Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
272
**Damon**
Ruszyłem po schodach prowadzących na górę do głównego salonu.
- Co to za hałasy? Rzucacie talerzami? - krzyknąłem, ale kiedy już tylko
pojawiłem się w progu pokoju zobaczyłem skąd te odgłosy
W pokoju stało z czterech mieszańców plus na domiar złego Rebekah
razem z Klausem.
- I właśnie teraz jesteśmy w komplecie, a może się mylę?! - odezwał się
Klaus patrząc to na mnie to na Stefana
- Nie pamiętam, żebym zapraszał cię na podwieczorek przy herbatce,
więc zabieraj się stąd! - rzuciłem ze zdenerwowaniem
- Waszym największym błędem jest brak zdecydowania - powiedział
Pierwotny, po czym usiadł na kanapie
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
273
- Nie chcesz wyleźć, więc najwidoczniej sami będziemy musieli się ciebie
pozbyć, ale może na początek twoich kolesi - spojrzałem
porozumiewawczo na Stefana, a on zasłonił Elenę
Znalazłem się pomiędzy dwoma hybrydami, którym bez trudu wyrwałem
serce, a następnie ruszyłem pomóc Stefanowi. Nie pijąc ludzkiej krwi
był słabszy pokonał jednego wroga, ale z drugim miał już problem.
Chwyciłem mieszańca za kurtkę i ściągnąłem z mojego brata, którego
zdążył już powalić na łopatki. Stefan wykorzystał ten moment i pozbawił
hybrydy serca.
- Zostałeś jeszcze ty i twoja blond pomylona siostra - rzuciłem okiem
w jego stronę, a później przeniosłem wzrok na Rebekah, która ironicznie
się uśmiechnęła
- Wiesz jak to się mówi, zabij czterech, a stworzę kolejnych ośmiu,
tylko pytanie z czyjej krwi? - Klaus spojrzał na Elenę - Stwórzmy tą
sytuację bardziej dramatyczną - dodał, a ton jego głosu z kpiącego zmienił
się na bardziej poważny i złowrogi
Rebekah w wampirzym tempie znalazła się przy dziewczynie pokazując
swoje kły tuż przy jej szyi.
- Jak widzisz moja siostra jest również porywcza jak ja i może się nie
pohamować - rzucił w naszą stronę
- Przestań się szarpać Eleno to mniej zaboli. Jak widzisz świat przestaje
kręcić się wyłącznie wokół ciebie - dziewczyna próbowała się wyrwać
wampirzycy, ale ta mocno ją trzymała
- Zostaw ją w spokoju - odezwał się Stefan próbując uspokoić Elenę,
a następnie spojrzał w moim kierunku
- Jak tylko odzyskam to co straciłem! - odpowiedział mu Klaus - Albo
nie... przemienię ją w wampira i poczekamy co się wtedy stanie, kiedy
sami zatracicie się w walce o biedną Elenę
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
274
- Nie zrobisz tego, jest ci potrzebna - powiedział mój brat zaciskając
przy tym zęby ze zdenerwowania, a jednocześnie szukając furtki,
by ochronić swoją dziewczynę
- Może w taki razie pozwolę wam zdecydować, która z tych dwóch
pięknych dam pójdzie razem ze mną? Rebekah pilnuj mojego sobowtóra,
ale w razie kłopotów możesz skręcić jej kark - zwrócił się do siostry -
Nie musicie mnie oprowadzać, sam trafię - oznajmił, a następnie wstał
z kanapy i ruszył na tyły domu
Byłem wściekły, że Klaus odkryje, gdzie trzymałem Meredith, ale teraz
najważniejsze było bezpieczeństwo Eleny.
- Niczego nie kombinujcie, bo wystarczy chwila, a nie będzie po niej śladu
- odezwała się Rebekah, gdy jej brat zniknął z zasięgu naszego wzroku
- No pięknie, teraz to robisz za przynieś, wynieś, pozamiatają dla Klausa?!
- zapytałem lekceważąco próbując zdekoncentrować wampirzycę
- Wybacz Damonie, ale twoje sztuczki na mnie nie działają - odparła
- Wcześniej nie narzekałaś - nie pozostałem jej dłużny - Może zostawisz
Elenę i porozmawiamy o tym przy drinku?
- Daruj sobie. Normalnie nie interesujecie mnie obaj... ani nawet Elena.
Chcę jedynie odzyskać naszą rodzinę, a bez Meredith jest to raczej
niemożliwe - rzuciła cały czas mocno trzymając dziewczynę
- Mówisz o tych wampirach zasztyletowanych przez Klausa - do rozmowy
włączył się Stefan
- Każdemu z nas zdarzyły się pomyłki, ale czas to naprawić i zjednoczyć
nasz ród Pierwotnych wampirów - odpowiedziała Rebekah
- A wtedy co... tak po prostu ujdzie mu to na sucho?! - zapytał Stefan
- Nie interesują mnie późniejsze losy mojego brata. Jak dla mnie może
wyjechać zabierając ze sobą Meredith, nic mnie to nie obchodzi, a teraz
milczcie, bo jeszcze jedno wasze słowo, a ona zginie - spojrzała na Elenę
uśmiechając się złośliwie w jej stronę
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
275
**Meredith**
Najwyraźniej z każdym razem werbena coraz szybciej opuszczała
mój organizm, który już w jakimś mniejszym stopniu na nią reagował.
Umysł był lekko otępiały, a ciało w dalszym czasie nie odzyskało jeszcze
sił. Natomiast co gorsza, wróciło pragnienie krwi. Usłyszałam w tym
momencie trzaskanie drzwiami. Najpierw pierwszymi od wejścia
do głównego korytarza piwnicy, a następnie uderzenia kolejnych tak jakby
ktoś czegoś szukał i sprawdzał każde pomieszczenie po kolei. Niestety
ten ktoś zbliżał się w moim kierunku, a ja nie miałam nawet możliwości
ucieczki.
Drzwi do miejsca, w którym się znajdowałam otworzyły się. Byłam tego
pewna, ponieważ za każdym razem dało się słyszeć charakterystyczny
dźwięk nienaoliwionych zawiasów.
- Damon, jeśli to ty to już nie żyjesz! - rzuciłam na głos, ale moje oczy
nie doszły jeszcze do siebie, a głos był lekko zachrypnięty
Poczułam jedynie jak ktoś dotknął mojego policzka.
- Co oni ci zrobili? Na szczęście za niedługo będziesz mogła spełnić swoje
życzenie skarbie - rozpoznałam wtedy ten głos
- Werbena - odpowiedziałam ochryple pozbawiona w dalszym czasie siły
Klaus podniósł mnie z ziemi wynosząc z piwnicy. Otępienie cały czas
nie pozwalało mi normalnie myśleć, ale zastanawiałam się co zastanę
na górze i kto zapłaci życiem za moje porwanie.
Nie minęło dużo czasu, a byliśmy już prawdopodobnie w głównym salonie
Salvatorów. Do moich uszu dochodził jedynie głos mocno pompującego
krew serca Eleny.
- Zobaczcie kogo znalazłem na dole. Nie myślałem, że jesteś, aż na tyle
głupi, by trzymać ją tutaj - odezwał się Pierwotny
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
276
Moje oczy powoli się otworzyły i wtedy postawił mnie na ziemi.
- Sądzę, że teraz możemy dokończyć naszą rozmowę, a zatem wybierajcie?
- powiedział Klaus, a ja podążyłam za nim wzrokiem i zobaczyłam,
że Rebekah trzyma Elenę jako zakładniczkę
Już chciałam się odezwać, że nikt nie musi nikogo wybierać, ale wolałam
usłyszeć tą odpowiedź na głos. Spojrzałam nieśmiało w stronę Damona,
ale jedyne co czułam to wściekłość, która zaczynała mnie dopadać.
Widziałam jaką prowadził walkę sam ze sobą. Niestety jego odpowiedź
nie mogła być inna niż ta, której się spodziewałam.
- Zostaw Elenę i wynoś się stąd - odezwał się wkurzony nawet nie patrząc
w moim kierunku
Rebekah pościła po tych słowach Elenę i pojawiła się koło mnie.
Z jednej strony wiedziałam, że to jest najbardziej rozsądna decyzja jaką
podjął Damon, ale z drugiej chciałam, aby chodź raz była inna.
- Wyśmienicie, każdy dostał to czego chciał - powiedział Klaus, a ja cały
czas nie mogłam odwrócić swojego wzroku od wampira, który zdecydował
tak, a nie inaczej
- Oddaj mi mój telefon - odezwałam się, a surowy ton mojego głosu
odwzajemniał wszystkie moje emocje
Zauważyłam jak Damon jedynie sięgnął do kieszeni i wyciągnął go przed
siebie. Podeszłam powoli zabierając w szybkim tempie moją komórkę
z jego dłoni.
- Widzisz, to była bardzo prosta i szybka decyzja - powiedziałam, a on
spojrzał na mnie
- Może od razu powiesz jej, że będzie robić za twój dystrybutor świeżej
krwi, a w razie znudzenia się zawsze możesz ją zasztyletować tak jak
swoje rodzeństwo - powiedział na głos Damon i chodź kierował te słowa
do Klausa to nie spuszczał ze mnie wzroku
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
277
- Nie kiedy cel jest ten sam - odpowiedział mu spokojnie Klaus - Meredith
ma swoją wolną wolę, ale woli odejść ze mną niż zostać razem z wami,
albo raczej z tobą
Spojrzałam na Damona raz jeszcze, a następnie wróciłam na swoje miejsce
obok Rebekah.
**Damon**
Nie mogłem patrzyć na to jak z każdym słowem Klausa rosła jej
pewność siebie. Tego czego obawiała się Meredith to był mój wybór, który
teraz się potwierdził, gdy wybrałem Elenę. Nie miałem innej możliwości
i ona chyba też o tym wiedziała, ale po raz kolejny przegrała z
sobowtórem.
- Spróbujcie jeszcze raz stanąć mi na drodze, a tym razem życie słodkiej
Eleny dobiegnie końca - powiedział Klaus znowu nam grożąc, by po
chwili zniknąć razem z Meredith oraz Rebekah z naszej rezydencji
Zapanowała cisza, Stefan podbiegł do Eleny przytulając ją i uspokajając.
Podszedłem do barku nalewając burbonu, a następnie stanąłem nieopodal
kominka wpatrując się w jego płomień.
Czułem, że w tym momencie zaczyna mnie wypełniać złość, upiłem tylko
łyka ze szklanki, a następnie rzuciłem nim prosto w ogień, który pod
wpływem alkoholu buchnął jeszcze mocniej.
- To znowu moja wina - usłyszałem zrozpaczony głos dziewczyny, a wtedy
obróciłem się w jej stronę
- To nie twoja wina Eleno, ale ktoś ma za długi język. Klaus za szybko
wpadł na to, że Meredith może być tutaj i ktoś mi za to odpowie... głową -
powiedziałem stanowczo i coraz bardziej wkurzony zaistniałą sytuacją
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
278
- To była pokazówka - odezwał się Stefan - Klaus specjalnie przyprowadził
tu Meredith i kazał nam przy niej wybierać, wiedział co zrobimy. Gra na
jej emocjach, nie może niczego wymusić zauroczeniem, więc zrobił to
w inny sposób
- Tym razem straciliśmy ją na zawsze - rzuciłem zdając sobie z tego
sprawę
Chwyciłem za butelkę stojącą razem z innymi trunkami i wypiłem jak
najwięcej alkoholu bez nalewania go do szklanki, aby chodź przez chwilę
zapomnieć o tym co zaszło tu przed paroma minutami. Wszystko mogło
być takie jak kiedyś, mogłem być tym kim chciałem być... z dziewczyną,
która pomimo tego co jej się przytrafiło wciąż mnie jeszcze chciała.
- Kocha cię od 148 lat i każde działania Klausa nie ma tu nic do rzeczy -
powiedział Stefan próbując mnie pocieszyć
- I to jest właśnie najgorsze, że po raz kolejny ją zawiodłem - spojrzałem
mu w oczy, a następnie wyminąłem i ruszyłem do swojego pokoju
zostawiając go sam na sam z Eleną
**Meredith**
- Nie ma to jak w domu - rzuciła Rebekah, gdy tylko przekroczyliśmy próg
rezydencji, a drzwi wejściowe się za nami zamknęły - Mam już dość tego
koszmarnego dnia. Jutro Bal Założycieli wolę się wyspać przed tak ważną
uroczystością, w razie czego jestem u siebie - w wampirzym tempie
wyminęła mnie i zniknęła
Nie byłam w stanie chodzić, pragnienie było coraz silniejsze. Ruszyłam
do pokoju po prawej stronie siadając na kanapie i łapiąc się za głowę.
Pierwszy raz odkąd stałam się wampirem dawało się odczuć
niezaspokojoną żądzę krwi oraz uczucie suchości w gardle.
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
279
Nigdy nie chciałam pozwolić, by krew mną zawładnęła i przejęła kontrolę
nad moim zachowaniem zmieniając mnie w ten sposób w potwora.
- Chyba tego potrzebujesz?! - odezwał się Klaus nalewając do szklaneczki
trochę krwi, którą następnie mi podał
Wypiłam ją jednym duszkiem, a następnie dałam się ponieść pragnieniu.
W wampirzym tempie znalazłam się przy pełnej jeszcze saszetce leżącej
na stoliku. Rozerwałam ją pospiesznie wypijając całą zawartość, a przy
tym rozkoszując się jej smakiem. Dopiłam do ostatniej kropli i zacisnęłam
puste opakowanie w pięści.
- Z każdym łykiem jest dużo łatwiej, wszystko blednie, a ty możesz się
oddać swojej prawdziwej naturze - usłyszałam i wtedy na niego spojrzałam
przypominając sobie, że cały czas tu był bacznie mnie obserwując
- Przestań, nie chcę taka być i nigdy nie chciałam - położyłam pusty worek
na stoliku, a następnie wróciłam na swoje miejsce na kanapie - Nie mogę
być tym czego nienawidzę, nie chcę być taka jak Katherine, nie chcę być
taka jak... ty - dodałam z przerażeniem w głosie uświadamiając sobie, że
to już zaczęło się dziać
- Jakbyś zauważyła to wszystko złe co cię teraz spotkało zaczyna się od
nazwiska Salvatore - znalazł się po chwili przy mnie siadając obok - Świat
jest teraz na wyciągnięcie ręki Meredith i to tylko od ciebie zależy ile od
niego weźmiesz. Jak długo możesz jeszcze żyć dusząc się w swoim smutku
i rozmyślaniach?, to musi cię wykańczać - dodał pewny siebie
- W porządku - zaważyłam jego zdziwioną minę - Poddaje się, ale musimy
ustanowić pewne zasady - powiedziałam pospiesznie
Wiedziałam, że pewnego dnia będę miała dość walki, ale nigdy nie
spodziewałam się, że nastąpi to tak szybko. W mojej głowie przemknęło
wspominanie z 1864 roku. Emily miała rację, nigdy więcej nie powinnam
wracać do Mystic Falls, a teraz nie było już możliwości ucieczki.
- Zamieniam się w słuch - usłyszałam jego głos, a następnie na niego
spojrzałam, gdy uśmiechnął się lekko w moją stronę
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
280
Wiedziałam, że to było to czego chciał, abym się poddała. Nie byłam
w stanie grać na dwie strony, więc może dzięki mojej obecności tutaj
byłam w stanie ocalić więcej niż jedno ludzkie życie poświęcając w ten
sposób swoje własne.
- Chcę być sobą, oczywiście na ile to będzie możliwe, nie chcę zabijać
ludzi i koniec z udawaną lojalnością - rzuciłam przeczesując swój umysł -
Może ty nie umiesz zaufać mi, ale ja chyba nie mam wyboru i muszę
zaufać tobie - spojrzałam wtedy w jego stronę
- Obiecałem, że nic złego ci się nie przydarzy i patrząc na to co się dzisiaj
stało powinienem zabić Damona, ale oboje wiemy, że nic by dobrego
z tego nie wynikło. Możesz mi zaufać - powiedział zmieniając po chwili
temat - Jest w tobie tyle dobra, pasji i niewinności, której nie chcesz się
pozbyć - mówił to jakby z niedowierzaniem
- To wcale nie jest takie łatwe - odpowiedziałam smutno ponieważ ostatnie
dni mojego życia jako wampira zaprzeczało temu wszystkiemu - Mój
smutek przeradza się w rozpacz, a złość w szał, której nie potrafię
opanować
- Z czasem nauczysz się odnajdować równowagę w swoich emocjach
i wybierzesz te, które są ci potrzebne, by przetrwać - powiedział spokojnie
w jakiś sposób mnie uspokajając
- Skąd wiedziałeś, że nie uciekłam? - zapytałam i usiadłam bokiem na
kanapie podkurczając kolana do siebie
- Ponieważ nie potrafiłabyś zostawić swoich przyjaciół w potrzebie,
a ponad to nie skazałabyś Elenę na śmierć i jest chyba coś jeszcze czego
tak bardzo się obawiasz, a czego nie chcesz powiedzieć na głos - po tych
słowach spuściłam wzrok, wiedząc, że przejrzał mnie na wylot
- Dziwne, że właśnie ty rozumiesz to najbardziej - nieśmiało spojrzałam
na niego - To chyba najbardziej egoistyczna rzecz w moim życiu, ale nie
potrafię inaczej żyć będąc pozostawiona samej sobie tak jak to było kiedyś
- po tych słowach wstałam z kanapy - Pójdę już, jestem zmęczona
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
281
- Zabierz jeszcze to, chyba może się przydać - podał mi pełny worek
z krwią
Wychodząc z gabinetu czułam, że nie zadałam jeszcze jednego ważnego
pytania.
- Wiedziałeś, że nie ucieknę z własnej woli, więc skąd wiedziałeś,
że jestem u Salvatorów? - zapytałam obracając się w jego kierunku
- Wiele ludzi w tym mieście jest bardzo przydatnych kiedy szuka się
czegoś naprawdę cennego. Tyler dowiedział się od Caroline, która
dowiedziała się od Eleny, plotki szybko się roznoszą - dodał na końcu
- Więc jak obydwoje dzisiaj słyszeliśmy wszystkie decyzje zostały już
podjęte - powiedziałam opuszczając próg tego pomieszczenia dobrze
wiedząc, że mnie usłyszał
W wampirzym tempie znalazłam się w swoim pokoju. Właśnie po
przekroczeniu tego progu mogłam być sobą pozwalając, aby moje emocje
brały nade mną górę.
Strach było mi się przyznać, ale naprawdę miałam tego wszystkiego dosyć.
Bałam się, że Damon nigdy nie zrezygnuje z Eleny, a moje uwolnienie
przyniesie mi jeszcze więcej cierpienia. Wolałam więc w takim razie
pozostać tutaj, niż żyć pozostawiona na pastwę losu. - Postaram się być
kimś innym, dodałam w myślach.
Wzięłam prysznic doprowadzając się do porządku, a następnie przebrałam
do snu. Położyłam się na łóżku wypijając przyniesioną przeze mnie
torebkę z krwią dzięki, której szybciej wracały mi siły. Myślami cofnęłam
się do Mystic Falls z 1864 roku do ostatniego dnia kiedy po przełamaniu
klątwy wróciłam do życia, ale nie do tego które kochałam, ale do tego,
które doprowadziło mnie właśnie tutaj.
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
282
Rok 1864
Moje oczy powoli i niepewnie zaczęły się otwierać ukazując otaczający
mnie mrok chłodnej nocy. Na początku wszystko widziałam jak przez mgłę,
ale po chwili mój wzrok przyzwyczaił się do panującej ciemności. Leżąc na
czymś miękkim zdałam sobie sprawę, że jest to siano, które zacisnęłam w ręku,
a spoglądając w górę na czarne niebo odnajdywałam pojedyncze gwiazdy
rozrzucone po bezkresnej otchłani.
W ty momencie przypomniało mi się wszystko: Katherine, Stefan, Damon,
strzały, sztylet w moich rękach, uczucie ból po tym jak wbiłam go sobie brzuch,
a jednocześnie ulgę, że udało mi się zrobić coś dobrego. Usiadłam momentalnie
chwytając się za miejsce, w którym powinna być rana odbierająca mi życie,
ale jednak żyłam, oddychałam co było nie możliwe do zrozumienia. Jedyną
oznaką tego co się wydarzyło była świeżo zaschnięta krew na mojej błękitnej
sukni. Zerwałam się na nogi, chodź jeszcze kręciło mi się w głowie. Zaczęłam
się rozglądać dookoła, ale widziałam tylko las otoczony w mroku oraz szopę
stojącą nieopodal. Niestety nie było ani jednej oznaki, że dwóch barci przeżyło.
- Damon, Stefan! - krzyczałam wielokrotnie ich imiona, ale dało się słyszeć
jedynie głuche echo powtarzające za mną
- Nie ma ich tutaj - usłyszałam głos za moimi plecami i wtedy obróciłam się
za siebie
- Emily - uśmiechnęłam się w panice do służącej ciesząc się, że widzę kogoś
znajomego
- Meredith musisz stąd uciekać, powóz już czeka - powiedziała wyprana
z wszelkich emocji co wzbudziło moje zaniepokojenie
- Jakim cudem ja żyję i przed kim mam uciekać?!, o co w tym wszystkim
chodzi... powinnam być martwa - odparłam oczekując jakiś wyjaśnień
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
283
- Nie mamy na to czasu, w mieście organizują polowanie na wampiry, musisz
uciekać - krzyknęła lekko na mnie próbując mną wstrząsnąć i przywołać
do porządku
- Nigdzie się stąd nie ruszę, poczekam na Damona. On na pewno zaraz
tu będzie - odwróciłam się do niej plecami szukając pomiędzy ciemnością, chodź
jednaj oznaki, że chłopak za chwilę się pojawi
- On nie przyjdzie Meredith, lepiej będzie jeśli o nim zapomnisz - cicho
odpowiedziała
- Nie mów, że nie żyje, że nie udało mi się dobiec na czas?! - odwróciłam się
mówiąc przez łzy i nie chcą uwierzyć, że właśnie taka może być prawda -
Powiedziałaś, że życie za życie i dałaś mi sztylet, a ja się nim zabiłam, czy tak
właśnie miałam zrobić?! - niepewność zaczęła mnie dopadać
- Dobiegłaś na czas, ale Damon i Stefan mieli w organizmie krew Katherine,
więc nawet twoje poświęcenie nie jest w stanie niczego zmienić. Tylko od nich
teraz zależy czy dopełnią transformacji i staną się wampirami. Damon nigdy
nie będzie pamiętał o twoim istnieniu, będzie tak jakby nigdy cię nie spotkał.
To dla twojego dobra Meredith - dodała stanowczo pewna swoich racji
- Nie... - zaczęłam kiwać przecząco głową - to nie może być prawda.
Powiedziałaś kiedyś, że zasługuję na to co najlepsze! Skąd w takim razie
możesz wiedzieć, że właśnie takie rozwiązanie jest odpowiednie?!. Chcesz dla
mnie czegoś dobrego? To zrób coś, żeby było tak jak dawniej, proszę - dodałam
przecierając twarz dłonią, gdy kilka pojedynczych łez spłynęło po moich
policzkach
Wszystko było takie dziwne, takie niepojęte jak koszmar, z którego nie można
się obudzić. Upadłam na kolana jakby ktoś zabrał mi wolę życia. Czułam,
że jestem wewnętrznie martwa, a po stracie Damona część mnie umarła
bezpowrotnie. Poczucie straty i bólu było nie do opisania przez co moje serce
w jakiś sposób zatrzymało się w miejscu.
- Zabijając samą siebie przełamałaś klątwę Pierwszej Petrovy - powiedziała,
a następnie do mnie podeszła i przykucnęła obok - Musisz zrozumieć,
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
284
że wszystko się zmieni. Powróciłaś do życia i teraz już nie umrzesz cały czas
będziesz żyła, ponieważ w twoich żyłach płynie Moc Petrovy, która zapewni
ci nieśmiertelność. Wiem, że teraz wydaje ci się to niemożliwe, ale z czasem
wszystkiego się dowiesz. Musisz uciekać i strzec się wampirów, nie ufaj im,
bo ich mroczna natura może doprowadzić cię tylko do śmierci
- Chcesz przez to powiedzieć, że każdemu wampirowi będzie zależało na mojej
krwi?- zapytałam z przerażeniem w głosie
- Zajmą się tobą mojej siostry, które są czarownicami tak jak ja - mówiła o tych
wszystkich niedorzecznych rzeczach, a ja czułam, że dociera do mnie tylko część
informacji - Widzisz do czego doprowadziła współpraca z Katherine?! Im nie
można ufać!- pokiwała przecząco głową - Zdasz sobie sprawę, że jesteś
otoczona wszystkimi nadnaturalnymi zjawiskami, wampirami, wilkołakami
czy czarownicami, ale musisz nauczyć się odróżniać dobro od zła. Nie pozwól,
by tobą zawładnęło, a teraz chodź - Emily wyciągnęła w moim kierunku swoją
dłoń i pomogła mi wstać, a następnie odprowadziła do przygotowanego
powozu. Wsiadłam do niego, a ona zamknęła za mną drzwiczki.
- A ty? Nie zostawiaj mnie samej - głos mi zadrżał, gdy wychyliłam się przez
okienko dyliżansu
- Tutaj moja rola się kończy. Muszę zostać i zająć się jeszcze kilkoma sprawami.
Musisz być silna i dla twojego dobra nigdy więcej nie wracaj do Mystic Falls,
postaraj się zapomnieć o tym miejscu, a kiedy ono się o ciebie upomni pamiętaj,
że tylko ty możesz zniszczyć całe zło
Gdy Emily dodała ostatnie słowo odsunęła się o kilka kroków od powozu,
a następnie spojrzała w lewą stronę i kiwnęła głową dając tym znak woźnicy,
że czas już ruszać. Łzy płynęły strumieniami z moich oczu, gdy postać Emily
zniknęła z zasięgu mojego wzroku.
Dzisiejszego wieczora straciłam wszystkich bliskich i byłam pozostawiona
jedynie samej sobie. Mogłam wiele razy narzekać na Katherine, ale przynajmniej
nie byłam sama. Największym bólem niestety było to, że straciłam Damona.
Już nigdy go nie zobaczę i już nigdy nie powiem mu, że był dla mnie wszystkim.
Spojrzałam na moją lewą dłoń, na której widniał pierścień z lapis lazuli,
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
285
ten który okazał się jedyną pamiątką z Mystic Falls, jedyną oznaką, że to
wszystko wydarzyło się naprawdę.
Sen zaczął powoli się rozmazywać, noc przemieniła się w dzień. Karoca
znikła, moja suknia i uczesanie również, a ja byłam ubrana w normalne
rzeczy z obecnych czasów. Panowała jasność, a słońce przedzierało się
przez korony zielonych i bujnych drzew. Zaczynałam wierzyć, że po tak
złych wspomnieniach może być lepiej, ale nie zdawałam sobie sprawy,
że to dopiero początek moich nowych kłopotów.
Rozejrzałam się dookoła i dopiero teraz uświadomiłam sobie, że jestem
na cmentarzu, a z ziemi wystają jedynie nagrobki z imionami i nazwiskami
pochowanych. W tym momencie do moich uszu dotarł dźwięk czyichś
kroków. Stanęłam nieruchomo nasłuchując, gdy przede mną pojawiła się
postać.
- Elena jak dobrze, że jesteś już myślałam... - zaczęłam niepewnie chcąc
podbiec do niej, ale ona tylko pokiwała przecząco głową
- Pudło - odpowiedziała, a ja zamarłam w miejscu
Dziewczyna wyglądała identycznie jak Elena, chodź miała dużo krótsze
włosy sięgające prawie do ramion. Ubrana w długą beżową suknię
opadającą, aż do ziemi wyglądała olśniewająco.
- Katherine co ty zrobiłaś z włosami? - zapytałam ze zdziwieniem w głosie,
że mogłam jej nie poznać
- Nie jestem ani Katherine, ani Eleną. Mam na imię Tatia, jestem Pierwszą
Petrovą i sądzę, że musimy przedyskutować kilka kwestii - dodała
uśmiechając się złośliwie w moją stronę
- Czego ode mnie chcesz? - zadałam kolejne pytanie tym razem mając
się na baczności
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
286
- Wytłumacz mi jak to jest możliwe, że miałaś tylko jedno zadanie i nie
potrafisz go wykonać do końca?! - powiedziała doniośle ukazując swoje
niezadowolenie
- Nie wiem o czym mówisz - dodałam zdezorientowana
- W tym właśnie tkwi twój problem Meredith, że nawet w największym źle
tego świata strasz się odnaleźć dobro - pokiwała przecząco głową - Widzę,
że nie miałaś jeszcze okazji zaznajomić się z drugim tomem księgi
Petrovy, a więc pozwól, że opowiem ci tą historię w skrócie - powiedziała,
po czym przeszła do opowieści - Pierwsza czarownica użyła mojej krwi,
aby przemienić swoje dzieci w wampiry, dlatego zwarłam umowę z
czarownicami, by krążąca w moich żyłach Moc była jednocześnie jedyną
bronią, która mogłaby je powstrzymać. Dzięki swojemu poświęceniu
uruchomiłaś klątwę, przejmując na siebie ten obowiązek. Niestety widzę,
że nie potrafisz niczego doprowadzić do końca, więc chyba trzeba cię
odpowiednio zmotywować - dodała uśmiechając się niewinnie
- Czemu sama tego nie zrobisz jeżeli tak bardzo ci na tym zależy? Chyba,
że jesteś duchem? - zapytałam uważnie jej się przyglądając
- Moc krążąca w moich żyłach zapewnia mi nieśmiertelność, tak jak
to było z tobą zanim stałaś się wampirem. Potrzebuję nie tylko śmierci
Klausa czy jego rodzeństwa, ale również twojej, by nareszcie część Białej
Mocy mogła do mnie powrócić - powiedziała spokojnie Tatia
- Uważasz, że to jest w porządku? - zapytałam próbując rozgryźć jej tok
myślenia
- A czy ty nie uważasz, że w porządku jest zabić kogoś kto zniszczył całe
twoje życie?!. Powinnaś chcieć go zabić!. Przecież to przez niego musiałaś
uciekać z Mystic Falls, to przez niego stałaś się tym czego tak bardzo
nienawidzisz! - ciągnęła swoją wypowiedź dziewczyna wyrzucając kolejne
powody zabicia Pierwotnego
- To ty jesteś odpowiedzialna za to co mi się stało! - krzyknęłam - Nie on,
ale ty!, to przez ciebie straciłam wszystko co kochałam. Nie interesują
cię poczynania Klausa, chcesz tylko odzyskać to co straciłaś wieki temu
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
287
- Naprawdę ładna dedukcja, jestem pod wrażeniem. Wykonuj jedynie moje
polecenia, a nikt nie zginie. Nie waż się otwierać trumien!. Nie po to ich
tam pozamykałam na wieczność byś teraz ty zniweczyła mój plan, ale jeśli
tak bardzo ci zależy, to co powiesz na to, aby jedno życie było zależne
od drugiego?. Problem rozwiąże się sam, od teraz jeśli ktoś zabije Klausa
ty również zginiesz, a dzięki twojej śmierci odzyskam przynajmniej część
mojej Mocy - powiedziała cały czas mnie strasząc
- To nie może być prawda?! - zdałam sobie sprawę, że jeśli to wszystko
co mówi jest prawdziwe to mogę być w olbrzymim niebezpieczeństwie
- Naprawdę chcesz się przekonać na własnej skórze, że tak jest?. Sądzę,
że Klaus ma dość wrogów, którzy będą starali się go unicestwić...
zaczynając od twoich przyjaciół. Myślisz, że straciłaś wszystko?, więc nie
każ mi udowadniać, że najgorsze jest jeszcze przed tobą. Zadaj sobie sama
pytanie ile jesteś w stanie znieść, bólu i odrzucenia?!. Nikomu na tobie nie
zależy, zapamiętaj to sobie! - powiedziała głośniej - Prędzej wszyscy
uwierzą w moje słowa niż w twoje zapewnienia. Nie radzę ci otwierać
trumien, ponieważ kolejnym życiem, które odbiorę będzie twoje -
zagroziła, po czym zaczęła się powoli wycofywać - Prawie bym
zapomniała... - zatrzymała się obracając ponownie w moją stronę -
pamiętaj, żeby nie wspominać nikomu o moim pojawieniu się, bo inaczej
ktoś tu będzie martwy, a obydwie wiem, że obchodzi cię życie twoich
bliskich wbrew temu co mówisz Klausowi - uśmiechnęła się z pogardą
wiedząc jak wielką ma nade mną przewagę - Na końcu zawsze wraca się
do początku, czyż nie?!
W tym momencie dookoła mnie zaczęła pojawiać się gęsta mgła
uniemożliwiająca mi oddychanie. Zaczęłam się krztusić nie mogąc złapać
tchu, aż wreszcie upadałam na ziemię tracąc przytomność.
Obudziłam się z tego koszmaru gwałtownie siadając na łóżku i próbując
złapać powietrze jakby faktycznie ktoś przed chwilą mnie dusił. Chciałam
Ro
zd
zi
ał
X
X
IV
: Me
re
d
ith
Pi
e
rc
e
-
n
ie
o
p
is
an
a his
to
ri
a
b
y m
o
n
al
is
a0
0
288
wierzyć, że był to tylko zwykły koszmar, ale wszystko było zbyt realne.
Usiadłam na krańcu materaca starając się złożyć wszystko w całość.
Pierwsza Petrova kojarzyła mi się kiedyś z kimś dobrym, chodź sama nie
wiem, dlaczego właśnie tak myślałam, ale teraz życie zaczęło weryfikować
moje wyobrażenia o niej. Wygładem przypominała Elenę, chodź nie było
w niej tyle współczucia ile w tej ludzkiej dziewczynie, ani nie była taka jak
Katherine, za to była jeszcze bardziej nikczemna. Tego czego mogłam być
pewna to to, że była człowiekiem obdarzonym Białą Mocą, ale czy była
kimś w rodzaju wiedźmy?!
Pragnęła śmierci Pierwotnych wampirów, ale co gorsza chciała odzyskać
Moc płynącą w moich żyłach, a tak mogło się stać tylko wtedy kiedy moje
życie dobiegłoby końca. Jedyną możliwością dowiedzenia się czegoś
o Tati była księga Petrovy. Przebrałam się w pierwsze lepsze rzeczy
wiszące w szafie, zamieniając tym razem wysokie szpilki na baleriny.
Zbiegłam następnie po schodach w kierunku pokoju, w którym ostatni raz
widziałam drugi tom księgi Petrovy.
Ciąg dalszy nastąpi...