Leigh Michaels

Wszystko w rodzinie

Rozdział 1

Przed miesiącem podano do publicznej wiadomości, że Matthew James

Garrett wraca do rodzinnego miasta i odtąd Anne McKenna wszędzie

widziała jego twarz. A przynajmniej takie miała wrażenie.

Podobizny wracającego rozplakatowano w całym mieście. Olbrzymia

twarz Garretta juniora widniała przy wyjeździe z uniwersytetu, a przy

każdym kiosku z gazetami wpadał w oczy jego rzymski profil i rozwiane

włosy. Krzywy uśmiech Garretta na autobusie kiedyś tak bardzo odwrócił

uwagę Anne, że przeoczyła światła na ruchliwym skrzyżowaniu. Co rano,

gdy schylała się po leżącą pod drzwiami gazetę, patrzyły na nią ironiczne

oczy, a podpis pod zdjęciem informował: „Garrett wraca do naszego

miasta".

Czasem zastanawiała się, czy jest jeszcze ktoś, kto nie wie o tym

wydarzeniu.

Według niej prawidłowy podpis powinien brzmieć: Matthew James

Garrett II wróci do rodzinnego miasta pod koniec miesiąca. Zaraz

pierwszego dnia powiedziała to redaktorowi naczelnemu „Chronicie" i w

odpowiedzi usłyszała, że dłuższe zdanie ma gorszy rytm. Nie dyskutowała,

ponieważ rozumiała, że chodzi o to, by wykorzystać okazję i sprzedać jak

najwięcej egzemplarzy gazety. Od kilku lat opinie młodego Garretta

pojawiały się w „Chronicie" pięć razy w tygodniu, a nieco rzadziej w stu

innych gazetach w całym kraju. Fakt, że sławny i wielokrotnie nagradzany

felietonista porzuca Waszyngton i wraca do Lakemontu był nie lada gratką

dla tutejszego dziennika.

Ostatniego dnia września nagłówek wreszcie był zgodny z prawdą.

Pierwsza obszerna relacja o triumfalnym przyjeździe Matthew Jamesa

Garretta miała ukazać się w „Chronicie" nazajutrz, w wydaniu

niedzielnym. Anne przypuszczała, że będzie to felieton pełen

sentymentalnych wzruszeń, jakie towarzyszą powrotowi do domu po

dwunastu latach nieobecności. Garrett junior umiał pisać takie rzeczy.

Może zamieści ckliwe wyznanie, że po tak długiej nieobecności bardzo

trudno naprawdę powrócić?

Skończy się szaleństwo i życie w mieście wróci do normy. Matthew

Garrett zniknie z billboardów i autobusów i znowu zajmie miejsce jedynie

na swojej stronie w gazecie. Dzięki temu ci, których jego opinie nie

interesują, łatwiej go zapomną.

Anne nie mogła pozwolić sobie na to, by go ignorować, a jego

popularność ją drażniła. Według niej kariera Matthew Garretta stanowiła

jeszcze jeden przykład niesprawiedliwości na tym świecie. Gdyby

felietonista inaczej się nazywał, a jego ojciec nie był właścicielem

„Chronicie", nikt by go nie słuchał i nie podziwiał. Był obdarzony

miernym talentem, więc pisałby reklamy i ogłoszenia handlowe w jakimś

podmiejskim przewodniku po sklepach.

Uśmiechnęła się, gdy wyobraziła sobie, jak Garrett junior zachwala

stare samochody. Na pewno robiłby to z przymrużeniem oka. Zawsze

potrafił zdobyć się na mniej lub bardziej złośliwy, ale zawsze jędrny

komentarz. Nie znała go osobiście, lecz do takiego wniosku doszła na

podstawie jego felietonów.

Odłożyła gazetę i przywołała się do porządku. Matthew Garrett nie był

wart tego, by szarpała sobie nerwy z jego powodu, a poza tym miała kilka

pilnych spraw do załatwienia. W soboty po południu zwykle było

spokojniej w redakcji, wszyscy mieli więcej czasu i bez nerwowego

napięcia przygotowywali wydanie niedzielne. Cała odpowiedzialność

spadała na nią, a niestety, pracowników było mało. Jeśli po południu

wydarzyło się w mieście coś bardzo ważnego, napięcie gwałtownie

wzrastało i numer przygotowywano w gorączkowym pośpiechu.

Głównym powodem, dla którego lubiła swą pracę, były właśnie chwile

dużego napięcia i pełnej koncentracji. Mobilizowało ją to, że relacje z

diametralnie różnych wydarzeń musi podać na pierwszej stronie w formie

czytelnej całości. Często marzyła na jawie o tym, jak opracuje jakąś

konkretną historię. Na przykład, gdyby burmistrz przekroczył dozwoloną

szybkość i rozbił samochód i gdyby towarzyszyła mu młoda i ładna

urzędniczka z ratusza...

Stanęła przed szlabanem redakcyjnego parkingu. Strażnik, który akurat

słuchał transmisji z meczu uniwersyteckich piłkarzy, niedbale rzucił okiem

na jej kartę. Jadąc przez wyludnione ulice, myślała, że połowa

mieszkańców jest na stadionie i zazdrościła im, bo lubiła piłkę nożną.

Chętnie poszłaby na mecz, ale musiała przygotować niedzielny numer do

druku.

Zaparkowała samochód z boku, daleko od budki strażnika, wysiadła i

przez chwilę z przyjemnością oddychała świeżym powietrzem. Jesienne

niebo było bezchmurne, a na wschód od wieżowców lśniła gładka,

lazurowa tafla jeziora Michigan. Mimo chłodu plaża nie była pusta; jedni

ludzie spacerowali, inni biegali, a najodważniejsi nawet się opalali. Anne

żałowała, że z okna jej pokoju nie ma takiego widoku, ale zaraz pocieszyła

się, że przecież w pracy i tak nie ma czasu na oglądanie panoramy miasta.

Zza wieżowców wypłynął balon i wiatr poniósł go nad plażę. Był to

olbrzymi, złocisty balon dziennika „Chronicie". Gdy podmuch wiatru go

odwrócił, Anne zobaczyła, że został przemalowany. Z oddali patrzyły na

nią znajome oczy w olbrzymiej twarzy. Pomyślała zirytowana, że gdyby

miała pod ręką strzelbę, bez wahania podziurawiłaby uprzykrzoną

podobiznę. Po chwili ironicznie się uśmiechnęła, gdyż uprzytomniła sobie,

że to już koniec szaleństwa i wkrótce zapanuje błogi spokój.

Burmistrz nie rozbił samochodu, ale wydarzyło się tyle innych rzeczy,

że uporała się z pracą dopiero około ósmej. Poczuła głód, ale zamiast iść

do restauracji na solidny posiłek, postanowiła wziąć coś gotowego z

automatu na piątym piętrze.

Czekając na windę, niecierpliwie stukała butem w podłogę z czarnego

marmuru, a gdy podeszła Holly Andrews, rzekła z przekąsem:

– Nie wiem, czy kanapka z tuńczykiem jest warta tego, żeby tracić tu

tyle czasu.

Młoda reporterka przejrzała się w miedzianych drzwiach windy jak w

lustrze i poprawiła spódnicę. Anne zdziwiła się, bo Holly dbała o wygląd

bez przesady, a już najmniej, gdy miała dyżur w sobotę wieczorem.

Holly spojrzała na nią i zdumiona spytała:

– Jedziesz w dół zamiast na górę?

Wyżej znajdowały się jedynie biura zarządu i sale konferencyjne, gdzie

wieczorami i w soboty na ogół nic się nie działo.

– Po co na górę?

– Nie widziałaś tablicy ogłoszeń? O, przepraszam, zapomniałam, że

miałaś kilka wolnych dni. Pan Jim Garrett wydaje przyjęcie, bo...

– Wita syna marnotrawnego?

– Oczywiście. Dla zwykłych śmiertelników jak my to pewnie jedyna

okazja, żeby z bliska popatrzeć na osławionego felietonistę.

Anne w duchu przyznała jej rację. W redakcji teoretycznie panowały

demokratyczne zwyczaje, ale między niższym personelem a zarządem

prawie nie było kontaktów osobistych. Oczywiście znała pana Garretta,

ponieważ często bywał na cotygodniowych posiedzeniach, ale miała

poważne wątpliwości, czy wydawca poznałby ją, gdyby spotkali się poza

redakcją. A Garrett junior? No, on przynajmniej zna jej nazwisko. Chyba

że jest zarozumiały i tak pewien swych poglądów, że nie czyta cudzych

tekstów i nie zwraca uwagi na ludzi, którzy się z nim nie zgadzają.

Niedawno ośmieliła się skrytykować go, a teraz miała cichą nadzieję, że

na razie uniknie spotkania z synem właściciela gazety.

– Czy zaproszono nas wszystkich? – spytała nieco niepewnie Anne.

– Zaproszono? – Holly ironicznie prychnęła. – Przecież dobrze znasz

pana Garretta. Według mnie otrzymaliśmy nakaz, a nie zaproszenie.

– Aha, rozumiem. Czyli idziesz tam ze strachu przed szefem. A

myślałam, że marzysz o spotkaniu ze zjadliwym felietonistą, który uważa,

że może na ludziach psy wieszać.

– Wolne żarty. – Holly wzdrygnęła się. – Dobrze ci radzę, bądź

ostrożniejsza w wypowiedziach. Przecież wcale go nie znasz.

– Znają go wszyscy, którzy czytają naszą gazetę, bo nie robi tajemnicy

ze swoich poglądów i...

Urwała, gdyż otworzyły się drzwi i wysiadła wysoka blondynka w

długiej wieczorowej sukni. Anne w pierwszej chwili nie poznała

Dominique Delacourt, która wprawdzie przychodziła do pracy w

eleganckich sukniach, ale nigdy w balowych.

– Nie czekajcie na mnie – rzuciła Dominique przez ramię. – Pojadę

następną.

– Widziałaś? – szepnęła Holly. – Czemu wystroiła się jak diabeł na

Zielone Świątki?

Obie jednocześnie odwróciły się i popatrzyły na swe odbicie w

drzwiach windy. Anne przygładziła włosy i poprawiła mankiety. Miała na

sobie zieloną suknię, ładnie uszytą, ale prostą i praktyczną, nie nadającą

się na eleganckie przyjęcie.

– Może potem idzie na bal. Na przyjęciu u szefa chyba nie obowiązuje

strój wieczorowy.

– Jeśli to nieprawda, , pewien znany felietonista weźmie nas na język.

– Nie ma obawy, takie płotki jak my są nieważne.

Okazało się, że goście już zapełnili największą salę konferencyjną,

sąsiednie biura i korytarz koło windy. Połowa pracowników „Chronicie"

była obecna, ale nikt nie wystąpił w wieczorowym stroju. Ponad ogólnym

gwarem słychać było dwóch dziennikarzy, którzy głośno krytykowali

burmistrza za obietnice, że w ciągu roku całkowicie zlikwiduje

przestępczość młodocianych.

– Idę ich posłuchać – oznajmiła Holly.

Anne rozejrzała się i ucieszyła, że nie widzi Matthew Garretta. Drzwi

do gabinetu jego ojca stały otworem, więc pomyślała, że goście są

wprowadzani grupkami, z całym ceremoniałem, jakby przed oblicze króla.

Po prawej stronie stał długi stół, na którym piętrzyły się góry jedzenia.

Anne poprosiła barmana o wodę mineralną i poszła wybrać coś

konkretnego. Po drodze wzięła talerz i dwie kromki razowego chleba.

Chwilę później podniosła wzrok znad prawie gotowej kanapki i

zauważyła, że z gabinetu wychodzi kilka osób, między innymi redaktor

naczelny, dyrektor działu reklamy, wydawca oraz...

Garrett junior!

Zaskoczyło ją, że wygląda młodziej niż na plakatach. Dlaczego wybrał

zdjęcie, które go postarza? Oczywiście nie był stary, miał najwyżej

trzydzieści kilka lat, a wyglądał jak beztroski dwudziestolatek.

Z zainteresowaniem obserwowała go, gdy wmieszał się w tłum, witał z

mijanymi osobami i przeciskał między nimi sprawnie, bez

zniecierpliwienia. Robił wrażenie człowieka, który czułby się dobrze w

roli polityka. Był wysoki, barczysty, ładnie opalony. Miał taką aparycję i

wyraz twarzy, jakie podobają się wyborcom. Nowy elegancki garnitur

nosił z taką nonszalancją, jakby to były stare rzeczy.

Anne lekko uśmiechnęła się na myśl, że felietonista ma minę proroka.

Zaskoczyło ją, że Matthew rozbłysły oczy i po chwili uświadomiła sobie,

że on zmierza w jej stronę. Z wrażenia zaschło jej w ustach.

Co to znaczy? Co Matthew Garrett może mieć do powiedzenia

nieznajomej? Dlaczego idzie prosto do niej? Niemożliwe, żeby wiedział,

kim ona jest.

Garrett skręcił w ostatniej chwili i nałożył na talerz porcję sałatki

ziemniaczanej.

Anne odetchnęła z ulgą, wzięła plaster faszerowanego indyka i

przesunęła się w lewo. Czuła się jak tchórz, ponieważ miała ochotę uciec.

Garrett też się przesunął i oboje jednocześnie sięgnęli po oliwki. Anne

cofnęła rękę, ale Matthew nałożył jej kilka oliwek na talerz i rzekł

półgłosem:

– Nie spodziewałem się, że spotkam tutaj taką czarującą istotę.

W ustach tego człowieka oklepany zwrot był zaskakujący. W dodatku

słowa, wypowiedziane pełnym podziwu głosem, zabrzmiały fałszywie.

Anne wiedziała, że podoba się mężczyznom, którzy lubią drobne,

błękitnookie kobiety, ale nigdy nie miała złudzeń, że jest pięknością, którą

otacza rój wielbicieli.

– Pani milczy? Sądziłem, że pani nigdy nie brak słów.

W jego nieco chrapliwym głosie zabrzmiała nuta ostra jak sztylet. Anne

pomyślała, że skrzyżowanie szpady ze słynnym felietonistą to

przyjemność, jakiej z kolei ona nie spodziewała się na takim przyjęciu.

Intrygowało ją, czy Matthew pytał kogoś o nią, czy przypadkowo

dowiedział się, kim jest. Najważniejsze, że tym, co napisała prawie przed

miesiącem tak zalała mu sadła za skórę, że zapamiętał jej nazwisko.

Widocznie krytyka mocno go ubodła i dlatego szukał autorki ostrych słów.

– Milczenie może być bardzo wymowne – powiedziała spokojnie.

– Zaskoczył panią komplement?

– Nie. Zdziwiło mnie, że właśnie pan nie zdobył się na nic

oryginalnego. Podobno jest pan mistrzem słowa, błyskotliwych

improwizacji...

Matthew znowu rozbłysły oczy.

– Widzę, że w pisemnym ataku jeszcze nie wyładowała pani gniewu.

Nadal ma pani pretensje o moje nazwisko?

– Nie mam żadnych pretensji. Zresztą nigdy nie miałam. – Wyżej

uniosła głowę. – To tylko przekonanie, że gdyby nazywał się pan Smith

albo Jensen, a nie Matthew Garrett II... a propos, czy nazywają pana

juniorem?

– Rzadko kto ma odwagę.

Matthew oparł się o stojące nieopodal biurko i zaczął jeść sałatkę.

– Gdyby nie nazwisko, nie miałby pan w „Chronicie"

stałego miejsca na felieton, a już na pewno nie byłoby pańskiej

podobizny na plakatach, autobusach i balonach.

– Napiła się wody. – Chociaż według mnie balon byłby najlepszym

miejscem dla płodów pańskiego pióra.

Matthew wybuchnął głośnym śmiechem.

– Nie słyszała pani, że niebezpiecznie jest zaczynać bój z człowiekiem,

który kupuje atrament beczkami?

– Niezła przenośnia, ale nie ma w niej ani źdźbła prawdy – odparowała

Anne. – Pan w życiu nie kupił nawet butelki atramentu. Wszystko załatwia

tatuś. – Położyła na kromce plaster pieczeni wołowej i obficie polała

sosem chrzanowym. – Radzę być ostrożniejszym, bo i ja mam dostęp do

antałków atramentu.

– Rozczarowała mnie pani. – Matthew przysiadł na biurku, jakby

szykował się do dłuższej rozmowy. – Zaplątała się pani we własnej logice.

Jeśli nam wszystkim przysługuje tyle samo swobody, jesteśmy równi i

wobec tego nie może chodzić o magię mojego nazwiska.

– Śmieszny wykręt... Ale dla przykładu weźmy pański felieton do

jutrzejszego numeru.

– O? Już go pani czytała? – spytał zaskoczony. – Czyżby mimo ostrych

wypowiedzi była pani moją wielbicielką?

– Musiałam przeczytać z obowiązku. Jak już panu wcześniej

mówiłam...

Szeleszcząc atłasem, podeszła Dominique i nadstawiła policzek.

Matthew posłusznie ją pocałował.

– Cieszę się, że wróciłeś. – Dominique wzięła go pod rękę. – Tylko nie

myśl, że jestem wystrojona na twoją cześć. Muszę pokazać się na balu w

Carousel. Ty też powinieneś tam iść.

Anne ukłoniła się i czym prędzej odeszła zadowolona, że Dominique

wybawiła ją z kłopotu. Nie rozumiała, dlaczego wszczęła kłótnię, powinno

wystarczyć, że napisała już, co myśli. Dała się złapać, bo Garrett junior

potrafił umiejętnie zarzucić haczyk.

Od grupy przy drzwiach gabinetu odłączyli dwaj mężczyźni. Jednym

był wydawca, a drugim adwokat. Obaj mieli zmartwione miny.

– Przyznaję, że on dobrze wygląda – odezwał się prawnik. – I dobrze

mówi, ale...

– Nareszcie wydoroślał – przerwał Jim Garrett.

Anne nie podsłuchiwała ich. Posiadała cenną w jej zawodzie

umiejętność wyławiania w ogólnym gwarze jednych głosów, a pomijania

innych.

– Pomysł, żeby jemu powierzyć to stanowisko...

– Ktoś musi trzymać ster.

– Ale przecież nie ma potrzeby ogłaszać następcy już dzisiaj. Pobyt w

szpitalu potrwa dwa, trzy dni, prawda? Potem ze dwa tygodnie urlopu. Po

co się śpieszyć i dawać lejce niewprawnemu...

– To nie żaden pośpiech. Po prostu ostatnio częściej zastanawiam się

nad przyszłym losem mojego dziennika. Nie jestem już taki młody...

Mężczyźni przeszli dalej i ich głosy utonęły w ogólnym szumie.

Anne zrozumiała, dlaczego Garrett junior wrócił. Chodziło o to, żeby

tradycji stało się zadość. Syn pójdzie w ślady ojca i zostanie wydawcą

dobrej i poczytnej gazety. Zajmie stanowisko, które czeka na niego od lat,

od chwili urodzin. Podejmie pracę, do której nie ma kwalifikacji. Ma tylko

nazwisko.

Poczuła niesmak. Według niej Matthew nie był całkowicie pozbawiony

talentu, lecz umiejętność bawienia lub irytowania czytelników w tym

wypadku nie jest wystarczającą kwalifikacją. Na wydawcy ciąży duża

odpowiedzialność.

Prawnik widocznie też tak uważał, ale pan Garrett nie chciał słuchać

krytyki. Wydawca był wszechpotężny i rządził niemal samowładnie, więc

jeżeli postanowił przekazać władzę synowi, nikt mu w tym nie

przeszkodzi. A zatem Matthew James Garrett II prędzej czy później

zostanie jej zwierzchnikiem.

Anne uświadomiła sobie, że zaprezentowała się przyszłemu szefowi z

nie najlepszej strony. I w dodatku dała mu do zrozumienia, że według niej

jest niekompetentny, a to tak, jakby podcięła gałąź, na której siedzi.

Podeszła Holly i krytycznie popatrzyła na kanapkę.

– Zlituj się! Jak ty chcesz zjeść taką górę?

Anne spojrzała na talerz, na którym wznosiła się kanapkowa krzywa

wieża i dodatki, których nie znała nawet z nazwy.

– W ogóle odechciało mi się jeść. Wracam do pracy, bo chyba już za

długo nic nie robię.

Odstawiła talerz i ruszyła ku drzwiom równym krokiem, aby nie

sprawiać wrażenia, że ucieka.

Gotowy niedzielny numer załadowano na samochody i teraz nawet w

razie największej katastrofy nie zmieniono by ani słowa. Wszystkie

wiadomości będą musiały czekać do następnego wydania.

To, że codziennie wszystko zaczyna się od nowa na ogół podobało się

Anne, ale czasem było trochę zniechęcające. Chwilami żałowała, że nawet

najciekawsza, najlepiej zredagowana i wydana gazeta po jednym dniu staje

się nieaktualna i większość problemów ulega zapomnieniu. Lecz nie

wszystkie. Okazało się, że Matthew wciąż pamięta jeden artykuł. Może

zna cały tekst na pamięć? Włożyła płaszcz, przewiesiła torbę przez ramię,

pod pachę wsunęła książki. Nie miała ochoty czekać na windę, więc zeszła

na pomost między budynkiem i parkingiem. Postawiła kołnierz płaszcza,

bo zrobiła się chłodna jesienna noc. Zajęta szukaniem kluczyków, Anne

nie słyszała kroków z tyłu. Nagle ktoś schwycił ją i gwałtownie odwrócił.

– Co... – zaczęła gniewnie.

Zawadziła biodrem o samochód, zachwiała się i wystraszyła, gdy

zobaczyła obcego człowieka. Napastnik szarpnął torebkę, a Anne kopnęła

go z całej siły. Trafiła go w łydkę, ale straciła przy tym but.

Złodziej zaklął i pchnął ją tak mocno, że się przewróciła. Nie puściła

jednak torebki i zaczęła krzyczeć. Usłyszała głosy w oddali, więc

krzyczała coraz głośniej. Zdawało się jej, że minęła wieczność, nim ktoś

zaczął biec. Łobuz puścił torebkę, rzucił się do ucieczki, przeskoczył niski

murek i zniknął w ciemnościach.

Biegnący na pomoc stanął u szczytu schodów, jakby nie wiedział, czy

gonić opryszka, czy ratować ofiarę. Po krótkim wahaniu zdecydował się

na to drugie.

Anne usiłowała wstać, lecz była tak roztrzęsiona, że nie mogła

skoordynować ruchów.

Mężczyzna stanął nad nią i ujął się pod boki.

– O, to pani! Czy nie słyszała pani, że w takich wypadkach nie należy

stawiać oporu?

Anne nie zdziwiła się, że zgryźliwy felietonista krytykuje ofiarę

napaści.

– Gdzie się podział pani zdrowy rozsądek? – ciągnął Matthew. – Takie

typy są niebezpieczne.

– I dlatego pan go nie gonił? – rzuciła ze złością.

Nadszedł drugi mężczyzna.

– Matt, nie rób wymówek poturbowanej kobiecie. – Pan Garrett

przyklęknął. – Pani McKenna, prawda?

– Poturbowana? – syknął Matthew. – Gdyby coś jej się stało, nie

mogłaby tak wrzeszczeć. Jej przeraźliwy głos było słychać nad jeziorem.

– Mogłabym być śmiertelnie ranna, mieć wstrząśnienie mózgu –

powiedziała Anne drżącym głosem.

– Sama pani sobie winna, trzeba było oddać torebkę. Są w niej jakieś

skarby?

Przyklęknął i zaczął umiejętnie sprawdzać, czy nie złamała kości. Anne

skrzywiła się, gdy dotknął ręki. Mogła jednak ruszać palcami, więc

przesunął dłonią po drugiej ręce.

– Niech pan nie posuwa się za daleko – rzekła chłodno, gdy powiódł

dłonią po łydce.

– Dobrze, dobrze.

Gdy dotknął obolałego miejsca na biodrze, mocno się skrzywiła.

– Wezwać karetkę? – spytał zaniepokojony pan Garrett.

– Nie, dziękuję. – Czuła się lepiej, w skroniach już mniej huczało. –

Tylko trochę się potłukłam.

– Tato, idź zapytać strażnika, czy widział złodzieja.

Anne chwiejnie wstała i oparła się o samochód.

– Chyba trochę za późno, żeby go gonić – mruknęła poirytowana.

– Co według szanownej pani miałem zrobić? – syknął – Matthew. –

Przelecieć nad rampą i złapać zbója? Niestety, strój Supermana

zostawiłem w samochodzie.

– Daj spokój – mitygował go ojciec. – Ciekawe, czy strażnik coś

zauważył. Pójdę zapytać, ale... – Starszy pan zawahał się. – A co z panią?

– Nie martw się, odwiozę krzykaczkę do domu.

Anne nie miała ochoty protestować, gdyż była zbyt roztrzęsiona, żeby

prowadzić.

Matthew wziął od niej kluczyki i pomógł wsiąść.

– O, widzę, że Kopciuszek jest bez pantofelka.

– Spadł, gdy kopnęłam złodzieja w łydkę. Matthew rozejrzał się i

wrócił z butem.

– Następnym razem niech pani kopie wyżej. – Sapiąc, usiadł za

kierownicą. – Gdzie pani kupiła taki samochód? W sklepie z zabawkami? I

czemu zaparkowała pani w samym kącie? Nic dziwnego, że padła pani

ofiarą...

– Samochód jest nowy, nie chcę, żeby mi go porysowano... –

tłumaczyła się nieporadnie.

– Więc zaparkowała pani tak, żeby panią poturbowano. Muszę

przyznać, że jest w tym specyficzna logika a la Anne McKenna... Bardzo

proszę, żeby pani nie robiła tego przynajmniej na nocnej zmianie.

– Przepraszam, że zakłóciłam panu spokojny wieczór.

Z jej oczu spłynęła łza, po chwili druga, potem trzecia.

Szok minął i powoli uświadamiała sobie, co się stało i co by było,

gdyby nikt nie przybiegł na ratunek.

– Jakoś przeżyję to zakłócenie.

– Niech pan ze mnie nie drwi. Nie wiem, czemu kopnęłam złodzieja i

czemu kurczowo trzymałam torebkę. Jestem obolała, mam podartą suknię,

złamany paznokieć i...

– Mogła pani stracić nie tylko kawałek paznokcia. Anne rozpłakała się

na dobre.

– Nie zdążyłam zjeść kolacji i... Matthew mruknął coś pod nosem.

– Niech pan nie powtarza, że jestem głupia – wykrztusiła przez łzy. –

Wiem, że jestem. I nie chcę, żeby pan się do mnie odzywał...

– Coraz lepiej.

Nieoczekiwanie objął ją i pocałował. Nie mogła się odsunąć, zabrakło

jej tchu, w głowie się zakręciło. Gdy Matthew się odsunął, najpierw

głęboko odetchnęła, a potem wybuchnęła:

– Ty erotomanie! Powinnam...

– Naprawdę nikt przede mną się nie ośmielił? – Matthew miał bardzo

zadowoloną minę. – Pyskata istoto, to jedyny sposób, żeby zamknąć ci

usta. Ale odpowiedz na jedno zasadnicze pytanie: co chcesz zjeść?

–

Rozdział 2

– Nie musisz mnie karmić...

– Nawet nie powinienem, bo przygotowałaś sobie wielką kanapkę, a nie

zjadłaś ani kęsa. To teraz najmodniejszy sposób na odchudzanie? Robi się

olbrzymią kanapkę po to, żeby zostawić na stole?

Anne zarumieniła się ze wstydu, że zauważył tę gafę, lecz nie powinno

to jej dziwić. Wiedziała, że znany felietonista ma bystre oko.

Matthew zaczął pogwizdywać, trochę fałszując.

Strażnik wyszedł z budki i zajrzał do samochodu. Tym razem spełniał

swój obowiązek, jak należy. Szkoda, że przedtem nie pilnował parkingu

tak, żeby nie wszedł nikt obcy.

– Pani McKenna? Jak się pani czuje? Niestety, nic nie widziałem.

Gdybym kogoś zauważył, wezwałbym policję, naprawdę.

– Niech pan się nie tłumaczy – rzekł Matthew. – Złodziej mógł tam

długo czatować.

– O! – Anne wzdrygnęła się. – Teraz nigdy nie będę czuła się

bezpieczna.

Matthew uśmiechnął się z przymusem, pożegnał strażnika i mocno

nacisnął pedał gazu. Anne nie miała siły prosić, by mniej brutalnie

obchodził się z jej nowym samochodem. Trzy ulice dalej skręcił na

niewielki parking i popatrzył na migające czerwone światła.

– Lubisz chińską kuchnię? Chyba taka jest w tym „Czerwonym

Smoku".

Anne zerknęła na rozdarty rękaw.

– Lepiej zawieź mnie prosto do domu.

– Nie mogę. bo nie zdradziłaś, gdzie mieszkasz. Zaczekaj, zaraz

wracam.

Ucieszyła się, że nie kazał jej iść między ludzi. Miała dziury w

pończochach, rozdarty płaszcz, potargane włosy i na pewno wyglądała

okropnie. Z drugiej strony trochę zabolało ją, że Matthew wstydzi się

pokazać z nią nawet w podrzędnym lokalu. Naprawdę zaś miałaby mu za

złe, jakkolwiek by postąpił.

Wrócił zaledwie po kilku minutach z trzema sporymi pakunkami.

– Tyle mam zjeść? – zawołała zdumiona.

– Nie wiem, jakie masz możliwości, ale pamiętam tę twoją kanapkę.

Poza tym wcale nie myślałem tylko o tobie. Przygoda ze złodziejem

zaostrzyła mi apetyt.

Anne ugryzła się w język, bo nie wypadało sprzeciwiać się temu, że

wybawca wprasza się na kolację. Tym bardziej że sam kupił jedzenie.

– Mieszkam na osiedlu Sherwood Forest przy Windsor Avenue.

– Ładna dzielnica. Nowy dom, nowy samochód... Nie wiedziałem, że w

naszej redakcji tak dobrze się zarabia.

Nie było w tym cienia krytyki, lecz Anne poczuła wzbierającą złość.

– Pewno pierwsze, co zrobisz, to obetniesz nam pensje – wycedziła

zimno. – Nie muszę się spowiadać, ale ci powiem, że dom wynajmuję, a

samochód mam nowy tylko dlatego, że przed miesiącem pewna pani tak

się dokądś śpieszyła, że przejechała na czerwonych światłach i zmiażdżyła

mojego grata.

– Poddaję się. – Matthew podniósł ręce. – I błagam o zawarcie pokoju.

Ośmieliłem się tylko skomentować, że świetnie sobie radzisz...

– Powiedzmy. No, kładź ręce na kierownicy, bo moje ubezpieczenie nie

jest takie wysokie, jak tamtej kobiety. Uważaj, zaraz skręcamy.

Matthew wjechał na osiedle i rzekł zawiedziony:

– Jak zwyczajnie. Nazwa sugeruje, że jest tu fosa, zwodzony most,

wieże...

– Coś ty! Fosa na nowym osiedlu?

– Jeśli nazwano je Sherwood Forest, to przynajmniej należało posadzić

drzewa, żeby był las.

– Posadzili.

– Gdzie? – Krytycznie popatrzył na mikroskopijny trawnik z jednym

jedynym klonem. – Ale drzewo! – Zaczaj wyciągać jedzenie. – To ja

jestem wyższy.

Wysiadając, Anne jęczała i przy każdym kroku czuła ból we

wszystkich mięśniach.

– Proszę klucze – zawołała.

– Trzymaj! – Matthew rzucił klucze. – Zapomniałaś o cennej torebce.

Tak dzielnie jej broniłaś, że szkoda, żeby zginęła z samochodu.

Anne niechętnie zawróciła i wzięła torebkę. Matthew stanął w

maleńkim przedpokoju i głową prawie zawadził o lampę.

– Cofam wszystko, co powiedziałem – rzekł cicho.

– To dom dla lalek, czyli nie wiedzie ci się tak dobrze, jak myślałem.

Anne w duchu przyznała, że dom jakby zmalał. Matthew był szczupły,

ale tak wysoki, że zajmował więcej miejsca niż inni znajomi.

– Idź się przebrać i obejrzeć stłuczenia, a ja zajmę się herbatą –

zarządził. – Chyba że wolisz kieliszek alkoholu.

– Mówisz jak moja babcia.

– Znowu marudzisz. Postaram się zmienić, jeśli wolisz, żebym nie

mówił jak twoja babcia.

Wyszczerzył zęby w łobuzerskim uśmiechu i zniknął w kuchni.

Anne z trudem weszła na piętro i się rozebrała. Suknia była mocno

podarta, pończochy do wyrzucenia, jeden pantofel zdeformowany. Na

twarzy miała ślady zadrapań, na biodrze wielkie sińce.

Nie oglądała się dalej. Wolała nie wiedzieć, czy za parę godzin cała

będzie sina i obolała. Dowie się bez oględzin. Poza tym im szybciej

zejdzie na dół, tym prędzej Matthew zje kolację i się pożegna, a wtedy

będzie mogła wykąpać się i iść spać. Włożyła szare dresy i powlokła się na

dół.

Pudła z chińskimi przysmakami już stały na szklanym stoliku, okna

były zasłonięte, a Matthew klęczał przed kominkiem i rozpalał ogień.

Anne pomyślała, że niespodziewany gość czuje się jak u siebie w domu. Z

jękiem opadła na fotel.

Matthew przysiadł na piętach i bacznie się jej przyjrzał. Widocznie nie

dostrzegł nic niepokojącego, bo znowu się odwrócił. Gdy wreszcie udało

mu się rozpalić ogień, usiadł na dywaniku.

– Chcesz, żebym kogoś zawiadomił?

– Nie.

– Mieszkasz w Lakemoncie sama? Uprzejme pytanie rozdrażniło ją.

– Wcale nie. Mam tu rodziców i dwóch braci, ale nie widzę powodu,

żeby niepokoić ich w środku nocy.

– Słusznie. Ja raczej zastanawiałem się, czy za chwilę nie przyjdzie

ktoś, kto źle zrozumie moją obecność.

Rozległ się gwizdek, więc Matthew wyszedł, lecz nie wracał tak długo,

że zniecierpliwiona zajrzała do kuchni i zobaczyła, że Matthew wpycha

torebkę herbaty do kubka z wrzątkiem.

– Nie wiesz, że się nie utopi? – spytała, siląc się na żartobliwy ton.

Matthew ujął ją pod brodę, odwrócił twarzą do światła i obejrzał

zadrapanie. Anne odsunęła jego dłoń i wyjęła z szafki talerze.

– Fakt, że nie umiesz przygotować herbaty, świadczy, że pijesz coś

innego. W lodówce jest piwo.

Matthew bez słowa wyjął butelkę importowanego piwa i przyszedł do

pokoju.

– Może ty też wolisz piwo?

– Nie. – Zdegustowana rzuciła okiem na butelkę. – Nigdy nie

przepadałam za tym napojem.

– Hmm, ktoś ma dobry gust.

Puściła jego uwagę mimo uszu, ostrożnie usiadła na kanapie i

otworzyła jedno pudełko. Po pokoju rozszedł się zapach pieczonej

wołowiny.

Matthew dorzucił drew, a potem obejrzał wiszące nad kominkiem

zdjęcie. Było na nim czterech chłopców i czarnowłosa, pucołowata

dziewczynka w niebieskiej sukience i z książką na kolanach.

– Wspomniałaś o dwóch braciach.

– Mówiłam o tych, którzy mieszkają tutaj. Dwóch wyprowadziło się z

Lakemontu. Chcesz poznać ich po imieniu? Pierwszy z lewej to Patrick,

obok Brendan, Colin i Rowan...

Matthew spojrzał na nią rozbawiony.

– Niezły dobór imion. Jak to się stało, że ty jesteś zwykłą Anne?

– Nie wiem, ale całe szczęście, że zabrakło rodzicom fantazji.

Codziennie dziękuję aniołowi stróżowi, że nie pozwolił nazwać mnie

Bridget.

– Niezbyt do ciebie pasuje...

Anne zajrzała do drugiego pudełka, w którym był kurczak pachnący

czosnkiem.

– Chyba wyczuwam aluzję, że powinnam przeprosić za to, co

napisałam...

– Ja i aluzje? – obruszył się Matthew. – Nie zniżam się do czegoś

takiego. – Postawił butelkę na stole. – Ale jeśli uważasz, że powinnaś...

– Uprzedzam, że nie mam najmniejszego zamiaru – dokończyła, jakby

nie słyszała, że jej przerwał.

– O, widzę, że już lepiej się czujesz i nie wpadniesz w histerię.

– Jesteś rozczarowany?

– Trochę. Myślałem, że będę miał okazję zobaczyć z bliska, jak to

wygląda.

– Anne trochę się odprężyła. Jadła kurczaka machinalnie, wpatrzona w

płomienie. Trzaskanie ognia zawsze wpływało na nią kojąco, prawie

hipnotycznie.

– Miło tu, chociaż ciasno – odezwał się Matthew. – Mieszkania są

drogie?

– Owszem. Z jednej strony rozbudowuje się uniwersytet, a z drugiej

szpital, więc na domy zostaje niewiele miejsca. Ale czemu się martwisz?

Zamieszkasz z ojcem, prawda?

– Na razie, póki nie wydobrzeje po operacji. Potem podziękuję za

gościnę i poszukam jakiegoś lokum.

Anne rozumiała go. Sama też nie mogła doczekać się własnego

mieszkania, chociaż bardzo kochała rodziców i w domu stosunki układały

się idealnie.

– Dopiero dziś usłyszałam, że twojemu ojcu grozi operacja.

– Naprawdę? Mówiłem mu, że nie utrzyma tego w tajemnicy, ale

jednak on miał rację. A wy powinniście się wstydzić. Co z was za

dziennikarze, jeśli nie wiecie o chorobie własnego wydawcy?

Anne nie dała się sprowokować.

– Mam nadzieję, że to nic poważnego.

– Niestety, sprawa wygląda dość poważnie, bo chodzi o naczynia

wieńcowe.

– Ale pobyt w szpitalu potrwa tylko kilka dni, prawda?

– Tak. Dzięki najnowszym osiągnięciom operacja jest mniej

ryzykowna. Mimo to nie jest to bagatela. Lekarz chciał operować już

miesiąc temu, bo każdej chwili grozi atak, ale ojciec uparł się, że zaczeka

na mnie.

– Anne pomyślała, że na wypadek gdyby powrót do zdrowia był

wolniejszy, niż lekarze przewidują. Zrozumiała, że Matthew wie, czego

ojciec oczekuje od niego, i godzi się na przejęcie obowiązków. A

przynajmniej wrócił w rodzinne strony.

– Czyli masz to po ojcu. . – Co takiego?

– Upór.

– Ja? Przyznaję, że ojciec posiada tę cechę, ale ja jestem tylko

stanowczy i wytrwały.

– Jesteś uparty jak osioł. Ale nie rozumiem cię, bo nie pasujesz mi do

żadnego wzoru. Ledwo dochodzę do wniosku, że jesteś zagorzałym

liberałem, wyskakujesz z czymś, co jest niemal wsteczne.

– Między innymi na tym polega mój urok.

– Jaki urok? Weźmy felieton o ewentualnym trzęsieniu ziemi w

Kalifornii. Tylko ktoś bez serca może mówić, że rząd nie powinien

pomagać ofiarom.

– Nic takiego nie powiedziałem – zawołał oburzony. – Stwierdziłem

tylko, że nikt tym ludziom nie kazał budować się na linii uskoku. Jeśli

stawiają tam domy i się nie ubezpieczają, czemu podatnik ma ich

wspierać? Mnie nikt by nie pomógł, gdybym rozwalił samochód, bo

chciałem przez dżunglę pędzić sto pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. A

to tak samo nierozsądne...

– Założę się, że krytykujesz nawet Świętego Mikołaja. Mam rację?

– Owszem, bo ze świętego dobroczyńcy zrobiono naganiacza do

sklepów. W różnych niby dobrych akcjach często kryje się jakaś

machlojka.

– Anne dyskretnie ziewnęła.

– Czy aby nie jesteś za młody, żeby być sędzią moralności?

– Ktoś musi być.

Powiedział to poważnie, ale łagodnym tonem, więc Anne roześmiała

się, zamiast zirytować.

– Ogień już przygasa... Och, teraz sobie uprzytomniłam, że nie

zawiadomiliśmy policji.

Matthew rozniecił ogień i usiadł przed kominkiem po turecku.

– Na pewno ojciec się tym zajął. Jutro policjanci cię przepytają, ale

niewiele to da, jeżeli nie rozpoznasz złodzieja.

– Wiem tylko, że jest prawie dzieckiem. Chyba go nie rozpoznam, bo

nawet nie zauważyłam koloru włosów. Wszystko działo się tak szybko...

– Ja tylko widziałem niebieskie dżinsy i czarną kurtkę ze skóry, ale tak

ubiera się połowa wyrostków nie tylko tutaj.

– Wolałabym, żeby mama nie przeczytała w „Chronicie" o mojej

przygodzie.

– A co z wolnością prasy? Teraz tyle się o tym dyskutuje. My też to

przerobiliśmy, prawda?

Anne szeroko ziewnęła.

– Czy chodzi o twoje twierdzenie, że wolność jest zagwarantowana

tylko dla współwłaścicieli gazet?

– Wmawiasz mi swoją opinię. Muszę ci przyznać, że nawet jeśli

zupełnie nie masz racji, wyrażasz swoje zdanie w bardzo dobrej formie.

Nie wiedziała, jak zareagować, więc powiedziała:

– Moje zeznania niczego nie zmienią i policja opryszka nie znajdzie, bo

mają za mało ludzi.

– Poza tym teren jest prywatną własnością, więc i tak nic nie mogą

zdziałać. Ale nie martw się o to. Postaramy się zapewnić większe

bezpieczeństwo, niezależnie od ewentualnych kosztów.

Anne pomyślała, że Matthew już wyraża się jak prawdziwy dziedzic.

Jeszcze chwilę rozmawiali, ale czuła się coraz bardziej zmęczona.

– Dziękuję ci, że mnie odwiozłeś, lecz jest już późno i marzę o kąpieli.

– Chcesz, żebym cię pilnował?

– Coo? – Przyjazne uczucia prysły jak bańka mydlana. – Poradzę sobie

sama.

– Nie miałem nic złego na myśli. Po prostu wolałbym być pewien, że

nie zaśniesz w wannie i...

– Nie utopię się.

– To dobrze, bo byłoby mi przykro. Czy panna McKenna wie, że jest

krótkowzroczna? Wielka szkoda, bo moglibyśmy miło spędzić czas.

– Wątpię.

Zamknęła za nim drzwi i zasunęła zasuwę. Nawet nie zapytała, jak

wybawca dostanie się do domu.

Rudy Balfour stał na środku ścieżki, z której zgrabiała liście.

– Jaki napad? Kochanie, o czym ty mówisz?

Anne nie mogła sobie darować, że przyznała się, jaka przykrość ją

spotkała. W żadnym razie nie była to sprawa byłego narzeczonego. Lecz

Rudy zauważył zadrapanie na policzku i złośliwie spytał, czy to pieczątka

nowego adoratora. Po takim dictum Anne musiała się przyznać. Nie

widziała Rudy'ego przez dwa tygodnie i była zła, że zjawił się akurat w

takim momencie.

– Nie rozumiesz prostych słów? Facet mnie popchnął, przewrócił i...

– Przewrócił cię? – Rudy obejrzał ją od stóp do głów. – Dobrze, że nic

ci się nie stało.

Dobre było to, że Rudy nie widział sińców na całym ciele. Biodro było

zupełnie czarne! Bezczynne siedzenie w domu byłoby torturą, więc

zabrała się do grabienia liści, mimo że bolały ją wszystkie mięśnie.

– Przesuń się w prawo.

– O, przepraszam. – Rudy odskoczył w bok. – Wiesz, że nie należy

nosić przy sobie pieniędzy.

– Miałam raptem dziesięć dolarów.

– To dobrze. Oczywiście szkoda karty kredytowej i...

Anne nie raczyła powiedzieć mu, że nie straciła torebki. Rano

przyznała rację Matthew, że żadne pieniądze nie są warte bólu całego

ciała. Rozsądna osoba nie broniłaby torebki, w dodatku prawie pustej.

Rudy zauważył, że się skrzywiła, ale źle zinterpretował przyczynę.

– Chyba nie powiesz, że zapomniałaś zablokować konto? Anne, jesteś

niemądra...

– Przestań na mnie krzyczeć. Rano już tyle nasłuchałam się od

policjantów, że bokiem mi wyszło.

Rudy nagle rzucił z podziwem:

– Och, popatrz!

Spodziewała się, że ujrzy jakąś piękną kobietę, a tymczasem zobaczyła

powoli jadący samochód. Ale jaki! Był to olbrzymi, bardzo stary kremowy

kabriolet ze spuszczonym dachem. Z samochodu wysiadł mężczyzna w

ciemnych okularach.

– Matthew Garrett – jęknęła, nie przestając grabić.

– Garrett? – powtórzył Rudy. – Wygląda, jakby grał Wielkiego

Gatsby'ego.

Anne uśmiechnęła się. Matthew na pewno usłyszał głośną uwagę, ale

zachował kamienną twarz. Podszedł i bez powitania rzekł:

– Ojciec kilkakrotnie próbował dodzwonić się do ciebie, żeby zapytać,

jak się czujesz. Niepokoi się, bo odpowiadała tylko sekretarka. Ja też

zacząłem się martwić. Nie powinienem był zostawić cię w takim stanie...

– Myślałeś, że utonęłam w wannie?

Matthew zerknął na Rudy'ego, który wpatrywał się w kabriolet i

widocznie nie słyszał wymiany zdań.

– Widzę, że wyszłaś z tego obronną ręką. Dobrze dziś wyglądasz,

oczywiście jak po takim przeżyciu.

– Łatwo ci mówić, bo nie widziałeś siniaków.

– Czy to zaproszenie, żebym obejrzał?

– Nie.

– Szkoda. – Wziął grabie i sprawnie zgarnął liście. – To Pierce Arrow –

rzucił przez ramię do Rudy'ego, który nie odrywał oczu od samochodu. –

Z ostatniego roku, gdy wyprodukowano tylko kilka.

– Wiem – szepnął Rudy z nabożnym szacunkiem. – Wyprzedzili czasy

o pięćdziesiąt lat.

– Co najmniej.

– Anne, zła, że spotkało się dwóch zapalonych samochodziarzy,

niechętnie dokonała prezentacji.

– Rudy wykłada współczesną literaturę. Uniwersytet niedawno wydał

jego pierwszą powieść...

– Gratuluję – rzekł Matthew obojętnie. – Jeśli ma pan ochotę dokładnie

obejrzeć wóz, bardzo proszę.

Wzmianka o powieści usunęła Pierce Arrow na dalszy plan.

– Książka ma doskonałe recenzje. – Rudy rozpromienił się. – Właśnie

przyniosłem Anne jeden z pierwszych egzemplarzy.

– Ładnie z pana strony.

– Panu też chętnie przyślę.

Matthew wziął książkę w jaskrawej okładce, zerknął na tytuł, przerzucił

kilka kartek i powiedział z rozbrajającą szczerością:

– Nie, dziękuję. Gdyby mi pan przysłał, musiałbym napisać recenzję, a

wtedy nasza świeża znajomość mogłaby ucierpieć.

Rudy wyprostował się i przycisnął książkę do piersi.

– Nawet lepiej, bo pan i tak by jej nie zrozumiał.

Pan jeszcze nigdy nie wysilił się na bardziej złożoną myśl, bo taka nie

pasuje do krótkiego felietonu.

Anne z zapartym tchem czekała na reakcję Matthew. Nie wątpiła, że

były narzeczony zostanie zmiażdżony w kilku słowach. A to

niesprawiedliwe, ponieważ Matthew pierwszy obraził Rudy'ego, który był

dumny z książki, jak z pierworodnego dziecka.

Matthew popatrzył na Rudy'ego jakby ten był niegrzecznym chłopcem i

zwrócił się do Anne:

– Ojciec zaprasza cię na kolację, bo chce zobaczyć, czy nic ci się nie

stało.

Wskazał plastikową torbę pod drzewem. Anne przy trzymała ją, a on

zaczął wrzucać liście.

– Będzie mi miło – bąknęła zdziwiona, że pan Garrett niepokoi się o jej

zdrowie.

– O siódmej u nas w domu. Ojciec oddelegował mnie jako

taksówkarza. – Wrzucił ostatnie liście. – Źle oceniłem to drzewko, bo jest

małe, ale poważnie traktuje obowiązek produkowania liści. Do

zobaczenia.

Zostawił torbę przy krawężniku i odjechał. Gdy samochód zniknął,

Rudy rzekł z pretensją:

– Przyszedłem zaprosić cię na wieczór poetycki.

Anne wolała nie przyznawać się, że nie skorzystałaby, nawet gdyby

miała czas.

– Trudno, żebym odmówiła szefowi z powodu propozycji, o której nic

nie wiedziałam.

– Nie zdążyłem powiedzieć, bo Garrett tu wparował i zachowywał się,

jakby był właścicielem.

Ty przedtem też tak postępowałeś, pomyślała Anne. Przed dwoma

miesiącami oddała mu pierścionek zaręczynowy i odwołała ślub

zaplanowany na lato. Rudy mylił się, jeżeli sądził, że odzyska dawne

prawa.

– Zresztą nawet lepiej, że nie mogę z tobą iść, bo mama pewnie

przyjdzie, a nie chcę, żeby zobaczyła, jak wyglądam.

Rudy jakby nie słyszał.

– Czemu on wrócił do Lakemontu? Waszyngton jest najlepszym

miejscem dla takich złośliwych facetów.

– Może doszedł do wniosku, że lepiej zobaczyć ośrodek władzy z innej

perspektywy. Poza tym dobre felietony można pisać wszędzie.

Zdziwiła się, że stanęła w obronie człowieka, którego sama ostro

krytykowała.

– Złe też – mruknął Rudy. – No, mam nadzieję, że tobie książka się

spodoba. Do widzenia.

Po jego odejściu Anne schowała grabie i wróciła do domu. Włączyła

poduszkę elektryczną, przyniosła gorącą czekoladę i książkę – ale nie

powieść Rudy'ego – jako nagrodę za wykonaną pracę. Nagroda nie bardzo

jej przysługiwała, bo liście zgrabił i wyrzucił ktoś inny.

Ale musiałam znosić towarzystwo Rudy'ego i Matthew, a to też trudne

zadanie, pocieszyła się.

Zrobienie makijażu zajęło jej więcej czasu niż zwykle, lecz ukryła

zadrapania. Zdążyła wpiąć kolczyki, gdy rozległ się dzwonek. Trzymając

pantofle w ręce, zeszła na dół i otworzyła drzwi.

Matthew obrzucił ją spojrzeniem, które odczytała jako krytykę swego

wyglądu. Pół dnia zastanawiała się, jak się ubrać na kolację u wydawcy.

Widocznie mylnie oceniła sytuację, bo w oczach przybyłego czarna suknia

z długimi rękawami okazała się niegustowna, a srebrny naszyjnik

tandetny.

Matthew wskazał pantofle.

– Czy to tutejszy styl? Nosi się zamiast torebki?

Anne nie odpowiedziała, lecz oparła się o niego i wsunęła buty.

Matthew podtrzymał ją i przyciągnął, gdy chciała się odsunąć. Spojrzała

na niego i zaraz umknęła wzrokiem.

– Chyba nie będziesz dziś milczeć jak zaklęta? rzekł z lekką ironią.

– Wiem, że wczoraj powiedziałam dużo rzeczy, które lepiej byłoby

zatrzymać dla siebie.

– Mówisz o tych przed napadem czy po?

Anne spąsowiała.

– O, nie wiedziałem, że kobiety jeszcze się rumienią. – Pogładził ją po

dłoni. – Jesteś czarującym splotem sprzeczności, który chętnie bym

rozplatał...

– Chodź, bo się spóźnimy.

Matthew zaśmiał się i podał jej płaszcz. Postanowiła, że tym razem

będzie panować nad sobą, ale na widok czerwonego wozu sportowego

zawołała:

– Rozczarowałeś mnie. Chciałam marzyć, że jestem Kopciuszkiem,

który jedzie karocą... przepraszam, kabrioletem. ..

– Zmarzłabyś, bo jeszcze nie naprawiono dachu. Ale obiecuję, że

kiedyś zabiorę cię na przejażdżkę. Weźmiemy koszyk z jedzeniem, koc i

poleżymy sobie pod drzewem...

– Ja tylko żartowałam.

– Przedyskutujemy bolączki naszego społeczeństwa... – Zerknął na nią

przelotnie. – Czy Rudy pomyśli, że zakradam się do jego ogródka?

Anne nie odpowiedziała.

– Wczoraj piłem jego piwo, prawda?

– Nie. Moje.

– Ale kupiłaś dla niego? Wiem, że jesteście zaręczeni i macie się

pobrać.

– Już nie – odparła, nim pomyślała, że lepiej trzymać język za zębami.

– Skąd wiesz?

– Po południu byłem w redakcji, przeglądałem stare teczki i

zauważyłem ogłoszenie o waszych zaręczynach.

– Dałaś fatalne zdjęcie. – Zasępił się. – O co wam poszło? Rudy rzucił

cię i uciekł sprzed ołtarza?

– Nikt nikogo nie rzucił, a do ołtarza było bardzo daleko. Jedne związki

rozlatują się z hukiem, inne po cichu. Nasz powoli się rozpadał, bo mnie

nie odpowiadały humory Rudy'ego, a jemu godziny mojej pracy.

– To on jest gorszym cholerykiem niż ty? Nic dziwnego, że się wściekł,

gdy oddałem mu książkę.

– Mogłeś postąpić delikatniej. To prawda, że recenzje są bardzo

dobre...

Matthew prychnął pogardliwie.

– Tym bardziej nie należy tego czytać. Książki, które mają dobre

recenzje, przyprawiają mnie o mdłości.

– Nic dziwnego. Przecież dla zasady kłócisz się z każdą ogólnie

przyjętą opinią.

– Nieprawda. Tylko wtedy, gdy ogół nie ma racji. A w sprawie książek

zwykle się myli. Znasz definicję powieści literackiej?

– Oficjalną czy twoją?

– To książka, którą jakieś sto osób kupi i położy na widocznym

miejscu, żeby imponować znajomym. Pięć osób spróbuje przeczytać,

jedna coś niecoś zrozumie, ale nikomu powieść się nie spodoba. Jednak

każdy z tych stu stwierdzi, że rzecz jest doskonała i głęboka, bo nie chce

wyjść na głupca w oczach znajomych, którzy też kupili to dzieło i położyli

na stoliku, żeby...

– Brawo! – Anne klasnęła w ręce. – To cytat z felietonu, który

przeoczyłam, czy wymyśliłeś na poczekaniu?

Matthew zerknął na nią rozbawiony.

– Wiedziałem, że długo nie wytrzymasz bez ataku.

Z Sherwood Forest na zachodnich obrzeżach miasta do Pemberton

Place nad jeziorem było dość daleko. W Pemberton Place dawniej

mieszkali najważniejsi ludzie, potomkowie pierwszych osadników, którzy

przybyli tu, gdy miasto powstawało. Niektórzy, tak uparci jak Garrettowie,

zostali w tej dzielnicy, mimo że większość zamożnych mieszkańców

wyprowadziła się na przedmieścia.

Dom pana Garretta, z kamienia, cegły i drewna, był jednym z

mniejszych, lecz i tak duży. Okna na parterze były oświetlone, a

wypolerowane kryształowe gomółki wyglądały jak duże diamenty.

Drzwi otworzył siwowłosy kamerdyner, który wziął płaszcz Anne z

takim uszanowaniem, jakby brał futro z norek.

Anne zrozumiała, dlaczego jej dom wydał się Matthew malutki. Tutaj

przedpokój, wysoki na pięć metrów, był większy niż u niej cały parter.

Ściany były wyłożone boazerią z orzecha, a posadzkę przykrywał perski

dywan.

Podszedł pan domu i ujął jej dłonie w swoje.

– Dobry wieczór. Cieszę się, że pani dobrze wygląda po tak okropnym

przejściu. Zapraszam dalej. – Weszli do biblioteki z dużym kominkiem. –

Czego pani się napije? Sherry czy czegoś innego?

Nie czekając na odpowiedź, nalał sherry.

Anne usiadła w fotelu koło kominka i wypiła łyk alkoholu, którego nie

lubiła. Popatrzyła na panów i ze zdumieniem stwierdziła, że są bardzo

podobni nawet w gestach i sposobie poruszania się.

– Rozmawiałem z synem o zajściu i oczywiście zadbamy, żeby była

lepsza ochrona – rzekł pan Garrett. – Od dzisiaj będą strażnicy przez

okrągłą dobę. Byłoby jednak bezpieczniej, gdyby pani przestała tak późno

pracować. Anne zakrztusiła się i przez chwilę mocno kasłała. Miało to ten

plus, że zdążyła zastanowić się nad tym, co usłyszała. Nie wątpiła, że pan

Garrett ma dobre intencje, lecz nie wziął pod uwagę wszystkich aspektów.

– Czy jest pan niezadowolony z tego, jak wywiązuję się z obowiązków?

– zapytała spokojnie.

– To nie kwestia kompetencji...

– I właśnie w tym rzecz. – Odstawiła kieliszek i splotła dłonie. –

Podpisałam umowę, według której praca wymaga, żebym była w redakcji

wieczorami. Przeniesienie mnie na inne stanowisko, z innym zakresem

obowiązków, tylko dlatego, że jestem kobietą, za słabą, żeby obronić się

przed złodziejem, to dyskryminacja, której zabrania prawo.

Pan Garrett zmienił się na twarzy, jakby lada chwila groził mu atak

serca.

– Ależ moja droga...

– Tato, uważaj! – wtrącił się Matthew. – Ta pani zaraz powie, że nie

jesteś wystarczająco postępowy i gotowa stuknąć cię pantoflem.

Anne rzuciła mu wściekłe spojrzenie i zwróciła się do jego ojca:

– Pan chyba nie przemyślał tego do końca.

Rozległ się dzwonek i kobiecy głos. Pan domu przeprosił i wyszedł.

Matthew stał przy kominku, z rękoma skrzyżowanymi na piersi.

– Nie zachowałaś się zbyt dyplomatycznie. Masz talent do nazbyt

szybkiego wykładania kawy na ławę.

Słuszna uwaga wcale nie poprawiła Anne humoru.

– Tak uważasz? – wybuchnęła. – No, to powiem ci. że twoja pierwsza

dyrektorska decyzja jest fatalna. Nic znajdziesz odpowiedniego dla mnie

stanowiska, a zepchnięcie na gorsze, bo jestem kobietą...

– O co ci chodzi?

– Racja jest po mojej stronie i mogę wytoczyć proces – Nie chodzi mi o

sugerowaną przez ciebie dyskryminację, lecz o rzekomą dyrektorską

decyzję.

– Twój ojciec powiedział, że mówił z tobą. Przyznaj się, że bawi cię

pozycja przyszłego wydawcy.

Matthew pociemniały oczy, a Anne wyżej uniosła głowę i dorzuciła:

– Teraz ci zdradzę że zgadłeś. W „Chronicie" istnieje poczta

pantoflowa i dlatego nie jest tajemnicą, dlaczego wróciłeś.

Usiadła wygodniej, zadowolona z siebie. Dała Matthew do

zrozumienia, że nie można działać za kulisami i udawać, że nic się nie

dzieje.

i

Rozdział 3

Weszła Dominique, która tym razem wystąpiła w złocistej wieczorowej

sukni i rozsiewała intensywny zapach „Midnight Passion". Jak poprzednio,

nadstawiła policzek do pocałowania, a według Anne była za młoda, żeby

zachowywać się jak ciotka Matthew. Oboje byli mniej więcej w tym

samym wieku, tyle że Dominique wyglądała poważniej.

Ostatnimi z zaproszonych gości było małżeństwo, Ted i Dorie

Lehmannowie.

– Pan Ted jest rektorem Uniwersytetu Nicolet, a dzięki pani Dorie na

kampusie wszystko chodzi jak w zegarku.

– Święta prawda. – Rektor przyjrzał się Anne. – Pani McKenna? Na

wydziale matematyki jest profesor o tym nazwisku.

– To mój ojciec. A ja miałam to szczęście, że nie musiałam płacić

czesnego, żeby zdobyć pierwszorzędne wykształcenie.

– Jim, szkoda, że nie możemy wszystkim zdolnym ludziom tego

zapewnić, prawda?

– Tak. – Pan Garrett uśmiechnął się lekko. – Tylko że wtedy Nicolet

nie miałby opinii ekskluzywnej uczelni.

– Po krótkiej rozmowie na temat zmian w szkolnictwie wyższym

gospodarz zaprosił gości do sąsiedniego pokoju.

Olbrzymią jadalnię oświetlał jeden żyrandol wiszący nad elegancko

nakrytym okrągłym stołem. Ściany były ozdobione malowidłami, niestety,

prawie niewidocznymi w półmroku.

Pan Garrett wskazał pani Lehmann miejsce po prawej stronie, a

Dominique po lewej.

Anne, której przypadło miejsce naprzeciw niego, uświadomiła sobie, że

nigdy nie słyszała o pani Garrett. Żyje czy umarła? Mogła do woli o tym

rozmyślać, ponieważ Dominique nikogo nie dopuszczała do słowa. Pan

Garrett spokojnie jadł, pił wodę i od czasu do czasu wtrącał jakąś uwagę.

Myślami zapewne był gdzie indziej.

Mimo to Anne miała wrażenie, że ją obserwuje, i to krytycznym okiem.

Pocieszała się, że starszy pan zapewne nawet nie zdaje sobie sprawy, iż

często na nią patrzy. Osób było tak mało, że wszyscy stale spotykali się

wzrokiem.

Gdy podano suflet czekoladowy, pani Lehmann zwróciła się do Anne:

– Wreszcie przypomniałam sobie, skąd znam pani nazwisko. Pani uczy

na wydziale dziennikarstwa, prawda?

– Tak, mam tam zajęcia we wtorki i czwartki rano. Brakuje kadry, więc

to okazja...

Nie dokończyła, ponieważ wtrąciła się Dominique.

– Radziłabym zatrudnić Matta. Jestem pewna, że byłby świetnym

nauczycielem.

– Dziękuję ci za tę pewność – rzekł Matthew. – Niestety, teraz nie

mógłbym wygospodarować czasu na regularne lekcje. Ale – spojrzał na

Anne – jeśli będziesz miała kłopoty i potrzebowała rady, służę pomocą.

– Uważaj, bo może będziesz musiał dotrzymać obietnicy – żartobliwie

ostrzegł go pan Lehmann. – Wiesz, Jim, chętnie widziałbym ciebie na

seminarium o zarządzaniu mediami. Tylko nie mów, że takie zajęcia to

żadna przyjemność.

– Przyjemność byłaby duża, ale lekarz każe mi coraz bardziej się

oszczędzać.

Anne znowu odniosła wrażenie, że pan Garrett spojrzał na nią znacząco

i ogarnęły ją wyrzuty sumienia. Czy jej wzmianka o sądzie zabrzmiała jak

groźba? Może powinna przeprosić za ostre słowa?

Nie było jednak okazji. Po powrocie do biblioteki starsi panowie usiedli

w wykuszu i pogrążyli się w poważnej rozmowie. Dominique wzięła

Matthew pod rękę i stanęli przy kominku. Anne poczuła się jak piąte koło

u wozu, ale wtedy zwróciła się do niej pani Lehmann:

– Podczas kolacji nie dokończyła pani, bo przerwano, a ciekawa jestem,

co pani chciała powiedzieć.

– Łudzę się, że dzieląc się moją wiedzą, daję coś uczelni w zamian za

wykształcenie. Nie posiadam żadnych oszczędności, ale uczenie...

Pani Lehmann uśmiechnęła się serdecznie.

– Rozumiem panią.

Po długiej, interesującej pogawędce, starsza pani obejrzała się.

– Panowie też się rozgadali. Muszę odciągnąć męża, bo zamęczy

gospodarza. Jim we wtorek ma operację, więc potrzebny mu spokój.

Nawet Dominique zrozumiała aluzję.

– Matt, kochanie – rzekła przymilnym tonem – podrzucisz mnie do

domu? Przyszłam pieszo, bo mam niedaleko, ale o tej porze boję się sama

chodzić.

– Jasne, że nie możesz iść bez opieki. Oczywiście odwiozę panie.

Najpierw ciebie. Odpowiada ci takie rozwiązanie?

Anne widziała, że Dominique jest niezadowolona i z rozbawieniem

czekała na jej reakcję. Matthew jednak nie czekał, przeprosił i wyszedł.

Kamerdyner odprowadził gości do samochodu i otworzył drzwi.

Dominique teatralnym gestem dała Anne pierwszeństwo. Anne z trudem

wcisnęła się na niewygodne siedzenie z tyłu i skrzywiła, gdy uderzyła się

w obolałe biodro.

Dwie przecznice dalej stanęli przed imitacją francuskiego zamku. Anne

pomyślała, że styl budowli idealnie pasuje do stylu właścicielki.

Dominique zaczekała, aż Matthew otworzy drzwi z jej strony, a potem

szła powoli, sztywno, jakby zbliżała się do prawdziwego pałacu.

Po ich odejściu Anne zaczęła się kręcić, żeby zająć wygodniejszą

pozycję. Widziała, że Dominique zatrzymuje Matthew i oceniła, że

przyjdzie dość długo czekać. Zastanawiała się, o czym jeszcze można

rozmawiać po wspólnie spędzonym wieczorze. Czy Dominique zaprasza

Matthew, żeby wstąpił w drodze powrotnej?

– Co ci do tego? – spytała na głos.

Kątem oka dostrzegła, że dwie postaci zlewają się w jedną, więc

odwróciła głowę. Przypomniała sobie, jak przed laty ukradkiem poszła do

kina, żeby śledzić najstarszego brata i jego dziewczynę. Po pewnym czasie

usłyszała:

– Przesiądziesz się, czy też dobrze ci tam i wolisz zachować wyniosły

dystans do szofera?

– Trudno mi się ruszyć.

Matthew bez uprzedzenia wyciągnął ją i pomógł usiąść z przodu.

Anne odetchnęła z ulgą.

– Teraz rozumiem, jak modelki Picassa czuły się po całym dniu

pozowania.

– Przepraszam. Zapomniałem, że gimnastyka w twoim stanie nie jest

wskazana.

Anne rzuciła okiem na dom Dominique.

– Powinieneś się wstydzić złośliwych uwag o moim domu i o tym, co

można kupić z pensji.

Matthew uśmiechnął się, lecz nic nie powiedział, a Anne pomyślała, że

widocznie źródło dochodów Dominique nie jest dla niego tajemnicą. Może

znają się od dziecka?

Jednostajne kołysanie samochodu zmorzyło ją, więc drgnęła nerwowo,

gdy Matthew nagle się odezwał.

– Wyjaśnijmy jedną kwestię. Otóż zaproponowanie ci innych

obowiązków to nie mój pomysł.

Anne otworzyła oczy.

– Aha. Faktycznie nie widzę powodu, dla którego miałbyś przejmować

się, czy znowu dostanę po głowie.

– Gdyby ojciec zapytał mnie o opinię w tej sprawie, powiedziałbym, że

nie warto wysilać się, żeby ci pomóc.

– Dziękuję uprzejmie i doceniam twoją szczerość.

– Nawzajem. Dlatego chciałbym usłyszeć, czemu według ciebie nie

będę przyzwoitym wydawcą.

– Tak się nie wyraziłam.

– Ale o to chodziło. No mów. Obiecuję, że nie wykorzystam tego

przeciw tobie.

– Bardzo pan łaskaw.

– Wolisz, żebym domyślał się, co o mnie sądzisz?

– No, skoro tak... Uważam, że na stanowisku, jakie zajmuje twój ojciec,

potrzebne są zdolności, których nie można przekazać.

– Co to ma znaczyć?

– Że nie podlegają automatycznemu dziedziczeniu. Dobry wydawca

musi zdobyć wszechstronne doświadczenie, mieć jasną wizję. Tego nie

można wyczarować, mówiąc: „Pasuję cię na wydawcę". Tu trzeba

dojrzałości, której nabiera się z wiekiem.

– Gdzie się tego wyuczyłaś? – spytał Matthew opryskliwie. – Dałaś

niezły popis, gdy zagroziłaś sądem...

– Ja zęby zjadłam w tej pracy, a ty nawet pojęcia nie masz o połowie

problemów. Można wiedzieć, kiedy i ile czasu spędzałeś w redakcji?

– Bywałem parę razy w tygodniu, gdy zanosiłem felieton.

Anne spojrzała na niego podejrzliwie. Czy on wie, że rzuca na siebie

oskarżenie?

– I według ciebie tyle wystarczy, żeby być fachowcem z prawdziwego

zdarzenia? To dobre dla felietonisty.

Łatwo proponować rozwiązania, gdy nie ponosi się odpowiedzialności

za wprowadzenie ich w życie i za wyniki.

Gdyby poważnie traktowano te twoje niesłychane propozycje, połowa

kraju pogrążyłaby się w chaosie.

– Może masz rację – niespodziewanie zgodził się. – A zamiast tego w

całym kraju panuje chaos i...

– Wolę nie myśleć, co u nas będzie się działo, gdy obejmiesz rządy. Z

twoimi pomysłami...

– Znasz mnie tylko jako felietonistę.

– Przecież nim jesteś! Nie wykręcaj się! – Patrzyła na niego z

niedowierzaniem. – A stanowisko wydawcy to całkiem inna para kaloszy.

Sam pomysł, że kluczową pozycję zajmie ktoś bez przygotowania,

praktyki... Będziesz musiał dużo się uczyć...

– Powinienem być zaszczycony, że uważasz, iż można mnie wyszkolić

– przerwał Matthew bez gniewu.

Anne zastanowiła się przez chwilę.

– Tak, masz szansę się nauczyć. Pod warunkiem, że uznasz, iż

powinieneś. Ale twojemu ojcu chyba nie chodzi o powolne kształcenie się

następcy, a dla ciebie okres praktykowania byłby utrapieniem...

Matthew znowu wpadł jej w słowo.

– Skąd tyle wiesz o tym, co i jak mój ojciec myśli?

Wzywał cię, żebyś mu doradzała, czy po prostu czytasz w myślach? A

może... podsłuchujesz?

Anne ugryzła się w język, żeby nie zareagować zbyt ostro.

– Obrażasz mnie – syknęła.

– Ale nie zaprzeczyłaś, więc mam rację. No, kochanie, z kim ojciec

rozmawiał?

– Z adwokatem. Wczoraj na przyjęciu.

– A, to dlatego plan nie jest już tajemnicą.

Ledwo zajechali przed dom, Anne otworzyła drzwi i sucho

powiedziała:

– Dziękuję za odwiezienie.

Matthew też wysiadł.

– Zawsze dla bezpieczeństwa odprowadzam damę do drzwi.

– Moje są o pięć kroków stąd.

– Nie szkodzi.

Na ganku wyciągnął rękę po klucze, ale Anne udała, że tego nie widzi.

– Nie zdążyłam podziękować twojemu ojcu...

Matthew nie dotknął jej, lecz wyczuła, że zamierza to zrobić, więc

odskoczyła jak oparzona.

– Czemu skaczesz? – spytał zaintrygowany.

– Przestań udawać – mruknęła speszona. – Ale playboy z ciebie; jedna

jazda, dwa pocałunki...

– Przeszkadza ci, że pocałowałem Dominique?

– Ani trochę. Nie moja sprawa, kogo całujesz, ale jestem trochę

zdegustowana.

– Czemu?

– Czy ty jesteś zupełnie pozbawiony wrażliwości? Bycie świadkiem

podobnych scen nie należy do przyjemności.

– Przecież nie patrzyłaś. Dlaczego?

– Bo nie lubię podglądać takich rzeczy.

– Szkoda. Gdybyś na nas patrzyła, wiedziałabyś, że nie było żadnych

„takich rzeczy". Tylko to.

Nie zdążyła zrobić uniku, poczuła chłodne usta na swoich. Pocałunek

był krótki i tak lekki, że nie miała za co się obrazić.

– Czarujące – wycedziła przez zaciśnięte zęby. Mam nadzieję, że

Dominique też doceniła twój popis.

A teraz, jeśli łaskawy pan pozwoli...

– Nie podobało ci się? Widzisz, Dominique pocałowałem trochę

inaczej. O, tak.

Jedną ręką objął ją wpół, a drugą ujął pod brodę i tym samym zupełnie

obezwładnił. Anne przeszyło kilka fal strachu – czy to na pewno strach? –

gdy całował ją powoli, ale coraz namiętniej. Na koniec lekko ugryzł ją w

wargę i powiódł językiem po zębach.

Anne jęknęła, więc odsunął ją od siebie, lecz nadal mocno trzymał.

Całe szczęście, bo osłabła i uginały się pod nią kolana.

– Taki pocałunek podglądaczka powinna docenić.

Czułaś różnicę, prawda? Dobranoc i do zobaczenia.

Anne weszła do domu i gniewnie zatrzasnęła drzwi.

– No, teraz przynajmniej wiem, czemu Dominique tak długo

wytrzymała mimo chłodnego wiatru. W ramionach Matthew nie czuje się

zimna – szepnęła.

Podczas poniedziałkowej konferencji Matthew siedział obok ojca, co

było zrozumiałe. Natomiast to, że przez cały czas milczał, bardzo Anne

zaskoczyło. Podświadomie oczekiwała, że zarozumiały felietonista

wystąpi z jakimiś wspaniałymi pomysłami. Dlaczego nic nie mówi?

Czyżby wziął sobie do serca to, co mu zarzucała? Jeżeli jest gotów słuchać

i uczyć się...

Milczenie jednak nie oznacza, że dany człowiek ze wszystkim się

zgadza. Być może Matthew wolał czekać, aż jego pozycja w „Chronicie"

ugruntuje się. Przecież i tak wszyscy wiedzieli, że ma bardzo

zdecydowane poglądy i nie waha się przed wypowiadaniem ich publicznie,

głośno i otwarcie.

Tym razem Anne i Holly poszły na kolację do modnej restauracji.

– Nie wierzę, żeby on dużo tu zmienił – zaczęła Holly. – „Chronicie" to

bardzo dobry dziennik. W ciągu pięciu lat przyznano nam sześć nagród

Pulitzera.

– Siedem.

– Jeszcze lepiej. Jeśli Matthew zależy na nagrodach, nie będzie

kwestionował kosztów zbierania materiału. To oczywiste.

– Nie jestem taka pewna Anne nie oparła się pokusie i na deser

zamówiła sernik z polewą czekoladową.

– Ale z ciebie łakomczuch – skrytykowała ją Holly.

– Nieprawda.

– Rozumiem, czemu tak reagujesz na Matthew. Moim zdaniem jesteś

zazdrosna.

– Piątka za domyślność – rzuciła Anne z ironią. – Mylisz się, moja

droga. Nie podoba mi się, że naszą gazetę ma przejąć playboy, którego

brak doświadczenia równa się arogancji.

– Wiem, że traktujesz „Chronicie" trochę tak, jak kwoka pisklę, ale

twoje pretensje mają podłoże osobiste.

Anne zastygła z widelczykiem przy ustach.

– Fakt, że nie przepadam za Garrettem juniorem nie znaczy...

– Chodzi o ciebie, nie o niego. Skoro stanowisko obejmuje ktoś z

zewnątrz, nie będzie awansów wśród personelu. Każdy zostaje na

dotychczasowym miejscu i twój awans majaczy gdzieś w dalekiej

przyszłości. To cię bardzo irytuje.

– Czyli według ciebie mam pretensję do Matthew, bo marzy mi się

stanowisko naczelnego? Nie przeczę, że kiedyś chciałabym zajść tak

wysoko, ale jestem realistką. Wszyscy nie mogą być na górze. Poza tym

jestem zadowolona z tego, co teraz robię.

– Jak długo będziesz zadowolona? Nie wmówisz mi, że praca w nocy

to rozrywka.

– Lubię ją, bo wtedy dużo się dzieje.

– Gdy wyjdziesz za mąż i będziesz miała dzieci, też będziesz

zachwycona powrotami po północy?

– Nie warto martwić się na zapas. Na razie nie przewiduję zmiany stanu

cywilnego.

– Przestałaś opłakiwać Rudy'ego?

– Owszem.

– To dobrze, bo mamy nowego pracownika. Dla mnie za niski, ale

tobie...

– Daj spokój. Wracając do tematu, nie sądzę, żeby Matthew wiecznie

trzymał mnie na nocnej zmianie.

Nadal posądzała go o to, że podsunął ojcu pomysł, aby zaproponować

jej zmianę godzin pracy. To nic, że wyparł się i twierdził, że nie ma z tym

nic wspólnego. Nie chodzi mu o bezpieczeństwo, ale o to, by usunąć

kogoś, kto już coś osiągnął.

– Zauważyłam, że masz mniej obowiązków – uparcie ciągnęła Holly. –

Ostatnio tylko czytasz i czytasz.

– Muszę być na bieżąco, bo to należy do zakresu moich obowiązków.

– Od dwóch lat robisz to samo, więc dojrzałaś do zmiany.

– Racja. Nie zgadzam się z taką polityką, ale wiem.

– kiedy się poddać. Czy jest inne wyjście? Zorganizujemy pucz, żeby

obalić Garretta juniora?

– Tobie zostawiam decyzję.

Anne pomyślała, że w przyzwoitej redakcji nie ma miejsca na intrygi i

być może dlatego Matthew spodobała się ciepła posadka. Miał

zapewniony byt i święty spokój do końca życia.

We wtorek, ledwo studenci wyszli z sali, ujrzała Rudy'ego.

– Co cię tutaj sprowadza? – spytała niezbyt uprzejmie i chłodno.

– Ty. Masz czas, żeby wstąpić na kawę?

Anne spojrzała na zegarek, zawahała się, ale skinęła głową.

– Tylko kwadrans, bo śpieszę się do pracy.

– A ja zaczynam o dwunastej. Zawsze mieliśmy inny rozkład zajęć i...

Anne speszyła się, bo nie miała ochoty wracać do przeszłości.

Kawiarnia była pełna, ale znaleźli jeszcze dwa wolne miejsca.

– Jak udała się kolacja u szefa? – spytał Rudy. Pewno było nudno, jak

zawsze na takich spotkaniach.

Anne pomyślała, że groźba podania szefa do sądu i pocałunki jego syna

to niekoniecznie nudny repertuar.

– Za to wieczór poetycki bardzo się udał. – Rudy wrzucił do kawy

drugą kostkę cukru. – Przeczytałaś książkę?

– Nie. Przepraszam, ale jeszcze nie miałam czasu. Obiecuję, że

niebawem się do niej zabiorę.

– Odruchowo położyła rękę na jego dłoni. Rudy spojrzał na smukłe

palce i nakrył je drugą ręką.

– Jeszcze zależy ci na mnie, prawda? Wiem, że miłość tak szybko nie

wygasa.

– Ja...

– Kochanie, daj mi szansę. Teraz moje choleryczne wybuchy są

rzadsze, bardziej nad sobą panuję. Gdy cię straciłem, zrozumiałem, jaki

trudny mam charakter.

– Nie sądzę...

Powinna czuć się uszczęśliwiona. Kiedyś naprawdę kochała Rudy'ego i

rozstanie z nim nie było łatwe. Tym bardziej że nie zrobił nic

niewybaczalnego. Po prostu coraz bardziej bała się wybuchów gniewu,

nawet gdy je przewidywała. Skoro jednak Rudy zrozumiał swój błąd,

miała obowiązek dać mu szansę. Obowiązek? To powinna być

przyjemność, radość, a nie obowiązek.

Rudy pocałował ją w rękę i szepnął:

– Spotkamy się w czwartek wieczorem i uczcimy zgodę kolacją w

najlepszym lokalu.

– Ale nie zaręczyny... Nie mogę, nie jestem gotowa.

– Dobrze. Rozumiem, że muszę udowodnić, że się zmieniłem.

Przekonasz się, jak bardzo.

Anne przebiegł zimny dreszcz. Dlaczego? Przecież powinna być

zadowolona.

Rozdział 4

– Przepraszam, ale muszę już iść.

Rudy spojrzał na duży ścienny zegar.

– Ale ten czas leci! Spóźnię się na zajęcia! Kochanie, do zobaczenia w

czwartek. – Gdy wyszli, objął ją i pocałował. – Przyjadę po ciebie.

Anne nie lubiła czułości przy świadkach, ale tym razem nic nie

powiedziała. Długo patrzyła w ślad za Rudym, który przebiegł na drugą

stronę ulicy i zniknął w budynku swego wydziału.

– Cieszę się – szepnęła. – Cieszę się.

Te dwa słowa, powtarzane w myśli, stanowiły akompaniament do

rytmicznego stukotu obcasów. Dzień był bardzo ładny i gdy rano powoli

szła na zajęcia, rozkoszowała się krótkim spacerem. Teraz miała mało

czasu, więc odległość do domu jakby się wydłużyła.

Rano wyśmiałaby każdego, kto by powiedział, że umówi się z byłym

narzeczonym na kolację, żeby dać mu szansę i porozmawiać o wspólnej

przyszłości. Uważałaby, że coś takiego jest absolutnie niemożliwe. A

tymczasem postąpiła wbrew sobie i w ciągu kilku godzin zaszła taka

zmiana.

Rano twierdziłaby, że bardzo żałuje, iż sprawy przybrały taki, a nie

inny obrót i szkoda, że plany spaliły na panewce. Byłaby o tym święcie

przekonana. W pierwszej chwili, gdy usłyszała, o co Rudy'emu chodzi,

wpadła niemal w panikę. Jej wahanie nie wynikało jednak ze strachu przed

gniewnymi wybuchami Rudy'ego. Wystraszyła się tego, że ma podjąć

dozgonne zobowiązanie i chciała zażądać, aby jej nie poganiał.

Zastanawiała się, dlaczego wciąż nie jest gotowa związać się z kimś na

całe życie. Miała dwadzieścia siedem lat, więc nie należało długo zwlekać.

Kiedy wyjdzie za mąż, jeśli nie teraz?

Wmawiała sobie, że zerwała zaręczyny, bo przerażały ją awantury, ale

może wcale nie o to chodziło. Może winę ponosił nie tyle Rudy, co jej

obawy? Jaka była prawdziwa przyczyna zerwania? Jeżeli nie chodziło o

awantury, to czego się bała? Samego małżeństwa? Rodzenia dzieci?

Obowiązków i odpowiedzialności wynikającej z posiadania rodziny?

Podobne obawy byłyby uzasadnione, gdyby jej rodzice się rozeszli i z

tego powodu w dzieciństwie przeżyłaby tragedię. Lecz wychowała się w

zżytej i kochającej się rodzinie. Już jako podlotek podświadomie czuła, że

pragnie tego samego dla siebie. Chciała mieć kilkoro dzieci i nie wątpiła,

że dobrze je wychowa. Pragnęła wyjść za człowieka, który będzie nie

tylko kochającym mężem, ale też prawdziwym przyjacielem.

Początkowo uważała, że Rudy spełnia wymagania, a zaczęła wątpić,

gdy wybuchy gniewu i awantury stały się coraz częstsze. Nie chciała, by w

przyszłości z tego powodu cierpiały niewinne dzieci.

Dlaczego więc teraz tak nieoczekiwanie dla siebie robi mu nadzieję?

Czy postępuje rozsądnie? Czy powinna zagłuszyć wątpliwości, chociaż nie

wie, na ile on naprawdę się zmienił?

A jeśli strach przed wybuchowym charakterem przyszłego męża był

jedynie maską, pod którą krył się prawdziwy problem, czyli wymówka, by

czekać na wymarzonego, idealnego partnera?

Rozsądek podpowiadał, że w życiu nie ma ideałów. Nawet jej rodzice

nie dobrali się pod każdym względem Pan McKenna był profesorem

matematyki, ale jego żona nie potrafiła nauczyć się racjonalnego

gospodarowania pieniędzmi. Pani McKenna pisała piękne wiersze, a jej

mąż z trudem składał nieskomplikowane rymy.

Do ideału było daleko i czasami dochodziło do spięć. Mimo to po

czterdziestu latach małżeństwa państwo McKenna nadal bardzo się

kochali, a to najważniejsze.

Anne chciała mieć to samo i uważała, że na mniej nie warto się godzić.

To był główny powód, dla którego miała tyle wątpliwości i nie

wiedziała, jak postąpić z Rudym.

W redakcji czekało pismo zaadresowane do wszystkich pracowników i

podpisane przez redaktora naczelnego.

Operacja pana Garretta odbyła się dziś, bez komplikacji. Najbliższe

godziny będą decydujące, ale lekarze są dobrej myśli i rokują pacjentowi

szybki powrót do zdrowia.

Anne uświadomiła sobie, że przez kilka godzin często była myślami

przy chorym. Po pamiętnej kolacji nie nadarzyła się okazja, by zamienić z

nim choć kilka słów, a dręczyło ją to, że wtedy źle się zachowała. Miała

wrażenie, że pan domu przez cały wieczór jej unikał. Gdy wychodziła, był

tak pogrążony w rozmowie, że nawet nie podszedł, aby ją pożegnać.

Podczas konferencji siedział bardzo daleko i wyszedł natychmiast po

zakończeniu.

Gdyby była zarozumiała, mogłaby dojść do wniosku, że w jej

obecności wydawca robi się nerwowy i dlatego omija ją z daleka. Jako

osoba trzeźwa sądziła, że starszy pan zapomniał o jej wybuchu i jest zajęty

swoimi zmartwieniami. A po konferencji uciekł nie tyle przed nią, co

przed bliźnimi, którzy współczują z powodu operacji i opowiadają o tym,

że znajomi znajomych mieli podobną i potem jeszcze jakiś czas żyli.

Anne niechętnie przyznała rację Matthew, który przewidział, że póki

nie przeprosi jego ojca, poty będzie dręczyła się, że mówiła, co ślina na

język przyniesie. Postąpiła podwójnie niestosownie, bo nawet nie

wysłuchała gospodarza do końca, lecz przerwała w pół słowa. A jeśli

zamierzał powiedzieć o awansie?

Po dokładnym rozważeniu za i przeciw, doszła do wniosku, że taka

ewentualność nie wchodzi w rachubę. Po prostu dlatego, ponieważ nie

było wakatów. Zdawała sobie sprawę, że doszła do poziomu, na którym

awanse są ograniczone, gdyż rzadko kto rezygnuje z wyższego stanowiska

w dobrej gazecie, a w „Chronicie" większość redaktorów nie jest w wieku

emerytalnym. Pan Garrett ewentualnie mógł zaproponować pracę tego

samego typu, tyle że w godzinach rannych. To zaś oznaczałoby

degradację.

Mimo wszystko należało wysłuchać go do końca, a potem uprzejmie

podziękować i nie przyjąć propozycji.

Było jej przykro, że zanim się znowu spotkają, pan Garrett będzie

myślał o niej źle. Los bywa złośliwy! Jeszcze nie tak dawno wątpiła, czy

wydawca kojarzy jej nazwisko, a teraz martwiła się, że zapamiętał nie

tylko nazwisko, ale i niestosowne zachowanie.

Jedyne, co mogła zrobić, to posłać choremu kwiaty, więc zadzwoniła

do kwiaciarni.

– Chciałabym zamówić bukiet i prosić o posłanie kwiatów panu Jimowi

Garrettowi w szpitalu przy Uniwersytecie Nicolet. Niestety, nie wiem, na

jakim oddziale leży, ale dziś rano miał operację serca.

Holly przysiadła na biurku i wzięła do ręki prace studentów.

– Lizuska – rzekła półgłosem.

Anne pokazała jej język.

– Nasz wydawca wcale nie ma na imię Jim – dorzuciła Holly. –

Przypadkowo wiem, że w uniwersyteckim szpitalu strasznie czepiają się

drobiazgów.

Anne podała poprawne imię pacjenta i usłyszała tak ciężkie

westchnienie, jakby kwiaciarka musiała zmienić już ułożony bukiet.

– Oni do imion pacjentów przywiązują większą wagę niż redaktorzy do

nazw ulic – niewinnie dodała Holly.

Anne uśmiechnęła się. Przed tygodniem znalazła w reportażu Holly

przekręcone nazwy ulic i wygłosiła parę cierpkich uwag o wiarygodności

gazety, w której zdarzają się takie pomyłki. Dlatego Holly ucieszyła się, że

przyłapała ją na nieścisłości.

Anne odłożyła słuchawkę i spytała:

– Przyszłaś w konkretnej sprawie, czy żeby przeglądać cudze papiery?

– Interesują mnie prace studentów, którzy niedługo pewnie wygryzą

mnie z pracy. – Holly rozejrzała się, pochyliła i ściszyła głos. – Co

powiesz, gdy ci zdradzę, że burmistrz bierze łapówki za projekty

rozbudowy miasta?

Anne popatrzyła na nią z powagą.

– Powiem, że musisz mieć niezbite dowody.

– Po co? Wszyscy o tym wiedzą, chociaż nikt nie ma dowodów.

– Wobec tego porozmawiaj z Matthew. Jemu taki drobiazg nie

przeszkadza w pisaniu zjadliwości. Już wytknął burmistrzowi to i owo.

Holly wybuchnęła śmiechem.

– Czytałaś jego dzisiejszy felieton? Ciekawe, jak burmistrzowi

podobają się epitety. Jeżeli nie wolno pisać o łapówkach w ratuszu, to czy

pozwolisz mi za tydzień jechać na koncert w Milwaukee?

– Z jakiej to okazji?

– Powrotu słynnego zespołu sprzed dwudziestu lat. Koniecznie

powinniśmy o tym napisać.

– A tobie zafundować bilet?

– Ty też mogłabyś się wybrać. Taki koncert jest ważnym wydarzeniem

w historii stanu. Znowu odmawiasz? No więc może zainteresuje cię

jesienny festiwal? W czwartek pójdziemy obie i miło spędzimy wieczór.

– Niestety, będę zajęta. Jeśli wyskoczysz z jeszcze jednym genialnym

pomysłem, każę ci napisać reportaż o dzisiejszym podwieczorku

dobroczynnym Junior League.

– To nie moja działka.

– Ale możesz pomóc, bo widzę, że nie masz co robić.

Holly poczuła się urażona.

– Jak to? Postępuję zgodnie z tradycją obowiązującą w każdym

przedsiębiorstwie. I idę za twoim przykładem.

– Co takiego? – Anne gniewnie zmarszczyła brwi. – Za jakim moim

przykładem?

– Przymilam się szefowej.

Holly zniknęła, nim Anne zdobyła się na ciętą odpowiedź.

Wieczorem postawiła na stoliku filiżankę gorącej czekolady, usiadła na

kanapie i otworzyła ulubione czasopismo. Miała zamiar przeczytać kilka

artykułów, a w połowie pierwszego zasnęła. Obudził ją dzwonek.

Podskoczyła i spojrzała na zegar; dochodziła północ. Kto o takiej porze

przychodzi z wizytą? Czyżby Rudy chciał teraz dokończyć przerwaną

rozmowę? Oby tylko nie on!

Wyciągnęła jego książkę spod gazet, rzuciła na stolik, cicho podeszła

do drzwi i wyjrzała przez wizjer. Stojący na ganku mężczyzna był

przygarbiony, lecz i tak wyższy od Rudy'ego. Gdy otworzyła, przybyły

odwrócił się i powoli wyprostował.

– Dobry wieczór. Wiedziałem, że nie śpisz, bo pali się światło. –

Matthew zerknął na łańcuch. – Nie wpuścisz mnie?

– Jestem nie ubrana.

Wsunął głowę w szparę i z uznaniem popatrzył na jej różową podomkę.

– Bardzo twarzowa... A tu jest trochę zimno.

Miał gołą głowę, lekki sweter i krótką, rozpiętą kurtkę. Ręce trzymał w

kieszeni.

– Trzeba było włożyć coś ciepłego. Ci, co się stąd wyprowadzili,

prędko zapominają, jaką mamy zimę. Gdybyś siedział w domu, byłoby ci

ciepło.

Matthew zrobił minę, jakby zastanawiał się nad jej uwagami.

– No dobrze. Wpuszczę cię, ale weź nogę. Muszę przymknąć drzwi i

zdjąć łańcuch.

Matthew uśmiechnął się i na ganku jakby pojaśniało. Anne otworzyła

drzwi, chociaż uważała, że powinna zamknąć je na wszystkie spusty i nie

wpuszczać pojawiających się bez zapowiedzi gości.

– O, widzę dobre rzeczy – rzekł, gdy weszli do pokoju. – Przez cały

dzień byłem w szpitalu...

– Niedawno twierdziłeś, że nie zniżasz się do aluzji – wypomniała mu

Anne, ale ruszyła do kuchni.

Poszedł za nią i prawie wpadła na niego, gdy się odwróciła. Starała się

opanować irytację, lecz głos miała ostrzejszy niż zwykle.

– Czy jest jakiś poważny powód wizyty o tej dość niezwykłej porze?

– Chciałem podziękować za kwiaty. Wzruszające, że pomyślałaś...

Speszyła się, ponieważ wyłowiła dziwną nutę w tonie, jakim to

powiedział. Co ona oznacza? Zawoalowaną ironię? Czy Matthew

podobnie jak Holly uważa, że Anne przymila się zwierzchnikowi?

– Naprawdę drobiazg.

– Sprawiły mi dużą przyjemność.

– Tobie?

– A komu? – Bez pośpiechu zlizał śmietanę z górnej – wargi. – Bilecik

był zaadresowany do Matthew Jamesa Garretta, czyli właśnie do mnie.

– A jakie imiona ma twój ojciec?

– James Emerson.

– Żarty sobie stroisz! – Anne przełknęła ślinę. – Przecież masz numer

II.

– Dano mi imiona po dziadku, który był pierwszym Matthew Jamesem

w rodzinie. Nie jestem juniorem, jak lubisz mnie nazywać. Imiona niezbyt

mi się podobają, ale nie pytano mnie o zdanie. Starczy ci takie

wyjaśnienie?

Anne pomyślała, że Holly idealnie się zemściła.

– Dziennikarzom nie należy w niczym wierzyć – burknęła. –

Szczególnie gdy chodzi o imiona.

– Racja.

– Wypij czekoladę i znikaj.

– Jak pani każe. Ale czy mogę wypić na siedząco? Cały dzień jestem na

nogach, bo w szpitalu, a przynajmniej na tym oddziale, nie ma krzeseł.

– Pewnie nie chcą, żeby odwiedzający za długo tam przebywali.

Weszli do pokoju.

– Może – rzekł Matthew bez przekonania. – Nie przejmuj się pomyłką,

bo to najładniejszy bukiet, jaki w życiu dostałem. – Usiadł na kanapie i

wskazał miejsce obok siebie. – Prawdę powiedziawszy, jedyny bukiet.

– Dobrze wiesz, dla kogo był przeznaczony i jeśli nie dasz go ojcu...

– Uspokój się, bo już dałem i ojcu też bardzo się podoba. Ale musisz

przyznać, że trochę skompromitowałaś nasz dziennik pod względem

dbałości o szczegóły.

– Anne usiadła w fotelu na biegunach, oparła głowę o poduszkę i

przymknęła oczy.

– Wyobrażam sobie, z jaką przyjemnością zwróciłeś ojcu uwagę na mój

brak kompetencji.

– Nie musiałem – spokojnie oświadczył Matthew. – Sama już

wcześniej się popisałaś.

Anne jęknęła w duchu i pomyślała, że chyba jest jedną z niewielu osób,

które życzliwy gest odbierają jako groźbę utraty pracy. Nadal miała

zamknięte oczy, więc nie widziała, że po ustach Matthew przemknął cień

uśmiechu.

– Sprawdzanie szczegółów należy do moich obowiązków. W ubiegłym

miesiącu zwolniłam człowieka, który za często się mylił. Miarka przebrała

się, gdy jedno i to samo nazwisko napisał inaczej aż sześć razy.

– Czyli z tobą jeszcze nie jest tak źle, bo do zwolnienia zostało ci pięć

pomyłek.

Zadzwonił telefon.

– Słucham?

– Dobry wieczór, kochanie – odezwał się Rudy. – Zarezerwowałem

stolik na siódmą.

– Aha.

Kątem oka dostrzegła, że Matthew otworzył książkę i zaczął czytać.

Ciekawe, czy telepatycznie wie, kto dzwoni, czy raczej chce uprzejmie

udawać, że nie słucha rozmowy, a powieść leżała pod ręką.

– Aha? – Rudy poczuł się urażony. – Tylko tyle masz do powiedzenia?

– Przecież mówiłeś, dokąd pójdziemy.

– A, tak. Wiesz, musiałem usłyszeć twój głos, żeby – mieć pewność, że

nasze spotkanie nie było snem. Nadal trudno mi uwierzyć, że się

umówiliśmy.

Anne też wydawało się to nieprawdopodobne.

– Zastanawiałem się, czy wypada dzwonić, bo może akurat czytasz

moją powieść.

– Niestety, jeszcze nawet nie zaczęłam. Zostawiam sobie na sobotę,

gdy będę miała wolny czas.

– Hm, nie wiem, jak to rozumieć. – Rudy zaśmiał się. – Pozwolić ci

spokojnie czytać, czy zaplanować teraz nasze spotkanie?

– Pozwól czytać.

Gdy wreszcie odłożyła słuchawkę, Matthew rzekł:

– Trzymasz biedaka w napięciu. Czemu nie przeczytałaś arcydzieła?

– Nie miałam czasu.

– Nie warto się śpieszyć, bo nic nie tracisz.

Anne uznała, że lepiej zmienić temat.

– Wiesz, dużo myślałam o rozmowie w niedzielę. O co twojemu ojcu

chodziło? Co znaczy jego zaskakująca propozycja? O jaką pracę chodzi?

– Skąd mam wiedzieć? – Wzruszył ramionami, zaznaczył, gdzie czytał

i zamknął książkę. – Mnie się nic nie mówi.

– Jak to? Twój ojciec wspomniał, że omawiał z tobą różne...

– Nie tę kwestię. Czemu się dopytujesz? Masz wyrzuty sumienia, że

posłałaś zwierzchnika do wszystkich diabłów?

– Nic takiego nie powiedziałam! – oburzyła się. – Nie słyszałam o

żadnym wakacie, a mało prawdopodobne, żeby ktoś chciał pracować na

innej zmianie. Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to pisanie krótkich

reportaży.

– Moim zdaniem to nie degradacja.

– A według mnie tak.

– Czemu? Od tego zaczynałaś?

– Owszem. – Skrzywiła się na wspomnienie początków pracy. – W

podrzędnej gazecie w Chicago pisałam o klubach brydżowych,

rozgrywkach tenisowych, dobroczynnych akcjach na przedmieściach. To

cud, że dostałam się do „Chronicie".

– Była duża konkurencja?

– Straszna. Zdobycie pracy w takim dzienniku było szczytem marzeń.

– A co teraz ci się marzy?

– To moja tajemnica. Nigdy nie zyskałam nic po znajomości, zawsze

muszę na wszystko ciężko pracować.

– Wracamy do punktu wyjścia. To znowu aluzja.

– Przepraszam. Nie robiłam aluzji, tylko stwierdziłam fakt.

– Myślałaś o tym, żeby przenieść się gdzie indziej? Marzysz o

stanowisku naczelnego na przykład w krajowym tygodniku?

Anne przeszył zimny dreszcz, ale opanowała się i spokojnie zapytała:

– Czy dajesz mi do zrozumienia, że powinnam zacząć rozglądać się za

nową pracą?

– Ludzie ambitni zawsze czegoś szukają.

– Często – poprawiła. – Ale ja wolę czekać i posuwać się ślimaczym

tempem w doskonałej redakcji, niż – szybko awansować w podrzędnej.

Chyba że... to, co mówisz... oznacza, że tutaj nie warto liczyć na awans.

Matthew znowu wzruszył ramionami.

– Ja nie decyduję.

Anne miała inne zdanie na ten temat i posądzała go o to, że nie chce się

przyznać.

Matthew powiódł palcem po okładce książki.

– Skoro do końca tygodnia nie będziesz miała czasu czytać, może mi

pożyczysz?

Spojrzała na niego zdumiona.

– Wiesz, nie bardzo mam ochotę...

– Czemu? Na pewno nie zniszczę. Ale jeśli nie masz do mnie zaufania,

mogę przeczytać na miejscu. Chyba zostało jeszcze trochę czekolady...

Anne raptownie wstała.

– Dobranoc. Życzę przyjemnego czytania. Nie musisz śpieszyć się z

oddawaniem.

Matthew podrzucił książkę i zręcznie złapał.

– Oddam za dwa, trzy dni, żebyś mogła dotrzymać obietnicy.

Odprowadzając go do drzwi, zastanawiała się, czy nastąpi kolejna

lekcja o pocałunkach pożegnalnych. Wbrew jej oczekiwaniom Matthew

uśmiechnął się filuternie, musnął dłonią jej policzek i zbiegł ze schodów.

Była zła, że nie odpowiedział na pytania i każe domyślać się, co ją

czeka. Lubił trzymać w napięciu! Dlatego ludzie czytali jego felietony,

nawet nie patrząc, co jest na pierwszej stronie. Głowiła się, co oznacza

pozornie obojętne pytanie, czy zamierza przenieść się do innej gazety, w

innym mieście. Czy to ostrzeżenie, że gdy on obejmie dziennik, dla niej

nie będzie miejsca? Czy dlatego nie kontynuował flirtu, który bezmyślnie

zaczął?

Dzień był wyjątkowo piękny jak na tę porę roku. Liście już opadły, lecz

nagie sylwetki drzew na tle czystego błękitu wyglądały malowniczo.

Anne zaspała, więc przyjechała na zajęcia samochodem. Teraz miała

wolny czas do wieczora i zamierzała rozkoszować się spokojem, bo nie

przewidywała żadnych niezwykłych wydarzeń.

– Anne!

Odwróciła się niezbyt zachwycona, że słyszy Rudy'ego.

– Ty znowu tutaj?

– Sądząc z twojej miny – rzekł z pretensją – jeszcze nic nie wiesz.

– O czym?

– O tym. – Podał gazetę. – Widzę, że nie czytałaś.

– Nie zdążyłam.

Rzuciła okiem na pierwszą stronę, ale Rudy otworzył na innej.

– Tutaj. Ten twój Garrett... Pożyczyłaś mu moją książkę!

– Niezupełnie, bo sam sobie wziął.

– Ale od ciebie. Powinienem to przewidzieć.

Zerknęła na felieton i głośno przeczytała:

– „Aby zachować prawo do wolności słowa, wolne społeczeństwo musi

od czasu do czasu znosić idiotyczną gadaninę. Nowa powieść Rudy'ego

Balfoura jest niestety przykładem... ".

Przemknęła jej myśl, że należało się tego spodziewać.

– Bardzo mi przykro.

– Tyle jadu – warknął Rudy. – Podam faceta do sądu.

– Daj spokój. Potraktuj to jak zwykłą krytykę.

– Obrazę nazywasz zwykłą krytyką? Po co dałaś mu książkę?

– Już ci mówiłam, że sam wziął. Zresztą, co to za różnica? Mógł

kupić...

– Wtedy przynajmniej miałbym satysfakcję, że musiał sięgnąć do

kieszeni. A tak, co? Jesteś jego wspólniczką... Posłuchaj, co jeszcze

napisał: „Książka nawet nie zasługuje na swój pewny los, czyli na to, że

nie czytana będzie długo leżeć na stolikach i półkach w całym kraju... ".

– To komplement...

– Komplement? – krzyknął Rudy. – Słuchaj dalej: „Jest więcej warta,

bo jako środek nasenny działa skuteczniej niż specyfiki zapisywane przez

lekarzy".

Anne przygryzła wargę, lecz nie zdołała ukryć uśmiechu.

– Ciebie to bawi! – wrzasnął Rudy. – Niech to jasny piorun...

– Trzeba przyznać, że jest w tym cały Garrett.

Rudy cisnął gazetę na chodnik i podeptał, a Anne pomyślała o jego

zapewnieniach, że nauczył się panować nad sobą i nigdy nie wpada we

wściekłość.

– W takiej sytuacji dzisiejsza kolacja odpada! Odwrócił się i odszedł

szybkim krokiem.

– Zegnam – zawołała za nim.

Była rada, że pozbyła się jednego kłopotu i żałowała, że przez kilka dni

niepotrzebnie się dręczyła. Serce od razu mówiło jej, że to niemożliwe, by

Rudy się zmienił.

Nic jednak nie usprawiedliwiało postępowania Matthew. Jego

bezwzględny atak zirytował ją. Postanowiła rozprawić się z nim, więc gdy

znalazła się niedaleko Pemberton Place, skręciła w prawo, zamiast jechać

prosto.

Zastała Matthew koło garażu, pochylonego nad silnikiem kabrioletu.

Szła wolno, licząc na to, że go zaskoczy i może, prostując się, Matthew

uderzy o coś głową. Gdy odezwała się, nie podskoczył, ale spokojnie

wyjął śrubokręt z pudła i dopiero wtedy się odwrócił.

– O, dobrze, że cię widzę. Całe rano usiłowałem się dodzwonić.

– Żeby przed czymś ostrzec?

– Ostrzec? Po co? – Spojrzał na nią z niewinną miną. – Aha, felieton

wywołał burzę?

– Owszem. Radzę sprawdzać przesyłki, bo możesz dostać truciznę.

Jednak przeczytałeś książkę.

– Tak. Proszę cię, podaj mi tamten klucz.

– Jesteś podżegaczem wojennym i celowo napisałeś taką zjadliwą

krytykę, żeby wywołać awanturę.

– Nieprawda. Nigdy nie piszę z premedytacją. Powiedziałem, co myślę,

to wszystko.

– Nie musiałeś być taki wstrętny.

– Gdybyś przeczytała dzieło, wiedziałabyś, że pisałem powściągliwie. –

Odłożył klucz i oparł brudne ręce na czystej karoserii. – Spodziewałem się

bardziej obiektywnej reakcji z twojej strony. Nie sądziłem, że będziesz

bronić czegoś, o czym nie masz pojęcia. Dla zasady bierzesz stronę byłego

narzeczonego, tak?

Anne ugryzła się w język, gdyż wcale nie zamierzała bronić Rudy'ego. ,

– Jedziesz do pracy?

– Nie, dziś mam wolne.

– Wobec tego oddam ci książkę, przeczytasz i potem podyskutujemy.

Jeśli uznasz, że jestem uprzedzony, przeproszę Rudy'ego.

– Wydrukujesz przeprosiny w gazecie?

– Oczywiście.

– Niemożliwe, żeby książka była aż taka zła i żebyś ty był tak pewien

swego.

– O ile się zakładamy?

– Przez ciebie straciłam kolację w „Grandzie", więc chyba wszystko

jasne.

– O, wysoka stawka, ale niech ci będzie. Idź posłuchać, co ojciec ma ci

do powiedzenia, a ja przyniosę książkę.

– Twój ojciec już jest w domu?

– Wrócił dziś rano.

– I chce ze mną rozmawiać?

– Tak. Widocznie jest coś ważnego. Chyba nie sądzisz, że dla zabawy

straciłem pół dnia, żeby się do ciebie dodzwonić?

– Co twój ojciec chce ode mnie?

– Nie wiem. Wbrew temu, co myślisz, nie konsultuje się ze mną w

sprawach dotyczących personelu. Ojciec jest w cieplarni na tyłach domu.

Wytarł ręce, wyłączył silnik i odszedł, beztrosko pogwizdując.

Rozdział 5

Sprawa dotycząca personelu!

Czyli wyszło szydło z worka i Matthew się zdradził. Nawet jeśli nie

omawiał z ojcem każdej decyzji, teraz wiedział, że nie chodzi o

zaproszenie na herbatę, lecz o sprawy służbowe. I w dodatku bardzo

ważne, skoro pan Garrett wzywa ją tuż po powrocie ze szpitala.

Pocieszała się, że pomyłka z imionami nie jest wykroczeniem, za które

grozi zwolnienie. Znała jednak procedurę udzielania zwykłej nagany, więc

ogarnęły ją złe przeczucia.

Nieśmiało zastukała do szklanych drzwi cieplarni przylegającej do

domu. Wyobrażała sobie, że rekonwalescent odpoczywa na wózku

inwalidzkim lub co najmniej w fotelu, a tymczasem siedział na wysokim

stołku. Był w ochronnym fartuchu, rękawy swetra podwinął do góry,

łokcie oparł na stole i oglądał jakąś roślinę w doniczce. Liście rośliny

wyglądały, jakby przywiędły po ostrej naganie. Anne rzadko dawała

ponosić się fantazji, lecz tym razem nie panowała nad myślami. Czy

wydawca na roślinie przećwiczył przemowę, którą przygotował dla

pracownicy?

– Czy pani zna się na storczykach? – zapytał pan Garrett bez wstępu.

Pytanie ją zaskoczyło.

– Niestety, nic o nich nie wiem.

– Szkoda. Według mnie ten miał za dużo wody. Inny powód nie

przychodzi mi do głowy. No, teraz przez tydzień nie dostanie ani kropli. –

Odstawił doniczkę na bok i odwrócił się. – Proszę zdjąć płaszcz, bo tu

ciepło, a musimy porozmawiać.

Na końcu języka miała uwagę, że w wolnym dniu lubi sama

zagospodarowywać swój czas, ale zamiast tego powiedziała:

– Wcale nie wygląda pan jak po ciężkiej operacji. Nie sądziłam, że tak

szybko wróci pan do domu.

– Teraz medycyna działa cuda. Dawniej taka operacja była poważna,

cięcia olbrzymie, a pobyt w szpitalu trwał tygodniami. Teraz lekarze

twierdzą... i każą nam wierzyć... że to zabieg kosmetyczny. Oczywiście

zalecili mi to samo, co przedtem: lekką dietę, dużo gimnastyki, mało

zmartwień. Ostatnie zalecenie jest przyczyną naszego spotkania.

Anne uznała, że musi przeprosić i im prędzej to zrobi, tym lepiej.

– Bardzo przepraszam za moje zachowanie w niedzielę. Nie wiem, co

mnie napadło, żeby zarzucić panu dyskryminowanie kobiet. Strzeliłam jak

kulą w płot... I obiecuję, że odtąd zawsze będę trzy razy sprawdzać imiona

i nazwiska. Takie niedopatrzenie...

– Och, to drobna pomyłka – przerwał pan Garrett. – I nie pierwsza.

Najpierw przez pół życia byłem znany tylko jako syn Matthew Garretta, a

teraz jestem tylko ojcem Matta Garretta. Chyba się przyzwyczaję.

– Jest mi naprawdę wstyd i nie zdziwię się, jeśli pan mi odpłaci i odtąd

będę dla pana Jane albo Cassandrą.

Starszy pan wybuchnął śmiechem, twarz rozjaśniła mu się i teraz

wyglądał jak Matthew.

– A co do tej drugiej sprawy – brnęła dalej. – Przepraszam, że

groziłam...

– Wina była moja – przerwał pan Garrett – a racja po pani stronie. Nie

przemyślałem wszystkich aspektów wiążących się z taką zmianą.

Anne odetchnęła i pomyślała, że może niepotrzebnie się denerwowała.

– Moje dziecko, mam nadzieję, że łaskawie wybaczysz staremu

człowiekowi...

– Pan wcale nie jest stary – zaprzeczyła automatycznie, lecz szczerze.

– Gdy za moich młodych lat dama znajdowała się w

niebezpieczeństwie...

– Stawał pan w jej obronie. Teraz też pan tak postąpił. Nowi strażnicy

są tacy gorliwi, że wszystkie kobiety odprowadzają do samochodu.

– Postępują według instrukcji. Ale, moja droga... – Starszy pan urwał

jakby speszony. – Przepraszam, wyrwało mi się.

W pierwszej chwili nie zorientowała się, o co chodzi.

– Och, tym razem to moja wina. A raczej pańskiego syna, który uważa

mnie za wojującą feministkę, gotową pobić każdego mężczyznę, który jest

wobec niej uprzejmy.

Przy drzwiach rozległ się gromki śmiech. Wszedł Matthew, który

zdążył przebrać się w brązowozielony sweter i brązowe spodnie.

– Ty wojującą feministką? To tylko pozory, mości panno. Tak

naprawdę jesteś beznadziejnie staroświecka.

– Ja?

– Świadczą o tym haftowane poduszki i czekolada na gorąco.

– Poduszki wyhaftowała moja babcia – zareplikowała ostro. – A

czekolada, jak chyba zauważyłeś, była z proszku.

– Ale bita śmietana prawdziwa.

Rzucił książkę, którą zręcznie złapała i włożyła do torebki.

– Synu, dobrze, że przyszedłeś – odezwał się pan Garrett. – Właśnie

miałem poprosić naszego gościa o wyświadczenie mi przysługi.

Wyświadczenie przysługi? Czyli nie chodzi o surową naganę? Anne tak

ulżyło, że nie spostrzegła, iż pan Garrett mówi o obu sprawach, jakby nie

przywiązywał do nich zbytniej wagi.

– Od lat nosiłem się z pewnym projektem – ciągnął starszy pan – a

teraz, gdy nadszedł odpowiedni moment, żeby go zrealizować, lekarze

zalecają duże ograniczenie obowiązków. Bałem się, że pomysł spali na

panewce, bo sam nie mogę go opracować, a Matt – wymownie spojrzał na

syna – nie ma czasu.

Anne zdziwiła się. Jak to? Mattowi brak czasu? Jest dopiero południe,

większość ludzi solidnie pracuje, a on majstruje przy starym samochodzie.

Wygląda, jakby miał mnóstwo wolnego czasu, ale skoro ojciec-wydawca...

– Sądzę, że to zajmie parę wieczorów – podjął pan Garrett. – Ale jak

już przebrnie się przez pierwszy etap...

– Tato – wtrącił się Matthew. – Nie trzymaj biedaczki w napięciu, bo

zżera ją ciekawość.

– Masz rację. Powinienem najpierw powiedzieć, o co chodzi. Otóż na

cześć mojego ojca postanowiłem ustanowić fundusz stypendialny dla

studiujących dziennikarstwo. Ale jak wiadomo, najtrudniej ustalić zasady

przyznawania pieniędzy, żeby skorzystali właściwi ludzie. W tym

wypadku interesują mnie nie tylko studenci potrzebujący wsparcia

finansowego, a znikąd nie mogący go otrzymać, ale tacy, którzy rokują

nadzieję, że za kilka lat czymś się wyróżnią. Nie mam ochoty finansować

wykształcenia dzieci, które rzekomo chcą zostać dziennikarzami, ale

kończą jako sprzedawcy...

– Zaraz ci podskoczy ciśnienie – ostrzegł Matthew.

Rekonwalescent puścił uwagę mimo uszu.

– Pan Lehmann twierdzi, że stawiam za dużo warunków, i to takich,

którym nikt nie sprosta. Jakoś nie mogę go przekonać, że wiem, czego

chcę. – Przez chwilę przypatrywał się Anne. – Czy pani rozumie, o co mi

chodzi?

– Chyba tak, ale...

– No właśnie. Tylko ktoś z praktycznym doświadczeniem mnie

zrozumie.

Anne wymownie spojrzała na Matthew, który cicho mruknął:

– Gratuluję.

– Rozumie pani, dlaczego chcę ją zwerbować – rzekł pan Garrett. –

Sam niewiele mogę zdziałać, więc potrzebuję kogoś, kto sformułuje

zasady, powiadomi odpowiednie czynniki i oceni podania.

– Anne gorąco poparła projekt, ponieważ zawsze są zdolni uczniowie,

których nie stać na studia. Takie stypendium umożliwiłoby im zdobycie

wykształcenia. Dziwiło ją jednak, że właśnie ona została wybrana. I

znalazła się w dość kłopotliwej sytuacji, ponieważ nie lubiła narzucanych

zadań, a nie wypadało odmówić przełożonemu.

– Syn podsunął mi myśl, żeby panią zapytać.

– Dziękuję, przyjacielu – bąknęła niezbyt uprzejmie. Matthew

wyszczerzył zęby w szelmowskim uśmiechu i rozłożył ręce.

– Widzę po twojej minie, że uważasz siebie za idealną kandydatkę.

– Pani ma osobiste doświadczenie, a poza tym od pani Dorie wiem, jak

pani angażuje się w sprawy uczelni. Nie tylko uczy bezpłatnie, ale czasem

sięga też pani do własnej kieszeni...

Anne nikomu o tym nie mówiła. Jak to się wydało? Ogarnął ją gniew,

więc policzyła do dziesięciu i w miarę spokojnie odparła:

– Pana projekt jest bardzo piękny...

– Mówmy sobie po imieniu.

– I chętnie pomogłabym, ale uważam, że potrzebna jest osoba z

większym doświadczeniem.

– Duże doświadczenie nie jest konieczne. Starczy, jeśli wypunktujesz,

jaka procedura oceny podań i jakie wymagania zadowoliłyby ciebie, a

mnie to wystarczy. Sama jesteś przykładem, jakiego szukam.

– Wątpię, czy pan Lehmann uzna moje argumenty.

Pan Garrett niecierpliwie machnął ręką.

– To nie problem, bo. Matt zgodził się pośredniczyć.

Ty opracujesz plan, a on przekona pana Lehmanna.

Anne zerknęła na Matthew, który nieznacznie wzruszył ramionami.

– Mój syn teraz nie może zająć się opracowywaniem szczegółów.

Oczywiście nie chcę, żebyś marnowała na to wolne chwile. Drobne

zmiany zapewnią ci czas w godzinach dyżuru redakcyjnego.

Anne rzuciła Matthew podejrzliwe spojrzenie. Czy wolne w godzinach

pracy to jego pomysł? Co jeszcze wymyśli? Czy zwolni ją, jeśli nie

wywiąże się z obowiązków?

– Dziękuję, ale i bez tego sobie poradzę.

– Z niecierpliwością czekam na wynik twoich przemyśleń.

Pan Garrett uśmiechnął się, wstał i wyciągnął rękę.

Anne czuła się pokonana i obawiała się, że zasady przyznawania

stypendium nie ujrzą światła dziennego. Intuicja mówiła, że obecność

Matthew nie ułatwi sytuacji.

Spotkali się o umówionej godzinie i ledwo usiedli przy stoliku,

powiedziała:

– Przyznaj się, że podrzuciłeś stryczek, na którym mam się powiesić.

Liczysz na to, że się skompromituję i twój ojciec będzie miał pretekst,

żeby mnie zwolnić.

Matthew patrzył na nią z marsem na czole.

– Mów dalej, bo na razie nic nie rozumiem. Lepiej wymyślasz intrygi

niż twój narzeczony. Czy zamierzasz pisać powieści?

– Przestań zmieniać temat.

– Jesteś niemożliwa. – Głośno westchnął. – Nie pojmuję, czemu wbiłaś

sobie do głowy, że dążę do zwolnienia cię z pracy.

– To twoja wina, bo dopytujesz się, czy zamierzam przenieść się do

innej gazety lub pisać książki.

– Aha. Stąd wnioskujesz, że chcę się ciebie pozbyć. Mylisz się, bo po

prostu zadaję uprzejme pytania. Zapominasz, że masz nade mną przewagę.

– Jaką?

– Dzięki felietonom sporo o mnie wiesz. Ja zaś muszę pytać, żeby

dowiedzieć się czegoś o tobie.

Logiczne tłumaczenie nie przekonało jej i nadal trwała w podejrzeniach

o ukryte motywy.

– Powiedzmy...

Rozejrzała się po sali, w której rzadko bywała. Chciała miło spędzić

wieczór, niezależnie od towarzystwa.

Przed wielu laty w hotelu odbywały się bale, wesela, bankiety, ważne

zjazdy. Potem moda zmieniła się, wystrój wnętrza przestał odpowiadać

nowym gustom i hotel powoli utracił popularność. Okazał się

nierentowny, lecz właśnie to go uratowało. Dobrze, że nie przynosił

dochodu, bo remont zniszczyłby styl typowy dla lat dwudziestych. A tak

pierwotne kolory i ornamenty zostały, tyle że przybrudzone, podniszczone,

miejscami niepełne. W późnych latach siedemdziesiątych przystąpiono do

renowacji; zachowano wszystko, co udało się odnowić. Teraz ponownie

weszło w modę przychodzenie na koktajl do „Marble Court" i urządzanie

wesel w wielkiej sali balowej. Znowu bawiono się tu i przy różnych

okazjach wznoszono toasty.

– Ładna sala, prawda? Wydaje mi się, że lada chwila orkiestra zagra

charlestona i na parkiet wyjdą niemodnie ubrane pary.

– Wróciło tu życie, więc tym większa szkoda, że Rudy nie uchwycił

specyficznej atmosfery.

Anne westchnęła.

– Usilnie się starał – ciągnął Matthew – ale mu nie wyszło. Zdaje mi

się, że nawet tu nie wstąpił, chociaż obrał hotel za miejsce akcji.

Zauważyłaś jego słabe punkty, prawda?

– Musisz teraz o nim mówić?

Matthew, który akurat napełniał jej kieliszek, tak się zdziwił, że rozlał

trochę wina. Odstawił butelkę i ujął dłoń Anne w swoją.

– Wcale nie muszę, bo są ciekawsze tematy. Przepraszam za

niestosowne zachowanie.

– Niestosowne? Ja nie...

Próbowała cofnąć rękę, lecz Matthew mocniej zacisnął palce, uniósł jej

dłoń do ust i pocałował.

– O, teraz postępujesz nietaktownie – szepnęła. – Co ty sobie myślisz?

– Ze źle cię zrozumiałem. Nie zdawałem sobie sprawy, że to ma być

randka. Sądziłem, że jedynym powodem spotkania jest książka Rudy'ego.

– Nie wypuszczał jej dłoni ze swojej. – Nie zorientowałem się, że to

jedynie wykręt, by być ze mną. Wybacz.

Anne bezskutecznie usiłowała wyrwać rękę.

– Nasza pierwsza randka – ciągnął uwodzicielskim tonem. – Trochę mi

głupio, że musiałaś mocno stuknąć mnie w głowę, żebym zrozumiał, o co

ci chodzi. Gdybyś szczerze powiedziała...

– Dobrze. Szczerze ci mówię, że jednak wolę porozmawiać o książce.

– Za późno. Przed chwilą nie chciałaś, więc nie będę cię zmuszał.

Gdy kelner przyniósł zupę, Matthew z westchnieniem żalu puścił rękę

Anne.

Anne uważała, że posunął się za daleko, chyba to celowy krok, aby

wyprowadzić ją z równowagi. Im mocniej ona się zirytuje, tym bardziej on

będzie z siebie zadowolony, a jeśli wpadnie w ten sam ton, zabawa prędko

mu się sprzykrzy. Dlatego spuściła oczy i słodkim głosikiem powiedziała:

– To żenujące, że słynny felietonista okazał się tak mało bystry.

Usłyszała coś jak westchnienie, ale nie była pewna. Ujęła jego dłoń i,

trzepocząc rzęsami, szepnęła:

– Od dawna darzę cię gorącym uczuciem. Zakochałam się w twojej

wspaniałej prozie. – Przelotnie zerknęła na niego. – Już jako dziecko,

ledwo nauczyłam się czytać, a to tak dawno...

Matthew zamknął jej dłoń w mocnym uścisku, więc szarpnęła się,

rzuciła mu gniewne spojrzenie i potrząsnęła obolałą ręką.

– Teraz rozumiem, co znaczy żelazny uścisk – syknęła. – Jeśli masz mi

zmiażdżyć palce, wycofuję się z gry. Zastawiłeś na mnie pułapkę, ale sam

w nią wpadłeś. Tak naprawdę nie chcesz przedyskutować książki, bo boisz

się, że będziesz musiał przeprosić autora. No, przyznaj się.

– Do czego? Lepiej ty się przyznaj, czemu przedtem nie chciałaś

omówić arcydzieła narzeczonego.

– Anne pomyślała, że lepiej nic nie mówić, ale odparła:

– Powieść nie przypadła mi do gustu. Być może jest dobra, ale...

– Nie jest – przerwał Matthew. – Niedopracowana akcja, złe opisy,

kiepsko naszkicowane postaci...

– Mimo to uważam, że powinieneś Rudy'ego przeprosić.

– Za co? I czemu? Żebyś ty miała spokój? Oczywiście rozumiem,

dlaczego go bronisz. To reakcja typowa dla ciebie.

– Wcale go nie bronię – zawołała.

Zawstydziła się, gdy zobaczyła, że ludzie przy sąsiednich stolikach

patrzą na nią. Spuściła głowę i wbiła wzrok w talerz.

Kilka minut później do ich stolika podeszła kobieta w średnim wieku.

– Panie Garrett, pański dzisiejszy felieton...

Matthew wstał.

– Niech pan nie wysila się i nie udaje znawcy współczesnej literatury.

Jest jasne jak słońce, że pan nie wie, o czym mówi. Moim zdaniem to, co

pan wypocił, jest nudne jak flaki z olejem. Nie zna się pan na takiej

literaturze.

Anne zdusiła niewczesny śmiech, a Matthew spojrzał na nią z gorzkim

wyrzutem. Potem wyjął z kieszeni dwie monety i podał nieznajomej.

– Proszę. Nieznajoma spąsowiała.

– Co to ma znaczyć?

– Przepraszam, że panią znudziłem i oddaję pieniądze za gazetę.

– Co za gbur! Nikt mnie tak nie obraził – krzyknęła kobieta i prędko

odeszła.

Matthew wzruszył ramionami i usiadł.

– Nic nie rozumiem. Starałem się być grzeczny i chciałem zwrócić

pieniądze.

– Nie powinieneś...

– W dodatku za całą gazetę, a nie tylko za stronę z moim felietonem.

– Nie udawaj głupszego, niż jesteś. To skandal. Wydawca nie musi

wszystkim dogadzać, ale niedobrze, jeśli czytelnicy pałają do gazety

nienawiścią.

– Tylko jedna czytelniczka... Założę się, że felieton przeczytała w

całości, a książki na pewno nie. Gdyby poświęciła jej więcej uwagi, nie

nazwałaby mnie nudziarzem. MNIE!

Długo kłócili się na temat książki i nie doszli do zgody nawet przy

kawie. Gdy kelner przyniósł rachunek, Matthew wymownie spojrzał na

Anne.

– Nie myśl, że zapłacę – uprzedziła pytanie. – Ty przegrałeś tę rundę.

Właściwie nie przepadam za stylem Rudy'ego, ale...

– Powiedz mi z ręką na sercu, czy naprawdę nie uważasz, że to jedna z

tych książek, bez których świat mógłby się obejść.

– Świat mógłby obejść się bez wielu rzeczy. Nie podpowiadaj mi, co

mam mówić. Nieważne, co myślę o powieści, bo nadal sądzę, że nie

powinieneś pisać takiej zjadliwej recenzji. I ta pani widocznie też tak

myśli.

– Nazwała mnie nudziarzem, a to zupełnie co innego.

– Tak czy owak jesteś mi winien kolację.

– Matthew uśmiechnął się i uregulował rachunek.

– A Rudy'emu jesteś winien przeprosiny.

– Nie chciej za dużo. Płacę za kolację, bo to nasza pierwsza randka, a

nie dlatego, że przegrałem. Chcę, żebyś wiedziała, jaki mam gest.

Odwiózł ją i nie tylko odprowadził do drzwi, lecz wszedł do domu.

– O, znowu się wpraszasz?

– Oczywiście. Jeśli kobieta wyznaje mężczyźnie wieloletnią miłość, nie

wypada tego ignorować. Byłoby to bardzo niegrzeczne. – Pomógł jej zdjąć

płaszcz. – Gdybyś nie uczyniła wyznania w miejscu publicznym, nie

czekałbym tak długo.

W kuchni Anne stanęła na palcach, żeby wziąć z półki dzbanek z

jabłecznikiem. Matthew zdjął dzbanek, podał i ją pocałował. Chętnie

rozbiłaby dzbanek na głowie impertynenta, ale miała unieruchomione ręce.

Była bezradna, gdy wyjmował spinki i wsunął palce w jej włosy. Obsypał

pocałunkami jej twarz i szyję, lekko ugryzł w ucho. Znalazł najwrażliwsze

miejsce tuż pod brodą, a wtedy pomyślała, że grozi jej wewnętrzny

wybuch. Pocałunki były inne niż poprzednio; wkrótce zabrakło jej tchu i

osłabła.

Dzbanek wyślizgnął się jej z rąk, lecz Matthew go złapał i odstawił na

szafkę.

– Jesteś niebezpieczna. Bardzo.

– A ty nie? – wykrztusiła, opierając się o jego szeroką pierś. –

Matthew...

– Czas, żebyś zwracała się do mnie zdrobniałym imieniem. W miłości

przeszkadza...

– Ze strachu przestało jej bić serce.

– Co takiego? Musimy coś wyjaśnić. Parę pocałunków wcale nie

oznacza, że interesuje mnie coś więcej.

– Kłamiesz, bo bardzo cię interesuje.

Anne odsunęła się, wlała do rondla sporą porcję jabłecznika i wrzuciła

cynamon. Matthew pocałował ją w kark.

– Nie denerwuj się, bo wiem, jaka jesteś staroświecka.

Usłyszała w jego głosie źle skrywane rozbawienie. Na pewno chętnie

zostałby do rana, ale potem szybko zapomniałby o tej nocy. Musi

pamiętać, że dla niego byłaby to zabawa bez znaczenia.

– Poza tym – dodał poważnie – wciąż mam w uszach twój przeraźliwy

wrzask na parkingu, a nie chcę, żebyś pobudziła sąsiadów. Zobaczymy się

w sobotę.

– W sobotę? Z jakiej okazji?

– Z okazji spotkania z Lehmannami, żeby omówić szczegóły dotyczące

stypendium. Pojedziemy do ich domku w Door County.

– Podobno nie masz czasu na zajmowanie się stypendiami – rzuciła z

ironią.

– Wydaje mi się, że będzie rozsądniej, jeśli przedstawię ojcu wynik

tego, co uzgodnimy między sobą. Lepiej nie męczyć go rozpatrywaniem

wszystkich wariantów. – Włożył płaszcz. – Zgoda?

Anne nie pociągała perspektywa spędzenia z Matthew niedzieli na wsi.

Gorączkowo szukała odpowiedniej wymówki, ale nic nie wymyśliła.

– W sobotę idę do pracy.

– Pamiętam, ale ja też muszę pracować.

– Ty? – zdziwiła się.

– Przyjadę, gdy wrócisz z redakcji, i w godzinę będziemy na miejscu.

– Nie mogę jechać, bo mam inne plany.

Matthew zawrócił ze schodów.

– Kłamiesz. Powiedziałaś Rudy'emu, że przeczytasz jego książkę w

sobotę, bo nie masz innych planów.

A skoro już przeczytałaś, jesteś wolna jak ptak.

Pocałował ją w czubek nosa i odjechał.

Rozdział 6

Za późno pobiegła do kuchni. Jabłecznik zdążył wykipieć i prawie się

wygotował. Na dnie rondla został brązowawy osad, a kuchenka była

pokryta lepką masą. Napełniła rondel zimną wodą i zaczęła wycierać

kuchenkę, myśląc o wyjeździe. Wiedziała, że w Door County jest pięknie

o każdej porze roku, lecz jesienią pogoda bywa niepewna i nagle może

zrobić się zima. Wzdrygnęła się, gdy wyobraziła sobie małą chatę

zasypaną śniegiem i odciętą od świata.

– Dopiero październik – powiedziała na głos. – Nie oszukuj się, bo to

wcale nie strach przed zimą, lecz przed czymś innym.

Zrezygnowała z czyszczenia kuchenki i nakryła ją mokrymi

ręcznikami. Liczyła na to, że do rana klejowata masa sama się rozpuści.

Z jednej strony miała coraz więcej wątpliwości związanych z

wyjazdem, a z drugiej uważała, że im prędzej wykona zadanie, którego się

podjęła, tym lepiej. W wiejskiej chacie niewątpliwie będzie więcej

spokoju potrzebnego do intensywnej pracy i być może ustalą zasadnicze

punkty. Jeśli uda się przebrnąć przez najtrudniejszy etap, wszyscy będą

zadowoleni i spokojnie wrócą do swych zajęć.

Przez chwilę rozważała, czy rano zadzwonić do pana Garretta i

powiadomić go, że się wycofuje. Zawsze można odmówić, nawet

zwierzchnikowi. Kłopot polegał jednak na tym, że nie chciała odmawiać,

bo była przekonana, że ustanowienie funduszu stypendialnego jest bardzo

dobrą inicjatywą. Nie miałaby żadnych zastrzeżeń i entuzjastycznie

poparłaby projekt, gdyby nie została wciągnięta w sprawę niejako bez

uprzedzenia.

Jakie będą konsekwencje ewentualnej odmowy? Matthew nic nie zrobi,

gdyż jasno dał do zrozumienia, że sprawa interesuje go o tyle, o ile będzie

mógł zadowolić ojca, nie wkładając w opracowanie zbyt wiele wysiłku.

Czyli albo nikt nic nie zrobi i projekt upadnie, albo zajmie się nim

człowiek obojętny, który nie zrozumie, o jakich stypendystów panu

Garrettowi chodzi. Skończy się na tym, że będzie to fundusz jak wiele

innych. Pieniądze będą przyznawane bez dobrego rozeznania i tylko

przypadkowo pomogą tym, którzy rokują nadzieję na to, że zostaną

wybitnymi dziennikarzami.

Zgasiła lampy i dopiero wychodząc z pokoju, zauważyła czerwone

światełko automatycznej sekretarki. Wysłuchała dwóch nagrań. W

pierwszym Rudy przepraszał i zapewniał, że nikt nie ponosi winy za

poglądy aroganckiego felietonisty i prosił, żeby się odezwała. W drugim

zawiadamiał, że przyjechał, aby zabrać ją na kolację, lecz dom był

zamknięty. Dziwił się, że Anne ma do niego żal, mimo iż ją przeprosił.

Anne zirytowała się. Dlaczego Rudy uważał, że po awanturze będzie

grzecznie siedzieć w domu i na niego czekać? Czyżby zapomniał, że

odwołał spotkanie? Poza tym, dlaczego uważał, że wystarczą nagrane

przeprosiny?

Skasowała nagrania i poszła na górę. Zastanawiała się, jak Rudy

postąpiłby, gdyby ktoś skrytykował go tak, jak przydarzyło się to

Matthew. Na pewno nie zaproponowałby zwrotu pieniędzy. Przypomniała

sobie wyraz twarzy tamtej kobiety i wybuchnęła śmiechem. Matthew nie

cierpiał na kompleks niższości, miał dobre mniemanie o sobie, swej pracy

i poglądach. Taka pewność siebie nie oznaczała, że zawsze miał rację.

– Uważa, że jest dżentelmenem – szepnęła, ziewając.

– To nawet ciekawe.

W sobotę rano przyznała Matthew rację, że zaoszczędzą trochę czasu,

jeżeli pojadą na wieś prosto z redakcji. Dlatego zabrała do pracy podróżną

torbę, którą wsunęła pod biurko. Miała jednak wyrzuty sumienia, że w

pracy trzyma rzeczy na wyjazd.

Weszła Holly. Była elegancko ubrana, ponieważ wróciła właśnie z

hotelu, gdzie odbyła się uroczystość wręczania nagród. Kładąc na biurku

plik papierów, przymilnie spytała:

– Wybaczyłaś mi? Oto dowód, że odbyłam karę.

Anne rzuciła okiem na wydruk z powtarzającym się jednym jedynym

zdaniem i przeczytała:

– „Zawsze będę mówić prawdę i tylko prawdę". – Przerzuciła kartki i

gniewnie zmarszczyła brwi. – Nie liczy się. Miałaś napisać zdanie pięćset

razy, a nie jeden i powielić.

– Skąd wiesz, że nie ślęczałam nad tym przez dwa dni? – Holly

uśmiechnęła się znacząco. – Twój przyjaciel Garrett junior zrobił dziś

furorę. Oczarował całą salę.

Anne skrzywiła się. Czyli o to chodziło, gdy mówił, że w sobotę musi

pracować.

– Widocznie wygłaszanie mów to jego specjalność. Podobnie jak

zgrywanie się, komedianctwo, cyrkowe popisy.

– Myślałam, że go lubisz. Z tego, co mówi Dominique...

– O? – Anne rzuciła Holly podejrzliwe spojrzenie. – Od kiedy jesteś z

nią na ty?

– Nie jestem, ale dowiedziałam się okrężną drogą. Niedawno jadła

kolację w „Grandzie" i widziała, kto cię całował. Była wściekła.

Anne milczała.

– Przyznaj się, całował czy nie? To przez niego wtedy nie mogłaś

spotkać się ze mną?

– Wcale mnie nie całował – oświadczyła Anne sucho. – No, tylko w

rękę.

Holly patrzyła na nią rozczarowana.

– Ach, te plotki! Ludzie zawsze wszystko przekręcą. Wielki felietonista

pocałował cię tylko w rękę?

– To nic zdrożnego. Ale powinnam mieć więcej oleju w głowie i

zaproponować kolację gdzie indziej.

W zdenerwowaniu kopnęła kosz, który się przesunął, popychając torbę.

Holly długo wpatrywała się w torbę, po czym podniosła wzrok na

Anne.

– Jedziesz odpoczywać u przyjaciółki?

– Nie. Jadę pracować u znajomych.

– Po co ci taka wypchana torba? Nowoczesna kobieta, planująca noc z

ukochanym, zabiera tylko szczoteczkę do zębów.

– Myślisz, że takie plany obwieszczałabym ludziom – na prawo i lewo?

– syknęła Anne. – Jeśli jesteś bezrobotna, zaraz coś dla ciebie znajdę. W

tym momencie wszedł Matthew.

– Aha, rozumiem tę pracę – szepnęła Holly. – Przezorna nowoczesna

dziewczyna na taką okazję wkłada dwustronny kostium i rano nie musi

wstępować do domu, żeby się przebrać.

Matthew przysiadł na biurku i spojrzał na zegar ścienny.

– Oj, spóźniłem się. Przepraszam. Jesteś gotowa?

– Jeszcze nie – odparta Anne służbowym tonem. – Uprzedzam cię, że

pan Straw . wyraził się krytycznie o twoim poniedziałkowym felietonie.

Chyba niezbyt mu się podobał.

Matthew obojętnie wzruszył ramionami, a ona pomyślała, że redaktora

naczelnego boją się jedynie ci, którzy są od niego zależni.

– Ma pan jakiś swój ulubiony felieton? – zapytała Holly.

– Tak. Ten, który akurat skończyłem pisać.

– Aha. – Holly zrobiła niewinną minę. – To tak samo dyplomatyczna

odpowiedź, jak stwierdzenie, że pańską ulubioną dziewczyną jest ta, którą

pan ostatnio pocałował.

– To prawda – przyznał Matthew z uśmiechem.

– Holly, dzwoni twój telefon – rzekła Anne ostro.

– Mogę tu odebrać? – Nie czekając na pozwolenie, Holly wystukała

swój kod. – „Chronicie", słucham.

– Spóźnienie jest najmniejszym przewinieniem, za które odpokutujesz

– szepnęła Anne do Matthew.

– Och! – Holly zakryła słuchawkę ręką. – Pali się Sheboygan.

– Był to najnowszy i najwyższy budynek, w którym mieściły się

sklepy, biura i ekskluzywne mieszkania. O tej porze na pewno większość

ludzi była w domu i szykowała się do snu. Strażacy od początku

krytykowali budowę takiego wieżowca. Twierdzili, że jest za wysoki i

ugaszenie ewentualnego pożaru będzie prawie niemożliwe.

– Może to jakiś głupi dowcip?

W oczach Holly pojawił się charakterystyczny wyraz. Było to

przerażenie z powodu tragedii zmieszane z podnieceniem, że będzie

materiał na ciekawy reportaż.

Anne wyciągnęła rękę po telefon.

– Zaraz tam jedź i weź ze sobą fotografa. Zadzwoń, gdy sprawdzisz, co

się dzieje.

– Czy gazeta jest gotowa do druku? – zapytał Matthew i zmarszczył

brwi.

– Prawie.

Anne szczegółowo wypytała dzwoniącego i odłożyła słuchawkę. Pożar

wybuchł w jednym z biur. Możliwe, że palił się jedynie kosz z papierami,

ale ogień mógł ogarnąć całe piętro.

– Co robić? – szepnęła.

Obmyśliła linię postępowania, wybrała numer wewnętrzny i spojrzała

na zegarek. Dochodziła jedenasta, druk miał rozpocząć się za kwadrans,

ale należy wstrzymać się do telefonu od Holly. Gdy zgłosił się Peter

Grafton, powiedziała:

– Pali się Sheboygan i dlatego wszyscy muszą dłużej zostać w pracy.

– Pewnie ktoś poczuł dym papierosowy tam, gdzie – nie wolno palić i

zaalarmował straż pożarną – lekceważąco skomentował Peter. – Wielkie

rzeczy! Z takiego powodu mam kazać ludziom dłużej tu siedzieć? Już

prawie niedziela...

– Dostaną za nadgodziny – sucho rzuciła Anne. – Ale jeśli nie chce pan

ich zatrzymać, sama sobie poradzę i złożę pierwszą stronę.

– Nie może pani, bo na to nie pozwalają przepisy związkowe.

– Niech pan w poniedziałek złoży zażalenie na mnie w związku. Ja na

pewno wyciągnę konsekwencje, jeśli ludzie pójdą do domu. Proszę czekać

na wiadomość.

Matthew przyglądał się jej dziwnym wzrokiem.

– Fatalnie, że to stało się akurat teraz – rzekła przepraszająco. –

Niestety, nie mogę wyjść z redakcji, póki sytuacja się nie wyjaśni.

– Jeżeli naprawdę wybuchł pożar, współczuję ludziom, których

spotkało nieszczęście – rzekł Matthew poważnie. – Czy mogę wam jakoś

pomóc?

Zaskoczona wskazała regały koło okna.

– Podczas budowania wieżowca było sporo głosów krytycznych, ale

pracowałam w Chicago i nie pamiętam szczegółów. Pewnie szkoda fatygi,

ale tam są materiały.

Okazało się, że warto sprawdzić, jak było. Holly potwierdziła, że

wieżowiec się pali.

– Trudno opisać ten koszmarny widok. Jestem po drugiej stronie ulicy i

widzę płomienie na dziesiątym piętrze. Gary już zrobił kilka zdjęć.

– Zaraz przyślę kogoś po film, a ty postaraj się jak najprędzej

dostarczyć tekst.

– Potem Anne długo siedziała zamyślona.

Niedzielne wydanie było obszerniejsze niż codzienne i rozsyłano je do

prenumeratorów w całym stanie, a nie tylko w mieście. Część gazety już

wydrukowano i gotowe strony zostaną dołączone do ostatnich

wiadomości, które dopiero zostaną opracowane. To zaś wymaga czasu, a

wstrzymanie druku wydania niedzielnego niesie większe ryzyko niż

opóźnienie wydania codziennego. Należało dokładnie obliczyć czas

potrzebny na zredagowanie wyważonego artykułu o pożarze oraz na druk i

kolportaż. Jeżeli relacja o tragedii będzie niedokładna lub prenumeratorzy

nie otrzymają gazety o szóstej rano, mogą wyniknąć nieprzyjemności.

– Zadzwonię do naczelnego – rzekła jakby do siebie.

Matthew, który siedział przy sąsiednim biurku, wymownie na nią

spojrzał.

– Po co?

– Żeby pozwolił wstrzymać druk – odparła zniecierpliwiona. –

Myślałeś, że chcę umówić się na randkę?

– Nie musisz do nikogo dzwonić. Wstrzymaj druk na tak długo, jak

trzeba.

Anne nie od razu pojęła wagę jego słów. Dopiero po chwili zrozumiała,

że nie musi pytać redaktora naczelnego, skoro ma pozwolenie przyszłego

wydawcy. To, że zadecydował Garrett junior, chyba nie jest istotne.

– Dziękuję.

Druk podjęto dopiero po północy. Prawie połowę pierwszej strony

zajęło zdjęcie płonącego budynku, a resztę miejsca reportaż Holly i krótka

notatka o budynku, przygotowana przez Matthew.

– Jesteś zadowolona, prawda? – spytał, gdy szli na parking.

– Mam powody... Oczywiście serdecznie współczuję tamtejszym

mieszkańcom, ale pożar już opanowano i nie ma ofiar śmiertelnych. Więc

nie jestem bezduszna, jednak odczuwam dumę, bo sprawnie i rzetelnie

przygotowaliśmy artykuł.

– Wyprzedziliśmy radio i telewizję, a to duży wyczyn. Ale i trochę

kosztów. Holly uprzedziła, że w rozliczeniu umieści cenę za buty z

wężowej skórki, które ucierpiały od strażackiej wody.

– Trzeba będzie zapłacić, bo wytrwała do końca, aż do ugaszenia

pożaru.

Rozległ się pisk opon gwałtownie hamującego samochodu i tuż przy

bramie, na miejscu zarezerwowanym dla niepełnosprawnych, zatrzymał

się duży elegancki wóz. Wysiadło czworo ludzi, z których nikt nie był

kaleką. Anne poznała kobietę w futrzanej pelerynie i najchętniej uciekłaby

do mysiej dziury.

Dominique stanęła jak wryta i wymownie popatrzyła na Matthew

niosącego dużą torbę.

– Co ty tu robisz o tej porze? Uciekłeś z domu?

– Pomagam w pracy.

– Aha. Śpiwór też zabrałeś? My jedziemy z jednego przyjęcia na

drugie, ale wstąpiliśmy po gazetę. Zamieściliście coś o pożarze?

– Tak.

Anne odezwała się tak cicho, że jedynie Matthew ją usłyszał. Ujął ją

pod rękę i poszli dalej.

– Czemu Dominique nigdy nie kupuje gazety? – syknęła gniewnie. –

Zawsze przyjeżdża po darmowy egzemplarz! Ma tupet!

– Tym razem nie mogła kupić, bo wstrzymałaś druk – spokojnie

wyjaśnił Matthew.

Anne prychnęła, lecz nic nie powiedziała. Gdy zorientowała się, dokąd

idą, rzekła z gryzącą ironią:

– Widzę, że teraz ty parkujesz po kątach. Nie boisz się napaści? –

Dostrzegła Pierce Arrow, przystanęła i zawołała: – Tym pojedziemy tak

daleko?

– Obiecałem ci przejażdżkę kabrioletem, ale nie przewidziałem, że

wyruszymy w środku nocy.

– Dojedziemy?

– Boisz się, że utkniemy po drodze? Samochód jest stary, ale

zapewniam cię, bardzo bezpieczny.

– Nie chodzi mi tylko o bezpieczeństwo jazdy. Dotrzemy tam wcześnie

rano i pani Lehmann nie będzie zachwycona, że wyciągamy ją z łóżka.

– Uprzedziłem, że się spóźnimy. Nie będziemy ich budzić.

Przytrzymał drzwi, więc Anne westchnęła zrezygnowana i wsiadła.

– Mam nadzieję, że naprawiłeś już ogrzewanie. No, James, ruszaj w

drogę.

– Na imię mi Mart. Zauważyłem, że starasz się tak do mnie nie

zwracać, jednak przynajmniej powinnaś pamiętać, jak mnie ochrzczono.

Anne spąsowiała, ale ciemności skryły rumieniec wstydu.

– O co ci chodzi? – spytała zadziornie. – O ile mi wiadomo, każdy

szofer ma na imię James.

– Nie każdy.

– W samochodzie było dużo miejsca, wygodnie i cicho. Na widok

starego modelu kierowcy zwalniali, pozdrawiali ich klaksonem, niektórzy

machali ręką. Po pewnym czasie Anne też każdemu radośnie machała.

– Miło mi, że tak się cieszysz.

– To chyba jedyna okazja, żebym czuła się jak sławna osoba.

Im dalej na północ, tym mniej mijali samochodów, więc usiadła

wygodniej i zapatrzyła się w księżyc. Była pełnia i jasny krążek płynął po

czarnym aksamicie wraz z mrugającymi gwiazdami. Od czasu do czasu

przelatywał samolot odrzutowy.

Anne ziewnęła, przymknęła oczy, przytuliła policzek do obicia i

zdrzemnęła się.

– Anne?

Nie zareagowała, bo głos dochodził z bardzo daleka.

– Ścierpła mi ręka. Wiem, że to drobiazg, ale trudno mi zmieniać biegi.

Otworzyła jedno oko i zorientowała się, że leży skulona, z głową na

ramieniu Matthew.

– Trochę przesuń głowę, ale poza tym możesz tak zostać.

Anne speszyła się, gdy się zorientowała, że trzyma rękę na nodze

Matthew. Odsunęła się gwałtownie, a on wybuchnął śmiechem.

– Przepraszam, ale spałam – rzekła wyniośle. – Śpiący nie odpowiada

za siebie.

– Więc czemu odsuwasz się, jakbyś popełniła zbrodnię? Przysięgam, że

nie złożę skargi. Jeśli chcesz, sprawdzimy, za co odpowiadasz, gdy nie

śpisz.

– Anne odwróciła głowę.

– Lepiej uważaj, jak prowadzisz.

– Chętnie zjadę na pobocze.

Zaczął wesoło pogwizdywać, a po kilku minutach zjechał na bok, na

betonowy podjazd.

– Jesteśmy na miejscu.

Anne ze zdumieniem popatrzyła na duży dom.

– To ma być chata? Wygląda jak hotel.

Na parterze znajdował się jeden olbrzymi pokój, tonący w półmroku,

więc sufit był ledwo widoczny. W kominku żarzyły się węgle, a na niskim

stole zrobionym z grubego pnia stał termos, dwie filiżanki i talerz nakryty

serwetką.

– Kochana gospodyni zostawiła dla nas kanapki, czekoladę i ogień –

ucieszył się Matthew. – Wie, jak trafić do serca mężczyzny.

Rzucił trochę drew na węgle i wkrótce w kominku zapłonął ogień.

Anne usiadła przed kominkiem po turecku i wzięła kanapkę. Mocno

zgłodniała, toteż chleb z sałatką drobiową bardzo jej smakował.

– Co ciebie tak ciągnie do ognia? – spytała z pełnymi ustami. –

Wszędzie go podsycasz.

– To jeden z prymitywnych instynktów odziedziczonych po naszych

praprzodkach.

Usiadł obok i łagodnie przesunął ją tak, że oparła się o jego pierś. Miała

obie ręce zajęte, więc nie mogła się odsunąć, bo straciłaby równowagę.

Matthew pocałował jej skroń, potem policzek, wreszcie usta. Położył

rękę na jej piersi.

– To kolejny prymitywny instynkt? – spytała lekko drżącym głosem.

– Nie, chyba ten sam. Chęć igrania z niebezpieczeństwem... jak ogień...

dynamit... ty.

Bezskutecznie próbowała się odsunąć.

– Mówiłeś, że jesteś głodny. Jeśli droga do serca mężczyzny wiedzie

przez żołądek...

– Czasem przyjemnie jest zboczyć.

Wyszczerzył zęby w łobuzerskim uśmiechu, ugryzł kawałek jej

kanapki, a gdy przełknął, przytulił Anne mocniej i mocniej pocałował.

Potem delikatnie ułożył ją na wznak i obrzucił wiele mówiącym

spojrzeniem.

Anne pomyślała, że gospodarze są na górze, więc Matthew nie posunie

się za daleko. Dlatego pozwoliła na pieszczoty. Powoli odprężyła się i

oczy jej rozbłysły. Matthew dostrzegł to, westchnął, pocałował ją, wsunął

rękę pod sweter i dotknął jedwabistej skóry. Anne zamknęła oczy i z

przyjemnością unosiła się na fali pieszczot, nie dbając o to, jak dopłynie

do bezpiecznego brzegu.

Gdy Matthew nagle usiadł, poczuła się zagubiona, więc automatycznie

wyciągnęła do niego ręce.

– Nigdy tak się nie zabawiałaś... – szepnął.

– Nie zgadłeś.

– Nawet Rudy'emu pozwalałaś na trochę pieszczot, ale na nic więcej,

prawda?

– Co to ma do rzeczy? – wykrztusiła. Matthew delikatnie pogładził ją

po głowie.

– Może nic, a jednak ma znaczenie.

Powiedział to zmienionym, spiętym głosem i pocałował ją jakoś

inaczej, jakby z obawą.

Anne usiadła i obciągnęła sweter.

– Pomyliłeś się. Dalej i tak byśmy się nie posunęli...

Jestem strasznie zmęczona. Wiesz, gdzie mamy pokoje?

– Twój jest pierwszy po prawej stronie schodów.

Spojrzała na kanapkę rozgniecioną na podłodze i wystraszona

pomyślała, że sama wygląda podobnie.

Matthew zauważył jej zmieszanie, ale zamiast zrobić kąśliwą uwagę,

spokojnie powiedział:

– Nie przejmuj się, ja to sprzątnę.

– Wobec tego idę spać. Dobranoc. Wchodziła na schody, gdy zawołał:

– Anne!

Odwróciła się, a on cicho powiedział:

– Byłaś cudowna.

Przez moment zastanawiała się, o co mu chodzi. Dostrzegła, że zmienił

się na twarzy, gdy zrozumiał podwójne znaczenie tych słów. Wyglądał,

jakby go uderzono.

– Wiesz, o co mi chodzi. Pożar... druk...

– A co innego mógłbyś mieć na myśli? – spytała, udając zdziwienie.

Szybkim krokiem weszła na piętro.

Długo nie mogła zasnąć. Patrzyła na sunącą po podłodze smugę światła

i rozpamiętywała zmysłową przyjemność, jakiej doznała w ramionach

Matthew. Ogarnęły ją dziwne uczucia, jakby dopiero rozbudzone. Była jak

wulkan, który lada chwila grozi wybuchem.

Dlaczego Matthew odsunął się tak nagle? Widocznie zorientował się,

że ona nie zdaje sobie sprawy z tego, co się z nią dzieje. Sam doskonale

wiedział, dokąd pieszczoty prowadzą i nie chciał stracić panowania nad

sobą. Ze względu na gospodarzy, czy ze względu na jej niedoświadczenie?

Wolał zachować ostrożność, bo nie wiedział, czego ona się spodziewa,

jakich obietnic oczekuje? Na pewno nie zamierzał nic obiecywać. Trudno

winić go za to, że myślał o sobie...

Leżała, nasłuchując dziwnych odgłosów nieznanego domu. Po trzeciej

zachciało się jej pić, więc poszła do łazienki i na progu stanęła jak wryta.

Przy urny walce stał Matthew, w granatowych szortach, i mył zęby.

Zobaczył ją w lustrze i krzywo się uśmiechnął.

– Pani Dorie jest bardzo dyskretna, więc nie pytała, czy będziemy spać

razem, ale na wszelki wypadek dała nam sąsiednie pokoje.

– Przedzielone łazienką – sprostowała Anne. – Mogło być gorzej.

Poprzednio zauważyła drugie drzwi, lecz nie zastanawiała się, co jest za

nimi.

– Będę zawsze pukał – obiecał Matthew. – I zachowam się cichutko.

– Ja też.

Wróciła do sypialni i starannie zamknęła drzwi. Ze strony Matthew nic

jej nie groziło, ale bała się, że sama rzuci mu się w ramiona.

W uszach dźwięczały słowa: „Byłaś cudowna".

– Ale jestem głupia – syknęła ze złością. – Jak mogłam przypuszczać,

że on mówi o amorach przed kominkiem?

Wolałaby jednak, żeby właśnie tak było.

Rozdział 7

Promienie słońca padły na łóżko nakryte kołdrą w gwiazdy. Anne

spojrzała na zegarek i niechętnie wstała. Długo myła się, ubierała i

sprzątała po sobie. Najchętniej zostałaby w sypialni przez cały dzień.

Gdy wreszcie zdobyła się na odwagę i zeszła, w pokoju na dole nikogo

nie zastała. Stanęła przy kominku, teraz z przodu grzały ją płomienie

ognia, a z tyłu promienie słońca. Nagle zainteresowała się tym, co jest nad

kominkiem. Myśliwi na ogół lubią, gdy patrzy na nich majestatyczny łoś.

Pan Lehmann nie polował i chyba dlatego na ścianie było inne zwierzę –

wielki pluszowy miś ze szklanymi oczami i czerwoną kokardą.

Zdziwiła się, że przedtem go nie zauważyła, ale zaraz uprzytomniła

sobie, dlaczego. W nocy była tak zapatrzona w siebie, że nic nie widziała.

Z aneksu kuchennego wyszła pani domu.

– Dzień dobry. Moje dziecko, trzeba było dłużej pospać. Matt

opowiedział nam, jaką mieliście noc.

Anne w pierwszej chwili speszyła się, ale prędko się zorientowała, że

pani Lehmann chodzi o pożar i związaną z tym dodatkową pracę.

– Nie wypada spać, gdy jest taka piękna pogoda.

Wzięła kubek kawy i przysiadła na stołku koło ścianki oddzielającej

część kuchenną od pokoju.

– Matt mówił to samo. Panowie poszli popływać.

Anne wzdrygnęła się.

– Nie w zatoce, tylko w basenie. – Pani Lehmann posypała ciasto

kruszonką i wstawiła blachę do piekarnika. – Zabrałam się do pieczenia,

ale mam nadzieję, że moja krzątanina nie będzie wam przeszkadzać.

– Mnie na pewno nie. – Pociągnęła nosem. – Bardzo lubię takie

domowe zapachy.

– Przyjadą wszystkie dzieci i wnuki, więc śpieszę się, żeby jak

najwięcej teraz zrobić. Kiedy zjawia się cała rodzina, mamy tu mały hotel.

– Gdy Matthew powiedział, że jedziemy do wiejskiej chaty,

pomyślałam, że może będzie to chałupka z drewnianych bali.

Gospodyni wbiła kilka jaj do salaterki.

– Początkowo chcieliśmy mieć małą chatę, ale zbudowaliśmy dom, bo

postanowiliśmy zamieszkać tu po przejściu na emeryturę. Na razie

utrzymanie dwóch domów jest kłopotliwym obowiązkiem. Czy spało się

pani wygodnie i ciepło?

Anne lekko się zarumieniła, ale nie miała powodu do zażenowania, bo

spała sama. Pomyślała, że pani domu uprzejmie, bez podtekstu, pyta o

wygodę gościa.

Panowie wrócili, gdy nakrywała do stołu, i Matthew zaczął jej

pomagać. Przy nim zrobiła się tak nerwowa, że niewiele brakowało, a

zbiłaby ręcznie malowany talerz. W pewnej chwili Matthew nadepnął jej

na piętę, więc gwałtownie podskoczyła.

Matthew mruknął coś, co zabrzmiało jak przekleństwo, a głośniej

powiedział:

– Przepraszam za wczoraj. Popełniłem błąd.

– Nawet duży. Zresztą wszyscy się pomylili: ty, ja, pani Dorie.

Ciekawe, czy te pokoje ze wspólną łazienką to jej pomysł. Może prosiłeś o

sąsiadujące sypialnie, żeby łatwiej skruszyć mój staroświecki opór?

Matthew drgnął mięsień na policzku.

– Niech to wszyscy diabli!

– Czemu wczoraj się rozmyśliłeś? – ciągnęła na pozór spokojnie. –

Ogarnęły cię wyrzuty sumienia, czy wystraszyłeś się, że coś ze mną nie w

porządku i straciłeś zainteresowanie?

Matthew spojrzał na nią pociemniałymi oczami.

– Psiakrew! Przynajmniej się nie oszukuj. Dziś jeszcze mniej bym ci się

podobał, gdybym wczoraj skorzystał z wyraźnego zaproszenia...

– Zaproszenia? Jak śmiesz mówić, że ja cię zapraszałam...

– Ale nie próbowałaś mnie powstrzymać, nie kazałaś się opamiętać.

Możesz być albo obrażona, że zacząłem amory, albo obrażona, że się

wycofałem, ale nie jedno i drugie.

Anne z wrażenia zaniemówiła.

– Jak się zdecydujesz, powiedz mi, co wybrałaś – rzucił szorstko i

odszedł.

Niebawem pani Lehmann wniosła salaterkę z jajecznicą, a jej mąż tacę

z parówkami.

Po sutym posiłku Anne przesiadła się na kanapę i zaskoczona

obserwowała pana domu, który postawił na stole olbrzymie pudło.

– Zapraszam w góry – zwrócił się do niej. – To będzie trudne zadanie,

ale nie niemożliwe.

– Myślałam, że od razu przystąpimy do omawiania warunków

przyznawania stypendium.

– Chcesz prędko odwalić robotę i wrócić do domu? – domyślił się

Matthew.

– Nieprawda. W niedzielę mogę żyć bez pracy, ale przyjechaliśmy tu,

żeby działać, prawda?

Matthew gniewnie zacisnął zęby.

– Układanka, jak sama nazwa wskazuje, jest gimnastyką dla szarych

komórek – wyjaśnił pan Lehmann. Układanie kartoników zajmuje część

mózgu odpowiedzialną za logikę, a twórczej pozwala hulać do woli.

Anne nie bardzo mu wierzyła, ale prędko przekonała się, że ma rację.

Chwilami słychać było jedynie szuranie kartonikami w pudełku. Gdy ktoś

podsuwał jakiś pomysł, wszyscy go omawiali, sprawdzając, czy pasuje do

całości, czy trzeba go odrzucić. Na stole z wolna pojawił się stok góry, a w

głowach zarys projektu pana Garretta.

– Przede wszystkim trzeba wymagać dobrych wyników w nauce – rzekł

pan Lehmann. – Jim szuka inteligentnych ludzi, więc średnich

wyeliminujmy w przedbiegach.

Anne pokręciła głową i wsunęła ostatni fragment krzewu w prawym

rogu układanki.

– Wtedy stypendium będzie jak lukier osładzający życie ludziom,

którym i tak się wiedzie. A pan Garrett szuka takich, których życie nie

pieści.

Matthew klasnął w ręce.

– Zycie nas nie pieści, pieśćmy się sami!

Anne chętnie dałaby . mu kuksańca.

– Według mnie twój ojciec szuka ludzi, którzy nie boją się innowacji.

– Czemu od razu tak nie powiedziałaś? Pewnie to wpływ książki

Rudy'ego. Takie arcydzieła psują nawet bystre umysły.

– Dziękuję za komplement. Tak się dziwnie składa, że wybitni

dziennikarze nie byli najlepszymi studentami.

– To uogólnienie.

– Które jednak się sprawdza. Nagradzani i wyróżniani studenci bez

komentarza przyjmują to, co się im mówi, wkuwają materiał na pamięć i

recytują na zamówienie. Gdy wychodzą w teren, notują wszystko bez

żadnej refleksji i selekcji.

– Przecież na początku tak się robi – zaczął Matthew.

– Pozwolisz mi skończyć? Przeciętnie uzdolnione dzieci są inne. One

chcą dotrzeć do sedna sprawy i rozbierają na części to, co je interesuje.

Wyrastają z nich dociekliwi ludzie, których intryguje, co politycy robią

poza oficjalnymi wystąpieniami, i którzy są gotowi brnąć w błocie, by się

dowiedzieć.

Pan Lehmann usiadł wygodniej.

– Hmm, ma pani trochę racji. Byle tylko nie posunąć się za daleko i

całkiem nie wykluczyć najzdolniejszych studentów.

– Nie wykluczam ich, ale nie warto udzielać im pomocy, na którą nie

zasługują.

Matthew bacznie się jej przyglądał, ale nic nie mówił.

– Więc co pani proponuje jako podstawę oceny?

– Najpierw pisemne podanie i esej...

– Na temat: „Dlaczego chcę zostać dziennikarzem"?

– podsunął Matthew z przekąsem. – Pięćset słów.

Anne udała, że nie słyszy.

– Potem wstępne rozmowy...

– Kto je przeprowadzi? Ojciec teraz nie ma siły.

Anne przez chwilę namyślała się.

– Zrobię to w zastępstwie i dokonam pierwszego odsiewu.

– Równie dobrze można wyciągać nazwiska z kapelusza, szanse będą

takie same – ironizował Matthew. – Założę się, że tuż po rozdaniu

dyplomów połowa stypendystów, i większość twoich geniuszy, przyśle

podziękowania za bezpłatną naukę i zajmie się czymś niezgodnym z

kierunkiem studiów. Na przykład wstąpią do Legii Cudzoziemskiej lub

otworzą sklep w Upper Sandusky. Byle tylko nie parać się

dziennikarstwem.

– Za to druga połowa...

– Nawet nie podziękuje.

Anne spojrzała na niego jadowitym wzrokiem, ale on tylko się

uśmiechnął i wsunął odpowiedni fragment w ośnieżone drzewo na

szczycie góry. Zadzwonił telefon, więc pan Lehmann poszedł odebrać.

– Studia to nie wojsko – rzekł Matthew. – Nie zmusisz tych ludzi, żeby

z wdzięczności za bezpłatne wykształcenie podarowali ci kilka lat życia.

Anne lekko się zarumieniła.

– Przyznaj się, że nie chcesz, żeby twój ojciec ustanowił ten fundusz.

Dziwne, że jeszcze mu tego nie wyperswadowałeś.

– Czy twierdzę, że ojciec nie powinien tego robić?

– Nie, ale z twoich wypowiedzi wynika, że według ciebie to

marnowanie pieniędzy. Dobrze byłoby, gdyby twój ojciec zobowiązał

jakąś instytucję, żeby pilnowała przydzielania stypendiów i ewentualnie

realizowała inne dobroczynne projekty. Gdyby tej instytucji zapisał część

swoich udziałów w „Chronicie", miałby pewność, że wszystko pójdzie po

jego myśli, bo żaden pojedynczy człowiek nie cofnie jego decyzji.

– Ten człowiek to ja, tak?

– Mógłby też przekazać swoje udziały jakiemuś trustowi – ciągnęła

uparcie. – Wtedy, nie posiadając większości udziałów, nie miałbyś prawa

odsprzedać „Chronicie". To proste.

Wyraz twarzy Matthewa świadczył, że Anne przeciągnęła strunę, więc

się zreflektowała i speszona zapytała:

– Tego byś nie zrobił, prawda?

– Zagalopowałaś się, moja panno. Trzymaj się kwestii przyznawania

stypendium, bo tylko o to cię proszono. Jak skłonisz absolwentów, żeby

nie zawiedli pokładanej w nich nadziei?

– Jeszcze nie wiem. Ale mogę zaoszczędzić twojemu ojcu

rozczarowali, a raczej przyczynić się do tego, żeby ujrzał rezultaty tego, co

zamierza.

Przyszedł pan Lehmann i, zacierając ręce, zwrócił się do Matthew:

– Mój chłopcze, mam propozycję i pytanie. Czy w drugą sobotę

grudnia zechcesz przywdziać akademickie szaty i przekazać trochę swej

mądrości studentom ostatniego roku?

– Oczywiście w zamian za honorowy tytuł – rzuciła – Anne półgłosem.

– Szkoda, że nie ma tytułu doktora arogancji...

Zdawało się jej, że Matthew zazgrzytał zębami.

– Bardzo krótki termin...

– Przyznaję. Ale otrzymałem wiadomość, że człowiek, z którym

wstępnie się umówiłem, został oskarżony o fałszerstwo.

– Mieć zastępstwo – mruknęła Anne pod nosem. – To okropność!

– Tak sądzisz? – Matthew znacząco spojrzał na pana domu. – Radzę

zaprosić Anne. bo ona ma same genialne pomysły. Szczególnie dzisiaj.

Jaki był ostatni?

Gospodarze tak serdecznie ich zapraszali, że zostali do kolacji.

Najbardziej smakowały im ciastka i placki, których zapach przez całe

popołudnie rozchodził się po domu.

Drogę powrotną odbyli we wrogim milczeniu. Anne zastanawiała się,

jak to możliwe, że teraz kierowca, samochód i księżyc zdają się zupełnie

inne niż kilkanaście godzin wcześniej. Rozważania na ten temat

prowadziły donikąd...

– Kiedy z panem Lehmannem przedstawicie plan twojemu ojcu? –

zapytała.

– Zrobię to bez niego.

– Czemu?

– Bo nie chcę, żeby od nowa zaczęły się rozważania. Wystarczy, jeśli

dwuosobowa delegacja przedstawi konkluzje komisji. Tak będzie prościej.

– Dwuosobowa?

– Tak. Ty i ja. Chyba chcesz być obecna, żeby mieć pewność, że nic nie

przekręcę.

– Zabrzmiało to sarkastycznie, lecz musiała przyznać, że w jego

słowach jest sporo racji.

– Nie przypuszczałam...

– Poza tym to głównie twoje propozycje.

– Przesadzasz.

Czuła, że popatrzył na nią bardzo krytycznie.

– Jeśli ojciec uzna, że plan jest kiepski, wolę, żeby powiedział ci

osobiście, a nie za moim pośrednictwem.

– Aha.

– Możesz przyjść jutro na lunch?

– Nie bardzo, bo o drugiej muszę być w redakcji.

– Wobec tego lunch będzie o dwunastej. Po długim milczeniu cicho

zapytała:

– Naprawdę sądzisz, że plan się nie spodoba?

– Tego nie powiedziałem, ale jak znam ojca, zaproponuje drobne

poprawki, na przykład dwie wstępne rozmowy zamiast jednej.

– Boisz się, że i ciebie w to wciągnie?

– Nie muszę się bać, bo już wciągnął i bez skrupułów przydziela

zadania.

Anne pomyślała, że trochę konkretnych obowiązków dobrze mu zrobi.

– Ostrzegłem ojca, że projekt wymyka się spod jego kontroli i jak tak

dalej pójdzie, niedługo będzie martwił się tylko o storczyki.

– I o zapracowanego syna... Na pewno przed tym też go ostrzegłeś.

– Oczywiście, ale mój rodzic bynajmniej się nie przejął. Czemu ludzie

uważają, że pisanie felietonów to nie jest praca?

– Może dlatego, że nikt nie widzi cię, gdy pracujesz.

– Też argument! Mam postawić biurko w oknie największego sklepu i

czekać z pisaniem, aż zgromadzi się tłum gapiów?

– Niezły pomysł, ale ja na twoim miejscu poszłabym do działu

promocji. Może poradzą coś innego, na przykład dadzą ci balon, wsadzą

cię do środka i...

Matthew parsknął gniewnie, ale nic nie powiedział, więc znowu przez

pewien czas jechali w milczeniu. Anne była zadowolona, że do niej

należało ostatnie słowo.

Odezwał się, dopiero gdy skręcił w stronę Sherwood Forest.

– Przepraszam cię za to, co powiedziałem.

– Co i kiedy? Wczoraj, gdy sugerowałeś, że ze mną jest cos' nie w

porządku, czy dziś, gdy nazwałeś mnie idiotką?

– Przepraszam za jedno i drugie. Wcale nie uważam, że z tobą coś nie

w porządku...

– Bardzo się cieszę i zapewniam, że brak doświadczenia nie wynika z

braku okazji.

– Nie wątpiłem ani przez sekundę. Szczerze mówiąc, właśnie dlatego...

– Urwał na moment. – Czy możesz mi zdradzić, dlaczego nie ucięłaś sobie

romansu z Rudym? Chyba miał ochotę?

Anne zawrzała. Aby się opanować, policzyła do dwudziestu, ale i tak

głos miała opryskliwy.

– To szczyt bezczelności pytać, czemu nie idę do łóżka z każdym

chętnym facetem, z którym się umawiam. To nie twoja sprawa.

– Właśnie że moja. Wczoraj pozwoliłaś mi dojść prawie do punktu,

skąd nie. ma odwrotu, więc uważam, że mam prawo wiedzieć, o co

chodzi.

Anne nie słuchała go, ponieważ zajechali przed dom i zobaczyła

samochód Rudy'ego.

– O Boże!

– Powieściopisarz nadal kręci się koło ciebie?

– Chyba za późno, żebyś odjechał nie zauważony. Wolałabym sama się

z nim spotkać, ale pewno zobaczył tę twoją kolubrynę.

– Myślałem, że spodoba ci się taki klasyczny kabriolet.

Anne wyskoczyła z samochodu. Matthew też wysiadł i zasępiony

ruszył za nią.

Rudy przebiegł przez jezdnię.

– Gdzie ty byłaś? Szukałem cię od rana. Samochód jest w garażu, więc

dzwoniłem i pukałem do drzwi, ale nie otwierałaś. Zastanawiałem się,

kogo zawiadomić: policję czy twoich rodziców.

– Ładnie, że pan się martwił – rzekł Matthew uprzejmie – ale nie było

powodu do niepokoju.

– Teraz to widzę – warknął Rudy, nie patrząc na niego. – Skoro jesteś z

tym błaznem i masz bagaż, pewnie wracasz z wesołej hulanki.

Anne wbiła paznokcie w dłonie, żeby nie wybuchnąć. Jakim prawem

Rudy tak mówi?

Matthew zagwizdał, jak zwykle fałszując.

– Zostawić torbę tu czy zanieść do domu?

Odszedł, nie czekając na odpowiedź. Anne miała ochotę udusić go za

to, że prowokuje choleryka.

– Co to wszystko znaczy? – warknął Rudy.

– Nie muszę tłumaczyć się przed tobą, bo już nie jesteśmy zaręczeni.

Kątem oka obserwowała Matthew. Wiedziała, że gdyby miał klucze,

zaniósłby torbę do sypialni i zapalił tam światło, żeby doprowadzić

Rudy'ego do wściekłości. Matthew zostawił torbę przy schodach i wrócił.

– Może nie musisz – wycedził Rudy – ale nasze drobne

nieporozumienie to nie powód, żebyś zabawiała się z tym facetem.

– Stary, uspokój się – mitygował go Matthew. – Daję ci słowo, że Anne

pracowała.

– Młody, zjeżdżaj stąd i pozwól nam spokojnie wyjaśnić

nieporozumienie.

Matthew spojrzał pytająco na Anne.

– Tak, idź już.

– Dobrze. – Przez kilka sekund patrzył na nią, a potem wbił wzrok w

Rudy'ego. – Pójdę, ale najpierw coś powiem.

Anne przeszył zimny dreszcz. Spodziewała się czegoś nieprzyjemnego.

– Posądzam pana o brak rozsądku, który przeszkadza wierzyć

bliźniemu, ale jeszcze raz powtarzam, że pracowaliśmy. Anne nie spała ze

mną. Z panem też nie, prawda?

Odwrócił się na pięcie i odszedł.

Zaskoczona patrzyła w ślad za nim. Dlaczego to powiedział? Spojrzała

na Rudy'ego, w którego oczach wyczytała podejrzenie.

– Nie wierzysz mu?

– Czemu miałbym wierzyć? To, że w czwartek trochę – się

zdenerwowałem, to jeszcze nie powód, żebyś tak mnie traktowała.

– Trochę się zdenerwowałeś? Wrzeszczałeś na mnie i zachowywałeś

się jak nieznośne dziecko. Odwołałeś kolację, a mimo to uważałeś, że

powinnam na ciebie czekać.

– Przepraszam, ale ten facet doprowadza mnie do szewskiej pasji. Jeśli

po każdej drobnej sprzeczce będziesz robić mi sceny jak z kiepskiego

serialu...

– Nie będzie żadnych sprzeczek, żadnych dyskusji i przeprosin. Nie

daję ci drugiej szansy i definitywnie z tobą zrywam.

Rudy zrozumiał, że mówiła poważnie, zgarbił się i powoli odszedł.

Anne wbiegła do domu, zatrzasnęła drzwi i skuliła się na fotelu. Była

wyczerpana i rozdygotana. Czemu ostateczne pożegnanie sprawia tyle

bólu? Kiedyś kochała Rudy'ego, lecz miłość już dawno się skończyła.

Zerwanie zaręczyn było przykre, ale nie tak bolesne. Dlaczego czuje się,

jakby odcięła sobie rękę?

Matthew nie powiedział, czy przyjedzie po nią. Nie miała ochoty

siedzieć i czekać, bo gdyby nie przyjechał, spaliłaby się ze wstydu.

Dwadzieścia po jedenastej wsiadła do samochodu i punktualnie o

dwunastej zadzwoniła do drzwi Tudor Revival.

Kamerdyner zaprowadził ją do niewielkiego słonecznego pokoju.

– Dzień dobry.

Matthew zerwał się na równe nogi.

Anne czuła się nieswojo, więc aby nie patrzeć na niego, rozejrzała się.

Pokój był urządzony z wielkim smakiem, meble były stylowe, na podłodze

leżał perski dywan w pastelowych kolorach. Przez duże okna wpadało

słońce, które raziło w oczy, więc niezbyt wyraźnie widziała portret nad

kominkiem. Pod obrazem, na marmurowym gzymsie, stała różowa róża.

Pokój sprawiał wrażenie, jakby ktoś włożył w jego urządzenie dużo serca i

starannie wszystko dobrał.

Uprzytomniła sobie, że nie przyszła podziwiać pokoju i spojrzała na

Matthew. A ściślej mówiąc, na jego krawat. Pierwszy raz widziała go w

koszuli i marynarce.

– Proszę, siądź tutaj. – Wziął karafkę stojącą na stoliku z marmurowym

blatem. – Napijesz się sherry?

– Nie, dziękuję. Przecież jadę do pracy. Masz jakiś sok?

– Pomidorowy, dla rekonwalescentów. – Nalał soku do dwóch szklanek

i usiadł. – Ojciec zaraz przyjdzie.

Anne nie wiedziała, co powiedzieć.

– Nie denerwuj się. Już raz mu się sprzeciwiłaś, chyba masz wprawę.

– Wcale nie chcę się sprzeciwiać. Wolałabym, żeby nasze ustalenia od

razu przypadły twojemu ojcu do gustu.

– Więc pijmy za powodzenie.

Powiedział to bez entuzjazmu. Dlaczego? Czyżby przygotował

sabotaż?

Teraz słońce już nie oślepiało i mogła przyjrzeć się osobie na portrecie.

Młoda kobieta miała misternie ułożone jasne włosy, koronkową

wieczorową suknię i naszyjnik z ametystów. Jej duże ciemne oczy lśniły

ciepło i intrygująco zarazem.

Matthew miał podobne oczy.

– Na pewno przekonasz ojca. On lubi zdecydowane kobiety.

– Jak ta dama na portrecie?

– Skąd wiesz, że mama wiedziała, czego chce? Wyglądała tak

delikatnie...

– Bardzo piękna kobieta.

– Tak. Zawsze stawiała na swoim, chociaż nigdy nie słyszałem, żeby

podniosła głos.

– Nie żyje?

Matthew przez chwilę milczał, jakby nie słyszał pytania.

– Umarła, gdy byłem na studiach. Niezwykła istota...

Nigdy nie spotkałem podobnej kobiety.

Anne ścisnęło coś za gardło.

– Dziękuję, że mi to powiedziałeś – szepnęła.

Spojrzał na nią, lekko marszcząc brwi, co ją speszyło, więc czym

prędzej dodała:

– I dziękuję za to... że wczoraj... byłeś... taktowny.

– Taktowny? – Wypił sok do dna i odstawił szklankę.

– Bo odszedłem w odpowiednim momencie? Udało się wyjaśnić

nieporozumienie?

Anne zarumieniła się i skinęła potakująco. Nie chciała wdawać się w

szczegóły, ponieważ uważała, że jej sprawy go nie interesują.

Raptem doznała olśnienia i zrozumiała, dlaczego wieczorem czuła

dotkliwy ból serca. Powodem nie było rozstanie z Rudym, ale to, że

Matthew odszedł, jakby ona była mu zupełnie obojętna.

Pokochała go, nie wiedząc o tym!

Rozdział 8

Odkrycie uderzyło ją z miażdżącą siłą. Nie mogła uwierzyć, że

pokochała Matthew, wydawało się to zupełnie nieprawdopodobne. A

jednak wyjaśniałoby parę niezrozumiałych reakcji.

Właśnie to było powodem, dla którego ogarnęło ją przygnębienie na

myśl, że ma obowiązek dać Rudy'emu jeszcze jedną szansę. Miała

wrażenie, że znalazła się w potrzasku. Teraz zrozumiała, że nie wahała się

ze względu na Rudy'ego, lecz ponieważ podświadomie czuła, iż jego

miejsce zajął ktoś inny.

Mieszane uczucia stały się jasne. Matthew miał rację, gdy zarzucił jej,

że zachowuje się niepoważnie. Była zła, ponieważ sądził, że chętnie

pójdzie z nim do łóżka, a jednocześnie miała pretensję, że uznał ją za

niewartą grzechu. To naprawdę śmieszne. Słusznie wytknął jej brak

zdecydowania. Miotały nią sprzeczne uczucia, czuła się rozdarta.

Teraz zrozumiała również swą reakcję w związku z Dominique.

Wstydziła się przyznać przed sobą. że jest zazdrosna, a było jej przykro, że

Dominique może w każdej chwili podejść do Matthew, kazać się

pocałować, wziąć go pod rękę i odprowadzić na bok.

Już podczas pamiętnej kolacji, gdy zastanawiała się.

czy Dominique i Matthew coś łączy, w jej sercu kiełkowała zazdrość.

Jak to możliwe, że uczucia tak szybko i niepostrzeżenie się rozwinęły?

A może nie tak prędko, skoro miała wrażenie, że od dawna zna Matthew?

Czy w restauracji nieświadomie wyznała prawdę? Czy rzeczywiście

zakochała się w nim przed laty?

Matthew też ją trochę znał, bo w pewnym sensie przedstawiła się na

stronach dziennika. Znali swoje poglądy z wypowiedzi w gazecie.

Pierwszy raz spotkali się po jego powrocie z Waszyngtonu i tego

samego wieczoru obronił ją przed niebezpieczeństwem, udzielił wsparcia

fizycznego i psychicznego. Był łagodny, prawie czuły i dotrzymał

towarzystwa tak długo, aż upewnił się, że wróciła do równowagi.

Uświadomiła sobie, jak bardzo chciałaby zawsze mieć go u swego boku.

Jej rozmyślania przerwało wejście pana Garretta. Z trudem opanowała

się i skupiła na tym. co do niej mówi. Zdziwiła się, że chory wygląda

młodziej i zdrowiej niż przed operacją. Widocznie służył mu odpoczynek i

świadomość, że syn przejmuje obowiązki i bierze na swe barki

odpowiedzialność za dziennik.

Pan domu ujął ją pod rękę i zaprowadził na werandę, gdzie stał stół

nakryty dla trzech osób. Anne zdawało się, że Matthew idzie niechętnie,

jakby wolał być gdzie indziej.

Lokaj obsługiwał ich, a gospodarz z ożywieniem opowiadał o tym, jak

uratował marniejące storczyki. Anne zastanawiała się, dlaczego przez tyle

lat bała się sympatycznego zwierzchnika. Wprawdzie bywa szorstki i

bezwzględnie wytyka błędy w rozumowaniu, ale jest bardzo inteligentny,

dowcipny, nawet czarujący.

Odzywała się mało, ale z przyjemnością słuchała toczącej się rozmowy.

Przemknęła jej myśl, że chętnie poznałaby swego zwierzchnika bliżej.

Dyskretnie obserwowała Matthew i chwilami zastanawiała się, o czym on

myśli. Wreszcie skarciła się za bezowocne rozważania. Wyglądał, jakby

nie rozmyślał o niczym ważnym, jakby niczym się nie przejmował.

Nagle poczuła kopnięcie w kostkę i przez kilka sekund gniewnie

patrzyła na Matthew, nim uświadomiła sobie, że przywołuje ją do

porządku. W ten sposób przypomniał, że wypada uważać, o czym toczy

się rozmowa.

Lokaj sprzątnął talerzyki i podał gotowanego łososia oraz bukiet jarzyn.

– Co powiesz mi o funduszu? – zapytał pan Garrett.

Anne zorientowała się, że pyta po raz drugi, a ponieważ nie

odpowiedziała, Matthew ją kopnął. Przelotnie spojrzała na niego. Nie

zamierzał odzywać się, jakby chciał udowodnić, że pamięta, czyj to plan i

kto ponosi odpowiedzialność. Czy wolał nie mieszać się, na wypadek

gdyby propozycje nie zyskały aprobaty jego ojca?

Mówiła, machinalnie jedząc. Speszyła się i głos jej zadrżał, gdy

spostrzegła, że pan Garrett zmarszczył brwi. Co to znaczy? Słucha z

zainteresowaniem czy ogarnia go niezadowolenie?

– Bardzo ciekawe – rzekł, gdy skończyła.

Odniosła wrażenie, że jej sugestie nie spodobały się i dlatego z trudem

zmusiła się, by kontynuować.

– Jeszcze nie wszystko panu powiedziałam.

– Proponowałem, żebyśmy przeszli na ty. Mów dalej. Mart twierdzi, że

chcesz wprowadzić ciekawe innowacje.

Anne zerknęła na Matthew. Posądzała go o obojętność, więc

zaskoczyło ją, że pochwalił jej pomysł. Z wdzięczności uśmiechnęła się

ciepło, na co zareagował uniesieniem brwi. Pomyślała, że ojciec traktuje

sprawę poważnie, a syn z przymrużeniem oka.

– Nie jestem pewna, czy to rzeczywiście innowacja – zaczęła ostrożnie.

– Raczej rozwinięcie pomysłu, na który inni wpadli wcześniej. Przyszło mi

to do głowy, gdy pan... gdy wspomniałeś, że stypendium ma pokrywać

opłaty za naukę, mieszkanie, wyżywienie, podręczniki. A studenci

powinni poświęcić się wyłącznie nauce.

– Czy ty też uważasz, że to zły pomysł? Bo mój syn go krytykuje.

– Wspomniał mi o tym. I... ma trochę racji.

– Jestem wzruszony, że przyznajesz mi rację – odezwał się Matthew. –

Tato, Anne chce powiedzieć, że kandydat może ją oszukać, mimo podania,

eseju, rozmowy i jej kobiecej intuicji. Skorzysta z możliwości zdobycia

bezpłatnego wykształcenia, ale potem ucieknie.

– Może nie tyle ucieknie, co po prostu rozmyśli się lub uzna, że

dziennikarstwo jednak mu nie odpowiada. To przecież się zdarza i nie

każdy, kto zmienia zdanie, zaraz jest oszustem. A moja innowacja, jak

Matthew to nazwał, jest taka: rokrocznie latem kilku stypendystów

popracuje w naszej redakcji. Coś dla nich znajdziemy i jestem pewna, że

podczas praktyki przekonamy się, czy poważnie myślą o zawodzie

dziennikarza.

– Pan Garrett nie rozchmurzył się, lecz mimo to mówiła dalej.

– Studenci wielu wydziałów muszą odbyć praktykę, ale zwykle czeka

się z tym, aż skończą naukę i zrobią dyplom. Nie rozumiem, czemu.

Dlaczego nie zacząć w trakcie studiów? Im wcześniej ktoś – my lub sam

stypendysta – zorientuje się, że zaszła pomyłka, tym mniejsza będzie

strata. Z drugiej zaś strony studenci zdobędą doświadczenie, które

procentuje na początku pracy, a my zyskamy pracowników, którzy z

każdym rokiem będą pożyteczniejsi.

– Trzeba takim płacić – zauważył pan Garrett.

– Tak, ale to dla nas nieduży koszt, a im pozwoli zarobić na czesne i

podręczniki. Obdarowani często nie doceniają tego, co otrzymują.

– Ty doceniłaś bezpłatne studia.

– Za samą naukę rzeczywiście nie płaciłam, ale po to, żeby opędzić

inne potrzeby, pracowałam w cukierni.

– No proszę. – Pan Garrett uśmiechnął się. – To ci chyba nie

zaszkodziło, ale pewnie wolałabyś pracować w jakiejś redakcji, prawda?

Przekonałaś mnie.

Anne odetchnęła i usiadła wygodniej, ale zaraz pożałowała, bo

Matthew uśmiechnął się ironicznie. Gdy wyprostowała się, pan Garrett

zapytał:

– Jeszcze coś?

– Nie, to chyba wszystko, co miałam do powiedzenia.

– Skoro omówiliśmy wszystkie szczegóły, możemy... – zaczął Matthew

tonem, w którym pobrzmiewało znudzenie.

Sekundę za późno przypomniała sobie ostrą wymianę zdań o tym, jak

zabezpieczyć „Chronicie". Czy dlatego Matthew tak się śpieszył, żeby

zakończyć rozmowę o stypendium? Mimo wszystko nie podejrzewała go o

to, że odsprzeda gazetę po ojcu.

– Nie ma za dużo czasu – rzekł pan Garrett. – Jeżeli chcemy przesiać

kandydatów przed następnym rokiem akademickim, trzeba do stycznia

opracować formularze.

– Obiecuję, że niebawem zajmę się tym. – Spojrzała na zegarek. –

Teraz jednak muszę pokazać się w redakcji, bo gotowi pomyśleć, że

zginęłam.

– Nie zjadłaś deseru – zmartwił się gospodarz. – A ja nie zdążyłem ci

powiedzieć, że artykuł o pożarze był pierwszorzędny.

Anne zrobiło się ciepło koło serca, bo wreszcie zyskała uznanie jako

dobry fachowiec.

– Dziękuję. Z przyjemnością zostałabym dłużej, ale naprawdę muszę

iść. Za pół godziny zacznie się konferencja, mam mało czasu.

Matthew nie podtrzymał zaproszenia ojca, ale odprowadził ją do

samochodu.

– Kiedy planujesz następny etap pracy?

– Przedzwonię do ciebie po uzgodnieniu z panem Lehmannem – odparł

obojętnie.

– Musimy zawracać mu głowę?

Zrobił zdziwioną minę, więc zorientowała się, że to zabrzmiało, jakby

chciała pracować tylko z nim.

– Myślałam, że sami damy radę i zaoszczędzimy mu kłopotu.

– Raczej kłopot byłby podwójny, bo prędzej czy później i tak trzeba się

z nim skonsultować.

– Oczywiście. Przepraszam.

– Nie ma za co. Bierzesz sobie moje słowa za bardzo do serca.

– Wcale nie biorę ich do serca. Rozumiem, że chcesz zadowolić ojca

jak najmniejszym kosztem własnym.

Wsiadła do samochodu i zatrzasnęła drzwi. Gdy skręciła, obejrzała się,

bo ciekawość zwyciężyła. Matthew nie wrócił do domu, lecz szedł przed

siebie, z opuszczoną głową i rękoma w kieszeni. Intrygowało ją dokąd.

Nie powiedział, czy przyjdzie na konferencję.

– Albo ma coś ważniejszego do zrobienia – szepnęła – albo nowe

zajęcie już go nuży. Ani jedno, ani drugie nie rokuje dobrze dla

„Chronicie".

Przez chwilę zastanawiała się, czy jest na to jakaś rada. Nie, nic nie

można poradzić. Jedyne, co mogłaby zrobić, to podpowiedzieć coś jego

ojcu. Lecz czy wypada tak postąpić?

Ledwo wysiadła z windy, zobaczyła Dominique wychodzącą od

redaktora naczelnego. Ucieszyła się, że Matthew nie poszedł do rywalki,

ale zaraz zreflektowała się i zawstydziła swych myśli.

– Masz zamiar wystąpić w telewizji, że się wystroiłaś na czerwono? –

spytała Dominique.

Nie wiedziała, czy obrazić się za to, że Dominique skrytykowała jej

najlepszy wełniany kostium, czy zmartwić, że i ona robi aluzję do zmiany

pracy. Nerwowym ruchem poprawiła mankiety czarnej bluzki, a

Dominique uśmiechnęła się złośliwie i odeszła do swojego biurka.

Anne sprawdziła w kalendarzu, kto o tej porze jest w pracy. Nie mogła

jednak skupić się na przygotowywaniu gazety, bo stale wracała myślami

do chwili, gdy uświadomiła sobie, że kocha Matthew. Teraz niektóre

reakcje stały się zrozumiałe, a przedtem nie pojmowała, co się z nią dzieje.

Nie był to stan ducha, jakiego wypadałoby się spodziewać. Nie ogarnął

jej ani zachwyt, ani pragnienie, by objąć cały świat lub wejść na najwyższą

wieżę i głośno śpiewać. Prawdę powiedziawszy, chwilami miała przykre

wrażenie, jakby spadła z wysokiego drzewa. Przytrafiło się jej to raz,

dawno temu, ale doskonale pamiętała, jakie to straszne uczucie, gdy

brakuje powietrza.

– Pani Anne!

Przy biurku stał redaktor naczelny, Jack Straw, i patrzył na nią

zniecierpliwiony.

– Słucham?

– Muszę porozmawiać z panią przed konferencją.

Anne zdenerwowała się. Pośpiesznie zabrała kalendarz i notatki i

poszła za zwierzchnikiem, który powiedział sekretarce, że konferencja

zacznie się kwadrans później. Anne odczuła niepokój.

– Proszę usiąść. I niech mi pani wytłumaczy, jakim prawem, nie

uprzedzając mnie, w sobotę wstrzymała pani druk na dwie godziny.

Anne nie przewidziała takiego obrotu sprawy i speszona wbiła wzrok w

kalendarz. Atak bezpośredniego zwierzchnika był tym bardziej przykry, że

nastąpił tuż po pochwale, jaką usłyszała od wydawcy.

By zyskać na czasie, ośmieliła się sprostować:

– Niecałe dwie godziny.

Zastanawiała się, czy powiedzieć, że pan Garrett jest zadowolony, czy

lepiej to przemilczeć, żeby nie pogorszyć sytuacji.

– Prawie całe. – Pan Straw przysiadł na biurku. – Co skłoniło panią do

podjęcia samowolnej decyzji?

– Decyzja nie była samowolna, bo był tu pan Garrett.

– Pan Jim Garrett?

– Nie, jego syn.

Redaktor wybuchnął szyderczym śmiechem.

– Widocznie ma pani na niego duży wpływ. A przynajmniej tak pani

sądzi, prawda?

Anne przeszył zimny dreszcz.

– Tu obowiązuje pewna hierarchia, o której należy pamiętać.

– Chciałam do pana zadzwonić, ale pan Garrett powiedział, że to nie

jest konieczne. Skoro tu był, uznałam po prostu...

– Pani uznała? Przypominam, że młody Garrett ma niewiele do

powiedzenia w sprawach organizacyjnych. Jest felietonistą, i tylko tyle.

– Czyżby? Dlaczego nie zapyta pan pana Garretta, czy jego syn jest

tylko felietonistą?

Oburzony zwierzchnik długo patrzył na nią w milczeniu, a potem

wycedził przez zaciśnięte zęby:

– Spokojna głowa, pomówię z nim. Przede wszystkim o pani

zarozumialstwie. Taka wypowiedź świadczy o pani niesłychanym tupecie.

Anne ugryzła się w język, by nie wybuchnąć.

– To tyle. – Jack Straw wstał. – Niech pani się cieszy, jeśli skończy się

na wymówieniu z powodu niesubordynacji. Mogło być jeszcze gorzej.

Anne nadal siedziała..

– Mam wylecieć za to, że dobrze się spisałam? – zapytała spokojnie. –

Pan Garrett był bardzo ze mnie zadowolony.

– Czy wie, że pani podjęła samowolnie decyzję i nie raczyła do nikogo

zadzwonić?

Nie odpowiedziała, ponieważ nie rozpatrywała swego postępowania

pod tym kątem. Dotąd nie było ważne, czy wydawca, chwaląc ją, o

wszystkim wiedział. A jeśli wiedział tylko tyle, ile powiedział mu syn,

który może nie wspomniał o swej ingerencji? Sądziła, że Matthew wie, co

robi i ma prawo podjąć każdą decyzję. On widocznie też tak uważał. Kto

się myli? Matthew, naczelny czy ona?

– Przecież dobrze się skończyło. Nie można poczytać tego na moją

korzyść?

– Ma pani szczęście, że się udało. Mogło skończyć się katastrofą.

– Za to teraz będzie cyrk – rzekła z ironią.

– Gdyby to ode mnie zależało, na pewno byłaby awantura. Ale

najpierw sprawdzę, co pan Garrett powie o pani zapędach, by się

szarogęsić. Jeśli nie wyrzuci pani tym razem, to ostrzegam, że jeszcze

jedno takie posunięcie i ja sam panią zwolnię.

Otworzył drzwi, a Anne powoli wstała. Serce waliło jej jak młotem, w

głowie się kręciło, nie była pewna, czy dojdzie do sali konferencyjnej.

Musiała przejść koło Dominique, która spojrzała na nią z tak złośliwym

uśmiechem, że Anne opanowała się i dumnie wyprostowała. Domyśliła

się, że rywalka zasiała ziarno niezgody i już zbiera żniwo, ale pocieszyła

się myślą, że na zmartwienia przyjdzie czas, gdy pozna opinię pana

Garretta. Jeżeli on zna całą historię, może bawi go to, że pan Straw jeszcze

nie rozumie, iż niebawem będą obowiązywać inne obyczaje. Nawet jeżeli

nie przyznał synowi wszystkich praw, na pewno nie będzie miał jej za złe,

że działała w dobrej wierze. Była przekonana, że Matthew nie musi

zważać na obowiązujące zasady.

– Ale może czeka mnie dymisja – szepnęła. – I jeśli to sprawka

Matthew...

We wtorek Holly otrzymała list pochwalny od pana Garretta, który

docenił jej zaangażowanie i wyniki pracy w trudnych warunkach.

Rozpromieniona podeszła do Anne, wymachując listem.

– Patrz, co dostałam! Chyba warto było zniszczyć ulubione buty.

Oczywiście pochwała miałaby większą wartość, gdyby dołączono

obietnicę o premii. Wiesz, powinnaś teraz upomnieć się o podwyżkę. Kuj

żelazo, póki gorące. Nie ma powodu, żebyśmy obie nie dostały dużej

premii.

Anne poczuła ukłucie w sercu. Rozumiała, że Holly zasługuje na

pochwałę, bo napisała doskonały reportaż, ale trochę jej zazdrościła. Ona

też dobrze się spisała, a nie otrzymała oficjalnej pochwały. Fakt, że pan

Garrett osobiście ją pochwalił, jakoś nie wystarczał. I nie pomagała

świadomość, że rzadko dostrzega się zasługi redaktorów.

Jedynym pocieszeniem było to, że redaktor naczelny nie wezwał jej na

następną rozmowę. To znaczyło, że albo jeszcze nie spotkał się z panem

Garrettem, albo przypomniano mu o zakresie jego praw. Widać nie

zamierzał przeprosić Anne.

Nie przyszło jej do głowy, że istnieje trzecia możliwość. Los lubi płatać

figle.

W środę, ledwo weszła do redakcji, zadzwonił Matthew, by przekazać

nowinę.

– Dzień dobry. Pan Lehmann proponuje jeszcze jedną sesję u nich w

domu.

Anne uznała to za złośliwość losu.

– Nie wystarczy spotkać się gdzieś tutaj na parę godzin? Jestem bardzo

zajęta...

– Jak my wszyscy – sucho rzucił Matthew. – Powinniśmy prędko się z

tym uporać, więc pojedziemy w niedzielę rano.

Z tego wynikało, że on też wolałby uniknąć niezręcznej sytuacji.

– Dobrze.

– Może być dziewiąta? Wiem, że w soboty pracujesz do późna.

– Nie zawsze.

– Co to znaczy?

– Nic. – Głośno westchnęła. – Tylko tyle, że mam kłopoty z naczelnym.

Nie zachwycił się tym, że pozwoliłeś mi wstrzymać druk i jeśli to będzie

od niego zależało, nie zleci mi niedzielnego wydania.

– Ja ci nie pozwoliłem – rzekł Matthew cicho.

– Jak to? – Wystraszyła się, bo jego słowo znaczyło więcej, niż jej. –

Dziękuję, tylko tego brakowało, żebyś uchylił się od odpowiedzialności.

Rzuciła słuchawkę i ukryła twarz w dłoniach. Była przekonana, że

Matthew postąpił z premedytacją, co oznacza duże kłopoty.

Nadal siedziała zgarbiona, gdy zadzwoniła sekretarka pana Garretta z

prośbą, aby Anne natychmiast przyszła, bo wydawca chce z nią

rozmawiać. Anne przeraziła się nie na żarty. Sprawa jest bardzo poważna,

skoro rekonwalescent przyjechał, żeby osobiście się nią zająć. W uszach

brzmiały słowa redaktora naczelnego o zwolnieniu i Anne ze smutkiem

pomyślała, że nawet nie będzie miała okazji jeszcze raz się pomylić.

Rozdział 9

Przejrzała się w drzwiach windy, obciągnęła szarą spódnicę, poprawiła

niebieską bluzkę i przygładziła włosy. Pomyślała, że zachowuje się jak

przerażone dziecko, a nie jak pewna siebie kobieta, która według Matthew

zaimponowała jego ojcu walką o własne zdanie. Powtarzała sobie, że

jeszcze nie ma powodu do paniki. Możliwe, że pan Garrett przyjechał w

innej sprawie, a z nią porozmawia przy okazji. Być może chce

zaproponować coś nowego w związku z funduszem stypendialnym.

Rozsądek jednak podpowiadał, że gdyby o to chodziło, załatwiłby sprawę

przez telefon.

Gdy drzwi się otworzyły, westchnęła i wysiadła.

– Proszę wejść, bo szef czeka – rzekła sekretarka.

Anne straciła resztki otuchy, gdy zobaczyła, że na biurku nie ma

żadnych kartek, a pan Garrett stoi przy oknie.

– Dzień dobry.

Usiedli przy niskim stoliku, Anne sztywno, na samym brzegu fotela. Jej

zdenerwowanie nie uszło uwagi pana Garretta, który poczęstował ją kawą

i zabawiał rozmową. Zamiast pić, Anne bezwiednie obracała filiżankę i

gorączkowo zastanawiała się, dlaczego wstęp jest taki długi. Wreszcie

nerwy ją zawiodły i cicho zapytała:

– Wezwał mnie pan z powodu mojej niesubordynacji, prawda?

Starszy pan ze zdziwienia wysoko uniósł brwi.

– Na pewno – brnęła dalej – pan Straw poskarżył się, że w sobotę nie

zawiadomiłam go i samowolnie wstrzymałam druk.

– Owszem. Szczerze mówiąc, zaskoczyło mnie, że podjęłaś taką

decyzję i wzięłaś całą odpowiedzialność na siebie.

Po tych słowach zgasła ostatnia iskierka nadziei, że część winy spadnie

na Matthew. Anne ogarnęła złość, bo wydawca nie obwiniał syna, więc

zanim się odezwała, policzyła do dwudziestu.

– Przepraszam, ale myślałam...

Urwała, gdy zobaczyła, że starszy pan zasępił się. Jak to rozumieć?

Widocznie fakt, że była przekonana o uprawnieniach Matthew, nie

usprawiedliwiał jej postępowania i nie zwalniał z obowiązków służbowych

wobec przełożonych. Powinna była podziękować Matthew za dobrą radę i

zadzwonić do redaktora naczelnego. Gdyby to zrobiła, teraz uniknęłaby

przykrości.

– Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie – dodała ciszej. – Jeszcze

raz pana przepraszam.

– Tyle razy prosiłem, żebyś mówiła mi po imieniu.

Popatrzyła, jakby nic nie rozumiała.

– Moja droga, chyba nie sądzisz, że wezwałem cię, żeby udzielić

nagany? – Zauważył, że drgnęła. – Och, widzę, że tak myślałaś... Jack

złościł się, bo do nikogo nie zadzwoniłaś, ale powiedziałem mu, że to nie

ma znaczenia. Zrozumiał sugestię.

Anne poczuła łzy w oczach.

– Skontaktowanie się z kimkolwiek zajęłoby trochę czasu, a nie było

chwili do stracenia. W sytuacji pełnej napięcia podjęłaś jedyną słuszną

decyzję. Jestem bardzo zadowolony z ciebie i z Matta.

– Dziękuję... bardzo dziękuję.

– Ciebie chwalę za to, że wiedziałaś, jak należy postąpić, a jego za to,

że powiedział ci, że potrafisz samodzielnie podejmować ważne decyzje.

Anne zrobiła wielkie oczy. Czy to możliwe, by nie zrozumiała Matthew

i podjęła decyzję samowolnie? Czy błędnie sądziła, że ma jego

pozwolenie? Jeśli tak, skrzywdziła go, oskarżając o celowe zastawienie

pułapki. Aby opanować drżenie rąk, mocno splotła palce.

– A gdyby się nie powiodło? – spytała nieswoim głosem. – Gdybyśmy

nie zdążyli z drukiem na czas albo...

– Decyzja nadal byłaby słuszna – odparł pan Garrett bez wahania. –

Zamieszczona relacja była rzetelna, a to liczy się najbardziej.

– Ale pan Straw mówił...

– Wiem, bo mnie chyba powiedział to samo. – Starszy pan uśmiechnął

się kwaśno. – Jack jest dobrym człowiekiem, ale trochę cierpi na manię

wielkości i wydaje mu się, że jest niezastąpiony, że on musi o wszystkim

decydować. A w „Chronicie" jest miejsce tylko dla jednego despoty... z

którym akurat rozmawiasz.

Anne roześmiała się. Jaka to ulga, to straszne napięcie wreszcie minęło

i nie musiała bać się o pracę.

– Jeśli nie zostałam wezwana karnie, to w jakiej sprawie? – spytała

nieśmiało.

– Najpierw dam ci świeżej kawy. – Pan Garrett wstał.

– Ta już chyba wystygła.

Anne nie chciało się pić, lecz skoro zwierzchnik nie zamierza

natychmiast odpowiedzieć na pytanie, wypada cierpliwie czekać. Starszy

pan bez pośpiechu wylał zimną kawę, nalał świeżej i znowu usiadł.

– Nasze spotkanie trochę wiąże się z pożarem, ale bardziej ze

stypendium i twoim owocnym zaangażowaniem. Chciałbym wyrazić moją

wdzięczność czymś, co będzie równie trwałe, jak twoja praca. – Wyjął z

szuflady ładnie opakowany prezent i położył koło Anne. – Trochę długo

trwało, nim znalazłem to, o co mi chodziło.

Anne pomyślała, że w środku jest dowód uznania, który z dumą wiesza

się na ścianie, ale o którym prędko się zapomina. Nie mogła rozerwać

mocnego srebrnozłotego opakowania, więc przecięła je paznokciem i

wyjęła czarne skórzane etui ze złotym zameczkiem. Przez chwilę

wpatrywała się w nie zaskoczona, po czym podniosła wzrok na pana

Garretta. Zdawało się jej, że starszy pan patrzy na nią z życzliwym

zaciekawieniem.

Powoli otworzyła etui i wyrwał się jej okrzyk zachwytu. Na

granatowym atłasie leżał podwójny sznur pięknych pereł, dużych jak

groch. Nie mogła oderwać od nich oczu.

– Jim... – szepnęła. – Powiedz, że są sztuczne.

– Nie są najprawdziwsze, bo wyhodowane.

– Och, to i tak bardzo krępujący prezent. Niedawno zamieściliśmy

obszerny artykuł na temat takich pereł. – Odłożyła etui na stół. – Nie mogę

ich przyjąć.

Pan Garrett nie drgnął.

– Myślę, że obraziłabyś się, gdybym chciał ci zapłacić za to, co

zrobiłaś.

– Oczywiście. Gdybym nie popierała inicjatywy całym sercem, nie

kiwnęłabym palcem.

– Podarowałaś mi swój cenny czas.

– A to – wskazała etui – ma być dowód wdzięczności?

– Jeżeli wolisz, mogę odstąpić ci trochę udziałów w dzienniku.

– Nie! – zawołała ostrzej, niż wypadało. – Ale gdybym otrzymała list

pochwalny, który odczytywałabym naczelnemu, gdy będzie miał do mnie

pretensje...

– Ten problem chciałem rozwiązać inaczej.

Wziął etui, zamknął i odłożył na bok. Anne z odrobiną żalu patrzyła,

jak perły znikają.

– Trochę to skomplikowane – rzekł pan Garrett. Jest oczywiste, że już

nie mogę pracować tyle, co dawniej, więc nastąpią tu zmiany. Niedługo

będzie rządzić kto inny... Ale na razie ważne jest to, że postanowiłem

utworzyć nowe stanowisko. Asystent wydawcy to ładny tytuł, prawda?

Anne przytaknęła i pomyślała, że Matthew będzie niezbyt zadowolony,

że jest jedynie asystentem, ale przynajmniej zdobędzie praktykę, która

przyda się, gdy z czasem zajmie miejsce ojca.

Pan Garrett usiadł wygodniej.

– Czy ty chciałabyś objąć to stanowisko?

Anne nawet w najśmielszych marzeniach nie roiła o czymś takim.

Przez myśl jej nie przeszło, że podobną propozycję mógłby otrzymać ktoś

oprócz Matthew.

– Będziesz musiała pracować w ciągu dnia – ciągnął pan Garrett z

poważną miną. – Ale przyznasz, że to nie dyskryminacja, lecz dobra

propozycja. Anne wybuchnęła nerwowym śmiechem.

– Tak... chyba tak.

– Chodzi mi o zastępcę z prawdziwego zdarzenia, który będzie miał

wszystkie uprawnienia i występował w moim imieniu.

Anne zaczynała rozumieć, o co chodzi. Matthew zamierzał nadal pisać

felietony, a pan Garrett pogodził się z tym, że jego syna nie zachwyca

perspektywa ponoszenia odpowiedzialności za dziennik. Matthew na

pewno nie będzie pracował z takim poświęceniem, jak jego ojciec. Dlatego

pan Garrett zabezpiecza się, żeby w przyszłości uniknąć kłopotów. Jego

tok rozumowania zapewne był taki: mój syn ma nazwisko, więc on

zostanie wydawcą, ale tak naprawdę niech pracuje zastępca. Czy wobec

tego propozycja oznacza, że trzeba będzie naprawiać szkody wyrządzone

przez Matthew?

Zreflektowała się. Chyba jej myśli biegną niewłaściwym torem.

Przecież pan Garrett twierdzi, że asystentka będzie występowała w imieniu

wydawcy. To duże uprawnienia, chociaż na razie dokładnie nie wiadomo,

co będą oznaczać w praktyce.

– Na pewno będzie ci trochę trudno się przestawić – podjął pan Garrett.

– Masz doskonałe kwalifikacje potrzebne na obecnym stanowisku, lecz

musisz się dokształcić w zakresie zarządzania, od opłat za reklamy po

negocjacje ze związkami zawodowymi. – Wypił łyk kawy.

– Ale ze związkami podobno radzisz sobie całkiem nieźle. Tak

słyszałem.

Anne nie bardzo rozumiała, do czego pan Garrett zmierza.

– Wiesz też, że wydawanie gazety jest bez sensu, jeśli nie przekona się

ludzi, by ją kupowali.

– Czyli będzie mnóstwo różnych obowiązków.

– Niestety. Ale gdybym uważał, że im nie podołasz, nie poruszałbym

tematu. – Powoli wypił resztę kawy, aby dać Anne chwilę do namysłu. –

Musisz dobrze się zastanowić.

– Wydaje mi się, że mogłabym od razu dać odpowiedź, ale...

– Nie chcę natychmiastowej odpowiedzi. Wolę, żebyś dokładnie

rozważyła wszystkie za i przeciw. Chcę mieć absolutną pewność, że za rok

nie będziesz żałowała, gdy pojawią się kłopoty z budżetem albo burmistrz

zagrozi sądem.

– Jesteś pewien, że się zgodzę, prawda?

– Tak.

– Ja chyba też. Czy można odrzucić taką szansę? Hmm, człowiek, który

naprawdę nadaje się na kierownicze stanowisko, powinien umieć

błyskawicznie podejmować decyzje.

– Dobry szef podejmuje szybkie decyzje po obejrzeniu sprawy ze

wszystkich stron. Nie śpiesz się, pomyśl. – W oczach starszego pana

mignęły wesołe błyski. – Potem daj mi znać, kiedy podejmiesz się nowych

obowiązków. Zgoda?

– Dziękuję.

– A naszyjnik? Jesteś pewna, że go nie chcesz?

Przez moment walczyła z pokusą, co teraz było łatwiejsze, bo nie

widziała pereł. Nowe stanowisko wydawało się jednak więcej warte niż

sto sznurów pereł.

– Tak. Ale doceniam intencje i jeszcze raz bardzo dziękuję.

– I co ja teraz z nim zrobię? – zmartwił się pan Garrett, marszcząc brwi.

Anne jedynie się uśmiechnęła.

Wiedziano, gdzie była, i ledwo weszła, umilkły rozmowy i stukot

klawiatur. Ostentacyjnie spojrzała na zegarek, więc wszyscy pośpiesznie

wrócili do pracy. Tylko Holly ośmieliła się podejść, aby zapytać o jakiś

zupełnie nieistotny drobiazg.

– Czemu tak długo tam siedziałaś?

– Bo piliśmy kawę.

– Myślałam, że interesuje cię syn, a nie ojciec – rzekła Holly

krytycznie. – Pijesz kawę z ojcem, całujesz się z synem. Czym to się

skończy?

Awansem, którego nie przewidziałaś, pomyślała Anne, lecz nic nie

powiedziała. Teraz mogła swobodnie marzyć o kierowaniu redakcją i

nawet przyznać się przed sobą, że śniła o podobnej możliwości. Dwa lata

to za długi okres na jednym stanowisku. W skrytości ducha martwiła się,

że tak zostanie do końca życia.

Zawsze pociągały ją nowe zadania, a teraz rozwinął się przed nią

wachlarz wspaniałych, nieskończonych możliwości. No, no, bez przesady,

zreflektowała się. Wszystko ma granice. Stanowisko asystentki oznacza,

że trzeba będzie odpowiadać przed Matthew.

A może niekoniecznie i nie zawsze?

Jeżeli Matthew nie spodobają się obowiązki wydawcy'

– a gotowa była założyć się, że nie będzie zachwycony – może ona

naprawdę go zastąpi. I wtedy cała odpowiedzialność, wszystkie problemy

staną się jej udziałem. Oprócz zasług, które przypadną Matthew. Będzie to

dość irytujące, lecz jeśli taka jest cena za wymarzone stanowisko, była

gotowa ją zapłacić.

A odpowiedzialność, z której nie zdawała sobie sprawy, a której ciężar

ostudzi entuzjazm? Zrobiła listę spraw, którymi będzie musiała się

zajmować. O wielu nie miała pojęcia, lecz uważała, że to będą przyczyny,

dla których Matthew obrzydnie praca. Jej zaś nie zniechęcą. To drobiazg

w porównaniu z tym, iż ona będzie dbała o rozwój „Chronicie".

Pocieszała się, że w osobie pana Garretta zyska dobrego mentora, który

na początku na pewno pomoże jej w razie poważniejszych kłopotów. Z

całą pewnością przy nim bardzo dużo skorzysta. Może jednak nie należy

zbytnio na to liczyć? Zapowiedział przecież, że niebawem nastąpią

zmiany. Jej bezpośrednim zwierzchnikiem zostanie Matthew i chyba nie

będzie miała możliwości konsultować się z jego ojcem.

Czy najważniejsze pytanie, na jakie powinna sobie odpowiedzieć, nie

dotyczy Matthew? Czy na pewno jest gotowa z nim pracować? On

widocznie wyraził zgodę, bo ojciec nie działałby bez porozumienia z nim.

Czyli Matthew uważał, że współpraca dobrze się ułoży.

Lecz jednego aspektu na pewno nie wziął pod uwagę, ponieważ nic o

nim nie wiedział.

Była przekonana, że Matthew nie domyśla się, iż go kocha. Teraz tym

bardziej nie mogła się zdradzić. Czy zdoła zachować tajemnicę i

jednocześnie cieszyć się, że jest blisko ukochanego? Czy miłość zwiędnie

z powodu nieuniknionych konfliktów i rozczarowań? Kto wie, co

przyniesie czas.

Nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia, a zakochała się

błyskawicznie. Pragnęła wzajemności i tego, by Matthew nie mógł bez

niej żyć. Czy to kiedyś nastąpi? To zmartwienie zostawiła na później.

Obecnie najważniejsza była decyzja, czy objąć nowe stanowisko.

Przez cały dzień krążyła wokół jednego tematu. Zeszła na parking

dziesięć po jedenastej, nadal pogrążona w myślach. Zdenerwowała się,

gdy sobie uświadomiła, że nie pamięta, co zamieszczono na pierwszej

stronie. Zdawała sobie sprawę z własnego roztargnienia, ale miała

nadzieję, że Holly nie wykorzystała jej nieuwagi i nie ujawniła chciwości

burmistrza. Raczej mało prawdopodobne, by pisała na podstawie

domysłów i plotek. Powinna zaczekać, aż przyłapie burmistrza na

gorącym uczynku.

Była bardzo zaabsorbowana, toteż nie zauważyła nieobecności

strażnika. Nagle poczuła czyjąś rękę na ramieniu i w mgnieniu oka ujrzała

niedawny napad. Przeraźliwie krzyknęła, a jej głos odbił się echem od

betonowych ścian.

– Nie wrzeszcz! Myślałem, że słyszałaś, jak cię wołałem.

Poznała głos Matthew, ale gdy się odwróciła, była śmiertelnie blada i

rękoma zasłaniała twarz. Wiedziała, że jest bezpieczna, ale nie mogła

opanować przerażenia, bała się, że tym razem wpadnie w histerię.

– Najmocniej przepraszam. Uspokój się.

Wcisnęła pięść do ust i przestała krzyczeć, ale wybuchnęła płaczem.

Łkanie wstrząsało jej ciałem, cała dygotała, lecz odepchnęła Matthew, gdy

chciał ją objąć.

– Nie dotykaj mnie – wykrztusiła. – Raz wystarczy.

Odsunął się i stał bezradnie. Po chwili przybiegł ochroniarz.

– Co się stało? Napad?

– Nie, to ja panią przestraszyłem.

– Serdecznie współczuję. Nie było mnie, bo odprowadziłem inną

panią...

– Nic mi się nie stało – powiedziała Anne drżącym głosem. –

Przepraszam, że krzyczałam. – Po odejściu strażnika syknęła: – Jak się

pozbieram, dostaniesz za swoje.

Powoli opanowała się, ale nadal czuła się okropnie. Matthew objął ją i

tym razem nie protestowała, ponieważ uginały się pod nią nogi.

– Chodź, dobrze zrobi ci łyk brandy – zaproponował łagodnie.

W restauracji bezsilnie opadła na krzesło i tak dygotała, że rozlała

alkohol.

– Lepiej? – spytał Matthew, gdy wypiła połowę.

– Trochę. Teraz było gorzej niż przedtem. Jakbym oglądała film w

zwolnionym tempie i czekała na straszne zakończenie.

– Nad czym tak intensywnie rozmyślałaś? Byłem pewien, że mnie

słyszysz.

– No proszę! Najlepiej zrzucić winę na mnie.

– Sądziłem, że... Gdzie podziała się dzielna kobieta, która kopnęła

złodzieja?

– Myślałam, że już jest dobrze, bo ostatnio nie śnił mi się napad.

– Twój krzyk będzie odbijał się echem do rana.

Anne lekko się uśmiechnęła.

– Gdybym miała czas się zastanowić, uznałabym, że zrobiłeś to celowo.

Ja ci...

Nie dokończyła groźby.

– Przyjmę każdą karę, jaką wymyślisz.

– Lepiej przyznaj się, dlaczego byłeś na parkingu. Popsułam ci plany,

co? Już mi lepiej, więc nie musisz mnie pilnować.

– Szedłem do ciebie, bo chciałem wyjaśnić dzisiejsze nieporozumienie.

– Aha. – Speszona spuściła wzrok. – Przepraszam, że na ciebie

wsiadłam i rzuciłam słuchawkę. Niestety, przez chwilę naprawdę

myślałam, że postąpiłeś z premedytacją, żebym wyleciała z pracy. Dopiero

podczas rozmowy z twoim ojcem uświadomiłam sobie moją głupotę.

Matthew tego nie skomentował i milczenie trwało tak długo, że Anne

dostała gęsiej skórki.

– Wiesz, o czym rozmawialiśmy, prawda? – spytała niepewnie. – O

awansie.

Matthew spojrzał na nią, jakby nie rozumiał, co ona mówi.

– Słuchaj, co się z tobą dzieje?

Wlepiła w niego wzrok i nagle wszystko zaczęło układać się w logiczną

całość. Od kilku godzin dręczyło ją pytanie, dlaczego pan Gamett

zaproponował stanowisko asystentki osobie drugoplanowej. Przecież byli

inni kandydaci, starsi, bardziej doświadczeni. Nareszcie znalazła

odpowiedź. Oto Matthew działał za kulisami i przyczynił się do tego, że

dostała coś, na co nie zasłużyła. Dlaczego to zrobił? Co chce w zamian?

– Cholera, dlaczego? Powiedz mi, dlaczego.

Matthew szczerze się zdziwił.

– O co tak się pieklisz? Nie naciągałem żadnych faktów, po prostu

sprawiłem, że ojciec zwrócił na ciebie uwagę. Bez tego nie miałabyś

szansy.

Czyli to prawda i podejrzenia są słuszne. Nie awansowała za zasługi,

sama nie zdołałaby zajść tak wysoko. Jak mogła pomyśleć, że przeskoczy

tyle szczebli? Otrzymała to stanowisko, ponieważ Matthew uważał, że to

obojętne, kto je dostanie.

– To twoje dzieło, tak? – syknęła. – Według ciebie byle kto się nada.

Stanowisko bez znaczenia, więc nieważne, kto je otrzyma. Ale lepiej ktoś,

kto wobec ciebie będzie miał dług wdzięczności. O to chodzi?

Twarz Matthew zamieniła się w kamienną maskę.

– Dziękuję za brandy, ale za nic więcej.

– Zachowujesz się jak niespełna rozumu. Na złość mamusi odmrożę

sobie uszy, tak? Co w tym złego, że ci pomogłem?

– Nie chcę mieć żadnego stanowiska po znajomości, rozumiesz?

Wstała i odeszła kilka kroków.

– Umówiliśmy się na niedzielę! – zawołał Matthew.

Najchętniej powiedziałaby mu, co ma zrobić ze stypendium swego

ojca, ale nie mogła porzucić sprawy, którą uważała za bardzo ważną.

– Będę gotowa o dziewiątej.

Przykre, że to będzie ostatnie spotkanie. Zrobi, co do niej należy, a

potem serce jej pęknie, lecz nikt nie odgadnie, z jakiej przyczyny.

Rozdział 10

Po przyjściu do domu, zamiast położyć się spać, długo chodziła po

pokoju jak lew w klatce. Co za ironia losu, że największe marzenie było

tak bliskie spełnienia, a gdy wyciągnęła rękę, brutalnie je zabrano. Czy

rzeczywiście zabrano? Przecież nikt propozycji nie cofnął. W każdej

chwili mogła zadzwonić do pana Garretta – nawet zaraz – i powiedzieć, że

się zgadza i jeśli trzeba, zacznie nową pracę w poniedziałek.

Zreflektowała się. Nie, to wcale nie będzie takie łatwe, ponieważ

Matthew na pewno zgłosi zastrzeżenia. Niemożliwe, żeby było inaczej.

A jednak... Mówił o odmrożonych uszach... Czy to znaczy, że

odrzucając tak atrakcyjną propozycję, sama sobie zrobiła na złość? Jemu

chyba jest obojętne, jak ona postąpi. Odmowa będzie z krzywdą wyłącznie

dla niej. Była pewna, że Matthew nie chce z nią pracować i uważała, że

powinien powiedzieć to otwarcie.

Mimo wszystko mogłaby podjąć się tej pracy, ponieważ nie wątpiła, że

sprosta nowym obowiązkom i dobrze spełni powierzone zadanie. I

zaskoczy tym Matthew.

– Czy wtedy zakocha się we mnie? – szepnęła.

To pytanie ją otrzeźwiło. Powinna skończyć z nierealnymi marzeniami,

dorosnąć, zobaczyć prawdziwe motywy. Jeżeli jej jedyną siłą napędową

jest chęć, by zaimponować Matthew, lepiej zrezygnować z awansu.

Spotkali się dopiero w niedzielę rano. Przez te dni w redakcji panował

spokój, bo nie wydarzyły się żadne wypadki drogowe ani skandale, o

których pisze się na pierwszej stronie. Nikt nie pytał Anne o rozmowę z

panem Garrettem, ale wszyscy jakoś inaczej na nią patrzyli, nawet

redaktor naczelny. Żałowała, że odrzuca propozycję i nie będzie mogła

wezwać pana Strawa na rozmowę. Chętnie przyczyniłaby się do zmiany

niektórych obowiązujących zarządzeń.

Powzięła ostateczną decyzję, że dla zachowania równowagi

psychicznej nie zostanie asystentką wydawcy. Nie znaczy to, by przestała

marzyć o podobnej pozycji, lecz doszła do wniosku, że musi przenieść się

do innej gazety lub nawet do innego miasta. Nie chciała pracować u boku

Matthew. Aby odzyskać spokój ducha, musi zacząć rozglądać się za innym

miejscem pracy. Oczywiście po zawiadomieniu pana Garretta o swej

decyzji.

Na razie nie miała okazji, ponieważ wydawca nie pojawiał się w

redakcji i nie dzwonił. Sama nie mogła zdobyć się na to, by zatelefonować

i usłyszeć zaproszenie do domu. Wolała, żeby ostateczna rozmowa odbyła

się w cztery oczy, bez Matthew. Chciała uniknąć jego krytycznego wzroku

i sarkastycznych komentarzy. Postanowiła zaczekać do ukończenia pracy

związanej ze stypendium pana Garretta.

Lecz co powiedzieć? Na razie nie wiedziała, czy wyzna prawdę, a

przynajmniej część prawdy, czyli to, że ona i Matthew nigdy nie będą

dobrymi współpracownikami. Może powie, że nie czuje się na siłach, by

wziąć na barki tak dużą odpowiedzialność.

W niedzielę rano przyniosła „Chronicie" i jak zwykle najpierw zajrzała

na stronę z felietonem Matthew. Nie chciała wierzyć własnym oczom!

Odkąd sięgała pamięcią, nie zdarzyło się, by Matthew kogokolwiek

przeprosił. A tutaj przepraszał Rudy'ego.

Uważnie przeczytała felieton i doszła do wniosku, że nie ma w nim

wyraźnego przyznania się do winy. Matthew napisał jedynie, że w krytyce

powieści Rudy'ego Balfoura posunął się trochę za daleko. To i tak było

dużo.

Ledwo skończyła, rozległ się dzwonek. Prędko złożyła gazetę, wsunęła

na półkę pod stolikiem i poszła otworzyć drzwi.

Tym razem Matthew przyjechał sportowym wozem, co oznaczało, iż

szybciej zajadą i wrócą. Czy zarzucił pomysł o wycieczce i lunchu w

plenerze? Zrobiło się jej przykro, że ominie ją taka przyjemność, ale może

lepiej, bo serce bolałoby jeszcze bardziej. Spojrzała na Matta. Był

zniecierpliwiony, więc zorientowała się, że za długo patrzyła na

samochód.

– Już się ubieram.

– Wciąż masz muchy w nosie?

Zastygła z rękoma wyciągniętymi po płaszcz. Gdyby nie użył takiego

określenia, gdyby nie traktował jej jak humorzastego dziecka,

przeprosiłaby go za wybuch. Jednak w tej sytuacji...

Matthew odebrał jej płaszcz i pomógł włożyć.

– Chyba jest ci to obojętne.

– Niezupełnie, bo wolałbym wiedzieć, co mnie czeka. Pominęła tę

uwagę milczeniem.

– Torba jest w kuchni. Zaraz wracam.

Wstąpiła też do pokoju i na wszelki wypadek wzięła „Chronicie". Jeśli

Matthew będzie dokuczliwy, odgrodzi się od niego gazetą i będzie

udawała, że czyta.

Zadzwonił telefon.

Matthew mruknął coś pod nosem, więc na przekór jemu, postanowiła

odebrać. Zawróciła do pokoju i podniosła słuchawkę.

– Dzień dobry. Mówi Dorie Lehmann. Jak dobrze, że jeszcze panią

zastałam.

Anne przez ramię zerknęła na Matthew.

– Czy to spojrzenie znaczy, że rozmowa potrwa dłużej? – spytał. –

Mogę usiąść?

– Mamy kłopot – mówiła pani Lehmann zdyszanym głosem. – A raczej

są kłopoty na uczelni. Mąż dostał telefon i wyszedł, nie mówiąc mi, o co

chodzi. Nagle odbywa się zebranie zarządu.

– Czyli nasze spotkanie odwołane?

Matthew nadstawił uszu.

– Nie mam pojęcia, jak długo mąż tam będzie. Godzinę, cały dzień?

Nie wiem, co poradzić. Dobrze, że się dodzwoniłam. Byłoby fatalnie,

gdybyście zastali dom zamknięty na głucho.

– Tak, to mało przyjemne.

– Przedzwonię za jakąś godzinę, bo mąż chyba da znać, kiedy będzie

wolny.

– Anne odłożyła słuchawkę i ogarnął ją dziwny niepokój.

– Pana Lehmanna wezwano na uczelnię.

– Masz ci los! I co teraz?

– Musimy czekać. Ja też nie jestem zachwycona, ale dobrze, że jeszcze

nie ruszyliśmy. Mamy godzinę...

– Nie warto mi jechać do domu, bo może zaraz musiałbym wracać.

Anne zrozumiała to jako oświadczenie, że Matt nie ma ochoty spędzić z

nią nawet godziny.

– Jestem dość inteligentna, więc nie musisz robić aluzji – rzuciła

gniewnie. – Napijesz się kawy, poczytasz prasę i czas zleci jak z bicza

strzelił. Nie musisz zabawiać mnie rozmową.

Położyła płaszcz na fotelu i wyszła, aby przygotować kawę. Matthew

poszedł za nią.

– Nie miałem nic złego na myśli.

Anne ugryzła się w język. Skoro gość stara się być uprzejmy,

gospodyni też powinna być miła.

– Zjesz coś?

– Nie, dziękuję. Ale chętnie napiję się kawy.

Usiadł na taborecie koło okna.

Anne cieszyła się, że wcześniej nie pozmywała naczyń i teraz ma

zajęcie, nim kawa będzie gotowa. Potem obsłuży Matthew, wymyśli jakiś

pretekst i umknie na górę.

– Czy spokojnie przemyślałaś propozycję ojca?

Zaskoczyło ją, że poruszył drażliwy temat i dość długo nie

odpowiadała.

– Nie przyjmę...

– Dlaczego?

– Dlaczego? – powtórzyła, nie patrząc na niego. – Bo doszłam do

wniosku, że nie mam odpowiednich kwalifikacji.

Milczenie Matthew odebrała jako przyznanie jej racji.

– Wiem, wiem – brnęła dalej. – Nie musisz zaprzeczać, żeby

oszczędzać moje uczucia. Weźmy na przykład ostatnie spięcie. Marnie się

zachowałam, prawda?

– Z powodu szoku.

– Być może, ale to mnie nie tłumaczy. Na kierowniczym stanowisku

często zdarzają się wstrząsy. Pewno ulży ci, że nie będziesz musiał ze mną

pracować.

Zerknęła na niego i zdumiał ją wyraz jego oczu. Spodziewała się

zobaczyć zadowolenie lub ulgę, a było w nich niebotyczne zdumienie.

Dlaczego jest taki zaskoczony?

– Wcale byśmy razem nie pracowali.

– Jak to? Czy można uniknąć kontaktów, gdy ty będziesz wydawcą, a ja

asystentką?

Urwała, ponieważ pokręcił głową.

– Ojciec nie mówił ci, że nie zajmę jego miejsca?

Anne na chwilę zaniemówiła.

– Powiedział, że niedługo nastąpi zmiana.

Matthew spuścił wzrok, ale zaraz znowu na nią spojrzał i uśmiechnął

się.

– Miał ciebie na myśli. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie i się zgodzisz.

Anne kurczowo schwyciła się stolika, żeby nie spaść z krzesła.

– Ojciec pewnie o tym nie wspomniał, bo nie chce za wcześnie i za

bardzo rozbudzać twoich nadziei. Woli mieć pewność, że wymyślił dobre

rozwiązanie. Ale taki jest jego zamiar.

Anne patrzyła na niego bez słowa.

– Doceń mnie choć trochę – ciągnął Matthew. – Mnie taka pozycja

niezbyt pociąga, ale ją cenię. I wiem, że nie każdy się nadaje. – Pokręcił

głową. – Chyba nie posądzałaś mnie o to, że podsunąłem ojcu twoją

kandydaturę, żeby zaciągnąć cię do łóżka?

Nie, o to go nie posądzała.

– Myślałem, że gadałaś głupstwa, bo byłaś zdenerwowana i nie chciałaś

mi nic zawdzięczać. Ale nie sądziłem, że mówisz poważnie.

– Byłam niepewna siebie – przyznała. – I rzeczywiście nie chcę ci nic

zawdzięczać. Nie jestem jedyną osobą w redakcji i to szaleństwo myśleć,

że mogę wskoczyć od razu na sam szczyt. W życiu tak nie bywa.

– Czasami bywa. Jednak chyba jeszcze nie jesteś gotowa. Sama

mówiłaś, że potrzebne jest długie szkolenie i okres próbny. Ojciec nie

zamierza tak od razu iść w odstawkę. Przez tydzień pobytu w domu

stwierdził, że hodowanie storczyków to trochę za mało.

Anne myślami była już gdzie indziej.

– Czemu wtedy powiedziałeś, że mogę bez pytania naczelnego

wstrzymać druk?

– Bo pomyślałem, że niedługo inni ciebie będą prosić o pozwolenie,

więc lepiej nie tracić czasu. Szkoda, że nie ugryzłem się w język. – Wypił

resztę kawy. – Czy odrzucasz propozycję, bo nie odpowiada ci praca ze

mną?

– Anne nie odpowiedziała. Nie chciała przyznać się, że to jest główna

przyczyna.

– Zgódź się – szepnął Matthew. – Bardzo tego pragnę ze względu na

ciebie. A mną się nie przejmuj, bo nic mi nie zawdzięczasz.

Anne przebiegł zimny dreszcz.

– Jedyne, co zrobiłem, to poradziłem ojcu, żeby ciebie wprzągł w

sprawę funduszu stypendialnego. Tylko tyle.

W końcu sam by cię zauważył, gdyby poważnie zaczął rozglądać się za

następcą. A tak sprawy trochę szybciej przybrały właściwy obrót. Proszę

cię, przyjmij to stanowisko. Daję słowo honoru, że nie wejdę ci w paradę.

Obietnica ją zmroziła, serce niemal przestało bić. Aby coś zrobić,

dolała sobie kawy.

Matthew wyprostował się i mówił dalej:

– Teraz tym bardziej nie chcesz wyprowadzić się stąd, prawda? Obiło

mi się o uszy, że w przyszłym roku zaproponują Rudy'emu długoletnią

kadencję.

Anne drgnęła i rozlała kawę.

– To dla niego bardzo dobra wiadomość. Skąd o tym wiesz? Ogłoszono

jakąś listę?

– Nie mówił ci? – zdumiał się Matthew.

– Ostatnio go nie widziałam.

– Ale... – Urwał, jakby nad czymś się zastanawiał. – W niedzielę czekał

tu na ciebie, a ty tak wyraźnie chciałaś się mnie pozbyć. Jego też się

pozbyłaś?

– Tak.

– Gdy nazajutrz zapytałem, czy się pogodziliście, milczałaś

zarumieniona, więc uznałem, że wrócił do łask.

– Nie – wykrztusiła.

– To nie z jego powodu byłaś taka zajęta, że nie chciałaś jechać do

Lehmannów?

– Nie.

– Anne... Mam lekkie pióro i nigdy nie brakowało mi słów, a teraz, gdy

potrzebuję ich najbardziej, nie przychodzą. Może nie powinienem mówić,

bo jest za wcześnie, ale jeśli nie kochasz Rudy'ego... Pozwól mi zacząć od

nowa. Daj mi szansę.

Anne zamknęła oczy, żeby nie zobaczył świtającej w nich nadziei.

– Od początku uważałem, że mamy dużo wspólnego, ale wszystko

popsułem. Byłem niezdarny, działałem za szybko, a najgorsze, że cię

obraziłem. Jak mogłaś pomyśleć, że mam ci za złe brak doświadczenia?

– Ale przestraszyłeś się.

– Tak. Wystraszyłem się, że jeśli stracę panowanie nad sobą, nie

przeżyjesz tego tak, jak powinnaś. Zimna, umazana sałatką podłoga jest

bardzo nieodpowiednim tłem dla miłości. Potrzeba romantycznej

scenerii... Nie gniewaj się, ale wciąż mnie intryguje, czemu tak długo

czekałaś.

Nie odpowiedziała, wiec wstał.

– Znowu wprawiłem cię w zakłopotanie. Przepraszam i już sobie idę.

Zawiadom mnie, jeśli pani Lehmann zadzwoni.

Anne nie mogła ruszyć się z miejsca, a nie chciała pozwolić mu odejść.

– Matt!

– Obejmiesz to stanowisko?

– Tak. – Nie podniosła głowy. – Widzisz, dla mnie miłość to nie tylko

fizyczny akt. Nie spotkałam człowieka, z którym łączyłoby mnie

wszystko, z którym dzieliłabym serce, ciało... i duszę.

Matthew delikatnie musnął jej policzek.

– Czy pozwolisz mi spróbować być tym człowiekiem? Proszę.

Podniosła na niego wzrok.

– Będę cierpliwy, a przynajmniej się postaram.

Wystraszyła się, że nie zrozumiał, co chciała mu powiedzieć. Co robić?

– Wtedy u państwa Lehmannów... – zaczęła. – Rano zażądałeś, żebym

ci powiedziała, dlaczego byłam na ciebie zła. Za to, że chciałeś się ze mną

kochać, czy że tego nie zrobiłeś.

– Naprawdę? Nie pamiętam, co wygadywałem. Byłem taki wściekły na

siebie...

– Przestań! Dopiero teraz wiem, co mnie zraniło i zabolało.

Odrzucenie.

Matthew zbladł, podskoczył i objął ją tak mocno, że zabrakło jej tchu.

Obsypał ją pocałunkami i szeptał słowa, o których marzyła. Po długim

czasie opanował się i odsunął.

– Kocham cię nad życie – oświadczył z ręką na sercu.

– To najpiękniejsze zdanie, jakie wypowiedziałeś.

– Czyli udało mi się na samym początku, ale będę dalej ćwiczył. Teraz

parę pytań i odpowiedzi. Najdroższa, czy zostaniesz moją żoną? I czy do

śmierci będziesz się ze mną sprzeczać?

– Nie wiem... Tak nagle... A jeśli to nie jest prawdziwa miłość?

– Zaraz się przekonamy. – Znowu mocno ją objął i pocałował. – Czy

czujesz coś nieprawdziwego?

– Nie.

– Ja nawet za sto lat się nie zmienię. A ty?

– Ja też nie.

– Więc po co tracić czas?

– Kilku rzeczy nie rozumiem.

– Na przykład?

– Twierdziłeś, że będziesz zbyt zajęty, żeby uczyć studentów albo

zajmować się stypendiami. Dlatego myślałam, że przejmiesz obowiązki

ojca.

– I teraz boisz się, że w domu nie kiwnę palcem, tylko będę

wykorzystywał biedną żonę?

– Niezupełnie, ale chcę wiedzieć, dlaczego tak mówiłeś.

– Jedni nadają się na nauczycieli, inni nie. Ja należę do tej drugiej

kategorii. Zrozumiano?

– Chyba tak, ale...

– A w kwestii stypendium trochę rozminąłem się z prawdą, bo

zamierzam trzymać rękę na pulsie. Mogę ci zdradzić, że będę prezesem

Instytutu Garretta... gdy zostanie utworzony.

– Coo?

– Nie pusz się, bo to nie całkiem twój pomysł. Obaj z ojcem uważamy,

że „Chronicie" musi pozostać niezależną gazetą, a w ten sposób najlepiej

zabezpieczymy ją na przyszłość. Instytut będzie posiadał lwią część

udziałów w gazecie, ale dochód przeznaczy na cele dobroczynne.

Prezesura dostarczy mi aż nadto zajęć. – Uśmiechnął się szelmowsko. –

Moja ukochana żona będzie robić pieniądze, a ja będę je wydawał.

– No proszę, masz kierownicze zapędy. Może jednak spróbujesz, jak

smakuje pozycja wydawcy?

– Nie, nie nadaję się do takiej roli.

– Za skromna? Bo lubisz zwracać na siebie uwagę?

– Wcale nie.

Teraz zrozumiała, dlaczego mówił, że go nie zna. Zaczęła dostrzegać

różnicę między Garrettem felietonistą i Matthew człowiekiem.

– Byłem pewien, że już dawno temu przekonałem ojca, iż nie nadaję się

na jego następcę. Nie wiedziałem, że nadal żywi cichą nadzieję, aż ty mnie

oświeciłaś. Czuję dozgonną wdzięczność za ostrzeżenie.

– Zaraz potem zacząłeś machinacje, żeby się wykręcić.

– Można tak to ująć. A jeśli nadal się martwisz, jak zagospodaruję

wolny czas, powiem ci w sekrecie, że niedługo wyjdzie zbiór moich

felietonów. Może będą następne książki... A poza tym, skoro ty będziesz

zajęta sprawami całego świata, ja będę musiał pilnować czeredy małych

Garrettów.

Anne lekko się zarumieniła.

– Ile chcesz mieć dzieci?

– Może być czwórka. Dzięki temu sprawdzimy, czy chęć do

wydawania gazety przekazuje się genetycznie... O, telefon! Wiesz, nie

mam ochoty nigdzie jechać.

Podniósł słuchawkę i mrugnął porozumiewawczo.

– Tak, tato, zdążyła nas uprzedzić. A Anne zdecydowała się przyjąć i

twoją propozycję, i moją. – Po chwili podał jej słuchawkę. – Ojciec chce z

tobą mówić.

– Dzień dobry. Mam nadzieję...

– Moje dziecko, bardzo się cieszę – powiedział pan Garrett ciepło. –

Dobrze, że zatrzymałem perły. Będą ładnie wyglądać przy ślubnej sukni.

Anne ogarnęły poprzednie wątpliwości.

– Nie robisz tego, bo wchodzę do rodziny, prawda?

– Skądże. Chyba zauważyłaś, że nie awansowałem syna.

– Bo nie chciał.

– To mnie tylko trochę zniechęciło. Ale mówiąc poważnie, podoba mi

się twoja praca i sposób myślenia.

– Dziękuję.

– Choćby ten fundusz stypendialny. Można było ustalić sto innych

zasad, ale wybrałaś takie, że mam wrażenie, jakbym sam to zrobił. A

pomysł z Instytutem Garretta jest genialny. Na pewno będziesz

podejmować decyzje po mojej myśli. I jeżeli kiedyś zechcesz...

Matthew odebrał jej słuchawkę.

– Tato, Anne jeszcze nie jest twoją asystentką.

Pan Garrett wybuchnął gromkim śmiechem.

– Rozumiem, synu. Zawiadom mnie, kiedy moje storczyki mają być

gotowe na wasz ślub.

– Niech się śpieszą, bo jeśli będą się ociągać, nie poczekam.

Przepraszam cię, ale mamy tyle do omówienia...

– Więc do widzenia.

Gdy odłożył słuchawkę, Anne spojrzała na niego zalotnie.

– Nie musimy czekać do dnia ślubu.

– Cudownie. – Objął ją i pocałował. – Wiesz, dlaczego przeprosiłem

Rudy'ego? Bo doszedłem do wniosku, że trochę przeholowałem i będziesz

go bronić, a ja stracę twoją sympatię. Więc się pokajałem.

– Naucz się częściej to robić. Matthew odsunął ją na wyciągnięcie ręki.

– Nie wyobrażaj sobie, że będę słuchał rozkazów!

– Nie myślałam o rozkazach, tylko o perswazji.

– A, to co innego. Ja też potrafię namawiać...

– Udowodnij mi.

Udowodnił jej, jak bardzo ją kocha.