plik

BŁ. ANNA KATARZYNA EMMERICH

KOŚCIÓŁ CIERPIĄCY

Rozdział "Dusze w Czyśdcu"

wybrane z przekładu:

TAJEMNICE CZASÓW OSTATECZNYCH

Wizje nieba, piekła, czyśdca, aniołów, szatana i ostatniej walki Kościoła

Z dziennika Clemensa Brentano wybrał i opracował O. Karl Erhard Schmoger

Tytuł oryginału:

Geheimnisse des Neuen Bundes

CZYŚCIEC – KOŚCIÓŁ CIERPIĄCY

1.  Do  tej  pory  niejeden  już  raz  była  tu  mowa  o  iście  głębokim  współczuciu
okazywanym  duszom  w  czyśdcu,  które  nieustannie  pobudzało  Annę  Katarzynę
do  modlitwy  za  nie  oraz  do  składania  różnych  ofiar  i  podejmowania  czynów
miłości. Teraz trzeba opowiedzied także o jej widzeniach, których przedmiotem
były  różne  rodzaje  cierpieo  zmarłych  i  jej  szczególne  prace,  wykonane  w  ich
intencji.

W  ten  sposób  czytelnik  otrzyma  możliwie  pełny  obraz  jej  szeroko  zakrojonej
działalności.  Gdy  pielgrzym  po  raz  pierwszy  spędził  w  jej  sąsiedztwie
uroczystośd  Wszystkich  Świętych  i  Dzieo  Zaduszny,  mówiła  mu  o  powszechnej
obojętności  wobec  zmarłych,  zbyt  łatwo  usprawiedliwianej  przeświadczeniem,
że już nie potrzebują oni naszej pomocy, lub potrzebują jej tylko w niewielkim
stopniu.  Jest  to  fałszywe  przekonanie,  bo  w  rzeczywistości  pomoc  ta  jest  im
bardzo potrzebna. Anna Katarzyna często nad tym ubolewała:

„

To smutne, jak mało teraz pomaga się duszom w czyśdcu cierpiącym.

Ich

położenie jest przecież niezwykle ciężkie, bo same już w niczym nie mogą sobie
pomóc. A kiedy ktoś za nie modli, podejmuje ofiarę w ich intencji i daje
jałmużnę, to natychmiast im pomaga. Są wtedy tak radosne i szczęśliwe, jak
omdlewający z pragnienia, któremu poda się chłodny napój:.

Gdy  zauważyła,  że  jej  słowa  wywierają  duże  wrażenie  na  pielgrzymie,
powiedziała  mu  też,  jak  wielką  mają  w  sobie  moc  pocieszenia  i  jak  wiele
wyświadczają  pomocy  czyny  wynagradzające,  ofiarowane  z  czystą  intencją  za
dusze  czyśdcowe.  Mówiła  o  tym,  jak  wiele  może  pomóc  szczere  przebaczenie,
niekłamana życzliwośd, itp.

Często powtarzała: „Ach,  dusze Czyśdcowe muszą  tak  wiele cierpied z  powodu
swego   niedbalstwa,  marnej  pobożności,  braku  gorliwości  o  sprawy  Boże  i
zbawienie bliźnich. Jak inaczej można im pomóc, jeśli nie przez zadośdczyniącą
miłośd, z jaką  ofiaruję się za nie akty cnót, przez nie same w szczególny sposób
zaniedbywane za życia?

Święci w niebie nie mogą już pokutowad ani zadośduczynid  – tego oczekują od
dzieci Kościoła walczącego. Ach, jak bardzo one tego pragną! Wiedzą, że żadna
dobra myśl, żadne szczere pragnienie żyjących  nie jest bezużyteczne i mogłoby
im pomóc, a tym czasem tak niewielu troszczy się o nie! Kapłan, który pobożnie
odmawia  swój  brewiarz  w  intencji  naprawy  zaniedbao,  za  które  dusze  muszą
jeszcze  pokutowad  w  czyśdcu,  może  je  niewiarygodnie  wręcz  pocieszyd.  Moc
kapłaoskiego  błogosławieostwa  przenika  aż  do  czyśdca  i  jak  rosa  z  niebios
orzeźwia  dusze,  dla  których  z  wiarą  przeznacza.  Kto  wszystko  to  widziałby  tak
samo, jak ja, ten z całą pewnością ze wszystkich sił starałby się im pomagad”.

Najbardziej  żal  jej  było  tych  zmarłych,  których  za  ich  życia   nad  miarę
wychwalano  i  ze  względu  na  ich  naturalne  przymioty  i  zalety  wynoszono  pod
niebiosa.  Albo  tych,  odnośnie  których  żyjący  –  z  przyziemnej,  nadmiernej  do
nich  miłości  –  nie  mogą  znieśd  myśli,  że  mogliby  jeszcze  byd  w  stanie
oczyszczenia  i  cierpied.  Te  dusze  Anna  Katarzyna  uważała  za  najbiedniejsze  i
najbardziej opuszczone. Powtarzała nieraz: „Nadmierne wychwalanie kogoś, to
moim  zdaniem  autentyczne  ograbianie  i  krzywdzenie  tego,  komu  się  prawi
nienależne  mu  komplementy”.  Kiedyś  pielgrzym,  głęboko  przejęty  takimi
uwagami,  wdał  się  w  dłuższą  dyskusję  z  Anną  Katarzyną  na  temat  stosunku
żyjących  do  zmarłych.  Tak  później  streścił  najważniejsze  jego  zdaniem  jej
wypowiedzi: „Wszystko, co człowiek pomyśli, powie lub uczyni, zawiera w sobie
element  życia,  wywierając  potem  dobre  lub  złe  skutki.  Kto  uczynił  coś  złego,
powinien  jak  najprędzej  naprawid  to  przez  skruchę  i  wyznanie  w  sakramencie
pokuty.  W  przeciwnym  razie  nie  będzie  mógł  wcale,  albo  z  wielkim  tylko
trudem  zdoła  przeszkodzid  dalszemu  negatywnemu  oddziaływaniu  tego  złego
czynu.

Fizycznie  często  odczuwałam  to  w  związku  z  chorobami  i  cierpieniami
niektórych osób i w odniesieniu do niezdrowych okolic. Zawsze ukazywano mi,
że  nieodpokutowane  i  nienaprawione  przewinienia  powodują  nieobliczalne
wręcz  skutki.  Widziałam  kary  ponoszone  za  grzechy  w  kolejnych  pokoleniach
jak  coś  zupełnie  naturalnego  i  nieuniknionego.  Podobnie  rzecz  się  ma  ze
skutkami przekleostwa ciążącego nad niesprawiedliwie nabytym dobrem, albo z
mimowolną  odrazą  do  miejsc,  w  których  dopuszczono  się  wielkich  zbrodni.
Uważam  to  za  równie  naturalne  i  nieodzowne,  jak  to,  że  błogosławieostwo
uszczęśliwia,  a  świętośd  uświęca.  Wydaje  mi  się,  że  mam  tu  wyraźne,  jasne
odczucie  i  łatwo  odróżniam  dobre  od  złego,  święte  od  nieświętego.  Święte
przyciąga  mnie  i  nieodparcie  idę  za  nim,  nieświęte  odpycha  mnie,  napawa
lękiem  i  przyprawia  o  drżenie,  tak,  że  muszę  z  nim  walczyd  z  pomocą  wiary  i
modlitwy.

Szczególnie  wyraźne  i  mocne  odczucie  tego  miałam  zawsze  przy  zetknięciu  z
kościami człowieka, a nawet z  najmniejszą cząstką ciała, które  kiedyś ożywiała
dusza.  Z  powodu  intensywności  tego  odczucia  zawsze  byłam  przekonana,  że
istnieje  jakiś  związek  pomiędzy  wszystkimi  duszami  i  ich  ciałami.  Czułam
oddziaływanie, a nawet wyraźnie widziałam najrozmaitsze stany szczątków ciał
w  grobach  i  na  kościelnych  cmentarzach.  W  pobliżu  niektórych  odczuwałam
obecnośd  światła,  przeobfitego  błogosławieostwa  i  daru  zbawienia.  W
odniesieniu do innych czułam różnego rodzaju ubóstwo, niedostatek i błaganie
o  pomoc  w  postaci  modlitwy,  postu  i  jałmużny.  Przy  niektórych  grobach
ogarniał  mnie  strach  i  przerażenie.  Gdy  w  nocy  chodziłam  modlid  się  na
cmentarzu  kościelnym,  wtedy  w  pobliżu  takich  grobów  miałam  wrażenie

ciemności głębszej niż sama noc. Była ona  czarniejsza niż czero - tak, jak kiedy
zrobi się dziurę w czarnym materiale, przez co wydaje się on jeszcze czarniejszy.
Niekiedy  widziałam  wydobywający  się  z  takich  grobów  jakby  czarny  dym,  na
widok  którego  wzdrygałam  się.  Kiedy  pragnienie  niesienia  pomocy  popychało
mnie do wejścia w tę ciemnośd, to zdarzało się, że czułam, iż ofiarowana pomoc
została  odrzucona,  zmuszając  mnie  do  wycofania  się.  Żywa  pewnośd
najświętszej  sprawiedliwości  Boga  byłą  dla  mnie  wtedy  jakby  aniołem,  który
wyprowadzał mnie z okropności takiego grobu.

Przy  innych  grobach  widziałam  jaśniejsze  lub  ciemniejsze  słupy  cienia,  gdzie
indziej znowu były to słupy światła, z których wychodziły jaśniejsze lub słabsze
promienie.  Przy  niektórych  grobach  nie  widziałam  jednak  niczego  i  to  mnie
najbardziej  zasmucało.  Otrzymałam  wewnętrzne  przekonanie,  że  te  jaśniejsze
lub ciemniejsze promienie oznaczały informację płynącą od dusz czyśdcowych,
dotyczących  stopnia  ich  potrzeb.  Te  zaś,  które  nie  mogą  dad  żadnego  znaku,
znajdują się w najdalszych rejonach czyśdca, nikt o nich nie pamięta, nie mogą
w żaden sposób na nas oddziaływad i mają najsłabszy kontakt z Ciałem Kościoła.
Gdy  spoczywałam  na  takich  grobach,  cała  zatopiona  w  modlitwie,  często
słyszałam dochodzące z głębi, stłumione, z trudem wydobywające się głosy:

„Pomóż  na  stąd  wyjśd”  i  czułam  wtedy  w  sobie  trwogę  człowieka  całkowicie
bezsilnego. Za tych opuszczonych i zaniedbanych modliłam się jeszcze z większą
gorliwością i wytrwałością niż za wszystkie pozostałe dusze. Wtedy częściej tez
nad  takimi  pustymi,  głuchymi  grobami  widziałam  rosnące  stopniowo  szare
słupy  cienia,  które  dzięki  dalszej  modlitewnej  pomocy  stawały  się  coraz
jaśniejsze. Wyjaśniono mi, że groby, na których widzę jaśniejsze lub ciemniejsze
słupy,  należą  do  tych  zmarłych,  których  dusze  nie  pozostają  w  całkowitym
zapomnieniu  i  przez  swoje  oczyszczające  cierpienia  lub  dzięki  pomocy  i
modlitwie żyjących przyjaciół znajdują się  w mniej lub bardziej bliskiej  relacji z
Kościołem  wojującym  na  ziemi.  Otrzymały  łaskę  dawania  o  sobie  znaku
Kościołowi,  znajdują  się  w  trakcie  procesu  wzrastania  w  świetle  i
błogosławieostwie. Proszą nas, ponieważ same nie mogą sobie pomóc, a to, co
my  dla  nich  czynimy,  ofiarują  za  nas  Panu  naszemu  jezusowi.  Wydają  mi  się
zawsze biednymi więźniami, którzy wołaniem, błaganiem, ręką wyciągniętą zza
krat więzienia mogą jeszcze budzid nasze współczucie.

Kiedy  w  ten sposób  patrzyłam  na  kościelny cmentarz, a  postacie te  ukazywały
się  mej  duszy  w  różnym  stopniu  światła  i  ciemności,  całośd  robiła  wrażenie
ogrodu,  którego  poszczególne  części  są  w  różnym  stopniu  pielęgnowane,  a
niektóre  pozostają  w  całkowitym  zaniedbaniu.  Gdy  modliłam  się  za  nie  i
pracowałam w tym ogrodzie oraz zachęcałam do tego innych, wtedy działo się
to  samo,  co  ma  miejsce  wówczas,  gdy  spulchniamy  i  nawozimy  ziemię,  a  na

ogród  spada  rosa  i  krople  deszczu  –  rośliny  podnoszą  się,  a  zupełnie  nie
widoczne  do  tej  pory  nasiona  zaczynają  kiełkowad.  Ach,  gdyby  wszyscy  ludzie
tak  to  rozumieli,  wtedy  z  całą  pewnością  pracowaliby  w  tym  ogrodzie  o  wiele
gorliwiej ode mnie. Gdy otrzymuję takie widzenia na kościelnych cmentarzach,
wtedy  mam  dokładny  obraz  chrześcijaoskiej  gorliwości  i  miłości  danej
społeczności  kościelnej,  tak samo jak stan pól i ogrodów  może  nam dad obraz
pracowitości  i  zapobiegliwości  mieszkaoców  danej  okolicy.  W  moim  życiu  Bóg
często  dawał  mi  łaskę  widzenia,  jak  liczne  dusze  z  niesłychaną  radością
opuszczały  czyściec  i  wstępowały  do  nieba.  Jednak  żadna  praca,  żadne
wspomaganie cierpiących nędzę nie dokonuje się bez walki i zmagao.

Dlatego  gdy  byłam  jeszcze  małym,  zdrowym  dzieckiem,  a  potem  krzepkim
dziewczęciem  i  modliłam  się  nad  grobami  na  kościelnych  cmentarzach,  wtedy
złe  duchy,  a  nawet  sam  nieprzyjaciel,  często  mi  przeszkadzał,  straszył  mnie  i
maltretował.  Wokół  słyszałam  wrzaski,  otaczały  mnie  straszliwe  zjawy,  często
powalano mnie na groby, popychano i rzucano na wszystkie strony, próbowano
przemocą  usunąd  z  cmentarza.  Bóg  dał  mi  jednak  tę  łaskę,  że  nie  ustąpiłam
nieprzyjacielowi, a tam  gdzie  mi przeszkadzano,  podwajałam swe modlitwy.  O
ileż  podziękowao  otrzymałam  od  moich  dusz  czyśdcowych!  Ach,  gdyby  tak
wszyscy  ludzie  zechcieli  dzielid  ze  mną  tę  radośd!  Jakiż  bezmiar  łask  jest  na
ziemi!  Zapomina  się  jednak  o  nich  i  marnuje  się  je,  gdy  tymczasem  dusze
czyśdcowe  tak  usilnie  się  ich  dopraszają!  W  różnorakich  miejscach  swego
przebywania,  znosząc  najrozmaitsze  katusze,  doświadczają  trwogi  i  tęsknoty,
żebrzą o pomoc i wyzwolenie. Mimo swej wielkiej niedoli sławią jednak naszego
Pana  i  Zbawcę.  Wszystko,  co  dla  nich  czynimy  jest  źródłem  nieskooczonych
rozkoszy”.

2.  2  listopada  1819  roku  Anna  Katarzyna  opowiedziała:  „Razem  ze  swym
przewodnikiem  udałam  się  na  pustkowie.  Chodziłam  w  różne  miejsca,  a
wszędzie niosłam pociechę. Wszystkie dusze były mniej lub bardziej zanurzone
w ciemności – niektóre tylko w połowie, inne po całą szyję. Znajdowały się obok
siebie, jednak każda jakby w oddzielnym więzieniu. Jedne cierpiały pragnienie,
innym było zimno lub gorąco. Nie mogły sobie pomóc, cierpiały niekooczące się
męczarnie i usychały z tęsknoty. Widziałam, że wiele z nich było uwalnianych –
ich  radości  nie  da  się  wypowiedzied.  Unosiły  w  wielkiej  liczbie,  w  szarej,
duchowej postaci, jednak podczas swego szybkiego przechodzenia do wyższego
miejsca,  otrzymywały  na  krótki  czas  szaty  i  oznaki  swego  stanu.  Miejscem,  w
którym  się  gromadziły,  był  ogromny  obszar  nad  czyśdcem,  zamknięty  ze
wszystkich  stron  kolczastym  ogrodzeniem.  Ujrzałam  tam  wielu  wyzwolonych
już  lekarzy,  których  przyjmowali  i  procesjonalnie  wyprowadzali  na  wysokości
ich koledzy po fachu.

Zobaczyłam też wielu odprowadzonych żołnierzy i bardzo mnie uradował widok
tych biednych, często zabitych na wojnie ludzi. Widziałam niewiele zakonnic, a
jeszcze  mniej  sędziów,  wiele  natomiast  dziewic,  które-  gdyby  miały  po  temu
sposobnośd – poświęciłyby by się stanowi zakonnemu; były one odprowadzane
przez  zmarłe  mniszki.  Widziałam  też  niektórych  dawnych  królów  i  dusze  z
rodzin  królewskich,  wielu  księży,  a  także  wieśniaków.  Wśród  wszystkich  tych
dusz rozpoznałam licznych znajomych, a wiele innych – sądząc po ich szatach –
pochodziło  z  obcych  stron.  Każdy  stan  odprowadzały  w  różnych  kierunkach
dusze  należące  do  tego  samego  stanu.  Gdy  unosiły  się  na  wysokości,  traciły
ponownie swe ziemskie oznaki i otrzymywały świetlistą szatę błogosławionych.
W  czyśdcu  rozpoznawałam  nie  tylko  moich  znajomych,  lecz  także  krewnych
moich  przyjaciół,  których  nigdy  wcześniej  nie  widziałam,  Najbardziej
opuszczone  spośród  tych,  jakie  widziałam,  były  te  dobre  dusze  czyśdcowe  o
których nikt nie myśli, a jest ich wiele pośród naszych wiernych nie modlących
się. Za takich modlę się zawsze najwięcej.

Zaraz potem otrzymałam inne widzenie. Byłam ubrana jak wiejska dziewczyna,
tak jak kiedyś chodziłam. Miałam chustę wokół głowy i czepek na głowie.   Mój
przewodnik  zaprowadził  mnie  przed  zsypujący  z  nieba  świetlisty  tłum.
Widziałam  w  nim  same  koronowane  głowy,  a  nad  nimi  unosił  się  Zbawiciel,
trzymający biały pastorał z krzyżem i chorągiewką. Było tam około stu osób, w
większości  dziewice,  mężczyźni  stanowili  tylko  trzecią  częśd.  Wszyscy  mieli  na
sobie  jaśniejące,  królewskie  szaty,  w  najrozmaitszych,  pomieszanych  ze  sobą
barwach  ich  chwały,  przez  co  ta  wizja  była  niezwykle  piękna.  Nosili  korony
otwarte, albo przykrywające głowę jak kaptury. Wśród nich było wielu osób ze
śladami  ran,  z  których  wydobywał  się  czerwony  blask.  Mój  przewodnik
zaprowadził  mnie  do  nich  i  wtedy  ogarnął  mnie  lęk.  Nie  wiedziałam  jak  ja,
wiejska  dziewczyna,  mam  się  zachowad  wobec  tych  królów.  Przewodnik
powiedział mi: „Możesz stad się taka sama jak oni”, na miejsce mojej wiejskiej
sukni otrzymałam białą szatę mniszki. Wtedy ujrzałam wokół siebie wszystkich,
którzy byli obecni na moich obłóczynach w klasztorze, przede wszystkim zmarłe
mniszki  z  naszego  klasztoru.  Zobaczyłam,  jak  niektóre  poznane  w  moim  życiu
osoby, z którymi kiedyś załatwiałam jakieś sprawy, spoglądały z czyśdca w moją
stronę. Rozpoznawałam fałszywe i szczere postawy. Wiele z tych osób patrzyło
na mnie ze smutkiem, a niektórym było żal, gdy pomyślały, że muszą ich znowu
opuścid. Byli to mieszkaocy miasteczka”.

3. 24 września 1820 roku wizjonerka opowiadała: „W domu zaślubin miałam do
wykonania ciężką pracę, której ciągle nie mogłam ukooczyd. Musiałam zupełnie
niepraktyczną, twardą miotłą sprzątnąd mnóstwo… mnóstwo śmieci, jednak nie
dawałam sobie z tym rady. Naraz przyszły mi z pomocą moja matka oraz pewna
przyjaciółka, której przed śmiercią dałam obrazek świętej Katarzyny, otrzymany

w  nadprzyrodzony  sposób.  Nosiła  ten  obrazek  na  piersi  i  często  ze  mną
rozmawiała.  Moja  matka  zaprowadziła  mnie  do  wielu  miejsc,  w  których
przebywały dusze, jak sobie przypominam, znalazłam się wtedy na jakiejś górze,
na  której  wyszedł  mi  naprzeciw  duch  uwiązany  na  łaocuchu  i  mieniący  się
czerwono-miedzianą  barwą.  Był  tam  od  bardzo  długiego  już  czasu  i  nikt  nie
okazywał  mu  pomocy.  Nikt  o  nim  nie  myślał,  nikt  mu  nie  pomagał,  ani  się  za
niego nie modlił. Powiedział jedynie kilka  słów, a mimo  to poznałam całą jego
historię, z której jeszcze pamiętam trochę szczegółów.

Za  czasów  pewnego  króla  angielskiego,  który  prowadził  wojnę  z  Francją,  był
najwyższym  wojskowym  w  tym  kraju.  Szalał  tam  i  dopuszczał  się  okrucieostw.
Był źle wychowany, za co, jak mi się wydaje, winę ponosiła jego matka, zawsze
jednak  w  tajemnicy  okazywał  cześd  Maryi.  Niszczył  wszystkie  obrazy.  Kiedy
pewnego  razu  przechodził  obok  bardzo  pięknej  statuy  Matki  Bożej,  chciał
również  ją  zniszczyd.  Coś  go  jednak  poruszyło  wewnętrznie  i  nie  uczynił  tego.
Potem  dostał  wysokiej  gorączki  i  chciał  się  wyspowiadad,  lecz  niestety  stracił
przytomnośd.  Zmarł  jednak  głęboko  skruszony.  Dlatego  okazano  mu
miłosierdzie i nie potępił się. Można mu było jeszcze dopomóc, jednak zupełnie
o  nim  zapomniano.  Powiedział,  że  można  mu  przyjśd  z  pomocą  szczególnie
przez  odprawianie  Mszy  świętych.  Z  nie  wielką  pomocą  ludzi  mógłby  zostad
wyzwolony  znacznie  szybciej.  Miejsce  to  nie  jest  (zwyczajnym)  czyśdcem.
Widziałam,  że  nieustannie  szczekają  na  niego  psy  i  szarpią  go  za  to,  że  tak
gnębił ludzi. Leżał często związany w różnych pozycjach- także rozciągnięty jak
bela.  Polewano  go  wrzącą  krwią,  która  płynęła  potem  wszystkimi  jego  żyłami.
Powiedział,  że  nadzieja  wyzwolenia  sprawiłaby  mu  wielką  ulgę.  Wciąż
rozmawiając  ze  mną,  spadł  z  powrotem  do  środka  góry.  Miejsce,  na  którym
stał,  było  pokryte  jakby  płonącą  trawą.  Rozmawiał  on  ze  mną  już  wcześniej,
teraz był to trzeci raz”.

4. 27 września 1820 roku. „Dzisiejszej nocy bardzo dużo się modliłam za dusze
czyśdcowe i ujrzałam wiele  niezwykłych kar, które cierpią, lecz także niepojęte
Miłosierdzie  Boże.  Ponownie  zobaczyłam  także  owego  nieszczęśliwego
angielskiego  wojownika  i  pomodliłam  się  za  niego.  Ujrzałam  nieskooczone
miłosierdzie  i  sprawiedliwośd  Boga,  zobaczyłam  też,  że  nic  z  tego,  co  jest
naprawdę dobre w człowieku i co nim pozostaje, nigdy nie ginie.

Widziałam, jak

dobro i zło z przodków przechodzi na dzieci i w nich działa.

Przez akty ich woli i

współdziałanie  owo  zło  lub  dobro  przyczynia  się  do  ich  zbawienia  lub
potępienia.  Widziałam,  że  skarby  Kościoła  i  miłośd  jego  członków  w  cudowny
sposób  dopomagają  duszom.  A  wszystko  to  było  rzeczywistą  naprawą  i
dopełnieniem  ich  braków.  Miłosierdzie  i  sprawiedliwośd  nie  sprzeciwiały  się
sobie, mimo iż jedno i drugie jest nieskooczone wielkie.

Widziałam wiele stanów oczyszczenia. Widziałam zwłaszcza owych wygodnych,
bezczynnie siedzących kapłanów, którzy lubią powtarzad: „Zadowolę się jakimś
małym  kącikiem w niebie  – modlę się przecież, odprawiam Mszę, spowiadam,
itd.”  Muszą  oni  znosid  nieprawdopodobne  udręki  i  usychad  z  tęsknoty.  Muszą
też  widzied  przed  sobą  wszystkie  dusze,  którym  nie  okazali  pomocy,  muszą
siedzied bezczynnie, trawieni wewnętrznym pragnieniem działania i pomagania
innym.  Cała  ich  gnuśnośd  staje  się  duchową  udręką,  spokój  staje  się
niecierpliwością, bezczynnośd zamienia się w kajdany, a wszystkie te kary nie są
sztucznym  wynalazkiem,  lecz  podobnie  jak  choroba,  w  przedziwny  i  logiczny
sposób  rodzą  się  ze  zła.  Przy  tej  okazji  widziałam  w  czyśdcu  wiele  rzeczy,
szczególnie  takich,  które  dotyczyły  stanu  dzieci  zabijanych  przed  i  po
narodzeniu.  Nie  potrafię  tego  jasno  wyrazid,  dlatego  pominę  wszystko.  W
każdym razie jednego byłam zawsze pewna: wszelkie  dobro, zarówno w duszy
jak i w ciele, przebija się do światła, tak jak zło zmierza w kierunku do światła,
jeśli  nie  zostanie  zgładzone  przez  ekspiacyjną  pokutę.  Miłosierdzie  i
sprawiedliwośd  są  w  Bogu  doskonałe.  Dzięki  Jego  miłosierdziu,  na  mocy
niewyczerpanych  zasług  Jezusa  Chrystusa  i  złączonych  z  Nim  świętych  w
Kościele,  przez  współdziałanie  oraz  pełne  wiary,  ufności  i  miłości  czyny  jego
członków staje się zadośd sprawiedliwości. Widziałam zawsze, że nie ginie niż z
tego,  co  w  Kościele  dzieje  się  w  zjednoczeniu  z  Jezusem,  że  każde  nabożne
życzenie,  każda  dobra  myśl,  każdy  czyn  dokonany  z  miłości  do  Jezusa  dobrze
służy  doskonałości  Ciała  Kościoła.  Człowiek,  który  nie  czyni  nic  innego  poza
modlitwą  za  swych  braci,  poruszony  niepodzielną  miłością  do  Boga  –  taki
człowiek dokonuje wielkiego, zbawiennego dzieła”.

5.  6  października  1820  r.  „W  widzeniu  zobaczyłam  obraz  pewnego  pobożnego
franciszkanina  z  Tyrolu.  Miał  on  widzenie  wielkiego  niebezpieczeostwa,  które
zagrażało  Kościołowi  w  następstwie  pewnej  akcji  politycznej,  bliskiej  już
osiągnięcia  zamierzonego  celu.  Polecono  mu,  żeby  nieustannie  modlił  się  za
Kościół.  Widziałam  go  rzeczywiście  modlącego  się  w  jego  nie  wielkim
klasztorze,  położonym  w  pobliżu  pewnego  miasteczka.  Klęczał  w  nocy  przed
cudownym  obrazem  Matki  Bożej.  Zobaczyłam,  jak  diabeł,  chcąc  mu  w  tym
przeszkodzid,  czynił  w  kościele  nieopisany  hałas:  ryczał,  wył,  przybierał  postad
czarnego  kruka  i  uderzał  z  całych  sił  w  okna.  Jednak  pobożny  zakonnik  nie
przejmował  się  tym  i  nadal  modlił  się  z  rozpostartymi  rękoma.  Na  skutek  tej
modlitwy zobaczyłam później trzy postaci zbliżające się do mojego łoża. Jedna z
nich,  przypominająca  mego  przewodnika,  podeszła  bliżej,  dwie  pozostałe  były
duszami, które prosiły o modlitwę. Dowiedziałam się , że jedna z nich jest duszą
katolickiego  księcia  brandenburskiego,  a  druga  pewnego  pobożnego  cesarza
austriackiego.  Przyprowadzone  zostały  do  mnie  dzięki  modlitwie  tego
franciszkanina, który, podobnie jak ja, widział to niebezpieczeostwo. Prosiły one

o zmianę na lepsze ich sytuacji, tak, żeby mogły wpływad na działalnośd swych
następców na ziemi. Dowiedziałam się, że te właśnie dusze mają lepsze relacje
z  nimi  niż  inni.  Zdziwił  mnie  fakt,  że  sam  duch  pełniący  rolę  przewodnika  ujął
mnie  za  ręce  i  podniósł  je.  Jego  ręka  była  miękka  i  lekka,  tak,  jakby  była  z
delikatnych  piór.  Gdy  tylko  opuszczałam  ręce,  podnosił  je  znowu,  mówiąc:
„Musisz się jeszcze więcej modlid!”. To wszystko, co sobie przypominam.”

6. W dzieo Zaduszny 1820 roku. Anna Katarzyna, jak zawsze w tym dniu, leżała
powalona  ciężkim  cierpieniem,  ofiarowanym  za  dusze  czyśdcowe.  Jak
zanotował  pielgrzym,  usychała  z  pragnienia,  dręczyła  ją  gorączka,  jednak  nie
piła  niczego,  pragnąc  przez  to  złagodzid  cierpienia  dusz  czyśdcowych.  Bardzo
chciała  im  pomóc,  toteż  cierpienia  swoje  znosiła  cierpliwie  w  ciszy.  Skrajnie
wyczerpana, opowiedziała, co następuje:

„Mój przewodnik powiódł mnie na niebosiężne wysokości. Nie zdawałam sobie
dobrze  sprawy  z  tego,  w  którą  stronę  świata  zmierzamy,  wiem  tylko,  że  ta
bardzo  uciążliwa  droga  była  wąska  i  prowadziła  ciągle  pod  górę,  niczym
świetlisty  most,  prowadzący  na  owe  wyżyny.  Po  obu  stronach  była  wąska  i
prowadziła  ciągle  pod  górę,  niczym  świetlisty  most,  prowadzący  na  owe
wyżyny. Po obu stronach była głucha noc, a ścieżka była tak wąska, że musiałam
iśd  bokiem.  Pode  mną  widziałam  ciemną,  zamgloną  ziemię  i  ludzi  żyjących  w
nędzy  i  grzebiących  w  bagnie.  Ta  ciężka  wspinaczka  trwała  całą  noc.  Często
upadałam i wydawało mi się, że polecę w przepaśd, wtedy jednak idący przede
mną  przewodnik  podawał  mi  rękę  i  prowadził  dalej.  Możliwe,  że  szliśmy  cały
czas  w  jednym  określonym  kierunku,  gdyż  przewodnik  pokazywał  mi  od  czasu
do  czasu,  raz  z  lewej,  raz  z  prawej  strony,  opustoszałe  tereny  na  ziemi,  gdzie
dokonywały  się  pewne  tajemnice,  związane  z  prowadzeniem  ludu  Bożego.
Widziałam różne miejsca, po  których wędrowali  patriarchowie, a  potem dzieci
Izraela.  Wydawało  mi  się,  że  kiedy  przewodnik  pokazywał  mi  te  miejsca,
wydobywały się one z nocnych ciemności i zbliżały do mnie. Znajdowały się tam
pustynie,  powalone  ogromne  wieże,  bagna  i  wielkie  pochylone  drzewa.
Powiedział  mi,  że  gdy  te  miejsca  zostaną  na  nowo  zabudowane  i  zamieszkane
przez chrześcijan, wtedy nastaną czasy ostateczne.

Nad  tą  ścieżką  unosiło  się  wiele  dusz  przebywających  tam  w  towarzystwie
swych  przewodników.  Ich  szare  postaci  wyłaniały  się  przed  nami  z  nocy.
Wydawało  się,  że  uciekają  z  jakiejś  dalekiej  nocy,  kierując  się  ku  nitce  tej
wąskiej  jasnej  ścieżyny,  po  której  wspinałam  się  z  trudem,  stale  się  modląc  i
zanosząc błagania  do Boga. Nie szły one po tej ścieżce, lecz unosiły się  wzdłuż
niej, po jej lewej i prawej stronie , za mną i przede mną, mniej więcej w połowie
mojej wysokości. Były to dusze zmarłych w tych dniach. Zostałam wezwana do
modlitwy i podejmowania cierpieo w ich intencji – przed kilkoma dniami ukazali

mi się Teresa, Augustyn, Ignacy i Ksawery, którzy zachęcali mnie do modlitwy i
pracy w intencji poznanej tego dnia.

Moja ścieżka nie prowadziła do właściwego czyśdca, ten bowiem znajdował się
niżej. Widziałam, że te dusze wchodzą do niego na osiem lub więcej dni, dzięki
mojej  modlitwie,  którą  mam  jeszcze  kontynuowad.  Miejsce,  do  którego
weszłam, było wielkim obszarem pozbawionym nieba – jego miejsce było jakby
zarośnięte  listowiem,  tworzącym  pewien  rodzaj  sklepienia.  Rosły  tu  także
drzewa,  owoce  i  kwiaty,  wszystko  jednak  było  mroczne,  pozbawione  tak
cierpieo, jak i radości. Widziałam tu niezliczone przedziały, oddzielone od siebie
różnymi  rodzajami  oparów,  mgły,  chmur  lub  barier.  W  owych  miejscach
widziałam  mieszkające  tam  razem  dusze  w  różnej  liczbie.  Było  to  coś
pośredniego między czyśdcem a niebem.

Gdy  dotarłam  do  tego  miejsca,  ujrzałam  mnóstwo  dusz  prowadzonych  przez
anioła,  zawsze  po  trzy.  Unosiły  się  one  w  kierunku  gdzieś  daleko  jaśniejącego
światełka.  Były  nadzwyczaj  radosne.  Dusze  te  były  już  barwne  i  kiedy
wychodziły, barwa ich chwały stawała się coraz czystsza. Zostałam też pouczona
co  do  znaczenia  tych  barw:  Czerwieo  oznaczała  płomienną  miłośd,  która  na
ziemi  nie  była  jeszcze  dostatecznie  czysta  i  dlatego  była  źródłem  ich  udręki;
biała  świeciła  jak  czystośd  usposobienia,  która  z  powodu  lenistwa  nie  zawsze
przynosiła  owoce;  zielona  oznaczała  cierpliwośd,  która  z  braku  dobrej  woli  nie
była  doskonała;  żółta  i  niebieska…  zapomniałam  ich  znaczenia.  Dusze  te
wychodziły  zawsze  trójkami,  pozdrawiały  mnie  i  dziękowały.  Wiele  z  nich
znałam,  po  większej  części  należały  do  stanu  średniego  i  chłopskiego.
Widziałam  również  osoby  z  arystokracji,  niewiele  jednak.  Mimo,  iż  nie  ma  tu
hierarchii,  to  jednak  daje  się  zauważyd  pewne  uporządkowanie.  Jest  przede
wszystkim zróżnicowanie dotyczące ras i płci, co można dostrzec patrząc na te
postaci. Płed można odróżnid przez następujące cechy: dusze mężczyzn cechuje
siła, surowośd i zdecydowana postawa, u kobiet natomiast zauważyłam pewna
miękkośd, pasywnośd i gotowośd przyjmowania – coś w sumie nieuchwytnego.

Na  tym  obszarze  przebywają  aniołowie,  którzy  karmią  dusze  owocami
pochodzącymi z tego miejsca. Mają one już także wpływ na czyściec i na ziemię.
Dusze  te  mają  one  już  także  świadomośd  tego,  czym  jest  niebiaoska  radośd,  a
ich  ostatnim  cierpieniem  jest  tęsknota  i  koniecznośd  trwania  w  tym  miejscu.
Stamtąd  poszłam  dalej,  aż  do  kooca  i  przez  coraz  jaśniejszy  otwór  dojrzałam
obszar  jaśniejszy  i  przyozdobiony  piękniejszymi  drzewami.  Widziałam
poruszających się tam aniołów. Powiedziano mi, że tutaj przebywali praojcowie
przed  zstąpieniem  Chrystusa  do  otchłani.  Pokazano  mi  też,  gdzie  był  Adam,
Abraham i Jan Chrzciciel. Stamtąd skierowałam się w lewo i szłam trudna drogą

prowadzącą do domu. Wyszłam na górę, na której widziałam kiedyś człowieka
napadniętego przez psy. Nie zastałam go tam, gdyż był już w czyśdcu”.

7.  3  listopada:  „Dzisiaj  w  nocy  wołam  śmiało  do  wszystkich  świętych,  których
relikwie  znajdują  się  u  mnie.  Zaprosiłam  moje  drogie  zmarłe  siostry  –
Madlenchen  z  Hadamaru,  Columbię  z  Bambergu,  Juliannę  z  Luttich  i  Ludwinę,
żeby udały się ze mną do czyśdca i dopomogły tym duszom, które były najmilsze
Jezusowi i Maryi.  Z radością zobaczyłam też, że  wiele z nich odeszło  stamtąd  i
dostąpiło zbawienia”.

8. 4 listopada. „Dziś w nocy przemierzałam niemal całą Diecezję. Byłam przede
wszystkim  w  katedrze,  w  której  zauważyłam  wiele  zaniedbao  i  gnuśności
duchowieostwa.  Ukazano  mi  to  w  postaci  błota  zalegającego  katedrę  i
zamiatanego  pod  dywan.  Musiałam  cały  ten  brud  zanieśd  do  wody,  z  którą
następnie  spłyną.  Potwornie  się  przy  tym  umęczyłam.  Gdy  wykonywałam  tę
pracę, przyszła dusza córki pewnej kobiety z moich stron i prosiła mnie, żebym
koniecznie pomogła jej matce, przebywającej w czyśdcu.

Zobaczyłam  jej  matkę  –  była  to  kobieta  gderliwa  i  łakoma,  a  teraz  musiała
siedzied  zupełnie  sama,  bez  żadnego  towarzystwa,  w  pomieszczeniu
przypominającym małą kuchnię, nudząc się straszliwie i nieustannie poruszając
ustami,  tak  jakby  coś  smakowała  i  przeżuwała.  Bardzo  mnie  prosiła,  żebym
pozostała  z  nią  przez  dzisiejszą  noc.  Przeniesiono  ją  też  do  wyższego
pomieszczenia,  lepszego  niż  dotychczasowe,  a  ja  zostałam  z  nią,  by  ja  trochę
pocieszyd.

Dusze czyśdcowe otrzymują od aniołów pouczenia o tym, co dzieje się w niebie
i na ziemi  w sprawach  dotyczących zbawienia. Tak też została  pouczona  dusza
owej  córki,  która  poprosiła  mnie  o  wizytę  u  jej  matki.  Pocieszyłam  te  kobietę.
Dusze  czyśdcowe  nie  mogą  nic  robid.  Nie  ma  tam  przyrody,  nie  rosną  żadne
drzewa,  brak  owoców.  Wszystko  jest  bezbarwne,  jaśniejsze  lub  ciemniejsze,
odpowiednio do stopnia oczyszczeo. Jakim są poddawane. Istnieje także pewne
stopniowanie  jeśli  chodzi  o  miejsce  ich  przebywania.  Widzę  też  niekiedy  sąd
nad duszą, odbywający się  nad miejscem, gdzie ów człowiek żył. Widzę  wtedy
Jezusa, Maryję, patrona duszy i jej anioła. Maryję widziałam również przy sądzie
protestantów. Sąd trwa bardzo krótko.

9.  6  listopada.  Któregoś  wieczoru  tak  pomyślałam,  że  dusze  czyśdcowe  mają
niezawodną  nadzieję  na  zbawienie,  natomiast  źli  ludzie  znajdują  się  w
niebezpieczeostwie potępienia, dlatego chciałam się szczególnie modlid za tych
ostatnich.  Wtedy  ukazał  mi  się  święty  Ignacy  w  towarzystwie  butnego,
swobodnego,  zdrowego  człowieka,  którego  znałam,  oraz  drugiego,  który  był
cały  zanurzony  w  szlamie,  wołał  żałośnie  i  nie  mógł  się  z  niego  wydobyd.
Wyciągnął  ku  mnie  palce  jednej  ręki.  Ignacy  zapytał  mnie:  „Dla  którego  z  nich

chcesz uprosid pomoc – dla tamtego butnego łobuza, który, jeśli zechce, może
pokutowad, czy też dla tego bezradnego, który nie może sobie w żaden sposób
pomóc” Wzdrygnęłam się cała z przerażenia i nie mogłam się powstrzymad od
głośnego płaczu. Zaraz po tym poprowadzono mnie do czyśdca bardzo uciążliwą
drogą  i  modliłam  się  za  znajdujące  się  tam  dusze.  Następnie  zaprowadzono
mnie  do  wielkiego  zakładu  karnego  i  obozu  przymusowej  pracy.  Mogłam  tam
byd widziana, mogłam też dotknąd wielu takich, którzy dopuścili się przestępstw
w  następstwie  zwiedzania  ich  lub  z  powodu  nędzy.  Złoczyocy  trwali  w
bezruchu.  Zakład  ten  znajdował  się  w  mojej  ojczyźnie.  Byłam  jeszcze  w  wielu
innych  podobnych  miejscach,  także  w  więzieniach,  gdzie  w  lochach  leżeli
mężczyźni z długimi brodami. Byli oni w dobrym stanie duchowym i pokutowali.
Pocieszałam ich. Patrzyłam na te wszystkie miejsca, jak na czyściec na ziemi.

Potem  musiałam  prędko  pójśd  jeszcze  do  kilku  biskupów.  Jednego  z  nich
zdeklarowanego  światowca,  zastałam  na  uczcie,  na  którą  były  zaproszone
również kobiety. Policzyłam koszty poniesione na to przyjęcie i pomyślałam, ilu
ubogich mogłoby żyd za te pieniądze. Powiedziałam mu to, a ponieważ bardzo
się  za  to  na  mnie  obraził,  oświadczyłam  mu,  że  wszystko  zapisuje  anioł,  który
stoi nad nim z księgą i rózgą. Odpowiedział, że to nic złego, że gdzie indziej jest
znacznie  gorzej.  Rzeczywiście,  przekonałam  się  o  tym  na  własne  oczy,  ale
wszędzie był tam obecny także ów karzący anioł”.

Po  tych  długich,  połączonych  z  wielkimi  cierpieniami  modlitwach  za  dusze
czyśdcowe, pod koniec oktawy Anna Katarzyna zobaczyła obraz, który ją bardzo
pocieszył,  gdyż  ujrzała  w  nim  skutki  wszystkich  czynów  miłości,  które
wykonywała  od  dziecka  w  intencji  tych  dusz.  „Znalazłam  się  w  moim  domku
rodzinnym. Było tak, jakbym miała wyjśd za mąż. Wszystkie dusze, za które się
modliłam,  przyszły  tam  przyniosły  najrozmaitsze  podarki,  które  składano  na
wozie  weselnym.  Za  dom  weselny  miała  służyd  szkoła,  do  której  uczęszczałam
jako dziecko. Teraz była o wiele piękniejsza i większa. Za druhny służyły mi dwie
starsze, święte mniszki. Po pewnej chwili pojawił się oblubieniec i wóz weselny.
Jeszcze  w  budynku  szkolnym  pomyślałam:”  A  więc  jestem  tu  już  trzeci  raz:
Pierwszym  razem  byłam  tu  jako  dziecko.  Zaprowadzono  mnie  do  szkoły  i  po
drodze  ukazała  mi  się  Matka  Boża  z  Dzieciątkiem.  Powiedział  mi,  że  jeśli  będę
się  dobrze  uczyła,  zostanie  ono  moim  oblubieocem.  Po  raz  drugi  –  kiedy
wstępowałam do klasztoru i w widzeniu zostałam poślubiona. A teraz jestem tu
już trzeci raz i to na moim weselu”. Wszystko było już wspaniale udekorowane,
było  tam  mnóstwo owoców. Dom i ogród unosiły się  ponad ziemią a ja z góry
patrzyłam na pustynną, ciemną ziemię”.

10. 9 listopada. Miałam pracowad w wielu winnicach, w których panował
nieporządek i trzeba było okrywad winne latorośle, aby je uchronid przed

mrozem.  Udałam  się  również  do  Koblencji  i  także  tam  ciężko  pracowałam  w
trzech winnicach. Gdy chciałam się wtedy zająd duszami czyśdcowymi, podeszło
do  mnie  dziewięd  postaci  niosących  na  plecach  pakunki.  Dziesiąta  postad
pozostawiła swój bagaż i pobiegła dalej. Musiałam tą paczkę wziąd na ramiona i
razem z tamtymi dziewięcioma wspinad się pod górę w kierunku wschodnim.

Nie była to zwyczajna droga. Biegłą prosto jak strzelił na wschód, a dokoła było
dośd  ciemno,  z  obydwu  stron  noc  i  mgła.  Gdy  upadłam  pod  ciężarem  mojego
pakunku  i  dalej  nie  mogłam  już  iśd,  zobaczyłam  przy  drodze  ławkę,  na  której
położyłam  swój  bagaż.  Okazała  się  nim  byd  wielka  postad  człowieka,  tego
właśnie,  którego  przed  kilkoma  dniami  święty  Ignacy  pokazał  mi  całego  w
zanurzonego  w  błocie.   Dowiedziałam  się,  że  był  to  jeden  z  ostatnich  książąt
elektorów  Kolonii.  Miał  jeszcze  przywiązany  do  ramienia  książęcy  kapelusz.
Dziewięciu pozostałych tragarzy to giermkowie owego księcia.

Wydawało się, że w odróżnieniu od pozostałych nie mógł on iśd sam i kiedy ten,
który  do  tej  pory  ciągnął  go  za  sobą,  zostawił  go  samego,  ja  musiałam  go
zastąpid.  Idąc  ciągle  pod  górę,  dotarliśmy  wreszcie  do  jakiegoś  wspaniałego
miejsca.  Doszliśmy  do  bramy,  przy  której  stały  duchy  trzymające  straż.  Moich
dziewięciu  towarzyszy  weszło  od  razu,  mnie  natomiast  zabrano  mój  bagaż  i
oddano  na  przechowanie,  mnie  samą  zaś  skierowano  na  prawo,  w  kierunku
wysokiego wału. W miejscu, do którego doszłam, były drzewa. Mogłam się tam
rozejrzed.  Zobaczyłam  jednak  tylko  zadziwiająco  szeroka  powierzchnię  wody
poprzecinaną różnymi wałami i pagórkami.

Pracowało przy nich niezliczone postaci. Byli to królowie, książęta, biskupi i inne
osoby, przeważnie ze służby. Niektórzy książęta mieli na ramieniu koronę, gorsi
z nich mieli ją przy nogach. Wszyscy musieli wykonywad jakieś prace w dolinach
– kopali rowy, pchali wózki, wspinali się z ładunkiem w górę itp. Widziałam, jak
wielu spadało z wałów i musieli znowu na nie się wspinad.

Dusze służących miały obowiązek poganiania swych dawnych panów.

Na ile

mogłam  dostrzec,  poza  wałami  niczego  więcej  tu  nie  było,  jedynie  nieopodal
mnie rosło kilka drzew, nie miały jednak owoców. Zobaczyłam, że ten, którego
wcześniej niosłam, także usypuje szaniec. Musiał ciągle grzebad i kopad w ziemi.
Dziewięd  postaci  rozmawiało  ze  mną,  musiałam  im  w  czymś  pomóc,  nie
pamiętam już o co chodziło.

Nie  widziałam  tu  w  ogóle  dusz  kobiet.  Wydaje  się,  że  te  miejsca  były  czymś
innym niż czyściec. Było tu zbyt wiele ruchu i pracy, wyglądało to tak, jakby te
dusze  musiały  coś  wyrównywad  i  napełniad.  Ku  memu  zdziwieniu  nie
dostrzegłam  granic  mojego  pola  widzenia,  widziałam  jedynie  niebo  w  górze,  a
na  dole,  po  mojej  lewej  i  prawej  stronie,  tych  pracujących  i  olbrzymią
powierzchnię wody lub powietrza.

Pokazano  mi  jeszcze  inny  obszar  czy  też  przestrzeo,  gdzie  były  same  kobiety.
Mój  przewodnik  powiedział,  że  mam  się  tam  udad.  A  gdy  z  początku  nie
wiedziałam,  w  jaki  sposób  to  uczynid,  powiedział  mi:  „Na  twojej  wierze!”.
Chciałam wziąd prześcieradło, rzucid na wodę i na nim przepłynąd, zaraz jednak
pojawiła  się  mała  tratwa,  na  której  przedostałam  się  na  drugą  stronę  bez
wiosłowania.   Mój  przewodnik  towarzyszył  mi,  unosząc  się  nad  wodą.  Na  tym
obszarze  po  drugiej  stronie  zobaczyłam  coś  w  rodzaju  czworokątnego
pomieszczenia.

Były tam najrozmaitsze kobiety - także mniszki i inne znane dusze. Musiały one
uprawiad wiele ogrodów. Także tutaj służące rozkazywały swym byłym paniom.
Mieszkały w domkach z listowia. Przy czterech kątach tego obszaru unosiły się
cztery czuwające nad nim duchy. Miały one osobliwe strażnice, zawieszone na
gałęziach wysokich drzew. Tutaj dusze opiekowały się różnymi drzewami
owocowymi, których owoce nigdy jednak nie dojrzewały, gdyż wszędzie była
gęsta mgła, poza tym bardzo nisko nad nimi wisiał przytłaczający je nieboskłon.

Owoce  ich  pracy  otrzymywały  od  nich  inne  dusze,  które  wędrowały  w  wielu
innych  miejscach,  pomiędzy  wysokimi  górami  lodowymi.  Pracujące  kobiety
wydawały  się  małe  i  niepozorne.  Ładowały  te  owoce  na  tratwy  i  docierały  do
owych  ludzi,  których  ponownie  odnajdywały  i  najlepszych  z  nich  odsyłały  na
inne miejsca przebywania dusz.

Te  dusze,  które  widziałam  na  górach  lodowych,  były  duszami  narodów
niechrześcijaoskich,  na  poły  jeszcze  dzikich.  Kobiety  pytały  mnie,  jaki  obecnie
mamy rok i co się dzieje na ziemi. Mówiłam im o tym wszystkim. Wydawało mi
się,  że  do  tego  miejsca  docierają  tylko  nieliczne  dusze,  z  tej  racji,  że  popełniły
zbyt  wiele  grzechów.  Nie  przypominam  sobie  już,  co  jeszcze  oprócz  tego  tam
robiłam.

Powrót odbywa się po wąskiej ścieżce, prowadzącej ciągle w dół. Widziałam po
drodze  najwyższe  szczyty  ziemi,  rzeki  błyszczące  jak  srebrne  nitki  i  morza  jak
wielkie  zwierciadła.  Rozpoznawałam  lasy  i  miasta,  aż  wreszcie  dotarłam  do
ziemi w pobliżu rzeki Ganges. Gdy spojrzałam na przebytą drogę, wydawała mi
się ona podobna do promienia, który giną w słoocu jak płomyk. Dobrzy Hindusi,
których  niedawno  widziałam  modlących  się  przed  krzyżem,  teraz  budowali
piękny  kościół,  wyglądający  jak  zielona  plecionka  z  liści.  Duża  ich  grupa
odprawiała nabożeostwo. Stamtąd  przez  Persję doszłam do  miejsca, w którym
nauczał  Jezus,  zanim  został  ukrzyżowany.  Z  tamtych  czasów  nic  już  nie
pozostało, widad było jedynie drzewa owocowe i ślady winnicy, którą Pan tutaj
założył. Wędrowałam dalej, aż do Egiptu, przez który dotarłam do Abisynii. Był
to  przepiękny  szlak.  Przez  morze  dostałam  się  potem  na  Sycylię,  gdzie
widziałam wiele terenów pustynnych, opuszczonych przez ludzi.

Idąc dalej doszłam przez góry do Rzymu. Później, na rozciągającej się pod lasem
piaszczystej równinie, zobaczyła grupę rozbójników, którzy planowali napad na
znajdujący się w pobliżu młyn. Gdy zbliżyła się do nich z moim przewodnikiem,
jeden z nich bardzo się przestraszył i powiedział do pozostałych: „Okropnie się
boję, zdaje mi się, że już po nas!” Na te słowa wszyscy pouciekali. Wyprawa ta,
a szczególnie wleczenie za sobą ciężkich dusz, tak mnie wyczerpały, że cała
czuję się obolała. W tym czasie zobaczyłam i zrobiłam dużo rzeczy, których już
nie pamiętam”.

11. 31 grudnia. „Dokonałam podsumowania minionego roku i stwierdziłam, że
wiele  spraw  zaniedbałam  i  teraz  muszę  to  naprawid.  Całośd  przedstawia  się
dosyd żałośnie, tak że spojrzawszy na to, popłakałam się. Otrzymałam też wiele
obrazów osób konających i dusz czyśdcowych. Zobaczyłam kapłana, który zmarł
poprzedniego  dnia  o  godzinnie  dziewiątej  wieczorem.  Odznaczał  się  on  wielką
pobożnością i czynił wiele dobrego. Okazało się jednak, że tracił dużo czasu na
rozmaite  rozrywki  i  musiał  pozostad  przez  trzy  godziny  w  czyśdcu.  Powinien
pójśd  był  pójśd  do  niego  na  wiele  lat,  dopomogła  mu  jego  modlitwa  i  liczne
Msze.  Przez  trzy  godziny  przypatrywałam  się  jego  cierpieniom,  a  gdy  został
uwolniony z czyśdca, usłyszałam (co mnie rozweseliło), jak powiedział aniołowi:

„Widzę teraz, ze nawet aniołowie mogą człowieka nabrad. Miałem tu pozostad
tylko trzy godziny, a byłem tak długo, tak strasznie długo!”

Kapłana tego bardzo

dobrze znałam”.

12.  28  października  1821  roku.  Anna  Katarzyna  wiele  opowiadała:  „Dzisiaj  w
nocy  widziałam  świętą  dziewicę  Annę  Ermelindę.  W  dwunastu  roku  życia
utrzymywała  ona  czysty,  niewinny  kontakt  z  chłopcem,  za  którego  rodzice
chcieli ją wydad. Zobaczyłam ją przebywającą we wspaniałym, bogatym domu,
jak  chciała  ukradkiem  wyjśd  do  tego  chłopca.  Wtedy  ukazał  się  jej  Jezus  i
powiedział:  „Czy  nie  kochasz  Mnie  bardziej  niż  jego?”  Na  to  z  wielką  radością
odparła: ”O tak!” wtedy Jezus poszedł z nią do jej pokoju i wręczył jej obrączkę,
w  ten  sposób  poślubiając  ją.  Zobaczyłam,  że  zaraz  potem  obcięła  sobie  włosy
oraz  powiedział  rodzicom  i  owemu  chłopcu,  że  została  poślubiona  Bogu.
Poprosiłam  ta  świętą,  żeby  mnie  zaprowadziła  do  konających  i  cierpiących  w
czyśdcu.  Wtedy  w  widzeniu  znalazłam  się  z  nią  w  Holandii.  Podejmując  wiele
trudu i wysiłków, szłyśmy tam razem prze rozmaite depresje, torfowiska i doły.
Odwiedziłam  ludzi,  którzy  nie  mają  dostępu  do  kapłana,  gdyż  oddziela  ich  od
niego szeroka woda. We wszystkich sytuacjach pocieszałam ich, wspomagałam
i  modliłam  się  za  nich.  Stamtąd  szłam  dalej,  ciągle  na  północ.  Nie  mogę
właściwie powiedzied w jakiej okolicy znajduje się czyściec.

Najczęściej idę w kierunku północnym, po pewnym czasie tracę jednak
orientację, gdyż muszę zanurzyd się w ciemności i pokonywad wiele trudności

związanych na przykład z wodą, śniegiem, cierniami, bagnem itp. Zmagam się z
nimi w intencji dusz czyśdcowych. Zdarza się też często, że potem schodzę pod
ziemie ciemnymi drogami nie do przebycia i docieram do obszarów, w których
panują ciemności,  mgła,  zimno  i  niesamowita atmosfera. Przechodziłam tam z
jednego  miejsca  w  drugie  i  odwiedzałam  dusze  znajdujące  się  wyżej  lub  niżej,
do których prowadzi łatwiejsza lub trudniejsza droga.

Także  dzisiejszej  nocy  przechodziłam  przez  różne  miejsca,  pocieszałam  i
otrzymywałam rozmaite zadania do wykonania. Musiałam  na przykład od razu
zmówid  Litanię  do  Wszystkich  Świętych  i  siedem  Psalmów  pokutnych.
Przewodnik mój powiedział mi, że mam uważad na siebie, nie denerwowad się i
wszystkie  przykrości  ofiarowad  za  dusze  w  czyśdcu  cierpiące.  Któregoś
kolejnego  poranka  zapomniałam  o  tym  poleceniu  i  już  zaczęłam  tracid
cierpliwośd z powodu jednej rzeczy, zaraz jednak opanowałam się i bardzo się z
tego  cieszę.  Dziękuję  mojemu  aniołowi  stróżowi,  który  bardzo  mi  pomógł.  Nie
da  się  nawet  powiedzied,  jak  wielkie  pocieszenie  otrzymują  dusze  czyśdcowe,
gdy  ofiarujemy  za  nie  nawet  coś  drobnego  albo  w  czymś  niewielkim
przezwyciężamy samych siebie.

13. 2 listopada 1821 roku. Już od dwóch tygodni Anna Katarzyna zajmowała się
nieustannie  duszami  czyśdcowymi,  ofiarując  za  nie  bardzo  różne  modlitwy,
umartwienia, jałmużny i duchowe prace, pragnąc tym sposobem dopełnid tego,
co  jeszcze  było  konieczne  do  ich  zbawienia.  Wydawało  się,  ze  obdarzała  je
wszystkie  tym,  co  im  było  potrzebne,  żeby  w  dniu  swego  wspomnienia  mogły
się okazad doskonałe.

Wszystkie  swe  cierpienia  i  czyny  ofiarowała  za  nie  z  wielką  cierpliwością   i
miłością.  Tak  o  tym  mówiła:  „Ponownie  udałam  się  razem  ze  świętym  do
czyśdca. Dusze nie odbywają  należnych im kar  w tym samym miejscu. Miejsca
te są bardzo zróżnicowane, a ja  muszę przechodzid z jednego  w  drugie. Droga
prowadzi  często  nad  morzami,  widzę  w  dole  góry  pokryte  lodem,  śnieg  i
chmury.  Często  muszę  schodzid  na  dół  stromymi  ścieżkami.  Święci  z  łatwością
pokonują  te  tereny,  gdyż  mają  pod  stopami  świetliste  obłoki,  które  wędrują
razem z nimi. Każdy obłok jest innej barwy, odpowiednio do pociech i pomocy,
których  udzielali  w  swym  ziemskim  życiu.  Ja  natomiast  zawsze  muszę  iśd
uciążliwymi i mrocznymi drogami, modląc się i ofiarując trudy swej wędrówki za
dusze. Przypominam przy tym świętym o ich cierpieniach i razem z Męką Jezusa
ofiaruję je Bogu za dusze.

Miejsca przebywania dusz różnią się od siebie, stosownie do ich stanu. Jedyną
rzeczą,  do  której  mogę  je  przyrównad,  są  ogrody,  bo  widzę  w  nich  konkretne
łaski  i  ich  skutki  niczym  owoce.  Istnieją  więc  rozmaite  miejsca  przebywania
dusz,  wyglądające  jak  ogrody,  pojemniki  i  światy  niełaski,  braku,  niedostatku,

udręk, potrzeb, nędzy, trwogi itd. Nie wszystkie są obszerne. Gdy do nich
przychodzę, widzę padający na dane miejsce jakby promyk światła albo mrok
zalegający w moim polu widzenia. To są najlepsze miejsca. W żadnym nie widad
błękitnego nieba, wszędzie jest ono mniej lub bardziej szare i przyciemnione.

W  niektórych  miejscach  dusze  znajdują  się  jedna  przy  drugiej  i  tam  panuje
straszna  trwoga.  Jedne  miejsca  są  głębsze  i  ciemniejsze,  inne  zaś  wyżej
położone i jaśniejsze. Najrozmaitszy  kształt maja też pomieszczenia,  w których
dusze są zamknięte i oddzielone od siebie. Te, które były blisko na ziemi, tam są
razem  tylko  wtedy,  gdy  potrzebny  im  jest  ten  sam  stopieo  oczyszczenia,  w
których  miejscach  światło  ma  jakąś  barwę,  jest  na  przykład  ogniste,  mroczne
lub  czerwone.  Nie  da  się  po  prostu  opowiedzied,  jak  wielka  radośd  ogarnia
pozostających  tam,  gdy  niektóre  dusze  są  uwalniane  .  Istnieją  tez  miejsca,  w
których przebywające tam dusze wykonują różne prace.

Widziałam  na  przykład  dusze  biegnące  do  ataku,  albo  kopiące  szaoce;
widziałam  wyspy,  na  których  kobiety  uprawiały  drzewa  owocowe,  lub  pływały
na czółnach. Są to dusze, które mogą coś robid (nie wyjednując jednak zasług!)
dla  innych,  niżej  stojących  dusz.  One  znajdują  się  w  lepszym  położeniu.  Może
się  to  komuś  wydawad  tylko  obrazem,  jednak  jest  to  rzeczywistośd.  Przyroda
jest  tam  osłabiona,  blada  i  anemiczna.  Takie  same  są  też  owoce.  Biednym
przynoszą jednak jakąś pociechę.

Królowie i wielcy panowie często znajdują się

obok tych, których na ziemi gnębili, teraz pokornie im usługują.

Widziałam  dusze  uwalniane  i  takie,  których  położenie  ulegało  polepszeniu.
Niektóre  mogą  wędrowad  i  otrzymywad  pociechę.  Wielką  łaską  dla  dusz  jest
możnośd  błagania  o  pomoc  i  wstawiennictwo.  Widziałam  również  miejsca,
gdzie  oczyszczeniu  podlegały  dusze,  które  na  ziemi  zostały  uznane  za  święte,
jednak  w  momencie  schodzenia  z  tego  świata  nie  osiągnęły  jeszcze
doskonałości.  Byłam  także  w  wielu  miejscach  i  kościołach,  u  niektórych
kapłanów  i  na  zamówionych  mszach  i  nabożeostwach.  Byłam  w  Rzymie,  w
kościele  świętego  Piotra,  u  kapłanów  najwyższej  rangi,  czyli  kardynałów.  Za
niektóre dusze trzeba było odprawid siedem Mszy. Nie wiem dlaczego w swoim
czasie  nie  zostały  odprawione.  Podczas  ich  odprawiania  widziałam  ciemne,
mroczne  dusze  podchodzące  do  ołtarza.  Mówiły  jak  bardzo  były  wygłodniałe:
„Tak  dawno  nie  dostaliśmy  nic  do  jedzenia”.  Myślę,  że  była  to  kwestia
ufundowanych Mszy, o których zapomniano.

Nie odprawienie ufundowanych Mszy za zmarłych jest straszną rzeczą – to
okradanie najbiedniejszych.

Na swojej drodze widywałam nie wielu żyjących,

albo nie widziałam ich w ogóle. Spotkały mnie natomiast dusze, aniołowie, i
święci. Widziałam też wiele owoców modlitwy. W owych dniach, po wielkich

trudach, przyciągnęłam wiele osób do spowiedzi i do kościoła – takich, które
bez tego nigdy by się w nim nie pojawiły”.

Cały dzieo spędziła na modlitwie za dusze czyśdcowe, odmawiała w ich intencji
„Oficjum za zmarłych”. A z jego stygmatów na boku i piersi sączyło się tyle krwi,
że  przenikała  przez  ubranie.  Gdy  pielgrzym  wrócił  do  niej  wieczorem,  była
jeszcze  zatopiona  w  modlitwie.  Pozostawała  w  tym  stanie  jeszcze  przez  pół
godziny,  nagle  wstała i  pewnym krokiem,  jak zdrowa,  podeszła do  pielgrzyma,
rzuciła  się  na  ziemię  i  chciała  ucałowad  jego  stopy,  które  on,  wystraszony,
usiłował  cofnąd.  Gdy  to  uczynił,  podniosła  się  na  kolana  i  prosiła  go  o
błogosławieostwo  dla  niej  samej  i  dla  wszystkich  dusz,  które  były  przy  niej.
Klęczała  jeszcze  kilka  minut,  modląc  się,  następnie  podniosła  się  i  pospiesznie
wróciła na swoje łoże. Czoło oblewał jej pot, na twarzy malował się jak pogoda.
Podczas całego tego zajścia była w ekstazie.

Gdy na drugi dzieo pielgrzym opowiedział jej o wszystkim, po prostu nie chciała
wierzyd,  że  tak  rzeczywiście  było.  Dobrze  pamiętała  jednak,  że  modliła  się  za
zmarłych  penitentów  ojca  Lemberga,  że  całowała  jego  stopy  i  błagała  o
błogosławieostwo.  „Było  mi  bardzo  przykro  –  powiedziała  –  że  nie  od  razu  się
zgodził  i  że  dobrze  mnie  nie  zrozumiał.  Błogosławieostwa  udzielił  też  bez
głębokiej wiary, toteż musiałam w nocy coś jeszcze zrobid dla tych dusz”.

14. 2 listopada 1822 roku. „ Dziś w nocy wiele pracowałam w czyśdcu. W swej
wędrówce cały czas szłam na północ i wydawało mi się, że znajduje się on tam,
gdzie  jest  wierzchołek  ziemi.  Gdy  tam  jestem,  wydaje  mi  się,  że  nade  mną
wznoszą  się  góry  lodowe.  Od  zewnątrz  to  miejsce  wygląda  jak  czarny,  mający
kształt  półksiężyca,  migocący  wał.  W  jego  wnętrzu  znajdują  się  niezliczone
korytarze  i  sale,  wysokie  i  niskie,  opadające  w  dół  lub  wznoszące  się.  Na
początku  jest  jeszcze  znośnie  i  dusze  wędrują  i  przemykają  się  we  wszystkich
kierunkach,  w  głębszych  warstwach  są  jakby  unieruchomione.  Tu  i  tam  widad
jakąś duszę w jaskini lub w dołku, często też bardzo wiele dusz zgromadzonych
jest  w  jednej  Sali,  w  różnych  pozycjach,  wyżej  i  niżej.  Niekiedy  któraś  siedzi
bardzo wysoko, jakby na kamieniu. Dalej, na zapleczu, jest jeszcze straszniej.

W  czyśdcu  widziałam  także  miejsce  nabożeostw,  swego  rodzaju  kościół,  w
którym  dusze  doznają  niekiedy  pocieszenia.  Spoglądają  w  tamtą  stronę,
podobnie  jak  my  patrzymy  w  kierunku  naszego  kościoła.  Z  nieba  dusze  nie
doznają  bezpośrednio  żadnej  pomocy;  wszystko  otrzymują  z  ziemi,  od
żyjących  ludzi,  którzy  Sędziemu  ofiarują  za  ich  przewinienia  modlitwy  i  dobre
czyny, umartwienia i wyrzeczenia, a zwłaszcza Msze święte. Gdy z tego miejsca
kieruje  się  ku  północy  i  staje  na  lodzie,  widzę  wtedy  miejsce  czyśdca,
wyglądające jak słooce lub księżyc wiszący nisko nad ziemią. Potem przechodzi
się  przez  jakiś  pagórek,  uliczkę  czy  rynek  (nie  można  znaleźd  właściwego

określenia)  i  wtedy  widzi  się  przed  sobą  czyściec  w  kształcie  półkola.  Z  lewej
strony, nieco dalej, znajduje się młyn. Po prawej widad rozmaite prace i szaoce.
Gdy  jestem  w  czyśdcu,  to  widzę  jedynie  swego  przewodnika,  nikt  więcej  nie
odwiedza tego miejsca. W oddali, na ziemi, widzę tu i ówdzie osoby modlących
się  i  umartwiających  pustelników,  zakonników  i  ubogich,  pragnących  uczynid
coś dla dusz czyśdcowych.

Ten czyściec jest przeznaczony dla Kościoła katolickiego. Sekty są podobnie jak
tu, na ziemi, oddzielone od niego i cierpią o wiele bardziej, ponieważ nikt na
ziemi  nie  modli  się  za  nie,  ani  nie  odprawia  Mszy  świętych.  Dusze  mężczyzn
odróżnia  się  od  dusz  kobiet  dopiero  wtedy,  gdy  podejdzie  się  bliżej.  Widad
jaśniejsze  i  ciemniejsze  postaci,  ich  twarze  są  oznaczone  wycieoczeniem  i
boleścią,  jednak  rysuje  się  na  nich  także  cierpliwośd.  Widok  ich  jest  tak
poruszający,  że  nie  da  się  tego  opowiedzied.  Najbardziej  pocieszająca  jest  ich
cierpliwośd.  Widok  ich  jest  tak  poruszający,  że  nie  da  się  tego  opowiedzied.
Najbardziej  pocieszającą  jest  ich  cierpliwośd  oraz  radośd  okazywana  po
uwolnieniu  jednej  z  nich.  Opłakują  natomiast  cierpienia  innych  oraz
przychodzących tam. Widziałam tam również dzieci.

Większośd  ludzi  znalazła  się  tam  w  wyniku  własnej  lekkomyślności,
przejawiającej się w lekceważeniu tak zwanych grzechów lekkich, polegających
nieraz  na  zaniedbywaniu  drobnych  uprzejmości,  dobrych  czynów  i
pokonywania  pokus  różnych  zachcianek.  Powiązanie  dusz  z  ziemią  jest  tak
ścisłe,  że  odczuwają  wielką  ulgę,  gdy  widzą  nasze  gorące  pragnienie
dopomagania im i uśmierzenia ich cierpieo.

Jak wiele dobrego czyni ten, kto ze

względu na nie pokonuje pokusy i pragnie przyjśd im z pomocą!

” Przez te dni i

noce

odczuwała

wielkie

pragnienie,

jednak

wszelkimi

sposobami

powstrzymywała się od jego zaspokojenia.

15.  Na  zakooczenie  tych  jakże  ważnych  narracji  dotyczących  KOŚCIOŁA
CIERPIĄCEGO  przytoczmy  krótką  relację,  którą  Anna  Katarzyna  przekazała
dziekanowi  Rensingowi  w  roku  1813,  podczas  badania  kościelnego.  Na  jego
pytania  odpowiedziała:  „Dziś  w  nocy  byłam  w  czyśdcu.  Miałam  wrażenie,  że
wprowadzono  mnie  do  głębokiej  otchłani.  Ujrzałam  przed  sobą  bezkresny
obszar.  Żal  ogarnia  człowieka,  gdy  się  patrzy  na  owe  dusze  cierpiące  w  ciszy,
pogrążone w smutku! Na myśl o Bożym Miłosierdziu na ich obliczach maluje się
jednak również radośd. Ujrzałam zasiadającą na wspaniałym tronie Matkę Bożą.
Tak pięknej Maryi nigdy dotychczas nie widziałam”

/Według Św. Bernardyna ze

Sieny Maryja, Matka Miłosierdzia, ma w królestwie czyśdca szczególną władzę
pocieszenia dusz: Beata Virgo in regno Purgatorii dominium habet (Sermo 3 de
Nom.Mar.)/.

Do tego zwierzenia dodała następującą prośbę: „Koniecznie

zachęcajcie ludzi w konfesjonale, żeby się gorliwie modlili za dusze cierpiące w

czyśdcu. Z wdzięczności także one będą na pewno wiele się za nas modlid.
Modlitwa za dusze czyśdcowe bardzo podoba się też Bogu, ponieważ dzięki niej
szybciej osiągają one stan kontemplacji”.

ŻYCIORYS BŁ. ANNY KATARZYNY EMMERICH

BŁOGOSŁAWIONA ANNA KATARZYNA EMMERICH

urodziła się

8 września 1774

roku

ubogiej rodzinie zamieszkałej w wiosce Flamske, w diecezji Münster w Westfalii, położonej
geograficznie w północno-wschodnich Niemczech.

W wieku dwunastu lat zaczęła pracowad jako służąca. Po bardzo wielu trudnościach
spowodowanych przez ubóstwo i sprzeciw rodziny wobec wyboru życia zakonnego, w roku
1802, w wieku 28 lat, wstąpiła do klasztoru Augustianek w Dülmen. Śluby zakonne złożyła
po odbyciu roku nowicjatu – 13 listopada 1803 roku. Jak sama powiedziała:

„Oddałam się zupełnie niebieskiemu Oblubieocowi, a On czynił ze mną według swojej woli”.

Kiedy w grudniu 1811 roku władze paostwowe zamknęły klasztor, przeprowadziła się do
prywatnego domu.

Już przed wstąpieniem do klasztoru, głowę Anny Katarzyny naznaczyło znamię korony
cierniowej. Kilkanaście lat później – 29 grudnia 1812 roku – na jej rękach i nogach pojawiły
się wyraźne stygmaty ran Ukrzyżowanego, a na boku obficie krwawiąca rana w kształcie
krzyża.

Tę chwilę tak wspominała:

„Było to trzy dni przed Nowym Rokiem, mniej więcej o godzinie

trzeciej po południu. Rozważałam właśnie Mękę Paoską, prosząc Pana Jezusa, by mi pozwolił
uczestniczyd w tych strasznych cierpieniach, a potem zmówiłam pięd Ojcze nasz na cześd

pięciu świętych ran. Nagle ogarnęła mnie światłośd. Widziałam Ciało Ukrzyżowanego, żywe,
świetliste, z rozkrzyżowanymi ramionami, lecz bez krzyża. Rany jaśniały jeszcze silniejszym
blaskiem niż reszta Ciała. W sercu czułam coraz większe pragnienie ran Jezusowych. Wtedy
najpierw z Jego rąk, a potem z boku i nóg wyszły czerwone promienie, które niczym strzały
przeszyły moje ręce, bok i nogi”

Oprócz łaski stygmatów Anna Katarzyna Emmerich od 4 roku życia miała dar widzenia spraw
nadprzyrodzonych, dotyczących męki i śmierci Pana Jezusa, życia Najświętszej Maryi Panny,
świętych i uroczystości kościelnych, w których skromna, niewykształcona wieśniaczka
wykazywała zadziwiającą znajomośd topografii, szczegółów archeologicznych i historycznych,
objawionych jej w wizjach wypadków. Najpierw próbowała spisywad je sama, jednak czuła,
że to zadanie przerasta jej możliwości.

Kiedy dowiedział się o tym wybitny niemiecki pisarz doby romantyzmu – Klemens Brentano,
odwiedził  ją,  pod  jej  wpływem  nawrócił  się  i  w  rezultacie  lata  1818-24  spędził  przy  łożu
stygmatyczki,  spisując  jej  relacje.  Przychodził  dwa  razy  dziennie,  kopiując  notatki  z  jej
pamiętnika, a następnie pokazywał jej to, co sam napisał, by mied pewnośd, że wiernie oddał
jej  słowa:

„Wiem, że gdyby nie ten pielgrzym – mawiała Anna Katarzyna o Klemensie

Brentano – już dawno bym umarła. Jednak najpierw on musi wszystko spisad, bo moje wizje
są darem Boga dla ludzi”

. Z kolei Brentano tak wspominał te spotkania: „Nie widziałem w jej

twarzy czy spojrzeniu cienia wzburzenia czy egzaltacji. Wszystko, co mówiła, było zwięzłe,
proste i spójne, a zarazem pełne życia i miłości”.

Anna  Katarzyna  Emmerich  zmarła  9  lutego  1824  roku,  po  okresie  szczególnie  dotkliwych
cierpieo. Jak zapisał Brentano, mimo że sama cierpiała, w swych ostatnich chwilach „modliła
się  przede  wszystkim  za  Kościół  i  za  wszystkich  umierających”.  Jednak,  jak  wspominał  jej
spowiednik,  „tego  dnia  bardzo  pragnęła  śmierci  i  często  wzdychała:

«Przyjdź już, Panie

Jezu!»”

. Odeszła w opinii świętości. Na jej pogrzeb przybyła cała okoliczna ludnośd, a gdy po

kilku tygodniach otworzono grób, jej ciało było nieskażone.

Po śmierci Anny Katarzyny Klemens Brentano zebrał i uporządkował zapiski, a następnie
opublikował je pod tytułem „Bolesna męka Jezusa Chrystusa” (1833). Kilkanaście lat później
– w 1852 roku Brentano wydał kolejną książkę opartą na jej widzeniach i zatytułował ją
„Życie Najświętszej Maryi Panny”. Książki te, przełożone na język polski już w XIX wieku, były
wielokrotnie wznawiane, a w ostatnim czasie w związku z popularnością filmu Mela Gibsona
„Pasja” przeżywają swój prawdziwy renesans.

Proces beatyfikacyjny Anny Katarzyny Emmerich, rozpoczęty pod koniec XIX wieku, został na
nowo podjęty w 1972 roku. Stolica Apostolska w 2001 roku ogłosiła dekret uznający
heroicznośd jej cnót, a w lipcu 2003 roku – dekret o autentyczności cudu za jej
wstawiennictwem, otwierając tym samym drogę do wyniesienia jej na ołtarze.

W  roku  2004  Ojciec  Święty  Jan  Paweł  II  ogłosił  wszem  i  wobec  ,  że  jest  jego  wolą,  żeby
jeszcze  w  tym  roku  nastąpiła  beatyfikacja  tej  wielkiej  Mistyczki,  bo  –  jak  powiedział  już
wcześniej,  w  czasie  pielgrzymki  w  jej  ojczyste  strony  –  „poprzez  swoje  święte  szczególne
powołanie mistyczne Anna Katarzyna Emmerich uzmysławia nam prawdziwą wartośd ofiary i
współcierpienie z ukrzyżowanym Panem”.

Dnia 3 października 2004 roku, Ojciec Święty Jan Paweł II w czasie uroczystej mszy świętej
w Watykanie wynosi do chwały ołtarzy niemiecką mistyczkę i stygmatyczkę Annę
Katarzynę Emmerich, którą zalicza w poczet błogosławionych kościoła świętego.