NORA ROBERTS

CZEKAJĄC NA NICKA

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Była kobietą, która wie, czego chce. Dokładnie przemyślała powody przeprowadzki z Wirginii

Zachodniej do Nowego Jorku. Miała zamiar tam się urządzić, osiągnąć sukces zawodowy i zdobyć
męża.

No, może niekoniecznie w takiej właśnie kolejności.

Frederica Kimball uważała się za osobę, która po​trafi działać zależnie od sytuacji.

Szła teraz w dół East Side, w zapadającym zmierzchu wczesnej jesieni, i myślała o domu w

Shepherdstown w Wirginii Zachodniej, gdzie mieszkali jej rodzice i rodzeństwo. Dom ten był wprost
wymarzo​nym miejscem do życia: rozległy, pełen radości, roz​brzmiewający muzyką i śmiechem.

Wątpiła, czy mogłaby go opuścić, gdyby nie to, że wiedziała, iż w każdej chwili może wrócić i

zostanie przyjęta z otwartymi ramionami.

To prawda, że wielokrotnie bywała w Nowym Jorku i miała w tym mieście wiele kontaktów,

ale już tęskniła za rodzinnymi stronami, za swoim pokojem na pierwszym piętrze starego domu z
kamienia, za miłością i towarzystwem rodzeństwa, za muzyką ojca i śmiechem matki.

Ale nie była już dzieckiem. Miała dwadzieścia cztery lata i osiągnęła moment, gdy należało

zacząć żyć własnym życiem.

Na Manhattanie nie czuła się obco. Spędziła tu przecież pierwsze kilka lat życia, a później

często przyjeżdżała w odwiedziny. Tak, ale zawsze z rodziną, uświadomiła sobie nagle. Cóż, tym
razem jest zdana tylko na siebie. I ma sprawę do załatwienia. Musi przede wszystkim przekonać
niejakiego Nicho​lasa LeBecka, że potrzebna mu jest partnerka.

Sukces i renoma, jaką zdobył jako kompozytor w ciągu kilku ostatnich lat, jeszcze się zwiększy,

jeśli ona będzie pisała teksty do jego piosenek. Oczami wyobraźni widziała już nazwisko LeBeck -
Kimball na plakatach przy Great White Way. Wystarczyło, by puściła wodze fantazji, a już muzyka,
którą razem napiszą, rozbrzmiewała jej w uszach.

A teraz, uśmiechnęła się do siebie, musi przekonać Nicka, żeby zobaczył i usłyszał to samo. W

razie potrzeby ucieknie się do argumentu lojalności rodzinnej. Byli przecież poniekąd kuzynami, choć
nie łączyły ich więzy krwi.

Jeszcze będziemy się całować, pomyślała i jej oczy rozjaśnił uśmiech. To był jej ostateczny i

najżywotniejszy cel. A kiedy go już osiągnie, Nick zakocha się w niej tak rozpaczliwie, jak ona jest

w nim zakochana od za​wsze, od chwili, gdy po raz pierwszy go zobaczyła.

Czekała na niego dziesięć lat, a to jak na jej gust było aż nadto długo. Najwyższy czas, uznała,

skubiąc brzeg błękitnego blezera, spojrzeć losowi prosto w twarz.

Stanęła przed drzwiami baru, który teraz nazywał się „Pod żaglami”. Zdenerwowanie ukryła

pod maską pewności siebie. Bar należał do Zacka Muldoona, brata Nicka, a właściwie brata
przyrodniego, ale w rodzinie Freddie nikt się nie przejmował terminologią. Liczyły się uczucia. Fakt,
że Zack ożenił się z siostrą jej macochy, uczynił z rodzin Stanislaski - Muldoon - Kimball - LeBeck
jeden zagmatwany klan rodzinny.

Marzeniem Freddie było dodać jeszcze jedno ogniwo do rodzinnego łańcucha, wiążąc siebie i

Nicka.

Odetchnęła głęboko, poprawiła blezer, przeciągnęła ręką po skręconych złocistorudych

włosach, których nigdy nie była w stanie doprowadzić do ładu, i po raz kolejny rozpaczliwie
zapragnęła, by mieć choć odrobinę egzotycznej urody Stanislaskich.

Chwyciła za klamkę. Zrobi to, co sobie postanowi​ła, i ma nadzieję, że to wystarczy.

W barze unosił się zapach piwa i przypraw korzennych. Od razu się domyśliła, że Rio,

odwieczny kucharz Zacka, przygotowuje jeden ze swoich słynnych sosów do makaronu. Z szafy
grającej płynęła rzewna piosenka w wykonaniu Celine Dion.

Wszystko tu wyglądało tak jak zawsze, wszystko było na swoim miejscu. Ściany ozdobione

malowidłami z motywami morskimi, długi sfatygowany kontuar i rzędy butelek na półkach. Było
wszystko z wyjąt​kiem Nicka. Mimo to uśmiechnęła się, podeszła do baru i wspięła się na stołek.

- Postawisz mi drinka, żeglarzu?

Zack zaskoczony podniósł głowę znad kartki papieru. Na widok Freddie twarz rozjaśnił mu

szeroki uśmiech.

- To ty! Witaj! - ucieszył się. - Nie sądziłem, że zjawisz się przed końcem tygodnia.

- Lubię robić niespodzianki.

- Takie to i ja lubię. - Zack zręcznie popchnął kufel z piwem wzdłuż blatu, tak że zatrzymał się

dokład​nie w dłoniach gościa. Potem pochylił się, ujął twarz Freddie w swe duże dłonie i wycisnął na
jej policzku głośny pocałunek. - Śliczna jak zawsze - stwierdził z uznaniem.

- Ty też.

Powiedziała prawdę. Od kiedy go przed dziesięciu laty poznała, jeszcze wyszlachetniał, jak

dobra whisky. Wiek niczego mu nie ujął, wręcz przeciwnie. Stał się tym bardziej interesujący. Włosy
wciąż miał gęste i kręcone, a w spojrzeniu ciemnoniebieskich oczu było coś magnetycznego. A ta
twarz! - pomyślała, wzdychając. Opalona, rasowa, ze zmarszczkami, które tylko dodawały jej

charakteru i uroku.

Niejeden raz w swoim życiu Freddie zastanawiała się, jak to się dzieje, że jest otoczona

samymi piękny​mi ludźmi.

- Co u Rachel? - spytała.

- Wysoki Sąd ma się znakomicie - odparł. Freddie uśmiechnęła się, słysząc dumę ukrytą w

głosie Zacka. Jego żona, a jej ciotka, była teraz sędzią w sprawach kryminalnych.

- Jesteśmy wszyscy z niej bardzo dumni - powiedziała. - Widziałeś młotek, który jej

podarowała mama? Wydaje dźwięk tłuczonego szkła, kiedy nim w coś uderzysz.

- Czy widziałem? - Uśmiechnął się niewyraźnie.

- Nieraz go już poczułem. Mieć sędziego w rodzinie to jest coś. - Mrugnął porozumiewawczo. -

Żebyś wiedziała, jak bajecznie wygląda w todze.

- Wyobrażam sobie. A jak dzieciaki?

- Ta okropna trójka? Doskonale. Chcesz soku? Freddie rozbawiona przechyliła głowę.

- Nie rozśmieszaj mnie, Zack. Mam już dwadzie​ścia cztery lata, zapomniałeś?

Potarł brodę w zakłopotaniu i przyjrzał się jej uważnie. Drobna postać i porcelanowa cera

prawdopodobnie zawsze będą mylące. Gdyby nie znał jej wieku, tak dobrze jak wieku własnych
dzieci, popro​siłby o dowód tożsamości.

- Po prostu nie mogę w to uwierzyć. Mała Freddie jest już dorosła.

- A więc skoro jestem... - założyła nogę na nogę - dlaczego nie nalejesz mi białego wina?

- Już się robi. - Sięgnął po kieliszek, nawet nie oglądając się za siebie. - A co u was? Jak

dzieci?

- Wszyscy mają się dobrze i przesyłają wam pozdrowienia. - Wzięła kieliszek i uniosła go w

górę.

- Za rodzinę.

Zack stuknął w nią butelką coli.

- Jakie masz plany, kochanie?

- O, całą masę. - Uśmiechnęła się i pociągnęła łyk wina. Zastanawiała się, co by sobie

pomyślał, gdyby mu wyjawiła, że największy plan jej życia to uwiedzenie jego młodszego brata. -
Przede wszystkim muszę znaleźć mieszkanie.

- Wiesz przecież, że możesz mieszkać u nas jak długo zechcesz.

- Wiem. Albo u babci i dziadka, albo u Michaiła i Sydney, albo u Aleksa i Bess. - Znowu się

uśmiechnęła. Świadomość, że jest otoczona ludźmi, którzy ją kochają, dawała jej poczucie
bezpieczeństwa. Ale...

- Naprawdę chciałabym mieć własny kąt. - Oparła łokcie o kontuar. - Chyba już czas na małą

przygodę.

- Zaczął mówić, ale przerwała mu, potrząsając głową. - Nie zamierzasz mnie pouczać, prawda,

wujku? Nie ty, chłopak, który wyruszył w morze.

Tu mnie ma, pomyślał. Miał znacznie mniej niż dwadzieścia cztery lata, kiedy pierwszy raz się

za​okrętował.

- Dobra, żadnych pouczeń. Ale będę miał na cie​bie oko.

- Liczę na to. - Wyprostowała się i odchyliła do tyłu. - A co porabia Nick? - spytała jakby

mimocho​dem, z udaną obojętnością. - Myślałam, że go tu za​stanę.

- Jest w kuchni. Chyba podjada makaron Riosa. Freddie pociągnęła nosem.

- Pachnie wspaniale. Chyba też tam pójdę i przywitam się z nim. Przy okazji zobaczę, co mają

dobre​go do jedzenia.

- Idź. I powiedz Nickowi, że czekamy, żeby za​czął grać. Bo nie zapracuje na kolację.

- Dobrze.

Wzięła kieliszek z winem i zsunęła się ze stołka. Powstrzymała się przed poprawieniem

kolejny raz włosów. Z rezygnacją myślała o swoim wyglądzie. „Wdzięczny” - tylko to określenie
przychodziło jej do głowy. Cóż, niewiele mogła zrobić przy swoim niskim wzroście i drobnej
posturze. Już dawno wyzbyła się marzeń, że rozkwitnie w coś, co można będzie określić jako
olśniewającą piękność.

Do niskiego wzrostu trzeba dodać kręcone włosy o odcieniu złocistorudym, piegi na zadartym

nosku, duże szare oczy i dołeczki w policzkach. Jako nastolatka marzyła o tym, żeby być wymuskaną i
wyrafinowaną elegantką. Albo kobietą dziką i wyzwoloną. Albo też pełną uroku blondynką o
zaokrąglonych kształtach. W końcu, gdy dorosła, zaakceptowała siebie taką, jaką jest. Zdarzały się
jednak nadal chwile, kiedy żałowała, że nie wygląda jak renesansowy posąg.

Szybko jednak napomniała siebie, że jeśli Nick ma ją traktować poważnie jako kobietę,

najpierw ona musi poważnie traktować siebie.

Doszedłszy do takiego wniosku, pchnęła energicznie drzwi do kuchni. I serce podskoczyło jej

do gardła.

Nic nie mogła na to poradzić. Zawsze tak było, ile razy go zobaczyła, od chwili gdy ujrzała go

po raz pierwszy. Wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła, o czym kiedykolwiek marzyła, było przed
nią. Nick siedział przy stole kuchennym, pochylony nad tale​rzem z makaronem.

Nicholas LeBeck, nicpoń, którego jej ciotka Rachel broniła w sądzie z pasją i przekonaniem.

Młody człowiek, który zboczył z drogi, ale dzięki miłości, trosce i oddaniu rodziny zdołał odłączyć
się od mło​dzieżowych gangów ulicznych i ustatkować.

Teraz był już mężczyzną, ale wciąż było w nim coś z buntownika. Ma to w oczach, pomyślała,

a serce zabiło jej mocniej. W tych cudownych, chmurnych zielonych oczach. Wciąż nosił długie
włosy sczesane z czoła i związane w krótki koński ogon. Były jasne z odcieniem brązu. Miał usta
poety, brodę boksera, a ręce artysty.

Wiele nocy spędziła na marzeniach o jego silnych szerokich dłoniach i długich, smukłych

palcach. O tym, że te dłonie ujmują i gładzą jej twarz, przesu​wają się wzdłuż jej ciała.

Był zbudowany jak biegacz. Wysoki, smukły, długonogi. Teraz miał na sobie stare szare dżinsy

sprane na kolanach. Rękawy koszuli podwinął. Zauważyła, że brakowało przy nich guzika. Jedząc,
wymieniał uwagi z Rio, ogromnym czarnoskórym kucharzem, a ten wytrząsał tłuszcz z kosza pełnego
frytek.

- Nie powiedziałem, że jest w nim za dużo czosnku. Powiedziałem, że lubię dużo czosnku. -

Nick nawinął na widelec następną porcję makaronu, jakby chcąc odwołać swoje poprzednie słowa. -
Jesteś bardzo porywczy jak na swój wiek, staruszku - dodał stłumionym głosem, przełykając
makaron.

Rio burknął coś pod nosem.

- No, no, jaki tam staruszek - żachnął się. - Jesz​cze dałbym ci popalić.

- Już się boję! - roześmiał się Nick i ułamał kawałek chleba czosnkowego w momencie, gdy

Freddie z trzaskiem zamknęła za sobą drzwi. Odłożył chleb, odsunął się od stołu i popatrzył na nią z
niekłamaną przyjemnością.

- Widzisz, Rio, kto nas odwiedził? Jak leci, Fred? Podniósł się i uścisnął ją po bratersku.

Zmieszał się lekko, uświadomiwszy sobie, że ciało, które się do niego przytuliło, przypomniało mu,
że mała Freddie jest już kobietą.

- Cóż... - Odsunął się wciąż z uśmiechem na twarzy i wcisnął ręce w kieszenie. - Myślałem, że

przy​jedziesz pod koniec tygodnia.

- Zmieniłam plany. Cześć, Rio - zwróciła się do kucharza i odstawiła na stół kieliszek, by móc

odwza​jemnić braterski uścisk.

- Siadaj, laleczko. Siadaj i jedz.

- Nie dam się prosić. W pociągu cały czas myślałam, co też dzisiaj gotujesz. - Usiadła przy

stole, uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę do Nicka. - Siadaj, wystygnie ci - powiedziała.

- Masz rację. - Ujął jej dłoń, ścisnął i usiadł obok.

- Co u was? Wszystko w porządku? Brandon wciąż gra w baseball?

- Jeszcze jak! Jest kapitanem szkolnej drużyny.

- Westchnęła na widok dużego talerza, który postawił przed nią Rio. - A ostatni występ

baletowy Katie był naprawdę cudowny. Mama oczywiście popłakała się ze wzruszenia. Wiesz, że o
jej sklepie pisano w „Wa​shington Post”? A tata właśnie skończył nowy utwór.

- Nawinęła makaron na widelec. - To tyle. A jak two​je sprawy?

- W porządku.

- Pracujesz nad czymś?

- Mam następne zamówienie dla Broadwayu. - Wzruszył ramionami. Wciąż było mu

niezręcznie opowiadać innym o swoich sukcesach.

- Za „Ostatni przystanek” powinieneś dostać Tony'ego.

- Już sama nominacja była nie lada wyróżnieniem. Potrząsnęła głową.

- Nick, to była znakomita rzecz. Jest znakomita - poprawiła się, bo musical wciąż szedł przy

pełnej widowni. - Jesteśmy z ciebie dumni.

- Cóż, to moja praca.

- Nie chwal go, bo mu woda sodowa uderzy do głowy - odezwał się Rio, który stał przy

kuchni.

- Ejże, sam słyszałem, jak podśpiewywałeś „Mi​łość o zmierzchu” - zauważył Nick.

Rio wzruszył potężnymi ramionami.

- Może... Jeden czy dwa kawałki były całkiem niezłe. Jedz.

- Pracujesz z kimś? - spytała Freddie. - Nad tą nową sztuką?

- Nie. To na razie wstępny etap. Zaledwie za​cząłem. Sam.

Właśnie to pragnęła usłyszeć.

- Gdzieś czytałam, że Michael Lorrey dostał jakieś zamówienie. Będziesz potrzebował nowego

autora tekstów.

- Tak. - Nick dołożył sobie makaronu. - Wcale mnie to nie cieszy. Dobrze mi się z nim

pracowało.

Inni na ogół słuchają tylko własnych słów zamiast muzyki.

- A więc masz problem - uznała Freddie. - Potrzebujesz kogoś z solidnym przygotowaniem

mu​zycznym, kto w melodii usłyszy słowa.

- Właśnie. - Nick podniósł do ust kufel piwa.

- Tym kimś jestem ja - oświadczyła zdecydowanie. Nick aż się zakrztusił. Odstawił kufel i

spojrzał na nią tak, jakby nagle zaczęła mówić jakimś egzotycz​nym językiem.

- Coś ty powiedziała?

- Przez całe życie uczyłam się muzyki. - Starała się opanować emocje i przyjąć rzeczowy ton. -

Pamiętam, że jako mała dziewczynka siedziałam na kolanach ojca, a on trzymał moje dłonie i
prowadził je po klawiszach. Ale bardzo go rozczarowałam, bo komponowanie nie jest moją
namiętnością. Moja namiętność to słowa. Mogłabym dla ciebie pisać teksty, Nick, lepsze niż
ktokolwiek inny. - Jej oczy, szare i spokojne, napotkały jego wzrok. - Bo rozumiem nie tylko twoją
muzykę, ale i ciebie. A zatem, co o tym sądzisz?

Nick aż podniósł się z krzesła.

- Nie wiem... To dla mnie wielka niewiadoma.

- Dlaczego? Przecież wiesz, że pisałam słowa do niektórych utworów tatusia. I do innych

zresztą też. - Ułamała kawałek chleba i zaczęła wolno go przeżuwać. - Mnie się ten pomysł wydaje
logicznym i do​brym rozwiązaniem dla nas obojga. Ja szukam pracy, a ty autora tekstów.

- Cóż... - Myśl o pracy z Freddie trochę go zaniepokoiła i rozdrażniła. Szczerze mówiąc, w

ostat​nich latach coraz częściej czuł się w jej obecności jakoś nieswojo.

- A więc pomyśl o tym. - Uśmiechnęła się ponownie. Należąc do dużej rodziny, znała

strategiczną wartość pozornego wycofywania się. - A jak już ci się spodoba ten pomysł, możesz go
zaproponować pro​ducentowi.

- Mógłbym to zrobić. - Zawahał się. - Pewnie tak...

- Wspaniale! Będę tu wpadać, albo złapiesz mnie w Waldorf.

- Zatrzymałaś się w hotelu?

- Tylko chwilowo, dopóki nie znajdę mieszkania. Może słyszałeś o czymś w okolicy? Podoba

mi się tutaj.

- Chcesz się tu na dobre przeprowadzić?

- Tak. I od razu ci mówię, że nie zamierzam mieszkać u nikogo z rodziny. Chcę się dowiedzieć,

jak to jest mieszkać samej. A ty wciąż na górze, co? W daw​nym pokoju Zacka?

- Zgadza się.

- A więc gdybyś słyszał o jakimś mieszkaniu w sąsiedztwie, daj mi znać.

Zdziwiło go, że przez moment zaniepokoił się, co jej przeprowadzka do Nowego Jorku może

zmienić w jego życiu. Nic, oczywiście, że nic.

- Myślałem, że wolałabyś Park Avenue.

- Kiedyś tam mieszkałam - powiedziała, kończąc jeść makaron. - A teraz szukam czegoś innego.

- Odgarnęła włosy z twarzy i odchyliła się do tyłu. - Rio, to była poezja. Jeśli znajdę w pobliżu
jakieś lokum, masz mnie codziennie na kolacji.

- Może wykopiemy Nicka i wprowadzisz się na górę. - Mrugnął do niej porozumiewawczo. -

Wolę patrzeć na ciebie niż na jego paskudną gębę.

- Cóż, a tymczasem... - wstała i pocałowała olbrzyma w policzek - Zack chce, żebyś pograł,

Nick.

- Za moment.

- Powiem mu. Może jeszcze chwilę posiedzę i po​słucham. Do widzenia, Rio.

- Do widzenia, laleczko. - Rio podśpiewując, wrócił do swojej roboty. - Ale wyrosła ta mała

Fred​die - powiedział. - Śliczna jak z obrazka.

- Tak, w porządku dziewczyna. - Nick był zły, że korzenny zapach jej perfum niepokojąco

drażnił jego zmysły. - Ale wciąż naiwna jak dziecko. Nie ma po​jęcia, co ją tu czeka, w tym mieście.

- A więc będziesz na nią uważał. - Rio podniósł w górę drewnianą łyżkę. - Albo ja będę

uważał na ciebie.

- Gadanie. - Nick wziął butelkę piwa i nalał sobie pełny kufel.

Nowy Jork wciąż zaskakiwał Freddie. Wystarczyło, by przeszła zaledwie kilkadziesiąt metrów

w dowolnym kierunku, a już zauważała coś nowego. A to sukienkę w butiku, a to jakąś interesującą
twarz w tłumie, a to ulicznego śpiewaka o głosie Pavarottiego. Między innymi dlatego tak lubiła to
miasto. Wiedziała, że jest naiwna, tak jak może być naiwna kobieta, która wyrosła w małym mieście,
otoczona czułością i troskliwą opieką. Zdawała sobie sprawę, że daleko jej do sprytu Nicka, którego
wychowała ulica, ale czuła, że ma niezłą dawkę zdrowego rozsądku. Skorzystała z niego, planując
swój pierwszy dzień w mie​ście.

Jedząc rogaliki, obserwowała widok rozciągający się za oknem hotelu. Miała sporo spraw do

załatwienia. Odwiedzając wuja Michaiła w jego galerii, upiecze dwie pieczenie przy jednym ogniu.

Pogada z nim, a przy okazji zorientuje się, czy jego żona Sydney nie pomogłaby jej znaleźć jakiegoś
mieszkania przez swoją agencję nieruchomości.

I nie zaszkodzi napomknąć mu - a tym samym pozostałym członkom rodziny - że ma nadzieję

pra​cować z Nickiem nad jego najnowszym musicalem.

To nie za bardzo uczciwe, pomyślała, nalewając sobie drugą filiżankę kawy. Ale miłość rządzi

się własnymi prawami. A ona nigdy by nawet nie próbowała tego rodzaju łagodnej presji, gdyby nie
wierzyła w swój talent. Jeśli chodzi o umiejętności w zakresie poezji i muzyki, była aż nadto pewna
siebie. Tylko gdy w grę wchodził Nick, traciła wszelką odwagę.

Oczywiście, kiedy już zaczną razem pracować, Nick przestanie ją traktować jak małą

kuzyneczkę z zachodniej Wirginii. Ale ona nigdy nie będzie mogła konkurować z tymi gorącymi,
fascynującymi kobietami, które kręciły się koło niego. A więc, pomyślała, musi być sprytna i
utorować sobie drogę do jego serca przez wspólną miłość do muzyki.

To wszystko w końcu dla jego dobra. Ona jest najlepszą rzeczą, jaka może go w życiu spotkać.

Tylko musi mu to uświadomić.

A więc do dzieła. Nie ma czasu do stracenia. Zerwała się od stołu i pobiegła do sypialni, żeby

się ubrać.

Godzinę później wysiadała z taksówki przed galerią SoHo. Miała pięćdziesiąt procent szansy,

że zastanie wuja. Równie dobrze mógł być teraz w swym domu w Connecticut i rzeźbić albo bawić
się z dzieć​mi. Mógł też pomagać ojcu gdzieś w mieście.

Pchnęła drzwi z matowego szkła. Jeśli nie zastanie Michaiła, wpadnie do biura Sydney albo do

sądu do Rachel. Później zajrzy do Bess do studia telewizyjnego albo do Aleksija. Pomyślała z
radością, że w ja​kimkolwiek kierunku się ruszy, wszędzie może spot​kać kogoś z rodziny.

Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła jej się w oczy w galerii, była nowa praca Michaiła. Nie widziała

jej jeszcze, lecz od razu poznała rękę wuja. Wyrzeźbił w mahoniu podobiznę swej żony. Na wzór
Madonny, Sydney trzymała w ramionach ich najmłodsze dziecko, Laurel. U jej stóp siedziała jeszcze
trójka w różnym wieku i różnego wzrostu. Podszedłszy bliżej, Freddie rozpoznała swoich kuzynów,
Griffa, Moirę i Adama. Nie mogła się oprzeć, by nie przejechać palcem po policzku niemowlęcia.

Pewnego dnia, pomyślała, będę tak samo trzymać moje dziecko. Moje i Nicka.

- Nie czekam na faksy! - krzyknął Michaił, wchodząc do galerii z zaplecza. - Ty czekasz na

faksy! Ja muszę pracować.

- Ależ, Misza - dobiegł z głębi błagalny głos. - Waszyngton mówi...

- Nie obchodzi mnie, co mówi Waszyngton. Po​wiedz im, że mogę mieć trzy sztuki, nie więcej.

- Ale...

- Nie więcej - powtórzył, zamykając za sobą drzwi i mrucząc coś pod nosem po ukraińsku.

- Cóż za artystyczny język, wujku - odezwała się. Przerwał w pół zdania.

- Freddie! - wykrzyknął, porwał ją za ramiona i uniósł jak piórko. - Ty chyba nic nie ważysz. -

Pocałował ją w oba policzki i postawił z powrotem na ziemi. - Jak się czuje moja śliczna
dziewczynka?

- Świetnie. Cieszę się, że tu jestem i że cię widzę. Był jak jego przekleństwa, dziki i

egzotyczny, miał brązowe oczy i kruczoczarne włosy Stanislaskich. Freddie nieraz myślała sobie, że
gdyby potrafiła malować, namalowałaby w śmiałych pociągnięciach pędzla i barwach całą tę
rodzinę.

- Podziwiałam twoje prace - oznajmiła. - Są nie​wyobrażalnie piękne.

- Nietrudno jest tworzyć coś pięknego, jeśli pracujesz nad czymś pięknym. - Popatrzył na

rzeźbę wzrokiem przepełnionym miłością. Miłością do tego pięknego tworzywa, ale jeszcze bardziej
do rodziny, którą uwiecznił w swej rzeźbie. - A więc przyjechałaś za​kosztować wielkiego miasta.

- Rzeczywiście. - Freddie zatrzepotała rzęsami, wzięła pod rękę Michaiła i zaczęła z uwagą

studiować jego dzieło. - Mam nadzieję, że będę pracować z Nickiem nad jego najnowszym
musicalem - zauważyła niby mimochodem.

- O? - Michaił podniósł brwi. Ten mężczyzna, otoczony przez kobiety, doskonale wyczuwał je i

ro​zumiał. - Pisać słowa do jego muzyki?

- Tak. Stworzymy dobry zespół, nie sądzisz?

- Owszem, ale to nie to, o czym myślę, prawda?

- Uśmiechnął się na widok jej kwaśnej miny. - Nasz Nick potrafi być uparty. Jak coś sobie

wbije do głowy, to trudno mu to wybić. Mogę spróbować, chcesz?

- Myślę, że nie będzie takiej potrzeby, ale trzymam cię za słowo - roześmiała się. Michaił

przyjrzał jej się bacznie. Nie jest już dzieckiem, zauważył w duchu. - Jestem dobra, wujku. Mam
muzykę we krwi, tak jak ty swoją sztukę.

- A więc skoro wiesz, czego chcesz...

- Znajdę sposób, żeby to mieć. - Zdziwiona własnym tupetem wzruszyła ramionami. To też

miała w krwi. - Chcę pracować z Nickiem. Chcę mu po​móc. I zrobię to.

- A czego chcesz ode mnie?

- Poparcia rodziny, jeśli to będzie potrzebne, choć myślę, że uda mi się go samej przekonać. -

Odgarnęła włosy gestem, który przypomniał Michaiłowi siostrę.

- A teraz potrzebuję rady co do mieszkania. Może ciocia Sydney pomoże mi coś znaleźć.

- Może, ale przecież u nas jest masa miejsca. Wiesz, jak dzieci cię lubią, a Sydney... -

Zauważył wyraz jej twarzy i westchnął. - Obiecałem twojej mamie, że ci zaproponuję, żebyś
mieszkała u nas. Wiesz, jak Natasza się martwi.

- Nie ma powodu. Ona i tatuś zrobili dobrą robotę, wychowując kogoś niezależnego -

kontynuowała, nie dając mu dojść do słowa. - Jakieś niewielkie mieszkanie, wujku. Poproś tylko
ciocię, żeby zadzwoniła do mnie do Waldorf. Może pójdziemy razem na lunch, jeśli będzie miała
czas.

- Zawsze ma dla ciebie czas. Jak my wszyscy zresztą.

- Wiem. I mam zamiar to wykorzystać. Muszę mieć mieszkanie jak najprędzej. Zanim - dodała z

błyskiem w oku - babcia zacznie spiskować, żebym wprowadziła się do nich na Brooklyn. No, muszę
lecieć. - Pocałowała go w policzek. - Mam jeszcze parę spotkań. - Skierowała się do drzwi. - Aha,
jak będziesz rozmawiać z mamą, powiedz jej, że próbowałeś.

Odwróciła się na pięcie i już jej nie było. Skinęła na taksówkę. A teraz, gdy zrobiła już

początek, kazała taksówkarzowi zawieźć się do baru Zacka i zaczekać. Podeszła do tylnego wejścia i
nacisnęła dzwonek. W chwilę później w domofonie rozległ się zaspany głos Nicka.

- Jeszcze w łóżku? - spytała słodkim głosem. - Starzejesz się, Nicholas.

- Freddie? Która, do diabła, godzina?

- Dziesiąta, ale kto by Uczył godziny. Po prostu wpuść mnie do środka. Mam coś dla ciebie.

Zostawię to na dole.

Zaklął. Usłyszała, że coś upadło na podłogę.

- Już schodzę - powiedział.

- Nie, nie przeszkadzaj sobie. - Bała się, że nie zdoła się opanować na jego widok, na wpół

rozbudzonego, jeszcze ciepłego ze snu. - Nie mam czasu. Tylko mnie wpuść, a potem zadzwoń, jak
zobaczysz, co ci przyniosłam.

- Co to jest? - zaciekawił się, otwierając drzwi. Freddie nie odpowiedziała. Wbiegła do

środka, rzuciła na stół w kuchni teczkę ze swoimi tekstami i wybiegła.

- Wybacz, że cię obudziłam! - zawołała jeszcze przez domofon. - Jeśli masz dzisiaj czas,

możemy pójść razem na kolację. Do zobaczenia.

- Co, do diabła! Zaczekaj!

Ale ona już wsiadała do taksówki. Zagłębiła się na tylnym siedzeniu, odetchnęła głęboko i

zamknęła oczy. Jeśli on jej nie zechce, jej talentu, poprawiła się w duchu, znajdzie się z powrotem w

punkcie wyjścia.

Myśl pozytywnie, upomniała siebie. Wyprostowa​ła się, podniosła głowę.

- Do Gucciego, proszę - rzuciła.

Jeśli kobietę czeka randka z mężczyzną, którego zamierza poślubić, to koniecznie musi sobie

kupić nową suknię.

ROZDZIAŁ DRUGI

Zanim Nick znalazł i wciągnął dżinsy, po czym zbiegł na dół, Freddie zdążyła już odjechać. Na

stole kuchennym leżała teczka, którą mu zostawiła.

Co też temu dzieciakowi chodzi po głowie? - zastanawiał się. Budzi go skoro świt, zostawia w

kuchni tajemnicze papiery i znika bez słowa wyjaśnienia. Zaklął pod nosem, wziął teczkę i powlókł
się z powro​tem na górę. Musi się koniecznie napić kawy.

Ostrożnie stąpał między rozłożonymi na podłodze gazetami, częściami garderoby, nutami.

Rzucił teczkę Freddie na blat i podszedł do ekspresu do kawy. Musiał się bardzo skupić, żeby
przypomnieć sobie, jak on działa.

Nie był rannym ptaszkiem i nagle wyrwany ze snu z trudem zbierał myśli.

Zaparzył kawę i zajrzał do lodówki. W barze Zacka nie podawano śniadań. Rio nie dał się

namówić, by je przygotowywać, a więc Nick był zdany na siebie. W lodówce znalazł tylko resztkę
mleka. Nawet płatki się skończyły.

Zadowolił się więc kawą i papierosem.

Usiadł i otworzył teczkę pozostawioną przez Freddie. Był bardzo ciekaw, co takiego mogło

skłonić ją do tego, by budzić go o tak wczesnej porze. Nawet bogate dzieciaki z małych miast
powinny wiedzieć, że bary zamyka się bardzo późno. A kiedy Nick zmieniał brata, rzadko kładł się
spać przed trzecią nad ranem.

Ziewnął i wyłożył zawartość teczki na stół. Zobaczył starannie wydrukowane kartki z nutami.

Ten dzieciak wbił sobie do głowy, że będziemy razem pracować, pomyślał. Znał Freddie
dostatecznie długo, by wiedzieć, że jeśli coś postanowi, nie da sobie tego tak łatwo
wyperswadować.

Cóż, na pewno ma talent, zamyślił się. Trudno byłoby się spodziewać, że córce Spencera

Kimballa słoń nadepnął na ucho. Ale nie wyobrażał sobie współpracy z kimkolwiek. Owszem,
dobrze mu się pracowało z Lorreyem, lecz Lorrey nie był jego krewnym. I nie pachniał tak słodko i
kusząco jak grzech.

Opamiętaj się, LeBeck, upomniał sam siebie. Odgarnął włosy z czoła i sięgnął po pierwszą

kartkę. W końcu może chyba zrobić choć tyle dla swojej kuzyneczki. Przynajmniej zerknąć na jej
pracę.

Popatrzył i zmarszczył brwi. To była jego muzyka. Coś, czego nie dokończył, coś nad czym

pracował podczas jednego ze swoich pobytów w Wirginii Zachodniej. Pamiętał, jak siedział przy
fortepianie w pokoju muzycznym w tym dużym domu z kamienia, a Freddie stała obok niego. Kiedy to
było? Ostatniego lata? Przedostatniego? Nie mógł sobie przypomnieć momentu, kiedy wyrosła tak
nagle, że zaczynał odczuwać pewien niepokój, gdy opierała się o niego czy patrzyła z ukosa tymi
niewiarygodnie dużymi szary​mi oczami.

Nick potrząsnął głową, potarł policzki i ponownie skoncentrował się na muzyce. Wygładziła

ją, stwierdził, ale trochę zjeżył się na myśl, że ktoś majstrował nad jego dziełem. I dodała pełne
poezji, romantyczne słowa, które znakomicie współgrały z nastrojem mu​zyki.

„Na zawsze ty”. Taki tytuł dała piosence. Kiedy muzyka rozbrzmiała mu w głowie, zostawił

niedopitą kawę, zebrał nuty, przeszedł do pokoju i usiadł przy pianinie.

Dziesięć minut później dzwonił do hotelu Waldorf, by zostawić pierwszą z wielu wiadomości

dla panny Frederiki Kimball.

Wróciła do hotelu dopiero późnym popołudniem w świetnym nastroju, niosąc liczne torby z

zakupami. Spędziła bardzo miły dzień. Najpierw chodziła po sklepach, w południe zjadła lunch z
Rachel i Bess, a potem kontynuowała zakupy. Wcisnęła wszystkie torby do szafy i podeszła do
telefonu. O tej porze na pewno zastanie już w domu kogoś z rodziny, jeśli nie wszystkich.

Zauważyła mrugające światełko na sekretarce, ale zanim zdążyła wcisnąć przycisk, rozległ się

dzwonek telefonu.

- Halo! - Podniosła słuchawkę.

- Do diabła, Fred, gdzie ty się podziewałaś? Uśmiechnęła się, słysząc głos Nicka.

- Tu i tam, a co?

- Interesujące zajęcie. Cały dzień usiłuję cię złapać. Już miałem dzwonić do Aleksa, żeby

zaczęto cię szukać. - Wyobraził ją sobie porwaną, pobitą, zmal​tretowaną.

Freddie ściągnęła buty.

- Gdybyś to zrobił, powiedziałby ci, że spędziłam parę godzin na lunchu z jego żoną. Ale, ale...

w czym problem?

- Problem? Nie, dlaczego od razu problem... - W jego głosie słychać było sarkastyczne tony. -

Zry​wasz mnie na równe nogi skoro świt...

- Po dziesiątej - sprostowała.

- A potem znikasz na cały dzień - ciągnął. - Przypominam ci, że coś tam wołałaś, żebym do

ciebie zadzwonił.

- Owszem. - Starała się zachować obojętność, szczęśliwa, że Nick nie może zobaczyć nadziei

rysu​jącej się na jej twarzy. - Przejrzałeś nuty, które ci zostawiłam?

Otworzył usta, ale milczał przez chwilę, starając się nie okazywać emocji.

- Rzuciłem na nie okiem. - Spędził całe godziny na czytaniu ich, studiowaniu, graniu. - Niezłe,

zwła​szcza w części, którą ja napisałem.

Mimo że nie mógł jej widzieć, podniosła hardo brodę.

- To jest o wiele lepsze niż niezłe, szczególnie te części, które ja dokończyłam - oświadczyła,

nie kry​jąc dumy. - A co powiesz o słowach?

Były pełne poezji, zadumy, ale i humoru i wywarły na nim większe wrażenie, niż chciałby to

przyznać.

- Masz lekkie pióro, Fred.

- O, dodajesz mi otuchy.

- No więc: są dobre. To chciałaś usłyszeć? - Wziął głęboki oddech. - Nie wiem, co chcesz,

żebym z tym zrobił, ale...

- Może pogadamy, co? Masz dziś czas? Zastanawiał się przez chwilę nad spotkaniem, które

miał tego wieczoru, pomyślał o muzyce i uznał, że wszystko inne się nie liczy.

- Nie mam nic takiego w planie, z czego nie mógł​bym zrezygnować - odpowiedział w końcu.

Ciekawe, mówi o pracy czy o kobiecie? - prze​mknęło Freddie przez głowę.

- Świetnie, a więc zapraszam cię na kolację. Bądź w hotelu o wpół do ósmej.

- Posłuchaj, dlaczego nie możemy...

- Przecież musimy coś zjeść, prawda? Włóż garnitur. Niech to będzie uroczyste wyjście. A

więc o wpół do ósmej. - Freddie zagryzła wargi i odłożyła słuchawkę, zanim Nick zdążył
zaprotestować.

Zdenerwowana usiadła na poręczy fotela. A więc zadziałało, pomyślała. Wszystko idzie

według jej pla​nu, nie ma powodów do zdenerwowania. Żadnych, absolutnie żadnych.

Zacznie podrywać i uwodzić mężczyznę, którego kochała prawie przez całe życie. A jeśli jej

się nie uda, będzie miała złamane serce, będzie upokorzona, a wszystkie jej nadzieje i marzenia legną
w gruzach.

Na razie jednak nie ma powodów do paniki.

Żeby sobie dodać odwagi, podniosła słuchawkę i zadzwoniła do domu. Na dźwięk znajomego

głosu od razu wyzbyła się wszelkich obaw.

- Mamo, to ja - odezwała się z uśmiechem.

O wpół do ósmej Nick krążył po holu hotelu Waldorf. Nie był zbyt szczęśliwy z wyboru

miejsca. Nie cierpiał garniturów, nie cierpiał luksusowych restauracji i napuszonych kelnerów.
Gdyby Freddie dała mu wybór, zaproponowałby ich bar, w którym mogliby spokojnie porozmawiać.

Oczywiście, od kiedy odniósł sukces na Broadwayu, musiał od czasu do czasu bywać na

spotka​niach i imprezach, które wymagały oficjalnego stroju. Nie lubił tego jednak i starał się w miarę
możliwości unikać takich okazji. Wciąż pragnął tylko tego, co zawsze - móc w spokoju pisać i grać
swoją muzykę.

Zmierzył wzrokiem jednego z portierów, który najwyraźniej uznał go za kogoś podejrzanego.

Do diabła, ma rację, pomyślał Nick z rozbawieniem. Zack i Rachel z resztą rodziny

Stanislaskich uratowali go wprawdzie przed więzieniem i pozostaniem przez całe życie na
pograniczu prawa, ale wciąż jeszcze było w nim coś z buntownika, z samotnego chłopca, przez
nikogo nie rozumianego.

Jego przyrodni brat, Zack, kupił mu przed ponad dziesięciu laty pierwsze pianino i Nick wciąż

pamiętał szok, jaki przeżył, i zdziwienie, że ktoś go zrozumiał i zechciał spełnić jego nie
wypowiedziane marzenie. Nigdy nie zapomni, ile zawdzięcza bratu, nigdy nie spłaci do końca długu,
jaki wobec niego za​ciągnął.

Oczywiście, że to już przeszłość. Zmienił się, nie ściągał już na siebie kłopotów. Nie zrobiłby

już niczego, co mogłoby przynieść wstyd rodzinie, która go zaakceptowała. Wciąż jednak był
Nickiem LeBeck, byłym złodziejaszkiem, zbuntowanym artystą i włóczęgą, dzieciakiem, który
pierwszy raz spotkał byłą obrońcę z urzędu, Rachel Stanislaski, w areszcie poli​cyjnym.

Garnitur stanowił tylko cienką warstwę oddzielającą przeszłość od teraźniejszości. Poprawił

krawat z wyraźnym wstrętem. Nieczęsto wracał myślami do przeszłości, dopiero Freddie wywołała
napływ wspo​mnień.

Kiedy ją poznał, miała trzynaście lat i przypominała laleczkę z porcelany. Pełna wdzięku,

słodka, niewinna. Oczywiście, że ją kochał, tak jak się kocha kogoś z rodziny. Nie zmienił tego fakt,
że z czasem stała się kobietą. Wciąż jednak był starszym od niej o sześć lat kuzynem.

Jednak kobieta, która wysiadła teraz w windy, nie wyglądała na niczyją kuzynkę. Co, u diabła,

zrobiła ze sobą?

Nick włożył ręce do kieszeni i patrzył na nią z ukosa, gdy szła przez hol w krótkiej obcisłej

sukience o barwie dojrzałych moreli. Upięła wysoko włosy, odsłaniając w ten sposób smukłą szyję i
delikatne ramiona. W uszach błyszczały kolczyki z perełkami, a w zagłębieniu między piersiami

spoczywała broszka z szafiru w kształcie łzy.

Zna te wszystkie kobiece sztuczki, pomyślał Nick, gdy uśmiechnęła się do niego.

- Witaj - powiedziała, całując go w kącik ust. - Mam nadzieję, że nie czekałeś zbyt długo.

Wyglądasz wspaniale.

- Nie wiem, dlaczego mieliśmy się dzisiaj tak stro​ić. Tylko po to, żeby coś zjeść?

- Po to, żebym mogła włożyć nową sukienkę. - Obróciła się dokoła. - Podoba ci się?

- Niezła. Ale możesz się przeziębić. Powstrzymała się, by nie parsknąć złością.

- Nie sądzę, żebym się przeziębiła. Przed hotelem czeka samochód. - Wzięła go pod rękę i

poprowadzi​ła do lśniącej, czarnej limuzyny.

- Wynajęłaś samochód? Żeby pojechać na kola​cję?

- Miałam taki kaprys. - Uśmiechnęła się do kierowcy i wśliznęła do środka. Wdać było, że

przywy​kła do luksusów. - To moja pierwsza randka w No​wym Jorku.

Powiedziała to takim tonem, jakby spodziewała się jeszcze wielu randek z wieloma

mężczyznami. Nick odchrząknął i zajął miejsce obok niej.

- Nigdy nie zrozumiem bogaczy - stwierdził.

- Też nie należysz do biednych - przypomniała mu. - Twój musical idzie na Broadwayu już

drugi rok, dostałeś nominację do Tony'ego, przygotowujesz dru​gą sztukę.

Wzruszył ramionami, zażenowany świadomością sukcesu finansowego.

- Nie mam zwyczaju jeździć wynajętymi limuzy​nami - mruknął.

- No to masz okazję. - Freddie rozsiadła się wygodnie, czując się jak Kopciuszek w drodze na

bal. - W niedzielę spotykamy się na obiedzie u babci - wy​jaśniła.

- Tak, pamiętam.

- Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę ich wszystkich i dzieciaki. Wstąpiłam rano do galerii

wujka Miszy. Widziałeś rzeźbę cioci Sydney z dziećmi?

- Tak. - Nick uśmiechnął się z rozrzewnieniem. Niemal zapomniał, że ma na sobie garnitur i

jedzie czarną limuzyną. - Jest przepiękna. A niemowlę kapi​talne. Wiesz, że Bess ma następne?

- Powiedziała mi podczas lunchu. Nie sposób powstrzymać tych Ukraińców. Dziadek znów

musi ku​pować te gumisie, które zresztą uwielbia.

- Nie martw się o zęby - powiedział Nick, naśladując akcent Jurija. - Wszystkie moje wnuki

mają zęby z żelaza.

Freddie roześmiała się. Przysunęła się trochę bliżej, tak że kolanem niby niechcący dotknęła

kolana Ni​cka.

- Niedługo rocznica ich ślubu.

- W przyszłym miesiącu.

- Zastanawialiśmy się, czy nie urządzić uroczystego przyjęcia. Można by wynająć jakąś salę,

choćby w hotelu, ale w końcu doszliśmy do wniosku, że oni woleliby coś bardziej zwyczajnego,
skromniejszego. Może w waszym barze?

- Oczywiście, nie ma problemu. Będzie o wiele zabawniej niż w jakimś Hiltonie czy innym

Holidayu. - A ja nie będę musiał się wbijać w ten cholerny garnitur, dodał w duchu. - Rio zajmie się
kuchnią.

- A ty ze mną muzyką.

- Czemu nie... - Przyjrzał się jej uważnie.

- Myśleliśmy o kupieniu wspólnego prezentu, od nas wszystkich. Wiesz, że babcia zawsze

marzyła o podróży do Paryża?

- Nadia? - Uśmiechnął się na tę myśl. - Nie. Skąd wiesz?

- Powiedziała niedawno mamie. Właściwie tylko napomknęła, jak to ona. Po prostu, że zawsze

się zastanawiała, czy jest tam tak romantycznie, jak śpiewają w piosenkach. A więc pomyśleliśmy, że
możemy im zafundować wycieczkę na dwa tygodnie, kupić bilety na samolot, wynająć apartament u
Ritza.

- Wspaniały pomysł. Jurij i Nadia w Paryżu...

- A ty dokąd zawsze chciałeś pojechać? - spytała Freddie, gdy limuzyna zatrzymała się przed

restau​racją.

- Hm. - Nick wysiadł z samochodu i podał jej rękę. - Sam nie wiem. Najlepszym miejscem, w

jakim byłem, jest Nowy Orlean. Nieprawdopodobna muzyka. Możesz stanąć sobie po prostu na rogu
ulicy i zewsząd ją słyszysz. Na Karaibach też nie jest źle. Pamiętasz, jak popłynąłem tam z Zackiem i
Rachel? Bo​że, to było jeszcze zanim urodziły się dzieciaki.

- Przysłałeś mi kartkę z Saint Martin - bąknęła.

- To był mój pierwszy wyjazd. Zack uznał, że jako załogant nadaję się najbardziej na balast, a

więc koniec końców wylądowałem w kuchni. Cała drogę narzekałem, ale w ogóle to byłem
zachwycony.

Weszli do środka. Restauracja była elegancka i przytulna, dyskretnie oświetlona.

- Kimball - rzuciła Freddie kierownikowi sali, który zaprowadził ich do stolika w ustronnym

miej​scu.

Idealny wybór, uznała. Świece w srebrnych kandelabrach na pokrytych białymi lnianymi

obrusami stolikach, zapach dobrego jedzenia, blask szlachetnego szkła. Nick może nie zdaje sobie
sprawy, że jest uwo​dzony, ale ona uważała, że robi to najlepiej, jak umie.

- Napijemy się wina? - spytała.

- Oczywiście. - Wziął kartę oprawioną w skórę. Lata pracy w barze nauczyły go bezbłędnie

rozpoznawać dobre roczniki. Przestudiował listę win i potrząsnął głową na widok obłędnych cen.
Cóż, to przyjęcie Freddie.

- Sancerre rocznik 88 - powiedział do kelnera czekającego na zamówienie.

- Tak, proszę pana. Doskonały wybór - odparł ten z zawodową uprzejmością.

- Wyobrażam sobie, wnosząc z trzystuprocentowej marży. - Słysząc to, Freddie z trudem

tłumiła śmiech, a kelner milczał z godnością. Nick oddał mu kartę i zapalił papierosa. - A więc co z
mieszkaniem? Masz już coś? - zwrócił się do Freddie.

- Dzisiaj nie miałam na to czasu, ale myślę, że Sydney coś mi znajdzie.

- Mieszkania w Nowym Jorku nie znajduje się jak z bicza strzelił. Poza tym musisz uważać,

żeby cię nie wykiwano. Wielu tylko na to czeka. Młoda dziewczyna z prowincji to niezły kąsek.
Powinnaś pomyśleć raczej o zamieszkaniu na jakiś czas u kogoś z rodziny.

- Potrzebujesz współlokatora? - Uniosła brwi. Popatrzył na nią zdziwiony.

- Nie to miałem na myśli.

- Właściwie nie byłby to zły pomysł. Skoro mamy razem pracować...

- Chwileczkę. Nie uprzedzaj faktów.

- Czyżbym to robiła? - Uśmiechnęła się znacząco. Kelner prezentował Nickowi wino.

- W porządku. - Nick niecierpliwie machnął ręką, ale nie pozbył się kelnera, dopóki nie

dopełnił rytuału degustacji. Wręczył Freddie korek. Co jak co, ale wąchać go nie będzie. Aby
przyspieszyć ceremoniał, wypił szybko na próbę łyk, który kelner nalał mu do kieliszka. - Świetne,
dziękuję.

Godnie wyprężony, kelner nalał wina Freddie, później dopełnił kieliszek Nicka i wstawił

butelkę do srebrnego wiaderka.

- A teraz posłuchaj - zaczął Nick.

- To był świetny wybór - przyznała Freddie, delektując się pierwszym łykiem. - Wiesz, że w

pewnych sprawach mam zaufanie do twojego gustu, Nicholas. Ufam ci bez zastrzeżeń. Na przykład w
sprawie win. - Podniosła kieliszek. - I w sprawie muzyki. Możesz nie chcieć tego przyznać, ale twoja
mała Freddie jest tak samo dobra jak ty. I jeśli chcesz mieć ten musical, musisz uznać, że nadaję się
do współpracy.

- Trudno powiedzieć, żebyś była tak dobra jak ja, dzieciaku, ale zła nie jesteś - przekomarzał

się. Stuknął kieliszkiem w jej kieliszek i na moment stracił wątek. W jej oczach było coś
zagadkowego. Wydawało się, że kryją tajemnicę, której ona nie jest jeszcze gotowa z nim dzielić. -
Tak czy inaczej, podobała mi się twoja robota.

- Och, panie LeBeck. - Zatrzepotała rzęsami, spuszczając skromnie wzrok. - Sama nie wiem, co

powiedzieć.

- Zawsze masz dużo do powiedzenia. Ten kawałek, „Na zawsze ty”, bardzo mi odpowiada.

Myślę, że mógłbym go włączyć.

- Też tak myślę - uśmiechnęła się. - Jako córka Spencera Kimballa mam pewne kontakty.

Czytałam libretto, Nick. Jest cudowne. Ta historia jest uroczo staroświecka i współczesna zarazem.
Ma piękny wą​tek miłosny, jest dowcipna, zabawna. A jeśli główną rolę zagra Maddy O'Hurley.

- Skąd to wiesz?

Znowu się uśmiechnęła, tym razem z widocznym zadowoleniem.

- Kontakty. Mój ojciec pracował dla jej męża. Reed Valentine jest starym przyjacielem domu.

- Kontakty - mruknął Nick. - To do czego ci jestem potrzebny? Możesz iść do samego

Valentine'a. Ma pieniądze.

- Mogłabym - przyznała, wydymając wargi. - Ale to nie w moim stylu. - Podniosła wzrok, ich

spojrzenia się spotkały. - Chcę, żebyś ty chciał mnie, Nick. Jeśli nie zechcesz, nic z tego nie wyjdzie.
- Zamilkła na chwilę. Czy on się zorientuje, że nie chodzi jej tylko o muzykę, lecz również o jej
życie? O ich życie. - Zrobię wszystko, żeby cię przekonać, że mnie chcesz. A później, jeśli
popatrzysz na mnie i powiesz mi prosto w oczy, że się pomyliłeś, jakoś to przeżyję.

Poczuł niewytłumaczalny ucisk w żołądku. Coś dziwnego, niebezpiecznego, niechcianego. Miał

nieprzepartą chęć przeciągnąć dłonią po tym aksamitnym, delikatnym policzku. Nie zrobił tego
jednak. Opanował się, odetchnął głęboko i zgasił papierosa.

- W porządku, Fred, przekonałaś mnie. Napięcie, jakie czuła, zelżało.

- Spróbuję, ale najpierw coś zamówmy.

Wybrała danie na chybił trafił. Za bardzo była zaprzątnięta tym, co i jak mu powiedzieć, by

przejmować się czymś tak mało ważnym jak jedzenie. Pociągnęła łyk wina, obserwując, jak Nick
naradza się z kel​nerem. Kiedy skończył i popatrzył na nią, uśmiechała się.

- O co chodzi? - spytał.

- Właśnie sobie przypomniałam - pochyliła się i położyła dłoń na jego ręce - w jakich

okolicznościach zobaczyłam cię po raz pierwszy. Wszedłeś do domu dziadków, gdzie zawsze był
ruch i zamieszanie, i wyglądałeś, jakbyś dostał obuchem w łeb.

- Nigdy nie widziałem czegoś takiego - przyznał z uśmiechem. - Nie wiedziałem, że może w

ogóle istnieć taki dom. Wszyscy się śmieją i krzyczą, dzie​ciaki biegają, wszędzie jedzenie.

- A Katia od razu do ciebie podeszła i zażądała, żebyś ją wziął na ręce.

- Twoja mała siostrzyczka zawsze miała na mnie oko.

- Ja też.

Zaczął się śmiać, ale nagle się zorientował, że to wcale nie jest śmieszne.

- Daj spokój - zaprotestował.

- Naprawdę. Jedno spojrzenie na ciebie, a moje serce nastolatki zaczynało niespokojnie bić.

Miałeś trochę dłuższe włosy niż teraz, trochę jaśniejsze. W uchu nosiłeś kolczyk.

Nick potarł płatek ucha.

- Już go nie noszę.

- Uważałam, że jesteś piękny, egzotyczny, jak oni wszyscy.

Początkowe zakłopotanie tymi słowami ustąpiło miejsca zaciekawieniu.

- Rodzina - ciągnęła dalej Freddie. - Te cudowne twarze przypominające cygańskie,

arystokratyczna uroda mojego ojca, nieskazitelna piękność Sydney, niewiarygodna męskość Zacka.

Zack by się ucieszył, pomyślał Nick z rozbawie​niem.

- A potem poznałam ciebie. Byłeś skrzyżowaniem gwiazdy rocka z Jamesem Deanem -

westchnęła rozmarzona. - Przepadłam z kretesem. Każda dziewczyna kiedyś traci głowę. Ja ją
straciłam dla ciebie.

- Cóż. - Nie bardzo wiedział, jak zareagować. - Chyba powinienem być dumny.

- Oczywiście. Rzuciłam dla ciebie Bobby MacAroya i Harrisona Forda.

- Harrisona Forda? Nie do wiary. - Urwał na chwilę, gdy kelner podał przystawki. - Ale kim u

li​cha był Bobby MacAroy? - spytał.

- Najprzystojniejszym chłopakiem w mojej klasie. Oczywiście nie miał pojęcia, że mam zamiar

wyjść za niego za mąż i urodzić mu pięcioro dzieci. - Wzruszyła ramionami.

- Jego strata.

- Żebyś wiedział. W każdym razie tamtego dnia zupełnie oniemiałam i musiałam nieźle się

napracować, żeby coś z siebie wykrztusić. Mała piegowata Fred - zadumała się. - Wśród tych
wszystkich egzo​tycznych ptaków.

- Wyglądałaś jak z porcelany - wymamrotał. - Mała jasnowłosa lalka z ogromnymi oczami.

Pamiętam, że powiedziałem, że nie jesteś podobna do rodzeństwa, a ty wyjaśniłaś, że Natasza jest
twoją macochą. Zrobiło mi się ciebie żal. - Podniósł wzrok, zatapiając spojrzenie w jej przepastnych
oczach. - Bo było mi żal siebie, też byłem bratem przyrodnim. A ty siedziałaś taka poważna i
powiedziałaś mi, że „przyrodni” to przecież tylko słowo. I że nie ma to żadnego znaczenia. Uderzyło
mnie to, naprawdę. Po raz pierw​szy mnie to uderzyło. I nagle odczułem różnicę.

- Popatrz, nie wiedziałam. Wydawaliście się sobie tacy bliscy z Zackiem.

- Przez długi czas próbowałem go nienawidzić. Nie do końca mi się to udawało, ale bardzo się

stara​łem i obrzydzałem życie nam obojgu. A potem zako​chałem się w Rachel.

- Co? Przecież... - Freddie dyplomatycznie za​wiesiła głos i zajęła się jedzeniem.

Teraz mógł już wspominać przeszłość bez żalu.

- Tak. Miałem prawie dziewiętnaście lat. A ona była urzekająca, z tą wspaniałą figurą i

niewiarygodnie długimi nogami. W swoim młodzieńczym zadufaniu nie rozumiałem, dlaczego
miałaby mnie odrzucić. Zarumieniłaś się, Fred.

Uśmiechnął się.

- Ejże, każdy chłopak kiedyś traci głowę - powtórzył jej wcześniejsze słowa. - Byłem nieźle

wkurzony, kiedy się dowiedziałem, że Rachel i Zack ze sobą chodzą. Czułem się wystrychnięty na
dudka. Uważałem, że zrobili ze mnie durnia. A później mi przeszło, bo było w nich coś szczególnego.
I w końcu dotarło do mnie, że ją kochałem, ale nie byłem w niej zakochany. Niezłe zakończenie,
prawda?

Zmierzyła go wzrokiem.

- Czy ja wiem? Ale wracając do naszych baranów, miałam cię przekonać, że powinniśmy

razem pracować.

Nick milczał przez chwilę, czekając, aż kelner uprząt​nie talerze po przystawkach i poda główne

danie.

- Słucham - powiedział wreszcie, wznosząc kieli​szek.

Freddie nachyliła się. Owiał go zmysłowy zapach jej perfum.

- Mamy ze sobą wiele wspólnego, w różnych dziedzinach. W naszej przeszłości jest wiele

momen​tów podobnych. Jeszcze sprzed okresu, gdy ciebie poznałam.

- Nie nadążam. Potrząsnęła niecierpliwie głową.

- Nie ma sensu do tego wracać. Ja ciebie znam, Nicholas. Lepiej niż ci się wydaje. Wiem, że

twoja muzyka jest dla ciebie zbawieniem.

Spochmurniał i nagle stracił zainteresowanie kolacją.

- Mocno powiedziane.

- Ale trafione w dziesiątkę - dodała. - Sukces to dla ciebie produkt uboczny. Liczy się muzyka.

Pisałbyś ją i grał za darmo, gdyby trzeba było. To ona pozwala ci się w życiu nie zagubić, nie zejść z
drogi. Potrzebujesz tej muzyki i potrzebujesz mnie, żebym napisała do niej słowa. Bo ja, Nick, jeśli
tylko słyszę muzykę, słyszę i słowa. Wiem, co chcesz powiedzieć przez swoją muzykę, ponieważ cię
rozumiem. I po​nieważ cię kocham.

Obserwował ją, starając się oddzielić emocje od rozsądku. Musiał jednak przyznać, że miała

rację. Nigdy nie był w stanie wyzbyć się emocji, komponując. Uczucia były pierwsze, a Freddie
utrafiła w nie słowami, które napisała do jego muzyki, i słowami, które przed chwilą wypowiedziała.

- Mocno powiedziane, Fred.

- Mocno, ale to prawda. Stworzymy zespół, Nick.

Jedyny i niepowtarzalny. We dwoje zdziałamy o wie​le więcej niż każde z nas w pojedynkę.

Muzyka, którą grał tego ranka, dźwięczała mu w uszach, pamiętał każde słowo, które do niej

napisała. „Zawsze byłeś ty i tylko ty. W moim sercu, w mojej duszy. Nie było nikogo przed tobą ani
po tobie. Zawsze widziałam przed sobą twoją twarz. To ty przyprawiałaś mnie o łzy i śmiech”.

Piosenka pełna tęsknoty, pomyślał, i pełna nadziei. Freddie ma rację, uznał. To jest to, czego

potrzebował.

- Zgoda, Fred. Popracujemy przez jakiś czas i zobaczymy, co z tego wyniknie. Jeśli uda nam się

stwo​rzyć jeszcze dwie piosenki, zaniosę je producentom.

Freddie nerwowo ściskała dłonie pod stołem.

- A jeśli oni zatwierdzą materiał?

- Jeśli zatwierdzą, zostajemy partnerami. - Pod​niósł kieliszek. - Umowa stoi?

- O tak. - Wznieśli toast. - Stoi.

Nie tylko wino spowodowało, że zakręciło jej się w głowie, gdy Nick odprowadzał ją po

kolacji do pokoju hotelowego. Oparła się plecami o drzwi, roześmiała i popatrzyła na niego
rozpromienionym wzrokiem.

- Będzie wspaniale. Jestem tego pewna. Odsunął jej delikatnie włosy z czoła. Dłoń mu drżała.

- A więc do jutra. U mnie. Przynieś coś do jedzenia.

- Będę skoro świt.

- Zabiję cię, jeśli przyjdziesz przed dwunastą. Gdzie masz klucz, dzieciaku?

- Tutaj. - Potrząsnęła mu przed nosem kluczem i wsunęła w zamek. - Chcesz wejść?

- Muszę jeszcze pójść do baru, zmienić Zacka. A potem... - urwał, tracąc wątek, gdy poczuł, że

oplata go ramionami - trochę się przespać - dokończył, pochylając głowę, by pocałować ją w
policzek.

Może nie szumiało jej w głowie dostatecznie, ale obróciła się tak, że ich usta się spotkały.

Tylko na sekundę, ale się spotkały. Poczuła ich smak, delikatny dotyk jego warg i jego dłonie
zaciskające się na jej ramionach.

A później odwróciła się z zagadkowym uśmiesz​kiem.

- Dobranoc, Nicholas - rzuciła.

Nie poruszył się, nie drgnął ani jeden jego mięsień, nawet gdy zatrzasnęła mu przed nosem

drzwi. Słyszał tylko własny oddech i bicie własnego serca. Odwrócił się i wolnym krokiem poszedł
do windy.

To przecież moja kuzynka, przypomniał sobie. Kuzynka, a nie jakaś seksowna laska, z którą

można się przez chwilę zabawić. Nacisnął guzik. Zauważył, że lekko drży mu ręka.

Jesteśmy kuzynami, powtórzył raz jeszcze. Mamy wspólną rodzinę, a połączą nas zależności

zawodowe. Nie może o tym zapomnieć. W żadnym wypadku.

ROZDZIAŁ TRZECI

- Witaj, Rio. - Freddie weszła na zaplecze baru Zacka z torebką w jednej, a zakupami w

drugiej ręce.

- Witaj, laleczko. - Rio właśnie przygotowywał lunch. - Co tu robisz?

- Pracujemy dzisiaj z Nickiem - odparła, wcho​dząc na schody.

- Uważaj, żebyś nie musiała go za włosy wyciągać z łóżka.

Freddie wzruszyła ramionami.

- Powiedział, że mam przyjść nie wcześniej niż w południe. Jest południe. - Co do minuty,

dodała w duchu, wchodząc na strome kręte schody.

Stanąwszy pod drzwiami mieszkania Nicka, zapukała raz i drugi. Odpowiedziała jej cisza.

Poczekała i zapukała jeszcze raz. No dobrze, Nicholas, pomyślała, trzeba cię będzie obudzić.
Otworzyła drzwi i głoś​no oznajmiła swoje przybycie.

W ciszy, jaka panowała w mieszkaniu, słyszała słaby szum wody. To prysznic, uznała i

skierowała się do kuchni.

Potraktowała poważnie słowa Nicka dotyczące jedzenia. Postawiła na stole pudełko sałatki

ziemniaczanej, zapiekankę z makaronem, korniszony i kanapki. Zajrzała do lodówki, by sprawdzić,
co jest do picia. Znalazła tylko piwo i wodę. Rozejrzawszy się po kuchni, stwierdziła, że od dawna
nikt tu nie sprzą​tał.

Kiedy w parę minut później Nick wyszedł z łazien​ki, zastał ją nad zlewem pełnym mydlin.

- Co tu się dzieje? - zdziwił się.

- To miejsce woła o pomstę do nieba - oznajmiła, nie odwracając głowy. - Wstydziłbyś się tak

miesz​kać. Wyjęłam resztki z zamrażalnika. Trzeba to wy​rzucić.

Nick sięgnął po dzbanek do kawy.

- Kiedy ostatni raz ścierałeś podłogę? - spytała.

- Chyba we wrześniu tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego. - Ziewnął i zamrugał powiekami

starając się przyzwyczaić wzrok do światła dziennego. - Przyniosłaś coś do jedzenia? - spytał,
wsypując do dzbanka kawę.

- Stoi na stole. Nie widać?

Przyjrzał się krytycznie sałatce i kanapkom.

- A gdzie śniadanie?

- Przecież teraz jest pora lunchu - wycedziła przez zęby.

- Czas jest pojęciem względnym, Fred. - Wziął jednego korniszona.

Odłożyła z hałasem ostatni talerz, jaki znalazła w zlewie.

- Mógłbyś przynajmniej zrobić porządek w dużym pokoju - powiedziała. - Nie wiem, jak mamy

pracować w takich warunkach.

- Robię porządek w co trzecią niedzielę każdego miesiąca, trzeba czy nie.

- Nie obchodzi mnie, kiedy robisz porządek. Masz zrobić teraz. - Freddie wzięła się pod boki i

popatrzyła na niego groźnie. - Nie zamierzam pracować w takim bałaganie. Wszędzie porozrzucane
rzeczy, pełno kurzu i śmieci.

Oparł się o stół i uśmiechnął. Patrzył na jej włosy odgarnięte do tyłu, na chmurne oczy, zacięte

usta. Wyglądała jak piękna bestia.

- Rany, ależ ty jesteś ładna.

- Wiesz, że nie lubię takiego gadania - prychnęła.

- Wiem.

Urwała kawałek papierowego ręcznika i wytarła ręce.

- Na co się gapisz? - spytała.

- Na ciebie. Czekam, aż zaczniesz się dąsać. Jesteś wtedy jeszcze ładniejsza.

Miała ochotę się roześmiać, ale się powstrzymała. Nadal robiła groźną minę.

- Tego już za wiele, Nick - ostrzegła.

- Robię, co mogę, żebyś mną nie komenderowała tak jak Brandonem.

- Wcale nim nie komenderuję.

- Ależ komenderujesz. Jesteś bardzo apodyktycz​na, maleńka. - Nick nalał sobie kawy.

- Nie jestem.

- Apodyktyczna, rozpieszczona i sprytna. Freddie głęboko zaczerpnęła powietrza.

Postano​wiła, że nie da się sprowokować.

- Uważaj, bo oberwiesz.

- To mi się podoba. - Nick wypił łyk kawy. - Jesteś bardzo bojowa. Tak bojowa, jak

apodyktyczna.

Z braku czegoś odpowiedniejszego chwyciła ręcz​nik i cisnęła nim w Nicka.

- Przyszłam tutaj pracować, a nie wysłuchiwać jakichś bredni. W dodatku mnie obrażasz. Jeśli

tylko na to cię stać, to już mnie tu nie ma.

Rzuciła się w jego stronę. Była wściekła. Po raz pierwszy, odkąd przyjechała do Nowego

Jorku, poczuła, że ich stosunki znowu wróciły na dawną płaszczyznę. Starszy brat i mała kuzyneczka.
Ze śmiechem chwycił ją za ramię i obrócił dokoła.

- Daj spokój, Fred, nie szalej.

- Nie szaleję - odparła, szturchając go łokciem w żołądek.

- No, dalej - zachęcał ją ze śmiechem. - Uderz mnie całym ciałem.

Gdy spróbowała to zrobić, w szamotaninie nagle stracili równowagę. Freddie oparła się

plecami o lodówkę. Trzymała Nicka za ramiona, on ją za biodra. Przestał się śmiać, gdy uzmysłowił
sobie, że przyciskają całym swoim ciężarem. Jej oczy ciskały błyskawice, były ogromne, a usta
cudownie pełne.

Freddie poczuła, że coś się w niej zmienia. Jakby osłabła... To było to, na co czekała, za czym

tęskniła - mężczyzna trzymający w ramionach kobietę. Instynktownie przeciągnęła dłońmi w górę, do
jego ra​mion.

Cofnął się nagle, uświadomiwszy sobie, że mało brakowało, a byłby ją pocałował. I ten

pocałunek nie miałby nic wspólnego z uczuciem braterskim. Przeciwnie, pocałowałby ją tak, jak
spragniony mężczyzna całuje spragnioną kobietę. I zniszczyłby tym samym coś więcej niż dziesięć lat
zaufania.

- Nick - powiedziała spokojnie, niemal prosząco. Przestraszyłem ją, pomyślał zły na siebie.

Cofnął ręce.

- Przepraszam, nie powinienem był tak ci doku​czać. - Cofnął się i sięgnął po kubek z kawą.

- W porządku. - Usiłowała się uśmiechnąć. - Jestem do tego przyzwyczajona, ale wciąż

chciałabym, żebyś tu trochę posprzątał.

Skrzywił się w odpowiedzi.

- To moje mieszkanie, mój bałagan, moje pianino - oświadczył. - Będziesz musiała

przywyknąć. Zastanowiła się przez chwilę, po czym skinęła gło​wą na znak zgody.

- Dobrze. A kiedy ja będę już miała mieszkanie i fortepian, będziemy pracować u mnie.

- Może. - Wziął widelec i zabrał się do sałatki ziemniaczanej. - Możesz weźmiesz sobie kawy i

po​gadamy o mojej pracy?

- O naszej pracy - skorygowała, biorąc dzbanek.

- Nie zapominaj, że jesteśmy partnerami.

Siedzieli w kuchni od godziny, dyskutując, analizując i omawiając temat musicalu „Kiedyś,

dziś, zawsze”. Akcja miała obejmować dziesięć lat, od młodzieńczej miłości po pochopne
małżeństwo, jeszcze bardziej pochopny rozwód, by wreszcie skończyć się dojrzałym, spełnionym
związkiem.

Nareszcie szczęśliwi, uznała Freddie.

Wyboista droga, pomyślał Nick.

Oboje zgodzili się, że te dwa punkty widzenia dodadzą pikanterii ich pracy i siły ich muzyce.

- Ona go kocha - powiedziała Freddie, kiedy usiedli do pianina. - Od pierwszego wejrzenia.

- Ona jest po prostu zakochana, bo chciała się w kimś zakochać. - Nick nastawił magnetofon. -

Oboje są młodzi i głupi. To jedyne cechy, które czynią te postaci przekonującymi, sympatycznymi i
pra​wdziwymi.

- Hm - bąknęła.

- Posłuchaj. - Usiadł obok niej, ich biodra niemal się stykały. - Zaczyna się sceną zbiorową.

Jest dużo ruchu, świateł, krzątaniny. Wszyscy się gdzieś spieszą.

Przerzucił kartki i z jakimś rodzajem wewnętrzne​go radaru nieomylnie wybrał tę, której szukał.

- Chcę ogłuszyć publiczność chaosem i zamieszaniem. - Nastawił syntezator stojący tuż za nim.

- I energią młodości.

- Oni dosłownie na siebie wpadają.

- Tak. W tym miejscu.

Zaczął grać. Pierwsze nuty zgrzytały, budząc zmysły. Freddie zamknęła oczy i cała zamieniła

się w słuch.

Szybkie, pełne, chwilami ostre dźwięki. O tak, wyczuwała, o co mu chodziło. Niecierpliwość,

zaabsorbowanie sobą. Szybko, zejdź mi z drogi. Oczami wyobraźni widziała scenę zapełnioną
tancerzami poruszającymi się w pozornym nieładzie, spieszący​mi dokądś, rozgorączkowanymi.

- Tutaj trzeba dać więcej instrumentów dętych - mruknął Nick. Zapomniał o obecności Freddie,

cał​kowicie pochłonięty komponowaniem.

- Zaczekaj - wtrąciła się.

- Chcę tylko dodać trochę dętych. Potrząsnęła głową i położyła dłonie na klawiaturze. Zaczęła

nucić.

- Chwileczkę - rzuciła. - Muszę sobie to wszyst​ko wyobrazić, muszę to zobaczyć.

Miała czysty głos. To dziwne, ale niemal o tym zapomniał. Był niski, kojący, a przy tym pełen

siły. Nadspodziewanie zmysłowy.

- Szybka jesteś - zauważył.

- Jestem dobra. - Nie przerywała gry, oczami wyobraźni widziała scenę, w głowie już układała

słowa. - Musi być chór, dużo głosów, punkt i kontrapunkt, z duetem między poszczególnymi partiami
chóru. On idzie swoją drogą, ona swoją. Słowa po​winny pokrywać się i łączyć, pokrywać i łączyć.

- Tak. - Włączył syntezator. - To świetny pomysł. Rzuciła mu długie, powłóczyste spojrzenie.

- Wiem.

Ponad trzy godziny minęły, zanim uporali się z początkowymi scenami. Wypili przy tym aż dwa

dzbanki kawy, co Nickowi dodało energii, ale Freddie nalegała, by poszedł do baru i przyniósł jej
wodę mineralną. Kiedy została sama, zrobiła niewielką zmianę w partyturze. Właśnie miała przegrać
ten fragment, gdy zadzwonił telefon.

- Halo? - Podniosła słuchawkę.

- Dzień dobry. Jest może Nick?

Niski, zmysłowy, południowy głos kobiecy spra​wił, że zesztywniała.

- Zaraz wróci. Zszedł do baru.

- Poczekam, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Jestem Lorelie - przedstawiła się kobieta.

Freddie ściągnęła brwi.

- Cześć, Lorelie. Jestem Fred.

- Kuzyneczka Nicka?

- Owszem - wycedziła Freddie przez zęby. - Ma​ła kuzyneczka.

- Jakże się cieszę, kochanie. - Ze słuchawki płynęła sama słodycz. - Nick mówił mi, że spędził

z tobą wczorajszy wieczór. Nie miałam nic przeciwko temu, choć odwołał nasze spotkanie. W końcu
jesteście ro​dziną.

Do diabła, domyślałam się, że chodzi o kobietę, i zaklęła w duchu Freddie.

- Jesteś niezwykle wyrozumiała, dziękuję - odpo​wiedziała.

- Och wiesz, taka młoda dziewczyna jak ty, sama Nowym Jorku, potrzebuje mężczyzny, który by

się nią opiekował. Ja jestem tu od pięciu lat i wciąż jeszcze się nie przyzwyczaiłam do tego miasta,
do ludzi. Wszyscy wciąż się gdzieś spieszą, za czymś gonią.

- Niektórzy mniej, inni bardziej - zauważyła Freddie. - A skąd ty pochodzisz, Lorelie? -

spytała, siląc się na uprzejmość.

- Z Atlanty, kochanie. Tam się urodziłam i wychowałam. Ale teraz muszę mieszkać tutaj, z tymi

janke​sami. Tutaj mam większe szanse, pokazy mody, tele​wizja.

- Jesteś modelką? - zdziwiła się Freddie.

- Tak, ale ostatnio grałam bez przerwy w reklamach telewizyjnych. To okropne zajęcie, czujesz

się jak wymaglowana, jeśli wiesz, co mam na myśli.

- Wyobrażam sobie.

- Właśnie przy tej okazji poznałam Nicka. Wstąpiłam któregoś dnia do baru, wykończona po

nagraniu. Poprosiłam, żeby przyrządził mi coś chłodnego i długiego. A on powiedział, że sama
wyglądam jak coś chłodnego i długiego. - Lorelie roześmiała się perliście. - Czyż Nick nie jest
słodki?

Freddie obejrzała się za siebie. Słodki Nick właśnie wchodził do pokoju obładowany

butelkami z wodą.

- Ależ jest. Zawsze tak o nim w domu mówimy - zapewniła.

- Cóż, myślę, że to dobrze, że Nick będzie się opiekował swoją małą kuzyneczką w czasie jej

pierw​szego pobytu w dużym mieście. Też pochodzisz z po​łudnia, prawda, kochanie?

- Owszem, Lorelie. Jesteśmy praktycznie siostra​mi. Ale oto nasz słodki Nick.

Z niebezpiecznie łaskawym wyrazem twarzy wy​ciągnęła ku niemu słuchawkę.

- Twój kwiat magnolii przy telefonie - oznajmiła.

Postawił butelki na podłodze i wziął słuchawkę.

- Lorelie?

Słuchał, od czasu do czasu zerkając ku Freddie.

- Tak, jest, nie, to w Wirginii Zachodniej. Tak, dość blisko. Ale posłuchaj... - Odwrócił się i

ściszył głos, gdy Freddie zaczęła brzdąkać na pianinie. - Teraz pracuję. Nie, nie, może być dzisiaj
wieczór. Przyjdź do baru koło siódmej. - Przełknął ślinę, nie rozumiejąc, dlaczego czuje się
nieswojo. - Ja też się cieszę. O, naprawdę? - Zerknął ostrożnie przez ramię na Freddie. - To brzmi...
interesująco. A więc do wieczora.

Odłożył słuchawkę i podniósł jedną z butelek. Odkręcił i podał Freddie, zastanawiając się,

dlaczego tak się czuje, jakby wykonywał uroczysty gest pojed​nania.

- Zimna - powiedział.

- Dzięki.

I taki też był ton jej głosu. Zimny jak lód. Wzięła butelkę i pociągnęła długi łyk.

- Czy powinnam cię przeprosić, że wczoraj prze​szkodziłam ci w spotkaniu z Lorelie? - spytała.

- Nie. My wcale nie jesteśmy... ona jest tylko... nie.

- To miło, że powiedziałeś jej wszystko o swojej zagubionej kuzyneczce z Wirginii Zachodniej.

- Freddie odstawiła butelkę i przebiegła palcami po klawiszach. Lepsze to niż zacisnąć je na gardle
Nicka. - Wprost nie mogę uwierzyć, że kupiła taką wzrusza​jącą opowiastkę.

- Powiedziałem jej tylko prawdę. - Wstał i popa​trzył na nią wilkiem.

- A więc trzeba się mną opiekować?

- Tego jej nie mówiłem. Ale właściwie, w czym rzecz? Chciałaś pójść na kolację, więc

zmieniłem swoje plany.

- Następnym razem, Nick, po prostu powiedz mi, że masz randkę. Sama sobie zorganizuję

dzień. - Wściekła, wstała z trzaskiem od pianina i zaczęła pakować nuty. - I nie jestem twoją małą
kuzyneczką, i nie potrzebuję ani nie chcę opieki. Chyba każdy głupi widzi, że jestem kobietą, która
umie się o siebie troszczyć.

- Nigdy nie mówiłem, że nie jesteś...

- Mówisz to, ile razy na mnie popatrzysz. - Kopnęła stertę ubrań leżących na podłodze i

chwyciła torebkę. - Tak się składa, że znam paru mężczyzn, którzy byliby aż nadto szczęśliwi, gdyby
poszli ze mną na kolację. I wcale nie traktowaliby tego jak obowiąz​ku.

- Przestań.

- Nie przestanę. - Obróciła się gwałtownie. - Lepiej mi się przyjrzyj, Nick. Nie jestem już małą

Fred​die i nie chcę, żeby mnie traktowano jak pieska czy kotka, którego trzeba pogłaskać po głowie.

Zbity z tropu patrzył na nią, nie rozumiejąc.

- Co, u diabła, w ciebie wstąpiło?

- Nic! - wrzasnęła, tracąc nad sobą panowanie. - Nic, ty idioto. Idź się przytulić do swojej

południo​wej piękności.

Zatrzasnęła z hukiem drzwi. Nick usiadł i sięgnął po butelkę z wodą, potrząsając z

niedowierzaniem głową. A pomyśleć, że była takim słodkim, grzecz​nym dzieckiem...

Freddie wybrała się na długi spacer, żeby odreagować stres i wyładować gniew, jaki ją

ogarnął. Kiedy uznała, że uspokoiła się na tyle, by móc spokojnie rozmawiać, zatrzymała się przy
budce telefonicznej i zadzwoniła do Sydney. Rozmowa trochę poprawiła jej humor.

, Zaopatrzona w adres, wyruszyła obejrzeć mieszkanie do wynajęcia o kilkaset metrów od

Nicka. I Było idealne. Chodziła z pokoju do pokoju, wyobrażając sobie, jak ustawi meble, gdzie
rozłoży dywaniki. Mój własny dom, pomyślała, na tyle przestronny, żeby zmieścił się fortepian i
rozkładana kanapa. Jeśli odwiedzi ją któreś z rodzeństwa, będzie mogło swo​bodnie przenocować.

A co najważniejsze, na tyle blisko Nicka, by mogła go mieć wciąż na oku.

No i jak ci się to podoba, Nicholas? - zastanawiała się, obserwując widok z okna na

Manhattan. Będę na ciebie uważać. Tak bardzo cię kocham, ty głupi bał​wanie.

Westchnęła, odwróciła się od okna i poszła do kuchni. Kuchnia była mała i wymagała

urządzenia. Ale to nie problem. Freddie już się cieszyła na myśl o tym, że będzie wybierać garnki,
patelnie, naczynia i wszelkie potrzebne urządzenia kuchenne. Uwielbiała gotować.

Już jako dziewczynka lubiła przebywać w ich okazałej kuchni w domu w Wirginii i w

cudownie zatłoczo​nej kuchni babci na Brooklynie.

Będę tu gotowała dla Nicka, pomyślała, przesuwając dłonią po gładkim blacie kuchennym,

jeśli będzie grał właściwymi kartami. Nie. Uśmiechnęła się do siebie. Bawiła ją własna
niecierpliwość. To ona rozda karty i rozegra je właściwie.

Była dla niego zbyt surowa, nawet jeśli jest głupolem. Przez większą część swego

dotychczasowego życia była w nim zakochana, a on tyle samo czasu spędził na traktowaniu jej jak
małej kuzyneczki, z którą nie łączyły go nawet więzy krwi, lecz określone okoliczności. Aby to
zmienić, trzeba czegoś więcej niż jednej romantycznej kolacji i jednego dnia wspól​nej pracy.

I ona to zmieni. Położyła ręce na biodrach i ponownie zaczęła krążyć po mieszkaniu. Musi się

tutaj przede wszystkim urządzić, zorganizować wszystko według własnego gustu. A kiedy to już
zrobi, świat, który sobie stworzy, wypełni się muzyką, kolorami i miło​ścią.

I, co daj Boże, Nickiem.

Dochodziła siódma, gdy Nick zszedł do baru. Zack podniósł brwi.

- Jakaś gorąca randka?

- Lorelie.

- Ach, tak. Wysoka smukła brunetka ze zmysło​wym głosem.

- Jakbyś zgadł. - Nick wszedł za kontuar, by pomóc bratu. - Idziemy coś zjeść. Potem cię

zastąpię.

- Dam sobie radę.

- Ależ to żaden problem. Ona dobrze się tu czuje. Kiedy zamknę, znajdziemy sobie jakieś

zajęcie.

- Nie wątpię. Podaj do stolika szóstego dwie whi​sky i bourbona.

- Już się robi.

- A słyszałeś o mieszkaniu Freddie? - przypo​mniał sobie Zack.

Nick zatrzymał się na moment.

- Jakim mieszkaniu?

- Znalazła, o parę przecznic stąd. Już podpisała umowę. - Zack napełnił pustą miseczkę

orzeszkami.

- Żałuj, że cię nie było. Przyszła do nas to oblać.

- Czy ktoś jej to załatwił?

- Nie powiedziała. Dziewczyna ma głowę na karku.

- Zgadza się. Powinna była poprosić Rachel, żeby przynajmniej przejrzała tę umowę.

Zack zachichotał. Położył rękę na ramieniu Nicka.

- Ej że, pisklęta muszą kiedyś opuścić gniazdo. Nick przygotował drinki i postawił tacę na

końcu kontuaru.

- Poszła do hotelu? - spytał.

- Nie. Wyszła gdzieś z Benem.

- Z Benem? - Nick zacisnął dłoń na szmatce, którą ścierał blat. - Co to znaczy? - zniecierpliwił

się.

- Poznałeś ją ze Stipleyem?

- A co? - Zack zabrał się do przygotowywania następnych drinków. - Spytała mnie, kim jest ten

przystojny blondyn, więc go jej przedstawiłem. Oboje mieli na to ochotę.

- Mieli ochotę - powtórzył Nick. - A ty tak po prostu pozwoliłeś jej wyjść z obcym facetem.

- Daj spokój, Ben nie jest obcy. Znamy go od lat.

- Tak - przyznał niechętnie Nick. - On lubi bary. Zack popatrzył na niego zaskoczony i

rozbawiony.

- My też.

- Wiesz, że nie o to chodzi. - Nick wziął butelkę i nalał sobie whisky. - Nie możesz tak po

prostu po​znać jej z facetem i pozwolić pójść w tango.

- Co ty mówisz. Chciała, żebym go przedstawił, więc to zrobiłem. Pogadali chwilę i

postanowili pójść do kina.

- No dobrze.

Taki głupi to ja nie jestem, pomyślał. Poszli do kina. Który mężczyzna przy zdrowych zmysłach

chciałby tracić czas w kinie w dziewczyną o takich dużych cudownych szarych oczach i bajecznych
ustach? O Boże, poczuł mdłości na myśl o tym, że Fred zdana jest na towarzystwo Bena Stipleya.

- Ben chciał po prostu mieć towarzystwo do kina. Zack, czyś ty oszalał?

- W porządku, powiem ci prawdę. Sprzedałem mu ją za pięćset dolarów i bilety na cały sezon

baseballo​wy. Teraz są już pewnie w palarni opium.

Nick usiłował trzymać fantazję na wodzy, ale nie udało mu się tego zrobić z własnym

temperamentem.

- Bardzo śmieszne, bracie. Zobaczymy, czy bę​dzie ci tak samo do śmiechu, jak się na nią rzuci.

Zack odstawił drinki i uważnie przyjrzał się bratu. Na twarzy Nicka malowała się wściekłość.

Choć w tej sytuacji wydawało się to nie na miejscu, postarał się nadać swemu głosowi łagodne
brzmienie.

- Jeśli to zrobi, ona sobie z nim poradzi albo mu odda. W końcu Ben nie jest jakimś

zboczeńcem.

- Akurat, co ty o nim wiesz - mruknął Nick. Zack potrząsnął głową.

- Nick, przecież lubisz Bena. Chodziłeś z nim na mecze. Pożyczył ci samochód, kiedy chciałeś

poje​chać w zeszłym miesiącu na Long Island.

- Oczywiście, że go lubię. - Nick poirytowany wziął pusty kufel i zaczął go machinalnie

pucować. - Dlaczego nie miałbym go lubić? Ale to nie zmienia faktu, że Freddie poszła diabli wiedzą
dokąd z obcym facetem.

Zack wyprostował się i zaczął bębnić palcami po blacie.

- Wiesz, braciszku, gdybym cię nie znał, pomy​ślałbym, że jesteś zazdrosny.

- Zazdrosny? To absurd. - Odstawił kufel i sięgnął po następny. Jeśli się czymś nie zajmie,

wypadnie z baru i zacznie sprawdzać wszystkie kina na Man​hattanie.

Nagle w głowie Zacka zaczęła kiełkować pewna myśl. Popatrzył uważniej na Nicka, bawiąc

się podej​rzeniem, że bratu zaczyna zależeć na małej Freddie Kimball.

- A więc dlaczego mi nie powiesz, co nie jest absurdalne? Co jest między tobą a Freddie,

Nick?

- Nic, zupełnie nic. - Nick skupił się na kuflu, który starannie polerował. - Po prostu staram się

nią opiekować, to wszystko. Czego nie można powie​dzieć o tobie.

- Coś czuję, że powinienem był zaniknąć ją na klucz - zażartował Zack - albo pójść z nimi w

charakterze przyzwoitki. Następnym razem, jak zobaczę, że rozmawia z którymś z moich przyjaciół,
wezwę szeryfa.

- Zamknij się, Zack.

- Nick, odpręż się, bracie. Twoja piękność z Geor​gii właśnie weszła.

- To cudownie. - Nick zmusił się, by nie myśleć już o Freddie i przestać robić z siebie idiotę.

W końcu ma swoje własne życie, a ona jest dorosłą kobietą i może robić, co chce.

Obejrzał się i uśmiechnął na widok Lorelie kroczącej do baru. Oto i ona. Wspaniała, zmysłowa

i jeżeli ich ostatnia randka mogła być zapowiedzią tego, co nastąpi, aż nadto skora ulec swej naturze.

Wspięła się na stołek przy barze, odrzuciła do tyłu długie ciemne włosy i popatrzyła na niego

iskrzącymi się oczami o barwie nieba.

- Witaj, Nick. Nie mogłam się już doczekać. Trudno mu było odpowiedzieć jej uśmiechem,

gdyż nagle poraziła go jak grom z jasnego nieba myśl, że nie jest w najmniejszym stopniu
zainteresowany jej południową szczerością.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Wyszedłszy spod prysznica, Nick poczuł zachęcający zapach kawy i smażonego bekonu.

Powinno go to wprawić w lepszy nastrój, ale kiedy mężczyzna ma za sobą nie przespaną noc z
powodu niepokoju o ko​bietę, trzeba czegoś więcej niż gorącego śniadania, by mógł się rozluźnić.

Będzie się musiała długo tłumaczyć, uznał, wchodząc do sypialni, żeby się ubrać. Spędzić pół

nocy z facetem, którego poznała w barze! Coś podobnego! Nie tak ją wychowano. Kto jak kto, ale on
wie coś na ten temat.

To jest jedna z tych rzeczy, na które zawsze może liczyć, pomyślał, patrząc na swoje odbicie w

lustrze. Rodzina Freddie, w której wszyscy troszczą się o siebie i niepokoją. Czuł to i widział za
każdym razem, gdy ich odwiedzał. Imponowało mu to.

A nawet trochę im tego zazdrościł.

Jemu, kiedy dorastał, brakowało tego rodzaju troski i uwagi. Matka była wciąż zmęczona. Nic

dziwnego, zważywszy że wychowywała go sama. Kiedy poznała ojca Zacka, sytuacja trochę się
zmieniła. Przez chwilę było im nawet dobrze, w każdym razie lepiej niż przedtem. Mieli w miarę
przyzwoite mieszkanie, nigdy już nie chodził głodny ani nie widział rozpaczy w oczach matki.

Z perspektywy czasu wierzył nawet, że matka i Muldoon się kochali, może nie namiętnie, może

nie romantycznie, ale na tyle, by próbować razem urzą​dzić sobie życie.

Staruszek naprawdę próbował, myślał Nick, wciągając dżinsy. Ale i tak robił swoje, uparty

stary cap, który zawsze widział tylko jedną stronę medalu - własną.

No i był jeszcze Zack. Zawsze cierpliwy, pozwalał, by dzieciak nie odstępował go na krok.

Może to wspomnienie tego, jak Zack uczył go grać w piłkę czy pozwalał wszędzie sobie
towarzyszyć, sprawiło, że Nick lubił dzieci i miał z nimi dobry kontakt.

Wiedział bowiem aż za dobrze, co to znaczy być dzieckiem zdanym na łaskę i niełaskę

dorosłych. Zackowi zawdzięczał poczucie bezpieczeństwa, świadomość, że jest ktoś, kto będzie przy
tobie zawsze, gdy będziesz go potrzebował.

Ale to nie trwało wiecznie. Gdy tylko Zack stał się na tyle dorosły, by opuścić dom, zaciągnął

się do marynarki. I zostawił Nicka samego, rozpaczliwie sa​motnego.

Po śmierci matki było z każdym dniem gorzej. Przed samotnością Nick bronił się

nieposłuszeń​stwem, krnąbrnością, buntem, a rodzinę zastąpił mu uliczny gang.

Stał się włóczęgą, przemierzającym ulice i szukającym kłopotów. I znajdował je, dopóki nie

umarł ojczym i nie wrócił Zack, próbując wyrwać go z potrzasku, w jakim się znalazł.

Nick bynajmniej mu tego nie ułatwiał. Wspomnienie tamtych dni wywoływało na jego twarzy

ponury uśmiech. Gdyby mógł znaleźć wtedy jakiś sposób na Zacka, zrobiłby to. Ale Zack był twardy i
nie popuszczał. Rachel też nie popuszczała. Cały klan Stanislaskich nie popuszczał. I w końcu
zmienili jego życie. Kto wie, czy mu go nie uratowali.

Nigdy tego nie zapomni.

Może teraz nadeszła jego kolej, żeby się im odwdzięczyć. Freddie otrzymała staranne

wychowanie, jakiego jemu nie dano, ale teraz jest dorosła i może robić, co chce. Wydawało mu się,
że potrzebuje kogoś, kto w razie potrzeby ściągnąłby jej nieco cugle. , A skoro nikt inny nie zamierzał
jej pilnować, zada​nie to przypadło w udziale jemu.

Zaczesał do tyłu wilgotne jeszcze włosy i wciągnął koszulę. Może ona jest zbyt naiwna, nie ma

dość oleju w głowie, zastanawiał się. Bądź co bądź większą część swego dotychczasowego życia
spędziła z rodziną w małym mieście, gdzie wciąż jeszcze sensację wzbudza fakt, że ktoś skradnie ze
sznura suszącą się bieliznę. Ale jeśli zdecydowała się zamieszkać w Nowym Jorku, musi się nauczyć
poruszać w wielkim mieście. I to on będzie tym mężczyzną, który ją tego nauczy.

Przekonany o słuszności swej decyzji, Nick wkro​czył do kuchni, by zacząć pierwszą lekcję.

Freddie stała przy kuchence, krojąc cebulę, grzyby i paprykę na omlet. To miało być danie na

przeprosiny. Po namyśle uznała bowiem, że poprzedniego dnia potraktowała Nicka zbyt ostro. Po
prostu byłam za​zdrosna, przyznała w duchu niechętnie. I to wszystko.

Zazdrość to małostkowe, zachłanne uczucie, na które nie ma miejsca w moich stosunkach z

Nickiem, uznała. On jest wolnym człowiekiem, który ma prawo widywać się z innymi kobietami... do
czasu.

Napady złości w niczym mi nie pomogą, a już na pewno nie przyspieszą zdobycia Nicka i

pozyskania jego uczuć, napomniała siebie. Musi być szczera, wyrozumiała, pomocna. Nawet gdyby
miało ją to zabić.

Usłyszawszy jego kroki, odwróciła się i posłała mu szeroki uśmiech.

- Dzień dobry. Pomyślałam sobie, że chciałbyś dla odmiany zacząć dzień od tradycyjnego

śniadania. Ka​wa już gotowa. Siadaj i nalej sobie.

Patrzył na nią tak, jak człowiek może patrzeć na ukochanego szczeniaka, który zamierza go

ugryźć.

- Co jest grane, Fred?

- Nic. Po prostu przygotowałam śniadanie. - Wciąż się uśmiechając, nalała mu kawy i

postawiła na stole grzanki i bekon.

- Pomyślałam sobie, że coś ci jestem winna po swoim wczorajszym występie.

- Ach, to. Chciałem...

- Sama nie wiem, co mi się stało - ciągnęła, nie dając mu dokończyć zdania. - Chyba diabeł we

mnie wstąpił. - Rzuciła jajka na rozgrzaną patelnię. - To pewno nerwy. Nie zdawałam sobie sprawy,
jaka ogromna zmiana nastąpiła w moim życiu, gdy tu przyjechałam.

- Cóż, racja. - Trochę uspokojony, Nick wziął plaster bekonu. - Widzę to. Ale musisz być

ostrożna, Fred. Konsekwencje mogą być poważne.

- Konsekwencje? - Obejrzała się na niego zdziwiona. - Och, domyślam się, że mógłbyś mnie

wylać, ale to trochę za dużo jak na jedną sprzeczkę.

- Sprzeczkę? - Teraz on się zdziwił. - Kłóciłaś się z Benem?

- Z Benem? - Zsunęła z patelni omlet. - Ach, Ben. Nie, a dlaczego? Skąd ci to przyszło do

głowy?

- Powiedziałaś przecież... O czym ty do diabła mówisz?

- O wczorajszym dniu. O tym, jak się zachowałam po telefonie Lorelie. - Pochyliła głowę. - A

ty?

- Ja mówię o tym, że dałaś się poderwać jakiemuś obcemu facetowi w barze. - Nick

obserwował ją, nadziewając na widelec pierwszy kęs omletu. Do licha, ta dziewczyna umie
gotować. - Jesteś szalona czy po prostu głupia?

- Że co proszę? - Wszystkie jej dobre zamiary nagle poszły w niepamięć. - Chodzi ci o to, że

byłam w kinie z przyjacielem Zacka?

- Ładne mi kino. - Nick podniósł głos, szykując się do reprymendy. - Nie było cię w domu do

pierw​szej.

Freddie wzięła się pod boki, zacisnęła dłoń na drewnianej łopatce.

- A skąd ty wiesz, o której wróciłam?

- Przypadkowo byłem w pobliżu - oświadczył butnie. - Widziałem, jak wysiadałaś z taksówki

pod hotelem. Było piętnaście po pierwszej. - Na samo wspomnienie tego, jak stał na rogu ulicy,
obserwując ją przemykającą się w środku nocy do hotelu, stracił humor, ale bynajmniej nie apetyt. -
Czyżbyś chciała mi wmówić, że byłaś na dwóch seansach?

Sięgał właśnie po dżem, gdy Freddie trzasnęła go łopatką w sam środek głowy.

- Ejże! - krzyknęła. - Szpiegujesz mnie. Tego już za wiele, panie LeBeck!

- Wcale cię nie szpiegowałem. Pilnowałem cię, bo nie wiesz, co robisz. - Wykazując szybki

refleks, zdo​łał uchylić się przed następnym ciosem. - Odłóż tę cholerną łopatkę.

- A właśnie, że nie. I pomyśleć, że miałam wyrzuty sumienia z powodu mojego zachowania. -

Wydęła z niesmakiem wargi.

- Bo powinnaś. I powinnaś mieć na tyle rozumu, żeby nie wychodzić z facetem, o którym nic nie

wiesz.

- Wujek Zack nas poznał - rzekła lodowatym tonem, z trudem opanowując irytację. - Nie

zamierzam tłumaczyć ci się ze swojego życia towarzyskiego.

A więc to tak, pomyślał. Już on się postara, żeby nie zadawała się z przypadkowymi typami z

baru. Musi jej to powiedzieć jasno i zdecydowanie.

- Będziesz się komuś tłumaczyć, a tutaj jestem tyl​ko ja. Gdzie u diabła byliście?

- Chcesz wiedzieć? Dobrze. Wyszliśmy z baru i poszliśmy do jego mieszkania, gdzie

spędziliśmy następne parę godzin na dzikim niepohamowanym seksie. Niektóre numery, o ile mi

wiadomo, są nadal zakazane w niektórych stanach.

Oczy Nicka rzucały groźne błyski. To nie z powodu jej słów czy jej zachowania. Gorzej, to z

powodu własnej wyobraźni. Bez trudu bowiem mógł sobie wyobrazić taki scenariusz. Tyle że to nie
z Benem łamałaby prawo, lecz z nim, Nickiem.

- To wcale nie jest śmieszne.

- To nie twoja sprawa, gdzie byłam i z kim spędziłam wieczór - warknęła, nie bacząc na

groźbę pobrzmiewającą w jego głosie. - Tak jak nie jest moją sprawą, co ty robisz ze Scarlett
O'Harą.

- Z Lorelie - skorygował przez zęby. Nawet sobie przy tym nie uzmysłowił, że nie spędził tego

wieczoru ani z Lorelie, ani z kimkolwiek innym. - A jeśli o ciebie chodzi, to jest moja sprawa.
Jestem odpowiedzial​ny za...

- Za nic nie jesteś odpowiedzialny - ucięła, uderzając go łopatką w pierś. - Za nic, rozumiesz?

Jestem już dorosła i jeśli będę miała ochotę poderwać sobie przy barze sześciu facetów, zrobię to. A
tobie nic do tego. Nie jesteś moim ojcem i najwyższy czas, żebyś przestał go udawać.

- Twoim ojcem nie jestem, przyznaję - zgodził się. Poczuł ostrzegawczy sygnał, że najwyższy

czas się opanować. Jeszcze chwila, a całkowicie straci nad sobą panowanie. - Twój ojciec może nie
potrafi ci powiedzieć, co się dzieje z kobietami pozbawionymi opieki, a już na pewno nie potrafi ci
pokazać, co się może przytrafić kobiecie, gdy zada się z niewłaści​wym mężczyzną.

- Ale ty potrafisz.

- Żebyś wiedziała. - Błyskawicznym ruchem chwycił łopatkę i odrzucił na bok. Uderzyła o

ścianę.

- Przestań! - zawołała Freddie.

- No i co zamierzasz zrobić? - Nacierał na nią, wpychając ją w kąt kuchni. - Zawołać pomoc?

My​ślisz, że ktokolwiek zwróci na to uwagę?

Nigdy przedtem nie patrzył na nią w ten sposób. Nikt tego zresztą tak nie robił. W jego wzroku

było pożądanie i zaciekłość. Przeraziła się. Serce zaczęło jej walić jak młotem.

- Nie bądź śmieszny - powiedziała, starając się zachowywać z godnością. Niewiele więcej

mogła zrobić, gdy chwycił ją za obie dłonie i przycisnął je do ściany tak, że czuła się jak w klatce. -
Powiedziałam, przestań, Nick.

- A co by było, gdyby on cię nie posłuchał? - Zbliżył się jeszcze bardziej. Czuła bijącą od

niego skumulowaną siłę, kręciło jej się w głowie. - Może on chce tylko dotknąć tego pięknego ciałka,
a może chce czegoś więcej - mówił, nie wypuszczając jej z uwięzi. - Zamierza wziąć sobie to, czego
chce. - Zsunął ręce na jej biodra. - Jak zamierzasz go powstrzymać? Jak chcesz się bronić?

Nie zastanawiała się nad tym, nie zadawała pytań. Powodowana strachem połączonym z

podnieceniem, zarzuciła mu ręce na szyję. Wyraz jej oczu zmienił się, źrenice pociemniały, i nawet
nie wiedziała, kiedy jej usta zetknęły się z jego ustami.

Wlała w ten pocałunek wszystkie swoje marzenia i fantazje. Przywarła do Nicka, wciskała się

całą sobą w jego ciało. Oblała ją fala gorąca. Trzymał ją tak, jak zawsze chciała, żeby ją trzymał.
Mocno, władczo, jakby należała tylko do niego, jakby była jego Własnością. Jego usta rozgniatały jej
wargi, czuła jego język, jego zęby, zachłannie domagające się coraz śmiel​szych pieszczot.

Pożądanie. Ogarnęło go pożądanie, dzikie, nieokiełznane pożądanie, jakie może kobieta

wyzwolić W mężczyźnie. W tym momencie zapomnieli o tym, że są kuzynami, którzy znają się od lat.
Mogli być dwojgiem obcych sobie ludzi, tak nowy był płomień żądzy, który ich ogarnął. Ale równie
dobrze mogli być odwiecznymi kochankami, tak idealnie zgrane były szybkie, gorączkowe, pełne
zapamiętania ruchy rąk, ust, ciał.

Stracił zupełnie głowę. Zatracił siebie. Jej usta oferowały cały bukiet smaków. Były słodkie,

korzenne i cierpkie zarazem. A on był wygłodniały. Te zapachy podniecały jego zmysły. Tego było aż
nadto - zapach, smak i dotyk jej ciała, to było więcej niż oczekiwał, niż mógł sobie wymarzyć. W
najśmielszych snach nie spodziewałby się takich doznań. Wszystko to otwierało się dla niego,
czekało na niego, zapraszało do uczty, do rozkoszowania się.

Nie myślał teraz o tym, kim są czy kim byli. Nie myślał w ogóle o niczym, poddawał się

emocjom, ulegał uczuciom, odrzucił rozsądek i rozwagę. Prag​nął tylko jednego. Jej.

Jego żądza rosła. Przycisnął jej biodra do szafki kuchennej, podniósł ją i posadził na blacie.

Teraz miał swobodne ręce, mógł dotykać i brać.

Słyszał jej przyspieszony oddech, gdy wsunął dłonie pod bluzkę. Potem usłyszał własne

westchnienie bólu i rozkoszy, gdy poczuł pod palcami aksamitną, gładką skórę, sutki, nabrzmiałe i
twarde z pożądania, gwałtownie bijące serce. Poczuł, że drży, i nagle ogar​nął go wstyd. Oszołomiony
tym, co zrobił, tym, co chciał zrobić, opuścił ręce i powoli się odsunął.

Dyszała ciężko. Przymknęła oczy, chwyciła się blatu, jakby bała się, że za chwilę straci

równowagę i upadnie.

- Przepraszam, Fred. Dobrze się czujesz? - spytał z niepokojem.

Milczała. Aby ukryć Wstyd, uciekł się do ataku.

- Jeśli nie, to sama sobie jesteś winna. Sama prowokujesz do takiego zachowania! - krzyczał. -

Jeśli na moim miejscu byłby kto inny, sprawy potoczyłyby się całkiem inaczej. Znacznie gorzej dla
ciebie. Prze​praszam, że cię przestraszyłem, ale chciałem dać ci lekcję pokazową.

- Czyżby? - Freddie powoli dochodziła do siebie. Nic z tego, co sobie kiedykolwiek

wyobrażała, nie było nawet w części tak cudowne, tak radosne jak rzeczywistość, jak to, co przed
chwilą przeżyła, a co teraz on chciał popsuć przeprosinami i pouczeniami. - Zastanawiam się... -

Zaczęła, ześlizgując się na podłogę, choć nie była pewna, czy zdoła utrzymać się na nogach - kto tu
komu dawał lekcję. To ja ciebie pocałowałam, Nicholas. Ja cię pocałowałam i sprowokowałam.
Przecież mnie pragnąłeś.

Krew wciąż się w nim burzyła. Nie był w stanie zachować spokoju.

- Nie gmatwajmy sprawy, Fred.

- Oczywiście, nie gmatwajmy. Nie całowałeś swojej małej kuzyneczki, Nick. Całowałeś mnie.

- Teraz to ona postąpiła krok do przodu, a on się cofnął. - I ja całowałam ciebie.

Zaschło mu w gardle. Z trudem przełykał ślinę. Kim jest ta kobieta? - zastanawiał się. Kim jest

ta diablica o oczach tak śmiałych i pewnych siebie, która sprawia, że przestaje nad sobą panować i
że traci cały swój rozsądek?

- Może straciłem na chwilę kontrolę... - Nick za​wahał się.

- O nie! - zaoponowała.

Uśmiechała się z wyraźnym samozadowoleniem. Był to uśmiech skądinąd mu znany, który

bardzo by sobie cenił u każdej innej kobiety.

- To nie w porządku, Fred - ostrzegł.

- Dlaczego?

- Dlatego. - Nie wiedział, jak ubrać w słowa przyczyny, które znał aż nadto dobrze. - Nie

muszę ci wyliczać przyczyn. - Wziął kubek i dopił zimną już kawę.

- Myślę, że trudno ci je będzie wyliczyć. - Freddie podniosła hardo głowę. - Zastanawiam się,

Nick, co byś zrobił, gdybym cię teraz pocałowała.

Wziąłbym cię, tego był pewien, tutaj, od razu, na podłodze, bez chwili namysłu.

- Przestań już, Fred. Oboje powinniśmy ochłonąć - przekonywał.

- Może masz rację. - Wykrzywiła wargi. - Ale może raczej potrzebujesz trochę czasu, żeby się

przy​zwyczaić do myśli, że cię pociągam.

- Nigdy tego nie powiedziałem. Odstawił kubek.

- Nie zawsze jest łatwo pogodzić się z tym, że ludzie, których, wydaje się, znamy, zmieniają

się. Ale ja mam czas, mnóstwo czasu.

Stała spokojnie, ale czuł, że go osacza.

- Fred... - Głęboko zaczerpnął powietrza. - Usiłuję zachować rozsądek, ale nie wiem, czy to się

uda w tej sytuacji.

Popatrzył na nią surowo.

W ogóle nie wiem, czy cokolwiek się uda. Może pewne rzeczy się zmieniły, ale niezależnie od

wszystkiego nic już nie będzie tak jak kiedyś. Jeśli wspólna praca miałaby zagrozić naszej
przyjaźni...

- Denerwuje cię myśl o pracy ze mną?

Nie mogła poruszyć czulszej struny. Niezależnie od tego, w jakim stopniu się zmienił w ciągu

ostatnich lat, wciąż było w nim coś ze zbuntowanego chłopca, dla którego sprawą honoru była jego
duma.

- Nie boję się pracy ani z tobą, ani z nikim.

- Jeśli tak, to nie ma problemu. Oczywiście, jeśli sądzisz, że możesz nie być w stanie

powstrzymać się przed...

- Nie zamierzam cię więcej dotykać - przerwał jej ostro.

Na widok wściekłości w jego wzroku uśmiechnęła się jeszcze łagodniej.

- Cóż, dobrze. Myślę, że powinieneś wreszcie skończyć śniadanie, choć wystygło. A potem

zabiera​my się do pracy.

Dotrzymał słowa. Pracowali razem całymi godzinami, ale ani razu nawet jej nie dotknął. Wiele

go to kosztowało. Zauważył, że miała charakterystyczny sposób przesuwania ciała, pochylania
głowy, spoglą​dania spod rzęs, co nie pozostawiało mężczyzny obo​jętnym.

Pod koniec dnia wiedział już z całą pewnością, że co jak co, ale on nie mógł być obojętny.

- To dobre, to naprawdę dobre - powtarzała Freddie, przeglądając nuty. - Ktoś taki jak Maddy

O'Hurley potrafi to docenić.

- Nie powiedziałem, że to będzie solówka dla Maddy - mruknął Nick.

Ale nie to było najistotniejsze. Najistotniejsze było, że Freddie czytała w jego myślach i że aż

za dobrze czytała jego muzykę. On sam czuł się trochę jak ryba skubiąca przynętę, a Freddie...
Freddie trzymała wędkę.

- Może chciałem, żeby to śpiewał duet - powie​dział.

- Nie, nie chciałeś - odparła spokojnie. - Ale jeśli chcesz, to proszę bardzo. Może być duet.

Mam parę pomysłów na słowa. - Rzuciła mu powłóczyste spojrzenie. - Trzeba tylko troszkę zmienić
muzykę. Może przyspieszyć tempo.

- Ani mi się śni. Jest dobrze tak jak jest.

- Nie dla duetu. Dla Maddy owszem. - Zanuciła pierwsze takty. - „Sprawiłeś, że zapomniałam

o dziś, o wczoraj”...

- Próbujesz mnie wykolegować? - obruszył się.

- Nie, próbuję z tobą pracować. - Szybko naniosła parę poprawek na nuty rozłożone na

pianinie, odsunę​ła się od Nicka i uśmiechnęła. - Myślę, że potrzebna ci przerwa.

- Wiem, komu potrzebna przerwa. - Chwycił paczkę papierosów, wyjął jednego i zapalił. -

Zamilcz na chwilę i pozwól mi nad tym popracować.

- Oczywiście. - Freddie wstała od pianina i stanęła o parę kroków od niego. Patrzyła, jak

koryguje nuty. Zauważyła, że zmienia muzykę w miejscach, w których zmiany nie były potrzebne.
Oboje dobrze o tym wiedzieli.

Wyraźnie chciał z nią walczyć, a jej nic nie mogło bardziej ucieszyć niż stwierdzenie tego

faktu. Jeśli walczy, to znaczy, że chce się przed czymś bronić. Położyła mu dłonie na ramionach i
zaczęła je lekko masować.

- Przestań, Freddie - warknął, zdając sobie spra​wę, że długo tego nie wytrzyma.

- Jesteś strasznie sztywny i spięty.

- Powiedziałem, żebyś przestała. - Uderzył w kla​wisze.

- Ależ ty jesteś drażliwy. - Odstąpiła krok do tyłu. - Idę po coś zimnego. Przynieść ci coś?

- Piwo.

Uniosła brwi. Wiedziała, że kiedy pracuje, pije na ogół tylko kawę. Wyjmowała właśnie z

lodówki piwo i sok, gdy drzwi otworzyły się z trzaskiem i usłyszała okrzyki powitania.

- Jesteś aresztowany! - dobiegł ją z pokoju głos Aleksa - za przykucie mojej siostrzenicy do

pianina na całe popołudnie.

- Gdzie nakaz, glino? Aleksij roześmiał się tylko.

- Nie potrzebuję żadnego pieprzonego nakazu. Gdzie ona jest, LeBeck?

- Wujku! Jak dobrze, że przyszedłeś! - Freddie wpadła do pokoju i rzuciła mu się w ramiona. -

To było straszne. Cały dzień półnuty, ćwierćnuty, krzy​żyki, bemole.

- Dobrze, już dobrze, dziecinko. Jestem tutaj. - Pocałował ją w policzek i odsunął na długość

wyciągniętych ramion. - Bess powiedziała, że jesteś jeszcze ładniejsza. Czy ten facet bardzo dał ci w
kość?

- Żebyś wiedział. - Objęła Aleksija w pasie i uśmiechnęła się zadowolona do Nicka. - Myślę,

że powinieneś dać mu wycisk za wyzyskiwanie czło​wieka.

- Aż tak źle? Cóż, jestem tu po to, żeby cię stąd zabrać. Co byś powiedziała na wspólną

kolację?

- Marzę o tym. Opowiesz mi wszystko o awansie, o którym wspomniała Bess.

- To nic takiego - mruknął Aleks, skłaniając Nicka do przerwania gry i obejrzenia się przez

ramię.

- Słyszałem co innego - rzucił przyjaźnie. - Kapi​tanie.

- To nieoficjalnie. - Aleks uderzył go w ramię.

- Oto brutalność policji. - Nick poszedł do kuchni po piwo dla siebie i Aleksija. - Zawsze ma

ze mną na pieńku.

- Zaczęło się tamtej nocy, kiedy wychodziłeś przez okno ze sklepu ze sprzętem elektronicznym.

- Gliny mają pamięć jak słonie.

- Jeśli chodzi o rozrabiaków, na pewno. - Aleks oparł się o pianino. - Ładnie graliście.

Naprawdę pra​cujecie nad tym razem?

- Podobno - odparła Freddie. - Tylko że Nickowi trudno się zdecydować, czy ma być moim

partnerem, czy zastępcą mojego taty.

- Tak? - zdziwił się Aleks.

- Wczoraj mnie śledził, jak byłam na randce.

- Nieprawda - zaprotestował Nick i pociągnął haust piwa. - Łudzi się, że jest dorosła.

Aleks wyczuł, że sytuacja robi się napięta.

- Na moje oko trudno uznać ją za dziecko - stwierdził.

- Dzięki, Aleks - rzuciła Freddie. - A więc jutro o tej samej porze? - zwróciła się do Nicka.

- Może być.

- Też możesz iść z nami na kolację - powiedział Aleks. - Zaproszenie było ogólne.

- Nie, dziękuję. - Nick odstawił piwo i przebiegł palcami po klawiaturze. - Mam od cholery

roboty.

- Jak uważasz. - Aleks wzruszył ramionami. - Chodź, Fred. Umieram z głodu. Cały dzień

uganiałem się za bandziorami.

- Jestem gotowa. - Freddie pochyliła się i pocało​wała Nicka w policzek. - Do jutra.

Aleks odczekał, aż znaleźli się za drzwiami.

- A więc co się dzieje? - spytał.

- Nie rozumiem.

- Między tobą a Nickiem?

- Nie tyle, ile bym chciała - odrzekła prosto z mostu i zeszła na jezdnię, żeby zatrzymać

taksówkę.

- Prywatnie czy zawodowo? - dopytywał się Aleks.

- Och, zawodowo dogadujemy się doskonale. Na początku przyszłego tygodnia będzie już miał

co pokazać producentowi. A właściwie dlaczego nie mielibyśmy pojechać metrem? - zasugerowała,
wpatrując się w opustoszałą ulicę. - O tej porze nie ma mowy o taksówce.

Poszli w kierunku stacji.

- A więc prywatnie, tak? - Spojrzał na nią kątem oka.

- Hm, tak - przyznała, patrząc na niego niemal z zachwytem. Jego ciemne włosy połyskiwały w

blasku zachodzącego słońca. Wyglądał jak rycerz powracający z bitwy. - Dobrze być tutaj z wami,
wujku - powiedziała.

- Dobrze, że ty jesteś z nami. A więc o co w tym wszystkim chodzi? - Nie dawał za wygraną.

Westchnęła, ale nie wyglądała na zasmuconą.

- Dokładnie o to, czym się martwiłeś. Kocham cię, wujku Aleksie.

- I ja cię kocham, Fred. - Zbiegali do metra. - Słuchaj, wiem, że jako dziewczynka byłaś

wpatrzona w Nicka.

- Czyżby? - Rozbawiona sięgnęła do torebki po drobne.

- Pewno, trudno było nie zauważyć.

- Ale Nick nie zauważył. - Wrzuciła drobne z powrotem do torebki, gdy wyjął bilety dla nich

obojga.

- Cóż, on nie jest taki bystry. Ale teraz już nie jesteś małą dziewczynką.

Freddie zatrzymała się, ujęła jego twarz w dłonie i ucałowała go w same usta.

- Nie masz pojęcia, co to dla mnie znaczy usłyszeć te słowa od kogoś innego. Naprawdę cię

kocham, Aleks.

- Oj, chyba niezupełnie. - Wziął ją pod rękę i poprowadził przez tłum czekający na następny

pociąg.

- Nie, wcale. Martwisz się, że zrobię coś, czego będę żałować albo czego Nick będzie

żałował.

- Gdybym tak myślał, on przez miesiąc nie byłby w stanie grać.

Roześmiała się.

- Gadanie. Kochasz go jak rodzonego brata. Złociste oczy Aleksija pociemniały.

- Ale to nie powstrzymałoby mnie przed połamaniem mu wszystkich kości, gdyby użył rąk w

niewła​ściwym celu.

Pomyślała, że lepiej nawet nie wspominać, gdzie znajdowały się ręce Nicka parę godzin temu.

- Jestem w nim zakochana, wujku - roześmiała się, potrząsając włosami. - O, to cudowne

uczucie. Tobie pierwszemu to mówię. Nawet tata i mama nic jeszcze nie wiedzą.

Uśmiech znikł z jej twarzy, gdy zobaczyła, że wpa​truje się w nią oniemiały.

- Naprawdę cię to zaskoczyło? - spytała. Zaklął pod nosem i popchnął ją w kierunku pociągu,

który właśnie zatrzymał się na peronie.

- A teraz posłuchaj mnie, Freddie... - zaczął.

- Nie, najpierw ty mnie posłuchaj. - Chwyciła się mocno słupka. - Wiem, że twoim zdaniem nie

potrafię rozróżnić między młodzieńczym zauroczeniem a prawdziwą miłością, ale się mylisz, bo
potrafię. Potrafię - powtórzyła z takim przekonaniem, że nie zaoponował. - Nie kocham chłopaka,
którego poznałam przed laty, takiego jakim był wtedy. Kocham mężczyznę, jakim jest teraz. Z
wszystkimi jego wadami i zaletami, z jego niecierpliwością, popędliwością, uczciwością, a czasem
złośliwością i małostkowością. Kocham go takim, jaki jest. On może tego jeszcze nie wiedzieć, może
tego nie akceptować, może nie od​wzajemniać mojego uczucia, ale to moich uczuć nie zmieni.

Aleks odetchnął głęboko.

- Dorosłaś.

- Tak, dorosłam. I mam przed sobą najlepsze przykłady. Nie chodzi mi tylko o mamę i tatę, ale

o ciebie i Bess, i was wszystkich. I wiem, że jeśli kochasz dostatecznie głęboko i prawdziwie, to ta
miłość trwa.

Nie mógł się z nią spierać. Jego związek z Bess z każdym dniem stawał się pełniejszy i

bardziej war​tościowy.

- Nick jest dla mnie tak samo ważny jak każdy z rodziny - oznajmił Aleks po chwili namysłu. -

Nawet ty. A więc mogę ci powiedzieć, że on nie jest łatwym człowiekiem, Freddie. Nie pozbył się
jeszcze bagażu, jaki na nim ciąży.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Nie mogę utrzymywać, że wszystko rozumiem, ale wiem, że tak

jest. Nie martw się o mnie za bardzo - dodała i pogłaskała go po policzku. - Prosiłabym cię tylko,
żeby ta rozmowa została między nami. Chciałabym mieć trochę czasu, zanim reszta rodziny się
dowie. Nie chcę wywoływać sensacji.

Gdy Freddie wróciła wieczorem do hotelu, zastała czekającą na nią wiadomość.

Zaintrygowana roze​rwała kopertę już w windzie.

Zobaczyła zamaszyste pismo Nicka biegnące w poprzek kartki.

Dobra, masz racją. To będzie solówka dla Maddy. Na jutro chcą mieć słowa. Dobre słowa.

Uzgodniłem spotkanie z Valentine'em i resztą zespołu. Nie sfuszeruj niczego. Nick.

Pomknęła do pokoju jak na skrzydłach.

W dwie godziny później pędziła do mieszkania Nicka, przeskakując po dwa stopnie.

Wiedziała, że Nick pracuje w barze i że nie powinna mu teraz przeszkadzać. Usiadła więc przy
pianinie i włączyła mag​netofon.

- Mam już dla ciebie słowa, Nicholas, i są lepsze niż dobre. Sam posłuchaj.

Podniecona zaczęła śpiewać do jego melodii. Słowa brzmiały jej w głowie, gdy po raz

pierwszy usły​szała muzykę. Teraz udoskonalone, wygładzone ide​alnie współgrały z muzyką.

Gdy wybrzmiała ostatnia nuta, Freddie przymknęła oczy.

- Co ty tu robisz?

Podskoczyła i błyskawicznie odwróciła głowę. W drzwiach stał Nick. Zauważyła, że nie był w

przy​jaznym nastroju.

- Zostawiam ci wiadomość. Chciałeś mieć piosen​kę przed spotkaniem. No i masz.

- Słyszałem. - Cierpiał, słuchając jej, obserwując, jak ją dla niego śpiewa. - Wesz, która

godzina? - spytał.

- Chyba dochodzi północ. Myślałam, że jesteś za​jęty na dole.

- Jesteśmy zajęci na dole. Rio mi powiedział, że tu jesteś.

- Nie musiałeś przychodzić. Po prostu nie chciałam czekać do jutra. - Zaczynała się już

denerwować. - Dużo usłyszałeś?

- Wystarczy.

- No i jak? - Obróciła się szybko na stołku, wpatrując się w niego niecierpliwie. - Co o tym

myślisz?

- Myślę, że to kupię.

- No właśnie. Tylko tyle masz do powiedzenia?

- A co niby mam powiedzieć? - zdziwił się.

- Powiedz, co czujesz - zapytała.

Nie miał pojęcia, co czuje. W jakiś dziwny sposób wciągała go w rewiry, których nigdy nie

chciał badać.

- Myślę - zaczął ostrożnie - że to przejmujące słowa, trafiające do serca i duszy. I myślę, że

ludzie będą je nucić, wychodząc z teatru.

Milczała. Z zakłopotaniem stwierdziła, że oczy napełniają jej się łzami. Spuściła wzrok,

wpatrując się w swoje dłonie.

- Nie spodziewałam się aż takiej pochwały z two​ich ust - przyznała.

- Wiesz, że masz talent, Fred.

- Tak, mówię sobie, że wiem. - Podniosła wzrok. Serce biło jej szybciej, gdy na niego patrzyła.

- Mówię sobie całą masę rzeczy, Nick. Rzeczy, które szybko ulatują, gdy jestem sama w środku nocy.
Ale to, co powiedziałeś, będzie trwać, niezależnie od wszystkie​go, co się stanie.

Nie mógł oderwać od niej wzroku. Nawet nie wie​dział, kiedy do niej podszedł.

- Pokażę producentowi to, co przygotowaliśmy. Wezmę wolny dzień.

- A ja zajmę się urządzaniem nowego mieszkania, żeby się nie rozchorować z nerwów.

- Świetnie. - Bezwiednie wziął ją za rękę. Pokój tonął w półmroku, oświetlony tylko małą

lampką sto​jącą na pianinie. - Nie powinnaś tu była wracać dziś wieczór - powiedział.

- Dlaczego?

- Za dużo o tobie myślę. Nigdy nie myślałem o to​bie w ten sposób.

- Czasy się zmieniają, ludzie też...

- Nie zawsze tego chcemy i nie zawsze jest to najlepsze wyjście - mruknął, zbliżając usta do jej

ust.

Tym razem wszystko było inaczej. Była na to przygotowana, ale rym razem pocałunek był

powolny, rozpaczliwy. Nie ogarnęła jej burza, jej ciało po prostu osłabło, omdlało, rozpływało się
jak woskowa świeca, która zbyt długo się paliła.

Czuł niewinność, jej niewinność tak bezbronną wobec jego namiętności. Wyobraźnia rozpalała

mu zmysły.

- Kłamałem - wyszeptał, odsuwając ją od siebie ostatkiem woli. - Powiedziałem, że więcej cię

nie dotknę.

- Chcę, żebyś mnie dotykał.

- Wiem. - Położył jej dłonie na ramionach i przytrzymał. - A ja chcę, żebyś teraz poszła do

siebie, do hotelu. Skontaktuję się z tobą jutro po rozmowie z Valentine'em.

- Chcesz, żebym została - szepnęła. - Chcesz być ze mną.

- Nie, nie chcę. - To przynajmniej była prawda. Nie chciał tego, nawet jeśli wydawało się, że

tak bardzo tego potrzebuje. - Jesteśmy rodziną, Fred, i wygląda na to, że możemy razem pracować.
Nie chcę tego zniszczyć. Ty też nie. - Odstąpił o krok. - A teraz chcę, żebyś zeszła na dół i poprosiła
Rio, żeby ci zamówił taksówkę.

Każdy nerw miała napięty do ostatecznych granic, jak strunę. Chciało jej się krzyczeć ze złości,

ale zoba​czyła w jego oczach ogromne zatroskanie.

- Dobrze, Nick, czekam na wiadomość.

Przy drzwiach zatrzymała się jeszcze na chwilę i odwróciła.

- Ale wciąż będziesz o mnie myślał. Za dużo. I nigdy już nie będzie tak jak dawniej.

Kiedy drzwi się za nią zaniknęły, usiadł przy pianinie. Miała rację, przyznał pocierając czoło.

Nic już nie będzie takie jak dawniej.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Niedzielny obiad w domu Stanislaskich nigdy nie przebiegał w spokojnej atmosferze.

Zaczynało się wczesnym popołudniem od krzyków dzieci, nawoływań dorosłych, głośnych rozmów i
szczekania psów. A później z kuchni zaczynały dochodzić smakowite zapachy, wobec których żadne
podniebienie nie mog​ło być obojętne.

W miarę jak rodzina się powiększała, dom na Brooklynie zdawał się rozciągać, jakby był z

gumy, żeby pomieścić wszystkich. Na podłodze i na kolanach dorosłych tłoczyły się dzieci, wszędzie
walały się gry i zabawki. Gdy nadchodził czas posiłku, rozkładano duży stół, przy którym domownicy

i goście zasiadali stłoczeni jedno przy drugim. Krążyły półmiski i wazy ze smakołykami
przygotowanymi przez mamę, rozmawiano z ożywieniem, śmiano się i przekrzykiwano.

Dom Michaiła i Sydney w Connecticut był o wiele większy, mieszkanie Rachel i Zacka

wygodniejsze, a poddasze Aleksija i Bess przestronniejsze. Żadne z nich jednak ani przez chwilę nie
myślało, by przejąć tradycję domu Stanislaskich i urządzać u siebie nie​dzielne obiady.

Bo to tutaj jest gniazdo rodzinne, zadumała się Freddie, ściśnięta na kanapie między Sydney a

Za​ckiem. To tutaj, niezależnie od tego, gdzie każde z nich pracuje czy mieszka, jest ich dom.

- Na kolanka! - zażądała Laurel i zaczęła się wspinać po nodze Freddie. Miała słoneczny

uśmiech ojca i chłodne, bystre oczy matki.

- No chodź. - Wzięła ją na ręce i posadziła sobie na kolanach, a dziewczynka od razu zajęła się

koloro​wymi kamieniami w jej naszyjniku.

- Jesteś zadowolona z mieszkania? - spytała Syd​ney, pochylając się ku niej.

- Bardzo. Jestem ci niezmiernie wdzięczna. Właśnie o czymś takim myślałam. Świetna

lokalizacja, metraż, wszystko. Jednym słowem nie mogłam trafić lepiej.

- To dobrze. - Sydney odwróciła wzrok od Freddie, kierując go ku swemu najstarszemu

synowi, który właśnie zabierał się do dokuczania siostrze.

Nie chodziło o to, że nadmiernie martwiła się o Moirę. Dziewczynka potrafiła sama się bronić.

Mia​ła silne piąstki.

- Przestań! - zawołała i to wystarczyło, żeby chłopiec przestał ciągnąć siostrę za koński ogon. -

Rozglądasz się za meblami? - zwróciła się ponownie do Freddie. Laurel zeszła już z kolan Freddie i
zaczęła teraz wspinać się po jej nodze.

- Trochę - odrzekła Freddie. Z góry dobiegł mrożący krew w żyłach okrzyk wojenny, po którym

na​stąpiło głuche uderzenie. Nikt nawet nie mrugnął. - Kupiłam parę rzeczy w ostatnich dniach. Myślę,
że zabiorę się do tego na dobre w przyszłym tygodniu, już po przeprowadzce.

- Wiesz, znam jeden niezły i niedrogi sklep. Dam ci adres. Zack - zwróciła się do męża.

- Hm? - Oderwał wzrok od telewizora, w którym właśnie oglądał mecz, i spojrzał pytająco na

Sydney.

Ruchem głowy wskazała Gideona. Najmłodsza la​torośl Muldoonów przysunęła właśnie krzesło

do kre​densu, gdzie na półce stał słoik z ulubionymi gumisiami Jurija.

- Ani się waż, Gideon - ostrzegł Zack.

- Tylko jednego, tatusiu - prosił chłopiec z miną niewiniątka. - Dziadek pozwolił.

- Nie wątpię. - Zack wstał, chwycił syna w pasie i podrzucił do góry. - Ej, mamusiu, łap.

Wprawa i refleks sprawiły, że Rachel chwyciła sy​na w locie. Podeszła do Freddie.

- A gdzież to się podziewa nasz Nick? - spytała. To samo pytanie zadawała sobie właśnie

Freddie.

- Jestem pewna, że zaraz przyjdzie. Nigdy nie opuściłby obiadu. Wczoraj z nim rozmawiałam.

Ale nie mógł, a może nie chciał przekazać jej opinii producentów na temat ich wspólnego

dzieła. Czekanie było dla niej jak siedzenie na rozżarzonych węglach.

Przecież do czekania powinnam się już była przyzwyczaić, pomyślała wzdychając. Czekam na

Nicka od dziesięciu lat.

Nie zwracała uwagi na gwar toczących się wokół rozmów. Słowa przepływały jej mimo uszu.

Wstała i torując sobie drogę między dziećmi i porozrzucanymi zabawkami, udała się do kuchni. Przy
stole zastała Bess przyprawiającą sałatę i Nadię stojącą przy kuchni.

Obrzuciła wzrokiem pomieszczenie. Podobało jej się to miejsce z zawsze zastawionymi

blatami, z lodówką całą pokrytą kolorowymi rysunkami dzieci. Na kuchence zawsze coś się
gotowało, a słoik z her​batnikami nigdy nie był pusty.

Właśnie takie pozorne drobiazgi stanowią o domowej atmosferze. Pewnego dnia, przyrzekła

sobie, i ja będę mieć taką kuchnię.

- Babciu. - Freddie pocałowała Nadię w rozgrzany policzek. Poczuła delikatny zapach

lawendy, zmie​szany z aromatem pieczonego mięsa. - Pomóc ci w czymś? - spytała.

- Nie, dziecko. Usiądź, nalej sobie wina. Gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść.

- Mnie pozwoliła tylko dlatego - powiedziała Bess - żebym się czegoś nauczyła. Nadia uważa,

że powinnam wreszcie przestać przygotowywać posiłki za pomocą telefonu, jedynego sprzętu
kuchennego, jakiego używam.

- Wszystkie moje dzieci umieją gotować - oświadczyła Nadia z odcieniem dumy w głosie.

- Nick nie - mruknęła Freddie i Skubnęła rzod​kiewkę.

- Nie mówiłam, że wszyscy gotują dobrze. - Nadia wyrabiała ciasto na kluski. Była niedużą,

ale silną kobietą, z siwymi już włosami i pogodną, zawsze uśmiechniętą twarzą. Jej spokój,
uświadomiła sobie nagle Freddie, wynikał z tego, że była szczęśliwa.

Wiek wyżłobił parę zmarszczek na jej twarzy, ale żadna nie była zmarszczką smutku i

niezadowolenia z życia.

- Kiedy się nauczysz - Nadia wskazała drewnianą łopatką w kierunku Bess - będziesz mogła

uczyć swoje dzieci.

- Przerażająca wizja. - Bess udała, że skóra jej cierpnie na samą myśl o tym. - Właśnie w

zeszłym tygodniu Carmen wysypała sobie na głowę całą toreb​kę mąki, a potem dodała jeszcze jajka.

- Nauczysz ją gotować - uśmiechnęła się Nadia. - Synów też. Dam ci przepisy, które dostałam

od mojej mamy. Freddie, przyrządzasz kurczaka tak, jak cię nauczyłam?

- Oczywiście, babciu. - Freddie posłała Bess porozumiewawczy uśmiech. - Kiedy już się

zadomowię w nowym mieszkaniu, zaproszę was z dziadkiem na pra​wdziwą ucztę.

- Akurat - mruknęła Bess.

Z pokoju zaczęły dobiegać głośne okrzyki powitania i radości. Kiedy hałas wzmógł się do

granic wy​trzymałości, Nadia otworzyła piekarnik, żeby spraw​dzić pieczeń.

- Przyszedł Nick - oznajmiła. - Zaraz siadamy do obiadu.

Freddie wstała i jak gdyby nigdy nic, sięgnęła po dzbanek z winem stojący na szafce.

- Napijesz się czegoś zimnego, ciociu Bess? - spytała.

- Może soku. - Bess z namaszczeniem kroiła ogó​rek w cieniutkie plasterki. - Jak tam mecz?

- Też się nad tym zastanawiałam - mruknęła Freddie, gdy nagle drzwi do kuchni otworzyły się z

trza​skiem.

W progu stanął Nick, z ogromnym bukietem kwiatów w jednej ręce, z dziewczynką na drugiej i

z mal​cem uczepionym nogi.

- Przepraszam za spóźnienie. - Wręczył bukiet Nadii i ucałował ją siarczyście w oba policzki.

- Czy chcesz mnie przekupić kwiatami? - roze​śmiała się.

- Udało się? - zażartował.

- Zawsze ten sam. - Popatrzyła na niego z rozczuleniem. - Włóż je do wody. Weź tamten wazon.

- Wskazała na szafkę przy drzwiach.

Nie zwracając uwagi na czepiające się go dzieci, Nick podszedł do szafki.

- Same smakołyki - powiedział. - Coś, co lubią małe dziewczynki. - Uśmiechnął się do Laurel i

skubnął ją w policzek.

Zapiszczała z radości i przytuliła się do niego.

- Na ręce, Nick. Ja też chcę na ręce.

Nick popatrzył w dół na chłopca uczepionego jego dżinsów.

- Zaczekaj, aż będę miał wolną rękę, Kyle.

- Kyle, zostaw Nicka w spokoju - włączyła się Bess, biorąc od Freddie szklankę soku.

- Ale mamo, on wziął Laurel - skarżył się chło​piec.

- Poczekaj na swoją kolej. - Nick włożył kwiaty do wazonu, schylił się i podniósł chłopca. Z

Laurel na jednym, z Kyle'em na drugim ramieniu, odwrócił się i popatrzył na Freddie. - Cześć, mała.
Jak leci?

- Ty mi powiedz. - Spoglądała na niego znad kieliszka i przeklinała go w duchu, że wygląda tak

pięknie, z dziećmi na rękach, ze wzrokiem obserwującym ją z serdeczną życzliwością. - Miałeś
wiadomość od Reeda?

- Jest niedziela - przypomniał jej. - Wyjechał z rodziną do Hamptons albo do Bar Harbor albo

gdzieś tam jeszcze. Za parę dni się odezwie.

Za parę dni to ona eksploduje.

- Musiał jakoś zareagować.

- Niezupełnie.

- Przesłuchał taśmę?

- Oczywiście, że tak.

Kyle szarpał Nicka za włosy, domagając się, by zwrócił na niego uwagę. W końcu rozpłakał

się i wy​ciągnął ręce do Freddie. Wzięła go od Nicka.

- A więc co powiedział po przesłuchaniu taśmy?

- Niewiele.

- Musiał coś powiedzieć - nalegała. - Zwrócić na coś uwagę. Niemożliwe, żeby nie powiedział

ani słowa.

Nick tylko wzruszył ramionami. Sięgnął po plasterek marchewki z sałatki Bess, ale ta uderzyła

go w rękę.

- No wiesz! - obruszył się. - Przecież nikt nie widzi.

- Ja widzę. I to ja się staram, żeby sałatka pięknie wyglądała. Obieram jarzyny, układam je, a ty

chcesz mi zepsuć kompozycję. Możesz wziąć to. - Wręczyła mu marchew, którą dopiero zamierzała
pokroić.

- Dzięki. A swoją drogą, Freddie, dlaczego nie zajmiesz się przez parę dni domem? - Ugryzł

kawałek marchewki i zaczął ją przeżuwać.

Obserwował Freddie. Lubił, gdy jej wzrok zmieniał się ze spokojnego w gniewny, gdy

wydymała wargi, dając upust złości.

- Kup parę drobiazgów do nowego mieszkania. Kiedy tylko będę coś wiedział, skontaktuję się

z tobą.

- Chcesz, żebym tak po prostu czekała?

Jakby na znak solidarności z Freddie, Kyle położył główkę na jej ramieniu i spojrzał spode łba

na Nicka.

- Chcesz, żebym tak po prostu czekała? - powtó​rzył, naśladując ton jej głosu.

Nick roześmiał się ubawiony.

- To jest myśl. I niech ci czasem nie przyjdzie do głowy samej dzwonić do Valentine'a. Stary

przyjaciel rodziny czy nie, ale ja nie uznaję takich praktyk.

Mogła na to tylko odpowiedzieć milczeniem, po​nieważ rozważała już taką ewentualność.

- Nie wiem, dlaczego to miałoby... - zaczęła.

- Nie - uciął krótko i wręczywszy jej resztę mar​chewki, wyszedł z kuchni.

- Uparty i zawzięty, na dodatek przemądrzały, wszystko wie najlepiej - burczała Freddie.

- Wie najlepiej - powtórzył Kyle niczym echo.

- Ciociu - Freddie zwróciła się do Bess. - Czy ty wykorzystujesz czasem swoje znajomości?

Bess ze zdwojoną uwagą zajęła się krojeniem pie​czarek.

- Wiesz, czasami mi się to zdarza.

- Co za wiercipięta - burknęła Freddie, z trudem utrzymując Kyle' a na rękach.

- Wielcipięta - powtórzył chłopiec, gdy wycho​dzili z kuchni.

- Ani się obejrzysz, jak będzie dorosły. Czas szybko płynie, z dzieci wyrastają mężczyźni i

kobiety - skomentowała Nadia.

- Niełatwo być dorosłym - rzuciła Bess. Nadia w zamyśleniu wyrabiała ciasto.

- On jest nią zainteresowany - powiedziała. Bess podniosła głowę. Nie była pewna, czy Nadia

zauważyła to co ona. Oczywiście, zadumała się Bess, ona powinna wiedzieć lepiej. W sprawach

rodziny Nadia wie wszystko, nic nie uchodzi jej uwagi.

- Ona nim też - oświadczyła i obie kobiety uśmiech​nęły się do siebie.

- Ona zrobi z niego człowieka - stwierdziła Nadia z przekonaniem.

Bess skinęła głową.

- A on ją trochę okiełzna.

- On ma w sobie dużo serca - rozczuliła się Nadia. - I ogromną potrzebę posiadania rodziny.

- Oboje są tacy.

- To dobrze.

- To wspaniale - dodała Bess, biorąc do ręki szklankę soku.

To była dopiero pierwsza z wielu rozmów tego wieczoru, które wprawiłyby w zdumienie

Freddie i Nicka, gdyby je usłyszeli. Na poddaszu Bess przytuliła się do Aleksa. Miała zaspane oczy i
ziewała. W pierwszych miesiącach ciąży zawsze była trochę ociężała i rozleniwiona.

- Aleksij - zaczęła.

- Hm? - Pogłaskał ją po włosach, jednym uchem słuchając wiadomości w telewizji, drugim

żony. - Po​trzebujesz czegoś?

Bess była wręcz książkowym przykładem kobiety w ciąży z wszystkimi zachciankami,

dolegliwoś​ciami, nastrojami, jakie towarzyszą na ogół temu sta​nowi.

- W lodówce są chyba jeszcze truskawki i masło orzechowe. Przynieść ci? - spytał.

- Cóż... - Zastanowiła się przez chwilę, po czym potrząsnęła głową. - Nie, myślę, że nie. -

Uśmiechnęła się, widząc, jak Aleks delikatnie głaszcze jej brzuch. - Właściwie to myślałam o
Freddie i Nicku.

Poruszył się niespokojnie, pamiętając o tym, co przyrzekł siostrzenicy. Że dochowa tajemnicy,

jaką mu powierzyła.

- Co takiego?

- Myślisz, że wiedzą już, że oszaleli na swoim punkcie, czy dopiero zaczynają wyczuwać, że

coś się kroi?

- Co? - Aleks usiadł i wpatrzył się w żonę szeroko otwartymi oczami. - Nie rozumiem.

- Sama nie wiem. - Bess kręciła się niespokojnie, usiłując przybrać jak najwygodniejszą

pozycję. - Chyba sami są tym trochę zaskoczeni. Musi im się to wydawać niesamowite.

Aleks westchnął głęboko. Oszukiwał sam siebie, myśląc, że Bess, zajęta własną ciążą, nie

zwraca uwa​gi na to, co dzieje się wokół niej.

- Niesamowite? - powtórzył. - Skąd wiesz, że oszaleli na swoim punkcie?

Bess spożytkowała całą swoją energię, by otwo​rzyć jedno oko.

- Ile razy mam ci mówić, że pisarze są tak samo spostrzegawczy jak gliny? Ty też to

zauważyłeś, prawda? Sposób, w jaki na siebie patrzą, jak wokół siebie chodzą, jak się zachowują,
kiedy są razem?

- Może. - Nie był pewien, czy już wewnętrznie pogodził się z tą myślą. - Ktoś powinien

napomknąć o tym Nataszy.

Bess wzruszyła ramionami.

- Aleksij, w porównaniu z matkami gliny i pisarze są głusi, niemi i ślepi. - Przytuliła się do

męża i uśmiechnęła przymilnie. - A może jednak przynie​siesz mi truskawki?

Rachel i Zack obchodzili pokoje dzieci. Rachel ściągnęła walkmana z głowy córki, a Zack

wcisnął jej głębiej pod pachę pluszowego zajączka. Dawno już wyrosła z tej zabawki dla dzieci, ale
wciąż nie mogła się z nią rozstać.

- Z każdym dniem robi się coraz bardziej podobna do ciebie - powiedział Zack, gdy zatrzymali

się jeszcze na chwilę, by ostatni raz spojrzeć na swoją pierworodną córkę śpiącą słodko niczym
nowo narodzone dziecię.

- Z wyjątkiem brody - zgodziła się Rachel. - Tę na pewno ma po tobie.

Wyszli z pokoju córki i przeszli przez hol do pokoju obu synów. Równocześnie wydali z siebie

długie, bezradne westchnienie. Pokój wyglądał jak po trzęsieniu ziemi. Wśród tego rumowiska leżały
rozciągnięte dwa chłopięce ciała. Na podłodze i meblach walały się ubrania, zabawki, modele
samolotów, sprzęt sportowy, książki. Trudno było znaleźć choćby skrawek wolnej przestrzeni. Jake
leżał na samym brzegu łóżka z ręką zwieszoną do podłogi. Cud, że nie stoczył się w sam środek tego
bałaganu. Gideona pra​wie nie było widać wśród skłębionych prześcieradeł.

- Jesteś pewien, że to nasze dzieci? - zastanowiła się Rachel, trącając starszego syna łokciem.

Zamru​czał coś pod nosem i przesunął się bliżej środka łóżka. Teraz nie groziło mu już, że spadnie.

- Codziennie zadaję sobie to samo pytanie - odparł Zack. - Kiedyś przyłapałem Gideona, jak

opowiadał jednemu z dzieci Miszy, że jeśli przywiążą sobie prześcieradło jak pelerynę i skoczą z
dachu do​mu Jurija, to polecą z powrotem na Manhattan.

Rachel zaniknęła oczy i zadrżała.

- Nawet mi tego nie mów. Są rzeczy, których wolę nie wiedzieć. - Uniosła kołdrę Gideona i ze

zdumieniem stwierdziła, że na poduszce zamiast głowy leży noga chłopca. Podniosła więc kołdrę z
drugiej strony.

- Chciałam cię spytać, co sądzisz o Nicku i Freddie - zwróciła się do Zacka.

- Pracują razem? Uważam, że to wspaniale. - Zack zaklął pod nosem, stanąwszy stopą w samej

skarpetce na lokomotywie kolejki. - Do diabła - syk​nął, uraziwszy się w palec.

- Ostrzegałam cię, że tutaj nie należy wchodzić bez butów. Ale wracając do mojego pytania, to

nie mówiłam o ich pracy. Chodziło mi o to, co myślisz o ich romansie.

Zack przestał masować stopę i utkwił zdumiony wzrok w Rachel.

- Romans? Jaki romans? Czyj romans? - pytał, kompletnie zbity z tropu.

- Nicka i Fred. Ej, Muldoon, uważaj, bo zmienisz się w słup soli.

Zack powoli dochodził do siebie. Wyprostował się, zapomniał o bolącym palcu.

- O czym ty właściwie mówisz? - spytał.

- O tym, że Freddie jest po uszy zakochana w Nicku. I o tym, że ilekroć ona znajduje się w

zasięgu jego ręki, on chowa ręce do kieszeni, jakby się bał, że zaraz jej dotknie.

- Czekaj, czekaj. - Ponieważ podniósł głos, uciszyła go. Wziął ją za rękę i pociągnął do

przedpokoju. - Chcesz mi powiedzieć, że tych dwoje jest zaintere​sowanych...

- Chcę powiedzieć, że etap zainteresowania już dawno mają za sobą. - Rachel rozbawiona

przechyli​ła głowę. - Co się z tobą dzieje, Muldoon? Martwisz się o swego braciszka?

- Nie. Tak. Nie. - Zdezorientowany przeciągnął ręką po włosach. - Jesteś tego pewna?

- Oczywiście, i gdybyś nie traktował Nicka ciągle jak nastolatka o zbrodniczych instynktach, też

byś to zauważył.

Zack oparł się o ścianę i opuścił ramiona.

- Może i zauważyłem coś niecoś. Widziałem, jak się zachowywał, kiedy wyszła do miasta z

jednym z naszych kumpli.

- A więc był zazdrosny? - ucieszyła się Rachel. - Szkoda, że tego nie widziałam.

- Chętnie by mnie udusił za to, że ich sobie przedstawiłem. - Nagle roześmiał się głośno. - Ach,

ty sta​ry łobuzie! Freddie i Nick. Kto by pomyślał?

- Każdy, kto ma oczy. Wzdycha do niego od lat.

- Masz rację. Może i jest słodka, ale wie, czego chce. Obawiam się, że mój mały braciszek

może mieć kłopoty. - Obejrzał się na żonę. Rozpuszczone włosy spływały jej luźno za ramiona. Miała
na sobie tylko cienką koszulę, która zsuwała jej się z prawego ramienia. Szeroki uśmiech rozjaśnił
mu twarz. - A co do romansu, Wysoki Sądzie, właśnie przeszło mi przez myśl...

Nachylił się i zaczął szeptać jej coś do ucha. Unios​ła brwi i wydęła usta.

- Cóż, to bardzo interesująca propozycja, Muldoon. Dlaczego by jej nie przedyskutować... w

łóż​ku?

- Na to właśnie czekałem.

Sydney leżała przytulona do męża w sypialni ich dużego domu w Conneticut. Serce wciąż jej

waliło, krew szybciej płynęła w żyłach.

Ciekawe, myślała. Po tylu latach wciąż jeszcze mężczyzna zaskakuje ją tym, co może zrobić z

jej ciałem. Miała nadzieję, że tak już pozostanie na za​wsze.

- Zimno? - spytał, przeciągając dłonią po jej na​gich plecach.

- Żartujesz? - Uniosła rozpaloną twarz. Ich spojrzenia się spotkały. - Jesteś taki piękny, Michaił

- po​wiedziała.

- Nie zaczynaj - ostrzegł.

Zaśmiała się i pokryła pocałunkami jego pierś.

- Kocham cię, Michaił.

- No to możesz zaczynać. - Westchnął z zadowoleniem i objął ją za szyję. Przez chwilę leżeli w

mil​czeniu, obserwując cienie tańczące na suficie. - Jak myślisz, czy czeka nas wkrótce ślub?

Sydney nie spytała, czyj ślub. Chociaż jeszcze na ten temat nie rozmawiali, domyślała się, o

kim mąż myśli.

- Nick nie jest pewien, czego chce i co ma robić. Myślę, że Freddie jest pewna i jednego, i

drugiego. A swoją drogą, miło na nich patrzeć.

- Przypomina mi to inne czasy - zadumał się Mi​chaił. - I inną parę.

- O, naprawdę? - Uniosła się na łokciu i uśmiech​nęła.

- Byłaś bardzo uparta, mileńka.

- A ty bardzo pewny siebie.

- To prawda. - Nie poczuł się urażony. - Ale pamiętaj, że byłaś starą panną zakochaną tylko w

swojej pracy. - Poczuł lekkie szturchnięcie w żołądek. - Wy​zwoliłem cię z tego.

- A kto teraz ciebie wyzwoli? - Przetoczyła się na niego, przyciskając go do materaca.

Pogrążona w błogiej nieświadomości, że stanowi centrum zainteresowania całej rodziny,

Freddie chwyciła nowo zakupiony telefon bezprzewodowy. Niemal chora z podniecenia, szybko
wybrała numer. Wiedziała, że ojciec prowadzi teraz zajęcia, ale matka na pewno jest w swoim
sklepie. Chciała się im ko​niecznie pochwalić nowym mieszkaniem.

- Mamo. - Ściskając w ręku słuchawkę, krążyła między dużym pokojem a kuchnią. - Zgadnij,

gdzie jestem. Tak. - Jej śmiech niósł się echem po mieszkaniu. - Jest cudowne. Nie mogę się
doczekać, kiedy je zobaczycie. Tak, wiem, na przyjęcie urodzinowe. Wszystko jest bajeczne. -
Przeskoczyła przez chińską wazę, którą kupiła w sklepie poleconym jej przez Sydney, i okręciła się
na pięcie. - Wdziałam się ze wszystkimi w niedzielę. Babcia przygotowała wyborną pieczeń.
Prezent? - zastanowiła się przez sekund,. - Od tatusia? Tak, będę w domu przez cały dzień. A co to
takiego?

Tanecznym krokiem zaczęła znowu przemierzać mieszkanie.

- Dobrze, uzbroję się w cierpliwość. Tak dostałam naczynia. Dziękuję, mamo. Zawiesiłam

nawet szafkę w kuchni, żeby miały gdzie stać. Kupiłam już trochę potrzebnych rzeczy.

Wyjęła z torby z zakupami ciasto i przeszła do sa​lonu.

- Nie, chcę kupić łóżko. Nie będę brała z domu. Liczę na to, że zachowacie mój pokój taki, jaki

jest. Będę miała wrażenie, że zawsze mogę wrócić, że nie wyjechałam na dobre. O, i powiedz
Brandonowi, że nie byłam jeszcze na meczu, ale na pewno pójdę w przyszłym tygodniu. Natomiast
mam już bilety na balet.

Dwa bilety, dodała w duchu. Zabierze Nicka, na​wet gdyby się opierał.

- Powiedz Katie, że zapamiętam każdy ruch, każdy krok i gest, każde plie i fouettee. O, i

powiedz tacie... Tyle mam do powiedzenia każdemu, zresztą wszystko wam opowiem, jak
przyjedziecie, i... Zaczekaj mamo, ktoś dzwoni. Tak, mamo - uśmiechnęła się. - Założę się, że wiem,
kto to. Poczekaj, dobrze? Słucham - zawołała do słuchawki domofonu.

- Panna Frederica Kimball? Przesyłka dla pani. - Dziadek?

- A jak myślisz? - usłyszała silny męski głos. - Frank Sinatra?

- Chodź na górę, Frankie. Mieszkanie 5D.

- Wiem, wiem, moja mała.

- Tak, to dziadek - powiedziała do telefonu. - Na pewno zechce zamienić z tobą parę słów,

jeśli masz czas. - Przekręciła klucz i otworzyła szeroko drzwi. - Szkoda, że tego nie widzisz, mamo.
Mam wspaniałą windę, z żelazną ozdobną kratą. A moją sąsiadką z naprzeciwka jest poetka, która

ubiera się na czarno i mówi z wytwornym brytyjskim akcentem lekko zabarwionym Bronxem. Chyba
nigdy nie nosi butów. O, winda już jest. Dziadek!

Jurij nie przyszedł sam. Był z nim Michaił, który taszczył ogromne pudła.

- Garnki i patelnie - oznajmił, stawiając prezenty na podłodze. - Twoja babcia boi się, że nie

będziesz miała w czym gotować.

- Dziękuję. Właśnie rozmawiam z mamą.

- Pozwól na chwilę. - Michaił chwycił od razu słuchawkę. Freddie niemal zniknęła w

ramionach dziadka.

Jurij był potężnym mężczyzną, z szerokimi barami. Ściskał ją tak, jakby nie widzieli się całe

lata.

- Jak tam moja dziecinka? - spytał.

- Cudownie.

Pachniał miętą, tytoniem i potem, mieszanką, która kojarzyła się jej z miłością i poczuciem

absolutnego bezpieczeństwa.

- Pozwól, że zwiedzę twoje królestwo - powiedział, obrzucając wzrokiem salon. - Nie masz

półek - stwierdził.

- Cóż... - Freddie objęła dziadka w pasie, przytuliła się do niego i zatrzepotała rzęsami. -

Właśnie po​myślałam sobie, że gdybym znała jakiegoś stolarza, który miałby trochę czasu...

- Ja ci zrobię półki. A gdzie są meble?

- Na razie nie ma. Ale stopniowo będę kupować.

- Mam w sklepie stół. Będzie pasować.

Podszedł do okien i dokładnie je obejrzał. Stwierdził, że mają dobre zamknięcia i łatwo się

przesuwają w górę i w dół.

- W porządku - ocenił. Sprawdzał właśnie listwy podłogowe i krany w kuchni, gdy wszedł

Nick. - Przyszedłeś wypakować pudła? - spytał Jurij.

- Nie. - Nick wręczył Freddie doniczkę z fiołkiem alpejskim. - Dla ciebie, żeby było ci

przyjemniej w nowym mieszkaniu.

Nie byłaby bardziej wzruszona, gdyby przykląkł na jedno kolano i ofiarował jej pierścionek z

brylantem.

- Jest piękny - powiedziała z zachwytem.

- Pamiętałem, że lubisz kwiaty. Pomyślałem sobie, że chciałabyś mieć jakąś roślinę. - Jak

zwykle w jej obecności, wsunął ręce do kieszeni i zlustrował pokój. - Wydawało mi się, że to miało
być małe mie​szkanko - zauważył.

Zmieściłyby się tutaj dwa moje, stwierdził w duchu i potrząsnął głową z niedowierzaniem.

Bogaci mają zupełnie inną skalę wielkości.

- Nie powinnaś zostawiać drzwi otwartych - prze​strzegł.

- Przecież nie jestem sama - zdziwiła się.

- Papo, Nata chce z tobą porozmawiać. - Michaił podał Jurijowi telefon. - Freddie, masz tu

może coś do picia?

- W lodówce - odparła, nie spuszczając oczu z Nicka. - A więc wpadłeś, żeby obejrzeć

mieszkanie i dać mu swoją aprobatę?

- Mniej więcej. - Wyszedł z salonu i udał się do sypialni, w której była tylko szafa wypełniona

po brzegi rzeczami, kilka pudełek i dywan, który musiał kosztować majątek.

- Gdzie zamierzasz spać? - spytał.

- Dzisiaj mają mi dostarczyć łóżko. Mam zamiar je wypróbować. To będzie królewskie łoże.

- Hm - mruknął. Niebezpieczne rewiry. Sama myśl o niej w łóżku była niebezpieczna. W jej

łóżku, w jego łóżku, w jakim bądź łóżku. - Nie otwieraj tutaj okien - dodał. - Te schody
przeciwpożarowe to za​proszenie.

- Nie jestem idiotką, Nicholas - obruszyła się.

- Nie, jesteś tylko młoda i niedoświadczona. - Chwycił w locie puszkę z sokiem, którą rzucił

mu Michaił. - Musisz mieć w tych drzwiach porządny zamek.

- O drugiej ma przyjść ślusarz. Coś jeszcze, tatusiu? Spojrzał na nią spode łba, ale się nie

odezwał.

Zastanawiał się właśnie nad ciętą ripostą, gdy ponownie rozległ się dzwonek domofonu.

Wyglądało na to, że to kolejna przesyłka dla panny Kimball.

- Przypuszczalnie łóżko - domyśliła się Freddie.

Nick zapalił papierosa i zaczął szukać popielniczki. Podała mu porcelanową podstawkę na

mydło w kształcie łabędzia.

Ale to nie było łóżko. Stanęła jak wryta z szeroko otwartymi ustami, gdy czterej potężni

mężczyźni wtaszczyli do mieszkania fortepian.

- Gdzie go postawić, proszę pani? - spytał jeden.

- O Boże, to od tatusia, o Boże. - Oczy Freddie natychmiast napełniły się łzami.

- Tam - wskazał Nick, podczas gdy Freddie ocierała policzki. - To Steinway - zauważył. -

Wiadomo, wszystko co najlepsze, dla naszej małej Freddie - skomentował zgryźliwie.

- Zamknij się, Nick - krzyknęła i wyrwała słuchawkę Jurijowi. - Mamo, och, mamo - mówiła

przez łzy.

Powinienem był wyjść razem z nimi, pomyślał Nick, gdy w pół godziny później został z

Freddie sam. Freddie nie mogła przestać się zachwycać nowym instrumentem. Śmiała się i płakała na
przemian, gładząc czarne skrzydło fortepianu.

- Przestań, dobrze? - Nick usiadł na ławeczce i uderzył w środkowe C.

- Jedno z nas ma uczucia, których nie wstydzi się okazywać. Spróbuj A.

- Boże, co za instrument - mruknął. - Moje małe pianino brzmi przy nim jak zardzewiała blacha.

Freddie rzuciła na niego okiem, biorąc parę akordów. Oboje dobrze wiedzieli, że w każdej

chwili mógł zastąpić swoje pianino jakim by chciał instrumentem. Stać go było na to. Ale był do
niego przywiązany i nie miał zamiaru tego robić.

- Teraz moglibyśmy tutaj pracować, gdybyś chciał - powiedziała i zagrała parę taktów swojej

ostatniej piosenki. - Jeśli będziemy mieli nad czym pracować - dodała.

- Tak, nad tym. - Zaczaj improwizować bluesa.

- Posłuchaj jaki ma ton.

- Słucham. - Usiadła obok i bez trudu włączyła się w melodię, którą grał. - Nad tym? - spytała.

- Hm. Aha - rzucił, jakby sobie nagle coś przypomniał. - Będziesz miała zajęcie, mała. Pod

koniec tygodnia podpiszesz kontrakt. Ejże, tracisz tempo - zauważył. - Przyspiesz.

Siedziała z rękami na klawiaturze, ale nie porusza​ła palcami. Patrzyła w ścianę przed sobą.

- Nie mogę oddychać - powiedziała.

- Spróbuj wciągać powietrze i wypuszczać.

- Nie mogę. - Odwróciła się i oparła głowę na kolanach. - Podobało im się - wykrztusiła

wreszcie, gdy Nick nie bardzo wiedząc, co robić, nieporadnie głaskał jej plecy.

- Byli zachwyceni - powiedział. - Wszyscy. Valentine powiedział, że Maddy O'Hurley uznała,

że to najlepszy kawałek na otwarcie w całej jej karierze. Chce mieć następne. Przejrzała też piosenkę
o miło​ści. Oczywiście, zachwyciła ją moja muzyka.

- Nie łżyj, LeBeck. - Mimo ostrego tonu oczy miała wilgotne.

- Tylko nie zacznij się znowu mazać - ostrzegł.

- Jesteś profesjonalistką.

- Jestem autorką tekstów. - Uskrzydlona sukcesem, zarzuciła mu ręce na szyję i mocno

uścisnęła.

- Stanowimy zespół.

- Chyba tak. - Nawet nie wiedział, kiedy wtulił twarz w jej włosy. - Przestań tego używać -

powie​dział.

- Czego?

- Tych perfum. Za bardzo na mnie działają.

- Lubię na ciebie działać - przyznała bez ogródek. Przesunęła wargi po jego szyi i Skubnęła

lekko koniu​szek ucha.

Mało brakowało, a straciłby nad sobą panowanie.

- Przestań - warknął. Wziął ją za ramiona i odsunął od siebie. - Łączą nas stosunki służbowe.

Nie chcę, żeby mi w pracy przeszkadzały...

- Co takiego? - zaciekawiła się.

- Hormony. Mam już za sobą lata, gdy mną rządzi​ły. I ty chyba też.

- Hormony ci się burzą? - Przesunęła językiem po wargach.

- Przestań. - Wstał, wiedząc, że lepiej zachować bezpieczny dystans. - Musimy od razu ustalić

pewne reguły gry.

- Świetnie. - Patrzyła na niego z rozbawieniem. - Jakie?

- Powinnaś przede wszystkim pamiętać, że jesteśmy partnerami. To znaczy wspólnikami w

pracy. - Uznał, że lepiej będzie nie przypieczętowywać tego uściskiem dłoni. Zwłaszcza że jej dłonie
były mięk​kie, delikatne i niewiarygodnie zmysłowe. - Łączy nas interes.

- Zgoda. - Przechyliła głowę i powabnym, wystudiowanym ruchem założyła nogę na nogę. - A

zatem, kiedy zaczynamy... wspólniku?

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Nick widział, że Freddie błądzi myślami gdzieś daleko, nie mogąc się skoncentrować na pracy.

Przez dwa tygodnie stosunkowo gładko posuwali się naprzód, ale w miarę jak się zbliżał dzień
przyjazdu jej rodziny do Nowego Jorku na przyjęcie rocznicowe Nadii i Jurija, coraz częściej
pracowała zrywami.

Nie chciał jej przywoływać do porządku, lecz to ciągłe przeskakiwanie z tematu na temat - a to

nowy przepis na kanapki, jaki miał dać jej Rio, a to lampa w stylu secesyjnym, którą kupiła do
salonu, a to znów słowa piosenki, które pospiesznie pisała do muzyki z drugiego aktu - wcale nie
wychodziło na dobre ich pracy.

- Dlaczego po prostu nie pójdziesz na zakupy, do manicurzystki, nie zrobisz czegoś naprawdę

ważne​go? - ironizował Nick.

Freddie spojrzała na niego z politowaniem i siłą woli powstrzymała się przed ponownym

zerknięciem na zegarek. Jej rodzina miała się zjawić za niecałe trzy godziny.

- Jestem pewna, że gdyby Barbra Streisand raz opuściła przedstawienie, Broadway by się nie

zawalił.

Mógł się tego spodziewać. Nawet gdyby nie zasugerowała, że resztę dnia będą mieć wolną,

sam by jej to musiał zaproponować.

- Mamy zobowiązania - zauważył jednak. - A ja zobowiązania traktuję poważnie.

- Ja też. Mówię tylko o paru godzinach.

- Parę godzin teraz, parę godzin potem. - Zmieniał jakąś nutę i nawet nie podniósł wzroku. - W

ostatnich dniach miałaś tych godzin aż nadto. - Wziął papierosa, którego przed chwilą zostawił na
popielniczce, i zaciągnął się głęboko. - To musi być strasznie męczące, gdy życie towarzyskie
przeszkadza w uprawia​niu hobby.

Zaczerpnęła powietrza w nadziei, że jej to pomoże. Nie pomogło.

- To musi być strasznie męczące, kiedy twórczość staje się obowiązkiem - odparowała.

Jeśli chciała go dotknąć, trafiła w dziesiątkę.

- Dlaczego nie spróbujesz robić tego, co do ciebie należy? - zirytował się. - Nie mogę bez

przerwy przywoływać cię do porządku.

- Nikt nie musi mnie przywoływać do porządku - wycedziła przez zęby. - Jestem tutaj, prawda?

- Dla odmiany. - Cisnął niedopałek do popielniczki. - Dlaczego nie spróbujesz przyłożyć się do

czegoś, co pozwoli nam zarobić na utrzymanie? Nie każdy ma tatusia z górą forsy. Niektórzy muszą

sami zarabiać na życie.

- To nie fair.

- Ale to fakt, dzieciaku. A ja nie będę tolerować partnera, który tylko wtedy chce się bawić w

pisanie piosenek, kiedy ma na to ochotę czy wolną chwilę w swoim napiętym harmonogramie.

Freddie odsunęła się i obróciła tak, by móc spoj​rzeć mu prosto w oczy.

- Pracuję tak samo ciężko jak ty, przez siedem dni w tygodniu od blisko trzech tygodni.

- Z wyjątkiem tych godzin, kiedy musisz iść kupić pościel albo lampę, albo czekać na

dostarczenie łóżka.

Dokuczał jej z premedytacją, ale minio że zdawała sobie z tego sprawę, połknęła haczyk.

- Nie musiałabym się zwalniać, gdybyś się zgodził pracować u mnie.

- Wspaniale, w tym kurzu i hałasie, kiedy Jurij montuje półki.

- Są mi potrzebne - broniła się. Robiła co mogła, żeby ta rozmowa nie przerodziła się w

kłótnię. - I to nie moja wina, że łóżko dostarczono z trzygodzinnym opóźnieniem. A w tym czasie
skończyłam słowa dla chóru w drugim akcie.

- Powiedziałem ci, że to wymaga pracy. - Ignoru​jąc ją, Nick zaczął grać.

- Ale to jest dobre - upierała się.

- Wymaga dopracowania - odparł.

Zacisnęła zęby. Nie zamierzała bawić się w takie przerzucanie piłeczki. Wydawało jej się to

zbyt dzie​cinne.

- Dobrze, popracuję nad tym jeszcze. Tyle że two​ja muzyka powinna mieć więcej ikry.

Tego mu już było za wiele.

- Nie mów mi, że moja muzyka nie ma ikry. Jeśli nie potrafisz napisać do niej słów, sam to

zrobię.

- Czyżby? A więc i słowa też będą do niczego - zauważyła z sarkazmem, podnosząc się z

ławeczki.

- No dalej, lordzie Byron, bierz się do poezji. Przeszył ją wzrokiem, który by zabił, gdyby

wzrok mógł zabijać.

- Nie wchodź mi tu ze swoim wykształceniem, Freddie. College nie czyni z ciebie jeszcze

tekściarza, a tym bardziej nie robią tego znajomości. Pozwalam ci teraz na przerwę i jedyne, co
możesz, to dobrze wykorzystać ten czas.

- Ty mi pozwalasz na przerwę, paradne! - rzuciła z furią - Ty zarozumiały idioto, ty ważniaku,

nie widzisz niczego poza czubkiem własnego nosa. Wciąż mi dokuczasz! I zapamiętaj, że sama
wyznaczam sobie przerwy! Nie potrzebuję do tego ciebie. A jeśli nie odpowiada ci mój sposób
pracy czy jej efekty, po​wiedz to producentom.

Przebiegła przez pokój, chwytając w biegu torbę.

- Dokąd ty, do cholery, idziesz? - Zerwał się na równe nogi.

- Do manicurzystki - warknęła, chwytając za klamkę.

- Jeszcze nie skończyliśmy. Siadaj i rób to, za co ci płacą.

Mogłaby z nim walczyć, ale po chwili zastanowienia doszła do wniosku, że awantury nie mają

sensu. Bardziej niż swobodę ceniła sobie godność.

- Wyjaśnijmy sobie coś - zaproponowała. - Jesteśmy partnerami. A partnerstwo, Nicholas,

oznacza, że żadne z nas nie jest szefem. A więc i ty nie jesteś moim szefem Nie zapominaj, że
pozwoliłam ci decy​dować o wszystkim, całkowicie ci się podporządko​wałam.

- Ty pozwoliłaś mi decydować - powtórzył, akcentując każde słowo.

- Właśnie. I tolerowałam twoje humory, twoje bałaganiarstwo i twój tryb życia, spanie do

południa, wszystko. Tolerowałam to w imię naszej wspólnej pracy. Uznałam, że nie będę zwracać
uwagi na takie drobiazgi, że najważniejsza jest muzyka. Uznałam, że każdy ma jakieś wady, które są
irytujące dla otoczenia, ale ja tu nie jestem po to, żeby cię wychowywać. Na to i tak jest już, niestety,
za późno. Nie pozwolę sobie jednak na twoje kąśliwe uwagi, na groźby, na przykre słowa.

Oczy znów mu rozbłysły. W innych okolicznościach może zachwyciłaby się złotymi iskierkami

w zielonych tęczówkach, ale nie w tej chwili.

- Nikt ci na razie nie groził, Freddie - zaprotestował. - A teraz, jeśli już się wyładowałaś,

wracajmy do pracy.

Odwróciła się i szybkim ruchem wbiła mu łokieć między żebra. Zdążył tylko zakląć, a już

znikała za drzwiami.

- Idź do diabła - usłyszał jeszcze jej głos, któremu towarzyszył huk zatrzaskiwanych drzwi.

Mało brakowało, a pobiegłby za nią. Nie był jednak pewien, jak się powinien zachować. Czy

udusić ją, czy raczej rzucić na łóżko. I jedno, i drugie byłoby błędem.

Co w nią wstąpiło? - głowił się, rozcierając obola​łe żebra i wracając do pianina.

Przecież dziewczynka, którą znał, zawsze była taka zgodna i miła, trochę nieśmiała, pogodna i

naturalna jak promyk słońca. Oto co się dzieje, kiedy dziewczynki zmieniają się w kobiety. Trochę
konstruktyw​nego krytycyzmu, a stają się jędzami.

Do diabła, nad tym chórem trzeba jeszcze popracować. Słowa nie są na takim poziomie jak

zawsze. Stać ją na więcej. Musiał przyznać, że Freddie ma pra​wdziwy talent.

W zamyśleniu usiadł przy pianinie i zaczął po raz kolejny przegrywać ten sam fragment.

Myślami był jednak gdzie indziej. Nie dawało mu spokoju zachowanie Freddie. Przez całe życie była
rozpieszczana, przyzwyczajona, że spełniano wszystkie jej zachcianki. Zawsze robiła to, co chciała.
Najlepszy dowód, że teraz beztrosko przedkłada sprawy towarzyskie nad obowiązki.

Ile czasu trzeba, żeby się urządzić? - zastanawiał się. Kiedy Rachel i Zack się wyprowadzili,

uporał się z tym w parę godzin. No tak, ale jak się uporał...

Obrócił się na ławeczce i obrzucił wzrokiem pokój. Może jest tu bałagan, ale widać, że w tym

pokoju ktoś mieszka, jest przytulny i ma duszę. Tak mu się w każ​dym razie wydawało.

Nie, zreflektował się po chwili. To nie pokój, to jednak chlew. Wciąż obiecywał sobie, że

posprząta, ale jakoś nie mógł się do tego zabrać. Trzeba by odmalować ściany i może pozbyć się tego
fotela z ułamaną nogą.

To żaden problem. Uporałby się z tym w ciągu weekendu. Nie potrzebuje takich apartamentów,

ja​kie wynajęła sobie Freddie. Może pracować wszę​dzie, w każdym miejscu.

Irytujące jest tylko to, że im więcej czasu spędza w tym mieszkaniu, tym bardziej zaniedbane i

nijakie mu się wydaje. Ale to jego sprawa i nie potrzebuje wysłuchiwać jej komentarzy na temat
swego stylu życia.

Zdecydowany pozbyć się jej z myśli, położył palce na klawiaturze i zaczął grać. Po dwóch

taktach mina mu zrzedła. Zachmurzył się, zmarszczył czoło.

Do diabła, ta muzyka rzeczywiście jest bez ikry.

Po powrocie do domu Freddie dokończyła przekąski, które przygotowała dla rodziny.

Żałowała niemal, że nie wynajęła większego mieszkania. Gdyby miała dwie sypialnie zamiast jednej,
wszyscy mogliby prze​nocować u niej, a nie korzystać z gościnności Aleksa i Bess.

W każdym razie przed wieczorną uroczystością będą jeszcze mieli trochę czasu dla siebie.

Chciała wszystko zapiąć na ostatni guzik.

Twój problem polega na tym, myślała, układając owoce i sery na paterze, że wszystko musi być

na najwyższym poziomie. Freddie zawsze była perfekcjonistką. Dobrze to dla niej za mało, bardzo
dobrze za mało, wspaniale też za mało. Perfekcja to jest to, co ją zadowala.

Krytykowała Nicka, bo nie był perfekcyjny.

Zresztą zasłużył na ostre słowa, zapewniała siebie, jakby chcąc uspokoić własne sumienie. Jak

mógł ją potraktować niczym zepsutego i rozkapryszonego dzieciaka, który tylko bawi się w pracę! To
ją zraniło, zraniło tym bardziej, że pragnęła jego uznania w takim samym stopniu, jak jego miłości.
Ból był tym większy, że on nie rozumiał, nie miał pojęcia, jakie to miało dla niej znaczenie.

Lękała się Nowego Jorku, to prawda, ale równocześnie chciała być w tym mieście. Spełniały

się jej oczekiwania i nadzieje. Pisanie tekstów do piosenek było marzeniem, które się ziściło, ale
była to też cięż​ka praca, która w każdej chwili groziła klęską.

Czy on zdawał sobie sprawę, że gdyby nie sprawdziła się jako partner, mogłaby ogłosić klęskę

swoich pragnień? To nie była dla niej praca, a już na pewno nie hobby, to było po prostu jej życie.

Wspomnienie wymiany zdań z Nickiem irytowało ją do tego stopnia, że postanowiła wyrzucić

je z pa​mięci i skupić się całkowicie na wieczorze, który ją czekał.

Wszystko musi być dopracowane w ostatnich szczegółach, pomyślała, krojąc pory na sałatkę.

W za​pale o mało nie skaleczyła się w palec. Zaklęła pod nosem.

Nieważne, pomyślała i wzruszyła ramionami. Najważniejsze jest to, że niebawem cała rodzina

w komplecie będzie święcić uroki długoletniego małżeństwa. Bardzo się zaangażowała w
przygotowania do obchodów rocznicy ślubu Jurija i Nadii. Wybrała i zamówiła kwiaty, pomogła Rio
ułożyć menu i zajęła się całą masą drobnych spraw.

Gdy Nick jeszcze spał, była już „Pod żaglami”, żeby udekorować bar. Najpierw z Rachel i

Zackiem wysprzątali pomieszczenie tak, że wszystko aż lśniło. Bess pomogła jej porozwieszać
baloniki, Aleks zwol​nił się z pracy, żeby im pomóc. Sydney i Michaił po​magali Rio w kuchni.

Wszyscy włączyli się w przygotowania do uroczy​stości. Wszyscy z wyjątkiem Nicka.

Nie, nie będę o nim myśleć, przyrzekła sobie po raz kolejny. Będzie myśleć wyłącznie o tym,

jak zorgani​zować ten szczególny wieczór, żeby był jak najbar​dziej podniosły i uroczysty.

Zerwała się na dźwięk domofonu i podbiegła do drzwi. Jeszcze raz obrzuciła wzrokiem pokój,

upew​niając się, że wszystko jest w porządku.

- Słucham?

- Meldują się Kirnballowie w komplecie - usły​szała głos ojca.

- Tatusiu! Jak to dobrze, że już jesteście. Chodźcie na górę. Jest winda. Na piąte piętro.

- Jedziemy.

Freddie szybko przekręciła klucz w zamku, zdjęła łańcuch. Nie mogąc się doczekać gości,

pobiegła do windy.

Zobaczyła ich za ozdobną żelazną kratą, gdy winda się zatrzymała. Złociste włosy ojca

przeplatane tu i ówdzie siwymi nitkami i ciemne radosne oczy matki, potem Brandona w czapeczce
drużyny baseballo​wej i Katie przyciśniętą do kraty.

- Freddie, co za wspaniałe miejsce! - Niemal dorównująca jej wzrostem Katie zarzuciła swe

długie ramiona na szyję siostry. - Po drugiej stronie ulicy jest studio baletowe. Będę mogła oglądać
próby z twojego okna.

- Ekstra - przyznał Brandon. - Gdzie jedzenie?

- Już czeka - zapewniła brata. Brandon stanowił piękną mieszankę rodziców Po ojcu

odziedziczył złociste włosy, po matce egzotyczną urodę. - Drzwi są otwarte - dodała, gdy Brandon,
całując ją szybko w policzek, popędził do mieszkania.

- Tatusiu! - Zaśmiała się jak zawsze, kiedy porywał ją w objęcia. - Jak się cieszę, że jesteś.

Tęskniłam za tobą. - Zamrugała powiekami, by ukryć napływające do oczu łzy. - I za tobą tęskniłam...
- Przytuliła się do Nataszy.

- Nam też cię brakuje. Dom nie jest ten sam, kiedy ciebie w nim nie ma. - Natasza przycisnęła

ją do piersi, po czym odsunęła na odległość ramion. - Popatrz na nią - zwróciła się do męża. - Jaka
elegancka i zadbana. Spence, gdzie się podziała nasza mała có​reczka?

- Wciąż tutaj jest. - Pochylił się, by jeszcze raz pocałować córkę. - Coś ci przywieźliśmy -

powiedział.

- Jeszcze więcej prezentów? - Roześmiała się i objąwszy ich w pasie, poprowadziła do

mieszkania.

- Tatusiu, nie powiedziałam jeszcze o fortepianie. Jest piękny.

Stanął w drzwiach i przyjrzał się instrumentowi. Ciemne drewno lśniło w blasku promieni

słońca pa​dającego z okna.

- Wybrałaś idealne miejsce - pochwalił.

W pierwszej chwili chciała mu powiedzieć, że to Nick wskazał, gdzie ustawić fortepian, ale

tylko po​trząsnęła głową.

- W każdym miejscu świetnie by się prezentował - zauważyła.

- Nie masz nic do jedzenia? Tylko to zielsko dla królików? - Brandon wyszedł z kuchni,

pogryzając seler naciowy.

- Tutaj nic innego nie dostaniesz. Najesz się na przyjęciu.

- Mamo, tato! - zawołała Katie z sypialni. - Chodźcie tutaj. Musicie je zobaczyć!

- To moje łóżko - wyjaśniła Freddie zaintrygowa​nym rodzicom. - Wczoraj je przywieźli.

Było naprawdę bajeczne. Mając tak przestronny pokój, mogła sobie pozwolić na iście

królewskie łoże. Miało żelazne wezgłowie pomalowane na zielony kolor, co nadawało mu nieco
spatynowany wygląd. Widać było rękę rzemieślnika artysty, który przyozdobił żelazne ornamenty
kwiatami i ptaszkami.

- Super! - wykrztusił zachwycony Brandon, ma​jąc usta pełne zielska dla królika.

- Wspaniałe, prawda? - Freddie przesunęła dłonią po żelaznych ornamentach, dumna ze swego

nabytku.

- Jak z bajki - przyznała Natasza.

- Właśnie - rozpromieniła się Freddie. Wiedziała, że matka doceni i zaaprobuje ten zakup. - A

dziadek robi mi półki, żebym miała gdzie ustawić wszystkie rzeźby, jakie dostałam od wujka Miszy.
A to lustro pochodzi ze sklepu z antykami, który mi poleciła Sydney. - Wskazała owalne lustro w
ozdobnej miedzianozłotej ramie, zawieszone na bocznej ścianie sypialni. - Nie znalazłam tylko
jeszcze odpowiedniej komódki.

- I tak bardzo dużo zrobiłaś jak na niecały miesiąc - powiedział z uznaniem Spence.

Poczuł delikatny ból w okolicy serca. Zawsze tak będzie, pomyślał, ilekroć przypomni sobie,

że jego mała córeczka mieszka daleko od niego. Z drugiej strony była jego chlubą. Objął ją i
popatrzył z ojco​wską dumą w oczach.

- Słyszałem, że praca dobrze wam idzie - dodał.

- Owszem. - Freddie zmusiła się do uśmiechu. Przeszli do salonu, gdzie Brandon rozłożył się

już na kanapie, a Katie biegała od okna do okna w nadziei, że zobaczy lekcję baletu.

- Muszę się jeszcze przebrać - oznajmiła Freddie w chwilę później, kiedy goście obejrzeli już

mieszkanie i opowiedzieli wszystko, co działo się u nich od czasu wyjazdu Freddie. - Masz bilety,
tatusiu?

- Oczywiście. - Poklepał kieszonkę marynarki. - Dwa do Paryża, bez terminu powrotu, z

poświadcze​niem pobytu w apartamencie dla nowożeńców u Ritza.

- Mama i papa w Paryżu - uśmiechnęła się Nata​sza. - Po tylu latach taki powrót do Europy.

Spence delikatnie pogładził jej ciemne loki.

- Ale nie taki podniecający jak podróż furą przez góry - zauważył.

- Na pewno nie - roześmiała się. Wspomnienie ucieczki z Ukrainy, strachu i przejmującego

zimna, wciąż było żywe w jej pamięci. - Ale myślę, że będą woleli Paryż. - Zauważyła przyczajone
zmartwienie w oczach Freddie. - Myślę, że powinniście już pójść, ty i dzieci - zwróciła się do
Spence'a. - Może trzeba w czymś pomóc Zackowi i Nickowi. - Uśmiechnęła się, patrząc
porozumiewawczo na męża. - Ja jeszcze zostanę. Musimy się z Freddie wystroić na przyjęcie.

Skinął głową ale widać było, że jest zaintrygowa​ny, co się za tym kryje.

- To brzmi jak spisek - skonstatował. - Zarezerwuj dla mnie pierwszy taniec - dodał, całując

żonę.

- Oczywiście. - Natasza poczekała, aż wyjdą po czym usiadła na kanapie z kieliszkiem wina,

którym poczęstowała ją Freddie. - Pokaż mi, co chcesz dzi​siaj włożyć.

- Kiedy to kupiłam - rzekła Freddie, wyjmując z szafy nową suknię - wyobrażałam sobie, że

będę najbardziej seksowną kobietą na przyjęciu. Ale teraz.. . - zawahała się. Patrzyła z zachwytem na
matkę wyglądającą jak Cyganka w miękko spływającej sukni z karminowego jedwabiu. - Ale teraz,
kiedy ciebie widzę, wiem, że będę musiała zadowolić się drugim miejscem.

Natasza zaśmiała się i przeszła do sypialni.

- Nie wspominaj o swoim seksownym wyglądzie przy ojcu. On jeszcze nie jest gotowy na taką

wiado​mość.

- Ale nie jest zły, że się wyprowadziłam? - zanie​pokoiła się Freddie.

- Tęskni za tobą i nieraz zagląda do twego pokoju, jak gdyby się spodziewał, że tam będziesz,

taka mała dziewczynka z warkoczykami. Ja też to robię - przyznała, przysiadając na brzegu łóżka. -
Ale pogodził się już z tym, że wyjechałaś. Więcej, jest z ciebie dumny. I ja też. Nie tylko z powodu
muzyki, ale z po​wodu tego, jaka w ogóle jesteś.

Nikt nie mógł być bardziej zdziwiony niż Natasza, gdy Freddie opadła na łóżko obok niej i

zalała się łzami.

- Kochanie, co ci jest? - Natasza objęła ją, przytuliła i zaczęła uspokajająco głaskać po

plecach. - No, kochanie, powiedz mamie.

- Przepraszam. - Freddie wtuliła twarz w miękkie, przyjazne ramię Nataszy. - Myślę, że to

przez ten dzień dzisiaj, albo tydzień, tyle spraw się nagromadziło. Albo przez całe moje życie. Może
jestem zepsuta i rozpieszczona.

Natasza poczuła się osobiście urażona. Odsunęła się i popatrzyła Freddie prosto w oczy.

- Zepsuta? Nie jesteś ani zepsuta, ani rozpieszczo​na! Co cię skłoniło do takich myśli?

- Nie co, a kto. - Niezadowolona z siebie Freddie zaczęła się nerwowo rozglądać w

poszukiwaniu chusteczki. - Och, mamo, strasznie się dzisiaj pokłóciłam z Nickiem.

No tak, pomyślała Natasza. Mogła się tego spo​dziewać.

- Często kłócimy się z tymi, na których nam zależy - pocieszyła córkę. - Nie powinnaś sobie

tego tak bardzo brać do serca.

- Ale to nie była zwykła sprzeczka, jakie już nieraz mieliśmy. Powiedzieliśmy sobie straszne

rzeczy. On nie szanuje ani mnie, ani mojej pracy. Jeśli o niego chodzi, to jestem zdecydowana na
wszystko. Wiem, że jak coś się nie uda, ty i tatuś mi pomożecie.

- Oczywiście będziemy przy tobie zawsze, kiedy tylko będziesz nas potrzebowała. Taka jest

rola rodziny. To nie znaczy, że nie jesteś silna i niezależna. Po prostu jest ktoś, na kogo możesz
zawsze liczyć.

- Wiem o tym, mamo. - Same te słowa wystarczyły, żeby poczuła się lepiej. - On po prostu

myśli... Och, wolałabym nie dbać o to, co on myśli - dodała rozżalona. - Ale go kocham. Tak bardzo
go kocham.

- Wiem - rzekła łagodnie Natasza.

- Nie, mamo. - Freddie zaczerpnęła głęboko po​wietrza i spojrzała Nataszy prosto w twarz. - To

nie tak jak z Brandonem i Katie, czy z innymi kuzynami. Ja go kocham.

- Wiem. - Natasza poczuła ukłucie w sercu i pogłaskała Freddie po twarzy. - Myślałaś, że tego

nie zauważę? Już przed laty przestałaś go kochać dziecię​cą miłością. I to boli.

Freddie przytuliła twarz do ramienia Nataszy.

- Nie spodziewałam się, że tak się stanie. Kiedyś było bardzo łatwo go kochać. - Pociągnęła

nosem. - A teraz popatrz na mnie. Płaczę jak niemowlę.

- Masz przecież uczucia, czyż nie? I masz prawo je okazywać.

Nie mogła się nie uśmiechnąć, usłyszawszy z ust matki prawie dokładnie te same słowa, które

ona rzu​ciła w twarz Nickowi parę dni wcześniej.

- Okazałam je na pewno dziś po południu. Powie​działam Nickowi, że jest zarozumiałym idiotą.

- Bo jest.

Freddie już się trochę uspokoiła.

- Pewnie, że tak. Ale jest też uprzejmy i cudowny, i kochany. Tylko że czasem trudno to

dostrzec pod skorupą, w której się chroni.

- Nie miał łatwego życia, Freddie.

- A ja miałam. - Freddie sięgnęła po figurkę śpiącej królewny, którą podarował jej Michaił. -

Tatuś ciężko pracował, żeby stworzyć mi taki dom, jaki każde dziecko powinno mieć. A potem
zjawiłaś się ty i koło się zamknęło. Staliśmy się pełną rodziną. Nick był już prawie dorosły, kiedy
wkroczyliśmy w jego życie, i wiem, że poprzedzające lata pozostawiły blizny. Kocham go takim, jaki
jest, mamo.

- A więc będziesz musiała nauczyć się akcepto​wać go takim, jaki jest.

- Zaczynam to rozumieć. Wszystko już przemyślałam - powiedziała Freddie z tajemniczym

uśmiechem. - Opracowałam szczegółowy plan. Ale nie jest łatwo przekonać mężczyznę, żeby się w
tobie zako​chał.

- A chciałabyś, żeby to było łatwe?

- Myślałam, że tak. Ale teraz już sama nie wiem, czego chcę i co mam robić.

- Jedno możesz zrobić bez trudu. - Natasza podniosła się, wzięła z rąk Freddie chusteczkę i

otarła jej łzy. - Być sobą. Postępować zgodnie ze swoimi uczuciami. Być cierpliwa. - Roześmiała się
na widok miny, jaką zrobiła córka. - Wiem, że to dla ciebie trudne, ale bądź cierpliwa, Freddie.
Sprawdź, co będzie, jeśli cofniesz się o krok, zamiast biec naprzód. Jeśli on do ciebie przyjdzie,
będziesz miała to, czego chcesz.

- Cierpliwość! - westchnęła Freddie, wznosząc wzrok ku niebu. - Cóż, spróbuję. - Podniosła

głowę. - Mamo, czy ja jestem apodyktyczna?

- Może troszkę.

- A uparta?

- Może bardziej niż troszkę. Freddie roześmiała się.

- To wady czy zalety? - spytała prowokacyjnie.

- I jedno, i drugie. - Natasza pocałowała ją w czubek nosa. - Nie zmieniłabym żadnej z tych

cech. Zakochana kobieta musi być trochę apodyktyczna i bardziej niż trochę uparta. A teraz umyj
twarz. Zrób się na bóstwo, niech trochę pocierpi.

- Dobry pomysł - zgodziła się Freddie.

Nick postanowił, że nie będzie żywił do Freddie urazy. Ten wieczór należy do Jurija i Nadii, a

więc nie zepsuje go okazywaniem złego humoru. Nawet jeśli zasłużyła na to, żeby dać jej nauczkę.

A przy tym czuł się chyba trochę winny, zwłaszcza kiedy zszedł na dół i zobaczył na własne

oczy, ile czasu i wysiłku poświęciła, żeby to miejsce przybrało odświętny wygląd. Gdyby ktoś go
obudził, pomógłby jej. Spo​jrzał na weselne dzwony zawieszone nad kontuarem.

Jemu coś takiego nie przyszłoby do głowy. Nie wpadłby też na pomysł, żeby poustawiać

dokoła kosze i wazony z kwiatami, które napełniały pomieszczenie zapachem i rozweselały barwami.
Nie pomyślałby o gołębiach zawieszonych u sufitu ani o eleganckich świecach w srebrnych
świecznikach.

Udekorowanie sali musiało jej zabrać mnóstwo czasu, uznał. A więc powinien może okazać

trochę więcej cierpliwości, gdy go zaatakowała, będąc już zapewne myślami gdzie indziej.

Wybaczy jej i puści w niepamięć to, co było. W końcu, jak mówi przysłowie, co było a nie

jest, nie pisze się w rejestr.

- Ej, Nick, próbowałeś już tych kuleczek z mięsa? Odwrócił się i uśmiechnął do Brandona.

- Widziałem je i o mało nie straciłem ręki, kiedy chciałem je spróbować.

- Widocznie Rio bardziej lubi mnie. - Brandon włożył do ust kulkę nabitą na drewnianą

wykałaczkę. - Widziałeś już łóżko Freddie?

- Łóżko? - W jego głosie było poczucie winy, strach i ukryta żądza. - Skąd! A dlaczego

miałbym je widzieć?

- Bo to prawdziwe dzieło sztuki, ogromne jak jezioro! - Brandon wspiął się na stołek i posłał

Nickowi sympatyczny uśmiech. - Co byś powiedział na piwo? - zagadnął.

- Nie powiem.

- Myślałem o sobie - zawołał Brandon, gdy Nick napełnił kufel.

- Pewno, dzieciaku. Możesz sobie pomarzyć. - Obejrzał się na odgłos otwieranych drzwi. I był

szczę​śliwy, że zdążył akurat przełknąć pierwszy łyk.

Natasza wyglądała imponująco w podkreślającej figurę sukni z karminowego jedwabiu, ale

jego wzrok przykuła Freddie.

Wyglądała tak, jakby była przystrojona światłem księżyca. Próbował sobie powiedzieć, że

suknia jest szara, ale błyszczała i połyskiwała srebrnymi refleksami. Opływała sylwetkę Freddie.
Prosta linia i delikatnie zaznaczona talia uwydatniały jej smukłą figurę. A sposób, w jaki rozpuściła i
zmierzwiła włosy, sprawiał wrażenie, jakby właśnie wstała z tego ogromnego łoża, o którym mu
opowiadał Brandon.

Natasza od razu podeszła do niego, by go uścisnąć. Freddie posłała mu tylko przelotny

uśmiech, ale uni​kała jego wzroku.

- Nowy garnitur? - spytała na chybił trafił, uzmysławiając sobie, że musi coś powiedzieć, i

przez parę sekund wpatrywała się w klapy jego czarnej marynarki. Podobał jej się krój marynarki,
ale oczywiście nie miała zamiaru tego powiedzieć.

- Uznałem, że okazja tego wymaga - odrzekł.

Ale nie krawata, zauważyła. Było mu do twarzy w rozpiętej pod szyją czarnej koszuli. W

oczach, kiedy wreszcie podniósł na nią wzrok, rozbłysły wyzywające ogniki. Miała nadzieję, że
obojętne wzruszenie ramion pozwoliło zamaskować wrażenie, jakie na niej zrobił. Wydał jej się
niezwykle pociągający i podniecający. Po swoim zachowaniu w ciągu dnia nie zasługiwał jednak na
najmniejszy komplement z jej strony.

- Jesteś w tym stroju niezwykle przystojny - stwierdziła Natasza.

- Dzięki.

- Wszystko tutaj wygląda świetnie - wtrąciła Freddie. - Przygotowania sprawiły mi dużą

frajdę.

- Obróciła się powoli, obrzucając wzrokiem salę, żeby raz jeszcze sprawdzić, czy wszystko

jest zapięte na ostatni guzik.

- Dobra robota - pochwalił Nick, uznając, że tym samym wywiesił białą flagę. Freddie jednak

nie zaszczyciła go spojrzeniem. - Wygląda naprawdę imponująco - ciągnął, choć uznał, że najlepiej
było w ogó​le się nie odzywać. - Musiało ci to zająć masę czasu.

- Niektórzy uważają, że czego jak czego, ale czasu mi nie brakuje - odparowała. - Brandon,

chodź do mnie. Lada moment wujek Misza przywiezie dziadka i babcię.

- Nie przywiezie ich - mruknął Nick znad kufla piwa.

- Jak to: nie przywiezie? Przecież tak było umó​wione.

- Zmieniłem plan - rzucił. - Przyjadą limuzyną.

- Wynająłeś limuzynę? - zdziwiła się Freddie.

- Ktoś mi nasunął ten pomysł - powiedział drwiąco. - W końcu to ich święto, a nie zwykła

kolacja rodzinna.

Freddie wydała z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk. Brandon popatrzył zaniepokojony na

matkę.

- Zająć pozycje - mruknął, szykując się na niezłe widowisko.

- To bardzo rozsądne, Nicholas. - Głos Freddie był lodowaty. Ku rozczarowaniu brata

kontrolowała jednak swoje zachowanie. - Jestem pewna, że to docenią, zwłaszcza że podniesienie
słuchawki i zamó​wienie samochodu nie wymaga ani czasu, ani wysił​ku. Idę pomóc Rio.

Obróciła się na pięcie i ostentacyjnie wyszła do kuchni. Tak w każdym razie odebrał to Nick.

Odsunął na bok kufel z nie dopitym piwem. Wygląda na to, że czeka go bardzo długi wieczór.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Freddie była wściekła, że nie może myśleć o niczym innym tylko o Nicku. A przecież

postanowiła, że nie będzie na niego zwracała uwagi. W tłumie gości kłębiących się w barze nie było
trudno trzymać się z dala od jednego mężczyzny.

Nie mogła jednak pohamować swoich uczuć, w każdym razie po tym, co Nick zrobił dla jej

dziadków.

Tak czy inaczej, czas nie był odpowiedni po temu, żeby roztrząsać swój stosunek do Nicka.

Czekały grzanki, które należało wznieść, suto zastawione stoły, które trzeba było opróżnić, i tańce,
które należało odtańczyć.

Nick jednak nie prosił jej do tańca. Obtańcowywał jej ciotki, jej matkę, Nadię, przyjaciółki

rodziny i ku​zynki. No i oczywiście tańczył z tą niewiarygodnie seksowną Lorelie.

Cóż, jeśli on zamierza ją lekceważyć, ona będzie robiła to samo. Jak gra, to gra.

- Wspaniałe przyjęcie! - usłyszała nagle głos Be​na tuż nad uchem.

- O tak. - Zmusiła się do uśmiechu, gdy niezdarnie prowadził ją po parkiecie wśród tańczących

par. -- Cieszę się, że mogłeś przyjść.

- Nie zrezygnowałbym z takiej okazji. Znam ro​dzinę Zacka od lat. To cudowni ludzie.

- Najlepsi, jakich sobie można wyobrazić. - Uśmiechnęła się tym razem nieco pogodniej na

widok Aleksa wirującego z matką w ramionach. - Napra​wdę najlepsi.

- Myślałem... - Ben pomylił krok i o mało nie nadepnął jej na palec. - Przepraszam, ale taniec

nie jest moją mocną stroną.

- Nie bądź taki skromny - zaoponowała, choć przez chwilę bała się, że Ben wyłamie jej

nadgarstek. Skorzystała z pierwszej okazji, żeby wyzwolić się z jego ramion. - Jadłeś już coś? -
spytała. - Rio prze​szedł dzisiaj samego siebie.

- A więc spróbujmy - zgodził się ochoczo.

No tak, myślał ponuro Nick, zerkając z ukosa w kierunku Freddie, gdy Lorelie tuliła się do

niego w tańcu. Flirtuje z Benem. Każdy, nawet Ben, powinien się zorientować, że wcale jej na nim
nie zależy. Po prostu go czaruje, typowa kobieta.

- Nick, kochanie. - Słodki głosik Lorelie przerwał mu te rozmyślania. - Zachowujesz się, jakby

mnie tu nie było. Chwilami mam wrażenie, że tańczę sama z sobą.

Uśmiechnął się do niej czarująco, sprawiając, że niemal uwierzyła, iż myśli wyłącznie o niej.

- Zastanawiałem się właśnie, czy nie odwiedzić bufetu - powiedział.

- Odwiedziłeś go pięć minut temu - rzekła, wydymając wargi. Dobrze wiedziała, kiedy

mężczyzna się wymyka i jak należy na to zareagować. Przy mężczyźnie tak atrakcyjnym jak Nick
trzeba uciec się do odrobiny dyplomacji. - A więc może przyniesiesz mi kieliszek szampana? -
zaproponowała.

- Już się robi. - Skwapliwie skorzystał z okazji. Przez cały wieczór Lorelie czepia się mnie jak

rzep psiego ogona, pomyślał. Tego rodzaju zaborczość zawsze źle na niego działała i sprawiała, że
odczuwał natychmiastową potrzebę oswobodzenia się z takiej słodkiej niewoli.

Szczerze mówiąc, nic specjalnego do siebie nie czuli. Wiedział, że rozstając się z nią, nie

złamie jej serca, ale z drugiej strony wiedział też ze smutnego doświadczenia, że kobiety źle znoszą
nawet najłagod​niejsze zerwanie.

Powinien zatem postąpić wobec niej możliwie jak najdelikatniej. Im prędzej się wycofa, tym

lepiej. Dla niej.

Już sama ta myśl sprawiła, że poczuł ulgę i zadowolenie z siebie. Otworzył butelkę szampana.

Korek wystrzelił w górę.

- Dlaczego mamy tylko muzykę z szafy? - Jurij podszedł do niego i poklepał go po ramieniu. -

W końcu jesteś pianistą, prawda?

- Jestem, ale teraz ktoś na mnie czeka - odparł Nick.

- Chcę, żeby mi zagrał ktoś z rodziny. Przecież to moje przyjęcie.

Kto jak kto, ale Nick nie mógłby odmówić Jurijowi.

- Zaczekaj, dziadku. Zaraz zagram. Weź tylko to. - Wręczył mu kieliszek szampana. - Nie, nie

pij. - Roześmiał się i wskazał gestem ręki drugi koniec sali. - Widzisz tę brunetkę, o tam? Tę z
ogromnymi... oczami?

- Któż by jej nie zauważył? - Jurij wyszczerzył w uśmiechu wszystkie zęby.

- Zanieś jej tego szampana, dobrze? I wyjaśnij, że przez chwilę będę grał. Ale nie podrywaj jej

za bardzo.

- Nie ma obawy, umiem się opanować. - Jurij ru​szył tanecznym krokiem w stronę Lorelie.

Nick zadowolony utorował sobie drogę przez tłum gości do fortepianu. Uśmiech zniknął mu z

twarzy, gdy za​uważył, że na ławeczce przy fortepianie siedzi Freddie.

- Zajęłaś moje miejsce - stwierdził sucho. Rzuciła mu spojrzenie, które aż nadto wyraźnie

mówiło, że jest tak samo jak on niezadowolona z tej sytuacji.

- Chcą, żebyśmy zagrali razem - wyjaśniła.

- Nie jestem tym zachwycony.

- To uroczystość dziadków, prawda? Mają prawo do specjalnych życzeń.

Trudno było nie zgodzić się z tym stwierdzeniem.

- No to posuń się - powiedział.

Usiadł ostrożnie, starając się nie dotknąć jej kuszą​cych delikatnych ramion ani bioder.

- Co zagramy? - spytał.

- Może Cole Portera, a może Gershwina. Odchrząknął, przysunął bliżej mikrofon i zagrał

pierwsze takty melodii „Człowiek, którego kocham”. Freddie poprawiła się na ławeczce, położyła
dłonie na klawiaturze i już po chwili grali na cztery ręce.

Po dwudziestu minutach była zbyt zadowolona ze wspólnej gry, by boczyć się na Nicka.

- Nieźle - zauważyła.

- Cóż, ma się wprawę.

- Hm - bąknęła i zmieniła rytm na boogie - woogie.

Podchwycił zadowolony, że zaczęła trochę improwizować. Lubił to. Obawiał się tylko, by jej

perfumy za bardzo go nie podnieciły.

- Możesz zrobić pięć minut przerwy - zasugerował.

- Poradzę sobie. Ben pewnie czuje się osamotniony.

- Ben? - powtórzyła, nie sprawiając wrażenia zakłopotanej. - Ach, Ben. Myślę, że jakoś się

beze mnie obejdzie. Ale ty stanowczo powinieneś zrobić chwilę przerwy. Jestem pewna, że Lorelie
za tobą tęskni.

- Nie jest typem kobiety zaborczej - odparł, sam nie wierząc w to, co mówi. Szybko zmienił

tempo gry, by zmylić Freddie i odwrócić jej uwagę. Ale ona bez trudu się do niego dostosowała.

- Naprawdę? Nie powiedziałabym tego, widząc, że ona nie odstępuje cię na krok. Oczywiście,

niektórzy mężczyźni... - Urwała, gdy rozległy się głośne oklaski. - Spójrz na nich. - Roześmiała się
serdecznie na widok Jurija i Nadii wywijających w rytm szybkiej muzyki. - Czyż nie są wspaniali?

- Najlepsi. Dlaczego my... A to drań!

- Co się stało? - Podążyła za jego wzrokiem. Wyglądało na to, że samotny Ben i osamotniona

Lorelie pocieszają się wzajemnie. O ile pocieszanie się było właściwym słowem na amory w
ciemnym kącie sali.

- Ona mu siedzi na kolanach.

- Widzę, gdzie siedzi.

- Wystarczyło tylko na chwilę zostawić go samego - wymamrotała równocześnie z Nickiem,

który jak echo powtórzył te słowa w odniesieniu do Lorelie.

Pierwszy się ocknął.

- Co? Coś ty powiedziała? - Nic. A ty?

- Nic.

Nagle uśmiechnęli się do siebie jak na komendę.

- Cóż... - Freddie odetchnęła głęboko i spojrzała na niego z ukosa. - Czyż nie tworzą pięknej

pary?

- Uroczą. A teraz idą tańczyć.

- Tym gorzej dla niej - skomentowała ze współczuciem. - Ben to miły facet, ale nie ma pojęcia

o tań​cu. Obawiam się, że nadwerężył mi nadgarstek.

- Wytrzyma to. Ale zwolnijmy, zanim Jurij padnie. Nick płynnie przeszedł od szybkich rytmów

boogie do wolniejszej, romantycznej melodii „Strangers in the Night”.

Freddie westchnęła tęsknie. Sentymentalne melodie zawsze nastrajały ją romantycznie.

Wzruszona popatrzyła na Nicka nieco łagodniej. Może powinna go lepiej traktować, skoro tak dobrze
im się razem gra i tak dobrze się rozumieją.

- Wiesz, to piękne, co zrobiłeś dla babci i dziadka - powiedziała.

- Głupstwo. Jak sama stwierdziłaś, wystarczyło podnieść słuchawkę telefonu i zamówić

limuzynę.

- Zawieszenie broni - bąknęła i na sekundę dotknęła jego ręki. - Nie chodzi tylko o ten

samochód, Nick, choć to był świetny pomysł. Ale że były w nim te białe róże, kawior, wódka.
Bardzo to dobrze wymy​śliłeś.

- Chciałem, żeby im trochę zaszumiało w głowach. No i żeby poczuli się jak prawdziwi

nowożeńcy. - Roześmiał się, zadowolony, że lody między nimi stopniowo zaczynają topnieć. - Cieszę
się, że ci się to podobało.

Freddie odetchnęła z ulgą. A więc rozejm.

- Wiesz, nie powinienem był tak się zachować wobec ciebie - usprawiedliwiał się. - Nie

wziąłem pod uwagę, ile czasu i wysiłku kosztowały cię przygotowania do dzisiejszego wieczoru, nie
mówiąc o urządzaniu mieszkania. Choć szczerze mówiąc, nie mogę pojąć, dlaczego tyle czasu
poświęciłaś na szukanie lampy.

Secesyjna lampa stanowiła przedmiot jej szczegól​nej dumy i radości.

- Dobrze już, dobrze. Co ci się nagle stało?

- Pięknie przygotowałaś salę na przyjęcie.

- Dzięki. - Zadowolona z małego zwycięstwa, gestem wezwała ojca, by ją zmienił. - A skoro

jesteś taki miły - dodała, pochylając się, by pocałować go w policzek - wspaniałomyślnie ci
wybaczam.

- Nie prosiłem cię... - Ale ona już wstała i zanim zdążył dokończyć zdanie, odeszła. Miejsce

córki zajął Spence. Nick zmarszczył czoło niezadowolony. - Ko​biety - wzruszył ramionami.

- Sam bym tego lepiej nie wyraził. Nie ma co mówić, wyrosła na kobietę atrakcyjną i

niezależną - zgodził się Spence.

- A była takim miłym dzieckiem - zamyślił się Nick. - Nie powinieneś był pozwolić jej

dorosnąć.

Obserwując Nicka kątem oka, Spence doszedł do wniosku, że w opinii Nataszy o stosunku tych

obojga tkwiło źdźbło prawdy. Poczuł lekkie ukłucie w okolicy serca. Wiedział, że zawsze tak będzie,
ilekroć uświadomi sobie, że jego mała córeczka zaczęła prowadzić własne życie. Ale równocześnie
był z niej dumny.

Płynnie przeszli z Nickiem do muzyki Raya Charlesa.

- Wiesz - ciągnął - odwiedzają już nas różni chłopcy, i Katie też zaczyna flirtować.

- Niemożliwe. - Szok szybko ustąpił miejsca niemiłemu poczuciu starzenia się. Skoro do Katie

już przychodzą chłopcy... Jak ten czas szybko leci! - Niemożliwe. Gdybym miał córkę, nigdy bym na
to nie pozwolił.

- Rzeczywistość jest brutalna - zgodził się Spence, po czym przeszedł do właściwego tematu. -

Wiesz, Nick, jestem spokojny, wiedząc, że nie spuszczasz Freddie z oczu. Bardzo bym się o nią
martwił, gdy​bym nie miał pewności, że ktoś się nią opiekuje. Ktoś, komu ufam.

- Oczywiście. - Nick przełknął ślinę. - Masz ra​cję. Pograj chwilę sam, skoczę do bufetu.

Spence uśmiechnął się do siebie i mocniej uderzył w klawisze.

- Nie powinieneś mu dokuczać. - Natasza stanęła za mężem i położyła mu rękę na ramieniu.

- To mój obowiązek jako ojca, żeby trochę zatruć mu życie. Pomyśl tylko, jakiego w tym

nabiorę do​świadczenia do czasu, aż przyjdzie kolej Katie.

- Aż boję się o tym myśleć - zażartowała.

Było już dobrze po dziesiątej, gdy przyjęcie się skończyło. Oprócz Nicka i Freddie w barze

został tyl​ko Zack i Rachel. Freddie zadowolona rozejrzała się dokoła.

Sala sprawiała wrażenie, jakby przeszło przez nią tornado albo armia najeźdźców stoczyła

krwawą bitwę.

Z sufitu smętnie zwisały resztki dekoracji. Na podłodze walały się kolorowe bibułki, ozdoby i

wstążki. Na stołach stały półmiski i salaterki z resztkami jedzenia, leżało parę kawałków tortu i
resztka roztopionych lodów. Tu i ówdzie widać było plamy na obrusach, wszędzie walały się
okruchy i niedopałki.

Gdziekolwiek spojrzeć, widać było kieliszki, szklanki i butelki. W rogu ktoś ułożył piramidę z

kieliszków do wina. Na podłodze poniewierały się serwetki, a nawet, co dziwne, Freddie zauważyła
porzu​cony gdzieś w kącie złoty pantofelek na cieniutkiej szpilce.

Zastanawiała się, w jaki sposób jego właścicielka dokuśtyka do domu.

Oparłszy się o bufet, Zack też obrzucił wzrokiem salę i roześmiał się szeroko.

- Chyba zabawa była niezła.

- Raczej tak. - Rachel pozbierała swoje rzeczy. - Dziadek wychodził tanecznym krokiem, a

mnie wciąż dźwięczą w uszach ukraińskie dumki.

- Sama nieźle szalałaś - roześmiał się Zack.

- Wódka tak na mnie działa. A czyż nie było cudownie widzieć ich twarze, kiedy daliśmy im

prezent?

- Babcia aż się popłakała - powiedziała Freddie.

- A dziadek mówił, żeby przestała - wtrącił Nick - ale sam też płakał.

- To był cudowny pomysł, Freddie. - Oczy Rachel znowu zwilgotniały. - Romantyczny, uroczy,

piękny.

- Wiedziałam, że powinniśmy podarować im coś szczególnego. Nigdy bym o tym nie

pomyślała, gdy​by nie mama.

- Nie mogłaś wpaść na lepszy pomysł. - Rachel włożyła płaszcz i obrzuciła wzrokiem salę. -

Wiecie co, zostawmy cały ten bałagan i chodźmy - zapro​ponowała. - Jutro się posprząta.

- Masz rację. - Zack miał ogromną ochotę zostawić to wszystko. Wziął żonę za rękę i pociągnął

ją w stronę drzwi. - Opuszczamy pokład - zarządził.

- Idźcie naprzód - powiedziała Freddie obojętnym tonem. Nie chciała, by ta noc dobiegła

końca. A jeśli przedłużenie jej ma oznaczać mycie naczyń, przystanie i na to. - Ja tu trochę
uporządkuję.

Rachel zawahała się.

- Myślę, że moglibyśmy... - zaczęła, czując nagle wyrzuty sumienia.

- Nie. - Freddie popatrzyła na nią znacząco. - Idźcie do domu. Zostawiliście przecież dzieci z

opie​kunką. Musicie ją zwolnić. Na mnie nikt nie czeka.

- Jedna godzina więcej nie będzie miała znaczenia - stwierdził Zack, rozprostowując ramiona.

- Owszem, nie zaangażowaliśmy opiekunki na całą noc - powiedziała Rachel i mocno

nadepnęła mę​żowi na palec.

- Ale... - próbował jeszcze dyskutować. Wreszcie pojął, w czym rzecz.

- Dobrze, zacznijcie sprzątać. Ja jestem wykończony. Ledwo się trzymam na nogach, oczy mi

się kleją.

- Aby spotęgować efekt, ziewnął przeciągle. - Jutro dokończymy sprzątania, jeśli nie zdążycie

zrobić wszystkiego. Dobranoc, Freddie. - Popatrzył znacząco na swego przyrodniego brata. -
Dobranoc, Nick.

- Do jutra - rzucił Nick. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, potrząsnął głową. - Dziwnie się

zachowy​wał - zauważył.

- Po prostu był zmęczony. - Freddie ustawiała na tacy szklanki.

- Nie, co innego zmęczenie, a co innego dziwne zachowanie. On się dziwnie zachowywał. - On

też się dziwnie czuje, uświadomił sobie teraz, gdy zostali z Freddie sami. - Posłuchaj, oni mieli
rację. Jest już późno. Dlaczego nie mielibyśmy zostawić tego wszystkiego i zabrać się stąd? Na
porządki będzie czas jutro.

- To idź do siebie, jeśli jesteś zmęczony. - Freddie z pełną tacą skierowała się do kuchni. - Nie

mogłabym zasnąć, wiedząc, że tak to wszystko zostawiłam. Ale wiem, że tobie to nie przeszkadza -
dodała przez ramię, popychając nogą drzwi.

- Wydaje mi się, że to nie tylko moja sprawka - mruknął Nick, niosąc drugą tacę. - Wydaje mi

się, że widziałem jedną czy dwie osoby, które używały dziś wieczór szklanek.

- Mówiłeś coś? - zawołała Freddie.

- Nie. Nic.

Zaniósł tacę do kuchni, gdzie ona już wkładała naczynia do zmywarki, i postawił ją z trzaskiem

na stole.

- Nie pójdziesz do piekła za to, że zostawisz na​czynia w zlewie - odezwał się uszczypliwie.

- Ani ty nie dostaniesz za to nagrody - odcięła się. - Powiedziałam, żebyś szedł spać. Poradzę

sobie.

- Poradzę sobie - powtórzył, naśladując jej ton i mimikę. Wziął wiaderko, wstawił je do

zlewu, wlał płyn do mycia podłóg i nalał gorącej wody.

Uśmiechnęła się, ale nic nie powiedziała.

Przez następne dwadzieścia minut pracowali w milczeniu. Z przyjemnością patrzyła, jak

podłoga odzyskuje dawny wygląd, a bufet zaczyna z powrotem lśnić. Nick z zapałem szorował stoły i
ustawiał krzesła, pogwizdując od czasu do czasu. Widziała, że nastrój z minuty na minutę mu się
poprawia.

- Zauważyłam, że Ben i Lorelie wyszli razem - zaczęła.

- Nic nie ujdzie twojej uwagi - odrzekł cierpko, robiąc krzywą minę. - Dobrze się bawili. Jak

wszyscy.

- Nie przejmujesz się tym za bardzo.

- To nie było nic poważnego. - Wzruszył ramionami. - Między mną a Lorelie nigdy... - Uważaj,

co mówisz, ostrzegł siebie. - Po prostu nie pasowaliśmy do siebie.

Freddie ogarnęła niesłychana radość, ale zdołała nie okazać emocji. Przesunęła krzesło i

ustawiła je przy stole, pod którym Nick właśnie umył podłogę.

Zbliżył się do niej. Skoro już poruszyła ten temat, uznał, że nadszedł czas na wyjaśnienia.

- Freddie, chciałem z tobą porozmawiać na temat tego popołudnia.

- Dobrze. Wiem, że jak zrobimy gruntowny porządek, Zack pomyśli, że jest tu niepotrzebny. A

ja nie chciałabym ranić jego uczuć.

Podeszła do szafy grającej i pochyliła się nad listą piosenek. Zastanawiała się przez chwilę,

wreszcie na​cisnęła guzik i odwróciła się.

- Nie tańczyłeś ze mną dzisiaj - rzekła z wyrzu​tem.

- Naprawdę? - zdziwił się, choć bardzo dobrze wiedział, dlaczego z nią nie tańczył.

- Naprawdę. - Podeszła do niego powoli, w rytm muzyki rozbrzmiewającej z szafy. „Tylko ty z

tym światem godzisz mnie...”, pomyślała.

Doskonale.

- Chyba nie chcesz zranić moich uczuć, Nicholas?

- Nie, ale...

Nie dokończył, bo go objęła. Ujął jej rękę i popro​wadził na parkiet.

Poruszał się płynnymi, niezwykle eleganckimi ruchami. Zawsze tak było, przypomniała sobie,

opierając głowę na jego ramieniu. Gdy pierwszy raz z nim tańczyła, była niezwykle poruszona i aż
drżała z prze​jęcia. Teraz też była poruszona, ale zupełnie inaczej niż przed laty.

Jak kobieta, a nie jak dorastająca dziewczyna.

Świetnie się poddaje, pomyślał Nick. Cudownie się ją prowadzi. Zawsze tak było,

przypomniał sobie, przyciągając ją bliżej. Ale nigdy przedtem tak nie pachniała jak teraz i nie
pamiętał, by jej włosy tak go kusiły, by ich dotknąć...

Byli sami i muzyka była odpowiednia do nastroju tej chwili. Zawsze był wyczulony na muzykę.

Kusiło go, by musnąć wargami skroń Freddie, by lekko skubnąć koniuszek jej ucha.

Zatrzymał się na sekundę, odsunął ją od siebie na długość wyciągniętej ręki i obrócił kilka razy

dokoła. Roześmiała się. Oczy jej rozbłysły radośnie, gdy przyciągnął ją z powrotem.

Wyczuwała doskonale każdy jego krok i ruch, jak gdyby urodziła się w jego ramionach.

Wydawało się, że go uprzedza, gdy obracał ją, krążył dokoła niej, prowadził raz tak, a raz inaczej.
Ruchem tak pełnym gracji jak cała choreografia ich tańca, podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

Tylko na to czekał. Jego usta na to czekały.

Złączyły się z jej ustami. Zamknął ją w ramionach, zatopił palce w jej włosach. Nie słyszał już

melodii płynącej z szafy, bo w jego głowie rozbrzmiewała inna muzyka, ich własna symfonia
intymności.

Pomyślał, że mógłby ją pochłonąć, gdyby mu na to pozwoliła. Jej skóra, jej zapach, jej

cudownie szczodre usta. Kiedy ich pocałunek stał się gorętszy, bardziej zmysłowy, wyobraził sobie,
jak proste byłoby wziąć ją teraz na ręce i zanieść na górę. Prosto do łóżka.

Ta wizja tak go zaszokowała, że oprzytomniał i od​sunął ją od siebie.

- Fred... - zaczął.

- Nic nie mów. - Jej oczy pociemniały, rozmarzyły się. - Tylko mnie całuj, Nick. Po prostu

mnie całuj.

Znowu ich usta się zetknęły, co sprawiło, że zapomniał natychmiast o wszystkich powodach,

dla których nie powinno się to zdarzyć. Mimo wszystko jednak zdołał się opanować. Położył jej ręce
na ramio​nach i odstąpił o krok.

- Nie możemy tego robić - powiedział.

- Dlaczego? - zdziwiła się.

- Stąpamy po niebezpiecznym gruncie - ostrzegł. - Weź rzeczy i torebkę. Odprowadzę cię do

domu.

- Ale ja chcę zostać tutaj, z tobą - oświadczyła spokojnie, choć serce biło jej jak szalone. -

Chcę pójść z tobą na górę, do łóżka.

Nick poczuł znany już charakterystyczny ucisk w żołądku.

- Powiedziałem, żebyś wzięła rzeczy i torebkę. Jest późno.

Może nie miała zbyt dużego doświadczenia, ale sądziła, że wie, kiedy może się posunąć dalej,

a kiedy powinna się wycofać. Na miękkich nogach podeszła do bufetu po torebkę.

- Dobrze, niech będzie jak chcesz. Ale nie wiesz, co tracisz.

Obawiał się, że wie, i to aż za dobrze.

- Gdzie się tego nauczyłaś?

- Ach, mało to było okazji? - rzuciła niedbale przez ramię, otwierając drzwi. - Idziesz?

Teraz dopiero uzmysłowił sobie, że bezpieczniej byłoby wezwać dla niej taksówkę. Za późno.

Freddie była już na ulicy.

- Zaczekaj! - zawołał i pospiesznie zamknął drzwi baru na klucz.

Freddie szła wolno w dół ulicy.

- Piękna noc - zauważyła. Nick mruknął coś ze złością.

- Tak, po prostu cudowna. Daj mi torebkę.

- Co?

- Po prostu daj mija. - Chwycił małą błyszczącą kopertowkę i wsunął ją do kieszeni marynarki.

Dopiero teraz zauważył kolczyki w uszach Freddie. - Założę się, że te kamienie są prawdziwe -
powiedział.

- Te? - Odruchowo podniosła rękę i dotknęła kolczyka z szafirem okolonym brylantami. - Tak,

a dla​czego pytasz?

- Powinnaś wiedzieć, że nie należy paradować z rocznym dochodem rencisty w uszach.

- Co za sens byłoby je mieć, a nie nosić - zauwa​żyła z bezbłędną logiką.

- Jest na to czas i miejsce. A Lower East Side o trzeciej nad ranem jest do tego najmniej

odpowiednia.

- Chcesz je włożyć do kieszeni? - spytała wyniośle. Zanim zdążył odpowiedzieć, że właśnie o

tym my​ślał, usłyszał czyjś głos. Wydał mu się znajomy.

- Hej, Nick!

Spojrzał na drugą stronę pustej ulicy i zobaczył jakiś cień. Rozpoznał go.

- Idź jak gdyby nigdy nic - powiedział do Freddie, odruchowo zasłaniając ją sobą. - I nic nie

mów.

Zadyszany od biegu, wyrósł obok nich szczupły mężczyzna o pociągłej twarzy w luźnych

workowa​tych spodniach.

- Jak leci, Nick? - spytał.

- Nie narzekam, Jack.

Freddie otworzyła usta, ale wydobył się z nich tylko zduszony kwik, gdy Nick ścisnął ją za rękę

tak, że miała wrażenie, jakby pogruchotał jej wszystkie kości.

- Niezła sztuka. - Jack mrugnął porozumiewawczo i szturchnął Nicka łokciem. - Zawsze miałeś

szczęście.

Mężczyzna wyglądał zbyt żałośnie, by się go bać.

- Tak, szczęściarz ze mnie. Ale teraz się spieszy​my, Jack.

- Cóż, rzecz w tym, że jestem spłukany. A kiedy nie był? - pomyślał Nick.

- Wpadnij jutro do baru, pożyczę ci.

- Dzięki, ale rzecz w tym, że potrzebuję teraz.

Nie zatrzymując się, Nick sięgnął do kieszeni i wyjął dwadzieścia dolarów. Doskonale

wiedział, na co zostaną przeznaczone, jeśli Jackowi uda się o tej po​rze złapać swego dealera.

- Dzięki, bracie. - Banknot zniknął w przepastnej kieszeni spodni. - Oddam ci.

- Pewno. - Kiedy mi kaktus wyrośnie na ręce. - Do zobaczenia, Jack.

- A pewnie. Raz Kobra, na zawsze Kobra.

O nie, pomyślał Nick. Nigdy. Wściekły, że został zmuszony do tego spotkania i że Freddie

zetknęła się z kawałkiem jego brudnej przeszłości, przyspieszył kroku.

- Znasz go z gangu, do którego kiedyś należałeś - powiedziała ze spokojem.

- Tak, stał się ostatnim lumpem.

- Nick...

- Włóczy się po okolicy, czasem przez cały dzień. Założę się, że nie będzie cię pamiętał, bo był

już naćpany, ale gdybyś się na niego natknęła, po prostu uciekaj.

- Dobrze. - Chciała go wziąć za rękę, jakoś uspokoić, odsunąć ponure wspomnienia, ale dotarli

już do budynku, w którym mieszkała. Nick wyjął z kieszeni torebkę.

Sam wziął klucze i otworzył drzwi. Wszedł z nią do środka i nacisnął guzik windy.

- Jedź na górę i zamknij drzwi na klucz - powie​dział.

- Chodź ze mną, zostań ze mną - poprosiła. Chciał jej dotknąć, tylko raz jeszcze, ale palce

wciąż były brudne w miejscu, gdzie dotknął ręki Ja​cka, kiedy wręczał mu pieniądze.

- Czy ty zdajesz sobie sprawę, co się właśnie zdarzyło? - spytał. - Zetknęliśmy się z jakąś

częścią mo​jego życia i gdybyś nie była ze mną, wziąłby od ciebie coś więcej niż te piękne kolczyki.

- On nie jest częścią twojego życia - zaprotestowała łagodnie. - On nie jest twoim

przyjacielem. Ale dałeś mu pieniądze.

- Może dzięki temu nie naciągnie następnej osoby, którą spotka.

- Nie jesteś już jednym z nich, Nick. Wątpię, czy tak naprawdę kiedykolwiek byłeś.

Nagle poczuł się śmiertelnie zmęczony. Oparł gło​wę o jej czoło.

- Nie wiesz, kim byłem, kim jeszcze mógłbym być. A teraz idź na górę, Fred.

- Nick... - zawahała się.

Aby zamilkła, chwycił ją za ramiona i przycisnął usta do jej warg. Gdy wreszcie mogła

odetchnąć, zatoczyłaby się, gdyby jej nie podtrzymał i nie wepchnął do windy. Patrzyła, jak zasuwał
żelazną kratę. Nie była zdolna do żadnego ruchu.

- Zamknij drzwi na klucz - przypomniał jeszcze raz, odwrócił się i wyszedł.

Na ulicy obejrzał się za siebie, popatrzył w przód i na boki. Później podniósł głowę i zaczekał,

aż w jej oknie rozbłysło światło.

Dopiero teraz ruszył w drogę powrotną do domu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Miała niewiarygodne sny. Zgoda, spała zaledwie parę godzin, ale nie widziała powodu do

narzekań. Prawdę powiedziawszy, obudziła się wcześnie, w cudownym nastroju. A że miała trochę
wolnego czasu, wybrała się do centrum, żeby odwiedzić kilka interesujących sklepów i kupić do
mieszkania jakieś dro​biazgi, które Nick nazywał świecidełkami.

Wróciwszy do domu taksówką, rzuciła torbę ze swoimi najnowszymi nabytkami i wyszła po raz

drugi. Teraz była już jednak trochę spóźniona. Ale dzień był zbyt piękny, żeby się z tego powodu
martwić.

Wiosna była w pełnym rozkwicie, w powietrzu czuło się już zapowiedź szybkiego lata.

Powietrze było jasne i spokojne, nie czuło się jeszcze upału, który latem wprost zbijał z nóg.

Freddie uznała, że jest jedną z najszczęśliwszych kobiet na świecie. Mieszka w niezwykłym,

ekscytującym mieście, jeśli wszystko dobrze pójdzie, czeka ją wspaniała kariera zawodowa. Jest
młoda i zakochana. I, o ile nie zawodzi jej kobieca intuicja, niewiele trzeba, żeby przekonała
mężczyznę, którego kocha, by odwzajemnił jej uczucie.

Każdy punkt jej planu przybiera realne kształty.

A ponieważ była w doskonałym nastroju, zatrzymała się przy budce ulicznego sprzedawcy i

kupiła sobie i Nickowi po ogromnym preclu.

Wkładała właśnie do kieszeni resztę, gdy zauważyła mężczyznę przechodzącego przez ulicę na

wprost budynku, przy którym stała.

Szczupła twarz, pochylona sylwetka, niechlujne ubranie. Zadrżała, gdy rozpoznała w nim typa,

którego Nick minionej nocy nazywał Jackiem. Trzymał w ręce papierosa i raz po raz się zaciągał,
rzucając przy tym czujne spojrzenia na lewo i prawo.

Mimo że jego wzrok na sekundę zatrzymał się na Freddie, zorientowała się, że jej nie poznaje.

Odetchnęła z ulgą. Oczywiście, gdyby sytuacja tego wymagała, odezwałaby się do niego, ale
szczęśliwie nie musiała tego robić. Tym bardziej nie chciała wspominać Nickowi o spotkaniu z jego
dawnym kumplem z gangu.

Przyspieszyła kroku, nie oglądając się za siebie. Mimo wszystko czuła się trochę niepewnie.

Palił ją kark, tak jakby ścigał ją czyjś uporczywy wzrok. Na szczęście była już przy barze.

Kiedy weszła do kuchni, natychmiast zapomniała o Jacku. Zatrzymała się na chwilę, żeby

wyrazić Rio swoje uznanie za wczorajszą ucztę.

Potem, skubiąc precel, weszła na schody. Radosnego humoru nie zmącił jej nawet widok

Nicka, który otworzywszy drzwi, od razu na nią warknął.

- Spóźniłaś się.

Co za sympatyczny facet!

- Nie byłam pewna, czy wstałeś. Mamy za sobą długą noc.

- Wstałem i pracuję, czego nie można powiedzieć o tobie.

Miał za sobą długą i męczącą noc. Spał może z godzinę, a i to niespokojnie, pocąc się,

przekręcając z boku na bok. Męczyły go sny, w których wracała burzliwa przeszłość i odzywała się
niepokojąca teraźniejszość.

Wtedy był niedoświadczony, ale teraz też brakowało mu doświadczenia. Cierpiał z powodu

frustracji emocjonalnej i fizycznej, jakiej nie doznawał nigdy przedtem. Doskonale przy tym
wiedział, gdzie szukać przyczyny tego stanu uczuć.

Stała teraz naprzeciw niego, jaśniejąca, złocista jak promień słońca. Mimo że Freddie zdawała

sobie sprawę z jego podłego humoru, uśmiechnęła się radośnie, przechylając głowę w
charakterystyczny dla siebie sposób.

Nie ogolił się, zauważyła, ale nie raziło jej to. Przeciwnie, gniewne oczy i jednodniowy zarost

przy​dawały jego twarzy trochę brutalności i dzikości, co na swój sposób było nawet pociągające.

Odniosła wrażenie, że tej nocy w ogóle nie spał.

- Nie wyspałeś się, co? Przyniosłam ci precla. Podsunęła mu go pod same usta. Chcąc nie

chcąc.

musiał ugryźć kawałek, ale nie był tym zachwycony.

- A gdzie keczup? - upomniał się.

- Weź sobie z lodówki. - Podeszła do pianina i usiadła na ławeczce. - Gotowy do pracy?

- Pracowałem bez przerwy. - Co innego niby można robić, jeśli się nie śpi? - A co ty robiłaś?

- Zakupy.

- Wyobrażam sobie.

- Ale zanim zaczniesz mnie krytykować, dowiedz się, że przypadkiem skończyłam też słowa do

„Gdy cię tu nie będzie”. - Otworzyła teczkę i wyjęła zapisane kartki papieru. - Wygładziłam je,
zanim otwarto sklepy - dodała.

Mruknął coś pod nosem, ale usiadł obok. W miarę czytania humor zaczął mu się poprawiać.

Powinien był przewidzieć, że słowa będą doskonałe.

Nie zamierzał jednak wbijać ich autorki w dumę.

- Niezłe - skwitował krótko.

- Dziękuję, Gershwinie.

- Bardzo proszę, Byronie - zrewanżował się. Dopiero teraz uważnie jej się przyjrzał, zmrużył

oczy.

- Coś ty zrobiła z włosami? - zdziwił się. Odruchowo je poprawiła.

- Ściągnęłam je do tyłu i podpięłam. Tak jest wy​godniej.

- Ale ja wolę tak - powiedział i zaczął wyciągać z włosów szpilki.

- Przestań. - Uderzyła go w rękę.

Chwycił ją za nadgarstki i przytrzymał jedną lęka, drugą wciąż wyciągając szpilki. Gdy

wreszcie włosy opadły jej na ramiona, roześmiał się zadowolony.

- O tak - powiedział. - Teraz dużo lepiej. Mruknęła coś pod nosem nachmurzona.

- Widzę, że stałeś się ekspertem w sprawach fry​zur - stwierdziła zjadliwie.

- Tak jest ci bardziej do twarzy. Odgarnęła włosy z czoła.

- A może i ja zmienię ci fryzurę, co? Żeby ci było bardziej do twarzy.

Wyciągnęła rękę, ale on był szybszy. Była zła, że zawsze ją uprzedza. Mocował się z nią przez

chwilę, aż zabrakło jej tchu i zaczęła chichotać.

Po chwili zorientowała się, że on się nie śmieje, ale patrzy na nią nieruchomym wzrokiem.

Patrzy tak przenikliwie, z taką intensywnością, że serce znowu zaczęło jej szybciej bić, a w gardle
wyschło. Ich nogi się splątały, tak że w końcu sama nie wiedziała, jak i kiedy znalazła się na jego
kolanach.

Poczuła ucisk w żołądku, serce zaczęło jej bić jak szalone i ogarnęło ją uczucie absolutnej

niemocy.

- Nick - zdołała wykrztusić.

- Tracimy czas. - Puścił jej ręce. Musi się opanować, przerwać tę niebezpieczną grę. -

Przegrajmy ten kawałek, który skończyłaś. Zobaczymy, jak to brzmi.

Cierpliwości, napomniała siebie, bądź cierpliwa. Wytarła o spodnie wilgotne dłonie.

- Dobrze. Jeśli jesteś gotowy.

Po takim trudnym początku praca poszła już gładko. Oboje skoncentrowali się na muzyce.

Siedzieli teraz biodro w biodro jak partnerzy, jak współpracow​nicy, jak przyjaciele.

Minęła jedna godzina, druga, trzecia, następna. W pewnym momencie Rio przyniósł im trochę

resztek z przyjęcia i został przez chwilę, żeby z roz​anieloną miną posłuchać ich gry.

Podjadali, wygładzali muzykę i słowa, spierali się o drobiazgi i niemal osiągali jednomyślność

w spra​wach zasadniczych.

Niemal.

- Powinno być romantycznie - powiedziała.

- Zabawnie - skontrował.

- To ich noc poślubna.

- Właśnie. - Wyjął papierosa i zapalił, ciesząc się w głębi duszy, że stopniowo zmniejsza

dzienną dawkę nikotyny. - Popędzili do tego ślubu na łeb na szyję. Znali się wszystkiego trzy dni.

- Są zakochani - zauważyła.

- W ogóle się nie znają. Nic o sobie nie wiedzą. - W zamyśleniu zaciągnął się papierosem,

układając w głowie kolejną scenę. - Pognali do sędziego pokoju na absurdalną ceremonię, a teraz
siedzą w byle jakim pokoju hotelowym, zastanawiając się, co właściwie ich do tego skłoniło. I co u
diabła mają teraz zrobić.

- Być może, ale to wciąż ich noc poślubna. A ty piszesz pieśń żałobną.

Roześmiał się tylko.

- Słuchałaś kiedyś tak naprawdę „Marsza wesel​nego”, Fred? - Odłożył papierosa i zaczął grać.

Freddie musiała przyznać, że muzyka była pod​niosła, poważna i trochę przerażająca.

- W porządku, jeden zero dla ciebie. Zagraj to jeszcze raz i pozwól, że się zastanowię.

Wstała i zaczęła krążyć po pokoju, wsłuchana w muzykę wydobywającą się spod palców

Nicka. Ob​serwowała go i zastanawiała się.

Co w nim jest, że tak na nią działa? Czy jego wygląd? Może tak było przed laty, kiedy jako

nastolatka zobaczyła po raz pierwszy te niespokojne zielone oczy. Ale teraz nie zwracała już takiej
uwagi na wygląd Nicka.

Jego zachowanie? Nie mogła się nie uśmiechnąć. Raczej nie. Potrafił być uprzejmy i kochający,

lecz bywał również szorstki i nie dbał o uczucia innych. To nie znaczy, że chciał kogoś zranić czy
sprawić ból, nie, on po prostu zapominał, że coś takiego jak uczu​cia w ogóle istnieje.

To jego serce, uznała. To jego serce przyciąga jej serce. I tak już pozostanie. Ale co by było,

gdyby go spotkała zaledwie wczoraj? Gdyby spotkali się jako obcy sobie ludzie, i ona oddałaby mu
swe serce na zawsze?

Czy byłaby przestraszona? Niepewna? A może podniecona?

- Kim jest ten mężczyzna - mówiła do siebie półgłosem - który mnie żoną nazywa? I który

obrączką na zawsze mnie zdobywa? Trzeba czegoś więcej niż obrączki, by zmienić życie

dziewczyny...

Zmarszczyła czoło, gdy Nick się obrócił.

- Musi być trochę dosadniej - powiedziała, nadal przemierzając pokój tam i z powrotem.

- Dopóki śmierć nas nie rozłączy? - zastanawiała się dalej. - Ale czy serca to połączy? Miłość,

szacu​nek i wierność, a jaka będzie codzienność?

Nick odwrócił się i roześmiał.

- Podoba mi się to. Małżeństwo i śmierć. Niezła para.

- Mogę to zrobić lepiej. Kim jest ten mężczyzna, który czeka pod drzwiami? Czego żąda ode

mnie? Kim dla niego mam być? Może żoną? Kochanką? Dziwką? On chce mnie nagą widzieć. Nie
uda mi się wykręcić...

Zatrzymała się, roześmiała i potarła w zakłopota​niu brodę.

- Przesadziłam, co?

- Dlaczego, to dobry temat. Popłoch, dziewczyna wpadająca w popłoch - powiedział.

- Kto wie, kto wie. - Podeszła do niego. - Może zaczniemy tak jak proponowałeś, powoli, w

żałobnym rytmie, coś jakby organy, wiolonczela. A potem dodamy tempa, szybciej i jeszcze szybciej.
Panika. Popłoch.

- I zmienimy tonację.

- Dobrze. Spróbuj tutaj. - Aby zademonstrować, o co jej chodzi, pochyliła się nad jego

ramieniem i położyła dłonie na jego dłoniach spoczywających na klawiaturze.

- Tak, rozumiem, wyobrażam sobie to, o czym mówisz. - Dałby wszystko, żeby nie czuć na

plecach jej piersi. - Freddie, nie pchaj się na mnie.

Ton jego głosu wzbudził jej czujność.

- Ojej, przepraszam. - Cofnęła się odrobinę, słuchając jego gry. - Tak, to chyba to. Trafione w

dziesiątkę - orzekła. - Położyła dłonie na jego ramionach i zaczęła je delikatnie masować. - Jesteś
spięty - za​uważyła.

Uderzał palcami w klawisze, nie panując nad swo​ją grą.

- Freddie, wciąż się na mnie pchasz - powtórzył z naciskiem.

- Wiem.

Jej włosy musnęły jego policzek, a zapach tych piekielnych perfum, których używała, podziałał

mu na zmysły jak nigdy przedtem. Chciał ją ofuknąć, odwrócił głowę - i to był pierwszy błąd - by
zatopić wzrok w jej przepastnych szarych oczach.

- Denerwuję cię, Nicholas? - zapytała, siadając na ławeczce obok niego.

- Doprowadzasz mnie do szaleństwa - powiedział zgodnie z prawdą, zanim się zreflektował, że

nie po​winien tego mówić.

- To dobrze. - Pochyliła się i pocałowała go namiętnie w same usta. Nie zdążył się uchylić. -

Ty mnie doprowadzasz do szaleństwa od lat. Najwyższy czas, żeby role się odwróciły.

Zaczynało mu brakować tchu. Pomyślał, że tak właśnie czuje się człowiek, gdy idzie na dno.

Dusi się, grzęźnie i toczy przegraną bitwę z losem.

- To nie gra, Freddie, a ty nie znasz zasad - ostrzegł, uznając, że najlepszą formą obrony jest

atak.

Podniosła ręce, oparła je na jego ramionach, potem zbliżyła się do niego powoli, tak że jej usta

niemal dotknęły jego ust.

- Chyba mógłbyś mnie ich nauczyć - szepnęła.

Starał się panować nad sobą, kontrolować ruchy i słowa, zdając sobie sprawę, że rozmowa

zbacza na niebezpieczne tory.

- Gdybyś wiedziała, czego chciałbym cię nauczyć, uciekłabyś i popędziła prosto do domu, do

tatusia, nie zatrzymując się po drodze.

Potraktowała te słowa jak wyzwanie. Podniosła dumnie głowę i popatrzyła mu prosto w oczy.

- A więc przekonaj się - powiedziała.

Byłoby szaleństwem, wiedział o tym, byłoby szaleństwem chwycić ją w ramiona i wpić się

ustami w jej usta. Zrobił to jednak. Wmawiał sobie, że chce ją tylko przestraszyć, skłonić, by się
zerwała na nogi i rzuciła do drzwi, dla własnego dobra.

Ale to było kłamstwo.

Kiedy ich ciała się zetknęły, kiedy poczuł, jak Freddie wtula się w niego, przyciska do jego

ciała, ociera o nie, wiedział już, że wszelkie hamulce nie zdadzą się na nic.

- Do diabła - syknął. - Co my robimy! - Podniósł ją z ławeczki, chwycił w ramiona ruchem, o

jakim marzy każda kobieta. - Tym razem nie odejdziesz - szepnął.

Zabrakło jej tchu, dyszała ciężko, ale popatrzyła na niego spokojnie.

- Nie mam zamiaru nigdzie iść, Nick. A ty nie masz zamiaru mnie do tego nakłaniać.

- A więc niech Bóg ma cię w opiece. Nas oboje - westchnął.

Jego usta znów znalazły się na jej wargach, dzikie i nieokiełznane, gdy porwał ją na ręce i

zaniósł do sypialni.

Łóżko było nie posłane, prześcieradła splątane, widomy znak niespokojnej nocy. Promienie

popołudniowego słońca zaglądały do pokoju, bezlitośnie ujawniając panujący w nim nieład. W
innych okolicznościach być może zwracałby uwagę na otoczenie, na romantyczną oprawę, której
kobieta może pragnąć. Ale teraz po prostu upadł razem z nią na łóżko i od razu uległ miotającej nim
namiętności.

Jego dłonie już rozpinały jej bluzkę, a wargi pokrywały pocałunkami jej twarz. Nie

protestowała, nie miała nic przeciwko tempu, jakie narzucił. Traktowała to jako coś normalnego i
odpowiadała tym samym. Po tak długim czekaniu pośpiech wydawał się jak najbardziej na miejscu.
Być może gdzieś w głębi jej duszy zakiełkowało ziarnko paniki, strachu, który połączony był z
ciekawością.

Czy to będzie bolało? Czy poczuje się upokorzona?

Ale kiedy jego gorące usta znów spotkały się z jej ustami, ziarnko paniki uschło z gorąca, zanim

miało szansę wzejść. Nigdy nie wyobrażała sobie, że tak to może być. Że jej pożądanie może być tak
silne i przytłaczające, tak podniecające. Wszystkie jej fantazje, długo skrywane marzenia i ciche
nadzieje bladły wo​bec tak oszałamiającej rzeczywistości.

Nick nie mógł się nią nacieszyć. Wydawało się, że czekał całe życie na tę jedną chwilę. Ona

była ucztą złożoną z zapachów, smaków, słodyczy i przypraw, a on wygłodniałym mężczyzną. Miała
skórę w kolorze kości słoniowej i ogień w lędźwiach, który uwodził, podniecał i kusił. Każdy jej
ruch, każdy gest, płynny jak taniec, który połączył ich minionej nocy, wzmagał jego podniecenie do
granic wręcz niewyob​rażalnych.

Instynktownie wyczuł, że jest dziewicą. Wiedział, że jest drobna, delikatna. Czuł pod palcami

wrażliwą skórę i subtelne kształty dziewczyny. Podświadomie zwolnił tempo. I zaczął się nią
rozkoszować. Miała w sobie jakąś wyjątkową słodycz. W zarysie ust, w zaokrągleniu ramion.
Delikatnie przesuwał wargi w dół jej szyi, wzniecając w niej kolejne etapy rozkoszy. Był ostrożny, a
równocześnie niezwykle zręczny. Nie spieszył się. Czuł drżenie jej ciała, widział jej twarz i
rozumiał, że nie ma już żadnego powodu do pośpiechu.

Freddie nie była w stanie utrzymać otwartych oczu. Powieki za bardzo jej ciążyły. Poza tym

czuła się tak dziwnie lekko jak nigdy przedtem. Jak delikatna figurka ze szkła. A on trzymał ją w
swych cudownych rękach tak ostrożnie, jakby się bał, że może się stłuc. A później jego usta
powędrowały niżej, do jej piersi. Ogarniało ją coraz większe podniecenie.

Dotknąć go, pomyślała nieśmiało. W końcu go dotknąć. Poczuć to twarde ciało, te mięśnie

pokryte opaloną skórą. Mrucząc pod nosem słowa zachwytu, wodziła dłońmi po jego ciele, ciesząc

się z każdego nowego odkrycia.

Te delikatne, niewprawne pieszczoty sprawiły, że krew uderzyła mu do głowy. Kiedy jego usta

znowu wróciły do jej ust, zażądał trochę więcej i trochę dłużej.

Wydawała mu się śpiącą królewną, kiedy tak leżała z zamkniętymi oczami, lekko zarumienioną

skórą i włosami jak promienie słońca rozrzuconymi na poduszce. Nie spała jednak. Miała wargi
nabrzmiałe od jego nieustępliwych ataków, a oddech przyspieszony. Skupiony na niej, kierował ją
delikatnie w kierunku następnego poziomu rozkosznych doznań. Była gorą​ca, wilgotna i porywająca.

Otworzyła szeroko oczy, zaskoczona tym nowym wyrazem intymności. I jakąś wewnętrzną

presją, która rozpierała ją, przytłaczała, ogarniała całe ciało. Nawet gdy potrząsnęła przecząco
głową, poddawała się jego pieszczocie. Pieścił ją tak długo, aż osiągnęła szczyt. Krzyknęła głośno,
zaskoczona nie znanymi sobie doznaniami. Wbiła paznokcie w jego plecy. Pożądała go teraz całą
sobą, czekała na tę jedną chwilę, która niebawem miała nastąpić.

Wydawało jej się, że słyszy jego cichy jęk, przeciągłe westchnienie, że czuje drżenie jego

ciała. Poddała mu się całkowicie, przywierając do niego całą sobą.

Wiedział, że sprawi jej ból, choć bardzo tego nie chciał. Starał się być delikatny i ostrożny.

Ale ona otworzyła się dla niego w sposób tak naturalny, jakby czekała na tę chwilę przez całe swoje
życie.

Będzie się smażył w piekle za to, co zrobił. Nick przeklinał siebie raz po raz, ale nie miał siły,

by się ruszyć. Leżał na niej, wciąż jeszcze był w niej, próbując dojść do siebie po orgazmie swego
życia.

Nie miał prawa jej posiąść, a tym bardziej znajdować w tym przyjemności. Chciał, żeby coś

powiedziała, cokolwiek, co wskazałoby mu, jak się zachować w zaistniałej sytuacji. Ale ona leżała
bez ruchu, w milczeniu, obejmując jego plecy.

Przypomniał sobie o poczuciu odpowiedzialności. Nadszedł czas, żeby wypić to piwo, którego

nawarzył.

Najdelikatniej jak to było możliwe, uniósł się i przetoczył na bok. Westchnęła cicho i wtuliła

się w niego.

Na pewno będę się smażyć w piekle, pomyślał, za to, że znów jej pragnę.

- Nie ma takiej rzeczy, którą mógłbym zrobić, żeby naprawić to, co się stało - powiedział.

- Nie ma - zgodziła się, kładąc dłoń na zadawnio​nej bliźnie nad jego sercem.

Wpatrywał się w plamę na suficie.

- Napijesz się czegoś? - spytał. - Może brandy?

- Brandy? - zdziwiła się, potrząsając energicznie głową. - Nie byłam w wypadku ani pod

lawiną. Po co mi brandy?

- Żeby złagodzić szok - powiedział. - A zatem wody - dodał niezadowolony z siebie. -

Cokolwiek.

Wreszcie rozjaśniło jej się w głowie. Na tyle, by mogła zobaczyć żal i samopotępienie w jego

oczach.

- Chyba mi nie powiesz, że żałujesz tego, co się stało. - Popatrzyła na niego uważnie.

- Jest mi cholernie przykro, niezależnie od tego, co myślę. Nie powinienem był cię tknąć. Nie

powinie​nem był dopuścić, żeby sprawy zaszły tak daleko. Wiedziałem, że to twój pierwszy raz.

- Skąd? - Nagle zachwiała się jej duma i pewność siebie.

- Pozwól powiedzieć tylko, że to było oczywiste.

- Ach tak. - Może po tak zdumiewającej przyjemności przyjdzie upokorzenie. - Czy byłam...

nieod​powiednia?

- Nie... Co? - Zdziwiło go to określenie i znowu zaklął w duchu. Ta kobieta przyprawiła go

niemal o utratę przytomności, a teraz pyta, czy była nieodpowiednia. - Nie, nie byłaś. Byłaś
zdumiewająca.

- Byłam jaka? - Podniosła brwi. - Zdumiewająca?

- To nie ma nic do rzeczy.

- Ależ tak. I to dużo. - Zrozumiała, co dzieje się teraz w jego głowie i sercu, uniosła się na

łokciu i popatrzyła z góry na jego twarz. Było jej przykro, że czuje się winny. - Zawsze wiedziałam,
że pierwszy raz będzie z tobą, Nicholas. Zawsze chciałam, żebyś ty był pierwszy.

Zastanawiał się, czemu nie wstydzi się swego wzruszenia.

- Wykorzystałem to.

- Skądże! - Roześmiała się rozkosznie. - Może chcesz się łudzić, że uwiodłeś dziewicę, Nick,

ale to ja ciebie uwiodłam, i ciężko na to pracowałam.

- Staram się przejąć odpowiedzialność za to, co się wydarzyło - tłumaczył cierpliwie. - A ty mi

to cały czas utrudniasz.

- Dzięki tobie jestem szczęśliwa - szepnęła i zbliżyła usta do jego twarzy. - Mam nadzieję, że

się wzajemnie uszczęśliwimy. Dlaczego miałoby cię to smucić?

Sam nie wiedział, dlaczego się do niej uśmiechnął.

- Sprawiałaś wrażenie, że jesteś bliska płaczu, przerażona i zaszokowana.

- Och - wydęła wargi. - Może następnym razem będzie całkiem inaczej. Jeśli zrobimy to

całkiem ina​czej...

Po pewnym czasie zostawił ją i zszedł do baru na swoją zmianę. Po raz pierwszy od lat

przyłapał się na tym, że raz po raz rzuca okiem na zegar. Mieszał drinki i podawał zakąski niemal
automatycznie, z wprawą, jakiej nabrał przez lata pracy. Goście jednak działali mu na nerwy i z
utęsknieniem czekał, aż ostatni z nich opuści lokal.

Zamknął drzwi na klucz, gdy tylko bar opustoszał. Pospiesznie wytarł blat i stoliki, ustawił

krzesła i po​biegł z powrotem na górę.

Freddie spała z głową wtuloną w poduszkę, z rękami wyciągniętymi na tę połowę łóżka, którą

za chwilę miał zająć. Uśmiechnął się na ten widok. Rozkoszował się jej obrazem, słuchał jej
spokojnego, równego oddechu, cichego szelestu prześcieradła, gdy porusza​ła się przez sen.

A później przyszedł mu do głowy pewien pomysł, który kazał mu się uśmiechnąć i rozpiąć

koszulę.

Rzucił ubranie na podłogę i usiadł na brzegu łóżka. Odsunął prześcieradło i połaskotał ją w

stopę.

Freddie podkuliła nogę i zadrżała. Usłyszała własne westchnienie, myślała, że to sen. Nagle

przebudziła się i usiadła, gdy Nick skubnął zębami jej ucho.

- Nick? - Zdezorientowana, z bijącym mocno sercem, odgarnęła włosy z oczu i zamrugała

powiekami.

- Co ty tu robisz? - zdziwiła się.

- Budżecie.

Jej oczy, które powoli przyzwyczajały się do ciemności, błyszczały teraz jak oczy kota, Albo

wilka. Zorientowawszy się, że siedzi naga i nie ma się czym przykryć, skrzyżowała ręce na piersiach.
Wydało mu się to nadzwyczaj podniecające.

- Za późno - mruknął. - Już widziałem cię nagą. Zażenowana opuściła ramiona.

- Miałem taką zachciankę, żeby pieścić twoje palce, a potem wędrować coraz wyżej i wyżej.

Zaspoka​jam swoje zachcianki.

- Ach tak. - Same te słowa sprawiły, że oblała się falą gorąca. - Chodź do łóżka.

- Może.

- Chcę... - Wyprężyła się i opadła na poduszki, gdy jego język zaczął pieścić jej kostkę.

- Pomyślałem sobie, że skoro mnie uwiodłaś...

- stopniował pieszczoty, przesuwając usta coraz wy​żej - to teraz kolej na mnie.

Kto by pomyślał, że wgłębienie pod kolanem może być tak cudownie wrażliwe?

- Cóż - zająknęła się. - Masz rację.

Następnego ranka weszła do swego mieszkania, śpiewając. Nie dość, że była zakochana, to

Nick Le​Beck był jej kochankiem. A ona jego kochanką.

Zakręciła trzy szybkie piruety w salonie, ukryła twarz w fiołkach, które jej podarował, po czym

zno​wu zawirowała radośnie. Nagle wszystko w jej życiu stało się absolutnie doskonałe.

Byłaby skłonna natychmiast opuścić swe piękne nowe mieszkanie i przeprowadzić się do tej

klitki, w której mieszkał. Tak jak stała. Mogła sobie jednak wyobrazić minę Nicka, gdyby
powiedziała mu o tym pomyśle.

Przeżyłby szok. I nieźle by się przestraszył, to pewne.

Nie ma powodu do pośpiechu, napomniała siebie. Jeszcze nie teraz. Na razie wskazana jest

cierpliwość.

Jeśli jednak on nie uczyni pierwszy następnego kroku, będzie musiała przejąć inicjatywę. I

wystąpić z propozycją.

Ale na razie była bardziej niż zadowolona. Wszystko, czego pragnęła w tym momencie, to

wziąć prysznic - ten, który wzięła tego ranka razem z Nickiem, nie liczył się - i zmienić ubranie. Za
godzinę musi być z powrotem u Nicka.

Muszą jeszcze skończyć scenę z dzisiejszego aktu.

Wyszła właśnie, ociekając wodą, spod prysznica, gdy odezwał się dzwonek domofonu.

- Idę, idę! - zawołała, choć oczywiście przybysz nie mógł jej słyszeć. - Szybko wciągnęła

szlafrok i podniosła słuchawkę. - Tak?

- Fred, otwórz - poznała głos Nicka. Zadrżała.

- Nick, przestań za mną chodzić.

- Chodzić? Otwórz w końcu. Nie biegłbym tutaj całą drogę, gdybyś odebrała telefon.

- Brałam prysznic. - Nacisnęła guzik, odsunęła zasuwę w drzwiach i wróciła do łazienki.

Zdążyła tyl​ko owinąć głowę ręcznikiem i wklepać krem, gdy Nick wszedł do mieszkania.

- Nigdy nie zostawiaj otwartych drzwi, tak jak teraz - ostrzegł.

Wciąż to samo, pomyślała.

- Przecież wiedziałam, że to ty - broniła się.

- Nigdy - powtórzył i popatrzył na nią zdziwiony. - Czy nie brałaś prysznica godzinę temu? -

spytał.

Przechyliła głowę i poprawiła ręcznik.

- Tak, ale byłam zajęta zupełnie czymś innym niż mycie. A ty co, pilnujesz zużycia wody?

Rozkojarzony zaczął machinalnie gładzić wyłóg jej szlafroka.

- Jak nazywacie to, co masz na sobie? - spytał. Spojrzała w dół na krótki jedwabny szlafroczek.

- Szlafrok. A twoim zdaniem co to jest?

- Zaproszenie, ale nie mamy czasu. Pakuj się. Zdziwiła się.

- Wyjeżdżam? - spytała.

- My wyjeżdżamy. Maddy O'Hurley dzwoniła pięć minut po twoim wyjściu. Zaprasza nas na

parę dni do swego domu w Hamptons. W Hamptons!

Freddie ściągnęła z głowy spadający ręcznik.

- Teraz?

- Teraz. Ma tam letni dom i jest z nią rodzina.

- Zaczął bawić się kosmykiem jej włosów. - Pomyślała, że będzie to okazja, żeby razem

popracować i trochę odetchnąć wiejskim powietrzem.

- To brzmi jak ukartowany plan.

- A więc się pospiesz, dobrze? - Nick zaczynał się już niecierpliwić. - Muszę wracać do siebie

i też się spakować, wynająć samochód i zorganizować zastęp​stwo w barze.

- Dobrze, już dobrze, idź. Jak będziesz gotowy, to i ja będę.

- Trzymam cię za słowo. - Zajrzał do sypialni i stanął jak wryty. - Wielkie nieba! A to co

takiego?

- Łóżko - odpowiedziała, gładząc rzeźbione wez​głowie. - Moje łóżko. Wspaniałe, prawda?

- Śpiąca królewna albo księżniczka na grochu, sam nie wiem - rzekł ze śmiechem.

- Coś pośredniego. - Zmarszczyła czoło. - Wię​ksze niż twoje, co?

- Trzy razy takie. - Dotknął jedwabnego prześcieradła. Nagle zaświtała mu pewna myśl.

Powoli od​wrócił się i popatrzył na nią zamglonym wzrokiem.

- No jak, Fred, szybko się spakujesz?

- Wystarczająco szybko - obiecała, opadając wraz z nim na jedwabną pościel.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Nie pojmowała, dlaczego nie może prowadzić. Jazda szybkim wygodnym kabrioletem, który

wynajął Nick, sprawiała jej przyjemność. Upajała się wiatrem rozwiewającym włosy, muzyką
płynącą z radia. Ale mimo wszystko wolałaby siedzieć za kierownicą.

- Dlaczego nie dasz mi prowadzić? - spytała lek​ko obrażonym tonem.

- Bo wiem, jak jeździsz. Wleczesz się.

- Nie wlokę, tylko przestrzegam przepisów.

- Wleczesz. - Jakby dla podkreślenia swoich słów, nacisnął mocniej pedał gazu. Nie ma to jak

szybka jazda i Ray Charles ze stereo. - Gdybyś ty prowadziła, do końca tygodnia nie dojechalibyśmy
na miejsce.

- Udało ci się już zapłacić jeden mandat - przypo​mniała mu uszczypliwym tonem.

Policja zatrzymała go na dwudziestym kilometrze.

- Gliny z drogówki nie mają za grosz fantazji. - Nick był wyraźnie zdegustowany. On ma, czego

natychmiast dowiódł, biorąc z piskiem opon kolejny zakręt. - No dobrze, pilocie, powiedz, kiedy
powinni​śmy skręcić. Chyba niebawem.

Freddie rzuciła okiem na kartkę z opisem trasy.

- Już minęliśmy zjazd. Jakiś kilometr temu - mruknęła.

- Nie ma sprawy. - Zawrócił jednym szybkim ruchem. Freddie nie wiedziała, czy się śmiać, czy

krzy​czeć ze strachu.

- Ludzie mogą spać spokojnie, wiedząc, że mieszkasz na Manhattanie i nie masz samochodu -

zażarto​wała. - W lewo - dodała. - I zwolnij. Chcę dojechać cała.

Zwolnił trochę, by popatrzeć na okazałe domy, które mijali. Duże trawniki, dużo szkła, dużo

pieniędzy, stwierdził w duchu. Wyobrażał sobie przestronne pokoje pełne antyków, z podłogami
wyłożonymi perskimi dywanami. Albo błyszczące posadzki z drewna i nowoczesne meble. Baseny z
dnem z błękitnych kafli i rozstawione wokół leżaki i łóżka do opalania. Wszystko to oczywiście
otoczone żywopłotami i ocienione starymi rozłożystymi drzewami.

Kiedyś nawet nie przypuszczał, że znajdzie się w takim otoczeniu. A teraz został tutaj

zaproszony.

- To ten. - Freddie wyciągnęła rękę. - Z cedrem i drzewami czereśniowymi przed wejściem.

Och, czy nie jest tu pięknie? - zachwyciła się.

Drzewa już przekwitały, pokrywając ziemię delikatnymi różowymi płatkami. Widok był

niezapo​mniany. Nick nie znał się na roślinach, ale wydawało mu się, że w powietrzu unosi się zapach
lilii.

Kiedy skręcił na pochyły podjazd, jego oczom ukazały się wspaniałe krzewy obsypane

lawendowym kwieciem.

- Niezłe jak na weekendowy azyl - mruknął, studiując konstrukcję ze szkła i drewna. - Musi tu

być ze dwadzieścia pokoi.

- Prawdopodobnie. Zastanawiam się... - Freddie przerwała, gdy zza .domu wybiegła pędem

czereda dzieciaków. Mimo różnego wzrostu i wagi wydawały się tworzyć jedną zwartą masę.

- Widzę, że Maddy miała rację, mówiąc, że będzie tutaj cała rodzina - zauważył Nick.

- Na to wygląda - przyznała Freddie. - Wydaje mi się, że najstarszy chłopak Maddy próbuje

właśnie zamordować jedno z dzieci Trace'a - dodała, przyglądając się turlającym się w trawie
chłopcom sple​cionym morderczym uściskiem.

Uśmiechnęła się do piegowatej dziewczynki o rudych kręconych włosach i bliżej nieokreślonej

plamie na policzku, która nagle wyrosła obok samochodu.

- Mamo! - zawołała dziewczynka. - Mamo, przy​jechali goście.

Dziewczynka z krzykiem radości podbiegła do Freddie.

- Cześć, jestem Julia. Pamiętasz mnie?

- Oczywiście. - Freddie pocałowała w policzek najmłodszą córkę Maddy. - Nick, to Julia

Valentine. W tej chwili nie podejmuję się przedstawić ci pozostałych dzieci - dodała, spoglądając na
kłębiące się na ziemi ciała.

- Cześć, Julio. - Podobna do matki, pomyślał Nick. O ile Maddy O'Hurley rzeczywiście

wygląda tak jak na scenie i na plakatach. - Tu się chyba toczy jakaś wojna.

- Cześć. - Julia posłała mu promienny uśmiech.

- Lubimy się bić. Jesteśmy Irlandczykami.

- A, to wszystko tłumaczy - roześmiał się Nick, rozglądając się wokół.

- Jest nas dużo - mówiła dziewczynka - bo prawie wszyscy mają bliźniaczki. Trace ma dwie

pary bliźniaków. A ciocia Chantel ma trojaczki. - Zmarszczyła piegowaty nosek. - Sami chłopcy.
Chodźcie. Zaprowadzę was do środka.

Julia, choć miała zaledwie siedem lat, zerkała na Nicka kokieteryjnie.

- Chcę być aktorką na Broadwayu - oznajmiła.

- Tak jak mama. Będziesz mógł dla mnie pisać muzykę.

- Dzięki.

Kiedy Julia otworzyła drzwi, przywitał ich mały jasnowłosy chłopiec z nienaturalnie

błyszczącymi oczami, trzymający w ręce rechoczącą żabę.

- Odłóż Chauncy'ego, Aaron - poleciła Julia protekcjonalnym tonem starszej siostry. - Nikt się

go nie boi.

- Będzie się bać, jak mu wyrosną zęby - powie​dział ponuro Aaron i popędził do ogrodu.

- To mój młodszy brat - poinformowała Julia. - Jest nie do wytrzymania.

Zanim zdążyli ustosunkować się do tych słów, na schodach pojawiła się rudowłosa piękność.

Miała na sobie krótkie, nierówno obcięte szorty i obszerną, wypłowiała koszulkę głoszącą, że kocha
Nowy Jork. Była boso.

Maddy O'Hurley, ulubienica Broadwayu, miała efektowne wejście.

- Aaron, ty mały diable, gdzie jesteś? - zawołała. - Nie mówiłam, że masz trzymać tego gada w

terra​rium?

Zatrzymała się na widok gości. W wyciągniętej rę​ce trzymała małą srebrzystą jaszczurkę.

- Och. - Dmuchnęła na włosy opadające jej na oczy. - To by było tyle na powitanie. - Podała

jaszczurkę Julii, by przywitać się z Freddie i towarzyszącym jej Nickiem. - Julio, bądź tak dobra i
zanieś tego gada tam, gdzie jego miejsce. - Pozbywszy się jaszczurki, chwyciła Freddie w ramiona. -
Tak się cieszę, że cię widzę. Jak to dobrze, że przyjechałaś.

- Ja też się cieszę - odrzekła Freddie.

- A ty jesteś Nick, prawda? - Maddy wyciągnęła do niego rękę. - Miło mi cię wreszcie poznać.

Od dawna podziwiam twoją muzykę.

Nick wiedział, że się w nią wpatruje jak urzeczony, ale niewiele sobie z tego robił. Wyglądała

dokładnie tak jak na scenie i na plakatach. Porcelanowa cera, wyrazista, pełna ekspresji twarz. I
minio że była mat​ką czwórki dzieci, zachowała zgrabną, pełną wdzięku figurę tancerki.

- Pamiętam, kiedy pierwszy raz poszedłem na Broadway - powiedział. - Dziesięć, może

jedenaście lat temu. Grałaś główną rolę. Nigdy przedtem i nigdy potem nie widziałem nikogo takiego
jak ty.

- Nieźle.

Maddy uznała, że uścisk dłoni to za mało i pocało​wała go w policzek.

- Chyba cię polubię. Chodźmy się przejść. Zobaczymy, kto jest w pobliżu. Później zaniesiemy

wasze rzeczy do pokoju.

Dom był duży i jasny. Miał szerokie przeszklone drzwi, duże łukowate okna, świetliki w

sufitach. Gdzieniegdzie natykali się na skrzynię z zabawkami, rękawicę baseballową, rzucone w kąt
trampki. Te oznaki zamieszkania czyniły elegancką, wysmakowaną architekturę bardziej swojską i
ludzką.

W dużym słonecznym salonie pełnym egzotycznych roślin i paproci w różnych odcieniach

zieleni zastali legendę Hollywood. Chantel O'Hurley siedziała na kanapie z podkurczonymi nogami,
oczy miała przymknięte. Obok niej stał mężczyzna, którego atletyczna sylwetka i postawa od razu
skojarzyły się Nickowi z gliniarzami, z którymi niegdyś miał często do czynienia.

- Brent dobrze sobie radzi - powiedział Quinn Doran, obserwując dzieci przez okno. - Może

nie jest duży jak na swój wiek, kochanie, ale jest bardzo dzielny.

- Potwory - westchnęła Chantel, ale było w jej tonie matczyne pobłażanie. - Dlaczego, skoro

już imałam mieć trojaki, to nie mogły to być miłe grzecz​ne dziewczynki?

- Zanudzilibyśmy się z nimi na śmierć. A nawiasem mówiąc, kto im pokazał, jak się używa

procy?

Chantel uśmiechnęła się do siebie. Oczywiście, że ona. To jej chłopcy, pomyślała. Po latach

oczekiwania i nadziei urodziła od razu trzech.

Leniwie wyciągnęła rękę, ruchem kobiety, która wie, że zawsze ktoś ją ujmie.

- Chodź do mnie, Quinn, zanim nas tu znajdą.

- Za późno - oznajmiła Maddy. - Mamy gości. Nick, to moja siostra Chantel, udająca Kleopatrę,

a to jej mąż Quinn Doran.

- Freddie. - Chantel uniosła się nieco, by pocałować Freddie w policzek, ale jej spojrzenie

powędro​wało w stronę Nicka. - Masz świetny gust, kochanie - stwierdziła z uznaniem.

- Też tak myślę.

Nick wpatrywał się w nią jak urzeczony. Blond Wenus przyglądała mu się uważnie swymi

przepastnymi błękitnymi oczami, w końcu uśmiechnęła się. Poczuł, jak każdy nerw jego ciała napręża

się niczym struna.

- Piszesz muzykę dla Maddy do nowego musicalu - powiedziała. - Z tego, co mi mówiono, ma

dość talentu, żeby jej głos brzmiał profesjonalnie.

Maddy prychnęła pogardliwie.

- Jest zazdrosna, bo ja dwa razy dostałam Tony'ego, a ona tylko raz głupiego Oscara. - Maddy

odwróciła się do Freddie i Nicka. - Chodźcie, zoba​czymy, kogo jeszcze uda nam się znaleźć.

- Chwileczkę - mruknęła Freddie, gdy przechodzili z Nickiem przez próg. Dotknęła lekko

kącika jego ust.

- Co takiego? - spytał Nick.

- Och, nic. Po prostu ślina.

- Dziwne. - Jeszcze raz obejrzał się przez ramię na postać rozłożoną na kanapie. - W naturze

wygląda jeszcze lepiej niż na ekranie.

- Opanuj się, Nicholas. Nie chciałabym, żeby Quinn zabił cię we śnie. Wieść głosi, że

wiedziałby, jak to zrobić, szybko i cicho. - Zanim zdążył odpo​wiedzieć, krzyknęła głośno: - Trace!

Nick zobaczył, jak rzuca się w muskularne ramiona opalonego mężczyzny o posturze boksera.

- Freddie! - Trace ucałował ją z dubeltówki. - Jak się czuje moja mała dziewczynka?

- Świetnie. - Uwieszona szyi Trace'a, wskazała głową na swego towarzysza. - To Nick LeBeck

- przedstawiła go - a to Trace O'Hurley.

- Miło mi cię poznać.

Mimo przyjaznego tonu popatrzył na Nicka w sposób, który znów przypomniał mu gliniarzy.

Dziwne, zastanawiał się Nick, przecież facet jest muzykiem. Uwielbiał jego utwory. Ale te oczy
gliniarza...

- Reszta jest w kuchni - powiedział Trace. - Abby gotuje.

- Dzięki Bogu - ucieszyła się Maddy. - To jedyna osoba, do której można mieć zaufanie. Jesteś

głodny? - zwróciła się do Nicka.

- Cóż, ja... - zająknął się.

- Na pewno jesteś. - Wzięła go pod rękę i poprowadziła korytarzem, zanim zdążył dokończyć

rozpoczętą myśl. - Ja po podróży zawsze jestem głodna jak wilk.

Szli długim krętym korytarzem. Nick zwrócił uwagę, że Trace nadal trzyma Freddie w

ramionach. Nie postawił jej z powrotem na podłodze, lecz uniósł ją jak rycerz swą wybrankę.

Z końca korytarza dobiegła ich wrzawa i szum gło​sów. Maddy otworzyła drzwi.

Kuchnia była ogromna, ale tak zatłoczona, że sprawiała wrażenie małej. Tylko jasnowłosa

kobieta mie​szająca coś w garnku na kuchence wyróżniała się spo​śród reszty.

Chudy mężczyzna z przerzedzonymi włosami wirował wokół, trzymając w ramionach kobietę

w śred​nim wieku. Poruszali się niezwykle lekko, zgrabnie omijając krzesła, blaty i pozostałe osoby.

- I kiedy zaczęliśmy nasz ostatni numer - mówił Frank, obracając Molly trzy razy - porwaliśmy

wi​dzów.

Z niezwykłym wdziękiem pchnął żonę w ramiona mężczyzny opartego o blat kuchenny.

- Molly wie, że mam dwie lewe nogi. - Dylan Crosby zaśmiał się i przekazał teściową swemu

naj​starszemu synowi. - Dalej, Ben, zatańcz z babcią, za​nim ja ją zadepczę.

Zauważywszy Trace'a, Frank uśmiechnął się sze​roko.

- Mam twoją żonę, Tracey! Dziewczyna zrobi karierę na deskach, jak tylko zrezygnuje z kariery

naukowej. - Obrócił Gillian parę razy wkoło. - O, kogo widzę, Freddie! - zawołał.

Trace chwycił Freddie w ramiona i rzucił ją Fran​kowi. Nawet nie wiedziała, kiedy znalazła się

w jego objęciach.

- Ejże, chłopcze! - zawołał Frank do Nicka. - Tańczysz?

- W zasadzie...

- Tato, pozwól im odetchnąć. - Abby odwróciła się od kuchni i podeszła do Nicka. - Witaj w

domu wariatów. Jestem Abby Crosby.

- Najpierw byłaś O'Hurley - przypomniał jej oj​ciec.

- A więc Abby O'Hurley Crosby - poprawiła się. - I jeśli zdążysz usiąść, tata nie będzie mógł

zacząć cię uczyć stepowania.

To cała drużyna, stwierdził Nick. Dopóki sam nie znalazł się we własnej rozległej rodzinie, nie

wyobrażał sobie, że ludzie mogą w ten sposób żyć. Ale podobnie jak w przypadku Stanislaskich, ta
chaotyczna, hałaśliwa grupa ludzi też stanowiła jeden rodzinny klan.

Nick przekonał się już, że w takich rodzinach często jedni mówią przez drugich, przekrzykują

się i nie słuchają wzajemnie. Sprzeczają się o głupstwa, kłócą o sprawy zasadnicze, toczą ze sobą
małe wojny, ale są solidarni wobec przeciwnika z zewnątrz. Gdy trzeba, stoją za sobą murem. Jeden
za wszystkich, wszyscy za jednego.

Wiedział, że ich polubi i będzie się tutaj dobrze czuł. Zanim skończył się posiłek, potrafił już

rozróżnić niektóre dzieci, nawet bliźniaki i trojaczki, których tu nie brakowało. Nic dziwnego, uznał,
skoro Maddy i jej siostry też były trojaczkami.

Gdy posprzątano w kuchni, Freddie i Nick chętnie przystali na propozycję Maddy, żeby zająć

się muzyką.

Nick szybko przystosował się do nerwowego rytmu życia w tym domu. Udało im się nawet

trochę popracować w tej nie sprzyjającej skupieniu atmo​sferze.

- Mamo! - Najstarsza córka Maddy stanęła w progu pokoju muzycznego. - Douglas znowu się

bije. - Cassandra patrzyła ponuro, skarżąc na brata bliźniaka.

- Jest mężczyzną, kochanie - powiedziała Maddy.

- Musisz być cierpliwa.

Reed rzucił córce karcące spojrzenie.

- Cassie, mamusia pracuje, nie widzisz?

- Widzę - westchnęła Cassie. - Nie przeszkadzać, dopóki nie ma krwi. Może zaraz będzie -

mruknęła złowieszczo.

- Zacznijmy drugą zwrotkę, dobrze? - zaproponowała Maddy, najwyraźniej rozkojarzona z

powodu wizji bratobójstwa. - Nie przerywaj teraz - dodała i zaczęła kolejną zwrotkę.

- Pracuj przeponą, Maddy - poinstruował ją Frank - bo nie usłyszą cię w ostatnim rzędzie.

Ładna melodia - zwrócił się do Nicka i Freddie. - Wiecie, myśla​łem o ruchu. Gdybyśmy...

- Tato, naprawdę najpierw musimy się zająć partiami śpiewanymi, a dopiero potem

choreografią. Gdzie mama? - spytała Maddy, zanim zdążył jej powiedzieć, dlaczego nie ma racji.

- Och, wyszła gdzieś z dzieciakami. Myślałem, żeby może...

- Pewnie poszła po lody. - Maddy wiedziała, że musi uciec się do fortelu, jeśli chce, by ojciec

nie wtrącał się do ich pracy. - Słyszałam, jak mówili coś na ten temat.

- Tak? - zaniepokoił się Frank. - To lepiej ich poszukać. Dzieci nie można rozpieszczać. Potem

tylko płaci się za dentystę.

- Wybaczcie - rzekła Maddy, gdy ojciec wypadł z pokoju. - Kochana rodzinka - westchnęła.

- Nie szkodzi. - Nick wziął akord. - Rozumiem to. A teraz trzecia zwrotka - dodał i nagle

zaniemó​wił, gdy do pokoju weszła powłóczystym krokiem Chantel.

- Nie przeszkadzajcie sobie - powiedziała. - Po​siedzę w kąciku, cichutko jak myszka.

- Raczej szczur - mruknęła Maddy. - Wyjdź, Chantel, bo rozpraszasz mojego kompozytora.

Chantel wzruszyła alabastrowymi ramionami. Wiedziała, że Maddy nie mija się z prawdą.

- Cóż, jeśli wam przeszkadzam, to pójdę na basen. Może któreś z dzieci zechce sobie

ponurkować. - Rzuciła ostatnie powłóczyste spojrzenie na Nicka i wypłynęła z pokoju.

- Nie martw się. - Maddy poklepała Nicka po ramieniu. - Ona tak działa na mężczyzn.

Podwyższa im poziom testosteronu.

- Trzecia zwrotka, Nick. - Freddie szturchnęła go łokciem w żebra.

- Tak, tak, właśnie się zastanawiałem...

Z ogromnym wysiłkiem starał się wkomponować zwrotkę w chór, gdy przed oknem pokoju

przemknęła Abby. Piszczała i śmiała się na przemian, a mąż biegł za nią z dużym pistoletem na wodę
w ręku.

- Jak dzieci! - skwitował Reed, potrząsając głową. - A może zrobimy sobie przerwę? Czy to

dobry pomysł, żeby trochę popływać w basenie?

- Wspaniały - przyznała Maddy.

- Idźcie naprzód. - Freddie zbierała nuty. - Ja jeszcze chwilę zostanę.

- Dołącz do nas, kiedy skończysz. - Maddy wzięła Reeda za rękę. - Jeśli zdołasz znieść ten

widok.

Nick wyciągał szyję, usiłując dojrzeć, co dzieje się nad basenem.

- Myślisz, że będzie w bikini? - spytał. - Maddy? - Freddie uniosła brwi.

Oboje doskonale wiedzieli, kogo Nick ma na myśli, ale widokiem rozebranej Maddy też żaden

mężczyzna by nie pogardził. Freddie roześmiała się, widząc minę Nicka, który wyobraża sobie
sio​stry O'Hurley w bikini.

- Już dobrze, dobrze, nie musisz odpowiadać - rzuciła.

- Myślisz, że Abby też pójdzie się kąpać? - spytał.

- Myślę, że możesz wpaść w tarapaty, jeśli będziesz się interesował mężatkami. A teraz, jeśli

zdołasz poskromić swoje hormony, to pozwól, że jeszcze raz przegram całość. Maddy chce nad tym
później popracować.

- To jeszcze surowiec.

- Zgoda, ale mimo wszystko jakiś zaczyn.

Ma rację, przyznał w duchu. Można by to wszystko wygładzić, gdyby pracowali z Maddy sam

na sam.

- Dobrze, myślałem, że jeśli spróbujemy w ten sposób...

Freddie zaniknęła oczy, słuchając pierwszych tonów. Bezwiednie zaczęła śpiewać. Jej czysty

głos słychać było w ogrodzie.

Maddy podniosła rękę, po czym położyła dłoń na ramieniu Abby.

- Posłuchaj.

- Piękne - przyznała Abby, a jej oczy zasnuły się mgłą. - Smutne i przepojone miłością.

Śpiewając, nie jest w stanie tego ukryć. Ona jest w nim zakochana.

- Cóż... - Chantel podeszła do obu sióstr. - Każ​dy musi przez to przejść.

- My już przeszłyśmy. - Maddy popatrzyła w kie​runku basenu.

Dylan chwycił córkę Trace'a i usiłował wepchnąć ją do wody. Trzej synowie Chantel urządzali

wyścigi, a Gillian i Cassie występowały w roli sędziów.

Douglas jak opętany pryskał wodą na drugą córeczkę Trace'a.

Jego ojciec siedział, trzymając na kolanach bliźniaki Trace' a, i lizał lody.

Ben i Chris, synowie Abby, przystojni młodzi chłopcy, stali z dala od tego zgiełku, spierając

się, którą kasetę włożyć do przenośnego stereo.

Quinn i Trace siedzieli w cieniu, pociągając piwo, a Molly chwaliła córeczkę Abby, Evę, za

jej podwod​ne akrobacje.

Aaron i najmłodszy syn Abby szukali czegoś w trawie. Julia ciągnęła ich za koszule, ale nie

zwracali na nią najmniejszej uwagi.

Moja rodzina, pomyślała Maddy i pomachała do Reeda, dając mu w ten sposób znać, że ma na

wszyst​ko baczenie.

- Dobrze mi - powiedziała, zwracając twarz ku słońcu. - I mam nieodparte wrażenie, że tych

dwoje przy fortepianie pomoże mi zdobyć następnego Tony'ego.

Chantel popatrzyła na siostrę.

- Och, kochanie, to ty masz już jednego? Nie wie​działam.

Roześmiała się i szybko uciekła do basenu.

Późno w nocy, gdy w domu wreszcie zapanował spokój, Nick przyciągnął Freddie do siebie.

Oparła głowę na jego ramieniu. Skoro Maddy była na tyle domyślna, by umieścić ich w
sąsiadujących pokojach, nie miał poczucia winy, wślizgując się do łóżka Freddie.

Dobrze mu było, gdy tak leżał obok niej, spokojny, usatysfakcjonowany wspólnymi doznaniami.

W sposób tak naturalny wtuliła się w niego, że zaczął się zastanawiać, jak w ogóle mógł dotychczas
zasypiać sam, bez niej.

- Zmęczona? - spytał.

- Hm. Odprężona. To był wspaniały dzień. Cieszę się, że ich wszystkich zobaczyłam. Dzieci tak

wy​rosły.

- Jest ich niezła drużyna.

- O tak. To cudowne, że potrafią tak rozplanować swoje zajęcia, żeby co roku spotykać się na

tydzień lub dwa w jednym miejscu. Na ogół przyjeżdżają tutaj, ale czasem na farmę Dylana i Abby w
Wirginii. - Freddie westchnęła rozespana i przytuliła się mocniej do Nicka, gdy jego palce zaczęły
delikatnie gładzić jej plecy. - Raz tam byliśmy. Jest piękna, otoczona wzgórzami, na łące pasą się
konie. Wokół jest tyle wolnej przestrzeni, że można wędrować bez końca.

- Potrzebują dużo miejsca na tyle dzieci. Abby ma dwie dziewczynki, bliźniaczki, tak?

- Nie, one są córkami Trace'a i Gillian. Abby ma czworo dzieci: Bena, Chrisa, Evę i Jeda.

Rodziły się po kolei, nie ma wieloraczków.

- Aż czworo! - Nick odruchowo się wzdrygnął.

- Przecież lubisz dzieci. - Podniosła się tak, by móc przyjrzeć się jego twarzy. W świetle

księżyca padającym z okna wyglądała jak twarz jednego z bohaterów legendy o królu Arturze i
rycerzach Okrągłe​go Stołu.

- Oczywiście. Ale zawsze się dziwię, że są ludzie, którzy chcą i potrafią sprostać tylu trudom.

Upajała się jego widokiem, tą męską, szorstką, jakby wyrzeźbioną twarzą, zielonymi jak morze

oczami. Znowu zapragnęła się do niego przytulić, gotowa od​powiedzieć na każdą pieszczotę.

- Lubię duże rodziny. Przez kilka lat byłam jedynaczką. Nie czułam się samotna, bo zawsze

miałam obok tatę, ale wszystko się zmieniło, kiedy w naszym życiu pojawiła się Natasza. Dopiero
wtedy staliśmy się prawdziwą rodziną Chciałam mieć siostrę - ciągnęła - ale najpierw urodził się
Brandon i bardzo się ucieszyłam.

Nick też był jedynakiem, ale nie miał przy sobie ojca.

- A ja zawsze chciałem mieć brata - wyznał. - I w końcu miałem Zacka. Tylko że on wypłynął

w morze, a ja nie.

Freddie ból ścisnął serce na myśl o tym, jak bardzo Nick musiał się czuć samotny, będąc

chłopcem.

- To na pewno było dla ciebie ciężkie przeżycie...

- Zrobił to, co musiał. Wtedy wyglądało to tak, jakby mnie zostawił. Ale jakoś się z tym

uporałem.

Poczuła nagły przypływ miłości.

- A więc teraz znowu masz brata i wspaniałą dużą rodzinę. Nigdy już nie będziesz sam, chyba

że tego zechcesz. To dlatego ja chciałabym mieć co najmniej troje dzieci.

W jego mózgu zapaliło się ostrzegawcze światełko. Popatrzył na nią, później powoli przesunął

wzrok na sufit.

- Cóż - mruknął.

Oszczędny w słowach, pomyślała Freddie, ale nic nie powiedziała, nawet nie westchnęła.

Dużo za wcześnie na myślenie o dzieciach. O ich dzieciach.

Nadeszła chwila, żeby zmienić temat, i Nick skwa​pliwie to wykorzystał.

- Chantel nie wygląda na matkę - zauważył.

- Ale jest matką. - Freddie uniosła brwi. - I jeśli nie masz nic przeciwko przyjacielskiej radzie,

nie powinieneś tak wytrzeszczać gał za każdym razem, kiedy wchodzi do pokoju.

- Zazdrosna? - Spojrzał na nią chytrze. Zdumiała go i uraziła, wybuchając serdecznym

śmiechem. Wprost trzęsła się ze śmiechu, aż musiała usiąść i spróbować jakoś złapać oddech. Widok
jego nachmurzonej miny tylko spotęgował ten wybuch niepohamowanej radości.

- Chyba przesadzasz - odezwał się wreszcie.

- Zazdrosna... - powtórzyła i przycisnęła dłoń do brzucha, starając się uspokoić. - O tak,

Nicholas. Jestem zazdrosna, i to jak. Niewątpliwie Chantel rzuci Quinna i zrobi w swoim sercu
miejsce dla ciebie. Każdy widzi, że oni ledwo ze sobą wytrzymują. To dlatego w powietrzu aż
iskrzy, kiedy znajdą się w tym samym pokoju.

Ugodziła trochę jego męską ambicję.

- No dobrze - przyznał - ona świata nie widzi poza mężem. A swoją drogą, jak on znosi te

wszystkie sceny miłosne, w których oglądają na ekranie?

- Bo wie, że ona nie gra, kiedy jest z nim. Tak myślę. - Przeciągnęła palcami po jego włosach. -

Oto na czym opiera się małżeństwo. Na zaufaniu i szacun​ku, tak samo jak na uczuciu i namiętności.

W jego mózgu po raz drugi rozbłysło ostrzegawcze światełko.

- Chyba tak - przyznał, uznając, że najwyższy czas znowu zmienić temat. - Zack zzielenieje z

zazdrości, kiedy wrócę i opowiem mu, że ją poznałem. Niektóre jej filmy oglądał tyle razy, że zna na
pamięć całe dialogi.

- A więc będziesz pękał z dumy.

- Żebyś wiedziała.

Odprężony i spokojny pochylił się nad nią. Była piękna i miała w sobie coś... magicznego, gdy

tak leżała w świetle srebrzystych promieni księżyca padających na łóżko. Włosy w nieładzie, tak jak
lubił, kąciki ust lekko uniesione, jakby uśmiechała się, my​śląc o czymś bardzo przyjemnym.

- Nie jesteś zmęczony? - spytał.

Przesunęła dłoń wzdłuż jego piersi. Myślała o czymś bardzo przyjemnym. Myślała o nim.

- Właśnie regeneruję siły.

- To dobrze. - Przetoczyła się na niego. - Za chwilę na pewno będziesz ich potrzebował.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Mówisz, że poznałeś Chantel O'Hurley. Tę Chantel O'Hurley?

- Właśnie mówię. - Nick patrzył na Zacka z nie ukrywaną dumą. Nie od dziś było wiadomo, że

blond bogini jest obiektem marzeń Zacka, przedmiotem jego „najskrytszych fantazji”, jak to określiła
Rachel.

- Tę samą Chantel O'Hurley, której filmy na wideo kupujesz natychmiast, gdy się pojawią w

sprzedaży.

- Nick wziął karton pustych opakowań po piwie, by je wynieść na podwórze.

- Zaczekaj chwilę. - Zack chwycił go za rękaw.

- To znaczy, że ją widziałeś na własne oczy? We własnej osobie?

- I to jakiej osobie! - przyznał Nick. - To jeszcze nie wszystko - dodał. - Siedziałem razem z nią

przy stole, i to niejeden raz. Jedliśmy razem kolację. Oczywiście, jej siostrom też nic nie brakuje.
Obie...

- Dobrze, dobrze, o jej siostrach pomówimy później. Jedliście kolację, po prostu kolację, tak?

- Zack musiał się czegoś napić, bo z wrażenia wyschło mu w gardle. - Razem?

- Tak, jadłem z nią kolację. - Oczywiście, że nie jedli tej kolacji sam na sam, towarzyszyli im

wszyscy domownicy z dziećmi włącznie, ale nie widział powodu, żeby wspominać o takich detalach.
- Mówiłem ci przecież, że zamierzam spędzić parę dni z Maddy i Reedem.

- Nie spodziewałbym się tego. - Zack był wyraźnie poruszony. - Jeśli naprawdę jadłeś z nią

ko​lację, rozmawiałeś z nią, to powiedz, jaka ona jest.

Nick odwrócił się i ściągnął wargi, symulując po​całunek.

- Przestań, bo mnie wykończysz. - Zack, ofiara własnej wyobraźni, nie odstępował go na krok.

- Chodzi mi o to, jak ona wygląda, jak się porusza, co mówi?

- Świetnie wypełnia bikini - zażartował Nick.

- Bikini... - Zack przycisnął dłoń do serca. - Wi​działeś ją w bikini?

- Pływaliśmy razem w basenie. - W rzeczywistości on i Freddie grali z jej dziećmi w piłkę nad

base​nem. Ale któż by zwracał uwagę na takie drobiazgi.

- Pływałeś z nią? - Zack oddychał ciężko. - By​ła... mokra.

- Na ogół człowiek jest mokry, kiedy pływa.

W trosce o swoje ciśnienie Zack postanowił odsunąć od siebie obraz Chantel w kostiumie

kąpielowym. Później uruchomi wyobraźnię i będzie się nim upajał.

- I rozmawiałeś z nią? O czym?

- Przez cały czas. Ma bardzo bystry umysł. To też dodaje jej uroku. W końcu nie jestem

zwierzęciem.

- Zapytać nie wolno, czy co? - Bądź co bądź te marzenia to tylko niewinna rozrywka

szczęśliwie żonatego mężczyzny, kochającego swoją żonę i pożądającego jej. - Naprawdę ją
poznałeś. - Westchnął i chwycił następny karton z butelkami.

- Nie tylko poznałem. Całowałem ją.

- Uważaj, bo ci uwierzę.

- Nie, masz rację. Nie całowałem jej.

- No więc jak?

- To ona mnie całowała. - Nick oparł się o skrzynki z piwem i dotknął palcem ust. - Tutaj, w

tym miej​scu.

- Chcesz mi wmówić, że Chantel O'Hurley poca​łowała cię w usta?

- A czy ja bym cię okłamywał? Zack zastanowił się przez chwilę.

- Nie - uznał w końcu. - Nie zrobiłbyś tego. - I zanim Nick się zorientował, chwycił go w

objęcia, przyciągnął do siebie i pocałował w same usta.

- Do diabła, Zack! - Nick przetarł usta dłonią.

- Odbiło ci, czy co?

- Wyobraziłem sobie, że całuję ją - oznajmił Zack. - Każdemu facetowi wolno mieć marzenia.

- A więc trzymaj te marzenia z dala ode mnie.

- Nick jeszcze raz otarł usta. - Człowieku, a gdyby ktoś nas zobaczył?

- Nikogo tu nie ma, braciszku. A ja doceniam to, że przyszedłeś mi pomóc, skoro tylko wróciłeś

do miasta.

- Nie ma o czym mówić.

- A jak tam Freddie? Zadowolona z wizyty u sławnych i bogatych?

- To dla niej chleb powszedni. - Nick podrapał się w kark. - Wychowała się wśród takich

ludzi.

- Masz rację. Tutaj to ona jest po prostu naszą Freddie.

Przenieśli wszystkie pojemniki i sięgnęli po mro​żoną herbatę, którą Rio zostawił w lodówce.

- Gorąco jak na czerwiec - zauważył Zack. - Musisz sobie zainstalować klimatyzator w

mieszkaniu.

- Tak, mam zamiar.

Zack uznał, że nadeszła chwila, by napomknąć Nickowi o czymś, co od pewnego czasu nie

dawało mu spokoju.

- Myślałem - zaczął - biorąc pod uwagę twoją karierę i wszystko... - Wszystko to była Freddie,

ale czas jeszcze nie dojrzał ku temu, by o tym mówić. - Może nie zechcesz tutaj zostać.

- Na górze?

- Tak, no i tutaj. W barze.

Nick zdziwiony odstawił szklankę z herbatą.

- Wyrzucasz mnie?

- Skąd! Prawdę mówiąc, nie wiem, co bym bez ciebie zrobił. Ale zacząłem się martwić, że

czujesz się do czegoś zobowiązany. Chyba nie marzysz o pracy w barze przez całe życie.

- Ty też o tym nie marzyłeś - odparł spokojnie Nick.

- To co innego - odparł Zack, ale przerwał, gdy pochwycił spojrzenie Nicka. - W porządku,

może i nie marzyłem, ale dokonałem takiego wyboru. I muszę przyznać, że kocham to miejsce, jestem
tu szczęśliwy. Ale nie chcę, żeby któryś z nas zapomniał o tym, że przed tobą jest inna przyszłość.

- Wciąż się o mnie troszczysz?

- Z przyzwyczajenia.

- Cóż, ustalmy to tak. Prędzej czy później będziesz musiał znaleźć innego barmana i innego

pianistę na pół etatu. Ale na razie praca na wieczornej zmianie nie koliduje z komponowaniem. A
jeśli sztu​ka okaże się niewypałem, będę potrzebował jakiegoś zabezpieczenia.

- Nie będzie niewypałem.

- Masz rację, nie będzie. Ale na razie zostawmy wszystko tak jak jest. - Rzucił okiem na zegar i

zaklął pod nosem. - Już jestem spóźniony - rzucił. - Mieliśmy z Freddie zacząć pracę pół godziny
temu. No to na razie.

Zack, zostawszy sam, poszedł z powrotem do baru. Nie, to nie jest statek, a on nie stoi przy

sterze. A Ra​chel nie jest blond gwiazdą z ekranów filmowych. Uśmiechnął się i dokończył herbatę.

A on jest bardzo szczęśliwym człowiekiem.

Nick uznał, że najwyższy czas wypróbować fortepian Freddie. Mimo zabawy, ciągłego ruchu i

pokusy, żeby spędzić cały czas na rozrywkach i wypoczynku zamiast pracy, udało im się podczas
pobytu u O'Hurleyów również trochę popracować i posunąć się dobry kawałek naprzód.

Po powrocie miał co prawda ochotę na dzień lub dwa przerwy, ale Freddie nie mogła się

doczekać, kiedy znowu zabiorą się do pracy. Tak więc zasiedli po południu przy fortepianie w jej
mieszkaniu, żeby ostatecznie dopracować partię chóru na zakończenie pierwszego aktu.

- W porządku - uznał Nick. - Dobrze się stało, że nie skończyliśmy tego, kiedy był z nami Frank

Jemu tylko choreografia w głowie.

- Cóż, podoba mi się, ale myślę...

- Przestań już myśleć. - Wziął ją w ramiona, gdy wstała.

- Zostaw - broniła się. - Nawet nie zaczęliśmy drugiego aktu.

- Odłóżmy to do jutra - zaproponował.

- Dzisiaj - upierała się, usiłując wyswobodzić się z jego ramion! - Nick, jest środek dnia.

- To i lepiej.

- Przecież to ty zawsze powtarzałeś, że mamy pilną robotę.

- Tylko wtedy, kiedy próbowałem nie robić tego, co chcę zrobić teraz. - Chwycił ją na ręce i

rzucił na łóżko z takim rozmachem, że aż podskoczyła.

- Nie wykonaliśmy planu na dzisiaj - broniła się, gdy zaczął rozpinać koszulę. - Nie taki plan

miałam na myśli.

- Chcesz, żebym cię uwiódł?

- Nie. - Przechyliła głowę i rzuciła mu powłóczyste spojrzenie. - Cóż, może... - dodała po

chwili na​mysłu. - Jeśli uważasz, że potrafisz.

Nick już rozpiął koszulę. Myśl o czekającym go wyzwaniu dodatkowo go podnieciła. Freddie

odwróciła wzrok, po czym znów go na niego skierowała, gdy usiadł na brzegu łóżka.

- Patrzenie na mnie trudno nazwać uwodzeniem - zauważyła.

- Lubię na ciebie patrzeć. Mógłbym to robić bez końca.

- To bardzo miłe, panie Romansowiczu.

- Musisz pamiętać, że nie jesteś do końca w moim typie, jak donoszą wiarygodne źródła. -

Chwycił ją w pasie i przytrzymał mocno, gdy udając złość, chciała uciec z łóżka.

- Nie interesuje mnie to - stwierdziła lodowatym tonem. - Puść mnie.

- Ależ interesuje, i to bardzo. Widzę, jak bije ci puls na szyi. - Zbliżył do tego miejsca usta. -

Wali jak młotem.

- To ze złości - odparowała.

- O nie. Kiedy jesteś naprawdę zła, robi ci się tutaj taka kreska. - Przeciągnął koniuszkiem

palców między jej brwiami i uśmiechnął się na widok powstającej zmarszczki. - O, właśnie tak. -
Pocałował ją w czoło. Zmarszczka od razu zniknęła.

- Nie chcę, żebyś... - Słowa uwięzły jej w gardle, gdy poczuła na ustach jego wargi.

- Co?

- Żebyś... mmm. - Oczy zasnuły jej się mgłą.

- Właśnie tak myślałem.

Czy którykolwiek mężczyzna mógłby się oprzeć jej rozmarzonemu spojrzeniu, rozkosznemu

mruczeniu podczas długiego niespiesznego pocałunku? I tak właśnie pragnął się z nią kochać.
Niespiesznie, długo, żeby jego ciało mogło odczuć najsubtelniejsze zmiany w jej ciele. Dotknięcie, i
już się ku niemu uniosła. Pomrukiwanie, i westchnęła z radości.

Wydawało się, że nie ma takiej rzeczy, którą mógłby zrobić lub o którą poprosić, żeby na nią

ochoczo nie przystała. Chciał ją widzieć całą, w promieniach południowego słońca wpadającego
przez okna, przy dźwiękach ruchu ulicznego i hałasów dobiegających z dołu. Powoli i cierpliwie
rozpinał guziki jej bluzki, jeden po drugim, nie spiesząc się.

Pod spodem miała obcisłą bawełnianą koszulkę wykończoną koronką. Wsunął pod nią dłoń,

usłyszał przyspieszony oddech.

Zawsze tak jest, przemknęło jej przez głowę. Cudownie, naturalnie, czule. Niezależnie od tego,

czy kochają się namiętnie czy spokojnie, niespiesznie czy gorączkowo, zawsze jest tak samo prosto i
naturalnie.

Perfekcyjnie.

Wzbierało w niej pożądanie, rozkwitało niczym kwiat róży, płatek po płatku. To takie łatwe

otworzyć się dla niego, zespolić się z nim tak, by ich usta utopiły się w sobie, a ciała tworzyły jedno
ciało.

Musnął ją powiew wiatru od okna, tak leniwy jak jego dłonie. Jej skóra stawała się na

przemian raz ciepła, raz chłodna, ciepła i chłodna. Dźwięki ulicy i promienie słońca zdawały jej się
snem, wytworem fantazji i wyobraźni. Stopniowo zatracała poczucie rzeczywistości.

Wygięła się w łuk, by ułatwić mu ściągnięcie koszulki, opuszczenie spodni. W rewanżu zsunęła

mu z ramion koszulę i przeciągnęła dłońmi wzdłuż opalo​nych muskularnych ramion.

Nie była pewna, w którym momencie tempo zaczęło się zwiększać, a fala gorąca wzbierać.

Czuła się tak, jakby w jej żyły sączył się narkotyk, wprowadzając ją w stan cudownego
oszołomienia. Przywarła do niego, ocierając się gorączkowo o jego ciało.

- Teraz, Nick, teraz - szepnęła i położyła się na nim.

Rozkosz, jaka go ogarnęła, była niespodziewana i gwałtowna. Zachłanna, przemożna, groźna,

do gra​nic bólu i wytrzymałości. Zadrżał. Nikt nigdy nie dał mu tego co ona.

Z żadną kobietą nie doświadczył podobnych do​znań.

- Teraz - szepnęła. - Teraz...

Uniosła się jeszcze raz i opadła na niego. Chwycił ją za biodra i znowu uniósł w górę.

Zapomniał, gdzie jest, zapomniał o czasie, zapomniał o rzeczywistości. Była tylko ona i
wszechogarniająca, obezwładniająca moc pożądania.

Leżeli obok siebie wyczerpani i szczęśliwi. Myślał o ich związku. Nigdy nie stworzył dla niej

romantycznego nastroju. Nie było kolacji przy świecach i winie, długich spacerów i cichych
zakątków.

Zasługiwała na to. Zasługiwała na więcej, niż jej dawał. Ale przecież, usprawiedliwiał sam

siebie, od początku próbował ją przekonać, że zasługuje na więcej, niż on jej może zaoferować. Nie
słuchała go, a więc jedyne co mógł zrobić, to dać jej tyle, ile mógł.

Pragnąłby móc dać jej wszystko.

Skąd ta myśl? - zastanawiał się. Kłębiły się w nim różne uczucia, rozgrzewając go jak płomień,

rozbrzmiewała w nim jak muzyka. Kiedy pożądanie zmieniło się w tęsknotę, a tęsknota w miłość?
Nie wiedział.

Ostrożnie, ostrożnie, ostrzegał się. Będzie zgubą dla nich obojga, jeśli pozwoli, by to, co kłębi

się w jego duszy, wymknęło się spod kontroli. Lepiej powstrzymać ciąg myśli i udawać, że nigdy nie
my​ślał o niczym więcej jak o spędzeniu z nią romantycz​nego wieczoru przy świecach.

- Masz niezłe ciuchy w tej szafie - zauważył. Zdziwiło ją, że zwrócił uwagę na jej garderobę.

- Nawet w Wirginii Zachodniej staramy się od czasu do czasu kupić i nosić coś

oryginalniejszego niż dżinsy i golfy.

- Czemu się denerwujesz, podoba mi się zachod​nia Wirginia.

To tam się wychowywała, w dużym domu z antykami i gospodynią zaangażowaną na stałe. On

zaś wychowywał się w barze i na ulicy pod opieką ojczyma, który trochę za często zaglądał do
kieliszka. Pa​miętaj o tym, LeBeck, zanim przyjdą ci do głowy szalone pomysły.

- Pomyślałem sobie, że mogłabyś włożyć coś z tych ciuchów i wyszlibyśmy.

- Wyszli? - Usiadła, mrużąc oczy. - Dokąd?

- Dokąd zechcesz. - Wolałby, żeby nie patrzyła na niego tak, jakby właśnie dał jej obuchem w

głowę. Przecież przedtem już razem wychodzili, jeżeli można to tak określić. - Mam trochę
znajomości - dodał.

- Mogę kupić bilety na jakieś przedstawienie. Nie moje - dodał szybko, zanim zdążyła

cokolwiek powiedzieć. - Nie chcę, żeby kawałki, które piszę, kon​kurowały ze sobą w mojej głowie.

Przesunęła się trochę, zachwycona pomysłem randki.

- Trochę za późno, żeby kupić bilety na dzisiaj - zauważyła.

- Nie, jeśli się wie, do kogo zadzwonić. - Przesunął palcem wzdłuż jej ramienia. Westchnęła.

Zastanawiała się, czy Nick uzmysławia sobie, że wciąż jej dotyka, czy też robi to bezwiednie. -
Potem mogliby​śmy pójść gdzieś na kolację. Może do tej francuskiej restauracji, którą tak lubisz.

To nie zwyczajna randka, pomyślała oszołomiona. To randka nadzwyczajna.

- Byłoby miło - rzekła, nie bardzo wiedząc, jak zareagować, ale on już był na nogach i chwycił

swoje ubranie.

- A więc zbieraj się - powiedział. - Ja tylko wyko​nam parę telefonów i spotkamy się u mnie. Za

go​dzinę.

Nachylił się, pocałował ją szybko w policzek i już go nie było. Freddie przez dłuższą chwilę

pozostawała w bezruchu, oniemiała ze zdziwienia.

Może on i nie jest Lancelotem, pomyślała, potrząsając głową, ale w zbroi czy bez, potrafi być

ryce​rzem.

Całą godzinę zajęły jej przygotowania do wyjścia. Miała nadzieję, że Nickowi będzie się

podobała jedwabna suknia bez ramion w ciemnofioletowym kolorze. Ale kiedy omal nie złamała
obcasa na jakiejś nierówności chodnika, żałowała, że nie umówili się u niej.

Przemknęła obok Rio, pomachawszy mu ręką, i wykonała szybki piruet, gdy zagwizdał z

zachwytu na jej widok. Zapukała do drzwi na górze i od razu weszła do środka.

- Tym razem ty jesteś spóźniony - zawołała.

- Pomagałem Zackowi wyładować towar.

- Ach tak. - Skubnęła dolną wargę. - Nawet nie pomyślałam, że możesz mieć zmianę.

- Nie, dziś mam wolny wieczór.

Wyszedł z sypialni, wciągając po drodze marynarkę. Obrzucił ją wzrokiem i skinął głową z

aprobatą.

- Bardzo ładna.

- Tylko tyle? - Przekrzywiła kokieteryjnie głowę.

- Nie. - Chwycił ją w ramiona, uniósł na palce i całował tak długo, aż zabrakło jej tchu.

- W porządku - wykrztusiła wreszcie, z trudem łapiąc oddech. - Teraz lepiej.

Nick, nagle zdenerwowany, wypuścił ją z objęć.

- Mamy jeszcze dość czasu na drinka, zanim zacznie się przedstawienie. Może będę twoim

osobistym barmanem?

- Czemu nie? Białe wino według wyboru barma​na.

- Myślę, że mam coś, co ci będzie odpowiadało.

- Wyjął butelkę cristalu ze schowka Zacka.

- O! - Freddie aż jęknęła. - Ten wieczór na pewno będzie wart zapamiętania.

- A widzisz. - Doszedł do wniosku, że lubi ją zaskakiwać, sprawiać jej niespodzianki. Wyjął

korek z zawodową wprawą i rozlał wino do dwóch kieliszków, które kiedyś przyniósł z baru. - Za
więzy ro​dzinne - powiedział, wznosząc toast.

- O co ci właściwie chodzi? - uśmiechnęła się.

- Nie bardzo mogę się zorientować, do czego zmie​rzasz.

I znowu poczuł znany ucisk w żołądku i koło serca. Wezbrała w nim tęsknota połączona z

pożądaniem.

- Sam dobrze nie wiem - przyznał.

Ale ten fakt nie denerwował go, choć powinien być zdenerwowany. Był szczęśliwy. Wprost

niewiarygodnie, totalnie szczęśliwy. Za każdym razem, gdy na nią popatrzył, czuł się szczęśliwszy.
Mógłby tak na nią patrzeć do końca życia.

Oddychał z trudem.

- Nic ci nie jest? - Freddie dała wyraz swej troski, klepiąc go po plecach.

- Nie, wszystko w porządku. Czuję się świetnie. Teraz z kolei ona poczuła lekkie

zdenerwowanie.

Odstąpiła o krok do tyłu.

- Dlaczego tak na mnie patrzysz? - spytała z nie​pokojem.

- Jak?

- Jakbyś mnie nigdy przedtem nie widział.

- Nie wiem - skłamał.

Doskonale wiedział dlaczego: bo nigdy przedtem nie patrzył na nią oczami zakochanego

mężczyzny. Stała się rzecz w najwyższej mierze zdumiewająca: zakochał się po uszy w kobiecie,
która była jego naj​bliższym przyjacielem.

- Siądźmy. - Czuł, że musi usiąść.

- Dobrze. - Ostrożnie przysiadła na kanapie. - Nick, ty się źle czujesz. Może lepiej zrezygnujmy

z teatru.

- Nie, nic mi nie jest. Czy nie powiedziałem, że czuję się Świetnie?

- Ale nie wyglądasz dobrze. Jesteś blady.

Tak przypuszczał. Nigdy przedtem nie był w nikim zakochany. Podrywał dziewczyny, uwodził,

bawił się nimi, ale teraz wyglądało na to, że to on przepadł z kretesem.

Przez Freddie. Ona była tego przyczyną.

Zaczął się już przyzwyczajać do tego, że może się z nią kochać. Ale zakochać się to całkiem co

innego. Nie mógł teraz myśleć o niczym innym. To uczucie, tak dla niego nowe i nieznane,
zawładnęło nim w spo​sób przemożny.

- Wiesz, Fred... sprawy między nami bardzo szybko posuwają się naprzód.

Uniosła brwi ze zdziwieniem.

- Uważasz, że dziesięć lat to szybko?

- Wiesz dobrze, o czym mówię. - Machnął ręką.

- Myślałem, że potrafię rozgraniczyć sprawy zawo​dowe i prywatne.

Przeszedł ją zimny dreszcz. Przeraziła się.

- Próbujesz się mnie łagodnie pozbyć, Nick? - spytała, starając się zachować spokój.

- Skąd - oburzył się. Sama myśl o jej utracie była niewyobrażalna. - Nie - powtórzył i chwycił

jej dłoń tak mocno, aż jęknęła. - Chcę cię, Fred, właśnie za​czynam sobie uświadamiać, jak bardzo.

Serce na chwilę jej zamarło.

- Masz mnie, Nick - szepnęła. - Zawsze będziesz mnie miał.

- Wszystko się zmieniło. - Nie bardzo wiedział, jak to wyrazić, żeby jego słowa

usatysfakcjonowały ich oboje, ale musiał jakoś dać jej do zrozumienia, co czuje. - Nie dlatego, że
poszliśmy razem do łóżka. Nie dlatego, że to, co przeżywam z tobą, jest inne, silniejsze od tego, co
dotąd przeżywałem.

- Nick. - Przepełniona miłością przycisnęła ich splecione dłonie do twarzy. - Nigdy przedtem

tak do mnie nie mówiłeś. Nie przypuszczałam, że to nastąpi.

On też nie. Teraz bał się, że nie potrafi dostatecznie szybko dobrać odpowiednich słów.

- Nie chcę niczego przyspieszać, Fred, nie chcę nalegać, ale myślę, że powinnaś wiedzieć...

Odgłos ciężkich kroków na schodach sprawił, że Nick zaklął głośno. Żadne z nich się nie

poruszyło, gdy w progu stanął Rio. Miał poważną i zaniepokojo​ną minę.

- Nick, lepiej zejdź szybko na dół - powiedział.

Nick poczuł, jak strach ściska mu gardło.

- Zack?

- Nie, nie Zack. - Rio popatrzył na Freddie błagal​nym wzrokiem. - Ale lepiej zejdź.

- Zaczekaj - rzucił Nick do Freddie, ale Rio za​oponował.

- Niech też zejdzie. Może pomóc. - Kiedy Nick mijał go, położył mu dłoń na ramieniu. - Chodzi

o Marlę.

Nick zatrzymał się, odwrócił do Freddie. Nie było sposobu, żeby nie wciągnąć jej w tę

sprawę.

- Bardzo z nią źle? - spytał.

Kucharz tylko potrząsnął głową i poczekał, aż Nick z Freddie wyjdą. Imię Marla nic Freddie

nie mówiło. Myślała, że może to któraś z dawnych kochanek Nicka wtargnęła do baru powodowana
za​zdrością albo, co gorsza, pijana.

Ale widok, jaki ukazał się jej oczom, gdy weszli do kuchni, zaprzeczył takim domysłom.

Kobieta była ciemna, szczupła i kiedyś musiała być ładna, zanim zmartwienia i ciężka praca
wyżłobiły głębokie bruzdy w jej twarzy. Trudno było jednak powiedzieć coś więcej, gdyż była
poraniona i posiniaczona.

Siedziała w milczeniu, za nią stał chłopiec z zapadłymi oczami, kurczowo się trzymając

oparcia jej krzesła, a u jej stóp siedziała mała dziewczynka z palcem w buzi. Kobieta trzymała na
kolanach może trzy​miesięczne, popłakujące niemowlę.

Nick chciał na nią krzyknąć, chciał potrząsnąć tą kobietą, tą dziewczyną, którą kiedyś znał i

niemal pokochał, by przestała patrzeć tym pustym, przeraźliwie beznadziejnym spojrzeniem zbitego
psa. Nie zrobił tego jednak. Podszedł do niej i delikatnie ujął ją za brodę. Uniosła ku niemu wzrok. Z
jej oczu spłynę​ła pierwsza łza.

- Przepraszam, Nick. Wybacz mi. Nie wiedzia​łam, dokąd pójść.

- Nigdy nie przepraszaj, kiedy tu przychodzisz. Nie musisz za nic przepraszać. Cześć, Carlo. -

Uśmiechnął się lekko do chłopca i delikatnie przesu​nął dłoń po jego ramieniu.

Carlo zesztywniał i jeszcze bardziej zamknął się w sobie. Wiedział, że dużym dłoniom nigdy

nie moż​na ufać.

- A kimże jest ta duża dziewczynka? To Jenny? Ależ ty urosłaś. - Nick podniósł ją i przytulił.

Nie wyjmując palca z buzi, położyła głowę na jego ramieniu. - Rio, usmaż dzieciakom parę
hamburgerów, do​brze? - zwrócił się do kucharza.

- Już to robię.

- Jenny, chcesz usiąść na blacie i popatrzeć, jak Rio gotuje?

Dziewczynka skinęła głową. Nick posadził ją na kontuarze. Carlo stanął obok.

- Nie chcę ci sprawiać kłopotu, Nick - zaczęła Marla, poruszając się miarowo, by ukołysać

nie​mowlę.

- Chcesz kawy? - Nie czekając na odpowiedź, wziął dzbanek. - Marlo, dziecko jest głodne.

- Wiem. - Z ogromnym wysiłkiem pochyliła się i sięgnęła po papierową torbę, która leżała na

podło​dze obok krzesła. - Nie mam pokarmu, ale dostałam parę odżywek.

- Przygotuj je. - Freddie z nieśmiałym uśmie​chem wyciągnęła ręce. - Potrzymam małą, dobrze?

- Oczywiście. To dobre dziecko. Tylko że... - Marla zaczęła cicho płakać.

- Wszystko będzie dobrze - uspokajała ją Freddie, biorąc na ręce dziewczynkę. - Teraz

wszystko będzie dobrze.

- Jestem taka zmęczona - powiedziała Marla. - To dlatego, że jestem zmęczona.

- Nie. - Nick postawił przed nią kawę. - Nie uda​waj. Znowu cię pobił, tak?

- Nick. - Freddie popatrzyła wymownie w kie​runku dzieci.

- Myślisz, że one nie wiedzą, co się dzieje? - zapytał, ściszając jednak głos. - Wróć do

rzeczywistości. - Usiadł obok Marli i włożył jej w dłonie kubek z kawą. - Czy tym razem
zawiadomisz wreszcie poli​cję?

- Nie mogę, Nick. - Skuliła się, słysząc gniewny pomruk z jego strony. - Nie wiem. co by wtedy

zro​bił. On jest szalony, Nick. Wiesz, w jaki szał wpada Reece, kiedy się upije.

- Wiem. - Potarł dłonią pierś. Miał blizny, które nie pozwalały mu o tym zapomnieć. -

Mówiłaś, że go zostawisz.

- Zostawiłam go. Przysięgam, że zostawiłam. Tobie bym nie kłamała, Nick. Byłam w tym

mieszkaniu, które mi załatwiłeś przed urodzeniem dziecka. Nie przyjęłabym go z powrotem, nie po
tym, co się stało ostatnim razem.

Ostatnim razem, jak pamiętał Nick, Reece zrzucił ją ze schodów. Była w szóstym miesiącu

ciąży.

- A więc skąd ta przecięta warga, podbite oko? Popatrzyła ze znużeniem na kubek i podniosła

go mechanicznie do ust. Rio postawił przed nią talerz.

- Wezmę dzieci do baru, żeby zjadły - powiedział.

- Dzięki. - Otarła łzy. - Bądźcie grzeczni, dobrze? Nie róbcie kłopotu panu Rio. - Uśmiechnęła

się nieśmiało, gdy Freddie usiadła, by nakarmić niemowlę. - Ma na imię Dorothy - powiedziała. -
Jak w „Czarodzieju z krainy Oz”. Dzieci je wybrały.

- Jest śliczna.

- I dobra. Prawie nie płacze i śpi przez całą noc.

- Marla - przerwał jej Nick, lekko już zniecierpli​wiony.

Kobieta głęboko zaczerpnęła powietrza.

- Zadzwonił do mnie, że chce zobaczyć dzieci - wyjaśniła.

- Ma w nosie dzieci.

- Wiem. - Wargi Marli drżały, ale starała się opanować. - Ale miał taki smutny głos, więc

pozwoliłam mu raz przyjść. Przyniósł im lody, no to miałam na​dzieję, że może tym razem...

Przerwała, wiedząc, że ta nadzieja była więcej niż płonna. Była zabójcza.

- Nie chciałam pozwolić mu wrócić, ani nic takiego. Wyglądało, że mogę czasem pozwolić mu

zobaczyć dzieci. Jeśli będę pewna, że nie jest pijany i nie będzie się ciskał. Ale dziś wieczór, jak
przyszedł, to byłam z małą w łazience. Jenny go wpuściła. Było już za późno, Nick. Zobaczyłam, że
jest pijany, i kazałam mu się wynosić. Ale było już za późno.

- W porządku. Uspokój się. - Wstał, żeby wziąć lód, i przyłożył go do jej opuchniętych warg.

Ale ona nie była w stanie się uspokoić. Teraz, kiedy już zaczęła, musiała wyrzucić z siebie

wszystko, wy​lać cały swój ból. Niczym truciznę, do której wypicia ją zmuszono.

- Zaczął rzucać różnymi przedmiotami i wrzeszczeć. Zamknęłam dzieci w łazience, żeby nie

mógł im nic zrobić. To go tylko jeszcze bardziej rozjuszyło. Rzucił się na mnie. Nie wiem, jak udało
mi się uciec, ale dostałam się do łazienki i zamknęłam się tam razem z dziećmi. Wyszliśmy po
schodach przeciwpoża​rowych. I przybiegliśmy tutaj.

- Nick, weź małą - powiedziała Freddie i wstała, podając mu niemowlę. - Zaczekaj, obmyję

cię - zwróciła się do Marli i przyłożyła do rany kobiety zmoczoną ściereczkę.

Przecierała zadrapania, oczyszczała zranienia, przez cały czas przemawiając do niej łagodnie.

Mówiła o dzieciach Marli, o jej nowo narodzonej córeczce. Kiedy Marla zaczęła odpowiadać,
usiadła i wzięła ją za rękę.

- Są takie miejsca, gdzie mogłabyś pójść - tłuma​czyła. - Byłabyś tam bezpieczna, ty i dzieci.

- Musi zawiadomić policję - upierał się Nick. Mimo poirytowania tulił do siebie śpiącą

dziewczynkę.

- Zgadzam się z nim. - Freddie wzięła kawałek lodu i podała Marli. - Ale rozumiem, że się

boisz. Tylko pamiętaj, że oni znajdą ci schronisko dla samo​tnych matek.

- Nick mówił, że powinnam już dawno zgłosić się na policję, ale myślałam, że sama sobie

poradzę.

- Każdy czasem potrzebuje pomocy.

Marla przymknęła oczy i próbowała wykrzesać z siebie choćby odrobinę odwagi.

- Nie mogę pozwolić, żeby krzywdził moje dzieci. Jeżeli powiesz, że mam pójść na policję, to

pójdę - zwróciła się do Nicka.

To było więcej, niż się spodziewał. Wiedział, że decyzję Marli zawdzięcza w dużej mierze

Freddie.

- Fred, na dole przy telefonie jest numer. Zapisany pod „Karen”. Zadzwoń tam, poproś ją do

telefonu i wyjaśnij, o co chodzi.

- Dobrze. - Gdy wychodziła, znowu usłyszała płacz Marli.

Już prawie wszystko uzgodniła, gdy wszedł Nick. Przez chwilę ją obserwował, szczupłą

zgrabną kobietę w eleganckiej sukni.

- Muszę cię jeszcze wykorzystać, Fred - powiedział. - Przykro mi, że ten wieczór nam się nie

udał, ale to jeszcze nie koniec.

- W porządku, ale nie bardzo wiem, o co ci cho​dzi. Och, Nick, jak mi żal tej kobiety.

- Chciałbym, żebyś ją zawiozła do schroniska dla samotnych matek. Mężczyzna nie powinien

jej tam towarzyszyć. Trudno się dziwić. A ja byłbym spokojniejszy, wiedząc, że pomożesz jej się tam
jakoś urzą​dzić.

- Oczywiście, pojadę z przyjemnością. Wrócę...

- Nie, jedź potem do domu - rzekł rozkazującym tonem. - Jak wszystko załatwisz, jedź do domu.

Ja mam jeszcze coś do zrobienia.

- Ale Nick...

- Nie mam czasu na dyskusje - uciął i wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.

Miał coś do załatwienia. Przypuszczał, że niewiele czasu zajmie mu odnalezienie swego

dawnego szefa gangu. Reece wciąż obracał się w tych samych rewirach co przed laty, kiedy byli
nastolatkami. Przemierzał te same ulice i te same podejrzane spelunki, gdzie za parę dolarów każdy
mógł kupić narkotyk, alkohol czy kobietę.

Znalazł Reece'a pochylonego nad szklanką whisky kilka przecznic od swego baru. W

pomieszczeniu panował półmrok. Powietrze było przesycone dymem i wonią tłuszczu, podłoga
zasypana niedopałkami i łupinami orzeszków. Wódka była tu tania i dostępna w każdej ilości.

- Reece - zwrócił się do samotnego mężczyzny, który przycupnął przy końcu baru ze wzrokiem

utkwionym w szklance.

Przytył w ciągu tych lat, ale nie były to mięśnie wyrobione w czasie ćwiczeń, lecz obrzęk

opilczy.

Mężczyzna powoli obrócił się na stołku i szyderczo spojrzał na Nicka.

- Kogóż to ja widzę - odezwał się. - O ile mnie wzrok nie myli, to sam LeBeck, we własnej

osobie. Gus, podaj mojemu przyjacielowi drinka jak dżentelmenowi, a mnie dolej. Zapisz na jego
rachunek. - Ta myśl tak go rozbawiła, że omal nie stoczył się ze stołka.

- Oszczędź sobie - zwrócił się Nick do barmana.

- Cóż to, nie napijesz się ze starym przyjacielem, LeBeck? Nie zasługuję na to, co?

- Nie piję z ludźmi, którzy do mnie strzelają.

- Ejże, nie mierzyłem w ciebie. - Reece postawił na kontuarze szklankę i pchnął ją w kierunku

barmana, sygnalizując, by mu ją napełnił. - I odsiedziałem swoje, zapomniałeś? Pięć lat, trzy
miesiące, dziesięć dni. - Wyjął pogniecioną paczkę papierosów i wyciągnął jednego zębami. - Wciąż
wkurzony o Marlę? Ona zawsze na mnie leciała, stary. Do diabła, obrabiałem ją, a ty myślałeś, że
jest tylko twoja.

- Mądrzy ludzie powiadają, że co było, a nie jest... Ale ty nigdy nie byłeś za mądry. A co do

Marli, to musimy pogadać. Tu i teraz.

- To moja kobieta i mój biznes. Taka jest prawda.

- Może była. - Nick pochylił się nad Reece'em. Oczy pałały mu gniewem. - Nie waż się do niej

zbliżyć - ostrzegł. - Nigdy więcej. Jeśli to zrobisz, zabiję cię - rzekł spokojnie, lecz na tyle dobitnie,
że barman sięgnął po ukryty pod blatem pistolet.

Reece tylko parsknął. Pamiętał Nicka sprzed lat. Nigdy nie rzucał słów na wiatr.

- Ta suka znowu poleciała do ciebie?

- Sądzisz, że nic takiego się nie stało, co? Rozerwana warga, parę zadrapań, to mało? Tym

razem nie musiała jechać do szpitala.

- Mężczyzna ma prawo pokazać babie, kto tu rządzi. - Reece wypił duży łyk whisky. - Sama się

o to prosiła. Wiedziała, że nie chcę tego bachora, Do diabła, ten pierwszy nawet nie jest mój, ale go
wziąłem, co nie? Wziąłem ją i tego bękarta. No to nie gadaj mi, że nie mogę nauczyć mojej starej
rozumu.

- Nie zamierzam ci nic mówić. Zamierzam ci pokazać. - Nick wstał z krzesła, - Podnieś się,

Reece.

Oczy Reece'a pociemniały na myśl o bójce i krwi.

- Chcesz się bić, bracie? - spytał.

- Wstawaj - powtórzył Nick. Widząc, że barman umyka poza zasięg jego wzroku, Nick sięgnął

po portfel. Wyjął parę banknotów i rzucił je na blat. - To powinno pokryć straty.

Barman chwycił pieniądze, przeliczył je i skinął głową.

- Nie ma problemu - powiedział.

- Prosisz się, żeby ci dołożyć, LeBeck. - Reece zsunął się ze stołka. - No to dalej, do roboty.

Gdy pokazała się pierwsza krew, kelnerka wymknęła się na zewnątrz. Kilku gości okrążyło ich,

spodziewając się niezłej zabawy.

Może Reece i był pijany, ale alkohol dodał mu tylko chęci walki. Jego potężna pięść trafiła

Nicka w skroń, druga w żołądek. Nickowi pociemniało w oczach. Skulił się na moment, ale gdy się z
powrotem wyprostował, uderzył Reece'a prosto w szczękę. Bił go teraz metodycznie, wymierzając
cios za cio​sem. Z nosa Reece'a trysnęła krew. Oparł się ciężko o stół, omal go nie przewracając.

Targany furią, rzucił się na Nicka jak wściekły byk, uderzając raz głową, raz pięścią. Nick

starał się uchylać przed ciosami. Zapędzony w kąt, nie miał jednak dużej możliwości manewru. Gdy
Reece pchnął go całym sobą Nick upadł i niemal natychmiast poczuł ręce Reece'a zaciskające się na
gardle. Z trudem łapał powietrze. Zdesperowany, doprowadzony do ostateczności, walczył jak lew,
starając się wyswobodzić z uścisku przeciwnika.

W końcu udało mu się go obezwładnić. Pochylił się nad nim i w zapamiętaniu dalej okładał go

pięściami. Twarz Reece'a pokryła się krwią Nick, zaślepiony nienawiścią, stracił nad sobą kontrolę.
Atakował, mi​mo że przeciwnik już nie bronił się, nie poruszał.

- Dość. - Barman i dwóch gości odciągnęło go od leżącego na podłodze Reece'a. - Nie chcę,

żeby ktokolwiek został w moim barze pobity na śmierć. Zrobiłeś, po co przyszedłeś, a teraz się
wynoś.

Nick wstał i wierzchem dłoni otarł z twarzy krew.

- Powiedz mu, że jak jeszcze raz podniesie rękę na kobietę, to dokończę to, co zacząłem.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Freddie odwiozła Marlę z dziećmi do schroniska dla samotnych matek. W drodze powrotnej

zastanawiała się nad wydarzeniami dnia. Bóg jej świadkiem, że była wykończona fizycznie i
psychicznie jak jeszcze nigdy w życiu. Nie widziała całego schroniska, weszła zaledwie do holu, ale
od razu zorientowała się, że to miejsce nie było bezduszną instytucją socjalną, w której człowiek
czułby się zagubiony i samotny. Nick dokonał właściwego wyboru.

Na ścianach wisiały rysunki dzieci, niewielki pokój dzienny, do którego zajrzała z holu, był

urządzony skromnie, ale wygodnie. Kobieta, która ich przyjęła, wyglądała co prawda na zmęczoną,
ale miała miły, kojący głos. Ostatni widok, jaki Freddie zapamiętała, to Marla prowadzona przez nią
na górę. Kobieta, pochylona, mówiła coś do niej półgłosem.

Zastanawiała się, czy wracać do domu. Mimo że Nick na to nalegał, skierowała się jednak do

baru, by na niego zaczekać.

- Spodziewałem się, że wrócisz - powiedział Rio na jej widok. - Marla i dzieci są bezpieczne?

- upew​nił się.

- Tak. - Usiadła przy stole i odetchnęła z ulgą. Wydaje mi się, że to odpowiednie miejsce.

Będzie się tam dobrze czuła. Myślę, że ona nawet sobie nie uświadamiała, gdzie się znalazła. Po
prostu poszła za mną tam, gdzie ją zaprowadziłam.

- Zrobiłaś wszystko, co mogłaś. - Rio postawił przed nią talerz. - A teraz coś zjedz. Musisz być

głod​na jak wilk.

- Pewnie, że zjem. - Freddie wzięła widelec i nabrała kawałek kurczaka z ryżem. - Kim jest ta

kobie​ta, Rio?

- Kiedyś była dobrą znajomą Nicka, ale kiedy przeniósł się tutaj z Zackiem i Rachel, przestali

się widywać. Kiedy zaszła w ciążę pierwszy raz, jej ro​dzina wyrzuciła ją z domu.

- Straszne - oburzyła się Freddie. - Jak ludzie mo​gą być tak bez serca? A co z ojcem chłopca?

- Myślę, że ani ona, ani Carlo w ogóle go nie obchodzili. - Rio wzruszył ramionami. - W

każdym razie to nie jest chłopak Nicka.

- Nie musisz mi tego mówić, Rio. Nick nigdy by ich nie zostawił bez opieki. - Odłożyła

widelec i po​tarła ręką twarz. - Czy ten mężczyzna, który jej to zrobił, który ją pobił, to ojciec Carla?

- Nie. Dopiero cztery lata temu się z nim związała. Kiedy chłopiec się urodził, siedział za

kratkami.

- Prawdziwy książę z bajki.

- O, Reece to wspaniały sukinsyn, nie ma co mówić. - Zamiast kawy, której się spodziewała,

Rio po​stawił przed nią filiżankę ziołowej herbaty. - Mam wrażenie, że to imię nic ci nie mówi?

- Skąd. A powinno? - Freddie zesztywniała. Wypiła łyk herbaty. - Rumiankowa. - Uśmiechnęła

się mimo woli.

- Mało brakowało, a zabiłby Nicka - wyjaśnił Rio. Ciemne oczy pociemniały mu jeszcze

bardziej. - Jakieś dziesięć lat temu wpadł tutaj z paroma chłopakami ze swojego gangu, wszyscy
uzbro​jeni po zęby. Chcieli tu wszystko splądrować i za​bić Zacka.

- Ach tak, wiem. - Krew napłynęła jej do twarzy. - Nick odepchnął Zacka...

- I kula trafiła w niego - dokończył Rio. - Myślałem, że już po nim. Ale on jest twardy. O tak,

Nick zawsze był twardy.

Bardzo powoli, jakby się bała, że rozleci się na kawałki, Freddie wstała z krzesła.

- Gdzie on jest, Rio? - spytała. - Gdzie jest Nick? Mógł skłamać, ale postanowił być z nią

szczery.

- Myślę, że poszedł szukać Reece'a. I myślę, że go znalazł.

Freddie z trudem łapała oddech.

- Musimy dać znać Zackowi. Musimy...

- Zack już wie. Poszedł go szukać. Aleks też. - Położył jej na ramieniu ciężką dłoń. - Teraz nie

pozo​staje nam nic innego, jak czekać, złotko.

W końcu poszła na górę do mieszkania Nicka. Przemierzała je nerwowo wzdłuż i wszerz.

Każdy dźwięk dochodzący z ulicy czy z baru na dole sprawiał, że zaczynało brakować jej tchu, a
serce biło jak oszalałe. Każde wycie syreny przyprawiało ją o dre​szcze.

Nick jest twardy. Nick był zawsze twardy...

Nie obchodziło jej, czy jest twardy i jak bardzo. Chciała, żeby był już w domu, cały i zdrowy.

Nękana koszmarnymi obrazami, jakie podsuwała jej wyobraźnia, postanowiła czymś się zająć.

Zaczęła sprzątać. Najpierw starła kurze, potem zabrała się do podłogi. Właśnie na klęczkach
szorowała posadzkę w kuchni, gdy usłyszała kroki na schodach. Zerwała się na równe nogi i
pobiegła do drzwi.

- Nick, o Boże, Nick. - Z okrzykiem ulgi rzuciła mu się na szyję.

Pozwolił jej tulić się do siebie przez chwilę, choć każde dotknięcie sprawiało mu ogromny ból.

Wresz​cie ją odsunął.

- Mówiłem, że masz iść do domu - powiedział.

- Nie obchodzi mnie, co mówiłeś. O Boże, jesteś ranny.

Ulga ustąpiła miejsca przerażeniu. Nick miał zakrwawioną twarz, opuchnięte powieki, ubranie

podar​te i naznaczone plamami krwi.

- Musisz pojechać na pogotowie - powiedziała.

- Nie potrzebuję pieprzonego pogotowia. - Zachwiał się na nogach i osunął na fotel. I modlił

się w duchu do wszystkich znanych sobie bogów, by nie zemdleć. - Daj mi spokój, Fred. Mam już
dość. Naj​pierw Zack, teraz ty. Idź do domu. Zostaw mnie.

Wiedziała, co ma robić. Poszła do łazienki i wyjęła z apteczki wszystko, co mogło się przydać

w tej sytuacji. Wyposażona w środek odkażający, bandaż, plastry i ubranie, które zdjęła ze sznura,
wróciła do pokoju. Zastała go na fotelu w takiej samej pozycji, w jakiej go zostawiła.

Zerknął na nią i gdyby nie to, że każdy najmniejszy ruch sprawiał mu niewypowiedziany ból,

byłby wyra​ził swe oburzenie odpowiednią mimiką.

- Nie potrzebuję niańki - mruknął.

- Siedź cicho. Nie zamierzam cię niańczyć, tylko doprowadzić do jako takiego stanu. - Głos jej

drżał, ale przecierała mu rany pewnymi ruchami. - Wyobrażam sobie, jak wygląda ten drugi -
powiedziała. - Po co go szukałeś?

- To moja sprawa. Ona kiedyś coś dla mnie znaczyła. - Syknął, gdy przycisnęła mu do

nabrzmiałej powieki zimny kompres. - A nawet gdybym nigdy przedtem jej nie widział, to każdy
facet, który bije kobietę i porzuca dzieci, zasługuje na to, żeby dać mu w mordę.

- Zgadzam się z twoją opinią, ale nie pochwalam metod. Nie tędy droga, Nick.

Zaklął pod nosem.

- Zmykaj, Fred, do domu, słyszysz? Nie chcę cię tu widzieć.

- Ani myślę. - Próbowała się pocieszać, że rany na jego twarzy nie są na tyle głębokie, by

trzeba było zakładać szwy. A gdy zobaczyła jego ręce, ogarnęła ją furia. - Patrz, co zrobiłeś z rękami.
Ty idioto! Dlacze​go nie używasz rozumu zamiast mięśni?

Omal się nie rozpłakała ze złości. Jego piękne dłonie artysty były opuchnięte i pokrwawione.

Formo​wały się już na nich czarne strupy.

- Parę razy trafiły w jego zęby - wyjaśnił.

- To właśnie cały ty! Czyż to nie typowe? Pierwsza zasada działania Nicholasa LeBecka. Jeśli

nie możesz rozwiązać problemu, załatw go pięściami.

- Przykładała mu do dłoni zimne kompresy. - Powi​nieneś był wezwać Aleksija.

- Nie denerwuj mnie, Fred. Słyszałaś, co ona mówiła. Wdziałaś ją. Ona nie złoży skargi, nie

będzie zeznawać.

- Przecież jest w schronisku razem z dziećmi. Nic jej już nie grozi.

- A jemu miało ujść na sucho, co? Nie tym razem.

- Nick spróbował zgiąć palce. Były sztywne i obolałe, ale najbardziej dawała mu się we znaki

klatka piersiowa. Freddie jeszcze jej nie widziała. - Kiedyś próbował zabić mi brata i dostał za to
niecałe sześć lat. Prawo twierdzi, że jest zresocjalizowany, a więc wychodzi i zaczyna maltretować
Marlę. Wynaturzone prawo. Moje prawo to pięść, a ona nigdy nie zawodzi.

- Kiedyś o mało cię nie zabił. - Wargi jej drżały, oczy zwilgotniały. - Mógł to zrobić teraz.

- Ale nie zrobił. A teraz w tył zwrot.

Z najwyższym trudem stanął na nogach i powlókł się do kuchni. Wyjął z szafki aspirynę, ale

obolałymi dłońmi nie był w stanie odkręcić buteleczki.

Freddie wzięła zesztywniałymi rękami buteleczkę, otworzyła ją i postawiła na stole. Nalała mu

szklankę wody.

- Dokąd, Nick? - spytała, panując nad głosem. - Dokąd mam zrobić ten w tył zwrot?

Nick stał w miejscu. Oparł ręce o blat, ciało pulso​wało mu z bólu.

- Nie mogę teraz o tym mówić. Jeśli chcesz coś dla mnie zrobić, to idź do domu. Zostaw mnie

same​go. Nie chcę cię tutaj widzieć.

- Dobrze. Powinnam wiedzieć, że samotny wilk wycofuje się na swoje legowisko, żeby lizać

rany. A więc bywaj. - Odwróciła się na pięcie i poszła do drzwi.

Była już w połowie pokoju, gdy wszedł Zack. Nie zatrzymała się. Ocierając wilgotny policzek,

szybko wybiegła na schody.

- Uważaj - rzuciła tylko. - Jest wściekły.

- Freddie... - zaczął, ale jej już nie było. Wszedł do kuchni. - Coś ty jej zrobił? - spytał. -

Dlaczego płacze?

Nick zaklął i wysypał na stół cztery tabletki aspi​ryny.

- Daj mi spokój, Zack. - Skrzywił się, przełykając lekarstwo. - Nie jestem w towarzyskim

nastroju.

- Nie przychodzę tu do towarzystwa. Siadaj, do cholery, zanim się przewrócisz.

To w każdym razie był rozsądny pomysł. Nick ostrożnie podszedł do krzesła i z dużym trudem

usiadł.

Zack obrzucił go uważnym wzrokiem. Widać rękę Freddie, stwierdził z uznaniem, ale mimo to

jego brat wciąż przypomina worek treningowy.

- Dołożył ci, co?

- On też dostał swoje.

- Zdejmuj te strzępy koszuli. Zobaczymy, jak wy​glądasz.

- Nie interesuje mnie. - Nie miał jednak siły, by się opierać, gdy Zack zaczął ściągać z niego

podarty materiał. Głuchy jęk i głośne przekleństwo potwierdziły najgorsze przypuszczenia Nicka. -
Aż tak źle? - zapytał.

- Do diabła, Nick. Musiałeś szukać sobie kłopo​tów? Nieźle cię załatwił.

- Nie musiałem szukać daleko. - Podniósł wzrok, napotkał spojrzenie Zacka. - Od dawna się na

to zbie​rało. W końcu sprawa została załatwiona.

Zack tylko kiwnął głową, zaczął otwierać szafy.

- Masz gdzieś tę maść? - spytał.

- Chyba tak. Może pod zlewem.

Zack znalazł maść i zabrał się do kończenia tego, co zaczęła Freddie.

- Jutro będziesz się czuł jeszcze gorzej - zauwa​żył.

- Dzięki za informację. Właśnie to chciałem usły​szeć. Możesz mi dać papierosa?

Zack wyjął z paczki papierosa, zapalił go i włożył w opuchniętą dłoń Nicka.

- Mam nadzieję, że tamten wygląda podobnie - powiedział.

- Dużo gorzej. Szkoda, że go nie widziałeś.

- To jest coś - mruknął Zack. - Dziwię się, że miałeś jeszcze energię na walkę z Freddie.

- Nie walczyłem z nią. Po prostu chciałem się jej pozbyć. Nie powinna tu być. Nie powinna

mieć z tym nic wspólnego.

- Może i nie. Ale mam wrażenie, że potrafiłaby się z tym pogodzić.

Po dwóch dniach, w czasie których starał się jej unikać, była już pewna, że Nick wciąż liże

swoje rany. Po raz kolejny odchodziła spod drzwi jego mieszkania. Nie spodziewała się, że będą
zamknięte na klucz. Jedyną pociechę stanowiło zapewnienie Zacka, że Nick dochodzi do siebie.

Była już zmęczona zamartwianiem się o niego. A ponieważ ze względu na stan jego

poranionych dłoni nie mogli pracować, znalazła inne sposoby wy​pełniania sobie czasu.

Dużą radość sprawiały jej odwiedziny w schronisku. Kupowała zabawki dla dzieci,

rozmawiała z matkami. Marla wciąż wydawała się zdenerwowana i spięta, ale dzieci już się
uspokoiły i odzyskały formę. Prawdziwe szczęście Freddie odczuła w dniu, gdy smutny zwykle Carlo
po raz pierwszy się do niej uśmiechnął.

Czas, pomyślała. Oni tylko potrzebują czasu i ser​decznej troski. A czego potrzebuje Nick?

Najwyraźniej nie Freddie Kimball. W każdym razie nie teraz. Pozwoli mu zatem od siebie

odpocząć, skoro tego chce, ale prędzej czy później to ona rozchoruje się od tego trzymania się na
uboczu i wycze​kiwania.

Miłość nie powinna być tak skomplikowana, pomyślała, wracając do domu. Wszystko

wydawało się jej takie proste, kiedy opuszczała dom w zachodniej Wirginii, by wyjechać do
Nowego Jorku. Wszystko, co planowała i o czym marzyła, pomału nabierało realnych kształtów. A
teraz, z powodu jakiegoś od​prysku z przeszłości Nicka, to wszystko zaczęło się walić.

Westchnęła i otworzyła drzwi do swego budynku. Nagłe szturchnięcie w plecy sprawiło, że się

potknęła. Upadłaby, gdyby czyjeś ręce nie objęły jej w porę i nie szarpnęły do tyłu.

- Idź naprzód - usłyszała męski głos. - I bądź ci​cho. Czujesz? To nóż. Nie chciałbym go użyć.

Spokojnie, powiedziała sobie. Nie wpadaj w pani​kę. Przecież jest dzień.

- Mam pieniądze w torebce - powiedziała. - Weź.

- Pogadamy o tym. Otwórz windę.

Sama myśl o pozostaniu z nim sam na sam w zamknięciu sprawiła, że usiłowała się wyrwać.

Krzyk​nęła głośno, gdy poczuła ukłucie ostrza.

- Otwórz windę albo cię załatwię.

Usiłując zachować choć trochę trzeźwości umysłu, uwolnić się od paniki, która przyprawiała ją

o dreszcze, wykonała polecenie. Kiedy tylko znaleźli się w środku i winda ruszyła, przesunął się w
bok i wtedy go zobaczyła.

Szczupła twarz, szkliste oczy. To był mężczyzna, którego Nick nazywał Jackiem.

- Jesteś przyjacielem Nicka. - Usiłowała mówić spokojnie. - Byłam z nim wtedy, kiedy dał ci

pienią​dze. Jeśli potrzebujesz więcej, dostaniesz ode mnie.

- Dostanę od ciebie coś więcej niż pieniądze. - Jack podniósł nóż i przyłożył ostrze do jej

policzka. - To sprawa honoru, dziecinko.

- Nie rozumiem. - Jej nadzieja, że będzie mogła wypaść z krzykiem z windy, zanim on

wysiądzie, roz​wiała się, gdy wykręcił jej rękę do tyłu i mocno przy​trzymał.

- Ani słowa - ostrzegł. - Idziemy prosto do ciebie, a ja wiem, które to mieszkanie. Widziałem z

dołu, jak zapalałaś światło. Otworzysz drzwi i wejdziemy do środka.

- Nick nie chciałby, żebyś mnie skrzywdził.

- Tym gorzej dla niego. Nie wyjmuj z torebki ni​czego oprócz kluczy, mała, bo pożałujesz.

Wyjęła klucze i zaczęła otwierać kolejne zamki. Robiła to bardzo powoli. Miała nadzieję, że

jeśli po​stoją tu dłużej, ktoś nadejdzie, ktoś przyjdzie jej z po​mocą.

- Ruszaj się. - Jack silniej wykręcił jej ramię. Pisnęła z bólu. Otworzyła ostatni zamek.

Wepchnął ją do środka. Był spocony. - Nareszcie, tylko ty i ja - powiedział, popychając ją na fotel. -
Nick nie powinien był szukać Reece'a. Kto raz znajdzie się w Kobrze, zostaje w niej na zawsze.

- To Reece kazał ci to zrobić. - Rozbłysła w niej nowa iskierka nadziei. - Jack, nie musisz

spełniać jego rozkazów. On cię wykorzystuje, traktuje jak na​rzędzie.

- Reece jest moim przyjacielem, moim bratem.

- Oczy błyszczały mu nienaturalnie. - Inni zapominają, jak to było w dawnych czasach, ale nie

Reece. On dochowuje wierności.

Freddie mogłaby czuć litość - na pewno ten mężczyzna był żałosny i zasługiwał na litość -

gdyby nie paraliżujący strach.

- Jeśli coś mi zrobisz, tylko ty za to zapłacisz - ostrzegła. - Nie Reece.

- Nie martw się o mnie. Ściągaj kieckę.

Strach aż krzyczał z jej oczu. Jack wyszczerzył zęby w szyderczym uśmiechu. Był na haju.

Zrobił użytek z pieniędzy, jakie dostał od Reece'a, i kupił sobie solidną porcję koki.

- Najpierw się trochę zabawimy. Rozbieraj się, mała. Mam wrażenie, że Nick znalazł już sobie

inną zabawkę.

Zgwałci mnie, pomyślała, i chociaż było to odrażające, czuła, że przeżyje jego atak. Intuicyjnie

wiedzia​ła jednak, że on wcale nie chce, by przeżyła. Zgwałci ją, a później zabije.

I będzie miał w tym przyjemność.

- Proszę cię, zostaw mnie - błagała, starając się zyskać na czasie.

- Będziesz dla mnie miła, to nic ci nie zrobię.

- Oblizał wargi. - Wstawaj i rozbieraj się albo cię pochlastam.

- Proszę, nie - powtórzyła, zbierając się w sobie. Będzie musiała działać szybko. Jeśli będzie

miała szczęście, uda się. Musi spróbować, drugiej szansy już nie będzie. - Zrobię, co zechcesz.
Wszystko - za​pewniła.

- Pewno, wstawaj.

Pogroził jej nożem. Zerknęła w kierunku drzwi do sypialni. Jack był na tyle głupi, by podążyć

za jej wzrokiem.

I wtedy zerwała się i rzuciła na niego.

Klucze, których jej nie odebrał, trzymała kurczowo w zaciśniętej dłoni jak kastet. Bez chwili

wahania uderzyła go nimi prosto w oczy.

Krzyknął z bólu. Nigdy nie słyszała mężczyzny tak krzyczącego, dziko i obłędnie. Jedną rękę

przycisnął do oczu, drugą na oślep wymachiwał nożem. Freddie wykorzystała moment, chwyciła
swoją cenną lampę secesyjną, zamachnęła się i z całej siły uderzyła go w głowę.

Nóż wypadł mu z ręki, kiedy osuwał się na podłogę. Z trudem łapiąc powietrze, podeszła do

telefonu. Podniosła słuchawkę i wybrała numer.

- Wujek Aleks? Potrzebuję pomocy - powie​działa.

Nie zemdlała. Wciąż jeszcze drżała z przerażenia, ale zgodnie z poleceniem Aleksa wyszła z

mieszka​nia. Stała przed domem, gdy zajechał pierwszy wóz policyjny.

W trzydzieści sekund później na miejscu był już Aleks.

- Wszystko w porządku? Nic ci nie jest? - Objął ją i wtulił twarz w jej włosy. - Nie zrobił ci

krzywdy?

- Nie, nic mi nie jest. Tylko kręci mi się w głowie.

- Siadaj, dziecko. Tutaj. - Pomógł jej wejść na schody przed domem. - Głowa między kolana.

Byłaś bardzo dzielna - rzekł z uznaniem. - Idźcie na górę - zwrócił się do swoich ludzi. - Zabierzcie
tego sukinsyna z mieszkania mojej siostrzenicy. Aresztujcie go pod zarzutem napadu z zamiarem
gwałtu i zabójstwa. Zmierzcie jego nóż. Jeśli przekracza dozwolony limit, dodajcie zarzut o
nielegalne posiadanie broni.

- Mówił, że Reece kazał mu to zrobić - rzekła Freddie martwym głosem.

- Nie martw się, już my się tym zajmiemy. Zawiozę cię na pogotowie. Nie zostawię cię tu

samej.

- Po co na pogotowie? - Podniosła na niego wzrok. Nie kręciło jej się już w głowie, ale wciąż

była oszołomiona. - Tylko lekko mnie drasnął - powiedziała. Dotknęła delikatnie palcami boku i
popatrzyła w milczeniu na czerwony ślad.

Błyskawicznie osunęła się w ramiona Aleksa.

- Na pogotowie - powtórzył.

, - Nie, proszę. Rana nie jest głęboka. Trochę piecze, ale już prawie nie krwawi. Trzeba ją

tylko opa​trzyć.

W tym momencie zgodziłby się na wszystko. Wciąż ją podtrzymując, patrzył na dwóch

mężczyzn wyprowadzających utykającego i krwawiącego Jacka.

Nie mógłby zabrać jej z powrotem na górę, pomyślał. Chciał, żeby znalazła się jak najdalej od

tego miejsca.

- Dobrze, dziecko. Bar Zacka jest niedaleko. Zawiozę cię tam i zobaczymy, co się da zrobić.

Jeśli rana mi się nie spodoba, zabiorę cię na pogotowie.

- Zgoda. - Oparła głowę o jego ramię. Nagle uzmysłowiła sobie, że pragnie tylko jednego:

porząd​nie się wyspać.

- Ten bydlak potrzebuje doktora - powiedział je​den z policjantów do Aleksa.

- To go zawieź i dopilnuj, żeby zrobiono, co trzeba. Nie chcę mieć z nim potem kłopotów, jak

go za​mknę.

Z krótkiej jazdy do baru Zacka Freddie zapamiętała jedynie kojący głos Aleksa. Przypominał

jej głos ojca, kiedy była mała i chorowała na ospę.

- Wujku, nie dałam się skrzywdzić - powiedziała.

- Nie, dziecinko, byłaś bardzo dzielna. Ale po​zwól, że teraz ja się tobą zaopiekuję.

Kiedy weszli do kuchni, Rio wydał okrzyk przera​żenia.

- Siadaj tutaj! Siadaj! - mówił. - Kto zranił moją małą dziewczynkę? Kto to zrobił? Nick! -

zawołał, nie dając Aleksowi i Freddie czasu na odpowiedź. - Gdzież się podziewa ten osioł? -
Otworzył drzwi do sali. - Zack, przynieś mi tu zaraz brandy! - zawołał w stronę baru. - Bądź
spokojna, złotko - zwrócił się do Freddie, ściszając głos o parę decybeli.

- Nic mi nie jest, Rio, naprawdę - zapewniała go, przyciskając twarz do jego szerokiej dłoni.

- Wydaje się powierzchowna - orzekł Aleks, obejrzawszy ranę. Spodziewał się najgorszego,

kiedy podciągnął bluzkę, żeby obejrzeć skaleczenie. - Sami się z tym uporamy - dodał.

- Co tu się, u diabła, dzieje? - Zack, zaalarmowany głośnymi okrzykami, wszedł, niosąc butelkę

bran​dy. Jedno spojrzenie na Freddie wystarczyło, by na​tychmiast przykląkł obok Aleksa.

- Pozwólcie jej odetchnąć. Odsuńcie się trochę. - Rio wziął butelkę i nalał pełny kieliszek. -

Wypij to, Freddie.

Posłuchałaby go, gdyby w tym momencie w kuchni nie zjawił się Nick. Jego opuchnięte oczy

wygląda​ły jak dwie szparki, rany i sińce na twarzy prezento​wały się w całej okazałości.

Na widok Freddie cała krew spłynęła mu do stóp.

- Co się stało? Miałaś wypadek? - spytał prze​rażony.

Chwycił ją za rękę tak mocno, że omal nie zmiaż​dżył jej kości.

- Zaczekaj chwilę - ofuknął go Aleks. - Wypij brandy, Freddie. Rozluźnij się.

- Nic mi nie jest - zaprotestowała, ale kieliszek brandy wyrwał ją z otępienia i sprawił, że

zaczęła nerwowo drżeć.

- Czy to krew? - Nick ze zgrozą wpatrywał się w plamę na jej bluzce. - Na litość boską, ona

krwawi.

- Zajmiemy się tym. - Aleks wziął środek dezynfekcyjny, który podał mu Rio, i zaczął

delikatnie prze​cierać ranę. - Zabieram cię do nas, Freddie. Jak się lepiej poczujesz, złożysz zeznanie.

- Mogę to zrobić teraz. Nawet wolę.

- Co to znaczy: zeznanie? Zostałaś napadnięta? - dopytywał się Nick. - Do diabła, Freddie, ile

razy ci mówiłem, żebyś uważała?

- Nie została napadnięta - westchnął Aleks. - Twojego starego kumpla Jacka nie interesowały

jej pieniądze.

Nick zbladł jak chusta, puścił rękę Freddie i cofnął się o krok.

- Jack... - W jego głosie była furia, oczy ciskały błyskawice. - Gdzie on jest?

- W areszcie. A raczej to, co z niego zostało. - Aleks przeciągnął dłonią po włosach Freddie,

wyjął notatnik i przybrał bardziej oficjalny ton. - Opowiedz wszystko od początku, wszystko, co
zapamiętałaś.

- Wchodziłam do domu... - zaczęła.

Nick słuchał w milczeniu, obezwładniony poczuciem niemocy i rozpaczą. To przeze mnie,

pomyślał. Wszystko przeze mnie. Przez niego spotkało ją tak przerażające przeżycie. Jego chęć
wyrównania daw​nych rachunków, rozwiązania problemu na własną rękę, mogła ją kosztować życie.

- I wtedy zadzwoniłam do ciebie - zakończyła Freddie. - Widziałam, że krwawi. Jego oczy... -

za​jąknęła się.

- Pozwól, że ja się będę o niego martwić - oznajmił Aleks, - A teraz postaraj się o tym nie

myśleć. Pójdę do ciebie i przyniosę ci trochę rzeczy. Zosta​niesz u nas, jak długo zechcesz.

- Jestem ci bardzo wdzięczna, Aleks, ale wolę wracać do domu. - Wzięła go za rękę, zanim

zdążył zaprotestować. - Nie mogę bać się zostać we własnym mieszkaniu, wujku. Nie dam się
zastraszyć.

- Twarda sztuka. - Aleks popatrzył na nią z uznaniem i pocałował w policzek. - Jeśli zmienisz

zdanie, zadzwoń.

Wstał i popatrzył na trzech mężczyzn stojących koło Freddie.

- Opiekujcie się nią Ja jadę na komisariat. - Położył rękę na ramieniu Nicka. - Niech trochę

wypocz​nie. Ciebie na pewno posłucha.

Kiedy wyszedł, Freddie poczuła spoczywające na niej trzy pary oczu.

- Co tak patrzycie? Nie mam zamiaru rozlecieć się na kawałki - powiedziała.

Nick nie odezwał się, po prostu podszedł do niej i podniósł ją z krzesła.

- Nie trzeba mnie nieść na rękach - oburzyła się. - Pójdę na własnych nogach.

- Nic nie mów. Tylko nic nie mów. Zaniosę ją na górę - zwrócił się do obu mężczyzn. -

Powinna pole​żeć.

- Mogę poleżeć u siebie.

Nie zwracając uwagi na jej protesty, zaczął iść na górę.

- Nie chcesz, żebym tu była. - Nagle łzy stanęły jej w oczach. Napięcie i przeżycia całego dnia

zrobiły swoje. - Myślisz, że nie wiem, że nie chcesz, żebym tu była?

- Zostaniesz tu i koniec. - Zaniósł ją prosto do sypialni. - Odpoczniesz, dopóki nie nabierzesz

sił.

- Nie chcę być z tobą - protestowała.

Poczuł bolesny skurcz w okolicy serca. Ale nie mógł jej winić za te słowa.

- Zostawię cię tu samą, nie bój się - uspokoił ją.

- Nie kłóć się ze mną, Fred, proszę. - Położył ją na łóżku i okrył kocem. - Schodzę do baru -

oznajmił.

- Chcesz czegoś? Chcesz, żebym zadzwonił po Ra​chel albo kogoś z rodziny?

- Nie. - Zamknęła oczy. Teraz, kiedy już leżała, nie była pewna, czy w ogóle dałaby radę

wstać. - Ni​czego nie potrzebuję.

- Postaraj się zasnąć. - Spuścił żaluzje i cicho wyszedł z pokoju. - Gdybyś czegoś

potrzebowała, za​dzwoń do baru.

Zamknęła oczy. Chciała, żeby jak najprędzej wyszedł. Nawet gdy usłyszała trzaśniecie drzwi,

nie pod​niosła powiek.

Nie zaoferował jej serdecznego współczucia Aleksa ani szczerej troski Rio i Zacka. O tak, jest

zły, pomyślała, wściekły z powodu tego, co jej się przytrafiło. Wiedziała, że się zmartwił, zbyt wiele
już między nimi zaszło, by mógł się nie przejmować. Ale nie zaopiekował się nią tak, jak by tego
pragnęła. A pragnęła rozpaczliwie jego bliskości, jego serdecznej troski.

Zastanawiała się, czy kiedykolwiek okaże jej takie uczucia.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Nie spodziewała się, że zaśnie. Gdy się obudziła, lekko oszołomiona, zaczynało już

zmierzchać. Sama nie wiedziała, czy to dobry, czy zły znak, że niemal natychmiast przypomniała
sobie, co się wydarzyło i dlaczego leży za dnia sama w łóżku Nicka.

Skrzywiła się z bólu, gdy dotknęła bandaża, ale odrzuciła koc i wstała. Musi się koniecznie

czegoś napić. Męczyło ją pragnienie, a brandy, którą wypiła w barze na dole, pozostawiła jej w
ustach nieprzyjem​ny gorzkawy smak.

Poszła do kuchni i nalała sobie pełną szklankę wody. Zdziwiło ją, że jest taka słaba.

Uzmysłowiła sobie jednak, że od śniadania nic nie jadła, a śniadanie też nie było obfite.

Nie robiąc sobie większych nadziei, otworzyła lodówkę. Miała wybór między czekoladą a

jabłkiem. Łapczywie chwyciła i jedno, i drugie. Właśnie nalewała następną szklankę wody, gdy do
kuchni wszedł Nick, niosąc tacę.

Serce mu się ścisnęło na jej widok. Była taka drobna, taka delikatna. Ze zgrozą pomyślał, co ją

mogło spotkać. Nie chcąc okazywać targających nim uczuć, przybrał na wszelki wypadek neutralny
ton.

- O, wstałaś - zauważył obojętnie.

- Jak widać - odparła takim samym tonem.

- Rio przysyła ci coś do zjedzenia. - Postawił tacę na stole. - Nie jesteś już taka blada - dodał.

- Czuję się dobrze.

- O tak, na pewno. - W jego głosie brzmiała ironia.

- Powiedziałam, że czuję się dobrze. To ty wyglą​dasz, jakby przejechał po tobie walec.

- Ja sam się o to prosiłem - przyznał. - Ty nie. Ale oboje wiemy, czyja to wina.

- Reece'a.

Nick wyjął papierosa. Był zdenerwowany.

- Nic byś nie obchodziła Reece'a, gdyby nie ja. A gdybyś nie była wtedy w nocy ze mną, Jack

nie miałby pojęcia, gdzie cię szukać.

Milczała przez chwilę, żeby zebrać myśli.

- Aha, więc to wszystko przez ciebie. Według twojej pokrętnej logiki grożono mi nożem i

mogłam zostać zgwałcona, bo pewnej nocy zdarzyło mi się iść z tobą ulicą.

Nóż. Gwałt. Przeszedł go zimny dreszcz.

- Nie ma w tym nic pokrętnego. Reece chciał się na mnie zemścić i znalazł sposób. Niewiele

mogę zrobić, dopóki Aleks...

- Zrobić? - przerwała mu. - Co chciałbyś zrobić? Znowu bić się z Reece'em, czy może

wykończyć Ja​cka? Myślisz, że w ten sposób załatwisz sprawę? Wy​równasz rachunki?

- Nie. Wiem, że niczego nie załatwię. - To właśnie było najgorsze. Nie mógł już cofnąć tego,

co się stało. Mógł tylko wpłynąć na to, co będzie. Zdusił papierosa. Nagle odechciało mu się palić. -
My jednak możemy pewne sprawy ustalić. Myślę, że kiedy dojdziesz do siebie, powinnaś pracować
w domu. Bę​dę ci przesyłał muzykę.

- Co to ma znaczyć? - zdziwiła się.

- To, co powiedziałem. Myślę, że osiągnęliśmy punkt, kiedy korzystniejsza, bardziej

konstruktywna będzie praca w pojedynkę. - Popatrzył na nią chłodno. - I nie chcę, żebyś tutaj
przychodziła.

- Rozumiem. - Urażona, podniosła dumnie głowę. - Rozumiem, że dotyczy to zarówno sfery

zawo​dowej, jak i prywatnej.

- Właśnie. Przykro mi.

- Naprawdę? Czyż to nie urocze? „Przykro mi, Fred, ale się skończyło”. - Odwróciła się

gwałtownym ru​chem. - Kochałam cię przez całe życie - wyznała.

- Ja też cię kocham, ale wierz mi, tak będzie najle​piej dla nas obojga.

- Ja też cię kocham - powtórzyła zbliżając się do niego i chwytając go za koszulę. - Jak śmiesz

powta​rzać te słowa w taki sposób po tym, co ci wyznałam - rzekła z oburzeniem.

Powoli, ale stanowczo oderwał jej palce od koszuli.

- Popełniłem błąd. - Sam siebie o tym przekonywał. - I teraz chcę go naprawić. Rozumiem, że

mogłaś pomylić uczucia z seksem.

Niewiele myśląc, wymierzyła mu siarczysty policzek. Sama była tym zaskoczona na równi z

nim. Przez chwilę słychać było tylko jej przyspieszony oddech.

- Wydaje ci się, że to był tylko seks? - Wybuchnęła w końcu. - To, co zaszło między nami, to

były tylko zmysły i nic więcej? Do diabła! Na pewno nie. Dobrze wiesz, że nie. Może to był jedyny
sposób, żeby się do ciebie zbliżyć, ale to jest dla mnie ważne. Wszystko obmyśliłam, wszystko, żebyś
zwrócił na mnie uwagę, żebyś się zorientował, co do ciebie czuję. Zaplanowałam to dokładnie, w
szczegółach, krok po kroku...

- Zaplanowałaś? - Przerwał jej i przeszył ją wzrokiem. - Ty to zaplanowałaś? Przyjazd do

Nowego Jorku, wspólną pracę nad musicalem, przespanie się ze mną? To wszystko było fragmentem
większego scenariusza?

Otworzyła usta, ale natychmiast zaniknęła je z powrotem. Tak jak on to ujął, wszystko

wydawało się działaniem wykalkulowanym, z premedytacją. A przecież tak nie było, nie miało być.
Na pewno nie, jeśli dodać do tego miłość.

- Przemyślałam to - zaczęła.

- O tak, z całą pewnością przemyślałaś - powtórzył, by trochę ochłonąć i uspokoić się po tym,

co usłyszał. - Wszystko to sobie obmyśliłaś w swojej małej główce. Zachciało ci się czegoś i
robiłaś, co trzeba, żeby to dostać.

- Tak. - Usiadła zawstydzona. - Chciałam, żebyś mnie kochał.

- A jak wygląda dalszy ciąg twojego planu, Fred? Chcesz mnie wciągnąć w małżeństwo,

rodzinę, mały biały domek?

- Nie, nie chcę cię wciągać.

- Wciągać może nie, ale to jest twój cel, czy tak?

- Prawie - burknęła.

- Widzę! - prychnął i zaczął nerwowo krążyć po kuchni. - lista celów do osiągnięcia

sporządzona przez Freddie. Przeprowadzka do Nowego Jorku. Praca z Nickiem. Spanie z Nickiem.
Ślub z Nickiem. Założenie rodziny, idealnej rodziny - dodał tonem, który nieomal przyprawił ją o łzy.
- To by było to, do czego dążysz. Twój ideał. Zawsze chcesz, żeby wszystko było uporządkowane i
akuratne. Przykro mi, ale muszę cię roz​czarować. To nie ze mną. Mnie to nie interesuje.

- Wystarczająco jasno powiedziane. - Zaczęła się podnosić, ale położył jej rękę na ramieniu i

zmusił, żeby usiadła.

- Myślisz, że to takie proste? Chcę, żebyś dobrze przyjrzała się temu mężczyźnie, na którego

polujesz. Oddaliłem się zaledwie o dwa kroki od faceta, który przyłożył ci nóż do pleców. Zdaję
sobie z tego sprawę. Rodzina też zdaje sobie z tego sprawę. Rodzina, którą bierzesz za przykład do
naśladowania. Czyż nie tak, Fred? Czyż rodzina Stanislaskich nie jest twoim wzorem?

- A dlaczego nie? - oburzyła się Freddie, wściek​ła, że jest bliska płaczu. - Dlaczego?

- Bo ja znam życie, a ty nie. Jak myślisz, ilu ludzi żyje tak jak oni? Stosujesz zawyżone kryteria,

moja droga.

- Co w tym złego? Przecież można żyć tak jak oni. To się udaje. To może się udać.

- Im tak. I paru innym. Czy właśnie to ci zaświtało w głowie, kiedy byliśmy u O'Hurleyów?

Następna duża, szczęśliwa rodzina? Podniosła hardo głowę.

- To tylko potwierdza mój punkt widzenia. Najwyraźniej może się udać.

- Im tak. - Uderzył pięścią w stół, zmuszając ją tym samym, by popatrzyła mu prosto w twarz. -

Zastanów się przez chwilę, Freddie. Pomyśl o tym, co się tutaj wydarzyło w ciągu ostatnich dni. To
właśnie mój świat, moje życie. Maltretowane kobiety, zastraszone dzieci, pijacy awanturujący się w
barach, bójki, napady. Mężczyźni, dla których gwałt jest rozrywką. I ty chcesz na tym budować
rodzinę? Ty nie należysz do takiego świata. Opamiętaj się.

- Nie ponosisz winy za to, co zdarzyło się Marli. Czy mnie.

- Nie? - Wykrzywił wargi. - Przecież ja w tym wszystkim tkwiłem po uszy. Może i oddaliłem

się od tamtego świata, ale tylko dzięki rodzime. Jak myślisz, co by oni powiedzieli, gdyby się
dowiedzieli, że z to​bą sypiam?

- Nie bądź śmieszny. Oni cię kochają.

- Tak, kochają. A ja im bardzo dużo zawdzięczam Myślisz, że mam zamiar odpłacić im się w

ten sposób, że będę razem z tobą kiwał się nad barem? Uważasz, że jestem dostatecznie szalony, żeby
myśleć o małżeństwie i dzieciach? Dzieci! Na litość boską, a skąd ja pochodzę? Nie wiem nawet,
kim był mój ojciec. Ale wiem, kim ja jestem, i nie ucieknę od tego. Troszczę się o ciebie,
oczy​wiście, że tak, na tyle, żeby nie wciągnąć cię w piekło.

- Troszczysz się - powiedziała z namysłem - a więc zrywasz ze mną.

~ Właśnie. Chyba postradałem zmysły, pozwalając, żeby sprawy zaszły tak daleko i prawie... -

Przerwał, przypomniawszy sobie, jak bliski był parę dni temu wyznania jej swoich uczuć. - Działałaś
na mnie tak silnie, że chwilowo przestałem kontrolować sytuację. Ale teraz powinniśmy się rozstać.
Dla dobra rodziny spróbujmy zapomnieć o tym, co było. Za​pomnieć i już nigdy do tego nie wracać.

- Zapomnieć? - Nie wierzyła własnym uszom.

- Tak, o wszystkim. Nie mam zamiaru ryzykować, że znowu cię zranię, i na pewno nie mam

zamiaru zranić reszty rodziny. Są wszystkim, co mam. To jedyni ludzie, którzy o mnie dbali, którym
na mnie zależało.

- Biedny, biedny Nick - powiedziała pełnym politowania tonem. - Biedny, zagubiony, samotny

Nick, odrzucony przez cały świat. Czy ty naprawdę myślisz, że tylko ciebie to spotkało? Że tylko ty
zostałeś odrzucony, tylko ty odczuwałeś w życiu brak miłości i troski? Cóż, czas, żebyś nauczył się z
tym żyć. Ja się nauczyłam.

- Nic nie wiesz na ten temat.

- Moja matka nigdy mnie nie chciała.

- Nie gadaj głupstw. Natasza...

- Nie mówię o Nataszy - sprostowała chłodno. - Mówię o mojej biologicznej matce.

To go zbiło z tropu. Zapomniał, że Spence miał już kiedyś żonę.

- Ale ona umarła, kiedy byłaś dzieckiem, kiedy byłaś całkiem mała. Nie wiesz, co ona czuła.

- Wiem doskonale. - W głosie Freddie nie było goryczy. To go zastanowiło. Jej głos był

zupełnie wyprany z emocji. - Tatuś nie chciał, żebym wiedziała. Wątpię, czy zdaje sobie sprawę, że
nieraz podsłuchiwałam jego rozmowy z siostrą albo z Nataszą. Byłam tylko pomyłką, która się
przydarzyła mojej matce, więc postanowiła o mnie zapomnieć. Niewiele myśląc, opuściła mnie, gdy
byłam dzieckiem. Ale mam w sobie jej krew. Jej oziębłość, jej hardość i upór. Nauczyłam się jednak
z tym żyć i potrafię to przezwyciężyć.

- Przepraszam. Nie wiedziałem - usprawiedliwiał się. - Nikt nigdy mi o tym nie mówił. - Wiele

by dał, żeby móc ją wtedy pocieszyć, ukoić, dać poczucie bezpieczeństwa. - Ale to niczego nie
zmienia - dodał.

- Nie, nie zmienia - zgodziła się. - Nie chcesz, żeby cokolwiek zmieniło. - Rozpłakała się, ale

były to bardziej łzy gniewu niż żalu. - Wiedziałeś, że jestem w tobie zakochana. I wiedziałeś, że nie
ma takiej rzeczy, której bym nie zrobiła, żebyś był szczęśliwy. Poszłabym na każdy kompromis, na
każde ustępstwo. Ale ty nie uznajesz kompromisów, Nick.

- Skończmy dziś tę rozmowę - zaproponował. - Jesteś zbyt rozstrojona, zbyt zdenerwowana.

Wezwę ci taksówkę.

- Nie wezwiesz mi taksówki. - Rzuciła się na niego. - Nie pozbędziesz się mnie. Pójdę wtedy,

kiedy ja uznam za stosowne. Dam sobie radę sama. Chyba dowiodłam tego dzisiaj, nie? Nie jesteś mi
potrzebny.

Zawiesiła na chwilę głos i zamknęła oczy. Kiedy je ponownie otworzyła, ciskały błyskawice.

- Nie potrzebuję cię. Co za pomysł. Mogę bez ciebie żyć, Nicholas, a więc nie musisz się

martwić, że będę cię nachodzić. Myślałam po prostu, że mógł​byś mnie pokochać.

Oddychała ciężko.

- Pomyliłam się. Nie jesteś zdolny do miłości. Chciałam od ciebie tak mało, tak żałośnie mało,

że aż się teraz tego wstydzę.

- Fred. - Nie mógł się powstrzymać, by nie chwy​cić jej za rękę.

- Nie, do diabła, zostaw mnie, jeszcze nie skończyłam. Nie powiedziałeś mi ani razu, że mnie

kochasz. Nie tak, jak mężczyzna mówi to kobiecie. I nawet nie okazałeś mi tego, chyba że w łóżku. A
to za mało. Ani jednego czułego słowa, ani jednego. Nie potrafiłeś nawet zmusić się, żeby
powiedzieć mi choćby raz, że jestem piękna. Żadnych kwiatów, muzyki, nic, chyba że z okazji
czyjegoś święta. Żadnej kolacji przy świecach, chyba że ja ją zaaranżowałam. To ja o ciebie
zabiegałam, to ja ci nadskakiwałam, to ja cię uwodziłam. Żałosne, prawda? Nieba bym ci
przychyliła, i oto co mam w zamian.

- To nie tak - próbował się bronić, przerażony, że rzeczywiście może myśleć w ten sposób. -

Oczywi​ście, że jesteś piękna.

- Teraz ty jesteś żałosny - wypaliła.

- Jeśli nie byłem romantyczny, to dlatego, że sprawy potoczyły się tak szybko. - Wiedział, że

kłamie.

Dziwił się tylko, dlaczego usiłuje się bronić, dlaczego wpadł w panikę, gdy popatrzyła na

niego zimno i obojętnie. Przecież powinien być zadowolony, skoro tak bardzo chciał się jej pozbyć. -
Nie mogę dać ci tego, co potrzebujesz.

- To aż nadto jasne. Lepiej mi będzie bez ciebie. To też aż nadto jasne. A więc zróbmy tak, jak

propo​nujesz. Zapomnijmy o tym, co było.

Wstała i skierowała się do drzwi.

- Fred, zaczekaj chwilę. - Przytrzymał ją za ramię.

- Nie dotykaj mnie - warknęła takim tonem, że natychmiast opuścił rękę. - Będziemy dalej

pracować nad musicalem, aż go skończymy. I będziemy prowadzić uprzejme rozmowy w rodzinnym
gronie. Poza tym nie chcę cię widzieć.

- Mieszkasz o trzy ulice ode mnie - zawołał jeszcze.

- To się może zmienić.

- Wrócisz do Wirginii?

Rzuciła mu lodowate spojrzenie przez ramię.

- Nigdy w życiu.

Myślał o tym, żeby się upić. To byłoby najprostsze wyjście, a przy tym nie zrobiłby tym

krzywdy nikomu prócz siebie. Ale jakoś nie mógł wzniecić w sobie entuzjazmu dla tego pomysłu.

W końcu się położył, ale nie mógł zasnąć. Muzyka, którą zaczął pisać o świcie, wydawała mu

się martwa i bez polotu.

Zrobiłem to, co należało zrobić, powtarzał sobie w kółko. A więc dlaczego czuł się tak podle?

Nie miała prawa go atakować. W każdym razie nie po tym, jak mu powiedziała, że wszystko,

co się zdarzyło od czasu jej przyjazdu do Nowego Jorku, było z góry ukartowane. To on był ofiarą, a
jednak to on zrobił, co mógł, żeby koniec końców ją ochronić.

Wyobrażać go sobie żonatego, wychowującego dzieci! Wzruszył ramionami i opadł na fotel. Ta

wizja nagle stała się pociągająca. Może i szalona, ale dziwnie pociągająca. Własna rodzina,
kochająca go kobie​ta. Oczywiście, że to obłędny pomysł.

Obłędny czy nie, ale teraz już i tak beznadziejny. Kobieta, która wyszła stąd wczoraj, nie kocha

go. Wszystko, co do niego czuje, to pogarda.

Postarałeś się o to, prawda, LeBeck? Ty idioto.

Mógł wykonać inny ruch, ale teraz już było za późno. Miał szansę kochać i być kochanym,

ułożyć sobie życie z jedyną kobietą, która naprawdę coś dla niego znaczyła.

Jak mógł być taki głupi, taki ślepy? Miałby ją już zawsze obok siebie. Gdyby otrzymał dobrą

wiadomość, ona byłaby pierwszą osobą, z którą by się nią dzielił. Gdyby był przygnębiony, już sam
jej głos w telefonie poprawiłby mu nastrój.

Przyjaźń. Przypuszczał, że tu właśnie jest pies pogrzebany. Byli przyjaciółmi, więc kiedy

poczuł do niej coś więcej niż przyjaźń, spróbował to pohamować, zignorować, wyrzec się tego.
Wynajdywał różne tłumaczenia, które mogłyby ukryć prawdziwą przy​czynę jego zachowania.

Nie wierzył, że jest jej godny.

Nawet wtedy, gdy ich wzajemne stosunki się zmieniły, nie był w stanie do końca się

zaangażować. Ona miała rację. Nigdy nie usłyszała od niego żadnego czułego słowa. Nigdy nie
okazał jej kurtuazji, z jaką mężczyzna powinien traktować kobietę, która mu się podoba, nigdy się do
niej nie zalecał.

A teraz ją stracił.

Odrzucił w tył głowę, przymknął oczy. Będzie jej lepiej bez niego. Jest tego pewien. Zawsze

był tego pewien.

Pukanie do drzwi sprawiło, że zerwał się na równe nogi. Wróciła, przemknęło mu przez myśl,

wróciła.

Cała radość zniknęła, gdy ujrzał w progu Rachel.

- Miłe powitanie - zauważyła na widok rozczaro​wania malującego się na jego twarzy.

- Wybacz. - Musnął wargami jej policzek. - By​łem... Nic. Co cię sprowadza?

- Przyszłam cię odwiedzić. Mam godzinę czasu.

- Usiadła i gestem ręki wskazała krzesło obok siebie.

- Siadaj, Nick. Chcę z tobą pomówić.

Jej ton od razu nakazał mu mieć się na baczności.

- O co chodzi? - spytał ostrożnie.

- O ciebie. Siadaj. - Położyła dłoń na jego ręce.

- Wiesz, że cię kocham.

- Wiem, i co z tego?

- Nic, a teraz, skoro już to uzgodniliśmy, chcę ci powiedzieć, że jesteś draniem. - Dłoń

spoczywająca na jego ręce zwinęła się w pięść i uderzyła go w ramię. - Co za głupi, bezmyślny,
kretyński, ślepy cym​bał. Skończony sukinsyn.

- Nie rozumiem - wycedził przez zęby, zdumiony słownictwem, jakiego pani mecenas nie

zwykła uży​wać. Nie miał jej jednak tego za złe.

- Zostałam dzisiaj w nocy u Freddie. Nie chciała, ale ją przekonałam.

- Ach, tak. Jak się ma?

- Jeśli chodzi o napad, to już doszła do siebie. A jeśli chodzi o ciebie, to nieźle ją zraniłeś.

- Zaczekaj. Wcale na nią nie napadałem.

- Sprzeciw odrzucony. Dowiedziałam się o wszystkim, co zaszło między wami. Nie dość, że

złamałeś jej serce, to jeszcze nieźle pogmatwałeś sobie życie. To naprawdę nie lada sztuka.

Jego mechanizm obronny włączył się, zanim zdołał go unieruchomić.

- Posłuchaj, parę razy spaliśmy ze sobą. Uświadomiłem sobie, że to był błąd, i wycofałem się.

Uzna​łem, że należy z tym skończyć.

- Nie obrażaj mnie, Nick - powiedziała chłodno. Ani Freddie. Ani siebie.

Zamknął oczy i zastanowił się przez chwilę. Do diabła z tym, pomyślał. Do diabła ze mną, z

moją dumą, z moją ambicją, z tym wszystkim, co stoi mi na drodze.

- Kocham ją, Rachel - wyrzucił z siebie. - Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo, dopóki nie

znik​nęła za drzwiami.

Rachel z niejakim trudem powstrzymała się przed wyrażeniem mu swego współczucia i

sympatii. Posta​nowiła być twarda.

- A czy powiedziałeś jej, że ją kochasz?

- Nie tak, jak by tego chciała. To jedna z tych rzeczy, które zaniedbałem.

- Tak mi się wydawało.

- Nie byłem gotowy. - Wstał i zaczął krążyć po pokoju. - Ona wszystko sobie obmyśliła, każdy

krok, każdy ruch.

- A ty uznałeś, że ci to przynosi ujmę - wtrąciła Rachel. - Co tylko dowodzi, że jesteś głupi.

Niejeden inteligentniejszy mężczyzna byłby zachwycony tym, że atrakcyjna, pociągająca kobieta
uważa go za atrakcyjnego i pociągającego. Uznałby to za komplement mile łechcący jego męską
próżność.

- Mnie to obezwładniło, rozumiesz? Sparaliżowało. Wszystko, co do niej czułem, uderzyło

mnie jak obuchem w łeb, rozumiesz? Nie wiedziałem, że tak może być.

- A więc żeby to załatwić, wyrzuciłeś ją za drzwi.

- Sama odeszła.

- Chcesz, żeby tak zostało? W porządku. Ona nie zamierza wracać. A jeśli ośmielisz się mi

powiedzieć, że nie jesteś dla niej dość dobry, że nie możesz jej uszczęśliwić, to nie ręczę za siebie.
Zostało w tobie tylko trochę z tego chłopca, którego poznałam przed laty, tylko cząstka, i to ta
najlepsza.

Chciał w to wierzyć. Starał się przez ponad dzie​sięć lat, żeby stało się to prawdą.

- Nie wiem, czy mogę jej dać to, czego pragnie...

- A więc nie dasz - odpaliła Rachel bez cienia sympatii. - I ona to przeżyje. Wypłakała już

wszystkie łzy i wyzbyła się wszelkiej złości. Kobieta, z którą się przed chwilą rozstałam, była
bardzo opanowana i zdecydowana zapomnieć o tobie.

- Chcę, żeby wróciła. - Ta myśl nie była tak straszna, jak sądził. Prawdę mówiąc, wydawała

się ze wszech miar słuszna. - Chcę, żeby wróciło to, co było.

- A więc zabieraj się do roboty, przyjacielu. - Ra​chel wstała, wzięła go za ramiona i ucałowała

w oba policzki. - Liczę na ciebie, LeBeck.

Nie był pewien, czy poszedłby sam z sobą o zakład, że jego plan się uda. Nie będzie łatwo,

uznał, gdy zmierzał z dwiema torbami do domu Freddie. Rozegranie sceny balkonowej na ciasnym
podeście przeciwpożaro​wym będzie wymagało nie lada zręczności.

Podniósł głowę i popatrzył na piąte piętro bloku, w którym mieszkała, po czym skierował się

do wyj​ścia awaryjnego.

- A dokąd to, LeBeck?

Gliniarz, którego Nick znał pół życia, wyrósł niepostrzeżenie obok niego. Rękę trzymał na

policyjnej pałce.

- Jak leci, sierżancie Mooney? Policjant podejrzliwie wpatrywał się w torby, które niósł.

- Pytałem, dokąd idziesz, LeBeck - powtórzył.

- Muszę się tam włamać, Mooney.

- Co ty powiesz!

- Widzisz to okno? - Nick wyciągnął rękę i zaczekał, aż Mooney popatrzy we wskazane

miejsce. - Tam mieszka kobieta, którą kocham.

- Tam mieszka siostrzenica kapitana Stanislaskiego. I ta dziewczyna ma aż nadto kłopotów.

- Wiem. To w niej jestem zakochany. Ona ma umie chwilowo trochę dość.

- Gadanie.

- Naprawdę. Nabałaganiłem i teraz chcę to naprawić. Posłuchaj, ona mnie nie wpuści

frontowymi drzwiami.

- Myślisz, że pozwolę ci wdrapać się po tej drabi​nie aż do jej okna?

Nick przesunął torby.

- Mooney, jak długo mnie znasz?

- Za długo. - Ale minio groźnej miny Mooney się uśmiechnął. - Co ci przyszło do głowy?

Gdy Nick skończył mu opowiadać, policjant wy​szczerzył zęby w uśmiechu.

- Powiem ci, co zrobię, bo obserwowałem cię, jak z łobuza zmieniałeś się w porządnego

obywatela. Będę tu stał i pozwolę ci na twój najlepszy skok w życiu. Ale jeśli panna nie okaże się

gościnna, natychmiast zejdziesz z powrotem.

- Zgoda. Tylko posłuchaj, to może trochę potrwać. Ona jest okropnie uparta.

- Jak wszystkie. Podsadzę cię, chłopcze.

Z pomocą policjanta Nick wspiął się na pierwszy szczebel drabiny. Po wspinaczce, która

przypomniała mu, że ma jeszcze nie zagojone rany, zapukał do okna Freddie.

W chwilę potem otworzyła je.

Oczy miała jeszcze trochę podpuchnięte, co tylko dodało mu otuchy, mimo że nie patrzyły na

niego zbyt przyjaźnie.

- Fred, chciałbym... - zaczął. Zatrzasnęła okno i przekręciła zamek.

- Jeszcze raz, Nick! - zawołał Mooney.

- Co tu się dzieje? - spytał jakiś mężczyzna, który właśnie wyszedł z piekarni obok.

- Ten chłopak próbuje oczarować pewną damę - Wyjaśnił policjant.

Nick modlił się w duchu, żeby to był tylko wybuch złości. Jeśli ona poważnie potraktowała ich

rozstanie, utraci wszystko, co miało dla niego jakiekolwiek znaczenie. Muszę tylko zwrócić na siebie
jej uwagę, powtarzał sobie, ocierając o dżinsy spoconą dłoń. Wyjął kwiaty. Były trochę pogniecione,
ale nie sądził, by to zauważyła.

Zapukał jeszcze raz, mocniej.

- Otwórz, Fred! - zawołał. - Przyniosłem ci kwiaty. Popatrz tylko. - Zdesperowany potrząsnął

bukie​tem, gdy za szybą pojawiła się jej twarz. - Żółte róże, twoje ulubione - dodał.

W odpowiedzi szczelnie zasunęła zasłony.

- Dalej, Nick, jeszcze raz - zachęcał z dołu Mooney.

- Zamknij się - warknął Nick. Obok policjanta zaczęli się już gromadzić gapie, ale Nick nie

zwracał na nich uwagi. Sięgnął po swoją następną broń. Umieścił w lichtarzach, które przyniósł w
torbie, świece, i zapalił je. Odwrócił się do okna i starał się wołać na tyle głośno, by Freddie go
usłyszała, lecz nie na tyle, by odpowiedziały mu ko​mentarze z dołu.

- Ej, otwórz, mam świece. Palą się. Czy mówiłem ci już, że pięknie wyglądasz w świetle

świec? Oczy ci tak cudownie błyszczą, a skóra wydaje się jeszcze gładsza? Jesteś piękna zawsze, w
każdym świetle, naprawdę, i w słońcu, i przy księżycu. Powinienem był ci to powiedzieć.
Powinienem był ci powiedzieć całą masę rzeczy.

Na moment przymknął oczy, zaczerpnął tchu.

- Bałem się, że zniszczę ci życie, Fred, a więc wszystko zagmatwałem i omal nie zniszczyłem i

twojego, i swojego. - Przycisnął dłonie do szyby. - Pozwól mi to naprawić. Muszę to naprawić.
Pozwól mi tylko powiedzieć ci to wszystko, co powinienem był ci powiedzieć wcześniej. Że twoja
skóra cudownie pachnie, że oddycham tobą nawet wtedy, kiedy cię koło mnie nie ma, że czuję twoją
obecność, jakbyś była we mnie.

- Nieźle, naprawdę nieźle - westchnął z uznaniem Mooney, a zebrany obok tłumek w milczeniu

pokiwał głowami.

- Otwórz okno, Fred. Muszę cię dotknąć.

Nie miał nawet pewności, czy Freddie go słucha. Widział tylko barierę z zasłon, dzielącą go od

niej. Wyjął przenośną klawiaturę. Z dołu dobiegły gwizdy i okrzyki zachęty.

- Napisaliśmy tę piosenkę o sobie, Fred, a ja na​wet o tym nie wiedziałem.

Zagrał pierwsze akordy melodii „Na zawsze ty” i zapominając o swojej dumie, zaczął

śpiewać.

Był właśnie w połowie zwrotki, gdy Freddie odsu​nęła zasłonę i podniosła okno.

- Przestań - powiedziała. - Robisz z siebie durnia. Jestem zażenowana tym całym

widowiskiem. Masz natychmiast...

- Kocham cię.

Zamilkła, słysząc te słowa. Zauważył łzy napływa​jące jej do oczu.

- Nie chcę drugi raz przeżywać tego samego. Odejdź.

- Zawsze cię kochałem, Fred - oznajmił spokojnie. - To dlatego nie było w moim życiu żadnej

kobiety, która by naprawdę coś dla mnie znaczyła. Byłem ostatnim durniem, że kazałem ci odejść.
Popełniłem błąd. Proszę, żebyś mi wybaczyła. Daj mi jeszcze jedną szansę, bo bez ciebie będę
niczym.

Po policzku Freddie spłynęła pierwsza łza.

- Dlaczego to robisz? Już jakoś doszłam do siebie.

- Powinienem był to zrobić dawno temu. Nie zostawiaj mnie, Fred. Daj mi szansę. - Nick podał

jej kwiaty.

Wzięła je po krótkiej chwili wahania.

- Nie chodzi tylko o kwiaty, Nick - powiedziała. - Byłam zła, bo...

- Bałem się ciebie kochać - szepnął. - Bo byłem taki silny, taki potężny. Myślałem, że ta miłość

mnie zmiażdży, obezwładni. Bałem się okazać ci uczucia.

Przeniosła wzrok z kwiatów na niego. Ich spojrzenia się spotkały. Kiedyś marzyła o tym, żeby

tak na nią patrzył. Z czułością, tkliwością i miłością.

- Zawsze chciałam cię takiego, jaki jesteś, Nick - wyznała.

- Chodź do mnie. - Ze wzrokiem zatopionym w jej oczach wyciągnął rękę. - Witaj w moim

świecie.

Roześmiała się i potrząsnęła głową.

- Dobrze, ale boję się, że aresztują nas za włama​nie. Albo wezmą za podpalaczy.

- Spokojna głowa. Pilnuje nas znajomy gliniarz. Wyszła na ciasny pomost i spojrzała w dół.

Obok policjanta zgromadził się już spory tłum obserwato​rów. Ktoś nawet do niej pomachał.

- Nick, to bez sensu. Przecież możemy porozma​wiać w środku.

- Podoba mi się tutaj. - Chciała, żeby było romantycznie, a więc będzie. - I nie ma co dużo

mówić. Po prostu powiedz, że mnie jeszcze kochasz.

- Kocham cię. Kocham.

- Wybaczysz mi? - spytał.

- Nie miałam takiego zamiaru, Nick. Nigdy. Chciałam żyć bez ciebie.

- Tego się obawiałem. - Ujął jej dłoń. - A teraz?

- Nie zostawiłeś mi dużego wyboru. - Otarła łzę.

- Co ci przyszło do głowy? Świece i muzyka przed południem?

Już mi wybaczyła, pomyślał.

- Przyszło mi do głowy, że najwyższy czas trochę cię pouwodzić. Chcesz, żebym przeszedł do

następne​go etapu mojego mistrzowskiego planu?

- Nie chciałabym tego żałować.

- Mam nadzieję, że nie będziesz. - Uniósł jej dłoń i pocałował tak, jak nigdy jeszcze tego nie

robił. - Chciałbym ci tylko przypomnieć, że to ty na mnie polowałaś. I cieszę się, że to robiłaś. -
Pocałował po raz drugi jej dłoń. - Będę potrzebował dużo czasu, żeby okazać ci w pełni swoją
wdzięczność. - Nie spuszczając z niej wzroku, sięgnął do kieszeni i wyjął małe pudełeczko. - Mam
nadzieję, że się zgodzisz, Fred. Wyjdź za mnie. - Uniósł wieczko i oczom Freddie ukazał się
elegancki, tradycyjny pierścionek z brylantem. - Nikt nigdy nie kochał cię tak jak ja. I nikt nie będzie

cię tak kochał.

- Nick... - Przyłożyła dłoń do ust. To nie sen, uzmysłowiła sobie. To nie fantazja, to nie scena z

jej wyobraźni. To rzeczywistość. Porywająca.

I perfekcyjna.

- Tak, o tak! - wykrzyknęła i rzuciła mu się w ra​miona.

- Wygląda na to, że chłopak wreszcie dopiął swego - zauważył Mooney. Popatrzył jeszcze

chwilę na całującą się parę, po czym popukał w pałkę. - Wystarczy. Rozejść się - zwrócił się do
gapiów. - Zostawmy ich samych.

Zagwizdał i nie spiesząc się, odszedł. Po paru metrach odwrócił się raz jeszcze, by zobaczyć,

jak piękna kobieta wyrzuca wysoko w górę bukiet kwiatów.

Nick LeBeck, pomyślał. Ten chłopak ma za sobą długą drogę.

EPILOG

- Artykuł „Rytm Broadwayu” napisany przez Angelę Browning - powiedziała Freddie i zaczęła

czytać:

Wczorajsza premiera musicalu „Kiedyś, dziś, zawsze " zakończyła się ogromnym sukcesem

autorów i wykonawców. Wspaniała Maddy O'Hurley i partnerujący jej, znakomity jak zawsze,
Jason Craig raz jeszcze potwierdzili swoją klasą, lokującą ich w czołówce gwiazd Broadwayu.
Publiczność, z waszą recenzentką włącznie, zgotowała im owację, poczynając od pierwszej, pełnej
dynamizmu sceny otwierającej spektakl aż po prawdziwie romantyczne zakończenie. Maddy
O'Hurley po mistrzowsku poprowadziła swoją rolę, ukazując w sposób niezwykle przekonujący
rozwój bohaterki od naiwnego dziewczątka do dojrzałej kobiety.

Na słowa najwyższego uznania, obok dwójki gwiazdorów, zasługuje cały zespół, który nadał

przedstawieniu niepowtarzalny kształt, ożywiając scenę w rytm porywającej muzyki. Można
powiedzieć, w każdym razie ja tak sądzę, że od wczorajszego wieczoru Broadway ma dwoje
nowych ulubieńców. Para twórców, kompozytor Nicholas LeBeck i autorka tekstów Frederica
Kimball stworzyli dzieło, które bawi i wzrusza, porywa serca i porusza umysły. Wierzcie mi, nie
było chyba wczoraj na widowni nikogo, kto nie uroniłby łzy, studiując dwojga bohaterów
śpiewających „Na zawsze ty ". Muzyka I słowa są niewątpliwie sercem każdego musicalu, ale to
serce biło ze szczególną energią i niezwykłym wyczuciem. Już debiut pana LeBeck, „Ostatni
przystanek", dowiódł jego talentu jako kompozytora. Ten musical tylko potwierdził, żenię
myliliśmy się w jego ocenie.

Jego partnerka dorównuje mu pod każdym wzglądem. Teksty Frederiki Kimball są niezwykle

poetyckie, liryczne i romantyczne, a zarazem pełne Humoru i finezji- Tak idealnie współgrają z
muzyką, ze chwilami nie sposób powiedzieć, co było pierwsze - melodia czy słowa.

Być może tę doskonale harmonijną współpracą należy zawdzięczać i temu, ze Nicholas

LeBeck i Freaenca Kimball są nie tylko partnerami w pracy, lecz również w życiu. Pobrali się
zaledwie trzy miesiące temu. Po ostatnim wielkim wieczorze nowożeńcy mają niejeden powód do
radości. A ja, ze swej strony, życzę im długiego, szczęśliwego i owocnego partnerstwa.

- Ile razy jaszcze będziesz to czytać? Fredy jedynie westchnęła w odpowiedzi. Siedząc po

turecku obok Nicka, na środku skotłowanego łóżka, otoczona porannymi wydaniami gazet. Włosy
spływały jej na plecy. Nic już nie zostało z kunsztownej fryzury, którą nosiła poprzedniego
wieczoru. Czarna jedwabna suknia, którą kupiła po kilku dniach penetrowania sklepów, leżała na
podłodze, w miejscu, gdzie rzucił ją Nick.

Wrócili do domu o świcie, szczęśliwi, roześmiani, upojeni sukcesem, szampanem i

namiętnością.

- Było cudownie - powiedziała.

- Dzięki - roześmiał się.

Uderzyła go gazetą, którą właśnie czytała po raz kolejny z rzędu, i popatrzyła na obrączkę,

lśniącą na jej palcu w blasku porannego słońca.

- Nie mówię o tym, choć to też nie było złe - wyjaśniła, przymykając oczy, by raz jeszcze

przypomnieć sobie nastrój poprzedniego wieczoru. - Mówię o tych tłumach, światłach, muzyce. I
owacjach. Boże, kocham owacje. Pamiętasz, jak ludzie wstali i zaczęli klaskać po piosence
„Opuszczę cię pierwsza”?

Podłożył ręce pod głowę i nie przestawał się uśmiechać. Wyglądała tak cudownie, tak kusząco,

gdy siedziała na łóżku w podkoszulce, z włosami w nieładzie, oczami błyszczącymi z podniecenia.
Należała do niego.

- Naprawdę? Nie zauważyłem.

- Oczywiście. To dlatego o mało nie wyłamałeś mi wszystkich palców, ściskając mnie za rękę.

- Chciałem cię po prostu powstrzymać przed wyskoczeniem na scenę i podziękowaniem za

aplauz.

- Wiesz, miałam na to ochotę - przyznała. - Chciałam tańczyć razem z aktorami. Podobało mi

się, Nick.

- Mnie też. Siedziałem w pierwszym rzędzie i słuchałem tego, co zrodziło się nad barem na

moim starym pianinie. I przypominałem sobie, co zaszło między nami, gdy pisaliśmy te słowa i
muzykę.

Wzięła go za rękę.

- To był najbardziej podniecający okres w moim życiu - wyznała. - A ostatni wieczór był jego

ukoronowaniem. Wszyscy tak wspaniale wyglądali, cała rodzina. Było niemal jak w dniu naszego
ślubu, wszyscy wystro​jeni, rozpromienieni. A ty okropnie zdenerwowany.

- A ty piękna. - Nick patrzył, jak szeroki uśmiech rozjaśnia jej twarz. Nie musiała się już

upominać o czułe słowa i komplementy. Teraz przychodziły mu z łatwością. - Pani LeBeck. - Usiadł i
przeciągnął dłonią po jej włosach. Ich usta się złączyły. - Kocham cię - powiedział.

- Nick. - Przytuliła policzek do jego twarzy. - Jest idealnie, doskonale. Wiedziałam, że tak

będzie, jeśli poczekam. I skądinąd wiem, że może być tylko lepiej. Tworzymy zespół.

- I jesteśmy nowymi ulubieńcami Broadwayu. LeBeck i Kimball.

Zaśmiała się i ukryła twarz w jego ramieniu.

- Teraz ty przeczytaj - poprosiła. Wsunął ręce pod jej koszulkę.

- Teraz? - spytał.

- Potem - mruknęła, przytulając się do niego.