Józef Wybicki

ózef Wybicki znany jest przede wszystkim jako autor Mazurka Dąbrowskiego. Ten uzdolniony organizator i

działacz, oddany bez reszty Krajowi, patriota, przez całe swoje długie życie angażował się z powodzeniem w sprawy

narodu polskiego.

ózef Wybicki urodził się 29.09.1747r. w Będominie pod Kościerzyną na Kaszubach. Pochodził z rodziny

szlacheckiej herbu Rogala. Ojciec jego Piotr był właścicielem kilku miejscowości w powiecie kartuskim. Józef będąc

sześcioletnim chłopcem rozpoczął naukę pod okiem stryja Franciszka Wybickiego, proboszcza w Skarszewach. W

1759r. ukończył kolegium jezuickie w Starych Szkotach pod Gdańskiem i zajął się praktyka sądową. Podczas

pobytu w Berlinie 19.09.1768r. Wybicki poznał Kunegundę Drwęską herbu Gozdawa. Wybicki spotykał się z nią

wielokrotnie darząc głębokim uczuciem. W kwietniu 1773r. poprosił ją o rękę. Ich ślub odbył się w kaplicy pałacowej

w Margońskiej Wsi 17 października. Małżeństwo nie trwało długo, Wybicka zmarła 17 czerwca 1775r. Swoje drugie

małżeństwo Wybicki zawarł w 1780r. z Esterą Wierusz Kowalską.

okresie Sejmu Czteroletniego Wybicki występuje jako plenipotent tj. pełnomocnik miast wielkopolskich.

Rozbiory Polski zmuszają go do emigracji. W marcu 1795r. zjawia się w Paryżu, gdzie otrzymuje wiadomość o karze

śmierci wydanej na niego przez sąd pruski w Poznaniu.

idok polskich mundurów i narodowych barw oraz postawa bojowa wprawiły Wybickiego w stan patriotycznego

uniesienia. Między 16 a 19 lipca 1979r. pisze Pieśń Legionów Polskich. Meliodię do niej zaczerpnął ze skocznego

mazurka podlaskiego. Wybicki tworzy w departamencie poznańskim polską administrację i sądownictwo oraz nowe

jednostki wojskowe. Bierze na siebie ogromny ciężar zdobycia żywności dla 130 tys. armii francuskiej.

męczony ciężką pracą i napięciem nerwowym postanawia odpocząć w Manieczkach. Żywot swój kończy 10

marca 1822r. w swoim domu. Pochowano go w Brodnicy koło Śremu.