Gwiezdne Wojny 088 MLODZI RYCERZE JEDI Oblezenie Akademii Jedi Kevin J Anderson & Rebecca Moesta

STAR WARS lata

Michael Reaves Darth Maul - łowca z mroku

- 32

Terry Brooks Część I. Mroczne widmo -

- 32

Greg Bear Planeta życia

- 29

R.A. Salvatore Część II. Atak klonów

- 21,5

A.C. Crispin Rajska pułapka

- 10...0

A.C. Crispin Gambit Hunów

- 10...0

A.C. Crispin Świt Rebelii

- 10...0

L. Neil Smith Lando Carlissian i Myśloharfa Sharów

- 4

L. Neil Smith Lando Carlissian i Ogniowicher Oseona

- 3

L. Neil Smith Lando Carlfssian i Gwiazdogrota Thon Boka

- 3

Brian Daley Przygody Hana Solo

- 2

George Lucas Nowa nadzieja

Kevin Andersen Opowieści z kantyny Mos

Eisley

0...3

Peter Schweighofer (red.) Opowieści z Imperium

0...3

Peter Schweighofer, Craig Carey (red.) Opowieści z Nowej Republiki

0...3

Alan Dean Foster Spotkanie na Mimban

Donald F. Glut Imperium kontratakuje

Kevin Andersen Opowieści łowców nagród

Steve Perry Cienie Imperium

3, 5

K.W. Jeter Mandaloriańska zbroja

K.W. Jeter Spisek Xizora

K.W. Jeter Polowanie na łowcę

James Kahan Powrót Jedi

Kathy Tyers Pakt na Bakurze

Michael Stackpole X-wingi. Eskadra Łotrów

6,5...7

Dave Wolverton Ślub księżniczki Lei

Timothy Zahn Dziedzic Imperium

Timothy Zahn Ciemna Strona Mocy

Timothy Zahn Ostatni rozkaz

Kevin J. Anderson W poszukiwaniu Jedi

Kevin J. Anderson Liczeń Ciemnej Strony

Kevin J. Anderson Władcy Mocy

Michael Stackpole Ja, Jedi

Barbara Hambly Dzieci Jedi

Kevin J. Anderson Miecz Ciemności

Barbara Hambly Planeta zmierzchu

Vonda N. Mclntyre Kryształowa Gwiazda

Michael P. Kube-McDowell Przed burzą

Michael P. Kube-McDowell Tarcza kłamstw

Michael P. Kube-McDowell Próba tyrana

Kristine Kathryn Rusch Nowa Rebelia

Roger MacBride Allen Zasadzka na Korelii

Roger MacBride Allen Napaść na Selonif

Roger MacBride Allen Zwycięstwo na Centerpoint

Timothy Zahn Widmo przeszłości

Timothy Zahn Wizja przyszłości

Kevin J. Anderson, R. Moesta Spadkobiercy Mocy

Kevin J. Andersen, R. Moesta Akademia Ciemnej Strony

Kevin J. Anderson, R. Moesta Zagubieni

Kevin J. Anderson, R. Moesta Miecze świetlne

Kevin J. Anderson, R. Moesta Najciemniejszy rycerz

Kevin J. Anderson, R. Moesta Oblężenie Akademii Jedi

NOWA ERA JEDI

R.A. Salvatore Wektor pierwszy

Michael Stackpole Mroczny przypływ I: Szturm

Michael Stackpole Mroczny przypływ II: Inwazja

James Luceno Agenci chaosu I: Próba bohatera

James Luceno Agenci chaosu II: Zmierzch Jedi

Troy Denning Gwiazda po gwieździe

Kathy Tyers Punkt równowagi

Greg Keyes Ostrze zwycięstwa I: Podbój

Greg Keyes Ostrze zwycięstwa II

Odrodzenie

ALBUMY, ENCYKLOPEDIE, PRZEWODNIKI

Jonathan Bresman Gwiezdne Wojny: Część I. Mroczne widmo - album

Lauren Bouzereau, Jody Duncan Gwiezdne Wojny: Część I. Mroczne widmo - jak

powstawał film

Pod redakcją Deborah Cali Gwiezdne Wojny: Imperium kontratakuje - album

Pod redakcją Carol Titelman Gwiezdne Wojny: Nowa nadzieja - album

Lawrence Kasdan, George Lucas Gwiezdne Wojny: Powrót Jedi - album

Bill Slavicsek Gwiezdne Wojny - przewodnik encyklopedyczny

Bill Smith Ilustrowany przewodnik po broniach i technice Gwiezdnych Wojen

Praca zbiorowa Ilustrowany przewodnik po chronologii Gwiezdnych Wojen

Daniel Wallace Ilustrowany przewodnik po planetach i księżycach

Gwiezdnych Wojen

Andy Mangels Ilustrowany przewodnik po postaciach Gwiezdnych Wojen

Praca zbiorowa Ilustrowany przewodnik po robotach i androidach Gwiezdnych Wojen

Bill Smith Ilustrowany przewodnik po statkach, okrętach i pojazdach Gwiezdnych

Wojen

Kevin J. Anderson Ilustrowany wszechświat Gwiezdnych Wojen

Ann Margaret Lewis Ilustrowany przewodnik po rasach obcych istot wszechświata

Gwiezdnych Wojen

Mark Cotta Vaz Gwiezdne Wojny: Cześć II. Atak klonów - album

KEVIN J. ANDERSON

REBECCA MOESTA

OBLĘŻENIE AKADEMII

JEDI

(Przełożył Andrzej Syrzycki)

44 lata przed Nową nadzieją

UCZEŃ JEDI

33 lata przed Nową nadzieją

Maska kłamstw

Darth Maul: łowca z mroku

32 lata przed Nową nadzieją

Gwiezdne Wojny

Część I Mroczne widmo

29 lat przed Nową nadzieją

Planeta życia

Nadciągająca burza

22 lata przed Nową nadzieją

Gwiezdne Wojny

Część II. Atak klonów

20 lat przed Nową nadzieją

Gwiezdne Wojny Część III

10-8 lat przed Nową nadzieją

TRYLOGIA HANA SOLO

Rajska pułapka

Gambit Huttów

Świt Rebelii

5-2 lata przed Nową nadzieją

PRZYGODY LANDA CALRISSIANA

Lando Calrissian i Myśloharfa Sharów

Lando Calrissian i Ogniowicher Oseona

Lando Calrissian i Gwiazdogrota Thon Boka

PRZYGODY HANA SOLO

Han Solo na Krańcu Gwiazd

Zemsta Hana Solo

Han Solo i utracona fortuna

Rok 0 Gwiezdne Wojny,

Część IV. Nowa nadzieja

Gwiezdne Wojny

Część IV. Nowa nadzieja

0-3 lata po Nowej nadziei

Opowieść z kantyny Mos Eisley

Spotkanie na Mimban

3 lata po Nowej nadziei

Gwiezdne Wojny

Część V. Imperium kontratakuje

Opowieści łowców nagród

3,5 roku po Nowej nadziei

Cienie Imperium

4 lata po Nowej nadziei

Gwiezdne Wojny

Część VI. Powrót Jedi

Pakt na Bakurze

Opowieści z pałacu Hutta Jabby

WOJNY ŁOWCÓW NAGRÓD

Mandaloriańska zbroja

Spisek Xizora

Polowanie na łowcę

6,5-7,5 roku po Nowej nadziei

X-WINGI

Eskadra Łotrów

Ryzyko Wedge'a

Pułapka z Krytos

Wojna o Bactę

Eskadra Widm

Żelazna Pięść

Dowódca Solo

8 lat po Nowej nadziei

Ślub księżniczki Leii

9 lat po Nowej nadziei

X-WINGI: Zemsta Isard

TRYLOGIA THRAWNA

Dziedzic Imperium Ciemna Strona Mocy

Ostatni rozkaz

11 lat po Nowej nadziei

Ja, Jedi

TRYLOGIA AKADEMIA JEDI

W poszukiwaniu Jedi

Uczeń Ciemnej Strony

Władcy Mocy

12-13 lat po Nowej nadziei

Dzieci Jedi

Miecz Ciemności

Planeta zmierzchu

X-WINGI:

Gwiezdne myśliwce z Adumara

14 lat po Nowej nadziei

Kryształowa Gwiazda

16-17 lat po Nowej nadziei

Trylogia KRYZYS CZARNEJ FLOTY

Przed burzą

Tarcza kłamstw

Próba tyrana

17 lat po Nowej nadziei

Nowa Rebelia

18 lat po Nowej nadziei

TRYLOGIA KORELIAŃSKA

Zasadzka na Korelii

Napaść na Selonii

Zwycięstwo na Centerpoint

19 lat po Nowej nadziei

Duologia RĘKA THRAWNA

Widmo przeszłości

Wizja przyszłości

22 lata po Nowej nadziei

NAJMŁODSI RYCERZE JEDI

Złota kula

Świat Lyric

Obietnice

Wyprawa Anakina

Forteca Vadera

Ostrze Kenobiego

23-24 lata po Nowej nadziei

MŁODZI RYCERZE JEDI

Spadkobiercy Mocy

Akademia Ciemnej Strony

Zagubieni

Miecze świetlne

Najciemniejszy rycerz

Oblężenie Akademii Jedi

Okruchy Alderaana

Sojusz Różnorodności

Mania wielkości

Nagroda Jedi

Zaraza Imperatora

Powrotna Ord Mantell

Tarapaty w Mieście w Chmurach

Kryzys w Crystal Reef

25-30 lat po Nowej nadziei

NOWA ERA JEDI

Wektor pierwszy

Mroczny przypływ I: Szturm

Mroczny przypływ II: Inwazja

Agenci chaosu I: Próba bohatera

Agenci chaosu II: Porażka Jedi

Punkt równowagi

Ostrze zwycięstwa I: Podbój

Ostrze zwycięstwa II: Odrodzenie

Gwiazda po gwieździe

ROZDZIAŁ 1

W niepewnym świetle budzącego się poranka Jaina obserwowała, jak jej wuj, Luke

Skywalker, powoli manewruje „Ścigaczem Cieni”. Przyglądała się, jak przelatuje przez

otwarte wrota hangaru mieszczącego lądowisko, urządzone na najniższym poziomie wielkiej

świątyni. Młodzi rycerze Jedi powrócili z rodzimej planety Wookiech, Kashyyyku, ale ojciec

dziewczyny, Han Solo, i jego przyjaciel Chewbacca, nie zabawili na Yavinie Cztery

wystarczająco długo, by mieć czas na ukrycie statku.

Wiedzieli, że Akademia Ciemnej Strony sposobi się do walki, i nie mogli pozwolić

sobie na marnowanie czasu.

Jaina niemal nie mogła uwierzyć, że zaledwie przed dwoma dniami Kashyyyk został

zaatakowany przez oddział imperialnych żołnierzy. Dowodził nimi jej przyjaciel Zekk,

służący obecnie Drugiemu Imperium i będący Ciemnym Jedi. Kiedy w ciemnościach,

panujących wśród gęstego poszycia dżungli, stanęła oko w oko z ciemnowłosym

młodzieńcem, ten ostrzegł ją, żeby nie wracała na Yavin Cztery, ponieważ księżyc zostanie

niebawem zaatakowany przez wojska Akademii Ciemnej Strony.

Jaina musiała uznać to ostrzeżenie za dowód, że chłopaka nadal obchodzi los, jaki

może spotkać ją i jej brata bliźniaka, Jacena.

Wszyscy wylądowali na Yavinie Cztery zaledwie przed kilkunastoma minutami.

Dokonanie skoku przed nadprzestrzeń zabrało tak niewiele czasu, że nawet nie zdążyli się

porządnie wyspać, tym bardziej że po stoczonej walce w ich krwi wciąż jeszcze nie opadł

poziom adrenaliny. Jaina miała wrażenie, że wybuchnie, jeżeli szybko czegoś nie zrobi.

Wiedziała, że tyle rzeczy czeka na zaplanowanie i przygotowanie.

Jacen, stojący obok niej przy otwartych wrotach hangaru kryjącego lądowisko,

szturchnął siostrę pod żebro. Kiedy Jaina odwróciła się ku niemu, spojrzała prosto w

bursztynowe oczy, mające odcień koreliańskiej brandy.

- Nie martw się, wszystko będzie w porządku - odezwał się chłopiec. - Wujek Luke

dobrze wie, co robić. Wiele razy musiał odpierać ataki imperialnych oddziałów.

- Pewnie, już czuję się o wiele spokojniejsza - odparła Jaina, ani przez sekundę nie

wierząc w to, co mówi.

Jak zwykle, Jacen postanowił uciec się do jednego z ulubionych sposobów, mających

skierować myśli siostry na inny temat, nie związany z niemal pewną walką.

- Hej, opowiedzieć ci jakiś dowcip? - zapytał.

- Owszem, Jacenie - odezwała się Tenel Ka, która podeszła i stanęła obok bliźniąt. -

Uważam, że trochę humoru może nam się przydać.

Na ciele młodej wojowniczki z Dathomiry połyskiwała warstewka potu, jaka

utworzyła się w ciągu ostatnich dziesięciu minut szybkiego biegu, mającego rzekomo

„rozprostować mięśnie”, a w rzeczywistości przestawić myśli na inne tory.

- W porządku, Jacenie. Możesz strzelać - powiedziała Jaina udając, że przygotowuje

się na najgorsze.

Tenel Ka odgarnęła jedną ręką długie, zaplecione w warkocze złocistorude włosy.

Dziewczyna straciła drugą rękę w następstwie nieszczęśliwego wypadku, jakiemu uległa

podczas ćwiczeń w posługiwaniu się świetlnym mieczem, ale nie zgodziła się na zastąpienie

jej syntetyczną protezą. Kiwnęła głową i spojrzała na Ja-cena.

- Możesz zacząć opowiadać ten dowcip.

- Dobrze. Jaka to będzie pora, kiedy imperialny robot kroczący nadepnie na twój

chronometr? - Jacen uniósł brwi i przez chwilę milczał, jakby czekał na odpowiedź. -

Najwyższa, żeby sprawić sobie nowy!

Na czas, potrzebny na jedno uderzenie serca, zapadła śmiertelna cisza, po czym Tenel

Ka kiwnęła głową i odezwała się poważnym tonem:

- Dziękuję ci, Jacenie. Twój dowcip był... jak najbardziej na miejscu.

Młoda wojowniczka nigdy się nie uśmiechała, ale Jainie się wydało, że tym razem w

jej szarych jak granit oczach zauważyła iskierki rozbawienia. Siostra Jacena wciąż jeszcze

jęczała, udając udrękę, kiedy z pokładu „Ścigacza Cieni” zszedł wujek Luke w towarzystwie

młodego Wookiego, Lowbaccy.

Doszedłszy do wniosku, że nie ma ani chwili do stracenia, Jaina pospieszyła ku nim.

Widocznie mistrz Jedi musiał czuć to samo, ponieważ kiedy Jacen i Tenel Ka podążyli

śladami Jainy, zwrócił się do wszystkich młodych Jedi bez jakiegokolwiek wstępu.

- Drugie Imperium musi poświęcić trochę czasu na zainstalowanie nowych urządzeń

komputerowych, które ukradło z fabryki na Kashyyyku - powiedział. - Możliwe, że zajmie to

kilka dni, ale nie chcę niepotrzebnie ryzykować. Tionna i Raynar wyprawili się do świątyni

nad jeziorem, gdzie zajmują się ćwiczeniami. Chciałbym, Lowie, żebyś poleciał tam swoim

T-23 i powiedział im, żeby z tobą wrócili. Musimy wszyscy się zająć opracowaniem planu

walki.

Lowbacca zaryczał na znak, że się zgadza, i pospieszył do niewielkiego skoczka, który

dostał kiedyś w prezencie od swojego wuja, Chewbaccy. Przyczepiony do pasa młodego

Wookiego zminiaturyzowany android-tłumacz Em Teedee natychmiast powiedział:

- Ależ oczywiście, proszę pana. Pan Lowbacca z prawdziwą przyjemnością zajmie się

wykonaniem pańskiego polecenia. Proszę uważać tę sprawę za załatwioną.

Lowie poufałym warknięciem zganił małego androida za to, że pozwolił sobie na

upiększenie jego wypowiedzi, po czym wspiął się do kabiny skoczka i zamknął owiewkę.

Mistrz Jedi odwrócił się w stronę młodej wojowniczki z Dathomiry.

- Tenel Ka, postaraj się zebrać tylu uczniów, ilu zdołasz, i zorganizuj im

przyspieszony kurs obrony przed atakami terrorystów. Nie jestem pewien, do jakiej taktyki

walki przeciwko nam zechce uciec się Akademia Ciemnej Strony, ale nie znam nikogo, kto

mógłby lepiej niż ty nauczyć nas zasad partyzanckiej walki.

- Ta-a, była wspaniała, kiedy walczyła ze skrytobójcami Bartokkami, którzy

zaatakowali nas na Hapes - przypomniał Jacen.

Jaina ze zdumieniem zauważyła, że Tenel Ka się zarumieniła. Później dygnęła i

odeszła, żeby zająć się wykonaniem otrzymanego zadania.

- A co z Jacenem i ze mną, wujku? - zapytała, nie potrafiąc opanować

zniecierpliwienia. - Co my mamy robić? Także chcielibyśmy się na coś przydać.

- Teraz, kiedy odleciał „Sokół Tysiąclecia”, musimy zainstalować i uruchomić nowe

generatory pól siłowych, żeby chroniły nas przed atakami z powietrza - odezwał się. mistrz

Jedi. - Chodźcie ze mną.

Najważniejsze urządzenia, wytwarzające nowe ochronne pola akademii Jedi, zostały

umieszczone na skraju dżungli porastającej przeciwległy brzeg rzeki. Mimo to o zasięgu i

natężeniu pól można było decydować, przebywając w ośrodku łączności. Generatory, które

niedawno przetransportował z Coruscant Han Solo, miały stanowić doraźny środek

bezpieczeństwa, zapewniający ochronę do czasu, aż Nowa Republika wymyśli skuteczny

sposób obrony przed spodziewanym atakiem oddziałów Akademii Ciemnej Strony.

- Hej, czy nie powinienem wysłać wiadomości mamie? - zapytał Jacen, zajmując

miejsce za pulpitem konsolety.

- Na razie nie, dopóki nie dowiemy się czegoś więcej - odparł Luke. - Twój tata i

Chewbacca obiecali przed odlotem, że się z nią skontaktują, kiedy znajdą się w

przestworzach. Leia jest teraz bardzo zajęta mobilizowaniem żołnierzy, którzy założą tu stałą

bazę i będą chronili naszą akademię. Na razie jednak powinniśmy sami zrobić wszystko, co

możemy, żeby jej strzec i bronić.

Jeżeli chcesz pomóc, Jacenie, zajmij się sprawdzaniem kanałów telekomunikacyjnych

o wszystkich możliwych pasmach częstotliwości. Możliwe, że uda ci się zarejestrować jakieś

niezwykłe sygnały, które okażą się później zaszyfrowanymi imperialnymi meldunkami. A ty,

Jaino, włącz generatory i upewnij się, że wszystko funkcjonuje prawidłowo.

- Właśnie się tym zajmuję, wujku Luke’u - odparła dziewczyna, szczerząc zęby w

uśmiechu, ale nie odchodząc od stanowiska kontrolnego. - Pola siłowe mają największe

możliwe natężenie. Chyba powinnam teraz sprawdzić, czy wszystko działa, jak należy,

choćby po to, by wiedzieć, czy nasza obrona nie ma jakichś luk.

Jacen nałożył słuchawki i zaczął przeszukiwać kanały należące do różnych pasm

częstotliwości. Ledwie zaczął, usłyszał głośny trzask, po którym w słuchawkach rozległ się

dobrze znany głos:

- ...proszę o zgodę na lądowanie i tak dalej - to, co zwykle. Tu „Piorunochron”. Za

chwilę ląduję.

- Hej, zaczekaj! - krzyknął Jacen do mikrofonu, omal nie wpadając w panikę. - Nie

możesz lądować... To znaczy, musimy wyłączyć najpierw ochronne pola. Daj mi tylko

minutę, Peckhumie, dobrze?

- Ochronne pola? Jakie pola? - rozległ się głos starego pilota. -Ja i „Piorunochron”

zaopatrujemy Yavin Cztery od wielu lat, ale nigdy przedtem nie musieliśmy się martwić o

żadne pola.

- Wytłumaczę ci wszystko, kiedy spotkamy się na lądowisku -odparł Jacen. - Na razie

zaczekaj z lądowaniem.

- Czy będę musiał podać jakiś kod, żeby wylądować? - zaniepokoił się Peckhum. -

Kiedy odlatywałem z Coruscant, nikt nie powiedział mi niczego na temat żadnego kodu. Nikt

nie poinformował, że macie tu jakieś pola.

Jacen uniósł głowę i popatrzył na Luke’a.

- To stary Peckhum - powiedział. - Przyleciał „Piorunochronem”. Czy musi znać jakiś

kod, żeby wylądować?

Mistrz Jedi pokręcił głową, po czym gestem polecił Jainie, żeby wyłączyła generatory

siłowego pola. Dziewczyna przygryzła dolną wargę i pochyliła się nad pulpitem konsolety. Po

minucie oznajmiła:

- To powinno załatwić całą sprawę. Wyłączyłam generatory ochronnego pola.

Teraz, kiedy pole zanikło, z jakiegoś powodu Jacen poczuł, że świerzbi go skóra

pleców. Miał wrażenie, że jest całkowicie bezbronny.

- W porządku, Peckhumie - oświadczył. - Teraz możesz lądować. Tylko pospiesz się,

żebyśmy mogli ponownie włączyć zasilanie generatorów.

Kiedy weteran przestworzy w końcu zszedł z pokładu wysłużonego,

pokiereszowanego towarowego transportowca, Jacen stwierdził, że stary pilot wygląda

dokładnie tak samo jak wówczas, kiedy widział go ostatnio. Chłopiec zwrócił uwagę na bladą

cerę, długie proste włosy, pooraną siecią zmarszczek twarz i wymięty, zniszczony lotniczy

kombinezon.

- Witaj, Peckhumie - powiedział. - Pomogę ci wnieść towary do środka. Musimy się

pospieszyć, bo inaczej nie zdążymy, zanim zaatakują nas imperialni żołnierze.

- Imperialni żołnierze? - Siwowłosy mężczyzna podrapał się po głowie. - Czy właśnie

dlatego otoczyliście akademię siłowymi polami? Jesteśmy atakowani?

- Na razie wszystko w porządku - uspokoił go Jacen, chociaż trochę się niecierpliwił,

pragnąc jak najszybciej rozładować „Piorunochron”. - Pola zostały znów włączone. Po prostu

ich nie widzisz.

Stary pilot uniósł głowę i wyciągnął szyję, usiłując przeniknąć spojrzeniem warstwę

białawej mgiełki, unoszącej się nad porośniętym dżunglą księżycem.

- Kto chce was zaatakować? - zapytał po chwili.

- No cóż, słyszeliśmy pogłoski... pochodzące z wiarygodnego źródła - zaczął chłopiec,

ale urwał, jakby się zawahał. - Dowiedzieliśmy się o tym od Zekka. To on dowodził grupą

szturmowców, którzy napadli na Kashyyyk... na fabrykę, gdzie wytwarzano komputerowe

podzespoły. Później ostrzegł Jainę, że naszą uczelnię zamierza zaatakować Akademia

Ciemnej Strony. Lepiej wejdźmy do środka.

Stary Peckhum, wyraźnie zaniepokojony, popatrzył na Jacena. Mężczyzna traktował

kilkunastoletniego Zekka jak własnego syna. Obaj mieszkali przez pewien czas razem w

jednym z opuszczonych lokali, znajdującym się kilka poziomów pod powierzchnią

Coruscant... dopóki Zekk nie został porwany przez funkcjonariuszy imperialnej uczelni.

Jacen ponownie poczuł, że po jego plecach przebiegły dobrze znane dreszcze. W tej

samej sekundzie Peckhum szepnął:

- Za późno. - Uniósł rękę i skierował palec w niebo. - Już przylecieli.

ROZDZIAŁ 2

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony Brakiss, mistrz wszystkich nowych Ciemnych

Jedi, stał na stanowisku obserwacyjnym, urządzonym w najwyższej iglicy gwiezdnej stacji, i

spoglądał w dół, na niepozorną szmaragdowozieloną plamkę księżyca porośniętego gęstą

dżunglą. Niedługo miał stoczyć decydującą bitwę, w trakcie której Yavin Cztery i znajdująca

się na nim akademia Jedi zostaną zmiażdżone przez potęgę Drugiego Imperium.

A przynajmniej powinno tak się stać.

Krętymi korytarzami imperialnej uczelni spieszyli szturmowcy, aby zająć wyznaczone

stanowiska bojowe. Niedawno przeszkoleni piloci myśliwców typu TIE sprawdzali stan

maszyn, a gorliwi uczniowie, marzący o tym, aby zostać Ciemnymi Jedi, przygotowywali się

do walki, która musiała się zakończyć pierwszym wielkim sukcesem.

Rozstrzygająca bitwa miała się rozpocząć równoczesnym atakiem dwóch oddziałów,

dowodzonych przez Tamith Kai, najpotężniejszą wiedźmę, należącą do nowego zakonu Sióstr

Nocy, i ulubieńca Brakissa, ciemnowłosego Zekka. Entuzjazm, jaki wykazywał młodzieniec,

pragnący zapewnić sobie lepszą przyszłość, pomógł funkcjonariuszom Akademii namówić go

do przejścia na ciemną stronę.

Mistrz Ciemnych Jedi zamknął oczy i głęboko zaciągnął się regenerowanym

powietrzem, które z cichym szumem wpadało przez otwory wentylacyjne. Czuł, jak za

plecami powiewają fałdy jego srebrzystego płaszcza.

Chociaż był sam, uświadamiał sobie, że gorączka przygotowań udziela się wszystkim

osobom, przebywającym w naszpikowanej iglicami gwiezdnej stacji. Wyczuwał, jak narasta

podniecenie, a wraz z nim ochota do walki. Odbierał strzępki krzyżujących się myśli i

orientował się, jakimi uczuciami darzą imperialni żołnierze wielkiego wodza, Imperatora

Palpatine’a. Uzmysłowił sobie, że i oni czują pewien niepokój, kiedy myślą o zbliżającej się

chwili ataku, ale na myśl o tym lekko się uśmiechnął. Lęk powinien sprawić, że staną do

walki silniejsi i zręczniejsi, ale także ostrożniejsi... chociaż nie do takiego stopnia, aby

sparaliżowała ich trwoga.

Brakiss od dawna marzył o pokonaniu Luke’a Skywalkera. Kiedyś, przed wielu laty,

przeniknął do akademii Jedi jako imperialny szpieg, zamierzający poznać tajniki stosowanych

przez Nową Republikę metod nauczania. Później miał poinformować o nich garstkę ludzi,

wciąż jeszcze dochowujących wierności pokonanemu Imperium. Nie zdołał jednak wywieść

w pole mistrza Jedi. Luke Skywalker, który od razu zorientował się, co knuje nowy uczeń,

usiłował zawrócić go ze szlaku, wiodącego ku ciemnej stronie, i podkopać wiarę, jaką

pokładał Brakiss w Drugim Imperium. Starał się go „nawrócić” - naczelnik Akademii

Ciemnej Strony uśmiechał się pogardliwie, ilekroć przypominał sobie tamte chwile - ale

osiągnął tylko tyle, że jego nowy uczeń uciekł.

Ponieważ jednak tak ochoczo zapuszczał się na manowce ciemnej strony, nauczył się

przez te wszystkie lata tyle, że mógł powołać do życia własną uczelnię, w której kształcił

Ciemnych Jedi.

A teraz wszystko zmierzało ku ostatecznej, rozstrzygającej konfrontacji.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony nagle wyczuł, że powietrze obok niego

zamigotało i zalśniło. Otworzył łagodne, anielsko piękne oczy i stwierdził, że iskry, na jakie

spogląda, są zakłóceniami transmisji sygnału holograficznego. Po kilku sekundach pojawił się

w tym miejscu wizerunek oblicza Imperatora. Głowa tajemniczego wielkiego wodza

Drugiego Imperium unosiła się przed Brakissem w postaci gigantycznego hologramu.

Osłonięta kapturem twarz Palpatine’a miała wysokość prawie dwóch metrów, a w mistrza

Ciemnych Jedi wpatrywały się połyskujące żółte oczy, otoczone gęstą siecią głębokich,

mrocznych zmarszczek.

- Niecierpliwie oczekuję chwili, kiedy będę mógł ponownie objąć władzę, Brakissie -

odezwał się Imperator.

- A ja równie niecierpliwie czekam, kiedy będę mógł przekazać jaw twoje ręce, mój

panie - odparł mężczyzna, pochylając głowę.

Pamiętał, że niedawno Palpatine, któremu towarzyszyło czterech groźnych

imperialnych strażników, przyleciał specjalnym opancerzonym wahadłowcem do jego

gwiezdnej stacji i zamieszkał w najokazalszej komnacie. Budzący grozę strażnicy, odziani w

szkarłatne szaty, nie pozwolili jednak nikomu nawet spojrzeć na Imperatora, który przez cały

czas pozostawał zamknięty w nieprzezroczystej izolacyjnej komorze. Ani razu nie ukazał się

nikomu spośród wiernych poddanych, pełniących służbę w Akademii Ciemnej Strony. Nie

zechciał przyjąć na audiencji nawet jej naczelnika. Ilekroć przemawiał, zawsze pojawiał się w

postaci hologramu.

- Jesteśmy gotowi do ataku, mój panie - ciągnął tymczasem Brakiss. Odważył się

unieść głowę i zerknąć na budzące strach oblicze wielkiego wodza. - Moi Ciemni Jedi

gwarantują, że walka zakończy się zwycięstwem.

- To dobrze, ponieważ nie mam ochoty dłużej czekać - odezwał się wizerunek

Imperatora. - Pozostałe zmodernizowane okręty mojej floty wprawdzie jeszcze nie

przyleciały, ale spodziewam się, że zjawią się w ciągu kilku najbliższych godzin. Właśnie w

tej chwili technicy instalują na ich pokładach nowe systemy komputerowe, które udało się

nam zdobyć w trakcie ataku na Kashyyyk. Moi strażnicy meldują, że większość statków jest

gotowa do walki, a kilka ostatnich osiągnie pełną gotowość bojową już niedługo.

Brakiss znów się pokłonił, a potem złączył palce jak do modlitwy.

- Rozumiem, mój panie - powiedział. - Może jednak wykorzystajmy potęgę floty

szturmowej do zaatakowania następnego celu, jakim z pewnością będą o wiele lepiej

strzeżone światy, należące do Sojuszu Rebeliantów. Na Yavinie Cztery spotkamy się z

oporem najwyżej kilku słabeuszy uważających się za rycerzy Jedi. Moi władający Mocą

żołnierze rozprawią się z nimi bez trudu.

Ukryta w cieniu kaptura twarz Imperatora przybrała sceptyczny wyraz.

- Nie pozwól, Brakissie, żeby zgubiła cię zbytnia pewność siebie - przestrzegł

Imperator.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony odpowiedział, wkładając w słowa jeszcze więcej

zapału niż poprzednio. Pragnąc przekonać wielkiego wodza o słuszności własnych poglądów,

pozwolił nawet ponieść się emocjom.

- Kiedy atak na akademię Jedi zakończy się sukcesem, Drugie Imperium zacznie być

uważane za coś więcej niż tylko garstkę piratów, napadających na bezbronne światy i

kradnących niezbędne urządzenia - zaczął. - Naszym celem, mój panie, jest podbój galaktyki.

Walka, którą niedługo stoczymy, będzie starciem dwóch filozofii życia; zmaganiem się sił

woli. Filozofii życia Rebeliantów przeciwstawimy filozofię Imperium i dlatego moi

uczniowie muszą stanąć do walki z uczniami Skywalkera. Rycerze Jedi stoczą bój z innymi

rycerzami Jedi. Jeżeli się zgodzisz, mój panie, dojdzie do konfrontacji sił ciemności z siłami

światłości. Oczywiście, nie zamierzamy rezygnować z nękania przeciwników strzałami

myśliwców typu TIE, atakujących ich z powietrza, ale najważniejsze zmagania będą miały

charakter bezpośredni i osobisty - ponieważ tak być musi! Nie możemy się ograniczyć tylko

do przełamania obrony! Musimy wydrzeć z tych wrażych serc przekonanie o wyższości ich

stylu życia.

Brakiss przerwał i uśmiechnął się, uniósł głowę i spojrzał w iskrzące się żółte oczy

Imperatora.

- A kiedy, posługując się siłami ciemnej strony, odniesiemy nad nimi całkowite

zwycięstwo, Rebelianci, którzy ocaleją, rozproszą się i ukryją, aby odtąd drżeć na samą myśl

o dotychczasowym życiu. My zaś odzyskamy to, co nam się prawnie należało.

Widoczne na gigantycznym hologramie oblicze Palpatine’a uczyniło nagle coś

zatrważająco niezwykłego. Spękane, okolone głębokimi zmarszczkami wargi rozciągnęły się

w pełnym satysfakcji uśmiechu.

- Bardzo dobrze, Brakissie - odezwał się Imperator. - A zatem niech się stanie, jak

mówisz. Możesz zaczynać atak, kiedy uznasz, że jesteś gotów.

ROZDZIAŁ 3

Technicy Akademii Ciemnej Strony wyłączyli generatory maskującego pola i

imperialna uczelnia przestała być niewidzialna. Kiedy najeżona spiczastymi iglicami

obserwacyjnych wież gwiezdna stacja zbliżyła się do Yavina Cztery, z jej hangaru wyleciały

dwa specjalnie wyposażone myśliwce typu TIE. Nie oddalając się od siebie, cichaczem

pogrążyły się w mgiełce atmosfery księżyca.

Kadłuby maszyn pokryto specjalną substancją maskującą, uniemożliwiającą wykrycie

za pomocą skanerów, a potężne bliźniacze silniki jonowe zostały wyciszone. Pilotom zależało

na wykonaniu tajnego zadania, a nie na demonstracji siły.

Na czele leciał komandor Orvak, a drugi myśliwiec typu TIE, pilotowany przez

Dareba, osłaniał skrzydło i ogon maszyny dowódcy. Obaj piloci zatoczyli krąg wokół

niewielkiego księżyca i zagłębili się w warstwy atmosfery. Następnie, lecąc po spirali,

skierowali się nad równik. Starali się wypatrzyć ruiny prastarej świątyni, w której Skywalker

urządził akademię Jedi.

Orvak leciał pierwszy, ściskając drążek sterowniczy dłońmi, ukrytymi w czarnych

rękawiczkach. Wyczuwał delikatne drżenie silników imperialnej maszyny i odnosił wrażenie,

że siedzi na grzbiecie jakiegoś nie ujarzmionego pociągowego zwierzęcia. Leciał niezwykle

skupiony, raz po raz czując, jak maszyna zbacza z kursu pod wpływem podmuchów wiatru

czy unoszących się znad dżungli prądów ciepłego powietrza.

- Wyrównaj lot - mruknął do siebie w pewnej chwili.

Wykonanie zadania wymagało wyjątkowej precyzji i opanowania sztuki pilotażu.

Kiedy Akademia Ciemnej Strony zbliżała się w rejon Yavina, Orvak i inni niedawno

przeszkoleni piloci maszyn typu TIE, starannie wybrani z grona młodocianych szturmowców,

wielokrotnie ćwiczyli wszystkie szczegóły na specjalnych symulatorach.

Tym razem nie chodziło jednak o ćwiczenia. Imperator liczył na to, że ich akcja

zakończy się sukcesem.

Gęstwina liści gigantycznych drzew Massassów w dole wyglądała jak splątany

zielony kobierzec. Powyginane gałęzie wystawały nad powierzchnię oceanu zieleni niczym

koszmarne szpony. Orvak obniżył lot maszyny i przez chwilę obserwował, jak podmuch

gorących gazów wydechowych, wydobywających się z potężnych silników myśliwca, płoszy

mieszkające pośród gałęzi drzew niewielkie stworzenia.

Jego towarzysz włączył nadajnik komunikatora, umożliwiającego wysłanie

kierunkowego sygnału w niezwykle wąskim paśmie częstotliwości. Słowa pilota były

następnie dekodowane i pozbawiane zniekształceń przez specjalny system deszyfrujący,

zainstalowany na pokładzie maszyny Orvaka.

- Moje czujniki dalekiego zasięgu wykrywają obecność energetycznego ochronnego

pola - zameldował Dareb. - Generatory, wytwarzające to pole, znajdują się dokładnie tam,

gdzie nam powiedziano.

- Potwierdzam współrzędne celu - odezwał się Orvak, kierując usta w stronę

mikrofonu umieszczonego w hełmie pilota. - Lord Brakiss, który spędził tu trochę czasu, miał

okazję zapoznać się z rozmieszczeniem różnych urządzeń akademii. Miejmy nadzieję, że od

tamtych czasów Rebelianci niczego nie przenieśli w inne miejsce.

- Dlaczego mieliby to zrobić? - zapytał Dareb. - Są zadowoleni z siebie i zaślepieni

wiarą we własne siły, a my niedługo obnażymy ich głupotę.

- Uważaj tylko, żebyś nie obnażył własnej głupoty - skarcił go Orvak. - A teraz dosyć

paplaniny. Kieruj się ku celowi.

Niewidzialne pole siłowe osłaniało niczym czasza ochronnego parasola sektor

dżungli, obejmujący odcinek rzeki i polanę, na której wznosiła się majestatyczna prastara

piramida. W skrytości ducha Orvak liczył na to, że zanim ten dzień dobiegnie końca, wielki

ziggurat zamieni się w dymiący stos kamieni.

Zanim jednak Akademia Ciemnej Strony będzie mogła przystąpić do głównego ataku,

Orvak i Dareb muszą wykonać tajne zadanie. Powinni uszkodzić generatory wytwarzające

ochronne pole i w ten sposób umożliwić dokonanie dzieła zniszczenia.

Komandor sprawdził wskazania pokładowych aparatów. Posługując się czujnikami

wrażliwymi na podczerwień i inne zakresy widma częstotliwości, widział śmiercionośne

zmarszczki unoszącej się siłowej kopuły, jaka miała chronić akademię Jedi przed atakami z

powietrza. Mimo to, zapewne z powodu wysokich drzew Massassów, pole nie zaczynało się

przy samej ziemi, ale na poziomie jakichś pięciu metrów ponad wierzchołkiem gałęzi.

Zaledwie pięć metrów dzieliło listowie od granicy warstwy śmiercionośnej energii, ale te pięć

metrów stanowiło wystarczającą szczelinę, przez którą mógł przelecieć doświadczony pilot.

Tu i ówdzie zwęglone, sczerniałe kikuty wystających konarów dowodziły, że czasami jednak

stykały się one z krawędziami energetycznej kopuły.

- Będzie ciasno - odezwał się Orvak, przerywając ciszę. - Jesteś gotów?

- Czuję się tak, że mógłbym sam stawić czoło całemu Sojuszowi Rebeliantów -

oświadczył Dareb.

Jego dowódca postanowił nie reagować na ten przejaw zbytniej pewności siebie.

- Zaczynamy - powiedział.

Jeszcze bardziej obniżył lot swojego niewrażliwego na sygnały skanerów myśliwca

TIE, tak że kadłub niemal muskał gałęzie najwyższych drzew. Słyszał szmer i szelest liści,

ocierających się o siebie i o skrzydła maszyny. W pewnej chwili wydało mu się, że powietrze

przed dziobem migocze, i uznał to za znak, że zbliża się do granicy siłowego pola. Miał

nadzieję, że jego czujniki się nie mylą.

- Skup się na wykonaniu zadania - rozkazał podwładnemu. - Właściwa praca

rozpocznie się dopiero wówczas, gdy znajdziemy się pod kopułą.

Kiedy obie maszyny prześlizgiwały się pod krawędzią śmiercionośnego pola, Dareb

raptownie skręcił, starając się uniknąć zderzenia z wystającą zaledwie metr ponad baldachim

liści omszałą gałęzią, która niespodziewanie ukazała się przed dziobem jego statku. Młody

pilot zboczył jednak za bardzo z kursu i zawadził skrajem sześciokątnego panelu skrzydła o

inną gałąź, wskutek czego jego myśliwiec zaczął koziołkować.

- Nie potrafię go opanować! - krzyknął do mikrofonu komunikatora. - Straciłem

kontrolę nad sterami!

Nie przestając wirować w locie, maszyna Dareba wbiła się w powierzchnią

śmiercionośnego siłowego pola i eksplodowała, po czym zamieniła się w ognistą kulę.

Tymczasem Orvak, zdecydowany wykonać powierzone zadanie, leciał dalej. Obejrzał się

tylko raz, aby zerknąć przez rufowy iluminator na płonące szczątki maszyny Dareba, powoli

znikające między konarami ogromnych drzew Massassów.

Później zacisnął zęby i korzystając z ukrytej w hermie aparatury tlenowej, zaczerpnął

głęboki haust powietrza.

- Wszyscy jesteśmy tylko pionkami - powiedział, jakby zamierzał przekonać o tym

samego siebie. - Tylko pionkami. Najważniejsze jest zadanie. Muszę teraz skupić się na tym,

żeby je wykonać. Sam.

Z wysiłkiem przełknął ślinę, uświadomiwszy sobie, że w tej chwili Rebelianci już

wiedzą o jego obecności.

Nie wahając się ani chwili, skierował się ku ustronnej polanie, na której umieszczono

generatory wytwarzające siłowe pole. Urządzenia przypominały zbiór ogromnych talerzy, do

połowy zanurzonych w gęstym poszyciu dżungli i umieszczonych pośrodku pozbawionej

roślinności przestrzeni, na której mógł osiąść małym imperialnym myśliwcem. W oddali

majaczyła wielka piramida mieszcząca akademię Skywalkera.

Orvak wyłączył wyciszone bliźniacze silniki jonowe, otworzył drzwiczki kabiny i

zeskoczył na ziemię. Sięgnął do schowka, umieszczonego pod fotelem pilota, i wyciągnął

plecak, wypełniony urządzeniami i ładunkami wybuchowymi, które miały zapewnić mu

zajęcie na resztę dnia...

Później oddalił się od maszyny, ostrożnie stawiając nogi na gąbczastej, porośniętej

grubą warstwą mchu ziemi. Wydawało mu się, że dzika i przerażająca dżungla osacza go ze

wszystkich stron naraz. Gdzieś z góry dolatywał skwierczący pomruk energetycznego pola, w

którym stracił życie jego kolega.

W porównaniu ze sterylnie odkażonymi pomieszczeniami Akademii Ciemnej Strony,

Yavin Cztery sprawiał wrażenie miejsca obrzydliwie tętniącego życiem. Na księżycu roiło się

od robaków, gadów i roślin wciskających się we wszystkie kąty, a także niewielkich gryzoni,

owadów i dziwnych kąsających stworzeń, które widział dosłownie na każdym kroku -kryły

się chyba we wszystkich zakamarkach.

Orvak tęsknił za idealnie czystymi, symetrycznie biegnącymi korytarzami Akademii

Ciemnej Strony, gdzie jego podkute buty mogły donośnie dźwięczeć, kiedy stąpał po zimnych

metalowych płytach. Tęsknił za wonią wpadającego przez otwory wentylacyjne

regenerowanego powietrza. Tęsknił za pomieszczeniami, w których wszystkie starannie

ułożone przedmioty znajdowały się na wyznaczonych miejscach... Podobny ład zapanuje w

Imperium, kiedy wreszcie odniesie ono zwycięstwo w walce z Rebeliantami. Cieszył się, że

ma na dłoniach solidne skórzane rękawice, a na głowie herm, dzięki czemu może się nie

obawiać zarazków, roznoszonych przez zwierzęta i owady żyjące na tym zacofanym świecie.

Podniósł plecak, kryjący materiały wybuchowe, a potem puścił się biegiem w stronę

pomrukujących generatorów ochronnego pola. Wznosiły się nad nim - potężne, ale nie

chronione. Skazane na zagładę.

Mimo iż same generatory sprawiały wrażenie zupełnie nowych, w pobliżu rósł

prawdziwy gąszcz przeplatających się łodyg dzikiej winorośli, gałęzi kolczastych krzewów i

paproci. W miejscach, gdzie ktoś wycinał roślinność, pragnąc uzyskać dostęp do płyty, na

której zainstalował generatory, Orvak dostrzegł połamane końce gałęzi i obcięte pędy. Mimo

to niepokonana dżungla nie zamierzała się wycofywać z odebranego jej obszaru. Orvak

pokręcił głową, nie mogąc się pogodzić z głupotą Rebeliantów.

Kiedy dotarł do pulsujących i pomrukujących urządzeń, kucnął i rozejrzał się na boki.

Spodziewał się, że w każdej chwili może ujrzeć grupę rebelianckich obrońców. Otworzył

plecak i wyjął dwa spośród sześciu potężnych termicznych detonatorów, stanowiących

ładunki wybuchowe. Zamierzał umieścić je pod ogniwami energetycznymi, zasilającymi

generatory. Dwa takie urządzenia powinny wystarczyć, aby unieszkodliwić siłowe pola

chroniące akademię Skywalkera.

Pozostałe ładunki wybuchowe będą mu potrzebne do wykonania drugiej części

zadania.

Orvak uruchomił i zsynchronizował umieszczone na obudowach detonatorów

urządzenia odmierzające upływ czasu. Później zdjął z przegubu przeprogramowany kompas i

popatrzył na współrzędne, które wpisał do pamięci, zanim wystartował. Zanurkował i

przedzierając się przez gąszcz roślinności, skierował się w stronę następnego celu. Znajdował

się on w pewnej odległości od niego, na drugim brzegu rzeki, również opanowanym przez

dziewiczą dżunglę.

Była nim wielka świątynia.

Przystanął tylko na krótką chwilę, żeby przyciemnić szkła ochronnych gogli, zanim

czasomierze detonatorów pokażą same zera. Po kilku sekundach usłyszał grzmot eksplozji.

Łoskot niemal poraził jego uszy, a w niebo uniósł się słup ognia i dymu. Powoli

przedzierał się przez gałęzie potężnych drzew Massassów. Zadowolony, Orvak pogratulował

sobie pomyślnego wykonania pierwszej części zadania. Eksplozja okazała się naprawdę

wspaniała. Bardzo widowiskowa.

Wiedział wszakże, że teraz musi wywołać drugą, która powinna wyglądać jeszcze

efektowniej.

ROZDZIAŁ 4

Lowie pilotował skoczka typu T-23, mając za pasażerów Tionnę i Raynara,

wciśniętego w kąt za fotelami. Leciał w stronę akademii Jedi z największą szybkością.

Niewielka maszyna niemal ocierała się o wierzchołki drzew, a tymczasem Lowbacca z

pomocą Em Teedee wyjaśniał sytuację, jak najlepiej potrafił.

- ...i właśnie dlatego pan Skywalker poprosił pana Lowbaccę o to, żeby

przetransportował was w takim pośpiechu - dokończył miniaturowy android.

- Proszę, proszę - odezwał się cierpko Raynar. - Przypuszczam, że teraz, kiedy

wróciliście, będziecie się uważali za bohaterów i zbawców akademii Jedi. Jestem pewien, że

poradziłbym sobie równie dobrze, nawet wówczas, gdybyście nie zechcieli nam pomóc.

Podczas gdy wy odlecieliście, by się bawić, ja intensywnie ćwiczyłem pod okiem Tionny.

Słysząc kpiący ton głosu jasnowłosego chłopaka, Lowie mógł się domyślić, że Raynar

nie jest zachwycony faktem, iż bezceremonialnie wepchnięto go do rufowej części skoczka, w

której nie miał dość miejsca na rozprostowanie fałd krzykliwego, różnobarwnego ubrania.

Rodzice chłopca byli kiedyś członkami królewskiego rodu, władającego Alderaanem, ale po

unicestwieniu planety przez Gwiazdę Śmierci zostali bogatymi kupcami. Chłopiec nie

przywykł do tego, aby komukolwiek ustępować najlepsze miejsce.

- Nie masz racji, Raynarze - zganiła go Tionna. Srebrzystowłosa instruktorka Jedi

zamrugała powiekami perłowych oczu. - Nikt nie poradzi sobie z przeciwnikiem, kiedy staje

do walki sam, a jeżeli zamierzamy się odpowiednio przygotować, wszystkich czeka jeszcze

mnóstwo pracy. A bez tych przygotowań możemy przegrać walkę.

Raynar prychnął pogardliwie, starając się rozprostować fałdy szaty.

- Walki? - zapytał. - Nawet nie wiemy, czy dojdzie do jakiejkolwiek walki. Dlaczego

mielibyśmy dawać wiarę słowom, wypowiedzianym przez jakiegoś młodocianego opryszka,

który zdradził nas i przeszedł na ciemną stronę? Może skłamał, tylko w tym celu, żebyśmy

przestali ćwiczyć i zajęli się przygotowaniami? W tej chwili zapewne się z nas wyśmiewa.

Gniewne warknięcie Lowiego zagłuszyło nawet warkot silnika maszyny.

- Pan Lowbacca pragnie zauważyć - pospieszył z tłumaczeniem Em Teedee - że przez

wiele lat Zekk był bliskim przyjacielem pana Jacena i pani Jainy.

Raynar wydął wargi.

- W takim razie Jacen i Jaina Solo powinni bardziej uważać, z kim się przyjaźnią -

burknął.

- Różnica miedzy przyjacielem a wrogiem nie zawsze jest taka duża, jak uważasz -

odezwała się stanowczo Tionna. - Czasami pomoc nadchodzi z najmniej oczekiwanej strony.

Lowie nie wiedział, dlaczego, ale nagle wszystkie zmysły nakazały mu, żeby leciał

jeszcze szybciej. Mały skoczek zadygotał i przyspieszył, kiedy pilot obciążył silniki do granic

możliwości, a nawet jeszcze bardziej. Prześlizgnął się między konarami drzew pod krawędzią

śmiercionośnej energetycznej kopuły, która chroniła akademię Jedi przed atakami z

przestworzy.

- Hej, uważaj na tę wielką gałąź! - krzyknął Raynar w tej samej sekundzie, kiedy

Lowie zmienił kierunek lotu. - Zachowaj odwagę na czas, kiedy pojawi się Akademia

Ciemnej Strony... o ile w ogóle się pojawi.

Lowie z zadowoleniem się zorientował, że Tionna nie tylko zachowała spokój, ale

nawet aprobowała sposób, w jaki pilotował małego skoczka.

Popatrzył w niebo i dopiero wówczas zrozumiał, dlaczego poczuł coś, co kazało mu

przyspieszyć. Głośno szczeknął, po czym wyciągnął rękę i pokazał najeżony lufami dział

złowieszczy pierścień, niewyraźnie majaczący na niebie za mgiełką warstw atmosfery.

- Pan Lowbacca mówi... - zaczął Em Teedee. - O rety! Wygląda na to, że Akademia

Ciemnej Strony już przyleciała!

Raynar zamilkł, nie mając żadnego innego powodu, by krytykować styl pilotażu

Lowiego. Wkrótce ciszę rozdarł donośny huk, po którym rozległy się odgłosy kilku eksplozji.

Czujniki skoczka wskazywały, że migoczące pole siłowe nagle osłabło i zanikło. Lowie

warknął, zamierzając podzielić się tą informacją z pozostałymi.

Nie czekając, aż usłyszy tłumaczenie miniaturowego androida, Tionna powiedziała:

- Nadal myślę, że musimy wrócić do naszej akademii, ale powinniśmy zostawić

skoczek w dżungli, na skraju polany. Coś mi mówi, że nie możemy osadzać go na lądowisku

obok świątyni ani ukrywać w hangarze. Oba miejsca mogą wkrótce zostać zaatakowane. -

Instruktorka Jedi wyprostowała się na fotelu. - A zresztą, spójrzcie, atak już się zaczął.

Wielka świątynia Massassów przetrwała w niemal nie zmienionym stanie całe

tysiąclecia. Masywne kamienne bloki, jakich u-żyto do budowy jej ścian i pomieszczeń,

wyglądały równie solidnie jak w dniu, kiedy je ustawiono. Mimo to Jaina, przebywająca w

ośrodku łączności akademii Jedi, wyczuwała, że posadzkę przenika dziwne drżenie. Nagle na

konsolecie generatora zasilającego ochronne pole rozjarzyły się alarmowe światła.

- Coś się stało, wujku Luke’u - powiedziała. - Z dżungli doleciał odgłos eksplozji... O,

nie! Nasza energetyczna osłona zanikła!

Luke stał obok telekomunikacyjnej konsolety za krzesłem, na którym siedział Jacen.

Kiwnął głową i ponuro się uśmiechnąwszy, zwrócił się do Jainy:

- Czy możesz pobudzić pole do działania, posługując się aparaturą swojej konsolety? -

zapytał.

Starając się spełnić tę prośbę, dziewczyna gorączkowo przestawiła kilka

przełączników i sprawdziła poprawność paru połączeń. Nie rezygnując z przyciskania

umieszczonych na pulpicie guzików, przyjrzała się odczytom urządzeń diagnostycznych i

informacjom, wyświetlanym na ekranach monitorów.

- Chyba nie - odezwała się w końcu. - Awaria zasilania. Wygląda na to, że mogły

przestać funkcjonować wszystkie generatory.

Jej brat ze świstem wypuścił powietrze i odepchnął krzesło od konsolety.

- Nie podoba mi się to wszystko - powiedział, przeczesując palcami kędziory

zmierzwionych brązowych włosów. - Jestem pełen najgorszych przeczuć. Założę się, że ktoś

dopuścił się sabotażu.

Luke pochwycił spojrzenie Jainy, a po chwili popatrzył na jej brata, po czym

powiedział, jakby nagle podjął jakąś decyzję:

- Za pięć minut zwołuję zebranie wszystkich członków akademii. Możliwe, że

będziemy musieli opuścić mury wielkiej świątyni i ukryć się gdzieś w dżungli, skąd lepiej

zdołamy obronić się przed atakiem. Jacenie, wyślij wiadomość mamie, że właśnie zostaliśmy

zaatakowani i potrzebujemy tych posiłków teraz. A później spotkamy się w wielkiej sali

audiencyjnej świątyni.

Przerażony chłopiec popatrzył na siostrę. Jego spojrzenie dowodziło, że walczy z

paniką.

- Moje zwierzęta... - powiedział. - Nie mogę zostawić ich w klatkach, jeżeli akademii

Jedi grozi jakieś niebezpieczeństwo. Myślę, że będą miały większą szansę przeżycia, kiedy je

uwolnię. A jeżeli wujek Luke zamierza ewakuować wszystkich uczniów...

- No dobrze, idź - przerwała Jaina, zamaszystym gestem wypraszając brata z

pomieszczenia. - Zajmij się swoimi ulubieńcami. Ja wyślę tę wiadomość mamie.

Chłopiec, który już biegł ku drzwiom, tylko obejrzał się i rzucił przez ramię:

- Dziękuję!

Jaina opadła na zwolnione przez brata krzesło, ustawione przed konsoletą

komunikatora. Wybrała odpowiednią częstotliwość i u-siłowała nawiązać łączność z

Coruscant. Nie usłyszała jednak odpowiedzi, tylko same trzaski i szumy zakłóceń.

Rozgoryczona niepewnym stanem przestarzałych urządzeń telekomunikacyjnych akademii,

westchnęła i spróbowała uzyskać połączenie, korzystając z innej częstotliwości.

Bezskutecznie.

Pomyślała, że to dziwne. Czy możliwe, by uszkodzeniu uległ główny ekran

holograficznego projektora? Nałożyła słuchawki i wybrała jeszcze inną częstotliwość.

Szumy i trzaski.

Przełączyła nadajnik na następny kanał, ale usłyszała jeszcze głośniejsze szumy,

zupełnie jakby coś niweczyło jej rozpaczliwe próby wysłania sygnału. Wkrótce trzaski stały

się tak przeraźliwe, że Jaina zaczęła się obawiać, iż wypadną jej zęby. Zerwała słuchawki z

głowy, wzdrygnęła się i odrzuciła je na bok.

- Nasze sygnały są zakłócane!

Pragnąc się upewnić, sprawdziła wskazania przyrządów, umieszczonych na pulpicie

telekomunikacyjnej konsolety. Rzeczywiście, wysyłanie dalekosiężnych sygnałów

uniemożliwiały urządzenia, umieszczone na pokładzie Akademii Ciemnej Strony.

Musiała jak najszybciej powiadomić o tym wujka Luke’a.

Kiedy Jacen dotarł do swojej komnaty, znajdującej się na jednym z poziomów

wielkiej świątyni, pospiesznie uniósł zapadki i pootwierał drzwiczki wszystkich klatek,

kryjących menażerię niezwykłych zwierząt. Doszedł do wniosku, że w tym czasie, kiedy on

przebywał na Kashyyyku, Tionna nie żałowała im pożywienia. Niemal niewidzialny

kryształowy wąż, którego ciało pokrywały opalizujące tęczowo łuski, tylko błysnął i zniknął,

wyraźnie zadowolony, ale tworzące rodzinę purpurowe skaczące pająki, umieszczone w

sąsiedniej klatce, zaczęły niespokojnie skakać po okratowanym pojemniku.

- Nie bójcie się. - Jacen zapuścił do ich mózgów wici własnych myśli. - Zachowajcie

spokój. Będziecie bezpieczne, jeżeli znajdziecie się w dżungli. Po prostu postarajcie się trafić

do dżungli.

Któraś klatka zatrzeszczała, kiedy wszczęły walkę dwa umieszczone w niej stintarile -

mieszkające na drzewach gryzonie, mające wyłupiaste oczy i wystające szczęki, pełne

spiczastych zębów. W innej klatce, pogrążone w wilgotnym szlamie, przebywały niewielkie

pływające kraby. Z pojemnika, wypełnionego mętną wodą, wypełzły różowe, pokryte śluzem

salamandry, które dopiero po kilkunastu sekundach zaczęły przybierać specyficzne kształty.

W innej klatce roiły się opalizujące niebieskie piraniożuki, obijając się o pręty i próbując je

przegryźć, w nadziei, że w ten sposób wydostaną się na wolność.

Jacen uwalniał po kolei wszystkie stworzenia, zanosząc klatki do okna tak ostrożnie,

jak potrafił, ale wykonując wszelkie ruchy z kontrolowaną szybkością i precyzją. Właśnie

wypuścił ostatnich ulubieńców - pieńkowe jaszczurki - kiedy usłyszał donośny ryk

Wookiego, po którym odezwał się piskliwy głosik miniaturowego androida-tłumacza.

- Och, dzięki niech będą niebiosom; mimo wszystko nie jesteśmy sami w tej wielkiej

świątyni!

Chłopiec odwrócił się i ujrzał Lowiego, Tionnę i Raynara, stojących w drzwiach jego

komnaty. Em Teedee wisiał, jak zwykle, przyczepiony do pasa młodego Wookiego.

- Wszyscy udali się do wielkiej komnaty audiencyjnej - odparł Jacen. - My także

powinniśmy znaleźć się tam jak najszybciej. Zanim dojdzie do walki, mistrz Skywalker

pragnie udzielić nam kilku ostatnich wskazówek.

Cała grupa opuściła kabinę turbowindy i znalazła się w wielkiej sali. Wówczas Jacen

zobaczył, że jego siostra rozmawia półgłosem z wujkiem Lukiem i Tenel Ka, a pozostali

uczniowie siedzą w milczeniu, jakby sparaliżowało ich przerażenie.

Kiedy Skywalker uświadomił sobie, że Lowie wykonał powierzone zadanie i powrócił

szczęśliwie, głęboko odetchnął, a na jego twarzy ukazał się wyraz prawdziwej ulgi. Tionna

podeszła do niego, wyciągając rękę, którą Luke przez chwilę ściskał na powitanie.

- Jestem rad, że ci się nic nie stało - oświadczył, uśmiechając się ciepło.

- Co powiedziała mama? - zainteresował się Jacen, zwracając się do siostry.

Jaina przygryzła dolną wargę, a tymczasem Tenel Ka odpowiedziała:

- Akademia Ciemnej Strony zakłóca wysyłane sygnały. Nie możemy zawiadomić

nikogo ani wołać o ratunek.

Jacen poczuł, że krew odpłynęła z jego twarzy. Nie miał pojęcia, ile czasu może

potrwać, zanim ktokolwiek pospieszy na odsiecz, skoro nawet nie mogli wysłać sygnału

alarmowego.

Luke wstąpił na podwyższenie i zwracając się do wszystkich zgromadzonych uczniów

Jedi, powiedział głośno:

- Nie możemy liczyć na to, że ktokolwiek przyleci, by nam pomóc. Musimy toczyć tę

walkę, zdani wyłącznie na własne siły. Przypuszczam, że pierwszym celem ataku stanie się

wielka świątynia. Tenel Ka zdążyła zapoznać was z zasadami partyzanckiej walki, więc

uważam, że powinniśmy stoczyć ją w dżungli, gdzie dla żołnierzy Akademii Ciemnej Strony

wszystko będzie nowe i obce, a dla nas dobrze znane. Nasza walka będzie zatem miała

charakter pojedynków.

Przedtem jednak musimy natychmiast zarządzić ewakuację całej akademii Jedi.

ROZDZIAŁ 5

Zekk przebywał w zatłoczonym hangarze Akademii Ciemnej Strony, gdzie przyglądał

się ostatnim przygotowaniom do ataku. Odnosił wrażenie, że udziela mu się nastrój

podniecenia, jaki ogarnął żołnierzy, pałających gniewem i chęcią wyrządzenia jak

największych zniszczeń. Wydawało mu się, że wszystkie linie skupiającej się w nim ciemnej

Mocy płoną oślepiającym blaskiem.

Nad środkiem lądowiska unosiła się ogromna taktyczna platforma szturmowa, wokół

której krzątało się najwięcej osób. Najeżona lufami dział i zajmująca największą przestrzeń,

została skonstruowana specjalnie z myślą o stoczeniu z Sojuszem Rebeliantów decydującej

bitwy. Na pokrytych pancernymi płytami pokładach przebywali szturmowcy przygotowujący

platformę do startu. Latające urządzenie, dowodzone przez złowieszczą Siostrę Nocy Tamith

Kai, miało stanowić pomost, z którego będą wyruszali Ciemni Jedi, żeby toczyć pojedynki z

uczniami Skywalkera.

Tamith Kai, stojąca za sterami bojowej platformy, również pałała żądzą zemsty.

Ilekroć się poruszała, jej długa, fałdzista peleryna ocierała się o materiał kombinezonu i

syczała niczym jadowity wąż, szykujący się do ataku. Z naramienników wystawały ostre,

długie kolce, sporządzone z pancerza gigantycznego śmiercionośnego żuka. Głowę kobiety

okalały podobne do hebanowych sprężyn czarne włosy, raz po raz zwijające się i skwierczące

od nadmiaru zgromadzonej energii Mocy. Każdy sprawiał wrażenie, że żyje własnym życiem

i okazuje wrogość pozostałym.

Fioletowe oczy Tamith Kai zapłonęły, kiedy kobieta skupiła w sobie jeszcze więcej

Mocy i wydała wszystkim żołnierzom rozkaz przygotowania platformy do startu.

Sporządzony z onyksowych łusek pancerz idealnie przylegał do jej silnie umięśnionego ciała.

Każdy ruch i gest Siostry Nocy dowodził pewności siebie, wiary we własne siły - a przede

wszystkim niepohamowanej żądzy zniszczenia placówki wroga.

Tymczasem Zekk zajmował się własnymi sprawami. Pamiętał o tym, że sam bywał

często obiektem podejrzeń złowieszczej wiedźmy. Tamith Kai nie darzyła go zaufaniem.

Uważała, że nie zaprzedał się bez reszty ciemnej stronie. Podejrzewała, że nadal

zaślepiającego resztki przyjaźni, jaką żywił kiedyś wobec bliźniąt Jedi, Jacena i Jainy Solo.

Zekk był ulubionym uczniem samego naczelnika Akademii Ciemnej Strony, Brakissa,

a później, tocząc walkę na śmierć i życie, zwyciężył w pojedynku z ulubieńcem Tamith Kai,

Vilasem. Dzięki temu zwycięstwu uzyskał prawo do tytułu Najciemniejszego Rycerza.

Tymczasem Siostra Nocy, która zapewne nie potrafiła pogodzić się ze śmiercią ulubieńca, a

może wyczuwała tlące się w duszy Zekka iskierki wątpliwości, prawie nie spuszczała

młodzieńca z oczu.

Mimo to Brakiss powierzył właśnie jemu dowództwo oddziału władających Mocą

młodych adeptów, którzy wyruszali do pierwszej walki o odzyskanie władzy w galaktyce.

Najciemniejszy Rycerz miał stanąć na czele grupy szturmowej składającej się z Ciemnych

Jedi, którzy powinni spaść z nieba jak śmiercionośne duchy i pokonać uczniów mistrza

Skywalkera.

Młodzieniec głęboko odetchnął, czując w chłodnym powietrzu upajającą woń smarów

i rozpuszczalników. Słyszał dudnienie pomp tłoczących chłodziwo, pomruk uruchamianych

silników i chrzęst pancerzy szturmowców zajmujących wyznaczone miejsca. Wszystkie

oznaki wskazywały na to, że przygotowania dobiegły końca. Szturmowa platforma była

gotowa do startu.

Zekk odwrócił się w stronę swojej grupy wojowników władających Mocą. Miał na

sobie, jak zwykle, skórzany pancerz, osłonięty czarną peleryną, której krawędzie wykończono

szkarłatną lamówką. U pasa wisiał przypięty miecz świetlny, jakby czekał na chwilę, kiedy

właściciel zdecyduje się nim posłużyć. Młodzieniec związał długie, czarne włosy w schludny

koński ogon. Kiedy popatrzył na cierpliwie czekających wojowników, w jego

szmaragdowozielonych oczach ukazały się błyski.

- Poczujcie, jak Moc przepływa przez wasze ciała - powiedział.

Spojrzał po kolei w oczy każdego podwładnego. Wszyscy stali na baczność,

zacisnąwszy zęby, i tylko ogień płonący w ich oczach świadczył o tym, że rwą się do walki.

Od dawna przygotowywali się, czekając na tę chwilę.

Zekk gestem pokazał im unoszącą się platformę i Ciemni Jedi natychmiast wskoczyli

jak groźna fala na pokład opancerzonego statku.

- Musimy zaatakować akademię Jedi znienacka - odezwał się Najciemniejszy Rycerz.

- W przeciwnym razie stracimy przewagę, jaką daje zaskoczenie.

Hełm pilota myśliwca typu TIE idealnie odpowiadał kształtom jego posiwiałej głowy.

Resztę ekwipunku stanowiła maska umożliwiająca oddychanie, ochronne gogle, czarny

lotniczy kombinezon, wyściełane rękawice i ciężkie, podkute buty. Kiedy Qorl założył

wszystkie części stroju, wydało mu się, że przeniósł się w inne czasy, kiedy miał o wiele

mniej lat... i kiedy również latał jako pilot myśliwca TIE, pełniący służbę w pierwszym

Imperium.

Przed wielu laty jego maszyna była jednym z myśliwców należących do skrzydła,

które wyleciało z hangarów Gwiazdy Śmierci, aby wziąć udział w walce przeciwko

ogarniętym rozpaczą pilotom rebelianckich X-skrzydłowców. Myśliwiec Qorla został jednak

trafiony i uszkodzony, po czym, koziołkując i zataczając kręgi, zaczął się rozpadać, ale zdołał

wylądować w porastającej powierzchnię Yavina Cztery gęstej dżungli. Kiedy ranny pilot

wydostał się z rozbitej maszyny i skierował spojrzenie w niebo, z niedowierzaniem i

przerażeniem stwierdził, że niezwyciężona Gwiazda Śmierci eksploduje, skazując go na

nędzną wegetację w dzikich ostępach leśnych niewielkiego księżyca.

Qorl powrócił do pełni sił, ale żył jak pustelnik przez następne dwadzieścia kilka lat,

dopóki jego kryjówki nie odnaleźli przypadkiem młodzi uczniowie Jedi... Zapoczątkowało to

całą serię wydarzeń, które w końcu przywiodły go na łono Drugiego Imperium.

A teraz miał wsiąść do kabiny innego myśliwca typu TIE i wystartować z pokładu

innej bojowej stacji - po to, aby raz jeszcze zmierzyć się z siłami Rebeliantów. Tym razem

był jednak przekonany, że Imperium nie pozwoli sobie na popełnienie jakiegoś błędu.

Stał przed frontem pilotów swojego skrzydła, w którego skład wchodziło dwanaście

maszyn typu TIE. Stłoczone pod ścianą ogromnego lądowiska niewielkie myśliwce miały

wystartować w chwili, kiedy szturmowa platforma wyleci z hangaru Akademii Ciemnej

Strony. Siwowłosy pilot odwrócił się w stronę szeregu podwładnych; spośród nich żaden

jeszcze nie brał udziału w prawdziwej walce. Wszyscy zostali wybrani z grona najbardziej

ambitnych młodych kandydatów, którzy szkolili się, pragnąc zostać szturmowcami. Wszyscy

byli jednak niedoświadczonymi pilotami. Spędzili wiele godzin, ćwicząc na rozmaitych

symulatorach, i Qorl wiedział, że palą się do walki. Z niecierpliwością oczekują chwili, kiedy

przejdą chrzest bojowy. Stali teraz przed swoimi myśliwcami, ubrani w takie same czarne

hełmy i kombinezony.

Zwłaszcza jeden młodociany pilot nerwowo przestępował z nogi na nogę i raz po raz

spoglądał na swoją maszynę. Omiatał spojrzeniem wieżyczki laserowych działek, jakby już

teraz pragnął znaleźć się w kabinie i zrobić z nich użytek. W końcu zdjął hełm i przycisnął go

do torsu. Qorl spojrzał na nalaną, młodą twarz pilota, mimo iż już przedtem zorientował się,

że owym niecierpliwym młodzieńcem jest barczysty Norys, były przywódca gangu

Zagubionych.

- Przepraszam pana, ale mam pewną propozycję - odezwał się osiłek. - Ponieważ w

trakcie ćwiczeń radziłem sobie bardzo dobrze, o wiele lepiej niż pozostali kandydaci,

pomyślałem, że może powinienem zostać mianowany dowódcą tego skrzydła myśliwców.

Qorl zdusił w sobie gniew i odparł:

- Ja... rozumiem pobudki, jakimi się kierujesz, Norysie. Rzeczywiście, w trakcie

wszechstronnego szkolenia, jakie przeszedłeś, zamierzając zostać najpierw szturmowcem, a

później pilotem myśliwca typu TIE, spisywałeś się doskonale. Jesteś chętny do nauki i, jak

przypuszczam, do służenia Drugiemu Imperium. Niestety, tym razem nie mogę spełnić twojej

prośby.

- Z jakiego powodu?

Czując wyzwanie, kryjące się w tonie głosu niesfornego młodzieńca, Qorl postanowił

odpowiedzieć krótko i rzeczowo.

- Ponieważ Brakiss mianował mnie dowódcą tej wyprawy. Jeżeli jednak uważasz, że

nie musisz podporządkować się temu rozkazowi...

Wzruszył ramionami, pozwalając, żeby wszelkie możliwe konsekwencje tego

stwierdzenia pozostały nie dopowiedziane.

Młodzieniec był szorstki w obejściu, źle wychowany i tak bardzo

niezdyscyplinowany, że gdyby nie wykazywał dużych zdolności we władaniu bronią i sztuce

walki, Qorl z pewnością zostawiłby go na pokładzie Akademii Ciemnej Strony. Stawka w tej

grze była zbyt wysoka, by pozwolić rwącemu się do walki osiłkowi wszystko spartaczyć.

Norys się zarumienił.

- Wydaje mi się, że strach cię oblatuje, staruszku - powiedział. - Jesteś stary i od wielu

lat nie siedziałeś za sterami prawdziwego myśliwca. Zamierzasz dowodzić tym skrzydłem w

taki sposób, żebyśmy trzymali się z daleka od pola walki. Chcesz w ten sposób

usprawiedliwić własny brak odwagi.

- To byłoby wszystko, pilocie - odezwał się spokojnie Qorl, ale w jego cichym głosie

kryła się taka siła, że chyba powietrze zaskwierczało od nagromadzonej w nim energii. -

Pozwalam ci dokonać wyboru. Jeżeli powiesz choćby słowo, pozostawię cię na tym

lądowisku, a jeżeli udowodnisz, że umiesz trzymać język za zębami, pozwolę ci walczyć ku

większej chwale twojego Imperatora.

W tej chwili Qorl naprawdę nie dbał o to, co postanowi zrobić krzepki młodzik. Z

przyjemnością dowodziłby nieco mniejszym skrzydłem, byle tylko mieć pewność, że wszyscy

piloci zechcą słuchać jego rozkazów.

Pieniąc się w bezsilnej złości, Norys uczynił wysiłek, by nie odpowiedzieć. Uniósł

hełm i z wściekłością wcisnął na głowę.

Stary pilot odezwał się znów, tym razem raczej pragnąc rozładować napięcie niż z

jakiegokolwiek innego powodu:

- Odnieśliśmy sukces, gdyż udało się nam zakłócić wszystkie sygnały, wysyłane z

ośrodka łączności akademii Jedi. Nasi wrogowie nie mogą więc liczyć na to, że z pomocą

przybędą jakiekolwiek posiłki. A ponieważ ci głupi rycerze Jedi nie widzą na orbicie żadnych

wojennych okrętów, musieli dojść do przekonania, że do odparcia ataku wystarczy ich

mizerne siłowe pole i wiara we własne umiejętności.

Systemy śledzące, jakimi dysponujemy, wskazują, że atak pierwszego oddziału

imperialnych komandosów zakończył się powodzeniem, dzięki czemu siłowe pole przestało

funkcjonować. Akademia Jedi, pozbawiona energetycznej osłony, jest teraz zdana na naszą

łaskę i niełaskę.

Kiedy Tamith Kai wystartuje na pokładzie bojowej platformy, by dowodzić oddziałem

żołnierzy biorących udział w akcji, Zekk i grupa jego Ciemnych Jedi zaczną toczyć pojedynki

z rycerzami, wyszkolonymi przez Skywalkera. W tym czasie myśliwce, tworzące to skrzydło,

rozpoczną nękanie akademii Jedi atakami z powietrza. Mimo iż naszym celem jest

wyrządzenie jak największych szkód, powinniśmy jedynie wspierać siły lądowe Imperium, a

nie brać udziału w bezpośredniej walce. Czy to zrozumiałe?

Piloci mruknęli na znak, że rozumieją zadanie. Qorl nie był jednak pewien, czy do

chóru pomruków przyłączył się głos Norysa.

- To bardzo dobrze - powiedział. - W takim razie... Do maszyn!

Piloci wskoczyli do kabin. Qorl poszedł w ich ślady i po chwili siedział za pulpitem

sterowniczym swojego myśliwca typu TIE, który miał lecieć na czele całego skrzydła.

Wciągnął głęboki haust powietrza, które przedostawało się przez otwory w filtracyjnej masce.

Mimo to poczuł dobrze znaną, rozkoszną woń odczynników chemicznych, umieszczonych we

wnętrzach pochłaniaczy.

Uśmiechnął się do swoich myśli. Czuł się doskonale, mogąc jeszcze raz zasiąść za

sterami maszyny i polecieć w przestworza.

Nie odchodząc od urządzeń sterowniczych taktycznej bojowej platformy, Tamith Kai

zawołała:

- Startujemy! I zanim ten dzień dobiegnie końca, powrócimy jako zwycięzcy!

Ogromne wrota hangaru gwiezdnej stacji się otworzyły, ukazując mroki przestworzy i

niewielki szmaragdowy księżyc. Majaczył za nim gigantyczny pomarańczowy kocioł

kipiących gazów, tworzących planetę Yavin. Niewielki księżyc, widziany na tle panoramy

wszechświata, wyglądał niepozornie, ale to właśnie on był najważniejszym celem ataku

szturmowców Akademii Ciemnej Strony. Wkrótce na j ego powierzchni miała rozegrać się

bitwa, która z pewnością zakończy się zwycięstwem sił Drugiego Imperium.

Tamith Kai wydała odpowiedni rozkaz. Natychmiast silniki repulsorów zagrały pełną

mocą i bojowa platforma zaczęła oddalać się od gwiezdnej stacji. Wojskowa jednostka miała

kształt wielkiej, płaskiej i zaokrąglonej na rogach dwupoziomowej barki. Ponad wyższy

poziom wystawała mieszcząca stanowisko dowodzenia nadbudówka, która miała zostać

rozhermetyzowana i otworzona, kiedy statek znajdzie się w atmosferze. Na górnym poziomie

czekali szturmowcy i żołnierze stanowiący grupę operacyjną. Dolny zajmował Zekk z

oddziałem Ciemnych Jedi, czekających obok opancerzonej klapy zapadni na właściwą chwilę.

Pokonując odległość dzielącą ją od celu, szturmowa platforma szybowała w

przestworzach. Przygotowywała się do pogrążenia w otaczających zielony księżyc, cienkich

jak paznokieć warstwach atmosfery. Niecierpliwie licząc upływające minuty, Zekk

przechadzał się tam i z powrotem po dolnym pokładzie. Wyglądając przez iluminator,

zauważył, że przypominająca kolczasty pierścień imperialna placówka, zajmująca dotychczas

całą wolną przestrzeń, coraz szybciej maleje, w miarę jak platforma przyspiesza, kierując się

ku Yavinowi Cztery.

- Plecaki gotowe? - zapytał, zwracając się w stronę podwładnych.

Sprawdził własny ekwipunek, przytroczony do pleców pasami krzyżującymi się na

piersiach i na plecach. Sam plecak skrywała czarna peleryna, której szkarłatna lamówka

błysnęła, kiedy się obrócił. Członkowie oddziału Ciemnych Jedi zaczęli sprawdzać wiszące u

pasów identyczne świetlne miecze, sporządzone w warsztatach Akademii Ciemnej Strony.

Wszyscy zwrócili uwagę także na mocowanie przytroczonych do pleców pojemników,

kryjących indywidualne repulsory. Jeden po drugim meldowali gotowość do walki.

Kiedy bojowa platforma zagłębiła się w górne warstwy atmosfery, w widocznych za

iluminatorami mrokach przestworzy pojawiły się pierwsze nieśmiałe pasma białej mgiełki.

Zekk wyczuwał jednak coraz silniejszy opór, wywołany tarciem ochronnego pancerza o

cząsteczki atmosfery.

W miarę jak kadłub imperialnej barki zaczynał się nagrzewać, młodzieniec odnosił

wrażenie, że słyszy świst powietrza rozcinanego przez platformę. Mimo to Tamith Kai

pilotowała ją, jak osoba doświadczona, pewną ręką. Ani przez chwilę się nie wahając,

zmierzała prosto do wytkniętego celu.

Nagle w odbiorniku interkomu rozległ się głęboki, chrapliwy głos Siostry Nocy:

- Niedługo osiągniemy odpowiednią wysokość i znajdziemy się bezpośrednio nad

celem. Zekku, przygotuj do skoku swoich Ciemnych Jedi. Klapa zapadni otworzy się

dokładnie za standardową minutę.

Zekk klasnął w chronione rękawicami dłonie, nakazując członkom grupy, żeby

ustawili się w dwuszeregu.

- Silniki repulsorowe pomogą wam utrzymać siew powietrzu - powiedział - ale

posługujcie się Mocą, żeby panować nad szybkością opadania i kierunkiem lotu. Pamiętajcie

o tym, że musimy zadać bezpośredni cios. Tam, w dole, czekają wasi zawzięci wrogowie -

rycerze Jedi, wyszkoleni przez mistrza Skywalkera. Od tego, czy w dzisiejszej walce

odniesiecie zwycięstwo, zależy los całej galaktyki.

Zekk skierował przenikliwe spojrzenie po kolei na każdego z podopiecznych, jakby

pragnął w ten sposób przekazać wszystkim chociaż cząstkę własnego zdecydowania. Był

pewien, że wszyscy są dzielnymi wojownikami, i pamiętał o tym, że przysięgali, iż nie

spoczną, dopóki nie zwyciężą.

Mimo to Najciemniejszy Rycerz nie zdołał jeszcze uporać się z burzą, szalejącą w

jego piersi. W skrytości ducha nie wątpił, że niejasne podejrzenia Tamith Kai co do jego

lojalności nie są całkowicie bezzasadne. Rzeczywiście, z rozrzewnieniem wspominał

serdeczną przyjaźń, jaką darzył kiedyś dobrą koleżankę Jainę Solo i jej brata Jacena.

Pamiętał, że kiedy przebywał w gęstwinach dżungli Kashyyyku, ostrzegł Jainę, aby

trzymała się jak najdalej od akademii Jedi. Nie chciał, żeby dziewczyna uczestniczyła w

walce, jaka wkrótce miała się rozpocząć. Nie chciał, żeby koleżance przydarzyło się coś

złego.

Wiedział jednak z taką samą pewnością, że Jaina Solo, którą znał i na której mu tak

zależało, nigdy nie cofnie się przed walką, aby ocalić własne życie, podobnie jak nigdy nie

opuści przyjaciół, znajdujących się w niebezpieczeństwie. Wzdrygnął się na myśl o tym, że

może właśnie w tej chwili Jaina przebywa gdzieś na terenie akademii Jedi, gotowa stanąć do

walki z nim, Zekkiem.

Kiedy usłyszał szczęk zwalnianego zamka, był wdzięczny losowi za to, że nie musi

dłużej zastanawiać się nad tym problemem. Klapa zapadni odchyliła się z głośnym

skrzypnięciem. Pod stopami oddziału Ciemnych Jedi ukazała się przypominająca rozchylone

bezzębne usta wąska świetlista szczelina, która po chwili zamieniła się w jasny kwadrat. W

otworze majaczyły wierzchołki ogromnych drzew. Spomiędzy nich sterczały kamienne wieże

prastarych świątyń, wzniesionych przed tysiącami lat przez tajemniczych Massassów.

- No, dobrze, moi Ciemni Jedi! - zawołał Zekk, starając się przekrzyczeć świst

wichury. -Nadeszła nasza godzina. Skaczemy!

Postanowił udowodnić, że dowódca się nie boi, i wyskoczył pierwszy. Szybując,

włączył silnik repulsorowego plecaka, po czym koziołkując w powietrzu, skierował się w

stronę bezbronnej akademii Jedi.

Naśladując Najciemniejszego Rycerza, wszyscy Ciemni Jedi podążyli w jego ślady.

Jeden po drugim odrywali się od platformy i szybowali w powietrzu niczym niosące śmierć

drapieżne ptaki.

Tymczasem Zekk wyrównał lot i wysunął energetyczną klingę świetlnego miecza, a

później wyciągnął ją przed siebie w taki sposób, że przypominała płonące ramię

drogowskazu. Kiedy obejrzał się za siebie, zobaczył, że pozostali członkowie jego

szturmowego oddziału, naśladując we wszystkim dowódcę, również wyciągnęli świetliste

ostrza. Lecieli za nim, a wiatr rozwiewał fałdy ich czarnych peleryn.

Ciemni Jedi zaczęli opadać z nieba niczym krople upiornego deszczu.

ROZDZIAŁ 6

Świdrujący w uszach skowyt bliźniaczych silników jonowych zakłócił względną

ciszę, panującą w wielkiej sali audiencyjnej świątyni. Tenel Ka zareagowała odruchowo,

jeszcze zanim uświadomiła sobie, co może być źródłem dźwięku. Podbiegła i kucnęła przy

najbliższej szczelinie, wyciętej w kamiennym murze i pełniącej funkcję okna. Po chwili za jej

plecami znaleźli się Jacen, Jaina i Lowbacca. Przez szczelinę było widać nurkujące myśliwce

typu TIE, kierujące się prosto ku akademii Jedi!

- Mistrzu Skywalkerze, jesteśmy atakowani! - krzyknęła młoda wojowniczka z

Dathomiry.

Luke podniósł głos, pragnąc, by usłyszeli go wszyscy uczniowie przebywający w

wielkiej komnacie.

- Uwaga! Powinniście pozostać w dżungli, dopóki bitwa nie dobiegnie końca.

Walczcie tak, jak pozwalają na to wasze talenty i możliwości. Pamiętajcie o tym, co

ćwiczyliście i czego się nauczyliście... I niech Moc będzie z wami.

Jego słowa raz po raz przerywał głuchy odgłos eksplozji. W pewnej chwili w

ogromnym pomieszczeniu rozległ się głośny huk, podobny do ogłuszającego trzasku. Okazało

się, że w ziemię u podnóża świątyni trafiła jakaś bomba protonowa i spowodowała powstanie

głębokiego krateru w glebie, tuż obok wielkiej piramidy.

Tenel Ka odwróciła się, ale nie odeszła od szczeliny w murze, obok której stała.

Przyglądając się pozostałym uczniom Jedi, stwierdziła, że ich reakcja na słowa i polecenia

mistrza Skywalkera jest doprawdy godna pochwały. Kilkoro zaskoczonych kandydatów

zachłysnęło się powietrzem. Dziewczyna wyczuła płynącą od nich falę sprzecznych emocji.

Dominowały pośród nich nerwowe oczekiwanie, tęsknota za rodzinnym światem, wiara w

potęgę Mocy i trwoga na myśl o tym, że może będą musieli odebrać komuś życie.

Wojowniczka nie wyczuwała jednak ani śladu niepewności, paniki czy zamiaru wypierania

się własnej tożsamości.

Nie czekając na dalsze wskazówki, uczniowie Jedi, jeden po drugim, zaczęli

wychodzić z wielkiej sali. Luke Skywalker pospieszył do okna, przy którym stała Tenel Ka z

przyjaciółmi, po czym gestem nakazał Peckhumowi, by się do nich przyłączył. Stary pilot

zanurkował, kiedy po kolejnym trafieniu posypały się na jego posiwiałą głowę drobiny kurzu

i okruchy kamieni, odrywające się od sklepienia.

Mistrz Jedi natychmiast zaczął wydawać polecenia. Tenel Ka nie mogła wyjść z

podziwu, ujrzawszy, że zachował spokój pomimo panującego zamieszania.

- Jacenie, weź „Ścigacz Cieni” i poleć na orbitę. Jeżeli uda ci się przedostać przez

strefę zakłócającą nasze sygnały, wyślij mamie wiadomość, że jesteśmy atakowani. Artoo-

Detoo powinien w tej chwili znajdować się w hangarze, na lądowisku w pobliżu statku.

Nigdzie nie znajdziesz lepszego drugiego pilota.

Jaina, która uwielbiała latać statkami, właśnie zamierzała zaprotestować, kiedy wujek

Luke nagle odwrócił się w jej stronę.

- Chciałbym, Jaino, żebyś przeprawiła się na drugi brzeg rzeki i sprawdziła, czy nie

uda ci się naprawić uszkodzonych generatorów. Przekonaj się, czy zdołasz ponownie włączyć

energetyczne pole. Lowie, ty i Tenel Ka...

Z przyczepionego do pasa Luke’a miniaturowego komunikatora rozległ się pisk,

świadczący o pojawieniu się bardzo ważnej informacji.

Kolejny potężny wybuch wstrząsnął murami wielkiej świątyni. Tym razem eksplozja

musiała mieć miejsce bliżej niż poprzednie. Zaledwie Luke zdążył włączyć urządzenie, kiedy

w głośniku rozległa się długa seria pełnych podniecenia elektronicznych pisków i

świergotów.

- Co się stało, Artoo? - zapytał Skywalker. - Uspokój się i powiedz, o co chodzi.

- Jeżeli wolno, panie Skywalkerze - odezwał się Em Teedee - zdołałem rozszyfrować

słowa pańskiego astronawigacyjnego robota, dzięki czemu mogę teraz służyć tłumaczeniem.

Jak pan zapewne wie, potrafię płynnie posługiwać się ponad sześcioma formami komunik...

- Dziękuję ci, Em Teedee - odparł Luke Skywalker, przerywając paplaninę

miniaturowego androida. - Będę wdzięczny, jeżeli zechcesz mi pomóc.

- Artoo-Detoo melduje... o rety!... że jakaś bomba eksplodowała tuż przed wrotami

hangaru. Płyty zostały zasypane przez lawinę odłamków kamieni. Żaden statek nie zdoła teraz

wlecieć ani wylecieć. Oznacza to, że „Ścigacz Cieni” jest uwięziony w hangarze!

- Hej! - zawołał Jacen po chwili, którą poświęcił na zastanawianie się nad sytuacją. -

Peckhumie, a co z „Piorunochronem”? Nie został wprowadzony do hangaru.

Tenel Ka poczuła, że jej czoło przecięła głęboka zmarszczka. Jakoś nie potrafiła

wyobrazić sobie Jacena, lecącego rozklekotanym, pokiereszowanym towarowym

transportowcem i toczącego walkę ze znacznie szybszymi i zwrotniejszymi imperialnymi

myśliwcami.

- „Piorunochron” nie ma kwantowego pancerza, jakim pokryty jest kadłub „Ścigacza

Cieni” - przypomniał Skywalker.

- To zbyt niebezpieczne - dodała Jaina.

- Wszyscy narażamy się tu na niebezpieczeństwa - odparł Jacen półgłosem, ale bardzo

stanowczo. - A musimy znaleźć jakiś sposób, żeby przesłać tę wiadomość.

- Czemu nie, to mogłoby się udać - poparł go stary pilot. - Przed wielu laty nauczyłem

się wykonywać kilka doskonałych uników. Przypuszczam, że wystarczą, żebyśmy dolecieli

na orbitę i nie dali się trafić.

W tej samej chwili Lowbacca ostrzegawczo zawył i wyciągnął rękę, pokazując coś, co

zobaczył za wąskim oknem. W oddali wisiała nad dżunglą złowieszczo wyglądająca

konstrukcja, podobna do najeżonej lufami laserowych dział taktycznej platformy. Wyglądała

jak śmiercionośna tratwa, obsadzona przez oddziały imperialnych żołnierzy.

Tenel Ka poczuła nagle, że przenikają znajome uczucie.

- Przyleciała Tamith Kai - rzekła. - Wyraźnie wyczuwam jej obecność.

- Wygląda na to, że przebywa na pokładzie tej platformy i dowodzi stamtąd ruchami

naziemnych oddziałów szturmowych -stwierdził Luke.

- A zatem musimy unieszkodliwić tę platformę - odparła bez chwili wahania

wojowniczka z Dathomiry. - Zgłaszam się na ochotnika. Chcę stoczyć pojedynek z tą Siostrą

Nocy.

Młody Wookie warknął, pragnąc podzielić się ze wszystkimi pewną informacją.

- Pan Lowbacca chciałby przypomnieć, że jego mały skoczek typu T-23 znajduje się

nadal na skraju polany stanowiącej lądowisko - przetłumaczył usłużnie Em Teedee. - Gdyby

otrzymał zgodę na posłużenie się skoczkiem, on i pani Tenel Ka mogliby znaleźć się w

pobliżu platformy w ciągu kilku minut.

Luke kiwnął głową.

- A zatem wszyscy mamy do wykonania jakieś zadania -powiedział. - Ja przeszukam

pomieszczenia akademii Jedi, by upewnić się, że nie pozostał w nich żaden uczeń. Później

spotkamy się w dżungli; tam, gdzie się umówiliśmy.

Schodząc szybko po wewnętrznych schodach wielkiej świątyni, Tenel Ka czuła, że jej

myśli wybiegaj ą w przyszłość i skupiają się wokół czekającej ją walki. W żyłach dziewczyny

płynęła krew, wzbogacona dodatkową porcją adrenaliny, dzięki czemu myśli wojowniczki

gnały jak nigdy przedtem. Tenel Ka od najmłodszych lat była wychowywana i kształcona w

taki sposób, żeby wyrosła na dzielną wojowniczkę.

I chociaż posługiwanie się tylko jedną ręką stanowiło dla niej jeszcze jedno wyzwanie,

dziewczyna nie czuła ani strachu, ani przesadnej pewności siebie. Była po prostu gotowa

stanąć do tej walki. Wiedziała, że rycerz Jedi musi być zawsze gotów. Mistrz Skywalker i

Tionna także zadbali o to, aby rozwijała swoje umiejętności. Tenel Ka miała swój świetlny

miecz i potrafiła posługiwać się Mocą. Była przekonana, że jedno i drugie wystarczy, żeby

zwyciężyć w walce z każdym przeciwnikiem.

Kiedy wszyscy wybiegli na polanę pełniącą funkcję lądowiska, Jaina odłączyła się od

reszty grupy. Wskoczyła w nurty rzeki i zaczęła płynąć na drugi brzeg, kierując się ku

uszkodzonym generatorom ochronnego pola. Tenel Ka ze zdziwieniem stwierdziła, że stary

Peckhum dotrzymuje kroku Jacenowi, biegnącemu przez polanę w stronę pokiereszowanego

towarowego transportowca.

Tenel Ka i Lowbacca musieli uskakiwać przed świetlistymi sztychami laserowych

błyskawic, jakie raz po raz wyskakiwały z luf działek myśliwców TIE. Mimo to wspięli się do

kabiny skoczka typu T-23 niemal w tej samej chwili, kiedy siwowłosy pilot i Jacen wpadli na

pokład „Piorunochronu”.

Przyglądając się, jak chłopiec wbiega po rampie i znika w otworze włazu statku

Peckhuma, Tenel Ka poczuła w sercu ukłucie, którego nie potrafiłaby wytłumaczyć, nawet

przed sobą. Zauważyła jednak, że Jacen pojawił się znów w otworze. Przez sekundę spoglądał

na nią z poważnym wyrazem twarzy, a później wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

- Kiedy wrócę, opowiem ci nowy dowcip! - zawołał chcąc, by go usłyszała. - Tym

razem naprawdę śmieszny.

Potem znów zniknął w mrocznym prostokącie włazu.

Słysząc, że Lowie uruchamia silniki repulsorowe skoczka, Tenel Ka odpowiedziała,

chociaż była pewna, że chłopiec nie może jej usłyszeć:

- Tak, mój przyjacielu Jacenie, bardzo chętnie wysłucham twojego dowcipu. Kiedy

wszyscy powrócimy.

ROZDZIAŁ 7

Silniki „Piorunochronu” zaskowyczały i statek, pokonując siłę przyciągania, oderwał

się od lądowiska. W chwilę później pokiereszowany kadłub wzdrygnął się, jakby przeniknięty

lodowatym dreszczem. W głowie Jacena natychmiast rozdźwięczały się sygnały alarmowe.

- Zostaliśmy trafieni! - zawołał, nawet nie zadając sobie trudu sprawdzenia wskazań

mierników.

- Nie-e - odparł spokojnie stary Peckhum. - „Piorunochron” zachowuje się tak zawsze,

od czasu, kiedy wyłączyłem ogranicznik dopływu energii do rufowych repulsorów. Możliwe,

że któregoś dnia ponownie rzucę okiem na to urządzenie.

Chłopiec stwierdził, że węzeł, jaki pod wpływem paniki zasupłał się w j ego żołądku,

stopniowo przestał się zaciskać... ale tylko do pewnego stopnia.

- Może Jaina pomoże panu naprawić je trochę później - odezwał się po chwili.

Powietrze za iluminatorem przecięła jaskrawa błyskawica i w następnej sekundzie,

głośno wyjąc, śmignął jakiś myśliwiec typu TIE nurkujący w stronę akademii Jedi.

- Hej, przeleciał bardzo blisko! - zauważył chłopiec.

- Zbyt blisko - zgodził się z nim siwowłosy pilot. - A teraz trzymaj się, młody Solo. Za

chwilę zaczniemy robić uniki.

Lowie skupił swą uwagę na pilotowaniu skoczka typu T-23 w taki sposób, by

maszyna przez cały czas znajdowała się pod osłoną. Przez umieszczone w dolnej części

kadłuba szyby widział innych uczniów Jedi, starających się ukryć w dżungli. Wszyscy biegli

zygzakami, usiłując nie dać się trafić przez laserowe błyskawice, jakimi raziły polanę

imperialne myśliwce. Kiedy rycerze Jedi zaczęli znikać w lesie, młody Wookie szarpnął

dźwignię i poderwał maszynę.

Gęstwina splecionych gałęzi porośniętych prawdziwym gąszczem liści zawsze

kojarzyła mu się z bezpieczeństwem i spokojem. Lowbacca bardzo chciałby spędzić chociaż

kilka takich spokojnych chwil, siedząc i medytując na wierzchołku jakiegoś drzewa. Na

najwyższych poziomach nie czekały jednak na niego i Tenel Ka ani bezpieczeństwo, ani

spokój. A przynajmniej nie w tej chwili.

Lowie zacisnął dłonie na rękojeściach dźwigni sterowniczych i leciał zygzakami,

starając się prześlizgiwać między konarami i pniami gigantycznych drzew. Spodziewał się, że

w ten sposób zgubi prześladowców, którzy mogli puścić się w pogoń za małym skoczkiem.

Wiedział, że tym razem niebezpieczeństwo grozi z góry, gdzie krążyły nieprzyjacielskie

myśliwce TIE, a więc nie mógł lecieć ponad baldachimem liści. Liczył na to, że pozostanie

nie zauważony, jeżeli będzie nadal przemykał między drzewami.

Nagle tuż obok kadłuba skoczka błysnęła jakaś ognista nitka. Wbiła się w miękką

glebę i zwęgliła kilka zeschłych liści, z których uniósł się obłoczek dymu.

- Pozwól, żeby ruchami twoich dłoni kierowała Moc, Lowbacco, mój przyjacielu -

odezwała się Tenel Ka, siedząca na ustawionym nieco z tyłu fotelu dla pasażera.

W odpowiedzi Lowie wymruczał coś na znak, że się zgadza, a później, pragnąc się

odprężyć, nabrał głęboki haust powietrza. Leciał dalej, ale odtąd pozwalał, żeby Moc

decydowała o tym, kiedy powinien wykonać unik albo skręcić. Kierował maszynę w stronę

leniwie toczącej zielonkawobrązowe wody rzeki, za którą on i Tenel Ka widzieli złowieszczą

szturmową platformę Siostry Nocy. Mimo iż dzieliło ich od niej prawie pół kilometra, oboje

młodzi rycerze Jedi widzieli sztychy laserowych strzałów, które raz po raz wyskakiwały z luf

działek opancerzonej jednostki i spopielały drzewa porastające brzegi rzeki.

Nagle zdumiona Tenel Ka zawołała:

- Popatrz! O, tam!

Z nieba zaczęły opadać jakieś dziwne obiekty. Były podobne do drapieżnych ptaków,

ale miały ludzkie kształty. Dopiero po kilku chwilach młoda wojowniczka uświadomiła sobie,

że spogląda na rozpraszającą się w locie grupę Ciemnych Jedi. Wojownicy ciemnej strony

zapalili świetlne miecze i kontrolowali kierunek lotu za pomocą ukrytych w plecakach

indywidualnych silników repulsorowych.

W tej samej chwili, kiedy uwagę Lowbaccy zaprzątnęło obserwowanie lecących

napastników, w kabinie rozległ się brzęczyk czujnika zbliżeniowego, a w kadłub trafiła

laserowa błyskawica wystrzelona z pokładu przelatującego myśliwca TIE. Z rufowych

silników skoczka typu T-23 strzeliła fontanna iskier, a po sekundzie zaczęły się z nich

wydobywać kłęby dymu. Kadłub małej maszyny przebiegło dziwne drżenie, po którym

skoczek zboczył z kursu. W następnej chwili rozległ się głośny trzask rozdzieranego metalu i

oderwała się jedna płetwa umożliwiająca sterowanie.

- O rety - rozległo się kwilenie miniaturowego androida-tłumacza. - Nie mogę na to

patrzeć.

Lowie zareagował dzięki odruchom, wyszkolonym w trakcie wykonywania ćwiczeń

Jedi. Nie przestawał zmagać się ze sterami. Pomagając sobie Mocą, przebierał po pulpicie

sterowniczym zakończonymi ostrymi pazurami palcami jednej dłoni, a drugą pociągał raz za

tę, a raz za inną dźwignię. Powoli wnętrze kabiny wypełniało się gryzącym dymem. Silniki

skoczka krztusiły się i przerywały. Niezupełnie uświadamiając sobie, jak to zrobił, Lowie

odciął dopływ energii do silników rufowych i wykorzystał resztkę siły ciągu, by poderwać

maszynę nad baldachim liści. Później skierował ją w stronę grupy rosnących obok siebie

drzew i postanowił obniżyć wysokość lotu. Przesłał energię do repulsorów i pozwolił, żeby

jeszcze przez chwilę pracowały, licząc na to, że zwolnią szybkość opadania. Miał nadzieję, że

to wystarczy.

Rozległ się głośny trzask i skoczek typu T-23 bezwładnie runął w gęstwinę splątanych

gałęzi i konarów.

Każdy haust wdychanego powietrza sprawiał, że Tenel Ka czuła w płucach żywy

ogień. Dziewczyna słyszała dolatujące z bliska jęki i warknięcia Wookiego, ale nie potrafiła

zrozumieć ani słowa. Niczego nie widziała.

- Pani Tenel Ka! - Przez mgiełkę oszołomienia przedarł się donośny, piskliwy

syntetyzowany głosik miniaturowego androida. - Pan Lowbacca usilnie nalega, żeby

zechciała pani pospieszyć z pomocą!

Wojowniczka spróbowała się rozejrzeć. Otworzyła oczy, ale widziała tylko wirujące

różnobarwne plamy, składające się na przemian ze światła i cienia. Szybko zmieniające się

kształty sprawiały ból jej oczom, więc dziewczyna po chwili je zamknęła.

Nagle tuż obok jej ucha rozległ się tak głośny pisk, że zapewne mógłby wyrwać

mistrza Jedi z kojącego transu.

- Och, niech licho porwie moje ospałe procesory! Spóźniłem się. Ona nie żyje.

Lowbacca zaryczał głośno na znak, że nie podziela tej opinii. W tej samej chwili

Tenel Ka poczuła, że coś wyciągnęło się i szturchnęło ją pod żebro.

- Nie - zaskrzeczała, z wysiłkiem wymawiając słowa. - Jeszcze żyję.

Lowbacca wydał kilka urywanych szczęknięć i tym razem dziewczyna zrozumiała od

razu, o co chodzi. Zareagowała, nie czekając, aż usłyszy tłumaczenie Em Teedee:

- Pan Lowbacca prosi, żeby użyła pani całej siły i wypchnęła owiewkę, równocześnie

kierując tę siłę w stroną bakburty... wie pani, to znaczy w lewo.

Tenel Ka wiedziała. Wyciągnęła rękę i pchnęła, a później uczyniła to samo jeszcze

kilka razy. Mimo iż się krztusiła, nie mogąc oddychać powietrzem przesyconym kłębami

gryzącego dymu, starała się zachować spokój i pozwalała, by przepływała przez nią energia

Mocy.

Miała zamknięte powieki, ale zorientowała się, że z czujników optycznych Em Teedee

strzeliły nagle snopy jaskrawożółtego światła. Dzięki nim w kabinie małego skoczka stało się

trochę jaśniej.

- Wygląda na to - ciągnął tymczasem miniaturowy android - że owiewka śmigacza

zaklinowała się pomiędzy konarem a pniem drzewa. Och, jesteśmy zgubieni!

W tej samej chwili jednak, kiedy Em Teedee skończył biadolić, coś trzasnęło i

owiewka kabiny odskoczyła. Tenel Ka i Lowbacca wyplątali się z ochronnych sieci, a później

wygramolili się z kabiny. Kiedy łapczywie zachłystując się powietrzem i czekając, aż oczy

przyzwyczają się do blasku, oddalali się od płonącej maszyny, wojowniczka z Dathomiry

odruchowo sięgnęła do pasa, by upewnić się, że rękojeść świetlnego miecza jest na swoim

miejscu. Nadal była.

- O rety! - zabrzmiał piskliwy, metaliczny okrzyk androida. - Teraz

najprawdopodobniej zabłądzimy w tej dżungli i zostaniemy pochwyceni przez

wełnolamandry. Proszę zachować najwyższą ostrożność, panie Lowbacco. Na myśl o tym, co

zrobiłbym, gdybym musiał ponownie przeżywać takie straszne chwile, ogarnia mnie

przerażenie.

Stojąc na konarze obok Tenel Ka i usiłując utrzymać równowagę, Lowbacca odwrócił

się, by popatrzeć na uszkodzony gwiezdny skoczek typu T-23. Z gardła młodego Wookiego

wydobył się przeciągły, żałosny jęk. Wojowniczka rozumiała jednak, że jej przyjaciel

rozpacza nie z powodu żyjących w dżungli stworzeń, które mogły ucierpieć podczas

katastrofy, ale z powodu straty ukochanej maszyny.

Tenel Ka dobrze uświadamiała sobie, co oznacza dla niego ta strata. Wyciągnęła

jedyną rękę, na chwilę dotknęła ramienia Wookiego i pozwoliła, żeby przepływająca przez

oboje Moc przyniosła mu chociaż trochę ukojenia. Później młodzi Jedi odwrócili się, aby

sprawdzić, co stało się z celem ich wyprawy: gigantyczną bojową platformą, dowodzoną

przez złowieszczą Siostrę Nocy.

Z prawdziwą ulgą Tenel Ka stwierdziła, że Lowiemu udało się wylądować w gąszczu

gałęzi w odległości zaledwie dwustu metrów od miejsca, gdzie nad konarami drzew

Massassów unosiła się imperialna barka. Zanim jednak zdążyła powiedzieć choć słowo, jej

przyjaciel Wookie ostrzegawczo szczeknął i pokazał na dół, na znak, że powinni się ukryć.

Młoda wojowniczka natychmiast zorientowała się, o co chodzi, i zanurkowała między

gałęzie i liście, by się przyczaić. Jeżeli ona i Lowbacca widzieli gigantyczne szturmowe

urządzenie Akademii Ciemnej Strony, mogli sami zostać zauważeni. Musieli zatem podejść

do platformy, przeskakując po gałęziach niższych pięter, porośniętych zielonymi,

szeleszczącymi liśćmi. Musieli postępować jak nurkowie, którym często zdarza się płynąć

pod powierzchnią wody.

Dysponując tylko jedną ręką, która pozwalała chwytać gałęzie i utrzymywać

równowagę, Tenel Ka pomagała sobie Mocą, jeżeli chciała, by po wykonaniu następnego

skoku jej stopy bezpiecznie lądowały na śliskim konarze. Z wdzięcznością przyjmowała także

pomoc ze strony Lowiego, który proponował wsparcie, ilekroć skakali po próchniejących

gałęziach albo pokonywali większe odległości.

Tenel Ka nie wiedziała, dlaczego, ale coś zmuszało ją do mówienia. Możliwe, że był

to bezgraniczny smutek, jaki zaczynał ogarniać jej przyjaciela Wookiego.

- Przekonasz się, że spędzimy razem jeszcze wiele radosnych chwil, naprawiając twój

skoczek - powiedziała, zamierzając pocieszyć przyjaciela. - Ty, Jacen, Jaina i ja. Kiedy ta

bitwa dobiegnie końca.

Lowie przystanął. Przez chwilę mierzył dziewczynę kpiącym spojrzeniem, a później

zaczął sapać, co u Wookiech jest odpowiednikiem śmiechu. Wydał całą serię szczęknięć,

natychmiast przetłumaczonych przez Em Teedee:

- Pan Lowbacca oświadcza, że pan Jacen z pewnością się ucieszy, mając tak duże

grono wdzięcznych słuchaczy, które będzie mógł zabawiać opowiadaniem dowcipów.

Tenel Ka miała wrażenie, że na myśl o tym i jej nastrój uległ wyraźnej poprawie.

Mogła dzięki temu szybciej i pewniej przeskakiwać z gałęzi na gałąź. Uznała jednak, że

powinna skupić całą uwagę na osiągnięciu zamierzonego celu, jakim było pokonanie

Drugiego Imperium. Raz na zawsze.

Nagle poczuła, że w górę jej kręgosłupa powędrowały zimne ciarki.

- Stop! - rozkazała.

Nisko nad baldachimem liści śmignął myśliwiec typu TIE. Po zielonej powierzchni

leśnego oceanu przemknęły fale, wzbudzone przez strumień gorących gazów wydechowych.

Zapewne pilot imperialnej maszyny leciał, aby rzucić okiem na płonący wrak gwiezdnego

skoczka. Lowbacca warknął, ale Tenel Ka chwyciła go za kosmatą rękę, by przyjaciel,

kierując się impulsem chwili, nie uczynił czegoś nierozważnego. Tymczasem skowyczący

myśliwiec zatoczył ciasny krąg nad szczątkami, jakby pilot zamierzał się upewnić, że nikt nie

przeżył katastrofy. Młoda wojowniczka w skrytości ducha liczyła na to, że lotnik nie zechce

dokończyć dzieła zniszczenia i nie pośle laserowych błyskawic w unieruchomiony kadłub.

Wiedziała, że wówczas maszyna zamieniłaby się w bezkształtną masę stopionych

metalowych płyt i zwęglonych mechanizmów. Po kilku chwilach czekania w napięciu

przekonała się jednak, że nieprzyjacielska maszyna oddaliła się, żeby poszukać innej ofiary.

Pociągnęła towarzysza za rękę i oboje ruszyli w dalszą drogę. Przeskakując z konaru

na konar, ale przez cały czas kryjąc się pod baldachimem liści, zmierzali w stronę miejsca,

gdzie czekało imperialne urządzenie.

Wydało im się, że minęła zaledwie chwila, kiedy ponownie usłyszeli piskliwy głosik

miniaturowego androida-tłumacza:

- Jeśli podczas katastrofy moje czujniki nie uległy całkowitemu rozkalibrowaniu,

właśnie w tej chwili powinniśmy znajdować się dokładnie pod czołową krawędzią

szturmowej platformy.

Lowbacca uniósł rękę, nakazując Tenel Ka, by stanęła. Później wspiął się po kilku

gałęziach i ostrożnie wystawił głowę ponad liście, żeby sprawdzić, gdzie się znajdują. Wydał

ciche triumfujące szczeknięcie, po którym wojowniczka z Dathomiry wspięła się śladami

przyjaciela i także wynurzyła głowę z falującego i szeleszczącego zielonego oceanu.

Zobaczyła unoszącą się jakieś dziesięć metrów nad nimi gigantyczną bojową stację. Zwróciła

szczególną uwagę na opancerzony spód i wystające ze wszystkich stron lufy szerzących

śmierć laserowych działek.

- Zniszczenie jej nie powinno być trudne - szepnęła, zwracając się do młodego

Wookiego.

Z wysoka dolatywały odgłosy wykrzykiwanych rozkazów i łomot podkutych butów

żołnierzy biegnących po metalowych płytach pokładu. Lowbacca uniósł rękę i pokazał

platformę, a potem wzruszył ramionami, jakby chciał zapytać: „I co teraz?” Platforma wisiała

nad wierzchołkami drzew zbyt wysoko, by mogli skoczyć, a nie mieli repulsorowych

silników, dzięki którym dostaliby się na pokład. Tenel Ka sięgnęła jednak do jakiejś kieszeni

u pasa i wyciągnęła z niej cienką, ale bardzo wytrzymałą linkę, zakończoną niewielką

rozkładaną kotwiczką.

- Musimy wspiąć się po lince - oświadczyła.

Szturmowa platforma unosiła się na trochę większej wysokości niż ta, na jaką

zazwyczaj dziewczyna zarzucała kotwiczkę z przyczepioną linką, i dlatego durastalowe zęby

zaczepiły się o opancerzoną krawędź dopiero za drugim razem. Tenel Ka kilkakrotnie

szarpnęła linką, a później na próbę powierzyła jej ciężar własnego ciała. Przekonała się, że

zęby kotwiczki nawet się nie przesunęły. Potem owinęła nogi i rękę i zaczęła się podciągać.

Ilekroć miała wrażenie, że do wspinaczki nie wystarczy siła mięśni jedynej ręki, pozwalała,

żeby Moc pomagała unosić jej ciało.

Wiedziała, że kiedy znajdzie się na pokładzie imperialnego statku, może spotkać się

ze szturmowcami, potężnym uzbrojeniem i złowieszczą Siostrą Nocy, która, podobnie jak

ona, pochodziła z Dathomiry.

Tenel Ka z wysiłkiem przełknęła ślinę. Wiedziała, że Moc jest z nimi, ale

uświadamiała sobie również, że szansę zwycięstwa są doprawdy znikome.

ROZDZIAŁ 8

Szeroka i głęboka rzeka, której zielonkawobrązowe wody leniwie płynęły przez

dziewiczą dżunglę, sprawiała wrażenie cichej i spokojnej. Łagodny prąd nawet w

najmniejszym stopniu nie odzwierciedlał tytanicznych zmagań dobra ze złem, jakie toczyły

się na powierzchni Yavina Cztery.

Rzeka była ostoją wielu form życia: niewidzialnego planktonu i drapieżnych

pierwotniaków, ale także wodnych roślin i potężnych drzew, których poskręcane korzenie

tkwiły głęboko w mulistym dnie. Żyły w niej również doskonale zamaskowane drapieżniki;

widząc je można było pomyśleć, że stanowią niewinne elementy krajobrazu.

W miarę jak ciszę dżungli zaczęły mącić odgłosy laserowych strzałów, a buczenie

świetlnych mieczy dotarło do leśnych ostępów, pod rozłożystymi gałęziami rosnących nad

rzeką drzew i w samej wodzie zaczęły szukać schronienia inne stworzenia... stworzenia

umiejące świetnie władać Mocą.

Spod spokojnej powierzchni mętnej wody wynurzyły się zaokrąglone pyski istot

przypominających gady. Rozchyliły szczeliny oddechowe i rozszerzyły nozdrza, żeby nabrać

nową porcję świeżego, ożywczego tlenu. Trzy stworzenia, zanurzywszy pokryte łuskami

ciała, płynęły tak powoli, że tylko delikatne zmarszczki na powierzchni i szmer wody

świadczyły o tym, że w ogóle się poruszają. Dotarły na wyznaczone miejsca i zakopały się

głęboko w rzecznym mule. Przez chwilę węszyły, po czym znieruchomiały przy samym

brzegu w miejscu, gdzie przebiegała wąska ścieżka.

Ich wrogowie wkrótce mieli się pojawić.

Rozglądając się we wszystkie strony, trzech Ciemnych Jedi, uczniów Akademii

Ciemnej Strony, stąpało bardzo ostrożnie, ale pewnie. Wszyscy trzej pokładali bezgraniczną

wiarę we własne siły i umiejętności. Torowali sobie drogę przez gęste poszycie, tnąc pędy

dzikiej winorośli i kolczaste gałęzie krzewów ostrzami świetlnych mieczy, którymi

posługiwali się jak maczetami. Kiedy dotarli do brzegu rzeki, przystanęli. Zamierzali naradzić

się, dokąd pójść, żeby jak najszybciej znaleźć przeciwników.

- Uczniowie Skywalkera to sami tchórze - odezwał się jeden. - Dlaczego nie wychylą

nosów z kryjówek i nie staną do walki? Pochowali się przed nami w dżungli niczym

przestraszone gryzonie.

- Mają powody, żeby się nas obawiać - poparł go drugi adept imperialnej uczelni. -

Dobrze znają potęgę ciemnej strony.

Tymczasem trzej uczniowie Luke’a Skywalkera, będący inteligentnymi gadami rasy

Cha’a, porozumieli się po cichu, wypuszczając umowną liczbę bąbelków powietrza. W

pewnej chwili wszyscy unieśli pyski nad powierzchnię i plunęli strugami wody na zupełnie

zaskoczonych przeciwników. Wykorzystując energię Mocy, zwiększyli ciśnienie i nadali

strumieniom siłę młotów. Kolumny sprężonej wody uniosły się jak węże, a potem

rozprysnęły się i spłynęły na ziemię. Jarzące się klingi trzymanych przez uczniów Brakissa

świetlnych mieczy zaskwierczały, przygasły i otoczyły się kłębami pary. Wszyscy trzej Cha’a

radośnie zasyczeli i wybuchnęli perlistym rechotem, po czym nabrali w pyski następne porcje

mętnej wody, a później zaczerpnęli jeszcze więcej.

Zmoczeni do suchej nitki Ciemni Jedi zaczęli rozpaczliwie parskać, prychać,

wypluwać wodę i bełkotać. Bezskutecznie usiłowali przywołać na pomoc energię ciemnej

strony, za pomocą której mogliby odeprzeć atak podobnych do gadów podstępnych uczniów

Skywalkera.

W tej samej chwili z bezpiecznych grzęd, ukrytych głęboko w gąszczu gałęzi drzew,

rosnących w pobliżu tamtego miejsca, zeskoczyły i zanurkowały trzy inne istoty, z wyglądu

przypominające ptaki. Wydały przenikliwy drżący pisk, będący okrzykiem bojowym, z jakim

zawsze wyruszały do walki.

Ciemni Jedi przez chwilę nie mieli pojęcia, co robić. Kiedy uświadomili sobie, że

muszą toczyć walkę na dwa fronty, nie potrafili skupić myśli. W następnej sekundzie ptaki

wylądowały na ich głowach z takim impetem, że obaliły wojowników Akademii Ciemnej

Strony na ziemię. Uderzenie miało taką siłę, że ich ofiary zemdlały. Ptaki zaświergotały i

triumfalnie zaskrzeczały, a wówczas trzej Cha’a wyszli na brzeg i ociekając strugami wody,

poczłapali w stronę trójki leżących nieruchomo napastników.

Pracując razem, nie będący istotami ludzkimi uczniowie mistrza Skywalkera oderwali

kawałki podobnych do rzemieni pędów winorośli i związali ręce i nogi nieprzytomnych

więźniów. Któryś Cha’a pozbierał wszystkie trzy wykonane w warsztatach Akademii

Ciemnej Strony świetlne miecze, porzucone przez Ciemnych Jedi na murawie. Przez chwilę

się im przyglądał, z niesmakiem zwracając uwagę na kiepską konstrukcję i niedbałe

wykończenie. Później wrzucił je do wody jeden po drugim. Plusnęły i zniknęły w mętnej toni,

nie pozostawiając żadnego śladu.

Tymczasem podobne do ptaków istoty pochyliły się nad leżącymi bez czucia ofiarami.

Posługując się Mocą, zaczęły penetrować ich umysły. Do każdego wysłały wzmocnione przez

Moc sugestie, dzięki którym pokonani przeciwnicy mieli nieprędko się obudzić...

Tionna szarpnęła głową i odrzuciła do tyłu długie, srebrzystosiwe włosy. Nie chciała,

by przeszkadzały jej w patrzeniu. Nie mogła dopuścić, aby rozpraszały uwagę i zakłócały

skupienie.

Zamrugała powiekami błyszczących oczu perłowej barwy i popatrzyła na pozostałych

uczniów Jedi. Mistrz Skywalker dosyć często powierzał jej wykonywanie ćwiczeń z tymi

kandydatami, a teraz instruktorka miała poprowadzić ich do walki. Mieszcząca się na Yavinie

Cztery akademia Jedi bywała celem ataków sił zła i ciemności, ale szlachetni rycerze Jedi

zawsze dotąd potrafili je odpierać i zwyciężali. Tionna nie miała najmniejszych wątpliwości,

że i teraz walka zakończy się takim samym rezultatem.

Instruktorka i jej uczniowie stali na zarośniętej polanie wokół płaskiej marmurowej

płyty otoczonej zrujnowanymi kamiennymi kolumnami. Zanim polanę opanowała

wszechobecna, zachłanna dżungla, znajdowała się tu jedna z urządzonych na wolnym

powietrzu świątyń Massassów. Tionna zdecydowała, że właśnie w tym miejscu cała grupa

młodych rycerzy Jedi stawi czoło napastnikom.

- Czy wszyscy jesteście gotowi? - zapytała. - Pamiętajcie o tym, czego się

nauczyliście. Prób nie ma. Musimy pokonać wojowników ciemnej strony.

Uczniowie wznieśli okrzyki na znak, że zgadzają się z jej słowami. Skierowali na

swoją nauczycielkę spojrzenia, w których kryła się wiara we własne możliwości i

przeświadczenie o słuszności obmyślonego przez nią planu. Jedna z młodych kobiet kiwnęła

głową instruktorce i głęboko odetchnęła, a później pobiegła wiodącą w głąb lasu wąską

ścieżyną, aby odnaleźć chociaż kilku przeczesujących gąszcze i ostępy Ciemnych Jedi.

Zaledwie po kilkunastu sekundach od chwili, kiedy zniknęła w dżungli, krzyknęła, po czym

uczyniła to jeszcze kilka razy, rzucając w ten sposób wyzwanie adeptom Akademii Ciemnej

Strony.

Nagle do uszu Tionny i uczniów, czekających w zaroślach na skraju polany, doleciał

odgłos skwierczenia klingi świetlnego miecza... Po kilku chwilach rozległ się tupot stóp

osoby biegnącej wąską ścieżką, a po nim trzask gałęzi łamanych przez kogoś, kto przedzierał

się przez gąszcz zarośli. Młoda kobieta wracała w pośpiechu na polanę, gdzie pozostali

młodzi rycerze Jedi urządzili zasadzkę. Nie mówiąc ani słowa, Tionna gestem dała znak

pozostałym członkom grupy, żeby przygotowali się do akcji.

- Wracaj tu, ty tchórzliwa pluskwo! - krzyknął w ślad za młodą kobietą jeden z

napastników, którego zasłaniały splątane gałęzie ciernistych krzewów.

Czterej Ciemni Jedi przedarli się przez ostatnie krzaki i wpadli na zarośniętą polanę.

Ujrzeli zadyszaną młodą kobietę, stojącą po drugiej stronie, za ciężką, marmurową płaską

płytą, unoszącą się nad ich głowami. Uciekinierka udawała, że jest strwożona i całkowicie

bezbronna.

Napastnicy ochoczo ruszyli w jej stronę.

- Zmiażdżymy twój umysł, kiedy posłużymy się siłami ciemnej strony! - odezwał się

jeden z wojowników Brakissa.

- Teraz! - zawołała instruktorka Jedi.

Czterej najlepsi uczniowie Tionny, ukryci za krzakami porastającymi skraj polany,

posłużyli się Mocą. Szybkim jak błyskawica, niemożliwym do przewidzenia ruchem wyrwali

rękojeści świetlnych mieczy z dłoni napastników. Zaskoczeni i zdezorientowani Ciemni Jedi

krzyknęli, kiedy uświadomili sobie, że są bezbronni. Tionna i jej uczniowie wyłonili się

spomiędzy krzaków i otoczyli kręgiem czwórkę uczniów Akademii Ciemnej Strony tak, by

uniemożliwić im ucieczkę.

- Nie potrzebujemy świetlnych mieczy, żeby was pokonać. Potrafimy was zgnieść jak

robaki za pomocą samej naszej siły! - krzyknął jeden napastnik, pewniejszy siebie niż

pozostali. - Siły ciemnej strony!

Wszyscy czterej Ciemni Jedi stanęli obok siebie, stykając się plecami. Zaczęli się

skupiać i wyciągnęli ręce w stronę uczniów Tionny.

- Nie robiłabym tego, gdybym była na waszym miejscu - odezwała się spokojnie

instruktorka, pozwalając, by na jej bladych ustach zagościł lekki uśmiech. - Z pewnością nie

chcielibyście zakłócać skupienia moich uczniów. Rozumiecie chyba, że jakiekolwiek,

chociażby najlżejsze odwrócenie ich uwagi może zakończyć się waszą miażdżącą klęską.

Dopiero wówczas Ciemni Jedi unieśli głowy. Z niedowierzaniem i przerażeniem

przekonali się, że marmurowy blok, który dotychczas uważali za sklepienie zrujnowanej

świątyni, wcale nie jest podtrzymywany przez rozsypujące się kolumny. Stwierdzili, że

masywna płyta, z pewnością ważąca wiele ton, wisi nad ich głowami, nie opierając się na

niczym. Unosi się jak piórko, utrzymywana w stanie równowagi jedynie za pośrednictwem

energii Mocy. Uświadomili sobie także, że uczniowie Tionny wpatrują się w ciężki monolit,

nie przestając skupiać na nim myśli.

Czterej osłupiali wojownicy Akademii Ciemnej Strony z wysiłkiem przełknęli ślinę.

- Możecie próbować uciec, jeżeli chcecie - ciągnęła Tionna. - Możliwe, iż

dysponujecie tak dużymi zasobami energii ciemnej strony, że zdołacie nas pokonać i jeszcze

wystarczy wam jej na to, aby pochwycić tę płytę, zanim spadnie na wasze głowy. To

możliwe. - Instruktorka wzruszyła ramionami. - Oczywiście, wybór należy do was.

Uczynicie, co zechcecie. Muszę jednak oświadczyć, że nie ryzykowałabym, gdybym znalazła

się w waszej sytuacji.

Czterej Ciemni Jedi spojrzeli po sobie, niezdolni wykrztusić choćby słowo. W końcu,

jeden po drugim, opuścili ręce i rozprostowali palce, dotychczas zaciśnięte w pięści, a później

poddali się uczniom akademii Jedi.

Z piersi Tionny wyrwało się ledwo słyszalne, ale głębokie westchnienie ulgi.

W głębi dżungli rosło dziwne drzewo, niskie i karłowate, ale mające gruby pień i

długie korzenie. Wyciągało na boki gałęzie w taki sposób, że gdyby ktoś zechciał spojrzeć na

nie z właściwej strony, przekonałby się, że przypominają ludzkie ręce. Drzewo należało do

grona uczniów Jedi, studiujących w akademii mistrza Skywalkera. Było inteligentną istotą,

poruszającą się powoli i wykazującą wiele innych cech charakterystycznych dla świata roślin.

Istota często zapuszczała się w ostępy dżungli, gdzie całymi godzinami pławiła się w

promieniach słońca. Dzięki zjawisku fotosyntezy przyswajała unoszący się w powietrzu

dwutlenek węgla, ale pochłaniała także minerały z gleby i wodę z rzeki.

Czasami spędzała wiele dni bez przerwy, zajęta kontemplowaniem Mocy i

zastanawianiem się nad własnym miejscem we wszechświecie. Drzewa żyły zazwyczaj wiele

lat i nie spieszyły się z podejmowaniem decyzji. Jeżeli nie przemyślały wszystkiego, nie

wkraczały do akcji. Mimo to w razie potrzeby albo w chwili zagrożenia istota potrafiła

poruszać się wystarczająco szybko. Doskonale rozumiała potrzebę obrony akademii Jedi

przed atakami tych, którym zależało na jej zniszczeniu.

Postanowiła podjąć naukę i oddawała się ćwiczeniom, pragnąc dowiedzieć się czegoś

więcej na temat Mocy. Złożyła przysięgę, że będzie broniła jasnej, świetlistej strony... a teraz

znalazła się w samym środku walki, jaką jej koleżanki i koledzy wydali uczniom Akademii

Ciemnej Strony. Żywiący nieprzyjazne zamiary Ciemni Jedi przemierzali wzdłuż i wszerz

ostępy dżungli w poszukiwaniu ofiar, ale mistrz Skywalker dobrze wyszkolił swoich uczniów.

Adepci jasnej strony stawią opór i zwyciężą w tej walce.

Podobny do drzewa rycerz Jedi stał nieruchomo, ale rozglądał się, pragnąc

zaobserwować, co dzieje się w dżungli... Istota wiedziała, że wcześniej czy później spotka się

z nieprzyjaciółmi. Musiała tylko uzbroić się w cierpliwość i czekać. Zapuściła głębiej

korzenie w bogatą, żyzną glebę, a później pobrała z niej dodatkową porcję ożywczych soli

mineralnych, zwiększających zasoby Mocy. Czuła, jak energia przenika jej tkankę i pulsuje,

niemal gotuje siew żyłach. Wiedziała, że dzięki temu osiągnie większą prędkość i precyzję,

niezbędne podczas tej jedynej akcji... Przynajmniej taką miała nadzieję.

Starannie wybrała najodpowiedniejsze miejsce. Znalazła się w pobliżu starego,

próchniejącego drzewa Massassów, wyjątkowo wysokiego. Z jego pnia wyrastało wiele

grubych rosochatych konarów. Sam pień był porośnięty pędami dzikiej winorośli, koloniami

gnijących grzybów i pasożytującą hubą, która czerpała soki z głębi rdzenia, powoli skazując

ogromne drzewo na nieuchronny koniec.

Podobny do drzewa rycerz Jedi zorientował się, że rosnący obok niego staruszek

przeżył wiele wieków, a może nawet całe tysiąclecie... Uświadomił sobie, że chylące się

drzewo Massassów czeka los podobny do tego, jaki spotyka wszystkie inne sędziwe rośliny.

Zgodnie z odwiecznym cyklem rozwoju rośliny kiełkowały, dojrzewały i owocowały, by

doczekać się potomstwa. Później powoli starzały się i rozkładały, żeby w końcu przemienić

się w próchnicę - wartościową substancję organiczną, niezbędną dla rozwoju następnych

pokoleń. Istota widziała, jak gigantyczne drzewo Massassów coraz bardziej się pochyla...

obserwowała otaczającą je dżunglę... i nadal czekała.

W pewnej chwili zaczęła niespiesznie, delikatnie skupiać w sobie wici Mocy. Starała

się czynić to tak powoli, żeby nawet najlepsi adepci Akademii Ciemnej Strony nie

zorientowali się, że ktokolwiek manipuluje ich umysłami. Chodźcie tutaj - myślała,

powtarzając te słowa bez końca. Spodziewała się, że przynajmniej jeden uczeń Braki ssą

usłyszy ją i przybędzie na wezwanie. Możliwe, że dojdzie do przekonania, iż odbiera myśli

jakiegoś nieprzyjaciela władającego jasną stroną Mocy. Miała nadzieję, że w jego głowie

nawet nie zaświta myśl, iż w rzeczywistości wzywa go rycerz Jedi, przypominający

niskopienne, karłowate drzewo.

Po upływie trudnej do określenia części dnia istota, która nie miała zwyczaju mierzyć

szybkości upływu czasu za pomocą krótkich, ściśle określonych odcinków, wyczuła

niewielkie, nie mające określonego kształtu zakłócenie Mocy. Wkrótce się przekonała, że

jego źródłem jest dwóch napastników, przybyłych z Akademii Ciemnej Strony. Intruzi

przedzierali się przez zarośla, łamiąc gałązki krzewów, zupełnie jakby wrażliwy, delikatny

ekosystem dżungli był dla nich co najwyżej uprzykrzonym, ale nieuniknionym złem, które z

pewnością by wyplenili, gdyby mogli.

Tymczasem rycerz Jedi cierpliwie czekał. Podobna do drzewa istota musiała się

skoncentrować, aby wkroczyć do akcji w odpowiedniej chwili. Wiedziała, że kiedy ta chwila

nadejdzie, nie będzie mogła pozwolić sobie na myślenie, gdyż w przeciwnym razie okazja

przepadnie i może nigdy się nie powtórzyć.

W zagłębieniu jednej z poskręcanych gałęzi, zakończonej podobnymi do palców

wyrostkami, spoczywała sękata rękojeść świetlnego miecza, ukształtowana tak, żeby mogła

być pochwycona przez drewniane palce.

Na skraju polany ukazali się dwaj Ciemni Jedi. Przystanęli i zaczęli się rozglądać.

- Niczego tu nie widzę. Przynosisz wstyd lordowi Brakissowi - stwierdził jeden,

zwracając się do towarzysza. - Lord Zekk powinien zabronić ci noszenia świetlnego miecza.

Po prostu marnujesz energię ciemnej strony.

- Mówię ci, że coś poczułem - upierał się drugi wojownik Akademii Ciemnej Strony.

Rozglądając się na prawo i lewo, ruszył przez polanę. Wsłuchiwał się w odgłosy

napływające z cichej dżungli. Drugi Ciemny Jedi ruszył jego śladem, ale każdym gestem i

ruchem ciała dawał do zrozumienia, że ma za złe koledze, iż go tu przyprowadził.

W tej samej chwili rycerz Skywalkera wykorzystał wszystkie zgromadzone zasoby

energii jasnej strony i przystąpił do działania. Wysunął ogniste ostrze świetlnego miecza i

wyciągnąwszy podobną do gałęzi rękę, machnął klingą. Zwinięta dotąd gałąź świsnęła,

przecinając powietrze niczym młody pęd, pragnący się wyprostować.

- Strasznie mi przykro, dziadku - szepnęła istota.

Poczuła, że świetlista klinga zagłębia się w próchniejącą tkankę drzewa Massassów,

przecina pień blisko korzeni i pozwala, żeby reszty dzieła dokończyła siła przyciągania.

Rozłożysta korona jeszcze bardziej się przechyliła, a gigantyczny starzec, przeraźliwie

trzeszcząc, zwalił się na niczego nie przeczuwających intruzów. Obaj mieli czas jedynie

spojrzeć w górę. Wydali zduszone okrzyki przerażenia i w następnej sekundzie zniknęli,

pogrzebani pod gąszczem łamanych gałęzi i rwących się pędów winorośli.

Rycerz Jedi wyłączył świetlny miecz. Miał wrażenie, że jego drewniane ciało drży. W

jednej chwili wyczerpał niemal całe zasoby energii, na których gromadzenie poświęcił wiele

długich miesięcy. Istota, dobywając resztek siły, rozprostowała wszystkie gałęzie. Skierowała

je w górę, ku słońcu, a potem jeszcze głębiej zapuściła korzenie w miękką, przesyconą

minerałami glebę.

Wiedziała, że musi upłynąć wiele, wiele dni, zanim przyjdzie do siebie po dzisiejszej

akcji.

ROZDZIAŁ 9

Jaina przepłynęła rzekę i zaczęła przedzierać się przez ostępy dżungli. Kierując się. w

stronę polany, gdzie znajdowała się stacja generatorów ochronnego pola, wybierała drogę

wśród najdzikszych chaszczy, licząc na to, że może ukryje się w nich przed spojrzeniami

innych napastników. Wiedziała, iż w tej chwili gąszcz zarośli jest jej sprzymierzeńcem, i

postanowiła ten fakt jak najlepiej wykorzystać. Rzecz jasna, nie obawiała się stoczyć

pojedynku z jakimś Ciemnym Jedi, ale pamiętała o zadaniu, jakie jej powierzono... zadaniu,

które o wiele bardziej ją pociągało.

Uświadamiała sobie, że dopóki siłowe ochronne pole pozostaje wyłączone w wyniku

uszkodzenia generatorów, cała okolica akademii Jedi jest narażona na nieustające ataki z

powietrza. Nie wątpiła, że uczniowie wujka Luke’a potrafią się obronić, ale gdyby zdołała

jakoś naprawić te generatory i sprawić, że energetyczna kopuła na nowo osłoni wielką

świątynię i jej okolice, rycerze Jedi o wiele łatwiej poradzą sobie z bezczelnymi

przeciwnikami i znacznie szybciej ich pokonają, jednego po drugim.

Dziewczyna dotarła w końcu na skraj polany, na której niedawno jej ojciec i

Chewbacca zainstalowali przetransportowane z Coruscant nowe generatory siłowego pola.

Niestety, już pierwszy rzut oka pozwolił jej na wyciągnięcie wniosku, że mimo wrodzonych

zdolności do naprawiania zepsutych mechanizmów, nie zdoła przywrócić sprawności

zniszczonym urządzeniom.

Zazwyczaj wystarczało coś przełączyć, wymienić uszkodzony panel albo dokonać

prowizorycznej naprawy, by urządzenie przynajmniej przez pewien czas funkcjonowało

prawidłowo. Tym razem jednak sytuacja wyglądała o wiele poważniej. Imperialny

sabotażysta posłużył się termicznymi detonatorami, za pomocą których wysadził w powietrze

zasilacze generatorów i w ten sposób zniszczył całą stację dostarczającą energii siłowemu

polu. Wszystko zamieniło się w stos stopionego metalu i dymiących szczątków. Żadna

prowizoryczna naprawa nie mogła zmusić urządzeń do ponownej pracy.

Jaina spoglądała na generatory wszakże tylko przez krótką chwilę. Spostrzegła coś, co

zaparło jej dech w piersi.

Na polanie spoczywał imperialny myśliwiec typu TIE. Maszyna sprawiała wrażenie

nie uszkodzonej.

Od czasu, kiedy Chewbacca podarował Lowiemu mały śmigacz typu T-23 zwany

gwiezdnym skoczkiem, Jaina marzyła o tym, aby także latać własnym powietrznym statkiem.

Chęć spełnienia tego marzenia stanowiła zresztą główny bodziec, skłaniający ją do działania.

To właśnie dlatego postanowiła naprawić pogruchotaną maszynę typu TIE, którą młodzi

rycerze Jedi znaleźli kiedyś w ostępach dżungli... Myśliwiec, należący do Qorla.

Dziewczyna stała jak sparaliżowana, ogarnięta zachwytem i podnieceniem. Nie

słyszała niczego, jeżeli nie liczyć stłumionych odgłosów walki toczącej się w głębi dżungli, a

także odległych okrzyków i grzmotów blasterowych strzałów, dolatujących z okolic wielkiej

świątyni.

Odpięła rękojeść świetlnego miecza i przycisnęła guzik, żeby włączyć zasilanie. Z

cylindrycznej obudowy wysunęła się świetlista klinga, płonąca jaskrawofioletowym blaskiem.

Dziewczyna zaczęła się skradać w stronę nieruchomej maszyny. Była gotowa stanąć w każdej

chwili do walki, gdyby z zarośli wyszedł nagle pilot myśliwca typu TIE, uzbrojony w blaster.

Jaina nie wyczuwała jednak w gąszczach niczyjej obecności. Żadne dźwięki nie świadczyły

również o tym, by ktokolwiek przebywał w kabinie maszyny.

- Halo? - zawołała. - Lepiej się poddaj, jeżeli jesteś imperialnym pilotem! - Odczekała

chwilę, a później, nie bardzo wiedząc, co robić, dodała: - Hej, czy jest tam ktoś w środku?

Jedyną odpowiedzią, jaką usłyszała, był szmer liści drzew i krzewów rosnących w

dżungli.

Skradając się przez cały czas w stronę maszyny, dziewczyna w końcu pozwoliła, by

górę nad ostrożnością wzięła chęć obejrzenia znaleziska. Podbiegła do opuszczonego

myśliwca, który z bliska wyglądał groźnie i ponuro. Zwróciła uwagę na kabinę zawieszoną

między dwoma sześciokątnymi płaskimi panelami ogniw energetycznych, bliźniacze silniki

jonowe, stanowiące napęd maszyny typu TIE podczas lotów w przestworzach, i gniazda

śmiercionośnych laserowych działek.

Przez głowę Jainy przelatywały z szybkością błyskawicy różne myśli. Dziewczyna

zastanawiała się nad tym, co mogłaby zrobić, gdyby znalazła się za sterami. Jeśliby

wystartowała i przyłączyła się do innych krążących nad wielką świątynią i okolicą

imperialnych maszyn, zapewne ani jeden pilot Akademii Ciemnej Strony nie powziąłby

najmniejszych podejrzeń ani nawet nie zwrócił na nią uwagi. Mogłaby przeniknąć do ich

szyku, a żaden nie zorientowałby się, że w rzeczywistości jest wrogiem... dopóki nie

zaczęłaby strzelać.

Dziewczyna wyłączyła świetlny miecz, otworzyła zamek owiewki i cichaczem

wspięła się do kabiny. Poznała, jak funkcjonują urządzenia sterownicze myśliwca typu TIE,

kiedy przy pomocy przyjaciół naprawiała należącą do pilota Qorla uszkodzoną imperialną

maszynę. Wiedziała, do czego służą umieszczone na pulpicie sterowniczym guziki, i potrafiła

włączyć zasilanie wszystkich podsystemów i podzespołów. I mimo iż skazany na

zapomnienie stary pilot odleciał, zanim miała szansę wystartować i odbyć chociażby próbny

lot, Jaina była przekonana, że da sobie radę z pilotowaniem.

Usadowiła się w fotelu pilota, mimochodem zwracając uwagę na unoszącą się w

kabinie kwaśną woń potu i odór zastarzałych smarów. Przypomniała sobie, że Imperium

nigdy nie troszczyło się o usuwanie nieprzyjemnych zapachów. Obok niewielkiej konsolety,

zawierającej urządzenia do regenerowania powietrza, wisiała rezerwowa maska tlenowa.

Kiedy Jaina zatrzasnęła owiewkę kabiny, poczuła się, jakby siedziała zamknięta w ochronnej

muszli. Nie bardzo mogła się poruszyć, ale za to miała wszystkie urządzenia kontrolne i

sterujące w zasięgu palców. Przez segmentowany transpastalowy iluminator mogła

obserwować, co dzieje się na zewnątrz maszyny.

Znalazła włącznik zasilania i nie wahając się ani chwili, przestawiła dźwigienkę.

Poczuła, jak silniki pomrukując obudziły się do życia. Baterie zaczęły się ładować, a

urządzenia, jedno po drugim, zgłaszały gotowość do pracy. Na otaczających dziewczynę

pulpitach kontrolnych i tablicach rozjarzyły się i zamrugały setki różnobarwnych lampek.

Jaina zaczerpnęła głęboki haust powietrza, zapięła sprzączki pasów bezpieczeństwa i

chwyciła dźwignie sterownicze.

- Wszystkie systemy gotowe do startu - szepnęła do siebie, lekko się uśmiechając.

Spojrzała w niebo, starając się dostrzec na nim czarne punkciki innych nieprzyjacielskich

maszyn. - No, dobrze, piloci imperialnych myśliwców typu TIE - dodała. - Przygotujcie się,

bo już niedługo będziecie mieli towarzystwo!

Pociągnęła za dźwignię i maszyna łagodnie oderwała się od ziemi. Kiedy znalazła się

na wysokości wierzchołków drzew, Jaina poczuła, że ogarnia ją uniesienie. Cieszyła się, że

leci. Odnosiła jednak wrażenie, że we wnętrzu kabiny panuje niewiarygodna cisza, dopóki nie

uświadomiła sobie, że bardziej hałaśliwe silniki startowe umilkły po wykonaniu zadania.

Zorientowała się także, że jej maszyna typu TIE leci tak cicho, ponieważ silniki wykorzystują

jedynie ułamek mocy. A więc to dlatego nieprzyjacielski pilot mógł prześlizgnąć się pod

krawędzią ochronnego pola, nie zauważony przez nikogo! Jaina nie miała najmniejszych

wątpliwości, że wszystkie urządzenia i podzespoły myśliwca funkcjonują prawidłowo, a

komandos Akademii Ciemnej Strony przeleciał cichaczem, ponieważ bliźniacze silniki

jonowe jego maszyny nie wydawały charakterystycznego skowytu.

No, dobrze - pomyślała Jaina. Ona także potrafi zachowywać się cicho i śmiertelnie

skutecznie. Wzleciała jeszcze wyżej, po czym rozejrzała się po najbliższej okolicy,

wypatrując celów. Później wystrzeliła w przestrzeń jak wyrzucona z katapulty, nie przestając

zachwycać się faktem, że leci. Dziewicza dżungla w dole zamieniła się w rozmazaną zieloną

plamę, upstrzoną brązowymi cętkami gałęzi i konarów.

W górze ujrzała sześć imperialnych maszyn typu TIE, lecących w luźnym szyku i

ostrzeliwujących drzewa w dżungli, pozostałości świątyń, a nawet miejsca, które nigdy nie

były wykorzystywane w procesie kształcenia młodych rycerzy Jedi. Na przykład Pałac

Wełnolamandrów - ogromna świątynia, po której pozostały same ruiny - był raz po raz

smagany sztychami oślepiająco jasnych błyskawic, wyskakujących z luf laserowych działek,

mimo iż Jaina nie pamiętała, aby pośród rumowisk przebywali kiedykolwiek jacyś młodzi

rycerze.

Włączyła odbiornik komunikatora i zaczęła się wsłuchiwać w chrapliwe głosy

imperialnych pilotów. Napastnicy, nie zaprzątając sobie głów koniecznością zachowywania

ciszy w eterze, rozmawiali na temat szczegółów planu ataku albo wskazywali kolegom nowe

cele. Czasami także wymieniali uwagi na temat biegnących uczniów Jedi, usiłujących się

ukryć pod rozłożystymi gałęziami ogromnych drzew Massassów.

Jaina nie włączała jednak zasilania mikrofonu własnego nadajnika. Dołączyła do

szyku innych myśliwców typu TIE, ale trzymała się na samym końcu. W pewnej chwili

usłyszała, że piloci meldują dowódcy grupy, iż ją zauważyli. Nie zamierzała wzbudzać ich

podejrzeń, jakie z pewnością by powzięli, gdyby usłyszeli w głośnikach dziewczęcy głosik.

Jedynie kilkakrotnym włączeniem i wyłączeniem mikrofonu potwierdziła fakt, że usłyszała

ich meldunek.

A później przesłała energię do systemów uzbrojenia.

Usłyszała, że jeden z imperialnych pilotów powiedział:

- Wystarczy dzisiaj celów dla wszystkich. Spróbujmy narobić jak najwięcej

zamieszania.

Przygryzła dolną wargę i kiwnęła głową.

- Tak - mruknęła do siebie. - Spróbujmy narobić jak najwięcej zamieszania.

Przymknęła oczy i skupiła się, pragnąc poczuć energię przepływającej przez nią

Mocy. Mimo iż miała do dyspozycji wiele czujników i przyrządów zainstalowanych na

pokładzie myśliwca TIE, nic nie mogło dorównać wyostrzonym zmysłom Jedi. Dziewczyna

chciała posłużyć się nimi, by zwiększyć szybkość i precyzję swoich ruchów. Musiała

błyskawicznie mierzyć do celu i strzelać, i znów mierzyć, i znów strzelać... Miała tylko tę

jedną szansę, jaką dawało zaskoczenie napastników, i zamierzała ją jak najlepiej wykorzystać.

Chwyciła dźwignię spustową broni i skupiła spojrzenie na mechanizmie celowniczym.

Wyrównała lot maszyny i leciała w pewnej odległości za imperialnymi myśliwcami. Musiała

unieszkodliwiać je za pomocą jednego strzału. Nie mogła ryzykować kilkakrotnego mierzenia

do tego samego celu, ponieważ kiedy otworzy ogień do niczego nie podejrzewających

imperialnych pilotów, ich koledzy nie będą tym zachwyceni.

Postanowiła brać na cel najbardziej wrażliwe miejsca każdej maszyny: silniki i

wsporniki, które łączyły je z zawierającymi energetyczne ogniwa płaskimi panelami.

Spodziewała się, że kiedy zacznie strzelać, pozostałe imperialne myśliwce złamią szyk i pójdą

w rozsypkę, po czym ukażą jej płaszczyzny ogniw. Wówczas zacznie mierzyć do ogromnych

sześciokątnych płyt... dużych celów, do jakich z pewnością nie chybi.

Zaczęła odliczać w myślach, kierując lufy laserowych działek ku najbliższej

maszynie. Na co jeszcze czekam? - zapytała siebie.

Zacisnęła zęby, aż zgrzytnęły, a później wypuściła krótką błyskawicę. W następnej

sekundzie obróciła lufę działka chyba tak szybko, jak leci gwiezdny statek w nadprzestrzeni,

żeby wziąć na cel drugą maszynę TIE. Zanim następna ognista nitka trafiła w przytwierdzony

do kabiny cienki wspornik i oderwała płaski panel z ogniwami, pierwszy myśliwiec TIE

zanurkował i koziołkując w locie, zaczął opadać ku zielonemu baldachimowi liści.

Jaina posłała następną błyskawicę, mierząc w rufowy wspornik drugiej maszyny.

Nieprzyjacielski myśliwiec TIE eksplodował tuż przed transpastalowym iluminatorem statku

Jainy. Dziewczyna była pewna, że zostałaby oślepiona, gdyby w tym samym ułamku

sekundy, jakby przeczuwając, że imperialny myśliwiec zamieni się w ognistą kulę, nie

odwróciła spojrzenia w inną stronę. Po krótkiej chwili, kiedy skierowała lufy działek ku

trzeciemu celowi, usłyszała w odbiorniku komunikatora krzyki ogarniętych paniką,

przerażonych i zdezorientowanych imperialnych pilotów. Jak przewidywała, pozostałe

maszyny złamały szyk i poleciały w różne strony.

Zrozumiała, że nie ma ani chwili do stracenia.

Trzeci myśliwiec typu TIE, zataczając szeroki łuk, zwrócił się bokiem do niej. Jaina

wykorzystała nadarzającą się okazję i przejechała ognistą nitką po powierzchni panelu.

Sześciokątna płyta oderwała się i zahaczyła krawędzią o segment iluminatora. Trzecia

imperialna maszyna wpadła w korkociąg i roztrzaskała się o konary drzew rosnących w dole,

ale tymczasem trzy pozostałe myśliwce zawróciły i skierowały się ku statkowi Jainy.

Dziewczyna zamrugała, oślepiona blaskiem laserowych błyskawic, jakie wyskoczyły

z luf ich działek i przeleciały obok kabiny. Wprowadziła swój myśliwiec TIE w kontrolowany

korkociąg. Posługując się Mocą, przeczuwała, którędy mogą przelecieć następne nitki.

Pamiętała, że w podobny sposób postępował wujek Luke, ustawiając ostrze świetlnego

miecza tak, aby odbijać na boki nadlatujące blasterowe błyskawice. Jaina kierowała maszynę

raz w lewo, raz w prawo. Czasami wyrównywała lot, by po sekundzie znów zanurkować. W

pewnej chwili nadała myśliwcowi największą możliwą prędkość i zaczęła oddalać się od

miejsca walki.

Piloci trzech pozostałych imperialnych myśliwców puścili się jednak w pogoń niczym

psy gończe za ofiarą. Nieustannie zasypywali maszynę. Jainy seriami laserowych błyskawic.

Postanowili zignorować różne naziemne cele, dotychczas nękane przez nich strzałami z

laserowych działek. Skupili uwagę na pojedynczym celu, zdrajcy, który w tajemniczych

okolicznościach przeniknął do ich eskadry.

Jaina wymykała się im, jak umiała, i pragnąc uniknąć trafienia, raz po raz zmieniała

kierunek lotu. Już dawno opuściło ją uniesienie, jakie odczuwała na początku walki.

Dziewczyna żałowała, że kierując się impulsem chwili, postanowiła zaatakować imperialne

maszyny. Śmigała nad falującym oceanem liści, starając się uciec zaciekłym prześladowcom.

ROZDZIAŁ 10

W otaczającej wielką świątynię cienistej dżungli Luke Skywalker i niemal wszyscy

jego uczniowie Jedi czuli się jak w domu. Mimo szalejącej wokół nich bitwy, toczonej

między siłami światłości i ciemności - a może właśnie z powodu tej bitwy - na myśl o tym, że

przebywa w leśnej głuszy, mistrza Jedi ogarnął wielki spokój. Dziewicza dżungla stanowiła

ostoję milionów żyjących zwierząt i roślin, a zatem była przesycona energią Mocy, wiążącą

wszystko, co żyło we wszechświecie.

Luke Skywalker sięgnął ręką do pasa, by przekonać się, czy nie zgubił świetlnego

miecza. Kiedy stwierdził, że rękojeść jest nadal przyczepiona, jak zwykle, obok

miniaturowego komunikatora, postanowił zaczerpnąć energii Mocy. Skupił ją i pozwolił, żeby

przepłynęła przez jego ciało i powiadomiła go o wszystkich walkach, jakie toczyły się w

otaczającej dżungli.

Uświadomił sobie, że odbiera emocje swoich uczniów. Zaczął wysyłać wici Mocy,

żeby pokrzepić jednego na duchu i umocnić wiarę w jego umiejętności, ostrzec drugiego

przed grożącym mu niebezpieczeństwem związanym z niespodziewanym atakiem, czy

zachęcić do dalszej walki trzeciego, którego z wolna zaczynało ogarniać zniechęcenie.

Nagle jakaś laserowa błyskawica, wystrzelona z lufy działka śmigającego nad

drzewami myśliwca typu TIE, przeleciała między gałęziami pobliskich drzew i wznieciła

mały pożar, zapalając zeschnięte krzaki. Luke musiał ukryć się w zaroślach, żeby nie za-

krztusić się gryzącym siwym dymem, buchającym z płonących roślin.

Uwolnił myśli, starając się dotrzeć nimi do punktu, gdzie toczyły się najbardziej

zacięte walki. Chciał odnaleźć miejsce, w którym jego pomoc mogłaby się najbardziej

przydać. Przed dwudziestu kilku laty, kiedy Gwiazda Śmierci majaczyła nad porośniętym

dżunglą małym księżycem, doskonale wiedział, co ma robić. Superlaser imperialnej bojowej

stacji mógł zamieniać całe planety w ruiny i zgliszcza. Młody Luke nie miał wówczas

najmniejszych wątpliwości, że potężna broń Imperium musi zostać zniszczona. Mając Moc za

sprzymierzeńca, dokonał tej sztuki.

Obecna bitwa różniła się jednak od tamtej pod tym względem, że nie miał na czym

skupić myśli. Tym razem Akademia Ciemnej Strony nie dysponowała żadną śmiercionośną

superbronią, którą powinien unieszkodliwić. Wysyłane w przestworza sygnały akademii Jedi

były zakłócane, a imperialny sabotażysta zniszczył generatory ochronnego siłowego pola.

Artoo-Detoo i „Ścigacz Cieni” zostali uwięzieni w hangarze wielkiej świątyni, a więc Luke

nie mógł nawet polecieć na orbitę, aby stoczyć walkę na pokładzie imperialnej gwiezdnej

stacji.

Szturmem oddziałów lądowych kierowała Tamith Kai, złowieszcza Siostra Nocy.

Wiedźma przebywała na pokładzie gigantycznej szturmowej platformy, unoszącej się nad

wierzchołkami drzew w odległości zaledwie kilku kilometrów od ogromnej piramidy. Luke

wyczuwał jednak, że atak oddziałów naziemnych i myśliwców Akademii Ciemnej Strony ma

na celu jedynie nękanie garstki jego uczniów.

Piloci maszyn typu TIE skupiali się na atakowaniu wielkiej świątyni, ale oddziały

lądowe i Ciemni Jedi zostali wysłani do walki przeciwko uczniom Luke’a z zadaniem

toczenia z nimi pojedynków. Możliwe, że gdyby dowódcy Akademii Ciemnej Strony

zdecydowali się zastosować inną taktykę walki, pokonaliby przeciwników o wiele łatwiej i

szybciej. Uważny obserwator mógłby nawet odnieść wrażenie, że Brakiss chce, żeby

zwycięstwo przyszło z wielkim trudem.

Luke wiedział, że właśnie w tym musi kryć się odpowiedź na pytanie, jak pokonać

wojowników mistrza Ciemnych Jedi.

Nagle z głośnika miniaturowego komunikatora wydobył się donośny pisk, świadczący

zazwyczaj o pojawieniu się ważnej wiadomości. Mistrz Jedi poczuł, że ogarnia go zdumienie.

Uczniowie jego akademii rzadko posługiwali się komunikatorami, ale Skywalker nie

rozstawał się z urządzeniem. Pragnął, żeby zwłaszcza teraz, kiedy młodzi rycerze Jedi

przeżywali trudne chwile, mogli porozumieć się z nim jak najszybciej, gdyby musieli

przekazać jakąś ważną informację. Mimo iż łącznościowcy Akademii Ciemnej Strony

zagłuszali wysyłane z terenu wielkiej świątyni dalekosiężne sygnały, Artoo-Detoo mógł

porozumiewać się z mistrzem Jedi bez trudu.

Luke przycisnął guzik i włączył urządzenie.

- Pozostań tam, gdzie jesteś, Artoo - powiedział. - Uwolnimy cię, kiedy tylko bitwa

dobiegnie końca.

Zanim jednak zdołał dodać coś więcej, w odbiorniku miniaturowego urządzenia

rozległ się głęboki głos jakiegoś mężczyzny.

- ...znaczona dla Luke’a Skywalkera. Powtarzam: ta wiadomość jest przeznaczona dla

Luke’a Skywalkera. Jeżeli ktoś mnie słyszy, proszę natychmiast o odpowiedź.

Luke przez chwilę wpatrywał się w małe pudełko, jakby nie mógł uwierzyć własnym

uszom. Dopiero po chwili ocknął się i zapytał:

- Kto mówi?

Zanim poznał odpowiedź na to pytanie, zmysły Jedi pozwoliły mu zorientować się,

kim jest jego rozmówca.

- Możesz nazywać mnie mistrzem Brakissem - odezwał się mężczyzna. - Powiedz

swojemu nauczycielowi, że przekazuję tę wiadomość na wszystkich kanałach. Z pewnością

zechce ze mną porozmawiać.

- Tu mówi Luke Skywalker - odpowiedział mistrz Jedi. - Jeżeli masz dla mnie jakąś

wiadomość, możesz j ą przekazać.

Czuł ból serca, które chyba zaczęło obijać się o żebra. Uświadomił sobie jednak, że

przenika je zdumienie, a nie trwoga.

W odbiorniku komunikatora zabrzmiał szczery, chociaż cichy chichot.

- No cóż, mój stary nauczycielu... - zaczął Brakiss. - Kiedyś nazywałem ciebie

mistrzem. Naprawdę cieszę się, że cię znów słyszę.

- Czego chcesz ode mnie, Brakissie? - zapytał rzeczowo Skywalker.

- Spotkać się z tobą - odparł równie rzeczowo naczelnik Akademii Ciemnej Strony. -

Tylko z tobą. Sam na sam. Na neutralnym terenie. Jak równy z równym. Kiedy ostatnio się

widzieliśmy, przybyłeś do mojej uczelni, by uwolnić trójkę smarkaczy Jedi. Nie mieliśmy

wówczas okazji dokończenia naszej... rozmowy.

Luke przez chwilę milczał, zastanawiając się nad otrzymaną propozycją. Spotkanie z

Brakissem? Może właśnie w tym krył się klucz do rozwiązania problemu, nad którym tak

długo się głowił. Mimo wszystko, cóż mogło mieć istotniejsze znaczenie dla przebiegu walki

niż spotkanie z naczelnikiem Akademii Ciemnej Strony? Gdyby Luke potrafił przemówić mu

do rozumu i przekonać, aby przestał kroczyć ścieżkami ciemnej strony, może zdołałby

wygrać tę walkę, zanim zginie zbyt wiele istot ludzkich.

- Gdzie, Brakissie? - zapytał. - O jakim neutralnym miejscu myślałeś, kiedy składałeś

mi tę propozycję?

- Przypuszczam, że w tej chwili nie może być mowy ani o mojej, ani o twojej

akademii - odparł Brakiss.

- Zgadzam się z tobą.

- A zatem niech to będzie miejsce, znajdujące się z daleka od terenu walki. Może na

przeciwległym brzegu rzeki, w Świątyni Niebieskiego Liścia? Pamiętaj jednak o tym, że

musisz przybyć sam.

- A ty przybędziesz sam? - zapytał Skywalker. Brakiss wybuchnął serdecznym

śmiechem.

- Oczywiście. Nie potrzebuję, by ktokolwiek wspierał mnie albo bronił. Mam

nadzieję, że dotrzymasz danego słowa.

Luke odczekał chwilę, by upewnić się, że naprawdę Moc kieruje jego poczynaniami. I

on, i Brakiss potrafili tak precyzyjnie władać Mocą, że każdy z nich wyczułby, gdyby drugi

żywił jakieś niecne zamiary.

- Niech będzie, jak chcesz, Brakissie - odezwał się w końcu. - Spotkam się tam z tobą.

Przyjdę sam, a wówczas załatwimy nasze sprawy. Raz na zawsze.

ROZDZIAŁ 11

- Hej, to wcale nie było takie trudne - odezwał się uradowany Jacen.

Pochylił się do przodu, ale nie wstał z fotela drugiego pilota. Krzesło zaskrzypiało, a

w niezliczonych pęknięciach i szczelinach oparcia ukazała się wyściółka. Silniki

„Piorunochronu” mruczały, jęczały i krztusiły się, ale w końcu towarowy transportowiec

wyskoczył ponad warstwy atmosfery.

- Musiałeś to wykrakać, prawda, chłopcze? - zapytał Peckhum, słysząc pisk

alarmowych sygnałów, wydobywający się z pulpitu kontrolnego. Zbliżały się

nieprzyjacielskie maszyny. Następne. - Nadlatują cztery imperialne myśliwce typu TIE.

Wygląda na to, że dopiero wystartowały z hangarów Akademii Ciemnej Strony.

Jacen przełknął ślinę, przyglądając się lecącym jednostkom i zastanawiając się nad

tym, dokąd się skierują. Pokręcił głową.

- Och, blasterowe błyskawice! - mruknął. - Lepiej będzie, jeżeli wyślemy ten sygnał

alarmowy, zanim zaczną nas ostrzeliwać. W przeciwnym razie pomoc dla akademii Jedi może

przyjść za późno.

Peckhum obdarzył go ponurym spojrzeniem. Podkrążone, przekrwione oczy starego

pilota zdradzały, że sytuacja nie wygląda najlepiej.

- Musisz sam zająć się wysłaniem tego sygnału, Jacenie - powiedział. - Będę bardzo

zajęty wykonywaniem różnych manewrów i uników. Mam nadzieję, że statek to wytrzyma. -

Poklepał pulpit kontrolnej konsolety. - Przykro mi, że ci to robię, staruszku, ale nie na darmo

nazwałem cię „Piorunochronem”. Pokażemy tym imperialnym pilotom, co potrafimy.

Jacen zaczął oglądać pokrętła i przełączniki przestarzałego, nieznanego komunikatora.

Nie miał pojęcia, jak nastawić odpowiednią częstotliwość. Czuł się zagubiony. Żałował, że

nie ma przy nim Jainy. To ona była ekspertem, jeżeli chodziło o obsługiwanie i naprawianie

urządzeń i systemów. Wiedziałaby, jak wysłać sygnał, żeby przedarł się przez trzaski i

zakłócenia, trajkotanie imperialnych pilotów i warstwę ekranującą, utrudniającą nadawanie.

Chłopiec postanowił w końcu wysłać sygnał, korzystając ze wszystkich możliwych

częstotliwości nadajnika i największej mocy, jaką dysponował komunikator. Miał nadzieję, że

jej pobór nie okaże się na tyle duży, by osłabić energetyczne pola chroniące „Piorunochron”

przed strzałami nieprzyjacielskich maszyn.

- Tu mówi Jacen Solo - zaczął, a później kilka razy chrząknął. Nie miał pojęcia, co

powiedzieć, ale doszedł do wniosku, że szczegóły i tak nie mają większego znaczenia. -

Uwaga, uwaga! Wzywam Nową Republikę. Znaleźliśmy się w krytycznej sytuacji. Mówi

Jacen Solo z Yavina Cztery. Potrzebujemy natychmiastowej pomocy. Jesteśmy atakowani

przez myśliwce i żołnierzy Akademii Ciemnej Strony!

Powtarzam: imperialne myśliwce atakują akademię Jedi. Prosimy o natychmiastową

pomoc. Nasze generatory pól siłowych zostały zniszczone. W tej chwili toczą się walki na

lądzie, a z powietrza atakują myśliwce typu TIE. Sytuacja jest groźna. Prosimy o

natychmiastową pomoc. - Wyłączył mikrofon i popatrzył na Peckhuma. - Jak mi poszło? -

zapytał.

- Doskonale, chłopcze - odparł stary pilot.

W następnej sekundzie zmienił kurs, a po chwili zanurkował, i lecąc po spirali

skierował się znów ku powierzchni Yavina Cztery. W pobliżu „Piorunochronu” śmignęły

cztery myśliwce typu TIE, plując ogniem z luf wszystkich laserowych działek. Jeden strzał

rozprysnął się na dolnym polu ochronnym transportowca, ale pozostałe przeleciały przez

miejsce, w którym statek znajdował się jeszcze przed chwilą. Poszybowały w mroki

przestworzy, nie powodując żadnych zniszczeń.

- Kiedyś, bardzo dawno, byłem całkiem niezłym pilotem -odezwał się Peckhum. -

Możliwe, że nadal jestem... Przynajmniej tak uważam.

Jeden myśliwiec typu TIE odłączył się od pozostałej trójki i zatoczył ciasny łuk. Jego

pilot zaczął strzelać, nie zawracając sobie głowy celowaniem, wskutek czego w przestworza

poszybowały następne ogniste błyskawice.

Peckhum obniżył lot i wszedł w górne warstwy atmosfery, na skutek czego dolna

część kadłuba zaczęła się rozgrzewać. Później ponownie wystrzelił świecą w górę, a kiedy

znalazł się nad imperialną maszyną, zatoczył łuk i zawrócił. Tymczasem pilot myśliwca typu

TIE nie dawał za wygraną i strzelał bez przerwy, powtarzając każdy manewr statku

Peckhuma. W pewnej chwili z pulpitu sterowniczego pokiereszowanego transportowca

strzeliły snopy iskier. Na konsoletach aparatury diagnostycznej zamrugały czerwone lampki.

- Hmmm... Peckhumie? - zapytał Jacen. - Co oznaczają te alarmowe światełka?

- Oznaczają, że nasze ochronne pola słabną.

Chłopiec rozejrzał się po sterowni. Szukał jakiegoś komputera celowniczego albo

dźwigni spustowej.

- Czy twój statek nie jest uzbrojony?

Peckhum chrząknął i ponownie skierował transportowiec ku powierzchni Yavina

Cztery.

- To jednostka przystosowana do transportu towarów, chłopcze - przypomniał cicho. -

Pamiętaj także o tym, że najlepsze dni ma już za sobą. Nie spodziewałem się, że zostanę

zmuszony do wzięcia udziału w walce. Do licha, cieszę się, że przynajmniej urządzenie

przyrządzające posiłki w ogóle jeszcze funkcjonuje.

Pozostałe trzy jednostki imperialnej eskadry odleciały, by zająć się ostrzeliwaniem

akademii Jedi, ale pilot czwartego myśliwca typu TIE pozostał, ogarnięty tylko jedną myślą.

Tym razem urządzenia celownicze jego maszyny zdołały namierzyć statek i większość

laserowych błyskawic trafiała w kadłub bezbronnego „Piorunochronu”.

- Ten gość naprawdę chce nas wykończyć - stwierdził ponuro Jacen.

Peckhum przyspieszył jeszcze bardziej, przeciążając silniki poza granice

bezpieczeństwa. Wysłużony transportowiec stęknął i zatrzeszczał, po czym, raz po raz

miotany na boki podmuchami wiatru, zaczął pogrążać się w atmosferze.

Jacen zachwiał się i omal nie spadł z siedzenia. Ponownie chwycił mikrofon

komunikatora.

- Tu mówi Jacen Solo. Znaleźliśmy się w rozpaczliwym położeniu. Wzywamy

pomocy. Jakiś myśliwiec usiłuje zestrzelić nasz transportowiec. Proszę... czy ktoś nie

zechciałby nam pomóc?

Nie przestając manewrować statkiem, Peckhum spojrzał na Jacena kątem oka.

- Nikt nie przyleci tu tak szybko, żeby zdążyć, chłopcze - powiedział.

Jacen przypomniał sobie podobnie beznadziejną sytuacje., w jakiej znalazł się kiedyś

jego wujek. Luke Skywalker leciał wówczas wąskim korytarzem, starając się trafić protonową

torpedą w niewielki otwór wentylacyjnego szybu Gwiazdy Śmierci. Jego X-skrzydłowiec był

namierzany przez aparaturę celowniczą maszyny Dartha Vadera, a Luke nie potrafił zgubić

ścigających go myśliwców typu TIE i maszyn przechwytujących. Wówczas także sytuacja

wyglądała niewesoło... a jednak ojciec Jacena, Han Solo, pojawił się jakby znikąd i pomógł

wujowi wykonać zadanie.

Tym razem Jacen wiedział jednak, że ojca nie ma nigdzie w pobliżu, a nie potrafił

sobie wyobrazić, by ktoś nieoczekiwany wyskoczył z nadprzestrzeni, żeby wziąć udział w

walce i zatroszczyć się o nieprzyjacielską maszynę. Nie mógł liczyć na to, że będzie miał tyle

szczęścia.

W odbiorniku komunikatora rozległy się szumy i trzaski zakłóceń, po których odezwał

się czyjś triumfujący, gburowaty głos. Niestety, nie należał do osoby spieszącej na ratunek.

- Proszę, proszę... Jacen Solo! Jeden z tych nieznośnych smarkaczy Jedi, na których

natknęliśmy się na najniższych poziomach Coruscant! Pamiętasz mnie? Nazywam się Norys.

Byłem niegdyś przywódcą gangu Zagubionych. Kiedyś ukradłeś nam jajo

jastrzębionietoperza. Najwyższy czas, żebyśmy wyrównali nasze porachunki. Ha!

Jacen poczuł zimny dreszcz, jaki przewędrował wzdłuż kręgosłupa. Rzeczywiście,

pamiętał barczystego zawadiakę, który uwielbiał niszczyć wszystko, czego dotknął.

Tymczasem Norys ciągnął:

- Twój kolega, ten mały śmieciarz Zekk, postanowił przejść na służbę Drugiego

Imperium, ale ty dokonałeś niewłaściwego wyboru. Chciałem tylko, żebyś wiedział, kto za

chwilę zamieni twoją balię w bryłę żużlu.

- No cóż, dobrze, że znalazł trochę czasu, aby z nami pogawędzić - odezwał się

Peckhum. Mimo iż nie przestawał zmagać się ze sterowniczymi dźwigniami, nie był w stanie

manewrować transportowcem w taki sposób, by unikać strzałów Norysa. Wykorzystywał cały

talent, żeby zapobiec wpadnięciu „Piorunochronu” w nie kontrolowany lot nurkowy, który

zakończyłby się roztrzaskaniem o powierzchnię księżyca. - Nie sądzę, by zostało nam dużo

czasu, ale jestem pewien, że ten chłopak nie darowałby sobie do końca życia, gdyby

unicestwił mój statek, zanim powie kilka słów na pożegnanie.

Z silników „Piorunochronu” zaczęły się wydobywać kłęby dymu. Na kontrolnych

pulpitach rozjarzyły się następne alarmowe lampki. Tymczasem pilotowany przez Norysa

myśliwiec typu TIE nie przestawał pluć świetlistymi nitkami. Laserowe błyskawice raz po raz

trafiały w powgniatany kadłub, jakby starały się rozerwać go na strzępy.

Jacen popatrzył na komunikator, ale doszedł do wniosku, że wysyłanie kolejnego

sygnału alarmowego chyba na nic by się nie zdało.

Wierzchołki rosnących w dżungli drzew śmigały pod kadłubem transportowca. Jacen,

nie potrafiąc opanować ogarniającej go paniki, rozejrzał się w prawo i w lewo.

- Chyba to nie jest właściwa chwila, żeby opowiedzieć jakiś dowcip? - zapytał.

Peckhum pokręcił głową.

- Nie bardzo mi teraz do śmiechu, chłopcze - odparł cicho.

ROZDZIAŁ 12

Grube konary i gałęzie drzew rosnących w wilgotnym, cienistym lesie otaczały Zekka

ze wszystkich stron; niemal go przytłaczały. Przypominały mu mroczne podziemia Coruscant,

w których spędził kiedyś tyle czasu. Powoli zaczynał się czuć jak w domu.

Posługując się repulsorowymi plecakami, Najciemniejszy Rycerz i grupa Ciemnych

Jedi opadli z nieba. Po kilku chwilach odpoczynku, jakie spędzili na wierzchołkach drzew,

utorowali sobie drogę na najniższy poziom. Kiedy pierwsi wojownicy Brakissa znaleźli się na

ziemi, rozproszyli się po dżungli, by odnaleźć i otoczyć uciekających uczniów Jedi. Chcieli

pokonać przeciwników, których mistrz Skywalker indoktrynował tak długo, aż przyswoili

sobie filozofię życia, wyznawaną przez Rebeliantów.

Zekk nie bardzo znał się na polityce. Orientował się tylko, kim są jego przyjaciele i

podwładni. Wiedział także, kogo powinien uważać za zdrajcę. Miał tu na myśli przede

wszystkim Jacena i Jainę... a zwłaszcza Jainę. Kiedyś myślał, że może traktować ją jak

przyjaciółkę. Niczego przed nianie ukrywał. Dopiero później, kiedy Brakiss wszystko mu

wyjaśnił, Zekk zrozumiał, co naprawdę myśli o nim Jaina. Dziewczyna zbyt pochopnie

osądziła, że nie dysponuje on żadnym talentem Jedi i nie może się równać ani z nią, ani z jej

szlachetnie urodzonym braciszkiem, Jacenem. Młodzieniec wykazał jednak, że jest wrażliwy

na oddziaływanie Mocy. Udowodnił, że potrafi się nią posługiwać może nie gorzej niż

którekolwiek z bliźniąt.

Mimo to miał nadzieję, że żadne nie zechce stanąć z nim do walki. W przeciwnym

razie musiałby zademonstrować im własną potęgę i udowodnić, że dochowuje lojalności

Drugiemu Imperium. Pamiętał pierwszą poważną próbę, jaką przeszedł, walcząc z ulubionym

uczniem Tamith Kai, Vilasem. Próbę, którą zarozumiały młody mężczyzna przypłacił życiem.

Uniósł głowę i przekonał się, że jeden z jego Ciemnych Jedi zaplątał się w gałęzie na

wierzchołku jakiegoś drzewa. Przyglądał się, jak jego podwładny wyciągnął świetlny miecz i

machając nim w prawo i w lewo, odciął konary uniemożliwiające zejście na niższy poziom.

Nagle względną ciszę dżungli zakłócił piekielny skowyt. Nad głowami całej grupy

przeleciała eskadra myśliwców typu TIE, zawzięcie ostrzeliwująca jakieś naziemne cele.

Większość Ciemnych Jedi rozproszyła się i zaczęła przeszukiwać chaszcze. Zekk przywołał

trzech wojowników ciemnej strony, którzy znajdowali się najbliżej. Wszyscy czterej, z

głośnym trzaskiem przedzierając się przez gąszcze zarośli, zaczęli przeczesywać dziewiczą

dżunglę.

Po jakimś czasie dotarli do brzegu szerokiej rzeki, powoli toczącej brązowozielone

wody. Drobne fale pluskały, omywając brzeg i poruszając łodygami częściowo zanurzonych

paproci. W dole rzeki, trochę bliżej ruin wysokiej świątyni Massassów, unosiła się szturmowa

platforma, dowodzona przez złowrogą Siostrę Nocy.

Zekk przystanął na brzegu rzeki obok trójki podkomendnych. Ciemni Jedi wymienili

spojrzenia i wymownie popatrzyli w niebo. Dobrze wiedząc, o czym myślą, Najciemniejszy

Rycerz kiwnął głową.

- Tak - powiedział. - Wywołajmy burzę. Spowodujmy, że zerwie się wichura, która

powali wszystkie drzewa i wykurzy z kryjówek tych tchórzliwych Jedi.

Zerknął na bezchmurne błękitne niebo, po czym zajrzał w otchłań własnego serca.

Znalazł drzemiący w nim cień gniewu, odzwierciedlającego cały ból i wszystkie upokorzenia

i krzywdy, jakich doznał w życiu. Wiedział, jak posługiwać się gniewem, aby stał się jego

narzędziem albo bronią. Zaczął się skupiać i ściągać ku sobie masy powietrza. Wyczuł, że

stojący za jego plecami inni rycerze ciemnej strony czynią to samo. Po chwili zauważył, że

nad horyzontem zaczynają pojawiać się kłębiaste chmury. Obserwował, jak gromadzą się,

ciemnieją, gęstnieją, zaczynają sunąć po niebie w jego stronę...

Zerwała się wichura, a powietrze się ochłodziło. Rozległy się pierwsze trzaski

wyładowań, spowodowanych istnieniem statycznych ładunków elektrycznych. Fałdy

obrzeżonej szkarłatną lamówką peleryny Zekka załopotały za jego plecami. Wiatr wyszarpnął

pasemka starannie związanych w koński ogon ciemnych włosów, które zaczęły smagać twarz

młodzieńca. Między piętrzącymi się coraz wyżej burzowymi chmurami zaczynały

przeskakiwać ogniste błyskawice. Przeciągłe grzmoty zagłuszały nawet wycie silników

myśliwców typu TIE, raz po raz przecinających niebo nad ich głowami.

Zekk się uśmiechnął. Tak, nadciągała potężna, zwycięska burza.

Obserwując, jak chmury ciemnieją i nabrzmiewają, gotowe do uwolnienia niszczącej

mocy sił przyrody, usłyszał nagle przerywane odgłosy laserowych strzałów. Popatrzył w

niebo, na którym toczyła się dziwna bitwa. Zobaczył ciągnący za sobą warkocz dymu statek,

ścigany przez samotny myśliwiec TIE, który bezlitośnie ostrzeliwując ofiarę, raz po raz raził

ją sztychami laserowych błyskawic.

Nie ukrywając zdumienia, rozpoznał toporną, nieforemną sylwetkę „Piorunochronu” -

wysłużonego towarowego transportowca. Statek należał do starego Peckhuma, z którym

mieszkał przez wiele lat, kiedy przebywał na Coruscant.

Peckhum! Mimo tylu różnic, które ich dzieliły, Zekk i siwowłosy pilot byli bardzo

dobrymi przyjaciółmi. Poniewczasie młodzieniec przypomniał sobie, że stary mężczyzna,

pragnąc zarobić kilka dodatkowych kredytów, od czasu do czasu zaopatrywał akademię

Skywalkera w żywność i najpotrzebniejsze urządzenia. Czy możliwe, że przebywał na

porośniętym dżunglą księżycu tego ranka, kiedy rozpoczął się atak oddziałów Akademii

Ciemnej Strony?

Zekk poczuł ukłucie w sercu, a jego żołądek sparaliżowało przerażenie. Przestał się

koncentrować i stracił władzę, jaką sprawował nad nawałnicą.

Masy powietrza, dotychczas ściągane w stronę grupy Ciemnych Jedi, poszybowały w

przeciwnym kierunku. Wichura szarpnęła gałęziami sąsiednich drzew, mimo iż pozostali

wojownicy Brakissa czynili wszystko, co w ich mocy, by podtrzymać rozpraszającą się burzę.

- Nie, Peckhumie! - szepnął Zekk, wspominając chwile spędzone ze starym

mężczyzną.

Zadarł głowę i obserwował, jak myśliwiec typu TIE razi smugami laserowych

strzałów kadłub nieszczęsnego „Piorunochronu”. Błysk niewielkiej eksplozji, który dostrzegł

w pewnej chwili, uświadomił mu, że pokiereszowany towarowy transportowiec właśnie

stracił ostatnie ochronne pole.

„Piorunochron” obniżał lot, a on nie mógł zrobić nic, by zapobiec katastrofie.

Usłyszał za plecami zdumione okrzyki i zrozumiał, że pozostali Ciemni Jedi stracili

całkowicie władzę nad nadciągającą burzą. Wichura wprawdzie nie przestawała łamać gałęzi i

wyrywać z korzeniami młodych drzewek, ale w miarę jak wojownicy ciemnej strony, jeden

po drugim, rezygnowali z manipulowania siłami przyrody, nawałnica traciła coraz szybciej

impet, a chmury się rozpraszały.

Tymczasem podwładni Zekka zauważyli w gąszczu zarośli młodego ucznia Jedi.

Doszli do wniosku, że chłopiec albo usiłował ich zaskoczyć, albo po prostu ukrywał się w

obawie, że go zauważą.

Uczeń wstał i wyszedł z kępy chwastów. Odgarnął z czoła kosmyk blond włosów,

którymi wiatr smagał jego zaróżowione policzki. Był ubrany w szatę tak nieprawdopodobnie

krzykliwą - jaskrawopurpurowo-złoto-zielono-czerwoną - że Zekk zaczął się obawiać, iż

dostanie oczopląsu. Jakim cudem chłopiec mógł chociaż przez chwilę sądzić, że zdoła się

ukryć, mając na sobie takie ubranie?

Sprawiał wrażenie przerażonego, ale zdecydowanego. Wysunął dolną wargę, stanął

prosto i ujął się pod boki. Fałdy jego krzykliwego tęczowego stroju łopotały, tarmoszone

przez ostatnie podmuchy gniewnej wichury.

- No cóż, nie pozostawiacie mi wyboru - odezwał cię chłopiec, po czym chrząknął. -

Nazywam się Raynar i jestem rycerzem Jedi... uhm, kandydatem na rycerza. Albo

natychmiast się poddacie, albo będę musiał was zaatakować.

Dwaj towarzysze Zekka ryknęli serdecznym śmiechem, a potem, krok po kroku,

zaczęli się zbliżać do jasnowłosego chłopca. Raynar cofał się tak długo, aż uderzył plecami o

pień drzewa. Zacisnął powieki i zaczął się skupiać. Wstrzymał oddech, a jego twarz

poczerwieniała, a później okryła się purpurą.

Zekk poczuł delikatne, niewidzialne pchnięcie, i zrozumiał, że uczeń Skywalkera,

nieporadnie posługując się Mocą, usiłuje ich powstrzymać. Dwaj rycerze ciemnej strony,

którzy wyciągnęli zapalone świetlne miecze, chyba nawet tego nie zauważyli.

Najciemniejszy Rycerz stwierdził jednak, że nie mógłby stać bezczynnie i przyglądać

się, jak jego towarzysze mordują z zimną krwią bezbronną ofiarę. Chłopiec sprawiał wrażenie

dumnego i zuchwałego, ale Zekk dostrzegał w nim coś jeszcze... Jakąś niewinność?

Zdecydował się błyskawicznie, zanim jego podopieczni zdążyli zrobić użytek z broni

rycerzy Jedi. Uwolnił część własnej energii Mocy, pochwycił chłopca za połę różnobarwnej

szaty, szarpnął w górę i uniósł w powietrze. Błyskawicznie przerzucił go nad głowami

Ciemnych Jedi i cisnął w nurty rzeki. Raynar krzyknął, szybując w powietrzu, ale po chwili

zanurzył się w mętnej, mulistej wodzie.

Dwaj towarzysze Zekka odwrócili się jak użądleni i nie ukrywając gniewu, popatrzyli

na dowódcę. Tymczasem Raynar, oblepiony szlamem i mułem, dopłynął na płyciznę i zaczął

czyścić z błota poplamioną odzież.

- Czasami ważniejsze jest całkowite poniżenie przeciwnika niż zwykłe zabicie -

odezwał się Najciemniejszy Rycerz. - A my poniżyliśmy tego Jedi w sposób, którego nie

zapomni do końca życia.

Stojący przed nim wojownicy zachichotali, uznając trafność tej uwagi. Zekk

zrozumiał, że ich rozbroił... Przynajmniej na razie.

Ponownie skierował tęskne spojrzenie w niebo. Wypatrywał śladu „Piorunochronu”,

ale dostrzegł tylko rozwiewającą się smugę dymu. Żałował, że nie mógł jakoś pomóc staremu

przyjacielowi. Zastanawiał się, czy będzie musiał wliczyć śmierć Peckhuma w koszty

zwycięstwa nad uczniami akademii Jedi.

Uszkodzony transportowiec zniknął z widoku, zapewne kierując się ku miejscu, gdzie

miały rozstrzygnąć się z góry przesądzone losy bitwy. Najciemniejszy Rycerz był pewien, że

już nigdy nie dane mu będzie oglądać ani „Piorunochronu”, ani Peckhuma.

ROZDZIAŁ 13

Pilotowany przez Qorla myśliwiec typu TIE leciał nisko nad zielonym, falującym

oceanem liści. Pilot wypatrywał celów, które mógłby wskazywać żołnierzom Drugiego

Imperium, przeczesującym gęstą dżunglę. Pozostali piloci myśliwskiego skrzydła

wykonywali inne zadania. Zapewne krążyli nad dżunglą i ostrzeliwali wielką świątynię

mieszczącą akademię Jedi mistrza Skywalkera.

Qorl wątpił jednak, by jego uczeń Norys pamiętał o wykonywaniu rozkazów.

Zwłaszcza teraz, kiedy rozpętała się bitwa, a w powietrzu zaczęły się krzyżować błyskawice

laserowych strzałów. Obawiał się, że gburowaty osiłek zechce wybierać cele na oślep, przez

co upodobni się do wściekłego gundarka. Prawdopodobnie zniszczy w ten sposób sporo

rebelianckich urządzeń, ale może też pokrzyżować wiele planów.

Stary pilot czuł w sercu chłód, który z wolna przemieniał się w bryłę twardego lodu.

Na myśl o tym, że znów uczestniczy w powietrznej bitwie, powinien odczuwać podniecenie i

uniesienie. Powinien być wdzięczny, że może raz jeszcze siedzieć za sterami i walczyć,

pilotując własny myśliwiec typu TIE, powierzony mu przez Drugie Imperium.

Zamiast tego żywił zastrzeżenia. Ogarniały go wątpliwości. Wzdragał się na myśl o

tym, że może dokonał niewłaściwego wyboru. Obawiał się, że Drugie Imperium może zostać

zmuszone do zapłacenia słonej ceny za bitwę, którą właśnie rozpoczęło.

Szczególne rozczarowanie przeżywał, kiedy myślał o Norysie. Zastanawiając się nad

tym, czy go wybrać, wiedział, że krzepki chłopak przeżył wiele lat w trudnych warunkach,

walcząc z innymi o przetrwanie. Pamiętał też, że Norys był przywódcą gangu Zagubionych,

roszczących sobie prawa do części podziemi na Coruscant. Wszystko to uczyniło z niego

brutalnego, bezwzględnego zabijakę. Barczysty młodzieniec palił się jednak do nauki.

Poprzysiągł sobie, że zostanie imperialnym żołnierzem. Wydawało mu się, że w ten sposób

może nadal sprawować władzę, nie bojąc się nikogo i niczego. Miał wszystkie cechy

charakteru, których tak bardzo poszukiwało Drugie Imperium.

Qorl wiedział wszakże, że lojalny żołnierz powinien bez wahania wykonywać

wszelkie rozkazy. Imperium nie mogło pozwolić sobie na to, aby jego słudzy zachowywali się

jak wolni strzelcy. Nie mogło dopuścić, aby kierowali się własnymi zachciankami, a nie

rozkazami, otrzymywanymi od zwierzchników. W miarę jednak, jak Norys przyzwyczajał się

do zmienionej sytuacji życiowej, stawał się coraz bardziej arogancki i zarozumiały, a czasami

nawet nieposłuszny.

Chłopak był żądnym krwi zabijaką. Wszystko, co robił, miało służyć niszczeniu,

zadawaniu bólu, odnoszeniu zwycięstwa za wszelką cenę i utwierdzaniu siebie w

przekonaniu, że sprawuje nad wszystkim władzę. Nie walczył, kierując się chwałą Drugiego

Imperium ani potrzebą przywrócenia Nowego Ładu w galaktyce, ani jakimkolwiek innym

politycznym celem. Walczył jedynie po to, aby walczyć. Bez względu na to, po czyjej stronie

stawał, w takim postępowaniu mogło kryć się śmiertelne zagrożenie.

Qorl zatoczył krąg nad miejscem w dżungli, w którym szalał pożar, wzniecony przez

jeden z bombowców typu TIE. Później zaczął lecieć wzdłuż brzegu rzeki. Kierował się ku

ruinom świątyni, w pobliżu której unosiła się nad koronami drzew dowodzona przez Tamith

Kai bojowa platforma. Nagle usłyszał w odbiorniku komunikatora czyjś wyraźny,

zrozpaczony głos, rozbrzmiewający we wszystkich możliwych pasmach częstotliwości.

Rozpoznał go bez trudu.

- Uwaga, uwaga! Wzywani Nową Republikę. Znaleźliśmy się w krytycznej sytuacji.

Mówi Jacen Solo z Yavina Cztery. Potrzebujemy natychmiastowej pomocy. Jesteśmy

atakowani przez myśliwce i żołnierzy Akademii Ciemnej Strony!

Qorl wyprostował się, poprawił czarny hełm i wyrównał lot maszyny. Przypominał

sobie kilkunastoletnie bliźnięta, które pomogły naprawić jego poprzedni myśliwiec typu TIE,

uszkodzony podczas lądowania na Yavinie Cztery. Pamiętał brata i siostrę, których uwięził i z

którymi później siedział przy ognisku płonącym obok kryjówki w dżungli. Oboje

zaproponowali wówczas, że zostaną jego przyjaciółmi, i starali się go namówić, żeby

zawrócił ze złej drogi i przestał być lojalnym sługą Imperium. Przypomniał sobie, że wtedy

oparł się pokusie. Górę wzięły przekonania, jakie wpojono mu podczas nauki w imperialnej

wojskowej akademii.

Poddanie się oznacza zdradę.

Qorl odleciał z Yavina Cztery i został przyjęty na służbę w Akademii Ciemnej Strony.

Przyglądał się później, jak porwane bliźnięta są poddawane rygorystycznym ćwiczeniom,

prowadzonym pod nadzorem pałającej żądzą mordu Tamith Kai i bezlitosnego Brakissa. Qorl

był do głębi serca wstrząśnięty postępowaniem i uwagami, czynionymi przez Siostrę Nocy i

naczelnika imperialnej uczelni. Uświadomił sobie, że oboje mają za nic życie bliźniąt Jedi.

Nikt nigdy się nie dowiedział, że to Qorl pomógł młodym rycerzom uciec z Akademii

Ciemnej Strony. Później, starając się chociaż wobec samego siebie odpokutować za tę chwilę

słabości, czynił wszystko, co mógł, by tym wierniej służyć Drugiemu Imperium. To on

dowodził atakiem na rebeliancki krążownik, z którego ładowni ukradziono rdzenie jednostek

napędu nadświetlnego i baterie do turbolaserów. To on harował w pocie czoła, aby Norys i

inni członkowie gangu Zagubionych przemienili się w sprawnych, pełnowartościowych

szturmowców.

Nagle ujrzał przelatujący nad głową statek, poznaczony bliznami blasterowych

strzałów wysłużony towarowy transportowiec. Maszyna ciągnęła za sobą warkocz dymu.

Qorl rozpoznał jej sylwetkę i przekonał się, że widzi nie uzbrojoną jednostkę o przestarzałej

konstrukcji. Silniki statku nie dysponowały dużą mocą, a ochronne pola siłowe nie zostały

zaprojektowane z myślą o braniu udziału w jakiejkolwiek walce.

Stary pilot zauważył po chwili, że transportowiec jest ścigany przez pojedynczy

myśliwiec typu TIE.

Czując niesmak i wstyd stwierdził, że pilot imperialnej maszyny, marnując jeden

strzał po drugim, czasami, przez najzwyklejszy przypadek, trafia w powgniatany kadłub

ofiary. Zorientował się, że jedynie kwestią czasu pozostaje, kiedy statek rozleci się na

kawałki.

Nastawił częstotliwość nadajnika komunikatora w taki sposób, by porozumieć się

bezpośrednio z pilotem imperialnej maszyny.

- Pilocie myśliwca typu TIE, zamelduj się - rozkazał zwięźle.

Gburowaty głos, który po chwili rozległ się w słuchawkach hełmu, wcale go nie

zdumiał.

- Tu Norys, staruszku. Nie zawracaj mi głowy. Jestem zajęty strzelaniem do celu.

Qorl przełknął ślinę, ale mimo to poczuł, że jego gardło pozostało suche.

- Norysie, zdołałeś już unieszkodliwić swój cel - oznajmił. - Ten transportowiec nie

jest najważniejszym obiektem, jaki mamy zniszczyć w trakcie tej bitwy. Otrzymałeś rozkaz,

żeby atakować akademię Jedi. Ten statek już nie zdoła wyrządzić Drugiemu Imperium żadnej

krzywdy.

- Odczep się ode mnie, staruszku - odparł Norys. - To mój łup i nie zamierzam z niego

rezygnować.

Qorl zmusił się, by zachować spokój.

- Nie jesteśmy tu po to, żeby zbierać trofea, Norysie. Pamiętaj o tym, że walczysz ku

chwale Drugiego Imperium, a nie po to, żeby stać się bohaterem.

- Możesz kazać się wypchać - warknął Norys. - Nie pozwolę, żeby jakiś stary tchórz

mówił mi, co mam robić.

Gburowaty zabijaka wyłączył komunikator i puścił się w dalszą pogoń za płonącym

transportowcem. Zupełnie nie mierząc, raz po raz posyłał w jego stronę laserowe błyskawice.

Rozczarowanie, jakie dotąd ogarniało Qorla, zamieniło się we wściekłość.

Postępowanie młodocianego osiłka stało w jaskrawej sprzeczności ze wszystkim, czym

chlubiło się Imperium. Stary pilot przypomniał sobie czasy własnego szkolenia. Wówczas on

i inni kandydaci współdziałali jak elementy precyzyjnej maszyny. Musieli być

zdyscyplinowani, dobrze wychowani i skłonni do wykonywania rozkazów. Swoim

postępowaniem pomagali szerzyć Nowy Ład, który Imperator zamierzał wprowadzić w całej

galaktyce. Warto było walczyć o takie ideały.

Tymczasem Norys kpił w żywe oczy z takiej filozofii życia. Nie dbał, o co walczy.

Z odbiornika komunikatora rozległ się ten sam głos, zajmujący wszystkie pasma

częstotliwości:

- Tu mówi Jacen Solo. Znaleźliśmy się w rozpaczliwym położeniu. Wzywamy

pomocy. Jakiś myśliwiec usiłuje zestrzelić nasz transportowiec. Proszę... czy ktoś nie

zechciałby nam pomóc?

Dręczony niepokojem Qorl obniżył lot maszyny, tak że leciała teraz tuż nad

wierzchołkami drzew. Jacen Solo należał do szlachetnych przeciwników. Był uczciwy i

odważny, mimo iż związał swój los z grupką Rebeliantów, a nie z Drugim Imperium. Czy

jednak mógł ponosić za to winę? Przecież jego matka sprawowała funkcję przewodniczącej

rządu Rebeliantów.

W przeciwieństwie do niego Norys mógł dokonać wyboru. Rozrośnięty w barach

wyrostek wiedział, w jakim celu jest szkolony. Z ochotą przywdział imperialny mundur i robił

wszystko, żeby zostać pilotem, a mimo to nie postępował zgodnie z regułami. Był właściwie

tylko bezdusznym, bezlitosnym, żądnym krwi zabijaką.

Jego myśliwiec typu TIE nie przestawał lecieć w strumieniu gazów wydechowych,

ciągnących się za uszkodzonym, niezdolnym do walki transportowcem. Spod wsporników

silników statku wydobywały się kłęby dymu. W pewnej chwili Qorl zauważył, że zanikło

ostatnie pole siłowe, chroniące dotąd kadłub jednostki.

Ujrzawszy to, Norys dał ognia z luf laserowych działek. Pokrył płyty poszycia

nowymi czarnymi bliznami.

Qorl pstryknął przełącznikiem i przesłał energię do systemów uzbrojenia, a potem

włączył urządzenie celownicze. Uświadamiał sobie, że rażony nie ustającymi strzałami

Norysa „Piorunochron” może za kilka sekund eksplodować. Nie zdziwiłoby go, gdyby nawet

wówczas zabijaka nie przestał strzelać do płonących szczątków, by upewnić się, że nikt nie

przeżyje katastrofy.

Poczuł, że wzbiera w nim obrzydzenie. Wyłączył zasilanie obwodu mikrofonu

komunikatora i mruknął do siebie:

- Czy stracę godność, jeżeli zabiję kogoś, kto swoim postępowaniem udowodnił, że

nie wie, czym jest honor?

Kiedy odbywał szkolenie w imperialnej akademii, szczegółowo zapoznał się z

podzespołami i urządzeniami myśliwca typu TIE. Dobrze znał wszystkie jego słabe punkty.

Wiedział, co robić, by je zniszczyć.

Wziął na cel dysze wylotowe reaktorów maszyny Norysa.

Tymczasem młodociany zabijaka, całkowicie ignorując uwagi instruktora, nie

przestawał zasypywać kadłuba „Piorunochronu” lawiną laserowych błyskawic. Jedyną

różnicę stanowiło to, że teraz czekał dłużej przed oddaniem następnego strzału, zupełnie

jakby napawał się ostatnimi chwilami lotu starego transportowca.

„Piorunochron” zakołysał siew locie. Zapewne jego piloci podjęli ostatnią próbę

uniknięcia trafienia.

Qorl namierzył myśliwiec Norysa.

Przycisnął guzik spustowy i wystrzelił.

Maszyna Norysa eksplodowała w locie. Zamieniła się w ognistą kulę i zniknęła tak

szybko, że młodociany zabijaka chyba nawet nie miał czasu krzyknąć ze zdumienia.

Zawstydzony faktem, że jego postępowanie jest zdradą interesów Drugiego Imperium,

Qorl nawet nie usiłował porozumieć się z pilotami „Piorunochronu”. Po prostu zmienił kurs i

skierował się w stronę głównego pola walki. Tymczasem uszkodzony transportowiec poleciał

dalej, z trudem utrzymując siew powietrzu. Prawdopodobnie piloci walczyli, aby wylądować,

nie rozbijając się o gałęzie i konary.

ROZDZIAŁ 14

W powietrzu nad akademią Jedi i w otaczającej wielką świątynię dżungli toczyły się

zacięte walki. Tymczasem imperialny dywersant Orvak czołgał się metr po metrze coraz

dalej, nie rezygnując z wykonania drugiej części starannie opracowanego planu.

Pozostawił myśliwiec typu TIE na polanie, w pobliżu generatorów siłowego pola.

Zniszczył je, wysadzając w powietrze urządzenia zasilające, ale zamierzał tam powrócić,

kiedy upora się z trudniejszym zadaniem. Nie zauważony przez nikogo, od kilku godzin

przedzierał się przez najdziksze ostępy, zmierzając w kierunku ogromnej świątyni.

W pobliżu płonęło kilka drzew, wysyłając ku niebu kłęby siwego cuchnącego dymu. Z

oddali dolatywały odgłosy blasterowych strzałów, a od czasu do czasu także buczenie

świetlnych mieczy. Imperialny komandos nie przestawał się czołgać, starając się zachowywać

jak najciszej. Nie mógł ryzykować, że przypadkowy odgłos ujawni miejsce, w którym się

znajduje.

Szkoleni przez Skywalkera uczniowie Jedi opuścili w popłochu wielką świątynię i

rozbiegli się po dżungli, żeby toczyć pojedynki z wojownikami mistrza Brakissa. Pozostawili

obiekt bez ochrony, ułatwiając mu pracę.

Skradając się w stronę prastarej budowli, wciąż jeszcze otoczonej przez gęstą dżunglę,

Orvak dostrzegł na omszałych ze starości kamiennych blokach całkiem świeże czarne smugi,

osmalone miejsca, w które trafiły laserowe strzały i protonowe ładunki wybuchowe, zrzucane

z powietrza przez pilotów bombowców typu TIE. Wszędobylskie pędy winorośli, jeszcze

niedawno oplatające boki kamiennej piramidy, pod wpływem płomieni sczerniały, poskręcały

się i zeschły. Oderwały się od kamiennych bloków i spoczęły jedne na drugich u stóp

zigguratu. Jeden ładunek wybuchowy, który eksplodował szczególnie blisko świątyni,

zniszczył wrota hangaru, wskutek czego obronna flota Skywalkera nie mogła poderwać się do

lotu.

Orvak z radością pomyślał, że wreszcie gigantyczna budowla, która przetrwała w

niemal nie naruszonym kształcie całe tysiąclecia, została nadwerężona. Uszkodzenia nie były

jednak zbyt duże. Musi zatem dokończyć dzieła zniszczenia.

Poruszając się bardzo ostrożnie i raz po raz kryjąc w zaroślach osłoniętą hełmem

głowę, imperialny sabotażysta pełznął dalej. Szarpał pędy dzikiej winorośli i wyrywał z

korzeniami paprocie, aż w końcu znalazł się na skraju dżungli, dochodzącej niemal do samej

tylnej ściany wielkiej budowli.

Po niebie nie przestawały śmigać myśliwce typu TIE, podobne do złowieszczych

drapieżnych ptaków. Orvak popatrzył w górę. W skrytości ducha życzył pilotom powodzenia.

Z boku wielkiej piramidy zobaczył przestronny dziedziniec, zapewne niedawno

wybrukowany albo tylko oczyszczony z porastających go krzaków i chwastów. Przeciwległy

koniec placu przylegał do murów kamiennej budowli, w których dostrzegł mroczny prostokąt

drzwi. Wyobrażając sobie, jakie ćwiczenia musieli wykonywać tu uczniowie Jedi, Orvak

ostrożnie stanął na skraju dziedzińca.

Przekonał się, że między kamieniami i płytami zaczęły na nowo wyrastać pierwsze

chwasty. Niewątpliwie po kilku następnych miesiącach od chwili, kiedy zniszczy świątynię,

dżungla triumfalnie powróci, żeby upomnieć się o to, co jej odebrano. Pomyślał, że dopiero to

będzie oznaczało ostateczny koniec akademii Jedi. Miał nadzieję, że do tego czasu zdąży

wrócić na pokład Akademii Ciemnej Strony. Może nawet zostanie awansowany na oficera i

obejmie służbę na którymś gwiezdnym niszczycielu... Wszystko zależało od tego, czy

pomyślnie wykona drugą część zadania.

Kiedy strzelanina się nasiliła, a w dżungli niedaleko świątyni eksplodowało kilka

bomb protonowych, Orvak zdecydował się rozpocząć akcję. Nisko pochylony, przebiegł

przez wybrukowany kamieniami dziedziniec. Zdążał ku ciemnemu otworowi drzwi

wiodących do zagadkowej świątyni Rebeliantów.

Kiedy znalazł się na progu, na chwilę przystanął. Cieszył się, że aparatura hełmu

przefiltruje wszystkie trujące wyziewy, jakie mogły wydostawać się z wnętrza. Któż mógł

wiedzieć, jakie straszliwe pułapki pozakładali czarownicy Jedi?

Posłużył się umieszczonymi w hełmie czujnikami, aby stwierdzić, w jakich miejscach

mogły zostać ukryte owe urządzenia. Żadnych jednak nie odnalazł... Nie zdziwił się,

ponieważ atak oddziałów Akademii Ciemnej Strony nastąpił tak nieoczekiwanie, że z

pewnością rycerze Jedi nie mieli czasu przygotować się do obrony.

Poprawił pakunek na plecach i wszedł do wielkiej świątyni Massassów. Mimo iż nie

znał rozkładu pomieszczeń, pobiegł korytarzem. Mijał komnaty mieszkalne, wielkie jadalnie,

ale nie zauważył niczego ciekawego, co warto byłoby wysadzić w powietrze.

Dotarł do szybu turbowindy i zjechał na najniższy poziom, na którym mieścił się

zamknięty hangar z lądowiskiem. Liczył na to, że może właśnie tam wykorzysta najlepiej

pozostałe ładunki wybuchowe. Spodziewał się, że ich eksplozje zniszczą całą flotę

rebelianckich gwiezdnych statków. Kiedy jednak wyskoczył z kabiny turbowindy, niemal nie

mógł uwierzyć własnym oczom. Mimo półmroku panującego w wielkim pomieszczeniu,

zorientował się, że na płycie lądowiska znajduje się tylko jeden mały statek. Zwrócił uwagę

na dziwne opływowe kształty i kadłub, pokryty lśniącym pancerzem. Nie zauważył niczego

więcej. Żadnej floty gwiezdnych statków, żadnych silnych systemów uzbrojenia. Parsknął

pogardliwie, nie umiejąc ukryć rozczarowania.

Nagle w hangarze rozjęczały się sygnały alarmowe. Czerwone mrugające światła

poraziły oczy imperialnego dywersanta. W jego kierunku, przeraźliwie gwiżdżąc i piszcząc,

zaczął sunąć niewielki baryłkowaty robot. Z końcówki spawalniczej, wystającej z

cylindrycznego korpusu automatu, tryskały snopy błękitnych wyładowań elektrycznych.

Ogarnięty paniką Orvak wpadł do kabiny turbowindy i przycisnął guzik kontrolny,

aby zamknąć drzwi klatki. Czy możliwe, by podstępni rycerze Jedi wykorzystali do obrony

hangaru cały zastęp androidów-morderców? Śmiercionośnych, silnie uzbrojonych automatów,

słynących z tego, że nigdy, przenigdy nie chybiały?

Zanim skrzydła drzwi się zamknęły, a klatka zaczęła sunąć na wyższe poziomy,

przerażony sabotażysta po raz ostatni rzucił okiem na płytę lądowiska. Uświadomił sobie, że

napastnik był tylko samotnym astronawigacyjnym robotem, który tocząc się po metalowych

płytach, wydawał standardowe alarmowe dźwięki, jakie konstruktorzy zapisali w pamięci

jego komputera. Wszystko wskazywało na to, że w hangarze nie przebywał nikt, kto mógłby

je usłyszeć.

Komandor Orvak, wyraźnie odprężony, nerwowo zachichotał. Samotny

astronawigacyjny robot! Zawsze zdumiewał się, ilekroć widział najzwyklejsze automaty,

mające o sobie zbyt wysokie mniemanie. Natychmiast przestał się bać, że może wpaść w

pułapkę.

Tak czy inaczej, musiał znaleźć inne miejsce, które nadawałoby się do jego celu.

Mające większe znaczenie.

W końcu znalazł to, czego szukał. Na najwyższym poziomie ogromnej piramidy.

Wjechał turbowindąna samą górę, a potem wyszedł z kabiny. Trzymając blaster

gotowy do strzału, aby móc trafić każdego, kto wyłoniłby się z mrocznego kąta, imperialny

komandos ostrożnie wkroczył do wielkiej komnaty audiencyjnej.

Jej ściany wyłożono polerowanymi płytami i ozdobiono różnobarwnymi kamykami.

W przeciwległym krańcu wznosiło się podwyższenie. Orvak wyobraził sobie, że to właśnie

stamtąd instruktorzy Rebeliantów wygłaszali przemówienia do uczniów. Prawdopodobnie na

tym samym podwyższeniu dekorowali jedni drugich medalami za zwycięstwa, odniesione w

trakcie walk przeciwko prawowitym władcom galaktyki. Możliwe też, że właśnie tam

odprawiali swoje ohydne czary.

Tak - pomyślał. - To miejsce nadaje się doskonale.

Zrzucił z barków plecak i przystąpił do wykonania zadania. Poruszał się szybko,

czując przyspieszone uderzenia serca. Cieszył się na myśl o tym, że niedługo zakończy akcję,

w której stracił życie jego towarzysz, Dareb. Ściągnął z głowy czarny hełm, żeby lepiej

widzieć w niepewnym blasku promieni słonecznych, które wpadały przez umieszczone w

sklepieniu świetliki.

W powietrzu nad dżunglą snuły się chmury dymu, podobne do ciemnej wodnej farby,

którą jakiś malarz usiłował zamazać błękit nieba. W wielkiej komnacie rozbrzmiewało echo

strzałów bitew, toczących się w leśnej głuszy. Orvak nie słyszał jednak żadnych dźwięków

dobiegających z wnętrza świątyni. Nie widział także, by cokolwiek się w niej poruszało.

Doszedł do przekonania, że wielka piramida jest całkowicie wyludniona. Nie musiał się

spieszyć. Mógł poświęcić trochę więcej czasu, by jak najlepiej wykonać zadanie.

Ruszył w stronę podwyższenia, nie przejmując się tym, że jego podkute buty głośno

dźwięczą w zetknięciu z kamiennymi płytami posadzki. Odszukał umieszczone pośrodku

wielkiej sali najlepsze miejsce. Pomyślał, że to właśnie stąd siła potwornej eksplozji powinna

skierować się we wszystkie strony. Ściągnął grube skórzane rękawice, żeby móc szybciej

posługiwać się precyzyjnymi elektronicznymi podzespołami.

Pracując szybko, ale uważnie, wyjął cztery ostatnie termiczne detonatory, jakie mu

pozostały, po czym sprzągł wszystkie ze sobą. Później dołączył je do jednego urządzenia

odmierzającego upływ czasu, a następnie umieścił w czterech punktach komnaty, mniej

więcej w takich samych odległościach od centralnego czasomierza. Leżące na posadzce

rozciągnięte przewody kojarzyły mu się ze szprychami ogromnego koła.

Tak, eksplozja będzie naprawdę wspaniała.

W idealnym przypadku, kiedy wszystkie detonatory eksplodują równocześnie, siła

wybuchu powinna unieść w powietrze sklepienie świątyni jak ogromny głaz, wyrzucony z

czeluści czynnego wulkanu. Fala uderzeniowa wyrwie w posadzce komnaty audiencyjnej

wielką dziurę i przeniknie na niższe poziomy, na których rozsadzi mury prastarej budowli.

Cała piramida runie i legnie w gruzach. Osiągnie stan, w jakim powinna znajdować się od

dawna.

Orvak skończył rozkładać detonatory i powrócił do centralnego czasomierza.

Uklęknął na wypolerowanej posadzce i zaczął nastawiać pokrętła mechanizmu zegarowego. Z

przewrotną satysfakcją pomyślał, że w tej sali już nigdy nie wysłuchają wykładów żadni

Rebelianci. Ani jeden z przyszłych rycerzy Jedi nie nauczy się tu rebelianckiej filozofii życia.

W wielkiej komnacie nie odbędzie się więcej żadna ceremonia dekorowania medalami czy

świętowania odniesionego zwycięstwa.

Wkrótce cała świątynia zamieni się w ruinę.

Klęcząc na posadzce, Orvak wystukał na klawiaturze kombinację będącą kodem

uzbrajającym ładunki wybuchowe. Na obudowach wszystkich detonatorów, rozmieszczonych

w czterech punktach ogromnej sali, zaczęły mrugać zielone lampki. Sygnalizowały gotowość

do pracy i zarazem żądanie wydania ostatecznego rozkazu.

Rzuciwszy okiem na wszystkie ładunki wybuchowe, imperialny komandos

uśmiechnął się do siebie, po czym wcisnął guzik, oznaczony: AKTYWACJA.

Dopiero z tą

chwilą czasomierz zaczął odliczać upływ czasu. Orvak musiał teraz jak najszybciej opuścić

mury akademii Jedi.

Poruszył się i chciał wstać z posadzki. Oparł dłoń na wypolerowanej kamiennej

płycie, ale kątem oka dostrzegł, że pod ścianą poruszyło się coś błyszczącego, opalizującego i

odbijającego rozproszone światło... coś niemal przezroczystego. Zalśniło tęczowym blaskiem,

jakby rozszczepiło jakiś promień słońca, który wpadł przez jeden ze świetlików.

Orvak wyciągnął blaster i nie wstając z posadzki, zamarł w obronnym przysiadzie.

- Kto tam? - zapytał, starając się nadać głosowi jak najgroźniejsze brzmienie.

Po chwili znów ujrzał taki sam błysk. Wydało mu się, że dostrzega opalizujący

podłużny kształt, wijący się i pełznący ku niemu po płytach posadzki. Po chwili jednak

ponownie stracił go z oczu.

Kilkakrotnie wystrzelił z blastera, mierząc w miejsce, w którym ostatnio dostrzegł

tęczowe błyski. W kamiennych płytach utworzyły się sczerniałe wgłębienia. Śmiercionośne

błyskawice odskoczyły od gładkiej płyty i poszybowały we wszystkie strony, aby ponownie

odbić się od kamiennych ścian i powrócić ku środkowi komnaty. Widząc to, Orvak

rozpłaszczył się na posadzce. Obawiał się, że w każdej chwili może zostać zaatakowany przez

ukrytych obrońców świątyni. Stracił z widoku dziwną, opalizującą rzecz, ale nie przestał się

zastanawiać nad tym, co właściwie widział. Doszedł do wniosku, że niewątpliwie musiała to

być jakaś podstępna sztuczka, do jakiej uciekli się czarownicy Jedi, żeby odwrócić jego

uwagę. Nie powinien wyciągać blastera i strzelać, ale nie zamierzał dać się pochwycić

jakiemuś rycerzowi Jedi.

W tej samej chwili poczuł, że coś ukłuło go w dłoń, wspierającą się o kamienną płytę.

Spojrzał tam i zobaczył, że w dwóch nakłutych miejscach pojawiły się kropelki krwi.

Zauważył także trójkątny łeb jakiegoś gada - szklistego, kryształowego węża!

- Hej! - krzyknął, nie wiedząc, co ma o tym sądzić.

Zanim zdążył wstać z posadzki, kryształowy gad rozwarł szczęki, a później opadł na

posadzkę i wijąc się zaczął pełznąć w kierunku szczeliny, widocznej w pobliskiej ścianie.

Orvak zauważył jeszcze błysk światła, po czym dziwaczny wąż zniknął, jakby nigdy go nie

było.

Imperialny dywersant stwierdził jednak, że i tak nie bardzo się tym przejmuje. Z

wolna ogarniała go przemożna chęć ułożenia się do snu. Wywołany ukąszeniem ból zaczynał

przemieniać się w nieszkodliwe mrowienie. Ogarnięty sennością Orvak pomyślał, że kiedy się

obudzi, z pewnością poczuje się o wiele lepiej.

Wyciągnął się na kamiennych płytach i zapadł w głęboki sen, nie przejmując się tym,

że leży tuż obok odliczającego upływ czasu urządzenia.

Tymczasem cyferki na miniaturowej tarczy nie przestawały przeskakiwać,

nieubłaganie dążąc do osiągnięcia stanu, kiedy pokażą same zera.

ROZDZIAŁ 15

Tenel Ka stała na krawędzi szturmowej platformy. Napinała mięśnie, przygotowując

ciało i zmysły Jedi do walki.

Zwinęła cienką linkę i złożyła ramiona kotwiczki, a potem umieściła jedno i drugie w

kieszeni u pasa. Następnie wyciągnęła silnie umięśnioną rękę i pochwyciła sporządzoną z

zęba rankora rękojeść świetlnego miecza. Uniosła ją i wysunęła energetyczną klingę. Tuż za

dziewczyną stał o wiele wyższy od niej Lowbacca. Najeżył wszystkie kłaki rudobrązowej

sierści i cofnął ciemne wargi, by obnażyć groźne kły. Trzymał oburącz podobną do potężnej

pałki rękojeść, z której wystawało ostrze barwy roztopionego brązu.

Przebywający na wyższym pokładzie bojowej platformy szturmowcy, zdumieni

pojawieniem się nieoczekiwanych gości, natychmiast ruszyli w ich stronę. Wyciągnęli

blastery. Ani przez sekundę nie wątpili, że za chwilę ich pokonają.

- O rety, panie Lowbacco - odezwał się na ich widok Em Teedee. - Może powinniśmy

zaplanować tę akcję chociaż odrobinę staranniej?

Lowie warknął, ale Tenel Ka się wyprostowała. Nie straciła wiary we własne

umiejętności.

- Moc jest z nami - oznajmiła. - I to jest fakt.

Nad głowami obojga młodych rycerzy Jedi przeleciał samotny bombowiec typu TIE.

Jego pilot właśnie zrzucił kilka protonowych ładunków wybuchowych w różnych miejscach

dżungli. Zewsząd dobiegały odgłosy blasterowych strzałów.

Nad pokładem szturmowej platformy wznosiła się nadbudówka mieszcząca

stanowisko dowodzenia. Stała na nim odziana w czarną pelerynę Siostra Nocy Tamith Kai,

podobna do ogromnego drapieżnego ptaka. Odwróciła się w stronę dwojga intruzów, a

wówczas jej szkarłatnowiśniowe wargi cofnęły się, ukazując zęby. Tymczasem Tenel Ka i

młody Wookie postąpili trzy kroki w kierunku czekających szturmowców.

Jeden z zakutych w białe pancerze żołnierzy, widocznie bardziej zdenerwowany

widokiem młodych Jedi niż pozostali, uniósł blaster i strzelił. Wojowniczka z Dathomiry

machnęła świetlistym ostrzem i bez trudu odbiła wiązkę energii, która poszybowała ku niebu.

Później, jakby ona i Lowie ustalili to zawczasu, oboje głośno krzyknęli i skoczyli ku

szturmowcom. Wymachiwali tak szybko klingami świetlnych mieczy, że imperialni żołnierze,

chociaż raz po raz strzelali z blasterów, wpadli w panikę. Młody Wookie i wojowniczka z

Dathomiry przedarli się przez ich szeregi jak tornado.

Stojąca nieco wyżej na stanowisku dowodzenia Tamith Kai oparła ręce o poręcz

pomostu i w milczeniu przyglądała się walce.

- Dziewczyna należy do mnie - odezwała się w pewnej chwili. - Za chwilę osobiście

zmiażdżę jej serce.

Tenel Ka raz jeszcze machnęła świetlistą klingą i wyeliminowała z dalszej walki

następnego szturmowca. Odwróciła się, kiedy usłyszała głos Siostry Nocy. Czuła

przyspieszone uderzenia serca, które biło w jej piersi niczym młot, ale oddychała spokojnie,

miarowo. Przygotowała się do tej walki i pokładała zaufanie we własnej sile i fizycznej

sprawności. Wierzyła, że odniesie zwycięstwo.

- To oznacza, że musisz odtąd sam radzić sobie z pozostałymi szturmowcami, Lowie -

powiedziała.

Jednym skokiem znalazła się na pomoście dowodzenia, gotowa stoczyć pojedynek z

groźną przeciwniczką.

Młody Wookie zaryczał na znak, że potrafi sprostać wyzwaniu, ale przypięty do jego

pasa miniaturowy android-tłumacz nie wyglądał na przekonanego.

- Proszę, niech pan uważa, panie Lowbacco - zapiszczał, wyraźnie przerażony. - Nie

byłoby rozsądnie, gdyby dał się pan opanować manii wielkości.

Szturmowcy widząc, że mogą walczyć teraz tylko z jednym intruzem, rzucili się na

młodego Wookiego. Lowbacca wcale jednak nie uważał, że szala zwycięstwa przechyliła się

na jego niekorzyść.

Tymczasem Tenel Ka stała przed Siostrą Nocy dumnie wyprostowana, nie okazując

ani cienia trwogi. Uniosła turkusowe ostrze świetlnego miecza. Pamiętała, że kiedy ostatnio

walczyła z groźną wiedźmą, zaskoczyła ją niespodziewanym atakiem i omal jej nie

obezwładniła.

- Jak tam twoje kolano, Tamith Kai? - zapytała.

W fioletowych oczach Siostry Nocy pojawiły się złowieszcze błyski. Wiedźma kpiąco

pokręciła głową.

- Powinnaś natychmiast się poddać, słabełuszko - powiedziała. - Nie jesteś na tyle

godną przeciwniczką, żebym miała pokazywać ci próbkę moich umiejętności. Coś takiego!

Jednoręka dziewczyna śmie sądzić, że może stanowić dla mnie jakieś zagrożenie!

- Zbyt dużo mówisz - odparła młoda wojowniczka. - A może przypuszczasz, że smród

twojego oddechu może być dobrą bronią podczas walki ze mną?

- Spędziłaś za dużo czasu, wałęsając się z tymi smarkaczami Jedi - odezwała się

Tamith Kai. - Zapomniałaś o szacunku, jaki powinnaś okazywać zwierzchnikom.

Wiedźma dźgnęła powietrze zagiętymi palcami. Posłała w kierunku dziewczyny dwie

niebiesko-czarne wiązki energii ciemnej strony.

- Nie widzę tu nikogo, kogo miałabym uważać za zwierzchnika - odparła dumnie

Tenel Ka.

Odbiła krzaczaste błyskawice ostrzem miecza. W następnej chwili posłużyła się

Mocą, aby wspomóc własne szlachetne myśli i uczucia. Otoczyła się nimi jak siłowym polem.

Siostra Nocy, wyraźnie zaskoczona, cofnęła się o dwa kroki.

Tymczasem walczący nieco niżej Lowbacca nie przestawał wymachiwać klingą

świetlnego miecza, trzymanego w jednej dłoni. W pewnej chwili wyciągnął drugą rękę i

pochwycił zakutego w biały pancerz szturmowca, który miał nieszczęście znaleźć się

najbliżej. Popchnął go na trzech innych imperialnych żołnierzy. Wszyscy czterej zwalili się

na płyty pokładu. Pozostali szturmowcy palili się do walki z samotnym przeciwnikiem, ale

zbytnio się tłoczyli i nie mogli zrobić właściwego użytku z blasterów. Wyglądało na to, że

uwierzyli, iż potrafią pokonać rozzłoszczonego Wookiego jedynie dysponując nad nim

przewagą liczebną.

Popełniali w ten sposób poważny błąd.

Stojąca na pomoście dowodzenia Siostra Nocy przeszła w inny róg, ale nie odrywała

rozbawionego spojrzenia od młodej wojowniczki z Dathomiry. Tymczasem Tenel Ka pewnie

trzymała rękojeść świetlnego miecza. Ona także wpijała szare jak granit oczy w fioletowe

źrenice niebezpiecznej przeciwniczki.

Nad głowami obu kobiet krążyło teraz co najmniej kilka bombowców typu TIE.

Wszystko przemawiało jednak za tym, że pilotów bardziej interesuje przebieg toczącej się na

platformie walki niż bombardowanie celów ukrytych w gąszczach dżungli.

Siostra Nocy zgięła ręce. W każdej dłoni zaczęła się tworzyć kula oślepiającego

błękitnego światła. Raz po raz rozbłyskiwała jeszcze jaśniejszymi krzaczastymi

błyskawicami. Rosła, nabierała mocy, potężniała... Tenel Ka zrozumiała, że musi

wykorzystać fakt, iż Tamith Kai poświęca całą uwagę przygotowaniom do następnego ataku,

i zaskoczyć j ą czymś niespodziewanym.

Wiedźma stała w pobliżu krawędzi pomostu dowodzenia. Kierowała spojrzenie na

własne dłonie, a nie na położony nieco poniżej poziom, gdzie w najlepsze toczył się zacięty

bój między Lowbacca a szturmowcami. W pewnej chwili wyprostowała i uniosła ręce.

Między czubkami palców przeskakiwały iskry energii złej Mocy, czekającej na chwilę, kiedy

zostanie uwolniona.

Tenel Ka zamarkowała cios turkusową klingą świetlnego miecza, po czym bez

ostrzeżenia posłużyła się energią jasnej Mocy. Skierowała ją przed siebie niczym wyciągniętą

rękę, wymierzoną prosto w Siostrę Nocy. Pchnęła wiedźmę na tyle silnie, że złowieszcza

kobieta zatoczyła się i oparła o barierkę, która jednak nie wytrzymała impetu pchnięcia i

pękła. Tamith Kai rozpaczliwie zaskrzeczała i przewinęła się nad poręczą. Ogniste

błyskawice poszybowały ku niebu, nie robiąc nikomu krzywdy, ale o włos chybiły

opancerzony kadłub bombowca typu TIE, który właśnie przelatywał nad szturmową

platformą.

Siostra Nocy spadła na niższy poziom, gdzie Lowbacca zmagał się ze szturmowcami.

Młody Wookie groźnie warknął, odwracając głowę w stronę wiedźmy. W tej samej chwili

imperialni żołnierze, zamierzając w końcu obezwładnić przeciwnika, rzucili się do kolejnego

ataku, ale Tamith Kai, zapewne rada, że ma na kim wyładować wściekłość, rozrzuciła ich we

wszystkie strony.

Stojąca na pomoście dowodzenia Tenel Ka usłyszała nagle narastający skowyt

silników jakiejś maszyny. Uniosła głowę i ujrzała bombowiec typu TIE, zbliżający się

koszącym lotem i kierujący na nią lufy laserowych działek! Obserwowała, jak wyskakują z

nich jaskrawe błyskawice i topią metalowe płyty pomostu pod jej stopami.

Zaczęła dziwny taniec, raz po raz przeskakując z nogi na nogę. Wykorzystując

zespolenie własnego organizmu z Mocą, starała się przewidywać, w które miejsce trafi

następna błyskawica. Laserowe strzały niosły zbyt duże ilości energii, żeby mogła odbijać je

klingą miecza. Stała samotna, nie chroniona przez żaden pancerz, nie mając wielkich szans

podczas takiej walki.

Poczuła się nieswojo, kiedy uświadomiła sobie tę prawdę. Ponuro się uśmiechnęła i

postanowiła, że podejmie to wyzwanie. Ryk silników nieprzyjacielskiej maszyny narastał i

dziewczyna wiedziała, że za chwilę bombowiec przeleci nad jej głową. Zablokowała klingę

świetlnego miecza tak, że pozostawała ona przez cały czas włączona, po czym postarała się

przewidzieć trajektorię lotu imperialnej maszyny. Nagłym ruchem nadgarstka wyrzuciła w

powietrze wykonaną z zęba rankora rękojeść broni.

Kiedy wykonywała ćwiczenia Jedi, wiele czasu poświęciła na rzucanie do celu.

Posługiwała się włóczniami i nożami tak długo i doszła do takiej wprawy, że trafiała za

każdym razem. Teraz jednak nie starczało czasu na przygotowania, a poza tym jej broń miała

do pokonania o wiele większą odległość niż zazwyczaj. Mimo to dzielna dziewczyna ani

przez chwilę nie zwątpiła we własne umiejętności.

Zauważyła, że pilot bombowca typu TIE zaczyna zataczać łuk i podrywa maszynę.

Zapewne zamierzał zawrócić i przystąpić do następnej próby.

Tymczasem świetlny miecz, nie przestając wirować w locie, unosił się coraz wyżej i

wyżej. W pewnej chwili, kiedy trafił w kadłub maszyny, rozbłysnął oślepiającym

turkusowym blaskiem. Tenel Ka stwierdziła, że wbrew jej oczekiwaniom nie odciął żadnego

panelu bocznego dostarczającego energię różnym podzespołom. Mimo to świetlista klinga

odłupała stabilizator lotu i wyszarpała sporą dziurę w kadłubie. Przecięła go i przeszła na

drugą stronę, po czym, nie przestając koziołkować w locie, zaczęła opadać w stronę zielonego

morza drzew rosnących w pobliżu brzegu rzeki.

Niezdolna wymówić choćby słowa, Siostra Nocy wściekle zawyła. Odbiła się od płyty

pokładu i jednym skokiem znalazła się na pomoście dowodzenia. Jej czarna peleryna

zatrzepotała jak skrzydła kruka rzucającego się na ofiarę. Z oczu Tamith Kai strzelały

fioletowe błyskawice.

Ujrzawszy samotną jednoręką dziewczynę, nie uzbrojoną nawet w świetlny miecz,

Siostra Nocy wybuchnęła głośnym śmiechem. W jej gardłowym, chrapliwym, kpiącym

rechocie kryło się szyderstwo.

- Teraz nie tylko jesteś okaleczona, ale także zostałaś rozbrojona - parsknęła,

krztusząc się i spoglądając wymownie na kikut ręki Tenel Ka. - Marnujesz mój czas i

nadużywasz mojej cierpliwości, dziecko. Oszczędź sobie i mnie kłopotów. Połóż się na

pokładzie i pogódź ze śmiercią.

Tenel Ka spiorunowała Siostrę Nocy lodowatym spojrzeniem. Nie wahając się,

postąpiła krok w jej stronę.

- Możliwe, że zostałam rozbrojona - powiedziała - ale nigdy nie jestem bezbronna.

Podeszła jeszcze bliżej. Niespodziewanym ruchem uniosła lewą nogę i obróciwszy

stopę w stawie skokowym, zaczepiła czubek buta tuż za kostką nogi wiedźmy. Równocześnie

pchnęła rozczapierzoną dłonią Siostrę Nocy i przewróciła ją na metalowe płyty pomostu.

Usłyszała głośne okrzyki przerażonych i ogarniętych paniką szturmowców. Po chwili

dołączył się do nich narastający jazgot silników uszkodzonego bombowca typu TIE. Tenel Ka

uniosła głowę i zaryzykowała spojrzenie w niebo. Zareagowała niemal odruchowo, jeszcze

zanim uświadomiła sobie, co się dzieje.

Bombowiec typu TIE, który trafiła klingą świetlnego miecza, zdołał jednak utrzymać

się w powietrzu, a nawet zawrócił. Leciał dalej, mimo iż cała rufowa część kadłuba stała w

płomieniach. Pozbawiona zdolności manewrowania imperialna maszyna kołysała się w locie

z boku na bok i leciała raz wyżej, a raz niżej. Ogarnięty paniką pilot kierował ją ku

szturmowej platformie.

Tenel Ka wyczuwała jego przerażenie. Lotnik Akademii Ciemnej Strony nie wiedział,

co robić, i doszedł do wniosku, że platforma może być ostatnią szansą ratunku. Zapewne

zamierzał na niej wylądować, licząc na to, że w ten sposób uchroni bombowiec od niemal

pewnej katastrofy. Tenel Ka w mgnieniu oka zorientowała się jednak, że maszyna nie słucha

sterów i leci zbyt szybko, żeby mogła bezpiecznie osiąść na pokładzie platformy.

Siostra Nocy, zaślepiona wściekłością i nienawiścią, nie zwracała uwagi na to, co się

dzieje. Wyciągnęła rękę i usiłowała pochwycić kostkę Tenel Ka zagiętymi palcami, które

były zakończone przypominającymi szpony paznokciami. Wiedźma nie przeczuwała, że i jej,

i wszystkim innym grozi śmiertelne niebezpieczeństwo.

Młoda wojowniczka nie zamierzała tracić cennego czasu na dalszą walkę,.

Szarpnąwszy nogę, uwolniła but z palców Siostry Nocy Przeskoczyła nad odzianą w czarne

szaty wiedźmą i wylądowała na niższym poziomie, pośród szturmowców walczących z

Lowbaccą.

Imperialni żołnierze, którzy pierwsi zauważyli nadlatujący bombowiec, rozbiegli się

we wszystkie strony, aby pilot miał gdzie wylądować.

- Lowbacco, musimy stąd uciekać. - Tenel Ka schwyciła kosmatą rękę młodego

Wookiego.

Lowie zaryczał. W następnej sekundzie rozległ się piskliwy głos miniaturowego

androida.

- Nareszcie. Uważam, że to jak najbardziej sensowna propozycja.

Młoda wojowniczka i Lowbaccą pospieszyli do krawędzi platformy, unoszącej się nad

falującym oceanem liści. Popatrzyli na leniwie płynącą w dole rzekę i gęstwinę gałęzi drzew,

rosnących na brzegach.

Tamith Kai, która pozostała na pomoście dowodzenia, w końcu zorientowała się, że

jej życie jest zagrożone. Skowyt silników nadlatującego bombowca typu TIE zmienił się w

ryk, a później niemal w łoskot. Siostra Nocy krzyknęła, nakazując pełniącym służbę w środku

platformy pilotom, by zwiększyli moc silników repulsorowych i przelecieli w inne miejsce.

Doskonale wiedziała jednak, że nie zdążą wykonać rozkazu.

Lowie i Tenel Ka, nie zastanawiając się dłużej, odbili się od krawędzi i skoczyli.

Liczyli na to, że znajdą bezpieczne miejsce, w którym będą mogli wylądować.

Jeszcze szybowali w powietrzu, posługując się Mocą, by kontrolować prędkość

opadania, kiedy uszkodzony bombowiec typu TIE rozbił się o górny pokład szturmowej

platformy Akademii Ciemnej Strony i natychmiast eksplodował. Siłę eksplozji silników

zwielokrotniły ładunki wybuchowe, których pilot albo nie zdążył zrzucić, albo o nich

zapomniał. Maszyna przeleciała na wylot przez oba opancerzone pokłady, po czym

roztrzaskała się o drzewa.

Pancerne płyty platformy, wirując w powietrzu jak płatki śniegu, pofrunęły we

wszystkie strony. W niebo strzelił słup ognia przedzierającego się przez kłęby czarnego

dymu, a niezgrabna konstrukcja runęła, rozrywana siłami eksplozji zgromadzonych na

pokładach ładunków wybuchowych.

Nieforemna bryła niemożliwych do rozpoznania szczątków eksplodowała jeszcze

kilka razy, po czym pogrążyła się w nurtach rzeki...

ROZDZIAŁ 16

Laserowe błyskawice, wystrzeliwane z luf działek myśliwców typu TIE ścigających

Jainę, raz po raz przelatywały koło porwanej maszyny. Jedna ognista nitka musnęła skraj

sześciokątnego panelu z ogniwami energetycznymi. Przysmażyła go, zaskwierczała, po czym

odbiła się w postaci snopu oślepiających iskier.

Pilotowany przez Jainę myśliwiec zaczął koziołkować. Dziewczyna starała się

odzyskać panowanie nad sterami, ale zorientowała się, że jej maszyna straciła część mocy.

Mimo to leciała dalej, napędzana przez wyciszone silniki, zaprojektowane z myślą o

dokonywaniu zaplanowanego sabotażu, a nie lataniu z dużymi prędkościami. Piloci

ścigających Jainę nieprzyjacielskich myśliwców natychmiast wykorzystali to i jeszcze

bardziej przyspieszyli.

Dziewczyna robiła rozpaczliwe uniki, to podrywając maszynę, to nurkując. Jakiś czas

leciała tuż nad wierzchołkami drzew, aby później wznieść się niemal pionową świecą w

niebo. Liczyła na to, że któryś imperialny pilot popełni błąd i zawadzi o konar drzewa, zderzy

się z myśliwcem kolegi albo wykona jakiś inny manewr, powodujący eksplozję maszyny.

Niestety, jej nadzieje się nie spełniły.

Tymczasem trzej prześladowcy zbliżyli się tak bardzo, że mogli trafić myśliwiec

Jainy, nie uciekając się do pomocy urządzeń celowniczych. Dziewczyna zrozumiała, że nie

umknie, jeżeli szybko nie posłuży się jakąś sztuczką. Wykorzystując umiejętności, nabyte

podczas wykonywania przez wiele tygodni ćwiczeń Jedi, zwiększyła szybkość myśli i

precyzję ruchów. Pociągnęła za dźwignię sterowniczą i wprawiła maszynę w ruch wirowy,

zataczając równocześnie tak ciasny łuk, że po chwili leciała w kierunku trójki nieprzyjaciół.

W mgnieniu oka przebyła odległość dzielącą ją od prześladowców. Miała czas na oddanie

tylko jednego strzału.

Nie zmarnowała okazji.

Jej laserowa błyskawica rozszarpała podbrzusze nieprzyjacielskiej maszyny typu TIE.

Pozbawiła ją zdolności manewrowania i rozhermetyzowała kabinę. Pilot wypadł przez otwór i

koziołkując w locie, zniknął w gąszczu liści.

Jaina przemknęła między dwoma pozostałymi imperialnymi myśliwcami. Z

maksymalną szybkością poleciała w przeciwnym kierunku. Kiedy piloci Akademii Ciemnej

Strony zorientowali się, co zrobiła, zatoczyli obszerne łuki i zawrócili. Mimo to po kilkunastu

sekundach znów zaczęli zmniejszać odległość dzielącą ich od ofiary.

Dziewczyna przeniosła spojrzenie na pulpit sterowniczy. Usiłowała wypatrzyć pośród

rozmieszczonych na nim przyrządów, wskaźników i przełączników taki, który mógłby w

czymś pomóc. Miała nadzieję, że może uda się jej znaleźć tajemniczą broń, w jaką został

wyposażony ten egzemplarz imperialnego statku. W głębi ducha wątpiła jednak, czy znajdzie

coś, co pozwoliłoby umknąć prześladowcom.

Nagle jej spojrzenie spoczęło na niewielkim guziku, obok którego widniał napis:

TŁUMIK

ZASILANIA

SILNIKÓW

JONOWYCH.

Jaina uświadomiła sobie, że przyciśnięcie

guzika spowodowałoby przesłanie dodatkowej porcji energii do silników, które pracowały tak

cicho, ponieważ wykorzystywały zaledwie ułamek dostępnej mocy.

Nie wahając się ani sekundy, przycisnęła guzik i włączyła tłumiki zasilania. Usłyszała

nasilający się charakterystyczny skowyt i poczuła, że maszyna śmignęła jak wyrzucona z

procy. Przyspieszenie docisnęło plecy dziewczyny do oparcia fotela i wywołało na jej twarzy

dziwny grymas. Myśliwiec zaczął lecieć o wiele szybciej niż jakakolwiek inna jednostka,

którą Jaina miała dotąd okazję pilotować.

Dziewczyna pomyślała, że gdyby jeszcze bardziej przyspieszyła, może prześladowcy

straciliby ją z pola widzenia. Mogłaby wówczas skierować maszynę ku orbicie i zatoczyć łuk

wysoko nad księżycem, tak by nie zauważył jej żaden inny imperialny pilot. Później na jakiś

czas zmniejszyłaby dopływ energii i korzystając z tego, że silniki pracując wiele ciszej,

poszybowałaby w przestworza. Wykorzystałaby fakt, że kadłub jej maszyny został pokryty

ochronną warstwą, dzięki której myśliwiec typu TIE nie mógł być wykryty przez sygnały

skanerów... Może w taki sposób zdołałaby ocalić życie.

Zwiększone przyspieszenie sprawiało, że z trudem poruszała rękami. Mimo to

wystrzeliła świecą w górę, zamierzając jak najszybciej przelecieć przez atmosferę i znaleźć

się na orbicie.

Para ścigających ją imperialnych pilotów powtórzyła ten manewr. Jaina nie miała

pojęcia, czy przyspieszenie, jakie osiągnęła maszyna, pozwoli jej lecieć z większą prędkością

niż ta, jaką osiągają normalne myśliwce typu TIE, ale wiedziała, że powinna zostawić

prześladowców jak najdalej za sobą, a później postarać się ich przechytrzyć.

Atmosfera stawała się coraz rzadsza. Przestworza zmieniły kolor najpierw na

ciemnopurpurowy, aby w końcu przybrać barwę nieprzeniknionej czerni. Ku swojemu

rozczarowaniu Jaina zobaczyła jednak, że dwa ścigające ją myśliwce typu TIE znów zaczęły

się zbliżać. Ich sylwetki powiększały się może nie tak szybko jak poprzednio, ale wciąż

goniły za nią, zamiast maleć i niknąć. Dziewczyna zrozumiała, że jej plan nie ma szans na

spełnienie... Nie zdoła umknąć prześladowcom i rozpłynąć się w mrokach przestworzy. Nie

wykorzysta przewagi, jaką daj e ochronna powłoka jej maszyny.

Zastanawiała się, czy mogłaby powtórzyć poprzedni manewr, którym już raz

zaskoczyła imperialnych pilotów. Czy zdołałaby zawrócić i stawić czoło jednemu, tak by

drugi jej nie trafił? Istniała niewielka szansa, że zestrzeliłaby obie maszyny, zanim zbici z

tropu piloci zdążą przestawić celowniki. Jaina nie bardzo jednak wierzyła, że po raz drugi

udałaby się jej taka sztuczka.

Sytuacja zaczynała być beznadziejna.

Już miała poddać się zniechęceniu i rozpaczy, kiedy stwierdziła, że przestworza przed

dziobem jej myśliwca połyskują i falują. Ujrzała statki wyłaniające się z nadprzestrzeni... i

zrozumiała, że oto przybywają posiłki! Okręty wojenne, zmobilizowane przez rząd Nowej

Republiki! Serce dziewczyny skoczyło i zaczęło bić jak szalone. Flota nie była liczna, ale

doskonale uzbrojona i gotowa stanąć do walki przeciwko Akademii Ciemnej Strony.

Widocznie alarmowy sygnał, jaki miał wysłać Jacen, jednak dotarł do Coruscant.

Jaina wydała radosny okrzyk, po czym zmieniła kurs i lecąc jak pocisk, skierowała się

prosto ku gromadzie koreliańskich korwet i kanonierek. Domyśliła się, że władze Nowej

Republiki zdążyły przygotować tylko takie jednostki do walki w obronie akademii Jedi.

Porwany myśliwiec typu TIE zadrżał, kiedy Jaina, przekraczając czerwone kreski,

oznaczające granice bezpieczeństwa, popchnęła dźwignię przyspieszenia do oporu.

Uszkodzony wskutek poprzedniego trafienia sześciokątny panel nadal nie dostarczał

wystarczających ilości energii.

- Szybciej, szybciej - powtarzała dziewczyna, raz po raz przygryzając dolną wargę.

Uświadomiła sobie, że jej maszyna musi wytrzymać jeszcze tylko kilka chwil. Jeszcze

tylko kilka sekund.

Tymczasem kadłub lecącej na czele floty koreliańskiej korwety zaczynał olbrzymieć

przed dziobem myśliwca. Mimo to dwaj ścigający dziewczynę imperialni piloci nie dawali za

wygraną. Trzymali się w tej samej odległości, ale nie przestawali zasypywać jej seriami

laserowych strzałów.

Jaina starała się czynić uniki, by uniknąć trafienia, dopóki nie znajdzie się w zasięgu

dział kilku najbliższych jednostek republikańskiej floty. W pewnej chwili zauważyła, że

otworzyły ogień. Jaskrawe smugi niosących potężną energię turbolaserowych strzałów

przemknęły jednak tak blisko myśliwca dziewczyny, że skwierczące błyskawice omal jej nie

oślepiły.

Jaina dopiero po kilku sekundach uzmysłowiła sobie, że artylerzyści statków Nowej

Republiki strzelają do niej!

Natychmiast zrozumiała, czego nie wzięła pod uwagę w swoich obliczeniach.

Pilotując imperialny myśliwiec, leciała jak pocisk w stronę przybywającej z odsieczą floty.

Była ścigana przez dwie inne imperialne maszyny, które zasypywały ją lawinami laserowych

strzałów, ale nie robiły jej żadnej krzywdy. Dowódcy korwet musieli dojść do wniosku, że

wszystkie trzy jednostki są pilotowane przez samobójców, gotowych poświęcić życie, byle

tylko unicestwić ich statki.

Jaina schwyciła mikrofon, nastawiła komunikator na nadawanie w szerokim paśmie

częstotliwości i wykorzystując całą moc, krzyknęła:

- Wzywam flotę Nowej Republiki! Nie strzelajcie, nie strzelajcie! Mówi Jaina Solo.

Lecę porwanym imperialnym myśliwcem!

Ujrzała, że z boku pojawiają się następne statki, stanowiące przypadkową zbieraninę,

ale mające na kadłubach namalowany znak orbitalnej stacji wydobywczej Landa Calrissiana.

Jaina pamiętała, że ciemnoskóry mężczyzna zapuszczał się w głąb kłębowiska gazów

otaczających jądro Yavina, poszukując w nich drogocennych klejnotów corusca.

- Jaina Solo? - W odbiorniku komunikatora myśliwca rozległ się głos zdumionego

Calrissiana. - Młoda damo, co właściwie tu robisz?

- Zamieniam się w gwiezdny pył, jeżeli zaraz nie zajmiecie się tymi dwiema

maszynami, które siedzą na moim ogonie!

Do rozmowy włączył się admirał Ackbar.

- Przestawiamy celowniki - powiedział. - Niczego się nie obawiaj, Jaino Solo.

- Lecę pierwszą maszyną - przypomniała zdenerwowana dziewczyna. - Nie zestrzelcie

niewłaściwego myśliwca! No, na co jeszcze czekacie?

W pobliżu jednostki Jainy przemknęło chyba kilkadziesiąt turbolaserowych

błyskawic. Leciały tak blisko siebie, że przestworza zamieniły się w utkaną z ognistych nitek

śmiercionośną pajęczynę. Kolejne kilkanaście błyskawic wyleciało z luf dział koreliańskich

kanonierek i statków należących do osobistej floty Landa Calrissiana. Po sekundzie oba

myśliwce typu TIE zamieniły się w ogniste kule. Dopiero wówczas Jaina odetchnęła z

prawdziwą ulgą.

Admirał Ackbar, przebywający na stanowisku dowodzenia korwety lecącej na czele

szyku, rozkazał otworzyć wrota hangaru i poinformował o tym dziewczynę, wysyłając

specjalny sygnał.

- Zapraszamy na pokład, Jaino Solo - powiedział. - Zaopiekujemy się tobą do czasu

zakończenia walki z Akademią Ciemnej Strony. Uważam, że w taki sposób najlepiej

przyczynimy się do zapewnienia bezpieczeństwa personelowi akademii Jedi.

- Przypuszczam, że to rzeczywiście najlepszy sposób - zgodziła się dziewczyna. -

Chciałabym jednak zaraz po tym, kiedy skończycie, znaleźć się na księżycu, żeby wziąć

udział w walce u boku brata i przyjaciół.

- Jeżeli zwyciężymy - zauważył Ackbar - możesz nie mieć z kim walczyć.

Kiedy porwany myśliwiec typu TIE osiadł na płycie lądowiska w hangarze korwety,

Jaina wygramoliła się z kabiny. Jej czoło pokrywały ciężkie krople potu, ale uśmiech na

twarzy dowodził, że dziewczyna cieszy się, iż nie musi dłużej walczyć z imperialnymi

pilotami. Zapewne nie odczuwała również potrzeby ujęcia w dłonie sterów jakiejkolwiek

innej nieprzyjacielskiej maszyny. Co prawda, pierwsza próba okazała się podniecającym

doświadczeniem, ale niekoniecznie takiego rodzaju, żeby Jaina chciała przystępować do

następnej.

Przywitała się z kilkoma żołnierzami Nowej Republiki, pospiesznie przeczesała

palcami długie, proste brązowe włosy, a później pobiegła do szybu turbowindy. Kiedy

znalazła się na mostku, zajęła miejsce u boku admirała Ackbara. Stamtąd najlepiej mogła

obserwować, jak jego flota przygotowuje się do ataku na przypominającą kolczasty pierścień

złowieszczą imperialną stację.

Okręty Nowej Republiki zaczęły ostrzeliwać ośrodek szkolący Ciemnych Jedi, jeszcze

zanim zbliżyły się do powierzchni Yavina Cztery. Osłaniające Akademię Ciemnej Strony

potężne siłowe pola przejmowały energię ognistych błyskawic, ale można było się

zorientować, że słabną pod wpływem nieustającego ostrzału.

W pobliżu imperialnej gwiezdnej stacji znieruchomiały także statki Landa Calrissiana.

One również zaczęły bombardować ją laserowymi błyskawicami. Jaina doszła do wniosku, że

atakowana lawinami ognistych sztychów imperialna uczelnia z pewnością już wkrótce

zostanie unicestwiona.

Ackbar przycisnął guzik włączający zasilanie mikrofonu komunikatora.

- Wzywam Akademię Ciemnej Strony - powiedział. - Poddajcie się i przygotujcie na

przyjęcie oddziału abordażowego.

Jaina nie miała jednak czasu, by się odprężyć. Nikt spośród personelu

nieprzyjacielskiej gwiezdnej stacji nie odpowiedział na wezwanie, a jeden z przebywających

na mostku korwety oficerów taktyków nagle zawołał:

- Panie admirale! W pobliżu sterburty wykryliśmy gwałtowny skok ciśnienia

nadprzestrzeni! Wygląda na to, że cała...

Jaina spojrzała na iluminator i stwierdziła, że z nadprzestrzeni wyłania się grupa

budzących przerażenie imperialnych jednostek. Gwiezdne niszczyciele sprawiały wrażenie

pospiesznie skonstruowanych albo tylko zmodernizowanych; dziewczyna zauważyła jednak,

że ich nowoczesne turbolaserowe działa są gotowe do strzału.

- A oni skąd się tutaj wzięli? - usłyszała jęk Calrissiana, który wydobył się z głośnika

komunikatora.

Tymczasem w przestworzach nie przestawały pojawiać się kolejne statki. Wszystkie

należały do świetnie uzbrojonej floty, dochowującej wierności Drugiemu Imperium. Nie

czekając, aż nawigatorzy ustalą namiary, imperialni artylerzyści rozpoczynali ostrzeliwanie

jednostek floty Nowej Republiki.

- Włączyć ochronne pola! - rozkazał natychmiast Ackbar. Odwrócił się w stronę Jainy

i popatrzył na nią wielkimi, okrągłymi, przerażonymi, podobnymi do rybich oczami. -

Wygląda na to, że mimo wszystko możemy mieć kłopoty - dodał cicho.

ROZDZIAŁ 17

Luke Skywalker stanął przed ruinami prastarej budowli Massassów, zwanej Świątynią

Błękitnego Liścia, wzniesionej na przeciwległym brzegu rzeki. Konstrukcja miała kiedyś

kształt wysmukłej piramidy, ale jeżeli nie liczyć wspierającego się na cylindrycznych

kamiennych kolumnach frontonu, pozostał z niej jedynie stos strzaskanych bloków. Mistrz

Jedi przybył sam, po raz kolejny licząc na to, że uda mu się przekonać Brakissa. Mimo to był

przygotowany do walki.

To właśnie te ruiny wybrał naczelnik Akademii Ciemnej Strony na miejsce spotkania,

konfrontacji... a możliwe, że nawet pojedynku, gdyby osiągnięcie porozumienia okazało się

niemożliwe.

Luke przez chwilę wsłuchiwał się w odgłosy napływające od strony dżungli. Słyszał

skrzeczenie stworzeń, przemykających w gęstym poszyciu, śpiew ptaków, gnieżdżących się

nad jego głową pośród pędów winorośli, i kanonadę wystrzałów laserowych działek

imperialnych myśliwców, bezustannie krążących po niebie w poszukiwaniu nowych celów.

Skręcał się na myśl o tym, że musi być sam i czekać bezczynnie, aż pojawi się Brakiss.

Tymczasem powinien przebywać razem z uczniami i walczyć wraz z nimi przeciwko

oddziałom, wysłanym przez dowódców Akademii Ciemnej Strony.

Miał jednak do wykonania inne zadanie - o wiele pilniejsze, ważniejsze i trudniejsze.

Musiał powstrzymać przywódcę Ciemnych Jedi... Mężczyznę, który był kiedyś jego uczniem.

Spostrzegł nagle, że rozchyliły się gałęzie gęstych krzaków rosnących na skraju

polany, w pobliżu ozdobionej płaskorzeźbami kamiennej kolumny. Z zarośli wyłonił się

młody mężczyzna. Stąpał lekko i z wdziękiem, jakby bez wysiłku, ale każdy ruch

znamionował pewność siebie. Na nieskazitelnie gładkiej, posągowo pięknej twarzy ukazał się

szeroki uśmiech.

- Witaj, Luke’u Skywalkerze, mój były mistrzu Jedi - odezwał się Brakiss. -

Przybyłeś, żeby mi się poddać, jak sądzę? Żeby w pokorze przyznać, że przewyższam cię pod

względem umiejętności?

Luke nie odwzajemnił jego uśmiechu.

- Zjawiłem się, żeby z tobą porozmawiać - odparł. - Tak, jak sobie życzyłeś.

- Obawiam się, że sama rozmowa nie wystarczy - oświadczył Brakiss. - Czy widzisz

tam, na niebie, moją Akademię Ciemnej Strony? Właśnie w tej chwili pojawiają się obok niej

okręty Drugiego Imperium. Mimo tych mizernych posiłków, jakie przyleciały na odsiecz

twojej uczelni, nie możesz się spodziewać, że zwyciężysz. Przyłącz się do nas, gdyż tylko w

ten sposób zapobiegniesz dalszemu przelewowi krwi. Dobrze wiem, że gdybyś tylko zechciał

zapoznać się z siłami, o których dotychczas nie chciałeś nic wiedzieć, także mógłbyś stać się

potężnym mistrzem Jedi, Skywalkerze.

Luke pokręcił głową.

- Daj spokój, Brakissie - powiedział. - Twoje słowa i kuszenie potęgą ciemnej strony

nie robią na mnie najmniejszego wrażenia. To prawda, byłeś kiedyś moim uczniem. Ujrzałeś

światłość jasnej strony i uświadomiłeś sobie, że możesz czynić dobro, a jednak stchórzyłeś i

uciekłeś. Mimo to jeszcze nie jest za późno. Zaufaj mi i przyłącz się do mnie. Poszukamy

razem i odnajdziemy resztki światłości, jakie jeszcze drzemią w twoim sercu.

- W moim sercu nie znajdziesz ani odrobiny światłości - oznajmił naczelnik Akademii

Ciemnej Strony. - Nie przybyłem tu, żeby się z tobą przekomarzać. Jeżeli nie okażesz się

rozsądny i natychmiast się nie poddasz, będę musiał cię pokonać, a potem wziąć szturmem to,

co jeszcze pozostanie z twojej akademii Jedi.

Jednym płynnym ruchem wyciągnął rękojeść świetlnego miecza, ukrytą dotąd w

rękawie srebrzystego płaszcza. Kiedy nacisnął guzik, ukazało się świetliste ostrze. W miejscu

zetknięcia z obudową miało kilka sterczących we wszystkie strony ognistych kolców,

podobnych do pazurów. Mistrz Ciemnych Jedi ciężko westchnął.

- To będzie doprawdy bezsensowna strata - powiedział.

- Nie pragnę walki z tobą - odezwał się Skywalker.

Mężczyzna wzruszył ramionami.

- Uczynisz, co zechcesz. A ja oszczędzę sobie kłopotów i rozetnę cię na połowy tam,

gdzie stoisz.

Unosząc świetliste ostrze, ruszył w stronę przeciwnika.

Odruchy mistrza Jedi pozwoliły mu zareagować dosłownie w ostatniej chwili. Luke

odskoczył, pomagając sobie odrobiną Mocy, żeby zwiększyć sprężystość i długość skoku.

Wylądował na rozstawionych i ugiętych nogach, po czym pochylił się i odpiął zawieszoną na

biodrze rękojeść własnego miecza.

- Będę się bronił, Brakissie - powiedział - ale jest jeszcze tyle rzeczy, jakich mógłbyś

się nauczyć, gdybyś zechciał powrócić do akademii Jedi.

Naczelnik imperialnej uczelni głośno się roześmiał.

- A kto miałby być moim nauczycielem? Może ty? - zadrwił. - Przestałem uważać cię

za mistrza, Skywalkerze. Istnieje o wiele więcej rzeczy, o których nie masz pojęcia. Uważasz,

że jestem słaby, ponieważ opuściłem mury twojej uczelni, zanim ukończyłem naukę? Kim

jesteś, żebyś miał prawo tak uważać? Sam zapoznałeś się tylko z cząstką wiedzy. Przez

pewien czas szkoliłeś się pod kierunkiem Obi-Wana Kenobiego, dopóki nie zabił go Darth

Vader. Następnie przebywałeś jeszcze krócej u mistrza Yody, ale później i jego opuściłeś...

Kiedy służyłeś wskrzeszonemu Imperatorowi, miałeś okazję wspiąć się na wyżyny własnych

umiejętności, ale nie wykorzystałeś jej i zrezygnowałeś. Prawdę mówiąc, nigdy nie

doprowadzałeś do końca niczego, co zaczynałeś.

- Nie zamierzam zaprzeczać - odezwał się Luke, unosząc ostrze miecza w obronnym

geście.

Brakiss zaatakował i obie klingi, głośno skwiercząc, przez chwilę się stykały. Na

twarzy mistrza Ciemnych Jedi pojawił się grymas. Mężczyzna wykrzywił wargi i ukazując

zęby ruszył do drugiego ataku, ale Luke zasłonił się klingą własnego miecza.

- Nauczałeś nas, że proces stawania się rycerzem Jedi jest wyprawą mającą na celu

odkrycie samego siebie - przypomniał Brakiss. - Od czasu, kiedy opuściłem twoją akademię,

nie przestawałem tego robić ani na chwilę. Odrzuciłem twoje nauki, ale dowiedziałem się

więcej... o wiele więcej. Moje poznanie własnych możliwości okazało się o całe niebo głębsze

5 wszechstronniejsze niż twoje, Skywalkerze, ponieważ ty zamknąłeś przed sobą wiele drzwi

wiodących do prawdziwej wiedzy. - Uniósł brwi, a w jego oczach błysnęło wyzwanie. - A ja

otworzyłem te drzwi i dowiedziałem się, jakie kryją się za nimi skarby.

- Osoba, która świadomie naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo, nie jest

odważna, ale po prostu głupia - stwierdził Luke.

- A zatem właśnie ty jesteś takim głupcem - odciął się Brakiss.

Pochylił się i machnął poziomo świetlistą klingą, zamierzając przeciąć nogi Luke’a na

wysokości kolan. Mistrz Skywalker obrócił dłoń w nadgarstku, skierował ostrze broni ku

ziemi i odparował cios przeciwnika. Nie przestając się bronić, bezustannie podstawiał klingę

pod ostrze miecza Brakissa i zmuszał go do cofania. Fałdy srebrzystego płaszcza naczelnika

Akademii Ciemnej Strony łopotały za jego plecami niczym skrzydła wielkiego kruka.

- Nie uda ci się wygrać - zauważył w pewnej chwili Skywalker.

- Jeszcze się o tym przekonamy - odparł mistrz Ciemnych Jedi.

Otworzył się na przepływ energii ciemnej strony. Wzbudził w sobie jeszcze większy

gniew i zaatakował ze zdwojoną siłą. Zadając cios za ciosem, usiłował podsycić rozpalający

się w nim płomień nienawiści.

Mimo jego wysiłków mistrz Skywalker, zachowując absolutną pogodę ducha, wciąż

się bronił. Przez cały czas uważnie obserwował przeciwnika.

- Pozwól, żeby ogarnął cię spokój, Brakissie - odezwał się w pewnej chwili. - Odpręż

się i przestań denerwować... Spraw, aby łagodność uśmierzyła twój gniew; aby cię ukoiła.

Brakiss tylko się roześmiał. Jego nienagannie ułożone blond włosy były teraz

zmierzwione. Przylepiły się do czoła, na które wystąpiły krople potu.

- Skywalkerze, ile razy będziesz próbował mnie nawrócić? -zapytał. - Ścigałeś mnie

zawsze, ilekroć uciekałem od ciebie i twoich nauk. Czy naprawdę nie potrafisz pogodzić się z

przegraną?

- Pamiętam, jak spotkaliśmy się w tamtej fabryce na Telti, gdzie zajmowałeś się

produkcją androidów - odparł Luke. - Namawiałem cię wówczas, żebyś się do mnie

przyłączył. Teraz także masz okazję.

Brakiss parsknął, po czym lekceważąco machnął ręką.

- Tamta fabryka nic dla mnie nie znaczyła - powiedział. - Musiałem się czymś zająć,

do czasu, aż odkryłem w sobie prawdziwe powołanie. Porzuciłem ją, żeby stworzyć

Akademię Ciemnej Strony.

- Może powinieneś rozejrzeć się za innym powołaniem - zauważył Skywalker.

Machnął ostrzem miecza, żeby odbić kolejny cios, który zadał mistrz Ciemnych Jedi.

Widząc, że w ten sposób nie zdoła pokonać przeciwnika, Brakiss postanowił uciec się

do innej taktyki. Zamiast zaatakować Skywalkera, machnął mieczem, zamierzając przeciąć

jedną z wysokich kolumn podtrzymujących część frontonu świątyni. Filar był

wyszczerbionym marmurowym słupem, na którego powierzchni wyryto symbole

starożytnych Sithów i litery pisma Massassów. Kiedy świetliste ostrze miecza Brakissa

zagłębiło się w kamieniu, trysnęły fontanny oślepiających iskier. Klinga przeszła na drugą

stronę. Pod wpływem siły ciężkości, porastających kolumnę pędów winorośli i masy

podtrzymywanych kamiennych bloków, filar zachwiał się i zakołysał.

Widząc, że kamienna kolumna dzieli się na dwie części, Luke rzucił się w bok, by go

nie zmiażdżyła. Razem z filarem runął fragment frontowego nadproża Świątyni Błękitnego

Liścia. Oplatane pędami winorośli kamienie, z trzaskiem zderzając się o siebie, rozleciały się

we wszystkie strony, by potoczyć się po miękkiej murawie. Luke uskakiwał przed nimi raz w

tę, raz w inną stronę, tak że żaden nie wyrządził mu krzywdy.

- Wygląda na to, że potrafisz poruszać się jak baletnica, Skywalkerze - zakpił

naczelnik imperialnej akademii.

- Wygląda na to, że potrafisz odnosić się do starożytnych budowli bez należytego

szacunku - odparł mistrz Jedi. Kaszląc, aby pozbyć się z gardła drobin kurzu, przeskoczył

przez kilka kamiennych bloków i znów stanął przed Brakissem. - Może powinieneś

sprawdzić, jak radzą sobie twoi Ciemni Jedi. Od jakiegoś czasu moi uczniowie odnoszą w

walkach z nimi same zwycięstwa.

Słyszał odgłosy toczonych w dżungli pojedynków i z utęsknieniem oczekiwał chwili,

kiedy będzie mógł tam wrócić i pomagać młodym rycerzom Jedi. Spotkanie z byłym

uczniem, który wkroczył na złą drogę, odwracało jego uwagę od ważniejszych spraw i

prowadziło donikąd.

- Myślę, że poświęciłem ci wystarczająco dużo czasu - odezwał się po chwili. -

Możesz albo się poddać, albo pokonam cię podczas walki. Muszę wracać do swoich zajęć.

Powinienem pomóc bronić akademii Jedi.

Kiedy po raz pierwszy ruszył do ataku, zamierzając jak najszybciej zakończyć walkę,

w zazwyczaj pogodnych i spokojnych oczach Brakissa pojawił się ledwo zauważalny cień

niepewności. Mistrz Jedi nacierał coraz śmielej, ani na chwilę nie tracąc jednak skupienia i

pogody ducha. Zmienił kierunek ruchu własnego miecza w taki sposób, aby ostrze nie

zetknęło się z ognistą klingą broni przeciwnika. Mógłby nadać ciosowi większą siłę i odciąć

dłoń byłego ucznia - podobnie, jak Vader odciął kiedyś jego rękę - ale nie zamierzał

okaleczać Brakissa w taki sposób. Pragnął tylko uszkodzić jego miecz świetlny.

Energetyczna klinga broni Skywalkera przeszła przez koniec rękojeści miecza mistrza

Ciemnych Jedi pomiędzy czubkami zaciśniętych palców a miejscem, skąd wyłaniało się

świetliste ostrze. Końcowe dwa centymetry ciemnego cylindra, gdzie wystawały ogniste

pazury, odłączyły się od reszty obudowy i topiąc się w bezkształtną masę, legły na murawie.

Brakiss zaskrzeczał i wypuścił kikut rękojeści świetlnego miecza, z którego nie

przestawały tryskać fontanny iskier. Nie nadająca się do użytku obudowa dymiąc i płonąc

spoczęła na trawie. Powoli zamieniała się w zbieraninę elektronicznych i optycznych

podzespołów, z których żaden nie działał prawidłowo.

Władca Akademii Ciemnej Strony uniósł ręce nad głowę i wycofał się na skraj polany.

- Nie zabijaj mnie, Skywalkerze! - krzyknął. - Proszę, daruj mi życie!

Na jego twarzy odmalowało się przerażenie nieproporcjonalnie wielkie w stosunku do

istniejącego zagrożenia. Mistrz Ciemnych Jedi musiał z pewnością wiedzieć, że Luke

Skywalker nie miał nigdy zwyczaju zabijania z zimną krwią bezbronnych przeciwników.

Zdrętwiały z przerażenia, Brakiss zaczął gorączkowo przebierać palcami przy zapince

utrzymującej na ramionach srebrzystą szatę.

Mistrz Jedi ruszył ku niemu, ale na wszelki wypadek nie opuszczał ostrza świetlnego

miecza.

- Jesteś teraz moim jeńcem, Brakissie - oznajmił surowo. - Nadszedł czas, by położyć

kres tej bitwie. Wydaj rozkaz swoim Ciemnym Jedi, żeby się poddali.

Tymczasem jego przeciwnik odrzucił srebrzysty płaszcz na murawę. Miał pod nim

obcisły kombinezon, a na plecach niewielki pakunek mieszczący repulsorowy silnik.

- Nie. Muszę teraz zająć się innymi sprawami - odparł, włączając zapłon urządzenia.

Osłupiały Luke spoglądał, jak mężczyzna startuje i po chwili szybuje w powietrzu nad

jego głową. Zrozumiał, że nauczyciel Ciemnych Jedi musiał wylądować gdzieś w pobliżu, a

teraz bez wątpienia zamierza wrócić na pokład swojej jednostki i odlecieć nią prosto do

Akademii Ciemnej Strony.

Z niedowierzaniem obserwował, jak były uczeń po raz kolejny ucieka, wprawdzie

pokonany, ale nadal zdolny walczyć, niszczyć i przysparzać cierpień.

Miał wrażenie, że uczucie straty przepełnia jego umysł takim samym bólem, jaki

odczuwał wówczas, kiedy mężczyzna po raz pierwszy opuścił mury akademii Jedi.

- Brakissie, znów nie udało mi się ciebie uratować - jęknął cicho.

Jego nieprzyjaciel zamienił się w ciemny punkcik i po chwili rozpłynął się na tle

błękitu nieba.

ROZDZIAŁ 18

Tymczasem wyłaniające się jakby znikąd statki floty Drugiego Imperium

rozpoczynały ostrzeliwanie jednostek Nowej Republiki.

- Uwaga, wszyscy członkowie personelu! - krzyknął admirał Ackbar do mikrofonu

komunikatora, machając przypominającymi płetwy rękami. - Wzmocnić ochronne pola!

Przygotować się do otwarcia ognia!

Dwa imperialne zmodyfikowane niszczyciele, które pierwsze wyskoczyły z

nadprzestrzeni, uruchomiły potężne baterie turbolaserowych dział. W przestworzach pojawiły

się jaskrawozielone smugi energii, szybujące w stronę flagowego statku Ackbara.

Stojąc na mostku obok Kalamarianina, Jaina zacisnęła powieki na ułamek sekundy,

zanim oślepiające błyskawice rozprysnęły się na dziobowych osłonach energetycznych.

- Drugie Imperium musiało budować statki swojej floty w tajemnicy - oświadczyła. -

Te okręty sprawiają wrażenie, że konstruowano je w wielkim pośpiechu.

- Mimo to stanowią śmiertelne zagrożenie - odparł Ackbar, poważnie kiwając głową. -

Teraz wiadomo, co się stało z tymi rdzeniami jednostek napędu nadświetlnego i bateriami do

turbolaserów, które ukradli z ładowni „Diamentu”.

Odwrócił się w stronę mikrofonu komunikatora i zaczął wydawać rozkazy dowódcom

pozostałych statków floty Nowej Republiki.

- Wstrzymać ostrzał Akademii Ciemnej Strony i podać komputerom urządzeń

namiarowych inne cele. Gwiezdna stacja przedstawia w tej chwili o wiele mniejsze

zagrożenie niż okręty tej floty. Wziąć na cel imperialne gwiezdne niszczyciele.

Nagle pełniący służbę na mostku oficer taktyk krzyknął, wyraźnie przerażony:

- Panie admirale! Nasze systemy celownicze odmawiają namierzania tych jednostek!

Imperialne niszczyciele nadaj ą sygnały, z których wynika, że są przyjaciółmi, a nie wrogami!

Nie jesteśmy w stanie oddać ani jednego strzału!

- Co takiego? - zapytał Ackbar. - Przecież wszyscy widzimy te okręty!

- Wiem o tym, panie admirale! - krzyknął zrozpaczony mężczyzna. - Ale komputery

celownicze nie pozwalają bateriom dział przystąpić do ostrzału. Doszły do przekonania, że

mają do czynienia ze statkami Nowej Republiki. Ich oprogramowanie nie pozwala atakować

przyjaciół!

Jaina, która w lot zrozumiała, o co chodzi, odwróciła się w stronę Kalamarianina.

- Pamięta pan? Kiedy napadli na Kashyyyk, ukradli komputerowe systemy taktyczne i

moduły umożliwiające naprowadzanie na cel! - krzyknęła. - Imperialni technicy musieli

zainstalować je na pokładach swoich jednostek, w tym celu, aby wprowadzić w błąd

komputery naszych systemów celowniczych. Powinniśmy albo podać im inne cele, albo jak

najszybciej znaleźć jakieś rozwiązanie, gdyż w przeciwnym razie nie zdołamy oddać ani

strzału. Uniemożliwią to nasze moduły odróżniające wrogów od przyjaciół.

Lando Calrissian usłyszał jej słowa dzięki temu, że admirał Ackbar nie wyłączył

mikrofonu komunikatora. W odbiorniku rozległ się jego donośny głos:

- Ponieważ statki floty mojej orbitalnej stacji wydobywczej korzystają z pomocy

innych komputerów, przypuszczam, że to ja powinienem mieć pierwsze słowo.

Przypadkowa zbieranina jednostek należących do ciemnoskórego mężczyzny, która

tymczasem zdążyła oskrzydlić statki floty Drugiego Imperium, natychmiast włączyła się do

akcji. Artylerzyści wystrzelili mnóstwo protonowych torped, mierząc w najbardziej wrażliwe

punkty gwiezdnych niszczycieli. Zamierzali osłabić natężenie siłowych pól chroniących

imperialne jednostki.

- To stara sztuczka, której kiedyś się nauczyłem - wyjaśnił przez komunikator

Calrissian, podczas gdy stojąca obok Ackbara Jaina obserwowała, co dzieje się w

przestworzach. - To wszystko przypomina mi zresztą sytuację, jaka miała miejsce podczas

bitwy o Tanaab.

Po chwili, kiedy następne serie protonowych torped dotarły w tym samym czasie do

celów i eksplodowały, wydał okrzyk triumfu. Zauważył, że dwie przeniknęły przez ochronne

pole i ozdobiły burtę jednego gwiezdnego niszczyciela łańcuchem oślepiająco białych

płomieni. Jednostki floty Calrissiana nie przerywały ostrzału, ale artylerzyści imperialnych

okrętów zaczynali brać na cel niewielkie statki, chwilowo zostawiać w spokoju fregaty i

kanonierki Ackbara.

- Panie admirale - odezwała się niespodziewanie Jaina. - Jeżeli Drugie Imperium jest

takie przebiegłe, że wykorzystuje przeciwko nam nasze systemy komputerowe, czy nie

powinniśmy odpłacić im pięknym za nadobne? Czy nie moglibyśmy wykorzystać przeciwko

nim naszych komputerów?

Kalamarianin obrócił na nią okrągłe, wielkie oczy.

- Co właściwie masz na myśli, Jaino Solo? - zapytał.

Dziewczyna przygryzła dolną wargę, po czym głęboko odetchnęła. Pomysł wydawał

się niedorzeczny, ale...

- Jest pan naczelnym dowódcą wszystkich flot Nowej Republiki - zaczęła. - Czy

programy komputerów nie zawierają jakiegoś rozkazu, nakazującego im honorowanie czegoś

w rodzaju sygnału o najwyższym priorytecie, który może pan wydać w nadzwyczajnych

sytuacjach podobnych do tej, z jaką mamy teraz do czynienia?

Admirał spoglądał na nią przez chwilę, nie mówiąc ani słowa. Otworzył usta, jakby

chciał napić się łyk wody, a może zaczerpnąć głęboki haust wilgotnego powietrza.

- Na Moc, masz rację, Jaino Solo!

- No, to na co jeszcze czekamy? - zapytała dziewczyna, pocierając dłonie. - Zajmijmy

się dokonywaniem zmian w tym oprogramowaniu!

Po zniszczeniu myśliwca, pilotowanego przez ucznia Akademii Ciemnej Strony,

Norysa, a także ocaleniu Jacena Solo, Qorl czuł, że coś w jego sercu zamarło. Miał wrażenie,

że podobnie jak sztuczna ręka, również inne części ciała funkcjonuj ą jak mechanizmy

androida.

Zdradził Drugie Imperium mimo tylu lat szkolenia i wiernej służby. Zdradził!

Dopuścił, żeby o jego postępowaniu decydowały porywy serca. Zapomniał, że powinien

kierować się ślepym posłuszeństwem i niepohamowaną ambicją.

Pamiętał jednak o tym, że młody Jacen Solo zawsze był dla niego miły i uprzejmy.

Pomógł go uratować i starał się zostać jego przyjacielem, mimo iż Qorl nie uczynił nic, aby

na to zasłużyć.

Wręcz przeciwnie, uwięził chłopca i jego siostrę bliźniaczkę. Groził, że oboje zabije, i

zmusił do ukończenia naprawy uszkodzonego myśliwca typu TIE, by móc powrócić na służbę

Imperium. Co prawda, od tamtego czasu usiłował potajemnie odwdzięczyć się za okazaną

życzliwość. To on, korzystając z tego, że nikt nie widzi, pomógł bliźniętom uciec z Akademii

Ciemnej Strony. Ale żeby zabijać własnego ucznia, aby ich chronić...

Qorl uzmysłowił sobie, że popełnił poważny błąd, ponieważ sam zadecydował o tym,

co robić. Tymczasem powinien był uczynić wszystko, by do tego nie dopuścić. Nie miał

prawa podejmowania żadnych decyzji. Jako pilot myśliwca typu TIE służył Drugiemu

Imperium. Jego zadanie polegało na szkoleniu innych pilotów i szturmowców. Powinien

dochowywać wierności Imperatorowi i członkom jego rządu. Zdyscyplinowani żołnierze nie

mogli pozwalać sobie na luksus samodzielnego decydowania o tym, które rozkazy

wykonywać, a które lekceważyć.

Czując w głowie zamęt, Qorl skierował dziób myśliwca w górę i wystrzelił świecą,

kierując się ku orbicie. Większość maszyn tworzących jego eskadrę została albo zniszczona,

albo latała, nie zachowując szyku, atakowana przez nieznane systemy broni, jakimi

dysponowali obrońcy Yavina Cztery. Stary pilot uświadamiał sobie, że powinien wrócić do

bazy i zameldować o wszystkim przełożonym. Najpierw jednak musi zdecydować, czy się

poddać, czy powrócić i przyznać się do swojego czynu, a później dzielnie stawić czoło karze,

jaką zechce wymierzyć lord Brakiss.

Zacisnął zęby. Poddanie się oznacza zdradę. Jak mógł w ogóle o czymś takim

pomyśleć? Usłyszał, że silniki jego maszyny zaskowyczały, kiedy myśliwiec, kierując się

prosto ku majaczącemu w górze kolczastemu pierścieniowi Akademii Ciemnej Strony,

pokonywał górne warstwy atmosfery.

W pewnej chwili Qorl zorientował się, że wleciał w sam środek gromady statków,

biorących udział w powietrznej bitwie.

Z nadprzestrzeni wyłoniły się statki floty Nowej Republiki, które natychmiast

przystąpiły do bezlitosnego ostrzału imperialnej stacji. Kilka chwil później pojawiła się

jednak flota Drugiego Imperium, składająca się z naprędce skonstruowanych gwiezdnych

niszczycieli i szturmowych krążowników, zmontowanych z części, jakie znaleziono w

niedawno odzyskanych stoczniach. Dochowująca wierności Imperatorowi nowa flota

dysponowała komputerowymi systemami, rdzeniami jednostek napędu nadświetlnego i

bateriami do turbolaserów, które on sam, Qorl, pomógł zdobyć.

Na widok statków floty Drugiego Imperium stary pilot poczuł jednak, że ogarnia go

rozczarowanie. Jednostki nie wyglądały okazale i nie sprawiały takiego wrażenia, jak statki

tworzące poprzednią armadę. Qorl uświadamiał sobie ten fakt, ponieważ służył kiedyś na

pokładzie Gwiazdy Śmierci i był członkiem personelu dowodzonej przez wielkiego moffa

Tarkina imperialnej Gwiezdnej Floty.

Tymczasem wchodzące w skład nowej siły bojowej okręty sprawiały cokolwiek...

żenujące wrażenie. Wyglądały, jakby dowódcom, którzy rzucili je w wir walki, brakowało sił

i środków, koniecznych do realizacji własnych marzeń.

Qorl dostrzegł, że okręty Drugiego Imperium zaczynają ostrzeliwać statki

rebelianckiej floty, które przybyły z odsieczą akademii Jedi. Po kilku chwilach stwierdził

jednak, że szale bitwy przechylają się na drugą stronę. Do walki przyłączyła się zbieranina

trudnych do opisania statków, wyłaniających się z nadprzestrzeni i znienacka atakujących

gwiezdne niszczyciele.

Nagle ujrzał, że ochronne pola okrętów Drugiego Imperium osłabły i zanikły. Stało się

to tak szybko, jakby zostały wyłączone przez pokładowe systemy komputerowe, a dowódcy

statków zamierzali się poddać!

Rebelianckie jednostki natychmiast dały ognia ze wszystkich baterii. Kolejne salwy

wyrządzały coraz większe spustoszenia. W kadłubach gwiezdnych niszczycieli zaczęły

pojawiać się ogromne dziury. O co w tym wszystkim mogło chodzić? Dlaczego jego koledzy,

walczący na pokładach tych okrętów, nie robili niczego, by ponownie włączyć ochronne

pola?

Lecąc ku nim i gorączkowo zastanawiając się nad tym, co robić, by im pomóc, Qorl

dostrzegł nagle, że z otwartych wrót hangarów gwiezdnych niszczycieli wylatują eskadry

nowych myśliwców typu TIE, które dotąd nie uczestniczyły w walce. Mimo iż niewielkie

maszyny wyglądały jak mikroskopijne komary w porównaniu z ogromnymi jednostkami floty

admirała Ackbara, ich piloci zaczęli zasypywać rebelianckie okręty lawinami laserowych

błyskawic.

Qorl dostrzegł nagle szansę odkupienia własnych grzechów. Pamiętał o tym, że w

przeszłości zawiódł najpierw młodocianych przyjaciół, którzy pomogli mu w potrzebie, a

później zdradził mocodawców z Akademii Ciemnej Strony. A zatem zostanie wyklęty, bez

względu na to, po czyjej stronie teraz się opowie. Już nigdy nie będzie mógł żyć z

podniesionym czołem, mając świadomość jednej i drugiej zdrady.

Pomyślał, że będzie najlepiej, jeżeli przyłączy się do walki po stronie Drugiego

Imperium, i współdziałając z pilotami innych myśliwców typu TIE, postara się wyrządzić jak

najwięcej zniszczeń. Możliwe, że nawet zginie w ogniu bitwy i w ten sposób odkupi swoje

winy. Był pilotem. Od dawna ćwiczył, przygotowując się do takiej walki. Przed wielu laty

wystartował z pokładu Gwiazdy Śmierci, aby wykonać podobne zadanie. Tym razem nie

dopuści, by cokolwiek mu w tym przeszkodziło.

Przesłał energię do laserowych działek, użytych przez niego ostatnio dla

powstrzymania morderczego szału, w jaki wpadł jego uczeń, gburowaty Norys. Teraz

zamierzał jednak wykorzystać je przeciwko celom, z myślą o których zostały zainstalowane

na pokładzie maszyny... Przeciwko Sojuszowi Rebeliantów.

Qorl spadł jak grom z jasnego nieba i natychmiast przyłączył się do walki. Przelatując

obok jednej z koreliańskich korwet, ostrzelał jej kadłub, wskutek czego na burcie pojawiły się

zwęglone, dymiące kratery. Piloci pozostałych myśliwców TIE, którzy to zauważyli,

błyskawicznie powtórzyli jego manewr. Lecieli nieforemnym szykiem, jedynie w teorii

przypominającym szturmowy. Było jasne, że nie mieli żadnego doświadczenia. Nie tylko

nigdy przedtem nie brali udziału w prawdziwej walce, ale nawet nie spędzili wystarczająco

dużo czasu, ćwicząc na symulatorach. Mimo to, wykorzystując panujący chaos, radzili sobie

całkiem nieźle. Wprawdzie raz po raz przelatywali przed dziobami maszyn swoich kolegów,

ale nie przestawali ostrzeliwać rebelianckich jednostek, mając na uwadze tylko jeden cel:

wyrządzić jak najwięcej zniszczeń.

Rebeliancka flota odpowiadała oślepiającymi sztychami turbolaserowych strzałów,

przecinających we wszystkie strony mroki przestworzy. Nagle ciemności rozjaśnił oślepiający

błysk, który pojawił się w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się wieżyczka

dowodzenia jednego z gwiezdnych niszczycieli. Drugi imperialny okręt zawirował wokół osi

i zaczął dryfować, po czym zawrócił i lecąc powoli, umknął z pola walki. Natychmiast rzuciły

się za nim w pościg rebelianckie statki, nie przestając razić go turbolaserowymi

błyskawicami.

Wszystko świadczyło o tym, że flota Drugiego Imperium przegrywała tę bitwę.

Przegrywała!

Qorl postanowił polecieć śladami umykających gwiezdnych niszczycieli. Widział, że

piloci niektórych myśliwców typu TIE kierują się ku otwartym przestworzom, chociaż nie

miał pojęcia, dokąd zamierzają lecieć. Ich macierzyste jednostki zostały zniszczone, a

Akademia Ciemnej Strony była znów ostrzeliwana. Czyżby zamierzali się poddać?

- Poddanie się oznacza zdradę - mruknął do siebie, po czym zanurkował i przypuścił

atak na flagowy okręt Rebeliantów.

Nie zmienił kursu, mimo iż tuż koło kabiny przemknęły oślepiające błyskawice

turbolaserowych strzałów. Raz po raz robił użytek z laserowych działek i leciał dalej, chociaż

odnosił wrażenie, że pogrąża się w gardziel bestii. Nigdy, przenigdy się nie podda! Raczej

zginie w oślepiającym błysku światła, który będzie oznaczał jego ostateczne zwycięstwo.

Rebelianci musieli lepiej ustawić celowniki albo wzięli go w krzyżowy ogień,

ponieważ jeden ze strzałów nagle trafił w jego myśliwiec. Qorl zamknął oczy, osłonięte

czarnym imperialnym hełmem. Spodziewał się, że zniknie w jaskrawym rozbłysku jak

świeca, zapalona na cześć Imperatora.

Okazało się jednak, że nieprzyjacielski strzał tylko musnął jeden silnik i uszkodził

część sześciokątnego panelu z energetycznymi ogniwami.

Pilotowany przez Qorla myśliwiec typu TIE zawirował, a później zaczął oddalać się

od miejsca bitwy. Mimo iż posiwiały pilot był oplatany ochronną siecią, raz po raz obijał się o

ścianki małej kabiny. Wstrzymał oddech, oczekując, że jego maszyna może zaraz

eksplodować, ale bezustannie koziołkując, nie przestawał oddalać się od rejonu przestworzy,

gdzie nadal wrzała zacięta bitwa.

W pewnej chwili poczuł, że pochwyciły go szpony siły przyciągania. Widocznie jego

maszyna, pozbawiona możliwości sterowania, miała znów się roztrzaskać. Nieuchronnie

opadała ku porośniętemu gęstą dżunglą czwartemu księżycowi Yavina...

ROZDZIAŁ 19

Brakiss leciał szybkim, zwrotnym jednoosobowym promem. Wystartował z Yavina

Cztery i kierował się ku Akademii Ciemnej Strony. Kiedy się zbliżył, wysłał skomplikowany

zakodowany sygnał. Sterowane automatycznym mechanizmem wrota hangaru otworzyły się,

umożliwiając lądowanie w bezpiecznym wnętrzu imperialnej placówki szkoleniowej.

Mistrz Ciemnych Jedi nie zwracał najmniejszej uwagi na bitwę toczącą się w pobliżu

jego gwiezdnej stacji. Zmagania flot Nowej Republiki i Drugiego Imperium były tylko

jeszcze jednym wydarzeniem, którego wynik okazywał się nie taki, jak zaplanowano.

Wciąż jeszcze czuł przyspieszone bicie serca, spowodowane pojedynkiem na świetlne

miecze, jaki stoczył z Lukiem Skywalkerem w pobliżu ruin świątyni. Czuł w głowie zamęt,

wywołany echem, wzbudzonym przez słowa byłego nauczyciela. Gniew i rozpacz walczyły w

umyśle mistrza Ciemnych Jedi niczym nie dające się opanować nawałnice. Starały się

zawładnąć jego myślami i uczuciami.

Wszystkie metody, jakie dotąd stosował, nie przywracały mu spokoju i ciszy,

niezbędnych, aby mógł bez przeszkód czerpać energię ciemnej strony. Brakiss próbował

uciekać się nawet do znienawidzonych technik relaksacyjnych, których nauczył się od

Skywalkera, kiedy kształcił się w jego akademii, w rzeczywistości będąc imperialnym

szpiegiem. Na próżno.

Cały świat wokół niego walił się w gruzy. Zawodziły starannie układane plany, grupy

wszechstronnie wyszkolonych Ciemnych Jedi, oddziały żołnierzy Drugiego Imperium...

Wszystko jakby sprzysięgło się, by pozbawić go szansy odniesienia najważniejszego

zwycięstwa, zadania miażdżącego ciosu, który wstrząsnąłby całą galaktyką. A przecież

zniszczenie akademii Jedi wydawało się takie łatwe.

Brakiss wiedział, że wielki wódz zabije go za to, iż zawiódł. W tej chwili potrafił

jednak myśleć tylko o tym, że Imperator pozostał jego ostatnią nadzieją. Jedyną nadzieją. Był

gotów przyjąć w pokorze wyznaczoną karę, ale później, kiedy już uczyni wszystko, co może,

byle przechylić szalę zwycięstwa na stronę Drugiego Imperium.

Osadził prom na niemal całkowicie opustoszałym lądowisku Akademii Ciemnej

Strony, gdzie jeszcze niedawno stały rzędy myśliwców i bombowców typu TIE,

przygotowywanych do walki. To właśnie stąd wystartowała w przestworza dowodzona przez

Siostrę Nocy Tamith Kai opancerzona bojowa platforma, na której pokładach lecieli

szturmowcy i oddział Ciemnych Jedi pod dowództwem Zekka. Wszyscy byli tacy dumni,

pewni siebie i ufni we własne siły. Nie wątpili, że z łatwością pokonają wyszkolonych przez

Skywalkera uczniów jasnej strony.

Brakiss z trudem wygramolił się z ciasnego wnętrza jednoosobowego promu.

Starannie wygładził zmarszczki srebrzystego kombinezonu, bezskutecznie usiłując odzyskać

chociaż część godności. Nie chcąc, by ktokolwiek widział go bez broni rycerza Jedi, sięgnął

więc po jeden z wielu masowo produkowanych świetlnych mieczy, jakich jeszcze kilka

zostało w niszy, wykonanej w metalowej ścianie hangaru.

Ale w jaki sposób miał przemienić klęskę w zwycięstwo? Widział, jak dowodzona

przez Tamith Kai szturmowa platforma zamienia siew płonące szczątki. Przyglądał się, jak

bezkształtna, stopiona konstrukcja znika w nurtach rzeki. Oddani pod opiekę Zekka Ciemni

Jedi przegrywali jeden pojedynek po drugim. Eskadry myśliwców TIE były dziesiątkowane...

A teraz ogarnięty bezsilną złością władca imperialnej uczelni obserwował, jak potężna nowa

flota Drugiego Imperium ginie pod ciosami rebelianckich okrętów, które pojawiły się znikąd i

w tajemniczy sposób pozbawiły gwiezdne niszczyciele ochronnych pól siłowych!

Brakiss opuścił lądowisko i znalazł się na korytarzu niemal wyludnionej Akademii

Ciemnej Strony. Wszyscy zdolni do walki żołnierze zostali wysłani na powierzchnię Yavina

Cztery. Na pokładach imperialnej stacji pozostało tylko kilka grup dowodzenia, których

personel miał troszczyć się ojej bezpieczeństwo.

Sterylnie czyste, łukowato wygięte korytarze powinny rozbrzmiewać echem okrzyków

zwycięstwa. Zamiast tego sprawiały wrażenie, jakby cała uczelnia stała się grobowcem,

porzuconym wrakiem. Idąc korytarzem, Brakiss powtarzał sobie, że Imperator musi zrobić

coś, by ocalić podwładnych. Musi przechylić szalę zwycięstwa tak, by pomimo wszystkich

niepowodzeń, jego Drugie Imperium mogło w końcu zatriumfować i zapanować nad całą

galaktyką.

Mimo wszystko, Palpatine oszukał własną śmierć, i to nie raz, lecz dwa razy. Po raz

pierwszy zginął podczas eksplozji jaka w trakcie bitwy o Endor unicestwiła drugą Gwiazdę

Śmierci. Odrodził się jednak dzięki ukrytym klonom i w ten sposób przedłużył życie. I

chociaż można było przypuszczać, że wszystkie klony uległy zniszczeniu, po następnych

trzynastu latach został na nowo wskrzeszony, chociaż tym razem nikt nie miał pojęcia, w jaki

sposób.

Każdy człowiek, zdolny odradzać się bez końca, powinien chyba umieć zwyciężyć w

walce z garstką kryminalistów i Rebeliantów, prawda?

Brakiss uniósł dumnie głowę i szedł wyprostowany, starając się, aby każdy krok

zdradzał wiarę w wielkiego wodza i zaufanie do jego umiejętności. Usiłując stąpać

bezszelestnie niczym duch, kierował się w stronę odosobnionej części gwiezdnej stacji. Tym

razem musi się zobaczyć z Imperatorem. Nie pozwoli, by ktokolwiek miał mu w tym

przeszkodzić. Od następnych kilku chwil będzie zależał los tej bitwy, która zmieni przyszłość

całej galaktyki!

Na zewnątrz zamkniętych na głucho drzwi stało dwóch imperialnych strażników,

odzianych w szkarłatne płaszcze. Obaj mieli na głowach złowieszczo wyglądające

opancerzone hełmy. Nakrycia głów przypominały błyszczące pociski i zostały zaopatrzone w

wąskie, czarne prostokątne szczeliny, przez które strażnicy widzieli wszystko, co dzieje się na

korytarzu. Na jego widok wyprężyli się na baczność, ale skrzyżowali paraliżujące włócznie

na znak, że wzbraniają dostępu. Brakiss jednak nie wahał się i podszedł do nich.

- Odsuńcie się - rozkazał. - Muszę natychmiast porozmawiać z Imperatorem.

- Imperator życzy sobie, żeby nikt mu nie przeszkadzał - odezwał się jeden z

czerwonych strażników.

- Nie przeszkadzał? - rzekł Brakiss, zdumiony faktem, iż usłyszał to słowo. -

Zdziesiątkowana flota ponosi klęskę. Ciemni Jedi są brani do niewoli. Myśliwce TIE są

zestrzeliwane. Tamith Kai nie żyje. Najwyższy czas, żeby Imperatorowi ktoś przeszkodził.

Odsuńcie się. Muszę z nim porozmawiać.

- Imperator z nikim nie rozmawia.

Strażnicy postąpili krok w stronę Brakissa i wyciągnęli ku niemu paraliżujące

włócznie.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony poczuł, że w jego piersi wzbiera nowa fala

gniewu. Wiedział, że daje mu większą siłę. Krążąca w jego żyłach Moc pozwalała połączyć

się bezpośrednio z energią ciemnej strony. Brakiss pamiętał o tym, że to uczucie sprawiało

Siostrze Nocy Tamith Kai taką radość i tak ją podniecało, iż kobieta zawsze starała się

wzbudzać w sobie z trudem hamowaną wściekłość.

Mistrz Ciemnych Jedi nie miał czasu na to, żeby dłużej wdawać się w rozmowę z

odzianymi na czerwono, wścibskimi mężczyznami. Doszedł do przekonania, że obaj są

zdrajcami Drugiego Imperium... i zareagował, uwalniając całą nagromadzoną energię ciemnej

Mocy.

Rękojeść świetlnego miecza wysunęła się z rękawa srebrzystego kombinezonu i

spoczęła pewnie w zaciśniętej dłoni. Jeden palec przycisnął guzik włączający zasilanie. Z

czarnego cylindra wyskoczyła drżąca i bucząca klinga, której Brakiss nie zamierzał traktować

jako ostrzeżenia. Stracił cierpliwość do gróźb, słownych pojedynków i wszystkiego, co

hamowało postęp i kierowało uwagę na inne tory. Dał upust gniewowi i pozwolił płynąć

ciemnej Mocy.

- Mam tego dosyć! - krzyknął.

Płonąc gniewem, machnął ognistym ostrzem w lewo i w prawo. Złość sprawiła, że

widział przed sobą tylko mroczny tunel, raz po raz rozjaśniany błękitnymi błyskawicami

statycznej elektryczności i obejmujący oba cele, które nieporadnie usiłowały powstrzymać go

za pomocą włóczni. Brakiss był jednak wielkim Jedi. Umiał posługiwać się siłami ciemnej

strony. Czerwoni imperialni strażnicy nie mieli podczas walki z nim najmniejszej szansy.

Nim upłynęła sekunda, rozprawił się najpierw z pierwszym, a następnie z drugim.

Włączył mechanizm odblokowujący drzwi apartamentu, który kiedyś przydzielił

Imperatorowi. Kod umożliwiający otwarcie zamka, jaki podał, okazał się nieprawidłowy,

więc posłużył się Mocą i zamienił obwody elektroniczne mechanizmu w bezkształtną,

dymiącą masę. Gołymi rękami wyrwał drzwi z zawiasów i odrzucił na bok, po czym

wkroczył do osobistych komnat Palpatine’a.

- Imperatorze, musisz nam pomóc! - zawołał. Poczuł, że w oświetlonej niepewnym

czerwonym blaskiem komnacie jest niezwykle gorąco. Zamrugał, kiedy uświadomił sobie, że

z trudem rozróżnia szczegóły: nie zauważył jednak nikogo. - Imperatorze Palpatine! -

krzyknął, jak umiał najgłośniej. - Szale bitwy przechylają się na stronę Rebeliantów. Nasze

oddziały ponoszą klęskę za klęską. Musisz coś zrobić, by nam pomóc!

Usłyszał tylko słabe echo własnych słów. Nic więcej. Nikt się nie poruszył; nikt nie

odpowiedział. Brakiss wbiegł do następnego pomieszczenia, ale ujrzał w nim jedynie

ogromną izolacyjną komorę o połyskujących czarnych ścianach. Opancerzone drzwi były

zamknięte na głucho, a w bocznych płaszczyznach błyszczały łby ogromnych nitów. To

właśnie tej zamkniętej komory strzegli czterej odziani w szkarłatne płaszcze strażnicy, kiedy

Imperator opuszczał pokład osobistego trój skrzydłowego wahadłowca. Sam pojemnik

dźwigały wówczas dwa potężne, przysadziste robocze androidy, które wyniosły go z ładowni

i przetransportowały korytarzami do komnat, wskazanych przez naczelnika Akademii

Ciemnej Strony.

Brakiss wiedział o tym, że Imperator zamknął się w środku komory. Może szukał

odosobnienia, a może chciał w ten sposób ochronić swój organizm przed wpływem

czynników zewnętrznych. Mistrz Ciemnych Jedi obawiał się nawet, że stan zdrowia

Imperatora uległ pogorszeniu, a Palpatine, jeżeli chciał żyć, musiał dysponować specjalną

aparaturą medyczną i indywidualnie dobieranymi lekarstwami.

W tej chwili jednak niewiele go to wszystko obchodziło. Miał dosyć drzwi, które się

przed nim zamykały. On, władca Akademii Ciemnej Strony, jeden z najważniejszych

przywódców Drugiego Imperium, nie powinien być odtrącany jak pierwszy lepszy urzędnik.

Zaczął walić pięścią w opancerzoną płytę.

- Imperatorze, domagam się, żebyś zechciał udzielić mi audiencji! Nie możesz

dopuścić, by nasze oddziały nadal przegrywały. Musisz posłużyć się własnymi siłami i pomóc

nam wydrzeć zwycięstwo z rąk nieprzyjaciół!

Nie usłyszał żadnej odpowiedzi. W miarę upływu czasu odgłosy uderzeń pięścią

stawały się coraz rzadsze i cichsze, aż w końcu zupełnie wsiąkły w czerwonawy krwisty

półmrok, jaki panował także i w tej komnacie. Brakiss poczuł, że jego serce zamieniło się w

bryłę lodu, upodobniło się do zagubionej komety, przelatującej raz na wiele lat przez obrzeża

jakiegoś systemu słonecznego.

Jeżeli Imperator ich opuścił, wszystko przepadło. Bitwa zakończy się sromotną klęską

Drugiego Imperium... Brakiss nie miał zatem nic więcej do stracenia.

Ponownie włączył świetlny miecz, uniósł buczące ostrze i zadał cios. Energetyczna

klinga rozjarzyła się i zaskwierczała, ale przecięła grubą płytę pancerza drzwi komory. Nic,

nawet mandaloriańska zbroja czy chroniąca przed strzałami blasterów warstwa durastali nie

mogły się oprzeć atakowi świetlnego miecza rycerza Jedi.

Brakiss przeciął również zawiasy. Topiony metal zadymił i spłynął srebrzystymi

strumykami po krawędzi płyty. Mistrz Ciemnych Jedi zadawał cios za ciosem, wyrąbując

otwór w grubej metalowej płycie, podobnie jak robotnik-android rozbija ciężką skrzynię,

służącą do transportu towarów. Uskoczył w bok na ułamek sekundy przedtem, zanim ciężka

opancerzona tafla runęła z ogłuszającym hukiem na podłogę komnaty.

Zamarł i stał jak sparaliżowany, nie bardzo wiedząc, co ma robić. Czekał, aż rozwieją

się kłęby dymu. Kiedy znów mógł cokolwiek widzieć, uniósł klingę świetlnego miecza i

wkroczył do komory.

Rozglądał się, nie wierząc własnym oczom. Nie ujrzał Imperatora. Nigdzie nie widział

także luksusowych mebli ani specjalistycznych medycznych aparatów, które miały

utrzymywać sędziwego władcę przy życiu.

Zamiast tego dostrzegł coś, co wprawiło go w osłupienie.

W kącie komory zauważył trzeciego czerwonego strażnika. Mężczyzna siedział na

skomplikowanym zautomatyzowanym fotelu, otoczony z trzech stron komputerowymi

monitorami i kontrolnymi pulpitami. Na ekranie jednego monitora Brakiss ujrzał bogaty

wykaz holograficznych wizerunków, sporządzonych w trakcie całego życia Imperatora.

Biblioteka zawierała wideohologramy z czasów, kiedy Palpatine był jeszcze senatorem, kiedy

usiłował wprowadzić Nowy Ład i podejmował starania, mające na celu zmiażdżenie Rebelii...

Były tu nagrane przemówienia, wydawane rozkazy i polecenia, a także wszystkie słowa, jakie

wypowiedział czy to podczas wystąpień publicznych, czy zwracając się do zaufanych

współpracowników. Potężne generatory hologramów składały później fragmenty w żądaną

całość, tak, by stworzyć wrażenie, że żyjący Imperator wygłasza całkiem nowe

przemówienia.

Zdrętwiały z przerażenia Brakiss zaczynał z wolna uświadamiać sobie, co to wszystko

znaczy.

Ujrzawszy go, czerwony strażnik zerwał się na równe nogi. Fałdy szkarłatnego

płaszcza zawirowały i zaszeleściły za jego plecami.

- Nie wolno ci tutaj wchodzić - powiedział.

- Gdzie jest Imperator? - zapytał Brakiss, mimo iż zdążył się rozejrzeć po

pomieszczeniu i znał odpowiedź. - Nie istnieje żaden Imperator, prawda? To wszystko jest

oszustwem, pożałowania godną próbą przejęcia władzy?

- Tak - przyznał po chwili wahania czerwony strażnik. - Muszę jednak przyznać, że

dobrze odegrałeś swoją rolę. Imperator rzeczywiście zginął przed wielu laty, kiedy został

zniszczony ostatni z jego klonów, ale Drugie Imperium musiało mieć jakiegoś przywódcę.

Dlatego my, czterej najbardziej lojalni strażnicy Palpatine’a, postanowiliśmy uczynić

wszystko, żeby miało swojego wodza.

Dysponowaliśmy tekstami wszystkich porywających przemówień, jakie wygłosił w

ciągu całego życia. Mieliśmy nagrania, jakich dokonywał. Znaliśmy jego myśli.

Wiedzieliśmy, co zamierza i jakimi środkami chce się posługiwać dla osiągania celów.

Posiadaliśmy wszystko, co potrzebne, aby powołać do życia Drugie Imperium, ale zarazem

uświadamialiśmy sobie, że nie przetrwałoby ani dnia, gdyby któryś z nas został jego wodzem.

Musieliśmy dać ludziom to, czego pragną, a ludzie pragnęli, żeby wrócił Imperator. Ty także

sobie tego życzyłeś. Dałeś się łatwo oszukać, ponieważ sam chciałeś zostać oszukany -

zakończył czerwony strażnik, kiwnąwszy głową Brakissowi.

Naczelnik Akademii Ciemnej Strony postąpił dwa kroki w kierunku czerwonego

strażnika. Uniósł jeszcze wyżej miecz świetlny, który zapłonął zimnym, bezlitosnym,

śmiercionośnym blaskiem.

- Nabraliście nas - powiedział, wciąż jeszcze nie umiejąc się otrząsnąć z przeżytego

wstrząsu. - Wprowadziliście mnie w błąd. Mnie! Byłem jednym z najbardziej oddanych,

najwierniejszych sług Imperatora, a okazuje się, że służyłem czemuś, co nie istniało. Drugie

Imperium nigdy nie miało najmniejszej szansy, a teraz moi podwładni ponoszą klęskę,

ponieważ ty i twoi kamraci uciekliście się do mistyfikacji. Nie umieliście niczego porządnie

zaplanować. Wasze Drugie Imperium było tworem, pozbawionym mrocznego serca.

Zaślepiony gniewem, Brakiss w kilku skokach pokonał odległość dzielącą go od

odzianego w szkarłatny płaszcz mężczyzny. Wydawało się., że przeleciał przez komorę

niczym anioł śmierci, wysoko unosząc klingę świetlnego miecza. Ujrzawszy to, czerwony

strażnik odepchnął automatyczny fotel od pulpitów sterowniczych. Usiłował wstać,

równocześnie sięgając między fałdy jaskrawoczerwonej szaty, by wyciągnąć jakąś broń, ale

Brakiss nie dał mu szansy.

Rozpłatał trzeciego strażnika; obie połowy dymiąc runęły na klawiatury i kontrolne

urządzenia, za pomocą których mężczyzna stworzył wizerunek nie istniejącego Imperatora.

Pojawiające się. hologramy wprowadziły w błąd Brakissa, jego Ciemnych Jedi i pozostałych

członków personelu imperialnej placówki szkoleniowej... Wszystkich, uznających odrodzenie

Imperium za cel życia.

- Dopiero teraz Imperium upadło na dobre - mruknął chrapliwie Brakiss.

Powiódł nieprzytomnym spojrzeniem po całym pomieszczeniu. Nie był już posągowo

urodziwym, opanowanym mężczyzną. W niczym nie przypominał władczego i dumnego

naczelnika Akademii Ciemnej Strony.

Usłyszał nagle jakiś szelest, dolatujący spoza zmasakrowanych pancernych drzwi

komory. Odwrócił się jak użądlony i dostrzegł krwistoczerwony błysk... płaszcza,

okrywającego ciało czwartego i ostatniego członka grupy perfidnych szarlatanów.

Zniechęcony i zrozpaczony Brakiss poruszał się jak we śnie. Każdy ruch sprawiał mu

trudności, a w odrętwiałych mięśniach pulsowały ogniska bólu. Mimo to mistrz Ciemnych

Jedi nie mógł pozwolić uciec czwartemu strażnikowi. Honor wymagał, aby wszyscy oszuści

ponieśli zasłużoną karę. Mobilizując resztkę energii, puścił się za uciekinierem.

Czerwony strażnik zauważył jednak dwóch kolegów, leżących bez życia przed

drzwiami apartamentu Palpatine’a. Jeden rzut oka do wnętrza komory uświadomił mu, że

naczelnik Akademii Ciemnej Strony widział służące do wytwarzania hologramów urządzenia

kontrolne i sterujące, jakie znajdowały się w odizolowanym pomieszczeniu. Czwarty

mężczyzna, nie wahając się ani sekundy, rzucił się do ucieczki.

Dopiero wówczas Brakiss uzmysłowił sobie z absolutną pewnością, że jego marzenia

o potężnym, odrodzonym Imperium runęły w gruzy. Ciemni Jedi, toczący walki na

powierzchni Yavina Cztery, przegrywali i byli brani do niewoli. Imperialne myśliwce

dziesiątkowano i strącano... Ale on, władca Akademii Ciemnej Strony, nie dopuści, żeby ten

oszust i zdrajca uciekł i ocalił życie. Tylko wówczas, jeżeli go zabije, będzie mógł uznać, że

do końca zaspokoił żądzę zemsty.

Sadząc długimi krokami, puścił się w pościg za mężczyzną. Czerwony strażnik biegł

jednak zdumiewająco szybko, jakby sił dodawało mu przerażenie. Kiedy wypadł z

odosobnionej części gwiezdnej stacji, popędził opustoszałymi korytarzami Akademii Ciemnej

Strony. Brakiss biegł za nim, ale odziany w szkarłatny płaszcz uciekinier doskonale wiedział,

dokąd zmierza. Doskonale.

Ostatni pozostający przy życiu imperialny strażnik wpadł do hangaru i natychmiast

pobiegł w kierunku pozostawionego przez Brakissa szybkiego jednomiejscowego promu.

Tymczasem mistrz Ciemnych Jedi docierał dopiero do drzwi wiodących na lądowisko.

- Stój! - krzyknął widząc, jak czwarty strażnik znika w kabinie niewielkiej jednostki.

Uniósł do góry buczące ostrze świetlnego miecza, żałując, że nie może zmobilizować

wystarczających ilości Mocy, aby mężczyzna zamarł jak sparaliżowany. Widział jednak, że

szarlatan nawet się nie zawahał. Zatrzasnął osłonę kabiny promu i uruchomił repulsory. Przez

chwilę unosił się nieruchomo nad płytą lądowiska, po czym wydał polecenie zlikwidowania

energetycznego pola, strzegącego wrót hangaru i nie dopuszczającego do ucieczki atmosfery.

Brakiss zakipiał z wściekłości. Zastanawiał się, czy zdążyłby dotrzeć w porę do

któregoś ze stanowisk artylerii, by zamienić szarlatana w kryształki lodu i rozproszyć je po

pustkowiach przestworzy. Wiedział jednak, że jest na to już za późno.

Miał wrażenie, że w Akademii Ciemnej Strony nie ma nikogo oprócz niego. Czuł, że

poniósł sromotną klęskę. Wszystko, czego próbował, obracało się przeciwko niemu. A na

koniec doznał najgorszej zniewagi. Został zdradzony i oszukany... i to przez byle strażnika.

Nagle w jego głowie zaświtała jakaś spontaniczna myśl. Brakiss przypomniał sobie, że

kiedy powstawała Akademia Ciemnej Strony, rzekomo na rozkaz samego Imperatora

Palpatine’a, we wnętrzu konstrukcji gwiezdnej stacji zainstalowano setki, a może nawet

tysiące połączonych ze sobą potężnych ładunków wybuchowych, mających stanowić coś w

rodzaju zaworu bezpieczeństwa. Gdyby Palpatine kiedykolwiek powziął podejrzenie, że nowa

grupa potężnych Ciemnych Jedi staje się dla niego zagrożeniem, mógłby wysłać zakodowany

sygnał, który wyzwoliłby detonatory i w ten sposób zniszczyłby Akademię Ciemnej Strony,

bez względu na to, w którym punkcie przestworzy by się znajdowała.

Brakiss stał na progu drzwi wiodących na lądowisko i przyglądał się, jak niewielki

prom coraz bardziej oddala się od jego gwiezdnej stacji. Nagle uzmysłowił sobie, że przecież

nie istniał żaden wskrzeszony Imperator. A zatem jedynymi osobami, znającymi tajemnicę

śmiercionośnego kodu, byli czterej czerwoni imperialni strażnicy...

Niewielki statek oddalał się od systemu Yavina i kolczastego pierścienia Akademii

Ciemnej Strony. Ostatni pozostający przy życiu strażnik coraz wyraźniej uświadamiał sobie,

że siły wojskowe, które pozostawiał za sobą, są skazane na nieuchronną zagładę. Możliwe

nawet, że kiedy kontratak floty Rebeliantów zakończy się powodzeniem, do końca bitwy nie

dożyje ani jeden imperialny żołnierz.

Mężczyzna był pewien, że wszystko, co zdarzyło się w przestworzach wokół Yavina

Cztery, powinno stać się absolutną tajemnicą. On sam musi pozostać jedynym świadkiem

tego, co się wydarzyło. Musi za wszelką cenę podtrzymywać złudzenie, które on i jego

towarzysze z takim trudem stworzyli. Tylko w ten sposób będzie mógł kiedyś znów wspiąć

się na wyżyny władzy. Oznaczało to jednak, że nie może pozwolić sobie na to, aby Akademia

Ciemnej Strony nadal istniała. Musi uczynić wszystko, co w jego mocy, żeby jak

najdokładniej pozacierać za sobą wszystkie ślady. Jeżeli będzie miał szczęście, może stanie

się kimś znaczącym i poważanym. Możliwe nawet, że zostanie przywódcą którejś z

przestępczych grup czy organizacji, jakich wiele prowadziło działalność na obrzeżach

przestworzy, opanowanych przez Nową Republikę.

Czerwony strażnik nadał krótki sygnał, obdarzony niezwykle skomplikowanym

kodem. Wysłał w przestworza przerażającą sekwencję impulsów, którą nigdy przedtem nie

zamierzał się posługiwać.

Zniszczyć!

I kiedy jego niewielki prom zapuszczał się coraz dalej w głąb bezkresnej czerni

przestworzy, najeżony lufami dział pierścień Akademii Ciemnej Strony rozkwitł jak ognisty

kwiat. Po chwili jego płatki, rozchyliwszy się we wszystkie strony, zamieniły się w

oślepiająco jasną kulę płonących gazów i metalowych szczątków.

ROZDZIAŁ 20

Z trudem idąc coraz dalej, Zekk przedzierał się przez nieznaną dżunglę porastającą

powierzchnię Yavina Cztery. W panującym półmroku widział tylko to, co znajdowało się w

odległości dwóch metrów przed nim. Kolczaste gałęzie krzewów zahaczały raz po raz to o

włosy, to o fałdy peleryny. Młodzieniec z wysiłkiem oddychał duszącym, wilgotnym

powietrzem. Koński ogon już dawno się rozwiązał, ale mimo to Zekk, potykając się o

korzenie, brnął dalej. Od czasu do czasu oglądał się przez ramię, by zobaczyć, czy nie jest

ścigany przez któregoś z wyszkolonych przez Skywalkera uczniów jasnej strony. Co prawda,

nie wyczuwał, by ktokolwiek podążał jego śladami, ale nie był tego pewien. Kto wie? -

pomyślał, trochę jednak zaniepokojony. Może jasna strona pozwalała uciekać się do sztuczek,

o których nigdy mu się nie śniło? Może istniały sposoby, dzięki którym nie potrafił wyczuwać

obecności ścigających go prześladowców?

Tego dnia widział takie rzeczy, że nawet nie miał pojęcia, iż mogą istnieć. Dziwne

rzeczy. Straszliwe rzeczy. Nie zwracał uwagi na to, że wąska i kręta ścieżka, którą szedł, raz

po raz znika w gąszczu kolczastych zarośli. I tak nie wiedziałby, dokąd idzie. Widocznie jego

umysł został częściowo sparaliżowany, ponieważ oczy widziały coś, czego nie oglądały nigdy

przedtem. Były świadkami zniszczeń, terroru, klęski... i śmierci.

Nagle stopa młodzieńca poślizgnęła się na stosie pleśniejących wilgotnych liści. Zekk

potknął się i przyklęknął na jedno kolano. Pochwycił jakąś nisko zwieszającą się gałąź i

dźwignął ciało, po czym jakby zbudzony z głębokiego snu, rozejrzał się po napierających ze

wszystkich stron gąszczach.

W którą stronę właściwie szedł? Wiedział, że zmierza do jakiegoś celu, ale nie bardzo

potrafił przypomnieć sobie, do jakiego. W końcu podsunęła mu to chyba podświadomość,

ponieważ młodzieniec wyprostował się i poszedł dalej.

Nagle, tuż przed nim, z plątaniny zarośli wyskoczył jakiś duży gryzoń, sięgający

mniej więcej kolan. Wysunął pazury i rzucił się na Zekka, jednak w tej samej chwili władzę

nad mięśniami Najciemniejszego Rycerza przejęły doskonale wyćwiczone odruchy Jedi.

Jednym płynnym ruchem Zekk sięgnął po rękojeść świetlnego miecza i odskoczył w

krzaki, aby zwierzę nie rozorało go pazurami. Skóra na policzku pękła, kiedy zetknęła się z

chropowatą purpurowobrązową korą potężnego pnia drzewa Massassów. Zanim Zekk zdążył

mrugnąć powiekami czy zaczerpnąć następny łyk powietrza, z rękojeści wystrzeliło

szkarłatnoczerwone ostrze... Przecięło ciało gryzonia na dwie części, kiedy zwierzę jeszcze

szybowało w powietrzu. Gryzoń zaskrzeczał, ale dziwny odgłos trwał tylko chwilę. Później

obie parujące połówki opadły na wilgotną ziemię, pokrytą warstwą butwiejących liści.

Zekk przypomniał sobie, że w podobny sposób zabił ulubionego ucznia Tamith Kai,

Yilasa, kiedy walczył z nim w pozbawionym ciążenia pomieszczeniu Akademii Ciemnej

Strony. Wspomnienie nie należało jednak do takich, które przyniosłyby mu ukojenie.

Z rozciętej skóry na policzku spływała strużka krwi, ale ból był zbyt nikły, żeby Zekk

mógł go odczuwać. Na razie chroniła młodzieńca umiejętność władania Mocą... Czy nie był,

mimo wszystko, Ciemnym Jedi? Ale co mogło się stać z jego kolegami, którzy także

wyruszyli do walki ku chwale Drugiego Imperium? Co stało się z ich umiejętnościami?

Dlaczego nic nie układało się tak, jak przewidywały plany? Tego dnia Zekk był świadkiem,

jak jego Ciemni Jedi, jeden po drugim, przegrywają pojedynki albo są brani do niewoli przez

uczniów Skywalkera.

Miał straszliwe przeczucie, że spośród wszystkich tylko on nie został dotąd pokonany.

Och, wojownicy ciemnej strony odnieśli kilka spektakularnych zwycięstw.

Dywersantowi Orvakowi udało się wysadzić w powietrze generatory siłowego pola

ochraniającego wielką świątynię przed atakami z powietrza. Bez wątpienia imperialny

komandos nie spoczął na laurach i po odniesieniu tego sukcesu natychmiast przystąpił do

wykonywania drugiej części zadania. W ciągu dnia wydarzyło się także wiele innych

przyjemnych rzeczy. Kilka razy Zekk miał świadomość, że adepci Akademii Ciemnej Strony

zwyciężają. Zawsze jednak okazywało się, że ich sukcesy były krótkotrwałe.

A przecież Brakiss, Tamith Kai, on i jego podopieczni byli tacy pewni tego, że

odniosą szybkie, łatwe i zdecydowane zwycięstwo. Tak dobrze panowali nad siłami ciemnej

strony, że nie powinni mieć z tym żadnych problemów. Przynajmniej Zekk zawsze to sobie

powtarzał. Tego nauczał go zawsze mistrz Brakiss.

Po kilku następnych minutach przedzierania się przez zarośla młodzieniec wyłonił się

z ciemności, panujących w leśnych ostępach, i wkroczył na dużą polanę. Jej skrajem, wijąc

się między drzewami, leniwie toczyła wody szeroka rzeka. Czując, że jej widok podnosi go na

duchu, Zekk stanął na brzegu i pochylił się, by zaspokoić pragnienie.

Mimo iż woda miała zielonkawą barwę, widział swoje odbicie całkiem wyraźnie. Z

mąconej przez niewielkie fale powierzchni spoglądały na młodzieńca zapadnięte

szmaragdowozielone źrenice, otoczone ciemniejszymi obwódkami. Na obliczu malował się

jednak tylko mizerny cień dawnej pewności siebie, z jaką przystępował do walki. Zlepione

błotem kosmyki czarnych włosów okalały bladą twarz, podobną do księżyca krążącego wokół

rodzimej planety, Ennth. Z rozcięcia skóry na policzku nie przestawały sączyć się krople

krwi. Radośnie kontrastowały z purpurowofioletowymi sińcami, które otaczały ranę. Ich

widok sprawił, że Zekk zaczął myśleć o Brakissie i jego posągowo pięknej twarzy.

Ogarnęła go taka rozpacz, że poczuł w głowie absolutną pustkę. Jęknął i opadł na

czworaki, nie bacząc na to, że dłonie i kolana zagłębiły się w warstwę przybrzeżnego mułu.

Nie uświadamiaj ąc sobie tego, co robi, przycisnął do uszu ubrudzone mułem dłonie.

- Brakissie! - krzyknął, jakby właśnie j ego obarczał całą winą za poniesioną klęskę. -

Co się stało? Co potoczyło się nie po twojej myśli?

Nadal nie rozumiejąc, co się dzieje, uniósł głowę ku niebu. Przez ułamek sekundy

spoglądał na majaczący w górze kolczasty pierścień Akademii Ciemnej Strony, wiszący na

orbicie nad porośniętym dżunglą księżycem...

Osłupiały obserwował, jak bez widocznego powodu gwiezdna stacja zamienia się w

ognistą kulę rozpryskujących się we wszystkie strony szczątków. Ze zdumienia otworzył usta.

Dotychczas nie przypuszczał, że mógłby odczuwać jeszcze większy ból.

Okazało się, że był w błędzie.

Brakiss. To nazwisko nie przestawało powtarzać się w jego myślach. Zekk wiedział,

że kiedy Akademia Ciemnej Strony eksplodowała, jej naczelnik przebywał na pokładzie. Czuł

to. Odbierał rozpacz promieniującą z umysłu nauczyciela.

Odziany w srebrzyste szaty młody, urodziwy mężczyzna przyjął do siebie Zekka,

mimo iż młodzieniec nie miał żadnych perspektyw na lepszą przyszłość. Później naczelnik

imperialnej uczelni uleczył go z depresji, nauczał i wskazał dalszą drogę. Nadał nowy sens

jego życiu. Przekazał umiejętności, z których chłopak mógł być dumny. Kiedy Zekk

przebywał w Akademii Ciemnej Strony, czuł się jak w domu. Otrzymał nawet tytuł

Najciemniejszego Rycerza.

A teraz? Co z tego pozostało? Całą tę naukę i marzenia diabli wzięli. Duma, koledzy,

świetlana przyszłość... wszystko się rozwiało. W myślach Zekka nie krył się nawet cień

wątpliwości, że Drugie Imperium właśnie tego dnia poniosło druzgocącą, nieodwracalną,

sromotną klęskę. A teraz zginął jego nauczyciel i najlepszy przyjaciel, wychowawca i doradca

- jedyny człowiek, który kiedykolwiek pokładał w nim nadzieję.

Nie. Brakiss nie był jedynym mężczyzną, ufającym Zekkowi. Kiedy młodzieniec

uświadomił sobie tę prawdę, ogarnęła go jeszcze większa udręka. Drugą osobą, która także

zawsze w niego wierzyła, był stary Peckhum. Zekk obiecał kiedyś, że nigdy nie uczyni

niczego, co mogłoby sprawić ból albo zawód siwowłosemu gwiezdnemu pilotowi. Tego dnia

Zekk walczył jednak po stronie nieprzyjaciół Peckhuma. Pomimo wszystkich innych wad, do

których czasami się przyznawał, młodzieniec jeszcze nigdy w życiu nie okłamał starego

przyjaciela.

Stwierdził, że w jego piersi wzbiera kolejna fala gniewu, tym razem na siebie i na to,

że dał się zmusić do walki przeciwko wiernemu druhowi. Poczuł obrzydzenie na myśl o tym,

że musiał dokonywać takich strasznych wyborów. Napiął mięśnie, aż poczuł ból, który wydał

mu się niemożliwy do zniesienia. Trawiony rozpaczą, jeszcze głębiej wbił palce w warstwę

przybrzeżnego mułu. Muł był ciemny, wilgotny, śliski i zdradliwy. Możliwe, że właśnie

dzięki tym cechom doskonale wyrażał to wszystko, co młodzieniec wybrał: ciemność.

Tego dnia stał bezczynnie i przyglądał się, jak jego koledzy zestrzeliwują

„Piorunochron”. Nie wiedział tego na pewno, ale wszystko wskazywało na to, że jedyny

człowiek, który kiedykolwiek obdarzył go bezinteresowną przyjaźnią i zaufaniem, nie żył.

Nie mogąc dłużej znieść udręki, Zekk zacisnął palce. Wyszarpnął dwie garście wilgotnej mazi

i rozsmarował po całej twarzy. Muł wniknął pod rozciętą skórę i wreszcie sprawił mu trochę

fizycznego bólu. Chłopak uświadomił sobie, że dopiero teraz naprawdę go odczuwa. Niewiele

go to obchodziło. Zasłużył sobie na ból i cierpienia.

Zawiódł wszystkich: Brakissa, pozostałych wojowników ciemnej strony, starego

Peckhuma... samego siebie. Z oczu Zekka popłynęły łzy, ale chłopak nawet tego nie

zauważył. Nabrał następne dwie pełne garście mułu i rozprowadził miękką glinę po

ramionach, przedramionach i szyi. Każdą odsłoniętą część ciała pokrył grubą warstwą

ciemnej mazi.

To... właśnie t o oddawało najtrafniej stan jego ducha. Ciemność. Sam ją wybrał i sam

się w niej pogrążył. Był zbrukany przez ciemność.

Mimo to nie miał wyjścia. Nie mógł zawrócić z obranej drogi. Dokonał wyboru i teraz

musiał ponieść wszelkie konsekwencje. Był, kim był. Ciemnym Jedi. Nic nie mogło teraz

zmienić tego faktu. I chociaż lord Brakiss poniósł śmierć na pokładzie Akademii Ciemnej

Strony, a jego podwładni zostali pokonani albo wtrąceni do więzienia, Zekk do końca życia

nie zdoła uporać się z wyrzutami sumienia, bez względu na to, ile dni miałby przeżyć.

Nawet Jacen i Jaina, o ile jeszcze żyją, nie będą mogli mu przebaczyć wszystkiego, co

uczynił. Jeżeli wziąć pod uwagę toczącą siew przestworzach bitwę, unicestwienie Akademii

Ciemnej Strony i walki na powierzchni Yavina Cztery, Zekk był osobiście odpowiedzialny za

śmierć setki albo więcej ludzi. Może także za śmierć Peckhuma. Bliźnięta nigdy mu tego nie

wybaczą. Nie rozumiały, że decyzja, jaką podjął, kiedy postanowił rozpocząć naukę w

imperialnym ośrodku szkoleniowym, wydawała mu się wówczas słuszna i jedyna. W ogóle

nie wierzyły, że mógłby w przyszłości stać się kimś cenionym i poważanym.

Zekk dokonał jednak wyboru, a później starał się, jak umiał najlepiej. Kiedy wyprawił

się na Kashyyyk i spotkał z Jainą, ostrzegł ją, aby nie powracała na Yavin Cztery. Miał

nadzieję, że dzięki temu ostrzeżeniu uchroni ją przed niebezpieczeństwami, jakie niósł udział

w zaciętej walce. W głębi duszy wątpił jednak, by dziewczyna usłuchała.

Z wysiłkiem wstał i jeszcze raz spojrzał na swoje odbicie, jakie ukazywały mu leniwie

płynące wody rzeki. Obrzeżona szkarłatną lamówką czarna peleryna, która kiedyś stanowiła

przedmiot największej dumy, zwisała teraz smętnie z ramion, w wielu miejscach

podziurawiona i rozdarta, a z lamówki pozostały tylko strzępy. Jego skórę pokrywała gruba

warstwa błota, a w zapadniętych szmaragdowych oczach malowało się przygnębienie i

zniechęcenie.

Zekk wiedział jednak, że to jeszcze nie koniec. Możliwe, że nikogo już nie

obchodziło, co postanowi i co zrobi, ale nadal mógł dokonywać wyborów. Jeszcze pokaże

bliźniętom, co potrafi. Odwrócił się i ruszył wzdłuż brzegu rzeki. Kierował się ku wielkiej

świątyni.

Miał w zanadrzu jeszcze jeden atut, który musiał wykorzystać.

ROZDZIAŁ 21

- Tam, w dole - odezwała się Jaina, pokazując niewielką polanę, którą Luke wybrał na

miejsce zbiórki wszystkich uczniów akademii Jedi.

Lando Calrissian, siedzący za sterami własnego wahadłowca, wyszczerzył w szerokim

uśmiechu olśniewająco białe piękne zęby.

- Wszystko jasne, młoda damo - powiedział. - Wygląda na to, że się nas spodziewają.

Widocznie walki musiały już się skończyć.

Kiedy ciemnoskóry mężczyzna zaczął podchodzić do lądowania, Jaina postanowiła

posłużyć się technikami relaksacyjnymi Jedi, aby chociaż trochę się odprężyć. Stwierdziła

jednak, że nie przyniosło jej to żadnej ulgi. Mięśnie pozostawały tak samo zdrętwiałe i

napięte jak wówczas, kiedy kuląc się w ciasnej kabinie myśliwca typu TIE uciekała, by ocalić

życie. Z jakiegoś powodu nie potrafiła zapomnieć o tamtych chwilach. Tego dnia po raz

pierwszy w życiu walczyła jak prawdziwy rycerz Jedi. Jej przeciwnikiem był inny Jedi,

posługujący się siłami ciemnej strony.

Przecież właśnie temu celowi miało służyć całe dotychczasowe szkolenie.

Kiedy wahadłowiec Calrissiana w końcu znieruchomiał na lądowisku, dziewczyna nie

traciła czasu na zbędne formalności. Opuściła szybko pokład, podbiegła do wuja i rzuciła się

w jego objęcia.

- Udało ci się! Żyjesz! - krzyknęła, czując uniesienie i wielką ulgę.

- Witaj, Luke’u, stary kumplu - odezwał się Lando. - Przyleciałem, żeby choć trochę

pomóc, ale widzę, że doskonale sobie radzisz i panujesz nad całą sytuacją.

- Mimo to przyda mi się twoja pomoc, Lando - odparł Skywalker. Odwzajemnił uścisk

Jainy. - Obawiam się, że niektórzy z nas nie mieli tyle szczęścia - dodał poważnie.

Dopiero wówczas Jaina uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia, jak układały się losy

bitwy na powierzchni księżyca. Przygryzła dolną wargę i potoczyła wokoło nieprzytomnym

spojrzeniem. Miała nadzieję, że dostrzeże gdzieś Jacena, Tenel Ka i młodego Wookiego.

Na widok tego, co zobaczyła, ogarnęło ją przerażenie. Spostrzegła, że żaden uczeń

akademii Jedi nie uniknął ran albo obrażeń. Kilkoro młodych rycerzy Jedi utykało. Prawa

ręka Tionny zwisała na temblaku, a srebrzystosiwe włosy instruktorki były osmalone.

Niektórzy uczniowie mieli tylko zadrapania i siniaki, ale inni odnieśli poważniejsze rany.

Jaina zdumiała się, kiedy zauważyła Raynara. Twarz chłopca pokrywało błoto, a

krzykliwa szata rozdarta i poplamiona chyba rzecznym szlamem. Chodząc między rannymi

kolegami i koleżankami, młody uczeń opatrywał rany i pomagał, jak umiał. Sprawiał

wrażenie smutnego i przygnębionego.

Kiedy dziewczyna zwróciła uwagę na pacjentkę, którą właśnie się zajmował, zbladła i

rzuciła się ku niej. Tenel Ka leżała, chyba trawiona wysoką gorączką. Wyglądało na to, że

straciła sporo krwi. Miała głęboką ranę ciętą, biegnącą przez czoło i zaczynającą się nad

jednym szarym okiem. Inna rana cięta, trochę płytsza, szpeciła niemal całe udo i kończyła się

tuż powyżej kolana.

Raynar klęczał u boku dziewczyny i darł na paski materiał stosunkowo czystej szaty

spodniej. Jaina zrobiła z resztek coś w rodzaju tamponu. Zamierzając powstrzymać dalszy

upływ krwi, przyłożyła go do rany na czole. Tymczasem Raynar zaczął bandażować ranę na

nodze.

Jaina rozejrzała się po polanie, wypatrując Jacena. Dopiero teraz zauważyła, że kilka

metrów dalej, cicho jęcząc i trzymając się za bok, leży w trawie Lowie.

W różnych miejscach na skraju polany Tionna, Luke i Lando pomagali innym rannym

uczniom, leżącym albo siedzącym na murawie. Nigdzie jednak nie było widać Jacena.

- Lowie, jak się czujesz? - zapytała Jaina.

Młody Wookie mruknął coś zdawkowo i machnął ręką, jakby chciał powiedzieć, żeby

dziewczyna skończyła najpierw opatrywać rany wojowniczki z Dathomiry.

- Och, pani Jaino! Dzięki niech będą niebiosom, że wreszcie pani się zjawiła! -

krzyknął Em Teedee. Piskliwy głosik miniaturowego androida-tłumacza zabrzmiał jednak

bardzo dziwnie, inaczej niż zazwyczaj. Jaina zauważyła, że kratka osłaniająca niewielki

głośnik jest wgnieciona. - Po prostu nie może pani mieć pojęcia, przez co przeszliśmy

wszyscy troje. Pan Lowbacca i pani Tenel Ka musieli skakać z bojowej platformy, ponieważ

nie zamierzali stracić życia w wyniku eksplozji. Mieli szczęście, gdyż platforma kilka chwil

później i tak zniknęła w odmętach rzeki.

Kiedy lądowaliśmy na drzewie, pan Lowbacca zdołał uchwycić się jakiegoś konaru,

ale pani Tenel Ka uderzyła głową o wystającą gałąź. Obijając się o pień, zaczęła spadać coraz

niżej, ale pan Lowbacca natychmiast zanurkował, pragnąc ją ocalić. Pochwycił jej rękę i

zapobiegł katastrofie w ten sposób, że wylądował brzuchem na szerokim konarze.

Zapewniam, pani Jaino, że zachował się jak bohater. Rzecz jasna, nie jestem medycznym

androidem, ale obawiam się, że pan Lowbacca ma złamaną i przemieszczoną kość ramienia

oraz pęknięte co najmniej trzy żebra.

Raynar zmienił opatrunek na głowie Tenel Ka, a potem, pragnąc go unieruchomić,

zaczął owijać bandażem.

- Możesz iść - odezwał się do Jainy, kiwając zarazem głową w stronę Lowbaccy. -

Sam skończę.

Kiedy na polanę weszło dwóch innych rannych uczniów Jedi, Jaina popatrzyła na

nich, w nadziei, że może ujrzy brata. Żaden jednak nie był nawet podobny do Jacena.

- Czy nie widziałeś gdzieś mojego brata? - zwróciła się do Raynara. Podeszła do

Lowiego, zamierzając obejrzeć jego obrażenia. - On i stary Peckhum polecieli

„Piorunochronem”, żeby wysłać sygnał alarmowy i wezwać posiłki. Powinien był już dawno

wrócić.

Chłopiec zmarszczył brwi i pokręcił głową.

- No cóż... - powiedział, jakby starając się przypomnieć sobie, co się wydarzyło. -

Widziałem towarowy transportowiec... „Piorunochron” - dodał po chwili. - Chyba został

zestrzelony przez jakiś myśliwiec typu TIE.

Jaina zachłysnęła się powietrzem.

- Czy widziałeś, że eksplodował w powietrzu albo roztrzaskał się podczas lądowania?

- zapytała, kiedy przyszła do siebie.

Raynar odwrócił głowę i popatrzył w inną stronę.

- Nie widziałem - odparł cicho. - Wyglądało na to, że statek jest uszkodzony i ma

spore kłopoty z utrzymaniem się w powietrzu... - Wzruszył ramionami, jakby czuł się

skrępowany. - Tak czy owak, to wszystko miało miejsce dawno, na początku bitwy.

Jaina przygryzła dolną wargę i zamknęła oczy. Starając się odnaleźć Jacena, wysłała

wici Mocy.

- Nie umarł - stwierdziła w końcu. - Nie jestem jednak w stanie powiedzieć nic więcej.

Nie wyczuwam natomiast obecności starego Peckhuma. Nie umiem nawiązać z nim takiej

więzi jak z Jacenem. Wiem tylko tyle, że mój brat przebywa gdzieś tam... z daleka od polany.

Na pyzatej, ale dziwnie poważnej twarzy Raynara pojawił się szczery uśmiech.

- To dobrze - oznajmił chłopiec. - Bardzo dobrze.

- To chyba już ostatni, jak mi się zdaje - odezwał się Lando, klękając obok Jainy. - Jak

się miewasz, Lowbacco, stary kumplu? Wyglądasz, jakbyś brał udział w najbardziej zaciętych

walkach.

Lowie cicho warknął, przyznając mu rację.

- Myślę, że na polanę zdążyli dotrzeć wszyscy, którzy znajdowali się w pobliżu - rzekł

Calrissian.

- Znaleźliśmy jeszcze jednego - powiedział Luke, przyłączając się do nich.

Pokazał na skraj polany, gdzie Tionna opatrywała podobnego do drzewa rycerza Jedi.

Jakaś eksplozja złamała mu jedną gałąź.

Jaina uniosła głowę i spojrzała na wuja.

- A co z Jacenem? - zapytała.

- Żyje... - odrzekł po chwili Luke. - Na razie nie potrafię powiedzieć nic więcej.

- To wiem - zgodziła się dziewczyna. - Ale gdzie przebywa? Czy nie powinniśmy go

poszukać?

- Przede wszystkim musimy przenieść rannych do środka wielkiej świątyni -

oświadczył Skywalker. - Jeżeli staremu Peckhumowi i Jacenowi udało się utrzymać

„Piorunochron” w powietrzu, bez wątpienia skierowali się ku głównemu lądowisku. Nie

zdołaliby wylądować nigdzie indziej, a z pewnością nie na takiej małej polanie.

Jaina poczuła, że w jej serce wstępuje nowa otucha. Wuj mówił prawdę. Popatrzyła na

Lowiego.

- Możesz chodzić? - zapytała.

Młody Wookie warknął coś, co chyba miało oznaczać potwierdzenie.

- Pan Lowbacca jest gotów wyruszyć na przechadzkę, jeżeli ktoś zechciałby mu

chociaż trochę pomóc - pospieszył z tłumaczeniem miniaturowy android.

- Dobrze - rzekła dziewczyna. - Wracajmy do akademii Jedi. Niecierpliwie oczekiwała

chwili, kiedy znów będzie mogła ujrzeć brata. Niepokoiła się, czy nie przydarzyło mu się coś

złego.

Mniej więcej po godzinie grupa rannych, utykających uczniów Jedi wyłoniła się z

ostępów dżungli i stanęła obok wielkiej świątyni na skraju polany, zamienionej na lądowisko.

Rozczarowana Jaina stwierdziła jednak, że na wielkiej, oczyszczonej z roślinności przestrzeni

nie spoczywa żaden gwiezdny statek.

- Nie martw się, młoda damo - pocieszył ją Lando. - Pomogę ci ich szukać.

Dziewczyna ciężko westchnęła i kiwnęła głową. Chociaż wiedziała, że Jacen żyje,

miała wrażenie, że wydarzy się coś złego. Przeczuwała, że nadciąga niebezpieczeństwo.

- W porządku - odezwała się w końcu. - Wprowadzimy najpierw do świątyni

wszystkich rannych. W środku będą bezpieczni. Musimy jednak wnieść ich przez drzwi

wiodące na dziedziniec. Wrota hangaru są wciąż zablokowane.

Przejście przez lądowisko na wybrukowany kamiennymi płytami dziedziniec zajęło

więcej czasu niż Jaina się spodziewała, ale wreszcie znalazła się w odległości dziesięciu

metrów od ciemnego prostokątnego otworu. Widząc, że do przejścia pozostało zaledwie kilka

kroków, uśmiechnęła się i przyspieszyła.

Nagle z mrocznego wnętrza wy skoczył jakiś odziany w łachmany młody mężczyzna.

Jego posiniaczoną i zakrwawioną twarz pokrywała gruba warstwa schnącego rzecznego mułu,

ale Jaina rozpoznałaby j ą wszędzie, gdziekolwiek by ją ujrzała.

Zekk uniósł dumnie głowę i stanął, zagradzając przejście własnym ciałem.

- Nikt nie wejdzie do świątyni - oświadczył stanowczo.

ROZDZIAŁ 22

Jaina stała znów twarzą w twarz z przyjacielem z dawnych czasów, Zekkiem, ale

zupełnie nie wiedziała, co powiedzieć. Miała wrażenie, że nie może oddychać. Pomyślała, iż

zapewne powietrze w jej płucach zamieniło się w bryłę lodu. Czuła tylko przyspieszone bicie

serca.

Tymczasem Zekk nie uczynił żadnego ruchu.

Luke podszedł do Jainy i stanął u jej boku. Lowbacca, który wspierał się o ramię

dziewczyny z drugiej strony, cicho warknął. W tej samej sekundzie Jaina uświadomiła sobie,

że wyczuwa obecność wszystkich innych uczniów Jedi, stojących na skraju dziedzińca...

Koledzy i koleżanki z akademii ujrzeli Zekka po raz pierwszy dopiero tego dnia, kiedy objął

dowództwo oddziału wojowników Akademii Ciemnej Strony. Widzieli w nim tylko wroga.

Nawet nie podejrzewali, że w przeszłości mógł być kimś zupełnie innym.

Jaina utkwiła spojrzenie w pokrytej warstwą schnącego mułu twarzy Zekka.

- Sama się z tym uporam, wujku Luke’u - powiedziała. - Nie chcę, by ktokolwiek mi

pomagał.

Luke wahał się przez chwilę. Jaina zorientowała się, że spełnienie jej prośby

przychodzi mu z wielkim trudem. Kiedy odezwał się, w jego głosie zabrzmiał niepokój:

- To coś innego niż rozbieranie i naprawianie uszkodzonych mechanizmów, Jaino -

ostrzegł.

- Wiem - odparła cicho dziewczyna. - Nie mam pojęcia, czy Zekk mnie usłucha, ale

jestem pewna, że nie usłucha nikogo innego.

- Pamiętam, że przed wielu laty też tak sądziłem - oznajmił Luke. - Kiedy

postanowiłem nawrócić Dartha Vadera na jasną stronę. Taka próba to coś bardzo

niebezpiecznego, a prawdopodobieństwo powodzenia jest niezwykle małe.

Westchnął, jakby wciąż zastanawiał się, czy Jaina sobie poradzi.

Dziewczyna oderwała spojrzenie od twarzy Zekka. Z wysiłkiem odwróciła głowę i

popatrzyła na wuja.

- Proszę, pozwól mi spróbować - powiedziała.

Luke przez dłuższą chwilę przyglądał się jej w milczeniu, wreszcie kiwnął głową.

Jaina znów zwróciła oczy na twarz Zekka. Skupiła się wewnętrznie, myśląc o tym, co

powie. Tymczasem Luke Skywalker ujął Lowiego pod rękę i odprowadził na skraj polany.

Dziewczyna zaczerpnęła jeszcze więcej energii Mocy, ale nadal nie miała pojęcia, jak zacząć

rozmowę ze stojącym przed nią młodzieńcem, dowódcą wszystkich Ciemnych Jedi.

To przecież Zekk, pomyślała. Był kiedyś moim przyjacielem.

Postąpiła krok w jego stronę i odezwała się na tyle głośno, żeby mógł ją usłyszeć.

- Bitwa dobiegła końca, Zekku. Musimy wejść do wielkiej świątyni, żeby zająć się

opatrywaniem rannych.

Zekk wzdrygnął się, jakby przeniknięty wewnętrznym dreszczem. Cofnął się o krok,

ale rozłożył ręce w taki sposób, że zablokował całe wrota.

- Nie - odparł. - Jeżeli to uczynisz, będziesz musiała opatrywać jeszcze więcej ran i

obrażeń.

Jaina nie przejęła się tą pogróżką. Postanowiła podejść do rozwiązania problemu z

innej strony.

Zwróciła uwagę na to, że chłopak wodzi niespokojnym spojrzeniem po skraju

dziedzińca, jakby oceniał siłę i liczbę uczniów mistrza Skywalkera. Zapewne usiłował się

zorientować, jak poważnie są ranni, aby stwierdzić, ilu zdoła zabić, zanim obezwładnią go

pozostali.

- Chciałabym nadal być twoją przyjaciółką, Zekku - zaczęła. Zauważyła, że

młodzieniec zamrugał i szarpnął się, jakby go uderzyła. - Wyrzeknij się ciemnej strony i wróć

na jasną. Czy pamiętasz, jak kiedyś znalazłeś stary moduł komputerowy umożliwiający

buszowanie w innych systemach? Pamiętasz, jak za pomocą niego przeniknęliśmy do systemu

komputerowego holograficznego zoo?

Zekk kiwnął niepewnie głową.

- Przeprogramowaliśmy wówczas hologramy wszystkich zwierząt w taki sposób, żeby

wyśpiewywały koreliańskie pijackie piosenki - ciągnęła dziewczyna.

Na wspomnienie tamtych chwil kąciki jej ust uniosły się w tęsknym uśmiechu.

- Przyłapano nas - przypomniał cicho Zekk. - A technicy ogrodu usunęli wszystkie

zmiany, jakich dokonaliśmy w oprogramowaniu.

- To prawda, ale wielu zwiedzającym gościom tak się to podobało, że kilka miesięcy

później dyrekcja wydzieliła na ich prośbę część ogrodu i umieściła w niej hologramy naszych

śpiewających zwierząt.

Jaina odniosła wrażenie, że ujrzała w szmaragdowych źrenicach Zekka przebłyski

uznania. Oglądała je jednak tylko przez krótką chwilę, gdyż później oczy młodzieńca

zamieniły się znów w twarde okruchy zielonego marmuru.

- Już nie jesteśmy dziećmi, Jaino - odezwał się Najciemniejszy Rycerz. - Nie możemy

wrócić do tamtych czasów. Wygląda na to, że tego nie rozumiesz, prawda?

Ponownie powiódł spojrzeniem po skraju dziedzińca. Później uniósł rękę i przeciągnął

palcami po czole, jakby chciał rozsmarować jeszcze więcej błota.

- Istotnie, nie rozumiem - rzekła Jaina. - Nie chciałbyś mi tego wytłumaczyć?

Zekk głęboko odetchnął i zaczął spacerować przed wrotami świątyni. Wyglądał jak

dzikie zwierzę, zamknięte w niewidocznej klatce.

- Miejsce, które mógłbym nazwać własnym domem, już nie istnieje - zaczął cicho. -

Takim domem stała się dla mnie Akademia Ciemnej Strony. Przestała jednak istnieć...

zamieniła się w ognistą kulę. Co mam teraz zrobić? Dokąd pójść? Ciemna strona owładnęła

całym moim życiem.

- To nieprawda, Zekku - odezwała się dziewczyna. - Możesz zerwać z przeszłością.

Jeżeli chcesz, pomogę ci wrócić na jasną stronę.

Zekk roześmiał się, ale w jego śmiechu zabrzmiało coś pośredniego między gniewem

a rozpaczą. Przesunął zakrzywionymi palcami po policzku, po czym wyciągnął dłoń ku

Jainie, aby mogła zobaczyć muł, który usunął z twarzy. Z rozdrapanej rany popłynęła na

nowo strużka krwi, ale chłopak chyba nawet tego nie zauważył.

- Ciemna strona w niczym nie przypomina tej mazi, Jaino - powiedział. - Nie możesz

ubrudzić się nią tylko na chwilę, a później zmyć albo zdrapać z twarzy. Nie możesz postąpić

jak dziecko, które wykąpało się zaraz po tym, kiedy przestało się taplać w błocie.

Zekk opuścił rękę, a potem otarł dłoń o podartą, ubrudzoną pelerynę.

- Jestem teraz kimś innym niż tamten niedouczony ulicznik, którego znałaś na

Coruscant - ciągnął. - Nie ma dla mnie miejsca w twoim świecie. Nie wiem, dokąd mógłbym

pójść. Zostałem wyszkolony w taki sposób, że stałem się Ciemnym Jedi. - Na jego twarzy

odmalował się bezbrzeżny smutek. - A teraz zginął także mój nauczyciel. Kształcił mnie i

wierzył we mnie. Nadał nowy sens mojemu życiu.

- Peckhum również wierzył w ciebie, Zekku - wtrąciła cicho Jaina.

Młodzieniec przeczesał ubłoconymi palcami zmierzwione włosy. Powiódł dzikim

spojrzeniem po skraju dżungli.

- On także zginął, Jaino - powiedział. - Widziałem, jak uszkodzony „Piorunochron” z

trudem utrzymywał się w powietrzu.

Jaina poczuła się, jakby w brzuch ubodła ją jakaś rozwścieczona rogata bestia. Czyżby

„Piorunochron” się roztrzaskał? Jacen musiał zatem być ciężko ranny.

- Zawiodłem swojego nauczyciela, a teraz on nie żyje - mruknął Zekk. Mówiąc, nie

przestawał gestykulować. - Powiodłem do walki wojowników Akademii Ciemnej Strony, i

wszyscy moi koledzy albo zostali zabici, albo dostali się do niewoli. Jeżeli Peckhum poniósł

śmierć, to także moja wina.

Oczy młodzieńca stały się szkliste, jakby Zekk był trawiony gorączką. Raz po raz

chwytał płytkie hausty powietrza.

Jaina zacisnęła zęby. Uparła się i postanowiła, że dopnie celu.

- No cóż, Zekku - powiedziała. - Nie widzę powodu, by przez ciebie miało zginąć

jeszcze więcej ludzi. Wpuść nas do świątyni, żebyśmy mogli zatroszczyć się o rannych.

Zekk przestał spacerować. Odwrócił się jak użądlony i popatrzył na dziewczynę.

- Nie! Nie wolno wam tam wchodzić!

Jaina podeszła jeszcze o krok bliżej.

- Zekku, przestało istnieć wszystko, o co można by dalej walczyć - rzekła. - Co chcesz

zyskać przez to, że nie wpuścisz nas do środka?

Młodzieniec pokręcił głową.

- Nigdy nie chciałaś słuchać moich rad - stwierdził oschle. - Zawsze uważałaś, że

wiesz lepiej.

Był wyraźnie wstrząśnięty, ale poruszał się niesamowicie szybko. Jednym płynnym

ruchem odpiął od pasa rękojeść świetlnego miecza. Rozległ się syczący trzask i z ciemnego

cylindra wyskoczyło krwistoczerwone świetliste ostrze.

Niemal w tej samej chwili - tak szybko, że ułamek sekundy później Jaina nie mogła

przypomnieć sobie, kiedy to zrobiła - ujrzała, że trzyma w wyciągniętej dłoni własny miecz

świetlny. W pomrukującej błękitnofioletowej klindze pulsowała nagromadzona energia.

Na twarzy Zekka pojawił się drapieżny uśmiech, zupełnie jakby młodzieniec ucieszył

się, że w końcu dochodzi do walki.

- Widzisz, Jaino - powiedział, podchodząc do niej i kołysząc świetlistą klingą z boku

na bok - kiedy chociaż raz pozwolisz ciemnej stronie, żeby nad tobą zapanowała, owładnie

tobą jak choroba, na którą nie wynaleziono leku. Nie sposób się jej pozbyć. - Skoczył ku

dziewczynie. Klingi obu mieczy zetknęły się i zaskwierczały, a we wszystkie strony trysnęły

fontanny czerwonych i fioletowych iskier. - A jedynym sposobem pozbycia się tej choroby -

Zekk natarł po raz drugi, trzeci i czwarty, ale Jaina bez trudu odpierała wszystkie pchnięcia -

jest zacięta walka!

Jaina uwijała się jak w ukropie, podstawiając własną klingę pod ostrze miecza

przeciwnika. Umiejętnie się broniła, nie spuszczając spojrzenia z twarzy Zekka. Starała się

przewidywać, co chłopak uczyni w następnej chwili. Kątem oka zauważyła, że stojący na

skraju dziedzińca Luke, który uważnie przyglądał się pojedynkowi, pochwala jej sposób

walki.

Dopiero kiedy pochwyciła spojrzenie wuja, uświadomiła sobie, że przez cały czas

starała się siłą nawrócić Zekka na jasną stronę. Usiłowała go zmusić, by podporządkował się

jej woli. Nie potrafiła. Zrozumiała, że Zekk musi sam dokonać wyboru. Głęboko odetchnęła.

Otworzyła umysł na przepływ Mocy, a później odskoczyła od młodzieńca.

- Nie będę z tobą więcej walczyła, Zekku - oświadczyła. Wyłączyła buczące ostrze i

rzuciła rękojeść na ziemię. - Przypuszczam, że w twoim sercu kryje się dobro, ale sam musisz

zdecydować, w którą stronę pragniesz się zwrócić. Możesz zacząć zastanawiać się nad tym

już w tej chwili. Ponieważ musisz dokonać tego wyboru, upewnij się, że weźmiesz wszystko

pod uwagę, żebyś później nie żałował.

Na twarzy Zekka odmalowały się po kolei: zdumienie, gniew i niepokój.

- Skąd wiesz, że po prostu cię nie zabiję?

Jaina zauważyła kątem oka, że Lowbacca ruszył w jej stronę, jakby na odsiecz, ale

Luke położył dłoń na ramieniu młodego Wookiego i pokręcił głową.

Jaina wzruszyła ramionami.

- Nie wiem tego - przyznała. - Mimo to nie będę walczyła z tobą. A teraz wybieraj.

Uniosła rękę i wsunęła za ucho kosmyk prostych brązowych włosów, który w trakcie

walki wysunął się i przesłaniał twarz. Uniosła głowę i spojrzała w oczy Zekka. W jej

spokojnym spojrzeniu kryła się niezachwiana pewność... nie tego, że chłopak jej nie zabije,

ale tego, że postąpiła tak, jak powinna.

- Na co jeszcze czekasz? - szepnęła.

Poruszając się jak we śnie, Zekk uniósł świetliste ostrze i powoli zaczął kierować je w

stronę głowy Jainy.

ROZDZIAŁ 23

Imperialny komandos Orvak w końcu się przebudził, ale nadal czuł zawroty głowy i

nudności. Wciąż jeszcze nie mógł przyjść do siebie po koszmarach, które mu się śniły. Jak

przez mgłę przypominał sobie jadowite węże, szczerzące długie kły i pełznące w jego stronę,

a także gromady niewidzialnych drapieżników, wyłaniających się ze szczelin między

kamiennymi blokami. Kiedy potrząsnął głową, poczuł, że zaczyna go ogarniać nowa fala

mdłości i senności.

Nie przypominał sobie, gdzie się znajduje i co robi. Czuł tylko, że jego ciało spoczywa

na zimnych, twardych kamieniach posadzki. Widocznie ułożył się w niewygodnej pozycji,

zasnął i spędził w ten sposób nie wiadomo ile czasu. Kiedy uświadomił sobie, że czuje w

dłoni pulsujący ból, uniósł ją do oczu i ujrzał dwie niewielkie rany podobne do ukłuć. W

następnej chwili stracił ostrość spojrzenia i poczuł, że znów robi mu się niedobrze.

Nie przypominał sobie, kiedy i w jakim celu zdjął hełm i rękawice. Co właściwie

robił? I gdzie przebywał?

Nie słyszał żadnych odgłosów bitwy, toczącej się w sąsiedztwie akademii Jedi. Co

mogło się wydarzyć?

Nagle Orvak przypomniał sobie, że wbiegł do wnętrza prastarej świątyni, by wykonać

drugą część zadania. Miał przyczynić się do zwycięstwa Drugiego Imperium... Pamiętał także

niewidzialnego połyskującego gada, który ukąsił go w dłoń i zniknął. Zapewne stracił

przytomność w wyniku działania jadu, jaki dostał się do organizmu.

Ponownie uniósł dłoń do twarzy, ale wciąż jeszcze nie odzyskał ostrości spojrzenia.

Bez wątpienia jad... Jego organizm uległ zatruciu, a teraz powoli przezwyciężał działanie

trucizny. Czyżby na tym miała polegać jakaś przewrotna sztuczka czarowników Jedi?

Orvak z wysiłkiem wsparł się na dłoniach i usiadł; podczas tego ruchu cały

wszechświat zawirował w jego głowie. Obawiając się, że mógłby upaść, przez pewien czas

nie odrywał dłoni od chłodnych, wyślizganych płyt posadzki. Wkradł się do świątyni, by

umieścić ładunki wybuchowe, których eksplozje miały rozerwać na kawałki wielką kamienną

piramidę. Wszyscy przekonaliby się wówczas, jak bezsilni są Rebelianci i chroniący ich

rycerze Jedi. Zrezygnowaliby z dalszego oporu i zrobili miejsce dla Drugiego Imperium.

Coś widocznie potoczyło się nie tak, jak planowano.

Dopiero teraz Orvak uświadomił sobie, że jednak coś słyszy. Ciche tykanie.

Potrząsnął głową i zwrócił ją w kierunku, skąd napływały dziwne dźwięki. Wydawało je

umieszczone pośrodku ogromnej sali urządzenie, odmierzające upływ czasu...

Urządzenie, odmierzające upływ czasu!

Zamrugał i w końcu odzyskał ostrość spojrzenia. Czuł, że pieką go oczy, ale mimo to

zauważył cyferki, zmieniające się na miniaturowym wyświetlaczu czasomierza.

Dwanaście... jedenaście... dziesięć...

Zerwał się na równe nogi, ale uczynił to zbyt szybko. Poczuł, że ogarnia go nowa fala

senności, a kamienna posadzka usuwa się spod jego stóp. Stracił przytomność i upadł.

Dziewięć... osiem...

ROZDZIAŁ 24

Kiedy Zekk powoli opuszczał ostrze świetlnego miecza, coraz bardziej zbliżając je do

głowy Jainy, dziewczyna nie słyszała nic oprócz coraz głośniejszego buczenia.

- Nigdy tego nie rozumiałaś, Jaino - odezwał się jej były przyjaciel. - Nie potrafiłaś

zrozumieć. Zawsze ktoś się tobą opiekował; ktoś cię chronił. Nigdy nie zapuściłaś się na

ciemną stronę. A ciemna strona jest czymś, co pozostawia ślady na duszy.

Spojrzenie młodzieńca wpiło się w oczy dziewczyny. Ręka Zekka znieruchomiała, ale

palce trzymały pewnie rękojeść broni. Następne słowa, które wypowiedział, zabrzmiały tak

cicho, że Jaina z trudem je usłyszała.

- W przeciwieństwie do ran na ciele, te rany nie mogą się zabliźnić. Można starać się

udawać, że ich nie ma - ostrze miecza zabuczało trochę głośniej - ale one istnieją, chociaż są

niewidoczne.

Jainie wydało się, że nagle koło jej ucha przeleciał rój gniewnie brzęczących owadów,

ale to była tylko klinga świetlnego miecza. Już nie wisiała nad głową dziewczyny. Powoli, ale

nieubłaganie kierowała się ku szyi.

Nagle Jaina usłyszała inny dźwięk, dolatujący z większej odległości. Przez buczenie

świetlnego miecza przebiły się trzaski i szumy zakłóceń, zastąpione po chwili przez donośny

męski głos, wydobywający się z odbiornika komunikatora:

- Tu „Piorunochron”. Wzywam kogokolwiek, kto mógłby mnie usłyszeć. Lepiej

zabierzcie wszystkich z głównego lądowiska. I to szybko. Nadlatujemy. Aha, i jeżeli

zdążyliście do tej pory ponownie włączyć choćby część ochronnych pól, jak najszybciej je

wyłączcie. I bez tego mieliśmy dzisiaj wystarczająco dużo wrażeń. Mam złamaną rękę, więc

pilotuje młody Jacen Solo, ale statek ma uszkodzone stery i podziurawione skrzydła.

Naprawdę nie wiem, czy nie rozpadnie się podczas lądowania.

W tej samej chwili, przepełnionej zdumieniem i niedowierzaniem, Jaina poczuła, że

trzymana przez Zekka świetlista klinga miecza zadrżała i oddaliła się od jej głowy. Uwagę

dziewczyny przyciągało jednak narastające brzęczenie. Jaina obejrzała się przez ramię i

ujrzała, że nad wierzchołkami drzew ukazuje się „Piorunochron”, wysłużony towarowy

transportowiec.

Kołysał się w powietrzu jak pijany, ale leciał dalej, mimo iż z kaszlących silników nie

przestawały wydobywać się kłęby dymu.

- Halo, „Piorunochron”. Witamy w domu - rozległ się głos Luke’a, który wyciągnął

własny miniaturowy komunikator. - Możesz lądować bez obaw.

Zekk ze zdumieniem spoglądał na pokiereszowany kadłub starego statku, który mimo

uszkodzeń zdołał jakoś dolecieć do wielkiej świątyni. Potrząsnął głową, jakby zbudzony z

głębokiego snu. Wyciągnął do dziewczyny rękę, w której nie trzymał już rękojeści świetlnego

miecza.

- Jaino, wcale nie chciałem...

Nagle rozległ się basowy grzmot potężnej eksplozji, który zagłuszył wszystkie inne

dźwięki. Jaina poczuła, że grunt pod jej nogami zadrżał, wstrząśnięty siłą wybuchu i

rozprzestrzeniającymi się falami uderzeniowymi.

- Padnij! - zawołał Zekk.

Jaina rzuciła się pod mur opasujący brukowany dziedziniec. Upadła na ziemię i

zachłysnęła się powietrzem wskutek bólu przenikającego jej ciało. Kiedy odwróciła się na

plecy i spojrzała w górę, zobaczyła kłęby gęstego dymu. Wydobywały się z krateru, jaki

powstał w miejscu, gdzie jeszcze przed sekundą znajdował się wierzchołek prastarej

piramidy. Rozsadzone siłą eksplozji kamienne bloki i odłamki skał spadały na ziemię jak

ulewa.

Zekk odwrócił się i próbował się ukryć, ale lawiny kamieni opadały tak szybko, że nie

zdążył uciec. Jakiś duży skalny odłamek trafił go w głowę, a wiele mniejszych kamieni

wylądowało na plecach i ramionach. Obserwując, jak ciemnowłosy młodzieniec pada na

ziemię, Jaina uświadomiła sobie w jednej chwili, że Zekk wiedział.

Wiedział, iż lada chwila murami wielkiej świątyni wstrząśnie potworna eksplozja.

I uczynił wszystko, co mógł, by ocalić ich życie.

ROZDZIAŁ 25

W niezbadanych ostępach dżungli porastającej powierzchnię Yavina Cztery - ale nie

na tej samej półkuli, na której Luke Skywalker zorganizował akademię Jedi - dopalał się wrak

imperialnego myśliwca typu TIE.

W pewnej chwili szczęknął zamek owiewki kabiny i ze środka, krztusząc się i kaszląc,

zaczął gramolić się pilot Qorl. Chwycił zdrową ręką za metalową krawędź, obrócił ciało i

wyplątał nogi z objęć ochronnej sieci. Przypominająca kończynę androida sztuczna ręka,

uszkodzona podczas lądowania, skwierczała, dymiła i iskrzyła.

Qorl nie odczuwał jednak żadnego bólu. W jego żyłach wciąż jeszcze krążyła

zwiększona dawka adrenaliny. Z wysiłkiem wydostał się z kabiny. Na szczęście nie połamał

nóg podczas katastrofy, chociaż uświadamiał sobie, że są zdrętwiałe i obolałe. Ostrożnie

stanął na ziemi, a później, zataczając się i utykając, schronił pod drzewami, na wszelki

wypadek, aby nie odnieść dodatkowych obrażeń, gdyby jego maszyna nagle eksplodowała.

Nie widział nikogo w pobliżu, ale stał i przez dłuższy czas przyglądał się, jak z

płonących szczątków unoszą się w niebo kłęby dymu. Obawiał się, że może wybuchnąć

któryś z silników. Czekał, aż wrak przestanie dymić i wyda ostatnie tchnienie.

Wiedział, że w wyniku katastrofy jego myśliwiec został poważnie uszkodzony. W

wielu miejscach kadłub przedziurawiły twarde jak stal gałęzie drzew Massassów. Dwa

płaskie sześciokątne panele z ogniwami energetycznymi się oderwały, a jeden nawet rozłamał

się na kilka części.

Qorl przypomniał sobie, że kiedy leciał, ostrzeliwany przez statki Rebeliantów,

próbował unikać turbolaserowych błyskawic. W końcu jednak został trafiony i stracił

panowanie nad sterami. Chociaż jego maszyna wpadła w coś na kształt korkociągu, widział,

jak gwiezdne niszczyciele, jedno po drugim, są unicestwiane. Kiedy zmagał się ze sterami,

pragnąc wyrównać lot myśliwca, dostrzegł również, że w przestworzach eksplodował

mroczny pierścień Akademii Ciemnej Strony.

Zrozumiał, że w ten sposób zgasła wszelka nadzieja, iż Drugie Imperium odrodzi się i

zapanuje nad galaktyką. Przecież na pokładzie gwiezdnej stacji przebywał nie tylko lord

Brakiss, ale nawet sam Imperator. Bez wątpienia ci spośród Ciemnych Jedi, którzy wciąż

jeszcze toczyli walki na powierzchni Yavina Cztery, wcześniej czy później zostaną

pochwyceni i wtrąceni do rebelianckich lochów.

Qorl czuł, że ma na sumieniu kilka grzechów. Zamiast pozwolić, żeby zginęło jedno z

bliźniąt Solo, zdecydował poświęcić życie owładniętego żądzą zabijania ucznia, Norysa. Jego

postępek równał się zdradzie. Stary pilot trochę wstydził się tego, co uczynił. Ale czyż

poddanie się również nie oznaczało zdrady?

Qorl jednak nigdy się nie poddał.

Stwierdził, że znów znalazł się sam w dżungli. Tym razem jego myśliwiec został tak

poważnie uszkodzony, że nie nadawał się do naprawy. Drugie Imperium poniosło druzgocącą

klęskę. Qorl nie miał dokąd iść, ale nie musiał wykonywać niczyich rozkazów… Nie miał do

roboty nic poza poszukiwaniem nowej kryjówki.

Może i lepiej, że koleje jego losu potoczyły się właśnie w taki sposób.

Wiedział, że potrafi znaleźć miejsce, które zapewniłoby mu schronienie i spokój. Znał

tę dżunglę i wiedział, jakie owoce nadają się do jedzenia i które zwierzęta najłatwiej

upolować. Uświadomił sobie także, iż mimo uniesienia, jakie czuł, kiedy służył Drugiemu

Imperium i walczył ku chwale Imperatora, z radością wspomina wszystkie lata, które przeżył

samotnie w zaciszu ostępów dżungli.

Doszedł nawet do przekonania, że mimo wszystko, los okazał się dla niego łaskawy.

Odwrócił się i utykając ruszył w głąb lasu, żeby znaleźć nową kryjówkę. Tym razem

zamierzał spędzić w niej resztę życia.

ROZDZIAŁ 26

Poranek następnego dnia, który nastał po zaciętej bitwie, jaka rozegrała się na

powierzchni i w przestworzach wokół Yavina Cztery, okazał się rześki i pogodny. Dopiero po

kilku godzinach jaskrawe promienie słońca rozproszyły snujące się strzępy mlecznobiałej

mgły, aż dotąd skrywające podnóże wielkiej świątyni, brukowany dziedziniec i skraj dżungli.

Wisząca nad głowami młodych uczniów Jedi pomarańczowa kula gazowego giganta, Yavina,

zajmowała spora część nieba.

Stojąc obok Lowiego i Jacena na lądowisku, Jaina nie mogła się nadziwić, jaki wpływ

na samopoczucie może wywierać mocny sen, wypoczynek i dobry posiłek. Jeszcze

poprzedniego wieczoru Luke, Tionna, Lando i grupa inżynierów z orbitalnej stacji

wydobywczej stwierdzili, że eksplozja właściwie nie naruszyła dwóch najniższych poziomów

prastarej świątyni. Pozostali uczniowie i pracownicy akademii Jedi uprzątnęli zatem leżące

przed wejściem kamienie i odłamki skał i weszli do środka, po czym uwolnili nie

posiadającego się z zachwytu Aorto-Detoo, który spędził cały dzień, zamknięty w hangarze.

Admirał Ackbar przyjął na pokład swoich transportowców najciężej rannych uczniów, by

przewieźć ich na Coruscant. W tym czasie pozostali, którzy odnieśli tylko lekkie rany albo

obrażenia, zostali opatrzeni i wrócili do własnych komnat znajdujących się na najniższych

piętrach wielkiej piramidy.

Jaina czuła wyrzuty sumienia na myśl o tym, że dopisało jej wielkie szczęście i w

trakcie walk nie odniosła niemal żadnych obrażeń. Miała wprawdzie kilka ran ciętych i

siniaków w miejscach gdzie trafiły ją rozrzucone siłą eksplozji odłamki kamieni, ale nie było

to nic poważnego.

Dziewczyna spojrzał z aprobatą na Lowbaccę. Młody Wookie miał nastawione ramię,

a rękę unieruchamiał szeroki pas materiału. Także klatkę piersiową ciasno obandażowano,

aby uniemożliwić przemieszczanie się pękniętych żeber. Zazwyczaj Lowie miał na sobie

tylko pas, spleciony z połyskujących włókien syreniowca; temblak i opasujące tors bandaże

sprawiały więc bardzo dziwne wrażenie.

Jaina usłyszała nagle jakiś świergoty i piski. Odwróciła się i ujrzała, że przez pełniącą

funkcję lądowiska polanę kroczy wujek Luke w towarzystwie Aorto-Detoo. Wprawdzie na

twarzy mistrza Jedi malowały się zdecydowanie i powaga, ale w oczach błyszczały iskierki

rozbawienia.

- Wydaje mi się - zaczął Luke bez jakiegokolwiek wstępu - że nawet ja wyglądałem

gorzej po tamtej przygodzie, jaką przeżyłem na Hoth, kiedy spotkałem się z lodowym

stworzeniem, wampą.

- Lowie wygląda dziś o wiele lepiej - powiedziała Jaina.

Luke zachichotał.

- Miałem na myśli to, że wyglądałem gorzej niż ta świątynia - oświadczył.

Jaina odwróciła się, żeby spojrzeć na wzniesioną przez Massassów prastarą piramidę.

Najwyższy poziom, na którym eksplodowały detonatory, praktycznie przestał istnieć.

Fragmenty kamiennych murów, stanowiących ściany wielkiej komnaty audiencyjnej, zapadły

się do środka. Nierówne i wyszczerbione, przypominały teraz blanki, wieńczące obronne

mury starożytnej fortecy.

- Z początku sądziłem, że może będziemy musieli przenieść akademię Jedi do innej

świątyni - ciągnął Skywalker - ale teraz… Nie jestem pewien, czy okaże się to konieczne.

- Uważasz, że zdołamy ją odbudować? - jęknął Jacen. - Wspaniale… Jeszcze więcej

ćwiczeń Jedi, unoszenie kamiennych bloków i dźwigania belek.

Aorto-Detoo zaświergotał i zapikał, jakby uznał to za doskonały pomysł. Lowie

zaryczał na znak, że chciałby jeszcze zastanowić się nad tą propozycją, ale w następnej chwili

złapał się za bok i jęknął z bólu.

- Tak - odparł Luke. - My wszyscy, którzy zetknęliśmy się z ciemną stroną,

odnieśliśmy takie albo inne obrażenia. Uważam, że odbudowa wielkiej świątyni może stać się

częścią procesu zabliźniania naszych ran, zwłaszcza duchowych.

- To dotyczy także Zekka - mruknęła Jaina, czując w sercu bolesny skurcz na myśl o

ciemnowłosym młodzieńcu. - Myślę, że w jego sytuacji proces leczenia będzie szczególnie

trudny i długotrwały.

- Przypomniałem sobie, wujku, że chciałem zapytać cię o jedna sprawę - odezwał się

Jacen. - Co stanie się z pochwyconymi przez nas Ciemnymi Jedi?

- Tionna i ja będziemy musieli nad nimi popracować. Uczynimy wszystko, co

zdołamy, by nawrócić ich na jasną stronę, ale jeżeli okaże się to niemożliwe… - Rozłożył

ręce. - Zapewne porozmawiam na ten temat z Leią, a później…

- Och, panie Lowbacco, niech pan spojrzy! - odezwał się Em Teedee, przyczepiony do

pasa młodego Wookiego.

Jaina zauważyła, że kratka, osłaniająca głośnik miniaturowego androida, została

wyprostowana i pieczołowicie wypolerowana.

- Hej, wrócili! - zawołał Jacen.

Wahadłowiec Calrissiana, holując uszkodzony skoczek typu T-23, skierował się w

stronę skraju lądowiska, aby osiąść z daleka od poznaczonego bliznami laserowych strzałów

kadłuba „Piorunochronu”.

Lowie radośnie zawył i pragnąc okazać wdzięczność, poklepał Em Teedee po

srebrzystej obudowie.

- Na co więc jeszcze czekamy? - zapytała Jaina, kiedy wahadłowiec i mały skoczek

znieruchomiały na murawie lądowiska.

Bliźnięta i Lowie pospieszyli na skraj polany. Zanim tam dotarli, z wahadłowca

wysunęła się rampa. Zszedł po niej Lando Calrissian, prowadzący pod rękę Tenel Ka.

Peleryna ciemnoskórego mężczyzny zaszeleściła i zawirowała za jego plecami, kiedy

obdarzał pozostałych młodych Jedi najbardziej czarującym ze wszystkich uśmiechów.

- Wasza przyjaciółka jest najwytrzymalszą młodą damą, jaką kiedykolwiek miałem

przyjemność poznać - powiedział, spoglądając na nią z aprobatą.

- To fakt - przyznała dziewczyna, ale nawet się nie uśmiechnęła.

- Mogłem ci to sam powiedzieć - rzekł Jacen. - Czy znalazłaś to, czego szukałaś? -

dodał, zwracając się do młodej wojowniczki z Dathomiry.

Tanel Ka kiwnęła głową, a na jej twarzy odmalowało się zadowolenie. Uwolniła rękę i

wyjęła jakiś przedmiot z kieszeni u pasa, po czym uniosła go, by pokazać Jacenowi. Okazało

się, że trzyma sporządzoną z zęba rankora rękojeść świetlnego miecza, który pomógł jej

zniszczyć imperialny bombowiec typu TIE, na krótko przedtem, zanim szturmowa platforma

runęła w nurty rzeki.

-Nie miałam aż tak dużych kłopotów ze znalezieniem jej, jak się obawiałam - powiedziała.

- Wyczułam ją i odnalazłam bez trudu, zapewne dlatego, że znałam rankora, do którego należał ten

ząb.

Tenel Ka wyglądała o wiele lepiej. Z pewnością już nie gorączkowała. Jaina zauważyła z

rozbawieniem, że dziewczyna starannie zaplotła długie, złocistorude włosy w warkocze. Okalały

jej głowę i sprawiały, że bandaż na czole przypominał prymitywną przepaskę, jaką czasem

przewiązywały włosy stające do walki wojowniczki.

- Zaprosiłem Tenel Ka, żeby odwiedziła moją orbitalną stację wydobywczą, ponieważ

poprzednio nie skorzystała z okazji - odezwał się Lando. - Mam na pokładzie kilka zbiorników z

płynem bacta, który zabliźni ranę na jej czole, nim dziewczyna się spostrzeże. Lowbacco,

wygląda na to, że i tobie przydałoby się spędzenie kilku dni w jednym z takich pojemników.

Lowie szczeknął na znak, że z wdzięcznością przyjmuje propozycję i dziękuje.

- Och, to naprawdę wyjątkowo miło z pańskiej strony, panie Calrissianie - zapiszczał Em

Teedee. - Pan Lowbacca czeka z nie cierpliwością, kiedy wreszcie jego obrażenia się zagoją i

będzie mógł przystąpić do naprawiania statku.

- Jego mały skoczek nie jest jedynym pojazdem, który został uszkodzony.

Jaina aż podskoczyła, kiedy za jej plecami rozległ się donośny głos Peckhuma.

- Z drugiej strony, doskonale wiem, co czuje - ciągnął weteran prze stworzy. - Chłopiec i ja także

nie możemy doczekać się chwili, kiedy przystąpimy do naprawiania „Piorunochronu”. Uważam poza

tym, że Zekk musi tu spędzić trochę czasu, aby całkowicie wyzdrowieć.

Peckhum stał w towarzystwie ciemnowłosego młodzieńca obok kadłuba uszkodzonego

towarowego transportowca. Trzymał jedną rękę na ramieniu Zekka, a drugą, obandażowaną, na

temblaku. Na twarzy Zekka malowała się bladość podobna do koloru bandaża, którym

owinięto ranę na czubku głowy. Z oczu wyzierała dziwna pustka. Młodzieniec nie odwzajemnił

spojrzenia Jainy.

- Myślę, że masz jeszcze dwoje innych kandydatów, którzy powinni trochę posiedzieć

w twoich zbiornikach bacta, Lando - rzekła Jaina. - Wujku Luke’u, czyja i Jacen moglibyśmy

polecieć z Tenel Ka i Lowbacca?

Artoo-Detoo zaszczebiotał.

- Och, doprawdy! To doskonały pomysł! - zapiszczał miniaturowy android.

- Obiecuję, że tym razem nie pozwolimy się nikomu porwać - dodał Jacen, obdarzając

wszystkich charakterystycznym przekornym uśmiechem rodziny Solo.

Luke zachichotał.

- No dobrze, myślę, że to wam wszystkim dobrze zrobi - odparł w końcu. - Wy, młodzi

rycerze Jedi, stajecie się silniejsi, kiedy przebywacie razem. Spędzicie trochę czasu, lecząc rany i

obrażenia, ale później wrócicie, gotowi zacząć wszystko od nowa i pomóc nam w

odbudowie.

- Dziękujemy, wujku Luke’u - powiedziała Jaina.

- Jacenie, mój przyjacielu - odezwała się Tenel Ka. - Może lepiej nie zwlekajmy z

odlotem. Nie chcemy przecież, żeby polecieli z nami wszyscy inni ranni uczniowie. Nie

możemy dopuścić, aby mistrz Skywalker został sam.

Jacen obdarzył młodą wojowniczkę spojrzeniem, w którym zdumienie walczyło o lepsze

z niedowierzaniem.

- Co właściwie masz na myśli? - zapytał. - Dlaczego mieli byśmy się o to martwić?

- Ponieważ - odparła poważnie Tenel Ka - Jedi musi mieć pacjentów.

Jacen zamrugał. Wciąż jeszcze nie był pewien, co o tym sądzić. Nagle ujrzał, że na

twarzy Tenel Ka ukazuje się szelmowski uśmiech. Po raz pierwszy widział, żeby młoda

wojowniczka uśmiechała się tak szeroko.

- Nie wierzę własnym uszom... - zaczął.

Jaina także pokręciła głową. Nie mogła ochłonąć ze zdumienia.

- Wygląda na to, że właśnie opowiedziała ci dobry dowcip - rzekła, zwracając się do

brata.

- To fakt - stwierdził Jacen.

Lowie sapnął, parskając wesoło. Jaina zachichotała.

Po chwili cała polana rozbrzmiewała radosnym, zaraźliwym śmiechem.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Gwiezdne Wojny 086 MLODZI RYCERZE JEDI Miecze swietlne Kevin J Anderson & Rebecca Moesta Rebecca
Gwiezdne Wojny 085 MLODZI RYCERZE JEDI Zagubieni Kevin J Anderson & Rebecca Moesta
105 Kevin J Anderson, Rebecca Moesta Młodzi Rycerze Jedi 4 Zagubieni
Młodzi rycerze Jedi 3 Zagubieni Anderson Kevin J
Jedi Bounty Kevin J Anderson & Rebecca Moesta
Star Wars Young Jedi Knightademy, Lightsabers Kevin J Anderson & Rebecca Moesta & Moesta
Jedi Under Siege Kevin J Anderson & Rebecca Moesta
ABY 0024 Młodzi Rycerze Jedi 6 Oblężenie Akademii Jedi
Anderson Kevin J Młodzi Rycerze Jedi 06 Oblężenie Akademii Jedi
80 Młodzi Rycerze Jedi 6 Oblezenie Akademii Jedi
SW 089 Młodzi rycerze Jedi 06 Oblężenie Akademii Jedi Anderson Kevin J Moesta Rebecca
Młodzi rycerze Jedi 6 Oblężenie Akademii Jedi Anderson Kevin J

więcej podobnych podstron