SAMANTHA DAY

Nasza trójka

(The three of us)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Późnym wieczorem było duszno i parno. Wydawało się, że

nadchodzi burza. Tysiące gwiazd rozjaśniało nadal jednak

bezchmurne niebo.

Deanna Hamilton bezskutecznie próbowała zatrzymać senne

marzenia. Zdawały się ulatywać, nieposłuszne jej woli. Usiadła z

ciężkim westchnieniem. Wzrok jej padł na stojące na nocnym stoliku

zdjęcie Ryana.

Jego rysy rozmywały się w mroku. Strzępki wspomnień zaczęły

powoli układać się w obrazy. Oto Ryan, pełen życia, zdrowy, radosny,

pragnący jej i kochający ją...

Podniosła się ociężale. Oparła się o futrynę okna i patrzyła na

sąsiednią posesję. Przez stojące w szeregu drzewa zamigotała

powierzchnia basenu. Odbijały się w niej światła pobliskich latarni.

Opanowała ją nagła chęć zanurzenia się w chłodnej wodzie. Czuła

niemal, jak czysta toń pochłania ją, zamyka się nad jej rozgrzanym

ciałem, sprawia, że gorące myśli, dręcząca tęsknota oddalają się.

Spostrzegła, że myśli o czymś, co w zasadzie było zakazane.

Woda jednak kusiła. Nikt przecież nie musi się o tym dowiedzieć.

Jej nowy sąsiad rzadko bywa w domu, a od kilku dni w ogóle nie

dawał znaku życia. Długo nie mogła się zdecydować. Na pewno nie

było to rozsądne. No! Dalej, nie bój się, rozbrzmiewało jej w głowie

coraz głośniej.

Nie była w stanie dłużej się opierać. W górnej szufladzie komody

wyszperała kostium kąpielowy i po cichu wymknęła się z domu. Za

nią, przez szparę w drzwiach, wyśliznęły się dwa małe kociaki i

natychmiast zniknęły wśród krzewów ogrodu. Podeszła szybko do

muru odgradzającego obie posesje i wspięła się na stojącą tam ławkę.

Wyjrzała ostrożnie. Zgodnie z przypuszczeniami po tamtej stronie

nie było nikogo. W oknach sąsiedniego domu nie paliło się światło.

– W porządku. Spróbujemy –mruknęła do siebie i zdecydowanym

ruchem podciągnęła się na rękach.

Przerzuciła obie nogi na drugą stronę i usiadła na szczycie muru,

uważnie nasłuchując i rozglądając się. Tu, na zewnątrz, było chłodno i

przyjemnie. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie powinna wrócić

do siebie i zadowolić się odświeżającym prysznicem. Skoro jednak

dotarła aż tutaj, nie było sensu wracać. Migocąca powierzchnia

basenu stanowiła pokusę nie do odparcia.

Wyciągnęła stopę tak daleko, jak tylko mogła, by dosięgnąć

trawnika. Lekko zeskoczyła, otrzepując z rąk okruchy cegły. W

sekundę później bezszelestnie zanurzyła się w krystalicznej toni.

Przepłynęła parę metrów pod wodą. Wynurzyła się, by zaczerpnąć

powietrza i obróciła się na plecy. Woda była chłodna i przynosiła

oczekiwane orzeźwienie. Patrzyła w niebo, myśląc o swoich snach.

Dzięki nim Ryan był znów blisko niej. Choć przez chwilę...

Westchnęła i zaczęła pływać znowu.

Wróciły wspomnienia – ostatni weekend, zanim ich świat się

zawalił, wyprawa na narty do Quebec, przytulne schronisko. Mogli

zajmować się wyłącznie sobą, beztroscy i szczęśliwi.

Deanna dała nurka, chcąc obmyć cisnące się do oczu łzy. Płynęła

pod wodą do momentu, aż jej płuca nie mogły już znieść braku

powietrza. Wynurzyła się, by je łapczywie zaczerpnąć.

Podpłynęła do krawędzi basenu i oparła głowę na rękach. Czuła

się rześko. Wspomnienia odpłynęły. Tym razem na pewno z łatwością

zapadnie w sen.

Otarła z twarzy krople wody i spojrzała w górę. Nad nią stał

mężczyzna... Serce skoczyło jej do gardła. Odepchnęła się gwałtownie

od brzegu, patrząc na niego przerażonymi oczami. Zrobił szybki krok

do przodu. Ubrany był jedynie w białe szorty, a jego twarz

pozbawiona była wyrazu.

– Kim... kim pan jest?

Głos Deanny drżał nieco i brzmiał nienaturalnie głośno w ciszy

wieczoru. Powoli starała się przesunąć w płytszy kraniec basenu.

– Wolałbym raczej wiedzieć kim pani jest i co, u licha, robi pani

w moim basenie?! Proszę natychmiast wyjść!

Obserwował, jak w panice gramoliła się z wody. Idąc w kierunku

ogrodzenia, czuła w sobie lęk mieszający się z poniżającym uczuciem

wstydu. Gdy szła, zostawiała za sobą na chodniku błyszczący, mokry

ślad.

– Bardzo przepraszam. Więcej już tego nie zrobię – wyjąkała,

oglądając się z wahaniem.

Wyraz jego twarzy przekonał ją, że przeprosiny nie uspokoiły go.

Nadal stał sztywno, ze zmarszczonymi brwiami, a gdy poruszył się

nagle, Deanna poczuła skurcz w żołądku. Był silny i wystarczająco

wściekły, by ją zaatakować. Przyśpieszyła kroku.

– Uciekaj, póki możesz. Zaraz zadzwonię po policję.

Deanna nie potrzebowała dalszych ostrzeżeń. Strach dodał jej sił.

Podciągnęła się na rękach, przełożyła szybko nogi przez mur i

zeskoczyła na swój teren. Pozbierawszy się, choć od skoku bolały ją

kolana i stopy, pomknęła do tylnych drzwi. Jeszcze zanim je

otworzyła, dobiegł ją złośliwy śmiech.

Chodziła teraz po kuchni w tę i z powrotem, przeklinając się w

duchu za szalony pomysł. Czuła nie tylko wstyd. Owszem, jej sąsiad

miał prawo złościć się, jednak jego zachowanie przekroczyło pewne

normy. Był prawie nieprzytomny z wściekłości, a w jego postawie, w

tym śmiechu było coś przerażającego.

Zwykle po czymś takim poszłaby rano przeprosić za incydent.

Tym razem postanowiła trzymać się jak najdalej od tego człowieka.

Niezły sposób na rozpoczęcie znajomości, nie ma co, pomyślała. Po

chwili wzruszyła ramionami. Najlepiej było chyba zapomnieć o tej

sprawie.

Zbyt była wzburzona, by wrócić do łóżka. Włożyła krótki

bawełniany szlafrok i usiadła przy stole. Przed nią piętrzyły się stosy

zapisanych kartek. Kreśliła coś bezładnie na jednej z nich, próbując

przypomnieć sobie, co napisała poprzedniego dnia.

Jej myśli jednak mąciło wyobrażenie, jak też musiała wyglądać,

przyparta dosłownie do muru, cała mokra, w kostiumie kąpielowym,

w świetle lamp ogrodowych, przeskakująca potem w pośpiechu mur.

Jego śmiech brzmiał ciągle w jej uszach tak wyraźnie, jakby stał

tuż za jej oknem. Na to wspomnienie skurczyła się w sobie.

Z wysiłkiem skupiła się ponownie nad tym, co dotychczas

napisała. Upłynęło nieco czasu, zanim zdołała przejść ze świata

realnego do tego, który był wytworem jej wyobraźni. Zrobiła kilka

małych poprawek i po chwili zastanowienia zaczęła pisać.

Po jakimś czasie usłyszała natarczywe skrobanie do drzwi.

Uniosła głowę, jakby budząc się ze snu. Wstała, przeciągając się i

ziewając otworzyła drzwi. Dwa małe kociaki wpadły z impetem do

kuchni, kierując się natychmiast do swojej miski.

– Cześć, zwierzaki – powiedziała i zamknęła drzwi.

Z szafki wyjęła pudełko karmy dla kotów i dosypała do miski.

Słysząc odgłos chrupania, do kuchni wszedł dostojnym krokiem

starszy kot. Zatrzymał się na chwilę, by rzucić spojrzenie na swą

panią, po czym pomaszerował dalej.

Uśmiechnęła się, widząc z jaką niechęcią patrzył na małe kociaki.

– Musisz się do tego przyzwyczaić, Leo – mruknęła, a on

próbował wepchnąć swoją szarą głowę pomiędzy dwie małe, czarne. –

One będą z nami mieszkać.

Kiedy skończyły jeść, wypuściła dużego kocura na zewnątrz i

zgasiła światło. Weszła na górę do sypialni i natychmiast się położyła,

walcząc z pokusą spojrzenia przez okno na dom sąsiada. Chciała

szybko zapomnieć o całej tej przygodzie.

Następny dzień zaczął się o wiele za wcześnie. Obudził ją telefon

z ofertą szczególnie korzystnego rabatu na czyszczenie dywanów.

Odmówiła na tyle grzecznie, na ile pozwalała jej na to złość. Nie

znosiła tych telefonicznych domokrążców.

Przytuliła się znów do poduszki, próbując przywołać sen. Po

chwili pomyślała jednak, że właściwie miło byłoby rozpocząć dzień

tak wcześnie. Miała trochę korekty do zrobienia. Gdyby udało się jej

przebrnąć przez to teraz, wieczorem mogłaby pisać dalej.

Wyjrzała przez okno i zobaczyła piękne, bezchmurne niebo.

Zanosiło się na wspaniałą pogodę. Wzięła prysznic i ubrała się.

Założyła spodnie khaki i czarną koszulkę. Spięła mokre włosy spinką,

mając nadzieję, że poskromi to niesforne loczki, pojawiające się po

wyschnięciu. Nastawiła kawę i zdjęła pokrowiec z wiszącej przy

oknie klatki z papugami.

Dwa ptaszki natychmiast zaczęły świergotać z ożywieniem,

drepcząc to w tę, to w drugą stronę po drewnianej poprzeczce.

– Hej, wy tam! Dajcie spokój! Za wcześnie trochę na tyle hałasu.

Nalała sobie kawy i zaczęła przeglądać to, co wczoraj napisała.

Do głowy przyszły nowe pomysły. Wzięła długopis i zaczęła pisać.

Z głębokiego zamyślenia wyrwało ją natarczywe pukanie do

tylnych drzwi. Poderwała się od stołu zaskoczona, wychlapując przy

okazji kawę z kubka prosto na rękopis.

– Psiakrew! – Rzuciła na stół papierowy ręcznik, by zapobiec

zupełnej katastrofie.

Pukanie powtórzyło się, tym razem donośniej. Deanna podbiegła

do drzwi. Za nimi stał wysoki, przystojny mężczyzna – okropnie...

wściekły. Jego oczy, zwężone w szparki, aż błyszczały z irytacji.

O, mój Boże, pomyślała. To znowu sąsiad. Może w nieco bardziej

kompletnym stroju, ale tak samo zły! O co chodzi tym razem?

– Za tylnym kołem mojego wozu leży szary kot – wycedził, aż

nazbyt wyraźnie. – Nie wygląda na to, że chce się stamtąd ruszyć. –

Podniósł rękę i pokazał świeże, czerwone pręgi po kocich pazurach. –

Czy to pani zwierzę?

No wspaniale! Po prostu rewelacja! – pomyślała. To oczywiście

Leo! Był stary i uparty. Czemu jednak upatrzył sobie tego człowieka

za cel swoich fochów?

– A więc? – sąsiad zmarszczył czoło niecierpliwie.

– Uch, tak, sądzę, że to może być mój kot. Mogę go zobaczyć?

– Owszem, i to szybko. Jestem już spóźniony i nie obchodzi mnie,

czy przejadę tę bestię czy nie.

Deanna spojrzała na niego zmrożona.

– Pan chyba żartuje...

Zaśmiał się. To był ten sam złośliwy śmiech, który ścigał ją

uciekającą do domu zeszłej nocy.

– Niech go pani zabiera i koniec! Muszę się przebrać. – Odwrócił

się i szybkim krokiem odszedł w kierunku domu.

Deanna, klnąc pod nosem, poszła szukać kota. Zarozumialec

siedział oparty o tylne koło sportowego samochodu. Błyszcząca

czystością maska była cała „ostemplowana” zakurzonymi kocimi

łapami.

Deanna przyklękła i pstryknęła palcami.

– No, Leo, chodź tu! Chodź, zanim zrobi z ciebie hamburgera! –

Weszła pod samochód i wyciągnęła rękę, by go chwycić. Odsunął się.

Zebrała się w sobie i nagłym wysunięciem ramion zdołała go złapać

za futro. – Mam cię, podły dachowcu! Chodźmy stąd, zanim on

wróci.

– Za późno!

Deanna aż mruknęła z wściekłości. Cała była czerwona z wysiłku

i ze wstydu. Wyobraziła sobie, jak też musiała wyglądać, wczołgując

się pod samochód, z siedzeniem wystawionym na zewnątrz.

Trzymając kota mocno w ramionach, spojrzała na niego.

– Nie było o co robić tyle hałasu. Wystarczyło włączyć silnik.

Przestraszyłby się i poszedł sobie.

– Gdy zobaczyłem, co zrobił z moją maską, zastanawiałem się,

czy nie włączyć biegu i nieco go nie... spłaszczyć. – Spojrzał szybko

na zegarek i potrząsnął głową. – Jestem już spóźniony. Następnym

razem proszę trzymać to zwierzę z dala ode mnie.

Przeszedł obok niej, wsiadł do wozu, włączył silnik i szybko

wyjechał na ulicę. Mam nadzieję, że dostanie mandat za zbyt szybką

jazdę, pomyślała Deanna ze złością.

Spojrzała na kota i wykrzywiła się do niego.

– Wielkie dzięki, Leo! Wiesz, nie mogłam się wprost doczekać,

kiedy znów z nim porozmawiam!

Wróciła do domu i postawiła kota na ziemi. Nalała sobie świeżej

kawy i usiadła przy stole.

Jeszcze parę dni temu zamierzała pójść i mu się przedstawić. Z

poprzednimi sąsiadami stosunki układały jej się bardzo dobrze i

chciała kontynuować tę tradycję. Teraz wydawało się jej to

niemożliwe. Dwa spotkania – dwa zderzenia. Miała powyżej uszu

jego arogancji i zarozumialstwa.

Kilka dni później Deanna znalazła się na terenie swego sąsiada.

Stary koszyk wypełniony narzędziami wisiał jej na ramieniu. U stóp,

na ziemi leżała mała drabinka i wiadro.

Poprzedniego dnia otrzymała telefon. Jakaś kobieta szukała kogoś

do wytapetowania pokoju. Dzwoniła do Deanny, bo zarekomendował

ją znajomy jej znajomej. Deanna chętnie się zgodziła. Potrzebowała

pieniędzy. Wątpliwości obudziły się w niej dopiero wtedy, gdy

zapisała adres. To była jej ulica, a numer wskazywał na któryś z

pobliskich domów. Czyżby to TEN?

A więc jednak! Westchnęła i przełożyła koszyk na drugie famie.

W końcu to dla niej nie pierwszyzna. Wytapetowała w życiu wiele

mieszkań. Znana była z tego, że pracowała szybko i fachowo. Poza

tym wiele osób wolało, by w ich domu pracowała kobieta.

Właściwie to miała ochotę oddzwonić, że rezygnuje ze zlecenia,

ale naprawdę każdy grosz się dla niej liczył. Poza tym był to przecież

tylko biznes. Pozbierała swoje rzeczy i zadzwoniła do drzwi.

Niemal natychmiast otworzyła jej kobieta ze śpiącym dzieckiem

na rękach.

– O, dobrze, że pani już jest! Proszę wejść – uśmiechnęła się miło.

Deanna weszła do chłodnego, wyłożonego posadzką przedsionka.

Hm, a więc był żonaty i miał dziecko, pomyślała. To trochę dziwne,

że nigdy przedtem nie widziała ich razem.

Uśmiechnęła się tym swoim szerokim, przyjaznym uśmiechem.

– Jestem Deanna Hamilton.

– A ja Sybil. Proszę, pokażę pani, który pokój Lee chce

wykończyć. Przepraszam, ale nieco się śpieszę – dodała, gdy szły

przez hol. – Muszę zawieźć Davy’ego do pediatry.

Weszły do dużego, jasnego pomieszczenia. Deanna złożyła na

podłodze swój bagaż i rozejrzała się. Zwykłe, proste ściany

pomalowane matową farbą. Łatwizna.

– To pokój Lee – powiedziała Sybil. Potarła policzkiem główkę

dziecka. – Obiecałam mu pomóc w jego urządzeniu, ale do tej pory

nie mogłam znaleźć na to czasu. Pomyślałam więc, że chociaż pokażę

mu próbki tapet, żeby coś wybrał i zatrudnię kogoś, kto je ułoży.

Tapeta jest tam, pod oknem. – Palcem wskazała piętrzący się stos

rolek. – Strasznie długo to trwało, zanim zrealizowali zamówienie.

Myślałam, że już nigdy to do nas nie dotrze. Dużo czasu zajmie pani

praca?

– Nie sądzę. Którą ścianę mam zrobić?

– Tę za biurkiem i tę z oknami. Pomóc pani trochę z meblami?

Stały tam tylko dwa kryte czarną skórą fotele i stylowe biurko z

komputerem.

– Nie, dam sobie radę. Dziękuję.

– To dobrze – westchnęła Sybil. – Powiedziałam Lee, że zostanę,

ale muszę już iść do lekarza. Dziś Dave dostaje swoją pierwszą

szczepionkę – dodała, przytulając chłopca mocniej.

– Wiem, że to głupie, ale nie znoszę tego. Zwykle mdleję na

widok igły. Nie wiem, co zrobię, jak zobaczę, że wbijają to coś w

Davy’ego – skrzywiła się. – Powiedziałam Rickowi, żeby po nas

przyjechał do przychodni. Lee miał mu o tym przypomnieć w pracy.

Mam nadzieję, że będzie pamiętał. Oni tam teraz zupełnie wariują,

tyle mają roboty.

Deanna zaczynała powoli rozumieć sytuację.

– To znaczy, że to nie jest pani dom?

Sybil wyglądała na zaskoczoną. Nagle wybuchnęła śmiechem.

– Ja z Lee? Nie! Dobry Boże, tylko nie to! Mój mąż i on pracują

razem. Jesteśmy dobrymi znajomymi od czasu studiów. Ale teraz już

muszę iść. Ma pani wszystko, co potrzebne?

– Wszystko, oprócz wody.

– Kuchnia jest tam. W lodówce są zimne napoje. Och, prawie

zapomniałam! W razie gdybym się spóźniła, czek dla pani leży na

biurku. Mam parę rzeczy do załatwienia w mieście, ale powinnam

zdążyć do popołudnia.

– A właściciel?... To znaczy kiedy wraca z pracy?

– Znając Lee myślę, że dopiero pod wieczór. U niego to tylko

praca, praca i praca. – Sybil zrobiła cierpiętniczą minę i pokręciła

głową. – W każdym razie, gdyby musiała pani wyjść, a mnie by

jeszcze nie było, proszę tylko zatrzasnąć dobrze drzwi za sobą, okay?

Muszę lecieć. Pa!

Deanna westchnęła. Oto więc stała w JEGO domu. Musiała

wykonać robotę szybko i perfekcyjnie, zanim on wróci. W ten sposób

może nawet się nie zorientuje, że to ona maczała w tym palce. Była

przekonana, że jeśli odkryje kto był wykonawcą, z pewnością postara

się znaleźć jakieś defekty.

Zaczęła od rozłączenia komputera i przesunięcia biurka na środek

pokoju. Nie wiedziała zbyt wiele o komputerach. Miała nadzieję, że

nie skasowała w ten sposób czegoś bezpowrotnie. Przewód

zawadzałby jej jednak i musiała go odłączyć. Na grubym, ciemnym

dywanie rozłożyła płachtę foliową i poszła do kuchni po wiadro

wody. Gdy już wszystko miała pod ręką, rozwinęła pierwszą rolkę.

Kolor i wzór były szokujące. Małe, złociste rybki, wypuszczające

pyszczkami strumienie bąbelków pływały pomiędzy poziomymi,

wijącymi się pasmami ciemnopurpurowych wodorostów. Pasowało

do tego tylko jedno słowo: szkaradne!

– O, rany! To jest to? – powiedziała do siebie.

Ten człowiek miał na pewno o wiele lepszy gust. Mogłoby to od

biedy pasować do łazienki, ale do pracowni?! Nie ma mowy! Mimo

sprzecznych uczuć, musiała jednak przyznać, że nie pierwszy raz

miała tapetować pokój czymś tak okropnym. Każdy ma przecież inne

upodobania i nie jej rzeczą było to kwestionować.

Zwinęła rolkę i sprawdziła następną. Wzór był identyczny.

Wszystkie były jednakowe. Zajrzała do torby, w której je dostarczono

i znalazła kwit. Numer wzoru zgadzał się. A więc to nie pomyłka.

Wzruszyła ramionami i zabrała się do pracy.

– Mam tylko nadzieję, że nie dostanę od tego choroby morskiej –

mruknęła i przyłożyła pion do ściany.

Praca poszła szybko. Zawsze tak było z nudną robotą. Myślała

wtedy o swoim pisaniu. Gdy tylko przychodziła jej do głowy ciekawa

myśl, zapisywała ją zaraz w notesie, który miała zawsze pod ręką.

Miała nadzieję, że nie będzie musiała już nigdy podejmować

żadnych dorywczych zajęć. Kiedy odeszła z pracy w firmie

reklamowej, myślała, że nareszcie będzie miała mnóstwo wolnego

czasu na pisanie. Okazało się jednak, że w domu trzeba było dokonać

paru większych napraw i to poważnie naruszyło jej oszczędności. Od

tego czasu starała się wykorzystać każdą okazję do zarobienia

pieniędzy.

Wydanie dwóch książek dla dzieci nie wzbogaciło jej zbytnio.

Pracowała teraz nad trzecią książką z tej serii. Miała nadzieję, że

czytelnicy pozostaną jej wierni. Nowe wydanie w Stanach lub w

Europie było możliwe, ale trwało to zawsze tak długo... Przynajmniej

jej pierwsza książka nadal sprzedawała się dobrze. Czas na większe

rzeczy dopiero nadchodził.

Po przyklejeniu ostatniego paska Deanna odeszła parę kroków, by

ocenić jak wypadło. Potrząsnęła głową ze złością. Wyglądało to po

prostu okropnie! W całym pokoju roiło się od małych, paskudnych

rybek! Miała nadzieję, że jej sąsiad rozchoruje się na dobre w tym

wnętrzu.

Sprzątnęła szybko i jeszcze raz rzuciła okiem na swoje dzieło.

Zauważyła, że róg tapety, tuż przy suficie, lekko odstaje. Wspięła się

z powrotem na drabinkę i nożem, delikatnie doprowadziła to miejsce

do porządku.

– Co tu się, do licha, dzieje?!

Zaskoczona odwróciła się i stopa ześlizgnęła się jej ze szczebla.

Wykonała kilka chaotycznych ruchów i zdołała złapać równowagę.

Mimo to z dłoni wyleciał jej nóż i uderzył o blat biurka. Na jego

lustrzanej powierzchni pozostało widoczne zadrapanie.

Z bijącym sercem Deanna spojrzała na rozsierdzonego sąsiada.

Jego oczy najpierw rozszerzyły się ze zdumienia, a następnie zwęziły

z wściekłości.

– To pani? Co pani robi w moim domu?!

– Tapetuję ściany – odpowiedziała zadziornie.

– Sybil wspominała mi, że ktoś ma przyjść, ale... – rozglądał się z

niesmakiem. – Co ona wymyśliła? Chodziła chyba od drzwi do drzwi

szukając kogoś, kto zrobi to najgorzej jak się da. A może to pani sama

zdecydowała się mi dokuczyć?

Deanna zeszła z drabiny i stanęła tak, żeby rozdzielało ich biurko.

– Wyszło mi całkiem nieźle – rzekła, siląc się na spokój. – Do

licha, wygląda prawie idealnie!

– Idealnie?! W życiu nie widziałem nic bardziej obrzydliwego!

Skąd to się wzięło? Z wyprzedaży braków?

Deanna uniosła podbródek i spojrzała na niego.

– Nie ja wybieram tapety. Jeśli się panu nie podobają, to czemu

pan je kupił?

– Ja? Nie mam pojęcia kto to wybierał! Ja wybrałem zupełnie co

innego! Przecież musiała pani chyba zauważyć, że zaszła jakaś

pomyłka? A może pani specjalnie dokonała tu małej zamiany, co? –

zapytał nagle, uważnie się jej przyglądając.

– Dość tych bredni. Nie jest pan wart takiego wysiłku – wzięła

głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze. – Wczoraj dostałam

telefon z zapytaniem, czy nie wytapetowałabym pokoju. Zgodziłam

się. Potem stwierdziłam, że to ten dom, ale powiedziałam sobie: cóż z

tego? Obiecałam, to zrobię.

Przyszłam tu dziś rano, wpuściła mnie pana znajoma, Sybil. Dała

mi te tapety i wyszła. Przykleiłam je, bo o to mnie proszono i tyle.

Jeśli sklep dostarczył panu nie to, co trzeba, to sprawa miedzy panem

a nimi. Ja nie mam z tym nic wspólnego.

– Owszem, ma pani. Pani to przykleiła i pani to zdejmie.

– Nie ma mowy – zaprotestowała hardo. – Niech pan dzwoni do

sklepu, niech oni to zdejmą. To nie moja wina.

Spojrzał raz jeszcze po ścianach.

– Musiała pani wiedzieć, że to zła tapeta. Dlaczego pani to

nakleiła?

– Skąd mogę wiedzieć, jaki pan ma gust? Powtarzam jeszcze raz:

proszono mnie o położenie tej tapety i to zrobiłam. Wykonałam pracę,

do której mnie wynajęto. To wszystko.

Jego wzrok padł na fatalną rysę na biurku.

– Przypuszczam, że mój zniszczony stół to też nie pani wina?

– Przykro mi z tego powodu, ale pana wejście z tymi

impertynencjami tak mnie przeraziło. Ma pan szczęście, że nie

spadłam z drabiny i nie rozbiłam sobie głowy.

– To by już zupełnie wykończyło ten mebel – wymamrotał pod

nosem. – Szybko się pani uwinęła z tym czekiem, który tu zostawiłem

– dodał zaraz.

Deanna poklepała się po tylnej kieszeni spodni.

– Praca wykonana, czek jest mój.

Wiedziała jednak, że gdyby zaczął się kłócić i nalegać, oddałaby

go bez wahania. Sprawa nie była warta wojny.

Sąsiad patrzył ciągle na ściany z wyrazem rozpaczy na twarzy.

– Nie, to nie może tak zostać. Nie będę mógł nic zrobić w takim

pomieszczeniu. Coś pani powiem. Może pani zatrzymać całą zapłatę,

jeśli zdejmie to pani z powrotem. Najlepiej od razu.

Deanna wahała się. Tak naprawdę nie była mu nic winna. Mało

tego, to on winien był jej lunch i jakiś napój. Pomyślała jednak, że

dzięki jej ustępstwu ta idiotyczna sytuacja między nimi stałaby się

może nieco mniej napięta.

– W porządku – powiedziała, odgarniając włosy z czoła. – Ale

bez mycia ścian. To zostawię panu.

Spojrzał na nią z cieniem rozbawienia w oczach.

– Dużo czasu to pani zajmie?

– Nie więcej niż przyklejanie. Jeśli zostawi mnie pan teraz samą,

będę mogła od razu zacząć.

– Może lepiej zostanę i dopilnuję, żeby tym razem wszystko było

tak jak trzeba?

– Z mojej strony wszystko było w porządku. Wolałabym jednak

pracować bez widowni. Krytycznej widowni – dodała i kciukiem

wskazała drzwi. – Jeśli pan pozwoli...

Na jego twarzy pojawiło się coś na kształt uśmiechu.

– Jestem w kuchni, jeśli będzie pani czegoś potrzebować.

Nagle poczuła gwałtowną potrzebę, by zobaczyć, jak ten uśmiech

wygląda w pełni.

– Nie będę niczego potrzebować – powiedziała, a gdy wyszedł,

zastanawiała się, ileż ta, tak bardzo przystojna przecież twarz

zyskałaby, gdyby nie była tak pochmurna.

Złapała za róg pierwszego pasa tapety i wzdychając, powoli

odciągnęła go od ściany. Cała robota na marne. No, ale przynajmniej

miała ten czek. Mogło być gorzej.

Budzik zadzwonił o wiele za wcześnie. Wyłączyła go i mrucząc

pod nosem zwlokła się z łóżka. Miała nadzieję, że dane jej będzie

pozostać dziś w domu i cały dzień pisać. Zatrzymała się na chwilę, by

pogłaskać zwinięte w nogach łóżka kociaki.

– No, Alfie! I ty też, Imp. Zabierajcie się stąd. Jak mogę pościelić,

skoro się tu wylegujecie?

Koty wstały, przeciągając się i ziewając. Na dzień dobry jeden

polizał drugiego w pyszczek. Po tej krótkiej ceremonii umościły się

znowu i natychmiast usnęły.

– Tacy to pożyją – westchnęła, idąc do kuchni.

Na dole stary kocur, usłyszawszy budzik, jak co rano czekał z

nosem przy drzwiach. Wypuściła go na zewnątrz, na jaskrawe poranne

słońce.

– Tylko zostaw ptaki w spokoju, Leo! – krzyknęła za nim.

Rozsunęła zasłony nad zlewem, a później zdjęła pokrowiec z

klatki z papugami. Ptaszki powitały ją rozgorączkowanym

poskrzekiwaniem.

– Może by tak trochę ciszej? – mruknęła, przeczesując palcami

włosy.

Godzinę później wyszła z domu. Był piękny poranek, powietrze

świeże, niebo ciemnobłękitne, nie zmatowione jaszcze spalinami i

upałem. Z odległości kilku przecznic dochodził tu szum samochodów

wjeżdżających na most na Osborne Street w drodze do śródmieścia.

Rzuciła szybkie spojrzenie na dom sąsiada. Wspaniale utrzymany

teren był na szczęście pusty. Ani śladu człowieka. Miała nadzieję, że

nie pojawi się do końca dnia. Nie potrzebowała kolejnej konfrontacji.

„Special Moments” była kwiaciarnią w dzielnicy Osborne Village

w Winnipeg. Ładne, ekskluzywne sklepiki i restauracje stały po obu

stronach ulicy, aż do samego mostu nad rzeką Assiniboine.

W tej dzielnicy mieszkali różni ludzie. Skromne bloki stały na

przemian z pięknymi willami. Sporo było starych, dużych domów.

Niektóre pięknie odnowione, inne z kolei podzielone na szereg pokoi

do wynajęcia dla studentów i uboższych rodzin. W odróżnieniu od

przedmieść, te ulice pełne były życia przez całą dobę.

Deanna weszła do sklepu przesiąkniętego zapachem kwiatów.

Przesunęła wzrokiem po roślinach. Tak, to naprawdę było miłe

miejsce pracy.

– Pat, to ja! – zawołała, idąc w kierunku zaplecza.

Pat Hahn wystawiła głowę z magazynka.

– Dzień dobry, Deanna! Piękny dzień, co?

– Wspaniały! Będzie dziś sporo roboty, prawda?

– Myślę, że tak – odrzekła Pat z satysfakcją. – Kwiaty na ślub

państwa Symcko już przyszły. Jak tylko je posortuję, zacznę układać.

W tym czasie chciałabym, żebyś zajęła się klientami. Czy mogłabyś

też wystawić przed sklep nasz bukiet reklamowy? To przyciąga

klientów. Sporo sprzedałyśmy ich wczoraj. Potem przyjdź tutaj. Kawa

jest gotowa i przyniosłam trochę tych duńskich ciasteczek z piekarni.

Są jeszcze ciepłe. – Schowała się z powrotem na zaplecze.

Deanna uśmiechnęła się. Odłożyła torebkę i wzięła w ręce bukiet.

Pat była osobą po czterdziestce, tęgawą i nieco już siwiejącą. Miała

wesołe, choć nieco wścibskie usposobienie. Miło było z nią pracować,

była dobrą przyjaciółką.

Deanna otworzyła nogą drzwi i ustawiła bukiet tak, by nie

tamował ruchu, ale by każdy, kto przechodził, mógł go zobaczyć.

Zadowolona wróciła do środka. Nalała sobie kubek gorącej kawy i

przysiadła na brzegu długiego stołu. Wzięła podane jej ciastko.

– Mmm – mruknęła z rozkoszą. – Fantastyczne! Dzięki, Pat.

Pat zjadła właśnie ostatnie okruchy pierwszego ciastka i sięgnęła

po następne.

– Wiem, nie powinnam – powiedziała z westchnieniem. – Nie

mam jednak za grosz charakteru. Ty z kolei mogłabyś zjeść ich tuzin i

nie utyjesz ani grama!

– Może bym i nie utyła, ale na pewno zrobiłoby mi się niedobrze.

– Deanna wzięła do ust ostatni kęs i zlizała z palców lukier. – Nie

miałabym nic przeciwko przybraniu trochę na wadze – dodała.

– Może i tak, ale wyglądasz świetnie właśnie tak! Wysoka i

wiotka.

– Wysoka i chuda! – zaprzeczyła z przekąsem. Miała prawie metr

osiemdziesiąt i mimo swego apetytu nie mogła w żaden sposób

przybrać na wadze.

– O, nie! Ty masz styl! Wyglądasz doskonale.

– Dziękuję – mruknęła nieco onieśmielona komplementami.

Tylko jeden człowiek sprawiał, że była piękna. Nie było go już w

jej życiu. Pozostał tylko w mglistych wspomnieniach.

– Ale rzeczywiście, wyglądasz na nieco zmęczoną. – Pat połykała

kolejne ciastko. – Pisałaś wczoraj w nocy, co?

Deanna pokiwała głową.

– Tak, nie mogłam usnąć. Nadziałam się znowu na mojego

ulubionego sąsiada.

– Co takiego zrobiłaś tym razem?

– Nic nie zrobiłam. No, w każdym razie nie celowo. Gdybyś go

jednak posłuchała, mogłabyś sądzić, że byłam wmieszana w poważne

przestępstwo kryminalne.

– A więc o co poszło?

– Żona jednego z jego współpracowników najęła mnie do

wytapetowania pokoju w jego domu. Dostała mój telefon od Cynthii.

Tapetowałam pokój jej dziecka, pamiętasz?

Pat skinęła głową twierdząco.

– No i?

– Zrobiłam, co miałam zrobić, ale, jak każe moje psie szczęście,

sklep dostarczył mu zły wzór. Oczywiście, był to najokropniejszy

wzór, jaki kiedykolwiek widziałam, wliczając w to ten w wielkie

dynie, jaki kiedyś kładłam komuś w kuchni, pamiętasz?

– Och, to było straszne! – Pat pamiętała próbkę, którą Deanna jej

pokazywała. – I mówisz, że to było jeszcze brzydsze?

Deanna pokiwała głową.

– O tak! Małe, obrzydliwe rybki z bąbelkami pływające między

purpurowymi wodorostami! W każdym razie, właśnie skończyłam

kleić, gdy on wrócił.

– I co?

– Właściwie to dostał kręćka! I, oczywiście, oskarżył mnie o

celowe położenie złej tapety. Nie rozumiem tego człowieka, Pat! –

pokręciła głową. – Jednego uśmiechu, jednego miłego słowa! Co za

facet!

– Zapłacił ci chociaż?

– Czek miałam już w kieszeni. Uspokoił się w końcu na tyle, że

zgodził się, żebym go zatrzymała, jeśli ściągnę to paskudztwo ze

ściany.

– Zrobiłaś to?

– Mhm. I zostawiłam ściany całe pokryte tą kleistą mazią –

skrzywiła się. – Mam nadzieję, że zeskrobanie tego zajęło mu całą noc

– westchnęła. – Musi być chyba jakiś lepszy sposób na zarabianie

pieniędzy.

– Jest! – Pat uśmiechnęła się na dźwięk dzwonka u drzwi. – Idź i

sprzedaj wreszcie trochę kwiatów.

– Tak jest, szefie! – zasalutowała Deanna.

Wstała z miejsca i wyszła powitać pierwszego klienta.

ROZDZIAŁ DRUGI

Minęły prawie dwa tygodnie, od kiedy Deanna ostatni raz

widziała swego sąsiada. Przypuszczała, że znów wyjechał służbowo i

ani trochę jej to nie przeszkadzało.

Pewnego dnia wracała późnym popołudniem z kwiaciarni. Było

ciepło. Powietrze, zwykle klarowne i świeże, tego dnia było zamglone

spalinami, a hałas uliczny bardzo męczący. Przeszła na drugą stronę,

gdzie w cieniu drzew lżej się oddychało.

Kilka kroków przed nią szła mała dziewczynka z rękami

wsuniętymi głęboko w kieszenie krótkich spodenek. Kopała przed

sobą jakiś drobny kamyk. Widać było, że się nudziła. W pewnej

chwili spojrzała przez ramię wyczuwając, że ktoś za nią idzie. Zaraz

też skręciła w ulicę, przy której mieszkała Deanna.

Myśli Deanny krążyły wokół kolejnej sceny powieści. Palce

wprost swędziały ją do pisania. Niecierpliwie przyśpieszyła kroku.

Przechodząc obok sąsiedniej posesji, zauważyła, że dziewczynka

siedzi teraz na stopniach przed domem sąsiada i w skupieniu delektuje

się lizakiem. Gdy Deanna przechodziła, rzuciła jej przelotne

spojrzenie.

Deannie wydało się dość dziwne, że dziewczynka wybrała

właśnie ten dom na miejsce odpoczynku. Zatrzymała się na moment,

by coś powiedzieć, gdy przyszło jej do głowy, że tak naprawdę to ta

mała nic złego nie robi. Po prostu... siedzi sobie. Zmęczyła się

spacerem, więc przysiadła tam, gdzie znalazła wygodne miejsce.

Weszła wreszcie na swoją działkę. Chwilę grzebała w torbie w

poszukiwaniu kluczy. W domu panował miły chłód. Zrzuciła sandały

i poszła wprost do kuchni, by szybko zapisać scenę, którą przed

chwilą obmyśliła.

Po jakimś czasie przypomniała sobie o dziewczynce. Odłożyła

długopis i wyszła na zewnątrz. Tak jak się spodziewała, nie było jej

tam. Gdy jednak podeszła do muru oddzielającego obie działki, by

wyrwać kilka chwastów rosnących wśród kwiatów pod ścianą, z

drugiej strony doszedł ją stłumiony plusk. Później jeszcze jeden i coś,

co przypominało pomruki zadowolenia.

Może to on, pomyślała, a może... może to była ta dziewczynka!

Pamiętając o swojej przykrej przygodzie, Deanna postanowiła ostrzec

dziecko i – jeśli będzie trzeba – przegonić je stamtąd. Ostrożnie

wspięła się na ławkę.

Dziewczynka chodziła wokół basenu i siatką na kiju wybierała z

wody liście i drobne patyczki. Nuciła sobie przy tym pod nosem.

Deanna podciągnęła się wyżej na rękach. Dziecko nie powinno w

żadnym razie przebywać na obcym terenie i do tego bawić się tak

blisko dość głębokiej wody. Przerzuciła nogi na drugą stronę i – tak

jak owej pamiętnej nocy – zeskoczyła na drugą stronę.

Dziewczynka nawet jej nie usłyszała.

– Hej, ty, mała!

Dziewczynka omal nie straciła równowagi. Zaskoczona spojrzała

na Deannę. Nie miała więcej niż osiem, dziewięć lat. W jej okrągłych,

niebieskich oczach dało się dostrzec cień zadziorności i uporu.

– Nie powinnaś tutaj spacerować, wiesz?

– Dlaczego?

– To nie jest twój dom. A poza tym, to niebezpieczne bawić się w

pobliżu basenu, gdy wokół nie ma nikogo.

Dziewczynka zacisnęła usta i odrzuciła opadające jej na oczy

kosmyki włosów.

– Ja tu mieszkam – powiedziała. – A poza tym umiem nieźle

pływać...

– Być może, ale mimo to nie powinnaś tu być.

– Powiedziałam, że tu mieszkam.

Deanna założyła ręce i spojrzała na nią z góry.

– Ależ nie, nie mieszkasz tu.

– Owszem, mieszkam!

Deanna omal się nie uśmiechnęła na widok jej determinacji.

Spróbowała z innej beczki.

– Jak ci na imię?

– Mickey – skrzywiła się mała.

– A jak dalej?

– Wescott – parsknęła zniecierpliwiona.

– W porządku, Mickey Wescott, a teraz: gdzie mieszkasz

naprawdę?

– Przecież mówiłam!

– W porządku. A może mogłabym skontaktować się z twoimi

rodzicami?

Zamrugała oczami.

– Nie mam rodziców.

W jej głosie było coś, co kazało Deannie uwierzyć.

– A kto się tobą opiekuje? – zapytała nieco łagodniej.

– Mój wujek, ale teraz jest w pracy.

– A jak twój wujek ma na imię?

– Lee.

– A na nazwisko?

– Hm... Stratton.

Lee Stratton. To nazwisko widniało na czeku, który wręczył jej

sąsiad. A więc dziewczynka mówiła prawdę. Deanna spojrzała na nią

z sympatią.

– Niedawno się tu wprowadziłaś?

– Mhm. Wczoraj.

– A kto ma się tobą opiekować, gdy twój wujek jest w pracy?

Nie zostawiłby chyba jej samej... Była o wiele za mała, by

pozostawać tak długo bez opieki. Mickey skrzywiła się.

– Kyra była ze mną, ale przyszedł jej chłopak i mu się tu znudziło.

Powiedział, żeby z nim poszła na jakąś wystawę... – rzuciła na

Deannę niepewne spojrzenie.

– Na Red River Exhibition. To taki wielki targ organizowany

zwykle w Winnipeg o tej porze roku. Założę się, że ta Kyra nie jest

dorosła, co?

– Jest starsza ode mnie, ale ja sama nigdy nie zostawiłabym

kogoś takiego jak ja bez opieki. Ma chyba niezłego fioła!

– Na to mi wygląda – zgodziła się Deanna, nie próbując już

ukrywać rozbawienia. – A ile masz lat?

– Dziewięć. A raczej prawie dziewięć – poprawiła się. – Mam

urodziny w sierpniu.

– Może powinnaś zadzwonić do wujka i powiedzieć mu, że Kyra

sobie poszła?

– Mhm, ale kiedy wyszłam na dwór, drzwi się zatrzasnęły i nie

mogę teraz wejść do środka.

– W takim razie możemy zadzwonić z mojego domu.

– Nie znam numeru. Leży przy telefonie, ale jeszcze się go nie

nauczyłam na pamięć.

– A może pamiętasz nazwę firmy, w której pracuje twój wujek?

– Nie.

– A znasz kogoś innego, z kim mogłybyśmy porozmawiać?

– Nie – powiedziała powoli. – Mieszkałam u znajomych wujka.

Później, gdy on wrócił, przywiózł mnie tutaj razem z moimi rzeczami.

– Jak oni się nazywają?

– Rick i Sybil. Mają teraz małe dziecko i pieska. Sybil pozwoliła

mi pomagać przy dzidziusiu. Fajnie było.

– Pamiętasz, jak mają na nazwisko?

Mickey usiadła na jednym z ogrodowych foteli stojących w

pobliżu. Zmarszczyła brwi i myślała z widocznym wysiłkiem,

opierając głowę na rękach.

– Nie – powiedziała po chwili.

– A wiesz gdzie mieszkają?

– Gdzieś za miastem. Niedaleko, ale nie wiem, jak tam dojechać –

wzruszyła ramionami. – Przykro mi.

– Nic się nie martw. – Deanna usiadła przy niej i lekko dotknęła

jej ramienia. – Poczekamy, aż wróci twój wujek. To na pewno nie

potrwa długo.

Mickey spojrzała na nią z ukosa.

– Jestem trochę głodna... – powiedziała cicho.

– Wiesz, właściwie to ja też. Chodźmy do mnie. Zrobimy sobie

coś na kolację.

Mickey rzuciła jej czujne spojrzenie.

– W porządku. Masz dzieci? – zapytała wstając.

– Nie, ale mam trzy koty i dwie papużki.

– Super! Chodź, chcę je zobaczyć!

Deanna uśmiechając się poszła za podskakującą z radości Mickey.

Wiedziała, że postępuje właściwie. Nie mogłaby świadomie zostawić

tego dziecka samego. Jedyne, co mogła teraz zrobić, to zabrać ją do

siebie.

Nawet, jeśli miałoby to oznaczać ponowną konfrontację z

sąsiadem. Raczej niemiła perspektywa, lecz tym razem wina była

po jego stronie. I to bez cienia wątpliwości!

Mickey weszła do domu za Deanną i zaciekawiona rozejrzała się

wokół. Oczy jej zalśniły na widok dwóch kotków, które weszły do

pokoju z podniesionymi ogonami.

– Wyglądają jak bliźniaki.

– To braciszkowie – Deanna uśmiechnęła się na widok Mickey,

która już klęczała bawiąc się z kociakami. – To Alfie, a tamten

nazywa się Imp. Leo na pewno czeka przy tylnych drzwiach, aż go

ktoś wpuści. Chodź, otworzymy mu.

Gdy przechodziły przez kuchnię, w klatce odezwały się papugi.

Mickey podbiegła i zajrzała do nich.

– One też mają jakieś imiona?

– Jasne. Whirlybird i Tinkerbell.

Dziewczynka zachichotała.

– Ale fajnie! Czemu masz tyle zwierzaków?

– Leo i papużki należały kiedyś do mojej cioci. To jest jej dom.

W zeszłym roku przeniosła się do Victorii i zostawiła je tutaj. A te

dwa małe kociaki znalazłam w zimie. Ktoś porzucił je na ulicy.

Uchyliła drzwi i wpuściła starego kota. Położone po sobie uszy i

powoli poruszający się koniec ogona wskazywały, że Leo nie był w

najlepszym humorze. Deanna roześmiała się.

– Jest wściekły, bo siedział cały dzień na zewnątrz. Ale gdybym

go wpuściła, byłby nieszczęśliwy, że nie jest na dworze. On chyba

myśli, że zatrudnię odźwiernego specjalnie dla niego.

– Co on robi? – Mickey patrzyła zafrapowana, jak Leo wchodzi

na kredens i zamiera w bezruchu z nosem przy drzwiczkach.

– W środku jest jego jedzenie. W ten sposób mówi mi, żebym

dała mu jeść. Jeśli chcesz, możesz wziąć jego miseczkę i nasypać mu

trochę.

– Świetnie. Pewnie, że chcę. Sprytny kot! – Wyjęła z szafki

pudełko i nasypała do miseczki nieco kociej karmy. – Tyle wystarczy?

– spojrzała na Deannę.

– Jeszcze troszeczkę. O, tyle.

Śmiejąc się obserwowały, z jakim pośpiechem małe kociaki

przybiegły do miski.

– Patrz, jak fajnie! Wielka, szara głowa pośrodku, a dwie czarne

po bokach! – zauważyła Mickey. Odłożyła pudełko z kocim jadłem i

uklękła przy kotkach, głaszcząc je delikatnie. – Zawsze chciałam mieć

kotka, ale tam, gdzie mieszkaliśmy, nie mogliśmy trzymać zwierząt w

domu.

– A gdzie mieszkałaś?

– W Edmonton, a przedtem w Calgary. Mieszkaliśmy też w

Saskatoon przez jakiś czas, ale nie pamiętam tego zbyt dobrze.

– To ładne miasta. – Deanna chciałaby dowiedzieć się czegoś

więcej, ale czuła, że nie powinna męczyć małej pytaniami. –

Myślałam o spaghetti na kolację, co ty na to?

– Wspaniale! Bardzo lubię spaghetti. Z chlebem czosnkowym.

Mogę go zrobić, jeśli chcesz.

– Ale przyrzeknij, że dasz dużo czosnku.

– Jasne!

– W takim razie możesz to zrobić. Jazda, umyjemy ręce i możemy

zaczynać. Umieram z głodu.

Mickey w skupieniu nawinęła spaghetti na widelec. Zanim jednak

kłębek makaronu trafił do jej ust, spojrzała poważnie na Deannę.

– Przecież ja nawet nie wiem, jak ci na imię.

– Przepraszam, Mickey, nazywam się Deanna Hamilton.

Oczywiście, możesz mówić mi Deanna.

Mickey kiwnęła głową i podniosła odłożony przed chwilą

widelec.

– Okay – nabrała pełne usta spaghetti. – Mhm! Pyszne! Świetnie

gotujesz!

– Dziękuję. Twoje grzanki z czosnkiem też są wspaniałe. Umiesz

jeszcze coś robić?

Mickey wzruszyła ramionami.

– Mnóstwo rzeczy. Zawsze robiłam kolację, gdy mama była w

pracy.

– Założę się, że jej się to podobało.

– O tak, owszem... – powiedziała cicho. Przez chwilę siedziała

zamyślona z oczami utkwionymi w jakimś nieokreślonym punkcie.

Nagle odłożyła widelec i wstała. – Nie zjem już więcej. Mogę wyjść

na dwór?

– Oczywiście! W ogrodzie na jabłoni wisi huśtawka, a jak dobrze

poszukasz, to w tych krzakach przy ścianie znajdziesz małe gniazdko

gila. Czasami wychylają się z niego małe. Trzeba tylko być bardzo

cicho i cierpliwie czekać.

– Dobrze. Dziękuję bardzo za kolację – powiedziała Mickey

grzecznie, wsuwając swoje krzesło pod stół.

– Proszę bardzo – odpowiedziała Deanna.

Odprowadziła wzrokiem małą do drzwi i poczekała, aż je za sobą

zamknie. Wtedy odsunęła od siebie talerz z jedzeniem. Biedny

dzieciak, pomyślała. Ciekawe, jak to się stało, że znalazła się w takiej

sytuacji?

Gdy posprzątała stół po posiłku i ustawiła brudne naczynia w

zmywarce, uświadomiła sobie nagle, że przecież jej sąsiad nie będzie

wiedział, co stało się z jego siostrzenicą. Napisała szybko wiadomość

na kartce i poszła przykleić ją do drzwi. Tego jeszcze brakowało, żeby

oskarżył ją o kidnaperstwo czy inną podobną bzdurę.

Wróciła do kuchni i wyjęła z szafki dwie miseczki. Nałożyła do

każdej porcję lodów czekoladowych i wyniosła je na zewnątrz. Jak na

miejskie standardy miała przed domem całkiem spory ogród,

otoczony ładnym murem z gładkich granitowych głazów. Optyczny

ciężar muru był nieco złagodzony rosnącymi wzdłuż niego kwiatami.

W tylnej części rosły dwie śliwy i jabłoń. Mały warzywnik

przyciągał wzrok równymi, wypielonymi do czysta grządkami. Nieco

bliżej domu rosły bladoczerwone róże, wypełniające teraz powietrze

swym słodkim zapachem.

Mickey siedziała na huśtawce. Kołysała się powoli, zamyślona, ze

wzrokiem utkwionym w ziemię. Dopiero teraz widać było, jak bardzo

jest zaniedbana. Jej włosy domagały się szybkiej interwencji fryzjera.

Pozlepiane w strąki opadały jej na twarz. Gdy wpadały jej do oczu,

odrzucała je ruchem głowy. Na kolanie goiło się brzydkie zadrapanie.

Ogólnie mówiąc, przydałoby się jej dobre szorowanie w wannie.

Oczywiście, Deanna wiedziała, jak szybko dzieci brudzą się

przebywając na dworze, ale Mickey wyglądała jakby nikt o nią nie

dbał przez dłuższy czas.

Poprzednio miała okazję zauważyć, jak dobrze utrzymanym

mężczyzną był Lee Stratton. Od idealnie przystrzyżonych włosów,

przez modne ubranie, aż po czubki lśniących butów.

Widząc to można by się spodziewać, że dba również o swoją

siostrzenicę. Skoro jednak wyglądała tak jak wyglądała, to ciekawe,

jak dużo troski jej poświęcał?

– Mickey, mam coś na deser! – Podała jej jedną miseczkę i

usiadła po turecku na trawie. – Mam nadzieję, że lubisz czekoladowe?

– Tak! To moje ulubione! Dziękuję.

– Moje też. A szczególnie w takie gorące dni jak ten. – Wzięła

pełną łyżkę lodów i mrucząc z zadowolenia zaczęła jeść. – Powiedz

mi, kim jest twój wujek?

– Robi komputery. On i Rick. Oni pracują razem. To Rick i Sybil

mają ten komputer, na którym mogę sobie grać. Mają mnóstwo

fajnych gier. Wujek Lee też ma chyba komputer, ale nie wiem jeszcze

na pewno. Może też pozwoli mi go używać? – W jej głosie było

jednak sporo wątpliwości.

– Czy to jakaś duża firma?

– Chyba tak! Mama mówiła, że zarabia tam dużo pieniędzy.

Z pewnością tak było. Deanna wiedziała, że sąsiedni dom był

drogi. Nawet dom jej ciotki, choć znacznie skromniejszy, był wart

sporo pieniędzy, głównie z racji dobrej lokalizacji i dużego ogrodu.

Mickey skończyła swoją porcję.

– Mogłybyśmy pójść na spacer? – zapytała.

– Chciałabym się gdzieś przejść, ale powinnyśmy być tu, gdy

wróci twój wujek.

– Racja. A która teraz godzina?

– Gdy przyniosłam lody była prawie siódma.

– Mogłabym pooglądać telewizję?

– Jeśli chcesz...

– Fajnie! Chodźmy! – Mickey zeskoczyła z huśtawki i ruszyła w

stronę domu z pustą miseczką po lodach w ręce.

Było wpół do dziesiątej, gdy Deanna wyłączyła telewizor. Miała

dość tych tandetnych filmów, powtarzanych już chyba po raz

dziesiąty. Mickey natomiast wyglądała, jakby mogła spędzić całą noc

przed ekranem. Oderwała wreszcie wzrok od telewizora i spojrzała na

Deannę.

– Wujek Lee nieźle się spóźnia, co?

– Na pewno myśli, że siedzisz z opiekunką.

– Chyba tak. Mówił jej kiedyś, że czasem będzie wracał późno i

że wtedy będzie płacił jej więcej. Ona się na to zgodziła – Mickey

skrzywiła się. – Wszystko było dobrze, dopóki nie wpadło jej do

głowy, by sobie gdzieś pójść z tym chłopakiem.

– To bardzo nieodpowiedzialnie z jej strony.

Mickey skinęła głową. Przez chwilę jakby się wahała, drapiąc

Impa pod brodą.

– Czy... czy sprawiam ci kłopot?

– Nie, oczywiście, że nie – odpowiedziała Deanna szybko.

Powiedziała to zupełnie szczerze. Dziewczynka była śmiała,

wygadana, z pewnością przyzwyczajona do kontaktów z dorosłymi.

– Podoba mi się u ciebie – Mickey uśmiechnęła się do niej

smutno. – Miło tu.

– Mnie też się tu podoba, wiesz?

Przypomniała sobie, jak miły był to dom, gdy ciotka przygarnęła

ją zaraz po śmierci Ryana. To tu właśnie powoli dochodziła do siebie.

Spojrzała na Mickey.

– Wyglądasz na zmęczoną.

– Tak, nie spałam zbyt dobrze ostatniej nocy.

– A co byś powiedziała na chłodny, miły prysznic i na małą

drzemkę w moim łóżku?

– Naprawdę nie miałabyś nic przeciwko temu?

– Ależ to żaden problem. Miło mieć towarzystwo. A poza tym, to

przecież bez sensu, żebyś czekała nie wiadomo jak długo, aż wróci

twój wujek.

– Fajnie! Może mogłybyśmy popływać w basenie zamiast

prysznica?

– O, nie. Lepiej nie... – odpowiedziała Deanna szybko,

poganiając Mickey w kierunku łazienki.

Przed oczami stanęła jej natychmiast kompromitująca scena

kąpieli w basenie sąsiada i tego, co było potem.

Dała Mickey jedną ze swoich bawełnianych koszulek jako strój

po kąpieli. Po podwinięciu rękawów doskonale posłużyła za długą,

nocną koszulę.

– To twoja piżama na dzisiaj – powiedziała, prowadząc małą do

swej sypialni. – Tu będzie ci chłodniej i przyjemniej niż w pokoju

gościnnym.

Pokój Deanny był niedawno odnawiany. Wyglądał świeżo i

atrakcyjnie dzięki pastelowym kolorom tapet i nowym, stylowym

białym meblom.

– Czy to twój mąż? – zapytała Mickey, wskazując na zdjęcie na

nocnym stoliku.

– Tak, to był mój mąż – Deanna pokiwała głową powoli.

– Rozwiodłaś się? – Mickey wsunęła się pod koc podkulając nogi.

– Nie. On umarł kilka lat temu. Długo chorował.

– Tak jak mamusia... – powiedziała cicho.

Deanna usiadła przy niej na brzegu łóżka.

– Twoja mama była chora?

– Tak. A później umarła.

– Och, Mickey, tak mi przykro!

Co to za straszna strata dla tak małego dziecka!

– Rozmawiała ze mną o tym dużo, gdy jeszcze była w szpitalu,

ale i tak strasznie mi jej brak.

– Na pewno. Dobrze wiem, jak to jest – wyszeptała Deanna i

wzięła dziewczynkę za rękę. – To nie takie łatwe pożegnać się na

zawsze z kimś, kogo się kocha.

Mickey popatrzyła na nią w ciemności.

– Czy tęsknisz jeszcze do swego męża?

– Już nie tak jak na początku – odpowiedziała.

Z wyjątkiem tych długich nocy, kiedy nie mogę spać, dodała w

myśli, no i wtedy, gdy robię jakieś plany na przyszłość. Już bez

niego... Westchnęła cicho.

– Potem jest już lżej, Mickey. Przyrzekam ci. – Zawahała się. –

A co z twoim tatą? – zapytała po chwili.

– Odszedł od nas, jak miałam cztery lata. Dawno go już nie

widziałam.

– Czy twój wujek jest bratem mamy?

Mickey pokiwała głową twierdząco.

– Mama sądziła, że on będzie mógł się mną zająć.

Deanna szczerze w to wątpiła. Nie był nawet w stanie załatwić jej

dobrej opiekunki.

– A masz jakąś inną rodzinę?

– Nie. Chyba że mój tata wróci – dodała z nadzieją w głosie.

Potem jednak wzruszyła ramionami. – Wujek Lee jest w porządku. Po

prostu jest mi teraz trochę samotnie...

– Nie przejmuj się. – Deanna ścisnęła mocniej jej dłoń w swojej. –

Musi minąć trochę czasu, zanim się przyzwyczaisz do nowego domu i

zanim poznasz nowych przyjaciół.

– Masz chyba rację. Jak na razie nie mam tu żadnych przyjaciół.

– Owszem, masz.

Mickey zmarszczyła brwi.

– Kogo?

– Mnie, głuptasku!

Twarz Mickey rozjaśniła się.

– Tak! I Leo, i Impa, i Alfa! – dodała.

– Nie zapomnij o papużkach!

Dziewczynka zachichotała.

– Śmiesznie się nazywają.

– Bo to śmieszne ptaszki – odpowiedziała Deanna.

– A teraz postaraj się już usnąć. Zrobiło się późno.

Mickey położyła głowę na poduszce.

– Wujek Lee powinien już tu być – powiedziała nieco

zmartwiona.

– Na pewno niedługo wróci. Nic się nie przejmuj. – Deanna

otuliła ją kołdrą. – Miło mi, że jesteś u mnie. Możesz tu zostać tak

długo, jak będziesz potrzebować. – Odruchowo pochyliła się i

pocałowała ją w policzek. – Zobaczysz, wszystko się dobrze ułoży.

Powoli zeszła na dół, mając nadzieję, że jej słowa się spełnią.

Czy sąsiad był w stanie zapewnić opiekę tej małej, zbolałej

dziewczynce? Przecież ona potrzebowała ciepła, miłości.

Czy on mógł jej to dać? Deanna poważnie w to wątpiła. Wyglądał

na człowieka zbyt aroganckiego i zbyt pobudliwego.

Z westchnieniem opadła na kanapę. Wkrótce znów będzie musiała

go spotkać i z nim rozmawiać. O nie, nie była to na pewno miła

perspektywa! Deanna nie mogła się odprężyć. Nic nie pomagało ani

leżenie, ani cicha, kojąca muzyka, ani przygaszone światło.

W tej atmosferze zaczęły ją nachodzić wspomnienia.

Przypomniała sobie z bólem, jak bardzo chcieli z Ryanem mieć

dziecko. Jego choroba, w połączeniu z bardzo silnymi lekami obróciły

wniwecz ich marzenia.

By oderwać się od raniących myśli i wspomnień, podniosła się

powoli i poszła na górę. Mała spała spokojnie, z piąstką wciśniętą pod

policzek. Deanna westchnęła znowu i zeszła z powrotem na dół,

ostrożnie stawiając kroki, by schody nie skrzypiały.

Z płytkiej drzemki, w którą zapadła, wyrwał ją dzwonek do drzwi.

Zanim zdążyła podejść, zabrzmiał ponownie, bardziej natarczywie.

Trzeci raz zadzwonił, gdy trzymała już rękę na klamce.

Za drzwiami stał, rzecz jasna, jej zdenerwowany sąsiad.

– Gdzie jest Michelle? – zapytał bez wstępów.

– Michelle? Mówi pan o Mickey?

– Ile jeszcze małych dziewczynek udało się tam pani zgromadzić?

Co ona tu w ogóle robi?

Deanna spojrzała na niego surowo.

– Ostatecznie mogłam pozwolić, by siedziała na stopniach pana

domu do czasu, gdy zdecyduje się pan na powrót. Mogłam też

zadzwonić na policję, by zabrali ją do przytułku. Musiałby się pan

później gęsto tłumaczyć, dlaczego zostawił ją pan na dworze do tak

późnej godziny. Ale tak się stało, że się polubiłyśmy. Myślę, że to

lepiej. Dla niej – dodała z naciskiem.

Patrzyła na niego wyzywająco, niemal pogardliwie. Jego brązowe

oczy zwęziły się w szparki.

– O co tu, u licha, chodzi?

– Jak tylko zapanuje pan nieco nad swoimi nerwami, postaram się

wszystko wyjaśnić. Proszę jednak wejść do środka, bo już teraz

połowa naszych sąsiadów przygląda się nam ze swych okien –

odsunęła się, by umożliwić mu wejście.

Wszedł i odwrócił się szybko.

– Nic jej nie jest?

– Wszystko w porządku. Śpi sobie spokojnie na górze. Gdyby

mógł pan mówić trochę ciszej, to pospałaby jeszcze trochę, gdy my

będziemy rozmawiać.

– No więc, niech pani wreszcie mówi – sapnął ze złością.

– Przejdźmy do salonu.

Ręką wskazała mu drogę i poszła za nim.

Stanął przy biblioteczce. Widać było, że jest zły i zmęczony.

Miał podwinięte rękawy koszuli, rozpięte górne guziki, poluzowany i

przekrzywiony krawat oraz spocone włosy. Pracował do tej pory czy

siedział w pubie? Deanna usiadła na brzegu kanapy.

– Proszę, niech pan spocznie – powiedziała chłodno.

Miała mu co nieco do powiedzenia i musiał tego wysłuchać.

– Ciekaw jestem, co też pani teraz wymyśliła?

Tylko świadomość, że na górze śpi dziecko, powstrzymała ją

przed całkowitą utratą kontroli nad sobą. Przełknęła ślinę, a wraz z nią

wszystkie cisnące się jej na usta przekleństwa.

W krótkich, zwięzłych słowach opisała mu, jak znalazła Mickey,

która nie mogła dostać się do domu, pozostawiona bez opieki. Gdy

skończyła, oczy miał zamknięte, ręką tarł czoło, jakby dostał ataku

migreny.

– Dziękuję – powiedział cicho. – Przyznam, że nieco się

zapędziłem. Bardzo się zmartwiłem, gdy jej nie zastałem. Zabiorę ją

teraz do siebie. – Powoli uniósł się.

Deanna podniosła dłoń do góry.

– Jeszcze nie skończyłam.

– Słucham? – opadł z powrotem na poduszki.

– To dziecko zostało bez jakiejkolwiek opieki. Mogę zrozumieć,

że nie mógł pan tego przewidzieć. Mógł pan jednak przygotować ją na

wypadek różnych niespodziewanych sytuacji. Nie powinna była nigdy

wyjść sama z domu.

Powinna natychmiast zadzwonić do pana do pracy. Nie wolno jej

było pójść za mną, wejść do mojego domu, do domu zupełnie obcej

osoby. Miała dużo szczęścia! I pan również. Dzieci znikają codziennie

i mógł pan jej już nigdy nie zobaczyć!

Uff! Wyrzuciła to z siebie. Teraz może się na nią gapić!

– Koniec wykładu? – zapytał.

– Owszem – wysyczała w odpowiedzi na jego zimną arogancję.

– To świetnie. Gdzie ona jest?

Deanna wstała z zaciśniętymi ustami.

– Tędy proszę.

Weszli na górę. Uchyliła drzwi do sypialni i wpuściła go do

środka. Dwa czarne kociaki otworzyły oczy, mrugając oślepione

światłem z korytarza. Leo otarł się o nogi Deanny i miaucząc poprosił,

by go wypuściła na dwór.

– Co to, zoo? – wymamrotał, podchodząc do łóżka. Odsunął

przykrycie i pochylił się, by wziąć małą na ręce. Mickey wyprężyła

się odpychając go. – To ja, wujek Lee, Michelle – powiedział. –

Zabieram cię do domu.

Otworzyła oczy i patrzyła na niego przez chwilę półprzytomnie.

Poznała go w końcu i westchnęła uspokojona.

Alfie i Imp zeskoczyli z łóżka i przemaszerowali przed nim z

wysoko podniesionymi ogonami. Deanna przegoniła ich po cichu

schodami w dół, do kuchni i poszła otworzyć frontowe drzwi. Wyszła

na podest, by przepuścić Lee z Mickey. Odwróciła się i napotkała

chłodne spojrzenie jego zielonych oczu. Dziewczynka spała, opierając

głowę na jego ramieniu.

– Dziękuję – powiedział sucho i skinął głową. Słowo to z trudem

przeszło mu przez gardło.

Deanna spojrzała na niego.

– Nie ma za co – szepnęła.

Zatrzasnęła drzwi i kręcąc głową z niedowierzaniem, przeszła do

salonu. Z impetem usiadła na kanapie. Co za arogancki i uparty typ!

Już na samą myśl o nim cała aż się burzyła w środku!

Myśl o Mickey uspokoiła nieco jej nerwy. Biedne dziecko. Jak

mogło wyglądać jej życie z tym człowiekiem pod jednym dachem? I

to jeszcze teraz, gdy tak świeża była rana po śmierci matki! Czy on

był w stanie zapewnić jej miłość i ciepło, którego tak teraz

potrzebowała? Był twardymi niedostępnym człowiekiem. Na pewno

nie był odpowiednim opiekunem dla dziecka w wieku Mickey.

Z jakichś zakamarków wyszedł Leo. Wtulając głowę w jej rękę,

domagał się pieszczot. Drapała go za uszami i myślała, jak potoczy się

dalsze życie Mickey. Była miłym dzieckiem, inteligentnym i

wrażliwym... A jednocześnie tak samotnym, dodała w myślach.

– Mam nadzieję, że wolno będzie jej nas odwiedzać, Leo –

mruknęła do kota, drapiąc go pod brodą.

Pościel na jej łóżku była zmięta. Wygładziła fałdy i przysiadła na

brzegu. Odruchowo wzięła do ręki zdjęcie Ryana. Spojrzał na nią z

fotografii. Minęły już prawie trzy lata, od kiedy przegrał swą walkę z

białaczką, a ona czuła, jakby nadal był częścią jej życia, jakby ciągle

dzielił jej marzenia i radości.

Uśmiechnęła się i odłożyła zdjęcie na stolik. Wślizgnęła się pod

koc i zgasiła lampę.

ROZDZIAŁ TRZECI

Następnego dnia około południa odezwał się dzwonek do drzwi.

Deanna odłożyła długopis, wstała od stołu i ziewnęła. Za drzwiami

stała Mickey, trzymając bawełnianą koszulkę w rękach.

– Chciałam ją oddać – powiedziała nieśmiało.

– Dziękuję, Mickey. Możesz wejść na chwilę?

Mickey zmarszczyła brwi.

– Myślę, że tak. Wujek nie kazał mi być szybko z powrotem.

Mogę zobaczyć kotki?

– Jasne. Bawią się za domem. Na pewno próbują dostać się jakoś

do gniazda gila.

– Ojej! Naprawdę?

– Nie przejmuj się. Nie mają się tam po czym wspiąć. Lubią

jednak ostrzyć sobie pazurki. O, są tam, widzisz?

Deanna patrzyła, jak Mickey przykucnęła, przywołując kociaki.

Wystrzeliły natychmiast spod krzaka, jak dwa cienie. Za nimi dumnie

wytoczył się ten stary zrzęda Leo, powoli kręcąc koniuszkiem ogona.

– Lepiej zostawcie te pisklaki w spokoju! – pogroziła im Mickey.

– Macie przecież swoje jedzenie w kredensie.

Deanna usiadła na trawie.

– Co robiłaś rano?

– Wujek wziął mnie do pracy. Właściwie było trochę nudno, ale

pozwolił mi pograć na komputerze. Zadzwonił też do Kyry i zwolnił

ją za to, że zostawiła mnie samą. Długo rozmawiał z jej matką. Założę

się, że się jej nieźle dostało!

– A z tobą też rozmawiał?

– Tak! To była cała lekcja! Teraz już wiem, jaki jest numer do

niego do pracy i że nie wolno chodzić do obcych – zmarszczyła brwi

i spojrzała na Deanne. – Czy jesteś porywaczką?

– A jak myślisz?

– Raczej nie. Ale wujek Lee powiedział, że muszę być bardziej

ostrożna i że z tymi zwierzakami i takimi włosami mogłabyś być

czarownicą. Powiedział też, że mam szczęście, że mnie nie wsadziłaś

do pieca i nie upiekłaś... To ostatnie to żart! – zachichotała. –

Powiedziałam mu, że jesteś za ładna na czarownicę.

– Wielkie dzięki! – odparła Deanna, zastanawiając się, jak jej

sąsiad zareagował na tę ostatnią uwagę.

Nie zapytała o to jednak. Ręką przygładziła swe niesforne włosy o

jasnym, rudobrązowym odcieniu. Kręciły się i nigdy nie dawały się

ułożyć. Były tak podcięte, by bałagan zdawał się być zgodny z

zamysłem.

– A więc będziesz teraz miała nową opiekunkę? – zapytała.

– Może... Jeśli wujkowi uda się kogoś znaleźć. – Mickey

postawiła na ziemi jednego kotka i wzięła na ręce drugiego. –

Najlepiej, gdybym nie musiała mieć opiekunki – spojrzała na Deannę

z ukosa – i gdybym mogła tu przychodzić, i żebyś ty się mną

opiekowała.

– Twój wujek na pewno ma inne zamiary, jeśli o to chodzi. Ale

wiesz co? Możesz przecież przychodzić tu, kiedykolwiek zechcesz!

Tylko musisz najpierw zapytać go o pozwolenie. I nie martw się tak

bardzo. On na pewno znajdzie tym razem kogoś fajnego dla ciebie.

Mickey rzuciła jej niepewne spojrzenie.

– Może i tak. Nie lubię sprawiać mu kłopotu.

– Na pewno nie sprawiasz mu żadnego kłopotu! – zareagowała

Deanna. Zastanawiała się jednak, czy mówi prawdę. Teraz Mickey

powinna raczej czuć się jak członek jego rodziny niż jak źródło

nowych utrapień.

– Zajmie wam to nieco czasu, zanim się do siebie przyzwyczaicie.

Przecież upłynęło dopiero parę dni!

– To prawda. – Mickey w zamyśleniu potarła brodą o główkę

kota. – Mimo to chciałabym, by znów było jak dawniej. Żeby mama

nie musiała umrzeć.

– Wiem, wiem, aniołku.

Deanna poczuła łzy napływające jej do oczu. Położyła rękę na

ramieniu Mickey i przytuliła ją serdecznie.

– Myślę, że moglibyśmy pójść na lody do tej budki na rogu. –

Odezwała się po dłuższej chwili milczenia. – Chcesz, to zapytamy

twojego wujka, czy nie poszedłby z nami?

Mickey rozpromieniła się.

– Świetnie! – postawiła kota na ziemi. – Chodźmy!

Deanna poszła powoli za nią. Czoło miała zachmurzone od trosk.

Widać było, że dziewczynka potrzebowała teraz dużo ciepła i miłości.

Zatrzymała się przed domem, czekając na Mickey, która weszła

zapytać o pozwolenie.

Po krótkiej chwili mała pojawiła się w drzwiach. Jej wujek tuż za

nią. Oparł się o framugę drzwi z założonymi rękami.

– Chce pani zabrać Mickey na lody? – zapytał niechętnie.

– Czy to dozwolone? – Deanna znów poczuła złość na tego

człowieka.

Wyprostował się i spojrzał na zegarek.

– Proszę ją przyprowadzić za pół godziny – powiedział, po czym

obrócił się i zamknął drzwi.

Deanna patrzyła na nie jeszcze przez chwilę, zupełnie zaskoczona.

– Wujek Lee jest trochę zmęczony – zaznaczyła Mickey z obawą

w głosie. – Bardzo ciężko pracuje. Powiedział mi, że robi teraz coś

bardzo ważnego i że to już niedługo musi być skończone.

– Owszem, wygląda na zmęczonego. – Deanna starała się, by jej

głos brzmiał spokojnie i naturalnie, choć wewnątrz aż się gotowała. –

No, to co? Idziemy na lody?

Mickey podskoczyła w miejscu. Jej oczy zaiskrzyły się radością.

– Jasne!

Gdy doszły do domu Mickey, Deanna schrupała właśnie ostatni

kawałek wafla.

– Chciałabym porozmawiać przez chwilę z twoim wujkiem –

powiedziała, wycierając lepkie palce w serwetkę.

Mickey dogoniła językiem uciekającą po waflu białą kroplę i

spojrzała na nią.

– Czy zrobiłam coś złego?

Deanna pociągnęła ją za jeden z loczków.

– Oczywiście, że nie. Chciałabym go tylko o coś zapytać.

Mickey pobiegła do drzwi i otworzyła je przed Deanną.

– Pójdę i zawołam go.

Deanna zamknęła za sobą drzwi i czekała, rozglądając się wokół.

Dużo przestrzeni, nowoczesny wystrój, jasne kolory tapet, to

wszystko sprawiało, że czuło się tu chłód, nawet bez klimatyzacji.

Mickey wracała jasnym korytarzem, oświetlonym naturalnym

światłem. Za nią bez pośpiechu szedł wujek. Widocznie w czasie, gdy

ich nie było, wziął prysznic i przebrał się, bo wyglądał nieco

porządniej i był spokojniejszy. Jednak niechętny grymas na twarzy

pozostał.

Deanna uśmiechnęła się do Mickey.

– Cała się umazałaś tymi lodami.

Mała wytarła skwapliwie buzię wierzchem dłoni.

– Nic nie pomogło. Lepiej idź do lusterka.

Mickey spojrzała na nią rezolutnie i pokiwała głową.

– Zaraz wrócę – powiedziała i odeszła w głąb korytarza.

Lee Stratton stał przed nią z rękami w kieszeniach. Ostro

zarysowana linia brwi odcinała się śmiałym łukiem nad jego zielono-

brązowymi oczami.

– Słucham – powiedział, siląc się na uprzejmość.

– Mickey nieco się boi zmiany opiekunki – zaczęła Deanna, jak

zwykle bezpośrednio. – Może powinien pan pomyśleć o tym, by

poświęcić jej nieco więcej czasu albo może brać ją do pracy przez

jakiś czas. Chodzi o to, by ułatwić jej zaadaptowanie się.

Lee zmarszczył brwi jeszcze bardziej.

– To, co robię z moją siostrzenicą, nie powinno nikogo obchodzić,

oprócz mnie.

– Ale ktoś musi panu powiedzieć o pewnych sprawach. Mickey

na pewno sama tego nie zrobi. Nie chcę się wtrącać, ale...

– Otóż właśnie: wtrąca się pani – uciął ostro.

Deanna westchnęła bezsilnie.

– Znalazł już pan opiekunkę?

– Ciekaw byłem, kiedy o tym zaczniemy rozmawiać!

– Słucham? – spytała Deanna zmieszana.

– Michelle od rana nie robi nic innego, tylko chodzi za mną i

plecie, jak bardzo chciałaby, aby pani się nią zajmowała. Nie mam

wątpliwości, że pani jej to zasugerowała. Dla mnie byłoby to

właściwie niepojęte, jak kobieta w pani wieku mogłaby chcieć spędzić

lato, opiekując się czyimś dzieckiem.

Oczy Deanny były teraz szerokie jak spodki. Chciała coś

powiedzieć, ale nie wiedziała co. Odezwała się po chwili.

– Ależ to jest zwariowany pomysł! Pan chyba oszalał!

– Tak. Mnie też się tak wydaje – wzruszył ramionami. – Ostatnio

jednak myślałem o tym dość poważnie. Nie widzę powodu, dla

którego pani miałaby być gorsza od jakiejś nastoletniej podfruwajki.

A poza tym mogłoby to być nawet dość wygodne ze względu na

bliskość pani domu.

Deanna patrzyła na niego, nie mogąc przemówić słowa. A więc

mówił poważnie! Mimo tych wszystkich zarzutów, jakie miał

przeciwko niej, myślał, by powierzyć jej opiekę nad Mickey!

– No więc? Zgadza się pani?

– Nie.

– Dlaczego? Mam wrażenie, że pani nie pracuje. Opłaciłoby się

to, zapewniam.

– Owszem, pracuję w kwiaciarni na część etatu, a poza tym

tapetuję mieszkania od czasu do czasu.

– To pamiętam – potwierdził dość oschle. – A więc mówi pani, że

nie mogłaby pani zająć się Michelle do czasu kiedy zacznie się

szkoła?

Ten facet miał charakter! Deanna otworzyła właśnie usta, by mu

powiedzieć, co może sobie zrobić z tą całą swoją arogancją i

propozycjami w tym rodzaju, gdy ujrzała Mickey wracającą

korytarzem. Podeszła do nich, patrząc pytająco to na jedno, to na

drugie.

W tym momencie złość Deanny ustąpiła miejsca trosce.

Pomyślała, że skoro Lee wystąpił z tą propozycją do niej, czyli do

kogoś, kogo ani nie znał, ani zanadto nie poważał, to kogóż lepszego

byłby w stanie zapewnić swej małej siostrzenicy do opieki, jeśli ona

na to nie przystanie?

Lee dobrze wyczuł jej chwilę wahania.

– A więc? – zapytał.

Deanna westchnęła zniecierpliwiona.

– A może lepiej byłoby porozmawiać o tym nieco później? –

znacząco spojrzała na Mickey.

– To cóż, może jutro około wpół do dziesiątej?

– W porządku – wymamrotała i uśmiechnęła się do małej.

– Idziesz już, Deanna?

– Tak. Muszę wracać do moich kotów. Być może zobaczymy się

znów jutro.

– Chciałabym... Wyjdę z tobą na dwór.

– Do zobaczenia, panie Stratton – pożegnała go Deanna chłodno.

– Do widzenia. Ach, jeszcze jedno. Proszę przynieść ze sobą

referencje.

Deanna rzuciła mu wściekłe spojrzenie. Chciała odpowiedzieć coś

na tę impertynencję, ale on odwrócił się i odszedł.

– Dałam wam dość czasu? – zapytała Mickey poufnie. – Wiem, że

mnie odesłałaś, bo chciałaś z nim sama porozmawiać.

– Tak. Rzeczywiście miałam mu do powiedzenia parę rzeczy.

Dziękuję, że to zrozumiałaś. Nie przejmuj się, nie zrobiłaś nic

niewłaściwego.

– Nie? O, to dobrze – odetchnęła z ulgą. – Zastanawiałam się

właśnie, co takiego mogłoby to być, ale nic sobie nie mogłam

przypomnieć. W każdym razie nie dzisiaj.

– I z pewnością od razu poczułaś się lepiej, co? – Deanna

zaśmiała się i pociągnęła dziewczynkę żartobliwie za jeden z jej

niesfornych loczków. – Do widzenia. Zobaczymy się jutro!

– Do widzenia! – uśmiechnęła się Mickey tym uśmiechem, który

u Deanny powodował przypływ ciepłych uczuć.

Po powrocie do domu czuła, że gdzieś w głębi duszy ciągle pali ją

złość do Lee Strattona. Odłożyła klucze na półeczkę pod lustrem w

holu i weszła do kuchni.

Nalała sobie szklankę mrożonej herbaty. Wypiła duży łyk i

zaczęła niespokojnie chodzić po kuchni. O mały włos, a

powiedziałaby Lee w oczy, co o nim myśli. Gdyby Mickey wtedy nie

weszła...

Miał ją za dziecinną i złośliwą, a mimo to chciał zatrudnić ją jako

opiekunkę swojej siostrzenicy! Ciekawa była kogo innego mógłby

przyjąć? Jeśli nie byłaby to właściwa osoba, na pewno ucierpiałaby na

tym tylko Mickey.

Nie mogła zaprzeczyć, że pomiędzy nią i małą nawiązała się jakaś

więź. Wiedziała, że Mickey też tak czuje. A więc jej wątpliwości co

do pracy były związane jedynie z osobą sąsiada. Był arogancki,

zarozumiały, a jego zachowanie doprowadzało ją wprost do szału. Jak

się to miało do Mickey, która potrzebowała miłości i serdeczności po

tak ciężkim doświadczeniu, jakim była dla niej śmierć matki?

Intuicyjnie Deanna wyczuła, że byłaby w stanie wnieść do życia

Mickey nieco ciepła. Sumienie nakazywało jej podjąć tę próbę.

Ich kontakty mogły przynosić obopólne korzyści. Miło byłoby jej

spędzać czas z kimś takim jak Mickey. Była ona tylko trochę młodsza

niż dzieci, dla których pisała książki. Mogła dostarczać jej ciekawych

spostrzeżeń i pomysłów. Na pewno obie świetnie by się bawiły.

Mickey z pewnością też odpowiadałby taki układ. Potrzebowała

kogoś, z kim mogłaby porozmawiać, wyżalić się. A jej wujek do tej

roli się nie nadawał. Chciał jedynie wypełnić swoje obowiązki wobec

niej, ale nie stać go było na zrobienie kroku dalej.

Deanna zdecydowała się. Spojrzała na zegarek i zadzwoniła do

Pat Hahn. Pat gotowa była bez większych ceregieli iść jej na rękę.

– Jak przestaniesz u mnie pracować, to będę miała pretekst, żeby

wreszcie wyciągać z łóżka moją córkę Kendrę. Za bardzo lubi

wylegiwać się z rana – mówiła. – Dzięki temu popracuje trochę,

zamiast latać po mieście, wydawać forsę i podrywać pryszczatych

chłopaków.

– Nie zamęcz jej, Pat. Spróbuj sobie przypomnieć swoje młode

lata! – zaśmiała się Deanna.

– Próbuję, próbuję, ale to nie takie łatwe. Dawno to było, gdy

miałam szesnaście lat. A więc jesteś już pewna tego? To znaczy

pewna, jeśli chodzi o niego?

– Z nim jakoś wytrzymam, ale robię to przede wszystkim dla

Mickey. To wspaniały dzieciak, Pat, i potrzebuje naprawdę dobrej

opieki. Mam nadzieję, że on nie zmieni zdania, ot tak, z przekory.

– Byłby stuknięty, gdyby tak zrobił. Cokolwiek się stanie,

wpadnij do mnie jutro. Chcę usłyszeć szczegóły. Wiesz, jak lubię ich

słuchać.

– Masz na myśli plotki...

– Skoro tak wolisz to nazwać – roześmiała się Pat.

– Zobaczymy się jutro!

– Cześć!

Deanna odłożyła słuchawkę śmiejąc się. Po chwili wstała,

podeszła do lodówki i wzięła jeszcze jedną kostkę lodu do szklanki.

Popijając zimny napój myślała, czy Lee zmieni swe plany, czy nie.

Kto to mógł wiedzieć?

Jedno wiedziała na pewno. Nie będzie już dłużej tolerować jego

nieuprzejmości. Mimo wszystko mógł zachowywać się wobec niej w

bardziej kulturalny sposób.

Po sposobie, w jaki Lee Stratton przywitał ją w drzwiach widać

było, że będzie tę rozmowę traktował poważnie. Ucieszyła się w

duchu, bo dawało to szansę na porozumienie bez zbytecznego ładunku

emocji. Uspokojona weszła za nim do gabinetu.

Rozejrzała się. Wszystko było tu w takim stanie, jak poprzednio,

tylko na biurku piętrzyły się w nieładzie stosy wydruków

komputerowych. Ściany były już wymyte z kleju. Przysunęła sobie

krzesło i usiadła naprzeciwko niego.

– Ładne ściany. Czyste... – zaznaczyła nieśmiało.

Lee rzucił jej krótkie spojrzenie i uśmiechnął się. Był to bardzo

atrakcyjny uśmiech. Wyglądało na to, że gościł na jego twarzy

częściej, niż się z początku mogło wydawać. Uświadomiła sobie, że

ma ochotę zobaczyć go jeszcze raz i szybko odwróciła spojrzenie.

– Prawda, że nieźle się prezentują? – odparł dość sucho,

zasiadając za biurkiem.

Wziął do ręki długopis i przez chwilę pukał nim bezmyślnie w

klawiaturę komputera.

– Sądzi pani, że istnieje jakakolwiek szansa na to, byśmy mogli

spokojnie porozmawiać? – zapytał wreszcie z ledwie wyczuwalną

nutką rozbawienia w głosie.

Ta nieoczekiwana zmiana nastroju zupełnie zaskoczyła Deannę.

– To zależy całkowicie od pana – odrzekła śmiało i, nie mogąc

oprzeć się urokowi jego uśmiechu, odwzajemniła go.

– Nie jest to tak całkowicie jednostronne, jak pani sądzi – oparł

się wygodnie i obserwował ją spod przymkniętych powiek.

Czy to była aluzja, czy tylko jej się zdawało? Nie, to tylko

wyobraźnia, odpowiedziała sama sobie.

– Owszem, sądzę, że jest to jednostronne. A teraz co do Mickey...

– Właśnie, czy chciałaby pani przejąć nad nią opiekę do końca

lata?

– Być może – odparła.

Nie chciała dać po sobie poznać, że właściwie już się

zdecydowała.

– Dobrze. Chciałbym jednak wiedzieć, dlaczego przyjmuje pani

moją propozycję?

Pytanie było całkiem uzasadnione i zadane bez podtekstów.

– A więc, po pierwsze, piszę książki. Są to książki dla dzieci

mniej więcej w wieku Mickey. Nie mam zbyt częstego kontaktu z

dziećmi, nie na co dzień w każdym razie. Byłaby to dla mnie szansa

lepszego poznania ich świata. Po drugie, bardzo polubiłam Mickey i

miło mi z nią przebywać.

Deanna czuła, że Lee może w każdej chwili przerwać jej jakąś

kąśliwą uwagą. On jednak słuchał jej z zainteresowaniem.

– To są referencje, o które pan prosił – powiedziała, podając mu

papiery.

Rzucił okiem na nazwiska.

– Mhm – mruknął z zadowoleniem. – Dobrze. Proszę powiedzieć

mi teraz coś o sobie.

Deanna spojrzała na niego pytająco.

– A co chciałby pan o mnie wiedzieć?

– Wszystko. Po prostu wszystko. Raz zrobiłem błąd i to w

zupełności wystarczy.

Deanna pomyślała, że popełnianie błędów nie było w stylu tego

faceta. Nie miał też w sobie za grosz tolerancji. Obudziło się w niej

współczucie do Mickey.

– Mam dwadzieścia osiem lat – zaczęła. – Od trzech lat

mieszkam w domu obok. Wynajmuję go od mojej ciotki, która teraz

mieszka w Victorii. Do zeszłego roku pracowałam w agencji

reklamowej. Nazwa i adres są w papierach. Teraz dorabiam sobie w

kwiaciarni i biorę różne prace dorywcze.

– A więc będzie to dla pani po prostu kolejna forma dorobienia

sobie, czy tak?

– Niezupełnie. Jak już powiedziałam, lubię Mickey. Razem

mogłybyśmy mieć fajne wakacje. Poza tym myślę, że Mickey

potrzebuje kogoś więcej niż dziewczyny do dziecka. Powinna mieć

kogoś, komu mogłaby zaufać... przyjaciela. Sądzę, że nadawałabym

się do tego.

Lee pochylił się w jej kierunku i spojrzał jej czujnie w oczy.

– Czy rozmawiała z panią o swojej matce?

– Niewiele. Wspomniała też, że nie wiadomo gdzie w tej chwili

jest jej ojciec.

Lee zacisnął usta.

– Owszem. To dla niej nawet lepiej, że go tu nie ma. Mojej

siostrze też lepiej by się bez niego żyło – przerwał nagle. – Tak, ma

pani rację. Mickey z pewnością potrzebuje kogoś bliskiego. Ja sam nie

mogę jej teraz tego zapewnić. Zbyt dużo czasu pochłania mi praca.

– Czym się pan zajmuje? – Deanna nie mogła powstrzymać się od

tego pytania.

– Jestem jednym ze wspólników Winntech Computer Graphics –

odparł.

– Słyszałam już tę nazwę.

Deanna przypomniała sobie artykuł o tej firmie, jednym z

najlepiej prosperujących przedsiębiorstw w Winnipeg. Rozpoczęli

swą działalność od programowania wymyślnych gier komputerowych.

Teraz zaczęli także produkować programy graficzne dla architektów,

plastyków i projektantów. Łatwo było sobie wyobrazić, jak

wyczerpująca musiała to być praca.

– Często zostaję po godzinach – powiedział. – Nie będę wracał

codziennie o piątej. Czy jest pani na to przygotowana? W grę

wchodzą także niektóre weekendy. Czasem wyjeżdżam też w

delegację.

– Z pewnością dam sobie radę. Jeśli zajdzie taka konieczność i

będę musiała wyjść, sama postaram się o właściwe zastępstwo.

– Jakiej zapłaty pani oczekuje?

– A co może pan zaoferować?

Gdy wymienił sumę, oczy rozszerzyły jej się ze zdumienia.

– To obejmuje także wieczory. Będę pani płacił dodatkowo za

dni, kiedy będę musiał wyjechać. Chciałbym także, by kupiła pani dla

niej jakieś ubrania. W tej chwili po prostu nie mam jej w co ubrać.

Dam na to pieniądze oddzielnie.

Przy okazji możecie także kupić trochę jedzenia. Cieszyłbym się,

gdyby udało się pani wmusić w nią czasem jakiś posiłek. Jest strasznie

grymaśna. Myślę, że przydałoby się jej też trochę książek. Zresztą,

proszę kupić jej to, co uważa pani, że jest jej potrzebne.

Mówił władczym tonem, zupełnie jakby wydawał polecenia w

pracy. Spojrzał raz jeszcze na referencje Deanny.

– Będę dzwonił do tych osób jutro. Jeśli wszystko będzie w

porządku, ma pani pracę. – Złożył kartkę i wsunął ją sobie do

kieszonki koszuli. – Dam pani znać jutro wieczorem – powiedział

wstając. – Jutro zabiorę Michelle do biura. Jeszcze jeden raz nie

zaszkodzi.

Jemu czy dziecku? – pomyślała Deanna wstając szybko.

– To chyba już wszystko, prawda? – zapytała.

– Tak. A więc do usłyszenia jutro późnym wieczorem.

Deanna odwróciła się jeszcze w drzwiach i spojrzała mu prosto w

oczy.

– Och, omal nie zapomniałam. Postaram się trzymać Mickey z

dala od mojego pieca – powiedziała, nie mogąc się wprost

powstrzymać. – I nie zabiorę jej na przejażdżkę na miotle, choćby nie

wiem jak o to błagała – podniosła dwa palce jak do przysięgi. – Słowo

wiedźmy!

Prześlizgnęła się przez drzwi zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.

Dusząc się od tłumionego śmiechu, przeszła przez korytarz i wyszła

frontowymi drzwiami. Mimo złośliwości, którymi go poczęstowała na

odchodne, była pewna, że otrzyma tę pracę. Mógł sobie robić z tymi

referencjami, co chciał, ale ona i tak wiedziała, że ją zatrudni.

Czuł, że Mickey potrzebuje kogoś bliskiego. Chciał pozbyć się

części swojej odpowiedzialności i był gotów nieźle za to zapłacić.

Mickey miała może miejsce w jego domu, ale nie w sercu.

Pat zapakowała właśnie bukiet pięknych róż i przyczepiła do nich

adres klienta dla kierowcy.

– Ktoś dzwonił do mnie dziś rano w twojej sprawie – powiedziała

i zerknęła na Deannę znad okularów.

– Tak myślałam. Powiedziałaś mu, jaka jestem wspaniała?

– Zasypałam go wprost komplementami na twój temat. No i co?

Głos ma całkiem seksowny, a jaki jest naprawdę?

Deanna wyglądała na zamyśloną. Przesuwała zwiędły płatek róży

w dłoni.

– Jest całkiem niczego sobie – powiedziała w końcu. Zabrzmiało

to, jakby mówiła do siebie, a nie do Pat.

– Och, Deanna! Szczegóły! Szczegóły! Jaki jest? Niski? Wysoki?

Gruby? Chudy? No, powiedzże coś!

Deanna roześmiała się.

– No dobrze. A więc nie jest dużo wyższy ode mnie.

– To znaczy kto? – przekomarzała się Pat.

– Poczekaj! Chcesz znać szczegóły, to nie przerywaj!

– Dobrze, już dobrze. A więc jest całkiem wysoki, no i... –

popędzała ją niecierpliwie.

– Nieźle zbudowany, choć nie do przesady. Bardzo elegancko i

prosto się trzyma. Wygląda na nieźle wysportowanego – ciągnęła

Deanna, przypominając sobie jego sylwetkę, gdy stał na brzegu

basenu. – Ma brązowe, ciemne, świetnie przystrzyżone włosy, trochę

jaśniejszych kosmyków od słońca. Ma piwne oczy, ale o nieco

zielonkawym odcieniu. Twarz ma... no tak, w końcu chyba bardzo

przystojną. Mocno zbudowany, ale w typie intelektualisty.

Pat chrząknęła znacząco.

– Albo mi się zdaje, albo słyszę nutkę zadurzenia w twoim głosie?

Deanna pokręciła szybko głową. Do tej pory nie zdawała sobie

sprawy, jak szczegółowe były jej obserwacje Lee Strattona. Owszem,

był atrakcyjny, no ale w końcu...

– Wiesz, żeby ktoś cię pociągał, najpierw musisz go polubić

– powiedziała z przekonaniem. – Może on i jest przystojny, ale

okropnie niemiły. Nieuprzejmy i arogancki. Nieczuły. To całkiem

jasne, że wziął do siebie Mickey tylko dlatego, że nie miała się gdzie

podziać. Jest teraz dla niego tylko jednym z wielu obowiązków. I ona

biedna to wyczuwa.

– Na to potrzeba trochę czasu, Deanna. Miłość nie zjawia się na

życzenie.

– Ale to taki fajny dzieciak, mówię ci! Naprawdę trudno byłoby

jej nie kochać! Mam wrażenie, że dla niego liczy się tylko jego własna

praca i niewiele więcej.

– Skoro z niego taki przystojniak, jak mówisz, to na pewno kreci

się wokół niego jakaś dziewczyna albo dwie. Może się niedługo ożeni

i będą wszyscy żyć długo i szczęśliwie? Nie przejmuj się tym tak

bardzo.

Deanna westchnęła ciężko.

– Może i rzeczywiście nie powinnam się tak martwić. Nie mogę

zapewnić Mickey szczęśliwego domu, to przynajmniej będziemy

miały fajne wakacje.

– Mam co do tego dobre przeczucia – przyznała Pat, patrząc na

Deannę z troską.

– Co masz na myśli?

– Wiesz, jest coś takiego w twoim głosie, gdy mówisz o tym

swoim sąsiedzie, że węszę tu jakiś romans...

Deanna spojrzała na nią zdziwiona.

– Kwiatki ci pachną, a nie żaden romans! – zawołała. – Jeden już

mam za sobą i to się więcej nie powtórzy! Nie z nim, w każdym razie.

Pat pokiwała głową ze zrozumieniem, ale bez wielkiego

przekonania.

Mickey stała na tarasie, przeskakując z podniecenia z nogi na

nogę. Pół kroku za nią stał Lee.

– Wujek Lee mówi, że będziesz się teraz mną zajmować –

zaćwierkała z rozradowaną buzią. – To fajnie!

– I ja tak myślę. Będziemy miały superwakacje, prawda?

– Jasne! Mogę zobaczyć koty?

– Tak. Możesz też zmienić wodę papugom, jeśli chcesz. Właśnie

sama miałam zamiar to zrobić.

– W porządku! – Mickey przecisnęła się obok Deanny i znikła w

głębi korytarza.

Deanna spojrzała na Lee.

– Zechce pan wejść?

– Nie, nie. Dziękuję – przyglądał się jej w zamyśleniu. – To

godne podziwu! Co za wzór odwagi i pracowitości!

Deanna zignorowała tę drobną prowokację. Dla dobra Mickey

chciała utrzymać spokój w ich wzajemnych relacjach. Spokój, bo o

zażyłości nie mogło być, rzecz jasna, mowy.

– Dziękuję – usiadła na poręczy, kołysząc jedną nogą w

powietrzu. – Czyli zaczynam od jutra?

– Przyprowadzę Mickey około ósmej trzydzieści, przed wyjazdem

do pracy.

– W porządku.

Stratton wyprostował się i sięgnął do kieszeni.

– Proszę – powiedział, podając jej klucz. – To klucz od moich

drzwi frontowych. Może pani korzystać z mojego domu, kiedy pani

zechce. Chyba nie będziecie siedzieć tutaj całymi dniami. Myślę, że

skorzystacie też z basenu... – znów zupełnie niespodziewanie pojawiła

się w jego głosie nutka rozbawienia.

Zaskoczona żartobliwym tonem wzięła klucz z jego ręki. Sięgnął

raz jeszcze do kieszeni, tym razem po portfel.

– Tak jak mówiłem wczoraj, Mickey potrzebuje ubrań i wielu

innych drobiazgów. Chciałbym, żeby wzięła ją pani na zakupy –

podał jej zwitek banknotów.

Deanna stała nieco zmieszana z pieniędzmi w wyciągniętej dłoni.

Mimo wszystko zakupy były koniecznością. Wszystko, co Mickey

miała, było już na nią za małe.

– O której zwykle będzie pan wracał z pracy? – zapytała.

– To doprawdy trudno powiedzieć – wzruszył ramionami. –

Podpisujemy właśnie kontrakt z firmą w Kalifornii. Wolę być w

biurze dopóki oni tam nie skończą pracy, czyli do siódmej naszego

czasu. Och, byłbym zapomniał, prawdopodobnie wybiorę się tam w

przyszłym tygodniu. Szczegóły nie zostały jeszcze co prawda

uzgodnione, ale wygląda na to, że nie będzie mnie przez dwa, trzy dni.

Czy będzie to kłopot dla pani zająć się wtedy Mickey? Oczywiście za

dodatkową zapłatą.

– To żaden kłopot. Nie mam planów na przyszły tydzień.

No i trochę więcej gotówki też się przyda, pomyślała w duchu.

Jeśli szczęście jej dopisze, może uda się odrobić oszczędności jeszcze

zanim Mickey wróci do szkoły. To z kolei pozwoliłoby jej na pisanie

bez konieczności dorabiania sobie gdziekolwiek indziej.

Lee spojrzał w kierunku ulicy.

– Jeśli nie ma pani teraz więcej pytań, zabiorę ją do domu.

– Wolałabym raczej odesłać ją za parę minut, jeśli nie ma pan nic

przeciwko temu – odparła.

– Jak pani wygodniej – zgodził się. – Zatem, do zobaczenia jutro

rano.

Przechodząc przez kuchnię Deanna rzuciła na stół zwitek

banknotów. Było stąd słychać, jak Mickey mówi do ptaków. Weszła

do pokoju.

– Zmieniłaś im wodę?

– Tak. Popatrz, Whirlybird się mnie boi, a Tinkerbell nie. Usiadła

mi na palcu. Bo ona to jest... „ona”, prawda?

– Obie są „one” – roześmiała się Deanna i odgarnęła włosy

opadające Mickey na czoło. – A więc, jak rozumiem, podoba ci się ten

pomysł, żebym opiekowała się tobą w czasie wakacji?

Mickey przytaknęła skwapliwie.

– Wiesz, już się bałam, że znajdzie kogoś innego, takiego jak

Kyra, albo że będę musiała chodzić z nim codziennie do pracy. To

straszna nuda. Czy on już poszedł do domu? – spytała, patrząc w

kierunku drzwi.

– Poszedł, ale ty możesz tu jeszcze zostać przez parę minut.

Chcesz lemoniady?

– Tak, poproszę. – Mickey wspięła się na wysoki stołek i usiadła,

huśtając nogami. – Co będziemy robić jutro?

Deanna napełniła dwie wysokie szklanki i podała jedną z nich

Mickey.

– Wujek Lee chciał, żebym wzięła cię na zakupy. Może

powinnyśmy przejrzeć twoje rzeczy i zobaczyć, czego potrzebujesz. A

może znajdziemy też trochę czasu na fryzjera?

Twarz Mickey rozjaśniła się. Skinęła głową.

– Świetny pomysł! – zawołała. Zaraz jednak zachmurzyła się i

posmutniała, wpatrzona w kostki lodu w szklance. – Włosy zawsze

obcinała mi mama – powiedziała po chwili cicho.

– Na pewno dobrze to robiła – Deanna poczuła nagły przypływ

litości.

Mickey pokiwała głową. Westchnęła ciężko i opuściła ramiona.

– Chyba już nie chcę – powiedziała, wyciągając rękę ze szklanką.

Deanna wzięła ją i odłożyła na stół.

– Myślisz, że pomogłoby, gdybym cię przytuliła?

Mickey spojrzała na nią, nic nie mówiąc. Deanna już wiedziała...

Podeszła i objęła ją mocno. Przez moment Mickey była spięta. Po

chwili jednak poddała się, objęła Deannę za szyję i wtuliła głowę w

jej ramię.

Deanna poczuła, że łzy cisną się jej do oczu. Biedne dziecko,

pomyślała. Była zupełnie sama na tym świecie.

– Dawno nikt mnie tak nie przytulał – powiedziała Mickey

stłumionym głosem.

– Mnie też. To miłe uczucie, prawda?

Jakoś nie zaskoczyło jej to, że Lee Stratton nie przytulał swojej

siostrzenicy. Nie wyczuwała bowiem pomiędzy nimi żadnej więzi.

Zaopiekował się nią ze zwykłego poczucia obowiązku, i to wszystko.

Uścisnęła ją mocno raz jeszcze.

– A więc umowa stoi: jutro zaczynamy od dużych zakupów.

Wstajemy wcześnie, w porządku?

– W porządku! – odrzekła Mickey. Sięgnęła po swoją szklankę i

wzięła łyk napoju. – Możemy zjeść lunch poza domem?

– Żaden problem!

– McDonald?

– A gdzieżby indziej!

– Mniam, mniam, świetnie! Może już pójdę do domu, wykąpię się

i przygotuję wszystko na jutro?

Gdy szły do drzwi, spojrzała na Deannę.

– Wiesz, jak to jest: jak wcześnie idziesz spać, to noc prędzej

mija i jutro szybciej przychodzi.

– Wiem, wiem – uśmiechnęła się Deanna. – Do zobaczenia rano,

duży bobasie! – cmoknęła ją w czubek głowy.

– Dobranoc – odpowiedziała Mickey i w podskokach pomknęła

do siebie.

Deanna stała jeszcze w drzwiach. Obserwowała dwóch chłopców,

ścigających się na małych rowerkach po chodniku po przeciwnej

stronie ulicy. Myślała o matce Mickey. Z pewnością nie była podobna

do Lee. By wychować tak kochające i troskliwe dziecko, musiała

sama być szczera i bardzo uczuciowa.

On, owszem, był całkiem przystojny. Nie miał jednak za grosz

czułości. Ciekawe, czy także w relacjach z kobietami był tak chłodny?

Czy w ogóle poza pracą miał potrzebę prywatnych kontaktów i

przyjaźni? Deanna miała nadzieję, że tak, że w jego życiu była jakaś

kobieta, która skruszyłaby jego charakter, która pomogłaby mu

stworzyć dom dla Mickey.

Westchnęła i weszła do domu. Musiała zabrać się za pisanie.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Usłyszała przez sen, że ktoś dzwoni do drzwi. Otworzyła oczy i

trochę zdezorientowana rozglądała się wokół. W pokoju było już

jasno. Rzuciła okiem na budzik i stwierdziła, że jest prawie wpół do

dziewiątej. Wyskoczyła prędko z łóżka, klnąc sama na siebie przy

akompaniamencie kolejnego dzwonka.

Przywdziała krótki szlafrok. Pasek wiązała już w drodze na dół.

Na pół sekundy zatrzymała się, by zerknąć w wiszące w holu lustro.

Skrzywiła się, desperacko próbując zrobić coś z nieposłusznymi

włosami. Wyprostowała jeszcze tylko kołnierz szlafroka i otworzyła

drzwi.

Lee i Mickey stali na tarasie. Uśmiechnęła się sennie do małej i

spojrzała na Lee.

– Bardzo mi przykro – powiedziała prędko. – Zaspałam. Pisałam

do późna w nocy i powinnam była nastawić budzik.

Zielonkawe oczy przyglądały się jej uważnie, a teraz właśnie

oceniały jej długie nogi. Deanna poruszyła się zmieszana. Lepiej by

się czuła, gdyby mogła wziąć prysznic i ubrać się. A poza tym w jego

spojrzeniu było coś zbyt osobistego, jak na tę sytuację.

Natomiast Lee był elegancki do najdrobniejszego szczegółu.

Każdy włos na właściwym miejscu, idealnie skrojony garnitur,

podkreślający jego mocną figurę, a z drugiej strony nadający mu

wygląd profesjonalisty. Do licha, ależ z niego przystojny gość,

pomyślała.

Ich oczy spotkały się na krótką chwilę. W jego spojrzeniu nie było

tym razem tak dobrze znanej jej ironii i krytycyzmu. Było nieco ciepła

i akceptacji, coś jak nie wypowiedziany komplement. Szybko

odwróciła wzrok, zaskoczona swoją reakcją.

Poprawiła włosy i spojrzała na Mickey.

– Widzę, że jesteś gotowa, żeby dobrze dziś wystartować?

Mickey skinęła głową.

– Śniadanie już zjadłam.

– Świetnie. Wejdź do środka – odsunęła się i przepuściła

dziewczynkę. – A więc do zobaczenia wieczorem – zwróciła się do

Lee.

Im szybciej odejdzie, tym lepiej. Nie tyle gapił się na nią, co po

prostu przyglądał się jej z nadspodziewanym zainteresowaniem.

– Zadzwonię po południu i powiem dokładniej, kiedy wracam.

Jeśli nie będzie was w domu, zostawię informację na taśmie.

– Nie mam automatycznej sekretarki – powiedziała Deanna.

– W takim razie nagram się na swojej. Może pani sprawdzić

później – zerknął na zegarek. – Muszę pędzić. Do zobaczenia,

Michelle! – uśmiechnął się do małej i odszedł.

Odetchnąwszy z ulgą Deanna weszła do domu i zamknęła za sobą

drzwi.

– Muszę napić się kawy – powiedziała. – Chodźmy do kuchni.

Zdjęła pokrowiec z klatki z papugami. Uśmiechnęła się, widząc

zaskoczenie Mickey świergotem i podskokami rozbudzonych ptaków.

W czasie, gdy parzyła się kawa, uprzątnęła stół z papierów.

Mickey przyglądała się temu z zaciekawieniem.

– Co to jest? – zapytała, wskazując papiery.

– To jest książka, którą piszę. – Deanna położyła stos kartek na

lodówce. – To historia małej dziewczynki, która żyje w przyszłości.

W kosmosie.

Mickey usiadła za stołem, opierając podbródek na rękach.

– To książka dla dzieci?

– Tak, dla dzieci trochę starszych od ciebie. – Niecierpliwie

rzuciła okiem na ekspres do kawy. Ciągle jeszcze nie była gotowa!

Nie wyspała się ani trochę i dawka kofeiny przydałaby się, jak nigdy.

– Jedna moja książka została już wydana. Może będziesz mogła ją

kiedyś przeczytać.

– Nie za bardzo lubię czytać – skrzywiła się Mickey. – To nudne.

– O, szkoda. – Deanna nalała sobie kawy i dodała mleka. Upiła

duży łyk i odetchnęła głęboko. Kawa była wyśmienita. – Myślałam,

że w te wakacje mogłybyśmy sobie trochę poczytać, siedząc w

ogrodzie. Bardzo lubiłam to robić, jak byłam mała.

– Twoja mama też ci czytała?

Deanna pokręciła głową. Żadne z jej rodziców nie miało ani

czasu, ani chęci, by spędzać z nią czas w ten sposób.

– Myślałam jednak, że fajnie byłoby czytać na głos na zmianę, raz

ty, raz ja. Powinnyśmy kiedyś spróbować. Może ci się spodoba, kto

wie?

Oto i zadanie na wakacje, pomyślała.

– Gdzie jest Alfie i Imp? – zapytała Mickey, by zmienić temat.

– Są za domem. Możesz iść się z nimi pobawić, a ja w tym czasie

wezmę prysznic.

– Dobrze – Mickey zeskoczyła ze stołka i skierowała się do drzwi.

– Nie wychodź poza ogród, to nie zajmie mi dużo czasu.

Przez chwilę stała oparta o kredens patrząc, jak Mickey wywołuje

koty spod krzaków. Dopiła resztkę kawy, a potem przeciągając się i

ziewając poszła do łazienki.

Deanna zrzuciła z nóg sandały i usiadła po turecku na podłodze w

pokoju Mickey. Wytrząsnęła z torby kilka kolorowych podkoszulków,

obcięła im metki i podała je Mickey.

Dziewczynce bardzo podobały się zakupy. Oczy jej ciągle jeszcze

błyszczały, a z policzków nie schodził rumieniec. Wizyta u fryzjera

poprawiła znacznie jej wygląd. Zniknęły brzydkie, ciągle wpadające

do oczu kosmyki włosów. Teraz fryzura była ładna i łatwa do

utrzymania.

Po kilku minutach wszystkie nowe rzeczy znalazły się w szafie.

– Kupiłaś mi mnóstwo ubrań – powiedziała Mickey.

– Twój wujek ci je kupił. Ja tylko pomogłam wybrać to, czego

potrzebowałaś. Pamiętaj, żeby mu podziękować, kiedy wróci do

domu. A teraz zamówimy pizzę. Umieram z głodu.

W oczekiwaniu na dostawę rozwinęły nowe plakaty Mickey i

zastanawiały się, gdzie je przyczepić. Trzy z nich były z kotami, a

jeden z jednorożcem.

– Jednorożca możemy dać nad łóżko – oświadczyła Mickey. –

Koty na tę ścianę koło okna. Te trzy białe w koszyku powiesimy w

środku.

– Dobry pomysł. Gdzie są nasze pinezki?

– Tutaj! – Mickey podała jej małą torebkę.

Deanna przypinała plakaty do ściany, a Mickey mówiła jej, czy

wiszą prosto.

– No i co? Jak to wygląda? – zapytała.

– O wiele lepiej – ucieszyła się Mickey. – Od razu przyjemniej się

tu zrobiło.

– Nie przywiozłaś ze sobą żadnych swoich rzeczy? – spytała

Deanna.

Pokój wyglądał tak samo sterylnie, jak inne w tym domu: ani

pluszowych zabawek, ani lalek, ani półek z książkami i grami.

– Przywiozłam tylko trochę moich ubrań i parę drobiazgów. Tylu

rzeczy zapomniałam zabrać, gdy wujek Lee przyjechał po mnie do tej

pani, u której mieszkałam. Teraz już nie wiem, gdzie one mogą być.

Nie wiem też, co stało się z rzeczami mamy – usiadła ciężko na

brzegu łóżka kołysząc nogą. – Wszystko zostało w domu, kiedy

musiała pójść do szpitala. Chyba teraz ma to ktoś inny.

Mickey wyjęła z pudełka małe radio z budzikiem, które kupiły, i

postawiła je ostrożnie na komódce. Podłączyła je do prądu i znalazła

jakąś stację z muzyką rockową. Podkręciła nieco i uśmiechnęła się do

Deanny.

– Teraz nie będzie już tu tak cicho – oświadczyła.

– No dobrze. A teraz zbierzmy te papiery i wyrzućmy do kosza.

Masz, tu jest duża torba. Zbierz do niej te śmieci. Sprawdź też, czy na

podłodze nie leżą gdzieś szpilki. Lepiej nie nadepnąć na taką rano

bosą nogą.

Zanim zabrały się na dobre do sprzątania, odezwał się dzwonek u

drzwi. Mickey poderwała się pierwsza.

– Pizza!

– Lepiej się pośpiesz, zanim wystygnie – powiedziała Deanna ze

śmiechem i dała jej pieniądze.

Chyba nic się nie stanie, jeśli zjemy tutaj, pomyślała, gdy mała

zniknęła za drzwiami. Jadalnia, gdzie stał nowoczesny stół ze

szklanym, kryształowo czystym blatem i wymyślnymi nowoczesnymi

krzesłami, nie była dobrym miejscem na tłustą pizzę w rozmiękłym

pudełku.

Także i kuchnia, lśniąca jak sala operacyjna z nieskazitelnie

czystym wyposażeniem, nie była ani trochę przytulniejsza.

Ten dom potrzebował ożywienia, ciepła. Jej dom na pewno

nie wygrałby konkursu na projekt wnętrza, ale przynajmniej

przyciągał miłą atmosferą. Był to dom, w którym czuło się obecność

jego mieszkańców.

Zastanawiała się, czy Lee był zwolennikiem takiego surowego

wystroju, czy też nie starczało mu gustu i odwagi, by wprowadzić tu i

ówdzie akcenty własnego pomysłu. Uśmiechnęła się do siebie. Na

widok tych małych, purpurowych rybek niejednemu odeszłaby

wszelka ochota do eksperymentów z dekoracją wnętrz.

Mickey wróciła, niosąc ostrożnie pudełko z pizzą i brązową

torebkę z napojami.

– Oto i nasze jedzenie – powiedziała i położyła pudełko na

komódce. – Mmm, pachnie wspaniale!

– No to jedzmy już.

Usiadły obie na dywanie, kładąc pizzę pomiędzy sobą. Za obrus

posłużył im duży ręcznik kąpielowy. Grało radio, a Mickey poruszała

głową w takt muzyki. Pociągnęła przez słomkę łyk mrożonego kakao

z kubka.

– Wspaniale smakuje pizza z czekoladą – orzekła.

– O tak! Zawsze to lubiłam. Także z cheeseburgerami i chipsami!

– Mhm. Kupimy sobie to jutro – uśmiechnęła się Mickey.

– Może lepiej byłoby jednak coś ugotować?

– Cheeseburgery! Uwielbiam takie niezdrowe jedzenie!

Deanna podniosła do oczu kawałek pizzy i przyjrzała się mu

uważnie.

– Dla mnie nie wygląda to wcale tak niezdrowo – powiedziała i

ugryzła porządny kęs. – Patrz jak się to ciągnie! – Bełkocząc z

pełnymi ustami, starała się złapać językiem zwisające nitki gorącego

sera.

– A, to tutaj jesteście.

Zaskoczone podniosły głowy. Lee stał w drzwiach z założonymi

rękami. Miał jeszcze na sobie garnitur, ale krawat był poluzowany, a

dwa guziki koszuli rozpięte. Właściwie to nie wyglądał wcale tak

groźnie.

Deanna przełknęła spiesznie i wytarła usta serwetką.

– Witam – uśmiechnęła się trochę sztywno. – Widzę, że jest pan

trochę wcześniej.

– Skończyłem szybciej niż myślałem. – Wzruszył ramionami i

rozejrzał się po pokoju. – Zdaje się, że wydałyście trochę pieniędzy,

co?

W oczach Mickey pojawiła się niepewność.

– Tak. Czy może kupiłyśmy za dużo?

– Chyba raczej nie, prawda? – zwrócił się do Deanny.

Deanna wstała z podłogi.

– Mam wszystkie kwity – powiedziała cicho, sięgając do tylnej

kieszeni spodni. – Kupiłyśmy tylko potrzebne jej rzeczy, ubrania i

buty, a także parę drobiazgów, by mogła poczuć się trochę bardziej

jak u siebie w domu. – Uśmiechnęła się do Mickey. – Ja się już

najadłam, a ty?

Mickey przytaknęła.

– No to teraz posprzątajmy. Włożę te resztki do lodówki, a ty w

tym czasie wyrzuć papiery – zwróciła się do dziewczynki, ignorując

obecność Lee. – Chcesz wypić resztę czekolady? – zapytała.

– Nie, nie jestem już głodna. Te torby też są do wyrzucenia?

– Raczej tak. Przepraszam – zwróciła się do Lee, chcąc wyjść z

pokoju.

Odsunął się, ale i tak otarła się o niego ramieniem. Poczuła

zapach jego wody po goleniu. Natychmiast jednak zgasiła w sobie

rozbudzone uczucie zainteresowania.

Do licha z nim! – pomyślała. Czemu nie wrócił do domu choćby z

miłym uśmiechem na twarzy, chwaląc Mickey za jej nowe uczesanie i

wystrój pokoju? Biedny dzieciak martwi się teraz, czy czasem nie

wydały za dużo pieniędzy na to wszystko! Chciała przecież sprawiać

jak najmniej kłopotu swojemu wujkowi.

Deanna podejrzewała, że Mickey podświadomie wyczuwała

reakcje Lee. Była przekonana, że nie do końca akceptował jej

obecność w domu.

Lee wszedł do kuchni w chwili, gdy Deanna owijała folią resztki

pizzy. Stał w drzwiach i przyglądał się jej przez chwilę. Zdjął już

marynarkę i krawat, podwinął rękawy koszuli. Wyglądał raczej

przystępnie, jeśli nie bezbronnie. Jedynie w oczach miał znów ten

chłodny błysk.

– Nie miałem na myśli tego, że wydałyście za dużo pieniędzy –

powiedział z oporem.

Deanna zamknęła lodówkę i odwróciła się do niego.

– Tu nie chodzi o mnie. Mickey bardzo się tym przejęła. To

przecież całkiem jasne, że ona i jej matka nie miały żadnych

oszczędności. Teraz ona martwi się, że to samo będzie tutaj. Myślę, że

powinien pan z nią na ten temat porozmawiać.

Zobaczyła, że jego oczy zwęziły się w szparki, a usta zacisnęły,

zupełnie jakby miał jej zamiar powiedzieć, by zajęła się lepiej

własnymi sprawami. Jednak w tej samej chwili weszła Mickey, niosąc

wielką torbę wypchaną śmieciami.

– To już wszystko. Mam to wynieść do śmietnika?

– Twój wujek tym się zajmie. Odprowadź mnie. Muszę już iść. –

Wzięła Mickey za rękę i uśmiechnęła się, mijając Lee. – Nie zapomni

pan o tej rozmowie, którą chciał pan z nią przeprowadzić, prawda,

panie Stratton?

Pacnęła Mickey palcem w czoło.

– Nie martw się, to nie będzie żadne kazanie. Wujek powie ci po

prostu trochę o pieniążkach, żebyś się już więcej nie przejmowała –

tu posłała Lee władcze spojrzenie. Przecież Mickey powinna zdawać

sobie sprawę, że wujka stać na jej utrzymanie. – Do widzenia.

Uśmiech, którym go obdarzyła, był tak samo fałszywy, jak i

spokojny ton głosu, który starała się utrzymać. Wyszła z podniesioną

głową.

Następnego ranka Deanna wstała wcześnie. Siedziała właśnie na

stopniach tarasu, popijając kawę i susząc swoje rudawe włosy w

promieniach rannego słońca, gdy z sąsiedniego domu wyszła Mickey i

Lee. Gdy nadeszli, wyprostowała się. Powitała Lee chłodnym

uśmiechem, który nabrał ciepła natychmiast, gdy jej wzrok spoczął na

Mickey.

– Cześć, dzieciaku! – powiedziała. – Co słychać?

– Wszystko w porządku. Co będziemy dziś robić?

– A co byś powiedziała na mały piknik w zoo?

– Świetnie! Możemy wziąć ze sobą kanapki z masłem

orzechowym i bananami!

– Fuj, to musi okropnie smakować! No, ale skoro musisz...

– Jasne, że muszę! Gdzie koty? – zapytała.

– Leo wyleguje się na moim łóżku, a Alfie i Imp są za domem.

Mickey wspięła się szybko po schodach i zniknęła w głębi domu.

Deanna patrzyła za nią przez moment, po czym odwróciła się. Lee

zbierał się do odejścia.

– Chwileczkę – powiedziała. – Zapomniałam pana o coś spytać

wczoraj.

– Coś takiego, nie wierzę własnym uszom! – odparł z ironią.

Zignorowała jego ton i ciągnęła dalej.

– Zauważyłam, że w pokoju Mickey nie było nic z jej dawnego

domu. Ani lalki, ani żadnego miśka, nawet zdjęcia jej matki. To

ważne, żeby miała jakieś rzeczy z przeszłości. Jej życie nie rozpoczęło

się przecież w dniu, kiedy się do pana przeniosła.

Deanna robiła wszystko, by nie brzmiało to jak oskarżenie. Z

wyrazu twarzy Lee wnioskowała jednak, że niezbyt jej się to udawało.

Wpatrywał się w nią, z trudem panując nad sobą.

– Płacę pani za opiekę nad Michelle, a nie za interesowanie się nie

swoimi sprawami – odrzekł, siląc się na spokój.

– Ależ to właśnie jest związane z opieką nad nią – odparła Deanna

z naciskiem.

– Niech pani lepiej nie próbuje przeciągać struny, bo...

– Bo zwolni mnie pan? – wpadła mu w słowo. – W porządku, ale

będzie pan tego żałował i dobrze pan o tym wie. Tak czy owak,

Mickey jest teraz pod pana opieką i to pan odpowiada za jej rozwój

wewnętrzny.

– Czy to już wszystko?

– Na teraz tak – odpowiedziała.

Miała nadzieję, że nie zdobędzie się na to, by rzeczywiście ją

zwolnić.

– A więc proszę zapamiętać, że zatrudniłem panią jako

opiekunkę do dziecka, a nie psychologa – powiedział chłodno. –

Późno dziś wrócę – dorzucił.

Zerknął na zegarek, odwrócił się i odszedł. Deanna patrzyła za

nim przez chwilę. Miała ochotę rzucić czymś w tego twardziela.

Mrucząc przekleństwa pod nosem weszła do domu i zatrzasnęła za

sobą drzwi.

Mickey stała w holu w pobliżu drzwi. Jeden z kotków kurczowo

trzymał się pazurkami jej bluzki. Ciekawe, ile z tej rozmowy dotarło

do jej uszu, myślała Deanna ze złością.

– Kłócicie się, ty i wujek? – zapytała dziewczynka spokojnym

głosem.

– Tak jakby... – przyznała Deanna. Nie warto było udawać, że jest

inaczej.

– O mnie?

– Nie, Mickey – Deanna potrząsnęła głową. – Nie o ciebie. Po

prostu nie zgadzamy się czasem i to wszystko. Dorosłym się to

zdarza.

Mickey pokiwała głową ze zrozumieniem.

– O tak, moja mama i mój tata kłócili się czasem, pamiętam.

Wcale mi się to nie podobało.

– Z pewnością – odparła Deanna. Musieli się nieźle kłócić, skoro

Mickey do dziś to pamięta. – Ja i twój wujek nie kłócimy się aż tak.

Już po wszystkim. Nie musisz się tym przejmować, dobrze?

– Zgoda – odpowiedziała mała.

Deanna wyczuwała, że Mickey bała się, że Lee mógłby

zaangażować inną opiekunkę. Zamyślona przytuliła dziewczynkę do

siebie.

Siedziała przed domem w fotelu ogrodowym. Był cichy wieczór.

Od zachodu zaczęły napływać ciężkie, ciemne chmury. Po chwili

przesłoniły ostatnie promienie zachodzącego słońca. Gdzieś w oddali

błysnęło po raz pierwszy. Stłumiony pomruk burzy przetoczył się

przez okolicę. Powietrze było ciężkie od duchoty.

– Deanna...

Zaskoczona rozejrzała się wokół. Przy furtce ogrodu stał Lee.

Wyprostowała się w fotelu i lekko uśmiechnęła. Czego on mógł

chcieć?

– Zdawało mi się, że mówiła pani do kogoś – powiedział,

podchodząc bliżej. Miał na sobie krótkie spodenki i rozpiętą

bawełnianą koszulę.

– Tak, mówiłam do kotów – odrzekła niepewnie. Była zmęczona i

nie miała ochoty na kolejną dyskusję. – Słucham pana – zapytała w

końcu.

– Mogę usiąść?

– Oczywiście – wskazała mu ręką drugi fotel. Lepsze było to, niż

gdyby miał nad nią stać. – Jak się ma Mickey?

– Śpi teraz.

Deanna spojrzała na zasnute chmurami niebo. Wraz z

nadchodzącą burzą wzmagał się i wiatr, wprawiając liście drzew w

szalony taniec.

– Burza może ją obudzić. Powinien pan przy niej być.

– To nie potrwa długo. Nie zajmę pani dużo czasu.

– Nowe rozkazy? – zapytała.

– Owszem – przyznał, marszcząc brwi. – Pojutrze muszę

wyjechać do Kalifornii. Czy sprawiłoby pani kłopot wziąć Michelle

do siebie na ten czas?

– Żaden problem – odpowiedziała, ciesząc się w duchu, że

przynajmniej nie będzie musiała go widywać przez parę dni. – Jej

towarzystwo nie sprawia mi kłopotu. – Wiatr zarzucił jej na twarz

kosmyk włosów. – Jak długo pana nie będzie?

– Nie mogę tego teraz dokładnie określić. Prawdopodobnie cztery,

może pięć dni. – Spojrzał w niebo. Na południu kłębiły się ciemne

chmury. Na zachodzie, gdzie przed chwilą zniknęło słońce, było nieco

jaśniej. – Może przejdzie bokiem – powiedział Lee.

– Mam nadzieję, że nie. Nie mieliśmy ani jednej porządnej burzy

tego lata.

– Pani lubi burze, czy dobrze zgadłem?

Blask następnej błyskawicy i grzmot nadał jego słowom

tajemniczości. Deanna wstała, podniósłszy twarz na spotkanie

pierwszych kropel deszczu. Spojrzała na niego i roześmiała się,

zapominając na chwilę o dzielącym ich konflikcie.

– Wspaniale, prawda? – Znów uniosła twarz, pozwalając, by

obmywały ją wielkie krople wody.

– Wiedziałem, że jest pani czarownicą – mruknął i podniósł się z

fotelika. – Założę się, że wywołała pani tę burzę za pomocą swych

czarodziejskich mocy.

Spojrzała na niego roześmianymi oczami.

– To nic trudnego. Bierze się po prostu oko jaszczurki i palec

ropuchy!

Odwzajemnił jej uśmiech i stał teraz koło niej w coraz bardziej

ulewnym deszczu. Wiał cudownie chłodny wiatr, niosąc zapach

świeżo nawilżonej ziemi. Ciemność nieba przecięły postrzępione

odnogi kolejnej błyskawicy. Huk grzmotu wstrząsnął okolicą.

– Ta była niezła, co? – zapytała Deanna z zachwytem.

Lee stał wpatrzony w niebo, jak ona. Deszcz obmywał mu twarz,

szyję i spływał za koszulę. Jego szorty, poczynając od paska, powoli

nasiąkały wodą. Także nogi miał już całkiem mokre.

Deanna spostrzegła nagle, że przygląda mu się z rosnącym

zainteresowaniem. Był niewątpliwie atrakcyjnym mężczyzną.

Podniosła oczy. Patrzył na nią, na jej mokre, przylegające do ciała

ubranie. Szybko odwróciła wzrok. Serce zaczęło jej bić szybciej.

Poczuła dotyk jego palców, odsuwających z policzka kosmyk jej

włosów.

Cofnął rękę, zanim mogła zareagować. Wciąż jednak czuła ciepły

ślad pozostawiony przez jego palce na swej chłodnej od deszczu

skórze. Z trudem powstrzymała się, by nie potrzeć ręką tego miejsca.

Spojrzała na niego.

– Lepiej będzie... – zaczęła.

– ... jak wrócę do Michelle – dokończył cicho, przyglądając się jej

z bliska. – Wiem, tak będzie rzeczywiście lepiej.

Wahał się przez chwilę, jakby chcąc jeszcze coś powiedzieć.

Pokręcił głową z rezygnacją i powoli oddalił się w kierunku furtki.

Kilka kroków przed nią zatrzymał się i odwrócił.

– Dobranoc, Deanna.

– Dobranoc, Lee – odrzekła.

Drżąc nieco z chłodu, potarła rękami swe odkryte ramiona. Potem

dotknęła policzka, jakby chcąc zetrzeć ślad jego palców. Westchnęła

ciężko.

Była już zupełnie przemoczona i zziębnięta, ale mimo to stała

jeszcze chwilę, rozmyślając o swoich reakcjach. To, że jej się

spodobał było zupełnie naturalne, powiedziała sobie z przekonaniem.

Była normalną, młodą kobietą. Mimo że w duchu ciągle czuła silny

związek z Ryanem, miała przecież prawo do obdarzania innych

mężczyzn zainteresowaniem.

Dotknął jej. No i cóż z tego? Delikatne dotknięcie. Nic w tym nie

było z erotyki. Prawda, ale z kolei nie był to taki zupełnie obojętny

odruch. W jego oczach widać było, że coś do niej czuł.

W porządku, zgodziła się w końcu. Może i było to jakieś

wzajemne zainteresowanie, ale tylko zewnętrzne. Przecież nawet nie

lubili się. Zamyślona poszła w stronę domu. Za nią spod stolika

wyskoczył Leo, zły na deszcz moczący mu sierść.

Po raz pierwszy rozstali się bez złości i kłótni. Przy okazji przeszli

nawet na ty. Zamiast ulgi zawładnęło nią jednak dziwne uczucie

niepewności. Nie miała żadnej wątpliwości, że przed chwilą zaszła w

ich stosunkach jakaś znacząca zmiana.

Tej nocy upewniła się, że naprawdę zaczyna coś do niego czuć.

Zupełnie coś innego niż złość i niechęć.

ROZDZIAŁ PIATY

Deanna myliłaby się sądząc, że sprawy od teraz potoczą się

inaczej. Gdy poszła rano po Mickey, Lee zachowywał się jak zwykle

chłodno. Bez słowa wręczył jej zwitek banknotów jako

wynagrodzenie i wyszedł, w roztargnieniu pogłaskawszy Mickey na

do widzenia.

W chwili gdy drzwi zamykały się za nim, Deanna uchwyciła

smutny wyraz oczu Mickey. Tych dwoje nie zbliżyło się do siebie ani

trochę. Z tego też powodu dziewczynka była cicha i nieśmiała w

stosunku do swego opiekuna. Wydawało się, że Lee niewiele miał dla

niej uczucia, poza poczuciem obowiązku. Wszystko to było takie

przykre.

Deanna pociągnęła Mickey za jeden z jej niesfornych loczków.

– No, mała, wiesz już od czego chciałabyś zacząć? Możemy

przejechać się statkiem po rzece albo pójść do muzeum i planetarium.

Mickey wzruszyła obojętnie ramionami. Nie było w niej dziś

entuzjazmu.

– Wszystko mi jedno – odpowiedziała.

– A może – zaczęła Deanna i przytuliła ją – spędzimy sobie po

prostu spokojnie dzień w ogrodzie z basenem, co?

– Tak, to byłoby nieźle. – Głos Mickey był przytłumiony. Cały

czas trzymała Deannę mocno za szyję. – Mogłabyś poczytać mi

trochę, gdybyś chciała.

– To nawet całkiem dobry pomysł. – Deanna pocałowała ją w

policzek i wyprostowała się. – Pójdę teraz do domu i założę kostium

kąpielowy. Ty też idź do siebie na górę i włóż swój. Spotkamy się

przy basenie.

Mickey pokiwała głową i odeszła powoli.

Mój Boże, ona przecież tak bardzo potrzebuje miłości, pomyślała

Deanna. Chce czuć się potrzebna.

Dobrze znała to uczucie z własnego dzieciństwa. Zawsze miała

wrażenie, że jej rodzice przede wszystkim kierowali się poczuciem

obowiązku wobec niej. Rozczarowała ich od samego początku.

Urodziła się jako drugie dziecko, i do tego dziewczynka.

Jej siostra była od niej o trzy lata starsza. Rodzice planowali,

rzecz jasna, chłopca. Cały pokój był już przystrojony na niebiesko.

Pościel w kołysce też była niebieska. Urodzenie się Deanny

rozczarowało ich. Po niecałych dwóch latach mama urodziła wreszcie

upragnionego syna.

Może gdyby odziedziczyła po rodzicach bystrość, spryt, upór w

dążeniu do celu, jej życie wyglądałoby teraz inaczej. Była jednak

dzieckiem cichym, nieśmiałym. Większość dzieciństwa przeżyła

zatopiona w książkach, snując marzenia o nowych lądach i obcych

cywilizacjach. W odróżnieniu od swej siostry, która została lekarzem,

i brata, który ukończywszy uniwersytet został prawnikiem, ona

przerwała naukę przed uzyskaniem stopnia naukowego.

Może i rodzice mogliby być z niej dumni, gdyby napisała jakąś

książkę, zaakceptowaną później przez kanadyjską elitę literacką.

Książki dla dzieci, książki science-fiction nie liczyły się jednak dla

nich jako życiowe osiągnięcie.

Weszła do domu i poszła po kostium. Współczuła bardzo Mickey.

Jacy by nie byli jej rodzice, z pewnością nie odpychali jej od siebie i

nie traktowali ozięble. Może czasem byli na nią źli, ale nigdy obojętni.

Może nie mogli dać jej wszystkiego, czego potrzebowała, lecz nigdy

nie odmawiali jej uczucia.

Biedna Mickey. Jakie życie ją czekało? Na kogo ona wyrośnie?

Ile czasu upłynie, nim stanie się zamknięta, smutna, pozbawiona

energii? Jak Lee będzie na to reagował?

Z westchnieniem otworzyła bieliźniarkę i wyciągnęła duży

ręcznik kąpielowy. Czy tych dwoje zrozumie się kiedyś? Czy Deanna

oszukiwała tylko samą siebie, sądząc, że może im pomóc?

Dwa dni później przygotowywała w domu Lee lekką kolację dla

siebie i Mickey. Mała siedziała przed domem i czytała książkę.

Deanna wyjrzała przez okno i zobaczyła, jak Mickey w skupieniu

przewraca kartkę. Aż miło było popatrzeć, jak wciągnęły ją przygody

Tashy Tran z planety Plenitude, choć książka była zbyt trudna na jej

wiek.

Deanna otworzyła lodówkę i wyciągnęła sałatę. Pokroiła warzywa

ze swego ogrodu i zrobiła pyszną sałatkę. Właśnie zaczęła smarować

chleb masłem, gdy zadźwięczał dzwonek u drzwi. Wciągnęła na siebie

pierwszy z brzegu podkoszulek i poszła otworzyć.

Za drzwiami, z rękami w kieszeniach, stał obcy mężczyzna.

– Dzień dobry, słucham pana – zagadnęła Deanna.

– Czy Lee jest w domu? – zapytał ostrożnie.

– Nie, nie ma go w tej chwili.

– A kiedy wróci?

– Trudno powiedzieć. Właściwie może wrócić w każdej chwili.

Nie miała przecież zamiaru powiedzieć temu facetowi, że Lee

wyjechał z kraju.

– Pani jest jego... żoną?

– Nie, zajmuję się jego siostrzenicą w czasie, gdy go nie ma.

– O, a więc Mickey jest tutaj?

– Kim pan jest? – zapytała Deanna wprost, choć znała już

odpowiedź. Zdradzały go ciemne włosy, jasnoniebieskie oczy i śmiało

zarysowany podbródek.

– Wade Wescott. Jestem ojcem Mickey. Chciałbym się z nią

zobaczyć.

Wspaniale! – pomyślała Deanna z goryczą. Dlaczego po tak

długiej nieobecności musiał pokazać się akurat teraz? Żałując, że nie

ma w domu Lee, zastanawiała się, co ma właściwie zrobić.

– To moje dziecko i mam prawo ją widywać, kiedykolwiek

zechcę – powiedział Wescott z odrobiną wyzwania w głosie.

– Mickey nie widziała pana od wielu lat. Nie jestem nawet pewna,

czy pana pozna. Może byłoby lepiej, gdybym przygotowała ją na

pana odwiedziny. Mógłby mi pan podać numer telefonu do siebie?

– Deanna? – Mickey nadeszła z otwartą książką w ręce. Palcem

pokazywała jakieś trudne słowo, którego nie mogła zrozumieć. – Co

to znaczy?

Gdy Deanna odwróciła się do niej, Wescott otworzył szerzej

drzwi.

– Mickey, to ty? – Uśmiech rozjaśnił mu twarz. – Ho, ho! ależ ty

wyrosłaś!

Mickey patrzyła na niego zmieszana. Niepewność powoli

ustępowała z jej twarzy.

– Jest pan moim ojcem?

– Jasne! Jak się miewasz? – rozpromienił się.

Deanna przyglądała się reakcjom Mickey. Dziewczynka zbladła,

posmutniała i wpatrywała się w ojca wielkimi oczami.

– Mama umarła – powiedziała cichym głosem.

Wade kucnął i z wahaniem położył jej rękę na ramieniu.

– Słyszałem. Zadzwonili do mnie z wydziału opieki i powiedzieli

mi. Dlatego właśnie tu przyjechałem. Bardzo mi przykro.

Mickey stała sztywno, przygnieciona jego ręką. Być może

rozpoznała go jako swego ojca, ale nie widziała go zbyt długo, by

żywić do niego jakieś uczucia.

Deanna delikatnie przyciągnęła Mickey do siebie. Poczuła, jak

dziewczynka rozluźniła się opierając się o nią.

– Panie Wescott, jak pan widzi, dla małej jest to bardzo

zaskakujące spotkanie. Myślę, że powinniśmy postępować nieco

ostrożniej.

Wade wyprostował się i spojrzał na Deannę. Przez chwilę

myślała, że będzie się kłócić.

– W porządku – powiedział z ociąganiem. Spojrzał znów na małą.

– Zobaczymy się jutro, dobrze?

– Dobrze – odpowiedziała Mickey, przywierając mocniej do

Deanny. Stała spokojnie, patrząc, jak ojciec odchodzi.

Deanna poczekała, aż Wade wejdzie do swojego starego

samochodu,

pokrytego

wyblakłym

lakierem,

spod

którego

gdzieniegdzie wyzierała rdza. Gdy zatrzasnął drzwi i włączył silnik,

przykucnęła przy małej i objęła ją mocno.

Mickey westchnęła.

– No i co? Jak się czujesz? – zapytała Deanna.

Mickey wzruszyła ramionami, ale nic nie powiedziała. Odsunęła

ją nieco od siebie i spojrzała jej w oczy z ciepłym uśmiechem.

– Trochę zaskoczona, co?

Mickey pokiwała głową w milczeniu. Do oczu napłynęły jej łzy.

– Myślałam, że się ucieszę, gdy go zobaczę, ale... – Głos się jej

załamał i pociągnęła nosem.

– Tak naprawdę to przecież ty go wcale nie pamiętasz...

– Nie wiedziałam nawet, że to on – pokręciła głową. – I co ja

mam teraz zrobić?

Deanna odsunęła jej kosmyk włosów z policzka i przytuliła do

siebie.

– Po pierwsze, możesz zacząć go odwiedzać i w ten sposób

trochę lepiej go poznać. Chciałabyś?

– Może. Czy... czy będę musiała z nim mieszkać?

– Nikt nie może cię do niczego zmuszać. W tej chwili twój dom

jest tutaj, u wujka.

– Myślę, że ucieszyłby się, gdybym zamieszkała z tatą.

– Tylko gdybyś sama tego chciała.

Wcale jednak nie była tego taka pewna. Mickey mogła mieć rację.

Lee mógłby się ucieszyć, gdyby zechciała zamieszkać ze swoim

ojcem.

Poczuła, jak dziewczynka wzdrygnęła się z zimna.

– Wiesz co? Wyskakuj już z tego mokrego kostiumu. Weź

prysznic, żeby się trochę rozgrzać. Jak skończysz, kolacja będzie już

gotowa, dobrze?

– Dobrze – zgodziła się Mickey słabym głosem.

Gdy odchodziła korytarzem, książka trzymana w bezwładnej ręce

obijała się o jej kolana. Mała postać ze zwieszoną główką i

opuszczonymi bezradnie ramionami.

Deanna odczekała, aż dotarł do niej szum prysznica z łazienki na

górze i poszła zadzwonić do Lee. Gdy połączono ją z jego pokojem

hotelowym, w słuchawce zabrzmiał miły żeński głos. Kobieta

poinformowała ją, że Lee właśnie jest na spotkaniu i zapytała co ma

mu przekazać, jak wróci.

– Proszę mu powiedzieć, że przyjechał ojciec Mickey –

powiedziała z naciskiem, żałując, że nie może rozmawiać

bezpośrednio z nim. – Naprawdę muszę pilnie porozmawiać o tym z

Lee – dodała. – Bardzo proszę przekazać mu tę wiadomość

najszybciej, jak tylko będzie to możliwe. – Podziękowała i odwiesiła

słuchawkę.

Przez chwilę zastanawiała się, kim mogła być ta kobieta.

Pomyślała, że prawdopodobnie Lee wynajął lub zabrał ze sobą

asystentkę. W myśl, że przygruchał sobie jakąś piękną blondyneczkę z

plaży, jakoś nie chciała uwierzyć. Miała tylko nadzieję, że szybko

oddzwoni.

Do południa następnego dnia Lee nie odezwał się. Deanna

wywnioskowała z tego, że nie przejął się zbytnio obecnością Wade’a.

Potwierdziło to tylko jej przypuszczenia, że nie zależy mu wcale na

Mickey. Może w takim razie nie byłoby tak źle, gdyby ojciec Mickey

znów pojawił się w jej życiu?

To prawda, że nie miał z nią kontaktu przez ostatnie parę lat, ale

przecież Deanna na pewno nie znała wszystkich faktów. Może to

matka Mickey uczyniła małżeństwo trudnym do utrzymania? Teraz

wyglądało na to, że on chce naprawić ten błąd. Lepiej późno niż

wcale, pomyślała.

Gdy późnym popołudniem Wade Wescott pojawił się znowu w

drzwiach, Deanna zaprosiła go, by usiadł z nimi koło basenu w

ogrodzie.

Mickey, ciągle osowiała i zamknięta w sobie, cichym głosem

odpowiedziała na przywitanie ojca i usiadła skulona w jednym z foteli

ogrodowych. Obok niej ułożył się jeden z kotków. Deanna pozwoliła

Mickey przynieść go tu, gdyż wiedziała, że zwiększy to jej poczucie

bezpieczeństwa.

– Napije się pan czegoś? – zapytała Wade’a, gdy ten usiadł.

– Owszem. Piwka bym nie odmówił, jeśli je macie – sapnął.

– Nie mamy piwa. Może jakiś zimny napój?

Wzruszył ramionami i uśmiechnął się nawet dość przyjemnie.

– Może być. Cokolwiek. Byle zimne.

Gdy Deanna wróciła ze szklankami, zauważyła, że Wade

przysunął swoje krzesło nieco bliżej Mickey. Pochylony do przodu, z

łokciami opartymi na kolanach, mówił coś do niej przyjaznym tonem.

Nie wygląda na aroganta, pomyślała Deanna, stawiając przed nim

szklankę z napojem.

Co prawda jego ubranie nie było zbyt schludne, a włosy

dopominały się o fryzjera, ale z pewnością miał w sobie pewien urok.

Deanna widziała, że Mickey powoli się do niego przekonuje. To

dobrze, pomyślała. Może tego właśnie potrzebowała.

Wade podniósł szklankę do ust i pociągnął duży łyk.

– Nie jest to piwo – skrzywił się nieco – ale w tym skwarze lepsze

to niż nic. Mickey, co byś powiedziała na kąpiel, co? – Kciukiem

wskazał za siebie, na gładką powierzchnię basenu. – Póki jeszcze tu

jestem, powinienem z tego skorzystać.

Wstał, zdjął z siebie koszulę. Wyjął portfel i dokumenty z

kieszeni szortów i położył je na stole. Usiadł na brzegu basenu,

wymachując przez chwilę stopami w wodzie i skoczył z wielkim

pluskiem. Po chwili wynurzył się.

– Ho, ho, ho! Wspaniale! Wskakuj, Mickey, na co czekasz?

Mickey poruszyła nieznacznie ramionami i pokręciła głową.

Deanna przyglądała się im. Czy polubią się kiedyś? Odniosła

wrażenie, że Wade pragnie swej córki. Czy Lee pozwoliłby jej odejść?

A czy miałby jakiś wybór? Wade zajmował z pewnością silniejszą

pozycję, jeśli o to chodzi. Miała tylko nadzieję, że cały ten problem da

się rozwiązać spokojnie.

Nadeszła już godzina kolacji, a nic nie wskazywało na to, że

Wade chce zakończyć wizytę. Deanna zastanawiała się przez chwilę,

po czym spytała go, czy zechciałby z nimi zjeść posiłek. Przystał na to

chętnie, co potwierdziło jej przypuszczenie, że oczekiwał zaproszenia.

– Umieram z głodu – przyznał bez żenady, wycierając sobie twarz

ręcznikiem Mickey. – Co macie do jedzenia?

– Myślałam o hot dogach z grilla.

Skrzywił się nieco.

– Befsztyki z makulatury, co? Zwykle wolę prawdziwe, ale cóż,

dobre i to.

A żebyś wiedział, że to cholernie dobre, pomyślała Deanna ze

złością w drodze do kuchni. Zaczynał robić na niej wrażenie

człowieka nieco gburowatego i hałaśliwego. Tutaj liczą się uczucia

Mickey, a nie moje, powiedziała sobie jednak twardo. Może Wade

nie był wzorem elegancji, jak Lee, ale jeśli mógł dać Mickey

prawdziwą miłość i opiekę, to tylko to się liczyło.

– Nie macie piwka, co? – upewnił się Wade, przyjmując z jej rąk

oszronioną szklankę lemoniady. Wziął łyk i skrzywił się. –

„Spożywane w nadmiarze może być groźne dla zdrowia”! –

zachichotał.

– Mogę zrobić herbatę albo kawę, jeśli pan woli. – Deanna starała

się mówić obojętnym tonem.

– W ten upał?! Dziękuję, ale dziękuję – uśmiechnął się do

własnego dowcipu, jakby zdając sobie sprawę z coraz większej

irytacji Deanny.

Deanna odwróciła się od niego i zdjęła parujące kiełbaski z grilla.

– Kolacja gotowa, Mickey! – zawołała.

Mickey postawiła kotka na ziemię.

– Nie jestem bardzo głodna – powiedziała, prostując się powoli.

Deanna przytuliła ją lekko.

– Wiem, że nic nie smakuje w taki upał. Spróbuj jednak zjeść

choć trochę. Zobaczysz, że lepiej się poczujesz.

– Może i tak – wymamrotała mała.

Wzięła od Deanny talerzyk i usiadła przy stole naprzeciwko ojca.

Z plastikowej butelki wycisnęła sobie na talerz trochę ketchupu.

– Mickey, możesz mi to podać? – Wadę wyciągnął rękę po sos. –

Ten smak trzeba czymś zabić.

Mimo że chciała lubić tego człowieka, z każdą chwilą coraz

bardziej ją drażnił. Trzymała jednak język za zębami. Wzięła swój

talerz i podeszła do stołu. Sama też nie była bardzo głodna i ledwie

ruszyła jedzenie. Wade natomiast pochłaniał porcję za porcją, jakby

nie jadł od tygodnia.

– Gdzie pan pracuje? – zapytała. Rzucił jej przelotne spojrzenie.

– Państwowa robota – burknął i łypnął na nią okiem. –

Departament bezrobocia: płacą marnie, ale za to godziny pracy

wspaniałe!

Deanna uśmiechnęła się bez entuzjazmu.

– A wcześniej?

– Pracowałem tu i tam, nic ciekawego.

– Tu, w Winnipeg?

– Nie – pokręcił głową. – To było w Yellowknife. Próbowałem

znaleźć coś na Północy. Tam też doszła do mnie wieść o... – spojrzał

znacząco na Mickey.

Deanna też spojrzała na Mickey, ale mała nie słuchała. Alfie i Imp

siedziały pod stołem, czekając na małe kęsy hot doga, które im

rzucała. Deanna zwróciła się do Wade’a:

– A jak z poszukiwaniem pracy? – zapytała.

– Jeśli coś ciekawego wpadnie w ręce, to czemu nie, ale jeśli nie,

to cóż? Dłuższe wakacje nigdy nikomu nie zaszkodziły. Znaleźć

jakieś lokum, to jest problem.

Deanna wyczuła podtekst tego stwierdzenia.

– A gdzie teraz pan mieszka?

– U kumpla z Północy. Pracowaliśmy razem przez kilka lat. Jego

starej jest to jednak nie na rękę. Jęczy mu o to nad głową bez przerwy.

Nie wiem, jak on może tego słuchać!

Deanna nie dziwiła się tej kobiecie ani trochę. Nawet niewielka

dawka Wade’a wystarczała na długo... Ulotniło się gdzieś to dość

sympatyczne wrażenie, jakie sprawiał na początku.

Wade patrzył na nią zamyślony.

– A gdybym tak pomieszkał tu przez parę dni, co? Mickey by się

to podobało, prawda, Mickey?

– Przykro mi, ale nie mogę na to przystać – odrzekła Deanna,

zanim mała zdołała otworzyć usta. – Lee musiałby się na to zgodzić.

– Taak. No cóż, on nigdy by na to nie przystał. Od kiedy

poznałem Teri, zawsze coś do mnie miał. Chyba sądził, że nie jestem

odpowiednim partnerem dla jego cudownej siostrzyczki.

W jego głosie czuło się gorycz. Mickey patrzyła na niego szeroko

otwartymi oczami.

– To było tak dawno – ucięła jego wywód Deanna. Nie chciała, by

Mickey przysłuchiwała się tyradom Wade’a na temat jej wujka. –

Teraz to już nie ma znaczenia. Jestem przekonana, że znajdzie pan coś

niedrogiego do wynajęcia w okolicy. No i zawsze będzie pan miał

bliżej do Mickey.

– Hmm. No cóż, może coś by z tego wyszło, co? Jak myślisz,

Mickey?

Mickey spojrzała na niego z ukosa.

– Czemu nie – powiedziała.

– Taak. Moglibyśmy robić razem wiele fajnych rzeczy. Na

przykład pójść do zoo. Założę się, że całe wieki nie byłaś w zoo, co?

Moglibyśmy pokarmić małpy.

Mickey spojrzała na Deannę, a później na ojca.

– W zoo nie wolno karmić małp – odparła.

– A tam! Nikt by nie zobaczył.

– Ale one mogłyby się rozchorować. Lepiej karmić kaczki –

dodała szybko. – Tam są takie maszyny, że wkłada się pieniążek i

dostaje się za to jedzenie dla nich.

– W porządku. Oczywiście! A więc zgoda. W ciągu najbliższych

paru dni pójdziemy do zoo – powiedział, nie chcąc widocznie

wyznaczać żadnego konkretnego terminu.

Kiedy skończyli jeść, Deanna zebrała naczynia na tacę i odniosła

je do kuchni. Zostawiła ich samych licząc, że Wade i Mickey bardziej

zbliżą się do siebie. Zwykle Mickey była dość gadatliwa. Jej

milczenie tego popołudnia było bardzo znaczące. Deanna mogła sobie

tylko wyobrazić, jakie myśli kłębiły się w głowie tego dziecka.

Wycierała właśnie blat stołu, gdy usłyszała za sobą szmer.

Odwróciła się, ciągle trzymając zmywak w ręce. W drzwiach stał Lee

i przyglądał się jej. Wyraz jego oczu był podobny do tego, jaki miał

wtedy, podczas burzy. Zaskoczona i speszona nie wiedziała, co

powiedzieć. Nieświadomie przygryzła dolną wargę. Serce zabiło jej

mocniej.

– Już jesteś – wykrztusiła wreszcie, starając się, by zabrzmiało to

naturalnie. – Myślałam, że wrócisz dopiero jutro.

Wyglądał na zmęczonego. Czyżby negocjacje nie wypadły

pomyślnie?

– Udało się nam załatwić wszystko wczoraj wieczorem, a ściślej

mówiąc, dziś rano.

Wszedł dalej, wziął stołek i usiadł na nim. Oparł głowę na rękach

i najspokojniej w świecie zaczął się jej przyglądać rozleniwionym

spojrzeniem.

– Co się tak przypatrujesz? – zapytała niepewnie. Jego śmiech

zabrzmiał, o dziwo, dość ciepło.

– Właśnie sobie pomyślałem, jak to miło przyjść do domu i

ujrzeć, jak na wpół ubrana nimfa przygotowuje ci kolację. Od biedy

mógłbym się do tego przyzwyczaić.

– To kolacja dla Mickey – poprawiła Deanna, tłumiąc uśmiech. –

A poza tym już zjedliśmy. Może i coś bym ci zrobiła, gdyby nie ta

nimfa. Jeszcze parę takich uwag i będziesz jadł gdzie indziej. Sam.

Gdy się śmiał, w kącikach jego oczu pojawiały się zmarszczki.

Bez wątpienia wyglądał dużo bardziej przystępnie. A także bardziej

atrakcyjnie, na tyle, że Deanna musiała odwrócić wzrok.

– Gdzie Michelle? – zapytał.

– Jest na zewnątrz ze swoim ojcem.

Twarz Lee stężała momentalnie. Wyprostował się, patrząc na nią

z niedowierzaniem.

– Z ojcem? Wescott tu jest?!

O, mój Boże, pomyślała Deanna skupiwszy się nagle na

czyszczeniu jakiejś małej plamki w zlewie.

– Tak. Pokazał się tu wczoraj.

– Dlaczego nic mi nie powiedziałaś?!

Deanna obróciła się do niego.

– Dzwoniłam przecież do ciebie. Zostawiłam informację jakiejś

kobiecie. Powiedziałam, żebyś pilnie oddzwonił. Skoro nie dzwoniłeś,

sądziłam, że mało cię to obchodzi. Przyszedł dzisiaj i

zaproponowałam mu kolację.

Lee wstał, gwałtownie odsuwając stołek.

– Nie chcę widzieć tego człowieka w moim domu – powiedział

przez zaciśnięte zęby.

– Skąd miałam o tym wiedzieć? Trzeba było oddzwonić, jak

prosiłam!

– Nie otrzymałem żadnej informacji. Na pewno dzwoniłaś?

Deanna rzuciła zmywak do zlewu i założyła ręce.

– Dzwoniłam – oświadczyła stanowczo. – Jeśli nie wierzysz,

możesz sprawdzić wydruk telefoniczny pod koniec miesiąca. A poza

tym nie wiem, dlaczego miałoby go tu nie być. Wygląda na to, że

Mickey tego potrzebuje. Nie mając żadnych instrukcji od ciebie,

zaryzykowałam.

– Zaryzykowałaś o wiele za dużo, dziewczyno. Nie chcę, aby ten

człowiek zbliżał się do Michelle!

– Ale to przecież jej ojciec! Co złego może przynieść ich

spotkanie?

Lee bez słowa odwrócił się, pchnął drzwi i wyszedł na zewnątrz.

Deanna poszła za nim.

Wade przeciągnął leżak na słońce i leżał spokojnie z rękami za

głową. Mickey siedziała na brzegu basenu i pluskała nogami w

wodzie. Obejrzała się, gdy usłyszała odgłos zamykanych drzwi.

Wade otworzył oczy i zauważył Lee. Podniósł się powoli i

przeciągnął.

– A któż to taki? Czy to nie nasz Wielki Rycerz powraca z pola

bitwy o pieniążki? – powiedział zaczepnie.

– Ciekaw byłem, ile czasu ci zajmie, by się tu pojawić – odparł

Lee zimnym głosem.

Wade wstał.

– Musiałem sprawdzić, czy dobrze zajmujesz się moim

dzieckiem.

– Ona teraz jest moja, Wescott. Tak mówi prawo.

– Doprawdy? – Wescott uczynił krok w kierunku Lee. – Będę

musiał to sprawdzić.

Usta Lee zacisnęły się.

– Możesz śmiało sprawdzać. Żaden sąd i tak nie przyzna dziecka

bezrobotnemu pijakowi, który nie ma nawet gdzie mieszkać.

Twarz Wade’a stała się purpurowa z wściekłości.

– Ja jestem jej ojcem – wycedził, zaciskając dłonie. – Ten fakt

nadaje mi prawa.

Deanna wyczuwała rosnące z każdą chwilą napięcie. Nie mogła

przemówić ani słowa. Miała tylko nadzieję, że nie dojdzie do

rękoczynów.

– Nie masz żadnych praw do Michelle – mówił przez zaciśnięte

zęby Lee. – Już ich nie masz! Pozbyłeś się ich dawno temu. A teraz

zabieraj stąd swoje rzeczy i idź do...

– Przestańcie! Przestańcie! – Mickey stała na brzegu basenu, cała

się trzęsąc. – Nie kłóćcie się już! – Szeroko otwartymi oczami

patrzyła to na jednego, to na drugiego. Odetchnęła głęboko. –

Przestańcie już! – krzyknęła jeszcze, trzymając się rękami za brzuch.

Nagle zakrztusiła się, spojrzała z przerażeniem na Deannę i

zakrywając ręką usta wbiegła do domu.

– Jesteście po prostu obrzydliwi! – krzyknęła Deanna w ich

stronę.

Znalazła małą w łazience, skuloną nad toaletą. Wstrząsały nią

gwałtowne wymioty.

– Biedne dziecko – Deanna przysiadła koło niej, głaszcząc jej

plecy.

– Jest mi niedobrze. Jestem chora. – Mickey spojrzała na nią

oczami pełnymi łez.

– Na pewno – powiedziała Deanna, kładąc rękę na jej czole.

Mickey cała się trzęsła, a jej usta nabrały sinego koloru. Ręce

jednak miała ciepłe.

– Chodź, pomogę ci się umyć i położysz się do łóżka.

Przeszły na górę. Mickey przebrała się z mokrego kostiumu w

piżamę, i ciągle trzęsąc się z zimna, weszła pod koc. Deanna usiadła

na brzegu łóżka i delikatnie głaskała ją po rozpalonym czole.

– Zaraz będzie ci lepiej – pocieszała ją. – Czujesz może, że znowu

będzie ci niedobrze?

– Ciągle jeszcze gniecie mnie w brzuchu.

– Zaraz znajdę jakąś miskę, żebyś nie musiała chodzić do

łazienki. Poleżysz chwilkę sama?

Mickey pokiwała słabo głową. Westchnęła i zamknęła oczy.

Deanna pochyliła się, pocałowała ją delikatnie w policzek i wyszła z

pokoju.

W holu stał Lee.

– Jak ona się czuje?

Deanna nareszcie mogła dać upust swoim hamowanym uczuciom.

– A jak może się czuć, skoro widziała, że kłócicie się o nią jak psy

o kość? Jest chora i załamana. Na pewno nie potrzebowała takich

atrakcji po tym, co ostatnio przeżyła – ominęła go i przeszła do

kuchni.

Pod zlewem znalazła plastikową miseczkę, do drugiej ręki wzięła

szklankę wody. Ignorując przyglądającego się jej Lee, pośpieszyła na

górę. Mickey leżała skulona pod kocem. Co chwila jej ciałem

wstrząsał dreszcz. Deanna postawiła miseczkę w zasięgu ręki, a

szklankę z wodą na nocnym stoliczku.

– Jak się czujesz? – zapytała.

– Zimno mi, Deanna.

– Przyniosę ci z domu termofor, to się rozgrzejesz. Poczekasz

chwileczkę?

– Tak, ale pośpiesz się – wyjąkała Mickey.

– To potrwa sekundę.

W drzwiach stał Lee. Na jego twarzy malował się nie tylko strach

o Mickey, ale i wstyd. Deanna rada była to widzieć. Nigdy nie

powinien był kłócić się z Wade’em w obecności Mickey. Delikatnie

wypchnęła go z pokoju i zamknęła za sobą drzwi.

– Ma dreszcze. Powinniśmy zmierzyć jej temperaturę. Masz

termometr?

– Jeden jest w szafce w mojej łazience. Zaraz przyniosę.

– A termofor?

Pokręcił głową.

– W takim razie idę po mój, a ty zmierz jej gorączkę.

Lee skrzywił się niepewnie.

– Sądzisz, że pozwoli mi teraz do siebie podejść?

– Oczywiście, że tak. Zaraz wracam.

Gdy wyszła z domu, rozejrzała się wokół. Nie było tu ani Wade’a,

ani jego samochodu. Jakoś nie zdziwiło jej to, że odjechał, nie chcąc

się nawet przekonać, jak ma się jego córka. Lee może nie był

wzorowym opiekunem dla Mickey, ale Wade przekraczał już wszelkie

normy.

Czekając, aż zagotuje się woda, przebrała się z kostiumu

kąpielowego w miękką, bawełnianą bluzkę i dobrała do tego spódnicę.

Spięła też swoje niesforne włosy. Po chwili napełniła wrzątkiem

termofor i pośpieszyła z powrotem.

Gdy weszła do pokoju, Lee siedział na brzegu łóżka. Mała

pochlipywała z cicha. Widać znów miała atak. Deanna dostrzegła

wyraz zatroskania na jego twarzy.

Poszła do łazienki po myjkę i podała ją Lee.

– Wytrzyj jej twarz, a ja pójdę umyć miseczkę – powiedziała

szeptem.

Mickey miała zamknięte oczy. Gdy koniuszkiem wilgotnej myjki

dotknął kącików jej ust, spojrzała na niego.

– Przepraszam – wyszeptała, a oczy jej zaszkliły się od łez.

– Nie musisz za nic przepraszać – oświadczył Lee zdecydowanie.

– To po prostu początki grypy. Jutro na pewno poczujesz się dużo

lepiej. Spróbuj teraz trochę odpocząć.

Mickey wpatrywała się w jego twarz szeroko otwartymi oczami.

Gdy weszła Deanna z miską i termoforem, odwróciła głowę i

spojrzała na nią.

– Zimno ci jeszcze, mała? – spytała Deanna.

– Tak. Jeszcze troszkę.

– Masz, potrzymaj trochę. – Podała jej termofor zawinięty w

ręcznik. – To cię rozgrzeje.

Dziewczynka wzięła zawiniątko i przycisnęła do siebie.

– Dziękuję – wyszeptała i zamknęła oczy.

Lee podniósł się powoli. Skinął na Deannę głową, by poszła za

nim.

– Co się z nią dzieje? – zapytał natarczywie, gdy tylko wyszli z

pokoju.

– Wygląda na grypę, chociaż – ciągnęła, dalej patrząc na niego

wymownie – niewykluczone, że ma to coś wspólnego z

przedstawieniem, jakie daliście tu z jej ojcem.

– Powtarzasz się – powiedział niechętnie. – Myślisz, że

powinniśmy wezwać lekarza?

– A czy załatwiłeś dla niej stałego pediatrę?

– Hmm, prawdę mówiąc nie.

– W takim razie zadzwoń do przychodni i porozmawiaj z jakimś

lekarzem. Ja posiedzę przy niej dopóki nie uśnie.

Niech teraz i on poczuje jakąś odpowiedzialność za małą,

pomyślała. Po cichu otworzyła drzwi sypialni. Usiadła ostrożnie na

brzegu łóżka. Mickey poruszyła się i powiedziała coś niewyraźnie,

gdy poczuła jej dłoń na swym czole. Nie otworzyła jednak oczu.

Deanna odczekała jeszcze chwilę, po czym pewna, że

dziewczynka już śpi, wyszła z pokoju. Gdy weszła do kuchni, Lee

właśnie odwieszał słuchawkę telefonu.

– Więc? – spytała, wyciągając sobie stołek spod stołu.

– Tak jak mówiłaś, prawdopodobnie grypa. Musi mieć teraz dużo

spokoju i musimy pilnować, by nie wróciła jej gorączka.

Deanne zaskoczyło to „my” w jego wypowiedzi. Pomyślała sobie,

że ta historia z ojcem Mickey, obrzydliwa kłótnia i w końcu tak

drastyczna reakcja dziewczynki na tę sytuację, musiało dać w końcu

Lee do myślenia. W jego zachowaniu zaszła jakaś zmiana. Mogła to

stwierdzić już tam, w sypialni, przy łóżku Mickey. Także i teraz, po

rozmowie z lekarzem, w jego oczach widać było troskę.

– Małe biedactwo – westchnęła Deanna cicho, po długiej chwili

milczenia. – Martwi się, czy nie rozchoruje się czasem tak jak jej

mama.

W głuchej ciszy, jaka znów zapadła w kuchni, słychać było

miarowe tykanie zegara w holu.

– Deanna... Czy... czy ty jesteś wdową?

Odwróciła oczy i patrząc gdzieś w dal powoli skinęła głową.

– Przepraszam – powiedział szeptem, kładąc rękę na jej ramieniu.

– Nie wiedziałem.

– To nie ma znaczenia. – Wolała nie odpowiadać na pytania, które

na pewno chciał jej zadać. Nie teraz... – Pójdę i prześcielę Mickey

łóżko.

– Nie. Ja to zrobię – poderwał się z miejsca i ruszył korytarzem

do sypialni małej. – Naprawdę chcesz z nami zostać na noc? – rzucił

przez ramię.

– Dla mnie to żaden problem – Deanna wzruszyła ramionami i

poszła za nim. – Gdybym była pewna, że prześpi spokojnie całą noc,

nie przejmowałabym się tak bardzo. Jednak z tego, co widzę, będzie

się często budzić. Z dzieciakami tak jest. Położę się przy niej. W ten

sposób będę pod ręką w razie potrzeby... – przerwała nagle i spojrzała

na niego. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu?

– A nawet gdybym miał, czy coś by to zmieniło? – spytał oschle.

– Raczej nie – odrzekła.

– Tak też sądziłem. Możesz zostać. Żaden problem. Mickey na

pewno będzie spokojniejsza, gdy tu będziesz.

Gdy weszli, dziewczynka spała spokojnie. Obie dłonie miała

ułożone pod policzkiem. Wyglądała jak niemowlę.

Lee wziął ją delikatnie na ręce i ostrożnie przeniósł do swojej

sypialni, by można było zmienić przepocone prześcieradło i poszewki.

W czasie, gdy on brał z szafki świeży komplet pościeli, ona zdjęła

starą. Chwyciwszy za dwa rogi pomogła mu naciągnąć czyste

prześcieradło na materac.

Poruszała się powoli, obserwując go. Nadal wyglądał na

zmęczonego, ale napięcie już ustąpiło. Zdjął krawat i zawinął rękawy

koszuli. Całe jego przedramiona były pokryte złotobrązowymi

włosami, aż do samych dłoni. Miał ładne ręce. Długie, gładkie, o

kanciastych końcach palców. Takie właśnie lubiła.

Nagle uświadomiła sobie, jak intymną czynność wykonują razem.

To było takie jakieś dziwne: słać łóżko razem z nim, z kimś, kogo

ledwie przecież znała i niekoniecznie lubiła... A może jednak tak?

Może jednak go lubiła?...

Wyprostował się i przeciągnął, masując sobie kark. W kącikach

oczu pojawiły się teraz drobne zmarszczki, których wcześniej nie

zauważyła.

– Muszę wpaść na chwilkę do domu po parę rzeczy. Za moment

będę z powrotem.

– W porządku – pokiwał głową. – Poczekam tu, przy Mickey.

Deanna weszła do swego domu. Zatrzymała się na chwilę w holu,

by podrapać za uszami Leo, który łasił się do niej od progu.

Powoli, ciągle zamyślona, poszła na górę. Jakaś zmiana zaszła w

Lee tego wieczoru. Był zdecydowanie bardziej sympatyczny. Myślała,

że potraktuje chorobę Mickey i jej objawy z obrzydzeniem, ale on

wykazał zadziwiająco dużo zrozumienia i cierpliwości.

Z pewnością więcej niż ojciec małej. Gdyby Wade choć trochę się

przejął, zostałby przy niej niezależnie od tego, jak wściekły był Lee.

Deanna usiadła na łóżku. Za nią wskoczył kocur. Z położonymi

po sobie uszami zaczął dopominać się pieszczot, wciskając puchatą

głowę w jej dłoń.

– Leo, ty stary pieszczochu – powiedziała cicho, w zamyśleniu

drapiąc go za uszami.

Spojrzała na zdjęcie Ryana i poczuła nagłe ukłucie w sercu. Tak

bardzo go przecież kochała, tak strasznie rozpaczała, gdy umarł! Od

tamtej chwili nigdy nie potrzebowała innego mężczyzny!

– Daj spokój! – jęknęła do siebie i potrząsnęła głową.

Wstała, spuszczając kota na podłogę. Lee Stratton mógł

przyciągać jej uwagę. To dało się zaakceptować. Przecież to

nieprawda, że jako kobieta nie miała żadnych potrzeb...

Nie znaczyło to jednak, że pod wpływem chwili, przelotnych

uczuć, będzie podejmować ważne decyzje! Doświadczyła już kiedyś

prawdziwej miłości i miała naprawdę piękne wspomnienia, które

nigdy nie zatrą się w jej duszy.

Nikt nigdy nie byłby w stanie dać jej tego, co Ryan i ona nikogo

już nigdy nie pokocha tak jak jego.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Deanna zostawiła swoją kosmetyczkę w pustym pokoju Mickey i

przeszła do sypialni Lee. Uchyliwszy drzwi, zajrzała do środka.

Lee siedział na brzegu łóżka i patrzył na śpiącą dziewczynkę.

Jego twarz była nieruchoma, jakby wyrzeźbiona z kamienia. Oczy mu

błyszczały. Poruszył się nagle i westchnął głęboko. Uniósł rękę

niepewnym ruchem i koniuszkami palców pogłaskał lekko Mickey.

Deanna poczuła ciepło koło serca. Po raz pierwszy widziała Lee

zatroskanego o swą siostrzenicę. Może więc Mickey nie była skazana

na życie w samotności i wieczne poczucie odrzucenia?

Weszła do pokoju.

– Cześć, już jestem – szepnęła i stanęła jak wryta. W nogach

łóżka leżały zwinięte w kłębek Alfie i Imp.

– Wpuściłeś je?! – zapytała z niedowierzaniem. – Na swoje

łóżko?

– Nie mam nic przeciwko kotom – odrzekł z pewnym wahaniem.

– W każdym razie nie w takich ilościach. Siedziały na tarasie i

pomyślałem sobie, że Mickey chciałaby mieć je przy sobie.

– Z pewnością – zgodziła się Deanna. Ostatnią rzeczą, jakiej

spodziewałaby się po Lee, to to, że wpuści jej koty do swego domu. –

Jak ona się czuje?

– Śpi spokojnie, od kiedy wyszłaś. – Wstał powoli, pocierając

dłonią kark. – Skoro już jesteś, chciałbym wziąć prysznic i przebrać

się.

– Jasne – powiedziała. – Wyglądasz na zmęczonego.

– Jestem skonany. To był strasznie długi dzień. A właściwie to

cały ten tydzień był ciężki. Wszystko naraz! Mam wrażenie, że

niczego do końca nie zrobiłem – spojrzał na Mickey. – A już najmniej

w jej sprawach.

Złość, jaką do niego czuła, zaczęła natychmiast topnieć, gdy

zobaczyła troskę w jego spojrzeniu. Uśmiechnęła się do niego

łagodnie.

– Idź, weź prysznic. Ja przy niej posiedzę.

Deanna patrzyła, jak zamykają się za nim drzwi.

Teraz nie było już cienia wątpliwości. Nastawienie Lee uległo

wielkiej zmianie. Przyszłość Mickey zaczęła rysować się lepiej, chyba

że jej ojciec zdecyduje się coś tu naplątać. Zamyślona przysiadła na

brzegu łóżka i spojrzała na spokojną twarz dziewczynki.

Nie wątpiła już teraz, że Wade nie był odpowiednim opiekunem

dla Mickey. Brak stałej pracy nie zdawał się go wcale niepokoić. A

poza tym, jeśli faktycznie miał problemy z alkoholem, o czym

wspomniał Lee.. Nie, z pewnością dom Lee był bardziej odpowiednim

miejscem dla Mickey.

– Dasz sobie radę, dzieciaku – mruknęła Deanna pod nosem.

Czule dotknęła gładkiego, rumianego policzka. Jeden z kotów

otworzył zielone oko i patrzył na nią przez chwilę. Zaraz też ziewnął,

zwinął się w kłębek i zasnął znowu.

Deanna uśmiechnęła się. Mickey cieszyłaby się, widząc te koty.

Na pewno byłaby nie mniej zaskoczona niż ona. Podniosła się i

podeszła do drzwi balkonowych. Łagodny, ciepły powiew, który

przez nie docierał, mieszał się z chłodnym powietrzem z klimatyzacji.

Na zewnątrz pachniało różami.

Lekki wiaterek marszczył delikatnie powierzchnię basenu. Na

pięknie ukwieconym drzewie wiśni gil wyśpiewywał swoją ostatnią

piosenkę tego wieczoru – wspaniały akompaniament dla czerwonej

kuli słońca powoli tonącej za linią horyzontu. Deanna oparła się o

framugę drzwi, napawając się spokojną atmosferą.

Szum prysznica ustał. Po chwili otworzyły się drzwi łazienki.

Odwróciła się. Lee wszedł do pokoju, wycierając ręcznikiem włosy.

Miał narzucony na siebie krótki, biały szlafrok, przewiązany dość

niedbale paskiem w talii. Od bieli szlafroka wspaniale odcinały się

jego brązowe, dobrze umięśnione nogi.

Deanna zdawała sobie sprawę, że przypatruje mu się może nazbyt

wnikliwie. Widziała go już przecież w większym negliżu wtedy, w

świetle księżyca przy basenie, gdy postanowiła sobie popływać. Albo

podczas burzy, gdy deszcz obmywał jego ciało. Żadna z tych sytuacji

nie miała jednak tej intymności co ta.

Oczy ich spotkały się. Długo wytrzymywał jej spojrzenie. Po

chwili dała za wygraną i odwróciła wzrok. To, co czuła, mogłoby

niepotrzebnie wyjść na jaw.

– Mickey jeszcze śpi – odezwał się w końcu Lee.

Nie patrzył jednak na swą siostrzenicę, lecz na Deannę. Coś

nieodgadnionego czaiło się w jego oczach. Deanna skinęła głową.

– Teraz najlepiej będzie dla niej, jak trochę pośpi. – Jej głos był

zaskakująco spokojny. Zauważyła, że znowu przygląda mu się

otwarcie. – Wyjdę na chwilę na zewnątrz – powiedziała pośpiesznie.

Narzucił na ramiona ręcznik i otworzył szufladę komódki.

– Dobrze. Ja też zaraz tam zejdę – odrzekł.

Deanna odsunęła drzwi na taras. Wyszła i usiadła w jednym z

foteli. Potrząsnęła głową. To nie do wiary! – pomyślała.

Zainteresowanie tym człowiekiem – uczucie, któremu tak mocno się

sprzeciwiała – rosło z każdą chwilą, mimo jej woli.

Lee wyszedł na taras po kilku minutach. Miał na sobie starą

bawełnianą koszulkę i wyblakłe szorty. Jego stopy wciąż były bose, a

włosy dosychały w ostatnich promieniach słońca.

Usiadł naprzeciwko niej, wyciągając przed siebie nogi. Zamknął

na chwilę oczy, po czym otworzył je leniwie.

– Miły wieczór – powiedział powoli, rozglądając się wokół.

– Mhm i nie ma komarów – odrzekła.

– Taak. Całkiem przyjemnie. Chciałem kiedyś odgrodzić cześć

tego tarasu ekranem z siatki, ale do tej pory nie miałem na to czasu.

Zamilkł. Siedział tak z rękami założonymi na brzuchu i

przymkniętymi oczami.

– Opowiedz mi o swojej siostrze – poprosiła Deanna cicho.

– Teri... – Przez chwilę zastanawiała się, czy w ogóle powie coś

więcej. Przerwa nie trwała jednak zbyt długo. – Była o sześć lat

młodsza ode mnie. Jako dzieci byliśmy sobie bardzo bliscy.

Szczególnie po śmierci naszej mamy. Tata był, no, delikatnie mówiąc,

nie najlepszym materiałem na ojca.

– Żyje jeszcze? – wtrąciła Deanna Lee skinął głową twierdząco.

– Tak, na Florydzie. Przynajmniej tak ostatnio słyszałem. Raczej

nie należy do tych, którzy utrzymują ścisłe więzi z rodziną. Chyba że

czegoś potrzebuje. – W jego głosie nie było goryczy, tylko nuta

rezygnacji.

– Mickey nie wspominała mi nigdy o kimkolwiek ze swej rodziny

oprócz ciebie.

– Wcale się nie dziwię. Tata wyrzucił Teri na bruk, gdy zaszła w

ciążę w wieku osiemnastu lat. Próbowałem na wszystkie możliwe

sposoby skłonić ją do zamieszkania ze mną. Ona jednak poszła wprost

do Wade’a. Wade z kolei włóczył ją za sobą od miasta do miasta,

szukając zawsze najłatwiejszego sposobu na życie. Nigdy nie

zapracował na to, czego chciał. Nigdy nie podjął pracy na dłużej, niż

na czas, który upoważniał go do otrzymania zasiłku dla bezrobotnych.

– Czy wy... czy wtedy także, ty i Teri, byliście sobie bliscy?

– Nie. Wtedy było już inaczej. Wyrośliśmy nieco i każde poszło

w swoją stronę. Ona dobrze wiedziała, jak bardzo nie lubiłem Wade’a.

Gdy go rzuciła, próbowaliśmy wrócić do naszej dawnej zażyłości.

Często i długo rozmawialiśmy przez telefon. Kiedykolwiek

jednak proponowałem jej, by mnie odwiedziła lub kiedy sam chciałem

do niej wpaść, zbywała mnie jakąś wymówką.

Pozwalała na to, bym przysyłał jej co jakiś czas pieniądze.

Zdawała sobie po prostu sprawę, że od Wade’a nie może się niczego

spodziewać. Mimo to nieźle się namęczyłem, zanim udało mi się ją do

tego przekonać. Proponowałem, by obie zamieszkały ze mną, ale Teri

nie chciała nawet o tym słyszeć!

– Pewnie chciała udowodnić sobie samej, że da sobie radę –

wtrąciła Deanna.

Ona rozumiała to aż za dobrze.

– Tak przypuszczam. Właściwie całkiem nieźle jej szło. Gdy z

nią rozmawiałem, wyglądała na szczęśliwą. Miałem wrażenie, że jej

życie zaczęło znów iść w sensownym kierunku. Okazało się jednak,

że miała problemy, którymi nie podzieliła się ze mną aż... aż do

chwili, kiedy umierała.

Głos Lee zrobił się jakiś bardziej szorstki, ale mówił dalej.

– Nawet wówczas powiedziała mi o tym dopiero, gdy

przyrzekłem, że zrobię wszystko, by Wade nigdy nie przejął opieki

nad Mickey.

Myśl, że Wade mógł zostać opiekunem Mickey, nie była zbyt

optymistyczna.

– A czy według prawa ma on na to jakieś szanse?

Lee westchnął i ukrył twarz w dłoniach.

– Uczynię wszystko, by ich nie miał. Postaram się dotrzymać

mojego przyrzeczenia, choćby nie wiem co. Nie byli małżeństwem, a

on nie miał kontaktu z Mickey od ponad czterech lat. Teri mnie

wyznaczyła na opiekuna. Mam tylko nadzieję, że on nie zdecyduje się

tego prawnie zakwestionować.

– Dlaczego Teri tak bardzo nie chciała, by Wade zajmował się

małą?

– To ten jego styl życia, picie, gwałtowny charakter – Lee

zacisnął zęby. – Podobno czasem bił Teri. Ona jednak trzymała się go,

dopóki nie zaczął wyładowywać się na Mickey. Nigdy właściwie jej

nie uderzył, ale Teri była przekonana, że wcześniej czy później do

tego dojdzie. Wtedy go rzuciła. Lepiej byłoby, gdyby... – zamilkł na

chwilę.

– Co? – zapytała cicho.

– ... gdyby nie chciała być tak cholernie niezależna i żeby

pozwoliła sobie pomóc, żeby zaczęła leczyć się wcześniej. Może

wtedy... – przerwał nagle.

Deanna poczuła, że oczy zaczynają ją piec od łez.

– Och, Lee! Nie wiesz przecież, jak potoczyłyby się wypadki. Nie

możesz siebie obwiniać za jej decyzje.

– Tak. To prawda – odrzekł powoli. – Ale przynajmniej mogę

starać się wypełnić przyrzeczenie i trzymać Mickey z dala od Wade’a.

Teraz, gdy pojawił się na horyzoncie, sprawy mogą się nieco

skomplikować.

– Cóż, pozostaje nam pilnować, by mu się nie powiodło –

powiedziała Deanna.

– Nam?

Było już za ciemno, by zobaczyć jego twarz, ale łatwo mogła

sobie wyobrazić uniesione i szeroko otwarte oczy. Może faktycznie

zabrzmiało to trochę na wyrost, ale cóż z tego?

– Z tego, co zobaczyłam dzisiejszego wieczoru oraz z tego, co

właśnie mi powiedziałeś, sądzę, że Mickey najlepiej miałaby przy

tobie. A szczególnie teraz, gdy zdecydowałeś się...

– ... spędzać z nią więcej czasu? – dokończył za nią.

– Tak. Właśnie tak. To jest przemiła mała dziewczynka, Lee,

która bardzo chce czuć się potrzebna i kochana.

Deanna żałowała, że nie może dojrzeć wyrazu twarzy Lee. Jego

milczenie niepokoiło ją. Czyżby znowu poszła za daleko?

– Myślę, że masz rację – odezwał się w końcu dość obojętnym

tonem. – Chyba powinniśmy zobaczyć, co się z nią dzieje – podniósł

się z miejsca i poszedł w stronę domu.

Deanna poszła za nim.

– Mogłabym zrobić coś do jedzenia, co ty na to? – powiedziała. –

Mało zjadłam na kolację. Miałbyś ochotę na kanapkę?

– Owszem, chętnie.

– Masz jakieś szczególne życzenia?

– Cokolwiek, byle nie masło orzechowe z bananami.

Wyobraziła sobie teraz raczej, niż zobaczyła, jego szelmowski

uśmiech i sama się uśmiechnęła. Myśląc o Lee, weszła do kuchni. O

ileż spokojniejszy i delikatniejszy wydawał się jej teraz. Nie starała

się już zaprzeczać, że robił na niej duże wrażenie.

Stanęła nagle w bezruchu z ręką na drzwiach lodówki. Nie była

zadowolona, że jej myśli schodziły na taki temat. Chciała lubić Lee,

czuć się dobrze w jego towarzystwie. To mogło pomóc Mickey. Nie

chciała natomiast, by pociągał ją jako mężczyzna.

Potrząsnęła głową w rozterce. Otworzyła lodówkę i zaczęła

przygotowywać posiłek. Postanowiła dbać o to, by jej uczucia do Lee

pozostawały zawsze pod kontrolą rozsądku. Przyjaźń zupełnie jej

wystarczała.

Mickey spała dość spokojnie przez pierwszą część nocy. Później

do samego rana budziły ją nagłe ataki bólu brzucha i wymioty.

Deanna spała w przerwach, skulona na brzegu łóżka.

Gdy Mickey zapadła wreszcie w spokojniejszy sen, na wschodzie

jaśniała już złocista kula słońca. Deanna wstała jeszcze, by wypuścić

koty do ogrodu i wróciła do łóżka. Wyglądało na to, że najgorszy etap

choroby Mickey był już za nią.

Gdy obudziła się ponownie, była sama w łóżku. Z

prześwitującego przez zaciągnięte zasłony słońca wywnioskowała, że

musi być dość późno. Zerknęła na budzik. Było prawie wpół do

dwunastej. Przeciągnęła się, ziewnęła, po czym skuliła znowu w

ciepłej pościeli. Sen ogarniał momentalnie, ale trzeba już było zacząć

nowy dzień.

Z wysiłkiem usiadła na brzegu łóżka. Ziewnęła i przeczesała

palcami splątane włosy. Z otwartych drzwi do ogrodu dochodziły

stłumione odgłosy rozmowy. Wstała i, rozchylając żaluzje, wyjrzała

na zewnątrz.

Lee siedział wygodnie w jednym z foteli i popijał kawę.

Uśmiechał się do Mickey, która coś do niego mówiła. Mała, ciągle

jeszcze w piżamie, wyglądała o niebo lepiej niż wczoraj. Ze

zdumieniem Deanna spostrzegła kubek jogurtu w jej ręce. Ona po

takiej nocy nie tknęłaby niczego, co przypominałoby jedzenie! Nie ma

to jak żołądek dziecka.

Uśmiechnęła się. Mogła spokojnie wziąć prysznic i ubrać się.

Sprawy Mickey zaczęły wreszcie toczyć się właściwym torem.

Odświeżona i odziana w lekką, bawełnianą koszulkę wyszła do

ogrodu.

– Dzień dobry! – przywitała ich radosnym głosem.

Lee spojrzał wymownie na zegarek i podniósł na nią oczy.

– No więc dobrze, wiem, że to już popołudnie – powiedziała i

usiadła naprzeciwko Mickey. Uśmiechnęła się do niej. – Nawet nie

ma co pytać, widać, że ci przeszło, co?

– Pewnie! Czuję się świetnie – przyznała dziewczynka, choć jej

policzki bywały bardziej różowe. – Alfie i Imp byli ze mną przez całą

noc!

– A przed chwilą jedli jogurt na śniadanie. Widziałam, jak ich

karmiłaś.

– A ty, Deanna, jak się czujesz? – spytał Lee niespodziewanie. –

Pomyślałem sobie, że zjem coś i zaraz pójdę do pracy. Naprawdę

muszę się dziś pokazać w biurze choć na chwilę.

– Umiesz gotować?

– Owszem.

– Wspaniale! Umieram z głodu.

– A ty, Mich... Mickey?

– Też bym coś zjadła.

– W porządku. Zrobię francuskie tosty. Zawołam was, kiedy będą

gotowe.

Deanna odprowadziła go wzrokiem do drzwi domu. Coś się z nim

stało. Albo zmienił się w ciągu jednej nocy, albo stresy związane z

sytuacją Mickey i nerwowa praca sprawiły, że jego prawdziwa

osobowość nie mogła się do tej pory ujawnić. Nie miało to większego

znaczenia, pod warunkiem, że taki pozostanie już na zawsze.

– Fajny jest – odezwała się Mickey. – Milszy niż poprzednio.

Nawet nie mrugnął okiem, kiedy poprosiłam go, by nazywał mnie

Mickey, a nie Michelle – skrzywiła się troszkę. – Nazywano mnie

Michelle tylko wtedy, gdy zrobiłam coś złego.

– A więc, Michelle...

Mickey zaskoczona podniosła oczy.

– Nic, nic, żartowałam – zaśmiała się Deanna i poczochrała małą

po włosach. – Idź już i ubierz się wreszcie. Weź prysznic, jeśli chcesz.

– Okay – Mickey poderwała się z ziemi. Tuż przed drzwiami

zatrzymała się. – Czy mój tata ma tu jeszcze wrócić? – zapytała.

– Tego nie wiem, Mickey, ale wiem jedno: twój dom jest teraz

tutaj. Twoja mama prosiła wujka Lee, by się tobą zaopiekował i tak

też się stanie. Nie musisz mieszkać ze swoim ojcem.

– To dobrze. To znaczy... to wszystko jest takie dziwne – Mickey

westchnęła, pokazując ręką na ogród i dom. – Jak na razie jednak tu

mi jest najlepiej. Z tobą i z wujkiem Lee – dodała i powoli skierowała

się w stronę domu.

„Z tobą i z wujkiem Lee” – te słowa obudziły w Deannie jakiś

wewnętrzny niepokój. Była przecież tylko sąsiadką i płatną opiekunką

dziecka. Cokolwiek miałoby się wydarzyć, będzie z Mickey jeszcze

tylko przez jakiś czas.

To naprawdę dobrze, że Lee zdecydował się poświęcić swej

siostrzenicy nieco więcej czasu. To przekona Mickey, że jej

przyszłość związana jest z nim i tylko z nim.

Dwa dni później siedzieli na pięknej plaży jeziora Winnipeg.

Propozycja tego wyjazdu była zupełną niespodzianką dla Deanny. Po

prostu Lee stwierdził, że nadszedł najwyższy czas, by wziąć kilka dni

wolnego. Akurat część projektu, nad którym pracowali, została

sfinalizowana i był to idealny moment na małą przerwę.

Popołudnie powoli przechodziło w wieczór. Deanna cieszyła się,

że Lee nie śpieszy się z powrotem do miasta. Powietrze stawało się

coraz bardziej łagodne i aromatyczne. Rybitwy krążyły niedaleko

brzegu, wypatrując srebrzystych ryb pod powierzchnią wody.

Pomarańczowa tarcza słońca, chyląc się leniwie w kierunku

horyzontu, przybierała coraz ciemniejszą barwę. Jezioro uspokoiło się

już i tylko małe, łagodne fale cichutkim pluskiem urozmaicały ciszę.

Mickey zamyślona siedziała opodal brzegu i pluskała nogami w

wodzie.

– Opowiedz mi o swoim mężu – poprosił cicho Lee.

Podniosła głowę i spojrzała na niego zdziwiona.

– Słyszałem kiedyś, jak Mickey mówiła, że chorował tak jak jej

matka – dodał. – Wczoraj też coś o tym napomknęła. Jeśli trudno ci o

tym mówić, to...

– Nie, nie o to chodzi. Zaskoczyłeś mnie po prostu.

Odłożyła magazyn, który przeglądała. Usiadła, podkuliwszy

kolana pod brodę. Zapatrzyła się gdzieś daleko, przed siebie.

– Miał białaczkę – odezwała się w końcu. – Męczył się całymi

miesiącami.

Nic w jej głosie nie zdradziło bólu, jaki powodowała w niej

choroba Ryana, bólu straszliwej, upokarzającej bezsilności.

– Kiedy się to stało?

– Niedawno minęły trzy lata.

– Tęsknisz za nim jeszcze...

Deanna zmarszczyła czoło. Zamyślona bawiła się piaskiem,

przesypując go między palcami.

– Tak. Tęsknię do dzielenia z nim życia. Kiedy wydałam moją

pierwszą książkę, on był jedynym człowiekiem, który wiedział, jak

bardzo było to dla mnie ważne. Byliśmy naprawdę dobrymi

przyjaciółmi – dodała cicho, wpatrując się w horyzont. – Nadal często

czuję się samotna. Może byłoby inaczej, gdybyśmy mogli mieć

dziecko. Tak bardzo go pragnęliśmy. W ten sposób przynajmniej

mogłabym mieć przy sobie jakąś jego część, ale...

Przerwała nagle, jakby spostrzegła, że za dużo powiedziała. Lee

chciał znać po prostu kilka faktów z jej życia, a nie słuchać lirycznej

opowieści.

– Przepraszam – wyszeptała nieco zawstydzona.

– Nie przepraszaj – zaprotestował łagodnie, przerzucając mały

kamyk z ręki do ręki.

Deanna zerknęła na niego. Wyraz jego twarzy zmienił się.

Widziała już taką zmianę u innych mężczyzn, którzy dowiadywali się,

że była wdową. Traktowali ją później trochę z dystansem, może

trochę bardziej delikatnie... Zwykle od tego momentu nie było już

mowy o flirtach. Może to, że podzieliła się swym bólem z Lee

pomoże im zostać przyjaciółmi?

Zauważyła, że Mickey na brzegu zabrała się do robienia zamku z

piasku.

– A twoja rodzina? – odezwał się znowu. – Mieszkają w

Winnipeg?

– Nie, w Toronto – odpowiedziała. Była zadowolona, że Lee nie

pytał już więcej o Ryana. – Moi rodzice są prawnikami. Teraz są już

na emeryturze. Mój młodszy brat też jest prawnikiem, a siostra

lekarzem.

– A ty jak tu dotarłaś?

– Przyjechałam, żeby zamieszkać razem z ciotką. Jestem bardziej

związana z nią niż z resztą rodziny. Ciotka pomogła mi pozbierać się

po śmierci Ryana.

– Chodźcie zobaczyć! Już skończyłam! – zawołała Mickey.

Deanna pomachała jej ręką na znak, że już idą. Podniosła się,

przeciągnęła i otrzepała z piasku.

– Ty też już chodź. Teraz czas na ochy, achy i inne objawy

zachwytu nad twórczością małej.

Lee leniwie wyciągnął rękę w jej kierunku.

– Musisz mi pomóc – jęknął.

Deanna z wahaniem wyciągnęła do niego swoją dłoń. Ich palce

splotły się. Pociągnęła lekko.

– Mocniej – mruknął, patrząc na nią spod przymrużonych powiek.

Deanna złapała jego dłoń obiema rękami, zaparła się mocno

stopami w piasku i pociągnęła z całej siły. W tej chwili Lee poderwał

się, a ona straciła równowagę. Z impetem wylądowała na piasku.

– Oho, poczekaj! Na pewno ci jeszcze kiedyś pomogę! –

powiedziała ze złością.

Z szelmowskim uśmieszkiem wyciągnął do niej rękę.

– Pomóc ci? – zapytał słodkim głosem.

– Wypchaj się.

Wstała sama i, z dobrze udawaną nonszalancją, otrzepała nogi z

piasku. Czuła, że Lee śledzi z uwagą każdy jej ruch.

Mickey spojrzała na nich.

– Idziecie, czy nie? Ile mam na was czekać? – zawołała

niecierpliwie.

Lee spojrzał na Deanne i wymownie zmrużył oko. Deanna poszła

za nim powoli, dziwiąc się sama sobie. To niesłychane, jak szybko jej

nastawienie do tego człowieka uległo zmianie.

Obejrzeli dzieło Mickey, wyraźnie podkreślając swój podziw, co

sprawiło jej widoczną przyjemność.

– Może zostaniesz architektem jak dorośniesz, co? – spytał Lee.

– A co to znaczy? – Mickey spojrzała na niego niepewnie.

– Architekt to ktoś, kto projektuje drogi, mosty, budynki i tak

dalej.

– Nie, to by mi się chyba nie podobało. Ja będę pisać książki, jak

Deanna. Albo zostanę astronautą. – W szczyt wieżyczki zamku

wetknęła muszlę małży. – To chyba strasznie fajne być w kosmosie.

– Brzmi nieźle – odezwała się Deanna. Obejrzała się i spojrzała

na jezioro. Słońce posyłało im właśnie swe ostatnie świetliste

promienie znad horyzontu. – Robi się późno. Chodźcie, zrobimy sobie

mały spacer, zanim wrócimy do domu.

– Świetnie – zgodził się Lee. – Nie śpieszy mi się jakoś z

powrotem. A ty Mickey? Chcesz?

– Okay – powiedziała mała wstając. Cofnęła się o kilka kroków,

wzięła rozbieg i obiema nogami wskoczyła w środek swej budowli. –

Po co zostawiać tę przyjemność komuś innemu, nie? – Weszła miedzy

nich i wzięła ich za ręce. – Chodźmy.

Było już prawie ciemno, gdy wrócili po swoje rzeczy. Tylko na

zachodzie piękne, ciemnoczerwone i fioletowe pasma chmur

rozpościerały się jak kołdra nad uśpionym słońcem. Cała ta feeria

kolorów podwajała się, odbijając w wodzie. W kierunku wschodu,

tam, gdzie niebo było najciemniejsze, widać było pierwsze gwiazdy.

Było cicho, bezwietrznie.

Mickey wciągnęła przez głowę koszulkę, a Deanna i Lee zaczęli

się pakować. Deanna włożyła wszystkie drobiazgi do torby i spojrzała

na małą. Mickey stała z przyciśniętymi do piersi rękami i wpatrywała

się w najjaśniejszą gwiazdę. Deanna posłyszała ciche słowa

wypowiadanego życzenia. Jej wzrok podążył za wzrokiem Mickey.

– „Gwiazdko mała, gwiazdko złota...” – zaczęła szeptać.

Przerwała po chwili. Ona też miała życzenie, ale póki co, bała się

go jeszcze wypowiedzieć...

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Gdy wjeżdżali do Winnipeg, blask latarni przyćmiewał nieco

światło gwiazd. Z radia płynęły ciche dźwięki muzyki, Mickey zaś

spała na tylnym siedzeniu. Deanna siedziała z przodu obok Lee.

Mieli za sobą bardzo miły dzień. Jedyne, co dręczyło Deannę, to

jej rosnące zainteresowanie Lee. Zaczynało jej się podobać, jak się z

nią przekomarzał z tym charakterystycznym błyskiem w zielonych

oczach. Już nie drażniło jej to tak jak kiedyś.

Byli na dobrej drodze, by zostać przyjaciółmi. Coś jej jednak

mówiło, że mogli zajść dużo dalej. Co zrobić, gdy on wykona

następny krok?

Lee zwolnił i zatrzymał się na czerwonym świetle. Obrócił się za

siebie, by spojrzeć na Mickey.

– Śpi jak suseł – powiedział. – Może trochę przedobrzyliśmy z

tymi atrakcjami, co? Przecież dopiero wyzdrowiała.

– Nic jej nie będzie. Po prostu padła ze zmęczenia. Świetnie się

dziś bawiła przez cały dzień. Na pewno więcej jej to przyniosło

dobrego niż złego.

– Miło było, prawda? – spytał ruszając. Prowadził płynnie, bez

szarpania, łagodnie zmieniając biegi.

Deanna nie odpowiedziała. Pozwoliła, by znów zapadła między

nimi cisza. Jednak jej wewnętrzny spokój znikł. Lee siedział

zdecydowanie za blisko, by tego nie czuła. Nie dotykał jej co prawda,

a przecież cały jej lewy bok pokrywała gęsia skórka. Była świadoma

każdego ruchu jego rąk, ramion, oczu.

Odsunęła się nieco w stronę drzwi. Skuliwszy się w fotelu, potarła

dłonią odkryte ramię.

– Zimno ci? – spytał Lee, rzucając jej szybkie spojrzenie.

– Nie, nie. Wcale – odpowiedziała szybko.

– Tak czy inaczej zaraz będziemy w domu.

– To dobrze. Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie zmyję z

siebie ten piasek i krem do opalania.

– Mnie też przydałby się prysznic. Czuję się, jakbym miał połowę

plaży na plecach.

Deanna przypomniała sobie gładkość jego skóry pod palcami,

kiedy smarowała mu plecy kremem. Senność ledwie pozwoliła jej na

walkę z tym wspomnieniem.

Było już sporo po jedenastej, kiedy zaparkowali na podjeździe

przy domu. Mickey nadal spała twardym snem. Lee wziął ją na ręce, a

Deanna poszła przodem, by otworzyć drzwi. Odgarnęła koc z łóżka

Mickey, a Lee położył małą na prześcieradle.

– Nie powinna spać w tym kostiumie. Znajdź jej koszulę nocną w

drugiej szufladzie komódki, a ja ją rozbiorę.

– Jestem zmęczona – zaprotestowała Mickey półprzytomnie, nie

otwierając oczu.

– Tak, wiem kochanie – szepnęła Deanna. – To tylko chwilka.

Zobaczysz, że lepiej ci będzie w twojej koszulce. No, rączki do góry,

o tak. Ściągamy to wszystko. A teraz koszulka. Widzisz, jak sucho i

jak dobrze?

Mickey opadła na poduszkę i natychmiast zasnęła. Deanna

uśmiechnęła się łagodnie. Wygładziła jeszcze fałdy na prześcieradle i

przykryła ją.

– Dobranoc, mała, śpij dobrze.

– Dobranoc, Mickey – Lee pogłaskał ją delikatnie po czole. –

Mieliśmy dziś fajny dzień.

Mickey z westchnieniem przewróciła się na drugi bok i wsunęła

sobie dłoń pod policzek. Lee i Deanna wyszli z pokoju, zamykając za

sobą drzwi.

– Był to dla mnie bardzo miły dzień, Lee – powiedziała Deanna. –

Dziękuję.

– Dziękuję, że pojechałaś – odrzekł Lee. – Bardzo mi pomogłaś

przy Mickey. To naprawdę miło z twojej strony.

– Cieszę się, że sprawy zaczynają się dobrze układać między

wami. – Uśmiechnęła się nagle. – Mickey uważa, że zmieniłeś się na

lepsze, odkąd wróciłeś z Kalifornii.

Lee zdziwiony podniósł brwi.

– Powiedziała ci o tym?

– Mhm. Myśli, że coś się w tobie odmieniło. – Oczy Deanny.

iskrzyły się śmiechem. – Co to było, Lee?

– Podpisałem umowę mojego życia.

– To wszystko? Nic osobistego?

Żartowała, ale tak naprawdę chciała się dowiedzieć. Myślała o tej

kobiecie, która odebrała telefon w jego pokoju hotelowym.

Lee zaśmiał się krótko.

– Nie mam życia osobistego. Do czasu, kiedy Mickey tu

zamieszkała zajmowałem się wyłącznie pracą.

A jak miało być teraz? – pomyślała Deanna, ale nic nie

powiedziała. Spojrzała na zegar wiszący na ścianie.

– Muszę już wracać – podniosła się. – Zabiorę resztę swoich

rzeczy z samochodu.

– Zostaw je do jutra – powiedział Lee. – Słuchaj, miałem

nadzieję, że zostaniesz na chwilę. Moglibyśmy odpocząć przy drinku.

Nie miałabyś na to ochoty?

Deanna zawahała się, zaskoczona propozycją.

– Tylko jeden mały drink – nalegał. – Co lubisz? Gin z tonikiem?

– Hm... No dobrze. Prysznic może w końcu poczekać.

– Świetnie. Usiądź sobie przy basenie, a ja zaraz wszystko

przygotuję.

– Dla mnie zrób słabszy. Wlej więcej toniku i daj więcej lodu. Nie

piję za dużo alkoholu.

Lee wystawił z kredensu dwie wysokie szklanki.

– Chcesz coś zjeść? – zapytał.

– A co masz?

– Mam jeszcze puszkę dobrych orzeszków, co ty na to?

– Doskonale. To wystarczy – odpowiedziała.

Wyszła do ogrodu. Gdy usiadła w fotelu, zapaliły się lampy

podwodne. Prześwietlona chłodnym światłem woda wyglądała bardzo

zachęcająco.

Deanna wstała, zrzuciła z siebie koszulkę i szorty. Pozostała tylko

w kostiumie kąpielowym. Podeszła do krawędzi basenu i wślizgnęła

się do wody. Przez chwilę czuła zimno, które jednak szybko zmieniło

się w jedwabiste uczucie świeżości. Zanurkowała, rozkoszując się

chłodem wody. Wypłynęła, by zaczerpnąć powietrza i przewróciła się

na plecy. Odpoczywała chwilę, niemal w zupełnym bezruchu.

Potem przepłynęła szybkim kraulem w stronę głębokiego krańca

basenu i z powrotem. Dopłynąwszy do końca, podciągnęła się na

rękach i usiadła na krawędzi. Przechyliła głowę na bok i wycisnęła

wodę z włosów.

W drzwiach domu pojawił się Lee, niosąc tacę z napojami i parę

ręczników.

– Wiedziałem, że nie będziesz się mogła oprzeć – roześmiał się,

kładąc jej ręcznik na ramieniu.

– Dziękuję – powiedziała, wycierając sobie twarz.

Lee obszedł basen i stanął na końcu trampoliny. Przez chwilę stał

nieruchomo, po czym rozhuśtał się i wykonał piękny, klasyczny skok

do wody. Deanna przyglądała się nienagannym proporcjom jego ciała.

Po chwili wstała z westchnieniem i przeniosła się do stolika.

Pociągnęła łyk zimnego napoju ze szklanki. Chłód i pikantny

smak drinka były dokładnie tym, czego teraz potrzebowała. Jeszcze

raz podniosła szklankę do ust i oparła się wygodnie w fotelu.

Przyglądała się Lee rozleniwionym spojrzeniem. Ależ ten facet

był przystojny! Nie mogła zaprzeczyć, że się jej podobał. Co gorsza

jednak, zauważyła, że od jakiegoś czasu czuła do niego coś więcej niż

tylko sympatię. Świadomość tego niepokoiła ją. Nie chciała zakochać

się w nim i narazić na cierpienia. Pociągnęła następny łyk, wsysając

powoli chłodną ciecz. Zamyśliła się.

Lee wyszedł z wody, chlapiąc wokół i prychając.

– Wspaniale! Co za ulga! – Otarł twarz ręcznikiem, zarzucił go

sobie na ramiona i usiadł naprzeciwko Deanny.

Sięgnął po swoją szklankę i spojrzał na nią.

– Coś się stało? – zapytał.

– Nic – odrzekła pośpiesznie. – Po prostu jestem zmęczona.

Muszę już iść. – Odłożyła szklankę i podniosła się. – To był

rzeczywiście długi dzień – dodała.

Lee także wstał z fotela i postawił swoją szklankę na stole.

– Odprowadzę cię do domu – zaproponował. – Chyba, że chcesz

przeskoczyć przez mur?

– Nie... Chyba nie dzisiaj. – Deanna zmusiła się do uśmiechu i

zaczęła zbierać swoje rzeczy. Wsunęła stopy w sandały. – Nie musisz

mnie odprowadzać – powiedziała.

– Ale chcę – odparł. – Masz klucze?

Deanna zajrzała do torebki i po krótkim szperaniu wyjęła klucze

od domu. Wolałaby, żeby został tu, ale nie miała siły spierać się z

nim.

– Klucze są, a po resztę zajrzę tu jutro.

Noc była cicha. Tylko czasem słychać było szum samochodu

przejeżdżającego główną ulicą. Powietrze było łagodne i ciepłe.

Otworzyła drzwi i odwróciła się do Lee, otulając się nieco ciaśniej

ręcznikiem.

– To był bardzo miły dzień. Dziękuję.

Stał przed nią. Był odwrócony plecami do świateł ulicy tak, że

trudno było dostrzec jego twarz. Podniósł rękę i odsunął jej z czoła

mokry kosmyk włosów.

– Faktycznie miły. Dzięki tobie...

Pochylił się z łagodnym uśmiechem. Musnął jej usta lekkim

pocałunkiem. Deanna wzdrygnęła się, zaskoczona. Czuła, jak

promieniujące od niego wilgotne ciepło ciała miesza się z jej

własnym. Ciągle czuła dotyk jego warg. Odsunęła się nagle,

zmieszana i pełna sprzecznych uczuć.

– Nie wyszeptała. – Proszę, nie. Nie jestem jeszcze... Po prostu

nie mogę...

Zagryzła wargę i odwróciła się nagle. Wpadła do domu,

zatrzaskując za sobą drzwi. Stała teraz sama w ciemnym holu,

opierając się plecami o ścianę. Łzy piekły ją pod powiekami.

Był pierwszym mężczyzną, który pocałował ją od czasu śmierci

Ryana. Nie byłoby w tym nic takiego, gdyby przyjęła to obojętnie.

Ale ten pocałunek, zupełnie niewinny, pozostawił ją przepełnioną

uczuciem winy i pożądania.

Nie od dziś wiedziała, że się jej podoba. Jednak tak wielka siła

doznań, wzbudzonych dotykiem jego ust, była dla niej ogromnym

zaskoczeniem. Było to o wiele za dużo. I o wiele za wcześnie.

Ta noc była dla niej męczarnią. Nie zmrużyła oka na dłużej, niż

na kilkanaście minut. Wstała dużo wcześniej niż zazwyczaj. Zrobiła

sobie kawę i wyszła na zewnątrz, by wypić ją w towarzystwie kotów.

Przez jakiś czas przyglądała się, jak gile karmią swoje małe w

gnieździe.

Myśli jej zaczęły krążyć wokół Lee i wczorajszej sytuacji.

Przecież to był zupełnie zwykły pocałunek. Dlaczego nie mogła

zdobyć się na to, by się roześmiać, powiedzieć coś dowcipnego, by

rozładować napięcie? Teraz będzie ono nękać ich oboje, jak jakieś

fatum, nadając temu pocałunkowi dużo większą wagę, niż naprawdę

miał.

Nagle uniosła głowę. Furtka jej ogrodu otworzyła się i wszedł

Lee, zmierzając wprost do niej. Odłożyła kubek i nerwowo wygładziła

fałdy spódnicy.

– Dzień dobry – powiedziała, siląc się na spokojny ton głosu.

Kiwnął głową w odpowiedzi. Miękkie kosmyki włosów zasłaniały

mu czoło. Usiadł przy niej.

– Mogę z tobą porozmawiać? – zapytał.

Byle tylko nie o wczorajszym wieczorze, błagała w myślach.

– Chciałbym cię przeprosić.

Deanna pośpiesznie pokręciła głową.

– Nie ma za co. Wiem, że zareagowałam przesadnie. Chodzi o

to, że... – przerwała i zawstydzona opuściła głowę, szukając

właściwych słów.

– Nie miałaś jeszcze nikogo, odkąd umarł twój mąż, prawda? –

Lee starał się przyjść jej z pomocą.

– Tak – rzekła cicho, nie podnosząc głowy.

– Kochałaś go bardzo.

Deanna spojrzała mu prosto w oczy. Nie była już w stanie dłużej

ukrywać swej bezradności. Patrzył na nią uważnie. Potem uniósł dłoń

i palcem dotknął delikatnie jej policzka.

– Bardzo cię przepraszam – powiedział łagodnie.

Deanna wiedziała, że miał na myśli dużo więcej, niż ten

nieszczęsny pocałunek zeszłej nocy. Uśmiechnęła się z wysiłkiem i

kiwnęła głową.

Lee pochylił się i oparł swe łokcie na kolanach.

– Jest jeszcze coś, o czym chcę z tobą porozmawiać: Mickey.

– Gdzie ona jest? – zapytała, zadowolona ze zmiany tematu.

– Śpi jeszcze. Zostawiłem jej kartkę, że tu jestem. Chciałem z

tobą pomówić, zanim się obudzi.

– W porządku. Wejdźmy może do domu. Zrobiłam właśnie

świeżą kawę.

Lee poszedł za Deanna i poczekał, aż przygotuje dla niego kubek.

Podała mu kawę i czekała, aż zacznie mówić. Nigdy nie

przypuszczała, że może być tak wyrozumiały i delikatny. Innych

mężczyzn taka reakcja odstraszyłaby od niej na dobre. On jednak

zaakceptował jej uczucia. Znów poczuła ciepło wokół serca.

Lee wziął sobie krzesło i usiadł przy stole.

– Dziś rano przesłuchałem taśmę z sekretarki – odezwał się

wreszcie. – Dzwonił Wescott. Chce wziąć Mickey na jeden dzień.

– O nie! – Deannie udzieliło się jego napięcie i niepokój. Miała

nadzieję, że ojciec Mickey zniknął już z pola widzenia. – Co

zamierzasz zrobić?

– Wiem, co chciałbym zrobić – odrzekł z niechęcią w głosie – ale

nie wiem, co powinienem zrobić. Dla dobra Mickey, rzecz jasna.

Deanna z zadowoleniem spostrzegła, że nie miał skłonności do

pochopnego działania. Nalała sobie kawy i usiadła po drugiej stronie

stołu.

– Ciekaw byłem, co ty o tym myślisz? – zapytał.

– Rozmawiałeś z prawnikiem?

– Oczywiście. – Nerwowo przeczesał włosy palcami. –

Powiedział, że wzbranianie Mickey kontaktów z ojcem nie pomoże

mi, jeśli ta sprawa kiedykolwiek trafi do sądu. Muszę udowodnić, że

starałem się, by Mickey nawiązała z nim normalne relacje.

– A więc na dłuższą metę nie masz zbyt dużego wyboru.

– To widzę, ale co będzie, gdy on zechce ją zatrzymać na dłużej?

– Naprawdę sądzisz, że zechce?

Lee westchnął i pokręcił głową.

– Tak naprawdę to myślę, że nie zależy mu na Mickey, tylko na

tym, by napsuć mi krwi.

– Ja myślę, że prawnik ma rację. Nie możesz nie pozwolić jej się

z nim zobaczyć – rzekła Deanna po namyśle. – Bądź co bądź to

przecież jej ojciec.

– Dawno już zrzekł się swoich praw rodzicielskich...

– Ale Mickey postrzega to inaczej, nie tak jak my. Przynajmniej

nie na tym etapie swojego życia. Sądzę, że powinna mieć chociaż

szansę poznania go. Ze swej strony jestem przekonana, że gdy go

pozna, nie będzie chciała z nim przebywać.

Lee, z grymasem na twarzy, masował dłonią kark.

– Jeśli tylko jest tak sprytna, jak sądzę... Mimo to ten pomysł mi

się nie podoba. Po prostu nie ufam temu facetowi.

– I pewnie masz rację. – Wskazującym palcem przesuwała po

obrzeżu kubka, wpatrując się weń, jakby na jego dnie mogła znaleźć

rozwiązanie. – Musisz dowiedzieć się dokładnie, gdzie on chce ją

zabrać, wziąć adres, telefon i tak dalej. – Spojrzała na niego. – Ja też

nie sądzę, że mu na niej zależy. Chyba faktycznie chce ci po prostu

wejść w drogę. Dlatego nie prowokuj go. Nie pokazuj, że cię to

wzrusza. Uśmiechnij się i życz mu wszystkiego dobrego.

Lee skrzywił się z takim obrzydzeniem, że aż się roześmiała.

– Poćwicz trochę przed lustrem – rzekła, ciągle się śmiejąc. – Z

taką miną go na to nie nabierzesz!

Zwinął usta w trąbkę, udając groteskowy uśmiech.

– A teraz? – wybełkotał.

– Przestań! To okropne! – zachichotała.

Nagle usłyszeli, jak otwierają się frontowe drzwi.

– To ja! – Głos Mickey zabrzmiał w holu. Po chwili weszła do

kuchni. – Zobaczyłam twoją kartkę – zwróciła się do Lee – i od razu

przyszłam.

– Nietrudno to zauważyć – uśmiechnął się.

Była ubrana w czyste szorty i bawełniany podkoszulek. Włosy

jednak nie widziały jeszcze szczotki. Były splątane i sterczały na

wszystkie strony.

Mickey stała i przyglądała się im z zatroskaną miną.

– Spałeś tu, wujku? – zapytała w końcu.

Lee omal nie udławił się kawą. Przełykając pośpiesznie, wytarł

usta wierzchem dłoni.

– No więc? – nalegała mała.

– Oczywiście, że nie – odpowiedziała za niego Deanna widząc, że

Lee jeszcze się krztusi i nie może przemówić słowa.

– O... – na twarzy Mickey odmalowało się rozczarowanie.

– Twój wujek i ja jesteśmy po prostu przyjaciółmi –

wytłumaczyła Deanna. – Tylko zakochani spędzają noce razem.

– Chyba masz rację – westchnęła Mickey. – Koty są w ogrodzie?

– spytała po chwili.

– Tak. Wszystkie trzy. Możesz iść się z nimi pobawić, jeśli

chcesz.

– Okay – podeszła do drzwi. – Nie jadłam jeszcze śniadania –

dodała znacząco.

– W takim razie zrobię coś dla nas wszystkich – zapewniła ją

Deanna. – Zawołam cię, jak już będzie gotowe.

– Skąd przychodzą jej do głowy takie rzeczy? – zapytał Lee, gdy

dziewczynka wyszła.

Deanna przypomniała sobie jego pocałunek i to uczucie, które

przez chwilę nią zawładnęło. Tak łatwo byłoby teraz... Nie. Porzuciła

tę myśl, zbyt późno jednak, by ustrzec się przed wyobrażeniem sobie

ich obojga splecionych w uścisku. Starała się, by jej głos brzmiał

spokojnie.

– Dzisiaj dzieci wiedzą o wiele więcej niż my w ich wieku –

powiedziała, wstając by dolać kawy. – A może i Teri miała...

znajomych.

– Niekoniecznie. Mogła to wziąć z telewizji, a może od innych

dzieciaków. Nic wielkiego.

Wiedziała jednak, o co chodziło Mickey.

– A więc co? Masz ochotę na śniadanie? – spytała.

– Jeśli nie sprawi ci to dużego kłopotu.

– Żaden problem. Sama umieram z głodu. Co byś powiedział na

omlet z serem i szynką?

– Fantastycznie! Mogę ci w czymś pomóc?

– Nie, dziękuję. Sama dam sobie radę. Idź lepiej do Mickey i

spróbuj porozmawiać z nią o ojcu.

Lee skrzywił się.

– Masz rację. Powinienem chyba spróbować.

– Postaraj się też trzymać emocje na wodzy – poradziła mu

jeszcze. – Myśl o niej, nie o sobie.

– Właśnie to robię – powiedział niewyraźnie. – Dlatego też

najchętniej pozbyłbym się Wescotta na dobre.

Zaraz po ósmej tego wieczoru zadzwonił telefon. Deanna

odłożyła długopis i wstała od stołu. Gdy przechodziła obok klatki,

papugi jak zwykle podniosły głośny rwetes. Dzwonił Lee.

– Deanna? Mogłabyś do mnie zajrzeć?

Ton jego głosu sprawił, że nie zadawała więcej pytań.

– Zaraz będę. – Odwiesiła słuchawkę i wyszła z domu. Lee stał

na progu w otwartych drzwiach.

Wyglądał na zmartwionego. Spodnie i koszulę miał pogniecione,

a spocone włosy opadały mu na czoło.

– Nie odprowadził jeszcze Mickey – powiedział.

– O której kazałeś mu ją odwieźć?

– Najpóźniej o ósmej. Wiem, ósma dopiero co minęła, ale

dzwoniłem pod numer, który mi zostawił i nie ma tam nikogo!

Wygląda na to, że wynajmował u kogoś pokój. Oni powiedzieli, że

wczoraj się wyprowadził i że miał przenieść się gdzie indziej. Nie

wiedzieli jednak gdzie. Wyczułem, że mało ich to w ogóle obchodzi. –

Przyczesał włosy ręką. – Do licha! Powinienem słuchać swojego

przeczucia, a nie rad jakiegoś tam prawnika!

– Lee, skąd mogłeś wiedzieć... ?

– Mogłem i wiedziałem. Nigdy nie powinienem był jej tam

puścić. Jak ja teraz mam jej szukać? W mieście są przecież tysiące

tanich pokoi i mieszkań do wynajęcia!

– Jestem pewna, że niedługo ją odwiezie, Lee – zapewniała

Deanna, choć i ona zaczynała się niepokoić. – Pewnie specjalnie chce

się trochę spóźnić, żeby pograć ci na nerwach.

– Mam nadzieję, że się nie mylisz. Czy mogłabyś podzwonić

trochę od siebie po administracjach okolicznych osiedli? Chętnie sam

bym to zrobił, ale chcę, żeby mój telefon był wolny, jeśli zadzwonią.

– Nie ma sprawy. Zaraz się za to zabiorę. – Odwróciła się i

zaczęła schodzić po stopniach podestu. – Nie martw się, wszystko

będzie dobrze.

– Mam nadzieję.

Deanna dzwoniła gdzie się dało. Bez rezultatu. Nikt nie słyszał o

Wescotcie. Zaniepokojona pobiegła z powrotem do Lee. Chodził tam i

z powrotem po podeście przed domem. Zatrzymał się, gdy ją ujrzał.

– Przykro mi. Żadnego skutku – powiedziała.

Spojrzał na nią zmęczonym wzrokiem i oparł się plecami o

ścianę.

– Chcę ją mieć z powrotem. – W jego głosie brzmiało poczucie

winy.

– Ja też chcę, by wróciła. – Deanna współczująco położyła mu

rękę na ramieniu. – Napiłbyś się czegoś zimnego? – spytała.

– Chętnie – odrzekł w zamyśleniu.

– Na co masz ochotę?

– Cokolwiek zimnego.

– W porządku, zaraz wrócę.

W kuchni nalała soku pomarańczowego do wysokich szklanek,

dodała dużo lodu i trochę wody sodowej. Wciąż miała nadzieję, że

Mickey nic się nie stało i że Wade po prostu się spóźniał.

Wprost nie mieściło się jej w głowie, że mogło być inaczej!

Mickey musiała wrócić do tego domu! Tu było jej miejsce.

Lee siedział przygnębiony na schodku. Podała mu oszronioną

szklankę. W ślad za Deanną przyczłapał stary Leo. Nadchodził powoli

i ostrożnie. Podszedł do Lee i z uwagą obwąchał czubek jego buta. Po

chwili zdecydowanie odwrócił się i z zamaszystym machnięciem

ogona znikł w zaroślach.

– Nadal nie może się do ciebie przekonać – powiedziała Deanna,

chcąc odciągnąć go od ponurych myśli.

– Może nie podoba mu się twoje imię? Jest tak podobne do jego.

On nie za bardzo lubi obcych. Ja, to co innego, ja go karmię. Tak

samo Mickey. Wszystkie koty ją lubią.

Lee pociągnął łyk ze szklanki.

– Wspaniałe! Dziękuję ci – powiedział. – Właśnie myślałem,

żeby wziąć kociaka dla Mickey.

– A Alfie i Imp? – zapytała Deanna spontanicznie. – Ona je

uwielbia. I już się przyzwyczaiły do twojego domu. Poza tym mają

wszystkie konieczne szczepienia.

– Mówisz, że masz zamiar się ich pozbyć, co? – zapytał, lecz

duchem był zupełnie nieobecny.

– To niezupełnie tak. Wzięłam je dlatego, że nikt inny ich nie

chciał. Moja ciotka wystawi ten dom na sprzedaż raczej prędzej niż

później, a mnie trudno będzie znaleźć mieszkanie, gdzie zechcą mnie

z kotem, a co dopiero mówić o trzech. Jeśli chcesz, podaruję Mickey

te kociaki na jej urodziny w przyszłym tygodniu?

– Skoro tak wolisz, nie widzę problemu. Na pewno będzie

zachwycona.– Znów łyknął zimnego napoju. – Mówisz, że ciotka

będzie to sprzedawać? – wskazał na jej dom.

– Taki miała plan. Najpierw chciała przez rok pomieszkać w

Victorii, by zobaczyć, jak się jej tam będzie podobało. Z tego, co

widzę, podoba się jej tam bardzo. Moim zdaniem, sprzeda ten dom

jeszcze tej jesieni. Założę się, że znajdzie kupca błyskawicznie.

– W tej okolicy chyba tak będzie. A ty nie zamierzasz go kupić?

Deanna roześmiała się i pokręciła głową.

– W żaden sposób nie byłoby mnie na to stać!

– Co więc chcesz ze sobą zrobić?

– Tak naprawdę to jeszcze nie wiem. Być może sama przeniosę

się do Victorii. Poczekam z decyzją, aż przyjdzie czas – zamyślona

pukała palcem w kostkę lodu, pływającą w szklance.

Jeszcze tak niedawno perspektywa przeprowadzenia się,

dokądkolwiek tylko zechce w Kanadzie, wydawała się jej atrakcyjna.

Ostatnio jednak myśl o konieczności opuszczenia tego miejsca

stawała się coraz cięższa. Spojrzała na Lee i uświadomiła sobie

nagle, że odejście stąd – od niego – było w tej chwili czymś nie do

pomyślenia.

– Mickey będzie za tobą tęsknić – odezwał się Lee.

– I ja będę za nią tęsknić. – A ty? – chciała zapytać. Czy Lee

tęskniłby za nią tak jak ona za nim? – Będzie już wtedy chodzić do

szkoły. Spotka nowych przyjaciół. Poza tym przecież ma ciebie.

Lee zmarszczył brwi i spojrzał na zegarek.

– Nie mam pojęcia, co knuje Wescott. Psia kość! Mam dość

takiego bezczynnego siedzenia.

Zerwał się na nogi i znów zaczął szybkimi krokami przemierzać

podest. Do pasji doprowadzała go sytuacja, której nie był w stanie

kontrolować.

– Odwiezie ją, Lee – próbowała go uspokoić Deanna. Sama była

bardzo zaniepokojona, ale starała się tego nie okazywać.

– Tak sądzisz? – Zatrzymał się nagle i spojrzał na nią z góry. – A

co, jeśli zechciał ją zatrzymać? Mógłby być już w połowie drogi do

Saskatchewan albo dokądkolwiek indziej. Muszę zadzwonić na

policję. Mogliby już zacząć jej szukać! Zapisałem rejestrację jego

wozu.

– Poczekaj, Lee – wtrąciła Deanna. – Jeszcze na to za wcześnie.

Nie masz żadnej pewności, że ją porwał. Poczekaj jeszcze trochę.

Jestem przekonana, że celowo się spóźnia, by w ten sposób

zademonstrować swą przewagę nad tobą i wyprowadzić cię z

równowagi. Poczekaj jeszcze przynajmniej z godzinę. W tym czasie

odwiezie ją, zobaczysz.

– Mam nadzieję, że masz rację – westchnął Lee nieco uspokojony.

– Na pewno mam rację.

Z krzaków wyszedł Leo. Trzymając ogon prosto do góry,

podszedł do Deanny i zaczął się do niej łasić. Podrapała go za uszami.

Obserwowała nieustanny, wahadłowy spacer Lee. Tam i z powrotem,

tam i z powrotem po podeście, patrzył na zegarek niemal za każdym

nawrotem.

– Dziewiąta – stwierdził przystając.

Deanna wyczuwała napięcie. W każdej chwili mogło ujawnić się

w postaci wybuchu wściekłości. Miała jednak nadzieję, że Lee potrafi

zapanować nad nerwami. Dla dobra Mickey. To dziecko z pewnością

miało dość widoku dwóch mężczyzn, skaczących sobie do oczu z jej

powodu.

– Lee – odezwała się ostrożnie. – Wiem, że masz tego dość.

Spróbuj jednak nie okazywać złości. Nie stawiaj Mickey w sytuacji, w

której będzie musiała wybierać ciebie albo Wade’a.

Lee spojrzał na nią. W jego oczach czaił się gniew.

– Nie przejmuj się – powiedziała delikatnie. – Nie chodzi mi o to,

żebyś mile uśmiechał się do tego draba. Gdyby jednak do czegoś

doszło, daj mi chociaż czas na odprowadzenie Mickey na górę. Potem

rób sobie z nim co chcesz.

Lee niespodziewanie zaśmiał się. Usiadł koło niej na stopniu.

Pochylony do przodu oparł łokcie na kolanach.

– Nie spiorę go – oświadczył. – Przyrzekam.

– W porządku – położyła mu przyjaźnie dłoń na ramieniu.

W ich zaułek wjechał nagle jakiś samochód. Oboje w napięciu

obserwowali każdy metr jego trasy. Rozcinając reflektorami

ciemność, przejechał jednak przed furtką i pojechał dalej.

Deanna westchnęła i opuściła ramiona.

– Widzę, że martwisz się co najmniej tak jak ja – odezwał się Lee.

– To prawda – przyznała. – Chcę, by Mickey wróciła tam, gdzie

jest jej miejsce.

– Podobnie jak... – przerwał nagle.

Deanna podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem.

Ulicą szła Mickey, oświetlana przez mijane latarnie. Gdy Lee

zawołał na nią, zaczęła biec w ich kierunku. Całą buzię miała

umorusaną. Widać było, że płakała. Wyglądała na bardzo zmęczoną i

nieszczęśliwą.

– Mickey... – Deanna przyglądała się jej z niepokojem.

Mała podbiegła i wtuliła twarz w jej ramię.

– Chcę, żeby moja mama wróciła – załkała. – Po prostu chcę ją

znowu mieć!

– Och, mój mały misiaczku – wyszeptała Deanna, przytulając ją

mocniej. – Wiem, wszystko wiem.

Kołysała ją w ramionach. Oczy nabiegły jej łzami. Spojrzała na

Lee.

– Co się stało, Mickey? – zapytał. – Gdzie jest twój tata?

Mickey powoli podniosła głowę i westchnęła.

– Jest u... u siebie – odrzekła, wycierając łzy wierzchem dłoni.

– Ale co się takiego stało? – spytał znowu Lee. Z jego twarzy

Deanna mogła odczytać, że obawiał się tego samego co i ona. – Co

dziś robiłaś?

– Nic – Mickey pokręciła głową. – Po prostu on i ten jego kumpel

siedzieli tam cały czas i pili piwo. Nie robiliśmy nic! Nie poszliśmy

wcale do zoo ani nic takiego... Musiałam tam siedzieć i patrzeć, jak

się wygłupiali – usta jej wygięły się znów do płaczu.

Deanna odgarnęła jej włosy z czoła.

– Nie wygląda mi to na dobrą zabawę, co?

– To było okropne – zgodziła się Mickey. – A kiedy

powiedziałam, że chcę już wracać do domu, on się naprawdę wściekł i

powiedział, żebym się zamknęła i że odprowadzi mnie, kiedy będzie

chciał, to znaczy może nawet nigdy – wyrzuciła z siebie jednym

tchem.

Lee rzucił Deannie spojrzenie przepojone nienawiścią.

– Mickey, czy twój tata cię skrzywdził? – zadał pytanie, które

obojgu im nie dawało spokoju.

Mickey pokręciła głową przecząco.

– Nie. Wściekał się tylko czasami. To mi się wcale nie podobało.

– Obróciła się w ramionach Deanny tak, że teraz patrzyła na ulicę. –

On nie jest za bardzo miły – dodała z przekonaniem w głosie.

– Ludzie zwykle przestają być mili, jak wypiją – powiedziała

Deanna.

W tonie Mickey można było usłyszeć echa zawiedzionych

nadziei. Wszystkie wyobrażenia, jakie mogła mieć o ojcu, legły w

gruzach. Lee pogładził ją delikatnie po policzkach i uśmiechnął się.

Odwróciła się, by spojrzeć na niego.

– Daleko musiałaś iść? – zapytał.

Znowu pokręciła głową.

– Tylko z pięć przecznic. Liczyłam.

– Czy on wie, że tu wróciłaś?

– Myślę, że tak. Na stole leżał długopis, więc napisałam, że idę do

domu. Potem wymknęłam się na dwór, gdy wyszłam do łazienki.

Chciałam zadzwonić, żebyś po mnie przyjechał, ale nie było tam

nawet telefonu. A poza tym wiedziałam, że trafię z powrotem.

– Cieszę się, że przyszłaś – powiedział Lee ciepło. – Tęskniłem za

tobą.

Dziewczynka uśmiechnęła się trochę nieśmiało.

– Ja też – powiedziała. – Czy... czy będę musiała tam wrócić? –

zapytała niepewnie.

– Nie – odparł Lee zdecydowanie, a jego oczy nagle pociemniały.

Deanna miała nadzieję, że będzie mógł dotrzymać tego

przyrzeczenia. Przyciągnęła do siebie Mickey i przytuliła ją. Cieszyła

się, że mała jest już bezpieczna.

Mickey oparła brodę o ramię Deanny.

– Mówił, że może tu przyjść po mnie w każdej chwili –

powiedziała cicho. – I że on jest moim tatą, a ty tylko moim wujkiem

– dodała po chwili.

– Twoja mama chciała, żebyś mieszkała ze mną – odparł Lee

spokojnie, głaszcząc ją delikatnie po głowie. – Obiecałem jej, że tak

będzie. Nikt cię nie zabierze, jeśli nie będziesz tego chciała.

– To dobrze – westchnęła Mickey. – Chcę zostać z tobą i z

Deanną.

Deanna poczuła skurcz w sercu. Mała Mickey już wkrótce będzie

musiała się przekonać, że jej opiekunka nie była częścią tego domu,

który Lee przyrzekł jej stworzyć.

– Nie chcę odejść – powtórzyła Mickey, jakby chcąc się jeszcze

raz upewnić.

– Nie będziesz musiała – powiedział Lee. Trudnym do

odgadnięcia spojrzeniem patrzył przez chwilę w oczy Deannie. –

Zrobię, co w mojej mocy, żebyś została ze mną. Nie musisz się już o

to martwić.

Deanna spojrzała w bok. Nie chciała, by odkrył w jej oczach to, o

czym teraz myślała.

Kiedy wróciła do swego domu, większą część nocy przesiedziała

na schodach przed wejściem. Nie mogła już dłużej opierać się

uczuciu, które powoli zawładnęło jej sercem.

Westchnęła zatroskana. Pomyślała o Ryanie, ale po raz pierwszy

zamiast jego twarzy, ujrzała twarz innego mężczyzny. Widziała

zielone ogniki w roześmianych oczach Lee, jego ciepły uśmiech i ten

kosmyk włosów opadający mu na czoło...

Czyżby się w nim zakochała?

ROZDZIAŁ ÓSMY

– Jeśli idziecie gdzieś razem, to to jest randka – powiedziała

Mickey.

Siedziała po turecku na łóżku Deanny i manipulując ostrożnie

pędzelkiem malowała sobie paznokcie. Buteleczka z lakierem

niebezpiecznie chybotała się na jej kolanie.

Deanna odwróciła się od lustra i spojrzała na nią.

– Nie, to nie jest randka. Twój wujek po prostu zaprosił mnie na

kolację. To wszystko. Nic więcej.

W głębi ducha chciałaby jednak, by Mickey miała rację i by była

to prawdziwa randka, a nie tylko okazja do omówienia na osobności

spraw Mickey i jej ojca.

Dziewczynka wyciągnęła przed siebie dłoń, rozpostarła palce i, z

miną znawczyni, oceniała swoje dzieło.

– A jednak muszę zostać w domu – powiedziała z przekąsem.

Deanna w ostatniej chwili złapała buteleczkę lakieru, zsuwającą

się wprost na łóżko.

– Nie idziesz dzisiaj z nami, bo to będzie pływające party na

statku. To nie jest raczej miejsce dla dzieci.

– Tańce? – uśmiechnęła się Mickey i oddała Deannie pędzelek. –

W takim razie to jest randka – upierała się z naciskiem.

Deanna dała za wygraną i znów odwróciła się do lustra. Mickey

chciała wierzyć, że była to randka, a ona z równą determinacją nie

chciała pozwolić sobie na takie oczekiwania.

W czasie ostatnich kilku dni Lee prawie nie bywał w domu. W

rzadkich momentach, gdy się widywali, informował ją tylko, że

pracuje teraz nad ostatecznym rozwiązaniem sprawy Mickey. Mówił,

że widział się kilkakrotnie ze swoim prawnikiem i z Wade’em.

Deanna miała nadzieję, że dziś właśnie dowie się o efektach jego

działania.

Mickey zachwycała się teraz kolorem swoich paznokci,

rozłożywszy obie dłonie na białej pościeli.

– Jeśli wujek Lee się ożeni, to jego żona będzie moją ciocią, tak?

– zapytała.

– Zgadza się – przyznała Deanna, myślami błądząc już w

towarzystwie Lee.

– To ich dzieci byłyby moimi kuzynami? Właściwie to byłyby

prawie moimi braćmi i siostrami, bo wujek Lee jest dla mnie kimś

więcej niż wujkiem. Mieszkam przecież u niego.

Deanna nie mogła powstrzymać uśmiechu.

– Nie myśl sobie za wiele, dziaciaku – powiedziała.

– Z tego, co wiem, twój wujek nie ma jeszcze nawet koleżanki. –

Tak, to była właściwie całkiem miła myśl. Skoro nie miał jeszcze

nikogo, to może było tu miejsce dla niej. – Być może długo jeszcze

będziecie mieszkać tylko we dwoje.

– I z tobą – dopowiedziała Mickey poufnym tonem. Leżała teraz

na brzuchu, podpierając głowę rękami.

– Nie będę z wami zawsze – rzekła Deanna, ale w głębi serca

pragnęła, by jej słowa się nie sprawdziły. – Kiedy moja ciocia sprzeda

ten dom, będę się musiała przeprowadzić. Teraz jeszcze nie wiem

dokąd.

– A ja myślę, że powinnaś się przenieść do nas.

– Ho, ho, ho – pokręciła głową. – A co będzie, jeśli twój wujek

zechce zamieszkać z tą ciocią, której tak chcesz?

Obie powinny być przygotowane na taką ewentualność. Nie było

żadnej pewności, że Lee nie spotka kogoś i że się nie zakocha.

– Ale ja myślę, że to powinnaś być ty! – Mickey spojrzała na

zdjęcie Ryana. – Twój mąż nie miałby chyba nic przeciwko temu,

żebyś wyszła za kogoś?

To pytanie, zadane tak niespodziewanie, dotykające bolesnego

miejsca w jej sercu, zaskoczyło Deannę. Podążyła za spojrzeniem

Mickey. Ryan nieruchomo patrzył na nią zza szkła.

– Myślę, że nie – odrzekła cicho.

Ryan powiedział, żeby starała się iść w życiu naprzód, nie patrząc

zbyt długo w przeszłość. Do tej pory realizowała jego życzenie.

Starała się żyć pełnią życia. Z wyjątkiem związku z mężczyzną.

– A więc mogłabyś wyjść za wujka Lee! – Mickey zwykle lubiła

się przekomarzać, ale tym razem jej głos brzmiał poważnie.

Deanna mogła spodziewać się takiej reakcji ze strony małej.

Wydarzenia ostatnich kilku miesięcy wywróciły przecież jej świat do

góry nogami. To naturalne, że pragnęła, by dwoje dorosłych, którym

przyszło się nią opiekować, i których akceptowała, zostało ze sobą

razem na zawsze.

Deanna uśmiechnęła się i pokręciła głową.

– Dzięki za dobry pomysł, ale nie skorzystam. Widzisz, tylko

ludzie, którzy się kochają pobierają się, a twój wujek i ja jesteśmy po

prostu dobrymi przyjaciółmi.

I to na dzisiaj wszystko, pomyślała. Jak do tej pory, Lee nie dał jej

poznać, że jest w niej zakochany. Owszem, dawał takie czy inne

oznaki zainteresowania, ale miłości? Nigdy.

Mickey westchnęła smutno.

– Chciałam chociaż spróbować – mruknęła bardziej do siebie niż

do niej.

Deanna spojrzała na zegar. Lee powinien zaraz wrócić z

opiekunką z agencji. Czas, by kończyć toaletę i odprowadzić Mickey

do domu.

Ubrała się w lekką bluzeczkę na ramiączkach i piękną czarną

spódnicę w duże kwiaty o subtelnych kolorach. Na ramiona zarzuciła

biały wełniany sweterek na wypadek, gdyby zrobiło się chłodniej.

Makijaż miała dużo staranniejszy niż co dzień. Linia jej

szaroniebieskich oczu była umiejętnie podkreślona ciemną kredką,

włosy mieniły się złotorudymi odcieniami i łagodnie spływały na

odkryte ramiona.

– Wyglądasz świetnie – oceniła Mickey. – Założę się, że wujkowi

też się spodobasz.

– Dziękuję – Deanna posłała jej ciepły uśmiech.

Chciała podobać się Lee. Chciała, by zobaczył ją w nieco innym

świetle niż dotychczas. Może wówczas zainteresowanie, jakie jej

okazywał, przerodziłoby się w coś głębszego...

Ta kolacja dała im szansę na wspaniały odpoczynek. Jedli przy

akompaniamencie dobrej muzyki. Po obu stronach statku powoli

przesuwały się brzegi Red River.

– Płynęłam już kiedyś parowcem. – Deanna oderwała wzrok od

rozmigotanych odblasków na wodzie. – Nigdy jednak w nocy. To był

naprawdę wspaniały pomysł, Lee. Dziękuję.

Lee usadowił się wygodnie w fotelu, ze szklanką koniaku w

dłoniach. Uśmiechnął się lekko i pociągnął łyk złocistego napoju.

– To był męczący tydzień – powiedział powoli.

Deanna zaczęła się trochę niecierpliwić. Chciała się dowiedzieć,

jak posunęły się sprawy Mickey.

– Opowiedz mi o tym – zachęciła go.

– Zapłaciłem mu.

Deanna otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.

– Co takiego?

– Dałem mu dokładnie tyle, ile chciał. Za dziesięć tysięcy kupiłem

jego przyrzeczenie, że zostawi Mickey w spokoju. – Pokręcił głową.

– Ten gość to szmata, Deanna. Tylko o to właśnie chodziło mu przez

cały czas. O pieniądze. Mickey nic go nie obchodzi.

– Tak sądziłam – mruknęła Deanna. Nie podobała się jej cała ta

sytuacja. – Wierzysz mu? To znaczy, myślisz, że nie wróci po więcej?

Tych pieniędzy nie starczy mu na długo.

– Powiedziałem mu, że to koniec, żeby się więcej nie spodziewał.

Kazałem mu napisać oświadczenie, że to ja zostaję prawnym

opiekunem Mickey, i że on zrzeka się wszelkich praw do niej. Napisał

też, że to on prosił o pieniądze. Nie chcę być później posądzony o

przekupstwo.

Lee zaśmiał się krótko.

– Szkoda, że tego nie widziałaś! Ten człowiek byłby gotów zrobić

wszystko, byle szybciej mieć czek w kieszeni. To było naprawdę

wstrętne!

Deanna łatwo mogła sobie wyobrazić twarz Wade’a w tym

momencie. Miała tylko nadzieję, że Mickey nie dowie się, do czego

posunął się jej wujek.

– Ale przecież wiesz, że on wróci, prawda? – spytała

przyciszonym głosem.

Lee westchnął.

– Pewnie wróci, bo będzie chciał więcej pieniędzy. Ale mówię ci:

więcej nie dostanie. Może sobie mnie szantażować do woli.

– Rozmawiałeś ze swoim prawnikiem?

– Tak, ale już po fakcie. Oczywiście oświadczenie Wade’a nie ma

mocy prawnej, ale jego treść postawi go w złym świetle, gdyby chciał

się ubiegać o prawo do opieki.

– Myślisz, że będzie jeszcze próbował?

– Wróci, kiedy skończy się zabawa – odrzekł Lee spokojnie. – A

gdy nie dam mu pieniędzy, odda sprawę do sądu.

– Ale nigdy nie uda mu się odzyskać Mickey, prawda? Nikt mu

jej nie odda po tym, co uczynił.

– Nigdy nie ma nic pewnego, Deanna. Ja wiem, że moje szanse są

większe, ale fakt pozostaje faktem: on jest jej ojcem. Kto wie, jaki

teatr odstawi przed sądem? To wstrętny, leniwy łajdak, ale nie jest

tępakiem.

– To mnie przeraża – powiedziała Deanna.

Nie mogła sobie wyobrazić Mickey pod opieką Wade’a.

– Straszne, prawda? – Lee pochylony nad stolikiem patrzył jej

teraz prosto w oczy. – Deanna... – zaczął i nagle przerwał. – Nie

napiłabyś się jeszcze czegoś?

– Może trochę później – odparła.

Czuła, że nie o to chciał ją spytać. Była tego pewna.

– Skoro tak, to chodźmy przejść się po pokładzie.

Wstał, odsuwając krzesło. Deanna wyszła za nim na zewnątrz

przez szklane drzwi. Oboje stanęli przy relingu, opierając się łokciami

o poręcz. Pod nimi, wzdłuż burt, szumiała woda rozcinana dziobem

statku. Stado rybitw unosiło się w powietrzu za rufą, w nadziei

otrzymania pożywienia.

Ciepła, przyjemna bryza niosła ze sobą wilgotny zapach wody i

lata, a zachodzące słońce rzucało na wodę pomarańczowoczerwone,

świetliste pasma. Deanna wyczuwała obecność Lee u jej boku.

Spojrzała na niego kątem oka. Dobry Boże! Ależ z niego

przystojny facet, pomyślała. Znowu dała się zaskoczyć temu uczuciu

– uczuciu pożądania. Nie pogodziła się jednak do końca z faktem, że

jest w nim zakochana, choć to uczucie zdawało się w niej rosnąć z

dnia na dzień.

Ciekawe, pomyślała, czy gdyby nie chodziło tu o Mickey, ich

zażyłość miałaby jakąkolwiek szansę na rozwój? Czy chciał ją przy

sobie mieć tylko ze względu na swoją siostrzenicę, czy też żywił

jakieś głębsze uczucia do niej samej?

Poruszyła się niespokojnie, czując ciepło jego ramienia obok swej

ręki. W restauracji, wewnątrz nadbudówki, zespół zaczął grać nową

melodię. Jej dźwięki mieszały się z gwarem ludzi i cichym,

miarowym pomrukiem silnika.

Deanna drgnęła nagle. Poczuła, rękę Lee na swoim ramieniu.

Odwróciła głowę i spojrzała na niego.

– Deanna, ja... – zaczął. Widać było, że coś go trapi. Powoli zdjął

rękę z jej ramienia. – Chcesz zatańczyć? – zapytał w końcu.

Znowu miała wrażenie, że nie to chciał powiedzieć.

– Chętnie, chodźmy – odrzekła, siląc się na spokojny ton głosu.

Uśmiechnął się jakoś dziwnie niemrawo i ujął ją delikatnie pod

rękę. Weszli do środka i przyłączyli się do innych, tańczących już par.

Deanna czuła się trochę nieswojo. Tak dawno przecież nie

tańczyła, a taniec z Lee wydawał się jej tym bardziej niezwykły.

Prowadził bardzo spokojnie, z wyczuciem, delikatnie obejmując

ją wpół. Spojrzała na niego. Wyglądało na to, że myślami jest

zupełnie gdzie indziej. Stało się dla niej jasne, że tak naprawdę wcale

nie miał ochoty na taniec. Czynił to zupełnie mechanicznie.

– Nie musimy tańczyć, jeśli nie chcesz – odezwała się cicho.

– Przepraszam cię. To prawda. Zbyt dużo rzeczy kłębi mi się teraz

w głowie – odrzekł.

– Wcale się nie dziwię. Po takim tygodniu.

Była jednak nieco rozczarowana, a nawet dotknięta. Być w jego

ramionach znaczyło dla niej wiele i nie chodziło tu tylko o taniec.

Jego uwaga była jednak tak rozproszona, że prawie w ogóle jej nie

zauważał. W każdym razie nie w sposób, w jaki chciałaby być

zauważona.

– Chodź, usiądziemy – zaproponowała.

– Dobry pomysł. Weźmy jakiegoś drinka i wyjdźmy na zewnątrz

– odrzekł z ulgą.

Już od dłuższego czasu zastanawiała się nad jego niespokojnym

zachowaniem. Czy to tylko wrażenia i zmęczenie całym tygodniem,

czy też miał dosyć jej towarzystwa?

Znaleźli wolną ławkę w dość zacisznym miejscu. Deanna usiadła

wygodnie, popijając drinka. Lee nie odzywał się przez dłuższą chwilę.

– O co chodzi, Lee? – zapytała wreszcie.

– Co masz na myśli?

– Widzę przecież, że myślami jesteś tysiące mil stąd. Co cię trapi?

Oparł się wygodniej. Siedział tak blisko, że ich ramiona stykały

się. Zamyślony stukał palcem w szklankę.

– Chciałem cię o coś spytać – odezwał się po dłuższej chwili.

– Słucham.

– Nie wiem, czy powinienem.

– Dlaczego?

– Nie wiem, jak zareagujesz.

– Teraz już musisz, bo oszaleję z ciekawości! No, śmiało!

– W porządku. – Wziął głęboki oddech i spojrzał na nią. Światła

statku odbijały się w jego oczach. – Deanna, chciałbym, żebyś mnie

wysłuchała i przemyślała to, zanim cokolwiek zdecydujesz. – Zrobił

pauzę, zastanawiając się ciągle, jak sformułować to zdanie. – Czy

wyjdziesz za mnie za mąż?

Deanna aż drgnęła, zaszokowana tą niespodziewaną propozycją.

Wyprostowała się, marząc o tym, żeby nie zemdleć i nie spaść z

ławki. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Nie była w stanie

przemówić ani słowa.

Lee uśmiechnął się nerwowo.

– Wiem, że to ostatnia rzecz, jakiej mogłabyś się po mnie

spodziewać, ale mówię poważnie.

Deanna odzyskała wreszcie głos.

– Chodzi ci o Mickey, prawda?

– Oczywiście – przyznał z taką pewnością, jakby żadne inne

powody nie mogły wchodzić w rachubę.

– Czy to sugestia twojego prawnika?

Trudno było jej kontrolować swój głos na tyle, by nie brzmiała w

nim ironia.

– Owszem. Powiedział mi, że to mogłoby pomóc sprawie –

potwierdził. – Ale, widzisz, dobro Mickey zależy od nas obojga. Ona

czuje, że oboje się nią opiekujemy. Dobrze wiesz, jak bardzo by

przeżyła, gdybyś się wyprowadziła.

Nietrudno było Deannie wyobrazić sobie twarz Mickey przy

pożegnaniu. Mimo to jego sugestia była dla niej nie do przyjęcia. Nie

w momencie, gdy robił to tylko ze względu na małą. Zmarszczyła

brwi w zakłopotaniu i spojrzała na niego.

– Lee, ależ to... szaleństwo – wyszeptała.

– Naprawdę? Myślę, że moglibyśmy stworzyć dobry dom dla

Mickey.

– Być może, Lee, ale w małżeństwie chodzi chyba o coś więcej,

niż o stworzenie domu osieroconemu dziecku. Pomyśl sam.

– Już to przemyślałem. Teraz ty pomyśl: żadnych dorywczych

prac na pokrycie czynszu i innych wydatków, dużo czasu na pisanie,

gdy tylko Mickey pójdzie do szkoły. Mało?

– Ależ ludzie nie pobierają się z takich powodów! Gdzie w tym

wszystkim jest miejsce dla nas?

Lee wyciągnął rękę i pogładził ją delikatnie po policzku.

Uśmiechnął się łagodnie, gdy cofnęła się odruchowo.

– Och, myślę, że znajdziemy w tym coś także dla siebie –

powiedział.

Pochylił się i pocałował ją. Jego usta ledwie musnęły jej wargi,

ale poczuła ich ciepło. Nie mogła się odwrócić. Pożądanie owładnęło

nią jeszcze silniej, niż poprzednio i odwzajemniła pocałunek.

Gdy Lee odsunął się, spojrzała mu w twarz. Otworzyła usta, by

coś powiedzieć, ale on położył palec na jej wargach.

– Przemyśl to, proszę. Teraz nie mów nic.

Pozostało jej tylko skinąć głową. Oczywiście, taki układ w ogóle

nie wchodził w rachubę i powinna była mu to od razu powiedzieć.

Zamiast jednak tak zrobić, zgodziła się to przemyśleć i teraz musiała

przynajmniej udawać, że się zastanawia.

Co za propozycja, myślała z goryczą, układając się do spania.

Gdy Lee wyliczał wszystkie zalety układu, brzmiało to raczej jak

oferta biznesowa. Mickey zyskałaby dwoje oddanych „rodziców”, a

Lee miałby większe szanse na uzyskanie statusu prawnego opiekuna i

w ten sposób mógłby dotrzymać swego przyrzeczenia złożonego

siostrze. Deanna natomiast mogłaby się bardziej skupić na pisaniu.

Idealny układ! Wygrana dla wszystkich! Dla Lee był to plan

czysto praktyczny. Deanna z westchnieniem usiadła na brzegu łóżka.

Zastanawiała się, czy tylko o to mu chodziło. Chyba tak, stwierdziła w

duchu. Gdyby mu na niej zależało, gdyby ją kochał, powiedziałby to

przecież.

Oparła się plecami o wezgłowie łóżka. Podciągnęła kolana pod

brodę, objęła je rękami i zamyśliła się, wpatrzona w ciemny kąt

pokoju. Wiedziała, że powinna zdecydowanie odmówić. Każde inne

rozwiązanie byłoby szaleństwem.

Uśmiechnęła się do siebie ze smutkiem. Miała właściwie tylko

dwa wyjścia: żyć sama albo dzielić życie z Lee i Mickey. Nawet jej

nie kochając, Lee mógł dać jej przecież swoją obecność. Może

miałaby nareszcie szansę zaznać szczęścia?

Przyszła jej nagle na myśl sytuacja jednej z jej dawnych

koleżanek – Eve. Jej mąż odszedł i zostawił ją samą z córeczką. Eve

musiała więc znaleźć pracę, by zarobić na utrzymanie, a ponieważ

była bardzo ambitną, energiczną profesjonalistką, a do tego była

ładna, nie miała z tym kłopotu.

Teraz obracała się w wielu różnych środowiskach, wśród

ciekawych ludzi, intelektualistów i biznesmenów. Mężczyźni lgnęli

do niej. Mogąc przebierać w nich jak w ulęgałkach, była jednak

ciągle... samotna.

Zwierzyła się kiedyś Deannie, że zawsze brak jej pewności, że jej

aktualny partner to właśnie ten jedyny, dla niej przeznaczony. I tak

szła przez życie w ciągłej niepewności, nie wiedząc, co przyniesie

jutro i nie zaznając nigdy pełnej satysfakcji.

Co za świat, pomyślała Deanna. Jedni, jak ona, cierpią na

niedobór, innym źle jest w nadmiarze... I gdzie tu jest szczęście?

Zrozumiała, że wahanie, wątpliwości, walka i cierpienie nie są tylko

jej udziałem. Jej szczęście i przyszłość są w jej własnych rękach.

Wszystko zależy od tego, jak wykorzysta dawane jej przez życie

możliwości. Myśl ta uspokoiła ją nieco. Zgasiła lampkę i ułożyła się

do snu.

Deanna wsunęła głowę przez zasłonę z paciorków na zapleczu

kwiaciarni.

– Cześć, Pat – powiedziała.

Pat podniosła oczy znad świeżej wiązanki, którą właśnie układała.

– Jak się masz, Deanna! – przywitała ją jak zwykle radośnie. –

Najwyższy już czas na odwiedziny. Dzwoniłam do ciebie kilka razy.

Chciałam dowiedzieć się, jak ci idzie, ale nigdy nie mogłam zastać cię

w domu.

– Sporo czasu przebywam teraz u sąsiada – wyjaśniła Deanna. –

Tak jest gorąco ostatnio, że większość czasu spędzamy w ogrodzie i

na basenie.

– Kto „my”? – Pat spojrzała na nią zdziwiona.

– Mickey i ja.

Deanna podniosła z podłogi złamaną różę.

– A co z wujkiem tej małej?

– Lee? Bywa czasem w domu, nawet dość często. Zaprosił

mnie wczoraj na kolację – dodała ot tak sobie.

Pat spojrzała na nią z zaciekawieniem.

– No i?

– O tym właśnie chcę z tobą porozmawiać – odrzekła Deanna,

odkładając różę. – Masz czas?

– No chyba żartujesz! Zawsze będę miała czas na takie sprawy!

Choćbym miała umrzeć! Słuchaj, nie piłam jeszcze dziś kawy.

Chodźmy naprzeciwko na dobrą kawusię, co?

– Na pewno masz na to ochotę?

– Oczywiście! Z twoich oczu widzę, że to jakaś superhistoria!

– Zgadłaś.

– Wspaniale! Potrzebuję przecież trochę radości w tym moim

życiu. Przyzwoitej czy też nie, wszystko jedno. Czekaj, złapię tylko

torebkę i powiem Kendrze, że wychodzę.

Usiadły na tarasie małej restauracyjki. Gdy tylko podano im

kawę, Pat pochyliła się nad stołem i nadstawiła ucha.

– No więc?

Deanna uśmiechnęła się. Pat miała niezaspokojoną ciekawość

życia innych ludzi. Umiała jednak wspaniale słuchać, a tego właśnie

Deanna bardzo teraz potrzebowała.

– Lee oświadczył mi się wczoraj – powiedziała krótko.

Pat omal nie spadła z krzesła. Była nie mniej zaskoczona niż

Deanna, gdy usłyszała propozycję.

– Co takiego?! – zawołała.

– To, co powiedziałam. Oświadczył mi się.

– Nie wiedziałam, że między wami jest aż tak poważnie, Deanna.

Ukrywałaś to przede mną.

Deanna nie mogła powstrzymać się od śmiechu.

– To niezupełnie tak, jak myślisz, Pat. – I opowiedziała jej o

Wescottcie. – ... no i Lee chce zatrzymać Mickey przy sobie –

zakończyła. – Dowiedział się od swojego prawnika, że ożenek może

mu w tym pomóc.

– Och! – Na twarzy Pat odmalowało się rozczarowanie. – W

takim razie, oczywiście, odmówiłaś?

– Jeszcze nie. Prosił, żebym to przemyślała.

– Ale odmówisz, prawda? – zapytała. – Chyba... chyba, że się w

nim zakochałaś?

Deanna zawahała się, ale pokiwała w końcu głową. Pat miała

rację. Nie warto było już temu zaprzeczać. Jej zainteresowanie

przerodziło się w miłość.

– W takim razie w czym problem? Aha. A czy... czy on też jest w

tobie zakochany?

– W każdym razie nie da się tego zauważyć...

– Więc czemu w ogóle bierzesz to pod uwagę?

– Nie wiem. Myślałam o tym przez całą noc. Cześć mojego

sumienia woła wyraźnie i głośno „nie”, ale... – Deanna westchnęła i

potrząsnęła głową w rozterce. – Zaskoczył mnie, Pat. Powinnam mu

była od razu odmówić, ale on prosił, żebym się zastanowiła, a ja im

dłużej o tym myślę, tym... – urwała nagle.

Podniosła do ust filiżankę z kawą. Pat patrzyła na nią w

skupieniu.

– Tak naprawdę, to chcesz powiedzieć „tak”, nieprawdaż?

– Tak. Chyba tak. – Deanna odstawiła kawę i spojrzała na Pat z

odrobiną przekory.

– Nie będąc pewna jego miłości? Czujesz chyba, że to nie będzie

pełny związek. Czegoś zawsze będzie ci brakowało.

– Tak samo będę się czuła bez niego, a raczej bez nich. Utraciłam

kiedyś wszystko i trudno mi teraz żyć samotnie nie z własnego

wyboru. Może powinnam brać to, co mi życie oferuje. To musi okazać

się lepsze, niż nic.

– Może i będzie – powiedziała cichym głosem Pat, kładąc rękę na

dłoni Deanny.

– Wiesz, Pat. Naprawdę myślałam o tym przez całą noc i w końcu

nie wydaje mi się to aż takie złe. Kocham jego i Mickey. To

wspaniałe dziecko, które bardzo potrzebuje mnie w tej chwili. Dobrze

jest czuć się potrzebną, mówię ci.

– Możesz być z Mickey, niekoniecznie wychodząc za Lee –

zauważyła Pat.

– A co będzie, jeśli jej ojciec odda sprawę do sądu? Nikt nie może

dać gwarancji, że nie wygra.

– A wy? Co z tobą i Lee?

Deanna przypomniała sobie, jak wczoraj Lee odpowiedział na to

pytanie.

– Kocham go. Miło mi z nim przebywać. Poza tym jest dobry dla

Mickey. Jestem pewna, że będzie dobrym ojcem, Pat, a ja bardzo chcę

mieć dzieci. Naprawdę, jeśli się trochę zastanowić, to może być to

bardzo dobry układ!

Pat spojrzała na nią, jakby nie wierzyła własnym uszom.

– Nie jestem tego taka pewna, Deanna. Myślisz głową, a nie

sercem.

– Nie – odpowiedziała Deanna po chwili. – Gdybym używała tu

rozsądku, w ogóle nie rozważałabym tej możliwości.

– A więc masz zamiar powiedzieć „tak”?

– Tego jeszcze nie wiem, Pat. Naprawdę, jeszcze tego nie wiem...

Był już zmrok, gdy Deanna przeszła przez furtkę w ogrodzie na

sąsiednią posesję. Lee siedział na tarasie z wyciągniętymi przed siebie

nogami. W dłoniach trzymał szklankę.

– Cześć – powitała go przyciszonym głosem.

Podniósł raptownie głowę i spojrzał na nią. Poczuła skurcz w

żołądku.

– Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? Musimy porozmawiać.

– Czekałem na ciebie – powiedział niskim, pozbawionym wyrazu

głosem. – Chodź, usiądź sobie.

Deanna usiadła w foteliku naprzeciwko niego. Założyła nogę na

nogę i wygładziła spódnicę na kolanach.

– Chcesz czegoś do picia? – zapytał.

– Tak, chętnie – odrzekła.

– Może być sangria?

Na stole przygotowana już była druga szklanka. Widocznie

oczekiwał jej.

– Doskonale. Dziękuję.

Uniósł się, by nalać drinka.

– To nie jest nic mocnego – zapewnił i podał jej oszronioną

szklankę.

– Nie miałabym nic przeciwko temu... – mruknęła pod nosem i

uśmiechnęła się z wysiłkiem. – Mickey już śpi?

– Śpi jak suseł. Mieliśmy dziś dzień pełen wrażeń.

– Co robiliście?

Jak okropnie sztucznie brzmiał teraz jej głos! Po raz pierwszy od

dość dawna trudno jej było z nim rozmawiać.

– Wziąłem ją do biura na parę godzin, a resztę popołudnia

spędziliśmy przeglądając rzeczy jej mamy. Przewieziono mi je do

firmy po tym, jak... – zamilkł nagle. – To nie było takie proste,

Deanna – podjął po chwili, rozcierając sobie kark.

– Domyślam się – powiedziała. – Ale bardzo potrzebne. Tak czy

inaczej dobrze się stało, że zrobiliście to razem. Jak ona to zniosła?

– Całkiem dobrze. Było dużo łez, rozumiesz, ale były one... nie

wiem... chyba oczyszczające.

Deanna wiedziała, że nie były to tylko łzy Mickey.

– Cieszę się. To pomaga goić się ranom.

Spojrzał na nią spod nieco zapuchniętych powiek.

– Tobie też kiedyś pomogło?

– Dużo czasu minęło, zanim się do tego zabrałam – przyznała. –

Nie mogłam się nawet zdobyć, by posprzątać nasze mieszkanie.

Rodzina musiała się tym zająć. Ale kiedy już byłam w stanie przejrzeć

jego rzeczy i nawet część z nich rozdać, wiedziałam, że najgorsze jest

już za mną.

Nie o tym chciała z nim teraz rozmawiać. Stwierdziła jednak z

zadowoleniem, że może już o tym mówić bez bólu.

– I co? Przeszło ci wtedy?

– Ból i gorycz tak, ale tęsknota, pragnienie, to trwało dłużej. Dużo

dłużej. Najgłębsze rany pozostaną chyba na zawsze. Może nieco mniej

bolą, ale zawsze są.

Zapadła cisza. Przez długą chwilę przyglądał się jej uważnie.

Potem wstał i z rękami w kieszeniach zaczął niespokojnie przemierzać

taras. Nagle zatrzymał się i obrócił do niej.

– Czy myślałaś o tym, o czym rozmawialiśmy zeszłego wieczoru?

– Prawie bez przerwy – odrzekła.

Czuła się dziwnie nieswojo, a to, że stał nad nią, nie dodawało jej

odwagi.

– No i?

Słychać było, że jest spięty. Wzięła głęboki oddech i... słowa

popłynęły same.

– Nie mogę, Lee – zaczęła. – Tak bardzo mi przykro. Naprawdę

chciałabym, żeby to wyszło, ale... po prostu nie dam rady. – W jej

głosie słychać było błaganie o wyrozumiałość.

– Rozumiem – rzekł matowym głosem. Usiadł znowu w fotelu. –

Czy cokolwiek jest w stanie zmienić twoje zdanie?

Powiedz, że mnie kochasz, pomyślała.

– Nie – powiedziała.

– A więc to koniec. – Podniósł swoją szklankę do ust.

Deanna poczuła lekki skurcz serca. Te słowa zabrzmiały tak

definitywnie...

– Czy możemy być nadal przyjaciółmi? – zapytała.

Uśmiechnął się niespodziewanie. Wziął jej dłoń w swoje ręce.

– Oczywiście – powiedział delikatnie. – Nie przejmuj się tym.

Nie chciałem cię zdenerwować. Myślałem tylko, że warto spróbować.

– Bardzo mi przykro – powtórzyła. Czuła teraz tyle ciepła w

sobie! Dotyk jego rąk jeszcze bardziej ją roztkliwiał. – Chciałabym

móc to zrobić dla Mickey – dla ciebie, przebiegło jej przez myśl. –

Naprawdę.

– Rozumiem cię. Chciałbym, żebyś podjęła inną decyzję, ale cię

rozumiem. Postaram się poradzić sobie jakoś sam. – Puścił jej rękę i

oparł się wygodnie.

Deanna nerwowo sięgnęła po swoją szklankę. O ile łatwiej byłoby

jej znieść jego gniew, zamiast tego ciepłego, niemal czułego

zrozumienia i współczucia. Przez krótką chwilę miała ochotę

powiedzieć mu, że zmieniła zdanie i że się zgadza.

– Powinnam już iść – odezwała się i wstała. Trudno było jej

siedzieć koło niego ze świadomością, że przecież sprawiła mu zawód.

– Chciałam jeszcze trochę napisać tego wieczoru.

To była czysta wymówka. Wiedziała, że nie będzie dziś już w

stanie skreślić nawet marnego słowa.

Skinął głową i podniósł się także.

– Deanna...

Spojrzała na niego. Położył rękę na jej ramieniu i przyciągnął do

siebie. Trzymał ją teraz lekko w ramionach. Uśmiechnął się i musnął

jej usta pocałunkiem.

Krew uderzyła jej do głowy. Zupełnie podświadomie objęła go

rękami za szyję i przywarła do niego mocno. Trwali tak długo w

głębokim, upojnym pocałunku. Mocno obejmując się ramionami,

czuli każdy cal swoich ciał. Przez chwilę jedynym marzeniem Deanny

było spleść się z nim w miłosnym zapamiętaniu.

Nagle odsunął ją od siebie. Patrzyła na niego bez tchu. Jego oczy

błyszczały powstrzymywanym pożądaniem. Cofnął się o krok.

– Deanna – zaczął zachrypniętym głosem. – Pewna jesteś swojej

decyzji?

Zrobiła krok w jego kierunku. Przez ułamek sekundy wahała się,

po czym pochyliła głowę i potrząsnęła nią gwałtownie. Z pięścią

przywartą do ust odwróciła się na pięcie i pobiegła w stronę furtki.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Była to kolejna bezsenna noc Deanny w ostatnim czasie. Gdy

tylko zamykała oczy, natychmiast widziała przed sobą twarz Lee,

czuła obejmujące ją ramiona i ciepło jego ust. Pragnęła go teraz tak

bardzo!

Gdyby tylko był w stanie odpowiedzieć na jej miłość...

Wstała wcześnie i zaparzyła kawę. Z kubkiem w dłoni usiadła

przy stole i przyglądała się skrzeczącym papużkom. Westchnęła

ciężko i potarła dłonią czoło, jakby masując bolące miejsce.

Trudno było odmówić Lee. Nie mogła oprzeć się myśli o rodzinie,

jaką mogliby stworzyć we troje. Po jakimś czasie ta rodzina mogłaby

się przecież powiększyć. Dla Mickey miałoby to ogromne znaczenie.

No i ta myśl, że nie żyłaby już dłużej samotnie...

Ciszę poranka przerwał dźwięk dzwonka u drzwi. Papugi

skomentowały to głośniejszym skrzeczeniem i wesołymi podskokami

na poprzeczce. Deanna odstawiła kubek i poszła otworzyć. Za

drzwiami stała Mickey, cała spocona i czerwona z podniecenia.

– Deanna! – zawołała i przypadła do niej, obejmując ją mocno

rękami. – Tak się cieszę!

– Co się stało? – spytała Deanna zaskoczona.

– Ty i wujek Lee jednak się pobieracie! Tak jak chciałam,

będziesz moją ciocią! – Mickey odsunęła się od niej na odległość

ramienia. – Dzisiaj rano było mi tak źle. Tak tęskniłam za moją

mamą. I wtedy właśnie usłyszałam, jak wujek Lee mówi przez

telefon, że będzie się żenił! – Westchnęła.

Cała aż drżała z przejęcia. Znów przytuliła się do Deanny.

Deanna wyprostowała się. Była kompletnie zdezorientowana. Co,

u licha, Lee miał na myśli? Zobaczyła przez okno, jak biegiem

przemierzał dróżkę do jej domu. Czekała, nie mogąc wykonać

żadnego ruchu. A więc zrobił to, by ją zmusić?

Zdenerwowana, czekała aż nadejdzie. W chwili, gdy stanął przed

nią, zaczęła coś mówić, ale przestała. Nie mogła przy Mickey

powiedzieć mu, co o nim myśli. Biedny dzieciak. Jak Lee mógł tak

rozbudzić jej nadzieje? Spojrzała mu w oczy z wściekłością.

Milcząc stał przed nią, oparty plecami o poręcz schodów. Deanna

przytuliła Mickey do siebie jeszcze raz.

– Koty poszły do ogrodu, kochanie. Spróbuj je odnaleźć, może

będą głodne? Nie jadły jeszcze dziś śniadania.

– Okay – uśmiechnęła się dziewczynka, odwróciła się i odeszła.

Deanna założyła ręce na piersi.

– Wytłumacz się – zażądała chłodnym głosem.

Wzruszył lekko ramionami. Wyglądał na zakłopotanego.

– Rozmawiałem z Wescottem – zaczął niepewnie. – Ten gość

działa mi na nerwy, jak nikt dotąd. Wymknęło mi się to w gniewie.

Myślałem, że odczepi się, gdy to powiem. Nie wiedziałem, że Mickey

to usłyszała, dopóki cała rozszczebiotana nie wystrzeliła z domu, jak z

procy.

Uśmiechnął się trochę krzywo.

– Dobiegła tu, zanim ją dogoniłem i zanim jej wytłumaczyłem.

Przykro mi, Deanna, ale może jednak powinniśmy dać tej myśli pożyć

przez jakiś czas?

– Raczej w to wątpię, Lee – Deanna pokręciła głową

zdecydowanie. – To nie to samo, co przyrzec jej pójście do kina czy

nowy rower. Wczoraj powiedziałam „nie” i dokładnie to miałam na

myśli.

– Nadal jesteś o tym przekonana? – spojrzał na nią chmurnym

wzrokiem.

Deanna zmusiła się, by patrzeć mu prosto w twarz.

– Widziałeś, co ona wyprawia. Zupełnie oszalała z radości. Myśli,

że to już załatwione! Że od dziś stworzymy jeden, wspaniały dom i

jedną wspaniałą rodzinkę. Na zawsze! To nie fair pozwolić jej, by

cieszyła się z niczego!

Lee zmarszczył brwi rozczarowany.

– Deanna, przecież chciałaś już powiedzieć „tak”. Do licha, wiem,

że chciałaś! Czy ty w ogóle wiesz, czego chcesz?

– Jedno, co wiem, to to, że nie chcę być wmieszana w żaden

układ, panie Stratton.

I tak było już za późno, żeby odkręcić całą tę historię nie raniąc

Mickey. Z bólem myślała, jakim ciosem będzie to dla dziewczynki.

– Gdy Wescott dzwonił, u niego w domu właśnie trwała libacja –

odezwał się Lee po chwili. – Nawet o tak wczesnej porze... Znów

chciał wziąć Mickey na dzień. Po tym, co zrobił ostatnio po prostu

powiedziałem „nie”, tym bardziej że pił. Odpowiedział, że postara się

spotkać dziś ze swoim prawnikiem.

Deanna znowu poczuła, że złość na Lee natychmiast ją opuszcza.

– O nie, tylko nie to! – zawołała. – Nie dzisiaj!

– Ależ tak! Teraz czuje się silny, Deanna. Dostał pieniądze, ale to

mu już nie wystarcza. On mnie chce pognębić. Mickey się tu nie liczy.

Muszę udowodnić, że jestem w stanie zapewnić jej najlepszy dom i

opiekę. Jestem pewien, że wygram. Nawet bez ciebie. Byłoby jednak

dużo lepiej, gdybyś zgodziła się wziąć udział w realizacji tego planu.

– Na pewno tak, Lee, ale... – Deanna westchnęła z żalu i

bezsilności.

Lee podniósł dłoń, chcąc jakby zatrzymać jej słowa.

– Posłuchaj. Zrobię wszystko, byś nie musiała czynić wielu

poświęceń. – Jego głos był przepojony determinacją. – Moja firma

zaczęła mnie teraz nieźle wynagradzać. Będą pieniądze na wszystko.

Jestem pewien, że jak tylko oswoisz się z tą myślą, zobaczysz, że

wyniesiesz z tego sporo korzyści.

Deanna słuchała go i kręciła głową. Oswoić się, korzyści, te słowa

nie kojarzyły się przecież z wychodzeniem za mąż. Powiedz mi, że

mnie kochasz, Lee, pomyślała. Wtedy wszystko będzie tak jak trzeba.

– Wiesz, to nie musi być układ na stałe. Chodzi tylko o to, aby

nadać bieg tej sprawie. Gdybyś chciała się później wycofać, nie ma

problemu. Zgódź się, Deanna – nalegał. – Jeśli już nie dla

czegokolwiek innego, to chociaż dla dobra Mickey!

„Dla czegokolwiek innego”... A ona chciała wszystko! Jak

mogłaby przystać na coś takiego?

– Powiedz „tak”, Deanna. Dla dobra Mickey – powtórzył cichym

głosem.

– To nie jest czysta gra, Lee – odrzekła w końcu.

Kącik jego ust uniósł się prawie niezauważalnie.

– Czy to oznacza twoje „tak”?

Stała z pochyloną głową i założonymi rękami, wpatrzona w deski

podestu. Właściwie to powinna być wściekła na Lee, że wykorzystuje

jej uczucia do Mickey do swoich własnych celów. Czuła w sobie

jednak jakiś dziwny spokój.

Może nie podobały jej się jego metody, ale jednak pozostawał

uczciwy w swych intencjach. Serce miał więc na właściwym miejscu.

Rozumiała jego starania, by zaoszczędzić Mickey dalszych cierpień.

Chciał też w końcu wypełnić przyrzeczenie złożone siostrze.

Podniosła oczy i spojrzała na niego.

– Pod jednym warunkiem – rzuciła.

Uśmiechnął się z widoczną ulgą.

– Mów śmiało!

Może i nie mógł dać jej miłości, której chciała. Było jednak coś,

co mógł jej ofiarować. Podniosła dumnie czoło.

– Nie zależy mi na twoich pieniądzach – powiedziała.

– Chcę mieć... dziecko.

Na jego twarzy odmalowało się osłupienie. Spojrzał na nią

zdumiony.

– Żaden problem – oświadczył po chwili. Pochylił się i musnął

pocałunkiem jej usta. – Naprawdę, żaden problem.

Okręcił sobie wokół palca kosmyk jej włosów i przyglądał się jej

twarzy.

– Wszystko będzie dobrze, Deanna – zapewnił.

W jej oczach czaiła się podejrzliwość.

– Jesteś pewien? – zapytała.

– Jestem pewien – odrzekł. – A teraz chodź, trzeba poszukać

Mickey. Zabiorę was na śniadanie, zanim pojadę do pracy.

Deanna poszła za nim, zastanawiając się, na co tak naprawdę się

zgodziła. Miała świetną okazję, by się z tego wycofać i powiedzieć

Mickey całą prawdę. Dla Mickey byłoby to trudne, ale ból minąłby

szybko.

Poddała się tak jakoś łatwo, bez złości, do której miała przecież

prawo. Była niemal zadowolona z tego, że decyzję tę Lee podjął za

nią. Może nie będzie aż tak źle, myślała. Kochała Mickey. A jeśli

chodzi o Lee... poczuła mocniejsze uderzenie serca. Może i on

poczuje coś do niej, może choć trochę uczucia.

Mickey weszła do kuchni i spojrzała na nich.

– Właśnie sobie pomyślałam – rzekła – że Alfie, Imp i papugi też

się mogą do nas przenieść!

– Fantastycznie! – mruknął Lee, robiąc minę męczennika.

– Nieprawdaż? – podjęła Deanna, nie zważając na jego udawane

oznaki cierpienia. Poczuła, że radość Mickey oczyszcza jej duszę z

wszelkich trosk i wątpliwości. Przynajmniej w tej chwili. – Wiecie

co? – ciągnęła dalej. – Myślałam nawet, żeby wziąć jeszcze psa! Albo

i dwa!

– Taak! – zawołała Mickey, skacząc z radości po dywaniku. –

Pudla i jamnika!

– Mhm – Deanna uśmiechnęła się i spojrzała na Lee. –

Nazwalibyśmy ich Mitzi i...

– I Fred! Mitzi i Fred! Pozwolisz, wujku? Proszę.

– Nie – odpowiedział Lee spokojnie – ale, jeśli przestaniesz

udawać sprężynę, to zabierzemy cię na śniadanie.

– Ciasteczka truskawkowe?

– Cokolwiek zechcesz, ale już musimy jechać. Powinienem być w

biurze przed jedenastą.

Wieczorem Deanna przeszła przez furtkę, dzielącą jej ogród od

ogrodu Lee, niosąc pod pachą małą, ładnie opakowaną paczuszkę.

Siedzieli właśnie przy stole nad książką. Deanna przypatrywała się im

przez chwilę. No cóż, na dobre czy na złe, mieli zostać rodziną.

– Cześć! – zawołała w końcu. – Co czytacie?

– Twoją książkę – odrzekła Mickey. – Wujek Lee prosił, żebym

mu przeczytała najfajniejsze kawałki. Być może Dave zrobi z tego

nową grę komputerową.

Deanna przysunęła sobie fotelik i usiadła. Lee posłał jej miły

uśmiech.

– Dave chciałby wykorzystać niektóre sceny i prosił mnie, żebym

spytał Mickey, co się jej najbardziej podoba. Z tego może wyjść

całkiem niezła gra, Deanna.

– Cieszę się – odpowiedziała.

– Chciałabym, żeby wzięli tę część, w której Tasha jedzie na

tęczowym smoku, ucieka przed człekopodobnymi potworami i wtedy

musi wybrać właściwy wodospad, tam, gdzie kryje się wejście do

jaskini, która wyprowadzi ich na wolność. To fajna część i będzie z

tego niezła zabawa! – Mickey spojrzała na leżącą na stole paczuszkę.

– A co to? – zapytała.

– To dla ciebie – uśmiechnęła się Deanna. – Otwórz.

Mickey ostrożnie rozerwała papier.

– O! To twoja nowa książka!

– Dostałam dziś kilka autorskich egzemplarzy i pomyślałam, że

chciałabyś sobie poczytać.

– Jasne, że chcę! Dziękuję! Nie mogę się doczekać, kiedy zacznę.

– Myślałam, że czytanie jest nudne... – zauważyła Deanna z

przekąsem.

– Kiedyś było. Teraz lubię czytać!

– No więc – zaczął Lee i rzucił okiem na zegarek. – Połóż się już

do łóżka, a leżąc możesz sobie czytać, aż uśniesz.

– W porządku – zgodziła się Mickey.

Zabrała ze stołu obie książki i przytulając je do siebie skierowała

się w stronę domu. Zanim jednak doszła do drzwi, odwróciła się

jeszcze.

– Chyba chcecie teraz zostać sami, co? Skoro macie się pobrać.

– Chyba tak – powiedział Lee. – Uciekaj prędko na górę!

– Już idę, idę. – Posłała im jeszcze całusa i chichocząc weszła do

środka.

– Wiesz – Lee z uśmiechem patrzył za dziewczynką – Teri

opowiadając mi o Mickey mówiła, że jest słodka jak miód i ostra jak

chilli.

– Bo dokładnie taka właśnie jest – przyznała Deanna.

– Czy dużo miałeś okazji do rozmów z Teri, zanim... zanim

umarła? – zapytała po chwili.

– Kilka dni, niedużo – odrzekł. – Była bardzo słaba, ale mogliśmy

rozmawiać. Głównie o Mickey. W tamtej chwili najgorsza była dla

niej chyba świadomość, że nie zobaczy, jak Mickey dorasta.

Deanna myślała o Lee, który przyglądał się swojej umierającej

siostrze. Nazbyt dobrze znała to uczucie złości i bezsilności, które z

pewnością było i jego udziałem.

– To były trudne chwile, prawda? – zapytała cicho, wspominając

swoje ostatnie dni z Ryanem.

– Tak – odpowiedział. – Mówiła dużo o tym, jak wyobraża sobie

przyszłość Mickey. Nie chodziło jej jednak o wybór kariery dla niej.

Chciała po prostu, by mała była szczęśliwa. Bóg jeden wie, jak mało

sama zaznała tego szczęścia.

– Z Mickey wszystko będzie dobrze – powiedziała Deanna z

przekonaniem w głosie.

– Jeśli tylko uda nam się utrzymać ją z dala od jej ojca – dodał

Lee.

– Masz od niego jakieś nowe wieści?

– Ani słowa. Blefował, gdy dzwonił ostatnim razem. Zanim

spotka się z prawnikiem, forsa przeleci mu przez palce... – Przerwał

nagle. – Dziękuję ci bardzo, że poszłaś mi na rękę dzisiaj rano. Wiem,

że dałoby się wszystko wytłumaczyć Mickey. Mnie jednak zależy na

tym, by w razie czego w sądzie zjawić się z pełną rodziną. Myślę, że

to będzie najlepsze rozwiązanie.

– Może i tak – odparła Deanna powoli. – Wiem tylko jedno: nie

chcę, by Mickey mieszkała z Wade’em. To byłaby dla niej katastrofa.

Lee przypatrywał się twarzy Deanny. Jej włosy mieniły się

pięknie złotymi odblaskami zachodzącego słońca.

– A więc jednak wyjdziesz za mnie? – zapytał.

Deanna opuściła wzrok i spojrzała na swoje splecione dłonie.

– Powiedziałam, że wyjdę – mruknęła cicho.

– Ale masz jednak wątpliwości.

– Oczywiście, że mam. – Spojrzała na niego.

Przypomniała sobie, jak cudowna była to chwila, gdy zakochała

się w Ryanie. Z jaką radością snuli wtedy swe plany na przyszłość!

Tego też chciała od Lee. Bardziej niż czegokolwiek innego. Czy

nadejdzie taki dzień, kiedy życie z nim stanie się nie do zniesienia,

skoro nie będzie on w stanie odwzajemnić jej miłości?

– To nie jest zupełnie normalna sytuacja, prawda? – zapytała, z

trudem opanowując nutę rozczarowania w głosie.

– Masz na myśli to, że nie jesteśmy w sobie zakochani –

stwierdził otwarcie.

Ty nie jesteś zakochany, przeszło jej przez myśl.

– Zwykle to zakochani się pobierają – powiedziała.

– A ile z nich rozwodzi się po kilku latach? My wchodzimy w to z

otwartymi oczami, Deanna. Nie będzie żadnych niespodzianek.

O tak, będzie ich dużo, pomyślała. Lee nie był nudnym

człowiekiem.

– A co się stanie, jeśli pewnego dnia zakochasz się w kimś innym.

Może się tak przecież zdarzyć, nieprawda?

– Nie zakocham się – odparł Lee zdecydowanie. – A ty?

– Ja też nie – powoli pokręciła głową.

Zapadła cisza. Deanna wiedziała, o co chodzi. Myślał, że ona

ciągle kocha Ryana. Niech sobie tak myśli jeszcze przez jakiś czas,

zdecydowała Lee przyglądał się jej przez chwilę.

Siedziała, wpatrzona w ciemny już o tej porze kąt ogrodu. Wstał i

podszedł do niej z wyciągniętą ręką.

– Chodź do mnie – powiedział.

Deanna podała mu rękę, by pomógł jej podnieść się z fotela.

Delikatnie pogłaskał ją po głowie i spojrzał jej w oczy.

– Myślę, że tak będzie najlepiej – wyszeptał. – Będzie dobrze nam

wszystkim.

Wygładził palcami jej zmarszczone czoło i delikatnie musnął

pocałunkiem jej usta. Deanna przytuliła się do niego mocniej. Ufnie

poddawała się jego coraz to gorętszej namiętności. Ileż to już czasu?

Ile czasu?...

Nagle poczuła przeszywające ją uczucie paniki. Omal nie

zatraciła się w pożądaniu! Odepchnęła go gwałtownie, pełna lęku.

– Przestań. Proszę, przestań – wyszeptała, próbując odzyskać

kontrolę nad sobą.

Lee przyglądał się jej zaskoczony. Jedną rękę trzymał na jej

ramieniu tak, że nie mogła się odwrócić.

– O co chodzi, Deanna? – zapytał z troską w głosie.

Jakże miała mu wyjaśnić swój ból, nie mówiąc mu, jak bardzo go

kocha! Przecież nie takich słów od niej oczekiwał. Wyzwoliła ramię

z jego uchwytu. Nie protestował. Odwróciła się i wbiła wzrok w

ciemność ogrodu.

– Potrzebuję jeszcze czasu – szepnęła. – Potrzebuję czasu... –

Czasu, na pogodzenie się z tym, że nie ożeni się z nią z miłości, że

jego zainteresowanie ma czysto fizyczny charakter, że brak mu mocy

prawdziwego uczucia.

Lee podszedł do niej. Był wyraźnie podniecony i wzburzony.

Wziął ją w ramiona. Nie poddała się tym razem. Pozostała sztywna i

chłodna.

Obrócił ją do siebie tak, że musiała na niego patrzeć. Miał szeroko

otwarte oczy. Lśniły jak w gorączce.

Oparła ręce o jego pierś. Pozwoliło jej to zachować dystans.

– Ile czasu jeszcze potrzebujesz? – zapytał.

Jego głos był łagodny, ale wyczuwało się w nim niecierpliwość.

Deanna spojrzała na swe ręce, odcinające się pięknym brązem na jego

białej koszuli.

– Nie wiem – pokręciła głową.

Ile czasu zajmie jej, by zobojętnieć na fakt, że jej miłość nigdy nie

zostanie odwzajemniona?

Lee powoli zwolnił uścisk. Delikatnie odsunął się, odwrócił i

znów zaczął przemierzać taras tam i z powrotem.

– Przykro mi, Lee. Naprawdę, nie dlatego, że chcę się z tobą

drażnić czy przekomarzać. Po prostu nie wiem. Jeszcze nie teraz.

Lee zatrzymał się na chwilę. Widać było, że nie zachowywał się

naturalnie.

– To on jest przyczyną, prawda? Chodzi o twojego męża. To jego

pragniesz, a nie mnie, prawda?

Otuliła się mocno ramionami. Nigdy przedtem Ryan nie był od

niej tak daleko...

– Ale nie możesz go mieć – ciągnął Lee. – I dlatego zdecydowałaś

się na mnie. Będziesz miała dom, męża, dzieci, ale zawsze będziesz

tęsknić za nim.

– To nie jest tak, Lee – powiedziała cichym głosem. – Nie będzie

tak, jak mówisz.

– Nie? – zapytał z niedowierzaniem w głosie.

– Lee, proszę cię tylko o czas. Potrzebuję czasu, zanim zrobimy

następny krok. Chyba nie proszę o zbyt wiele w takich

okolicznościach?

Lee patrzył na nią. Z jego twarzy nie dało się nic odczytać. Po

chwili westchnął zmęczony i pokiwał głową.

– W porządku. Będę czekał. Ale nie będzie to łatwe. Pragnę cię,

Deanna, i to bardzo – dodał. – A teraz lepiej chyba będzie, jak już

pójdziesz.

Deanna wahała się. Nie chciała zostawiać go w takim stanie. Po

chwili jednak odwróciła się i odeszła. W tym momencie było to chyba

najrozsądniejsze wyjście. Idąc spojrzała jeszcze wstecz, przez ramię.

Nie patrzył za nią.

– Dobranoc – powiedziała, ale nie usłyszała żadnej odpowiedzi.

Zagryzając wargę, pobiegła do domu.

Od dłuższego już czasu siedziała na brzegu łóżka, trzymając w

rękach oprawione w ramkę zdjęcie Ryana. Wstała powoli. Z szafy

wyjęła małe pudełko z pamiątkami z różnych okresów jej życia.

Odwiązała wstążki i otworzyła wieczko. Nie zaglądając nawet do

środka, położyła zdjęcie na wierzchu, po czym zamknęła je, i odłożyła

na miejsce. To było jej ostatnie pożegnanie.

Tyle lat zdjęcie to było pierwszą rzeczą, jaką widziała z rana, i

ostatnią, na którą patrzyła przed zaśnięciem. A teraz wszystko się

zmieni. Niedługo poślubi Lee. To jego twarz będzie oglądać każdego

rana obok siebie. To Lee będzie ją przytulał, pieścił i kochał się z nią

w nocy. On teraz będzie jej mężem.

Nie będzie jej jednak kochał. Myśl o tym bolała ją: żyć w ciągłej

obawie, że Lee może się zakochać w kimś innym. Albo też i nie

zakocha się. Będzie zawsze z nią, nie kochając jej. To pierwsze

byłoby dla niej tragedią. Drugie zaś dręczyłoby ją powoli narastającą,

beznadziejną tęsknotą.

A jaka była trzecia możliwość? Czy zwykłe fizyczne

zainteresowanie mogło się kiedyś przerodzić w miłość? Ta myśl była

jej jedyną nadzieją. Bez niej nie będzie umiała poradzić sobie w tym

małżeństwie.

Podeszła do okna i uklękła, opierając łokcie o parapet. Światło z

sypialni Lee kładło się jasną smugą na tarasie. Zastanawiała się, co nie

pozwala mu jeszcze spać? Pracował czy też przemierzał pokój swym

długim, miarowym krokiem, myśląc o zmianach, które wkrótce miały

nastąpić w jego życiu?

Jeszcze kilka tygodni temu nie musiał się o nikogo troszczyć,

oprócz siebie i swojej pracy. Teraz czekało go życie pod przysięgą do

grobowej deski.

Z pewnością dotrzyma jej, choćby było to jednoznaczne z

małżeństwem jedynie w celu zapewnienia Mickey prawdziwego

domu.

Następnego poranka Lee zadzwonił do jej drzwi. Wyglądał na

zmęczonego. Ręce trzymał w kieszeniach swoich bawełnianych

spodni, oczy miał podkrążone i pozbawione swego zwykłego blasku.

– Deanna – odezwał się. – Musimy porozmawiać.

– Gdzie jest Mickey? – zapytała, prowadząc go przez hol do

salonu.

– Ogląda Piotrusia Pana na wideo – odrzekł. – Może zostać sama

przez chwilę.

Deanna usiadła. On jednak stał nadal, mierząc ją przenikliwym

spojrzeniem.

– O co chodzi? – spojrzała na niego. – O jej ojca?

Lee pokręcił głową.

– Nie. Tym razem chodzi o ciebie. O nas – poprawił.

Deanna spuściła wzrok.

– Dużo myślałem ostatniej nocy i... Wiesz, stwierdziłem, że to

chyba nie jest dobry pomysł.

Zaskoczona podniosła głowę.

– Co takiego?

– Nakłaniam cię do czegoś, do czego nie jesteś jeszcze gotowa –

wyrzucił z siebie.

Oczy mu pociemniały, a twarz stężała z napięcia.

– Nie chcesz, żebyśmy się pobrali – stwierdziła z rezygnacją.

Znowu pokręcił głową.

Deanna zerwała się nagle na równe nogi.

– Do licha, Lee! W co ty się ze mną bawisz? Ja mówię nie, a ty

za chwilę pozwalasz Mickey wierzyć, że jednak tak! Ja staram się iść

ci na rękę, to ty mi teraz mówisz, że wszystko przemyślałeś i jednak

nie! O co tutaj chodzi?

Lee zaczerwienił się i odwrócił spojrzenie.

– Tak. Masz rację. Nie mogę jednak wejść w ten układ.

– Dlaczego?

Deanna stała przed nim z dumnie uniesioną głową. Wewnątrz

trawił ją ból nie do zniesienia.

Kąciki jego ust uniosły się w półuśmiechu. Podszedł do niej i

położył jej ręce na ramionach.

– Nie chodzi tu o ciebie – zaczął przyciszonym głosem. – No

może w jakimś sensie tak... Mam jednak poczucie, że nakłaniam cię

do tego, a to nie jest w porządku.

Gdy był znów tak blisko niej, poczuła, że złość i rozczarowanie

topnieją w niej jak wosk, a na ich miejsce pojawia się tęsknota i

miłość.

– Ależ Lee, przecież nie zgodziłabym się na to, gdyby nie...

Cofnął się o krok i uniósł dłoń, jakby chciał zatrzymać jej słowa.

– Nieważne. Wytłumaczę to Mickey. Będzie to dla niej trudne, ale

zrozumie. Zabieram ją stąd na pewien czas. W ten sposób łatwiej jej

będzie się z tym pogodzić.

W jego głosie było tyle rezygnacji...

– Czy zobaczę was jeszcze? – zapytała skonsternowana.

– Trudno będzie tego uniknąć – odrzekł zamyślony. – Ale może

powinnaś spróbować oddalić się nieco od Mickey. Ten dom znajdzie

klienta, gdy tylko zostanie zgłoszony do agencji i co wtedy zrobisz?

O co tu chodzi? Skąd ta nagła zmiana u niego?, pomyślała

Deanna.

– A co z ojcem Mickey?

– Będę musiał zaufać, że sąd weźmie pod uwagę wszystkie

okoliczności i wyda sprawiedliwy wyrok – odrzekł, wzruszając

ramionami.

Podeszła do niego i wzięła go za ramię.

– Lee, nawet jeszcze nie spróbowaliśmy – szepnęła. – Musimy

dać sobie trochę czasu na dopasowanie się.

Pieszczotliwie przesunął palcem po jej podbródku, a potem

wzdłuż linii ust. Znowu zrobił krok do tyłu. Myślami był daleko.

– Tu nie chodzi o czas, Deanna – powiedział. – Zrozumiałem, że

nie mogę angażować się w połowiczny związek. Pragnę mieć

wszystko. Całość. – Westchnął głęboko. – Przykro mi – zakończył i

odwrócił się do wyjścia.

– Lee, zaczekaj!

Deanna poszła za nim. On jednak nie odwrócił się i zamknął za

sobą drzwi. Tak nagle opuścił jej życie, jak nagle w nie wszedł.

Bezsilna opadła na fotel. Łzy napłynęły jej do oczu. Teraz nie

została jej już nawet nadzieja, że kiedykolwiek ją pokocha. Co za

gorzkie i beznadziejne uczucie!

Przez znaczną część dnia siedziała bezczynnie, nie mogąc zmusić

się do żadnej pracy. Pod wieczór poczuła, że nie może już tego dłużej

znieść i że musi porozumieć się z Lee. Poza tym chciała zobaczyć, jak

się miewa Mickey. Nie mogła przecież w taki sposób odsunąć się od

tego dziecka, nawet gdyby Lee sądził, że tak właśnie będzie najlepiej.

Z bijącym sercem poszła tam i nacisnęła dzwonek. Nikt nie

otwierał. Spróbowała jeszcze raz. Znowu cisza. Przez chwilę wahała

się. Potem wyjęła z kieszonki klucz, który dostała kiedyś od Lee i

otworzyła drzwi.

Wewnątrz było chłodno i cicho. Światło docierało z zewnątrz

przez zasunięte zasłony. Wszędzie panował półmrok. Zawołała

niepewnie. Jej głos odbił się echem w pustym wnętrzu.

Nikogo tu nie było!

Poszła do pokoju Mickey. Szybkie spojrzenie na szafę i komódkę

upewniło ją, że nie ma większości ubrań małej. Poczuła rosnącą

desperację. Co się stało? Czy rzeczywiście zabrał ją i wyjechał? Tak

po prostu?!

Stanęła w drzwiach jego pokoju. Ciemno i chłodno. Wyczuwała

jednak jego obecność. Zamknęła oczy i wciągnęła powietrze. Poczuła

delikatny zapach. Tak, to był on. Jeszcze jeden oddech i oczami

wyobraźni ujrzała przed sobą jego twarz.

Który to już dzisiaj raz łzy płynęły jej po policzkach? Dlaczego

odjechał? Mogli przecież wymyśleć razem jakieś rozwiązanie. W

każdym razie mogli zostać przyjaciółmi!

Już wkrótce Deanna poczuła, jak puste stało się jej życie bez Lee

i Mickey. Była niespokojna i niezdolna do żadnej pracy. Pod koniec

tygodnia cisza i chłód wionący z sąsiedniej posesji stały się nie do

zniesienia. Chciała, by wrócili. Natychmiast!

Od czasu, gdy rano otwierała oczy, aż do zaśnięcia myślała o

Lee. Próbowała szukać zapomnienia w pisaniu, ale jego twarz stała

ciągle przed nią – jego zielonkawe, błyszczące oczy, opadający

niesfornie na oczy kosmyk złotawych włosów.

Myślała o tym, jaki potrafił być delikatny. Przypomniała sobie

jego pocałunki, namiętność, z jaką przygarniał ją do siebie i pieścił.

Jakże tęskniła za dotykiem jego dłoni!

Myślała też, jak pewna była kiedyś, że już nigdy nie będzie

wstanie nikogo pokochać. Szkoda, że nie stało się inaczej! Uczucie

nieodwzajemnionej miłości było dla niej nie do zniesienia.

Powiedział, że nie chce połowicznego układu, że pragnie

wszystkiego! Dlaczego nie od niej?

Gdy tak bazgrała bezmyślnie po papierze, nagle olśniła ją pewna

myśl. Przecież to ona pozwoliła Lee uwierzyć, że ciągle kocha Ryana,

że to wspomnienie o nim powstrzymywało ją przed pełnym oddaniem

się! Czy to możliwe?

Lee powiedział, że nie chce części. Czyżby miał na myśli jej

uczucie do niego?

Pamiętała teraz, jak zachowywał się w jej ramionach. Mogła

wtedy wyczuć, że chciał zbliżyć się do niej jeszcze bardziej.

Przypomniała sobie jego reakcję, gdy niespodziewanie zaczęła

odwzajemniać jego pieszczoty.

A zaraz potem odsunęła się od niego, prosząc o więcej czasu na

zastanowienie. Powiedziała mu, że nie jest jeszcze gotowa

zaakceptować go jako kochanka. A przecież to on jej pragnął całym

sobą! Ona zaś odrzuciła go. Wiedział, że jest wobec niego szczera i

otwarta, dlatego tak łatwo uwierzył, że ciągle kocha Ryana.

Deanna odprężyła się. Z jej twarzy znikł grymas napięcia.

Uśmiechnęła się lekko. Wstała i zaczęła powoli chodzić po kuchni.

Musiała sobie to wszystko poukładać.

Po chwili zaśmiała się i wykonała na posadzce piruet radości.

Zagwizdała do papużek i zachichotała, gdy odpowiedziały jej

entuzjastycznym skrzeczeniem.

Usiadła z powrotem na krześle. Powoli się uspokajała. Przyszło

jej do głowy, że jej założenia nie są całkiem pewne. Czy jeśli otworzy

się przed Lee i opowie mu o swoich uczuciach wobec niego, czy i on

uczyni to samo?

Przypominało to trochę hazard. Można sporo przegrać, ale

wygrana była przecież nieporównanie większa! Musiała spróbować!

Minęły prawie dwa tygodnie, zanim coś zaczęło się dziać na

sąsiedniej posesji. Cały dzień przesiedziała u Pat, pomagając jej

układać wiązanki ślubne. Wróciwszy do domu otworzyła tylne drzwi

i wypuściła koty do ogrodu. Właśnie wtedy usłyszała głos Mickey.

Wzywała Lee do telefonu.

Serce podskoczyło jej do gardła. Tęskniła za nimi tak bardzo, że

chciała ich natychmiast znowu zobaczyć! Pohamowała się jednak.

Późnym popołudniem, powiedziała sobie stanowczo.

Czas wlókł się niesłychanie wolno. Czuła, jak z minuty na minutę

rośnie w niej napięcie. W końcu, gdy nadeszła właściwa chwila,

wstała z fotela. Przeszła przez swój trawnik i zajrzała przez furtkę w

ogrodzie. Stała tak i przyglądała się im przez chwilę.

Byli na tarasie. Lee czytał gazetę, siedząc przy stole, a Mickey

leżała na kocu cała obłożona komiksami. Deanna poczuła, jak zalewa

ją fala czułości. Wzięła głęboki oddech i ruszyła naprzód.

– Cześć – zawołała.

Mickey podniosła głowę i, ujrzawszy ją, zerwała się na nogi.

– Deanna! – krzyknęła.

Lee odłożył gazetę. Na jego twarzy widać było zmieszanie.

Mickey podbiegła do niej i śmiejąc się wpadła w jej ramiona. Deanna

przytuliła ją mocno do siebie.

– Dobrze cię znów widzieć, robaku! – powiedziała czule. – Fajne

miałaś wakacje?

– O, tak! Pojechaliśmy do chaty nad jeziorem. Pływaliśmy łodzią

i w ogóle! Wiesz, jeździłam nawet na nartach wodnych! No, w

każdym razie próbowałam. To trudne. Ale wujkowi się udało!

Deanna zerknęła na Lee. Siedział w fotelu wyprostowany.

Przyglądał się im spod przymrużonych powiek. Po chwili uśmiechnął

się niepewnie, odprężył się nieco i odwzajemnił jej uśmiech.

– Witaj, Deanna.

Skinęła głową w odpowiedzi i znów zwróciła się do Mickey,

która mocno trzymała ją za ramię.

– Co jeszcze robiliście, jak was nie było?

– Mnóstwo różnych rzeczy! Złowiłam kiedyś rybę. Okonia. Była

całkiem duża, ale wujek Lee powiedział, że trzeba ją będzie oczyścić i

zjeść. Uch, to przecież wstrętne! Potem już nie łowiłam ryb. Aha!

Widziałam też jelenia z małymi jelonkami. Kąpały się w wodzie. To

było fantastyczne!

Deanna spojrzała na nią.

– A więc nieźle się bawiłaś, co?

Mała podniosła na nią oczy.

– Tak. Szkoda tylko, że ciebie z nami nie było.

– Masz rację, ale dobrze się stało, że mieliście z wujkiem trochę

czasu dla siebie.

Spojrzała na Lee. Chciała, żeby teraz on coś powiedział.

Cokolwiek, co pomogłoby jej rozpoznać jego myśli.

– Powiedział, że jednak się nie pobieracie – głos Mickey

zabrzmiał smutno.

Deanna pogłaskała ją po głowie.

– Wiem. Chciałabym jednak pomówić z nim jeszcze o tym –

powiedziała, nie odrywając wzroku od twarzy Lee.

W oczach Mickey pojawiła się iskierka nadziei. Spojrzała na

wujka i znowu na Deannę.

– Czyli co? Powinnam chyba pójść się pobawić, prawda?

– Jeśli nie masz nic przeciwko temu – odparła Deanna.

– Świetnie. Pójdę obejrzeć drugi odcinek „Wojen gwiezdnych” na

wideo – podskoczyła z radości i pobiegła do domu.

– Wygląda na to, że mieliście miły wypoczynek? – Usiadła po

przeciwnej stronie stołu, założyła nogę na nogę i wygładziła spódnicę.

– Nie było źle – wzruszył ramionami Lee. – Dużo napisałaś przez

ten czas?

Deanna powstrzymała westchnienie. Nie znosiła takich milutkich,

jałowych rozmówek. Zaczerpnęła powietrza w płuca.

– Nie podoba mi się, że mnie w ten sposób zostawiłeś – wyrzuciła

z siebie.

Siedział i patrzył na nią. Nie padła z jego ust żadna odpowiedź.

Deanna spuściła wzrok. To była trudna rozmowa. Nie zamierzała

jednak pozwolić, by całe to uczucie, jakim go darzyła, poszło na

marne. Nie wykorzystała jeszcze wszystkich sposobów.

Spojrzała na niego. Nadszedł czas, by postawić wszystko na jedną

kartę. Życie jest zbyt krótkie, by się nad tym zastanawiać, przeszło jej

przez myśl.

– Wiesz, Ryan zmarł tak dawno temu. Istnieje teraz dla mnie jako

czułe wspomnienie i to wszystko. Nie jestem w nim zakochana. Już

nie.

Lee nadal siedział wyprostowany. Widać było, że słucha jej z

wielkim napięciem.

– Skąd możesz być tego pewna? – zapytał, siląc się na spokój.

Uśmiechnęła się do niego, zachęcona tym, że zaczął mówić.

– Wiem, ponieważ nie chcę spędzić reszty życia zapatrzona w

przeszłość. Chcę iść do przodu i myśleć o tym, co będzie. A gdy o

tym myślę, widzę ciebie i Mickey. Chcę dzielić z wami moje życie.

Lee przyglądał się jej przez chwilę uważnie.

– Potrzebuję twojej miłości, Deanna. Pełnej. Nie jej części.

Deanna odetchnęła z ulgą.

– To dobrze – powiedziała – ponieważ ja potrzebuję dokładnie

tego samego od ciebie. – Patrzyła na niego teraz bez żadnych oporów.

– Kocham pana, panie Stratton. Tak, to prawda, kocham cię.

Lee podniósł się powoli. Podszedł do niej i wyciągnął ręce.

Podała mu swoje. Stali tak przez chwilę w milczeniu, dopóki Deanna

nie zarzuciła mu rąk na szyję. Przywarła do niego mocno, jakby chcąc

wycisnąć z siebie całą tęsknotę, jaką do tej pory czuła.

– A więc? – spytała.

– Co „a więc”?

Parsknęła niecierpliwie.

– Więc czy mnie kochasz, czy ożenisz się ze mną? Ot takie sobie

proste pytanka...

Jego oczy odnalazły jej spojrzenie. Odpowiedział czułym i

namiętnym pocałunkiem, który wprost odebrał jej oddech.

– Tak, kocham cię. Tak, ożenię się z tobą. – Jego głos drżał od

powstrzymywanej namiętności. Pocałował ją znowu gorącymi ustami.

– Tęskniłem za tobą tak strasznie – szepnął, trzymając ją mocno w

uścisku. – Jedyne, co mogłem uczynić, to wyjechać, by cię nie ranić.

Deanna gładziła dłońmi jego mocne ramiona.

– I ja za tobą tęskniłam. Sami sobie jesteśmy winni, bo nie

byliśmy wystarczająco szczerzy. Twoje odejście uświadomiło mi

jednak, jak bardzo potrzebuję cię w moim życiu. I jak bardzo cię

kocham – dodała.

– Och, Deanna – westchnął Lee. – Nawet nie wiesz, jak czekałem

na te słowa!

– Pokaż mi, jak bardzo.

– Chciałbym, ale jest tu też i taka mała, ciekawska dziewczynka,

która może zechcieć sprawdzić, czy tym razem idzie nam jak trzeba. –

Gładził ją czule po włosach. – Kocham cię i pragnę cię w moim życiu

– powiedział, patrząc jej prosto w oczy. – Pobierzmy się jak

najszybciej.

Deanna zamknęła oczy, wtulając się w jego pierś. Czuła, że łzy

znów płyną jej po policzkach. Spojrzała na niego i uśmiechnęła się

wzruszona.

– Jak najszybciej – powtórzyła za nim jak słowa przysięgi. –

Kocham cię tak bardzo – pocałowała go delikatnie.

Zza węgła wychynęła czupryna Mickey.

– Okay! – zawołała, widząc ich oboje w objęciach.

Powietrze, spokojne i przesiąknięte upojną wonią zwilżonej rosą

zieleni, wpływało przez otwarte okno do sypialni Lee. To była

wspaniała noc pieszczot, pełna niespodzianek i cudownych odkryć. W

objęciach Lee nie było miejsca na smutne wspomnienia.

Deanna obróciła się w jego ramionach. Miło było czuć blisko

siebie ciepło jego ciała.

– Powinnam już iść – mruknęła.

– Mmm? Czemu? – zapytał sennie.

– Zanim Mickey się zbudzi.

Lee przygarnął ją do siebie.

– Przecież ona nie będzie miała nic przeciwko temu, że tu jesteś.

– Wiem – powiedziała, czule przesuwając dłonią po jego gładkim

torsie. – Mimo to jednak... lepiej bym się czuła wobec niej.

– Skoro tak uważasz – zgodził się szeptem. – Zanim jednak

odejdziesz...

Jego pocałunek był ciepły i rozkosznie senny. Deanna przytuliła

się do niego mocniej.

– Kocham cię, Deanna – mówił Lee, całując jej szyję.

– Ja też cię kocham – odrzekła i odgarnęła mu włosy z czoła.

Skuliła się w jego ramionach jak mała dziewczynka.

– Kiedy się pobierzemy? – spytał Lee.

– Im szybciej, tym lepiej – odpowiedziała. – Zaczniemy planować

jutro. A może już dziś? – Jej wzrok padł na coraz bardziej jaśniejące

zasłony. Przeciągnęła się z lubością jak kotka. – Muszę już iść –

powtórzyła, ale już mniej stanowczo.

– Poczekaj jeszcze trochę – nalegał Lee i objął ją mocniej.

– Dobrze. Jeszcze chwilę – zgodziła się chętnie.

Gdyby nie chodziło o zachowanie pozorów wobec Mickey,

zostałaby przecież do samego rana, a nawet i dłużej!

Przez kilka chwil leżeli nieruchomo, bez słowa, napawając się

swą obecnością.

– Nie chce mi się teraz o tym myśleć, ale czy Wade odzywał się

ostatnio? – spytała w końcu Deanna.

Nie mieli okazji porozmawiać o tym wcześniej.

– Zupełna cisza – odparł Lee. – Jeszcze kilka miesięcy i

pozbędzie się tej forsy co do grosza. Kiedy przyjdzie po więcej, po

prostu zaśmieję mu się w twarz.

– A co będzie, jeśli odda sprawę do sądu?

– Nikt przecież nie uwierzy, że zapewni Mickey lepszy dom niż

my. Poza tym ona będzie wolała zostać z nami, a to bardzo się liczy. –

Pocałował ją. – Deanna, myślę, że powinnaś wiedzieć, że byłem w

tobie po uszy zakochany od czasu mojej pierwszej propozycji

zaręczyn. Nie prosiłem cię wtedy o rękę tylko dla dobra Mickey.

Pragnąłem cię dla siebie.

Przytulił ją mocno.

– Pragnąłbym cię, nawet bez Mickey – dodał. Pocałunek

zmieszał jego słowa z jej oddechem. – Byłem tobą zafascynowany, od

kiedy zobaczyłem, jak przechodzisz przez mur! Te twoje dłuuugie

nogi i wielkie, niebieskie oczy...

– W takim razie trochę mnie oszukałeś – powiedziała.

– Wystraszyłeś mnie śmiertelnie. Od tamtej pory myślałam, że

jesteś po prostu niesympatycznym sąsiadem. – Pocałowała go w

szorstki podbródek. – Później doceniłam jednak twoje zalety.

– Tak się cieszę, że będziemy jedną rodziną – odezwał się Lee po

chwili. – Tworzymy naprawdę wspaniałą trójkę. Ta nasza trójka to po

prostu cud...

Deanna skinęła głową.

– Ale czy musi być to zawsze trójka? Myślałam, że nie

zaszkodziłoby dodać kilkoro nowych członków do naszej rodziny, co?

– Jak sądzę, nie masz teraz chyba na myśli tych, jak im tam, pudla

i jamnika?

Deanna podniosła głowę i spojrzała na niego z uśmiechem.

– Zgadza się. Pamiętaj, już raz przyrzekłeś. A Mickey na pewno

będzie wolała parę kuzyniątek od pary piesków, prawda?

– Oczywiście – odparł z przekonaniem. – To co? Chcesz to

załatwić od razu? Teraz?

– Hm, myślę, że przydałoby się nam jeszcze trochę poćwiczyć –

szepnęła chichocząc.

– A więc do roboty!

Przygniótł jej usta gorącym pocałunkiem. Po chwili odsunął się i

spojrzał jej w oczy.

– Kocham cię, Deanna – szepnął. – Tak bardzo się cieszę, że

weszłaś w moje życie.

Oczy Deanny błyszczały ze wzruszenia i radości.

– Och, Lee, taka jestem szczęśliwa. Tak bardzo, bardzo cię

kocham.

Przygarnęła go mocno do siebie, rozkoszując się cudem jego

miłości.