Barbour Anne Nie kochaj lotra 01 Nie kochaj lotra

Anne Barbour

NIE KOCHAJ ŁOTRA

Nie kochaj łotra 01

Po okresie zimnych deszczów wiosna nareszcie zawitała do Londynu. Pewnego pięknego marcowego

poranka słońce odbiło się od misternie rzeźbionej metalowej balustrady i wypolerowanych klamek u drzwi,
po czym rozświetliło pokój w eleganckim domu na Berkeley Square. Błyszczało na srebrnych sztućcach
i delikatnej porcelanie, połyskiwało na złotych lokach siedzącej przy stole i popijającej kawę lady Elizabeth
Rushlake.

- Mamo, naprawdę nie chciałam cię urazić, ale... - Elizabeth przerwała ciszę, która wraz ze słońcem

wkradła się do pokoju.

- Lizo - powiedziała surowo dama siedząca po drugiej stronie stołu. Była niewysoka, a jej brązowe włosy

nosiły pierwsze siady siwizny. - Wiesz przecież, że mam na uwadze jedynie twoje dobro. Nie traktuję tego
jako wtrącanie się, ale muszę zrobić uwagę dotyczącą wczorajszego wieczora. Twoje wczorajsze
zachowanie względem Gilesa było karygodne.

Liza westchnęła. Matka miała rację. Zachowała się obrzydliwie w stosunku do Gilesa Daventry’ego, który

zawinił tylko tym, że ośmielił się jej oświadczyć. Znowu.

- On się staje nudny, mamo. Powinien już dawno zrozumieć, że nie mam zamiaru wychodzić za niego za

mąż. Ani teraz, ani nigdy.

- Ależ moja droga, on od lat jest ci tak oddany! Przecież on...
- ...jest takim miłym młodzieńcem i doskonałą panią. - Liza z uśmiechem dokończyła zdanie razem

z matką. - Co do tego się zgadzamy. Jestem bardzo szczęśliwa, że jest moim przyjacielem, ale nie chcę go
za męża.

- A kogo byś chciała? Doprawdy nie rozumiem, dlaczego pozwoliłaś, żeby tyle doskonałych partii uciekło

sprzed nosa. Chętnych było aż za wielu. Już dawno powinnaś być mężatką i bawić dzieci.

- Mamo, mówiłam ci wiele razy - odparła trochę szorstko Liza - że jest mi dobrze tak, jak jest.
Letycja, wdowa po księciu Burnsall, spojrzała na córkę ze zniecierpliwieniem.
- Na miłość boską! Takie oświadczenie byłoby do przyjęcia, gdybyś była ubogą brzydulą, a nie jedną

z najpiękniejszych kobiet w Londynie. Co też napisał młody Chatsfield w odzie na twoją cześć?

- Mamo, proszę. Ja jem - zaprotestowała Liza. Lady Burnsall zachichotała i dokończyła nie zważając na

protesty córki:

- „...jaśniejąca, złocistowłosa bogini o lazurowych oczach...” Zapomniałam, co było dalej.
Liza nieomal warknęła ze zniecierpliwieniem.
- Oto co dostaję w zamian za... Dobrze, że nie porównał mnie do Junony jak Freddie Dashwood. To było

coś, co nikomu nie powinno ujść płazem.

- Jesteś zbyt drobna na Junonę. Lepiej pasowałaby Diana, albo... - Matka uśmiechnęła się przekornie.
Liza uciszyła ją błagalnym gestem i podeszła do okna. Wyjrzała na piękny ogród, który znajdował się za

domem. Tego poranka miała na sobie praktyczną suknię z zielonego jedwabiu, szeleszczącą przy każdym
gniewnym ruchu. Księżna spojrzała na nią z przyganą.

- Wiesz, że ojcu nie spodobałoby się twoje nastawienie, moja droga. Z całego serca życzył sobie, abyś się

wreszcie ustatkowała.

Piękne usta dziewczyny ułożyły się w uśmiech pełen czułości.
- Możliwe, mamo. Jednak, dzięki Bogu, ojciec miał do mnie tyle zaufania, że pozwolił mi zachować

niezależność. - Odwróciła się gwałtownie. - Czy nie rozumiesz, że ja już się ustatkowałam? Mam
dwadzieścia cztery lata! Mam dom, przyjaciół, ciebie i Charity. Czego mogłabym chcieć więcej?

- Męża, oczywiście - nieśmiało szepnęła matka.
- Mamo, tyle razy o tym rozmawiałyśmy. Nie mam zamiaru zamienić mojej niezależności na uroki

małżeństwa. Nawet na to, co ostatnio określa się jako małżeństwo z miłości. Nie znam żadnego mężczyzny,
któremu chciałabym poświęcić całe moje życie.

- Nie zawsze tak było - odparła cierpko jej matka. - Przypominam sobie czas, kiedy wzdychałaś

i rumieniłaś się jak każda inna zadurzona po uszy panienka. To było oczywiście ładnych parę lat temu...

- To prawda - rzekła Liza głucho. - To było wiele lat temu. Dużo się nauczyłam od tego czasu.
- Ojej, moja droga, tak mi przykro. Wcale nie chciałam wyciągać...
Przerwał jej śmiech dziewczyny.

- Mamo, chyba nie myślisz, że nadal płaczę nad tym, co się stało? To było tak dawno. Czasem wydaje mi

się, że ta niedoświadczona dziewczynka, która zakochała się tak beznadziejnie w Chadzie Lockridge’u, była
jakąś zupełnie obcą mi osobą.

- Chyba nie „beznadziejnie”? Może i nie był odpowiednim dla ciebie mężczyzną, ale mogłabym przysiąc,

że odwzajemniał twoje uczucie.

- Hmm... - Liza zdawała się zupełnie nie zainteresowana rozmową. - Może i tak. Taka była moda. -

Wróciła do stołu, by dokończyć kawę. - Muszę już iść, mamo. Za pół godziny jestem umówiona
z Thomasem.

Odwróciła się w stronę drzwi, lecz nie zdążyła ich jeszcze otworzyć, gdy do pokoju wpadła szczupła

dziewczyna; miała burzę jasnobrązowych włosów.

- Mamo! Lizo! - zawołała bez tchu. - Nigdy byście nie uwierzyły... Chodźcie i same zobaczcie!
Zakręciła się na pięcie i zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Liza po raz kolejny doszła do wniosku, że

chociaż jej osiemnastoletnia siostra już dwa lata temu ukończyła szkołę, zachowała entuzjazm
uprzykrzonego szczeniaka. Wymieniając rozbawione spojrzenia, Liza i młoda wdowa podążyły za
dziewczyną.

- Charity, co się stało, na miłość boską?... - Księżna zwróciła się do młodszej córki.
- Ktoś się wprowadza do domu obok - odparła podniecona Charity, wskazując ręką ulicę. Wszystkie trzy

obserwowały szybko rosnącą górę mebli, które robotnicy wyładowywali z wozu stojącego przed sąsiednią
posesją.

- Ależ to niesłychane - powiedziała Liza ze zdumieniem. - Jestem pewna, że Thomas nie oddałby tego

miejsca nie mówiąc mi ani słowa! Czy wiesz może, kim są nowi lokatorzy?

Odwróciła się do matki, lecz ta odpowiedziała jej pustym spojrzeniem.
- Nie mam pojęcia. Wiesz przecież, że dom stał nie zamieszkany od miesięcy. Widziałaś kogoś? - zapytała

młodszą córkę.

Charity odczekała kilka sekund dla lepszego efektu. W jej brązowych oczach migotały iskierki,

a rumieniec na policzkach miał ten sam kolor co jej poranna suknia. Liza westchnęła, powstrzymując
zniecierpliwienie.

- Najwyraźniej, droga siostrzyczko - zamruczała Charity - nasz nowy sąsiad pochodzi z Indii. - Znowu

przerwała, tym razem aby nacieszyć się zdumieniem, jakie wywarły jej słowa. - Dżentelmen w olbrzymim
turbanie kieruje tu wszystkim. Pewnie jest teraz w środku... nie, właśnie wychodzi.

Zdziwione spojrzenie trzech kobiet podążyło za turbanem i jego właścicielem - ciemnoskórym mężczyzną,

który właśnie podszedł do robotników, by wydać im nowe polecenia. Jednocześnie zobaczyły najeżone,
krzaczaste brwi, wspaniałą brodę, spod której widać było śnieżnobiałą tunikę, tak wielką, że mogłaby
spokojnie wystarczyć jako narzuta na trzy łóżka. Imponująca postać miała bogato zdobione kapcie na
masywnych stopach. Przybysz stał na ulicy i przemawiał do nieszczęsnych robotników w jakimś
niezrozumiałym języku.

- No cóż! - westchnęła lady Burnsall.
- Wielkie nieba! - powiedziała Liza.
- Czyż on nie jest wspaniały? - zapiała z zachwytu Charity.
- To się jeszcze okaże - odparła starsza siostra i ruszyła do drzwi.
Stanęła na ulicy w chwili, gdy hinduski dżentelmen bez wysiłku podnosił z wozu ogromną komodę,

z którą wcześniej nie mogli dać sobie rady robotnicy. Postawił skrzynię na chodniku i już miał zrugać
biedaków, gdy zobaczył nadchodzącą Lizę. Zatrzymał się i spojrzał na nią z zaciekawieniem.

- Dzień dobry - powiedziała, by jakoś zacząć tę rozmowę.
Twarz mężczyzny, pozostająca w cieniu potężnego nosa, rozjaśniła się w uśmiechu. Potem, składając ręce,

Hindus wykonał zamaszysty ukłon, nieomal zwalając ją z nóg.

- Czy pan jest nowym... nowym właścicielem? - zapytała niepewnie.
Za odpowiedź musiało jej starczyć całkowicie niezrozumiałe, acz radosne i określone szerokimi gestami

przemówienie.

Lady Liza Rushlake rzadko kiedy nie wiedziała, co ma zrobić, jednak po paru następnych, bezowocnych

próbach porozumienia się z tym brązowoskórym olbrzymem, musiała dać za wygraną. Wróciwszy do
salonu, nie była w stanie udzielić matce ani siostrze żadnych konkretnych informacji.

- Już niedługo będziemy wszystko wiedziały - powiedziała zakładając skórkowe rękawiczki. - Mam zamiar

wszystko wyciągnąć z Thomasa. Nie rozumiem, jak mógł wynająć ten dom hinduskim emigrantom.

Z drugiej strony, jak on mógł wynająć go komukolwiek, nie powiadomiwszy mnie o tym. Przecież jest
moim doradcą!

Podniósłszy wzrok napotkała niezadowolone spojrzenie matki. Uniosła brwi w niemym pytaniu.
- To nic. - Lady Burnsall westchnęła. - Po prostu myślałam o twojej wyprawie do centrum. Dlaczego

znowu tam jedziesz? To już trzeci raz w tym tygodniu!

Liza stłumiła w sobie niechęć. Dlaczego matka nie mogła się pogodzić z faktem, że lubiła szum i wrzawę

miasta? Nie przerywając ani na chwilę przygotowań do wyjścia, uśmiechnęła się przelotnie do księżnej.

- Razem z Thomasem mamy pewne plany - powiedziała starając się, by jej głos zabrzmiał zdecydowanie. -

Osobiście powinnam dopilnować szczegółów i dlatego będę się z nim widywała dość często w ciągu
następnych paru dni. - Wyjrzała przez okno. - Fletching już podprowadził powozik. Muszę lecieć.

Pocałowała matkę w policzek, pomachała siostrze i w wielkim pośpiechu wybiegła z pokoju.

Siedząc już w powozie, zamyśliła się. Dlaczego kobieta, która postanowiła zrobić coś pożytecznego

w swoim życiu, zamiast pozostać bezwolną kurą domową, w najlepszym razie jest uważana za dziwaczkę,
a w najgorszym za bezwstydnicę urągającą normom społecznym? Liza doskonale zdawała sobie sprawę, że
jej skandalizujące zachowanie jest głównym tematem szeptów skrywanych za wachlarzami na przyjęciach.
Parę razy tylko jej nieugięty charakter i zdecydowanie powstrzymały pełnych dobrych chęci wujków przed
wtrącaniem się w jej sprawy.

Już parę lat temu Liza odkryła w sobie gwałtowną chęć zbuntowania się przeciw nakazom i zakazom

Dobrego Towarzystwa. Z przykrością uświadomiła sobie, że ta potrzeba dała o sobie znać właśnie wtedy,
gdy Chad...

Zacisnęła dłonie w pięści. Pomimo upływu lat wspomnienie było zadziwiająco wyraźne. Wydało jej się

nagle, że Chad jest razem z nią w powozie. Wystarczyło, by zamknęła oczy, a już czuła na policzku jego
dotyk, jego pocałunki na swoich wargach. Przypomniała sobie chwilę, gdy zobaczyła go po raz pierwszy -
na przyjęciu w londyńskich ogrodach. Ujął wtedy jej dłoń, a uśmiech rozjaśnił jego niesamowicie zielone
oczy. Wiedziała doskonale, że ma przed sobą wesołego nicponia. Równie dobrze mogłaby się rzucić
w ramiona czarującego pirata. Gdy pochylał się nad jej dłonią, by złożyć na niej pocałunek, rudawe włosy
opadły niesfornie na czoło. Poczuła wtedy bijące od niego ciepło. Choć teraz wydawało się to niemożliwe,
wtedy natychmiast dała się porwać w cudowny sen o pierwszej miłości. Była tak pewna, że Chad czuł to
samo! Podarowała mu serce z przekonaniem, że on je weźmie i zatrzyma na zawsze.

Wyprostowała się, wracając do rzeczywistości. O, nie - pomyślała lodowato. Zbyt wiele trudu włożyła

w umiejętność panowania nad sobą, co z czasem stało się jej cechą charakterystyczną. To, co się wydarzyło
między nią a Chadem, zakończyło się sześć lat temu i nie chciała więcej o tym myśleć.

Z pewnym wysiłkiem skierowała uwagę na przyjemniejsze tematy. Uśmiechnęła się na wspomnienie

pierwszej wyprawy do Change Ailey. Wszyscy pracownicy ojca byli zdumieni, że przyprowadził córkę,
uczennicę jeszcze, na to zakazane męskie terytorium. Wziął ją z sobą na Threadneedle Street, gdzie
załatwiał interesy z właścicielem Banku Anglii. Liza była zafascynowana nieustannie przepływającymi
obok poważnymi dżentelmenami, z których jedni wyglądali całkiem zwyczajnie, a inni, odziani
w niezwykłe szaty, mówili nieznanymi językami.

W drodze do domu prosiła papę, by wyjaśnił, na czym polegają jego interesy. Już wcześniej opowiadał jej

o zadaniach właściciela papierów wartościowych i dumny uśmiech rozjaśniał jego twarz, gdy widział, że
Liza chętnie słucha wyjaśnień.

Potem, wiele razy, dziewczyna odwiedzała firmę ojca, aż w końcu lord Burnsall dał jej niewielki kapitał,

by mogła zacząć uczyć się, jak inwestować. Nie była zbyt ostrożna, ani zbyt mądra, gdy po raz pierwszy
zapuszczała się na zdradliwe wody handlu. Przez własną nieostrożność kilkakrotnie straciła nie tylko
zainwestowane pieniądze, ale i szacunek do samej siebie. Ale uczyła się szybko.

Oj, tak, myślała, gdy powóz skręcił w aleję Nicholas i zatrzymał się przed dostojnie wyglądającym

budynkiem, opatrzonym gustowną tabliczką „Panowie Stanhope, Finch i Harcourt - Maklerzy Giełdowi”.
Nauczyła się bardzo dużo od ojca i teraz, gdy wchodziła do domu przy Threadneedle Street, wszyscy
pozdrawiali ją z szacunkiem - począwszy od najbiedniejszego urzędnika, a skończywszy na samym panu
Mellish, przewodniczącym Rady Dyrektorów Banku.

Zanim zdążyła wspiąć się na schodki prowadzące do biura, drzwi otwarły się gwałtownie i Liza została

powitana z wielkim honorem przez urzędnika, który - pomijając tłum mniej ważnych klientów czekających
na niewygodnych drewnianych ławeczkach - wprowadził ją do pokojów zajmowanych przez najmłodszego

członka firmy - Thomasa Harcourta.

- Lizo! - Mężczyzna, który podniósł się na jej powitanie zza zawalonego papierzyskami biurka, był

średniego wzrostu i miał przyjazne brązowe oczy. - Wyglądasz jak zwykle prześlicznie. Napijesz się kawy?

Gdy przytaknęła, skinął na młodego urzędnika i wskazał jej fotel po drugiej stronie biurka.
- Thomasie, nie próbuj mnie zwieść. - Liza roześmiała się. - Z doświadczenia wiem, że gdy jesteś dla mnie

taki miły, chcesz mnie naciągnąć na coś, co wcale nie będzie mi się podobało.

Thomas Harcourt uśmiechnął się z sympatią do siedzącej przed nim młodej kobiety. Znali się od wielu lat

i był nawet czas, kiedy do furii doprowadzał go fakt, że synowi wikarego, dysponującemu niewielkim
majątkiem, nie wolno było oświadczyć się córce lorda. Jednak na zawsze zachował ciepłe i szczere uczucie
dla tej dziewczyny.

- Co też ty mówisz! - zaprotestował i roześmiał się. - Szkoda, że moje przebiegłe metody są dla ciebie

równie przejrzyste, co woda w strumieniu. Masz rację. Dostałem niedawno doskonałą ofertę, która na
pierwszy rzut oka może ci się wydać kolejną fatamorganą. Jednak przede wszystkim... - Podniósł się
i podszedł do ukrytego w ścianie sejfu.

Liza wyprostowała się gwałtownie.
- Thomasie! Naprawdę udało ci się go zdobyć? Masz go przy sobie?
- Tak. Pojechałem do Aylesbury i wróciłem dopiero wczoraj po południu. Właścicielem, zgodnie z moimi

informacjami, był lord Wilbrahm. Nie miał pojęcia o jego wartości, zapewne dlatego, że nabył go za bezcen
od człowieka, który znajdował się pod dużą presją. Wilbrahm udawał, że nie ma ochoty go sprzedać, ale
w końcu...

To mówiąc wyciągnął ze skrytki małą paczuszkę i podał dziewczynie. Jej oczom ukazało się misternie

rzeźbione drewniane pudełeczko. Otworzyła wieczko i gwałtownie wciągnęła powietrze, gdy padające przez
okno promienie słoneczne roznieciły ogień, który zapłonął między jej palcami...

W dłoni dziewczyny leżało oszałamiające dzieło jubilerskie. Był to wisiorek, ale równie dobrze można by

go nazwać miniaturową rzeźbą z kości słoniowej. Był wielkości ludzkiej dłoni i przedstawiał sokolnika -
stał z dwoma psami myśliwskimi u stóp i na przegubie ręki trzymał sokoła. To niesamowite dzieło otoczone
było kilkoma rzędami rubinów, szmaragdów i diamentów, a zwieńczone trzema ogromnymi perłami.

- Thomasie, to jest naprawdę Naszyjnik Królowej - szepnęła Liza.
- Czy masz zamiar powiadomić Chada, że go odzyskałaś?
- A niby dlaczego? - zapytała ostro. - Przecież to nie ma z nim nic wspólnego.
- Nie ma z nim nic wspólnego? Dobry Boże, Lizo, ten naszyjnik był w jego rodzinie od wieków, a kiedy

zaginął, wszyscy byli przekonani, że...

- Brednie. I tak nikt w to nie uwierzył. Chad złodziejem? Ma wiele wad, wierz mi, ale nikt, kto zna go

bliżej, nigdy nie wątpił w jego uczciwość.

- Byli i tacy, którzy tylko czekali na okazję, by go posądzić o najgorsze.
- Brednie - powtórzyła.
Odetchnęła z ulgą, gdy wszedł chłopiec niosący tacę. Liza włożyła naszyjnik z powrotem do pudełka, a to

z kolei do atłasowego mieszka, po czym wyprostowała się na krześle i przyjęła filiżankę gorącej kawy.

- Wspaniała kawa. Dziękuję ci za wysiłek, jaki włożyłeś w odnalezienie tego drobiazgu. A teraz powiedz

mi, proszę, czy dopisało ci szczęście z Brightsprings? - Pytanie było zbyteczne, gdyż odpowiedź już
wyczytała w jego posmutniałym spojrzeniu. - Nie martw się, mój drogi. Dobrze wiem, jak niewiele da się
zrobić, jeżeli właściciel naprawdę nie chce sprzedać. Może takie już moje szczęście, że nigdy go nie będę
miała.

- No cóż - przerwał jej Thomas. - Brightsprings jest domem twojego dzieciństwa i nic dziwnego, że chcesz

go odzyskać. Przykro mi, że nie mogłem ci tego zapewnić. Nie byłem nawet w stanie dowiedzieć się, kto
jest obecnie właścicielem posiadłości. Przez kilka lat mieszkała tam pewna rodzina, wynajmując dom,
jednak ani razu nie spotkali się z właścicielem ziemi, egzekutor zaś był bardzo tajemniczy i uporczywie
puszczał mimo uszu moje pytania.

Widząc zakłopotanie przyjaciela, Liza zmieniła temat.
- Opowiedz mi o tych twoich fatamorganach.
- Ach, tak. - Oczy Thomasa rozbłysły. - Od niedawna istnieje firma zajmująca się rozwojem kolei.
- Kolei? - zapytała Liza z niedowierzaniem. Jej gładkie czoło przecięła zmarszczka. - Wiem, że wagoniki

jeżdżące po torach już od jakiegoś czasu są używane w kopalniach, ale podobno nie zdało to egzaminu
nigdzie poza tym.

- Ano właśnie. Jednak grupa przyszłościowo myślących ludzi wpadła na pomysł położenia szyn pomiędzy

miastami i zbudowania odpowiednio dużych wagonów, by można nimi przewozić nie tylko towary, ale i
ludzi.

- Nigdy nie słyszałam większej bzdury!
- Zgadzam się, ale pomyśl tylko, jakie byłyby możliwości, gdyby to się udało! Na razie nikt nie chce

wkładać w ten interes żadnych pieniędzy, ale warto by było pomyśleć o nim na przyszłość. Wyślę paru
ludzi, by się rozejrzeli i powiem, że ty... to znaczy, że pan R. Lake rozważa możliwość współpracy.

Liza uśmiechnęła się.
- Wszyscy pomyślą, że R. Lake, poważany finansista, wreszcie postradał rozum.
Przez następne dwie godziny rozważali możliwości inwestycji Lizy, troskliwie ukrytych pod pseudonimem

pana R. Lake’a. Wielu znajomych zdziwiłoby się niepomiernie, gdyby się dowiedzieli, jak złożone operacje
prowadzi Liza i jak ogromne zyski jej przynoszącą. Jednakże nikt ze śmietanki towarzyskiej Londynu nie
traktował poważnie jej działalności w świecie finansów, uważając ją za dziwaczkę i wielkodusznie
wybaczając jej to przez wzgląd na jej pochodzenie i stan majątkowy. Liza nie wstydziła się swojej
działalności, lecz odkąd jej inwestycje rozrosły się do rozmiarów małego przedsiębiorstwa, zdawała sobie
doskonale sprawę z tego, że podanie do publicznej wiadomości faktycznego stanu jej konta mogłoby
przysporzyć jej wielu kłopotów.

W końcu podniosła torebkę i nowy nabytek, po czym zaczęła zbierać się do wyjścia. Podeszła do drzwi,

lecz zanim wyszła, raz jeszcze odwróciła się do przyjaciela.

- O mało nie zapomniałam! Kim jest to przedziwne stworzenie, któremu wynająłeś moją posiadłość na

Berkeley Square?

Pytanie zaskoczyło Thomasa.
- Dziwne stworzenie? - zapytał po chwili.
- Wynająłeś ten dom, prawda?
- Tak, ale...
- Ogromnemu Hindusowi?
Przez długą chwilę Thomas tylko patrzył na nią. Gdy wreszcie zrozumiał, o co jej chodzi, oblał się

rumieńcem.

- To pewnie był Ravi Chand. Ale on nie jest nowym lokatorem. Właściwie jest kamerdynerem nowego

lokatora. Dżentelmen, który... hm... wynajął to miejsce, jest Anglikiem z krwi i kości. Niedawno powrócił
z Indii i jeszcze nie zdążył znaleźć sobie czegoś dogodniejszego.

- Naprawdę? - zapytała ciekawie. Zastanawiała się, dlaczego Thomas poci się, jakby właśnie mu groziło

śmiertelne niebezpieczeństwo.

- Wpadł do mnie parę dni temu. Podobno zatrzymał się w hotelu Fenton na ulicy Świętego Jakuba. Prosił,

bym znalazł dla niego jakiś dom do czasu, aż znajdzie coś na stałe. Zapewniam cię, że nie będzie z nim
żadnych kłopotów. Nie sądziłem, że możesz mieć coś przeciwko temu - zakończył dość sztywno.

- Ależ nie mam - zapewniła go pospiesznie. - Przecież tak już bywało w przeszłości. Czy znasz tego

człowieka? Czy ma dużą rodzinę? Złożę im wizytę, gdy tylko trochę się urządzą. Po tak długiej
nieobecności w kraju zapewne stracili kontakt ze znajomymi. Jak się nazywa mój nowy lokator?

Thomasowi znowu głos ugrzązł w gardle.
- No, jeżeli o to chodzi, to na pewno nie będzie ci on obcy, gdyż...
Doszli właśnie do poczekalni i jedna z osób, które siedziały na ławeczkach pod ścianą, starsza już kobieta,

podeszła do Thomasa. Lizie wydało się, że przyjął to z ulgą.

- Jest pan wreszcie, panie Harcourt. - Kobiecina miała niezwykle przenikliwy głos. - Czekam na pana już

ponad godzinę, młody człowieku, i widzę, że zajmuje się pan wszystkimi, tylko nie mną. - Rzuciła Lizie
nieprzychylne spojrzenie. - Mój czas jest cenny i nalegam, by natychmiast mnie pan przyjął.

- Pani Beddoes! - Ku rozbawieniu Lizy w głosie Thomasa słychać było jedynie miłe zaskoczenie. - Nie

miałem pojęcia, że pani tu czeka. Myślałem, że jesteśmy umówieni dopiero na południe, ale najwyraźniej
zaszła jakaś pomyłka. - Odwrócił się do Lizy i mrugnął do niej wesoło. - Pożegnam się już, lady Elizabeth.
Mam nadzieję, że nie chce pani pozbawić mnie jednej z najcenniejszych klientek.

Liza uśmiechnęła się ze zrozumieniem, skinęła głową nadal kipiącej gniewem pani Beddoes, po czym

opuściła przybytek panów Stanhope’a, Fincha i Harcourta.

Miała do załatwienia jeszcze kilka spraw, więc zanim wróciła do domu, było już późno. Gdy wysiadała

z powoziku, przed sąsiednim domem zatrzymała się gustowna dwukółka i Liza nie potrafiła powściągnąć

ciekawości.

Pomyślała, że wysoki mężczyzna, który właśnie wysiadał i podawał bat służącemu, to jej nowy lokator.

Jedyne, co mogła na razie zauważyć, to wzrost nieznajomego i piękny, obramowany futrem płaszcz. Był
sam. Najwyraźniej żona czekała na niego w domu.

Podeszła do nieznajomego w chwili, gdy już nieomal wchodził do domu.
- Przepraszam pana... - zaczęła, lecz nie dokończyła zdania. Pozostało zawieszone w powietrzu. Nic nie

rozumiejąc Liza patrzyła na człowieka, który się do niej odwrócił. Ze zdumieniem zobaczyła, jak rozjaśniają
się jego zielone oczy, a usta przybierają dobrze znany, kpiący wyraz.

Serce jej zamarło. Szepnęła bezwiednie:
- Chad!

- Liza!
Chad był równie zaskoczony co ona. Przez moment stał patrząc na nią i zastanawiając się, czy nie uległ

złudzeniu. Od chwili gdy postawił nogę na przystani w Portsmouth, nie mógł przestać o niej myśleć.

Dobry Boże, była jeszcze piękniejsza, niż zapamiętał. Zdawało się, że sześć lat, które upłynęły od czasu,

gdy odwróciła się od niego z pogardą i gniewem, jedynie dodało jej urody i siły. Szczupłe ciało było piękne
i prowokujące jak zawsze. Patrząc na nią, tak samo jak dawniej czuł, że zapada się w jej niesamowite oczy.
Zawsze się zastanawiał, jak to jest, że choć wiele kobiet ma błękitne oczy, jedynie oczy Lizy miały
fioletowy odcień i tę niezwykłą właściwość szybkiego przechodzenia od roziskrzonego humoru, poprzez
ciepłą czułość, aż do lodowatej pogardy.

Do diabła z rym, zganił sam siebie. Nie po to miesiącami harował jak wariat starając się o niej zapomnieć,

by teraz stać na środku ulicy niczym zdenerwowany uczniak. Co się z nim działo?

W chwili gdy ich ręce się spotkały, dla Lizy cały świat przestał istnieć. Zdawało się jej, że są sami i nic

poza nimi nie istnieje. Nie wiedziała, jak długo trwali w zaskoczeniu i zapomnieniu. W końcu jednak
odzyskała panowanie nad sobą i wyrwała dłoń mając nadzieję, że nie zauważył jej rumieńca.

a Liza i tak nic by nie zauważyła. Nic nie jadła, tylko przesuwała jedzenie na talerzu. Siedziała

z pochyloną głową, wiedząc doskonale, że Chad obserwuje ją ukradkiem. Z początku odpowiadał na uwagi
Letycji tylko monosylabami, lecz wkrótce dał za wygraną i jego odpowiedzi stały się dłuższe.

- Ależ nie, w czasie letnich upałów wielu moich przyjaciół wyjeżdżało z Kalkuty w góry. Ja, niestety,

byłem uwiązany w mieście interesami. Nie potrafię wyrazić, z jak wielką niecierpliwością czekam na lato
w Anglii po tak długiej nieobecności.

- A czy był pan kiedyś w dżungli? - wtrąciła się zaciekawiona Charity. - Czy widział pan słonia?
- Właściwie zaprzyjaźniłem się z maharadżą Chatipoor, którego poznałem przy okazji załatwiania

interesów. Bardzo lubił polować na tygrysy i często zabierał mnie z sobą. W czasie takiej wyprawy najlepiej
podróżuje się właśnie na grzbiecie słonia.

Szczegółowe opisy Chada, jak wygląda jazda na słoniu przez dżunglę, dobiegały do Lizy jakby z oddali.

Podniosła na moment głowę i napotkała karcące spojrzenie matki. Zesztywniała. Dobry Boże, znowu
zachowywała się jak zadurzona po uszy smarkula! Już dawno pogodziła się z odejściem Chada i nie
powinna zachowywać się tak, jakby nadal opłakiwała ich rozstanie.

- Proszę nam opowiedzieć o swoim niezwykłym służącym, panie Lockridge - poprosiła lekko znudzonym

tonem. - Miałam okazję porozmawiać z nim dziś rano.

Po raz pierwszy, odkąd usiedli do stołu, Chad spojrzał jej prosto w oczy. Zdawało się, że przebiegła

między nimi jakaś iskra porozumienia, którą Liza na próżno starała się zignorować. Ostre rysy twarzy
Chada złagodził uśmiech.

- Poznałaś Ravi Chanda? Imponujący, prawda? Był ze mną przez cały czas mojego pobytu w Indiach

i nalegał, że będzie mi towarzyszyć w podróży do tego „barbarzyńskiego kraju”, jak określił Anglię.

- Sądząc po tym, co powiedział Thomas, twój pobyt na Berkeley Square nie będzie zbyt długi? - zapytała

Liza jednocześnie przypominając sobie, że przy najbliższej okazji będzie musiała przedyskutować
z przyjacielem pewną sprawę.

Uśmiech Chada zgasł.
- To prawda - odparł chłodno. - Szukam domu, który mógłbym nabyć na własność i mam nadzieję, że

znajdę go dość szybko.

- A czego dokładnie pan szuka? - znowu wtrąciła się Charity. - Pamiętasz, mamo, jak mówiłaś, że

Pevenseyowie chcą sprzedać dom na North Audley?

- Ależ, moja droga - skarciła ją matka. - Chyba nie sądzisz, że pan Lockridge chciałby kupić tę ruderę. To

nie jest miejsce dla samotnego dżentelmena. Chyba że... - Rzuciła Chadowi pytające spojrzenie. - Chyba że
planuje... to znaczy... - Jej głos zawisł w powietrzu, a Liza miała ochotę zapaść się pod ziemię. Jak można
się było spodziewać, ziemia pozostała niewzruszona pod jej stopami.

- Nie, proszę pani - odparł Chad. - Na razie nie mam zamiaru się żenić, byłbym jednak głupcem

wykluczając tę możliwość. - Mówiąc to patrzył na Lizę, ale ponieważ znowu siedziała ze spuszczoną głową,
usłyszała jedynie rozbawienie w jego głosie. Zacisnęła dłonie w pięści. - Nie chciałbym zbyt dużego domu,
lecz w Indiach jeszcze zapewniałem przyjaciół, że gdy tylko będą w Londynie, chętnie ich powitam w moim
domu. Z tego powodu chciałbym nabyć dom odpowiednio duży dla co najmniej dwóch rodzin.

Rozmowa wróciła na bezpieczne tory. Liza przybrała minę uprzejmego zainteresowania, natomiast jej

matka zabawiała gościa najnowszymi ploteczkami. W rewanżu, Chad opowiedział jeszcze parę historyjek
dotyczących pobytu w Indiach, na co Charity zareagowała nowym wybuchem entuzjazmu. Ku wielkiemu
niezadowoleniu Lizy Chad najwyraźniej otrząsnął się już z pierwszego szoku ich nagłego spotkania i teraz
starał się przypodobać zarówno matce, jak i młodszej z sióstr. On i Charity najwyraźniej zawarli już
przyjaźń, a zdawało się, że i lady Burnsall topnieje pod wpływem jego ujmującego uśmiechu.

Lizie zdawało się, że minęła wieczność, zanim Chad wreszcie podniósł się z miejsca.
Gdy już wszyscy stali na kamiennych schodkach przed domem, lady Burnsall powiedziała:
- Wiem, że w ciągu najbliższych dni wszystko w domu będzie miał pan powywracane do góry nogami.

Jeżeli będziemy mogły w czymś pomóc, proszę dać nam znać.

Liza spojrzała na matkę, zaskoczona serdecznością w jej głosie. Chad zerknął na zaciętą minę Lizy

i ukłonił się lekko.

- Dziękuję pani bardzo. Mam nadzieję, że pozwolą mi panie odwdzięczyć się za gościnność już

w niedługim czasie. Ravi Chand jest zdumiewająco efektywny w działaniu i jestem przekonany, że
wszystko doprowadzi do porządku w mgnieniu oka. W tej chwili zapewne wybiera meble. Niestety, nie
mogłem przywieźć z sobą zbyt wielu rzeczy.

W chwili gdy ruszył w stronę swojego domu, na ulicy zatrzymał się gwałtownie śliczny powozik,

z którego wyskoczył równie oszałamiający dżentelmen i uroczyście powitał zgromadzone na progu panie.

- A niech mnie kule biją! - wykrzyknął ze śmiechem nowo przybyły. - Komitet powitalny! Czyżby moje

ciągłe wizyty wreszcie wywarły jakieś wrażenie? Nie potrafię wyrazić, jak mnie to cieszy!

Był wysokim, szczupłym i gibkim mężczyzną, a jego srebrzyste włosy opadały w nieładzie na rozjaśnione

śmiechem brązowe oczy. Podszedł, by ująć dłonie Lizy i jej matki nieświadomy obserwujących go oczu.

- Giles - powiedział Chad. - Giles Daventry.
W oczach przybysza zaświeciło coś dziwnego, co znikło równie szybko, jak się pojawiło.
- Lockridge! - wykrzyknął po nieomal niezauważalnej chwili wahania i podbiegł, by się przywitać. -

Grenville mówił mi wczoraj wieczorem, że podobno znowu pojawiłeś się na horyzoncie. Nawet nie wiesz,
jak się cieszę, że cię widzę, stary przyjacielu!

- Ja też się cieszę - powiedział Chad delikatnie wyswobadzając się z uścisku Gilesa.
- Ale cóż to? - zapytał ten z udawaną surowością. - Czyżbyś znowu mnie wyprzedzał? Chociaż z drugiej

strony nie powinienem być zaskoczony, że jako pierwszą odwiedzisz naszą Lizę.

Dziewczyna znowu poczuła, że ma ochotę zapaść się pod ziemię, znowu jednak jej modlitwy nie zostały

wysłuchane.

- Pan Lockridge odwiedził nas na wyraźne zaproszenie mojej matki - powiedziała pospiesznie. - Poza tym

było właściwie kwestią przypadku, że w ogóle się spotkaliśmy. - Nagle zdała sobie sprawę, że jej słowa
brzmią nieuprzejmie. - To znaczy, pan Lockridge właśnie wprowadza się do sąsiedniego domu i... przyjął
nasze zaproszenie na lunch.

- Ach, tak. - Giles uśmiechnął się. - Jak zwykle masz szczęście, mój drogi.
Chad nie odpowiedział, lecz zdawało się, że zesztywniał. Cisza zaczęła się niepokojąco przedłużać. Giles

odkaszlnął, po czym kontynuował jowialnie:

- Jeżeli nie masz jeszcze planów na wieczór, to może przyłączysz się do nas? Razem z Johnnym

Tapworthem, George’em Martingale’em i kilkoma innymi znajomymi wybieramy się do White’a. Co ty na
to? Później, oczywiście, zagramy w karty.

- Dziękuję za zaproszenie, ale już obiecałem mojej ciotce, lady Torrington, że ją odwiedzę.
Chad z rozbawieniem zauważył zdziwienie Gilesa.

- Lady Torrington chce cię widzieć? To znaczy... To chyba nic dziwnego... czyżby chciała upiec dwie

pieczenie przy jednym ogniu?

- Zapewne - odparł Chad. - Nie chce mi się zbytnio jechać aż do Dwunastu Dębów, ale wiesz przecież, że

gdy ona coś powie, wszyscy mężczyźni skaczą, jak im zagra. Nalegała, żebym ją odwiedził; poza tym,
pomijając jej nienaganne maniery, jest moją ulubioną ciotką.

To mówiąc ukłonił się i odszedł. W ciągu paru sekund zniknął w drzwiach domu.
- Nie wiedziałem, że Lockridge wrócił do łask - powiedział w zadumie Giles. - Zdawało mi się, że opuścił

Anglię pod dużą presją, gdy... - Urwał nagle i rzucił Lizie szybkie spojrzenie. - Moja droga, bardzo cię
przepraszam! Nie wiem, jak mogłem być tak bezmyślny!

Charity patrzyła bezradnie to na Gilesa, to na siostrę i w końcu wykrzyknęła:
- Co się stało? Dlaczego musiał wyjechać?
- To nie twój interes, młoda damo! - Lady Burnsall złapała młodszą córkę za ramię, po czym odwróciła się

do Lizy. - O ile dobrze pamiętam, mieliście jechać na spacer do parku, kochanie?

Liza przez chwilę patrzyła bezmyślnie, po czym otrząsnęła się i powiedziała z poczuciem winy:
- Mój Boże, zupełnie zapomniałam! Proszę, wybacz mi, Giles. Załatwianie spraw w mieście zajęło mi

więcej czasu, niż się spodziewałam... a potem jeszcze lunch się przedłużył... Wejdź, proszę, i poczekaj, aż
się przebiorę. Zajmie mi to tylko chwilę.

W rzeczy samej, niecałe pół godziny później Liza ubrana w uroczą morelową suknię wsiadła do

zaprzężonego w dwa konie powoziku Gilesa. Niedługo potem wjechali do parku.

Liza patrzyła na Gilesa ukradkiem, podziwiając jego regularne rysy i wrodzoną elegancję. Zastanawiała

się, dlaczego, pomimo wszystkich zalet tego mężczyzny, nie potrafi się w nim zakochać. Giles miał cięty
język, był czarujący i zabawny, a ponadto bardzo jej oddany. Słyszała co prawda niepokojące historie o tym,
jak wziął pod swoją opiekę pewną aktorkę, lecz już dawno temu nauczyła się, że nie należy dawać wiary
wszystkiemu, co się słyszy. Poza tym, czyż miała prawo go osądzać?

Giles pochodził z dobrej rodziny, której z pewnością nie brakowało pieniędzy. Miał w posiadaniu ogromny

majątek ziemski w Leicestershire i inne posiadłości w całej Angin, ponadto był ulubieńcom swojego
najbogatszego wuja, który dał jasno do zrozumienia, że będzie pamiętał o bratanku przy sporządzaniu
testamentu. Nic dziwnego, że lady Burnsall popychała starszą córkę w ramiona tego młodzieńca.

- Czyżbym miał przekrzywiony krawat?
- Co takiego? - zapytała zaskoczona Liza.
- A może mam zaplamiony surdut? - zapytał Giles ze śmiechem. - Coś w moim wyglądzie musi być nie

tak, skoro przyglądasz mi się z takim napięciem.

Zaśmiała się z zakłopotaniem.
- Właśnie myślałam o tym, jakie mam szczęście, że jesteś moim przyjacielem.
Giles westchnął i powiedział z udawaną rozpaczą:
- Tak, to właśnie jestem cały ja... dobry, stary Daventry, przyjaciel całego świata, który nie posiada

żadnego serca na własność.

Liza zesztywniała.
- Giles, chyba nie chcesz znowu...
- Nie, nie chcę znowu prosić cię o rękę. Postanowiłem, że nie będę ci się oświadczał częściej, niż raz

w tygodniu.

Liza zachichotała wbrew własnej woli.
- Jak to się dzieje, Giles, że jesteś jednocześnie tak zwariowany i tak...
- Kochany?
- Nie to miałam na myśli - odparła szczerze. - Chociaż właściwie kocham cię, mój drogi przyjacielu.
Giles znowu rozdzierająco westchnął.
- Czy mam się z tego cieszyć? Nie poddam się, ale zaoszczędzę ci kłopotu i nie będę ci się dziś narzucał.

Jednak we wtorek za tydzień możesz się spodziewać, że znowu wrócę do tego tematu. Dobry Boże, zbliża
się lady Cardover. Przecież w tym kapeluszu wygląda jak strach na wróble!

Rozmowa stała się znowu lekka, a po chwili na promenadzie zrobiło się tłoczno. Park zapełniały

eleganckie powoziki. Kłaniając się znajomym, odpowiadając na pozdrowienia i bezmyślnie gawędząc
z Gilesem, Liza znowu pogrążyła się w myślach. Przypomniała sobie, jak na Berkeley Square Chad dotknął
jej ręki i natychmiast cały świat zawirował.

Wspomnienie uparcie stawało między nią a Gilesem. Zdawało się, że wystarczy, by wyciągnęła rękę, a już

mogłaby dotknąć twarzy Chada, poczuć miękkość jego włosów pod palcami. Dłonie dziewczyny zacisnęły
się na kolanach. Jak to się stało? Minęło sześć lat, odkąd pogodziła się z jego odejściem i poszła własną
drogą. Nauczyła się cenić swoją niezależność. Była uważana za duszę towarzystwa, a do szerokiego kręgu
jej przyjaciół zaliczali się najbardziej wpływowi ludzie Anglii.

Liza odpowiedziała uśmiechem na pozdrowienia dwóch dam mijających ich w pięknym powozie, po czym

oparła się wygodnie o poduszki siedzenia. Była doprawdy śmieszna! Z pewnością winę za wszystko ponosi
szok wywołany ich nieoczekiwanym spotkaniem. W jej uporządkowanym i szczęśliwym życiu nie było
miejsca dla Chada Lockridge’a. Nie pozwoli, by fakt, że są teraz sąsiadami i zapewne będą się często
widywać na różnego rodzaju przyjęciach, zakłócił jej spokój.

Powiedziała sobie, że już dawno wyzwoliła się spod jego wpływu.
Dlaczego więc wciąż ma przed oczyma jego ironiczny uśmiech?

Kilka dni później Chad wyszedł rano z łazienki i wziął z rąk Ravi Chanda śnieżnobiałą koszulę.
- Sahib zrobi dziś ogromne wrażenie na wszystkich - powiedział z przekonaniem służący w swym

rodzimym dialekcie. - Czy sahib założy turecką satynową kamizelkę przyozdobioną tymi... no, jak im tam...
kieszonkami?

Chad westchnął. Ravi Chand był nieocenioną pomocą w czasie pobytu w Indiach, ale jako garderobiany

pozostawiał wiele do życzenia.

- Nie. Myślę, że jedwabna będzie odpowiedniejsza - odparł w tym samym języku. - Ta z jedną kieszonką -

dodał wskazując na najskromniejszą z bogatego zestawu koszul ułożonych na łóżku.

Patrząc na minę pana, Hindus zmarszczył brwi.
- Popełniłem błąd, panie. Wybacz. Wiem, że nie nadaję się na służącego dżentelmena. Słyszałem, że

chcesz zatrudnić kogoś odpowiedniejszego na to stanowisko. Czy już zacząłeś poszukiwania?

- Nie. - Chad uśmiechnął się. - Ale zaraz to zrobię.
Usiadł przy toaletce i wziął do ręki świeżo wykrochmalony krawat. Już miał go zawiązać w prosty węzeł,

gdy nagle zastygł w bezruchu. Oniemiały patrzył w lustro, w którym zobaczył złotowłosą dziewczynę
o zadziwiająco błękitnych oczach. Pełne, uwodzicielskie wargi uśmiechnęły się do niego żartobliwie
i zachęcająco.

Odpowiedział na ten uśmiech grymasem. Już dawno minęły czasy, gdy lady Liza Rushlake patrzyła na

niego z zachętą w oczach. Najlepsze, czego mógł się po niej spodziewać, to spokojna uprzejmość, choć
sądząc po ich spotkaniu sprzed kilku dni, i tak było to zbyt wygórowane oczekiwanie.

Zamrugał powiekami - własne odbicie w lustrze natychmiast to powtórzyło. Chad zastanawiał się, czy

spotka ją dziś wieczorem. Od czasu gdy wpadli na siebie na Berkeley Square, widział ją tylko raz. Oboje
wyszli o tej samej porze z domów, a jej bezosobowe „dzień dobry” mogłoby być skierowane równie dobrze
do przypadkowego przechodnia.

Wzruszył ramionami. Niczego innego się nie spodziewał. W końcu i jego powitanie było dość cierpkie.

Dobrze, że rozmawiając z nią nie czuł już złości. Jakże długo wszelkim wspomnieniom towarzyszył ból
i rozgoryczenie! Jakże często, myśląc o niej, czuł gorzki smak porażki i zawodu!

Zawiązał krawat, ułożył dokładnie wszystkie fałdy i wpiął w nie szmaragdową spinkę. Potem włożył

ostrożnie marynarkę z ciemnego jedwabiu, którą podał mu Ravi Chand.

Do czasu gdy powóz Lizy przedarł się przez tłumy otaczające dom Mervale’ów przy Park Lane, bal został

okrzyknięty przez gości smutnym niewypałem sezonu.

- Dobry Boże - powiedziała lady Burnsall, gdy wreszcie stanęły u stóp schodów wiodących do sali

balowej. - Czyżby pozamykali teatry i kluby w całym mieście? Mam wrażenie, że zwalił się tu dziś cały ten
świat... i jeszcze kilka sąsiednich.

Gdy czekały w kolejce do wejścia, Charity uprzyjemniała im czas, komentując wygląd innych gości.
- Wielkie nieba - szepnęła. - Spójrzcie tylko na Janie Porlock. Założę się, że zmoczyła halki, by każdy

mógł dokładnie obejrzeć jej... Och, jest i Priscilla Weston. Prawda jak jej do twarzy w tym nowym
uczesaniu? Zastanawiam się, czy jest tu gdzieś jej brat, John?

Matka spojrzała na nią ostro.
- Nawet jeżeli jest, mam nadzieję, że nie zrobisz z siebie widowiska, jak to się działo na balu u Porthebych

w zeszłym miesiącu. Gdybym nie zareagowała na czas, przetańczyłabyś z tym młodym człowiekiem aż trzy
tańce jednego wieczora.

- Oj, mamo! - Oczy dziewczyny otworzyły się szeroko w poczuciu urażonej niewinności. - Przecież tylko

rozmawialiśmy. Pan Weston jest bardzo zainteresowany botaniką i przeprowadzał fascynujące
eksperymenty na... hm... mangel-wurzlu, tak to się chyba nazywa, to takie buraki cukrowe. - Lady Burnsall
mruknęła znacząco, Charity mówiła więc szybko dalej: - Popatrzcie tylko! Co też przyszło do głowy panu
Singletree, że założył to koszmarne fioletowobrązowe ubranie! Jak wam się wydaje, czy on nosi pod
spodem gorset? Zawsze tak przedziwnie skrzypi!

Liza z rozbawieniem słuchała tej paplaniny, rozglądając się po tłumie i odpowiadając uśmiechem albo

kiwnięciem głowy na pozdrowienia znajomych. Jej uwagę zwrócił dopiero radosny okrzyk siostry:

- Jest i Chad!
Obróciła się na pięcie, by spojrzeć w kierunku wskazywanym przez Charity. Stał u stóp schodów; dopiero

zaczynał długą wędrówkę ku ich szczytowi.

- Jak to się stało, że mówisz mu po imieniu? - zapytała ostro.
- Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi na świecie. Razem z Melanią i Dorotheą odwiedziłyśmy go wczoraj.

Pokazał nam fascynującą kolekcję figurek z kości słoniowej, którą zebrał za granicą. - Widząc
nieprzychylną minę siostry, mówiła dalej z pośpiechem. - To naprawdę nic niestosownego. Mama Melanii
była z nami. - Po chwili zastanowienia dodała: - Dlaczego aż tak go nie lubisz, Lizzy?

Słysząc przezwisko z dzieciństwa, Liza zaczerwieniła się. Ku jej wielkiej uldze, właśnie w tej chwili lady

Burnsall poklepała ją po ramieniu, by dać znak, że mogą już wejść do sali balowej.

- Letycja! - Okrągła twarz lady Mervale rozjaśniła się w powitalnym uśmiechu. - Jak miło cię widzieć!

Wyglądasz, jak zwykle, wspaniale!

- No i przyprowadziłaś swoje dwie urocze córki - zagrzmiał tuż obok jej mąż. - Teraz zapewne nie

opędzimy się od młodzieńców! Moja droga, wyglądasz olśniewająco! - dodał zwracając się do Lizy, ubranej
w wąską bursztynową suknię z ażurową narzutką w kremowym kolorze, ozdobioną malutkimi brylancikami.
Na rozpuszczonych złotych lokach dziewczyny lśniła delikatna tiara z topazów.

- Nawet jeżeli to prawda - zaśmiała się - to tylko dzięki pana łaskawemu oku, milordzie.
Odsunąwszy się na bok, by przepuścić innych gości, Liza zderzyła się z mężczyzną stojącym tuż obok
- Giles! - wykrzyknęła z radością. - Nie spodziewałam się tu ciebie spotkać.
Uśmiechnął się. Jego włosy zalśniły srebrzyście w blasku świec.
- Przecież pojawiam się z regularnością przypływów na każdym przyjęciu, które zaszczycasz swą

obecnością. W zamian za moją bohaterską wytrwałość musisz mi obiecać pierwszy chodzony.

- Jakżebym mogła odmówić tak wytwornie wyrażonej prośbie? - Liza roześmiała się. Zapisała jego

nazwisko w karneciku, podobnie jak nazwisko dżentelmena, który poprosił ją o walca. W tym samym
momencie obstąpiło ją stałe grono wielbicieli i w ciągu paru chwil nieomal cały karnecik miała zapisany.
Orkiestra zaczęła grać pierwsze rytmy popularnego chodzonego tańca i Liza już miała zamiar położyć dłoń
na ramieniu Gilesa, gdy usłyszała za sobą głęboki znajomy głos.

- Lady Lizo, widzę, że został pani jeszcze jeden taniec wolny.
Odwróciła się na pięcie; serce waliło jej jak oszalałe.
- Czy możesz go dla mnie zachować? - zapytał Chad łagodnym, miłym tonem.
Oddałaby wszystko - no, prawie wszystko - żeby wymyślić choć jeden rozsądny powód, dla którego

mogłaby mu odmówić. Jednak czuła się tak, jakby jej mózg stał się jakąś tępą masą i potrafiła jedynie
bezgłośnie przytaknąć.

Z uśmiechem wyjął z jej dłoni mały ołóweczek i zapisał swoje nazwisko przy ostatnim wolnym miejscu.

Ukłonił się lekko Gilesowi stojącemu obok z głupią miną, po czym włożył go z powrotem do jej
zmartwiałej ręki i usunął się na bok, by mogli dołączyć do pozostałych tancerzy.

- Na Boga - mruknął Giles podczas jednego z nielicznych momentów tańca, gdy znaleźli się blisko siebie.

- Dziwię się, że Lockridge się tu zjawił. - Gdy Liza uniosła pytająco brwi, odparł, trochę niezręcznie: - Po
tym skandalu, który wybuchł po jego wyjeździe... no wiesz... - dodał, widząc, że Liza nie rozumie, o co mu
chodzi. - Ta afera z Naszyjnikiem Królowej. Nic dziwnego, że ludzie się zastanawiali, czy...

- On nadal jest wnukiem księcia Montdaire - odparła sucho. - To otwiera przed nim drzwi najlepszych

domów w Londynie. Poza tym, o ile wiem, naszyjnik się odnalazł.

- Co takiego? Naszyjnik Królowej się odnalazł? Gdzie? Kto go ma? - Zdumiał się Giles.
- Och, Giles, na miłość boską! - Liza ziewnęła, udając znudzenie, i przysłoniła usta palcami. - A co to za

różnica? To było tak dawno temu. Jestem przekonana, że nikt i tak nie zwracał uwagi na te nonsensowne
historie.

- Ależ skądże - odparł pospiesznie. - Sądzę, że głównym powodem, dla którego w ogóle się pojawiły, był...

no, wiesz... wszyscy wiedzieli, jak bardzo potrzebował pieniędzy... Potem zniknął tak niespodziewanie...
Nic dziwnego, że stało się to wodą na młyn starych plotkarek. Wiem, że jego ojciec powiedział, że sprzedał
naszyjnik. Wszyscy byli jednak przekonani, że zrobił to tylko po to, by oczyścić imię syna. To tylko
pogorszyło sprawę. Przecież ten naszyjnik był w ich rodzinie od wielu pokoleń. Sama królowa Elżbieta
podarowała go jednemu z ich przodków, prawda?

Liza tylko przytaknęła i szybko skierowała rozmowę na bezpieczniejszy temat.
Gdy już przebrzmiały wesołe takty tańca, zdała sobie sprawę, że stoją tylko o parę metrów od Chada

i pięknej dziewczyny, którą Liza rozpoznała jako Caroline Poole, córkę ponurego barona. Już miała zamiar
odsunąć się na bok, gdy zatrzymał ją słodki, wysoki głos Caroline.

- Witam, lady Lizo. Jak miło cię widzieć... I cóż za piękna suknia! Wyglądasz w niej prawdziwie po

królewsku.

- Dziękuję, panno Poole - odparła sucho.
W głosie Caroline zabrzmiał tylko niewinny podziw, a jednak pod wpływem jej słów Liza poczuła się jak

ogromna średniowieczna baszta. Sama panna Poole natomiast była drobniutka, szczuplutka i wiotka. Jej
twarz w kształcie serca okolona była ciemnymi włosami. Modre oczy pod delikatnymi brwiami świeciły
jasno i niewinnie.

Jeszcze w dzieciństwie, pomyślała cierpko Liza, Caroline musiała usłyszeć słowo „eteryczny”

i przywłaszczyć je sobie. Nawet jej gesty, delikatne i trzepotliwe, miały w sobie coś nieziemskiego. Nosiła
zwiewną suknię z lazurowego tiulu, dzięki czemu jeszcze bardziej przypominała baśniową wróżkę. Na szyi
miała drobniutkie diamenty podobne do tych, które zdobiły jej atramentowe włosy.

- Ojej - powiedziała poruszając delikatnie wachlarzem, tak że włosy zatańczyły dokoła jej twarzy. - Tańce

są takie podniecające, nieprawdaż? Moja droga, czy mogę przedstawić ci Chadwicka Lockridge’a?
Niedawno wrócił po... - Przerwała rumieniąc się uroczo. - Och, zupełnie zapomniałam! Wybacz mi...
przecież wy się już doskonale znacie...

A ty o tym doskonale wiesz, warknęła Liza w myśli. Jednak jej uśmiech niczego nie zdradzał, gdy odparła

opanowanym tonem.

- O tak, pan Lockridge i ja znamy się... trochę.
Chad nie odpowiedział, lecz podnosząc wzrok Liza zauważyła przelotny, znajomy cień w jego

szmaragdowych oczach. Wstrzymała oddech. Na szczęście jej następny partner właśnie się zjawił i porwał
ją na parkiet.

Reszta wieczoru upłynęła spokojnie i nic nie zakłócało myśli dziewczyny. Właśnie kończyła taniec

z nieśmiałym młodzieńcem w oszałamiającym mundurze huzara, gdy zobaczyła, że matka przyzywa ją.

- Lizo! - szepnęła rozzłoszczona lady Burnsall. - Dlaczego nie zrobisz czegoś z Charity?
- Co takiego?
- Nie mów mi, że nic nie zauważyłaś! Cały wieczór narzuca się temu chłopcu od Westonów. Widzisz?
Liza powiodła spojrzeniem za wzrokiem oburzonej matki i w odległym, ustronnym kącie zobaczyła siostrę

- rozmawiała z wysokim jasnowłosym chłopcem. Westchnęła ciężko i podeszła do nich. Szkoda, że Charity
nie potrafi się opanować! Z powodu śmierci lorda Burnsall przed dwoma laty jej pierwszy bal musiał być
odroczony. Wypadł jednak wspaniale i dziewczyna miała już dwie bardzo dobre propozycje małżeństwa. Co
prawda odrzuciła obu kandydatów, ale na szczęście ani Liza, ani matka nie chciały jej zmuszać do
małżeństwa. Ich kuzyn, obecny książę Burnsall i głowa rodziny, przychylił się do próśb Charity
i pozostawała więc jak na razie w panieństwie i bez złamanego serca. Nie zabiegała o wielbicieli, ale Liza
miała nadzieję, że siostra w końcu zwróci uwagę na wicehrabiego Wellbourne, który nie krył swoich uczuć
do niej. I chociaż nie chciała jej do niczego zmuszać, już dawno przysięgła sobie, że jej mała siostrzyczka
zrobi doskonałą partię.

Młodzi byli tak zajęci sobą, że nie zauważyli Lizy, dopóki nie podeszła i nie położyła dłoni na ramieniu

siostry. Charity podskoczyła i popatrzyła na nią zaskoczona. Chłopiec niezdarnie poderwał się na równe
nogi.

- Dobry wieczór, lady Lizo - powiedział czerwieniąc się po same uszy. - Chari... to znaczy lady Charity i ja

właśnie rozmawialiśmy o, ehm... mangel-wurzlach...

- Tak - poparła go natychmiast dziewczyna. - Pan Weston opowiadał mi o najnowszych metodach uprawy.

Wiesz zapewne, że mangel-wurzel jest podstawą produkcji roślinnej w Anglii.

Liza uśmiechnęła się do siebie słysząc entuzjazm w głosie siostry. Była święcie przekonana, że Charity nie

odróżniłaby mangel-wurzla od drzewa morwowego.

Zachowała jednak poważny wyraz twarzy i z uprzejmym zainteresowaniem zaczęła wypytywać Johna

Westona o jego doświadczenia. Po chwili powiedziała:

- Musi mi pan wybaczyć, ale porwę panu moją małą siostrzyczkę. - Odwróciwszy się do Charity, dodała: -

Mama chciałaby zamienić z tobą słówko.

Uśmiechnęła się, skinęła głową nieszczęśliwemu młodzieńcowi i ująwszy siostrę pod ramię, pociągnęła ją

za sobą.

- Czyżbyś zamierzała cały wieczór przegadać z tym młodym człowiekiem? - zapytała z irytacją.
Charity spojrzała na nią nic nie rozumiejąc.
- Ależ myśmy po prostu rozmawiali!
- Może umknęło to twojej uwagi, ale rozmawialiście od chwili naszego przybycia. A teraz chodź, założę

się, że twój karnecik świeci pustką. Musimy stanąć tak, abyś była na widoku.

- Ale z Johnem było mi bardzo dobrze. Tak łatwo nam się rozmawia.
Uśmiech Lizy stał się prawie łagodny.
- Charity, a czy spotkałaś kogoś, z kim by ci się nie rozmawiało łatwo i przyjemnie? Wolałabym jednak,

żebyś trenowała swoje gadulstwo na dżentelmenach, którzy stanowią trochę lepszą partię.

Słysząc to Charity zacisnęła usta.
- A co ci się nie podoba w Johnie? Może nie jest zbyt bogaty, ale jego pochodzeniu nic nie możesz

zarzucić. Poza tym lubię go.

Liza popatrzyła na siostrę w konsternacji; nie miała pojęcia, że sprawy pomiędzy Charity a niezwykle

sympatycznym, choć przeraźliwie nieodpowiednim Johnem Westonem zaszły aż tak daleko. Wychował się
w małej posiadłości w Yorkshire i poza wątpliwymi naukowymi eksperymentami nie miał zbyt wielu
perspektyw na zyskanie uznania w świecie. Liza powstrzymała słowa cisnące się jej na usta. Kłócenie się
z Charity w tej chwili nie miało najmniejszego sensu.

- Ja też go lubię - powiedziała pojednawczo. - John Weston to bardzo sympatyczny młody człowiek...

podobnie jak wielu tu obecnych. W końcu przyszłyśmy na ten bal, by tańczyć.

Jakby na zawołanie u boku Charity pojawił się wysoki młodzieniec w oszałamiającym, bogato

haftowanym fraku i poprosił ją do następnego tańca. Liza z ulgą obserwowała, jak siostra oddala się w jego
ramionach na parkiet; a w chwilę później zjawił się jej następny partner.

Wygrawszy pierwszą potyczkę, Liza z zadowoleniem powierzyła siostrę grupce przyjaciół i podeszła do

matki, która rozmawiała właśnie z Gilesem i dżentelmenem wyglądającym na wojskowego. Sir George
Wharburton, generał w stanie spoczynku, był jednym z najwierniejszych i najstarszych przyjaciół Letycji.
Po śmierci papy Liza zastanawiała się nawet, czy to nie on zostanie drugim mężem mamy.

Matka właśnie odrzuciła do tyłu modnie ufryzowaną głowę i wybuchnęła śmiechem w odpowiedzi na

jakąś ciętą uwagę generała.

Cała czwórka gawędziła przez chwilę, po czym sir George zauważył:
- Nadchodzi młody Lockridge. Miło, że już wrócił do kraju.
- Najwyraźniej - dodał Giles widząc rumieńce trzech debiutantek, obok których przeszedł Chad -

podobnego zdania są wszystkie swatki, mamuńcie i córeczki. Słyszałem, że przywiózł z Indii niezgorszą
fortunę.

Serce Lizy zamarło, gdy zdała sobie sprawę, że Chad zapewne idzie, by upomnieć się o obiecany mu

taniec. Patrząc na niego musiała przyznać, że nie było nic dziwnego w fakcie, iż na jego widok rumieniły się
panienki w promieniu mili. Nigdy bardziej nie przypominał pirata niż teraz, gdy jego długie ciemne włosy
lśniły rudawo w blasku świec. Skromne ubranie tylko podkreślało szerokie ramiona i potężne mięśnie ud.
Jak to dobrze, pomyślała Liza bez tchu, że już dawno wyrwała się spod jego uroku.

- Jak ci idzie poszukiwanie domu? - zapytał Giles, gdy Chad już ukłonił się paniom i wymienił uściski

dłoni z obu dżentelmenami.

- Muszę przyznać, że na razie niewiele osiągnąłem w tej dziedzinie - odrzekł z uśmiechem zapytany. -

Przedstawiłem listę wymagań mojemu agentowi, Thomasowi Harcourtowi, i lecz na razie nie miałem
szczęścia.

- Harcourtowi? - zapytał z nagłym zainteresowaniem Giles. - Lizo, czy to przypadkiem nie twój doradca

finansowy?

- Tak - odparła spokojnie. - To mój stary przyjaciel, któremu wiele lat temu przedstawiłam pana

Lockridge’a. Znam Thomasa od czasu, gdy miałam piętnaście lat i moja rodzina przeprowadziła się z Kentu

do Buckinghamshire.

- Wtedy gdy twój ojciec odziedziczył tytuł?
- Tak - powtórzyła. - Thomas był synem wikarego i zaprzyjaźnił się ze mną, gdy byłam bardzo samotna

i rozpaczliwie potrzebowałam przyjaciół. Okropnie tęskniłam za Kentem i zdawało mi się, że wszystko, co
kochałam, pozostało w Brightsprings.

- A tak... Brightsprings... - Giles zadumał się. - Czy Harcourt odkrył już tożsamość nowego właściciela?
- Nie. - Dziewczyna posmutniała. - To chyba jakiś pustelnik, bo jego agent nie dość, że nie chciał podać

nazwiska swojego klienta, to jeszcze dał wyraźnie do zrozumienia, że na pewno nie będzie chciał mnie
widzieć.

- No cóż - rzekł Chad. - Zdaje się, że Thomas zrobiłby dla ciebie wszystko. Nie zdziwiłbym się, gdyby

w końcu udało mu się nakłonić tego człowieka do pokazania się.

- To prawda - włączył się Giles. - Liza ma dużo szczęścia, że Thomas Harcourt jest jej agentem. Już

niejedno dla niej zrobił. - Chad uśmiechnął się. - Czyżbyś nic nie wiedział o sukcesach naszej Lizy
w świecie finansów?

- Och, doprawdy, Giles! - ucięła gniewnie. - Ktoś mógłby pomyśleć że zaczęłam występować na scenie! -

Odwróciła się do Chada. - Po prostu Change Alley pociąga mnie i lubię od czasu do czasu narobić trochę
szumu.

Chad uniósł brwi.
- I odnosić przy tym niemałe sukcesy - dodał Giles, poklepując ją poufale po ręce.
- Tak - powiedział Chad, nie spuszczając z niego wzroku. - Pamiętam zamiłowanie lady Lizy do

wszystkich spraw pieniężnych.

Zesztywniała słysząc ten przytyk; jej oczy zwęziły się w dwie szparki.
- Ma pan bardzo paskudny zwyczaj złego interpretowania motywów ludzkich działań, panie Lockridge -

wycedziła. - Pieniądze właściwie mnie nudzą. Podoba mi się natomiast podniecenie towarzyszące grze
o wysoką stawkę.

Uśmiech Chada ani trochę się nie zmienił.
- Powiedziała to pani jak ktoś, kto ma więcej pieniędzy, niż może wydać.
Liza zignorowała i ten przytyk.
- W każdym razie - przerwał nieprzyjemną ciszę Giles - wszyscy się zgadzają, że bogowie fortuny stoją po

jej stronie. Wszystkie jej inwestycje odniosły niebywałe sukcesy. W naszych kręgach nazywamy to
Szczęściem Lizy.

Chad nic nie powiedział, jednak dziewczyna zaczerwieniła się pod jego spojrzeniem. W tej samej chwili

orkiestra zaczęła grać walca. Chad ukłonił się i podał ramię Lizie.

- Mam wrażenie, że to obiecany mi taniec, szczęśliwa pani.
Walc! Że też ze wszystkich tańców, jakie mogła z nim zatańczyć, musiał to być akurat walc. Z rezygnacją

położyła mu dłonie na ramionach, lecz gdy poczuła jego palce na plecach, znajomy dreszcz przebiegł jej
ciało.

Podniosła na niego wzrok. Intymny kontakt najwyraźniej nie wywarł na nim żadnego wrażenia, gdyż

spokojnie rozglądał się po tłumie tancerzy. Jednak po chwili powoli pochylił głowę i spojrzał jej w oczy.

- Nadal używasz tych samych perfum - powiedział cicho. - To fiołki, prawda?
- Ma pan zadziwiająco dobrą pamięć, panie Lockridge.
Rozbawiony, spojrzał na nią z ukosa.
- Czy nie uważa pani, lady Lizo, że skoro znamy się już od tak dawna, moglibyśmy wrócić do Chada

i Lizy?

Wciągnęła głęboko powietrze, czując wzbierającą wściekłość. Popatrzyła mu w oczy z udawaną

obojętnością.

- Nie, panie Lockridge - wycedziła lodowato. - Nie moglibyśmy.
Rozbawienie nie znikło z jego oczu. Wprowadzając ją pewnie w skomplikowany piruet, powiedział:
- Nadal oporna, jak widzę. Nie miałem pojęcia, że nasza, ehm... znajomość aż tak ci dopiekła.
Liza z trudem łapała powietrze. Ostatkiem sił zmusiła się do chłodnego uśmiechu.
- Ależ skąd, panie Lockridge. Poprzednio wydawało mi się, że dobrze pana znam, udowodniono mi

jednak, jak bardzo się myliłam. Teraz spotykamy się jako nieznajomi i wolę, by tak właśnie to pozostało.

Zielone oczy pociemniały, jak zwykle, gdy targał nim gniew lub inne silne uczucie. Ramię Chada

zacisnęło się mocniej na talii dziewczyny.

Na moment głos uwiązł jej w gardle, po czym wyswobodziła się gwałtownie i powiedziała z udawaną

obojętnością:

- Powiedz, proszę, co przywiozłeś do Anglii po tylu latach za granicą? Nowe zachcianki? A może coś

konkretniejszego?

- Wracając do domu wytyczyłem sobie bardzo wyraźny cel, moja pani - zamruczał łagodnie.
Liza popatrzyła na niego szeroko otwartymi, pytającymi oczyma, w których czaił się strach.

Odpowiadając na spojrzenie dziewczyny Chad poczuł nieprzepartą ochotę, by przyciągnąć ją do siebie

i zanurzyć twarz w złotych lokach. Lecz zamiast tego nachylił się ku niej z najbardziej sardonicznym
uśmiechem, na jaki było go stać i powiedział niewinnie:

- No cóż, mam wiele interesów w tym kraju, które stanowczo za długo pozostawały w rękach moich

wspólników.

- Och! - Liza starała się zapanować nad głosem.
- Wszystko było, oczywiście, prowadzone bez zarzutu, jednak dobrze jest od czasu do czasu samemu

podoglądać własnych interesów. Nieprawdaż?

- Nie rozumiem...
- Myślałem, że skoro ostatnimi czasy sama zajmujesz się prowadzeniem interesów, zrozumiesz doskonale,

o co mi chodzi?

Rozbawienie w jego oczach było tak wyraźne, że Lizę aż ręka świerzbiała, by go spoliczkować.
- Jestem tylko słabą kobietą, panie Lockridge - powiedziała opuszczając wzrok, by ukryć gniew. - Nie

może pan oczekiwać, żeby moje nieporadne działania sięgnęły rzeczywistych tajników tak męskiego świata,
jakim są finanse. Żegnam pana.

Orkiestra właśnie przestała grać i Liza obróciwszy się szybko napięcie poszła w kierunku grupki

znajomych i już po chwili była pochłonięta rozmową.

Chad obserwował ją z satysfakcją. Więc jednak łudziła się, że jego powrót do Anglii obudzi dawne

uczucia! Dużo przyjemności sprawiło mu pozbawienie jej złudzeń.

Oczy mu się zwęziły, gdy zauważył, że Giles Daventry zbliża się do grupki, w której znajdowała się Liza.

Wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że przyjaciele, którzy do niego pisywali, niewiele się
mylili w ocenach sytuacji. Lady Liza Rushlke wreszcie zaczynała ulegać pochlebstwom Gilesa. Oczywiście,
że nic go to nie obchodziło, ale co ona, do diabła, widziała w tym fagasie? Jak mogła pozwolić, by kręcił się
dokoła niej mężczyzna o moralności hieny? A może nie wiedziała nic o poczynaniach pana Daventry’ego?
Wzruszył ramionami. Nie do niego należało oświecanie jej. Z wzbierającą wściekłością obserwował rękę
Gilesa spoczywającą z delikatną pieszczotą na nagim ramieniu dziewczyny.

Obrócił się na pięcie i poszedł w drugi kraniec sali balowej. Może uda mu się porwać do tańca, po raz

drugi tego wieczora, piękną Caroline Poole? Ona przynajmniej zdawała się być zadowolona z jego powrotu
do londyńskiego światka... podobnie jak wiele młodych ślicznotek. Uśmiechnął się gorzko na myśl, że
z pewnością o wiele bardziej niż on sam, pociągała je jego fortuna. Dzięki Bogu nikt nie znał prawdziwej
wielkości jego majątku. Gdyby ludzie wiedzieli, że jest jednym z najbogatszych ludzi w Anglii, na pewno
przysporzyłoby mu to wielu kłopotów.

Stojąc u boku Gilesa Liza obserwowała Chada przemierzającego salę. Widziała, jak pochyla się ku

delikatnej figurce panny Poole. Nie zostało jej nic innego niż odwrócić się do Gilesa i zapomnieć o nich.

Tego wieczora Liza już ani razu nie rozmawiała z Chadem, ale cały czas czuła jego obecność tak

wyraźnie, jakby nadal tonęła w jego ramionach.

Kilka godzin później Chad wyszedł z domu Mervale’ów i wciągnął do płuc haust chłodnego nocnego

powietrza. Rozluźnił krawat i rozpiął górne guziki przepoconej koszuli. Pomyślał, że uroczyste przyjęcie
w Londynie jest równie męczące co noc spędzona w dżungli, w delcie Gangesu.

Odprawił lokaja, który podskoczył, by przyprowadzić mu powóz. Ponieważ Mervale’owie mieszkali

zaledwie dwie przecznice od Berkeley Square, dał swojemu woźnicy wolny wieczór. Wiedział, że po balu
nocny spacer dobrze mu zrobi.

Pogwizdywał sobie pod nosem zastanawiając się nad wydarzeniami wieczora. Nadal czuł ciało Lizy

przytulone do niego w tańcu. Znowu miał nieodparte wrażenie, że została stworzona tylko dla niego. Tak
doskonale pasowali do siebie! Gdy aksamitne loki dotykały jego twarzy, wróciły bolesne wspomnienia
długich spacerów, poufnych rozmów i pocałunków skradzionych w zarośniętych ogrodach.

Uśmiechnął się ponuro. Być może jego umysł już pogodził się z jej stratą, ale ciało... to zupełnie inna

sprawa. Zareagował na jej bliskość tak gwałtownie, tak niespodziewanie!

Nagle zdał sobie sprawę, że coś nie daje mu spokoju. Przed nim, w niedużej alejce, czaiło się w mroku coś

dużego, nieokreślonego i bezkształtnego. Zauważył, że z mroku powoli wyłania się pięć mniejszych
ludzkich cieni, lecz nie zwolnił kroku. Szybko rozejrzał się dokoła i z pewnym zdziwieniem stwierdził, że
na ulicy nie ma nikogo oprócz niego.

Zganił się w myśli za to, że wyszedł z domu nie uzbrojony. Ale kto mógł się spodziewać awantury na

balu? Przecież nie planował wędrówki po nocnych zaułkach Londynu. Chyba będzie musiał wykorzystać
umiejętności nabyte w czasie równie bezmyślnych wycieczek po ulicach Kalkuty.

Nadal szedł spokojnie, lecz poczuł, jak mięśnie i nerwy same się napinają, szykując się do walki. Gdy

doszedł do alejki, zobaczył, że cienie ruszają w jego stronę i usłyszał szept: „Tak, to o niego chodzi”.
Podniesiono pałki i pięści, lecz napastnicy szybko zorientowali się, że nie pójdzie im łatwo. Jeden wrzasnął
dziko, gdy twardy but trafiał go w czułe miejsce z szybkością atakującej kobry. Drugi został powalony
ciosem łokcia w szczękę a trzeci zwalił się na ziemię, gdy pięść Chada gwałtownie wylądowała na jego
skroni.

Czwarty napastnik uniknął nieszczęścia za pierwszym podejściem i teraz wyciągnął zza pasa nóż. Usiłował

zadać nim cios, lecz niespodziewane kopnięcie wytrąciło mu z dłoni broń.

Chad już zaczął sobie gratulować, że udało mu się uniknąć kłopotów, gdy został trafiony za uchem

z ogłuszającą siłą. Jeden z przeciwników, którego najwyraźniej przeoczył, zadał mu ten cios, posyłając go
na ziemię.

Teraz wszyscy rzucili się na nieszczęsną ofiarę, kopiąc i tłukąc, gdzie popadnie. Chad, zwinąwszy się

w kłębek, usiłował uniknąć razów. Przetoczył się na bok, po czym znów skoczył na równe nogi.

Raz jeszcze zaczął rozdawać kopnięcia na prawo i lewo, tym razem w brzuchy, nosy i kolana. Niestety,

odniesione obrażenia zaczęły dawać o sobie znać i Chad poczuł, że słabnie. Czwarty opryszek znalazł na
ziemi swój nóż i ruszył do ponownego ataku. Chad, trafiony w ramię, zachwiał się.

Kontury rozmywały mu się przed oczyma, gdy wtem usłyszał okrzyk przerażenia jednego z napastników.

Z mroku tuż za nim wychynęła jeszcze jedna postać i rzuciła się na opryszków. Nieznajomy szybko poradził
sobie z dwoma niedoszłymi zabójcami, lecz nożownik zaatakował raz jeszcze i Chad usłyszał okrzyk bólu.
Najwyraźniej nóż doszedł celu, lecz zdawało się, że to tylko pobudziło przybysza do walki.

Wreszcie odgłosy walki przyciągnęły czyjąś uwagę. Otworzyło się okno na piętrze i rozległy się pytające

głosy. Na końcu ulicy zaświeciła latarnia jakiegoś przechodnia. Walka po obu stronach została przerwana,
a już po chwili niedoszli zabójcy wtopili się w mroki nocy.

Chad popatrzył na swojego wybawiciela - zobaczył smukłego młodego mężczyznę, właściwie jeszcze

chłopca. Jednak zanim zdążył otworzyć usta, by coś powiedzieć, nieznajomy osunął się bezwładnie na
ziemię, krwawiąc obficie z rany na ramieniu. Chad nie zdążył się jeszcze nad nim pochylić, gdy podeszli
pierwsi gapie.

Pomocne dłonie szybko podtrzymały chwiejącego się Chada, a przyciszone głosy komentowały okropne

zdarzenie. Była to zwykła reakcja na napad w porządnej dzielnicy tuż po północy. Chad opadł na kolana
przy nieznajomym wybawcy, który nadal leżał nieruchomo na chodniku. Chad uniósł głowę i poprosił
o przywołanie powozu.

W niecałe piętnaście minut później przekazał nieznajomego w ramiona Ravi Chanda, który nie okazując

zdziwienia zaniósł go do gościnnego pokoju na drugim piętrze. Gdy zdjęto z niego ubrudzony płaszcz
i zgrzebną koszulę oraz opatrzono ranę, młody człowiek otworzył oczy; w bladej twarzy lśniły niezwykłym
blaskiem.

- Spokojnie, młody przyjacielu - mruknął Chad, widząc, że nieznajomy usiłuje się podnieść. Był jednak

zbyt słaby i natychmiast znowu opadł na poduszki.

Miał włosy koloru nocy, która kryła go jeszcze przed kilkoma minutami, natomiast jego oczy były

jasnoszare, jak mgły o poranku. Chad ocenił, że młodzieniec nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat,
jednak blada, ściągnięta twarz o ostrych rysach dodawała mu powagi. Odwrócił lekko głowę, by móc
przyjrzeć się swojemu gospodarzowi.

- Wielkie dzięki, panie - powiedział słabo. - Byłem w niezgorszych tarapatach.
Chad uniósł brwi. Pomimo wyraźnie obskurnego wyglądu, nieznajomy wyrażał się jak ktoś dobrze

wychowany. Na twarzy młodzieńca w tym samym momencie zagościł niepokój i podpierając się
o poduszki, rozejrzał się podejrzliwie po pokoju.

- Niezłe mieszkanko, psze pana - mruknął, dziwacznie akcentując wyrazy. - Wszystko na wysoki błysk,

co?

Chad zmarszczył brwi pod wpływem nagłej zmiany w jego obie mówienia. Nie skomentował tego jednak,

tylko powiedział:

- Uważam, że jest całkiem wygodne. Poza tym, to ja powinienem podziękować; ocaliłeś mi dziś życie. Jak

to się stało, że byłeś na North Audley o tak późnej porze, i co cię opętało, by skoczyć ni stąd, ni zowąd... -
Przerwał, gdy ranny poruszył się i jęknął z bólu. - W każdym razie uważam, że powinniśmy wezwać
lekarza.

- Nie! - zaprotestował ostro młodzieniec nad wyraz pewnym głosem. - Nie potrzebuję żadnego łapiducha.

Jeżeli tylko pozwolicie mi odpocząć przez parę chwil, zaraz sobie pójdę.

- Bardzo dobrze. Zgadzam się, że przede wszystkim potrzebujesz odpoczynku. Zapewne jutro poczujesz

się lepiej i będziemy mogli spokojnie porozmawiać.

- Do jutra już mnie tu nie będzie - mruknął gniewnie młodzieniec.
- Nie sądzę - odparł łagodnie Chad. Wskazał na Ravi Chanda, który właśnie wynosił brudną stertę ubrań

nieznajomego z taką godnością, jak gdyby były to szaty księcia.

- Oj! - jęknął słabo ranny. - To moje! Nie możecie...
- Powiedziałem, że porozmawiamy rano. Teraz śpij. Widząc, że oczy młodzieńca same zamykają się ze

zmęczenia, Chad cicho wyszedł z pokoju i ruszył długim korytarzem do sypialni. Długo rozmyślał, zanim
zdołał zasnąć.

Obudził się nagle w środku nocy i zdał sobie sprawę, że nie jest sam w pokoju. Przez chwilę leżał

spokojnie w mroku, gotując siły i usiłując ustalić, gdzie znajduje się intruz. Delikatny szelest dobiegający od
strony szafy poderwał go na nogi. Chad rzucił się do ataku.

- Auu! - dobiegł go zduszony, lecz wyraźnie wściekły głos. - Na miłość boską, puść mnie! Ja nie żaden

morderca, idioto! A już na pewno nie jestem ubrany do takiej roboty.

Do Chada dotarło, że intruz nie ma na sobie nic poza skąpą bielizną. Skoczył na równe nogi. Zapalił

świeczkę i w zdumieniu popatrzył na postać, która nadal siedziała na podłodze jedną ręką trzymając się za
ramię, a drugą podtrzymując na sobie resztki odzienia.

- Co, do diabła...? - zaczął Chad, lecz młodzieniec mu przerwał.
- Dobry Boże, patrz, coś narobił! Znowu krwawię. Coś ty chciał zrobić? Zabrać mi resztę tych łachów?

Nie ma tego za wiele, ale chcesz, to bierz!... Przepraszam bardzo - powiedział podnosząc się i przechodząc
obok Chada stojącego z rozdziawionymi ustami. Wygrzebał z komody jeden z krawatów gospodarza
i zawiązał go sobie wprawnie na ramieniu. Potem usiadł na łóżku i uśmiechnął się promiennie.

- Przepraszam, że zakłóciłem waszą drzemkę, panie, ale jak już mówiłem, chcę iść. Ten czarny wielkolud

zabrał moje szmaty, więc postanowiłem pożyczyć sobie pańskie ubranie. - Spojrzał na dopiero co zrobiony
prowizoryczny bandaż. - Lepiej niech mu pan powie, żeby nie używał tyle krochmalu. Nie za bardzo nadaje
się na lokaja, co?

Chad usadowił się w fotelu przed kominkiem i powiedział niewiele myśląc:
- Ravi Chand nie jest moim lokajem. Nie na stałe, w każdym razie.
- Nie musi mi pan tego tłumaczyć, psze pana. Wystarczy spojrzeć na te tu buty. Czernił je chyba sadzą

z komika.

Chad obserwował chłopaka z zainteresowaniem.
- Powiedz mi... jak się nazywasz?
- Jem. Jem January moja godność.
- Trochę dziwna, ehm, godność.
- Słyszałem już dziwniejsze. A jak pan się nazywa?
- Chad Lockridge. Jeżeli cię to interesuje, jesteś na Berkeley Square. Nie powiedziałeś mi jeszcze, co

robiłeś na ulicy North Audley o tak dziwnej porze, ani dlaczego pospieszyłeś mi z pomocą.

Jem spokojnie spojrzał mu w oczy.
- Można powiedzieć, że to przypadek. Stałem przed domem, tym dużym domem, w którym było przyjęcie.

Obserwowałem eleganckich panów przy wyjściu, a potem odszedłem na chwilę; wróciłem akurat wtedy,
gdy pan wchodził samotnie w te alejkę. Cholernie głupio z pańskiej strony, jeżeli wolno mi tak powiedzieć.
Pomyślałem sobie, Jemmy, ten facet prosi się o kłopoty... więc tak jakby poszedłem za panem. No i miałem
rację. Ci kolesie tylko czekali na frajera, który będzie koło nich przechodził.

- A często tak stoisz przed domami, w których jest właśnie przyjęcie? Trochę dziwne hobby, chyba

zgodzisz się ze mną? - Chad powiedział to bardzo spokojnie, nie udało mu się jednak ukryć rozbawienia
w głosie i Jem spojrzał na niego ostro.

- To jest tak, psze pana - rzekł z rozbrajającą szczerością. - Dorabiam sobie trochę, gdy jakieś eleganckie

państwo mają przyjęcie. Pomagam damom wsiadać do powozów albo dżentelmenom, którzy za bardzo
sobie popili. Nie rozumiecie? Takie eleganckie towarzystwo robi się hojne pod koniec udanego przyjęcia,
tym bardziej jeżeli karta im poszła, albo było wyjątkowo miło.

- Rozumiem - odparł Chad pogrążony w myślach. - Domyślam się, że pod koniec takiego wieczoru twoja

sakiewka Jest nieźle napchana. Zastanawiam się jednak, czy ci, hm, panowie, zdają sobie sprawę, jakie
sumy ci dają?

Jem wyprostował się z całą godnością, na jaką było go stać w tych warunkach.
- Mam nadzieję, że nie oskarża mnie pan o to, że mam lepkie paluchy? To byłoby poniżej mojej godności.
- Ach, czyżby? - Chad myślał jeszcze przez moment, po czym z uśmiechem podszedł do szary. -

Zobaczmy, co my tu mamy. - Wyciągnął po kolei marynarki, kamizelki i spodnie, aby Jem mógł zobaczyć,
co będzie na niego pasowało. Gdy już pomógł mu się ubrać, odstąpił na krok, by ocenić wynik.

- Hmm - zamruczał. - Obawiam się, że nic z tego. Jestem od ciebie wyższy i szerszy w barach. W moim

ubraniu wyglądałbyś jak strach na wróble.

- Święta racja, psze pana.
- Cóż, w takim razie najlepiej będzie, jeżeli wrócisz do swojego pokoju i poczekasz, aż Ravi Chand

przyniesie ci twoje własne ubranie.

Jem westchnął ciężko i obrócił się na pięcie. Chad patrzył, jak młodzieniec zdejmuje marynarkę i potem

podnosi drugą, by się jej przyjrzeć. Założył ją i, złapawszy na sobie spojrzenie gospodarza, uśmiechnął się
ponuro. Musiał doskonale wiedzieć, że wygląda w niej komicznie. Chad zdał sobie nagle sprawę, że
kruchość Jema jest zwodnicza. Zdawało się, że pod delikatną powłoką ukryty jest stalowy szkielet. Poruszał
się z gracją i pewnością siebie, która sugerowała siłę pantery. Chad przypomniał sobie, że pokonał co
najmniej trzech jego niedoszłych zabójców, zanim dosięgło go ostrze noża.

Spod przymrużonych powiek obserwował, jak Jem przebiega palcami po jego ubraniach.
- Zapewniam cię - powiedział cicho, nadal śledząc ledwie zauważalne ruchy młodzieńca - że nie trzymam

niczego cennego w kieszeniach tych ubrań.

- Boże miłościwy, panie. Ja to tylko prostowałem. - W jego głosie nie było nic poza niewinnym

zdziwieniem. - Ten pański służący nie za bardzo radzi sobie też i z żelazkiem, co? - Ostentacyjnie podnosił,
składał i umieszczał z powrotem w szafie poszczególne części garderoby.

- Myślisz, że zrobiłbyś to lepiej?
- Jasne jak słońce. Pracowałem kiedyś u krawca. Nie ma nic, czego bym nie wiedział o męskiej garderobie.
- W takim razie może chciałbyś pracować u mnie?
Jem aż otworzył usta ze zdziwienia.
- Ja? Lokajem? Czy panu się już wszystkie klepki rozleciały? Czy ja wyglądam jak służący dżentelmena?
- Nie - odparł Chad z uśmiechem. - Proponuję tylko chwilową pracę. Jak sam słusznie zauważyłeś, dość

rozpaczliwie potrzebuję kogoś, kto by zadbał o moje ubrania, a ty, że się tak wyrażę, spadłeś mi z nieba.

Jem przez chwilę tylko mu się przyglądał. Chad wiele by dał żeby się dowiedzieć, jakie myśli kotłowały

się za tymi szarymi, nieprzeniknionymi oczami.

- No dobrze, ale dlaczego właśnie ja? - zapytał w końcu. - Agencje pracy mają całe mnóstwo lokajów,

którzy aż rwą się do pracy. Dlaczego nie weźmie pan jednego z nich?

Dlatego, pomyślał Chad, że żaden z nich nie mówi jak dobrze wykształcony wychowanek Eton w jednej

chwili, a jak szczur śmietnikowy w drugiej. Poza tym, mój drogi, ani przez chwilę nie wierzyłem, że
znalazłeś się w tej ciemnej alejce przez przypadek. Uważam, że dobrze by było kontynuować naszą
znajomość.

Wzruszył ramionami.
- Chyba dlatego, że jesteś pod ręką. Poza tym jestem ci coś winien. - Potarł ramię. - Ja też oberwałem tym

nożem, wiesz? Obawiam się, że gdyby nie ty, jutro rano byłbym głównym przedmiotem śledztwa
o morderstwo.

- Obawia się pan, co? - Jem zaśmiał się chrapliwie. - Odnoszę dziwne wrażenie, że nie ma zbyt wielu

rzeczy, których się pan obawia. - Przechadzał się przez chwilę po pokoju, przedstawiając sobą komiczny
wygląd w samej tylko bieliźnie, która powiewała dokoła niego jak wystrzępione piórka. - No, dobra. Ale nie

na długo. Do czasu, aż najmie pan sobie na służbę prawdziwego lokajczyka.

Z uśmiechem igrającym na wargach, Chad wyraził młodzieńcowi swoją wdzięczność. Odprowadził go do

drzwi pokoju, po czym wrócił do łóżka. Sen długo nie chciał nadejść, gdy Chad wreszcie zapadł
w niespokojną drzemkę, niebo za oknami zaczynało świtać. A on śnił o dziwnych mrocznych kształtach,
błyskających ostrzach i głosach szepczących „To o niego chodziło”.

Liza obudziła się wcześnie następnego ranka. Rozważając zdarzenia poprzedniego wieczoru, czuła tępy

ból w oczach. Ponieważ znowu wybierała się do miasta, szybko ubrała się w prostą, ciemną suknię i zeszła
do jadalni. Śniadanie zjadła sama i wyszła z domu, zanim jeszcze matka i siostra wstały.

- Żądam wyjaśnień! - To były jej pierwsze słowa, gdy tylko weszła do gabinetu Thomasa Harcourta. Od

razu wiedział, o co chodzi.

- Chodzi ci o twojego nowego sąsiada? - zapytał z uprzejmym uśmiechem.
- Nie widzę w tym nic śmiesznego - odparła cierpko. - Jak mogłeś mi to zrobić?
- Ależ Lizo, dom od dawna stał pusty, a tu nagle trafił się klient, który chciał od razu się wprowadzać.

Jakże mógłbym odmówić? - Spojrzał na nią ostro i dodał już poważnym tonem: - Czy to naprawdę robi ci aż
taką różnicę, gdzie on mieszka? Wrócił do Anglii i czy chcesz, czy nie, będziesz go widywać od czasu do
czasu.

- Tak, ale...
- Może jeżeli pomieszkasz jakiś czas obok niego, przekonasz się, że nie jest takim barbarzyńcą, za jakiego

go uważałaś przez ostatnie sześć lat.

- Nigdy nie uważałam go za barbarzyńcę - odrzekła cierpko. - Po prostu... - Przerwała i po chwili

zastanowienia dodała niepewnie: - Thomas, czyżbyś umieścił Chada tak blisko mnie z jakiegoś konkretnego
powodu? Czyżbyś liczył na że wrócimy do naszej poprzedniej, ehm... znajomości? - Wciągnęła głęboko
powietrze. - Jak mogłeś?

Thomas pospiesznie wstał zza biurka i podszedł szybko do Lizy; widział ból i gniew w jej oczach. Gdy

ujął jej dłonie, na jego twarzy malowało się współczucie.

- Lizo, gdy Chad zjawił się u mnie, zdałem sobie sprawę, ze to doskonała sposobność, by wreszcie

wyleczyć stare rany. Już najwyższy czas, byś wreszcie dała odpocząć duchom przeszłości. Nawiedzały cię
już zbyt długo. - Nie dając jej dojść do głosu, szybko mówił dalej: - Wiem, wiem... Przez te sześć lat udało
ci się przekonać cały świat, że dawno zapomniałaś o Chadzie Lockridge’u. Ale ja nie jestem całym światem.
Jestem twoim przyjacielem. - Liza nic nie odpowiedziała, tylko jej oczy lśniły dziwnym blaskiem. Thomas
wrócił na swój fotel za biurkiem i mówił dalej: - Już nic więcej na ten temat ode mnie nie usłyszysz. Obiecaj
mi tylko, że będziesz go traktować jak zwykłego sąsiada. Obcego człowieka, który wprowadził się do domu
obok. Zakończ wreszcie tę wojnę, bo uwierz mi, ludzie się zmieniają. Naprawdę.

- Prosisz o zbyt wiele, stary przyjacielu - powiedziała szorstko Liza. - Oczywiście, że będę dla niego

grzeczna, ale ta wojna trwa już zbyt długo. Nie możemy zacząć wszystkiego od nowa. Wolałabym, żeby
nigdy nie wracał z Indii. - Przerwała i z wysiłkiem odzyskała panowanie nad sobą. - Nie wiedziałam, że
nadal jesteś jego agentem. Z tego, co wiem, nieźle sobie radził w... gdzie on był... w Kalkucie?

Thomas uśmiechnął się niepewnie.
- Nigdy nie pytałaś, a nie jest to informacja, którą chętnie się rozgłasza. Nigdy nie rozmawiam o sprawach

jednego klienta z innym, nawet najlepszym przyjacielem. Dlatego obawiam się, że niewiele mogę ci
powiedzieć o jego sukcesach czy też ich braku.

- Oczywiście. - Liza zesztywniała. - W końcu sama tego po tobie oczekuję. Poza tym nie interesują mnie

sukcesy pana Lockridge’a czy też ich brak. Tylko rozmawialiśmy.

- No jasne - odparł doradca.
- Więc teraz opowiedz mi o tej nowej szkole dla dziewcząt - poprosiła, szybko zmieniając temat.
Oczy Thomasa rozjaśniły się.
- Mam wrażenie, że będzie takim samym sukcesem jak poprzednie. Znalazłem bardzo dobrą przełożoną,

a ona poleciła mi jeszcze parę kobiet, które uczyły wcześniej we własnych domach i nadawałyby się na
nauczycielki.

- Wspaniale! - Omówili jeszcze kilka innych spraw, zanim Liza podniosła się do wyjścia.
- Jak rozumiem, przyszłaś sama, bez pokojówki? - Thomas zmarszczył brwi.
- Tak, mój Panie Poprawny. Ale wzięłam ze sobą moich dwóch postawnych przyjaciół. - Wskazała na

krzepkich służących czekających cierpliwie na korytarzu. - Pokojówki tylko plączą się pod nogami.

- Wiesz, że ludzie znowu zaczną strzępić sobie języki.
- Wiem - odrzekła szybko. - Jednak równie szybko przestaną, bo jestem bardzo bogata.
- O tak. - W brązowych oczach Thomasa pojawiły się błyski. - Wszyscy słyszeli o twoim sławnym

szczęściu. Nie, nie bij mnie! - zawołał ze śmiechem, gdy Liza pogroziła z udanym oburzeniem.

- Wiesz doskonale - odparła z udawaną powagą - ze szczęście nie ma tu nic do rzeczy. No, może odrobinę

- dodała po chwili zastanowienia. - Jednak przede wszystkim są to nie przespane noce, studiowanie trendów,
robienie projektów i podejmowanie rozsądnych decyzji.

- Oczywiście, mała czarodziejko. - Thomas zachichotał. - Należysz do tych moich nielicznych klientów, za

których nie muszę myśleć, tylko wykonywać ich polecenia. Podejrzewam, właśnie po to mnie zatrudniłaś.
Potrzebowałaś doradcy finansowego, który by nie psuł twoich własnych planów.

Liza zaczerwieniła się i położyła mu dłoń na ramieniu.
- Potrzebowałam doradcy, który byłby sprytny, uczciwy i niezwykle inteligentny. I ku wielkiej radości

znalazłam go w jednym z najstarszych i najlepszych przyjaciół... nawet jeżeli ma on okropny zwyczaj
wtrącania się w nieswoje sprawy.

- Nie zawstydzaj mnie, piękna pani. - Thomas uścisnął jej dłoń na pożegnanie.
Liza pomachała mu z uśmiechem i poszła ulicą Cornhill do banku. Przeciskała się przez tłumy

handlowców, przemysłowców i spekulantów, którzy robili istne piekło w szerokim hallu, gdy usłyszała
znajomy głos:

- Liza!
Odwróciła się i zobaczyła Chada - zmierzał w jej stronę. Z niezadowoleniem skonstatowała, że na jego

widok przyspiesza jej puls, i zdała sobie sprawę, że gdy widzi jego uśmiech, znowu miękną jej kolana.

- Chad!
Musiał iść dość szybko, gdyż zdawało się, że on także nie może złapać tchu.
- Co ty tu, na miłość boską, robisz? - Rozejrzał się dokoła. - Czyżbyś przyszła do banku z jakimś

dżentelmenem?

- Nie. Przyszłam tu sama, by załatwić interesy - mówiąc to, odkłoniła się przechodzącemu obok

znajomemu.

- Interesy? - Chad uniósł brwi.
- Tak, przyszłam dowiedzieć się o najświeższe notowania giełdowe.
- Ale po co? - Był nieomal śmieszny w swoim zdumieniu.
- Żebym mogła podjąć odpowiednie decyzje co do inwestycji. - Wyjęła z torebki zwitek papieru. - Mam tu

listę kilku interesujących propozycji. Jutro powiem Thomasowi, ile udziałów ma dla mnie kupić.

Podała listę Chadowi. Przeglądał ją przez chwilę. Gdy podniósł głowę, Liza zauważyła z zadowoleniem,

że wyraz jego twarzy zmienił się z niedowierzającego na pełen szacunku Odebrała mu papier i podała
posłańcowi czekającemu obok. Chłopiec odwrócił się i odszedł.

- Ja też przyszedłem tu, by rozważyć możliwości inwestycji - powiedział wolno Chad. - Nasze listy są

zadziwiająco podobne.

Zapadła cisza. Liza czuła bicie własnego serca. Milczenie zostało przerwane, gdy potrącił ich pewien

dżentelmen, spieszący w swoich sprawach.

- Posłuchaj - rzekł Chad. - Zaraz zostaniemy tu stratowani. Czy mogę zaproponować ci filiżankę kawy? -

Wskazał na kawiarnię w pobliżu.

Liza miała zamiar odmówić, jednak ze zdumieniem usłyszała własną zgodę. Chad podał jej ramię i

poprowadził ją do drzwi.

Przeszli zaledwie parę kroków, gdy zastąpił im drogę pulchny dżentelmen unosząc przed Lizą kapelusz.

Był to młody człowiek o błyszczących czerwonych policzkach i rysach dobrze odżywionego buldoga.

- Tosz to lady Liza! - powiedział z mocnym niemieckim akcentem. - Jak miło mi cię wicieć, moja droga!

Czy poranek pszyniós ci duszo koszyści? - Jego małe oczka uśmiechały się do dziewczyny. Gdy Liza
przytaknęła ze śmiechem, przyłożył palec do czubka nosa. - Czy pamiętasz, co ci mófiłem o Horacym
Pelham? S teko, co wiem, chce wybudować jeszcze jeden taki wiatrak w Lancashire. Mątra kobietka
mokłaby zropić na tym sporo pieniędzy, prafda?

Uśmiechnął się raz jeszcze i zniknął w tłumie.
- Widzę, że zawarłaś niezwykłe znajomości w czasie podróży po świecie finansów. - Chad uśmiechnął się,

gdy już usiedli przy stoliku w małej kawiarence.

- O, to był młody pan Rotschild... ma na imię Nathan.

- To był Nathan Rotschild... ten finansista? - W oczach Chada znowu pojawiło się zdumienie.
- Słyszałeś o nim?
- Znam to nazwisko. - Zmrużył oczy. - Nawet w Indiach słyszeliśmy o Rotschildach. Słyszałem, że młody

Nathan, jak go określiłaś, całkiem nieźle radzi sobie w tym kraju jako agent giełdowy. Podobno on
w Anglii, a jego brat w Europie, mają w posiadaniu wszystkie finanse armii Wellingtona. Skąd go znasz? -
zapytał ciekawie.

- Spotkałam go przypadkowo parę miesięcy temu. - Liza roześmiała się. - A tak przy okazji, czy wiesz, że

naprawdę nazywają się Meyer? Dopiero od tego pokolenia zaczęli nazywać się Rotschildami... to znaczy
Czerwona Tarcza... tak jak rejon getta we Frankfurcie, gdzie dotąd mieszkali. W każdym razie kilka
miesięcy temu, gdy jechałam powozem przez przedmieścia, zobaczyłam pana Rotschilda z żoną i dwójką
dzieci. - Przerwała na chwilę, a gdy po chwili mówiła dalej, w jej głosie słychać było niesmak. - Ośmiu czy
dziesięciu młodych obwiesiów przyparło ich do muru. Najwyraźniej takie typki nie mają nic lepszego do
roboty niż znęcanie się nad Żydami. Nie znałam go wtedy, ale przecież musiałam im jakoś pomóc. Kazałam
zatrzymać powóz, a moi służący szybko przegonili tchórzliwą bandę.

- Dobry Boże - zdumiał się Chad. - Czy Rotschildom nic się nie stało?
- Nie, ale byli bardzo przestraszeni. Młodzi bandyci zabawiali się na razie tylko kapeluszem pana

Rotschilda, a jemu samemu nic nie zrobili. Pani Rotschild... ma na imię Hannah... była bardzo wystraszona.
Starała się nie płakać, ale ich dzieci krzyczały ze strachu.

- Mieli dużo szczęścia, że się zatrzymałaś. Niewielu by to zrobiło.
- Być może...
- Ale ty do takich nie należysz. - W oczach Chada zagościły ciepłe płomyki. - Pamiętam, jak pewnego razu

zatrzymałaś mój powóz, by powiedzieć kominiarzowi, co myślisz o zatrudnianiu dzieci jako pomocników.
Nie wyrażałaś się zbyt uprzejmie. - Roześmiał się widząc jej zakłopotanie.

Liza opuściła wzrok na filiżankę kawy i szybko opowiadała dalej:
- Najwyraźniej pan Rotschild sądzi, że jest mi coś winien. Co prawda już parę razy mówiłam mu, że to

nonsens, ale on nalega. Pozostaliśmy więc swego rodzaju dobrymi znajomymi. Czasami dostaję od niego
drobne informacje, które ułatwiają mi życie. A teraz powiedz mi, co sprowadza cię w te strony? - dodała
pospiesznie. - Słyszałam plotki o tym, jak to ci się powiodło w Indiach. Czyżbyś wrócił do kraju bogatszy,
niż wyjechałeś?

Chad milczał przez chwila, zanim odpowiedział z wymuszonym uśmiechem:
- To prawda, że nieźle powiodło mi się w Kalkucie.
Widząc zmianę w jego zachowaniu, Liza zaczerwieniła się.
- Przepraszam - wymamrotała. - To nie moja sprawa...
- Lizo... - Chad podniósł dłoń w proteście. - Przestańmy wreszcie chodzić dokoła siebie na palcach ze

względu na to, co kiedyś nas łączyło. Powróciłem do łask w towarzystwie, więc zapewne będziemy się
często spotykać.

Ku jego zaskoczeniu dziewczyna pochyliła się i uśmiechnęła chłodno.
- No i jesteśmy teraz sąsiadami.
- No, tak. Nigdy nie wiadomo, kiedy będzie wypadało wstąpić na kieliszek brandy czy coś w tym rodzaju.

W każdym razie lepiej byłoby zapomnieć o przeszłości.

- Zrobiłam to już wiele lat temu - odrzekła niepewnie. - Mam nadzieję, że ty również. Ci młodzi ludzie,

którzy tamtej szalonej wiosny mamili samych siebie romantycznymi bzdurami, byli głupcami ponad
wszelką miarę.

- W każdym razie - Chad wydawał się być trochę urażony - wyrobiłaś sobie pewną pozycję. Wszyscy

o tobie mówią.

- Cóż... - Popatrzyła na niego zaskoczona. - Lubię chadzać własnymi ścieżkami, ale nie uważam się

jeszcze za centrum wszechświata... niezależnie od tego, jak bardzo bym tego chciała...

- Czyż mogłabyś być czymkolwiek innym? - zapytał z humorem. - Jesteś młoda, piękna, doskonale

urodzona i bogata. Wszystkie znaki na niebie i ziemi mówią mi, że Pani Fortuna uśmiecha się do ciebie nad
wyraz łaskawie.

- Mam wrażenie, że za chwilę kogoś zamorduję, jeżeli jeszcze raz usłyszę określenie „szczęście Lizy”! -

Dziewczyna nieomal podskoczyła z oburzenia.

- Czyżbyś się uważała za autorytet w dziedzinie finansów? - Chad nie potrafił ukryć rozbawienia.
- Niezupełnie - odparła ponuro. - Jednak odniosłam pewien niewielki sukces.

- Pozwól w takim razie, że zaproponuję ci mały zakład.
- Co takiego? - Liza patrzyła przez moment nie rozumiejąc, o co chodzi.
- Zakład. Zaczniemy oboje, powiedzmy, z sumą tysiąca funtów, i to z nas, któremu uda się w ciągu trzech

miesięcy zyskać więcej, wygra.

- To najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam! - zawołała.
- Czyżbyś bała się przegrać?
- Nie, oczywiście że nie. Ale...
- Myślałem, że ucieszy cię możliwość wykazania swoich umiejętności wszystkim niedowiarkom, którzy

przypisują twoje sukcesy zwykłemu łutowi szczęścia.

Liza przez moment tylko mu się przyglądała. Siedział naprzeciw niej z przekrzywioną głową, zielonymi

oczyma śmiejącymi się i błyszczącymi jak wiosenny deszcz na liściach drzew. Jak dobrze znała tę minę, jak
dobrze znała uczucie, które właśnie zaczynało się w niej budzić. Nagle zesztywniała. Chad musiał mieć
w tym jakiś cel. Na pewno nie robił tego tylko dla żartu. Chciał czegoś.

- O co ci chodzi? - zapytała wreszcie.
- Dowiedziałem się, że masz w swoim posiadaniu pewien okaz biżuterii.
Patrzyła na niego oniemiała. Naszyjnik Królowej! Nawet gdyby wykrzyczał jej te słowa prosto do ucha,

nie mogłaby zrozumieć go wyraźniej. Oczywiście! Dowiedział się, że naszyjnik się odnalazł; być może sam
go szukał przez cały ten czas. Tylko jak, na miłość boską, dowiedział się, że to ona go kupiła? Czy to był
powód jego nagłego powrotu do Anglii? Uśmiechnęła się zimno. Jakże musiał być zawiedziony, gdy po
przybyciu do kraju dowiedział się, że sprzątnięto mu go sprzed nosa. I to kto? Jego dawna miłość!

Myśli kotłowały się w jej głowie jak fale po wzburzonym morzu. Jakże musiała go ucieszyć propozycja

Thomasa, by zamieszkał tuż obok niej. Pewnie był przekonany, że odnowi ich znajomość z korzyścią dla
własnych celów. Dlaczego po prostu nie przyszedł do niej i nie zaproponował odkupienia naszyjnika?
Czyżby to przekraczało jego możliwości? Czyżby aż tak jej nie doceniał, że sądził, iż wyciągnie go od niej
za pomocą drobnego zakładu?

Wstała od stolika ledwie panując nad gniewem. Jej głos brzmiał jednak pewnie, gdy mówiła biorąc

torebkę.

- Zakładam, że mówisz o Naszyjniku Królowej. - Nie czekała na jego przytaknięcie. - To prawda, że jest

on teraz w moim posiadaniu. Ale ponieważ jest dość cenny, nie zamierzam ryzykować stracenia go w tak
błahy sposób.

Odwróciła się i już chciała odejść, gdy powstrzymał ją kładąc dłoń na jej ramieniu. Pomimo gniewu

poczuła, że pod wpływem tego dotyku przeszył ją dreszcz.

- Ależ moja droga - rzekł leniwie. - Jeszcze nie usłyszałaś, co ja stawiam w zakład. Widzisz, ja też ostatnio

wszedłem w posiadanie pewnego cennego przedmiotu. Jestem właścicielem Brightsprings.

- Brightsprings! - Była tak zaskoczona, że dopiero po paru sekundach dotarło do niej prawdziwe znaczenie

tego, co słyszy. - O czym ty mówisz?

- Jestem właścicielem Brightsprings - powtórzył. - Twojego dawnego domu. Tego, o którym tak marzysz.
- Ale to niemożliwe! Obecny właściciel jest odludkiem... nikt nawet nie wie, jak się nazywa... Nie

możesz... - Urwała, wyczytawszy prawdę w jego oczach.

- Kupiłem Brightsprings trzy lata temu od człowieka, któremu sprzedał dom twój ojciec, gdy

przeprowadzał się do Buckinghamshire.

Liza poczuła wzbierający gniew.
- Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? Dlaczego nie odpowiadałeś na pytania Thomasa?
Czy to ma być twoja zemsta, Chad? - pytała w myśli. Chad udał, że nie widzi pytania w jej oczach i choć

dużo go to kosztowało, zachował spokój.

- Uważałem to za dobrą inwestycję - powiedział przeciągając słowa. - Nie chciałem wchodzić z tobą

w żadne układy. Teraz jednakże mam w ręku niezłą kartę przetargową. Nie uważasz, że to bardzo wygodna
sytuacja? Każde z nas ma w swoim posiadaniu coś, czego pragnie drugie.

Chciała go uderzyć. Miała ogromną ochotę podnieść filiżankę ze stolika i chlusnąć mu jej zawartością

prosto w oczy. Jakże chętnie wydrapałaby mu oczy! Przeklinała przeznaczenie, ze znowu dało mu władzę
nad nią. Ale tym razem było inaczej, prawda? Dawno temu to miłość przywiązała ją do niego tysiącem
jedwabnych więzów... a ona z radością powitała słodką niewolę. Teraz czuła jedynie bezradność
i wściekłość.

Resztką sił odzyskała panowanie nad sobą i usiadła z powrotem przy stoliku. Zaciskając dłonie w pięści,

powiedziała chłodnym głosem:

- To doprawdy bardzo wygodna sytuacja. Tylko po co zakład? Czy nie lepiej po prostu się wymienić?

Domyślam się, że wartość obu przedmiotów jest porównywalna.

- Ależ to popsułoby zabawę. - Uśmiechnął się szeroko a Liza pomyślała, że wygląda jak wilk czyhający na

ofiarę. - Poza tym mam nadzieję, że wygram ten zakład i zostanę właścicielem zarówno naszyjnika, jak
i Brightsprings.

Zmusiła się do uśmiechu.
- Jesteś bardzo pewny siebie, ale przecież zawsze taki byłeś. Zawsze czekałeś na najlepsze okazje.

Przyjmuję twój zakład. Proponuję, by Thomas zajął się szczegółami.

Bez słowa podniosła się i dumnie wyprostowana wyszła z kawiarni. A on tylko patrzył za nią.

Kilka minut później Chad zjawił się w gabinecie zaskoczonego Thomasa Harcourta.
- Ty... ty jesteś właścicielem Brightsprings? - jąkał się agent. - Ale... ale...
- Mam nadzieję, że nie jest to dla ciebie zbyt wielkim ciosem, stary przyjacielu - powiedział Chad. - Ten

jeden jedyny raz przy załatwianiu interesów skorzystałem z usług innego agenta. Nie mogłem cię przecież
prosić, byś brał udział w czymś, co z pewnością byłoby konfliktem interesów.

- Brednie - warknął Thomas. - Chciałeś zaskoczyć Lizę, gdy nadejdzie najodpowiedniejsza chwila.

Liczyłeś na jak największy efekt.

- No pewnie!
Prawnik zawahał się, zanim mówił dalej.
- Czy aż tak ci zależy, by postawić ją w krępującej sytuacji? Czy dlatego wróciłeś? By mieć ją w swojej

mocy?

- Wielki Boże! - Chad zerwał się na równe nogi. - Czy ty naprawdę... - Przechadzał się po pokoju wielkimi

krokami. - Ona też pewnie tak to widzi, co? - Thomas nic nie mówił, a Chad z powrotem opadł na fotel. - Za
nic na świecie nie chciałbym jej zranić, rozumiesz?

- Już to zrobiłeś.
- Czyżby? - Chad wyprostował się gwałtownie. - To nie ja zerwałem nasze zaręczyny, zanim zostały

oficjalnie ogłoszone.

- Dziwne - zamruczał Thomas. - Słyszałem co innego.
- Czy powiedziała ci... czy oskarżała mnie, że... czy myślała, że jestem...
- Łowcą posagów? - przerwał mu ostro prawnik. - Nie. To nic nie znaczące określenie mogłaby rzucić

każda plotkarka w mieście. Właściwie Liza nic konkretnego mi nie powiedziała. Ja tylko obserwowałem,
jak w mgnieniu oka zmienia się ze szczęśliwej, roześmianej dziewczyny, porwanej przez wir pierwszej
miłości, w kruchą, ale twardo stąpającą po ziemi i niezbyt szczęśliwą kobietę.

- Teraz wydaje się całkiem szczęśliwa. - Chad zacisnął usta. - Cały Londyn ma u swoich stóp... że już nie

wspomnę o Gilesie Daventrym.

- Więc już słyszałeś? - Thomas zmarszczył brwi. - Stukał do jej drzwi przez bardzo długi czas, właściwie

zaczął, zanim jeszcze się poznaliście. Ale dopiero kilka tygodni temu zaczęła odpowiadać na jego umizgi.

- Zdaje się być z nich zadowolona - mruknął gniewnie Chad. - Bądź jednak pewien, że sprawy osobiste

lady Lizy Rushlke nic mnie nie obchodzą. A teraz co do zakładu...

A teraz co do zakładu... - powiedziała Liza. Siedziała naprzeciw Thomasa w rym samym fotelu, w którym

przed godziną siedział Chad. - To najperfidniejsza rzecz, o jakiej kiedykolwiek słyszałam, ale jeżeli ma mi
pomóc odzyskać Brightsprings... wchodzę w to.

- Dobrze. Oboje zainwestujecie po tysiąc funtów, jak sobie zażyczycie. Ja będę załatwiał wszelkie

transakcje i sprawował pieczę nad waszymi dochodami lub stratami. Po upływie trzech miesięcy,
dwudziestego trzeciego czerwca, wygra to z was, które więcej zarobi.

- Cudownie. - Liza uśmiechnęła się radośnie. - Mam już obmyślone miejsce na inwestycję, na dobry

początek. Proszę, zajmij się ziemią, która jest wystawiona na sprzedaż nie opodal wioski Tittiesfieid
w Lancashire. - Opowiedziała mu dokładnie, co mówił Nathan Rotschild. - Jakiś czas temu powiedział mi,
że pan Horacy Pelham chce wybudować w pobliżu młyn. Dzisiaj dowiedziałam się, że pan Pelham myśli
o rozbudowie.

- Rozumiem - przytaknął Thomas. - Działki w tej okolicy idą teraz pewnie za bezcen. Jeżeli kupisz trochę

ziemi, za jakiś czas będzie ona wiele warta dla Pelhama. Doskonale, Lizo, zaraz się tym zajmę.

Liza podziękowała za herbatę, pożegnała się i zamyślona poszła do domu.
Co skłoniło Chada do zaproponowania tego idiotycznego kładu? Ani przez chwilę nie wierzyła jego

słowom, że to tylko okazja do zgarnięcia obu przedmiotów. Co prawda, nie miała wątpliwości, że bardzo
zależało mu na naszyjniku. Zdawała sobie sprawę, ile znaczy dla niego odzyskanie tego drobiazgu. W końcu
jego rodzina straciła go w niezbyt chwalebny sposób. Po raz pierwszy od wielu lat Liza pozwoliła sobie na
rozmyślania o tym, jak bardzo Chad musiał być upokorzony, gdy cały świat obrócił się przeciwko niemu.
W ciągu kilku miesięcy okrzyknięto go złodziejem i łowcą posagów. Jakąż wściekłość musiała w nim
wywołać ta jawna niesprawiedliwość!

Kiedy wcześniej nie zastanawiała się nad tym, dlaczego zaczęła szukać naszyjnika. Na wieść, że znajduje

się on w posiadaniu samotnie żyjącego lorda Wilbrahma, postanowiła, że go odzyska. Teraz, po raz
pierwszy, zastanowiła się, co nią kierowało.

Z pewnością nie myślała o zemście na Chadzie. Zmarszczyła brwi. W końcu nie była wiedźmą bez serca.

Poza tym Chad nic już dla niej nie znaczył. Nic jej nie obchodziły jego radości czy smutki. Równie dobrze
mógł kupić posiadłość na Park Lane, poślubić tę słodką idiotkę, pannę Caroline Poole, i żyć z nią
szczęśliwie lub nieszczęśliwie do końca swoich dni. Nic jej to nie obchodziło. Ani trochę. Albo jeszcze
mniej. Wmawiała sobie, że kupno naszyjnika było zwykłą inwestycją. Zdobyła go za ułamek prawdziwej
wartości, więc gdy go prędzej czy później odsprzeda - bo nie miała wątpliwości, że wygra zakład - zarobi na
nim fortunę.

Uspokoiwszy własne sumienie, zwróciła myśli ku przyjemniejszym sprawom. Dziś wieczorem miało się

odbyć przyjęcie i prawdopodobnie obejdzie się bez tańców, w związku z tym może założyć wąską suknię
z włoskiej krepy. Wiedziała, jest to jedna z jej najpiękniejszych kreacji i przez moment zastanawiała się, czy
Chad też będzie obecny.

Choć oczywiście wcale jej to nie obchodziło.
Powóz właśnie się zatrzymał przed frontowymi drzwiami domu i Liza pospiesznie udała się do swojego

pokoju. Szybko przebrała się z prostej sukni „kobiety interesu” w poranną sukienkę z delikatnego zielonego
jedwabiu z trzema falbanami u dołu

Potem usiadła przy mahoniowym biurku i pogrążyła się w zaległej korespondencji. Sięgnęła po czystą

kartkę papieru. Umoczyła pióro w kałamarzu i przez chwilę siedziała obgryzając pierzastą końcówkę
i wyglądając przez okno na Berkeley Square.

Zdziwiła się widząc, że z ciastkarni Guntera na rogu wychodzi Chad w towarzystwie Charity. Ramię

w ramię, rozmawiając z ożywieniem, przeszli przez południową część placu i skierowali się do domu
Rushlake’ów.

Liza nie widziała, jak młodsza siostra wchodzi do domu - żeby to zobaczyć, musiałaby wychylić się

z okna, co było poniżej jej godności. Oderwała nos od szyby i pobiegła na dół. Nie wiedziała, że Chad
wszedł razem z Charity.

Zastała go usadowionego między matką a siostrą w pokoju na dole. Na jej widok poderwali głowy.
- Lizo! - wykrzyknęła Charity. - Zobacz, kto nas odwiedził!
Tego było już doprawdy za wiele! Najpierw przedstawił jej propozycję, która niewiele różniła się od

szantażu, a teraz usiłował przypodobać się jej rodzinie. Po co to robi? I jak to się stało, że mówił po imieniu
dwóm osobom, które powinny traktować go co najmniej wrogo? Jak to się stało, że siedział tu sobie z nimi
miło gawędząc, choć złamał serce ich córce i siostrze?

- To miło - odrzekła z wymuszoną grzecznością.
- Dobrze, że do nas zeszłaś - powiedziała Letycja. - Właśnie muszę porwać Charity. Obiecałam cioci

Candidii, że wpadniemy do niej z wizytą. Odwiedzimy też pewno lady Gerard. Dotrzymasz Chadowi
towarzystwa, prawda, kochanie. Może zechce zostać na lunch?

Matka kiwnęła głową w stronę gościa i opuściła pokój, obierając ze sobą młodszą córkę.
W małym, wypełnionym słonecznym blaskiem saloniku zapadła cisza.
- Nie chciałbym być niegrzeczny - powiedział Chad przekornym uśmiechem w oczach - i wiem, że

będziesz ogromnie rozczarowana, ale muszę odmówić tak miłemu zaproszeniu na lunch. Obawiam się, że
jestem już umówiony gdzie indziej.

- O jakim zaproszeniu? - zapytała przez zaciśnięte zęby.
- Och, czyżbyś nie...? - W jego głosie nie było nic oprócz niewinnego zdziwienia. - Musiałem się

przesłyszeć. W takim razie, pójdę już sobie, miła pani.

Wziął kapelusz i ruszył w stronę drzwi.

- Jedną chwilę, panie Lockridge!
Chad ze zdziwieniem uniósł brwi, ale posłusznie usiadł z powrotem na kanapie. Liza spoczęła na fotelu

stojącym w znacznej odległości od niego. Usiądą na samej krawędzi, z dłońmi zaciśniętymi na kolanach.

- Pragnę się dowiedzieć, sir, jakie ma pan zamiary względem mojej młodszej siostry. - Zmusiła się do

spojrzenia mu w oczy.

- Że co, przepraszam? - Chad mię mógł uwierzyć własnym uszom.
- Przed chwilę odprowadził ją pan do domu z cukierni Guntera.
- Bardzo przepraszam, lady Lizo - powiedział nie kryjąc rozbawienia. - Nie wiedziałem, że zafundowanie

młodej damie lodów u Guntera jest karygodne.

- Oczywiście że nie. Chodzi mi tylko o to, że... zauważyłam, że jesteście ze sobą bardzo blisko...

i niepokoję się.

Rozbawienie na jego twarzy było coraz bardziej widoczne.
- Czyżbyś do wszystkich innych moich niegodziwości chciała dodać także uwodzenie nieletnich panienek?
- Na szczęście - ucięła Liza - nie są mi znane wszystkie twoje niegodziwości. Martwię się o Charity, ale

nie zdziwiłoby mnie, gdyby podobne zachowanie przyniosło ci sławę w przeszłości.

Chad przestał się wreszcie uśmiechać. Wstał z kanapy i usiadł w fotelu blisko dziewczyny.
- Proszę, przyjmij moje przeprosiny, Lizo - powiedział sztywno. - Nie chciałem przysparzać ci zmartwień.

- Pod spojrzeniem jego zielonych oczu jak zwykle poczuła się nieswojo. - Czyżbyś uważała, że prowadzę
przeciwko tobie jakąś wendetę? Zapewniam cię, że tak nie jest.

Ujął jej dłoń. Odniosła wrażenie, że promień słońca rozświetlił jej serce.
- To bardzo uprzejmie z pana strony, panie Lockridge. - Na szczęście głos jej nie zadrżał. - Nie

odpowiedział pan jednak na moje pytanie.

Chad gwałtownie wypuścił jej dłonie.
- To prawda, że jestem zainteresowany Charity.
Liza poczuła ogarniający ją chłód. Po chwili Chad mówił dalej:
- Nigdy nie brakowało mi młodszej siostry; nigdy nie żałowałem, że nie mam siostrzenic, ale gdy bliżej

poznałem Charity, bardzo ją polubiłem. Zapewniam cię jednak, że ona widzi we mnie raczej wujka.
Właściwie cały czas rozmawialiśmy o pewnym młodym człowieku... Johnie Westonie...

Liza poczuła, że z jej piersi spadł olbrzymi ciężar. Pierwszy raz od dłuższego czasu odetchnęła z ulgą.
- John Weston. - Westchnęła. - Powinnam się była domyślić. Ten młody człowiek naprawdę robi się

nieznośny. Jest zupełnie dla niej nieodpowiedni - odpowiedziała szybko, widząc w jego oczach zdziwienie. -
Bardzo miły, ale nieodpowiedni. Czy uwierzysz, że ona już oddała mu serce? Mam nadzieję, że nie
zdradzisz tej tajemnicy - dodała pospiesznie.

- Cóż - odrzekł ostrożnie Chad. - Nie wiem, co się dzieje w sercu, ale w jej myślach z pewnością nie ma

miejsca dla nikogo innego. Nie znam osobiście tego młodzieńca, ale z tego, co ona mówi, jest czymś
pośrednim między sir Galahadem, Sokratesem i archaniołem Gabrielem.

Liza zaśmiała się ponuro.
- Można mieć tylko nadzieję, że gdy pobędzie z nim trochę dłużej, przekona się, że jest zupełnie

zwyczajnym młodzieńcem.

- O ile nie będzie na niego nadal patrzyła przez szkła miłości - powiedział Chad spoglądając natarczywie

w oczy Lizy.

- Tak - mruknęła. - Bo miłość rzeczywiście oślepia, prawda?
- Być może - odparł krótko. - Ale co masz przeciwko niemu?
- Nic nie mam przeciwko niemu. Po prostu nie wybrałabym go dla Charity. Może rozglądać się za mężem

jak długo chce i gdzie chce ale poślubi człowieka, który będzie się o nią troszczył i który da jej takie życie,
na jakie zasługuje.

- A młody Weston nie spełnia twoich wspaniałych marzeń?
Liza spojrzała mu w oczy i znowu utonęła w nich jak w morzu.
- Moje marzenia nie mają tu... - zaczęła i natychmiast urwała, zdając sobie sprawę, że wpadła

w zastawioną przez niego pułapkę. - Nie mam zamiaru rozmawiać z panem o prywatnym życiu mojej
siostry, panie Lockridge - dokończyła dumnie i wstała kierując się do drzwi. - A teraz proszę mi wybaczyć,
ale mam dużo spraw na głowie.

On jednak nie dał się zbyć tak łatwo. Również się podniósł, ale wcale nie po to, by wyjść. Podszedł do niej

z uśmiechem spytał:

- Czy zanim wyjdę mógłbym zobaczyć Naszyjnik Królowej?
- Naszyjnik...? - powtórzyła niemądrze.
- Czy nie trzymasz go w domu?
- Ależ tak... oczywiście. Tak - powtórzyła przeklinając własną głupotę,
Poprowadziła go do małego pokoiku z tyłu domu, którego używała jako gabinetu. Z kredensu stojącego

pod ścianą wyciągnęła małe pudełeczko. Wyjęła z niego Naszyjnik Królowej i położyła na jego
wyciągniętej dłoni.

Przez chwilę tylko patrzył, a Liza wykorzystała ten czas na to, by mu się dokładnie przyjrzeć. Dziwne, jak

w jego obecności minione lata poszły w niepamięć. Wdychała znajomy zapach mydła i wody po goleniu, co
wywołało, jak zwykle piorunujące wrażenie. Po raz tysięczny zastanowiła się, jak to się stało, że wszystko
tak się między nimi zepsuło? Jak on mógł uwierzyć, że słuchała tych wszystkich okropnych plotek o nim?
A najgorsze, jak mógł uwierzyć, że chciała go poślubić ze względu na jego tytuł i majątek? Jak?...

- Co takiego? - Podniosła głowę, słysząc, że coś powiedział.
- Powiedziałem tylko „biedny ojciec”. Wiele kosztowało go rozstanie się z tym naszyjnikiem... a on jest

przecież taki brzydki! Wyobrażam sobie, jak zadowolona była królowa, mogąc się go pozbyć. Pewno
dostała go od jakiegoś nieszczęsnego ambasadora.

- Tak - odparła cicho. - Podejrzewam, że tak to już jest z klejnotami rodowymi. Moda się zmienia,

a sentyment pozostaje.

Oddając naszyjnik, ujął jej dłoń. Liza poczuła ciepło bijące od klejnotu.
- Sentyment nigdy nie umiera - szepnął pochylając się ku niej.
Dziewczyna zastygła w bezruchu, patrząc w jego oczy. Zdawało się, że czas stanął w miejscu. Tylko jej

puls walił jak szalony.

Dyskretne kaszlnięcie przy drzwiach zabrzmiało jak wystrzał. Liza szybko obróciła się na pięcie

i zobaczyła cierpliwie czekającego służącego. Chad wyprostował się gwałtownie, jak człowiek wyrwany ze
snu.

- O co chodzi? - zapytała Liza.
Służący podszedł i podał jej liścik. Szybko schowała naszyjnik na miejsce i otworzyła wiadomość.
- Ojej! - zawołała rozpoznając pismo. - To od Gilesa!
- Ach tak, Giles - mruknął Chad. Poczuł nieprzyjemne kłucie w sercu na widok radości na twarzy

dziewczyny. Nie dość, że na pierwszy rzut oka rozpoznawała jego pismo, to jeszcze reagowała na liścik, jak
gdyby był odpowiedzią na jej gorące modły. I to w chwili, gdy właśnie znowu zaczęli się rozumieć! Czyżby
jej serce pozostało zimne jak głaz? A jeszcze przed chwilą mu się zdawało, że cały tonie w lazurowych
źrenicach jej oczu.

- Cudownie! - zaświergotała Liza. - Giles urządza przyjęcie i wyprawę do Richmond. Chce, żebym z nim

pojechała. Świetna zabawa!

Chad zacisnął pięści, ale odpowiedział spokojnie:
- Trochę chyba jeszcze za wcześnie, żeby rozbijać się po parku, ale mam nadzieję, że będziesz się dobrze

bawić. Co do mnie... - Ukłonił się wytwornie. - Jak już mówiłem, muszę iść. Nie, nie, nie kłopocz się... sam
znajdę wyjście.

Odwrócił się na pięcie i wyszedł z pokoju.
Liza patrzyła za nim nic nie rozumiejąc.

Kilka godzin później ponuro wspominała przepowiednie Chada. Drżąc z zimna w cienkim płaszczu

spoglądała na smutne szare niebo. Musiała przyznać, że chociaż zareagowała przy nim z takim zapałem -
dobry Boże, czyżby naprawdę chciała wzbudzić w nim zazdrość? - wcale świetnie się nie bawiła.

Nie znała zbyt dobrze nikogo z zaproszonych przez Gilesa gości. Panowie byli ożywieni i aż rwali się do

zabawy, a damy były aż nadto gorliwe, by się do nich przyłączyć. Po skończonym lunchu, pełnym śmiechu
i przekomarzań, towarzystwo udało się do pobliskiego lasku.

Giles dotrzymywał Lizie towarzystwa podczas tej wyprawy do czasu, gdy przyłączyły się do nich dwie

panienki i rozmowa zeszła na bardziej damskie tematy. Wtedy Giles oddryfował do panów, dyskutujących
z zapałem o walkach kogutów i przewadze koloru czerwonego nad szarym w wiosennej modzie.

- Mam nadzieję, że nie zacznie padać. Popsułoby to piknik - zauważyła jedna z panienek, panna Wyvern. -

Bardzo miło ze strony pana Daventry’ego, że nas zaprosił.

- Z początku matka nie chciała mnie puścić - dodała panna Chiltenham. - Pan Daventry przekonał ją

jednak mówiąc, że będą z nami jeszcze dwie starsze, zamężne pary.. - Popatrzyła z powątpiewaniem na
państwa Taverner. W tej chwili pani Taverner flirtowała właśnie z roześmianym młodym kawalerem, a pan
Taverner całą uwagę poświęcał butelce koniaku, którą przyniósł ze sobą.

- W każdym razie - rzekła panna Wyvern z afektowanym uśmiechem - moja mama powiedziała, że sama

obecność lady Lizy Rushlake wystarczy za świadectwo, że towarzystwo jest odpowiednie.

Liza podziękowała jej słabo i zmieniła temat wskazując na krokusy, które właśnie zaczynały kwitnąć.
Gdy pochylały się, by dokładnie obejrzeć kwiaty, z lasu wyłoniło się dwoje uczestników zabawy -

szczupła dziewczyna i młodzieniec - oboje bardzo nieporządnie ubrani.

- Zobaczcie! - zawołała panna Chiltenham, wskazując palcem w ich stronę. - To Freddie Fallganh i ta

okropna Jane Bridgemore.

- A jeszcze dziś rano Jane opowiadała mi, jak bardzo się martwi, że Freddie pogodził się z Sarą Rand -

dodała panna Wyvern potrząsając lokami.

Przez kilka chwil obie panienki głośno komentowały zachowanie i wątpliwe obyczaje panny Bridgemore.

Nie zauważona Liza odeszła na bok.

Podeszła do lasu, opuszczonego niedawno przez okropnego partnera. Rozmyślając o bezwstydnej parze,

usiadła opierając się o pień potężnego dębu. Dzień był podobny do tego, w którym Chad po raz pierwszy ją
pocałował. Przyjechali wraz z przyjaciółmi na piknik do parku i wymknęli się przy pierwszej sposobności.
Zakochała się w nim już wiele tygodni wcześniej, ale to była ich pierwsza okazja do ucieczki przed
przyzwoitkami i wszystkimi starymi dewotkami; do ucieczki we własny świat. Gdyby nie opanowanie
Chada, z pewnością zostałaby wtedy skompromitowana. W jego ramionach odbyła pierwszą magiczną
podróż do krainy miłości. Zatopiła się w nim, zaskoczona i oczarowana reakcją, jaką budziły w niej jego
wargi.

Przycisnęła palce do gorących policzków. Jakże głupio się zachowywała! Nie była już naiwną

dziewczynką, której serce rozpalało się pod wpływem dotyku Chada. A jednak... tego poranka
odpowiedziała na jego dotyk z taką samą intensywnością. Cóż ją opętało, żeby...?

Nagle usłyszała głosy dobiegające do niej wraz z szumem wiatru. W jej stronę zmierzało dwóch

dżentelmenów, którzy także brali udział w pikniku. Uwagę Lizy przyciągnęło imię Chada, które padło w
rozmowie. Siedziała schowana za pniem i nie widziana przez obu panów, słuchała.

- To prawda, Percy. Ten facet to zwykły kryminalista.
- Nie wiem, jak możesz tak mówić? - odrzekł Percy, jasnowłosy młody człowiek o zbyt blisko osadzonych

oczach - przecież on bywa wszędzie. Podobno ma mnóstwo pieniędzy.

- O to właśnie mi chodzi. Wszystko kradzione. Rozmawiałem wczoraj z pewnym człowiekiem; mówił, że

jego kuzyn dopiero wrócił z Indii. Podobno wszyscy tam wiedzą, że Lockridge rozkręcił swój interes
okradając biznesmena, u którego pracował.

- Niemożliwe!
- Ale to prawda. Podobno pławi się w kradzionym złocie, jakieś ciemne interesy. Słyszałem, że był nawet

zamieszany w handel niewolnikami.

- Cóż - powiedział Percy po chwili zaskoczenia. - Chyb nie powinniśmy się dziwić. Przecież opuścił ten

kraj kilka lat temu w aurze prawdziwej chmury gradowej. Słyszałem...

Ich głosy oddaliły się. Liza siedziała przez chwilę jak wmurowana. Dłonie zacisnęły się jej w pięści i aż

drżała z oburzenia. Chciała zawołać za nimi, wykrzyczeć im w twarz że kłamią. Jak oni śmieli! Dwóch
żałosnych kretynów, których jedynym zajęciem było przymierzanie nowych ubrań! Jak oni śmieli tak
szkalować człowieka, któremu nie byli godni nawet butów czyścić!

Gdzież mogli usłyszeć podobne oszczerstwa? - zastanawiała się w panice. Któż mógł rozprzestrzeniać

podobne kalumnie o Chadzie? Ciemne interesy! Handel niewolnikami! Te same podłe oszczerstwa, które
wygnały go z Anglii sześć lat temu, znowu się pojawiły! Kto mógł...?

- Tu jesteś, Lizo! - zawołał ze śmiechem Giles, zarzucając jej ramiona na szyję. - Wszędzie cię szukałem.

Dlaczego... co się stało, kochanie? - zapytał widząc jej minę. Zaniepokoiły go łzy błyszczące w jej oczach.

- To... to nic takiego, Giles. Ja tylko... - Odwróciła się nagle i spojrzała mu w oczy. - Powiedz, czy

słyszałeś jakieś plotki o... Chadzie, od czasu jego powrotu?

- Nie, oczywiście że nie. To znaczy, ludzie zawsze gadają, ale nie było to nic specjalnego. Dlaczego

pytasz?

Po chwili wahania Liza w kilku słowach streściła mu podsłuchaną rozmowę. Wskazała młodych ludzi

stojących nie opodal. Giles zacisnął usta.

- To Charlie Summersby. Tego można się było po nim spodziewać. Gadzina nigdy w życiu dobrego słowa

o nikim nie powiedziała. - Odwrócił się do dziewczyny. - Nigdy nie

należałem do bliskich przyjaciół

Lockridge’a i Bóg jeden wie, że miałem swoje powody... - Uśmiechnął się do niej szelmowsko. - Nie pałam
do niego specjalną sympatią, ale uważam go za porządnego człowieka. Chodź.

Złapał Lizę za rękę i pociągnął za sobą. Po chwili poklepał młodego Summersby ego po ramieniu.
- Czy mogę zamienić z tobą słowo, Charlie? - mruknął. Młody człowiek odwrócił się i ku swojemu

ogromnemu zaskoczeniu z ogromną siłą został odciągnięty od grupki przyjaciół. - Podobno rozmawiałeś
niedawno o moim przyjacielu, Chadzie Lockridge’u - wysyczał Giles przybliżając twarz do młodzieńca.

- Nawet jeżeli tak, to co? - spytał zaczepnie zaatakowany.
- A gdzież to zdobyłeś informacje, którymi tak lekko szafowałeś?
- Aaa... - Summersby gwałtownie szukał drogi ucieczki. - No... nie wiem. Siedziałem wczoraj z grupką

przyjaciół i padło jego nazwisko.

- A czy którykolwiek z twoich przyjaciół miał choćby cień dowodu przeciwko Lockridge’owi?
- Nie, ale...
- Więc na przyszłość - powiedział Giles niebezpiecznie łagodnym tonem - radzę ci nie roznosić tak

podłych oskarżeń, tym bardziej że są to zwykłe plotki. Dałeś dziś niezłe podstawy panu Lockridge, by mógł
pozwać cię do sądu za zniesławienie.

Charlie Summersby najpierw zbladł, a potem zrobił się purpurowy. Nie odpowiedział, lecz odwrócił się od

Gilesa z takim wyrazem twarzy, jakby właśnie co został spoliczkowany, zamruczał pod nosem coś
niezrozumiałego i odszedł chwiejąc się na nogach.

- To było ładne przedstawienie - pochwaliła Liza. Oczy jej błyszczały.
Giles uśmiechnął się ponuro.
- Sądzę, ze to przerwie podstępną gadaninę Charliego. Mam tylko nadzieję, że zrobiłem więcej dobrego

niż złego. - A widząc zdziwienie dziewczyny, wyjaśnił: - Mówiąc, co wszystkim myślę, obawiam się, że
mogłem niepotrzebnie ściągnąć wiele uwagi na całą sprawę.

- Podstępną gadaninę... Giles, ty też to słyszałeś! Co jeszcze ludzie mówią o Chadzie?
Giles niepewnie zaszurał nogami.
- To prawda, moja droga, że słyszałem to i owo. Nie chciałem cię jednak niepokoić.
- Dobry Boże, dlaczego ludzie są tak podli?
- Odkąd tak interesuje cię, co ludzie mówią o Chadzie? - Zadał pytanie zdawkowym tonem, jednak pod

jego uważnym spojrzeniem Liza się zaczerwieniła.

- Nie... no, oczywiście, że... Po prostu nie lubię, gdy ktoś jest fałszywie oskarżany. - Poczuła gwałtowną

potrzebę zmiany tematu. - Giles, proszę, wróćmy już do wszystkich.

Do końca popołudnia nikt już nie wspominał Chada i po powrocie do Londynu Liza pożegnała Gilesa

z uśmiechem. Była mu wdzięczna za okazane zrozumienie.

Niełatwo było się jej pozbyć myśli o całym zajściu. Zadowolona, że jest sama w domu, usadowiła się

w saloniku w wygodnym fotelu pod oknem, skąd miała doskonały widok na Berkeley Square. Patrzyła na
skąpane w popołudniowym słońcu drzewa, lecz nie widziała ich.

Nie mogła uwierzyć, że wszystko zaczyna się od początku - kłamstwa, plotki. To, co zrujnowało młodość

Chada i zawisło niebezpiecznie nad jej własnym życiem. Po raz pierwszy od wielu lat jej oczy zaszkliły się
łzami. Zamrugała. O, nie. Nie płakała od czasu, gdy się przekonała, że Chad jej nie kocha, i nie miała
zamiaru teraz zaczynać od nowa. A jednak poczuła ból przenikający jej ciało prawie tak wyraźnie jak sześć
lat temu.

Wzruszyła ramionami; wstała. To wszystko zdarzyło się tak dawno temu! Szkoda, że Chad nie został

w Indiach. Teraz znowu został wplątany w tajemniczą intrygę, która może zrujnować mu życie.

Potrząsnęła głową. Może faktycznie zachowała się głupio? Jedna podsłuchana rozmowa to jeszcze nie

intryga. Może wszystko było skutkiem czyichś złych informacji? Już chciała wyjść z pokoju, gdy jej uwagę
przyciągnął powóz pospiesznie podjeżdżający przed dom.

W chwilę później wyskoczyła z niego Charity. Najwyraźniej wracała z jakiejś wyprawy z przyjaciółkami,

gdyż w powozie można było zauważyć jeszcze kilka innych kapelusików. Ale co, na miłość boską,
przytrafiło się Charity? Wyskoczyła z powozu jak oparzona, policzki miała zaczerwienione, a jej oczy
rzucały błyskawice. Pobiegła do drzwi nawet nie pożegnawszy się z przyjaciółkami.

Liza zbiegła na dół i weszła do hallu - zobaczyła, że młodsza siostra zrywa z głowy kapelusz i z furią ciska

go na stoliczek pod lustrem.

- Charity, co się, na miłość boską...? - Dziewczyna obróciła się na pięcie.
- Lizo, cóż za okropieństwo! Właśnie się przekonałam, że Sally Jewett jest najpaskudniejszą wiedźmą,

jaką znam! - Wzięła głęboki oddech i dokończyła: - Obawiam się, że przed chwilą ją spoliczkowałam!

- Coś ty powiedziała? - Liza nie mogła uwierzyć własnym uszom.
- Opowiadała okropne rzeczy o Chadzie!
Liza zaciągnęła siostrę do saloniku i posadziła na kanapie.
- Co się stało? - zapytała rzeczowo.
- Opowiadałam Sally i Dorocie Wells... była z nami także Trixie Satherswaite... o tym, jak Chad zaprosił

mnie dziś na lody do Guntera. Wszystkie wprost zżerała zazdrość. A najbardziej Sally, bo nie wiem, czy
wiesz, ale ostatnio odmówił, gdy jej mama zaprosiła go na śniadanie. Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego
sprawę, ale Chad jest doprawdy rozrywany - powiedziała z dumą, jakby należał do rodziny.

- Wiem, wiem. - Liza starała się nie okazywać zniecierpliwienia. - Co mówiła Sally o...
Charity zesztywniała.
- Odrzuciła włosy na plecy i tym swoim okropnie przemądrzałym tonem powiedziała, że słyszała...

z „wiarygodnego źródła”, czego nie omieszkała podkreślić... jakoby Chad był ni mniej, ni więcej, tylko
pospolitym złodziejem. Podobno całą swoją fortunę zdobył okradając w Indiach swojego pracodawcę. Czy
możesz to sobie wyobrazić? - Z zaczerwienionymi policzkami okładała poręcz kanapy, jak gdyby to była
nieszczęsna panna Jewett we własnej osobie. - A potem, czy uwierzysz, powiedziała, że Chad musiał
wyjechać z Anglii dlatego, że jego ojciec złapał go na kradzieży jakiegoś drogocennego rodzinnego
klejnotu. Podobno tym właśnie opłacił podróż do Indii. - Charity zerknęła na siostrę i kontynuowała: - Sally
kończyła to wszystko mówiąc, że chociaż jego rodzina nie była biedna, on ledwo utrzymywał się na
powierzchni; że chciał się z tobą ożenić, by odzyskać status społeczny i majątek. To właśnie wtedy ją
uderzyłam - zakończyła spuszczając wzrok.

Podczas tego gwałtownego opowiadania Liza nerwowo przemierzała pokój, lecz teraz uklękła obok fotela

siostry i ujęła jej dłonie.

- Moja kochana, powinnam cię zbesztać za tak niepoprawne zachowanie, ale podejrzewam, że sama też

bym tak zrobiła. - Podniosła się z kolan i usiadła na krześle. Zmarszczyła brwi. - Obawiam się jednak, że
Sally tylko powtarza plotki, które zdają się krążyć po całym mieście.

- Ale... jak to możliwe?
- Nie wiem, lecz tak samo było sześć lat temu.
Charity przez moment siedziała w bezruchu, a potem spojrzała jej prosto w oczy.
- Czy dlatego z nim zerwałaś?
Liza wydawała się wytrącona z równowagi.
- Ja wcale nie... - zaczęła, lecz natychmiast urwała. Była bardzo blada. Obejrzała dokładnie swoje dłonie,

zanim popatrzyła siostrze w oczy. - To Chad wszystko zepsuł.

Sama była zaskoczona, gdy wypowiedziała te słowa. Bardzo zdziwił ją wyraz współczucia na twarzy

Charity, gdyż nie była przyzwyczajona do powagi na tej wesołej, młodej buzi.

- A tak - powiedziała niechętnie. - Wszystko z powodu kłamstw, bardzo podobnych do tych, które dziś

usłyszałaś. - Charity obserwowała ją bez słowa. - Zaczęło się od rozmowy podobnej do twojej z Sally Jewett
- zaczęła. Zamknęła oczy i znowu poczuła mdłości na wspomnienie szoku, który wywołały u niej
obrzydliwe oszczerstwa rzucone na Chada przez jakąś nadgorliwą przyjaciółkę matki. „Ależ lady Lizo,
mówię to jako pani przyjaciółka. Pani rodzice i pani dopiero niedawno przyjechaliście do stolicy i nie
zdajecie sobie jeszcze sprawy ze wszystkich niebezpieczeństw czyhających na młodą panienkę w takim
mieście. Mam na uwadze tylko twoje dobro i nie mogę znieść widoku tego Lockridge’a kręcącego się obok
ciebie. Jest w rozpaczliwej sytuacji majątkowej i słyszałam, że...”

Liza uśmiechnęła się gorzko do młodszej siostry.
- Ta kobieta mówiła jak nakręcona, usiłując możliwie jak najdelikatniej dać mi do zrozumienia, że

słyszano przechwałki Chadwicka Lockridge’a, jak to zamierza szybko się wzbogacić. Podobno główną rolę
w jego planach miał odegrać posag lady Lizy Rushlake. Byłam wściekła. Pobiegłam do Chada, by go
ostrzec, że ktoś rozpuszcza o nim tak potworne plotki. Myślałam, że będzie z nimi walczył, on jednak
odmówił jakiegokolwiek działania. Powiedział, że zależy mu jedynie na opinii przyjaciół, a oni i tak znają
go zbyt dobrze, by uwierzyć podobnym oszczerstwom. W ciągu następnych tygodni coraz więcej
znajomych powtarzało mi plotki, które o nim słyszeli. W końcu nawet mama i papa zaczęli patrzeć

podejrzliwie, gdy do mnie przychodził. Nigdy więcej nie rozmawiałam z nim o tych okropieństwach. Jedyną
osobą, której mogłam swobodnie się wyżalić, był Giles. On jeden nie wierzył w oszczerstwa rzucane na
Chada, który jednak odwiedzał mnie coraz rzadziej, a czas, jaki spędzaliśmy razem, wypełniało milczenie.
Wkrótce okazało się, że chmura, która zawisła nad Chadem, zatruła życie także i mnie.

- Ale - wtrąciła Charity, która do tej pory siedziała w fotelu wpatrzona w siostrę z bolesnym napięciem. -

Ale

przecież nadal chciałaś go poślubić?

- O, tak. Byłam w nim ślepo zakochana. Zaplanowałam wieczór, podczas którego chciałam wszystko

naprawić. Chad był zaproszony na obiad, wbrew woli mamy i papy. Mała uroczystość na jego cześć.
Spodziewał się awansu w firmie, w której pracował. Byłam też pewna, że tego wieczoru poprosi o moją
rękę. Gdy się jednak zjawił, okazało się, że awansowano kogoś innego. Najwyraźniej jego pracodawca
doszedł do wniosku, że nie powinien mu dłużej ufać. Zapytałam, czy usiłował jakoś się bronić, ale odparł,
że byłoby to bezsensowne. - Liza odkaszlnęła. - Byłam tak zaślepiona własnym bólem, że nie zwróciłam
uwagi na jego przeżycia. Ciągle nalegałam: „Ale dlaczego nic nie powiedziałeś? Jak możesz tak to
akceptować? Czy nie zdajesz sobie sprawy, że to może odwlec nasz ślub? Dlaczego nigdy nie zaprzeczyłeś
tym kłamstwom?” Chad się wściekł. Złapał mnie za ramiona i powiedział głosem, jakiego wcześniej nigdy
u niego nie słyszałam: „Ależ bardzo przepraszam, lady Lizo. Masz moje słowo, że nie jestem ani łgarzem,
ani złodziejem. A już na pewno nie jestem łowcą posagów. Czy to cię tak niepokoi?” Czułam się zraniona.
Zaprzeczyłam, ale on nie dał mi dojść do słowa. „A jeżeli chodzi o ślub, to może faktycznie najlepiej byłoby
zapomnieć o całej sprawie. Biorąc pod uwagę moją pozycję i nie najlepszą reputację, którą tak się
przejmujesz, lepiej zrobisz nie wychodząc za mnie”. Byłam rozgoryczona i zła. Prawie wrzasnęłam na
niego: „Jak możesz tak myśleć?! Mówiłam o ojcu! Wiesz, że on...” Odparł: „Wiem doskonale, co sądzi
o mnie twój ojciec. Widziałem niepewność w jego oczach, a teraz widzę ją w twoich”.”W takim razie
widzisz coś, czego tam nie ma”- krzyczałam zupełnie już nad sobą nie panując. „Od wielu tygodni staję
w twojej obronie, bo ciebie na to nie stać. Jeżeli chcesz wiedzieć, straciłam przez to paru dobrych przyjaciół.
Więc jeżeli uważasz, że...”Znowu mi przerwał. „Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy, moja pani. Nie
wiedziałem, że musisz stawać w mojej obronie” Chad robił się coraz bardziej cyniczny. Odparłam, już nie
licząc się z tym, że go ranię: „Ktoś musiał to zrobić, skoro ciebie to nie obchodzi. I zobacz tylko, co mi
z tego przyszło! Ale jeżeli mówisz, że będzie lepiej, abyśmy się nie pobierali, to może masz rację.
Zaczynam wierzyć, że tak naprawdę będzie najlepiej”.

Charity wciągnęła głęboko powietrze, a Liza przez moment milczała wstrząśnięta. W końcu rzekła.
- Czekałam na jego odpowiedź i byłam pewna, że ona prędzej czy później nadejdzie. Ale Chad stał tylko

na środku pokoju z taką miną, jakbym go uderzyła. Kiedy nic mi nie odpowiedział, krzyknęłam, mając
nadzieję wreszcie wymusić na nim jakąś reakcję: „Powinnam była posłuchać rad przyjaciół! A ja, głupia,
wierzyłam, że mnie kochasz. Powinnam była się domyślić, że to mój majątek tak cię pociąga”.

- Lizo! Jak mogłaś?! - Charity nie wierzyła własnym uszom.
- Już w chwili, gdy co mówiłam, żałowałam tych słów. Wiedziałam, że posunęłam się za daleko, ale byłam

przekonana, że teraz on zapewni mnie o swojej dozgonnej miłości. Już tak wiele czasu upłynęło od chwili,
gdy po raz ostatni wyznał mi miłość. Chciałam to usłyszeć. Potrzebowałam tego. Ale on tylko spojrzał na
mnie tymi swoimi zimnymi zielonymi oczami, aż dreszcz mnie przeszedł. Nie mogłam wytrzymać jego
spojrzenia i odwróciłam wzrok. W końcu, w ogłuszającej ciszy usłyszałam jego bardzo cichy i spokojny
głos: „Tak, zdaje się, że powinnaś posłuchać rad przyjaciół. Jak to dobrze, lady Lizo, że na czas zrozumiałaś
swój błąd. Dobrze dla nas obojga, gdyż zdaje się, że i mnie oszczędziłaś poważnego błędu. Proszę przekaż
moje uszanowanie rodzicom”. Zraniona i zaskoczona usiłowałam coś powiedzieć. Odwróciłam się
i chciałam go zatrzymać, ale już go nie było. W chwilę potem usłyszałam odgłos zamykanych drzwi.
Myślałam oczywiście, że wróci. Ale nie wrócił. Po paru dniach wysłałam do niego list z przeprosinami za
bezmyślne zachowanie i prośbą, by przyszedł mnie odwiedzić. Właśnie wtedy służący przyniósł mi
wiadomość, że Chad wyjechał. Dopiero po paru miesiącach dowiedziałam się, że popłynął do Indii. Nie
zależało mu na mnie nawet na tyle, poczekał na moje przeprosiny.

Wycieńczona opowieścią Liza opadła na krzesło. Charity tylko się jej przyglądała, a po chwili zapytała

cicho:

- I nigdy do niego nie napisałaś, by wyjaśnić...?
- Co wyjaśnić? To on wyjechał. To on odszedł. Starałam się zapewnić go o moim oddaniu, a on obrócił

przeciwko mnie moje własne słowa. Mam w końcu swoją dumę.

- Oj, masz, Lizo. Z pewnością masz - odrzekła siostra. - I mam nadzieję, że wystarcza ci ona zamiast

miłości Chada.

Liza patrzyła na nią zaskoczona.

Minęło kilka dni, zanim Liza znowu zobaczyła się z Chadem. Pewnego poranka wyszła z domu ubrana

w zwykłą suknię, jedną z tych, które zakładała wychodząc do miasta. Koło swojego powozu stojącego przed
domem zobaczyła dwukółkę Chada.

Widząc, że też właśnie wychodzi z domu, kiwnęła mu uprzejmie głową. Z niezadowoleniem zobaczyła

w jego oczach błyski rozbawienia, gdy patrzył na jej prostą, ponurą suknię.

- Czyżbyś miała zamiar znowu odwiedzić rozpustny przybytek Mamony? - zapytał ironicznie.
- Jadę na spotkanie z Thomasem.
Chad zawahał się, ale po chwili podszedł do niej.
- Ja też jestem z nim na dziś umówiony. Może pojedziemy razem?
Liza gwałtownie szukała wymówki, lecz z przerażeniem zdała sobie sprawę, że bliskość tego rudowłosego

pirata odbiera jej zdolność logicznego myślenia. Zdołała jedynie wykrztusić:

- To bardzo miłe z twojej strony. Może pojedziemy moim powozem? Na gorszące spotkania z finansistami

wolę jeździć w krytych pojazdach.

W kilka chwil później, siedząc ramię przy ramieniu, przejechali przez Mayfair, przez St. James, obok

Pałacu i wreszcie na Pall Mall. Liza każdą cząstką ciała reagowała na jego bliskość. Wcisnęła się
w najdalszy kąt powozu i niemile odczuwała podskoki kół na nierównej drodze. Wygładziła suknię na
kolanach i usiłowała wymyślić jakiś bezpieczny temat rozmowy. Gdy Chad się odezwał, aż podskoczyła.

- Co takiego? - zapytała niepewnie.
- Zapytałem, jak się wam udała wyprawa do Richmond.
- Wyprawa... ach, tak - wymamrotała, zdając sobie doskonale sprawę, że robi z siebie idiotkę. Spojrzała na

niego z ukosa, zastanawiając się, czy okropne pomówienia Charliego Summersby dotarły już do jego uszu.
Zdawało się jednak, że zadał pytanie zupełnie niewinnie. Uśmiechnęła się z wysiłkiem i powiedziała
spokojnie: - Obawiam się, że miałeś rację. Jest jeszcze za wcześnie na takie zabawy. Było zimno i mokro,
a ledwo wyjechaliśmy z parku, zaczęło padać. Aż dziwne, że nikt się nie rozchorował.

- Wiosna to zaskakująca pora roku - przytaknął Chad.
- Chyba masz rację - rzekła nie bardzo wiedząc, jak ma go zrozumieć. Na szczęście zajechali już przed

dom zajmowany przez szanowną firmę Stanhope’a, Fincha i Harcourta.

Ani Liza, ani Chad nie zajęli Thomasowi dużo czasu. Czekała na Chada krótko w przyległym gabinecie, aż

usłyszała zbliżające się męskie głosy. Dołączyła do obu panów, gdy skończyli omawiać szczegóły.

- Czy mi się zdaje, czy też usłyszałam nazwę „Macclesfield”? - zapytała.
- Tak - odparł zupełnie nie zaskoczony. - Mam zamiar zbudować tam przędzalnię. Czyżbyś znała ten

zakątek kraju?

- Niezbyt dobrze, chociaż wiem, że są to tereny pod uprawę jedwabiu. - Odwróciła się do Thomasa. - Czy

mówiłeś Chadowi coś o moich inwestycjach? Ależ skąd. - Sama odpowiedziała na swoje pytanie
i roześmiała się. - To nie w twoim stylu.

- Czy naprawdę masz tam przędzalnię? - Chad był szczerze zdziwiony.
- W pewnym sensie. Nie jestem jej właścicielką, ale mam część udziałów kilku firm ze Spitalfields.

Zatrudniłam kilka rodzin do pracy w składzie Jacquarda, przy maszynach, które kupiłam we Francji. Nie
jest to duże przedsiębiorstwo, ale produkujemy całkiem niezły jedwab i wstążki. - Pożegnawszy się
z Thomasem, wyszli z budynku. Po drodze do powozu, Liza zapytała zimno: - Odkąd to interesuje cię
wyrób jedwabiu?

- Jestem właścicielem pięciu zakładów w Indiach. Są to fabryki położone niedaleko miejsc wylęgowych

jedwabników. Nitki z kokonów są w nich oddzielane, a dopiero potem transportowane do innych krajów
w celu dalszego przetworzenia. Na przykładzie moich własnych inwestycji w Madrasie wiem, że
przędzalnie jedwabiu są bardzo rentownym przedsięwzięciem.

Liza przez długą chwilę patrzyła na niego bez słowa, po czym powiedziała powoli:
- Nie miałam pojęcia, że twoje inwestycje są tak różnorodne.
Chad pospiesznie pomógł jej wsiąść do powozu. W drodze rozmowa nie kleiła się, a gdy przyjechali na

miejsce, Liza pożegnała go szybko i zniknęła w głębi domu.

Późnym popołudniem Chad wchodził po schodkach do klubu Jacksona na Bond Street. Rozmyślał właśnie

o uroczym południu, które spędził w towarzystwie czarującej lady Rushlake. Jak zawsze w jej obecności,
czas zdawał się zwalniać swój bieg. Nieomal roześmiał się w głos na wspomnienie jej uśmiechniętej buzi
w cieniu tego paskudnego kapelusza. Jakże była niemądra sądząc, że okropny ubiór odbierze jej choćby
gram uroku osobistego. Złociste loki wymknęły się spod spinek i dziewczyna wyglądała tak uroczo że Chad
resztką sił powstrzymywał się, by nie dotknąć jej cudownie gładkiego policzka.

Do diabła! Był wściekły na siebie, że stare uczucia znowu biorą nad nim górę. Nie powinien był

proponować wspólnej jazdy do miasta.

- Chad! Już myślałem, że się nic zjawisz!
- Jamie! - Chad podniósł oczy i uśmiechnął się do młodego człowieka czekającego na niego u szczytu

schodów. - Przepraszam za spóźnienie... coś mnie zatrzymało. Czy Fairburn już jest?

- Przebiera się. Nie mógł się ciebie doczekać. Obiecuje, że dziś zmiecie cię z maty.
Chad ze śmiechem poszedł za swoim przyjacielem, Jamesem, a właściwie jego wielmożnością lordem

Whissenhamem. Reszta popołudnia upłynęła szybko i wyczerpująco na ringu. Dużo później, ociekając
potem i wymieniając przyjacielskie szturchańce, udali się do szatni. Chad skinął głową dżentelmenowi,
który właśnie wychodził.

- Selwyn! Jak miło cię widzieć, stary przyjacielu... nie zauważyłem, kiedy wszedłeś.
Ku jego zaskoczeniu, mężczyzna nie odpowiedział i poszedł swoją drogą. Zdawało się, że nie słyszał.
Chad odwrócił się do Jamiego z pytającym spojrzeniem.
- Co, do diabła... - zaczął, lecz z jeszcze większym zdziwieniem zobaczył, że spuszcza oczy. - Jamie?
Chad poczuł wzbierającą wściekłość. Jamie wymienił porozumiewawcze spojrzenia z Stephenem

Fairburnem, który właśnie do nich dołączył i najwyraźniej widział całe zajście.

- Czy któryś z was powie mi z łaski swojej, o co tu chodzi. - Chad mówił spokojnie, lecz w jego głosie

pobrzmiewała groźba.

Stephen Fairburn westchnął ciężko i położył mu dłoń na ramieniu.
- Tu nie jest miejsce na takie rozmowy, przyjacielu.
W kilka chwil później trzej mężczyźni siedzieli w kawiarence niedaleko Klubu Jacksona.
- No dobra, wyrzućcie to z siebie - zakomenderował Chad głosem nie znoszącym sprzeciwu. - Powiedzcie

mi, dlaczego facet, z którym przyjaźnię się jeszcze od szkolnych czasów, nagle udaje, że mnie nie zna?

Na chwilę zapadła cisza, a potem Jamie wypalił:
- To się znowu zaczęło, Chad.
- Plotki - dokończył Fairburn widząc nic nie rozumiejące spojrzenie przyjaciela.
- Dobry Boże! - Chad poczuł, że jakaś lodowata dłoń zacisnęła się w jego wnętrzu. Dreszcz przebiegł mu

po karku.

- Masz na myśli...
- Tak. - W głosie Jamiego brzmiał niepokój. - Takie same świństwa jak... jak wtedy. Opowiadają je sobie

ci sami co przedtem... plotkarze i śmiecie, którzy nawet cię nie znają.

- To prawda - poparł go Fairburn. - Ci, co cię znają, wiedzą, że to wszystko brednie wyssane z palca.
- Tak jak Selwyn? - zapytał z bólem Chad.
- Och, Selwyn. - Jamie wzruszył ramionami. - Nigdy cię nie lubił od czasu, gdy w trzeciej klasie nie

chciałeś się podporządkować jemu i Asshetonowi Minorowi. Chyba nie upomniałeś, jakie były z nich
przyjemniaczki?

Chad po raz pierwszy uśmiechnął się ciepło.
- O ile dobrze pamiętam, byłem już w bardzo opłakanym stanie, gdy wy dwaj się pojawiliście. - Pociągnął

długi łyk ale. Powiedzcie mi teraz, co to znowu za plotki. Chyba tym razem nie mają podstaw, by nazywać
mnie łowcą posagów?

- Nie - zgodził się ponuro Jamie. - Teraz mówią, że jesteś złodziejem. Wiem - nie dał przyjacielowi dojść

do słowa. - Sześć lat temu oskarżyli cię o kradzież Naszyjnika Królowej, ale twój ojciec położył kres
plotkom. Przynajmniej niektórzy mu uwierzyli.

- Teraz to całkiem co innego - wtrącił się Fairburn. - Mówią, że okradłeś swojego pracodawcę w Indiach.
- Sir Wilfreda Bascombe’a? - Chad nie mógł uwierzyć.
- Jeżeli tak nazywa się ten facet z Kalkuty...
Chad przytaknął.
- Cóż, ludzie mówią, że sir, ehm... Wilfred zwolnił cię gdyż przyłapał cię na kradzieży pieniędzy

i przedmiotów należących do niego... czy jego firmy. Nie oskarżył cię, bo nie miał dostatecznych dowodów,

ale i tak wszyscy wiedzą, że to ty...

- Rozumiem... - zamruczał Chad. - Domyślam się, że mój mały sukces za granicą też zawdzięczam

złodziejstwu?

- Właśnie. Słyszałem, że trudniłeś się wszystkim... od piractwa aż po handel niewolnikami.
- Dobry Boże - powtórzył Chad.
- Podobno żaden przyzwoity Anglik w Indiach nie podałby ci ręki.
- Ależ to niedorzeczne! - Nie bardzo wiedział, co powiedzieć. - Jak to się, na miłość boską, zaczęło?
- A czy przyszło ci do głowy, mój stary - zapytał łagodnie Fairburn - że może te plotki są dziełem

obliczonym specjalnie na to, by cię zniszczyć?

- Tak - burknął Chad, ale pod ich pytającymi spojrzeniami potrząsnął głową. - To tylko przeczucie. Nie

rozumiem, po co rozprzestrzeniać plotki, które tak łatwo jest obalić? To znaczy, przecież jeżeli ktokolwiek
utrzymuje stałą korespondencję ze znajomymi w Indiach, szybko się przekona, że mam rana doskonałą
reputację.

- Tak, ale to zajmie sporo czasu - odparł Jamie po chwili zastanowienia. - Może twojemu wrogowi zależy

na czasie. Ostatnio, jego... lub jej... efektem działań było pozbawienie cię awansu. Ciekawe, o co teraz
chodzi?

- Taak - rzekł Chad wbijając w niego nieruchomy wzrok. - Mam wrażenie, że tym razem chodzi o coś

więcej niż awans. Tym razem... - Podniósł się raptownie. - Panowie, muszę was opuścić Dziękuję za
wszystko, co dla mnie zrobiliście. - zawahał się. - Gdy przed sześcioma laty wyjeżdżałem z Anglii,
myślałem, że już zupełnie nie mam przyjaciół. Udowodniliście, jak bardzo się mylę. Wiem, że zwykłe
podziękowanie to za mało, ale to wszystko, na co mnie dzisiaj stać.

- Dudek! - mruknął lord Whissenham.
- Pochlebca! - dodał pan Fairburn i zaczerwienił się.
Chad wyszedł z uśmiechem na ustach.

Chad, zatopiony w myślach, zręcznie prowadził swoją dwukółkę przez zatłoczone ulice Londynu. Dobry

Boże, jak mógł być aż tak głupi... aż tak naiwny? Jego myśli pobiegły bolesnym torem aż do tego fatalnego
dnia przed wielu laty, gdy zdał sobie sprawę, że jego życie legło w gruzach za sprawą jednej głupiej plotki.

Kiedy po raz pierwszy usłyszał o pomówieniach, był zaskoczony i potraktował to z niedowierzaniem.

Potem doszło do tego upokorzenie i furia. Ale nawet gdy jego ukochana Liza obróciła się przeciwko niemu,
obarczał winą swój los i przeklinał go. Rozgoryczony na niesprawiedliwość świata, wreszcie zrozumiał, ile
nieszczęścia może spowodować plotka. Jedno małe kłamstewko wyszeptane komuś do ucha, kilka dalszych
spotkanych na drodze, snujących się jak delikatne nitki babiego

lata, aż w końcu, zanim się spostrzeżesz,

oplączą cię Jak pajęczyna. Widział, jak spotykało to innych; widział ich życia zrujnowane przez jedno
nieostrożnie wypowiedziane kłamstwo, które nabrało własnego życia i przerażających rozmiarów. Zawsze
był pewien, że spotkał go podobny los.

No i Liza. Obraz znowu się zmienił. Boże, jakim był głupcem! Był gorzko rozczarowany, że nie dostał

awansu, ale wiedział, że dla Lizy niczego co nie zmieni. Dla jego cudownej Lizy, której szafirowe oczy
i nieskończona piękność skradły mu serce, a inteligencja, cięty język i niepohamowana pasja zniewoliły
duszę.Tak długo nie przyjmowała do wiadomości oszczerstw na temat, tak długo i rozpaczliwie go broniła!
Obserwował z bólem jak jej wiara umiera. Uwierzył, że umarła także jej miłość do niego. Z jakiegóż by
innego powodu odwróciła się do niego plecami owej fatalnej nocy?

Dopiero teraz zrozumiał, że powodem jej zachowania były nie tylko plotki. Trucizna była wsączana do jej

umysłu o wiele sprytniej, z wyjątkową chytrością i przewrotnością. Może więc źle ją ocenił? Czy przy całej
swojej niewinności mogła ponosić odpowiedzialność za rozpad ich związku?

Chad nie miał już wątpliwości, że ktoś bardzo dokładnie zaplanował zmiecenie go z powierzchni ziemi.

Nie miał też wątpliwości co do tożsamości spiskowca. Zdawało się, że jego wróg szykuje się teraz do
powtórzenia ataku.

Podjeżdżając pod drzwi domu, Chad uśmiechał się do siebie. Jak dobrze się składa, że nie jest już

niedoświadczonym młodzikiem, bez władzy i pieniędzy.

Do wieczora zastanawiał się nad nurtującymi go problemami i Jem January zmuszony był aż dwa razy

pukać do drzwi jego pokoju, nim wreszcie doczekał się odpowiedzi.

Ku wielkiemu zaskoczeniu Chada Jem z łatwością dopasował się do stosunków panujących w domu. Po

pierwsze, postarał się o dobre stosunki z Ravi Chandem i po krótkim czasie słychać było ich rozmowy

prowadzone z wielką werwą w łamanej angielszczyźnie przemieszanej ze złodziejskim slangiem.

Jednak najbardziej cieszył Chada fakt, że przechwałki Jema o znajomości spraw dotyczących garderoby

nie były wyssane z palca. Wysokie buty do konnej jazdy lśniły niesamowitym blaskiem, a krawaty były co
dzień krochmalone. Marynarki wydawały się być zawsze świeżo wyprasowane, co graniczyło nieomal
z cudem.

Jem pomógł Chadowi przebrać się do obiadu. Właśnie podawał panu specjalnie na tę okazję wybraną

kamizelkę.

- Dziękuję, Jem, ale dzisiejsze przyjęcie nie będzie wcale aż tak wystawne. Nie potrzebuję satynowej

haftowanej kamizela Wystarczy mi coś prostszego.

Jem potrząsnął głową.
- Wydawało mi się, że powinien pan założyć coś bardziej szykownego.
- A to niby dlaczego? - Chad z zaskoczeniem odwrócił się do młodego człowieka. - Czyżbyś uważał, że

powinienem zrobić dobre wrażenie?

- Nie - odrzekł nowo zatrudniony służący. - Ale... - Urwał, niezręcznie wzruszając ramionami.
- No co, Jem? - zapytał ostro Chad. - O co ci chodzi?
- O nic. - Jem był najwyraźniej zakłopotany. - Zupełnie o nic. Właściwie pochwaliłem się kilku

znajomkom, że pracuję teraz dla pana. Oj, byli ci oni zachwyceni, byli. Ale to są chłopaki, które zawsze
mają oczy i uszy szeroko otwarte. Gdy tak sobie z nimi gadałem, usłyszałem jakieś dziwne strzępki
informacji, jeżeli wie pan, o co mi chodzi.

- Strzępki informacji? Chcesz powiedzieć, plotki?
- No, tak, tak też można to nazwać. Ale ja i tak nic a nic im nie wierzyłem.
- A niby dlaczego nie wierzyłeś? - Chad uśmiechnął się niepewnie. - Przecież wcale tak dobrze mnie nie

znasz?

Jem patrzył na niego przez długą chwilę, po czym powiedział powoli:
- Panie, obijam się po ulicach Londynu już długie lata

i jeszcze jakoś żyję. - Chad spojrzał na niego

pytająco, więc potarł nos ręką i wyjaśnił: - Chodzi o to, że w tym mieście nikt, kto nie potrafi rozróżniać
informacji prawdziwych od fałszywych, długo nie pociągnie. Już dawno temu nauczyłem się odróżniać
porządnych ludzi od rekinów czy płotek. Po mojemu, pan jest porządny gość.

Chad poczuł się mile połechtany. Myślał chwilę, po czym podszedł do łóżka i pociągnął za dzwonek. Po

niedługiej chwili w drzwiach sypialni pojawiła się zwalista postać Ravi Chanda. Chad wskazał mu fotel
przy kominku i poprosił, by Jem także usiadł. Sam spoczął nie opodal na kanapie. Mówił powoli,
z namysłem

- Ravi Chand, Jem właśnie opowiedział mi ciekawą historyjkę. Podobno słyszał na mieście niepokojące

plotki o twoim znakomitym chlebodawcy.

Hindus popatrzył z ukosa na chłopaka, zanim zwrócił się do Chada. Po chwili wahania powiedział:
- Czy to tego samego rodzaju plotki, jakie wygnały cię do Indii?
Jem spojrzał na niego zaskoczony.
- O rany! Nie wiedziałem, że znasz tak dobrze angielski. Mówisz jak jakiś jaśnie wielmożny pan!
Białe zęby zalśniły w ciemnej twarzy Ravi Chanda, gdy Hindus uśmiechnął się przekornie.
- Dawno temu nauczyłem się, że Anglicy nie sądzą, by jakiś cudzoziemiec mógł mówić poprawnie ich

językiem. Zadziwia mnie natomiast, że oni sami nie uczą się żadnych obcych jeżyków. Zdają się uważać to
za stratę czasu. Ponadto bardzo bawią ich błędy językowe popełnione przez obcokrajowców, ponieważ
zazwyczaj robię to, czego się po mnie oczekuje, spełniam i te oczekiwania.

Jem patrzył na niego z rozdziawionymi ustami. Nawet gdyby Hindusowi wyrosła druga głowa, chłopak nie

byłby bardziej zaskoczony. Nie zareagował też, gdy Chad powiedział spokojnie:

- Zapewne zgodzi się pan, panie January, że poprawne lub niepoprawne użycie języka może mieć

najróżniejsze zastosowania. - Jem poprawił się na fotelu, a Chad mówił dalej z uśmiechem: - Zastanawiam
się, czy ty i twoi, ehm... kolesie nie moglibyście oddać mi paru przysług.

- Jasne jak słońce, jeżeli tylko się da. Mam nadzieję, że to nic nielegalnego? Chyba nie chce pan, żebyśmy

kogoś sprzątnęli?

- O nie, nic z tych rzeczy. No i oczywiście nieźle wam zapłacę. Chciałbym, żebyś ze swoimi przyjaciółmi

poobserwował pewnego znanego mi dżentelmena. Nazywa się Giles Daventry.

Łagodna twarz Jema przybrała dziwny wyraz. Odwrócił się i włożył nie chcianą kamizelkę z powrotem do

szafy.

- Czy ten pański Daventry sprawia kłopoty? - zapytał, cały czas zajęty poprawianiem ubrania.
- Nie mam żadnych dowodów, ale podejrzewam, że nie życzy mi najlepiej. Jeżeli chodzi o same plotki, to

będę musiał jakoś je wyjaśnić. Na razie jednak zależy mi na zlokalizowaniu źródła. Jestem pewien, że Ravi
Chand udzieli ci wszelkiej pomocy, jakiej mógłbyś potrzebować.

Ciemnoskóry olbrzym wstał i uśmiechnął się do chłopaka, na co ten zachichotał.
- Nie bardzo wiem, jak mógłbyś kogoś śledzić, ale znajdą się chwile, w których będę potrzebował twojej

pomocy.

Patrzył, jak Ravi Chand dostojnie opuszcza pokój, po czym wybrał z szafy jeszcze jedną kamizelkę. Tym

razem Chad kiwnął głową z aprobatą, więc pomógł mu ją założyć. Potem odsunął się o krok, by podziwiać
efekt.

- No, pięknie. Wygląda pan jak malowanie.
Chad uśmiechnął się do niego z udawaną skromnością; wziął kapelusz, rękawiczki, laskę i wyszedł

z pokoju.

W kilka dni po rozmowie z Jemem Januarym Chad staś wraz z lady Charity Rushlake w hallu Picadilli,

gdzie właśnie urządzono wystawę poświęconą wykopaliskom z Egiptu. Oglądali sarkofagi ustawione
wzdłuż ścian pomieszczenia.

- Jak ja się dałem na to namówić? - nadal dziwił się sam sobie.
- Tak bardzo chciałam zobaczyć tę wystawę - odrzekła promiennie Charity. - Wiesz przecież, że nikt dziś

o niczym innym nie mówi. Pomyślałam, że skoro interesujesz się sztuką, a będziesz chciał to zobaczyć. -
Ujęła go pod ramię i poprowadziła ku schodom na piętro. - Jestem pewna, że ci się spodoba.

Chad przystanął, patrząc na nią podejrzliwie.
- Od kiedy to interesujesz się sztuką starożytną, młoda damo?
- Od kiedy stało się to modne, rzecz jasna. - W jej śmiechu było coś zaraźliwego. Pociągnęła go za rękaw.

- No, chodź. Bardzo proszę.

Kilka kroków za nimi dreptała Peggy, pokojówka Charity. Gdy młodzi weszli na piętro, służąca, cały czas

uważnie obserwując swoją panią, opadła na ławeczkę.

- A to - wskazała Charity małe gliniane przedmioty - według przewodnika są kartusze. Zdaje się, że było to

coś w rodzaju grawerowanych talerzy faraonów.

Chad zauważył, że gdy mówiła, ani razu nie spojrzała na eksponaty w gablocie; jej oczy cały czas biegały

po pokoju, jak gdyby kogoś szukała.

Nagle jej wzrok się zatrzymał, a na policzki dziewczyny spłynął rumieniec.
- Ojej! - zawołała. - To John Weston! Ciekawe, co on tutaj robi. - Nareszcie wypuściła z gorączkowego

uchwytu rękaw marynarki Chada i nieomal podbiegła do młodego człowieka stojącego po drugiej stronie
komnaty.

Chad westchnął ze zniecierpliwieniem. Więc to o to chodziło! Młodociana pannica wystawiła go do wiatru

równie sprytnie, co niejeden rekin oszukujący swoją ofiarę. Najwyraźniej jego rola tego popołudnia
ograniczała się do grania przyzwoitki tej bezczelnej pary. Wzdychając głęboko, podążył za dziewczyną.
Gdy podchodził, obdarzyła go promiennym uśmiechem.

- Chad, czy znasz pana Westona? - Dokonała stosownej prezentacji i dodała: - Pan Weston interesuje się

możliwością poprawy plonów. Parę razy rozmawialiśmy o tym.

Rzuciła Chadowi pełne nadziei spojrzenie, a on wymruczał jak to miło jest mu poznać pana Westona.
John Weston zaczął się jąkać, w końcu wykrztusił coś uprzejmego po czym zapadła niemiła cisza.
- Jeżeli chcesz pooglądać wystawę, Chad, to nie musisz czekać na nas - powiedziała niewinnie Charity. -

Jestem trochę zmęczona i chciałabym na chwilę usiąść. Jestem pewna, że Jo... to jest pan Weston, dotrzyma
mi towarzystwa.

Młody człowiek jeszcze bardziej się zaczerwienił.
- O, tak. To będzie dla mnie prawdziwa przyjemność, lady Charity.
- Na szczęście nie będzie to konieczne - rzekł gładko Chad. - Tam w rogu widzę ławeczkę, na której

wszyscy doskonale się zmieścimy.

Policzki dziewczyny pokryły się szkarłatem, a oczy zabłysły.
- Pewno podejrzewasz, że specjalnie cię tu przywlokłam. Na pewno myślisz, że zaplanowaliśmy to

z Johnem.

- Ależ Charity, nie wolno ci tak mówić do pana Lockridge’a. - Weston podniósł dłoń na znak protestu. Ale

Chad odrzekł gładko:

- Prawdę mówiąc myślę, że zaaranżowałaś tę sytuację wcale nie pytając pana Westona o zdanie. - Obrócił

się do Johna. - Na pańskim miejscu poważnie bym się zastanowił, czy aby warto kontynuować znajomość
z obecną tu panną Machiavelli może wpakować pana w niezłe tarapaty.

- No nie! - Charity nie mogła uwierzyć własnym uszom. - Już otwierała usta, by coś powiedzieć, gdy

zamilkła pod surowym spojrzeniem Chada. Dalej już tylko słuchała go potulnie.

- A ty, moja droga, bardzo się mylisz, jeżeli sądzisz, że dam

ci się wciągnąć w te gierki. Daję ci pięć minut

na rozmowę z panem Westonem o uprawie ziemi, a potem zabieram cię do domu.

- Chad! - To był jęk rozpaczy. John Weston stał zdumiony obok nich, nie wiedząc, czy ma pocieszać

Charity, czy też może obrazić się na nich oboje.

- Nie chcemy zachowywać się nieodpowiednio - rzekł końcu, a Chad był zaskoczony pewnością i dumą

w jego fosie. - Bardzo jest nam jednak trudno widywać się. Ani lady Burnsall, ani siostra Charity, lady
Elizabeth, właściwie nie zabroniły mi odwiedzin, ale...

- Ale nie zachęcają cię również. I to tylko dlatego, że John nie jest wicehrabią czy kimś takim, i dlatego, że

nie jest bogaty. To niesprawiedliwe! - zawołała dziewczyna w odwiecznym, bezradnym buncie młodości.

- Rozumiem. - Chad uśmiechnął się do własnych wspomnień. - Ja też byłem kiedyś młody... i zakochany...

Mam także doskonałą pamięć. I naprawdę wam współczuję. Nie mogę jednak pomagać wam w oszukiwaniu
lady Burnsall i lady Elizabeth.

- No tak, ale... - szepnęła Charity.
- Och, ale sam pan rozumie... - powiedział w tej samej chwili John.
- W oszukiwaniu - powtórzył Chad pewnie. - Nie możesz tak bezmyślnie ranić siostry. Chociaż nie

podzielam jej poglądów w tej sprawie, to ona i matka decydują o twojej przyszłości. To jest ich prawo.

Charity zacisnęła usta. Nic nie odrzekła, lecz w jej oczach czaiła się furia.
- Jednakowoż nie mam zamiaru popsuć wam dziś nastroju - kontynuował Chad. - Obiecuję, że zrobię, co

w mojej mocy, by przekonać lady Lizę i jej matkę, by spojrzały na pana Westona nieco łaskawiej.

To musiało zadowolić dziewczynę. Chad zaprosił ich do pobliskiej cukierenki na kawę i ciastka, więc

reszta popołudnia upłynęła w przyjaznej atmosferze. Większość czasu rozmawiali o agronomicznych
projektach Johna Westona i Chad musiał przyznać, że wiedza młodego człowieka była doprawdy
imponująca.

- Zdaje pan sobie sprawę, że populacja Anglii stale rośnie - mówił z zapałem John. - Równocześnie maleje

ilość gruntów nadających się pod uprawę. Dlatego uważam, że powinniśmy zwiększyć wydajność z hektara
poprzez wzmocnienie nasion i inne udoskonalenia roślin.

Ku rozbawieniu Chada, Charity siedziała na brzegu krzesła, chłonąc każde słowo chłopca.
- No widzisz? - powiedziała do niego, choć nadal z uwielbieniem patrzyła na Johna. - Mówiłam ci, że jest

genialny.

- Właśnie zaczynam ci wierzyć - odrzekł zamyślony. Po czym zwrócił się do Westona: - Opowiedz mi

o tym swoim mangel-wurzlu.

Kilka godzin później, odprowadzając Charity do domu na Berkeley Square, Chad podjął ich wcześniejszą

rozmowę.

- Podtrzymuję to, co powiedziałem. - Popatrzył z uśmiechem w jej zaniepokojone, brązowe oczy. - Nie

mam zamiaru brać udziału w twoich intrygach. Chcę także, byś mi obiecała, że nikogo nie będziesz w nie
wciągać.

- Ja go kocham - odparła dziewczyna z rozbrajającą szczerością.
- Rozumiem. Czyżbyś myślała o poślubieniu tego chłopca.
Spuściła oczy i zaczęła się bawić paskiem torebki.
- John jeszcze nie poprosił mnie o rękę. Właściwie... - podniosła głowę - ...nic mi jeszcze nie powiedział.

Wiem jednak, że odwzajemnia moje uczucia. To ta jego przeklęta

duma nie pozwala mu wyznać mi miłości.

- Chad nagle się rozkaszlał. - Naprawdę. On uważa, że ponieważ pochodzi z prostej rodziny, jest biedny
i nie ma perspektyw na przyszłość, nie jest mnie godny. Czy słyszałeś kiedykolwiek podobne bzdury?

- Nigdy - odrzekł niepewnie Chad.
Patrzyła na niego przez długą chwilę, po czym uśmiechnęła się ponuro.
- Wiem, o czym myślisz. Chyba nie powinnam mieć pretensji do Lizy, co? Ale czy ty naprawdę nic nie

rozumiesz? John jest... cudowny. I bardzo mądry. Niektóre z jego eksperymentów doskonale się udały. Jego
rodzice mają farmę w Yorkshire, gdzie od dwóch lat hodują nową odmianę lnu.

- Len nie należy do podstawy produkcji roślinnej tego kraju. - Chad zmarszczył brwi. - Jest zbyt delikatny,

zbyt łatwo zagłuszają go chwasty. Nie należy też do roślin spożywczych.

- Ale John wyhodował ziarna, które są odporne na chwasty, a poza tym są wyjątkowo odżywcze,

szczególnie dla małych cielaków.

- To już coś. - Chad zamyślił się. - Zastanawiam się, czy by nie... - Ale właśnie dotarli do domu

Rushlake’ów i nie dokończył na głos swojej myśli. Oddał lejce czekającemu służącemu i pomógł
dziewczynie wysiąść z dwukółki.

- Wejdziesz? - zapytała Charity. - Jest już późno, może więc zostaniesz na obiedzie?
- Myślę, że miałaby tu coś do powiedzenia twoja siostra. - Chad uśmiechnął się. - Ponadto mam już plany

na wieczór. Nie wiem, jak mam ci się odwdzięczyć za przemiłe popołudnie. Ale muszę jednocześnie
przyznać, że nieźle dałaś mi do myślenia.

Odprowadziwszy dziewczynę do drzwi, ukłonił się jej zamaszyście i poszedł do siebie.

Po wejściu do domu Charity oddała pokojówce kapelusz i narzutkę, po czym udała się do swojego pokoju.

Na schodach spotkała Lizę, która właśnie wychodziła z gabinetu.

- Nie miałam pojęcia, że jest już tak późno - zauważyła, patrząc na mały zegarek przypięty do sukni. -

Czas przebrać się do obiadu. - Objęła Charity w pasie i zapytała: - Dobrze bawiłaś się z Chadem? Gdzie
byliście? Na wystawie egipskiej?

- Tak, było bardzo miło. - Charity zaczerwieniła się. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie przyznać się

siostrze do popełnionego przewinienia, ale Liza przerwała jej rozmyślania.

- Czy pamiętasz, że będziesz dziś jadła sama? Idziemy z mamą do Carlton House.
- Tak bym chciała iść z wami! Nigdy nie byłam wewnątrz rezydencji regenta.
- I dziękuj za to Bogu - jadowicie odparła siostra. - Będzie niemożliwy tłok i mnóstwo pań mdlejących

z gorąca... albo po prostu dlatego, że znajdują się w oszałamiającym towarzystwie regenta.

Później, tego samego wieczora, przeciskając się wraz z matką przez zatłoczony korytarz Carlton House,

Liza zdała sobie sprawę z prawdziwości własnych słów. Zebranie tego wieczora należało do najbardziej
demokratycznych, gdyż obok osób dobrze urodzonych i utytułowanych można było spotkać ludzi z niższych
warstw społecznych, zaproszonych tylko dlatego, gospodarz uważał ich za czarujących, zabawnych lub
użytecznych. Przyjęcie sygnalizowało rozpoczęcie sezonu i otwierało niekończący się ciąg tegorocznych
zabaw i balów. Dlatego też zaszczyciła je cała śmietanka towarzyska Londynu.

Liza uśmiechnęła się sama do siebie. Miała zapewnioną pozycję towarzyską ze względu na majątek

i zapewne dlatego dostała zaproszenie na bal. Podejrzewała jednak, że równie dobrze mogło to być zasługą
jej zmarłego ojca, który był ulubionym i najbardziej zaufanym doradcą finansowym księcia regenta.

Rozejrzała się dokoła. Właśnie weszły do purpurowo udekorowanego pokoju, którego ściany zdobiły

insygnia oraz Order Podwiązki. Bogato zdobione wnętrze oświetlały kryształowe kandelabry, w których
z kolei, niby w lustrach, odbijały się niesłychane kosztowności. Dziewczyna czuła się jak zamknięta
w wypełnionej po brzegi szkatułce na klejnoty.

- Poczekaj, aż zobaczysz nowe skrzydło dobudowane do konserwatorium - powiedział znajomy głos.
Zobaczyła uśmiechniętego Gilesa. Powitała go radośnie i odwróciła się do matki, lecz zobaczyła, że jest

pogrążona w rozmowie ze swoim stałym wielbicielem, generałem sir Georgem Wharburtonem.

- Z kim tu przyszedłeś? - zapytała Gilesa.
- Z moim szwagrem, Farnsworthem. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Zazwyczaj nic bym sobie nie robił

z zatłoczonego przyjęcia Jego Wysokości, nawet gdybym dostał zaproszenie. Ale Frarnsworth potrzebował
wsparcia, żeby stawić dziś czoło regentowi. W końcu to on źle mu doradził w sprawie młyna Ketteringa.
Biedne książątko straciło przez niego masę pieniędzy.

- Czy jest tu gdzieś twoja siostra?
- Sukie? Nie, jak wiesz, lada moment spodziewa się rozwiązania. To będzie ich czwarte dziecko.

Wyglądasz dziś wyjątkowo pięknie, Lizo. Przy tobie bledną wszystkie obecne tu kobiety, łącznie ze
ślicznotkami namalowanymi na suficie. Mam nadzieję, że nie czujesz się urażona moimi słowami.

- Oczywiście że nie. - Liza spojrzała w górę i uśmiechnęła się. - Nie wiem tylko, czy mogę się równać

z Wenus i całym jej dworem.

Prawdę mówiąc ubrała się wyjątkowo starannie na dzisiejsze przyjęcie i doskonale wiedziała, że wygląda

wspaniale w wąskiej lazurowej sukni, na którą narzuciła srebrną pelerynkę z koronki.

- Na miłość boską - powiedziała za ich plecami lady Burnsall. - Tu jest niemożliwie gorąco. - Wachlowała

się energicznie zwracając się jednocześnie do generała: - George, jeżeli zaraz nie wyprowadzisz mnie do
ogrodu, chyba żywcem się ugotuję.

- Ojej! - Jej towarzysz czule poklepał ją po ręce. - Miałem raczej nadzieję, że zemdlejesz. Wtedy mógłbym

cię wynieść w ramionach.

- Nie przy dzieciach. - Dama zaśmiała się. Liza obserwowała ich z uśmiechem, gdy usiłowali przedrzeć się

przez tłum gości.

- Czyżby już się zdecydowali? - zapytał Giles.
- Wiele dla siebie znaczą - odrzekła. - Ale czy zakończy się to małżeństwem, to już zupełnie inna sprawa.
- Nie miałabyś nic przeciwko temu? Chodzi mi o to, że twój ojciec zmarł dopiero przed dwoma laty.

Wydawałoby się więc, że...

- Ależ nie. Bardzo się cieszę z ich związku. Rodzice bardzo się kochali i choć jestem przekonana, że mama

nie czuje wielkiej i porywającej miłości do generała, wiem, jak wiele dla

niej znaczy. Cieszę się, że jest im

razem dobrze.

- Ach tak - powiedział zamyślony Giles. - Czujesz... Dobry Boże!
Liza spojrzała w tę stronę co on i na końcu korytarza baczyła wysokiego dżentelmena, w którego włosach

odbijał się rudozłoty blask świec.

- Chad! - szepnęła. W tej samej chwili wchodzący podniósł głowę i ich oczy się spotkały. Natychmiast

przycichł szmer rozmów dokoła i Liza poczuła znajome uczucie. Zdawało się, że jest z nim sam na sam
w zatłoczonym pokoju. Wiedziała, że ją zobaczył, a jednak odwrócił się do grupki znajomych, z którymi
rozmawiał.

- Jak myślisz, co on tu robi?
Odwróciła się do Gilesa, ale dopiero po paru chwilach zrozumiała sens jego słów.
- Jak to, co tu robi?
- Wyrażę się jaśniej. Jak zdobył zaproszenie? - Giles dziwacznie przekrzywił głowę, by móc widzieć

Chada ponad zebranymi gośćmi.

- Doprawdy, Giles. Powiedziałeś to tak, jakby był banitą.
- No, niby nie. Jednak byłbym zdziwiony, gdyby nasz książę przyjął go z otwartymi ramionami. -

Odwrócił się do dziewczyny z powagą. - Nie chciałem ci tego mówić, Lizo, ale pomówienia na jego temat
przybierają na sile. Mam nadzieję, ze Chad nie wda się dziś wieczorem w żadną burdę.

- Jestem pewna, że sobie poradzi. - Liza poczuła wzbierający gniew.
- No tak... - Giles przerwał gwałtownie, jak gdyby przychodząc do siebie. - Oczywiście. Wcale nie

chciałem sugerować, że cały Londyn obrócił się przeciwko niemu. Mam tylko nadzieję, że... Mam nadzieję,
że przyjaciele nie odwrócą się dziś do niego plecami, jak to miało miejsce sześć lat temu.

Liza nie odpowiedziała, tylko odwróciła się, by skinąć głową znajomemu, który przechodził obok. Po

chwili nie mogła już nigdzie dojrzeć Chada.

Kilka chwil później pojawił się książę regent we własnej osobie, wywołując drobne zamieszanie i uczucie

oczekiwania. Wydawał się okrągłą baryłeczką, unoszącą się na fali jedwabiu i klejnotów. Szedł powoli
między gośćmi, tu wymieniając uprzejmości, tam całując dłonie. W końcu stanął przed Lizą a w jego
spojrzeniu, którym omiótł ją od stóp do głów krył się podziw dla jej urody i gustownego stroju.

- Lady Elizabeth! - wykrzyknął, muskając jej dłoń wydętymi wargami. Jego wysiłkowi towarzyszył

dziwny, skrzypiący dźwięk, a Liza ledwo powstrzymała się od zmarszczenia nosa, gdy poczuła zbyt mocny
zapach wody kolońskiej. - Wygląda pani, jak zwykle, czarująco! - Jego małe oczka mówiły wyraźnie,
o czym myśli, i dziewczyna zaczerwieniła się, składając ukłon. - Już zbyt wiele czasu upłynęło od czasu,
gdy zaszczyciła nas pani swoją obecnością, lady Lizo. Nie widzieliśmy pani od... mój Boże, mam wrażenie,
że od czasu świętowania zwycięstwa w zeszłym roku.

- Wasza wysokość ma doskonałą pamięć - odparła gładko Liza. - Zostałam zaszczycona zaproszeniem na

przyjęcie także tutaj, w zeszłym roku, w lipcu.

- Ach tak! - wykrzyknął. - Czy dobrze się pani bawiła? Mam wrażenie, że udało się znakomicie.
- W rzeczy samej, panie - odrzekła dziewczyna przypominając sobie niesamowity ścisk panujący w hallu

zbudowanym przez Johna Nasha specjalnie z okazji tego właśnie przyjęcia. - Baldachim z muślinu był
doprawdy urzekający i... niezwykły. - Nie dodała, że zapach kwiatów zdobiących podium dla orkiestry
nieomal zwalał wszystkich z nóg.

- Tak. - Regent zachichotał. - Nieźle się wtedy zabawiliśmy. Bitwa o Tuluzę była jednym z naszych

najważniejszych

zwycięstw. Prowadząc nasze wojska przez potworne szczyty Mont Rave wiedzieliśmy, że

będzie to punkt zwrotny w tej wojnie. Wielu wspaniałych chłopaków straciło tam życie. - W jego oczach
lśnił dziwny blask i Liza zesztywniała. Mówił to tak jakby sam prowadził armię, a przecież każde dziecko
wiedziało, że nigdy nie był w Hiszpanii, w każdym razie nie jako żołnierz.

Z trudem wróciwszy do teraźniejszości, regent otrząsnął się; cekiny na jego ubraniu zafalowały.

Zabrzęczały ordery przypięte na piersi. Raz jeszcze pochylił się nad dłonią dziewczyny.

- Jesteśmy wdzięczni, że przydała pani swoją obecnością nieco blasku naszemu skromnemu przyjęciu. –

Z uśmiechem jeszcze raz pocałował palce Lizy, po czym kiwnął głową Gilesowi, którego zresztą chwilę
wcześniej nie poznał, i podjął dalszą wędrówkę przez zatłoczoną salę.

Liza i Giles wymienili rozbawione spojrzenia.
- Uuuu! - westchnął Giles. - Zdaje się, że nasze książątko wkrótce dołączy do tatusia w zakładzie dla

obłąkanych. Prowadząc szarżę na Mont Rave, też mi coś!

- Cicho bądź, błaźnie. - Liza stłumiła wybuch śmiechu. - Jeszcze chwila i zostaniesz oskarżony o zdradę

stanu.

W tym samym momencie dołączyła do nich grupka przyjaciół i dziewczyna musiała odpowiadać na

pytania dotyczące regenta i swojej znajomości z nim.

Dopiero kilka godzin później znowu zobaczyła Chada. Towarzystwo szykowało się do kolacji i Liza

pozwoliła, by Giles poprowadził ją przez Owalny Salon udekorowany orientalnymi figurkami i statuetkami
z terakoty. Tym razem usłyszała Chada, zanim jeszcze go zobaczyła, i zdziwiła się bardzo, gdy
w odpowiedzi na jego słowa usłyszała delikatny głos kobiecy. Z nieoczekiwanym ukłuciem w sercu
zobaczyła, że jest z nim panna Caroline Poole. Czyżby był jej eskortą na dzisiejszym balu? Może to przez
nią otrzymał zaproszenie na przyjęcie - było powszechnie wiadome, że ojciec panny Poole należał do
zaufanych przyjaciół regenta.

Liza miała zamiar wycofać się, lecz Giles zdecydowanie popchnął do przodu.
- Lockridge! - zawołał z przyjaznym uśmiechem.
Chad obrócił się na pięcie i pochylił się nad dłonią Lizy. Panna Poole zdawała się zachwycona spotkaniem

znajomych

- Mam nadzieję, że wkrótce podadzą kolację. Umieram z głodu. Nie mówiąc już o tym, że zaraz się tu

ugotuję. Czarująco pani wygląda, lady Lizo.

Spojrzenie jasnoniebieskich oczu panny Poole spoczęło na szmaragdowym naszyjniku Lizy i wzrok jej się

rozjarzył, gdy dotarła do niej wartość tych klejnotów. Liza uśmiechnęła się i wymruczała w odpowiedzi
stosowny komplement. Prawda było, że Caroline wyglądała oszałamiająco w jasnoróżowej sukni ozdobionej
haftowanymi różyczkami.

- Dziwi mnie, że w ogóle się do siebie odzywacie - zauważył Giles. Jego roześmiane spojrzenie błądziło

między Lizą a Chadem, którzy wydawali się zaskoczeni. - Zdaje mi się, że powinniście być raczej na
wojennej ścieżce. W końcu zakład to zakład.

Chad spojrzał na Lizę, która odwróciła się do Gilesa.
- O czym ty mówisz? - zapytała z wymuszoną wesołością.
- Ależ moje dziecko, mam swoje źródła. - Pokiwał na nią palcem. - Nie wiem co prawda, jakie są stawki,

ale słyszałem, że niebagatelne.

Liza spojrzała szybko na Chada. Odezwał się bezczelnie:
- Dziwię się, że jej łaskawość nic ci nie powiedziała. Ma w swoim posiadaniu pewien drobiazg, na którym

mi zależy. Naszyjnik Królowej... zapewne o nim słyszałeś.

Jasne oczy Gilesa rozszerzyły się ze zdumieniem. Odwróci się gwałtownie do Lizy.
- Nie mówiłaś mi, że masz ten naszyjnik! - Jednak już po chwili odzyskał panowanie nad sobą. -

Przepraszam. Oczywiście nie musisz mi się zwierzać ze swoich interesów. Po prostu rozmawialiśmy o nim
tamtego wieczora... i nic nie wspomniałaś.

- Nie wspomniałam - przytaknęła ostro Liza. - Jak powiedziałeś, to moje interesy i nikogo poza tym. Nie

lubię ich załatwiać na forum całego świata. - Spojrzała na Chada - uśmiechał się niedowierzająco.

- Jakie to podniecające! - zawołała panna Poole. - O jaki naszyjnik chodzi? I co ty, Chad, postawiłeś?
Chad niechętnie podał im warunki zakładu, czego Liza słuchała z rosnącą wściekłością. Uważała, że

zakład jest prywatną sprawą między nią a Chadem i była zła, że tak lekko wyjawił wszystko innym.

- Więc to ty jesteś tajemniczym właścicielem Brightsprings. - Oczy Gilesa dziwnie lśniły. - A Liza latami

rozpaczała nad jego utratą. Czyżbyś odkrył jej czułe miejsce, by się zemścić?

Zanim Chad zdążył odpowiedzieć, został potrącony z tyłu przez korpulentną matronę. Odwróciła się, by

go przeprosić, jednak zobaczywszy, kogo potrąciła, zesztywniała i ledwo skinęła mu głową. Odeszła nie
wypowiedziawszy ani słowa.

- Przecież to była lady Moorehaven. - Caroline zdziwiła się. - Co jej się stało? Można by przypuszczać, że

wcale się nie znacie, a nie dalej jak tydzień temu byliśmy u niej na przyjęciu.

- Taak - mruknął Chad. - Zdaje się, że ostatnio wywołuję w tym mieście ogólną plagę niepamięci.
Giles wymienił z Lizą porozumiewawcze spojrzenia, po czym powiedział sztywno:
- Posłuchaj, stary, jest mi doprawdy bardzo przykro... to znaczy słyszałem, że... nie zdawałem sobie

sprawy... - Urwał i westchnął ciężko. - Posłuchaj, jeżeli chcesz wyjść stąd wcześniej by uniknąć
nieprzyjemności, będę szczęśliwy mogąc ci...

- Wyjść? - Pisnęła panna Poole. - O czym ty mówisz? - Odwróciła się do Chada. - O czym on mówi? Co

się stało lady Moorehayen? Jakie nieprzyjemności?

- Dobry Boże, ja i mój niewyparzony jęzor - rzekł Giles, zanim Chad zdążył zareagować. - Sądziłem, że

słyszeliście te plotki. Nie powinienem był nic mówić.

Caroline odstąpiła a na krok od Chada i spojrzała na niego zimno.
- Jakie plotki? Czy jest coś, o czym powinnam wiedzieć?
Spokojny głos Lizy przerwał narastającą nieprzyjemną ciszę.
- Na miłość boską, panno Poole, plotki istnieją od zawsze. Nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek się nimi

przejmował. Czyżby nie słyszała pani najświeższych? Dotyczą księcia Albemarle i hrabiny Worthing,
a przecież oboje są już dobrze po osiemdziesiątce.

Liza była zaskoczona własnym spokojem. W jednej chwili miała ochotę rąbnąć Chada czymś ciężkim

w łeb, a w następnej chciała wydrapać oczy tej wrednej lady Moorehaven i zamordować pannę Poole za
sprawienie mu przykrości. Miała wrażenie, że za moment eksploduje.

- Ma pani rację, lady Lizo. - Chad uśmiechnął się do niej, jednak gdy odwrócił się do Gilesa, w jego głosie

nie było już słychać przyjacielskich tonów. - Dzięki za współczucie, stary, ale radzę sobie znakomicie.
Plotka, podobnie jak szczęście, to zdradliwa kochanka. Na twoim miejscu pamiętałbym o tym.

- Może ktoś mi powie, o co tu chodzi? - poprosiła jękliwym głosem Caroline, lecz sama mówiła dalej,

zanim ktokolwiek zdążył jej odpowiedzieć. - Ojej! Nadchodzi jego wysokość. Może wreszcie dostaniemy
kolację?

Książę szedł przez salę, a tłum rozstępował się przed nim, gdy więc zbliżył się do nich, byli na widoku

wszystkich. Regent ukłonił się Lizie, po czym jego spojrzenie padło na Chada.

- Lockridge! - wykrzyknął i podszedł do niego.
Liza zamarła. Skąd książę znał Chada? Czyżby już słyszał nieszczęsne plotki? Czyżby miał zamiar

wyrzucić go z przyjęcia?

- Lockridge, przyjacielu! - Książę uśmiechał się wesoło i szczerze. - Cały wieczór cię szukałem.
Kątem oka Liza zobaczyła, że Gilesowi szczęka opada. Chad ukłonił się i wymamrotał pełne szacunku

słowa powitania.

- Słyszałem, że spodziewasz się gości? - powiedział książę.
- Tak, panie. Wiesz już zapewne, że odwiedzi mnie sir Alfred Bascombe. To on, jako pierwszy, zatrudnił

mnie, gdy przybyłem do Kalkuty. Od tamtej pory bardzo się przyjaźniliśmy. Przypłyną razem z żoną
w przyszłym tygodniu, zatrzymają się na dłużej.

- Możecie we trójkę wziąć udział w małym przyjęciu, które planuję wydać w przyszłym miesiącu. To nie

będzie nic wielkiego... jedynie paru starych przyjaciół. - Objął szerokie barki Chada pulchnym ramieniem. -
Chodź, Lockridge. Nakazałem posadzić cię przy moim stoliku, gdyż chciałbym parę spraw z tobą omówić.
Wiesz, że mam kilku przyjaciół na francuskiej giełdzie papierów wartościowych... - jego głos zamierał
w oddali - ...i słyszałem interesujące nowinki dotyczące…

Liza nie słyszała, co mówi książę regent, gdyż byli już prawie przy drzwiach. Oszołomiona odwróciła się

do Gilesa i z pewną satysfakcją zobaczyła, że na jego twarzy maluje się wyraz niedowierzania.

Chcesz mi wmówić, że Chad, nasz Chad, jest w dobrej komitywie z księciem regentem? - Oczy Charity

lśniły z podniecenia.

- Najwyraźniej. - Liza roześmiała się. - Od obiadu książę nie wypuszczał go ze swoich macek. Natomiast

lady Moorehaven, która go wcześniej tak okropnie potraktowała, nagle stała się ucieleśnieniem słodyczy.

Charity roześmiała się radośnie. Obie siostry jechały przez park w wysokim powoziku Lizy. Ponieważ

zbliżała się godzina szczytu na promenadzie, zmuszone były jechać wolno, odpowiadając na pozdrowienia

znajomych, którzy mijali je idąc pieszo, jadąc konno lub we wszelkiego rodzaju i rozmiaru powozach.

Zgodnie z opinią wszystkich mijanych znajomych obie panny Rushlake wyglądały tego popołudnia

znakomicie. Nawet sama wiosna nie mogła się równać z ich urodą i wdziękiem. Charity miała na sobie
suknię w ukochanym różowy kolorze, który tak doskonale harmonizował z rumieńcami jej policzkach,
a gibkie kształty Lizy opinała elegancka fiołkowa suknia.

Słysząc, że Charity wzięła głęboki oddech, Liza powiodła wzrokiem za spojrzeniem siostry i zobaczyła, że

nadjeżdża John Weston wraz z siostrą, Priscillą. Zesztywniała, gdy ukłonił się uprzejmie unosząc kapelusz,
a potem uśmiechnął się ciepło.

- Dzień dobry, panie Weston - rzekła bez tchu młodsza siostra. - Panno Weston.
- Dzień dobry - jednogłośnie odparło rodzeństwo.
Liza odpowiedziała lekkim skinieniem głowy, a uśmiech ledwo zagościł na jej wargach. Wyglądało na to,

że John miał ochotę zatrzymać się, by chwilę porozmawiać, jednakże Liza szybko przejechała obok.

- Doprawdy, Lizo! Jak mogłaś być tak nieuprzejma? - Charity obróciła się gwałtownie, by spojrzeć

siostrze w oczy. Liza tylko uniosła brwi z udanym zdziwieniem. - John chciał się zatrzymać, a ty
przemknęłaś obok, jakbyś go nie widziała. No i Priscilli, oczywiście.

- Ależ ja prawie nie znam pana Westona - powiedziała słodko Liza. - Mam wrażenie, że mój uśmiech był

wystarczająco uprzejmy.

- Lizo - rzekła Charity przez zaciśnięte zęby. - Dlaczego jesteś dla niego taka okropna?
Zdziwienie na twarzy Lizy wydawało się całkiem szczere.
- Przecież zawsze jestem dla niego miła.
- Jesteś miła dla każdego, nawet dla obrzydliwych starych pierników, którzy chcą z tobą tańczyć. Jednak

zawsze uśmiechasz się do nich tak promiennie i z takim brakiem zainteresowania jednocześnie, że pragną
zapaść się pod ziemię niżej, niż żyją dżdżownice. Tak właśnie potraktowałaś Johna, a ja nie mam zamiaru
dłużej tego tolerować!

- Charity, czyżbyś chciała mi powiedzieć, że poważnie psujesz się Johnem Westonem?
Charity wcale nie chciała jej tego mówić, w każdym razie sposób i nie teraz. Zacisnęła usta w wąską linię.
- Tak, jestem zainteresowana Johnem Westonem, nawet bardzo. Pod każdym względem przerasta

wszystkich nadętych pajaców, których usiłowałaś mi naraić. Dziwię się, że nie doceniasz jego wartości...
i siły charakteru... i... i jego inteligencji... i...

- Charity! - powtórzyła Liza dobitnie. Patrzyła z konsternacją na siostrę, której policzki były zarumienione,

loki trzęsły się z oburzenia, a pierś unosiła się ciężkim oddechem jak po wyczerpującym biegu. - Nie
miałam pojęcia! Moja droga to nie ma sensu. Masz doskonałe pochodzenie, urodę i więcej niż przeciętny
majątek. Nie wolno ci nawet myśleć o odrzuceniu tego wszystkiego dla...

- Jeżeli powiesz jeszcze choć jedno słowo, wysiądę w tej chwili i wrócę do domu na piechotę - zagroziła

z furią Charity.

Liza rozejrzała się dokoła i stwierdziła, że stały się przedmiotem ciekawskich spojrzeń przechodniów.

Wzięła głęboki oddech i spojrzała siostrze w oczy.

- Moja droga, nie mam zamiaru wdawać się z tobą w dyskusje na samym środku Hyde Parku. Nie

chciałam też obrazić młodzieńca, dla którego najwyraźniej żywisz dużo uczucia. Najlepiej będzie omówić
wszystko, gdy już dojedziemy do domu.

Uniosła dłoń w rękawiczce w odpowiedzi na pozdrowienie przejeżdżającego znajomego. Charity oparła

się o poduszki powozu i patrzyła przed siebie przez kilka minut, zanim zrozumiała, że robi z siebie
widowisko. Poczucie rozsądku podpowiedziało jej, że nagły atak spazmów i histerii do niczego dobrego nie
doprowadzi, więc spokojnie się wyprostowała.

- Spójrz, Lizo - powiedziała opanowanym głosem. - Czy to nie lord Miniver macha do ciebie? I czy to nie

Cassie

Frederick siedzi obok niego?

Liza uśmiechnęła się zadowolona z odmiany nastroju siostry.
- Tak, zdaje się, że mama Cassie chce ją wcisnąć jego lordowskiej mości. Wygląda na to, że jest nią

oczarowany.

- Zobacz jest i Chad. Mój Boże, a kimże jest ta porywająca piękność obok niego?
Liza bezwiednie zacisnęła dłonie na lejcach i przez chwilę musiała walczyć z parą narowistych koni,

którym bardzo nie podobał się jej ostatni manewr.

- Nazywa się Caroline Poole - rzekła w końcu. - Jej ojcem jest sir Henry Poole. Z pewnością już ją

spotkałaś. Była przecież na balu u Mervale’ów. Właściwie - dodała ironicznie - ostatnio zaczęła się dziwnie

często pojawiać w towarzystwie.

- A, tak. Już ją sobie przypominam. Zdaje się, że zupełnie omotała biednego Chada.
- Czyżby? - Liza starała się zachować obojętny wyraz twarzy, lecz jej dłonie ponownie zacisnęły się na

lejcach. Odwróciła spojrzenie w inną stronę i popatrzyła prosto w jasne oczy Gilesa Daventry, który
odważnie zatrzymał się tuż obok jej wielkiego czarnego ogiera.

- Witajcie! - powiedział radośnie. - Zdaje się, że cały świat właśnie dziś wybrał się na przechadzkę.
Liza powitała go serdecznie, ale czuła się wyjątkowo niezręcznie w towarzystwie starego przyjaciela.

Zdawało się jej, że wczorajszego wieczora Giles był zadowolony z towarzyskiego bojkotu Chada, a na
przyjazne zachowanie księcia regenta zareagował wyraźnym niezadowoleniem. Z pewnością Giles nie mógł
być aż tak złośliwy, by źle życzyć Chadowi. Przecież chyba nie uważał go za rywala?!

Jej myśli musiały znaleźć wyraz na twarzy, gdyż Giles uśmiechał się niepewnie.
- Piękna lady Lizo, czyżbym dzisiejszego poranka znajdował się na twojej czarnej liście?
Zaskoczona spojrzała na Charity, ale siostra była odwrócona ku przyjaciołom, z którymi właśnie

rozmawiała. Liza potraktowała Gilesa dość chłodno.

- Dlaczego tak sądzisz? Czy dlatego, że wyciągnąłeś na światło dzienne moje prywatne sprawy? - Jej oczy

nagle się zwęziły. - Właściwie skąd wiesz o naszym zakładzie?

- A jak to się dzieje, że w tym mieście wszyscy wiedzą wszystko o wszystkich? - Giles zaśmiał się

chłopięco. - Pewnie jakaś stara plotkarka szepnęła o tym słówko w mojej obecności. Jednak przepraszam
cię, że wyciągnąłem tę sprawę w chwili, gdy najwyraźniej nie chciałaś o niej mówić. Zachowałem się
wyjątkowo głupio.

- To prawda. Będę wdzięczna, gdybyś w przyszłości nie traktował moich prywatnych spraw jako

przedmiotu plotek.

- Oczywiście, moja kochana.
Nie jestem twoją kochaną, Giles, pomyślała. Zdziwiła ją własna złość. Aby zatrzeć niemiłe wrażenie,

uśmiechnęła się do niego jeszcze raz i położyła dłoń na jego ramieniu.

- W końcu ten zakład to tylko interes.
- Oczywiście. Zresztą zobacz... o wilku mowa. - Giles patrzył na jakiś punkt poza jej plecami. Uniósł

kapelusz w pozdrowieniu, gdy Chad poprowadził swój powóz obok nich. Panna Poole siedziała z miną
zwyciężczyni uczepiona jego ramienia.

Ku wielkiej uldze Lizy Chad nie zatrzymał się obok, tylko przejechał szybko, ledwie unosząc kapelusz.
- No, no, no - mruknął Giles patrząc za oddalającą się parą. - Zdaje się, że panna Poole prowadzi grę.

Wielki wyścig o usidlenie pana Lockridge’a zdaje się zbliżać ku końcowi.

Charity właśnie skończyła rozmawiać ze znajomymi i odwróciła się chwytając ostatnie słowa Gilesa.

Buzia zaokrągliła

się jej w zdziwieniu.

- Chad? - pisnęła. - Chad się żeni? Z tą głupią pannicą?
- Czyżbyś znała pannę Poole? - zapytał Giles.
- Nie, oczywiście że nie - burknęła Charity. - To znaczy spotkałyśmy się parę razy, ale nie znam jej za

dobrze. Chodzi mi oto, że... no spójrzcie tylko, jak ona się na nim uwiesiła! Można by pomyśleć, że traktuje
go jak świnkę, którą wygrała na wiosennym jarmarku.

- Analogia wcale nie jest tak bardzo chybiona. - Giles zachichotał; oczy mu się zaświeciły.
- Doprawdy, Giles. - Liza była już mocno poirytowana. Starała się nad sobą panować, lecz widok Chada

pochylonego nad panną Poole i śmiejącego się z jej marnych dowcipów zabolał ją bardziej, niż chciała się
przyznać. Nic nie zostało już z miłości, którą jej wyznał sześć lat temu. Rozum już od dawna jej to
powtarzał, lecz głupie serce nadal trzymało się kurczowo nadziei, że wiążąca ich nić uczucia, mimo że
sponiewierana i cienka, nadal istnieje.

Znowu się pomyliła.
Giles spojrzał na nią ostro, lecz nie przestał się uśmiechać.
- Nie zapomnij, że obiecałaś iść dziś ze mną do opery, moja droga. Oczywiście, mam także zarezerwowane

miejsca dla twojej matki i lady Charity. Catalani będzie śpiewać jako Ciara w Duennie i podejrzewam, że
cała śmietanka towarzyska Londynu zjawi się, by tego posłuchać. Może po przedstawieniu poszlibyśmy do
Grillona na małą kolację?

Liza miała nieprzepartą ochotę odmówić mu, ale zanim wypowiedziała słowa przeprosin, inna myśl

przyszła jej do głowy. Określenie „cała śmietanka towarzyska” obejmie zapewne Chada i, niewątpliwie,
pannę Poole. Jeżeli się nie pojawi w operze, Chad z pewnością dojdzie do wniosku, że została w domu, by

ocierać łzy. Nie miała zamiaru dać mu tej satysfakcji.

- Będę cię oczekiwała z niecierpliwością. - Posłała mu promienny uśmiech. Z godnością potrząsnęła

lejcami i jej tykana para pięknie dobranych koni szybko pociągnęła.

Charity milczała przez chwilę, po czym powiedziała cicho:
- Czy sądzisz, że Chad myśli poważnie o tej pannie Poole?
- Nie wiem i wcale mnie to nie obchodzi. - Liza uważnie prowadziła narowiste konie. Właśnie wyjeżdżały

na ulice on bramę Stanhope.

Charity przyglądała się uważnie swoim dłoniom skrzyżowanym na kolanach.
- Podejrzewam, że dziś wieczorem, w operze, nikt nie będzie mówił o niczym innym.
- Zapewne masz rację. - Liza zdawała się być myślami bardzo daleko. - Nic mnie jednak nie obchodzi, co

będzie tematem wieczora dla wszystkich przebrzydłych starych plotkarek tego miasta.

Napotkawszy spojrzenie siostry, postarała się skupić na powożeniu.

Wbrew wszelkim przepowiedniom plotki krążące tego wieczora po teatrze dotyczyły całkiem czego

innego. Późnym popołudniem do Londynu doszły wieści o ucieczce Napoleona z więzienia na wyspie
i o jego wyprawie do Paryża.

- Słyszałam - szeptała do Charity Cassie Stipplethwaite - że Korsykański Potwór zbiera wielotysięczną

armię i maszeruje w kierunku Paryża.

Panna Stipplethwaite wstąpiła do loży Gilesa podczas pierwszej przerwy, by poplotkować z Charity. Jej

matka rozmawiała cicho w kąciku z lady Burnsall, a Giles poszedł do bufetu, by kupić jakieś przekąski. Liza
przez parę minut była sama. Nie mając nic do roboty, obserwowała znajomych przez lornetkę.

Mimo woli cały czas wracała spojrzeniem do loży znajdującej się nieomal dokładnie naprzeciw niej. Tak

jak się spodziewała, siedział w niej Chad, nachylony ku pannie Poole. Jej przenikliwy głosik rozbrzmiewał
w całym teatrze niczym aria jakiejś mało utalentowanej śpiewaczki. Gdy Chad napotkał spojrzenie Lizy,
skinął uprzejmie głową, po czym wrócił do podziwiania wątpliwych wdzięków Caroline Poole, ledwie
przysłoniętych przez nieomal przezroczystą suknię, co Liza stwierdziła z pewnym rozgoryczeniem.

Odwróciła głowę i włączyła się do rozmowy dziewcząt.
- Nie wydaje mi się, żeby Napoleon zdołał dotrzeć do Paryża, panno Stipplethwaite. Będzie musiał włożyć

wiele wysiłku w odzyskanie pozycji wielkiego imperatora.

- Ale to wszystko jest takie przerażające, prawda? - wykrzyknęła dziewczyna z oczyma okrągłymi jak

jednopensówki. - Któż może wiedzieć, co się zdarzy? Jeżeli plan tego potwora się powiedzie, możemy
zostać zamordowani we własnych łóżkach.

- Nie wydaje mi się. - Liza roześmiała się. - Sytuacja jest poważna, ale jest jeszcze o wiele za wcześnie, by

spodziewać się inwazji.

W tej chwili wrócił Giles z lemoniadą i ratafią. Rzucając ostatnie spojrzenie na przeciwległą lożę, wzięła

od niego kieliszek wina, obdarzając go przy okazji uroczym uśmiechem. Kiedy mu dziękowała, Giles
położył dłoń na jej nagim ramieniu. Dla postronnego obserwatora było jasne, że lady Liza Rushlake jest
zachwycona towarzystwem pana Daventryego.

Wieczór ciągnął się niemiłosiernie, a gdy wreszcie dobiegł końca i Giles odwiózł ją do domu, szybko się

z nim pożegnała. Wykończona weszła po schodach do swojego pokoju. Odprawiwszy pokojówkę, dłuższą
chwilę stała w oknie, patrząc na mały, ale doskonale utrzymany ogród z tyłu domu. Marzec właśnie
szykował się do ustąpienia miejsca kwietniowi i noc była wyjątkowo ciepła, pełna obietnic nadchodzącego
lata. Księżyc oświetlał jasno rozwijające się pąki kwiatów i Liza, powodowana jakimś impulsem, cicho
wyszła z pokoju.

Zbiegła szybko na dół i przez drzwi balkonowe prowadzące z jej gabinetu, weszła wprost do ogrodu.

Zamyślona spacerowała wzdłuż świeżo skopanych grządek, po czym usiadła na kamiennej ławeczce pod
okazałą czereśnią. Oddychając głęboko, poddała się urzekającemu pięknu nocy. Wkrótce zdała sobie
sprawę, że magia tej nocy polega głównie na przywoływaniu wspomnień. Wyciągnęła ramiona przed siebie,
jakby przeczuwając, że piękno i magia mogą pocieszyć ją w smutku. W okamgnieniu porwała ją fala
ogromnego żalu i tęsknoty choć sama nie wiedziała za czym. Chciała móc wreszcie wypłakać wszystkie łzy,
które nagromadziły się w jej piersi przez wszystkie te lata.

Jakże była niemądra! Dała się porwać fali uczucia, niczym jakaś niedoświadczona panienka, i to z powodu

mężczyzny, na którym w ogóle jej nie zależało... więcej, z powodu mężczyzny, który nie czuł do niej nic
oprócz łaskawego politowania. Ona, lady Elizabeth Rushlake, ulubienica śmietanki towarzyskiej Londynu,

najbardziej poważana kobieta w Anglii, siedzi we własnym ogrodzie w środku nocy i łka jak mały
zrozpaczony gnom, któremu jakaś księżniczka złamała serce. Cóż za ironia!

- Czyżbyś nie wiedziała, że wiosenne powietrze bywa zdradliwe?
Liza aż podskoczyła na dźwięk głosu dobiegający z bliska, poderwała się i uderzyła w głowę o nisko

zwisające gałęzie czereśni.

Obróciła się na pięcie i zobaczyła ciemną figurę stojąca w oknie sąsiedniego domu.
- Chad!
- Czy pomiędzy naszymi ogrodami jest jakaś furtka?
- Nie... - zaczęła, lecz po chwili wahania sprostowała: - Tak, ale jest pewnie bardzo zarośnięta.
Dobry Boże, co ją opętało, żeby to powiedzieć? Być może opowieści o szaleństwie przy blasku księżyca

były jednak prawdziwe? Gdy znowu podniosła wzrok, cień w oknie zniknął. Po chwili usłyszała
szeleszczący odgłos przy murze łączącym ogrody. Wszedł Chad.

- To... to jest bardzo niestosowne... - Boże, jak to głupio zabrzmiało!
- Bywały czasy, gdy nie przejmowałaś się konwenansami
Słyszała rozbawienie w jego głosie i była zadowolona, że otaczające ich ciemności kryją jej rumieniec.

Bliskość Chada wprawiła ją w zakłopotanie, więc cofnęła się pospiesznie nieomal tracąc równowagę.
Usiadła z powrotem na ławeczce.

- Czy słyszałeś wieści o Bonapartem?
- Tak. Ciekawe, czyje głowy się za to potoczą.
- Nie wiem nawet, jak udało mu się uciec.
- Podobno po prostu zebrał grupę sprzymierzeńców i odpłynął. Zdaje się, że zabezpieczenia i wartownicy

nie byli warci funta kłaków.

- Podejrzewam, że wyślą Wellingtona, by się z nim rozprawił.
- Zapewne. Czy wiesz, że w świetle księżyca twoje włosy lśnią jak czyste srebro?
- Rozmawialiśmy o Napoleonie. - Liza aż podskoczyła.
- Tak, i chyba już wyczerpaliśmy temat. Wolałbym porozmawiać o nas. - Przysunął się do niej tak, że

poczuła jego oddech na policzku. Odsunęła się na brzeg ławeczki.

- Ten temat wyczerpiemy jeszcze szybciej, bo nie ma już „nas”.
- Myślę, że to oświadczenie bardzo ucieszyłoby Gilesa Daventry’ego.
- Gilesa. - Liza poczuła się niepewnie. - A co to ma z nim wspólnego?
- Nic oprócz tego, że u White’a postawiono duże sumy na to, kiedy wreszcie przyjmiesz jego

oświadczyny.

- A ile ty postawiłeś? - Liza zesztywniała z oburzenia. - Czyżbyś w ten sposób miał zamiar wygrać nasz

zakład?

- Nie - odrzekł spokojnie. - Niewiele bym wygrał. Ale, jak już powiedziałem, szansę Gilesa zdają się iść

w górę po tym przedstawieniu, które dałaś dziś wieczorem...

- Przedstawieniu? - Liza zerwała się na równe nogi; drżała z gniewu.
- Czuliłaś się do niego jak pierwsza lepsza ulicznica. - Chad także się poderwał. - Pozwalałaś mu się

dotykać, jakbyś była towarem na sprzedaż, a on kupcem oceniającym twoja wartość.

Niewiele myśląc, Liza podniosła dłoń, by go uderzyć, ale złapał ją za nadgarstek. Patrzyła na niego z furią.
- A co z tobą i Caroline Poole? Nieomal rozbierałeś ją na oczach całego Londynu. Co prawda niewiele

miałeś do roboty, bo jej suknia urągała wszelkiej przyzwoitości. Niech mi pan powie, panie Lockridge, co
się mówi u White’a na temat pana związku z rozkoszną panną Poole?

Przez moment Chad stał nieruchomo i Liza czuła na sobie jego spojrzenie. Miała ochotę mu się wyrwać,

ale trzymał ją mocno. Nagle westchnął.

- Przepraszam, Lizo. Nie przyszedłem tu, by się z tobą kłócić.
- A dlaczego przyszedłeś?
W chwili gdy wypowiadała te słowa, zrozumiała, że byłoby lepiej, gdyby nic nie mówiła. Chad nic nie

odrzekł, ale czuła pełną napięcia ciszę, która zawisła między nimi. W chwilę później Chad puścił ją tylko po
to, by jedną ręką objąć w pasie, a drugą zanurzyć w burzy jej gęstych włosów. Cicho zaprotestowała, ale
poddała się, gdy przyciągnął ją bliżej. Mimowolnie odpowiedziała na jego pocałunek, gdy ich wargi
złączyły się namiętnie. Nieświadomie uniosła ramiona, by objąć go za

szyję, i przytuliła się do niego całym

ciałem. Jego wargi uwolniły wreszcie jej usta, tylko po to jednak, by całować policzki i skronie, aż poczuła,
że brak jej tchu. Gdy znowu wrócił do jej ust, powitała go z radością. Przyciągając ją do siebie, wyszeptał

z twarzą schowaną w jej fosach:

- Boże, Lizo! Jakże ty zalazłaś mi za skórę!
Pod wpływem jego głosu, Liza nagle odzyskała panowanie nad sobą. Wyrwała się z jego objęć, jak gdyby

ją uderzył. Wstała gwałtownie i ze stłumionym okrzykiem pobiegła do domu. Chad patrzył za nią długą
chwilę.

A w czwartek pan Daventry całe popołudnie spędził u Limmersa - powiedział Jem January. - Towarzyszył

mu niejaki Charles Summersby.

- Summersby? - zapytał Chad. - Nie znam nikogo takiego.
Obydwaj siedzieli w salonie, na parterze domu, który Chad wynajmował. Ten patrzył z rozbawieniem na

swojego służącego, który siedział naprzeciw biurka, wygodnie rozparty w fotelu. Gdyby nie był ubrany
w prosty strój służącego, ktoś mógłby pomyśleć, że co przyjaciel domu, który wpadł na pogaduszki przy
kieliszku wina. Dziwaczny slang, jakiego używał Jem przez pierwszych parę dni po przybyciu do domu na
Berkeley Square, uległ zadziwiającej przemianie.

- Summersby... - spojrzał do wyświechtanego notatnika, który wyjął z kieszeni - ...jest obrzydliwym

małym gadem, który niczym pijawka przyssał się do londyńskiego towarzystwa. Ubiera się jak sam król
jegomość i jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności utrzymuje swoją pozycję finansową, ale

to człowiek zły

do szpiku kości. Albo właściwie byłby zły gdyby nie był aż takim tchórzem. Specjalizuje się
w obskubywaniu młokosów przybyłych do Londynu ze wsi, ale podobno za odpowiednią opłatą zrobi
wszystko, jeżeli tylko nie wymaga to przemocy. Najchętniej roznosi pogłoski, co czyni go niezwykle
atrakcyjnym dla wielu starych plotkarek tego miasta.

- Plotkarek, powiadasz. - Chad zamyślił się. Oparł się łokciami na biurku i splótł palce. - Hm, masz coś

jeszcze?

- Zdaje się, że pan Daventry uważa pana Summersby’ego i kilku jemu podobnych za swoich dobrych

przyjaciół i często korzysta z ich usług. Na mieście słyszy się pogłoski, że często wysyła ich po odbiór
długów albo uświadomienie wierzycieli, że ich czas już minął. - Jem zmarszczył brwi. - Ostatnio zaś, późno
w nocy, odwiedzały go bardzo dziwne typki.

- Jak to - „dziwne”?
- Niektórzy z nich to służący pracujący w różnych domach w całym mieście. Inni pracują jako podrzędni

urzędnicy w instytucjach państwowych, głównie związanych z finansami. Mam tu ich nazwiska - dodał
unosząc notatnik.

- Baardzo ciekawe - rzekł Chad odchylając się na krześle i obserwując uważnie Jema. - Zdaje się, że twoje

informacje są wyjątkowo dokładne. Jak ci się udało je zdobyć?

- Mam swoje źródła, panie - odparł spokojnie Jem.
- I to, zapewne, całą ich sieć. Jak udało ci się to wszystko tak szybko zorganizować? A może to trwało już

od dłuższego czasu? - Za odpowiedź musiała mu wystarczyć mina urażonej niewinności tak przekonująca,
że nieomal roześmiał się na głos. - Zdaje się, że z twoich wiadomości o życiu i zwyczajach pana
Daventry’ego można by ułożyć całą encyklopedię. Nie wydaje mi się, żeby tak dokładne i wartościowe
informacje mogły zostać zebrane w ciągu zaledwie paru dni.

Jem podniósł się powoli i schował do kieszeni małą książeczkę. Spojrzał na zegar stojący na kominku

i powiedział:

- Proszę zwrócić uwagę, że do wieczorka muzycznego Woodcrossów zostało bardzo mało czasu. Lepiej

będzie, jeżeli już teraz zacznie się pan przebierać.

Mówiąc to stanął w drzwiach z wyczekującą miną, której nie powstydziłby się najlepszy lokaj pracujący

w Mayfair od dziada pradziada. Chad zawahał się, ale postanowił nie przeciągać rozmowy. Kiwnął głową
i szybko wyszedł z gabinetu.

Gdy był już u siebie w pokoju, zadzwonił po ciepłą wodę, po czym bezmyślnie podszedł do okna

wychodzącego na ogród za domem. No i na ogród Rushlake’ów. I znowu, co ostatnio zdarzało mu się coraz
częściej, pomyślał o tym wieczorze przed kilkoma dniami, gdy wyjrzawszy przez okno zobaczył w blasku
księżyca siedzącą na kamiennej ławeczce Lizę, nieruchomą jak posąg.

Jakże był głupi pędząc do niej, by odświeżyć wspomnienia innych wieczorów skąpanych w świetle

księżyca. Wiedział przecież, że jej bliskość nie pozostanie bez oddźwięku z jego strony. Jego zmysły zostały
oszołomione pełnym zapachów pięknem ogrodu, a jej bliskość dokonała reszty. Wspomnienie jej ciała
przytulonego do niego i miękkości jej warg jeszcze teraz wzbudzało w nim bolesną tęsknotę.

Przecież odpowiedziała na jego pocałunki. Na jedną małą chwilę, zanim się wyrwała, przytuliła się do

niego, ciepła, chętna i kobieca. A potem, w srebrzystym świetle księżyca, w jej cudownych oczach zobaczył
oburzenie.

Wzruszył ramionami. A czegóż innego się spodziewał? Przecież już wcześniej dała mu do zrozumienia, że

jej wściekłość i rozgoryczenie wcale z upływem czasu nie zmalały. No i bardzo dobrze. Nie miał
najmniejszego zamiaru znowu paść ofiarą jej wdzięków.

W domu obok Liza już zaczęła się przygotowywać na przyjęcie w domu lorda i lady Woodcrossów.

Słuchając odgłosów przygotowań dobiegających z całego domu, patrzyła ponuro na rozłożoną na łóżku
bladozieloną suknię. Tego wieczoru lord i lady Woodcrossowie organizowali doroczny wieczorek
muzyczny. Lady Woodcross zawsze witała gości roześmiana, nie starając się wypaść lepiej niż inne
gospodynie w Mayfair. Z pewnością na przyjęciu zjawi się cała śmietanka towarzyska Londynu. Z tego
właśnie powodu wiele czasu i energii poświęcono decyzjom dotyczącym tego, w co panie Rushlake mają się
ubrać. Po wielu wyprawach do sklepów, salonów mody i krawcowych, podjęto ostateczne decyzje.

Przygotowania Lizy zostały ograniczone do minimum, gdyż zdawało się, że od pewnego czasu zupełnie

straciła zainteresowanie wszelkimi przyjęciami. Zdania pani nie podzielała jednak jej pokojówka, Prescott.

- Jeżeli myśli pani - rzekła - że pozwolę jej wyjść z domu w pomiętej sukni i rozczochranej jak po

przedzieraniu się przez dżunglę, to bardzo się pani myli. Muszę dbać o swoją reputację.

Liza westchnęła z rezygnacją i rzuciwszy na łóżko długie rękawiczki, usiadła przy toaletce, by oddać się

w doświadczone ręce służącej. Spojrzała w lustro z bólem.

Ostatnie cztery dni minęły jej w dziwnym zamroczeniu. Gdy dotarła wreszcie do swojego pokoju owej

nieszczęsnej nocy, kiedy spotkała się z Chadem w ogrodzie, długie godziny przeleżała na łóżku patrząc
w sufit. Nie uroniła ani jednej łzy. Jakże mogła się tak zachować?! Otworzyła się przed nim całkowicie,
pozwoliła, by chroniące ją mury runęły, a on, zamiast szeptać jej do ucha czułe słowa, ośmielił się mieć
pretensje.

Smutek zamienił się we wściekłość, gdy przypomniała sobie jego słowa. Co, u diabła, mógł mieć na myśli,

mówiąc, że zalazła mu za skórę? Zabrzmiało to bardzo nieprzyjemnie. Pozwoliła, by Prescott narzuciła jej
na ramiona zieloną krepę i siedziała biernie, podczas gdy służąca męczyła się sutymi włosami swojej pani,
starając się poskręcać je w drobniutkie loczki. W końcu upięła je w ogromny kok na czubku głowy Lizy.
Lady Elizabeth zapięła na szyi naszyjnik ze szmaragdów i wstała od toaletki.

Na dole czekały już na nią matka i siostra. Lady Burnsall była ubrana w przepiękną, srebrzystobłękitną

suknię, która wdzięcznie opinała jej nadal młodzieńczo wyglądającą figurę u góry, a rozszerzała się w wiele
falban u dołu.

Charity wyglądała jak marzenie, w kremowej sukni ozdobionej małymi diamencikami. Na miękkich

jedwabistych włosach miała wianek z różyczek.

Lady Burnsall poderwała się szybko.
- Wielkie nieba, zdaje się, że już mamy lato. Jeszcze nigdy w kwietniu nie było tak ciepło! Chodźcie,

dziewczynki - dodała zapędzając je do drzwi, niczym niecierpliwy pasterz swoje stadko. - Jeszcze chwila
i przekroczymy granicę dzieląca będące w dobrym tonie drobne spóźnienie a zwykłą niegrzeczność.

- No cóż - powiedziała Charity podnosząc swój wachlarz i rękawiczki. - Powinnyśmy się cieszyć, że lady

Woodcross lubi świeże powietrze. Mogę się założyć, że w tak piękny wieczór wszystkie okna w jej domu
będą otwarte na oścież.

Okazało się, że przewidywania dziewczyny sprawdziły się co do joty.
- Och! - jęknęła Charity, wyławiając ćmę zza dekoltu. Podniosła wzrok na żyrandol, przy którym unosiło

się całe mnóstwo tych nocnych stworzeń. - Całe szczęście, że jest jeszcze za wcześnie na komary! Nie
znoszę tych paskudztw.

Panie Rushlake przywitały się z gospodarzami, po czym oddaliły się, każda w swoją stronę. Liza rozejrzała

się po pokoju, ale nigdzie nie widziała Chada. Jednak w mgnieniu oka zjawił się przed nią Giles Daventry.

- Już myślałem, że wyjechałaś z Anglii - powiedział z uśmiechem. - Nie widziałem cię od wieków.
- Nie udzielałam się towarzysko ostatnimi czasy. - Odwzajemniła uśmiech. - Byłam tylko z wizytą u paru

przyjaciół.

- No i oczywiście załatwiałaś interesy w mieście.
Przytaknęła nadal uśmiechnięta, jednak nie zagłębiała się

w szczegóły owych interesów.

- Jest nie do pomyślenia - kontynuował żartobliwie - żebyś pozbawiała nas blasku swojej obecności. Moim

obywatelskim obowiązkiem jest wyciągnięcie cię z tej skorupy, w której się dobrowolnie zamknęłaś. Mam
nadzieję, że mi się to uda, i że już wkrótce wszyscy będziemy znowu pławić się w blasku twojego uśmiechy.

- Za bardzo się starasz, Giles - odrzekła sucho. - Przejdźmy razem ze wszystkimi do salonu. Mam

wrażenie, że zostaniemy uraczeni poezją.

Giles przyłożył dłoń do piersi.
- Dla ciebie wszystko, mój aniele; ale czy naprawdę chcesz mnie katować godziną takiej nudy? Czyżbyś

nie zdawała sobie sprawy, że będzie się dziś produkować nie kto inny, tylko sam Roddy Pemberton?

- O nie! - mruknęła Liza. - Któż inny oprócz lady Woodcross mógłby zrzucić na głowy nic nie

podejrzewającej publiczności radosną twórczość swojego bratanka? Ale obowiązek wzywa, mój przyjacielu.
Chodź i bądź dzielny.

Poszła przodem, a Giles podążył za nią wydając rozpaczliwe westchnienie.
Poetyckie wystąpienie bratanka gospodyni okazało się, zgodnie z przewidywaniami Gilesa, wyjątkowo

nudne. Po godzinie nieszczęśni słuchacze z ulgą udali się do sali balowej, gdzie zobaczyli nowy tłum gości,
niewinnie rozmawiających i nie zdających sobie sprawy, jaka przyjemność ich ominęła.

Liza raz jeszcze rozejrzała się po sali i tym razem natychmiast zobaczyła Chada. I znowu, jak wcześniej,

miał podniesioną głowę, jak gdyby dopiero co go zawołała. Ich oczy spotkały się. Pod przeszywającym
spojrzeniem jego szmaragdowych źrenic, dziewczyna zarumieniła się. Ruszył w jej stronę, lecz gdy
zobaczył Gilesa, skinął tylko głową.

Nagle poczuła się opuszczona i odsunęła się trochę od towarzysza. W oczy wpadł jej John Weston

patrzący przed siebie z tak nieskrywaną czułością, że poczuła, jak oczy jej wilgotnieją. Odwróciła głowę,
choć i tak dobrze wiedziała, kto przyciągnął jego uwagę. Tak... Nie opodal, w grupie rówieśników, stała
roześmiana Charity. Zupełnie jak gdyby John dotknął jej ramienia, nagle odwróciła się i na niego spojrzała.
Jej policzki pokrył delikatny rumieniec; spuściła oczy.

Wędrując wśród gości po chwili znowu natknęła się wzrokiem na Chada. Czyżby miała być to noc nie

odwzajemnionych pragnień i niestosownych tęsknot? - pomyślała gorzko.

Rozmowy dotyczyły głównie Napoleona i jego bezczelnej ucieczki. Mało było nowych wieści, jednak

pogłoski, że Korsykański Potwór zbiera niepokonaną i ogromną armię, zdawały się zamierać. Rozmowy
dotyczyły głównie Wellingtona i tego że z pewnością w mgnieniu oka rozprawi się z bezczelnym małym
imperatorem.

Podczas kolacji Liza siedziała obok podstarzałego baroneta. Uśmiechała się do niego i rozmawiała z nim

tak długo, że nieomal stracił dla niej serce. Przekomarzała się z przyjaciółmi, zjednując ich sobie jak zwykle
wesołym i ciętym językiem, dopóki wszyscy jak jeden mąż nie uważali, że lady Liza przeszła samą siebie.
Po kolacji usiadła na małej kanapce w sąsiednim salonie z bohaterskim postanowieniem wysłuchania
najnowszej hiszpańskiej solistki. Ku jej zaskoczeniu niedługo potem zjawił się Chad w towarzystwie panny
Poole, która jak na nieszczęście wybrała sobie fotel bardzo blisko Lizy. Pozdrowiła ją więc uprzejmie
i zwróciła całą uwagę na śpiewaczkę, która właśnie zaczynała pierwszą arię. Przez cały czas trwania
koncertu nie odrywała wzroku od korpulentnej pieśniarki.

Gdy przebrzmiały ostatnie tony, Liza podniosła się pospiesznie i skinąwszy głową damie, która razem

z nią siedziała na kanapie, wyszła szybko z pokoju, nie zwracając uwagi na Caroline Poole.

- No dobrze, Lizo - usłyszała za sobą. - Odbębniłaś swój obowiązek, więc teraz zapraszam cię do

prawdziwej zabawy... na partię pikiety.

- Oj... Giles. - Nie wiedziała, co ma powiedzieć. - Zastanawiałam się, gdzie byłeś. - Za jego plecami

zobaczyła Chada, który położył dłoń na nagim ramieniu panny Poole i wyprowadzał ją z salonu.
Dziewczyna obdarzyła go promiennym uśmiechem. Liza poczuła wściekłość i odwróciła się do Gilesa,
kładąc mu dłoń na ramieniu. Dziwne zamyślenie w jej oczach spowodowało, że Giles przyjrzał się jej
uważniej. Nic nie powiedział, ale przyciągnął ją do siebie, uniósł włosy na jej karku i pocałował ją
delikatnie w szyję. Zarumieniła się i odskoczyła od niego. Spojrzawszy w bok zobaczyła, że Chad przygląda
się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Odwróciła się gwałtownie i podążyła za Gilesem i lady Cross do
saloniku.

- Jak idzie wasz zakład? - zapytał Giles podczas rozdawania kart.
- Za... a, zakład między mną i Chadem? Myślę, że całkiem nieźle. Uważam, że udało mi się zarobić już

całkiem sporo pieniędzy.

- A Chadowi?
- Nie mam pojęcia. - Wzruszyła ramionami. - Nawet gdybym zapytała o to Thomasa, i tak nic by mi nie

powiedział. A Chad tym bardziej. - Uśmiechnęła się przekornie. - Nie o to chodzi, żebym się tym aż tak
przejmowała.

- Hmm... - Giles podniósł swoje karty i przyglądał się im z wyraźnym zainteresowaniem. - Na mieście

mówią, że i on radzi sobie całkiem nieźle.

- Giles! Skąd możesz cokolwiek wiedzieć o interesach Chada?
- Nic nie wiem. Powtarzam tylko to, co słyszałem.
- Co masz na myśli mówiąc „całkiem nieźle”?
Zanim odpowiedział, długo zastanawiał się, jaką kartę ma wybrać.
- Słyszałem, że zainwestował sporą sumę w Konsolę.
- To dziwne. - Zmarszczyła brwi. - Nie wydaje mi się, by mógł się spodziewać sporych

krótkoterminowych zysków z inwestycji rządowych.

- Może dlatego radzi sobie tylko „całkiem nieźle”. Ale sądząc po tym, co słyszałem, jego pozostałe

inwestycje mają się jeszcze gorzej. Chyba słyszałaś o jego fabryce jedwabiu? - Liza potrząsnęła głową. -
Spaliła się na popiół. A budowa nie była nawet ukończona.

- Ależ to okropne! - Dziewczyna popatrzyła na nie szeroko otwartymi oczyma. - To przecież przyniesie m

ogromne straty!

Dlaczego Chad nic jej o tym nie powiedział? Nie było oczywiście, powodu, dla którego miałby jej mówić,

ale tak czy inaczej serce jej zamarło. Wiedziała, że bardzo dużo zainwestował w tę fabrykę. Dobry Boże,
takie nieszczęście mogło go zrujnować.

Giles obserwował grę uczuć na wyrazistej twarzy dziewczyny i głośno się zastanawiał.
- Sporo słyszy się o tym, że ma zamiar gromadzić inwestorów do położenia rur z gazem na północy kraju.

Zapewne teraz straci trochę pewności siebie.

- Sporo ostatnio się słyszy, co? - Dziewczyna zmarszczyła brwi. - Czyżbyś wtykał nos w nie swoje

sprawy?

Rumieniec rozlał się po policzkach Gilesa, a oczy dziwnie mu zalśniły, zanim pochylił głowę.
- Nie mogę zaprzeczyć, że jestem zainteresowany jego poczynaniami, Lizo. Gdy słyszę jego nazwisko, czy

chcę, czy nie, zawsze słucham.

- Zupełnie nie rozumiem, co cię tak w nim interesuje. - Liza wachlowała się gwałtownie.
Giles uśmiechnął się, lecz nic nie odpowiedział. Skupił się na kartach, które trzymał w ręce. Liza zupełnie

nie myślała o grze - przed oczyma miała obraz katastrofy finansowej, na której skraju znajdowała się Chad.
Machnęła ręką, by odpędzić natrętnego owada, który brzęczał koło jej ucha.

- Równie dobrze moglibyśmy siedzieć na dworze. Wiem,

że gdyby wszystkie okna były zamknięte, byłoby

tu niemożliwie gorąco, jednak lady Woodcross mogłaby pomyśleć o jakimś kompromisie. Jestem pewna, że
jedno lub dwa otwarte okna na piętrze wystarczyłyby w zupełności. W każdym razie już pora na recital. -
Podniosła się od stolika. - Słyszałam, że młody pan Gruber, który ma dziś dla nas grać, jest wyjątkowo
dobry.

Giles towarzyszył jej do drzwi pokoju, ale zostawił ją samą nie opodal wejścia do sali balowej. Liza poszła

zatłoczonym korytarzem i zdumiona zobaczyła Charity rozmawiającą z ożywieniem z Chadem. Wchodzili
właśnie do domu z dworu, a z wyrazu ich twarzy wywnioskowała, że nie wymieniali jedynie zdawkowych
uprzejmości. Chad miał mocno zaciśnięte usta, natomiast oczy Charity były szeroko otwarte i miały
błagalny wyraz.

O co chodzi? - zastanawiała się Liza. Powiodła za nimi spojrzeniem, lecz szybko straciła ich z oczu

w zatłoczonym pomieszczeniu.

Poszła do złotego salonu lady Woodcross i zapadła się w wygodny miękki fotel.
Wielki pianista zjawił się w pokoju, zagrał porywająco kilka utworów i wyszedł, lecz Liza nic nie słyszała.

Siedziała nieruchomo, nie mogąc przestać myśleć o Chadzie, jego finansowych problemach i spojrzeniu
pełnym niedowierzania, gdy pozwoliła, by Giles ją pocałował... i to w publicznym miejscu. Co też on
musiał sobie o niej pomyśleć?

Koncert dobiegł już końca, gdy jej myśli podążyły w innym kierunku. W końcu nie zrobiła nic złego.

I jakie to miało znaczenie, co Chad o niej myślał? Przecież nic do niego nie czuła. Jego opinia nie była
warta funta kłaków. Niech sobie myśli co chce.

Podniesiona na duchu tymi rozsądnymi argumentami wstała i wyszła z pokoju.
Zjawiwszy się w salonie, podeszła do matki, która rozmawiała z grupką przyjaciół. Przyłączyła się do nich

i przez parę minut słuchała najnowszych ploteczek. Kilkakrotnie rozejrzała się po pokoju, lecz nigdzie nie

zobaczyła Chada. Z ulgą pomyślała, że wyszedł podczas recitalu.

Lekko znudzona słuchała skandalizującej plotki, którą powtarzała właśnie starszawa przyjaciółka matki,

gdy ktoś potrącił ją od tyłu i z przerażeniem w głosie wymamrotał przeprosiny.

Odwróciła się - ze zdziwieniem zobaczyła Johna Weston który torował sobie drogę przez zatłoczoną salę

w kierunki ciemnego korytarza.

Przypomniawszy sobie rozmowę z siostrą sprzed kilku dni obdarzyła go cieplejszym niż zazwyczaj

uśmiechem. Zakłopotany, zamrugał gwałtownie.

Liza spojrzała w głąb hallu.
- Gdzież to pan idzie, panie Weston? Jeżeli szuka pan toalety, to znajduje się ona gdzie indziej. Zdaje się,

że będzie pan musiał zejść na dół.

- Ależ, nie... - Liza z zainteresowaniem obserwowała jego rumieniec. - Ja nie... to znaczy... ja tylko...
Jego nieporadne wyjaśnienia zostały przerwane przez dziwny, stłumiony odgłos dobiegający spoza drzwi

w ciemnym hallu. Potem słychać było cienki kobiecy głos oraz najróżniejsze inne dźwięki. Zdawało się, że
za zamkniętymi drzwiami dzieje się dziwne i gwałtowne rzeczy.

John wyraźnie zbladł, a gdy inni zaczęli się gromadzić pod tajemniczymi drzwiami, ruszył szybko do

pokoju. Liza deptała mu po piętach, więc gdy tylko otworzył drzwi, zobaczyła

powód dziwnych odgłosów.

Pokój był zastawiony półkami książek i stały w nim wygodne skórzane fotele i kanapy. Na jednej z nich
leżała Charity, z suknią w nieładzie, włosami potarganymi i rozrzuconymi na ramionach. Na niej zaś leżał
Chad Lockridge.

Przez chwilę trwała cisza. Potem Chad skoczył na równe nogi i patrząc na grupkę stojącą w drzwiach,

wymamrotał:

- Nietoperz!
Liza spojrzała na siostrę. W chwilę później napotkała wzrok matki, po czym razem popatrzyły na Johna

Westona. Jego ogromne brązowe oczy gorzały niesamowitym blaskiem w bladej twarzy. Pozostali
świadkowie zajścia szeptali coś między sobą urywanymi, ściszonymi głosami.

- Nietoperz - powtórzył głośniej Chad, podczas gdy Charity usiłowała podnieść się z kanapy i doprowadzić

do porządku fryzurę. Wskazał na trzepoczącą zasłonę w otwartym oknie, po czym dodał napiętym głosem: -
Do pokoju wleciał nietoperz. Charity bardzo się wystraszyła, a ja usiłowałem go złapać. Wpadliśmy na
siebie i straciliśmy równowagę.

Jego słowom odpowiedziała cisza, w której nieomal namacalnie czuło się niedowierzanie.
- Nie widzę tu żadnego nietoperza - powiedziała stara pani Tremont; stała na samym końcu grupki

i bezskutecznie usiłowała coś zobaczyć.

Chad rozejrzał się dokoła siebie i rzekł niepewnie:
- Podejrzewam, że... wyleciał.
Charity podbiegła do Johna Westona, który nadal stał blady i nieruchomy.
- Och, John - jęknęła. - Był taki duży i tak okropnie trzepotał skrzydłami! Tak bardzo się bałam!
Zarzuciła mu ramiona na szyję, ale po kilku chwilach, gdy się nie poruszył, odsunęła się od niego

niepewnie.

W tym momencie do akcji wkroczyła Liza i złapawszy siostrę za ramię, popchnęła ją w stronę matki.

Jednocześnie pocieszała ją łagodnymi słowami.

- Moje biedactwo, jakie to okropne! Nietoperze to doprawdy paskudne stworzenia. Mam wrażenie, że

widziałam, jak wylatywał z pokoju, gdy wchodziliśmy. No już, już - mówiła pocieszająco, jednocześnie
obrzucając matkę znaczącym spojrzeniem.

Lady Burnsall natychmiast podjęła wątek:
- Chodź, kochanie, pójdziemy na górę i znajdziemy jakąś pokojówkę, która ułoży ci włosy. Może

chciałabyś napić się wina? - Otoczyła córkę ramieniem i szepcząc jej do ucha słowa pociechy,
wyprowadziła łkającą dziewczynę z pokoju.

Od chwili wejścia do pokoju John nie poruszył się ani nic nie powiedział. Chad również nic nie mówił,

lecz poprawiając krawat, z niepokojem przyglądał się Lizie.

- Chad - szepnęła przeszywająco. - Jak mogłeś?
- Jak mogłem co? - W jego głosie również narastała furia.
- Jak mogłeś tak skompromitować Charity?
- Nonsens. Jedynie z nią rozmawiałem, gdy przez okno wpadł nietoperz, a ten głuptas zaczął histeryzować

i biegać po całym pokoju.

Liza miała ochotę podbiec do niego i zacząć okładać go pięściami.
- Chyba nie myślisz, że ktokolwiek uwierzy w twoją bajeczkę o nietoperzu? - zawołała wskazując palcem

korytarz. - Byliście sami, w ciemnym pokoju. Na miłość boską! To już samo w sobie jest kompromitujące.
Co cię opętało, by umawiać się z nią na schadzki w takim miejscu?

- Ja również bardzo chciałbym znać odpowiedź na to pytanie, panie Lockridge. - John Weston wreszcie

wydobył i siebie głos, lecz dla nich nie miało to najmniejszego znaczenia. Nadal patrzyli tylko na siebie.
Chad stał nieruchomo, i jego oczy tak pociemniały, aż stały się koloru wzburzonego morza.

- Czyżby nazywała mnie pani kłamcą, lady Elizabeth? - zapytał cicho.
- To, w co wierzę, nie ma tu nic do rzeczy - zaczęła, ale przerwał jej.
- A jeżeli chodzi o schadzki z Charity, lepiej będzie, jeżeli pytania skierujesz do pana Westona.
Liza obróciła się do młodzieńca, który zaczerwienił się równie nagle, jak przed chwilą zbladł.
- Ja... ja nic nie rozumiem - wymamrotał po chwili.
- Nie rozumiesz? - Głos Chada zabrzmiał ostro. Zwrócił się do Lizy: - Być może powinienem ci

powiedzieć, że twoja niewinna mała siostrzyczka niecałą godzinę temu zaciągnęła mnie na taras. Potem
zaproponowała, żebyśmy weszli do salonu, w którym grano w karty, na krótko zanim pianista rozpoczął
swój występ. Nie chciała mi wyjaśnić powodów swojego niezwykłego zachowania, a gdy się jej
sprzeciwiłem, nieomal wybuchnęła płaczem. To mnie zastanowiło. Opuściła moje towarzystwo, aby
porozmawiać z przyjaciółmi, ale gdy zbliżał się czas występu, znowu do mnie podeszła i właściwie siłą
wciągnęła mnie do salonu. Zadała sobie wiele trudu, by matka ją zauważyła. Lady Burnsall uśmiechnęła się
do nas, zapewne zadowolona, że jej córeczka na jakiś czas pozostanie pod opieką. Potem Charity przez kilka
chwil rozglądała się po sali balowej, jak sądzę w poszukiwaniu ciebie, ale nigdzie cię nie było. Zaczęliśmy
grać w pikietę, ale mała spryciara po pięciu minutach wylała sobie na suknię kieliszek szampana
i powiedziała, że musi iść do łazienki i naprawić szkody. Wybiegła szybko z pokoju, a ja podążyłem za nią
w dyskretnej odległości. Nie udała się jednak do łazienki, lecz weszła w ciemny korytarz wiodący do tego
właśnie pokoju, w którym zastałem ją kilka chwil później. Domyślam się, że była umówiona na spotkanie
z panem, panie Weston.

John jęknął cicho, lecz Liza to zignorowała. Patrzyła na Chada płonącymi oczami.
- Dlaczego od razu nie przyszedłeś do mnie?
- A skąd mogłem wiedzieć, gdzie cię znaleźć? - zapytał wyraźnie wściekły. - W jakim innym ciemnym

pokoju, z jakim innym kochankiem? - Liza gwałtownie wciągnęła powietrze, lecz Chad nie dał jej dojść do
głosu. - Ponadto, tuż po tym, jak wszedłem do pokoju, wleciał ten piekielny nietoperz. Resztę już znasz.

- Jeżeli wolno wiedzieć, panie Lockridge... - chociaż John Weston mówił cicho, jego słowa zabrzmiały jak

wystrzał armatni - ...dlaczego widząc, że lady Charity wchodzi do pustego pokoju, nie poszedł pan
natychmiast powiadomić jej matki?

- Bo nie chciałem pakować jej w większe kłopoty, niż już się znalazła. - Urwał w pół zdania i popatrzył na

zgromadzonych ze zdziwieniem. - Chyba nie chcecie mnie oskarżyć o nastawanie na cześć tej smarkuli? -
Jego głos był nadal nie głośniejszy od szeptu, lecz zawierał w sobie groźbę. John Weston pozostał jednak
nieporuszony.

- Mówię tylko, że sytuacja wygląda nieprzyjemnie, z której strony by się na nią nie spojrzało. - Dopiero

teraz do wszystkich dotarło, że John Weston aż kipi z wściekłości. - Zauważyłem, że lady Charity
wyjątkowo ceni sobie pańskie towarzystwo, podobnie jak pan jej. A jeżeli chodzi o tę idiotyczną historyjkę
z nietoperzem w roli głównej, to doprawdy nie wydaje mi się, żeby jedno małe stworzonko było w stanie
potargać włosy lady Charity i zadrzeć jej suknię aż tak nieprzyzwoicie.

- W takim razie niewiele wiesz jeszcze o kobietach, naiwny głupcze - warknął Chad.
Liza obrócił się gwałtownie do Johna.
- Czyżby chciał pan powiedzieć, iż wierzy w tak swawolne zachowanie Charity? Jakże mężczyzna, który

podobno kocha kobietę, może tak łatwo dać się przekonać o jej nieuczciwości? Jak... - Jej pełną oburzenia
przemowę przerwało gwałtowne otwarcie drzwi. Do pokoju wbiegła Charity, za nią pędziła matka. Fryzura
Charity już została doprowadzona do ładu, a suknia leżała jak trzeba. Oczy dziewczyny były szeroko
otwarte i pełne strachu.

- Dobrze, że wszyscy tu jeszcze jesteście - wydyszała w pośpiechu. Jej spojrzenie powędrowało do Johna,

który na jej widok z powrotem przybrał minę pełną oburzenia. Zatrzymała się gwałtownie. - John? - A gdy
nie odpowiedział, podeszła i położyła mu dłoń na ramieniu. - O co chodzi, John?

Chad wstał z rogu biurka, na którym przysiadł i poinformował ją:
- Twój amant jest najwyraźniej przekonany, że właśnie przeszkodził nam w chwili namiętności. Nie

wierzy ani w mój charakter, ani w twoją cnotę, ani w destrukcyjne możliwości przeciętnego nietoperza.

Charity spojrzała z niedowierzaniem na Johna.
- Chyba nie myślisz, że Chad i ja... że my... - Urwała, po czym parsknęła z oburzenia, gdy John nadal tylko

tępo na nią patrzył. Po chwili powiedziała drżącym głosem: - Już rozumiem. Uważasz mnie za pospolitą
ladacznicę, która spotyka się potajemnie z mężczyznami. - Podeszła do niego i spojrzała mu w oczy. - Ale
przecież masz rację. W każdym razie częściowo... bo przecież zgodziłam się tu spotkać z tobą potajemnie.
Możesz być jednak pewien, Johnie Westonie, że nigdy więcej się to nie powtórzy. - Umilkła z oczyma
błyszczącymi od nie wypłakanych łez.

Liza odwróciła się do Chada. Gwałtowny przypływ emocji, jakiego doświadczyła, gdy weszła do tego

pokoju i zobaczyła Charity w jego objęciach, nieomal doprowadził ją do utraty przytomności. W głębi serca
wierzyła w historię o nietoperzu choć brzmiała ona wyjątkowo nieprawdopodobnie. Wiedziała że Chad jest
człowiekiem honoru. Dobrze też wiedziała, że Charity nie jest osobą, która kochając jednego mężczyznę,
pozwoliłaby sobie na pieszczoty z innym. Raczej złamałaby wszelkie konwenanse, by osiągnąć to, na czym
jej zależało. Było więc bardziej niż prawdopodobne, że chciała się tu spotkać z Johnem.

Jednak nie miała zamiaru tak łatwo rozgrzeszyć Chada. Jego wyniosłość była niewybaczalna,

a zachowanie w odpowiedzi na jej pytania - obrzydliwe. Tak jakby sam nie robił z siebie przedstawienia,
klejąc się przez cały wieczór do Caroline Poole! Był odpowiedzialny za to, co się tu stało, i dlatego właśnie
była na niego taka wściekła.

Dla Chada ten wieczór był pasmem niepowodzeń i irytacji. Po pierwsze, wcale nie chciał iść na wieczorek

muzyczny do Woodcrossów. Lubił posłuchać kilku piosenek przy obiedzie, ale wieczorek muzyczny, ze
stałym bębnieniem w pianino i szarpaniem strun skrzypiec, nie mówiąc już o niewydarzonych poetach
produkujących się w przerwach, to było powyżej jego wytrzymałości. Jednak Caroline się uparła. A to była
już zupełnie inna sprawa. Zdawało się, że jakimś dziwnym trafem znalazł się na pozycji pierwszego
adoratora panny Poole, i jeżeli nie zacznie uważać, to wkrótce skończy jako oddany mąż pannicy. Caroline
była śliczna i czarująca jak marzenie. Była miłym towarzystwem podczas nudnych przyjęć towarzyskich,
zapewniając stały dopływ niewinnych ploteczek. Nie miał jednak zamiaru dać się jej zaciągnąć do ołtarza.

Natomiast zdawało się, ze Liza oddała swoje serce w chciwe szpony Gilesa Daventry’ego. Za każdym

razem, gdy miał ją w polu widzenia, wdzięczyła się do tego niewydarzonego lizusa, pozwalając mu się
dotykać i pieścić, jak gdyby była pieskiem pokojowym. Miał nadzieję, że dostanie w nagrodę to, na co
zasłużyła.

Stawiła mu czoło z zaciśniętymi pięściami. Dostrzegłszy w jego oczach niechęć i pogardę, wpadła

w gniew.

- Skompromitowałeś moją siostrę! Ty i twoje zarozumialstwo... i brak skrupułów... i twoje wtrącanie się

w nie swoje sprawy, zrujnowały jej życie.

- Nie bądź śmieszna - burknął marszcząc brwi.
- Być może, skoro tak długo przebywałeś za granicą, już zapomniałeś o zwyczajach, wedle których toczy

się życie ludzi z wyższych sfer tu, w Anglii. Charity została nakryta w twoim uścisku. Byliście sami
w pokoju. Nie było z wami żadnej przyzwoitki. Sam widziałeś reakcję Johna Westona. W tym kraju nie
znajdzie się ani jeden mężczyzna, który będzie chciał się z nią ożenić.

Podczas jej gniewnego przemówienia, Chad spokojnie patrzył na nią niewinnymi oczami. Gdy wreszcie

umilkła, podszedł do niej i położył jej dłonie na ramionach.

- W takim razie ja to zrobię - powiedział i odwrócił się do Charity, która już przestała rozpaczać i wraz

z matką i obserwowała scenę rozgrywającą się w pokoju. Na ustach igrał mu uśmiech pirata stojącego na
płonącym pokładzie, a jego głos słychać byłoby zapewne poprzez szczęk mieczy. - Lady Charity, czy
wyświadczy mi pani ten zaszczyt i zostanie moją żoną?

Liza gwałtownie wciągnęła powietrze, a Charity spojrzała na niego z niedowierzaniem. Głośno szeleszcząc

jedwabiem, lady Burnsall podeszła do Chada.

- Panie Lockridge, czy to jakiś kolejny potworny żart?
Łobuzerski uśmiech nie znikał z twarzy Chada.
- Jestem nad wyraz poważny - zapewnił. - Wbrew nieuzasadnionym oskarżeniom pani starszej córki, nie

jestem barbarzyńcą. Jestem także całkowicie świadom norm moralnych tutejszego społeczeństwa, choć
uważam je za absurdalne. Dlatego też moim obowiązkiem, jako człowieka honoru jest poproszenie o rękę...

pokrzywdzonej panienki. Co ty na to, Charity?

Przez chwilę dziewczyna stała nieruchomo, a Liza obserwowała ją z poczuciem bezsensowności całej

sceny. Jedynym odgłosem rozlegającym się w pokoju było brzęczenie owadów za oknem i cichy szmer
rozmów dobiegający z odległej sali balowej. Zdawać się mogło, że znajdują się na bezludnej wysepce.

Charity długo przyglądała się Chadowi, po czym na chwilę obróciła spojrzenie na Johna, który nadal nic

nie mówił. Potem powiedziała cicho:

- Dziękuję, panie Lockridge. Będę zaszczycona mogąc zostać pańską żoną.
John wciągnął głęboko powietrze i odwróciwszy się na pięcie, wyszedł z pokoju. Charity ponownie

wybuchnęła płaczem, na co lady Burnsall podbiegła do niej z chusteczką w wyciągniętej ręce.

Liza popatrzyła z niedowierzaniem na Chada i zobaczyła na jego twarzy wyraz niebotycznego zdziwienia.

Zdawało się, że przyjęcie przez Charity jego oświadczyn było dla niego takim samym zaskoczeniem jak dla
wszystkich obecnych.

Przez kilka następnych chwil panował chaos. Lady Burnsall była rozdarta między pocieszaniem Charity

a patrzeniem z niedowierzaniem na Chada, który wcale nie był zainteresowany swoją narzeczoną, lecz Lizą.
Ta z kolei, z niewiadomych powodów, zdawała się zachwycona biegiem wypadków.

- Uważam, że najlepiej będzie, jeżeli opuścimy ten dom powiedział wreszcie Chad. - Przy końcu korytarza

jest boczne wyjście, z którego możemy skorzystać. Zatroszczę się by podstawiono wasz powóz.

- To bardzo miło z pana strony, panie Lockridge - odparła Liza. - Mam nadzieję, że zaszczyci nas pan

swoją obecnością jutro rano. Będziemy musieli zacząć planować ślub.

Jeżeli tym oświadczeniem chciała pozbawić go pewności siebie, to bardzo się pomyliła. Gdy wychodził

z pokoju, nie zatrzymując się, uśmiechnął się do niej łobuzersko. Tego wieczoru już więcej go nie
zobaczyła, a po drodze do domu cały czas zastanawiała się nad jego okropnym zachowaniem. Jedynym
pocieszeniem było dla niej przeświadczenie, że Chad nie miał łatwego zadania tłumacząc całą sprawę
pannie Poole.

Zatroszczywszy się o to, by załamana i nieszczęśliwa Charity położyła się do łóżka, Liza poszła do

sypialni matki, by odbyć z nią długą rozmowę.

- I co my teraz zrobimy, mamo? Nie możemy dopuścić, by plotki o tych śmiesznych zaręczynach dotarły

do opinii publicznej. Z drugiej strony, jeżeli wszyscy się dowiedzą, że Charity została przyłapana z Chadem
w kompromitującej sytuacji, zaręczyny będą konieczne.

- Myślę, że jedynym wyjściem jest umieścić ogłoszenie o zaręczynach w jutrzejszym wydaniu „Morning

Post” - powiedziała księżna kiwając ponuro głową.

- Co takiego? - Głośno wypowiedziane słowa o ślubie siostry przyprawiły Lizę o dreszcz. - Nie pozwolisz

jej chyba wyjść za Chada?

- Nie mamy wielkiego wyboru. - Matka zamrugała powiekami. - Po tym wszystkim, czego byliśmy dziś

świadkami, najważniejsze jest, by się zaręczyli. Potem, oczywiście, jedynym wyjściem będzie ślub.

- Może jakoś będzie się mogła wymigać... powiedzieć, że nie pasują do siebie... później, gdy już zamęt

trochę się uspokoi. - Liza miała kłopoty z logicznym myśleniem.

- Mogłoby się to bardzo źle na nich odbić w przyszłości. Charity okazałaby się niepoprawną flirciarą,

a i Chadowi mogłoby to nieźle zaszkodzić.

Na to zabrakło Lizie odpowiedzi. Wiedziała aż za dobrze, społeczeństwie traktuje się zwodnice. Ponadto

mężczyzna porzucony przez kobietę zawsze stawał się przedmiotem kpin i niemiłych żartów.

Westchnęła.
- No dobrze, mamo. Jutro rano powiemy Charity co postanowiłyśmy, choć mam przeczucie, że będzie

protestować. Zapewne już żałuje zbyt pochopnego przyjęcia niepoważnych oświadczyn Chada.

Jednak gdy już znalazła się w sypialni, nie myślała o swojej niepoważnej siostrze, lecz o jej narzeczonym.

Co też opętało Chada, że oświadczył się Charity? Przemawiało przez niego poczucie obowiązku, rzecz
jasna. Jednak z doświadczenia Liza wiedziała, że mężczyźni mówią o obowiązku, gdy widzą w tym jakiś
własny cel. Tylko jaki?

Westchnęła. Nigdy nie potrafiła zrozumieć pobudek kierujących Chadem Lockridge’em. Jednego

natomiast była pewna: że gdy Charity przemyśli wszystko raz jeszcze, będzie chciała zerwać zaręczyny jak
najszybciej.

Nie mogąc znaleźć rozwiązania swoich problemów, z bezsilną złością okładała poduszkę, dopóki nie

zapadła w niespokojny sen.

Niestety następnego dnia humor jej się nie poprawił. Ku jej ogromnemu zdziwieniu Charity zeszła rano na

śniadanie i pozdrowiła wszystkich obecnych wesolutkim „dzień dobry”. Nałożyła sobie na talerz owsianki
i usiadła przy stole.

- Mój Boże - powiedziała radośnie uśmiechnięta. - Umieram z głodu.
Liza z matką wymieniły spojrzenia. Księżna odkaszlnęła.
- Charity, kochanie - zaczęła. - Właśnie rozmawiałyśmy o tym, co się wydarzyło wczoraj.
- Wczoraj? - zapytała, jak gdyby nie pamiętała, o czym mówią. - A tak, oczywiście. Chad. On jest taki

kochany, prawda?

Liza aż podskoczyła i zacisnęła usta tak mocno, że siostra spojrzała na nią z niepokojem.
- Nie przeszkadza ci to, prawda, Lizo? - zapytała niewinnie. - Przecież sama mówiłaś, że on już nic dla

ciebie nie znaczy. Pomyślałam więc...

Liza zacisnęła zęby ze złością.
- Nie, nic dla mnie nie znaczy, ale... wielkie nieba, chyba nie wmówisz nam, że... że chcesz za niego wyjść

za mąż?

- A dlaczego nie? - Oczy Charity rozszerzyły się ze zdziwienia.
- Dlatego, że on nie jest odpowiednim dla ciebie mężczyzną - warknęła niecierpliwie Liza.
Charity odgarnęła włosy z czoła.
- Przeciwnie. Ja uważam, że będzie idealnym mężem. Jest przystojny, bogaty, czarujący, no i... bardzo się

lubimy.

- Na miłość boską, Charity! - Lady Burnsall westchnęła niecierpliwie. - Mówisz to tak, jakbyś wybierała

sobie partnera do walca. Rozważałyśmy z twoją siostrą możliwość odwołania zaręczyn.

- Ale dlaczego?
- No cóż... bo nie czujesz do niego nic poza czymś, co można by nazwać siostrzanym uczuciem... Poza

tym zdajesz sobie chyba sprawę, że on nie ofiarował ci miłości.

- Jestem pewna, że miłość przyjdzie z czasem. - Charity zarumieniła się.
- Dlaczego chcesz go poślubić? - Liza potrząsnęła głową. - Czyż nie wolisz poślubić mężczyzny, którego

już pokochałaś?

- Już nigdy nie pokocham żadnego mężczyzny. - Dziewczyna opuściła głowę, a jej matka i siostra raz

jeszcze spojrzały po sobie.

- Moja kochana - rzekła lady Burnsall. - Dzisiaj może ci się wydawać, że masz złamane serce, ale

zapewniam cię, że to tylko drobna stłuczka.

- Zapewniam cię, mamo, że moje serce jest nawet nie zarysowane. Uważam, że głupotą jest budować

małżeństwo na kaprysie uczuć. O wiele lepiej jest spędzić życie z kimś, kogo się szanuje i czyje
towarzystwo się lubi. Nieprawdaż? A wybaczcie mi, mam sporo listów do napisania.

To powiedziawszy wyszła z pokoju niby królowa, która właśnie zakończyła audiencję.
- Ojej! - wyrwało się matce i córce w tej samej chwili.
- Jest gorzej, niż myślałam - rzekła lady Burnsall.
- Jestem pewna, że z czasem... - Liza nie dokończyła zdania.
- No tak, ale jeżeli...
Śniadanie zakończyło się w ponurym milczeniu. Gdy obie panie już wstawały od stołu, zjawił się służący

niosąc list na srebrnej tacy.

- To od Chada! - zawołała lady Burnsall rozrywając kopertę. - Prosi o pozwolenie złożenia nam wizyty

dziś po południu. - Podniosła wzrok na Lizę. - Chce omówić swoje zaręczyny z Charity i zacząć planować
wesele.

To bardzo miło z waszej strony, drogie panie, że zechciałyście mnie przyjąć.
Chad siedział sztywno na kanapie, a obok niego, nieomal dotykając go ramieniem, zwinęła się w kłębek

Charity. Naprzeciwko nich, w dwóch podobnych fotelach, siedziała Liza z matką.

Chad westchnął. Odkąd wszedł do domu Rushlake’ów jakiś czas temu, Liza nie odezwała się do niego ani

słowem. Od czasu do czasu czuł na sobie jej zimne spojrzenie, które nawet kamień mogłoby przewiercić na
wylot. Nie miał wątpliwości, lady Liza Rushlake była przez niego bardzo nieszczęśliwa. I czy mógł mieć do
niej pretensje? Dobry Boże, jakim cudem wpakował się w tę diabelską sytuację?

Jak mógł się dać wmanewrować w tak idiotyczne położenie? Oczywiście że Charity miała... Potrząsnął

głową. To była tylko jego wina. Nikt go nie zmuszał do wzięcia na siebie odpowiedzialności za chaos
spowodowany jednym małym nietoperzem. Nie był pewien, czy przypadkiem jego postępowanie nie

wywołało jeszcze większego zamieszania. Przyszło mu do głowy, że dama obdarzona tak tęgą głową
i bystrym umysłem jak Liza z pewnością wymyśli inne, lepsze rozwiązanie. Zdawało mu się, że Liza
z jakichś powodów chciała doprowadzić do jego związku z Charity, a wydarzenia poprzedniego wieczora
były tylko wymówką. Bo właściwie dlaczego zgodziła się na jego pospiesznie zaproponowane wyjście
z sytuacji? I dlaczego budziło ono w nim aż tak głęboki smutek? No i co on miał teraz zrobić? Jak miał
postępować z Charity?

Popatrzył z ukosa na siedzącą obok niego pannicę, najwyraźniej pochłoniętą pleceniem warkoczyków na

frędzlach szala narzuconego na ramiona. W całym swoim życiu nie był bardziej zaskoczony niż w chwili,
gdy potraktowała poważnie jego ofertę, którą on sam uznał za czysto grzecznościową. Mógłby postawić
w zakład cały swój majątek, że smarkula wcale nie chciała za niego wychodzić za mąż. Przyjęła jego
oświadczyny, bo czuła się zraniona i wystraszona, ale nie miała pojęcia, w co ich pakuje. Podniósł wzrok,
gdy lady Burnsall delikatnie odkaszlnęła.

- Co do tego... ehm... ślubu - zaczęła. - Uważam, że najlepiej będzie, jeżeli jeszcze dziś damy

zawiadomienie do gazet, gdyż obawiam się, że wszystkie plotkarki tego miasta już się dowiedziały
o wczorajszym, ehm... incydencie. Obawiam się, że ich języki nie próżnują.

Oczy Charity wypełniły się łzami, a twarz nagle zastygła w maskę bólu, lecz już po chwili dziewczyna

opanowała się i usiadła znowu dumnie wyprostowana.

- Tak, oczywiście - rzekł Chad po chwili. - Zdaje się, że tak będzie najodpowiedniej. Może od razu

ustalimy datę?

- Jeżeli o to chodzi - powiedziała księżna ostrożnie - to uważam, że najlepiej będzie trochę poczekać. Na

razie ogłosimy wasze zaręczyny. Gdy już zastanowimy się nad szczegółami... porozmawiamy o dokładnej
dacie.

Charity już chciała coś powiedzieć, ale rozmyśliła się i z powrotem pogrążyła się w milczeniu, które

spowijało pokój niczym mgła.

Iskierka nadziei zapaliła się w sercu Chada.
- Zdaje się że tak rzeczywiście będzie najlepiej.
Liza patrzyła na twarze osób siedzących sztywno na swoich miejscach. Dobry Boże, myślała, zdawać by

się mogło, że omawiamy szczegóły pogrzebu, a nie ślubu. Jak to się stało? Nie chciała, żeby jej mała
siostrzyczka wychodziła za mąż za Chada Lockridge’a, nawet gdyby był ostatnim mężczyzną na świecie.
Charity nie kochała go, a Liza mogłaby przysiąc, że i on nie czuł dla niej żadnych niezwykłych uczuć
oprócz zwykłej sympatii.

Poprzedniego wieczora ich ślub zdawał się być jedynym rozwiązaniem. Myśląc o tym, poczuła

nieprzyjemne kłucie na dnie serca. Jednocześnie zdała sobie sprawę, że nalegała na to rozwiązanie głównie
po to, by dać Chadowi nauczkę, na jaką w jej mniemaniu zasługiwał. Tylko za co miał być ukarany?
Zastanowiwszy się chwilę, doszła do przykrego odkrycia. Za to, że przez niego poczuła się winna. I za to, że
w tak obrzydliwy sposób kleił się do Caroline Poole.

Te same myśli w kółko tłukły się jej po głowie. Kimże ona jest, by zmuszać dwoje ludzi do czegoś, co

z pewnością zrujnuje im życie? Czy mogłaby żyć ze świadomością, że unieszczęśliwiła dwoje ludzi tylko po
to, by uczynić zadość własnej dumie? Ponadto dlaczego czuła ból na wspomnienie pogardy we wzroku
Chada, gdy był świadkiem nie chcianych przez nią zalotów Gilesa? No bo przecież nic ją nie obchodziły
jego śmieszne zaloty do panny Poole.

A może obchodziły?
Liza przymknęła oczy, a gdy je otworzyła, zobaczyła, że Chad miło gawędzi z Charity i z matką.

Popołudniowe słońce lśniło na jego włosach, zamieniając ich zwykły rudy kolor w żywe złoto i zapalając
w jego zielonych oczach migotliwe błyski.

Sama przed sobą musiała przyznać, że obchodził ją fakt, iż Chad lada moment ma się zaręczyć z Charity.

To, że według niego ona sama pozostawała w jakimś dziwnym związku z Gilesem, także nie było jej
obojętne. Wychodziło na to, że wbrew wszystkiemu, co dotąd twierdziła, bardzo zależy jej na Chadzie
Lockridge’u.

Wstrzymała oddech, bojąc się tej myśli. W chwilę potem już zagoniła ją do ciemnego kącika, skąd przed

chwilą uciekła i zmuszając się do promiennego uśmiechu, przyłączyła się do rozmowy. Zwróciła się do
Chada:

- Już od dawna chciałam cię zapytać o przędzalnię. Słyszałam, że doszczętnie spłonęła. - Zawahała się,

lecz szybko mówiła dalej. - Bardzo mi przykro z tego powodu. Zapewne był to dla ciebie potężny cios.

- Skąd o tym wiesz? - zapytał Chad mrużąc oczy.
- Zdaje się, że... tak, Giles wczoraj mi o tym napomknął. - Wiedziała, że się rumieni, ale nic nie mogła na

to poradzić. - Dlaczego pytasz?

- Bez powodu - odrzekł zamyślony. - Tyle że ja sam dowiedziałem się o pożarze dopiero dziś rano.
- Och... - Liza nie wiedziała, co powiedzieć. - Może Giles usłyszał o tym od przyjaciela, który akurat

przyjechał z północy kraju?

- Z pewnością. Ale nie jest tak źle. Pożar faktycznie przysporzył wiele szkód, lecz nie można go nazwać

katastrofą. Jak wiesz, przędzalnia była dopiero w budowie, poza tym była ubezpieczona. Miło jednak, że
zapytałaś.

W tej samej chwili Selkrik - lokaj z doskonałym wyczuciem chwili - wszedł do pokoju niosąc szampana.

Gdy już wzniesiono stosowny toast, Chad zaproponował Charity spacer, na który zgodziła się z ponurą
godnością.

- Tworzą bardzo ładną parę, nieprawdaż? - zapytała lady Burnsall kilka minut później, obserwując ich

z okna salonu.

Zirytowana Liza odwróciła się gwałtownie do matki.
- Nieprawda. Uważam, że zupełnie do siebie nie pasują.
- Tak myślisz? - Lady Burnsall przez chwilę nic więcej nie mówiła, a potem westchnęła ciężko. - Zdaje

się, że masz rację. Tylko spójrz na nich. On się z nią droczy, jakby nadal była małą dziewczynką, a ona
patrzy mu w oczy, jak gdyby prosiła go o cukierki. Aleśmy się wpakowały - mruknęła. - Charity wyjdzie
z tego ze złamanym sercem, albo zrujnowana... jedno z dwojga, albo oba na raz.

- Oj, mamo!
- Nie rozumiem tylko, dlaczego ona w ogóle przyjęła jego oświadczyny. Ani dlaczego zębami i pazurami

trzyma się myśli, ze małżeństwo z Chadem zupełnie ją zadowala. Nie wyobrażam sobie, jak wydostaniemy
się z tej sytuacji, jeżeli ona się upiera, że jest jej dobrze.

- Podejrzewam, że jej chodzi o tego Johna Westona. - Liza westchnęła, na co Letycja odwróciła się

gwałtownie i spojrzała na nią ze zdziwieniem,

- Weston? Czy chodzi ci o tego młodego człowieka, który od pół roku nie opuścił ani jednego przyjęcia, na

którym byłyśmy?

- Tak. Obawiam się, że to on jest obiektem westchnień Charity.
- Któżby pomyślał? - Letycja nie powiedziała nic więcej.
- Jest dla niej zupełnie nieodpowiedni, rzecz jasna.
- Masz rację.
Przez kilka minut obie damy stały pogrążone w myślach, po czym Liza skierowała rozmowę na

bezpieczniejsze tematy.

Po drugiej stronie Berkeley Square Charity i Chad szli równie zamyśleni.
- Chad... - Głos dziewczyny drżał lekko. - Co do wczorajszego wieczora... - Urwała, nie bardzo wiedząc,

co powiedzieć. On też zbytnio jej nie pomógł, unosząc jedynie brwi. - Co do wczorajszego wieczora to
chciałam ci powiedzieć, jak bardzo... jestem ci wdzięczna, że zaproponowałeś mi to małżeństwo.
Wyratowałeś mnie z naprawdę okropnej sytuacji. - Chad nadal nic nie mówił, patrzył tylko na nią wzrokiem
pełnym niewesołego rozbawienia. - Zdaję sobie sprawę, że ja byłam... jestem wszystkiemu winna. Gdybym
się nie zakradła po kryjomu do tej biblioteki na spotkanie z Johnem...

- Powiedziałbym, że nieomal na schadzkę - lakonicznie wtrącił Chad.
- Obawiam się, że masz rację. - Charity zaczerwieniła się. Nagle łzy zaczęły gromadzić się w jej wielkich

brązowych oczach. W chwilę potem już spływały po policzkach. - Och Chad! Oddałabym wszystko, by móc
cofnąć czas! Nie powinnam była tego robić, tym bardziej że John zachował się tak potwornie. - W jej
zapłakanych oczach pojawiły się groźne błyski. - Jak on mógł pomyśleć, że...?

Chad westchnął z rezygnacją i podał jej swoją chusteczkę.
- A czy choć przez moment zastanowiłaś się, jak ty sama byś zareagowała, gdyby sytuacja była odwrotna?

Co ty byś pomyślała, gdybyś wpadła do pokoju i zastała go leżącego na zarumienionej pannicy
o potarganych włosach i sukni zaplątanej powyżej kolan?

- Nigdy o tym tak nie myślałam. - Usta Charity tworzyły idealne „o”. - Ale gdyby wyjaśnił, co się stało...

Gdyby powiedział mi, że...

- A gdyby ta panna była kimś, z kim John byłby bardzo zaprzyjaźniony. Z kim często pokazywałby się

w towarzystwie? I gdyby opowiedział ci nieprawdopodobną historyjkę o nietoperzu...?

- Ale to była prawda! - Charity bardzo energicznie wydmuchała nosek, jak gdyby chciała podkreślić wagę

swoich słów. - Poza tym, oczywiście że bym mu uwierzyła. To znaczy... - Znowu urwała, a po chwili
westchnęła ciężko. - Masz rację. Cała sytuacja była zbyt nieprawdopodobna. Ale tak bardzo mnie boli, że
mi nie zaufał...

- A teraz...
- No tak... a teraz wpakowałam nas w niezłe tarapaty. Po coś mi się oświadczył?
- Powiedziałem to, zanim zdążyłem pomyśleć. - Chad zachichotał ponuro. - Jeżeli mam być szczery, to

byłem pewien, że mi odmówisz jednym pogardliwym potrząśnięciem pięknej główki.

- Powinnam była tak zrobić. Och, Chad, czy my naprawdę będziemy musieli się pobrać?
Na widok niekłamanego przerażenia wypisanego na jej twarzy, Chad zdusił uśmiech i zapewnił ją jak

najpoważniej, że zrobi wszystko, co w jego mocy, by zapobiec tej katastrofie.

Trzy dni później wczesnym popołudniem mieszkańcy Berkeley Square mogli zobaczyć ogromny powóz

zajeżdżający przed dom wynajmowany przez Chada Lockridge’a. Za powozem podążały mniejsze woziki
wyładowane skrzyniami i kuframi. Zdawało się, że to jakiś biblijny potwór przybył do miasta wraz ze swym
potomstwem.

Samego pana Lockridge’a można było zobaczyć, jak wybiega na powitanie gości, lorda i lady Bascombe,

którzy po chwili dostojnie wysiedli z powozu.

- Sir Wilfredzie! - zawołał Chad zbiegając pospiesznie po schodkach. - I lady Bascombe! Nie

spodziewałem się, że przyjedziecie tak szybko! Jak minęła podróż?

- Szybko i gładko - odrzekł sir Wilfred. Szerokie, przygarbione plecy, łysa głowa i krzaczaste brwi

nadawały mu wygląd dobrodusznego olbrzyma.

Jego żona - przyjemnie okrąglutka, niska kobiecina - westchnęła z zadowoleniem.
- Myślałam, że już nigdy tu nie dojedziemy. Zdawało mi się, że podróż trwa wieki. Jakże się miewasz,

drogi chłopcze? - zapytała nadstawiając mu policzek do pocałunku.

- Bardzo się cieszę, że panią widzę, droga pani - odrzekł prowadząc ich do domu. Ravi Chand, gdy

przywitał się z gośćmi swojego pana, od razu zajął się nadzorowaniem rozładowywania ich bagażów.

Sir Wilfred wraz z żoną zostali natychmiast poprowadzeni do pokojów specjalnie dla nich

przygotowanych, by mogli spłukać z siebie kurz po podróży. Później wszyscy usiedli w przestronnym
salonie Chada, popijając - panowie brandy a lady Bascombe ratafię.

Szybko zostały wymienione najświeższe ploteczki dotyczące znajomych, którzy pozostali w Indiach, oraz

tych, których państwo Bascombe mieli wkrótce zobaczyć. W końcu jednak sir Wilfred odważył się poruszyć
temat, który nie dawał mu spokoju, odkąd wszedł do tego domu.

- A teraz powiedz mi, o jakich to oszczerstwach pisałeś? - zagrzmiał ponuro. - Mogę ci od razu

powiedzieć, drogi chłopcze, że nie pozwolę, by cię bezkarnie oczerniano. Po prostu nie pozwolę.

Chad wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Nawet pan nie wie, jaki kamień spadł mi z serca w tej chwili. Zdaje się jednak, że sytuacja została na

razie opanowana. - Opowiedział im o zdarzeniach na balu u księcia regenta.

- I regent naprawdę to zrobił? - Siwe brwi zmarszczyły się z niedowierzaniem. - Siedziałeś z nim przy

stole? Zasięgał twojej rady? Widać wywarłeś na nim niebotyczne wrażenie, gdy wróciłeś do Anglii!

Chad uśmiechnął się ponuro.
- Udało mi się skontaktować go z paroma znajomymi znającymi się na boksie, którzy doradzili mu kilka

opłacalnych zakładów. No i powiedziałem mu, że ma doskonały gust, jeżeli chodzi o ubiór.

- Aha! - rzekł sir Wilfred, jak gdyby to wszystko wyjaśniało.
- Parę dni po tym, gdy zaczęły krążyć plotki o mnie, powiedziałem jego wysokości, że byłoby dla niego

lepiej, gdyby się ze mną publicznie nie pokazywał. Bardzo go to zaintrygowało, a gdy mu wyjaśniłem, o co
chodzi, okropnie się na mnie obraził.

- Taak, nasze książątko potrafi okazywać wielką lojalność, szczególnie jeżeli nic go to nie kosztuje.
Chad zawahał się chwilę, zanim odpowiedział:
- Wiem, że wszyscy się z niego naśmiewają, i muszę przyznać, że najczęściej zachowuje się jak duże

rozpieszczone dziecko, ale ten drobny gest przyjaźni i zaufania z jego strony wiele dla mnie znaczy.

- Dobrze powiedziane, mój chłopcze - mruknął jowialnie sir Wilfred.
- Poza tym, jak ktokolwiek mógł uwierzyć w podobną bzdurę? - wtrąciła lady Bascombe. - Ale opowiedz

nam, co robiłeś, odkąd przyjechałeś do Anglii?

W zielonych oczach Chada zapaliły się przewrotne ogniki.
- Niewiele poza tym, że się zaręczyłem i wkrótce się żenię.
- Co takiego? - wyrwało się jego zaskoczonym gościom i minęła dłuższa chwila, zanim ich pytania zaczęły

brzmieć sensownie.

- Ale z kim się zaręczyłeś? - zapytała w końcu lady Bascombe.
- Poznacie ją jutro wieczorem, ponieważ panie Rushlake zaprosiły nas na kolację. Mieszkają w sąsiednim

domu.

- Rushlake?
- Mój drogi chłopcze! - wykrzyknęła radośnie lady B. - A więc wreszcie pogodziłeś się z lady Elizabeth!?
- Nie. - Chad zaczerwienił się. Przełknął z trudnością, jak gdyby coś utknęło mu w gardle. - To lady

Charity obiecała zostać moją żoną.

- Och... - wyrwało się obojgu naraz.
- Ale, Chad... - Głos lady Bascombe drżał lekko. - Ile lat ma to dziecko... to znaczy ta młoda dama? Jest

przecież kilka lat młodsza od Elizabeth?

- Frances! - rzekł jej mąż ostrzegawczo i teraz to ona się zaczerwieniła.
- Chodzi mi o to - dodała pospiesznie - że nie wydaje mi się, abym ją znała.
- Ma pani rację, lady B. - powiedział Chad wzdychając ponuro. - To jeszcze prawie dziecko. Niedawno

skończyła osiemnaście lat. - Z rozbawieniem obserwował źle skrywane powątpiewanie w ich oczach. - Mam
nadzieję, że to narzeczeństwo nie skończy się małżeństwem. To, co wam powiem jest przeznaczone jedynie
dla waszych uszu, gdyż jesteście moimi najbliższymi przyjaciółmi i nie chciałbym was oszukiwać.

Opowiedział im historię wieczorku muzycznego u Woodcrossów, podstępnego nietoperza i swojego

honorowego, aczkolwiek nieco chybionego pomysłu, by ratować dobre imię lady Charity Rushlake.

- Jakie to niezwykłe! - wykrztusiła wreszcie lady Bascombe.
- Czy naprawdę masz zamiar ożenić się z tą pannicą? - Lord Bascombe nie mógł wyjść ze zdumienia. -

Sądząc po tym co mówisz, to niezłe ziółko!

- Ależ skąd! - Chad zachichotał. - To bardzo dobra i miła dziewczyna. Sami się o tym jutro przekonacie.

I w rzeczy samej, gdy następnego wieczora Charity została przedstawiona sir Wilfredowi i lady Bascombe

na parterze domu Rushlake’ów, zachowywała się nienagannie. Ukazywała w uśmiechu dołeczki
w policzkach i dygała z wielkim wdziękiem.

Gdy tylko weszli do domu, Chad natychmiast popatrzył na Lizę, ale nie chciała spojrzeć mu w oczy.

Ubrana w błękitną suknię doskonale podkreślającą kolor jej oczu, powitała gości bardzo serdecznie, a gdy
w kilka chwil później do salonu weszła matka, przedstawiła jej wszystkich. Letycja powitała gości radośnie,
tym bardziej że okazało się, iż chodziła do szkoły razem z siostrzenicą lady Frances Bascombe.

Następnie pojawił się sir George Wharburton, powitany jowialnie przez lorda Bascombe, który szybko się

zorientował, że spotkali się z generałem w Biharze wiele lat temu, gdy ten był jeszcze podoficerem. Przez
kilka minut toczyła się ożywiona rozmowa dotycząca Indii „za dawnych dobrych czasów”. W pewnym
momencie dzwonek u drzwi zasygnalizował przybycia następnego gościa.

Kiedy lokaj wprowadził go do salonu, Chad osłupiał z oburzenia i zdziwienia zarazem, a dłonie same

zacisnęły mu się w pięści. Giles Daventry! Bezczelny drań, który wchodził do pokoju, jakby się spodziewał,
że zostanie przez wszystkich powitany z otwartymi ramionami.

Z drugiej strony, dlaczego miałby się zachowywać inaczej? - pomyślał gorzko Chad. W końcu to Liza go

zaprosiła, na miłość boską.

Do diabła!
Wrócił myślami do rozmowy, którą przed godziną odbył z Jemem Januarym i Ravi Chandem w swoim

gabinecie. Jem, patrząc w swój nieodłączny notes, przedstawił kolejny raport dotyczący interesów pana
Daventry’ego, i sytuacja zaczęła wydawać się coraz mroczniejsza.

- Coraz więcej osób odwiedza go po nocy - mówił Jem, kartkując jednocześnie notesik. - Jakiś tydzień

temu złożył mu wizytę niejaki Gyp Mahoney, znany z tego, że nigdy jeszcze nie odmówił wykonania
żadnego polecenia, bez względu na to, jak byłoby ohydne. Następnego dnia wskoczył do powozu w Bull
and Mouth z biletem do Macclesfield. A następnego dnia... - popatrzył prosto w oczy swemu chlebodawcy -
...pańska przędzalnia jedwabiu spaliła się na popiół.

W kącie pokoju zachybotał ogromny cień, gdy Ravi Chand podszedł do kominka.

- Zdaje się, mój panie, że ten świat byłby o wiele lepszy bez pana Daventry’ego - powiedział cicho.
- Zgadzam się. - Na ustach Chada zagościł uśmiech. - Muszę cię jednak uprzedzić, że w tym kraju

obowiązują dość surowe prawa, jeżeli chodzi o te rzeczy. Szkoda by mi było cię stracić na katowskim
stryczku. Poza tym - dodał twardszym głosem - mam inne plany co do tego typka.

Jem zawahał się, zanim położył na biurku swój notesik i usiadł w fotelu naprzeciw Chada. Oparłszy łokcie

na kolanach nachylił się i spojrzał w oczy swojemu chlebodawcy.

- Pan Daventry i tak już tonie w kłopotach po uszy. Słyszał pan o tych majątkach ziemskich, którymi tak

bardzo lubi się chwalić? O tych, dzięki którym ma tyle pieniędzy na hulanki w mieście? No cóż, one po
prostu nie istnieją.

- Co takiego? - Chad nie potrafił ukryć zdziwienia. - Wydawało mi się, że odziedziczył spory majątek.

Jego rodzina nie należała przecież do biednych.

- Ależ owszem, odziedziczył. Tyle że majątki te są już dawno sprzedane. Teraz utrzymuje się... a żyje na

wysokiej stopie i nie żałuje sobie niczego... z pieniędzy, jakie przynoszą mu całkiem dochodowe,
aczkolwiek bardzo nieprzyzwoite inwestycje. Pod innym nazwiskiem prowadzi kilka gustownych burdeli
i parę innych, już nie tak gustownych. Jest cichym wspólnikiem kilku hazardowych przedsięwzięć... i to nie
takich, do jakich można byłoby spokojnie zabierać młodych kuzynków. Ma też na kącie kilka lewych
interesów. W większości zajmuje się sprzedawaniem towarów pochodzących z kradzieży. - Przerwał,
widząc uniesione brwi Ravi Chanda, ale ponieważ jego chlebodawca najwyraźniej nie potrzebował
tłumaczenia, kontynuował: - Ma jeszcze parę innych interesów, równie podejrzanych. Plotki głoszą, że
raczej dość czynnie uczestniczy w handlu niewolnikami. W każdym razie kilka jego co bardziej
dochodowych przedsięwzięć zostało zamkniętych za obrazę moralności tego miasta. Podejrzewam, że choć
w niedługim czasie zostaną znowu otwarte, minie trochę czasu, zanim zaczną z powrotem przynosić
dochody. Pan Daventry żyje co najmniej ekstrawagancko, a i karta ostatnimi czasy mu nie szła.

Chada zastanowiła satysfakcja brzmiąca w głosie Jema, gdy wymieniał niepowodzenia Gilesa.
- Mój Boże - szepnął, a po chwili dodał: - Nie wiesz może przypadkiem, czy między nocnymi gośćmi pana

Daventry’ego nie było pracowników firmy Stanhope, Harcourt i Finch?

- Maklerów giełdowych, tak? Zobaczmy. - Mrucząc coś do siebie niezrozumiale. Jem kartkował notesik,

aż w końcu znalazł stronę, o którą mu chodziło. - A tak. Facet o nazwisku Joshua Turnbull odwiedzał go
dość często. Jest tam urzędnikiem. No, no... - zamruczał do siebie ze zdziwieniem. - Zdaje się że Giles
i Josh naprawdę się zaprzyjaźnili, gdyż Turnbull odwiedza go regularnie już od ponad roku.

- Roku! Jem, jak długo obserwujesz Gilesa Daventry’ego? I dlaczego?
- Jest wielu gości, którymi się zajmuję, psze pana - odrzekł Jem powracając do swojego rynsztokowego

slangu.

Tego wieczora Chad nie był w stanie nic więcej z niego wydusić.

Chad obnażył zęby w czymś, co miało imitować przyjazny uśmiech, i wstał, by powitać Gilesa

Daventry’ego. Podziękował mu uprzejmie za życzenia szczęścia na nowej drodze życia.

- Nie - odparła Charity na pytanie Gilesa. - Jeszcze nie ustaliliśmy daty, ale zapewniam cię, że wkrótce to

uczynimy. - Uśmiechnęła się promiennie do swojego narzeczonego.

Obiad upłynął Chadowi w poczuciu oderwania od rzeczywistości, pośród towarzyskich ploteczek

i uśmiechów. Siedział nieomal u szczytu stołu; z lady Burnsall po prawej stronie, a po lewej - Charity. Nie
miał więc okazji, by choć przez chwilę porozmawiać z Lizą, siedzącą po drugiej stronie stołu i, co zauważył
z goryczą, pogrążoną w ożywionej rozmowie z Gilesem.

Klnąc w duchu, odwrócił się do Charity, by z nią porozmawiać, przy czym po raz trzeci tego wieczora

zauważył, że była wyjątkowo przygnębiona. Przez ostatnie kilka dni była niezwykle poważna. Co prawda
nadal była skora do wybuchania co chwila wesołym śmiechem, lecz gdy tylko sądziła, że nikt na nią nie
patrzy, zapadała w ponure zamyślenie. Zdawało mu się, że wiedział aż za dobrze, co było powodem takiego
zachowania dziewczyny. Oderwał wzrok od złotej główki po drugiej stronie stołu i z werwą zajął się
poprawianiem nastroju Charity.

Rozmawiając miło z Gilesem, Liza czuła, że uśmiech, który tego wieczoru przykleiła do warg, zaraz

pęknie. Po raz pierwszy, odkąd się poznali, cięty język przyjaciela nie potrafił jej rozśmieszyć. Prawdę
mówiąc, oprócz irytacji, jaką wzbudziły w niej jego karesy u Woodcrossów, jego towarzystwo coraz
częściej ją nużyło. Co jej przyszło do głowy, że go tu zaprosiła? Spowodowały to częściowo prośby matki,
ale przede wszystkim nie chciała sprawiać bólu staremu przyjacielowi.

Gdy matka postanowiła wyprawić powitalną kolację na cześć Bascombe’ów, Giles stał się potrzebny do

tego, by liczba gości była parzysta. Przez chwilę poczuła się niepewnie na myśl o tym, co pomyśli Chad
widząc Gilesa zachowującego się w jej salonie jak u siebie w domu. Jednak natychmiast poczuła wściekłość
na wspomnienie jego bezmyślnego zachowania u Woodcrossów. Nadal pamiętała jego umizgi do Caroline
Poole i wspomnienie to straszliwie ją kłuło.

Żałowała jednak swojej decyzji już w chwili, gdy Giles wszedł do salonu. Był jak zwykle swobodny, a gdy

teraz z nią rozmawiał, odruchowo sięgał przez stół, by ująć jej dłonie. Ku własnemu zadziwieniu poczuła
nieprzepartą ochotę, by gwałtownie wyrwać mu palce. Zamiast tego delikatnie się wyswobodziła i położyła
dłoń na kolanie.

Na moment w oczach Gilesa błysnął gniew, lecz już po chwili wrócił do swojej maski łagodnego

opanowania. Wtrącił się do ogólnej rozmowy dotyczącej sytuacji finansowej Kompanii
Wschodnioindyjskiej, w której sir Wilfred był członkiem zarządu. Wiedza Gilesa dotycząca Wschodu była
w najlepszym razie minimalna, więc najszybciej, jak mógł, zmienił temat. Pochylił się nad stołem i zwrócił
się do Chada:

- I co, Lockridge, jak tam idą twoje interesy dotyczące zakładu z Lizą? Czy nadal uważasz, że będziesz

w stanie pokonać szczęście lady Lizy?

- Co takiego? - zapytał lord Bascombe. - Zakład? Między Chadem a lady Lizą?
Dziewczyna zaczerwieniła się, ale uśmiechnęła się spokojnie wyjaśniła mu warunki zakładu. Państwo

Bascombe nie kryli zdziwienia i rozbawienia zarazem.

Starając się zdusić w sobie wściekłość na Gilesa, że jeszcze uczynił z jej prywatnych spraw publiczne

pośmiewisko, mówiła dalej:

- Tak, to wyjątkowo głupi zakład, jak większość zresztą. - Wyjaśniła, co jest stawką, i ze śmiechem

odwróciła się do Gilesa. - Obawiam się, że pan Lockridge niechętnie by cię informował o swoich postępach,
więc ja uczynię to samo.

Przez kilka minut trwała jeszcze dyskusja na temat zakładu po czym wszyscy o nim zapomnieli. Tak się

przynajmniej wydawało. Ku wielkiemu zdziwieniu Lizy temat naszyjnika wypłynął ponownie, gdy całe
towarzystwo przeszło do saloniku na kawę i brandy.

- Powiedz mi coś więcej o Naszyjniku Królowej, moja droga - poprosiła lady Bascombe. - Słyszałam, że to

prawdziwi dzieło sztuki jubilerskiej.

- W rzeczy samej - odparła Liza. Spojrzała szybko na Chada. - Choć jeżeli mam być szczera, to jest on

raczej paskudny. Czy chciałaby go pani zobaczyć?

- Chyba nie trzymasz go w domu? - wykrzyknął sir Wilfred. - Słyszeliśmy w Indiach, że Londyn stał się

ostatnimi czasy bardzo niebezpieczny.

- Nie jest chyba aż tak źle. Poza tym zapewniam was, ze naszyjnik jest dobrze ubezpieczony. Już od

jakiegoś czasu mam zamiar zanieść go do sejfu w banku i zapewne zrobię to jutro. Ale zanim to nastąpi,
chętnie urządzę dla was prywatny pokaz.

Wyszła szybko z pokoju, a po kilku chwilach wróciła, niosąc drewniane pudełeczko. Wyjęła z niego

naszyjnik i położyła na kolanach lady Bascombe. Zdawało się, że żyje własnym życiem, strzelając
płomieniami różnorodnych klejnotów.

- Ojej! - Starsza dama aż sapnęła.
Pozostali podzielali jej zachwyt, oglądając naszyjnik. Każdy

unosił go po kolei i oglądał przy świetle

świec, aż kolorowy blask wypełnił pokój.

- Nie miałem pojęcia - szepnął cicho Giles - że to jest takie... takie...
- Duże? - wtrącił Chad. - Moja matka często groziła, że każe go połamać na mniejsze, poręczniejsze

kawałki. Twierdziła, że można by z niego zrobić co najmniej z siedem albo osiem mniejszych naszyjników.
Mówiła, że sokolnik nadawałby się doskonale na podnóżek. Ojciec zawsze bardzo się złościł słysząc
podobne herezje. Cieszę się, że w końcu będę mógł go zwrócić na ehm... łono rodziny.

- Oczywiście - odparła gładko Liza. - Gdy Brightsprings będzie już bezpieczne w moich rękach, rozważę

możliwość odsprzedania ci naszyjnika.

Sir Wilfred szturchnął Chada łokciem w bok, a jego potężny śmiech zabrzmiał w całym pokoju.
- Coś mi się zdaje, drogi chłopcze, że nie pójdzie ci tak łatwo.
- Mój Boże. - Giles zafascynowany przyglądał się naszyjnikowi. - Musiałaś wydać na niego fortunę... -

Przerwał gwałtownie. - To znaczy, chciałem powiedzieć, że... - W zakłopotaniu strącił z podręcznego
stolika kieliszek, którego zawartość rozlała mu się na rękaw i na dywan. Wezwano szybko służącego, lecz

gdy tylko się pojawił, Giles, zdenerwowany towarzyską gafą, jaką popełnił, poprosił go, by oczyścił mu
ubranie w bardziej ustronnym miejscu. Jego prośbę skwitowało milczenie, a Liza pospiesznie wyniosła
naszyjnik z pokoju. Rozmowa wróciła do bezpieczniejszych tematów, a Liza modliła się w duchu, by
niefortunna uwaga Gilesa nie sprowokowała spekulacji na temat jej prawdziwego majątku.

Późnym wieczorem, Chad chodził niespokojnie po swojej sypialni nie mogąc spać. Niepokoiło go

wspomnienie sposobu, w jaki Liza kładła dłoń na ramieniu Gilesa czy śmiała się z jego marnych dowcipów.
Oczywistym było, że facet czuł się u niej w domu jak u siebie. Wyszedł z pokoju, by wytrzeć plamę
z ubrania ze swobodą członka rodziny. Równie oczywiste było, że Liza nie miała pojęcia o jego
prawdziwych zajęciach. Nie wiedziała, że jego „kompetencja i znajomość tematu”, nie mówiąc już
o pieniądzach, pochodzą z najobrzydliwszych i najciemniejszych zaułków londyńskich slumsów.

Czyżby ona naprawdę miała zamiar wyjść za mąż za tę szumowinę? Nie mógł do tego dopuścić.
Podszedł do okna i wyjrzał na ogrody łączące się za ich domami. Jego wzrok odnalazł kamienną ławeczkę,

na której niedawno siedziała Liza skąpana w blasku księżyca, z włosami lśniącymi złotem. Zdawała się być
nimfą wyrzeźbioną w marmurze, lecz jej ciało, przytulone do niego, było ciepłe i gibkie, a jej usta poruszały
się w odpowiedzi na jego pocałunki.

Cóż, nie chciał już więcej skradzionych uścisków pięknej lady Lizy. W następnej minucie mruknął

gniewnie sam do siebie. O czym, do diabła, tu bajdurzył? Gdyby w tej chwili pojawiła się w ogrodzie, już
w następnej biegłby tam, by do niej dołączyć. Dobry Boże, co się z nim działo? Co się stało z narzuconą
sobie obojętnością?

Zmusił się do oderwania od tego kuszącego tematu i skupił uwagę na Gilesie Daventrym. Zdawało się, że

łajdak, nie mogąc zrujnować go towarzysko, usiłuje zrobić to na drodze finansowej. Ale dlaczego? Cóż on
zrobił takiego potwornego, by zasłużyć sobie na nienawiść pana Daventryego. No, oczywiście. Liza.
Daventry jej pragnął, ale czy można

mieć mu to za złe? Jednocześnie przyszło mu do głowy, że Giles równie

mocno, co pięknej Lizy, może pragnąć jej wielkiego majątku. A może nawet mocniej? Skoro jego zasoby
gotówki były nieomal na wykończeniu... Małżeństwo z dziczką tak ogromnej fortuny z pewnością bardzo
szybko wyciągnęłoby go z kłopotów. Chad skrzywił wargi w uśmiechu. Gdy Giles zobaczył naszyjnik, oczy
o mało nie wyszły mu na wierzch.

Ale nawet jeżeli się mylił i Giles naprawdę kochał Lizę szczerze i gorąco, to i tak był wielkim łajdakiem,

a Chad nie miał zamiaru dopuścić do tego małżeństwa. Nie pozwoli mu jej mieć! Doszedłszy do ładu ze
swym sumieniem przynajmniej w tym punkcie, Chad wreszcie położył się do łóżka. Nie wezwał nawet
służącego. Jakoś nie mógł się przyzwyczaić do myśli, że Jem jest jego służącym.

Zastanawiał się nad zagadkową postacią pana January’ego, gdy ciszę nocy rozdarł kobiecy krzyk. Podbiegł

do okna i z przerażeniem zdał sobie sprawę, że dobiegał on z domu Rushlake’ów! Pędem zbiegł tylnymi
schodami do ogrodu, po czym przez bramę w murze dostał się na teren sąsiedniej posesji. Słysząc za sobą
tupot odwrócił się i zobaczył, że Ravi Chand i Jem depczą mu po piętach.

Znowu rozległ się krzyk, do którego po chwili dołączyły inne podenerwowane głosy. Chad wraz z dwoma

służącymi wpadł do domu bez pukania. Już chciał biec do salonu, gdy powstrzymał go widok mniej lub
bardziej ubranych osób zbierających się przed drzwiami gabinetu Lizy. W centrum grupy znajdował się
młody służący, siedzący na schodach, obejmujący głowę obiema rękami i jęczący cicho. Nad nim stała
pulchniutka pokojówka, która niedawno krzyczała.

Z przeciwnego końca korytarza nadbiegła Liza wiążąc po drodze poły szlafroka.
- O co chodzi? - zawołała. - Co się stało?
Na widok swojej pani pokojówka zemdlała i z wielkim hukiem runęła na chłopaka.
Chad podniósł ją i przekazał Lizie, która z kolei powierzyła pieczę nad nieszczęsną dziewczyną stojącej

obok kucharce. Potem pomógł wstać służącemu. Zauważył przy okazji, że był to ten sam młody człowiek,
który pomagał Gilesowi, gdy przy kolacji wylał na siebie wino.

W odpowiedzi na pytające spojrzenie Chada chłopak podrapał się po głowie, jak gdyby dopiero teraz

wracała mu przytomność.

- Nie wiem, panie - powiedział, masując cały czas kark. - Usłyszałem hałas dobiegający z gabinetu lady

Lizy i wszedłem do środka. Było ciemno jak w piekle. Zacząłem iść w kierunku tego głosu... to było jakby
takie drapanie, czy coś... i dostałem przez łeb. Nie wiem, co się stało, bo jedyne, co w ogóle pamiętam, to
Becky, stojącą nade mną i drącą się w niebogłosy.

- Mój gabinet! - zawołała Liza blednąc gwałtownie.

Razem z Chadem jednocześnie wpadli do pokoju. Zapaliła świecę i słysząc, jak Chad gwałtownie wciągnął

powietrze, spojrzała na szafkę, w której trzymała Naszyjnik Królowej. Już go tam nie było. Z przerażeniem
zobaczyła, że drzwiczki kredensu, w którym trzymała naszyjnik, były szeroko otwarte, a drewniane
pudełeczko zniknęło.

Minęła dłuższa chwila, zanim zdołali przekonać służących, że na nic się już więcej nie przydadzą i że

powinni udać się na spoczynek. Kucharka, uciszywszy pokojówkę, zwróciła całą swoją uwagę na
poszkodowanego chłopca. Z pomocą Jema zaprowadziła nieszczęśnika do kuchni, gdzie położyła kompres
na guz szybko rosnący na jego głowie.

Lady Burnsall i Charity zjawiły się na korytarzu tuż przed tym, nim Chad i Liza weszli do gabinetu. Cała

czwórka siedziała teraz na krzesłach przy biurku, a obok stał Ravi Chand, imponujący jak zwykle.

- Kto mógł to zrobić? Czy to był złodziej? Jak dostał się do domu? Czy zginęło coś jeszcze? - zapytała

Charity i jej słowa zawisły w ciszy wypełniającej pokój.

Ravi Chand podszedł do podwójnych drzwi wiodących z gabinetu wprost do ogrodu. Gdy nacisnął klamkę,

otworzyły się z łatwością.

- Czy to ty zostawiłaś jej otwarte? - Chad spojrzał pytająco na Lizę.
- Nie, to znaczy... bardzo rzadko korzystam z tych drzwi. Zarumieniła się na myśl o tym, że jej ostatnia

wyprawa do ogrodu skończyła się ich spotkaniem. - Poza tym Selkrik, lokaj, co wieczór sprawdza, czy
wszystkie drzwi są pozamykane. Zawsze jest bardzo dokładny.

- Najwyraźniej tym razem zawiódł, madame - wtrącił Ravi Chand. - Nie widać, żeby ktokolwiek

majstrował przy zamkach

w drzwiach. - Podniósł świecę i wyjrzał do ogrodu - Nie widzę, co prawda,

odcisków stóp, ale od dawna nie padało,

więc ziemia jest twarda.

- Mówisz po angielsku? - Liza patrzyła na niego z niedowierzaniem. Zdawało się, że uczepiła się

kurczowo tej drobnostki, by nie myśleć o nieszczęściu, które ją spotkało. Chad spojrzał na nią ostro, nie
rozumiejąc, dlaczego nadal przygląda się Hindusowi.

- Wszystko w porządku? - zapytał szorstko.
- Co takiego? - Obróciła na niego nie widzące spojrzenie. - A tak... tak... Zastanawiam się tylko... jak to się

mogło stać? - Wyprostowała się nagle, a w jej oczach pojawiło się przerażenie. - Och, Chad... twój
naszyjnik! Tak mi przykro! Musimy go odzyskać. Musimy powiadomić władze.

- Tak - odrzekł marszcząc brwi. - Zdaje się, że to najlepsze, co możemy zrobić.
- Zdajesz się wahać. - Zdziwiła się.
Minęła długa chwila, zanim Chad odpowiedział. Był przekonany, że wie, kto jest złodziejem, ale wiedział

równocześnie, że udowodnienie podejrzeń wcale nie będzie łatwe. Jak zareaguje Liza, gdy się dowie, że
ktoś tak jej bliski ją okradł? Niech piekło pochłonie Gilesa Davenrry’ego!

- Nie waham się - odpowiedział w końcu. - Ale jestem pewien, że policja będzie się zastanawiać, dlaczego

drzwi twojego gabinetu były otwarte. Mogą wpaść na pomysł, że złodziej współpracował z jednym
z mieszkańców tego domu.

- Ależ to niemożliwe! - wykrzyknęła Liza. - Nikt w całym domu nie wiedział, gdzie trzymałam naszyjnik.

Aż do dzisiejszego wieczora nie wyjmowałam go z kredensu. Nikt nie

widział, jak to robiłam. Nikt nie

wiedział... - Przerwała gwałtownie, a Chad odwzajemnił jej spojrzenie i uśmiechnął się gorzko.

- Nikt nie wiedział, gdzie on jest, oprócz mnie - dokończył za nią. - A wyjmowałaś go już wcześniej,

prawda? Pokazałaś mi go niedługo po tym, jak się założyliśmy.

- Ależ Chad! - Lady Burnsall podniosła dłoń do piersi, Charity natychmiast wpadła jej w słowo.
- Chad, nikomu z nas nawet do głowy by nie przyszło... - przerwała, przyciskając palce do ust.
- Nie uważacie mnie za złodzieja? - Jego głos przypominał daleki odgłos grzmotu. - Niedawno

podejrzewano mnie o gorsze rzeczy.

- Nie bądź śmieszny, Chad! Oczywiście, że to nie ty ukradłeś naszyjnik. Nikt z nas w to ani przez chwilę

nie wierzył. - Spokojnie wypowiedziane słowa Charity podziałały jak zimny prysznic na osłabione nerwy
Chada. Skrzywił się w niewesołym uśmiechu. Już chciał coś powiedzieć, gdy jego uwagę przyciągnął Jem
January, który właśnie wszedł do pokoju. Chad przedstawił do zgromadzonym paniom.

- Jak się miewa młody Stebbins, panie ehm... January? - zapytała lady Burnsall.
- Tak się nazywa ten chłopak? - zapytał Jem. - Głowa będzie mu pękała przez kilka następnych dni, ale to

nic poważnego. - Zawahał się przez chwilę. - Wydaje się bardzo przybity faktem, że nie był w stanie
zapobiec temu włamaniu, madame. Jak długo jest u was na służbie?

Lady Burnsall spojrzała na córkę.
- Musiałbyś zapytać Selkrika, ale zdaje mi się, że niewiele więcej niż parę miesięcy - odparła Liza.
- Rozumiem - rzekł Jem, po czym zamyślił się głęboko.
Chad przyglądał mu się z zainteresowaniem. Po chwili znowu odwrócił się do Lizy.
- Jeżeli chcesz wszcząć oficjalne postępowanie, radzę ci posłać na Bow Street. Jem może od razu tam

pojechać.

- A czy nie można by poczekać z tym do jutra rana? - Lady Burnsall jęknęła.
Jem starał się ukryć niezadowolenie z planów Chada. Cicho zgodził się z księżną.
- O ile wiem, najlepiej jest, gdy podobne postępowanie wszczęte jest tak szybko, jak to tylko możliwe. -

Chad uśmiechnął się w duchu. Nagle przyszło mu do głowy, że i tajemniczy służący mógł nie raz brać
udział w przesłuchaniach na Bow Street, ale po zupełnie innej stronie.

Jem westchnął i wyszedł. W niedługi czas potem wrócił prowadząc z sobą dżentelmena ubranego

w elegancki szary płaszcz i czerwoną bluzę, która była znakiem rozpoznawczym śledczych z Bow Street.
Poinformował zebranych, że nazywa się George Thurgood, po czym wyjął z kieszeni sfatygowany notesik
i zaczął przesłuchiwać rodzinę i służących. Wyjątkowo długo rozmawiał z poszkodowanym młodym
Stebbinsem. Na Ravi Chanda patrzył z wyraźnym brakiem zaufania, ale przesłuchał go bardzo dokładnie.

- Niewiele tego - powiedział na koniec. - Zdaje się, że to robota zawodowca. Niech się pani nie obrazi, ale

ułatwiła mu pani zadanie. Zostawiając drzwi otwarte, sama się pani prosiła o nieszczęście. Kto, oprócz pani,
wiedział, gdzie znajdowało się to świecidełko?

Na moment zapadła pełna napięcia cisza. Nagle odezwał się Chad:
- Lady Elizabeth była tak miła, że pokazała mi naszyjnik kilka tygodni temu. Powiedziała mi niedawno, że

nikt poza mną o niczym nie wiedział.

Śledczy nie powiedział nic poza tym, że zrobi, co w jego mocy i będzie z nimi w kontakcie.
Szybko i energicznie opuścił dom przy Berkeley Square, a mieszkańcy i służba powoli wrócili do łóżek.

Jem i Chand zniknęli bezgłośnie. Wkrótce tylko Chad i Liza pozostali w małym gabinecie.

- Dziękuję za pomoc - powiedziała. Wydawała się bardzo zmęczona. - Naprawdę nie wiedziałabym, co

robić. - Potrząsnęła głową. - Czuję się tak, jakbym nadal była w łóżku... i miała obudzić się rano
i przekonać, że to tylko potworny sen.

- Mało przyjemny sposób na zakończenie wieczoru - zgodził się Chad.
- A co z zakładem?
- A co ma być?
- Nie może być mowy o zakładzie, gdy jeden z przedmiotów, które były stawką, zniknął.
- Zdaje się, że nie masz wielkiego zaufania do panów śledczych z Bow Street. Może cię zadziwią. Może

złapią złodzieja i jeszcze zobaczysz swój naszyjnik.

- Być może. - Uśmiechnęła się słabo. Chad miał ochotę natychmiast porwać ją w ramiona. Ku własnemu

zdziwieniu, zapytał:

- Dlaczego zadałaś sobie tyle trudu, by odnaleźć ten paskudny naszyjnik?
Liza patrzyła na niego nie widzącym wzrokiem. Od dłuższego czasu łudziła się, że kupno naszyjnika było

zwykłą inwestycją. Teraz jednak, gdy się nad tym głębiej zastanowiła, zrozumiała z całkowitą jasnością, że
od samego początku chciała zwrócić go Chadowi. Zadała sobie trud wyczerpujących poszukiwań tylko po
to, by zrobić mu przyjemność. By uczynić zadość wszystkim krzywdom, jakich doznał i jakie wygnały go
z Anglii. Jedyne, czego pragnęła, to szczęścia Chada Lockridge’a.

Złapała gwałtownie powietrze, gdy poczuła na sobie jego spojrzenie, tak natarczywe, jak gdyby chciał nim

sięgnąć dna jej duszy. Ciepło płynące z jego dłoni, którą nadal trzymał na jej ramionach, rozlało się po jej
ciele, docierając nawet do najbardziej tajnych zakamarków. Pochyliła się ku niemu, a gdy zaczął ją całować,
bez zastanowienia objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie. Jego wargi były ciepłe i natarczywe, a ona
niewiele myśląc oddała mu pocałunek z zachwytem niewinnego dziecka. Jego dłonie przesunęły się po
krzywiźnie pleców dziewczyny, a gdy wreszcie dotknęły jej piersi, jęknęła głucho.

- Kochana moja - szepnął z wargami tuż przy jej ustach. - Niełatwo jest się pozbyć starych przyzwyczajeń,

prawda?

Odchyliła się, by móc spojrzeć mu w oczy i z zaskoczeniem zobaczyła, że jest prawie wściekły.
Na dźwięk jego słów nieomal zwinęła się z bólu. Stare przyzwyczajenia! Nie tylko jej uściski nie

sprawiały mu przyjemności, ale były dla niego starym przyzwyczajeniem, w które popadał, gdy miał akurat
ochotę na igraszki! Odsunęła się od niego, a jej konsternacja była wyraźnie widoczna. To, co dla niej było

chwilą objawienia, dla niego było zwykłym podnieceniem i niczym więcej.

- Masz rację - powiedziała z przygnębieniem. - Ale tego jednego mam zamiar się pozbyć. Nigdy więcej

tego nie rób, Chad, gdyż jest to dla mnie nie do zniesienia.

Odwróciła się na pięcie i wybiegła z pokoju, zostawiając Chada z rozdziawionymi ustami. Zamyślony

wrócił do swojego domu.

Położył się do łóżka, lecz wiele godzin minęło, zanim zapadł w niespokojną drzemkę.

Następnego ranka Liza powiadomiła Thomasa o kradzieży, on zaś z kolei zawiadomił towarzystwo

ubezpieczeniowe. Jeszcze tego samego dnia przysłali swojego pracownika, by przeprowadził śledztwo. Liza
wraz z matką spędziły bardzo nieprzyjemne popołudnie odpowiadając na pytania ponurego mężczyzny
w wyświechtanym płaszczu.

Do czasu gdy została sama, Liza nabrała przekonania, że musi być podrzędną aktorką w jakiejś bardzo

marnej sztuce. Nastrój wcale jej się nie poprawił, gdy wieczór na przyjęciu u pani Colby-Chassins spotkała
Chada. Odpowiadała na jego pytania dotyczące śledztwa wyjątkowo nieuprzejmie.

- Dżentelmeni z agencji ubezpieczeniowej wcale nie byli pomocni. Ośmielili się nawet zasugerować, że

jeżeli miałam naszyjnik w domu, zamiast w bankowym sejfie, to wcale nie należy mi się odszkodowanie.

- Czyżby?
- Tak, ale szybko usadziłam ich na miejscu. Moja umowa z nimi mówi jedynie, że ubezpieczone

przedmioty powinny być przechowywane w bezpiecznym miejscu. Co prawda okazało się, że zamykany
kredens nie jest tak bezpieczny jak bank, ale udało mi się ich przekonać, że spełniał warunki umowy.

- Już widzę, jak wypędziłaś ich ze swojego progu mieczem ognistym. - Chad zaśmiał się. - Czy jeszcze nie

odkryli, kto jest odpowiedzialny za tę kradzież?

- Nie, ale zadawali mnóstwo pytań. - W migotliwym świetle świec usiłowała odkryć, w jakim jest

humorze. - Nie zdziwiłabym się, gdyby jutro wpadli do ciebie. - Chad nie odpowiedział. Mówiła więc
niepewnie dalej: - Oczywiście zapytali, kto oprócz mnie wiedział, gdzie ukryty był naszyjnik, i oczywiście
bardzo się zainteresowali, gdy wymieniłam twoje nazwisko. Chcieli też wiedzieć, kto się pierwszy znalazł
na scenie tuż po kradzieży, że się tak wyrażę. Rozmawiali ze Stebbinsem, bardzo się zdziwili gdy
powiedział, że wpadłeś do domu przez tylne drzwi w chwilę po tym, jak został ogłuszony.

- Rozumiem - odrzekł Chad tak bezbarwnym tonem, że Liza nie była pewna, co myśli. Westchnęła.
- Tak bardzo mi przykro, Chad. Oddałabym wszystkie klejnoty z tego przeklętego naszyjnika, żeby

odwrócić bieg zdarzeń.

- Wiem. - W jego głosie słychać było ogromne zmęczenie, ale uścisnął ciepło dłoń dziewczyny. - W końcu

musiałaś powiedzieć im prawdę.

Potem Liza miała już bardzo mało czasu, by się zastanawiać nad wypadkami ostatnich dni. Przy śniadaniu

usłyszała od matki, że powinny wreszcie wrócić do swoich towarzyskich obowiązków.

- Już zbyt długo nie odwiedzałyśmy znajomych. Cat Thurston urodziła ostatnio synka, więc Richard jest

bardzo dumny z siebie; choćby ze zwykłej uprzejmości nie powinnyśmy spóźniać się z gratulacjami. Poza
tym siostry Falbourne odwiedziły nas już dwukrotnie od czasu naszej ostatniej wizyty u nich.

Liza jeszcze nigdy nie miała mniejszej ochoty na składanie wizyt niż teraz, ale z tonu matki jasno

zrozumiała, że w tej sytuacji żadne prośby i zaklęcia nie pomogą.

Niecałą godzinę później Liza, wystrojona w zieloną wizytową suknię, z pasującym do całości kapeluszem

przyozdobionym wielką zieloną kokardą, wyszła z domu u boku matki. Księżna szła młodzieńczym, raźnym
krokiem, ubrana w elegancką brązową suknię, do złudzenia przypominającą kolor jej włosów; na wierzch
miała narzucony kremowy płaszcz przewiązany ciemnym plecionym paskiem. Jej kapelusz także był
kremowy, przyozdobiony brązowymi śliwkami, które chwiały się za każdym jej krokiem. Zdawać się
mogło, że ich kolor podkreślał zaaferowanie matrony, gdy zachwycała się nowo narodzonym dzieckiem,
gratulowała dumnym rodzicom, a potem przepraszała siostry Falbourne.

Odwiedziły także panie Runstead, Halstead i Winburton, oraz panią Gelbert, panią Frey i panny Cashbury.

Gdy wyszły z domu tych ostatnich, Liza zwróciła się do matki.

- Mamo, nic mnie nie obchodzi, ile jeszcze smoków należących do śmietanki towarzyskiej powinnyśmy

odwiedzić. Mam już dość. Po następnej filiżance herbaty moje zęby chyba się rozpuszczą. Najwyższy czas,
abyśmy wróciły do domu.

Lady Burnsall przytaknęła i wsiadłszy do powozu, wygodnie oparła się o poduszki.

- Masz zupełną rację, kochanie - powiedziała łagodnie. Zdjęła kapelusz i przesunęła palcami po włosach. -

Muszę przyznać, że był to wyjątkowo nudny poranek, ale każdy ma swoje obowiązki.

Liza spojrzała szybko na matkę, po czym zaczęła przyglądać się szwom na swoich rękawiczkach.
- Nadal nie mogę uwierzyć, jak prędko plotki rozbiegają się po tym mieście. Co najmniej trzy osoby

współczuły mi z powodu kradzieży Naszyjnika Królowej.

- Taak - westchnęła księżna. - Ja też słyszałam podobne komentarze. Nie mam pojęcia, od kogo plotkarki

mogły usłyszeć tę wiadomość.

- Ja też nie. - Po chwili dodała: - Czy podczas rozmowy o kradzieży nikt przypadkiem nie wymienił

nazwiska Chada?

- Nie bezpośrednio. - Lady Burnsall znowu westchnęła. - Chociaż ta nieznośna Tina Witherspoon

wspomniała, że inspektorzy przesłuchiwali Chada, podobnie jak wszystkich innych, którzy wiedzieli
o naszyjniku.

Liza zacisnęła dłonie w pięści.
- Mamo, nie zniosłabym myśli, że z mojej winy Chad znowu jest na językach wszystkich starych plotkarek

tego miasta.

- Wiem, kochanie. To byłoby okropne. Ale wiesz co? Chad jest teraz dużo starszy i z pewnością potrafi się

obronić. - Wahała się, zanim dokończyła, jak mogła najdelikatniej: - To miło z twojej strony, że troszczysz
się o dobre imię swego szwagra.

Liza pobladła, ale na szczęście nie musiała odpowiadać gdyż właśnie w tej chwili powóz zatrzymał się

przed domem. Wysiadła pospiesznie i jak burza przemknęła obok zamiatającej schody pokojówki. Zdjęła
kapelusz i wzdychając

z ulgą, że wreszcie znajduje się we własnym domu po całym

poranku spełniania

towarzyskich obowiązków, weszła do saloniku, przepuszczając matkę przodem. Niestety już po chwili
wpadła na nią, gdyż starsza dama stanęła w drzwiach jak słup soli.

Liza ze zdumieniem patrzyła, jak postać stojąca przy fortepianie rozdziela się gwałtownie na dwie osoby.
- Charity! - wykrztusiła lady Burnsall.
- Pan Weston! - pisnęła Liza.

Charity i John odwrócili się gwałtownie, by stawić czoło nowo przybyłym. Dziewczyna bezskutecznie

usiłowała doprowadzić do porządku potargane włosy, a ręka Johna powędrowała odruchowo do karygodnie
przekrzywionego krawata.

- My nie... nie słyszeliśmy, jak wchodziłyście. - Charity nie mogła złapać tchu.
- Najwyraźniej - warknęła lady Burnsall. - Charity, jak mogłaś? Jesteś przecież zaręczona! A co do pana,

młody człowieku... - Spojrzała na Johna z gniewem w oczach. - Będę wdzięczna, jeżeli opuści pan ten dom
i nigdy już nie wróci.

Ale bezwstydna para ani drgnęła. Zamiast tego John, blady ze zdenerwowania, ale pewny siebie, ujął dłoń

dziewczyny.

- Przepraszam za moje niewłaściwe zachowanie - powiedział cicho, lecz stanowczo. - Ale nie będę się

tłumaczył i przepraszał za moją miłość do Charity. - Odwrócił się, by spojrzeć na stojącą obok dziewczynę.
- Tym bardziej, gdy ona powiadomiła mnie, iż odwzajemnia moje uczucia.

- John przyszedł przeprosić mnie, że zbyt pochopnie mnie osądził na przyjęciu u Woodcrossów. Że źle

zrozumiał całą tę historię z nietoperzem i... to wszystko. - Zawahała się, lecz po chwili dodała pewnie: -
John przyszedł, aby mi się oświadczyć. Odpowiedziałam, że będę szczęśliwa mogąc zostać jego żoną. -
dokończyła z godnością.

- Przyjmij moje gratulacje, siostrzyczko - powiedziała bezbarwnie Liza. Razem z księżną weszły do

pokoju i zamknęły za sobą drzwi. - Jesteś chyba jedyną dziewczyną w Mayfair, która może się pochwalić
dwoma narzeczonymi.

- Nie martw się, siostrzyczko - odparła zjadliwie zarumieniona Charity. - Przy najbliższej sposobności

powiadomię mojego drugiego narzeczonego, że już nie siedzę mu na karku. Wiesz przecież doskonale, że
Chad nie chce się ze mną żenić - ciągnęła. - A ja na pewno nie chcę wychodzić za niego. To byłoby
najbardziej niedobrane małżeństwo ze wszystkich, jakie znasz. Nie została jeszcze podpisana żadna umowa
ani omówione żadne szczegóły. Nie rozumiem dlaczego...

- Charity - przerwała jej Liza. - Mówiłam ci już wcześniej, że chociaż John Weston jest bardzo

sympatycznym młodym człowiekiem, to życzeniem moim i mamy jest...

- Żebym poślubiła utytułowanego idiotę, którego nigdy w życiu nie pokocham! - krzyknęła zrozpaczona

Charity.

Liza odwróciła się do Johna.
- Mój drogi panie, nie chcę wprawiać pana w konsternacje, ale sam pan rozumie, że dziewczyna z pozycją

społeczną Charity musi poślubić kogoś bardziej odpowiedniego.

- Dlaczego? - zapytał John spokojnym tonem.
- Co takiego? - Liza nie zrozumiała.
- Gdzie jest napisane, że młoda kobieta musi poślubić człowieka, którego nie kocha? Lady Lizo, lady

Burnsall, może

i nie jestem utytułowany, ale mogę zapewnić Charity szczęście.

Jestem odpowiednio

wykształcony i... - Zaczerwienił się pod gniewnym wzrokiem Lizy. - I właśnie powierzono mi prowadzenie
dużego majątku na północy kraju.

- Co takiego? - powtórzyła Liza równocześnie z niedowierzaniem.
- Otrzymałem propozycję od dżentelmena, który posiada ziemię w Northumberland. Słyszał o moich

badaniach nad unowocześnieniem i wzmocnieniem nasion. Chce, żebym wprowadził swoje metody na jego
ziemi, ponadto zaproponował mi bardzo godziwą płacę.

Księżna i Liza patrzyły na młodzieńca z szeroko otwartymi ustami.
- Ale... - zaczęła Liza, lecz przerwało jej wejście służącego, który zaanonsował przybycie gościa.

Powiedział, że pan Giles Daventry czeka na lady Lizę w salonie.

- Powiedz mu, że nie mam teraz czasu. - Skrzywiła się ze zniecierpliwieniem, ale po chwili zastanowienia

dodała pospiesznie: - Albo lepiej powiedz, że zaraz do niego przyjdę. - Odwróciła się do pozostałych osób
i spoglądając na matkę, rzekła: - Panie Weston, to nie jest najodpowiedniejsza pora na kontynuowanie tej
dyskusji. Proponuję, by opuścił pan nasz dom, a wrócił jutro. Dzięki temu będziemy miały więcej czasu na
rozważenie pańskiej oferty.

- Chyba nie myślicie, że uda się wam przekonać mnie, żebym zmieniła zdanie!? - zawołała gniewnie

Charity. - Tak czy inaczej, nie zmienię go. Równie dobrze już teraz możecie się z tym pogodzić!

- Twoja siostra i matka mają rację, Charity - powiedział John Weston z tak czułym uśmiechem, że Liza

poczuła dławienie w gardle. - Lepiej będzie, jeżeli poczekamy, aż emocje opadną.

Ukłonił się paniom i wyszedł zapewniając, że zjawi się następnego dnia. Charity nic nie powiedziała, ale

wypadła z pokoju z zaciętą miną, a Liza wymieniła z matką zaniepokojone spojrzenie i poszła w jej ślady.

W salonie Giles nerwowo przechadzał się koło okna wychodzącego na Berkeley Square.
- Liza. - zawołał biegnąc ku niej, gdy tylko pojawiła się w pokoju. Serdecznie ujął jej dłonie. - Właśnie

usłyszałem nowinę o kradzieży Naszyjnika Królowej. Pomyślałem, że przyjdę i powiem ci, jak bardzo mi
przykro.

Liza uśmiechnęła się. Zmusiła się do lekkiego tonu
- Doprawdy, Giles, można by pomyśleć, że umarł ktoś z rodziny. To przecież tylko nic niewarta biżuteria.
Giles pociągnął ją na kanapę i usadowił z wielkim ceremoniałem. Potem usiadł obok i odezwał się

ponownie:

- Ależ, moja droga, jak to „nic niewarta”? Z pewnością musiałaś bardzo przeżyć taką stratę. Zakładam, że

powiadomiłaś odpowiednie instancje? - Opowiedziała mu o wizycie inspektora z Bow Street oraz agentów
ubezpieczeniowych. - Pewnie ze mną też będą chcieli porozmawiać - powiedział zamyślony. -
I z wszystkimi, którzy byli tego wieczora na przyjęciu.

- Ojej! - zawołała dziewczyna. - Nie pomyślałam o tym. Czy myślisz, że będą niepokoić sir George’a? I sir

Wilfreda, i lady Bascombe? To okropne! Oni z pewnością będą bardzo przejęci.

- Nonsens. - Giles roześmiał się. - Jestem pewien, ze przesłuchanie będzie krótkie i rutynowe.

Zastanawiam się... - Wstał i podszedł do okna. Z wielkim zainteresowaniem przyglądał się, jak powóz
zajeżdża przed dom Landsdowne’ów. - Zastanawiam się, czy powinienem wspomnieć inspektorom o tym,
że Chad wiedział, gdzie trzymałaś naszyjnik.

Liza patrzyła na niego z uczuciem, które dziwnie przypominało niechęć.
- Skąd wiesz, że wcześniej pokazywałam Chadowi naszyjnik? - zapytała zjadliwie.
- No... zdaje się, że mówił o tym, gdy wczoraj pokazywałaś go nam wszystkim.
- Rozumiem. Ale tak się składa, że Chad sam poinformował o tym fakcie inspektora Thurgooda.
Na twarzy Gilesa odmalowała się ulga.
- To bardzo dobrze. Wahałem się, czy udzielenie tej informacji nie przysporzyłoby mu niepotrzebnych

kłopotów.

- A myślisz, że przysporzyłoby? Czy myślisz, że stałby się głównym podejrzanym? - Serce waliło jej jak

młotem, gdy powiedziała to pytanie, ale na jej twarzy malowało się jedynie uprzejme zainteresowanie, co
też Giles na to odpowie.

- No cóż... - Wzruszył niepewnie ramionami. - Chodzi o to, że... - Zaczerpnął głęboko powietrza. - Prawdę

mówiąc, Lizo, uważam, że Chad zachował się wyjątkowo okropnie. - Liza nic nie powiedziała, jedynie
patrzyła mu w oczy z wyczekującym zainteresowaniem. Mówił więc pospiesznie dalej: - To on był
podejrzany, gdy naszyjnik poprzednio zniknął. Wiem, że fakt, iż kupiłaś go od osoby, której sprzedał go
jego ojciec, jest dostatecznym dowodem jego niewinności, jednak nadal... Poza tym, teraz posiada ogromny
majątek, ale nikt nie wie, skąd go wziął. - Liza nadal nic nie mówiła, lecz jej dłonie coraz mocniej zaciskały
się w pięści. - Nie możesz zaprzeczyć, że wydaje się co najmniej dziwne, że to on był jedyną osobą na
ziemi, oprócz ciebie, która wiedziała dokładnie, gdzie znajduje się naszyjnik.

Giles obserwował, jakie wrażenie zrobiło jego przemówienie. Milczenie Lizy nie było zbyt obiecujące.

Siedziała sztywno wyprostowana, z dłońmi zaciśniętymi w pięści, a w jej oczach migotały gniewne błyski.
Podobny bladoniebieski blask miewa czasem rozgrzany do białości metal. I podobnie jak on, oczy
dziewczyny sypały iskry.

- Mówiąc to mam na uwadze wyłącznie twoje dobro, moja droga - dodał pospiesznie. - Przez wiele lat go

broniłem, ale musisz wreszcie spojrzeć realnie na ten świat. Rozumiem, że żywisz dla niego przyjaźń, i że
jest narzeczonym twojej siostry, ale wiem też dobrze, jak bardzo ufasz tym, których kochasz. Wierz mi
jednak, że nie chciałbym widzieć, jak ktoś cię wykorzystuje.

Pod koniec jego przemówienia Liza była bliska wybuchu. Już otwierała usta, by zniszczyć jego

przemądrzałość i zbytnią pewność siebie, gdy powstrzymał ją wyraz szczerego zaniepokojenia, jasno
wypisany na jego twarzy. Westchnęła więc i powiedziała sztywno:

- Stary przyjacielu, dziękuję ci za troskę, ale sam rozumiesz, że to prywatna sprawa. Wolałabym, żebyśmy

więcej o tym nie

mówili. Teraz zaś musisz mi wybaczyć... Mam mnóstwo spraw do załatwienia.

To powiedziawszy zebrała spódnice i wymaszerowała z pokoju, tym samym zmuszając Gilesa do

opuszczenia zarówno saloniku, jak i domu. Zanim wsiadł do powozu, stał jeszcze przez chwilę pod
drzwiami i patrzył na dom.

Gdy już siedział w powozie i jechał powoli w kierunku Bunrton Street, nie wiedział, że jest uważnie

obserwowany. Kiedy powozik zniknął za zakrętem ulicy, Jem January z powrotem zasunął firankę
i odwrócił się do swojego chlebodawcy. Chad siedział w fotelu przed kominkiem, a tuż przy drzwiach,
z ramionami jak zwykle założonymi na piersi, stał Ravi Chand.

- No cóż - rzekł Jem. - Przynajmniej nie zabawił długo.
- Prawdopodobnie jednak wystarczająco długo, by wyjaśnić jej dokładnie, że jestem jedyną osobą, którą

można zasadnie podejrzewać o kradzież tego przeklętego naszyjnika - mruknął ze złością Chad. -
Oczywiście powiedział jej to wszystko z głębokim smutkiem. Jeżeli nie będę się miał na baczności, ten
łajdak mnie zniszczy. Ale opowiedz mi, Jem, coś więcej o tym służącym, Stebbinsie. Podejrzewam, że gdy
Daventry usłyszał, że Liza chce następnego dnia odnieść naszyjnik do banku, wylał na siebie wino, by móc
swobodnie z mim

porozmawiać. I Stebbins poinformował go, gdzie Liza trzyma klejnot.

- Hmm... rozpoznałem go w tej samej chwili, gdy zobaczyłem go siedzącego na schodach i trzymającego

się za głowę. Nie znał Daventry’ego bardzo długo, ale z pewnością odwiedzał go często w ciągu ostatnich
paru miesięcy. Tyle wiem na pewno.

- Mnie też wydał się znajomy - mruknął Chad. - Dopiero dzisiaj uświadomiłem sobie, że to on przyniósł

Lizie wiadomość od Gilesa właśnie wtedy, gdy pokazywała mi naszyjnik. Z pewnością widział otwarty
kredens i pudełko, z którego Liza go wyjęła.

- W takim razie nie ma wątpliwości, że pracuje dla pana Daventry’ego - powiedział cicho Jem.
- Ale Giles jeszcze wtedy nie wiedział, że Liza jest w posiadaniu naszyjnika. Dlaczego miałby trzymać

swoją wtyczkę w jej domu?

- Po prostu po to, by mieć ją na oku. Żeby znać jej rozkład zajęć i móc bywać tam, gdzie ona bywa. Żeby

wiedzieć, z kim się spotyka, i w ten sposób znać swoich potencjalnych rywali.

Jedyną odpowiedzią Chada był gniewny, zduszony pomruk.
- Zapoznałem się z pokojówką w domu pani Lizy - wtrącił ze swojego kąta Ravi Chand. - Bardzo miłą

młodą kobietką. Powiedziała mi, że wszyscy służący już od paru miesięcy oczekują „miłych zapowiedzin”,
jak to określiła. Mówiła też, że oświadczyny Daventry’ego stały się stałym składnikiem jego wizyt, tak że
służba opowiada już sobie o nich dowcipy. Zdaje się, że lady Burnsall bardzo pochwala ten związek - dodał

zamyślony.

Chad przejechał palcami po włosach.
- Zdaje się, że wszystkie swatki w tym mieście uważają pana Daventry’ego za wyjątkowo dobrą partię.

Posiadłości ziemskie na północy... i cały ten kram. Dobry Boże, a co będzie, jeżeli ona zdecyduje się przyjąć
jego oświadczyny? - Sama myśl o tym wywoływała u Chada nieomal fizyczny wstręt.

Jem opadł na obity satyną fotel stojący obok kominka.
- Mam wrażenie, że gdyby coś do niego czuła, już dawno by go przyjęła. Wydaje się, że on się koło niej

kręci, odkąd wyjechał pan z Anglii. Z drugiej strony... - spojrzał na Chada spod opuszczonych rzęs - ...być
może pani ma swoje powody, by trzymać go przy sobie. Jego i jemu podobnych byczków.

Chad pochwycił jego spojrzenie i rzucił ironiczną uwagę:
- Nadążasz za biegiem wydarzeń, co, młody panie January?
- Robię, co w mojej mocy, psze pana. - Jem znowu wstał - Wracam do sprawy tego naszyjnika. Jestem

przekonany, że to Stebbins otworzył drzwi drogiemu krasnoludkowi i z pewnością nie był to Idealny Pan
Daventry. Jestem przekonany, że pracował wtedy nad swoim alibi u White’a. Nie zdziwiłbym się, gdyby
złodziejem okazał się Gyp Mahoney, zna się na rzeczy, a i Daventry już nie raz korzystał z jego usług do
brudnej roboty. - Jem nagle zachichotał. - Ciekawe czy Stebbins zdawał sobie sprawę, że zarobi takiego
guza na głowie tylko po to, by wszystko uwiarygodnić?

- Ba, ale jak my to wszystko udowodnimy?
- A może porozmawiałbym z panem Stebbinsem - zaproponował cicho Ravi Chand.
- Jestem pewien, że po minucie w twoim towarzystwie, przyzna się do każdej zbrodni, jaką tylko

wymienisz. - Jem zaśmiał się. - Jednak nie na wiele to się przyda. Mógłby wskazać palcem na Daventry’ego
i wyliczyć wszystkie jego zbrodnie, ale ludzie tego pokroju są wyjątkowo sprytni, jeżeli chodzi o zrzucanie
winy na kogoś innego. Słówko szepnięte przyjacielowi z wyższych sfer, gwinea albo dwie wsunięte
w odpowiednie dłonie i takie oskarżenia nie poparte dowodami topnieją jak płatki śniegu na rozgrzanym
piecu. - Odwróci się do Chada. - Będzie pan musiał złapać go na gorącym uczynku... gdy będzie miał
naszyjnik przy sobie. Albo przynajmniej u siebie w domu.

- Ale jak mam tego dokonać? - Chad westchnął. Zerknął na Ravi Chanda, który odkaszlnął znacząco. -

Nie, mój drogi, znam twoje zdolności włamywacza, ale mam nadzieję, że nie

będzie to konieczne. Poza tym

sam mógłbyś wpakować się w tarapaty. Giles Daventry ma na swoich usługach zbirów i morderców, którzy
zapewne pilnują, by nikt niepowołany nie dostał się do domu.

- Być może ja będę w stanie coś tu pomóc - rzekł Jem po chwili zastanowienia. - Mam taki mały plan... ale

o tym później gdy będę znał więcej szczegółów. - Wstał i odwrócił się do Ravi Chanda. - Czy nie
powinieneś mieszać czegoś w kuchni.

- Wszystko już jest gotowe - z wielką godnością odparł zapytany. - Goście mojego pana będą dziś mieli

królewską ucztę.

- A co z nami, biednymi niewolnikami, którzy żywią się odpadkami z pańskiego stołu?
Hindus nie zniżył się do odpowiedzi na to pytanie; wyszedł dziarsko z pokoju, a za odpowiedź musiał

Jemowi starczyć błysk w jego czarnych oczach.

Chłopak zachichotał.
- Czy pan aby na pewno wie, na co naraża swoich gości?
- Obiecałem państwu Bascombe, że skosztują kuchni Ravi Chanda. Nie wiem natomiast, czy panie

Rushlake kiedykolwiek miały okazję spróbować indyjskich dań? Jeżeli nie, będzie to dla nich niezwykłe
przeżycie.

- Próbowałem kiedyś zjeść curry. Mało się nie przekręciłem.
- Mam nadzieję, że to cię nauczyło, że do indyjskich potraw należy podchodzić z odpowiednią

ostrożnością i uwagą.

- Oraz dużą ilością czegoś mokrego i zimnego w dłoni. A teraz, mój panie i władco, czas się przebrać do

obiadu. Czy mam ci przynieść ognioodporny krawat?

Gdy w niecałą godzinę później pojawili się goście, w całym domu unosiły się egzotyczne, ostre zapachy.

Charity pociągnęła wdzięcznie noskiem, gdy razem z matką, siostrą i sir George’em zostały wprowadzone
do salonu.

- Mnm! - powiedziała z uśmiechem. - Jak pięknie pachnie, Chad. Nie mogę się doczekać, kiedy

usiądziemy do stołu.

- A czeka cię wiele niespodzianek, miła pani - zagrzmiał jowialnie sir Wilfred. - Ravi Chand jest mistrzem

kuchni indyjskiej, pomijając inne jego zdolności.

- Mam nadzieję, że przygotował curry - wtrącił sir George. - Nie miałem okazji zjeść porządnego curry,

odkąd wyjechałem z Bengalu.

Gdy wreszcie zasiedli do stołu, nie zawiedli się. Hindus przygotował zadziwiającą ilość potraw i każdą

z nich serwował oddzielnie.

- Mmm, a cóż to takiego? - zapytała ciekawie lady Burnsall, przyglądając się potrawie na widelcu.
- Nazywamy to rhogan josh, memsahib - odrzekł Ravi Chand, a na jego ciemnym obliczu odmalowała się

satysfakcja. - To specjalność prowincji, z której pochodzę. Przyrządza się ją z jagnięcia i garam masala,
specjalnej mieszanki ziół i przypraw, która zawiera między innymi kolendrę i cynamon.

- Wielkie nieba! - zawołała dama. - Jakże udało ci się to wszystko znaleźć w Londynie?
- Zadziwiające jest, jak wiele rzeczy można, kupić w tym barbarzyńskim mieście, jeżeli się wie, gdzie ich

szukać - odparł Hindus skromnie wpatrzony w swoje pantofle.

Chad patrzył na Lizę, która siedziała na przeciwległym krańcu stołu. Do tej pory zachowywała się

z wyszukaną uprzejmością, ale nie liczył na to, że jej wymuszone uśmiechy i udawany dobry humor
przetrwają do końca kolacji. Wiedział, że wiadomości, które ma dla niej, z pewnością wprawią ją w furię.

Charity odkaszlnęła i powiedziała patrząc Chadowi w oczy:
- John Weston odwiedził nas wczoraj.
Dobry Boże, ta smarkula najwyraźniej czytała mu w myślach. Liza mimowolnie okazała niezadowolenie,

patrząc na siostrę. Charity jednak nie zwracała na nią uwagi.

- Miał dobre wieści. Ktoś zaproponował mu pracę. Będzie mógł sprawdzić swoje metody opracowywane

w laboratorium.

Sir Wilfred i lady Bascombe, którzy nic jeszcze nie słyszeli o tym młodym człowieku, zdawali się być

trochę zaskoczeni tokiem rozmowy. Sir George zakrztusił się, a Liza zacisnęła usta.

- Nie uważam, aby... - zaczęła, ale Chad powstrzymał ją.
- Właściwie... - oznajmił spokojnie - nie miałem jeszcze okazji powiedzieć wam, że to ja zatrudniłem pana

Westona w moim majątku w Northumberland. Będzie tam zarządcą. - Wrócił spokojnie do jedzenia,
najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z zaskoczenia obecnych i wściekłości Lizy.

- Co zrobiłeś? - wykrzyknęła.
- Od jakiegoś czasu obserwowałem postępy Johna Westona i jestem pod dużym wrażeniem jego osiągnięć.

Słyszałem o nim bardzo pochlebne opinie od członków Towarzystwa Agrarnego i uważam, że będzie dla
mnie wprost nieoceniony.

- Och, Chad! - Charity westchnęła, a potem na jej twarzy odmalowało się przerażenie. Powtórzyła: - Och,

Chad! Muszę ci coś powiedzieć.

- Ale chyba nie teraz? - wtrąciła ostro lady Burnsall. Posłała obu córkom spojrzenie, które zrozumiały

bezbłędnie. Charity opuściła wzrok na talerz, a Liza nadal patrzyła na Chada z piekącym oburzeniem.

- Co myślicie o ostatnim wyskoku Bonapartego? - zapytał trochę zbyt głośno sir Wilfred. - Podobno jest

już u granicy belgijskiej.

- Nie rozumiem, dlaczego nikt nie przeszkodzi temu Potworowi? - odezwała się lady Burnsall. -

Najwyraźniej bez oporu zajął z powrotem całe terytorium, które zostało mu odebrane z tak wielkim trudem.
I nikt nawet nie kiwnął palcem, aby go powstrzymać.

- Mamy jeszcze mnóstwo czasu, aby to zrobić - zapewnił sir Wilfred. - O ile wiem, za parę tygodni

Wellington wraca do Brukseli. Wtedy się przekonamy, co może zrobić ten mały korsykańczyk.

- Połowa naszych wojsk, dotąd stacjonująca na wybrzeżu, popłynęła walczyć do Ameryki, połowa

zaciągnęła się pod inne sztandary. Stary Hookey będzie miał nie lada orzech do zgryzienia, chcąc zebrać
odpowiednią liczbę żołnierzy zdolnych do walki.

Sir Wilfred odwrócił się ze zdziwieniem.
- Mój chłopcze, chyba nie sugerujesz, że Bonaparte wygoni nasze wojska z kontynentu?
- Myślę, że do tego nie dojdzie - odrzekł Chad z powagą - Ale jeżeli nasi chłopcy nie zaprzestaną

wiecznych kłótni między sobą, sytuacja może stać się poważna.

Nieprzyjemny nastrój został przerwany przez sir George’a, który w swój zwykły, bezpośredni sposób

zagrzmiał przez cały stół:

- Chciałbym wiedzieć, jak wygląda zakład między Chadem a Lizą, jeżeli naszyjnik zniknął. Paskudna

sprawa - dodał kiwając współczująco głową. - Odwiedził mnie wczoraj dziwaczny typek podający się za

inspektora z Bow Street.

- Ojej! - Liza wydawała się zmartwiona. - Tak bardzo mi przykro, że nachodzili pana! Myśleliśmy, że

będzie najlepiej...

- Ależ nic się nie stało. Właściwie było całkiem zabawnie. Nigdy jeszcze nie byłem na przesłuchaniu na

Bow Street. Dziwną mają tam zgraję, ale podejrzewam, że znają się na

rzeczy.

- To prawda - powiedział Chad. - Dlatego nie tracimy nadziei na odzyskanie naszyjnika. Jest dopiero maj,

więc do końca naszego zakładu został miesiąc.

Lizie zdawało się, że zaraz wybuchnie od nadmiaru rozsadzających ją emocji. Jak on śmiał oferować

Johnowi Westonowi pracę, a tym samym dał mu podstawy do twierdzenia, że zdoła utrzymać rodzinę?
Specjalnie starał się doprowadzić do zaręczyn Charity z Johnem, zwłaszcza że wiedział, jak bardzo Liza jest
temu przeciwna. Na dodatek sam był przecież zaręczony z jej siostrą. Bezczelność tego człowieka
najwyraźniej nie znała granic!

Galopują myśli dziewczyny nagle się uspokoiły. Taak, wszystko to miało swój sens? Czyżby Chad bawiąc

się w swatkę między własną narzeczoną a Johnem Westonem usiłował sam wykręcić się ze zobowiązania?
A może dobrze bawił się kosztem kobiety, której kiedyś przysięgał miłość? Czyżby cieszyło go psucie jej
planów co do Charity?

Liza podniosła wzrok i zobaczyła, że Ravi Chand przygotowuje stół do podania ostatniej potrawy.

Z wielką ceremonią postawił na stole paterę z czymś podobnym do ciasta.

- Gajar Halva - obwieścił dumnie. - Zrobiona z marchewki, miodu, orzechów kokosowych i innych

wyśmienitych składników. Wielce szanowni panie i panowie, mam nadzieję, ze będzie wam smakowało.

Goście wypowiedzieli stosowne uwagi i po spożyciu pierwszych kęsów musieli przyznać Hindusowi rację.

Było wyśmienite.

W tej samej chwili do pokoju wszedł służący i szepnął coś na ucho Ravi Chandowi, który z kolei

powtórzył wiadomość Chadowi.

- Thomas, tutaj? - zdziwił się Chad. Powiódł wzrokiem po gościach i powiedział: - Proszę mi wybaczyć na

chwilę. Ktoś przyszedł zobaczyć się ze mną w bardzo ważnej sprawie.

- Thomas? - Liza zdziwiła się. Thomas Harcourt? Co mógł mieć aż tak ważnego do przekazania, że

przyjechał do Chada w porze kolacji?

Po kilku minutach wrócił Chad. Był bardzo blady.
- Bardzo mi przykro, ale obawiam się, że będę musiał was opuścić. Otrzymałem właśnie bardzo złą

wiadomość. W kopalni w Wiltshire, której jestem właścicielem, niedaleko wioski Hedgemoore, nastąpiło
tąpnięcie. Nie znam jeszcze losu moich pracowników ani żadnych innych szczegółów. Służący właśnie
pakuje moje rzeczy i już poleciłem przyprowadzić powóz. - Spojrzał pytająco na swoich gości. - Sir Wilfred
i jego żona, mam nadzieję, będą pełnić honory domu pod moją nieobecność. Przy wtórze głosów
wyrażających zaskoczenie, wyszedł z pokoju. W drzwiach stanął jeszcze na chwilę. - Lizo? - zapytał
niepewnie. - Czy mogę cię prosić na słówko?

Wiadomość o nagłej katastrofie ostudziła jej wcześniejszy gniew, tak że bez namysłu podniosła się i poszła

za nim. W hallu Chad ujął jej dłonie.

- Chciałem porozmawiać z tobą później o Charity i Johnie, i całym tym niedorzecznym zamieszaniu, ale

zdaje się że nie będę już miał okazji. Proszę, uwierz mi, że ofiarowując Johnowi pracę miałem na uwadze
dobro jego i twojej siostry. W żaden sposób nie chciałem cię skrzywdzić. Wiem, że gdy tylko spokojnie się
nad tym zastanowisz, zrozumiesz, że te dzieciaki naprawdę się kochają. Charity nie będzie szczęśliwa
z nikim innym. A przecież to na jej szczęściu przede wszystkim ci zależy, prawda? Nie znajdzie go ani
w bogactwie, ani w tytułach, ani w wyższych sferach; podobnie jak ty go tam nie znalazłaś.

Przez moment jego zielone oczy zatopiły się w niej. Pochylił się i musnął wargami jej policzek, po czym

odwrócił się do Jema, który schodził z walizkami po schodach.

- Nie - odpowiedział krótko na jego pytanie. - Jestem pewien, że niczego nie zapomniałeś. Nawet jeżeli

tak, to zatrzymam się po drodze i kupię coś.

W następnej chwili już go nie było. Zniknęły także walizy i Jem, a Liza pozostała, samotna, z dłonią

przyciśniętą policzka.

W dniach, które nastąpiły po wyjeździe Chada z Berkeley Square, Liza powtarzała sobie, że chociaż,

oczywiście, martwi się katastrofą, która zaszła w jego kopalni, wcale za nim nie tęskni. Nawet nie wiedziała,
że miał kopalnię. Co prawda nie musiał jej mówić o swoich inwestycjach, zastanawiała się jednak, jakie

jeszcze niespodzianki chowa dla niej w zanadrzu.

Wróciła do swoich rutynowych obowiązków, lecz na dnie serca nosiła wizerunek Chada, który tylko

czekał okazji, by jej o sobie przypomnieć. Jeśli nie pochłaniały jej myśli dotyczące interesów,
w najróżniejszych miejscach widziała zielone oczy uśmiechające się do niej - na dnie filiżanek kawy,
w szybach wystaw sklepowych, w migotliwym płomieniu nocnej lampki. Na widok rudawego blasku
wywołanego promieniami słonecznymi na skórzanej poręczy fotela jej nieposłuszne myśli natychmiast
biegły do Chada.

Starała się jednak opanować. Nie mogła przecież zachowywać się jak pierwsza lepsza zadurzona

podfruwajka! Pomimo kradzieży naszyjnika nadal bardzo chciała wygrać ich zakład. Nie miała pojęcia, jak
idzie Chadowi, ale była zadowolona ze swych zysków. W rzeczy samej rada Nathana Rotschilda okazała się
doskonała. Nabyła sporo ziemi nie opodal małej wioski Tittiesfield, a po miesiącu odsprzedała ją panu
Horacemu Pellharnowi za kilkakrotnie wyższą cenę.

Wracając do domu z kolejnego spotkania z Thomsem Liza uśmiechała się do siebie z zadowoleniem.

Pozostałe inwestycje poczynione za wstępny tysiąc funtów były równie rentowne co ziemia w Tittiesfield,
tak więc Liza zaczęła nabierać coraz większej pewności, że jednak uda się jej wygrać zakład.

A co potem? Będzie właścicielką Brightsprings i Naszyjnika Królowej, bo przecież Chad był święcie

przekonany, że go odzyska.

Otrząsnęła się energicznie. Gdy powóz zajeżdżał przed dom na Berkeley Square, dziewczynie wyrwało się

westchnienie ulgi. Od rana była zbyt zajęta, by mieć czas rozpamiętywać kradzież.

Weszła do domu i przekonała się, że czeka na nią Charity, ubrana w piękną suknię przyozdobioną

francuską koronką. Dobry Boże! - pomyślała Liza obserwując zniecierpliwioną minę siostry i słysząc
bynajmniej niedelikatne tupanie małej stopki pod złocistą spódnicą.

- Lizo! - zaczęła bez zbędnych wstępów Charity. - Minęło już pięć dni, odkąd John przyszedł, by prosić

o moją rękę, a ty nie tylko nie raczyłaś go przyjąć, gdy był tu ostatnio, ale nawet nie byłaś łaskawa
porozmawiać na ten temat ze mną.

- Bardzo mi przykro, kochanie, ale byłam...
- ...bardzo zajęta. Tak, wiem. Ale wreszcie jesteś w domu i o ile wiem, żadna z nas nie ma planów na

popołudnie.

Liza opadła na kanapkę i poprosiła gestem, by siostra spoczęła obok.
- Masz rację. To prawda, że cię unikałam - powiedziała z westchnieniem, po czym dodała impulsywnie: -

Och, Charity, wiesz przecież, że mam na uwadze jedynie twoje dobro, Mama także.

- Wiem o tym i doceniam to. Ale całe życie wszystko za mnie załatwiałaś. Mama zawsze polegała na

twoim zdaniu, nawet gdy byłaś jeszcze bardzo młoda... może dlatego, że tak

bardzo przypominasz papę. Ja

nie chcę jednak, by tak było nadal. - Charity wstała i zaczęła nerwowo przechadzać się po pokoju. - Chcę
poślubić Johna i to nie z powodu głupiego kaprysu. Znam własne serce i wiem, że nie ma w nim miejsca dla
nikogo innego. - Stanęła przed siostrą i spojrzała jej prosto w oczy. - Nie mówię tego, by cię zranić, ale
jeżeli nie dasz nam pozwolenia na ślub, uciekniemy.

- Charity! Nie zrobisz tego! Byłabyś zrujnowana!
Usta dziewczyny ułożyły się w dziwnie dojrzały uśmiech, nie pasujący do jej pyzatej buzi.
- Masz rację, nie sądzę, żeby mi to bardzo przeszkadzało, gdy będę już mieszkała w Northumberland.
To oświadczenie wprawiło Lizę w jeden z rzadkich u niej momentów osłupienia. Wspaniała przyszłość,

o której śniła dla swojej małej siostrzyczki, obracała się w pył. Dlaczego Charity nie potrafiła dostrzec, jak
wspaniała przyszłość ją czeka? Poślubiając wiceksięcia Wellbourne zapewniłaby sobie wysoką pozycję
w towarzystwie oraz stabilność i bezpieczeństwo do końca życia.

- Co ty takiego widzisz w Johnie? - zapytała ze zdumieniem. Charity zastanowiła się chwilę i odrzekła:
- Przede wszystkim jego dobroć... i szczerość. Podoba mi się jego determinacja i inteligencja, a także

skromność. Jest zupełnie inny niż ci wszyscy nadęci panowie, których spotykamy na przyjęciach i balach.
Nie uważam też, by było coś złego w tym, że lubię rozmawiać z nim o czymś innym niż rozdarcie płaszcza,
ostatnie polowanie czy ostatnia partia pokera. Nie wiem, czy wiesz - zakończyła - ale on trochę przypomina
mi papę.

- Papę!? - Liza nie mogła uwierzyć własnym uszom. - Przecież papa nie oddałby życia w mieście za żadne

skarby świata!

- Tak, ale czy pamiętasz, jaki był na wsi?... Chodził w wysokich butach do konnej jazdy i bryczesach,

doglądał swojej ziemi, najpierw w Brightsprings, a potem w Chale. Tak bardzo cieszył się z plonów i nigdy

nie był zbyt dumny, by pytać wieśniaków o radę.

- To prawda, ale...
- A jeżeli chodzi o te wszystkie wspaniałości, które dla mnie zaplanowałaś... bale, klejnoty, suknie i całą

resztę... Czy

kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że wcale ich do szczęścia nie potrzebuję? Czy

kiedykolwiek pomyślałaś, jak by to było

gdybym miała dzieci z mężczyzną, którego nie kocham? Ja chcę

urodzić dzieci Johnowi! - zakończyła prawie z płaczem.

Liza patrzyła na siostrę oniemiała. Wróciła myślami do tego co powiedział Chad, zanim wyjechał do

Wincombe. Co by było, gdyby to ją ojciec zmusił do małżeństwa z jakimś dobrze urodzonym idiotą? Czy
byłaby zachwycona perspektywą takiego życia?

- Moja kochana - rzekła łagodnie, kładąc dłoń na ręce siostry. - Pragnąc jedynie twojego szczęścia, nigdy

nie chciałam zamykać cię w więzieniu. Przykro mi, że tak to właśnie zaczęło wyglądać. - Uśmiechnęła się
na widok budzącej się nadziei na twarzy Charity. - Jednak, z drugiej strony, jesteś jeszcze bardzo młoda.
Czy możesz wiedzieć na pewno, że twoje serce nie kłamie? - Odpowiedź była aż nadto wyraźna w oczach
młodszej dziewczyny. Liza westchnęła. - W takim razie masz moje błogosławieństwo, siostrzyczko. Zaraz
porozmawiam z mamą. Uff! - Jęknęła pod wpływem nagłego potężnego uścisku Charity, która rzuciła się jej
na szyję. Odpowiedziała uściskiem równie serdecznym, po czym rzekła opanowanym tonem: - Chad
powiedział mi przed wyjazdem, że jeżeli o niego chodzi; jesteś wolna; całą sprawę rozwiąże więc jeszcze
jedno ogłoszeni w prasie. Nie jestem jednak przekonana, czy powinnaś tak o razu składać przyrzeczenie
komuś innemu. Uważam, że powinniśmy ustalić datę ślubu za jakieś kilka miesięcy. Chyba nie masz nic
przeciwko trochę dłuższym zaręczynom?

- Ależ skąd!... - Twarz dziewczyny pojaśniała.
- Lepiej będzie, jeżeli omówisz to z Johnem - dodała dyplomatycznie. - A ja w tym czasie porozmawiam

z mamą potem moglibyśmy się spotkać wszyscy razem i ustalić szczegóły.

- O tak! - wykrzyknęła Charity z twarzą jaśniejącą szczęściem. - Och, Lizo, dziękuję! Jesteś kochana!
- Tak wiem - odrzekła Liza z rozbawieniem. - Ależ nie, nie... nie mów już nic więcej. Nie rób ze mnie

świętej.

- Muszę wysłać liścik do Johna! - Charity zerwała się na równe nogi. - Może... to znaczy, czy myślisz, że

mogłabym go oprosić na kolację dziś wieczorem?

- Będzie nam wszystkim bardzo miło. - Liza roześmiała się głośno, gdy Charity odwróciła się na pięcie,

przesłała jej pocałunek i wybiegła z pokoju.

Słuchając milknącego w głębi domu radosnego śmiechu siostry, poczuła nagły smutek. Niegdyś i ona

czuła w sobie żar pierwszej miłości. Pamiętała, jak lekko niosły ją stopy po kolorowych bezdrożach marzeń.
Miała nadzieję, że Charity znajdzie szczęście w spełnieniu swojej pierwszej miłości, a nie ból i gorycz
rozczarowania, które były jej udziałem.

A teraz Chad wrócił, by ponownie zająć miejsce w jej życiu. Wolałaby...
Wolałaby nie tęsknić za nim aż tak bardzo. Wolałaby, żeby na każdą myśl o nim nie dławiły jej nie

wypłakane łzy. Wstała raptownie i szybko wyszła z pokoju. Resztę popołudnia, aż do kolacji, spędziła
w swoim gabinecie na bezowocnych rozmyślaniach o tym, czy Chad wróci jutro do miasta.

John Weston zjawił się w domu na Berkeley Square tuż przed oznaczoną porą kolacji. Liza powitała go

przy drzwiach, a gdy młody człowiek pochylał się nad jej dłonią, zdawało się, że bije od niego jakiś blask.
Patrząc mu w oczy, miała wrażenie, że widzi promienie słońca przebijające się przez liście drzew.

Liza przekonała matkę, że zmiana planów co do ślubu Charity wszystkim wyjdzie na dobre, więc teraz

starsza pani siedziała u szczytu stołu i uśmiechała się promiennie. Liza cieszyła się szczęściem młodej pary,
lecz ich zaślepienie wydało jej się z lekka nużące.

Chad nie wrócił następnego dnia, a sądząc z zachowania służby, nie oczekiwano go w najbliższym czasie.

Mimo to

wchodząc do sali balowej w domu Bretningów następnego wieczora, złapała się na tym, że szuka

go w tłumie.

Jednakże nikt, kto na nią patrzył, nie podejrzewałby, że jest smutna czy nieszczęśliwa. Ubrana

w przepiękną zieloną jedwabną suknię z turkusową narzutką, flirtowała z większością dobrze urodzonych
mężczyzn obecnych na przyjęciu, niejednemu dając nadzieję swoją urodą, ciętym językiem i wyrafinowaną
elegancją. Dwukrotnie tańczyła z Reggiem Hopgoodem, po czym pozwoliła, by sir George Tomblinson
odprowadził ją do stołu. Lord Comarty przyniósł jej szampana.

Również Giles zawsze był w pobliżu. Widząc jego srebrną głowę pochyloną nad dłonią rumieniącej się

debiutancki, z premedytacją starała się go uniknąć. Jednak gdy później złapała na sobie jego zrozpaczone
spojrzenie, poddała się. Była zadowolona, że podczas chwili rozmowy, którą go zaszczyciła, nie poruszył
żadnych osobistych tematów. Zabawiał ją i rozśmieszał jak zawsze - drobnymi ploteczkami i niewinnymi
żarcikami. Gdy później całując jej dłoń oddał ją w ramiona następnego partnera, poczuła się znowu pewnie.
Potem Giles zniknął w pokoju, gdzie grano w karty, i nie pojawił się aż do końca wieczoru.

Liza zaczęła rozmowę z sir Wilfredem i lady Bascombe.
- Już jutro? - zapytała zdziwiona. - Nie wiedziałam, w planują państwo opuścić nas tak szybko. Gdzie się

teraz udajecie.

- Chcieliśmy odwiedzić naszego syna, który mieszka z rodziną w Surrey - odparła lady Bascombe. -

Zostaniemy u niego miesiąc, po czym pojedziemy do córki, do Somerset. Po raz pierwszy będziemy mogli
zobaczyć naszą wnuczkę.

- No a potem - wtrącił sir Wilfred - będziemy uganiać się po całym kraju i odwiedzać różnych znajomych,

których od lat nie widzieliśmy. Na koniec wrócimy do Londynu, by jeszcze raz podręczyć Chada naszą
obecnością.

- Bzdury. - Liza zaśmiała się. - Wiecie przecież doskonale, że Chad był zachwycony mogąc was gościć.

Jestem pewna, że będzie bardzo zawiedziony, gdy nie zastanie was po powrocie do miasta.

- Biedny chłopiec. - Lady Bascombe zachmurzyła się. - Chciałabym wierzyć, że nikt nie zginął w tej

katastrofie. Obawiam się jednak, że to próżne nadzieje.

Liza rozejrzała się po sali zatłoczonej bogato ubranymi i uśmiechniętymi ludźmi.
- Zdaje się, że to zupełnie inny świat, prawda? - mruknęła. - Jak możemy żyć tak beztrosko, podczas gdy

tuż obok nas, w tak wielu zakątkach naszego świata istnieje aż tyle podłości?

- A cóż to za ponure rozmyślania w tak wystawny wieczór! - Liza odwróciła się gwałtownie i tuż za sobą

zobaczyło jednego z przyjaciół Chada, lorda Whissenhama. - Zdaje się, że ten taniec należy do mnie - dodał,
gdy orkiestra zaczęła grać walca.

- Oj, Jamie, doprawdy nie mam ochoty tańczyć - rzekła z uśmiechem dziewczyna. - Może moglibyśmy

usiąść gdzieś i przez moment porozmawiać? Może tam? - Wskazała na jedną z ławeczek ustawionych
wzdłuż ścian sali balowej.

- Oczywiście - odparł kłaniając się głęboko. Gdy szli wzdłuż parkietu, Liza odpowiedziała skinieniem

głowy na pozdrowienia panny Caroline Poole, która okrążała salę w ramionach znanego w całym mieście
rozpustnika. Nawet gdy już zniknęli im z oczu, słychać było w powietrzu piskliwy śmiech dziewczyny.

- Nie wydaje się, by bardzo tęskniła za Chadem, co? - Zważył zgryźliwie Jamie.
Liza spojrzała na niego zaskoczona. Gdy usadowili się na ławeczce, uważnie układała fałdy spódnicy.
- Czyżby sprawy między nimi zaszły już aż tak daleko? - Spytała starając się, by jej głos zabrzmiał

naturalnie.

- Dobry Boże, ależ skąd! - Jamie zaśmiał się głośno. - W każdym razie nikt jeszcze nic o tym nie wie. Po

prosu są razem, ona wprost nie może się od niego odkleić. - Odwrócił wzrok, a jego twarz nagle
spochmurniała. Liza uniosła pytająco brwi. - Czy masz może jakieś wiadomości o swoim naszyjniku? -
zapytał nagle.

- Nie, ale Chad zdaje się wierzyć, że...
- A może wiesz, kiedy wraca do Londynu?
- Chad nie spowiada mi się ze swoich planów, Jamie. - Liza zesztywniała. - Nie jesteśmy już...
- Przepraszam. Po prostu słyszeliśmy... bardzo dziwne plotki... niektóre wręcz niewiarygodne.
- Jakie znowu niewiarygodne plotki? - Dziewczyna zdawała się bardzo spokojna.
- Że Chad... że on... - Jamie wiercił się niespokojnie.
- Że to on ukradł Naszyjnik Królowej?
- Więc ty także to słyszałaś? - Jamie westchnął przeciągle. - Tak. To i jeszcze więcej. Że Chad jest na

skraju bankructwa, że zainwestował zbyt wiele pieniędzy i że teraz, przy tych wszystkich nieszczęściach,
które na niego spadły...

- Dopuścił się kradzieży cennego klejnotu z domu przyjaciółki - dokończyła Liza niebezpiecznie

spokojnym głosem.

- Tak by to mniej więcej wyglądało. - Jamie smutno pokiwał głową. - Dobry Boże, Lizo, nie wierzę, że to

się znowu zaczyna!

- Ja też. - Odwróciła się do niego gwałtownie. - Wiesz. Jamie... kiedy sześć lat temu Chad wyjechał z kraju

z powodu tych plotek, myślałam, że to przykład niesprawiedliwości, jakie czasem płata nam los. Ale teraz...
teraz zaczynam podejrzewać, że on po prostu padł ofiarą jakiegoś diabolicznego spisku. - Uśmiechnęła się
smutno. - Jakże dramatycznie to brzmi.

Jamie spojrzał na nią ostro.
- Może i dramatycznie, ale i ja, wraz z kilkoma jego

przyjaciółmi, rozważaliśmy podobną możliwość. Czy

wiesz kto mógłby...

- Nie... oczywiście że nie. Nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek mógł aż tak bardzo nienawidzić Chada, by

pragnąć jego ruiny. Nie znam nikogo aż tak podłego. - Potrząsnęła głową. - Ale może jesteśmy w błędzie.
W końcu takie rzeczy dzieją się tylko w tanich powieścidłach.

Jamie spojrzał na nią przeciągle, lecz już nic więcej nie powiedział. W kilka chwil później odprowadził ją

na parkiet, gdyż następny taniec obiecała Ceddie’mu Packwoodowi. Był to bardzo poważny młody
człowiek, który aż kipiał od nowin na interesujący wszystkich temat - Napoleona.

- Mówią, że już niedługo wkroczy do Belgii, a nikt nic nie robi, by go powstrzymać. Wielkie nieba, jest już

prawie połowa czerwca, a ci idioci w Brukseli nadal nic nie robią!

- Spokojnie, Ceddie - powiedziała Liza uspokajającym tonem. - Jestem przekonana, że książę nad

wszystkim panuje. Ma podobno problemy ze zwołaniem wojsk z okolic Półwyspu, zwłaszcza że spora część
wojska pojechała walczyć do Ameryki, a jeszcze większa zdezerterowała.

- Tak czy inaczej, nie powinien pozwolić, by Napoleon hulał po Francji i zbierał armię.
- Z pewnością masz rację, ale muzyka już przestała grać. Może przeszlibyśmy do sąsiedniego pokoju?
Ceddie zarumienił się po czubek nosa, wymamrotał jakieś przeprosiny i natychmiast poprowadził ją do

drugiego pokoju, gdzie stały bogato zastawione stoły. Tam, zachowując się niezwykle uniżenie, przyniósł
jej szklaneczkę lemoniady.

Chociaż do końca wieczora wydarzyło się jeszcze mnóstwo rzeczy, myśli Lizy stale wracały do jej

rozmowy z lordem Whissenhamem. Czyżby Chad rzeczywiście padł ofiarą ludzkiej podłości? Ale to więcej
niż podłość. Jeżeli to, co miało miejsce sześć lat temu i co działo się teraz... oszczerstwa rzucane na jego
charakter, moralność, a nawet na jego sposób życia... jeżeli było to celowe - graniczyło z szaleństwem,
a nawet ocierało się o kryminał.

Było już bardzo późno, gdy Serlkrik wreszcie wpuścił ją do domu. Przez kilka minut masowała bolący

kark, a gdy wreszcie zaczęła wchodzić na górę po schodach, usłyszała głos matki dochodzący z salonu.

- Lizo? Masz może chwilę czasu?
Coś w jej głosie sprawiło, że Liza zatrzymała się z jedną nogą uniesioną nad stopniem.
- Ależ mamo! Co ty robisz na nogach tak późno wieczorem?
- George wyszedł przed kilkoma minutami. - Lady Burnsall uśmiechnęła się tajemniczo i gestem zaprosiła

córkę do salonu. Gdy już obie usiadły, powiedziała: - Poprosił mnie o rękę.

- Tylko tyle? Ależ mamo, on prosi cię o rękę regularnie już od półtora roku!
- Tak, ale dziś wieczorem przyjęłam jego oświadczyny.
- Och, mamo! - Przez chwilę Liza nie była w stanie wykrztusić słowa. Potem podskoczyła i impulsywnie

uklękła u kolan matki. - Tak bardzo się cieszę!

- Naprawdę? To dobrze. Wiem, że lubisz George’a, ale nie byłam pewna, czy pogodzisz się z tym, że

będziesz miała ojczyma. - Zawahała się. - To nie będzie tak, jak było z twoim ojcem... nic już nigdy nie
będzie takie. Ale George jest taki...

- Ależ tak, mamo. - Liza uścisnęła dłoń Letycji. - George będzie dla ciebie wspaniałym towarzyszem

i życzę wam obojgu wiele szczecią.

Księżna odwzajemniła uścisk córki.
- Dziękuję, Lizo. To wiele dla mnie znaczy. Nie chciałabym żyć sama. Nie lubię tego i nie potrafię tak żyć.

Charity niedługo wychodzi za mąż, a i ty zapewne... Teraz, kiedy... to znaczy... kiedy Chad wrócił...

- Nie, mamo. - Liza podniosła się szybko. - Nic mnie nie łączy z Chadem. Nie widzę możliwości, by

wróciło to, umarło sześć lat temu.

- Moja kochana...- Lady Burnsall poczuła się niepewnie. - Nie chciałam... Może w takim razie Giles...?
- Nie sadzę, mamo. - Liza zmusiła się do uśmiechu. - Ale nie rozmawiamy o mnie. Powiedz, czy już

ustaliliście datę ślubu?

Letycja roześmiała się.
- Zdecydowaliśmy się poczekać aż do ślubu Charity i Johna. Potem...
Rozmawiały jeszcze długo, lecz wreszcie ogarnęło je zmęczenie i po serdecznych pocałunkach obie panie

udały się do swoich pokoi.

Liza miała mieszane uczucia. Cieszyła się szczęściem matki, lecz co będzie z jej życiem? Wiedziała, że

w nowym domu matki zawsze znajdzie się dla niej miejsce, nie chciała jednak przeszkadzać parze starszych
nowożeńców.

Weszła pokojówka, by zabrać biżuterię. Liza odprawiła ją, po czym usiadła przy toaletce i wzięła do ręki

szczotkę. Zdążyła przejechać nią po włosach zaledwie kilka razy, gdy nagle jej uwagę przyciągnął męski
śmiech.

Odwróciła się do okna i na drzewach w ogrodzie zobaczyła blask świec dobiegający z sąsiedniego domu.

Choć nie rozumiała słów, wiedziała od razu, czyj głos usłyszała w mroku nocy.

Rzuciwszy szczotkę na podłogę, podbiegła do okna i zapatrzona w noc, słuchała dzikiego walenia

własnego serca.

Chad wrócił!

Ja, Chadwick Lockridge, biorę sobie ciebie, lady Charity Rushlake, za prawowitą sąsiadkę i przyjaciółkę,

dopóki śmierć nas nie rozłączy.

Stojąc pośrodku saloniku w domu przy Berkeley Square, Chad pochylił się nad dłonią Charity i złożył na

niej ceremonialny i zarazem bardzo głośny pocałunek.

- Och, Chad! Nie wygłupiaj się! - Charity zachichotała, ścisnęła go za rękę i dodała poważnie: - Jesteś taki

kochany!

- Oszczędź mnie, niegodna kobieto! - odparł Chad i jego uśmiech rozjaśnił cały pokój. - Już zawładnęłaś

moim sercem więc błagam, nie igraj jeszcze z moją próżnością!

Podprowadził Charity na bujany fotel pokryty satynowym obiciem, po czym opadł na drugi, tuż obok lady

Burnsall. Dama uśmiechnęła się do niego i powiedziała do Lizy, siedzącej nie opodal na otomanie:

- Nareszcie wszystko jest jak trzeba!
Dziewczyna uśmiechnęła się sztywno i nic nie odpowiedziała. Chad zaskoczył ją, zjawiając się na ich

progu w niecałą

godzinę po śniadaniu. Jak sam powiedział, przyszedł, oficjalnie zakończyć swoje

narzeczeństwo z Charity. Na jego widok serce o mało nie wyskoczyło Lizie z piersi. Uwielbiała złociste
blaski, jakie słońce rzucało na jego rudawą czuprynę zamieniając ją w szczere złoto.

Ująwszy dłoń Charity, Chad życzył jej szczęścia w nowym, miejmy nadzieję stałym, związku. Sztuczny

uśmiech Lizy zniknął na takie dictum, lecz postarała się opanować. Oczywiście, była zadowolona, że Chad
i jej siostra nie byli zmuszeni do pozostania w związku bez miłości. Oczywiście, bardzo się cieszyła, że już
wkrótce Charity poślubi człowieka, którego szczerze kocha. Ale co będzie z jej przyszłością? Już niedługo
Charity ich opuści i odjedzie do własnego domu, w dzikiej głuszy w Northumberland. Wkrótce potem matka
poślubi sir George’a i także przeniesie się do własnego domu. Liza ze zdziwieniem zdała sobie sprawę, że
niechętnie myśli o samotnym mieszkaniu w ogromnym domu. Wiedziała, że bez trudu namówi którąś
z niezamężnych ciotek, by dotrzymała jej towarzystwa, ale... to już nie będzie to samo. Westchnęła cicho
i podniósłszy wzrok, pochwyciła spojrzenie Chada.

Boże, ależ ona jest piękna! - myślał Chad. Jej smukłe ciało zwinięte z gracją na otomanie zdawało mu się

wprost stworzone do miłości. Zacisnął pięści. Czy kiedykolwiek będzie w stanie patrzeć na nią i nie czuć
nagłej chęci przytulenia jej do siebie? Diabelnie za nią tęsknił podczas tego tygodnia, który spędził
w Hedgemoore. Bardziej niż kiedykolwiek dotąd nie chciał poddać się jej urokowi, gdyż miał ważenie, że
przy rozpędzonej machinie plotek na jego temat Liza prędzej czy później znowu odwróci się od niego. Tego
dnia jednak była wyjątkowo zamyślona, a jej błękitne oczy, przybierające kolor jesiennego nieba, zdawały
się dziwnie nieobecne.

- Co takiego? - zapytał bezmyślnie, nie rozumiejąc pytania Charity. - A kopalnia? Zniszczenia były spore,

ale nie aż tak ogromne, jak się spodziewałem. Na szczęście wybuch nastąpił w czasie przerwy między
dwiema zmianami. Robotnicy dzienni właśnie wyjechali z kopalni, a nocna zmiana jeszcze nie zdążyła
zjechać na dół.

- Ale co było przyczyną wybuchu? - zapytała Liza. - Na pewno masz system zabezpieczeń, prawda?
Spojrzał na nią przelotnie.
- Mam. Toteż żeby wywołać tę katastrofę, ktoś musiał się nieźle napracować.
- Och, nie! - wykrzyknęła lady Burnsall. - Kto mógł zrobić coś podobnego? I dlaczego?
- Sądzę, że za odpowiednią opłatą wielu by się podjęło podobnego zadania. Na szczęście niedługo przed

wybuchem tuż przy fabryce spotkano nieznajomego, którego rozpoznano jako niejakiego Gypa Mahoneya,

typka poszukiwanego za wiele innych przestępstw.

- Wielkie nieba! - Liza pobladła i odwróciła się, by spojrzeć mu prosto w oczy. - Chcesz powiedzieć, że

ktoś specjalnie wynajął tego człowieka, by zniszczył kopalnię? Setki ludzi mogły zginąć!

- To prawda - rzekł Chad głosem wypranym z emocji. Obserwował ją uważnie.
- Czy zniszczenia były poważne? - Liza nie umiała powściągnąć ciekawości. - Czy straty... to znaczy...
- Straty są niewielkie... kopalnia była przecież ubezpieczona... ale problem jest ogromny. Nie będzie

można wznowić wydobywania węgla przez parę miesięcy. Poza tym, po pożarze przędzalni ludzie pomyślą,
że wszystkie moje przedsięwzięcia są pechowe, a ja sam znalazłem się w fatalnej sytuacji.

- Ależ to głupie! - zawołała Charity.
- Nawet gdyby to była prawda, drogi chłopcze - doda Letycja - to co cię obchodzą opinie starych

plotkarek.

Dwie damy zaśmiały się, lecz Liza nie widziała w uwadze matki nic śmiesznego.
- To może naprawdę wiele zmienić, mamo - powiedziała cicho, z oczyma nadal utkwionymi w Chadzie. -

Inwestorzy z wielką ilością pieniędzy omijają tych, którzy zdają się mieć pecha. Jeżeli Chad zostanie
uznany za niegodnego zaufania, skończą się zamówienia na towary przez niego dostarczane. Może mieć
również problemy z wykwalifikowanymi pracownikami. Mogą nie chcieć u niego pracować, jeżeli będą się
obawiać, że jest to zbyt ryzykowne.

- Ooo! - zdumiały się zgodnym chórem Charity i lady Burnsall.
- Poza tym - dodała Liza - przy wszystkich tych plotkach krążących po mieście, że... - Nagle urwała,

z przerażeniem uświadamiając sobie, co właśnie zamierzała powiedzieć. Z zakłopotaniem zacisnęła usta.

- A poza tym - dokończył za nią Chad - przy plotkach krążących po Londynie, że to ja ukradłem naszyjnik

Lizy, moja reputacja nie jest warta funta kłaków, a moje notowania stoją niżej niż muł rzeczny.

Mówiąc to, zdawał się wyjątkowo radosny i Liza patrzyła na niego zdumiona. Niedługo potem Chad

podniósł się z fotela i powiedział, że po tak długiej nieobecności ma w domu wiele spraw do załatwienia.

Liza odprowadziła go do hallu, lecz zanim Selkrik otworzył przed nim drzwi, Chad raz jeszcze ujął dłoń

dziewczyny.

- Jeżeli chodzi o ten naszyjnik... - zaczął, ale Liza przerwała mu pospiesznie.
- Nie jest aż tak źle. To tylko ta sama mała grupka głupich ludzi, którzy starają się zepsuć twoją reputację.

Nikt ich nie słucha.

- Taak - powiedział Chad zamyślonym tonem. - Zdaje się że to doprawdy mała grupka, jednakże o bardzo

silnym głosie. - Podniósł wzrok i napotkał spojrzenie Lizy. Przyprawiło ją to o utratę tchu. Przez moment
miała wrażenie, że chce unieść jej dłoń do ust, lecz wyraz jego twarzy zmienił się gwałtownie, jakby
nieoczekiwana myśl zakłóciła jego spokój. Powiedział zimno: - Zdaje się, że powinienem dziękować, że na
razie chociaż ty do niej nie należysz.

- Chad! Mówisz to tak, jakbym była zdolna do...
- A dlaczego nie miałabyś być? Zdaje się, że o to im chodzi. Kiedy ostatnio wszawy chórek plotkarzy piał

o moich rzekomych niegodziwościach, w końcu do niego dołączyłaś.

Liza pobladła, lecz stłumiła odpowiedź cisnącą się jej na usta ze względu na obecność Selkrika. Chad

odwrócił się na pięcie i wyszedł, zanim zdążyła wymyślić stosowną odpowiedź Przez moment stała jak
porażona, a potem, zamiast wrócić do salonu do matki i siostry, pobiegła na górę do swojej sypialni
Zatrzasnąwszy za sobą drzwi, opadła na łóżko.

Jego słowa zraniły ją. Równie dobrze mógłby ją kopnąć. Jak mogła być tak głupia i wierzyć, że jego

uczucia dla niej stały się odrobinę cieplejsze? Kiedyś źle zrozumiał jej dziecinną walkę o jego uczucie i już
teraz więcej jej nie zaufa. Najwyraźniej nie było w jej mocy przekonać go, że nigdy, ani razu w niego nie
zwątpiła.

Z drugiej strony - myślała rozzłoszczona - niby dlaczego miałaby go o czymkolwiek przekonywać? Jak on

mógł choć przez chwilę pomyśleć, że go zdradziła? A może - i ta myśl ją poraziła - nie chciał już nawet
pamiętać o łączącym ich niegdyś płomiennym uczuciu pierwszej miłości? Tak, całował ją, ale dał aż nadto
wyraźnie do zrozumienia, że nie miało to nic wspólnego z miłością. Powiedział, że jest jak stara, źle
zaleczona rana. Nie mówiąc już o „starym przyzwyczajeniu”. Cóż, jej to przecież także nic nie obchodziło,
nieprawdaż? Jeżeli on tak ławo zapomniał o wszystkim, co ich kiedykolwiek łączyło, ona

z pewnością też

może to zrobić. Właściwie aż do tego fatalnego poranka trzy miesiące temu, gdy wrócił do Londynu,
naprawdę o nim nie myślała.

Podeszła do okna i wyjrzała bez zainteresowania na Berkeley Square. Nie widziała powodzi kolorów

wywołanej czerwcowym słońcem, nie widziała drzew ani kwiatów. Jedyne, o czym mogła myśleć, to prosty
fakt, że dawno temu Chad bez trudu zdobył mały kawałeczek jej duszy, który na zawsze pozostał w jego
posiadaniu, nawet jeżeli jego to już nie obchodziło. Dobry Boże, przecież nadal była szaleńczo i chyba
nieodwracalnie zakochana w Chadzie Lockridge’u!

Na myśl o beznadziejnej sytuacji, w której się znalazła, łzy zaczęły wzbierać w jej oczach. Mogło być

prawdą, że Chada pociągało jej ciało. Wielkie nieba, przecież i ona pragnęła go w ten sam sposób! Ale
podstawy jej pożądania leżały w chęci dzielenia z nim życia - chwil dobrych i złych, radości i bólu. I dzieci.
Boże, jak bardzo pragnęła urodzić jego dzieci! Pragnęła wszystkiego, co było z nim związane.

W bezsilnej złości biła pięściami poduszkę, po czym nagle znieruchomiała. I co też miała zrobić z całym

tym kramem? Łasić się do jego nóg jak pies, który popadł w niełaskę? Czekać, aż poklepie ją po głowie?
O nie, co to, to nie! A może wykorzystać przeciwko niemu zapas wdzięków, jakimi hojnie obdarzyła ją
matka natura? Czyż nie mówiono jej wystarczająco wiele razy, że jest urocza? Odwróciła się, by spojrzeć na
siebie w lustrze. I czarująca. I inteligentna. I zabawna. Westchnęła głęboko. Chad już nie raz widział ją
w najlepszej, najbardziej uroczej i najświetniejszej formie, a jednak nie zrobiło to na nim większego
wrażenia.

Zniechęcona, odwróciła się od lustra wzruszając ramionami. Niech więc będzie, co ma być. Ładnych parę

lat udało się jej przeżyć bez miłości, więc dalej także da sobie radę. Powstrzymała łzy, które lada moment
mogły wypłynąć na policzki. Nie płakała przez Chada - ani nikogo innego - przez ostatnie sześć lat i nie
miała zamiaru teraz zaczynać. Jej życie było wypełnione po brzegi i nie było w nim miejsca dla
zielonookiego pirata z przeszłości, którego postura i złotorude włosy przyprawiały ją o zawrót głowy. Miała
zbyt wiele pilnych spraw do załatwienia. Zbyt wiele projektów do przemyślenia. Zbyt wiele decyzji do
podjęcia.

Wyprostowawszy ramiona, szybkim krokiem wyszła z pokoju i ruszyła do gabinetu. Nie wyszła stamtąd

przez cały poranek.

W domu obok, w gabinecie Chada, odbywała się w tym czasie kolejna narada wojenna. W pokoju

brakowało Ravi Chanda, który został pilnie wezwany do kuchni, by załagodzić jakiś spór. Na miejscu
znajdował się jednak Jem, który wprawdzie towarzyszył swojemu chlebodawcy do Hedgemoore, ale teraz
miał na kolanach swój nieodłączny notes. Najwyraźniej był doskonale poinformowany, jak zwykle.

- Mamy wiele szczęścia - rzekł radośnie do Chada. - Mahoneya nietrudno będzie przyskrzynić, a gdy już

się to uda od razu wyjdą na jaw jego powiązania z Daventrym. Jeżeli wszystko pójdzie po naszej myśli, nie
powinno być kłopotów z oskarżeniem ich obydwu... nie tylko za wybuch w kopalni, ale i za pożar
w przędzalni. Że już nie wspomnę o napadzie na pana nie opodal domu Mervale’ów.

- A naszyjnik?
- A taak. - Jem uśmiechnął się szeroko. - Bardzo chciałem z panem o tym porozmawiać. Wpadły mi

w ucho wielce interesujące informacje w tej sprawie. Mam wrażenie, że otwierają się nowe możliwości.

- Poza tym, że Ravi Chand zagrozi mu wypruciem flaków, co niewątpliwie ma swój urok, nie bardzo

widzę, jak możemy udowodnić panu Daventry’emu popełnienie tego właśnie przestępstwa. Ale mów dalej.
Cały zamieniam się w słuch.

- I o to właśnie chodzi. Ja też niedawno cały zamieniłem się w słuch, a na dodatek miałem kogo słuchać. -

Uśmiechnął się widząc pytające spojrzenie Chada. - Parada informatorów regularnie odwiedzających dom
pana Daventry’ego tak mnie zachwyciła, że wziąłem z niego przykład. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej, gdy
na twarzy Chada zaczęło się malować zrozumienie. - Ano tak. Jakiś czas temu udało mi się zainstalować
własną wtyczkę w jego domu. Pełni obowiązki zwykłego służącego, ale zapewniam pana, że ma jeszcze
inne walory więc... - Wstał i złożył swojemu chlebodawcy przesadnie uniżony ukłon. - ...Z największą
przyjemnością informuję, że Davenrry nie tylko ma w swoim posiadaniu Naszyjnik Królowej, ale że znam
także miejsce jego ukrycia.

- Wielkie nieba, Jem! - Chad również poderwał się na równe nogi. - Mówisz poważnie?
- Jak nigdy. Możemy wydostać to świecidełko, gdy tylko powie pan słowo.
- Nie, nie... to nic nie da. Musimy udowodnić mu kradzież w obecności detektywów.
- Nic łatwiejszego. Pamięta pan tego fircykowatego Robin Hooda, jak mu tam... Thurgooda? Można by

zatrudnić przy tym mojego znajomego z magistratu, nazywa się Stogumber. Za jego pośrednictwem
możemy uzyskać nakaz rewizji przytulnej rezydencji pana Daventry’ego przy Arlington Street, a nawet
pozwolenie przejęcia wszystkich znalezionych dóbr.

- Mój Boże - westchnął Chad. - Nie mogę uwierzyć, że wreszcie trzymam Gilesa Daventry’ego w garści.
- Ani ja - mruknął dziwnie gardłowo Jem.
- A co ciebie obchodzi pan Daventry? - Chad spojrzał na chłopaka z zaskoczeniem.
- Być może opowiem panu moją historię, gdy to wszystko już się skończy. Na razie jednak... - Wstał

i przeciągnął się. - Lepiej zajmę się paroma sprawami. Jeżeli pan sobie życzy, możemy załatwić sprawę
jeszcze dziś wieczorem.

- Nie! - odrzekł ostro Chad. - Nie chciałbym być zamieszany w jego zatrzymanie ani aresztowanie. -

Zmarszczył brwi, widząc brak zrozumienia na twarzy Jema. - Nie chciałbym być postrzegany jako narzędzie
jego zniszczenia. W każdym razie aż do... - Nie dokończył zdania.

- Mówi się, że lady Liza żywi wiele sympatii dla pana Gilesa Daventry’ego.
- To nie twoja sprawa - odparł wyraźnie wzburzony Chad.
- Oczywiście, wasza wielmożność. - Jem wcale nie przejął się groźbą w głosie chlebodawcy. Lecz nagle

się zachmurzył. - Jeżeli nie ma pan zamiaru pójść po detektywów, to kto to zrobi? - Popatrzył podejrzliwie
na uśmiechniętego Chada. - O nie, nie pański uniżony sługa. Co to, to nie. Moje stosunki z panami z Bow
Street nie należą do przyjacielskich chciałbym więc...

- Ale pomyśl tylko, jak bardzo wpłynie to na poprawę waszej znajomości. Jeżeli pomożesz Thurgoodowi

rozwikłać sprawę naszyjnika, z wdzięczności padnie ci do stóp.

Jem jeszcze trochę pomarudził, ale w końcu zgodził się poinformować detektywów.
- Kiedy? - zapytał takim tonem, jak gdyby wyznaczał dzień własnej egzekucji.
- Cóż, nie wydaje mi się, by pan Daventry miał zamiar gdziekolwiek wyjechać czy też sprzedać

naszyjnik... w każdym razie nie w najbliższej przyszłości. O ile wiem, podstawowym powodem tej
kradzieży była jego chęć zdyskredytowania mnie w oczach całego Londynu. Ponadto Naszyjnik Królowej to
bardzo znane dzieło sztuki jubilerskiej, podejrzewam więc, że nie uda mu się sprzedać go zbyt łatwo.

- Święte słowa.
- Chciałbym poczekać do czasu, aż Gyp Mahoney zostanie pojmany, a to stanie się już lada dzień.

Z informacjami, których może nam udzielić, będziemy mogli sprokurować o wiele ciekawsze dossiere pana
Daventry’ego, niż kiedykolwiek mi się śniło. Może zdołamy udowodnić szereg innych jego zbrodni?

- Podoba mi się pana styl, panie mój i władco.
Po tych słowach Jem ukłonił się zamaszyście i wyszedł szybko z pokoju. Chad obserwował go

zastanawiając się jednocześnie, cóż za środowisko i okoliczności mogły ukształtować tak niezwykłego
młodego człowieka?

Wrócił do swojego pokoju pogrążony w myślach. Jak Liza

zareaguje na aresztowanie Gilesa za kradzież

i inne przestępstwa? Z całego serca pragnął, by nie była zakochana w tym łajdaku ale nawet jeżeli była, to
on nie zamierzał nadal taić przed nią prawdziwego charakteru łobuza.

Miał nadzieję, że zobaczy dziewczynę jeszcze tego wieczora. W jakiś niepojęty sposób dał się namówić do

zaproszenia Caroline Poole na przedstawienie Otella w teatrze przy Drury Lane. Westchnął ciężko. Zakręcił
się dokoła tej głupiutkiej panny Poole wkrótce po przyjeździe do Londynu tylko po to, by wywołać iskierkę
zazdrości w piersi Lizy. Obecnie wolał nie rozważać motywów, które nim kierowały. Cała sprawa już
dawno wymknęła mu się spod kontroli. Zdawało się, że gdziekolwiek się odwrócił, wszędzie widział pannę
Poole i z coraz większą trudnością udawało mu się omijać jej pułapki. Chad wiedział, że jego zachowanie
nie jest godne dżentelmena, ale usprawiedliwiał się sam przed sobą tym, że pannę Caroline Poole o wiele
bardziej niż on sam obchodzą jego pieniądze. Dlatego też miał zamiar bez żadnych skrupułów wyswobodzić
się z pajęczej sieci przygotowanej przez ślicznotkę.

Uderzyła go inna myśl. Czy Liza pójdzie do teatru z Gilesem?
Rozmasował sobie zmęczony kark, po czym skupił całą uwagę na dokumentach, które zaległy na biurku

podczas jego nieobecności.

Liza nie pojawiła się w teatrze razem z Gilesem, ale cały jej urok osobisty i dobry humor zdawał się być

przeznaczony dla lorda Francisa Meldruna, w którego towarzystwie przybyła. Za nimi siedzieli Charity
i John Weston, tak zapatrzeni w siebie, że zdawało się, że cały świat mógłby dla nich nie istnieć. W loży
siedzieli jeszcze lady Burnsall i sir George.

Chad patrzył krytycznie na lorda Francisa. Co ten gagatek sobie myślał, siedząc z ramieniem niedbale

zarzuconym na oparcie fotela Lizy? I co ona sobie myślała, pojawiając się w teatrze w towarzystwie tego
wykolejeńca? Niestosownego zachowania Lizy nie tuszował w oczach Chada nawet fakt, że jej suknia była

wyjątkowo skromna.

- Chad, najdroższy, spójrz - zagruchała Caroline. - Czy nie lady Weaveredge kiwa do ciebie?
„Najdroższy”? Czując, że krawat nagle zaczyna go dławić Chad zastanawiał się rozpaczliwie, kiedy to

bezczelne dziewuszysko zaczęło czuć się z nim aż tak swobodnie?

- Co sądzisz o grze Keana? - zapytał zamiast komentarzy cisnących mu się na usta.
- O, cudowna! - odparła bez tchu, choć Chad wiedział, nie patrzyła na scenę dłużej niż przez pięć minut

podczas ostatnich dwóch aktów.

- Co sądzisz o grze Keana? - zapytał lord Francis, pochylając się dyskretnie nad ogromną koroną, w którą

misternie poupinane były loki Lizy.

- O, cudowna - odparła dziewczyna, choć, jeżeli miała być szczera, sztuka wcale jej nie zachwyciła. -

Muszę przyznać, że miał rację ten, kto powiedział, że oglądając grę Keana ma się wrażenie podobne do
czytania Szekspira przy świetle błyskawic.

Lord Francis odrzucił głowę do tyłu i wybuchnął głośnym śmiechem. Słysząc to Liza zacisnęła zęby.

Najwyraźniej ktoś kiedyś powiedział mu, że ma bardzo pociągający uśmiech, wiec teraz starał się aż za
bardzo. Wybuchy wymuszonego dobrego humoru wywoływały u niej ból głowy. A może było to coś
innego? Na przykład ukradkowe spojrzenia, które cały wieczór rzucała w kierunku loży Chada Lockridge’a?
Przez cały czas

kleił się wręcz nieprzyzwoicie do Caroline Poole, i to niecałe dwa dni po zerwaniu zaręczyn

z Charity! Czy ten człowiek nie miał za grosz przyzwoitości? Odwróciła się od romantycznej sceny, która
rozgrywała się tuż przed nią.

Sir George, który nawet nie usiłował udawać, że lubi Szekspira, wciągnął właśnie Johna Westona

w dyskusję o siłach Wellingtona i o tym, czy uda mu się odeprzeć atak Napoleona.

Liza zamknęła oczy ze znużeniem i marzyła o tym, by wieczór wreszcie się skończył.

Jednakże nowinek o nadchodzącej bitwie nie udało się tak łatwo uniknąć i kilka dni później Londyn wpadł

w gorączkowy szał na wiadomość, że Wellington wydał Napoleonowi bitwę w Belgii, nie opodal malutkiej
twierdzy zwanej Ligny. Wieści nie były dobre. Podobno angielska armia uciekła w popłochu z pola bitwy,
a wiadomość o porażce lorda Bluchera pod Ouarter Brass tylko dodała im skrzydeł.

W końcu nadeszły wieści, których obawiała się cała Anglia. Wellington walczył z Napoleonem nie opodal

małej wioski Waterloo i zdarzyło się to, co wydawało się niemożliwe - Wellington przegrywał!

To od Chada Liza dowiedziała się tych wstrząsających wieści, gdy któregoś poranka wyszli o tej samej

porze z domów, by udać się do miasta. Po raz kolejny pojechali jednym powozem.

- Nie bardzo wierzę tym plotkom - skomentował sucho Chad. - Zdaje się, że są rozgłaszane przez

wszystkich mieszkańców tego miasta, a im mniej ktoś wie o stanie naszej armii i położeniu Wellingtona,
tym głośniej krzyczy o jego porażce.

- Ale, jak powiedziałeś, jeżeli armia ucieka...
- Ja tego nie powiedziałem. Powtarzałem tylko to, co sam słyszałem: że armia się wycofuje, co

w niektórych przypadkach jest najlepszą strategią i wcale nie musi oznaczać porażki.

Prowadzili bardzo ożywioną rozmowę aż do czasu, gdy powoź zajechał przed biuro Thomasa Harcourta

i Liza musiała wysiąść. Zwróciła się do Chada uważnie dobierając słowa:

- Być może to nie jest odpowiedni czas, by o tym mówić, ale czy myślałeś o tym, jaki wpływ może mieć

porażka Wellingtona na wartość akcji naszego rynku?

- Ależ myślałem. - Chad zaśmiał się bez cienia dobrego humoru. - Będzie to całkowitą klęską. O ile wiem,

wiele osób

już sprzedaje swoje akcje.

- A ty? - Liza myślała o ich zakładzie i o tym, że Chad podobno sporo pieniędzy ulokował w inwestycjach

rządowych.

- To prawda, że o tym myślałem. Ale postanowiłem poczekać z podjęciem decyzji do pojawienia się

informacji bardziej godnych zaufania.

- Podejrzewam, że zrobię dokładnie tak samo. Mam niejasne uczucie, że sprzedając je, sprzedałabym

własny kraj.

- Bzdury. Rządowi nic to nie pomoże, jeżeli pozwolisz, by powierzone mu pieniądze uległy całkowitej

dewaluacji. Z drugiej strony, może wcale nie będzie potrzeby podejmowania aż tak drastycznych kroków.

- Dobry Boże, mam nadzieję, że nie. - Liza westchnęła.
Jednak z biegiem czasu wiadomości stawały się coraz mniej pomyślne i gdy pod koniec dnia Liza wróciła

wreszcie do domu, w całym mieście słychać było o całkowitej klęsce brytyjskiej armii. Cały Londyn mówił
o bezlitosnej rzezi. Podobno ulice Brukseli były czerwone od krwi rannych, przywożonych przez cały dzień
z pola bitwy na ogromnych drewnianych wozach.

Ku swemu wielkiemu niezadowoleniu Liza zastała czekającego na nią gościa.
- Giles! - wykrzyknęła, zmuszając się do uprzejmości, na którą wcale nie miała ochoty. - Nie

spodziewałam się, że cię dziś zobaczę.

- Muszę z tobą porozmawiać, Lizo. Tak bardzo oddaliłaś

się ode mnie ostatnimi czasy...

Zawstydziła się. Uśmiechnęła się ze szczerą sympatią i wtrąciła delikatnie:
- Bardzo mi przykro, Giles. Poproszę Selkrika, by przyniósł

nam coś zimnego do ogrodu.

Ujęła go za rękę i poprowadziła do uroczego zakątka ogrodu, który jeszcze niedawno był świadkiem jej

uścisków z Chadem. Starając się o tym nie myśleć, Liza wskazała Gilesowi miejsce obok siebie na
kamiennej ławeczce pod czereśnią. Miał ze sobą nieduży mieszek z miękkiego materiału, który położył
sobie na kolanach. Liza pomyślała z niejakim żalem, że w promieniach zachodzącego słońca, które lśniło na
jego srebrnych włosach, wyglądał niezwykle przystojnie.

- Moja droga - zaczął ze śmiertelną powagą. - Przynoszę ci zarazem dobre i złe wieści. - Liza spojrzała na

niego nic nie rozumiejąc. - To, co przyniosłem tu ze sobą, jest kluczem do zagadki. - Wciągnął głęboko
powietrze. - Widzisz, wiem już, kto ukradł twój naszyjnik.

Giles! - wykrzyknęła Liza zupełnie zaskoczona.
- Tak się składa - kontynuował Giles - że miałem u siebie na służbie młodego człowieka o nazwisku

Francher. Ponieważ liczba moich służących stawała się zbyt duża, musiałem go zwolnić. Poleciłem go
jednak Chadowi Lockridge’owi, który, jak się potem okazało, rzeczywiście go zatrudnił.

- Ale co to ma wspólnego z...? - zapytała niecierpliwie.
- Pozwól mi dokończyć, moja droga. Rzecz jasna, Francher wiedział o kradzieży Naszyjnika Królowej,

a po wielu rozmowach w pokojach służby dowiedział się wszelkich szczegółów dotyczących klejnotu.
Dlatego też, gdy znalazł to... - Giles zaczął otwierać mieszek, który przyniósł ze sobą - ...od razu wiedział,
co to jest.

Z wielką ostrożnością Giles wyciągnął z woreczka puste, małe drewniane pudełeczko i podał je Lizie.
Przeciągnęła palcami po delikatnie rzeźbionych figurkach pokrywających szkatułkę.
- W tym pudełku trzymałam naszyjnik! Gdzie, na miłość boską...?
I znowu Giles przerwał jej niezwykle delikatnie:
- Francher natknął się na to pewnego poranka odsuwając zasłony w gabinecie Chada. Leżało na podłodze,

zakryte fałdami materii. Nie chciał się zgłaszać na Bow Street więc przyniósł je mnie.

Liza nic nie rozumiejąc, patrzyła na swoje palce zaciśnięte na pudełeczku. Podniosła głowę i spojrzała na

gościa.

- Giles, czy chcesz powiedzieć, że Chad jest... jest złodziejem?
Na jego twarzy malowało się zakłopotanie zmieszane z ogromnym smutkiem.
- Obawiam się, że nie ma innego wyjaśnienia - powiedział łagodnie.
- Rozumiem. - Liza nie mogła dać sobie rady z emocjami, które w niej szalały, lecz udało jej się zachować

spokój. - Zastanawiam się tylko, dlaczego nie zaniosłeś tego od razu na Bow Street, skoro jesteś aż tak
przekonany o winie Chada.

- Dlaczego nie... - Giles zdawał się nie rozumieć. - Zdawało mi się, że będzie lepiej, jeżeli taką nowinę

przyniesie ci przyjaciel, a nie anonimowy urzędnik. Zdaję sobie sprawę, że odkrycie jego perfidii musiało
być dla ciebie szokiem.

Liza wstała z ławeczki i zaczęła się przechadzać między grządkami.
- Zgadzam się, że to wszystko wygląda podejrzanie, ale musi być jakieś inne wyjaśnienie. Nie mogę

uwierzyć, że to Chad jest złodziejem.

Wyraz twarzy Gilesa zmienił się nie do poznania. Już nie było widać pełnego żalu smutku, lecz

zaskoczenie graniczące z furią.

- Lizo! Nie możesz oszukiwać samej siebie! Chad jest z całą pewnością winny i naszym obowiązkiem jest

poinformować o tym stróżów prawa.

- Zgadzam się, że musimy poinformować odpowiednie instancje, ale powtarzam ci, Giles: mimo swoich

wad Chad Lockridge nie jest złodziejem. Nawet gdybym spotkała go na Bow Street z Naszyjnikiem
Królowej przyszpilonym do czoła, nadal wierzyłabym w jego niewinność.

- Twoja lojalność jest godna podziwu - rzekł sucho Giles. - Ale zobaczymy, czy nie zmienisz zdania, gdy

Lockridge zostanie aresztowany pod zarzutem kradzieży. - Wyciągnął rękę po drewniane pudełeczko, które
dziewczyna nadal mała w ręce. Liza odsunęła się od niego.

- Nie, Giles. Masz rację... to pudełko jest dowodem przeciwko Chadowi. Bardzo poważnym dowodem.

Dopilnuję by dostało się w ręce odpowiednich władz.

Przy ostatnich słowach podniosła głos tak, że stał się doskonale słyszalny w sąsiednim ogrodzie, przez

który właśnie przechodził Chad, który wracał ze stajni.

Zatrzymał się nagle i patrzył w osłupieniu w stronę, z której dobiegły te słowa.

Gdy Liza obudziła się następnego dnia, okazało się, że nad miastem wiszą niskie, szare chmury, z których

siąpi nieustający deszcz. Czuła się wyjątkowo fatalnie, gdyż całą noc spędziła na bezowocnych
rozmyślaniach, od czasu do czasu przerywanych waleniem pięścią w poduszkę lub niespokojnym kręceniem
się po łóżku. Gdy już pospiesznie zjadła śniadanie składające się jedynie z kawy i grzanki, wysłała
wiadomość do Chada.

- Dziękuję, że zjawiłeś się tak szybko - rzekła cicho, prowadząc go do saloniku. - Muszę ci coś powiedzieć

i nie bardzo wiem, jak zacząć.

Chad patrzył na nią z niepokojem.
- Jak zwykle twój widok rozjaśnia najbardziej deszczowy dzień, ale widywałem cię już w lepszej formie,

moja droga.

- Mam nadzieję. - Kąciki jej ust uniosły się w zmęczonym uśmiechu. Poczekała, aż Chad usiądzie

wygodnie w fotelu obok kominka. - Ostatnia noc była dla mnie wyjątkowo długa. Wczoraj wieczorem
odwiedził mnie Giles Daventry. Wydawał się przekonany, że to ty ukradłeś Naszyjnik Królowej. - Chad
zaledwie podniósł brew w lekkim zdziwieniu. Liza wzięła głęboki oddech i mówiła dalej. - Wierzy, że
istnieją przeciw tobie poważne dowody, i że już wkrótce możesz zostać oficjalnie oskarżony.

Podniosła oczy i ze zdziwieniem zobaczyła, że na jego ustach igra krzywy uśmieszek.
- Takież to niezwykłe - powiedział tylko. - Czy ten dowód to coś szczególnego?
Cała krew odpłynęła jej z twarzy, ale uniosła wysoko brodę.
- Jeżeli o to chodzi, to nie mogę ci powiedzieć, ale... Chad, czy ty nic nie rozumiesz? Giles jest święcie

przekonany, że to ty ukradłeś naszyjnik!

- Rozumiem. - Wyraz jego twarzy stał się nagle bardzo zimny. - Ale widzisz, opinie pana Daventry’ego

niewiele mnie obchodzą.

- O, na miłość boską! Powiedział mi, że pójdzie na Bow Street i opowie detektywom o swoich

podejrzeniach. Czy doprawdy tego nie rozumiesz? Możesz zostać aresztowany!

- Wiem, moja droga. - Chad westchnął. - Zdaje się, że już kiedyś odbyliśmy podobną rozmowę. Czyżbyś

naprawdę chciała, żebym popędził na Bow Street i zaczął opowiadać, jaki to jestem niewinny? Że nie
ukradłem żadnego naszyjnika i że na pewno nie jestem złodziejem? - Ujął jej dłoń. - Czy nie uważasz, że
rozsądniej będzie poczekać, aż zostanę oskarżony o coś konkretnego?

- No tak, ale...
- Obawiam się, że w tej chwili nie jestem w stanie wiele zrobić, moja droga.
- Może mógłbyś porozmawiać z Gilesem?
- A po co? Żeby zapewnić go o mojej niewinności? - Chad zmarszczył brwi. - Nie sądzę.
- Czy ty naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, czym ryzykujesz. - W głosie dziewczyny słychać było

rozpacz. - A co powiedzą ci, którzy są święcie przekonani, że lada chwila grozi ci bankructwo? Dostaną
tylko nową wodę na swój młyn!

Nastąpiła długa chwila ciszy. Liza miała wrażenie, że różnorakie uczucia wprost kłębią się między nimi

i fizycznie ją przytłaczają.

- Chad! - zawołała w końcu. - Giles jest moim przyjacielem. Chciał mi pomóc.
Patrzył na nią niedowierzająco. Jeszcze nigdy nie zaznał takiego upadku ducha. Więc Liza znowu obróciła

się przeciwko niemu! Nie miała w sobie nawet tyle przyzwoitości, by go poinformować, że zaniesie
drewniane pudełeczko na Bow Street... jeżeli już tego nie zrobiła. Chciał złapać ją za ramiona potrząsnąć
gwałtownie, zawołać, że nie jest złodziejem i zapytać, jak w ogóle mogła tak pomyśleć? Ale - pomyślał
z ogromnym smutkiem - może to nie była jej wina, podobnie jak poprzednim razem? Czy mógł się po niej
spodziewać ślepego zaufania, gdy cały świat okrzyknął go łotrem i złodziejem? Pewno nie... ale, dobry
Boże, jak bardzo pragnął, żeby tak było! Nawet teraz zdawał sobie sprawę, że chętnie porwałby ją

w ramiona i zacałował.

Nagle zesztywniał. Nie miał zamiaru poddać się kobiecie, która w tej właśnie chwili odwracała się do

niego plecami. Tym bardziej że jednocześnie zdawała się być zakochana w kimś innym. Już wcześniej
potrafił zmusić się do wyrwania jej ze swojego serca. Uda mu się to i tym razem.

A jednak, jego dłoń podniosła się i delikatnie poprawiła kosmyk włosów, który wymknął się spod spinek

kunsztownego uczesania.

Kiedy się odezwał, jego głos był stłumionym pomrukiem, stanowiącym kontrast z tkliwym gestem.
- Rozumiem twoją lojalność dla... przyjaciela, Lizo, ale

muszę robić to, co uważam za stosowne.

- Czyli zupełnie nic.
- W tym momencie nic.
Liza miała ochotę wykrzyczeć mu w twarz szalejące w niej uczucia. Czyżby miał zamiar pozwolić, by

historia się powtórzyła? Czy z powodu głupiej dumy raz jeszcze pozwoli wypędzić się z domu? Tym razem
może się to skończyć oskarżeniem i nakazem aresztowania. Tym razem może zostać dosłownie zmuszony
do ucieczki jak złodziej, pod osłoną nocy. Myśl o tym była nie do zniesienia. Jednak zdawało się, że nie
mogła nic robić. Jednakże nie miała zamiaru powtarzać starych błędów. Wstała gwałtownie.

- Więc nie mamy sobie już nic więcej do powiedzenia - rzekła lodowato, przygotowując się do

opuszczenia pokoju. Zatrzymała się na progu. - A tak przy okazji. Za tydzień mija termin naszego zakładu.
Poprosiłam już Thomasa, by przygotował zestawienie moich dochodów. Może spotkamy się w jego biurze
dwudziestego piątego o... powiedzmy, jedenastej?

Chad ledwie raczył skinąć głową. Zebrał swoje rękawiczki, kapelusz i laskę, i już był gotów do

opuszczenia domu przy Berkeley Square. Dziewczyna odprowadziła go do drzwi, a gdy odsuwała się na
bok, by go przepuścić, spojrzała na niego. Zobaczyła w jego oczach niczym niezmącony ból tak wyraźnie,
że miała ochotę wyciągnąć dłoń, by dotknąć jego ramienia. Nie dopuściła jednak do tego. Dłoń opadła jej
bezwładnie do boku i zatonęła w fałdach sukni. Po wypowiedzeniu zdawkowego pożegnania, zamknęła
drzwi.

Reszta dnia upłynęła jej tak ponuro, jak to sugerowała pogoda. Odważyła się wymknąć z domu na deszcz

i udać do miasta tylko po to, by odkryć, że banki i kantory zamieniły się w domy wariatów. Ledwo
powstrzymywała się od zakrywania dłońmi uszu przed natarczywymi głosami wołającymi, by sprzedawać
akcje, lub przynoszącymi kolejne złe wieści z frontu.

W rzeczy samej, po miesiącach całkowitej beztroski, w Londynie zawrzało od gorączkowych

przepowiedni klęski. W salonikach damy szeptały sobie na ucho o nadchodzącej inwazji hord zdziczałych
i opętanych żądzą Francuzów. W klubach panowie potrząsali głowami nad katastrofą, którą przewidzieli już
dawno.

Panie Rushlake, wysławszy liścik z przeprosinami, że nie zjawią się na wieczorku karcianym, spędziły

spokojne popołudnie w domu. Zjawił się także John Weston, którego wizyty u Charity stały się już
nieodłączną częścią każdego wieczoru. Przybył też sir George, by pogawędzić chwilę ze swoją narzeczoną.
Liza uśmiechała się do siebie, widząc, że matka rumieni się jak młoda dziewczyna pod wpływem
komplementów starszego pana.

Nie lubiąc odgrywać roli przyzwoitki, Liza szybko przeprosiła towarzystwo i udała się do swojego

gabinetu, by rozważyć wydarzenia dnia. Deszcz wystukiwał smutną melodię na parapecie i to jeszcze
wzmogło jej zły nastrój. Właściwie niewiele było do rozważania. Poczynania Chada były tak dziwne, że nie
była w stanie ich zrozumieć. Myśl o tym, że lada moment może zostać aresztowany za kradzież była... no
cóż, była nie do zniesienia. Jak udawało mu się zachować spokój w obliczu takiej katastrofy?

Nie wiedziała właściwie nic o stanie jego majątku, była jednak pewna, że podobne oskarżenie będzie

miało fatalne skutki. Przypomniała sobie nagle o jego obietnicy zatrudnienia Johna Westona
w Northumberland. Czy Chad będzie w stanie jej dotrzymać?

A co z zakładem między nimi? Jeżeli on naprawdę stał na skraju bankructwa, to jak mogłaby odebrać mu

jeszcze i Brightsprings? Zakładając, oczywiście, że wygra. A jak mogła przegrać, skoro Chad utopił
większość swoich pieniędzy w akcjach rządowych? Wiedziała, że to z pewnością nie przyczyniło się do
powiększenia jego majątku. Teraz, gdy zewsząd nadchodziły wiadomości o porażce Wellingtona, akcje będą
spadać na łeb, na szyję. Zastanawiała się, co też on ma zamiar z tym zrobić?

Odwróciła się wreszcie i zajęła papierami, które już od paru dni zalegały jej biurko. Najwyższy czas, by

odsunęła swoje osobiste problemy na dalszy plan i wreszcie zajęła się interesami. Jednak umoczywszy pióro
w kałamarzu, siedziała nadal nieruchomo, wpatrzona bezmyślnie w płomienie migoczące na kominku.

Zmarszczyła brwi, gdy jej myśli powędrowały do Gilesa. Od lat był jej przyjacielem? Prawie od

dzieciństwa. Zawsze przyjmowała za pewnik, że będzie go lubiła bez względu na nastrój i na co, jak bardzo
będzie się jej naprzykrzał stałymi oświadczynami. Zawsze bardzo lubiła jego towarzystwo i z radością
myślała o spotkaniach z nim. A jednak ostatnio zauważyła, że oddalają się od siebie. Zdawała sobie sprawę,
że jej nagła zmiana uczuć miała coś wspólnego z Chadem. Do tej pory Giles zawsze starał się pomagać
Chadowi w jego kłopotach. A teraz, zupełnie nagle, zmienił się nie do poznania. Była przekonana, że jego
niechęć i brak zaufania do Chada zaczęły się na długo przed tym, nim jego były służący pokazał mu puste
pudełko po naszyjniku. Właściwie zaczęła przypuszczać, że pomimo wcześniej okazywanych dobrych chęci
Giles nigdy nie należał do przyjaciół Chada Lockridge’a. A jeżeli dobrze się zastanowić, historyjka
o służącym i drewnianym pudełeczku zawierała zbyt wiele dziwnych zbiegów okoliczności.

Chociaż w pokoju nie było zimno, dziewczyna zadrżała i wróciła do dokumentów. Praca tak bardzo ją

pochłonęła, że gdy wreszcie podniosła znad niej wzrok, zobaczyła ze zdziwieniem, że świece wypaliły się
prawie do końca. Spojrzała na mały zegar stojący na biurku. Dobry Boże, była już prawie północ! W rzeczy
samej, lady Burnsall i Charity już kilka godzin temu wsunęły nieśmiało głowy przez drzwi, by życzyć jej
dobrej nocy. Liza odłożyła wreszcie papiery na bok i wstała przeciągając się.

Doszła do hallu i właśnie miała zacząć wchodzić na schody, gdy drgnęła pod wpływem natarczywego

pukania do drzwi. Ponieważ wszyscy służący już od dawna spali, szybko pobiegła otworzyć.
Z zaskoczeniem patrzyła na zwalistą postać, która stała przed nią, ociekając deszczem.

- Ależ, panie Rotschild... co pan tutaj...? To znaczy chciałam powiedzieć... niechże pan wchodzi!
- Topry wieczór, lady Elizabeth! - Nathan Rotschild wszedł do hallu i otrząsnął się niczym ogromny

mokry pies. Chmura kropelek wody uniosła się dokoła niego. - Wiem, sze to nietopra pora na skłatanie
wisyt, ale mam wiatomości, które muszę pani natychmiast przekazać.

- Ależ oczywiście - powiedziała zaskoczona. - Niechże mi pan pozwoli wziąć płaszcz... i kapelusz.
- Nie, nie - zaprotestował. - Jestem za mokry, szepy wchocić do pani domu. Niech mi tylko pani pozwoli

powiecieć...

- Nonsens. - Dziewczyna energicznie zdjęła z niego przemoczony płaszcz i zaprowadziła go do pokoju.

Tam posadziła go w fotelu tuż przed ogniem wesoło płonącym na kominku. - Może zadzwonię po herbatę
dla pana? - zapytała. - A może trochę grzanego wina dobrze panu zrobi?

- Nein, nein... dziękuję ci barco, moja droga, ale nie mokę zostać tu tak długo. - Zamachał gwałtownie

pulchną dłonią. - Usiąć, proszę.

Posłusznie przycupnęła na kanapce naprzeciw niego i spojrzała wyczekująco.
- Lady Elizabeth. - Jego ton był bardzo poważny. - Muszę panią prosić, szepy zachowała pani to, co

powiem w tajemnicy. - Podniósł dłoń, zanim zdążyła go zapewnić, że będzie milczeć. - To nie jest łatwe,
o co proszę. Przynoszę nofiny, które wstsząsną miastem asz po same posady. Jeszeli powie pani, sze
zachowa tajemnicę, uwieszę pani. Wiem, sze jest pani osobą honorową... i dyskretną.

Liza patrzyła na niego z powątpiewaniem, ale Nathan Rotschild nie był człowiekiem, który rzuca słowa na

wiatr. Zawahała się, po czym powiedziała szczerze:

- Oczywiście. Obiecuję panu, że nikomu nie powtórzę ani

słowa z naszej rozmowy. To znaczy, o ile nie

jest to żadna sprawa kryminalna - dodała z niepewnym uśmiechem.

- Nein, to nic s tych szeczy. - Usiadł prosto i wreszcie wykrztusił z siebie: - Topiero co wróciłem

s Kontynentu.

- Co takiego? - zawołała Liza. Nie byłaby bardziej zaskoczona, nawet gdyby jej oznajmił, że przed chwilą

przyleciał z Księżyca. - Ale, jak to... w środku nocy... i przecież leje jak z cebra!

- Taak, to była interesująca wiprafa. Moja droga, ostatnie tszy dni spędziłem w Belgii. - Oczy dziewczyny

robiły się coraz większe i coraz bardziej okrągłe ze zdziwienia, nic jednak nie mówiła. - I jestem zachfycony
mokąc powiedzieć pani, sze ksiąszę Wellinkton pokonał Napoleona wczoraj wieczorem niedaleko wioski
Waterloo.

Liza tylko siedziała nic nie mówiąc, a pokój wirował dokoła niej.
- Pokonał?! - zawołała w końcu. - Napoleona?... Ale przecież słyszeliśmy...
- Fiem, co słyszeliście, ale to, co mófię, jest prafdą. Około dziewiątej, wczoraj wieczorem, Napoleon

uciekł ze sfojeko sztabu na południe od Waterloo i pot osłoną nocy udał się to Paryża.

- Nie mogę w to uwierzyć! - Pod wpływem ulgi i radości głos odmawiał Lizie posłuszeństwa. - Czy jest

pan tego pewien, panie Rotschild? To znaczy, proszę mi wybaczyć, ale...

- Ja, ja, rosumiem. Ja tam byłem i mófię, co widziałem. To było krwawe swycięstwo, ale odniósł je

Wellinkton.

- Ależ to wspaniałe wieści! Dlaczego, na miłość boską, nie chce pan... ach! - wykrzyknęła, nagle wszystko

rozumiejąc.

- Wice, sze jusz pani wszystko srosumiała. - Oczy Nathana Rotschilda rozbłysły. - Czy spszedała pani

swoje akcje sządowe, jak to sropiła połowa miasta?

- Nie, ale myślałam o tym i zapewne już jutro bym to zrobiła - przyznała się Liza. Potem się roześmiała. -

Nie mogłam się do tego zmusić. Zamiast tego powiem mojemu agentowi, by kupował tyle akcji, ile tylko
zdoła.

- Topsze.
- Komu jeszcze powiedział pan o naszym zwycięstwie? zapytała niepewnie.
- Nikomu nie pofiedziałem ani słowa, tylko pani, lad Elizabeth. - Wstał i ujął jej dłoń. - Kiedyś

wyswiatczyła mi pani duszą pszysługę, a Nathan Rotschild nikdy nie zapomina o takich sprafach.

Dziewczyna wstała także i uśmiechnęła się z wdzięcznością. Nagle coś przyszło jej do głowy i przez kilka

chwil nie była w stanie myśleć o niczym innym. Odprowadzając postawnego bankiera do drzwi podjęła
decyzję i już przy drzwiach spojrzała mu w oczy.

- Panie Rotschild, za pana pozwoleniem chciałabym przekazać te nowiny jeszcze jednej i tylko jednej

osobie. - Mówiła szybko, widząc na jego twarzy konsternację. - Ręczę głową za jego dyskrecję, a te
wiadomości mogą go uratować.

- Nein - zawołał pan Rotschild, a twarz pociemniała mu z wściekłości. - Dała pani sfoje słowo!
- Wiem, i nie złamię obietnicy. - Położyła mu dłoń na ramieniu. - Powiedziałam już, że zrobię to tylko

wtedy, jeśli pan mi pozwoli. - Wzięła głęboki oddech. - Chciałabym powtórzyć to, co mi pan powiedział,
Chadowi Lockridge’owi. Być może słyszał pan o nim. Z powodów, o których wolałabym teraz nie mówić,
chciałabym przekazać mu te wiadomości. Nazwijmy to... sprawą honoru.

- Jusz ja wiem, co to jest! - zawołał pan Nathan. - To ten wasz gupi zakład, czysz nie?
Liza przytaknęła.
- Skąd pan o tym wie?
- Jestem człowiek sukcesu. - Zrobił pulchną dłonią nieokreślony gest wyrażający coś pomiędzy irytacją

a rozbawieniem. - Jak pani sople wyobrasza, sze to zrobiłem? Ja wiem wszystko! Czy chce pani powiedzieć,
sze ten idiota włoszył wszystkie pieniące w akcje? I dlaczego chce mu pani cokolwiek mófić? To mosze
zniweczyć pani szansę na wygranie zakładu! - Parzył na nią z niedowierzaniem. - Więc to tak!? Wiele,
wiem o panu Lockirdge’u. Potopno to honorowy człowiek. - Westchnął ciężko. - Bardzo toprze, moja droga,
niech pani powie sfojemu młodemu pszyjacielowi, szeby nie sprzedawał swoich akcji. Niech mu pani
powie, sze Anglia zwycięszyła pod Warerloo. Ale... to wszystko. Nie po to natstawiałem karku w taką
deszczową noc, by informacje, jakie pszyniosłem, były poftaszane po całym Londynie.

Narzucając w pośpiechu płaszcz na ramiona, Nathan Rotschild wypadł przez drzwi i pobiegł do

czekającego na niego powozu.

Liza zaczęła wchodzić z powrotem po schodach, ale nagle zatrzymała się. W chwilę potem zbiegła na dół,

złapała w pośpiechu płaszcz i wybiegła z domu na deszcz.

- Ależ to niesamowite! - zawołał Chad łapiąc Lizę za ramiona. Stali na środku hallu jego domu. - Jesteś

pewna?

- Tak! - Dziewczyna nadal nie mogła złapać tchu. - Wszystkie plotki o porażce były fałszywe. Wellington

pokonał Napoleona! Och, Chad, zwyciężyliśmy!

Chad nie mógł wykrztusić z siebie ani słowa, więc tylko poprowadził ją do gabinetu, gdzie na kominku

nadal płonął ogień.

- Późno już. Jeszcze pracowałeś? - zapytała patrząc na porozrzucane na biurku papiery.
- Tak - odparł krótko. Jem i Ravi Chand wyszli z gabinetu tuż przed tym, nim Liza zastukała do drzwi.

Plany zniszczenia Gilesa Daventry’ego sięgały punktu kulminacyjnego. Poprzedniego wieczoru złapano
wreszcie Gypa Mahoneya, który wyśpiewał wszystko niczym ptaszyna zachwycona wiosną. Jeżeli wszystko
pójdzie dobrze, nazajutrz o tej porze po panu Daventrym pozostanie jedynie niemiłe wspomnienie. - A teraz
powiedz mi dokładnie, co mówił Rotschild - poprosił Chad.

Liza raz jeszcze opowiedziała niesamowitą historię o przeprawie Nathana Rotschilda przez Kanał

i o wspaniałych wiadomościach, które przywiózł.

- Nie znam szczegółów, ale powiedział, że Napoleon uciekł do Paryża z podwiniętym ogonem. Mówił

również - dodała z nagłym smutkiem - że jest wiele ofiar. Obawiam się, że to zwycięstwo zostało drogo
okupione.

- Dobry Boże. - Chad spacerował po pokoju pogrążony w myślach. - Ależ zamieszanie będzie tu jutro!
- Tak, ale zapewne nie wcześniej niż późnym popołudniem. Pan Rotschild powiedział, że zapewne tak

długo zajmie dotarcie nowych wieści normalnymi drogami. Chad, wiesz, co to oznacza?

Odpowiedź nadeszła powoli i niechętnie:
- To znaczy, że jeżeli dotrzymamy obietnicy danej Rotschildowi, przez następne osiemnaście lub

dwadzieścia godzin nikt w całym kraju nie będzie wiedział o zwycięstwie, oprócz nas. - Odwrócił się
gwałtownie w stronę dziewczyny. - Czy sprzedałaś...

- Akcje? Nie. A ty?
- Nie, bardzo niechętnie o tym myślałem. Widzisz, bardzo trudno było mi uwierzyć w klęskę Wellingtona,

o której wszyscy tak gorączkowo mówili. Zdawało mi się, że nie mamy jeszcze dostatecznych informacji,
by wyciągać podobne wnioski. Z drugiej strony... zastanawiałem się, czy nie pojechać jutro do miasta
i jednak ich nie sprzedać? Zapewne tak właśnie zrobiłbym już jutro. - Spojrzał na nią ostro. - Oczywiście nic
nikomu teraz nie powiem. Poczekam z podjęciem jakichkolwiek decyzji aż do oficjalnych doniesień, żeby
nie wzbudzać podejrzeń.

Usadowił Lizę w fotelu przed kominkiem i nalał sherry dla nich obojga. Usiadł obok i zaczął się jej

uważnie przyglądać.

Liza nagle zdała sobie sprawę z panującej między nimi ciszy. Zdawała sobie sprawę również z tego, że

wino wyjątkowo szybko uderzyło jej do głowy. Patrząc w jego szmaragdowe oczy czuła zawrót głowy
i dziwny brak tchu. Gdy wyciągnął rękę i ujął jej dłoń, poczuła ogarniające ją ciepło, jak gdyby jakaś iskra
wyskoczyła z paleniska i opadła na jej dłoń.

- Lizo... - Jego głos był niski i dziwnie nieśmiały. - Dlaczego przyszłaś tu, by mi o wszystkim

opowiedzieć?

Wiedziała, że gorąco wypływające jej na policzki nie jest spowodowane żarem bijącym z paleniska.

Chciała wyrwać dłoń z jego uścisku, lecz nie pozwolił na to. Jeszcze mocniej zacisnął palce, a ona spuściła
wzrok.

- Słyszałam, że większość, jeżeli nie wszystko, z tego tysiąca funtów, jakie postawiłeś przeciwko

Naszyjnikowi Królowej włożyłeś w akcje rządowe. - Spojrzała na niego szybko i zobaczyła na jego twarzy
zadziwiającą grę uczuć... niedowierzanie walczyło w nim o lepsze z rozbawieniem. I z zaskoczeniem. - Nie
chciałabym wygrać naszego zakładu ze świadomością, że zataiłam przed tobą informacje mogące mieć
wpływ na jego wynik. - Popatrzyła mu w oczy z taką szczerością, na jaką było ją stać. - Uważałam to za
sprawę honoru.

- Rozumiem.
Przez moment Chad nie mógł wydobyć z siebie głosu. Czuł zachwyt, niedowierzanie i budzącą się

nadzieję, które spowijały go niczym poranna mgła. Liza zrobiła to dla niego! A przecież ryzykowała
przegraniem zakładu przekazując mu te informacje! Brightsprings było dla niej najważniejsze na świecie,
a jednak zaryzykowała nawet to. Dla niego!

Bezwiednie pochylił się w jej stronę... a ona poczuła bijący od niego zapach. Jakby trochę piżmowy -

pomyślała dziwnie trzeźwo - ale z domieszką czegoś ostrzejszego.

Podniósł dłoń i przesunął palcami po jej policzku. Liza czuła, że serce wali jej jak oszalałe. Pomyślała, że

on na pewno także to czuje, ale nie miała siły oderwać się od niego. Gdy pochylił się nad nią jeszcze niżej,
poczuła na szyi ciepło jego oddechu. Niewiele myśląc podniosła głowę, podając mu usta do pocałunku.

Drzwi do gabinetu otworzyły się gwałtownie, a oni odskoczyli od siebie jak dwoje dzieci przyłapanych na

gorącym uczynku.

- Zapomniałbym... och! - zaczął Jem, po czym urwał raptownie na widok pary siedzącej przy kominku. -

Bardzo pana przepraszam; nie wiedziałem, że ma pan gościa. - Szybko cofnął głowę, którą przed chwilę
wetknął przez drzwi, Chad jednak już był na nogach.

- Nie, nie... wszystko w porządku, Jem.
Liza także poderwała się i stanęła o dwa metry od swojego gospodarza.
- Tak, ja już... już wychodziłam. Miałam bardzo pilną wiadomość... uhm... - Zaczęła gwałtownie szukać

kapelusza i płaszcza, które rzuciła gdzieś wchodząc do gabinetu. Jak prawdziwy służący z krwi i kości, Jem
natychmiast pospieszył przynieść jej ubranie i pomógł je nałożyć.

Liza i Chad nie odezwali się do siebie ani słowem, dopóki nie doszli do hallu.

- Może pojechalibyśmy wspólnie do miasta jutro rano? - zaproponował Chad. Dziewczyna jedynie

przytaknęła. - A jutro wieczorem... pewno do tego czasu zacznie się świętowanie zwycięstwa. Czy masz
zamiar wyjść do miasta i bawić się razem z tłumem?

- Myślę, że tak... och! - zawołała nagle blednąc. - Jestem już na jutro umówiona... to znaczy dostałam

zaproszenie do Vauxhall... a mama i Charity już od dawna bardzo się cieszyły, że pójdziemy. No, a jeżeli...
to znaczy, nie bardzo wypada, żeby poszły beze mnie.

- A to dlaczego? - Ton Chada był uprzejmy, ale dziwnie pozbawiony emocji.
- Widzisz... - Najwyraźniej głos ją zawodził. - To Giles mnie zaprosił.
- Rozumiem - odpowiedź Chada wydawała się zimniejsza od padającego im w twarze lodowatego deszczu.

- W takim razie, lady Lizo, życzę pani dobrej nocy. I dziękuję za informację, którą pani przyniosła.

Odprowadziwszy ją pod drzwi, Chad odwrócił się na pięcie i nie oglądając się siebie poszedł do domu.
Liza zaczęła powoli wchodzić po schodach, a przez jej myśli przemykały z szybkością błyskawic epitety

niegodne damy. Niech szlag trafi tego służącego za to, że wszedł do pokoju w tak nieodpowiednim
momencie! Niech szlag trafi jej własną głupotę i to, że pozwoliła, by nazwisko Gilesa Daventry’ego znowu
stanęło między nimi, w dodatku w tak intymnej chwili. I niech szlag trafi samego Gilesa! Weszła do sypialni
i zaczęła się rozbierać. Było już zbyt późno, by wzywać pokojówkę.

Wcale nie miała ochoty na spotkanie z Gilesem następnego wieczora. Gdyby nie chodziło o mamę

i Charity, dawno już wysłałaby mu liścik z odmową. Zakładając, że nowiny o zwycięstwie Wellingtona
dotrą jutro do kraju, w Vauxhall zgromadzi się więcej ludzi, niż będzie można znieść. Ale nie mogła
przecież pozbawić siostry i matki przyjemności, na którą od dawna czekały!

Postanowiła natomiast, że tego wieczoru poinformuje Gilesa, że nie uważa go już za przyjaciela ani

powiernika i że dłużej nie zniesie jego szarogęszenia się w jej domu.

Pogrążona w myślach w końcu zasnęła niespokojnym, nie dającym wypoczynku snem.

W sąsiednim domu Chad borykał się z podobnymi trudnościami. Znowu ten Giles Daventry! Liza

stanowczo zbyt często dawała mu do zrozumienia, że woli towarzystwo tej gadziny niż jego. A jednak był
przekonany, że ona także poczuła iskrę, która przebiegła między nimi, gdy dotknął jej policzka tego
wieczora. Gdybyż ten przeklęty Jem im nie przerwał... Już chciał zapomnieć... przynajmniej na tę jedną
króciutką, cudowną chwilę... że Liza uważała go za złodzieja. Bo czyż powiedziałaby mu o zwycięstwie
Wellingtona wbrew prośbom Nathana Rotschilda, gdyby nic do niego nie czuła. Tłumaczyła się honorem,
ale Chad czuł instynktownie, ze chodziło o coś więcej. Trzymał się tej myśli tak kurczowo, jak człowiek
zamarzający w śnieżnej głuszy trzyma się ostatniego płonącego kawałka drewna dającego ciepło.

Nagle zdał sobie sprawę, że jeżeli wszystko pójdzie po jego myśli Liza nie spotka się z Gilesem jutro

wieczorem, gdyż ten zostanie już aresztowany pod zarzutem kradzieży i kilku jeszcze innych przestępstw.
W biurze na Bow Street wszystko było załatwione i jutro po południu Jem i Ravi Chand mieli się spotkać
z inspektorem George’em Thurgoodem w mieszkaniu Gilesa. Wtedy to naszyjnik zostanie oddany we
właściwe ręce, a Giles Daventry zakończy swoje niecne praktyki.

W tym czasie Chad chciał dotrzymać Lizie towarzystwa, na wszelki wypadek, gdyby wiadomości

przyprawiły ją o zbyt duży szok. Teraz jednak starał się nie myśleć o reakcji dziewczyny na podobne
wiadomości... w każdym razie będzie obok niej, by ją pocieszyć i podtrzymać na duchu... jeżeli mu na to
pozwoli, oczywiście.

Wszyscy byli zdania, że dzień nie mógłby być piękniejszy na taką okazję. Liza ani trochę się nie pomyliła

w przewidywaniach - nawet ulice otaczające ogrody Vauxhall były zatłoczone do granic wytrzymałości.
Giles wynajął małą lożę naprzeciw podium dla orkiestry, z której doskonale widać było tłumy kłębiące się
na placu. W środku pawilonu kelnerzy roznoszący białe wino i kanapki z szynką mieli trudności
z przedarciem się przez nowo przybyłe tłumy gości.

Zgodnie z przewidywaniami Nathana Rotschilda wiadomości o zwycięstwie Wellingtona pod Waterloo

dotarły do Londynu dopiero późnym popołudniem. Przed południem natomiast Liza wraz z Chadem udała
się do miasta. Droga upłynęła im w przykrym milczeniu.

- Co chcecie zrobić!? - Thomas nie mógł uwierzyć własnym uszom, gdy wyjawili powód swojej wizyty. -

Przez ostatnie dwa dni nie robiłem nic innego, tylko sprzedawałem akcje moich klientów, a wy chcecie,
żebym kupował? - Przez kilka chwil protestował bardzo zażarcie, ale w końcu ugiął się pod naporem ich
próśb. Od razu udali się do domu, znowu całą drogę spędzając w ciszy.

A gdy słońce już zaczęło się chować za gonty dachów i panowie powoli opuszczali kluby, gdzie cały dzień

omawiali katastrofę, która spadła na kraj, nagle jeden z nich podniósł wzrok i ze zdziwieniem zobaczył
powóz mknący krętymi uliczkami Londynu, wiozący kilku pojmanych żołnierzy francuskich. Niedługo
trzeba było czekać, by po oficjalnym komunikacie z Ministerstwa Obrony dobre wieści rozbiegły się po
całym mieście: od Hampstead do Hackney, od Greenwich aż do Lambeth, od wysokościowców na Mayfair
aż do doków portu. Wkrótce cały Londyn kipiał. Dzikie okrzyki radości wydobywające się z tysięcy gardeł
wypełniały ulice, a strzały z pistoletów i odgłosy wystrzeliwanych fajerwerków słychać było wszędzie.

Giles zdawał się być szczególnie podniecony, co Liza zauważyła z pewnym zdziwieniem. Zjawił się pod

drzwiami domu na Berkeley Square o oznaczonej godzinie, a jego piwne oczy lśniły nieomal gorączkowym
podnieceniem. Po drodze do Vauxhall usta mu się nie zamykały, a w ogrodach okazało się, że zamówił
lekką łódkę, by zawiozła ich do pawilonu. Postarał się nawet o czółno z flecistami, by akompaniowali ich
krótkiej podróży.

Teraz siedział obok Lizy z ramieniem nonszalancko zarzuconym na oparcie jej fotela. Dwa razy jego palce

prześliznęły się po jej nagim ramieniu, które okrywał jedynie delikatny przezroczysty szal. Dziewczyna
ubrana była w piękną, powłóczystą suknię z różowego jedwabiu. Nie mogła się powstrzymać i zadrżała
z obrzydzenia pod wpływem jego dotyku. Giles spojrzał na nią zdziwiony spod przymrużonych powiek.
Zauważyła, że Giles często spogląda na zegarek - zupełnie jakby na coś czekał.

Tłum zaryczał z zachwytu, gdy orkiestra zaczęła grać patriotyczne pieśni opiewające zwycięstwo,

i natychmiast z wielu gardeł popłynął żywiołowy śpiew. Potem, gdy na cześć pruskich sprzymierzeńców
Anglii w tej wojnie zagrano skoczną polkę wszyscy porwali się do tańca. Nawet John Weston powiedział,
że nie ma zamiaru dłużej siedzieć bezczynnie i poderwał Charity na równe nogi pokrzykując radośnie.

- Dołączymy do nich, moja droga? - zapytał Giles z ustami tuż przy uchu Lizy.
- W tym tłumie? - Odsunęła się. - Zgnietliby nas na miazgę. Może raczej posiedzimy tu i popatrzymy.
- Nonsens. - Poderwał się i ujął jej dłoń. - To jest noc świętowania! A im lepiej będziemy się bawić, tym

lepiej ją zapamiętamy! Chodź! - zawołał wesoło i nie dając jej czasu na odpowiedź, pociągnął za sobą na
dół.

Gdy już zaczęli tańczyć, Liza poczuła się bezlitośnie gnieciona przez tłum i miała ochotę wyć

z wściekłości. Ale na szczęście po paru chwilach nawet entuzjazm Gilesa opadł. Z przegraną miną
wyprowadził ją z ogrodu i wkrótce zgiełk zamilkł w mroku.

- Uch! - Giles poprawił surdut. - Miałaś rację. Zdaje się, że ledwie udało nam się ujść z życiem. - Podniósł

z ziemi szal dziewczyny i owinął nim jej ramiona. Potem pozwolił sobie na delikatne poprawienie kosmyka
jej włosów. Lizie nigdy do tej pory nie przeszkadzały drobne intymne gesty z jego strony, takie jak te, ale
tym razem nagle zesztywniała. Najwyraźniej zdziwiony Giles złapał ją za łokieć. Gdy odwrócił się do niej,
był zaskakująco blady.

- Czy masz ochotę na mały spacer, zanim wrócimy do tego ścisku? Obawiam się, że minie sporo czasu,

nim zdołamy się przedrzeć z powrotem do naszej loży.

Ten plan bardzo przypadł dziewczynie do gustu, gdyż sama szukała okazji do porozmawiania z Gilesem na

osobności. Odwróciła się, by podążyć za nim, gdy nagle wpadł jej w oko błysk mdławej czupryny w tłumie
tancerzy, którą dopiero co opuścili.

Chad! Co on tu robił, na miłość boską? Liza wykręciła szyję w poszukiwaniu Caroline, ale nigdzie nie

mogła zobaczyć ślicznotki. W następnej chwili Chad zniknął i Liza zaczęła się zastanawiać, czy aby na
pewno go widziała? Dała się poprowadzić krętymi dróżkami ogrodu.

Gdzie ona jest, u wszystkich diabłów? - myślał Chad z przerażeniem. Przepchnął się przez tłum w pobliże

loży w której jeszcze przed chwilą widział lady Burnsall i sir George’a. Niestety, nadal nie było w niej Lizy.
Przed chwilę zauważył Charity i Johna, zarumienionych i szczęśliwych, jak przemykali w tanecznych
podskokach nie opodal niego. Jednak po Lizie, która była zapewne w towarzystwie pana Daventry’ego, ślad
zaginął.

Dobry Boże, co jeszcze mogło pójść nie tak? Plan przyłapania Gilesa, przygotowany tak dokładnie,

zamienił się w totalną klapę. Jem wraz z Ravi Chandem wyruszyli przed kilkoma godzinami na spotkanie
z inspektorem Thurgoodem w mieszkaniu Davenrry’ego. Wrócili niedługo później i oświadczyli ponuro, że
zostali powitani w progu przez podstawionego przez Jema służącego, który aż warczał z wściekłości.
Powiedział, że ich ofiara wyszła z domu przed pięcioma minutami i zabrała ze sobą naszyjnik.

Gorączkowo przeprowadzone poszukiwania w zwykłych kryjówkach Gilesa zawiodły - nikt go nie widział

już od paru dni. Zrozpaczony Chad udał się do Vauxhall, modląc się, by tam wreszcie go dopaść. Bóg jeden
wiedział, jak bardzo nie chciał robić tego w obecności Lizy, ale teraz nie miał innego wyjścia. Jem został
przy powozie na Arlington Street, a Ravi Chand zabezpieczał tyły ogrodu. Przekonali inspektora
Thurgooda, by im towarzyszył. Przed wejściem do Vauxhall rozdzielili się, ale przed chwilą Chad zauważył
inspektora, który w rozbawionym tłumie robił wrażenie wyjątkowo nieszczęśliwego.

Liza szła bez słowa u boku Gilesa. Od czasu do czasu patrzyła na niego z ukosa, zaskoczona aurą

niepokoju, która unosiła się dokoła niego przez cały wieczór. W ciągu dnia wymyśliła kilka stosownych
przemówień i teraz gorączkowo starała się je sobie przypomnieć.

- Giles - zaczęła, nie wiedziała jednak, co powiedzieć dalej.
Dotarli właśnie do małej polanki, gdzie Giles zatrzymał się raptownie.
- Lizo - powiedział prawie równocześnie. Oboje zaśmiali się z wymuszoną wesołością, po czym usiedli na

małej ławeczce nie opodal drzwi w murze ogrodu. Giles powtórzył: - Lizo! Ostatnio pomiędzy nami
zaistniała potężna przepaść, którą chciałbym jakoś zasypać. Powiedz mi, moja najdroższa, cóż takiego
zrobiłem, że jesteś obrażona?

Liza przybrała obojętny wyraz twarzy i powiedziała spokojnie:
- Ależ Giles, nie zrobiłeś nic konkretnego, co mogłoby mnie obrazić. Zdaje mi się tylko, że ostatnio ja

i ty... to znaczy, że ty masz zupełnie inny system wartości niż ja. Najwyraźniej widzimy rzeczy w innym
świetle i...

- Nie! Nie mów tak! Wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko. Mówisz o Chadzie, nieprawdaż? Lizo, przez

wiele lat ukrywałem przed tobą jego nikczemność. Chciałem ci tego oszczędzić. Teraz, gdy zaczynam
mówić prawdę, ty odwracasz się ode mnie.

Spróbowała jeszcze raz:
- Giles, nie mam pojęcia, co wiesz o Chadzie, ale nie mam zamiaru...
- Więc wysłuchaj tego. - Porwał się z ławki i opadł przed zdumioną dziewczyną na kolano. - Moja

najdroższa, wiem jedno poza wszelką wątpliwość. W cieniu naszych nieporozumień moja miłość do ciebie
lśni niczym gwiazda na horyzoncie. Wiedz, że wielbię cię i czczę, i niczego innego nie pragnę niż uczynić
cię moją... abym mógł chronić cię przed typkami pokroju Chada Lockridge’a.

- Giles! - Liza była tak zaskoczona, że pomimo doprowadzających ją do wściekłości oskarżeń, omal nie

wybuchnęła śmiechem słysząc tę pompatyczną przemowę. Bezskutecznie starała się wyrwać palce z jego
uścisku. Rozejrzała się dokoła i zobaczyła, że są całkiem sami na polance. Zawstydzona, ale jeszcze nie
zaniepokojona jego dziwnym zachowaniem, poderwała się na nogi i rzekła ostro. - Giles, powiedziałeś już
wystarczająco dużo. Jesteś śmieszny.

- Doprawdy? - zapytał z nieskończonym smutkiem i również się podniósł. Przez chwilę Liza czuła

ogromny smutek, że ich przyjaźń skończyła się w ten sposób. Już otwierała usta, by go przeprosić, gdy
nagle złapał ją za ramiona. - Och, Lizo. Dlaczego nie mogłaś mnie pokochać?

Pochylił się nad nią i delikatnie pocałował ją w usta. Liza nie zaprotestowała, lecz stała w jego objęciach

sztywno wyprostowana i niezachęcająca. Po chwili zwolnił uścisk i odstąpił o krok, by się jej przyjrzeć.
Jego włosy lśniły niesamowitym blaskiem w świetle księżyca. Oczy zabłysły mu dziwnie.

- Cóż, zdaje się, że to byłoby na tyle. - Liza wychwyciła nutę ponurego rozbawienia w jego głosie. - Zaraz

odprowadzę cię na łono rodziny, ale jest jeszcze jedna rzecz, którą chciałbym ci pokazać.

Ku wielkiemu zdziwieniu Lizy zaczął ją prowadzić w stronę furtki, którą wcześniej zauważyła.
Czując się nagle bardzo niepewnie, cofnęła się o krok.
- Giles, wracajmy już, proszę.
- Obawiam się, że muszę nalegać, moja droga.
Liza poczuła, że coraz silniej popycha ją w stronę tajemniczych drzwiczek. Już otwierała usta, by

zaprotestować, gdy z mroku dobiegł zimny, opanowany głos:

- Pani powiedziała, że nie ma ochoty, Daventry. Może nie lubi być uprowadzana?
Giles i Liza odwrócili się w tym samym momencie.
- Chad! - wykrzyknęła Liza.
- A jeżeli już o to chodzi - dodał Chad, jakby jej nie słyszał - lepiej by było, gdybyś zabrał od niej swoje

parszywe łapska.

- Co ty sobie, u licha, myślisz? - warknął Giles zasłaniając sobą Lizę. - Przeszkodziłeś nam w prywatnej

rozmowie i...

- Jeżeli w czymkolwiek ci przeszkodziłem, Daventry, to w porwaniu, bo tak zapewne będzie brzmiał akt

oskarżenia. - W głosie Chada brzmiały tony, których Liza nigdy wcześniej nie słyszała.

- O czym ty mówisz, Chad? - zapytała z niedowierzaniem. - Uprowadzenie? Porwanie?
- Myślę, że on zwariował - mruknął Giles. - Prawdopodobnie kłopoty finansowe w połączeniu

z poczuciem winy spowodowanym wszystkimi jego aferami przyprawiły go o pomieszanie zmysłów.

- Giles! - Liza nie wiedziała, co odpowiedzieć.
- Ależ to prawda! - Giles podniósł nieoczekiwanie głos. - Poszedłem dzisiaj na Bow Street, Lockridge,

i powiedziałem im o pudełku, w którym był naszyjnik Lizy. Powiedziałem im, gdzie je znaleziono.
Podejrzewam, że gdy wrócisz do domu, zastaniesz tam inspektorów czekających na ciebie z nakazem
aresztowania.

- Obawiam się, że to z tobą będą chcieli rozmawiać. - Głos Chada wydawał się lodowaty. - O naszyjniku...

o piractwie... o handlu niewolnikami... i wielu jeszcze tym podobnych sprawach. Jeżeli...

- Przestań! - Liza mówiła podniesionym głosem. - Nie mam pojęcia, o co tu chodzi, ale mam zamiar się

dowiedzieć. Chodźmy wszyscy do domu i...

- Och, nie. - Giles zaśmiał się nieprzyjemnie. - Nie mam umiaru siedzieć i rozmawiać z Chadem

Lockridge’em ani u ciebie w domu, ani nigdzie indziej. - Nadal trzymając dłoń Lizy w żelaznym uścisku,
podszedł do furtki w murze, która okazała się otwarta. Odwrócił się do Chada i powiedział. - Jeżeli nie
chcesz zostawić nas w spokoju, sam odprowadzę lady Lizę do domu.

Dziewczyna krzyknęła cicho, gdy Giles zaczął ją wypychać przed sobą przez drzwi. Chad skoczył naprzód

z szybkością atakującej pantery. Krótki cios jego pięści trafił Gilesa w żołądek, a drugi - prosto w szczękę.
Ogłuszony zwalił się na ziemię, a Chad jednym płynnym ruchem znalazł się na swojej ofierze i zacisnął
dłonie na jej gardle.

- Wiem doskonale - powiedział - że masz gdzieś przy sobie ukryty naszyjnik. Powiedz mi gdzie, zanim

z wielką przyjemnością zaduszę cię na śmierć.

Chad nawet nie miał przyspieszonego oddechu i mówił z ogromnym spokojem, który tym bardziej zmroził

Lizę. Poderwała głowę raptownie i zobaczyła, że na scenie pojawił się także Ravi Chand. Poruszając się
bezszelestnie, jak gdyby należał do otaczających go mroków, podszedł do swojego pana nadal klęczącego
na Daventrym. Liza zobaczyła w jego dłoni uniesione ostrze noża.

- Nie! - krzyknęła przerażona.
- Niech się pani nie obawia - rzekł spokojnie Hindus i uśmiechnął się. - To tylko dla ostrzeżenia.
Jego spojrzenie z powrotem powędrowało do Gilesa, który nadal szarpał się w uścisku Chada. Jego

protesty były coraz bardziej zduszone.

- Powiedz mi to, co chcę wiedzieć - nalegał Chad, lecz w tym samym momencie Ravi Chand delikatnie

postukał go ogromnym nożem po ramieniu.

- Wybacz, panie, ale zdaje się, że ten śmieć... - trącił Gilesa w bok olbrzymią stopą - ...chce coś

powiedzieć. Może to nic ważnego, ale lada chwila go rozsadzi.

Nagłym, płynnym ruchem Chad poderwał się na nogi. Gdy Ravi Chand podnosił Gilesa, powiedział cicho,

z groźnym pomrukiem wzbierającym w gardle:

- No, dalej, Daventry. Dawaj go!
- Nie wiem, o czym mówisz - zachrypiał Giles, lecz w tym mym momencie Chad postąpił o krok, a Hindus

westchnął głęboko. Ostrze ogromnego noża znowu zalśniło i tym razem opadło na guziki marynarki łotra.

Giles wydał z siebie stłumiony jęk i szybko zaczął grzebać w kieszeni. Liza nie mogła powstrzymać

cichego okrzyku, gdy Giles cofnął rękę. Pośród jego palców rozbłysły czerwone i zielone płomienie.

- Naszyjnik! - szepnęła. - Naszyjnik Królowej! Dobry Boże, Giles... - Bez zastanowienia podeszła do niego

i spojrzała mu w oczy. - Dlaczego, Giles? - Jej głos się załamał. - Dlaczego?

Bez słowa podał jej naszyjnik, po czym odstąpił o krok.
- Nigdy byś tego nie zrozumiała - powiedział zmęczonym głosem. - Ty, z twoim majątkiem... i tą

niezwykłą zdolnością robienia pieniędzy, gdy tylko tego zapragniesz...

- I to dlatego - przerwał mu Chad bezlitośnie - chciałeś ją porwać i zmusić do małżeństwa?
Liza obróciła się na pięcie i spojrzała na niego zaskoczona.
- Zmusić do małżeństwa? - powtórzyła z niedowierzaniem.

Dziewczyna miała wrażenie, że tuż przed jej oczami świat rozpada się na miliony drobnych kawałeczków.

To wszystko nie mogło dziać się naprawdę. Patrzyła na Gilesa i widziała obcego człowieka.

- Chciałeś mnie zmusić do małżeństwa? - powtórzyła, z trudem wypowiadając słowa.
- Wpuściłeś nas wszystkich w maliny, Daventry - kontynuował Chad tonem przyjacielskiej pogawędki. -

Dużo czasu zajęło nam przejrzenie twoich planów. Gdy już się zorientowaliśmy, że wyjąłeś naszyjnik ze
skrytki w sypialni, minęło dobrych parę godzin, zanim dotarły do nas wiadomości o powozie, który
wynająłeś. Miał jechać do Dover, nieprawdaż? Niech zgadnę... okazało się, że naszyjnik jest zbyt znany, byś
mógł go sprzedać w Anglii? Czy to dlatego miałeś zamiar przeprawić się na Kontynent?

- Bzdury - warknął Giles.
- Ale przecież... - Chad zdawał się go nie słyszeć - ...dlaczego miałbyś podróżować samotnie? Liza

zdawała się nie zwracać uwagi na twoje zapewnienia dozgonnej miłości, a przecież coraz bardziej ci się
spieszyło, by wreszcie dorwać się do jej pieniędzy.

Liza wydała zduszony okrzyk i po raz pierwszy Chad spojrzał na nią. W mroku panującym w ogrodzie

Liza nie widziała jego miny, ale odniosła wrażenie, że widzi współczucie i smutek w jego oczach.

Przez chwilę zdawało się, że Giles nadal ma zamiar grać rolę urażonej niewinności. Lecz niespodziewanie

zgarbił się i wydał z siebie przeciągłe westchnienie.

- To wszystko prawda, Lizo. Ale kochałem cię od tak dawna... uczyniłbym cię moją królową! Nie

mogłabyś wybrać mężczyzny, który by bardziej...

- A co z handlem niewolnikami, Giles? - Spokojne słowa Lizy cięły niczym lodowe ostrza. - Opowiedz mi

o handlu niewolnikami.

Giles opadł na kamienną ławeczkę z wyrazem całkowitej klęski jasno wypisanym na twarzy.
- I opowiedz jej jeszcze o burdelach, Daventry. I o wszystkich młodych kobietach, które zabrałeś z ulicy

albo rodzinnych domów, by w nich pracowały.

- O mój Boże, Giles...
Jej głos zamarł w tym samym momencie, gdy na ścieżce prowadzącej na polankę rozległy się kroki. Po

chwili, klnąc na czym świat stoi, wepchnął się między nich jakiś mężczyzna. Był niski, przysadzisty
i wściekły jak diabli. Rozejrzał się dokoła i wydał z siebie poirytowane mruknięcie.

- Więc tu się schowaliście. Już od ponad godziny rozglądam się za wami po najciemniejszych zakątkach

tego przeklętego parku. Dwa razy mnie spoliczkowano, a nawet ktoś kopnął mnie w zadek, za
przeproszeniem łaskawej pani. - George Thurgood zerknął na Chada, po czym przyjrzał się dokładniej
Gilesowi. - To ten ptaszek, którego szukamy? No, no... wyglądamy na pokonanego, co?

Giles zdawał się nie zauważać inspektora nawet wtedy, gdy ten zaczął monotonnym głosem odczytywać

stawiane mu zarzuty. Ledwo pan Thurgood skończył swoją litanię, na polance pojawili się John Weston
i Charity, a tuż za nimi nadeszli lady Burnsall i sir George.

- Liza? - zapytała Letycja z niedowierzaniem. - Chad? I Giles! Na miłość boską, wszędzie was szukaliśmy.

Cóż wy tu robicie?

- Lizo! - Tym razem zdumiony okrzyk wyrwał się z Charity. - Twój naszyjnik! Odnalazł się! Kto...?
Wrzawa wybuchła od nowa, a podniecone okrzyki przemieszały się z kilkoma cicho wypowiedzianymi

oskarżeniami. Gdy w końcu wszyscy dowiedzieli się o podstępie Gilesa, zapadła wymowna cisza.

- Wielkie nieba! - wykrzyknął sir George wyrażając uczucia wszystkich obecnych. - Kto by pomyślał!
- Przepraszam bardzo, panie Daventry! - powiedział cicho młody człowiek stojący w otwartych

drzwiczkach w murze. - Już dawno minęła godzina, na którą kazał mi pan przygotować powóz. Czy
wszystko... - Słowa zamarły mu na wargach, gdy w małej grupce zauważył człowieka noszącego czerwony
uniform inspektora z Bow Street. Gwałtownie zaczął się wycofywać.

- Stebbins! - Liza myślała, że nic już jej tego wieczora nie zdoła zaskoczyć. Pisnęła ze zdziwieniem: - Co

ty tu robisz? Czy ty też...

- Nie pozwólcie mu uciec! - zawołał Chad, widząc, że służący stara się zniknąć ze sceny możliwie jak

najszybciej. John Weston, który stał najbliżej drzwi ukrytych w murze, zaskoczył całe towarzystwo na
równi z sobą samym, posyłając dawnego służącego Lizy na ziemię jednym ciosem wymierzonym prosto
w szczękę.

- Och, John! - zawołała Charity, której oczy zrobiły się okrągłe ze zdziwienia i podziwu.
- Dobra robota! - Chad zaśmiał się. - Nie miałem pojęcia, że pośród wielu innych talentów masz jeszcze

tak dobry lewy sierpowy.

Podszedł do Lizy i zobaczył szok w jej szeroko otwartych czach. W tym czasie inspektor Thurgood i Ravi

Chand podnosili Gilesa z ziemi. Potężny Hindus wsadził sobie nieszczęsnego służącego pod lewe ramię
i podążył za inspektorem, wyglądając jak żona farmera niosąca kurczaka na targ.

Nastąpiło małe zamieszanie, gdy z mroków wynurzył się nagle Jem January. Pod kurtką miał schowaną

jakąś dużą paczkę. Zdawało się, że chłopak promienieje jakimś wewnętrznym blaskiem.

- Aaa, pan Daventry - powiedział z diabelskim błyskiem w oczach. - Widzę, ze długie ręce

sprawiedliwości wreszcie pana dosięgły. Szkoda, że nie było mnie tu, bym mógł to zobaczyć, ale
znalezienie interesujących mnie dokumentów w pańskim domu na Arlington Street zajęło mi sporo czasu.
Czekam jednak z niecierpliwością na rozmowę z panem... - rozejrzał się dokoła - ...w bardziej zacisznym
miejscu.

- Nie znam cię - powiedział Giles zaskoczony. Rozejrzał się po otaczających go twarzach. - Nie znam tego

człowieka! - powtórzył, tak jakby ten prosty fakt mógł mieć wpływ na jego uniewinnienie.

- Jem January, do pańskich usług - odrzekł ten z uprzejmym ukłonem. - I, owszem, znasz mnie; chociaż

minęło już sporo czasu od naszego ostatniego spotkania.

Giles raz jeszcze spojrzał na Lizę, po czym pozwolił inspektorowi Thurgoodowi i Ravi Chandowi

odprowadzić się w mrok nocy.

Minęło kilka godzin, zanim zostały udzielone wyczerpujące odpowiedzi na wszystkie pytania. Gdy Giles

i służący Stebbins zostali już usunięci ze sceny, reszta towarzystwa udała się do domu Chada. Tam zostały
odsłonięte przed nimi tajniki wieczoru.

- No i nie mogę pominąć pomocy, jakiej udzielił mi przyjaciel, zesłany przez opatrzność w najbardziej

nieoczekiwanym momencie - zakończył Chad z nagłym wybuchem śmiechu.

Oczy wszystkich obróciły się na Jema, który wstał i złożył lekki ukłon. Pomimo jego dość dziwacznego

wyglądu, zdawało się, że całe życie spędził w podobnych salonach.

Chad opowiedział, jak został zaatakowany nie opodal domu Mervale’ów. Liza pobladła, lecz nie

powiedziała ani słowa. Opowiadając o dowodach łączących Gilesa z pożarem w jego fabryce i katastrofą
w kopalni, Chad nie spuszczał wzroku z jej twarzy.

- Dobry Boże - szepnęła. Zdawało się jej, że Chad mówi o kimś, kogo nigdy nie znała... o jakimś

podstępnym i okrutnym nieznajomym, który bez powodu puścił w ruch przerażającą machinę zniszczenia.
Wróciła myślami do rzeczywistości.

- ...i który, przy okazji, obiecał, że wyjaśni swoje dziwne zainteresowanie działalnością pana

Daventry’ego. Panie, ehm... January?

Jem spojrzał po otaczających go. Na wszystkich widać było zainteresowanie. Uśmiechnął się lekko.
- Nie, nie January, jak już wszyscy zapewne się domyślili. Nazwisko przyjąłem od miesiąca, w którym po

raz pierwszy pojawiłem się w Londynie. - Nabrał głęboko powietrza. - Powinienem przeprosić pana, panie
Lockridge, i wszystkich tu zgromadzonych za to, że pojawiłem się w waszym życiu pod fałszywym
nazwiskiem. Nazywam się Jeremy Standish i pochodzę z Gloucestershire.

- Standish - powtórzył zamyślony Chad. - Znałem kiedyś ród o tym nazwisku. Mój ojciec kupował konie

od Charlesa Standisha, który swego czasu był najlepszym hodowcą w Anglii.

- Taak, Charles Standish był moim ojcem. - Uśmiech rozjaśnił szare oczy Jema.
- Ale przecież... - dodał Chad - ...to nie był jakiś tam Charles Standish; był lordem Glenraven, nieprawdaż?
- To prawda. - Jem zaszurał nogami, nagle onieśmielony. - Mój ojciec był dziedzicem sporego majątku

w Gloucestershire, gdzie mieszkaliśmy wraz z całą rodziną aż do chwili, gdy podstępem odebrano nam nasz
dom. Nie będę zanudzał was szczegółami. Za sprawką Daventry’ego i jeszcze jednego pana w wieku
czternastu lat zostałem samiuteńki i rzucony na szerokie wody podziemnego światka Londynu. Jednak
zadziwiająco dobrze dawałem sobie radę w dokach portowych...

- Mój Boże - mruczał do siebie Chad, a pozostali wymieniali między sobą podobne komentarze.
- ...I udało mi się zebrać zadziwiająco dużo pieniędzy... część, muszę się przyznać, niezbyt uczciwymi

metodami. Udało mi się również zorganizować nadzwyczaj sprawną siatkę, ehm... pomocników; a pośród
nich wielu utalentowanych informatorów.

- Ale, pozwól, że się wtrącę - rzekł sir George. - Jeżeli twój ojciec nie żyje... w takim razie to ty jesteś...

jesteś teraz lordem Glenraven!

- No cóż... - Jem wzruszył ramionami. - Na to wychodzi, choć tytuł jest znacznie bardziej imponujący niż

to, co za nim idzie. - Poczekał, aż umilkną pełne zdziwienia szepty słuchaczy, i mówił dalej: - Z czasem
coraz częściej myślałem o naprawieniu krzywd wyrządzonych przez Daventry’ego mojej rodzinie. Aby to
osiągnąć, musiałem zdobyć o nim jak najwięcej informacji. - Odwrócił się z szerokim uśmiechem do Chada.
- Poznaliśmy się dzięki temu, że śledziłem jego poczynania. Jest to chyba jedyna rzecz, za jaką jestem mu

wdzięczny. Służenie panu było prawdziwą przyjemnością, wasza miłość. A jednak obawiam się, że jestem
zmuszony złożyć wymówienie. Nadszedł czas... - Głos mu się załamał i dokończył szeptem: - Nadszedł
czas, bym wrócił do domu.

Chad wstał i uścisnął mu dłoń.
- Jem... czy może raczej, milordzie, poznanie pana było dla mnie prawdziwą przyjemnością, jeżeli mogę ci

w czymkolwiek pomóc, wystarczy, abyś powiedział.

- Ja także - dodała Liza. - Ja również mam u pana dług wdzięczności.
Jem podniósł dłoń w geście przypominającym salut.
- Z przyjemnością pomogłem w odnalezieniu pani własności. I proszę przyjąć moje najlepsze życzenia na

przyszłość.

Chad popatrzył na pakiet dokumentów, który Jem nadal trzymał przyciśnięty do piersi.
- Podejrzewam, że od razu wybierzesz się do Gloucestershire?
- Gdy tylko uda mi się porozmawiać z Daventrym. Jest jeszcze kilka rzeczy, które muszę wiedzieć, a które

tylko on może mi wyjawić. - Odwrócił się do pozostałych. - A teraz, jeżeli państwo mi wybaczą... to był
długi dzień. Poza tym mam sporo do czytania. - Wskazał na dokumenty.

Pozostali w pokoju przez kilka chwil myśleli o młodym człowieku, który przed chwilą ich opuścił.

W końcu lady Burnsall podniosła się i podała dłoń sir George’owi.

- Jest już późno i, jak słusznie zauważył ten niezwykły młodzieniec, to był nad wyraz męczący dzień.

Proszę, odprowadź mnie do domu, mój drogi. Charity, już najwyższa pora, byś i ty znalazła się w łóżku.

Dziewczyna wstała, a John Weston delikatnie otulił ją szalem. Liza także się podniosła i sięgnęła po swoje

rzeczy, lecz Chad zatrzymał ją, kładąc dłoń na jej ramieniu.

- Zastanawiam się, czy mógłbym z tobą porozmawiać, Lizo?
- Ależ... - zaczęła lady Burnsall. A potem, spoglądając uważniej na starszą córkę, powiedziała tylko: - Nie

wracaj zbyt późno, moja droga.

W kilka chwil później Liza i Chad zostali sami w saloniku. Ujął jej dłonie.
- Bardzo mi przykro z powodu tego wszystkiego - powiedział cichym głosem.
- Chodzi ci o Gilesa?
- Tak... wiem, co do niego czułaś... i bardzo mi przykro, że jego aresztowaniem sprawiłem ci ból. Ale,

Lizo, tak się bałem, że poślubisz go nie wiedząc, jaki jest naprawdę. Nie mogłem na to pozwolić.

- Chad. - Starała się mówić spokojnie. - To, co mi powiedziałeś o Gilesie dzisiejszego wieczora... to, co on

sam, ujawnił... jest dla mnie bolesnym szokiem, ale już wcześniej zaczęłam czuć się niepewnie w jego
towarzystwie. Już wcześniej podejrzewałam, że to on jest odpowiedzialny za plotki, które nieomal
zrujnowały ci życie. - Potrząsnęła głową. - Uważałam go za przyjaciela. Jak mogłam aż tak się pomylić?

Chad nic nie odpowiedział, tylko mocniej ścisnął jej dłoń. Jak zwykle doprowadziło ją to prawie do utraty

tchu, lecz tym razem nie cofnęła się. Nieśmiało podniosła oczy i napotkała jego spojrzenie.

- Cieszę się, że poprosiłeś, abym została. Ja także chciałam z tobą porozmawiać.
Chad przyglądał się jej długą chwilę, zanim powiedział:
- A o czym?
- Termin naszego zakładu upływa za dwa dni - zaczęła niepewnie.
- Taak - rzekł zastanawiając się jednocześnie, o co też może jej chodzić. - Zdaję sobie sprawę, że do tego

czasu wartość akcji rządowych, które nabyłeś za swój tysiąc funtów, wzrośnie wielokrotnie. Być może to
pozwoli ci wygrać zakład, ale nie chcę czekać aż tak długo. Chcę się poddać.

Nigdy by się tego po niej nie spodziewał i teraz zdolny był jedynie do patrzenia na nią z szeroko otwartymi

ustami.

- Ale... dlaczego?
- Dlatego że... - Zamilkła, a potem mówiła już z pośpiechem: - Po pierwsze dlatego, że był to wyjątkowo

głupi zakład. Zgodziłam się na niego tylko dlatego, że zawsze chciałam... by Naszyjnik Królowej wrócił do
prawowitego właściciela... do ciebie.

Był to jeden z nielicznych momentów w jego życiu, gdy Chad Lockridge zapomniał języka w gębie.
- Nie rozumiem - powiedział głupkowato.
- Sama nie wiem, czy to rozumiem - przyznała Liza z westchnieniem. - Czułam, że byłam ci to winna.

Byłam rozgoryczona, gdy wyjechałeś z Anglii, i pomimo że nienawidziłam cię z całego serca za
opuszczenie mnie... w jakiś sposób czułam się odpowiedzialna za wszystko, co ci się potem przytrafiło...
pospieszny wyjazd z kraju, plotki, że to ty ukradłeś naszyjnik. Chciałam odnaleźć go i tym samym

udowodnić, że plotki były nieprawdziwe. - Zaśmiała się ironicznie do własnych myśli. - Zapewne
pomyślisz, że jestem kompletną idiotką, ale często myślałam, że zwrócę ci naszyjnik, o... tak. - Mówiąc to
położyła mu klejnot na dłoni. - Może wygłoszę stosowną mowę, odpowiednio wytworną i poruszającą... tak
byś padł do moich stóp z wdzięczności. A potem... - Ugryzła się w język, zanim zdążyła powiedzieć:
„...a potem znowu byś mnie pokochał”. Boże, nieomal udało się jej zrobić z siebie idiotkę.

Chad czuł się tak, jakby stał na małej tratwie pośrodku rozszalałego morza własnych uczuć. Ściskał

w dłoni naszyjnik, a w myślach słyszał tylko jeden jedyny fragment z całego przemówienia Lizy. Fragment,
który najbardziej nim wstrząsnął.

- Ja... cię opuściłem?! Jak mogłaś...? Jeżeli mnie pamięć nie myli, to ty dosłownie odwróciłaś się do mnie

plecami, a co więcej... może sobie przypominasz... dodałaś jeszcze, że powinnaś była słuchać rad przyjaciół.
Przecież było to równoznaczne ze stwierdzeniem, że wszystkie stare plotkarki w mieście mówiły prawdę! -
Na wspomnienie jej szczupłej figurki odwróconej do niego plecami, złotych włosów spływających
poskręcanymi falami na ramiona, znowu poczuł stary gniew, rozgoryczenie i odtrącenie, które tak skrzętnie
chował w sobie przez lata. - Ufałem ci... kochałem cię. Byłaś moją ostoją w morzu oszczerstw, w którym
tonąłem. A w końcu ty także mnie zdradziłaś. - Płonące spojrzenie jego szafirowych oczu spoczęło na
naszyjniku. - Doceniam twój wspaniałomyślny gest... ale Naszyjnik Królowej jest zbyt cenny, by używać go
dla uspokojenia sumienia. Jednakże chętnie odwołam nasz zakład i z przyjemnością kupię to świecidełko.

Upuścił naszyjnik na kolana dziewczyny, podszedł do okna, gdzie stał długi czas, spoglądając w mroki

nocy. Liza patrzyła na niego zdumiona. Dobry Boże, jak wszystko mogło pójść aż tak źle, jak on mógł
pomyśleć, że...? Wzięła głęboki oddech i przywdziała maskę zimnego spokoju, wypracowaną przez lata.

- Może będziesz na tyle uprzejmy, by zrobić dla mnie tyle samo w sprawie Brightsprings - powiedziała

sztywno.

Przez kilka chwil Chad nic nie mówił, a potem odwrócił się od okna, by spojrzeć jej w oczy. W jego głosie

zabrzmiały dziwne nuty, gdy wreszcie rzekł:

- Mam ci sprzedać Brightsprings? Obawiam się, że to niemożliwe. Widzisz, ja już je sprzedałem.
Liza zamarła. Chyba źle usłyszała! Czy on aż tak jej nienawidził, że pokazał jej ukochaną zabawkę tylko

po to, by dać ją komuś innemu? Nie mógł przecież tego zrobić! Jak mógł sprzedać majątek, który postawił
jako stawkę w zakładzie? Tylko skończony łotr mógłby zrobić coś podobnego, a Chad Lockridge nie był...
Podniosła wzrok i zobaczyła, że stoi tuż przed nią.

- Chodź! - powiedział krótko. Oszołomiona Liza wstała i poszła za nim do sąsiedniego pokoju. Ogłuszona

bólem i upokorzeniem patrzyła, jak wyciąga z biurka jakiś dokument. Zapraszając ją do środka pokoju,
podał jej papier. - To akt własności Brightsprings.

- Ale... myślałam, że... powiedziałeś...
- Sprzedałem Brightsprings, lecz transakcja jeszcze nie została dokonana. Czy nie chcesz poznać

tożsamości nowego właściciela?

Czy to miała być jego ostateczna zemsta? - zastanawiała się. Zdusiła złość i sięgnęła po dokument. Szybko

przebiegła spojrzeniem przez linijki zapisane prawniczym żargonem, które wcale jej nie interesowały, aż
dotarła do ostatniej, zatytułowanej: „nabywca”. Zamaszystym pismem było w niej napisane... jej własne
nazwisko! Podniosła na niego wzrok.

- Nie rozumiem. Jak...
- Wymusiłem na Thomasie, by działał w twoim imieniu. Nabyłaś ode mnie Brightsprings za sumę jednej

gwinei. Transakcja miała miejsce tego samego dnia, w którym zgodziliśmy się na nasz zakład. Widzisz...
zachowałem się podobnie jak ty w sprawie naszyjnika... i z podobnych powodów. Zainwestowałem
pieniądze w akcje rządowe, gdyż bardzo nie chciałem wygrać zakładu.

Liza poczuła ogarniające ją drżenie, które niestety słychać było także w głosie.
- A czy pan także liczył na moją wdzięczność, panie Lockridge? Bo jeżeli tak, to obawiam się, że srodze

się pan zawiedzie... o, do diabła!

Ku jej rozpaczy łzy, które dławiły ją w gardle od czasu powrotu Chada z Indii, właśnie teraz wybrały

moment, by wypłynąć wreszcie na policzki.

- Lizo! - zawołał. - Na Boga, nie rób tego! Nie płacz! - A ciszej dodał: - Nigdy nie widziałem, byś płakała.
Ale gdy łzy raz zaczęły płynąć, nie mogła ich już powstrzymać.
- To dlatego, że ja nigdy... nie płaczę... taką mam zasadę. Proszę, nie zwracaj na mnie uwagi. Och, jak ja

nie znoszę tego wodotrysku! - wykrztusiła, a nowy strumień łez popłynął jej po twarzy. - Błagam, wybacz
mi. Muszę... muszę już iść.

Na oślep obróciła się na pięcie i wybiegłaby z pokoju, gdyby Chad nie złapał jej za ramiona i nie przytulił

do siebie.

- Lizo, o co chodzi? Myślałem, że się ucieszysz!
- Ja też myślałam, że się ucieszysz ze zwrotu Naszyjnika Królowej, ale ty... O, na miłość boską... nie masz

przy sobie chusteczki?

Z kieszonki kamizelki Chad wyjął pożądany przedmiot, a Liza energicznie wydmuchała nos i wytarła

policzki. Odepchnęła go od siebie.

- Nie wiem, dlaczego tak się zachowałam. Proszę, wybacz mi.
- Zraniłem cię, Lizo, i bardzo mi przykro z tego powodu.
- Już wcześniej mnie raniłeś i wcale ci nie było przykro. - Łzy znowu zaczęły płynąć po jej policzkach,

więc wytarła je z furią. - Jak mogłeś powiedzieć, że zwróciłam się przeciwko tobie? Mogłam powiedzieć
wiele rzeczy... wiele powiedziałam... no tak, właściwie to odwróciłam się do ciebie plecami. Ale ty nie
miałeś mi nic do powiedzenia przez dwa tygodnie! Chciałam tylko... żebyś ze mną porozmawiał. - Ledwo
mogła mówić z powodu łkań, jakie nią wstrząsały. - Wiem, że zachowałam się głupio, ale starałam się
zmusić cię do jakiejś reakcji. Myślałam, że weźmiesz mnie w ramiona i... Ale ty nie... ty tylko... oooch! -
Płakała tak samo jak sześć lat temu, gdy Chad zamknął za sobą drzwi jej pokoju. Co się z nią działo?
Dlaczego nie mogła przestać tak głupio się mazać? Jeszcze trochę i zaleje cały dywan! Co też on musi sobie
o niej myśleć!

Obróciła się na pięcie i uciekła od niego. Na oślep pobiegła korytarzem, wybiegła z jego domu i popędziła

do siebie. Nie zatrzymała się, dopóki nie znalazła się w sanktuarium swojego gabinetu. Podbiegła do biurka
i opadła na fotel. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że Chad biegł tuż za nią.

- Co ty tu robisz? - zawołała, a łzy ciekły po jej policzkach strumieniami. - Chcę być sama!
Gorączkowo zaczęła szukać chusteczki w szufladzie biurka. Podczas nerwowego przerzucania papierów ze

skrytki wypadło małe drewniane pudełeczko i z cichym stuknięciem wylądowało na podłodze.

Chad nie odpowiedział dziewczynie, tylko odruchowo pochylił się, by podnieść pudełko. Cała jego uwaga

skoncentrowana była na dziewczynie. Dopiero gdy podszedł do biurka, by położyć na nim szkatułkę,
spojrzał na nią... a potem przyjrzał się jej dokładniej.

- Czy to nie jest przypadkiem pudełko, w którym trzymałaś naszyjnik? - zapytał dziwnym głosem,

obracając je w dłoni.

- Tak - odparła nieuważnie, nadal szukając czegoś, czym mogłaby wysuszyć nie kończące się strumienie

łez.

- Nie zaniosłaś go na Bow Street?
- Na Bow... nie, oczywiście że nie... Och! - Spojrzała na niego podejrzliwie. - Skąd wiesz, że...?
- Podsłuchałem przypadkiem fragment waszej rozmowy w ogrodzie tamtego dnia. O ile dobrze

zrozumiałem, miałaś zamiar popędzić z tym pudełeczkiem na Bow Street tak szybko, jak tylko możesz...

- Wiesz, Chad, jesteś najgłupszym człowiekiem, jakiego znam! - Oczy tak bardzo spuchły jej od płaczu, że

ledwie go widziała. Przetarła je poirytowana. - Czy naprawdę sądzisz, że dałabym im tak ewidentny dowód
twojej winy? Przecież i tak wiedziałam, że jesteś niewinny... dlaczego miałabym robić sobie tyle zachodu
i potem jeszcze przekonywać kogoś o nie popełnionych przez ciebie przestępstwach?

Przez długą chwilę Chad tylko patrzył na nią. Zdawało mu się, ze żarzący się płomyk nadziei zapłonął

wreszcie, rozświetlając najciemniejsze zakątki jego duszy. Nawet te, które od lat pozostawały spowite
mrokiem zwątpienia. Przygarnął dziewczynę do siebie. Nie protestowała, ale od czasu do czasu mamrotała
coś niezrozumiale głosem nabrzmiałym łzami. W końcu się uspokoiła i już tylko rzadkie szlochy wstrząsały
jej ciałem. Nadal jednak nie podniosła głowy.

- Lizo, jak mogłem być taki głupi? - zapytał podnosząc jej brodę i zaglądając w oczy, które teraz

przypominały małe jeziorka. - A jeżeli już przy tym jesteśmy, jak ty mogłaś być taka głupia? Ależ z nas
para... pełna chorej dumy, która mogłaby zmarnować nam życie z powodu jednej głupiej, krótkiej rozmowy!
- Wyjął z jej palców chusteczkę i wytarł nią ostatnie łzy. - Okropnie wyglądasz - powiedział czule, na co
Liza zaśmiała się cicho.

- Z całą pewnością wiesz, jak pocieszyć damę, ty szelmo z piekła rodem.
- To talent, z którym trzeba się urodzić - szepnął z ustami wtulonymi w jej włosy. Odsunął się lekko, by

móc spojrzeć jej w oczy. - Czy myślisz, że... to znaczy... czy moglibyśmy wrócić do tego, co było...? Nigdy
nie przestałem cię kochać, Lizo. I wiem, że nigdy nie przestanę.

- Chad, nie sądzę, by udało się nam cofnąć czas, ale możemy iść naprzód. Bo ja też cię kocham. Bardzo.

Mogłaby jeszcze wiele powiedzieć na ten temat, ale uciszył ją pocałunkiem. Przytuliła się do niego mocno

i poddała cudownej pieszczocie.

- Chad, mój kochany - zamruczała czule chwilę później, gdy wreszcie oderwali się od siebie nie mogąc

złapać tchu. Położyła mu głowę na ramieniu. - Może jednak się myliłam co do cofania czasu? Przez ciebie
znowu czuję się jak zakochany podlotek.

- A nie jak najstarsza małpa, przewodniczka stada, którą się ostatnio stałaś? - zapytał natychmiast uciszając

pocałunkiem jej oburzenie na taką herezję. Po bardzo długiej chwili Liza oderwała się od niego.

- Myślę... - powiedziała ze śmiechem, którym jednak nie udało się jej pokryć drżenia głosu - ...że najlepiej

pan zrobi, panie Lockridge, jeżeli natychmiast pan sobie pójdzie. Zanim do reszty zrujnuje pan moją
reputację.

- Nic nie szkodzi - odrzekł Chad, raz jeszcze przyciągając ją do siebie. - W końcu zaręczonym wiele

wypada.

- Oo, czyżbyśmy byli zaręczeni?
- Moja dobra kobieto. - Chad pochylił się nad nią z karcącym spojrzeniem. - Czy przez cały czas tylko

bawiłaś się moimi uczuciami? Czy też... nie, masz rację. Wiedziałem, że coś umknęło mojej uwagi. Lady
Elizabeth, czy wyświadczy mi pani ten zaszczyt i zostanie moją żoną? Przy pierwszej sposobności.

Zamiast odpowiedzi, dziewczyna ujęła jego twarz w obie dłonie i przyciągnęła do siebie. Przycisnęła usta

do jego warg w namiętnym pocałunku. Tym razem to Chad przerwał ich uścisk.

- Masz rację - zamruczał gardłowo. - Najwyższa pora, bym poszedł do domu.
Przeszli w milczeniu przez pogrążony w ciszy dom. Nagle dziewczyna zatrzymała się, gdy pewna myśl

przyszła jej do głowy.

- Czy pieniądze zarobione na nowo nabytych akcjach rządowych wystarczą na pokrycie strat zadanych ci

przez Gilesa?

Uśmiechnął się do niej w ciemności.
- Jest jeszcze jedna sprawa, o której zapomniałem. Straty, które poniosłem, nie są wielkie. Lizo, moja

ukochana, muszę ci się do czegoś przyznać. Jestem niezwykle bogaty.

- Och - rzekła tylko przytulając się do jego ramienia. Poszli dalej. - Jutro rano będziemy musieli

powiedzieć Thomasowi.

Zdawało się, że wypełniająca ją radość przenika mroki nocy.
- O, taak... podejrzewam, że będzie zadowolony... z siebie. Myślę, że przez ostatnie trzy miesiące bawił się

w naszą swatkę.

- No proszę, a ja myślałam, że zawdzięczam to wszystko mojemu słynnemu szczęściu - odrzekła ze

śmiechem.

- O, nie - powiedział Chad pochylając się, by ją pocałować. - Myślę, że to raczej ja miałem szczęście.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Barbour Anne Nie kochaj łotra 01 Nie kochaj łotra
Barbour Anne NIE KOCHAJ ŁOTRA
Barbour Anne Nie kochaj łotra 02 Nareszcie w domu
Barbour Anne Nie kochaj łotra 02 Nareszcie w domu(1)
Herries Anne Tajemnice Opactwa Steepwood 01 Dwie siostry
Barbour Anne Zbuntowana
Barbour Anne ZBUNTOWANA
Barbour Anne Zbuntowana
Barbour Anne Na jedną kartę
Anne Marsh Hunters Mate 01
Anne McCaffrey Jezdzcy Smokow 01 Jezdzcy Smokow
Rice Anne Nowe Kroniki Wampirów 01 Pandora
Anne McCaffrey Planeta dinozaurów 01
Herries Anne Tajemnice Opactwa Steepwood 01 Dwie siostry
Zbuntowana Barbour Anne
Anne Mccaffrey Cykl Pegaz (01) Ujeździć Pegaza
Anne McCaffrey Planeta Dinozarów 01

więcej podobnych podstron