Junkosiowy szał

6. Torba z zakupami

Biegłam ile sił w nogach, niestety co chwila potykałam się na wszelkich

nierównościach. Widok przesłaniały mi łzy, ciągle i ciągle napływające do oczu

oraz obraz sceny zobaczonej przed chwilą.
- Jak on

mógł, nie wierzę, musiałam mieć jakieś omamy! – Wmawiałam sama

sobie. - On taki nie jest

, nie wierzę w to! Nie chcę w to wierzyć! Nieee...

Do domu wpadłam jak strzała. Nie zwracając uwagi na nic, nawet na zegar

pokazujący godzinę 00:30, wbiegłam do swojego pokoju, trzaskając za sobą

drzwiami. Rzuciłam się na łóżko, twarz ukryłam w poduszce i wreszcie

zatopiłam się bez reszty w rozpaczy.

Tak po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu o swojej głupocie i

łatwowierności... Co się stało z tą racjonalnie myślącą Patrycją, która nigdy nie

pozwoliłaby sobie na takie przywiązanie w tak krótkim czasie? Tamta Patrycja,

wiedziałaby, że nie warto się zakochiwać w gwieździe, bo one tak jak nocne

niebo, prędzej czy później muszą zniknąć.
-

Jak ja głupia mogłam sobie w ogóle robić nadzieję? Niby pocałował mnie, ale

co z tego? Nie powinnam się w ogóle łudzić... – Mówiłam sama do siebie,

między pociągnięciami nosa. - Przecież to jest znany aktor, wiadomo, że dla

niego taki pocałunek to nic wielkiego. Po prostu chciał być miły i tyle...

Przez te wszystkie myśli kłębiące się w mojej głowie, nawet nie wiem kiedy

zasnęłam. Wiem tylko, że kiedy się obudziłam, to czułam się tak jakby stado

słoni przebiegło mi po czaszce, a moje odbicie w lustrze przeraziło mnie. W

łazience spędziłam tylko krótką chwilę, zrobiłam co musiałam i nic ponadto.

Żadnego malowania się czy strojenia, o nie... Dzisiaj to jak wyglądam,

obchodziło mnie nie bardziej, niż kolejna kłótnia w sejmie. Marzyłam tylko o

zamknięciu się w swoim pokoju i wyrzuceniu z głowy pana gwiazdora Lee Jun
Ki’ego.

Nie bardzo wiedziałam, co mam ze sobą począć, jednak nie miałam też

pojęcia, jak pozbyć się z głowy tych uporczywych myśli. Uznałam, że włączę
sobi

e jakąś komedię na komputerze. Tylko broń Boże nie romantyczną!

Włączyłam mojego „złoma” i czekając na załadowanie systemu, zaczęłam

szukać płyty z odpowiednim filmem...
- Nie. To

też nie. To tym bardziej nie... Kurde, czy ja posiadam tylko romansidła?

-

Zła odłożyłam filmy do szuflady biurka. - No i co teraz? – Myślałam.

Spojrzałam na monitor, chcąc sprawdzić na jakim etapie włączania jest mój

rzęch i wtedy pojęłam jak wielkim błędem to było. Z natłoku wrażeń w

ostatnich dniach, całkiem zapomniałam (ponownie) o swojej tapecie, na której

widniał oczywiście szczerzący kły Junki. To nie było na moje siły, dlatego też,

pokrywa

laptopa automatycznie powędrowała w dół z trzaskiem. Odwróciłam

się od znienawidzonego w obecnej chwili sprzętu i dostałam szału. Ze

wszystkich czterech ścian uśmiechał się do mnie ten zdradziecki padalec.

Rzuciłam się w stronę ścian, zrywając z nich wszystkie, jeszcze wczoraj
ukochane plakaty

. Z wściekłością szarpałam jeden za drugim. Kiedy wreszcie

wyżyłam się, targając drogocenne wizerunki „pana popularnego” zdecydowałam,

że obowiązkowo musze zmienić tapetę w komputerze.
P

rzeglądając folder z obrazami, zastanawiałam się, co najlepiej zajmie miejsce

starego widoku. Zjeżdżając coraz niżej doszłam do podfolderów, w których

znajdują się zdjęcia innych, znanych azjatyckich celebrytów. Uśmiech pojawił

się na mojej twarzy.
- O tak! –

Powiedziałam do siebie – Takie zastępstwo będzie idealne.

Co najlepiej pomaga na ból po stracie? Oczywiście znalezienie zastępstwa!

Takim właśnie sposobem, na moim pulpicie zagościł prawie całkowicie

roznegliżowany - Kim Hyun Joong.
- Zostaniesz moim n

owym ulubieńcem przystojniaczku – zwróciłam się do

ekranu –

i jak chcesz powiadom o tym swojego kolegę po fachu!

Zadowolona z siebie

włączyłam Gadu-gadu, a następnie przeglądarkę.

Komputer rzęził niezadowolony... Wreszcie wszystko się pootwierało jak trzeba.
Na

GG nie pisał nikt poza znajomą, pytającą czemu nie może się do mnie

dodzwonić? Odpisałam, pokrótce informując ją, że mój telefon miał wypadek i

jak coś ma dzwonić na domowy albo napisać tutaj. Czas na przejrzenie
ulubionych stron.

1.

Blog koleżanki – żadnych nowych notatek.

2. Strona z ulubionymi dramami –

nic nowego, oraz nic ważnego.

3. Junkosiowy watek –

o nie! „Usuń z ulubionych”, następna proszę.

4.

Poczta: 2 nowe wiadomości – hmmm, spamerzy się dzisiaj nie popisali.

Pierwszy mail to jakaś reklama „USUŃ”, następny... Oddychaj Pati, oddychaj...

Zobaczmy, co pan ważny ma mi do powiedzenia.

Cześć Pati, to znowu ja :) Mam nadzieję, że wczoraj

wieczorem spokojnie wróciłaś do domu.

Czy on chce mnie jeszcze bardziej rozwścieczyć? Aaa... No tak, chłopak nie

wie, że go wczoraj widziałam, wtedy, kiedy nie powinnam. Widocznie jego

Magdusia nic mu nie powiedziała.

Dzisiaj kończę pracę wcześniej, więc może byśmy się

spotkali? Na przykład przy wejściu do parku o 17:00? Mam

nadzieję, że ci pasuje, bo będę czekał?

Twój Junki

On naprawdę wystawia moją cierpliwość na próbę...

Będzie czekał, tak? No to sobie poczeka. Niech nie myśli, że jestem jakąś

głupią, postrzeloną fanką, która skoczy za nim w ogień, by tylko móc się do

niego zbliżyć! Mam nadzieję, iż dziś po południu zerwie się burza i zmyje mu

ten jego czarny, piękny... - STOP, STOP, STOP!!! Wrrrróć! Piękny...?! Nie, nie
nie...! P... P... P... Pusty! Tak,

zdecydowanie miałam na myśli pusty, a nie

piękny, czyli... - ...czarny, pusty łeb.

Siedząc przed komputerem, starałam się unikać patrzenia na zegar,

jednocześnie wynajdując kolejne zalety Hyun Joong’a, które stawiały go ponad
Junki’ego.

Niestety jedna, tak jak i druga czynność nie bardzo mi wychodziły.

Cos koło piątej popołudniu (jakby nie miała kiedy), mama „poprosiła mnie”

(znaczy miałam iść i koniec) bym poszła do sklepu. Pech chciał, że była to

hurtownia chemiczna obok parku. Próbowałam się wywinąć na wszelkie znane

mi sposoby, jednak tym razem żaden nie zadziałał. Zmuszona byłam pójść.

Wybrałam oczywiście drogę, wszystkimi bocznymi uliczkami jakie znałam.

Gdy dotarłam bezpiecznie do sklepu, dziękowałam Bogu, że za mną już połowa

niebezpiecznej trasy, teraz zostaje tylko wrócić. Wychodząc ze sklepu,

zachowywałam się jak najbardziej podejrzanie, ale było mi wszystko jedno,

musiałam się dobrze rozejrzeć, czy nie widać gdzieś na horyzoncie powodu
mojego stresu

. Wszędzie było czysto, można wyjść – uznałam. Sklep znajdował

się dokładnie naprzeciw bramy parku, dlatego ryzyko niechcianego spotkania

było ogromne. Wyszłam szybkim krokiem ze sklepu i skierowałam swoje kroki

w kierunku najkrótszej drogi do domu. Doszłam do zakrętu i znów zaczynam

się rozglądać, czy gdzieś nie widać unikanego pana. W momencie, kiedy

spoglądałam za blok poczułam czyjąś dłoń na swoich plecach. Odwróciłam się

w tył i mało co nie wrzasnęłam. Jak, gdzie, kiedy, skąd?!
-

Kogo tak wypatrujesz? Wiesz, że jesteś już spóźniona na nasze spotkanie? Ale

na całe szczęście, bo ja też dopiero przyszedłem. Zdjęcia się trochę

przeciągnęły. – Miałam ochotę mu powiedzieć, że przecież wiem doskonale, bo

w końcu nie zamierzałam przyjść tu wcale, ale.... Nie potrafiłam...
-

Nikogo... A spóźniona jestem, bo musiałam jeszcze załatwić coś dla mamy – tu

wskazałam ruchem głowy na reklamówkę w ręku.
- Nie ma

sprawy, jak widać ja też jestem spóźniony. To co, idziemy do parku?

- Taa... –

Nie miałam najmniejszej ochoty, ale nie potrafiłam odmówić. Kiedy

już go spotkałam, nabrałam ogromnej ochoty dowiedzenia się, czemu chciał się

spotkać.

Szliśmy wzdłuż głównej alejki nic nie mówiąc. Ja nie zamierzałam

podejmować żadnego tematu, chociaż na usta cisnęły mi się miliony pytań. On,

jak widać, też nie miał nic do powiedzenia. Może i dobrze, bo w zależności od

tego co by powiedział, mogłabym różnie zareagować po wczorajszym.

Po jakimś czasie zaproponował byśmy usiedli. Zrobiłam, jak prosił, ale coraz

ciężej było mi utrzymać moje nerwy i język na wodzy, a strasznie mnie

świerzbił by wygarnąć mu wszystko, a przede wszystkim to jak on może tak

normalnie ze mną rozmawiać, po tym, co wczoraj zrobił. A może nie tylko
wczoraj?!

Nie, Pati... Spokojnie, nie myśl teraz o tym...

- To dla ciebie –

powiedział zadowolony i wyciągnął w moim kierunku dłoń, w

której znajdowała się maleńka, ślicznie zapakowana paczuszka. – Mam nadzieję,

że ci się spodoba.
- Co to?
-

Prezent. Pisałem ci ostatnio, że mam coś dla ciebie. Otwórz.

Wzięłam podarunek z jego dłoni i niechętnie oraz z widocznym grymasem na

twarzy zaczęłam zdzierać ozdobny papier. Kiedy skończyłam, moim oczom

ukazał się najnowszy model telefonu komórkowego. Automatycznie

przypomniał mi się dzień naszego pierwszego spotkania na lotnisku. Cisnęłam

telefonem w jego dłoń, wstałam i ruszyłam szybkim krokiem w stronę wyjścia.

Jak mogłam się spodziewać Junki ruszył za mną i w jednej chwili mnie dogonił.

Złapał mnie za łokieć i zatrzymał.
-

Czekaj! Co się stało, nic nie rozumiem? Zrobiłem coś złego? – Ten burak ma

czelność jeszcze pytać? Ach no tak, pewnie Magda nie powiedziała mu, że

wczoraj ich widziałam...
-

Nieważne! Daj mi spokój! – Szarpnęłam się próbując uwolnić z silnego

uścisku.
-

Nie puszczę cię dopóki nie wytłumaczysz mi, dlaczego jesteś na mnie zła? Od

początku dzisiejszego spotkania jesteś jakaś dziwna, co jest?
-

Do jasnej cholery, w tej chwili masz mnie puścić! – Tym razem powiedziałam

to jeszcze bardziej stanowczym tonem.

Posłuchał. Zwolnił uścisk. Ja nie czekając na nic, puściłam się prawie biegiem

przed siebie. Gdy wychodziłam z parku, widziałam kątem oka, jak stał w
miejscu,

w którym go zostawiłam z zaskoczoną i nic nierozumiejącą miną.

Do domu wbiegłam z prędkością światła, nie zwracając na nikogo ani na nic

uwagi. Wpadłam do swojego pokoju i zaczęłam wyżywać się na poduszce. Po
ok

oło dziesięciu minutach, moją furię przerwało pukanie do drzwi. Junki!

Pomyślałam w pierwszej chwili, jednak zaraz potem zdałam sobie sprawę, jakie

to niedorzeczne. Co on by tu robił?! Po drugim puknięciu drzwi się uchyliły i

weszła moja mama z pytającą miną.
- Pati?
-

Tak mamuś?

-

Możesz mi powiedzieć, po co wychodziłaś wcześniej z domu? - No tak, moje

zakupy, mój płyn do płukania i odplamiacz! Prawdopodobnie zostały w parku,
niech to szlag trafi. –

Wiesz, z tego co pamiętam to miałaś wejść do hurtowni.

- Ach, o ten powód chodzi –

odpowiedziałam z głupią miną. Trzeba wymyślić

na szybko jakieś wytłumaczenie, jak usłyszy, że zostawiłam to w parku to mnie
powiesi. –

Spotkałam Karolę i weszłam do niej na moment, bo chciała mi nową

bluzkę pokazać i zostawiłam to u niej. Zaraz przyniosę. – I wyszłam.

Biegłam co sił w nogach do parku, licząc że znajdę jeszcze na ławce moją torbę

z zakupami. Niestety przeliczyłam się, ławka była pusta. Były dwie możliwości

tego

, co stało się z moimi zakupami: a) Torba została na ławce i ktoś ją sobie

wziął i b) reklamówkę, widząc że jej zapomniałam zabrał Junki. Sama nie wiem,

która możliwość była gorsza. Jedyny plus, iż od Junkiego miałam szanse

odzyskać moje „skarby”. Tylko jak to zrobić?

Wróciłam do domu, nie wiedząc, co rzeczywiście stało się z płynem i

odplamiaczem, zdecydowałam, że na razie powiem mamie, iż Karola gdzieś

wyszła. Następnie zaczęłam się zastanawiać, jak by tu poznać prawdę. Niestety

jedyny pomysł, jaki wpadł mi do głowy, nie bardzo mi się podobał. Wiązał się z
zadzwonieniem do Magdy...
- Nie ma rady –

powiedziałam sama do siebie, po czym wybrałam na

domowym telefonie, wcześniej spisany od Daniela, numer jego byłej.
- Hallo? –

Odezwał się głos w słuchawce.

-

Cześć Magda, z tej strony Patrycja.

-

Cześć, coś się stało, że dzwonisz? – Nie ma to jak miłe powitanie.

-

Nie, nic szczególnego. Mam do ciebie małą prośbę. Czy będziesz się dzisiaj

jeszcze widziała z Junkim może?
-

Tak wieczorem, umówiliśmy się na piwo – tego nie musiała dodawać!

-

To jakbyś mogła, zapytaj go czy nie wziął przypadkiem mojej reklamówki

dzisiaj. Jak tak, to niech ci ją da, a ja kiedyś po nią wpadnę, co?
-

Dobra, zapytam jak nie zapomnę.

-

To postaraj się nie zapomnieć i daj mi wieczorem znać. Możesz napisać do

Daniela, bo mój telefon miał małe przejścia ostatnio.
-

O.K., postaram się nie zapomnieć, cześć. – No i się rozłączyła.

Powiedziałam mamie, że Karolina wróci dopiero jutro do domu, więc wtedy

zaraz pójdę do niej po zapomniane przedmioty.

Nie wiedząc, co ze sobą począć, włączyłam telewizor na kanał przyrodniczy i

rozsiadłam się wygodnie w fotelu, a powieki miałam taaaaakie ciężkie...

By Patikujek :)