Dlaczego homoseksualizm został wykreślony z listy chorób psychicznych (homoseksualizm edu pl)

Artykuł pochodzi ze strony:
http://www.homoseksualizm.edu.pl/index.php/co-mowi-nauka/34-psychologia/181-dlaczegohomoseksualizm-zosta-
wykrelony-z-listy-chorob-psychicznych

Dlaczego homoseksualizm został wykreślony z listy chorób psychicznych?

Jednym z najczęściej używanych argumentów dowodzących normalności homoseksualizmu jest fakt wykreślenia go
ze spisu chorób w 1973 roku przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, a w konsekwencji także przez WHO.
Dlaczego jednak stamtąd homoseksualizm zniknął?

Chyba najważniejszą informacją jest fakt, że homoseksualizm usunięto ze spisu chorób w wyniku głosowania.
Naukowcy nie otrzymali rzetelnego raportu podsumowującego badania nad homoseksualizmem. Zamiast tego
spotkania naukowców, członków APA były przerywane przez grupy aktywistów gejowskich rzucających emocjonalne
oskarżenia – porównujących psychiatrów z nazistami i zarzucających im prześladowania.

"Dzięki atmosferze farsy jeden epizod z dziejów współczesnej psychiatrii uzyskał legendarny status. W
korespondencyjnym głosowaniu z roku 1974 członkowie Amerykańskiego Stowarzyszenia Psychiatrycznego (APA)
przegłosowali – raczej niewielkim marginesem głosów – usunięcie homoseksualizmu ze swego katalogu zaburzeń
psychicznych. Głosowanie poprzedzone było szalonym, a czasem brutalnym lobbingiem: spotkania stowarzyszenia
były szturmowane przez aktywistów Gay Lib (…). Podczas kongresu przemówił przebrany i zakryty kapturem "Dr
Anonymous", który zadeklarował, że jest gejem i zakomunikował, że ponad 200 innych członków APA też jest gejami,
w ten sposób niejako grożąc ich ujawnieniem.

(1)

Gdy próbuje się stosować zasady demokracji do orzekania o faktach naukowych dochodzi do takich absurdów jak
ogłoszenie ślimaka rybą lądową. Homoseksualizm także został metodami demokratycznymi wykreślony z listy chorób.
Poniżej kilka konkretów.

Mit nr 1.
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne wykreśliło homoseksualizm z listy chorób bazując na wielu
obiektywnych i dobrze zaplanowanych badaniach naukowych.

Gdy w 1973 roku APA poddało pod głosowanie sprawę wykreślenia homoseksualizmu z listy chorób opierało się na
dwóch studiach:

Hooker E. (1957)

(2)

oraz Robins, E. and Saghir (1971)

(3)

. Oba badania przedstawiane były jako dowód na to, że

jedyną różnicą między homoseksualistami a heteroseksualistami jest sprawa ukierunkowania pociągu płciowego. Czyli
homoseksualizm to kwestia czysto seksuologiczna, a nie objaw głębszego zaburzenia.

Badanie Hooker zostało omówione pokrótce w artykule poświęconym chorobom psychicznym

. Od strony

metodologicznej badanie Hooker nie spełnia podstawowych wymogów naukowości. Oto najpoważniejsze zarzuty:

•

Homoseksualiści biorący udział w badaniu zostali celowo dobrani – były to wyłącznie osoby nie wykazujące
cech psychopatologii, a także znające cel badania – jak po latach wspominała sama autorka: “Znałam
mężczyzn, którzy byli oceniani i byłam pewna jako klinicysta, że byli relatywnie pozbawieni cech
psychopatologicznych."

(4)

Nie da się zatem utrzymywać, że próba ta może być reprezentatywna dla całej

populacji homoseksualistów.

•

Osoby o wyraźnych symptomach psychopatologii zostały odrzucone z grupy osób badanych.

•

W rezultacie badanie zostało przeprowadzone na starannie wyselekcjonowanej grupie 30 homoseksualistów i
30 heteroseksualistów, o których było z góry wiadomo, że nie będą się różnić – skoro odrzucono tych z
objawami psychopatologii.

•

E. Hooker przebadała obie grupy trzema testami projekcyjnymi: ROR, TAT oraz MAPS. Testy
przeprowadzały osoby nie mające doświadczenia w stosowaniu testów projekcyjnych. Co ważne – testy
projekcyjne nie mają postaci "testu wyboru", do którego przykłada się klucz, lecz wymagają od osoby
przeprowadzającej badanie kompetentnej interpretacji obszernych nieraz wypowiedzi osób badanych.

•

Hooker następnie porównała wyniki obu grup (homoseksualistów i heteroseksualistów) – nie znajdując między

nimi różnic. Nie porównywała wyników osób badanych z wystandaryzowaną na tysiącach osób normą
(dostępną dla tych testów). Porównywała tylko wyniki obu grup badanych. Nie była zatem w stanie wykazać,
że obie grupy są zdrowe psychicznie – w odniesieniu do normy, lecz wyłącznie, że nie różnią się między sobą.

•

Jak pisze dr J. Satinover

(5)

: "Jeszcze jeden kluczowy problem z badaniem: Hooker nie utrzymała nawet

oryginalnej procedury eksperymentalnej, którą zaprojektowała, lecz zmodyfikowała ją, gdy wyniki
homoseksualnej grupy testowej zanegowały jej hipotezy – wykazały istnienie różnic, które hipotetycznie nie
powinny istnieć. Jedną z oryginalnych hipotez badawczych było założenie, że za pomocą ROR, TAT oraz
MAPS nie można zdiagnozować orientacji seksualnej. Jednak w trakcie standardowych procedur TAT i
MAPS, homoseksualiści nie byli w stanie powstrzymać się od wysoce homoseksualnych fantazji. Inaczej
heteroseksualiści. Zarówno natura jak i stopień fantazji seksualnych wykazywanych w testach były odmienne
dla grup homoseksualnej i heteroseksualnej, co jest szczególnie uderzającym faktem, biorąc pod uwagę, że
osoby badane wiedziały, iż ten "kontrolowany eksperyment" ma na celu wykazanie, iż homoseksualiści nie
różnią się od heteroseksualistów. W chwili gdy stało się oczywiste, że za pomocą TAT i MAPS można
wykazać które z osób badanych są homoseksualistami, Hooker wyeliminowała je z projektu badawczego –
post hoc."

Studium Robins'a i Saghir'a Male and female homosexuality: natural history, także nie było wolne od poważnych
błędów metodologicznych.

•

Autorzy stwierdzili, iż homoseksualiści i heteroseksualiści nie różnią się pod kątem zdrowia psychicznego
kuriozalnie nie biorąc pod uwagę wyników wcześniejszych badań przeprowadzonych przez samych siebie.
Wcześniejsze badania Robins'a i Saghira wykazują, iż lesbijki częściej popadają w alkoholizm niż kobiety
heteroseksualne

(6)

, a homoseksualiści znacząco częściej podejmują próby samobójcze niż mężczyźni

heteroseksualni

(7)

•

Studium miało na celu ocenę częstotliwości występowania psychopatologii w populacji homoseksualistów w
porównaniu z heteroseksualistami. Jednakże badacze dokonali wstępnej selekcji osób badanych – odrzucili
14% homoseksualistów i 7% lesbijek ze względu na fakt, iż byli wcześniej hospitalizowani psychiatrycznie.
Selekcji takiej nie dokonano w stosunku do heteroseksualistów. W ten sposób wyeliminowano homoseksualne
osoby o najwyższym wskaźniku psychopatologii. Mówiąc prosto – aby wykazać, że homoseksualiści są tak
samo zdrowi jak heteroseksualiści wyrzucono z grupy badanej chorych homoseksualistów.

Mit nr 2:
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne podjęło decyzję o wykreśleniu homoseksualizmu z listy chorób
w sposób wolny od jakichkolwiek nacisków aktywistów homoseksualnych.

W 1968 r. aktywiści gejowscy manifestowali na zebraniach Komisji Taksonomicznej APA, domagając się uczestnictwa
w spotkaniach, na co w końcu wyrażono zgodę.

(8)

Decyzja o wykreśleniu homoseksualizmu z listy chorób została podjęta na dorocznym Kongresie Psychiatrów
Amerykańskich. Przez trzy lata, od 1970 do 1972 roku, kiedy podejmowano problem homoseksualizmu, aktywiści
homoseksualni wpadali na spotkania i rozbijali je. Krzyczeli: "Przestańcie nas zabijać, wy nas nienawidzicie".

W roku 1970 wykład Irvinga Biebera na temat homoseksualizmu i transseksualizmu został przerwany przez osobę z
zewnątrz, w tajemnicy wprowadzoną na spotkanie psychiatrów. Jak opisuje zajście Bayer (1981), naukowiec został
m.in. nazwany "matkojebcą"

(9)

W roku 1971 APA zdecydowało się na zorganizowanie w czasie Kongresu Psychiatrów Amerykańskich dyskusji
panelowej – nie o homoseksualizmie, a prowadzonej przez homoseksualistów. Jedynym psychiatrą w grupie panelowej
był

Robert Spitzer

, występujący jednak tylko jako moderator dyskusji. Jedynymi kwalifikacjami pozostałych osób do

zabierania głosu w dyskusji panelowej był fakt... że są homoseksualistami. Można to porównać z propozycją, by jako
eksperta w sprawie porodu kleszczowego na sympozjum ginekologów powołać kobietę która w ten sposób rodziła.

W tym samym czasie grupa postępowych i gejowskich psychiatrów zaangażowała lewicowego aktywistę Franka
Kameny'ego i działaczy Gay Liberation Front. Z podrobionymi dokumentami uwierzytelniającymi wdarli się oni na
zamknięte spotkanie psychiatrów w czasie Kongresu.

Kameny porwał mikrofon i wygłosił następująca deklarację: "Psychiatria jest wcielonym wrogiem. Psychiatria
wypowiedziała bezlitosną wojnę w celu naszej eksterminacji... Odrzucamy was, jako naszych właścicieli. Możecie to
uznać za deklarację wojny." Mimo tej deklaracji kilka godzin później ta sama grupa aktywistów poprowadziła
wspomnianą wyżej dyskusję panelową na temat homoseksualizmu

(10)

Opisany wyżej incydent był tylko jednym z wielu. Po szczegółowy opis nacisków wywieranych na APA oraz
negatywnych konsekwencji usunięcia homoseksualizmu z listy chorób zapraszamy do następujących lektur:

Satinover J.B., M.D., Ph.D. (2005)

The "Trojan Couch": How the Mental Health Associations Misrepresent Science

NARTH

Socarides, W. Ch. M.D. (1978)

The Sexual Deviations and the Diagnostic Manual

. American Journal of Psychotherapy,

32/3

Mit nr 3:
Zdecydowana większość psychiatrów i psychoterapeutów była (i jest) przekonana, że homoseksualizm jest
zdrowym wariantem ludzkiej seksualności.

Homoseksualizm został wykreślony z listy chorób przy 5816 głosów za i 3817 przeciw. Co więcej, nawet wśród osób,
które głosowały za wyeliminowaniem homoseksualizmu ze spisu chorób, wielu było przekonanych, że dzięki usunięciu
społecznego stygmatu z homoseksualistów – będzie można skuteczniej pomóc tym, którzy potrzebują i poszukują
pomocy psychiatrycznej.

"Częstą odpowiedzią psychiatrów na referendum (z 1973r), co dotyczy także tych psychiatrów, którzy głosowali za
zmianą, było twierdzenie, że teraz zarówno oni, jak i ich koledzy będą mogli bardziej efektywnie pomagać
homoseksualistom, którzy rzeczywiście potrzebowali i pragnęli pomocy. Socarides powiedział nawet, że jednym z
pozytywnych skutków decyzji jest to, że świadomość problemu homoseksualizmu,dotarła do większej liczby
psychiatrów, będą więc zatem bardziej gotowi go leczyć, zamiast ignorować, jak działo się to często wcześniej."

(11)

Wywiady przeprowadzone z 2500 amerykańskimi psychiatrami w roku 1977 wykazały, że 69% z nich uważało
homoseksualizm raczej za "patologiczna adaptację" niż za "normalny wariant" seksualności

(12)

Mimo tego, w Wikipedii możemy przeczytać następująca informację: "W oświadczeniu Amerykańskiego Towarzystwa
Psychologicznego czytamy, że decyzja o usunięciu homoseksualności z listy chorób nie była wynikiem działalności
tzw. lobby homoseksualnego, lecz bazowała na wielu obiektywnych i dobrze zaplanowanych badaniach naukowych, a
przekonanie o patologicznym charakterze homoseksualności jest przejawem antyspołecznych uprzedzeń."

(1)

Porter R. (1997)

Bringing order to mental disorders

Nature, 389: 805-806

(artykuł płatny)

(2)

Hooker E. (1957)

The adjustment of the male overt homosexual.

Journal of Projective Techniques, 21: 18-31

(3)

Robins, E., Saghir, M.T. (1971)

Male and female homosexuality: natural history.