń.

- Dobry wieczór pani. Jestem lokatorem Deirdre. Nazywam się Ronan

Sullivan.

Matka była wzrostu córki. Jak na osobę w jej wieku, miała doskonałą

figurę. Kosmyki śnieżnobiałych włosów upiętych w kok okalały sympatyczną,

żywą twarz. Tak będzie wyglądała jej córka za trzydzieści lat, ocenił Ronan.

Deirdre dokonała wzajemnej prezentacji.

- To jest moja mama, Maura Halleran.

- Bardzo mi miło panią poznać - oświadczył Ronan. Starsza pani

promiennym uśmiechem z miejsca zawojowała gościa córki.

- Sullivan - powtórzyła. - To dobre irlandzkie nazwisko. Kiedy pańska

rodzina tu się przeniosła?

Ronan nie zrozumiał, o co chodzi. Spojrzał na swą rozmówczynię

pytającym wzrokiem.

- Z Eire - wyjaśniła. Nagle spoważniały jej zielone oczy. - Tam się

urodziła moja babka O'Leary. Nikt z naszej rodziny nigdy na dłużej nie

wyjeżdżał. Halleranowie opuścili...

- Mamo! - Nie po raz pierwszy Deirdre słyszała to opowiadanie. -

Zabieraj moje dzieci i jedź stąd, zanim wystraszysz Ronana. Jest dobrym

lokatorem i jeśli go stracę, może mi się trafić jakiś maniak. - Pocałowała matkę

w policzek i zagoniła chłopców do drzwi. - Lub maniaczka. Taka jak ty. Ronan

się śmiał, kiedy malcy, wrzasnąwszy coś na pożegnanie, zniknęli za rogiem

domu w towarzystwie babki i wypchanego krokodyla, którego Tommy

przytaszczył ze swego pokoju.

- Nie zabrali żadnych rzeczy - zauważył Ronan. - Chyba dzieciom są

potrzebne walizki.

- Nie są - odparła Deirdre. - U babci i dziadka spędzą tylko jedną noc.

Mają tam swoje ubrania. Jedyną rzeczą, którą muszą z sobą wziąć, jest

krokodyl.

- Aha. - Całą tę scenę postanowił zapamiętać. Nigdy nie wiadomo, kiedy

w powieści będzie przydatne pojawienie się jakiejś babci.

Zdenerwowana Deirdre stała na środku kuchni.

- Siadaj - poprosił, bezwiednie przechodząc z nią na ty. - Kiedy ta dwójka

kręci się w pobliżu, nie masz, jak sądzę, ani chwili wytchnienia.

- To prawda.

Ale nie usiadła. Zamiast tego zaczęła zbierać ze stołu talerze i wkładać je

do zmywarki.

- Przepraszam za mamę. Zawsze pasjonowała się, jak by tu powiedzieć

najoględniej... historią Irlandii.

- Spodobała mi się - powiedział Ronan, wstając.

Wziął do ręki kieliszki i wstawił do zlewozmywaka. Widocznie Deirdre

nie od razu potrafiła zdecydować się na to, by znaleźć się w jego ramionach.

Postanowił cierpliwie poczekać.

- Nie musisz tego robić - zaprotestowała.

- Ty gotowałaś, więc ja powinienem pomóc w zmywaniu. A poza tym im

szybciej uprzątnie się stół, tym wcześniej będziesz mogła usiąść i wreszcie

swobodnie odetchnąć.

Rzuciła mu pełne lęku spojrzenie. Nachyliła się i spod zlewozmywaka

wyciągnęła miskę.

- Najpierw muszę nakarmić psa.

Na widok wypiętego, krągłego tyłeczka Ronanowi zrobiło się gorąco.

Miał ochotę przyciągnąć do siebie Deirdre, zedrzeć z niej ubranie i kochać się z

nią aż do utraty tchu.

Był bardzo podniecony. Cisnęły go szorty. Odwracając się plecami do

pani domu, zobaczył wino stojące nadal na stole i, pod pretekstem sięgnięcia po

butelkę, usiadł w wygodniejszej pozycji. Zamknął oczy i usiłował myśleć o

własnej książce, mieszkaniu, telefonie od agenta... Byle tylko uspokoić

podniecone ciało.

Wziął do rąk butelkę i kieliszki.

- Zaniosę wino na werandę.

- Dobrze. Za chwilę tam przyjdę.

Miał nadzieję, że Deirdre nie uczyni tego szybko. Ostatni raz reagował tak

na kobietę, gdy miał siedemnaście lat. Wcale nie był tym zachwycony, ale

potrafił to sobie wytłumaczyć. Od dawna myślał o Deirdre. Nigdy nie

przypuszczał, że jeszcze kiedyś ją spotka. No i że zostanie zaproszony na

kolację i do łóżka. Deirdre nie należała do kobiet, które zabawiałyby się z

mężczyzną przy dzieciach śpiących za ścianą. Jemu to też by nie odpowiadało.

Obiekt pożądliwych myśli wszedł na werandę z miską w ręku. Murphy

tak blisko trzymał się boku Deirdre, że Ronan był przekonany, iż ją przewróci.

W ciągu kilku sekund solidna porcja jedzenia zniknęła w psim pysku.

Deirdre z rozczuleniem pokiwała głową.

- Murphy, jesteś wielkim prosiakiem. Zdajesz sobie z tego sprawę?

Wielki prosiak pomachał radośnie ogonem. Z jego gardła

zaczęły wydobywać się dziwaczne pomruki. Odpowiadał swej pani.

Ronan parsknął śmiechem.

- Jest przekonany, że jeśli będzie miły, pewnego dnia się złamię i dam mu

większą porcję - powiedziała Deirdre.

Podeszła do Ronana. Wręczył jej kieliszek z winem. Usiadła obok niego

na staroświeckiej, bujanej ławce. Murphy, nie doczekawszy się dodatkowego

jedzenia, poszedł na podwórze pilnować obejścia.

Deirdre usiadła na podwiniętej nodze. Drugą lekko uniosła. Ronan

ostrożnie odepchnął się od podłogi, wprowadzając ławkę w ruch.

Oboje milczeli. Było po ósmej. Miał się wreszcie ku końcowi upalny,

letni dzień. Pociemniało niebo i zaczęły rozlegać się pierwsze wieczorne

odgłosy. Odezwał się jakiś ptak, a po chwili świerszcz. Gdzieś z oddali, od

strony łąk, było słychać rytmiczne kumkanie żab.

- Tutaj jest tak pięknie... - Głos Deirdre był pełen rozmarzenia. - Gdy

chłopcy są już w łóżku, siadam wieczorem na tej ławeczce. Rozkoszuję się

spokojem i czuję, że jestem najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem.

Po piekle przeżytym w małżeństwie taka reakcja jest uzasadniona, uznał

Ronan.

- Czujesz się tu bezpiecznie - zauważył.

- Niektórzy ludzie uważają bezpieczeństwo za coś zwyczajnego. Dla mnie

to dar niebios.

- W jaki sposób odkryłaś to miejsce? - zapytał Ronan, chcąc, aby Deirdre

się zrelaksowała.

- Mąż mojej przyjaciółki znał poprzedniego właściciela. Kiedy usłyszał,

że szukam nowego lokum, przyszła mu na myśl ta farma. Jestem mu za to

niezmiernie wdzięczna. Zrobiłabym dla niego wszystko, absolutnie wszystko,

czego by tylko zapragnął.

Wypiła wino do dna i sięgnęła po butelkę. Napełniła kieliszek.

- Szczęśliwy facet - stwierdził Ronan. Ostatnie wyznanie Deirdre wcale

mu się nie podobało.

- Tak. - Nie zareagowała na jego cierpki ton. - Ożenił się z moją najlepszą

przyjaciółką. Tak są w sobie zakochani, że obserwowanie ich staje się czasami

krępujące. Mają drugie dziecko. Niemowlaka.

Po tym wyjaśnieniu Ronan poczuł się od razu lepiej.

- Czy myślałaś o ponownym małżeństwie? - zapytał.

- Zwariowałeś?!

Zareagowała tak ostro, że o mały włos, a rozlałby wino. Bujana ławeczka

zakołysała się na boki. Deirdre wstała, podeszła do drzwi i otworzyła je przed

Murphym, który leżał na progu. Ronan zobaczył, że kipi ze złości.

- Nigdy więcej nie wyjdę za mąż - oświadczyła z głębokim przekonaniem.

- Sam widziałeś, jakiego człowieka wybrałam sobie za pierwszym razem.

ROZDZIAŁ TRZECI

Po raz pierwszy Deirdre nawiązała do gwiazdkowego przyjęcia, na

którym się poznali. Stała przy balustradzie. Ronan zobaczył, że drży. Nigdy

jeszcze nie widział jej w takim stanie. Nawet na tamtym piekielnym przyjęciu,

gdzie miała powód do zdenerwowania, zachowała całkowity spokój, zbyt

dumna i zbyt dobrze wychowana, żeby robić sceny.

Powoli przeszedł przez werandę. Wyjął kieliszek z rąk Deirdre i postawił

obok swojego. A potem, kierowany odruchem, położył ręce na jej ramionach.

Zanurzył dłonie w bujnych włosach i zaczął delikatnie masować kark.

Gładził palcami szyję Deirdre, starając się, żeby poczuła się lepiej.

Dopiero po dłuższym czasie zaczęła się rozluźniać.

- Przykro mi - szepnął jej do ucha. - Pogadajmy na neutralny temat, na

przykład o pogodzie. Albo - ujął Deirdre za łokieć i delikatnie ją obrócił - w

ogóle zapomnijmy o rozmowie.

W wieczornym świetle miała ciemniejsze oczy. Przesunął ręką po jej

policzku, ujmując w dłoń piękną twarz. Milczała. Pochylił się i musnął wargami

usta.

Wielokrotnie w myślach całował tę kobietę, nigdy jednak nie robiło to na

nim tak piorunującego wrażenia. Rzeczywistość przekraczała wyobrażenia. Z

trudem się opanował.

Drugi pocałunek był mocniejszy, mimo że Ronan nakazał sobie działać

powoli i ostrożnie. Nie wyczuwał oporu. Przyciągnął Deirdre, tak że przywarli

do siebie. Po raz pierwszy go dotknęła, kładąc na jego ramionach małe dłonie.

Potem zsunęła je niżej i pozwoliła się całować.

Czuł się jak król. Pachniała subtelnie. Aromat kwiatów stał się silniejszy,

gdy w jej włosach zatopił twarz. Miała długie, jedwabiste loki. Pieściły mu

twarz.

Był pewny, że jej ciało jest miękkie jak wygodna poduszka. Ale nie

potrafił wyobrazić sobie mięśni ramion, szczupłości tułowia i podniecającego

ruchu bioder.

Pożądał tej kobiety. Rozpalał się coraz bardziej.

Całował jej policzek, ucho, ramię. Głowa Deirdre opadła na bok, jak

więdnący kwiat na zbyt długiej łodyżce.

- Nie potrafię myśleć - wyszeptała.

- Nie myśl - odparł równie cichym głosem. - Odczuwaj.

Otoczył ją ramieniem. Wolną ręką zaczął zsuwać z niej sukienkę i ściągać

w dół. Deirdre wyswobodziła ramię i znów objęła Ronana za szyję. Mógł

rozbierać ją dalej. Miał teraz przed sobą piersi. Ujął je w dłonie, nadal całując

Deirdre w szyję i kark. Miała na sobie tylko biustonosz bez ramiączek, zapinany

z przodu, ekstrawagancki jak na kobietę z farmy. Wsunął palce między piersi i

po chwili biustonosz opadł na podłogę werandy.

Po raz pierwszy wyczuł opór. Kiedy jednak Deirdre zaczęła zsuwać ręce z

jego szyi, objął ją mocno w talii i przytrzymał. Znów odszukał jej usta. Całował

coraz mocniej. Dopóty, dopóki nie zaczęła odwzajemniać pieszczot. Potem

odsunął się od niej i odchylił w tył.

Deirdre miała pięknie zaokrąglone, duże piersi, ozdobione jasnymi

sutkami. Ujął je w dłonie.

Wargi Ronana rozpoczęły teraz wędrówkę. Językiem pobudzał sutki do

życia. W pewnej chwili poczuł, że Deirdre zaczyna się cofać. Stanowczym

ruchem nogi rozsunął jej uda i zaczął ją podniecać.

Nie odrywając ust od piersi Deirdre, rozpiął swój pasek i spodnie. Do

końca ściągnął sukienkę, jednym ruchem pozbawiając Deirdre również

cieniutkiej, koronkowej bielizny. W innych okolicznościach pewnie

zatrzymałby się na chwilę, aby podziwiać piękne, kobiece ciało, ale był tak

bardzo pobudzony, że musiał zaspokoić zmysły.

Pożądał tej kobiety. Obrócił ją w miejscu i oparł plecami o poręcz

werandy. Przyciągnął do siebie. Kiedy zacisnęła ręce mocniej na jego szyi,

natarł na nią nerwowym ruchem.

Jęknął. Po chwili wtargnął tam, gdzie zamierzał. Chciał odczekać, żeby

oswoiła się z jego obecnością, ale niesamowite doznania zmusiły go do

nieprzerwanej akcji.

- Spójrz na mnie - zażądał głosem schrypniętym z wrażenia.

Powoli uniosła powieki. W jej oczach dojrzał namiętność. Pieścił ją coraz

gwałtowniej. Milczała przez cały czas, z głową opartą na jego ramieniu.

Pocałował ją w czoło. Czuł się tak, jakby na tę chwilę czekał przez całe życie.

Ale jakie były doznania Deirdre? Musiał to wiedzieć.

- O czym myślisz? - zapytał. Po chwili powiedziała:

- O tym, że było to najbardziej niewiarygodne przeżycie. Że wypiłam zbyt

dużo wina. - Westchnęła. - Że znalazłam się w okropnej sytuacji. Nigdy w takiej

nie byłam.

Zaskoczyła Ronana.

- Brzmi to niemal jak obraza. Co było w tym okropnego?

- W tym nie było nic...

- To dobrze. Też tak uważam.

- Mówię o tym, co teraz...

Scena była niemal surrealistyczna. Odpoczywali oboje na kołyszącej się

ławce i rozmawiali szeptem w ciemnościach. Deirdre nie robiła nic, aby

przerwać intymną sytuację.

- Teraz chyba nie jest najgorzej. Przynajmniej mnie.

- Wiesz, co mam na myśli. To zburzy nasz dotychczasowy układ.

- Dlaczego? Co to ma wspólnego z tym, że wynajmuję od ciebie

mieszkanie?

- Teraz za każdym razem, gdy zobaczę ciebie, będę myślała o tej chwili.

Nie będę mogła spojrzeć ci w oczy.

- Wcale nie musisz czuć się skrępowana. - Co, do licha, dzieje się z tą

kobietą? Przecież tego, co się stało, nie zamierzał potraktować jak

jednorazowego zbliżenia.

- Nigdy nie uprawiałam przypadkowego seksu. Co ja zrobiłam

najlepszego? O czym myślałam?

- Nie myślałaś o niczym. To już ustaliliśmy. - Ronan zaczynał się

irytować. Było to dla niego wspaniałe przeżycie, a ta kobieta wszystko

niweczyła. - Jesteśmy dwojgiem dojrzałych ludzi, którym było z sobą

doskonale.

- To było złe - drżącym głosem oświadczyła Deirdre.

- Nie wolno mi się tak zachowywać. Muszę myśleć o dzieciach. Nic nie

wiem o tobie, a mimo to pozwoliłam ci... Pozwoliłam... - Nagle załamał się jej

głos.

- Pozwoliłaś sobie na seks - dokończył Ronan.

- Tak - potwierdziła szeptem.

- Chcesz, żebym zrobił badanie na obecność wirusa HIV?

- Widocznie to, co przed chwilą przeżył, było dla niej najzwyklejszym

seksem. Bo dla niego... Właściwie dobrze nie wiedział, czym to przeżycie

naprawdę było. Nie zamierzał nad tym się zastanawiać. - Jest jeszcze jedno

ryzyko, jakie podjęliśmy - dodał. Przytrzymał Deirdre, bo chciała się odsunąć. -

Używasz środków antykoncepcyjnych? Nie sądzę, żebyś to robiła.

W milczeniu potrząsnęła głową.

- Daj znać, jeśli się okaże, że zaszłaś w ciążę.

- Och, mam nadzieję, że to się nie stało!

Wyczuł, że Deirdre oddala się od niego. Po chwili była tak osiągalna jak

księżyc. Ronan poczuł się urażony. Zaczął się ubierać. Potem zgromadził

porozrzucane rzeczy Deirdre i wcisnął je w jej dłonie.

Skrzyżował ręce i oparł się plecami o balustradę werandy. I pomyśleć, że

przed chwilą uważał się za najszczęśliwszego człowieka pod słońcem!

- Jak na kogoś, kto od początku był nastawiony na zbliżenie, zachowujesz

się dziwacznie - oświadczył.

Akurat wciągała sukienkę. Spojrzała na Ronana.

- Co takiego?

- Słyszałaś, co mówiłem.

- Co to znaczy, że byłam nastawiona?

Zbyt późno zorientował się, że Deirdre przeżywa szok. W jej głosie

brzmiał rosnący gniew. Wzruszył ramionami, choć poczuł się niepewnie.

Sytuacja nie rozwinęła się tak, jak to sobie wyobrażał.

- W przeciwnym razie nie poprosiłabyś matki, aby na noc zabrała dzieci.

Gdyby Ronan nie był emocjonalnie zaangażowany w istniejącą sytuację,

pewnie zafascynowałaby go gwałtowna reakcja Deirdre. Otwierała i zamykała

usta. Zesztywniała. Gdyby jej wzrok potrafił zabijać, już by go nie było wśród

żywych.

- Nie prosiłam matki, aby zabrała dzieci. To ona do mnie zadzwoniła z

taką propozycją. Miałam ochotę odmówić, gdyż i tak całe niedziele chłopcy

spędzają ze swoim ojcem. - Odwróciła się i z furią podeszła do drzwi.

Otworzyła je szeroko. - Nie jesteś aż tak atrakcyjny, abym miała zamiar cię

uwodzić.

- Parę minut temu byłaś innego zdania. - Wiedział, że mówi paskudne

rzeczy, ale był w paskudnym nastroju. Dla niego zbliżenie z Deirdre stanowiło

początek czegoś, co mogło przekształcić się w sympatyczny romans. Z zasady

wykluczał związanie się z kimkolwiek na stałe. Byłby to jednak romans

wyjątkowy.

Deirdre wpadła do domu i zatrzasnęła za sobą drzwi. Zaraz potem Ronan

usłyszał, że przekręca klucz w zamku.

Chwilę później w panującej wokół nocnej ciszy rozległy się dziwne

odgłosy. Płakała? Poczuł się fatalnie. Ogarnęły go wyrzuty sumienia. Jeśli

rzeczywiście doprowadził ją do płaczu, nigdy tego sobie nie wybaczy. Podszedł

do drzwi.

- Przepraszam - powiedział. - Chodź tu. Porozmawiajmy.

- Idź sobie!

Naprawdę płakała. Ronan był zły, a zarazem przejęty jej reakcją. Gdyby

wyłamał drzwi, jeszcze bardziej pogorszyłby sprawę. Kiedy schodził z werandy,

usłyszał szczekanie Murphy'ego. To cud, że ta kobieta nie poszczuła go psem!

W połowie drogi przez podwórze Ronan uprzytomnił sobie, że nie

powiedział Deirdre, kim naprawdę jest.

Ostatni raz płakała ponad rok temu. Po tym, jak usiłowała pocieszyć

starszego synka, kiedy ojciec po raz pierwszy zapomniał o jego urodzinach. Ze

względu na siebie ostatni raz płakała jeszcze wcześniej.

Dzisiaj nadrabiała zaległości. Łkała i łkała, leżąc w łóżku. Głośno. Nie

musiała tłumić płaczu poduszką. Nie było nikogo, kto by jej łkanie usłyszał.

Nikogo. Jakie to smutne. Swego czasu była dobrym dzieckiem. Nigdy nie

cieszyły jej nieszczęścia innych. Była dobrą córką, potem matką. Nie idealną,

ale przyzwoitą.

Dlaczego więc kilka lat temu jej życie stało się koszmarem? Czym na to

zasłużyła? Co takiego uczyniła, że mężczyźni traktowali ją źle?

Obróciła się na bok i zwinęła w kłębek. Czuła się nieszczęśliwa. Nigdy

więcej nie dopuści do tego, aby jakiś mężczyzna zawładnął jej duszą i ciałem.

Niespełna trzyletnie małżeństwo było prawdziwym koszmarem. Dziś pozwoliła

się uwieść prawie obcemu człowiekowi. Oddała się seksualnej przyjemności jak

marcowa kotka.

Ledwie rozpoznawała samą siebie. Nic nie usprawiedliwiało takiego

zachowania. Ale tak miło było widzieć podziw w oczach mężczyzny... Dostrzec

pożądanie...

Ronan Sullivan był najbardziej pociągającym mężczyzną, jakiego

kiedykolwiek spotkała. Był grzeczny i sympatyczny. Od początku znajomości

zachowywał się idealnie. Ale gdy tylko chłopcy wraz z babcią opuścili dom,

atmosfera zmieniła się całkowicie.

Pocałował ją. Na to czekała. Ale nie spodziewała się, że jej reakcja na tak

drobną pieszczotę stanie się aż tak ogromna. Ogarnął ją ogień pożądania, który

rozpalił zmysły.

Deirdre znów przewróciła się na plecy. Płacz nigdy jej nie pomagał.

Przynosił tylko chwilową ulgę. Jutro też poczuje ból. Od razu weźmie się do

pracy. Po południu przywiezie dzieci, a wieczorem zajmie się tym, co zwykle.

Porządkami, gotowaniem i praniem. Sobotni wieczór zapowiadał się

interesująco!

Następnego ranka obudził ją Murphy. Ciężko dysząc, stał przy łóżku.

Domagał się natychmiastowego wyjścia. Deirdre podniosła się z łóżka i

wypuściła psa na podwórze. Wzięła prysznic, ubrała się i upięła włosy.

Otworzyła lodówkę i nie widzącym wzrokiem wpatrywała się w jej

zawartość. Orzeźwiło ją zimne powietrze. Wyjęła sok pomarańczowy. Kiedy

przygotowywała sobie grzankę, odezwał się telefon.

- Słucham?

Wszyscy wiedzieli, że wstaje skoro świt, więc nie było to nic

nadzwyczajnego.

- Cześć, Dee. - Dzwoniła Frannie.

- Dzień dobry. - Deirdre usłyszała płacz niemowlęcia.

- Miałaś bezsenną noc?

- Tak, ale tym razem powodem był Jack - radosnym głosem wyjaśniła

przyjaciółka. - Będziesz dziś w domu? Dostałam od klientki dziwaczne

zamówienie i potrzebuję twojej pomocy. Mogę wpaść późnym popołudniem?

- Oczywiście. Marzę o tym, aby cię zobaczyć. Ale stawiam jeden

warunek.

- Jaki?

- Musisz przywieźć niemowlaka.

- To żaden problem - oświadczyła ze śmiechem Frannie.

- Nie odchodzę od niego ani na krok, nie licząc wypadów do sklepu.

- Pamiętam, jak to było. - Deirdre uwielbiała opiekować się maluchami.

Dziecko! Nagle przypomniała sobie słowa Ronana. Zamarła z

przerażenia. Postanowiła o nim nie myśleć. Skończyła rozmowę z Frannie,

wpuściła do domu i nakarmiła Murphy'ego, a potem weszła na oszkloną

werandę, którą przekształciła w pracownię krawiecką. Im wcześniej skończy

realizować zamówienie, tym szybciej dostanie zapłatę.

Pracowała, nie robiąc przerwy na południowy posiłek. O jedzeniu

przypomniał jej pies. Stojąc przy zlewozmywaku, obierała jabłko, kroiła na

plasterki i od razu jadła. Myła ręce, kiedy szczekanie Murphy'ego oznajmiło

czyjeś przybycie.

Wyszła przed dom i zobaczyła, że Frannie zatrzymuje furgonetkę. Wokół

samochodu biegał Murphy. Szczekał jak szalony, radośnie machając ogonem.

Frannie wysiadła. Otworzyła tylne drzwi, żeby wyjąć dziecko. Deirdre

zobaczyła, że w furgonetce jest jeszcze jakaś szczupła osoba o jasnych włosach.

- Jill! Kiedy wróciłaś? - Deirdre uściskała drugą przyjaciółkę, która

ostatnie tygodnie spędziła na morskiej wycieczce.

- Wczoraj. Późno wieczorem. Dziś rano zadzwoniłam do Frannie i

dowiedziałam się, że wybiera się do ciebie. Postanowiłam z nią przyjechać. -

Puściła Deirdre i zaczęła ściskać Murphy'ego. - Cześć, psie. Przestań mnie

obśliniać.

- Chodźcie.

Deirdre poczuła się nagle szczęśliwa. Zapytała Frannie, czy pomóc jej

nieść torbę, i nagle kątem oka dojrzała jakąś postać. Spostrzegły ją także

przyjaciółki.

Zza stajennego budynku wynurzył się Ronan. Szedł w stronę lasu. Jill

pomachała mu ręką. Po chwili wahania skręcił w ich stronę.

- Och! Skąd wytrzasnęłaś takie cudo? - przyciszonym głosem spytała Jill,

otrzepując z psiej sierści turkusową bluzkę bez rękawów, która świetnie

podkreślała jej opaleniznę. Przesunęła okulary słoneczne na czubek głowy, żeby

móc lepiej przyjrzeć się nieznajomemu.

- To twój lokator? - Frannie cicho gwizdnęła. - Deirdre, szczęśliwa z

ciebie dziewczyna - dodała z westchnieniem.

- Masz przecież męża - przypomniała Jill przyjaciółce. - Czy któraś z was

da mi chusteczkę? Na widok tego faceta cieknie mi ślinka.

Deirdre obrzuciła Ronana krótkim spojrzeniem. Miał na sobie szare,

sportowe szorty z miękkiego materiału przylegającego do ciała i granatową

bluzę od dresu, od której niezdarnie odcięto rękawy. Jak zwykle, nie był

ogolony. Jego kasztanowe włosy połyskiwały w słońcu. Szedł w ich stronę

zwinnie jak dziki kot. Szorty nie ukrywały imponujących zalet męskiej

anatomii.

Przywitał się grzecznie, lecz bez uśmiechu na twarzy.

- Jill i Frannie, przedstawiam wam Ronana Sullivana - powiedziała

Deirdre. - Wynajmuje mieszkanie nad stajnią.

- Dee! - W głosie Jill zabrzmiało przerażenie. - Tam są szczury. -

Podeszła do Ronana i z kokieteryjnym uśmiechem podała mu rękę. - Jestem

Jillian Kerr. Jeśli to mieszkanie jest dla ciebie zbyt prymitywne, będę mogła

załatwić ci pokój w moim domu. Zadzwoń. Z pewnością znajdę coś

odpowiedniego.

Ronan uniósł brwi. Wreszcie na jego twarzy ukazał się uśmiech.

- Och, ja też jestem o tym przekonany - oświadczył.

Jeśli chciał zrobić przykrość Deirdre, świetnie mu to wyszło. Ostatnia noc

była dla niej czymś wyjątkowym, mimo że to on zainicjował zbliżenie. Jak mógł

teraz tak bezczelnie flirtować z jej najlepszą przyjaciółką? Jill, jak zwykle,

żartowała, oczarowując bez wysiłku kolejnego mężczyznę, ale Deirdre zrobiło

się przykro. Poczuła się odrzucona. Na samą myśl, że Ronan uwodzi inną

kobietę, było jej niedobrze. Pod powiekami poczuła łzy. Odwróciła wzrok.

- Jestem Frannie, a ten mały zapaśnik sumo to mój syn, Brooks.

Z kamienną twarzą Ronan zwrócił się do Deirdre:

- Idę na spacer. Mogę zabrać z sobą Murphy'ego?

Deirdre była dziwnie milcząca. Przyjaciółki obrzuciły ją zaciekawionymi

spojrzeniami.

- Bardzo proszę - odparła. - Dobrze mu zrobi rozładowanie nadmiaru

energii.

- Mnie też.

W głosie Ronana Deirdre nie wyczuła podtekstu, ale stanął jej przed

oczyma umięśniony, męski tors. Wiedziała, że się czerwiem. Odwróciła się w

stronę przyjaciółek.

- Wejdźcie do domu - powiedziała szybko. - Dla Brooksa jest tu za

gorąco.

Po chwili znalazły się w kuchni. Deirdre wyciągnęła szklanki.

- Macie ochotę na lemoniadę? Jill skinęła głową.

- Proszę o wodę z lodem - oświadczyła Frannie. - Mam zawsze sucho w

ustach, odkąd karmię piersią. - Odchrząknęła głośno. - Ty i twój lokator

jesteście dla siebie uprzedzająco grzeczni.

- Wyczułam jakieś napięcie - odezwała się Jill. - Ale chyba mi się tylko

wydawało.

Deirdre wpatrywała się w szklankę.

- Na pewno - odrzekła. Jill roześmiała się wesoło.

- Dee, nie nabierzesz nas, złotko. Wzajemne przyciąganie potrafię

rozpoznać na milę. Co dzieje się między tobą a tym przystojniakiem?

Nie mogła im powiedzieć prawdy, mimo że były najlepszymi

przyjaciółkami. Wspierały ją psychicznie, kiedy załamywała się podczas

koszmarnego rozwodu, czując, że już więcej nie będzie w stanie znieść.

- Bardzo was przepraszam - wyjąkała drżącym głosem - ale w tej chwili

nie potrafię o tym mówić.

W kuchni nagle zapanowała cisza. Po chwili Jill podeszła do Deirdre i

objęła ją ramieniem.

- W porządku, złotko. W razie gdybyś potrzebowała rady, wiesz, gdzie

nas znaleźć.

Frannie potwierdziła słowa Jill skinieniem głowy. Z kieszeni torby z

pieluchami, z którą nigdy się nie rozstawała, wyjęła kartkę papieru.

- Popatrz, bo jeszcze zapomnę, po co tu w ogóle przyjechałam. Moja

klientka wychodzi za mąż i chce mieć dla lalki Barbie kopię swojej ślubnej

sukni.

Deirdre wzięła do ręki kartkę ze szkicem, przyniesioną przez Frannie.

- Zwykle nie robię strojów dla tak małych lalek, ale tym razem spróbuję.

To może nawet być zabawne. Z jakiego materiału ma być sukienka?

Jill wzięła na ręce niemowlę.

- Pogadajcie sobie o szyciu. Dla nas to czarna magia, prawda, kumpelku?

Idziemy, Brooks. Pobawimy się sami.

Trzy tygodnie później nowojorskie zamówienie było już prawie

skończone. Znany w całym kraju sklep z zabawkami chciał mieć stroje dla lalek

wystawianych w witrynie. Scena przedstawiała zimowy krajobraz z

zamarzniętym stawem, tak że lalki musiały mieć na sobie mnóstwo różnych

ubrań. Deirdre zrobiła nawet ze skóry malutkie łyżwy oraz poszyła pelerynki,

mufki i czapeczki.

Zależało jej na tym, aby wykonać to zamówienie. Nie tylko ze względu na

pieniądze, których potrzebowała, bo za miesiąc musiała spłacić następną ratę

hipotecznego długu. Przed zabraniem się do realizacji następnego zlecenia

chciała uszyć ślubną sukienkę dla laleczki należącej do klientki Frannie. Będzie

to trudna praca ze względu na małe rozmiary. Właśnie teraz było potrzebne

Deirdre takie wyzwanie, żeby nie myślała o niczym innym.

Bez przerwy chodziła zgnębiona. Co stanie się, jeśli zaszła w ciążę? Za

parę tygodni będzie mogła wykonać test i wtedy się dowie. Gdyby tylko przez

ten czas potrafiła się nie martwić.

Co zrobi, jeśli urodzi dziecko? Już i tak z trudem utrzymywała rodzinę,

mimo że adwokatowi udało się wydusić od Nelsona zaległe alimenty. Żeby

umocnić na rynku pozycję swojej firmy, potrzebowała jeszcze dwóch do trzech

lat. Następne dziecko nie pozwoliłoby wprowadzić w życie żadnych zamierzeń.

Jednego pytania Deirdre nie zadawała sobie nigdy. Nie przerwałaby ciąży.

Urodzi dziecko i będzie kochała je jak pozostałe. Na razie jednak modliła się o

to, żeby nie przyszło na świat.

Z całą wyrazistością pamiętała każdy szczegół wieczoru spędzonego z

Ronanem. Nadal nie mogła sobie wybaczyć, że okazała się tak łatwa. Było to

określenie zarezerwowane dla innego rodzaju kobiet. Kobiet, które

rozpoczynały wieczory w barach, a kończyły w objęciach jednorazowych

kochanków. Łatwa. Pragnęła móc wymazać z życiorysu to okropne słowo.

Żałowała wprawdzie tego, co stało się tamtej nocy, ale pogodziła się ze

wspomnieniami. Dowiedziała się, że zbliżenie dwojga ludzi może być wspaniałą

rzeczą. Na samą myśl o Ronanie ogarniało ją podniecenie.

Prawie go nie widywała. Przychodził, żeby zabrać Murphy'ego na spacer,

i wtedy wymieniali kilka zdawkowych słów. Czasami widziała, jak za Ronanem

uganiają się jej synowie. Przywoływała ich, nie chcąc, aby zawracali mu głowę.

Całymi dniami tkwił w mieszkaniu nad stajnią. Deirdre sądziła, że nie

idzie mu praca lub że na to, co pisze, nie ma zapotrzebowania u wydawców.

Nadal jednak regularnie płacił komorne. Uznała, że nie powinna przejmować się

jego sprawami.

- Hej, mamo! - Lee jak bomba wpadł do pracowni, o włos unikając

zderzenia ze stertą materiałów.

- Ostrożnie - ostrzegła syna. - Czego ode mnie chcecie?

W sąsiednim pokoju chłopcy oglądali jakiś film. Była zadowolona, że

siedzą cicho. W dni, w które rozrabiali, dopiero wieczorem, po położeniu ich do

łóżek, mogła zabrać się do roboty. Miała wyrzuty sumienia, że poświęca

dzieciom zbyt mało czasu, ale nie było na to rady.

- Musisz pomóc nam pokroić arbuza. - Duże, brązowe oczy synka

prosząco wpatrywały się w matkę.

- Jakiego arbuza?

Bezustannie fantazjowali. Deirdre nie protestowała, jeśli to, co wymyślali,

było w miarę bezpieczne.

- Od Ronana.

Chłopcy przepadali za tym człowiekiem. Im bardziej rygorystycznie

wymagała przestrzegania przez nich zasady niewchodzenia w drogę lokatorowi,

tym usilniej pragnęli przebywać w jego towarzystwie. Tak więc godziła się na

to, by o nim mówili.

Lee z niecierpliwością zaczął ciągnąć ją do wyjścia na podwórze za

domem. Zobaczyła Ronana stojącego na werandzie z ogromnym arbuzem w

rękach. Serce podeszło jej do gardła.

- Dzień dobry. - Była z siebie dumna, że powiedziała to spokojnym

głosem.

Miał na sobie inną bluzę, też z obciętymi rękawami. Kusą. Praną ze sto

razy i teraz nawet nie sięgającą pasa. Dostrzegła ruch umięśnionych ramion i

linię ciemnych, skręconych włosów skierowaną w dół i ginącą w krótkich

spodenkach.

Deirdre ogarnęła ochota, żeby go dotknąć. Zacisnęła pięści i wbiła

paznokcie w dłonie.

- Cześć - powiedział na przywitanie. - Wygrałem go w sklepie przy

drodze - wyjaśnił, spoglądając na arbuza.

- Wygrałeś?

- Tak. Przywieziono tam całą ciężarówkę arbuzów. Ten, znacznie większy

niż pozostałe, właścicielka sklepu przeznaczyła na loterię Towarzystwa Walki z

Rakiem. Ja tylko kupiłem los. Z grzeczności.

- Wygląda na to, że powinieneś częściej być grzeczny.

- Deirdre odruchowo zdobyła się na dowcipny komentarz.

Kiedy spotkały się ich oczy, powiedział z całym spokojem:

- Też tak sądzę.

Tym razem już się nie odezwała. Wyczuła podwójne znaczenie tych słów.

- Pożyczę ci jeden z moich długich noży - oświadczyła.

- Dziękuję, nie skorzystam. Jestem zbyt leniwy. Arbuza dałem

Tommy'emu i Lee.

- Ach, tak. - Deirdre odwróciła się w stronę chłopców.

- Podziękowaliście?

- Podziękowali - potwierdził Ronan.

- Mamo, cy w święto cwartego lipca pójdziemy obejzeć stucne ognie? -

zapytał Tommy. - Ciocia Jill mówiła, ze to jus niedługo.

Deirdre skinęła głową. Miała ochotę zakończyć rozmowę.

- Tak. Za trzy dni - powiedziała. - Pojedziemy na wzgórze, tak jak w

zeszłym roku. Macie na to ochotę?

- Tak - oświadczył Tommy. - I tes uządzimy sobie piknik.

- Może pan wybrać się z nami - powiedział Lee do Ronana. - Spodobają

się panu fajerwerki.

- Och, chłopcy, jestem pewna, że na Święto Niepodległości pan Sullivan

ma już inne plany - wtrąciła Deirdre.

Popełniła błąd. Czemu nauczyła dzieci życzliwości w stosunku do

obcych? Ponad głowami synów spojrzała na Ronana, czekając, aż potwierdzi

podsuniętą wymówkę.

- Nie mam innych planów - oznajmił. - Chętnie się do was przyłączę.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Co on sobie właściwie myśli i jak może tak się zachowywać?

zastanawiała się Deirdre, w Święto Niepodległości krojąc dzieciom arbuza.

Piknik z Ronanem, mimo obecności chłopców, stanie się dla niej próbą siły

charakteru. Był ostatnią osobą, z którą chciałaby znaleźć się na łonie natury.

Nie była to prawda. Mimo to wmawiała ją w siebie, z rozmachem krojąc

arbuza.

Przyznaj się, Deirdre, myślała. Ten facet trochę cię podnieca i nie ma w

tym nic złego. Ale pragniesz, aby nie było to tylko zwykłe fizyczne pożądanie.

Włożyła kawałki arbuza do pojemnika i umieściła go w przenośnej

lodówce. Kobiety lubią wyobrażać sobie różne rzeczy, kiedy pojawia się

mężczyzna. Miała niezbity dowód, że Ronan nie jest księciem z bajki, a mimo to

co najmniej raz dziennie przyłapywała się na marzeniach. Występował jako

drugi mąż, uwielbiający ją i jej dzieci z pierwszego małżeństwa... .

Były to fantazje. Wczoraj przed domem wyrywała chwasty, gdy nagle

usłyszała w pobliżu głośny brzęk. Zobaczyła w oknie stłuczoną szybę. Czyżby

w zabawie chłopcy posunęli się za daleko? Nie sądziła, że są na tyle duzi, aby

stłuc szybę. A poza tym jeszcze przed kwadransem bawili się na łące za tylnym

ogrodzeniem. Zawołała synów.

- Co się stało? - Po ich twarzach poznała, że są cali i zdrowi. - Spojrzała

na wybitą szybę w oknie salonu. - Jak to się stało?

Lee nabrał głęboko powietrza.

- No... poszliśmy do domu napić się wody...

- I zobacyliśmy wentylator - dodał Tommy.

- Jaki wentylator?

- Ten w salonie - wyjaśnił starszy winowajca.

- Na suficie - dorzucił drugi.

- Zastanawialiśmy się, czy potrafi wcelować w baseballową piłkę, więc

rzuciliśmy ją parę razy, kiedy był w ruchu. - Lee rozłożył ręce, dając do

zrozumienia, że było to z ich strony logiczne posunięcie.

- I wcelował! - z dumą wykrzyknął Tommy, zanim przypomniał sobie o

opłakanych skutkach tego eksperymentu.

Niewzruszona naukowym zacięciem chłopców, Deirdre odesłała ich za

karę do pokoi. Gdy zniknęli, usłyszała za plecami jakiś hałas. Odwróciła się.

Ujrzała Ronana. Pokładał się ze śmiechu.

- Wiele się uczę, obserwując tych gagatków - oświadczył.

Deirdre nie widziała powodu do radości. Rozbita szyba była cenna.

Bardzo stara, z lekko pofalowanego szkła, z zatopionymi bąbelkami powietrza.

- Osiwieję przed czterdziestką - stwierdziła grobowym głosem.

Odchodząc, Ronan dalej się śmiał. Pewnie uważał Lee i Tommy'ego za

sympatyczne i bystre dzieciaki, Gdyby jednak musiał przebywać z nimi pod

jednym dachem przez okrągłą dobę, przestałby się nimi zachwycać, pomyślała

Deirdre, kończąc napełniać wiktuałami przenośną lodówkę.

Chłopcy byli głównym powodem tego, że nie myślała o ponownym

małżeństwie. Bardzo ich kochała, mimo że sprawiali wiele kłopotów. Ktoś, kto

nie byłby ich naturalnym ojcem, tak łatwo nie darowałby Tommy'emu i Lee

wybitych szyb, wymazanych ścian, a także miniaturowych drzewek i domków

przyklejonych superklejem do podłogi.

Postawiła lodówkę na tylnej werandzie i wróciła do kuchni po piknikowy

kosz. Kiedy zamykała drzwi, zjawili się chłopcy.

- Hej, mamo, jesteś już gotowa? - zapytał Lee chyba po raz setny w ciągu

ostatnich trzech godzin.

Włożyła klucze do kieszeni i chwyciła lodówkę.

- Klawo! - wrzasnął Lee i błyskawicznie zniknął, a Tommy wraz z nim.

- Ja wezmę - powiedział Ronan, podchodząc do Deirdre.

- Dam sobie radę - odparła.

Zagrodził drogę i wyjął z jej ręki uchwyty przenośnej lodówki. Musiała

ustąpić, gdyż znalazł się stanowczo zbyt blisko. Wziął kosz.

- Postawić z tyłu, w twoim samochodzie? - zapytał.

Deirdre skinęła głową. Podeszła do furgonetki i otworzyła tylne drzwi.

Ronan wstawił do środka obie przyniesione rzeczy. A potem jeszcze włożył

jakąś torbę.

- Co w niej jest? - chciała wiedzieć Deirdre.

- Parę opakowań sztucznych ogni. Nie chciałem pokazywać ich

chłopcom, zanim z tobą uzgodnię, czy mogę je zabrać.

Piekielnie obawiała się takich rzeczy jak fajerwerki. Swego czasu nie

należała do dzieci bawiących się zapałkami. Sam widok płomienia budził w niej

strach. Wychodząc z kuchni, ani na chwilę nie zostawiała zapalonych świec.

Wiedziała jednak, że chłopcy będą zachwyceni sztucznymi ogniami. I że Ronan

dopilnuje, aby znajdowali się w bezpiecznej odległości.

- Zabierz je - zgodziła się po namyśle. - Ale pod warunkiem, że dzieci nie

będą niczego dotykać.

- Jasne. Na to im nie pozwolę - potwierdził. - Pomyślałem sobie, że pokaz

sztucznych ogni może zrobić im frajdę.

- Dziękuję.

Wzruszył ramionami. Odruchowo dotknęła jego ręki. Miał skórę pokrytą

drobnymi włoskami. Ciepłą.

Deirdre poczuła przypływ pożądania. Gwałtownie cofnęła dłoń, ale

Ronan zdołał odczytać jej reakcję. To nie było w porządku, żeby działał na nią

tak silnie, iż natychmiast zapominała o bożym świecie.

Odwróciwszy wzrok, nawiązała do poprzedniego wątku rozmowy.

- Doceniam to, że pomyślałeś o chłopcach.

Naprawdę tak było. Nelson nigdy nie zrobił niczego dla synów. Była

niemal przekonana, że zabiera ich na niedziele głównie dlatego, żeby zrobić jej

przykrość. Wiedział, że to ją denerwuje. Gdy go opuściła, zaczął dochodzić

ojcowskich praw.

Dopiero kiedy znalazła się za kierownicą furgonetki, uprzytomniła sobie,

że Ronanowi bez obawy powierzyłaby dzieci. Darzyła go większym zaufaniem

niż ich własnego ojca.

Rozsiedli się pod wielkim dębem, stojącym samotnie na najwyższym

wzniesieniu w całej okolicy. Trawa była soczysta i zielona, a ziemia miękka,

gdyż lato było mokre. Z tego miejsca widzieli w dole pola rozciągające się

wokół domu.

Deirdre rozłożyła koc i z pojemników, które Ronan przyniósł z

furgonetki, zaczęła wyjmować jedzenie. Nie lubił, żeby kobiety nosiły ciężkie

rzeczy. Gdy tylko zbliżała się do lodówki, wyprzedzał ją i pytał, co przynieść.

Dochodziła siódma wieczorem. Wszyscy usadowili się na kocu i zabrali

do jedzenia. Deirdre przygotowała pieczone kurczaki i fasolkę na gorąco,

trzymane w izolowanym termicznie pojemniku, a także siedmioskładnikową

sałatkę z groszkiem. Chciała wepchnąć w chłopców trochę warzyw. Jej synowie

byli zdania, że tylko krowy i króliki powinny żywić się zieleniną.

Przywiozła też śmieszne figurki z galaretki, ulubione przez chłopców

czekoladowe ciasteczka, pomidorowe chipsy i arbuza.

Trzem przedstawicielom męskiego rodu pochłonięcie tych przysmaków

przyszło z łatwością. Deirdre starała się jak najpóźniej dać kolację, aby nie

musiała godzinami tkwić tu z Ronanem, ale chłopcy jednak nie byli

przyzwyczajeni do późnych posiłków. Do zmroku pozostały im jeszcze ponad

dwie godziny. Dopiero wtedy rozpoczynano pokaz fajerwerków w miasteczku.

Chłopcy zajęli się badaniem dziury, którą Tommy odkrył w ziemi. Byli

przekonani, że jest to wylot jamy świstaka.

- Jedzenie było wyborne - oświadczył Ronan. Pozbierał papierowe talerze

i wrzucił je do torby na śmieci, przywiezionej przez Deirdre. - Dziękuję, że

pozwoliłaś mi przyjechać tu z wami. Wiem, nie był to twój pomysł.

Deirdre uśmiechnęła się zdawkowo, zachowując obojętny wyraz twarzy.

W każdym razie chciała, żeby to tak wypadło.

- Chłopcy cieszą się, że jesteś z nimi.

- Ale ty nie.

- Jestem zadowolona, widząc, że Tommy i Lee choć przez chwilę męczą

kogoś innego, a nie mnie.

Przysięgła sobie zachować dobrosąsiedzki i przyjazny ton rozmowy,

choćby miało ją to wiele kosztować. Ronan uśmiechnął się, ale nie podtrzymał

nowego tematu konwersacji.

- Deirdre...

- Słucham?

- Chcę przeprosić cię...

- To niepotrzebne. Nie chcę dłużej rozmawiać na ten temat. - Odwróciła

się tak szybko, że jej włosy splecione w warkocz uderzyły ją w twarz.

- Jest potrzebne - zaoponował Ronan.

Mówił spokojnie, lecz w jego głosie wyczuła to samo lodowate

brzmienie, które słyszała, gdy oznajmiał, że sam poniesie lodówkę. -

Przepraszam, jeśli tamtego wieczoru wyciągnąłem fałszywe wnioski. Może

uwierzyłem w to, w co pragnąłem wierzyć.

Odwróciła się tyłem. Zależało jej na tym, aby jak najszybciej zatkać

Ronanowi usta. Stanął przed nią.

- Wszystko w porządku - powiedziała szybko. - Oboje popełniliśmy błąd.

- Jesteś pewna? - Popatrzył uważnie w jej oczy.

- W tej chwili niczego nie jestem pewna. - Przestała przejmować się tym,

że w jej głosie brzmi desperacja. - Czy nie możemy po prostu o tym zapomnieć?

- Ja nie potrafię. - Ronan wyciągnął rękę i czubkiem palca przesunął po

dolnej wardze Deirdre. - A ty?

Znajdował się zbyt blisko. Chciała się cofnąć, ale jej ciało było innego

zdania, a stopy jakby wrosły w ziemię.

- Też nie - przyznała cicho, zamykając oczy.

- Jak już mówiłem, jest mi przykro, że cię nie zrozumiałem, ale nie ze

względu na to, co stało się potem. - Nadal gładził czubkiem palca wargi Deirdre,

ale teraz od wewnętrznej, bardziej wrażliwej strony, tak że natychmiast ogarnęło

ją podniecenie. - Mam żywo w pamięci każdą, nawet najdrobniejszą twoją

reakcję. Myślę o tym, jak delikatną i miękką masz skórę na biuście...

- Przestań! - powiedziała chrapliwym głosem.

Uśmiechnął się. Tak niebezpiecznie, że dostała gęsiej skórki.

- Chcę znowu kochać się z tobą - oświadczył. - Ale tym razem w łóżku.

Będę godzinami pieścił każdy zakamarek twego ciała. I czuł dotyk twych dłoni.

Gdzie tylko zechcesz.

Odsunął palec od warg Deirdre i położył rękę na jej karku. Pociągnął za

koniec warkocza, zmuszając, żeby odwróciła się w jego stronę. Milczała.

- Powiedz, że też mnie pożądasz - polecił.

Usta Ronana były tuż, tuż. Gdyby Deirdre uniosła się na palcach, od razu

by ją pocałował. Nadal czuła rękę na karku i ciepło bijące od potężnego ciała.

Przebiegł ją prąd.

- Pragnę cię - wyszeptała.

Tym razem pieścił same usta. Drażnił zębami dolną wargę, ssał skórę i

przeciągał po niej językiem. A potem wsunął język głębiej, na znak, że bierze

Deirdre w posiadanie. Odczuwała coraz silniejszy ból w podbrzuszu. Zamknęła

oczy, bezwolnie poddając się pieszczotom Ronana.

Niespodziewanie zakończył pocałunek. Lekko musnął wargami jej usta.

Ręką leżącą na karku przesunął powoli po ramieniu Deirdre i jej piersi. Aż

jęknęła z wrażenia. Roześmiał się gardłowo. Otworzyła oczy. Zasłaniał całe

pole widzenia.

- To był dopiero początek - oznajmił z błyskiem w oku.

- Ronan! - wrzeszczał młodszy z braci. - Chodź zagrać z nami w piłkę!

- Rzeczywistość ze snu budzi. - Ronan skrzywił się.

Powoli zniknął blask jego oczu. Zanim jednak odwrócił się i pobiegł

przez łąkę, rzucił Deirdre długie, surowe spojrzenie. - Niech ci nie przyjdzie do

głowy udawać, że nic się nie stało.

Gdy grali w piłkę, Deirdre spakowała resztki jedzenia. Zostawiła tylko

ciasteczka i miskę zielonych jabłek, które przywiozła z myślą, że chłopcy zjedzą

je po zabawie. Przez głowę przebiegały jej różne myśli. Wreszcie usiadła na

kocu z podciągniętymi nogami i skupiła całą uwagę na porządkowaniu

miotających nią odczuć.

Uznała, że są szalone. O Ronanie wiedziała tylko tyle, że jednym

pocałunkiem był w stanie doprowadzić ją do całkowitego poddania się

pieszczotom i błagania o więcej. Znała go od kilku tygodni. Przez ponad połowę

tego czasu prawie ze sobą nie rozmawiali. Jak można kochać się z człowiekiem,

z którym nigdy nie spędza się dnia, nie idzie na spacer, do kina czy do

restauracji?

To jednak, co oboje robili na werandzie z tyłu domu, wynagrodziło z

nawiązką wszystkie poprzednie czynności.

Deirdre jęknęła. Oparła czoło na kolanach. Swego czasu była młoda i

głupia, całkowicie zaślepiona pierwszą miłością do mężczyzny, dostrzegając

jedynie cienką warstwę jego ogłady, której szybko zaczął się pozbywać.

Przyrzekła sobie, że od tej pory zacznie kierować się wyłącznie rozsądkiem.

Będzie działała powoli i z rozwagą. I będzie musiała dobrze poznać mężczyznę,

zanim z nim się zwiąże.

Wszystko to brzmiało pięknie, ale było nierealne.

Zakochała się w obcym mężczyźnie. Nie znała nawet daty jego urodzenia

i drugiego imienia. Jedyną rzeczą, jaką udało się jej poznać, była własna reakcja.

I świadomość, że kiedy ten człowiek ją pieścił, czuła się wspaniale. Tak dobrze,

że zrozumiała, czego do tej pory brakowało w jej życiu. Ronan był tak

przystojny i atrakcyjny fizycznie, że nie potrafiła oderwać od niego oczu. Szedł

teraz w jej stronę, trzymając obu chłopców pod pachami. Sinieli się i krzyczeli

jak szaleni, machali nogami. Widok ten sprawił, że Deirdre odrzuciła

wątpliwości. Była gotowa oddać serce mężczyźnie swych marzeń.

Kiedy zaczęło się ściemniać, Ronan przyniósł swoją tajemniczą torbę.

Deirdre jeszcze nie widziała, żeby chłopcy byli aż tak podekscytowani. I tak

posłuszni.

Ronan nakazał im usiąść we wskazanym miejscu, a sam w dole, na

otwartej przestrzeni, zaczął podpalać lonty „węży", „bombek" i „słoneczek".

Oznajmił chłopcom, że jeśli choć jeden z nich okaże się nieposłuszny,

sztucznych ogni nie będzie.

Dlaczego mu uwierzyli? zastanawiała się Deirdre. Gdyby ona to

powiedziała, jeden z chłopców lub drugi nie usiedziałby na swoim miejscu i

zacząłby pełznąć w dół, żeby lepiej widzieć, co tam się dzieje.

Ronan przez chwilę bawił chłopców pokazem zwykłych sztucznych ogni.

Potem wyciągnął z torby pudełko iskrzących. Wrócił na górę i stanął obok Lee.

Deirdre ściskała rączkę Tommy'ego, kiedy powietrze przeszyły iskrzące się

pręty. Opróżnili pudełko. Potem ogarnęły ich ciemności.

- Będzie wam wygodniej na kocu - powiedziała Deirdre do synków. -

Niedługo rozpoczną się fajerwerki w miasteczku.

Padli na koc we wskazanym miejscu. Byli zmęczeni. Nawet nie

dyskutowali z matką, która tłumaczyła, że jeśli położą się na brzuchach, będą

mieli lepszy widok.

Ronan się nie odzywał. Czekał, aż Deirdre ułoży dzieci. Podniosła się z

koca.

- Weźmy leżaki z furgonetki. Usiądziemy sobie na nich - zaproponowała.

- Mam lepszy pomysł.

Posadził Deirdre na kocu. Usiadł, oparł się plecami o drzewo i wciągnął ją

między własne, zgięte nogi.

- Oprzyj się - zaproponował.

Pozwoliła Ronanowi przysunąć ją do siebie, ale nagle uzmysłowiła sobie,

że przy dzieciach siedzi w jego objęciach. W tej chwili czarne niebo przecięły

pierwsze sztuczne ognie. Wielkie kule rozpadły się na tysiące złotych i

różowych iskierek.

- Mamo, patrz! - Lee rzucił Deirdre obojętne spojrzenie i wyciągnął rękę

w stronę nieba. - Patrz w górę, bo znikną!

Posłuchała synka. Ronan wykorzystał tę chwilę i przyciągnął ją jeszcze

bliżej, tak że plecami opierała się o jego tors. Złożyła mu głowę na ramieniu.

Chwilę później objął ją w pasie. Poczuła się bezpiecznie. Rozluźniła się.

Położyła dłonie na ramionach Ronana i cieszyła się chwilą.

Pokaz fajerwerków w miasteczku trwał prawie godzinę. Najpierw chłopcy

bez przerwy wołali:

- Och! Ach!

Po pewnym czasie ich entuzjastyczne okrzyki zamieniły się w przeciągłe

mamrotanie. Zasypiali. Ronan podniósł się z miejsca. Powstrzymał Deirdre,

która chciała zrobić to samo.

- Położę dzieciaki na tylnym siedzeniu furgonetki. Jeśli zostaną tu dłużej,

zjedzą je komary.

Miał rację. Deirdre była zdumiona, że o tym pomyślał. Gdy już chłopcy

smacznie spali w furgonetce, Ronan wrócił na koc i zajął swoje poprzednie

miejsce. Deirdre było tak dobrze, że aż ją to przerażało. Martwienie się

postanowiła odłożyć do jutra. Teraz pragnęła cieszyć się bliskością swego

towarzysza pod granatowym niebem.

Wreszcie skończyły się pokazy fajerwerków. Nie było żadnego powodu,

aby dłużej pozostawać na wzgórzu. Deirdre postanowiła podnieść się z koca.

Łatwiej było to powiedzieć, niż wykonać. Była szczęśliwa w ciepłych

ramionach Ronana. Odwróciła do niego głowę.

- Piękne dzięki za to, że do nas dołączyłeś. Lee i Tommy zawdzięczają ci

wspaniałe dzisiejsze przeżycia. Będzie to dla nich niezapomniane Święto

Niepodległości.

- A dla ich matki? - Ronan dotknął wargami czoła Deirdre.

Uśmiechnęła się, pełna szczęścia.

- Też będzie niezapomniane - wyszeptała.

- To dobrze. - Nachylił się i zaczął szukać jej ust.

Całował ją tak jak poprzednio. Ostrożnie i powoli, czekając na jej reakcję.

Dowiedziała się, jak bardzo podniecające mogą być pieszczoty ucha. Kiedy

Ronan zaczął je ssać, głośno westchnęła, odsuwając się trochę.

Jedną dłoń położył na jej piersi i kolistymi ruchami zaczął pieścić sutkę, a

drugą ręką przesunął niżej, na brzuch i jeszcze dalej w dół, jakby chcąc odkryć,

dokąd prowadzi szew dżinsów.

Nie protestowała. Nie myśląc o niczym, chłonęła docierające do niej

bodźce. W pewnej chwili wydawało się jej, że zaraz oszaleje. Przestała panować

nad odruchami.

Ronan jęknął, gdy odwzajemniła pieszczotę. Był podniecony. Wysunął

dłoń spod uda Deirdre i rozpiął jej dżinsy. Jego palce odnalazły najwrażliwszy

punkt jej ciała. Po chwili zalała ją fala rozkoszy.

Wiła się i drżała. Kiedy minął ostatni spazm, osłabła w ramionach

kochanka. Pocałował ją jeszcze raz. Podniecony, był na granicy wytrzymałości.

- Musimy przestać - powiedział.

Ledwie powstrzymał się, aby nie przewrócić Deirdre na plecy. Jęcząc,

zacisnął zęby.

- Teraz twoja kolej. Czyżbyś rezygnował?

Żartobliwe pytanie Deirdre wprawiło go w stan największego

podniecenia. Stracił nad sobą kontrolę. Mimo że półprzytomny, pamiętał o

śpiących w pobliżu dzieciach.

Zerwał się z ziemi i pociągnął za sobą Deirdre. Po chwili znaleźli się za

pniem wielkiego dębu. Nagle jednak uprzytomnił sobie, że nie wziął żadnego

zabezpieczenia. Nie należało po raz drugi igrać z losem.

- Nic z tego - mruknął rozczarowany. - Nie wziąłem niczego.

Zaczął odwracać się od Deirdre, gdy poczuł, że ona zsuwa mu spodenki.

Jęcząc, poddał się pieszczocie. Jeszcze nigdy nie odczuwał podobnych wrażeń.

Po szalonej podróży zmysłów stało się to, na czym zależało im obojgu. Ciałem

Ronana wstrząsnął spazm ostatecznej rozkoszy.

Ciężko dysząc, usiadł pod drzewem. Zakrył ręką oczy. Słyszał, że Deirdre

porusza się w pobliżu, ale nie miał siły nawet drgnąć.

Po chwili podeszła i w milczeniu pomogła mu wstać. Powoli odzyskał

siły. Z trudem się ubrał. Potem wziął Deirdre w objęcia i mocno przytulił do

siebie. Wiedział, że po dzisiejszych przeżyciach sam stanie się odmienionym

człowiekiem.

Był to wspaniały seks? Bez wątpienia. Drugie zbliżenie okazało się

jeszcze cudowniejsze niż pierwsze. Najlepsze, jakiegokolwiek doświadczył. Ale

nie był to tylko seks, gdyż ta kobieta stała się dla niego ważna. Zależało mu na

tym, aby zatrzymać ją przy sobie, tak aby zapomniała o wszystkich innych

mężczyznach i zrobiła mu miejsce w swym czułym, kochającym sercu.

Na stałe.

Dotychczas postępował z nią zbyt ostro. Wciągnął w wir podniet

seksualnych, nie dając szansy na zdecydowanie się, czy była gotowa na nowy

związek. A może błędnie odczytał wysyłane przez nią sygnały? Ten sam

niepokój powiązany z niepewnością ogarnął go już poprzednio, po pierwszym

zbliżeniu.

Postanowił przeprowadzić z nią poważną rozmowę. Piekielnie obawiał się

tego, co usłyszy.

- Jeśli uważasz, że znów powinienem cię przeprosić, wystarczy, że mi to

powiesz. Wierz mi, naprawdę nie chciałem... Przestałem trzymać w garści...

Zaczęła radośnie chichotać.

Zamilkł. Zdał sobie sprawę z dwuznaczności wypowiedzianych słów.

Rozbawiły Deirdre. Tym razem jednak zawiodło go poczucie humoru.

- Bardzo śmieszne - mruknął skrzywiony.

Deirdre objęła go za szyję. W świetle księżyca zobaczył radosne, kocie

oczy. Powoli poważniała.

- Nie musisz dłużej mnie przepraszać - powiedziała cicho. Spuściła

wzrok. Ronan zorientował się, że jest zawstydzona. - Nigdy tak się nie

zachowywałam. Tkwi w tobie coś niezwykłego. Jesteś jak wielki, chodzący

afrodyzjak. Od razu tracę zmysły.

Uśmiechnął się z ulgą.

- Powiadasz, chodzący afrodyzjak? To całkiem niezłe określenie także

twojej osoby. Dziewczyno, co ty ze mną wyrabiasz! - Zakołysał ją lekko w

objęciach. - I co my teraz poczniemy?

- Nie wiem. - Deirdre podniosła wzrok. Przez jej twarz przebiegł cień. -

To dzieje się tak szybko, że aż trudno uwierzyć...

- Uwierz, dziecino. - Pocałował ją. Najpierw delikatnie, a potem mocno

natarł na jej wargi. Poddała się. - Możemy spotykać się wtedy, kiedy zechcesz. -

Zawahał się i dodał: - Ale pamiętaj. Od tej pory jesteś własnością prywatną.

Obcym wstęp surowo wzbroniony. Każdy, kto się do ciebie zbliży, zostanie

zastrzelony.

Zamierzał powiedzieć to lekko, w żartobliwy sposób dając do

zrozumienia Deirdre, że rości sobie do niej prawa. Jego głos brzmiał jednak

poważnie i stanowczo.

Deirdre odszukała wzrokiem twarz Ronana. Wstrzymał oddech. Obawiał

się, że zostanie zaraz zbesztany i Deirdre nawymyśla mu od jaskiniowców. Za

to, że za dużo sobie pozwala.

Ona jednak nachyliła się i pocałowała go w kark.

- W porządku.

Przez chwilę stali w milczeniu. Ronan myślał o tym, jak by to było dobrze

kochać ją do szaleństwa i następnego ranka obudzić pocałunkiem.

- Chodź, śpiąca królewno. Czas zabrać dzieciaki do domu.

- Wcale nie chce mi się spać - zaprotestowała.

Poszli do furgonetki. Tym razem za kierownicą usiadł Ronan. Ruszyli w

drogę powrotną.

- Może nie jesteś śpiąca - przyznał po chwili. - Ale kiedy cię całuję,

budzisz się wspaniale. - Deirdre milczała. Ujął ją za rękę. - O czym teraz

myślisz?

- Nie myślę o niczym. Peszysz mnie. Roześmiał się.

- Nie jesteś przyzwyczajona do szczerego mężczyzny?

- Nie jestem przyzwyczajona do żadnego mężczyzny.

W głosie Deirdre wyczuł zaniepokojenie. Był zadowolony, że już

dojechali prawie na miejsce. Musiał jak najszybciej wziąć ją w objęcia, żeby

zapomniała o koszmarnym byłym mężu. I po to, aby dać próbkę tego, jak od tej

pory będzie między nimi.

W domu trochę się posprzeczali, kiedy Deirdre wyjęła z furgonetki

śpiącego Tommy'ego i zamierzała zanieść go do łóżka. Ronan nie chciał na to

pozwolić. Była zbyt drobna i krucha. Mogła zrobić sobie krzywdę, niosąc na

rękach trzyletniego synka.

- Jest dla ciebie za ciężki.

- Pozwól mi go nieść. Otwórz drzwi. - W ciemnościach, które rozświetlała

tylko mała lampa wisząca na stajennym budynku, Ronan zobaczył, że Deirdre

jest zirytowana. - Nie waży wiele. Sama świetnie sobie z nim poradzę. -

Odwróciła się i weszła do domu.

Poszedł za nią, wymyślając dalsze argumenty. W jego objęciach poruszył

się Lee. Otworzył oczy. Ze zmarszczonym czołem sprawdzał, co się dzieje.

Zobaczywszy, kto go niesie, chłopiec natychmiast się rozluźnił. Czuł się

bezpiecznie. Ułożył głowę w zagłębieniu szyi Ronana i ponownie zasnął.

Ronan poczuł ucisk serca. Boże, jak on uwielbiał te dzieciaki! Były

niesforne i tak piekielnie ruchliwe, że za każdym razem, gdy na nie spoglądał,

zajmowały się zupełnie czym innym. Nie sposób było tych chłopców upilnować.

Mimo to jednak nie wymieniłby małych Pattenów na żadne inne dzieci.

Uświadomienie sobie tego faktu było dla Ronana dużym zaskoczeniem.

Pomyślał, że gdyby ożenił się z Deirdre, mógłby mieć przy sobie także jej

synów. Staliby się jego dziećmi, a kobieta, która przed chwilą zniknęła w

drzwiach, a której pożądał aż do bólu, mogłaby zostać jego żoną. Co noc

dzieliłby z nią łóżko, uganiałby się z chłopcami po strychu i wspólnie cieszyliby

się, gdyby jego następna książka znalazła się w „New York Timesie" na liście

bestsellerów.

Deirdre była jednak przekonana, że ma do czynienia ze zwykłym

pismakiem. I to takim, któremu kiepsko się wiedzie. Ronan skrzywił się mimo

woli. O tym, że jest dziennikarzem nie związanym na stałe z żadną gazetą,

powiedział jej wyłącznie z egoistycznych względów. Po to, aby zachować

anonimowość. Do tej pory nie wyjawił prawdy, mimo że instynktownie

wyczuwał, iż Deirdre z trudem uzna argumenty przemawiające za kłamstwem.

Zdaniem Ronana, były to mocne argumenty. W jego życiu liczyła się

przede wszystkim prywatność. Była niezbędnym warunkiem twórczości. W

agencji ochrony, którą zaangażował po przykrych przeżyciach, nauczono go

surowych reguł, jakich należało przestrzegać, aby żyć bezpiecznie. Wynajmując

mieszkanie na farmie, nie miał pojęcia, czy mu się to uda.

Innym argumentem był aspekt osobisty. Swego czasu zakochał się w

kobiecie, która bardziej od niego wielbiła jego książeczkę czekową. Kiedy się

rozstawali, pozbawiła męża prawie połowy wszystkiego, co posiadał. Sonja

uraziła jego męską godność. Miał świadomość, że go wykorzystała. Dostał

nauczkę na całe życie. Podobnej możliwości nie zamierzał stworzyć żadnej

innej kobiecie. Te, które poznawał przy oficjalnych okazjach, trzymał na

dystans. A jeśli kiedyś zdarzy mu się spotkać naprawdę interesującą kobietę,

wolałby nie zastanawiać się nad tym, czy ona pragnie jego samego, czy też

milionów, jakimi dysponował.

Istniała już kobieta, jakiej pragnął. Udało mu się ją znaleźć. Postanowił,

że jutro o wszystkim jej powie. Zrobiłby to jeszcze dzisiejszego wieczoru, ale

widział, jak bardzo Deirdre jest zmęczona. Kiedy wracali do domu, zamykały

się jej oczy.

Powinna zrozumieć, dlaczego wprowadził ją w błąd. Przecież nie przed

nią ukrywał swoją tożsamość. Robił to nauczony przykrym doświadczeniem.

Skąd mógł wiedzieć, że w jego życie wkradnie się niezwykła kobieta,

wypełniając wraz z dzieciakami pustkę w dotychczasowej egzystencji?

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Dziś znów jest niedziela? Odkąd odbywają się te spotkania dzieci z

ojcem, wydaje mi się, że niedziele są w tygodniu co najmniej dwie - z

niezadowoleniem mamrotała pod nosem Deirdre, pakując do małych toreb

rzeczy chłopców potrzebne na cotygodniowe wizyty u Nelsona. - Już ja policzę

się z tym, komu zawdzięczamy dodatkowe niedziele - wyrzekała.

Stojący w drzwiach Ronan ukradkiem obserwował Deirdre. Przed chwilą

chłopcy doprowadzili go do matki i błyskawicznie zniknęli. Nie byli jednak

daleko, gdyż do jego uszu dochodziły śmiechy. Z trudem opanował chęć

wzięcia w ramiona pani tego domu i zgotowania jej gorącego powitania.

Deirdre była napięta i nieobecna myślami. W jej oczach czaił się

niepokój. Kiedy Ronan spytał, czy w niedzielę zgodzi się pojechać z nim i

chłopcami do portu, powiedziała o umowie wiążącej ją z byłym mężem. Ronan

zaofiarował się towarzyszyć Deirdre do domu Frannie i Jacka Ferrisów, gdzie

ojciec przejmował synów.

- Jesteście gotowi?

Wiadomość, że dziś pojadą do miasta furgonetką Ronana, chłopcy

powitali okrzykami radości. Jechali przypięci pasami na siedzeniu między

kierowcą a matką. W Baltimore Deirdre wskazywała Ronanowi drogę.

Dowiedział się, że Frannie ma pracownię sukien ślubnych. Skręcili w ulicę, przy

której mieszkali Ferrisowie. Deirdre wskazała ładny, piętrowy dom.

Nelson Patten już był. Siedział w samochodzie z papierosem w ustach.

Kiedy podjechali bliżej, cisnął przez okno niedopałek. Palant, pomyślał Ronan z

odrazą. Daje dzieciom zły przykład.

Z domu wyszedł postawny mężczyzna.

- To Jack Ferris - wyjaśniła Deirdre.

Na widok nieznanej furgonetki zrobił zdziwioną minę. Dopiero gdy

dostrzegł Deirdre, na jego twarzy ukazał się szeroki uśmiech. Ronanowi rzucił

niechętne spojrzenie.

Albo ten facet dba o dobro Deirdre, albo ma naturę psa ogrodnika.

Ronanowi nie spodobało się również to, że Jack zbyt długo na powitanie ściskał

Deirdre. Obejmując synów i żegnając się z nimi, miała w oczach łzy. Ronan ze

zdziwieniem zobaczył, jak Lee odwraca się w jego stronę i podnosi wysoko

rączki, domagając się uściskania. Zaraz potem w jego ślady poszedł Tommy.

Ronan nachylił się i uniósł chłopców.

- Zachowujcie się przyzwoicie - polecił. - I bawcie się dobrze. Ale beze

mnie niech wam nie będzie za wesoło.

Zachichotali i zarzucili mu ręce na szyję. Postawił ich na ziemi. Kiedy

Jack brał ich za rączki, poczuł się nieswojo.

Z niechęcią obserwował cały rytuał. Gehennę, którą Deirdre musiała

przechodzić co tydzień. Pociągała nosem.

- To tylko kilka godzin - pocieszał, głaszcząc ją po plecach. - Niedługo

zabierzesz chłopców z powrotem.

- Wiem. - Miała smutny głos. Oparła głowę na piersi Ronana. Zaraz

potem wzięła się w garść. Podniosła głowę. Obdarzyła uśmiechem

podchodzącego do nich Jacka.

- To jest Ronan - dokonała prezentacji. - Frannie już go poznała.

- Słyszałem. - Jack wyciągnął rękę. - Jestem Ferris.

Nie uśmiechał się. Był wysoki i barczysty, ale bez grama tłuszczu. Z

krótko ostrzyżonymi włosami przypominał byłego żołnierza. Uścisk dłoni trwał

długo. Mężczyźni mierzyli wzajemnie siły.

- Wejdźcie do środka - powiedział Jack.

- Dobrze, ale tylko na chwilę. - Deirdre uśmiechnęła się do Ronana. -

Jedziemy na kilka godzin do portu.

Wnętrze domu Ferrisów było urządzone ze smakiem. Wszędzie

poniewierały się dziecięce zabawki. Z piętra zeszła Frannie. Niosła niemowlaka

płci męskiej, którego Ronan widział już wcześniej na farmie, i trzymała za

rączkę drobniutką, jasnowłosą dziewuszkę.

Na widok Deirdre dziecko zapiszczało radośnie.

- Nie zwracajcie uwagi na ten bałagan. Miałam zamiar wyjść po was z

domu, ale mały pokrzyżował mi plany - oświadczyła pani domu. - Gdyby

zechciał poczekać jeszcze dziesięć minut, Jack miałby przyjemność zmienienia

mu pieluchy.

- Dobry chłopczyk - pochwalił ojciec niemowlaka, wyjmując go z rąk

żony. - Wie, jak się zachować.

- Jak się masz? - Frannie spojrzała na Ronana. Jej oczy były zimne i

równie nieprzychylne jak wzrok męża. - Nie przypuszczałam, że jeszcze cię

zobaczę.

Kiedy się poznali, stosunki między nim a Deirdre były napięte. Widocznie

rozmawiały na ten temat. Ronan gotów był założyć się, że swoje wątpliwości

Frannie przekazała mężowi.

- I ja nie sądziłem, że cię odwiedzę - odparł z uśmiechem.

- Jedziemy z Ronanem do portu - oznajmiła Deirdre. - Zjawimy się tuż

przed siódmą. Nie szykujcie dla nas kolacji.

O siódmej ojciec odwoził chłopców.

- Wróćcie wcześniej - zaproponowała Frannie. - Kolacja to żaden kłopot.

Mielibyśmy okazję pogadać z Ronanem.

W głosie pani Ferris Ronan wyczuł jakiś podtekst lub tylko mu się

wydawało. Nie miał ochoty przebywać w towarzystwie przyjaciół Deirdre,

którzy go nie akceptowali, i być na cenzurowanym.

- Chętnie wpadniemy innym razem - powiedziała Deirdre.

Ronan odetchnął z ulgą. Bardzo zależało mu na tym, aby spędzić z nią

kilka godzin sam na sam.

Pojechali do portu, zaparkowali samochód i ruszyli nadbrzeżną

promenadą. Na tarasach kawiarni siedziało pod parasolami wiele par. Rodzice

pilnowali dzieci zafascynowane szumem wody uderzającej o obmurowanie

portowe. Między Baltimorskim Akwarium a Centrum Naukowym stanu

Maryland krążyli turyści. W porcie można było zwiedzać stary okręt podwodny,

a także wynająć małą łódź wiosłową na godzinną przejażdżkę po pobliskich

wodach. Było widać spacerowe stateczki wypełnione po brzegi pasażerami, a w

małym amfiteatrze bawił publiczność żongler, wyczyniając przedziwne

sztuczki. Z estrad ustawionych z okazji folklorystycznego festiwalu dobiegały

odgłosy słowiańskiej muzyki.

Ronan wciągnął Deirdre do pawilonu z włoskimi lodami. Jedząc je,

oglądali sklepowe wystawy. Bez mrugnięcia okiem Deirdre mijała biżuterię i

piękne stroje, ale gdy znaleźli się przed witryną sklepu z zabawkami, przylepiła

nos do szyby.

- Popatrz - powiedziała do Ronana z przejęciem w głosie. Na wystawie

znajdowało się gigantyczne urządzenie zbudowane z plastykowych, krótkich

rurek i innych elementów wchodzących w skład zestawu dla dzieci do

samodzielnego konstruowania. Deirdre i Ronan zobaczyli, jak na szczycie

pochylni sprzedawca kładzie małą kulkę. Tocząc się, odbywała szaloną podróż.

Omijała mnóstwo przeszkód, krążyła po zakamarkach i wreszcie spadała na

trampolinę, która wyzwalała drugą kulkę, pędzącą zygzakiem w dół.

- Chłopcy byliby tym zachwyceni! - wykrzyknęła Deirdre.

Ronan uśmiechnął się lekko.

- Założę się, że od razu zmodernizowaliby całą konstrukcję. - Wziął

Deirdre za rękę. - Kupmy im tę zabawkę - powiedział.

Ze zdumieniem spostrzegł, że jego towarzyszka nie rusza się z miejsca.

- Nie. Tommy i Lee nie potrzebują nowej zabawki.

- Chodź. Przekonasz się, jak bardzo im się spodoba. Będzie ci przykro

odejść stąd z kwitkiem.

Objął ramieniem Deirdre, która nagle zesztywniała.

- Ronan, nie stać mnie teraz na taki zakup.

- To żaden problem - oświadczył. - Ja płacę.

- Nie musisz chłopcom robić prezentów. I tak cię lubią.

- A ich mama? Też mnie lubi?

- Pytasz, jakbyś nie wiedział - mruknęła pod nosem.

- No to dlaczego nie chcesz, abym kupił im mały podarunek?

- Nie nazwałabym go małym. A poza tym tylko wtedy kupuję chłopcom

zabawki, kiedy mnie na to stać. Nie przyjmę od ciebie tak kosztownego

prezentu.

Do licha, czemu ta kobieta jest tak okropnie uparta? Przecież przez tę

zabawkę nie zbankrutuje. Ale Deirdre o tym jeszcze nie wiedziała. Teraz nie

będzie jej tego wyjaśniać.

- W porządku. Wygrałaś. Czy mogę kupić chłopcom jakiś drobiazg?

- Proszę. - Deirdre od razu się rozluźniła. Chwilę później zaciągnęła go do

przystani taksówek wodnych. - Chcę zabrać cię do świetnej restauracji -

oświadczyła.

Ronan wolałby zabrać ją do najbliższego hotelowego pokoju i spędzić

resztę popołudnia w klimatyzowanym pomieszczeniu, a dokładniej w łóżku.

Byłoby to rozwiązanie najlepsze. Stan ciągłego podniecenia stawał się dla niego

coraz bardziej uciążliwy. Musiał jednak dać Deirdre trochę czasu na

przywyknięcie do jego obecności. Powinna poznać go na tyle dobrze, by zaufała

mu, kiedy ujawni, kim naprawdę jest. Dopiero wtedy będzie mógł poprosić ją o

rękę.

Był przekonany, że już nigdy się nie ożeni. Dopóki nie poznał Deirdre.

Pierwszy związek nie był udany. Sonja nie rozumiała jego potrzeby samotnej

twórczej pracy. Robiła awantury, gdy nie chciał chodzić na snobistyczne

imprezy. Stawała na głowie, aby przeprowadzili się do Los Angeles. A

konkretnie: do Hollywood.

Deirdre była zupełnie inna. Zrozumiałaby jego potrzeby. Na pierwszym

miejscu stawiała rodzinę. Była osobą spokojną i zrównoważoną. Sama

pracowała twórczo i prowadziła małą firmę.

Dzięki małżeństwu będzie mógł każdej nocy trzymać ją w objęciach.

Zasypiałby z twarzą wtuloną w jej piersi. I budził ją na różne sposoby... Dość

tego, upomniał samego siebie. Siedzieli w słońcu na dziobie łodzi, śmiejąc się,

kiedy bryzgi słonej wody moczyły im ubrania. Taksówka wodna przybiła do

brzegu. Deirdre zaprowadziła Ronana do restauracji. Francuskiej i szykownej,

gdzie znaleźli się w otoczeniu innych par siedzących pod parasolami. Para. W

uszach Ronana słowo to zabrzmiało odpowiednio w odniesieniu do niego i

Deirdre. Nigdy przedtem nie czuł się częścią żadnej pary, nawet podczas

trzyletniego małżeństwa. Zastanawiał się, czy Deirdre ma podobne odczucia.

- Opowiedz o swoim małżeństwie - poprosił, popijając winem jedzony

właśnie kawałek bagietki.

- Dlaczego? - spytała zaskoczona.

- Swego czasu musiałaś uważać męża za dość przyzwoitego faceta.

Gdybyś wiedziała, jaki jest, z pewnością nie wyszłabyś za niego. Kiedy zmienił

się na gorsze?

- Nie znałam go zbyt dobrze przed ślubem - powiedziała powoli. - Był

zatrudniony w Zakładach Stalowych Bethlehem, a ja po ukończeniu studiów

dostałam tam pierwszą pracę. Był przystojny i grzeczny. Na młodszej asystentce

w dziale sprzedaży zrobił duże wrażenie. Mam dyplom. Specjalizowałam się w

zarządzaniu biznesem. Założę się, że nie przyszłoby ci to nawet do głowy. -

Uśmiechnęła się lekko. Kiedy było jej dobrze, stawała się śliczna! Zamyślona,

obracała w ręku widelec. Po chwili odezwała się znowu.

- Nelson mi imponował. Jego zainteresowanie bardzo mi pochlebiało.

Zakochałam się. Moi rodzice przeżyli szczęśliwie razem ponad trzydzieści lat i

byłam przekonana, że małżeństwo jest zawsze najcudowniejszą rzeczą pod

słońcem.

Przekonała się na własnej skórze, że bywa inaczej, pomyślał Ronan.

- Ile trwało, zanim zdałaś sobie sprawę z tego, jaki jest twój mąż

naprawdę? - zapytał.

Uśmiechnęła się ponownie, ale tym razem z goryczą.

- Mniej więcej dwa tygodnie po ślubie. W przeddzień powrotu z podróży

poślubnej nakryłam go w łóżku z kobietą poznaną w barze.

Ta informacja wstrząsnęła Ronanem.

- Dlaczego nic nie...

- Przekonał mnie, że to już nigdy się nie powtórzy - powiedziała Deirdre.

- A ja mu uwierzyłam. Kilka tygodni później okazało się, że jestem w ciąży. -

Na jej twarzy ukazało się zmęczenie. - Udawałam, że wszystko jest w porządku.

Kiedy zaczęłam rodzić, nikt nie mógł odnaleźć Nelsona.

- Deirdre wypiła łyk wina i w zamyśleniu popatrzyła na port.

- Już wtedy powinnam zażądać rozwodu. Ale myśl, że mój mały

chłopczyk będzie dorastał bez ojca... - Przełknęła ślinę. - Okazałam się

skończoną idiotką - mruknęła ponurym głosem.

- Nie. - Ronan wziął Deirdre za rękę. - Jesteś wspaniałą matką i chciałaś

jak najlepiej dla swojego dziecka.

- Wreszcie uznałam, że moje małżeństwo jest okropne, a mąż jeszcze

gorszy. - Deirdre wróciła do przerwanego wątku. - Kiedy Lee miał sześć

miesięcy, Nelson już nawet nie próbował ukrywać swoich romansów. Ale

gdybym ja spojrzała na innego mężczyznę, dostałby szału. Uważał mnie za

swoją własność. Po pikniku zorganizowanym przez firmę zrobił mi piekło za

rzekome uwodzenie jego szefa. I nie tylko to. Wziął mnie siłą. Dzięki temu mam

Tommy'ego.

Deirdre odwróciła wzrok. W jej oczach ukazały się łzy.

Ronan pogłaskał ją po ręku. Był wstrząśnięty. Po tym, co przeszła w

małżeństwie, miała uzasadnione powody do głębokiego urazu. Aż dziwne, że

pozwoliła mu dotykać się i pieścić, a co dopiero kochać się szaleńczo.

- Zasługujesz na lepszy los - powiedział, czując w ustach smak goryczy.

- W końcu sama to zrozumiałam. - Wzięła ze stołu serwetkę i otarła oczy.

- Przepraszam. To poniżające okazać się aż tak naiwną. Jeszcze gorzej jest

uświadomić sobie, że tak długo znosiłam wszelkie upokorzenia.

Ronan potrząsnął głową. Nie po raz pierwszy z ust kobiety słyszał takie

słowa. Na ten temat nawet pisał. Potrafił zrozumieć motywację, która

powstrzymywała niektóre żony przed rozwodem.

- To było okropne - przyznał. - Podziwiam cię za to, co zrobiłaś.

Wychowywanie dwóch łobuziaków nie jest łatwe, a ty dajesz sobie z tym radę.

Deirdre wyczuła czułość w głosie Ronana.

- Bywają złe dni - przyznała skrzywiona. - Ale zdążyłam się do nich

przyzwyczaić. O dzieci dbałam zupełnie sama jeszcze wtedy, gdy byłam

mężatką.

Ronan zamyślił się na chwilę.

- O ile się nie mylę, rozstaliście się zaraz po naszym spotkaniu na

gwiazdkowym przyjęciu.

Deirdre spłonęła rumieńcem, który ogarnął całą twarz, a nawet szyję.

Jęknęła i ukryła twarz w dłoniach. Ronan nie miał pojęcia, co wywołało taką

reakcję.

- Odeszłam od Nelsona na początku marca, z jednomiesięcznym

Tommym. I to dzięki tobie.

- Dzięki mnie? Skinęła głową.

- Tamtej nocy byłeś tak bardzo serdeczny... Nie zostawiłeś mnie samej

przy stole. Chciałeś odwieźć do domu... Pomyślałam sobie wtedy, że gdybym

była wolna, mogłabym zatańczyć z tym niezwykle atrakcyjnym mężczyzną,

który siedział obok mnie. Poflirtować. A nawet, być może, przyjąć zaproszenie

na kolację. - Nadal była czerwona jak piwonia. - Och, wiem, że towarzyszyła ci

wtedy inna kobieta, ale...

- To była moja kuzynka - wyjaśnił. - Przyglądałem ci się przez cały

wieczór, podziwiając twoją niezwykłą urodę. I pragnąłem mieć prawo

odwiezienia cię do domu. - Zapragnął ściągnąć Deirdre z krzesła, posadzić ją

sobie na kolanach i całować do utraty tchu.

Rozszerzonymi oczyma wpatrywała się w jego usta. Ronan widział, jak

falują jej piersi.

- Nie patrz tak na mnie - powiedział głosem schrypniętym z wrażenia - bo

zapomnę o dobrych manierach, zabiorę cię do portu, a potem do łóżka.

- Czekam na to - powiedziała pół żartem, pół serio.

Ronan poderwał się z miejsca. Rzucił na stolik suty napiwek i pociągnął

Deirdre za rękę. Objęci, szli po chwili szybkim krokiem do postoju taksówek

wodnych. Gdy tylko dopłynęli do brzegu, weszli do najbliższego hotelu.

Ronan zaczął miotać się po pokoju. Zdarł kapę z łóżka. Deirdre czekała,

aż ją rozbierze.

Gdy w końcu odwrócił się w jej stronę, chciała, aby wziął ją w objęcia,

ale nie zrobił tego.

- Muszę dobrze ci się przyjrzeć - oświadczył. - Chcę wiedzieć, jak

wygląda twoje ciało, abym następnym razem, gdy będziemy pieścić się na łące,

w szafie czy w stajni, wiedział, czego dotykam, jeśli nawet nie będę miał czasu

zedrzeć z ciebie wszystkich ciuszków...

Deirdre ponownie spłonęła rumieńcem, ale nadal stała bez ruchu,

pozwalając Ronanowi, aby nasycił wzrok. Podszedł blisko i rozplótł warkocz,

tak że jej włosy opadły kaskadą na ramiona i szyję. Wyglądała ślicznie.

Podniecająco.

Wciągnął ją do łóżka.

- Tym razem jestem przygotowany. - Wyjął małą paczuszkę, którą

otworzył bez zbędnych ceregieli.

Pieścili się powoli, coraz bardziej namiętnie.

- Piekielnie na mnie działasz - oświadczył Ronan.

- Ty na mnie też. - W oczach Deirdre zakręciły się łzy. Zobaczywszy to,

przerwał pieszczoty.

- Co się stało, dziecinko?

- Przepraszam. Ja tylko... płaczę z radości.

Ronan odetchnął z ulgą. Tym razem było im jeszcze lepiej niż

poprzednio. Jęcząc z rozkoszy, poszybowali w zaświaty. Potem długo leżeli w

milczeniu.

Ronan pomyślał, że nadeszła dogodna chwila, by powiedzieć Deirdre o

sobie. Nie wiedział, jak zacząć.

- Chciałbym ci coś wyznać - mówił powoli - i wiem, że na początku

będziesz na mnie zła, ale...

- Pozwól, że sama zgadnę - Deirdre, ziewając, przerwała Ronanowi. -

Masz pięć żon poukrywanych w różnych częściach kraju.

- Chodzi o coś innego. Skoro jednak zaczęłaś mówić na ten temat,

przyznaję się do jednego małżeństwa. Trwało trzy lata.

- To musi być magiczna liczba - oświadczyła Deirdre. - Co chciałeś mi

powiedzieć?

- Sonja i ja nie byliśmy zgraną parą. - Ronan nie potrafił się przyznać, że

ta kobieta wyszła za niego dla pieniędzy, a on był tak głupi, iż w porę tego nie

zauważył.

- Wasz związek się rozpadł?

- Coś w tym rodzaju. Rozwód odbył się bez rozgłosu i pomocy służb

porządkowych. - Tyle że Sonji przypadła w udziale prawie połowa tego, co

posiadał.

- Miałeś szczęście. Ronan uniósł głowę.

- Czyżbyś wzywała policję? - zapytał zdumiony.

- Raz. - Leżąc na plecach, zaczęła chichotać, szybko jednak spoważniała.

- Po rozwodzie Nelson nie zamierzał zachowywać się kulturalnie. Sąd mnie

przyznał nasz dom, co doprowadziło go do szału. Co jakiś czas nachodził nas i

urządzał piekielne awantury. Ostatnim razem zabroniłam mu wstępu do środka,

więc wyłamał drzwi. Na szczęście, zdążyłam zadzwonić do Jillian. Poznałeś ją,

prawda? Kiedy się zjawiła, Nelson przestał szaleć i odjechał. Pewnie chciał

zamordować mnie bez świadków.

- Nie wygaduj takich okropnych rzeczy.

- Przepraszam. - Pogłaskała Ronana po policzku. - Czy wiesz, czym

rozwścieczał mnie najbardziej? - Nie czekając na odpowiedź, mówiła dalej: -

Najgorsze ze wszystkiego były jego kłamstwa. Potem, kiedy przestał kryć się z

tym, że ma inne kobiety, byłam już na nie przygotowana. Wiedziałam, na czym

stoję. Ale ten pierwszy raz... był koszmarny. Nelson kłamał, przysięgając

wierność. Tego do końca nie potrafiłam mu przebaczyć.

- Przebaczyć? - powtórzył Ronan słabym głosem. Poczuł się nieswojo.

Wybaczanie kłamstw przychodziło tej kobiecie z największą trudnością.

- Tak. Po rozwodzie udało mi się zatrzeć najgorsze wspomnienia. Teraz

martwię się tylko wtedy, kiedy Nelson przebywa z chłopcami.

Ronan uznał, że nie jest to właściwa chwila, aby wyjawić Deirdre swoją

tajemnicę. Będzie musiał starannie przemyśleć to, co miał do powiedzenia. I

dobrze uzasadnić swoje postępowanie.

- Przestańmy rozmawiać o naszych współmałżonkach - zaproponował.

- Dobrze. Będziemy musieli czymś innym wypełnić czas.

Zaspokojeni, parę godzin później wracali do Frannie i Jacka Ferrisów. W

samochodzie Ronan posadził Deirdre tuż obok siebie. Położyła mu głowę na

ramieniu.

- Czy nie jesteśmy na to za starzy? - spytała.

- Na co? - Ronan uśmiechnął się, nie odrywając wzroku od autostrady.

- Na obściskiwanie się w samochodzie...

- W tej chwili wcale nie czuję się stary. - Ujął dłoń Deirdre i podniósł do

ust. Położył jej rękę na swoim kolanie. - Niedaleko stąd jest motel przy drodze.

Zdążymy wykonać jeden szybki...

- Jesteś nienasycony - powiedziała rozbawiona.

Wodziła palcami po udzie Ronana, aż jęknął i odsunął jej dłoń.

Roześmiała się. Nienasycony. To określenie coraz bardziej zaczynało się jej

podobać.

- Od paru tygodni wariują moje hormony. Trochę potrwa, zanim przestanę

o tobie myśleć. - Zaraz potem pożałował wypowiedzianych słów. Musiał je

skorygować. - Wygląda na to, że już nie potrafię przestać o tobie myśleć.

Powinienem ćwiczyć cierpliwość i zacząć działać na wolniejszych obrotach.

- Wcale nie musisz ze mną się cackać - oświadczyła Deirdre. W jej głosie

Ronan nagle wyczuł smętny ton.

- Dlaczego?

- Sądzę, że nasz... nasze spotkania nie będą ciągnęły się w

nieskończoność. Po twoim wyjeździe nie będę rozpaczała. Nasze wspólne dni są

dla mnie czymś wspaniałym. Najlepszym od... od lat. I zawsze będę ci

wdzięczna...

- Nie chcę twojej wdzięczności - przerwał jej Ronan. - Szczerze

powiedziawszy, jeszcze nie mam pojęcia, czego mogę się spodziewać po tym,

co dzieje się między nami, ale wiem jedno. Nie zamierzam pozwolić ci uciec.

Nawet nie myśl o tym, dziecinko, że się mnie pozbędziesz.

Deirdre nie odezwała się ani słowem.

- Tego nie znoszę - oświadczył.

- Czego?

- Twojego myślenia.

- Mojego myślenia?

Skinął głową. Zdawał sobie sprawę z tego, jak idiotycznie zabrzmiały

jego słowa, ale nie potrafił cofnąć kolejnej popełnionej gafy.

- O czym teraz myślisz? Muszę to wiedzieć.

- O niczym szczególnym. Przyszło mi tylko do głowy, że gdybyś zechciał,

zostałbyś znakomitym dyktatorem.

Niezbyt mu się podobało to określenie. Deirdre już raz miała do czynienia

z takim człowiekiem. Ronan miał nadzieję, że między nim a byłym mężem nie

dostrzega żadnych podobieństw.

- To mi nie pochlebia - powiedział niepewnym głosem. Ku zdumieniu

Ronana, Deirdre podniosła do ust jego rękę.

- Nie porównywałam cię z Nelsonem. Wcale nie jesteś do niego podobny.

Zapukali do drzwi domu Ferrisów. Stanął w nich Jack.

- Wchodźcie do środka. - Skinął wolną ręką. Na drugiej trzymał

niemowlaka. Dziecko spało spokojnie.

- Przyjechaliśmy trochę wcześniej - powiedziała Deirdre.

Zanim Jack zamknął wejściowe drzwi, Ronan zdążył jeszcze nabrać do

płuc rześkiego powietrza. Kończył się typowy dla Baltimore letni, gorący dzień.

Kiedy znaleźli się w salonie, na ekranie włączonego telewizora toczył się mecz

baseballowy.

- Dopiero zaczęli grać - poinformował go Jack. - Wchodź i siadaj.

Pooglądamy.

- Dziękuję. - Ronan spojrzał na Deirdre. - Masz coś przeciwko temu?

- Oczywiście, że nie - szepnęła i wargami musnęła jego usta. Spojrzała na

Jacka. - A gdzie Frannie?

- W pracowni.

Poszła w głąb domu. Idąc, posłała Ronanowi buziaka. Jedna na milion!

pomyślał z zachwytem. Jedyna kobieta, która nie ma za złe mężczyźnie, że

ogląda mecz.

- Jaki wynik? - zapytał pana domu.

- Na razie jest bez punktów - poinformował Jack. - Lubisz baseball?

- Tak. Oglądam niemal każdy mecz. - Chyba że Deirdre zaproponuje grę

dla dwojga. Wówczas baseball odpadał.

- Ja też - przyznał Jack. - Ale odkąd zbudowali ten nowy stadion, trudno

zdobyć przyzwoite miejsca. - Uśmiechnął się, spoglądając na trzymanego na

ręku niemowlaka. - No i mam ostatnio mało wolnego czasu.

Ronan nie odrywał wzroku od ekranu.

- Dostałem karnet na cały sezon - oznajmił. - Możesz czasami z niego

korzystać.

- Chyba żartujesz.

Mówienie Jackowi o tym, że ma doskonałe miejsca, sześć sztuk w loży,

byłoby kiepskim pomysłem. Najpierw musi wyjaśnić Deirdre swoją sytuację.

Zrobi to dziś wieczorem.

- Nie.

Pan domu podniósł się z miejsca.

- Napijesz się piwa? - spytał Ronana.

- Oczywiście - odparł gość.

Zanim się zorientował, niemowlak już leżał na jego rękach.

Ronan nie miał pojęcia, co zrobić, kiedy maluch zacznie płakać. Na

szczęście Jack szybko wrócił. Przyniósł z kuchni dwa zimne piwa i torbę

precelków. Odebrał Ronanowi niemowlę.

- Dzięki.

- To ja ci dziękuję - powiedział Ronan. - Trzymając tego malucha,

spociłem się solidnie.

- Sama myśl o ojcostwie sprawia, że od razu stajesz się nerwowy? - ze

śmiechem zapytał Jack.

- A jak myślisz? - odparł rozbawiony Ronan.

Pan domu traktował go teraz lepiej niż rano. Ronan rozumiał i doceniał

opiekuńczość Frannie i Jacka w stosunku do Deirdre, ale nie zamierzał

występować w roli faceta, przed którym trzeba ją chronić.

Z zainteresowaniem oglądali mecz. W pewnej chwili Ronan stwierdził, że

jest już za dwadzieścia ósma.

- O ile wiem, chłopcy mieli wrócić o siódmej - powiedział.

Jack spojrzał na zegarek. Zmarszczył brwi.

- Tak. Już powinni tu być. Ronan podniósł się z miejsca.

- Gdzie znajdę Deirdre?

- W kuchni lub w pracowni Frannie. Chodźmy ich poszukać.

Panie były w kuchni. Ronan zobaczył niepokój malujący się na twarzy

Deirdre. Stanął za krzesłem, na którym siedziała, i zaczął delikatnie

rozmasowywać jej zesztywniałe plecy.

- Pewnie utknęli w korku - powiedział uspokajającym tonem.

- Być może. Od ponad miesiąca Nelson coraz później odwozi chłopców.

Do tej pory nic nie mówiłam, bo wiem, że robi mi na złość. Ale dziś spóźnia się

za bardzo.

Przeszła do salonu i stanęła przy frontowym oknie. Ronan zaniepokoił się.

Może mieli wypadek? Trzeba było uzbroić się w cierpliwość. Z westchnieniem

usiadł na kanapie. Spojrzał obojętnie na ekran telewizora. Mecz przestał go

interesować.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Ronan podszedł do Deirdre i otoczył ją ramieniem. Drgnęła nerwowo.

Tak była skupiona na wypatrywaniu nadjeżdżającego samochodu, że nie

usłyszała jego kroków.

- Jeszcze chwilę poczekamy, a potem zadzwonimy do Nelsona, dobrze? -

zaproponował, rozcierając dłonie Deirdre.

Skinęła głową.

Z trudem walczyła ze łzami. Ronan nie potrafił jej pomóc. Czuł się

całkowicie bezradny.

W napięciu wraz z Ferrisami czekali do ósmej, reagując na odgłosy

przejeżdżających przed domem samochodów. Niestety, żaden nie zwolnił. Tuż

po ósmej Ronan odszedł od okna.

- Sądzę, że należy wykonać kilka telefonów - oświadczył. - Pierwszy do

niego do domu.

Deirdre zadzwoniła. Odezwała się automatyczna sekretarka, proponując

zostawienie wiadomości. Ronan przerwał połączenie.

- Więcej nie dzwoń - powiedział. - Jeśli Nelson tam jest i tylko nie

podnosi słuchawki, w każdej chwili może opuścić dom. Gdzie mieszka?

Zapamiętał podany adres.

- Zaraz wracam - oświadczył.

- Poczekaj! Jadę z tobą - wykrzyknęła Deirdre.

- Zostań. Gdyby przywiózł chłopców, powinnaś być na miejscu. Jeśli

przetrzymuje ich w domu, zabiorę ich stamtąd.

- Masz rację. - Deirdre chwiała się na nogach.

- Wrócę najszybciej, jak to będzie możliwe - przyrzekł Ronan, całując ją

w czoło.

Jack oddał żonie niemowlę. Uścisnął ją lekko.

- Frannie, jadę z nim - oświadczył. - Poczekaj - powiedział do Ronana,

dogoniwszy go na podjeździe. - Dziś rano Nelson widział twoją furgonetkę.

Mojej nie zna, bo jest nowa. Nie będzie w stanie jej zidentyfikować.

Wrócili półtorej godziny później z ponurymi minami. Przez otwarte drzwi

domu wypadła Deirdre.

- Znalazłeś chłopców? - wykrzyknęła do Ronana.

Z jego oczu wyczytała złą wiadomość. Nie załamała się jednak. Po jej

policzku popłynęła tylko jedna łza.

Ronan objął Deirdre. Pienił się ze złości. Usadził ją w salonie na fotelu na

biegunach i spojrzał jej w oczy.

- Sądzę, że nadeszła pora, aby zawiadomić policję.

- Och, Boże! - Drżącymi rękoma zakryła twarz.

Jack przyniósł telefon bezprzewodowy i podał go Deirdre.

- Czy możecie... Ja nie potrafię...

Ronan wystukał numer podany przez Frannie. Po chwili na drugim końcu

linii odezwał się dyżurny policjant.

- Składam doniesienie o uprowadzeniu - powiedział Ronan.

- Kogo uprowadzono, proszę pana? - zapytał policjant.

- Dzieci. Moje... Mojej przyjaciółki. Zrobił to ich ojciec.

- Te problemy należą nie do nas, lecz do sądu - wyjaśnił policjant.

- Z kim powinienem się skontaktować?

- Nie dysponuję taką informacją. Połączę pana z wywiadowcą. - W

słuchawce odezwał się inny głos, tym razem kobiety.

Po pytaniu Ronana na drugim końcu linii na chwilę zapanowała cisza.

- Sprawy opieki nad dziećmi nie leżą w naszej gestii - poinformowała go

policjantka. - Pańska przyjaciółka powinna skontaktować się ze swoim

adwokatem.

Ronan spodziewał się tego rodzaju odpowiedzi, ale jeszcze zapytał:

- Czy istnieje w policji jakaś komórka do takich spraw?

- Chyba nie. Takie sprawy trafiają do sądu cywilnego. Tam może pan

zgłosić się jutro. Z samego rana. - Policjantka na chwilę się zawahała. - Za pół

godziny kończę służbę. Będę przejeżdżała w pobliżu waszego domu. Chcecie,

abym wstąpiła?

- Bardzo prosimy - szybko powiedział Ronan. Deirdre patrzyła na niego

szeroko rozwartymi oczyma.

- Trzeba skontaktować się z twoim adwokatem. - Ronan nie widział

możliwości oględnego podania jej przykrej informacji. - W tego rodzaju

sprawach policja nie może działać szybko.

- Aż trudno w to uwierzyć. - Frannie serdecznie objęła przyjaciółkę. -

Możemy jakoś wam pomóc? - spytała.

Ronan potrząsnął głową. Ogarniał go coraz większy niepokój.

- Dopiero po rozmowie z sędzią.

- To znaczy, że policja nie przywiezie chłopców, dopóki sprawa nie

znajdzie się w sądzie?

- Nelson nie zabierze mi dzieci, prawda? - Z ust Deirdre wydarł się jęk.

- Już je ma. - Jack stukał palcem w stół. Spojrzał na Ronana, nerwowo

chodzącego po pokoju. - Musimy obmyślić sposób odebrania dzieciaków.

Deirdre skuliła się. Dopiero teraz zaczęła szlochać.

- Oni będą tak bardzo... Tommy nie zaśnie bez krokodyla... - Łkała coraz

głośniej. - Przy nim nie boi się ciemności...

Ronan odebrał telefon Jackowi i podszedł do Deirdre. Posadził ją na

kanapie, objął i utulił. Marzył o tym, aby teraz stanął przed nim jej były mąż.

- Możesz zadzwonić do adwokata Deirdre? - zapytał Frannie.

Przełykając łzy, chwyciła książkę telefoniczną. Nakręciła znaleziony

numer. Ronan nadal głaskał Deirdre, mając przed oczyma różne scenariusze i

możliwości działania, które niechybnie doprowadziłyby Nelsona za kratki.

Frannie skończyła rozmowę. Usiadła na kanapie i uspokajającym gestem

poklepała Deirdre po ramieniu.

- Jeszcze dziś twój adwokat przygotuje odpowiednie pismo - powiedziała.

- Jutro z samego rana złoży je w sądzie. Jeśli twój były mąż nie wywiózł gdzieś

chłopców, wrócą do ciebie najpóźniej w ciągu kilku dni lub tygodni.

- Tygodni?! - Deirdre jęknęła z rozpaczą. Zaraz potem zagryzła wargi.

Usiłowała wziąć się w garść. - Dziękuję. Bardzo wam wszystkim dziękuję.

Odezwał się dzwonek u drzwi. Ronan przypomniał sobie o policjantce,

która obiecała, że do nich wpadnie. Po chwili Jack wprowadził do pokoju

kobietę w ciemnych spodniach i marynarce.

- Wywiadowca Sims - przedstawił ją zebranym. Ronan podał rękę

policjantce.

- Rozmawiałem z panią przez telefon - rzekł i przedstawił się.

Kobieta skinęła głową. Pełnym współczucia wzrokiem spojrzała na

Deirdre.

- A więc były mąż zabrał pani dzieci - stwierdziła spokojnym tonem. -

Ciągle słyszymy o takich przypadkach. Chciałabym pani pomóc. Sama mam

dwójkę dzieci i wiem, jak bym się czuła, gdyby spotkało mnie coś podobnego. -

Wyciągnęła z kieszeni kartkę papieru. - To telefon mojego przyjaciela. To

były agent federalny. Jest na emeryturze od kilku lat, ale nadal od czasu do

czasu lubi jeszcze popracować. Specjalizuje się w odnajdywaniu dzieci.

- Mogę zadzwonić od razu? - Ronan wziął kartkę.

Gdy sięgał po aparat, policjantka ostrzegawczo podniosła rękę.

- Tak. Ale ten człowiek nie pracuje za darmo. Cena zależy od tego, ile

czasu zajmie mu zlokalizowanie miejsca pobytu dzieci, i od tego, jak trudno

będzie je zabrać. Musi pan liczyć się z sumą co najmniej dziesięciu tysięcy.

- Dziesięciu tysięcy? - wykrzyknęła przerażona Deirdre. Zbladła. - Nie

stać mnie na takie wynagrodzenie.

- To duża suma - przyznała policjantka. - Proszę jednak zrozumieć, że ten

człowiek musi pokryć wydatki, jakie pociąga za sobą praca tajnego agenta. -

Uścisnęła dłonie Deirdre. - Życzę odzyskania dzieci, bez względu na to, jakie

zastosuje pani środki. Do widzenia.

Wyszła. Deirdre wstała i zaczęła nerwowo chodzić po pokoju.

- Powinnam sprzedać farmę - mówiła do siebie. - Czy ten agent zgodzi się

na zapłatę ratami?

Ronan wystukał numer otrzymany od policjantki. Wiedział, co robi.

Później zastanowi się nad konsekwencjami.

- Nie myśl o. pieniądzach - powiedział do protestującej Deirdre.

Na drugim końcu linii odezwał się męski głos. Rozpoczęła się rozmowa.

Deirdre nadal była w szoku. O wpół do czwartej nad ranem siedziała sama

u Frannie w kuchni. Na skutek jej nalegań gospodarze położyli się o północy.

Edwin Briggs zgodził się rozpocząć działania mające na celu odnalezienie Tom-

my'ego i Lee. Polecił Deirdre czekać przy telefonie. W razie gdyby odezwał się

Nelson, dzięki pewnej technicznej manipulacji byliby w stanie wykryć, skąd

dzwoni. Deirdre podejrzewała, że nie jest to postępowanie legalne, ale wcale się

tym nie przejmowała. Liczyło się tylko odnalezienie synków.

Agenta wynajął Ronan. Deirdre, Frannie i Jack wpatrywali się w niego z

największym zdumieniem, kiedy przez telefon oświadczył Briggsowi, że jeszcze

tej nocy wręczy mu pięć tysięcy dolarów zaliczki.

Ronan podszedł do drzwi.

- Dokąd jedziesz? - spytała Deirdre.

- Po pieniądze.

- Takiej sumy nie wyjmiesz z bankomatu - stwierdził Jack.

- Wiem. Mam gotówkę w mieszkaniu na farmie. Jeśli Briggs zjawi się

przede mną, opowiedzcie mu wszystko, co może przydać się w tej sprawie.

Przyjechali prawie równocześnie. Briggs był wysokim, dobrze

zbudowanym mężczyzną o ciemnych włosach. Cichym i spokojnym. Poprosił

Deirdre, żeby opowiedziała o zwyczajach Nelsona. Interesowały go wszelkie

szczegóły, które zachowała w pamięci.

- Od razu zabieram się do roboty - oświadczył. - Im świeższy trop, tym

szybciej odnajdziemy dzieci.

- Ma pan współpracowników? - zapytał Ronan.

- W miarę potrzeby zatrudniam kilka osób.

Deirdre zastanawiała się, skąd Ronan ma tyle pieniędzy. W mieszkaniu

nad stajnią trzymał pięć tysięcy gotówką. Powiedział, że większą sumę może

jutro podjąć z banku.

Być może były to oszczędności całego życia. Prowadził samotną

egzystencję, więc widocznie miał niewielkie wydatki. Oczywiście, Deirdre

zamierzała oddać mu cały dług. Wszystko...

Zadzwonił telefon. Drgnęła nerwowo. Drżącą ręką podniosła słuchawkę.

- Halo?

- Mamy ich - usłyszała radosny głos Ronana.

- Gdzie jesteście? Dzieci są całe? Kiedy...?

- Uspokój się, proszę. Dzwonię z aparatu w wozie pana Briggsa.

Podjeżdżamy pod jakąś górę. Będę mówił zwięźle, bo zaraz możemy stracić

połączenie. Chłopcy są w dobrej formie. Śpią na tylnym siedzeniu. Twój były

mąż nawet jeszcze nie wie, że zniknęli. Zabraliśmy ich z izby znajdującej się na

tyłach rybackiej chaty, podczas gdy on spał za ścianą. Po powrocie opowiem ci

wszystko. Całuję.

Deirdre ogarnęła szalona radość. Poczuła nagły przypływ uczucia do

Ronana.

- Kocham cię - wyrwało się jej odruchowo. Niepotrzebnie. Po drugiej

stronie linii na chwilę zapanowało milczenie.

- Deirdre? - Głos Ronana brzmiał dziwnie niepewnie.

- Po powrocie do domu będziemy musieli porozmawiać. Do zobaczenia.

Rozpłakała się. Nie wiedziała, dlaczego. Czy ze szczęścia, że wracają

dzieciaki, czy też z obawy, iż jej bezmyślne wyznanie zrujnowało

dotychczasowe stosunki z Ronanem?

- Kto dzwonił? - spytał zaspany Jack, wchodząc do kuchni.

- Ronan - odrzekła rozpromieniona Deirdre. - Znalazł chłopców! - Zaczęła

skakać z radości. Jack chwycił ją i uściskał. - Są bezpieczni!

- Bogu niech będą dzięki! - Wydał westchnienie ulgi.

- Co tu się dzieje? - W drzwiach kuchni stanęła Frannie.

- Najpierw słyszę dzikie okrzyki, a potem widzę, jak mój mąż obściskuje

moją najlepszą przyjaciółkę. Flirtuje, Jak zwykle. - Potrząsnęła głową. - Mamy

powód do radości?

- Znaleźli chłopców! - Deirdre chwyciła Frannie za rękę. Oczy

przyjaciółki nagle wypełniły się łzami.

- Wreszcie i ja mogę sobie popłakać.

Trzy godziny później, gdy niebo zaczynało jaśnieć i nastawał

poniedziałkowy ranek, pod dom Ferrisów podjechała furgonetka. Wysiadł z niej

Ronan. Deirdre, która wypadła na podjazd, zobaczyła, jak otwiera tylne drzwi

wozu, nachyla się i wynosi na rękach śpiącego Lee.

Kiedy podał go Deirdre, spotkały się ich oczy. Zanim jednak Ronan

odwrócił się, aby zabrać Tommy'ego, ujrzała w jego wzroku coś, co, miała

nadzieję, było wyrazem miłości.

Jadąc do domu, wieźli chłopców między sobą.

- Gdzie jest teraz tata? - zapytał Lee. - Mówił, że od tej pory będziemy

stale mieszkali u niego.

- Mnie to się nie podobało - oznajmił Tommy. Miał ochotę się rozpłakać.

- Powiedział, ze jestem za duzy, zeby spać z zabawkami - dodał, jak zwykle

sepleniąc.

Deirdre przypomniała sobie o wypchanym krokodylu. Ogarnęła ją złość

na Nelsona. Przy dzieciach musiała zachowywać spokój.

- Tata został w swoim domku - powiedziała, mając na myśli starą rybacką

chatę nad Potomakiem, dokąd Nelson wywiózł chłopców. O jej istnieniu

przypomniała sobie, odpowiadając na pytania Briggsa. - Niedługo będziemy w

domu.

Otoczyła ramieniem Tommy'ego, który siedział bliżej, i lekko go

uścisnęła.

- Możesz sypiać z krokodylem tak długo, jak zechcesz. Czeka na twoim

łóżku. - Ściszyła głos. - Prosił, żeby jak najszybciej przywieźć cię do domu.

Tommy zachichotał radośnie. Z Lee rozmowa była trudniejsza. Deirdre prawie

słyszała, jak w jego małym, mądrym łebku poruszają się tryby. Pięciolatek

usiłował zrozumieć to, co działo się tej nocy. Niełatwo było go zwieść.

Otworzył buzię.

- Mówiłem tacie, że nie wolno mu zabierać nas na noc. Oświadczył, że

uzgodnił to z tobą. Ale tego nie zrobił. Prawda, mamo?

- Nie zrobił - przyznała. - Musiało powstać jakieś nieporozumienie.

- Jus nigdy więcej nie chcę z nim nigdzie jechać - zagniewanym tonem

oznajmił Tommy. - Ksycał na mnie, kiedy powiedziałem, ze będzies wściekła,

jeśli nas nie odwiezie spowrotem.

Deirdre zacisnęła zęby. Policzyła do dziesięciu.

- Jeśli nie chcesz, nie musisz spotykać się z ojcem - powiedziała do

młodszego synka.

- Tata zobaczył Ronana - poinformował ją Lee. - Mówił, że zamierzasz

pozbyć się nas, bo masz nowego faceta. I że Ronan nie lubi ani mnie, ani

Tommy'ego. A kiedy zaprzeczyłem, krzyknął: zamknij się!

Oczy chłopców rozszerzyły się z wrażenia. ,,Zamknij się" należało do

najbrzydszych powiedzeń, jakie znali. Jedna z domowych zasad dotyczyła

zakazu używania brzydkich słów.

- Tatuś to zły cłowiek - wyseplenił Tommy.

To prawda, synku, dodała w myśli matka. Zastanawiała się nad tym, co

powiedział Lee. Powinna na ten temat porozmawiać z Ronanem. Nie chciała,

aby chłopcy czuli się odrzuceni, bo się nim zainteresowała, a to właśnie usiłował

wmówić im Nelson.

Lee spojrzał na Ronana prowadzącego w milczeniu furgonetkę.

- Wiedziałem, że nas lubisz. - Oparł głowę o jego ramię i westchnął. -

Przyjechałeś, aby nas stamtąd zabrać.

Ronan, któremu zadrgał na twarzy mięsień, wolną ręką przytulił chłopca

do siebie.

- Masz rację, kumpelku - powiedział schrypniętym głosem. - Lubię cię.

Deirdre odchyliła się w fotelu. Dopiero teraz ogarnęło ją potworne

zmęczenie. Dlaczego Nelson posunął się aż tak daleko? Mógł przecież

wyrządzić dzieciom ogromną krzywdę. Dla niego chłopcy byli wyłącznie

własnością. Dla niej i Ronana stanowili dary niebios, które należało kochać i

otaczać czułością. Spojrzała na Ronana. Właśnie zamierzał skręcić w drogę

wiodącą do farmy. Całą uwagę skupił na nadjeżdżających pojazdach.

Z uwielbieniem spoglądała na jego prosty nos, wysokie czoło i kosmyk

włosów opadający na twarz. Kochała tego człowieka. Szaleńczo.

Żeby się pozbierać, musiała nabrać powietrza. Uznała, że później będzie

czas na wymianę słów płynących wprost z serca i na akt miłości, w którą

przekształcił się ich wspólny seks.

Po południowym posiłku chłopcy zmarkotnieli. Nie mieli ochoty na

zabawę. Deirdre poleciła im, żeby poszli do łóżek.

- Nie musisz zasypiać - zapewniła Lee. - Tylko trochę odpocznij. Wiem,

jesteś zbyt duży na to, aby w dzień robić sobie drzemkę.

Kiedy po pięciu minutach zajrzała do synka, zobaczyła, że śpi w

najlepsze, rozciągnięty na łóżku, w okropnie niewygodnej pozycji. Tommy,

zwinięty w kłębek w swoim łóżku, jak zwykle miał przy boku ukochanego

krokodyla.

Śmiejąc się z rozczuleniem, Deirdre zeszła z piętra, niosąc kosz z bielizną

do prania. Robota w pracowni mogła na nią poczekać, ale jeśli od razu nie

wrzuci ubrań do pralki, wszyscy troje będą wkrótce zmuszeni grzebać w stosie

brudów, aby znaleźć coś w miarę czystego.

Właśnie płynem do wywabiania plam nasączała brudne, małe podkoszulki

przed wrzuceniem ich do pralki, gdy nagle ujrzała Ronana. Siadał za kierownicą

furgonetki. Codziennie o tej porze jechał na pocztę i chyba też załatwiał inne

sprawy.

Deirdre uśmiechnęła się do siebie, biorąc do ręki papierową torbę pełną

czekoladowych ciasteczek, które upiekła tego ranka. Gdy tylko furgonetka

przecięła grzbiet wzgórza i zniknęła po drugiej stronie drogi, poszła do

stajennego budynku. Zrobi Ronanowi niespodziankę, podrzucając mu

ciasteczka.

Na dole panował półmrok. Idąc w stronę schodów, usłyszała donośny

dzwonek telefonu dochodzący z mieszkania Ronana. Zaraz potem jednak

zapanowała cisza. Aparat telefoniczny musiał znajdować się blisko wyjścia.

Deirdre usłyszała nagle dobrze znany, nagrany na magnetofon głos.

Ronan prosił telefonującą osobę o zostawienie wiadomości automatycznej

sekretarce. Deirdre uprzytomniła sobie, że brzydko jest podsłuchiwać cudze

rozmowy. Zaczęła więc szybko wspinać się na schody. Zamierzała tylko

zostawić Ronanowi ciasteczka i wrócić do pracowni.

- Cześć, Ronan. Mam świetne wieści! Podnieś słuchawkę. - Rozmówca

nie uznał za stosowne, żeby się przedstawić. - Do licha, rusz się wreszcie.

Wiem, że tam siedzisz i sobie myślisz: do licha, znów dzwoni mój koszmarny

agent! Myśl, co chcesz, ale musimy porozmawiać. To naprawdę wielka rzecz.

Przez dłuższą chwilę mężczyzna czekał, aż Ronan podniesie słuchawkę.

Deirdre zamarła. Poczuła, jak nagle ogarnia ją strach. Miała dziwne przeczucie,

że jeśli natychmiast nie opuści tego miejsca, zmieni się jej życie.

- Poddaję się - oznajmił wreszcie agent Ronana. - Jeśli naprawdę nie ma

cię w domu, to po powrocie natychmiast zadzwoń. Mocno trzymasz się krzesła?

Otrzymaliśmy niesamowitą propozycję... z wytwórni StarVision. Chcą robić

filmową wersję „Chłodu serca". Proponują piątala, ale ze względu na twoją

renomę powinniśmy wytargować więcej. Zadzwoń, gdy tylko wrócisz. Trzeba

omówić szczegóły. Ciao, kopalnio złota.

Rozmówca odwiesił słuchawkę. Wyłączył się magnetofon. Mimo to w

uszach Deirdre nadal rozbrzmiewały usłyszane słowa. Wytwórnia StarVision...

filmowa wersja... kopalnia złota...

Traciła dech. Opadła ciężko na schody. W zeszłym roku „Chłód serca"

znajdował się na czele listy bestsellerów „New York Timesa". Była to jej

ulubiona książka. Czytała kilka wcześniejszych powieści tego samego autora.

Był nim niejaki R. J. Sullivan. R jak Ronan. Jej Ronan Sullivan?

Nie, musiało chodzić o kogoś innego. Jej Ronan był dziennikarzem. Zaraz

jednak zaczęła przypominać sobie różne drobne fakty. Ronan nigdy nie mówił o

tym, co robi. Sądziła, że nie idzie mu pisanie i wydawcy nie kupują jego

artykułów.

Pieniądze. Nie miała pojęcia, ile w końcu zapłacił panu Briggsowi za

odnalezienie dzieci. Jak na jej możliwości, musiała to być ogromna suma. Ale

dla Ronana znaczyła chyba niewiele. Przypomniała sobie dopiero co usłyszane

słowa agenta. Zaliczka miała wynosić piątala. Pięć milionów? Tak, teraz była

już tego pewna.

Ronan. Człowiek, z którym się kochała i który w jednej chwili podbił

matczyne serce, okazując sympatię Tommy'emu i Lee, był R. J. Sullivanem,

powszechnie znanym i cenionym autorem pięciu lub sześciu sensacyjnych

powieści. Podczas jednej rozmowy telefonicznej zarabiał więcej, niż ona

potrafiłaby zdobyć przez całe życie.

Oszukiwał. Z rąk Deirdre wypadła torba. Kawałki ciastek leżały teraz u

jej stóp. Od dnia, w którym spotkali się po latach, bez przerwy wprowadzał w

błąd. Mówił nieprawdę na temat swojej pracy. Oszukał ją, mówiąc, że

potrzebuje mieszkania.

Kochał się z nią w sposób szalony i namiętny, czuły i delikatny. Wszystko

to też musiało być jednym wielkim oszustwem. Nie była przecież gwiazdą lub

inną znakomitością. Wielkiemu R. J. Sullivanowi zachciało się po prostu seksu z

przeciętną kobietą.

Z ust Deirdre wydobył się głośny jęk. Zaczęła rozpaczliwie szlochać.

Z trudem zeszła po schodach. Kiedy opuszczała stajenny budynek, jej

ciałem wstrząsały dreszcze. Przez wiele lat płaciła za błąd, którym się okazało

jej pierwsze małżeństwo. Wreszcie znalazła kogoś, kogo pokochała. Z

wzajemnością.

Była tak głupia, że po raz drugi dała się wyprowadzić w pole. Trafił się jej

oszust. Drugi.

Chłopcy obudzili się dwie godziny później. Dzięki przenośnemu

monitorowi z kuchni słyszała ich ruchy na piętrze. Najpierw obudził się Lee.

Zsunął się z łóżka. Po chwili Deirdre usłyszała, jak biegnie do pokoju brata.

Szybko chwyciła miskę z groszkiem kupionym w pobliskim sklepie i

wyszła na tylną werandę. Żeby ukryć spuchnięte powieki, nałożyła ciemne

okulary. Była półprzytomna. Gdyby tylko mogła rzucić się na łóżko i zapomnieć

o bożym świecie!

Usiadła w fotelu na biegunach. Zza krzaka bzu wynurzył się Murphy.

Wszedł po schodkach na werandę i ułożył się u stóp swojej pani. Och, jakże mu

zazdrościła! Pragnęła też tak spać.

Nie mogła pójść do łóżka. Miała dwóch synków, o których musiała się

zatroszczyć. Dwóch małych chłopców, którzy mieli wczoraj przykre przeżycia i

którzy jej potrzebowali.

Miska z groszkiem pozostała nie tknięta. Deirdre siedziała, patrząc przed

siebie nieruchomym wzrokiem. Nie widzącym nic.

Tak miała wyglądać jej przyszłość.

- Hej, mamo, dostaniemy po kanapce?

- W lodówce są truskawki! - odkrzyknęła.

- Co takiego?

- W lodówce są truskawki.

Po chwili w drzwiach ukazał się Lee. Tuż za nim stanął Tommy, ciągnąc

swojego krokodyla po podłodze.

- Mamo, masz dziwny głos. Co mówiłaś? Powtórzyła swoje słowa i

chłopcy wycofali się do kuchni.

Lee miał rację. Miała dziwny głos. Szorstki po dwóch godzinach

bezustannego płaczu. Ledwie wydobywający się z gardła.

Wzięła do ręki strąk i zaczęła łuskać groszek. Odruchowo powtarzała ruch

po ruchu, starając się o niczym nie myśleć. Chłopcy wrócili z kuchni i usiedli na

schodkach werandy, opychając się truskawkami.

Murphy wydał z siebie ostrzegawcze warknięcie. Informował Deirdre, że

zza domu wyszedł Ronan.

Deirdre wypuściła miskę. Groszek rozsypał się po podłodze, ale nawet

tego nie zauważyła. Nie słyszała powrotu lokatora i nie była gotowa na

spotkanie. Poczuła ucisk w żołądku. Wpadła w panikę. Jeszcze nie była w stanie

spojrzeć mu w twarz.

- Powiedzcie Ronanowi, że źle się czuję - zwróciła się do chłopców i

umknęła do domu.

Pobiegła wprost do swej sypialni. Usiadła na krawędzi łóżka i oparta

dłonie na kolanach, żeby przestały drżeć. Było jej niedobrze. Musiała się

uspokoić. Zaczęła oddychać głęboko i równomiernie.

Pod żadnym pozorem nie mogła teraz oglądać Ronana. Wiedziała jednak,

że wcześniej czy później będzie musiało do tego dojść. Znając go, mogła

przypuszczać, że stanie się to wcześniej niż później. Prawdopodobnie jutro.

- Nie znasz tego człowieka - mówiła do siebie z brutalną szczerością. -

Okłamywał cię rozmyślnie. Z premedytacją. Udawał kogoś innego. A ty dałaś

się na to nabrać. Wpadłaś.

Usłyszała kroki chłopców. Wbiegli po schodach na piętro i kierowali się

do jej sypialni. Co powie im o Ronanie? Jak będą się czuli, gdy ich lokator stąd

wyjedzie?

Głęboki oddech. Jeden, drugi i trzeci.

- Tutaj jest - oznajmił Tommy, ukazując się w drzwiach. Z tryumfem

wskazał matkę.

Serce Deirdre omal nie pękło na widok wchodzącego tuż za nim Ronana.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Dzięki, chłopcy - powiedział do dzieciaków, starając się, aby jego głos

brzmiał normalnie. - Możecie biec na podwórze.

Lee spojrzał niepewnym wzrokiem najpierw na gościa, a potem na matkę.

Chłopczyk wyczuwał napiętą atmosferę.

- Co będziecie robić? - zapytał podejrzliwie.

- Muszę pogadać z twoją mamą, a potem, jeśli się zgodzi, zabiorę was na

spacer nad strumień - oświadczył Ronan.

- Klawo! - Było to ulubione słowo Lee, wyrażające wielką radość. -

Chodź, Tommy.

Przekupieni atrakcyjną obietnicą, chłopcy wymaszerowali z pokoju.

Odgłosy ich kroków na schodach przypominały raczej tupot stada słoni niż

dwojga małych dzieci.

Spojrzał na Deirdre. Nadal siedziała na krawędzi łóżka. Wydawała się

obca. Miała pobladłą twarz. Mimo ciemnych okularów, które włożyła, mógłby

przysiąc, że płakała.

- Słyszałaś, prawda? Słyszałaś to, co zarejestrowała automatyczna

sekretarka?

Deirdre potwierdziła jego obawy skinieniem głowy. Patrzyła tak, jakby

obawiała się z jego strony jakiejś napaści.

- A niech to wszyscy diabli! - Z całej siły rąbnął pięścią w solidną,

drewnianą ramę łóżka, aż zatrzęsły się ściany.

Deirdre drgnęła gwałtownie. Z jej gardła wydarł się chrapliwy jęk.

- Właśnie miałem wszystko ci wyznać - oświadczył Ronan, wyginając

palce, żeby sprawdzić, czy przy uderzeniu nie naruszył kości.

Deirdre odwróciła głowę. Chyba przełykała łzy.

- Porozmawiaj ze mną, dziecinko.

Jak mógł naprawić sytuację, nie wiedząc, co zabolało ją najbardziej?

- Nie mam nic do powiedzenia - odrzekła szeptem.

- Źle się czujesz?

Zachorowała? Kiedy sam czuł się podle, wszystko wydawało mu się

znacznie gorsze, niż było w rzeczywistości...

- Nie. - Spojrzała na niego pozbawionymi wyrazu oczyma. Poczuł się tak,

jakby wbijała mu nóż w serce. - Płakałam. Umarł ktoś, na kim bardzo mi

zależało.

Ronan wiedział, co Deirdre ma na myśli.

- Pozwól mi wyjaśnić. To nie takie proste, jakby...

- Wynoś się! - Jej chrapliwy głos był przepojony nienawiścią. - Okłamałeś

mnie! - Spod ciemnych okularów popłynęły łzy. - Zaufałam ci, a ty mnie

oszukałeś.

- Dziecinko...

Jednym susem dotarł do łóżka. Deirdre odpychała go, gdy próbował

wziąć ją w objęcia. Podczas szamotaniny spadły ciemne okulary i rozbiły się o

podłogę. Ronan nie dawał za wygraną. Wreszcie ustąpiła. Przestała walczyć.

Usiadł na łóżku i posadził ją sobie na kolanach.

Wybaczy mi, pomyślał. Będzie musiała.

- Wcale cię nie okłamywałem. To znaczy robiłem to - poprawił się - ale

nie w stosunku do ciebie. Przez ostatnie dwa lata starałem się unikać

popularności. Ale i tak ciągle ktoś nachodził mnie w domu i nie dawał żyć. Nie

masz pojęcia, jak to jest.

Spojrzał na Deirdre, żeby zobaczyć, jaki skutek wywierają jego słowa.

Siedziała milcząca.

- Kilka lat temu dostawałem obsceniczne listy od jakiejś kobiety. Czyhała

na mnie na każdym kroku. Pewnego dnia znalazłem ją we własnym łóżku!

Miałem dość nagabywania przez obcych ludzi. Postanowiłem wynieść się z

Baltimore...

- Mam wierzyć, że wyprowadziłeś się z luksusowego domu, aby przenieść

się tutaj, na głuchą wieś, do stajennego budynku?

Uderzyła go.

Z największym zdumieniem patrzył teraz na rozgniewaną kobietę, która

niczym nie przypominała spokojnej i łagodnej Deirdre.

- Wziąłeś mnie za kogoś nadającego się do przelotnego flirtu - dodała

oskarżycielskim tonem. - Postanowiłeś zabawiać się dopóty, dopóki nie zmęczy

cię wiejska egzystencja i nie wrócisz tam, gdzie twoje miejsce.

- To znaczy dokąd? - Ronan odzyskał wreszcie mowę.

Ogarnęła go złość. Taka, że aż się trząsł. Ta kobieta przeinaczała każde

jego słowo!

- Nie tutaj. To chyba oczywiste! - warknęła zjadliwie.

- Jak widzę, nie zamierzasz dać mi żadnej szansy. To, że miałaś złe

doświadczenia z jednym mężczyzną, wcale nie oznacza, iż z następnym też ci

się nie ułoży. Wczoraj powiedziałaś, że mnie kochasz. Czy to prawda?

Deirdre przycisnęła dłoń do ust. Zaczęła cofać się, aż uderzyła plecami w

ścianę obok drzwi. Milczała.

- Oskarżasz mnie o kłamstwo - ciągnął Ronan. Ledwie powstrzymywał

nerwy na wodzy. - Ale sama nie jesteś lepsza.

Przeszedł przez pokój, żeby zajrzeć w jej piękne, zielone oczy, które

jeszcze tak niedawno patrzyły na niego z uwielbieniem. Teraz były obce i zimne

jak lód.

- Miałaś ochotę na mały numerek, a ja akurat znalazłem się pod ręką.

Mężczyźni są ci potrzebni ze względu na seks, pieniądze i pozycję społeczną.

Pogoń za tym nazywasz miłością.

Ronan ruszył w stronę wyjścia, zdecydowany nie oglądać się przez ramię,

w razie gdyby Deirdre uprzytomniła sobie, że go skrzywdziła. Nadal jednak

milczała jak zaklęta.

100

- I nie wtykaj nosa w moje sprawy! - wykrzyknął na odchodnym. - Jeśli

pani gospodyni zechce zajrzeć do mojego lokum, wystarczy, że o to poprosi -

dorzucił złośliwie.

Kiedy zamierzał opuścić farmę?

Od dnia, w którym zniweczył wszystkie jej marzenia, upłynęły trzy

tygodnie. Deirdre z trudem zmuszała się do pracy. Wieczorem padała tak

wykończona na łóżko, że nawet nie miała żadnych snów.

Od chwili gdy rozzłoszczony Ronan wypadł z jej sypialni, nie zamienili

ani słowa. Informacje przekazywali chłopcy.

- Mamo, Ronan chce zabrać nas na łąkę, żebyśmy puszczali latawce.

Możemy iść?

- Mamo, Ronan wyjeżdża na cztery dni. Prosił, aby ci o tym powiedzieć.

Dokąd jedzie?

- Mamo, Ronan wziął Murphy'ego na spacer.

- Mamo, Ronan chciał, żebym ci to dał.

Była to koperta zawierająca miesięczny czynsz. Płacił z góry. Deirdre

poczuła słaby przypływ radości. Czyżby zamierzał pozostać jeszcze przez

miesiąc?

Prowadziła monotonne życie. Opuszczała farmę tylko po to, aby zrobić

niezbędne zakupy, jechać z chłopcami do kościoła, lekarza lub dentysty.

Od czasu gdy Nelson wywiózł dzieci do rybackiej chaty, Lee i Tommy

nie spotykali się z nim w niedziele. Adwokat Deirdre złożył w sądzie formalną

prośbę o zakazanie ojcu spotkań z synami, motywując ją brakiem

odpowiedzialności tego człowieka i jego potencjalną zdolnością do zrobienia im

krzywdy. Sędzia postanowił, że o wszelkich następnych spotkaniach synów z

ojcem będzie decydowała wyłącznie ich matka.

Dopiero w połowie drugiego tygodnia od chwili ogłoszenia decyzji

sędziego Lee uzmysłowił sobie, że w ostatnią niedzielę nie widzieli się z ojcem.

Ulga, z jaką obaj chłopcy przyjęli zmienioną sytuację, upewniła Deirdre, że

101

postępuje właściwie. Wyjaśniła dzieciom, że gdy tylko zechcą zobaczyć się z

ojcem, niech jej o tym powiedzą, a ona zaaranżuje spotkanie.

- Ja nie zechcę - mruknął Tommy, energicznie potrząsając krótko

ostrzyżoną główką. - Tata nie lubi mojego krokodyla.

Lee głębiej wnikał w sedno sprawy.

- Tata mógłby wywieźć nas z miasta? - zapytał matkę.

- Istnieje taka możliwość - chcąc nie chcąc, musiała przyznać. - Ale ojciec

kocha cię, słonko. Sądzi, że postępuje dobrze, mimo że tak nie jest i my o tym

wiemy.

- Wcale mnie to nie obchodzi - oświadczył Lee. - Mamo, bałem się taty.

Nie chcę już nigdy więcej z nim wyjeżdżać. - Lee był małym, dzielnym

wojownikiem i obrońcą mamy. Płakał bardzo rzadko. - Ale chciałbym jechać z

Ronanem.

Ostatnie słowa synka do głębi wstrząsnęły Deirdre.

Zajmowała się szyciem, bo nie pozostawało jej nic innego. Pracowała

mimo grypy, z której nie wyleczyła się do końca. Wykonała nowojorskie

zamówienie i zabrała się do nowego. Dostała też pracę od Jill. Na ogół nie szyła

ubiorów dla pojedynczych lalek, ale dla przyjaciółki zrobiłaby wszystko. Na

wystawie swojego sklepu z zabawkami Jill zamierzała na Święto Zmarłych

wyeksponować małego ducha i czarownicę.

Boże Narodzenie było jeszcze odległe o pół roku, lecz sklepy

zabawkarskie już się szykowały do wielkiej sezonowej sprzedaży. Do Deirdre

zaczęli dzwonić obcy ludzie, którym jej zadowoleni klienci pokazali wykonane

przez nią cudeńka. Chcieli składać zamówienia.

Niestety, miała głowę zaprzątniętą myślami o Ronanie.

Pierwsza myśl była przyziemnej natury. Trzeba było oddać mu pieniądze,

które wydał na odzyskanie chłopców. Gdyby nawet musiała harować całymi

nocami, zwróci zaciągnięty dług. Inne myśli nie były tak prozaiczne.

102

Deirdre odgoniła je natychmiast. Nacisnęła pedał maszyny do szycia.

Ostrożnie podsunęła pod igłę ciemnopurpurowy aksamit, z którego miała

powstać czapeczka dla księżniczki.

Staroświecka maszyna stanowiła prezent maturalny od rodziców Deirdre.

Z czasów, gdy ona sama bujała w obłokach i wśród gwiazd, przekonana, że

należy do niej cały świat. Niestety, życie pogasiło gwiazdy i z obłoków

ściągnęło ją na ziemię.

Czułym ruchem pogłaskała Deirdre wysłużoną maszynę. Kojarzyła się jej

z dobrymi czasami. Postanowiła nigdy się z nią nie rozstawać, mimo że niekiedy

ogarniała ją chęć kupienia nowej. Nowoczesnej. Szyjącej automatycznie po

odpowiednim zaprogramowaniu na komputerze. Oszczędzało to mnóstwo czasu

i zapewniało żądaną dokładność wykonania. Deirdre nawet prosiła męża, aby

kupił jej maszynę w prezencie, ale Nelson nie widział potrzeby folgowania

zachciankom żony. A teraz? Teraz ledwie wystarczało na opłacenie rachunków

pod koniec każdego miesiąca i odkładanie niewielkiej sumki na edukację

chłopców. O nowoczesnej maszynie do szycia będzie mogła pomyśleć dopiero

za kilka lat.

A może nawet później, jeśli to, co ostatnio zaprząta jej głowę, stanie się

rzeczywistością...

Nie miała okresu od prawie siedmiu tygodni. Od pierwszego zbliżenia z

Ronanem. Kupiła test ciążowy, ale nie miała odwagi go użyć.

Może krwawienie okresowe opóźniało się dlatego, że żyła w stresie, a

ciągłe wymioty były spowodowane grypą? Schudła o cztery kilogramy, z czego

nawet się ucieszyła. Nie miała apetytu. Sypiała kiepsko. W nocy musiało coś ją

dręczyć, gdyż rano budziła się z głową na poduszce zalanej łzami.

Długie godziny przesiadywała w pracowni, coraz częściej spędzając tam

całe noce. Nie mogła jednak dłużej udawać, że nic się nie dzieje. Jeśli była w

ciąży, powinna jechać do lekarza i zacząć przyjmować witaminy. To dziecko, o

103

ile miało przyjść na świat, powinno otrzymać podobnie staranną opiekę, jak

dwójka jego rodzeństwa.

Następnego ranka, gdy chłopcy jeszcze spali, poszła do łazienki.

Pracowała do drugiej w nocy. Była otępiała i bolały ją oczy. Drżącymi palcami

rozerwała opakowanie. Przeczytała instrukcję. Spojrzała na mały patyczek.

Zadrżało jej serce.

Nie! Och, Boże. Proszę, tylko nie to!

Z rozpaczą spojrzała na test ciążowy, leżący na stoliku. Dostała dreszczy.

Wrzuciła paskudztwo do kosza na śmieci i wróciła do łóżka.

Już dłużej nie mogła udawać. Jej ciało zachowywało się nienormalnie.

Nie z powodu stresu ani pozostałości po grypie.

Urodzi dziecko Ronana!

Na myśl, że powinna powiedzieć mu o ciąży, jęknęła głośno. Jak może

wydać na świat potomka człowieka, który czuje do niej nienawiść? Czy ona też

nienawidziła Ronana? Nie. Czuła się tylko przez niego skrzywdzona.

Bez względu na błąd, jaki popełniła, decydując się na krótki flirt z prawie

nie znanym mężczyzną, będzie kochała nowe dziecko. Podobnie jak poprzednie,

ciąża pewnie okaże się trudna przez pierwsze trzy miesiące, ale jakoś to zniesie.

Ronan nie będzie szczęśliwy, gdy okaże się, że zostanie ojcem. Ale lubił

dzieci. Miał wspaniały stosunek do jej synów. Deirdre była przekonana, że ich

wspólne dziecko zawsze będzie kochane.

Ronan znów spojrzał na kalendarz. Pierwsze sześć rozdziałów powinien

skończyć już w zeszłym tygodniu. Jeśli nadal będzie pracował w żółwim

tempie, nie dotrzyma żadnego terminu.

Po raz pierwszy odczuwał ciężar tworzenia. Pisanie przychodziło mu z

największą trudnością. Przestało być przyjemne. Nawet o pracy nad

scenariuszem na podstawie „Chłodu serca" myślał teraz z niechęcią.

104

Wszystkiemu była winna Deirdre. Bezskutecznie usiłował pielęgnować w

sobie złość do tej kobiety, ale już dawno opuścił go gniew. Pozostały tylko

pustka, smutek i samotność.

Miał powód, żeby się wściec. Przecież nie okłamał Deirdre celowo. Na

początku odruchowo chronił własną prywatność, a potem było mu już trudno

wyznać prawdę.

I stało się! Bomba wybuchła. Na nieszczęście, Deirdre sama odkryła jego

tożsamość. Dlaczego jednak nie obdarzyła go kredytem zaufania? Skazała bez

rozprawy sądowej. Ronan cieszył się, że już nigdy więcej nie będzie musiał jej

oglądać.

Fizycznie pragnął bliskości Deirdre nawet wtedy, kiedy w Hollywood

spotykał gwiazdy filmowe, podczas gdy jego agent negocjował warunki umowy

na ekranizację książki. W dzień radził sobie dobrze, ale po nocach marzył o

Deirdre.

Od tamtej pory widział ją tylko raz, idącą do furgonetki. Gdy zabierał

Murphy'ego na spacer, nigdy nie było jej na werandzie. Wszelkie wiadomości

przekazywali matce chłopcy.

Pół nocy spędzała w pracowni. Wiedział o tym, gdyż polubił nocne

spacery. Zauważał w oknie drobną postać, zajętą szyciem.

Nie dopuści do tego, aby ta kobieta go zniszczyła! Nigdy!

Westchnął głęboko. Kogo chce oszukać tak idiotycznymi zapewnieniami?

Od dnia, w którym znalazł na schodach podartą torbę z ciastkami, jego życie też

uległo zniszczeniu.

Deirdre była przeciwieństwem Sonji. Nie zależało jej na pieniądzach, nie

domagała się kosztownych prezentów. Zapamiętał dzień razem spędzony w

porcie. Zdecydowanie odmówiła przyjęcia przeznaczonej dla chłopców drogiej

zabawki.

Kiedy wyznała mu miłość, był dla niej jeszcze zwykłym dziennikarzem,

któremu kiepsko się wiodło. Nie leciała więc na pieniądze. Gorzkie

105

doświadczenie nauczyło go jednak, że kobieta potrafi udawać miłość z

przeróżnych powodów. Może Deirdre naprawdę wydawało się, że darzy go

uczuciem?

Nie. Chodziło jej wyłącznie o seks. W przeciwnym razie nie

wykluczyłaby go ze swego życia z tak idiotycznego powodu, jakim było

chwilowe nieporozumienie. Gdyby darzyła go miłością, nie doszłoby do

zerwania.

Od strony schodów dobiegł Ronana śmiech Tommy'ego i Lee. Z ulgą

wprowadził do pamięci ostatni fragment tekstu i wyłączył komputer. Może jutro

pisanie pójdzie mu lepiej.

Wyszedł chłopcom naprzeciw. Stanął na górnym podeście, słuchając

dzikich okrzyków. Malcy jak szaleni wbiegli na górę.

- Hej, faceci, pójdziecie popływać? - zawołał. W obu parach oczu

pojawiły się radosne błyski.

- Taaak! - wrzasnęli i pognali do domu po ręczniki.

Nagle Lee zatrzymał się i pędem zawrócił w stronę Ronana.

- Byłbym zapomniał! Mama chce z tobą porozmawiać. Pyta, czy możesz

wpaść po kolacji.

Ronan skinął głową i Lee pobiegł za młodszym bratem.

Czego Deirdre chciała? Zamierzała go przeprosić? Chętnie zapomniałby o

nieszczęsnej kłótni, gdyby i ona zrobiła to samo. A może od września wymówi

mu mieszkanie?

Popołudnie ciągnęło się w nieskończoność. Ronan zabrał Murphy'ego na

codzienny spacer. Zjadł samotnie ravioli z puszki. Przejrzał nadesłaną pocztę

elektroniczną. Z trudem doczekał siódmej wieczorem. Porę tę mógł uznać za

pokolacyjną. Przynajmniej w domu, w którym mieszkały dzieci.

Starając się iść powoli, przemierzył podwórze i podszedł do tylnego

wejścia. Na jego widok Murphy aż zawył z radości. Ronan zatrzymał się i

106

podrapał po brzuchu potężne psisko. Potem wszedł na werandę i zapukał do

drzwi.

- Proszę! - Głos Deirdre brzmiał prawie normalnie.

Po chwili Ronan znalazł się w kuchni. Wygodnej i przytulnej, pięknie

urządzonej. Uderzyła go w nozdrza mieszanina zapachów cynamonu, kwiatów

stojących w wazonie i suszących się ziół. Pani domu stała przy zlewozmywaku,

zwrócona tyłem do gościa. Ronan poczuł, że z wrażenia spociły mu się ręce.

Wytarł je o spodnie.

Najpierw zauważył, że schudła. Miała teraz modną, szczupłą sylwetkę.

Znał kobiety, które dałyby wiele, żeby tak wyglądać. On jednak zdecydowanie

wolał poprzednią figurę Deirdre.

Gdy odwróciła się w jego stronę, doznał szoku. Miała zapadnięte policzki,

zmęczoną twarz, podkrążone oczy i suche, blade wargi. Wyglądała okropnie.

- Dobry wieczór - spokojnym głosem przywitała gościa.

- Wolisz zostać tutaj czy przejść do salonu?

- Tutaj - odparł. - A gdzie są chłopcy?

- W pokoju Tommy'ego. Z klocków lego budują miasteczko. Zajmują się

tym już od tygodnia. Tak mi się przynajmniej wydaje.

- Jesteś chora? - zapytał odruchowo.

Spuściła oczy. Nerwowo splatała i rozplatała palce.

- Nie. To tylko zmęczenie. Dużo pracowałam.

- Kiepsko wyglądasz. - Ronan nie potrafił ukryć przykrego zaskoczenia.

Kiedy w oczach Deirdre ujrzał nagły przestrach, zaniepokoił się jeszcze

bardziej.

- Nic mi nie będzie. - Deirdre machnęła ręką, uznając temat za

wyczerpany. Odgrodziła się niewidzialną barierą.

- Chciałam porozmawiać o pieniądzach, które wydałeś tego dnia, kiedy...

- Wiem, kiedy - przerwał jej szorstko. - Dlatego prosiłeś, żebym

przyszedł? - zapytał rozczarowany.

107

- Tak - potwierdziła niemal szeptem. - Chcę ustalić termin spłacenia ci tej

pożyczki. Oczywiście, z odsetkami.

- To był prezent - wycedził przez zęby.

- Nie mogę go przyjąć. Doceniam twoją... Sam wiesz, ile to dla mnie

znaczyło...

- Proszę cię, zapomnij o całej sprawie. Mnie nie brakuje pieniędzy. - Po

minie Deirdre poznał, że jego wyjaśnienie wypadło niezręcznie, więc zaczął raz

jeszcze. - Posłuchaj. Twoi chłopcy też wiele dla mnie znaczą. Cieszę się, że mo-

głem wam pomóc. Proszę, przestań zamartwiać się tymi pieniędzmi.

Boże, ależ była uparta! Nadal potrząsała głową.

- Ronan, to była pożyczka. Doceniam wszystko, co zrobiłeś tamtego

dnia... - Zamilkła nagle.

Swego czasu Ronan poprzysiągł sobie, że już nigdy więcej nie będzie nim

manipulowała żadna kobieta. A teraz co? Siedział przed Deirdre, zmartwiony i

stęskniony.

- Miło to słyszeć - oświadczył ironicznym tonem. - Wiedziałem, że

doceniałaś to, co wtedy robiłem. Podobało ci się... jeśli mnie pamięć nie myli.

- Ronan, proszę... - W głosie Deirdre brzmiał niepokój. - Nie musimy tak

z sobą rozmawiać. Zwłaszcza teraz...

- Zwłaszcza teraz? - Ronan wpadł w złość. Zamierzał zranić Deirdre

słowami, tak jak ona to zrobiła. - Jak długo chcesz zaprzeczać, że ci się

podobało? A może to nasze rozkoszne zbliżenie uznajmy za spłatę pożyczki?

Deirdre tak nagle zerwała się z miejsca, że przewróciła krzesło. W oczach

miała łzy.

- Nie zamierzam tego słuchać. - Przełknęła ślinę. - Tak czy inaczej,

oddam ci dług... - Wybiegła z kuchni.

Zaskoczony i jeszcze zły, ruszył jej śladem, ale przed nosem zatrzasnęła

mu drzwi łazienki. Słyszał, jak wymiotuje. Raz, drugi... dziesiąty. Po chwili

usłyszał szum wody.

108

- Deirdre! Idę do ciebie - zagroził.

- Zaraz wychodzę.

- Czekam.

Była bardziej chora, niż chciała się przyznać. Ronan poczuł wyrzuty

sumienia. Dlaczego mówił jej tak okropne rzeczy?

Wreszcie opuściła łazienkę. Wyglądała jeszcze gorzej niż poprzednio.

Zastąpił jej drogę.

- Pójdziesz do łóżka. I zostaniesz tam, aż skończy ci się ta grypa czy inna

choroba. Zajmę się chłopcami.

- Nie! - Usiłowała odepchnąć Ronana. On jednak wziął ją na ręce i zaniósł

na piętro do sypialni.

- Nie mogę iść do łóżka - protestowała. - Mam za dużo...

- Przestań gadać. - Ile straciła na wadze? Wiele kilogramów. Była teraz

lekka jak piórko. - Zamknij się, bo w przeciwnym razie zaknebluję cię.

Kiedy posadził Deirdre na łóżku, bezszelestnie pojawili się obaj chłopcy.

Byli zdziwieni i zaskoczeni.

- Powiedziałeś do mamy: zamknij się - stwierdził Lee, spoglądając z

wyrzutem na Ronana.

- Nam nie wolno mówić tak bzytko - dodał Tommy.

- Mnie też nie - przyznał Ronan. Odsunął kołdrę i położył Deirdre na

prześcieradle.

- Co stało się mamie?

- Kiepsko się czuje. Ale kiedy będzie w lepszej formie, ukarze mnie za

brzydkie gadanie.

Chłopcy zachichotali. Pierwszy spoważniał Lee.

- Mama od dawna czuje się źle. Zabierzesz ją do lekarza?

- To dobry pomysł. - Ronan zdobył się na uśmiech, by nie przerazić

dzieci. - Obiecuję, że się nią zaopiekuję. A czy wy zrobicie coś dla mnie?

Chłopcy kiwnęli ochoczo główkami.

109

- Przynieście z kuchni dużą szklankę lodowatej wody dla mamy. Weźcie

też zmoczoną ściereczkę. I ręcznik - dodał.

- Robi się!

Chłopcy pobiegli na dół. Ronan popatrzył na Deirdre. Nie zaprotestowała

ani słowem. I to przeraziło go najbardziej. Musiała być ciężko chora. Położył

rękę na pasku jej dżinsów. Zamierzał je rozpiąć.

- Nie.

- Chcę, aby ci było wygodniej.

- Nie.

Zsuwając spodnie Deirdre, starał się nie okazać przerażenia. Jeszcze

nigdy nie widział człowieka, który wychudł na szczapę w ciągu... miesiąca!

Rozpiął biustonosz i ściągnął go wraz z bluzką. Rozejrzawszy się po pokoju,

zobaczył bluzę od piżamy, wiszącą wraz z szlafrokiem na kołku po wewnętrznej

stronie drzwi. Zdjął ją i ubrał Deirdre. Nie potrafił się oprzeć i spojrzał na jej

obnażony biust. O dziwo, wydawał się jeszcze większy i pełniejszy niż

poprzednio.

Ronan poczuł przypływ pożądania. Tak gwałtowny, że prawie jęknął.

Obciągnął piżamę Deirdre.

- Wezwę lekarza - oznajmił.

- Nie jestem chora. - Otworzyła oczy. - Potrzebuję tylko nieco

wypoczynku.

- Uważam, że powinien zbadać cię twój lekarz. - Ronan nie dawał za

wygraną. - Podaj jego nazwisko, bo w przeciwnym razie otworzę książkę

telefoniczną i zadzwonię do pierwszego lepszego konowała.

Deirdre milczała, ogromnymi oczyma wpatrując się w Ronana.

Wyglądała żałośnie. Ogarnęła go litość.

- Dziecinko - powiedział. - Nasze problemy załatwimy jutro. Jeśli

zechcesz, dasz mi po głowie i nigdy więcej do mnie się nie odezwiesz. Ale

teraz, proszę, pozwól wezwać lekarza.

110

Na twarzy Deirdre odmalowało się wahanie. Po chwili rozluźniła

ściągnięte brwi.

- Nie potrzebuję lekarza - oświadczyła. - Jestem w ciąży.

111

ROZDZIAŁ ÓSMY

Jestem w ciąży. W ciąży. W ciąży...

Słowa te, jak beztrosko wystrzelone kule, odbijały się rykoszetem od

ścian pokoju. Deirdre opuściła powieki. Nie chciała, żeby Ronan dostrzegł łzy

cisnące się do jej oczu.

Usłyszawszy oświadczenie Deirdre, Ronan zachował całkowity spokój.

Odwrócił się od łóżka, pozbierał rozrzucone ubranie i powiesił je na kołku na

drzwiach. Nadal stał tyłem do niej. Pomyślała, że nawet nie chce na nią

spojrzeć.

- Co mówi lekarz, widząc, jak bardzo chudniesz? - zapytał.

- Nic. Nie byłam u lekarza.

- Co takiego? - Błyskawicznie odwrócił się w jej stronę. Złość

zniekształciła mu twarz. - Jesteś chora i do tej pory nie zasięgnęłaś lekarskiej

porady?

- Mam umówioną wizytę pod koniec przyszłego tygodnia.

- Nie byłaś u lekarza, więc skąd wiesz, że jesteś w ciąży?

- W ciąży byłam już dwukrotnie, pamiętasz? - Odwróciła głowę w stronę

okna, tak aby Ronan nie mógł dostrzec płynących łez. Nie wierzył jej. Wątpił,

czy rzeczywiście jest w ciąży.

- Musisz od razu porozumieć się z lekarzem - powiedział. - Takie

chudnięcie nie jest objawem normalnym.

- W przeciwieństwie do porannych wymiotów. Mijają po trzech

miesiącach. Tak samo się czułam, będąc w ciąży z chłopcami.

- Teraz nie badał cię lekarz. Możesz się mylić...

- Zrobiłam domowy test.

- Wymagasz medycznej kontroli. Do kogo mam zadzwonić?

- Do nikogo...

112

Ronan usiadł i zaczął wystukiwać jakiś numer.

- Co robisz? - spytała Deirdre.

- Telefonuję do informacji. Pojedziesz do pierwszego położnika, do

którego się dodzwonię.

- Poczekaj. Zadzwoń do doktora Payne'a - powiedziała. - Odbierał poród

obu chłopców. - Niechętnie podała numer.

- Sam będę z nim rozmawiał - oświadczył Ronan. Zachowuje się jak

jaskiniowiec, uznała Deirdre.

- Tak, jest umówiona na wizytę pod koniec przyszłego tygodnia -

poinformował recepcjonistkę. - Ale czuje się bardzo źle. Chciałbym

porozmawiać z lekarzem. Dziękuję... Dzień dobry, panie doktorze. Mówię w

imieniu Deirdre Patten. Jest jedną z pańskich... Tak. Tak. Ale jest ciężko chora.

Bardzo schudła. - Po dłuższej chwili Ronan zwrócił się do Deirdre: - Pan doktor

chce wiedzieć, czy ciągle wymiotujesz. - Skinęła głową. - Jak często? Rano czy

także w ciągu dnia?

- Mniej więcej dziesięć razy dziennie. Nie tylko rano.

- Ile straciłaś na wadze? - zapytał surowym tonem.

- Prawie siedem kilogramów.

- Siedem kilogramów. - W oczach Ronana ukazał się gniew. Znów słuchał

w milczeniu. - Pan doktor chce wiedzieć, czy, będąc w poprzedniej ciąży, czułaś

się tak samo źle? Mówi, że tak - oznajmił Ronan, gdy Deirdre skinęła głową. -

Tak... Tak... Nie ma problemu... - Podał słuchawkę Deirdre. - Doktor Payne ma

ci coś do powiedzenia.

- Dzień dobry - usłyszała znajomy głos. - Mąż bardzo przejmuje się pani

zdrowiem. Musi pani teraz dużo odpoczywać. Wiem, że nie chciałaby pani, aby

dziecku stało się coś złego.

- To oczywiste! Tylko że ja nie mogę...

113

- Może pani, może - przerwał jej lekarz. - Wyjaśniłem panu Pattenowi, że

musi przetrzymać panią przez tydzień w łóżku. Aż do wizyty u mnie. Wolno

pani wstawać tylko do łazienki. Mąż uważa, że nie będzie z tym problemu.

To nie jest pan Patten! chciała krzyknąć Deirdre. Ale nie należało

obarczać lekarza swoimi osobistymi kłopotami.

- Żadnego - potwierdziła grobowym głosem.

- To świetnie! A więc do zobaczenia w przyszłym tygodniu. Jeśli stan

pani nie zacznie ulegać poprawie w ciągu, powiedzmy, czterdziestu ośmiu

godzin, proszę dać mi znać. Wtedy weźmiemy panią na kilka dni do szpitala,

aby było można kontrolować wymioty.

Deirdre pożegnała lekarza. Oddała Ronanowi słuchawkę.

- Już raz tak ciężko chorowałaś? - zapytał.

- Będąc w ciąży z Tommym. No, także z Lee, ale wtedy mogłam

pozwolić sobie na luksus leżenia w domu i obyło się bez hospitalizacji.

- Miałaś aż takie kłopoty?

- Owszem. - Deirdre była zmartwiona, że Ronan się o tym dowiedział. -

Gdy pojawiają się dzieci, radzę sobie świetnie, ale przedtem jestem zupełnie do

kitu - przyznała z niechęcią.

- Pomagał ci mąż?

- Nigdy go nie było. Wspierała mnie mama. Co rano na cały dzień

zabierała Lee. Mieszkał u niej, kiedy leżałam w szpitalu.

- Dlaczego tym razem ci nie pomaga?

- Nie wie, że jestem w ciąży. - Deirdre z ponurą miną spojrzała na

Ronana. - Trudno do tego się przyznać.

- Od kiedy to trzeba wyjaśniać matkom takie rzeczy?

Umyślnie udawał, że nie rozumie, o co jej chodzi. Deirdre była o tym

przekonana.

- Gdy od trzech lat nie ma się życiowego partnera. Nie tylko nastolatki

wstydzą się przyznać matkom do niektórych rzeczy.

114

Ronan wetknął dłonie do kieszeni. Na jego twarzy pojawiły się głębokie

bruzdy.

- Przyszło ci do głowy, aby pozbyć się tego dziecka? Z rozpaczy i

wściekłości o mało się nie zadławiła.

- Gdyby tak było, nie doprowadziłabym się do takiego stanu - wycedziła

przez zęby. - Nie wiedziałbyś o ciąży i nie umówiłabym się na pierwszą wizytę

u lekarza.

Deirdre było okropnie przykro, że Ronan posądzał ją o coś takiego.

Odwróciła się do ściany i zaczęła przełykać łzy.

- W porządku. - Ronan podszedł do drzwi, gdyż usłyszał na schodach

kroki chłopców. - Pozostaniesz w łóżku aż do wizyty u lekarza. Chłopcami

zajmę się sam.

- Nie możesz...

- Chcesz się założyć? Wprowadzę się do pustej sypialni. A po wizycie u

lekarza odbędziemy następną pogawędkę.

Na kolację Ronan zrobił zapiekankę z kurczaka według jednego z

przepisów Deirdre. Wyjrzał przez okno na podwórze, gdzie ustawił wannę, żeby

chłopcy mogli bawić się w kapitanów okrętów. Bez przerwy słyszał ich śmiech.

Byli w dobrej formie.

Z tacą, na której znajdowały się szklanka z napojem, ser, krakersy i

gruszki zerwane w pobliżu domu, ruszył po schodach na górę. Z pokoju chorej

został bezceremonialnie wyproszony przez Jill i Frannie, które siedziały u niej

od godziny. Martwił się o Deirdre. Nie chciał, żeby się zmęczyła.

Wszedł do pokoju. Natychmiast wyczuł wrogą atmosferę. A więc

przyjaciółki dowiedziały się już o ciąży Deirdre.

- Przyniosłem ci coś do picia - powiedział, podchodząc z tacą do jej łóżka.

- Spróbuj zjeść kilka krakersów.

- Dobrze, proszę siostry - zażartowała. - Są inne zalecenia?

115

- Tak. Wyglądasz na zmęczoną. Powinnaś się zdrzemnąć. Skończ na

dzisiaj z przyjmowaniem gości.

- To moja sprawa - oznajmiła Deirdre z kamienną twarzą.

- Chcę pomóc ci - powiedział zirytowany. - Ta sytuacja dotyczy także

mnie - przypomniał.

- Nie jesteś mi potrzebny. Sama dam sobie radę. Moi rodzice wyjechali.

Wracają dopiero pod koniec przyszłego tygodnia, więc nie mogę zaprosić ich do

siebie, a przez telefon nie powiem im o ciąży. Zrobię to potem, bez ciebie.

Ronan miał ochotę zaprotestować, lecz gdy znów w oczach Deirdre

zobaczył łzy, dał spokój.

- Dobrze. Rób, co chcesz.

Teraz wszystkie trzy młode damy patrzyły na niego tak, jakby był

uczniakiem, który wkradł się do żeńskiej szatni.

- Muszę z tobą pogadać - oświadczyła Jill, biorąc Ronana za ramię.

Pozwolił wyprowadzić się z pokoju. W hallu dołączyła do nich Frannie.

Starannie zamknęła za sobą drzwi.

- O co chodzi? - zapytał, jakby nie wiedział, co go czeka. Jill obrzuciła go

pogardliwym spojrzeniem.

- Zaszła w ciążę! Coś ty sobie właściwie myślał? - przystąpiła do

frontalnego ataku. - Masz zwyczaj myśleć nie głową, lecz zupełnie inną częścią

ciała?

- Okropne! Okropne - powtarzała Frannie.

- Przecież to nie koniec świata - mruknął Ronan.

Zajął pozycję obronną. Obie kobiety zachowywały się tak, jakby Deirdre

zapadła na śmiertelną chorobę. Niebieskie oczy Jill zabłysły wrogością.

- Prawie koniec - warknęła. - Jesteś świrem czy tylko gigantycznym

głupcem? Ciąża jest teraz ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje Deirdre.

116

- Wiem. - Ronan zazgrzytał zębami. Miał ochotę udusić tę kobietę. - Nie

uwzględniłem tego w moich planach - przyznał - ale sobie poradzę. Podobnie

jak Deirdre.

- A w jaki sposób zamierzasz dać sobie z nią radę? - spytała Frannie. Z

pobladłą twarzą rzuciła winowajcy oskarżycielskie spojrzenie. - Dee nigdy...

- Będzie miała dziecko - przypomniał Ronan. - A ja jestem jego ojcem i

nie zamierzam zrezygnować z tej roli. Nie rozpłynę się w powietrzu.

- Dajmy chłoptasiowi dwa punkty za poprawną odpowiedź - zadrwiła Jill.

Frannie ponownie spojrzała na Ronana.

- Dee oznajmiła przez telefon, że są dwie sprawy, o których chce nas

poinformować. Przed chwilą prosiła, abyś ty powiedział nam o drugiej.

Skonsternowany Ronan nabrał głęboko powietrza. Był przekonany, że tę

wiadomość przekaże im sama Deirdre.

- Nie jestem dziennikarzem. Piszę sensacyjne powieści. Obie kobiety nie

spuszczały z niego wzroku. Nagle w głowie Frannie zaświtała jakaś myśl.

- Wielkie nieba! Czy to ty jesteś tym R. J. Sullivanem?

- Tak.

- Niezła wiadomość. - Jill nawet nie mrugnęła okiem. - Przynajmniej

wiemy, że przekażesz dziecku wartościowe geny. Ale jeśli sądzisz, że zaraz

poprosimy cię o autograf, to grubo się mylisz.

- Czy Deirdre też nie wiedziała, kim jesteś? - spytała nagle Frannie.

Zmrużyła podejrzliwie oczy. - Mam rację?

- Masz - niechętnie przyznał Ronan. Jill z dezaprobatą pokręciła głową.

- Wszyscy mężczyźni to koszmarni egoiści. Egocentryczne bubki! -

Spojrzała na Frannie. - Oprócz twojego Jacka, gdy ma dobre dni.

- Do diabła! - Ronan miał tego dość. - Łudziłem się, że psychicznie

wesprzecie Deirdre. Chyba zaraz was stąd wyproszę.

- Tylko spróbuj!

Nigdy jeszcze nie widział tak opryskliwej i niegrzecznej kobiety jak Jill.

117

- Wspaniale jest być ideałem - zauważył kąśliwie, z trudem panując nad

nerwami. - Jak sądzę, w sprawach damsko-męskich żadna z was nigdy nie

popełniła żadnego błędu.

Zapanowała krępująca cisza. Pierwsza Jill spuściła wzrok.

- Jesteśmy dalekie od doskonałości - stwierdziła. Wróciła myślami do

Deirdre. - Co z nią teraz będzie?

- Zostanie w łóżku dopóty, dopóki lekarz nie pozwoli jej wstać -

oświadczył Ronan.

- A potem? Wzruszył ramionami.

- Nie mieliśmy jeszcze okazji nad tym się zastanawiać.

- Co w przekładzie na normalny język oznacza, że Dee z tobą nie

rozmawia - oświadczyła Jill. W jej głosie brzmiała nuta rozbawienia.

- A więc zostajesz, czy się wynosisz? - rzeczowo spytała Frannie, kładąc

kres dziwacznej dyskusji.

- Zamierzam tu zostać i pomóc w wychowaniu mojego dziecka -

oświadczył. - Najchętniej poślubiłbym jego matkę.

Jill prychnęła z niedowierzaniem. Do Ronana znów zwróciła się Frannie:

- Dostaniesz troje dzieci za cenę jednego. Ale pierwsza dwójka to

piekielnie żywotne chłopaki. Wziąłeś pod uwagę ten drobny fakt?

Ronan nie był w stanie się powstrzymać. Wybuchnął śmiechem.

- Wziąłem - przyznał. - I pewnie przez całe życie nie będę za nimi

nadążał, ale sądzę, że jakoś sobie poradzę.

Jak na zawołanie na dole z hukiem otworzyły się drzwi. Do domu wrócili

chłopcy. Ronan nagle usłyszał, że jeden z nich wyje z bólu. Bez słowa odtrącił

przyjaciółki Deirdre i po schodach pognał w dół, do kuchni.

- Co się stało? - zapytał na widok Tommy'ego, który płakał przeraźliwie.

- Przygniótł sobie rękę - wyjaśnił Lee.

- W jaki sposób?

118

Ronan ukląkł na podłodze. Obejrzał małą rączkę. Nie zobaczywszy krwi,

odetchnął z ulgą.

- Był nam potrzebny jeden kloc...

- Podkład kolejowy? Upadł ci na rękę?

- Na palec - wyjęczał Tommy.

Ronan obejrzał zaczerwieniony palec. Podejrzewał, że po paru dniach

paznokieć zrobi się czarny, a potem zejdzie. Wstał, z zamrażalnika przyniósł lód

i owinął go w czystą ścierkę. Wziął na ręce płaczącego chłopca i usadowił się na

fotelu na biegunach w pobliżu kominka.

- Przyłożymy zimny okład. - Pogłaskał Tommy'ego po pleckach. - Wiem,

że palec bardzo boli, ale nie jest złamany. - Kołysał malca w ramionach tak

długo, aż jego płacz przekształcił się w sporadyczne pociąganie nosem.

- Nie musimy jechać do szpitala? - zapytał zawiedziony Lee.

- Nie musimy - odparł Ronan. - Chyba że chcesz oberwać ode mnie za

rozwalenie ogrodzenia grządki z kwiatami, którą zrobiła twoja matka.

- Nie chcę. - Lee z niepewną miną spojrzał na Ronana. - Zreperujemy je

po kolacji. Jeśli dasz radę podnieść podkład.

Usłyszawszy jakieś odgłosy, Ronan spojrzał w stronę drzwi. Zupełnie

zapomniał o obecności w domu przyjaciółek Deirdre. Ujrzał Frannie.

Uśmiechała się do niego życzliwie.

- Dee drzemie - poinformowała go. - A my już idziemy... tatuśku.

Dwa tygodnie minęły jak z bicza strzelił. Pierwsze siedem dni Deirdre

prawie przespała. Ronan i chłopcy przynosili jej jedzenie do łóżka. Wypoczęta,

łatwiej opierała się odruchom wymiotnym.

W drugim tygodniu zaczęła protestować wobec narzuconych ograniczeń,

ale Ronan był nieubłagany. Nie pozwolił jej nawet zejść na dół bez zgody

lekarza. Po dłuższych namowach zgodził się przynieść z pracowni rzeczy

wypisane przez nią na kartce, tak aby mogła wykonywać w łóżku drobne prace

ręczne. Pilnował ją przy tym i zmuszał co kwadrans, aby się przespała.

119

W następny czwartek znów zawiózł ją do lekarza. Ubrana, czekała, aż

Ronan pomoże jej zejść po schodach. Mogła zrobić to sama, ale nie chciała go

denerwować. Musiała jednak przyznać, że wzięcie prysznica i ubranie się były

wyczerpującymi czynnościami.

Usłyszała na schodach kroki Ronana. Kiedy wszedł do pokoju, podniosła

się z miejsca. Zastanawiała się, jak teraz ocenia jej wygląd. Będąc przed chwilą

w łazience, praktycznie w jedynym miejscu, gdzie nie była pod stałym

nadzorem, zobaczyła w lustrze, że nie ma już pozieleniałej twarzy. Zaczynała

przypominać normalnego człowieka.

A Ronan? Miał na sobie spodnie barwy khaki i kremową koszulę z

rękawami podwiniętymi do łokci. Wyglądał zwyczajnie, a zarazem tak

elegancko, że Deirdre zastanawiała się, jak w ogóle mogła przypuszczać, że ma

do czynienia z dziennikarzyną ledwie wiążącym koniec z końcem.

Taksował ją. Zwyczaj ten, którego nabrał parę tygodni temu, doprowadzał

Deirdre do białej gorączki. Ronan traktował ją jak inwalidkę będącą pod stałą

obserwacją, czego nie znosiła.

- Jestem gotowa.

- Dobrze. Więc chodźmy - powiedział i wziął ją na ręce.

- Postaw mnie! Mówiłam ci, że potrafię zejść ze schodów. Zrobisz sobie

coś złego.

- Nic mi się nie stanie, a ty nie będziesz chodzić, dopóki lekarz nie wyrazi

na to zgody - oznajmił stanowczo.

Nie potrafiła dłużej się sprzeczać. W objęciach Ronana było jej

doskonale. Zbyt dobrze. Uświadomiła sobie, że ma przecież do czynienia z

oszustem. Człowiekiem, który nie zaufał jej na tyle, aby podzielić się prawdą o

własnym życiu. Mężczyzną, którego tylko i wyłącznie interesowało poczęte

dziecko.

Mężczyzną, który jej nie kochał.

Zdawała sobie z tego sprawę, ale nadal kochała Ronana.

120

Co takiego było w tym człowieku, że, ledwie go znając, niemal dosłownie

rzuciła mu się w objęcia?

U stóp schodów Ronan stanął. Deirdre poczuła na sobie jego palący

wzrok. Jak urzeczony wpatrywał się w jej usta.

Pocałował ją. Ale inaczej niż zwykle. Delikatnie, językiem obwodząc

kontury warg. Drżała na całym ciele.

Lekarz był zadowolony ze stanu zdrowia swojej pacjentki.

Otrzymała zgodę na poruszanie się po domu. Po powrocie ubłagała

Ronana, żeby pozwolił jej zostać w salonie na kanapie. Kiedy poszedł do kuchni

ugotować spaghetti, zerknęła na drzwi prowadzące do pracowni. Musiała

wyekspediować kilka wykonanych prac. Były jej potrzebne pieniądze.

- Nawet o tym nie myśl - powiedział Ronan, stając w drzwiach. - Do

pracowni pójdziesz najwcześniej jutro.

- Muszę usiąść przy maszynie. Klienci zaczną się niepokoić. A poza

tym... potrzebuję pieniędzy.

- Przestań martwić się o finanse. Sam zajmę się wydatkami. Przecież

wkrótce staniemy się rodziną - powiedział spokojnie.

Doprowadzał ją do rozpaczy. Wycedziła przez zęby:

- Nigdy więcej nie będę zależna od mężczyzny.

- Nie chodzi o żadną zależność - zaprotestował Ronan. Deirdre ściągnęła

brwi. Jej oczy rzucały błyskawice.

- Doceniam twój szlachetny gest, ale z niego nie skorzystam.

- To nie gest. Mężczyźni i kobiety od wieków tworzą partnerskie związki.

Dlaczego mielibyśmy postępować inaczej?

- Bo nie jesteśmy partnerami. Tylko jedno z nas zaufało drugiemu!

- Nigdy mi nie wybaczysz. Mam rację?

- Nie mogę - wyszeptała pobladłymi wargami.

- Miałem wyjaśnić ci wszystko tego dnia, gdy pojechaliśmy do portu...

Ale potem, jak wiesz, nie było okazji do szczerej rozmowy...

121

Miał słuszność. Rozpoczął się koszmar z uprowadzeniem chłopców. A

następnego dnia wybrała się z tymi idiotycznymi ciastkami do jego

mieszkania...

- Twoje sprawy mnie nie obchodzą - oświadczyła. - Powinniśmy tylko

ustalić, w jaki sposób zamierzasz uczestniczyć w życiu swojego dziecka.

- Muszę wymieszać sos, bo się spali - oświadczył nagle Ronan. Miał

chyba dość tej rozmowy. - Po kolacji pokażę ci swoje lokum, żebyś przestała

podejrzewać, że coś tam ukrywam.

- Chłopcy nie mogą zostać bez opieki - zaprotestowała.

- Posadzę Murphy'ego przy drzwiach do ich pokoi. A ty na wszelki

wypadek weźmiesz z sobą monitor.

Wszystko obmyślił i zaplanował. Deirdre wiedziała, że na nic nie zdadzą

się żadne protesty. Miała jedynie nadzieję, że ich dziecko nie odziedziczy po

tatusiu jego piekielnego uporu.

122

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Dopiero późnym wieczorem Deirdre zgodziła się pójść do mieszkania

Ronana. Obawiał się pokazać zmodernizowane wnętrze, lecz zależało mu na

tym, aby Deirdre zobaczyła jego warsztat pracy. Szedł tuż za nią, gotów

wesprzeć ją ramieniem.

- Przestań mnie niańczyć - powiedziała. - Czuję się dobrze. Dopóki nie

muszę się spieszyć i przemęczać.

Uśmiechnął się z przymusem.

- Na początku znajomości sprawiałaś wrażenie istoty łagodnej. Potem

okazało się, że jesteś piekielnie uparta. Oby pod tym względem nasze dziecko

nie przypominało mamusi.

Weszli na podest na piętrze. Ronan włożył klucz do zamka.

- Przyganiał kocioł garnkowi! - Deirdre rzuciła Ronanowi ironiczne

spojrzenie. - Jestem tu tylko dlatego, że nie chcesz pogodzić się z odmową. Nie

dyskutuj więc ze mną o uporze.

Sądząc po agresywnym tonie Deirdre, Ronan nie wygrałby tej sprzeczki.

Bez słowa otworzył drzwi.

Szła naprzód tak ostrożnie, jakby stąpała po cienkim lodzie. Powolutku.

- Co o tym myślisz? - zapytał.

Milcząc, przesuwała wzrokiem po kosztownym wyposażeniu, boazerii,

dywanie, lampach, małym, porcelanowym zlewozmywaku i błyszczących

miedzianych naczyniach kuchennych.

- Podoba ci się? - Zależało mu na opinii Deirdre. Dlaczego? Był to objaw

niepokojący. Nigdy przedtem nie interesowało go zdanie innych ludzi. Nie

potrzebował niczyich pochwał ani ocen swoich poczynań.

123

- Jest tu bardzo ładnie - odezwała się wreszcie. - Wykonałeś świetną

robotę. - Głos Deirdre miał jednak beznamiętne brzmienie. - Podaj koszt

remontu. Ustalimy wysokość moich rat.

- Unowocześniając mieszkanie, nie liczyłem na zwrot wydatków. O ile

dobrze pamiętam, zgodziłaś się, abym sam wykonał tu remont wedle własnych

potrzeb.

- Tak, ale...

- Zrobiłem tylko to, co uznałem za konieczne. - Ronan postanowił

przerwać tę rozmowę. - Chodź, pokażę ci, gdzie spędzam najwięcej czasu. Mam

wszystko, co potrzebne. Odrębną linię do faksu, telefon, pocztę elektroniczną i

komputer.

Deirdre wzięła do ręki przycisk do papieru wykonany z ciężkiego,

zielonego szkła. Był to prezent, który Ronan otrzymał od matki po wydaniu

pierwszej książki. Barwy szklanych reflektorów odpowiadały czterdziestu

odcieniom irlandzkiej zieleni. Pani Sullivan była dumna ze swego pochodzenia i

stale przypominała o nim synowi. Ronan pomyślał, że jego matka i Deirdre

miałyby mnóstwo wspólnych tematów do rozmowy.

- Tego mi brakuje - z nutką żalu w głosie powiedziała Deirdre, dotykając

obudowy komputera. - Nasz komputer zabrał Nelson i do dziś nie udało mi się

kupić innego. A czas nagli. Chłopcy powinni już oswajać się z klawiaturą.

Spacerując, rozglądała się po pokoju. Ronan wpatrywał się w jej szczupłe

biodra i zaokrąglone, obfite piersi. Miał nieprzepartą chęć podejść, wsunąć palce

w gęstą masę kędziorów i przyciągnąć Deirdre do siebie. Jego myśli zaprzątali

jednak chłopcy, pozostawieni w domu bez opieki.

Uprzytomnił sobie, że Deirdre wkrótce stanie się matką jego dziecka. Nie

pierwszy raz poczuł ciężar spoczywającej na nim odpowiedzialności. Namówi

Deirdre, żeby została jego żoną. Dziecko nie powinno być wychowywane w

niepełnej rodzinie. A ponadto Deirdre kochała go. Odezwał się:

124

- Pozwalam chłopcom trochę bawić się moim laptopem. Każę przenieść

komputer do twojego domu. Gdzie powinniśmy go postawić?

Deirdre ze zdziwieniem popatrzyła na Ronana.

- Niby dlaczego twój komputer miałby znajdować się u mnie?

- Bo nadal będę tam mieszkał - oznajmił. - Uważam, że powinniśmy

zrobić jeszcze jeden krok i się pobrać.

Deirdre zdjęła rękę z obudowy komputera. Teraz jej oczy stały się

podobne do przedmiotu, który niedawno podziwiała: szklanego przycisku. Tak

szybko zmieniały wyraz i barwę, że Ronan nie potrafił odczytać z nich żadnej

reakcji.

- Co takiego?

Wzruszył ramionami. Starał się udawać obojętność.

- Urodzisz dziecko. Powinniśmy nadać mu moje nazwisko. - Deirdre bez

słowa nadal mierzyła go wzrokiem. Podszedł więc do niej i ujął jej dłonie. -

Deirdre, powinniśmy wziąć ślub. Twoi synowie bardzo potrzebują ojca. A ty

będziesz chciała spędzać więcej czasu z niemowlęciem. Nie powinnaś

zapracowywać się po to, by związać koniec z końcem. - Deirdre nadal milczała.

Uznał więc, że trzeba zmienić taktykę. Położył rękę na piersi Deirdre i palcem

zaczął pocierać sutkę. - Nasze ciała już się dogadały. Wiedzą, że stanowimy

wspaniałą parę. - Deirdre zamknęła oczy, a Ronan pieścił ją dalej. - To

nieważne, że moja sytuacja stała się w pewnym sensie przymusowa - ciągnął. -

Im częściej myślę o małżeństwie, tym bardziej ten pomysł mi się podoba.

Deirdre odsunęła dłoń Ronana od swojej piersi. Otworzyła oczy.

Pociemniałe, pełne nie zaspokojonego pożądania.

- Przymusowa? - powtórzyła tonem, w którym wyczuł tylko ciekawość. -

Bądź uprzejmy to wyjaśnić.

- Przecież wiesz - odparł. - Chodzi o twoją ciążę.

125

- Nie chcę, żebyś czuł się zmuszony mnie poślubić. Oczy Deirdre

pojaśniały i stały się dziwnie lodowate. Ronan wyczuł nadciągające

niebezpieczeństwo.

- Nie o to chodzi - zaprotestował. Wpadł na nowy pomysł. - Mówiłaś, że

mnie kochasz. A więc nie ma problemu.

- Może. Z twojego punktu widzenia - odparła powoli. A więc zgadzała się

na ślub! Ronan postanowił kuć żelazo, póki gorące.

- Zaraz polecę sporządzić przedmałżeńską umowę. Będziemy mogli

pobrać się pod koniec miesiąca. Jak ci się to podoba?

Deirdre milczała, więc uniósł palcem jej podbródek, by spojrzała mu w

oczy. Ale cofnęła się poza zasięg jego ręki.

- Jak widzę, wszystko już przemyślałeś - odezwała się po chwili. Nabrała

głęboko powietrza. - Dziękuję, ale z twojej propozycji nie skorzystam.

Ronan poczuł nagły skurcz w gardle. Przecież nie mogła mu odmówić!

- Dlaczego? - wyjąkał z trudem.

Zobaczył, że po jej policzku potoczyła się łza. Dotarła do kącika drżących

warg. Deirdre nie odpowiadała.

- Chodzi ci o przedmałżeńską umowę? - zapytał, przekonany, że tak

właśnie jest. - Jak rozumiem, nie chcesz podpisywać niczego, co w razie

rozwodu może spowodować utratę przez ciebie połowy mojego majątku.

Pobladła. Milczała nadal. Ronan wzruszył ramionami.

- Nie mam zamiaru oddać ci po rozwodzie połowy mojej fortuny.

Oczywiście, nie musi do niego dojść - dodał szybko.

Potrząsnęła głową. Kiedy ponownie na niego spojrzała, ujrzał w jej

oczach niewysłowiony smutek.

- Odmówiłam ci z innego powodu. Ale skoro już wspomniałeś o tym

aspekcie sprawy, oświadczam, że taka umowa byłaby dla mnie problemem. Nie

wierzę w małżeństwo z góry zakładające na piśmie możliwość rozwodu. Nie

opuściłabym cię nigdy.

126

- Skąd mam to wiedzieć? Przecież rzuciłaś Nelsona. - Ronan wiedział, że

używa brzydkiego argumentu i zachowuje się podle. Ale Deirdre przeinaczyła

jego słowa i zmusiła do zajęcia pozycji obronnej. O co jej właściwie chodziło?

Usłyszawszy, co powiedział, zrobiła się blada jak ściana. Położyła rękę na

oparciu krzesła. Ronan ruszył w jej stronę, czując, że potrzebuje wsparcia, ale

wyrwała się z jego objęć.

- Nie opuściłabym cię nigdy - powtórzyła - bo nigdy nie dałeś mi powodu

do obaw o bezpieczeństwo moje i dzieci. Nie jesteś Nelsonem.

- A więc dlaczego odrzucasz moją propozycję?

- Jeśli sam nie wiesz, dalsza rozmowa na ten temat staje się całkowicie

bezprzedmiotowa - powiedziała łagodnym głosem.

Był tak zdumiony, że nawet się nie poruszył. Powtarzał w myśli usłyszane

słowa, nie mogąc pojąć ich znaczenia.

Deirdre odwróciła się i szybko opuściła mieszkanie, po drodze chowając

do kieszeni dziecięcy monitor.

- Nie odprowadzaj mnie. Dam sobie radę.

Ronan stał bez ruchu. Nie wierzył w to, co się stało. Ta kobieta odrzuciła

jego małżeńską ofertę! Gdyby był mniej zaskoczony, z pewnością dogoniłby ją,

domagając się wyjaśnień. Oświadczyny były sensowne, podobnie jak

przedmałżeńska umowa. Deirdre musiała przecież zdawać sobie z tego sprawę.

Jeśli nie chodziło o samą umowę, to o co? Dlaczego powiedziała: nie?

Ronana ogarnęła panika. Nie potrafił wyobrazić sobie dalszego życia bez

tej kobiety. Szybko przyzwyczaił się do egzystencji w rodzinie, zwłaszcza zaś

do stałej obecności dwóch sympatycznych urwisów. Świadomość, że chłopcy go

potrzebują, sprawiała mu przyjemność. Lubił mieć Deirdre blisko siebie.

Wiedzieć, że jest w sąsiednim pokoju, tuż za ścianą. Polubił rolę członka

rodziny.

No, nie zachwycało go gotowanie. Ale Deirdre chyba też nie przepadała

za tą czynnością. Ciągle jednak marzył o tym, żeby każdej nocy dzielić z nią

127

łóżko. Nawet po fizycznym zaspokojeniu nadal pragnął trzymać Deirdre w

objęciach. Była mu potrzebna.

W stosunku do Sonji nie żywił nigdy tego rodzaju odczuć. Ciążyła mu jej

ciągła obecność. Nie lubił, gdy go obłapiała. Wolał spać sam we własnej

sypialni.

Z Deirdre wszystko było zupełnie inaczej. Ciągle pragnął ją pieścić. Rano

przyłapywał się na tym, że zaraz po obudzeniu szuka jej obok siebie. Z

największym trudem opanowywał chęć przejścia przez hall, wsunięcia się do

łóżka Deirdre i wzięcia jej w ramiona.

Zamknął mieszkanie i wyszedł z budynku. Wiedział, że tej nocy nie

zmruży oka. Nie tylko dlatego, że spał w pokoju oddzielonym zaledwie hallem

od sypialni Deirdre. Od tygodni nie przyznawał się przed sobą do rosnącego

uczucia. Powstałej sytuacji już dłużej nie potrafił znieść. Zależało mu na Deirdre

znacznie bardziej niż na jakiejkolwiek innej kobiecie. Gdyby nie był tchórzem,

mógłby nawet powiedzieć, że ją... kocha. Tak, to była prawda. Kochał tę

kobietę! Nie miał pojęcia, kiedy pożądanie przekształciło się w uczucie,

trwające bez względu na to, czy Deirdre była w pobliżu, czy nie. Podejrzewał,

że zakochał się w niej jakieś trzy sekundy po tym, jak zobaczył ją w sklepie.

Kochał Deirdre. Była mu niezbędna do życia.

Kochał ją, lecz ona go odrzuciła.

Nagle pojął, co chciała usłyszeć dzisiejszego wieczoru.

Nie była jej potrzebna żadna lista praktycznych powodów zawarcia

małżeństwa czy osobistych korzyści.

„Jeśli sam nie wiesz, dalsza rozmowa na ten temat staje się całkowicie

bezprzedmiotowa".

Jak mógł nie dosłyszeć bólu, z jakim wypowiadała te słowa? Jak mógł do

swojej piekielnej listy dołączyć argument, że jest przez nią kochany?

128

Potrzebowała jego miłości. Czekała na wyznanie, a on stracił okazję, żeby

to uczynić. Jak, do licha, uda się teraz namówić tę kobietę, aby dała mu jeszcze

jedną szansę?

Następnego dnia Deirdre zachowywała się tak przyjacielsko i normalnie,

jakby nic się nie stało. Ronan zauważył jednak, że unika jego wzroku. Z trudem

powstrzymywał się, by nie mówić o małżeństwie. I o miłości.

Czuł, że już wyczerpała się jego cierpliwość. W najbliższym czasie

musieli odbyć decydującą rozmowę. Matka Deirdre wróciła z podróży morskiej

i miała zabrać do siebie wnuków na wieczór i noc. Deirdre jeszcze nie przyznała

się jej do ciąży. Ronan wiedział, że zrobi to następnego wieczoru, podczas

kolacji jedzonej z rodzicami w mieście. Zamierzała sama obwieścić im ten fakt,

ale Ronan zapowiedział, że wtargnie do restauracji, bo musi być przy tym

obecny. Szybkość, z jaką Deirdre skapitulowała, oznaczała, że potrzebuje jego

wsparcia.

Siedziała sztywno przy frontowym oknie, wypatrując matki. Kiedy na

drodze pojawił się samochód, wygoniła chłopców przed dom. Zabierając

wnuków, matka pewnie uznała za dziwne, że po dwóch tygodniach rozłąki

córka nie zaprasza jej do domu na pogawędkę, ale Deirdre mogła posłużyć się

wymówką, że ma pilną pracę. Jutro wieczorem będą miały wiele czasu, aby

porozmawiać.

Pani Halleran przyjechała akurat wtedy, kiedy Ronan wycierał naczynia

po kolacji. Powiesił ścierkę. Miał krótki oddech i nierówny puls. Poczuł

przypływ adrenaliny. Teraz był gotów na wszystko. Mógł przenosić góry!

Wybiegł przed dom. Dopadł Deirdre, gdy przekręcała kluczyk w stacyjce.

- Dokąd jedziesz?

- Do sklepu. Wiem, przez jakiś czas nie prowadziłam. Będę ostrożna.

- Lekarz nie mówił, że możesz siadać za kierownicą.

- Ale też mi tego nie zakazał.

- Kiedy wrócisz...

129

- Pomyślałam sobie...

- Pomyślałem sobie... Powiedzieli to równocześnie.

- Ty pierwsza.

- Nie ma potrzeby, żebyś dzisiaj zostawał na noc, skoro chłopcy spędzą ją

u dziadków. A ja czuję się na tyle dobrze, że sama zajmę się śniadaniem.

Później chętnie skorzystam z twojej pomocy. - Uśmiechnęła się nerwowo, po

raz pierwszy spoglądając Ronanowi w oczy.

Dawała mu odprawę. Wyrzucała go ze swego domu!

- Nie możesz mnie wyganiać - powiedział z urazą.

- Wcale cię nie wyganiam. Doceniam twoją pomoc. Pragnę naszego

dziecka i wiem, że ty też chcesz je mieć. Nie musimy się spieszyć z

uzgadnianiem dalszych spraw. Będziesz widywał dziecko w ustalonych,

dogodnych dla ciebie terminach.

- Chcę porozmawiać na inny temat - oświadczył Ronan.

Wiedział, że jego głos brzmi oschle, ale nic na to nie potrafił poradzić.

Deirdre wciąż" kroczyła błędną drogą, a on był tym już piekielnie zmęczony. -

Kiedy wrócisz ze sklepu, usiądziemy i pogadamy o tym, co nas łączy.

Wysłuchasz, co mam ci do powiedzenia, zanim wymyślisz sobie jeszcze coś

nowego.

Deirdre podniosła głowę. Na jej twarzy malowała się determinacja.

- Ostatniego wieczoru powiedzieliśmy sobie wszystko. Nie dam się

wciągać w dalsze, przykre dla mnie rozmowy.

- Zagryzła wargę, która drżała lekko. - Po powrocie pójdę od razu do

pracowni. - Włączyła silnik. - A ty wyprowadź się z mojego domu.

Z jej domu? Ani mu się śniło. Niech Deirdre sobie jedzie. On zaś pójdzie

teraz na długi spacer, a potem zmusi ją do rozmowy.

Zagwizdał na Murphy'ego. Pies ruszył szybko w jego kierunku.

- No, przynajmniej ty jesteś zadowolony, że mnie widzisz - mruknął pod

nosem Ronan. Nawet w jego uszach słowa te zabrzmiały żałośnie.

130

Deirdre właśnie miała zamiar wysiąść z furgonetki z kupionym mlekiem,

którego w gruncie rzeczy nie potrzebowała, gdy nagle usłyszała warkot silnika.

Zaniepokojona, wytężyła wzrok.

W zapadającym zmroku dostrzegła jakiś jasny samochód. Kiedy

podjechał bliżej, rozpoznała kierowcę. Na widok Nelsona serce podeszło jej do

gardła. Jej były mąż zatrzymał wóz i wysiadł. Co tu robi? Skąd dowiedział się,

gdzie mieszka?

Na szczęście, dzieci były poza domem. We wstecznym lusterku Deirdre

zobaczyła Ronana oddalającego się z Murphym. To dobrze, pomyślała, wiedząc,

jak pies nie znosi jej byłego męża. Musiała pozbyć się Nelsona, zanim stanie się

coś złego.

- Cześć, Deirdre. Ładnie wyglądasz.

Usłyszawszy jego głos, dostała gęsiej skórki. Czuła odrazę do tego

człowieka.

- Dziękuję - powiedziała spokojnie. - Chyba zdajesz sobie sprawę z tego,

że nie wolno ci tu przebywać.

Nelson lekceważąco machnął ręką.

- Tak zawyrokował tępy sędzia, który nawet nas nie zna. - Podszedł bliżej.

Jego wzrok budził lęk. - Chcę... to znaczy chciałbym z tobą pomówić. Jeśli nie

masz nic przeciwko temu.

Nietypowe zachowanie byłego męża przeraziło Deirdre znacznie bardziej

niż jego zwykła brutalność. Z dwojga złego wolałaby, żeby jej wymyślał.

- Dobrze.

Ruszył w stronę domu.

- Nie - zaprotestowała Deirdre. - Porozmawiamy tutaj. Zdziwiony, uniósł

brwi. Rzadko mu się przeciwstawiała.

- W porządku - ustąpił. Oparł się o furgonetkę i zapalił papierosa. - Jak ci

się wiedzie?

- Dobrze. Czego ode mnie chcesz?

131

Dym gryzł Deirdre w oczy. Odsunęła się.

- Żenię się - oznajmił Nelson.

- Moje gratulacje.

Deirdre chętnie skakałaby z radości, ale nagle uświadomiła sobie

powstające zagrożenie. Mając żonę, Nelson może stać się dla sądu lepszym niż

ona rodzicem. Co będzie, jeśli wystąpi o przyznanie mu opieki nad dziećmi?

Ona była osobą samotną, a ponadto w ciąży z innym mężczyzną. Adwokat jej

byłego męża od razu to wykorzysta.

- Ma na imię Nita - ciągnął Nelson. - W niedzielę chcę przedstawić jej

chłopców. Sądzę, że ją polubicie.

- Jak ty to sobie wyobrażasz?

- Przywiozę tutaj Nitę.

- Kto ci powiedział, gdzie mieszkam?

Uwagę Nelsona przyciągnął widok ciemnej sylwetki człowieka idącego

przez pole.

- Kto to? - zapytał.

Deirdre zamarła. Tak bardzo chciała pozbyć się Nelsona przed powrotem

Ronana!

- Lokator - wyjaśniła. - Wynajęłam mu mieszkanie. Nelson odwrócił się i

ruszył w kierunku stajni, której ciężkie drzwi stały otworem.

- Poczekaj! - zawołała Deirdre. - Dokąd idziesz?

- Chcę porozmawiać z tobą bez świadków - odparł Nelson.

- Zostańmy w twoim samochodzie - zaproponowała.

- Tu będzie wygodniej. - Szybkim ruchem wciągnął Deirdre do stajni i od

środka zamknął za sobą drzwi. Przestraszyła się. Nelson miał dziwny wyraz

twarzy. Zaciągnął się dymem z papierosa.

- Posłuchaj - zaczął - przyznaję, byłem łajdakiem. Źle cię traktowałem.

Zabranie dzieci było kiepskim pomysłem. Sam nie wiem, co strzeliło mi do

głowy. Ale teraz brakuje mi chłopców.

132

- Możesz przyjechać tu z narzeczoną - powiedziała Deirdre, przejęta

wyznaniem byłego męża.

W tej chwili tuż obok stajni rozległo się wściekłe ujadanie. Murphy

wyczuł wroga.

- Czy ten pies może się tu dostać? - z niepokojem spytał Nelson.

- Chyba nie. Na wszelki wypadek sprawdzę wyjście na padok.

- Było zamknięte.

- Dopóki nie wyjedziesz, mój lokator zatrzyma u siebie psa.

Ujadanie Murphy'ego stawało się coraz głośniejsze. W drugim końcu

stajni coś ciężkiego uderzyło o zamknięte drzwi. Wielki pies jak szalony biegał

wokół budynku, usiłując dostać się do środka.

Na czole Nelsona ukazał się pot. Deirdre zrobiło się go żal. Zrujnował

sobie życie, stracił żonę i dzieci. I zasłużył na nienawiść psa.

- Mój lokator powinien zaraz przyjść - powiedziała uspokajającym tonem.

Nagle poczuła dziwny swąd. Dym. Paliło się w stajni!

Spojrzała w stronę wejściowych drzwi i schodów prowadzących do

mieszkania Ronana. Z przerażeniem ujrzała tam czarny dym, a także pełzające

płomienie ognia. Nie mieli żadnej szansy wydostania się ze stajni drzwiami na

padok. Były zamknięte od zewnątrz.

- Ronan! - krzyknęła z całej siły. - Ronan! Pali się w stajni! - Wciągnęła

do płuc gryzący dym. Zaczęła kasłać. Obok niej Nelson krztusił się i jęczał. -

Kładź się! - Nie posłuchał, więc szarpnęła go za ramię. - Przy ziemi łatwiej

oddychać.

- To nie pomoże. Zginiemy - oświadczył ponurym tonem. Deirdre

rozejrzała się wokoło. Wszystko, oprócz betonowej podłogi, było łatwopalne.

- Deirdre! Gdzie jesteś?

Mimo ujadania psa, usłyszała głos Ronana. Odetchnęła z ulgą.

- Jesteśmy w środku! - odkrzyknęła. - Z drugiej strony.

- Zakryjcie twarze!

133

Bez wahania zrobili to, co im kazał. Chwilę później gruba deska wyrwana

z płotu rozbiła najbliżej położone okno. Świeże powietrze podsyciło ogień.

Płomień sięgnął nóg Deirdre. Krzyknęła.

Nagle tuż obok znalazł się Ronan. Podniósł ją z podłogi i jednym ruchem

wyrzucił przez okno. Upadła na belę siana, którą przyciągnął.

Stoczyła się w dół, żeby zrobić miejsce dla mężczyzn, ale żaden się nie

pojawił. Z wybitego okna wydobywał się gęsty dym. Do Deirdre podbiegł

Murphy. Złapał ją za spódnicę i zaczął odciągać od stajni. Chciała się uwolnić,

lecz pies nie puszczał. Trzymał ją delikatnie zębami za ramię.

- Ronan! - wykrzyknęła.

Ukazał się w oknie. Właśnie pomagał Nelsonowi wydostać się przez

futrynę, gdy Murphy zobaczył swego wroga. Z wściekłym ujadaniem rzucił się

w jego stronę. Na widok atakującego psa Nelson wyrwał się z opiekuńczych rąk

Ronana i cofnął. Wprost w szalejące piekło ognia.

- Ronan! - rozpaczliwie wykrzyknęła Deirdre.

Widoczność w stajni była bliska zeru. Żeby odnaleźć Nelsona, Ronan

musiałby znów wejść do środka. Po krótkim wahaniu zniknął z pola widzenia

Deirdre. Przerażona, wstrzymała oddech. Po chwili zobaczyła go ponownie.

Wysunął się przez okno. Murphy złapał go za koszulę i kaszlącego starał się

odciągnąć jak najdalej od stajni.

Deirdre rzuciła się na pomoc Ronanowi. Usłyszała w oddali syrenę wozu

strażackiego. Napinając wszystkie mięśnie, pies ciągnął Ronana po ziemi.

Zatrzymał się dopiero na drugim końcu padoku.

- Dość, Murphy! Dość! - zawołała Deirdre.

Kiedy skrajnie wyczerpane zwierzę padło na ziemię, z hukiem zawalił się

dach stajni.

134

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Następnego dnia Deirdre tak bardzo upierała się, aby jeszcze przed nocą

opuścić szpital i wrócić do domu, że lekarz ustąpił. Narzekała, że na obserwacji

nie zatrzymano Ronana, mimo że nałykał się znacznie więcej dymu niż ona i

miał na ciele sporo oparzeń.

- Ja nie jestem w ciąży - przypomniał Ronan, oparty o framugę drzwi

szpitalnego pokoju.

Tommy i Lee nadal przebywali pod opieką babki, której Ronan

wyperswadował przyjazd do szpitala. Deirdre nie chciała, żeby chłopcy oglądali

ją tu w łóżku. I okropnie się bała, aby przypadkiem nie usłyszeli jakiejś

rozmowy nie nadającej się dla ich uszu. Zależało jej na tym, aby znajdowali się

we własnym domu, w znajomym otoczeniu, kiedy będzie musiała powiedzieć

im o śmierci ojca.

Strażacy wydobyli zwęglone ciało Nelsona, gdy tylko ugasili pożar. Leżąc

w szpitalu, Deirdre ubolewała nad stratą ojca swoich dzieci. Zastanawiała się, w

jaki sposób powinna o tym im powiedzieć. Była wdzięczna losowi, że jej

ostatnia rozmowa z byłym mężem odbyła się w spokojnej atmosferze. Dzięki

temu nie będzie musiała okłamywać chłopców.

Ronan wjechał furgonetką w boczną drogę, prowadzącą do domu. Kiedy,

tocząc się po wybojach, auto zjechało ze wzgórza, ujrzeli przed sobą

zabudowania farmy. Z prawej strony sterczały spalone szczątki stajennego

budynku. Teren policja otoczyła żółtą taśmą, żeby ciekawscy nie podchodzili

zbyt blisko pogorzeliska.

Zginął tam człowiek. Deirdre westchnęła ciężko. Ronan ujął ją za rękę.

- Jak się czujesz? - zapytał.

- Dobrze. - Odchrząknęła. Jeszcze bolało ją gardło. - Ale przykro na to

patrzeć.

135

- Wiem.

Zatrzymał furgonetkę przed domem i pomógł wysiąść Deirdre. Podeszli

bliżej ruin stajennego budynku. Mało brakowało, a sami w ogniu straciliby tutaj

życie.

Ronan stanął tuż za Deirdre. Na jej ramionach położył dłonie. Wiedziała,

że jemu też było ciężko. Stracił cały warsztat pracy, z komputerem i wszystkimi

przechowywanymi w nim informacjami.

- Co będzie z twoją książką? I ze scenariuszem? - spytała zmartwiona.

Poczuła, że wzruszył ramionami.

- Większość tekstów udało mi się ocalić. Miałem je na dyskietkach w

furgonetce - odparł spokojnie. - Z zasady sporządzam od lat dodatkowe kopie i

przechowuję je z dala od komputera. Przyzwyczaiłem się robić to codziennie. -

Zniżył głos. - Teraz już wiem, po co.

Deirdre potrząsnęła głową. Odetchnęła z ulgą.

- Jak się okazuje, to doskonała metoda. Jestem bardzo zadowolona, że ją

stosowałeś. Nic nie ocalałoby z tego potwornego ognia.

Zapadła cisza. Pierwszy odezwał się Ronan:

- Dlaczego? Dlaczego, na litość boską, ten człowiek nie pozwolił mi sobie

pomóc? Żyłby do dzisiaj, tak jak my. - Mówił cicho, z niepokojem. - W pewnej

chwili wyszarpnął rękę i cofnął się w głąb stajni. Nie udało mi się go znaleźć.

- Westchnął. - Było tam tak ciemno, że nie widziałem absolutnie nic.

Obawiałem się, że ja sam już nie odnajdę okna, a była to jedyna droga ucieczki.

- Zrobiłeś wszystko, co w twojej mocy. Za śmierć Nelsona nie ponosisz

winy. - Z piersi Deirdre wyrwało się głębokie westchnienie. - Zginął poniekąd

przeze mnie - oświadczyła.

- Co takiego? - Rzucił jej krótkie spojrzenie. - To śmieszne. Gdybyś nie

wołała o pomoc, nie dotarłbym na czas.

- Nelson piekielnie bał się Murphy'ego. Kiedy usłyszał jego ujadanie,

zdenerwował się tak bardzo, że prawdopodobnie bezwiednie upuścił papierosa.

136

A potem, kiedy zobaczył przez okno, że pies ciągnie mnie po ziemi, był pewnie

przekonany, iż zostanę zaraz rozszarpana na kawałki.

- To nie była niczyja wina. Ani twoja, ani moja. Tylko tragiczny

wypadek.

Deirdre odetchnęła głęboko. Powoli skinęła głową.

Ronan wziął ją za rękę. Przeszli przez podwórze i z tyłu domu weszli po

schodkach na werandę. Zanim Deirdre dotknęła klamki u drzwi, przytrzymał ją

za ramię.

- Usiądźmy tu na minutę - zaproponował.

Nie chciała siadać ani na sekundę. W szpitalu Ronan zachowywał się jak

wzorowy małżonek. Kiedy robiono jej ultrasonografię, żeby się przekonać, czy

nic nie stało się dziecku, zadawał technikowi moc pytań. Pielęgniarki brały go

za jej męża.

Słysząc to, Deirdre czuła się jeszcze gorzej. Uznała, że im mniej czasu

będzie spędzała w towarzystwie Ronana, tym lepiej. Łatwiej przyzwyczai się do

życia bez niego.

Pociągnął ją za łokieć.

- Muszę wypuścić Murphy'ego - powiedziała.

- Zrobisz to za minutę. Od pierwszego wieczoru, kiedy kochaliśmy się na

tej werandzie, bez przerwy albo ja rozumiem cię opacznie, albo ty mnie. Dziś

musi się to skończyć. Czy pamiętasz, że wczoraj wieczorem prosiłem cię o

rozmowę, lecz ty wpadłaś na pomysł, żeby jechać do sklepu? - Skinęła głową.

Otworzyła usta, ale Ronan nie dał jej dojść do słowa. - Dziś ja będę mówił, a ty

posłuchasz. Prosiłem, abyś wyszła za mnie. Odmówiłaś. Wymieniłem sporo

różnych powodów, dla których byłoby to dla ciebie dobre rozwiązanie. - Oczy

Deirdre wypełniły się łzami. Chciała odejść, lecz Ronan ją przytrzymał. -

Zapomniałem jednak wymienić jeszcze jeden powód. Najważniejszy. - Deirdre

powoli podniosła wzrok. Poczuła, jak wstępuje w nią nikła nadzieja. Ronan ujął

ją za ręce. - Kocham cię, Deirdre - wyznał. - Powinienem powiedzieć ci to

137

dawno temu, ale byłem zbyt głupi, aby zrozumieć własne odczucia. Nie miałem

pojęcia, że to, iż ciągle do ciebie tęsknię, jest oznaką miłości. Podobnie jak

spędzanie bezsennych nocy dlatego, że nie mogę wziąć cię w objęcia. -

Ucałował dłonie Deirdre. - Tego zabrakło w moich oświadczynach? - zapytał

podnosząc wzrok. Nie odpowiedziała od razu. Nie była w stanie. W oczach

Ronana wyczytała niepewność.

- Tego zabrakło? - powtórzył pytanie. - Jeśli nie, proszę, powiedz, czego

pragniesz, a ja spełnię twoje życzenia. Zrobię wszystko, jeśli zgodzisz się zostać

moją żoną i będziesz kochała mnie do końca życia.

Wreszcie Deirdre odzyskała głos.

- Masz rację. Tego było mi brak - potwierdziła. - Nie pragnę niczego

innego. Kocham cię. Chcę za ciebie wyjść.

Przyciągnął ją do siebie. Przytulił.

- Powiedz tylko, kiedy.

Chciał ją pocałować, lecz w tej właśnie chwili usłyszeli dzwoniący w

domu telefon. Ronan jęknął.

- Nie odbierajmy - szepnęła Deirdre. Powoli odsunął ją od siebie.

- Może dzwonią chłopcy.

Szybko otworzyła drzwi i sięgnęła po słuchawkę. Murphy jak szalony

wypadł na podwórze.

Skończyła rozmowę i wyjrzała przez drzwi. Jej oczom ukazał się

zdumiewający widok. Pies i Ronan tarzali się razem na werandzie!

Deirdre poczuła się nagle bardzo szczęśliwa. Ronan naprawdę będzie do

niej należał! Wspólnie wychowają dzieci, stworzą serdeczną, rodzinną

atmosferę, o jakiej zawsze marzyła.

- Dzwoniła moja mama - oznajmiła, poczekawszy, aż Ronan podniesie na

nią wzrok. - Powiedziała, że do basenu za domem chłopcy wrzucili galaretkę.

Po to, żeby woda stwardniała, gdyż zamierzali po niej sobie pochodzić. Mama

138

jest bliska histerii. Bardzo prosiła, żebym natychmiast przyjechała i zabrała ich

do domu.

139

EPILOG

- Lepiej włóż kuloodporną kamizelkę. - Ronan ostrzegawczo trącił Jacka

w bok, skinieniem głowy witając kobietę idącą ku nim od strony piknikowych

stolików.

Jack spojrzał we wskazanym kierunku. Ujrzał Jillian Kerr w białej,

obcisłej, plażowej sukience. Z jasnymi, rozwianymi włosami zbliżała się do

nich, niosąc na rękach córeczkę Jacka, małą Aleksę.

- Ciekawe, za co teraz nam dołoży - zastanawiał się na głos. Potrząsnął

głową. - Ta kobieta ma skórę twardszą niż krokodyl i do tego gryzie. Znam

milion facetów, którzy rozbili się o jej pancerną skorupę.

- Niezłe określenie - cicho mruknął Ronan, gdy rzekomy krokodyl znalazł

się w zasięgu głosu.

- Cześć, chłopaki.

Z bliska Jillian wyglądała znacznie gorzej niż z większej odległości. Na

ramieniu miała czekoladowy odcisk umorusanej buzi Aleksy, a na białej

spódnicy widniał brudny ślad małego bucika. Była okropnie potargana.

- Cześć, Jill. - Jack był zdania, że najlepszą metodą obrony jest atak. -

Wyglądasz dość niechlujnie - oznajmił.

- Kiedy twój dzieciak jest w pobliżu, nie powinnam być ubrana na biało -

powiedziała, z rozczuleniem całując w nosek Aleksę. Potem przesadnie

westchnęła. - A zresztą to, co mam na sobie, nie ma większego znaczenia.

Zawsze wyglądam zachwycająco.

- Pochlebiasz sobie - oświadczył Jack, zadowolony, że do niego należy

ostatnie słowo.

Jillian nie wydawała się urażona.

- Ktoś musi to robić - powiedziała żartem. Zwróciła się do Ronana: -

Chłopcze, zaczynam cię doceniać.

140

Po raz pierwszy, odkąd ją poznał, ładna blondynka obdarzyła go

naturalnym, serdecznym uśmiechem.

- Ho, ho! - Spojrzał na Jacka. - Słyszałeś, co powiedziała ta dama?

Zaczyna mnie doceniać. Chyba powinienem mieć się na baczności.

Przez dziewięć miesięcy małżeństwa z Deirdre starał się unikać Jillian i ją

ignorować. Miała temperament żmii i język sekutnicy.

Teraz stała przed nim uśmiechnięta, a w tonie jej głosu nie było śladu

złośliwości ani drwiny.

- Tego dnia, którego Deirdre oznajmiła nam, że jest w ciąży, zachowałeś

się nierozważnie. Byłeś antypatyczny. Miałam ochotę ci dołożyć...

- Naprawdę?

- Tak, ale dałam sobie spokój, bo wiedziałam, że w gruncie rzeczy nie

jesteś taki zły.

- Czyżby? - Zdziwiony Ronan uniósł brwi.

- Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Deirdre był potrzebny mężczyzna, który

rozwiązuje problemy, nie uciekając się do drastycznych posunięć. Chyba cię

polubiłam.

- Och, czuję się zaszczycony. - Ronan jeszcze nie dojrzał do tego, aby

przebaczyć Jill kilka piekielnie złośliwych komentarzy pod swoim adresem. Ale

jej promienny uśmiech okazał się zaraźliwy. Nie wytrzymał i go odwzajemnił.

Potrząsnął głową. - Jesteś przemądrzała i potrafisz dopiec człowiekowi do

żywego. Ale mimo to chyba także cię lubię - oświadczył.

- A więc zostajemy przyjaciółmi? - Wyciągnęła rękę.

- Zgoda. - Kątem oka Ronan dostrzegł radość na twarzy żony. Na temat

jego niechęci do swojej najlepszej przyjaciółki Deirdre nigdy nie powiedziała

ani słowa, mimo ze musiało to sprawiać jej przykrość. Kiedy Ronan uścisnął

podaną dłoń, na twarzy Jill dostrzegł podejrzaną satysfakcję. - Co teraz

kombinujesz? - zapytał.

Jillian zrobiła minę niewiniątka.

141

- Masz na myśli mnie? - Zwróciła się do Jacka: - Dawaj stówę.

- Jesteś jej winien sto dolarów? - spytał zaskoczony Ronan.

Jack, krzywiąc się, otworzył portfel i wyciągnął pięć dwu-

dziestodolarowych banknotów. Cisnął je Jill, która stała przed nim z

wyciągniętą ręką. Ponurym wzrokiem spojrzał na Ronana.

- Na twoim weselu założyłem się z tą kobietą, że będzie musiała czarować

cię co najmniej rok, zanim zmusi, abyś się do niej uśmiechnął.

- Pięknie wam dziękuję, chłopaki - powiedziała z zadowoleniem Jill,

posyłając pocałunek obu mężczyznom.

- Och, Jack, bardzo mi przykro - tłumaczył się Ronan. - Bądź co bądź

wytrwałem dziewięć miesięcy. - Nie wytrzymał i parsknął śmiechem. - Ucałuj

jej stopy, to może zgodzi się rozłożyć ci dług na raty.

- Mało prawdopodobne. - Jack położył rękę na ramieniu Ronana i uścisnął

go serdecznie. - Stary, Deirdre wygląda pięknie z waszym dzieckiem na ręku.

- Rzeczywiście wygląda wspaniale - przyznał Ronan. Dał Jackowi

kuksańca w bok. - Jeśli twój syn okaże się podobny do ciebie, nie pozwolę mu

podejść ani na krok do mojej małej dziewczynki.

- Brooks jest taki jak ja - z dumą oświadczył Jack, prężąc dumnie mięśnie.

- Drugi syn też będzie do mnie podobny.

- Nie ucz na syna. Urodzi się wam córka.

Ronan spojrzał na Frannie, która właśnie dziś oświadczyła, że następny

potomek w rodzinie Ferrisów w grudniu przyjdzie na świat. Nachyliła się nad

Maureen leżącą w objęciach Deirdre. W następnym tygodniu, a dokładniej

dwudziestego maja, córeczka Ronana skończy dwa miesiące. Od chwili gdy

pielęgniarka wręczyła mu noworodka, jego życie uległo całkowitej przemianie.

Spojrzał z uwielbieniem na malutką buźkę dziecka.

Miał przed sobą dwie ukochane kobiety. Jego własne.

I obie go kochały.

142

Odruchowo zaczął szukać wzrokiem Tommy'ego i Lee, ale nie dostrzegł

ich nigdzie w pobliżu. Był to zły znak. Jego synowie potrafili w ciągu paru

minut dokonać większego spustoszenia, niż uczyniłoby to trzęsienie ziemi.

Deirdre podniosła się z krzesła. Ronan ruszył w jej stronę. Spotkali się w

pobliżu rożna.

- Hej, przystojniaku, umówisz się ze mną dziś wieczór na randkę? -

zapytała męża ze śmiechem.

- Z największą przyjemnością. - Ronan objął żonę ramieniem. Niemowlę

znalazło się w środku, między rodzicami. - Przez sześć tygodni postu tak

diabelnie zgłodniałem, że będę musiał nadrabiać to miesiącami.

Deirdre uśmiechnęła się zmysłowo.

- To bardzo dobrze - szepnęła lekko schrypniętym głosem.

Pochylił głowę i na wargach żony złożył gorący pocałunek. To, co ich

łączyło, nie było czysto fizycznym pożądaniem.

Przyciągnął Deirdre do siebie.

- Daj spokój, bo nasi przyjaciele przeżyją największy szok swego życia -

powiedziała ze śmiechem.

Ronan spojrzał na żonę.

- Czy wiesz, jaki jest dziś dzień? - zapytał.

- Dobry do kochania?

- Dokładnie rok temu wszedłem do samoobsługowego sklepu i spotkałem

kobietę moich marzeń.

- Rzeczywiście! - Uśmiechnęła się promiennie. - Musimy w wyjątkowy

sposób uczcić ten dzień. - Obdarzyła męża znaczącym spojrzeniem.

- Myślisz tylko o jednym - powiedział rozbawiony. On też liczył godziny

do chwili, gdy będą tylko we dwoje. Rok temu stał się najszczęśliwszym

człowiekiem pod słońcem. Odnalazł klucz, z którego istnienia nie zdawał sobie

nawet sprawy. Pozwolił mu otworzyć serce i napełnić je najwspanialszym

uczuciem. Miłością Deirdre.

Document Outline

ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
EPILOG

427 Winston Anne Marie Klucz do jego serca

Document Outline