ROZDZIAŁ 9
-

Wiem co robię.

-Nie.-

Brock, który obecnie unosił się za moim krzesłem w piątek

rano, sięgnął do mnie i wyrwał mysz spod mojej ręki. -Myślę, że
musisz to kliknąć.
-Nie, ja nie.-

Odepchnąłam jego dłoń, przejmując kontrolę nad myszą,

gdy próbowałam przesunąć grafikę tak, by była wyśrodkowana.
Westchnienie Brocka poruszyło włosy wzdłuż mojego lewego
policzka, powodując dreszcz zakręcający mi się po plecach.
-

Wszystko, co musisz zrobić, to kliknąć przycisk centrowania.

-

Tak, już to zrobiłam.- Pochyliłam się w prawo, kiedy próbował

ponownie złapać mysz. Ponownie uderzyłam go w rękę. -Nie masz nic
lepszego do roboty?-

Zapytałam, cofając krzesło, co zmusiło go do

odejścia. Spojrzałam w górę, gdy oparł się o moje biurko. -
Zatwierdzanie reklam to moja praca. Zrobiłabym to już, gdybyś nie
próbował z tylnie go siedzenia kliknąć w mój komputer.
-

Kliknąć komputer na tylnym siedzeniu? Jego czoło zmarszczyło się. -

To brzmi dobrze

-Nawet tego nie mów.

Na jeg

o twarzy pojawił się niewinny wyraz. -Najwyraźniej tak jest nie

ja, który ma swoj

e myśli w rynsztoku. Chciałem powiedzieć, że to

brzmiało jak gry wideo.
-Uh-huh.-

Powoli, ostrożnie, przesunęłam mysz o ułamek centymetra,

z powodzeniem wyśrodkowując blok tekstu. -Ah-ha! Gotowe.
-

Jesteś taka utalentowana.

Rzuciłam mu spojrzenie i uśmiechnął się.
Paul pojawił się w otwartych drzwiach. Był wysokim i gibkim
mężczyzną w średnim wieku o jasnych blond włosach i jasnych
niebieskich oczach. Ubrany w polo Lima Academy i czarne spodnie
nylonowe, zmieszał się kilkoma sprzedawcami na piętrze, ale on był
jednym z trenerów z drugiego piętra. Był tu od chwili otwarcia
Akademii.

Nie znałam go zbyt dobrze, ponieważ trenerzy i zwiadowcy podlegali
w większości pod Brocka, ale za każdym razem, gdy na mnie patrzył,
tak jak teraz, miałam ostre wrażenie, że myślał, że moja praca jest
całkiem bezużyteczna.
Większość pracowników zdawała się mnie akceptować, tak jak Andre
mówi

ł, że tak będzie, ale Paul spojrzał na mnie, jakbym była tak samo

pożądana jak opryszczka.
Przypomniał mi również tego kutasa, który pracował w Filadelfii,
tego, który zaprowadził mnie do pokoju zaopatrzeniowego.
-Panie

Mitchell, masz chwilę? - zapytał Paul, jego lodowate spojrzenie

przesunęło się ze mnie na Brocka. -Mam kilku nowych uczniów,
których chciałbym, żebyś sprawdził.- Podniósł plik. - zobacz, czy
chcesz

ich obejrzeć na filmie.

-

Zostań tam.- Stukając czubek mojego nosa, tak jak bym miałam pięć

lat, Brock wstał zamrugał i wyskoczył z mojego biura.
Oczywiście, że go obserwowałam.
Nie mogłam nic na to poradzić. Miał dobry tyłek, co było
denerwujące. To znaczy skąd wziął te spodnie i dlaczego tak dobrze
pasowały do jego tyłka? Czemu?
Potrząsając głową, zwróciłam uwagę na komputer i skończyłam
pop

rawiać i zatwierdzać przesłane reklamy.

Kilka godzin później, po codziennym spotkaniu sprzedażowym w
tylnej sali konferencyjnej, zbierałam raporty ze stołu, gdy Brock
zapytał: -Masz jakieś wielkie plany na weekend?
Spojrzałam na niego. Jego głowa była pochylona, gdy przeglądał
jeden ze sprawozdań ze sprzedaży, które Jeffery zamieścił. -Um, dziś
wieczorem, opiekuję się dziećmi Avery i Cam'a. To ich randkowa noc.
-

To miłe z twojej strony, że robisz to w piątkowy wieczór - zauważył, a

następnie zapytał: - Tak normalnie spędzasz piątkowe wieczory?
Przytulając stos papierów do mojej piersi, wpatrywałam się w jego
ciemną głowę. -Zazwyczaj nie.
-

Więc zwykle wychodzisz?

Zaczęłam marszczyć brwi. -Czasami.

Okej, to było całkowite kłamstwo, ale ostatnią rzeczą, którą chciałam

po

wiedzieć Brockowi było to, że siedziałam w domu z moim

podstępnym, zdradzieckim kotem, sama jedząc ciasto Brownie. -Jutro
zobaczę wystawę sztuki.
Brock powoli uniósł głowę. Jego oczy zwęziły się, aż widać było tylko
cienką szczelinę obsydianu. -Wystawa sztuki? To brzmi . . .
pobudzająco.
Kpiący, drażniący ton działał mi na nerwy. -Tak. Idę z Grady.
-

Grady? Ten mały facet, z którym byłaś na kolacji?

Mały koleś? -On nie jest mały.
-

On jest mały.

-

Być może w porównaniu do twojego gigantycznego ja, wielkości

Godzilli, jest mały, ale według norm ludzkich nie jest.
Uśmieszek wypełnił jego pełne usta, gdy odchylił się na krześle u
szczytu stołu. -Zawsze myślałem, że podoba ci się moja gigantyczna ja
wielkości Godzilli. Jeśli dobrze pamiętam, kochałaś, że mogłem cię
podnieść i rzucić cię kilka stóp w powietrze nim spadłaś do basenu. -
Postukał w kącik ust. -I mogłem to zrobić ze względu na mój rozmiar.
Moje policzki zaczerwieniły się, gdy pośpiesznie spojrzałam przez
ramię, wdzięczna, że żaden pracownik nie jest w pobliżu sali
konferencyjnej. -

Tak, cóż, już nie mam dziesięciu lat, Brock.

- Huh -

złożył ręce na stole i pochylił się do przodu. -Pamiętam też, że

robiłem to, gdy miałaś prawie dwadzieścia lat.
Ciepło w moich policzkach trwało nadal. -Istnieje cel tej rozmowy?
Zachichotał, zerkając na swoją papierkową robotę. -Nie całkiem.
Spojrzawszy na niego, zaczęłam się odwracać, ale zatrzymałam się,
ponownie patrząc na niego. Byliśmy . . . przyjaciele teraz. Przyjaciele
oznaczali, że muszę go zapytać o jego weekend. - Masz jakieś plany?
-Po pracy wracam do Filadelfii. -

odpowiedział, wciąż patrząc na

strony.
Domyślałam się, że jedzie do domu do Kristen. A może była w jego
domu za Shepherdstown.

Byli zaręczeni, więc wyobrażałam sobie, że

mieszkają razem. -Trzymasz dom w Pensylwanii?

Brock potrząsnął głową. -Nie. Jestem w trakcie sprzedaży.
-

Więc zostajesz tu na stałe?

-

Wygląda na to że tak.

Dziwny mały wybuch szczęścia rozjaśnił moją klatkę piersiową ale
zignorowałam to, nawet nie chcąc zajrzeć do rozumowania stojącego
za tym. Chciałam zapytać go o jego narzeczoną, ale wydawało mi się
to zbyt dziwne. -

Cóż, miłego weekendu, Brock.

- Tobie

też - powiedział, a kiedy odwróciłam się i dotarłam do drzwi,

odezwał się ponownie. - Ten mały człowiek, znany jako Grady, to coś
poważnego?
Przewracając oczami, odwróciłam się. Nie byłam pewna, co stanie się
z Grady, ale nie musiał tego wiedzieć. -Nie mogę się doczekać, żeby
go zobaczyć jutro.
Brock podniósł wzrok, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. -
Wiem. Słyszę wszystkie emocje w twoim głosie. Baw się dobrze
patrząc na...sztukę.
Miałam to wyraźne uczucie, że mnie nęka, ale naprawdę nie
rozumiałam dlaczego. -Będę.
Przechylił głowę na bok. -Zasługujesz na więcej.
-Co?
Odkładając papiery raz jeszcze, zatrzymał moje spojrzenie.
-

Zasługujesz na kogoś lepszego niż on.

Przez chwilę nie mogłam nawet odpowiedzieć, ale zaraz się
roześmiałam. -Dobrze się czujesz?
Zacisnął szczęki. -Czuję się doskonale.
-

Pytam, bo mówisz mi, że zasługuję na coś lepszego niż człowiek, o

którym nawet nie wiesz nic.
Wzrósł we mnie słodki i mocny gniew. -I szczerze mówiąc, to firma
nie jest miejscem nawet do sugerowania

czegoś takiego.- Podniosłam

brodę. -A jeśli naprawdę chcesz, żebyśmy byli przyjaciółmi, nie
możesz mi tego tak powiedzieć.
Nastąpiła chwila ciszy między nami, a potem przemówił.

-

Już cię nie znam - powiedział cicho, a nie odpowiedziałam - nie

mogłam, oświadczenie przyprawiło że osłupiałam, przechylił głowę. -
Znam star

ą Jillian. Mógłbym tu siedzieć cały dzień i opowiadać o niej,

ale ta

Jillian? Nie znam jej. Pojawił się krzywy uśmiech. -Ale ja chcę.

Myśląc, że może coś poszło nie tak z jego mózgiem, wszystko, co
mogłam zrobić, to patrzeć na niego.
-

A propos, chcę, żeby coś było między nami jasne - powiedział,

trzymając moje szerokie spojrzenie. -W ciągu ostatnich dwóch
tygodni nie było ani jednej chwili, w której spojrzałbym na ciebie i
zobaczył małą dziewczynkę, którą rzucałem do basenu. Widzę kobietę
-

piękną kobietę. Nie mów sobie inaczej.

Tej nocy, gdy leżałam w łóżku, nie mogąc zmusić mojego mózgu do
zwolnienia na

wystarczająco długo, aby zasnąć lub pochłonąć książkę,

którą czytałam, spojrzałam w górę na mój sufit, obsesyjnie traktując
to, co

Brock mi powiedział zanim wyszłam.

To nie była piękna część.
Brock rzucił pochlebstwa, jakbym była modelką. Biorąc pod uwagę
to, co stało się z moją twarzą, nie byłam zła. Mogłabym być całkiem
ładna w dobry dzień. Piękna nie byłam.
Nie, wcale tak nie było, nawet jeśli brzmiało to miło i pochodziło z
tych dobrze uformowanych ust.

To była część, w której powiedział, że

nie widział małej dziewczynki, kiedy na mnie patrzył, i jedyne, o czym
mogłam myśleć, to dzień, w którym myślałam, że zmienię to między
nami.

Stojąc w mojej starej sypialni, nie musiałam się rozglądać, żeby
zobaczyć, że wygląda dokładnie tak, jak ją zostawiłam, kiedy
wyjechałam trzy lata temu.
Łóżko dla małej dziewczynki.
Mała komoda.

Szafka nocna małej dziewczynki.
Plakaty z moich ulubionych

książek, które zostały zaadaptowane do

filmów, zostały przyczepione do ściany. Na siedzeniu okna siedział
stary miś, leżał między niebiesko-różowymi poduszkami, a ich kolory
wciąż tętniły życiem, tak jak tego dnia, kiedy mama je tam umieściła.
Regały pokrywały całą ścianę, rozbijając się tylko na dwie części, aby
umożliwić wejście do szafy i dołączonej łazienki. Setki książek zostały
ułożone na tych półkach, skrupulatnie uporządkowane według
gatunku, a następnie według nazwiska autora. Mama zaczęła moją
mi

łość do czytania, kiedy byłam nastolatką, a ja pożerałam romans

historyczny, a te stare, stęchłe wąsy w miękkich okładkach były
ułożone jedna na drugiej, trzy rzędy głębokości. Cała biblioteczka była
poświęcona młodym dorosłym, a następnie inna odbyła wszystkie
romanse dorosłych.

Zbierałam i gromadziłam, od słodkiego do wręcz parującego

rumieńca. Ostatni, czwarty regał, był w połowie pełny. Zawierał kilka
thrillerów i starych podręczników, których nie sprzedałam, ale nie
miał miejsca w akademiku w Shepherd, żeby je przechowywać.
Przebywanie w tej sypialni przyniosło wiele dobrych wspomnień:
Często skulona siedziałam przy oknie skupiona na czytaniu lub
leżałam na boku w podwójnym łóżku późno w nocy, a mała lampa
rzucała tylko tyle światła, by ją odczytać.

Stojąc przy drugim oknie, z widokiem na podjazd, obserwowałam, jak
Brock odjeżdża po tym, jak skończył jedną z wielu rodzinnych kolacji.
Przebywanie w tym pokoju sprawiało, że czułam się, jakbym była
wciąż tą małą dziewczynką, która nigdy nie dorośnie i nie odejdzie,
ale ja już nie byłam nią. Właśnie to zrobiłam.
Pode

szłam do komody, gdzie umieściłam medalion Świętego

Sebastiana, który znalazłam w hipisowskim sklepie w Shepherdstown.
Był wielkości ćwiartki, zwisał ze starego srebrnego naszyjnika. Kiedyś
przeczytałam, że był patronem sportowców, więc kiedy natknąłam się

na jednego z nich, wybra

łam go dla Brocka. Ostrożnie podniosłam i

umieściłam go w małej kieszonce na suwak w torebce.
Wchodząc przed lustro o pełnej długości, ledwo rozpoznałam osobę,
która na mnie patrzyła. Ułożyłam włosy na głowie, spędziłam około
godziny z lokówką, żeby grube włosy opadły falami. Udało mi się
przełożyć moją grzywkę na bok i utrzymać ją na miejscu przy pomocy
puszki

lakieru do włosów.

Miałam na sobie eyeliner, który zajął około pięciu prób, aby go
nałożyć i nadal nie byłam pewna, czy właściwie zastosowałam go do
górnej pokrywy po obejrzeniu kilkunastu trzynastolatków, którzy

prowadzili porady na YouTube.
Nic nie sprawia, że czujesz się nieudolna po obejrzeniu animacji, na
którym stosuj

ą makijażu lepiej niż ty. Ale lśniący liliowy cień do

powiek rozgrzał moje brązowe oczy, czerwona szminka sprawiła, że
moje usta wyglądały na pełniejsze, a brązowy zakreślacz na moich
policzkach dopełnił mroczniejszego odcienia skóry. Zniknęły zwykłe
workowate, bezkształtne koszule i spódnice, które zwykle nosiłam.
Kupiłam tę sukienkę specjalnie na dzisiejszy wieczór i nigdy wcześniej
nie nosiłam niczego takiego. Była czarna i ciasna wokół klatki
piersiowej, pokazując to, co zwykle chowałam. Talia zebrała się pod
piersiami i była luźna wokół brzucha i bioder, maskując zaokrąglone
biodra, których bez cardio się nie pozbędę. Zalotny rąbek sukienki
prześlizgnął się po moich udach.
Miałam nawet na sobie obcasy - czarne obcasy z tymi wszystkimi
paskami.
Była duża szansa, że dziś wieczorem złamię sobie kark, ale czułam. . .
Czułam się ładnie. Może nawet . . . seksowna.
Ciepło wtargnęło w moje policzki i przewróciłam oczami na siebie.
Bawiąc się bransoletą wokół mojego nadgarstka, odwróciłam się i
sprawdziłam czas. Muszę wkrótce wyjechać. Mój żołądek trochę
opadł i zmusiłam się, by wziąć głęboki oddech, kiedy odwróciłam się
do lustra.

Malutkie kulki nerwów

wypełniły mój żołądek. Spędziłam tak dużo

czasu z Brockiem, lata naprawdę.
Spędzanie czasu razem w basenie na podwórku, kiedy letnie dni były
długie, a noce jeszcze dłuższe. Dzielenie obiadów z rodziną i siedzenie
obok siebie na huśtawce. Ścigając go i moich młodszych wujków,
kiedy wyszli grać w piłkę lub udali się do Akademii, żeby trenować.
Katie miała rację wcześniej. Byłam cieniem Brocka, odkąd miałam
osiem lat, a on miał czternaście. Większość chłopców w jego wieku
byłaby zirytowana dziewczyną, która deptała mu po pięcie za każdym
razem, gdy był wokół niej, ale Brock nigdy nie sprawiał, że czułam się
niechciana

lub że był zirytowany.

Pomimo naszej różnicy wieku, stał się moim najbliższym przyjacielem.

Kiedy moi wujowie lub kuzyni nie chcieli, żebym się do nich
przyczepiała, był tam po to, by mnie bronić i zawsze upewniał się, że
je

stem włączona. Rozmawiał ze mną o sprawach - o swoim ojcu i

matce -

o rzeczach, o których wiedziałam, że nie rozmawiał z nikim

innym, zwłaszcza z dziewczynami, z którymi się związał. Dzieliliśmy
tajemnice i historie. Czas w liceum...

stał się trudny, a on był

schronieniem, kiedy go widziałam. Nigdy nie traktował mnie w
określony sposób z powodu tego, kim mój ojciec był lub co zrobiła
moja rodzina. A każdy facet w mojej szkole bał się zapytać mnie z
powodu tej zwariowanej rodziny. T

o Brock zaprowadził mnie na mój

bal maturalny

po tym, jak powiedziałam, że nie idę.

Uśmiechnęłam się w pamięci.
Bal maturalny

był szalony. Miałam siedemnaście lat a on właśnie

skończył dwadzieścia trzy lata. Poza tym, że był tam najstarszym
facetem i to byłoby super dziwne, Brock był już cicho sławny wśród
tych, którzy oglądali walki. Pewnie spędził więcej czasu pozując do
zdjęć niż tańczyliśmy, ale gdybym nie była w nim wcześniej
zakochana,

wpadłabym wtedy mocno i szybko.

Był dla mnie jak brat, dopóki nie zaczęłam zbyt długo gapić się na
sposób, w jaki jego ramiona wygięły się lub jak dolna warga była
pełniejsza niż górna. I jego pierwszy tatuaż, który zdobył w wieku

siedemnastu lat, jeden z wielu,

przestałam myśleć o nim jako o bracie.

Ale on p

o prostu nigdy nie przestał mnie widzieć jako młodszą siostrę.

Ale dzisiejszy wieczór byłby inny.
-Jestem gotowa -

powiedziałam głośno do mojego odbicia. -Jestem

więcej niż gotowa.
Byłam gotowa w tę sobotnią noc, gotowa zmienić to, co się między
nami działo, tyle że ta noc zakończyła się spotkaniem z dziewczyną,
która miała zostać jego narzeczoną...a ja skończyłam w szpitalu,
prawie martwa.

Grady trzymał mnie za rękę, gdy wychodziliśmy z hali wystawowej do
szybko ochładzającego się wieczornego powietrza z początku
października. Było później niż myślałam, że wyjdę. Skończyło się na
tym, że zabraliśmy lekką kolację z jednej z restauracji przy German
Street i

zatrzymaliśmy się na kawę, zanim udaliśmy się do Center for

Contemporary Arts.
To była miła noc, naprawdę miła.
Rozmowa była łatwa i wydawało się, że nigdy nie zabrakło nam rzeczy
do omówienia. Opowiedział mi o dorastaniu w zachodniej
Marylandzie i spędzaniu lata na pomaganiu dziadkowi w ich
rodzinnym gospodarstwie oraz o tym, jak często tam wracał.
Wyjaśniłam, jak to jest dorastać w domu Limy. Mimo że nie wiedział
nic o mieszanych sztukach walki lub czymś tak odległym, był
naprawdę zainteresowany tym, co miałam do powiedzenia.
A teraz, gdy szliśmy do miejsca, gdzie zaparkowaliśmy, moja głowa
była w dziwnym miejscu. To było dziwne, że wróciłam na kampus,
odkąd zrezygnowałam z trzech semestrów przed ukończeniem
studiów. Rozglądając się teraz, gdy studenci kręcą się pomiędzy
akadem

ikami, przypomniałam sobie, jak to było przed weekendem, w

którym wróciłam do domu i po tym, jak w końcu wróciłam na studia.

Zastanawiałam się, kiedy dowiedziałam się, że Brock zaręczył się z
Kristen. Ponieważ unikałam trzymania go na oku, zazwyczaj udawało
mi się rozgrupować moją rodzinę, gdy tylko o nim mówili.
Tym razem nie odniosłam takiego sukcesu. Było to zaraz po podjęciu
decyzji o opuszczeniu college'u. Po prawie śmierci i to nie była
przesada. Naprawdę prawie umarłam, jak martwa-martwa. Miałam
bliz

ny, żeby to udowodnić. Nie mogłam zmarnować czasu na

siedzenie w klasie i studiowanie, uczenie się rzeczy, których nigdy nie
stosowałam w życiu. Patrząc wstecz, usunięci z intensywnością
wszystkiego wiedziałam, że tak naprawdę nie było pragnieniem
mojego

życia wycofania się z zajęć.

Byłam w depresji.
To było powszechne, odkryłam później, że po traumatycznym
wydarzeniu ludzie często wpadali w depresję nawet po latach po
wydarzeniu. Byłam niespokojna, bez chęci pójścia na zajęcia,
przebywania z ludźmi, a nawet niezdolności do czytania przez dłuższy
czas. Nic mnie nie interesowało.
Porzuciłam studia, wróciłam do domu, słodko-gorzki powrót do domu
dla moich rodziców wiedziałam, że chcą mnie tam ale nie w tych
okolicznościach.
Pewnego wieczoru, po kolacji, mama o

dciągnęła mnie na bok, żeby

powiedzieć, że Brock zaproponował Kristen, a ona się zgodziła.
Minęły dwa lata po tej nocy.
Dwa lata i. . . Brock był na Pay - Per - View. Był zaręczony z
dziewczyną, z którą flirtował tej nocy, i w końcu mnie to uderzyło, że
B

rock nie miał nic do stracenia, nie miał takich uczuć do mnie.

Żadnych. Szedł dalej, bo nic go nie powstrzymywało.
Jego życie eksplodowało we wszystkich najlepszych sposobach,
podczas gdy moje. . . moje

implodowało, a wszystko, czego

kiedykolwiek chciałam - stopnie, praca dla mojej rodziny,
podróżowanie, bycie szczęśliwą i bycie zakochaną - sprawiało, że było
to poza moim zasięgiem.

Zostałam w domu przez kolejne sześć miesięcy, znalazłam pracę w
firmie ubezpieczeniowej i wróciłam do Martinsburga.
A teraz

zaczęłam odzyskiwać te rzeczy, które kiedyś chciałam. Byłam

szczęśliwa. Pracowałam dla mojej rodziny i dla mnie. . . Z płytkim
oddechem

zerknęłam na Grady.

O mój Boże, nie myślałam o nim, kiedy byłam na randce z Grady.
-

Zastanawiałem się - powiedział Grady i środek jego policzków

zaczerwieniły się. Uroczy. -Chciałabyś zjeść ze mną kolację w tym
tygodniu?
Zaczęłam się uśmiechać i uchyliłam nieco podbródek. -To. . . to
byłoby miłe.
-

Więc to oznacza tak?

Pokiwałam głową.
-

Cieszę się, że tak powiedziałaś- Ścisnął moją dłoń. -Byłem gotów

błagać, żeby dostać kolejną randkę.
Inna randka

? To brzmiało. . . bardzo miłe. -Groveling nie jest

konieczne.

-

Więc to jest . . . robi się późno - powiedział, a jego spojrzenie

znalazło i trzymało moje.
-To jest.
Podszedł do mnie, a jego dłoń wybiegła z mojej, podbiegając do
mojego łokcia. Oddech, który wypuścił, był drżący. Grady przechylił
głowę na bok, ustawiając usta w moich, i wiedziałam, że wtedy mnie
pocałuje.
Naprawdę chciał to zrobić!
Minęło tak dużo czasu, odkąd zostałam pocałowana, a nawet byłam
w stanie zostać pocałowana i tak się stanie. Jego blade rzęsy opadły.
Jego oczy były zamknięte. Jego usta zbliżały się do moich. Grady
pochylił się, lekko opuszczając głowę, a ja zamknęłam oczy.
W ostatniej chwili

, bez zastanowienia, odwróciłam głowę, a usta

Grady musnęły mój policzek.

Ciepło uderzyło mnie, mieszanka zakłopotania i rozczarowania.
Dlaczego to zrobiłam? Chciał mnie pocałować. Chciałam, żeby to
zrobił.
Nie ja?
Tak, powiedziałam sobie, gdy otworzyłam oczy i spotkałam się z
pytającymi spojrzeniem. Byłam po prostu nieśmiała. Zmusiłam się do
drżącego półuśmiechu, który prawdopodobnie wyglądał bardziej jak
grymas.

– Dobrze się bawiłam dzisiaj.

-

Naprawdę?- Zapytał.

Ukłoniłam się. -Zrobiłam to.
Jego spojrzen

ie przeszukało moje, a potem uśmiechnął się

chłopięcym, uroczym uśmiechem. - To kiedy kolacja w przyszłym
tygodniu?

Środa?

-

Środa, - potwierdziłam.

Tym razem, kiedy Grady pochylił się, nie oderwałam się, ale to
dlatego, że mnie przytulił. Wróciłam, mówiąc sobie, że jeśli spróbuje
mnie pocałować, nie odwrócę się.
Nie zrobiłabym tego

ROZDZIAŁ 10
Ogromny omlet parował i był pełen prawie każdego możliwego-
mięsa, włoskiej kiełbasy, boczek, kiełbasa kanadyjskiego bekonu i
szynki. Oczywiście ściskałam tam warzywa. Miał paprykę i grzyby.
Oraz ser.

Dużo sera i nie obchodziło mnie, że ser nie był warzywem.

Nigdy w życiu nie byłam bardziej podekscytowana.

Avery

sięgnęła po steki i jajka z dodatkowym dodatkiem chrupiącego

bekonu. I to był ogromny stek T-bone. Po przeciwnej stronie była
bardzo ciężarna Teresa, która miała stos naleśników, boczną miskę
owoców i szereg

kiełbas.

Uwielbiałam, że te kobiety jadły tyle co ja.

Niedzielne

posiłek był tradycją, która zaczęła się w Pensylwanii i

przeniosła się do dziewcząt z Zachodniej Wirginii. Zostałam
zaproszona

do przyłączenia się do nich w chwili, gdy pojawiłam się w

Shepherd przez te wszystkie lata, spotkałam ich za pośrednictwem
wspólnych przyjaciół. Przekupywałam ich zawsze, odkąd do nich
dołączyłam, ale to było coś, co aktywnie się zmienia.
Zagłębiłam się w omlet, gdy telefon Avery się zapalił. Położyła nóż i
podniosła go, śmiejąc się cicho. -O rany.
Avery wyciągnęła ekran na środek stołu i zobaczyłam zdjęcie Jacka,
syna Jase'a

z poprzedniego związku, który właśnie dawał bardzo

szczęśliwej Ave przejażdżkę na barana.
Jack był gdzieś w swoich podwójnych cyfrach życia. Byłam okropna,
gdy się zastanawiałam, jak rosną dzieci. Domyślałam się, że to coś, co
przyszło wraz z ich produkcją. Wyglądał tak bardzo jak Jase, co
sprawiło, że miałaś podwójny atak. Intensywne brązowe włosy i
piękne szare oczy, był dziecinnym łamaczem serc. Obok nich stały
dwa żółwie na smyczy. Wyglądało na to, że Jack próbował ich
wyprowadzi

ć, gdy Ava wspięła się na jego plecy.

-

Och, Ava jest w niebie. Teresa wrzuciła do ust kawałek arbuza,

następnie spojrzała w dół, gdy odrobina soku opadła na jej
opuchnięty brzuch. Westchnęła.

-Ava jest zakochana w Jacku -

wyjaśniła mi Avery, uśmiechając się do

Teresy. -

Ilekroć Jack przyjeżdża, Ava jest dosłownie krok za nim, jak

jego mały cień. To takie urocze.

- Tak -

zgodziła się Teresa, dźgając widelcem ogniwo kiełbasy. -Jestem

pewna

, że Cam będzie zachwycony, gdy Ava dorośnie.

Avery przewróciła oczami. -Będzie jednym z tych ojców. Wiesz? Ten,
który czyści strzelbę przed randkami Avy z chłopcami.
Teresa uniosła brew. -Cam ma nawet broń?

-

Nie, ale założę się, że będzie miał gdy Ava skończy szesnaście lat.

Roześmiałam się, gdy ugryzłam kolejną dużą część omletu.

-Jeszcze raz d

ziękuję za dozór nad Avą i Alexem - powiedziała po raz

setny Avery. -

Nie masz pojęcia, jak trudno jest wyjść na czas, kiedy

masz dzieci.-

Wskazała widelcem na Teresę. -Przynajmniej Jack

zawsze był wystarczająco duży, by nie potrzebować stałej uwagi.
Poczekaj, aż nadejdzie dziecko. Zdobycie pozycji staje się sportem
olimpijskim.

Dzięki Jillian, wreszcie byliśmy w stanie nie zrobić dziecka

numer trzy.

Uznaj

ę to za rzeczy, których nigdy nie potrzebowałam wiedzieć, kiedy

oglądałam ich dzieci.

-

Tak, ale mamy wbudowaną opiekę nad dziećmi - odparła Teresa.

"Jacek."

-To prawda -

powiedziała Avery.

Teresa zachichotała, potarła spuchnięty brzuch. -Tak czy inaczej, jeśli
jest wola, istnieje droga, -

powiedziała, zanurzając linkę z kiełbasą w

kałuży syropu. -Nawiasem mówiąc, Jillian, nie myśl, że nie
zauważyłyśmy, w jaki sposób prześledziłaś szczegóły swojej randki.

-Mmm?-

Wymamrotałam z ustami jajek i sera.

Avery uniosła brwi. -Powiedziałaś, że dobrze się bawiłaś i że
umówiliście się na kolacje w środę, ale chłopaki, wiesz. . . -Ona
szturchnęła mnie w bok. -Pocałowałaś? Czy zrobiłaś coś więcej?

-

Uprawiałaś seks?- Zapytała Teresa.

Zakaszlałam, prawie dławiąc się kawałkiem pokrojonego w kostkę
bekonu. -Nie. Bez seksu. Nie chodzi

o to, że na pierwszej randce jest

coś złego w seksie - poradziłam pospiesznie, ponieważ nie widziałam
w tym nic złego. Po prostu ja się tak nie zachowywałam, wydawało
się to szybkie, a gdy chodziło o relacje, byłam jak trójnożny żółw. -
Próbował mnie pocałować.

-

Próbował?- Teresa zmarszczyła brwi.

Sięgnąwszy po szklankę coli, wzruszyłam ramionami. -Odwróciłam
głowę, kiedy się pochylił. Nie chciałam. Po prostu nie myślałam.

- Och -

powiedziała Avery, brzmiąc na rozczarowaną.

-Co?-

Zapytałam.

-Nic.- Od

cięła kawałek steku.

Wypiłam napój i odstawiłam szklankę. -To nie brzmiało jak nic.

-

Myślę, że to było bardziej coś rodzaju - «jeśli chcesz być całowana

przez kogoś, to nie odwracasz głowę od niego » wyjaśniła Teresa.

-

Chcę go całować!- Wykrzyknęłam i zaczerwieniłam się, gdy śnieżno-

włosa kobieta naprzeciw nas spojrzała na mnie. -Ja mogę. To
poprostu . . . Nie mam dużego doświadczenia.
Oczy Teresy rozszerzyły się jak niebieskie spodki. -Jesteś...?

-

Nie. Nie jestem dziewicą - powiedziałam, przesuwając się

niezręcznie. -Byłam tylko w jednym związku.

-

Ten facet był kutasem,- powiedziała Avery.

-

Tak, wiem o tym, ale nikogo wcześniej nie było? Po nim? - zapytała

Teresa.

Potrząsnęłam głową. -To nie jest dla mnie łatwe. . - Urwałam, gdy
podnios

łam ogromny kawałek omletu. Co miałam im powiedzieć? Że

to nie było łatwe, ponieważ nie czułam się dobrze z tym, jak
wyglądałam?
Boże, to zabrzmiało kiepsko, kiedy mówiłaś to głośno. Do diabła, nie
czułam się najlepiej przed wszystkim. Naprawdę to zrozumieją?
Teresa i Avery były bardzo ładnymi kobietami, pięknymi na swój
sposób.

-Po prostu

wahałam się przez całą randkę- kontynuowałam.- Mam

naprawdę kiepski gust. To znaczy, nie mówię, że Grady jest zły.
Właśnie tak. . . Nie wiem, co mówię. Proszę, zignorujcie mnie.
Teresa spojrzała na Avery, pochyliła się do przodu, na ile pozwalał jej
brzuch, co wcale nie było dalekie. -Wszyscy wahaliśmy się na
randkach. Zwłaszcza Avery.

- To prawda -

powiedziała radośnie, odcinając kolejną część mięsa. -

Są chwile, kiedy patrzę wstecz, wciąż jestem zszokowana, że Cam i ja
się spotkaliśmy. Byłam . . . Cóż, byłam całkowicie zamknięta na
randkę z kimkolwiek. Był zdecydowany to zmienić.
Oparła się o siedzenie, jej dłoń wróciła do brzucha. -Wiesz, nie sądzę,
żebym kiedykolwiek ci to powiedziała ale facet, z którym umawiałam
się w szkole średniej, był prawdziwym dupkiem. On mnie bił.
Prawie upuściłam widelec. Nie powiedziała mi tego. -Nie wiedziałam.

-

Powiedzmy tylko, że kiedy Cam się dowiedział, sprawy popłynęły w

dół gównianego potoku bez wiosła. Ale chodzi o to, że ja też miałam
kiepski gust.

Nie ma się co wstydzić, zwłaszcza gdy rozpoznałaś ten

problem -

w czasie przeszłym. I dobrze, jeśli odwróciłaś głowę, kiedy

Grady miał cię pocałować. Może po prostu nie jesteś gotowa, aby
związek osiągnął ten poziom.
Kiwając powoli, szturchnęłam to, co zostało z mojego omletu. Nie
miałam już dziewiętnastu lat. Miałam dwadzieścia sześć lat, cztery
lata do

trzydziestki. Więc kiedy w świętym piekle będę gotowa? W

jakim dokładnie punkcie byłabym. . . bądź normalna?
Dzięki Bogu, rozmowa przeniosła się z dala ode mnie, i zaczęły mówić
o swoich pragnieniach, aby zaoferować swoje lekcje tańca.
Nienawidziłam czuć się w ten sposób - przyznając, że czasami miałam
tak małe zaufanie do siebie. Żenujące to słowo nie określało nawet
tego

. Nikt nie lubił kobiety, która patrzyła w lustro i nie kochała tego,

co widziała.

Co było tak cholernie śmieszne, jeśli o tym pomyślałaś.
Wyciągnęłam grzybek z omletu moim widelcem, irytacja rosła we
mnie. P

rzypomniałam sobie, jak Abby po raz pierwszy połączyła się z

Coltonem, a ona sama czuła się tak nieswojo. Sama idea obcowania z
nim przerażała ją i wstydziła się nawet przyznać, że tak się czuła.
Co jej powiedziałam? To, że nie mając całkowitego zaufania, nie
sprawiło, że stała się mniej osobą lub czymś, z czym się źle czuje?
To sprawiło, że była normalna, przeciętna nawet - przeciętna kobieta
nie patrzyła na siebie każdego dnia i mówiła „cholera, jestem
niesamowita

”. Wszyscy mieli chwile, kiedy wątpili w siebie i mieli

problemy z oglądaniem swoich refleksji z powodów, które wykroczył
poza fizyczne.

Zawsze czułam, że mówienie, że powinnaś być bardziej pewna siebie,
to jak uderzenie w twarz. Jak mówiono, że ma ci pomóc poczuć się
lepiej?

Musiałam się odciąć. Poważnie.
Wsuwając grzyb i inny kawałek omletu do ust, moje uszy podniosły
się, kiedy usłyszałam, jak Avery mówi: -Potrzebowałybyśmy miejsca
na studio. Szczerze mówiąc, w tym momencie potrzebowałybyśmy
tylko dużego pokoju, ale każde miejsce, w którym patrzyłam w
mieście, wymagało dużo pracy, a czynsze były śmieszne.

-O czym rozmawiacie?-

Zapytałam.

Teresa bawiła się serwetką, składając ją w mały kwadrat, kiedy
powiedziała: -Wiesz, Avery i ja chcieliśmy otworzyć nasze własne
studio tańca, zaczynając od małego oferując tylko kilka klas, bo
oczywiście nie mam nakładu na chwilę obecną.- Poklepała się po
brzuchu. -

Po prostu potrzebujemy miejsca, ale to, co jest dostępne w

mieście, jest śmieszne.

-Jest albo za

duże, albo za małe - potwierdziła Avery. -I prawie zawsze

zawyżone ceny za pracę wymaganą do przekształcenia pokoju w
odpowiednie studio.

Wpadł mi do głowy pomysł i nie mogłam uwierzyć, że nigdy wcześniej
o tym nie pomyślałam. Słyszałam, jak rozmawiali o spełnieniu swoich
marzeń o założeniu własnej szkoły tańca. Z drugiej strony, nigdy
dotąd nie byłam na takiej pozycji.

-

Mamy dość miejsca w Akademii, na pierwszym i drugim piętrze,

które obecnie wynajmujemy -

wyjaśniłam, patrząc między nie. -

Większość przestrzeni jest całkowicie pusta. Oczywiście
potrzebowałabym czegoś, żeby przygotować je do studia, ale wiem,
że mój ojciec chce rozszerzyć zakres oferowanych przez nas usług.
Wiem, że chcecie być na swoim, ale…

-

W końcu chcemy mieć swoje, ale wiemy, że nie mamy teraz takiego

kapitału ani reputacji - powiedziała Avery, praktycznie podskakując na
swoim miejscu. -

Współpraca z organizacją taką jak Akademia Lima. . .

-

Byłoby ponad wszystko, czego oczekiwałybyśmy.- Oczy Teresy

wypełniły podniecenie. - Musisz uzyskać pozwolenie od swojego
ojca?

- Jeszcze

nie. Muszę tylko porozmawiać. . . -Moje brwi uniosły się. -

Muszę tylko porozmawiać z Brockiem i zobaczyć, co on myśli.
Jeśli uda mi się go przekonać, możemy mieć dla was miejsce.
Moglibyśmy wejść, rozejrzeć się, porozmawiać o tym, co trzeba
zrobić, i ile by to kosztowało.

-To brzmi niesamowicie,-

powiedziała Avery, wymieniając

zachwycone spojrzenie z Teresą i po raz pierwszy od dłuższego czasu
pozwoliłam sobie na uśmiech bez próby ukrycia tego.

Byłam pełna nerwowego podniecenia, czekając na Brocka w
poni

edziałek. W chwili, gdy zobaczyłam, jak przechodzi obok mojego

biura, ze spuszczoną głową i uwagą skupioną na swoim telefonie
komórkowym, wyleciałam z krzesła. Jednak fakt, że nie wpadł ani nie
machnął głową, gdy przechodził obok, jak robił to każdego dnia, był
dziwny.

Usiadłam z powrotem, decydując, że powinnam trochę poczekać.
Nie wspominając już o tym, że powinnam dać mu kilka minut, żeby
się rozejrzał. W końcu był poniedziałek rano.
Minęło pół godziny, nim złapałam filiżankę z kawą i ruszyłam w stronę
jego gabinetu,

następnie obróciłam się, kierując się do pokoju

socjalnego

. Nie widziałam nic złego w przyniesieniu mu świeżej kawy.

Wiedząc, że smakuję mu czarna kawa, chwyciłam jeden z czystych
kubków z marką Lima z szafki i nalałam mu kubek. Skończyłam po
dodaniu kolejnej kostki cukru.

Odwróciwszy się, cofnęłam się o krok, kiedy zobaczyłam Paula
stojącego kilka stóp za mną. Gorąca kawa wydostała się po krawędzi
kubka, rozlewając się po mojej dłoni.

- Ojej -

wymamrotałam, opierając się chęci poruszenia ręką i rozlania

kawy.

Paul uśmiechnął się złośliwie, okrążając mnie i podchodząc do
lodówki, żeby wziąć shake proteinowy. Nie, przepraszam. Nie, witaj.
Nic. Patrzyłam, jak się obraca i wychodzi z pokoju z otwartymi ustami.

- Co za dupek -

mruknęłam.

Popychając Paula w tył mojej głowy, udałam się do biura Brocka.
Drzwi były otwarte, więc zawołałam: -Masz kilka minut? Przyniosłam
ci kawę.- Brock uniósł głowę i słaby uśmiech uniósł się w kąciki ust.
Miał kilku dniowy zarost na brodzie i policzkach, a pod oczami miał
smugi, jakby nie spał w ten weekend.

Dziwne uczucie szarpało mnie. To była ciekawość. Chciałam wiedzieć,
dlaczego wyglądał tak źle.
Zamykając plik, na który patrzył, dał mi znak. Jego spojrzenie
zamigotało na mnie, a ja poczułam rumieniec na mojej skórze.
Miałam na sobie ubranie spodnie i sweter, ale to szybkie spojrzenie
sprawiło, że poczułam się, jakbym chodziła w bieliźnie, która była w
stu procentach z powodu mojej nadaktywnej wyobraźni.

-Zawsze mam dla ciebie czas, Jillian.

Na końcu mojego języka miałam, że w przeszłości było wiele razy,
kiedy

go dla mnie nie miał. Na szczęście miałam zdrowy rozsądek i

zdałam sobie sprawę, jak niesamowicie gorzko by to zabrzmiało.
I zupełnie niepotrzebne.
Więc weszłam do biura i postawiłam kubek na jego biurku, uważając,
by nie rozlać. - Miałeś dobry weekend?- Zapytałam, siadając.

-

Długi - powiedział, sięgając po kubek. -To był bardzo długi weekend.

Spojrzałam na niego ponad brzegiem mojego kubka. -Wygląda na to.
Brock wyglądał na zmęczonego, ale wciąż wyglądał niesamowicie. . .
cóż, niesamowicie seksowny w swojej białej koszuli rozpiętej pod
szyją.
Spojrzał na mnie. -Z drugiej strony, wyglądasz dobrze wypoczęta.
Zgaduję, że twoja randka z tym małym facetem nie przerodziła się w
weekendową przygodę.
Powoli opuściłam kubek. -Moja randka z Grady poszła bardzo dobrze,
bardzo dziękuję i po raz ostatni nie jest mały.

- Uh-huh -

mruknął, popijając kawę.

-A jak jedna randka

zmienia się w cały weekend?

Uniósł brew, odstawiając kubek. -Oczywiście nie byłaś na naprawdę
dobrej randce.

Ciepło uderzyło w moje policzki. Domyślam się, że nie. Miło z jego
strony, że mi to powiedział. Kretyn.

-

Ponieważ naprawdę dobra randka ze mną nie kończy się na

wystawie sztuki -

powiedział jedwabisto. -Naprawdę dobra randka nie

skończy się do następnej nocy. Dopóki nie spędzę godzin, upewniając
się, że jest to randka, której moja kobieta nigdy nie chce zakończyć.

O.

O Boże.

Speszona, w

iłam się, patrząc na moją kawę. Nie miałam pojęcia, jak

to jest

, być z jedynym człowiekiem takim jak Brock przez cały

weekend.

-Wychodzicie znowu?-

Zapytał.

Podniosłam wzrok, czując się dziwnie gorąco, jakbym siedziała w
letnim słońcu. -Mamy kolację w środę wieczorem.
Wstał, obszedł biurko i spięłam się, nie mając pojęcia, o co mu chodzi,
gdy jego ciemne oczy kryły w sobie bogactwo tajemnic. -Jaka szkoda.
Wypełniło mnie zmieszania -Jak to?
Szedł, aż znalazł się przed biurkiem i oparł się o nie. -W środę nie
będziesz w stanie zjeść z nim kolacji.

-Czemu nie?

Rozciągając długie nogi, a ja napięłam się jeszcze bardziej, gdy jego
kolano otarło się o moje. Głęboko w mojej klatce piersiowej serce
zatrzepotało jak koliber lecący w powietrze. -Ponieważ idziesz ze mną
na obiad.

ROZDZIAŁ 11
Otworzyłam usta, ale natychmiast je zamknęłam, bo słyszę nagle
wyszło terytorium serca. Był on . . . czy Brock Mitchell poważnie mnie
pytał? Cóż, nie pytając mnie, ale mówiąc mi, że jedziemy na obiad, jak
on i ja? Nas? Ale to nie miało sensu. Miał narzeczoną - prawdziwą
narzeczoną.

-Co?-

Wykrztusiłam, mieszankę dzikich emocji uderzających we mnie

z każdej strony. Mimo że wiedział, że jest zaręczony i że jest tam mur
z drutu kolczastego i mila głębokiej linii, o której wiedziałam, że nigdy
nie przekrocz

ę, słodki wybuch oczekiwania rozjaśnił moją pierś. Kilka

sekund później gorzki kwas zmył go, nie byłam nią. Nie byłam
kobietą, która angażowała się w kontakt z mężczyzną, który był już z
kimś innym, nawet jeśli był to człowiekiem, w którym byłam
zakochana przez

większość mojej życia.

Nie, żebym wciąż była w nim zakochana lub cokolwiek innego.
Trącił moje kolano. -Jesteśmy umówieni na późny obiad.

-

Słyszałam to, ale ja. . . Nie rozumiem

-Idziemy do tego Steakhouse w Martinsburg. Ten na Queen Street?-
Wyjaśnił. -Zamierzamy udać się tam prosto po pracy.
Położyłam kawę na jego biurku, żeby jej nie upuścić, bo moja ręka
zaczęła drżeć. -W porządku. Nie mam pojęcia, dlaczego uważasz, że
jesteśmy umówieni, najwyraźniej nie pamiętam, że mnie pytasz, a ty
mas

z…

-

Właśnie dowiedziałem się o tym dziś rano - wyjaśnił, a moje oczy

zwęziły się z zakłopotania. -Dwóch potencjalnych endorserów
odwiedza Filadelfię dziś i jutro, i chcieliby zobaczyć tę lokalizację w
środę, zanim wrócą na Zachód. Zabierzemy zjeść z nimi obiad.

O.

O

Nie pytał mnie o randkę. Duh. To znaczy, dlaczego miałabym nawet
myśleć, że on był? Był zaręczony, a Brock nigdy mnie tak nie
interesował. To był tylko chwilowy wyłom inteligencji.
Czując około siedmiu różnych rodzajów zakłopotania, włożyłam włosy
za ucho i mruknęłam: -Cóż, myślę, że muszę odwołać moją randkę.

-

Później mi za to podziękujesz.- Mrugnął, kiedy na niego spojrzałam. -

Zaufaj mi.

-

W porządku. Ta rozmowa poszła o krok za daleko - powiedziałam.

-To najlepszy rodzaj rozmów.-

Sięgnął za siebie i zakręcił dużą dłoń

wokół kubka.
Zignorowałam komentarz i ponownie się skoncentrowałam. -
Powodem, dla którego jestem w twoim biurze, jest to, że chciałam się
z tobą zobaczyć ...

-

Najwyższy czas, żebyś to przyznała - odparł gładko, a jego ciemne

oczy nabrały leniwej jakości, co sprawiło, że mój puls znów zaczął bić
w całym ciele. - Powiedziałem ci ostatnio, jak bardzo mi się podoba,
kiedy nosisz rozpuszczone

włosy?

-Nie-

wyszeptałam.

-

Teraz to mówię. Masz piękne włosy.- Zacisnął szczęki. -Nigdy

wcześniej tego nie zauważyłem. Zawsze miałaś, prawda?

-Um.

-Prawda zawsze

były upięte.

Jedną ręką nadal owiniętą wokół kubka kawy, drugą podniósł pasmo

m

oich włosów, przesuwając palcami po nich. Jego głos pogłębił się,

gdy powiedział: -Zawsze byłaś ładną dziewczyną. Wiem, że już ci to
powiedziałem, ale stałaś się taką piękną kobietą.
Chciałam się śmiać, zapytać go, czy pił dziś rano, ale moje serce biło
zbyt szybko. Nie miałam pojęcia, jak przetwarzać to, co robił i mówić.

Brock powiedział mi, że wcześniej byłem piękna, ale zawsze
powtarzał to w taki sposób, że był to tylko przelotny komplement,
jeden rzucony i nie mający żadnego znaczenia. Słysząc to pochodzące
z jego ust, nie było już tak jak wcześniej.
Ponownie podnosząc wzrok na jego - utknęłam nie mogłam odwrócić
się. Brock był teraz w stu procentach dorosłym mężczyzną i nigdy,
przenigdy nie patrzył na mnie tak, jak w tej chwili, tak jakby
on

...głodował,. Nie rozumiałam, jak on może tak na mnie patrzeć. To

nie miało sensu, nie w świecie, w którym mieszkaliśmy.
Brock puścił moje włosy, a palce musnęły krzywiznę mojego policzka.
Moja skóra mrowiła w miejscach, które dotknęły jego palce, jak
wstrząs elektryczny w moim systemie. Jego spojrzenie ześlizgnęło się
za nimi, po moich ustach, zanim jes

zcze się obniżyło, i słodki, mocny

rumieniec rozprzestrzeniał się. Pod swetrem czułam, że moje sutki
twardnieją.
Powoli, torturując, wrócił wzrokiem do mojego. Cień przeleciał nad
jego uderzającą twarzą i przełknął ślinę, po czym opuścił podbródek. -
Jillia

n, ja…

-Przeszkadzam?

Skoczyłam na dźwięk nieznanego kobiecego głosu. Błysk zaskoczenia
przeleciał nad twarzą Brocka, a jego szczęka stwardniała. Spojrzałam
przez ramię i prawie spadłam z krzesła, kiedy odwróciłam się, szeroko
otwierając oczy.
To była narzeczona.

Kristen Morgan.

O mój Boże.
Moja twarz się zapaliła i natychmiast chciałam wyjaśnić, że to jednak
nie miało znaczenia, co mogła myśleć, ale nie miałam szansy. Brock

wstał, a kiedy przemówił, jego ton był równie twardy jak
wypolerowany diament.

- Co ty tu robisz, Kristen?

Och, wow, to wcale nie brzmiało przyjaźnie i nie mogłam sobie
przypomnieć, kiedy słyszałam, że tak brzmi.

- T

o naprawdę taka niespodzianka?- Zapytała tonem równie

żałosnym, a ja pomyślałam, że to naprawdę dobry czas, żeby wyjść z
biura.

-

Później cię złapie - powiedziałam do Brocka, którego wzrok

przemknął przez mój. Jego wyraz twarzy był teraz zamknięty,
zupełnie nieczytelny.
Wzięłam moją kawę i wziąłem głęboki oddech, odwróciłam się, w
końcu po raz pierwszy od wielu, wielu lat spoglądając na Kristen.
Oboje sapnęliśmy jednocześnie.
Oczywiście z różnych powodów.
Czas był niezwykle miły dla Kristen. Była piękniejsza niż pamiętałam.
Wysoka i

szczupła, blond włosy do ramion przycięte w modny sposób,

nieco dłuższy z przodu niż z tyłu. Jej rysy były nieskazitelne - wysokie
kości policzkowe, doskonały, mały nos i gładka złota cera.
Miała na sobie białe obcisłe dżinsy. Nigdy w życiu nie wcisnęłabym
tyłka i uda w te białe spodnie, ale zrobiła to i zrobiła to w płaskich
butach i z

obcisłym golfem.

I robiła to cholernie dobrze.

Ugh.

-

Dobrze cię widzieć, Kristen - wymamrotałam, krocząc koło niej.

Nie odpowiedziała, patrząc na mnie, z szeroko otwartymi niebieskimi
oczami.

Nie zastanawiałam się, dlaczego wyglądała na tak zszokowaną, kiedy
zobaczyła mnie, gdy wyszłam z biura. To nie miało znaczenia, a ja nie
chciałam poświęcać na to więcej uwagi.
Wracając do mojego biura, zamknęłam za sobą drzwi i podeszłam do
biurka, kładąc kubek na podstawce.

-

No cóż - powiedziałam głośno, opierając czoło w dłoni. -Nic z tego

nie poszło zgodnie z oczekiwaniami.

Widzenie Kristen przypomniało mi o pierwszym spotkaniu z nią. To
była ostatnia rzecz, o której naprawdę chciałam pomyśleć, ale jej
obecność przywróciła wspomnienia tamtej nocy, odtwarzając je w
mojej głowie jak dwudziestoczterogodzinną sieć upokorzenia. To była
noc, którą Brock miał. . . wybrał ją nie mnie.

-

Zamierzasz spędzić z nim dzisiejszą noc,- śpiewał mi dziewczęcy głos-

Prawdopodobnie więcej niż raz i prawdopodobnie więcej niż tylko
jedna z tych napalonych jak cholera dziewczynek.

Spięłam się. Rumieniec uderzył mnie najpierw w policzki, a potem
przeleciał przez moją twarz, a w dół. -Nie, on nie jest.

-Tak, jest -

wyszeptał zły głos z tyłu mojej głowy.

Nie. Nie chciałam słuchać tego głupiego głosu. Ten weekend był inny i
tej nocy nie skończy się w sypialni Brocka, która zamieni się w
jednonocną stację kolejową. Idziemy na obiad. Po prostu trochę
spóźniony się. To wszystko.
Wyprostowałam ramiona i spojrzałam na Katie. Jej błyszczące różowe
usta z gum

ą do żucia były opuszczone na rogach, gdy patrzyła na bar.

Nie odważyłam się spojrzeć dalej na południe od jej twarzy, chociaż
wydawało mi się, że zmusza mnie do tego jakaś mroczna magia. Była
ledwo ubrana. Nosiła tylko stanik i szorty, które były bledsze niż

bielizna, którą normalnie nosiłam. Miała przerwe...wczesna przerwa
Zgadywałam, było to tylko trochę po ósmej.

-

Niedługo wychodzimy - nalegałam, obracając bransoletkę na

nadgarstku.-

Po prostu nie widział tych facetów od jakiegoś czasu.

-Uh

Huh. Dziewczynka. Miodowe dziecko. Trochę boo boo kochanie -

gruchnęła Katie, pochylając się do przodu. Obawiałam się, że jej cycki
nagle wyleją się na wysoki stolik między nami. -Otwórz oczy i spójrz—
realnie spójrz.

Część mnie nie chciała, ale zrobiłam to, ponieważ nie mogłam sobie
pomóc, a kiedy spojrzałam, zobaczyłam najpierw Brocka. Zawsze go
widziałam pierwsza.
Był najprzystojniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek widziałam, a
to coś mówiło, ponieważ Jax, współwłaściciel Mony, był za barem i był
oszałamiający. A Brock stał tam z dwoma najgorętszymi gliniarzami w
stanie - Reece i Coltonem Anders.

Ale nie porównywali się do surowej atrakcyjności Brocka.
Oparł biodro o bar, z głową odchyloną do tyłu, gdy śmiał się z czegoś,
co powiedział Colton. Ubrany w wyblakłe niebieskie dżinsy i ciasną
czarną koszulę, która pokazywała umięśnione przedramiona i
określone pecs, ponownie obciął brązowe włosy. Były krótsze po
bokach i

dłuższe na górze, ułożone.

Moje spojrzeni

e przesunęło się w lewo, do miejsca, gdzie grupa

dziewcząt w wieku szkolnym ubrała się na noc imprezowania.
Chciałam myśleć, że nie były częścią rozmowy z Brockiem, ale
okłamywałabym siebie. Reece i Colton nie zwracali na nich uwagi, ale
Brock tak.

Jedn

ą z dziewczyn poznałam. Nazywała się Kristen - Kristen Morgan.

Nie widziałam jej od wieków, ale chodziłyśmy razem do szkoły
średniej. Była w moim wieku i była piękna. Piaszczyste jasne włosy i
jasne niebieskie oczy, miała ciało pasujące do jej twarzy.

Jej to

p odsłonił brzuch, ukazując pępek przebity czymś błyszczącym i

zwisającym. Chciałam złapać ją za kręcone włosy i wyciągnąć tyłek z
baru. Dotykała Brocka, dotykając go w sposób, który mówił, że zna go
lub chce

poznać. Jej blada dłoń spoczywała na jego ramieniu, gdy

odwrócił się do niej, z półuśmiechem na ustach. Kristen pochyliła się
ku niemu, przyciskając pierś do jego bicepsu. Brock uśmiechał się do
niej i był to uśmiech, który widziałam wcześniej, wiele razy wcześniej,
ale nigdy do mnie nie skierowany.

Mój oddech

zatrzymał się, gdy moja klatka piersiowa ścisnęła się.

Dłoń Kristen przesunęła się z jego ramienia i znalazła się teraz na jego
brzuchu - jego brzuchu!

-

Widzisz, co widzę?- Zapytała Katie.

Zaciskając na chwilę oczy, przełknęłam szybko tworzący się węzeł w
moim gardle. -Wkrótce wyjdziemy.

- Och, Jilly -

mruknęła.

Przesunęłam się na swoim miejscu, zawstydzona jej tonem.
Wiedziałam, o czym myśli. Byłam głupia i naiwna.
Moje serce zaczęło się ścigać, gdy spojrzałam na bar. Brock ponownie
zwracał uwagę na Reece i Coltona, ale Kristen. . . Jego ramię owinęło
się luźno wokół jej małej talii.
Skręcenie w klatce piersiowej wzrosło.

-

Muszę niedługo iść. Muszę wracać do pracy - mówiła Katie, a ja

odciągnęłam wzrok od Brocka. -Mogę cię odprowadzić.
Węzeł powrócił, czołgając się po moim gardle. -To jest . . . okej -
powiedziałam ochryple. -Wkrótce wyjdziemy.

Jednak nie wy

szliśmy.

Nie miałam nawet być tej nocy w Mona. Brock też nie. Gdyby zrobił
to, co obiecał, wiele rzeczy mogło być inaczej. Być może nigdy nie
przeciąłby ścieżek z Kristen i być może nasza przyjaźń pozostałaby

taka sama przez lata. A może posłuchałabym Katie i poszła bym z nią?
Kto wie, co by się stało?
Ale nie byłabym tam, a to, co wydarzyło się później tej nocy, mogło
się zdarzyć komuś innemu lub wcale. Nigdy się tego nie dowiem, bo
nie

mogę wrócić.

Nigdy nie mogłam wrócić.

Był wtorek po południu, zanim musiałam porozmawiać z Brockiem o
rozszerzeniu Akademii Lima w

nieznane terytoria. Zaginął wraz z

Kristen w poniedziałek a gdy wrócił tego dnia, zatrzasną za sobą
drzwi.

Mądrze zostawiłam go samego.

W p

oniedziałkowa noc wykonałam dwa połączenia telefoniczne.

Najpierw do Grady, mówiąc mu, że nie będę w stanie dostać się na
kolację w środę wieczorem z powodu zaangażowania w pracę.
Brzmiał na rozczarowanego, ale łaskawie zaproponował, że zabierze
mnie w następny weekend. Wstępnie przygotowaliśmy plany na tę
sobotę.
Czułam się źle z powodu odwołania , ale nie
czułam...podekscytowana przesuniętą randką. Może kiedy się zbliży.
Może zrobiłabym z tego coś większego. Kupię nową sukienkę. Zrobię
coś specjalnego z moimi włosami. Ogole nogi. Wyciągam tam wielkie
naboi. Drugie telefon skierowany

do mojej matki. Rozmawialiśmy

trochę, o tym, jak się osiedlam w pracy, i zapytała o moją randkę z
Grady. Rozmawialiśmy przez prawie godzinę i zanim się rozłączyłam,
w końcu zapytała mnie o Brocka.

-Jakie jest z nim wszystko?-

Zapytała ostrożnie.

Bawiłam się z Rhage'em, zwisając z jednej z tych zabawek z piórami i
myszy. -

Wszystko w porządku.

-To ni

e brzmi całkowicie przekonująco, kochanie.

-

No cóż, w porządku. Musimy się dogadać, - powiedziałam jej. -

Jesteśmy przyjaciółmi...znowu chyba.

-

Och, kochanie, dobrze to słyszeć. Twój ojciec nie powiedział mi, że

objął stanowisko GM. Wiedział, że cię ostrzegę - wyjaśniła. -Tak on
bardzo chce, żebyście byli obydwoje to...
Uspokoiłam się. -To co?
Nastąpił okres ciszy. -Po prostu mogli się dogadać. Wie, że gdy wy
dwoje

jesteście u steru w Martinsburgu, nie minie dużo czasu, zanim

będzie tak skuteczny jak ten tutaj.
Miło było to słyszeć, wiedzieć, że mój ojciec wierzy we mnie, ale
wiedziałam też, bo nie byłam głupia, to nie był jedyny powód, dla
które

którykolwiek z nich pytał o Brocka i mnie.

Nigdy nie przyznałam się do moich uczuć do Brocka, nie do moich
rodzic

ów, nie do Abby czy Katie. Zawsze tak się czułam, że nigdy nie

mogłam go zdobyć, ale gdy patrzyłam na wyciszony ekran telewizora,
nagle byłam tym zmęczona. . . po prostu nie byłam uczciwa.

-

Mamo, zakochałam się w Brocku w chwili, gdy przeszedł przez

frontowe drzwi naszego domu.

Mimo że połowa mojego słuchu została zastrzelona, przysięgłabym,
że słyszałam jej ostry wdech. -Jilly. . .

-

Wiem, że zawsze to wiedziałaś. Do diabła, wszyscy o tym wiedzieli.

Ale gdzie . . . jest teraz

między nami w porządku. To… - syknęłam,

cofając rękę. Cholerny kot wbił mi szpony w moje palce, gdy
przestałam poruszać zabawką. Rhage spojrzał na mnie. -Chcę tylko,
żebyś wiedziała, że nie musisz się o mnie martwić. . . i o niego.

-

Kochanie, nigdy się o ciebie nie martwiłam.

Moje brwi uniosły się i uścisnęłam ukucie. -Naprawdę?

-

Nie tak, jak myślisz- powiedziała tajemniczo. -Słuchaj, twoi wujowie

są na zewnątrz i mają zamiar wyrzucać samochody, chcąc już jechać
bo są głodni. Kiedy wracasz do domu, żeby nas zobaczyć?

-

Święto Dziękczynienia - powiedziałam jej.

-To jest tak daleko,-

skarżyła się.

Lekki uśmiech szarpnął moje wargi. -Mamo, to trochę ponad miesiąc.

-

Zbyt długo,- odparła mama. -Kocham Cię.

-

Też cię kocham.- Odłożyłam słuchawkę, czując się dziwnie lżejsza,

pr

zyznając się do czegoś, co było tak niewiarygodnie proste, ale takie

ciężkie.
A teraz było wtorkowe popołudnie i znowu szłam do biura Brocka,
mając nadzieję, że tym razem rozmowa nie zmieni się w szalone
chwilę. Stukając palcami w drzwi, czekałam.

-

Wejdź.

Biorąc głęboki oddech, otworzyłam drzwi. Oglądał telewizję.
Zaczęłam marszczyć brwi, ale szybko zdałam sobie sprawę, że to film
jednego z rekrutów z drugiego piętra. - Masz kilka chwil?

-

Twoje włosy są znowu rozpuszczone - mruknął, zerkając na mnie. -

Akce

ptuję.

Spojrzałam na niego, gdy zamknąłam za sobą drzwi. -Dzięki, ale nie
szukałam twojej zgody.
Pojawił się krótki uśmiech, podniósł pilota i zatrzymał wideo. -Co
tam?

Siedząc prosto, złożyłam ręce. -Chciałam z tobą porozmawiać o
możliwej rozbudowie. To nie jest coś, w co akademia Limy zazwyczaj
się angażuje, ale myślę, że warto się nad tym zastanowić.
Jego spojrzenie skupiło się na mnie. -Dalej.

Zignorowałam sposób, w jaki jego ciężkie spojrzenie sprawiło, że się
poczułam, jakby nie było między nami przestrzeni. - W tej chwili
Akademia Lima jest bardzo skoncentrowana na mężczyznach.
Oczywiście, z wyjątkiem sali gimnastycznej i kilku kobiet, które
trenujemy w jednej z naszych klas sztuk walki lub samoobrony. Teraz
zawsze możemy przyprowadzić więcej kobiet i młodzieży do naszych
standardowych zajęć, na czym się koncentruję, ale myślę, że możemy
zrobić więcej. - Moje ramiona uniosły się. - Pamiętasz Avery, prawda?
-

Żona Cam'a?

Pokiwał -A tyspotkałeś Jase'a Winsteada? Jego żoną jest Teresa.
Zamierzają mieć dziecko - chłopca.
Wygląd jego twarzy mówił, że nie był do końca pewien, jak to się ma
do Akademii Lima.

-

W każdym razie zarówno Teresa, jak i Avery były... są tancerzami to

profesjonalni tancerze. Teresa właściwie ukończyła jedną z
najbardziej znanych firm tanecznych, zanim

miała kontuzję kolana,

uniemożliwiając jej karierę taneczną. Od dłuższego czasu chcą zacząć
oferować lekcje tańca, ponieważ w tym hrabstwie lub w trikach nie
ma wielu firm tanecznych. Chcą w końcu otworzyć własne studio, ale
są daleko od tego, żeby to zrobić.
Dwa palce przycisnęły się do jego ust, gdy oparł brodę na dłoni. -W
porządku.

-To, czego

szukały, to przestrzeń na zajęcia, ale, jak jestem pewna

wiesz, przestrzeń nie jest łatwa do zdobycia i nie mają też środków
niezbędnych do założenia studia od podstaw - wyjaśniłam. -
Zastanawiałam się, mamy dużo dostępnej przestrzeni, duże pokoje,
które prawdopodobnie można łatwo przekształcić w przestrzeń do
tańca.
Brock przyglądał mi się przez chwilę. -W zasadzie sugerujesz, żebyśmy
przeznaczyli

część naszej powierzchni na lekcje tańca?

Rzuciłam mu ciemne spojrzenie. -Nie musisz tego tak mówić.
Niektórzy z tych tancerzy nie

są gorsi od naszych zawodników.

Zwłaszcza, gdy dojdziesz do aspektu upadku i gimnastyki a nawiasem
mówiąc, gimnastyka prawdopodobnie byłaby świetną drogą do
ostatecznego zejścia w dół. - Skoczyłam do przodu, chwyciłam
ramiona krzesła.- Oferowanie takich zajęć nie tylko przemawia do
dziewcząt. Wielu chłopców tańczy. Może być wiele różnych
pozi

omów wiekowych i stylów. I nie tylko to, możemy sprzedawać

członkostwo w siłowni rodzicom - powiedziałam. -A może nawet kilka
lekcji samoobrony.

Brock zastanawiał się nad tym przez kilka chwil. - I prawdopodobnie
moglibyśmy dostać kilka naszych klas sztuk walki na niższym poziomie
ze sprzedaży krzyżowej. - Jego oczy zwęziły się. -Ale jeśli Twoi
przyjaciele są zainteresowani ostatecznym otwarciem własnego
studia i potencjalnie zabieraniem ze sobą swoich klientów, jakie są
długoterminowe korzyści dla nas? Ponieważ wydaje się, że będziemy
musieli ponieść większość kosztów przeobrażenie przestrzeni.
Planowałam to pytanie. -Jeśli zdecydują się opuścić i otworzyć własne
studio, to znaczy

„jeśli ”, w tym momencie, wprowadzamy innych

nauczycieli tańca - odpowiedziałam. -Moglibyśmy również sprawić, by
warto było pozostać w Limie, która prawdopodobnie przybrałaby w
końcu rolę sponsora i pozwoliłaby im je prowadzić, ale w tym
momencie nie jest to ani tu, ani tam. Z lub bez nich może to być
bardzo udane przedsięwzięcie i nie jest to coś, co kiedykolwiek
zrobiliśmy wcześniej .

- Hmm -

stuknął palcami w kącik ust. -To jest inne, idąc w kierunku, o

którym wątpię, że Andrew myślał, ale twój ojciec jest innowacyjny.-
Przerwał. -Tak jak ty.
Walcząc z uśmiechem, skinęłam głową.
Brock wydawał się zastanawiać przez kilka chwil, a potem powiedział:
-

Nie jestem w tym stuprocentowo na pokładzie, ale myślę, że warto

się temu przyjrzeć. Chciałbym zobaczyć, kim będą nasi konkurenci,
jakie są opłaty i jaki zysk możemy spodziewać się po kosztach
przeobrażeniu przestrzeni.
Potrzeba było wiele wysiłku, aby powstrzymać moje podniecenie. -
Mogę to zrobić.

-

Cóż, ustalmy czas, w którym obje będą mogły zobaczyć przestrzeń, a

my będziemy mogli dowiedzieć się, co myślą, i będą musieli spełnić
ich standardy -

powiedział, obniżając rękę. -Niech przyprowadzą

swoich mężów.
Uniosłam brew. – Po co?

-

Bo jestem całkiem pewien znudzą się w pewnym momencie tej

rozmowy, a ja mogę użyć facetów jako wymówki i pokazać je wokół
obiektu.

Uśmiechnął się, kiedy przewróciłem oczami. -Hej, jestem po

prostu szczery. Poza tym, sześcioro z nas mogło później zjeść obiad.
Jedna wielka szczęśliwa randka.
Teraz obie moje brwi uniosły się wysoko.
Zachichotał, siadając na krześle. -Gdybyś tylko widziała teraz wygląd
swojej twarzy. Uroczy.

-Uroczy?

-

Bardzo słodko - mruknął.

Potrząsnęłam lekko głową, nie pozwalając sobie myśleć o tym. -Nie
sądzę, żeby to było mądre - jedyna, wielka radosna randka.

-Czemu nie?

-

Cóż, wczoraj jest dobrym przykładem,- powiedziałam.

Jego głowa przechyliła się na bok, gdy jego brwi zmarszczyły się. -Ale
co z wczoraj?

- W

iesz, kiedy pojawiła się Kristen.

Zmarszczył brwi. -Nie podążam za tym, co ma wspólnego z nami,
jedzącymi posiłek z przyjaciółmi.
Przez chwilę wszystko, co mogłam zrobić, to patrzeć na niego.
Oczywiście, ludzie, którzy byli związani z innymi, przez cały czas jadali
obiady

z różnymi przypadkowymi ludźmi, ale tutaj nie było tak samo.

Nie byłam przypadkowym współpracownikiem. Nigdy nim nie byłam.
Brock o tym wiedzi

ał. Rozejrzałam się wokół, zastanawiając się, jak

bardzo muszę być oczywista. -Kristen wydawała się wczoraj bardzo
nieszczęśliwa.

-

To dla niej prawie ciągły stan rzeczy - skomentował cierpko.

W porządku. -Cóż, być może jako jej narzeczony, powinieneś to
naprawić, zamiast go pogarszać?

- Co?-

Brock roześmiał się, potrząsając głową z niedowierzaniem. -Jej

narzeczony?-

Kiedy jego śmiech ucichł, wyraz jego zrozumienia

przeszedł w jego wyraz twarzy. -Oh. Rozumiem.

-

Naprawdę?

Jego oczy zdawały się ciemnieć, gdy jego grube rzęsy opadły.-Kristen i
ja nie jesteśmy już zajęci. Około roku temu zerwałem z nią.